چاه بابل

‫ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ‬ ‫)رﻣﺎن(‬

‫رﺿﺎ ﻗﺎﺳﻤﻲ‬

‫ﭼﺎپ اول ‪1378،1999 ،‬‬ ‫ﻧﺸﺮ ﺑﺎران ‪ ،‬ﺳﻮﺋﺪ‬ ‫‪Baran‬‬ ‫‪Box 4048‬‬ ‫‪16304 SPNGA, SWEDEN‬‬ ‫‪e-mail : [email protected]‬‬

‫اﻳﻦ اﺛﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻛﭙﻲ راﻳﺖ ﺛﺒﺖ ﺷﺪه و ﻫﻤﻪي ﺣﻘﻮق آن ﻣﺘﻌﻠﻖ اﺳﺖ ﺑﻪ رﺿﺎ‬ ‫ﻗﺎﺳﻤﻲ‪ .‬ﺑﺎزﭼﺎپ اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ﻳﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻣﻨﻮط اﺳﺖ ﺑﻪ اﺟﺎزه از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪.‬‬ ‫‪© reza ghassemi‬‬

‫‪2‬‬

‫ﺑﺮاي ﻣﺮﺗﻀﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ‬

‫‪3‬‬

4

‫ﭘﺎرهي ﺻﻔﺮ‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬

‫‪5‬‬

6

‫» ﭼﺮا اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ؟ ﭼﺮا ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﻪِ ﮔﻮر ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺗﺎق؟ ‪ ...‬ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﻪِ ﭼﺎه؟ ‪ ...‬ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ زﻫﺪان؟‪ ...‬وﻗﺘﻲ‬ ‫داﻳﻲ‪ ،‬ﺑﺎ آن دو ﺣﻔﺮهي ﺧﺎﻟﻲ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮف درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ وﺳﻂ ﺣﻴﺎط‬ ‫ﻃﻮري ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﻃﻮري ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‪ " ،‬ﻧﺎﻳﻲ"‪ .‬ﭼﺮا‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ازل ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺑﺪ؟ ﭼﺮا ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺳﻮزن ﺳﻮزن ﻣﻲﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﺎﻳﻲ؟ ﺗﻮ ﻛﻪ از ﺳﺘﺎرهي دﻳﮕﺮي آﻣﺪهاي‪ ...‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‪«...‬‬

‫‪7‬‬

‫ﭘﺎرهي ﻳﻜﻢ‬ ‫ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺳﺮﮔﺮدان ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬

‫‪8‬‬

9

‫‪1‬‬ ‫از ﺟﻤﻠﻪ دﻻﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺗﻨﺎﺳﺦ ﻣﻲآورﻧﺪ ﻳﻜﻲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﺷﺨﺎﺻﻲ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﭼﻬﺮهﺷﺎن ﺑﻪ ﻃﺮز ﻏﺮﻳﺒﻲ آﺷﻨﺎﺳﺖ؛‬ ‫ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑﻲوﻗﻔﻪ از ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﻢ‪» :‬ﻛﺠﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢاش؟«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻓﺘﺎد از ﺧﻮدش ﻫﻤﻴﻦ را ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲﮔﻤﺎن اﮔﺮ ﻛﺴﻲ از‬ ‫ﻣﻌﺘﻘﺪان ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺦ ﻛﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬در زﻧﺪﮔﻲ ﭘﻴﺸﻴﻦ!« ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺦ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﭘﺮﺳﺶ ﺳﻮزاﻧﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮ ﻣﻨﺪو را ﺑﻪ ﺟﻮش آورده ﺑﻮد‬ ‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﻳﺎد آورد ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را دو ﻗﺮن ﭘﻴﺶ دﻳﺪه اﺳﺖ؛‬ ‫در روﺳﻴﻪ‪ ،‬در ﻛﺎخ ﺗﺰار اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر! اﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺮﺳﻴﻢ اﺑﺘﺪا ﺑﺎﻳﺪ از ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺳﺮﮔﺮدان‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ؛ ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ رﻧﮓ و روﻏﻦ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻜﺎري ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد و ﻛﺎر اﺳﺘﺎدي زﺑﺮ دﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪاي ﻣﻲرﻓﺖ ﺟﺎﻳﺶ در ﭘﺴﺘﻮ ﺑﻮد ﻳﺎ اﻧﺒﺎري؛ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﻄﺢ ﺗﺎﺑﻠﻮ را‬ ‫ﻻﻳﻪﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪدي از ﻏﺒﺎر ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ از ﻏﺒﺎرﻫﺎي ﭼﺮب اﺗﺎﻗﻲ زﻳﺮﺷﻴﺮواﻧﻲ ﺗﺎ ﺧﺎكﻫﺎي ﻧﺮم‬ ‫و ﻣﺤﺠﻮب اﻧﺒﺎري ﻗﺼﺮ آدم ﻣﺤﺘﺮﻣﻲ ﻣﺜﻞ » ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ .« .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻣﻴﺦ ﻛﻨﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻳﺎ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫اﺛﺮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﺮون از داﻳﺮهي ﻓﻬﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮدش راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد و از دﻳﻮار ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪ)ﺣﺎﻻ‬ ‫دﻳﻮارﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺦ در آن ﻓﺮو ﻧﻤﻲرود ﻳﺎ اﮔﺮ ﺑﺮود دﻳﮕﺮ درﻧﻤﻲآﻳﺪ(‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﭼﻴﺰي در‬ ‫ﺧﻮد ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪهي ﻣﺠﺬوب را واﻣﻲداﺷﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﺑﺒﺮد‪ ،‬دﺳﺘﻪ ﭼﻚاش را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﺑﺎ رﻏﺒﺖﺗﺮﻳﻦ اﻣﻀﺎي ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮش را ﺑﻴﻨﺪازد ﭘﺎي آن و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎي ﺳﺮﮔﺮدان را‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻳﻜﻲ دو روز ﺑﻌﺪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را از دﻳﻮار ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻮ ﻣﻲﺑﺮد و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﭼﻴﺰي دﻳﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺴﺖ ﻣﻲدﻳﺪه)ﻳﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﺪه‪،‬‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺘﺮ دﻳﺪه‪ ،‬ﻧﺪﻳﺪه( ﮔﻨﺎﻫﺶ ﮔﺮدن ﻛﺲ دﻳﮕﺮيﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ» ﻛﻤﺎل« اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﺛﺮ ﻫﻨﺮي ﺑﺎﻳﺪ آراﻣﺶ را از ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺳﻠﺐ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﺷﻤﺎﻳﻞﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻏﺎﻟﺒﺎْ از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺸﻢﺷﺎن ﭼﭗ ﺑﻮد)ﻳﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺎز‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻢﺷﺎن را ﭼﭗ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ(‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻓﻠﻴﺴﺎ ﭼﭗ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻤﺎل ﻣﺮدم آزاري‬ ‫داﺷﺖ ﻳﺎ در آن روزﮔﺎر واﻧﻔﺴﺎ ﻛﻪ آراﻣﺶ ﺣﻜﻢ ﻛﻴﻤﻴﺎ را داﺷﺖ ﺑﺨﻞ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﻲداد و ﭼﺸﻢ‬ ‫دﻳﺪن ﻫﻤﺎن ﻣﺨﺘﺼﺮ آراﻣﺸﻲ را ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ داﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻧﺼﺎف را‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﺳﺮﻳﺸﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﺑﻪ او‬ ‫‪10‬‬

‫ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ‪ ،‬اﺗﻬﺎم ﺧﻮدآزاري ﺑﻪ او ﻧﻤﻲﭼﺴﺒﺪ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻣﺮدم ﺗﺎﺑﻠﻮ را ﻣﻲﺧﺮﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ دﻳﻮار‬ ‫ﻣﻲزﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﻗﺎﺑﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻛﻨﺪ؛ ﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ‪...‬‬ ‫ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﺗﺤﺴﻴﻨﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻫﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﺮ و دﺳﺖ ﻣﻲﺷﻜﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻧﻤﻲﺧﺮﻳﺪ‪ .‬و ﻛﻤﺎل ﺑﻴﭽﺎره ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲﺷﺪ ﭘﻮل ﻫﻤﺎن ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻋﺮﻗﺶ را از راه ﻛﺸﻴﺪن آﮔﻬﻲ‬ ‫ﺑﺮاي اﻧﻮاع ﻣﺸﺮوب اﻟﻜﻠﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ؛ ﻳﺎ از راه ﻛﺸﻴﺪن ﻃﺮح ﺑﺮاي ﺟﻌﺒﻪي ﻗﺮصﻫﺎي آرام‬ ‫ﺑﺨﺶ‪:‬‬ ‫ـ ﻧﻈﺮﺗﺎن راﺟﻊ ﺑﻪ ﻃﺮح اﻳﻦ ﺟﻌﺒﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ـ ﻣﺮده ﺷﻮرش ﺑﺒﺮد‪ ،‬دﻛﺎن ﻣﺎ را ﺗﺨﺘﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﺎر ﻛﻴﺴﺖ؟‬ ‫ـ اﮔﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪!...‬‬ ‫ـ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻬﺘﺮش را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺑﻜﺸﺪ؟‪...‬‬ ‫ـ ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد؟ ﻟﻌﻨﺘﻲ‪ ،‬اﻧﮕﺎر دﺳﺖ ﺷﻴﻄﺎن ﻗﻠﻤﺶ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪه‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻲ ﺷﻮد! ﻗﻴﻤﺘﺶ را ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻲ ﺷﻮد!‬ ‫ـ ﺷﻤﺎ!؟‪...‬‬ ‫و ﻛﻤﺎل ﺑﻬﺘﺮش را ﺑﺮاي او ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲﺷﺪ داﺋﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش رﻗﺎﺑﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺷﻜﺴﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻜﺸﺪ؛‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪه را درﮔﻴﺮ ﻛﻨﺪ و واداردش ﻫﻲ ﺳﺮ ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف دﻳﻮار‪ .‬ﻫﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ‪ .‬و ﺑﻌﺪ‪...‬‬

‫‪2‬‬ ‫در آن ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ دو ﻗﺮن ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﻣﻨﺪو ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ ﻣﺨﺼﻮص ﺷﺎه ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﺶ‬ ‫»اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ«‪ .‬ﻛﻴﺎ ﺑﻴﺎﻳﻲ داﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻟﺨﺖ و ﻛﻮنﭘﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ زود ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺷﺎه آﻣﺪ ﻋﻘﺒﺶ‪ ،‬ﺗﺎ از ﭘﺸﺖ در ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻮﻛﺮ ﺧﺎﺻﻪ «‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ ﻛﻪ از دو روز ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺑﺎ دﻟﻬﺮه اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺳﺮ را از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون ﻛﺮد و‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪن درﺷﻜﻪي ﻣﺨﺼﻮص‪،‬‬

‫‪11‬‬

‫ﺳﺮﻣﺎﻳﻲ ﮔﺰﻧﺪه ﺗﻴﺮهي ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻟﺮزه در آورد‪ .‬ﺷﺎه را ﺧﻮب ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ را ﻫﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ آب داده ﺑﻮد ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي رﻧﮕﻲ ﭘﻨﺠﺮه ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻓﻖ‬ ‫ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﺮﺗﻮ ﻛﻢ رﻧﮕﻲ از آن ﺣﺎﻻ ﺑﺮگﻫﺎي ﭘﻴﭻ اﻣﻴﻦاﻟﺪوﻟﻪي ﻟﺐ دﻳﻮار ﺑﺎغ را ﺑﻪ رﻧﮓ‬ ‫ﻋﻘﻴﻖ درآورده ﺑﻮد‪ .‬آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ اﻓﺴﻮس زﻳﺮ ﻟﺐ ﻧﺎﻟﻴﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﻫﻴﺞ وﻗﺖ آدم ﻧﻤﻲﺷﻮي! ﭘﺲ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺖ ﻛﻮر‪ ،‬ﺑﻜِﺶ!«‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺖ ﻣﻲداد‪ ،‬از ﻳﺎدآوري آن ﺻﺒﺢ ﭘﺎﻳﻴﺰي‪ ،‬ﻟﺮزه ﻳﻲ ﺧﻔﻴﻒ‬ ‫اﺣﺸﺎﻳﺶ را ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮد‪ .‬داﻣﻨﻪي اﻳﻦ ارﺗﻌﺎش ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﻟﺮزهﻳﻲ ﭘﻨﻬﺎن ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎر ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭗ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد»ﻧﺎدر« ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺦ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬از ﭘﺮﺳﺶ ﺳﻮزاﻧﻲ‬ ‫ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮ ﻣﻨﺪو را ﺑﻪ ﺟﻮش آورده ﺑﻮد ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻋﺎدتﻫﺎي او را ﺧﻮب‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻟﺮزش ﺳﻴﺒﻚ ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﻛﻪ دﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺮﺷﻴﻄﻨﺖ دﻫﺎن ﮔﺸﻮد‪» :‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ؛ از‬ ‫دوﺳﺘﺎن اﻫﻞ ﻣﻮﻟﻮز‪ .‬از ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻧﻮار را ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ ﺑﻲ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪي ورود‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺮوﺻﺪاي ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﺰارﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺧﻮد‬ ‫را ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺎز ﭘﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﻛﻪ دﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﻛﺮد ﭼﻪ ﭼﻴﺰي در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺬاﺑﺶ ﻣﻲداد؛ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ زﻻﻟﻲ ﻋﻤﻖ درﻳﺎﭼﻪﻳﻲ ﻧﺎﻣﺴﻜﻮن ﻛﻪ‬ ‫دو اﻟﻤﺎسِ ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ در آن ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﺎدت‪ ،‬ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺎز اﺳﺒﺎب رﺳﻮاﻳﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮدي؟«‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻴﺰي در اﻋﻤﺎق آن درﻳﺎﭼﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي ﺗﻌﻄﻴﻼت آﻣﺪهاﻳﺪ؟«‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺴﻲ را دارﻳﺪ؟ ﺧﻮاﻫﺮي‪ ،‬ﺑﺮادري‪...‬‬ ‫ﺳﻜﻮﻧﻲ ﺳﺤﺮآﻣﻴﺰ اﻋﻤﺎق درﻳﺎﭼﻪ را ﻣﺴﺨﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﺒﻚ ﻣﻨﺪو ﺑﻪ رﻋﺸﻪﻳﻲ ﭘﻨﻬﺎن ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﭽﻪي ﻣﺎدرم ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﭽﻪي ﻣﺎدر؟ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮاده؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﻧﻮادهﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه‪،‬‬ ‫داﺷﺖ ﻫﻤﻪي ﺟﻴﻚ وﭘﻴﻚ او را ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫»آن ﻟﻮر« از داﺧﻞ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻣﻨﺪو!«‬

‫‪12‬‬

‫ﻣﻨﺪو اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻪام!« و از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺶ رﻓﺖ روي‬ ‫ﺟﺴﻤﻲ ﺳﺨﺖ‪ ،‬و دردي ﺟﺎﻧﻜﺎه ﺗﺎ ﻛﺸﺎﻟﻪي راﻧﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺳﺮﺑﺎزِ آﻫﻨﻲِ‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻻﺑﺪ ﺑﻪ»ﺷﺎرل« ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ »ﻣﻴﻨﻮ«‪» .‬ﮔﻴﺘﺎ« ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﻴﺮﺧﻮاره‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺮﺑﺎز آﻫﻨﻲ را ﮔﻮﺷﻪﻳﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و زﻳﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻳﺪ‪» :‬ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﻫﺮﭼﻪ‪ «...‬ﺑﭽﻪ؟ ﻳﺎ‬ ‫ﺳﺮﺑﺎز؟ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ وارد ﺷﺪ‪ .‬آن ﻟﻮر ﻛﻪ ﻧﺎنﭘﻴﭻﻫﺎ را ﺗﻮي ﺗﺎﺑﻪ زﻳﺮ و رو ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ » :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺷﺎرل ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ!« و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﭼﻮﺑﻲ ﭼﺮﺑﻲ را ﻛﻪ‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ او روﺑﻮﺳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎرل ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲاش را ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي ﻛﺖ‬ ‫و ﻛﻠﻔﺖ ﻣﺎدر ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ داﺷﺖ وﺳﻂ ﭘﺎﻫﺎي او را ﻃﻼ ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ دﺳﺘﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮوﮔﻮش او ﺑﻜﺸﺪ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪي ﻟﺒﺎس آن ﻟﻮر ﺷﺪ و ﺑﺎ وﺣﺸﺖ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» :‬ﺑﺎزﻫﻢ!«‬ ‫و در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﻟﺒﺎس آن ﻟﻮر) ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻫﺮ دو( اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬ ‫آن ﻟﻮر ﺑﺎ ﻛﺮﺷﻤﻪﻳﻲ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﻨﻪي از ﻗﻮاره اﻓﺘﺎدهاش‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪» :‬ﻧﻪ!« و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ اﻳﻦ »ﻧﻪ«ي ﭘﺮ ﻃﻮل و ﺗﻔﺼﻴﻞ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻧﺎنﭘﻴﭻﻫﺎي ﺳﺮخ ﺷﺪه از داﺧﻞ ﺗﺎﺑﻪ‪» :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ؟! ﺑﺒﻴﻦ ﺷﺎرل ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺮﺧﻴﺪن آن ﻟﻮر ﺑﻪ ﻃﺮف اﺟﺎق‪ ،‬ﺷﺎرل ﻛﻪ راه ﭘﻴﺶ ﺑﻪ روﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻃﻼﻫﺎ را ﺑﻪ ﻛﭙﻞﻫﺎي ﻣﺎدر ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ‪ .‬اﻧﺒﻮه ﭼﺮﺑﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮ ﺷﺎرل ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲرﻓﺖ از ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺪو ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ؟ ﻫﻤﻪي ﻣﻜﺎﻓﺎﺗﺶ‬ ‫ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ !«‬ ‫روي ﭘﺎﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺖ ﺷﺎرل را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﻋﺸﻪﻳﻲ از دﺳﺖﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮي‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻪي درﺧﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮدن را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ راﺳﺖ وﭼﭗ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ آﻣﺪهام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺷﺎرل ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺶ دارم و وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻤﺶ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﺷﺎرل از ﻃﺮز ﺣﺮف زدن ﻣﻨﺪو ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﻮه ﭼﺮﺑﻲ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺧﻮدش را ﺑﻪ‬ ‫آراﻣﻲ در ﺑﻐﻞ او ﺟﺎ داد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﻮازش ﻃﻼﻫﺎ ‪ » :‬ﺧﺐ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ؟«‬

‫‪13‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺷﺎرل ﺑﻪ رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ در اﻋﻤﺎق اﻳﻦ درﻳﺎﭼﻪ ﻫﺰار ﻣﺎﻫﻲي‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻪي ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻨﺪو اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻣﺒﻬﻢ و ﺟﻮﻳﺪه‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻣﻴﺎن دﻫﺎن ﺷﺎرل و ﮔﻮش ﻣﻨﺪو را ﻃﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫رو ﻛﺮد ﺑﻪ آن ﻟﻮر و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؟ ﻣﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻪام‪«...‬‬ ‫آن ﻟﻮر ﻧﺎنﭘﻴﭻ دﻳﮕﺮي ﺗﻮي ﺗﺎﺑﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬دﻓﻌﻪي ﭘﻴﺶ ﺑﻪ او ﻗﻮل دادهﻳﻲ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲآﻳﻲ ﺑﺮاﻳﺶ آواز ﺑﺨﻮاﻧﻲ‪«.‬‬ ‫در ﻛﺪام ﻟﺤﻈﻪي ﺧﺮﻳﺖ ﭼﻴﻨﻦ ﻗﻮل اﺣﻤﻘﺎﻧﻪﻳﻲ داده ﺑﻮد؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﻋﻬﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻟﺐ از ﻟﺐ ﺑﺎز ﻧﻜﻨﺪ؟ اﻣﺎ ﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺮوز روز دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪي اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت را ﺑﻪ ﻓﺎل ﻧﻴﻚ‬ ‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و‪ ،‬ﺑﺎ دﻟﻲ ﻗﺮص از ﻳﺎري ﺑﺨﺖ‪ ،‬آن آﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮﺑﻪ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫آﺳﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﻌﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬درﻳﺪن ﭘﺮدهﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻜﺎﻳﺖ اول ﺑﻮد؛ ﺣﻜﺎﻳﺖ دوراﻓﺘﺎدﮔﻲ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﺑﻮد‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ‪ .‬ﭘﺲ آﺳﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي را از درون ﻣﻲ ﻛﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮج ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ارزش داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﭘﺎ ﺑﻪ داﻳﺮهي ﺳﺤﺮ ﻣﻲﻧﻬﺎد؛ اﻓﺴﻮن ﻣﻲﻛﺮد و از اﻓﺴﻮﻧﻴﺎن ﻫﺮﻛﻪ‬ ‫را ﻣﻴﻠﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ رﻳﺴﻤﺎن ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ! ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻟﺐ از‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد!‬ ‫ﻣﻴﻠﻲ ﺳﻮزان او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﺳﻮي دو اﻟﻤﺎس ﺑﻲ ﻃﺎﻗﺖ‪ ،‬آن‬ ‫درﻳﺎﭼﻪي ﻧﺎﻣﺴﻜﻮن ‪ .‬در ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﭘﺮدهﻳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎن را ﻧﺸﺎن او‬ ‫ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺷﺎرل ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ » :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم؛ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي‬ ‫ﺳﺮوﺻﺪاﻫﺎ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬و ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺮط‪ :‬ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﻜﻪ وﻗﺘﻲ آواز ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫آن ﻟﻮر ﺣﻴﺮتزده ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬واﻗﻌﺎ؟«‬

‫‪3‬‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ« ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺷﻜﺎك زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﭻ ﮔﻴﺮي ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺷﻮﻫﺮ رﻓﺘﻪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻮﻓﻖ‬ ‫ﺷﺪه ﺗﺎر ﻣﻮي زن دﻳﮕﺮي را روي ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮش ﻧﻴﺴﺖ؟«‬

‫‪14‬‬

‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﭙﻴﺪ و ﻛﻢﭘﺸﺖ وﺳﻂ ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪ‪ » :‬ﻧﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ـ ﺳﺮوﺻﻮرﺗﺖ ﻋﺮق ﻛﺮده‪.‬‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﺳﻮپ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ »ﺑﺨﺎر ﺳﻮپ اﺳﺖ‪ «.‬اﻣﺎ ﺳﻮپ ﭼﻨﺎن ﺳﺮد وﻳﺦ زده ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺐ دارم‪«.‬‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻛﺎرِ زﻳﺎد ﺧﺴﺘﻪات ﻛﺮده‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎْ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮدت را ﻫﻢ ﺗﻮي ﭼﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻪاي!«‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﺸﻘﺎب ﺳﻮپ را ﻛﻨﺎر زد‪» :‬ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬ ‫ـ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻣﻲزﻧﻲ؟‬ ‫ـ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻫﺸﺘﺎد و دو درﺻﺪي ﭘﻴﻮﺳﺘﻪﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻓﻜﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲات ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮﺑﻲ را ﻛﻪ اﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﺗﻮپ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺳﭙﻴﺪي ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖ و‬ ‫روي ﻛﺰﻳﻠﻮﻓﻮن ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﻪي ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻮاﺧﺖ‪ .‬ﻋﺎجﻫﺎ و ﺻﺪفﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮزي زﻳﺒﺎ روي ﭼﻮب ﻓﻮﻓﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻮتﻫﺎي ﺑﻨﺪِ اول واﻟﺲ »داﻧﻮب آﺑﻲ« ﺑﻪ رﻗﺺ‬ ‫درآﻣﺪﻧﺪ‪ :‬دام دام دام‪ ،‬دام دام دام‪ ،‬د‪...‬ام دام دام‪ .‬ﭼﻮب را ﻧﻬﺎد ﻛﻨﺎر ﻛﺰﻳﻠﻮﻓﻮن و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﻮﻳﻢ‬ ‫ﻛﻤﻲ ﺑﺴﺘﻨﻲ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ﺟﻮاﻧﻲ وارد ﺷﺪ و درﺳﺖ زﻳﺮ ﭼﻠﭽﺮاغ اﻳﺴﺘﺎد‪» .‬ف‪.‬‬ ‫و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺻﻮرت ﻋﺮق ﻛﺮدهاش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﻠﭽﺮاغ آوﻳﺰان‬ ‫از ﺳﻘﻒ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﻃﺮف ﺑﺎﻳﺴﺖ‪ ،‬اﻟﻴﺰاﺑﺖ‪«.‬‬ ‫اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ »اﻳﻦ ﻃﺮف« اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻠﭽﺮاغ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺖ؛ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﻛﺎر »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪.«.‬‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺧﺸﻚ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻮپ را ﺑﺒﺮ‪«.‬‬ ‫اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻛﺎﺳﻪي ﺳﻮپ را ﺑﺮداﺷﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻣﻴﻞ ﻧﺪارﻳﺪ؟«‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ روﻛﺮد ﺑﻪ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ » :«.‬ﻛﻤﻲ ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻲآورد‪«.‬‬

‫‪15‬‬

‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮدن ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي روي ﻣﻴﺰ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺎم ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪« .‬‬ ‫ـ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ ﻣﺮا ﺑﺒﺮ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‪ ،‬در ﺳﻜﻮﺗﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ردﻳﻒ‬ ‫آﻛﺎردﺋﻮنﻫﺎي رﻳﺰ و درﺷﺘﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺳﻤﺖ راﺳﺖ آوﻳﺰان ﺑﻮد‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﺧﺸﻚ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻣﻦ دﻟﮕﻴﺮ ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ .‬آدم‬ ‫دو ﺑﺎر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻳﻦ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬در ﻋﻮض ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎي ﺗﺎزهي ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﻛﻤﻲ ﻣﻀﻄﺮﺑﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻃﺒﻴﻌﻲﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺷﺎﻧﺲ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻋﻘﺐ » ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ؟«‬ ‫» ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬در ﺳﻜﻮت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ در ﺳﺎﺣﻞ ﻋﺎج‪« ...‬‬ ‫ـ ﺧﻮب اﺳﻤﺶ ﺑﻪ ﻳﺎدت ﻣﺎﻧﺪه‪.‬‬ ‫ـ وﻗﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ رﻓﺘﻴﺪ ﺷﻜﺎر ﻓﻴﻞ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻦ او را دﻳﺪم‪.‬‬ ‫ـ ﭘﺲ آن ﺳﺮدردِ ﻋﺠﻴﺐ‪...‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺼﻠﺤﺘﻲ ﺑﻮد!‬ ‫ـ ﺧﺐ؟‬ ‫ـ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻫﺮاﺳﺎن از درﻳﺪه ﺷﺪن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﭘﺮدهﻫﺎ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪي آن ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﻮاري از ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻋﺒﻮر ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد روي داﻳﺮه‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آدم‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻨﺪد!« و ﺣﺎﻻ‪ ...‬آن ﭘﺮدهي ﺳﺎﺗﺮي ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﻣﻲداد ﻫﺮﻛﺲ‬ ‫ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﺑﺮود ﺑﻲ آﻧﻜﻪ زﺧﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن درﻳﺪه ﺷﻮد؟ ﺧﻮﻧﺴﺮدياش‬ ‫را ﺣﻔﻆ ﻛﺮد و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﺣﻤﻖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف اﻳﻦ ﻏﻴﺒﮕﻮﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻲ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ » :‬ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ «‬ ‫ـ ﻫﻔﺘﻪي دﻳﮕﺮ ﺟﺸﻦ ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﺪﻳﻪات را ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪.‬‬

‫‪16‬‬

‫ـ ﻻﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ژاﻧﻮﻳﻪ ﻣﺎه اول ﺳﺎل اﺳﺖ!‬ ‫ـ ﭼﻴﺰي در اﻳﻦ ردﻳﻒ!‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺧﻨﺪه ﻛﻨﺎن ﺗﺴﻤﻪي ﭼﺮﻣﻲ ﻳﻜﻲ از آﻛﺎردﺋﻮنﻫﺎ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻒِ ﻫﻮاي ﻣﺎﻧﺪهﻳﻲ ﻛﻪ داﺧﻞ آﻛﺎردﺋﻮن ﺑﻮد ﺻﺪاي رﻳﺰ ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ را ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬دﺳﺘﻪي ﻛﺎﻏﺬ را از ﺟﻠﻮي ﺧﻮد ﻛﻨﺎر زد و ﻟﺐﻫﺎش را ﺑﺮﭼﻴﺪ‪» :‬ﺣﻮﺻﻠﻪ‬ ‫ﻧﺪارم‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲﮔﺬاري!«‬ ‫ـ ﭼﺮا ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاري؟‬ ‫ـﻜﻤﻲ ﺧﺴﺘﻪام‪.‬‬ ‫ـ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻋﻮض ﺷﺪهﻳﻲ‪ .‬اﻏﻠﺐ ﺻﻮرﺗﺖ ﻋﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﻪ اﻟﻴﺰاﺑﺖ‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ از زﻳﺮ ﭼﻠﭽﺮاغ ﺑﻴﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﺮف‪...‬‬ ‫ـ اﻣﻴﺪوارم ﮔﻤﺎن ﻧﻜﻨﻲ آﺧﺮ ﻋﻤﺮي ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ دﺧﺘﺮهي ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ﺷﺪهام‪.‬‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺷﺪهاي‪ .‬ﻫﻲ ﻣﻲزﻧﻲاش ﺑﻪ دﻳﻮار‪ ،‬وﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻮ‬ ‫ﻣﻨﺘﻘﻠﺶ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮﻫﺮي را داﺷﺖ ﻛﻪ از ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎر ﻣﻮﻳﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺰي‬ ‫روي ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬و رﻓﺖ ﻃﺮف دﻳﻮار ﺳﻤﺖ‬ ‫راﺳﺖ‪ .‬از ﻣﻴﺎن دهﻫﺎ آرﻛﺎردﺋﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻮد و ﻗﺪﻣﺖ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎش ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دو ﻗﺮن‬ ‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺗﺴﻤﻪاش را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬و ﺳﻤﺖِ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﺳﺎﻛﺖِ درﺧﺘﺎنِ ﻏﺎن ﻧﻐﻤﻪﻫﺎي ﺗﺼﻨﻴﻔﻲ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪:‬‬ ‫»در روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻬﺘﺎب‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﻦ ﭘﻲ ﻳﺮو‬ ‫ﻗﻠﻢات را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮض ﺑﺪه‪«...‬‬

‫‪17‬‬

‫‪4‬‬ ‫در آن ﺻﺒﺢ ﺳﺮد ﭘﺎﻳﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺨﺎر ﻧﻔﺲِ اﺳﺐﻫﺎ ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪهي ﻇﻠﻤﺖ را رﻗﻴﻖﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﺸﻤﻲ ﻋﺮق ﻣﻲرﻳﺨﺖ و ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺮگ ﺗﻪِ ﺷُﺶﻫﺎش‬ ‫ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ و راه ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻤﻲداد‪ .‬دو روز ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﮔﺰارش ﺳﻔﺮ ﻟﻨﺪن را ﻣﻲداد ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫ﺷﺎه دﻫﻦاش را ﭘ‪‬ﺮِ اﺷﺮﻓﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪي آﺧﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺷﺎه ﮔﻮﺷﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻮ‪» :‬ﻛﻮﻧﺴﻮ!«‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي اﻳﻦ اﺻﻄﻼح را ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدش دﻳﻮان ﻋﺒﻴﺪ را ﻫﺪﻳﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺎه‪ .‬زاﻧﻮ‬ ‫زد‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺖ اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻲآورد!«‬ ‫ﺑﻌﺪ آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺎﻻر‪» :‬ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار!« اﻳﺴﺘﺎد ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ » :‬دﺳﺖ ﻫﺎ و‬ ‫ﻳﻚ ﭘﺎ ﺑﺎﻻ‪ «.‬ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬در ﺳﻜﻮت ﻗﺪم زد‪ .‬ﺷﺎه ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﮔﻞﻫﺎ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻓﺮش ﺑﺰرگ‬ ‫ﺗﺎﻻر را ﻟﮕﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺒﻴﻞﻫﺎي روﻏﻦ زده را ﺳﻤﺖِ ﭼﻠﭽﺮاغ ِ ﺳﻘﻒ ﺗﺎب ﻣﻲداد و‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﻋﺒﻮر‬ ‫از اﻳﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ آن ﺳﺮ ﺗﺎﻻر‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪي ﺧﻮدش را از ﻣﻴﺎن ﺧﺮدهآﻳﻨﻪﻫﺎي دﻳﻮار ﺑ‪‬ﺮش‬ ‫ﻣﻲداد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﻣﻮﺿﻊ ﺳﺎﻳﻪي ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻊِ ﺧﻮدِ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺮوج ﻛﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺮﺣﻤﺘﻲ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲدادﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺳﺮت را ﺑﺒﺮﻧﺪ! ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻣﻲروي ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮدهاي ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻔﺼﻴﻞ!« و ﭘﺲ ازﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺗﭙﻪي ﻧﺮﻳﺪه ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪاي ‪.‬‬ ‫دﻋﺎ ﻛﻦ ﭼﻴﺰي از ﻗﻠﻤﺖ ﻧﻴﻔﺘﺪ!«‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻔﺼﻴﻞ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎه ﻧﻴﺎزي ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺪاﻧﺪ اﻳﻠﭽﻲ ﻛﺠﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﻲﮔﺬارد ﻳﺎ ﺳﺮش در آﺧﻮر‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻲداد او را ﺑﻜﺸﻨﺪ و ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺶ را اﺳﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻛﻮر‪،‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ او را روي ﻛﺪام ﺧﺸﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ دردِ ﺷﺎه را ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد؛ ﭘﻨﺠﺎه و دو ﺻﻔﺤﻪي ﺗﻤﺎم‪ .‬روي ﻛﺎﻏﺬ ﺗﺮﻣﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ‪ 20/5‬در ‪ 30/5‬و ﺟﻠﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد؛‬ ‫ﻣﻘﻮاﻳﻲ؛ ﺑﺎ ﻟﻔﺎﻓﻪي ﺗﻴﻤﺎج ﺑﻪ رﻧﮓ ﻋﻨﺎﺑﻲ‪:‬‬ ‫»ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ اول ذي اﻟﺤﺠﻪ‪...‬‬

‫‪18‬‬

‫‪5‬‬ ‫ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم ﺟﻴﻚوﭘﻴﻚ او را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﺘﺎب ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﺒﻮﺗﺮِ ﺟﻠﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺗﺠﺮﺑﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ را در ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه اول درﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ از‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد)در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ(‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺪو روزي را ﺑﻪ ﻳﺎد آورد ﻛﻪ درﺷﻜﻪي ﻣﺨﺼﻮص او را ﺑﻪ ﻛﺎخ ﺷﺎه‬ ‫آورد‪ .‬ﺷﺎه‪ ،‬دﻓﺘﺮ ﺟﻠﺪ ﻣﻘﻮاﻳﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬در ﺳﺮﺳﺮا ﻗﺪم ﻣﻲزد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﭘﻒ ﻛﺮده ﺧﺒﺮ از‬ ‫ﺑﻲﺧﻮاﺑﻲ و ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻣﻲداد‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺳﺮش را ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد رﻋﺸﻪاي ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮات اﻳﻠﭽﻲ را در‬ ‫ﻧﻮردﻳﺪ و ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﻟﺮزهاي ﺷﺪﻳﺪ ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮدﺗﺎن اﺳﺖ؟«‬ ‫ـ ﺳﺮد؟‬

‫» ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻲ ﺳﺮﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺳﺮد آن روزي ﺑﻮد ﻛﻪ آﻣﺪم ﭘﺎرﻳﺲ؛ ﻟﺨﺖ و ﻛﻮن‬ ‫ﭘﺘﻲ‪ .‬از ﺑﺪِ ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﺑﺮﻓﻲ ﺑﺎرﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز‪ ،‬از ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‪ ،‬ﻣﺜﻞ آن ﻧﺒﺎرﻳﺪه‪ .‬ﻟﺮزﻳﺪﻧﻢ را ﻛﻪ‬ ‫دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬رﻓﻘﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻴﺮوز ﭘﺎﻟﺘﻮي ژاك ﺷﻴﺮاك را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ) ﭘﺪرزﻧﺶ ﺑﺎﻏﺒﺎن‬ ‫ﺷﻴﺮاك ﺑﻮد و ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻛﻬﻨﻪي او را اﮔﺮ ﺑﻪ درد ﺧﻮدش ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد ﺑﻪ اﻳﻦ و آن ﻣﻲداد(‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ از ﺷﻠﻮارﻫﺎي ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ ﻧﺴﺒﺘﺎْ ﻧﻮ‬ ‫را ﻛﻪ ﻣﺎل رﺋﻴﺴﺶ ﺑﻮد؛ »دﻛﺘﺮ ﺟﻜﻴﻞ«‪ .‬از ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺗﻜﻪاي ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺘﺮﺳﻜﻲ‬ ‫ﺳﺮ ﭘﺎ ﺷﻮم‪ .‬ﻛﻔﺶﻫﺎي دﻛﺘﺮ ﺟﻜﻴﻞ دو ﺳﻪ ﺷﻤﺎره ﻳﻲ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد؛ ﻛﻒ آن ﻫﻢ )اﻧﮕﺎر ﻛﻔﺶ‬ ‫ﻃﺒﻲ ﺑﻮد( ﻛﻤﻲ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬اول از ﻫﻤﻪ راه رﻓﺘﻨﻢ ﻋﻮض ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺷﺘﺮ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﮔﺎم ﻟﻨﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ .‬در اﻳﻦ ﻟﻨﮕﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﻔﺶﻫﺎي دﻛﺘﺮ ﺟﻜﻴﻞ ﺑﻪ راه‬ ‫رﻓﺘﻨﻢ ﻣﻲداد ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﻲام اﻳﻦ ﺑﻮد ﻣﺒﺎدا از ﻣﻴﺎن اﺣﺸﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮔﺎم ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﭘﺮت ﻣﻲﺷﺪ ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ »ﻣﺴﺘﺮ ﻫﺎﻳﺪ« ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺷﻠﻮار ﻛﻤﺎل ﺧﺸﺘﻚاش ﺗﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﮔﺮﻓﺘﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮاي ﺧﺎﻳﻪﻫﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺎﻟﺘﻮي ژاك ﺷﻴﺮاك ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد؛‬ ‫دﺳﺖﻫﺎم ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎم ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ؛ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ؛ ﺗﺎ ﺟﻴﺐﻫﺎي ژاك ﺷﻴﺮاك‬ ‫دﺳﺖﻫﺎم را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ از ﺳﺮﻣﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻢ ﻋﻮض ﺷﺪ‪ :‬ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ آﻏﻴﺎ ﻧﺠﺎد‪ «.‬ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮد؟ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺳﺮدم اﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪19‬‬

‫ﻧﺎدر از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» :‬اﻻن ﭘﻨﺠﺮه را ﻣﻲﺑﻨﺪم‪ .‬ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ دود ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮود؛ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻴﺘﺎ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺎدر را دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﻪ اﻧﺤﻨﺎﻳﻲ ﻧﺮم ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﺎدر رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﻛﺮكﻫﺎي ﻧﺮم ﺑﻨﺎﮔﻮش ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮر ﭼﺮاﻏﻚ‬ ‫روﻣﻴﺰي ﺑﺮﻗﻲ ﻣﻲ زد ﻛﻪ از ﺟﻨﺲ ﻣﻌﻤﻮل ﻧﺒﻮد؛ ﻧﺮﻣﺎي ﭘﻮشِ ﮔﻠﻮي ﭘﺮﻧﺪهاي را داﺷﺖ ﻛﻪ از‬ ‫ﺳﻴﺎرهي دﻳﮕﺮي ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬ﺻﻴﺤﻪ زد‪» :‬ﻣﺎﻣﻮﺷﻜﺎ!«‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺧﻨﺪه ﻛﻨﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ روﺳﻲ ﺑﻠﺪﻳﺪ؟«‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﺎدر‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻣﻮﺷﻜﺎ ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ﭘﺮده را ﻫﻢ ﺑﻜﺶ‪«.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﻛﻪ ﺣﻴﺮتزده اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﻣﻨﺪو ﻣﺎﻣﻮﺷﻜﺎ ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﺮده‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭘﺮده را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ » :‬ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺑﺨﻮاﻧﻲ؟«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻧﺸﻨﻴﺪه ﮔﺮﻓﺖ و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪» :‬ﻣﺎدرم از روسﻫﺎي ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫آن ﻟﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺸﻘﺎب و ﻗﺎﺷﻖ و ﭼﻨﮕﺎل از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢ ﻧﺎزك‬ ‫ﻛﺮد‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي!؟«‬ ‫ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت آن ﺣﺮفﻫﺎ را ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮاي ﭘﺲ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻟﻴﻔﻪي زﻧﻲ روس‬ ‫ﺑﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ اﻳﺮاﻧﻲ؟‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺧﻨﺪه ﻛﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﻛﺎﻣﻼ درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ!«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺎﻳﻪي ﻇﺮﻳﻔﻲ ﻧﺒﻮد داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را دﺳﺖ ﻛﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻛﺎر‬ ‫آﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﺑﺮد آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ دﻳﺪ و رﻓﺘﺎر ﺧﻮدش‬ ‫را ﻳﻜﺴﺮه اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ و ﺧﺎم‪.‬‬ ‫دردي ﮔﻨﮓ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻪ اﺣﺸﺎﻳﺶ ﭼﻨﮓ زد و ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪﻫﺎي ﺗﺮس ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺳﺘﻮن‬ ‫ﻓﻘﺮاﺗﺶ را ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ‪» .‬ﭼﺮا ﻣﻌﻠﻘﻢ ﻛﺮدي؟ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪«...‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺗﺮﻧﻢِ ﺧﻮش و آراﻣﺒﺨﺶ ﻗﺎﺷﻖﻫﺎ و ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻛﻨﺎر‬ ‫ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ ردﻳﻒ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪»:‬آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺗﺮﻛﺶ! ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻢ!«‬ ‫‪20‬‬

‫‪6‬‬ ‫» ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭼﺸﻤﺶ را از ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دزدﻳﺪ‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫» ﭼﻪ ﺷﺪه؟«‬ ‫ـ ﻫﻴﭻ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺐ دارم‪.‬‬ ‫از ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺷﺒﺢ ﭼﻴﺰي ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻫﺮ ﭼﻴﺰ را از ﻣﺪار ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﻪي‬ ‫آن ﺟﻨﺐ وﺟﻮش و ﻧﻈﻢ ﻣﻘﺮر را ﻛﻪ در ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻗﺼﺮ ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺖ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ‬ ‫آﺷﻔﺘﮕﻲ ﻫﻤﻴﻦ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ دﻓﺘﺮ ﻛﺎر»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﻮد و ﻣﺮﻛﺰ اﻟﺘﻬﺎﺑﻲ ﮔﻨﮓ‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻋﺮق ﻛﺮدهي او ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﺎر ﻫﻴﺞ ﺗﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺎ ﺳﻦ وﺳﺎل ﺗﻮ ﻧﺪارد‪«.‬‬ ‫ـ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﭘﻴﺮ ﺷﺪهام؟‬ ‫ـ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺤﺮاﻧﻲ ﻻزم ﺑﻮد ﺧﻮدت را ﺗﻮي ﭼﺎه ﺑﻴﻨﺪازي؟‬ ‫ـ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻮي ﭼﺎه اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ دﻟﺴﺮدش ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ اﻳﺴﺘﺎد ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ روﺷﻦ درﺧﺘﺎن ﺑﺎغ‪ .‬در آن ﮔﺮﻣﺎي‬ ‫ﭘﻴﺸﺮس ﺑﻬﺎري‪ ،‬روي رﻧﮓ ﻫﺎي اُﺧﺮاﻳﻲ وﻃﻼﻳﻲ دﻳﻮارﻫﺎ و در ﭼﻴﻦ و ﺷﻜﻦ ﻣﻨﺒﺖﻛﺎريﻫﺎي‬ ‫ﻣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﺮ و ﻗﻔﺴﻪﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﭼﻴﺰي ﻣﺎﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪي اﻛﺴﻴﮋن ﻫﻮا را ﻣﻲﻣﻜﻴﺪ؛ ﻣﻼﻟﻲ‬ ‫ﻛﺸﻨﺪه ﻛﻪ از در و دﻳﻮار اﺗﺎق ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺗﺎ دور دﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﺧﺎﻣﻮش درﺧﺘﺎن‬ ‫ﺑﺎغ ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻮچ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي؛ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮون از اﻳﻨﺠﺎ؛ ﺑﻴﺮون‬ ‫از ﺳﻴﺎرهي زﻣﻴﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ دﻟﺴﺮدت ﻛﻨﻢ اﻣﺎ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ را‬ ‫ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻲ؟‪ ...‬ﻳﺎ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ‪ ،‬ﻣﻲﭘﺮداﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺳﺎده ﺗﺮ؟«‬ ‫ـ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺳﺎدهﺗﺮ!؟ اﻳﻦﻫﺎ را ﻛﻪ ﻫﻤﻪ دارﻧﺪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ﻣﺎ‪ ،‬اﻟﻴﺰاﺑﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻢ ﺗﺎزﮔﻲﻫﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻴﻔﺎﻧﻲاش‪«.‬‬ ‫ـ ﺣﺎﻻ ‪ ،‬ﭼﺮا ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن؟‬ ‫ـ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻜﺮيﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ واﻗﻌﺎْ؟ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻣﺒﺘﺬلﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻫﻢ دارﻧﺪ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺠﻠﻪي اﺧﺘﺼﺎﺻﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ‪» :‬رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن«!‬ ‫ـ آﻧﻬﺎ از »ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﮕﻬﺒﺎن« ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪21‬‬

‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ!‬ ‫ﺗﺎ ﻧﻘﻄﻪي ﺧﺘﻢ ﺑﮕﺬارد ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻼﻓﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﺎء آن را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن دﻳﮕﺮي دارﻧﺪ ﻛﻪ‪«...‬‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪ » :‬در ﺑﺎرهي اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻳﺎد اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻲ اﻧﺪازد!«‬ ‫ـ ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ اﻧﺴﺎن ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ارﺗﻜﺎب اﺷﺘﺒﺎه ﻣﺤﻖ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﺎ‬ ‫ﻧﺎﮔﺮﻳﺰ‪.‬‬ ‫دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﻲﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻮي ﺑﺎغ‪ .‬ﻗﺪمزﻧﺎن ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫وﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ » :‬ردش‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺮود ﻟﻌﻨﺘﻲ را!«‬

‫‪7‬‬ ‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺠﻠﻪي »رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن« ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲداد ﭼﻪ ﺿﺮورﺗﻲ‬ ‫اورا واداﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪاي را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﺪ‪» :‬ﻣﺮدم ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬ ‫ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دارﻧﺪ ﺟﺰ ﺟﺴﻢ‪ .‬و اﻳﻦ ﺑﺎ زﻣﺎﻧﻪي ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻮي‬ ‫ﻓﻘﺪان ﺟﺴﻤﻴﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد‪ :‬ﻛﺸﻒ اﻣﻮاج رادﻳﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‪ ،‬اﺧﺘﺮاع ﺗﻠﻔﻦ‬ ‫ﺑﺪون ﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺮاﺣﻲ ﺑﺎ اﺷﻌﻪي ﻟﻴﺰر‪ ،‬ﻛﺸﻒ ﺿﺪ ﻣﺎده و ﺗﺎزﮔﻲﻫﺎ اﺧﺘﺮاع اﻧﺘﺮﻧﺖ‪«...‬‬ ‫ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻟﻢ داده ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﻧﺮدهي ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪي‬ ‫ﻧﻘﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻟﻴﻮان ﻋﺮقاش را ﺳﺮﻛﺸﻴﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎﺗﻲ!«‬ ‫» ﻟﻮرآدﻟﺮ«‪ ،‬ﻣﺠﺮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬و ﺷﻤﺎ ﺻﺮﻓﺎْ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻧﺸﺮﻳﻪاي زدهاﻳﺪ ﻳﺎ ﺷﺨﺼﺎْ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻫﻢ دارﻳﺪ؟«‬ ‫ﻣﺪﻳﺮ » رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن« ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻋﺎزم‬ ‫ﻣﻮﻟﻮز ﺑﻮدم‪ ،‬ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﺗﻨﺪي‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن از دﺳﺘﻢ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﻌﻠﻖ زد و داﺷﺖ‬

‫‪22‬‬

‫ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻪ در‪‬ه ﻛﻪ در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﭙﻴﺪ و ﻧﻮراﻧﻲ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و از‬ ‫داﺧﻞ اﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻞ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻛﺸﻴﺪ وآرام‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺟﺎده‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻨﻢ ﻧﻬﺎد‪«.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻟﻴﻮان ﻋﺮقاش را روي ﻣﻴﺰ ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺠﺐ ﻓﺮﺷﺘﻪي ﺧﺮي ﺑﻮده!« و‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺸﺎر دﻛﻤﻪاي‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮ»رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن« و ﻟﻮر آدﻟﺮ و‬ ‫ﺑﻘﻴﻪي ﺣﻀﺎر را در ﻇﻠﻤﺖِ ﺷﻴﺸﻪﻳﻲ ﺻﻔﺤﻪي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻓﺮوﺑﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﻛﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﺮﻳﺰم؟‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺑﺎ دﺳﺘﺶ روي ﻟﻴﻮان را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ » :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ راه ﺑﻴﻔﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ـ ﺳﺮﺣﺎل ﻧﻴﺴﺘﻲ اﻧﮕﺎر‪.‬‬ ‫ـ دﻳﺸﺐ اﺻﻼْ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪهام‪.‬‬ ‫ـ ﺑﮕﺬار ﭼﻴﺰي ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺳﺮ ﺣﺎلات ﻣﻲآورد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻪ ﻓﻘﻂ دﻳﺸﺐ ﻛﻪ دو ﻫﻔﺘﻪﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ اﺻﻼْ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺪت از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺒﺎدا ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ رﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ رﻧﮓ ﻧﻤﻲزد‪ .‬وﻗﺘﻲ آواز را ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑ‪‬ﺮد‪ ،‬ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد او را از آن ﺧﻮد ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي از زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲزﻧﺪ؛ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻛﻪ از ﭘﺲِ ﭘﻠﻚﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ و ﺳﻴﻤﺎي‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲاش ﭘﻴﻐﻤﺎﻣﻲ ازﻟﻲ را ﺑﻪ ﮔﻮشﻫﺎ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬در ﻣﺠﻠﺲ زﻧﻲ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎن‬ ‫ﺣﻴﺮت زدهي ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ » :‬اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻴﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﻮﺳﻢ؟« ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ زن‬ ‫ﺳﺮﻫﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد )و ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن آواز او از ﺧﻮد ﺑﻲ ﺧﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد( ﺳﻨﺠﺎﻗﻲ را ﺗﺎ‬ ‫اﻧﺘﻬﺎ در راﻧﺶ ﻓﺮو ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻨﺪو ﻛﻪ ﺧﻮد آرزوﻣﻨﺪ زن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ دم ﺑﺮآورد‪ ،‬آﻧﻘﺪر اداﻣﻪ‬ ‫داده ﺑﻮد ﻛﻪ در اوج ﺗﺤﺮﻳﺮ دﭼﺎر اﻧﺰال ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن ﺷﺐ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ زﺑﺎن آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﺪت اﺣﺴﺎس ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻨﺎر ﺣﻮض ﻛﻮﺛﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬زن ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻲ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮده‬ ‫اﺳﺖ درﺳﺖ ﻟﺐ ﺣﻮض‪ .‬ﻣﻨﺪو اﻋﺘﻨﺎي ﺗﺎرﻳﺨﻲ زﻧﺎن را ﺑﻪ آواز ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮد دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻣﺮدان ﺳﺮ ﻛﺎر ﻣﻲ روﻧﺪ زﻧﺎن ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آورﻧﺪ ﺗﺎ ﻓﺎﻳﺰ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ اﻣﻜﺎن ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ روزﺷﺎن را ﺳﺮﺷﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺷﺐ‪ ...‬ﺧﺎﻟﻪاش را‬ ‫ﻫﻢ دﻳﺪه ﺑﻮد دﻫﻪي ﻣﺤﺮم ﻛﻪ دﺳﺘﻪي ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮانﻫﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﺎ از‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻧﻬﺎد‪ ،‬اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﮔﺮدان را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﭼﺎي ﺗﺎزه دﻣﻲ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﻣﻲﻧﻬﺎد‬

‫‪23‬‬

‫و ﻣﻲرﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪» :‬اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞﺧﺎن‪ ،‬دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺮاي روﺿﻪي ﺷﺎم‬ ‫ﻏﺮﻳﺒﺎن‪ «.‬و اﺑﻮاﻓﻀﻞﺧﺎن ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ روﺿﻪي ﻋﻤﺮش را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﻫ‪‬ﺮم‪ ‬آﺗﺸﻲ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ‪،‬‬ ‫از دو ﺳﻮ‪ ،‬ﭘﺮدهي ﺣﺎﻳﻞ را ذوب ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻨﺘﻲ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻮي‬ ‫ﻓﺎﺋﺰ ﺧﻮان و اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﺗﻌﺰﻳﻪﮔﺮدان‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻲ داﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫و اﮔﺮ ﻛﻔﺶ زﻧﺎﻧﻪﻳﻲ دم در ﻧﺒﻮد ﺑﺪﺧﻠﻖ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻟﺐ از ﻟﺐ وا ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از‬ ‫رﻧﻮد ﻛﻪ اﺧﻼﻗﺶ را ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻔﺶ زﻧﺎﻧﻪﻳﻲ دم در ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻮﻗﺶ آورﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻔﺸﺶ را در ﻧﻤﻲآورد‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﻃﺮاوت و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﻛﺎري ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻋﻬﺪهي ﻫﻴﭻ ﻛﻔﺸﻲ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬آواز را ﻛﻪ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻧﺎﻓﺬ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﺳﻨﺠﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻗﻠﺒﺶ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻴﺘﺎ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﺎدر وآن ﻟﻮر‪،‬‬ ‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ آﻏﻮش ﻓﻠﻴﺴﺎ اﻓﻜﻨﺪ و او را ﻛﻪ ﺳِﺤﺮزده ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد از اوج اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق‬ ‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻓﺮود آورد‪ .‬ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدي ‪«.‬‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ؟ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﺧﺘﺮي ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ؟ ﻛﻪ آن ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻔﺎوت ﺳﻦ از او دﺧﺘﺮي ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ دور از دﺳﺖ؟ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﺎ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ و او‪،‬‬ ‫از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﻣﻲزﻳﺴﺖ؟ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﺷﺎرل ﻗﻮل داده ﺑﻮدم‪«.‬‬ ‫آن ﻟﻮر ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﻴﺰي در ﮔﻮش ﺷﺎرل زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻤﺮ راﺳﺖ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫»ﺟﻘﺪر وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻲ ﭼﻬﺮهات ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﻻﺑﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﭗ ﻣﻲﺷﻮد!‬ ‫ـ ﺑﺮﻋﻜﺲ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﻧﺪن ازت ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬ ‫ﺷﺎرل‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪﻳﻲ‪ ،‬ﻧﺮم ﺑﻪ آﻏﻮش ﻣﻨﺪو ﺧﺰﻳﺪ و ﺳﺮ در ﮔﻮش او ﻧﻬﺎد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺳﺮش‬ ‫راﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎن او ﻫﻢ ﺑﻪ زﻻﻟﻲ ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪي ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ در آراﻣﺸﻲ اﺑﺪي ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از اﻳﻦ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪي‬ ‫درﮔﻮﺷﻲ ﻓﺎرغ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻏﻴﺒﺶ زده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﻣﺮد ﺳﻴﺎه ﭘﻮﺳﺘﻲ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد داﺧﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺣﻴﺮت زده‬ ‫از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» :‬ﺧﺪاي ﻣﻦ!«‬ ‫ﻛﻤﺎل ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ داد؛ ﻧﻮك ﻣﺜﻠﺜﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪاش ﺧﻮد او‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮش ﻣﻨﺪو‪ .‬ﺑﻮي ﻏﺮﻳﺐ و ﻛﻬﻨﻪي ﭼﻮب ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻓﻀﺎي اﺗﺎق را‬

‫‪24‬‬

‫اﻧﺒﺎﺷﺖ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ آرﻧﺞﻫﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎ‪ ،‬و دﺳﺖﻫﺎ داﻳﺮهاي ﻛﻪ در ﺟﻠﻮ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﻴﺪ؛ ﺗﺠﺴﻢ ِ اﻧﺪوه‪ .‬اﻣﺎ در ﭼﻬﺮهاش ﭼﻨﺎن آراﻣﺸﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ وﺟﻮد ﻫﺮ اﻧﺪوﻫﻲ را‬ ‫ﻣﺸﻜﻮك ﺟﻠﻮه ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻫﺎج و واج ﻧﺸﺴﺖ‪» :‬ﭼﻘﺪر ﺳﺤﺮاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ!«‬ ‫ـ اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻲ از ﻛﺠﺎ ﮔﻴﺮش آوردهام!‬ ‫ـ از ﻛﺠﺎ؟‬ ‫ـ ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻛﻦ! ﺳﺮِ ﮔُﻨﺪهي ﻗﻀﻴﻪ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪8‬‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎي اﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻧﻈﺮ اﻧﺪازه و ﻧﻪ از ﻧﻈﺮ ﺷﻴﻮهي ﻛﺎر‪ ،‬ﻫﻴﭻ دﻳﻨﻲ ﺑﻪ‬ ‫واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﺠﺴﻤﻪﻳﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازهي آﻧﻬﺎ واﻗﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺘﺒﻪ اﮔﺮ واﻗﻌﻴﺖ را‬ ‫آن ﻃﻮر ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻳﺎ ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ‪ .‬ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ ﻛﺸﻴﺪن ﺷﻤﺎﻳﻞﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﭼﺸﻢ‬ ‫و ﭼﻨﺪ ﺑﻴﻨﻲ را روزي آﻏﺎز ﻛﺮد ﻛﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﭼﻬﺮه ﻳﻲ از ﻧﻴﻢ رخ ﻳﺎ ﺗﻤﺎم رخ دروﻏﻲ‬ ‫ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺷﻴﻮهﻳﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﻴﻨﺪازد ﺑﻪ ﺑﺨﺶ وﺳﻴﻊ ﺗﺮي از‬ ‫واﻗﻌﻴﺖ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﻗﺮن ﭘﻴﺶ از او‪ ،‬ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫روزﻣﺮه ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺪت ﺗﻤﺎم در ﺟﻬﺎن ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎ واﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﺑﺴﺮ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﻴ‪‬ﺖِ ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ‪ ،‬ﺷﻴﻮهﻳﻲ را ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد ﻛﻪ رﻓﺘﺎر ﻇﺎﻫﺮي‪ ،‬و ﻧﻮﺳﺎنﻫﺎي ذﻫﻦ آدﻣﻲ را‬ ‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ آﺛﺎر ﺟﺎوداﻧﻪاش را ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬در ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮي‬ ‫ازﺟﻬﺎن‪» ،‬واﻗﻌﻴﺖ« ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻨﺎﻗﺸﻪي ﮔﺮوﻫﻲ از ﻧﻘﺎﺷﺎن اروﭘﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻨﻲ ﭼﻨﺪ از ﻧﻘﺎﺷﺎن‬ ‫ﭼﻴﻨﻲ‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﺎن اروﭘﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺰﻳﻴﻦ ﻛﺎخ ﺧﺎﻗﺎن ﺑﻪ ﭼﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﻣﻨﻈﺮهﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهي ﺷﺮﻗﻲﻫﺎ ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎده از ﭘﺮﺳﭙﻜﺘﻴﻮ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اروﭘﺎﺋﻴﺎن‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن دادن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ درﺧﺖﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ دورﺗﺮاﻧﺪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻈﺮه‬ ‫واﻗﻌﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﭼﻴﻨﻲﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ :‬ﻧﺸﺎن دادن ﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﺻﻠﻪﻳﻲ وﺟﻮد‬ ‫ﻧﺪارد)ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻄﺢ ﺗﺎﺑﻠﻮ( ﺑﻪ دور از واﻗﻌﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪25‬‬

‫واﻗﻌﻴﺖ وﺟﻮد ﻣﻨﺪو ﻛﺪام ﺑﻮد؟ آﻧﻜﻪ ﺷﻮﻫﺮان ﮔﺮﮔﺶ ﻟﻘﺐ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد‬ ‫ﻓﻠﻚزدهﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﺤﺎﻓﺶ را ﮔﺎز ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؟ آﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ در او ﺟﻠﻮهﻳﻲ ازﻟﻲ‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ؛ ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻃﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﻓﺸﺎر ﻣﻲﺧﻤﻴﺪ و ﻟﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ؟ آن ﻛﻪ دﻳﮕﺮان در ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻼﻣﺶ ﻛﻨﺎﻳﻪﻳﻲ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻼم ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ وﺟﻮدش ﺑﻮد؟ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻣﻨﺪو آوازش را ﺑﺮاي ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد؟ ﻓﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ ﺷﺎرل؟‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺣﺎﻻ ﻃﻮري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻤﻴﺪه ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ ،‬و آرﻧﺞﻫﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺳﻮﻣﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﭼﻘﺪر واﻗﻌﻲ اﺳﺖ؟«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬آدم اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و راه ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺟﺎدوﮔﺮيﺳﺖ‪« .‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻟﻴﻮان ﻣﺸﺮوباش را ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ‪:‬‬ ‫»اﺻﻼْ اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺟﺎدو ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻣﻌﺬب ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺪِ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ در ﺣﻀﻮر ﺧﻮدش‪ .‬ﻫﻲ ﻧﮕﺎه از‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻤﻠﻪﻳﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬و ﻫﻲ ﺣﻀﻮر ﺟﺎدوﻳﻲ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﭼﻮﺑﻲ او را از‬ ‫ﺟﺴﺎرﺗﺶ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﻲاﻓﺰود اﺑﻌﺎد اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻼف ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎي آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲ‪ ،‬در اﻧﺪازهﻫﺎي ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮد؛ ﻛﻤﻲ درﺷﺖﺗﺮ از ﻣﻨﺪو و‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻗﺪ وﻗﻮارهي ﻛﻤﺎل‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ داﺧﻞ آن اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دﺳﺘﺶ در ﻧﻴﻤﻪ راه ﻣﻌﻠﻖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻟﺒﻪي ﺷﻴﺸﻪي وﻳﺴﻜﻲ ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻪي ﻟﻴﻮان ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدن آن ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻸﻟﻮء ﻧﻮر در ﻣﺎﻳﻊ زرد رﻧﮕﻲ ﻛﻪ از ﺗﻪ ﻟﻴﻮان ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﺒﻬﻤﻲ ﻣﻨﺪو را ﺑﻪ ﻧﺸﺎط آورد‪» :‬ﭼﻪ ﺣﻮاس ﺟﻤﻌﻲ داري! ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺘﺸﻜﺮم‪«.‬‬ ‫ﺟﺮﻋﻪﻳﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ اﺛﺮ ﻫﻨﺮي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎر ﺑﺒﻨﻨﺪه را ﺟﺎدو ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟«‬ ‫ـ اﮔﺮ ﺧﻮد را از ﺷﺮ آن ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ واﻗﻌﻲ ﺑﻪ اﺷﻴﺎء ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺧﻼص ﻛﻨﻴﻢ و‪،‬‬ ‫درﻋﻮض‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻮﻫﺮي ﺑﭙﺮدازﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻْ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎدو ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬

‫‪26‬‬

‫ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻛﻪ آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲﻫﺎ ﺑﻪ آن رﺳﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻳﻢ!«‬ ‫ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﻛﻤﻲ از ﻟﻴﻮاﻧﺶ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻫﻤﻪي ﺑﺪﺑﺨﺘﻲﻫﺎ از وﻗﺘﻲ آﻏﺎز ﺷﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺟﺎدو ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮون از ﺣﻴﻄﻪي واﻗﻌﻴﺖ راﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻻﺑﺪ داﺳﺘﺎن آن ﻧﻘﺎش ﭼﻴﻨﻲ را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪهاي ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﺮﮔﺶ ﻓﺮارﺳﻴﺪ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و در دل آن ﻛﻮه ﻏﺎري‪ .‬ﺑﻌﺪ داﺧﻞ ﻏﺎر رﻓﺖ‬ ‫و ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻬﺮهاي ﻛﺸﻴﺪه و ﻻﻏﺮ ﻛﻪ ﺧﻄﻮط و‬ ‫ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰي ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻠﻚﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪاش درﻳﭽﻪﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ راه‬ ‫ﻣﻲﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﻓﻬﻢ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺖ در ذﻫﻨﺶ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺟﺮﻗﻪﻫﺎي اﻳﻦ‬ ‫ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﺎ ﺷﺪﺗﻲ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲ آدمﻫﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﺪاوم دوري و ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻪ» ﭼﻴﺰﻫﺎ«‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از اﻳﻦ »ﭼﻴﺰﻫﺎ« ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺧﺮت وﭘﺮتﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻲﺟﻬﺖ ﺧﻮد را درﮔﻴﺮﺷﺎن ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺎ را درﮔﻴﺮ ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ آن ﭼﻴﺰ اﺻﻠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻫﺮ آدﻣﻲ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدﻫﺪ؛ و دوري ﻳﺎ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻪ آن ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ را‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎزﻧﺪهي اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ‬ ‫ﺑﻪ آن رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻧﮕﺎه ﺷﻴﻄﻨﺖﺑﺎري ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻛﺮد‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ‪ ،‬آن ﭼﻴﺰ اﺻﻠﻲ ﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺟﺎن داده اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﻣﻨﺪو دوﺑﺎره ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﭼﻮﺑﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣﺪ ﺣﺎﻻ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺐﻫﺎي‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻟﻜﻪي زرد داﻳﺮه ﺷﻜﻠﻲ ﻣﻴﺎن ﻛﺘﻒﻫﺎي ﻣﺠﺴﻤﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻟﻜﻪ را ﻟﻤﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻴﺎرﻫﺎي ﭼﻮب ار‪‬ه ﺷﺪه‪ ،‬و زﺑﺮي ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ را زﻳﺮ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻋﻄﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه و ﺳﺮﮔﻴﺠﻪآور ﺟﻨﮕﻠﻲ دور‬ ‫دﺳﺖ ﻣﺸﺎﻣﺶ را ﺗﺎزه ﻛﺮد‪ .‬ﺣﻴﺮت زده ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﺮﻳﺪه ﺷﺪه؟«‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﻣﻮزي زد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻧﺸﺴﺖ و‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ‪ ،‬ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم از ﻣﻴﺎن ﻟﺐﻫﺎش ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﻗﻠﺐ ﻣﻨﺪو ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد از ﺗﭙﺶ و‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮن‪،‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ ﮔﻨﮓ و ﺗﺒﺪار ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ در رگﻫﺎ‪ .‬ﺑﺎزارﻫﺎﻳﻲ ﻳﻜﺴﺮه ﺷﻨﺎور ﻋﻄﺮﻫﺎ و رﻧﮓﻫﺎي‬

‫‪27‬‬

‫ﺟﺎدوﻳﻲ‪ .‬ﺑﻮي زﻳﺰﻓﻮن و دارﭼﻴﻦ و اﺳﭙﺮه‪ .‬زﻧﺎﻧﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه در ﺟﺎﻣﻪﻫﺎي ﺳﻮزن دوزي ﺷﺪه از‬ ‫ﺗﻤﻨﺎ و ﻧﺮﻣﻲي ﺗﻦ‪ .‬دﺳﺘﺎرﻫﺎﻳﻲ ﭘﻮﻟﻚ دوز ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﭼﻬﺮه را ﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻼ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﻧﺸﺎطآوري از ﺻﺪاي ﺧﻠﺨﺎل ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﺑﺎ دو ﺑﺎل ﺑﺰرگ ﺳﻴﺎه در دو ﺳﻮي ﺑﺪﻧﺶ‪ ،‬ﭘﺎ ﻧﻬﺎد ﺑﻪ آﺳﺘﺎﻧﻪي در‪ ،‬ﻣﻨﺪو‬ ‫ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﺻﻴﻬﻪ زد‪» :‬ﻣﺎﻣﻮﺷﻜﺎ!«‬ ‫ﻟﻜﻪي ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﺮﻣﻮز روي ﻟﺐﻫﺎي ﻛﻤﺎل ﭘﻬﻦ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎلﻫﺎ را از ﺧﻮد ﺟﺪا ﻛﺮد و‪ ،‬در‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ‪ ،‬روي ﺑﺪن ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺟﺮﻗﻪﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺷﺪهي اﻧﺪوﻫﻲ ازﻟﻲ ﭘﺸﺖِ‬ ‫ﭘﻠﻚﻫﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﻣﺴﺨﺮ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪9‬‬ ‫در آن دو ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﻣﺮﻏﻲ ﺑﻮد ﺑﺎل ﻫﺎﻳﺶ اره ﺷﺪه‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ زﻧﮓ ﻣﻲزد؛ ﺣﺘﺎ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد راﺑﻄﻪﻳﻲ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ زﻧﮓ ﻧﻤﻲزد‪.‬‬ ‫در ﺧﻮد ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﺮ ﺷﻦ داغ ﻣﻲﻏﻠﺘﻴﺪ از اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ آن ﭘﻬﻠﻮ‪.‬‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬آواز ﻛﻪ ﺑﻪ آﺧﺮ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻏﻴﺒﺶ زده ﺑﻮد ‪ .‬ﻏﻴﺒﺘﺶ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ درازا ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو رو ﻛﺮد ﺑﻪ آنﻟﻮر‪» :‬ﻛﺠﺎ رﻓﺖ؟« آنﻟﻮر ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢ ﻧﺎزك ﻛﺮد‪» :‬اﻧﮕﺎر‬ ‫ﭼﺸﻤﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ!« ﻧﺎدر ﮔﻴﺘﺎ را ﻛﻪ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ آنﻟﻮر داد‪» :‬ﺑﻲ ﺧﻮد‬ ‫ﺷﻜﻤﺖ را ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺰن‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ دارد!« آنﻟﻮر ﮔﻴﺘﺎ را ﻣﺜﻞ ﺗﻜﻪﻳﻲ ﮔﻮﺷﺖ در ﺑﻐﻞ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮد‬ ‫و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻴﻨﻮ را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ «.‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ اﻣﺎ‬ ‫آﻧﻘﺪر دﻳﺮ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ وﺟﻮد ﻣﻨﺪو ﻳﻜﺴﺮه ﺧﺸﻢ و ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش را ﻟﻌﻨﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﺮا آﻣﺪه اﺳﺖ ‪ ،‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ آﻣﺪه ﭼﺮا ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﻋﻬﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺎز ﻧﻜﻨﺪ؟ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺖ ﻧﺎدر و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻲدرﻧﮓ از آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫ﻫﻔﺘﻪي ﺗﻤﺎم درِ اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﺸﺮوب ﺧﻮرد‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪ و ﻫﺮ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻠﺶ‬ ‫رﺳﻴﺪ؛ ﻣﮕﺮ ﺧﻔﻘﺎن ﺑﮕﻴﺮد و ﺻﺪاﻳﺶ دﻳﮕﺮ در ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎدر ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ آﻣﺪ‪» :‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺴﺨﻪﻳﻲ از ﻧﻮار ﺗﻮ را ﺑﺮاي آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬اﺟﺎره دارم ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ؟«‬

‫‪28‬‬

‫ـ آرﻧﻮﻟﺪ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺧﺮيﺳﺖ؟‬ ‫ـ دوﺳﺘﺶ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﭼﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ؟‬ ‫ـ آرﻧﻮﻟﺪ ﻣﻮﺳﻴﻘﺪان اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻮار ﺗﻮي دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻨﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻮار ﻣﻦ؟‬ ‫ـ ﻋﺠﺐ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﻮ! ﺧﺐ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه!‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬دﻳﺪم آواز ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ رﻓﺖ!‬ ‫ـ ﺧﺐ اﮔﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﻔﺮﺳﺘﺪ‪ .‬وﻟﻲ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺪت از آواز آن‬ ‫ﺷﺐ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮش ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪه‪.‬‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪاي!«‬ ‫ـ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﺑﻜﻨﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬ ‫روز ﺑﻌﺪ زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪» :‬آن ﻧﺴﺨﻪﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﺎدر اﺳﺖ ﻓﺮﺳﻮده ﺷﺪه‪ .‬ﺧﻮدم از‬ ‫روي ﻧﻮار اﺻﻠﻲ ﻧﺴﺨﻪﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮد هام‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻗﺮار ﺑﮕﺬارﻳﻢ ﺑﻪات ﺑﺪﻫﻢ‪«.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﺟﺎﻳﻲﺳﺖ ﺑﺮاي اﺟﺎره‪ ،‬ﺑﻪ ذﻫﻦ‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﺎدر وآنﻟﻮر ﻣﺴﺌﻠﻪﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﺻﻼْ دارد زﻣﻴﻨﻪ را‬ ‫ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ او دﻋﻮﺗﺶ ﻛﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻮﻋﻲ اﻣﺘﻨﺎء ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ را ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪،‬‬ ‫از در دﻳﮕﺮي وارد ﺷﺪ‪ » :‬دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﺟﻮر ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﮔﺮدي؟«‬ ‫ـ دﺳﺖ ﻛﻢ‪ ،‬دو اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻪ‪ .‬ﭼﻮن وﺳﺎﻳﻞ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ آرﻧﻮﻟﺪ ﺧﻮدش ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻳﻚ اﺗﺎق‬ ‫ﺟﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮد ‪.‬‬ ‫ﻓﺮداش ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آﮔﻬﻲﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ .‬ﻫﺮﻛﺪام ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‬ ‫دورش را ﺧﻂ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ زﻧﮓ زد‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام را ﮔﻔﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻐﻞ آن ﻣﻐﺎزهي ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوﺷﻲﺳﺖ؟«‪» ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ زﻳﺮش ﻳﻚ رﺳﺘﻮران اﺳﺖ؟«‪ ...‬ﻓﻬﻤﻴﺪ از‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲرﺳﺪ ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺷﻨﺎﮔﺮ ﻗﺎﺑﻠﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻛﺸﻮر او ﺑﻮد‪ .‬از درِ دﻳﮕﺮي وارد‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﺮ روز زﻧﮓ ﻣﻲزد و آدرس ﺟﺎي ﺗﺎزهﻳﻲ را ﺑﻪ او ﻣﻲداد؛ آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎﻳﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺑﻪ درد ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ‬

‫‪29‬‬

‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬وﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪﻳﻲ ﺑﻮد از ﺗﻮﺟﻪ و ﻟﺴﻮزي او‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪهﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ »ﻓﺮﺷﺘﻪي‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎن« ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﻪ ﺑﻪ او زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮِ رﺷﺘﻪ را ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺖ‪.‬‬ ‫وﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺪو را ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻏﺮﻗﺎب ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ آن »آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺗﺮﻛﺶ« ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺧﻮرده ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻛﺪام ﺣﺮﺑﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺮود؟ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖِ ﮔﺬﺷﺖِ زﻣﺎن و‬ ‫ﭘﻴﺮ ﺷﺪن ﺧﻮدش را ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد و او ﭼﻬﻞ و دوﺳﺎﻟﻪ‪ .‬ژرﻓﻲ‬ ‫در‪‬هﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺧﺘﻼف ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ اﻳﺠﺎد ﻣﻲﻛﺮد ﭘﺎي رﻓﺘﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎل ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ؛ آن‬ ‫ﻫﻢ دو ﺑﺎل ﺑﺰرگ‪ .‬و ﻣﻨﺪو ﺑﺎلﻫﺎﻳﺶ ار‪‬ه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪10‬‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ اﺻﻄﻼﺣﻲ دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم»‪ «première impression‬ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮان آن‬ ‫را »اﺣﺴﺎس اوﻟﻴﻪ« ﻳﺎ »ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻠﻢ آن را»ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ«‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﻠﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬دو ﺗﺼﻮﻳﺮ‬ ‫دارد‪ :‬ﺗﺼﻮﻳﺮي ﻛﻪ در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ دﻳﺪار از ﺧﻮد اراﺋﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ از‬ ‫اﻧﺪﻛﻲ آﺷﻨﺎﻳﻲ‪ .‬اي ﺑﺴﺎ ﺑﺪ اﺧﻢِ ﺗﺮﺷﺮو ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻃﻨﺎز از ﻛﺎر درآﻣﺪه‪ ،‬و اي ﺑﺴﺎ‬ ‫آدمِ ﻧﺎدان ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﻴﺘﻦ دﻳﺪار ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻀﻞ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮان اﻳﺮاﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دو ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻔﺎوت اﻳﻦ دو ﺗﺼﻮﻳﺮ از ﻣﻘﻮﻟﻪي »ﻋﺸﻖ« ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ»ﺷﻨﺎﺧﺖ«‪ .‬ﻋﻄﺎر از ﻋﺎﺷﻘﻲ‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺸﻮق را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﭼﭗ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﺸﻮق‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ از اﺑﺘﺪا ﭼﭗ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدي و ﻧﻤﻲدﻳﺪي!‬ ‫آﻳﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد؟ ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ آن آﺷﻨﺎي ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ را دﻳﺪ و‬ ‫ﻋﻤﻖ ﺟﺎدوﻳﻲ آن درﻳﺎﭼﻪي ﻧﺎﻣﺴﻜﻮن را‪ .‬ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ اﺣﺸﺎﻳﺶ ﭼﻨﮓ زد‪ ،‬رﻧﮓِ ﭘﺮﻳﺪهي او‬ ‫را دﻳﺪ و ﻟﭗﻫﺎي آوﻳﺰان را‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬ﻣﮋهﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪِ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪﻳﻲ را‬ ‫دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺟﻬﺖ ﻣﻲداد ﺑﻪ ﺗﺸﻌﺸﻌﺎتِ ﺧﻴﺮه ﻛﻨﻨﺪهي آن دو اﻟﻤﺎسِ ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻇﻬﻮر‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬رﻧﮓ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ و ﻟﭗﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻜﻪﻳﻲ ﮔﻮﺷﺖِ آوﻳﺰان‪،‬‬ ‫ﻛﻪ اﻧﺤﻨﺎي ﻇﺮﻳﻒِ ﺧﻮاﻫﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻣﻲداد ﺑﻪ ﺧﻂِ ﻗﺎﻃﻊ و ﻣﻮﻗﺮِ ﺑﻴﻨﻲ‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬دو ﻫﻔﺘﻪ‬

‫‪30‬‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ آن ﺗﺼﻮﻳﺮ دوم را ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺑﻜﺸﺪ ﻣﮕﺮ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺮود‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪاش اﻧﺤﻨﺎي ﻇﺮﻳﻒ ﺧﻮاﻫﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻤﻖ زﻻل درﻳﺎﭼﻪي ﻧﺎﻣﺴﻜﻮن و ﺧﻂ ﻗﺎﻃﻊ و ﻣﻮﻗﺮ‬ ‫ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ ﻣﻮج ﺑﺮﻣﻮج و ﻏﺮﻗﻪاش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﻣﺮد در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻦ ﺧﻮد را‬ ‫ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺟﺴﻤﺶ ﭘﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد اﻣﺎ ﺗﻤﻨﺎﻳﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺟﻮان ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬زن‪ ،‬ﻫﺴﺘﻲاش ﺑﺎ زﻣﺎن‬ ‫ﮔﺮه ﺧﻮرده‪ .‬آن ﺳﺎﻋﺖ دروﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻈﻢ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻪي زاﻳﻤﺎن‪ ،‬آن ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻛﻪ در ﻟﺤﻈﻪﻳﻲ‬ ‫ﻣﻘﺮر ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ روي ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎﺋﺴﮕﻲ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﭘﺎي زن را راه ﻣﻲﺑﺮد روي زﻣﻴﻦِ ﺳﺨﺖِ‬ ‫واﻗﻌﻴﺖ‪ .‬ﻫﺮ روز ﻛﻪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ ﺑﺮاﺑﺮ آﻳﻨﻪ ﺗﺎ ﺧﻄﻲ ﺑﻜﺸﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﺎ ﺳﺮﺧﻲ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮِ‬ ‫روﺑﻪرو ﺧﻴﺮهاش ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ رد ﭘﺎي زﻣﺎن ﻛﻪ ذره ذره ﭼﻴﻦ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺮد‪ ،‬ﭘﺎﻳﺶ‬ ‫ﻟﺐ ﮔﻮر ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻲ او را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ اﻣﺎ زاﻧﻮان‬ ‫ﺧﻤﻴﺪه و ﻋﺼﺎي ﺧﻮد را ﻧﻪ؛ ﻣﮕﺮ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﺑﺎ ﺑﻲرﺣﻤﻲ ﺗﻤﺎم آوار ﺷﻮد روي ﺳﺮش‪.‬‬ ‫روزﮔﺎري‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻲ داﺧﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﺪ و اﻓﺴﻮن ﻛﻨﺪ و از‬ ‫اﻓﺴﻮﻧﻴﺎن ﻫﺮﻛﻪ را ﻣﻴﻠﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ رﻳﺴﻤﺎن ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺑﺒﻨﺪد و ﺑﺒﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﻲﺑﺮد دﻟﺰده‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ و اﻓﺴﻮﻧﻲ در ﻧﻈﺮش ﺑﻲﻣﻘﺪار‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ دل ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺑﺴﺖ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ‪،‬‬ ‫ﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ در اول ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬درد آن ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺮوﺟﺮدي را داﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻬﻞ‬ ‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ در ﺗﻬﺮان ﺑﻪ دارش آوﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ دﺧﺘﺮ و زن ﺑﻲﮔﻨﺎه‪ .‬آﻳﺎ ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟«‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺮاي ﭼﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﻛﺸﺘﻴﺪ؟‬ ‫ـ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺸﺘﻢ؟ ﻣﻦ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدم‪ .‬ﻋﺼﺮ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻛﻪ از ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﺮﺧﺺﻣﺎن ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ‪ .‬ﻛﺲ و ﻛﺎري ﻛﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ زن ﻳﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ را‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪم ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ‪ .‬ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮاﻳﺸﺎن آواز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬زﺑﺎنﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺮم ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺑﺮدﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﻗﻨﺎتﻫﺎي اﻃﺮاف‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲﺑﺮدﻳﺪ؟‬ ‫ـ ﺧﺐ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺟﻤﺎع‪ .‬ﺑﺮاي اﺣﻮال ﭘﺮﺳﻲ ﻛﻪ آدم ﻛﺴﻲ را ﺑﻪ ﻗﻨﺎت ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺑﺮد!‬ ‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻲﻛﺸﺘﻴﺪ؟‬

‫‪31‬‬

‫ـ از ﺳﺎده ﻟﻮﺣﻲﺷﺎن دﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﻛﻼم ﺧﻮش ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺪام ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﻨﺪِ‬ ‫ﺗﻨﺒﺎنﺷﺎن ﺷﻞ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ ﺷﺎﻳﺪ در زﻧﺪﮔﺎﻧﻲﺷﺎن ﻛﻼم ﺧﻮش ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﻛﺸﺘﻴﺪ؟‬ ‫ـ آﻗﺎي رﺋﻴﺲ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻛﻼم ﺧﻮش ﺑﻪ ﻋﻤﺮﺗﺎن ﻧﺸﻨﻴﺪهاﻳﺪ‪...‬‬ ‫وﻗﺘﻲ در آن ﺗﺎرﻳﻚ و روﺷﻦ ﺳﺤﺮي ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻃﻨﺎب را ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺿﻲ‬ ‫ﻋﺴﻜﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ وﺻﻴﺘﻲ دارﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫اﺻﻐﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي درﻫﻢ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻲ ﻛﻪ دور ﺗﺎ دور ﺣﻴﺎط زﻧﺪان اﻳﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮم را ﺳﺮﺳﺮي ﻣﺘﺮاش اي اﺳﺘﺎد ﺳﻠﻤﺎﻧﻲ ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ در دﻳﺎر ﺧﻮد ﺳﺮي‬ ‫دارﻳﻢ و ﺳﺎﻣﺎﻧﻲ‪ .‬ﻋﺮض ﺷﻮد ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻧﻮر ﻋﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺑﻨﺪه در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ آرزوﻳﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮم‬ ‫را ﺑﺮﻓﺮاز ﺑﺒﻴﻨﻢ و دﻳﮕﺮان را زﻳﺮ ﭘﺎ‪ .‬ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻃﻨﺎب دار را ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﺑﻪ آرزوﻳﻢ رﺳﻴﺪهام‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ‪«.‬‬ ‫رﺋﻴﺲ زﻧﺪان ﻫﻤﻨﻴﻄﻮر ﻛﻪ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ را واروﻧﻪ دار ﺑﺰﻧﻴﺪ!«‬ ‫ﭘﺲ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺰرگ را ﺑﺎ رﻳﺴﻤﺎن ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻃﻨﺎب دار را ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ‪ ،‬و ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﺳﻨﮓ از زﻣﻴﻦ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺧﻔﺖ رﻳﺴﻤﺎن در ﮔﻮﺷﺖِ ﮔﺮدن ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫‪11‬‬ ‫اﻣﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﺟﻨﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎن اﺻﻐﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬از آن ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬آﻧﻘﺪر دور از دﺳﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ‬ ‫ﻗﺮار ﺑﻮد دﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺪ دﺳﺖ ﻧﺎدر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻢ ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ او ﺟﺎ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻢ‬ ‫داﺋﻢ دم دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬از آن ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬از ﻫﺮ ﺷﺶ ﻛﻠﻤﻪﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﺗﺎﻳﺶ ﻧﺎم‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﺣﻮاﻟﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻧﺎدر زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪» :‬ﺑﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻴﺮون ﺷﺎم‬ ‫ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪاش را داري ﺳﺮي ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪«.‬‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﻋﺠﺐ! ﭘﺲ ﺗﺎ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲروﻧﺪ! ﻻﺑﺪ وﻗﺖﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ‬ ‫آنﻟﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪«...‬‬

‫‪32‬‬

‫وﻗﺘﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﻴﺪه‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو از اﻳﻦ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻗﺎﺗﻞ! ﻛﺸﺘﻴﺶ؟«‬ ‫ﻧﺎدر دﻫﻨﺶ را ﻣﺜﻞ دﻫﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﻛﺎري ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ! دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪« .‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﻲ داري ﺑﻪ او ﻛﺮد‪ » :‬ﺗﻮ؟! ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻮراخ ﻛﻠﻴﺪ ﻫﻢ رﺣﻢ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻟﻌﺒﺖ!«‬ ‫ـ راﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم‪ .‬وﻟﻲ راه ﻧﻤﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ دوﺳﺖ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫و ﻣﻨﺪو ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫اﺻﻐﺮِ ﻣﺎ از ﻫﻤﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎدر ﻣﺎ اﺻﻐﺮِ ﻗﺎﺗﻞﺗﺮا‬ ‫وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻳﻨﻪ‪ .‬ﺧﻮدش را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪» .‬ﺧﺪاي ﻣﻦ! اﻳﻨﻬﻤﻪ ﭼﻴﻦ و‬ ‫ﭼﺮوك از ﻛﺠﺎ آﻣﺪ؟ و ﻣﻮﻫﺎ؟ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﭙﻴﺪي از ﻛﺠﺎ آﻣﺪ؟« ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ دﻳﺮوز ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﺎﻳﺶ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮﻓﻲ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي آب ﻛﺮدﻧﺶ ﻣﺎدهﻳﻲ‬ ‫روي آن ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺳﮓ را ﺗﻠﻒ ﻛﺮد و ﻣﺒﺪأي ﺷﺪ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﺑﺮاي ﺗﺒﻌﻴﺪش‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر‬ ‫آدﻣﻲ ﭘﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﭼﻨﺪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ دﻧﺪان اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ دﻧﺪان آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﭼﻬﺮهﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ درﺧﺖ ﭼﺮوﻛﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬و زﻣﺎن‪...‬‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﻔﺮ دﻳﮕﺮيﺳﺖ ﻛﻪ از ﻣﻴﺎﻧﻪي راه ﻫﻮاي ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻗﻔﺲ‬ ‫ﺳﻴﻨﻪ را ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﻨﺪ و دﻗﻴﻘﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎرش ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ زﻣﺎن در ﺗﻮﻗﻔﻲ‬ ‫اﺑﺪيﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺪ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮاي او‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ زﻣﺎن ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ و ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﺪ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده؛‬ ‫ﺗﺎ روزي ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺳﺮ راﻫﺶ ﺳﺒﺰ ﺷﻮد ﻛﻪ وﺻﻠﺶ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪،‬‬ ‫ﻃﺮاوت و ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ...‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ او دلﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ؟ اﺗﺎق زﻳﺮ‬ ‫ﺷﻴﺮواﻧﻲاش؟ ﺷﻐﻞ درﺧﺸﺎﻧﺶ؟ درآﻣﺪ ﺳﺮﺷﺎرش؟ آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺗﺮﻛﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده‬ ‫ﺑﻮد؟ »ﭼﺸﻤﺖ ﻛﻮر! ﺗﻮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ آدم ﻧﻤﻲ ﺷﻮي! ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﻲ ﻓﺮﺟﺎم را از ﺳﺮ ﺑﻪ‬ ‫در ﻛﻨﻲ!« اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﭘﻠﻪﻫﺎي ﻫﻔﺖ ﻃﺒﻘﻪ را در ﭼﺮﺧﺸﻲ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ آور ﭼﻨﺎن ﻓﺮود آﻣﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق ﭼﺎﻫﻲ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﻓﺮوﻏﻠﺘﻴﺪ ‪.‬‬

‫‪33‬‬

‫‪12‬‬ ‫ﺿﻠﻊ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﻴﺪان ﻧﺎﺳﻴﻮن را ﻃﻲ ﻛﺮد و ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن»ﻓﺎﺑﺮ اﮔﻼﻧﺘﻴﻦ«‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻤﺎرهي دوازده‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺮي ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ‪ L‬ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﭼﻨﺪ ﻋﺪد را ﻟﻤﺲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﺪاﻳﻲ از ﺟﻨﺲ ﻓﻠﺰ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻓﺸﺎر ﻣﻼﻳﻢ ﻛﻒ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﭼﻮﺑﻲ در‪ ،‬ﻓﻀﺎي‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚ و روﺷﻦ ﺳﺮﺳﺮا را ﺑﻪ روﻳﺶ ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻫﺸﺖ ﺿﻠﻌﻲﻫﺎي اُﺧﺮاﻳﻲِ ﻣﻮزاﺋﻴﻚﻫﺎي ﻛﻒِ‬ ‫ﺳﺮﺳﺮا ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و از زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎش ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻠﻪي اول ﻛﻪ ﭘﺎ ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﺎﻣﻌﻤﻮل ﻛﺎﺳﻪي زاﻧﻮﻫﺎ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻣﻌﺘﺎد ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در درﻧﮕﻲ از ﺳﺮ‬ ‫اﺣﺘﻴﺎط ‪ ،‬ﻓﺸﺮده و ﻛﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻬﻞ وﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﻳﻜﺴﺮه راه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺎدﺗﺶ ﺑﻮد آﻧﻘﺪر‬ ‫ﭼﺮخ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺴﻤﻮﻣﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﻗﻄﺮهﻫﺎي ﻋﺮق‪ ،‬از ﺗﻨﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬از‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را دﻳﺪه ﺑﻮد ده روزي ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ زﻧﮓزدن ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬زﻫﺮِ‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺸﻖِ ﺑﻲﻓﺮﺟﺎم ﺗﺎ ﺑﻦ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎش را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﺎر را‬ ‫ﻳﻜﺴﺮه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﺎﺳﺘﻴﻞ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻧﺸﺴﺖ روي ﻫﺮهي ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻧﺎل‪ ،‬و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎلﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ ﻣﺠﺴﻤﻪﻳﻲ ﻛﻪ وﺳﻂ ﻣﻴﺪان ﺑﻮد؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ زﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ را‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ آن ﭘﺎﻳﻴﻦ؛ ﺳﻤﺖِ ﺷﺒﺢﻫﺎي ﺳﭙﻴﺪ و ﻟﺐ ﺗﻴﺰِ ﻗﺎﻳﻖﻫﺎي ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺤﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ‬ ‫از ﻧﻮر ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬روي ﭘﻨﺠﺮهي روﺷﻦ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫اﻓﺸﺎن زﻧﻲ ﺑﺮﻫﻨﻪ‪ ،‬در ﺣﺮﻛﺘﻲ از ﭘﺎﻳﺌﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﺎب روﺷﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﺪ و از دو‬ ‫ﺳﻮ ﭘﻬﻨﺎ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دو ﺳﻴﻨﻪي ﻧﻮك ﺗﻴﺰ ﻛﻪ در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻗﺎب ﻃﻠﻮع ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺮ در ﺣﺮﻛﺘﻲ رو‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻏﺮق ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪﻳﻲ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻬﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز‪ ...‬ﻃﻠﻮع ﮔﻴﺴﻮﻫﺎ‪.‬‬

‫ـ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﻣﻌﻠﻘﻢ ﻛﺮدي؟‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬زﻫﺮِ دروﻧﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد‪» .‬آوﻳﺰان ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬آن ﻫﻢ ﺳﺮازﻳﺮ!«‬ ‫ﻣﻴﺎن دو ﻛﺘﻔﺶ ﻧﻘﻄﻪﻳﻲ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪهي داﻳﺮهﻳﻲ ده ﺳﺎﻧﺘﻲ ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ در ِد‬ ‫ﻛﻬﻨﻪ ﭘﻴﺶ دردِ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ از ﭼﻨﺪي ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وزﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻴﺪان‬ ‫ﺷﺎﺗﻠﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻚ آﮔﻬﻲ ﺑﺰرگ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﻲ ﻛﻪ از ﭘﻨﺠﺮهي ﻗﺎﻳﻖ‬ ‫دﻳﺪه ﺑﻮد آﻣﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺶ‪» .‬ﻛﺎش اﻗﻼْ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮدم‪ «.‬آوﻳﺰان ﺑﻮد ﻣﻴﺎن دو دﻧﻴﺎ‪ .‬ﻧﻪ دﻧﻴﺎي‬ ‫ﺧﻮد را داﺷﺖ و ﻧﻪ دﻧﻴﺎي اﻳﻨﻬﺎ را‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰﺗﺮ از ﻣﻨﻈﺮهي آدﻣﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻛﺰ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﮔﻮﺷﻪي اﺗﺎق‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﻲﺑﺮد ﻻي ﭘﺎﻫﺎ و‪ ،‬ﻧﻔﺲ زﻧﺎن‪ ،‬ﭘﺎ و ﺳﻴﻨﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﻛﭙﻞ ﺑﺮﻫﻨﻪي زﻧﻲ را در ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻛﻪ روز در ﻣﺘﺮو دﻳﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻧﺎل ﻳﺎ ﭘﺎرﻛﻲ‪.‬‬ ‫‪34‬‬

‫ﻫﻤﻪي دﻳﻮارﻫﺎ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎره ﮔﻲ ﺑﺮدار‪ :‬ﭼﻘﺪر ﺗﺎﻣﻮل‪ ،‬ﭼﻘﺪر اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﻋﺮب‪ ،‬ﻳﺎ اﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲ‪ ،‬در اﻳﻦ‬ ‫ﻋﺮﺻﺎت ﺑﻴﻜﺴﻲ‪ ،‬از ﻋﺸﻖﺑﺎزي ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬دردي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪش‪ :‬اﻳﻨﻜﻪ از ﻓﺮط ﺑﺮﺧﻮداري‪ ،‬ﻫﻴﭻ دﻳﺪاري در ﺗﻮ آﺗﺸﻲ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻧﮕﻴﺰد و در اﺑﺘﺪاي ﻫﺮ‬ ‫دﻳﺪار‪ ،‬اﻧﺘﻬﺎﻳﺶ را ﻣﺜﻞ ﻛﻒِ دﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻣﻲ ﮔﺮدي ﭘﻲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﺳﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﮔﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎل ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮي دﻳﮕﺮ ﺟﻮان ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺪاري‪ «.‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺣﻀﻮري ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻳﺎد آور ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻦ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺟﻦﮔﻴﺮ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدش را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ راه ﻣﻲرﻓﺖ؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ‬ ‫زﻫﺮِ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﺜﻞ ﻋﺮق از ﺗﻨﺶ ﺑﺮﻳﺰد ﺑﻴﺮون‪ .‬روي ﭘﻞ اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر اﻳﺴﺘﺎد؛ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ‬ ‫روﺷﻨﺎﻳﻲﻫﺎي ﻟﺮزاﻧﻲ ﻛﻪ آب رود را ﭘﻮﻟﻚ ﻧﻘﺮه و ﻃﻼ ﻣﻲزد‪ .‬ﺑﺎد ﻟﺮزش ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﻲ ﻣﻲداد ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻞ‪ .‬ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد؛ ﻣﻴﺎن دو دﻧﻴﺎ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ از آن آﻣﺪه ﺑﻮد ﻋﺸﻖ اﺳﺎس آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﻴﻨﺪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺧﻮد آﻓﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮد را ﻛﻪ دراﻳﻦ آﻳﻨﻪ دﻳﺪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ﺟﻤﺎل ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻋﺸﻖﻫﺎي زﻣﻴﻨﻲ‪ ،‬در ﭼﺮﺧﻪاي اﺑﺪي‪ ،‬ﺗﻜﺮار ﺣﺎدﺛﻪ در‬ ‫آﻳﻨﻪﻫﺎي ﻣﻮازي اﻳﻦ اﺳﻄﻮره ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻫﻢ‪ ،‬دﻳﻮارﻫﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎره ﮔﻲ ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﻈﺮهي ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ »ﻋﺸﻖ ورزي ﺑﺎ ﺧﻮد« دﻫﺸﺘﻲ آﺧﺮاﻟﺰﻣﺎﻧﻲ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪي ﮔﺪازان‬ ‫وﺻﻞ ﻫﻢ ﺑﻮد؛ ﭘﺮﺗﻮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺠﺮان ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﻨﺪو اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ ،‬دﻧﻴﺎي‬ ‫ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮهي ﻗﺎﻳﻖ را ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎورده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻴﺎن دو دﻧﻴﺎ‪ .‬دﻧﻴﺎي آن ﺗﻮده‬ ‫ي وﺳﻴﻊِ »ﻋﺸﻘﺒﺎزان ﺑﺎ ﺧﻮد« ﻋﺎﻗﺒﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺧﻮدﺷﻴﻔﺘﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ رﺳﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﻟﻤﺲ‬ ‫دﻳﮕﺮي را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ آن زنِ ﭘﺸﺖِ ﭘﻨﺠﺮهي ﻗﺎﻳﻖ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫وﺻﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﺷﺘﻴﺎق و آرزوﻣﻨﺪي ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮد؛ ﻣﮕﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ...‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻲآﻣﺪ و ﻧﻪ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ ،‬ﻣﻲﮔﺪاﺧﺖ اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ‬ ‫ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻮز و ﮔﺪاز را اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻲداد‪ .‬ﭘﺲ ﻗﺪم زده ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ زﻫﺮ را ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ‬ ‫از ﺗﻦ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻟَﺨﺖ و ﺳﺒﻜﺒﺎر‪ ،‬ﭘﻠﻪﻫﺎ را ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺣﺎلِ ﻛﺴﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ از ﺧﺎﻛﺴﭙﺎري‬ ‫ﻋﺰﻳﺰي ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺳﻄﺢ ﭼﻮﺑﻲ ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬در ارﺗﻔﺎﻋﻲ ﻣﺎرﭘﻴﭻ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ از زﻳﺮ ﭘﺎ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي ﻫﻔﺘﻢ ﺣﻀﻮرِ ﺳﻨﮕﻴﻦِ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﻓﺸﺎر‬

‫‪35‬‬

‫ﻣﻲآورد‪ .‬ﭘﺮهﻫﺎي ﺑﻴﻨﻲاش ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮﮔﺮدانِ ﺻﻌﻮدِ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪآورِ ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي‬ ‫ﻫﻔﺘﻢ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ـ آه ﺧﺪاي ﻣﻦ!‬ ‫ﺷﻌﻠﻪﻳﻲ درﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم رگﻫﺎش را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫‪36‬‬

‫ﭘﺎرهي دوم‬ ‫اﻣﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎي دﻧﻴﺎ‬

‫‪37‬‬

38

‫‪1‬‬ ‫در ادﺑﻴﺎت ﺳﺎﻣﻲ دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم»ﻫﺎروت« و»ﻣﺎروت« ﻛﻪ در ﺳﺤﺮ‪ ،‬ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮي‬ ‫ﻋﺼﻴﺎن و ﻏﺮور ﻣﺸﻬﻮراﻧﺪ‪ .‬و ﺷﮕﻔﺖ آﻧﻜﻪ ﻫﻤﻴﻦ دو ﻧﺎم در ادﺑﻴﺎت اوﺳﺘﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ دو واژهي‬ ‫»ﻫﺌﻮرﺗﺎت« )ﻛﻤﺎل و رﺳﺎﺋﻲ( و»اﻣ‪‬ﺮﺗﺎت« )ﺑﻲ ﻣﺮﮔﻲ( آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬اﻳﻦ دو ﻧﺎم ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﺧﺮاد و ﻣﺮداد ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ در ردﻳﻒ ﻫﻔﺖ اﻣﺸﺎﺳﺒﻨﺪان ﻣﺤﺴﻮب ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ﻟﻐﺖ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪي دﻫﺨﺪا آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﺑﺸﺮ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ و در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪواﻧﺪﮔﺎر ﺗﻘﺮﺑﻲ ﺧﺎص ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﭼﻮن ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ را دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻘﺮﺑﺶ در ﺗﺮازوي ﻗﻴﺎس ﺳﻨﺠﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺠﻮا‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺼﻠﺤﺖ ﭼﻨﺎن دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ را از آﺳﺘﺎن ﺣﻖ ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺧﻄﺎب رﺳﻴﺪ ﺑﺰﻫﻜﺎري ﺑﺸﺮ از ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‪ ،‬و ﻋﺪم ﺷﻬﻮت در ﺷﻤﺎ ﻋﻠﺖ ﻋﺼﻤﺖ‪ .‬و‬ ‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻧﻴﻜﻲ اﻳﺸﺎن را ﭘﺎداش ﺑﻴﺶ دﻫﻢ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﺗﻨﻲ ﭼﻨﺪ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت آدﻣﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ آدﻣﻲ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪهاﻳﺸﺎن ﻧﻬﺪ‪ .‬اﻧﺠﻤﻨﻲ‬ ‫ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺳﻪ ﺗﻦ را ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻋﺰا«‪» ،‬ﻋﺰاﻳﺎ« و »ﻋﺰازﻳﻞ« ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪاﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫ﺑﺸﺮ درآورد و از ﭼﻬﺎر ﭼﻴﺰ ﻧﻬﻲ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﺷﺮك ﺑﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺘﻞ ﻧﻔﺲ‪ ،‬زﻧﺎ و ﺑﺎده ﻧﻮﺷﻲ‪ .‬آﻧﮕﺎه‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪ و در ﻣﻴﺎن ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﭼﻨﺪي ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮال‬ ‫ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬روزﻫﺎ در زﻣﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ وﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﺰازﻳﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪاي زﻳﺮك ﺑﻮد‪.‬‬ ‫از ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ و ازاﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﭘﻮزش ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬دو ﻓﺮﺷﺘﻪي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ »ﻫﺎروت« و‬ ‫»ﻣﺎروت« ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﺎ روزي زﻧﻲ زﻳﺒﺎ ﻛﻪ ﻧﺎدرهي‬ ‫دﻫﺮ ﺑﻮد و او را ﺑﻪ ﺗﺎزي »زﻫﺮه« ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ »ﻧﺎﻫﻴﺪ«‪ ،‬ﺟﻬﺖ ﻣﻬﻤﻲ داروي ﺑﺪﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﺮد‪ .‬ﻫﺮ دو ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺷﺐ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻪ ﺳﺮاﻳﺶ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ِ ﻣﻬﻤﺶ را ﺑﻪ وﺻﻞ‬ ‫ﻣﻮﻛﻮل ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد‪ .‬ﻋﺬر آوردﻧﺪ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‪،‬اﻳﺸﺎن را ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻛﺎم ﺟﻮﺋﻴﺪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﻏﺮي ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﭙﻴﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬از ﺟﺎن و دل ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﺰرگ دﻳﮕﺮ را ﻣﺮﺗﻜﺐ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻠﻜﻮﺗﻴﺎن اﻧﮕﺸﺖ ﺣﻴﺮت ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ و ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻲ آن دو ﺑﺰﻫﻜﺎر را ﻣﻴﺎن ﻋﺬاب‬ ‫‪39‬‬

‫دﻧﻴﻮي و اﺧﺮوي ﻣﺨﺘﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺰاي دﻧﻴﺎ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪ .‬و اﻟﻲاﻻﺑﺪ در ﭼﺎهِ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻌﻠﻖ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻧﻴﺰ اﺳﻢ اﻋﻈﻢ را ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﺎمﻫﺎي ﺣﻖ اﺳﺖ و از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﺎﻣﺒﺮده درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ‬ ‫زﺑﺎن راﻧﺪه و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﺘﺎرهي زﻫﺮه‪ ،‬رﺑﺔاﻟﻨﻮع ﻋﺸﺮت و ﺷﺎدي و ﻃﺮب‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮان و داﺳﺘﺎﻧﺴﺮاﻳﺎن ﻣﻠﻞ دراﻳﻦ ﺑﺎره ﻧﻐﻤﻪﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ و داﺳﺘﺎنﻫﺎ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ «.‬وﻟﻲ آﻧﭽﻪ»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬در ﺑﺎغ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭽﻜﺪام اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬روي‬ ‫ﺳﻨﮕﻔﺮشﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﺣﺎﻃﻪي ﭼﻤﻦﻫﺎ ﺑﻮد راه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ وﺳﺎﻳﻪﻫﺎﺷﺎن دراز و درﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫زﻳﺮ ﭼﺮاﻏﻲ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪» .‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪،‬اﻳﻦ‪...‬‬ ‫ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﺑﻪ ﺗﻮﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟«‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﭘﻴﺶ و ﻫﻤﺎن ﺟﻮان ﺧﺠﻮﻟﻲ را دﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺷﺐﭘﺮهاي رﻫﺎ ﺷﺪه در ﻧﻮر‪ ،‬ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻣﺪتﻫﺎ در ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺗﺮ از ﺗﻤﺎﺷﺎي دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ و‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻬﻦ ﻛﺮدن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﺤﺮوم ﻛﺮده اﺳﺖ ازﻧﻮر‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‬ ‫ﻃﻔﺮه رﻓﺖ‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪاي ﭘﻴﺶ آﻣﺪه‪«.‬‬ ‫ـ ﭼﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪاي؟‬ ‫ـ آن ﻓﺮﺷﺘﻪي ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖِ ﺟﻠﻮي در ورودي رﺳﺘﻮران »ﻓﺮاﺳﻮ« ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ـ ﺧﺐ؟‬ ‫ـ اﻣﺮوز ﺑﺮاي ﻛﺎري رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم آﻧﺠﺎ‪.‬‬ ‫ـ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺨﺮياش؟‬ ‫ـ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ را از ﻛﺠﺎ آوردهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ رﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﺑﺎرهي ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ؟‬ ‫ـ راﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲﻫﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺤﻲ‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺗﻢ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ را ﻳﻜﻲ از آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲﻫﺎي ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪهاي ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺗﻢ‬ ‫ﻫﻢ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻪ‪.‬‬ ‫‪40‬‬

‫در ﭼﻬﺮهي ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ آن اﻗﺘﺪار و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ دورهي ﺟﻮاﻧﻲ را ﻣﻲ ﺷﺪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ‬ ‫دوﺑﺎره از زﻳﺮ ﻏﺒﺎر ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺳﺮ ﺑﺮآورده‪» .‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎي‬ ‫اﺳﻼم ﻳﻚ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺘﺎ ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﻫﻢ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺪاﺳﺘﻪاﻧﺪ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ ﺷﺎﻳﺪاﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ را ﻳﻚ آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲ ﺗﺎزه ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺷﺪهاي ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ از ﻣﺤﻜﻢ‬ ‫ﻛﺎري ﺑﺪش ﻧﻤﻲآﻣﺪه‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺎ!‬ ‫ﻇﻬﻮر دوﺑﺎرهي آن اﻗﺘﺪار ﻛﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺣﺮﻛﺎت و رﻓﺘﺎر ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ ،‬از ﻳﻚ‬ ‫ﺳﻮ ﺷﻴﻔﺘﻪاش ﻣﻲﻛﺮد و از ﺳﻮي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭘﺴﺶ ﻣﻲراﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺎلﻫﺎي ﺧﺎم ﺟﻮاﻧﻲ و ﻛﻼﻓﻪاش‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬درﮔﻴﺮ اﺣﺴﺎﺳﻲ دوﮔﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺒﺮدش‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮ‬ ‫درﻧﻤﻲآورد‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ روي ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎي ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ؛ در اﺣﺎﻃﻪي وﻫﻢِ ﺗﺎرﻳﻚ و روﺷﻦ درﺧﺘﺎنِ‬ ‫ﺑﻴﺪِ دورادور‪ .‬ﻛﻼﻓﻲ از اﺑﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺗﻪِ آب ﺑﻮد؛ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﻟﺮزان درﺧﺘﺎن ﺑﺮ‬ ‫ﺳﻄﺢِ آب‪ ،‬و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎن در اﻋﻤﺎق آب‪ ،‬ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ در آن »ف‪ .‬و‪ .‬ژ«‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻧﺎاﻳﻤﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ .‬ﻟﻜﻪﻫﺎي ﻧﻮر و ﺳﺎﻳﻪي ﺑﺮگﻫﺎ روي ﺻﻮرﺗﺶ‪،‬‬ ‫ﭼﻬﺮهاي از او ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ اﻳﻦ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﭼﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟«‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي »ف‪ .‬و‪ .‬ژ« را ﻣﻀﻄﺮب ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻟﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﻴﺶ ازاﻳﻦ اداﻣﻪ‬ ‫دﻫﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ از دﻫﺎن ﺧﻮدش ﺑﺸﻨﻮي‪«.‬‬ ‫ـ ﻣﮕﺮﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻪاﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟‬ ‫ـ ﻳﻚ ﻏﻴﺒﮕﻮي ﺷﺨﺼﻲ و ﺗﻤﺎم وﻗﺖ! ﻧﻈﺮت ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ـ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ! ﻣﺮدم ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ؟‬ ‫ـ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ داده ﺷﺪه‪ .‬وﻟﻲ ﻋﺠﺎﻟﺘﺎْ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺧﻮدش ﺗﻨﻬﺎ را دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﺧﻴﺎل داﺷﺖ ﺳﻪ ﺗﺎ از زﻧﻬﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻫﻢ وﻳﺰا ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﺷﺎن‬ ‫دراز و درﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮاي ﻣﺠﺴﻤﻪ را ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ‪«.‬‬ ‫‪41‬‬

‫ـ از ﺗﻮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺨﺮﻣﺶ‪.‬‬ ‫ـ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻲ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﻴﺎورد؟ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻫﻤﻪاش ﺗﺐ داري‬ ‫و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲات ﻋﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻓﻌﻼ ﻛﻪ ﻏﻴﺒﺶ زده‪.‬‬ ‫ـ ﻛﻲ؟ ﺷﻤﺎﻳﻞ؟‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺠﺴﻤﻪ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﺷﺐﻫﺎ زﻧﺠﻴﺮش ﻣﻲﻛﺮدهاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺘﻮنِ ﺳﻨﮕﻲِ دم در‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮده‪،‬‬ ‫ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎلﻫﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ را ار‪‬ه ﻛﺮده و او را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮده‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫ـ اﻧﺘﺨﺎﺑﺖ را ﻛﺮدي؟‬ ‫ﺣﺮف دوﭘﻬﻠﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ رو‬ ‫ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻬﺎر ﻓﺼﻞ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎْ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻛﺮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ از ﺗﻤﺎم ﻫﻴﻜﻞ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻓﻘﻂ دﻓﺘﺮش را‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪ و ﺣﺎﺷﻴﻪي ﻣﺤﻮي از دﺳﺖﻫﺎ را‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي ﻣﻦ‪ ،‬رژﻳﻨﺎ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎْ‪ «.‬ﺑﻌﺪ رو ﻛﺮد ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪» :‬ﭼﻪ ﺷﺮاﺑﻲ؟«‬ ‫ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﻫﻢ »اوت ﻣﺪوك« ﺳﻔﺎرش دادﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ رﻓﺖ و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺪو ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ ﻣﻴﺰ ﺑﻐﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي از ﺟﻨﺲ ﺗﻨﺪر در ﻓﻀﺎي ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرﻧﻮﻟﺪ ﻧﻮار ﺗﻮ را ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﺻﺪا ﻣﺎل آدﻣﻴﺰاد ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ـ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺳ‪‬ﻢ دارد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮري ﻫﻢ ﭘﻴﺪاﺳﺖ!«‬ ‫ـ آﻣﺪه اﺳﺖ ﭘﺎرﻳﺲ؟‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬داﺋﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪42‬‬

‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺑﻐﻞ‪ .‬ﺑﺸﻘﺎب دﺧﺘﺮ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﺮق‬ ‫زد وﻏﻠﺘﻴﺪ ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎب‪ .‬ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﺧﻴﺲاﺷﻚ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﻧﺎدر ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاي دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﭼﺮا؟‬ ‫ـ ﭼﺮا زﻧﻲ ﻳﺎ ﻣﺮدي ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲﮔﻴﺮد دﻳﮕﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﺪ؟‬ ‫ـ آﺧﺮﻳﻦ دﻓﻌﻪاي ﻛﻪ از ﻛﺴﻲ ﺟﺪا ﺷﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺴﺎدت ﺑﻴﺶ از ﺣﺪش ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺴﺘﮕﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺰاري‪ ،‬ﺣﺴﺎدت‪ ...‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺧﻴﺎﻧﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺲ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺑﺮﮔﺸﺖ! و ﻣﻨﺪو اﺣﺴﺎس ﻛﺮد در آن ﺟﻮ‪‬ي ﻛﻪ ﻣﻴﺰ ﺑﻐﻞ را‬ ‫ﻣﺴﻤﻮم ﻛﺮده ﺑﻮد ﺟﻤﻼت ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮاي ﺑﻴﺎن ﻣﻘﺼﻮدش ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺒﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬او ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﺳﺎدهاي اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ در ﻳﻚ ﮔﺮوه ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ راﺑﻄﻪي اﻓﺮاد ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ‬ ‫راﺑﻄﻪي زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﻛﺬاﻳﻲ »ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻼم« ﻛﺎر دﺳﺘﺶ‬ ‫داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﻤﺎرياي ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﺪ ﻫﻴﭻ ﻣﺨﺎﻃﺒﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒاش ﺑﺎ او روﺷﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺮﻓﻲ‬ ‫ﻣﻲزد ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺪش ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‪ .‬اﻳﻦ از ﺧﺮﻳﺖ او ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻌﻨﺎ‬ ‫وﻋﻮاﻗﺒﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﭼﻴﺰي در او ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪» :‬ﺣﺮف«‬ ‫و »ﻣﻌﻨﺎ«‪» .‬ﺣﺮف« را ﺑﺎ ﭼﻨﺎن دﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺑﺮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ در وﺟﻮدش ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﻧﻬﻔﺘﻪ‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت آﻧﻘﺪر ﻧﺎدر ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺣﻀﻮر ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲﺷﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﻜﻨﺠﻪي او ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ دﻳﮕﺮان وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از دﺳﺖﺷﺎن در ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺨﻦ ﻧﺴﻨﺠﻴﺪه ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺪو وﻗﺘﻲ ﺳﻨﺠﻴﺪه ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ از دﺳﺘﺶ در ﻣﻲرﻓﺖ! اﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﻤﻴﺎب ﺑﻮدﻧﺪ اﻳﻦ‬ ‫ﻟﺤﻈﺎت‪ .‬ﻏﺎﻟﺒﺎْ‪ ،‬ﺑﻲ ﻏﻞ وﻏﺶ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ درونِ ﺧﻮد را ﻟﻮ‬ ‫ﻣﻲداد ‪.‬ﻧﺎﭼﺎر‪ ،‬ﻳﻜﻲ او را ﺳﺎده ﻟﻮح ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ اﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻣﻮذي‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺎره‪ ،‬ﻛﺎري‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ را ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﺟﻠﻮه دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬در ﻧﻘﻞ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ‪ ،‬ﻃﻮري از ﻫﺮ‬ ‫ﻛﻼم ﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﺑﺮد ﻫﻴﭻ ﻛﺎر او ﺑﻲ ﺣﺴﺎب ﻧﻴﺴﺖ‪:‬‬ ‫»وﻗﺘﻲ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ ﺑﻲﺧﻮد ﺷﻜﻤﺖ را ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺰن ﺻﺎﺣﺐ دارد‪ ،‬داﻧﺴﺘﻢ ﮔﻠﻮي ﺧﻮدش ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺧﻴﺎﻟﺶ را راﺣﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و‬ ‫آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﭙﻲ ﻧﻮار ﻣﺮا ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﻧﺸﺎن دادم ﺗﺎ‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻛﻨﺪ ﺑﺮاي اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﻴﭻ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ «.‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺼﻮﻳﺮي را‬ ‫‪43‬‬

‫ﻛﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻧﺴﻨﺠﻴﺪهاش ﺑﺠﺎ ﻣﻲﻧﻬﺎد ﻣﺨﺪوش‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ آدم ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬و‬ ‫اﻳﻦ‪ ،‬ﻛﺎر را ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ دﺷﻮار ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺨﺎﻃﺒﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ در او آدم ﺳﺎدهاي‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﺳﺖ و ﭘﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد و در ﭘﺲ ﻫﺮ ﺣﺮف و ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺖ او دﻧﺒﺎل ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ‬ ‫ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ اي ﺑﺴﺎ ﺧﻮد ﻣﻨﺪو ﻫﻢ ﺗﺼﻮرش را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ او و‬ ‫ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ در ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ﻫﺰارﺗﻮﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﺳﻤﺶ را ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﺰ‬ ‫ﺗﻔﺎﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺑﻐﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ؟ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺑﺸﻘﺎب دﺳﺖ ﻧﺨﻮردهي دﺧﺘﺮ را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ ﻣﻨﺪو اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺸﻘﺎبِ ﻳﻜﻲ دﺳﺖ‬ ‫ﻧﺨﻮرده ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺸﻘﺎبِ ﻳﻜﻲ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده‬ ‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻗﺶ دراﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺪاﻣﻴﻚ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد دﻳﮕﺮي را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺸﻘﺎب‬ ‫آنﻳﻜﻲ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺷﺪه‬ ‫ﻣﻨﺪو؟«‬ ‫ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ آرﻧﻮﻟﺪ ﻫﻢ درد ﺗﻮ را دارد‪ .‬ﺳﺎﺑﻘﻪي ﻛﺎرش را ﺟﻠﻮي ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﮔﺬارم ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﭼﺮا ﻧﻮازﻧﺪهاي ﻣﺜﻞ او اﻣﺮوز ﺑﻴﺮون ﮔﻮد اﻳﺴﺘﺎده‪ .‬ﻫﻔﺖ ﺗﺎ ﺻﻔﺤﻪ دارد؛ آﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﻛﻲ؟ ﻛﺴﺎﻧﻲ‬ ‫ﻣﺜﻞ »ﻛﺎرﻟﻮس ﺳﺎﻧﺘﺎﻧﺎ« و »زﻳﮕﻔﺮﻳﺪ«‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻼﻫﺶ را ﺑﺎد ﺑﺒﺮد روي ﺻﺤﻨﻪ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮود ﺑﺮش دارد‪ .‬ﭼﺸﻢ دﻳﺪن درﺧﺸﺶ او را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺻﺪاي ﺳﺎزش را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻢ ﻣﻴﻜﺮوﻓﻮﻧﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﺣﻘﻴﺮ را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آدمﻫﺎي‬ ‫ﺣﻘﻴﺮ واﮔﺬار ﻛﻨﺪ و ﻧﺎﻧﺶ را از راه ﻛﺎر در ﻛﻠﻴﺪﺳﺎزي ﭘﺪرش درآورد‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺎزش را دوﺑﺎره دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬دارم ﻛﻤﻜﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎي ﺷﺎﻳﺴﺘﻪي ﺧﻮدش را ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫آورد‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ آﻣﺪه ام ﭘﺎرﻳﺲ‪ .‬در آن ﻣﺤﻴﻂ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﺷﺖ ﻣﻲﭘﻮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻣﻨﺪو ﺗﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﻪ زﺟﺮي ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و در ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ ﻣﻮﻓﻖ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﻤﻮم اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﻲﻓﺮﺟﺎم را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺰد ﺳﺮوﻛﻠﻪاش روي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬آن ﻫﻢ در آن ﻟﺒﺎس ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﻴﺎه ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲاش را دو ﭼﻨﺪان ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬ﺣﻴﺮﺗﺰده ﭘﺮﺳﻴﺪه‬ ‫‪44‬‬

‫ﺑﻮد‪» :‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟« از روي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻣﻲﺗﻜﺎﻧﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ازاﻳﻨﺠﺎ رد ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺮي ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺰﻧﻢ‪«.‬‬ ‫ـ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮي؟‬ ‫ـ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻤﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺳﻴﮕﺎري‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﺨﺮي و ﺑﺮﮔﺮدي‪.‬‬ ‫ﻳﺎد ﺣﺮف ﻛﻤﺎل اﻓﺘﺎد‪» .‬زن ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﻔﺘﻲ دﻧﺒﺎش از ﺗﻮ دور ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬و اﮔﺮ راه‬ ‫ﺧﻮدت را ﺑﺮوي دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ «.‬ﻛﻠﻴﺪ را ﺗﻮي دراﺗﺎق ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دو روز ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬ ‫ﻧﺘﺮﺳﻴﺪي ﭘﺸﺖ در ﺑﻤﺎﻧﻲ؟«‬ ‫ـ ﺷﻤﺎرهي رﻣﺰِ در ورودي را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪي ﭘﻨﺠﺮهي اﺗﺎق ﺳﺮاﻳﺪار‪.‬‬ ‫رﻧﮓ از روي ﻣﻨﺪو ﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮدم؟«‬ ‫ـ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﺎر داري؟‬ ‫ـ ﭼﺮا‪ .‬اﺳﻢ و ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺗﻮ را ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬در را ﺑﻪ روﻳﻢ ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮن ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪ در رگﻫﺎش‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ رو ﻧﻴﺎورد و ﻏﺮق در ﺟﺬﺑﻪي ﺣﻀﻮر ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ و‬ ‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻴﺮه ﻛﻨﻨﺪهي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﻲاش ﺑﻪ زودي ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﭼﻴﺰي ﻓﺮاﺗﺮ از‬ ‫ﻗﺪرت او ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون از ارادهي اوﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد‬ ‫ﻛﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد او را ﺑﺪﺳﺖ آورد‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﺗﻴﺮﻫﺎش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﻤﻪ ﻣﺮارت‬ ‫ﻛﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺳﺒﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ آﻧﻬﻢ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ آدرس را ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﺷﻤﺎرهي رﻣﺰ در ورودي را‪ ،‬و ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﻀﻮر و ﻏﻴﺎﺑﺶ را! ﭼﻪ ﻫﻮﺷﻲ! ﻫﻮش؟ »ﻧﻜﻨﺪ‬ ‫ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺎدر آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﺑﺘﻜﺎر او ﺑﻮده ﺗﺎ آدرس را ﺑﻠﺪ ﺷﻮد؟ ﻧﻜﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪه اﻣﺎ‬ ‫واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط از ﭼﺸﻢ ﻧﺎدر ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ؟‬ ‫در اﻳﻦ ﺻﻮرت آرﻧﻮﻟﺪ ﭼﻪ؟ ﺷﺎﻳﺪ آرﻧﻮﻟﺪ ﻣﻮﺟﻮدي ﺧﻴﺎﻟﻲﺳﺖ ﻛﻪ اﺧﺘﺮاﻋﺶ ﻛﺮده ﺗﺎ دﺳﺖ‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ؟« ﺑﻌﺪ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻓﺮدا دارم ﻣﻲروم ﺗﻮﻟﻮز‪«.‬‬ ‫ﺧﺸﻜﺶ زد‪» :‬ﺗﻮﻟﻮز؟«‬ ‫ـ » ﭘﻞ« دﻋﻮﺗﻨﺎﻣﻪاي ﺑﺮاﻳﻢ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮده‪.‬‬ ‫‪45‬‬

‫ـ ﭘﻞ؟‬ ‫ـ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻳﻚ ﺟﺸﻨﻮارهي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﺎز اﺳﺖ در ﺑﻠﮋﻳﻚ‪.‬‬ ‫ـ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻠﮋﻳﻚ ﻣﻲروي ﻳﺎ ﺗﻮﻟﻮز؟‬ ‫ـ ﺗﻮﻟﻮز‪ .‬آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻣﻴﺪم«‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻣﺪﻳﺮان‬ ‫ﻓﺴﺘﻴﻮالﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ داﻧﺎن‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻛﻨﺴﺮتﻫﺎ و ﺷﺮﻛﺖﻫﺎي ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺻﻔﺤﻪ در آن‬ ‫ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ‪ .‬ورودﻳﻪاش وﺣﺸﺘﻨﺎك ﮔﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻞ ﻳﻚ دﻋﻮﺗﻨﺎﻣﻪي اﺿﺎﻓﻲ داﺷﺖ‪ ،‬زﻧﮓ زد و‬ ‫دﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮد ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺴﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ در ﻣﻴﺎن ﺑﻪ ﺗﺨﺖاش ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺮق ﺳﺮش‬ ‫ﻣﻲﻛﻮﺑﻨﺪ‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﻣﻮﺟﻮدي ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻞ ﭼﻪ؟ ﭘﻞ‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮ ﻳﻚ ﻓﺴﺘﻴﻮال ﻣﻮﺳﻴﻘﻲﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ »ﻣﻴﺪم« دﻋﻮت ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﻋﻮﺗﻨﺎﻣﻪي ﭼﻴﻨﻦ ﺟﺎﻳﻲ را ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﺪ‬ ‫و او‪ ...‬ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﭼﻨﮓ زد ﺑﻪ اﺣﺸﺎﻳﺶ‪» .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آدﻣﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ـ دارم ﻣﺪارك و ﺳﻮاﺑﻖِ ﻛﺎريِ آرﻧﻮﻟﺪ را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲﺑﺮم آﻧﺠﺎ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﺮﭼﻪ داري ﺑﺪه‬ ‫ﺑﺒﺮم‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮاراﺳﺖ دري ﺑﻪ روي آدم ﺑﺎز ﺷﻮد از ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻳﻲﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺲ ﻛﺮد دوﺑﺎره ﺑﺮ ﺗﺨﺘﺶ ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﻨﺪ‪» .‬ﭼﺮا ﺑﻲ ﺧﻮدي ﺣﺴﺎدت ﻣﻲﻛﻨﻢ؟ از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻞ از ﻣﻦ ﻣﺴﻦ ﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﻛﻪ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﺎز ﻧﺒﺎﺷﺪ؟« ﻛﻤﺮ راﺳﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬از‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻣﻐﺰم ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻠﻲ ﺑﺮوﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻐﻞ ﭘﻴﺘﺰاي ﺧﻮﺑﻲ دارد‪«.‬‬ ‫و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﻲ آرﻧﻮﻟﺪ را ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻛﻪ‬ ‫آدﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ وﺟﻮدش را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم رگ و رﻳﺸﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪» .‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﻛﻪ زﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ او را ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ و ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲ ام ﺣﺴﺮت‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ زﻧﻲ را داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﻧﺴﻲ آورده ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺪ راه او ﺑﺸﻮم؟«‬ ‫ـ دﺳﺘﻤﺎﻟﺖ را ﺑﺮدار ﻣﻨﺪو!‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ از ﺟﻬﺎن اﻃﺮاﻓﺶ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮﻣﻨﺪه‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ دﺳﺘﻤﺎل را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﺎ ﺑﺎز ﺷﻮد ﺑﺮاي ﺑﺸﻘﺎب‪.‬‬

‫‪46‬‬

‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺘﻤﺎل را روي ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭘﻬﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻳﺎد‬ ‫ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ اذﻳﺖ ﺷﺪهاي‪«.‬‬ ‫ـ اول ﺑﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻳﻜﻲ ﻣﺮا ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﺎرد و ﭼﻨﮕﺎل را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻣﺨﺮب ﺗﺮ از ﺣﺴﺎدت ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻴﺮوي ﻛﻮري اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻛﺎري ﺳﺖ؛ ﺣﺘﺎ ﻗﺘﻞ!«‬ ‫زن و ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻣﻴﺰ ﺑﻐﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ!‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ .‬ﻧﻴﺮوي ﺷﻔﻘﺖ‪ ،‬ﺗﻠﺆﻟﺆﻳﻲ ﺧﻴﺮه ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻲداد ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎدوﻳﻲ ﻛﻪ از اﻋﻤﺎق آن درﻳﺎﭼﻪي ﻧﺎﻣﺴﻜﻮن ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬از ﻛﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺎﻧﺲ را‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ از ﭼﻨﮓ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﺑﻴﺮون ﻧﻜﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ و ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻧﺲ وﻗﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪات را زد‬ ‫ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻖ دارد؟ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ آرﻧﻮﻟﺪ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدي ﺳﺖ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻃﻼﻋﺎت ﻧﺎدر از زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ‪ ،‬اﺧﺘﺮاﻋﺶ ﻛﺮده‬ ‫ﺗﺎﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻛﻨﺪ ﻫﻢ ﺧﻮدش را دور از دﺳﺖ ﻧﮕﻬﺪارد؟« ﻗﺎﺷﻖ و ﭼﻨﮕﺎل را ﺗﻮي‬ ‫ﺑﺸﻘﺎب رﻫﺎ ﻛﺮد‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺮا ﺧﻮب درك ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻴﺰي را‬ ‫ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ درك ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد؟«‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ او‪ ،‬ﻃﻮري ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲداﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﻴﺪن ﭼﻪ ﭼﻴﺰي‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺪرت درك ﻣﻦ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎاﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻌﻲام را ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ـ اﮔﺮ روزي اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﺟﺎي اﻣﻨﻲ داﺷﺘﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را در اﻋﻤﺎقِ اﻳﻦ درﻳﺎﭼﻪ ﻏﺮق‬ ‫ﺑﻜﻨﻢ؟‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺟﺎي اﻣﻨﻲ ﻣﻲآﻳﺪ؟«‬ ‫ـ اﻣﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎي دﻧﻴﺎ‪.‬‬

‫‪47‬‬

‫‪3‬‬ ‫ردﻳﻒ ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺗﺎ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺎن ﻓﺸﺎري ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﻛﻒ‬ ‫ﭼﻮﺑﻲ اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ ﺗﺎب ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺣﺎﻻ »روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ« ﻛﻪ‬ ‫ﺷﻴﺮ ﻗﻬﻮهاش را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر از ﻋﺮض اﺗﺎق‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﺮج »ﭘﻴﺰا«‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻛﺞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻗﺎﻣﺘﺶ دوﺑﺎره راﺳﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻗﻬﻮه را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و وﻗﺘﻲ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻔﻬﻤﻲﻧﻔﻬﻤﻲ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ از ﭘﺎﻳﻪي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻮد ﻳﺎ از ﺷﺨﺺ ﺷﺨﻴﺺ روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد او را ﻳﺎد‬ ‫روزي اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬دﻳﺪ ﻛﺴﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﻣﺎ از داﺧﻞ ﺣﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎي ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﭘﺮدهﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و اﺗﺎق‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻟﺮزان ﻏﺮوب‪،‬‬ ‫ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﮔﻮر‪ .‬ﮔﻮش داد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﺎوب ﺻﺪاي ﺷﻠﭗ ﺷﻠﭗ آب ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺻﺪا ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي ﺣﻴﺮت زده اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي دﺳﺘﮕﻴﺮش‬ ‫ﻧﺸﺪ‪ ،‬از ﺳﺮ ﻛﻨﺠﻜﺎوي‪ ،‬ﭼﺸﻢ را ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻮراخ ﻛﻠﻴﺪ‪ .‬ﻫﻴﻜﻞ ﻟﺮزان و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ ﭘﺪر را‬ ‫دﻳﺪ ﻣﺸﻐﻮل وﺿﻮ‪ .‬آب را اول ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲزد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎ‪ .‬ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺴﺢ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﺶ ﭘﺎي راﺳﺖ را ﻟﻤﺲ ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﺑﺎدي از او در ﻣﻲرﻓﺖ و وﺿﻮ را‬ ‫ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎره‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﺑﻪ دوري ﺑﺎﻃﻞ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن را ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲﻛﺮد و‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪي اول‪ .‬رﻧﺞﻫﺎي ﻫﺮاس آور ﭘﺪر را ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ اول ﺑﺎر‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎي او را ﺑﻪ وﻗﺖ وﺿﻮ ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ از ﺣﻤﺎم ﺑﻴﺮون‬ ‫آﻣﺪ؟ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ؟ دوﺳﺎﻋﺖ؟ ﻻﺑﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ آن ﻧﻤﺎزﻫﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ‬ ‫و ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎي ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻛﻪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻣﻴﺎﻧﻪي ﻛﺎر ﺷﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دو‬ ‫رﻛﻌﺖ ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﺳﻪ؟ ﭘﺲ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻣﻲﻛﺮد و از ﻧﻮ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪي ﻛﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺷﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﺎز ﺗﻜﺒﻴﺮ از ﻧﻮ ﻧﻤﺎز از ﻧﻮ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﻤﺎزش را ﺑﻪ‬ ‫آﺧﺮ ﺑﺮد؟ ﭼﻬﺎرﺳﺎﻋﺖ؟ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ؟ و‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺑﺮ دودﻟﻲاش ﻓﺎﺋﻖ ﻣﻲآﻣﺪ ﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ؟ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ وﺣﺸﺖ از ﻋﺬاب آﺧﺮت ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻌﻤﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ در ﭼﻪ ﻓﻜﺮﻳﺪ ﺟﻨﺎب ﻧﻘﺎش؟‬ ‫‪48‬‬

‫ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ رگﻫﺎي ﺧﻮﻧﻲ ﺻﻮرت‪ ،‬ﭼﺎﻧﻪي ﭼﺮوك ﺧﻮرده‪ ،‬و‬ ‫ﻏﺒﻐﺐ آوﻳﺰان روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اداﻣﻪ داد ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن ﻃﺮح‪.‬‬ ‫ـ دارم ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﺳﻼم در ﻛﺸﻮر ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ـ ازاﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﺎراﺿﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟‬ ‫ـ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻤﺶ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﻓﻬﻤﺶ آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎﻳﻴﺪ؟‬ ‫ـ ده ﺳﺎل‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻬﺎﺟﺮ؟ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎراﺿﻲ؟‬ ‫ـ اواﻳﻞ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺒﺎرز‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﺎش‪.‬‬ ‫ـ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ از ﻣﺒﺎرزه دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ؟ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﻳﺎ اﻣﻴﺪﺗﺎن را از دﺳﺖ دادﻳﺪ؟‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ ﺷﺎﮔﺮدان روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ در »ﺳﻮرﺑﻦ«‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺟﺸﻦ ﻫﻔﺘﺎد‬ ‫ﺳﺎﮔﻲاش‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻨﺪ و روژه‬ ‫ﻟﻮﻛﻨﺖ‪ ،‬ﺑﺪون ﻟﺤﻈﻪاي ﺗﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد»ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ رﻧﮓ وروﻏﻦ از ﺧﻮدم‪ «.‬آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻳﻜﻲ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎ ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﭘﺎي او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي اﻳﻦ اﺳﺘﺎد ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ از‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﺑﺎغ ﺑﺰرگ اﻧﺴﺘﻴﺘﻮ ﭘﺎﺳﺘﻮر ﺗﻬﺮان را دﻳﺪهاﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬درﺧﺘﺎن‬ ‫ﺳﭙﻴﺪار ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﻳﻲ دارد‪ .‬دوﺳﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ دوﺳﺖ ﺑﺎ زﻧﻲ‬ ‫ﺷﻮﻫﺮدار راﺑﻄﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ زن ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﭽﻪاش را ﻫﻢ ﻣﻲآورد‪ .‬دوﺳﺘﻢ ﺗﻔﻨﮕﻲ ﺑﺎدي‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬زن را ﺑﻪ دﻓﺘﺮش ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺗﻔﻨﮓ را از ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪،‬‬ ‫دﺳﺖ ﺑﭽﻪ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﻪ ﺑﺎغ‪ .‬ﻛﻼغﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ روي ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺳﭙﻴﺪارﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﻲداد و ﻣﻲﮔﻔﺖ ‪:‬اﻳﻦ ﻛﻼغﻫﺎرا ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟ ﻫﻤﻪاش ﻣﺎل ﺗﻮﺳﺖ! ﺗﺎ دﻟﺖ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻜﺎرﺷﺎن ﻛﻦ‪ .‬ﺗﻔﻨﮓ را ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻲداد و ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮش‪ ،‬ﺳﺮاغ زن‪ .‬اﻳﻦ دوﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ آن ﻛﻼغﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺗﻮ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ!«‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﺮﻓﻪاش ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ‬ ‫دوﺳﺖ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺎﻳﺶ در ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آدم ﻓﺮازاﻧﻪاﻳﺴﺖ‪ .‬و او ﺧﻮدش در آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪه؟«‬ ‫‪49‬‬

‫ـ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻼغﻫﺎي »اﻧﺴﺘﻴﺘﻮ ﭘﺎﺳﺘﻮر« ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪارد!‬

‫‪4‬‬ ‫ﻏﻠﺘﻲ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ! ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﺑﺮوم ﺳﺮﻛﺎر!«‬ ‫ﻟﺤﻦ ﻋﺼﺒﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﻛﻪ دﻳﺪ دﺳﺘﺶ را از روي ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي ﺳﻔﺖ و ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪي او‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ ﺳﻪ وﻧﻴﻢ ﺑﺎﻣﺪاد را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻃﺎق ﺑﺎز‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬وﻫﻤﺎن دﺳﺖ را ﺗﻜﻴﻪ داد روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ .‬ﺗﻴﻚ ﺗﺎك ﻳﺦ زدهي ﺳﺎﻋﺖ روي ﻧﻘﻄﻪاي از‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ آوﻧﮓ ﻣﻲﺷﺪ؛ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺿﺮﺑﺎن ﻧﺒﻀﻲ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻃﺒﻞ ﻣﻲﻛﻮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪدار را‬ ‫ﺑﺮاي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد روي ﻫﻔﺖ و‪ ،‬ﺑﻪاﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪،‬اﻳﻦ ﻃﻔﻠﻜﻲ اوﻟﻴﻦ روز ﻛﺎر ﺗﺎزهاش را‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﻛﺴﺮ ﺧﻮاب آﻏﺎز ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬ﺷﺮﻛﺖِ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه »ﻣﻴﺪم« اﮔﺮ‬ ‫دﺳﺘﺎوردي ﺑﺮاي آرﻧﻮﻟﺪ و ﻣﻨﺪو داﺷﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪاْ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدش‪،‬‬ ‫دﺳﺘﺎورد اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻓﻮري ﻛﺎري ﺑﻮد در ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻴﻠﻢ؛ اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻼش و‬ ‫ﺗﻮﺻﻴﻪي ﭘﻞ‪ .‬در آن ﭼﻨﺪ دو روز‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺮﻧﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻗﺎﻣﺖ در اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎﻫﻲ زﻳﺒﺎ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده از اﺳﺘﺨﺮ‪ ،‬ﻏﺬاﻫﺎي ﻋﺎﻟﻲ و ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ اﺷﺨﺎص ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺧﺴﺘﮕﻲ اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺮداﻧﻲ‬ ‫دوﻣﺎﻫﻪ را ﺣﺴﺎﺑﻲ از ﺗﻨﺶ ﺑﻴﺮون ﻛﺮده ﺑﻮد‪».‬ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫رو ﺑﻪ راه ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺑﻲاراده ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﻐﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬در‬ ‫ﻧﻴﻤﻪ راه‪ ،‬ﻋﻀﻠﻪﻫﺎي ﻣﻨﻘﺒﻀﺶ ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﻌﻠﻖ ﻣﺎﻧﺪ و اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻏﺮﻳﻘﻲ ﺗﻦ ﺳﭙﺮده ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻮﻣﻴﺪي‪ ،‬وزن ﺧﻮد و وزن ﻧﻮﻣﻴﺪياش را روي ﺗﺸﻚ رﻫﺎ ﻛﺮد؛ دوﺑﺎره ﺗﻴﻚ ﺗﺎكِ ﺳﺎﻋﺖ در‬ ‫ﺟﺪال ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎنِ ﻣﻠﺘﻬﺐِ رگِ درﺷﺖِ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪» .‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﺐ را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه؟‬ ‫اﮔﺮﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﺗﺸﻚ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﻠﻮارش را در آورد و ﺑﺎ آن رانﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮده را ﻫﻢ از ﮔﻮر ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﺪ دراز ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻨﺎر‬ ‫ﻣﻦ؟ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻘﺪرآدم راﺣﺘﻲﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ راﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ؟«‬ ‫‪50‬‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪاش ﺑﻪ او ﻣﻲﮔﻔﺖ زن‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻْ‪ ،‬آﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺗﻮ ﻧﻤﻲآﻳﺪ وﻟﻲ اﮔﺮ آﻣﺪ ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺎﺟﺮاﻳﻲ را ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻣﺮد ﺑﻲدﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ زن از‬ ‫زﻣﺮهي زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻣﺮد را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻟﺐ آب و ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪي آن ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪي ﻛﻤﺎن ﻛﺸﻲﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮓ ﺣﺘﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺪ آن را از‬ ‫ﻛﺪام ﺳﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬از رﺳﺘﻮران ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭼﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﻤﺎ زنﻫﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي دارﻳﺪ و وﻗﺘﻲ ﻋﺼﺒﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ آن ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﺪ و‬ ‫ﺧﻮدﺗﺎن را آرام ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲﻛﺮد دور اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻋﺼﺒﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟«‬ ‫ﺧﻮدش را ﻟﻮ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎاﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺟﺒﺮان ﻛﻨﺪ‪»:‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻳﺖ‬ ‫ﺑﺎزي ﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ ﺑﻴﺎ ﺑﺎزي ﻛﻦ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ اداﻣﻪ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻟﺤﻈﻪاي‬ ‫رﺳﻴﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺒﻮري ﻣﻜﺮر از ﭼﻴﻦ وﺷﻜﻦِ ﻣﻮﻫﺎ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻴﺴﺖ و‪ ،‬ﻣﺸﺘﻌﻞ از ﺧﻮاﻫﺶ‬ ‫ﺳﻮزان اﻧﮕﺸﺖﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮد راه ﺧﻮد را ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﺪو‪،‬اﻳﻦ‬ ‫ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ!«‬ ‫دﺳﺘﺶ را از روي ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي او ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از در دﻳﮕﺮي وارد ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﺗﻮ از ﺟﻨﻢ آن ﻣﻌﺪود زﻧﺎن زﻳﺮك و ﻣﻐﺮوري ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻧﺨﻮاﻫﻲ‪ ،‬اﻣﻜﺎن ﻧﺪارد ﻣﺮدي ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰد‪ «.‬از دﺳﺘﺶ در‬ ‫رﻓﺖ‪ .‬ﺣﺮﻓﻲ را زد ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﻲﻛﻨﺪ در ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻛﺮدن زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎي‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن ﻣﺬﺑﻮﺣﺎﻧﻪي ﻣﺮد ‪.‬ﻃﻨﻴﻦ رﺿﺎﻳﺖ را ﻛﻪ در ﭼﻬﺮهي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﻳﺪ‪ ،‬داﻧﺴﺖ ﺗﻴﺮش‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺪف ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ از ﺗﺠﺮﺑﻪي ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺗﺎزهاي اﺳﺘﻘﺒﺎل‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ آﻧﻬﻢ ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﺮﻳﺎك ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﺳﻤﺶ ﺑﻪ رؤﻳﺎ ﻓﺮو ﻣﻲروﻧﺪ اﻣﺎ‪ ،‬ﺟﺰ‬ ‫ﺗﻌﺪاداﻧﺪﻛﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻧﺲ ﺗﺠﺮﺑﻪاش را ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬دو ﻟﻴﻮان ﭼﺎي آورد وﺑﺴﺎط ﺗﺮﻳﺎك را ﻋﻠﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺗﺮﻳﺎك راه را ﻣﻴﺎنﺑﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ زاﻧﻮ ﺑﻪ زاﻧﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﻧﻲ را ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺐ ﺣﺮﻳﻒ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺗﻤﺎس ﺳﺮﻫﺎ و درﻫﻢ ﺷﺪن ﻧﻔﺲﻫﺎ اﺟﻨﺘﺎب ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‪،‬‬ ‫‪51‬‬

‫دﻳﻮار ﺣﺎﻳﻞ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮﻣﻲدارد‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﮔﻞ ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪهاﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺳﻨﻴﻪي ﻣﻦ و ﺳﻴﻨﻪي ﺗﻮ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪...‬‬ ‫ـ ﻣﻨﺪو‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ!‬ ‫»ﻻﺑﺪ ﺗﺮﻳﺎﻛﺶ ﺗﻘﻠﺒﻲ ﺑﻮده!« ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ؛ درﺳﺖ رو ﺑﻪ روي او‪:‬‬ ‫»ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﺸﻮم ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮدهام؟«‬ ‫ـ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮم ﻗﺮارﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺬاب ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ!‬ ‫ـ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻛﺎر دﻳﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ!‬ ‫در ﺳﻜﻮت ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ در آن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد؛‬ ‫ﺣﺘﺎ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ او ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ!«‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﺎ ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ را‬ ‫دوﺳﺖ دارم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻣﺮدي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ـ از ﺗﻮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺮدت زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻦ و ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺎش‪ .‬ﻣﻦ از ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲآﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ در آن ﻋﺸﻖ ﻣﻔﻬﻮم دﻳﮕﺮي دارد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻴﭻ‪...‬‬ ‫ﻣﺮدﻣﻚ ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﺣﻴﺮﺗﻲ اﺑﺪي ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪» :‬ﻋﺬاب ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ!«‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آرام ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎي ﺷﺐ ﻧﻤﺎ ﭼﻬﺎر‬ ‫ﺑﺎﻣﺪاد را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬ﻧﻔﺴﺶ را ﺣﺒﺲ ﻛﺮد و ﮔﻮش ﺳﭙﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ از ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺪار ﺑﻮد؟ ﻳﺎ درﺧﻮاب ﻫﻢ ﺑﻲ ﺻﺪا ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؟‬ ‫ﺗﻜﻪاي ﻣﺮﻣﺮ ﺗﺮاش ﺧﻮرده‪ ،‬ﮔﺮم و ﻣﻠﺘﻬﺐ‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺮق ﻣﻲزد‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰي از ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻼﻓﻪ و ﺑﻲ ﺗﺎب‪ ،‬دوﺑﺎره وزن ﺑﺪﻧﺶ را رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬آرام و‬ ‫ﺑﻲ ﺻﺪا ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻏﻠﺘﻴﺪ‪ ،‬و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﻮازش ﻛﺮدن ﭘﺸﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪.‬‬

‫‪52‬‬

‫‪5‬‬ ‫دﻓﺘﺮ ﺟﻠﺪ ﻣﻘﻮاﻳﻲ ﺑﺎ ﻟﻔﺎﻓﻪي ﺗﻴﻤﺎج ﺑﻪ رﻧﮓ ﻋﻨﺎﺑﻲ‬ ‫»‪...‬‬ ‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ اول ﺟﻤﺎدي اﻟﺜﺎﻧﻲ‬ ‫رﺑﺎﺑﻪ زن دوم ﻣﻴﺮزا رﺿﺎ ﻧﺒﺶ ﻛﻮﭼﻪي ﺑﺰازﻫﺎ رؤﻳﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻔﺖ ﻗﻠﻢ ﺳﺮﺧﺎب و ﺳﻔﻴﺪاب‪،‬‬ ‫ﺑﻘﭽﻪي ﺣﻤﺎم زﻳﺮ ﺑﻐﻞ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﻪ را ﻣﺤﺘﻠﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰل‬ ‫ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﻛﺮدم‪ ،‬اﻓﺎﻗﻪ ﻧﻜﺮد‪ .‬از در ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬از ﺑﺎم ﺑﺎﻳﺪ داﺧﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻴﺎل ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺎدتِ ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ؟ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﭼﺎدر از ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎز ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﻮي ﺣﻤﺎم ﺑﺎ ﺑﻮي ﻋﺮق‬ ‫ﺗﺎزهي زﻳﺮ ﭘﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺮده را ﻫﻢ دﭼﺎر ﻧﻌﻮظ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﺮوز ﻋﻴﺎل ﮔﻠﻪ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ زن‬ ‫ﻣﻴﺰرا ﻛﻢ اﻟﺘﻔﺎت ﺷﺪه‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي واي ﻣﮕﺮﻧﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ زﻳﺎرت؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ذات اﻟﺮﻳﻪ ﺷﺪ‪ ،‬از ﺳﻔﺮ‬ ‫ﺟﺎﻣﺎﻧﺪ‪ .‬راﻫﺶ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺎه ﻧﺸﻴﻦ ﻛﻪ درآﻣﺪﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻋﻴﺎل ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻧﺪروﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﻮاب اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻴﺪار‪ .‬از اﻧﺪروﻧﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻃﺎﻗﻪ ﭼﻴﺖ ﮔﻠﺪار اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪» :‬ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎرا ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﺤﻔﻪي ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻓﻴﺮ ﺟﻨﺲ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺸﻴﺮه‪ «.‬ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺎدر را ﭘﺲ زدم و ﻃﺎﻗﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭼﻴﺖِ ﮔﻠﺪار وﻃﻨﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ »ﺑﻠﻪ« وﻻﻳﻨﻘﻄﻊ ﭘﺲ ﻣﻲزد‪ .‬اﻟﻘﺼﻪ‪ ،‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﺎع ﻓﺮﻧﮓ ﻛﺎر ﺧﻮد را ﻛﺮد‪.‬‬ ‫درِ ﻣﺬاﻛﺮه ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و درِ ﻣﻌﺎﻧﻘﻪ ﺑﺎز‪ .‬ﭘﺴﺘﺎﻧﻲ داﺷﺖ اﻧﺎر ﻫﻤﺪان‪ .‬ﻛﻮن ﻛﻤﺎﻧﭽﻪ و ﻓﺮج آﻫﻮﻳﻲ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﻤﻪ ﻧﺎز ﺑﻪ اول ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ آﺧﺮ ﻫﻢ زﻧﺎ داد وﻫﻢ ﻟﻮاط‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ رﺑﻲ واﺗﻮب اﻟﻴﻪ‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ دوم ﺟﻤﺎدي اﻟﺜﺎﻧﻲ‬ ‫ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﻴﻦ اﻟﺘﺠﺎر در ﺣﻮاﻟﻲ ﻗﻨﺎت ﭘﺎﺋﻴﻦ رؤﻳﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻮد ﺧﻮش ﺑﺮ و رو‪.‬‬ ‫ﺳﺒﺰه ي ﺧﻄﻲ داﺷﺖ ﺗﺎزه دﻣﻴﺪه و ﻋﺎرض ﭼﻮ ﻣﺎهِ ﻧﻮ‪ .‬اﻟﺘﻔﺎت ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ داﺷﺖ و ﻋﺠﺎﻳﺐ دﻳﺎر‬ ‫ﻓﺮﻧﮓ‪ .‬ﻣﺨﺘﺼﺮ اﺳﺘﻤﺎﻟﺖ ﺷﺪ؛ دﻫﻨﻪ ﻣﻲداد‪ .‬ﻛﺸﺎﻧﺪﻣﺶ ﭘﺸﺖ دﻳﻮار ﺑﺎغ‪ .‬ﻗﻠﻤﺪانِ ﻧﻘﺮهاي داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻛﺎر ﮔﺮﺟﺴﺘﺎن‪ .‬از دﻳﺎر ﻓﺮﻧﮓ آﻧﻘﺪر ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻗﻠﻤﺪان ﻣﺎل او ﺷﺪ و ﻗﻠﻢ در ﻓﻠﻤﺪان او ﺟﺎ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪53‬‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ رﺑﻲ واﺗﻮب اﻟﻴﻪ‪.‬‬ ‫ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺸﻢ ﺟﻤﺎدي اﻟﺜﺎﻧﻲ‬ ‫ﻋﻴﺎل زﻳﺎرت ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻴﻜﺲ و ﻏﺮﻳﺐ‪ .‬آﻗﺎ ﺷﺠﺎع ﭘﺴﺮﻋﻤﺎداﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻗﺪري ﻣﺸﻜﻼت در زﺑﺎن اﻧﮕﺮﻳﺰي داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺷﻖ درد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻓﻘﺮهاي دﻳﻜﺸﺎﻧﺮي‬ ‫از ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻟﻨﺪن ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺳﻮﻗﺎت آورده ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻜﺸﺎﻧﺮي اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻟﻮاط ﻛﻪ ﺳﻬﻞ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدرش را ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺎدن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻤﻦ زﺑﺎن ﻓﺮﻧﮕﺎن ﻣﺸﻜﻞِ ﻫﺮ دو‬ ‫ﮔﺸﺎده ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺤﻔﻪاي ﻧﺒﻮد‪ .‬دﺑﺮي داﺷﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﻲ ﺧﺎﺻﻴﺖ‪ .‬ﺻﺪ رﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻛﻮنِ ﺧﺮ‪ .‬ﻇﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻟﻮاط زﻳﺎد داده ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ رﺑﻲ واﺗﻮب اﻟﻴﻪ‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﻧﻬﻢ ﺟﻤﺎدي اﻟﺜﺎﻧﻲ‬ ‫ﻣﺎه ﺗﺎج ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺎل ﻣﺤﺘﺸﻢاﻟﻤﻠﻚ‪ ،‬ﻛﻪ دل ﺑﺎ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﻣﺴﺘﻈﺮﻓﻪ دارد دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻇﻬﺮاﻧﻪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ داﺷﺖ در ﻓﻬﻢ ﻃﺒﻴﻌﻴﺎت‪ .‬ﻣﺨﺘﺼﺮ در ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻓﺮﻧﮕﺎن ﻣﺤﺎﻛﺎت ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺪ ﻟﻴﻔﻪ را‬ ‫ﺷﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻬﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺸﻢاﻟﻤﻠﻚ ﻋﻨﻴﻦ اﺳﺖ و ﻣﺎهِ ﻣﺎ ﻛﻼْ در ﻣﻀﻴﻘﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻮي زاﺋﺪ در‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ ﻧﺒﻮد و‪ ،‬ﺗﺒﺎركاﷲ‪ ،‬ﻓﺮﺟﻲ داﺷﺖ ﻳﻚ ﻛﻒِ دﺳﺖ‪ .‬دل ﺑﻪ روﺿﻪاش ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻮد!‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ رﺑﻲ واﺗﻮب اﻟﻴﻪ‪.‬‬ ‫ﺷﻨﺒﻪ دﻫﻢ ﺟﻤﺎدي اﻟﺜﺎﻧﻲ‬ ‫ﺳﺮ ﮔﻮر اوزﻟﻲ دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻇﻬﺮاﻧﻪ در ﻣﺤﻞ ﺳﻔﺎرت‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺧﺘﻢ ﻣﺬاﻛﺮات و‬ ‫ﺻﺮف ﻧﻬﺎر ﻣﺮا ﺑﺮد ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ‪ .‬دﻣﺮ ﺷﺪ روي ﺗﺨﺖ و ﺑﻪ ﻟﻬﺠﻪي ﻣﺨﺼﻮص ﮔﻔﺖ »ﺑﻴﺎ ﺣﺎﺟﻲ‬ ‫ﻣﺮا ﻣﺸﺖ و ﻣﺎل داد‪ «.‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﻋﻤﺮي از او رﻓﺘﻪ اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﻴﻪاي دارد ﺳﭙﻴﺪﺗﺮ از اﺳﺒﺎب و‬ ‫اﺛﺎﺛﻴﻪي ﻋﻴﺎل‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺸﺎد ﻣﺜﻞ دروازه‪ .‬رﻏﺒﺖ ﻧﺒﻮد ﭼﺎره ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻇﻦ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ وﺻﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد در ﺗﺎﺑﻮت ﻫﻢ او را دﻣﺮ ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ رﺑﻲ واﺗﻮب اﻟﻴﻪ‪.‬‬ ‫‪54‬‬

‫ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺟﻤﺎدي اﻟﺜﺎﻧﻲ‬ ‫ﻫﻤﺸﻴﺮه زادهام‪ ،‬ﺟﻮاد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺎده از ﺣﺪ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﻃﺎﻗﻪ ﺷﺎل‬ ‫ﺑﻪ او داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ رﺑﻲ واﺗﻮب اﻟﻴﻪ‪.‬‬ ‫دوﺷﻨﺒﻪ ﺳﻴﺰدﻫﻢ رﺟﺐ‬ ‫ﻃﺒﻴﺒﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻋﻠﻲ ﮔﺪا‪ ،‬ﺑﻪ رﺧﺘﺸﻮﻳﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺐ ﺣﻮض رؤﻳﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﻴﺪي ﻛﻤﺮ ﺻﺒ ِ‬ ‫ﺢ‬ ‫ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻃﺎﻗﻪ ﺷﺎل ﺑﻪ او داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ رﺑﻲ واﺗﻮب اﻟﻴﻪ‬ ‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ رﺟﺐ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺻﻤﺼﺎماﻟﺴﻠﻄﻨﻪ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ آﺳﻴﺎب رؤﻳﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻔﺪﻫﻢ رﻣﻀﺎن‬ ‫رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﺑﺎﻗﺮ‪ ،‬ﺣﻮاﻟﻲ ﻗﻨﺎت ﺑﺎﻻ رؤﻳﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺷﻮال‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻮراﻟﻤﻠﻚ‪ ،‬رؤﻳﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻧﻮزدﻫﻢ ذياﻟﻘﻌﺪه‬ ‫ﻣﺮاد ﭘﺴﺮ ﺣﺴﺎماﻟﺴﻠﻄﻨﻪ رؤﻳﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ‪ :‬آﻓﺎق زن آﻏﺎ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬ ‫‪55‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ارﻣﻨﻲ‬ ‫ﻣﺮﺿﻴﻪي ﻳﻬﻮدي‬ ‫دده ﺑﺰم آرا‬ ‫ﺿﺮﻏﺎم ﺧﺎن‬ ‫ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ دده‬ ‫آﻏﺎ ﺑﻴﮕﻢ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن آﻏﺎ‬ ‫ﺑﺎﺟﻲﻳﺎﺳﻤﻦ‬ ‫ﮔﻞاﻧﺪام‬ ‫ﺑﻲ ﺑﻲ ﺟﺎن اﻓﺮوز )ﺳﻪ ﺑﺎر درﻳﻚ وﻋﺪه(‪.‬‬ ‫‪«...‬‬

‫‪6‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ دﺳﺖ ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﭘﺸﺖ او ﺗﻤﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ذﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻏﻠﺘﻲ‬ ‫زد و ﻧﺎﻟﻪاي ﺳﺮ داد؛ آﻣﻴﺰهاي از اﻟﺘﻤﺎس و ﺧﺴﺘﮕﻲ و ﺧﺸﻢ‪.‬‬ ‫روزي ﻛﻪ ﻛﺎﻟﺴﻜﻪي ﻣﺨﺼﻮص اﻳﻠﭽﻲ را ﺑﻪ ﻛﺎخ آورد‪ ،‬ﺷﺎه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﻒ ﻛﺮده از‬ ‫ﺑﻲﺧﻮاﺑﻲ‪ ،‬دﻓﺘﺮ ﺗﻴﻤﺎج ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬در ﺳﺮﺳﺮا ﻗﺪم ﻣﻲزد‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺷﺎه از زﻳﺮ اﺑﺮوان ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪» :‬اﻳﻠﭽﻲ‪ ،‬از ﺧﺮ ﻧﺮ ﻫﻢ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪاي!«‬ ‫رﻧﮓ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهي اﻳﻠﭽﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻲزد ﺑﻪ اﻓﺮاط او در ﺳﻴﺎﻫﻜﺎري ﻳﺎ اﺷﺎره داﺷﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻮردي ﻛﻪ از ﻗﻠﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؟ دل ﺑﻪ درﻳﺎ زد‪» :‬آن روز از ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﻣﺎﭼﻪﺧﺮ درﻣﺎنِ ﻛﻮﻓﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺮ ﻏﺴﺎل ﺑﺎﺷﻲ ﻻي ﻗﺒﺮﻫﺎ ﻣﻲﭼﺮﻳﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻪ ﺷﺪم دﻳﻢ ﻧﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن زﻳﺮ ﺟﻠﺪم رﻓﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ‪ .‬ﭘﺎﻳﻢ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻗﺒﺮ اﻣﻴﻦاﻟﻤﻠﻚ ﻧﻴﻢ‬

‫‪56‬‬

‫ﮔﺰ از ﺑﻘﻴﻪي ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺸﺎﻧﺪﻣﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ اﻣﺎ ﺗﺎ آﻣﺪ ﻛﺎر ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد ﻣﺮده‬ ‫ﺷﻮر ﻧﻤﻲداﻧﻢ از ﻛﺪام ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪ و‪«...‬‬ ‫ـ ﻣﺎدرﻗﺤﺒﻪ‪ ،‬اﺣﻀﺎرت ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ اﻟﻔﻴﻪ ﺷﻠﻔﻴﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞﻣﺎن ﺑﺪﻫﻲ‪.‬‬ ‫ﻓﺤﺶ را ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺷﺎه ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻞ از ﮔﻠﺶ واﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻟﺘﻔﺎت ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﺤﺶ ﻧﻤﻲداد‪،‬‬ ‫ﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﻲداد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻟﺤﻦ ﻧﺒﻮد؛ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻋﺘﺎب‪ .‬ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮد‪» :‬اﻣﺮ اﻣﺮ ﻣﺒﺎرك‬ ‫ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ‪«.‬‬ ‫ـ ﻛﻮنِ ﻋﺎﻟﻢ را ﭘﺎره ﻛﺮدهاي‪ ،‬اﺑﻮل! ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ روسﻫﺎﺳﺖ!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬داﻧﺴﺖ آن ﻧﺎﻣﻪي اﻋﻤﺎل ﻛﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺮآوردن ﻧﻴﺎز ﺷﺎه ﺑﻪ ﻛﺘﺎب اﻟﻔﻴﻪ ﺷﻠﻔﻴﻪاي ﺑﻲﻣﺎﻧﻨﺪ؛ ﭼﻴﺰي ﻣﺤﺮكﺗﺮ از‬ ‫آن ﮔﺸﺖ و ﮔﺬارﻫﺎي ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻫﻞ ﺣﺮم ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ ﺧﻮاﺟﮕﺎن ﺧﺮ ﻧﺮي را‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎﭼﻪ ﺧﺮي و آه و ﻧﺎﻟﻪي زﻧﺎن ﺷﺎه را ﺑﻪ آﺳﺘﺎﻧﻪي ﺟﻨﻮن ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪،‬‬ ‫ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ روزﻧﺎﻣﻪي وﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﻣﻴﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻫﺪاﻳﺎﻳﻲ ﭼﻨﺪ از ﻗﺒﻴﻞ دو زﻧﺠﻴﺮ‬ ‫ﻓﻴﻞ و ﭼﻨﺪ ﺳﺮ اﺳﺐ و ﺷﺎل و اﻗﻤﺸﻪي زري و ﺟﻮاﻫﺮآﻻت و ﻓﺮش و اﺳﺒﺎب ﻃﻼ و ﺳﻲ‬ ‫ﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮل ﻧﻘﺪ‪ ،‬رواﻧﻪي ﭘﺘﺮزﺑﻮرگ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو دﺳﺘﺶ را ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ و داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮهِ ﻛﺎر ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭻﺗﺮاز روزيﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎه‬ ‫رواﻧﻪاش ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ روﺳﻴﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪي آن ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ و ﻧﺪاﻧﻢﻛﺎري و‪ ،‬در ﭘﻲ‬ ‫ﺟﻨﮕﻲ ﺧﺎﻧﻤﺎﻧﺴﻮز ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺮﺟﺴﺘﺎن‪ ،‬از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﻘﻪﺑﺎزي و ﺗﻄﻤﻴﻊ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺷﻴﻮهي‬ ‫دﻳﮕﺮي ﺟﺰ ﺟﻨﮓ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺗﺎق ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬در را ﺑﺎز‬ ‫ﻛﺮد و آﻫﺴﺘﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﺑﺎزﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎي‬ ‫ازدﺳﺖرﻓﺘﻪي ﻗﻔﻘﺎز دﺷﻮارﺗﺮ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن »ﻓﺎﺑﺮ اﮔﻼﻧﺘﻴﻦ« ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻫﻮاي ﺧﻨﻚ‬ ‫ﺑﻬﺎري آﺗﺸﻲ را ﻛﻪ زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ اﻟﺘﻴﺎم داد‪ .‬ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻧﺎﺳﻴﻮن‪،‬‬ ‫اﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻠﻲ ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﺶ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ داﺧﻞ آن اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﺮدي ﻧﺴﺒﺘﺎْ ﺟﺎاﻓﺘﺎده‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺸﻪياﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻞ را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬ﻛﺠﺎ ﻣﻲروﻳﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻤﺘﺎن؟«‬ ‫ﻟﻬﺠﻪي اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪57‬‬

‫»‪ 1937‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺷﻮد ﭼﻨﺪ ﺳﺎل؟ ﻻﺑﺪ ﻧﻮادهي ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ از دﺳﺖ‬ ‫ﻓﺮاﻧﻜﻮ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪه اﻳﻦ ﻃﺮف‪ «.‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي روﺷﻦ درﺧﺘﺎن ﻣﻴﺪان ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮش‬ ‫را ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪي ﭘﻨﺠﺮه آورد‪:‬‬ ‫ـ ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ!‬ ‫ـ ﻛﺠﺎ؟‬ ‫ـ ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ!‬ ‫ﻣﺮد ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻨﻚ ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي‬ ‫ﭼﻬﺮه اش ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ! ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢﺗﺎن‪ «.‬و در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل در ﺳﻤﺖِ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد را ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮش را ﻛﻤﻲ ﺗﻮ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬار رازي را ﺑﺮاﻳﺖ‬ ‫ﻓﺎش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻳﻌﻨﻲ دﺧﺘﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ .‬ﺑﺎ او ﺗﺎ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ‬ ‫را ﺑﻪ ﺧﻮدش راه ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟«‬ ‫راﻧﻨﺪه ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻲ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و در ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻮﻓﺖ‪.‬‬ ‫راﻧﻨﺪه‪ ،‬وﺣﺸﺖزده‪ ،‬ﭘﺎﻳﺶ را روي ﭘﺪال ﮔﺎز ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ دور ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪7‬‬ ‫»‪ ...‬ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺠﻢ ﺟﻤﺎدي اﻟﺜﺎﻧﻲ ‪ :1299‬ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ و ﺳﻲ و ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ از‬ ‫روز ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ ﺑﺎ اﺛﺎث واﺳﺒﺎبِ ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﺧﺼﻲ از ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻨﺎه‪،‬‬ ‫از داراﻟﺨﻼﻓﻪي ﺗﻬﺮان ﺣﺮﻛﺖ و اﻣﺎﻣﺰاده ﺣﺴﻦ را ﻛﻪ در ﻳﻚ ﻓﺮﺳﺨﻲ ﺷﻬﺮ واﻗﻊ اﺳﺖ ﻣﺤﻞ‬ ‫ﺗﻮﻗﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﻼن واﺳﺒﺎن ﻫﺪاﻳﺎ را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ رواﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺧﻮد ﭘﺎﺳﻲ‬ ‫‪58‬‬

‫ازﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ از آﻧﺠﺎ ﺣﺮﻛﺖ و رواﻧﻪي ﻛﻤﺎل آﺑﺎد ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﺮﺳﺨﻲ آﻧﺠﺎﺳﺖ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻗﺪري از‬ ‫ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ از آﻧﺠﺎ رواﻧﻪ ﺻﻔﺮﺧﻮاﺟﻪ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻫﺸﺖ ﻓﺮﺳﺦ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺐ‬ ‫ﭘﻴﺶ‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﺣﺮﻛﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻃﻲ ﻫﺸﺖ ﻓﺮﺳﺦ راه‪ ،‬وارد ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﻗﺰوﻳﻦ ﮔﺮدﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻗﺒﻞ از‬ ‫ورود‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪر ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﺳﻮار از اﻋﺰه واﻋﻴﺎن آﻧﺠﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪه‪ ،‬ﻟﻮازم ﺗﻌﺎرف ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ ﺑﺠﺎي آوردﻧﺪ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﭼﺎدر ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮده ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﻣﻴﺮزا‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ‪ ،‬وزﻳﺮ ﺷﺎﻫﺰاده ﻋﻠﻲ ﻧﻘﻲ ﻣﻴﺮزا ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻗﺰوﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪن ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرﻓﺎت رﺳﻤﻲ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﻌﺎودت ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻬﺮﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮم ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻋﺒﺎس ﻧﺎم‪ ،‬ﺷﺎﻃﺮ ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ‪ ،‬در ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺷﺮب ﺧﻤﺮ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﺮض ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻓﻮراْ او را اﺣﻀﺎر و ﺑﻪ ﻗﺪر دو ﺳﻪ ﻫﺰار ﭼﻮب ﺷﻼق‬ ‫ﺑﻪ او ﻧﻮاﺧﺘﻪ‪ ،‬زﻟﻒ و ﻛﺎﻛﻞ و رﻳﺶ او را ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻗﻄﻊ و او را از ﻣﻼزﻣﺖ ﺧﻮد اﺧﺮاج‬ ‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪«...‬‬

‫‪8‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﻏﺬاﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻲ‬ ‫رﺳﺘﻮراﻧﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﺬاﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ دارد‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪات ﻧﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ دﺳﺘﺶ را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺧﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﺘﺮو را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪ ﺑﺎ دﺳﺖِ رو ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪» :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ!«‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ‪ :‬ﺣﺘﻢ دارم ﺗﻮ ﺧﻮدِ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ! ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﻲ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮي!«‬ ‫ـ ﺑﮕﺬار ﺧﻴﺎﻟﺖ را راﺣﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ دﻳﺸﺐ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻢ؟‬ ‫ـ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻲ؟‬ ‫‪59‬‬

‫ـ ﺳﮓِ ﺻﺎﺣﺐِ ﻛﺎﻓﻪي »ﻛﺎﻧﻦ« ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺻﺒﺢ اول وﻗﺖ ﺗﻮي ﻣﻴﺪان ﻧﺎﺳﻴﻮن ﭘﻼس‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺳﮓ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎﻓﻪ را دادي؟‬ ‫ـ ﺑﺮﻋﻜﺲ!‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﺮد ﺷﺪ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﻳﻌﻨﻲ؟«‬ ‫ـ آن ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﺳﺒﺎب دردﺳﺮم ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻴﻮهي ﻋﺮﻓﺎ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺪم و اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺳﮓ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎﻓﻪ!‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺘﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪي او ﮔﺬاﺷﺖ و از ﺧﻨﺪه رﻳﺴﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺳﺮش را ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﺗﺮ ﺑﺮد و در ﮔﻮش او زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﮕﺬار ﺣﺎﻻ او از ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮد!«‬ ‫دﻋﻮت ﻛﺮدن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺴﺮت‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎْ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﻓﻜﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ رﺳﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ دﻋﻮت‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎري ﺑﻴﺶ از ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪن ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﺮاي ﻳﻚ دﻳﺪار دﻳﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺑﻲاﻣﺎن اﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﺎﻃﺮهي ﺧﻮﺷﻲ از آن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮار زﻧﺪﮔﻲاش داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاي‬ ‫اﺣﻮال ﭘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺛﻴﺮي ﺑﺮ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﻬﺎد ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ در ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت‬ ‫ﺧﻮدش وارد ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از آن اﺷﺨﺎص زﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﻮاﻗﻊ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺳﮓ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در رﺳﺘﻮران‪ ،‬اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮔﺮم ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﺶ‬ ‫اﻣﺎ او ﻣﻨﺪو را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد و اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ آﺷﻜﺎرا ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺘﺮي ﻋﺎدي‪،‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪي ﻏﻴﺮﻣﻨﺘﻈﺮهي دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت وارد ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﻤﺖ و‬ ‫ﺳﻮﻳﻲ ﻣﻲداد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﻪ در ﻗﻠﻪﻫﺎي ﻣﻪ آﻟﻮد دوردﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ در ﻳﻚ ﻗﺪﻣﻲﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﺮهاش را روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻧﺒﻮﻫﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد!«‬ ‫ـ ﺧﻮﺷﺖ آﻣﺪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ؟‬ ‫ـ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﺒﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪاش اﻓﺴﻮس ﻣﻲﺧﻮردم ﭼﺮا ﺟﺎي ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬روي ﺻﺤﻨﻪ! ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺻﺪاي ﺟﺬاﺑﻲ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺪاي ﺗﻮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮيﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﺎدو ﻣﻲﻛﻨﺪ!‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ در دﻫﺎﻧﺶ ﻣﺎﺳﻴﺪ‪ .‬ﻗﺎﺷﻖ و ﭼﻨﮕﺎل ﺑﺎ ﺳﻄﺢ ﭼﻴﻨﻲ ﺑﺸﻘﺎب ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد و ﺻﺪاﻳﻲ‬ ‫ﺷﻜﻨﻨﺪه ﺳﻜﻮت را ﺗﺎ ﺑﻦِ ﻋﺼﺐﻫﺎي ﺧﺸﻚ ﺷﺪهي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻋﻘﺐ زد‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و از‬ ‫‪60‬‬

‫ﺷﻴﺸﻪي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺗﻮﭘﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺻﺪا‪ ،‬اﻧﮕﺎر در ﺧﻼء‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎي ﻻﻏﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪي‬ ‫ﺳﻴﺎه ﭘﻮﺳﺖ از اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﻪ آن ﺳﻮ ﻣﻲﻏﻠﻄﻴﺪ‪ .‬ﻋﻀﻼﺗﺶ در ﭼﻨﺎن ﺳﻜﻮﻧﻲ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻮﻳﻲ اﮔﺮ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﻧﻔﺠﺎري ﻣﻬﻴﺐ از ﻣﺪار ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺟﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز‪ ،‬ﺑﻪ او ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ او ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ آن ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻟﺮزهي ﻣﻘﺪر را ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺄﺛﺮي ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﻪ ﻳﻜﺴﺮه ﭼﻬﺮهي دﻳﮕﺮي از او را رﻗﻢ‬ ‫ﻣﻲزد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻨﺪو!«‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻮپ و ﻧﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﻫﻴﭽﻜﺪام ﻃﺮح و ﺧﻄﻮطِ ﻣﻨﻈﻤﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﻜﺴﺘﻪ و درﻫﻢ‪ ،‬در ﻣﺎﻳﻌﻲ ﺳﻴﺎل ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻟﻴﻮان را آب ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او ﺧﻮاب داد و ﻟﻴﻮان را ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮﻓﺶ دراز ﻛﺮد‪» :‬اﻧﮕﺎر دارم ﻫﺮ ﭼﻴﺰ را دو ﺑﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ را‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ آرﻧﻮﻟﺪ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﻄﻮر‪ ،‬ﻫﺎيﻫﺎي! ﺑﺮدﺑﺎري ﺗﻮ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻀﻮرت ﺑﻪ آدم آراﻣﺶ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ آرﻧﻮﻟﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﺎيﻫﺎي ﮔﺮﻳﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮ دوي ﺷﻤﺎ را درك ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﻫﻨﺮش ﻋﺠﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺎرش را ﺑﻜﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺗﺒﻌﻴﺪش ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬از آن ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آوﻳﺰاﻧﺶ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﻢ ﻣﻌﻠﻖ‪ ،‬در ﭼﺎﻫﻲ ﺗﺎرﻳﻚ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ! ﻟﻴﻮان آب را ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻃﻨﻴﻦ ﺟﺎم ﺷﻜﺴﺘﻪ را ﻣﻲداد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻛﺎري ﺟﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪم ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﺮدم زﻧﺪه ام‪ .‬و اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲاش ﻋﺎري از ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺒﺖ‬ ‫ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد‪«...‬‬ ‫ـ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرت را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻲ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ؟‬ ‫ـ آرﻧﻮﻟﺪ درد ﺗﻮ را دارد‪ .‬ﺗﻮ و او ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮﻳﻦ ﺟﻔﺖِ دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮﻳﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻣﻴﺎن دو دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻴﺎن دو ﻧﻮع ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻫﺮ ﻛﺪام‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﺎزهاي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪61‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﻴﺰي در دروﻧﺶ ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬زﺧﻢ ﺧﻮرده و ﺧﺸﻤﺎﮔﻴﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪ .‬آﻳﺎ ﺗﻤﺎم‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ را ﺑﺎ او آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮﺳﺪ؟ ﻳﺎﻓﺘﻦِ ﺟﻔﺖِ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮاي آرﻧﻮﻟﺪ ﻋﺰﻳﺰش؟‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﭘﺎﺳﺨﻲ زل زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎدر ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ از‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪي ﺗﻮ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ آدم ﻗﺤﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﻲ را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬاري‪ .‬ﺗﻮ از ﭼﻪ ﭼﻴﺰي رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮي ﻣﻨﺪو؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫ـ ﻧﺎدر ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ دﺳﺖ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺸﻴﺪهاي‪ ،‬از زﻧﺖ ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪهاي‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﻢ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ ﻏﻴﺒﺖ زده اﺳﺖ‪ .‬ﻃﻮري ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪«.‬‬ ‫اﺣﺴﺎس ﺧﻔﻘﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﻴﻒ ﭘﻮﻟﺶ را ﺑﻴﺮون آورد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻴﺰ را ﺗﻮي‬ ‫ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻲ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﻢ ﻛﻤﻲ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﻫﻮاي اﻳﻨﺠﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪9‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻴﻼس ﻛﻤﺎل را ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ در آﻧﺠﺎ‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺒﺎرز ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﺳﻠﺤﻪ دﺳﺖﺗﺎن ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﺪ؟«‬ ‫ﻛﻤﺎل در ﺗﻠﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ اﻳﻦ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ را‬ ‫راه ﻣﻲﺑﺮد‪» .‬ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ روي آن ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎْ؛ رو ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف‪ .‬ﺳﺮﺗﺎن را ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﻪ‬ ‫دارﻳﺪ‪ «.‬ﻫﻤﺎن ﻳﻜﻲ دو ﻓﺮﻣﺎن اول ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﻮدش را‬ ‫ﺑﻲﭘﻨﺎهﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد روي زﻣﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ؛ ﻣﺠﺮﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻮري ﺧﻴﺮه ﻛﻨﻨﺪه روي ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ‬ ‫ﭘﺮﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪه‪ .‬و ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ او؛ ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎي او را از‬ ‫اﻧﺪامﻫﺎﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻲﻗﻮاره و ﻧﺎﺳﺎز‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﻮدش را‬ ‫ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد و‪ ،‬ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ از اﻳﻨﻬﻤﻪ اﻳﺮاد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺧﺪاي ﭘﺮ ﻫﻴﺒﺖ ﻫﻤﻪي‬ ‫آن اﻧﺪامﻫﺎي ﻧﺎﺳﺎز را درﻫﻢ ﺑﺮﻳﺰد و از ﻧﻮ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪش ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﺑﻪ ﻛﻤﺎل‪ .‬و ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎر؟‬ ‫‪62‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻲ ﺗﺎب و ﻫﻴﺠﺎن زدهاش ﻣﻲﻛﺮد؛ و از او ﺑﭽﻪاي ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﺣﺮف ﺷﻨﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺗﻦ ﻣﻲداد ﻣﺒﺎدا اﻳﻦ ﺧﺪا را ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ و او‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم‪ ،‬ﻳﻚ دﺳﺘﺶ را درازﺗﺮ از دﺳﺖ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻜﺸﺪ ﻳﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﭼﭗ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻏﺮﻳﻘﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎره ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ در‬ ‫ﺧﻼء ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺣﺎﻃﻪاش ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻓﺮو ﻧﺮود‪ .‬و ﭼﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎرهاي دم دﺳﺖﺗﺮ‬ ‫از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ؟ ﺧﻮب ﻛﻪ در اﻳﻦ ﭼﺎه ﺑﻲ اﻧﺘﻬﺎ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻛﻤﺎل ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎره را دم دﺳﺘﺶ‬ ‫ﻣﻲاﻓﻜﻨﺪ‪ .‬و ﻏﺮﻳﻖ‪ ،‬ﭼﻨﮓ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺎ وﻟﻊ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ رﺷﺘﻪاي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﻴﻮﻧﺪش ﻣﻲداد‬ ‫ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬اﻣﺎ روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ د‪‬م ﺑﻪ ﺗﻠﻪ ﻧﻤﻲداد‪ ،‬ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﺎل را ﺑﺮﻫﻨﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﻴﻼس ﺷﺮاﺑﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ‬ ‫او ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ را اذﻳﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻴﻼﺳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ ،‬ﺧﻨﺪهاي ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻮال ﺳﺨﺘﻲ ﻛﺮدﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ ﺳﻮال ﺳﺨﺘﻲﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ دﻳﻨﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازهي اﺳﻼم ﺑﺮاي ﺑﻪ ﻛﺮﺳﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪن‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﺒﺎرزه ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬دراﻓﺘﺎدن ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﻨﻲ آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ؟‬ ‫ـ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻳﺪ! ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮدﺗﺎن!‬ ‫ﭘﻠﻚﻫﺎي ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺎلﻫﺎي ﺣﺸﺮهاي ﭘﺎي در ﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ زدن‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫ﺣﺎﻻ اﻳﻦ روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ او را ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎن اوﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮرد‪ ،‬دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در‬ ‫وﺟﻮد او ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‪ .‬و ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻪ دﻟﺶ را ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫آن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﺎر ﺧﻮد را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ ﻫﻤﺎن »ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ«‬ ‫ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺣﺮف داﻣﻨﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻜﻪ‬ ‫ﺗﻜﻪ ﭘﻮﺷﺸﻲ از ﺧﻮد ﺟﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ او ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬داﻣﻨﻪي ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻫﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻋﻜﺴﻲ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎر‪ ،‬اﻏﻠﺐ‪ ،‬رﺑﻄﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻛﻤﺎل در اول ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اي ﺑﺴﺎ آدم ﺷﺠﺎع ﻛﻪ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺰدل از ﻛﺎر درآﻣﺪه ﺑﻮد و‬ ‫اي ﺑﺴﺎ زﻳﺒﺎرو ﻛﻪ زﺷﺖ‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﻣﻲدﻳﺪ ﻋﺮﻳﺎن‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﻲاي ﻣﻘﺎﺑﻞ او!‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮدم ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪم!‬

‫‪63‬‬

‫ـ ﻛﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪاي ﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻃﺮف ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ از آن‬ ‫دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﺪ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺤﺘﺎط ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻫﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدم دﻫﻞ‬ ‫ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﺑﺎ ﻋﻠﻢ و ﻛﺘﻞ اﺳﺒﻲ را ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ ﺣﻀﺮت ﻇﻬﻮر ﻛﺮد ﺳﻮار آن ﺑﺸﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﻇﻬﻮر ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ اول از ﻫﻤﻪ ﺑﺒﺮﻧﺪ و آﻧﻘﺪر ﺷﻜﻨﺠﻪاش ﺑﺪﻫﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ اﻗﺮار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻞ آﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪش ﺳﻴﻨﻪي دﻳﻮار‪ .‬و ﻣﮕﺮ ﻧﻜﺮدﻧﺪ؟ ﺳﻴﺪ‬ ‫ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎب را ﻛﻪ ادﻋﺎي اﻣﺎﻣﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﺪهاي ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻮﺑﻪ ي ﺗﻴﺮ ﺗﺎ‬ ‫اﻋﺪاﻣﺸﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻔﻨﮓﻫﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ دود و ﻏﺒﺎر ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬دﻳﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪي آﻧﻬﺎﻳﻲ را‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه او ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ‪ ،‬اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك اﻣﺎ او ﻏﻴﺐ ﺷﺪه و ﺟﺰ ﻃﻨﺎب ﭘﺎره ﺷﺪهاش‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﺟﺎي آﻧﻬﺎ ﺑﻮدم ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ اﻳﻤﺎن ﻣﻲآوردم‪ .‬ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺠﺎي آﻧﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ او ﺑﺨﻮرد ﺗﺼﺎدﻓﺎْ ﺧﻮرده اﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﻨﺎب؟ ﺧﺐ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ! ﻣﮕﺮ ﻣﻌﺠﺰه و ﻛﺮاﻣﺖ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ؟ اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺮدﻧﺪ؟ رﻓﺘﻨﺪ و او را ﻛﻪ در ﻋﻤﺎرﺗﻲ ﻫﻤﺎن اﻃﺮاف ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و دوﺑﺎره اﻋﺪاﻣﺶ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ در زﻧﺪانﻫﺎ ﺷﻼق ﻣﻲزﻧﻨﺪ ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻲزﻧﻨﺪ! و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ در‬ ‫ﻫﻤﻴﻦﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺷﻜﻨﺠﻪﮔﺮ رژﻳﻢ ﻗﺒﻠﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ وﺣﺸﻴﮕﺮي‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲدﻳﺪ ﺳﺮ اﻋﺘﻘﺎدت اﻳﺴﺘﺎدهاي اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺮاﻳﺖ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪﮔﺮ اﻳﻦ رژﻳﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﻘﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻏﻴﺮت ﻣﻲآﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎدش از ﺗﻮ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺸﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﺴﻮي ﭘﺮدهﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي اﺗﺎق‪ .‬روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺑﺎ ﺣﻴﺮت‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ او‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از ﮔﻠﻮﻳﻲ ﻣﺠﺮوح ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬آن رژﻳﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ و ﺟﻬﻨﻢ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺧﺎﻟﻖ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺰار وﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل‬ ‫ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻪ ﺗﺎ آن را ورز ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ آن ﺗﺼﻮري را ﻛﻪ از ﺟﻬﻨﻢ داﺷﺖ روي زﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎده‬ ‫ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﻳﻌﻨﻲ‪ ...‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺗﻮاﺑﻴﻦ‪ ،‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻲ ﺑﻮد ﺑﺮاي درﻫﻢ‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺷﻜﻨﺠﻪ ﮔﺮان؟‬ ‫‪64‬‬

‫ـ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻲ در ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﻪاش اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮدﻣﺎن درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻴﻢ ﻫﻢ آﻧﻬﺎ؛‪.‬ﻳﻚ ﺟﻮر ﺣﻤﻠﻪي اﻧﺘﺤﺎري‪ ،‬ﻛﺎﻣﻴﻜﺎز‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻧﺘﺤﺎرﻛﻨﻨﺪه اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﺷﻤﺎ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﻪ در ﺑﺮدﻳﺪ!‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ!«‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺟﺎم ﺷﺮاﺑﺶ را در دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪ «.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﻲ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي‬ ‫درﺧﺘﻲ ﻛﻪ از ﺷﻴﺸﻪي ﭘﻨﺠﺮه ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ از ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻻﺷﻪاش را ﺑﻪ در ﺑﺮده!« ﺑﻌﺪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ اﻧﻌﻜﺎس ﻟﺮزان ﻧﻮر آﻓﺘﺎب روي دﻳﻮار ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬و‬ ‫ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ از زﻳﺮ ﺗﻮدهاي ﻳﺦ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ روح ﻃﺎﻗﺖ ﻋﺬاب‬ ‫ﻧﺪارد! ﻣﻲﻣﻴﺮد!«‬

‫‪10‬‬ ‫در ﺳﻜﻮت آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﻮﺷﻴﺪ او را ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﻴﺎورد‪» :‬از زﻧﺖ ﭼﺮا ﺟﺪا‬ ‫ﺷﺪي؟ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدي؟‪ ...‬ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﻲ؟«‬ ‫ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺮوان ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺳﻜﻮت راه ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ درﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻨﺞ روﺣﺶ ﻏﺒﺎر ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ دور و دردآور را ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﻲآورد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪي »اﻳﻞ ﺳﻦ‬ ‫ﻟﻮﻳﻲ« ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﭘﻠﻪﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪي رود »ﺳﻦ«‬ ‫ﻣﻲﺧﻮرد ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﺳﻜﻮت ﻫﻤﺮاﻫﻲاش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از دور ﭘﺮﻫﻴﺐِ ﻛﻠﻴﺴﺎي »ﻧﻮﺗﺮ‬ ‫دام« ﺟﺎﻧﻮر ﻏﻮلآﺳﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ در ﻣِﻪ داﺷﺖ و ﭘﺎﻫﺎ در آب‪ .‬ﺳﺘﻮنِﻫﺎي ﻧﻘﺮهاي ﻧﻮرﻫﺎي‬ ‫ﺷﻨﺎورِ ﺳﻄﺢِ رودﺧﺎﻧﻪ داﻻنﻫﺎي وﻫﻤﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ روح را ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﻲآورد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺘﺶ را در‬ ‫ﺣﻠﻘﻪي ﺑﺎزوان او آوﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ آﺗﺶ زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬در ﻣﺎﻳﻪي‬ ‫»ﻧﻮا« درآﻣﺪ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫‪65‬‬

‫»ﻃﺎﻳﺮ ﮔﻠﺸﻦ ﻗﺪﺳﻢ‬ ‫ﭼﻪ دﻫﻢ ‪ /‬ﺷﺮح ﻓﺮاق ‪ /‬ﻳﺎﻫﺎ ﻳﺎﻫﺎ ﻫﺎﻫﺎ‬ ‫ﻛﻪ دراﻳﻦ‬ ‫داﻣﮕﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ﭼﻮن اﻓﺘﺎدم‪«.‬‬ ‫اﻧﻌﻜﺎس ﺻﺪا ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﻮارهﻫﺎي دو ﺳﻤﺖِ رودﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻨﻮره ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻣﻴﺎن ﻣﻪ و اﺑﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲداد ﺑﻪ آب و‪ ،‬ﻣﻌﻄﺮ از ﺧﻨﻜﺎي ﺷﺐ‪ ،‬ﭘﺮدهﻫﺎي ﮔﻮش ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﻪ ﻟﺮزه‬ ‫ﻣﻲآورد ‪.‬‬ ‫»ﻣﻦ ﻣﻠﻚ ﺑﻮدم و‬ ‫ﻓﺮدوس ﺑﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻢ ﺑﻮد‪/‬ﻳﺎﻫﺎ ﻳﺎﻫﺎ ﻫﺎﻫﺎ‬ ‫آدم آورد‪ /‬دراﻳﻦ‬ ‫دﻳﺮ ﺧﺮاب آﺑﺎدم‪«.‬‬ ‫ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي دو ﺳﻤﺖِ رودﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ روﺷﻦ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮدهي ﮔﻮش‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﺒﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﻲ ﺟﻨﻮن آﻣﻴﺰ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺗﺮﺳﻲ ﻣﺮﻣﻮز ﻫﻤﺮاه‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺮاسآور و ﻟﺬت ﺑﺨﺶ‬ ‫را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎزوان ﻣﻨﺪو را ﭼﻨﮓ زد‪ .‬ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻳﺶ در ﮔﻮﺷﺖ‬ ‫ﺗﻦ او ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ و ﺟﺮﻳﺎن ﺧﻮن را در رگﻫﺎ ﺷﺪﺗﻲ ﺟﻨﻮنآﻣﻴﺰ ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎي »ﻧﻮﺗﺮدام« ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﺸﺘﻲ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ از آن ﻫﻴﭻ ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻣﮕﺮ ﻧﻮراﻓﻜﻦﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪد دورا دور ﺑﺪﻧﻪاش از آﻧﺠﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺗﻴﻐﻪي اُرﻳﺐِ ﻧﻮري ﺧﻴﺮه‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي دو ﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ را ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻪ روﺷﻨﺎ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬دراﻳﻦ دم‪ ،‬روي ﻫﺮهﻫﺎي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺎوادنﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺟﺎﻧﻮران ﺟﻬﻨﻢ ردﻳﻒ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎل ﮔﺸﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﻣِﻪ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎزوي او را ﻣﻴﺎن‬ ‫ﭘﻨﺠﻪﻫﺎ ﻣﻲﻓﺸﺮد‪.‬‬ ‫ـ وﻗﺘﻲ ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪم ﻛﻪاﻳﻦ ﺣﺮﻓﻪ را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬرام‪ ،‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ از‬ ‫ﺑﺴﻴﺎري ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺧﻮدم را ﻣﺤﺮوم ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎﺣﺴﺎب ﻳﻚ ﭼﻴﺰ را ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ـ زﻧﺖ؟‬ ‫‪66‬‬

‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬او زن ﻳﻚ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن وﻗﺎر اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ‪ ،‬آن ﻣﻬﻤﺎﻧﻲﻫﺎ و ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ اﺷﺨﺎص ﺳﺮﺷﻨﺎس‪ ،‬آن درآﻣﺪ ﺳﺮﺷﺎر و آﻳﻨﺪهي روﺷﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪي اﻳﻨﻬﺎ دﻧﻴﺎﻳﻲ را ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ‬ ‫ﻛﻪ او در آن اﺣﺴﺎساﻳﻤﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻏﻴﺐ ﺷﺪ و او ﺧﻮد را ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺧﻼءاي دﻳﺪ ﻛﻪ در آن ﺗﻨﻬﺎ او ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺷﻮﻫﺮي ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﺑﺠﺰ ﻳﻚ ﻧﺠﺎر‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮد ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪«.‬‬ ‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ را ﺧﻮب ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ او روزﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در ﻋﻮض‪ ،‬ﺗﻨﮕﻨﺎﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺤﻘﺮاﻧﻪ در ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺪﺳﺎز ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ را‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﺑﻪ آب و آﺗﺶ ﻣﻲزد ﺗﺎ آرﻧﻮﻟﺪ را دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﭘﻴﺸﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاي آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺰاﻳﺎي آن ﻧﻮع زﻧﺪﮔﻲ رؤﻳﺎي ﻫﺮ دﺧﺘﺮيﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎر از ﻧﻴﺮوي ﺣﻴﺎت‬ ‫اﺳﺖ و ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ در ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﺣﺴﺎس ﭘﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻦ ﻫﻢ او را ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﭼﺎرهاي ﻧﺒﻮد‪ .‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﻫﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ رﻓﺘﺎري ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آن ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ آدم‬ ‫ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﺒﻮدم‪ .‬او ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻤﺎن آدم ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮدوي ﻣﺎ دو آدم دﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﺮا ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﻤﺎن ﻫﻢ دﻳﮕﺮ دوﺳﺘﺎن ﺳﺎﺑﻖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ در ﻣﻬﻤﺎﻧﻲﻫﺎ‬ ‫ﺟﺎﻳﻤﺎن ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد؟‬ ‫ـ ﺑﺴﻴﺎر!‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻴﺮون داد‪» :‬دﻳﮕﺮ ﻛﺎر از ﺣﺪ ﻧﻴﺶ و ﻛﻨﺎﻳﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺎه ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻧﻲ اﻳﻦ وﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻮدم‪«.‬‬ ‫ـ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻲ؟‬ ‫ـ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺳﻌﻲ ﻧﻜﺮدي دوﺑﺎره ﻛﺎرت را ﺷﺮوع ﻛﻨﻲ؟‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او!‬ ‫دﻳﺪ ﻣﻨﺪو در ﺳﻜﻮت ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻓﺮورﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻼﻳﻤﻲاﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺎ ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮي‪«.‬‬ ‫‪67‬‬

‫ـ ﺗﻼش ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد‪»:‬ﺑﻴﺎ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ـ داري ﻣﻲﻟﺮزي!‬ ‫ـ ﺳﺮدم اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪11‬‬ ‫»ﻳﻮم ﺳﻴﺰدﻫﻢ‬ ‫‪ ...‬اﻳﻦ روز‪ ،‬در ﺗﺒﺮﻳﺰ‪ ،‬از ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻈﺎم »ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻘﺎم« و دﻳﮕﺮان ﻣﺴﻤﻮع ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ اﻫﺎﻟﻲ ﻓﺮﻧﮓ‪ ،‬از روس و اﻧﮕﺮﻳﺰ و ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﺮده ﺑﺮﺳﺮ »ﻧﺎﭘﻠﻴﺎن« رﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﻬﺎر ﻣﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﺮازهي ﺳﻠﻄﻨﺖ او را ازﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪه و او را در ﺟﺰﻳﺮهي آﻟﭗ )ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي ﺟﺰﻳﺮهي اﻟﺐ اﺳﺖ( ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬دور او را ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه روس داﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﭘﺎرﻳﺲ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از اﺳﺘﻤﺎع اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺣﺎل ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪه ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺑﺮ ﻣﺎ دﺷﻮار ﺷﺪ‪ .‬و‬ ‫روس ﻫﻮا ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪«...‬‬

‫‪12‬‬ ‫در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت‪ ،‬ﺗﻤﺎﻳﻠﻲ ﺳﻮزان وﺳﻮﺳﻪاش ﻣﻲﻛﺮد ﭼﺸﻢ روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ را ﻫﻢ ﭼﭗ‬ ‫ﺑﻜﺸﺪ اﻣﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ...‬در ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ از ﭘﺲ اﺑﺮ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺣﻴﺮﺗﺰده‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎن روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﭼﭗ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻗﻠﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻲ ﻧﺮم‬ ‫روي ﺑﻮم ﺣﺮﻛﺖ داد‪» :‬ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ؟«‬

‫‪68‬‬

‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ از ﺧﻮاﺑﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ روﺣﺶ ﻣﺮده اﺳﺖ؟«‬ ‫ـ اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﺪ‪ .‬ﻗﺼﺪ ﺟﺴﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﻤﺎ از زﻣﺮهي اﻓﺮادي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ روﺣﺸﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺬاب ﻣﻘﺎوم اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﺎﻧﺪ؟‬ ‫ـ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻨﺪي ﺻﻮرت‪ ...‬ﻃﺮح ﺧﻄﻮط ﭼﻬﺮه‪.‬‬ ‫ـ ﺷﻤﺎ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎه روح ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﭘﺎك ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺑﺮد و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از آن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻲدﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه روح ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ در‬ ‫ﺻﻮرت ﻧﻴﺴﺖ!«‬ ‫ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎر ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﻛﺎﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪي ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻣﺤﻞ آﻣﺪ و رﻓﺖ اﺷﺨﺎص ﺳﺮﺷﻨﺎس اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ از او‪،‬‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺑﺴﻴﺎري از ﺟﺎﻫﺎ را ﺑﻪ روﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﻬﺪ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﮕﺬارد دﺳﺘﺶ ﭼﻤﻮﺷﻲ ﻛﻨﺪ و ﭼﺸﻢ او را ﻫﻢ ﭼﭗ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ...‬دﺳﺘﺶ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ اﻳﻦ ﺧﻮد ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻲ از ﺷﺴﺖ ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪي ﻗﻮاﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﭘﺎ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪» :‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﻫﺰار‬ ‫ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ درﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻤﺎن از روي ﻧﻜﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪاﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﻛﻪ‪«...‬‬ ‫ـ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ‪،‬اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﮔﻨﺪه ﮔﻮزاﻧﺪ و دورو‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺮﭼﻤﺘﺎن و آن ﻧﻘﺶ ﺷﻴﺮو ﺧﻮرﺷﻴﺪش! اﻳﻦ ﮔﻨﺪه ﮔﻮزي ﻧﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻢ اﮔﺮ ﺣﺬﻓﺶ‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ از ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن‪ ،‬دارﻳﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ادﻋﺎي ﻧﺠﺎت ﺑﺸﺮﻳﺖ را دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻼوه‪،‬‬ ‫ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻟﺒﺎس ﻣﻼﻫﺎ را ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻛﺸﻴﺸﺎن‪ ،‬ﻳﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﺎﺧﺎمﻫﺎ و ﻣﻮﺑﺪان‪ .‬آنﻫﺎﻟﻪي‬ ‫دورِ ﺳﺮ ﻗﺪﻳﺴﻴﻦ را اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻋﻤﺎﻣﻪ درآوردهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻫﻴﺌﺘﻲ ﻗﺪﺳﻲ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﮕﺎر ﺗﻨﻬﺎ راه ﻧﻘﺐ زدن ﺑﻪ روح ﭼﻤﻮش اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از او ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﻨﻢ ﺷﻠﻮارش را درآورد و ﻣﻌﻠﻖ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ راﻫﻲ ﺑﻪ درون او ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻳﺎدش‬ ‫‪69‬‬

‫آﻣﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﻤﻪ ﻋﺮق ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ از راه اﻳﻦ ﺷﻤﺎﻳﻞ و ﺷﻤﺎﻳﻞﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﺧﻮرد و ﻛﻮﺗﺎه آﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺗﺎزه ﭼﺎﻧﻪاش ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻛﺪام دﻳﻦ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻈﻤﺘﺶ را ﺗﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﺪ ﻣﺪﻳﻮن دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫ـ اﺷﺎره ﺗﺎن ﺑﻪ ﻋﺮﻓﺎن اﺳﺖ؟‬ ‫ـ ﺑﻪ ﻋﺮﻓﺎن ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ آﻧﻘﺪر ﺷﺮاب ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازهي او‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد ﺑﻪ اﺳﻼم؟ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻋﺮﻓﺎ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮوﻳﻢ درون اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ و از داﺧﻞ‬ ‫ﻣﺘﻼﺷﻲاش ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬رﻓﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻛﻔﺮﺷﺎن ﭼﻨﺎن اﺑﻌﺎدي دادﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ‬ ‫ﺷﻤﺎ وﻗﺘﻲ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺮﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒﺎْ‪ ،‬ﺳﺮ از ﻋﺮﻓﺎن درﻣﻲآورد‪ .‬ﺑﻴﺨﻮد ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ از‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺮﻓﺎ ﻛﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺮ و دﺳﺖ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺷﻤﻊ آﺟﻴﻦﺷﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﺮ ﺑﻮدﻧﺪ! ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﺸﻴﻊ‪ ...‬ﻋﺮبﻫﺎ ﺣﻖ دارﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ زﻧﺪﻳﻖ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻗﺒﻞ از اﺳﻼﻣﺘﺎن را‬ ‫ﺳﺮازﻳﺮ ﻛﺮدهاﻳﺪ ﺗﻮي ﭼﻤﺪان ﺷﻴﻌﻪ؛ ﻫﻤﺎن ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻼْ ﺳﺮ دﻳﻦ زرﺗﺸﺖ آوردﻳﺪ! آن‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ دﻳﻦ ﻳﻜﺘﺎﭘﺮﺳﺖ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻨﺎر ﻧﻬﺎدن اﺳﻄﻮرهﻫﺎ‪ ،‬راﺑﻄﻪي ﻣﻴﺎن ﺷﻜﻨﺠﻪي ﺟﺴﻢ و‬ ‫رﺳﺘﮕﺎري روح را درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻓﺮدي اﻧﺴﺎن را ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن‬ ‫اﺳﻄﻮرهﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ را وارد اﻳﻦ دﻳﻦ ﻛﺮدﻳﺪ‪...‬‬ ‫ﻛﻤﺎل دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﺎﻧﻪي ﺑﺰرﮔﻲ را ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ اﻣﺎن ﻣﻲﺟﻨﺒﻴﺪ‪ .‬ﭘﺮت ﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ورم ﻛﺮده‪ ،‬ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﺑﺎﻧﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﺜﻴﻒ و ﺧﻮن آﻟﻮد‪ ،‬ﭼﻬﺎردﺳﺖ و ﭘﺎ‬ ‫ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪﺷﺎن ﺗﺎ ﭼﺎﻧﻪاي ﺑﺰرگ درون ﺷﺎن را‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻛﻴﺴﻪاي ﻛﻪ ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ از ﻛﺎه‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﺒﺎرد از‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺑﺪوﻳﺖِ ﺗﻪِ ﺣﻠﻖ‪ .‬ﺣﺎلِ ﻛﺴﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻌﺪهاش را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ از ﻣﻴﺦ و ﺷﻴﺸﻪ و ﺧﺎكاﻧﺪاز‪ .‬ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻬﺎﺟﻢ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ از ﮔﻮشﻫﺎ داﺧﻞ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻛﻨﺎرهﻫﺎي ﺗﻴﺰ و ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮوف ﮔﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﺳﻮراخ ﮔﻮش‪ .‬ﺳﺮِ ﺣﺮوف ﻛﺞ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺮدهي ﺳﻤﺎخ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم دﻳﻮاره را ﺟﺮ داده ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﺮده ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻟﺒﻪﻫﺎي ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪي ﺣﺮوف‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮي ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﺻﺎف ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﺎ ﻃﻨﻴﻦ‬ ‫ﻧﻌﺮهﻫﺎﻳﻲ از ﺗﻪ ﺣﻠﻖ در ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺤﻈﻪاي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻴﺪان ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻬﺎﺟﻢ ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ اذان ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺠﻮم ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺒﻨﺪيﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻛﺎش ﭘﺮدهي ﮔﻮش ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﭘﺮدهي ﺑﻜﺎرت ﺑﻮد‪ .‬دم‬ ‫‪70‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم‪ .‬ﺗﺎزه ﻟﺬت ﻫﻢ داﺷﺖ اﮔﺮ درد داﺷﺖ‪ «.‬ﻫﺸﺘﺎد ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق‬ ‫ﻛﻒ ﭘﺎﻳﺶ زدﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﺟﺮم اﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎت‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش ﺻﺪاي دﻋﺎ از‬ ‫ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻫﺎ‪ .‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻬﺎﺟﻢ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮط ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺮدهي ﮔﻮش ﻗﺎﻧﻊ‬ ‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻫﺎن ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدي ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪاي زﻫﺮﻣﺎر ﻛﻨﻲ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ دورِ ﺳﺮ ﻣﻲﺟﺮﺧﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻟﺸﻜﺮي ﺟﺮار‪ ،‬ﻏﻴﻪ ﻛﺸﺎن‪ ،‬ﺟﺪارهي دﻫﺎن و ﮔﻠﻮ را ﺗﺎ ﻣﻌﺪه ﺟﺮ ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻜﻲ‬ ‫دﻳﮕﺮ از ﻫﻤﺒﻨﺪيﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻛﺎش ﻣﺎ ﻫﻢ از ﺧﻂ ﻻﺗﻴﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻛﻠﻤﺎت اﻳﻨﻬﻤﻪ‬ ‫ﺳﺮﻛﺶ و دﺳﺘﻪ و ال واوﺿﺎعِ ﺟﺮ دﻫﻨﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ «.‬ﺑﻪ ﺟﺮم ﻏﺮﺑﺰدﮔﻲ ﻫﺸﺘﺎد ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻒ ﭘﺎﻳﺶ زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻛﻼس اﻳﺪه ﺋﻮﻟﻮژي ﺑﻮد و ﻧﻮﺑﺖ آن آﺧﻮﻧﺪي ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﻫﻴﻜﻠﺶ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﻣﮕﺮ ﭼﺎﻧﻪاي ﺑﺰرگ ﻛﻪ روﻳﺶ ﻋﻤﺎﻣﻪاي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻲاش ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺮم ﺗﻮﻃﺌﻪي ﺳﻜﻮت ﻣﺤﻜﻮﻣﺶ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺸﺘﺎد ﺿﺮﺑﻪي‬ ‫ﺷﻼق‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺎر ﺑﻮد ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت؛ و درونِ آش و ﻻش از ﺿﺮب و ﺟﺮحِ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﺗﻴﺰ »ل« و‬ ‫»ح« و »خ« و » ك« و »گ« )اﻣﺎن ازاﻳﻦ »گ« ﺑﺎ آن ﺳﺮﻛﺶ اﺿﺎﻓﻪاش!( ﺗﻤﺎم ﻋﺼﺮ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻮد؛ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ زﺧﻤﻲ‪ ،‬ﺣﺮوﻓﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺷﺪه و ﻟﺐﻛﺞ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺳﻪ و‬ ‫ﺷﻘﺎب زﻧﺪان‪ .‬ﻋﺼﺮ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﻣﻐﺮب و ﻋﺸﺎء؛ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲِ ﺗﻪِ ﺣﻠﻖ و ﺗﻴﺰ از ﺳﺎﻳﺶِ‬ ‫دﻧﺪان‪ .‬ﺷﺐ‪ ،‬ﺷﺎم زﻳﺮ ﺗﻮﻓﺎنِ ﻛﻠﻤﺎت‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻧﻮﺣﻪ ﺑﻮد؛ ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻲ ﺑﺎ دﻋﺎ‪ .‬ﺷﻨﺎ در درﻳﺎي ﻟﺐ‬ ‫ﺗﻴﺰِ ﻛﻠﻤﺎت‪ .‬ﻛﻠﻤﺎتِ ﻣﺠﺮوح‪ .‬ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻮي ﺧﻮن‪ .‬آﺧﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﻮاب ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﻛﺎﺑﻮس ﺑﻮد‬ ‫روي ﭘﺘﻮي ﭼﺮﻛﻲ از ﻛﻠﻤﺎت‪ .‬دﺳﺘﻪي »ل« ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺷﺎخ »ح« در ﻣﺎﺗﺤﺖ؛ و‬ ‫»ظ« ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼﻜﺶ آوﻧﮓ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﺮدهي ﮔﻮش‪ ،‬و ﺑﻜﻮب! دِ ﺑﻜﻮب! ﺗﻤﺎم‬ ‫»ه«ﻫﺎ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪﻫﺎي زﻧﺠﻴﺮ ﺻﺪﻫﺰار دف‪ ،‬ﺗﻮي ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮ ﺑﻪ ارﺗﻌﺎش درﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و آوار‬ ‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ روي ﺟﺪارهي روح؛ ﺷﺎخ وﺷﺎﻧﻪي زﻧﮕﻴﺎنِ ﻣﺴﺖ‪ .‬ذق ذقِ ﺣﺮوف روي ﺟﺮاﺣﺖ ﭘﺎ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻮد از ﺑﻨﺪي‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺟﻨﻮن از ﺑﻨﺪ دﻳﮕﺮي‪ ،‬اﺳﺘﻔﺮاق ﻛﻠﻤﺎت روي ﭘﺘﻮﻫﺎي ﺧﻮن آﻟﻮد‬ ‫ﻳﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮﻳﺪه ﺷﺪن رگﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﭘﻮﺳﻴﺪهي در ﻣﺴﺘﺮاح‪ .‬و ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﺠﻮم‬ ‫ﻟﺸﻜﺮ ﺣﺮوف؛ اذان‪.‬‬

‫‪71‬‬

‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺣﺎﻻ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ دورهي ﻗﺎﺟﺎر و داﺷﺖ »ﻣﻨﻈﻮﻣﻪي ﺣﻜﻤﺖ« ﺣﺎج‬ ‫ﻣﻼﻫﺎدي ﺳﺒﺰواري را ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ اﮔﺰﻳﺴﺘﺎﻧﺴﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻫﻴﺪﮔﺮ و ﺳﺎرﺗﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻧﺒﺎﻟﻪي‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺧﻮش ﻧﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮش ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺮد؟ ﻧﻘﺶ زﻣﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫‪13‬‬ ‫ﺗﻪِ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ از آﻧﺠﺎ ﻣﻠﻜﻮت ﻣﻼل آﻏﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﻴﺪاﻳﻲِ اﻧﺪﻳﺸﻪي‬ ‫آﺧﺮاﻟﺰﻣﺎن اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻮﻫﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪاﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ ﻫﺰران ﺑﺎر در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺰه‬ ‫ﻣﺰهاش ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﺑﻮﻫﺎ ﻫﻢ ﻻﺑﺪ ﻋﻠﺖ وﺟﻮديﺷﺎن ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﻧﺎﻫﻴﺪ)ﻳﺎدش‬ ‫ﺑﺨﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺮگ دﻟﺨﺮاﺷﻲ داﺷﺖ( ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﺮﮔﺰ ﺳﻌﻲ ﻧﻜﻦ ﺳﻮزﻧﺪهﺗﺮﻳﻦ آروزﻫﺎﻳﺖ را‬ ‫ﺟﺎﻣﻪي ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻲ‪ «.‬ﻣﻲﮔﻔﺖ و ﺑﻪ درد ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﻮﺷﺖ و ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫اﻣﺮ ﺑﺎور داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ؛ ﺗﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﻮن‬ ‫آرﻧﺞﻫﺎ و ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺮه ﺑﻪ دور‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺲ دورﺗﺮ از دﻳﻮار اﺗﺎق‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ داور اﺳﺖ؟‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺳﭙﻴﺪ را اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﺑﺮاي ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻲﭘﻮﺷﻨﺪ و ﻫﻨﺪيﻫﺎ ﺑﺮاي ﻋﺰا ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﻲ‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﻢ؟ ﺗﻤﺎم اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﺎ از درﺳﺘﻲ و ﻧﺎدرﺳﺘﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺸﺮوط اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ از‬ ‫ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰياش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺟﻬﺎن را آﻧﻄﻮر ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ دارﻳﻢ و ﻗﺎدرﻳﻢ ﺧﻮب را از ﺑﺪ ﺟﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻬﺎن‬ ‫را آﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ؟ و ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآﻳﻴﻢ؟«‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﺮدارد ﭼﺸﻢ از‬ ‫آن دورﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ رﺷﺘﻪي ارﺗﺒﺎط را ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﺣﻖ داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﮋهﻫﺎ را ﺗﻨﮓ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻃﻮري ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺷﺎﻫﺪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﺮار از ل را ﺑﺮ ﭘﺮدهي‬ ‫ﻏﻴﺐ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪72‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎرش را آﺗﺶ زد‪» :‬ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ دارم ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪي اﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ را از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻢ‬ ‫و از ﻧﻮ ﺟﻮر ﺑﻬﺘﺮي ﻣﻲﺑﻨﺪم‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺮدم ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ ﻓﻬﻤﺸﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺎ ﺑﻮده‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎﻣﺎن‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ داوريﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاي آدمِ ﻣﺘﻮﺳﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﻛﺸﺘﻪ ام ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب‬ ‫اﺳﺖ و ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺪ‪ ،‬و ﭼﺮا‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﺧﻮد درﺳﺖ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻢ؛ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺷﺶ ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻣﺮدم اﻳﻦ ﺳﻴﺎره ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬راﺣﺘﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺗﺎﺑﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺟﺴﻢ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﻧﺎﻣﺸﻜﻮف‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ‬ ‫ﻓﺘﺢ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‪...‬‬ ‫ـ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻮﻫﺎﻳﺖ را‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺖ را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪ ،‬و ﻟﺐﻫﺎ را ﻧﻪ؟‬ ‫ـ آﺧﺮ‪...‬‬ ‫ـ آﺧﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻦ ﺧﻮب اﺳﺖ و آن ﺑﺪ؟‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻮض ﻛﺮدن ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ آﺳﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼْ ﺧﻮد‬ ‫ﺗﻮ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻲ؟ و ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر درﺳﺘﻲ اﺳﺖ؟‬ ‫ـ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻫﻢ ﺗﺼﻤﻴﻤﻢ را ﻋﻮض ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ـ اﻣﺎ ﻛﺎرت را از ﺳﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻲ‪ .‬رﻓﺘﻲ و ﺧﻮدت را ﻏﻴﺐ ﻛﺮدي؛ ﭼﺮا؟‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬در ﻳﺨﭽﺎل را ﺑﺎزﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻄﺮي ودﻛﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻫﻤﻨﻴﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﺮ آن را ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪»:‬ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪي ﻣﺮا ﺑﺪاﻧﻲ؟«‬ ‫ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻼص ﺷﺪن از ﺗﺎﺑﻮﻫﺎ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻄﺮي را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺷﺒﻲ ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺗ‪Ĥ‬ﺗﺮ دوﻻوﻳﻞ ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟ ﺷﺐ ﻛﻨﺴﺮت؟«‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻨﺎر او ﺑﻄﺮي را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ دراز ﻛﺮد‪ » :‬ﻣﻲﺧﻮري؟«‬ ‫ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪ؛ در ﺳﻜﻮت‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر؛ ﺑﺎ درﺧﺸﺶ ﺗﺄﺛﺮي ﻛﻪ ﺗﻠﺨﻲاش ﺧﻮاب ﻣﮋهﻫﺎي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ او را ﺑﺮق ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ـ آن ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟ او ﭘﺪر ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎدرﺷﺎن زن ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ!‬ ‫ـ ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ در آﺧﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻓﺘﻨﺪ روي ﺻﺤﻨﻪ و ﺑﻪ او ﮔﻞ دادﻧﺪ؟‬ ‫‪73‬‬

‫ـ ﺑﻠﻪ!‬ ‫ـ ﭘﺲ زﻧﺖ ﻫﻢ در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮد!‬ ‫ـ ﻫﻤﺎن زن ﭼﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪا ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ اﻳﻦ و ﻃﺮف و آن ﻃﺮف‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺟﺮﻋﻪي دﻳﮕﺮي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻄﺮي را ﺑﻪ ﻣﻨﺪو داد‪» :‬ﭘﺲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﺪت ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪي!«‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ زﺧﻤﻲ و ﺧﺸﻤﺎﮔﻴﻦ‪ .‬آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻨﻄﻮر ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﻦ‪«.‬‬ ‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪي؟‬ ‫ـ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ ﺣﺴﺎدت ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ آن ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻴﭽﺎرهاي ﺑﻴﺶ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آن ﺑﭽﻪﻫﺎ را دﻳﺪي؟ زﻧﻢ ﺳﺮ زاﻳﻤﺎن ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﺸﺎن از داﺧﻞ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن زﻧﮓ ﻣﻲزد ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬در ﭘﺎرﻳﺲ!‬ ‫ـ ﭘﺲ ﻫﻨﻮز دوﺳﺘﺖ دارد!‬ ‫ـ ﻣﻲداﻧﻲ ﺧﺮﭼﺴﻮﻧﻚ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺣﺸﺮهايﺳﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﺳﻮﺳﻚ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﮕﻴﺮياش؟ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺧﻮدش را از ﭼﻨﮕﺖ رﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﻮي ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰي ﺗﺮﺷﺢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎر دﺳﺖ از ﺳﺮش ﺑﺮ ﻣﻲداري‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ زدم ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬و ﺷﺪم ﻳﻚ ﻧﺠﺎر‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻛﺮد دارم ﻧﻘﺶ ﺧﺮﭼﺴﻮﻧﻚ را ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻣﺮا ﺑﭽﺰاﻧﺪ رﻓﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻛﻪ » ﺳﺮﺗﺮ« از ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و اداﻣﻪ داد‪» :‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دارد از دﺳﺖ ﻣﻲرود ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم دوﺑﺎره‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﺒﻪي ﭘﺮﺗﮕﺎه‪ .‬ﻻزم ﻧﺒﻮد دﺳﺘﻲ ﻫﻠﺶ ﺑﺪﻫﺪ از ﭘﺸﺖ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻫﻢ اﮔﺮ‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺒﺲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻫﻮا را در ﺷﺶﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺘﺶ را ﺧﻮاب داد ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او‪» :‬ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي‪ ،‬ﻣﻨﺪو؟«‬ ‫ﺳﺮش را ﻻي ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي او ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻮﻫﺎﻳﺖ را‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺖ را ﺑﺒﻮﺳﻢ و ﻟﺐﻫﺎ را ﻧﻪ؟«‬ ‫‪74‬‬

‫‪14‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﻨﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻃﻌﻤﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲزد ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻮك ﻗﻼب و رﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ‪ ،‬دﻳﺮ ﻳﺎ زود‪ ،‬ﻣﺎﻫﻲﻳﻲ را‪ ،‬درﺷﺖ ﻳﺎ رﻳﺰ‪ ،‬از آن زﻳﺮ ﺑﻪ روي آب‬ ‫ﺑﻴﺎورد‪ .‬از ﺳﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دور ﺧﻮدش و دور ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭼﺮخ زده ﺑﻮد ﺗﺎ رﺳﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ‪...‬‬ ‫ـ راﺳﺘﻲ از ﻧﺎدر ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮاب ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻪي آن ﭼﺮخ زدنﻫﺎي او ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻲ ﻛﺎﻣﻼْ آﺷﻜﺎر ﻧﮕﺮان ﺷﺪ‪» :‬ﭼﻄﻮر؟«‬ ‫ـ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺎ آن ﻟﻮر ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده؟‬ ‫ـ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼْ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻣﺪ ﻣﻨﺰل‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻣﺸﺮوب‬ ‫ﺧﻮرد‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﺳﻴﮕﺎر ﺣﺸﻴﺶ ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ول ﻛﻨﻢ و‬ ‫ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬‬ ‫ـ آنﻟﻮر ﺧﺮِ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي از ﻋﻮاﻃﻒ و اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻳﻚ ﻣﺮد درك ﻧﻜﺮده‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫آن ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪي ﻗﺪ و ﻧﻴﻢﻗﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻧﺎدر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎر او را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﺮﺳﺶ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻣﺴﺌﻠﻪاش آنﻟﻮر اﺳﺖ و ﻧﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي؟«‬ ‫ﺑﺮق از ﻛﻠﻪاش ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﺮاﺑﻲ ﺣﺎل ﻧﺎدر را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اول ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ذﻫﻨﺶ رﻓﺖ ﻣﺴﺌﻠﻪي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎدر ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﭘﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪي دﻻﻳﻞ ﻻزم‬ ‫را داﺷﺖ؛ و ﻣﻨﺪو ﻫﻢ آﻧﻘﺪر ﺷﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺮاﺑﻲ ﺣﺎل ﻧﺎدر ﻋﺠﺎﻟﺘﺎْ از ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫آنﻟﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺳﺮش را ﺑﺪزد و ﺿﺮﺑﻪ را رد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻨﻮز ﻛﻤﺎل‬ ‫‪75‬‬

‫در ﺟﺮﻳﺎن ﺣﻀﻮر دﺧﺘﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ...‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺎدر ﺑﻪ او ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮي؟«‬ ‫ـ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﻛﻮﺷﻴﺪ ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﺎدي ﺟﻠﻮه دﻫﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮدت را ﺟﺎي او ﺑﮕﺬار‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧﺎن ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﭘﻮل ﻳﺎﻣﻔﺖ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﻲ ﻣﻌﻤﺎري ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﺮاي ﭘﺮﻛﺮدن ﺷﻜﻢ زن و ﺑﭽﻪات‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻲ ﻋﻤﻠﮕﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬آﻧﻬﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‪ «...‬ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺎز‪» ،‬ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﻛﻼم« داﺷﺖ ﻛﺎر دﺳﺘﺶ ﻣﻲداد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻛﻤﺎل ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ از ﻛﻨﺎر ﻣﻮﺿﻮع ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زﻣﻴﻦﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از دﺳﺖﺷﺎن درآوردهاﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﻧﺼﻒ ﻳﻚ دهِ‬ ‫ﺑﺰرگ ﻣﺎل اﻳﻦﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮدد و ﺑﺎز‬ ‫ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﻳﻚ ﺧﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ!«‬ ‫ـ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ؟! ﻳﻚ زن و ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﺜﻞ وزﻧﻪاي ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ آوﻳﺰان اﺳﺖ!‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺧﻨﺪهﻛﻨﺎن روي ﺑﺎﻟﻜﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ روﺷﻦِ‬ ‫درﺧﺘﺎن ﻣﻴﺪان ﻧﺎﺳﻴﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻔﺘﻲ ﭼﻘﺪر اﺟﺎره ﻣﻲدﻫﻲ ﺑﺮاي اﻳﻨﺠﺎ؟«‬ ‫ـ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻓﺮاﻧﻚ‪.‬‬ ‫ـ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻓﺮاﻧﻚ؟‬ ‫ـ اﻳﻦ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﺎل ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﺳﺖ و ﮔﺮﻧﻪ‪...‬‬ ‫ـ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ازدﺳﺘﺶ ﻧﺪﻫﻲ‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻪ ﺟﺎﻳﻲ را ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻲ دو ﻫﺰار ﻓﺮاﻧﻚ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎوري!‬ ‫دﻟﺸﻮرهاي ﮔﻨﻚ ﭼﻨﮓ زد ﺑﻪ اﺣﺸﺎﻳﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺎدر اﻳﻦ اﺗﺎﻗﻲ را ﻛﻪ ﻣﺎل دورهي‬ ‫داﻧﺸﺠﻮﻳﻲاش ﺑﻮد واﮔﺬار ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺳﺮاﻳﺪار ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي دﺳﺖ‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲآﻳﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮد‪ «.‬و ﻣﻨﺪو‪ ،‬از روزي ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪي ﭘﻨﺠﺮهي‬ ‫ﺳﺮاﻳﺪار زده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺷﻤﺎرهي رﻣﺰ در ورودي را ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺎﺟﺮا ﻟﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬

‫‪76‬‬

‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻓﺮاﻧﻚ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻔﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺮﺋﺖ داري دوازدهِ ﺷﺐ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺎده راه ﺑﻴﻔﺖ ﻃﺮف ﺑﺎﺳﺘﻴﻞ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﻧﺎﻣﻮﺳﺖ را ﺑﺒﺎد دﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻔﺘﺼﺪﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﺖ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق و ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﻛﻴﻔﺶ را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ ﺧﻨﺪه ﻛﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪،‬‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻧﻪ!«‬ ‫در آﺳﺘﺎﻧﻪي در‪ ،‬وﻗﺘﻲ دﺳﺖ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻜﺮش را ﺑﻜﻦ!‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز از ﺗﺠﺎوز در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪه‪«.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻧﮕﺎﻫﻲ ﭘﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ او اﻓﻜﻨﺪ‪» :‬ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ روزﻫﺎ ﺑﻴﺎ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ‬ ‫ازت ﺑﻜﺸﻢ‪«.‬‬ ‫ـ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﭗ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻪ؟‬ ‫ـ ﭼﻪ ﺟﻮر!‬ ‫ـ ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺗﻮي آﻳﻨﻪي آراﻳﺸﮕﺎه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺗﺎزﮔﻲﻫﺎ اﻏﻠﺐ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﭗ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﭘﺲ زودﺗﺮ ﺑﻴﺎ‪ .‬در ﻣﻮرد ﺗﺠﺎوز ﻫﻢ ﭼﻨﺪان ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻲ را دﻳﺪه اي‬ ‫ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲاش را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورد؟ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻋﻤﻮ و داﻳﻲ ﻛﻪ دور و ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﻤﺎن‬ ‫رﻳﺨﺘﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮان ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﻛﻨﺎن از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ده دﻗﻴﻘﻪ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻜﻮت روي ﺑﻴﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪﻫﺎ‬ ‫ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺗﺎ ﻃﺒﻘﻪي ﻫﻤﻜﻒ را وراﻧﺪاز ﻛﺮد؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ اﻗﺎﻣﺖ ﺳﺮاﻳﺪار ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪15‬‬ ‫ﻫﻔﺘﻪي ﭘﻴﺶ‪ ،‬روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از واﺑﺴﺘﮕﺎن ﺳﻔﺎرت اﻳﺮان ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻋﻮت او ﺑﻪ‬ ‫»ﻛﻨﮕﺮهي ﺟﻬﺎﻧﻲ اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ« آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ »ﻏﺮب ﺑﻪ ﻏﺮوب ﺗﻤﺪن ﺧﻮدش رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪77‬‬

‫در اﻳﻦ ﻛﺴﻮف ﺟﻬﺎﻧﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﻮر اﻣﻴﺪي ﻫﺴﺖ در اﺳﻼم اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ داﺋﻢ ﭘﻨﺠﻪ ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻏﺮﺑﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ »ﻣﺘﻤﺪن« اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ اﻃﻮي ﺷﻠﻮارش ﺑﻬﻢ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺷﺎخ و ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدﻫﺪ راﻫﺶ را ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﺮود‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﺨﻮش‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در دﻟﺶ ﺷﻤﺎ را دﻳﻮاﻧﻪ ﺧﻄﺎب ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﮕﻲ را دارﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺟﻮان ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺟﻬﺎن را دارﻳﺪ و ﻏﺮب ﭘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ را‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ آﻣﺎر زاد و رودﺷﺎن‪.‬‬ ‫ازدواج ﻛﻪ اﺻﻼْ ﺣﺮﻓﺶ را ﻫﻢ ﻧﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه از ﻋﺼﺮ‬ ‫ﺣﺠﺮ‪ ،‬در ﻏﺮب ﺑﺮﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد‪ .‬و اﮔﺮ ﻧﺮخ رﺷﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ )ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻧﺮخ ﻋﺪم رﺷﺪ( ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﭘﻴﺶ ﺑﺮود‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و آﻟﻤﺎن و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻛﺸﻮرﻫﺎﻳﻲ ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد و ﺗﺎ آﺧﺮ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻜﻢ در ﺗﻤﺎم ﺧﺎك اروﭘﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ اروﭘﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ آن ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﮕﺬراﻳﺪ ﻣﻴﻮهي رﺳﻴﺪه ﺧﻮدش ﺑﻴﻔﺪ ﺗﻮي داﻣﻦ‬ ‫ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ اﻧﻬﺪام اروﭘﺎ را ﻧﺪارﻳﺪ! اروﭘﺎ در اﻧﺘﻈﺎر ﻇﻬﻮر ﻳﻚ ﻣﻨﺠﻲﺳﺖ‪ .‬ﻋﺼﺮ ﺗﺎزه‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ «.‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻏﺬا‪ ،‬ﺑﻪ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ« ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻨﻴﺎدﮔﺮاﻳﻲ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻛﺸﻮرﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﺮان‬ ‫ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ« ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﺼﺮ اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژي رﺳﻴﺪهاﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺟﻬﺎن ﺳﻮم‪ ،‬اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺗﺎزه آﻏﺎز ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آن ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺨﻲ را اﻳﻦﻫﺎ‬ ‫در ﻫﻤﻪي زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ دارﻧﺪ؛ از ﺟﻤﻠﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ‪«.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬آنﻫﺎ ﻫﻤﻪي ﻣﺮاﺣﻞ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﺗﻤﺪن ﻏﺮب را وﻗﺘﻲ آﻏﺎز ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮش در‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﻪاش ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺪرﻧﻴﺘﻪ‪ .‬و درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﻋﺼﺮ اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژي آنﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺪرﻧﻴﺘﻪﺷﺎن ﺟﺮﻳﺎﻧﻲﺳﺖ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺎ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﺼﺮ اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژيﺷﺎن ﺑﺮﺳﻨﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﻣﻨﻴﺖ دارﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺎ از ﻧﻄﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدي در ﺻﺪر‬ ‫ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﻗﺮار دارﻳﻢ‪ .‬اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻤﺒﻲ در ﻳﻜﻲ از ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﭘﺎرﻳﺲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﻴﺮ ﻫﺰاران‬ ‫ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي ﺣﺎﻣﻞ ﺗﻮرﻳﺴﺖﻫﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺸﻮر دﻳﮕﺮي‪.‬‬

‫‪78‬‬

‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ اﻧﮕﺸﺘﺶ را روي ﻣﻴﺰ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻴﺎز ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت و اﻣﻨﻴﺖ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫ﺿﻌﻔﻲﺳﺖ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺗﺸﺨﻴﺺ دادهاﻧﺪ و ﺑﺎ آن ﺷﻤﺎ را ﻏﻠﻘﻠﻚ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﻳﻦﻫﺎ اﺑﺪياﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ اﻳﻦﻫﺎ را ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﺪ‪:‬‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﺼﺮي را ﺷﺮوع ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻓﺮارﺳﻴﺪه اﺳﺖ!«‬ ‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻜﻪ اي ﭘﻨﻴﺮ »راﻛﻔﻮرد« را روي ﻧﺎن ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬در ﺑﺎرهي ﻧﺘﺎﻳﺞ‬ ‫ﻧﻈﺮﺧﻮاﻫﻲ اﺧﻴﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬ ‫» ف‪ .‬و‪ .‬ژ« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ اﻇﻬﺎر ﺗﺄﺳﻒ ﻛﻨﻢ‪ «.‬و ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ را‬ ‫ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮﺳﺸﻲ را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد روي ﻧﻮك دﻣﺎغ‪ ،‬ﭘﺸﺖ‬ ‫ﮔﻮشﻫﺎ‪ ،‬ﻳﺎ زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻠﺘﻬﺐ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﭼﺮخ ﻣﻲزد اﻣﺎ راه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲﺑﺮد‪» :‬راﺳﺘﻲ آن‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ داده ﺑﻮدي ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟«‬ ‫ﺗﻜﻪ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮب ﺑﺎ ﭘﻨﻴﺮ راﻛﻔﻮرد آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد در آﺳﺘﺎﻧﻪ ي ﻋﺒﻮر از ﮔﻠﻮ ﻣﺘﻮﻗﻒ‬ ‫ﺷﺪ‪» :‬ﻛﺪام ﺗﺎﺑﻠﻮ؟«‬ ‫ـ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺎل ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ اﺳﺖ؛ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪.‬‬ ‫ـ وﻟﻲ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻛﺎر ﻧﻘﺎﺳﻲﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻮرﻳﺎﻛﻮف‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ را ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎْ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ در ﻳﻚ ﺣﺮاﺟﻲ ﺧﺮﻳﺪهام‪ .‬ﻛﺎر ﻧﻘﺎﺷﻲﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﻛﻤﺎل‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻲداﻧﻴﺪ روژه ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻲ از ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺳﺮم ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن ﺑﺰرگ ﺷﻤﺎ را دﻳﺪهام‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎور ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲﺳﺖ ﻣﻌﺎﺻﺮ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺾ اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺷﺶ را ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺸﻴﺪن‬ ‫ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ از ﺧﻮد ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﭘﺲ ﻻﺑﺪ از ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ ﭘﺮﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ زﻣﺎن ﻣﺎ! ﮔﻔﺘﻴﺪ اﺳﻤﺶ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ـ ﻛﻤﺎل‪.‬‬ ‫ـ اﻳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻳﻚ اﺳﻢ روﺳﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻫﻞ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ـ اﻳﺮاﻧﻲﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪79‬‬

‫ـ ﻋﺠﺐ! ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ آدم ﺣﻘﻪ ﺑﺎزي ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ـ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ اﺻﻼْ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻮرﻳﺎﻛﻒ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ـ اﻣﻀﺎي ﺗﺎﺑﻠﻮ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﺣﺮف ‪ k‬اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﻪ ‪ k‬ﺣﺮف اول ﻧﺎم‬ ‫ﻛﻮرﻳﺎﻛﻒ ﺑﺎﺷﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻛﻪ اﻫﻞ ﻓﻦ ﺣﺪس ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬در ﺑﻌﻀﻲ از ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﻫﻢ از ﻧﻘﺎش‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪاي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻮرﻳﺎﻛﻒ ﻳﺎد ﺷﺪه ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺎره ﻣﻲﻛﺮده ﻳﺎ ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪه‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ اﺳﺖ ﻛﺎرﺷﻨﺎسﻫﺎ اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ از اﻳﻨﺠﻮر ﻛﺎﺷﻨﺎسﻫﺎ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻛﻨﻢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﻮرﻳﺎﻛﻒ اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ رﻧﮕﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﺸﻚ ﻧﺸﺪه‪ .‬اﻣﻀﺎﻳﺶ ﻫﻢ‬ ‫‪k‬اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻲﺷﻮد اﻳﻦ ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﺑﺒﻴﻨﻢ؟‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎْ‪ .‬وﻟﻲ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ‪ .‬از ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮده ﺗﺎ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻴﻨﺪش‪.‬‬ ‫ﻧﻘﺎﺷﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرش را ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮدش آداب و ﻣﻨﺎﺳﻜﻲ‬ ‫دارد‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮ را در زاوﻳﻪي ﺧﺎﺻﻲ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ و ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ در وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺗﻌﻴﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ آرام و ﺑﺎ ﻃﻤﺄﻧﻴﻨﻪ ﭘﺮده را ﺑﺮﻣﻲدارد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺷﺒﻴﻪ آداب و ﻣﻨﺎﺳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮان‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫ﺟﻠﺴﻪي دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬زود ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﺎر ده دﻗﻴﻘﻪ‬ ‫ﻳﻚ رﺑﻌﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻂ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪي‬ ‫آﻳﻨﺪه ﺟﻠﺴﻪي آﺧﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎي او ﻣﺮا ﻳﺎد ﻛﺴﻲ ﻣﻲاﻧﺪازد‪.‬‬ ‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻛﺸﻨﺪهاي روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ را واﻣﻲداﺷﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬اﻧﮕﺎر درﺑﺎرهي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ« اﻣﺎ ﺗﻪ ﺟﺎﻣﺶ را ﺳﺮﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻠﻴﺪ ﺑﺮوﻳﻢ ﺳﺮ‬ ‫ﻛﺎر ﺧﻮدﻣﺎن‪«.‬‬

‫‪16‬‬

‫‪80‬‬

‫»ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰ ﭼﻨﺪان ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ «.‬ﺧﻮب اﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﭼﻘﺪر در ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮش ﺗﻜﺮار ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺎﻧﺼﺪﻫﺰار ﺑﺎر؟ ﺑﻠﻪ اﻏﺮاق ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺎﻧﺼﺪﻫﺰار ﺑﺎر!‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺻﺪﻫﺰارﺗﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﺎ ﻛﻤﺘﺮ‪ .‬ﺧﻮاﺑﺶ ﻛﻪ ﻧﺒﺮده ﺑﻮد! ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻧﻈﺎﻓﺖ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﺟﺎقِ ﺧﻮراكﭘﺰي را ﺑﺮق اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ و ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﭼﺮك را ﺑﻪ‬ ‫رﺧﺘﺸﻮﻳﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﻫﻢ اﻃﻮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻇﻬﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪» .‬ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﺮا‬ ‫زﻣﻴﻨﺖ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻛﻨﺪ ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ؟« رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻲ ﻛﺶاش ﻣﻲداد‪ .‬ﭼﺮخ ﻣﻲزد ﻻي‬ ‫ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ‪ .‬ﺑﻲ ﺧﻮدي اﺟﻨﺎس را آﻧﻘﺪر وراﻧﺪاز ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺐِ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪِ‬ ‫ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﺸﻜﻮك ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻬﺎر را ﻳﻜﻲ دو ﻟﻘﻤﻪاي ﺧﻮرده و ﻧﺨﻮرده رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد در‬ ‫ﺗﺮاس ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺘﻲ آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻋﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﺣﺴﺎﺑﺶ را ﻛﻪ روي‬ ‫ﻣﻴﺰ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰياش را ﺑﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚﺑﺎر ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ‬ ‫ﻫﻤﺶ ﻣﻲزد‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آﺷﭙﺰي ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮاﻗﺒﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﺰهاش‬ ‫ﻛﻨﻲ‪ .‬و ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪاي ﻛﻪ ﭘﺪر وﻣﺎدر وﻟﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد‪ «.‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﺪو آﻧﻘﺪر ﻏﺮﻗﻪي ﺳﺨﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻠﺨﻲ اﻳﻦ ﻧﮕﺎه را درﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﻏﺬا ﺷﻌﻮر دارد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻪاش ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺰي‪ ،‬ﻧﻤﻚ و ﻓﻠﻔﻞ را درﺳﺖ ﻣﻲرﻳﺰي‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮد ﻏﺬا ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺟﻮدي‬ ‫زﻧﺪه ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻫﺮ ﻣﻘﺪار را ﻛﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﺟﺬب ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺗﺎ آﻣﺪن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭼﻨﺪان وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ‬ ‫ﺻﺒﺢ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﻧﻮازﺷﺶ ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﺑﻮﺳﻴﺪه ﺑﻮد و زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ » :‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪات ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ «.‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺖﻫﺎ را از‬ ‫دو ﻃﺮف ﻛﺶ داد‪ .‬ﻧﻮك ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاش رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺳﻴﻨﻲ ﻗﻬﻮه و‬ ‫»ﻛﺮواﺳﺎن« ﺗﺎزه را از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻛﻨﺎر ﺗﺸﻚ ﻧﻬﺎد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﻮي ﻗﻬﻮه را در‬ ‫رﻳﻪﻫﺎ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ ،‬ﻏﻠﻄﻲ زد و دﺳﺘﺶ را ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او ﺧﻮاب داد‪» :‬ﺑﺎز دوﺑﺎره ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻲ؟«‬ ‫ـ ﺗﻜﻪي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﺪم اﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬رﻓﺘﻢ و آن‬ ‫ﺗﻜﻪي ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه را ﻫﻢ دادم ﺑﻪ ﺳﮓِ ﺻﺎﺣﺐِ ﻛﺎﻓﻪ!‬ ‫‪81‬‬

‫ـ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎرﻓﻲ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻲ!‬ ‫ـ ﻋﺎرفِ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر وﻗﺖِ ﺧﻮاﺑﺶ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪي آدم ﺳﺮش را ﻣﻲﮔﺬارد و‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻋﺎﻗﻞﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪» :‬ﺧﺐ ﭼﺮا ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪي آدم ﺳﺮت را ﻧﻤﻲﮔﺬاري‬ ‫ﺑﺨﻮاﺑﻲ«‪ .‬در ﺳﻜﻮت ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب‪«.‬‬ ‫و ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺳﺮش را ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪاي ﺑﺮده ﺑﻮد ﻻي ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي او و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد در ﮔﻠﻮ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟«‬ ‫ـ ﻣﻨﺪو ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎش‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺮ ﻣﻄﻠﻘﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎش!‬ ‫ـ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﻠﻲ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻐﻠﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﻮﺳﻤﺖ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ و ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ‬ ‫را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ؛ ﻫﻤﻪ ﺟﺎي ﺗﻨﺖ را؛ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺗﻜﻪي ﻣﺜﻠﺚِ ﺑﺮﻣﻮدا‪!..‬‬ ‫و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖاﺷﺎره ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺜﻠﺚ ﺟﻠﻮﻳﻲ ﺗﻨﻜﻪي ﺷﺮاﺑﻲ رﻧﮓ او‪» :‬آﺧﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ‪...‬؟« و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰ ﭼﻨﺪان ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ «.‬و ﻣﻨﺪو ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻪ ادارهات! ﺑﮕﻮ ﻣﺮﻳﻀﻲ! ﺑﮕﻮ دﻳﺮﺗﺮ‬ ‫ﻣﻲآﻳﻲ!« ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ » :‬ﻧﻪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ وﻋﺪهاي ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬ﺷﺐ ﻛﻪ آﻣﺪم!« و‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ » :‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻲ ﺟﻠﻮه ﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫در ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ را ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪي ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ؛ روي ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮد در ﻃﻮل روز اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﺎر ﺑﺸﻮد اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﺗﻤﻴﺰي ﺑﺮق ﻣﻲزد؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﺘﻜﺎﻧﺪ ﺗﻮي زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري دﻟﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﻣﺪﺗﻲ درﻧﮓ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻴﻼب ﺗﺮﺳﻲ ﺧﺎﻧﻪﺑﺮاﻧﺪاز ﻫﻤﻪي وﺟﻮدش را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ .‬روزي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻇﻬﺎر‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ دارم ﺧﻮدم را در ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻓﺮوﻣﻲﺑﺮم ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻲ‬ ‫ﺑﺸﺮي ﻃﺎﻗﺘﺶ را ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲارزد‪ «.‬و ﺣﺎﻻ داﺷﺖ از ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ‬ ‫ﻣﻨﺪو؟« ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﺑﭙﻮﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ در‬ ‫‪82‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ)ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﻧﻨﺪهي ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ( ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﭘﺸﺖِ درِ اﺗﺎق‪ .‬در‬ ‫ﻣﻲزد‪.‬‬

‫‪83‬‬

84

‫ﭘﺎرهي ﺳﻮم‬ ‫ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ از ﺣﻤﺎﻗﺖ و دﺷﻨﺎم‬

‫‪85‬‬

86

‫‪1‬‬ ‫اﺳﻄﻮرهﻫﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ آﻏﺎزﻳﻦ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪي ﺑﺪل ﻫﻤﺎره ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺧﻮد‬ ‫اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﺸﺘﺎر ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﻧﺎزيﻫﺎ ﺷﻜﻞ دﻳﮕﺮي از اﺳﻄﻮرهي ﻛﻬﻦ‬ ‫»ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ«ﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺧﻮد اداﻣﻪ داده اﺳﺖ‪» .‬ﺗﻮﻣﺎس ﻣﺎن« ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺗﻌﺪاد‬ ‫ﺣﺮﻛﺎت و رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﺪود‪ ،‬وﻫﻤﮕﻲ ﺗﻘﻠﻴﺪيﺳﺖ از اﻟﮕﻮﻫﺎﻳﻲ ازﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫اﺳﻄﻮرهﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪» .‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺸﻒ ﻫﻮﻳﺖ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎي رﻣﺎﻧﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺼﺤﻴﺖ ﺗﻮﻣﺎس ﻣﺎن ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻧﮓ زده ﺑﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺶ روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ وارد ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻛﺎر‪ ،‬روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ از روي دﺳﺘﻪاي ﻛﺘﺎب ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪي‬ ‫ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ را ﻛﻪ ﺻﻔﺤﺎﺗﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي ﺷﻄﺮﻧﺠﻲ ﻧﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮﺳﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎ زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ‪ ،‬از ﻧﻮك‬ ‫ﺑﻴﻨﻲ ﺗﺎ ﮔﻮشﻫﺎ و ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻴﺶ زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﻬﺎر‪ ،‬ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺎز‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد روي ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎ‪ ،‬و ﻇﺮفﻫﺎي ﻏﺬا و‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻫﻢ دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻃﻔﺮه ﻣﻲرود؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪«...‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻻي ﻛﺘﺎب را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ...‬آه راﺳﺘﻲ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ درد ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮرد‪ «.‬دﺳﺖ ﻛﺮد و از روي ﻣﻴﺰ »ادﻳﺎن و ﻣﻜﺘﺐﻫﺎي‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻲ آﺳﻴﺎي ﻣﻴﺎﻧﻪ« را ﺑﺮداﺷﺖ و داد ﺑﻪ او‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ را درﺳﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﻢ اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺘﺎب ﻗﺒﻠﻲ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ‬ ‫ورق زدن‪» :‬و اﻣﺎ درﺑﺎرهي‪ ...‬ﺑﻠﻪ‪ .‬اﺑﻮﺑﻜﺮ ﻋﺘﻴﻖ ﺳﻮرآﺑﺎدي در ﺑﺎره ي ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬زﻧﻲ از‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻮح ﻧﺎم وي زﻫﺮه و ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﻲ ﻧﺎﻫﻴﺪ‪ «.‬ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ زﻳﺒﺎرو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮاﻳﺮاﻧﻴﺎن دو ﻧﺎم دارد‪ » .‬و آن زن را ﺟﻤﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻧﻴﻜﻮ‪ .‬ﻋﺰا و ﻋﺰاﻳﺎ را‬

‫‪87‬‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮ وي اﻓﺘﺎد و ﺑﺮ وي ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﻣﺎ ﺗﻮ را از آن ﺷﻮﻫﺮ ﺟﺪا‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻓﺪاي ﻣﺎ ﻛﻨﻲ؟«‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮاْ ﻣﺸﻜﻞ ﻗﻀﺎﻳﻲ ﻣﺎدام ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻃﻼق ﺑﻮده! ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎﺑﺎن »ﻋﺰا« و »ﻋﺰاﻳﺎ« ﻳﺎ‬ ‫ﻫﻤﺎن »ﻫﺎروت« و »ﻣﺎروت« ﻫﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ ﻃﺮف ﺟﻨﺲ ﻣﺮﻏﻮﺑﻲ اﺳﺖ وارد ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻣﺎدام ﻧﺎﻫﻴﺪ از دﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪه ﻳﺎ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪاي داﺷﺘﻪ ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﺗﺄﻣﻠﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﻜﺮدﻧﺪ وي را از ﺷﻮﻫﺮ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وي ﺑﺎ اﻳﺸﺎن‬ ‫وﻋﺪه ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ‪ «.‬ﺧﺐ‪ ،‬در آن اﻳﺎم ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺠﺎ ﺑﻮده؟ »ﻫﺘﻞ دوﭘﺎس« ﻛﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ! ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻞ ﻣﺎﺟﺮا در ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎدام ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻣﻲﮔﺬرد‪» .‬ﭼﻮن ﻗﺼﺪ وي‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺖ را ﺑﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﻚ ﺳﺮ و ﺗﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻌﺎذاﷲ‬ ‫ﻣﺎ ﻛﻲ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ؟ زن ﭼﻮن داﻧﺴﺖ ﻛﻪ دل اﻳﺸﺎن را در ﻗﺒﺾ آورده اﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺖ ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎري ﺧﻤﺮ ﺑﺨﻮرﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺧﻤﺮ ﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺧﻤﺮ ﺑﺨﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آن زن ﺧﻮد را آراﺳﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺑﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻗﺼﺪ وي ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬آن ﻣِﻬﻴﻦ‬ ‫ﻧﺎم ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻣﺮا ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن در ﺑﻴﻬﻮﺷﻲ ﻧﺎم ﺧﺪاي‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻲ را آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ .‬زﻫﺮه آن ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ و اﻳﺸﺎن را ﻓﺮوﮔﺬاﺷﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ ﻣﺎدام ﻧﺎﻫﻴﺪ اﻳﻦ دو ﻓﺮﺷﺘﻪاي را ﻛﻪ ﺷﻖدرد ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﺎﺟﺮا‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮاْ‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ زﻧﺎﻳﻲ در ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺻﻌﻮد او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﺎﻟﻲ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺷﻜﺎﻻت اﺧﻼﻗﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ« ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻋﺒﺎرت »ﺷﻖ درد« را ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺑﺪﺟﻨﺴﻲ ادا‬ ‫ﻛﺮده‪ ،‬ﻧﻮك دﻣﺎﻏﺶ را ﺧﺎراﻧﺪ‪.‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻛﻪ زﻫﺮش را رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪» :‬اﻣﺎ ﻧﻜﺘﻪي ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﻜﻪي آﺧﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎزآﻣﺪﻧﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ‬

‫‪88‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻛﺮده‪ ،‬ﺧﻤﺮ ﺧﻮرده و ﻣﺮد ﻛﺸﺘﻪ و ﻗﺼﺪ ﺣﺮام ﻛﺮده و ﻧﺎم ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ‬ ‫از دﺳﺖ ﺑﺪاده‪«...‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ« ﻛﻪ ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻳﺎداﺷﺖ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ ،‬دﺳﺖ از ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎﻟﺐ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ آن دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ‬ ‫ﻣﻘﺘﻮل ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ روﺷﻦ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻘﺘﻮل ﻣﺮد ﺑﻮده‪«.‬‬ ‫ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺎ در آﺳﺘﺎﻧﻪي ﻛﺸﻒ ﻗﺘﻠﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻻﺑﻼي اﻳﻦ ﺳﻄﺮﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬‫ﺣﺎﻻ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎره ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮده‪.‬‬ ‫ اﮔﺮ »زﻧﺎ«ﻳﻲ در ﻛﺎر ﻧﺒﻮده و آن دو ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪي اﻳﻦ ﻣﻔﺴﺮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ »ﻗﺼﺪ ﺣﺮام«‬‫ﻛﺮده اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮان ﺗﺼﻮر ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ »ﻗﺼﺪ ﺣﺮام« ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻛﺎم ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺨﺖ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و اﻳﻦ دو ﻓﺮﺷﺘﻪي ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻫﻢ ﻫﻴﭻ راﻫﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﺟﺰ‬ ‫ﻛﺸﺘﻦ او!‬

‫‪2‬‬ ‫ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن وقزده‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻃﻼﻳﻲاش‬ ‫ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد دور ﺑﺸﻘﺎب و‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﮕﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪهي ﻏﺬا را ﻟﻴﺲ ﻣﻲزد و در ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺣﺎل ﺻﺪاي رﺿﺎﻳﺘﻲ ﺣﻴﻮاﻧﻲ از ﮔﻠﻮ ﺑﺮون ﻣﻲداد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﺧﻨﺪه ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد روي زﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ آرﻧﻮﻟﺪ را ﻣﻲﭘﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻛﺎﺳﻪي‬ ‫ﺧﻮرﺷﺖ ﻓﺴﻨﺠﺎن را ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺗﻪاش ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف آرﻧﻮﻟﺪ دراز ﻛﺮد‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻛﻤﻲﻫﺴﺖ‪«.‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﺎ زﺑﺎن درازش ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﻟﻴﺲ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﺮﺷﺐ‬ ‫زﻧﮓ ﻣﻲزد و ﻣﻲﮔﻔﺖ دارم ﻣﻲروم ﭘﻴﺶ ﻣﻨﺪو!«‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺪﮔﻲاش ﻫﻴﭻ ﻛﻤﺘﺮﻧﺒﻮد از ﭼﺎﻗﻮ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻏﺬاﻫﺎي دﻧﻴﺎ را دارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪89‬‬

‫ ﻓﺮاﻧﺴﻮي؟ ﻓﺮاﻧﺴﻮي؟!‬‫و ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻳﺎ ﺟﺪي ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺧﻨﺪﻳﺪن‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻏﺬاﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﺧﻮﺷﺘﺎن ﻧﻤﻲآﻳﺪ؟«‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن و در ﭼﺮﺧﺸﻲ ﻧﻴﻤﺪاﻳﺮه ﺳﺮش را آﻧﻘﺪر ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﻻﺑﺪ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ را ﻛﺎﻣﻼ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻣﻲدﻳﺪ‪» :‬ﻓﺮاﻧﺴﻮي!؟ ﻫﻪ ﻫﻪ ﻫﻪ‪...‬ﻓﺮاﻧﺴﻮي؟« ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻛﺮد و ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺷﺮم آور اﺳﺖ!«‬ ‫ﻣﻨﺪو و ﻛﻤﺎل ﻛﻪ از ﺟﺪﻳﺖ و ﺧﺸﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ آرﻧﻮﻟﺪ ﻳﻜﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮتِ ﭘﻴﺶ از اﻧﻔﺠﺎرِ ﻓﻀﺎي اﺗﺎق را‪ ،‬اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪي ﻛﺒﺮﻳﺖ آرﻧﻮﻟﺪ ﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دود ﺳﻴﮕﺎرش را رو ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻓﻮت ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ آﻟﺰاﺳﻲ ام!«‬ ‫ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از ‪ ،1945‬آﻟﺰاس ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﻃﻲ ﺟﻨﮓﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪد ﻣﻴﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ و آﻟﻤﺎن‪،‬‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮده ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪي‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪه و ﺳﺮي ﺑﺎﻻ‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ را ﻟﺤﻈﻪاي ﭘﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن را آﻟﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ؟«‬ ‫از ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻤﺎل درﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﻗﺮار دارد‪.‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدادم ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ام آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺣﺮف ﺑﻮي ﻧﻔﺮت ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﺳﺮﺧﻮرده از ﻗﺪرﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻧﺶ را‬ ‫اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺣﺮف را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪» :‬آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ ﭼﻄﻮر؟ ﻏﺬاﻫﺎﺷﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ و ﺗﻨﻮع ﻏﺬاﻫﺎي‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ ﻫﺴﺖ؟«‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﻛﻤﺮ ﺻﺎف ﻛﺮد؛ ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻃﺒﻞ‪» :‬آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ؟«‬ ‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﺎﻟﻲ ﻛﻪ رﻳﺘﻤﻲ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﺑﺎر را ﻣﻲﻧﻮازد‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ دادن‬ ‫دﺳﺖ ﻫﺎ‪ ،‬وﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫» ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺳﻴﺐ‬ ‫ﺳﻴﺐ‬ ‫ﺳﻴﺐ‬ ‫‪90‬‬

‫ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺳﻴﺐ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﺐ ﺳﻮﺳﻴﺲ‪،‬‬ ‫ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺳﻮﺳﻴﺲ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺳﻴﺐ‪.‬‬ ‫ﭘﻮم!‬ ‫ﭘﻮم ﭘﻮم!‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﻳﺪن آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻋﺠﺐ ﺷﺮﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮش‬ ‫ﺳﻴﻤﺎﻳﻲ داري« و ﺑﺎزﺗﺎب اﻳﻦ ﺳﺘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت رﺿﺎﻳﺘﻲ ﻋﻤﻴﻖ در ﭼﻬﺮهي آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺳﺘﺎﻳﺸﻲ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ در ﭼﻬﺮهي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻇﺮفﻫﺎ را ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ‬ ‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدي ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﻼل ﻛﻨﻲ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻢ ﭼﻴﺰﻫﺎي را ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ آﺳﺘﻴﻨﺶ را ﺑﺎﻻ زد‬ ‫ﺗﺎ ﻇﺮفﻫﺎ را ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو از ﭘﺸﺖ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮد‪ » .‬ﻛﺎش ﻣﻲﺷﺪ! ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ‪ «.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻓﻜﺮ از ﺧﺎﻃﺮش ﮔﺬﺷﺖ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﮔِﻞِ او را ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺳﺮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮدن او را ﺑﻮﺳﻴﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮدم ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻟﻄﻒ ﻛﻦ و دﺳﺮ را ﺑﺒﺮ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻇﺮف ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﺧﻮدﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺗﻮ آدم ﻧﻤﻲﺷﻮي!«‬ ‫ﻣﺎﻳﻊ ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ را رﻳﺨﺖ روي اﺑﺮ‪ ،‬و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﺘﺴﻦ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﺎي‬ ‫دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ » .‬ﻗﺮﻣﺴﺎق‪ ،‬دﻳﻮث‪ ،‬ﭘﻔﻴﻮز‪ ،‬زن ﻗﺤﺒﻪ‪ ،‬ﻗﻮرم دﻧﮓ‪ ،‬ﻗﻮروﻣﭙﻮف‪ «...‬ﺗﻤﺎم دﻳﺸﺐ‪ ،‬از‬ ‫ﺻﺪاي ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮ ﺗﺸﻚ ﻓﻨﺮي ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮده ﺑﻮد‪ .‬از ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻢ؟«‬ ‫ﺗﻮي ﻛﻠﻪاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﺮدي داﺧﻞ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻢ ﻳﻚ زوج‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻣﻲﺷﻮد »زن ﺑﺎز ﻗﻬﺎر«‪ ،‬زن ﻣﻲﺷﻮد »ﺟﻨﺪه« و ﻫﻤﺴﺮش ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد »‬ ‫دﻳﻮث«؛ ﺗﺎره دو ﺗﺎ ﺷﺎخ ﻫﻢ روي ﺳﺮش ﺳﺒﺰ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﺪو ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺣﺎﻟﺶ ﻧﺒﻮد ﺷﺐ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ‬ ‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪ «.‬ﺷﺐ ﻗﺒﻞ‪ ،‬وﻗﺖ ﺧﻮاب ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو روي ﺗﺸﻚ ﭼﺮب و ﺧﺎك آﻟﻮد ﺗﺨﺘﻲ ﻛﻪ‬ ‫‪91‬‬

‫ﮔﻮﺷﻪي اﺗﺎق آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻣﻼﻓﻪي ﺗﻤﻴﺰي ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﺧﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﭙﺮدن‬ ‫اﺗﺎقآﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﺗﻤﺎم ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭘﻴﺶ او ﻣﺎﻧﺪه در‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ .‬ﺻﺒﺢ‪ ،‬از ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬دﻳﺪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ آرﻧﻮﻟﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ داروﺧﺎﻧﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﮔﭗ ﻣﻲزدﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺘﻲ ﺑﻪ در ﺧﻮرد‪ .‬در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮد آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻣﻨﺪه‪ ،‬ﺧﻮدش را ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪»:‬‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺗﻮ؟‪ ...‬ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟« ﺣﺎﻻ‪ ...‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ را ﻛﻒ ﻣﺎل ﻣﻴﻜﺮد‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ آرﻧﻮﻟﺪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ »ﺷﻤﺎ« اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﻃﻮري ﺣﺮﻛﺖ داده ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ » ﺗﻮ و او‪ «.‬از ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻛﺪام ﻫﺴﺘﻢ؟ زن ﺑﺎز؟ ﻳﺎ ﻗﺮﻣﺴﺎقِ اﺑﻠﻬﻲ‬ ‫ﻛﻪ اﺗﺎﻗﺶ را ﺳﭙﺮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺗﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎي ﻋﺰﻳﺰش را ﺑﮕﺎﻳﺪ؟«‬ ‫دﻳﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ دارد ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ را ﻣﻲﻣﺎﻟﺪ‪ .‬ﻳﺎدش اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺮف دﻳﺸﺐ ﻧﺎدر و‬ ‫ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ رﻳﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﻣﻲﺷﻮرﻳﺸﺎن؟«‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق‪ ،‬ﻓﻀﺎ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن ﺗﻮدهي ﻳﺦ ﻛﻪ‪ ،‬در اﺑﺘﺪاي ﻣﺠﻠﺲ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ را در ﻣﻴﺎﻧﻪي راه ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ذوب ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺟﻮﻳﺒﺎري ﺑﻬﺎري‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺎه ﻣﻦ‪ .‬ﻣﺎﻳﻠﻢ از ﻫﺮدوي ﺷﻤﺎ ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ‬ ‫ﺑﻜﺸﻢ‪«.‬‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻨﺪو ﺑﻪ رﻋﺸﻪاي ﭘﻨﻬﺎن ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ دارم ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻮز‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﻴﻪ را‬ ‫آرودﻳﻢ و ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﺪو‪» :‬ﭼﻘﺪر اﻳﻦ ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﻲﻫﺎ را ﺧﻮﺷﻤﺰه درﺳﺖ ﻛﺮدهاي؟«‬ ‫ رازش را از ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را او ﻋﻤﻞ آورده‪.‬‬‫ﻛﻤﺎل رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ »:‬ﻣﻲﺷﻮد ﻣﺎ ﻫﻢ رازش را ﺑﺪاﻧﻴﻢ؟ ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻢ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺗﺎن را‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻜﺸﻢ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺑﻘﻴﻪ را ﭼﻄﻮر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؟«‬

‫‪92‬‬

‫آرﻧﻮﻟﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮد و‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﺳﻼﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬ ‫ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي ﭼﻬﺮه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ ﻟﭗ ﺑﻮد و‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ دو ﻧﻘﻄﻪي رﻳﺰِ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻛﻪ از دار آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪش؛ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن وق زده و‬ ‫زﺑﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻴﺪه از ﺣﻠﻖ‪.‬ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭼﭗ ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪاي ﻣﻲ زد‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺻﺪاي رﻳﺴﻪ و ﺧﻨﺪه‪ ،‬ﻣﻨﺪو و ﻛﻤﺎل ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ!‬

‫‪3‬‬ ‫»دوﺷﻨﺒﻪ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‪ :‬ﺑﻌﺪ از ﻃﻲ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺳﻨﮓ راه‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﻔﺎق » آﺑﺨﻮف« و ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ‪،‬‬ ‫رواﻧﻪي اﻟﻜﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬در ﻋﺮض راه ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺴﻴﺎري دارد‪ ،‬و راه ﺑﺎرﻳﻜﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺘﺮددﻳﻦ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺟﻨﮕﻞ و رودﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ آب آن ﺗﺎ زﻳﺮ ﺗﻜﻠﺘﻮي اﺳﺐ‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬وارد اﻟﻜﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪» .‬ارﺳﻴﻦ ﺑﻴﻚ« )ﻣﻮري ﻃﺎﻳﻔﻪي ﺑﺰﭼﻠﻮ و درﻣﻮرﭼﻲ ﺣﺴﻨﻠﻮ( ﻧﻴﺰ وارد و‬ ‫در ﻣﻘﺎم ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاري ﺑﺮآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺴﺐاﻟﻔﺮﻣﻮدهي ﺻﺎﺣﺐاﻳﻠﭽﻲ ﻳﻚ ﻃﺎﻗﻪ ﺷﺎل ﻛﻮﺷﻨﺞ و‬ ‫ﻳﻚ ﺛﻮب ﻗﻠﻤﻜﺎر ﺑﻪ رﺳﻢ ﺗﻌﺎرف ﺑﻪ او داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﻳﻮم ﺑﻌﺪ وارد ﺗﻔﻠﻴﺲ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ اﻳﻦ روز ﻋﺼﺮ ﻗﺪﻏﻦ ﻧﻤﻮده ﻓﻴﻼن را زﻳﻨﺖ ﻛﺮده و‬ ‫ﺗﺨﺖ و اﺳﺒﺎب روي آنﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و اﺳﺒﺎن ﻫﺪاﻳﺎ را ﺟﻞ و اﺳﺒﺎب زده‪ ،‬زﻳﻨﺖ ﻛﻠﻲ ﻧﻤﻮده‪،‬‬ ‫ﻗﺪري از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ آنﻫﺎ را ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻲ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ رواﻧﻪ‪ ،‬و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻃﻠﻮع ﻓﺠﺮ از آﻧﺠﺎ ﺣﺮﻛﺖ‬ ‫و رواﻧﻪي ﺗﻔﻠﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ‪«.‬‬

‫‪93‬‬

‫‪4‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ و ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻨﻮز ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪» .‬ﻇﺎﻫﺮاْ ﻳﻜﻲ دو‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﻤﻲﻛﺸﺪ‪ «.‬ﻗﺮارش ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﻮد و‪ ،‬ب اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪود‬ ‫ﭼﻬﺎر ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ وﻧﻴﻢ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻨﺪو را وادارد ﻣﺜﻞ ﺑﺒﺮي‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ازاﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﻪ آن ﺳﻮي اﺗﺎق ﺑﺮود و ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﺗﺎق دوازده ﻣﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد و ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻫﺮ‬ ‫رﻓﺖ وﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻫﺮاﺳﻨﺎك ذره ذره از اﻋﻤﺎق ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ؛ ﺳﻤﻲ ﻣﻬﻤﻠﻚ ﻛﻪ از‬ ‫ﻛﻒ ﭘﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﻠﺐ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﭘﻨﺠﺮه را ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﺮك‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﮕﺶ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دورﺗﺮ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻴﺪان ﻧﺎﺳﻴﻮن‪ ،‬زﻧﻲ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﭘﻴﺎده رو و داﻣﻦ ﻗﺮﻣﺰ ﮔﻠﺪارش ﻣﺜﻞ ﭼﺘﺮي دور ﺗﺎ دورِ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭘﻬﻦ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻳﻌﻲ ﻛﻪ از زﻳﺮ داﻣﻦ ﻧﺸﺖ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻫﺮ دم ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻧﻘﺸﻪي ﻛﺸﻮري در‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ داﻣﻦ ﮔﻠﺪار‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ از ﺳﺮ رﺿﺎﻳﺖ‪ ،‬ﺳﺒﻚ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و راه اﻓﺘﺎد ﻟﻜﻪي ﺧﻴﺲ‪،‬‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺷﻜﻞ ﺛﺎﺑﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻧﻘﺸﻪي ﻛﺸﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺪو آﺷﻨﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬آﻓﺘﺎﺑﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﭘﺲ اﺑﺮ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد درﺳﺖ از وﺳﻂ ﻧﻘﺸﻪي اﻳﺮان ﺗﻴﻎ زد‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ را ﻣﺎﻟﻴﺪ‬ ‫و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ آن ﺳﻮي ﻣﻴﺪان ﺑﺮد‪ .‬ﺳﺮﻳﻦ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪي ﺑﺮﻧﺰي زن وﺳﻂ ﻣﻴﺪان از دور ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺗﻒ ﻛﺮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‪» :‬ﺑﻲ ﺷﺮف! اﻗﻼ" ﺻﺒﺮ ﻧﻜﺮد ﺗﺎ آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﺮﮔﺮدد!« ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﻟﺒﻪي ﺗﺨﺖ‪ ،‬و ﺳﺮ را‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰي ﺑﻲﻣﺼﺮف ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد‪،‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻴﺎن دﺳﺖﻫﺎ‪» .‬ﺳﻴﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺟﻮﺧﻪ! آﻧﻬﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ‬

‫ﻧﻘﺎب! ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ و راه اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺻﻒ دراز دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﮔﺎن؛ ﺗﻚ ﺑﻪ ﺗﻚ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺸﺎن داده‪» :‬اﻳﻦ! اﻳﻦ!اﻳﻦ!« ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟ » ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ آﻧﺠﺎ روي ﭼﻬﺎر‬ ‫ﭘﺎﻳﻪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎرا اﺑﺪي ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﺗﺎن ﻫﻢ زﻳﺎد ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬درش ﺑﻴﺎورﻳﺪ و آن‬ ‫رداي ﺳﻴﺎﻫﻲ را ﻛﻪ آﻧﺠﺎﺳﺖ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪،‬اﻳﻦ ﻃﺮﻓﺶ را ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫ﻛﻤﻲ از ﺷﺎﻧﻪي راﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر از ﻣﺮﻣﺮ ﺗﺮاﺷﻴﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﺮاي ﻧﻘﺎﺷﻲ‪ .‬آن‬ ‫ﺳﻴﻨﻪﺑﻨﺪ ﻫﻢ ﺳﻔﻴﺪياش ﺗﻮي ذوق ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎزش ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮاي زنﻫﺎ ﺧﻂ اﻧﺤﻨﺎي‬ ‫ﺳﻴﻨﻪ ﮔﻮﻳﺎﺗﺮ از ﻫﺮ ﻋﻀﻮ دﻳﮕﺮ ﺑﺪن اﺳﺖ؛ ﺣﺘﺎ ﭼﺸﻢ‪«.‬‬

‫‪94‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎه از ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮد؟ روزي ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺣﺘﻢ دارم ﻣﻴﺎن ﺗﻮ و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ« ﺳﻴﮕﺎرش را ﺗﻜﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري و ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰي؟ ﺻﺎﺣﺐ دارد‪ .‬ﺻﺎﺣﺒﺶ را ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﺪي!«‬ ‫ آﻧﻄﻮر ﻛﻪ او ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﻲﻛﺮد ﺣﺘﻢ دارم ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬‫ ﺑﻴﺨﻮد ﺣﺮف در ﻧﻴﺎور‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎﻫﻢ ازدواج ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬‫ ﺑﺮاي ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬‫ ﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﻴﻢ‪.‬‬‫ﮔﻨﺎه از ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻛﺎرت ﺳﻔﻴﺪ داده ﺑﻮد؟ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪراﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ اﺳﺖ« ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده؟ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺷﻤﺎﻳﻠﺶ را ﺑﻜﺸﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ دارد زﻣﻴﻨﻪ را ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ ﻣﻴﺎن آنﻫﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻔﺖ از دﺳﺘﺶ ﻧﺪﻫﺪ؟ ﺗﺎزه‪ ،‬ﻛﺪام ﻧﮕﺎه؟ او ﻛﻪ ﻳﺎدش ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻃﻮر ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آن ﻫﻢ در ﺣﻀﻮر آرﻧﻮﻟﺪ! ﭘﺲ داﺷﺘﻪ اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ ﻣﻲﻛﺮده! و او ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ و ﻣﮕﺮ ﺧﻮدش ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ را از ﻧﺎدر ﻧﻜﺮده ﺑﻮد؟ آن ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻧﻴﺖ؟ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﺧﺮاﺑﻲ ﺣﺎل ﻧﺎدر ﻧﻪ از دﺳﺖ آن ﻟﻮر ﻛﻪ از او ﺑﻮد؟‬ ‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮدا ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺮود ﭘﻴﺶ ﻛﻤﺎل ﺗﺎ ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﺑﻜﺸﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﺮد ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ! ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ ﺗﻮﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﻓﻠﻚ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪«.‬‬‫ ﺑﻠﻪ‪ ،‬وﻟﻲ او را ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ از ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪن ﺷﻤﺎﻳﻠﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل‬‫ﻧﻤﻲﺷﻮد؟ ﻫﻤﻪ ﻣﻲروﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ روي آن ﭼﻬﺎر ﭘﺎﻳﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ زﻳﺮ‬ ‫دﺳﺘﮕﺎﻫﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي دل و روده ﺷﺎن را ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬و او ﺑﻪ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس‬ ‫آدم ﻫﻲ داﻣﻦ ﻣﻲزﻧﺪ؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ از ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺰار ﺷﻮد؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪي‬ ‫ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ روح و ﺟﺴﻤﺶ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ روي داﻳﺮه‪ .‬آن وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻣﻮ را زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارد و ﺑﻴﺎﻳﺪ دﺳﺘﻲ ﺑﻜﺸﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮﻳﻦ زﻧﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫از ﺷﺎدي ﭘﺮ درﻣﻲآورد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﺑﺨﺸﻴﺪن اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‪ ،‬دﻳﮕﺮي را ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ!‬ ‫‪95‬‬

‫ ﻋﺠﺐ ﺧﺮده ﺷﻴﺸﻪاي دارد!‬‫ ﺧﺐ ﻫﺮﻛﺲ راه و روﺷﻲ دارد‪ .‬راه و روش او اﻳﻨﻄﻮري ﺳﺖ‪ .‬ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻤﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺗﺮ‬‫از دﻳﮕﺮان‪.‬‬ ‫ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻪ ﺷﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪ؛ ﭘﻮﺷﻴﺪه در ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻓﺘﻨﻲِ زردِ ﺧﻮش رﻧﮕﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ ﻣﻲداﺷﺖ‪.‬‬ ‫ ﺧﺐ؟ راﺿﻲ ﺑﻮدي از ﺷﻤﺎﻳﻞ ات؟‬‫ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻳﻚ روز دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪.‬‬‫ﭼﻴﺰي در درون او ﻓﺮو رﻳﺨﺖ؛ ﺳﻨﮕﻲ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﺎﻻﺑﻲ‪ .‬رﻋﺸﻪاي را ﻛﻪ در ﮔﺮدﻧﺶ‬ ‫ﺑﻮد ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻻﺑﻪﻻي ﻋﺼﺐ و ﻋﻀﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺷﻮخ و ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﻟﺨﺘﺖ‬ ‫ﻧﻜﺮد؟«‬ ‫ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زرد رﻧﮕﺶ را ﻧﺸﺎن داد‪» :‬ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻳﻦ رﻧﮕﺶ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬درش ﺑﻴﺎور و آن‬ ‫رداي ﺳﻴﺎه را ﺑﭙﻮش‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ ﻛﻲ ﻃﺮف اﺳﺖ؛ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ درش آوردم و آن‬ ‫ردا را ﭘﻮﺷﻴﺪم‪«.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪» :‬ﻫﻤﻪي ﺷﮕﺮدﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺪت‬ ‫ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ .‬ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫او را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد‪» :‬ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺣﺮف ﻣﻲزدم!« ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪ اﻣﺎ ذﻫﻨﺶ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي‬ ‫ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزد؛ ورﻃﻪي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭘ‪‬ﺮ از ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﻧﻮك ﺗﻴﺰ؛ ﺑﺮآﻣﺪه از زﻣﻴﻦ و از ﻫﺮﺟﺎ!‬

‫‪5‬‬ ‫»ﺷﻨﺒﻪ دوازدﻫﻢ‪ :‬ﺻﺒﺢ‪ ،‬از آن ﻣﻨﺰل ﺣﺮﻛﺖ و »ﺷﻒ« ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﺰم ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﺗﺎ ﺑﺴﻴﺎري‬ ‫راه ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﺮ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺬﻛﻮر ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺧﻠﻖ روس ﻫﺮ اوﻗﺎت‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲروﻧﺪ و اوﻻد ﻧﺪارﻧﺪ در ﺣﻴﻦ ﻣﻌﺎودت ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ‪ ،‬اوﻻد از ﺑﺮاي آنﻫﺎ ﺑﻬﻢ‬ ‫رﺳﻴﺪه‪ ،‬از زن ﺧﻮد ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اوﻻد از ﻛﺠﺎ ﺑﻬﻢ رﺳﻴﺪه‪ ،‬زﻧﺎن آﻧﻬﺎ ﺟﻮاب‬ ‫‪96‬‬

‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻓﻼن ﺷﺐ ﺧﻮاب دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻘﺎرﺑﺖ ﻛﺮدﻳﺪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻳﻢ و اﻳﻦ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻬﻢ رﺳﻴﺪه‪ .‬ﺷﻮﻫﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻬﺞ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪه آن اﻃﻔﺎل را ﻃﻔﻞ ﺧﻮد ﻣﻲداﻧﺪ و‬ ‫ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻗﺒﺤﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻒ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﻴﺮت ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﺎن و روس از اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ اﻣﻮرات ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و ﺣﻴﺮت‬ ‫ﻧﺪارد‪«.‬‬

‫‪6‬‬ ‫ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺖ را درﺑﻴﺎور‪.‬‬‫ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻲ؟‬‫ﺧﻨﺪﺑﺪ و ﭘﺎﻟﺖ و ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را ﺑﺮداﺷﺖ‪» :‬ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ را ﻗﺒﻼْ ﺧﺪا داده اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را درآورد‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻧﻘﻼب »ادواردو ﻧﺎراﻧﺨﻮ«‬ ‫از »ﻓﺮح ﭘﻬﻠﻮي« ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ :‬در ﻣﻴﺎﻧﻪي ﻣﻴﺪان ﺗﺎرﻳﺨﻲ »ﻋﺎﻟﻲ ﻗﺎﭘﻮ«‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻪي ﻓﺮح‪ ،‬از آﺑﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻴﺪان را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻮﻧﺎﻟﻴﺰا‪ .‬ﻫﻤﺎن رﻣﺰ و راز را داﺷﺖ‪ .‬روﺷﻦ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از اﻋﻤﺎق آب ﺳﺮ ﺑﺮﻣﻲآورد ﻳﺎ دارد ﻓﺮو ﻣﻲرود در آب‪ .‬ﻓﺮداي ﭘﻴﺮوزي اﻧﻘﻼب‪ ،‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺟﺮ ﺧﻮردهي اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ را در »ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺮاي ﻧﻴﺎوران« دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺶ روﺷﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺮح داﺷﺘﻪ‬ ‫ﻏﺮق ﻣﻲﺷﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻳﻌﻨﻲاﻳﻦ ﻧﻘﺎش اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ وﻗﻮع ﺗﻮﻓﺎن را ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد؟«‬ ‫ ﺻﻮرﺗﺖ را ﻟﻄﻔﺎ" رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬‫ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺮا درﺣﺎل ﻏﺮق ﺷﺪن ﺑﻜﺸﻲ ﻳﺎ ﺑﺮآﻣﺪن از آب؟‬‫ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮ را درﺣﺎل ﺷﻨﺎ ﺑﻜﺸﻢ‪.‬‬‫ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎﻫﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﻃﻲﻫﺎي رﻧﮓ‪ ،‬ﻗﻠﻢ ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻮرواﺟﻮر و ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﺗﻤﺎم ﻳﺎ‬ ‫ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻪ از ﺳﺮ وﻛﻮل ﻫﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻠﻮغ و درﻫﻢرﻳﺨﺘﻪاي ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬وﺳﻂِ اﻳﻨﻬﻤﻪ آت وآﺷﻐﺎل!«‬ ‫‪97‬‬

‫ اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﺪ ﻗﺮﺑﺎن!‬‫از ﺷﺮم ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ‪ » :‬ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬ ‫ ﺻﻮرﺗﺖ را ﻟﻄﻔﺎْ ﺑﺮﻧﮕﺮدان‪.‬‬‫دﺳﺖ ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﻟﺤﻈﻪي ورود ﻣﺪام اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﺸﻚ‬ ‫ﻛﻬﻨﻪاي ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‪ ،‬روي زﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد و از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪي ورود ﺗﻮﺟﻪاش را ﺟﻠﺐ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد آﻧﻘﺪر ﻧﻮ ﻧﻮار ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﻴﺰي اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲداد روي آن‬ ‫درازﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪي ﺷﺎﺷﻴﺪن‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ آﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻜﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﭼﻴﺰي ﻛﻪ از ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ ﺧﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻠﻴﺪ در ﮔﻢ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪﻫﺎي روﺣﺶ‪ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﻛﻤﺎل ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ از او ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ‬ ‫ﺑﻜﺸﺪ وﻫﺮﺑﺎر ﻣﻨﺪو ﭘﺸﺖ ﮔﻮش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﻛﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺎﻫﺶ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دوﺑﺎره ي او را ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬رﺳﻴﺪه و ﻧﺮﺳﻴﺪه ﻛﻤﺎل ﭘﺴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺮوﻧﺪ‬ ‫ﻛﺎﻓﻪي روﺑﺮو و‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺷﺮوع ﻛﺎر‪ ،‬ﻗﻬﻮهاي ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻛﻪ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺑﻮد ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ‬ ‫ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻲﻣﻴﻠﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻲﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪاي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ‬ ‫راﺳﻜﻮﻟﻴﻨﻜﻒ ﻣﻲرود ﺑﻪ دﻳﺪار رﺋﻴﺲ ﭘﻠﻴﺲ‪ .‬ﻫﺮ دو از در و دﻳﻮار ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ ،‬راﺳﻜﻮﻟﻴﻨﻜﻒ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ آﻳﺎ او ﺑﻪ راز ﺟﻨﺎﻳﺘﺶ ﭘﻲ ﺑﺮده‪ ،‬و رﺋﻴﺲ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ آﻳﺎ‬ ‫راﺳﻜﻮﻟﻴﻨﻜﻒ ﻣﺘﻮﺟﻪي ﺳﻮءﻇﻨﺶ ﺑﻪ او ﺷﺪه ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻓﻨﺠﺎنﻫﺎي ﻗﻬﻮه روي ﻣﻴﺰ‬ ‫ﻗﺮارﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ راﺿﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟«‬ ‫ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه‪.‬‬‫ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺮا ﻛﺸﺎﻧﺪي اﻳﻨﻬﻤﻪ راه؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬‫ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻗﺮار داري؟‬‫ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮاردارم!«‬ ‫ ﺑﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ؟‬‫ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮدي؟‬‫‪ -‬ﺑﺪﺟﻮر ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬

‫‪98‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ ﻫﺮ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑﻼﻫﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮيﻫﺎي ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ‬ ‫زﻳﺮ ﺗﺎﺑﺶ آﻓﺘﺎب وارﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬آن ﻃﻮر ﻛﻪ او از ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﺷﻚ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ او ﻋﺎﺷﻖ آرﻧﻮﻟﺪ اﺳﺖ‪.‬‬‫ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻳﻜﺴﺮه از ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪.‬‬‫ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻳﻜﺴﺮه از آرﻧﻮﻟﺪ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬‫ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻫﻮش اﺳﺖ!‬‫در ﺳﻜﻮت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﻫﻢ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﻴﺪ‬ ‫ﺣﺮف ﻧﺎﺟﻮري زده اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺎه‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﮕﺬار ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪاْ‪ .‬و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ از ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺎزهاش را ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ دوﺗﺎﻳﻲ ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻫﻤﻪ زن‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﻫﻢ ﺑﺮﻫﻨﻪ‪.‬‬ ‫ ﻟﻄﻔﺎْ ﺳﺮت را ﺑﺮﻧﮕﺮدان‪.‬‬‫ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه؟‬‫ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪي دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬‫ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻜﺸﻢ؟‬‫ اﮔﺮ وﺿﻌﻴﺘﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺪﻫﻲ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬‫ﺑﻌﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را ﺑﻪ دﺳﺖ دﻳﮕﺮش داد‪ ،‬از ﮔﻮﺷﻪاي زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬و روي‬ ‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪاي ﻛﻨﺎر دﺳﺖ ﻣﻨﺪو ﻧﻬﺎد‪.‬‬ ‫ﺳﺘﻮن روﺷﻦ ﻧﻮر ارﻳﺒﻲ ﻛﻪ از ﺷﻴﺸﻪي ﺳﻘﻒ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﻟﻜﻪاي زرد رﻧﮓ را دواﻧﺪه ﺑﻮد‬ ‫روي ﺣﺎﺷﻴﻪي ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ و رو ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪» .‬ﻻﺑﺪ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ‬

‫اﺳﺖ؟ ﺣﺘﻤﺎْ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬ﭘﺸﺘﺖ ﻧﻤﻲﺳﻮزد؟ از ﺗﺎﺑﺶ آﻓﺘﺎب؟«‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را در زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻤﺎل ﻳﻜﻲ دو ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﭘﻠﻚﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﻛﺮد ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﻮم‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺮﻣﻲ ﻗﻠﻢﻣﻮ را روي ﺑﻮم ﺧﻮاب داد‪» :‬اﺑﺪي ات ﻛﺮدم! ﺣﺎﻻ اﮔﺮ دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻴﺎﻳﻲ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻲ‪«.‬‬ ‫‪99‬‬

‫راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎر ﻧﺒﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف‬ ‫ﺑﻮم ﻣﻲرﻓﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬واﻗﻌﺎْ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ؟«‬ ‫‪ -‬ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻚ روز دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻲ! ﻫﻨﻮز ﻛﻤﻲ ﻛﺎر دارد‪.‬‬

‫‪7‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺪ اﺗﺎق ﺷﻤﺎرهي ﭘﻨﺠﺎه وﻫﻘﺖ را از ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺷﻤﺎره داري ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ و داد ﺑﻪ ﻣﺮد آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﭘﻴﺮي ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﻲ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮ‪ ،‬دﺳﺖ در ﺑﺎزوي ﻣﺮد آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ‪ ،‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻧﺎدر ﻟﻢ داده ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ؛‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻛﭙﻞﻫﺎي ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰﻧﺪهي دﺧﺘﺮ ﻛﻪ در ﻟﺒﺎس ﺳﺎﺗﻦ ارﻏﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺤﻨﺎﻳﻲ اﻏﻮاﮔﺮ‪ ،‬ازاﻳﻦ‬ ‫ﺳﻮ ﺑﻪ آن ﺳﻮ ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان؛ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻧﺎدر‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻜﺎر‬ ‫ﻛﻨﻲ؟«‬ ‫ﻧﺎدر ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﺮدهي ﻣﺨﻤﻞ ﻣﺸﻜﻲ ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﺗﻜﻪاي ﻧﺦِ ﺳﭙﻴﺪ از زﻳﺮ ﻟﺒﻪي ﭼﻴﻦ دار‬ ‫ﭘﺮده ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺖ ﺑﺮود و ﺳﺮ ﻧﺦ را ﻛﻪ ﮔﺮه ﻓﻜﻠﻲ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﮕﻴﺮد و‬ ‫ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم!«‬ ‫ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ؟‪...‬‬‫ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ؟ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﻨﺪهاش ﺑﺰرﮔﺸﺎن ﻛﻨﺪ!‬‫ﻣﻨﺪو ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻦ ﺑﺴﺖ زﻧﺪﮔﻲ او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻛﻤﻲ ﺳﺒﻚ ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر دوﺑﺎره ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺦ ﭘﺮده‪» :‬ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﺲ زﻧﻤﺎن ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﻋﺪل ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺷﺐ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻣﻲﺷﻮد!«‬ ‫ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﻃﻮري ﺷﺪه ﻣﺠﺒﻮرش ﻛﻨﻲ ﺑﭽﻪ را ﺑﻴﻨﺪازد‪.‬‬‫ اﮔﺮ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﻮﻟﻪي ﻗﺪ و ﻧﻴﻢ ﻗﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬‫‪100‬‬

‫ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮﻗﺮارﺷﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺦ ﺳﭙﻴﺪ ﭘﺮده‪» :‬رﻳﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺎﻧﺲ‪ .‬از‬ ‫آن ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ آﻣﺪﻳﻢ اﻳﻨﺤﺎ زن ﻓﺮﻧﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺷﺎﻧﺲ‬ ‫ﮔُﻪ ﻣﺎ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﺗﺮ از ﭘﺎپ از ﻛﺎر درآﻣﺪ!‬ ‫ ﺗﻬﺪﻳﺶ ﻛﻦ ﺑﻪ ﻃﻼق! ﺑﺮاي ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚﻫﺎ اﻳﻦ ﺑﺪﺗﺮ از آن ﻳﻜﻲﺳﺖ‪.‬‬‫ ﻃﻼق ﺑﮕﻴﺮم ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﻣﻲدﻫﻨﺪ دﺳﺖ زﻧﻪ‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪي ﺑﺪﺑﺨﺘﻲﻫﺎي ازدواج را‬‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻏﻴﺮ از ﻣﺰاﻳﺎﻳﺶ؛ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻮﻟﺶ را از ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮد اﻣﺎ ﻋﺸﻘﺶ را ﺑﺮود ﺑﺎ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻜﻨﺪ!‬ ‫ ﻋﺮﺿﻪاش را ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻬﻤﻪ ﮔُﻪ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺮدهاي ﻫﺮ زن دﻳﮕﺮي ﺟﺎي او ﺑﻮد ﺗﺎ‬‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻪات ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬او ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي از ﺟﻨﺲ درد و ﺧﺸﻢ و اﻋﺘﺮاض زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻠﻮ و رگﻫﺎي‬ ‫ﮔﺮدﻧﺶ آﻣﺎس ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ ...‬ﺑﻠﻪ‪ ...‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ‬ ‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ ...‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ «.‬ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺖ ﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻮض‬ ‫اﻳﻦ ﺣﻤﺎم ﻗﺪِ آن درﺧﺖ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﻤﺶ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺷﺐ ﻫﺘﻞ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ در ﻋﻤﻞ ﻛﺎرﻣﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺎاﻧﺪازي‪«.‬‬ ‫ ﻛﺎﭘﻮت ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ؟‬‫ﺗﻠﺦ ﺧﻨﺪي زد و ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر از ﻛﻴﻔﺶ ﻛﺎﭘﻮﺗﻲ را ﺑﻴﺮون آورد و اﻧﺪاﺧﺖ روي ﭘﻴﺸﺨﻮان‪» :‬ﺑﮕﺬار ﺣﺎﻟﺸﺎن را‬ ‫ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ‪«.‬‬ ‫ ﻫﻤﻴﻦ روزﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ اﻳﻨﺠﺎ و ژﺗﻮن ﺑﻔﺮوﺷﻢ! از ﺷﺎﻧﺲ ﮔﻪ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻛﻢ‬‫ﻛﻢ دارد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ »ﻫﺘﻞ دوﭘﺎس«!‬ ‫ ﭼﺸﻤﺖ ﻛﻮر! ﺧﺪا ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﺻﺪا را ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺎي ﺗﻮ ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺗﻮي ﻗﺼﺮ‬‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬ ‫‪101‬‬

‫ﻣﻨﺪو ﻛﺎﭘﻮت را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬و ﭘﻠﻪﻫﺎي ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﻓﺮش ﻗﺮﻣﺰ‬ ‫را ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﻧﺎدر از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدي درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ و وﻳﺮان‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ در ﭘﺎﮔﺮد ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي ﺑﺎﻻ ﺑﺮود‪ ،‬درﺧﺸﺶ ﺧﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺎي ﭼﺸﻤﺶ‬ ‫ﺑﻮد از دﻳﺪ ﻧﺎدر ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪8‬‬ ‫»در ﺑﻴﻦ راه‪» ،‬ﭘﺎرﺳﻴﺪن« ﻧﺎم روس ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺰرﮔﺎن و ﻛﺪﺧﺪاﻳﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ ﺑﺮ در ﭼﺎدر ﺗﻮﻗﻒ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻲ از ﺑﺰرﮔﺎن آنﻫﺎ ﻧﻬﺎر ﺻﺮف ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﻓﻴﻞﻫﺎي ﻫﺪاﻳﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد و اﻫﺎﻟﻲ آﻧﺠﺎ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﻛﺜﻴﺮي از زﻧﺎن روس و‬ ‫ارﻣﻨﻲ و ﮔﺮﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از آنﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﻴﺲﻫﺎ را ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﻟﺒﺎس ﻓﺮﻧﮕﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ و ﭘﺴﺘﺎن آنﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﻴﻼن ﺟﻤﻊ ﺷﺪه از زﻳﺮ ﺷﻜﻢ‬ ‫ﻓﻴﻞ آﻣﺪ و ﺷﺪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺣﻤﻞ ﺑﺮدارﻧﺪ و آﺑﺴﺘﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻏﺮﻳﺐﺗﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮدان‬ ‫آنﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ و دﺳﺖ ﺑﺮ اﻋﻀﺎي ﻓﻴﻞ ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻪ ﺳﺮوﺻﻮرت ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎل از ﻣﺎ اوﻻد ﺑﻬﻢ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎل دارد ﻛﻪ آن ﺷﺐ‬ ‫در آن ﻣﻜﺎن ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰار ﻣﺮد ﺑﺎ زن‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻬﻢ رﺳﻴﺪن اوﻻد‪ ،‬ﻣﻘﺎرﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬

‫‪9‬‬ ‫ﺣﺴﺎدت وﻳﺮاﻧﮕﺮﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺮوي درون آدﻣﻲاﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ در ﻣﻮﺿﻊ اﻗﺘﺪار ﺑﺎﺷﻲ آن را ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺪفِ ﺣﺴﺎدتِ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬و اﮔﺮ در ﻣﻮﺿﻊ ﺿﻌﻒ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺧﻮد را‬ ‫از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﻗﺘﻞ راﻫﻲﺳﺖ ﭼﻨﺪان ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮاﻫﻲ‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪102‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺖ روي ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺪان درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ و وﻳﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻛﻤﺎل‬ ‫ادواردو ﻧﺎراﻧﺨﻮ ﺷﻤﺎﻳﻞ او را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ در ﺣﺎل ﻓﺮو رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻐﺮوﻗﻲ ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲ ﻫﻴﭻ رﻣﺰ و راز؛ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ وق زده‪ ،‬ﺗﻨﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﺻﺪف‪ ،‬و ﭘﺎﻳﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎ‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﺮِ ﻛﺸﺘﻲﻳﻲ ﻓﺮوﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق‪.‬‬ ‫ ﻟﻄﻔﺎ ﺳﺮت را ﺑﺮﻧﮕﺮدان‪.‬‬‫ﺳﻴﮕﺎرش را ﺗﻜﺎﻧﺪ ﺗﻮي زﻳﺮﺳﻴﮕﺎريﻳﻲ ﻛﻪ روي ﭼﻬﺎر ﭘﺎﻳﻪاي ﻛﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد!‬ ‫ اﻣﺮوز ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲرﺳﻲ‪.‬‬‫ ﻛﻤﻲﺧﺴﺘﻪ ام‪.‬‬‫ﺧﺴﺘﻪ؟ ﺗﺒﻌﻴﺪ از ﺧﻮد! روز ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﻛﺎرﮔﺎه ﻛﻤﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد»در ﻓﺎﺻﻠﻪي‬ ‫ﻧﻬﺎر ﻣﻲروم ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪي ﻛﺎر ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪ .«.‬ﻣﻘﺪاري ﻏﺬا از ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮم‬ ‫ﻛﺮد اﻣﺎ دﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬راه رﻓﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﺳﺮ اﺗﺎق ﺑﻪ آن ﺳﺮ‪ .‬ﺗﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻧﻮ‬ ‫ﻧﻮار‪ ،‬ﭘﻬﻦ ﺷﺪ‪ .‬روﻳﺶ ﻣﻼﻓﻪي ﺗﻤﻴﺰي اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دراز ﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﺸﻚ‪» .‬اﻳﻦ ﺑﺪن‬ ‫اﻧﮕﺎر از ﺗﻮي ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﺑﻮﺗﻴﭽﻠﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎ را ﻛﻤﻲ‪ «...‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ دو آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺘﺮو ﻛﻨﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺮﻛﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ذﻫﻦ ﺗﻨﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎر ﺑﻜﻨﺪ ﻣﺘﺮو ﺣﺘﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪي‬ ‫»ﻣﻮن ﻛﻠﻢ« ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻣﺮدد ﺷﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺮي ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬ ‫»ﻛﻮردوﻧﻪ« وارد ﺑﺎﺟﻪي ﺗﻠﻔﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻧﻤﻲداﺷﺖ‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫دو ﺳﺮ ﻛﺎرش ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻤﺎل ﭼﻪ؟ او ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻤﺎم روز در ﻛﺎرﮔﺎه ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ!« ﻛﻤﺎل ﺧﺰﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫آﻏﻮش ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺑﺎﺟﻪ ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ‪ .‬وارد ﻛﻮﭼﻪي »ﻛﻮرودﻧﻪ« ﺷﺪ‪ .‬از در‬ ‫ورودي ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺎ ﻃﺒﻘﻪي ﭘﻨﺠﻢ را ﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺎپ ﺗﺎپِ ﻫﺮاﺳﻨﺎكِ ﻗﻠﺒﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫راﻫﺮو دﺳﺖ راﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻮك ﭘﺎ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮشﻫﺎش‬ ‫آﻧﻘﺪر ﻛﺶ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﻜﻮت ﺳﻮت زد در ﭘﺮدهي ﺳﻤﺎخ‪ .‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﻧﺎﻟﻪﻫﺎي ﺷﻬﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺻﺪاي ﻛﺸﻴﺪن ﺳﻴﮕﺎر ﻫﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ؛ ﻧﻪ ﺣﺘﺎ ﺻﺪاي ﺣﻀﻮر اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺒﺮﻛﺮد‪ .‬ﺳﻜﻮتِ‬ ‫ﻏﻴﺎبِ اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آﻫﺴﺘﮕﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺎﻳﺶ را روي‬ ‫‪103‬‬

‫ﭘﻠﻪي اول ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮود‪ ،‬ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎﻳﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﻛﺎرﮔﺎه ﻛﻪ رﺳﻴﺪ آرام و ﻣﻄﻤﺌﻦ در زد‪» .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ از اﻳﻨﺠﺎ رد ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺮي ﺑﺰﻧﻢ‪«.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﮔﻮش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻣﺮدهاي در اﺗﺎق ﺑﻮد ﺣﻀﻮرش ﺣﺲ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ از ﺣﻀﻮر‬ ‫ﻛﻤﺎل و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺧﻴﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬رﻓﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روز‬ ‫ﭘﻴﺶ راﺳﻜﻮﻟﻨﻴﻜﻮف ﺑﺎ رﺋﻴﺲ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻫﻢ از ﻛﻤﺎل ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﺐ‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺗﻤﺎم ﺷﺪ؟« ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻼﺧﺮه ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم اﺣﺸﺎي ﻣﻨﺪو ﺳﻘﻮط ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ در اﻋﻤﺎقِ ﺗﺎرﻳﻚِ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺣﻔﺮهي دورﻧﺶ را ﺑﺎ آراﻣﺸﻲ‬ ‫دروﻏﻴﻦ اﻧﺒﺎﺷﺖ و ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟«‬ ‫ ﻛﺎرش ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪.‬‬‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻮر ﻣﻲﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﺮﻳﺪﮔﻲ رﻧﮓ او را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻛﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻬﺮه را‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬او را در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ»ﻛﻲ؟ ﻛﺠﺎ؟«‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻧﻘﺶ رﺋﻴﺲ ﭘﻠﻴﺲ را ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮدن او را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎرت زﻳﺎد‬ ‫ﺑﻮده؟« ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺒﺢ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻛﺎر رﻳﺨﺘﻨﺪ روي‬ ‫ﺳﺮم‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل و ﻗﺮارم را ﺑﻴﻨﺪازم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ‪ «.‬و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ در اﻋﻤﺎق ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ درون‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﭘﻠﻚﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﻮم‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪»:‬ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪي ﻫﺎن؟ ﺧﺐ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﻃﻨﻴﻦ ﻛﻼﻣﺶ در ﮔﻮشﻫﺎي ﻣﻨﺪو آﻧﻘﺪر ﮔﻨﮓ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﺻﺪا از ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮي‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪي ﭘﻴﺶ‪ ،‬اﺑﺘﺪا رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺎه‪ ،‬از ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﺮاي او ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ او‬ ‫از آن ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬درآن رداي ﺳﻴﺎه‪ ،‬و ﺑﺎ آن اﻧﺤﻨﺎي ﺑﻲﻃﺎﻗﺖِ ﺳﻴﻨﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺟﻬﺎن رؤﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ واﻗﻊ ﭘﺎ ﻧﻬﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻪ؟« ﻣﻨﺪو ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﭼﻴﺰي ﻫﺮاسآور ﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ!« و اﻳﺴﺘﺎد‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻪ از ﺳﺮ ﺣﻴﺮت‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻂ اﻧﺤﻨﺎي‬ ‫ﺳﻴﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎ آن ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪي ﻛﻪ آن روز ﺗﻦ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد ﺧﻴﺎل ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ راه ﺑﺒﺮد ﺑﻪ‬ ‫‪104‬‬

‫اﻳﻦ اﻧﺤﻨﺎ‪ .‬ﺧﻮدش را زد ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﻲ‪» :‬ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را ﻫﻢ ﻟﺨﺘﺶ ﻛﺮدي!« ﻛﻤﺎل‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ و ﺑﻪ ﻣﺨﻠﻮط ﻛﺮدن رﻧﮓﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ‬ ‫رﻧﮓ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻮض ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ را ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﺶاﺷﺎره ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫رداي ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد از ﻣﻴﺨﻲ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺳﻤﺖ راﺳﺖ؛ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬و ﻣﻨﺪو ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ آن روز ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زرد ﺧﻮش رﻧﮕﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﻳﺶ زﻧﺠﻴﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻟﻨﮕﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻐﺮوﻗﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻧﻴﺎ دﻧﻴﺎﺳﺖ در ﻫﻤﺎن اﻋﻤﺎق ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل دﺳﺖﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻛﻬﻨﻪاي ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﺪو ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮدش‪» :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ!«‬ ‫ﺑﻲ ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻦ ﭘﻮﺷﻲ از ﺣﻤﺎﻗﺖ و دﺷﻨﺎم‪.‬‬ ‫»ﺣﺎﻻ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا ازﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻪ ام را ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﻨﻢ‪ «.‬رﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻮم‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻃﻮري ﻓﺮورﻳﺨﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ را ﭘﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬آن‬ ‫ﻣﻮﺟﻮد ﭘﺮﻧﺸﺎﻃﻲ ﻛﻪ دﻓﻌﻪي ﭘﻴﺶ ﭼﻮن ﺟﻮاﻧﻪاي ﺗﺎﺑﻨﺎك ﺳﺮ از ﺧﺎك ﺑﻴﺮون ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺟﺎ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻐﺮوق ﺑﻴﭽﺎرهاي ﻛﻪ در ﺧﺎك ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻨﺪي ﻛﺎر دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ دﻓﻌﻪ ﭘﻴﺶ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪي آن وﻳﺮاﻧﻲِ درون ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮ‬ ‫او ﻣﻲﺗﺎﺧﺖ ﺑﺎزﺗﺎﺑﻴﺪه ﺑﻮد در ﺧﻄﻮط ﺷﻤﺎﻳﻞ‪ .‬آﻧﭽﻪ رﻧﺠﺶ ﻣﻲداد ﻓﻼﻛﺘﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﺸﺖ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد در ﺗﺎر و ﭘﻮد رﻧﮓﻫﺎ و ﺧﻄﻮط‪ .‬ﻃﺮز ﻛﺎر او را ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪي درون را‬ ‫ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﻛﺮد در ﻛﺎر‪ .‬اﻳﻦ ﺷﮕﺮدش ﺑﻮد‪ .‬رﻧﺞاش از ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮد ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮدش را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬و اﻳﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻦ ﭘﻮﺷﻲ از ﮔُﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺟﺪا ﻛﻨﺪ از ﺧﻮد‪.‬‬

‫‪10‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻏﻴﺮ واﻗﻌﻲﺗﺮ و ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪهﺗﺮ از اﺣﺴﺎﺳﺎت آدﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫راه رﺳﻴﺪ و دﻟﺰده ﺷﺪ از ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻳﺮوز ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدي‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ‬ ‫‪105‬‬

‫ﺧﺪاﺧﺪا ﻣﻲﻛﺮدي راﻫﺶ را ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﺮود‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺗﺮي ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ از‬ ‫دورياش ﭼﻨﺎن ﻣﺎﻫﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﺮﺷﻦ داغ ﺷﻮي ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻳﺮوز ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻼل‬ ‫ﺣﻀﻮرش ﺗﻮ را ﻣﻲﻛﺸﺖ‪.‬‬ ‫اﺗﺎق ﻣﻨﺪو ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ راه ﭘﻠﻪ ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﻠﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪي‪ ،‬ﺳﻤﺖ ﭼﭗ راﻫﺮوي ﻛﻮﭼﻜﻲ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎ دو در‪ .‬ﻳﻜﻲ اﺗﺎق او ﺑﻮد‪ ،‬و دﻳﮕﺮي‪ ،‬درﺳﺖ روﺑﺮو‪،‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪاش‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ دﻧﺞ؛ ﻧﻪ‬ ‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي دﺳﺖِ ﭼﭗ‪ ،‬ﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي دﺳﺖِ راﺳﺖ‪ .‬راﻫﺮو ﺳﻤﺖِ راﺳﺖ دراز ﺑﻮد و ﻛﺞ‪ ،‬ﺑﻲ‬ ‫ﻫﻴﭻ دري‪ .‬ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﭘﻠﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎرﻳﻚ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم و ﺑﻪ ﭼﻨﺪ در دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻛﻪ اﺗﺎق ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﭼﺸﻤﺮس او ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ او ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ از ﭼﺮﺧﺶ ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و ﻫﺮ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ در راه ﭘﻠﻪ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺻﺪاي ﭘﺎي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻫﻤﺮاه ﻟﻚ ﻟﻚِ‬ ‫ﻋﺼﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر او ﺑﺮاي آﻣﺪن ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﺷﺘﻴﺎقِ ﻃﺒﻴﻌﻲِ آدﻣﻲ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮي‬ ‫ﻫﻢ داﺷﺖ‪ :‬ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﮔﺬﺷﺘﻪاش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬از رذاﻟﺖ آدمﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ازش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﺗﻚ وﺗﻨﻬﺎ‬ ‫رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺮدك ﻣﺮا ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ روي ﺗﺨﺖِ ﻣﺨﺼﻮص‪ ،‬و دﺳﺘﻮر داد ﺗﻨﻜﻪام را در ﺑﻴﺎورم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ آن‬ ‫ﭼﺮاغ روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ آﻣﺪ و ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ وﺳﻂ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ ﻛﺜﺎﻓﺖ رذل! ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ آﻟﺘﻲ داري ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﻣﺮدي را ﺑﻪ زاﻧﻮ در آورد!« در ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه‬ ‫ﺗﻠﺦِ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﻴﺪن ﻛﻼﻣﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺪردي‪ ،‬دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻨﺪو‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻨﺪوي » ﻛﺜﺎﻓﺖ رذل « ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ آن‬ ‫را دﻳﺪ!« و ﻳﺎدش آﻣﺪ ﺑﻪ ﻓﺼﻞِ آﺧﺮِ »دﻓﺘﺮ ﺟﻠﺪ ﻣﻘﻮاﻳﻲ ﺑﺎ ﻟﻔﺎﻓﻪي ﺗﻴﻤﺎج رﻧﮓ ﻋﻨﺎﺑﻲ« ‪:‬‬ ‫» ﻓﺼﻞ در اﻧﻮاعِ ﻓﺮج‬ ‫آﻫﻮﻳﻲ‪ :‬و آن ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ درازا ﺗﻔﻮق دارد ﺑﺮ ﭘﻬﻨﺎ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎ ﻗﻴﻄﺎﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﺰي‪ :‬و آن ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ دراز ﭼﻨﺪان ﺗﻔﻮق ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن‬ ‫ﻏﻨﭽﻪي ﻧﻮﺷﻜﻔﺘﻪ؛ و ﻟﺐﻫﺎ ﻓﺮوﺑﺴﺘﻪ و ﻧﺎﺑﺴﺘﻪ‪«...‬‬ ‫آﺧﺮ ﺷﺐ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻟﺤﻈﻪاي ﻓﺮا رﺳﻴﺪ ﻛﻪ »ﻣﺜﻠﺚ ﺑﺮﻣﻮدا« را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺘﻮﺣﺎت‬ ‫ﭘﻴﺸﻴﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ آن زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﮔﻞ ﺟﻬﺎن و در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫‪106‬‬

‫آن دﻛﺘﺮ ﻛﺜﺎﻓﺖ رذل! ﻫﺮ ﻣﺮدي را ﺑﻪ زاﻧﻮ درﻣﻲآورد!« و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﻨﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﮔﺮه در ﮔﺮه اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬درﺑﻪ در‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﻏﻴﺒﮕﻮﻳﻲ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ آن ﻧﮕﺎه ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻫﻤﺪردي؟«‬ ‫ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ‬ ‫زد‪ .‬دو روز ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻮﻟﻮز‪» .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي اﺳﺒﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ اﺳﺐ ﻫﻢ داري؟‬‫ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدرم ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻴﺎط و ﻣﺰرﻋﻪي ﻧﺴﺒﺘﺎْ ﺑﺰرﮔﻲ دارﻧﺪ‪.‬‬‫در اﻳﻦ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻮز‬ ‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺐ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎدر ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎدر اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎﺟﺮاي ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺐ ﻋﺸﻖ ﻣﻨﺪو ﻓﺮو ﻛﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻗﻮﻟﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻼﺧﺮه راﻫﻲ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ زﻳﺮ آن ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎﺟﺮاي ﺷﻤﺎﻳﻞ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻼﻟﻲ را ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ دﭼﺎرش ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺎك از ﺧﺎﻃﺮش زدود‪ .‬ﻫﻤﻪاش آن ﺑﺪن ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪي ﺷﺐ ﻧﺨﺴﺖ را ﻣﻲدﻳﺪ؛ ﺑﺪﻧﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از‬ ‫درون ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد؛ آن ﺳﻴﻨﻪﻫﺎ ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺤﻨﺎﻳﻲ ﻧﻮك ﺗﻴﺰ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ و ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫را ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻣﻲﻛﺮد؛ آن رانﻫﺎي ﻛﺸﻴﺪهي ﺧﻮﺷﺘﺮاش‪ ،‬آن ﺳﺮﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﭙﻞ اﺳﺐ ﺑﻮد‬ ‫و آن زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﮔﻞ ﺟﻬﺎن‪ ...‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﻲ دو ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺮاﺣﺖ روح را اﻟﺘﻴﺎم‬ ‫ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻣﻬﻴ‪‬ﺎ ﻣﻲﺷﻮي ﺑﺮاي ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﺣﺴﺮت و درد‪ .‬اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه را دوﻳﺪهاي ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮﺳﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ .‬ﻛﺮﺧﺖ از ﻓﺮاﻏﺘﻲ ﺑﺲ ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﺮگ‪ ،‬اﺑﺪﻳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺮگ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدت‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪:‬‬ ‫»ﺟﻘﺪر ﺧﻮب ﻋﺸﻖﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻲ‪«.‬‬ ‫ ﻣﺎدرم ﻳﻚ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲ اﺻﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬زن ﺑﺎﻳﺪ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و‬‫در رﺧﺘﺨﻮاب ﻓﺎﺣﺸﻪﻳﻲ ﺧﻮب‪.‬‬ ‫ ﺗﻮﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺼﺤﻴﺖ ﻣﺎدرت ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻲ!‬‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دﺳﺘﺶ را ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮد ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او‪» :‬ﭼﻪ آراﻣﺶ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪ آدم ﻣﻲدﻫﻲ‪«.‬‬

‫‪107‬‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪»:‬از دردﻫﺎي ﻛﻮﺟﻚ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻬﻤﺎﮔﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻻل ﻣﻲﺷﻮد آدم‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺗﻮﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ اﻣﺎ ﭼﻴﺰ ﺗﻠﺨﻲ در ﺗﻪِ وﺟﻮدت ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ زﻧﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬‫ ﻧﻪ‪.‬‬‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺗﻤﺎم اﻧﺪوﻫﺶ را در ﺑﺮقِ ﺧﻴﺲِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ذﺧﻴﺮه ﻛﺮد‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ؟«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺳﻴﮕﺎرش را در زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎري اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي او ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺮو ﻛﺮد؛ ﭼﻨﺎن ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ راﻫﻲ ﻣﻲﺟﺴﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ در اﻋﻤﺎق وﺟﻮد‬ ‫او‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ او را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺸﺮد‪ .‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻨﺪو ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻣﺎﻳﻊ ﮔﺮم و ﺳﻮزاﻧﻲ ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺧﻂ اﻧﺤﻨﺎي ﺳﻴﻨﻪي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ راه ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪ .‬او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺸﺮد؛ آﻧﻘﺪر ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ راه ﺑﺎز‬ ‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺶ ﺑﻮد‪» .‬ﭼﺮا ﻣﻌﻠﻘﻢ ﻛﺮدي؟‪ ...‬ﭼﺮا ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ؟‪ ...‬ﭼﺮا؟‪ ...‬آن رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن‪ ...‬آن ﻛﺒﻮدي ﻟﺐﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻪ‪ ...‬ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﺪه‪ ...‬ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﺪه‪...‬‬ ‫«‬ ‫آرام ﻛﻪ ﺷﺪ ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪ »:‬آن ﺳﻪ ﺳﺎل ﻛﺠﺎ ﻏﻴﺒﺖ زده ﺑﻮد؟«‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ دو آرﻧﺞ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ‪ ،‬و ﻛﻒ دﺳﺖ ﻣﺘﻜﺎي ﺳﺮ‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ دور‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺲ‬ ‫دورﺗﺮ از دﻳﻮار اﺗﺎق‪ .‬دور‪ .‬دور‪ .‬آﻧﻘﺪر دور ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻬﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد از زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ .‬ﻟﺐﻫﺎش‬ ‫ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‪ .‬ﺻﺪاﻳﻲ از زﻳﺮ ﺗﻮدهاي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش آﻣﺪ‪» :‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮگ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ؛ از‬ ‫ﺷﺶ ﺳﻮ!«‬

‫‪11‬‬ ‫ﻣﺮگ اﻣﺎ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﺎﺷﻲ؛ و ﻣﻨﺪو‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ‪ ،‬ﺳﻮت ﻣﻲزد و‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎ ﻳﻠﻪ در ﺟﻴﺐ‪ ،‬راه ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ ﻣﻴﺎن ﺑﻮي ﺑﺎروت‪ ،‬ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺻﺪاي ﻛﺮ ﻛﻨﻨﺪهي ﮔﻠﻮﻟﻪي ﺗﻴﺮﺑﺎر و ﺧﻤﭙﺎره ﻛﻪ ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎش‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻦ ﻃﺮف و‬ ‫‪108‬‬

‫آن ﻃﺮف‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﭘﻮﺷﻲ از دود و ﻏﺒﺎر را ﻫﻮا ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬و ﺑﻮي ﺧﺎك ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ را‪،‬‬ ‫آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻮي ﺗﻨﺪ و ﻧﺎﻓﺬ ﺑﺎروت و ﺑﻮي ﻋﻔﻦ ﻻﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﻣﻪ ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻪ‬ ‫ﺣﻠﻖ را؛ ﺷﺶﻫﺎ را‪.‬‬ ‫ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ‪ .‬از ﻣﻠﻜﻮتِ ﻣﻼل ﻫﻢ درﮔﺬرد و ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺗﻪِ ﺗﻪِ ﻇﻠﻤﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻮشﻫﺎش ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ در ﻏﺮوبِ ﺧﻠﻮت‬ ‫ﻛﻮﭼﻪاي ﻗﺪم ﻣﻲزد؛ ﺑﻲﻫﺮاسِ ﻣﺮگ ﻛﻪ ﺑﺬر ﻣﻲﺷﺪ و وﺟﺐ ﺑﻪ وﺟﺐ ﺧﺎكِ ﭘﻴﺶ ﭘﺎش را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻴﺶ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮشﻫﺎش ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﺻﺪاي ﮔﻨﮓِ ﻫﻠﻬﻠﻪاي دور ﻛﻪ از ﭘﺸﺖِ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ‪» :‬اﷲ اﻛﺒﺮ«‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻧﻤﻲدﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي وﻫﻢآورِ ﻟﺸﻜﺮي ﻛﻪ ﻏﻴﻪ‬ ‫ﻛﺸﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ و ﮔﺎه ﺗﻜﻪﻫﺎﻳﻲ از آن ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻳﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻘﻪ ﺷﻘﻪ ﻣﻲﺷﺪ و‪ ،‬در‬ ‫ﭘﺮدهاي از ﺧﻮن‪ ،‬ﺷﺘﻚ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﻫﻮا‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻮي ﺑﺎروت‪ ،‬ﺑﻪ اﻓﻖ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺴﻮ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﻓﻠﻜﺰدهي‬ ‫ﻟﺸﻜﺮي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺳﻼح ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎده‪ ،‬ﻋﻜﺴﻲ ﺑﻪ اﺳﻐﺜﺎﺛﻪ در دﺳﺘﻲ‪ ،‬ﭘﺎرﭼﻪي ﺳﭙﻴﺪي ﺑﻪ دﻳﮕﺮ‬ ‫دﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ ﺧﺎك‪» :‬دﺧﻴﻞ‪ .‬دﺧﻴﻞ ﻳﺎ اﺧﻲ‪«.‬‬ ‫ ﭼﺮا ﺟﺒﻬﻪ؟‬‫ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از ﺷﺮّم ﺧﻼص ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻛﻤﻲ ﻓﻮت ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬‫ﻧﺨﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺣﻴﺮت و ﺗﻠﺨﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺳﺎﻃﻊ ﻛﺮد در آن دو اﻟﻤﺎس ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ‪ » :‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدي؟«‬ ‫ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﺎرم را از ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ!‬‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻨﺪو ﮔﻴﺠﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل اﺳﺖ ﺑﺎ آرﻧﻮﻟﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻲ رﻳﺘﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪي رﻳﺘﻢﻫﺎ ﻣﻤﻨﻮع ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﺰ دوﭼﻬﺎرم؛ ﻣﺎرش‪ .‬اﺳﻤﺶ را ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫»ﺳﺮودهﻫﺎي اﻧﻘﻼﺑﻲ«‪ .‬ﻛﺎﻏﺬي ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮام ﻛﻪ آﻫﻨﮕﺶ را ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ دﻫﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و‬ ‫ﺷﻌﺮش را ﺷﺎﻋﺮي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻧﻘﻼب ﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻛﺎﻓﻪاي ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎي ﺑﻨﺪ ﺗﻨﺒﺎﻧﻲ‬ ‫ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻧﻈﺮم را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ »ﺧﺐ؟« ﺟﻮان رﻳﺸﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻖ ﺗﻖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادر‪ ،‬اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺻﻮت داودي ﺷﻤﺎ‬ ‫اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬ﻓﺮدا‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ‪ ،‬اﺗﺎق ﺿﺒﻂ در اﺧﺘﻴﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ «.‬ﺣﺘﺎ‬ ‫‪109‬‬

‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺮود ﺑﻨﺪ ﺗﻨﺒﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﻼﺧﺮه ﺑﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﺗﻤﺮﻳﻦ اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻗﺒﻼْ ﺻﺎﻓﻜﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﺳﻜﻮت ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪.‬‬ ‫ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪان ادارهﻫﺎي دوﻟﺘﻲ و ﺣﺘﺎ ﭘﺰﺷﻜﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﻛﺎر آزاد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‬‫واﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ ﻳﻜﻲ دو ﻣﺎﻫﻲ در ﺳﺎل ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﺳﻤﺶ »اﻋﺰام داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ« ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﺟﺒﺎر‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻦ را ﻛﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺷﻤﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺣﺘﻴﺎج دارد ﺗﺎ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ!«‬ ‫داﺷﺖ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﺻﺪا‪ ،‬ﺟﺎﻧﻢ را ﻓﺪاي اﻧﻘﻼب‬ ‫ﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﭘﺲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺧﻮدت را ﻧﻔﻠﻪ ﻛﻨﻲ!«‬ ‫ وﻗﺘﻲ ﺟﻨﮕﻲ ﻫﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻓﺎع از وﻃﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻲروﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ را‬‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻮازﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻧﺶ را ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﻛﺴﺶ‪ ،‬اﺳﺘﺎدش‪ ،‬ﻗﺮ زده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪان و ﺷﻜﻨﺠﻪ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻟﺐ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻗﻮل ﻫﻤﻜﺎري داده‬ ‫ﺑﻮد و آزاد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻛﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺳﺎواﻛﻲﻫﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ اﺳﻤﺶ را زﻳﺮ ﺣﺮف‬ ‫»ب« ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻢ ﻛﺎرش را از دﺳﺖ داد‪ ،‬ﻫﻢ دوﺳﺘﺎﻧﺶ را و ﻫﻢ زﻧﺶ را ﻛﻪ اﻧﻘﻼﺑﻲِ‬ ‫دوآﺗﺸﻪاي ﺑﻮد و ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﺮدي ازدواج ﻛﺮده اﺳﺖ ﻣﺒﺎرز و زﻧﺪان ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺣﻮﺻﻠﻪﺷﺎن ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻓﺮط ﺑﻴﻜﺎري ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻳﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺸﻮد ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي آزادي‪.‬‬ ‫ﻋﺮق ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺸﻴﺶ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ورق ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﻲزدﻧﺪ و ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎري‬ ‫ﻛﻪ در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ و ﻛﺴﻲ ﻛﺎرﺷﺎن ﻧﺪاﺷﺖ!‬‫ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ؟ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻲآﻳﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬‫ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬ﺑﻌﻼوه‪ ،‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻢ اﺳﻠﺤﻪ دﺳﺘﺖ ﺷﺎن ﺑﻮد!‬ ‫ و ﺗﻮ ﺑﺮاي ﭼﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي؟‬‫ﺧﺎﻣﻮش ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد و دودش را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﻪ دﻳﻮار رو ﺑﻪ رو‪.‬‬

‫‪110‬‬

‫‪12‬‬ ‫ﻓﺮداي آن روز‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﺮوب‪ ،‬ﭘﺎﺳﺪاري آﻣﺪ ﻛﻪ‪» :‬آﻗﺎ ﺷﻤﺎ را اﺣﻀﺎر ﻓﺮﻣﻮدهاﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﻮار ﺟﻴﭙﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔِﻞ اﺳﺘﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪاي ﻻي ﺗﭙﻪﻫﺎ و زﻣﻴﻦﻫﺎي‬ ‫ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬آﻧﺠﺎ و ﻫﺮﺟﺎ ﻻﺷﻪي ﺳﻮﺧﺘﻪي ﺗﺎﻧﻜﻲ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻔﺮﺑﺮِ واژﮔﻮﻧﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺣﺸﺮات ﻏﻮل آﺳﺎﻳﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺎﻋﻘﻪاي ﻣﻬﻴﺐ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﻴﭗ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬از‬ ‫ﻛﻨﺎر دﻳﮓﻫﺎي دودﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺰرگ ﻣﺴﻲ ﻛﻪ روي ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﺑﺮﻧﺞ ﻣﺨﻠﻮط‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهاي از ﺑﻮي ﺑﺎروت‪ .‬اﺷﺒﺎﺣﻲ ﺑﻴﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺘﺎﺑﺰده‪ ،‬ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻏﺬا را از‬ ‫درون دﻳﮓﻫﺎ ﺑﻪ ﻇﺮفﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آن ﺳﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻟﻐﺰان ﺗﭙﻪﻫﺎ‪،‬‬ ‫اﺷﺒﺎح دﻳﮕﺮي ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻇﺮفﻫﺎي ﻏﺬا را ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﺳﻮار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫از ﺷﻜﺎﻓﻲ ﻏﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ در دل ﺗﭙﻪاي ﺑﺎزﺷﺪه ﺑﻮد داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪» .‬آﻗﺎ؟ ﻛﺪام آﻗﺎ؟« در‬ ‫ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ »آﻗﺎ« ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﺎ داﺷﺖ‪ .‬آن »آﻗﺎ« ﻫﻢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ در ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‪ .‬ﺳﻜﻮتِ ﻣﺮﻣﻮز‬ ‫ﭘﺎﺳﺪار راه ﻧﻤﻲداد ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪.‬‬ ‫اﺑﺘﺪاي داﻻن ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻮد؛ رﺷﺘﻪ ﺳﻴﻤﻲ از ﺳﻘﻒ آوﻳﺰان ﺑﻮد و‪ ،‬ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﮔﺎم‪ ،‬ﻻﻣﭗ‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻲ‪ ،‬داﻻن ﻋﺮﻳﺾﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬ ‫دﻳﻮارهﻫﺎ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬و ردﻳﻒ ﻻﻣﭗﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻮرﺗﺮ‪ .‬از دري ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و وارد ﻣﺤﻮﻃﻪاي ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰش ﺷﺒﻴﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ اداري ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ زﻧﺪان ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺮس‬ ‫ﺑﺮش داﺷﺖ‪ .‬از راﻫﺮوﻳﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺳﻤﺘﺶ درﻫﺎي زﻳﺎدي ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮي اﻟﻜﻞ و ﺗﻨﺘﻮرﻳﺪ‬ ‫ﻣﺨﺎط ﺑﻴﻨﻲاش را ﺳﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬دري ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﻣﺮد ﺳﭙﻴﺪ ﭘﻮش ﭘﻴﻜﺮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻴﻨﻲ را روي ﭼﺮﺧﻲ ﺑﻪ راﻫﺮو آوردﻧﺪ‪ .‬از ﻛﻨﺎر او ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻣﺮدي ﻛﻪ روي ﭼﺮخ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎزوي ﻗﻄﻊ ﺷﺪهاش را ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬روﺑﻪ او ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪» :‬آﻗﺎ! آﻗﺎ! دﺳﺘﻢ را از‬ ‫ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪«.‬‬

‫‪111‬‬

‫از دري ﺷﻴﺸﻪاي ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ راﻫﺮو را دو ﻧﻴﻤﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺳﺮﻫﻨﮕﻲ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻛﻼﻫﺶ را روي ﻃﺎﺳﻲ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﺗﺎ در اﺗﺎق ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد ﺟﻤﻠﻪاي ﺑﻪ ﺑﻴﺮون درز ﻛﺮد‪» :‬اﻃﺎﻋﺖ ﺗﻴﻤﺴﺎر‪ «.‬رودهﻫﺎي ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﺳﺮ وﺻﺪا اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫راﻫﺮو ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ در آﻫﻨﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺮض راﻫﺮو را‬ ‫ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳﺪار زﻧﮓ را ﻓﺸﺮد‪ .‬درﻳﭽﻪي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻬﺮهاي رﻳﺸﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﺎﺷﻮر ﺧﺮده از ﻣﻴﻠﻪﻫﺎي ﻋﻤﻮدي‪ ،‬در ﻗﺎب درﻳﭽﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺳﺮي‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻼم ﺗﻜﺎن داد و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎي ﻣﻨﺪو را ﺑﻪ ﻇﻦ و ﺗﺮدﻳﺪ وراﻧﺪاز ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺪي در ﻗﻔﻞ ﭼﻖ ﭼﻖ‬ ‫ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻟﻨﮕﻪي در ﺑﻪ آراﻣﻲ روي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬

‫‪13‬‬ ‫»آﻗﺎ« ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺳﺠﺎدهي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد روي ﻓﺮﺷﻲ ﻛﻒ اﺗﺎق‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻻي ﻋﻤﺎﻣﻪاش ﺑﺎز ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎل ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻢﭼﺮﺧﻲ ﻣﻲزد ﭘﻴﺶ ﺳﻴﻨﻪاش‪ ،‬و ﻣﻲاﻓﺘﺎد روي‬ ‫ﺷﺎﻧﻪي ﭼﭗ‪ .‬ﻣﻨﺪو اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬آن ﻫﺎﻟﻪي ﻗﺪﺳﻲ را ﻛﻪ دور ﺳﺮ اﺳﺖ ﮔﺴﺘﺮش داده ﺗﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ‬

‫ﻗﻠﺐ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺮاﺧﻲ ﺳﻴﻨﻪ‪«.‬‬ ‫ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪي داﺷﺖ؛ ﻫﻤﺎن ﻫﻴﺒﺖ و ﺗﺄﻧﻲ را ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ داﺷﺖ ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ ﺑﺮﺻﻔﺤﻪي‬ ‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻣﻲآﻣﺪ‪» .‬ﭘﺲ آﻗﺎ اﻳﺸﺎﻧﻨﺪ!« اﻣﺎ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻫﻤﺎن آﻗﺎي ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن اﻳﻦ‬ ‫آﻗﺎ ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬ﻋﻨﻮان ﻫﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﻴﺒﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻨﺪو‪،‬‬ ‫دوزاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺳﺠﺎده؛ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺮ ﻓﺮو اﻓﻜﻨﺪه‪ ،‬ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲﮔﻔﺖ زﻳﺮ ﻟﺐ‪.‬‬ ‫ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ‪.‬‬‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎ‪ .‬روي ﻓﺮش؟ ﻳﺎ روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻤﺖ‬ ‫ﭼﭗ اﺗﺎق؟‬

‫‪112‬‬

‫آﻗﺎ ﺳﺠﺎده را ﺑﻪ ﺗﺄﻧﻲ ﺗﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻼل ﺑﺎز ﺷﺪهي ﻋﻤﺎﻣﻪ را دور ﺳﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬و آن‬ ‫ﻫﺎﻟﻪي ﻗﺪﺳﻲ را ﻛﻪ ﻣﺪار ﮔﺴﺘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻲِ ﺳﻨﻴﻪ‪ ،‬ﺑﺎزﺑﺮد ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دور ﺳﺮ‪ .‬رﻓﺖ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻣﻴﺰ‪ ،‬و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ را ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﻨﺪو ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪» :‬راﻳﺶ ﺳﻮم«‪ .‬ﺣﻀﻮر‬ ‫ﺷﻲﺋﻲ آﺷﻨﺎ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻓﻀﺎي ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﺗﺮﺳﻨﺎك‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺣﻀﻮر ﺗﻜﻪ زﻣﻴﻨﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد در ﻣﻴﺎﻧﻪي‬ ‫ﻣﺮداب‪ .‬ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس اﻳﻤﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺴﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ در ﻫﺰارﺗﻮﻳﻲ ﮔﻤﺸﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮهاي‪.‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮق ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮرد در ﻇﻠﻤﺖ‪ .‬ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻓﻀﺎ را ﭘﺮ‬ ‫ﻛﺮد و ﺗﺎزه در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﺻﺪاي ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ ژﻧﺮاﺗﻮر ﺑﺮق را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺖ ﭘﺖ ﻛﻨﺎن‬ ‫از ﻛﺎر ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫آﻗﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻘﺎﺑﺘﺎن را ﺑﺮدارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪﻳﺎد ﻛﻼﻫﺶ اﻓﺘﺎد‪ ،‬آن را از ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ آدﻣﻲ ﺑﻴﻜﺮاﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬وزن ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺠﻢ ﻣﻲﮔﻴﺮد وﻟﻲ‪ ،‬در‬ ‫ﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ از ﺟﻨﺴﻲﺳﺖ ﻛﻴﻬﺎﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺗﻦﻫﺎ اﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﻲ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻲ‬ ‫ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮ‪...‬‬ ‫ﺗﺮس ﺑﺮش داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﺖ ﭘﺖِ ﻣﻮﺗﻮر از دور ﺑﻪ ﮔﻮش آﻣﺪ و ﻧﻮر ﺿﻌﻴﻒِ ﻻﻣﭗ اﺗﺎق را در روﺷﻨﺎﻳﻲ وﻫﻢ‬ ‫آوري ﺷﻨﺎور ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ رﻧﮓِ ﻣﺲ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﻗﺎ‪ ،‬ﺗﻨﺪﻳﺴﻲ از ﻓﻠﺰ ﺗﺎﺑﻴﺪه‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪» :‬ﻓﺮدا ﺳﻮاره ﺑﺘﺎزﻳﺪ!«‬ ‫ﮔﻴﺞ و ﻣﻨﮓ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ و اﺑﺮوان ﻣﺴﻲ رﻧﮓ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻨﺪو ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﻮﺷﻪاي روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬دﻓﺘﺮي ﺑﺎ‬ ‫ورقﻫﺎي ﻣﺴﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎزش ﻛﺮد‪ .‬ورق زد و روي ﺳﻄﺮي اﻳﺴﺘﺎد‪» :‬ﺷﻤﺎ دﻳﺮوز آﻧﺠﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ؟«‬ ‫ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬‫ در ﺧﻂ ﻣﻘﺪم ﺟﺒﻬﻪ؟ آﻧﻬﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ دﺷﻤﻦ؟‬‫‪113‬‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻻل ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻨﺪ روزي ﻏﺮﻗﻪي ﺳﻜﻮتِ روﺣﺎﻧﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ؛ ﺗﻮي‬ ‫ﮔﻮداﻟﻲ ﻛﻪ ﺟﺎي اﺻﺎﺑﺖ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻮد ﻳﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪي ﺗﻮپ‪ ،‬و ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از آب ﺑﺎران‪ ،‬ﻏﺴﻞ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺑﺪﻧﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪِ ﻧﺎرﻧﺠﻚ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺳﻤﺖِ ﺳﻨﮕﺮ دﺷﻤﻦ‪ ،‬و ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫در ﺑﻪ در‪ ،‬ﭘﻲِ »ﺗﺮﻛﺶِ ﻣﺤﺒﺖ« ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺗﻜﻪاي ﻓﻠﺰ ﻛﻪ ﻧﻜُﺸﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺧﺮاﺷﻲ ﺑﺪﻫﺪ ﻳﺎ؛‬ ‫دﺳﺖ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻌﻤﻪاي ﻛﻮﭼﻚ‪ .‬دﺳﺖ ﻳﺎ ﭘﺎ‪ ،‬ﺗﻜﻪاي از ﺗﻦ را ﻃﻌﻤﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺟﺎن را ﺑﻪ در ﺑﺮﻧﺪ از اﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺗﺎرﻳﻜﻲ آن دﺧﻤﻪ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻤﭙﺎرهﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﺪم ﻳﻜﻲ‬ ‫دﺳﺘﺶ را از ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻴﺮون ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﭘﺎ را‪ .‬زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم‬ ‫ﻛﺠﺎﺳﺖ و ﻟﺸﻜﺮ دﺷﻤﻦ ﻛﺠﺎ؟«‬ ‫ اﻳﻦ از اﻟﻄﺎف اﻟﻬﻲ ﺑﻮده‪.‬‬‫ ﺑﻠﻪ وﮔﺮﻧﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬‫ ﺧﺪا دﺳﺘﺶ ﺧﻮدش را از آﺳﺘﻴﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآورد‪.‬‬‫ﮔﻴﺞ و اﺑﺮوان درﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او دوﺧﺖ؛ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮّا ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻃﻠﺐ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻪي رﻣﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﻛﻼم را درﻳﺎﺑﺪ‪ » :‬دﻳﺮوز‪ ،‬ﺑﻪﻳﻤﻦ آﻗﺎ اﻣﺎم زﻣﺎن ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ‬ ‫ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم‪ ،‬ﻓﺘﺢ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و اﺳﻴﺮان ﺑﻲﺷﻤﺎري ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از دﺷﻤﻦ‪«.‬‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ او دارد‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ‪«.‬‬ ‫ اﺳﺒﻲ ﺳﭙﻴﺪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ رداي ﺳﭙﻴﺪ ﻫﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﺳﻮاره ﺑﺘﺎزﻳﺪ! ﺑﺎ ﺑﻴﺮق » ﻧﺼﺮ ﻣﻦ‬‫اﷲ‪«...‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ ﭘﺎك ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﻨﮓ زد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﺮم اﺳﺐ‬ ‫ﺳﻮار ﻧﺸﺪهام‪«.‬‬ ‫ ﻳﺎدﺗﺎن ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ!‬‫در آن ﻧﻮر ﻣﺴﻲ رﻧﮓ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در وﻫﻢ ﻣﻌﺒﺪي ﻋﺘﻴﻖ ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ وزن‪،‬‬ ‫ﺧﻄﻮط‪ ،‬و اﻣﺘﺪاد ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﻪ آﻗﺎ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ؛ ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ‪ .‬از ﭘﺲِ آن ﺻﻮرتِ‬ ‫‪114‬‬

‫ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﺑﻴﻨﻲ ﻋﻘﺎﺑﻲ و ﭼﺎﻧﻪي ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺻﻮرﺗﻲ آﺷﻨﺎ را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮق ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ از روﺑﺮو ﻣﻲﺗﺎﻓﺖ‪ ،‬در ذﻫﻨﺶ ﺟﺮﻗﻪاي اﻓﺮوﺧﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮم؟«‬ ‫ ﺿﺪﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮ! و ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪهاﻳﺪ؟‬‫ﻫﻤﻴﻦ را ﻛﻢ داﺷﺖ؛ ﻃﻌﻨﻲ ﺗﻠﺦ‪ ،‬دﺳﺘﻲ زورﻣﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻠﺶ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ ژرﻓﺎي در‪‬هاي‬ ‫ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﺗﺮﻧﺞ ﻗﺎﻟﻲ‪ .‬ﺑﺎ اﻧﺪوﻫﻲ ﻛﻪ از ژرﻓﺎي ﺗﺎرﻳﻚِ زﻣﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه؟«‬ ‫ ﺷﺎﻳﺪ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺪﻳﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ارﺣﻢ اﻟﺮاﺣﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬‫ ﭘﺲ آن ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ...‬ﻻﺑﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ آنﻫﺎ‪...‬‬‫ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺎز ﻫﺴﺖ‪.‬‬‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﻜﺴﺘﻪ روي ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻛﺎري را ﻛﻪ دﻳﮕﺮان‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﻣﻮاد ﻣﻨﻔﺠﺮه را ﻣﻲﺑﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺳﮓﻫﺎ و ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪﺷﺎن رو ﺑﻪ ﺗﺎﻧﻚ‬ ‫آﻟﻤﺎنﻫﺎ‪«.‬‬ ‫آﻗﺎ در ﺳﻜﻮت ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪ .‬ﻣﻨﺪو اﻧﮕﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪي ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻲ‬ ‫ﺷﺮﻣﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪ ،‬ﺳﮓ ﻧﺠﺲ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫آﻗﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺳﺮاﺳﺮ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﮓ را ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻃﺮف ﺗﺎﻧﻚﻫﺎ‪ ،‬ﻧﻪ روي ﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫آﻗﺎ!«‬ ‫ ﺧﺐ‪ ...‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻛﻪ زﻳﺎد اﺳﺖ‪....‬‬‫آﻗﺎ‪ ،‬ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﭘﻮﺷﻪ را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻗﺎﻃﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ دارد‪،‬‬ ‫آﻗﺎ! ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻬﻴﺪ داد ﺗﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻗﺎ!«‬ ‫ﺳﻜﻮت اﺗﺎق ﻫﻢ ﺣﺎﻻ از ﺟﻨﺲ ﻣﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻓﻠﺰ ﭼﻜﺶ ﺧﻮرده‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻓﺸﺮده‬ ‫و ﻣﺮﻣﻮز‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﻦ ﺟﺎﻧﻢ را ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻓﺪاي اﻧﻘﻼب ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﺻﺪا را ﻫﺮ روز! ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪﺷﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺷﻮري در ﺳﺮﺷﺎن ﺑﻴﻨﺪازم ﻛﻪ ﭘﻴﺮ و ﺟﻮان ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﺪوﻧﺪ روي ﻣﻴﻦ‪«.‬‬ ‫‪ -‬اﻣﺎ ﻣﻴﺪان ﻛﻪ ﭘﺎك ﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬

‫‪115‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻨﺪو ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﺑﺮّا را ﺑﻴﻨﺪازد ﺑﻪ او و ﻃﻠﺐ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ‬ ‫ﻫﻤﻪي رﻣﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﻛﻼم را درﻳﺎﺑﺪ‪» :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺣﻀﺮت را دﻳﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫رو ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ دﺷﻤﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ! ﺑﻘﻴﻪاش را ﺧﻮد ﺑﺎ اوﻫﺎم ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﺑﺎ‬ ‫ردا و اﺳﺐ ﺳﭙﻴﺪ! اﻣﺎ ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ‪«...‬‬ ‫ﺑﺮق رﺿﺎﻳﺘﻲ در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺴﻲ رﻧﮓ آﻗﺎ ﺟﺴﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ! ﺑﺎ آن‬ ‫ﺻﻮتِ داوودي ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻄﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‪«...‬‬

‫‪14‬‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﻳﺮاﻧﻲ از دل ﺷﻌﺮ ﺳﺮ ﺑﺮآورده ﺑﻮد و ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ راﻧﺪه ﺷﺪن از ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﺑﻮد؛ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺠﺮان؛ و اﻧﺘﻈﺎرِ ﻇﻬﻮر‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ازاين ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ آن ﻟﺤﻦِ آﺧﺮاﻟﺰﻣﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬آن آﺗﺸﻲ ﻛﻪ آواز»ﻗﻤﺮ«ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ دردل ﻫﺎ‪،‬ﻳﺎ آواز »دواﻣﻲ«ﻳﺎ »اﻗﺒﺎل«‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﮔُﺮ ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺖ؛ و ﺟﺰ ﺟﺮﻗﻪاي رو ﺑﻪ ﻣﺮگ از آن ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫»ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ آرﻳﺎﻧﮋاد« ﻃﺎﻏﻮﺗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻣﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮﺣﻪﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺎم »ﺑﺮادر ﺣﺪاد« از رادﻳﻮ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ)و ﺣﺘﺎ ﻣﻴﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن دوﻟﺖ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻣﺸﺘﺎﻗﻲ‬ ‫داﺷﺖ( ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﺑﻮد از ﺻﺪاي ﻗﻤﺮ‪ ،‬اﻗﺒﺎل و دواﻣﻲ ﻛﻪ در ﻟﻔﺎﻓﻲ از ﻟﺤﻦ و ﻟﻬﺠﻪي »ﺑﺨﺸﻮ«‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺻﻮراﺳﺮاﻓﻴﻞ در آوا ﺑﻪ آواﻳﺶ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬اين ﺻﺪا ﻛﻪ ﻫﻴﭽﮕﺎه‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪهاش را ﻛﺴﻲ ﻧﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻮدﻛﺎن و ﻣﺮدان ﺳﺎﻟﺨﻮرده‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎزان و‬ ‫ارﺗﺸﻲﻫﺎي ﺑﻲ اﻋﺘﻘﺎد را ﻫﻢ رواﻧﻪي ﻣﻴﺪان ﻛﺮد و ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻤﻲ از ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎي اﺷﻐﺎﻟﻲ را از‬ ‫ﭼﻨﮓِ دﺷﻤﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاي ﻣﻨﺪو ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻪ اﺟﺴﺎد ﺑﻴﺸﻤﺎري ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ در ﺑﺮقِ ﻛﺮ ﻛﻨﻨﺪهي اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻴﻦﻫﺎ ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺳﻤﺖ ﺟﺎذﺑﻪي زﻣﻴﻦ را ﻋﻮض‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻇﺮﻳﻒاش را ﺧﻮاب داد ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او‪» :‬و ﺗﻮ؟«‬

‫‪116‬‬

‫ﻣﻨﺪو ﺳﻴﮕﺎرش را ﺗﻮي زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﻟﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻄﺮي را ﺑﻪ ﻃﺮفِ او‬ ‫دراز ﻛﺮد‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬در وﺟﻮدِ ﻫﺮايراﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻢ وﺑﻴﺶ‪،‬يك ﻣﻨﺠﻲ ﺑﺰرگ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﻏﻴﺒﺖ و ﻇﻬﻮر ﺑﺮايايراﻧﻲﻫﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪي ﻣﻬﻤﻲﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن آن ﻣﻨﺠﻲ ﻛﻪ ﻫﺰاران ﺳﺎل‬ ‫اﺳﺖ ﻇﻬﻮرش وﻋﺪه داده ﺷﺪه ﻫﻨﻮز ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢايراﻧﻲام‪ ،‬ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻛﻤﻲ‬ ‫ﻏﻴﺒﺖ ﺑﻜﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ وﻟﻲ از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ ﻇﻬﻮر ﻧﻜﺮدي‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻏﺎﻳﺐ ﻣﺎﻧﺪي‪.‬‬‫ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺸﻨﻮي؟ ﭘﺲ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮش!‬‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻬﺘﺶ زده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﻢ ﻛﻨﺎر ﺳﻦ«‪.‬‬

‫‪15‬‬ ‫ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ »ﺑﺮادرﺣﺪاد« ﺷﻬﻴﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻮارِ ﻧﻮﺣﻪﻫﺎﻳﺶ دﺳﺖﺑﻪدﺳﺖ ﻣﻲﺷﺪ اﻣﺎ‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻪ از ﻣﺪﻓﻦِ او ﺧﺒﺮ داﺷﺖ و ﻧﻪ از ﻣﺤﻞ و ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺷﻬﺎدﺗﺶ‪.‬‬ ‫ ﻣﺮا ﺗﺎ ﻛﻤﺮ و ﻧﺎﻫﻴﺪ را ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮي ﺧﺎك‪ .‬ﮔﻮﻧﻲ را ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ روي‬‫ﺳﺮﻣﺎن‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﭼﻬﺮه دﻛﺘﺮ ﻣﻴﺮﻳﺎن ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد وﺻﺪاﻳﺶ ﻛﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺻﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻧﺪوه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻐﻀﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ در ﮔﻠﻮ‪» :‬ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺑﺎذر‪ ،‬ﻛﻮﭼﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺒﺮﻳﺰي‪ ،‬ﭘﻼك‬ ‫‪ .9‬ﻟﻄﻔﺎْاين ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم‪ «.‬اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﺟﺒﺎر آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ ﻛﻨﺎريايﺳﺘﺎده؛ ﻃﻌﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺐﻫﺎ‪ .‬ﺟﻨﻮﻧﻲ ﻛﻪ از اﻋﻤﺎق‬ ‫رﻳﺸﻪ ﺑﺮﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻟﺮزه ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ در ﻇﻠﻤﺖِ ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬و ﺳﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﮔُﺮ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ از ﻫﻮاي ﻣﺮگ‪،‬‬ ‫ﻟﺸﻜﺮي از ﻛﻮدﻛﺎن ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ و ﭘﻴﺮانِ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬آرزوﻣﻨﺪِ ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﺗﻦ ﻣﻲزدﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻮجِ ﺑﻼ؛ رو ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ‪ .‬آنوﻗﺖ دﻛﺘﺮﻣﻴﺮﻳﺎن را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎري ﻣﻲاﻓﺮوﺧﺖ‪ ،‬ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻴﺪان و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪ در ﻇﻠﻤﺖِ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ‬ ‫ﺳﻤﺖِ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎي ﭘﺸﺖِ ﺟﺒﻬﻪ‪.‬‬

‫‪117‬‬

‫رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻞ اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ دو اﺳﺐِ ﺑﺎﻟﺪار ﺳﺮﺳﺘﻮنﻫﺎي ﭘﻞ‪،‬‬ ‫رﻋﺸﻪاي ﻣﻬﺮه ﺑﻪ ﻣﻬﺮه ﺗﻴﺮهي ﭘﺸﺖاش را ﺗﺎ ﮔﺮدن ﺑﺎﻻ آﻣﺪ‪» :‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﻗﺒﻼْ ﻛﺠﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ‬ ‫را دﻳﺪهاﻳﻢ؟«‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬دو ﻗﺮن ﭘﻴﺶ‪ ،‬در ﻛﺎخ ﺗﺰار اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر!«‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ زﻧﻲ داﻧﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻄﻮر زﻫﺮِ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﺗﻠﺦ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺗﻬﻲﺷﺎن‬ ‫ﺑﻜﻨﺪ از ﻓﺎﺟﻌﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻨﺪو ﺗﻠﺦﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻇﻠﻤﺖِ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ در اﻋﻤﺎقِ آن ﻧﻔﺲ ﻣﻲزد‪،‬‬ ‫ﺑﺮون آﻳﺪ‪» :‬از زﻳﺮ ﮔﻮﻧﻲ ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪي ﻧﺎﻫﻴﺪ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﺪو‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺪو‪«.‬‬ ‫روزي ﻛﻪ ﻛﻴﺴﻪي ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺳﻴﺎﻫﻲ را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺪاري اﺳﺘﺨﻮانِ ذﻏﺎل ﺷﺪه را‬ ‫ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ و ﺧﺒﺮ را ﺑﺒﺮم ﺑﻪ »ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺑﺎذر ﻛﻮﭼﻪي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺒﺰﻳﺰي ﭘﻼك ‪«9‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ آب از ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن دوﻣﺎهِ ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮده ﺑﻮدم ﻛﺎر ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮد ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻨﺰل دﻛﺘﺮ ﻣﻴﺮﻳﺎن؟« ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﻲدﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪ «.‬ﻫﻴﭻ ﺗﻌﺎرف ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻴﺞِ درﺧﺸﺶ ﺳﻴﺎﻫﻲ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ راه اﻓﺘﺎدم ﺑﺮوم ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻲ دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ؟«‬ ‫ ﺳﻪ روز دﻳﮕﺮ‪.‬‬‫ ﻣﻲﺷﻮد از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻢ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺪﻫﻢ؟‬‫ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ از ﺣﺎل دﻛﺘﺮ ﻣﻴﺮﻳﺎن ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ در را ﻣﻲﺑﺴﺖ‬ ‫ﭘﺮﻫﻴﺐِ ﻣﺮدي را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺧﻮد را دزداﻧﻪ از ﭘﺸﺖِ ﭘﻨﺠﺮه ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫از زﻳﺮﮔﻮﻧﻲ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه ﻧﺎﻫﻴﺪ را ﻣﻲدﻳﺪم و آن ﺑﻴﻨﻲ ﻇﺮﻳﻒ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪاي دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺗﻜﻪاي ﮔﻮﺷﺖِ ﻟﻬﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ داﺷﺖ؟ ﺻﺪاي ﻗﺮآن‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ و زﻣﺰﻣﻪي ﺑﻐﺾ آﻟﻮد ﻧﺎﻫﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻢ در ﻫﻴﺎﻫﻮي ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺷﻨﻮا‪» :‬ﻣﻲﻟﺮزم ﻣﻨﺪو‪«.‬‬ ‫روزي ﻛﻪ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬دﻳﮕﺮ آب از ﺳﺮِ ﻫﺮ دوي ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫را ﻛﻪ آوردم‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﻣﻴﺮﻳﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﻪ آدمِ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﻫﻤﭽﻨﺎن دور از ﺣﻠﻘﻪي‬ ‫ﺟﻦزدهي ﻣﺮدان و ﻛﻮدﻛﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ داﺷﺖ ﻧﻪ ﻃﻌﻨﻪ در‬ ‫ﮔﻮﺷﻪي ﻟﺐ‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم دو ﻣﺎه ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮاي‬ ‫‪118‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﻮد در ﺗﻬﺮان ﻛﻪ ﻣﺮا از ﺟﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ دو ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺎه ﻛﻪ ﻳﻜﺴﺮه ﺑﻲﭘﻨﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖِ ﺑﻲ ﭘﻨﺎه‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﻪي آن ﺳﻴﺎﻫﻲ را ﻛﻪ »ﻣﻴﺮﻋﺰا« ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲﻛﺮد در‬ ‫ﺗﻌﺰﻳﻪﻫﺎش ﺗﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪي ﻗﺎﺳﻢ و ﻋﻠﻲ اﻛﺒﺮ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻇﻠﻤﺖِ و ﺑﻲﭘﻨﺎﻫﻲِ ﻋﺼﺮِ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﻮد ﻛﺮدم ﺗﻨﻴﺪم در آن ﻟﺤﻦِ آﺧﺮاﻟﺰﻣﺎﻧﻲ‪:‬‬ ‫ﻧﻪ آﺧﺮ ﻫﺮﻛﻪ ﻧﺨﻠﻲ ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫درﺧﺘﻲ را ﻧﺸﺎﻧﺪم دﻳﺮ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪش ﻧﺸﻴﻨﻢ روزِ ﺳﺨﺘﻲ‬ ‫درﺧﺖ ﻃﺎﻟﻌﻢ ﺑﻲ ﻣﻴﻮه ﮔﺸﺘﻪ‪...‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻠﻘﻪي ﺟﻦزدهي ﺳﻴﻨﻪ زﻧﺎن‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪ وار‪ ،‬ﺳﺮ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ در‬ ‫ﺻﺪاي ﻛﺮ ﻛﻨﻨﺪهي ﻣﻴﻦﻫﺎ و ﻟﻬﻴﺐِ ﺳﻮزانِ ﺑﺮقِ اﻧﻔﺠﺎرﻫﺎ ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺷﻮد‪ ،‬دﻛﺘﺮﻣﻴﺮﻳﺎن را دﻳﺪم‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻪ ﺳﻤﺖِ ﺗﺎرﻳﻜﻲِ ﭘﺸﺖِ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ؛ ﻧﻬﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺻﺨﺮهﻫﺎي ﻧﻮﻣﻴﺪي‪» :‬اﷲ واﻛﺒﺮ‪ .‬اﷲ و اﻛﺒﺮ«‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻜﻪي ﺳﭙﻴﺪيِ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ ﻛﻪ در ﻏﻠﻈﺖِ‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﮔﻢ ﺷﺪ‪ ،‬راه اﻓﺘﺎدم ﺳﻤﺖِ دﻓﺘﺮِ ﺳﺘﺎد‪.‬‬

‫‪16‬‬ ‫ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ‪.‬‬‫ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ آﻟﻮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﻪِ ﺣﻠﻖ ﺣﻜﻢ را ﻗﺮاﺋﺖ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﻘﺎﺳﻢ‬ ‫اﻟﺠﺒﺎرﻳﻦ‪«...‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬زﻳﺮ ﺗﺎرﻳﻜﻲِ ﮔﻮﻧﻲ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻴﺲِ ﻧﺎﻫﻴﺪ را ﻣﻲدﻳﺪم؛ و روزي‬ ‫را ﻛﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎده ﺑﻮد روي ﺳﻴﻨﻪام و ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را ﺑﻪ دﻧﺪان ﻣﻲﻓﺸﺮد‪» :‬ﻫﻤﻪاش ﺧﺪا ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻲ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ! ﻫﺮ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲﻛﺮدم ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪاش‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮِ ﻣﺎدرم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺮ و رو ﺑﺎﻳﺪ زن ﻳﻚ ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺸﻮي ﻳﺎ دﻛﺘﺮ‪ .‬زن دﻛﺘﺮ‬ ‫‪119‬‬

‫ﻣﻴﺮﻳﺎن ﺷﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪي ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺎﻟﺸﻢ ﺧﻴﺲِ اﺷﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮي ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮد؟ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ! دﺳﺖِ راﺳﺘﻢ درازﺗﺮ از دﺳﺖِ ﭼﭗ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ! از ﺑﺲ ﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪهام ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺤﺮﻳﻚاش ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻜﺒﻴﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ از ﻣﻨﻔﺬﻫﺎي ﮔﻮﻧﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي از ﺟﻨﺲِ ﺑﺮق زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﻢ دوﻳﺪ‬ ‫و ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻨﻢ را ﺳﻴﺦ ﻛﺮد؛ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن روز ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﻨﮓرﻳﺰهﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪي‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان و ﺗﺮﺳﻴﺪه ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪم‪ .‬ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﻢﺧﻴﺰﺷﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎﻳﻪاﻧﺪ«‬ ‫ـ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ؟‬ ‫ ﺗﻬﺮان ﭘﺎرس ﺷﺪه اﺳﺖ ﻣﻨﻄﻘﻪي ﺣﺰب اﷲ‪ .‬ﻫﻤﻪ اش زاغ ﺳﻴﺎه ﻣﺮا ﭼﻮب ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪.‬‬‫آﺧﺮ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪم! ﻧﮕﺮاﻧﻨﺪ ﻣﺒﺎدا ﻣﺮدي ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪ و رﻓﺖ ﻛﻨﺪ! اﻣﺎ ﻳﻜﻲﺷﺎن‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﻳﺮوز‪ ،‬ﺗﻮي ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ آﻣﺪم ﺑﻴﺮون ﭘﺮﻳﺪ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﺟﻴﻎ ﻧﺰده ﺑﻮدم ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪...‬‬ ‫ﻫﺮ زﻧﻲ آﻳﻨﻪايﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﻋﻴﺐﻫﺎي ﻣﺮد را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬آن روز ﻓﻬﻤﻴﺪم‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺗﺮﺳﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﺧﻮدم را ﻣﻲدﻳﺪم ﺑﺎ ﻧﺎﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﻤﺮ در ﺧﺎك‪ ،‬و ﺑﺎران‬ ‫ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬و ﺳﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻜﺎﻓﺖ؛ ﭼﺸﻢ ﻛﻪ در ﭼﺸﻤﺨﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﻣﻲﺷﺪ؛ دﻧﺪان‪ ،‬دﻧﺪهﻫﺎ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮ‪ ...‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﺷﺎﻫﺪِ ﻋﺎدل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ دﺧﻮل ﺷﺪه اﺳﺖ؛ ﻣﺜﻞ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﻛﻪ‬ ‫رد ﺷﻮد از ﺳﻮزن‪ ...‬ﭘﺮدهﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد؛ در ﻫﻢ ﻗﻔﻞ‪ .‬ﻛﺪام ﺷﺎﻫﺪ؟ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر‬ ‫ﻛﻪ اﻧﻘﻼب ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ رﻳﺸﻪ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬اﺧﻼق ﻋﻤﻮﻣﻲﻫﻢ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺳﻨﮓ اول را ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮت ﻛﻨﺪ ﻛﻪ درﻋﻤﺮش ﮔﻨﺎه ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻛﺪام اﻳﺮاﻧﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﺪاﻧﺪ؟ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﻘﺼﺮ در‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮون از وﺟﻮدِ ﺧﻮد ﻧﮕﺮدد؟‬ ‫ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﻪِ ﺣﻠﻖ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬از ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪» :‬اﺷﻬﺪﺗﺎن‬ ‫را ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن آراﻣﺸﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﻣﺴﺨﺮ ﻛﺮد‪» .‬راﺣﺖ ﻣﻲﺷﻮم!« ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺑﻐﻀﺶ را‬ ‫ﺗﺮﻛﺎﻧﺪ‪. .‬ﻳﺎدم آﻣﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﻤﻪ ﺑﺎر ﻛﻪ آﺳﻮده از ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎدن وزﻧﻪاي اﺑﺪي دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫‪120‬‬

‫ﻛﻨﺎرِ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﻪ ﻣﺮگ ﺑﻴﺎﻳﺪ و اﺑﺪﻳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ آن ﻟﺤﻈﻪ‪ .‬ﻣﺮگ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد و‪ ،‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻛﻤﺮ در ﺧﺎك ﺑﻮدم و او ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ‪ .‬ﺑﻮي رﻃﻮﺑﺖِ زﻣﻴﻦ در ﻣﺸﺎﻣﻢ ﺑﻮد؛ و ﭘﻴﺶِ‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ ﭼﺸﻤﺎنِ ﺳﻴﺎهِ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻲﭘﻨﺎﻫﻲِ ﭼﺸﻢ آﻫﻮ را داﺷﺖ‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪم‪» :‬اﮔﺮ دﻛﺘﺮ ﻣﻴﺮﻳﺎن‬

‫ﻣﻄﺎﺑﻖِ ﻃﺒﻌﻴﺖِ ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺎﻫﻴﺪ او ﺑﻮد ﻛﻪ در ﮔﻮدال ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺮد دﻳﮕﺮي‪«.‬‬ ‫ ﺑﺠﻨﺐ ﻧﺎﻫﻴﺪ! ﺑﺨﺸﻮده ﻣﻲﺷﻮي اﮔﺮ ﺧﻮدت را ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﻲ!‬‫ آﺧﺮ ﭼﻄﻮر؟‬‫از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬او ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ در ﺧﺎك ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﺎ ﻛﻤﺮ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻜﺒﻴﺮِ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻴﻎ زد ﺑﻪ ﭘﺮدهﻫﺎي ﮔﻮش‪ .‬وﺣﺸﺖِ اﺻﺎﺑﺖِ ﺗﻤﺎمِ ﺳﻨﮓﻫﺎي ﺟﻬﺎن‬ ‫از ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮان ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺎ ﺷﺴﺖِ ﻛﺮﺧﺖ ﺷﺪهي ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮد‪» .‬ﺗﻮ آدم ﻧﻤﻲﺷﻮي‪.‬‬

‫ﻛﺪام راﺣﺖ؟ ﺑﺎز ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدي ﺑﻪ ﻫﻴﺌﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺗﺎ وﺣﺸﺖِ ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ را ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻲ‪«.‬‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺧﻮرد؛ ﺳﻨﮓِ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد دﻟﺨﺮاش ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺗﻤﺎم رگﻫﺎﻳﻢ‬ ‫را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺣﻴﻮاﻧﻲ در ﻣﻦ ﻗﻮت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؛ ﺟﻨﺒﺸﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺳﻤﺖِ ﭼﭙﻢ‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻪ رﻋﺸﻪاي ﺣﻴﻮاﻧﻲ ﻗﺼﺪِ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻨﮕﻲ ﺳﻴﻨﻪام را‬ ‫زﺧﻤﻴﺪ‪ .‬ﺗﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻤﻴﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ .‬دردي ﺟﺎﻧﻜﺎه ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﮔﻠﻮي ﻧﺎﻫﻴﺪ را ﺟﺮ داد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻣﻲ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺧﺰﻳﺪم از زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺳﻨﮕﻲ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎك را ﭘﺎﺷﻴﺪ روي‬ ‫ﮔﻮﻧﻲام‪ .‬ﺑﻮي ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ داﺧﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﻜﺮش را ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم؟ ﭼﻨﮓ‬ ‫زدم و ﮔﻮﻧﻲ را از ﺳﺮم ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻻﻟﻪي ﮔﻮﺷﻢ ﺟﺮ ﺧﻮرد‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻮري‬ ‫ﻫﺰاردﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻌﺮه از ﮔﻠﻮ ﺑﺮون ﻣﻲداد؛ در رﻗﺼﻲ ﺟﻨﻮنآﻣﻴﺰ ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ‪ ،‬ﻳﻠﻪ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ ،‬و ﺳﻨﮕﻲ رﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺳﻤﺖ ﻣﺎ‪ .‬ﻳﻚ آن‪ ،‬ﭘﺮﻫﻴﺐِ ﺳﻨﮕﻲ را دﻳﺪم ﻛﻪ درﺳﺖ‬ ‫وﺳﻂِ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ ﺳﭙﺮ ﻛﺮدم و ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﭼﭗ‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻲ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮن ﻧﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد از ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎي ﭼﺸﻢ راﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎﻧﻮري‬ ‫ﻣﻬﻴﺐ در ﻣﻦ ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ رﻋﺸﻪاي دﻳﮕﺮ ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم از ﮔﻮدال‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪاي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﻳﺴﺘﺎد از ﺟﻨﺒﺶ‪ .‬وﺣﺸﺖزده و ﺧﻮنﭘﻮش اﻳﺴﺘﺎدم ﻣﻴﺎن ﺣﻠﻘﻪي‬ ‫آﺗﺶ‪.‬‬ ‫‪121‬‬

‫ـ ﺑﺠﻨﺐ ﻧﺎﻫﻴﺪ! ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬ ‫ﮔﻮﻧﻲ ﺑﻪ رﻋﺸﻪاي ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺟﻴﻎ زد‪» :‬آﺧﺮ ﭼﻄﻮر ﻟﻌﻨﺘﻲ؟«‬ ‫ ﺑﻪ ﺧﺎط ﻣﻦ‪.‬‬‫ﻧﺎﻟﻴﺪ‪» :‬راﺣﺘﻢ ﻛﻦ‪ ،‬اﮔﺮ دوﺳﺘﻢ داري‪«.‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺻﻠﻮات ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺑﻴﺮون ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدم‪ .‬زﻧﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﭼﺎدرِ ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﭼﻬﺮهاي ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ .‬زﮔﻴﻞِ درﺷﺘﻲ روي ﺑﻴﻨﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺎدر را ﺑﻪ دﻧﺪان‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻴﺮون ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﻨﮕﻲ از زﻣﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬آن زاﻧﻴﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ! آن‬ ‫زاﻧﻴﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ!«‬ ‫از ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻴﺮون زدم‪ .‬ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﻛﻪ از راه رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﭘﺸﺖِ ﺳﺮِ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺎرِ ﺳﻨﮓاش را‬ ‫ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺳﻨﮓ ﻛﻮﭼﻜﻲ را داد دﺳﺖ ﺑﭽﻪاي ﻛﻪ روي ﺷﺎﻧﻪاش‬ ‫ﺑﻮد‪» :‬ﺑﺰن ﻣﺎدر!«‬ ‫ﭘﺸﺖِ ﺳﺮم ﺟﻮي آﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ روي ﺟﺪول ﺳﻴﻤﺎﻧﻲِ ﻛﻨﺎرِ ﺟﻮ‪ .‬ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﮔﻮﻧﻲ‬ ‫ﻏﺮﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ روي ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﻮد ﺟﺎ‬ ‫ﻋﻮض ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺠﺎي ﮔﻮﻧﻲ ﺧﻮن آﻟﻮد‪ ،‬ﺑﭽﻪ را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﻲ آﺑﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺸﺖِ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﭘﺎﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪي ﻣﺎدر‬ ‫ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ روي ﺟﺪول ﻛﻨﺎري‪ .‬ﻟﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻨﺪه ﺷﺪ و اﻓﺘﺎدم‪ .‬زن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬آﺧﻮﻧﺪ ﻗﺪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﻤﺖِ دﻳﮕﺮِ ﻣﻴﺪان ﺑﻮد در ﺑﻠﻨﺪﮔﻮي دﺳﺘﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادران و‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮان اﻳﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺳﻨﮓ رﺳﻴﺪ‪ «.‬و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﻛﺮد ﺳﻤﺖِ ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎرش را ﺧﺎﻟﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻫﺠﻮم ﺑﺮد ﻃﺮف ﺗﻮدهي ﺳﻨﮓﻫﺎ ﻛﻪ درﺷﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻟﺐ ﺗﻴﺰ‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﺪولِ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲِ ﻛﻨﺎر ﺟﻮي ﻛﻪ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻨﮕﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪي ﻣﻴﺪان‪ ،‬ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ از ﭘﻴﺸﺎﻧﻲش‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﮔﻮﻧﻲ ﭼﺸﻤﻪي ﺧﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﻲﻧﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﺟﺪول ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ را ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺑﺮد‪» :‬ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﻧﺎﻫﻴﺪ!«‬

‫‪122‬‬

‫‪17‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻪ‪ ،‬ﻧﺎدر ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﺑﺮوﻧﺪ آﺑﺠﻮﻳﻲ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮتِ ﻣﻨﺪو را ﻛﻪ دﻳﺪ‪ ،‬دﻧﺪه ﻋﻮض‬ ‫ﻛﺮد و اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن »واﮔﺮام «‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﻲ ﻋﺠﺐ زﻧﻲﺳﺖ! ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻣﺪه ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬ﻫﻢ ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‬ ‫ﻫﻢ آﭘﺎرﺗﻤﺎن!«‬ ‫ﻧﺎدر ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﻮد اﻣﺎ او را ورﻧﺪاز ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬از ﺑﺎﺑﺖِ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل‬ ‫ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ روزﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﺟﻞ و ﭘﻼﺳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ و ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬و ﻣﺎهِ ﻋﺴﻞ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ازﺟﺸﻦِ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖِ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖِ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ در‬ ‫ﻣﺤﻠﻪي »ﻣﺎدﻟﻦ« ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮﺷﺐ‪ ،‬ﭼﻤﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺎدر‪،‬‬ ‫ﺳﺮ راه از رﺳﺘﻮراﻧﻲ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻘﺪاري ﻏﺬا ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺟﺸﻦ‪ ،‬ﺟﺸﻦِ‬ ‫ﻣﻮﻓﻘﻴﺖِ ﻧﺎدر ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻤﻦِ ﻛﺎرداﻧﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬آنﻟﻮر رﺿﺎﻳﺖ داده ﺑﻮد ﺗﺎ از ﺧﻴﺮ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻴﻮهي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﻮرﺗﺎژ ﻓﺮق دارد‪» :‬دو ﺗﺎ ﻗﺮص ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮري‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺠﻨﺒﻲ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻴﭻ راه‬ ‫دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﻴﻦ‪«.‬‬ ‫ﻧﺎدر اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻐﻞ رودﺧﺎﻧﻪي ﺳﻦ و دوﺑﺎره او را ورﻧﺪاز ﻛﺮد‪» :‬ﺧﻮدت را ﺗﻮي ﺑﺪ‬ ‫ﻣﺨﻤﺼﻪاي اﻧﺪاﺧﺘﻲ‪ .‬ﺑﺰن و ﺑﺮو! ﭼﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﺷﻮي‪ ،‬ﻣﺮد؟«‬ ‫ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ او ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ؟‬‫ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎچاش ﻛﺮدم‪ .‬دﺳﺘﻢ را‬‫ﻫﻢ ﺑﺮدم ﺗﻮي ﺷﻮرتاش‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ آرﻧﻮﻟﺪ ازدواج ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ دوﺳﺘﻲﻣﺎن را‬ ‫ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ دﻳﺪم دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲﺳﺖ‪ .‬ﺗﺮﺟﻴﺢ دادم دﺳﺘﻢ را از ﺗﻮي ﺷﻮرتاش ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﻴﺎورم‪ .‬از ﻛﻨﺎرِ ﭘﻞ اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻠﺆﻟﺆ ﺑﺎلﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ اﺳﺐﻫﺎ درونِ ﻣﻨﺪو را آﺷﻮب ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪123‬‬

‫ﻳﺎدش آﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻨﺎر ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻞ ﻗﺪم زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺰ‬ ‫ﻣﺎﺟﺮاي آن ﺟﺪولِ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪» :‬ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﺮاﻳﺖ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ از ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻞﺗﺮ‪«.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ آﺳﻤﺎنِ اﺑﺮيِ ﭘﺎرﻳﺲ ﻛﻪ زﻣﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪» :‬ﺗﻮ آدم ﻧﻤﻲﺷﻮي‪«.‬‬ ‫ﺳﺒﻚ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮔﺸﺎده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻳﻚ اﻳﺪهاي ﺑﻪ ﻛﻠﻪام آﻣﺪه ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮد از ﺧﺎك ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﻫﻤﻴﺸﻪي ﺧﺪا اﻳﺪهاي ﺑﻪ ﻛﻠﻪاش ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ده ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺮجاش را‬ ‫از ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ درﻣﻲآورد و‪ ،‬اﻏﻠﺐ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎ و ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺖاش ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ اﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﺼﺮ ﻣﻲﺧﺮم‪ .‬ﻃﺒﻘﻪي ﺑﺎﻻﻳﺶ را ﻫﻢ ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﻮدت‬‫ﻋﺸﻖ ﻛﻦ‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﻪ اﻳﺪهاي‪ .‬ﻧﺎدر ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ‪ .‬آن‬ ‫ﻫﻢ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي در وﺟﻮدش ﺧﺎرﺧﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﭘﺎرﻳﺲ‬ ‫ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻲ او ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﻛﻤﻲ اﻳﻨﺠﺎ را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﻨﻢ‪ «.‬و‬ ‫ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞاش ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ ﻛﻤﻚات‪ «.‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد؟ ﻳﺎ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﺎدر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرِ او ﻣﺤﺘﺎج اﺳﺖ؟ از ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ ﻫﺮ ﺳﻪ!‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ در ﻣﻴﺪان »ﺑﺎﺳﺘﻴﻞ« ﭘﺎرك ﻛﺮدﻧﺪ و آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪي »ﻓﺮاﻧﺴﻪ«‪ .‬ﻧﺎدر ﻫﻤﭽﻨﺎن از‬ ‫رؤﻳﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻨﺪو ذﻫﻨﺶ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪» :‬ﻻﺑﺪ ﺣﺎﻻ دراز ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ ﺗﻮي‬

‫ﺑﻐﻞ ﻛﻤﺎل‪ ،‬روي ﻫﻤﺎن ﺗﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﺳﺮِ ﺷﺐ ﻣﻦ و ﻧﺎدر ﺳﺮش را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و آوردﻳﻢ ﺑﻪ‬ ‫آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺟﺎﻛﺸﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي واﻗﻌﻲ ﻛﻠﻤﻪ!« از اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺎﻧﻪاش ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻨﺪهي ﻣﻨﺪو را ﻛﻪ دﻳﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬در‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻨﺪو ﻛﻪ ﺗﻪ ﻟﻴﻮان آﺑﺠﻮﻳﺶ را ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪاي ﻛﻪ‬ ‫وﺳﻂِ ﻣﻴﺪان ﺑﻮد‪» :‬ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ!«‬ ‫‪124‬‬

‫ ﭼﻲ؟‬‫ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻧﺪارد!‬‫و ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ‪» :‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ وﺳﻂ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را؟«‬ ‫ﻧﺎدر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻟﺖ ﻣﺮداﻧﻪي ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ! ﻳﻜﻲ از ﺧﺪاﻳﺎن‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻲﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ؟‬‫‪ -‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻋﻤﻮ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﻲ آرﺷﻴﺘﻜﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫‪18‬‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﻤﺎرهي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻮق آزاد‪ ...‬ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ...‬دوﺑﺎر‪ ...‬ﭘﻨﭻ ﺑﺎر‪ ...‬ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻪ وﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد‪» .‬ﺷﺎﻳﺪ دارد ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‪ «.‬دوﺑﺎره دراز‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﺨﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺮاﻫﻦِ ﻗﺮﻣﺰِ ﺧﻮﺷﺪوﺧﺘﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﻬﺘﺎﺑﻲاش را ﺟﻼﻳﻲ ﺧﻴﺮه ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻻﺑﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ او را دوﺳﺖ دارد و ﺑﻴﺸﺘﺮ از‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس آﺳﻮدﮔﻲ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺶ را در ﺑﺎرهي ﻛﻤﺎل اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﻳﺎﻓﺖ و‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را در ﺑﻐﻞ ﻓﺸﺮد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺎم ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫دﻧﻴﺎ را روي ﺳﺮش ﺧﺮاب ﻛﺮد‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪«.‬‬ ‫ ﻛﺠﺎ؟‬‫ ﺷﺎم ﻣﻬﻤﺎن ﭘﻞ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬‫ ﭘﻞ؟‬‫ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻳﻚ ﻓﺴﺘﻴﻮال ﺟﺎز اﺳﺖ در ﺑﻠﮋﻳﻚ‪.‬‬‫ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي؟‬‫ ﻋﺼﺮي زﻧﮓ زد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ در ﭘﺎرﻳﺲ اﺳﺖ‪.‬‬‫‪125‬‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮدش را ﻧﺒﺎزد‪ .‬ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﻧﺴﺮدياش را ﺣﻔﻆ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬دﻳﺮت ﻧﺸﻮد؟ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻗﺮار داري؟«‬ ‫ ﻳﺎزده ﺷﺐ‪.‬‬‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ‪ .‬ﻧُﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر دﻳﺮ وﻗﺖ؟«‬ ‫ ﺟﻠﺴﻪ دارد‪.‬‬‫ﻳﻜﻲ دو روزي ﺑﻮد ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ دل و دﻣﺎغ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻓﺘﺮي ﻛﻪ در آن اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از دو ﻣﺎه ﻛﺎر‪ ،‬ﻋﺬرش را ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎدي اوج ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ادارهﻫﺎ و‬ ‫ﺷﺮﻛﺖﻫﺎي ﺧﺼﻮﺻﻲ اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎر آﻣﻮز اﺳﺘﺨﺪام ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دوﻣﺎه‬ ‫ﻋﺬرﺷﺎن را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪي ﺑﻴﻤﻪﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ را ﺑﭙﺮدازﻧﺪ و ﻧﻪ ﻏﺮاﻣﺖِ ﺑﻴﻜﺎري‬ ‫را‪ .‬ﻣﻨﺪو اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﻻﺑﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ از ﻧﻔﻮذِ ﭘﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎْ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ اﺟﺎرهي ﻧﺴﺒﺘﺎْ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻳﻚ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻫﻢ روي دوﺷﺶ اﻓﺘﺎده‪ «.‬دﺳﺖِ او‬ ‫را ﺑﺎ ﻣﻼﻃﻔﺖ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺷﺐ ﺑﺮﮔﺮد ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﻳﺮ ﺑﺸﻮد‪«.‬‬ ‫ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻃﻮل ﻧﻤﻲﻛﺸﺪ؟‬‫ ﻧﻪ‪ ،‬ﺣﺪاﻛﺜﺮ دو وﻧﻴﻢ ‪ -‬ﺳﻪ‪.‬‬‫ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬‫و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬دوﺑﺎره ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮق آزاد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ...‬دوﺑﺎر‪ ...‬ﺳﻪ ﺑﺎر‪ ...‬ﭼﻬﺎر ﺑﺎر‪ ...‬ﭘﻨﺞ ﺑﺎر‪ ...‬ﻫﻴﭽﻜﺴﻲ در اﻳﻦ ﺳﻴﺎره ﺑﺎﻗﻲ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻲِ ﺗﻠﻔﻦِ ‪ 42785751‬را ﺑﺮدارد‪ .‬زﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ و ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻬﻨﻢ او آﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻫﻴﭽﻜﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﺮ ﻳﻚ رﺑﻊ ﻳﻚ ﺑﺎر زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬و زده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻴﻬﻮده اﺳﺖ و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻣﺸﺐ ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز زﻧﮓ ﻣﻲزد ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﺷﺎم ﭘﻞ ﭼﻘﺪر‬ ‫ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﺪ!‬ ‫دراز ﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﺨﺖ‪» :‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻋﺸﻖاش ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ‪ ،‬ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻲ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮي ﻧﺨﻮاﺑﺪ؟« ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز وﻗﺘﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪126‬‬

‫»ﭼﺸﻤﻢ ﻛﻮر‪ .‬ﺧﻮدم اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻮ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺷﻜﺴﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ آرﻧﻮﻟﺪ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪم ﺗﺎ ذﻫﻨﺶ را ﻋﻮض‬ ‫ﻛﺮدم‪«.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖِ ﺷﺶ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﺻﺪاي ﺗﻬﻲ از ﺣﻴﺎتِ ﺑﻮقِ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ او ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاب ﻳﺎ ﺑﻴﺪار‪ ،‬ﺣﺎﻻ در ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎي ﻫﺘﻞ »ﻣﺮﻳﺪﻳﺎﻧﺎ« ﺑﺮﻫﻨﻪ در آﻏﻮش ﭘﻞ دراز ﻛﺸﻴﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪» .‬ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ و زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‪ .‬اﮔﺮ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﻢ در ﻣﻮرد ﻛﻤﺎل ﻫﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ «.‬وﺿﻊ ﻣﻀﺤﻜﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در‬ ‫دروﻧﺶ ﺟﺎﻧﻮري ﺳﺮ ﺑﺮآورده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺟﺰ ﻛﺸﻒِ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻤﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؛ ﺑﻲﺧﺒﺮ ﻛﻪ‬ ‫در ﺣﻴﻄﻪي ارﺗﺒﺎطِ آدﻣﻴﺎن آﻧﭽﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﻣﻜﺸﻮف ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .‬از آن‬ ‫دردﻧﺎﻛﺘﺮ‪ ،‬ﻛﺸﻒ واﻗﻌﻴﺘﻲ ﺑﻮد ﺗﻠﺦﺗﺮ از زﻫﺮ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺧﻮد را وﻳﺮان‬ ‫ﻛﻨﺪ و از ﻧﻮ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬و ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر آﻧﻘﺪر ﻫﻢ آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ده وﻧﻴﻢ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﻛﺴﻲ در اﻳﻦ ﺳﻴﺎره ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ‬ ‫‪ 42785751‬را ﺑﺮدارد‪» :‬ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮي ﺑﺎر ﻫﺘﻞ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪهاي‪ .‬آﻣﺪم ﻣﻨﺰل‪ «.‬ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪي ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺗﺐ‬ ‫زﻧﮓ زده اﺳﺖ؛ اواﻳﻞ ﻫﺮ ﻳﻚ رﺑﻊ ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ده دﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬و از ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻨﻄﺮ ﻫﺮ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و دراز ﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﺨﺖ‪» :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺑﻪ‬

‫ﺟﺰ آرﻧﻮﻟﺪ دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺗﻦ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺪت ﺑﺮاي او ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ »ﭘﻞ« ﺑﻮدهام‪ .‬ﭘﻞي ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮاي او ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ آرﻧﻮﻟﺪ ﻋﺰﻳﺰش ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ »ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ«‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ؟ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﺐِ دو ﻧﻮع ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﺜﻞ ازدواج اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ دو ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻘﺪر از ﻓﺮدﻳﺖِ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻜﺎﻫﻨﺪ ﺗﺎ آن وﺳﻂﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﺪاﻗﻞ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮك ﺑﺮﺳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﻴﮕﺎر را در زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﻟﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﻋﺸﻘﻲ در ﻛﺎر ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ دوي ﻣﺎ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﻣﻲﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﻲدادهاﻳﻢ و ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺳﺘﺎﻧﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ؟ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫‪127‬‬

‫ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ»ﺑﺮادرﺣﺪاد« ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻢ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻢ ﺻﺪا ﺻﺪاي ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ آرﻳﺎ ﻧﮋاد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻟﻮ ﻧﺮود‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓِ ﻣﺮﻣﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫رﮔﻪﻫﺎﻳﻲ از آن را درﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ؟ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺎرد ﮔﺎوﻛﺸﻲ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‬ ‫ﺳﺮاﻏﻢ؟« ﺟﺪول ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﻓﺮود آورده ﺑﻮد‪ ،‬راﻫﺶ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺮود‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ ﻣﺤﻜﻢ زﻳﺮِ‬ ‫ﺑﺎزوﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﻛﻤﻴﺘﻪ‪ ،‬ﺟﻮان رﻳﺸﻮي ﺗﻨﻮﻣﻨﺪي ﭘﺎﺳﭙﻮرﺗﻲ را ﭼﭙﺎﻧﺪ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ‪» :‬ﺑﺮو‬ ‫زن ﻗﺤﺒﻪ! ﺑﺮو ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮو! اﻣﺎ ﺑﺪان ﺑﺮادرﺣﺪاد در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺷﻬﻴﺪ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ! اﮔﺮ ﺻﺪاﻳﻲ ازت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ ،‬آن ﺳﺮِ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﺎ ﻛﺎرد ﮔﺎوﻛﺸﻲ ﻣﻲآﻳﻴﻢ ﺳﺮِ‬ ‫وﻗﺖات!«‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻟﺤﺎف را روي ﺳﺮش ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺻﺪاي ﻛﻤﺎل را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ درِ ﮔﻮﺷﺶ ﭘﭽﭙﭽﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﺗﺼﻨﻴﻔﻲ ﻫﺴﺖ از ﺳﺮژﮔﻨﺰﺑﻮرگ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎ زن ﺑﺎش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و رﻫﺎﻳﺶ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻏﻠﻄﻴﺪ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﻗﺖ اﺳﺖ ﺑﺮاي زدن زﻳﺮ آن ﻗﻮلِ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ! آه ﭘﻞِ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺎﺟﻲ ﻣﻦ ﺑﻮدي!«‬

‫‪19‬‬ ‫ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﭘﻞ اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻚ و روﺷﻦِ ﻛﻨﺎرهي »ﺳﻦ«‪ ،‬دو‬ ‫ﺷﺒﺢ ﺗﻠﻮﻟﻮ ﺧﻮران ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﻫﻢ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫ ﻣﮕﺮ ﻛﺮي؟‬‫ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻧﻜﻨﺪ آﻣﺪهاي ﺑﺎل ﻫﺎي اﻳﻦﻫﺎ را ﻫﻢ ار‪‬ه ﻛﻨﻲ؟‬‫ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﺻﺪاﻳﺖ ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬‫ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻲ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ ﻛﺮ ام دﻳﮕﺮ‪.‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻲ؟« ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻠﻲاش را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل‬ ‫ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻤﺎل ﺧﻨﺪهﻛﻨﺎن ﺑﻐﻠﻲ ﺧﻮدش را ﺑﻴﺮون آورد‪» :‬از اﻳﻦ ﺑﺰن‪ ،‬ﺷﻴﻮاز رﻳﮕﺎﻟﻪ‪«.‬‬ ‫ ﻫﻤﻪش ﻳﻪ ﭘﺨﻪ‪.‬‬‫‪128‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ زدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﺻﺪاﻳﺖ ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬‫ﻣﻨﺪو ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ رازي را ﺑﺮاﻳﺖ ﻓﺎش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﭘﺪرم‬ ‫ﭘﺮدهي ﮔﻮشام را ﭘﺎره ﻛﺮد‪«.‬‬ ‫ ﭼﺮا؟‬‫ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻮنام را ﭘﺎره ﻧﻜﻨﺪ!‬‫ﻛﻤﺎل ﭘﺨﺶ زﻣﻴﻦ ﺷﺪ و ﺷﻴﺸﻪ از دﺳﺘﺶ اﻓﺘﺎد‪» :‬ﭼﻪ رﺑﻄﻲ دارد؟«‬ ‫ ﺗﻴﻢ ﻣﺤﺒﻮبِ ﻣﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ داﺷﺖ‪ .‬دﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ دوﻳﺪ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬‫ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺮدهي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﺎره ﻧﺸﺪه!‬‫ ﭘﺴﺮِ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ از ﻣﻦ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪاش داﺷﺖ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‬‫ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻛﻲ ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد؟ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ رﺑﻊ ﭘﻴﺶ ﺷﺮوع ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮﻋﺖام را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ دارم ﻣﻲروم ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻤﺖ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﻣﻴﺪان ﺑﺮﺧﻮردﻳﻢ ﺑﻪ ﭘﺪر‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬ ‫از ﻛﺪام ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﻣﺤﻜﻢ زد ﺗﻮي ﮔﻮشام و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»دﻳﮕﺮ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺳﻮار دوﭼﺮﺧﻪي ﻛﺴﻲ ﺑﺰرگﺗﺮ از ﺧﻮدت ﺑﺸﻮي ﻫﺎ!«‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ؟ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدﻫﻲ ﻛﺪاﻣﺶ را ﭘﺎره ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ؟«‬ ‫ ﺧﺐ آدم ﺑﺎ ﻛﻮناش زﻳﺎد ﻛﺎر ﻧﺪار‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮش‪ ...‬دم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ آن ﻧﻴﺎزداري‪.‬‬‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ زﻳﺮ ﭘﻞ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬ ‫ ﻫﻴﭽﻲ‪ ،‬آﻣﺪه ﺑﻮدم ﮔﺰارشِ وﺿﻊِ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺣﻀﺮتِ ﻋﺎﻟﻲ را ﺑﺸﻨﻮم!‬‫ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻟﺮزاﻧﻲ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ آن ﺳﻮي رود ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲزد‪ .‬ﺑﺎراﻧﻲ ﺗﻴﺮهاي‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﻓﺮﺗﻮت ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﭘﻲ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﺎه زﻣﻴﻦ را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﺎه ﺗﺎ ﻟﺐِ آب ﻣﻲآﻣﺪ و ﻋﻤﻖ رودﺧﺎﻧﻪ را ﻧﻈﺎره ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻳﻪاي ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺸﺘﻲ‬ ‫ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ دور ﺗﺎ دو ِر ﺑﺪﻧﻪاش ﻧﻮراﻓﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺣﺮﻛﺖ ارﻳﺐ ﻧﻮر ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎنِ ﻣﻨﺪو را ﺧﻴﺮه ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺸﺘﻲ ﻛﻪ دور ﺷﺪ ﻣﻨﺪو ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻛﻤﺎل‪ .‬اﻣﺎ از او ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺣﻴﺮت زده ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬دﻳﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻟﺐِ آب و ﻃﻮري ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﭼﻴﺰ‬

‫‪129‬‬

‫ﻋﺠﻴﺒﻲ در اﻋﻤﺎق رود ﻏﻮﻃﻪور اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻨﺎرِ او ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﻣﻘﺪاري ﺧﺎﺷﺎك‪ ،‬و‬ ‫ﺳﺘﻮنﻫﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪاي از ﻧﻮر ﻛﻪ اﻧﻌﻜﺎﺳﺶ ﻛﻤﻲ از ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻋﺮق ﻛﺮدهي ﻛﻤﺎل را ﺑﺮق ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ ﭼﻪ ﺷﺪه؟‬‫ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮش ﻧﻴﺴﺖ؟‬‫ﻧﺴﻴﻢِ ﺧﻨﻜﻲ ﻛﻪ از روي آب ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ ﺻﻮرتاش را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ روي‬ ‫ﺣﺎﺷﻴﻪي ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻨﺎر رود و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺎلﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ ﺳﺮﺳﺘﻮنﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ زﻧﺪهاي ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺷﺪ‪» :‬ﻣﻨﻈﻮرت را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪«.‬‬ ‫ ﻓﺮض ﻛﻦ ﺳﺮﻃﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪاي ﻳﺎ اﻳﺪز ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎري دﻳﮕﺮي از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ و ﻣﻲداﻧﻲ ﻓﻘﻂ‬‫ﻣﺪتِ ﻛﻤﻲ زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎمِ ﺳﻄﺢِ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﻛﻤﻲ از ﺑﻴﻨﻲاش ﻛﻪ روﺷﻦ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﺴﺮه ﺧﻴﺲِ داﻧﻪﻫﺎي ﻋﺮق‪ ،‬ﺑﺮق ﻣﻲزد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو زﻳﺮِ آوارِ ﺧﺒﺮي ﻫﻮﻟﻨﺎك از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟«‬ ‫ ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﻌﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﺟﻮاب ﺑﺪه‪.‬‬‫ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ آن را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻢ‪.‬‬‫ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮ ﺑﻲرﺣﻤﻲ!‬‫ وﻗﺘﻲ ﻣﺮض ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﺷﺪ‪ ،‬راه ﻋﻼﺟﺶ ﻫﻢ زودﺗﺮ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬‫ ﻓﺮض ﻛﻦ آدم ﺑﻲرﺣﻤﻲ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺮﺿﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﻘﺎل ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬‫ آدم اﮔﺮ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪي ﺣﺴﺎب و ﻛﺘﺎبﻫﺎ را ﻛﻨﺎر ﻣﻲﮔﺬارد و ﺑﻘﻴﻪي ﻋﻤﺮش را‬‫ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ ﻳﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ داﺷﺖ ﻓﺮوﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﭘﻮلﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎد داد‪.‬‬‫ﻣﺴﺎﻓﺮت‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻏﺬاﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﺘﻞﻫﺎ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ زنﻫﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎد؟ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫راه ﻋﻼج ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه‬

‫‪130‬‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺎﻳﺪ از ﺻﻔﺮ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﭼﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ در ﭘﻮﺷﺶ اﺳﺘﻌﺎره داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲﻫﺎي او‬ ‫اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد؟ ﻳﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دردﻧﺎﻛﻲ در زﻧﺪﮔﻲِ ﺧﻮدش؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﺴﺖ ﺑﻮد و ﭘﺮت ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖِ او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﺑﺮاي ﭼﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدي اﻳﻨﺠﺎ؟«‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻨﺪه ﻛﻨﺎن‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺐِ ﺑﺎﻟﺪارِ ﺳﺮﺳﺘﻮن اﺷﺎره ﻛﺮد‪» :‬آﻣﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﺑﺎلﻫﺎي اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را ﻫﻢ ار‪‬ه ﻛﻨﻢ و ﺑﺒﺮم!« ﺧﺎكﻫﺎي ﺷﻠﻮراش را ﺗﻜﺎﻧﺪ و راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ او رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزوﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ او را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ‬ ‫ﺷﺪه؟‪ ...‬آره؟‪«...‬‬ ‫ﺑﺎزوﻳﺶ را رﻫﺎ ﻛﺮد‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬ ‫ ﭘﺲ ﭼﻪ؟‬‫ ﺑﻌﺪ ﺑﻪات ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬‫ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬اﺻﻼْ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺧﻮاﺑﻴﺪي‪.‬‬‫ ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪم‪.‬‬‫ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬‫ ﭼﺮا ﭼﻴﻨﻦ ﻓﻜﺮي ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬‫ ﮔﻔﺘﻲ از او ﺧﻮاﺳﺘﻲ آن رداي ﺳﻴﺎه را ﺑﭙﻮﺷﺪ ﭼﻮن ﻟﺒﺎساش ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪.‬‬‫ رﻧﮓ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬‫ آن روز‪ ،‬آن ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زردﺧﻮش رﻧﮕﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬‫ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪.‬‬‫ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟‬‫ ﺑﻌﺪ ﺑﻪات ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬‫ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ!‬‫ﻛﻤﺎل ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﭼﻴﺰي ﻧﺪﻳﺪي؟«‬ ‫ ﭼﻪ؟‬‫‪131‬‬

‫‪ -‬آن ﻃﺮفِ رود‪ ...‬آن ﭘﻴﺮزﻧﻪ ﺧﻮدش را اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي آب‪.‬‬

‫‪20‬‬ ‫از ﻣﺤﻠﻪي »ﻣﺎدﻟﻦ« راه اﻓﺘﺎد ﺑﻮد ﻃﺮف ﻣﻴﺪان »ﻛﻨﻜﻮرد« و از آﻧﺠﺎ ﺣﺎﺷﻴﻪي رودﺧﺎﻧﻪ‬ ‫را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮفِ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﻠﻨﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﺮف ﻣﻲزد‪» :‬آه‪ ،‬اﺣﻤﻖِ‬ ‫ﺧﺮ‪ ،‬دﻳﺪي؟ ﺗﻮ آدم ﻧﻤﻲﺷﻮي‪ .‬اﻻغ! ﮔﺎو! دو ﺷﺒﺎﻧﻪ روز راه رﻓﺘﻲ ﺗﺎ ﻓﻜﺮش را از ﻛﻠﻪات ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺑﺎز ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ او اﻓﺘﺎد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻳﺎدت رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮ اﺣﻤﻘﻲ ﻣﻨﺪو! ﺗﻮ‪ ...‬اح‪...‬م‪...‬ﻗﻲ! ﮔﺎو!« و‬ ‫ﻣﺤﻜﻢ ﺗﻒ ﻛﺮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ! ﻣﺮدِ ﺷﻴﻚﭘﻮﺷﻲ‪ ،‬ﭼﺘﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬از ﻛﻨﺎرش ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و‬ ‫ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺎل را ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﭘﻞ اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر دﻳﺪه ﺑﻮد ﭼﻬﻞ و ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺴﺮه راه‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﭘﻠﻪﻫﺎ را ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻳﺎدش آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫دﻓﻌﻪي ﭘﻴﺶ و دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﭘﻠﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ او‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﺎﻋﺖِ ﺳﻪ و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ‬ ‫وﻗﺖِ ﺷﺐ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ روي ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ .‬ﻛﻠﻴﺪ را ﺗﻮي ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭼﺮاغ اﺗﺎق را روﺷﻦ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد در ﻛﻤﺎل ﺣﻴﺮت ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را دﻳﺪه ﺑﻮد دراز ﻛﺸﺒﺪه اﺳﺖ روي ﺗﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪي رودﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺤﺶ ﻣﻲداد‪:‬‬ ‫»آن ﺧﻂ را دﻳﺪي؟ ﺣﺎلات ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻮرد؟ ﭘﺲ ﭼﺮا دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎدي دﻧﺒﺎل ﻛﻮناش؟ ﺷﻨﻴﺪي‬ ‫ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ »ﻧﻪ ﻣﻨﺪو‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ!« ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﺎوي! ﭼﻮن ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻪ ﻓﺮدا‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻲاش دﻟﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﻣﻲﻟﺮزد‪ .‬ﺗﻮ اﺣﻤﻖِ ﮔُﻪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي از زن ﻧﻤﻲداﻧﻲ‪» .‬ﻧﻪ ﻣﻨﺪو‪،‬‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ!« ﻻﺑﺪ ﺗﻪِ دﻟﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺧﻮدت را ﮔﻮل ﺑﺰن‪ .‬ﺑﺮاﻳﺖ‬ ‫ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ آن ﻗﺪر ﺗﻮي اﻳﻦ ﻟﺠﻦ ﻓﺮو ﺑﺮوي ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ »ﺑﺮادر ﺣﺪاد« ﻛﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﺳﺮِ ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺎم ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ده‪ ،‬ﺳﻮار ﻣﺘﺮو ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺑﺎر او را ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﻨﺪ و ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻫﻢ آﻧﺠﺎ‬ ‫‪132‬‬

‫ﭘﻴﺸﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺘﺮو ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻛﻪ اﻳﻦﺑﺎر ﻋﺸﻖﺑﺎزي ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎﻳﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬از ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻢاش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ آن ﺧﻄﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﺎي‬ ‫ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰي دﻟﺶ را زده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻲ ﻣﻴﺎن ﮔﻮدي ﻛﭙﻞﻫﺎ ﻛﻪ ﭼﻴﻦ ﺧﻮردﮔﻲ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﻲ ﮔﻮﺷﺖ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﺸﺎﻧﻪي ﭼﺎﻗﻲِ ﭘﻴﺸﻴﻦ؛ ﻣﺜﻞ ﺧﻂِ زﻳﺮِ ﭘﺴﺘﺎنِ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ‪ .‬درﺳﺖﺗﺮ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬از ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﭘﻞ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰي در ﻣﻨﺪو ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺑﺪن‬ ‫ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از داﺧﻞ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﺑﻮﺗﻴﭽﻠﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪي آن ﻫﺎﻟﻪي رﻣﺰ و رازي را‬ ‫ﻛﻪ اﺣﺎﻃﻪاش ﻣﻲﻛﺮد ﻳﻜﺴﺮه از دﺳﺖ داده ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﺗﻜﻪاي ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻫﻤﻪي‬ ‫ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﺶ را دﻳﺪ‪ :‬ﺧﺎﻟﻲ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻜﻲ آﻧﺠﺎ‪ ،‬و آن ﺧﻂ‪ ...‬دﻓﺎع ﻃﺒﻴﻌﻲ روح ﺑﻮد در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫ﻣﺼﻴﺒﺖ؟ وﻗﺘﻲ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارد ﺑﻲﻣﻘﺪارش ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻛﻤﺒﻮدش را ﺑﻬﺘﺮ ﺗﺤﻤﻞ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻳﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺣﻜﺎﻳﺖِ ﻋﻄﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮد وﻗﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪاش ﻟﻮچ اﺳﺖ؟ رذاﻟﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﭘﻮﺷﺶﻫﺎ ﺑﻴﺎراﻳﺪ‪» :‬ﺧﺐ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻲ‬

‫دارد؟ ﺷﺒﻲ را ﺑﺎ ﭘﻞ ﮔﺬراﻧﺪﻋﻮﺿﺶ ﻛﺎري ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﻛﻪ در رؤﻳﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ‪:‬‬ ‫»ﮔﺎﻣﺴﻮن!« ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺆﺳﺴﻪﻫﺎي ﺑﺮﮔﺰارﻛﻨﻨﺪهي ﻛﻨﺴﺮت ﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎنِ ﻣﺸﻬﻮرِ‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ! ﺧﺐ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻲ دارد؟ ﻓﺎﺣﺸﻪي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﻔﺖ و ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﻤﺎن ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ‪ «...‬ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﻤﺎن ﺧﻮاﺳﺖ؟ ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬از وﻗﺘﻲ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺷﺐﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و در ﺧﺎﻧﻪي ﺧﻮد ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬و ﻣﻨﺪو‪ ،‬اﮔﺮ آن ﺷﺐ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﺮد‪،‬‬ ‫ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺎ دهِ ﺷﺐ ﺑﺎ او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻲاش ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ اﮔﺮ ﻣﺜﻞ‬ ‫اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن وﻳﺮش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؟‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻠﻴﺪ را ﺗﻮي ﻗﻔﻞ‬ ‫ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻃﻔﻠﻜﻲﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ «.‬ﺻﺪايﺷﺎن از ﭘﺸﺖِ در ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬در را‬ ‫آرام ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺻﺪﻣﻪاي ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ داﺧﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪي ﺳﻴﺎه ﺧﻮدش را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪي ﺳﻴﺎﻣﻲِ آرﻧﻮﻟﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﭘﺮﻳﺪ روي ﭼﻤﺪانِ ﺳﻴﺎه رﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪي‬ ‫ورودي ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪاي ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺮاهِ ﻣﻘﺪاري ﺧﺮت‬ ‫و ﭘﺮت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش از ﻣﻮﻟﻮز آورده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻨﺪو ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪي آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﺑﺎ او ﺳﺮ ﺷﺎخ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﻮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﮔﺮﺑﻪي آرﻧﻮﻟﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪ و ﺑﺎ دﻟﺨﻮري ﻗﺮﻗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ رﻓﺖ‬ ‫‪133‬‬

‫ﻗﻬﻮهاي درﺳﺖ ﺑﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺠﺎ؟« ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪاي را‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺛﺎث ﻣﻨﺰل ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪ در اﺷﻐﺎل ﮔﺮﺑﻪي آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﺪو آرام ﺑﺎ‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮔﺮﺑﻪ را ﭘﺲ زد‪ ،‬اﻣﺎ او ﺧﻴﺎل ﻧﺪاﺷﺖ از ﺟﺎﻳﺶ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻧﺸﺴﺖ روي ﻟﺒﻪي‬ ‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺎ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﺳﻤﺎﺟﺖ ﺧﻮدش‬ ‫را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪ‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف آرﻧﻮﻟﺪ‪» :‬ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻟﻴﺪن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ آن را‬ ‫ﻣﺎل ﺧﻮدش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ ﻣﺎل ﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬در واﻗﻊ اﻳﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎل‬ ‫آﻧﻬﺎﻳﻴﻢ‪ «.‬ﺗﻮي دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔُﻪ ﺧﻮردهاﻧﺪ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ!« و‪ ،‬ﺧﺸﻤﺎﮔﻴﻦ از دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻳﻲي اﻳﻦ‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﻠﺶ داد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬و ﻧﺸﺴﺖ روي ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﻏﺮﺷﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ رﻓﺖ‬ ‫روي ﺗﺸﻚ و ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺎ ﺧﺸﻢ وﻧﻔﺮت ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪي‬ ‫ﺳﻴﺎﻣﻲ آرﻧﻮﻟﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭼﻤﺪان و ﻃﻮري ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻪ ﺣﻴﻮاﻧﻲ‬ ‫ﺑﻲزﺑﺎن ﻛﻪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪايﺳﺖ ﻛﻪ درﻏﻴﺎبِ آرﻧﻮﻟﺪ وﻇﻴﻔﻪ دارد از ﺣﺮﻳﻢ او ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻳﻠﻲ‬ ‫ﺳﻮزان ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي آن ﻫﻢ در ﺣﻀﻮر دو ﻣﻮﺟﻮدِ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻨﺪو را واداﺷﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ ،‬در‬ ‫ﻣﺤﻮﻃﻪي ورودي آﭘﺎرﺗﻤﺎن‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﻐﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ!« و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻛﻼﭘﻴﺴﻪ‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ ﻧﻪ ﻣﻨﺪو‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ!‬‫در ﺗﺎرﻳﻚ و روﺷﻦ ﺣﺎﺷﻴﻪي رود ﻫﻤﭽﻨﺎن راه ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪» :‬آه‬ ‫اﺣﻤﻖ ﺧﺮ ﺗﻮ آدم ﻧﻤﻲﺷﻮي! ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ؟« ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻃﻮري دﺳﺘﺶ را‬ ‫ﺗﻜﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺴﻲ ﻣﺨﺎﻃﺐ اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﻞ‬ ‫»ﭘﻮن ﻣﺎري«‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻛﺴﻲ در آن ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ رودﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬ ‫زﻳﺮ ﭘﻞ‪ ،‬ﻛﺴﻲ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﻮي رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮﻛﺮد‪» :‬ﺣﺘﻤﺎْ اﻳﺮاﻧﻲﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﺎﺷﻴﺪن‪ ،‬ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺣﺘﻴﺎج دارﻧﺪ و اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﺑﻪ آبِ روان‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮاﻇﺐ‬

‫ﺑﺎش ﻣﻨﺪو‪ .‬وﻗﺘﻲ آدم ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﭼﻴﺰ ﭼﻨﺪان ﺧﻮﺑﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن‪» :‬ﻧﻪ ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺸﺪه اي‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫اﻳﻦ ﭘﻞِ »ﭘﻮن ﻣﺎري«ﺳﺖ‪ .‬آن آﻗﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ آن زﻳﺮ ﻣﻲﺷﺎﺷﺪ اﻳﺮاﻧﻲاﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ رودﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ‬ ‫رودﺧﺎﻧﻪي ﺳﻦ اﺳﺖ‪ .‬آن ﺟﻨﺪه ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ »ﻧﻪ ﻣﻨﺪو اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ« اﺳﻤﺶ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ‬ ‫‪134‬‬

‫ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ ﻫﻢ اﺳﻤﺖ ﻣﻨﺪوﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﺮي‪ .‬ﺧﺮي‪ .‬ﺧﺮرررر‪ .‬از ﻛﻨﺎرهي‬ ‫رود ﺑﺎﻻ آﻣﺪ‪ .‬از ﻛﻮﭼﻪي »ﭘﺘﻲ ﻣﻮﺳﻚ« ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﺮف زدن‪.‬‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪… » :‬‬ ‫‪ possesive …po…sse… sive‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻲات‬ ‫ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻤﻠﻚ ﻃﻠﺒﻲ‪ .‬ﺗﻤﻠﻚ ﻃﻠﺐ! ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮي اﮔﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻨﺪه؟ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪي او ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ و آرﻧﻮﻟﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ زﻧﺪﮔﻲاش دو ﺷﻘﻪ ﻧﺸﻮد ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ را‪ ،‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ‬ ‫رﺧﺘﺨﻮاﺑﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺮﻳﻢ ﺧﺼﻮﺻﻲ آرﻧﻮﻟﺪ ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ »ﻧﻪ ﻣﻨﺪو اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﻧﻪ« ﺟﻨﺪه اﺳﺖ؟«‬ ‫از روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻴﺪان »ﺑﺎﺳﺘﻴﻞ« ﮔﺬﺷﺖ و ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن »ﻓﻮﺑﻮرگ ﺳﻨﺖ آﻧﺘﻮان«‪.‬‬ ‫ﺷﻠﻮﻏﻲ و ﻧﻮرِ زﻳﺎدِ ﻣﻴﺪان‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺣﺸﺮات آدمﻫﺎ را از ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ و ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي اﻃﺮاف ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮي ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ‪ ،‬زﻧﻲ ﻛﻪ از رو ﺑﻪ رو ﻣﻲآﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎد‪:‬‬ ‫»ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ آﻗﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﺮفﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﻛﺎﻓﻪاي ﺑﺎز اﺳﺖ؟« ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ زن )ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﻨﺠﺎه و ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲآﻣﺪ و ﻫﻴﭻ ﻣﻼﺣﺘﻲ در ﭼﻬﺮهاش ﻧﺒﻮد(‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ اﻃﺮاف)رو ﺑﻪ روي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‬ ‫»ﺳﻨﺖ آﻧﺘﻮان« ﺑﻮدﻧﺪ( ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ )ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد(‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺎﻓﻪ اي ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﺪان ﺑﺎﺳﺘﻴﻞ اﺳﺖ‪ «.‬دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد)ﺣﺎﻻ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲآﻣﺪ(‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻄﻮر«‬ ‫ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ آﺑﺠﻮﻳﻲ ﺑﺨﻮرم‪.‬‬‫دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻛﺮد)ﻳﺎدش آﻣﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ »ﻧﻪ ﻣﻨﺪو اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ«(‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت زن اﻧﺪاﺧﺖ )ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲآﻣﺪ(‪ .‬در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا را‬ ‫ﭼﻪ دﻳﺪه اي‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﭘﻴﺶ ﺑﺮوﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ آﺧﺮ ﺳﺮ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ از ﻛﺎر درآﻣﺪ!« دﺳﺘﺶ را‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺸﺖ او و ﺑﻪ ﻟﺤﻦ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻫﺰارﺳﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎﻟﻢ آﺑﺠﻮي‬ ‫ﺧﻨﻚ دارم‪ «.‬زن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ دﺳﺘﺶ را ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮد در ﺑﺎزوي او و ﺑﻪ را اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻳﻜﻲ دو ﻗﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻘﻄﻪاي را در آﺳﻤﺎن ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪي ﻣﻦ‪ .‬آن ﺳﺘﺎره را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﻣﻦ وﺳﮕﻢ ﻛﻪ‬ ‫‪135‬‬

‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎد ﺳﺮدي ﻣﻲآﻣﺪ و ﻣﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ ﻧﺎزك ﺗﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و‬ ‫ﺑﺎزوﻫﺎﻳﻢ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪«...‬‬ ‫ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ ﺣﻖ داﺷﺖ ﮔﻤﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﭼﻬﺮهاي از ﻧﻴﻢرخ ﻳﺎ ﺗﻤﺎمرخ دروﻏﻲ ﺑﻴﺶ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﭼﻬﺮهﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻫﺮ آدم‪ ،‬ﭼﻬﺮهاي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻫﻤﺨﻮاﺑﮕﻲ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺶ دﻳﺪ؛ ﭼﻮن در ﻫﻴﭻ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖِ دﻳﮕﺮي اﻣﻜﺎﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫و از زاوﻳﻪاي ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻌﻤﻮل ﭼﻬﺮهاي را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻫﺮدو ﺑﺮﻫﻨﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻨﺎر‬ ‫ﻫﻢ‪ ،‬در ﻧﻮر ﻣﻼﻳﻢ ﭼﺮاغ روﻣﻴﺰي‪ ،‬زن ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲﻧﻤﻮد و ﭼﻬﺮهاش ﻣﻼﺣﺖِ ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻗﻮﻃﻲ ﺧﺎﻟﻲ آﺑﺠﻮ را ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻧﻬﺎد و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ زﻳﭗ داﻣﻦاش را ﺑﺎﻻ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻣﻨﺪو‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺮﻫﻨﻪ‪ ،‬ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﻓﺘﻦ او در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬اﻣﺎ زن دﺳﺖ ﻛﺮد‬ ‫و از داﺧﻞ ﻛﻴﻒِ ﭼﺮﻣﻲ ﻗﻬﻮهاي رﻧﮓاش ﻣﺠﺴﻤﻪي ﻋﺎج ﻣﺮﻳﻢ را ﺑﻴﺮون آورد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ‬ ‫آن را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖِ ﻧﻴﺎﻳﺶ‪ ،‬دو زاﻧﻮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬در ﺳﺎﻳﻪ‬ ‫روﺷﻦ ﻧﻮر اﺗﺎق‪ ،‬ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲﻧﻤﻮد و‪ ،‬ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ دردﻣﻨﺪ ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬اي ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻮ را ﺳﭙﺎس ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪهي ﺑﻴﭽﺎرهات ﺗﺮﺣﻢ ﻛﺮدي‪ .‬ﺗﻮ را‬ ‫ﺳﭙﺎس ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا از ﻇﻠﻤﺖ و ﮔﻤﺮاﻫﻲ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪي‪ .‬ﺗﻮ را ﺳﭙﺎس ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ درﻫﺎي‬ ‫ﺑﻬﺸﺖات را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺸﻮدي‪«...‬‬

‫‪136‬‬

‫ﭘﺎرهي ﭼﻬﺎرم‬ ‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ازﻧﻮ ﺷﺮوعﻛﺮدﻧﻲ اﺑﺪي‬

‫‪137‬‬

138

‫‪1‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﺷﻠﻮار ﭼﺮﻣﻲ ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﻛﻔﺶﻫﺎي ﻋﻨﺎﺑﻲِ ﻧﻮك ﺗﻴﺰ و ﭘﻴﺮاﻫﻦِ ﻣﺸﻜﻲ ﺧﻮشدوﺧﺘﻲ‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻇﺎﻫﺮي ﻧﺎﻣﻌﻤﻮل اﻣﺎ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻮزاﻧﺪهي ﺟﺎز ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﻴﻨﻚِ ﺗﻴﺮهي ﻋﻨﺎﺑﻲ رﻧﮕﺶ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زد و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ اﺳﺘﺎداﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﺑﻮد از ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﻴﻢ و‬ ‫»ﺑﺮك داﻧﺲ« ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎتِ ﻣﻀﺤﻚِ ﭼﺎﻧﻪ و اﺑﺮوﻫﺎ ﻏﺮور و‬ ‫ﻛﻠﻪﺷﻘﻲِ ﺟﻮاﻧﻲ ﭘﺮ ﺷﻮر را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬از دري ﻓﺮﺿﻲ ﻋﺒﻮر ﻛﺮد و رو ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻲ‬ ‫ﻓﺮﺿﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ دﻋﻮتﺗﺎن ﻛﻨﻢ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ آﻫﻨﮕﻲ را ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺳﺎﺧﺘﻪام ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﻋﻴﻨﻚاش را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻲ را از ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺖ ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮ اﺗﺎق و‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي آن‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﻧﺎدر‪ ،‬آنﻟﻮر و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ دور ﻣﻴﺰ ﻏﺬاﺧﻮري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮد‬ ‫ﺟﺎاﻓﺘﺎدهاي را ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖِ ﭼﺮخ ﻛﻠﻴﺪﺳﺎزيﺳﺖ‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎتِ اﻏﺮاق‬ ‫ﺷﺪهي ﭼﻬﺮه ﺷﺨﺼﻴﺖِ ﺧﺸﻚ و ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺟﺪي ﭘﺪر را ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲداد‪ ،‬ﻫﻤﺰﻣﺎن‪ ،‬ﺻﺪاي‬ ‫ﭼﺮخ ﻛﻠﻴﺪﺳﺎزي و ﻫﻤﻪي ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎي دﻳﮕﺮِ ﭼﻴﻨﻦ ﺻﺤﻨﻪاي را ﻫﻢ ﺑﺎ دﻫﺎﻧﺶ ﺗﻮﻟﻴﺪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰ ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اول آن ﻋﻴﻨﻚِ ﻛﻮرﻫﺎ را از روي‬ ‫ﭼﺸﻢات ﺑﺮدار‪ ،‬ﺑﻌﺪاْ ﺣﺮف ﺑﺰن!«‬ ‫از ﺻﺪاي ﺷﺪﻳﺪ ﺧﻨﺪهي ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﻣﻴﻨﻮ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪي ﻧﺎدر و آنﻟﻮر‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﻣﻴﻨﻮ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪاي ﻛﻪ رﻓﺘﻪاي ﻛﻨﺎر دﺳﺖ ﭘﺪرت ﻛﻠﻴﺪﺳﺎزي‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺎي ﺗﻮ ﺑﻮدم ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﻓﻠﻴﭗ ﻛﻮرﺗﻮﻣﺎﻧﺶ اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻜﻪي ﺗﻮ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻮد‪«.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪي ﻧﮕﺎهﻫﺎ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﺪ روي ﻣﻴﻨﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي ﻛﻮﭼﻜﻲ‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺧﻮاب‬ ‫آﻟﻮد ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻮﻧﺪيﻫﺎي زﻧﻲ ﺟﺎاﻓﺘﺎده را داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﻲﺳﺮوﺻﺪا ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪139‬‬

‫دراز ﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﺎرﻳﻜﻲِ ﺗﺨﺖِ دوﻧﻔﺮهي ﻧﺎدر و آنﻟﻮر‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪي ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ اﺗﺎقِ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ‬ ‫ﺑﻮد؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻼطِ درﻫﻢﺟﻮش و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪاي از ﻋﺬاب‪ ،‬روﺣﺶ را ﻣﻲﮔﺪاﺧﺖ‪ .‬روزي ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻋﻼم ﻋﺸﻖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻲداﻧﻢ دارم ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬارم ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪» .‬اﻣﺎ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻋﺬابِ اﻳﻦ ﺟﻬﻨﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺨﻮانﺳﻮز ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺟﺬاﺑﻴﺖِ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﺳﺮﺷﺎريﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﮔﺮان ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪ «.‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺑﻬﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﮔﺰاف ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﺟﻞ وﭘﻼﺳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد و آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻓﻘﻂ ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﺎﻣﺶ را »ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ‪ ،‬ازﻧﻮﺷﺮوعﻛﺮدﻧﻲ اﺑﺪي« ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺎﻧﻪي دﻳﺪار ﻫﻢ‬ ‫آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪي وﻗﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻔﺘﻪاي ﺳﻪ روز )روزﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻫﺘﻞ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﺮد(‬ ‫ﻣﻲرﻓﺖ ﭘﻴﺶ آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻃﺮف ﻏﺮوب ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪،‬‬ ‫ﺿﺒﻂ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﻴﺪه‪ ،‬ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﺮوﺧﺸﻚ ﻛﺮدن آنﻫﺎ‪ .‬آﺑﺠﻮﻳﻲ ﺑﻪ‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﻣﻲداد؛ ﮔﻴﻼﺳﻲ ودﻛﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺪو‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻣﻲرﻳﺨﺖ و ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﻮرش ﺑﻪ ﻣﻨﺪو اﺷﺘﻴﺎقِ ﻛﺎر ﻣﻲداد آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؛ آن روﺑﻪرو؛ و ﻫﻤﺎن‬ ‫آﺗﺸﻲ را از ﺧﻮد ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﻌﻠﻪور ﻛﺮدن ﻣﻨﺪو ﻻزم ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪي دردِ دوري‬ ‫او را‪ ،‬ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﻟﻬﻴﺐِ آروزﻣﻨﺪي‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪا ﮔﺮه ﻣﻲزد‪ ،‬و ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﻣﮕﺮم درد اﺷﺘﻴﺎق‬ ‫ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺪﻳﺪم و ﻣﺸﺘﺎقﺗﺮ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮد ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ دﻳﺪارﻫﺎﺷﺎن ﻣﺤﺪود ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫»ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎي اﺑﺪي« ﭼﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻴﻚﺑﺨﺘﻲ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻫﻤﻪي ﺧﻄﺮات ﻛﺎر‬ ‫ﺑﺎ آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬اﻳﻦ دﻳﺪارﻫﺎي وﺳﻂِ ﻫﻔﺘﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻣﻌﺸﻮق ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻲ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﻮازشاش ﻛﻨﻲ ﻧﻪ ﻛﻼﻣﻲ ﺑﻪ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ .‬از آن ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﺧﻮدت را ﻣﻠﺰم ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از ﺗﻼﻗﻲ دو ﻧﮕﺎه اﺣﺘﺮاز ﻛﻨﻲ‪ ،‬و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﻤﺎس ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺗﻦ) ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﻲ( ﻣﺜﻞ ﺑﺮقﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺎ از ﺟﺎ ﺑﺠﻬﻲ ﻣﺒﺎدا رازِ ﻧﻬﺎن ﺑﺮون ﺑﻴﻔﺘﺪ از ﭘﺮده‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ آن‬ ‫ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺗﺼﻮرش را داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪي درد را ﻟﻔﺎفِ ﻛﻼم ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺣﻨﺠﺮه را ﭼﻨﺎن‬ ‫ﺳﺮﻣﻲداد ﻛﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎي ﺿﺒﻂ‪ ،‬در رﻗﺼﻲ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪآور‪ ،‬ﺻﺪا را ﺑﻪ ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ ﺑﺪل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و‬ ‫‪140‬‬

‫آرﻧﻮﻟﺪ و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺖزده‪ ،‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﻴﺪوارﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﺻﻞِ ﻛﺎر؛ ﺑﺎﻃﻼﻗﻲ ﻫﻮل اﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ دم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻨﺪو را ﺑﻪ ﻛﺎمِ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺮد و او ﭼﺎرهاي ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻘﻼي‬ ‫ﻣﺮگ آور‪ .‬از ﻫﻤﻪ دردﻧﺎكﺗﺮ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎن ﺷﻮﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺮ ﻳﺎ زود ﻓﺮاﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻫﺮﭼﻪ‬ ‫ﭘﻴﺶﺗﺮ ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻳﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﺎﻏﺎﻗﻞ‪ ،‬ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻪي ﺗﻴﺰِ آرﻧﻮﻟﺪ را‬ ‫ﺣﺴﺎسﺗﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﺴﺎسﺗﺮ ﺷﺪن ﺷﺎﻣﻪي آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬داﻣﻨﻪي اﻳﻦ ارﺗﺒﺎطﻫﺎي رﻣﺰ آﻟﻮد‬ ‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻨﮓﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﻫﺮ ﺣﺮف و ﻫﺮ ﻧﮕﺎه‪ ،‬ﺑﻴﺶ ازﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻛﺸﻨﺪهﺗﺮ‪ .‬ﺑﻲﺷﻚ‬ ‫اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﻲ ﻧﻤﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﻧﻪ ﺳﺮ او را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺮ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را‪ .‬ﺣﺘﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻘﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ‪ ،‬ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻤﻲ ﺗﻠﺦ و ﻏﻤﺰده‪ ،‬دﻋﻮﺗﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي‬ ‫و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب آﻗﺎي ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ آرﻳﺎ ﻧﮋاد‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﻀﻮرِ ﻣﻦ در‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﻴﻪام را ﺑﺴﺘﻪام و دارم‬ ‫ﻣﻲروم‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺷﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ «.‬اﻣﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از‬ ‫»ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎي اﺑﺪي«‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ درازﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫»ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ازت ﺳﺌﻮاﻟﻲ ﺑﻜﻨﻢ« و ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮري ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻲ؟‬ ‫ ﭼﻄﻮري ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻢ؟‬‫ اﻧﮕﺎر وزن ﺳﻴﺎرهاي روي ﺳﻴﻨﻪات ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬و روﻳﺶ را ﻛﺮد ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪي‬ ‫ﻫﻤﺎن دﺳﺖ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﻨﺪن ﺣﺎﺷﻴﻪي ﻛﺎﻏﺬ دﻳﻮاري ﻛﻪ ﺗﻜﻪاي از آن ﺳﺎب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻛﻤﻲ ﮔﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ ﭼﻪ ﺷﺪه ﻣﻨﺪو؟‬‫ﺑﺎ ﺷﺪتِ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﮔﻮد ﻛﺮدن ﺳﺎبرﻓﺘﮕﻲ دﻳﻮار‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻼﻃﻔﺖ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺧﻮاب داد ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﺮ را ﻻي ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي او ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ آرام ﺷﺪ ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ‪ .‬وﻗﺘﻲ دود را ﺑﻴﺮون ﻣﻲداد‬ ‫دوﺑﺎره ﻃﻮري ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر وزن ﺳﻴﺎرهاي را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬

‫‪141‬‬

‫ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻨﺪهاي ﺷﻮخ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش درﺧﺸﺶ داد‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﻫﻢ ﻛﻪ در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪي ﻃﺮز‬ ‫ﻧﻔﺲﻛﺸﻴﺪن ﺧﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮفِ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪» :‬ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻏﻴﺮ از ﺗﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ دﻗﺘﻲ داري!«‬ ‫ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬‫و ﻣﻨﺪو ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﻮد ﻛﺮدن ﺳﺎبرﻓﺘﮕﻲ دﻳﻮار‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪادِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﺪن ﻧﺪارم‪« .‬‬ ‫ﻓﺮوﻛﺎﺳﺘﻦِ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻏﻴﺒﺖِ او را اﺣﺴﺎس ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺮﻫﻴﺐِ آنﻟﻮر ﺑﻪ درون آﻣﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻨﺎر او‪،‬‬ ‫روي ﻟﺒﻪي ﺗﺨﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را از ﺳﻘﻒ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﺗﺎق ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎرﻳﻜﻪي ﻧﻮري‬ ‫ﻛﻪ از راﻫﺮو ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ آﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﻛﻪ آنﻟﻮر درﺧﺸﺶ ﺧﻴﺴﻲ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪهاي ﻫﺮاﺳﺎن‬ ‫ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻤﺎن او ﺑﺎلﺑﺎل ﻣﻲزد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻧﺮم آنﻟﻮر ﺻﻮرت او را ﻧﻮازش ﻛﺮد ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﭼﺸﻤﻪاي ﻓﻮاره زد و دﺳﺘﺎن آنﻟﻮر از ﻣﺎﻳﻌﻲ ﺳﻮزﻧﺪه ﺧﻴﺲ ﺷﺪ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎن آنﻟﻮر ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪي‬ ‫ﺧﻮد از ﮔﺮﻣﺎ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ آن اﻧﮕﺸﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﻲﺳﺘﺮد‪ ،‬در دل ﻣﻨﺪو‬ ‫ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮﺗﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ زﺑﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺷﺪه‪.‬‬‫در ﺗﺎرﻳﻚ روﺷﻨﺎي اﺗﺎق‪ ،‬ﭘﺮﻫﻴﻴﺐِ آنﻟﻮر ﭼﻘﺪر ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪي ﻋﺎج ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪاي ﻛﻪ آن روز زن ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﺎ آن راز و ﻧﻴﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻧﻮازﺷﮕﺮ آنﻟﻮر‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ از ﻛﻨﺎر ﻟﺐﻫﺎي ﻣﻨﺪو ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻋﺎﻃﻔﻪاي ﻋﻤﻴﻖ آنﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎ‬ ‫ﻓﺸﺮد‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎدر ﺑﻪ درون آﻣﺪ و ﮔﻴﺞ وﻣﻨﮓ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪142‬‬

‫‪2‬‬ ‫»ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺗﻮپ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺳﺮدار ﺟﻠﻮ‬ ‫آﻣﺪه ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺷﻌﻒ ﺗﻌﺎرﻓﺎت رﺳﻤﻲ ﺑﺠﺎي آورده‪ ،‬دﺳﺖ ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬داﺧﻞ ﻣﻨﺰل‬ ‫ﺷﺪه و اﻳﺸﺎن را ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫»آﻗﺎ ﺑﻴﻚ درﺑﻨﺪي« ﻛﻪ روزِ ﭘﻴﺶ‪ ،‬از ﻫﻤﺮاﻫﻲِ اﻳﻠﭽﻲِ اﻧﮕﺮﻳﺰ ﻣﻌﺎدت ﺑﻪ ﺗﻔﻠﻴﺲ ﻛﺮده و‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در آن ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ اﻣﺮِ دﻳﻠﻤﺎﺟﻲ ﻗﻴﺎم ﻣﻲﻧﻤﻮد‪«.‬‬

‫‪3‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﺷﺐﻫﺎ واﻟﻴﻮم ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺑﺮﻏﻢ‬ ‫ﻫﺸﺪارﻫﺎي ﭘﻲدرﭘﻲِ ﭘﺰﺷﻚ‪ ،‬ﻗﺮص دﻳﮕﺮي ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻴﺪارﺗﺮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از رﺧﺘﺨﻮاب‬ ‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬روب دوﺷﺎﻣﺒﺮ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮي اﻳﻮان‪ .‬ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮﻳﻊ اﺑﺮﻫﺎي روﺷﻦ در آﺳﻤﺎن‬ ‫دوردﺳﺖ ﺧﺒﺮ از ﺟﻨﺐ و ﺟﻮﺷﻲ ﻣﻲداد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﺎرهي زﻣﻴﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در آن‬ ‫دورﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎه درﺷﺖِ ﺷﺐِ ﭼﻬﺎرده اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد درﺳﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﻄﻞ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد از‬

‫ﺑﺎزوي آﻫﻨﻲ دارﺑﺴﺘﻲ ﻓﻠﺰي‪» .‬اﮔﺮ ﻋﻜﺎس ﺑﻮدم ﻣﻨﻈﺮهي ﺑﺪي ﻧﺒﻮد‪» :‬ﻣﺎه در ﺳﻄﻞ‪«.‬‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﮔﻬﻮارهاي ﺳﭙﻴﺪي ﺗﻮي اﻳﻮان ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ روي آن؛ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻣﺎه‪» .‬ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه؟‬ ‫اﻣﺮوز اﻳﻨﺠﺎ را ﻣﺮﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻓﺮدا ﺟﺎي دﻳﮕﺮي وﻳﺮان ﻣﻲﺷﻮد‪ «.‬داﺷﺖ ﺑﻪ ﻗﺮصﻫﺎ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آن واﻟﻴﻮم اﺿﺎﻓﻪ‪ ،‬ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﻗﺮﺻﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﻣﻌﺪه‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬ ‫ﺑﺮاي ﻛﻠﺴﺘﺮول‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ورم ﻣﺜﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ورم ﭘﺮوﺳﺘﺎت‪» ...‬از درون ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬از‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ وﺟﻮدﺷﺎن را ﺣﺲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﻣﮕﺮ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از ﻛﺎر ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺷﻨﻮاﻳﻲ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآﻳﻴﻢ ﺗﺎ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ «.‬ﭘﺮﻧﺪهي ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﻻي‬ ‫ﺑﺮگﻫﺎي ﻛﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺣﻴﺎط ﺑﻮد ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻢ ﺷﺪ ﻣﻴﺎن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي‬ ‫ﺳﭙﻴﺪار ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‪» .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺑﻪ درﺧﺖ‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺑﻪ درﺧﺖ‪«.‬‬

‫‪143‬‬

‫ﻣﺎه ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ در ﭘﺲ اﺑﺮ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﻫﺮاسآور ﺷﺐ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮت دﻫﻜﺪهي‬ ‫»ﺳﻮرن« در ﺷﺐ ﺳﻜﻮﺗﻲ از ﺟﻨﺲ ﻣﻌﻤﻮل ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در دﻫﻜﺪهاي واﻗﻌﻲ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر دور‬ ‫اﺳﺖ از ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﺷﺐ را ﺻﺪاﻫﺎي ﺷﺐ ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ :‬زﻣﺰﻣﻪي ﺟﻮﻳﺒﺎري؛‬ ‫زﻧﮕﻮﻟﻪي ﮔﻮﺳﭙﻨﺪي‪ ،‬ﺻﺪاي ﻏﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻳﺎ آواي دوردﺳﺖ ﺟﺎﻧﻮري؛ و در ﻣﺘﻦ ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ‬ ‫ﺻﺪاي ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ و ﺑﻲﮔﺴﺴﺖ ﺳﻴﺮﺳﻴﺮكﻫﺎ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬در ﺳﻮرن‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﺷﺐ ﺻﺪاي ﺧﻼء اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻮﻗﻒ ﺳﻴﺎرهي زﻣﻴﻦ‪» .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﮔﺬارم ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎه رﻓﺘﺎر ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ آن ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاب را از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ رﺑﻮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ او ازاﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﻪ اﻳﻮان‪ ،‬ﻣﻮﻗﺘﺎْ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﻳﻲ‬ ‫دﻟﻮاﭘﺴﻲﻫﺎ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺎه از ﭘﺲ اﺑﺮ درآﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻋﺒﻮر اﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻠﻲ ﺣﻴﺎت را‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻴﺎرهي ﻣﺮده‪ ،‬ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺳﺮﮔﺮدان ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻤﺎل‪» .‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻟﻌﻨﺘﻲ؟ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻛﻪ آدم را ﺑﻪ درﺧﺖ ﺗﻨﺎوري ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ رﻳﺸﻪ دواﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻲ ﺷﻚ در ﭘﺲ ذﻫﻦ اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻘﺎش اﺷﺎرهاي ﻫﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﺑﻲاﻣﺎن ﺟﺴﻢ‪ .‬دﻳﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ روز ﺑﻪ روز‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮم ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺳﺎﻛﻦِ ﮔﻴﺎه‪«.‬‬ ‫در ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ اﻳﺮان‪ ،‬دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي دورهي ﻗﺎﺟﺎر ﻳﺎ ﻣﻴﻨﺎﺗﻮرﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ را‬ ‫ﻧﺴﺨﻪ ﺑﺮﻣﻲدارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺘﻴﻘﻪ ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدان‪ .‬ﻗﻀﻴﻪي ﻛﻮرﻳﺎﻛﻒ داﺷﺖ‬ ‫ﻣﻐﺰش را ﻣﻲﺧﻮرد‪» .‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻮا ﺳﺖ؟ ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻤﺎل ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد؟‬

‫ﻧﻜﻨﺪ آن را ﻛﭙﻲ ﻛﺮده؟ ﮔﻮر ﭘﺪر ﻓﺮاﻧﺴﻮا‪ .‬ﻻﺑﺪ او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪي ﺧﻮد ردش ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي‪.‬‬ ‫اﻣﺎ‪«...‬‬ ‫ﻣﺎه دوﺑﺎره از ﭘﺲ اﺑﺮ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪» .‬اﻳﻦ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ‪...‬آه ﭼﻪ دﺷﻮار اﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬ ‫از دﻫﺎن آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﻣﺮدﻣﻲ ﭼﻴﻨﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﻜﺎر ﭘﺮورش دﻫﻨﺪﮔﺎن ﺷﻜﻨﺠﻪﮔﺮاﻧﻲ ﻧﺎﺑﻐﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ وادارش ﻛﻨﻢ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد از دوﺳﺘﺎن اوﺳﺖ؟ْ «‬ ‫ﺻﺪاي ﻋﺒﻮر اﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻠﻲ از دور ﺑﻪ ﮔﻮش آﻣﺪ‪» .‬زﻣﻴﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ‪ «.‬ﻧﻮر ﭼﺮاغﻫﺎي‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻮك درﺧﺖ ﻛﺎج را ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻪ روﺷﻨﺎ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ارﻳﺐ ﮔﺬﺷﺖ و ﭘﺮواز ﭘﺮﻧﺪهاي را در‬ ‫ﻫﻮا ﻏﺎﻓﮕﻴﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪144‬‬

‫‪4‬‬ ‫ﻳﻚ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق‪ ،‬روي ﻃﺒﻘﻪاي از ﭼﻮب ﺳﻴﺎه‪ ،‬وﺳﺎﻳﻞ ﺻﻮﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر روي ﻫﻢ‬ ‫ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﻘﻒ‪ ،‬و روي زﻣﻴﻦ‪ ،‬اﻧﺒﻮه رﺷﺘﻪ ﺳﻴﻢﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬درﺧﺸﺶ ﭼﺮاغﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺒﺰ و ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬و رﻋﺸﻪﻫﺎي ﺳﺮﮔﻴﺠﻪآور ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫اﻧﺪازه ﻛﻪ ﺣﻀﻮر ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ و وﺟﻮد ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮش ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮي اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎزهاي را رﻗﻢ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬رگﻫﺎي آﺑﻲ دﺳﺖﻫﺎي آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬درﺷﺖ و ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮن‪ ،‬از‬ ‫زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻪ اﻟﺘﻬﺎب ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﺿﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﻧﻮاﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺗﻦ در ارﺗﻌﺎش ﺻﻮت‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎﺑﺶ ردﻳﻒ ﺳﭙﻴﺪ دﻧﺪانﻫﺎ‪ ،‬ﻟﺮزشِ ﭼﻴﻦ اﻃﺮاف ﭘﻠﻚﻫﺎ‪ ،‬و ﮔﺮهﺧﻮردﮔﻲ‬ ‫اﺑﺮوان‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺬﺑﻪي درون او ﭼﻨﺎن ﺷﻜﻞ ﻣﻲداد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻮازﻧﺪه و ﺳﺎز ﺗﻦِ واﺣﺪي ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﻛﺲ دﻳﮕﺮي را ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮداو‪ ،‬ﺑﻪ وﻗﺖِ ﺗﻐﻨﻲ‪ ،‬ﭼﻬﺮه ﻋﻮض ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر‪ ،‬از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻛﺮد‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻧﻮازﻧﺪهي‬ ‫ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻲ ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﺠﺴﻤﻪ اي‪ ،‬ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺻﻨﺪﻟﻲ‬ ‫ﺳﻴﺎه رﻧﮕﻲ رو ﺑﻪ روي آﻧﻬﺎ‪ .‬ﭘﻠﻚ ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﭘﻠﻚ ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮔﻮش ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻚ ﺗﻚ‬ ‫ﺳﻠﻮلﻫﺎش ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ‪ .‬در آن ﻧﻮر اﻧﺪك اﺗﺎق‪ ،‬و ﺑﺎ آن اﻣﻮاﺟﻲ ﻛﻪ از وﺟﻮد ﺧﻮد ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻟﻬﻪ اي ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ درﻫﺎﻟﻪاي از ﺷﻌﻒ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺪو اﻣﻜﺎن ﻣﻲداد ﻫﻤﻪي اﺷﺘﻴﺎﻗﺶ را‬ ‫در ﺻﺪا ﮔﺮه ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮش ﻣﻠﺘﻬﺐ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻠﻮي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﻛﻪ دﻳﺪ‪ ،‬ﺣﻨﺠﺮهاش را ﺑﻪ ﺻﺪاي‬ ‫ﭘﺮﻧﺪهاي ﻏﺮﻳﺐ اوج داد و آن ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺲ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮ‪ ،‬در ﺟﺸﻦ ﭘ‪‬ﺮﻏﻠﻐﻠﻪاي از‬ ‫ﺻﺪا‪ ،‬آواز را ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺪاﻳﻲ از ﺣﻨﺠﺮه‬ ‫ﺑﻴﺮون آورد؟ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻴﻤﺘﺶ را ﺑﭙﺮدازد‪«.‬‬ ‫ـ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ؟‬ ‫‪145‬‬

‫ـ ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻛﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﭼﺮا؟‬ ‫ﻓﺸﺎر ﻣﻲآورد ﺑﻪ اﻋﺼﺎب ﭼﺸﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ زودي؟‪...‬‬ ‫ـ ﻓﻌﻼْ ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻧﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ‪...‬‬ ‫ـ ﻳﻌﻨﻲ را ه دﻳﮕﺮي ﻧﺪارد؟‬ ‫ـ ﭼﻪ راﻫﻲ؟ از ﻳﻚ ﺳﺎز ﻣﺜﺎل ﻣﻲزﻧﻢ ﻛﻪ درك ﻣﻄﻠﺐ آﺳﺎنﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﺎزي ﻃﻮل‬ ‫ﻣﻌﻴﻨﻲ دارد‪ .‬ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﺪا را ﻓﻘﻂ در ﻣﺤﺪودهي ﻣﻌﻴﻨﻲ از ﻃﻮل ﺳﻴﻢ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد اﻳﺠﺎد ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻗﻴﻤﺘﺶ را ﺑﭙﺮدازد ﻳﺎد ﻣﻲﮔﻴﺮد ﭼﻄﻮر از اﻣﺘﺪاد ﻓﺮﺿﻲ ﺳﻴﻢﻫﺎ‬ ‫ﺻﺪا در ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ از ﺟﺎﻳﻲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﺤﺪودهي ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﺳﺎز‪«.‬‬ ‫ـ اﻳﻦ ﺟﺎدوﮔﺮيﺳﺖ!‬ ‫ﻛﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ آﺧﺮ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻲ را از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه اﺳﺖ ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﻛﺮد روي‬ ‫ﺗﺸﻜﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و دراز ﺷﺪ ﻻي دﺳﺖ و ﭘﺎي ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺖ زده و ﺣﻴﺮان‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﻛﺮدن ﻧﻮار روي دﺳﺘﮕﺎه‬ ‫ﺿﺒﻂ ﺻﻮت‪ .‬ﻣﻨﺪو از آن اﺗﺎق ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﺷﺎم‪ «.‬ﻣﺜﻞ ﻛﻤﺎن ﻛﺸﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﻧﻴﺮوﻳﺶ را در ﺗﻴﺮي ﻧﻬﺎده اﺳﺖ و رﻫﺎ ﻛﺮده‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﭼﻄﻮر روﺷﻦ ﻣﻲﺷﻮد؟ْ«‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آرام داﺧﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آراﻣﻲﮔﺮﺑﻪاي‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آراﻣﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از ﺳﺮﻛﺎر ﻣﻲآﻣﺪ؛ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎن آراﻣﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻇﺮف ﻣﻲﺷﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ وﻗﺘﻲ ﻇﺮف ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪهاي را در ﺟﺎﻇﺮﻓﻲ ﻣﻲﻧﻬﺎد‪.‬‬ ‫ﻧﻪ ﺻﺪاي ﺷﻜﺴﺘﻦ ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺘﺎ ﺻﺪاي ﺗﻤﺎس ﻇﺮفﻫﺎي ﭼﻴﻨﻲ و ﻓﻠﺰي ﺑﺎ ﻫﻢ‪ .‬وﺟﻮدي ﺑﻮد‬ ‫ﻳﻜﺴﺮه ﺗﻬﻲ از ﺗﺸﻨﺞ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻮاﺧﺘﻲ آرام ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮد و در ﻓﻀﺎي اﻃﺮافِ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻄﺮ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻲ از آراﻣﺶ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﺪو‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺸﻨﺞِ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه‬

‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﻲﺳﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن در ﻛﻨﺎر ﭼﻨﻴﻦ زﻧﻲ!«‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮد‪» :‬روي ﻛﺪام ﻛﺎﻧﺎل ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ْ«‬ ‫ـ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪146‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ دﻟﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻜﺴﺮه ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺗﻪِ آرﻧﻮﻟﺪ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺷﻬﻮت ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﺮاي ﻛﻠﻤﻪ داﺷﺖ‪ .‬از آن‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﺑﺎ زﺑﺎن ﻛﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺪو ﭼﻴﺰي از آن ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬از آن‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺗﻼﺷﻲ ﺑﺮاي ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬درﺳﺖ ﺧﻼف ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ آرام و ﺷﻤﺮده‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد از ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮدن اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻛﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار اﺟﺘﻨﺎب ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻫﻢ از دﺳﺘﺶ در ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ ﻣﻨﺪو ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ را‬ ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬در آن اﺗﺎق‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪي ﺳﻴﺎﻣﻲاش ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد؛ در ﻛﺎر ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮدن ﺷﺎم؛ و ﻣﻨﺪو در اﻳﻦ اﺗﺎق‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‪ .‬دﻟﺶ‬ ‫ﺳﻜﻮت ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮادران ﻣﺎرﻛﺲ داﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺑﺰرﮔﻲ را ﺑﻬﻢ ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺎرهاي‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن اﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ آرزو ﻣﻲﻛﺮد دراز ﻛﺸﻴﺪن در آﻏﻮش ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد؛ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎ از او درﻳﻎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫»ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎي اﺑﺪي« اﻳﻦ ﺑﺎر از ﺗﻘﻮﻳﻢ آﻧﻬﺎ ﺧﻂ ﺧﻮرده ﺑﻮد)ﺗﻌﻄﻴﻼت آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ را آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻪ‬ ‫اﺗﻔﺎق ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ »اﻛﺲ اُن ﭘﺮوﻧﺲ« ﺑﺮاي اﺟﺮاي ﻛﻨﺴﺮت ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻼْ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‬ ‫رﻳﺰي ﺷﺪه ﺑﻮد(‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪي ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺳﻪ روزي ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ زن ﻣﺘﺠﺪديﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و‬ ‫آﻣﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ْ ﻣﮕﺮ ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺮدان آﻟﻤﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آزادﻣﻨﺸﻲﺷﺎن در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ زﻧﺎن ﺗﺤﺴﻴﻦ‬ ‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮد اﻳﻨﻬﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎنﻛﺎري ﻛﻨﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺣﻀﻮر آرﻧﻮﻟﺪ او را ﻧﻮازش ﻛﻨﺪ ﻳﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻧﻴﺎز داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﮕﺬارد‬ ‫روي ﭘﺎﻫﺎي او‪ .‬اﻣﺎ ﻳﺎدش آﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪي ﻧﺎدر و آنﻟﻮر ﭼﻴﺰي ﺑﺮّا دروﻧﺶ را ﺧﺮاش‬ ‫داده ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺸﻖ اﻣﻜﺎﻧﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﻣﻲدﻫﺪ ﺗﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﮔﻴﺮم ﺑﺮ ﻗﻠﻤﺮو‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ‪ .‬ﻳﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﺸﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺮدﮔﻲﺳﺖ؛ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻧﻔﺮ‪ .‬آن ﺷﺐ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺪو رﻓﺘﺎر ﺑﻲﺗﻔﺎوت ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪ و ﻣﻘﺎﻳﺴﻪاش ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ رﻓﺘﺎر او در ﺧﻠﻮت‪ ،‬ﺧﻮد را‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲدﻳﺪ در ﻗﻠﻤﺮو ﻫﻴﭽﻜﺲ؛ ﺑﺮدهاي ﺑﻲاﻧﺘﺨﺎب‪ .‬از آن ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻲ اﻋﻨﺘﺎﻳﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫را ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻪ دزدي ﻣﻲدﻳﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺧﻮردار از ﻣﻄﺎع رﺑﻮده ﺷﺪه اﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ‬ ‫‪147‬‬

‫اﺧﺘﻔﺎي آن؛ ﻣﻄﺎﻋﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﻠﻚاش ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺮوري ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ اﺳﺒﺎب ﺷﺮﻣﺴﺎري ﺑﻮد‪ .‬از آن‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﺣﻀﻮر ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﻮﻟﻨﺎك روزي را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ‬ ‫دﻳﺮ ﻳﺎ زود ﻓﺮا ﻣﻲرﺳﻴﺪ؛ روز وﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﺟﺬﺑﻪايﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮوز زﻧﺪﮔﻲاش‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻏﺮاﻣﺖِ اﻧﺪوﻫﺒﺎرش را ﻓﺮدا ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬آن ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻳﻦ اﻧﺪوه را ﻛﻪ دﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻲﺳﺮوﺻﺪا رﻓﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦاش ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ‬ ‫ﮔﺬراﺳﺖ‪ ،‬و از ﺳﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي او‪ ،‬آن ﻟﻮر آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﺎم را ﻛﻪ ﺧﻮردﻧﺪ دوﺑﺎره دراز ﻛﺸﻴﺪ روي ﺗﺸﻚ‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن)ﻣﺒﻠﻲ درﻛﺎرﻧﺒﻮد‪(.‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﻫﻢ دراز ﻛﺸﻴﺪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻇﺮفﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻢ آﻣﺪ دراز‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ او‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﻛﺎﻧﺎل را ﻋﻮض ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻴﻠﻤﻲ ﺑﻮد از ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪي ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﻛﻠﻴﻨﺖ‬ ‫اﻳﺴﺘﻮود‪ .‬ﺣﺎﻻ آﻧﻬﺎ ﻏﺮﻗﻪي ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و او ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي را ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻻت ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪي ﺳﻴﺎﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ روي ﭘﺎﻫﺎي آرﻧﻮﻟﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪي ﺳﻴﺎه ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺗﺄﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫روي ﭘﺎﻫﺎي ﻣﻨﺪو؛ درﺳﺖ روي آﻟﺖاش‪ .‬از ﺷﺮم ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر درد او را ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دو ﮔﺮﺑﻪ در وﺿﻌﻲ ﻣﺸﺎﺑﻪ رو ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎ و ﻧﺮﻣﻲ ﺗﻦ ﮔﺮﺑﻪي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ داﺷﺖ ﺗﺤﺮﻳﻜﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﭘﺲ‬ ‫اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻌﻨﺎي دردآوري را ﻛﺸﻒ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻤﻪي آﻧﭽﻪ در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺼﻴﺐ او‬ ‫ﺑﺸﻮد ﮔﺮﺑﻪي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮد او‪ .‬ﭼﻘﺪر دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﻟﻤﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻛﻨﺎرش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﺻﻠﻪاي‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺳﻤﺖ راﺳﺖ اﺗﺎق ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺳﺮﻫﺎﺷﺎن را ﻛﺞ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ‪ ،‬و آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪﺷﺎن‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﺳﻮزاﻧﻲ را ﻛﻪ در دﺳﺖﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮد ﻣﻬﺎر ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ را‬ ‫ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد او ﮔﺮﺑﻪي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد‪ ،‬و ﮔﺮﺑﻪي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭼﻴﺰي از ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﺳﺘﺶ را ﭘﺲ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ اﺗﻔﺎق ﻏﺮﻳﺒﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬اﻧﮕﺎر درد او را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﻮازشِ ﮔﺮﺑﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﺳﺮ‬ ‫او ﺗﻤﺎس ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﺗﻨﺶ را ﺳﻴﺦ ﻣﻲﻛﺮد و ارﺗﻌﺎش ﻧﺮم اﻳﻦ ﻧﻮازش ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺘﻬﺎي ﺑﺪﻧﺶ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﺪن ﻣﻨﺪو‪ :‬ﺑﻪ آﻟﺘﺶ‪ .‬ﺧﻮﻧﻲ ﺟﻮﺷﺎن در ﺳﺮاﺳﺮ رگﻫﺎش دوﻳﺪن‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﭼﻴﺰي را زﻳﺮ دﻣﺶ اﺣﺴﺎس ﻛﺮده ﺑﻮد؛ اﻧﺪﻛﻲ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺮس و‬ ‫‪148‬‬

‫ﺷﺮﻣﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻧﺎﮔﻬﺎن وﺟﻮد ﻣﻨﺪو را ﻣﺴﺨﺮ ﻛﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد آﻟﺘﺶ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﺑﻪاي‬ ‫ﺳﻴﺎه درآﻣﺪه و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﺷﺮم از ﺣﻀﻮر آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬دارد آن را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﮔﻔﺖ‪ْ :‬ﻛﺠﺎ؟ْ‬ ‫ـ ﻣﻲروم‪.‬‬ ‫ـ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻧﻮار را ﺑﺸﻨﻮي؟‬ ‫ـ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﻓﺮدا‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪام‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰد و او را ﺗﺎ دم در ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو دﺳﺘﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪي او ﻓﺸﺎر‬ ‫داد‪» :‬ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻓﻴﻠﻢات را ﺑﺒﻴﻦ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲآﻣﺪ در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬وﻗﺘﻲ در ﺗﺎرﻳﻚ روﺷﻦ راﻫﺮو‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﺟﻠﻮ آورد ﺗﺎ روﺑﻮﺳﻲ ﻛﻨﺪ ﻳﻚ آن ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرد و ﺑﺮﻗﻲ از آن دو‬ ‫اﻟﻤﺎس ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ دﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺪو را واداﺷﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ را در ﺳﺮﻋﺘﻲ ﺟﻨﻮن آﻣﻴﺰ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮود‪.‬‬

‫‪5‬‬ ‫»ﭼﻮن آﻗﺎ ﺑﻴﻚ درﺑﻨﺪي ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰد ﺳﺮدار ﺗﻔﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ دﻳﻠﻤﺎﺟﻲ ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻣﺠﻤﻠﻲ از اﺣﻮال و رﻓﺘﺎر او را ﻗﻠﻤﻲ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ﻛﻪ آﻣﺪن روسﻫﺎ و‬ ‫ﺗﺼﺮف ﺑﻌﻀﻲ وﻻﻳﺎت اﻳﺮان را از اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺸﺎراﻟﻴﻪ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد را ﻣﺴﻠﻤﺎن و از ﻧﺠﺒﺎ ﻣﻲداﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻲ از اوﻗﺎت ﺧﻮد را در‬ ‫زﻣﺮهي ارﺑﺎب ﻓﻬﻢ و ﻛﻤﺎل ﻣﻲﺷﻤﺎرد‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻠﻲ آﺋﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ را از ﺧﻮد ﺳﻠﺐ و ﺑﻪ آﺋﻴﻦ روس‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺷﺐ و روز ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺸﻮر و ﺑﻪ ﺷﺮب ﺧﻤﺮ و ﻛﺮدن ﺟﻤﻴﻊ اﻓﻌﺎل ذﻣﻴﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ آﺛﺎر ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ از او ﻇﺎﻫﺮ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻌﺎﺷﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺪي در ﻛﺴﺐ‬ ‫دﻳﻦ و آﺋﻴﻦ و ﻣﺬﻫﺐ روس ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺪوﺣﺼﺮ ﻧﺪارد‪ .‬و ﺣﺘﺎ ﺗﺮك ﻃﻬﺎرت و ﺗﻘﻮاي‬ ‫ﻇﺎﻫﺮي را ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﻜﺮر ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﮓ و اروس ﺳﺮﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻨﺪ ﺷﻠﻮار ﺧﻮد‬ ‫‪149‬‬

‫را ﺑﺎزﻛﺮده ادرار ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و در ﺑﻴﺖاﻟﺨﻼ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ آب ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ روس ﭘﺎرﭼﻪي ﻛﺎﻏﺬي در ﮔﻮﺷﻪي ﻛﻼه ﺧﻮد ﻣﻲداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و‬ ‫ﻣﻜﺮر اوﻗﺎت در ﺑﻴﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺪي ﺟﺎﻧﺒﺪاري از دوﻟﺖ روس و ذم اﻫﻞ اﺳﻼم را ﻣﻲﻧﻤﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎﻓﻮق آن ﻣﺘﺼﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫از ﺟﻤﻠﻪ‪ ،‬روزي‪ ،‬از روي ﻣﻔﺎﺧﺮت و دوﻟﺘﺨﻮاﻫﻲ اروس‪ ،‬از در ﺑﻲﺷﺮﻣﻲ ﺑﺮآﻣﺪه در‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﺻﺎﺣﺒﻲاﻳﻠﭽﻲ ﻣﺬﻛﻮر ﻣﻲﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ و ﭘﺪرم از ﺟﺎﻧﺐ »ﻓﺘﺤﻌﻠﻲ ﺧﺎن درﺑﻨﺪي« ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺘﺮزﺑﻮرغ رﻓﺘﻪ‪ ،‬اﺑﺘﺪا اﻇﻬﺎر دوﺳﺘﻲ و اﺧﻼص ﺑﻪ دوﻟﺖ روس ﻛﺮده‪ ،‬و ﺑﻌﺪ آﻧﻬﺎ را ﺗﺤﺮﻳﻚ و‬ ‫ﺗﺮﻏﻴﺐ و راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻪ آﻣﺪن ﺑﻪ اﻳﺮان ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪» .‬ﻗﺰل اﻳﺎغ« را ﻣﺎ آوردﻳﻢ‪ ،‬و ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن او‬ ‫ﻓﻼن ﺳﺮدار روس را ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﺎ آوردﻳﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺷﻴﺨﻌﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﺪ رﻓﺘﺎري ﻛﺮد‪ .‬از‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺖ اول ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ آﻣﺪن روس ﺑﻪ اﻳﺮان ﺷﺪ ﻣﻦ و ﭘﺪرم ﺑﻮدﻳﻢ‪«.‬‬

‫‪6‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي دﺳﺖزدن ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد‪ ،‬زﻧﺎن و ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪﻧﺪ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻤﺖ ﻣﺒﻞﻫﺎي ﻣﺨﻤﻞ ﻣﺸﻜﻲ ﻛﻪ دور ﺗﺎ دورﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﻗﻞﻗﻞ‬ ‫ﺑﻄﺮيﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪاي ﺷﻜﻨﻨﺪهي ﺗﻤﺎس ﮔﻴﻼسﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه و ﺻﺪاي ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ درﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﻮي ﺷﺮاب‪ ،‬ﺑﻮي ﻏﺬا و ﺑﻮي ﻋﻄﺮ و ﻋﺮقِ ﺗﻦ ﻣﻠﻐﻤﻪاي ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﻀﺎي ﻫﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺰرﮔﻲ از اﻳﻦ دﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ« ﺷﺎﻧﻪاش را ﻛﺞ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺗﺴﻤﻪي آﻛﺎردﺋﻮن آزاد ﺷﻮد‪ .‬آن را ﮔﻮﺷﻪ اي ﻧﻬﺎد و‬ ‫راه اﻓﺘﺎد‪ .‬از ﻛﻨﺎر ﺧﻮﻛﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺮش ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ دﻧﺪهﻫﺎش ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ .‬از ﻛﻨﺎر‬ ‫ﻣﺎﻫﻲﻫﺎي درﺷﺘﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻫﺎﺷﺎن ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و اﺳﻜﻠﺖ ﺧﺎرﻫﺎ‪ .‬ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺘﻲ دوان‬ ‫دوان ﺑﻪ ﺳﻮي او آﻣﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻴﺪ؟ْ‬ ‫‪150‬‬

‫ـ ﻛﻤﻲ ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎْ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﻣﺸﺮوب ﺳﺮرﺳﻴﺪ‪» .‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻴﻼس ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ را‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ آن را ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎش ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دﻳﺪ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ رو ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎره ﺧﻨﺪهاي ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ در ﭘﺲ ﭘﻠﻚﻫﺎش ﻧﺸﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ آه‪ ،‬ﻓﻠﻴﭗ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده اﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎل ﺗﻜﻪاي ﻣﺎﻫﻲ از داﺧﻞ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ دﻫﺎن ﺑﺮد‪:‬‬ ‫»ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ـ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﻧﻈﺮت را در ﻣﻮرد ﭼﻴﺰي ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ذﻫﻨﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ اﻣﻴﺪوارم در ﻣﻮرد ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻦ ادﺑﻴﺎت را از ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﺪا ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﻫﺎه‪ ...‬ﭘﺲ در ﻣﻮرد ادﺑﻴﺎت اﺳﺖ! ﺣﺘﻤﺎْ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دارﻳﺪ رﻣﺎن ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻴﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻢ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ اﻳﻦ روزﻫﺎ رﻣﺎن ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ ﭼﻨﺪان ﻣﺎﻳﻪي ﺧﺮﺳﻨﺪي ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺿﺮﺑﻪ را زده ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ از ﻗﺪرﺗﺶ ﻣﻲﻛﺎﺳﺖ‪» :‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻄﻮري ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮب اﺿﺎﻓﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دﺷﻮاريﻫﺎي ﻧﻮﺷﺘﻦ را‬ ‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬درﻋﻤﻞ ﺧﻮاﻧﻨﺪهي ﺑﻬﺘﺮي ﺧﻮاﻫﺪﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ذﻫﻦ ﻣﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﺳﺎﺳﻲﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪي ﻫﺮ رﻣﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟ْ‬ ‫ـ اﻳﻦ ﺳﺆاﻟﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ رﻣﺎن ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاب ﺧﻮدش را ﺑﻪ آن ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ را ﺑﺸﻨﻮم‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻫﺮ رﻣﺎﻧﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﭘﺎﺳﺨﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﺳﺶ‪.‬‬ ‫»ﺟﺎﻧﻲﻫﺎﻟﻴﺪي« ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬ﺳﻮوﻧﻴﺮ‪ ،‬ﺳﻮوﻧﻴﺮ‪ .«...‬زﻳﺮ ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻚ زن ﭼﺮاغﻫﺎ‪ ،‬داﻣﻦﻫﺎ‬ ‫ﭼﺮخ ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬دﺳﺘﻪ اي ﻣﻮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﻠﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻳﺎ ﺳﺎق ﭘﺎي زﻧﻲ ﻓﻀﺎ‬ ‫‪151‬‬

‫را ﺟﻼ ﻣﻲداد‪ ،‬ﻟﺒﻪي ﻛﺖ ﻳﺎ ﺳﭙﻴﺪي ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻣﺮدي در ﻓﻀﺎ ﺑﺮق ﻣﻲزد و زﻣﻴﻦ زﻳﺮ ﻛﻮﺑﺶِ ﭘﺎﻫﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ـ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ اﺳﺎﺳﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪي ﻫﺮ رﻣﺎن ﺟﺴﺘﺠﻮي‬ ‫رﻳﺸﻪﻫﺎي ﻫﻮﻳﺖ ﻓﺮد اﺳﺖ؟‬ ‫ـ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ اﺳﺎﺳﻲﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﻃﺮح ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﺳﺎﺳﺎْ ﻫﻮﻳﺘﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ آﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ رﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻳﺪ؟‬ ‫ـ ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﻏﻴﺒﺖ رﻣﺎن در روﺳﻴﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺸﻮري ﻛﻪ در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ رﻣﺎنﻫﺎﻳﺶ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺟﻬﺎن را ﻣﺴﺤﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﭘﺎﺳﺦ روﺷﻨﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬آﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻋﺪم وﺟﻮد ﻫﻮﻳﺖ ﻓﺮدي‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﻮﻋﻲ ﻫﻮﻳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ اﺷﺎرهي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻮرديﺳﺖ ﺣﺎدﺗﺮ از آن‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻲﺷﻚ »ادﻳﺎن و ﻣﻜﺘﺐﻫﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ‬ ‫آﺳﻴﺎي ﻣﻴﺎﻧﻪ« را ﺧﻮاﻧﺪهاﻳﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻛﺘﺎب ْﮔﻮﺑﻴﻨﻮ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ؛ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪...‬‬ ‫ﭼﺮﺧﺶ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﭼﺸﻢ ﻓﻠﻴﭗ و ﺗﻤﺎس دﺳﺘﻲ روي ﺷﺎﻧﻪي »ف‪ .‬و‪ .‬ژ« او را ﻣﺘﻮﺟﻪي‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻛﺴﻲ در ﭘﺸﺖِ ﺳﺮش ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬آه‪ ،‬روژهي ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﻠﻴﭗ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻠﻴﭗ دﺳﺖ ﻣﻲداد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ دﻳﺮ اﻗﺪام ﻛﺮدهاﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻮاي ﻋﺰﻳﺰ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪«.‬‬ ‫روژه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ رﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ روزﻫﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻮا از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬ ‫دﻳﮕﺮي ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ اﺳﺎﺳﺎْ ﻫﻮﻳﺘﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫آﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ رﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻳﺪ؟«‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﭘﻠﻴﺲ‪،‬‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﺷﻤﺎرهاﻳﺴﺖ ﻛﻪ روي ﻛﺎرت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ اﻓﺮاد ﺣﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﺎرﻳﺦ و‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ‪ ،‬اﻧﺪازهي ﻗﺪ‪ ،‬رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎن‪ ...‬اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﻇﺎﻫﺮي اﻓﺮاد اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻜﺘﻪ‬

‫‪152‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﺧﻼﻓﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ اﺳﺎﺳﺎْ ﺑﺮاي ﭘﻠﻴﺲ وﺟﻮد ﺧﺎرﺟﻲ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﻣﮕﺮ در آﻣﺎر و ارﻗﺎم‪«.‬‬ ‫روژه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻲ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﻠﻴﺲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻫﺮ ﻛﺸﻮر ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ‬ ‫از ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺠﺮﻣﺎن و ﺧﻼﻓﻜﺎران آن ﻛﺸﻮر‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﺒﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻗﻴﻘﺎْ! ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻳﻚ ﻗﺎﺗﻞ ﻫﻮﻳﺘﺶ ﺑﺮاي ﭘﻠﻴﺲ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬و ﺗﺎزه در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﭘﺎ را ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻲﻧﻬﺪ و ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ واﻗﻌﻲ ﻓﺮد ﻋﻼﻗﻪ‬ ‫ﻣﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎر ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﻧﻴ‪‬ﺖ ﻗﻀﺎوت اﺳﺖ و اﺣﺮاز ﺟﺮم‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺎر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻓﻬﻢ‬ ‫دﻳﮕﺮي اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ در ﻳﻚ رژﻳﻢ ﺗﻮﺗﺎﻟﻴﺘﺮ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫درﺟﻪي ﻣﺠﺮﻣﻴﺖﺷﺎن ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ؟ْ«‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ رو ﻛﺮد ﺑﻪ روژه و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ از ﺟﻨﺒﻪي ﻣﺬﻫﺐ ﺑﻪ روﺷﻦ ﺷﺪن‬ ‫اﺑﻌﺎد اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ »ﻫﻮﻳﺖ« ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻣﺴﻴﺮ اﻓﺰاﻳﺶ ﺗﻤﺎﻳﺰات ﻓﺮدي‬ ‫ﺻﻮرت ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪ .‬در ﻣﻴﺎن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺗﺸﺎﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮي ﮔﺎه ﺑﻪ ﺣﺪيﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻮﻳﺖ دادن ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر‪ ،‬از روش ﻛﺎﻫﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﮔﻠﻪي ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﺷﻜﻞ و ﻳﻚ اﻧﺪازهاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻮﭘﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻳﻜﻲ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺧﺎﺻﻲ از ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﻳﺎ ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﭘﺸﻢ او را ﺑﭽﻴﻨﺪ‪«.‬‬ ‫روژه ﮔﻔﺖ‪» :‬دراﻳﻦ ﻣﻮرد ﺧﺎص‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮان از ﻫﺮ دو روش اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻤﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﭼﻮﭘﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ اﻓﺮاﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼْ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را رﻧﮓ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺆال ﺟﺎﻟﺒﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ آن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﮕﻲﺷﺎن ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ و روز ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺴﺮ ﻣﻲﺑﺮد ﺗﻔﺎوﺗﺸﺎن‪،‬‬ ‫ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ‪ ،‬آﺷﻜﺎر اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮان ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد ﺑﻪ ﻣﻴﺰان‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ از او دارﻳﻢ ْ؟‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ از ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﻫﺮ ﻓﺮد اﻣﺮيﺳﺖ ذاﺗﻲ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻴﺰان آﺷﻨﺎﻳﻲ و دﻗﺖ ﻣﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﻛﺸﻒ‬ ‫‪153‬‬

‫وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮ او‪ ،‬ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻛﻪ رﺑﻂ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ درك ﻣﺎ از دﻳﮕﺮي‪ .‬و رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻧﺪارد‪«.‬‬ ‫روژه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﻜﺘﻪي ﺟﺎﻟﺒﻲ اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ وﻗﺘﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪﻳﻲ ﺑﻨﻴﺎد‬ ‫ﺧﻮدش را ﺑﺮ ﻗﻀﺎوتِ اﻓﺮاد ﻣﻲﻧﻬﺪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺧﻮدش را ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ از درك دﻳﮕﺮي؟ و در‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮد ﻣﺤﺮوم اﺳﺖ از درك ﺷﺪن آﻳﺎ از ﻓﺮدﻳﺖ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﻲﺷﻮد؟ْ«‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻮاﺑﻲ ﻛﻪ ﭼﺴﻼو ﻣﻴﻠﻮش‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻣﻦ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﺟﺬابﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬در ﻛﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎي ﺷﺮﻗﻲ ﻫﻤﻪي ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺮاي‬ ‫ﻛﺘﻤﺎن ﻋﻘﺎﻳﺪﺷﺎن‪ ،‬آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻧﻘﺸﻲ را ﺑﺎزي‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد ﺧﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮد واﻗﻌﻲاش را از‬ ‫»ﻧﻘﺶ« ﺗﻤﻴﺰ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻳﻜﻲ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻧﻘﺶ آﺳﻮدﮔﻲ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲآورد و اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮد را از ﺷﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ داﺋﻤﻲ رﻫﺎ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪«.‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺘﻤﺎن ﻋﻘﻴﺪه و ﺑﺎزي ﻛﺮدن ﻧﻘﺶ ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺪﻳﻤﻲﺗﺮﻳﻦ‬ ‫و ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ اش را در ﺗﻤﺪن اﺳﻼﻣﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ و ﺑﻪ آن»ﺗﻘﻴﻪ« ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﺟﺎﻧﺶ در ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﻋﻘﻴﺪهاش را ﻛﺘﻤﺎن ﻛﻨﺪ و‪ ،‬ﺑﺮاي ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﺑﻪ آﺋﻴﻦ و ﻣﻨﺎﺳﻚ او‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻳﺎوه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﻻزم ﺑﻮد‬ ‫ﺣﺘﺎ در ﻛﺘﺎبﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺒﺮد و ﺗﺤﺮﻳﻒﺷﺎن ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﺟﻨﺒﻪي اﺧﻼﻗﻲايﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻘﻴﻪ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ :‬دﺷﻤﻨﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻪاي اﺑﻠﻬﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ)ﺣﺘﺎ اﮔﺮ او ﻧﻴﺰ ﻣﺎ را اﺑﻠﻪ‬ ‫ﺑﭙﻨﺪارد(‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻘﻴﻪ ﺣﻴﻮان درﻧﺪهاي را ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬و اﻳﻨﻬﻤﻪ ﭼﻪ ﻟﺬﺗﻲ دارد ْ!‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻗﻀﺎ‪ ،‬ﻣﻴﻠﻮش در ﻫﻤﺎن ﻛﺘﺎب ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻫﻢ از ﻗﻮل ﮔﻮﺑﻴﻨﻮ اﺷﺎره‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺟﺎي ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ اﻣﺮوزه‪ ،‬آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻮﺑﻴﻨﻮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﻳﻚ ﻣﺴﻠﻤﺎن واﻗﻌﻲ در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﺗﻮان ﻛﺮد‪«.‬‬ ‫روژه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮﭼﻪ ﮔﻮﺑﻴﻨﻮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي ﺗﻴﺰﺑﻴﻨﻲﺳﺖ اﻣﺎ آدم ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ و‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮان درﺑﺴﺖ ﻫﻤﻪي ﻋﻘﺎﻳﺪش را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪«.‬‬

‫‪154‬‬

‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﻛﺘﻤﺎن ﻋﻘﺎﻳﺪش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ‬ ‫ﻋﻘﻴﺪهاي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬و اﮔﺮ‪ ،‬درﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢاﻧﺪ اﻣﺎ‪ ،‬در ﺑﺎﻃﻦ‪ ،‬ﻫﺮﻛﺲ‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮدش را دارد!«‬ ‫ﻓﻠﺒﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻘﻴﺪه ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از رﻳﺸﻪﻫﺎي ﻫﻮﻳﺖ ﻓﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﻓﺮﻗﻪي ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻳﺎ ﺣﺰب ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻳﺎ ﺣﺘﺎ ﺑﺎﺷﮕﺎه ورزﺷﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻧﻮﻋﻲ ﻫﻮﻳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﻃﺮﻓﺪار ﺗﻴﻢ»اﻟﻤﭙﻴﻚ ﻣﺎرﺳﻲ« ﻣﻲداﻧﺪ و روي ﺑﺮد ﻳﺎ ﺑﺎﺧﺖ اﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﺷﺮط‬ ‫ﺑﻨﺪي ﻣﻲﻛﻨﺪ در واﻗﻊ دارد روي ﺑﺮد ﻳﺎ ﺑﺎﺧﺖ ﺧﻮدش ﺷﺮط ﻣﻲﺑﻨﺪد؛ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻛﻪ در‬ ‫ﺻﻮرت ﺑﺎﺧﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي را ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺧﻮدش ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺎص‪ ،‬ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻧﻮﻋﻲ ﻫﻮﻳﺖ ﺟﻤﻌﻲﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻮﻳﺖ ﺟﻤﻌﻲ را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻮﻳﺖ‬ ‫ﻓﺮدي اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮد‪«.‬‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ راكاﻧﺪرول ﺟﺎي ﺧﻮدش را داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎﻧﮕﻮ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﻧﺪ داد‬ ‫ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬اﺷﺒﺎح وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ آراﻣﻲ از ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺲ دﺳﺘﺶ را ﮔﻬﻮارهاي ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻮزادي را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺧﻴﺮاْ ﺳﻔﺮي داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﺮان‪ .‬در اﻳﺮان‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﻓﺮد را ﻳﻜﻲ ﻧﺎم اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺳﺎزد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻫﻤﺰادش‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺣﺼﺎري از ﺳﻨﺖﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺬﻫﺐ‪ ،‬وﻋﺮﻓﻲ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه از رواﺑﻂ ﻋﺸﻴﺮهاي‪ .‬دو ﺳﺮ اﻳﻦ ﺣﺼﺎر را ﻫﻢ دو ﭘﭽﭙﭽﻪاي ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫وﺻﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﮔﻮش ﻓﺮد زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ :‬ﻳﻜﻲ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﻮﻟﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻣﺮگ‪ .‬آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﻮﻟﺪ در ﮔﻮش ﭘﭽﭙﭽﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬دو ﻧﺎم اﺳﺖ ﻳﻜﻲ در ﮔﻮش راﺳﺖ و دﻳﮕﺮي در ﮔﻮش‬ ‫ﭼﭗ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮ اﻳﺮاﻧﻲ ﺳﻨﺘﻲ دو ﻧﺎم دارد؛ ﻳﻌﻨﻲ ازﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا اﻳﻨﻬﺎ را دو ﺷﻘﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﺑﺨﺼﻮص‬ ‫در ﭼﻨﺪ دﻫﻪي اﺧﻴﺮ ﻛﻪ درﮔﻴﺮي ﺳﻨﺖ و ﻣﺪرﻧﻴﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻮش را ﻧﺎم ﻣﺬﻫﺒﻲ‬ ‫ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﮔﻮش دﻳﮕﺮ را ﻧﺎم اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ‪ ،‬ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ‬ ‫ﭘﭽﭙﭽﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ در ﮔﻮش آدم‪ .‬ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎْ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﺮم اﺳﺖ ﺟﺰ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﻚ و آداب دﻳﻨﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ آدم ﺑﻴﭽﺎرهاي را ﻛﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﻤﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﺠﺮﻣﻴﺖ ﻛﺮده‬ ‫دراز ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﻮي ﻗﺒﺮ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ اﻳﻦ آﻳﻪي‬ ‫ﻗﺮآن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺠﺮﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺷﺎن ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫‪155‬‬

‫ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻣﺴﺘﺎﻧﻪاي ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻛﻨﻨﺪهاي ﭘﻮﺷﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮد و ﺧﻮاﻧﻨﺪهي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻣﺸﻬﻮري ﺑﻮد‪ ،‬از ﺣﻠﻘﻪي ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ رﻗﺺ و ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﺪا ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻠﻴﭗ ﺗﻨﻪ زد و وﻗﺘﻲ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺎرﭼﻪي ﺑﺮاق ﻛﻮﭼﻜﻲ را ﺑﺮدارد ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻨﺎر ﭘﺎي روژه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﺳﻪ ﻧﻔﺮه وﻟﻮ ﺷﺪ‪ .‬داﻣﻦ ﻛﻮﺗﺎه دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﻨﻜﻪاي ﻛﻪ ﭘﺎي او ﻧﺒﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮ از زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﭘﺎرﭼﻪي‬ ‫ﺑﺮاق را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﻨﺪهﻛﻨﺎن ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺎن اﻧﺒﻮه درﻫﻢ رﻗﺼﻨﺪﮔﺎن ﮔﻢ ﺷﺪ‪» ،‬ف‪.‬‬ ‫و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻛﻪ روزﮔﺎري رﺳﻮاﺋﻲ ﻗﻀﻴﻪي ﺷﻖدردش ﺑﻪ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آب‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻗﻮرت داد‪ .‬روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻓﺘﺎر ﺟﻨﺴﻲ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﻋﺮﺻﻪﻫﺎي ﻫﻮﻳﺖ ﻓﺮد اﺳﺖ!«‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎرك ژان ﭘﻞ ﮔﻮﺗﻴﻪ را دﻳﺪﻳﺪ ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎي اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ روزي‬ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؟ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﻲ ﻫﻮﻳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎرك ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﻗﻴﭽﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﺜﻞ ﺗﺴﺒﻴﺢ‬ ‫داﺋﻢ ﺑﺎ آن ورﻣﻲرود؛ رﻳﺶرﻳﺶ ﻛﻪ ﺷﺪ ﻣﻲاﻧﺪازدش دور و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻲدارد‪«.‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﻴﻄﻨﺖﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد آدﻣﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ رﻓﺘﺎر ﺟﻨﺴﻲ‬ ‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!«‬ ‫ﻓﻠﻴﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺛﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﻴﭻ دو ﻧﻔﺮي ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ روان آدمﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﻬﻤﻪ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ؟ وﻗﺘﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ راه ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ ﻫﻮﻳﺖ ﻓﺮد ﻣﺎﻧﻊ اﻳﺠﺎد ﺷﻮد ﻣﺜﻞ آﻧﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻛﺴﻲ را ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻄﻮﻃﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪي ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻘﺎﺷﻲ واﺣﺪي‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺳﻪ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪه و ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ و‬ ‫آﻗﺎي ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎﺑﻠﻮي واﻧﮕﻮك ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ و ﻫﺮ ﺳﻪ ﻫﻤﺰﻣﺎن و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﻪ آﻓﺘﺎﺑﮕﺮدانﻫﺎي زﻳﺒﺎﺋﻲ!«‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﭼﺸﻢ »ف‪ .‬و‪.‬‬ ‫ژ‪ «.‬و از ذﻫﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ دو اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺳﺮﮔﺮدان ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ و‪...‬‬ ‫ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ‪.‬‬

‫‪156‬‬

‫‪7‬‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ داغ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ او را ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪ دﺳﺘﺶ آرام ﺧﺰﻳﺪ زﻳﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﺎزه ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي ﺳﻔﺖ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪي او ﺗﻤﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي‬ ‫ﻣﺤﻜﻢ و ﻣﺮداﻧﻪي ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه در ﻛﻔﺶﻫﺎي ورزﺷﻲ)ﻫﻤﺎن ﻛﻔﺶﻫﺎي ﻛﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻲﻛﺮد( در راهﭘﻠﻪ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎي ﻣﻨﺪو ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روي دﻛﻤﻪي‬ ‫ﭘﺴﺘﺎن ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎﻫﺎ ﺷﺘﺎﺑﻲ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه داﺷﺖ و ﻫﺮ دم ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺘﺶ را از زﻳﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻴﺮون آورد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ .‬او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪي ﺧﻮد دﺳﺘﺎﻧﺶ از ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻨﺪو‪.‬‬ ‫»ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ‪ ،‬از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﻲ اﺑﺪي« ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﺑﻮد در دو ﭘﺮده‪ :‬ﭘﺮدهي اول‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺳﻪ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ورود ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﺪ و ﭘﺮدهي دوم‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ورود‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺷﺮوع ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺮان ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪» :‬ﻳﻚ وﻗﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﻧﺰده ﻧﻴﺎﻳﺪ؟ْ« و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﻣﻜﺎﻟﻦ ﻧﺪارد! ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ‪ «.‬ﺑﺎورش ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي آﻣﺪن آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬وﻳﺮﺷﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دوﺑﺎره ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻮﺷﻲ‬ ‫را از روي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭼﺮا ﮔﻮﺷﻲ‬ ‫را ﮔﺬاﺷﺘﻪ اي روي زﻣﻴﻦ؟ْ« و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﺷﻐﺎل ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ!« اﻳﻦ‬ ‫اواﺧﺮ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ وﻗﺘﺶ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ رازﻫﺎ از ﭘﺮده ﺑﻪ در اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﺎر‬ ‫ﻛﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎي ﻣﺸﻜﻮﻛﻲ در راهﭘﻠﻪ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺮان ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ و او ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻴﺎﻟﺸﺎن ﻛﺎﻣﻼ آﺳﻮده‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ دﻗﻴﻘﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬روز ﺑﻪ‬

‫روز ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﻨﺪو ﺑﻴﺸﺘﺮﻣﻲﺷﺪ‪» :‬ﺧﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﺎ را در ﺣﻀﻮر ﺟﻤﻊ دﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ آرﻧﻮﻟﺪ ﭘﻲ ﻧﺒﺮد؟ْ«‬

‫‪157‬‬

‫ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي آﺧﺮ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺳﺮا ﭘﺎ ﮔﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﻛﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد آرام آرام ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو آﻣﺎده ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺷﻨﻴﺪن‬ ‫ﺻﺪاي در‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺑﻲ ﻫﻴﭻ درﻧﮕﻲ آن را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ راﻫﺮوي ﺳﻤﺖ‬ ‫راﺳﺖ و دور ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭼﻨﺎن ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از آﺳﻮدﮔﻲ ﺧﻴﺎل‪ ،‬ﺗﻪ رﻧﮕﻲ از ﻃﻌﻨﻪ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﻳﺮي ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدش را ﻓﺮا‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺻﺪاي ﭼﺮﺧﺶ ﻛﻠﻴﺪي ﻣﻲآﻣﺪ ﻧﻪ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن‬ ‫دري‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ ﺑﻪ روزي ﻛﻪ ﻧﻮك ﭘﺎ ﻧﻮك ﭘﺎ‪ ،‬آرام و ﺑﻲﺻﺪا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﺸﺖ در ﻛﺎرﮔﺎه‬ ‫ﻛﻤﺎل‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻲ ﺻﺪا ﻟﻴﻮانﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ رﻓﺘﺎر‬ ‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ از ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰﺑﻴﻦ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ دو ﻟﻴﻮان ﭘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ و داﺷﺖ ﻛﺘﺎب ﺧﻮدآﻣﻮز ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ورق ﻣﻲزد‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﺳﻮي ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن راه رﺳﻴﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫رﺷﺘﻪ را از ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮه ﻣﻲزد‪ .‬ﮔﺮه زد‪ .‬آه ﭼﻪ ﻓﻀﺎﺣﺘﻲ! ﻫﻤﺎن دﺳﺖﻫﺎ ﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻛﻨﻨﺪ)اﮔﺮ ﻛﻪ راﻫﺒﺮﺷﺎن ﺧﻴﺎل ﺑﺎﺷﺪ(‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬ ‫دﺳﺖﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﻮﻫﺎن ﺗﻦ ﺷﻮﻧﺪ وﻗﺘﻲ ﺧﻴﺎل ﺟﺎي دﻳﮕﺮيﺳﺖ‪ .‬ﺗﻦ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﺟﺴﺪ ﺑﻮدﻧﺪ؛‬ ‫ﺳﺮد و ﺑﻲروح‪ .‬دو ﺗﻜﻪ ﮔﻮﺷﺖ؛ دو ﻛﺮم ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻛﻪ ﺗﻦ ﻣﻲﺳﺎﻳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲِ روح و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫اﻋﻤﺎق دﻟﺰدﮔﻲ‪» .‬ﭼﻄﻮر ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﺪ؟ْ« روزي از آنﻟﻮر ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪» :‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮي‬ ‫ﻛﻠﻪي ﺷﻤﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﺬرد‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺴﺎدت ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ وﻗﺘﻲ ﻧﺎدر ﻣﻲرود ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﭽﻪ را‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدد؟ْ و آنﻟﻮر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻧﻜﻨﻢ‪» «.‬ﭼﺮا؟ْ« »ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اذﻳﺖ ﻧﺸﻮم‪ «.‬و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﺪ؟‬

‫ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ‪ .‬ﻻﺑﺪ او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آنﻟﻮر ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﺪام اﺣﻤﻘﻴﻢ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫دزدي ﻧﻮك ﭘﺎ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ در ﻛﺎرﮔﺎه ﻛﻤﺎل ﻣﻲروم ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ ،‬ﻳﺎ آرﻧﻮﻟﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از‬ ‫آﻣﺪن زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﻚ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻳﺎ او ﻛﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲدﻫﻢ ﻳﺎ‬ ‫او ﻛﻪ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ؟ْ« ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬از در ﻛﻪ درآﻣﺪه ﺑﻮد دﻧﻴﺎ را روي ﺳﺮش ﺧﺮاب ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﻴﻔﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ‪ ،‬از ﻧﻮﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﻲ‬ ‫اﺑﺪي!« آه ﭼﻪ ﺣﻤﺎﻗﺘﻲ! ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻧﻮك ﭘﺎ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ در ﻛﺎرﮔﺎه ﻛﻤﺎل ﻣﻲرﻓﺖ اﻣﺎ ﭼﻴﺰي‬ ‫‪158‬‬

‫را ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺶ روﻳﺶ ﺑﻮد ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ :‬آن ﺧﺴﺘﮕﻲ و ﻃﻌﻦ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﭘﺲ اﻳﻦ ﻛﻼم را؛ آن‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻜﺮاري ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻮد‪ :‬اول ﻛﻴﻒ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻌﺪ او را ﺑﻐﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺗﺎزه‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر وﻗﺘﻲ آﻏﻮﺷﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ او را ﺑﻐﻞ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﺰ‪ .‬ﺑﻌﺪ از داﺧﻞ ﻛﻴﻒ ﻛﺎﻏﺬي را ﺑﻴﺮون آورده ﺑﻮد‪» :‬ﻳﻚ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش!«‬ ‫آن ﻫﻴﺠﺎن و ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ را ﻛﻪ در ﭘﺲ اﻳﻦ ﻛﻼم ﺑﻮد ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪» .‬ﻧﻤﻮﻧﻪي ﻛﺎر را ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ و‬ ‫ﺧﻮﺷﺸﺎن آﻣﺪه‪ .‬از ﻣﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧﺪ ﺑﺮاي اﺟﺮاي ﻛﻨﺴﺮت‪ «.‬ﭼﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ! ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺿﺒﻂ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﻲزﻧﺪ زﻳﺮش‪ ،‬ﻳﺎ اﮔﺮ ﻛﺎر ﺑﻴﺦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺗﻤﺎم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲدﻳﺪ اﻳﻦ رﺷﺘﻪ ﺳﺮ دراز دارد‪ .‬داﺋﻢ ﺑﺎﻳﺪ راه ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ از‬ ‫اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ آن ﺷﻬﺮ و ﺑﺮوﻧﺪ روي ﺻﺤﻨﻪ! ﻣﻲﺷﺪ ﭼﻮب دو ﺳﺮ ﻃﻼ! ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ‬ ‫ﺑﻮده »ﺑﺮادرﺣﺪاد« را ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻲ ﻛﻨﺪ! ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آن ﻃﺮﻓﻲﻫﺎ‪ ...‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ در ﺗﺎرﻳﻜﻲﺳﺖ‬ ‫ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرش ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺎز ﺳﺮي ﻣﻴﺎن ﺳﺮﻫﺎ در ﻣﻲآورد‪ ...‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻛﺎرد ﮔﺎوﻛﺸﻲ ﻣﻲآﻳﻨﺪ! ﻣﻲدﻳﺪ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ روز در اﻳﻦ ﻳﺎ آن ﮔﻮﺷﻪي دﻧﻴﺎ ﺳﺮ ﻛﺴﻲ‬ ‫را ﮔﻮش ﺗﺎ ﮔﻮش ﻣﻲﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ دﻫﺎن ﺑﺎزﻣﻲﻛﺮد‪ ...‬ﺑﺎز آن ﺗﺼﻮﻳﺮي ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ زﺟﺮش‬ ‫ﻣﻲداد آﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ :‬ﻛﺎرد ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ روي ﮔﻠﻮي ﺧﺮوس اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﻛﻨﺪ ﺑﻮد ﻳﺎ‬ ‫از ﻫﻮﻟﺶ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﻛﺎرد ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ؟ ﭼﻴﺰي از درون دو ﺗﻜﻪاش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻫﺮﻛﺪام از ﭘﺎﻫﺎش‬ ‫را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ اﺳﺒﻲ ﺗﺎ دو ﺷﻘﻪاش ﻛﻨﻨﺪ‪» .‬آه ﻣﺎدر ﻧﻤﻲﺑﺨﺸﻤﺖ!« دوان دوان آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺮوﺳﻲ‪ ،‬ﺑﺎلﻫﺎ ﮔﺮه ﺧﻮرده‪ ،‬در دﺳﺘﻲ و ﻛﺎرد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد؛‬ ‫ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ ﺳﺮزده ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﺶ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺰرﮔﻲاش ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮآﺳﻴﻤﮕﻲ ﻣﺎدر‪» .‬ﭘﺪرت ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻣﺎدر! ﻗﺮﺑﺎن ﻗﺪ و ﺑﺎﻻﻳﺖ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺒﺮ‪ «.‬ﺧﺮوس را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﺎرد را ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻏﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ رﻧﮓ ﺧﻮن ﻣﻲدﻳﺪ‪» .‬ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻦ ﻣﺎدر! ﻧﻬﺎر ﻧﺨﻮرده‬ ‫اﺳﺖ‪ «.‬ﺑﺮﻳﺪن ﺳﺮ‪ ،‬ﻛﺎر ﭘﺪر ﺑﻮد؛ ﻛﺎر ﻣﺮدان؛ و او ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ! ﻛﺎرد را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آﻧﻬﻤﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﺳﺮش ﻣﻲزدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺣﺎﻻ ﻣﺎدر ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺰرگ‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻗﺪرﺷﻨﺎس و ﭘ‪‬ﺮ ﺗﺤﺴﻴﻦ‪ .‬دو ﭘﺎي ﻣﺮغ را ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﭘﺎي راﺳﺖ‪ ،‬و دو ﺑﺎلاش را زﻳﺮ‬ ‫ﭘﺎي ﭼﭗ‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ آب ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮغ‪ .‬ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ‬

‫‪159‬‬

‫ﻣﺎدر‪ .‬ﻟﻴﻮان آب دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ ،‬دراز ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او‪» .‬آه‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺲ!« ﻛﻨﺪ ﺑﻮد ﻳﺎ‬ ‫ازﻫﻮلاش ﻛﺎرد را ﭘﺸﺖ و رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﭼﻪ ﺧﺮﺧﺮي ﻣﻲﻛﺮد! ﭼﻪ زﺟﺮي ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺧﺮوس!‬ ‫از ﻓﺮط ﺷﺮﻣﺴﺎري ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ‪ .‬ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده و ﻣﻨﻔﻌﻞ‪ ،‬از روي ﺑﺪنِ ﺑﻲﻗﺪر‬ ‫ﺷﺪهي او ﺑﻪ زﻳﺮ آﻣﺪ و ﻛﻨﺎرش دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آرام دﺳﺘﺶ را ﻻي ﻣﻮﻫﺎي او ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫»ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻓﻌﻪي ﺑﻌﺪ‪«.‬‬ ‫ﻏﻠﺘﻴﺪ ﺳﺮ ﻓﺮو ﻛﺮد در ﺑﺎﻟﺶ‪.‬‬

‫‪8‬‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ دﺳﺘﺶ را اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﺑﺎزوي او‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻴﻼﺳﺶ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻓﻠﻴﭗ و روژه‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪» :‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ‪«.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ روﻛﺶِ ﻃﻼﻳﻲ ﻧﺮدهﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎزو در ﺑﺎزوي ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪،‬‬ ‫ﭘﻠﻜﺎن را ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي دوم‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻳﻨﻄﺮف‪«.‬‬ ‫راﻫﺮو ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ از ﻣﻘﺎﺑﻞ درﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎْ ﺑﺎﻳﺪ در‬ ‫اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﻃﺒﻘﻪي دوم‪ ،‬ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ در ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم و‬ ‫دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ اﺧﺘﺼﺎﺻﻲ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﺑﻪ راه ﭘﻠﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‪ .‬در اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو‪ ،‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬او را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و ﺑﻮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك‪ «.‬ﺑﻌﺪ در اﺗﺎق را زد‪.‬‬ ‫از ﻃﺒﻘﻪي ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‪ ،‬ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ و ﺻﺪاي ﻫﻤﻬﻤﻪي ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻞ ﻣﺒﻬﻤﻲ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪه در رداﻳﻲ ﺳﭙﻴﺪ‪ ،‬در را ﺑﻪ روي آنﻫﺎ ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬در او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﻛﺴﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ در ﻗﺪرت‬ ‫ﺟﺎدوﻳﻲ او ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﻳﻜﺠﺎ داﺷﺖ‪ :‬ﻗﺪي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺮهاي ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ زﻳﺒﺎ و‪،‬‬ ‫‪160‬‬

‫ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﺷﺖ و ﺳﺒﺰ ﻛﻪ در ﻣﺘﻦ ﺳﻴﺎه ﭼﻬﺮهاش ﺣﻀﻮري ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ و ﺗﻠﺆﻟﻮﺋﻲ‬ ‫ﻏﺎﻓﮕﻴﺮﻛﻨﻨﺪه داﺷﺖ‪ .‬داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﺗﺎق‪ ،‬در ﻧﻮر ﻣﻼﻳﻢ ﭼﻬﺎر ﺷﻤﻊِ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﭙﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻜﻮﻧﻲ را در ﺧﻮد‬ ‫ذﺧﻴﺮه ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﺎﻫﻮﻳﻲ ﻛﻪ در ﻃﺒﻘﻪي ﻫﻤﻜﻒ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪» ،‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪«.‬‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ روي ﻣﺎﻫﻮتِ ﻣﺸﻜﻲ دﺳﺘﻪي ﻣﺒﻞ‪ ،‬و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎل ﻗﺮﻣﺰ‬ ‫ﮔﻠﺪاري ﻛﻪ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد روي زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎ آﻳﻨﻪاي در وﺳﻂ‪ ،‬و ﺳﻨﮓﻫﺎﻳﻲ ﺗﻴﺮه و ﻣﻨﻘﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﻤﻲ‬ ‫ﺧﺎص ﭼﻴﺪه در اﻃﺮاف‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ از ﻣﺎدرم ﺑﻲﺧﺒﺮم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ وﺿﻊ‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲاش ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟ْ«‬ ‫ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﭼﻬﺎرزاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺴﺎﻃﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ روياش‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ارﺗﻌﺎﺷﺎت ﺻﺪاي »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻻي ﭘﺮزﻫﺎي ﭘﺮدهﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻳﻪﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﻣﺒﻞﻫﺎ‪ ،‬و روي ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ در ﺳﻴﻨﻪي »ف‪.‬‬ ‫و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ آرام دﺳﺖ ﺑﺮد و آﻳﻨﻪ اي را ﻛﻪ وﺳﻂ دﺳﺘﻤﺎل ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از ﭘﺲ ﻣﻬﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﻲآﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻧﺪارد‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ از ﻣﺮگ ﻣﺎدرش‬ ‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬داﺷﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﻧﺎم اﺻﻠﻲاش را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﻣﺎري ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهام‬ ‫ﻧﺎم اﺻﻠﻲاش ﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﻲ‪ ،‬ﺗﺎ راه ﻧﺒﺮد ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺨﺶ ﺷﺪ زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻴﻦ ﭘﻠﻚﻫﺎ‪ ،‬و‬ ‫ﺧﻄﻮط ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ‪ .‬ﺳﻨﮕﺮﻳﺰهﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آﻳﻨﻪ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺳﻨﮓﻫﺎ را ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﭼﻴﺪ‬ ‫روي ﺳﻄﺢ ﺻﻴﻘﻠﻲ آﻳﻨﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺣﺮف‪ F‬ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ .«.‬ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫زدﮔﻲ او را ﻛﻪ دﻳﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ رﻳﺰهﻫﺎ را از ﻧﻮ ﭼﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺗﺮس ﻣﺴﻠﻂ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻲ‪ .‬در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻜﻨﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ!« ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﻌﺪي ‪ R‬ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰهﻫﺎ‪ ،‬ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﺣﺮوف ﻧﺎم اﺻﻠﻲ ﻣﺎدرش‪ ،‬ﻓﺮدرﻳﻚ‪،‬‬ ‫را روي ﺳﻄﺢ آﻳﻨﻪ ﻧﻘﺶ زدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺴﻲ ﺑﻪ آﺳﻮدﮔﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ و در ﺣﺎﻟﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ!«‬ ‫‪161‬‬

‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ دﺳﺖ او را ﻓﺸﺮد و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺎراﺑﻮ‪» :‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺗﻮﻟﺪ او را ﺟﺸﻦ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ؟ْ«‬ ‫ـ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻼْ ﮔﻔﺘﻪام‪ .‬ده ﺑﻬﺎر‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ؤ‪ «.‬ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺪﺳﺎل‪ .‬ﻋﻤﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟!«‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﺳﺎل‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺸﻦ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا؟«‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻫﺪﻳﻪات را ﮔﺮﻓﺘﻲ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪاش ﺟﺰﺋﻴﺎت اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮوﻳﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺖ دﻫﺎن ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ از ﻓﺮدا در اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺳﻲ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ وﻗﺖ داري ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ازش ﺑﭙﺮﺳﻲ‪«.‬‬

‫‪9‬‬ ‫ﺑﻄﺮي آﺑﺠﻮﻳﻲ از داﺧﻞ ﻳﺨﭽﺎل ﺑﻴﺮون آورد و ﮔﺬاﺷﺖ روي ﭘﻴﺸﺨﻮان‪» :‬اﻳﻦ را ﺑﺰن و‬ ‫راه ﺑﻴﻔﺖ‪ ،‬ﻣﺮد! ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ ! ﻣﻦ ﻛﻪ از دﻳﺪﻧﺖ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ .‬اﻣﺎ آن زن ﺑﺪﺑﺨﺖ ﭼﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﺷﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮاﺑﺪ؟ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ...‬ﻫﺮ زن‬ ‫دﻳﮕﺮي ﺟﺎي او ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﻪات ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ـ ﻫﺮ زن دﻳﮕﺮي ﺟﺎي او ﺑﻮد ﻛﻒ ﭘﺎي ﻣﺮا ﻣﺎچ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻏﻠﻂ ﻛﺮدم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ‪...‬‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻂ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻮدت ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدهاي ﻛﻪ ﻫﺸﺖ ﻧُﻪِ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮ و روي ﺧﺎك آﻟﻮد‪ ،‬از ﺳﺮِ ﻛﺎر آﻣﺪهام‬ ‫و ﺗﺎزه ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﻛﺮدهام ﺑﻪ آﺷﭙﺰي؟ ﻳﻚ داﻧﻪ ﻟﺒﺎس ﺗﻤﻴﺰ ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮرم‪ .‬ﺧﻮدم‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ اﻃﻮ ﻛﻨﻢ‪«...‬‬

‫‪162‬‬

‫ـ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮدت را ﺑﻜﻨﻲ دﻳﮕﺮ ﻏﻤﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ‬ ‫ﻧﮕﻬﺪاري ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻛﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ؟ ﮔﻪ ﺧﻮرده ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪه‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪام؟‬ ‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻜﻨﻲ؟ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ‬ ‫اﻣﺎن ﺧﺪا رﻫﺎ ﻛﻨﻲ و ﻃﻼﻗﺶ ﺑﺪﻫﻲ؟‬ ‫ـ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ اﮔﺮ ﺑﻴﺮون ﻧﺰﻧﻢ دق ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬آن ﺧﺎﻧﻪ از ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰﺗﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﺒﻮد ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﻫﻢ ﺗﻮي آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲﺷﺪم‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟ ﺣﻴﻒ اﺳﺖ‪ .‬زﻧﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻛﺜﺎﻓﺖ‬ ‫ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارد و ﺑﻪ ﺗﻮ وﻓﺎدار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﻛﺪام زﻳﺒﺎﻳﻲ!؟ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ رﻓﺖ‪ .‬زﻧﻜﻪ اﺻﻼْ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬رانﻫﺎﻳﺶ ﺷﺪه اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻮا!‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺳﺘﻮن ﻛﺖ و ﻛﻠﻔﺘﻲ را ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬ ‫ـ روﺣﺶ را ﻛﺸﺘﻪاي‪ .‬اﻧﺘﻈﺎرداري ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺪ؟‬ ‫ﻧﺎدر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﻳﺪه از ﺧﺸﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰي در‬ ‫آﺳﺘﺎﻧﻪي اﻧﻔﺠﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ زﺧﻤﻲﻫﺴﺖ ﺧﻮن ﭼﻜﺎن ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ در درون ﺧﻮد‬ ‫ﺣﻤﻠﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺤﺮﻳﻜﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ زﺑﺎن ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ رازﻫﺎ زﻏﺎل ﮔﺪاﺧﺘﻪاي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آن را ﻛﻒ دﺳﺖ دﻳﮕﺮي ﻧﻨﻬﺎدهاﻳﻢ راﺣﺖ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ رازي ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻧﺎدر رازش را ﺑﺮون‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازد ﻛﻒِ دﺳﺖِ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪«.‬‬ ‫روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺗﻠﺆﻟﺆ ﺳﺮﮔﺮدان ﺣﻠﻘﻪي اﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻮد از دﻳﺪ ﻣﻨﺪو‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ روي ﻣﺒﻞﻫﺎي ﭼﺮﻣﻲ و ﭘﺮدهﻫﺎي ﻣﺨﻤﻞ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﻣﺎﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫آﺑﺠﻮﻳﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺦ ﺳﻔﻴﺪي ﻛﻪ از ﮔﻮﺷﻪي ﭘﺮدهي ﭘﻨﺠﺮه‬ ‫ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻧﺦ را ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ ﻋﺬاﺑﺶ ﻣﻲداد ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﭘﻬﻨﺎن ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﻨﻴﻦ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻣﻲداد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﺳﺎل اﺳﺖ ﺷﺎرل را ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ‬ ‫رواﻧﺸﻨﺎس‪«.‬‬ ‫‪163‬‬

‫ـ ﻻﺑﺪ ﺷﻚ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺪرش ﻫﺴﺘﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺸﺎده ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او!‬ ‫ﻣﻨﺪو اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺟﻤﻠﻪاش را ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺑﺪﺟﻨﺴﻲ ادا ﻛﺮده‪ ،‬اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪» :‬در اﻳﻦ ﺳﻨﻴﻦ‪،‬‬ ‫اﻏﻠﺐ ﺑﭽﻪﻫﺎ اﻳﻨﻄﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ـ وﻟﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺪر واﻗﻌﻲ او ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺧﺸﻜﺶ زد‪» .‬ﻳﻌﻨﻲ‪ «...‬ﺧﻮدش را زد ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺖ‪» :‬ﭘﺲ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي‬ ‫ازدواج ﻛﺮده اﺳﺖ؟ وﻟﻲ او ﻛﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻲ ﻧﺪارد!«‬ ‫ـ ﻧﻪ ﻣﻦِ ﻣﺎدرﻗﺤﺒﻪ ﺷﻮﻫﺮ اوﻟﺶ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺷﺎرل را از ﻛﺲ‬ ‫دﻳﮕﺮي ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮد!‬

‫‪10‬‬ ‫ـ ﻣﻲداﻧﻲ اﺳﻤﺖ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲدﻫﺪ؟‬ ‫در آن زﻣﻬﺮﻳﺮِ ﺳﻜﻮت و دﻟﺰدﮔﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻻْ در اﺑﺘﺪاي راﺑﻄﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ ﭼﺮا ﺣﺎﻻ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺘﻤﺰد؟ْ«‬ ‫ـ آﻧﻜﻪ ﻣﻲﺷﻮد »ﻣﻨﺪ اُور«‬ ‫ـ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲدﻫﺪ؟‬ ‫ـ دﺳﺖ از ﻛﺠﺎ!‬ ‫ـ اﺳﻢ ﻣﻦ در واﻗﻊ »ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ« اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ زﻧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺶ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻣﻲﻣﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬رﺳﻢ اﺳﺖ اﺳﻢ ﺑﭽﻪي ﺑﻌﺪي را ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ »ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ«‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬و ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪي؟ْ«‬ ‫ـ راﺳﺘﺶ‪ ،‬ﻣﻦ اﺻﻼْ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪهام‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي؟ ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﭘﺪر ﻛﺒﻮﺗﺮﺑﺎز ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻚ روز اﺑﺮي ﻛﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻮا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻳﻜﻲ از ﻃﻮﻗﻲﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﭘﺸﺘﻚ و‬ ‫‪164‬‬

‫واروﻳﺶ را زد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي آﻧﻜﻪ ﺑﺮﮔﺮدد ﺑﻪ ﻻﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺳﻤﺖ ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ .‬ﻧﮕﺮان از ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺑﺎم ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲآﻳﺪ و رد او را ﻣﻲﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﻪ ﺗﭙﻪاي‪ .‬ﻛﺒﻮﺗﺮ ﭼﺮﺧﻲ ﻣﻲزﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﺗﭙﻪ‬ ‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن از ﺳﻴﻨﻪي ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرود‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﺎﻻ ﺧﺸﻜﺶ‬ ‫ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﭘﺮﻫﺎي ﺳﻴﺦ ﺷﺪه اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎري‪ .‬ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪي ﻧﻮزادي ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺟﻠﻮ ﻛﻪ ﻣﻲرود‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ اﻓﺘﺎدهام ﻟﺨﺖ و ﻋﻮر‬ ‫وﺳﻂ ﭼﻨﺒﺮهي ﻣﺎري‪ .‬ﻛﺒﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﭘﺮﻫﺎ ﺳﻴﺦ‪ ،‬ﻫﻲ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲﭘﺮد و ﺑﺎ ﻧﻮﻛﺶ ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎر‪ .‬ﭘﺪر ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻛﻔﺘﺮﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺖ اش را در ﻣﻲآورد و ﻣﻲرود ﺟﻠﻮ‪ .‬ﻣﺎر‬ ‫در ﻣﻲرود و ﭘﺪر ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲآورد‪ .‬از در ﻛﻪ وارد ﻣﻲﺷﻮد ﺻﺪا ﻣﻲزﻧﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﻫﺎﺟﺮ! اﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﻋﻮض ﺑﭽﻪﻫﺎت‪ .‬ﺧﺪا ﻳﻜﻲﺷﺎن را ﭘﺲ داد‪ «.‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﭘﺪر ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ!« ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﺗﻦ ﻣﺎدر ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪ .‬ﭘﺪر ﻛﻪ ﻟﺒﺶ ﺧﻮن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد از ﺑﺲ‬ ‫دﻧﺪانﻫﺎ را ﺑﻪ ﻟﺐ ﻓﺸﺮده ﺑﻮد ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ .‬ﮔﻮش راﺳﺘﺶ را ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ و‬ ‫ﮔﻮش ﭼﭙﺶ را اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‪«.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬دورغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ!« ﻧﮕﻔﺖ »ﻣﺜﻞ ﺳﮓ«‪ .‬اﺻﻄﻼح ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن را ﺑﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﺑﺮد‪» :‬ﻋﻴﻦ دﻧﺪان ﻛﺶﻫﺎ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪام‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ؟ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﮕﻴﺮم ﺑﭽﻪي ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬ ‫ـ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻛﺪام ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﻮدﻛﻲ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺪروﻣﺎدرش‪ ،‬ﭘﺪروﻣﺎدر واﻗﻌﻲ او ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎي اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺳﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻲ ﻋﺼﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﻫﺶ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ!«‬ ‫ﺣﻴﺮتزده ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺤﻨﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬از در ﻫﻢ‬ ‫ﻛﻪ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ او‪ ،‬ﺑﺠﺎي ﺗﻜﺮار آن ﻋﺒﺎرت ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭼﺮا‬ ‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﺳﺮ و روﻳﺖ آﺷﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟ْ«‬ ‫ـ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردهام‪.‬‬ ‫ـ ﺳﺮت ﻣﺜﻞ ﺳﺮ ﺟﺴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪165‬‬

‫ﭼﻪ ﺷﺮوع زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺮاي »ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ‪ ،‬ازﻧﻮﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﻲ اﺑﺪي«! از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ؟‪ «...‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﺎر ﺗﺎزهاش را در ﺷﺮﻛﺖ ﮔﺎﻣﺴﻮن آﻏﺎز ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬دم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ از ﻣﺮدي آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻣﺎﻳﻚ« ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺻﺪاﺑﺮدار ﺑﻮد و ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫آﻣﺎده ﻛﺮدن ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮاي ﻛﻨﺴﺮت ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ از آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲاش ﻣﻲﮔﻔﺖ و از ﻛﻤﻚﻫﺎي ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪاش ﺑﺮاي ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﮕﺮدﻫﺎي ﻓﻨﻲ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و در ﺳﻜﻮت ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﺨﭽﺎل رﻓﺖ‪ .‬ﺷﻴﺸﻪي ودﻛﺎ را ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺗﻌﺎرف ﻛﻨﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻟﻴﻮان را ﺑﺮداﺷﺖ و آﻣﺪ روي ﻟﺒﻪي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫در ﺳﻜﻮت ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي ﺑﻴﺮون از زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻟﻴﻮان را از دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ روي ﺗﺨﺖ و ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﻛﺮد در آﻏﻮش او‪ .‬اﮔﺮ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺪر ﺗﻠﺦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺪو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮﻳﺰد روي داﻳﺮه‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ زﻏﺎل ﮔﺪاﺧﺘﻪ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻒ دﺳﺖ او‪ :‬ﭘﺪرش ﻣﺮاﻛﺸﻲ ﺑﻮده‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎده‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎي ﻧﻮزاد‪ ،‬در اﺗﺎق زاﻳﺸﮕﺎه را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻬﻢ زده و ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮدش را ﮔﻢ‬ ‫وﮔﻮر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲﻫﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪11‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﺒﻪاي اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻲداد‪» :‬ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪارِ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه« ﻋﻨﻮان دﻫﻦﭘﺮﻛﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﻧﻮﺷﺘﻦ »ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ«‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ او ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺐ ﺟﺸﻦ‪ ،‬وﻗﺘﻲ از ﭘﻴﺶ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻗﺼﺮ‪ ،‬ﻓﻠﻴﭗ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ او ﻧﺒﻮد داﺷﺖ ﺑﻪ روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻْ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران ﺑﺪي‬ ‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪارن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﺑﺪ‪ «.‬اﻧﮕﺎر ﻧﺎﻛﺎﻣﻲاش در ﭘﺮداﺧﺘﻦ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮاﺳﺎس‬ ‫اﺳﻄﻮرهي ﻫﺎروت و ﻣﺎروت ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻌﻨﻪي ﻓﻠﻴﭗ را ﻫﻢ ﻧﻮش ﺟﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﭼﻨﺪ‬ ‫‪166‬‬

‫روز ﺑﻌﺪ ﻫﻢ دﻧﻴﺎ روي ﺳﺮش ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬رﺋﻴﺲ!« وﻗﺘﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮي‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﭘﺮ از رﻣﺰ و اﺳﺘﻌﺎره ﺑﻪ او ﻓﻬﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻮس اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺠﺪد را از ﺳﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ و ﺑﻘﻴﻪي ﻋﻤﺮ را در ﮔﻮﺷﻪاي ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺒﺎﺷﻲ ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻧﻈﺮﺧﻮاﻫﻲ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ اﻳﻦ را ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺰودي ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻜﺎن‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ اﻗﺎﻣﺘﮕﺎﻫﻲ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ زادﮔﺎﻫﺶ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد در ﮔﻢﮔﻮﺷﻪي روﺣﺶ ﻛﻪ ﺧﺎرﺧﺎر‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از ﻋﺰﻳﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺤﻮي روﺷﻦ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در آن اوﺿﺎع آﺷﻔﺘﻪ ﺻﻼح ﻧﺒﻮد ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﭘﻴﺶ آﻧﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ در ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ اﺟﺎره ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻻزم ﺑﻮد راﻧﻨﺪهاي ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﻲﺳﺮوﺻﺪا او را ﺑﻪ ﻗﺼﺮ‬ ‫ﻣﻲآورد‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد در ﻫﻤﺎن اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ را ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ »ﺳﺘﺎد‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ« ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﺳﺮش را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و ﻣﺜﻞ ﻟﺮزاﻧﻚ رو ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‬ ‫ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد و از ﻣﻴﺎن ﻟﺐﻫﺎي ﻛﻠﻔﺖ ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮدهاش‪ ،‬ﻫﺮازﮔﺎه‪ ،‬ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﮔﻨﮓ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎي ﺧﻮابآﻟﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ‪» :‬ﻫﻮم‪«...‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻋﺮق ﻛﺮده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻔﺲ را ﺣﺒﺲ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎت رﻣﺰآﻣﻴﺰ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﻛﻼم روﺷﻨﻲ ﺑﺮون اﻓﺘﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟ْ«‬ ‫ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ دوﺑﺎره ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪه در آن ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زرد ﺧﻮش رﻧﮓ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد؛ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ دو ﺗﻴﻐﻪي ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻴﺪ؟ْ«‬ ‫از ﺧﺸﻢ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ اﻳﻨﻘﺪر ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده را‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﻴﺪ ﭘﺲ از ﻛﺪام ﻏﻴﺐ ﺧﺒﺮ دارﻳﺪ؟ْ« اﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻧﺲ او ﺑﺮاي‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪» ،‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ از رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻْ‪ ،‬ﺑﻪ رواﻧﺸﺎﻧﺲ ﻫﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻫﻢ آﻏﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ‬ ‫اﻋﺘﺮاف‪ ،‬ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮدن ﺧﻮدِ واﻗﻌﻲ‪ ،‬داﺋﻢ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻢ ﻛﺮدن رد‪ .‬و ﻛﺎر رواﻧﺸﻨﺎس‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎور ﻛﺮدن ﺣﺮفﻫﺎي ﺑﻴﻤﺎر ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻫﻤﻴﻦ ردﻫﺎي ﮔﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ رواﻧﺸﻨﺎس‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻳﻮﻧﮓ ﺑﺎور داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺷﻜﻞ وﻳﮋهاي از‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ را رﻗﻢ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ داﻧﺴﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪم او ﻫﻢ‪،‬‬

‫‪167‬‬

‫ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﻻﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻃﻤﻴﻨﺎن از درﺳﺘﻲ‬ ‫اﻃﻼﻋﺎﺗﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﻲدﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ را ﭘﺎك ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر زﺟﺮم داده اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ در ﺑﺎرهي ﺷﻖدرد او ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺨﻔﻲ‬ ‫ﺳﺎﺣﻞ ﻋﺎج ﻛﻪ از ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن داﺋﻤﻲ او ﺑﻮد ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴﺎز زﻧﺪﮔﻲ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬را ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﻧﻬﺎده‬ ‫ﺑﻮد؛ ﻧﻪ ﻣﺤﺾ دادن اﻃﻼﻋﺎت؛ ﻧﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﻫﺮ ﺳﻪ زن ﻋﻘﺪياش را‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ و دارد ﻣﻲرود ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬ﻣﺤﺾ ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ وراﺟﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺪرﺗﺶ را ﺑﻪ رخ ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻧﻜﻨﺪ و ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﻴﺎز‪ ،‬در‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر او ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺷﻤﺎﻳﻞ‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﺑﺪﻧﺶ‪«...‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آن ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زرد ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ ﻛﻨﺎر ﻣﻲرود‪...‬‬ ‫ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻛﺴﻲ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪«.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺳﻴﺎﻫﻲ را ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﺎن‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬در آن رداي ﺳﻴﺎه‪...‬‬ ‫ـ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﭘﺲ زردي ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن در ﭘﺎﺋﻴﺰ‪ .‬زردي ﻛﻪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪.‬‬ ‫ـ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﺳﺮش را ﻛﺞ ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﺤﺎزات ﮔﻮش ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن داد؛ ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻮا‬ ‫را ﻗﺎچ ﻗﺎچ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪» :‬دور‪ ...‬دور‪«...‬‬ ‫ـ ﭘﺲ اﻳﻦ روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺑﺪﺟﻨﺲ‪...‬‬ ‫ـ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻧﺲ ﻧﺪارد‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ردش ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺮود‪.‬‬ ‫رداي اﻃﻠﺲ ﺳﭙﻴﺪش را ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ‪» :‬اﺷﻴﺎء ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آدمﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪ .‬ﭼﻮب‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﺷﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺘﺨﻮان ﻧﻬﻨﮓ‪ «...‬از داﺧﻞ ﺑﺴﺎﻃﺶ ﺗﻜﻪاي اﺳﺘﺨﻮان زرد‬ ‫‪168‬‬

‫ﭼﺮكﻣ‪‬ﺮده را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاي آدم ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ‬ ‫ﻣﻲآورد‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪«.‬‬

‫‪12‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻣﻨﺪو داﺧﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻤﺎل داﺷﺖ ﺗﻜﻪاي از روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎ ﻗﻴﭽﻲ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﻳﺪهي روزﻧﺎﻣﻪ را ﻛﻨﺎري ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ ﺣﻴﺮت اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻚ ذره ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻨﺪو‪» :‬اﻳﻦ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ْ«‬ ‫ـ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﻳﺪهي روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﻋﻜﺴﻲ ﺑﻮد از ﻧﻮﻋﻲ ﻋﺮوس درﻳﺎﻳﻲ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل اﺳﺘﻜﺎنﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ و رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬از ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻋﺮوس درﻳﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﻋﺪد ﺳﻪ رﻗﻤﻲ‪ ،‬ﺑﻲ وﻗﻔﻪ‪ ،‬درﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮش ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬دردي‬ ‫ﻛﻬﻦ ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻣﻴﺎن ﻛﺘﻒﻫﺎﻳﺶ؛ ﻧﻘﻄﻪاي ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪهي ﻳﻚ داﻳﺮهي ده ﺳﺎﻧﺘﻲ‪ .‬ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﭼﻮﺑﻲ و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺰازﻳﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪاي زﻳﺮك ﺑﻮد‪«...‬‬ ‫روزﺑﻪروز ﺗﻜﻴﺪهﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲاش روﺷﻦﺗﺮ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻚ ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﺮّﻧﺪه ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد ﺑﻪ اﺣﺸﺎﻳﺶ‪ .‬ﭼﺎي را در اﺳﺘﻜﺎنﻫﺎ رﻳﺨﺖ‪ ،‬و ﺷﻴﺮ‬ ‫آب را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﺘﺮي را دوﺑﺎره ﭘﺮ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﺪام آب‪.‬‬

‫»ﺳﻴﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﻳﻚ!«‬ ‫آﻧﻬﻤﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻮادي »ﻛﺜﺎﻓﺖِ رذل« ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﺧﻮد را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ دﻓﺘﺮ زﻧﺪان‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را رﻳﺨﺖ روي داﻳﺮه‪ .‬ﺣﺮﻓﺶ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﺪ »ﺣﺎﺟﻲ« ﻋﻴﻨﻚ ﺗﻪاﺳﺘﻜﺎﻧﻲاش را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟّﻒِ وﻟﺪاﻟﺰﻧﺎ را ﺑﺒﺮﻳﺪ‬ ‫و‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺮم اﻓﺘﺮا‪ ،‬ﻫﺸﺘﺎد ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ اﻧﻔﺮادي!« ﻧﻪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻼق‬ ‫را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﻔﺮادي ﭼﻴﺰ ﭼﻨﺪان ﺑﺪي ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻧﻤﻮر ﺑﻮد و ﺳﺮد و ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﺜﻞ ﺗﻪِ ﻗﺒﺮ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫‪169‬‬

‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺟﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻴﻒ رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﻮابﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺗﻮاب اﺳﺖ و ﭼﻪ ﻛﺴﻲ دارد ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻴﻒ رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ‪ ،‬و ﻣﻴﺎن آنﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ دﻳﺮوز ﺟﺰء‬ ‫رﻫﺒﺮان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﻛﺴﻲ دارد ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ‬ ‫آرﻣﺎﻧﺶ‪ .‬روزي ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ورم ﻛﺮده و ﺑﺎﻧﺪﭘﻴﭻ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و ﺟﻮادي را دﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﻪاي ﭘﺮوﻧﺪه دارد ازاﺗﺎﻗﻲ ﺧﺎرج ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﺮا ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻏﻴﺒﺶ زد‪.‬‬ ‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﺷﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد‪ ،‬رﻧﮓ از روي‬ ‫ﺟﻮادي ﭘﺮﻳﺪ و ﻫﻤﺎن دم ﻛﻤﺎل داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﻳﺎ ﻓﺮدا‪ ،‬اﺳﻤﺶ را ﻣﻲﮔﺬارد‬ ‫ﺗﻮي ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺳﻴﻨﻪي ﺳﺮد ﺧﺎك ﻣﺪﻓﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﺎري را ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ از ﻓﺮداي اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺪ‬ ‫ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮد ﺟﺰ آن ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﻣﺮاﻗﺐ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﻲﺷﻜﺎﻓﺖ وﻗﺘﻲ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮد از روي ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪ رﺋﻴﺲ زﻧﺪان ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎور‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻮادي ﻳﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ْ« آﻧﺠﺎ ﻃﺒﻘﻪي ﻫﻔﺘﻢ‬ ‫ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮگ ﺳﺎﻃﻮري ﺑﻮد ﺑﺎﻻي ﺳﺮ‪ .‬ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ آن دم ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدي‪ .‬ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻻ؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ روزﻧﻪي اﻣﻴﺪي در ﺗﻪِ دل ﮔﺸﻮده ﺷﻮد‪ .‬روزﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﮓ ﻣﻲزدي ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﺷﺎك‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎن ﺑﻪ در ﺑﺒﺮي‪ .‬ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ از ﺗﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪﻧﺪ‪ .‬از‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻤﺎز‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻲ اﻣﺎ رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدي‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺰن‪ .‬ﻣﻲزدي‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺨﻮان‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪي‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎ ﮔﻪ ﺑﺰن ﺑﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﭘﺎي ﺧﻮدت‪ .‬ﻣﻲزدي‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻟﺠﻦ ﺑﭙﺎش ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎي رﻓﻘﺎﻳﺖ‪ .‬ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪي‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ از ﺗﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﺎﻧﺪ از ﺗﻮ ﺟﺰ ﺣﻔﺮهاي ﺗﺎرﻳﻚ و‪ ،‬در ﺗﻪِ آن‬ ‫ﺣﻔﺮه‪ ،‬روزﻧﻪي ﻛﻮﭼﻚِ اﻣﻴﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺑﺪل ﻣﻲﺷﺪي ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻮري در‪‬ﻧﺪه‪ ،‬و دﻧﺪان ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮدي‬ ‫در ﮔﻮﺷﺖِ ﺗﻦِ اﻳﻦ و آن‪ .‬ﺗﻤﺎم روز ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﺮگﻫﺎي ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻫﻢ‪ .‬ﻧﻮﻣﻴﺪاﻧﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ در ﭘﺲِ اﻳﻦ ﻧﻘﺎب ﻧﮕﺎهِ ﮔﺮگ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺮه‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬در آن ﺳﻜﻮت ﺳﻬﻤﻨﺎك‪،‬‬ ‫ﺗﻼﻗﻲ دو ﻧﮕﺎه ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﭼﻜﺎﭼﻚِ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻲداد‪ .‬از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﻜﻪي ﻣﺨﻔﻲ درون زﻧﺪان‬ ‫‪170‬‬

‫ﻛﺸﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺗﻮاب ﺑﻮدن ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮﺑﻪات را ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﺮدي‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﮔﺰارش ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﻪاي ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﺧﺮوج از آن ﺟﻬﻨﻢ‪» .‬ﻛﻤﺎل آه‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﻤﺎل وﻗﺘﻲ آه ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻤﺎل ﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﻤﺎل وﻗﺘﻲ ﺧﻤﻴﺎزه‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮي دﻫﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﻤﺎل وﻗﺘﻲ ﺧﻤﻴﺎزه‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻛﻤﺎل ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را از روي ﺧﺸﻢ ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻛﻤﺎل وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺪﻧﺶ را ﻛﺶ داد‪ .‬ﻛﻤﺎل وﻗﺘﻲ ﺑﺪﻧﺶ را ﻛﺶ داد دﺳﺖﻫﺎش را از دو ﻃﺮف‬ ‫ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻛﻤﺎل ﺑﺪﻧﺶ را ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ زﻧﺪاﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﻠﻨﮓ ﻛﺶ داد‪«.‬‬ ‫ﺷﻴﺮ آب را ﺑﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي داﺧﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ »از ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ْ«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش ﺣﻠﻘﻪ زد دور ﻟﻴﻮان ﭼﺎي‪ .‬ﮔﺬاﺷﺖ ﺣﺮارت ﻣﻄﺒﻮع آن زﻳﺮ‬ ‫ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺑﺪود‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻓﺘﻪ اﺳﺖ آﻣﺮﻳﻜﺎ‪«.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻫﻢ دﺳﺖﻫﺎش را ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮد دور ﻟﻴﻮان‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪» :‬ﺑﺎ آرﻧﻮﻟﺪ؟ْ«‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي!‬

‫‪171‬‬

172

‫ﭘﺎرهي ﭘﻨﺠﻢ‬ ‫ﻛﻮﻛﻲ ي ﺳﻦ ژاك‬

‫‪173‬‬

174

‫‪1‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ!« ﺑﻌﺪ ﻇﺮف آب را ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻮا‪ .‬ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي ﻛﻪ ﺧﻮدش‬ ‫را ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد ﻻي ﭘﺘﻮ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ذرات آب ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دﻧﺪانﻫﺎش از ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻬﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺰار اﺳﺖ‪«...‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﭘﺮﻫﻴﺐِ ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﻛﻪ از ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﭘﻴﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد و‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪه در ﻛﻼه و‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻧﻬﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﭘﺘﻮ را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﮔﻨﺒﺪ ﻃﻼﻳﻲ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎي »ﺳﻤﻪ ﻧﻮوﺳﻜﻲ« ﻛﻪ ﻗﻨﺪﻳﻞﻫﺎي ﺑﺮف و ﻳﺦ از آن آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ ،‬و راه اﻓﺘﺎد ﻃﺮف‬ ‫ﻋﻤﺎرت ﺗﺎ ﮔﺰارش وﻗﺎﻳﻊ روزاﻧﻪ را ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬از آﺳﺘﺎﻧﻪي در ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﻛﺮد و در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻜﻦ‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ! ﺑﻜﻦ ﻛﻪ از آﻧﻬﻤﻪ ﺧﺎك ﺗﺼﺮف ﺷﺪهي وﻃﻦ‪ ،‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ وﺟﺐ ﭘﺸﻢ ﻛﺲ ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻢ دﺳﺘﺖ را ﺑﮕﻴﺮد‪ «.‬دﻟﺨﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬دوري از‬ ‫وﻃﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺎر ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ده ﻓﺮﺳﺨﻲِ ﺳﻦﭘﺘﺮزﺑﻮرگ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬ ‫اﻃﺮاق ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺰار ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ دﻳﺪ ﺗﺰار اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ در‬ ‫ﭘﺎرﻳﺲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪي ﺳﻔﻴﺮ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻋﺠﺎﻟﺘﺎْ ﺑﻪ ﺳﻦﭘﺘﺮزﺑﻮرگ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺧﺒﺮي از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺗﺰار رﺳﻴﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل رﺳﻤﻲ دوﺑﺎره وارد ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ را ﺑﻪ‬ ‫اﺗﻔﺎق ﻫﻤﺮاﻫﺎن در ﻋﻤﺎرﺗﻲ اﻋﻴﺎﻧﻲ ﻣﻜﺎن داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻓﻴﻼن و اﺳﺒﺎن ﻫﺪاﻳﺎ را در ﺟﺎﻳﻲ در‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ‪ .‬روزﺷﺎن ﺑﻪ ﺑﺎزدﻳﺪ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬و ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ و ﻣﺠﻠﺲ رﻗﺺ‬ ‫درﺧﺎﻧﻪي ﺑﺰرﮔﺎن روس‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻼﻓﻪﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻳﺎدﮔﻴﺮي زﺑﺎن روﺳﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ در ﻳﻜﻲ از ﻣﺠﺎﻟﺲ رﻗﺺ آﺷﻨﺎ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﻗﺒﻼْ ﻛﺠﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دﻳﺪهاﻳﻢ؟« ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﺧﻨﺪهاي ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‬ ‫ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﻣﺮدﻫﺎ‪ !..‬ﻫﻤﻪﺗﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ اﻳﻠﭽﻲ ﻓﻜﺮش را‬ ‫ﺑﺎ او در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮدم ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮي را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد و اﻳﻠﭽﻲ ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫‪175‬‬

‫درس ﻣﻲدﻫﻢ‪ «.‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﻔﺘﻪﻫﺎي اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺟﺎي ﻓﻌﻞ ﻛﺠﺎﺳﺖ و‬ ‫ﺟﺎي ﻓﺎﻋﻞ ﻛﺠﺎ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﻮز وارد ﻧﺸﺪه ﻛﻼﻫﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دارد ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪«.‬‬ ‫ـ ﺗﺰار؟‬ ‫ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﻓﻜﺮ ﻛﺎر ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ!«‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر ﺗﻴﺨﻮﻧﻮف؟«‬ ‫در ﮔﺮﻣﺎﮔﺮم ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن‪ ،‬ﺗﺰار دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر ﺗﻴﺨﻮﻧﻮف را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫»ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﻟﻴﺎﻗﺖ«اش ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم ﺟﺒﻬﻪ! و اﻳﻦ‪ ،‬ﻓﺮداي روزي ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ‬ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪي ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد از آن ﭘﻴﺮاﻫﻦِ ﻳﻘﻪﺑﺎزِ ﻣﺨﻤﻞِ‬ ‫ﺷﺮاﺑﻲ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ اﻧﮕﺎر دو ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎزﻳﮕﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺟﻨﺒﻴﺪ زﻳﺮ آن ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻠﺘﻬﺐِ‬ ‫ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﻪ ﻗﺪي ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد دﺧﺘﺮك! و ﭼﻪ ﺗﻠﺆﻟﺆي ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد در ﭼﻬﺮه! ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ‬ ‫ﭼﻴﺰي در ﻓﻀﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺻﻒ دراز درﺑﺎرﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﻼم رﺳﻤﻲ اﻳﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺲ را در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺰار ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﻣﻲداد‪ ،‬در‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ژﻧﺮال اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر ﺗﻴﺨﻮﻧﻮف ﺑﺮق اﻟﺘﻤﺎﺳﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ را در آﻏﻮش‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬آن را ﺑﻪ ﻳﺎد آورد‪.‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل!‪ ..‬ﭼﻄﻮر زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟«‬ ‫ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮاش را در آورد و ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻪي ﻣﺒﻞ‪» :‬دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﺳﻮزد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ راﺣﺖﺗﺮ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ـ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮت را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ؟‬ ‫ـ از ﺧﻮدم ﻫﻤﻴﻦ را ﻣﻲﭘﺮﺳﻢ‪ .‬اﮔﺮ واﻗﻌﺎْ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل دوام‬ ‫ﺑﻴﺎورد؟ ﻣﺮدِ اﺣﻤﻖ و ﺑﺰدﻟﻲﺳﺖ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﻮي ﺳﻮراخ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲﺷﺪه ﺗﺎ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟‬ ‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل او ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪاي ﻧﺸﺴﺖ روي ﭘﺎﻫﺎي اﻳﻠﭽﻲ‪» :‬ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪام از ﺳﺮﻣﺎ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﮔﺮدن ﻛﺸﻴﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻮم‪ ...‬ﭼﻪ ﺑﻮي ﻣﻄﺒﻮﻋﻲ!«‬ ‫‪176‬‬

‫ـ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ اﻻن ﻣﻨﻘﻞ را ﺑﻴﺎورد ﻣﻴﺮزا‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺮدﻳﺪ؟‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻠﭽﻲ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را دراز ﻛﺮد ﺳﻤﺖِ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي‬ ‫آﺗﺶ ﺑﺨﺎري دﻳﻮاري و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﻣﻲروم ﭘﻴﺸﺶ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻃﺐ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻤﻲ دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻄﻮر؟‬ ‫ـ ﺗﻤﺎم ﻛﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻮراْ از زﻳﺮ دﺳﺘﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﻢ و ﮔﺮﻧﻪ‪...‬‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﻛﻪ ﺣﺮارت ﻣﻄﺒﻮﻋﺶ ﺣﺎﻻ ﺧﻮن‬ ‫را دوﺑﺎره در رگﻫﺎي ﻛﺮﺧﺖ ﺷﺪهي ﭘﺎﻫﺎي او ﺑﻪ ﮔﺮدش در آورده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫ﺣﺎل ﺗﻬﻮع داﺷﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ .‬دﻧﺪه را ﺟﻠﻮ ﻣﻲداد ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫دل ﺷﻤﺎره ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﻳﻚ‪ ...‬دو‪ ...‬ﺳﻪ‪ ...‬ﭼﻬﺎر‪ ...‬ﭘﻨﺞ‪«...‬‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ ﺷﻜﻨﺠﻪ را ﻣﻤﻨﻮع ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ اﻧﻘﻼب ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ زد‬ ‫وﺧﻮرد ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ در ﺷﻬﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻴﻞ راه ﺣﻞﻫﺎي اﺑﺪاﻋﻲ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻗﺮار از دﺳﺘﮕﻴﺮﺷﺪﮔﺎن‪،‬‬ ‫ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ زﻧﺪان‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻫﺎ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻤﻠﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺾ ﻗﺪرداﻧﻲ از‬ ‫»اﻣﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﺤﻨﻪ«‪ ،‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﺰوه در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ زﻧﺪانﻫﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ »ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮر ﺣﺎل از اﻳﻦ درﻳﺎي اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮد‪ «.‬ﺣﺎﺟﻲ‪ ،‬اﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﺧﻮدش »درﻳﺎي اﻧﺪﻳﺸﻪ« ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻫﺎ ﻧﻴﺎزي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﻛﻪ در رژﻳﻢ ﭘﻴﺸﻴﻦ‬ ‫ﻃﻌﻢ ﺷﻜﻨﺠﻪ را ﭼﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮ و ﺑﻢ روح ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺿﺮﺑﻪي ﺷﻼق‬ ‫ﻧﻴﺰهاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ ﻛﻒ ﭘﺎ‪ ،‬از ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺟﺮﻗﻪ ﻣﻲﺷﺪ و از‬ ‫ﻋﺼﺐﻫﺎي ﭼﺸﻢ ﺑﺮون ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪي زﻫﺮا!« و از ﺗﻪ دل ﻧﻌﺮه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد ﺟﺎن ﻋﺪه اي ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺎد ﻛﺮده و ﺧﻮنﭼﻜﺎن ﺑﺮش‬ ‫‪177‬‬

‫ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل‪ ،‬ﻫﺮاﺳﺶ ﺗﺎزه آﻏﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪ ﻫﻨﻮز ﻃﺎﻗﺖ آورده‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﻛﻲ؟ از‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺿﻌﻒ ﻧﺸﺎن ﺧﻮﻫﺪ داد؟ آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪي اﻟﻬﺎم ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮاﻏﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ و ﻣﺜﻞ‬ ‫ﭘﺪري ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻛﻤﺎل را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل دﻧﺪه را ﺟﻠﻮ ﻣﻲداد‪» :‬ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ‪ ...‬ﺑﻴﺴﺖ و دو‪ «...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ‪ ،‬از‬ ‫ﭘﺲ ﭘﺮدهاي از ﺑﺨﺎر‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي را ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮق دﺷﻨﻪي ﺑﺮﻫﻨﻪاي را داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ آورده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪش ﭘﺎي ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ و ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ اﻧﺒﻮهِ ﺳﻴﺎهِ دﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪاي روي ﻫﻢ‬ ‫ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺎﺟﻲ‪ .‬ﺣﺎﺟﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺣﻴﻒِ ﮔﻠﻮﻟﻪ‪ «.‬و ﺧﻴﺮه‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻗﺮﻣﺰي ﻛﻪ روي ﻳﻜﻲ از دﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎ ﺑﻮد )ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻜﺶ(؛‬ ‫ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش اﺑﺪاع ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻫﻤﺎن زﺟﺮي را ﻧﻜﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدش‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ زﻧﺪان ﺑﻮد)ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد و‬ ‫ﻳﻜﻲ دو ﺗﻦ دﻳﮕﺮ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ درِ ﻣﺴﺘﺮاح ﻳﺎ ﺣﻤﺎم را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺰار ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﻫﺎي‬ ‫ورم ﻛﺮده و ﭼﺮﻛﻴﻦاش را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺒﺎدا دﺳﺘﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن دﺳﺘﮕﻴﺮهاي ﺗﻤﺎس ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪي ﭘﻴﺶ دﺳﺖ ﻳﻚ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻲ ﻧﻤﺎز ﺑﻪ آن ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻧﺠﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ دﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎي زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﻴﻮان و ﻛﺎﺳﻪ و ﺑﺸﻘﺎبﺷﺎن را ﻫﻢ داده ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺰﻧﻨﺪ(‪ .‬ﻣﻪ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﻫﺎﻟﻪاي از ﺑﻲﺷﻜﻠﻲ ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮد؛ ﭼﻮن ﻛﺎﺑﻮس‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﺻﻒ ﭼﻬﺮهﻫﺎي ﺗﻜﻴﺪه و ﭘﺮﻳﺪهرﻧﮓ‪ .‬دو دﺳﺘﻪﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﻔﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲرﻓﺖ ﻃﺮف ﻣﺴﺘﺮاح دﻣﭙﺎﻳﻲ ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ دﻣﭙﺎﻳﻲ ﺧﻮدش‪ .‬ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎ را درﻣﻲآوردﻧﺪ و ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ﺗﻮي ﺻﻒ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﭘﺎي ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ‪ .‬ﭼﻴﺰي‬ ‫از ﺟﻨﺲ ﺑﺮق‪ ،‬از ﺟﻨﺲ ﺟﺮﻗﻪﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ در ﻓﻀﺎ ﻣﻮج ﻣﻲزد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮس‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﻔﺮت‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﺧﺸﻢ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎنِ اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻧﺒﻮد؛ ﻧﮕﺎه ﺑﺮهﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮق ﻧﻤﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﭼﺮا‬ ‫ﺑﺒﺮﻧﺪﺷﺎن ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﻧﮕﺎه ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ :‬ﺟﺴﺪي آوﻳﺰان ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻴﺪه ﺑﻮد از وﺣﺸﺖ‪ .‬ﺣﺎﺟﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ؟« ﻛﻤﺎل‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﺣﻤﻞ ﮔﻮﺷﺖ؛ ﺑﻪ اﺟﺴﺎدي ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﻠﻨﺒﺎر ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﻮي‬ ‫‪178‬‬

‫آن‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ‪» :‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻃﺮزﻛﺎرش را ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ «.‬ﺣﺎﺟﻲ ﺑﺮده ﺑﻮدش دم اﺗﺎﻗﻚ‬ ‫ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ‪ ،‬و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ آن ﺗﻮ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺮادر را زودﺗﺮ راه ﺑﻴﻨﺪاز‪ ،‬ﺑﺮود ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر و زﻧﺪﮔﻲ اش ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪهي ﺧﺪا‪ «.‬دو روز ﻗﺒﻞ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺣﺎﺟﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻦ‬ ‫در ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪ .‬ﻣﺮا آزاد ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮوم ﭘﻲ ﻛﺎر و زﻧﺪﮔﻲام‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻨﻈﻴﻢ‬ ‫ﺻﻔﺤﺎت ﻧﺸﺮﻳﻪي ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻮده‪ «.‬ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺣﺎﺟﻲ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دو ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ او‪ ،‬ﺟﺮﻗﻪﻫﺎي ﻣﺴﻤﻮمِ دو ﭼﺸﻢِ ﻣﺎر‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺗﻪ اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ ﻋﻴﻨﻚ ﺑﺮق زده‬ ‫ﺑﻮد‪» :‬ﭘﺲ ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ!« ﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻒ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬ ‫ﻋﺒﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬اﻳﻦ! اﻳﻦ! اﻳﻦ!« ﻣﺼﺎﺣﺒﻪي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ و اﻇﻬﺎر ﺗﻨﻔﺮ از اﻋﻤﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آن ﻗﺪر ﺗﻜﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺧﻮدش را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﺟﻲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﺿﺮﻳﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدﺗﺎن ﺳﻘﻂ ﺷﺎن ﻛﻨﻴﺪ؟« وﻗﺘﻲ اﻓﺘﺎدي ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖِ ﭼﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺮﺳﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺗﻮﻗﻔﻲ در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎد روزي اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺻﻔﺤﻪي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺣﺎﺟﻲ را‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﺑﺎ ﺑﭽﻪاي ﺑﻪ ﺑﻐﻞ؛ اﻳﺴﺘﺎده ﻛﻨﺎر ﺟﺴﺪﻫﺎي ﺳﻮراخ ﺳﻮراخِ ﻏﺮﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ردﻳﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ روي زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪم ﻣﻲزد ﻻﺑﻼي اﺟﺴﺎد و‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﭽﻪ را ﻧﻮازش‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻲ را ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﺑﭽﻪ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﭙﺮ رو رﻛﺎب!‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺸﻢ آﻟﻮد و ژوﻟﻴﺪه اي ﻛﻪ از ﺷﻴﺸﻪي اﺗﺎﻗﻚ ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ‬ ‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﻳﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي رﻛﺎب‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺧﻮاﺳﺖ وارد ﺷﻮد ﺳﺮش ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺒﻪي ﻓﻠﺰي ﺑﺎﻻي در و زﺧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟« ﻛﻤﺎل ﺳﺮش را ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺸﺴﺖ روي‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺮﻣﻲ زرد و ﺗﺮك ﺧﻮردهاي ﻛﻨﺎر دﺳﺖ راﻧﻨﺪه‪» :‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬ﺻﻮرت ﭘﺸﻢ آﻟﻮد‬ ‫ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ و ﻫﻤﻨﻴﻄﻮر ﻛﻪ از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢﻫﺎي ﭘﻒ ﻛﺮدهاش ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻲ ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻛﻤﻮﻧﻴﺲ ﻣﻤﻮﻧﻴﺲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﻫﺎ؟« ﺑﻮي دﻫﺎﻧﺶ ﻣﺸﻤﺌﺰ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﻤﺎل ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎﻳﻢ را ﻗﺒﻼْ ﭘﺲ دادهام ﻫﺎ!«‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻬﻢ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاي ﻣﺴﻠﻤﻮن ﺷﻲ‪ «.‬و دﻧﺪهاي را ﻧﺸﺎﻧﺶ داد؛ ﻣﻴﻠﻪي ﻓﻠﺰي‬ ‫ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ اﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﺗﻮپ ﻛﺎﺋﻮﭼﻮﻳﻲ ﺳﻴﺎه رﻧﮕﻲ ﺑﻮد‪» :‬ﻃﻨﺎﺑﻮ ﻛﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ دﺳﻪ‬ ‫‪179‬‬

‫ﺧﺮو ﺑﺪه ﺟﻠﻮ‪ .‬ﻃﺮف زرﺗﻲ ﻣﻲره ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﮔﻮزو داد و ﻗﺒﻀﻮ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﻧﺪه را ﺑﻴﺎر ﺳﺮﺟﺎش‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻪ ﺳﻨﺪهي آب ﻧﺪﻳﺪه ﻣﻲاﻓﺘﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ «.‬ﺟﺎﻳﺶ را داد ﺑﻪ ﻛﻤﺎل و از ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاش‬ ‫از ﺗﻮي ﻣﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش آﻣﺪ‪» :‬اﻵن ﻣﻲﮔﻢ ﺑﻴﺎن زﺧﻤﺘﻮ دوا درﻣﻮن ﻛﻨﻦ‪«.‬‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و‪ ،‬از ﭘﺲ ﭘﺮده اي از ﺑﺨﺎر‪ ،‬دو‬ ‫ﭼﺸﻢ ﭼﭗ ﺷﺪه را ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﺳﭙﻴﺪهي دﻧﺪانﻫﺎ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﺮق دﺷﻨﻪي ﺑﺮﻫﻨﻪاي را داﺷﺖ‪ .‬و‬ ‫ﺳﻴﺒﻚ ﮔﻠﻮﻳﻲ ﻛﻪ‪ ،‬از ﭘﺲ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻴﺮون زدهي ﺳﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺘﻲ ﺟﻨﻮن آﻣﻴﺰ ﻣﻲﺗﭙﻴﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻧﻮد و ﺳﻪ‪ ....‬ﻧﻮد و ﭼﻬﺎر‪ ..‬ﻧﻮد و ﭘﻨﺞ‪...‬‬

‫‪3‬‬ ‫وﻗﺘﻲ آرﻧﻮﻟﺪ زﻧﮓ زد و ﺑﺎﻫﻤﺎن اﻃﻮار ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﺪ! ﻣﻨﺪ! دﻛﻤﻪي ﺿﺒﻂ را ﻛﻲ‬ ‫ﻓﺸﺎر ﻣﻲدﻫﻴﻢ؟« وﺟﻮدِ ﻣﻨﺪو ﻳﻜﺴﺮه ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﻴﻎ ﺷﻜﺴﺘﻪاي ﺗﻮي‬ ‫ﮔﻠﻮﻳﺶ ﻣﻲﺧﻠﻴﺪ‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪي ﺑﻴﻤﺎري ﭘﺪر آرﻧﻮﻟﺪ ﺳﺮ‬ ‫ﻗﺮار ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮدش را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪» .‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎي اﺑﺪي« ﻛﻢ ﻛﻢ ﻳﻚ ﺧﻂ در ﻣﻴﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺳﺮدﺗﺮ و ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎﺗﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ »ﻧﻜﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻖ آرﻧﻮﻟﺪ ﺻﻮرت‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﮔﺮﻓﺘﻦ آن ﻛﺎر ﻣﺸﺘﺮك؟« ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻈﻨﻪاي ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﮔﻠﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻨﻈﻢ ﻧﻤﻲآﻳﺪ و ﻛﺎر ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﻟﻨﮓ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﺎ ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎﻳﻲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ‪ «.‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎ »ﻣﺎﻳﻚ« رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آﺧﺮ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ؟ وﻗﺘﻲ ﻣﺮدي ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ‬

‫زﻧﻲ را ﺑﻪ ﺳﻔﺮي ﭘﺮﻫﺰﻳﻨﻪ دﻋﻮت ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﺐ را در ﻫﺘﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻨﻨﺪ و‬ ‫در دو اﺗﺎق ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ؟ آرﻧﻮﻟﺪ ﺧﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻲدﻫﺪ؟« ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺑﻪ او ﻣﻲﮔﻔﺖ‬ ‫ﻛﻪ آرﻧﻮﻟﺪ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺧﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺧﻠﻴﺪ در ﻣﻐﺰش‪» :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از راﺑﻄﻪي ﻣﺎ ﻫﻢ‬ ‫‪180‬‬

‫ﺧﺒﺮ دارد و در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﻦِ اﺣﻤﻖ ﺑﺎزﻳﭽﻪ اي ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮده ام‪ «.‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻼف ﻇﺎﻫﺮش‪ ،‬آدم ﺑﺴﻴﺎر زرﻧﮕﻲ اﺳﺖ‪» .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻓﻘﻂ از او‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ «.‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ » :‬وﻗﺘﻲ او را اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬از ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاي‬ ‫رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺶ او را ﺑﻪ ﻓﺤﺸﺎ ﻧﻜﺸﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟« ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻔﺖِ ﺻﺒﺢ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮ ﻛﺎر‪ ،‬ﻫﻔﺖِ‬ ‫ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﺷﺎم درﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻇﺮفﻫﺎ را ﻣﻲﺷﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﺧﺮج‬ ‫ﺳﻴﮕﺎر‪ ،‬آﺑﺠﻮ و ﺣﺸﻴﺶ آرﻧﻮﻟﺪ را ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲاش ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﻫﻢ ﻣﻲداد! دﻫﻨﺶ را ﻛﺞ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪ ﻣﺮﻧﻮ‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻓﻠﻴﺲ ﻛﺜﻴﻒ! ﻓﻠﻴﺲ ﻛﺜﻴﻒ! آﺑﺠﻮﻳﻲ ﻣﻲدﻫﻲ ﮔﻠﻮﻳﻲ ﺗﺮ ﻛﻨﻴﻢ؟« و »ﻓﻠﻴﺲ ﻛﺜﻴﻒ«‬ ‫ﻛﻪ داﺷﺖ ﻏﺬا ﻣﻲﭘﺨﺖ ﻳﺎ اﻃﻮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و از داﺧﻞ ﻳﺨﭽﺎﻟﻲ ﻛﻪ در‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻮد آﺑﺠﻮﻳﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآورد ﺑﻪ او ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲرﻓﺖ‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ .‬داﺋﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ داﺷﺖ‪» :‬ﭘﺸﻤﻚ ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟«‬ ‫»آﺑﺠﻮي دﻳﮕﺮي ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﻴﻢ؟« و وﻗﺖ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﻣﻨﺪو‬ ‫ﻳﺎ ﻧﺎدر‪ ،‬دﺳﺖ ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ از ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدش‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻻﺑﺪ ﻣﺎﻳﻚ ﻫﻢ »ﭘﻞ« دﻳﮕﺮيﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺶ ﻣﻮرد‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد؛ ﺑﺨﺼﻮص ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺳﺮ و ﻛﺎرش داﺋﻢ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻃﺮاز اول‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲﺳﺖ!«‬ ‫وﻗﺘﻲ آرﻧﻮﻟﺪ دوﺑﺎره از آن ﻃﺮف ﺳﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﺪ! ﻣﻨﺪ! ﺷﻨﻴﺪي ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ؟« ﻣﻨﺪو ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮر اﺳﺖ ﺑﮕﺬار ﺑﺎ دﺳﺖِ رو ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ!« و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﻴﻐﺎم‬ ‫ﺗﻬﺪﻳﺪآﻣﻴﺰش را ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮدِ آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ‪ ،‬در‬ ‫زﻣﻴﻨﻪي ﻛﺎر‪ ،‬زﻣﺮﻣﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي از زﻳﺮ ﻛﺎر در ﺑﺮود‪،‬‬ ‫ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪهﻳﻲ دارد ﻛﻪ ﻫﻲ ﺿﺒﻂ ﺑﻜﻨﻴﻢ؟«‬

‫‪4‬‬

‫‪181‬‬

‫ﺳﻜﻮتِ اﺗﺎق ﻫﻴﺎﻫﻮي ﺗﻨﺪر را داﺷﺖ‪ .‬اﺑﺮوان اﻳﻠﭽﻲ در ﻫﻢ ﺑﻮد و اﮔﺮ ﺻﺪاي ﺟﻴﺮﺟﻴﺮ‬ ‫واﻓﻮر ﻧﺒﻮد‪ ،‬وزنِ اﻳﻦ ﺳﻜﻮت ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي را ﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮزا اﺳﺘﻜﺎن ﭼﺎي را ﺟﻠﻮي او‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻟﺮزش دﺳﺖﻫﺎش‪ ،‬و ﺻﺪاي ﺟﻴﻨﮓ ﺟﻴﻨﮓ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻌﻠﺒﻜﻲ و اﺳﺘﻜﺎن‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫رﺿﺎﻳﺘﻲ ﺑﺮ ﻟﺐﻫﺎي اﻳﻠﭽﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي آراﻣﺶ ﭘﺲ از ﺗﻮﻓﺎن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دود را ﺑﻴﺮون داد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﻨﺠﺎق را ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺳﻮراخ واﻓﻮر‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﺎدرﻗﺤﺒﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻛﺎريﻫﺎ ﻣﺎل آن وﻻﻳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﻌﻴﻔﻪﺟﺎت را در ﭘﺴﺘﻮ ﻗﺎﻳﻢ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ!«‬ ‫ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي ﺗﺨﻢ ﻗُﺮاش را ﺗﻮي ﺷﻠﻮار ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺎﺣﺒﻲ‪ ،‬ﻃﺒﻊ ﺷﻴﺮﺧﺸﺘﻲ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ وﻻﻳﺖ و آن وﻻﻳﺖ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﺼﺪﻗﺖ‪«.‬‬ ‫ـ ﻛﺮهﺧﺮ‪ ،‬ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻋﺎﻟﻲﻣﻘﺎم اﻋﻠﻴﺤﻀﺮتِ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه اﻳﺮاﻧﻴﻢ! ﺧﺐ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﻛﺮﺑﻼﻳﻲﻫﻮﺷﻨﮓ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ! اﮔﺮ »آﻧﺪرهي« ﻳﻚ ﺳﻮراخ دارد‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺮﺑﻼﻳﻲ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪﺗﺮ‬ ‫دارد! آﺑﺮو رﻳﺰي ﭼﺮا؟‬ ‫ﻛﺮﺑﻼﻳﻲ ﻫﻮﺷﻨﮓ‪ ،‬ﻛﻴﻨﺰي ﺑﻮد ﭼﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺳﺮ راه ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻧﻤﻲﺷﺪ او را‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴﺮ »ﻧﻤﺎﻳﻨﺪهي ﻋﺎﻟﻲﻣﻘﺎم اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه« ﺟﺎ زد ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻮﺗﺎه ﻛﺮده‪،‬‬ ‫ﻟﺒﺎس ﭘﺴﺮاﻧﻪ ﺗﻦاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻮﻛﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﻫﻤﺮاه آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮوﻛﻠﻪي‬ ‫ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ ﻛﺮﺑﻼﻳﻲﻫﻮﺷﻨﮓ را ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺮزا ﺗﺎ او ﻫﻢ دردِ ﻏﺮﻳﺒﻲ را ﻛﻤﺘﺮ‬ ‫ﺣﺲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﺮزا ﺗﺮﺟﻴﺢ داده ﺑﻮد آﻧﺪرهي‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر روﺳﻲ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬را ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻮ ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﻞ‪ .‬از زﻳﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‪ ،‬ذﻏﺎل ﮔﺪاﺧﺘﻪاي را ﺑﺎ اﻧﺒﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻛﺮد و زﻳﺮ ﻟﺐ ﻧﺎﻟﻴﺪ‪» :‬اﮔﺮ دردم ﻳﻜﻲ ﺑﻮدي ﭼﻪ ﺑﻮدي‪«...‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ذﻏﺎل ﮔﺪاﺧﺘﻪ را ﻛﻒِ دﺳﺘﺶ ﻧﻬﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺮزا‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻜﺲ ﺷﺎه روي ﻗﻮري ﭼﻴﻨﻲ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﭘﻨﺎه ﻣﻨﻘﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮقِ ﺧﻴﺲ اﻧﺪوه ﭘﺸﺖ‬ ‫ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را ﭼﻴﻦ ﻣﻲزد‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺴﺖِ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ ،‬آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻋﺠﺐ!‪ «...‬و ﻟﺒﺶ را ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎﻧﻚ واﻓﻮر ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﭽﺎره را ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻣﻲﭼﺰاﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﻟﺶ از ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ را ﺳﺮ او ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺰار‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻴﭻ اﻣﻴﺪي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ زوديﻫﺎ ﺧﺒﺮي ﺑﺸﻮد‪ .‬از ﻟﺤﻈﻪاي ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺸﺎن‬ ‫‪182‬‬

‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎك روﺳﻴﻪ‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد در ﭘﻴﺸﺒﺮد ﻛﺎرش دﺧﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻫﺪﻳﻪاي داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ از ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻠﭽﻲ ﺧﺒﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻃﺮفِ‬ ‫ﻣﺸﻮرتِ ﺗﺰار اﺳﺖ و ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻮش او را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﻴﺎﻫﻪاي ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﻲداد‬ ‫ﻛﻪ در ﺷﻬﺮ ﺑﻌﺪي اﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻛﺲ و ﻓﻼن ﻛﺲ ﭘﻴﺸﻜﺸﻲ ﺑﺪﻫﻲ ﻛﺎرت را راه ﻣﻲاﻧﺪازد‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫دﻧﺎﺋﺖﻫﺎ را اﻳﻠﭽﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ اﻣﺎ ﺗﻦ ﻣﻲداد ﻣﺒﺎدا دﺷﻤﻦﺗﺮاﺷﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﻫﻲ‬ ‫ﭘﻴﻚ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﻪ اﻳﺮان و ازﻧﻮ ﻫﻲ ﻓﺮش و ﻃﺎﻗﻪ ﺷﺎل و اﻗﻤﺸﻪي زري ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ از زﻳﺮ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻴﺰرا ﺳﺮش را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﭘﻠﻚﻫﺎ را‪ ،‬ﺗﺎ راه‬ ‫ﻧﺪﻫﺪ ﺑﻪ اﺷﻚ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوش ﺑﻪ داﻳﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ دﻟﺶ ﺑﻪ درد آﻣﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﺰرا ﭘﺴﺮ داﻳﻲاش ﺑﻮد و داﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﺮدن او ﺣﻖ ﺑﺴﻴﺎري داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﻛﻪ دق ﻣﺮگ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬داﻳﻲ او را زﻳﺮ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺮزا‪ ،‬ﺣﻔﺮه ﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﭼﺸﻤﺎن داﻳﻲ آﻣﺪ در ﻧﻈﺮش‪ .‬وﻗﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺎه‪ ،‬داﻳﻲاش از‬ ‫ﺻﺪارت ﻣﻌﺰول ﺷﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎد‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖِ ﺷﻮﺷﺘﺮ را داﺷﺖ ﺑﻪ اﺳﻴﺮي ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻬﺮان آورده ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖِ ﺑﻌﻀﻲ از درﺑﺎرﻳﺎن‬ ‫ﺑﺨﺸﻮده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮد اﻳﻤﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻮﺷﺘﺮ و ﺑﺼﺮه ﮔﺮﻳﺨﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ در ﻫﻨﺪ ﺣﻘﻮقﺑﮕﻴﺮ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﻲ آﺳﻮده ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ‬ ‫ﻛﻪ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ دو ﺣﻔﺮهي ﺧﺎﻟﻲ ﺗﻮي ﺻﻮرت داﻳﻲ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪاش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻬﻤﻪ‬ ‫ﺷﻴﺎر و ﺷﻜﻦ در ﭼﻬﺮه‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﺠﺴﻤﻪاي ﺑﻮد ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ از ﮔِﻞ ﺗﺮاﺷﻴﺪه‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ آن دو‬ ‫ﺣﻔﺮهي ﺧﺎﻟﻲ ﺗﺮﺳﻨﺎك و ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد داﻳﻲ ﭘﺸﺖِ ﺻﻮرتِ ﺧﻮدش ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻚ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻫﺰاده و ﻧﺎدرﺧﺎن آنﻗﺪر ﺷﺮاب ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮا از ﺑﺮﺟﻲ ﻛﻪ در آن ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻮدم ﻧﺰد آﻧﻬﺎ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻗﺒﻼْ ﺗﻤﺎم داراﻳﻲ‬ ‫ﻣﺮا ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ و در ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫اﻟﺘﻤﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ از ﻛﻮر ﻛﺮدن ﻣﻦ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻓﻮراْ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰاده ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻳﻚ‬ ‫ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺪﻫﻢ ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ را ﺑﻪ ﻧﻘﺪ و ﺟﻨﺲ ﺗﻬﻴﻪ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ راﺿﻲ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و آدم ﻣﺴﺘﻲ را ﻛﻪ اﻃﻼﻋﻲ از‬ ‫ﻛﺴﺐ وﻛﺎر ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺖ آوردﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﺮدك روي ﺳﻴﻨﻪي ﻣﻦ‬ ‫‪183‬‬

‫ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺎرد ﺑﺰرﮔﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ ﮔﺎو ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫راﺳﺖ ﻣﺮا ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﺑﺒﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺮا ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد‪ «.‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ‪ ،‬ﻧﻘﺎﻃﻲ را‬ ‫ﺗﻮي ﺣﻔﺮهي ﺧﺎﻟﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺸﻢ داراي دو رگ ﻳﺎ ﭘﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫و ﻳﻜﻲ ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺮدك ﭼﻴﺰي از اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺎﺑﺖ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ وﺣﺸﺖاﻧﮕﻴﺰي ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ را ﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ،‬ﻓﺮاش‬ ‫دﻳﮕﺮي ﺻﺪا زدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻗﻠﻴﺎﻧﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮن‬ ‫از رﻳﺸﻢ راه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و روي داﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﻗﻠﻴﺎن را ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﭼﭙﻢ را رو‬ ‫ﺑﻪ روي ﻣﺮدك ﺗﺎزهوارد ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻟﺘﻤﺎس ﻛﺮدم ﻛﺎري ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ درد ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬اﻣﺎ او ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺜﻞ رﻓﻴﻘﺶ آدم ﺑﺪي ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻧﻴﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻢ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺣﻜﻴﻤﻲ آوردﻧﺪ و روي زﺧﻢﻫﺎﻳﻢ ﺿﻤﺎد ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬در آن ﻣﻮﻗﻊ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﺪ از او ﻣﻤﻨﻮن ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪاْ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم و ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ راﺿﻲام‬ ‫زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ «.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭘﻜﻲ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎن زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮفِ درﺧﺖِ اﻧﺠﻴﺮي ﻛﻪ وﺳﻂ‬ ‫ﺣﻴﺎط ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻃﻮري ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻜﺮ ﺧﺪا آﻧﻘﺪر ﻋﻤﺮ ﻛﺮدهام ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪام ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻜﺎﻓﺎتِ ﺑﻴﺸﺘﺮِ دﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬زﻳﺮا از دوازده ﻧﻔﺮ آدﻣﻲ ﻛﻪ دﺳﺖ اﻧﺪر ﻛﺎر‬ ‫ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻧﻔﺮﺷﺎن زﻧﺪه اﺳﺖ‪«...‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ دﺳﺖ ﻳﺘﻴﻤﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺮزا ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد‬ ‫ﺣﻴﺎط ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﺪرهي ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر روﺳﻲ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖِ اﻳﻠﭽﻲ از ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻌﺎف ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺟﻠﻮي او درآﻣﺪ ﻛﻪ‪» :‬ﻣﺎل ﺧﻮدم اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟«‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪي‬ ‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎل ﺧﻮدت را ﺑﺒﺮ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي!« ﺑﻌﺪ زﻳﺮﻟﺐ ﻏﺮﻳﺪ‪» :‬اﻣﺎن از اﻳﻦ ﻣﺪﻧﻴﺎت ﻓﺮﻧﮓ!‬ ‫ﺑﭽﻪي ﻧﻴﻢ وﺟﺒﻲ ﭼﻪ د‪‬ﻣﻲ در آورده!«‬

‫‪184‬‬

‫‪5‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﺑﻪ دﻳﺪن »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺣﺘﻤﺎْ ﻛﺎري دارد وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬ ‫از ﻫﻤﺎن دوران ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎ و زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻮك ﻣﻲزد‬ ‫و راه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻋﺮق ﻛﺮدهي او و‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ دﺳﺖوﭘﺎ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎد روزي اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ و روي ﺑﺎﻧﺪﭘﻴﭻ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد و »ف‪ .‬و‪.‬‬ ‫ژ‪ «.‬ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ را ﺑﻪ او ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻲداد ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ‪ .‬روز ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪي‬ ‫ﺷﺮور ﺗﺎ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﺘﻜﺶ زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪» :‬ﺟﺮﺋﺖ داري ﺑﺎزﻫﻢ دور و ﺑﺮ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‬ ‫ﺑﭙﻠﻚ!« ﺑﺎ ﺳﺮ و روي ﺧﻮنآﻟﻮد وارد ﻣﻐﺎزهي ﭘﺪر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﻣﺸﺘﺮي را رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد و‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻠﻤﺎﻧﻲاش را ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻻي‬ ‫ﺑﻐﺾ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺪام ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪاي؟« و روژه ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻮي اﻟﻜﻞ ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺮﺳﺘﺎري ﻛﻪ ﺑﺮاي زدن آﻣﭙﻮل روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﻳﺸﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪» ،‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬روژه‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﺪهاي؟«‬ ‫ـ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي؟‬ ‫ـ راﺳﺘﺶ ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬درﺑﺎرهي ﺷﻤﺎﻳﻞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫روژه اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﻻﺑﺪ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ رﻓﺘﻨﻲام ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ دل ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﺰﻧﺪ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﺮه ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮي‪ ،‬از ﭘﺲ آن ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زرد‪ ،‬رداي ﺳﻴﺎه را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪،‬‬ ‫ﻣﺮﻣﺮِ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ را‪ ،‬و آن ﺧﻂ ﺳﻴﻨﻪ‪«...‬‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬار ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﺷﺪه!« و ﺧﻴﺮه‬ ‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺘﺎن ﺑﻠﻮط ﺣﻴﺎط ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮهي اﺗﺎﻗﺶ را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻨﺠﺸﻜﻲ ﭘﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪاي ﺑﺎﻻﺗﺮ‪ .‬داﻧﻪي ﺑﻠﻮﻃﻲ از ﺷﺎﺧﻪ ﺟﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدﻧﺶ را ﻧﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫‪185‬‬

‫‪6‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ زود درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪايﺳﺖ از ﻳﺦ‪.‬‬ ‫ـ ﭼﻪ ﺷﺪه؟‬ ‫ـ ﺗﻤﺎﻳﻠﻲ ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرده و زﺧﻤﻲﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻠﺨﻲِ ﭘﻨﻬﺎنِ ﺳﺮزﻧﺸﻲ ﻛﻪ در ﻧﮕﺎه ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻮد ﺟﺎي‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ رﺳﻴﺪهاﻧﺪ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺧﻂ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪن در اﻳﻦ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن‬ ‫دﻳﻮارﻫﺎش‪ ،‬و ﻣﻴﺎن ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻫﺎ وﻋﺸﻖ ﺑﺎزي راﺑﻄﻪاي اﺑﺪي ﺑﺮﻗﺮارﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻼﻟﻲ ﻛﺸﻨﺪه‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬آﻓﺘﺎبِ ﺑﻲرﻣﻖِ ﭘﺎﺋﻴﺰي اﺗﺎق را در روﺷﻨﺎﺋﻲِ ﻣﺮدهاي ﻓﺮوﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺰﻧﻴﻢ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻗﺪم زدن ﻫﻴﭻ رﻧﮕﻲ از آن ﻗﺪم زدنﻫﺎي ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬و اﮔﺮ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻋﺎﺑﺮان ﺑﻮد ﻧﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ در ﭼﻬﺮهي زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻋﺒﻮر‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﮔﻤﺸﺪهاي ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش را از‬ ‫اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪي ﺗﻠﺦ ﭘﺮت ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪي روﺷﻨﻲ در آﻳﻨﺪه‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آرام ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﻨﻚِ آﻓﺘﺎﺑﻲاش را‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻬﺮه زده ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ را ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪاي ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﺑﺎزوي ﻣﻨﺪو‪ .‬از در ودﻳﻮار‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﻴﺪان ﻧﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ درون ﻣﻨﺪو را زﻫﺮآﮔﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ در ﭘﺲِ آن‬ ‫ﺳﻜﻮت و در ﭘﺲِ اﻳﻦ ﻛﻼم ﮔﻔﺘﮕﻮي دﻳﮕﺮي ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻮا ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ‪ ،‬آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎن رﺳﺘﻮراﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﮕﺬار ﻣﺜﻞ دو آدم‬

‫ﻋﺎﻗﻞ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻛﻨﻴﻢ؛ در ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪«...‬‬ ‫ﻣﻴﺰِ ﺑﻐﻞ‪ ،‬دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه آﺷﻨﺎ‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﭼﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺟﺎي ﻣﻴﺰﻫﺎ ﻋﻮض ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺘﺰاي ﭼﻬﺎر ﻓﺼﻞ ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﺎدش اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻧﺨﺴﻴﺘﻦ‬ ‫ﺷﺒﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪ ،‬و ﭼﻬﺮهي ﺧﻴﺲ اﺷﻚِ آن دﺧﺘﺮ آﻣﺪ در ﻧﻈﺮش‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺑﺸﻘﺎب‬ ‫ﺧﻮدش دﺳﺖ ﻧﺨﻮره ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶدﺳﺘﻲ ﻛﺮد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻜﻪاي ﭘﻴﺘﺰا را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻛﻨﻴﻢ؟«‬ ‫‪186‬‬

‫ـ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺪت دارم ﺧﻮدم را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫آن روز‪ ،‬از در ﻛﻪ در آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ ،‬در آﺳﺘﺎﻧﻪي در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﺗﻜﻴﻪ‬ ‫داده ﺑﻮد ﺑﻪ درﮔﺎه‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﻨﺪو رﻧﮓِ ﭘﺮﻳﺪهي او را دﻳﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﻲرﺳﻲ‪ «.‬و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻲآورد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺗﺎوان آن دو‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ ﻏﻴﺒﺖ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺎري ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺧﺴﺘﻪام‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺗﻜﻪي دﻳﮕﺮي از ﭘﻴﺘﺰا ﺑﺮﻳﺪ و ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از وﺿﻊ آب وﻫﻮا ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﻳﻚ ﻫﺴﺘﻲ؟«‬ ‫ﻛﺎرد و ﭼﻨﮕﺎل ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ در ﻫﻮا ﻳﺦ زد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﺘﻤﺎنِ ﺣﻘﻴﻘﺖ آﺳﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻨﺐ و ﺟﻮﺷﻲ ﻛﻪ‬ ‫در اﻋﻤﺎقِ آن درﻳﺎﭼﻪي ﻧﺎﻣﺴﻜﻮن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺮدﻳﺪي ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ دارد ﺑﻪ ﺷﺒﻲ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آرﻧﻮﻟﺪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﻴﺶ او‪ .‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از ﺟﺎﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪدي ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق‬ ‫ﻣﺎﻳﻚ دﻳﺪن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺗﻮي ﺧﺮج اﻓﺘﺎدي!«‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ ده ﻫﺰار ﻓﺮاﻧﻚ ﺑﺪﻫﻜﺎر ﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﺎﻳﻚ!‬ ‫ﺑﺮاي آرﻧﻮﻟﺪ و ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺸﺖﺷﺎن ﮔﺮوِ ﻧُﻪ ﺑﻮد) و اﮔﺮ ﻛﻤﻚﻫﺎي ﮔﺎهﮔﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﺎدر ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻧﺒﻮد اﻣﻮراﺗﺸﺎن ﻧﻤﻲﮔﺬﺷﺖ(‪ ،‬ده ﻫﺰار ﻓﺮاﻧﻚ اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮل ﻛﻤﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ‪ ...‬ده ﻫﺰار ﻓﺮاﻧﻚ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ـ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎﻳﻚ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺰرگ و ﺟﺎدار ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ آﻫﺎن‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﺪ‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ ﺧﺮجﺗﺎن ﺑﻴﺶ از اﻳﻦﻫﺎ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻣﻨﺪو دارد ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪش‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﻫﺘﻞ‪ «.‬در ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد‪ ،‬آﻣﻴﺰهاي از ﺧﺸﻢ و اﻟﺘﻤﺎس‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬اداﻣﻪ ﻧﺪاد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺗﺴﺨﺮزﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻧﺎدر اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ در ﻳﻚ اﺗﺎق ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﺪ ﻳﺎ در دو اﺗﺎق!؟« ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ در‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻮع ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲداد ﺑﻲ ﺗﺄﺗﺜﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫‪187‬‬

‫ﺗﻜﺎﻧﻪﻫﺎي ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ زﻻﻟﻲِ اﻋﻤﺎقِ آن‬ ‫درﻳﺎﭼﻪي ﻧﺎﻣﺴﻜﻮن را ﺑﻴﺎﺷﻮﺑﺪ‪ ،‬ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺎﻳﻚ ازدواج ﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫وزﻧﻪ اي ﺳﻨﮕﻴﻦ از روي دوﺷﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﺑﺰﻧﺪ زﻳﺮ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﺸﺘﺮكاش ﺑﺎ آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬و از ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد آزاد ﺑﺸﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ‬ ‫آن ﺳﺒﻜﻲ و رﺧﻮت ﺟﺎي ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻋﺬاﺑﻲ ﻛﺸﻨﺪه داد‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺗﻚاﻓﺘﺎدﮔﻲ‪ ،‬در اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺮﻫﻮت ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﻛﻨﺎر آرﻧﻮﻟﺪ ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬ﺗﺮدﻳﺪي ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ رﻓﺘﻦِ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ و ﺗﻌﻄﻴﻞ‬ ‫ﺷﺪن آن ﻛﺎر ﻣﺸﺘﺮك‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ را ﺑﺮاي اﺑﺪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺎهِ ﻛﻠﻴﺪﺳﺎزي ﭘﺪرش‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪاي ﮔﺮﻓﺘﻪاي‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ ﻧﻮازﻧﺪهي ﺑﺰرﮔﻲﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ روي‬ ‫ﭘﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺧﻮدت را ﻓﺪا ﻧﻜﻨﻲ‪«.‬‬ ‫رﺿﺎﻳﺖ و ﺣﻖﺷﻨﺎﺳﻲ در ﭼﺸﻤﺎنِ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮق ﻣﻲزد‪ .‬ﺳﺒﻜﻲِ ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻨﺎن ﻃﺮاوﺗﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻬﺮهاش ﻣﻲداد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻨﺪو ﺑﻪﻳﺎد آورد ﻛﻪ اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از دﺳﺖ داده اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺧﻮد را دﻳﺪ راﻧﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺑﻲ ﭘﻨﺎه‪ ،‬در ﭼﻨﺒﺮ ﻣﺎري‪ .‬دردي ﻛﻬﻦ ﭼﻨﮓ زد ﺑﻪ‬ ‫اﺣﺸﺎﻳﺶ‪ .‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ .‬دﻳﺪ دارد ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺰد‪ .‬رﻓﺖ ﻛﻪ ﺟﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﺸﻘﺎب ﻧﻴﻢﺧﻮردهي ﻣﻨﺪو را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ از داﺧﻞ ﻛﻴﻔﺶ‬ ‫ﻛﺎﻏﺬي را ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﻪ ﻣﻨﺪو داد‪.‬‬ ‫ـ ﭼﻲ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ـ ﺑﺨﻮاﻧﺶ‪.‬‬ ‫ﺗﻼشﻫﺎي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪» .‬ﭘﻴﺘﺮ ﮔﺎﺑﺮﻳﻞ« ﻧﻤﻮﻧﻪي ﻛﺎر را‬ ‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺮارداد اﻣﻀﺎء ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﺮاي ﺿﺒﻂ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﻨﺪن‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﺎﻏﺬ را ﭘﺲ ﻣﻲداد‪ ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه؟«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻋﻴﻨﻜﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪» :‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ...‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻲ‪«...‬‬ ‫ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﻛﻴﻔﺶ را از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫‪188‬‬

‫‪7‬‬ ‫ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎي ردﻳﻒ آﻛﺎردﺋﻮنﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺳﻤﺖ راﺳﺖ آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﺣﻴﺮﺗﺰده‪ ،‬از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ؟«‬ ‫اﻧﺪﻛﻲ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮود ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬ﻛﻤﺎل ﺷﻤﺎﻳﻞ را زده ﺑﻮد زﻳﺮ‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ و راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻃﺮفِ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻨﺪو‪» :‬ﻫﺪﻳﻪاش ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﺪادي؟«‬ ‫ـ ﺳﺮاﻏﺶ را ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ دو ﺗﻴﻐﻪي ﭼﺎﻗﻮ ﻛﺸﻴﺪهاي‪...‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ دﻳﻮار و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎي ﻟﻮﻛﻨﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﻢ ﻛﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲﺳﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ از اﻳﻦ راز ﭘﺮده ﺑﺮدارﻳﺪ؟«‬ ‫ﻛﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺳﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ دﻟﺘﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻳﻚ روز ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‬ ‫ﻧﺸﺎنﺗﺎن ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻛﺎرﮔﺎه ﻣﻦ ﻣﺎل ﭘﻴﺮﻣﺮدي اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻴﻮ ﻟﻮﻣﺮ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫از ﺟﺎﻳﺶ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرد وﻟﻲ ﻳﻚ وﻗﺘﻲ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬ﻛﺎرﮔﺎه ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﻲ‬ ‫ﻧﻮرﮔﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم دﻳﻮارهي ﺳﻤﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﺗﻤﺎم ﺳﻘﻔﺶ از ﺷﻴﺸﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن از ﻛﺎرﻫﺎﻳﻢ‬ ‫ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ را ﻣﺠﺎﻧﺎْ واﮔﺬار ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﭘﻮل آب و ﺑﺮﻗﺶ را ﺑﺪه‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﻲ اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﻛﺎر‪ .‬در آن زﻣﺎن‪ ،‬از ﻓﺮط ﺑﻲﭘﻮﻟﻲ‪ ،‬روي ﺗﺨﺘﻪﻫﺎﻳﻲ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺮدم ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﻣﻲرﻳﺰﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ از ﺳﺮ و ﻛﻮﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻛﻪ از‬ ‫ﺗﻨﮕﻲ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آﻣﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬دﻳﺪم درﻳﺠﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪي زﻳﺮﺷﻴﺮواﻧﻲ ﺑﺎز اﺳﺖ‪،‬‬ ‫و ﻳﻚ ﻧﺮدﺑﺎﻧﻲ ﻫﻢ زﻳﺮ آن‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮوم ﺳﺮوﮔﻮﺷﻲ آب ﺑﺪﻫﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد آن ﺑﺎﻻ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻴﺎن اﻧﺒﻮه ﺧﺮت و ﭘﺮتﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﺎك ﻣﻲﺧﻮرد؛ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد‬ ‫‪189‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻨﺞ واﻗﻌﻲ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﮔﻤﺎن ﻛﺮدم ﻫﻤﻪاش ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﻘﺎﺷﻲﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺪهاي ﻛﺎرﺷﺎن‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲروﻧﺪ و ﺧﺮتوﭘﺮتﻫﺎي زﻳﺮﺷﻴﺮواﻧﻲﻫﺎ را‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﭼﻜﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻎ ﻧﺎﭼﻴﺰي‬ ‫ﻣﻲﺧﺮﻧﺪ و اﻏﻠﺐ ﻫﻢ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ آت وآﺷﻐﺎلﻫﺎ اﺷﻴﺎء ﻋﺘﻴﻘﻪي ﮔﺮان ﺑﻬﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ارزﺷﻤﻨﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﭘﻴﺪا ﺷﺪه‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ راز ﻗﻀﻴﻪ ﭘﻲﺑﺮده‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ آﻧﺠﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻛﺮدﻳﺪ؟«‬ ‫ﻛﻤﺎل ﻛﻪ ﻏﺮورش ﺟﺮﻳﺤﻪ دار ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺮض ﻛﺮدم‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺾ اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﭘﺸﺖ آن را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬آن ﻣﻴﺦﻫﺎي ﺑﺮﻧﺠﻲ ﻟﻮزي‬ ‫ﺷﻜﻞ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬در ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ آﮔﺮاف وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﺴﺒﺎﻧﺪن ﻣﺘﻘﺎل‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻼفِ ﭼﻮب از اﻳﻦ ﻣﻴﺦﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪«.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﭘﺸﺖ ﺗﺎﺑﻠﻮ را وارﺳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺦﻫﺎ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺗﺎﺑﻠﻮ را آورد و ﭘﺸﺖ و رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭘﻮزشﺧﻮاه ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻤﺎل‪.‬‬ ‫ـ وﻗﺘﻲ دﻳﺪم آﻧﻬﻤﻪ ﺑﻮم آﻣﺎده آﻧﺠﺎ روي ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺷﺪه‪ ،‬اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﻢ ﭼﻪ ﺑﻮمﻫﺎﻳﻲ! ﺧﻮب ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را زﻳﺮ و رو ﻛﺮدم‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎﻳﻲ از اﻳﻦﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻘﺪار‬ ‫زﻳﺎدي ﻫﻢ ﻛﻼف ﭼﻮب ﺑﺮﻳﺪه و آﻣﺎده‪ ،‬ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪي ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺗﻮپ ﻣﺘﻘﺎل اﻋﻼ و ﻳﻜﻲ دو ﺟﻌﺒﻪي‬ ‫ﺑﺰرگ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻣﻴﺦﻫﺎ؛ ﻣﻘﺪاري ﻫﻢ رﻧﮓ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺧﻮرد‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪم ﺑﺮﺧﻮردم ﺑﻪ ﺳﺮاﻳﺪار ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺎري رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺸﺖِ ﺑﺎم‪.‬‬ ‫ﭘﺮسوﺟﻮ ﻛﺮدم اﻇﻬﺎر ﺑﻲاﻃﻼﻋﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻴﻮ ﻟﻮﻣﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺪرِ‬ ‫ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﺳﺎزﻧﺪه و ﻓﺮوﺷﻨﺪهي ﻟﻮازم ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻮده‪«.‬‬ ‫ﺧﻴﺎل »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬راﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻐﺰ ﺧﻮدش را ﺑﺨﻮرد‪:‬‬ ‫»ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟« ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻔﺘﻪي ﭘﻴﺶ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻳﺪن ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺷﻤﺎﻳﻞ‬ ‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؛ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪاش؛ ﭘﺸﺖ و رو؛ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬ﺑﻪاش ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ‬ ‫ﻛﺮد؟ ﺧﻮاﺳﺖ از »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺳﺌﻮال ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﺪ؟ ﺑﻪ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ ﺗﺎزه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺠﺎﺑﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺮاﺳﺖ راه اﻓﺘﺎد ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻨﺪو‪.‬‬ ‫‪190‬‬

‫‪8‬‬ ‫ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﺐ‪ ،‬ﺿﺮﺑﻪاي ﺑﻪ در‬ ‫ﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد آرزو ﻛﺮد در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ .‬در را ﺑﺎزﻛﺮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي او آنﻟﻮر ﺑﻮد! »ﺧﺪاي ﻣﻦ ﭼﻘﺪر زﻳﺒﺎ ﺷﺪه!« ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش‬

‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮد »ﻻﻏﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﻲﻗﻮارهاش ﻋﺠﺎﻟﺘﺎْ ﺷﻜﻞ ﻣﻄﻠﻮﺑﻲ‬ ‫داده؟«‬ ‫آنﻟﻮر داﺧﻞ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ در را ﻣﻲﺑﺴﺖ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬ﻋﺠﺐ! ﭘﺲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﻛﺮد!‬

‫وﻟﻲ ﭼﺮا آﻣﺪه اﺳﺖ ﺳﺮاغ ﻣﻦ؟«‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﻔﻬﻤﻲﻧﻔﻬﻤﻲ ﻛﻤﻲﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬دﻧﺪان ﻟﻖ را ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ از رﻓﺘﻨﺶ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ او ﻣﺜﻞ زﺧﻤﻲ ﻛﻬﻨﻪ زق زق ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﻳﺪن آنﻟﻮر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ‪ .‬راهِ ﮔﺮﻳﺰ از ﻣﻼلِ ﻛﺸﻨﺪهي راﺑﻄﻪاي ﺷﻜﺴﺖﺧﻮرده‪ ،‬درﮔﻴﺮ‬ ‫ﺷﺪن در ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ﻣﺎﺟﺮاﻳﻲ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ آنﻟﻮر‪ ...‬آه‪ ...‬ﺗﺎزه ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﺮا ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻧﺎدر زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪» :‬آن ﻟﻮر ﭘﻴﺶ ﺗﻮﺳﺖ؟«‬ ‫ـ آنﻟﻮر ﻛﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻣﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دﻓﻌﻪي دوﻣﺶ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫ـ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ آﻣﺪه ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‪.‬‬ ‫و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬آنﻟﻮر آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؛ درﺳﺖ رو ﺑﻪ روﻳﺶ‪ .‬از در ﻛﻪ در آﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻛﻴﻔﺶ را‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻟﺒﻪي ﺗﺨﺖ؛ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﺮا ﻧﺎدر ﺑﻪ او زﻧﮓ زده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮد ﺷﺮﻗﻲ‪ ،‬ﻫﺰار‬ ‫ﺳﺎل ﻫﻢ در ﻏﺮب زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻋﺖِ دهِ ﺷﺐ زﻧﺶ آراﻳﺶ ﻛﻨﺪ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ) آﻧﻬﻢ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺴﺖ( اول ﻳﺎدش ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ و آنﻟﻮر را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮازش ﻣﻨﺪو‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ دﻟﺶ را ﺻﺎف ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻳﺎدش‬ ‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ راﺑﻄﻪي ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ! ﭘﺲ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻣﻲدارد و زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﻢ‬ ‫‪191‬‬

‫ﻧﻤﻲرود‪.،‬ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﻣﻲ رود ﺳﺮاغ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد؟ ﻳﻚ رﺑﻌﻲ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ آنﻟﻮر ﭘﻴﺶ اوﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪي ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﺳﻪ رﺑﻊ؛ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮاي‬ ‫ﻳﻚ ﻋﺸﻖﺑﺎزي! ﺣﺎﻻ‪ ،‬زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ آنﻟﻮر ﭘﻴﺶ اوﺳﺖ؟‬ ‫آنﻟﻮر ﻛﻪ درﺧﺸﺶِ ﺧﻴﺲِ اﻧﺪوﻫﻲ ﻣﺮﻣﻮز ﭼﺸﻤﺎن آﺑﻲاش را زﻳﺒﺎﺗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﮔﻠﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ ازﻣﺪتﻫﺎ ﺗﺸﻨﮕﻲ آب داده ﺑﺎﺷﻨﺪش‪ ،‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻜﻔﺘﻪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪ ﻣﻨﺪو ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺒﺮ ورودش را ﺑﻪ ﻧﺎدر ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺷﺎخ و ﺑﺮگاش آوﻳﺰان ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر از آن ﻃﺮف ﺧﻂ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ رﻓﻴﻖ ﻣﻨﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﻳﻚ ﻟﮕﺪ ﺑﺰن در ﻛﻮﻧﺶ و‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازش از اﺗﺎﻗﺖ ﺑﻴﺮون!«‬ ‫ـ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﻛﻤﻲﻋﺮﻗﺶ ﺧﺸﻚ ﺑﺸﻮد ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﮔﺮدد آﻧﺠﺎ‪.‬‬ ‫آنﻟﻮر ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺮوم ﻛﺘﻜﻢ ﻣﻲزﻧﺪ!«‬ ‫از ﻧﺎدر ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ آنﻟﻮر رﻓﺘﻨﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ‬ ‫ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﻛﺠﺎ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮود؟ ﭘﺪر ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‪ .‬رﻧﮕﺶ را ﻫﻢ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﻣﺎدر ﻫﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻔﺮت داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ زن‪ ،‬ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺎدر ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻋﻔﺮﻳﺘﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد آﻧﻬﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ و آﭘﺎرﺗﻤﺎن‪،‬‬ ‫اﮔﺮ اﺟﺎرهي ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آنﻟﻮر واﮔﺬار ﻛﺮده ﺑﻮد ﻳﻜﻲ دو روزي ﻋﻘﺐ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺎﺷﻨﻪي‬ ‫در را از ﺟﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آنﻟﻮر ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ دﻟﺶ ﻟﻚ زده ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﻤ‪Ĥ‬ﻏﻮﺷﻲ‪،‬‬ ‫ﺣﻮﺻﻠﻪي دردﺳﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺷﺪي دوﺑﺎره زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‬ ‫و ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬آنﻟﻮر ﺷﻜﺴﺘﻪ و درﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻋﻤﺮي ﻗﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﻧﺪﮔﻲ دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﻣﻨﺪو راﺣﺖﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬دمدﺳﺖﺗﺮﻳﻦ‬ ‫وﺑﻲدردﺳﺮﺗﺮﻳﻦ آدم اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺷﺮوع‪.‬‬ ‫دم درِ وردي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺘﺮو‪ ،‬رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﺪو‪» :‬ﺷﺎرل ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﭘﺮ از ﻧﻔﺮت ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﻋﺠﻮل‪ ،‬ﺷﺘﺎﺑﺎن‪ ،‬از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ورودي ﻣﺘﺮو ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎي‬ ‫آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺮﻫﻴﺐِ روﺷﻦِ آدمﻫﺎﻳﻲ ﺑﻲﺷﺘﺎب ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪192‬‬

‫ـ داﺋﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻔﮕﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻋﺼﺒﻲﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ رﻋﺸﻪ اﻓﺘﺎد‪ .‬زاﻧﻮ زده ﺑﻮد و ﺑﻲاﻋﻨﺘﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ آﻧﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ داﻣﻨﻲ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ‪ ،‬ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﻫﻮا‪» :‬ﭼﺮا؟‬ ‫ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر‪ ...‬ﭼﺮا ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﻲدﻫﻲ اﻳﻨﻘﺪر؟ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دوﺑﺎره ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺪر او ﻧﻴﺴﺘﻢ! ﻣﻦ ﭘﺪر او ﻧﻴﺴﺘﻢ!«‬

‫‪9‬‬ ‫ﭘﺲ از ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪي ذوب ﻓﻠﺰات‪ ،‬اﻳﻦ دوﻣﻴﻦ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻠﭽﻲ را ﻣﺠﺬوب ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻮاﻫﺮات ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻛﻤﺘﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻴﺮه ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺧﻄﻲ‪ ،‬ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻌﺒﻪاي ﺷﻴﺸﻪاي‬ ‫ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ورق ﻣﻲزد و از ﺻﻔﺤﻪي ﻗﺒﻞ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف راﻫﻨﻤﺎ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐﺗﺮ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬راﻫﻨﻤﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺪم ﺑﺮدارد اﻣﺎ‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪروﺷﻦ ﻧﻮر ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪد و ﭘﺮدهﻫﺎي‬ ‫ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﻛﻪ از دو ﻃﺮف ﺷﻼل ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻠﻤﻴﺦﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﺳﺮش را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬اﻧﻌﻜﺎس ﺳﻄﻮح ﺷﻜﺴﺘﻪي ﻧﻮر روي ﺟﻌﺒﻪآﻳﻨﻪ ﭼﺸﻤﺶ را زد‪ .‬راﻫﻨﻤﺎ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻧﻔﺴﻲ ﺑﻪ آﺳﻮدﮔﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺧﻠﻮت ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﻲﺷﺪ‪ ...» :‬اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺳﻮرآﺑﺎدي و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ »ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ« اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺮع اﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ اوﻫﺎم‬ ‫ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ‪ «...‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮود‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ زردي ﭼﺮك و ﻛﻬﻨﻪي ﻛﺎﻏﺬ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻮي ﺧﺎك را ﺑﻪ ﻣﺸﺎم داﺧﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺒﻪﻫﺎي رﻳﺨﺘﻪي ﻛﺎﻏﺬ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻨﮕﺮه ﻣﻲداد ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﻛﺘﺎب‪ .‬ﺧﻮن دوﻳﺪه ﺑﻮد در رگﻫﺎش‪ .‬ﭼﻬﺮهاش ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ از ﮔﺮﻣﺎ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫ﺗﭗ ﺗﭗِ ﺗﻨﺪ ﻗﻠﺐ ﺟﻤﻠﻪ را از ﺳﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ...» :‬اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻮرآﺑﺎدي و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ »ﺑﻪ‬ ‫آﺳﻤﺎن رﻓﺖ«‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺮع اﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ اوﻫﺎم ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ دﻓﺘﺮﻫﺎي‬

‫‪193‬‬

‫ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮدهام‪ ،‬واﻗﻊ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ :‬ﭼﻮن ﻛﻪ زن را از‬ ‫ﺷﻮي ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮدا روزي ﻣﺮد ﺑﺎز آﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﺘﻢ ﻛﺮدهاﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺳﺘﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻋ‪‬ﺪه ﻧﮕﺎه ﻧﺪاﺷﺘﻪ و زنِ ﺧﻮنﻧﺪﻳﺪه را ﻣﻄﻠﻘﻪ‬ ‫ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ ،‬ﻓﺮدا ﺷﻤﺎ داﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﺪاي ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ روز زن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻴﺮﺧﻮارهاي ﺑﻪ ﺑﻐﻞ و دﻋﻮي ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻮدك را از ﻣﻦ ﺑﺎر ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺟﻮاب‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ دادن؟ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺳﺘﻢﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺮدهاي ﺑﺎ اﻳﻦ زن‬ ‫ﻫﻴﭻﻳﻚ از ﻓﺮزﻧﺪان آدم ﻧﻜﺮده اﺳﺖ ﺑﺎ ﻛﺲ‪ .‬ﻫﻤﻪروزي او را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮدي‬ ‫و ﭼﻮب ﻣﻲزدي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﺎل ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺰاز ﻧﮕﺎه ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدي؟ ﺑﺎ‬ ‫ﻓﻼن ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ؟ ﺑﺎ ﻓﻼن از ﭼﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪي؟ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬زن ﭘﺎرﺳﺎﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬و‬ ‫ﻻﺑﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ از دﻳﺮوز ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻣﻄﻠّﻘﻪ ﺷﺪه ﻫﺰار ﻣﺮد در وي ﺳﭙﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮﺧﻮارهاي ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ آن ﻛﻮدك‬ ‫از ﺧﻮن ﻣﻦ اﺳﺖ ﻳﺎ از ﻛﺎﺳﻴﺮي دﻳﮕﺮ؟ ﻫﺎروت و ﻣﺎرت ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫را ﺑﺎزداﺷﺘﻪ اﺳﺖ از ﺑﻬﺘﺎن‪ .‬ﻫﻴﭻ زن در ﺟﻬﺎن ﭼﻨﺪان ﭘﺎرﺳﺎ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ او‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﻓﺎت آﻧﻬﻤﻪ ﺳﺘﻢ ﻛﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ آن زن‪ ،‬او را ﻣﻬﻴﻦ ﻧﺎم ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ‬ ‫درآﻣﻮﺧﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻋﺮوج ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮد ﮔﺮﻳﺎن و اﻓﺴﻮسﻛﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎزآﻣﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻫﺎروت و ﻣﺎروت ﺑﻪ ﺑﺎغ درآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺮﻳﺞ ﭘﻴﺮاﻫﻦ زن ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ از‬ ‫ﺧﺎك ﺑﻴﺮون ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺎز ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺪاي را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻬﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎزآﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪» :‬ﻣﺮد ﻛﺸﺘﻪ‪ «...‬ﺧﺮع‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد را روح ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و اﻻ ﻛﺸﺘﻪي ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﺎﻫﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺘﻴﺼﺎل رﺳﻴﺪه ﺑﻮد از ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻲِ ﻣﺮد‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺮد‪ .‬ﭼﻮن درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺎروت و ﻣﺎروت ﻃﻤﻊ ﺑﺮدهاﻧﺪ در وي‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺎره ﮔﻔﺖ‪» :‬آري ﻛﻨﻢ«‪ .‬و او را در‬ ‫دل ﮔﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت را ﺑﺎده ﻧﻮﺷﺎﻧﺪ و‪ ،‬در ﺧﻔﺎ‪ ،‬ﺑﻴﻬﺸﺎﻧﻪ در ﻗﺪح‬ ‫رﻳﺰد ﺗﺎ ﮔﺰﻧﺪ آن دو ﻓﺮﻳﺸﺘﻪ ﺑﻪ او ﻧﺮﺳﺪ‪ .‬ﻗﻀﺎ را‪ ،‬ﻫﺎروت و ﻣﺎروت ﻣﻜﺮ ﻧﺎﻫﻴﺪ‬ ‫ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ زور ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﺟﻤﻊ آﻣﺪﻧﺪ و آﻧﮕﻪ ﮔﻠﻮي وي ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ‬

‫‪194‬‬

‫ﺑﻴﺠﺎن ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﺎﻫﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻮاﺳﺤﺎقام اﻧﺪرز دﻫﻢ ﺗﻮ را ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻘﻞ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺴﺒﺘﻲﺳﺖ ﻧﺎﺗﻤﺎم‪ .‬ﺑﺪان‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ واﻗﻌﻪ را ﻫﻤﺎره رواﻳﺖﻫﺎﺳﺖ ﭘﻴﺸﻴﻦﺗﺮ ﻛﻪ ﻣﺎ را دﺳﺖ ﺑﺪان ﻧﺮﺳﺪ‪ .‬و‬ ‫ﻫﺮ واﻗﻌﻪ‪ ،‬ازدﻓﺘﺮي ﺑﻪ دﻓﺘﺮ دﻳﮕﺮ ﺷﺎخﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﻧﺪارد ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖِ‬ ‫اﺻﻞ‪ .‬و اﻣﺎ اﺻﻞ واﻗﻌﻪي ﻫﺎروت و‪ «...‬دﺳﺖ اﻳﻠﭽﻲ رﻓﺖ ﺗﺎ ورق ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ‬ ‫ﺧﻮرد‪ .‬راﻫﻨﻤﺎ روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﺑﻮد ﻫﻤﻪي ﻫﺪاﻳﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺰار آوده ﺑﻮد ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ در ﺟﻌﺒﻪ را ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﺘﺎب را ورق‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺪﻧﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬رو ﻛﺮد ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از ﻛﻴﺴﺖ؟«‬ ‫راﻫﻨﻤﺎ ﺧﻨﺪهاش را دزدﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻲﺳﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﺮن ﻫﻔﺘﻢ ﻫﺠﺮي؛‬ ‫»ﻣﺎﻓﻲاﻟﻀﻤﻴﺮ« ﻧﺎم دارد‪ ،‬و ﻧﻮﺷﺘﻪي اﺑﻮاﺳﺤﺎق ﻳﻬﻮديﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﻐﺪاد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺮم ﺑﻲدﻳﻨﻲ‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺟﺴﺪش را ﺑﻪ دﺟﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪«.‬‬

‫‪10‬‬ ‫اﻧﻌﻜﺎس ﺷﻜﺴﺘﻪ و درﻫ ِﻢ اﺷﻴﺎء در ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﻋﻴﻨﻚ ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﻛﻤﺎل را ﺑﺮد ﺑﻪ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﻣﻪﮔﺮﻓﺘﻪﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﻋﻴﻨﻚ ﺗﻪاﺳﺘﻜﺎﻧﻲاش را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫آورده ﺑﻮدش ﺑﻪ ﺣﻴﺎطِ زﻧﺪان؛ ﭘﺎي ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ دﻧﺪه را ﺟﻠﻮ ﻣﻲراﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ‬ ‫روزي را ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺟﻮادي »ﻛﺜﺎﻓﺖِ رذل« ﭼﭗ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮق دﺷﻨﻪي ﺑﺮﻫﻨﻪاي را داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬وان را ﭘ‪‬ﺮِ آبِ داغ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺧﻮب‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻴﺲ ﺧﻮردي ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﻦ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﺸﺘﺖ را ﻛﻴﺴﻪ ﺑﻤﺎﻟﻢ‪ «.‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ؟ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﺶ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺴﺌﻮﻟﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻟﻮ رﻓﺘﻪاي‪ «.‬ﻣﺜﻞ ﺧﻨﮓﻫﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﻣﺨﻔﻲات ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﺣﺘﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺒﻮد ﺑﺮود ﺧﺎﻧﻪ و ﻳﻚ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮدارد‪ .‬آورده ﺑﻮدش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي ﺟﻮادي »ﻛﺜﺎﻓﺖِ رذل«‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺿﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬آﻗﺎي ﺟﻮادي‪ «.‬و ﺗﺮﺳﻲ ﻣﺒﻬﻢ ﺗﻮي رگﻫﺎش دوﻳﺪ‪ .‬زن ﺟﻮادي رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺴﺎﻓﺮت‪.‬‬ ‫‪195‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮدهﻫﺎ ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬آن ﭼﺸﻢﻫﺎ و آن دﺷﻨﻪي ﻟﺒﺨﻨﺪ را ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ارﺗﻌﺎش زﻫﺮآﮔﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﺸﻨﺪه را در ﻓﻀﺎ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺟﻮادي ﻋﺎﻗﻠﻪﻣﺮدي ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ؛ از ردهﻫﺎي ﺑﺎﻻي ﺳﺎزﻣﺎن‪ .‬آﻧﻬﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖِ زن و ﺷﻮﻫﺮ را ﻛﻪ ﺑﻪﻳﺎد ﻣﻲآورد‪ ،‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ ﺗﻠﺨﻲ ﻛﺮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﺎلِ ﺑﺪ ﻣﻴﺪان داد؟ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺎﺷﻲﻫﺎي آﺑﻲِ ﻛﻒِ ﺣﻤﺎم و ﭘﺎﻳﺶ را‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي وان‪ .‬ﺑﺨﺎر آب رﺧﻮتِ دﻟﻨﺸﻴﻨﻲ داﺷﺖ‪ .‬آﻧﻬﻢ ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻛﺎر ﺷﺒﺎﻧﻪ روز؛‬ ‫ﺗﻜﺜﻴﺮ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎي ﺳﺎزﻣﺎن‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻟﻢ ﻣﻲداد ﺗﻮي آب‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﺗﺮس ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪي ﺑﻌﺪ ﺟﻮادي آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺸﺖ در‪» :‬ﺧﻴﺲ ﺧﻮردي ﺑﻴﺎﻳﻢ‬ ‫ﻛﻴﺴﻪات ﺑﻜﺸﻢ؟« دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ از آب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ ﺣﻮﻟﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭘﻴﭽﻴﺪ‬ ‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن آﻗﺎي ﺟﻮادي‪ .‬ﺧﻮدم ﻛﺸﻴﺪم‪«.‬‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ داري ﺗﻌﺎرف ﻣﻲﻛﻨﻲ!‬ ‫و درﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل در را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد و آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﻣﺮا ﻛﻴﺴﻪ‬ ‫ﺑﻜﺶ!«‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دﻧﺪه را ﺟﻠﻮ ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻮي ﻟﺠﻦ ﻛﺎﺷﻲﻫﺎي ﻟﺰجِ ﻛﻒِ ﺣﻤﺎم ﺗﻮي دﻣﺎﻏﺶ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬

‫‪11‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎزﻛﺮد‪ ،‬ﻧﺎدر ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺑﭽﻪي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻲ ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ از‬ ‫ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ آوردهام ﺑﺮاﻳﺖ!« ﺻﺪاي ﺑﭽﻪﻫﺎ از اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻮي ﻣﺎﻧﺪهي ﺷﺎش ﺑﭽﻪ دوﺑﺎره ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي‬ ‫دﻣﺎﻏﺶ‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را از ﭘﺸﺖ در ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺷﺎرل‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﺻﻮرتِ ﻣﻨﺪو‪.‬‬

‫‪196‬‬

‫دﻧﻴﺎ ﺧﺮاب ﺷﺪ روي ﺳﺮش‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺧﻼﺻﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬روزي ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﺷﻤﺎﻳﻞ را زده‬ ‫ﺑﻮد زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ و آورده ﺑﻮد ﺑﺮاي او‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺷﻤﺎﻳﻞ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در درل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰي را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ؟ روي آن رداي ﺳﻴﺎه را رﻧﮓ‬ ‫ﻣﺎﻟﻴﺪه و دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زردِ ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ را ﺗﻨﺶ ﻛﺮده! ﻣﺮا ﺧﺮ ﮔﻴﺮآورده؟« ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫رو ﻧﻴﺎورد‪ .‬ﻛﻤﺎل ﻛﻪ رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﺑﺮد ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﭘﺸﺖ رو ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﭘﺸﺖ و رو ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮوﻗﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ آن‪ ،‬ﭼﻴﺰي دروﻧﺶ را آﺷﻮب ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫روزي ﻛﻪ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻗﻀﻴﻪ را ﻓﻬﻤﻴﺪه‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ اﻳﻨﺠﺎ را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ اﻳﻦ ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﺴﺪي ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد روي دﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪،‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﺻﻠﻲاش‪ .‬دﻳﺮوز‪ .‬اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﻴﻪاش را آورده ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪي ﻧﺎدر‪ ،‬و اﻣﺮوز‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ اﺗﺎقﻫﺎ را ﻗﺒﻞ از ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎر ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎﻳﻞ را‬ ‫زد زﻳﺮ ﺑﻐﻞ و راه اﻓﺘﺎد ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪي ﻛﻤﺎل‪ .‬ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪي او‪ ،‬ﻛﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد واﻗﻊ در‬ ‫ﻣﺤﻠﻪي ﺳﻦ ﻣﻴﺸﻞ‪ ،‬راه زﻳﺎدي ﺑﻮد؛ ﻫﻮا ﻫﻢ اﺑﺮي و ﻏﻤﺰده؛ وﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪان ﺗﻨﺎﺳﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪم زدن؛ اﻣﺎ ﻧﻴﺎز داﺷﺖ راه ﺑﺮود‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺦ ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و راه ﻧﻤﻲداد ﺑﻪ ﻫﻮا‪.‬‬ ‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ‪ ،‬در ﭘﻲ ﺑﮕﻮﻣﮕﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐِ ﻫﺘﻞ‪،‬‬ ‫ﻛﺎرش را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد و ﻓﺮداش اﺗﺎق ﻫﺎﻳﺶ را‪ .‬اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮ‬ ‫آن ﺑﻴﻢ ﺑﺎران ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲرﻓﺖ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻴﺪان ﺑﺎﺳﺘﻴﻞ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺠﺐ ﮔﻬﻲ ﺧﻮردم!« ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻘﻴﻪي راه را ﺑﺎ ﻣﺘﺮو ﺑﺮود‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻮاي ﺳﻨﮕﻴﻦ‬ ‫راﻫﺮوﻫﺎي زﻳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﺗﻨﺎﺳﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻮا ﻛﻢ ﻛﻢ‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬از ﻛﻮﭼﻪي »ﺳﻦﻟﻮﻳﻲاُناﻳﻞ« ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻮس ﻛﺮد ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻜﺸﺪ و‬ ‫ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﻨﺪ؛ ﺑﻮﻳﮋه ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺻﺪ ﻛﻴﻠﻮﻳﻲ وزﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻚ ﻋﺘﻴﻘﻪ ﻓﺮوﺷﻲ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﻄﻞﻫﺎي ﺑﺰرگ آﺷﻐﺎل ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻛﻨﺎر در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ‪،‬‬ ‫ردﻳﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ آﻳﻨﻪي ﻣﻐﺎزه‪ .‬رﻧﮓﻫﺎي اﺧﺮاﻳﻲ و‬ ‫ﻗﺮﻣﺰِ ﺟﮕﺮي ﻓﺮشﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﻐﺎزه آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ ،‬در آن ﻏﺮوب دﻟﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻧﻔﺴﺶ را ﺟﺎ‬ ‫آورد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻗﺎﻟﻴﭽﻪﻫﺎ و زﻳﻨﺖآﻻتِ اﻓﻐﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ رﺑﺎﺑﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻛﻪ‬ ‫رﻧﮓ ﻗﻬﻮهاياش از ﻓﺮطِ ﻛﻬﻨﮕﻲ ﺳﻴﺎه ﻣﻲزد‪ .‬ﺗﭗ ﺗﭗِ ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺢِ ﻧﺸﺎطآوري از‬ ‫‪197‬‬

‫ﺻﺪاي ﺧﻠﺨﺎل ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮش ﭘﻴﭽﻴﺪ؛ ﺑﻮي زﻳﺰﻓﻮن و دارﭼﻴﻦ و اﺳﭙﺮه‪ .‬دردي‬ ‫ﻛﻬﻦ ﭼﻨﮓ زد ﺑﻪ اﺣﺸﺎﻳﺶ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪاي ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻟﻐﺰﻳﺪ ﺳﻤﺖِ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﮓ »ﺑﺮژه«ي آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻜﻴﻪ دﻫﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎﻳﻞ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺪو اﻓﺘﺎد ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺗﻮي ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻨﺪو را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻟﻐﺰﻳﺪ ﻛﻤﻲ آن ﻃﺮفﺗﺮ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﺑﻮ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﻄﻞﻫﺎ و ﺷﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺪو رد ﺗﺴﻤﻪاي را ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺮدن ﺳﮓ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮ دﻳﮕﺮ ﺗﺴﻤﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﭼﺮوﻛﻴﺪه ﻛﻪ‬ ‫رگﻫﺎي ﻛﺒﻮدش آﻣﺎس ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮزن ﺧﻨﺪﻳﺪ و راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻄﻞ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت‬ ‫ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ را ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد‪ .‬راه اﻓﺘﺎد ﻃﺮﻓﺶ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد‪:‬‬ ‫»ﻛﻪ ﭼﻪ؟« ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺒﻜﻲ رﺧﻮﺗﻲ ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ وﺟﻮدش را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬دﺳﺖ‬ ‫ﻫﺎ را در ﺟﻴﺐ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ ،‬و راﻫﺶ را ﻛﺞ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮفِ ﺧﺎﻧﻪي ﻧﺎدر‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎﻳﻞ‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺷﺎرل!‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺎدر ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ آﻧﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﻨﺰل »ژرژ‬ ‫ﻣﻮﺳﺘﺎﻛﻲ«! ﺑﻠﻪ‪ ،‬آﻗﺎ! ﺧﻮاﻧﻨﺪهي ﻣﻌﺮوف دﻫﻪي ﻫﻔﺘﺎد‪ .‬ﻣﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻐﻠﻲاش را دارم ﻧﻘﺎﺷﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫آنﻟﻮر ﻛﻪ ﺷﺎرل را ﺣﻤﺎم ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ از داﺧﻞ ﻛﻤﺪ ﻟﺒﺎس ﺗﺎزهاي ﺑﺮاي او ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪاي اﻳﺴﺘﺎد و ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪» :‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎﺳﺖ؟ ﭼﻘﺪر زﺷﺘﺶ ﻛﺮده!« اﻳﻦ‬ ‫را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو دوﺑﺎره ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ‪» :‬ﭼﻪ ﻗﺎب زﻳﺒﺎﻳﻲ!« ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎدر ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮش ﻗﺮارداد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻛﺠﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺎب ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮدي؟«‬ ‫ـ ﻗﺎب ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﺎن ﺑﺨﻮاه!‬

‫‪198‬‬

‫‪12‬‬ ‫ﺑﺎد ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﻻي درﺧﺘﺎن ﺑﻠﻮط ﺑﺎغ‪ ،‬و ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﻟﺮزان ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻲ را ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎب‬ ‫روي ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲاﻧﺪﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪» .‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﭘﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ .‬ﻫﻮﻫﻮي ﺑﺎد ﻛﻪ دور و ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ ﭼﻴﺰي را در ﻓﻀﺎي ﺑﺎﻻي ﺗﺨﺖ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮاب را از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻲرﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ او ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺪار ﺑﻮد؟ ﺳﻜﻮتِ اﺗﺎق‪ ،‬ﺳﻜﻮتِ‬ ‫ﺧﻮاب ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫»ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬آدم ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﺪ در ذﻫﻦ زنﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﺬرد‪ «.‬روزﻫﺎي‬ ‫ﻧﺨﺴﺖِ اﻗﺎﻣﺖ در اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش اﺣﺴﺎس ﺳﺒﻜﻲ ﺑﻮد و ﻧﺸﺎﻃﻲ ﺑﻲﺳﺎﺑﻘﻪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺸﺮ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺤﻄﺎطِ ﻋﺠﻴﺒﻲ دﭼﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮ اﻳﻨﻬﻤﻪ اﺿﻄﺮاب و دﻏﺪﻏﻪ ﻫﻢ اﺳﻤﺶ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ؟«‬ ‫وﻗﺘﻲ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎي اﻃﺮاف ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و ﺳﺒﺪ را از ﻗﺎرچﻫﺎي ﺧﻮدرو ﻳﺎ‬ ‫ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﻲﻫﺎي وﺣﺸﻲ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﮔﻞﻫﺎي ﺑﺎﻏﭽﻪ رﺳﻴﺪﮔﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد زﻣﺎن را ﻣﻴﺎنﺑﺮ ﻛﺮده و ﺑﺮﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺮﺧﻮشِ ﺟﻮاﻧﻲ‪ .‬در‬ ‫آن ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬از ﺛﺮوت اﺟﺪادي ﺟﺰ ﻋﻨﻮاﻧﻲ ﺑﺮاي »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ داﺋﻢ دور و ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻣﻼك ﺑﻲﺣﺴﺎﺑﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺟﺎه ﻃﻠﺒﻲﻫﺎي او‬ ‫ﺛﺮوت ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻴﺎوردش‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ رﻓﺘﺎرِ ﮔﺎه ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪي اﻳﻦ ﺟﻮان‬ ‫ﺧﺠﻮل را ﻣﻲدﻳﺪ و دردل ﺑﻪ او ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ از ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎهﻃﻠﺒﻲاش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﻪ ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎلﻫﺎش ﺟﺎﻣﻪي ﻋﻤﻞ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻪرﻓﺘﻪ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﮔﻢ ﺷﺪ در‬ ‫ﺳﺎﻳﻪي او‪ .‬ﺣﺎﻻ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ دور و ﺑﺮ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ« ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ؛ از ﻏﻴﺒﺘﺶ رﻧﺞ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﮔﺎه‬ ‫ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻲدﻳﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﻲﺑﺴﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﻀﻮر ﺳﺎﻳﻪوار ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻴﺎتِ ﺧﻮد اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺲ از زﻧﺪﮔﻲ در اﻗﺎﻣﺘﮕﺎه ﺟﺪﻳﺪ‪» ،‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺧﻮدش‬ ‫را در ﺧﻼءي ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آن ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد از ﻗﻄﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي‬ ‫روﺷﻨﺎﻳﻲﻫﺎي ﭘ‪‬ﺮﺟﻼل دوردﺳﺖ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻇﻠﻤﺎت‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪ در ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺸﺎن ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪاش از اﻓﻌﺎل ﻣﺎﺿﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮد ﺣﺎل ﺑﻮد و آﻳﻨﺪه‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪ‬ ‫ﻣﻌﺎﺷﺮانﺷﺎن ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎن ﺳﻴﺎرهي »ﮔﺬﺷﺘﻪ« اﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ‬ ‫‪199‬‬

‫اﻣﺮوز ﺑﻪ دﺳﺘﺶ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻓﺎﺟﻌﻪﺑﺎر ﺷﺪت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲداد‪ .‬ﺧﻮدش را ﻧﻪ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺳﻲ در ﻗﻠﻌﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﻣﻲدﻳﺪ زﻳﺮ ﭼﺎدراﻛﺴﻴﮋن؛ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ در اﻏﻤﺎء؛ ﺑﻴﻤﺎري ﻛﻪ از‬ ‫ﻫﻤﻪي اﻋﻀﺎي ﺑﺪﻧﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻠﺒﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﭙﺪ‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ اﻧﺠﻤﺎد و ﺳﻜﻮت آﻧﻘﺪر‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ اداﻣﻪ دﻫﺪ ﺗﺎ روزي ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﮔﻮﺷﺖِ ﺑﻲﻣﺼﺮف ﻫﻢ ﺑﺎز ﺑﻤﺎﻧﺪ از ﺗﭙﺶ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬ ‫روژه ﻟﻮﻛﻨﺖ‪ .‬ﺻﺒﺢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻛﺎﻏﺬ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ او را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮي ﻛﻪ‬ ‫از او ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ آﻣﺪ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎهِ آﺧﺮ ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﺮﻛﺲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺟﺴﺪي ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﻫﺴﺘﻲ او را در ﺧﻮد ﺧﻼﺻﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه‪ ،‬ﻳﻚ‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻳﻚ ﺣﺮف ﺑﺨﺼﻮص‪ .‬از روژه ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ او را دﻳﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ روزي ﭘﺲ از ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪﻧﺶ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن »ﺳﺎل ﭘﺘﺮﻳﺮ«‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻤﺎل‪ .‬ﺑﺎ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬ ‫دﻟﻴﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﻣﻨﺘﺮ آن ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻟﻴﺰاﺑﺖ را ﺻﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي‬ ‫درﺷﺖ اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺪال ﺑﻮد ﺑﺎ دﻛﻤﻪﻫﺎي ﭘﻴﺮاﻫﻦ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ رﻣﺎن »ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻴﻔﺎﻧﻲ«اش‬ ‫ﺟﺎﻳﺰهي »ﻓﻤﻴﻨﺎ« را ﺑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮ را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻴﻨﻪ را ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲداد‪» .‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻛﻤﻪاي در ﻓﻀﺎ ﺑﭙﺮد‪ ،‬ﭼﺸﻢ از ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي او ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را‬ ‫ﺑﻪ او داد‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﻲروي زﻧﺪﮔﻲ ﺗﺎزهاي را ﺷﺮوع ﻛﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﺪﻳﻪاي ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ‪ «.‬و‬ ‫اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﮕﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬ ‫رﻓﺖ‪» ،‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا؟« ﻃﺒﻴﻌﻲﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻧﺴﺨﻪاي از‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﺑﻪ او ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺘﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﻫﻢ ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻛﺸﻨﺪهاي او را واداﺷﺖ‬ ‫ﻛﺘﺎب را ﺑﺨﺮد) ﺧﺒﺮﺟﺎﻳﺰه را در ﻓﻴﮕﺎرو ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد(‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻴﻔﺎﻧﻲ ﺷﺒﺎﻫﺖ‬ ‫ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ .‬ﺟﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻔﻬﻤﻲﻧﻔﻬﻤﻲ‪ ،‬ﺧﻮد »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﻮد و آﻗﺎي ﺑﺎﻳﺮون‪ ،‬روژه‬ ‫ﻟﻮﻛﻨﺖ‪» .‬ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ دﺧﺘﺮك ﺑﻲﭼﺸﻢ و رو‪«...‬‬ ‫ﻏﻠﻄﻴﺪ‪» :‬ﺑﻴﺪاري‪ ،‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ؟«‬ ‫ﺑﻴﺪار ﺑﻮد ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﺷﺎخ و ﻳﺮگ را روي ﺷﻴﺸﻪﻫﺎ ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺪاي ﺑﺎد را ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ ﻻﻳﻪﻫﺎي ﺧﻔﺘﻪي دروﻧﺶ را ﺑﻪ آﺷﻮب ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ را ﺷﻴﻨﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺳﻜﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد‪» .‬ﭼﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ «....‬ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﺻﺒﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮔﻮﺷﻲ‬ ‫‪200‬‬

‫ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮدارد و زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﭼﺮا ﻧﺎﮔﻬﺎن از او ﻛﻨﺎره ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ از‬ ‫دروﻧﺶ ﺟﺮاﺣﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﺟﺮاﺣﻲ ﺑﻪ آن ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم‪ ،‬روي ﺧﻮش‬ ‫ﻧﺸﺎن داد ﺑﻪ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ .«.‬ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﺻﺒﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬روزي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪار او ﻣﻲرﻓﺖ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد زﻣﺎن را ﻣﻴﺎنﺑﺮ ﻛﺮده و ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺮﺧﻮش ﺟﻮاﻧﻲ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫رﺷﺘﻪ را از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺪ ﻣﻲﺷﻮد دوﺑﺎره ﮔﺮه زد‪ .‬روژه ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ او را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ دﻟﺶ‬ ‫ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ زﻣﺎن ﮔﺮه ﺧﻮرده‪ .‬ﺑﺮﻳﺪه ﻛﻪ ﺷﺪ ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ‪ .‬او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺒﺚ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻌﺠﺰهاي ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪ ﭼﻴﺰي دارد ﻣﻲﮔﻨﺪد؛ ﺟﺴﺪي ﻛﻪ روزي ﻣﻮﺟﻮد زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻮده‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﻼل اداﻣﻪ‬ ‫ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻴﺪاري ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ؟‬ ‫آدﻣﻲ‪ ،‬ﺟﻮان ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ در آن دمدﻣﻪﻫﺎي آﺧﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺑﺴﺖ روزي ﻫﺮ دو‬ ‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و ﻫﺮﻛﺲ ﻫﻤﻪي ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲﻛﺮده اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي‪ .‬ﭘﻴﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ رؤﻳﺎي ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻮدكِ درون »ف‪ .‬و‪.‬‬ ‫ژ‪ «.‬ﺳﺮ ﺑﺮآورده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻃﺮفِ ﺧﻄﺎبِ او ﺑﻮده‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪات ﺳﺮ رﻓﺘﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﺑﺪوي‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ دوﻳﺪن‪ .‬ﻣﺜﻠﻲ ﻫﺴﺖ ﭼﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ راه ﺑﺮوي ﻧﺪو‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ راه ﻧﺮو‪ .‬اﻣﺎ از ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ دراز ﻛﺸﻴﺪن اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ـ وﻟﻲ ﻧﺎﺗﺎﻟﻲ ﻣﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ـ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ ﭼﻴﻨﻲ ﺑﺎش‪ ،‬اﻣﺎ‪ ...‬زﻧﺪﮔﻲ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت‬ ‫ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻄﻴﻼت آﻣﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدهاﻳﻢ اﻣﺎ در دروﻧﻤﺎن ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ دوﻳﺪن اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﻣﺎه ﻛﻪ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ را ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ »ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ« ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ آدمﻫﺎي دﻳﮕﺮ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻏﻠﻄﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎد زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺎن ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ روي ﺷﻴﺸﻪي ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﺒﺤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دو ﭼﺸﻢ ﻫﺮاﺳﺎن ﻛﻪ ﺑﺮق ﻣﻲزد از وﺣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻣﻮش‪ .‬ﮔﻴﺴﻮانِ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪش‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ ﺣﻠﻘﻪ و ﭘﺮﻳﺸﺎن‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮد از ﭘ‪‬ﺮِ ﻛﺎه‪» .‬آﻣﺪي ﭘﺴﺮم؟« دوﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺮونِ اﺳﻄﺒﻞ‪.‬‬ ‫‪201‬‬

‫ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ »آرﺗﻮر«‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر آن ﻫﻴﻜﻞ‬ ‫ﭼﻐﺮ و ﺑﺎزوﻫﺎي ﺧﺎﻟﻜﻮبِ ﻣﻬﺘﺮ‪ ،‬ﺑﻪ او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪه اﺳﺖ از ﻛﺎﺑﻮس‪ .‬آرﺗﻮر‬ ‫داﺷﺖ اﺳﺒﻲ را ﻗﺸﻮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺳﺮخاش را ﻛﻪ دﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺎن‪ ،‬ﻓﺮاﻧﺴﻮا‪ ...‬ﺑﺎز ﻫﻢ‬ ‫ﻛﻪ‪ «...‬و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﺤﺎذات ﺷﻜﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﻜﺎن داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻠﻮارك ﺳﺮﻣﻪاي رﻧﮓ او ﻛﻪ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﭘ‪‬ﺮِ ﻛﺎه ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آن‪» .‬آﺧﺮش ﻛﻮر ﻣﻲﺷﻮي‪ ،‬ﻫﺎ!‬ ‫ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﻤﻲداﻧﻢ؟ ﻫﺮ روز ﻣﻲروي‪ ...‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎت ﭼﻄﻮر ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ!« ﺳﺮش را‬ ‫زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و راه اﻓﺘﺎد ﺑﺮود‪ .‬آرﺗﻮر دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮس را زﻣﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي او را‬ ‫ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ...‬ﻧﻜﻨﺪ؟‪ «...‬ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬آرﺗﻮر ﻧﺸﺴﺖ روي ﭘﺎﻫﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﺶ درﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرت او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ دو دﺳﺖ درﺷﺖ و ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮدش ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻇﺮﻳﻒ‬ ‫او را ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻢ! رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﻃﻮﻳﻠﻪي ﻋﻘﺒﻲ؟« دوﺑﺎره ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داده ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آرﺗﻮر ﺳﻄﻞ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬آﺑﺶ را ﭘﺎﺷﻴﺪ روي‬ ‫ﭼﻤﻦﻫﺎ‪ ،‬و واروﻧﻪاش ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ!« ﻧﺸﺴﺖ روي ﺳﻄﻞ‪ .‬ﺑﻮي ﭼﻤﻦ و ﺑﻮي ﭘِﻬﻦِ اﺳﺐ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺑﻴﻨﻲاش‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ آرﺗﻮر‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻴﻪ؟« آرﺗﻮر دﺳﺖﻫﺎي ﺧﻴﺲاش را ﻣﺎﻟﻴﺪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺷﻠﻮارش‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دﺳﺖ ﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻨﺎه‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ‪ ،‬از زﻳﺮ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬دود را ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲداد‪ ،‬آرﻧﺠﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻧﺮدهي‬ ‫ﭼﻮﺑﻲ ﺣﻴﺎط اﺳﻄﺒﻞ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺑﻨﻤﺎ ﺷﺪه ﺑﻮده!« »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺳﺮش را دوﺑﺎره ﺑﺎﻻ آورد و از‬ ‫ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﻠﺘﻬﺐاش ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪ ...‬ﺧﻮاﺑﻨﻤﺎ؟« آرﺗﻮر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ دور‬ ‫و ﺑﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻮﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزوي ﭼﭙﺶ‪ .‬زﻧﺒﻮري ﻛﻪ ﻧﻴﺶ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﭼﺸﻢِ راﺳﺖِ‬ ‫اژدﻫﺎي ﺧﺎﻟﻜﻮب‪ ،‬ﺑﻲ ﺻﺪا و ﺗﺴﻠﻴﻢ اﻓﺘﺎد روي زﻣﻴﻦ‪» .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ ﻫﺎ!‪...‬‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎْ اﮔﺮ ﭘﺪرت ﺑﻔﻬﻤﺪ‪ «...‬ﻫﻮا را از ﻻي داﻧﺪانﻫﺎﻳﺶ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮق دﻧﺪان ﻃﻼﻳﺶ ﻧﻮر‬ ‫روز را ﺷﻜﺎﻓﺖ و ﺟﺮﻗﻪاي از اﻋﺘﻤﺎد در دل »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻧﺸﺎﻧﺪ‪» .‬ﻟﺒﺎﺳﺶ را دﻳﺪي؟ راﻫﺒﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﺗﻦاش اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﺶ آﻣﺪه‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ اﮔﺮ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻴﺎ ﺑﻪ »ﺳﻮن««‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرش را ﭘﺮت ﻛﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ‬ ‫در ورودي ﻗﺼﺮ‪» .‬اواﺧﺮ ژوﺋﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ روز‪ ،‬از ﻫﻤﻴﻦ در‪ ،‬آﻣﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺪ ﻳﻜﻲ از ﺳﺎﻛﻨﺎن‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺼﺮ‪ .‬زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪاي داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ از اﻳﻨﺠﺎ رد ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺐﻫﺎ ﻓﺮه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫‪202‬‬

‫ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪهام‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻣﻴﺰ‪ ،‬ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻪ رو ﺑﻪ روي ﭘﺪرت و ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎي ﭘﻴﺶ از ﻏﺬا را‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪه‪» «.‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﻣﺜﻞ ﺑﺨﺎري ﻛﻪ از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ ،‬آرام آرام از روي ﺳﻄﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آراﻣﻲ ﺟﻠﻮ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮاﺑﺮ او‪ .‬آرﺗﻮر دوﺑﺎره ﺑﺮس را ﺑﺮداﺷﺖ و‬ ‫اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻗﺸﻮ ﻛﺮدن اﺳﺐ‪» :‬ﺧﺐ ﻫﻤﻴﻦ دﻳﮕﺮ! ﺑﺮو ﺑﻪ درس وﻣﺸﻘﺖ ﺑﺮس‪ .‬ﺣﺎﻻﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺳﺮوﻛﻠﻪي ﭘﺪرت ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‪ «.‬دﺳﺖﻫﺎي ﻣﺮﺗﻌﺸﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﻣﺸﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﻗﻠﻤﺒﻪي آرﺗﻮر‪» :‬دروﻏﮕﻮ! دروﻏﮕﻮ! دروﻏﮕﻮ!« آرﺗﻮر دﺳﺖﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ او را‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺸﺖﻫﺎي ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬اﺣﻤﻖ ﻧﺸﻮ!« »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻂ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد از ﺑﻐﺾ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا آﻧﺠﺎﺳﺖ؟« »ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ؟ ﺑﺮو از ﭘﺪرِ‪ ....‬ﺑﺮو از ﭘﺪرت ﺑﭙﺮس‪ «.‬ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮس را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﻓﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﻗﺪم راه اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻃﺮفِ اﺳﻄﺒﻞ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي او را ﻣﺤﻜﻢ ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎي ﮔﻨﺪهاش ﻓﺸﺮد‪» :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ او آﻧﺠﺎﺳﺖ! ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟« ﭼﺸﻢﻫﺎش‪ ،‬دو ﭘﺮﻧﺪهي ﻫﺮاﺳﺎن‪ ،‬ﺑﺮﻗﻲ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫آﻣﻴﺰهاي از ﺧﺸﻢ و اﻟﺘﻤﺎس‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻲﭘﻴﻮﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻠﺆﻟﺆ ﻃﻼي دﻧﺪاﻧﻬﺎ‪ ،‬و ﭼﻴﺰي را از »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪«.‬‬ ‫ﻃﻠﺐ ﻣﻲﻛﺮد در ﺧﻮرِ دوﺳﺘﻲ و اﻋﺘﻤﺎدِ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ‪» :‬ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ آدم ﻧﺪاﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬آرام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آن رﻋﺸﻪﻫﺎي ﻋﺼﺒﻲ ﺟﺎ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻄﻮﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﻤﻪي ﺧﺸﻮﻧﺘﺶ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻫﻲ ﺑﻮد اﻣﻦ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‬ ‫ﺑﻴﻜﺮانِ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ .«.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻛﺴﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ؟« آرﺗﻮر ﺳﻴﮕﺎر دﻳﮕﺮي آﺗﺶ زد‪ .‬ﻧﮕﺮان‪،‬‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ دور و ﺑﺮ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺟﺎي دم و ﺑﺎزدم را ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻮا را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬ ‫ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﻒ ﻛﺮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪرت آدم ﺧﺸﻨﻲﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺒﺮ ﮔﻢوﮔﻮرش ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫آوردﻣﺶ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻗﺎﻳﻤﺶ ﻛﺮدم ﺗﻮي اﻳﻦ ﻃﻮﻳﻠﻪي ﻋﻘﺒﻲ‪ «.‬اﺳﺐ ﻓﺮهاي ﻛﺮد‪» .‬ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪«.‬‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﮔﺮدهي اﺳﺐ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن آرﺗﻮر ﻛﻪ ﺑﺮق ﺧﺸﻤﻲ ﻓﺮوﺧﻮرده‬ ‫ﭘﺮدهاي ﻛﺪر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ روي ﻣﺮدﻣﻚاش‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا؟« آرﺗﻮر دﺳﺖﻫﺎي زﻣﺨﺖاش را ﺧﻮاب‬ ‫داد روي ﺷﻜﻢ ﺑﺮآﻣﺪهي اﺳﺐ‪» :‬ﭘﺪرت آدم ﺧﺸﻨﻲﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮه دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺒﺮ ﮔﻢ‬ ‫و ﮔﻮرش ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ آوردﻣﺶ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﺎ ﻣﺴﻴﺢ آﻣﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﻳﻚ ﺷﺐ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ‪ ...‬ﺑﺮو! ﺑﺮو! ﭘﺪرت دارد ﻣﻲآﻳﺪ‪«.‬‬

‫‪203‬‬

‫ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬ﺷﺒﺢ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻲﺻﺪا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬آﻣﺪي ﭘﺴﺮم؟« آن روز‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ روز‪ ،‬از ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻪي اﺳﻄﺒﻞ‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﺳﺐﻫﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﺣﺪﻗﻪﻫﺎي از ﻫﻢ درﻳﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از ﺗﺮس‪ ،‬ﺑﻲﻫﻮا‪ ،‬ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دري ﭼﻮﺑﻲ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﭘﺸﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روي ﻛﺎهﻫﺎي ﻛﻒِ ﻃﻮﻳﻠﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي راه‬ ‫ﮔﺮﻳﺰ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﮔﺮ اﺳﺐ آﻣﺪ‪ ...‬ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ دو ﭼﺸﻢ‬ ‫آﺑﻲ ﻛﻪ از وﺣﺸﺖ ﺑﺮق ﻣﻲزد‪» :‬ﭼﺮا ﻫﺮروز ﻣﻲآﻳﻲ ﺗﻮي اﺳﻄﺒﻞ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﭘﺴﺮم؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺎري ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎدرت!«‬

‫‪13‬‬ ‫وﻗﺘﻲ آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺎدر و ﻣﻨﺪو ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞﺷﺎن ﺑﻮد‪ ،‬در آن‬ ‫ﻛﺖوﺷﻠﻮار و ﭘﺎﭘﻴﻮن ﺷﻴﻚ‪ ،‬و ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن آن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﻚ ﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻴﺞ رﺑﻄﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪي ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ژل زده ﺑﻮد و از ﭘﺸﺖ دم اﺳﺒﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﺪو در ﻋﻘﺐ‬ ‫را ﺑﺎزﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻏﺮهاي رﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﺎدر ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺟﻠﻮ را ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﻛﻨﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﻛﺮد روي ﺗﺸﻚ ﻋﻘﺐ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﭘ‪‬ﺮﺷﺘﺎب او داﺧﻞ ﺷﻮد‪ ،‬و ﻧﻪ از اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﺳﺮ‬ ‫درآورد‪ ،‬ﺗﺮﺟﻴﺢ داد از ﺷﻴﺸﻪي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﻮد ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﺮﻫﻴﺐِ ﮔﺮﻳﺰانِ‬ ‫اﺷﻴﺎء و آدمﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻄﻮح ﺷﻜﺴﺘﻪي ﻧﻮر روي ﺷﻴﺸﻪي ﻣﻐﺎزهﻫﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮش ﭘﻴﺶ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪاي‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي راه ﺑﺎ ﻧﺎدر داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮدت را از اﻳﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﻧﺠﺎت‬ ‫دادي‪ ،‬ﺧﺐ ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻪ ﻛﺸﻮرت!« ﻧﺎدر ﭘﺮﺗﻐﺎﻟﻲ را از ﺗﻮي ﺳﺒﺪ ﻣﻴﻮه ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬از‬ ‫ﻛﺮهي ﻣﺎه ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪراﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ؟« و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺧﺎل ﺳﻴﺎﻫﻲ را روي ﭘﺮﺗﻐﺎل ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ‬ ‫آنﻃﺮفﺗﺮ را‪ .‬ﻛﺎر ﻃﻼق را ﺳﭙﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ وﻛﻠﻴﺶ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ راﻫﻲ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻮز‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ از دﺳﺖ دادن اﺗﺎقﻫﺎﻳﺶ ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫‪204‬‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﻲاش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﻮي ﺟﺎده ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮي ﻧﺎدر را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺸﺪه ﺑﺎ وﻛﻠﻴﺶ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ـ از ﻛﺠﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟‬ ‫ـ ﺧﻮدش اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ؟ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﺷﺪهاﻳﺪ!‬ ‫ﻧﺎدر آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ روﺑﻪرو‪ .‬ﺑﻪ دو ﺳﺘﻮن ﻧﻮر ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ را ﻣﻲﺷﻜﺎﻓﺖ‪:‬‬ ‫»ﺷﺐ اوﻟﻲ ﻛﻪ دﻳﺪﻣﺶ در ﻳﻚ رﺳﺘﻮران ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬دﻳﺪم دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺮآﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﺻﻮرﺗﺶ اﺷﻚ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﺪوﻳﺪه ﺑﻮدم ﺟﻠﻮ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ‪ ...‬ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻦ‪ ...‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎرل‪ ...‬ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﻮدم‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ درﺧﺘﺎن ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﻛﻪ در ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺷﺐ ﻣﺜﻞ ﻫﻴﻮﻻﻫﺎﻳﻲ ﻫﺮاﺳﺎن از‬ ‫ﻛﻨﺎرﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪» .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻀﻴﻪي ﺷﺎرل را ﻫﻢ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟« وﺳﻂ راه ﻧﮕﻪ‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﻗﻬﻮهاي ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ «.‬ﻧﺎدر ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدش را ﺗﻮي ﺟﺎده ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬از ﻫﻮل در‪‬هاي ﻛﻪ‬ ‫ﭘﻴﺶ روﻳﺶ دﻫﺎن ﻣﻲﮔﺸﻮد‪ ،‬ﭘﺎﻳﺶ را ﻓﺸﺮد روي ﻣﻴﻠﻪي آﻫﻨﻲ ﭘﺎﻳﻪي ﻣﻴﺰ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»دﺧﺘﺮ ﺳﺮﮔﺮداﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻲ رﻓﺖ و ﻫﻲ آﻣﺪ‪ .‬دﻓﻌﻪي آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از دوﻣﺎه ﺑﺮﮔﺸﺖ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﺗﻮ ﺣﺎﻣﻠﻪام! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺪام ﮔﻮرﺳﺘﺎﻧﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از دوﻣﺎه از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮﻫﻲ‬ ‫ﭘﺪر ﺑﭽﻪاي ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺷﻜﻢ ﺗﻮﺳﺖ؟« ﻧﺎدر ﺑﻬﺖزده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮد را از ﻫﻤﻪ ﺳﻮ‬ ‫ﺧﻴﺎﻧﺖﺷﺪه ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬روﻳﺶ را ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﺤﻮﻃﻪي ﺟﻠﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﭘﺎرك‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟ دﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدي‪ .‬ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﭘﺎ‬ ‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪات‪ .‬ﻫﻨﻮز از ﺳﺮِ ﻛﺎر ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدي‪ .‬زﻧﮓ زدم‪ .‬وﻗﺘﻲ آنﻟﻮر در را ﺑﻪ روﻳﻢ‬ ‫ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﺧﺸﻜﻢ زد‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﺎﺑﻮس ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖِ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ آنﻟﻮر‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮد اﻳﺮاﻧﻲ اﻳﻨﻄﻮريﺳﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﭼﺮﻛﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻧﺎدر ﭼﻴﺰي در اﻳﻦ ﻣﻮرد‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ـ ﭘﺲ در ﺗﻤﺎمِ اﻳﻦ ﺳﺎلﻫﺎ ﻣﻦ ﺗﺨﻢ و ﺗَﺮَﻛﻪي ﺗﻮ را ﺑﺰرگ ﻣﻲﻛﺮدهام!‬ ‫‪205‬‬

‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻛﻪ داﺷﺖ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺟﻠﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦاش را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻲﻛﺮد‪:‬‬ ‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﭘﺪرم ﻛﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﭘﺪر ﻛﺪام ﺑﭽﻪام‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺷﺎرل ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﺪ! م‪ ‬ه‪ ‬ﻫ‪‬ﻨﺪ! ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ از ﺗﻮ اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ؟ رﺳﻴﺪﻳﻢ!«‬ ‫ازﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آرﻧﻮﻟﺪ دﻋﻮت ﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺎم‪ .‬از ﭘﻴﺎده رو ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ‬ ‫رﺳﺘﻮراﻧﻲ درﺟﻪ ﻳﻚ وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮگ ﭘﺪر‪ ،‬آرﻧﻮﻟﺪ ﺻﺎﺣﺐِ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ وداع ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺪﻳﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻳﻚ ﻛﻠﻮبِ ﺟﺎز‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺳﺮوﻛﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮي داﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﻮازﻧﺪﮔﺎن و ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻋﻮتﺷﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺮاي اﺟﺮاي‬ ‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪.‬‬ ‫رﺳﺘﻮران ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺘﻪﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬ﻣﻴﺰﻫﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬زﻳﺮ ﻟﻜﻪﻫﺎي ﻧﻮرِ‬ ‫ﻧﺎرﻧﺠﻲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻜﺎنﺧﻮردن ﺳﺮﻫﺎ را ﻣﻲدﻳﺪ؛ دﺳﺖ ﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎﻳﻲ‬ ‫را ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاي در ﻫﻮا ﺑﺮق ﻣﻲزدﻧﺪ و ﻣﻲﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﺐوﺟﻮشِ ﺗﺎرﻳﻚِ دﻫﺎنﻫﺎ‪.‬‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﻳﻜﺴﺮه ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﻜﻮت وﺣﺸﺖ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﺑﺮاي ﻣﻨﺪو ﻋﺬاﺑﻲ ﺑﻮد ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ؛ اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎري ﻛﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫دﻳﺪه ﺑﻮد آرﻧﻮﻟﺪِ ﺳﺎﻛﺖ ﭼﻘﺪر آدمِ ﻣﻼلآوريﺳﺖ؛ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﺢِ درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪي‬ ‫او آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﺎدر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﻼﺧﺮه رﻓﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ؟« و آرﻧﻮﻟﺪ‬ ‫ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داده ﺑﻮد و ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭼﭗ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎدر ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻜﻪاي از »ﻛﻮﻛﻲ ﺳﻦ ژاك« را ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻪ ﮔﻨﺪهﻫﺎي زﻳﺎدي ﻣﻲروﻧﺪ ﭘﻴﺶ او؟«‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺸﺘﺮِ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲداﻧﺎن ﺳﺮﺷﻨﺎس‪«.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﻤﺰدش ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﺎﺷﺪ!«‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﻲ ﻣﻲارزد!«‬ ‫دﺳﺘﻲ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺑﻪ اﺣﺸﺎي ﻣﻨﺪو ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد و ﻫﻮاي درونِ ﺷﺶﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﻣﻜﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮداي ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﻪ آرﻧﻮﻟﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دارد ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻳﻚ ﻣﻲرود ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺷﺒﺢِ‬ ‫درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪاي از آرﻧﻮﻟﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﻣﻨﺪو‪ .‬ﻣﻨﺪو دﻟﺪارﻳﺶ ﻣﻲداد‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺮد زﻳﺒﺎ و ﺧﻮش‬ ‫‪206‬‬

‫ﻣﺸﺮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي‪ .‬اﮔﺮ اراده ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﻫﺰار دﺧﺘﺮِ زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺮاﻳﺖ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ «.‬و آرﻧﻮﻟﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﺮش را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺷﺎﻧﻪي او ﺑﻪ ﻫﻖﻫﻖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»وﻟﻲ آﺧﺮ‪ ...‬ﻏﺮورم! ﻏﺮورم!« و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ داﺷﺖ از ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﺑﺎﻛﺎﻳﻮﻛﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺪو‬ ‫ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد دﻳﻮارﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻘﻒ‪ ،‬و ﻟﺘﻪﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲِ رﺳﺘﻮران ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و او را زﻳﺮ‬ ‫ﻓﺸﺎر ﺧﻮد ﻟﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺧﻮﻧﺴﺮدياش را‬ ‫ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬واﻗﻌﺎْ ﻫﻤﻪي ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺖ؟«‬ ‫آرﻧﻮﻟﺪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ او؛ ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ!‬ ‫ﻣﻨﺪو اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ ﻫﻤﻪي ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﮔﻔﺖ!‬ ‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺳ‪‬ﺮ داد ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﻛﺎرت را از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫آن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮرﻳﺪ؟«‬

‫‪14‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد و از ﭘﻨﺠﺮ هي آﭘﺎرﺗﻤﺎن روﺑﺮوﻳﻲ ﺻﺪاي آواز ژرژ ﻣﻮﺳﺘﺎﻛﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻮش ﻣﻲآﻣﺪ‪« Avec la solitude…» :‬‬ ‫اﻟﻴﺰاﺑﺖ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲِ اﺗﺎقﺧﻮابِ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ درﻣﺤﻠﻪي »اﻳﻞ ﺳﻦ ﻟﻮﻳﻲ« اﺟﺎره ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ اﻣﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬رﻣﺎن »ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻴﻔﺎﻧﻲ«اش ﻓﺮوش ﺧﻮﺑﻲ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ از راهِ ﻧﻮﺷﺘﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ رﻣﺎن ﺗﺎزهاش را ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ‬ ‫ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز از آن ﺳﺮ درﻧﻤﻲآورد‪ .‬وﻗﺘﻲ »ف‪ .‬و‪ .‬ژ‪ «.‬ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ‬ ‫را ﺑﻪ او ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ادبِ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲاش ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎْ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺑﺎ آن ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﺑﺎرﻫﺎ در دﻓﺘﺮ ﻛﺎر او دﻳﺪه ﺑﻮد و از آن ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﺮا‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ آزارش ﻣﻲداد‪ .‬وﻗﺘﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺮاهِ ﺑﻘﻴﻪي وﺳﺎﻳﻞ‪ ،‬آن را ﺑﻪ‬ ‫آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺗﺎزهاش آورد‪ ،‬ﻣﺪﺗﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ آن‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ آزارش ﻣﻲدﻫﺪ ﻧﮕﺎه‬ ‫‪207‬‬

‫ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰ ﻧﻘﺎش اﺳﺖ ﺑﻪ زن‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺷﻤﺎﻳﻞ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮد‪ .‬دﻳﺪ ﺳﻄﻞﻫﺎي آﺷﻐﺎل‬ ‫را ﺳﺮﻳﺪار ﺑﺮده اﺳﺖ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪودِ ﻫﻔﺖ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد و وﻗﺖِ آﻣﺪن ﻣﺎﺷﻴﻦ زﺑﺎﻟﻪ‪ .‬درِ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﻄﻞﻫﺎ ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺑﻮدﻧﺪ از ﻛﻴﺴﻪﻫﺎي ﻧﺎﻳﻠﻮﻧﻲ ﺳﻴﺎه‪ .‬ﺷﻤﺎﻳﻞ را‬ ‫ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﻄﻞﻫﺎ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ داﺷﺖ ﻛﻮﻛﻮي ﺗﺮهﻓﺮﻧﮕﻲ را‬ ‫آﻣﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش رﺳﻴﺪ‪» :‬ﻧﮕﺎه ﻧﻘﺎش ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﮕﺎه‪،‬‬ ‫ﻧﮕﺎهِ آدﻣﻲ »زن ﮔﺮﻳﺰ« اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ »زن ﺳﺘﻴﺰ«‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ K ،‬ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﻲ‬ ‫ﺷﻮم ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ ﭼﻮن از او ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪه! ﭼﺮا؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣﺪ اﻳﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﺟﺎﻟﺒﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﻳﻚ رﻣﺎن‪ .‬ﺑﻮي آﻫﻦ داغ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬در اﺟﺎق را ﺑﺎزﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﻮﻛﻮ را ﺗﻮي اﺟﺎق ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻫ‪‬ﺮم ﻫﻮاي داغ‬ ‫را روي ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ را ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﻄﻞﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن دم‬ ‫در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ زﺑﺎﻟﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‪...‬‬ ‫ﻏﻠﻄﻴﺪ‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﺳﻘﻒ ﻛﻪ رﻧﮕﺸﺎن از ﻓﺮطِ ﻛﻬﻨﮕﻲ ﺳﻴﺎه ﻣﻲزد‪ .‬از‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻗﺎﺑﺶ را ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﺧﻮدش را ﻧﻪ؟ ﻗﺎﺑﺶ اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺎب ﺧﻮﺑﻲ‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ‪ ...‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮدم اﻳﻦ ﻗﺪر ﻫﻨﺮﻧﺎﺷﻨﺎس ﺷﺪهاﻧﺪ؟«‬ ‫ﻏﻠﻄﻴﺪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺗﺤﺮﻳﺮش‪ .‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺗﺎق‪ ،‬ﺷﺒﺢ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺳﺎﻳﻪاي ﺑﻮد ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫و ﺗﺮﺳﻨﺎك‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪» :‬در ﭼﻨﻴﻦ زﻣﺎﻧﻪاي ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ دارد؟«‬

‫‪15‬‬ ‫رﺳﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ اﺳﺐﺷﺎن ﻗﺎﻃﺮ ﺑﺰاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺒﺮﻧﺪش ﭘﻴﺶ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﻨﺪهي‬ ‫ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻪ ﻗﻨﺪي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺰد ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﻛﻨﻨﺪهي ﻛﺎر ﺧﺮ ﻣﺎده اي را ﻣﻲﺑﻨﺪد ﻛﻨﺎر اﺳﺐ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻮاي او‪ ،‬ﺧﺮ ﻧﺮي را ﺑﺮﻣﻲاﻧﮕﻴﺰد‪ .‬وﻗﺖِ دﺧﻮل ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮق ﻋﻤﻮد‬ ‫ﻟﺤﻤﻲ ﺧﺮ را ﺑﮕﻴﺮد و در ﺳﭙﺮِ ﺷﻬﻤﻲ اﺳﺐ ﻓﺮو ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪208‬‬

‫اﻳﻠﭽﻲ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮﮔﺎمِ اﺳﺐ ﺑﻪآراﻣﻲ ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭗ ﻳﻠﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬راه ﻣﻲﺳﭙﺮد و‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻛﻼﻣﻲ از ﻟﺐﻫﺎش ﺑﺮون ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻋﺒﺎرت اﻣﺎ ﺑﻲﻗﻔﻪ در ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮش ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ؛‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺣﺸﺮهاي ﻣﺤﺒﻮس از اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻲدرﻧﮓ در ﻧﻘﻄﻪي دﻳﮕﺮي ﻓﺮود آﻳﺪ و‬ ‫ﺑﻪ او ﻳﺎدآور ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﻣﺎﺟﺮا ﻣﺎﺟﺮاي ﻫﻤﺎن ﻣﺮدي اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻳﻜﻲ از ﺳﻔﺮﻫﺎش دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬اﻓﺴﺎر اﺳﺒﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﻧﺰار راه ﻣﻲﺳﭙﺮد‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻲآﻳﻲ‬ ‫ﻋﻤﻮ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ده ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﻮن و ﻳﻚ ﻛﻠﻪﻗﻨﺪ ﺑﺪﻫﻜﺎر ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬رﻓﺘﻴﻢ دادﻳﻢ و آﻣﺪﻳﻢ‪«.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ اﻳﻠﭽﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮد دمِ اﺳﺐ را ﺑﺎﻻ زد و ﻛﻮن ﭘﺎره و ﺧﻮﻧﻴﻦ او را‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪهي ﻛﺎر ﻧﺎﺷﻲ ﺑﻮده‪ ،‬ﻋﻮﺿﻲ ﺗﭙﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي ﻛﻨﺎر اﻳﻠﭽﻲ ﻣﻲآﻣﺪ؛ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﻞ راه را ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻬﺮهي ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺘﻪي اﻳﻠﭽﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻟﺐ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ ﻣﺒﺎدا ﺗﻮﻓﺎن ﺧﺸﻤﻲ ﻛﻪ‬ ‫زﻳﺮ اﺑﺮوانِ ﮔﺮهﺧﻮرده و ﻓﻚﻫﺎي ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮدهي او ﻣﻬﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﺮاب ﺷﻮد روي‬ ‫ﺳﺮش‪.‬‬ ‫ﺳﻪ ﺳﺎل اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺰار ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬آﻧﻬﻤﻪ ﻫﺪﻳﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ و‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ،‬از آن‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺧﺎك ﻏﺼﺐ ﺷﺪهي وﻃﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﺳﺖﺷﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻮرﻳﺎﻛﻒ از ﮔﺮاﻓﻴﻨﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺎن اﺛﺎﺛﻴﻪي ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﮔﺎم اﺳﺐ‪ ،‬ﺗِﻠﻚ ﺗِﻠﻚ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖاش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﻮر اوزﻟﻲ‪ ،‬ﺳﻔﻴﺮ‬ ‫اﻧﮕﻠﻴﺲ‪ ،‬و ﺑﻌﺪﻫﺎ آن ﻗﺪر دﺳﺖﺑﻪدﺳﺖ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺳﺮ از ﺣﺮاﺟﻲاي در ﭘﺎرﻳﺲ درآورد وﻋﺎﻗﺒﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻲ ﻛﻪ اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻣﻲﮔﺬاردش دم در‪ ،‬ﻧﺎدر دوﺑﺎره ﺑﺮش ﮔﺮداﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﺪو‪ ،‬و روزي ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺎﺑﻮتِ ﻛﻤﺎل را ﺗﻮي ﮔﻮر ﻣﻲﻧﻬﻨﺪ ﻣﻨﺪو ﺑﮕﺬاردش ﻛﻨﺎر ﺟﺴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺪﻓﻮن ﺷﻮد‪ ،‬و‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ در ﻗﺎﻟﺐِ ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺧﻮد اداﻣﻪ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﺎل از ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ‬ ‫ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﻣﻨﺪو رﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮد ﻛﻨﺎر ﺳﻄﻞ‪ ،‬اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﺑﺮش ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻧﻔﺲ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻴﺮون داد‪ .‬ﻣﻴﺮزا ﻫﺎدي ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪي اﻣﻴﺪش‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﺮِ ﺣﺮف را ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻫﻮا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞِ ﺻﻮﺗﻲ ﺑﻲﻣﻌﻨﺎ از‬ ‫ﻻي ﻟﺐﻫﺎش ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺗﻮ‪.‬ﺗﻮوووو‪«.‬‬

‫‪209‬‬

‫اﻳﻠﭽﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﻮهﻫﺎي ﻣِﻪﮔﺮﻓﺘﻪي دوردﺳﺖ و ﻫﺎﺷﻮرِ ﺳﺒﺰِ درﺧﺘﺎن ﻛﻪ از ﺑﻬﺎري‬ ‫ﺑﻲﻣﻌﻨﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻲداد‪ .‬در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬دارﻳﻢ‪ ،‬دارﻳﻢ‪ ،‬ﻧَﻪ ﻛُﺴﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪاي زد ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﻳﻲ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ روي ﻗﺎﻃﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻲﺻﺪا اﺷﻚ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره آن ﺻﻮتِ ﺑﻲﻣﻌﻨﺎ از ﻟﺐﻫﺎي اﻳﻠﭽﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺮزا ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎورد و دل ﺑﻪ‬ ‫درﻳﺎ زد‪» :‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد ﺻﺎﺣﺒﻲ‪ .‬ﺑﻼ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﻮن و ﻛﻠﻪﻗﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ روسﻫﺎ ﺑﺪﻫﻜﺎر‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬رﻓﺘﻴﻢ دادﻳﻢ و آﻣﺪﻳﻢ‪«.‬‬ ‫آن ﺣﺸﺮهي ﻣﺤﺒﻮﺳﻲ ﻛﻪ در ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮش ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺮﻛﺸﻴﺪ و رﻓﺖ‪ .‬ﻟﺐ‬ ‫ﻫﺎش ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺗﺎ روي ﻣﻴﺮزا ﺗﻮي روﻳﺶ ﺑﺎز ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﭼﻬﺮه درﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺷﻤﺎ را ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻪ ﻗﻨﺪ را دادﻳﻢ!«‬ ‫ﻣﻴﺮزا ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و از ﺷﺮم ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد اﻳﻦ ﺑﻴﭽﺎره را ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ دارد ﻣﻲﭼﺰاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﻧﺪهاي ﺳﻴﺎه ﺟﻴﻎ‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﻢ ﺷﺪ در ﺧﻂ ﻋﺒﻮر ﭘﺮﻧﺪه‪ .‬دﻳﮕﺮ دﺷﺖ و ﻛﻮه‬ ‫و درﺧﺖ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ در ﻣِﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﺎ اﻳﻠﭽﻲ را ﻏﺮﻗﻪ ﻛﻨﺪ در‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ داﻻﻧﻲ ﺳﻴﺎه‪ .‬ﺑﻮي زردﭼﻮﺑﻪ و ﻟﻴﻤﻮ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺑﻴﻨﻲاش‪ .‬ﻫﻨﻮز ده ﺳﺎﻟﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ روي ﺗﭙﻪي »اﷲ اﻛﺒﺮ«‪ ،‬دو اﻧﮕﺸﺖ را ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ روي زﺑﺎنِ ﺗﺎﺷﺪهاش‪ ،‬و ﻫﻮا‬ ‫را ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﺮون ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﺳﻮت‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﺳﮓﻫﺎي ده ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ دور او‬ ‫و د‪‬م ﺗﻜﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺸﻜﺮي ﺟﺮار ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺣﺮﻳﻒ او ﻣﻲﺷﺪ؟ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺷﻬﻴﻪي اﺳﺐ از ﮔﻠﻮ ﺑﺮون ﻣﻲداد‪» :‬ﻳﺎﻻ ﻛﺮهﺧﺮﻫﺎ!« اﻳﻦ را ﻣﻲﮔﻔﺖ و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺳﮓﻫﺎ راه‬ ‫ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻃﺮف ﻛﻮﭼﻪي ﻗﻨﺎت‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‪ ،‬اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻣﻲﻛﺮد اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫روزي اﻳﻠﭽﻲ را ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻛﻨﺎر ﺳﺠﺎده و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ اﺷﻚ ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮد دور ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ ﻣﺮا دق ﻣﺮگ ﻣﻲﻛﻨﻲ آﺧﺮ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻮ از ﻛﺎر ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ! آﺧﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺎج‬ ‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﺎﻗﻲ ﺑﻴﭽﺎره ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺬاﺑﺶ ﻣﻲدﻫﻲ؟« ﻫﻮا ﻫﻨﻮز روﺷﻦ‬ ‫ﻧﺸﺪه‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﮓﻫﺎش ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﭼﻪي ﻗﻨﺎت‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎ را ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫ﺗﻮي آب‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺣﺎج ﻋﺒﺪاﻟﺒﺎﻗﻲ ﻋﺼﺎ زﻧﺎن از راه ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬ ‫‪210‬‬

‫ـ ﻳﺎﻻ ﻛﺮه ﺧﺮ!‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ رﻋﺸﻪ‪ ،‬رﮔﺒﺎر ﭘﺸﻨﮕﻪﻫﺎي آب‪ ،‬از ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺦﺷﺪهي ﺳﮓ ﺟﺴﺘﻦ ﻣﻲﻛﺮد و‬ ‫ﺣﺎج ﻋﺒﺪاﻟﺒﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را در ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ ﻧﺠﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎد و‪،‬‬ ‫زﻳﺮِ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲِ ﺑﺮقِ ﻓﺴﻔﺮي ﻧﮕﺎهِ اﻳﻠﭽﻲ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺗﺎ ﻏﺴﻞ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﻛﻪ ﻣ‪‬ﺮد‬ ‫ﺧﺪاﺗﺮﺳﻲ ﺑﻮد‪ ،‬آﺧﺮش دق ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻠﭽﻲ‪ ،‬ﺣﺘﺎ آن روز ﻛﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎش اﻓﺘﺎد و ﮔﺮﻳﻪ‬ ‫ﻛﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺧﺮ ﭼﺮا‪ ،‬ﭘﺴﺮم؟« ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ در آن ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻛﻪ او را ﭘﻲ ﻧﺒﺎت ﻓﺮﺳﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺮﻓﻨﺪي ﺣﺎجﻋﺒﺪاﻟﺒﺎﻗﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪش ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻮي دﻛﺎن‪ .‬درد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﻴﺰهاي‪ ،‬از ﻣﻐﺰ‬ ‫اﺳﺘﺨﻮان ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮد ﺷﺮاره ﻣﻲﺷﺪ و از ﻧﻲﻧﻲ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺮون ﻣﻲزد‪ .‬و ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻦ اﺳﺘﺨﻮان‪ ،‬در دروﻧﺶ ﺗﺮك ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬دﺳﺘﻲ زﻣﺨﺖ ﺟﻠﻮي دﻫﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻲﻫﺎي زردﭼﻮﺑﻪ و ﻟﻴﻤﻮيﻋﻤﺎﻧﻲ و از درد دﻳﻮار را ﮔﺎز ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫زنﻫﺎ و دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻣﺰارع ﭘﻨﺒﻪ ﺑﻮدﻧﺪ دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎ‬ ‫ﺳﺎﻳﻪﺑﺎن ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎرواﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻳﻠﭽﻲ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻣﻴﺮزاﻫﺎدي ﻧﮕﺎﻫﻲ‬ ‫ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮ‪ ،‬آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺎﺣﺒﻲ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﺮﺑﻼﻳﻲ ﻫﻮﺷﻨﮓ دﻟﺘﻨﮓ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ـ دارﻳﻢ ﻣﻲرﺳﻴﻢ ﺑﻪ آﺑﺎديﺷﺎن‪ .‬ﻃﺎﻗﻪ ﺷﺎﻟﻲ ﺑﻪ او ﺑﺪه و آزادش ﻛﻦ‪.‬‬

‫‪211‬‬

212

‫ﭘﺎرهي ﺷﺸﻢ‬ ‫روز ﻗﺘﻞ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎ‬

‫‪213‬‬

214

‫‪1‬‬ ‫اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺘﺮو ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬روي ﺳﻜﻮي ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺧﻮش ﭘﻮشﺗﺮﻳﻦ ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎنِ ﭘﺎرﻳﺴﻲ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎ‪ ،‬و ﮔﺮهِ ﻛﺮاوات ﺳﺮﻣﻪاﻳﺶ را ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻛﻤﻪي‬ ‫ﻛﺖِ آﺑﻲِ روﺷﻦاش را ﺑﺴﺖ‪ ،‬از داﺧﻞ ﻛﻴﻒِ ﭼﺮﻣﻲاش ﺑﺴﺘﻪي ﻛﺎﻏﺬِ ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻴﺮون آورد و‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ ،‬ﻛﻨﺎر دﺳﺘﻪاي ﻛﺮاواتِ رﻧﮕﺎرﻧﮓ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻃﻤﺄﻧﻴﻨﻪ ﻛﺮاوتﻫﺎ را ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﺮد و ازﻧﻮ ﮔﺬاﺷﺖ داﺧﻞ ﻛﻴﻒ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ ،‬ﻛﺎﻏﺬ ﺳﻴﮕﺎري از ﻟﻔﺎف ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮي راﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﺘﻲ ﺗﻪﺳﻴﮕﺎر از ﺟﻴﺐاش ﺑﻴﺮون آورد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻲ‬ ‫ﻛﺮدن ﺗﻮﺗﻮنﻫﺎﻳﺸﺎن ﺗﻮي ﻛﺎﻏﺬِ ﺳﻴﮕﺎر‪ .‬ﻟﺒﻪي ﻛﺎﻏﺬ را ﺑﺎ زﺑﺎﻧﺶ ﺧﻴﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪﺧﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻜﻮي ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دو اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺧﻮاب داد روي ﻃﻮلِ ﻛﺎﻏﺬ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺳﻴﮕﺎر ﭘﻴﭽﻴﺪهﺷﺪه‬ ‫را ﭘﺮت ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮفِ زن‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎﻻي ﺧﻄﻮط آﻫﻦ را ﭼﺮخ زد‪ ،‬ﮔﻮدال ﻣﺤﻞ‬ ‫ﻋﺒﻮر ﻗﻄﺎر را ﻃﻲ ﻛﺮد و اﻓﺘﺎد روي ﺳﻜﻮي اﻳﻦ ﻃﺮﻓﻲ؛ ﭘﻴﺶ ﭘﺎي زن‪ .‬زن ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر‬ ‫را ﺑﺮداﺷﺖ و داد ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﻋﻴﻨﻚِ ﺳﻴﺎهِ ﻛﻮرﻫﺎ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي‪.‬‬ ‫ﻧﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﻗﻄﺎري ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪا از راه رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﺪود ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺳﺎﻋﺖِ دهِ ﺷﺐ را ﺳﻮار ﻛﺮد و‬ ‫راه اﻓﺘﺎد‪ .‬زن ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻴﮕﺎر را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي او‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻜﻨﺪ‬ ‫ﮔﻮشات را ﻫﻢ داري از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻲ؟«‬ ‫ـ ﻧﻪ‪» ،‬ﻧﺎﻳﻲ«‪ .‬ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎي دﻳﮕﺮيﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﺗﻮي ﻛﻴﻒام ﻳﻚ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﭘﻨﻴﺮ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺎﻳﻲ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﮕﺎر او را روﺷﻦ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي؟«‬ ‫دود را ﻛﻪ ﺑﻴﺮون داد‪ ،‬ﺟﺮﻋﻪاي ﺳﺮﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻄﺮي ﺷﺮاب را ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺗﻪاش‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد رد ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﺎﻳﻲ‪» :‬داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰِ ﮔُﻪ!«‬

‫‪215‬‬

‫زﻣﺎن را ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬اﺗﺎقﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دﻟﺶ ﺧﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﺠﺒﻮر‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ رأسِ ﺳﺎﻋﺖِ ﻣﺸﺨﺼﻲ ﺑﺮود ﺳﺮِ ﻛﺎر و ﺳﺮِ ﺳﺎﻋﺖِ ﻣﺸﺨﺼﻲ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬وﻗﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻗﺒﺾ‬ ‫ﺑﺮق و ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮِ ﻣﻮﻋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﺟﺎره ﺧﺎﻧﻪاي ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮِ ﻫﺮ ﻣﺎه ﺑﭙﺮدازد‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﭘﺮﻳﺪه اﺳﺖ ﺑﻴﺮون از اﻳﻦ ﻗﻄﺎري ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﻣﻲرود و در ﻫﻴﭻ اﻳﺴﺘﮕﺎﻫﻲ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲاﻳﺴﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮﻣﺎي ﮔﺪاﻛُﺶ ﻛﻪ از راه ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﭙﻴﺪ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﺮابﺷﺪهاي‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮدﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻗﻄﺎري رد ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻮي آن ﻗﻄﺎرِ ﮔُﻬﻲ!«‬ ‫ـ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪي‪ .‬داري دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ اﺻﻼْ ﺧﻮش ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻴﻒاش را از زﻳﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻣﺠﺴﻤﻪي ﻋﺎجِ ﻣﺮﻳﻢ را از داﺧﻞ ﻛﻴﻒ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ﻛﺮد و از ﻻي ﺧﺮتوﭘﺮتﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﺑﻴﺮون آورد و دوﺑﺎره ﻣﺠﺴﻤﻪ را‬ ‫ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ﺟﺎداد‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را ﺑﺰن‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي‪ .‬ﺷﻜﻢات ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‪ .‬دﻳﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ داري اﻳﻦ‬ ‫زﻫﺮﻣﺎر را ﺗﻮي ﺣﻠﻖات ﻣﻲرﻳﺰي‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را داد ﺑﻪ او‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻲروم ﻳﻚ ﺑﻄﺮِ دﻳﮕﺮ دﺳﺖوﭘﺎ ﻛﻨﻢ و ﺑﺮﮔﺮدم‪«.‬‬ ‫ﺣﺎل ﺗﻬﻮع داﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي در ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮش ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ؛ رﻳﮕﻲ در ﻗﻮﻃﻲ ﺣﻠﺒﻲ‬ ‫زﻧﮓزدهاي ﻛﻪ ﻣﺪام ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﻮارهي ﻓﻠﺰي و دﻧﮓ دﻧﮓ ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮدش را ﻣﻲدﻳﺪ در ﻗﻄﺎر ﻛﻬﻨﻪاي ﻛﻪ ﺳﻮتزﻧﺎن روي رﻳﻠﻲ ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؛ ﻗﻄﺎري‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ از ﺧﺮوس‪ ،‬ﭘﺮ از ﻛﺒﻮﺗﺮ‪ ،‬ﭘﺮ از روﺑﺎهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ دور ﺧﻮد‪ .‬ﮔﻮﻧﻲ ﻧﺎﻫﻴﺪ را ﻣﻲدﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻪي ﺧﻮن ﺑﻮد و ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را‪ .‬ﻗﻴﺎﻓﻪي ﭘﺪر را ﻣﻲدﻳﺪ ﺑﺎ آن رﻳﺶ و ﻣﻮي ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر از وزشِ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲي ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ اﺑﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ راﺳﺖ ﺧﻤﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻪ‬ ‫ﻗﻄﺎر‪ .‬روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎ ﻧﺎدر ﺑﻮد؛ ﻛﻨﺎرش آرﻧﻮﻟﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﺖ وﺷﻠﻮار و ﭘﺎﭘﻴﻮن زﻳﺒﺎ ﺗﻦاش‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺮوسﻫﺎ از ﺳﺮ و ﻛﻮلِ ﻛﻤﺎل ﺑﺎﻻ ﻣﻲروﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدرش را ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎردِ ﺗﻴﺰي‬ ‫را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﻣﺎدر‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن ﻗﺪ و ﺑﺎﻻﻳﺖ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﻢ«‪ .‬ﺧﺮوﺳﻲ‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭼﻤﺪانِ ﻛﻬﻨﻪاي‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮِ ﻛﻤﺎل‪ ،‬و ﺑﻲ اﻣﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻛﻤﺎل‪ ،‬از‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻻﻏﺮﺗﺮ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﺮق ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺷﻔﺎف؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻫﻤﻪي رگ و ﭘﻲ‬ ‫‪216‬‬

‫و اﺳﺘﺨﻮان را دﻳﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن روز آﺧﺮ ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد زﻳﺮِ ﭘﺘﻮ و ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻮك زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻨﺪو دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ زﻧﺪه‬ ‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ‪ «.‬ﻛﻤﺎل ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺸﻲ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬اﺣﻤﻖ‪ .‬ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﺌﺘﻲ دﻳﮕﺮ‪ «...‬ﻣﻨﺪو ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﺮﻳﺪهي روزﻧﺎﻣﻪاي ﻛﻪ ﺳﻨﺠﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫دﻳﻮار‪» :‬اﻳﻦ را ﺑﺮاي ﭼﻪ زدهاي؟« ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻮد از ﻳﻚ ﻋﺮوس درﻳﺎﻳﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﻋﻜﺲ‪ .‬ﻣﻨﺪو ﻋﻴﻨﻚ‬ ‫ذره ﺑﻴﻨﻲاش را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زد‪ .‬زﻳﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻋﺮوس درﻳﺎﻳﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﺷﺎﺧﻪ‪ :‬ﻣﺮﺟﺎنﻫﺎ )‪(Cenidaria‬‬ ‫رده‪ :‬ﺳﻔﻮزوآ )‪(Scyphozoa‬‬ ‫راﺳﺘﻪ‪ :‬ﺷﺐ ﻛﻼه ﺷﻜﻼن )‪(Semaeostomae‬‬ ‫) ‪(Chysaoa hysoscella‬‬ ‫ﺟﻨﺲ‪:‬‬ ‫ﻧﺎم اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‪(Compass jellyfish) :‬‬ ‫اﻧﺪازه‪ :‬ﻗﻄﺮ ‪ 30‬ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ و ﻃﻮل ﺷﺎﺧﻚﻫﺎ ‪ 200‬ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ‬ ‫رژﻳﻢ ﻏﺬاﻳﻲ‪ :‬ﻣﺎﻫﻲﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ و اﺳﻜﻮﺋﻴﺪ و ﺳﺎﻳﺮ ﺟﺎﻧﻮران ﺷﻨﺎور ﻣﺜﻞ ﻣﻴﮕﻮﻫﺎ‬ ‫ﻻروﮔﻮش ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﻋﺮوس درﻳﺎﻳﻲ دو ﺟﻨﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﺷﺮوع زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺮ اﺳﺖ و در دوران ﺑﻠﻮغ‬ ‫ﻣﺎده ﻣﻲﺷﻮد‪ «...‬ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل و دوﺑﺎره اداﻣﻪ داد »ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي آن‬ ‫ﺳﻤ‪‬ﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮي دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺮدم در اﺛﺮ ﻧﻴﺶ آﻧﻬﺎ دﭼﺎر ﻓﻠﺞ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺗﻨﻔﺴﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و‬ ‫ﻣﻲﻣﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻋﺮوسﻫﺎي درﻳﺎﻳﻲ درﺧﺸﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎدﻛﻨﻚﻫﺎي روﺷﻨﻲ در‬ ‫اﻗﻴﺎﻧﻮسﻫﺎ‪ «.‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﺮا ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ را ﻣﺜﻞ دو ﺗﻴﻐﻪي ﭼﺎﻗﻮ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻔﺎف‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎ و اﺑﺮوﻫﺎي او ﻛﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺷﻴﻤﻲدرﻣﺎﻧﻲ ﻫﻤﮕﻲ رﻳﺨﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي از زﻧﺪﮔﻲ او ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﺪ‪ .‬درﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ را دوﺧﺖ ﺑﻪ او ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺘﺎ ﻋﺒﻮر ﺟﺮﻗﻪي ﻓﻜﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺷﺪ در آﻳﻨﻪي‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ دﻳﺪ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎش ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‪ .‬ﻣﻨﺪو ﺳﺮش را ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺑﺮد‪ .‬ﺧﺮي ﺧﺮي از ﮔﻠﻮش ﺑﻴﺮون‬ ‫آﻣﺪ‪» :‬ﻓﺪاي ﻫﻴﭻ و ﭘﻮچ‪ ...‬ﺳﻴﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ!‬ ‫‪217‬‬

‫‪2‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده و ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺘﺮوي »اﺳﺎﻣﺒﻠﻪ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎل« ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮان اﻋﻼم ﺷﺪ »ﺑﺮ اﺛﺮ ﺣﺎدﺛﻪاي‪ ،‬ﻋﺒﻮر ﻗﻄﺎر ﻣﻮﻗﺘﺎْ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬دﻟﺶ ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﻳﻨﻄﻮر وﻗﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻْ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﺧﻮدش را اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ زﻳﺮِ ﻗﻄﺎر‪ .‬ﻧﺎﻳﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺷﺮاب ﺑﺨﺮد‪ ،‬دﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻮشﻫﺎ را ﺗﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﻛﺞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪﮔﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺮ‬ ‫اﺛﺮ ﺣﺎدﺛﻪاي‪ ،‬ﻋﺒﻮر ﻗﻄﺎر ﻣﻮﻗﺘﺎْ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎي ﺗﺒﺪارش ﻃﺒﻞ ﻣﻲﻛﻮﻓﺖ‪ .‬ﻗﻄﺎر ﺳﻮت ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و در ﺗﻮﻧﻠﻲ ﺑﻲ اﻧﺘﻬﺎ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ‬ ‫روي رﻳﻞ‪ .‬ﻛﻤﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آرام‪ .‬ﻻﻏﺮ و آرام‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪاي زﻳﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از وراي ﭘﻮﺳﺖِ‬ ‫ﺷﻔﺎفاش ﻋﻀﻠﻪ و اﺳﺘﺨﻮان و رگﻫﺎ را ﻣﻲﺷﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻛﺖ ﻟﻜﻪاي ﺟﻮﻫﺮ در آب‪،‬‬ ‫ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ ﻻي ﺷﺮﻳﺎنﻫﺎش‪ .‬ﺣﺒﺎب ﻫﺎي رﻳﺰي ﻛﻪ ﺷﻨﺎور ﺑﻮدﻧﺪ در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻄﺌﻲ ﺧﻮن‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫آراﻣﻲ ﻣﻲﺗﺮﻛﻴﺪﻧﺪ؛ ﺣﺒﺎبﻫﺎي رﻳﺰﺗﺮي از دﻟﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد و ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ ﺑﻪ ﺟﺪارهي رگ‪.‬‬ ‫ﺧﺮوسﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي دﺳﺘﻪي ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﺎكﮔﺮﻓﺘﻪي ﻗﻄﺎر و ﺑﺎل ﺑﺎل‬ ‫ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎدر ﭘﺮﺗﻐﺎﻟﻲ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪» :‬اﻳﻨﺤﺎ! اﻳﻨﺠﺎ!« آرﻧﻮﻟﺪ از ﺟﻴﺐ ﻛﺖِ ﻃﻮﺳﻲ ﻧﻮﻧﻮارش‬ ‫دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﺑﻴﺮون آورده ﺑﻮد و ﻓﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﻏﺮورم! ﻏﺮورم!« ﻓﻠﻴﺴﻴﺎ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ زرد ﺧﻮشرﻧﮓ را‬ ‫ﻛﻨﺎر ﻣﻲزد‪ ،‬و در آن رداي ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺮﻣﺮ و ﺧﻂ ﻣﻠﺘﻬﺐِ ﺳﻴﻨﻪ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬ﻗﻄﺎر‪،‬‬ ‫ﺳﻮت زﻧﺎن‪ ،‬در ﻇﻠﻤﺖِ ﺷﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ روي رﻳﻞ‪ .‬ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎي ﻋﺮق ﻛﺮدهي ﻣﻨﺪو ﻃﺒﻞ‬ ‫ﻣﻲﻛﻮﻓﺖ‪ .‬از اﻧﺘﻬﺎي ﻗﻄﺎر‪ ،‬ﭘﺪر را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﺗﻜﺎﻧﻪﻫﺎي ﻗﻄﺎر‪ ،‬ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭗ ﺗﻠﻮ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن رﻳﺶ وﻣﻮي ﺳﭙﻴﺪِ ﺧﻤﻴﺪه ﻛﻪ ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ در اﺗﺎق ﺑﻮد اﻳﻦ اﺣﺴﺎس را‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻨﺪو ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺑﺎد ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬در دﺳﺖﻫﺎش ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻧﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻲﻫﺎ ﻛﻪ روزِ ﻗﺘﻞِ‬ ‫ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم دﺳﺖ وﺑﺎلاش ﺧﻮﻧﻲ ﺑﻮد و‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎش‪ ،‬دو ﻛﺒﺮﻳﺖِ ﻣﺸﺘﻌﻞ‪ ،‬ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ .‬روي ﻛﻔﺶﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﻛﻬﻨﻪاش ﺟﺎﺑﻪﭼﺎ ﭘ‪‬ﺮِ ﻛﺒﻮﺗﺮ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دﻧﺪانﻫﺎي زردش را در ﮔﻮﺷﺖِ ﺗﺮكﺧﻮردهي ﻟﺐﻫﺎ ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬راه اﻓﺘﺎد‬ ‫‪218‬‬

‫ﻃﺮفِ ﮔﻮﺷﻪي ﺣﻴﺎط‪ .‬ﻣﺮغ و ﺧﺮوسﻫﺎ وﺣﺸﺖزده از ﺳﺮ راﻫﺶ ﻛﻨﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﮓ زد ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻨﺎبِ رﺧﺖ و ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﻘﺎﻳﺎي ﺗﻜﻪ ﭘﺎرهي ﻳﻚ ﻗﺘﻞﻋﺎم‪ ،‬ﻫﺮ ﺗﻜﻪ ﮔﻮﺷﻪاي اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫از ﻛﻨﺞِ ﺣﻴﺎط ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻧﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮداﺷﺖ؛ ﻣﻘﺪاري ﻣﻔﺘﻮل ﻓﻠﺰي‪ ،‬ﮔﺎز اﻧﺒﺮ‪ ،‬و ﭼﻨﺪ ﻗﻮﻃﻲ ﺧﺎﻟﻲ‬ ‫ﺷﻴﺮ؛ از ﻫﻤﺎنﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﺎه ﮔﺎه از ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲآورد‪ .‬دﺳﺖ ﻣﻨﺪوي دوازده ﺳﺎﻟﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻴﺎ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‪ «.‬ﻣﻨﺪو ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﻢ ﺻﺪاﻳﺶ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ در‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي ﺧﺎر را ﺑﺎ ﻛﺎرد ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪتﻫﺎ ﺳﻜﻮت‪ ،‬دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎزﻛﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﭘﺴﺮم‪.«.‬‬ ‫از ﺗﭙﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮهي دوردﺳﺖِ درﻳﺎ و ﻛﺸﺘﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ در اﺳﻜﻠﻪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚِ ﺣﻔﺮهاي زاﻧﻮ زد و ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي ﺧﺎر را ﻓﺮوﻛﺮد در آن‪ .‬ﻣﻨﺪوﻫﻴﭻ‬ ‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ اﻣﺎ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ در ﻓﻀﺎ ﺑﻮد ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد؛ رﻋﺸﻪاي ﻋﺼﺒﻲ؛ دﻫﺎﻧﻲ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺧﻮﻧﺶ را ﻣﻲﻣﻜﻴﺪ؛ ﺑﺮﻗﻲ ﺑﻲﺻﺪا ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺣﻔﺮهاي ﻛﻪ‬ ‫دور ﺗﺎ دور ﺗﭙﻪ ﺑﻮد ﭘﺮ ﺷﺪ از ﺑﻮﺗﻪي ﺧﺎر‪ ،‬ﻛﺒﺮﻳﺖ را داد دﺳﺖ ﻣﻨﺪو و آﻣﺪ ﺑﺎﻻي آﺧﺮﻳﻦ ﺣﻔﺮه‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﮔﻮﻧﻲﻫﺎ را ﺑﺎزﻛﺮد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دو زاﻧﻮ ﺧﻴﻤﻪ زده ﺑﻮد‪ ،‬دﻫﺎﻧﻪي ﮔﻮﻧﻲ را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‬ ‫روي ﺳﻮراخ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺮد‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﻣﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎد آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ راﺳﺖ‬ ‫ﺧﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﻌﺮهاي رﻋﺪ آﺳﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» :‬آﺗﺶ!«‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دود ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي دﻫﻠﻴﺰﻫﺎي ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭻ و ﻧﻤﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ دردل‬ ‫ﺗﭙﻪﻫﺎ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮ روﺑﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺟﻬﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮ درونِ ﮔﻮﻧﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﭘﺪر ﺳﺮِ ﮔﻮﻧﻲ را‬ ‫ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲﺑﺴﺖ و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد‪ .‬ﻣﻨﺪو‪ ،‬ﮔﻴﺞ و‬ ‫ﭘﺮﻳﺪهرﻧﮓ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﮔﻮﻧﻲﻫﺎ‪ .‬ﮔﺮدﺑﺎدي‪ ،‬آن دورﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺘﻮﻧﻲ از ﺧﺎك را‬ ‫ﺳﻤﺖِ درﻳﺎ ﻣﻲآورد‪ .‬ﺻﺪاي ﻧﺎﻓﺬ و ﭘﺮ ﺣﺠﻢ ﺑﻮق ﻛﺸﺘﻲاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪر ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ از دور‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻮش آﻣﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﮔﻮﻧﻲﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﺎزﻛﺮد و ﺑﺎ ﮔﺎز اﻧﺒﺮ‪،‬‬ ‫ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺘﻦ دﻧﺪانﻫﺎ‪» :‬ﻛﻔﺘﺮﻫﺎم! ﻛﻔﺘﺮﻫﺎم! ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺑﻜُﺸﻴﺪ!« روﺑﺎه‪،‬‬ ‫ﺑﻪ رﻋﺸﻪاي ﺟﻨﻮنآﻣﻴﺰ زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺧﻮن ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲﺷﺪ از ﮔﻮﺷﻪي‬ ‫ﻟﺐﻫﺎش‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺎرﻳﻚ و ﻛﺸﻴﺪهاش را ﻣﻲﻓﺸﺮد ﺑﻪ ﻫﻢ‪ .‬ﻛﺎر ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺪر رﻳﮕﻲ‬ ‫را ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﻗﻮﻃﻲ ﺣﻠﺒﻲ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻔﺘﻮﻟﻲ ﻓﻠﺰي آوﻳﺰاﻧﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﮔﺮدنِ روﺑﺎه‪.‬‬ ‫‪219‬‬

‫»اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﭼﻴﺴﺖ؟« ﭘﺪر روﺑﺎه را رﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﺧﻮدت ﺑﺒﻴﻦ!« روﺑﺎه‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﺨﻮاﻫﺪ دُم‬ ‫ﺧﻮدش را ﮔﺎز ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ ﺣﻮل ﺧﻮد‪ ،‬زوزهﻛﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻮا‪ ،‬و ﺑﺎ ﺳﺮ ﻣﻲﻏﻠﻄﻴﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎك‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎز از ﻧﻮ‪ .‬ﻟﺬﺗﻲ ﺣﻴﻮاﻧﻲ روي دﻧﺪان ﻫﺎي ﭘﺪر ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪» :‬ﺻﺪا ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ ﺗﻮي‬ ‫ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮش‪ .‬دﻳﻮاﻧﻪاش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺧﻼص ﻛﻨﺪ از ﺷﺮ اﻳﻦ ﺻﺪا‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد!« آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺧﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻي ﺗﭙﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺪو ﺑﺮﮔﺸﺖ و در‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚ و روﺷﻨﺎي ﻏﺮوب ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﺮﻫﻴﺐِ ﺗﺮﺳﻨﺎك دﺳﺘﻪاي روﺑﺎه ﻛﻪ در ﭼﺮﺧﺸﻲ‬ ‫ﺟﻨﻮنآﺳﺎ‪ ،‬و در ﺻﺪاي ﻛﺮ ﻛﻨﻨﺪهي رﻳﮓﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﻮارهي ﻓﻠﺰي ﻗﻮﻃﻲﻫﺎ‪،‬‬ ‫زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺮ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲِ دﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺎر ﻫﻨﻮز ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮوﻛﻠﻪي ﻧﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪي ﻣﻦ! ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪام! »اوت ﻣﺪوك!«‬ ‫ﺑﻄﺮي را ﺑﻪ ﻣﻨﺪو داد و دوﺑﺎره ﻣﺠﺴﻤﻪي ﻋﺎج ﻣﺮﻳﻢ را ﺑﻴﺮون آورد ﺗﺎ در ﺑﺎز ﻛﻦ را ﺗﻮي‬ ‫ﻛﻴﻔﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪو ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﺮش را ﻛﺞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ دورِ ﺑﻄﺮي‪» :‬از‬ ‫ﻛﺠﺎ؟«‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻳﺎدت ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﭘﻮﻟﻲ‬ ‫ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ؟«‬ ‫اﺷﺎرهاش ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ روزيﺳﺖ ﻧﺎﻳﻲ دلودﻣﺎغ ﻧﺪارد‪ .‬از‬ ‫ﺷﺮاب ارزان ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﻴﺰي در ﺑﺴﺎط ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻼه را از ﺳﺮش ﺑﺮداﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ روي زﻣﻴﻦ‪ .‬دﺳﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻛﻢ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮش‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ را ﺻﺎف ﻛﺮد‪ ،‬و ﺻﺪا را‬ ‫ﺳﺮ داد زﻳﺮ ﺳﻘﻒِ اﻳﺴﺘﮕﺎه‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻠﻠﻚ ﺑﻮدم و‪ «....‬آواز ﻛﻪ ﺑﻪ آﺧﺮ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻳﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ و‬ ‫ﭘﻮلﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﺳﻜﻨﺎﺳﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮاش‪» :‬ﻋﺸﺎقت دارﻧﺪ زﻳﺎد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي‪.‬‬ ‫آن از آن دﺧﺘﺮ ژاﭘﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ آن روﺑﻪرو ﺗﺎ ﺗﻮ دﻫﻦ ﺑﺎزﻛﻨﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ‬ ‫ازاﻳﻦ زنِ آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ‪ .‬ﺑﭽﻪي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد‪ ،‬داد دﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮش‪ ،‬آﻣﺪ ﺟﻠﻮ و اﻳﻦ را اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫ﺗﻮي ﻛﻼه‪ .‬ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻓﺮاﻧﻚ!«‬

‫‪220‬‬

‫ﻗﻄﺎر راه اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻟﮕﺮدِ ﭘﻴﺮي ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺗﻮي ﻣﺘﺮو ﻛﺎرش را ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺷﻠﻮارش را ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﻳﻚرﻳﺰ ﻏُﺮﻣﻲزد‪» :‬ﻣﺜﻪ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ از ‪ ...‬ﻣﺜﻪ از ﻳﻪ ﺟﻮر‪ «....‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻛﺴﻲ در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻧﺒﻮد ﺟﺰ او و ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎن ﺧﻮش ﭘﻮشِ ﺳﻜﻮي ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﻪ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻃﺮف‬ ‫ﺗﻪِ اﻳﺴﺘﮕﺎه و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭗ‬ ‫ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻮك ﺳﻮزن ﺗﻪ ﭼﺘﺮش را ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺗﻪﺳﻴﮕﺎرﻫﺎي روي زﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻳﻲ در ﺑﻄﺮي را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻄﺮي را داد ﺑﻪ او‪» :‬ﻣﺎﻧﺪي دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫آواز آن ﺷﺒﻲ را ﺑﺨﻮاﻧﻲ‪«....‬‬ ‫ـ ‪...‬‬ ‫ـ ﻳﺎدت ﻣﻲآﻳﺪ؟‪ ...‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻗﺒﻼْ ﻳﻚ ﮔُﻪ دﻳﮕﻪاي ﺑﻮدم‪...‬‬ ‫ـ ‪...‬‬ ‫ـ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻴﭽﺎره ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ آن روﺑﻪرو ﺗﺎ ﺗﻮ دﻫﻨﺖ را ﺑﺎز ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫ـ‪...‬‬ ‫ـ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺨﻮان‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻘﺪر ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﻲ!‬ ‫ﻣﻨﺪو ﺟﺮﻋﻪي دﻳﮕﺮي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎﻳﻲ‪ ...‬دﻟﻢ ﭘﻨﻴﺮ »ﻛُﻨﺘﻪ« ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪«.‬‬ ‫ﻧﺎﻳﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻪ دور و ﺑﺮ‪ .‬ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎن ﺧﻮشﭘﻮش ﺳﻜﻮي ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺗﻪِ اﻳﺴﺘﮕﺎه‬ ‫روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎ ﻟﻢ داده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺗﻪﺳﻴﮕﺎرﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آنﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺷﻠﻮارش را ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﺪ و ﻳﻚرﻳﺰﻏُﺮ ﻣﻲزد‪» :‬ﻣﺚ ﺛﻪ ﻣﻮ‪...‬ﻣﻮ‪...‬ش‪. ..‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ‪...‬از ﻳﻪ‬ ‫ﺟﻮر‪ ...‬ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل‪ ...‬ﻣﺚ ﺛﻪ‪ ...‬از ﻳﻪ ﻣﻮش‪«...‬‬ ‫ﻧﺎﻳﻲ ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﺮد زﻳﺮِ داﻣﻨﺶ‪ ،‬ﺗﻨﻜﻪاش را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي!«‬ ‫ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺳﺮش را ﻓﺮو ﺑﺮد زﻳﺮِ داﻣﻦ‪ .‬ﺑﻮي ﭘﻨﻴﺮ ﻛُﻨﺘﻪ ﺗﻮي ﺑﻴﻨﻲاش ﭘﻴﭽﻴﺪ‪» .‬ﺑﭽﻪاش‬

‫ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲﺳﺖ؟ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻓﺮاﻧﻚ! ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻴﺴﺖ! از ﺑﻮي ﺗﻦاش ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻋﻄﺮ ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‬ ‫ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻮي ﺗﻦ ﺧﻮدش را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺣﻴﻮاﻧﺎت‪ .‬آه‪ ...‬ﻧﺎﻳﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺑﻲ‪ .‬ﭼﺮا ﺳﺘﺎرهات‬ ‫را ول ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﻣﻲآﻳﻲ؟ ﻣﻦ ﮔﻨﺪ و ﻛﺜﺎﻓﺘﻢ ﻧﺎﻳﻲ‪ .‬ﭘﻨﺎه ﺑﺪه‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮم‬ ‫ﻧﺎﻳﻲ‪ .‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﻛﻪ‪ ...‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺧﻮدم‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮد اﺳﺖ ﻧﺎﻳﻲ‪ .‬ﺗﻮي‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺳﺮﻣﺎ ﺳﺮدﺗﺮ اﺳﺖ ﻧﺎﻳﻲ‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ؟ ﭼﺮا ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﻪِ‬ ‫‪221‬‬

‫ﮔﻮر ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺗﺎق؟‪ ...‬ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﻪِ ﭼﺎه؟‪ ...‬ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬ ‫زﻫﺪان؟ ﭼﺮا وﻗﺘﻲ داﻳﻲ ﺑﺎ آن دو ﺣﻔﺮهي ﺧﺎﻟﻲ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮفِ درﺧﺖِ اﻧﺠﻴﺮِ وﺳﻂِ‬ ‫ﺣﻴﺎط ﻃﻮري ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ؟ ﻃﻮري ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪم؟ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻧﺎﻳﻲ‪ .‬ﭼﺮا‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ازل ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺑﺪ؟ ﭼﺮا ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺳﻮزن ﺳﻮزن ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫ﻧﺎﻳﻲ؟ ﺗﻮ ﻛﻪ از ﺳﺘﺎرهي دﻳﮕﺮ آﻣﺪهاي‪ ...‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻧﺎﻳﻲ‪ ...‬ﺗﻦات ﺑﻮي ﻛﺎج ﻣﻲداد‪ .‬ﻋﻄﺮ ﻧﻤﻲزدي‪.‬‬ ‫ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﺪه ﺑﻪ آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺧﻴﺲِ ﺳﻮزﻧﺪه‪ .‬ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﺪه ﺑﻪ آن ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎرﻳﻜﻲﻫﺎ‪ .‬آه ﻧﺎﻳﻲ‪«...‬‬ ‫آرام ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪاي ﺷﻴﺮﻣﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺮش را ﮔﺬاﺷﺖ روي داﻣﻦ او‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻳﻲ ﻣﺠﺴﻤﻪي ﻋﺎج ﻣﺮﻳﻢ را ﺑﻴﺮون آورد‪ «.‬آه اي ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻘﺪس‪«...‬‬ ‫ـ ﺑﺒﺨﺸﺶ ﻧﺎﻳﻲ‪ ،‬اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ!‬ ‫ـ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي‪.‬‬ ‫ـ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ‪ ،‬ﻧﺎﻳﻲ‪.‬‬ ‫ـ آﺧﺮ‪ ،‬ﭼﻄﻮر؟‬ ‫ﻛﻮرﻣﺎل دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ روي زﻣﻴﻦ‪ .‬دﺳﺘﺶ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺑﻄﺮي و واژﮔﻮﻧﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮش دارد‬ ‫از زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻒ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﺳﻜﻮ ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺷﺮاﺑﻲ ﻛﻪ راه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﺮفِ ﮔﻮدال‪.‬‬ ‫ﺑﻄﺮي را داد ﺑﻪ او‪.‬‬ ‫ـ ﻧﺎﻳﻲ‪.‬‬ ‫ـ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫ـ ﻫﻴﭽﻲ‪.‬‬ ‫ـ ﻧﺎﻳﻲ‪.‬‬ ‫ـ ‪...‬‬ ‫ـ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻧﺎﻳﻲ‪.‬‬ ‫ـ ‪...‬‬ ‫ﺳﻴﻨﻪاش را ﺻﺎف ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاّﻳﻲ اﻟﻤﺎس را داﺷﺖ زﻳﺮ ﻓﻀﺎي ﺑﺴﺘﻪي‬ ‫اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭼﺮخ ﻣﻲﺧﻮرد زﻳﺮ اﻧﺤﻨﺎي ﺳﻘﻒ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲداد ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻓﻠﺰي رﻳﻞ‪ ،‬و‬ ‫ﻧﺸﺖ ﻣﻲﻛﺮد در ﻧﺴﻮج ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎي زرد‪ ،‬و ﻛﺎﺷﻲ ﻫﺎي آﺑﻲ اﻳﺴﺘﮕﺎه‪:‬‬ ‫‪222‬‬

‫ﻣﻲﺧﻮر‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ آﺧﺮِ ﻛﺎر ﺟﻬﺎن ﺑﺪي ‪/‬ﻫﻲ‪/‬ﻫﻲ‪/‬ﻫﻴﺪ‬ ‫ازﻏﻢ‬ ‫ﺳﺒﻚ ﺑﺮآﻣﺪ و رﻃﻞ ‪/‬ه‪/‬ه‬ ‫ﮔﺮا‪/‬ﻫﺎ‪/‬ﻫﺎ‪ /‬ﻫﺎﻫﺎﻫﺎﻫﺎ‪/‬ﻫﺎن‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺎر ‪ 1994‬زﻣﺴﺘﺎن ‪ 1998‬ـ ﭘﺎرﻳﺲ‬

‫‪223‬‬

224

‫اﺷﺎره‪:‬‬ ‫ﺗﻜﻪ ﻫﺎﺋﻲ از ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻦ )ﺟﻤﻌﺎْ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺻﻔﺤﻪ( ﻧﺸﺎﻧﺪه ﺷﺪه در اﻳﻦ رﻣﺎن‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻃﻮل‪:‬‬ ‫‪ 1‬ـ »ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﺮزا اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﺧﺎن ﺷﻴﺮازي اﻳﻠﭽﻲ ﺑﻪ روﺳﻴﻪ«‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﻴﺮزا ﻫﺎدي‬ ‫ﻋﻠﻮي ﺷﻴﺮازي‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻠﺒﻦ‪.‬‬ ‫‪ 2‬ـ »ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻳﺰر« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺟﻴﻤﺰ ﺑﻴﻠﻲ ﻓﺮﻳﺰر‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ اﻣﻴﺮي‪.‬‬ ‫‪ 3‬ـ »ذﻫﻦ درﻳﻨﺪ« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﺴﻼو ﻣﻴﻠﻮش‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻋﺒﺎس ﻣﻴﻼﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﺮ ﻣﺘﻦ دﻳﮕﺮي ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﺟﻌﻞ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ .‬ﻗﻄﻌﺎْ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪآورﻧﺪﮔﺎن اﻳﻦ آﺛﺎر دﺳﺘﻜﺎري ﻣﺮا در ﺗﻜﻪ ﻫﺎي واﮔﻮﺷﺪه ﺗﺒﻌﻴﺖ از اﻟﺰاﻣﺎت زﺑﺎﻧﻲ و‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﺎري ﻫﻨﺮ رﻣﺎن ﺗﻠﻘﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﺮد ﻧﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ‪ .‬ﺳﭙﺎس ﻣﻦ ﻧﺜﺎر ﻛﻮﺷﺶ ﻫﺎي ارﺟﻤﻨﺪ آﻧﺎن‬ ‫ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﻛﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻼص ﻛﻨﻢ ﺧﻮدم را از ﺷﺮ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ .‬ﻣﺴﻌﻮد‬ ‫ﻣﺎﻓﺎن وﻗﻊ ﻧﻬﺎد ﺑﻪ دﻧﮓ و ﻓﻨﮓﻫﺎي رواﻧﻲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬ﻛﻤﺮ ﺑﺴﺖ‪ ،‬و ﺳﺮ ﺿﺮب ﭼﺎﭘﺶ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺎس‪.‬‬ ‫ﺑﻬﻤﻦ اﻣﻴﻨﻲ )اﻧﺘﺸﺎرات ﺧﺎوران( ﺑﻲ درﻳﻎ ﻛﻤﻚ ﻫﺎي ﻓﻨﻲ ﻛﺮد ﺑﺮاي ﺣﺮوﻓﭽﻴﻨﻲ و‬ ‫ﻃﺮح ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب‪ .‬ﺳﭙﺎس‪.‬‬

‫‪225‬‬