مثنوی معنوی

‫ﻫﻮ‬ ‫‪121‬‬ ‫ﻣﺜﻨﻮي ﻣﻌﻨﻮي‬ ‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺟﻼل اﻟﺪﯾﻦ ﻣﻮﻟﻮي ﺑﻠﺨﯽ‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨ...

Author: مولوی

264 downloads 1514 Views 7MB Size Report

This content was uploaded by our users and we assume good faith they have the permission to share this book. If you own the copyright to this book and it is wrongfully on our website, we offer a simple DMCA procedure to remove your content from our site. Start by pressing the button below!

Report copyright / DMCA form

DOWNLOAD PDF

‫ﻫﻮ‬

‫‪121‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮي ﻣﻌﻨﻮي‬ ‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺟﻼل اﻟﺪﯾﻦ ﻣﻮﻟﻮي ﺑﻠﺨﯽ‬

‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪي ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﯾﺖ ‪www.sufism.ir‬‬

‫ﻟﻄﻔﺎ ً اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮔﺰارش دﻫﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﯾﻠﻬﺎي اﺻﻠﯽ را ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪www.guidinglights.org‬‬

‫‪1‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول ﻣﺜﻨﻮي ‪46 ....................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .1‬ﻧﯽ ﻧﺎﻣﻪ ‪46 ..............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .2‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮ ﮐﻨﯿﺰك و ﺑﯿﻤﺎر ﺷﺪن ﮐﻨﯿﺰك و ﺗﺪﺑﯿﺮ در ﺻﺤﺖ او ‪47 .............................................................‬‬ ‫‪ .3‬ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻋﺠﺰ ﻃﺒﯿﺒﺎن از ﻣﻌﺎﻟﺠﮥ ﮐﻨﯿﺰك ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎه و رو آوردن ﺑﺪرﮔﺎه ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﻘﯿﻘﯽ ‪48 ........................................................‬‬ ‫‪ .4‬در ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ رﻋﺎﯾﺖ ادب و وﺧﺎﻣﺖ ﺑﯽ ادﺑﯽ ‪49 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .5‬ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ آن ﻃﺒﯿﺐ اﻟﻬﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺸﺎرت ﺑﻤﻼﻗﺎت او داده ﺑﻮدﻧﺪ ‪50 ................................. ................................‬‬ ‫‪ .6‬ﺑﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﻃﺒﯿﺐ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﯿﻤﺎر ﺗﺎ ﺣﺎل او را ﺑﺒﯿﻨﺪ ‪50 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .7‬ﺧﻠﻮت ﻃﻠﺒﯿﺪن آن وﻟﯽ از ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﺖ درﯾﺎﻓﺘﻦ رﻧﺞ ﮐﻨﯿﺰك ‪52 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .8‬درﯾﺎﻓﺘﻦ آن ﻃﺒﯿﺐ اﻟﻬﯽ رﻧﺞ ﮐﻨﯿﺰك را و ﺑﺸﺎه واﻧﻤﻮدن ‪54 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .9‬ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﭘﺎدﺷﺎه رﺳﻮﻻن ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ در ﻃﻠﺐ آن ﻣﺮد زرﮔﺮ ‪54 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .10‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺮد زرﮔﺮ ﺑﻪ اﺷﺎره اﻟﻬﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﻬﻮاي ﻧﻔﺲ ‪55 .................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .11‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮد ﺑﻘﺎل و ﻃﻮﻃﯽ و روﻏﻦ رﯾﺨﺘﻦ ﻃﻮﻃﯽ در دﮐﺎن ‪56 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .12‬داﺳﺘﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮدان ﮐﻪ ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن را ﻣﯽ ﮐﺸﺖ از ﺑﻬﺮ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﻠﺖ ﺧﻮد و ﺣﮑﺎﯾﺖ آن اﺳﺘﺎد و ﺷﺎﮔﺮد ‪59 ....................................‬‬ ‫‪ .13‬ﺣﮑﺎﯾﺖ وزﯾﺮ ﭘﺎدﺷﺎه و ﻣﮑﺮ او در ﺗﻔﺮﯾﻖ ﺗﺮﺳﺎﯾﺎن ‪60 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .14‬ﺗﻠﺒﯿﺲ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن وزﯾﺮ ﺑﺎ ﻧﺼﺎري و ﻣﮑﺮ او ‪60 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .15‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن ﻧﺼﺎري ﺑﺎ وزﯾﺮ و راز ﮔﻔﺘﻦ او ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ‪61 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .16‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻣﺮد ﻋﺎرف و ﺗﻔﺴﯿﺮ اﷲ ﯾﺘﻮﻓﯽ اﻻﻧﻔﺲ ﺣﯿﻦ ﻣﻮﺗﻬﺎ اﻟﺦ ‪62 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .17‬ﺳﻮال ﮐﺮدن ﺧﻠﯿﻔﻪ از ﻟﯿﻠﯽ و ﺟﻮاب دادن ﻟﯿﻠﯽ او را ‪63 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .18‬در ﺗﺤﺮﯾﺺ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ وﻟﯽ ﻣﺮﺷﺪ ‪63 ...................................................................................................................‬‬ ‫‪ .19‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺴﺪ ﮐﺮدن وزﯾﺮ ﺟﻬﻮد ‪64 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .20‬ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن ﺣﺎذﻗﺎن ﻧﺼﺎري‪ ،‬ﻣﮑﺮ وزﯾﺮ را ‪64 .........................................................................................................‬‬ ‫‪ .21‬ﭘﯿﻐﺎم ﺷﺎه ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺴﻮي وزﯾﺮ ﭘﺮ ﺗﺰوﯾﺮ ‪65 ............................................................................................................‬‬ ‫‪ .22‬ﺗﺨﻠﯿﻂ وزﯾﺮ در اﺣﮑﺎم اﻧﺠﯿﻞ و ﻣﮑﺮ آن ‪65 .........................................................................................................‬‬ ‫‪ .23‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ اﺧﺘﻼف در ﺻﻮرت و روش اﺳﺖ ﻧﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ‪67 .................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .24‬ﺑﯿﺎن ﺧﺴﺎرت وزﯾﺮ در اﯾﻦ ﺧﺪﻋﻪ و ﻣﮑﺮ ‪67 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .25‬ﻣﮑﺮ ﮐﺮدن وزﯾﺮ و در ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺷﻮر اﻓﮑﻨﺪن در ﻗﻮم ‪69 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .26‬دﻓﻊ ﮐﺮدن وزﯾﺮ ﻣﺮﯾﺪان را ‪69 ........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .27‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﻣﺮﯾﺪان ﮐﻪ ﺧﻠﻮت را ﺑﺸﮑﻦ ‪70 ........................................................................................................‬‬ ‫‪ .28‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﮐﻪ ﺧﻠﻮت را ﻧﻤﯽ ﺷﮑﻨﻢ ‪70 .....................................................................................................‬‬

‫‪2‬‬

‫‪ .29‬اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن ﻣﺮﯾﺪان ﺑﺮ ﺧﻠﻮت وزﯾﺮ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ‪70 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .30‬ﻧﻮﻣﯿﺪ ﮐﺮدن وزﯾﺮ‪ ،‬ﻣﺮﯾﺪان را از ﻧﻘﺾ ﺧﻠﻮت ﺧﻮد ‪72 .............................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .31‬ﻓﺮﯾﻔﺘﻦ وزﯾﺮ اﻣﯿﺮان را ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻨﻮﻋﯽ و ﻃﺮﯾﻘﯽ ‪72 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .32‬ﮐﺸﺘﻦ وزﯾﺮ ﺧﻮد را در ﺧﻠﻮت از ﻣﺮﯾﺪان ‪73 ........................................................................................................‬‬ ‫‪ .33‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان ﺣﻘﻨﺪ ﮐﻪ ﻻ ﻧﻔﺮق ﺑﯿﻦ اﺣﺪ ﻣﻦ رﺳﻠﻪ ‪73 ...............................................................................‬‬ ‫‪ .34‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ اﻧﺒﯿﺎء ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﻠﻤﻮا اﻟﻨﺎس ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﻬﻢ‪ .‬زﯾﺮا آﻧﭽﻪ ﻧﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ و اﯾﺸﺎن را زﯾﺎن دارد‪ .‬ﻗﺎل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫‪ :‬اﻣﺮﻧﺎ ان ﺗﻨﺰل اﻟﻨﺎس ﻣﻨﺎزﻟﻬﻢ‪ ،‬اﻟﯽ آﺧﺮ ‪74 ...............................................................................................................‬‬

‫‪ .35‬ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﮐﺮدن اﻣﺮا ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ در وﻟﯿﻌﻬﺪي ‪74 ......................................................................................................‬‬ ‫‪ .36‬ﻧﻌﺖ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﮐﻪ در اﻧﺠﯿﻞ ﺑﻮد ‪75 .................................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .37‬در ﺑﯿﺎن ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮد دﯾﮕﺮ ﮐﻪ در ﻫﻼك دﯾﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﺟﻬﺪ ﮐﺮد ‪76 ......................................................................‬‬ ‫‪ .38‬آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎه و ﺑﺖ را در ﭘﻬﻠﻮي آﺗﺶ ﻧﻬﺎدن‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺖ ﺳﺠﺪه ﮐﻨﺪ‪ ،‬از آﺗﺶ ﺑﺮﻫﺪ ‪77 ........................................‬‬ ‫‪ .39‬آوردن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮد زﻧﯽ را ﺑﺎ ﻃﻔﻞ و اﻧﺪاﺧﺘﻦ او ﻃﻔﻞ را در آﺗﺶ و ﺑﺴﺨﻦ آﻣﺪن ﻃﻔﻞ در ﻣﯿﺎن آﺗﺶ ‪78 .......................................‬‬ ‫‪ .40‬اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎرادت در آﺗﺶ از ﺳﺮ ذوق ‪79 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .41‬ﮐﮋ ﻣﺎﻧﺪن دﻫﺎن آن ﺷﺨﺺ ﮔﺴﺘﺎخ ﮐﻪ ﻧﺎم ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﺘﻤﺴﺨﺮ ﺑﺮد ‪79 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .42‬ﻋﺘﺎب ﮐﺮدن ﺟﻬﻮد آﺗﺶ را ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺴﻮزي و ﺟﻮاب او ‪79 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .43‬ﻗﺼﮥ ﻫﻼك ﮐﺮدن ﺑﺎد در ﻋﻬﺪ ﻫﻮد ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻗﻮم ﻋﺎد را ‪80 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .44‬ﻃﻨﺰ و اﻧﮑﺎر ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮد و ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻧﺎﺻﺤﺎن او را ‪81 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .45‬ﻗﺼﻪ ﻧﺨﺠﯿﺮان و ﺑﯿﺎن ﺗﻮﮐﻞ و ﺗﺮك ﺟﻬﺪ ﮐﺮدن ‪82 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .46‬ﺟﻮاب ﺷﯿﺮ ﻧﺨﺠﯿﺮان را و ﺑﯿﺎن ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺟﻬﺪ ‪82 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .47‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﻬﺎدن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺗﻮﮐﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ‪82 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .48‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﻬﺎدن ﺷﯿﺮ ﺟﻬﺪ را ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ و ﺗﺴﻠﯿﻢ ‪83 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .49‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺗﻮﮐﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ و ﮐﺴﺐ ‪83 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .50‬دﯾﮕﺮ ﺑﺎر ﺑﯿﺎن ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺟﻬﺪ ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ ‪83 .................................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .51‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﻬﺎدن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﻣﺮ ﺗﻮﮐﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ‪84 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .52‬ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻦ ﻋﺰراﯾﯿﻞ ﺑﺮ ﻣﺮدي و ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ آن ﻣﺮد در ﺳﺮاي ﺣﻀﺮت ﺳﻠﯿﻤﺎن و ﺗﻘﺮﯾﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﺮ ﺟﻬﺪ و ﮐﻮﺷﺶ ‪84 .........................‬‬ ‫‪ .53‬ﺑﯿﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ دادن ﺷﯿﺮ ﺟﻬﺪ را ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ و ﻓﻮاﺋﺪ ﺟﻬﺪ را ﺑﯿﺎن ﮐﺮدن ‪85 ............................................................................‬‬ ‫‪ .54‬ﻣﻘﺮر ﺷﺪن ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺟﻬﺪ ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ ‪86 ................................................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .55‬اﻧﮑﺎر ﮐﺮدن ﻧﺨﺠﯿﺮان و ﺟﻮاب ﺧﺮﮔﻮش ﻣﺮ اﯾﺸﺎن را ‪86 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .56‬ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺨﺠﯿﺮان را ‪86 ............................................................................................................‬‬ ‫‪ .57‬اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺑﺮ ﺧﺮﮔﻮش و ﺟﻮاب دادن ﺧﺮﮔﻮش اﯾﺸﺎن را ‪87 ........................................................................‬‬

‫‪3‬‬

‫‪ .58‬ذﮐﺮ داﻧﺶ ﺧﺮﮔﻮش و ﺑﯿﺎن ﻓﻀﯿﻠﺖ و ﻣﻨﺎﻓﻊ داﻧﺴﺘﻦ ‪88 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .59‬ﺑﺎز ﺟﺴﺘﻦ ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺳ‪‬ﺮ و اﻧﺪﯾﺸﮥ ﺧﺮﮔﻮش را ‪88 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .60‬ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن ﺧﺮﮔﻮش راز را از ﻧﺨﺠﯿﺮﯾﺎن ‪88 .........................................................................................................‬‬ ‫‪ .61‬ﻗﺼﮥ ﻣﮑﺮ ﮐﺮدن ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺎ ﺷﯿﺮ و ﺑﺴﺮ ﺑﺮدن ‪89 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .62‬زﯾﺎﻓﺖ ﺗﺎوﯾﻞ رﮐﯿﮏ ﻣﮕﺲ ‪90 ......................................................................................................................‬‬ ‫‪ .63‬رﻧﺠﯿﺪن ﺷﯿﺮ از دﯾﺮ آﻣﺪن ﺧﺮﮔﻮش ‪90 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .64‬ﻫﻢ در ﺑﯿﺎن ﻣﮑﺮ ﺧﺮﮔﻮش و ﺗﺄﺧﯿﺮ آن در رﻓﺘﻦ ‪91 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .65‬رﺳﯿﺪن ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻪ ﺷﯿﺮ و ﺧﺸﻢ ﺷﯿﺮ ﺑﺮ وي ‪92 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .66‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻪ ﺷﯿﺮ از ﺗﺄﺧﯿﺮ و ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ‪93 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .67‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺷﯿﺮ ﺧﺮﮔﻮش را و روان ﺷﺪن ﺑﺎ او ‪93 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .68‬ﻗﺼﮥ ﺳﻠﯿﻤﺎن و ﻫﺪﻫﺪ و ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﭼﻮن ﻗﻀﺎ آﯾﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮد ‪94 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .69‬ﻃﻌﻨﻪ زدن زاغ در دﻋﻮي ﻫﺪﻫﺪ ‪95 ...................................................................................................................‬‬ ‫‪ .70‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺪﻫﺪ ﻃﻌﻨﮥ زاغ را ‪95 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .71‬ﻗﺼﮥ آدم ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺑﺴﺘﻦ ﻗﻀﺎ ﻧﻈﺮ او را از ﻣﺮاﻋﺎت ﺻﺮﯾﺢ ﻧﻬﯽ و ﺗﺮك ﻧﻬﯽ و ﺗﺄوﯾﻞ ‪96 ......................................................‬‬ ‫‪ .72‬ﭘﺎي واﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺧﺮﮔﻮش از ﺷﯿﺮ ﭼﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﺎه رﺳﯿﺪ ‪97 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .73‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺷﯿﺮ از ﺳﺒﺐ ﭘﺎي واﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺧﺮﮔﻮش را ‪98 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .74‬ﻣﮋده ﺑﺮدن ﺧﺮﮔﻮش ﺳﻮي ﻧﺨﺠﯿﺮان ﮐﻪ ﺷﯿﺮ در ﭼﺎه اﻓﺘﺎد ‪100 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .75‬ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﮔﺮد ﺧﺮﮔﻮش و ﺛﻨﺎ ﮔﻔﺘﻦ او را ‪101 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .76‬ﭘﻨﺪ دادن ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺨﺠﯿﺮان را ﮐﻪ از ﻣﺮدن ﺧﺼﻢ ﺷﺎد ﻣﺸﻮﯾﺪ ‪101 .................................................................................‬‬ ‫‪ .77‬ﺗﻔﺴﯿﺮ رﺟﻌﻨﺎ ﻣﻦ اﻟﺠﻬﺎد اﻻﺻﻐﺮ اﻟﯽ اﻟﺠﻬﺎد اﻻﮐﺒﺮ ‪101 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .78‬آﻣﺪن رﺳﻮل ﻗﯿﺼﺮ روم ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺳﺎﻟﺖ ‪102 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .79‬ﯾﺎﻓﺘﻦ رﺳﻮل ﻗﯿﺼﺮ ﻋﻤﺮ را ﺧﻔﺘﻪ در زﯾﺮ ﺧﺮﻣﺎ ﺑ‪‬ﻦ ‪103 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .80‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ رﺳﻮل ﻗﯿﺼﺮ و ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت وي ‪103 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .81‬ﺳﺆال ﮐﺮدن رﺳﻮل روم از ﻋﻤﺮ ‪104 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .82‬اﺿﺎﻓﺖ ﮐﺮدن آدم )ع( زﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻪ ر‪‬ﺑ‪‬ﻨﺎ ﻇَﻠَﻤ‪‬ﻨﺎو اﺿﺎﻓﺖ ﮐﺮدن اﺑﻠﯿﺲ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ رب ﺑِﻤﺎ أَﻏْﻮ‪‬ﯾﺘَﻨ‪‬ﯽ ‪105 ......‬‬ ‫‪ .83‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ‪106 .............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .84‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﮑُﻢ‪ ‬أَﯾﻦَ ﻣﺎ ﮐُﻨْﺘُﻢ‪ ‬و ﺑﯿﺎن آن ‪106 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .85‬ﺳﺆال ﮐﺮدن رﺳﻮل روم از ﻋﻤﺮ از ﺳﺒﺐ اﺑﺘﻼي ارواح ﺑﺎ اﯾﻦ آب و ﮔﻞ اﺟﺴﺎد ‪107 ................................................................‬‬ ‫‪ .86‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻦ أراد أن ﯾﺠﻠﺲ ﻣﻊ اﷲ ﻓﻠﯿﺠﻠﺲ ﻣﻊ أﻫﻞ اﻟﺘﺼﻮف ‪107 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .87‬ﻗﺼﮥ آن ﺑﺎزرﮔﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﭘﯿﻐﺎم دادن ﻃﻮﻃﯽ ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻄﻮﻃﯿﺎن ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ‪108 ......................................‬‬

‫‪4‬‬

‫‪ .88‬ﺻﻔﺖ اﺟﻨﺤﮥ ﻃﯿﻮر ﻋﻘﻮل اﻟﻬﯽ ‪109 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .89‬دﯾﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﻃﻮﻃﯿﺎن ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن را در دﺷﺖ و ﭘﯿﻐﺎم رﺳﺎﻧﯿﺪن از آن ﻃﻮﻃﯽ ‪109 .................................. ................................‬‬ ‫‪ .90‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل ﻓﺮﯾﺪ اﻟﺪﯾﻦ ﻋﻄﺎر ﻗﺪس اﷲ روﺣﻪ‪110 ................................................................................................... :‬‬ ‫ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﺴﯽ اي ﻏﺎﻓﻞ ﻣﯿﺎن ﺧﺎك ﺧﻮن ﻣﯽ ﺧﻮر ‪110 ............................... ................................ ................................‬‬ ‫ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ دل اﮔﺮ زﻫﺮي ﺧﻮرد آن اﻧﮕﺒﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ ‪110 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .91‬ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺳﺎﺣﺮان ﻣﺮ ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ اول ﺗﻮ اﻧﺪازي ﻋﺼﺎ ﯾﺎ ﻣﺎ ‪111 ..............................................................‬‬ ‫‪ .92‬ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﺎ ﻃﻮﻃﯽ آﻧﭽﻪ در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن دﯾﺪه ‪112 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .93‬ﺷﻨﯿﺪن آن ﻃﻮﻃﯽ ﺣﺮﮐﺖ آن ﻃﻮﻃﯽ را و ﻣﺮدن و ﻧﻮﺣﻪ ﮐﺮدن ﺧﻮاﺟﻪ ‪113 ....................................... ................................‬‬ ‫‪ .94‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ‪116 ..........................................................................................................................‬‬ ‫ﺑﻬﺮﭼﻪ از راه واﻣﺎﻧﯽ ﭼﻪ ﮐﻔﺮ آن ﺣﺮف و ﭼﻪ اﯾﻤﺎن ‪116 .................................................................................................‬‬ ‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ از دوﺳﺖ دور اﻓﺘﯽ ﭼﻪ زﺷﺖ آن ﻧﻘﺶ و ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ‪116 ...........................................................................................‬‬ ‫ﻓﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻗﻮل اﻟﻨﺒﯽ‪ :‬إن ﺳﻌﺪا ﻟﻐﯿﻮر و أﻧﺎ أﻏﯿﺮ ﻣﻦ ﺳﻌﺪ و اﷲ أﻏﯿﺮ ﻣﻨﯽ و ﻣﻦ ﻏﯿﺮﺗﻪ ﺣﺮم اﻟْﻔَﻮاﺣ‪‬ﺶ‪ ‬ﻣﺎ ﻇَﻬ‪‬ﺮَ ﻣ‪‬ﻨْﻬﺎ و‪ ‬ﻣﺎ ﺑ‪‬ﻄَﻦَ ‪116 ..........................‬‬ ‫‪ .95‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮاﺟﮥ ﺗﺎﺟﺮ ‪117 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .96‬ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﺮد ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻮﻃﯽ را از ﻗﻔﺲ و ﭘﺮﯾﺪن ﻃﻮﻃﯽ ﻣﺮده ‪118 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .97‬وداع ﮐﺮدن ﻃﻮﻃﯽ ﺧﻮاﺟﻪ را و ﭘﺮﯾﺪن ‪119 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .98‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻀﺮت ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻠﻖ و اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺷﺪن ‪119 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .99‬در ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﻣﺎ ﺷﺎء اﷲ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻟﻢ ﯾﺸﺎء ﻟﻢ ﯾﮑﻦ ‪120 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .100‬در ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ ﻗﺪس ﺳﺮه در اﯾﻦ اﺑﯿﺎت ‪121 .....................................................................................‬‬ ‫ﻧﺎز را روﺋﯽ ﺑﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﻮ ورد ‪121 .........................................................................................................................‬‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺪاري ﮔﺮد ﺑﺪﺧﻮﺋﯽ ﻣﮕﺮد ‪121 .....................................................................................................................‬‬ ‫زﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ روي ﻧﺎزﯾﺒﺎ و ﻧﺎز ‪121 ..........................................................................................................................‬‬ ‫ﺳﺨﺖ آﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ و درد ‪121 .........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .101‬داﺳﺘﺎن ﭘﯿﺮ ﭼﻨﮕﯽ ﮐﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا روز ﺑﯽ ﻧﻮاﯾﯽ ﭼﻨﮓ زد ﻣﯿﺎن ﮔﻮرﺳﺘﺎن ‪121 ...................... ................................‬‬ ‫‪ .102‬در ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﺎن ﷲ ﮐﺎن اﷲ ﻟﻪ و ﺑﯿﺎن آن ‪122 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .103‬در ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ إن ﻟﺮﺑﮑﻢ ﻓﯽ أﯾﺎم دﻫﺮﮐﻢ ﻧﻔﺤﺎت أﻻ ﻓﺘﻌﺮﺿﻮا ﻟﻬﺎ ‪123 ....................................................................‬‬ ‫‪ .104‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺻﺪﯾﻘﻪ )س( از ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ )ص( ﮐﻪ ﺑﺎران ﺷﺪ و ﺟﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺗﺮ ﻧﮕﺸﺖ و ﺟﻮاب آﻧﺠﻨﺎب ‪125 ............................................‬‬ ‫‪ .105‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺑﯿﺖ ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ ‪126 ........................................................................................................................‬‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺳﺖ در وﻻﯾﺖ ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎي آﺳﻤﺎن ﺟﻬﺎن ‪126 ........................................................................................‬‬

‫در ره روح ﭘﺴﺖ و ﺑﺎﻻﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ و درﯾﺎﻫﺎﺳﺖ ‪126 ....................................................................................‬‬

‫‪ .106‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ اﻏﺘﻨﻤﻮا ﺑﺮد اﻟﺮﺑﯿﻊ اﻟﯽ آﺧﺮه ‪127 ..................................................................................................‬‬

‫‪5‬‬

‫‪ .107‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺻﺪﯾﻘﻪ )س( از ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ )ص( ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺎران اﻣﺮوزﯾﻨﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد ‪127 .......................................... ................................‬‬ ‫‪ .108‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﭘﯿﺮ ﭼﻨﮕﯽ در زﻣﺎن ﻋﻤﺮ و ﺑﯿﺎن ﻣﺨﻠﺺ آن ‪128 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .109‬در ﺧﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺎﺗﻒ ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ زر از ﺑﯿﺖ اﻟﻤﺎل ﺑﻪ آن ﻣﺮده ده ﮐﻪ در ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ ‪129 .................................‬‬ ‫‪ .110‬ﻧﺎﻟﯿﺪن ﺳﺘﻮن ﺣﻨﺎﻧﻪ از ﻓﺮاغ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻧﺒﻮه ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ روي ﻣﺒﺎرك ﺗﻮ را ﭼﻮن ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻣﻨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫و ﺷﻨﯿﺪن رﺳﻮل ﺧﺪا )ص( ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺘﻮن را ﺑﺼﺮﯾﺢ و ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت آﻧﺤﻀﺮت ﺑﺎ آن ‪129 ......................................................................‬‬

‫‪ .111‬اﻇﻬﺎر ﻣﻌﺠﺰه ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺴﺨﻦ آﻣﺪن ﺳﻨﮕﺮﯾﺰه در دﺳﺖ اﺑﻮ ﺟﻬﻞ و ﮔﻮاﻫﯽ دادن ﺑﺮﺳﺎﻟﺖ آﻧﺤﻀﺮت ‪131 ............................‬‬ ‫ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻣﻄﺮب و ﭘﯿﻐﺎم رﺳﺎﻧﯿﺪن ﻋﻤﺮ ﺑﻪ او آن ﭼﻪ ﻫﺎﺗﻒ آواز داد ‪131 ................................................................................‬‬ ‫‪ .112‬ﮔﺮداﻧﯿﺪن ﻋﻤﺮ ﻧﻈﺮ او را از ﻣﻘﺎم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﺳﺘﻐﺮاق ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﺳﺖ ‪133 .....................................................‬‬ ‫‪ .113‬ﺗﻔﺴﯿﺮ دﻋﺎي آن دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎزار ﻣﻨﺎدي ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﻠﻬﻢ أﻋﻂ ﮐﻞ ﻣﻨﻔﻖ ﺧﻠﻔﺎ اﻟﻠﻬﻢ أﻋﻂ ﮐﻞ ﻣﻤﺴﮏ ﺗﻠﻔﺎ‪ ،‬و ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻔﻖ‪ ،‬ﻣﺠﺎﻫﺪ راه ﺣﻖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺴﺮف راه ﻫﻮا ‪133 ....................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .114‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ﺳﺮوران ﻋﺮب ﺑﺎﻣﯿﺪ ﻗﺒﻮل اﻓﺘﺎدن ‪134 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .115‬ﻗﺼﮥ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﮐﻪ در ﮐﺮم از ﺣﺎﺗﻢ ﻃﺎﯾﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪134 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .116‬ﻗﺼﮥ اﻋﺮاﺑﯽ دروﯾﺶ و ﻣﺎﺟﺮا ﮐﺮدن زن ﺑﺎ او از ﻓﻘﺮ و درد ‪135 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .117‬ﻣﻐﺮور ﺷﺪن ﻣﺮﯾﺪان ﻣﺤﺘﺎج و ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻋﯿﺎن ﻣﺰور و اﯾﺸﺎن را ﺷﯿﺦ واﺻﻞ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ و ﻧﻘﺪ را از ﻧﻘﻞ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻦ و ﻧﯿﺎﻓﺘﻦ ‪135 ....................‬‬ ‫‪ .118‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻧﺎدر اﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺪي در ﻣﺪﻋﯽ ﻣﺰور اﻋﺘﻘﺎد ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺪق و ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺨﺶ در ﺧﻮاب ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ و آب و آﺗﺶ‬

‫او را ﮔﺰﻧﺪ ﻧﮑﻨﺪ و ﺷﯿﺨﺶ را ﮔﺰﻧﺪ ﮐﻨﺪ وﻟﯿﮑﻦ ﻧﺎدر اﺳﺖ ‪136 ..........................................................................................‬‬

‫‪ .119‬ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮدن اﻋﺮاﺑﯽ زن ﺧﻮد را ‪136 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .120‬ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدن زن ﻣﺮ ﺷﻮي را ﮐﻪ ﺳﺨﻦ اﻓﺰون از ﻗﺪر و ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﻣﮕﻮ ﻟ‪‬ﻢ‪ ‬ﺗَﻘُﻮﻟُﻮنَ ﻣﺎ ﻻ ﺗَﻔْﻌ‪‬ﻠُﻮنَ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ راﺳﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺗﺮا ﻧﯿﺴﺖ و ﺳﺨﻦ ﻓﻮق ﻣﻘﺎم زﯾﺎن دارد و ﮐَﺒ‪‬ﺮَ ﻣ‪‬ﻘْﺘﺎً ﻋ‪‬ﻨْﺪ‪ ‬اﷲ ﺑﺎﺷﺪ ‪137 ...............................................................................‬‬ ‫‪ .121‬ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﺮد زن را ﮐﻪ در ﻓﻘﺮ ﻓﻘﯿﺮان ﺑﺨﻮاري ﻣﻨﮕﺮ و در ﮐﺎر ﺣﻖ ﺑﮕﻤﺎن ﮐﻤﺎل ﻧﮕﺮ و ﻃﻌﻨﻪ ﻣﺰن ﺑﺮ ﻓﻘﺮ و ﻓﻘﯿﺮان و ﺷﮑﻮه ﻣﮑﻦ ‪138 ..........‬‬ ‫‪ .122‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺟﻨﺒﯿﺪن ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از آن ﺟﺎ ﮐﻪ وي اﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺲ را از ﭼﻨﺒﺮة وﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺑﮥ ﮐﺒﻮد آﻓﺘﺎب را ﮐﺒﻮد ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺳﺮخ ﺳﺮخ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﺎﺑﻪ از رﻧﮕﻬﺎ ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ﺳﭙﯿﺪ ﺷﻮد از ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺑﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﺮ او راﺳﺖ ﮔﻮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﺎم ﺑﺎﺷﺪ ‪139 ...........................................‬‬

‫‪ .123‬ﻣﺮاﻋﺎت ﮐﺮدن زن ﺷﻮﻫﺮ را و اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﺮدن از ﮔﻔﺘﮥ ﺧﻮﯾﺶ ‪140 ................................................................................‬‬ ‫‪ .124‬در ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﮐﻪ اﻧﻬﻦ ﯾﻐﻠﺒﻦ اﻟﻌﺎﻗﻞ و ﯾﻐﻠﺒﻬﻦ اﻟﺠﺎﻫﻞ ‪142 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .125‬ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮدن ﻣﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻣﺮ زن و اﻋﺘﺮاض او را اﺷﺎره ﺣﻖ داﻧﺴﺘﻦ‪ .‬ﻧﻈﺎﻣﯽ در ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﺧﺴﺮو ﻓﺮﻣﻮده‪142 ................................. :‬‬ ‫‪ .126‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻓﺮﻋﻮن ﻫﺮ دو ﻣﺴﺨﺮ ﻣﺸﯿﺖ اﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ زﻫﺮ و ﭘﺎدزﻫﺮ و ﻇﻠﻤﺎت و ﻧﻮر و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ ﺣﻖ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ ‪142 ..................................................................................................................................................‬‬

‫‪ .127‬ﺳﺒﺐ ﺣﺮﻣﺎن اﺷﻘﯿﺎ از دو ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﺧَﺴ‪‬ﺮَ اﻟﺪ‪‬ﻧْﯿﺎ و‪ ‬اﻟْﺂﺧ‪‬ﺮَةَ ‪144 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .128‬ﺣﻘﯿﺮ دﯾﺪن ﺧﺼﻤﺎن ﺻﺎﻟﺢ ﻧﺎﻗﮥ ﺻﺎﻟﺢ را‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻟﺸﮑﺮي را ﻫﻼك ﮔﺮداﻧﺪ در ﻧﻈﺮ اﯾﺸﺎن ﺧﺼﻤﺎن را ﺣﻘﯿﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ و‪ ‬ﯾﻘَﻠﱢﻠُﮑُﻢ‪‬‬

‫ﻓ‪‬ﯽ أَﻋ‪‬ﯿﻨ‪‬ﻬِﻢ‪ ‬ﻟ‪‬ﯿﻘْﻀ‪‬ﯽ اﷲ أَﻣ‪‬ﺮاً ﮐﺎنَ ﻣ‪‬ﻔْﻌ‪‬ﻮﻟًﺎ ‪145 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .129‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﻣ‪‬ﺮَج‪ ‬اﻟْﺒ‪‬ﺤ‪‬ﺮَﯾﻦِ ﯾﻠْﺘَﻘ‪‬ﯿﺎنِ ﺑ‪‬ﯿﻨَﻬ‪‬ﻤﺎ ﺑ‪‬ﺮْز‪‬خٌ ﻻ ﯾﺒ‪‬ﻐ‪‬ﯿﺎنِ ‪147 .................................................................................‬‬

‫‪6‬‬

‫‪ .130‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ آﻧﭽﻪ وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﯾﺪ را ﻧﺸﺎﯾﺪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﺮدن و ﻫﻤﺎن ﻓﻌﻞ ﮐﺮدن‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﻠﻮا ﻃﺒﯿﺐ را زﯾﺎن ﻧﺪارد و ﻣﺮﯾﺾ را زﯾﺎن دارد‬

‫و ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺮف اﻧﮕﻮر رﺳﯿﺪه را زﯾﺎن ﻧﺪارد اﻣﺎ ﻏﻮره را زﯾﺎن دارد‪ ،‬ﮐﻪ در راﻫﺴﺖ و ﻧﺎرﺳﯿﺪه‪ ،‬ﮐﻪ ﻟ‪‬ﯿﻐْﻔ‪‬ﺮَ ﻟَﮏ‪ ‬اﷲ ﻣﺎ ﺗَﻘَﺪ‪‬م‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ذَﻧْﺒِﮏ‪ ‬و‪ ‬ﻣﺎ ﺗَﺄَﺧﱠﺮَ ‪148 ...‬‬

‫‪ .131‬ﻣﺨﻠﺺ ﻣﺎﺟﺮاي ﻋﺮب و ﺟﻔﺖ او در ﻓﻘﺮ و ﺷﮑﺎﯾﺖ ‪149 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .132‬دل ﻧﻬﺎدن ﻋﺮب ﺑﺮ اﻟﺘﻤﺎس دل ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردن ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﺮا ﺣﯿﻠﺘﯽ و اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ‪150 ..................................‬‬ ‫‪ .133‬ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮدن زن ﻃﺮﯾﻖ ﻃﻠﺐ روزي ﺷﻮي ﺧﻮد را و ﻗﺒﻮل او ‪151 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .134‬ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺮدن آن اﻋﺮاﺑﯽ ﺳﺒﻮي آب ﺑﺎران از ﻣﯿﺎن ﺑﺎدﯾﻪ ﺳﻮي ﺑﻐﺪاد ﻧﺰد ﺧﻠﯿﻔﻪ و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﻗﺤﻂ آب اﺳﺖ ‪152 .....................‬‬ ‫‪ .135‬در ﻧﻤﺪ دوﺧﺘﻦ زن ﺳﺒﻮي آب را و ﻣ‪‬ﻬﺮ ﺑﺮ وي ﻧﻬﺎدن از اﻋﺘﻘﺎد ‪153 ...............................................................................‬‬ ‫‪ .136‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﺪا ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﯾﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺪاﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﺪا را ﺻﺒﺮ ﺑﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﺮﯾﻢ ﺑﺮ در او آﯾﺪ و اﮔﺮ ﮐﺮﯾﻢ را ﺻﺒﺮ‬ ‫ﺑﯿﺶ ﺑﻮد ﮔﺪا ﺑﺮ در او آﯾﺪ اﻣﺎ ﺻﺒﺮ ﮔﺪا ﮐﻤﺎل ﮔﺪا و ﻧﻘﺺ ﮐﺮﯾﻢ اﺳﺖ ‪154 ............................................................................‬‬ ‫‪ .137‬ﻓﺮق ﻣﯿﺎن آن ﮐﻪ دروﯾﺶ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺗﺸﻨﮥ ﺧﺪاﺳﺖ و آن ﮐﻪ دروﯾﺶ اﺳﺖ از ﺧﺪا و ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ او ‪154 .............................‬‬ ‫‪ .138‬ﭘﯿﺶ آﻣﺪن ﻧﻘﯿﺒﺎن و درﺑﺎﻧﺎن ﺧﻠﯿﻔﻪ از ﺑﻬﺮ اﮐﺮام اﻋﺮاﺑﯽ و ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻫﺪﯾﮥ او را ‪155 ................................................................‬‬ ‫‪ .139‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﻧﯿﺎ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﻋﺎﺷﻖ دﯾﻮاري اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ او آﻓﺘﺎب ﺗﺎﻓﺘﻪ و ﺟﻬﺪ ﻧﮑﺮد ﺗﺎ ﻓﻬﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ آن ﺗﺎب از دﯾﻮار ﻧﯿﺴﺖ از آﻓﺘﺎب‬ ‫اﺳﺖ از آﺳﻤﺎن ﭼﻬﺎرم ﻻﺟﺮم ﮐﻠﯽ دل ﺑﺮ دﯾﻮار ﻧﻬﺎد ﭼﻮن ﭘﺮﺗﻮ آﻓﺘﺎب ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﭘﯿﻮﺳﺖ او ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ اﺑﺪا و‪ ‬ﺣ‪‬ﯿﻞَ ﺑ‪‬ﯿﻨَﻬ‪‬ﻢ‪ ‬و‪ ‬ﺑ‪‬ﯿﻦَ ﻣﺎ ﯾﺸْﺘَﻬ‪‬ﻮنَ ‪156 ....‬‬ ‫‪ .140‬ﺳﭙﺮدن ﻋﺮب ﻫﺪﯾﻪ را ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺒﻮ را ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻠﯿﻔﻪ ‪157 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .141‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎﺟﺮاي ﻧﺤﻮي در ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن ‪157 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .142‬ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻫﺪﯾﻪ را و ﻋﻄﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺮﻣﻮدن ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺑﯽ ﻧﯿﺎزي از آن ﻫﺪﯾﻪ ‪158 ............................................................‬‬ ‫‪ .143‬در ﺻﻔﺖ ﭘﯿﺮ و ﻣﻄﺎوﻋﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ او ‪161 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .144‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن رﺳﻮل ﺧﺪا )ص( ﻣﺮ ﻋﻠﯽ )ع( را ﮐﻪ ﭼﻮن ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻃﺎﻋﺘﯽ ﺗﻘﺮب ﺑﺤﻖ ﺟﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻘﺮب ﺟﻮي ﺑﺼﺤﺒﺖ ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﻨﺪة‬ ‫ﺧﺎص ﺗﺎ از اﯾﺸﺎن ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﻗﺎل اﻟﻨﺒﯽ اذا ﺗﻘﺮب اﻟﻨﺎس اﻟﯽ ﺧﺎﻟﻘﻬﻢ ﺑﺎﻧﻮاع اﻟﺒﺮّ‪ ،‬ﻓﺘﻘﺮب اﻟﯽ رﺑﮏ ﺑﺎﻟﻌﻘﻞ واﻟﺴﺮ ﺗﺴﺘﺒﻘﻬﻢ ﺑﺎﻟﺪرﺣﺎت‬

‫واﻟﺰﻟﻔﯽ ﻋﻨﺪ اﻟﻨﺎس ﻓﯽ اﻟﺪﻧﯿﺎ و ﻋﻨﺪ اﷲ ﻓﯽ اﻻﺧﺮه ‪162 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .145‬ﮐﺒﻮدي زدن ﻣﺮد ﻗﺰوﯾﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﮔﺎه و ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪن او ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﺧﻢ ﺳﻮزن ‪163 ................................................................‬‬ ‫‪ .146‬رﻓﺘﻦ ﮔﺮگ و روﺑﺎه در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﺎر ‪164 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .147‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ ﮔﺮگ را و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﯿﺪﻫﺎ را ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻦ ‪165 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .148‬ﻗﺼﮥ آن ﮐﺲ ﮐﻪ در ﯾﺎري ﺑﮑﻮﻓﺖ‪ ،‬از درون ﮔﻔﺖ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺗﻮﯾﯽ در ﻧﻤﯽ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ از ﯾﺎران را ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ‪166 ...........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .149‬ﺧﻮاﻧﺪن آن ﯾﺎر‪ ،‬ﯾﺎر ﺧﻮد را ﭘﺲ از ﺑﺮﺑﯿﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ ‪167 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .150‬روي در ﮐﺸﯿﺪن ﺳﺨﻦ از ﻣﻼﻟﺖ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎن ‪167 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .151‬ادب ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ ﮔﺮگ را ﺑﺠﻬﮥ ﺑﯽ ادﺑﯽ او ‪168 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .152‬ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن ﻧﻮح ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ ﻗﻮم را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﭙﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﭘﻮﺷﻢ در ﻣﯿﺎن ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاي ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ اي ﻣﺨﺬوﻻن ‪168 .....‬‬ ‫‪ .153‬ﻧﺸﺎﻧﺪن ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺻﻮﻓﯿﺎن ﻋﺎرف را ﭘﯿﺶ روي ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﺪﯾﺸﺎن روﺷﻦ ﺷﻮد ‪169 ....................................................‬‬ ‫‪ .154‬آﻣﺪن ﻣﻬﻤﺎن ﭘﯿﺶ ﯾﻮﺳﻒ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدن ﯾﻮﺳﻒ از او ﺗﺤﻔﻪ و ارﻣﻐﺎن ‪170 ..........................................................‬‬

‫‪7‬‬

‫‪ .155‬ﻃﻠﺐ ﮐﺮدن ﯾﻮﺳﻒ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ارﻣﻐﺎن از ﻣﯿﻬﻤﺎن ‪170 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .156‬ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎن ﯾﻮﺳﻒ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﮐﻪ ارﻣﻐﺎن ﺑﻬﺮ ﺗﻮ آﺋﯿﻨﻪ آورده ام ﺗﺎ ﭼﻮن در آن ﻧﮕﺮي ﻣﺮا ﯾﺎد آوري ‪171 ..................................‬‬ ‫‪ .157‬ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪن ﮐﺎﺗﺐ وﺣﯽ ﺑﺴﺒﺐ آﻧﮑﻪ ﭘﺮﺗﻮ وﺣﯽ ﺑﺮ وي زد و آن آﯾﻪ را ﭘﯿﺶ از ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺤﻞ وﺣﯿﻢ‪172 .................‬‬ ‫‪ .158‬دﻋﺎ ﮐﺮدن ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ﻗﻮﻣﺶ را از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﺣﺼﺎر داده اﻧﺪ ﺑﯽ ﻣﺮاد ﺑﺎز ﮔﺮدان و ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن ‪175 .........................‬‬ ‫‪ .159‬اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدن ﻫﺎروت و ﻣﺎروت ﺑﺮ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﯾﺶ در ﻫﺮ ﻓﺘﻨﻪ اي ‪176 ............................................................................‬‬ ‫‪ .160‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت و ﻧﮑﺎل و ﻋﻘﻮﺑﺖ اﯾﺸﺎن ‪177 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .161‬ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت رﻓﺘﻦ ﮐﺮ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﮥ رﻧﺠﻮر ﺧﻮﯾﺶ ‪177 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .162‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ اول ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﺺ‪ ‬ﺻﺮﯾﺢ ﻗﯿﺎس آورد اﺑﻠﯿﺲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﻠﻌﻨﻪ ﺑﻮد ‪179 ......................... ................................‬‬ ‫‪ .163‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد و ﻣﺴﺘﯽ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ ‪180 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .164‬ﻗﺼﮥ ﻣﺮي ﮐﺮدن روﻣﯿﺎن و ﭼﯿﻨﯿﺎن در ﺻﻔﺖ ﻧﻘﺎﺷﯽ ‪181 ........................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .165‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ وآﻟﻪ ﻣﺮ زﯾﺪ را ﮐﻪ اﻣﺮوز ﭼﻮﻧﯽ و ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ و ﺟﻮاب او ﮐﻪ "اﺻﺒﺤﺖ ﻣﻮﻣﻨﺎ ﺣﻘﺎ" ‪182 ........‬‬ ‫‪ .166‬ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ زﯾﺪ رﺳﻮل ﺧﺪا ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ را ﮐﻪ اﺣﻮال ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻧﯿﺴﺖ و ﻫﻤﻪ را ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ‪183 ..........................‬‬ ‫‪ .167‬ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن ﻏﻼﻣﺎن و ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎن ﻣﺮ ﻟﻘﻤﺎن را ﮐﻪ آن ﻣﯿﻮه ﻫﺎي ﺗﺮوﻧﺪه ﮐﻪ ﻣﯽ آوردﯾﻢ او ﺧﻮرده اﺳﺖ ‪185 .................................‬‬ ‫‪ .168‬ﺑﻘﯿﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ زﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺟﻮاب او ﺑﻪ آﻧﺤﻀﺮت ‪186 ....................................................................‬‬ ‫‪ .169‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﯿﺮ و ﻣﺮد ﺟﻮان و ﮔﻤﺎن او ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﯿﺮ ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﺴﺖ ‪187 .........................................................................‬‬ ‫‪ .170‬ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﻪ ﻣﺮ زﯾﺪ را ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺮّ را ﻓﺎش ﺗﺮ از اﯾﻦ ﻣﮑﻦ ‪188 ..................................................................‬‬ ‫‪ .171‬آﺗﺶ اﻓﺘﺎدن در ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اﯾﺎم ﻋﻤﺮ ‪190 ...............................................................................................................‬‬ ‫‪ .172‬ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺧﺼﻢ ﺑﺮ روي اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و اﻧﺪاﺧﺘﻦ آن ﺣﻀﺮت ﺷﻤﺸﯿﺮ را از دﺳﺖ ‪191 ....................................‬‬ ‫‪ .173‬ﺳﺆال ﮐﺮدن آن ﮐﺎﻓﺮ از آن ﺣﻀﺮت ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﻔﺮ ﯾﺎﻓﺘﯽ ﭼﺮا از ﻗﺘﻞ ﻣﻦ اﻋﺮاض ﻓﺮﻣﻮدي و ﻣﺮا ﻧﮑﺸﺘﯽ؟ ‪192 ...........................‬‬ ‫‪ .174‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ اﻓﮑﻨﺪن ﺷﻤﺸﯿﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد در آن ﺣﺎﻟﺖ ‪193 ..................................................................‬‬ ‫‪ .175‬ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش رﮐﺎﺑﺪار اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ )ع( ﮐﻪ ﻫﺮ آﯾﻨﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ‪195 .......................................‬‬ ‫‪ .176‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدن آدم از ﻓﻌﻞ اﺑﻠﯿﺲ و ﻋﺬر آوردن و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدن ‪197 ................................................................................‬‬ ‫‪ .177‬ﺑﻘﯿﻪ ﻗﺼﻪ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻣﺴﺎﻣﺤﺖ و اﻏﻤﺎض ﮐﺮدن او ﺑﺎ ﺧﻮﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ ‪198 ...................................................‬‬ ‫‪ .178‬اﻓﺘﺎدن رﮐﺎﺑﺪار در ﭘﺎي اﻣﯿﺮ اﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ اي اﻣﯿﺮ ﻣﺮا ﺑﮑﺶ و از اﯾﻦ ﺑﻠﯿﻪ ﺑﺮﻫﺎن ‪198 ............................................‬‬ ‫‪ .179‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻓﺘﺢ ﻃﻠﺒﯿﺪن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ در ﻣﮑﻪ و ﻏﯿﺮﻫﺎ ﺟﻬﺖ دوﺳﺘﯽ ﻣﻠﮏ دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮد ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻓﺮﻣﻮد "اﻟﺪﻧﯿﺎ ﺟﯿﻔﮥ و ﻃﺎﻟﺒﻬﺎ ﮐﻼب"‪199‬‬ ‫‪ .180‬ﮔﻔﺘﻦ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎ ﻗﺮﯾﻦ ﺧﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺘﯽ در روي ﻣﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺟﻨﺒﯿﺪ و اﺧﻼص ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻊ ﮐﺸﺘﻦ ﺗﻮ آن‬ ‫ﺷﺪ‪200 .................................................................................................................................................... .‬‬ ‫‪ .181‬ﺧﺎﺗﻤﮥ دﻓﺘﺮ اول ﻣﺜﻨﻮي ﻣﻌﻨﻮي ﻣﻮﻟﻮي ‪200 .......................................... ................................ ................................‬‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ اول ‪201 .........................................................................................................................................‬‬ ‫دﻓﺘﺮ دوم ﻣﺜﻨﻮي ‪203 ..................................................................................................................................‬‬

‫‪8‬‬

‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ دوم ‪203 ....................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .2‬ﻫ‪‬ﻼل ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ آن ﺷﺨﺺ ﺧﯿﺎل را در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ و ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻧﻤﻮدن او را ‪206 .............................................................................‬‬ ‫‪ .3‬دزدﯾﺪن ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺎري را از ﻣﺎرﮔﯿﺮي و ﮔﺰﯾﺪن و ﮐﺸﺘﻦ او ‪207 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .4‬اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدن ﻫﻤﺮاه ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از او زﻧﺪه ﮐﺮدن اﺳﺘﺨﻮان را ‪208 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .5‬اﻧﺪرز ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ ﺧﺎدم را در ﺗﯿﻤﺎر داﺷﺖ ﺑﻬﯿﻤﻪ و ﻻﺣﻮل ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺎدم ‪208 .......................................................................‬‬ ‫‪ .6‬ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در اﯾﺠﺎد ﺧﻠﻖ ‪209 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .7‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﯿﻞ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﻤﺎع ﻇﺎﻫﺮ ‪210 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .8‬اﻟﺘﺰام ﮐﺮدن ﺧﺎدم ﺗﯿﻤﺎر ﺑﻬﯿﻤﻪ را و ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻤﻮدن ‪210 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .9‬ﮔﻤﺎن ﺑﺮدن ﮐﺎرواﻧﯿﺎن ﮐﻪ ﻣﮕﺬ ﺑﻬﯿﻤﻪ ﺻﻮﻓﯽ رﻧﺠﻮر اﺳﺖ ‪212 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .10‬ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎز ﺧﻮﯾﺶ را در ﺧﺎﻧﮥ ﮐﻤﭙﯿﺮ و ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪن ‪214 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .11‬ﺣﻠﻮا ﺧﺮﯾﺪن ﺷﯿﺦ اﺣﻤﺪ ﺧﻀﺮوﯾﻪ ﺑﺠﻬﮥ ﻏﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ‪216 .............. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .12‬ﺗﺮﺳﺎﻧﯿﺪن ﺷﺨﺼﯽ زاﻫﺪي را‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻢ ﮔﺮي ﺗﺎ ﮐﻮر ﻧﺸﻮي ‪219 ...................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .13‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺼﮥ زﻧﺪه ﺷﺪن اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻋﺎي ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪219 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .15‬ﻓﺮوﺧﺘﻦ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﺑﻬﯿﻤﮥ ﺻﻮﻓﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮ را ﺑﺠﻬﺖ ﺳﻔﺮه و ﺳﻤﺎع ‪221 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .16‬ﻗﺼﻪ آن ﻣﻔﻠﺲ ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮد و زﻧﺪاﻧﯿﺎن ازو در ﻓﻐﺎن ‪224 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .17‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮدن اﻫﻞ زﻧﺪان ﭘﯿﺶ وﮐﯿﻞ ﻗﺎﺿﯽ از دﺳﺖ آن ﻣﻔﻠﺲ ‪225 .............. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .18‬ﺗﺘﻤﮥ ﻗﺼﮥ ﻣﻔﻠﺲ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﺿﯽ ‪226 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .19‬ﻓﯽ اﻟﻤﻨﺎﺟﺎت ‪227 .....................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .20‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺑﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺨﻦ و اﻃﻼع ﺑﺮ ﮐﺸﻒ آن ‪229 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .21‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدن ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﺨﺼﯽ را ﮐﻪ ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﮑﺸﺖ ‪230 .................................................................................‬‬ ‫‪ .22‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه آن دو ﻏﻼم را ﮐﻪ ﻧﻮ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ‪233 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .23‬ﺑﺮاه ﮐﺮدن ﺷﺎه ﯾﮑﯽ از آن دو ﻏﻼم را و از دﯾﮕﺮي ﭘﺮﺳﯿﺪن و ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ او آﻧﭽﻪ در وي اﺳﺖ ‪233 ...............................................‬‬ ‫‪ .24‬ﻗﺴﻢ ﻏﻼم در ﺻﺪق و وﻓﺎي ﯾﺎر ﺧﻮد از ﻃﻬﺎرت ﻇﻦ ﺧﻮد ‪235 ...................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .25‬ﺑﺎز ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺷﺎه ﺣﺎل از ﻏﻼم دﯾﮕﺮ ‪239 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .26‬ﺣﺴﺪ ﺑﺮدن ﺣﺸﻢ ﺑﺮ آن ﺑﻨﺪه ﺧﺎص ‪240 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .27‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﺑﺎز ﻣﯿﺎن ﺟﻐﺪان ﺑﻪ وﯾﺮاﻧﻪ ‪243 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .28‬ﮐﻠﻮخ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺗﺸﻨﻪ از ﺳﺮ دﯾﻮار در ﺟﻮي آب ‪245 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .29‬ﻓﺮﻣﻮدن واﻟﯽ آن ﻣﺮد را ﮐﻪ آن ﺧﺎر ﺑ‪‬ﻦ را ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪه اي ﺑﺮ ﺳﺮ راه ﺑﺮ ﮐﻦ ‪247 ....................................................................‬‬ ‫‪ .30‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﻓﯽ اﻟﺘﺎﺧﯿﺮ آﻓﺎت ‪248 ...................................................................................................................‬‬ ‫‪ .31‬ﺗﻤﺜﯿﻞ در ﺑﯿﺎن ﺧﻮاﻧﺪن آب‪ ،‬آﻟﻮدﮔﺎن راﺑﭙﺎﮐﯽ ‪252 ..................................................................................................‬‬

‫‪9‬‬

‫‪ .32‬ﻣﺪن دوﺳﺘﺎن ﺑﻬﺂ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻬﺖ ﭘﺮﺳﺶ ذو اﻟﻨﻮن ﻣﺼﺮي ‪252 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .33‬ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن ﻣﺮﯾﺪان ﮐﻪ ذو اﻟﻨﻮن دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮده ‪254 ............................................................................‬‬ ‫‪ .34‬رﺟﻮع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ذو اﻟﻨﻮن ﺑﺎ ﻣﺮﯾﺪان ‪254 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .35‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﺧﻮاﺟﮥ ﻟﻘﻤﺎن زﯾﺮﮐﯽ ﻟﻘﻤﺎن را ‪255 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .36‬ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻓﻀﻞ و زﯾﺮﮐﯽ ﻟﻘﻤﺎن ﭘﯿﺶ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ‪257 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .37‬ﺗﺘﻤﮥ ﻗﺼﮥ ﺣﺎﺳﺪان ﺑﺮ ﻏﻼم ﺧﺎص ﺳﻠﻄﺎن و ﺣﻘﯿﻘﺖ آن ‪259 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .38‬ﻋﮑﺲ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﭘﯿﻐﺎم ﺳﻠﯿﻤﺎن )ع( در دل ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺻﻮرت ﺣﻘﯿﺮ ﻫﺪﻫﺪ ‪260 .........................................................................‬‬ ‫‪ .39‬اﻧﮑﺎر ﻓﻠﺴﻔﯽ در آﯾﻪ إِنْ أَﺻ‪‬ﺒ‪‬ﺢ‪ ‬ﻣﺎؤُﮐُﻢ‪ ‬ﻏَﻮ‪‬راً ‪261 ......................................................................................................‬‬ ‫‪ .40‬ﻣﻨﺎﺟﺎت ﮐﺮدن ﺷﺒﺎن ﺑﺎ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ در ﻋﻬﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪264 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .41‬ﻋﺘﺎب ﮐﺮدن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺑﻬﺮ آن ﺷﺒﺎن ‪265 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .42‬وﺣﯽ آﻣﺪن ﺑﻤﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺑﻬﺮ ﻋﺬر آن ﺷﺒﺎن ‪266 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .43‬ﺳﻮال ﻣﻮﺳﯽ از ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ در ﺳﺮّ ﻏﻠﺒﮥ ﻇﺎﻟﻤﺎن ‪268 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .44‬رﻧﺠﺎﻧﯿﺪن اﻣﯿﺮي ﺧﻔﺘﻪ اي را ﮐﻪ ﻣﺎر در دﻫﺎﻧﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪270 ........................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .45‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺮد اﺑﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﻐﺮور ﺑﻮد ﺑﺮ ﺗﻤﻠﻖ ﺧﺮس ‪272 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .46‬ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎي ﺳﺎﺋﻞ ﮐﻪ ﻣﻦ‪ ،‬دو ﮐﻮري دارم‪ ،‬ﻣﺮا رﺣﻢ ﮐﻨﯿﺪ ‪274 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .47‬ﺗﺘﻤﮥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﺮس و آن اﺑﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ وﻓﺎي او اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد ‪275 ................................................. ................................‬‬ ‫‪ .48‬ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ را‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل اﻧﺪﯾﺸﯽ ﺗﻮ از ﮐﺠﺎﺳﺖ ‪276 .............................................................‬‬ ‫‪ .49‬ﺗﺮك ﮐﺮدن آن ﻣﺮد ﻧﺎﺻﺢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ‪ ،‬ﭘﻨﺪ آن ﻣﻐﺮور ﺧﺮس را ‪277 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .50‬ﺗﻤﻠّﻖ ﮐﺮدن دﯾﻮاﻧﻪ ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس را و ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس ‪278 ............................................................................................‬‬ ‫‪ .51‬ﺳﺒﺐ ﭘﺮﯾﺪن و ﭼﺮﯾﺪن ﻣﺮﻏﯽ ﺑﺎ ﻣﺮغ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺟﻨﺲ او ﻧﺒﻮد ‪278 ................................................... ................................‬‬ ‫‪ .52‬ﺗﺘﻤ‪‬ﻪ ﻗﺼﻪ آﻧﻤﺮد ﻣﻐﺮور ﺑﺮ وﻓﺎي ﺧﺮس و ﻫﻼﮐﺖ او ‪279 ............................................................................................‬‬ ‫‪ .53‬رﻓﺘﻦ رﺳﻮل ﺧﺪا ﺑﻌﯿﺎدت ﺻﺤﺎﺑﯽ رﻧﺠﻮر و ﺑﯿﺎن ﻓﺎﺋﺪه ﻋﯿﺎدت ‪279 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .54‬وﺣﯽ آﻣﺪن از ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪي ‪280 ................................................................................‬‬ ‫‪ .55‬ﺟﺪا ﮐﺮدن ﺑﺎﻏﺒﺎن‪ ،‬ﺻﻮﻓﯽ و ﻓﻘﯿﻪ و ﻋﻠﻮي را از ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ‪280 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .56‬رﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﻣﺮﯾﺾ و ﻋﯿﺎدت ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ‪282 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .57‬رﻓﺘﻦ ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﺑﺴﻄﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ و در راه ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺰرﮔﯽ رﺳﯿﺪن و ﮔﻔﺘﻦ آن ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺮا ﻃﻮاف ﮐﻦ ‪282 ...........................‬‬ ‫‪ .58‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭘﯿﺮ و ﻣﺮﯾﺪ ‪283 ...............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .59‬داﻧﺴﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ رﻧﺠﻮري آن ﺷﺨﺺ از ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ در دﻋﺎ ‪284 ..................................................................‬‬ ‫‪ .60‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ دﻟﻘﮏ ﺑﺎ ﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺎح ﮐﺮد؟ ‪287 ................................................................................‬‬ ‫‪ .61‬ﺑﻪ ﺣﯿﻠﺖ در ﺳﺨﻦ آوردن ﺳﺎﺋﻞ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﻠﻮل را ﮐﻪ ﺧﻮد را دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﻤﻮد ‪287 ........................................................................‬‬

‫‪10‬‬

‫‪ .62‬ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدن ﺳﮓ ﺑﺮ ﮐﻮر ﮔﺪا ‪287 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .63‬ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻣﺴﺘﯽ را ﺑﻪ زﻧﺪان و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او ‪288 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .64‬دوم ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آوردن ﺳﺎﯾﻞ آن ﺑﺰرگ را ﺗﺎ ﺣﺎل او ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻨﺪ‪289 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .65‬ﺗﺘﻤﮥ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدن رﺳﻮل ﻣﺮ آن ﺑﯿﻤﺎر را ‪291 ......................................................................................................‬‬ ‫‪ .66‬دﮐﺮ دﺷﻮاري ﻋﺬاب آﺧﺮت و ﺳﺨﺘﯽ آن ‪292 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .67‬ذﮐﺮ ﻗﻮم ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ اﯾﺸﺎن ‪292 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .68‬ﻣﺜﺎل در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﯾﺆﻣﻦ ﺑﺎﻟﻘﺪر ﺧﯿﺮه و ﺷﺮه ‪294 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .69‬دﻋﺎ و ﺗﻮﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﺑﯿﻤﺎر را ‪295 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .70‬ﺑﯿﺪار ﮐﺮدن اﺑﻠﯿﺲ ﻣﻌﺎوﯾﻪ را ﮐﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﯿﮕﺎه ﺷﺪ ‪296 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .71‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﻌﺎوﯾﻪ را ‪297 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .72‬ﺑﺎز ﺗﻘﺮﯾﺮ ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺎ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﮑﺮ او را ‪298 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .73‬ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﻌﺎوﯾﻪ را ‪299 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .74‬ﻋﻨﻒ ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺎ اﺑﻠﯿﺲ ‪300 .....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .75‬ﻧﺎﻟﯿﺪن ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ از ﻣﮑﺮ اﺑﻠﯿﺲ و ﻧﺼﺮت ﺧﻮاﺳﺘﻦ ‪300 .................................................... ................................‬‬ ‫‪ .76‬ﺑﺎز ﺗﻘﺮﯾﺮ ﮐﺮدن اﺑﻠﯿﺲ ﺗﻠﺒﯿﺲ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻌﺎوﯾﻪ ‪300 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .77‬ﺑﺎز اﻟﺤﺎح ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ اﺑﻠﯿﺲ را ‪301 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .78‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻗﺎﺿﯽ از آﻓﺖ ﻗﻀﺎ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﯾﺐ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺮ او را ‪302 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .79‬ﺑﻪ اﻗﺮار آوردن ﻣﻌﺎوﯾﻪ اﺑﻠﯿﺲ را ‪302 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .80‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﮑﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻌﺎوﯾﻪ ‪302 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .81‬ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺣﺴﺮت ﺧﻮردن آن ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﻓﻮت ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ‪303 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .82‬ﺗﺘﻤﮥ اﻗﺮار اﺑﻠﯿﺲ ﺑﺎ ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﻣﮑﺮ و ﻓﺮﯾﺐ ﺧﻮد را ‪303 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .83‬ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ اﺑﻠﯿﺲ را در آن ﻗﻮل ‪303 ...................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .84‬ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ دزد از دﺳﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آواز ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮ ‪304 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .85‬ﻗﺼﮥ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن و ﻣﺴﺠﺪ ﺿﺮار ﺳﺎﺧﺘﻦ اﯾﺸﺎن ‪305 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .86‬اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﯾﮑﯽ از اﺻﺤﺎب ﮐﻪ ﭼﺮا رﺳﻮل ﺧﺪا ﺳﺘﺎري ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ‪307 .................................................................................‬‬ ‫‪ .87‬ﻗﺼﮥ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ اﺷﺘﺮ ﺿﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﻣﯿﺠﺴﺖ و ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ‪308 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .88‬ﻣﺘﺮدد ﺷﺪن در ﻣﯿﺎن ﻣﺬاﻫﺐ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ و ﺑﯿﺮون ﺷﺪن و ﻣﺨﻠﺺ ﯾﺎﻓﺘﻦ ‪308 ............................................................................‬‬ ‫‪ .89‬اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ﺧﯿﺮ و ﺷﺮي ﮐﻪ در وي اﺳﺖ ‪309 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .90‬ﺷﺮح ﻓﺎﯾﺪة ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺷﺨﺺ ﺷﺘﺮ ﺟﻮﯾﻨﺪه ‪310 .................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .91‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ در ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻓﺘﻨﮥ ﻣﺴﺠﺪ ﺿﺮار ﻫﺴﺖ ‪311 ............................................................................................‬‬

‫‪11‬‬

‫‪ .92‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭼﻬﺎر ﻫﻨﺪو ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و از ﻋﯿﺐ ﺧﻮد ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ‪312 ................................................................‬‬ ‫‪ .93‬ﻗﺼﺪ ﮐﺮدن ِ ُﻏﺰان ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﯾﮏ ﻣﺮدي ﺗﺎ آن دﯾﮕﺮ ﺑﺘﺮﺳﺪ ‪312 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .94‬ﺑﯿﺎن ﺣﺎل ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺘﺎن و ﻧﺎﺷﮑﺮان در ﻧﻌﻤﺖ وﺟﻮد اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ ‪313 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .95‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﺮي ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻃﺒﯿﺐ از رﻧﺠﻮري ﺧﻮد ‪314 ........................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .96‬ﻗﺼﮥ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ ﺗﺎﺑﻮت ﭘﺪر ﺧﻮد ﻣﯿﻨﺎﻟﯿﺪ و ﺳﺨﻦ ﺟﻮﺣﯽ ‪315 ............................................................................‬‬ ‫‪ .97‬ﺗﺮﺳﯿﺪن ﮐﻮدﮐﯽ از ﺷﺨﺺ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺜﻪ و ﺗﺴﮑﯿﻦ او آن ﮐﻮدك را ‪316 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .98‬ﻗﺼﮥ ﺗﯿﺮ اﻧﺪازي و ﺗﺮﺳﯿﺪن او از ﺳﻮاري ﮐﻪ در ﺑﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ‪317 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .99‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻋﺮاﺑﯽ و رﯾﮓ در ﺟﻮال ﮐﺮدن و ﻣﻼﻣﺖ داﻧﺸﻤﻨﺪ و ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮐﺮدن او را ﮐﻪ ﮔﻨﺪم ﺟﻮال را دو ﺣﺼﻪ ﻧﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺎر ﻋﺪل آﯾﺪ ‪317 ..........‬‬ ‫‪ .100‬ﮐﺮاﻣﺎت اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ درﯾﺎ و ﺗﻌﺠﺐ اﻣﯿﺮ ﻣﺮﯾﺪ ‪319 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .101‬آﻏﺎز ﻣﻨﻮر ﺷﺪن ﺣﻮاس ﻋﺎرف ﺑﻪ ﻧﻮر ﻏﯿﺐ ‪320 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .102‬ﻃﻌﻨﻪ زدن ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ اي در ﺷﺎن ﺷﯿﺨﯽ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ او را ‪322 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .103‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ درﯾﺎ و آن اﻣﯿﺮ ﻣﺮﯾﺪ ‪323 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .104‬دﻋﻮي ﮐﺮدن آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﺮا ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮد ﺑﻪ ﮔﻨﺎه و ﺟﻮاب ﺷﻌﯿﺐ او را ‪324 ......................................................‬‬ ‫‪ .105‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻃﻌﻨﻪ زدن آن ﻣﺮد ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ در ﺷﯿﺦ ‪325 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .106‬ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﯾﺸﻪ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﻪ و ﺳﻠﻢ را ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻣﺼﻼ ﭼﻮن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﯿﮕﺬاري ‪326 ......................................‬‬ ‫‪ .107‬ﮐﺸﯿﺪن ﻣﻮش ﻣﻬﺎر ﺷﺘﺮ را و ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪن ﻣﻮش در ﺧﻮد ‪327 .................................................... ................................‬‬ ‫‪ .108‬ﮐﺮاﻣﺎت آن دروﯾﺶ ﮐﻪ در ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺪزدي ﻣﺘﻬﻤﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ‪328 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .109‬ﺗﺸﻨﯿﻊ ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯿﺎن ﭘﯿﺶ ﺷﯿﺦ ﺑﺮ آن ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ‪329 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .110‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﺎ ﺷﯿﺦ ﺧﺎﻧﻘﺎه ‪330 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .111‬ﺑﯿﺎن آن دﻋﻮي ﮐﻪ ﻋﯿﻦ آن دﻋﻮي ﮔﻮاه ﺻﺪق ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ ‪331 .................................................................................‬‬ ‫‪ .112‬ﺳﺠﺪه ﮐﺮدن ﻣﺴﯿﺢ و ﯾﺤﯿﯽ ﻋﻠﯿﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم در ﺷﮑﻢ ﻣﺎدر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ‪332 ........................................................................‬‬ ‫‪ .113‬اﺷﮑﺎل آوردن ﻧﺎداﻧﺎن ﺑﺮ اﯾﻦ ﻗﺼﻪ و ﺟﻮاب دادن اﯾﺸﺎن را ‪333 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .114‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل و ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن آن ‪333 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .115‬ﭘﺬﯾﺮا آﻣﺪن ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ در دل ﺑﺎﻃﻼن ‪334 .........................................................................................................‬‬ ‫‪ .116‬ﺟﺴﺘﻦ آن درﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯿﻮة آن ﺧﻮرد ﻧﻤﯿﺮد ‪334 ............................................................................................‬‬ ‫‪ .117‬ﺷﺮح ﮐﺮدن ﺷﯿﺦ ﺳ‪‬ﺮّ آن درﺧﺖ را ﺑﺎ آن ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻘﻠﺪ ‪335 ......................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .118‬ﺑﯿﺎن ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﮐﺲ ﺟﻬﺖ اﻧﮕﻮر ﺑﺎ ﻫﻤﺪﮔﺮ ﺑﻌﻠﺖ آﻧﮑﻪ زﺑﺎن ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ‪336 ....................................................‬‬ ‫‪ .119‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﻋﺪاوت از ﻣﯿﺎن اﻧﺼﺎر ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ وﺟﻮد ﻣﺒﺎرك ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪337 ................................................‬‬ ‫‪ .120‬ﻗﺼﮥ ﺑﻂ ﺑﭽﮕﺎن ﮐﻪ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻣﯿﭙﺮوردﺷﺎن ‪339 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .121‬ﺣﯿﺮان ﺷﺪن ﺣﺎﺟﯿﺎن در ﮐﺮاﻣﺎت آن ﺷﯿﺦ زاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ روي رﯾﮓ ﮔﺮم ﺻﺤﺮا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪339 ...................................................‬‬

‫‪12‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ دوم ‪340 ........................................................................................................................................‬‬ ‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم ﻣﺜﻨﻮي ‪342 .................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﺳﻮم ‪342 .................................... ................................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .2‬ﻗﺼﮥ ﺧﻮرﻧﺪﮔﺎن ﭘﯿﻞ ﺑﭽﻪ از ﺣﺮص و ﺗﺮك ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻧﺎﺻﺢ ‪344 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .3‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻣﺘﻌﺮﺿﺎن ﭘﯿﻞ ﺑﭽﮕﺎن ‪346 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .4‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﺤﮑﺎﯾﺖ ﭘﯿﻞ ‪347 .............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .5‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺧﻄﺎي ﻣﺤﺒﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﻮاب ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن اﺳﺖ ‪348 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .6‬اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دﻫﺎﻧﯽ ﺧﻮان ﮐﻪ ﺑﺪان دﻫﺎن ﮔﻨﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ‪348 ..........................................................‬‬ ‫‪ .7‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ ،‬اﷲ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ ‪349 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .8‬ﻓﺮﯾﻔﺘﻦ روﺳﺘﺎﺋﯽ‪ ،‬ﺷﻬﺮي را و ﺑﻪ دﻋﻮت ﺧﻮاﻧﺪن او را ﺑﻪ ﻻﺑﻪ و اﻟﺤﺎح ﺑﺴﯿﺎر ‪350 .....................................................................‬‬ ‫‪ .9‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ و ﻃﺎﻏﯽ ﮐﺮدن ﻧﻌﻤﺖ‪ ،‬اﯾﺸﺎن را ‪352 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .10‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن اﻫﻞ آﻓﺖ ﻫﺮ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺑﺮ در ﺻﻮﻣﻌﮥ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺟﻬﺖ ﻃﻠﺐ ﺷﻔﺎ ﺑﻪ دﻋﺎي او ‪353 ..............................................‬‬ ‫‪ .11‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ ‪355 ................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .12‬ﺑﺎﻗﯽ داﺳﺘﺎن رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ دﻋﻮت روﺳﺘﺎﺋﯽ ﺑﺴﻮي ده ‪357 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .13‬دﻋﻮت ﺑﺎز ﺑﻄﺎن را از آب ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ‪357 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .14‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮاﺟﻪ و روﺳﺘﺎﺋﯽ ‪358 ............................................................................................................‬‬ ‫‪ .15‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺿﺮوان و ﺣﯿﻠﻪ ﮐﺮدن اﯾﺸﺎن ﺗﺎ ﺑﯽ زﺣﻤﺖ دروﯾﺸﺎن ﺑﺎﻏﻬﺎ را ﻗﻄﺎف ﮐﻨﻨﺪ ‪359 ...........................................................‬‬ ‫‪ .16‬روان ﺷﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ده ‪360 ...................................................................................................................‬‬ ‫‪ .17‬رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ و ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ ﺳﻮي ده ‪361 ...............................................................................................................‬‬ ‫‪ .18‬ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﺠﻨﻮن آن ﺳﮕﯽ را ﮐﻪ ﻣﻘﯿﻢ ﮐﻮي ﻟﯿﻠﯽ ﺑﻮد ‪362 ............................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .19‬رﺳﯿﺪن ﺧﻮاﺟﻪ و ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ ده و ﻧﺎدﯾﺪه و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ آوردن روﺳﺘﺎﯾﯽ اﯾﺸﺎن را ‪363 .................................................................‬‬ ‫‪ .20‬اﻓﺘﺎدن ﺷﻐﺎل در ﺧﻢ رﻧﮓ و رﻧﮕﯿﻦ ﺷﺪن و دﻋﻮي ﻃﺎوﺳﯽ ﮐﺮدن ﻣﯿﺎن ﺷﻐﺎﻻن ‪367 ................................................................‬‬ ‫‪ .21‬ﭼﺮب ﮐﺮدن ﻣﺮد ﻻﻓﯽ ﻟﺐ و ﺳﺒﻠﺖ ﺧﻮد را ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ دﻧﺒﻪ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪن ﻣﯿﺎن ﺣﺮﯾﻔﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮرده ام و ﭼﻨﺎن ‪368 ..........‬‬ ‫‪ .22‬اﯾﻤﻦ ﺑﻮدن ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﮐﺮد ﺣﻀﺮت او را و از آﻧﻬﺎ روي ﺳﭙﯿﺪ آﻣﺪ ‪368 ...............................................................‬‬ ‫‪ .23‬ﺑﺮدن ﮔﺮﺑﻪ دﻧﺒﻪ را و رﺳﻮا ﺷﺪن ﭘﻬﻠﻮان ‪369 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .24‬دﻋﻮي ﻃﺎوﺳﯽ ﮐﺮدن آن ﺷﻐﺎل ﮐﻪ در ﺧﻢ ﺻﺒﺎغ اﻓﺘﺎد ‪369 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .25‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻓﺮﻋﻮن و دﻋﻮي اﻟﻮﻫﯿﺖ او ﺑﺪان ﺷﻐﺎل ﮐﻪ دﻋﻮي ﻃﺎوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪370 ......................................................................‬‬ ‫‪ .26‬ﺗﻔﺴﯿﺮ و‪ ‬ﻟَﺘَﻌ‪‬ﺮِﻓَﻨﱠﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ ﻟَﺤ‪‬ﻦِ اﻟْﻘَﻮ‪‬لِ ‪370 .................................................................................................................‬‬ ‫‪ .27‬ﻗﺼﮥ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت و دﻟﯿﺮي اﯾﺸﺎن ﺑﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ‪370 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .28‬ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺰ از دﯾﺪن ﻣﻬﺪه و ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ او ﺑﮑﻮه ﻣﻘﺎﺑﻞ ‪371 ................................. ................................ ................................‬‬

‫‪13‬‬

‫‪ .29‬ﺗﻤﻨﺎ ﮐﺮدن ﻫﺎروت و ﻣﺎروت آﻣﺪن ﺑﺰﻣﯿﻦ را ‪372 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .30‬ﻗﺼﮥ ﺧﻮاب دﯾﺪن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬آﻣﺪن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را و ﺗﺪارك اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ‪372 ...................................................................‬‬ ‫‪ .31‬ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﺑﺮاي ﺣﯿﻠﮥ ﻣﻨﻊ وﻻدت ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪373 .................................................................‬‬ ‫‪ .32‬ﺣﮑﺎﯾﺖ در ﺗﻤﺜﯿﻞ ‪373 ................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .33‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻓﺮﻋﻮن از ﻣﯿﺪان ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺷﺎد ﺑﻪ ﺗﻔﺮﯾﻖ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ از زﻧﺎﻧﺸﺎن در ﺷﺐ ﺣﻤﻞ ‪373 .......................................................‬‬ ‫‪ .34‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن ﻋﻤﺮان ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﯽ و ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن او ‪374 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .35‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن ﻋﻤﺮان ﺟﻔﺖ ﺧﻮد را ﺑﻌﺪ از ﻣﺠﺎﻣﻌﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﯽ ‪374 .......................................................................‬‬ ‫‪ .36‬ﺗﺮﺳﯿﺪن ﻓﺮﻋﻮن از آن ﺑﺎﻧﮓ و ﻏﺮﯾﻮ و ﻏﻮﻏﺎ ‪374 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .37‬ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ﺳﺘﺎرة ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن و ﻏﺮﯾﻮ ﻣﻨﺠﻤﺎن در ﻣﯿﺪان ‪375 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .38‬ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﺮﻋﻮن زﻧﺎن ﻧﻮزاده را ﺳﻮي ﻣﯿﺪان ﻫﻢ ﺟﻬﺖ ﻣﮑﺮ ‪376 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .39‬ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و آﻣﺪن ﻋﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻋﻤﺮان و وﺣﯽ آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ وي را در آﺗﺶ اﻧﺪاز ‪376 .....................‬‬ ‫‪ .40‬وﺣﯽ آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ در آﺑﺶ اﻓﮑﻦ ‪377 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .41‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎرﮔﯿﺮ ﮐﻪ اژدﻫﺎي اﻓﺴﺮده را ﻣﺮده ﭘﻨﺪاﺷﺖ و در رﺳﻨﻬﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد آورد ‪378 ......................................................‬‬ ‫‪ .42‬ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ‪381 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .43‬ﺟﻮاب ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻋﻮن را در ﺗﻬﺪﯾﺪي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدش ‪381 ............................................................................................‬‬ ‫‪ .44‬ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪382 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .45‬ﺟﻮاب ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻋﻮن را ‪382 ..........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .46‬ﻣﻬﻠﺖ دادن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را ﺗﺎ ﺳﺎﺣﺮان را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ از ﻣﺪاﯾﻦ ‪382 ....................................................................‬‬ ‫‪ .47‬ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﻣﺪاﯾﻦ در ﻃﻠﺐ ﺳﺎﺣﺮان ‪384 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .48‬ﺧﻮاﻧﺪن آن دو ﺳﺎﺣﺮ ﭘﺪر را از ﮔﻮر و ﭘﺮﺳﯿﺪن از روان ﭘﺪر ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ‪385 ...................................................‬‬ ‫‪ .49‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺎﺣﺮ ﻣﺮده ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ‪385 ....................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .50‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻗﺮآن ﻣﺠﯿﺪ را ﺑﻌﺼﺎي ﻣﻮﺳﯽ و وﻓﺎت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻮﺳﯽ و ﻗﺎﺻﺪان ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻗﺮآن را ﺑﻪ آن دو‬

‫ﺳﺎﺣﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮدن ﻋﺼﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﺧﻔﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ‪386 .....................................................................‬‬

‫‪ .51‬ﺑﻘﯿﮥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪387 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .52‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن ﺳﺎﺣﺮان از ﻣﺪاﺋﻦ ﭘﯿﺶ ﻓﺮﻋﻮن و ﺗﺸﺮﯾﻔﻬﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ زدن در ﻗﻬﺮ ﺧﺼﻢ او ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻮﯾﺲ ‪388 ......................‬‬ ‫‪ .53‬اﺧﺘﻼف ﮐﺮدن در ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ و ﺷﮑﻞ ﭘﯿﻞ ‪388 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .54‬دﻋﻮت ﮐﺮدن ﻧﻮح ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﺴﺮ را و ﺳﺮﮐﺸﯿﺪن او ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮه روم و ﭼﺎره ﮐﻨﻢ و ﻣﻨﺖ ﺗﻮ ﻧﮑﺸﻢ ‪390 .....................................‬‬ ‫‪ .55‬ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ اﻟﺮﺿﺎ ﺑﺎﻟﮑﻔﺮ ﮐﻔﺮ و ﺣﺪﯾﺚ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻟﻢ ﯾﺮض ﺑﻘﻀﺎﺋﯽ و ﻟﻢ ﯾﺼﺒﺮ ﻋﻠﯽ ﺑﻼﺋﯽ ﻓﻠﯿﻄﻠﺐ رﺑﺎً ﺳﻮاﺋﯽ ‪392 ........‬‬ ‫‪ .56‬ﻣﺜﻞ در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﯿﺮت ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺤﺚ و ﻓﮑﺮﺗﻮﺳﺖ ‪392 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .57‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ در ﻣﯿﺎن ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ‪393 .................................. ................................ ................................‬‬

‫‪14‬‬

‫‪ .58‬داﺳﺘﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدن ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮﯾﺶ و ﻣﻌﺸﻮق آن را ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ‬

‫ﻃﻠﺐ اﻟﺪﻟﯿﻞ ﻋﻨﺪ ﺣﻀﻮر اﻟﻤﺪﻟﻮل ﻗﺒﯿﺢ و اﻻﺷﺘﻐﺎل ﺑﺎﻟﻌﻠﻢ ﺑﻌﺪ اﻟﻮﺻﻮل اﻟﯽ اﻟﻤﻌﻠﻮم ﻣﺬﻣﻮم ‪394 ......................... ................................‬‬

‫‪ .59‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺮد ﮐﻪ در ﻋﻬﺪ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﺐ و روز دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮا روزي ﺣﻼل ده ﺑﯽ رﻧﺞ ‪395 .....................................‬‬ ‫‪ .60‬دوﯾﺪن ﮔﺎو در ﺧﺎﻧﮥ آن دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻪ اﻟﺤﺎح‪ ،‬ﻗﺎل اﻟﻨﱠﺒﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و ﺳﻠﻢ إن اﷲ ﯾﺤﺐ اﻟﻤﻠﺤﯿﻦ ﻓﯽ اﻟﺪﻋﺎء زﯾﺮا ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ‬

‫و اﻟﺤﺎح ﺧﻮاﻫﻨﺪه را ﺑﻬﺴﺖ از آﻧﭽﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ آﻧﺮا از وي و ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﻇﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻟﻮي و ﻣﺪد ﺧﻮاﺳﺘﻦ او ‪397 .....................................‬‬

‫‪ .61‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻠﻢ را دو ﭘﺮ و ﮔﻤﺎن را ﯾﮏ ﭘﺮ اﺳﺖ و ﻣﺜﺎل ﻇﻦّ و ﯾﻘﯿﻦ در ﻋﻠﻢ ‪398 ...................................................................‬‬ ‫‪ .62‬ﻣﺜﺎل رﻧﺠﻮر ﺷﺪن آدم ﺑﻪ وﻫﻢ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻠﻖ و رﻏﺒﺖ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن ﺑﻪ وي و ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻌﻠﻢ و ﮐﻮدﮐﺎن ‪398 ..............................................‬‬ ‫‪ .63‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻘﻮل ﺧﻠﻖ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ در اﺻﻞ ﻓﻄﺮت و ﻧﺰد ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﻣﺘﺴﺎوي اﺳﺖ و ﺗﻔﺎوت ﻋﻘﻮل از ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ ‪399 ...................‬‬ ‫‪ .64‬در وﻫﻢ اﻓﮑﻨﺪن ﮐﻮدﮐﺎن‪ ،‬اﺳﺘﺎد را ‪399 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .65‬ﺑﯿﻤﺎر ﺷﺪن ﻓﺮﻋﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ وﻫﻢ از ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻠﻘﺎن ‪399 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .66‬رﻧﺠﻮر ﺷﺪن اﺳﺘﺎد ﺑﻪ وﻫﻢ ‪400 ........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .67‬در ﺟﺎﻣﮥ ﺧﻮاب اﻓﺘﺎدن اﺳﺘﺎد و ﻧﺎﻟﯿﺪن او از وﻫﻢ رﻧﺠﻮري ‪400 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .68‬دوم ﺑﺎر در وﻫﻢ اﻓﮑﻨﺪن ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺘﺎد را ﮐﻪ او را از ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺎ درد ﺳﺮ اﻓﺰاﯾﺪ ‪401 ........................................................‬‬ ‫‪ .69‬ﺧﻼص ﯾﺎﻓﺘﻦ ﮐﻮدﮐﺎن از ﻣﮑﺘﺐ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﮑﺮ ‪401 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .70‬رﻓﺘﻦ ﻣﺎدران ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت اوﺳﺘﺎد ‪401 .........................................................................................................‬‬ ‫‪ .71‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺗﻦ روح را ﭼﻮن ﻟﺒﺎﺳﯽ اﺳﺖ و اﯾﻦ دﺳﺖ آﺳﺘﯿﻦ دﺳﺖ روح اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭘﺎي ﻣﻮزة ﭘﺎي روح اﺳﺖ ‪402 ...........................‬‬ ‫‪ .72‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن دروﯾﺶ ﮐﻪ در ﮐﻮه ﺧﻠﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﯿﺎن ﺣﻼوت اﻧﻘﻄﺎع و ﺧﻠﻮت و داﺧﻞ ﺷﺪن در اﯾﻦ ﻣﻨﻘﺒﺖ ﮐﻪ أﻧﺎ ﺟﻠﯿﺲ ﻣﻦ ذﮐﺮﻧﯽ و‬

‫أﻧﯿﺲ ﻣﻦ اﺳﺘﺄﻧﺲ ﺑﯽ ‪402 .................................................................................................................................‬‬

‫ور ﺑﯽ ﻫﻤﻪ اي ﭼﻮ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اي ‪402 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .73‬دﯾﺪن زرﮔﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎر را و ﺳﺨﻦ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻌﯿﺮ ﺗﺮازو ‪402 .......................................................................‬‬ ‫‪ .74‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ آن زاﻫﺪ ﮐﻮﻫﯽ ﮐﻪ ﻧﺬر ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﻮة ﮐﻮﻫﯽ از درﺧﺖ ﺑﺎز ﻧﮕﯿﺮم و درﺧﺖ ﻧﯿﻔﺸﺎﻧﻢ و ﮐﺴﯽ را ﻧﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺻﺮﯾﺢ و ﮐﻨﺎﯾﺖ ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻔﺸﺎن ﻣﮕﺮ آن ﺧﻮرم ﮐﻪ ﺑﺎد اﻓﮑﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ از درﺧﺖ ‪403 ................................................................................................‬‬

‫‪ .75‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺑﻨﺪ دام ﻗﻀﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ اﺛﺮ ﭘﯿﺪا ‪404 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .76‬ﻣﻀﻄﺮ ﺷﺪن ﻓﻘﯿﺮ ﻧﺬر ﮐﺮده ﺑﻪ ﮐﻨﺪن اﻣﺮود از درﺧﺖ و ﮔﻮﺷﻤﺎل ﺣﻖ رﺳﯿﺪن ﺑﯽ ﻣﻬﻠﺖ ‪404 ......................................................‬‬ ‫‪ .77‬ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن آن ﺷﯿﺦ ﺑﺎ دزدان و ﺑﺮﯾﺪن دﺳﺘﺶ را ‪405 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .78‬ﮐﺮاﻣﺎت ﺷﯿﺦ اﻗﻄﻊ و زﻧﺒﯿﻞ ﺑﺎﻓﺘﻦ او ﺑﻪ دو دﺳﺖ ‪406 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .79‬ﺳﺒﺐ ﺟﺮأت ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮ ﻗﻄﻊ دﺳﺖ و ﭘﺎ ‪407 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .80‬ﺷﮑﺎﯾﺖ اﺳﺘﺮ ﭘﯿﺶ ﺷﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر در رو ﻣﯽ اﻓﺘﻢ و ﺗﻮ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﯽ اﻻ ﺑﻪ ﻧﺎدر و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ آن ‪408 ............................................‬‬ ‫‪ .81‬اﺟﺘﻤﺎع اﺟﺰاي ﺧﺮ ﻋﺰﯾﺮ ﺑﻌﺪ از ﭘﻮﺳﯿﺪن ﺑﺎذن اﷲ و در ﻫﻢ ﻣ‪‬ﺮﮐﺐ ﺷﺪن ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻋﺰﯾﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪408 .........................................‬‬ ‫‪ .82‬ﺟﺰع ﻧﺎﮐﺮدن ﺷﯿﺨﯽ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﯾﺶ ‪409 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .83‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺮ ﻧﺎﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ‪410 ..........................................................................................‬‬

‫‪15‬‬

‫‪ .84‬ﻗﺼﮥ ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﯿﺦ ﺿﺮﯾﺮ ﻣﺼﺤﻒ را در رو و ﺑﯿﻨﺎ ﺷﺪن وﻗﺖ ﻗﺮاﺋﺖ ‪411 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .85‬ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﻟﻘﻤﺎن ﭼﻮن دﯾﺪ ﮐﻪ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ از ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﯿﺖ ﮐﻪ ﺻﺒﺮ از ﺳﺆال ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮج ﺑﺎﺷﺪ ‪411 .......‬‬ ‫‪ .86‬ﺑﻘﯿﮥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ و ﻣﺼﺤﻒ ﺧﻮاﻧﺪن او ‪412 ........................................................................................................‬‬ ‫‪ .87‬ﺻﻔﺖ ﺑﻌﻀﯽ از اوﻟﯿﺎ ﮐﻪ راﺿﯿﻨﺪ ﺑﻪ اﺣﮑﺎم ﻗﻀﺎي اﻟﻬﯽ و ﻻﺑﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ را ﺑﮕﺮدان ‪412 .................................................‬‬ ‫‪ .88‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺑﻬﻠﻮل آن دروﯾﺶ را ‪413 ...............................................................................................................‬‬ ‫‪ .89‬ﻗﺼﮥ دﻗﻮﻗﯽ و ﮐﺮاﻣﺎﺗﺶ ‪414 ..........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .90‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﮥ دﻗﻮﻗﯽ ‪415 .........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .91‬ﺳ‪‬ﺮّ ﻃﻠﺐ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﺧﻀﺮ را ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻧﺒﻮت و ﻗﺮﺑﺖ ‪416 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .92‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﮥ دﻗﻮﻗﯽ ‪416 .........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .93‬ﻧﻤﻮدن ﻣﺜﺎل ﻫﻔﺖ ﺷﻤﻊ ﺳﻮي ﺳﺎﺣﻞ ‪416 .............................................................................................................‬‬ ‫‪ .94‬ﺷﺪن آن ﻫﻔﺖ ﺷﻤﻊ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﯾﮏ ﺷﻤﻊ ‪417 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .95‬ﻧﻤﻮدن آن ﺷﻤﻌﻬﺎ در ﻧﻈﺮ آن ﺷﯿﺦ ﻫﻔﺖ ﻣﺮد ‪417 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .96‬ﺑﺎز ﻧﻤﻮدن آن ﻫﻔﺖ ﻣﺮد‪ ،‬ﻫﻔﺖ درﺧﺖ ‪417 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .97‬ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻮدن آن درﺧﺘﺎن از ﭼﺸﻢ ﺧﻠﻖ ‪417 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .98‬ﯾﮏ درﺧﺖ ﺷﺪن آن ﻫﻔﺖ درﺧﺖ ‪419 .............................................................................................................‬‬ ‫‪ .99‬ﻫﻔﺖ ﻣﺮد ﺷﺪن آن ﻫﻔﺖ درﺧﺖ ‪419 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .100‬ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻦ دﻗﻮﻗﯽ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ ‪420 .....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .101‬ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻦ دﻗﻮﻗﯽ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ آن ﻗﻮم ‪421 ............................................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .102‬اﻗﺘﺪا ﮐﺮدن ﻗﻮم از ﭘﺲ دﻗﻮﻗﯽ ‪422 .................................................................................................................‬‬ ‫‪ .103‬ﺑﯿﺎن اﺷﺎرت ﺳﻼم ﺳﻮي دﺳﺖ راﺳﺖ در ﻗﯿﺎﻣﺖ از ﻫﯿﺒﺖ ﻣﺤﺎﺳﺒﮥ ﺣﻖ و از اﻧﺒﯿﺎ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ‪423 ...............................‬‬ ‫‪ .104‬ﺷﻨﯿﺪن دﻗﻮﻗﯽ در ﻣﯿﺎن ﻧﻤﺎز اﻓﻐﺎن اﻫﻞ ﮐﺸﺘﯽ را در ﻏﺮق ﺷﺪن ‪424 ................................................................................‬‬ ‫‪ .105‬ﺗﺼﻮ‪‬رات ﻣﺮد ﺣﺎزم ‪424 .............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .106‬دﻋﺎ و ﺷﻔﺎﻋﺖ دﻗﻮﻗﯽ در ﺧﻼص ﮐﺸﺘﯽ ‪425 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .107‬اﻧﮑﺎر ﮐﺮدن آن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ دﻋﺎ و ﺷﻔﺎﻋﺖ دﻗﻮﻗﯽ و ﭘﺮﯾﺪن اﯾﺸﺎن و ﻧﺎﭘﯿﺪا ﺷﺪن در ﭘﺮدة ﻏﯿﺐ و ﺣﯿﺮان ﺷﺪن دﻗﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﻮا رﻓﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ ‪427 ...................................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .108‬ﺑﺎز ﺷﺮح ﮐﺮدن ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻃﺎﻟﺐ روزي ﺣﻼل ﺑﯽ ﮐﺴﺐ و رﻧﺞ در ﻋﻬﺪ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎي او ‪428 ....................‬‬ ‫‪ .109‬رﻓﺘﻦ ﻫﺮ دو ﺧﺼﻢ ﻧﺰد داود ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪428 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .110‬ﺷﻨﯿﺪن ﺣﻀﺮت داود ﺳﺨﻦ ﻫﺮ دو ﺧﺼﻢ را و ﺳﺆال ﮐﺮدن از ﻣﺪﻋﯽ ﻋﻠﯿﻪ ‪430 ....................................................................‬‬ ‫‪ .111‬ﺣﮑﻢ ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﮐﺸﻨﺪة ﮔﺎو ‪431 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .112‬ﺗﻀﺮع آن ﺷﺨﺺ از داوري داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪431 .................................................................................................‬‬

‫‪16‬‬

‫‪ .113‬رﻓﺘﻦ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در ﺧﻠﻮت ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد ‪432 ................................................ ................................‬‬ ‫‪ .114‬ﺣﮑﻢ ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو ﮐﻪ از ﺳﺮ ﮔﺎو ﺑﺮﺧﯿﺰ و ﺗﺸﻨﯿﻊ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو ﺑﺮ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪432 ..............................‬‬ ‫‪ .115‬ﺣﮑﻢ ﮐﺮدن داود ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو ﮐﻪ ﺟﻤﻠﮥ ﻣﺎل ﺧﻮد را ﺑﻪ وي ده ‪433 ............................................................................‬‬ ‫‪ .116‬ﻋﺰم ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﻠﻖ ﺑﺪان ﺻﺤﺮا ﮐﻪ راز آﺷﮑﺎرا ﮐﻨﺪ و ﺣﺠﺘﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﺪ ‪433 .....................................‬‬ ‫‪ .117‬ﮔﻮاﻫﯽ دادن دﺳﺖ و ﭘﺎ و زﺑﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻇﺎﻟﻢ ﻫﻢ در دﻧﯿﺎ ‪434 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .118‬ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺧﻼﯾﻖ ﺑﻪ ﺳﻮي آن درﺧﺖ ‪434 ........................................................................................................‬‬ ‫‪ .119‬ﻗﺼﺎص ﻓﺮﻣﻮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮﻧﯽ را ﺑﻌﺪ از اﻟﺰام ﺣﺠﺖ ﺑﺮ او ‪435 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .120‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻧﻔﺲ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﺧﻮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﮔﺎو ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و آن ﮔﺎو ﮐﺸﻨﺪه ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و داود ﺣﻖ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﯿﺦ ﮐﻪ ﻧﺎﯾﺐ‬ ‫ﺣﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮت و ﯾﺎري او ﺗﻮاﻧﺪ ﻇﺎﻟﻢ را ﮐﺸﺘﻦ و ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﺷﺪن ﺑﻪ روزي ﺑﯽ ﮐﺴﺐ و ﺑﯽ ﺣﺴﺎب ‪436 ...........................................‬‬ ‫‪ .121‬ﻣﺜﺎل ‪436 .............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .122‬ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮه از اﺣﻤﻘﺎن ‪438 ............................................................................................‬‬ ‫‪ .123‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ و ﺣﻤﺎﻗﺖ اﯾﺸﺎن و اﺛﺮ ﻧﺎﮐﺮدن ﻧﺼﯿﺤﺖ اﻧﺒﯿﺎ در اﺣﻤﻘﺎن ‪439 ........................................................................‬‬ ‫‪ .124‬ﺷﺮح آن ﮐﻮر دور ﺑﯿﻦ و آن ﮐﺮ ﺗﯿﺰ ﺷﻨﻮ و آن ﺑﺮﻫﻨﮥ دراز داﻣﻦ ‪440 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .125‬ﺻﻔﺖ ﺧﺮّﻣﯽ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺎ و ﻧﺎﺷﮑﺮي اﻫﻞ آن ‪441 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .126‬آﻣﺪن ﺳﯿﺰده ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ اﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺎ ‪442 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .127‬ﻣﻌﺠﺰه ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻗﻮم از ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان ‪443 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .128‬ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺘﻦ ﻗﻮم اﻧﺒﯿﺎ را ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ‪444 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .129‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﺮﮔﻮﺷﺎن ﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﭘﯿﺶ ﻓﯿﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻮ‪ :‬ﻣﻦ رﺳﻮل ﻣﺎه آﺳﻤﺎﻧﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ از اﯾﻦ ﭼﺸﻤﮥ آب ﺣﺬر ﮐﻦ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﮐﺘﺎب ﮐﻠﯿﻠﻪ و دﻣﻨﻪ آﻣﺪه ‪444 .................................................................................................................‬‬

‫‪ .130‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻧﺒﯿﺎ ﻃﻌﻦ اﯾﺸﺎن را و ﻣﺜﻞ زدن اﯾﺸﺎن را ‪445 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .131‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ را ﻧﺮﺳﺪ ﻣﺜﻞ آوردن ﺧﺎﺻﻪ در ﮐﺎر اﻟﻬﯽ ‪446 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .132‬ﻣﺜﻠﻬﺎ زدن ﻗﻮم ﻧﻮح ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا در زﻣﺎن ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺎﺧﺘﻦ ‪447 .............................................................................‬‬ ‫‪ .133‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن دزد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪش‪ :‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ در ﺑ‪‬ﻦ اﯾﻦ دﯾﻮار؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬د‪‬ﻫ‪‬ﻞ ﻣﯽ زﻧﻢ ‪447 .............................................‬‬ ‫‪ .134‬ﺟﻮاب آن ﻣﺜﻞ ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ از رﺳﺎﻟﺖ ﺧﺮﮔﻮش ﭘﯿﻐﺎم ﭘﯿﻞ را از ﻣﺎه آﺳﻤﺎن ‪447 ............................................................‬‬ ‫‪ .135‬ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺰم و ﻣﺜﺎل ﻣﺮد ﺣﺎزم ‪448 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .136‬وﺧﺎﻣﺖ ﺣﺎل آن ﻣﺮغ ﮐﻪ ﺗﺮك ﺣﺰم ﮐﺮد از ﺣﺮص و ﻫﻮا ‪449 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .137‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﺬر ﮐﺮدن ﺳﮕﺎن ﻫﺮ زﻣﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﭼﻮن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎزﯾﻢ از ﺑﻬﺮ زﻣﺴﺘﺎن ‪450 ......................................................‬‬ ‫‪ .138‬ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن ﻣﻨﮑﺮان‪ ،‬اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم را از ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدن و ﺣﺠﺖ آوردن ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ ‪451 ........................................................‬‬ ‫‪ .139‬ﺟﻮاب اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﺟﺒﺮﯾﺎن را ‪451 ............................................................................................................‬‬ ‫‪ .140‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﮐﺎﻓﺮان ﺣﺠﺘﻬﺎي ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ‪452 .................................................................................................‬‬

‫‪17‬‬

‫‪ .141‬ﺑﺎز ﺟﻮاب اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم اﯾﺸﺎن را ‪452 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .142‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﻗﻮم اﻋﺘﺮاض ﺗﺮﺟﯿﻪ ﺑﺮ اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ‪453 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .143‬ﺑﺎز ﺟﻮاب اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ‪453 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .144‬ﺣﮑﻤﺖ در آﻓﺮﯾﺪن دوزخ آن ﺟﻬﺎن و زﻧﺪان اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﺎ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻨﮑﺮان ﮔﺮدد ﮐﻪ اﺋْﺘ‪‬ﯿﺎ ﻃَﻮ‪‬ﻋﺎً أَو‪ ‬ﮐَﺮْﻫﺎً ‪454 ......................................‬‬ ‫‪ .145‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺻﻮرت ﻣﻠﻮك را ﺳﺒﺐ ﻣﺴﺨﺮ ﮐﺮدن ﺟﺒﺎران ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮ ﺣﻖ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎب‬

‫ﺻﻐﯿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺮ رﺑﺾ ﻗﺪس ﺟﻬﺖ رﮐﻮع ﺟﺒﺎران ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ وﻗﺖ در آﻣﺪن ﮐﻪ اد‪‬ﺧُﻠُﻮا اﻟْﺒﺎب‪ ‬ﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪاً و‪ ‬ﻗُﻮﻟُﻮا ﺣ‪‬ﻄﱠﮥ ﻧﻐﻔﺮ ﻟﮑﻢ ‪455 ..................‬‬ ‫‪ .146‬ﻗﺼﮥ ﻋﺸﻖ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺮ ﺳﻔﺮة ﺗﻬﯽ از ﺧﻮرش ‪455 ..................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .147‬ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻮدن ﯾﻌﻘﻮب ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﭼﺸﯿﺪن ﺟﺎم ﺣﻖ از روي ﯾﻮﺳﻒ و ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻮي ﺣﻖ از ﺑﻮي ﯾﻮﺳﻒ و ﺣﺮﻣﺎن ﺑﺮادران و ﻏﯿﺮﻫﻢ از‬ ‫اﯾﻦ ﻫﺮ دو ‪456 .............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .148‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﯿﺮ و ﻏﻼﻣﺶ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺎره ﺑﻮد و اﻧﺲ ﻋﻈﯿﻢ داﺷﺖ در ﻧﻤﺎز و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺎ ﺣﻖ ‪457 .....................................................‬‬ ‫‪ .149‬ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪن اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم از ﻗﺒﻮل و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﻨﮑﺮان ﻗﻮﻟﻪ ﺣ‪‬ﺘﱠﯽ إِذَا اﺳ‪‬ﺘَﯿﺄَس‪ ‬اﻟﺮﱡﺳ‪‬ﻞُ اﻟﺦ ‪458 ..................................................‬‬ ‫‪ .150‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﻣﻘﻠﺪ ﺧﻮف اﺳﺖ و رﺟﺎ ‪459 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .151‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و اﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ان ﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ أوﻟﯿﺎء أﺧﻔﯿﺎء ‪459 ................................. ................................‬‬ ‫‪ .152‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻨﺪﯾﻞ در ﺗﻨﻮر اﻧﺪاﺧﺘﻦ اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ و ﻧﺎﺳﻮﺧﺘﻦ ‪459 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .153‬ﻗﺼﮥ ﻓﺮﯾﺎد رﺳﯿﺪن رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﮐﺎروان ﻋﺮب را ﮐﻪ از ﺗﺸﻨﮕﯽ و ﺑﯽ آﺑﯽ درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دل ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻧﻬﺎده و ﺷﺘﺮان و ﺧﻠﻖ‬

‫زﺑﺎن ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻪ ‪460 ....................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .154‬ﻣﺸﮏ آن ﻏﻼم از ﻏﯿﺐ ﭘ‪‬ﺮ آب ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰه و آن ﻏﻼم ﺳﯿﺎه را ﺳﭙﯿﺪ رو ﮐﺮدن ﺑﺎذن اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ‪461 ..........................................‬‬ ‫‪ .155‬دﯾﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﻏﻼم ﺧﻮد را ﺳﭙﯿﺪ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﮐﻪ اوﺳﺖ و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻏﻼم ﻣﺮا ﺗﻮ ﮐﺸﺘﻪ اي ﺧﻮن او ﺗﻮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ‪462 ...............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .156‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ داد و آﻓﺮﯾﺪ از ﺳﻤﺎوات و ارض و اﻋﯿﺎن و اﻋﺮاض‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎي ﺣﺎﺟﺖ آﻓﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺤﺘﺎج ﭼﯿﺰي‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ أَ ﻣ‪‬ﻦْ ﯾﺠِﯿﺐ‪ ‬اﻟْﻤ‪‬ﻀْﻄَﺮﱠ إِذا د‪‬ﻋﺎه‪ ،‬اﺿﻄﺮار ﮔﻮاه اﺳﺘﺤﻘﺎق اﺳﺖ ‪463 ...............................................................‬‬

‫‪ .157‬آﻣﺪن آن زن ﮐﺎﻓﺮه ﺑﺎ ﻃﻔﻞ ﺷﯿﺮ ﺧﻮاره ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻧﺎﻃﻖ ﺷﺪن ﻃﻔﻞ ﻋﯿﺴﯽ وار ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰات رﺳﻮل ﺧﺪا ‪464 .............‬‬ ‫‪ .158‬رﺑﻮدن ﻋﻘﺎب ﻣﻮزة ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را و ﺑﺮدن ﺑﺮ ﻫﻮا و ﻧﮕﻮن ﮐﺮدن و از ﻣﻮزه ﻣﺎري ﺳﯿﺎه ﻓﺮو اﻓﺘﺎدن ‪464 ..................................‬‬ ‫‪ .159‬وﺟﻪ ﻋﺒﺮت ﮔﺮﻓﺘﻦ از اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ و ﯾﻘﯿﻦ داﻧﺴﺘﻦ إِنﱠ ﻣ‪‬ﻊ‪ ‬اﻟْﻌ‪‬ﺴ‪‬ﺮِ ﯾﺴ‪‬ﺮاً ‪465 .........................................................................‬‬ ‫‪ .160‬اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮدن آن ﻣﺮد از ﻣﻮﺳﯽ زﺑﺎن ﺑﻬﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﻃﯿﻮر ‪465 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .161‬وﺣﯽ آﻣﺪن از ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻣﻮزش ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻌﻀﯽ از آن ‪466 .................................................‬‬ ‫‪ .162‬ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪن آن ﻣﺮد ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺘﻌﻠﯿﻢ زﺑﺎن ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﯽ و ﺳﮓ و اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪467 .......................................................‬‬ ‫‪ .163‬ﺟﻮاب ﺧﺮوس ﺳﮓ را ‪467 .........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .164‬ﺧﺠﻞ ﮔﺸﺘﻦ ﺧﺮوس ﭘﯿﺶ ﺳﮓ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ دروغ ﺷﺪن در آن ﺳﻪ وﻋﺪه‪468 .......................................................................‬‬ ‫‪ .165‬ﺧﺒﺮ ﮐﺮدن ﺧﺮوس از ﻣﺮگ ﺧﻮاﺟﻪ ‪468 ........................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .166‬دوﯾﺪن آن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ زﻧﻬﺎر ﭼﻮن از ﺧﺮوس ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺷﻨﯿﺪ ‪469 ..........................................................‬‬

‫‪18‬‬

‫‪ .167‬دﻋﺎﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ آن ﺷﺨﺺ را ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن رود از دﻧﯿﺎ ‪470 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .168‬اﺟﺎﺑﺖ ﮐﺮدن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ دﻋﺎي ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪470 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .169‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زن ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﻧﻤﯽ زﯾﺴﺖ ﺑﻨﺎﻟﯿﺪ ﺟﻮاب آﻣﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻮض رﯾﺎﺿﺖ ﺗﻮﺳﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎي ﺟﻬﺎد ﻣﺠﺎﻫﺪان اﺳﺖ ﺗﻮ را ‪470 .........‬‬ ‫‪ .170‬در آﻣﺪن ﺣﻤﺰه رﺿﯽ اﷲ ﻋﻨﻪ در ﺣﺮب ﺑﯽ زره ‪471 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .171‬ﺟﻮاب ﺣﻤﺰه ﻣﺮ ﺧﻠﻖ را ‪471 ........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .172‬ﺣﯿﻠﮥ دﻓﻊ ﻣﻐﺒﻮن ﺷﺪن در ﺑﯿﻊ و ﺷﺮي ‪473 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .173‬وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻼل ﺑﺎ ﺷﺎدي ‪474 ......................................................................................................................‬‬ ‫‪ .174‬ﺣﮑﻤﺖ وﯾﺮان ﺷﺪن ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣﺮگ ‪475 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .175‬ﺗﺸﺒﯿﻪ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﺮاخ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻨﮓ و ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺧﻮاب راﺑﻤﻮت ﮐﻪ ﺧﻼص از ﺗﻨﮕﯽ اﺳﺖ ‪475 .......................................‬‬ ‫‪ .176‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ و ﻏﻢ و ﮐﺎﻫﻠﯽ و ﺗﺎرﯾﮑﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ از ﺗﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ارﺿﯽ اﺳﺖ و ﺳﻔﻠﯽ ‪476 ............. ................................‬‬ ‫‪ .177‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻧﺺ ﺑﺎ ﻗﯿﺎس ‪477 ..............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .178‬آداب اﻟﻤﺴﺘﻤﻌﯿﻦ و اﻟﻤﺮﯾﺪﯾﻦ ﻋﻨﺪ ﻓﯿﺾ اﻟﺤﮑﻤﮥ ﻣﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﺸﯿﺦ ‪477 .............................................................................‬‬ ‫‪ .179‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻫﺮ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﺑﻮي ﻋﺪوي ﺧﻮد را و ﺣﺬر ﮐﺮدن و ﺑﻄﺎﻟﺖ و ﺧﺴﺎرت آﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﻋﺪوي ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از او ﺣﺬر ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ و ﻓﺮار‬

‫ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻪ و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻪ ‪478 ...........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .180‬ﻓﺮق ﻣﯿﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﺜﺎل و ﺗﻘﻠﯿﺪ و ﻣﯿﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﻣﺎﻫﯿﺖ آن ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻖ ‪479 ............................................................‬‬ ‫‪ .181‬ﺟﻤﻊ و ﺗﻔﺮﯾﻖ ﻣﯿﺎن ﻧﻔﯽ و اﺛﺒﺎت ﯾﮏ ﭼﯿﺰ از روي ﻧﺴﺒﺖ و اﺧﺘﻼف ﺟﻬﺖ ‪480 ..................................................................‬‬ ‫‪ .182‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻨﺎ و ﺑﻘﺎي دروﯾﺶ ﮐﺎﻣﻞ ‪480 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .183‬ﻗﺼﮥ وﮐﯿﻞ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ و از ﺑﺨﺎرا ﮔﺮﯾﺨﺖ از ﺑﯿﻢ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺎز ﻋﺸﻘﺶ ﮐﺸﯿﺪ روﮐﺸﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺎر ﺟﺎن ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎن را ‪481 ....‬‬ ‫‪ .184‬ﭘﯿﺪا ﺷﺪن روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﻮرت آدﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻮﻗﺖ ﻏﺴﻞ و ﺑﺮﻫﻨﮕﯽ و ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ‪481 ........................................‬‬ ‫‪ .185‬ﮔﻔﺘﻦ روح اﻟﻘﺪس ﻣﺮﯾﻢ را ﮐﻪ ﻣﻦ رﺳﻮل ﺣﻘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬آﺷﻔﺘﻪ و ﭘﻨﻬﺎن از ﻣﻦ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ‪483 .......................................‬‬ ‫‪ .186‬ﻋﺰم ﮐﺮدن آن وﮐﯿﻞ از ﻋﺸﻖ ﮐﻪ رﺟﻮع ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺎرا‪ ،‬ﻻاﺑﺎﻟﯽ وار ‪484 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .187‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ از ﻋﺎﺷﻖ ﻏﺮﯾﺐ ﺧﻮد ﮐﻪ از ﺷﻬﺮﻫﺎ ﮐﺪام ﺷﻬﺮ را ﺧﻮﺷﺘﺮ ﯾﺎﻓﺘﯽ و اﻧﺒﻮه ﺗﺮ و ﻣﺤﺘﺸﻢ ﺗﺮ و ﭘﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺗﺮ و دل ﮔﺸﺎﺗﺮ ‪485 .......‬‬ ‫‪ .188‬ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن دوﺳﺘﺎن او را از رﺟﻮع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺑﺨﺎرا و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن و ﻻاﺑﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻦ او ‪485 .........................................................‬‬ ‫‪ .189‬ﻻاﺑﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﻧﺎﺻﺢ و ﻋﺎذل را از ﺳﺮ ﻋﺸﻖ ‪486 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .190‬رو ﻧﻬﺎدن آن ﺑﻨﺪة ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮي ﺑﺨﺎرا ‪487 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .191‬در آﻣﺪن آن ﻋﺎﺷﻖ ﻻاﺑﺎﻟﯽ در ﺑﺨﺎرا و ﺗﺤﺬﯾﺮ ﮐﺮدن دوﺳﺘﺎن او را از ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ‪487 ..............................................................‬‬ ‫‪ .192‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺎذﻻن و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن را ‪488 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .193‬رﺳﯿﺪن آن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮن دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺑﺸﺴﺖ ‪489 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .194‬ﺻﻔﺖ آن ﻣﺴﺠﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ ﺑﻮد و آن ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺮگ ﺟﻮي ﻻاﺑﺎﻟﯽ ﮐﻪ در آن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﺷﺪ ‪489 ........................................‬‬ ‫‪ .195‬ﻣﻬﻤﺎن آﻣﺪن در آن ﻣﺴﺠﺪ ‪490 .....................................................................................................................‬‬

‫‪19‬‬

‫‪ .196‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدن اﻫﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺎﺷﻖ را از ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻦ در آﻧﺠﺎ و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن ﻣﺮ او را ‪490 ..................................................‬‬ ‫‪ .197‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺎذﻻن را ‪490 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .198‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس ﺑﺮ اﯾﻦ ﺣﯿﺎت دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﺮ او ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ آﯾﺪ ﻫﻨﺮي ﻧﻮرزﯾﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در آن ﺑﺎزار ﺑﻪ ﮐﺎر آﯾﺪ آن ﺟﺎ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻮام ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ‪491 .......................................................................................................................‬‬ ‫‪ .199‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدن اﻫﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن را از ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻦ در آن ﻣﺴﺠﺪ ‪492 .............................................................................‬‬ ‫‪ .200‬ﮔﻔﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎن ﻗﺮﯾﺶ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﺣﻤﺪ آﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎرﯾﻬﺎ ﮐﻨﻢ و ﻗﺒﯿﻠﮥ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﯾﺎري ﺧﻮاﻧﻢ و وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺻﻔﯿﻦ ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ او ‪493 .....‬‬ ‫‪ .201‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﻋﺎذﻻن ﭘﻨﺪ را ﺑﺮ آن ﻣﻬﻤﺎن آن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ ‪495 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .202‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎن اﯾﺸﺎن را و ﻣﺜﻞ آوردن ﺑﻪ دﻓﻊ ﮐﺮدن ﺣﺎرس ﮐﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ دف از ﮐﺸﺖ ﺷﺘﺮي را ﮐﻪ ﮐﻮس ﻣﺤﻤﻮدي ﺑﺮ ﭘﺸﺖ او‬ ‫زدﻧﺪي ‪496 ................................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .203‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﻣﻮﻣﻦ و ﺑﯽ ﺻﺒﺮي او در ﺑﻼ ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب و ﺑﯽ ﻗﺮاري ﻧﺨﻮد ﺑﺠﻮش در دﯾﮓ ﺗﺎ ﺑﯿﺮون ﺟﻬﺪ و ﻣﻨﻊ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ‪498 .................‬‬ ‫‪ .204‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺻﺎﺑﺮ ﺷﺪن ﻣﻮﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺳﺮّ و ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺑﻼ واﻗﻒ ﺷﻮد ‪499 ................................................. ................................‬‬ ‫‪ .205‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﻧﺨﻮد و ﺣﮑﻤﺖ در ﺟﻮش داﺷﺘﻦ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ﻧﺨﻮد را ‪500 ......................................................................‬‬ ‫‪ .206‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻣﻬﻤﺎن آن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ و ﺛﺒﺎت و ﺻﺪق او ‪500 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .207‬ذﮐﺮ ﺧﯿﺎل ﺑﺪ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﻗﺎﺻﺮ ﻓﻬﻤﺎن ‪501 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .208‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ "ا‪‬نّ ﻟﻠﻘﺮآن ﻇﻬﺮٌ و ﺑﻄﻦٌ و ﻟﺒﻄﻨﻪ ﺑﻄﻦ إﻟﯽ ﺳﺒﻌﮥ أﺑﻄﻦ" ‪502 ..............................................‬‬ ‫‪ .209‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ رﻓﺘﻦ اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎ و ﻏﺎرﻫﺎ ﺟﻬﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺧﻮﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ و ﺟﻬﺖ ﺧﻮف و ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺧﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺟﻬﺖ ارﺷﺎد ﺧﻠﻖ اﺳﺖ و ﺗﺤﺮﯾﺾ ﺑﺮ اﻧﻘﻄﺎع از دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻣﻤﮑﻦ ‪502 ..................................................................................‬‬

‫‪ .210‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺻﻮرت اوﻟﯿﺎ و ﺻﻮرت ﮐﻼم اوﻟﯿﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺼﺎي ﻣﻮﺳﯽ و ﺻﻮرت اﻓﺴﻮن ِ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ‪502 ..................................‬‬ ‫‪ .211‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﯾﺎ ﺟِﺒﺎلُ أَو‪‬ﺑِﯽ ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﻪ‪ ‬و‪ ‬اﻟﻄﱠﯿﺮَ ‪503 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .212‬ﺟﻮاب ﻃﻌﻨﻪ زﻧﻨﺪة ﻣﺜﻨﻮي از ﻗﺼﻮر ﻓﻬﻢ ﺧﻮد ‪503 .................................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .213‬ﻣﺜﻞ زدن در رﻣﯿﺪن ﮐﺮّة اﺳﺐ از ﺧﻮردن آب و ﺳﺒﺐ ﺷﺨﻮﻟﯿﺪن ﺳﺎﯾﺴﺎن ‪504 ....................................................................‬‬ ‫‪ .214‬ﺑﻘﯿﮥ ذﮐﺮ آن ﻣﻬﻤﺎن ِ ﻣﺴﺠﺪ‪ ‬ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ ‪505 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .215‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ و‪ ‬أَﺟ‪‬ﻠ‪‬ﺐ‪ ‬ﻋ‪‬ﻠَﯿﻬِﻢ‪ ‬ﺑِﺨَﯿﻠ‪‬ﮏ‪ ‬و‪ ‬ر‪‬ﺟِﻠ‪‬ﮏ‪505 .................................................................................................. ‬‬ ‫‪ .216‬رﺳﯿﺪن ﺑﺎﻧﮓ ﻃﻠﺴﻢ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺴﺠﺪ را ‪505 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .217‬ﻣﻼﻗﺎت آن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ‪507 ...............................................................................................................‬‬ ‫‪ .218‬ﺟﺬب ﻫﺮ ﻋﻨﺼﺮي ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را ﮐﻪ در ﺗﺮﮐﯿﺐ آدﻣﯽ ﻣﺤﺘﺒﺲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺟﻨﺲ ‪508 ....................................................‬‬ ‫‪ .219‬ﻣﻨﺠﺬب ﺷﺪن ﺟﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ارواح و ﺗﻘﺎﺿﺎ و ﻣﯿﻞ او ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺧﻮد و ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪن از اﺟﺰاي اﺟﺴﺎم ﮐﻪ ُﮐﻨﺪة ﭘﺎي ﺑﺎز ِ روح اﻧﺪ ‪509 ..........‬‬ ‫‪ .220‬ﻓﺴﺦ ﻋﺰاﯾﻢ و ﻧﻘﻀﻬﺎ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﮐﺮدن آدﻣﯽ را از آن ﮐﻪ ﻣﺎﻟﮏ و ﻗﺎﻫﺮ اوﺳﺖ و ﮔﺎه ﮔﺎه ﻋﺰم ِ او را ﻓﺴﺦ ﻧﺎﮐﺮدن و ﻧﺎﻓﺬ داﺷﺘﻦ ﺗﺎ ﻃﻤﻊ‪،‬‬

‫او را ﺑﺮ ﻋﺰم ﮐﺮدن دارد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎز ﻋﺰﻣﺶ را ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻮد ‪510 ............................................... ................................‬‬

‫‪ .221‬ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﻪ اﺳﯿﺮان و ﺗﺒﺴﻢ ﮐﺮدن و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬ﻋﺠﺒﺖ ﻣﻦ ﻗﻮم ﯾﺠﺮون إﻟﯽ اﻟﺠﻨﮥ ﺑﺎﻟﺴﻼﺳﻞ و اﻷﻏﻼل ‪510 ......‬‬ ‫‪ .222‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ آﯾﮥ ﮐﻪ إِنْ ﺗَﺴ‪‬ﺘَﻔْﺘ‪‬ﺤ‪‬ﻮا ﻓَﻘَﺪ‪ ‬ﺟﺎء‪‬ﮐُﻢ‪ ‬اﻟْﻔَﺘْﺢ‪ ‬اﻵﯾﮥ‪ ،‬ﻃﺎﻋﻨﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ از ﻣﺎ و ﻣﺤﻤﺪ )ص( آن ﮐﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﻓﺘﺢ و ﻧﺼﺮﺗﺶ ﺑﺪه و‬

‫‪20‬‬

‫اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺣﻘﯿﺪ و ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻖ ﺑﯿﻐﺮض اﮐﻨﻮن ﻣﺤﻤﺪ )ص( ﻣﻨﺼﻮر ﺷﺪ ‪511 .....................................‬‬ ‫‪ .223‬ﺳﺮ آﻧﮑﻪ ﺑﯿﻤﺮاد ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺣﺪﯾﺒﯿﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻟﻘﺐ آن ﻓﺘﺢ ﮐﺮد ﮐﻪ إِﻧﱠﺎ ﻓَﺘَﺤ‪‬ﻨﺎ ﻟﮏ ﻓﺘﺤﺎً ﻣﺒﯿﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﻠﻖ ﺑﻮد و ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ ﻓﺘﺢ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻣﺸﮏ ﺑﻈﺎﻫﺮ ﺷﮑﺴﺘﻦ اﺳﺖ و ﺑﻤﻌﻨﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدن اﺳﺖ ﻣﺸﮑﯽ او را و ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻓﻮاﯾﺪ اوﺳﺖ ‪511 ........................‬‬ ‫‪ .224‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻣﻮد ﻻ ﺗﻔﻀﻠﻮﻧﯽ ﻋﻠﯽ ﯾﻮﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺘﯽ ‪512 ..............................................................‬‬ ‫‪ .225‬آﮔﺎه ﺷﺪن ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ )ص( از ﻃﻌﻦ اﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺗﺖ او ‪512 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .226‬ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺿﻤﯿﺮ اﺳﯿﺮان را ‪513 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .227‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻃﺎﻏﯽ در ﻋﯿﻦ ﻗﺎﻫﺮي ﻣﻘﻬﻮر اﺳﺖ و در ﻋﯿﻦ ﻣﻨﺼﻮري ﻣﺄﺳﻮر ‪513 ................................... ................................‬‬ ‫‪ .228‬ﺟﺬب ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺎﺷﻖ را ﻣﻦ ﺣﯿﺚ ﻻ ﯾﻌﻠﻤﻪ اﻟﻌﺎﺷﻖ و ﻻ ﯾﺮﺟﻮه و ﻻ ﯾﺨﻄﺮ ﺑﺒﺎﻟﻪ و ﻻ ﯾﻈﻬﺮ ﻣﻦ ذﻟﮏ اﻟﺠﺬب أﺛﺮ ﻓﯽ اﻟﻌﺎﺷﻖ إﻻ اﻟﺨﻮف‬ ‫اﻟﻤﻤﺰوج ﺑﺎﻟﯿﺄس ﻣﻊ دوام اﻟﻄﻠﺐ ‪515 ......................................................................................................................‬‬ ‫‪ .229‬رﺳﯿﺪن ﺑﺨﺎري ﻋﺎﺷﻖ در ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ‪515 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .230‬داد ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﭘﺸﻪ از ﺑﺎد ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪516 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .231‬اﻣﺮ ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﺸﮥ ﻣﺘﻈﻠﻢ را ﺑﻪ اﺣﻀﺎر ﺧﺼﻢ ﺑﻪ دﯾﻮان ﺣﮑﻢ ‪517 .................................................................‬‬ ‫‪ .232‬ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯿﻬﻮش را ﺗﺎ ﺑﻬﻮش ﺑﺎز آﯾﺪ ‪517 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .233‬ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯽ ﻫﻮش و روي آوردن ﺑﻪ ﺛﻨﺎ و ﺷﮑﺮ ﻣﻌﺸﻮق ‪518 ........................................................................‬‬ ‫‪ .234‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻋﺎﺷﻖ دراز ﻫﺠﺮان ﺑﺴﯿﺎر اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ‪520 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .235‬ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻌﺸﻮق را و ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ‪ :‬ﺟﻮﯾﻨﺪه ﯾﺎﺑﻨﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓَﻤ‪‬ﻦْ ﯾﻌ‪‬ﻤ‪‬ﻞْ ﻣ‪‬ﺜْﻘﺎلَ ذَر‪‬ةٍ ﺧَﯿﺮاً ﯾﺮَه‪521 ................................................. ‬‬ ‫ﺗﻢ‪ ‬اﻟﻤﺠﻠّﺪ اﻟﺜﺎﻟﺚ ﻣﻦ اﻟﻤﺜﻨﻮي اﻟﻤﻌﻨﻮي ‪523 ...............................................................................................................‬‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﺳﻮم ‪523 ........................................ ................................ ................................ ................................‬‬ ‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم ﻣﺜﻨﻮي ‪524 ...............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم ‪524 .................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .2‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ از ﻋﺴﺲ ﮔﺮﯾﺨﺖ در ﺑﺎﻏﯽ ﻣﺠﻬﻮل ﺧﻮد ﻣﻌﺸﻮق را در ﺑﺎغ ﯾﺎﻓﺖ و ﻋﺴﺲ را از ﺷﺎدي دﻋﺎي ﺧﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻋ‪‬ﺴﯽ أَنْ ﺗَﮑْﺮَﻫ‪‬ﻮا ﺷَﯿﺌﺎً و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﺧَﯿﺮٌ ﻟَﮑُﻢ‪525 ..................................................................................................... ‬‬ ‫‪ .3‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن واﻋﻆ ﮐﻪ ﻫﺮ آﻏﺎز ﺗﺬﮐﯿﺮ دﻋﺎي ﻇﺎﻟﻤﺎن و ﺳﺨﺖ دﻻن و ﺑﯽ اﻋﺘﻘﺎدان ﮐﺮدي ‪526 ......................................................‬‬ ‫‪ .4‬ﺳﺆال ﮐﺮدن از ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ در وﺟﻮد از ﻫﻤﮥ ﺻﻌﺒﻬﺎ ﺻﻌﺐ ﺗﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟ ‪528 ...............................................................‬‬ ‫‪ .5‬ﻗﺼﺪ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدن ﻋﺎﺷﻖ و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زدن ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺮ وي ‪528 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .6‬ﻗﺼﮥ آن ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ زن را ﺑﺎ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ ‪529 ........................................................................................................‬‬ ‫‪ .7‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﻨﺪه را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه اول رﺳﻮا ﻧﮑﻨﺪ ‪530 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .8‬ﻣﻌﺸﻮق را زﯾﺮ ﭼﺎدر ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺟﻬﺖ ﺗﻠﺒﯿﺲ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ زن ﮐﻪ إِنﱠ ﮐَﯿﺪ‪‬ﮐُﻦﱠ ﻋ‪‬ﻈ‪‬ﯿﻢ‪530 ......................................................... ‬‬ ‫‪ .9‬ﮔﻔﺘﻦ زن ﮐﻪ او در ﺑﻨﺪ ﺟﻬﺎز ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮاد او ﺳﺘﺮ و ﺻﻼح اﺳﺖ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺻﻮﻓﯽ اﯾﻦ را ﺳﺮ ﭘﻮﺷﯿﺪه ‪531 .....................................‬‬ ‫‪ .10‬ﻏﺮض از ﺳﻤﯿﻊ و ﺑﺼﯿﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺪا را ‪532 ............................................................................................................‬‬

‫‪21‬‬

‫‪ .11‬ﻣﺜﺎل دﻧﯿﺎ ﭼﻮن ﮔﻠﺨﻦ و ﺗﻘﻮي ﭼﻮن ﺣﻤﺎم ‪532 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .12‬ﻗﺼﮥ آن دﺑﺎغ ﮐﻪ در ﺑﺎزار ﻋﻄﺎران از ﺑﻮي ﻋﻄﺮ و ﻣﺸﮏ ﺑﯽ ﻫﻮش و رﻧﺠﻮر ﺷﺪ ‪533 ...............................................................‬‬ ‫‪ .13‬ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﺮدن ﺑﺮادر دﺑﺎغ‪ ،‬دﺑﺎغ را ﺑﻪ ﺧﻔﯿﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻮي ﺳﺮﮔﯿﻦ ‪534 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .14‬ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻦ آن ﻋﺎﺷﻖ از ﮔﻨﺎه ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺗﻠﺒﯿﺲ و روي ﭘﻮش و ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن ﻣﻌﺸﻮق آن را ﻧﯿﺰ‪535 ...............................................‬‬ ‫‪ .15‬رد ﮐﺮدن ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺬر ﻋﺎﺷﻖ را و ﺗﻠﺒﯿﺲ او را در روي او ﻣﺎﻟﯿﺪن ‪536 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .16‬ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻬﻮدي ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﮐﻪ اﮔﺮ اﻋﺘﻤﺎد داري ﺑﺮ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺳﺮ اﯾﻦ ﮐﻮﺷﮏ ﺧﻮد را در اﻧﺪاز‪ ،‬و ﺟﻮاب آن ﺣﻀﺮت او را ‪537 .‬‬ ‫‪ .17‬ﻗﺼﮥ ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ و ﺧﺮوب و ﻋﺰم ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﯿﺶ از ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﺑﻨﺎي آن ﻣﺴﺠﺪ ‪538 ..................................‬‬ ‫‪ .18‬ﺷﺮح إِﻧﱠﻤ‪‬ﺎ اﻟْﻤ‪‬ﺆْﻣ‪‬ﻨُﻮنَ إِﺧْﻮ‪‬ةٌ و اﻟﻌﻠﻤﺎء ﮐﻨﻔﺲ واﺣﺪه‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ اﺗﺤﺎد داود و ﺳﻠﯿﻤﺎن و ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺒﯿﺎء ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ اﮔﺮ ﯾﮑﯽ از اﯾﺸﺎن را ﻣﻨﮑﺮ‬ ‫ﺷﻮي اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﯽ درﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﯾﻦ ﻋﻼﻣﺖ اﺗﺤﺎد اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ از آن ﻫﺰار ﺧﺎﻧﻪ وﯾﺮان ﮐﻨﯽ‪ ،‬آن ﻫﻤﻪ وﯾﺮان ﺷﻮد و ﯾﮏ دﯾﻮار ﻗﺎﯾﻢ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻻ ﻧُﻔَﺮﱢقُ ﺑ‪‬ﯿﻦَ أَﺣ‪‬ﺪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻨْﻬ‪‬ﻢ‪ ‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﻮد از اﺷﺎرت ﮔﺬﺷﺖ ‪539 .............................................................‬‬

‫‪ .19‬ﻣﺜﻞ آوردن در ﺑﯿﺎن اﺗﺤﺎد ﺟﺎﻧﻬﺎي اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎء و دوﺳﺘﺎن ﺧﺪاﯾﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻨﻮز آﻓﺘﺎت ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺖ ﺧﺎﻧﻬﺎ و ﺳﺮاﯾﻬﺎ و ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﮐﻮﻫﻬﺎ و درﯾﺎﻫﺎ را‬ ‫ﺑﺘﺎﺑﺶ ﺧﻮد روﺷﻦ ﮐﻨﺪ و در ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ و ﺳﺮاي و ﻫﺮ دﺷﺖ و ﺻﺤﺮا روﺷﻨﺎﺋﯽ دﯾﮕﺮ دﻫﺪ و ﻫﻤﻪ ﯾﮑﻨﻮر و روﺷﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ و اﺧﺘﻼف ﺟﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮدم‬

‫دﯾﮕﺮ ﺑﻨﻮر ﻣﺎه و ﺳﺘﺎرﮔﺎن و ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﻧﻮر دﯾﮕﺮ اﺳﺖ و ﭼﻮن آﻓﺘﺎب ﻃﻠﻮع ﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﻧﻮار ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ روز ﺣﺸﺮ ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺟﻤﺎل و ﺟﻼل ﺣﻖ از ﻣﺸﺮق ازل ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻮد اﻧﻮار ﻋﺎرﯾﺘﯽ ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد ‪539 ...............................................................................‬‬

‫‪ .20‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﺑﻨﺎي ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ در دﺳﺖ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪541 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .21‬ﻗﺼﮥ آﻏﺎز ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺜﻤﺎن و ﺧﻄﺒﮥ وي در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻧﺎﺻﺢ ﻓﻌﺎل ﺑﻪ ﻓﻌﻞ ﺑﻪ از ﻧﺎﺻﺢ ﻗﻮال ﺑﻪ ﻗﻮل ‪542 ..............................................‬‬ ‫‪ .22‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﮑﻤﺎ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬آدﻣﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﺮي اﺳﺖ و ﺣﮑﻤﺎي اﻟﻬﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬آدﻣﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺒﺮي اﺳﺖ زﯾﺮا ﮐﻪ آن ﻋﻠﻢ ﺣﮑﻤﺎ ﺑﺮ ﺻﻮرت‬

‫آدﻣﯽ ﻣﻘﺼﻮر ﺑﻮد و ﻋﻠﻢ اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺎ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺣﻘﯿﻘﺖ آدﻣﯽ ﻣﻮﺻﻮل ﺑﻮد ‪543 ........................................ ................................‬‬

‫‪ .23‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﻣﺘﯽ ﮐﻤﺜﻞ ﺳﻔﯿﻨﮥ ﻧﻮح ﻣﻦ ﺗﻤﺴﮏ ﺑﻬﺎ ﻧﺠﺎ و ﻣﻦ ﺗﺨﻠﻒ ﻋﻨﻬﺎ ﻏﺮق ‪544 .................................................‬‬ ‫‪ .24‬ﻗﺼﮥ ﻫﺪﯾﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺎ ﺳﻮي ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪545 ...............................................................................‬‬ ‫‪ .25‬ﮐﺮاﻣﺎت و ﻧﻮر ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺪ اﷲ ﻣﻐﺮﺑﯽ ﻗﺪس ﺳﺮه ‪546 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .26‬ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﯿﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم رﺳﻮﻻن ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﺑﺎ آن ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻮي ﺑﻠﻘﯿﺲ و دﻋﻮت ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﺑﻪ اﯾﻤﺎن و‬

‫ﺗﺮك آﻓﺘﺎب ﭘﺮﺳﺘﯽ ‪547 ..................................................................................................................................‬‬

‫‪ .27‬ﻗﺼﮥ ﻋﻄﺎري ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﺮازوي او ﮔ‪‬ﻞ ﺳﺮ ﺷﻮي ﺑﻮد و دزدﯾﺪن ﻣﺸﺘﺮي ﮔ‪‬ﻠﺨﻮار‪ ،‬از آن ﮔﻞ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻨﺠﯿﺪن ﺷﮑﺮ و دﯾﺪن ﻋﻄﺎر و ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﮐﺮدن ﻣﺮ ورا ‪547 ..........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .28‬دل داري ﮐﺮدن و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ آن رﺳﻮﻻن را و دﻓﻊ وﺣﺸﺖ و آزار از دل اﯾﺸﺎن و ﻋﺬر ﻗﺒﻮل ﻧﺎﮐﺮدن ﻫﺪﯾﻪ ﺷﺮح ﮐﺮدن ﺑﺎ‬

‫اﯾﺸﺎن ‪548 ..................................................................................................................................................‬‬

‫‪ .29‬دﯾﺪن دروﯾﺸﯽ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺸﺎﯾﺦ را در ﺧﻮاب و در ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدن روزي ﺣﻼل‪ ،‬ﺑﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﮐﺴﺐ و از ﻋﺒﺎدت ﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬و ارﺷﺎد اﯾﺸﺎن‬

‫او را ﺑﻪ ﻣﯿﻮه ﻫﺎي ﺗﻠﺦ و ﺗﺮش ﮐﻮﻫﯽ ﺑﺮ وي ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﺪن ﺑﻪ داد آن ﻣﺸﺎﯾﺦ ‪549 ........................................................................‬‬

‫‪ .30‬ﻧﯿﺖ ﮐﺮدن او‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ زر ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺪان ﻫﯿﺰم ﮐﺶ ﭼﻮن ﻣﻦ روزي ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺮاﻣﺎت ﻣﺸﺎﯾﺦ و رﻧﺠﯿﺪن آن ﻫﯿﺰم ﮐﺶ از ﺿﻤﯿﺮ و ﻧﯿﺖ او ‪550 .....‬‬ ‫‪ .31‬ﺗﺤﺮﯾﺾ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻣﺮ رﺳﻮﻻن را ﺑﺘﻌﺠﯿﻞ ﺑﻬﺠﺮت ﺑﻠﻘﯿﺲ ﺑﻬﺮ اﯾﻤﺎن ‪551 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .32‬ﺳﺒﺐ ﻫﺠﺮت اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ و ﺗﺮك ﻣﻠﮏ ﺧﺮاﺳﺎن ‪551 ..............................................................................................‬‬

‫‪22‬‬

‫‪ .33‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺮد ﺗﺸﻨﻪ ﮐﻪ از ﺳﺮ ﺟﻮز ﺑﻦ ﺟﻮز در ﺟﻮي آب ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﮐﻪ در ﮔﻮ ﺑﻮد و ﺑﻪ آب ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻓﺘﺎدن ﺟﻮز ﺑﺎﻧﮓ آب ﺑﺸﻨﻮد و‬

‫او را ﭼﻮن ﺳﻤﺎع ﺧﻮش ﺑﺎﻧﮓ آب اﻧﺪر ﻃﺮب ﻣﯽ آورد ‪552 ............................................................................................‬‬

‫‪ .34‬ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﯿﺶ ﺑﻠﻘﯿﺲ ﮐﻪ اﺻﺮار ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ ﺑﺮ ﺷﺮك و ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻣﮑﻦ ‪553 ..................................................‬‬ ‫‪ .35‬ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮداﻧﯿﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﺮا ﺧﺎﻟﺼﺎ ﻻﻣﺮ اﷲ ﺟﻬﺪ اﺳﺖ در اﯾﻤﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﮏ ذره ﻏﺮﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮا ﻧﻪ در ﻧﻔﺲ ﺗﻮ و ﻧﻪ در ﺣ‪‬ﺴﻦ ﺗﻮ و ﻧﻪ در‬

‫ﻣﻠﮏ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﯿﻨﯽ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﺑﺎز ﺷﻮد ﺑﻨﻮر اﷲ ‪554 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .36‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ ﻗﺪس اﷲ ﺳﺮّه ‪555 ............................................................................................................‬‬ ‫‪ .37‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ و ﻧﺼﯿﺤﺖ و ارﺷﺎد ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم آل ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را اﻧﺪر ﺧﻮد و ﻣﺸﮑﻼت دﯾﻦ و دل او و ﺻﯿﺪ ﮐﺮدن ﻫﺮ‬ ‫ﺟﻨﺲ ﻣﺮغ ﺿﻤﯿﺮي را ﺑﻪ ﺻﻔﯿﺮ آن ﺟﻨﺲ ﻣﺮغ و ﻃﻌﻤﮥ او ‪555 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .38‬آزاد ﺷﺪن ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﻣﻠﮏ‪ ،‬و ﻣﺴﺖ ﺷﺪن او از ﺷﻮق اﯾﻤﺎن و اﻟﺘﻔﺎت ﻫﻤﺖ او از ﻫﻤﻪ ﻣﻠﮏ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪن وﻗﺖ ﻫﺠﺮت‪ ،‬اﻻ از ﺗﺨﺖ ‪556 ........‬‬ ‫‪ .39‬ﭼﺎره ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در اﺣﻀﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺳﺒﺎ ‪557 ................................................................................‬‬ ‫‪ .40‬ﻗﺼﮥ ﯾﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺣﻠﯿﻤﻪ از ﺑﺘﺎن ﭼﻮن ﻋﻘﯿﺐ ﻓﻄﺎم ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮔﻢ ﮐﺮد و ﻟﺮزﯾﺪن و ﺳﺠﺪة ﺑﺘﺎن و ﮔﻮاﻫﯽ دادن اﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﻋﻈﻤﺖ‬ ‫ﮐﺎر ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ‪558 .............................................................................................................‬‬ ‫‪ .41‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭘﯿﺮ ﻋﺮب ﮐﻪ دﻻﻟﺖ ﮐﺮد ﺣﻠﯿﻤﻪ را ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺑﺘﺎن ‪559 ................................................................................‬‬ ‫‪ .42‬ﺧﺒﺮ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﺪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ از ﮔﻢ ﮐﺮدن ﺣﻠﯿﻤﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را و ﻃﺎﻟﺐ ﺷﺪن او ﮔﺮد ﺷﻬﺮ و ﻧﺎﻟﯿﺪن ﺑﺮ در ﮐﻌﺒﻪ و از ﺣﻖ‬

‫درﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﯾﺎﻓﺘﻦ او ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ‪560 ..........................................................................................................‬‬

‫‪ .43‬ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ از ﻣﻮﺿﻊ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﮐﺠﺎش ﯾﺎﺑﻢ‪ ،‬و ﺟﻮاب از اﻧﺪرون ﮐﻌﺒﻪ آﻣﺪن و ﻧﺸﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ ‪562 ....................‬‬ ‫‪ .44‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ دﻋﻮت ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻠﻘﯿﺲ را ‪562 ...............................................................................................................‬‬ ‫‪ .45‬ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪن آدﻣﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ و ﺣﺮص او در ﻃﻠﺐ و ﻏﻔﻠﺖ او از دوﻟﺖ روﺣﺎﻧﯿﺎن ﮐﻪ اﺑﻨﺎي ﺟﻨﺲ وي اﻧﺪ و ﻧﻌﺮه زﻧﺎن ﮐﻪ ﯾﺎ ﻟَﯿﺖ‪ ‬ﻗَﻮ‪‬ﻣ‪‬ﯽ ﯾﻌ‪‬ﻠَﻤ‪‬ﻮنَ‪563‬‬ ‫‪ .46‬ﺑﻘﯿﮥ دﻋﻮت ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻏﻨﯿﻤﺖ اﺳﺖ ‪564 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .47‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻋﻤﺎرت ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ را‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ و وﺣﯽ ﺧﺪا ﺟﻬﺖ ﺣﮑﻤﺘﻬﺎ ﮐﻪ او داﻧﺪ و ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻣﻼﺋﮑﻪ و دﯾﻮ و ﭘﺮي‬

‫و آدﻣﯽ آﺷﮑﺎرا ‪565 .......................................................................................................................................‬‬

‫‪ .48‬ﻗﺼﮥ ﺷﺎﻋﺮ و ﺻﻠﻪ دادن ﺷﺎه و ﻣﻀﺎﻋﻒ ﮐﺮدن آن وزﯾﺮ ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﻧﺎم ‪567 .........................................................................‬‬ ‫‪ .49‬ﺑﺎز آﻣﺪن آن ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﻫﻤﺎن ﺻﻠﻪ و ﻫﺰار دﯾﻨﺎر ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎه ﺑﺮ ﻗﺎﻋﺪة ﺧﻮﯾﺶ و ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﻧﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﺴﻦ ﻧﺎم‪ ،‬ﺷﺎه را ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﺧﺮﺟﻬﺎﺳﺖ و ﺧﺰﯾﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ اﺳﺖ و ﻣﻦ او را ﺑﻪ ده ﯾﮏ اﯾﻦ زر ﺧﺸﻨﻮد ﮐﻨﻢ ‪567 ............................................‬‬

‫‪ .50‬ﺑﺮدن ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻌﺮ را ﺳﻮي ﺷﺎه و ﺧﺴﺎرت وزﯾﺮ ‪568 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .51‬ﻣﺎﻧﺴﺘﻦ ﺑﺪ راﺋﯽ اﯾﻦ وزﯾﺮ دون در اﻓﺴﺎد ﻣﺮو‪‬ت‪ ‬ﺷﺎه ﺑﻪ وزﯾﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺎﻣﺎن در اﻓﺴﺎد ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻓﺮﻋﻮن ‪570 ......................................‬‬ ‫‪ .52‬ﻧﺸﺴﺘﻦ دﯾﻮ ﺑﺮ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﺸﺒﻪ ﮐﺮدن او ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎي ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻓﺮق ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯿﺎن ﻫﺮ دو ﺳﻠﯿﻤﺎن و دﯾﻮ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻦ داود ﻧﺎم ﮐﺮدن ‪570 ............................................................................................................................‬‬

‫‪ .53‬در آﻣﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻫﺮ روز در ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﺟﻬﺖ ﻋﺒﺎدت و ارﺷﺎد ﻋﺎﺑﺪان و ﻣﻌﺘﮑﻔﺎن و رﺳﺘﻦ ﻋﻘﺎﻗﯿﺮ در ﻣﺴﺠﺪ‪571‬‬ ‫‪ .54‬آﻣﻮﺧﺘﻦ ﭘﯿﺸﮥ ﮔﻮرﮐﻨﯽ ﻗﺎﺑﯿﻞ از زاغ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺮﻓﻪ ﮔﻮرﮐﻨﯽ و ﮔﻮر ﺑﻮد ‪572 ........................ ................................‬‬ ‫‪ .55‬ﻗﺼﮥ ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ در ﻣﯿﺎن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ زاﻧﻮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺳﺮ ﺑﺮ آور ﺗﻔﺮج ﮐﻦ ﺑﺮ ﮔﻠﺴﺘﺎن و رﯾﺎﺣﯿﻦ و ﻣﺮﻏﺎن و آﺛﺎر رﺣﻤﻪ اﷲ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﻧﻈﺮوا اﻟﯽ آﺛﺎر رﺣﻤﮥ اﷲ ‪574 ..................................................................................................................‬‬

‫‪23‬‬

‫‪ .56‬ﻗﺼﮥ ر‪‬ﺳﺘﻦ ﺧﺮوب در ﮔﻮﺷﮥ ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از آن ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آﻣﺪ ﺑﺎ او‪ ،‬و ﺧﺎﺻﯿﺖ و ﻧﺎم ﺧﻮد ﺑﮕﻔﺖ‪574‬‬ ‫‪ .57‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺣﺼﻮل ﻋﻠﻢ و ﻣﺎل و ﺟﺎه ﻣﺮ ﺑﺪ ﮔﻮﻫﺮ را ﻓﻀﯿﺤﺖ اوﺳﺖ و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﯿﺮ اﺳﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻪ دﺳﺖ راه زن ‪576 .............................‬‬ ‫‪ .58‬ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﺷﺮﯾﻔﻪ ﯾﺎ أَﯾﻬ‪‬ﺎ اﻟْﻤ‪‬ﺰﱠﻣ‪‬ﻞُ ‪577 .............................................................................................................‬‬ ‫‪ .59‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺗﺮك اﻟﺠﻮاب ﺟﻮاب ﻣﻘﺮر اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ "ﺟﻮاب اﻻﺣﻤﻖ ﺳﮑﻮت"‪ ،‬ﺷﺮح اﯾﻦ ﻫﺮ دو در اﯾﻦ ﻗﺼﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ آﯾﺪ ‪578 ..‬‬ ‫‪ .60‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮي )ص( ﮐﻪ "ان اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺧﻠﻖ اﻟﻤﻼﺋﮑﮥ و رﮐﺐ ﻓﯿﻬﻢ اﻟﻌﻘﻞ و ﺧﻠﻖ اﻟﺒﻬﺎﺋﻢ و رﮐﺐ ﻓﯿﻬﺎ اﻟﺸﻬﻮة و ﺧﻠﻖ ﺑﻨﯽ آدم و‬

‫رﮐﺐ ﻓﯿﻬﻢ اﻟﻌﻘﻞ و اﻟﺸﻬﻮة ﻓﻤﻦ ﻏﻠﺐ ﻋﻘﻠﻪ ﺷﻬﻮﺗﻪ ﻓﻬﻮ اﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﻟﻤﻼﺋﮑﮥ و ﻣﻦ ﻏﻠﺐ ﺷﻬﻮﺗﻪ ﻋﻘﻠﻪ ﻓﻬﻮ ادﻧﯽ ﻣﻦ اﻟﺒﻬﺎﺋﻢ" ‪579 ........................‬‬ ‫‪ .61‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ آﯾﻪ ﮐﻪ "و‪ ‬أَﻣ‪‬ﺎ اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ ﻓ‪‬ﯽ ﻗُﻠُﻮﺑِﻬِﻢ‪ ‬ﻣ‪‬ﺮَض‪ ‬ﻓَﺰاد‪‬ﺗْﻬ‪‬ﻢ‪ ‬رِﺟ‪‬ﺴﺎًو ﻗﻮﻟﻪ ﯾﻀ‪‬ﻞﱡ ﺑِﻪ‪ ‬ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮاً و‪ ‬ﯾﻬ‪‬ﺪ‪‬ي ﺑِﻪ‪ ‬ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮاً " ‪580 .................................‬‬ ‫‪ .62‬ﭼﺎﻟﯿﺶ ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻨﺎزع ﻣﺠﻨﻮن ﺑﺎ ﻧﺎﻗﻪ‪ ،‬ﻣﯿﻞ ﻣﺠﻨﻮن ﺳﻮي ﺣﺮّه ﻣﯿﻞ ﻧﺎﻗﻪ ﺳﻮي ﮐﺮّه‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﻫﻮي ﻧﺎﻗﺘﯽ ﺧﻠﻔﯽ و‬ ‫ﻗﺪ‪‬اﻣﯽ اﻟﻬﻮي و اﻧﯽ و اﯾﺎﻫﺎ ﻟﻤﺨﺘﻠﻔﺎن ‪580 .................................................................................................................‬‬ ‫‪ .63‬ﻧﺒﺸﺘﻦ آن ﻏﻼم ﻗﺼﮥ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﻘﺼﺎن اﺟﺮي ﺳﻮي ﭘﺎدﺷﺎه )ﺟﺬﺑﮥ ﻣﻦ ﺟﺬﺑﺎت اﻟﺤﻖ ﺧﯿﺮ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدة اﻟﺜﻘﻠﯿﻦ( ‪581 ....................................‬‬ ‫‪ .64‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻓﻘﯿﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﺎر ﺑﺰرگ و آﻧﮑﻪ دﺳﺘﺎرش ﺑﺮﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ زد ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺎز ﮐﻦ و ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺒﺮي آﻧﮕﺎه ﺑﺒﺮ ‪582 ..........................‬‬ ‫‪ .65‬ﻧﺼﯿﺤﺖ دﻧﯿﺎ اﻫﻞ دﻧﯿﺎ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل و ﺑﯽ وﻓﺎﯾﯽ ﺧﻮد را ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ وﻓﺎ ﻃﻤﻊ دارﻧﺪﮔﺎن از او ‪582 .................................................‬‬ ‫‪ .66‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺎرف را ﻏﺬاﺋﯽ اﺳﺖ از ﻧﻮر ﺣﻖ ﮐﻪ "اﺑﯿﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﯽ ﯾﻄﻌﻤﻨﯽ و ﯾﺴﻘﯿﻨﯽ و ﻗﻮﻟﻪ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم اﷲ ﯾﺤﯿﯽ ﺑﻪ اﺑﺪان‬ ‫اﻟﺼﺪﯾﻘﯿﻦ اي ﯾﺼﻞ ﻃﻌﺎم اﷲ ﻓﯽ اﻟﺠﻮع" ‪584 .............................................................................................................‬‬ ‫‪ .67‬ﺧﻄﺎب ﺑﺎ ﻣﻐﺮوران دﻧﯿﺎ و ﮔﺮﻓﺘﺎران ﻧﻔﺲ اﻣﺎره ‪584 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .68‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﻓَﺄَو‪‬ﺟ‪‬ﺲ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ ﻧَﻔْﺴ‪‬ﻪ‪ ‬ﺧ‪‬ﯿﻔَﮥً ﻣ‪‬ﻮﺳﯽ ﻗُﻠْﻨﺎ ﻻ ﺗَﺨَﻒ‪ ‬إِﻧﱠﮏ‪ ‬أَﻧْﺖ‪ ‬اﻷَﻋ‪‬ﻠﯽ ‪585 ......................................................................‬‬ ‫‪ .69‬زﺟﺮ ﻣﺪﻋﯽ از دﻋﻮي و اﻣﺮ ﮐﺮدن او را ﺑﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ ‪586 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .70‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﻏﻼم رﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ اﺟﺮي ﺧﻮد ‪587 ............................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .71‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺪاح ﮐﻪ از ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻣﻮس ﺷﮑﺮ ﻣﻤﺪوح ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻮي اﻧﺪوه و ﻏﻢ اﻧﺪرون او و ﺧﻼﻗﺖ دﻟﻖ ﻇﺎﻫﺮ او ﻣﯿﻨﻤﻮد ﮐﻪ آن ﺷﮑﺮﻫﺎ ﻻف‬

‫اﺳﺖ و دروغ ‪588 .........................................................................................................................................‬‬

‫‪ .72‬درﯾﺎﻓﺘﻦ ﻃﺒﯿﺒﺎن اﻟﻬﯽ اﻣﺮاض دﯾﻦ و دل را در ﺳﯿﻤﺎي ﻣﺮﯾﺪ و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ و ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎر او و رﻧﮓ و ﭼﺸﻢ او و ﺑﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺰ از راه دل‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﻬﻢ‬

‫ﺟﻮاﺳﯿﺲ اﻟﻘﻠﻮب ﻓﺠﺎﻟﺴﻮﻫﻢ ﺑﺎﻟﺼﺪق ‪590 ................................................................................................................‬‬

‫‪ .73‬ﻣﮋده دادن ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ از زادن اﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﻗﺪس اﷲ روﺣﻬﺎ ﭘﯿﺶ از ﺳﺎﻟﻬﺎ و ﻧﺸﺎن ﺻﻮرت و ﺳﯿﺮت او ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﻮﯾﺴﺎن‬

‫آن را ﺟﻬﺖ رﺻﺪ ‪590 ....................................................................................................................................‬‬

‫‪ .74‬ﻗﻮل رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﮐﻪ اﻧﯽ ﻻﺟﺪ‪ ‬ﻧﻔﺲ اﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﻗ‪‬ﺒﻞ اﻟﯿﻤﻦ ‪591 .............................................................‬‬ ‫‪ .75‬زآدن اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ از وﻓﺎت ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﻗﺪ‪‬س اﷲ ﺳﺮه ‪592 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .76‬ﻧﻘﺼﺎن اﺟﺮاي دل و ﺟﺎن ﺻﻮﻓﯽ از ﻃﻌﺎم اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ‪592 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .77‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻏﻼم ﮐﻪ رﻗﻌﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﺳﻮي ﺷﺎه ﺟﻬﺖ ﮐﻤﯽ اﺟﺮي او و ﺑﯽ اﻟﺘﻔﺎﺗﯽ ﺷﺎه ‪592 .................................................‬‬ ‫‪ .78‬آﺷﻔﺘﻦ آن ﻏﻼم از ﻧﺎرﺳﯿﺪن ﺟﻮاب رﻗﻌﻪ از ِﻗﺒﻞ ﭘﺎدﺷﺎه ‪593 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .79‬ﮐﮋ وزﯾﺪن ﺑﺎد ﺑﺮ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﻟﺖ او ‪593 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .80‬ﺷﻨﯿﺪن ﺷﯿﺦ اﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﺧﺒﺮ دادن ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ را از ﺑﻮد‪ ‬او و اﺣﻮال او ‪594 ......................................................................‬‬

‫‪24‬‬

‫‪ .81‬رﻗﻌﮥ دﯾﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﻏﻼم ﭘﯿﺶ ﺷﺎه ﭼﻮن ﺟﻮاب آن رﻗﻌﮥ اول ﻧﯿﺎﻓﺖ ‪595 .........................................................................‬‬ ‫‪ .82‬ﺳﺘﻮدن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻋﺎﻗﻞ را و ﻧﮑﻮﻫﯿﺪن اﺣﻤﻖ را ‪595 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .83‬ﻗﺼﮥ آن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﺸﻮرت ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ دﯾﮕﺮي ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺪوي ﺗﻮام ‪596 ............................................‬‬ ‫‪ .84‬اﻣﯿﺮ ﮔﺮداﻧﯿﺪن رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﺟﻮان ﻫﺬﯾﻠﯽ را ﺑﺮ ﺳﺮﯾﻪ اي ﮐﻪ در آن ﭘﯿﺮان و ﺟﻨﮓ آزﻣﻮدﮔﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ‪597 ....................................‬‬ ‫‪ .85‬اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن ﻣﻌﺘﺮﺿﯽ ﺑﺮ رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﺮ اﻣﯿﺮ ﮐﺮدن آن ﻫﺬﯾﻠﯽ ‪598 .............................................................‬‬ ‫‪ .86‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻨﺪه را ‪600 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .87‬ﻗﺼﮥ ﺳﺒﺤﺎﻧﯽ ﻣﺎ اﻋﻈﻢ ﺷﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﺑﺎ ﯾﺰﯾﺪ و اﻋﺘﺮاض ﻣﺮﯾﺪان و ﺟﻮاب او ﻣﺮ اﯾﺸﺎن را ﻧﻪ ﺑﻄﺮﯾﻖ ﮔﻔﺖ‪ ‬زﺑﺎن ﺑﻠﮑﻪ از راه ﻋﯿﺎن ‪601 ................‬‬ ‫‪ .88‬ﺑﯿﺎن ﺳﺒﺐ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﺴﯿﺎر ﮔﻮﺋﯽ آن ﻓﻀﻮل ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻮل اﷲ ‪603 .............................................................................‬‬ ‫‪ .89‬ﺑﯿﺎن ﮐﺮدن رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻔﻀﯿﻞ و اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮدن او آن ﻫﺬﯾﻠﯽ را ﺑﻪ اﻣﯿﺮي و ﺳﺮ ﻟﺸﮑﺮي ﺑﺮ ﭘﯿﺮان و ﮐﺎر دﯾﺪه ﮔﺎن ‪603 .....‬‬ ‫‪ .90‬ﻋﻼﻣﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﻤﺎم‪ ،‬و ﻧﯿﻢ ﻋﺎﻗﻞ‪ ،‬و ﻣﺮد ﺗﻤﺎم‪ ،‬و ﻧﯿﻢ ﻣﺮد‪ ،‬و ﻋﻼﻣﺖ ﺷﻘﯽ ﻣﻐﺮور ﻻﺷﯽ ‪604 .........................................................‬‬ ‫‪ .91‬ﻗﺼﮥ آﺑﮕﯿﺮ و ﺻﯿﺎدان و آن ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮑﯽ ﻋﺎﻗﻞ و ﯾﮑﯽ ﻧﯿﻢ ﻋﺎﻗﻞ و آن دﯾﮕﺮ ﻣﻐﺮور و اﺑﻠﻪ ﻣﻐﻔﻞ ﻻﺷﯽ و ﻋﺎﻗﺒﺖ آن ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ ‪604 ..........‬‬ ‫‪ .92‬ﺳﺮ ﺧﻮاﻧﺪن وﺿﻮ ﮐﻨﻨﺪه اوراد وﺿﻮ را ‪605 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .93‬ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﻠﻬﻢ ارﺣﻨﯽ راﯾﺤﻪ اﻟﺠﻨﮥ‪ ،‬ﺑﺠﺎي اﻟﻠﻬﻢ اﺟﻌﻠﻨﯽ ﻣﻦ اﻟﺘﻮاﺑﯿﻦ و اﺟﻌﻠﻨﯽ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻄﻬﺮﯾﻦ ﮐﻪ ورد اﺳﺘﻨﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬و‬

‫ورد اﺳﺘﻨﺠﺎ را ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﻨﺸﺎق ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻋﺰﯾﺰي ﺑﺸﻨﯿﺪ و اﯾﻦ را ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ‪605 ...................................................................‬‬

‫‪ .94‬ﻗﺼﮥ آن ﻣﺮغ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ وﺻﯿﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﻣﺨﻮر ﺗﺪارك وﻗﺖ اﻧﺪﯾﺶ‪ ،‬و روزﮔﺎر ﻣﺒﺮ در ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ‪606 ........................‬‬ ‫‪ .95‬ﭼﺎره اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن آن ﻣﺎﻫﯽ ِ ﻧﯿﻢ ﻋﺎﻗﻞ‪ ،‬و ﺧﻮد را ﻣﺮده ﮐﺮدن ‪607 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .96‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻬﺪ ﮐﺮدن اﺣﻤﻖ وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎري و ﻧﺪم ﻫﯿﭻ وﻓﺎﯾﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ و‪ ‬ﻟَﻮ‪ ‬ر‪‬د‪‬وا ﻟَﻌﺎد‪‬وا ﻟ‪‬ﻤﺎ ﻧُﻬ‪‬ﻮا ﻋ‪‬ﻨْﻪ‪ ‬و‪ ‬إِﻧﱠﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻟَﮑﺎذ‪‬ﺑ‪‬ﻮنَ‪ ،‬ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﮐﺎذب وﻓﺎ‬

‫ﻧﺪارد ‪608 ..................................................................................................................................................‬‬

‫‪ .97‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ وﻫﻢ ﻗﻠﺐِ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺳﺘﯿﺰة اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪو ﻣﺎﻧﺪ و او ﻧﯿﺴﺖ ‪608 ......................................................................‬‬ ‫‪ .98‬ﻣﺠﺎوﺑﺎت ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻘﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮن ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ وﻫﻢ ﺑﻮد ‪609 ............................ ................................‬‬ ‫‪ .99‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻤﺎرت در وﯾﺮاﻧﯿﺴﺖ و ﺟﻤﻌﯿﺖ در ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﯽ و درﺳﺘﯽ در ﺷﮑﺴﺘﮕﯿﺴﺖ و ﻣﺮاد در ﺑﯿﻤﺮادي و وﺟﻮد در ﻋﺪم و ﻋﻠﯽ ﻫﺬا ﺑﻘﯿﻪ‬

‫اﻻﺿﺪاد و اﻻزواج ‪610 ....................................................................................................................................‬‬

‫‪ .100‬ﺟﻮاب دادن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را ‪610 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .101‬ﻧﻔﯽ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺟﺎدوﺋﯽ را از ﺧﻮد ‪611 ............................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .102‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﺣﺲ ﻣ‪‬ﺪرك را از آدﻣﯽ ﻧﯿﺰ ﻣ‪‬ﺪرﮐﺎﺗﯽ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣ‪‬ﺪرﮐﺎت آن ﺣﺲ دﯾﮕﺮ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﭘﯿﺸﻪ ور اﺳﺘﺎد‬

‫اﻋﺠﻤﯽ ﮐﺎر آن اﺳﺘﺎد دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺸﻪ ور اﺳﺖ و ﺑﯽ ﺧﺒﺮي او از آﻧﮑﻪ وﻇﯿﻔﮥ او ﻧﯿﺴﺖ دﻟﯿﻞ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺪرﮐﺎت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺣﺎل ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﺑﻮد آﻧﺮا اﻣﺎ از ﻣﻨﮑﺮي او اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺰ ﺑﯿﺨﺒﺮي ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯿﻢ در اﯾﻦ ﻣﻘﺎم ‪611 ................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .103‬ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدن اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﺑﺮ آن ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن و ﺗﺎﺧﺖ ﺑﺮدن ﺗﺎ ﺳﯿﻨﻮر ذر و ﻧﺴﻞ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻏﯿﺐ اﺳﺖ و ﻏﻔﻠﺖ اﯾﺸﺎن از ﮐﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻏﺎزي ﺑﻪ‬ ‫ﻏﺰا ﻧﺮود ﮐﺎﻓﺮ ﺗﺎﺧﺘﻦ آورد ‪613 ...........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .104‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺗﻦ ﺧﺎﮐﯽ آدﻣﯽ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن آﻫﻦ ﻧﯿﮑﻮ ﺟﻮﻫﺮ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ آﯾﯿﻨﻪ ﺷﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ در او‪ ،‬ﻫﻢ در دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ و ﻗﯿﺎﻣﺖ و ﻏﯿﺮ آن‬

‫ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﯾﻖ ﺧﯿﺎل ‪614 ........................................................................................................................‬‬

‫‪25‬‬

‫‪ .105‬ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬اﺳﺮار ﻓﺮﻋﻮن را‪ ،‬و واﻗﻌﺎت او را ﻇﻬﺮ اﻟﻐﯿﺐ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺒﯿﺮي ﺣﻖ اﯾﻤﺎن آورد ﯾﺎ ﮔﻤﺎن ﺑﺮد ‪615 ......................‬‬ ‫‪ .106‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ :‬در ِ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ ‪616 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .107‬ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را ﮐﻪ‪ :‬از ﻣﻦ ﯾﮏ ﭘﻨﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻦ و ﭼﻬﺎر ﻓﻀﯿﻠﺖ‪ ،‬ﻋﻮض ﺑﺴﺘﺎن ‪616 ............................................‬‬ ‫‪ .108‬ﺷﺮح ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم آن ﭼﻬﺎر ﻓﻀﯿﻠﺖ را ﺟﻬﺖ ﭘﺎﯾﻤﺰد اﯾﻤﺎن ﻓﺮﻋﻮن ‪617 .............................................................‬‬ ‫‪ .109‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ُﮐﻨﺖ‪ ‬ﮐﻨﺰا ﻣﺨﻔﯿﺎ ً ﻓﺎﺣﺒﺒﺖ ان اﻋﺮف ‪618 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .110‬ﻏﺮّه ﺷﺪن آدﻣﯽ ﺑﻪ ذﮐﺎوت و ﺗﺼﻮﯾﺮات ﻃﺒﻊ ﺧﻮﯾﺶ و ﻃﻠﺐ ﻧﺎﮐﺮدن ِ ﻋﻠﻢ ﻏﯿﺐ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم اﺳﺖ ‪618 ..........................‬‬ ‫‪ .111‬ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﮐﻪ "ﮐﻠﻤﻮا اﻟﻨﺎس‪ ،‬ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﻬﻢ‪ ،‬ﻻ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﮑﻢ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻻ ﯾﮑﺬب اﷲ و رﺳﻮﻟﻪ" ‪619 ....................................‬‬ ‫‪ .112‬ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم "ﻣﻦ ﺑﺸﺮﻧﯽ ﺑﺨﺮوج اﻟﺼﻔﺮ‪ ،‬ﺑﺸﺮﺗﻪ ﺑﺎﻟﺠﻨﮥ" ‪619 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .113‬ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ آﺳﯿﻪ در اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪620 ........................................................................‬‬ ‫‪ .114‬ﻗﺼﮥ ﺑﺎز ﭘﺎدﺷﺎه و ﮐﻤﭙﯿﺮ زن ‪621 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .115‬ﻗﺼﮥ آن زن ﮐﻪ ﻃﻔﻞ آن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎودان ﺧﺰﯾﺪ و ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدن ﺑﻮد و از ﻋﻠﯽ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﭼﺎره ﺟﺴﺖ ‪622 .............................................‬‬ ‫‪ .116‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "ﺟﺮﯾﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻓﺎن ﻧﻮرك اﻃﻔﺎ ﻧﺎري" از زﺑﺎن دوزخ ‪624 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .117‬ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ وزﯾﺮش ﻫﺎﻣﺎن در اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪625 ..............................................................‬‬ ‫‪ .118‬ﺗﺰﯾﯿﻒ ﺳﺨﻦ ﻫﺎﻣﺎن ‪625 .............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .119‬ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از اﯾﻤﺎن ﻓﺮﻋﻮن و ﺟﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﺎﻣﺎن در دل ﻓﺮﻋﻮن ‪626 .......................................................‬‬ ‫‪ .120‬ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﮐﺮدن اﻣﯿﺮان ﻋﺮب ﺑﺎ رﺳﻮل ﺧﺪا ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﻣﻠﮏ را ﻣﻘﺎﺳﻤﻪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻧﺰاﻋﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺟﻮاب ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺄﻣﻮرم در اﯾﻦ اﻣﺎرت و ﺑﺤﺚ اﯾﺸﺎن از ﻃﺮﻓﯿﻦ ‪627 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .121‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﻘﺮﯾﻊ و ﺗﻮﺑﯿﺦ ﻓﺮﻋﻮن ‪628 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .122‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎي ﻗﺪرت ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﻧﭙﺮﺳﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﻬﺸﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ و دوزخ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ‪628 ......................................................‬‬ ‫‪ .123‬ﺟﻮاب دﻫﺮي ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮ اﻟﻮﻫﯿﺖ اﺳﺖ و ﻋﺎﻟﻢ را ﻗﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ‪629 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .124‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﮐﻪ "ﻣﺎ ﺧَﻠَﻘْﻨَﺎ اﻟﺴ‪‬ﻤﻮات‪ ‬و‪ ‬اﻟْﺄَر‪‬ض‪ ‬و‪ ‬ﻣﺎ ﺑ‪‬ﯿﻨَﻬ‪‬ﻤﺎ إِﻟﱠﺎ ﺑِﺎﻟْﺤ‪‬ﻖِ" ﻧﯿﺎﻓﺮﯾﺪﻣﺸﺎن ﺑﻬﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻬﺮ ﻣﻌﻨﯽ و ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ آن را ‪631 .........................................................................................................................‬‬

‫‪ .125‬وﺣﯽ ﮐﺮدن ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ‪ :‬اي ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻘﻢ ﺗﻮ را دوﺳﺖ ﻣﯿﺪارم ‪632 .............................................‬‬ ‫‪ .126‬ﺧﺸﻢ ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮ ﻧﺪﯾﻢ و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدن ﺷﻔﯿﻊ آن ﻣﻐﻀﻮب‪ ‬ﻋﻠﯿﻪ را و از ﭘﺎدﺷﺎه درﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ ،‬و ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻔﺎﻋﺖ او ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن‪ ،‬و رﻧﺠﯿﺪن‬ ‫ﻧﺪﯾﻢ از ﺷﻔﯿﻊ ﮐﻪ‪ :‬ﭼﺮا ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدي؟ ‪633 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .127‬ﮔﻔﺘﻦ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﮐﻪ "ﻫﻞ ﻟﮏ ﺣﺎﺟﮥ؟" ﺟﻮاﺑﺶ داد ﮐﻪ "اﻣﺎ اﻟﯿﮏ ﻓﻼ" ‪634 ...............................‬‬ ‫‪ .128‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺣﻀﺮت ﻋﺰت ﮐﻪ "ﻟﻢ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻠﻘﺎ و اﻫﻠﮑﺘﻬﻢ؟" و ﺟﻮاب آﻣﺪن از ﺣﻀﺮت ﻋﺰت ‪635 ...................‬‬ ‫‪ .129‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ روح ﺣﯿﻮاﻧﯽ و ﻋﻘﻞ ﺟﺰوي و وﻫﻢ و ﺧﯿﺎل ﺑﺮ ﻣﺜﺎل دوﻏﻨﺪ و روح وﺣﯿﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ در اﯾﻦ دوغ ﻫﻤﭽﻮ روﻏﻦ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ ‪636 .‬‬ ‫‪ .130‬ﻣﺜﺎل دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ‪637 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .131‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭘﺎدﺷﺎه زاده ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ وي روي ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﯾﻮ‪‬م‪ ‬ﯾﻔ‪‬ﺮﱡ اﻟْﻤ‪‬ﺮْء‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ أَﺧ‪‬ﯿﻪ‪ ‬و‪ ‬أُﻣ‪‬ﻪ‪ ‬و‪ ‬أَﺑِﯿﻪ‪ ‬ﻧﻘﺪ وﻗﺖ او ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ اﯾﻦ ﺧﺎك‬ ‫ﺗﻮدة ﮐﻮدك ﻃﺒﻌﺎن ﮐﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﮔﯿﺮي ﻧﺎم ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬آن ﮐﻮدك ﮐﻪ ﭼﯿﺮه آﯾﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎك ﺗﻮده ﺑﺮ آﯾﺪ و ﻻف زﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺮاﺳﺖ ﮐﻮدﮐﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﺮ‬

‫‪26‬‬

‫وي رﺷﮏ ﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﺘﺮاب رﺑﯿﻊ اﻟﺼﺒﯿﺎن‪ ،‬آن ﭘﺎدﺷﺎه زاده ﭼﻮ از ﻗﯿﺪ رﻧﮕﻬﺎ ﺑﺮﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﮐﻬﺎي رﻧﮕﯿﻦ را ﻫﻤﺎن ﺧﺎك‪ ‬دون ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ زر‬ ‫و اﻃﻠﺲ و اﮐﺴﻮن ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ از اﯾﻦ اﮐﺴﻮن ر‪‬ﺳﺘﻢ و ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮن ﺟﺴﺘﻢ‪ ،‬و‪ ‬آﺗَﯿﻨﺎه‪ ‬اﻟْﺤ‪‬ﮑْﻢ‪ ‬ﺻ‪‬ﺒِﯿﺎ ارﺷﺎد ﺣﻖ را ﻣﺮور ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﯿﺴﺖ در‬

‫ﻗﺪرت ﮐُﻦْ ﻓَﯿﮑُﻮنُ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺳﺨﻦ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻧﮕﻮﯾﺪ ‪638 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .132‬ﻋﺮوس آوردن ﭘﺎدﺷﺎه ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را از ﺧﻮف اﻧﻘﻄﺎع ﻧﺴﻞ ‪639 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .133‬اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه دﺧﺘﺮ دروﯾﺶ زاﻫﺪي را از ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮ و اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن اﻫﻞ ﭘﺮده و ﻧﻨﮓ داﺷﺘﻦ اﯾﺸﺎن از ﭘﯿﻮﻧﺪي دروﯾﺶ ‪640 .........‬‬ ‫‪ .134‬ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎي ﭘﺎدﺷﺎه در ﺧﻼص ﭘﺴﺮش از ﺟﺎدوي ﮐﺎﺑﻠﯽ ‪641 ............................................................................‬‬ ‫‪ .135‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺷﻬﺰاده‪ ،‬آدﻣﯽ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﺧﻠﯿﻔﮥ ﺧﺪاﺳﺖ ﭘﺪرش‪ ،‬آدم ﺻﻔﯽ ﺧﻠﯿﻔﮥ ﺣﻖ ﻣﺴﺠﻮد ﻣﻼﯾﮏ‪ ،‬و آن ﮐﻤﭙﯿﺮ ﮐﺎﺑﻠﯽ دﻧﯿﺎﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫آدﻣﯽ ﺑﭽﻪ را از ﭘﺪر ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ‪ ،‬و اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ آن ﻃﺒﯿﺐ ﺗﺪارك ﮐﻨﻨﺪه اﻧﺪ ‪642 .....................................................................‬‬ ‫‪ .136‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زاﻫﺪ ﮐﻪ در ﺳﺎل ﻗﺤﻂ ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻔﻠﺴﯽ و ﺑﺴﯿﺎري ﻋﯿﺎل و ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﻣﺮدﻧﺪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎدي‬

‫اﺳﺖ؟ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺪ ﺗﻌﺰﯾﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮا ﺑﺎري ﻧﯿﺴﺖ ‪644 .........................................................................................‬‬

‫‪ .137‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺠﻤﻮع ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻮرت ﻋﻘﻞ ﮐﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﺑﻪ ﮐﮋ روي ﺟﻔﺎ ﮐﺮدي و ﺻﻮرت ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮ را ﻏﻢ ﻓﺰاﯾﺪ اﻏﻠﺐ اﺣﻮال‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دل ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﺪ ﮐﺮدي ﺻﻮرت ﭘﺪر ﺗﻮ را ﻏﻢ ﻓﺰاﯾﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﯽ روﯾﺶ را دﯾﺪن اﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ از آن ﻧﻮر دﯾﺪه ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ و راﺣﺖ ﺟﺎن ‪644 ......‬‬ ‫‪ .138‬ﻗﺼﮥ ﻓﺮزﻧﺪان ُﻋﺰﯾﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ از ﭘﺪر اﺣﻮال ﭘﺪر ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آري از ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﻣﯿﺂﯾﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪش ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺧﻮد ﻣﮋده داد اﯾﻦ ﺑﯿﻬﻮش ﭼﯿﺴﺖ؟ ‪645 .....................................................................................‬‬

‫‪ .139‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ "اﻧﯽ ﻻﺳﺘﻐﻔﺮ اﷲ رﺑﯽ ﻓﯽ ﮐﻞّ ﯾﻮم ٍ ﺳﺒﻌﯿﻦ ﻣﺮة ً" ‪646 .......................................................................‬‬ ‫‪ .140‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﺰوي ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮر ﺑﯿﺶ ﻧﺒﯿﻨﺪ و در ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻘﻠﺪ اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎﺳﺖ ‪646 ..................................................................‬‬ ‫‪ .141‬ﺑﯿﺎن آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ "ﯾﺎ أَﯾﻬ‪‬ﺎ اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ آﻣ‪‬ﻨُﻮا‪ ،‬ﻻ ﺗُﻘَﺪ‪‬ﻣ‪‬ﻮا ﺑ‪‬ﯿﻦَ ﯾﺪ‪‬ي اﷲ و‪ ‬ر‪‬ﺳ‪‬ﻮﻟ‪‬ﻪ‪ ‬ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ‪648 ...................................................‬‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺒﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ز اﻣ‪‬ﺖ ﺑﺎش‬ ‫ﭘﺲ رو ﺧﺎﻣﻮﺷﺎن ﺧﺎﻣﺶ ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﻪ اي‪ ،‬رﻋﯿﺖ ﺑﺎش ‪648 .............................................................................‬‬ ‫و از ﺧﻮدي راي زﺣﻤﺘﯽ ﻣﺘﺮاش ‪648 ............................................................................‬‬

‫‪ .142‬ﻗﺼﮥ ﺷﮑﺎﯾﺖ اﺳﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﺘﺮ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر در رو ﻣﯽ اﻓﺘﻢ در راه رﻓﺘﻦ و ﺗﻮ ﮐﻢ در روي ﻣﯽ آﺋﯽ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺖ اﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ِ ﺷﺘﺮ‬ ‫او را ‪649 ...................................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .143‬ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮدن اﺳﺘﺮ ﺟﻮاب اﺷﺘﺮ را‪ ،‬و اﻗﺮار آوردن ﺑﻪ ﻓﻀﻞ او ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬و از او اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﺑﺪو ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺻﺪق‪ ،‬و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺷﺘﺮ‬

‫او را‪ ،‬و راه ﻧﻤﻮدن و ﯾﺎري دادن ﭘﺪراﻧﻪ و ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ‪650 ....................................................................................................‬‬

‫‪ .144‬ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ِ ﻗﺒﻄﯽ ﺳﺒﻄﯽ را ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺒﻮ ﺑﻪ ﻧﯿﺖ ﺧﻮﯾﺶ از ﻧﯿﻞ ﭘ‪‬ﺮ ﮐﻦ و ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺨﻮرم ﺑﻪ ﺣﻖّ دوﺳﺘﯽ و ﺑﺮادري‪ ،‬ﺳﺒﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺳﺒﻄﯿﺎن ﺑﻬﺮ ﺧﻮد ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ از ﻧﯿﻞ‪ ،‬آب ﺻﺎف اﺳﺖ و ﺳﺒﻮ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻗﺒﻄﯿﺎن ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺧﻮن ﺻﺎف اﺳﺖ ‪651 ........................................‬‬ ‫‪ .145‬درﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻗﺒﻄﯽ دﻋﺎي ﺧﯿﺮ و ﻫﺪاﯾﺖ از ﺳﺒﻄﯽ و دﻋﺎ ﮐﺮدن ﺳﺒﻄﯽ ﻗﺒﻄﯽ را ﺑﻪ ﺧﯿﺮ و ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن آن دﻋﺎ از اﮐﺮم اﻻﮐﺮﻣﯿﻦ ‪653 .........‬‬ ‫‪ .146‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زن ﭘﻠﯿﺪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ را ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺧﯿﺎﻻت از ﺳﺮ اﻣﺮود ﺑ‪‬ﻦ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺗﻮ را ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ را از ﺳﺮ اﻣﺮود ﺑﻦ‪ ،‬از ﺳﺮ‬

‫درﺧﺖ ﻓﺮود آ ﺗﺎ آن ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺮود‪ ،‬و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬آﻧﭽﻪ آن ﻣﺮد ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺧﯿﺎل ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﻮاب آن اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺜﺎل اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ‪ ،‬در ﻣﺜﺎل‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻣﺮود ﺑﻦ ﻧﺮﻓﺘﯽ ﻫﺮﮔﺰ آﻧﻬﺎ ﻧﺪﯾﺪي ﺧﻮاه ﺧﯿﺎل‪ ،‬ﺧﻮاه ﺣﻘﯿﻘﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ‪655 .............................‬‬ ‫‪ .147‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪656 ...................................................................................................................‬‬ ‫‪ .148‬ﺳﺨﺖ ﺷﺪن ﮐﺎر ﺑﺮ ﻗﺒﻄﯿﺎن و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ‪656 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .149‬دﻋﺎ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺳﺒﺰ ﺷﺪن ِ ﮐﺸﺖ ‪657 .............................................................................................‬‬

‫‪27‬‬

‫‪ .150‬اﻃﻮار و ﻣﻨﺎزل ﺧﻠﻘﺖ آدﻣﯽ از اﺑﺘﺪا ‪658 ............................................................................................................‬‬ ‫‪ .151‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺧﻠﻖ دوزخ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻧﻨﺪ و ﻧﺎﻻﻧﻨﺪ و از ﺣﻖ ﺧﻮاﻫﺎن ﮐﻪ روزﯾﻬﺎي ﻣﺎ را ﻓﺮﺑﻪ ﮔﺮدان و زود زاد ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎن ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺻﺒﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪659‬‬ ‫‪ .152‬رﻓﺘﻦ ذو اﻟﻘﺮﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﻮه ﻗﺎف و درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدن ﮐﻪ‪ :‬اي ﮐﻮه ﻗﺎف از ﻋﻈﻤﺖ ﺻﻔﺖ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﺎ را ﺑﮕﻮ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻮه ﻗﺎف ﮐﻪ‪ :‬ﺻﻔﺖ‬ ‫ﻋﻈﻤﺖ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺮ در ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آن ادراﮐﻬﺎ ﻓﻨﺎ ﺷﻮد‪ ،‬و ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ذو اﻟﻘﺮﻧﯿﻦ ﮐﻪ از ﺻﻨﺎﯾﻌﺶ ﮐﻪ در ﺧﺎﻃﺮ داري و ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ آن آﺳﺎﻧﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد ﺑﮕﻮي ‪660 .............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .153‬ﻣﻮري ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬي ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻗﻠﻢ دﯾﺪ‪ ،‬ﻗﻠﻢ را ﺳﺘﻮدن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻮري دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﯿﺰﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺘﺎﯾﺶ اﻧﮕﺸﺘﺎن را ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻫﻨﺮ از اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻮري دﯾﮕﺮ ﮐﻪ از ﻫﺮ دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺑﺎزو ﮐﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻓﺮع وي اﻧﺪ‪ ،‬اﻟﯽ آﺧﺮه ‪661 ...............‬‬ ‫‪ .154‬ﺑﺎز اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدن ذواﻟﻘﺮﻧﯿﻦ از ﮐﻮه ﻗﺎف ﺗﺎ ﺑﯿﺎن ﺻﻨﻌﯽ از ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ ‪661 ..............................................................‬‬ ‫‪ .155‬ﻧﻤﻮدن ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﺼﻮرت ﺧﻮﯾﺶ و از ﻫﻔﺖ ﺻﺪ ﭘﺮ او ﭼﻮن ﯾﮏ ﭘﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و‬

‫اﻓﻖ را ﺑﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬آﻓﺘﺎب ﻣﺤﺠﻮب ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺎﻋﺶ ‪662 ................................................................................................‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم ‪666 ......................................................................................................................................‬‬ ‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺜﻨﻮي ‪667 ................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ ‪667 ...................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .2‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﻓَﺨُﺬْ أَر‪‬ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﮥً ﻣ‪‬ﻦَ اﻟﻄﱠﯿﺮِ ﻓَﺼ‪‬ﺮْﻫ‪‬ﻦﱠ إِﻟَﯿﮏ‪ ‬اﻟَﺦ ‪668 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .3‬در ﺳﺒﺐ ورود اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﻮات اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﮐﻪ اﻟﮑﺎﻓﺮ ﯾﺎﮐﻞ ﻓﯽ ﺳﺒﻌﻪ اﻣﻌﺎء و اﻟﻤﺆﻣﻦ ﯾﺎﮐﻞ ﻓﯽ ﻣﻌﺎء واﺣﺪ ‪669 ..........................‬‬ ‫‪ .4‬در ِ ﺣﺠﺮه ﮔﺸﺎدن ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﻣﻬﻤﺎن و ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮد ‪670 ..............................................‬‬ ‫‪ .5‬در ﺳﺒﺐ رﺟﻮع ﮐﺮدن آن ﮐﺎﻓﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ در آن ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻣﻠﻮث او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﺴﺖ و‬ ‫ﺧﺠﻞ ﺷﺪن او‪ ،‬و ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎك ﮐﺮدن و ﻧﻮﺣﮥ او ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺑﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد ‪671 ............................................. ................................‬‬ ‫‪ .6‬ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﻣﻬﻤﺎن را و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن و ﺗﺴﮑﯿﻦ دادن او را از آن اﺿﻄﺮاب و ﻧﺪاﻣﺖ ‪673 ................................‬‬ ‫‪ .7‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻧﻤﺎز و روزه و ﺣﺞ و ﻫﻤﮥ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺑﺮوﻧﯽ ﮔﻮاﻫﯿﻬﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﻮر اﻧﺪروﻧﯽ ‪673 ......................................................‬‬ ‫‪ .8‬ﭘﺎك ﮐﺮدن آب ﻫﻤﮥ ﭘﻠﯿﺪﯾﻬﺎ را‪ ،‬و ﺑﺎز ﭘﺎك ﮐﺮدن ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﯽ آب را از ﭘﻠﯿﺪي‪ ،‬ﻻﺟﺮم ﻗﺪوس آﻣﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ‪674 .............................‬‬ ‫‪ .9‬اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‪ ‬آب از ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﯿﺮه ﺷﺪن ‪674 ............................................................................................‬‬ ‫‪ .10‬ﮔﻮاﻫﯽ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﺑﺮ ﺿﻤﯿﺮ و ﻧﻮر اﻧﺪروﻧﯽ ‪675 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .11‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻧﻮر‪ ،‬ﺧﻮد را از اﻧﺪرون ﺷﺨﺺ ﻣﻨﻮر ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻠﻘﺎن‪ ،‬ﺑﯽ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ِ ﻋﺎرف‪ ،‬اﻓﺰون از آﻧﮑﻪ ﺑﻘﻮل و ﻓﻌﻞ او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس و اﻋﻼم ﻣﺆذن ﺣﺎﺟﺖ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﻗﻮﻟﯽ و ﻓﻌﻠﯽ ﺑﯿﺎن ﮐﻨﺪ ﮔﻮاﻫﯽ دﻫﺪ ﺑﺮ ﻧﻮر او ‪676 ....................‬‬

‫‪ .12‬ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮدن ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﻬﺎدت را ﺑﺮ آن ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮﯾﺶ ‪676 ............................................................................‬‬ ‫‪ .13‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﻧﻮر ﮐﻪ ﻏﺬاي ﺟﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﺬاي ﺟﺴﻢ اوﻟﯿﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺟﺴﻢ ﻫﻢ ﯾﺎر ﺷﻮد ﺟﺎن را‪ ،‬ﮐﻪ "اﺳﻠﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻋﻠﯽ ﯾﺪي" ‪677 ........‬‬ ‫‪ .14‬اﻧﮑﺎر اﻫﻞ ﺗﻦ ﻏﺬاي روح را و ﻟﺮزﯾﺪن اﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﻏﺬاي ﺧﺴﯿﺲ ‪678 .................................................................................‬‬ ‫‪ .15‬ﻣﻨﺎﺟﺎت ‪678 ...........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .16‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ و ادراك ﻋﻘﻞ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از آن ﻟﻮح آﻧﮑﻪ اﻣﺮ و ﻗﺴﻤﺖ و ﻣﻘﺪور ﻫﺮ روزة وي اﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن ادراك ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪،‬‬

‫ﻫﺮ روزي از ﻟﻮح اﻋﻈﻢ ‪678 ...............................................................................................................................‬‬

‫‪28‬‬

‫‪ .17‬ﺗﻤﺜﯿﻞ روﺷﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻫﻤﺘﻬﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻪ اﺧﺘﻼف ﺗﺤﺮّي ﻣﺘﺤﺮّﯾﺎن در وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﻗﺒﻠﻪ را ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﺎرﯾﮑﯽ و ﺗﺤﺮّي ﻏﻮاﺻﺎن در ﻗﻌﺮ ﺑﺤﺮ‪679‬‬ ‫‪ .18‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﺖ واﻓﯽ ﻫﺪاﯾﺖ ﯾﺎ ﺣ‪‬ﺴ‪‬ﺮَةً ﻋ‪‬ﻠَﯽ اﻟْﻌ‪‬ﺒﺎد‪679 ................................................................................................ ‬‬ ‫‪ .19‬ﺳﺒﺐ آﻧﮑﻪ ﻓﺮﺟﯽ را ﻧﺎم َﻓﺮَﺟﯽ ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ از اول ‪680 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .20‬ﻓﯽ اﻟﻤﻨﺎﺟﺎت ‪680 .....................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .21‬ﺻﻔﺖ ﻃﺎوس و ﻃﺒﻊ او و ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺘﻦ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم او را ‪681 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .22‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ را ﻫﻤﻪ ﮐﺲ داﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﻬﺮ ﺣﻖ را ﻫﻤﻪ ﮐﺲ داﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ از ﻗﻬﺮ ﺣﻖ ﮔﺮﯾﺰاﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ در آوﯾﺰان‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﻗﻬﺮﻫﺎ را در ﻟﻄﻒ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد و ﻟﻄﻔﻬﺎ را در ﻗﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻌﻞ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ و ﺗﻠﺒﯿﺲ و ﻣﮑﺮ اﷲ ﺑﻮد ﺗﺎ اﻫﻞ ﺗﻤﯿﯿﺰ و ﯾﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﷲ از ﺣﺎﻟﯽ ﺑﯿﻨﺎن و ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﺑﯿﻨﺎن ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻟ‪‬ﯿﺒ‪‬ﻠُﻮ‪‬ﮐُﻢ‪ ‬أَﯾﮑُﻢ‪ ‬أَﺣ‪‬ﺴ‪‬ﻦُ ﻋ‪‬ﻤ‪‬ﻠًﺎ ‪682 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .23‬ﺗﻔﺎوت ﻋﻘﻮل در اﺻﻞ ﻓﻄﺮت ﺧﻼف ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﮔﻮﯾﻨﺪ در اﺻﻞ ﻋﻘﻮل ﺟﺰوي ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ اﯾﻦ ﻓﺰوﻧﯽ و ﺗﻔﺎوت از ﺗﻌﻠﻢ اﺳﺖ و رﯾﺎﺿﺖ و‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ‪684 ..................................................................................................................................................‬‬

‫‪ .24‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن اﻋﺮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺳﮓ او از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯿﻤﺮد و اﻧﺒﺎن او ﭘﺮ ﻧﺎن ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺳﮓ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺷﻌﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ و ﺑﺮ ﺳﺮ و رو‬ ‫ﻣﯿﺰد و درﯾﻐﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﻟﻘﻤﻪ اي از اﻧﺒﺎن ﺑﻪ ﺳﮓ دادن ‪684 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .25‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ آدﻣﯽ را ﭼﻨﺎن زﯾﺎن ﻧﺪارد ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ او ﻣﺒﺪل ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﯾﺴﻤﻊ و ﺑﯽ‬

‫ﯾﺒﺼﺮ و از ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﯿﺨﻮﯾﺸﺘﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ و ان ﯾﮑﺎد اﻟﺬﯾﻦ ﮐﻔﺮوا اﻟﺦ ‪685 .........................................................‬‬

‫‪ .26‬ﻗﺼﮥ آن ﺣﮑﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﺪ ﻃﺎوﺳﯽ را ﮐﻪ ﭘﺮّ زﯾﺒﺎي ﺧﻮد را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎر و ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﺗﻦ ﺧﻮد را ﮐﻞ و زﺷﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬از ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﮐﻪ‪ :‬درﯾﻐﺖ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ آﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺎن از ﭘﺮ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻋﺪوي ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ ‪687 ........................................‬‬ ‫‪ .27‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺻﻔﺎ و ﺳﺎدﮔﯽ ﻧﻔﺲ ِ ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ‪ ،‬از ﻓﮑﺮت ﻫﺎ ﻣﺸﻮش ﻣﯿﺸﻮد ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺮ روي آﯾﯿﻨﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻮﯾﺴﯽ ﯾﺎ ﻧﻘﺶ ﮐﻨﯽ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺎك ﮐﻨﯽ‪،‬‬

‫داﻏﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻧﻘﺼﺎﻧﯽ ‪687 ................................. ................................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .28‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ "ﻻ رﻫﺒﺎﻧﯿﮥ ﻓﯽ اﻻﺳﻼم" ‪688 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .29‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ "ﺛﻮاب ﻋﻤﻞ ﻋﺎﺷﻖ از ﺣﻖ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﻖ اﺳﺖ" ‪688 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .30‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ "ﻣﺎ ﻣﺎت ﻣﻦ ﻣﺎت اﻻ و ﺗﻤﻨﯽ ان ﯾﻤﻮت ﻗﺒﻞ ﻣﺎ ﻣﺎت ان ﮐﺎن ﺑﺮا ﻟﯿﮑﻮن اﻟﯽ وﺻﻮل اﻟﺒﺮ اﻋﺠﻞ و ان‬

‫ﮐﺎن ﻓﺎﺟﺮا ﻟﯿﻘﻞ ﻓﺠﻮره" ‪689 ..............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .31‬ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪن آن ﺣﮑﯿﻢ از آن ﺳﻮال ﺑﻪ ﺟﻬﮥ ﮔﺮﯾﮥ ﻃﺎوس ‪690 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .32‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻘﻞ و روح در آب و ﮔ‪‬ﻞ ﻣﺤﺒﻮس اﻧﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت در ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ ‪690 ..................................................‬‬ ‫‪ .33‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻃﺎوس آن ﺳﺎﺋﻞ را ‪691 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .34‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﻨﺮﻫﺎ و زﯾﺮﮐﯿﻬﺎ و ﻣﺎل دﻧﯿﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮﻫﺎي ﻃﺎوس ﻋﺪو‪ ‬ﺟﺎن اﺳﺖ ‪691 .................................................................‬‬ ‫‪ .35‬در ﺻﻔﺖ آن ﺑﯿﺨﻮدان ﮐﻪ از ﺷﺮّ ﺧﻮد و ﻫﻨﺮ ﺧﻮد اﯾﻤﻦ ﺷﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺎﻧﯽ اﻧﺪ در ﺑﻘﺎي ﺣﻖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﮐﻪ ﻓﺎﻧﯽ اﻧﺪ روز در آﻓﺘﺎب و‬

‫ﻓﺎﻧﯽ را ﺧﻮف‪ ‬آﻓﺖ و ﺧﻄﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪692 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .36‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ "ﻣﺎ ﺳﻮي اﻟﻠﱠﻪ" ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻫﻤﻪ آﮐﻞ و ﻣﺄﮐﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن آن ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ‪ ‬ﺻﯿﺪ‪ ‬ﻣﻠﺦ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﯿﺪ ﻣﻠﺦ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯿﺒﻮد‬ ‫و ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮد از ﺑﺎز ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮐﻪ از ﻗﻔﺎي او‪ ،‬ﻗﺼﺪ ﺻﯿﺪ او داﺷﺖ‪ ،‬اﮐﻨﻮن اي آدﻣﯽ ﺻﯿﺎد آﮐﻞ از ﺻﯿﺎد آﮐﻞ ﺧﻮد اﯾﻤﻦ ﻣﺒﺎش‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺶ ﺑﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ دﻟﯿﻞ ِ ﻋﺒﺮﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﯿﻦ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﺑﺎز ﺷﺪن ‪693 .......................................................................................‬‬

‫‪ .37‬ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺘﻦ ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم زاغ را ﮐﻪ آن اﺷﺎره ﺑﻪ ﻗﻤﻊ ﮐﺪام ﺻﻔﺖ ﺑﻮد از ﺻﻔﺎت ﻣﺬﻣﻮم ﻣ‪‬ﻬﻠﮑﻪ در ﻣﺮﯾﺪ ‪695 ................................‬‬

‫‪29‬‬

‫‪ .38‬ﻣﻨﺎﺟﺎت ‪696 ...........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .39‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮي ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠّﻢ "ارﺣﻤﻮا ﺛﻼﺛﺎ ًﻋﺰﯾﺰ ﻗﻮم ذل و ﻏﻨﯽ ﻗﻮم اﻓﺘﻘﺮ و ﻋﺎﻟﻤﺎ ﯾﻠﻌﺐ ﺑﻪ اﻟﺠﻬﺎل" ‪697 ....................‬‬ ‫‪ .40‬ﻗﺼﮥ ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪن آن آﻫﻮ ﺑﭽﻪ در آﺧﻮر ﺧﺮان و ﻃﻌﻨﮥ آن ﺧﺮان ﺑﺮ آن ﻏﺮﯾﺐ‪ ،‬ﮔﺎه ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﮔﺎه ﺑﻪ ﺗﺴﺨﺮ و ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺸﺘﻦ او ﺑﻪ ﮐﺎه ﺧﺸﮏ‬ ‫ﮐﻪ ﻏﺬاي او ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و اﯾﻦ ﺻﻔﺖ‪ ‬ﺑﻨﺪة ﺧﺎص ﺧﺪاﺳﺖ ﻣﯿﺎن اﻫﻞ دﻧﯿﺎ و اﻫﻞ ﻫﻮا و ﺷﻬﻮت ﮐﻪ "اﻻﺳﻼم ﺑﺪا ﻏﺮﯾﺒﺎ و ﺳﯿﻌﻮد ﻏﺮﯾﺒﺎ ﻓﻄﻮﺑﯽ ﻟﻠﻐﺮﺑﺎء" ‪698‬‬ ‫‪ .41‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻮارزﻣﺸﺎه ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺰوار را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎن ﺟﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻧﮕﻪ اﻣﺎن دﻫﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺪﯾﻪ‬

‫اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎورﯾﺪ ‪698 ...................................................................................................................................‬‬

‫‪ .42‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ آﻫﻮ و آﺧﻮر ﺧﺮان ‪700 .....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .43‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ "إِﻧﱢﯽ أَري ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﻊ‪ ‬ﺑ‪‬ﻘَﺮات‪ ‬ﺳ‪‬ﻤﺎنٍ ﯾﺄْﮐُﻠُﻬ‪‬ﻦﱠ ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﻊ‪ ‬ﻋ‪‬ﺠﺎف‪ ،"‬ﮔﺎوان ﻻﻏﺮ را ﺧﺪا ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﺷﯿﺮان ﮔﺮﺳﻨﻪ آﻓﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ آن ﻫﻔﺖ ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻪ‬

‫را ﺑﻪ اﺷﺘﻬﺎ ﻣﯿﺨﻮردﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ آن ﺧﯿﺎﻻﺗﺴﺖ ﺻﻮرت ﮔﺎوان در آﯾﻨﮥ ﺧﻮاب ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﯿﺮ ﺑﻨﮕﺮ ‪701 ...................................‬‬ ‫‪ .44‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﮐﺸﺘﻦ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﺮوس را و ﻣﺬﻣﺖ او اﺷﺎرت ﺑﻪ ﻗﻤﻊ و ﻗﻬﺮ ﮐﺪام ﺻﻔﺖ ﺑﻮد از ﺻﻔﺎت ﻣﺬﻣﻮﻣﺎت ﻣﻬﻠﮑﺎت در ﺑﺎﻃﻦ ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‪702‬‬ ‫‪ .45‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ ﺧَﻠَﻘْﻨَﺎ اﻟْﺈِﻧْﺴﺎنَ ﻓ‪‬ﯽ أَﺣ‪‬ﺴ‪‬ﻦِ ﺗَﻘْﻮِﯾﻢٍ اﻟﯽ آﺧﺮﻫﺎ و آﯾﻪ و‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﻧُﻌ‪‬ﻤ‪‬ﺮْه‪ ‬ﻧُﻨَﮑﱢﺴ‪‬ﻪ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ اﻟْﺨَﻠْﻖِ اﻓﻼ ﯾﻌﻘﻠﻮن ‪703 .....................................‬‬ ‫‪ .46‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ إِﻻ اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ آﻣ‪‬ﻨُﻮا و‪ ‬ﻋ‪‬ﻤ‪‬ﻠُﻮا اﻟﺼ‪‬ﺎﻟ‪‬ﺤﺎت‪ ‬ﻓَﻠَﻬ‪‬ﻢ‪ ‬أَﺟ‪‬ﺮٌ ﻏَﯿﺮُ ﻣ‪‬ﻤ‪‬ﻨُﻮنٍ ‪703 ............................................................................‬‬ ‫‪ .47‬در ﻣﺜﺎل ﻋﺎﻟﻢ ِ ﻧﯿﺴﺖ‪ ‬ﻫﺴﺖ ﻧﻤﺎ و ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺖ‪ ‬ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻤﺎي ‪705 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .48‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ ﺷﺮﯾﻒ ﻻ ﺑﺪ ﻣﻦ ﻗﺮﯾﻦ ﯾﺪﻓﻦ ﻣﻌﮏ و ﻫﻮ ﺣﯽ و ﺗﺪﻓﻦ ﻣﻌﻪ و أﻧﺖ ﻣﯿﺖ‪ ،‬ان ﮐﺎن ﮐﺮﯾﻤﺎ اﮐﺮﻣﮏ و ان ﮐﺎن ﻟﺌﯿﻤﺎ اﺳﻠﻤﮏ‪،‬‬

‫و ذﻟﮏ اﻟﻘﺮﯾﻦ ﻋﻤﻠﮏ ﻓﺎﺻﻠﺤﻪ ﻣﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ‪ ،‬ﺻﺪق رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ‪706 ................................................................‬‬

‫‪ .49‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﮑُﻢ‪ ‬اﯾﻨﻤﺎ ﮐﻨﺘﻢ ‪707 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .50‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ ﺷﺮﯾﻒ "ﻣﻦ ﺟﻌﻞ اﻟﻬﻤﻮم ﻫﻤﺎ واﺣﺪا ﮐﻔﺎه اﷲ ﺳﺎﺋﺮ ﻫﻤﻮﻣﻪ و ﻣﻦ ﺗﻔﺮﻗﺖ ﺑﻪ اﻟﻬﻤﻮم ﻻ ﯾﺒﺎﻟﯽ اﷲ ﻓﯽ اي واد ﻣﻨﻬﺎ ﻫﻠﮑﻪ" ‪707 .....‬‬ ‫‪ .51‬در ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ رﺑﺎﻋﯽ ‪708 ...............................................................................................................................‬‬ ‫ﮔﺮ راه روي‪ ،‬راه ﺑﺮت ﺑﮕﺸﺎﯾﻨﺪ‬ ‫ور ﭘﺴﺖ ﺷﻮي ﻧﮕﻨﺠﯽ اﻧﺪر ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ور ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮي‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯿﺖ ﺑﮕﺮاﯾﻨﺪ ‪708 .........................................................................‬‬ ‫واﻧﮕﺎه ﺗﻮ را ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎﯾﻨﺪ‪708 ..........................................................................‬‬

‫‪ .52‬ﻗﺼﮥ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ دﻋﻮي ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮرده اي ﮐﻪ ﮔﯿﺞ ﺷﺪه اي؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﯾﺎﻓﺘﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردﻣﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﯿﺞ‬

‫ﺷﺪﻣﯽ و ﻧﻪ ﯾﺎوه ﮔﻔﺘﻤﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ِ ﻧﯿﮏ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﯿﺮ اﻫﻠﺶ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎوه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ آن ﯾﺎوه ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪708 ...................‬‬ ‫‪ .53‬ﺳﺒﺐ ﻋﺪاوت ﻋﺎم و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ زﯾﺴﺘﻦ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ اوﻟﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﺸﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ آب ﺣﯿﺎت اﺑﺪي ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﻨﺪ ‪710 ...................................‬‬ ‫‪ .54‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺮد‪ ‬ﺑﺪ ﮐﺎر ﭼﻮن ﻣﺘﻤﮑﻦ در ﺑﺪ ﮐﺎري ﺷﻮد و اﺛﺮ دوﻟﺖ ﻧﯿﮑﻮ ﮐﺎران ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن ﺷﻮد و ﻣﺎﻧﻊ ﺧﯿﺮ ﮔﺮدد از ﺣﺴﺪ ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﻤﻪ را ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ "أَ ر‪‬أَﯾﺖ‪ ‬اﻟﱠﺬ‪‬ي ﯾﻨْﻬﯽ ﻋ‪‬ﺒ‪‬ﺪاً إِذا ﺻ‪‬ﻠﱠﯽ" ‪710 .....................................................‬‬ ‫‪ .55‬ﻣﻨﺎﺟﺎت ‪711 ...........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .56‬ﺳﻮال ﮐﺮدن ﺷﺎه از ﻣﺪﻋﯽ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي ﮐﻪ‪ :‬ﭼﻪ وﺣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ آﻣﺪه؟ ‪712 .................................................................................‬‬ ‫‪ .57‬داﺳﺘﺎن آن ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ و وﻓﺎﻫﺎي ﺧﻮد را ﻣﯿﺸﻤﺮد و ﺷﺒﻬﺎي دراز "ﺗَﺘَﺠﺎﻓﯽ ﺟ‪‬ﻨُﻮﺑ‪‬ﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻋ‪‬ﻦِ اﻟْﻤ‪‬ﻀﺎﺟِﻊِ" را و ﺑﯽ ﻧﻮاﯾﯽ و ﺟﮕﺮ‬ ‫ﺗﺸﻨﮕﯽ روزﻫﺎي دراز را ﺷﺮح ﻣﯿﺪاد و ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﺟﺰ اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺪاﻧﻢ اﮔﺮ ﺧﺪﻣﺖ دﯾﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻣﺮا ارﺷﺎد ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﺋﯽ ﻣﻨﻘﺎدم‪،‬‬

‫اﮔﺮ در آﺗﺶ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و اﮔﺮ در دﻫﺎن ﻧﻬﻨﮓ درﯾﺎ ﻓﺘﺎدن اﺳﺖ ﭼﻮن ﯾﻮﻧﺲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬و اﮔﺮ ﻫﻔﺘﺎد ﺑﺎر ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن‬ ‫اﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﺮﺟﯿﺲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬و اﮔﺮ از ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺷﺪن اﺳﺖ ﭼﻮن ﯾﻌﻘﻮب ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬و وﻓﺎ و ﺟﺎن ﺑﺎزي اﻧﺒﯿﺎ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﻤﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮق او را ‪713 ............................................................................................................................‬‬

‫‪30‬‬

‫‪ .58‬ﯾﮑﯽ از ﻋﺎﻟﻤﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﻧﻤﺎز ﺑﮕﺮﯾﺪ ﺑﻪ آواز و آه ﮐﻨﺪ و ﻧﻮﺣﻪ ﮐﻨﺪ ﻧﻤﺎزش ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮد؟ ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻧﺎم ِ آن "آبِ دﯾﺪه"‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ آن ﮔﺮﯾﻨﺪه ﭼﻪ دﯾﺪه اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﺷﻮق ِ ﺧﺪا ﯾﺎﻓﺘﻪ ﯾﺎ از ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﮔﻨﺎه ﮔﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎزش ﺗﺒﺎه ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﺎل ﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ "ﻻ ﺻﻼة اﻻ ﺑﺤﻀﻮر‬ ‫اﻟﻘﻠﺐ"‪ ،‬و اﮔﺮ از رﻧﺠﻮري ﺗﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﻓﺮاق ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎزش ﺗﺒﺎه ﺷﻮد ﮐﻪ‪ ،‬اﺻﻞ ِ ﻧﻤﺎز ﺗﺮك‪ ‬ﺗﻦ اﺳﺖ و ﺗﺮك‪ ‬ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬اﺑﺮاﻫﯿﻢ وار ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ را‬

‫ﻗﺮﺑﺎن ﻣﯿﮑﺮد از ﺑﻬﺮ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻧﻤﺎز و ﺗﻦ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻧﻤﺮود ﻣﯿﺴﭙﺮد‪ ،‬و اﻣﺮ آﻣﺪ ﻣﺼﻄﻔﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺪﯾﻦ ﺧﺼﺎل ﮐﻪ "ﻓﺎﺗﺒ‪‬ﻊ‪ ‬ﻣ‪‬ﻠَﮥَ إِﺑ‪‬ﺮاﻫ‪‬ﯿﻢ‪ ‬و ﻗَﺪ‪ ‬ﮐﺎﻧَﺖ‪‬‬

‫ﻟَﮑُﻢ‪ ‬أُﺳ‪‬ﻮ‪‬ةٌ ﺣ‪‬ﺴ‪‬ﻨَﮥٌ ﻓ‪‬ﯽ إِﺑ‪‬ﺮاﻫ‪‬ﯿﻢ‪714 ......................................................................................................................... "‬‬ ‫‪ .59‬ﻣﺮﯾﺪي در آﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﯿﺦ و از اﯾﻦ ﺷﯿﺦ ﭘﯿﺮ در ﺳﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﭘﯿﺮ ِﻋﻘﻞ و ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﯿﺴﯽ اﺳﺖ در ﮔﻬﻮاره‪ ،‬و ﯾﺤﯿﯽ اﺳﺖ‬

‫در ﻣﮑﺘﺐِ ﮐﻮدﮐﺎن‪ ،‬و ﻣﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ را ﮔﺮﯾﺎن دﯾﺪ‪ .‬او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻓﺎرغ ﺷﺪ و ﺑﻪ در آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺮﯾﺪي دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮐﻪ از ﺣﺎل ﺷﯿﺦ واﻗﻒ ﺗﺮ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬از ﺳﺮ ﻏﯿﺮت در ﻋﻘﺐِ او ﺗﯿﺰ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬اي ﺑﺮادر‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬اﷲ اﷲ ﺗﺎ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯽ و ﻧﮕﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺷﯿﺦ ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ‬

‫ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎل رﯾﺎﺿﺖ ﺑﯽ رﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد و از ﻋﻘﺒﺎت و درﯾﺎﻫﺎي ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻬﻨﮓ و ﮐﻮﻫﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ ﺷﯿﺮ و ﭘﻠﻨﮓ ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺪان ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﺷﯿﺦ رﺳﯽ ﯾﺎ ﻧﺮﺳﯽ‪ .‬اﮔﺮ رﺳﯽ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ِ ُزوﯾﺖ ﻟﯽ اﻻرض ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺴﯿﺎر ‪715 ...............................................................................‬‬ ‫‪ .60‬ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺎل ﻣﺮﯾﺪ ﻣﻘﻠﺪ در ﮔﺮﯾﻪ ‪716 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .61‬داﺳﺘﺎن آن ﮐﻨﯿﺰك ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺮ ﺧﺎﺗﻮن ﺷﻬﻮت ﻣﯿﺮاﻧﺪ و او را ﭼﻮن ﺑﺰ و ﺧﺮس آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻬﻮت راﻧﺪن آدﻣﯿﺎﻧﻪ‪ ،‬و ﮐﺪوﺋﯽ در ﻗﻀﯿﺐ ﺧﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ از اﻧﺪازه ﻧﮕﺬرد‪ ،‬ﺧﺎﺗﻮن ﺑﺮ آن وﻗﻮف ﯾﺎﻓﺖ ﻟﮑﻦ دﻗﯿﻘﮥ ﮐﺪو را ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﮐﻨﯿﺰك را ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﻪ راه ﮐﺮد ﺟﺎﺋﯽ دور و ﺑﺎ ﺧﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺑﯽ‬

‫ﮐﺪو و ﺑﻔﻀﯿﺤﺖ ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻨﯿﺰك ﺑﯿﮕﺎه ﺑﺎز آﻣﺪ و ﻧﻮﺣﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ‪ :‬اي ﺟﺎﻧﻢ‪ ،‬و اي ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻢ‪ ،‬ﮐﯿﺮ دﯾﺪي ﮐﺪو ﻧﺪﯾﺪي‪ ،‬ذﮐﺮ دﯾﺪي آن دﮔﺮ‬ ‫ﻧﺪﯾﺪي‪" ،‬ﮐﻞ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻠﻌﻮن" ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻞ ﻧﻈﺮ ٍ و ﻓﻬﻢ ٍ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻠﻌﻮن و اﮔﺮ ﻧﻪ ﻧﺎﻗﺼﺎن ِﻇﺎﻫﺮ ﻣﺮﺣﻮﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻠﻌﻮن‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮان ﻟَﯿﺲ‪ ‬ﻋ‪‬ﻠَﯽ اﻟْﺄَﻋ‪‬ﻤﯽ ﺣ‪‬ﺮَج‪،‬‬

‫ﻧﻔﯽ ﺣﺮج و ﻧﻔﯽ ﻟﻌﻨﺖ و ﻧﻔﯽ ﻋﺘﺎب و ﻏﻀﺐ ﮐﺮد ‪717 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .62‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﺷﯿﺦ ﻣﺮﯾﺪان را و ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ اﻣﺖ را ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻃﺎﻗﺖ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﻖ اﻟﻔﺖ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻃﻮﻃﯽ ﺑﺎ ﺻﻮرت آدﻣﯽ‬ ‫اﻟﻔﺖ ﻧﺪارد ﮐﻪ از او ﺗﻠﻘﯿﻦ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺷﯿﺦ را ﭼﻮن آﯾﻨﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﯾﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﻃﻮﻃﯽ دارد و از ﭘﺲ آﯾﻨﻪ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻻ‬ ‫ﺗُﺤ‪‬ﺮﱢك‪ ‬ﺑِﻪ‪ ‬ﻟ‪‬ﺴﺎﻧَﮏ‪ ‬إِنْ ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬إِﻟﱠﺎ و‪‬ﺣ‪‬ﯽ ﯾﻮﺣﯽ ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ اﺑﺘﺪاي ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺑﯽ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻨﻘﺎر ﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪن ﻃﻮﻃﯽ اﻧﺪرون آﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاﻧﯽ ﺑﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر و ﺗﺼﺮف اوﺳﺖ ﻋﮑﺲ ﺧﻮاﻧﺪن ﻃﻮﻃﯽ ﺑﺮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻢ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻋﮑﺲ آن ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻪ ﭘﺲ آﯾﻨﻪ اﺳﺖ و ﻟﯿﮑﻦ ﺧﻮاﻧﺪن ﻃﻮﻃﯽ ﺑﺮوﻧﯽ ﺗﺼﺮف‬

‫آن ﻣﻌﻠﻢ اﺳﺖ ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﺜﺎل آﻣﺪ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ‪721 .............................................................................................................‬‬ ‫‪ .63‬ﺻﺎﺣﺐ دﻟﯽ در ﭼﻠّﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺳﮕﯽ دﯾﺪ ﺣﺎﻣﻠﻪ‪ ،‬در ﺷﮑﻤﺶ آن ﺳﮓ ﺑﭽﮕﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﺳﮓ‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ در اﻧﺪرون ﺷﮑﻢ ِ ﻣﺎدر ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و ﻧﯿﺰ ﺑﺎﻧﮓ ﺟﻬﺖ ﯾﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﺷﯿﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﻏﯿﺮه‪ ،‬و اﯾﻨﺠﺎ ﻫﯿﭻ از اﯾﻦ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﻨﺎﺟﺎت ﮐﺮد و‪ ‬ﻣﺎ ﯾﻌ‪‬ﻠَﻢ‪ ‬ﺗَﺄْوِﯾﻠَﻪ‪ ‬إِﻟﱠﺎ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﺟﻮاب آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ آن ﺻﻮرت‪ ‬ﺣﺎل ﻗﻮﻣﯽ اﺳﺖ از ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪه و ﭼﺸﻢ و دل ﺑﺎز ﻧﺎﺷﺪه دﻋﻮي ﺑﺼﯿﺮت ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﻘﺎﻻت ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬از آن ﻧﻪ اﯾﺸﺎن را ﻗﻮﺗﯽ و ﯾﺎرﯾﯽ رﺳﺪ و ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎن را ﻫﺪاﯾﺘﯽ و‬

‫رﺷﺪي ‪721 .................................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .64‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺿﺮوان و ﺣﺴﺪ اﯾﺸﺎن ﺑﺮ دروﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺎ از ﺳﻠﯿﻤﯽ اﻏﻠﺐ دﺧﻞ ﺑﺎغ را ﺑﻪ ﻣﺴﮑﯿﻨﺎن ﻣﯿﺪاد از اﻧﮕﻮر و ﻣﻮﯾﺰ و ﺣﻠﻮا و ﭘﺎﻟﻮده و‬

‫دوﺷﺎب و داﻧﻪ و آرد و ﻧﺎن ﻫﻤﻪ ﻋﺸﺮ دادي‪ ،‬ﻻﺟﺮم ﺧﺪاﯾﺘﻌﺎﻟﯽ در ﺑﺎغ و ﮐﺸﺖ او ﺑﺮﮐﺘﯽ ﻧﻬﺎد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج او ﺑﺪﻧﺪ و او ﻣﺤﺘﺎج ﮐﺲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺮج و ﻋﺸﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺮﮐﺖ ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻮن آن زن ﮐﻪ آﻟﺖ ﺧﺮ دﯾﺪ و ﮐﺪو ﻧﺪﯾﺪ ‪723 ........................................................‬‬ ‫‪ .65‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻄﺎي ﺣﻖ و ﻗﺪرت او ﻣﻮﻗﻮف ﺑﺮ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﭽﻮن داد‪ ‬ﺧﻠﻘﺎن‪ ،‬ﮐﻪ آن را ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻋﻄﺎي ﺣﻖ ﻗﺪﯾﻢ اﺳﺖ و‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺣﺎدث‪ .‬ﻋﻄﺎ ﺻﻔﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺻﻔﺖ ﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬و ﻗﺪﯾﻢ ﻣﻮﻗﻮف ﺣﺎدث ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﻧﻪ ﺣﺪوث ﻣﺤﺎل ﺑﺎﺷﺪ ‪725 .......................‬‬ ‫‪ .66‬در اﺑﺘﺪاي ﺧﻠﻘﺖ‪ ‬ﺟﺴﻢ آدم ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را اﺷﺎرت ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮو از اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﻣﺸﺘﯽ ﺧﺎك ﺑﺮﮔﯿﺮ و ﺑﻪ رواﯾﺘﯽ از ﻫﺮ‬

‫ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﺑﺮﮔﯿﺮ ‪725 ............................................................................................................................‬‬

‫‪ .67‬ﻓﺮﻣﺎن آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ ﮐﻪ از روي زﻣﯿﻦ ﻗﺒﻀﮥ ﺧﺎك ﺑﺮدار ﺟﻬﺖ ﺗﺮﮐﯿﺐ و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺟﺴﻢ ﻣﺒﺎرك اﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ ﺧﻠﯿﻔﻪ اﻟﺤﻖ ﻣﺴﺠﻮد اﻟﻤﻠﮏ و‬

‫ﻣﻌﻠﻤﻬﻢ آدم ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪726 ..............................................................................................................................‬‬

‫‪31‬‬

‫‪ .68‬ﻗﺼﮥ ﻗﻮم ﯾﻮﻧﺲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﯿﺎن و ﺑﺮﻫﺎن آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻀﺮع و زاري دﻓﻊ ﺑﻼي آﺳﻤﺎﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﺎﻋﻞ ﻣﺨﺘﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻀﺮع و ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻓﻼﺳﻔﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬ﻓﺎﻋﻞ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﻪ ﻣﺨﺘﺎر‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻀﺮع ﻃﺒﻊ را ﻧﮕﺮداﻧﺪ ‪727 .........................................‬‬ ‫‪ .69‬ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﺳﺮاﻓﯿﻞ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺧﺎك ﮐﻪ ﺣﻔﻨﻪ اي ﺑﺮﮔﯿﺮ از ﺧﺎك ﺑﻬﺮ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺟﺴﻢ آدم ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪728 ...................................‬‬ ‫‪ .70‬ﻓﺮﻣﺎن آﻣﺪن ﺑﻌﺰراﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺧﺎك و ﺗﻀﺮع ﮐﺮدن ﺧﺎك و ﻧﺎﺷﻨﻮدن و ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻋﺰراﺋﯿﻞ ﺑﺎذن اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ‪729 ................................‬‬ ‫‪ .71‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را از او ﻇﻠﻤﯽ رﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ او ﻫﻤﭽﻮن آﻟﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺎرف آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ رﺟﻮع ﮐﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ آﻟﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ‬ ‫ﺑﻪ آﻟﺖ رﺟﻮع ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺟﻬﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاي ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﻗﺪس اﷲ ﺳﺮّه ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ام و از ﻣﺨﻠﻮق ﺳﺨﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪه ام‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺧﻠﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ و از اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﺷﻨﻮم‪ ،‬زﯾﺮا اﯾﺸﺎن ﻣﺨﺎﻃﺐ اﮐﺒﺮ‬

‫را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﭼﻮن ﺻﺪاﯾﻨﺪ او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ‪ .‬اﻟﺘﻔﺎت‪ ‬ﻣﺴﺘﻤﻊ ِﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﺻﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﺜﻠﯽ اﺳﺖ ﻣﻌﺮوف‪ :‬ﻗﺎل اﻟﺠﺪار ﻟﻠﻮﺗﺪ ﻟﻢ‬

‫ﺗﺸﻘﻨﯽ ﻗﺎل اﻟﻮﺗﺪ اﻧﻈﺮ اﻟﯽ ﻣﻦ ﯾﺪﻗﻨﯽ ‪730 .................................................................................................................‬‬

‫‪ .72‬ﺟﻮاب آﻣﺪن ﮐﻪ‪ :‬آﻧﮑﻪ ﻧﻈﺮ او ﺑﺮ اﺳﺒﺎب و ﻣﺮض و زﺧﻢ ﺗﯿﻎ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﺎر ﺗﻮ ِﻋﺰراﺋﯿﻞ ﻫﻢ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺒﺒﯽ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺨﻔﯽ ﺗﺮي از آن‬ ‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‪ ،‬و ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ آن رﻧﺠﻮر ﻣﺨﻔﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ و ﻫﻮ أَﻗْﺮَب‪ ‬إِﻟَﯿﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻨْﮑُﻢ‪ ‬و‪ ‬ﻟﮑ‪‬ﻦْ ﻻ ﺗُﺒ‪‬ﺼ‪‬ﺮُونَ ‪732 ..........................................................‬‬ ‫‪ .73‬در ﺑﯿﺎن ِ وﺧﺎﻣﺖ‪ ‬ﭼﺮب و ﺷﯿﺮﯾﻦ دﻧﯿﺎ و ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪن او از ﻃﻌﺎم اﷲ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻓﺮﻣﻮد اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم اﷲ ﯾﺤﯿﯽ ﺑﻪ اﺑﺪان اﻟﺼﺪﯾﻘﯿﻦ اي ﻓﯽ اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم‬

‫اﷲ و ﻗﻮﻟﻪ اﺑﯿﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﯽ ﯾﻄﻌﻤﻨﯽ و ﯾﺴﻘﯿﻨﯽ و ﻗﻮﻟﻪ ﯾﺮْز‪‬ﻗُﻮنَ ﻓَﺮِﺣ‪‬ﯿﻦَ ‪733 ..................................................................................‬‬

‫‪ .74‬ﺟﻮاب آن ﻣﻐﻔﻞ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﻮدي ﮐﻪ ﻣﺮگ در ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮدي و اﯾﻦ ﺟﻬﺎن را زوال ﻧﺒﻮدي ‪733 ..........................................‬‬ ‫‪ .75‬ﻓﯿﻤﺎ ﯾﺮﺟﯽ ﻣﻦ رﺣﻤﮥ اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻌﻄﯽ اﻟﻨﻌﻢ ﻗﺒﻞ اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﻬﺎ و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬اﻟﱠﺬ‪‬ي ﯾﻨَﺰﱢلُ اﻟْﻐَﯿﺚَ ﻣ‪‬ﻦْ ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﺪ‪ ‬ﻣﺎ ﻗَﻨَﻄُﻮا‪ ،‬و رب ﺑﻌﺪ‪ ‬ﯾﻮرث ﻗﺮﺑﺎ ً و ر‪‬ب‪ ‬ﻣﻌﺼﯿﮥ‬

‫ﻣﯿﻤﻮﻧﮥ و رب ﺳﻌﺎدة ﺗﺄﺗﯽ ﻣﻦ ﺣﯿﺚ ﯾﺮﺟﯽ اﻟﻨﻘﻢ ﻟﯿﻌﻠﻢ ان اﻟﻠﱠﻪ ﯾﺒﺪ‪‬ل ﺳﯿﺌﺎﺗﻬﻢ ﺣﺴﻨﺎت ‪734 ...............................................................‬‬ ‫‪ .76‬ﻗﺼﮥ اﯾﺎز و ﺣﺠﺮه داﺷﺘﻦ او ﺟﻬﺖ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‪ ،‬و ﮔﻤﺎن آﻣﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎﻧﺶ ﮐﻪ او را در آن ﺣﺠﺮه دﻓﯿﻨﻪ اﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺤﮑﻤﯽ د‪‬ر و‬

‫ﮔﺮاﻧﯽ ﻗﻔﻞ ‪737 ............................................ ................................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .77‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﯿﺎن ﮐﺮده ﻣﯿﺸﻮد ﺻﻮرت ﻗﺼﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮر ﺻﻮرت ﮔﺮان اﺳﺖ و در ﺧﻮر آﯾﻨﮥ ﺗﺼﻮﯾﺮ اﯾﺸﺎن و از ﻗﺪوﺳﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫آن ﻧﻄﻖ را ﺷﺮم ﻣﯽ آﯾﺪ و از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻗﻠﻢ ﺳﺮ و رﯾﺶ ﮔﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره ‪738 ..........................................................‬‬

‫‪ .78‬ﺣﮑﻤﺖ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن در ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﻓَﻠْﯿﻨْﻈُﺮِ اﻟْﺈِﻧْﺴﺎنُ ﻣ‪‬ﻢ‪ ‬ﺧُﻠ‪‬ﻖَ ‪739 ............................................................................‬‬ ‫‪ .79‬ﺧَﻠَﻖَ اﻟْﺠ‪‬ﺎنﱠ ﻣ‪‬ﻦْ ﻣﺎرِجٍ ﻣ‪‬ﻦْ ﻧﺎرٍو ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﯽ ﺣﻖ اﺑﻠﯿﺲ اﻧﻪ ﮐﺎنَ ﻣ‪‬ﻦَ اﻟْﺠِﻦﱢ ﻓَﻔَﺴ‪‬ﻖَ ‪739 ..............................................................‬‬ ‫‪ .80‬در ﻣﻌﻨﯽ "ارﻧﺎ اﻻﺷﯿﺎء ﮐﻤﺎ ﻫﯽ" و ﺑﯿﺎن "ﻟﻮ ﮐﺸﻒ اﻟﻐﻄﺎء ﻣﺎ ازددت ﯾﻘﯿﻨﺎ" و ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺑﯿﺖ "در ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ از دﯾﺪة ﺑﺪ ﻣﯽ ﻧﮕﺮي‬

‫از‬

‫ﭼﻨﺒﺮة وﺟﻮد ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﮕﺮي" ‪741 ........................................................................................................................‬‬ ‫و ﭘﺎﯾﮥ ﮐﮋ ﮐﮋ اﻓﮑﻨﺪ ﺳﺎﯾﻪ ‪741 .............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .81‬ﺑﯿﺎن اﺗﺤﺎد ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق از روي ﺣﻘﯿﻘﺖ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺘﻀﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻬﺖ آﻧﮑﻪ ﻧﯿﺎز‪ ،‬ﺿﺪ‪ ‬ﺑﯽ ﻧﯿﺎزﯾﺴﺖ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ آﯾﻨﻪ ﺑﯽ ﺻﻮرت و ﺳﺎده اﺳﺖ و‬

‫ﺑﯽ ﺻﻮرﺗﯽ‪ ،‬ﺿﺪ ﺻﻮرت اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﻣﯿﺎن اﯾﺸﺎن اﺗﺤﺎدﯾﺴﺖ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ ﺷﺮح آن ﺑﻪ ﻧﻄﻖ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره ‪742 .....................‬‬

‫‪ .82‬ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ از ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺗﺮ داري ﯾﺎ ﻣﺮا‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ از ﺧﻮد ﻣ‪‬ﺮده ام و ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﺪه ام‪ ،‬از ﺧﻮد و ﺻﻔﺎت‪ ‬ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺪه ام‬

‫و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﺷﺪه ام‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ام و از ﻋﻠﻢ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺪه ام‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮد را از ﯾﺎد داده ام و از ﻗﺪرت ﺗﻮ ﻗﺎدر ﺷﺪه ام‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮد‬

‫را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﺗﻮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﺧﻮد را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪742 ................................................. .‬‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻪ را آﯾﻨﮥ ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺧﺪاي ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪743 .............................................................................. .‬‬

‫اﺧﺮج ﺑﺼﻔﺎﺗﯽ اﻟﯽ ﺧﻠﻘﯽ ﻣﻦ رآك رآﻧﯽ و ﻣﻦ ﻗﺼﺪك ﻗﺼﺪﻧﯽ و ﻋﻠﯽ ﻫﺬا ‪743 ......................................................................‬‬ ‫‪ .83‬آﻣﺪن آن اﻣﯿﺮان ﻧﻤﺎم ﻏﻤﺎز ﻧﯿﻤﺸﺐ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن ﺑﻪ ﮔﺸﺎدن ﺣﺠﺮة اﯾﺎز و دﯾﺪن ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ آوﯾﺨﺘﻪ و ﮔﻤﺎن ﺑﺮدن ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﮑﺮ اﺳﺖ و رو‬

‫‪32‬‬

‫ﭘﻮش و ﺧﺎﻧﻪ را ﺣﻔﺮه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ اي ﮐﻪ ﮔﻤﺎن آﻣﺪ‪ ،‬و ﭼﺎه ﮐﻨﺎن آوردن و دﯾﻮارﻫﺎ را ﺳﻮراخ ﮐﺮدن‪ ،‬و ﭼﯿﺰي ﻧﺎﯾﺎﻓﺘﻦ و ﺧﺠﻞ و ﻧﻮﻣﯿﺪ‬ ‫ﺷﺪن‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﺎن و ﺧﯿﺎل اﻧﺪﯾﺸﺎن در ﮐﺎر اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺳﺎﺣﺮﻧﺪ و ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ و ﺗﺼﺪر ﻣﯿﺠﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻔﺤﺺ‬

‫ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﻮد ﻧﺪارد ‪744 .............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .84‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻧﻤﺎﻣﺎن از ﺣﺠﺮة اﯾﺎز ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﺎه ﺗﻮﺑﺮه ﺗﻬﯽ‪ ،‬و ﺧﺠﻞ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﺎن در ﺣﻖ اﻧﺒﯿﺎء ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم در وﻗﺖ ﻇﻬﻮر‪ ،‬ﺑﺮاﺋﺖ و ﭘﺎﮐﯽ‬

‫اﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﯾﻮ‪‬م‪ ‬ﺗَﺒ‪‬ﯿﺾ‪ ‬و‪‬ﺟ‪‬ﻮه‪ ‬و‪ ‬ﺗَﺴ‪‬ﻮ‪‬د‪ ‬و‪‬ﺟ‪‬ﻮه‪ ‬و ﻗﻮﻟﻪ ﺗَﺮَي اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ ﮐَﺬَﺑ‪‬ﻮا ﻋ‪‬ﻠَﯽ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬و‪‬ﺟ‪‬ﻮﻫ‪‬ﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻣ‪‬ﺴ‪‬ﻮ‪‬د‪‬ةٌ ‪745 .....................................................‬‬

‫‪ .85‬ﺣﻮاﻟﻪ ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﺒﻮل ﺗﻮﺑﮥ ﻧﻤ‪‬ﺎﻣﺎن و ﺣﺠﺮه ﮔﺸﺎﯾﺎن و ﺳﺰا دادن اﯾﺸﺎن ﺑﻪ اﯾﺎز ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﻋﺮض او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ‪745 ...............‬‬ ‫‪ .86‬ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎه اﯾﺎز را ﮐﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻦ از ﻋﻔﻮ و ﻣﮑﺎﻓﺎت ﮐﻪ از ﻋﺪل و ﻟﻄﻒ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻨﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺻﻮاب اﺳﺖ و در ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﻣﺼﻠﺤﺘﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ در‬ ‫ﻋﺪل ﻫﺰار ﻟﻄﻒ درج اﺳﺖ‪ ،‬و‪ ‬ﻟَﮑُﻢ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ اﻟْﻘ‪‬ﺼﺎصِ ﺣ‪‬ﯿﺎةٌ‪ .‬آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﮐﺮاﻫﺖ ﻣﯽ دارد ﻗﺼﺎص را در اﯾﻦ ﯾﮏ ﺣﯿﺎت ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ و در ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار ﺣﯿﺎت ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮم و ﻣﺤﻘﻮن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪن در ﺣﺼﻦ ﺑﯿﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮد ‪746 ..................................................................‬‬ ‫‪ .87‬ﺗﻌﺠﯿﻞ ﻓﺮﻣﻮدن ﭘﺎدﺷﺎه اﯾﺎز را ﮐﻪ زود اﯾﻦ ﺣﮑﻢ را ﻓﯿﺼﻞ رﺳﺎن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺪار و اﯾﺎم ﺑﯿﻨﻨﺎ ﻣﮕﻮ ﮐﻪ اﻻﻧﺘﻈﺎر ﻣﻮت اﻻﺣﻤﺮ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﯾﺎز‬ ‫ﺷﺎه را ‪747 .................................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .88‬ﺣﮑﺎﯾﺖ در ﺗﻘﺮﯾﺮ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮔﺎه ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ را آزﻣﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﺻﺒﺮ و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ را ﺑﯿﺎزﻣﺎﺋﯿﻢ ‪748 ...................................‬‬ ‫‪ .89‬در ﺑﯿﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺎل او ﻣﻨﺎﺳﺐ آن ﺳﺨﻦ و آن دﻋﻮي ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﻔﺮه‪ ،‬و‪ ‬ﻟَﺌ‪‬ﻦْ ﺳ‪‬ﺄَﻟْﺘَﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﺧَﻠَﻖَ اﻟﺴ‪‬ﻤﻮات‪ ‬و‪ ‬اﻟْﺄَر‪‬ض‪‬‬

‫ﻟَﯿﻘُﻮﻟُﻦﱠ اﷲُ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ‪ ‬ﺑﺖ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮدن و ﺟﺎن و زر ﻧﺜﺎر او ﻧﻤﻮدن ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺳﻤﺎوات و ارﺿﯿﻦ و ﺧﻼﯾﻖ اﻟﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻤﯿﻊ و ﺑﺼﯿﺮ و ﺣﺎﺿﺮ و ﻣﺮاﻗﺐ و ﻏﯿﻮر ‪748 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .90‬رﺳﯿﺪن زن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﺟﺪا ﺷﺪن زاﻫﺪ از ﮐﻨﯿﺰك ‪750 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .91‬در ﺑﯿﺎن ﻧﺼﻮح ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﯿﺮ از ﭘﺴﺘﺎن ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎن ﻧﺮود‪ ،‬و آﻧﮑﻪ ﺗﻮﺑﮥ ﻧﺼﻮح ﮐﺮد ﻫﺮﮔﺰ از آن ﮔﻨﺎه ﯾﺎد ﻧﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ رﻏﺒﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ دم ﻧﻔﺮﺗﺶ اﻓﺰون ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و آن ﻧﻔﺮت دﻟﯿﻞ آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺬت‪ ‬ﻗﺒﻮل ﯾﺎﻓﺖ و آن ﺷﻬﻮت اول ﺑﯽ ﻟﺬت ﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻟﺬت ﺗﻮﺑﻪ و ﻗﺒﻮﻟﺶ ﺑﺠﺎي او‬

‫ﻧﺸﺴﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ‪751 ........................................................................................................................... :‬‬ ‫ﻧَﺒ‪‬ﺮد ﻋﺸﻖ را ﺟﺰ ﻋﺸﻖ دﯾﮕﺮ ‪ ---‬ﭼﺮا ﯾﺎري ﻧﮕﯿﺮي زو ﻧﮑﻮﺗﺮ‪751 ..................................................................................... ،‬‬ ‫و آﻧﮑﻪ دﻟﺶ ﺑﺎز ﺑﺪان ﮔﻨﺎه رﻏﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻋﻼﻣﺖ آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﺬت ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻟﺬت ﻗﺒﻮل ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﻟﺬت ﮔﻨﺎه ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓَﺴ‪‬ﻨُﯿﺴ‪‬ﺮُه‪‬‬

‫ﻟ‪‬ﻠْﯿﺴ‪‬ﺮي ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﻟﺬت ﻓَﺴ‪‬ﻨُﯿﺴ‪‬ﺮُه‪ ‬ﻟ‪‬ﻠْﻌ‪‬ﺴ‪‬ﺮي ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ ﺑﺮ وي ‪751 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .92‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ دﻋﺎي ﻋﺎرف‪ ‬واﺻﻞ و درﺧﻮاﺳﺖ او از ﺣﻖ ﻫﻤﭽﻮ درﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ از ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻨﺖ‪ ‬ﻟﻪ ﺳﻤﻌﺎ و ﺑﺼﺮا و ﻟﺴﺎﻧﺎ و ﯾﺪا‪،‬‬

‫ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ و‪ ‬ﻣﺎ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ ‬إِذْ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ ‬و‪ ‬ﻟﮑ‪‬ﻦﱠ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ر‪‬ﻣﯽ ‪ ،‬و آﯾﺎت و اﺧﺒﺎر و آﺛﺎر در اﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و ﺷﺮح ﺳﺒﺐ ﺳﺎزي ﺣﻖ ﺗﺎ ﻣﺠﺮم را ﮔﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮﺑﮥ ﻧﺼﻮح آورد ‪751 ......................................................................................................................................‬‬

‫‪ .93‬ﻧﻮﺑﺖ‪ ‬ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻧﺼﻮح و آواز آﻣﺪن ﮐﻪ ﻫﻤﻪ را ﺟﺴﺘﯿﻢ ﻧﺼﻮح را ﺑﺠﻮﺋﯿﺪ‪ ،‬و ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪن ﻧﺼﻮح از آن ﻫﯿﺒﺖ و ﮔﺸﺎده ﺷﺪن ﮐﺎر ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻤﺎ ﻗﺎل رﺳﻮل اﷲ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ إذا اﺻﺎﺑﻪ ﻣﺮض‪ ‬او ﻫﻢ اﺷﺘﺪي أزﻣﮥ ﺗﻨﻔﺮﺟﯽ ‪752 .....................................‬‬ ‫‪ .94‬ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﮔﻮﻫﺮ و ﺣﻼﻟﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺣﺎﺟﺒﺎن و ﮐﻨﯿﺰﮐﺎن ﺷﺎﻫﺰاده از ﻧﺼﻮح ‪753 ....................................................................‬‬ ‫‪ .95‬ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﺎه زاده ﻧﺼﻮح را از ﺑﻬﺮ دﻻﮐﯽ ﺑﻌﺪ از اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺗﻮﺑﻪ و ﻗﺒﻮل ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدن او و دﻓﻊ ﮔﻔﺘﻦ و ﻧﺮﻓﺘﻦ ‪754 .......................‬‬ ‫‪ .96‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ و ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﻮد و ﺑﺎز آن ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ و آزﻣﻮده را ﺑﯿﺎزﻣﺎﯾﺪ در ﺧﺴﺎرت اﺑﺪ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺮّب‬ ‫اﻟﻤﺠﺮّب ﺣﻠﺖ ﺑﻪ اﻟﻨﺪاﻣﮥ ﭼﻮن ﺗﻮﺑﮥ او را ﺛﺒﺎﺗﯽ و ﻗﻮﺗﯽ و ﺣﻼوﺗﯽ و ﻗﺒﻮﻟﯽ ﻣﺪد از ﺣﻖ ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن درﺧﺖ ﺑﯽ ﺑﯿﺦ ﻫﺮ روز زردﺗﺮ و ﺧﺸﮏ ﺗﺮ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‪ ،‬ﻧﻌﻮذ ﺑﺎﷲ ‪754 .........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .97‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻗﻄﺐ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﺎرف‪ ‬واﺻﻞ اﺳﺖ در اﺟﺮي دادن ﺧﻠﻖ از ﻗﻮت‪ ‬رﺣﻤﺖ و ﻣﻐﻔﺮت ﺑﺮ ﻣﺮاﺗﺒﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﺶ اﻟﻬﺎم دﻫﺪ و ﺗﻤﺜﯿﻞ اﺟﺮي‬

‫‪33‬‬

‫ﺧﻮار ﮐﻪ ددان ِ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮار وﯾﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺮاﺗﺐ ﻗﺮبِ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﯿﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ُﻗﺮب ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ُﻗﺮب ﺻﻔﺘﯽ‪ ،‬و ﺗﻔﺎﺻﯿﻞ اﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و اﷲ اﻟﻬﺎدي ‪755 .....‬‬ ‫‪ .98‬دﯾﺪن ﺧﺮ ﺳﻘﺎﺋﯽ اﺳﺒﺎن ﺑﺎﻧﻮاي ﺗﺎزي را ﺑﺮ آﺧُﺮ ِ ﺧﺎص و ﺗﻤﻨﺎ ﺑﺮدن آن دوﻟﺖ را‪ ،‬در ﻣﻮﻋﻈﮥ آﻧﮑﻪ ﺗﻤﻨﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑ‪‬ﺮدن اﻻ ﻣﻐﻔﺮت و ﻋﻨﺎﯾﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ‬ ‫در ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ رﻧﺠﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﻟﺬت ﻣﻐﻔﺮت ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﻫﺮ دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ آن را ﻧﺎآزﻣﻮده ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽ ﺑﺮي‪ ،‬ﺑﺎ آن رﻧﺠﯽ ﻗﺮﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آن‬

‫را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ از ﻫﺮ داﻣﯽ داﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد و ﻓﺦ ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺗﻮ در اﯾﻦ ﯾﮏ دام ﻣﺎﻧﺪه اي ﺗﻤﻨﯽ ﻣﯿﺒﺮي ﮐﻪ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺑﺎ آن داﻧﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻤﯽ‪ ،‬ﭘﻨﺪاري ﮐﻪ‬

‫آن داﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ دام اﺳﺖ ‪756 ...............................................................................................................................‬‬

‫‪ .99‬ﺟﻮاب دادن روﺑﺎه ﺧﺮ را ‪757 .........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .100‬ﺟﻮاب دادن ﺧﺮ روﺑﺎه را ﮐﻪ اﻣﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ اﮐﺘﺴﺎب و رﺿﺎ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺮك ﮐﺴﺐ ﻧﯿﺴﺖ ‪757 .....................................................‬‬ ‫‪ .101‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ روﺑﺎه ﺧﺮ را ‪758 .......................................................................................................................‬‬ ‫‪ .102‬ﺑﺎز ﺟﻮاب ﺧﺮ روﺑﺎه را ‪758 ..........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .103‬در ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻮﮐﻞ‪ ،‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زاﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﮐﻞ را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯿﮑﺮد و از اﺳﺒﺎب ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ و از ﺷﻬﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و از ﺷﻮارع دور و در ﺑ‪‬ﻦ ِ‬

‫ﮐﻮﻫﯽ ﻣﻬﺠﻮر‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ ﺗﻮﮐﻞ ﮐﺮدم ﺑﺮ ﺳﺒﺐ ﺳﺎزي و رزاﻗﯽ ﺗﻮ و از اﺳﺒﺎب ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﺒﺒﯿﺖ‪ ‬ﺗﻮﮐﻞ را ‪758 ........‬‬ ‫‪ .104‬ﺑﺎز ﺟﻮاب روﺑﺎه‪ ،‬ﺧﺮ را‪ ،‬و ﺗﺤﺮﯾﺾ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮐﺴﺐ ‪759 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .105‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮ روﺑﺎه را ﮐﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ِ ﮐﺴﺒﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺤﺘﺎﺟﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﮐﻞ‪ ،‬ﮐﻪ اي ﺧﺪا اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺮا راﺳﺖ دار و دﻋﺎ‬

‫ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺗﻮﮐﻞ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﻮﮐﻞ ﮐﺴﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﺒﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﯿﺴﺖ اﻟﯽ آﺧﺮه ‪759 ......................................................‬‬ ‫‪ .106‬ﻣﺜﻞ آوردن اﺷﺘﺮ در ﺑﯿﺎن ِ آﻧﮑﻪ در ﻣ‪‬ﺨﺒﺮ دوﻟﺘﯽ ﻓﺮ و اﺛﺮ آن ﭼﻮن ﻧﺒﯿﻨﯽ ﺟﺎي ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او ﻣﻘﻠﺪ اﺳﺖ در آن ‪760 ...................‬‬ ‫‪ .107‬ﻓﺮق ِ ﻣﯿﺎن دﻋﻮت‪ ‬ﺷﯿﺦ ﮐﺎﻣﻞ ِ واﺻﻞ‪ ،‬و ﻣﯿﺎن ِ ﺳﺨﻦ ﻧﺎﻗﺼﺎن ِ ﻓﺎﺿﻞ ِ ﻓﻀﻞ ِ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ ‪761 ..........................................‬‬ ‫‪ .108‬زﺑﻮن ﺷﺪن ﺧﺮ در دﺳﺖ روﺑﺎه از ﺣﺮص ﻋﻠﻒ ‪762 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .109‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺨﻨﺚ و ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻟﻮﻃﯽ از او در ﺣﺎﻟﺖ ﻟﻮاﻃﻪ‪ :‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻨﺠﺮ از ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ از ﺑﻬﺮ آﻧﮑﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑ‪‬ﺪ اﻧﺪﯾﺸﺪ‪،‬‬

‫ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺸﮑﺎﻓﻢ‪ .‬ﻟﻮﻃﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ او آﻣﺪ و ﺷﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺤﻤﺪ ﷲ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺪ ﻧﻤﯽ اﻧﺪﯾﺸﻢ‪ .‬ﺑﯿﺖ ﻣﻦ ﺑﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ اﻗﻠﯿﻢ اﺳﺖ ‪ ---‬ﻫﺰل‬

‫ﻣﻦ ﻫﺰل ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻌﻠﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬إِنﱠ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﻻ ﯾﺴ‪‬ﺘَﺤ‪‬ﯿﯽ أَنْ ﯾﻀْﺮِب‪ ‬ﻣ‪‬ﺜَﻠًﺎ ﻣﺎ ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﻮﺿَﮥً ﻓَﻤﺎ ﻓَﻮ‪‬ﻗَﻬﺎ‪ ،‬اي ﻓﻤﺎ ﻓﻮﻗﻬﺎ ﻓﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﻟﻨﻔﻮس ﺑﺎﻻﻧﮑﺎر‪ ،‬ﻣﺎ ذا أَراد‪ ‬اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﺑِﻬﺬا ﻣ‪‬ﺜَﻠًﺎ‪،‬‬ ‫و آﻧﮕﻪ ﺟﻮاب ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ "ﯾﻀ‪‬ﻞﱡ ﺑِﻪ‪ ‬ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮاً و‪ ‬ﯾﻬ‪‬ﺪ‪‬ي ﺑِﻪ‪ ‬ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮا ً"‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﯿﺰاﻧﺴﺖ ﺑﺴﯿﺎر از او ﺳﺮخ رو ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮاد ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﻮ ﺗﺎ ً ﻣﻠﺖ ﻓﯿﻪ ﻗﻠﯿﻼ ً وﺟﺪت ﻣﻦ ﻧﺘﺎﯾﺠﻪ اﻟﺸﺮﯾﻔﮥ ﮐﺜﯿﺮا ﻓﻬﻢ ﻣﻦ ﻓﻬﻢ واﷲ اﻟﻤﻠﻬﻢ و اﻟﺴﻼم ‪762 ..........................................‬‬ ‫‪ .110‬ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن ﻣﮑﺮ روﺑﺎه ﺑﺮ اﺳﺘﻌﺼﺎم و ﺗﻌﻔﻒ ﺧﺮ و ﮐﺸﯿﺪن روﺑﻪ ﺧﺮ را ﺳﻮي ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺸﻪ ‪763 ....................................................‬‬ ‫‪ .111‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ از ﺗﺮس‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اي اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬روي زرد ﭼﻮن زﻋﻔﺮان‪ ،‬ﻟﺒﻬﺎ ﮐﺒﻮد ﭼﻮن ﻧﯿﻞ‪ ،‬دﺳﺖ ﻟﺮزان ﭼﻮن ﺑﺮگ‪‬‬ ‫درﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺧﯿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ واﻗﻌﻪ اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺮون ﺧﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ ﺑﺴﺨﺮه‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺒﺎرك ﺧﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﯽ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺟﺪ‪ ‬ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﯿﯿﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺧﺮ ﮔﯿﺮﻧﺪ‪764 ....................................................... .‬‬

‫‪ .112‬ﺑ‪‬ﺮدن ِ روﺑﺎه ﺧﺮ را ﭘﯿﺶ ِ ﺷﯿﺮ و ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ ِ ﺧﺮ از ﺷﯿﺮ‪ ،‬و ﻋﺘﺎب ﮐﺮدن ِ روﺑﺎه ﺑﺎ ﺷﯿﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﺮ دور ﺑﻮد ﺷﺘﺎب ﮐﺮدي‪ ،‬و ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ و ﻻﺑﻪ‬ ‫ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ روﺑﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮو دﮔﺮﺑﺎره اش ﺑﻔﺮﯾﺐ ‪765 ...................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .113‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻧﻘﺾ ِﻋﻬﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻼ ﺑﻮ‪‬د‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺴﺦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺣﻖ ِ اﺻﺤﺎب ﺳﺒﺖ و در ﺣﻖ اﺻﺤﺎب ﻣﺎﺋﺪة ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻪ‬

‫و‪ ‬ﺟ‪‬ﻌ‪‬ﻞَ ﻣ‪‬ﻨْﻬ‪‬ﻢ‪ ‬اﻟْﻘ‪‬ﺮَد‪‬ةَ و‪ ‬اﻟْﺨَﻨﺎزِﯾﺮَ‪ ،‬و اﻧﺪر اﯾﻦ اﻣﺖ ﻣﺴﺦ دل ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺗﻦ را ﺻﻮرت‪ ‬دل دﻫﻨﺪ ‪766 ...............................................‬‬

‫‪ .114‬دو‪‬م ﺑﺎر آﻣﺪن روﺑﺎه ﺑﺮ ِ آن ﺧﺮ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﻔﺮﯾﺒﺪش ‪766 ....................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .115‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ِ ﺧﺮ روﺑﺎه را ‪767 ......................................................................................................................‬‬

‫‪34‬‬

‫‪ .116‬ﭘﺎﺳﺦ دادن روﺑﺎه ﺧﺮ را دﯾﮕﺮ ﺑﺎر ‪768 ...............................................................................................................‬‬ ‫‪ .117‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮ رزي ﻏﺰﻧﻮي ﻗﺪس اﷲ ﺳﺮّه و رﯾﺎﺿﺖ او ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ اﻓﻄﺎر ﺑﺒﺮگ رز ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻬﺖ ذلّ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ‪769 ...............‬‬ ‫‪ .118‬آﻣﺪن ﺷﯿﺦ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل از ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻏﺰﻧﯿﻦ و زﻧﺒﯿﻞ ﮔﺮداﻧﯿﺪن او ﺑﻪ اﺷﺎرت ﻏﯿﺒﯽ و ﺗﻔﺮﻗﻪ ﮐﺮدن آﻧﭽﻪ ﺟﻤﻊ آﯾﺪ ﺑﺮ ﻓﻘﺮا‪769 ....... .‬‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺟﺎن ز ﻋﺰ ﻟﺒﯿﮏ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﭘﯿﮏ ﺑﺮ ﭘﯿﮏ اﺳﺖ‪769 ............................................................................. .‬‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ روزن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ آﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻫﺘﺎب و ﺑﺎران و ﻧﺎﻣﻪ و ﻏﯿﺮه ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪769 ...................................................................‬‬ ‫‪ .119‬در ﻣﻌﻨﯽ ﻟﻮﻻك ﻟﻤﺎ ﺧﻠﻘﺖ‪ ‬اﻻﻓﻼك ‪771 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .120‬رﻓﺘﻦ آن ﺷﯿﺦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ اﻣﯿﺮي ﺑﻬﺮ ﮐﺪﯾﻪ روزي ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﺎ زﻧﺒﯿﻞ ﺑﻪ اﺷﺎرت ﻏﯿﺒﯽ‪ ،‬و ﻋﺘﺎب ﮐﺮدن اﻣﯿﺮ او را ﺑﺪان وﻗﺎﺣﺖ‪ ،‬و ﻋﺬر آوردن ﺷﯿﺦ‬

‫اﻣﯿﺮ را ‪772 .................................................................................................................................................‬‬

‫‪ .121‬ﮔﺮﯾﺎن ﺷﺪن اﻣﯿﺮ از ﻧﺼﯿﺤﺖ‪ ‬ﺷﯿﺦ و ﻋﮑﺲ ِ ﺻﺪق ِ او ﺑﺮ وي زدن و اﯾﺜﺎر ﮐﺮدن ﻣﺨﺰن ﺑﻌﺪ از ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ و اﺳﺘﻌﺼﺎم ﺷﯿﺦ و ﻗﺒﻮل ﻧﺎﮐﺮدن و‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ اﺷﺎرﺗﯽ ﻧﯿﺎرم ﺗﺼﺮف ﮐﺮدن ‪772 ........................................................................................................‬‬ ‫‪ .122‬اﺷﺎرت آﻣﺪن از ﻏﯿﺐ ﺑﻪ ﺷﯿﺦ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﺑﺴﺘﺪي و دادي‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺑﺪه و ﻣﺴﺘﺎن‪ .‬دﺳﺖ در زﯾﺮ ﺣﺼﯿﺮ ﻣﯿﮑﻦ ﮐﻪ آن را‬ ‫ﭼﻮن اﻧﺒﺎن اﺑﻮ ﻫﺮﯾﺮه ﮔﺮداﻧﯿﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﯿﺎﺑﯽ ﻋﺎﻟﻤﯿﺎن را ﯾﻘﯿﻦ ﺷﻮد ﮐﻪ وراي اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎك ﺑﻪ ﮐﻒ ﺑﮕﯿﺮي زر ﺷﻮد‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮده‬

‫در آن آﯾﺪ‪ ،‬زﻧﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺤﺲ اﮐﺒﺮ در آن آﯾﺪ‪ ،‬ﺳﻌﺪ‪ ‬اﮐﺒﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﻔﺮ اﯾﻤﺎن ﺷﻮد‪ ،‬زﻫﺮ ﺗﺮﯾﺎق ﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﻪ داﺧﻞ اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺧﺎرج‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻮق و ﻧﻪ‬ ‫ﺗﺤﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﻪ ﻣﻨﻔﺼﻞ‪ ،‬ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ او را ﻫﺰار اﺛﺮ و ﻧﻤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺻﻨﻌﺖ دﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ‪ ،‬و ﻏﻤﺰة ﭼﺸﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و‬

‫ﻓﺼﺎﺣﺖ زﺑﺎن ﺑﺎ زﺑﺎن‪ ،‬ﻧﻪ داﺧﻞ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﺎرج‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﺘﺼﻞ و ﻧﻪ ﻣﻨﻔﺼﻞ‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره ‪773 ................................................‬‬ ‫‪ .123‬داﻧﺴﺘﻦ ﺷﯿﺦ ﺿﻤﯿﺮ ﺳﺎﺋﻼن را ﺑﯽ ﮔﻔﺘﻦ و داﻧﺴﺘﻦ ِ ﻗﺪر وام ِ وام داران ﺑﯽ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺸﺎن اﯾﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ُاﺧﺮج ﺑﺼﻔﺎﺗﯽ اﻟﯽ ﺧﻠﻘﯽ ﻓﻤﻦ‬

‫ﯾﺮاك ﻓﻘﺪ رآﻧﯽ ‪774 ......................................................................................................................................‬‬

‫‪ .124‬ﺳﺒﺐ داﻧﺴﺘﻦ ﺿﻤﯿﺮﻫﺎي ﺧﻠﻖ ‪774 ...................................................................................................................‬‬ ‫‪ .125‬ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن ﻣﮑﺮ روﺑﺎه و زﺑﻮن ﺷﺪن ﺧﺮ از ﺣﺮص ‪774 ............................................................................................‬‬ ‫‪ .126‬در ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺟﻮع و اﺣﺘﻤﺎ ‪775 .......................................................................................................................‬‬ ‫‪ .127‬ﺗﻤﺜﯿﻞ در ﺻﺒﺮ و ﻗﻨﺎﻋﺖ ‪775 .........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .128‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮﯾﺪي ﮐﻪ ﺷﯿﺦ از ﺣﺮص و ﺿﻤﯿﺮ او آﮔﺎه ﺷﺪ و او را ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮد ﺑﺮ زﺑﺎن و در ﺿﻤﻦ ﻧﺼﯿﺤﺖ‪ ‬ﻗﻮت‪ ‬ﺗﻮ‪‬ﮐﻞ ﺑﺨﺸﯿﺪش‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﺮ‬

‫ﺣﻖ ‪775 ....................................................................................................................................................‬‬

‫‪ .129‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﮔﺎو ﺣﺮﯾﺺ ﮐﻪ ﻫﺮ روزه ﺻﺤﺮا را ﭘ‪‬ﺮ ﻋﻠﻒ ﺑﯿﻨﺪ و ﺑﭽﺮد ﺗﺎ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد‪ ،‬و ﺗﺎ ﻓﺮدا از ﻏﻢ روزي ﻻﻏﺮ ﮔﺮدد‪ ،‬و ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ او‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ و اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ‪776 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .130‬ﺻﯿﺪ ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ آن ﺧﺮ را‪ ،‬و ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪن ﺷﯿﺮ از ﮐﻮﺷﺶ‪ ،‬رﻓﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺗﺎ آب ﺧﻮرد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎز آﻣﺪن ﺷﯿﺮ ﺟﮕﺮﺑﻨﺪ و دل و ﺟﮕﺮ ﻧﯿﺎﻓﺖ‪ ،‬از‬

‫روﺑﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﮐﻮ دل و ﺟﮕﺮ؟ روﺑﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ او را دل و ﺟﮕﺮ ﺑﻮدي آﻧﭽﻨﺎن ﺳﯿﺎﺳﺘﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد آن روز‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﺰار ﺣﯿﻠﻪ ﺟﺎن ﺑ‪‬ﺮده‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز آﻣﺪي؟ ﻟَﻮ‪ ‬ﮐُﻨﱠﺎ ﻧَﺴ‪‬ﻤ‪‬ﻊ‪ ‬أَو‪ ‬ﻧَﻌ‪‬ﻘ‪‬ﻞُ ﻣﺎ ﮐُﻨﱠﺎ ﻓ‪‬ﯽ أَﺻ‪‬ﺤﺎبِ اﻟﺴ‪‬ﻌ‪‬ﯿﺮِ ‪777 .........................................................................................‬‬

‫‪ .131‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن راﻫﺐ ﮐﻪ ﺑﺮوز روﺷﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ در ﻃﻠﺐ آدﻣﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ ‪777 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .132‬دﻋﻮت ﮐﺮدن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﻣ‪‬ﻐﯽ را ﺑﻪ دﯾﻦ اﺳﻼم و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او ‪778 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .133‬در ﺑﯿﺎن ﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺮ درﮔﺎه رﺣﻤﺎن ‪779 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .134‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﻣﻦ ﺳﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺎﻓﺮ ﺟﺒﺮي را در اﺛﺒﺎت اﺧﺘﯿﺎر ﺑﻨﺪه و دﻟﯿﻞ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬ﺳﻨﺖ راﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻮﻓﺘﮥ اﻗﺪام اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم و ﺑﺮ ﯾﻤﯿﻦ‬

‫‪35‬‬

‫آن راه ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺟﺒﺮ ﮐﻪ ﺧﻮد را اﺧﺘﯿﺎر ﻧﺒﯿﻨﺪ و اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ را ﻣﻨﮑﺮ ﺷﻮد و ﺗﺎوﯾﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪن اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ ﻻزم آﯾﺪ اﻧﮑﺎر ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺰاي ﻣﻄﯿﻌﺎن اﺳﺖ و دوزخ ﺟﺰاي ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‪ ،‬و دﯾﮕﺮ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ اﻧﺠﺎﻣﺪ ﮐﻪ اﻟﻌﺎﻗﻞُ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره‪ ،‬و ﺑﺮ ﯾﺴﺎر آن راه‪ ‬ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻗﺪر اﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫ﻗﺪرت‪ ‬ﺧﺎﻟﻖ را ﻣﻐﻠﻮبِ ﻗﺪرت‪ ‬ﺧﻠﻖ داﻧﺪ و از آن ﻓﺴﺎدﻫﺎ زاﯾﺪ ﮐﻪ آن ﻣﻎ ﺟﺒﺮي ﺑﺮ ﺷﻤﺮد ‪780 .........................................................‬‬ ‫‪ .135‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ درك‪ ‬وﺟﺪاﻧﯽ ﭼﻮن اﺧﺘﯿﺎر و اﺿﻄﺮار و ﺧﺸﻢ و اﺻﻄﺒﺎر و ﺳﯿﺮي و ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﺣﺲ‪ ‬اﺳﺖ ﮐﻪ زرد از ﺳﺮخ ﺑﺪان ﻓﺮق ﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺧُﺮد از ﺑﺰرگ و ﺗﻠﺦ از ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬و ﻣﺸﮏ از ﺳﺮﮔﯿﻦ‪ ،‬و درﺷﺖ از ﻧﺮم‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺲ‪ ‬ﻣﺲ‪ ،‬و ﺳﺮد از ﮔﺮم‪ ،‬و ﺳﻮزان از ﺷﯿﺮ ﮔﺮم‪ ،‬و ﺗﺮ از ﺧﺸﮏ‪ ،‬و‬

‫ﻣﺲ‪ ِ ‬دﯾﻮار از ﻣﺲ‪ ِ ‬درﺧﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻨﮑﺮ وﺟﺪان ﻣﻨﮑﺮ ﺣﺲ‪ ‬ﺑﺎﺷﺪ و زﯾﺎده ﮐﻪ وﺟﺪان از ﺣﺲ‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ ﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺣﺲ را ﺗﻮان‬

‫ﺑﺴﺘﻦ و ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن از اﺣﺴﺎس و ﺑﺴﺘﻦ راه و ﻣﺪﺧﻞ وﺟﺪاﻧﯿﺎت را ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره ‪782 .....................................‬‬

‫‪ .136‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﻢ در ﺑﯿﺎن ِ ﺗﻘﺮﯾﺮ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻠﻖ و ﺑﯿﺎن ِ آﻧﮑﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ و ﻗﻀﺎ ﺳﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪة اﺧﺘﯿﺎر ﻧﯿﺴﺖ ‪784 ................................................‬‬ ‫‪ .137‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﻢ در ﺟﻮابِ ﺟﺒﺮي و اﺛﺒﺎت اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻠﻖ و ﺻﺤﺖ اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ و ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺬر ﺟﺒﺮي در ﻫﯿﭻ ﻣﻠﺘﯽ و در ﻫﯿﭻ دﯾﻨﯽ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ و‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻼص ﻧﯿﺴﺖ از ﺳﺰاي آن ﮐﺎر ﮐﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﻼص ﻧﯿﺎﻓﺖ اﺑﻠﯿﺲ ِ ﺟﺒﺮي ﺑﺪان ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑِﻤﺎ أَﻏْﻮ‪‬ﯾﺘَﻨ‪‬ﯽ‪ ،‬و اﻟﻘﻠﯿﻞ ﯾﺪل ﻋﻠﯽ‬

‫اﻟﮑﺜﯿﺮ ‪784 ..................................................................................................................................................‬‬

‫‪ .138‬در ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺷﺎء اﷲ ﮐﺎن‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ‬اوﺳﺖ‪ ،‬و رﺿﺎ رﺿﺎي اوﺳﺖ‪ ،‬و از ﺧﺸﻢ و رد‪ ‬دﯾﮕﺮان ﺗﻨﮓ دل ﻣﺒﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺎن اﮔﺮ ﭼﻪ‬

‫ﻟﻔﻆ ﻣﺎﺿﯽ اﺳﺖ ﻟﯿﮑﻦ در ﻓﻌﻞ ِ ﺧﺪا ﻣﺎﺿﯽ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ "ﻟﯿﺲ ﻋﻨﺪ اﷲ ﺻﺒﺎح و ﻻ ﻣﺴﺎء" ‪785 .................................................‬‬ ‫‪ .139‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ و ﮐﺘﺐ ﻻ ﯾﺴﺘﻮي اﻟﻄﺎﻋﮥ و اﻟﻤﻌﺼﯿﮥ ﻻ ﯾﺴﺘﻮي اﻻﻣﺎﻧﮥ و اﻟﺴﺮﻗﮥ‪ ،‬ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ ان ﻻ ﯾﺴﺘﻮي اﻟﺸﮑﺮ و‬

‫اﻟﮑﻔﺮان‪ ،‬ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ إِنﱠ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﻻ ﯾﻀ‪‬ﯿﻊ‪ ‬أَﺟ‪‬ﺮَ اﻟْﻤ‪‬ﺤ‪‬ﺴ‪‬ﻨ‪‬ﯿﻦَ ‪786 .................................................................................................‬‬

‫‪ .140‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن دروﯾﺶ ﮐﻪ در ﻫﺮي ﻏﻼﻣﺎن ِﻋﻤﯿﺪ‪ ‬ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ را آراﺳﺘﻪ دﯾﺪ و ﺑﺮ اﺳﺒﺎن ﺗﺎزي و ﻗﺒﺎﻫﺎي زرﺑﻔﺖ و ﮐﻼﻫﻬﺎي ﻣﻐﺮق و ﻏﯿﺮ آن‪،‬‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻨﻬﺎ ﮐﺪام اﻣﯿﺮاﻧﻨﺪ و ﭼﻪ ﺷﺎﻫﺎﻧﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ او را ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻨﻬﺎ اﻣﯿﺮان ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﻏﻼﻣﺎن ﻋﻤﯿﺪ‪ ‬ﺧﺮاﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬روي ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ‪ :‬اي ﺧﺪا‬

‫ﻏﻼم ﭘﺮوردن از ﻋﻤﯿﺪ ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﯿﺎﻣﻮز‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻣﺴﺘﻮﻓﯽ را ﻋﻤﯿﺪ ﮔﻮﯾﻨﺪ ‪787 ............................................... ................................‬‬ ‫‪ .141‬ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ِ ﮐﺎﻓﺮ ِ ﺟﺒﺮي ﻣﻮﻣﻦ ﺳﻨﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﺑﻪ ﺗﺮك اﻋﺘﻘﺎد‪ ‬ﺟﺒﺮش دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮد و دراز ﺷﺪن ﻣﻨﺎﻇﺮه از ﻃﺮﻓﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎدة‬

‫اﺷﮑﺎل و ﺟﻮاب را ﻧﺒ‪‬ﺮّد اﻻ ﻋﺸﻖ ِ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﮐﻪ او را ﭘﺮواي آن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ذﻟﮏ ﻓﻀﻞ اﻟﻠﱠﻪ ﯾﺆﺗﯿﻪ ﻣﻦ ﯾﺸﺎء ‪789 ..............................................‬‬

‫‪ .142‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﺎﺻﺪا ً اﯾﺎز را ﮐﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻏﻢ و ﺷﺎدي ﺑﺎ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﺟﻤﺎد اﺳﺖ ﭼﺮاﺳﺖ؟ ﺗﺎ اﯾﺎز را در ﺳﺨﻦ آورد ‪790 ............‬‬ ‫‪ .143‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺴﻠﯽ ﮐﺮدن ﺧﻮﯾﺸﺎن ﻣﺠﻨﻮن را از ﻋﺸﻖ ﻟﯿﻠﯽ ‪792 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .144‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺟﻮﺣﯽ ﮐﻪ ﭼﺎدر ﭘﻮﺷﯿﺪه و در وﻋﻆ ﻣﯿﺎن ِ زﻧﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ زﻧﯽ او را ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﺮد اﺳﺖ و ﻧﻌﺮه اي ﮐﺸﯿﺪ ‪793 ...‬‬ ‫‪ .145‬ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎه دﯾﮕﺮ ﺑﺎره اﯾﺎز را ﮐﻪ ﺷﺮح ِ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ آﺷﮑﺎرا ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎﻧﺖ از آن اﺷﺎرت ﭘﻨﺪ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﺪﯾﻦ ﻧﺼﯿﺤﮥ ‪794 ......‬‬ ‫‪ .146‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﺎﻓﺮي ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش در ﻋﻬﺪ‪ ‬اﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او اﯾﺸﺎن را ‪794 ..................................................‬‬ ‫‪ .147‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺆذن ِ زﺷﺖ آواز ﮐﻪ در ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎﻧﮓ زد از ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز و ﻣﺮد‪ ‬ﮐﺎﻓﺮ او را ﻫﺪﯾﻬﺎ داد ‪795 ........................................‬‬ ‫‪ .148‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زن ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﻮﻫﺮ را ﮐﻪ‪ :‬ﮔﻮﺷﺖ را ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮ ﮔﺮﺑﻪ را ﺑﻪ ﺗﺮازو ﺑﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن‪،‬‬ ‫ﮔﻮﺷﺖ ﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد و اﻓﺰون‪ ،‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﮔﻮﺷﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻮ؟ و اﮔﺮ اﯾﻦ ﮔﺮﺑﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻮ؟ ‪796 .............................................‬‬ ‫‪ .149‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن اﻣﯿﺮ ﮐﻪ ﻏﻼم را ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﯽ ﺑﯿﺎر‪ ،‬ﻏﻼم رﻓﺖ و ﺳﺒﻮي ﻣﯽ آور‪‬د‪ ،‬در راه زاﻫﺪي ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮ ﻣﻌﺮوف ﻣﯿﮑﺮد‪ ،‬ﺳﻨﮕﯽ زد و‬ ‫ﺳﺒﻮي او را ﺑﺸﮑﺴﺖ‪ ،‬اﻣﯿﺮ ﺑﺸﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻗﺼﺪ‪ ‬ﮔﻮﺷﻤﺎل زاﻫﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽ ﺣﺮام ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻟﯿﮑﻦ زاﻫﺪ‬

‫ﻣﻨﻊ ﻟﺬ ّت و ﺗﻨﻌﻢ ﻣﯿﮑﺮد ‪798 ..............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .150‬در ﺑﯿﺎن ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺿﯿﺎء ﺑﻠﺦ و ﺷﯿﺦ اﺳﻼم ﺗﺎج ﺑﻠﺦ و ﻟﻄﯿﻔﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺿﯿﺎء ‪799 ........................................................................‬‬ ‫‪ .151‬در ﺑﯿﺎن ﺧﺒﺮ ﯾﺎﻓﺘﻦ اﻣﯿﺮ و ﺧﺸﻢ آﻟﻮده رﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ زاﻫﺪ ‪800 ........................................................................................‬‬

‫‪36‬‬

‫‪ .152‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎت ﮐﺮدن دﻟﻘﮏ ﺳﯿﺪ ﺷﺎه ﺗﺮﻣﺪ را ‪800 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .153‬ﺑﺎز رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﯿﺮ و زاﻫﺪ و اﺟﺘﻤﺎع ﺧﻠﻖ ‪800 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .154‬در ﺑﯿﺎن ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ ﺳﺎﻟﮑﺎن ﭘﯿﺶ از ﮔﺸﺎد و ﻗﺼﺪ ﮐﺮدن ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم اﻓﮑﻨﺪن ﺧﻮد را از ﮐﻮه ﺣﺮّا از وﺣﺸﺖ ﺣﺠﺎب و‬ ‫ﻧﻤﻮدن ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ وي و ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن و ﺑﺸﺎدت دادن ‪801 .............................................................................‬‬ ‫‪ .155‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﯿﺮ ﻣﺮ آن ﺷﻔﯿﻌﺎن را و ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدن ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺳﺒﻮ را ﺷﮑﺴﺘﻪ ‪802 ............................‬‬ ‫‪ .156‬دﺳﺖ و ﭘﺎي اﻣﯿﺮ ﺑﻮﺳﯿﺪن و دو‪‬م ﺑﺎر ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ﺷﻔﯿﻌﺎن و ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن زاﻫﺪ ‪802 ...................................................................‬‬ ‫‪ .157‬ﺑﺎز ﺟﻮاب و دﻓﻊ ﮔﻔﺘﻦ ِ اﻣﯿﺮ ﻣﺮ ﺷﻔﯿﻌﺎن را ‪803 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .158‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ آﯾﻪ ﮐﻪ "و‪ ‬إِنﱠ اﻟﺪ‪‬ار‪ ‬اﻟْﺂﺧ‪‬ﺮَةَ ﻟَﻬِﯽ اﻟْﺤ‪‬ﯿﻮانُ ﻟَﻮ‪ ‬ﮐﺎﻧُﻮا ﯾﻌ‪‬ﻠَﻤ‪‬ﻮنَ"‪ ،‬ﮐﻪ در و دﯾﻮار و ﻋﺮﺻﮥ آن ﻋﺎﻟﻢ و آب و ﮐﻮزه و ﻣﯿﻮه و درﺧﺖ ﻫﻤﻪ‬ ‫زﻧﺪه اﻧﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻮ و ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻮ و ﺟﻬﺖ آن ﻓﺮﻣﻮده ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ وآﻟﻪ و ﺳﻠﻢ "اﻟﺪﻧﯿﺎ ﺟﯿﻔﻪ و ﻃﻼﺑﻬﺎ ﮐﻼب"‪ ،‬و اﮔﺮ آﺧﺮت‬

‫را ﺣﯿﺎت ﻧﺒﻮدي‪ ،‬آﺧﺮت ﻫﻢ ﭼﻮن دﻧﯿﺎ ﺟﯿﻔﻪ ﺑﻮدي‪ ،‬ﺟﯿﻔﻪ را ﻧﻪ از ﺑﺮاي ﺑﻮي زﺷﺖ ﺑﻞ ﺑﺮاي ﻣﺮدﮔﯿﺶ ﺟﯿﻔﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ‪804 ..............................‬‬ ‫‪ .159‬دﯾﮕﺮ ﺑﺎره ﺧﻄﺎب ﺷﺎه اﯾﺎز را ﮐﻪ ﺗﺎوﯾﻞ ﮐﺎر ﺧﻮد ﺑﮕﻮ و ﻣﺸﮑﻞ ِ ﻣﻨﮑﺮان را ﺑﮕﻮ و ﻃﺎﻋﻨﺎن را ﺑﺤﻞ ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن را در آن اﻟﺘﺒﺎس رﻫﺎ ﮐﺮدن‬ ‫ﻣﺮو‪‬ت ﻧﯿﺴﺖ ‪805 ..........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .160‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ِ ﺗﻦ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ و ﺗﻤﺜﯿﻞ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن و ﻋﺎرف‪ ‬ﺻﺎﺑﺮ در آن اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﭼﻮن ﻣﺮد‪ ‬ﻣﻬﻤﺎن دوﺳﺖ ‪806 ........‬‬ ‫‪ .161‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻬﻤﺎن و ﮐﺪﺧﺪا و زن و ﺑﯿﺎن ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاري ‪806 ....................................................................................‬‬ ‫‪ .162‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ِ ﻓﮑﺮ ِ ﻫﺮ روزﯾﻨﻪ ﮐﻪ در دل آﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮ ﮐﻪ از اول روز در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮود آﯾﺪ و ﺗﺤﮑﻢ و ﺑﺪ ﺧﻮﺋﯽ ﮐﻨﺪ و ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاري و ﻧﺎز‬

‫ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺸﯿﺪن ‪807 ........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .163‬دﯾﮕﺮ ﺑﺎر ﺧﻄﺎب ِ ﺷﺎه ﺑﺎ اﯾﺎز و ﻧﻮاﺧﺘﻦ او اﯾﺎز را ‪808 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .164‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن آن ﭘﺪر دﺧﺘﺮ را ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ راﺳﺖ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎﻫﺪار ﺗﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻧﺸﻮي ‪808 .............................................‬‬ ‫‪ .165‬وﺻﻒ ﺿﻌﯿﻒ‪ ‬دل و ﺳﺴﺘﯽ آن ﺻﻮﻓﯽ ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺮوردة ﻣﺠﺎﻫﺪه ﻧﺎﮐﺮدة داغ ِﻋﺸﻖ ﻧﺎﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ ﺳﺠﺪه و دﺳﺖ ﺑﻮس ﻋﺎم و ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﺮدن و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﻮدن اﯾﺸﺎن ﮐﻪ اﻣﺮوز در زﻣﺎﻧﻪ ﺻﻮﻓﯽ اوﺳﺖ‪ .‬ﻏﺮّه ﺷﺪن و ﺑﻪ و‪‬ﻫﻢ ﭼﻮن ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻮدﮐﺎن رﻧﺠﻮر ﺷﺪن و ﺑﺎ آن وﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺠﺎﻫﺪم ﻣﺮا در اﯾﻦ راه ﭘﻬﻠﻮان ﻣﯿﺪاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻏﺎزﯾﺎن ﺑﻪ ﻏﺰا رﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﯿﺰ ﻫﻨﺮ ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ ﺟﻬﺎد را‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ در ﺟﻬﺎد اﮐﺒﺮ ﻣﺴﺘﺜﻨﺎام‪ ،‬ﺟﻬﺎد‪ ‬اﺻﻐﺮ ﭼﻪ‬

‫ﻣﺤﻞ دارد؟ ‪809 ............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .166‬ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﺒﺎرزان او را ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ دل و ز‪‬ﻫﺮه ﮐﻪ ﺗﻮ داري ﮐﻪ از ﮐﻼﭘﯿﺴﻪ ﺷﺪن ﭼﺸﻢ ِ ﮐﺎﻓﺮ ِ اﺳﯿﺮي دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﯿﻬﻮش ﺷﻮي و دﺷﻨﻪ از‬

‫دﺳﺘﺖ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬زﯾﻨﻬﺎر ﮐﻪ ﻣﻼزم ﻣﻄﺒﺦ ِ ﺧﺎﻧﻘﺎه ﺑﺎش و ﺳﻮي ﭘﯿﮑﺎر ﻣﺮو ﺗﺎ رﺳﻮا ﻧﺸﻮي ‪810 ...............................................................‬‬ ‫‪ .167‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻋﯿﺎﺿﯽ‪ ،‬رﺣﻤﻪ اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﺎد ﺑﺎر ﺑﻪ ﻏﺰو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻏﺰاﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﺎﻣﯿﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪن‪ ،‬ﭼﻮن از ﺟﻬﺎد‪ ‬اﺻﻐﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎد اﮐﺒﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ و‬

‫ﺧﻠﻮت ﮔﺰﯾﺪ‪ ،‬آواز ﻃﺒﻞ ﻏﺎزﯾﺎن ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ او را رﻧﺠﻪ داﺷﺘﯽ ﺟﻬﺖ ﻏﺰا ﮐﺮدن و او ﻧﻔﺲ را در اﯾﻦ دﻋﻮت ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯿﻨﻤﻮد ‪811 ......................‬‬

‫‪ .168‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺠﺎﻫﺪي دﯾﮕﺮ و ﺟﺎن ﺑﺎزي او در ﻏﺰا ‪812 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .169‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺠﺎﻫﺪ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﺎن ﺳﯿﻢ ﻫﺮ روز ﯾﮏ درم در ﺧﻨﺪق اﻓﮑﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻔﺎرﯾﻖ از ﺑﻬﺮ ﺳﺘﯿﺰه ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ِ ﺣﺮص ورز و ﺳﺮزﻧﺶ ِ ﻧﻔﺲ ﮐﻪ‬ ‫"ﭼﻮن اﻧﺪازي‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎر اﻧﺪاز ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﻼﺻﯽ ﯾﺎﺑﻢ ﮐﻪ اﻟﯿﺎس اﺣﺪي اﻟﺮاﺣﺘﯿﻦ"‪ ،‬و ﺟﻮاب او ‪812 ..............................................‬‬ ‫‪ .170‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺠﺎﻫﺪ در ﻗﺘﺎل ‪813 ..........................................................................................................‬‬ ‫‪ .171‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻣﺼﺮ و ﺷﺎه ﻣﻮﺻﻞ و ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﮐﻨﯿﺰك و ﺻﻔﺖ ﮐﺮدن ﻏﻤﺎزان و ﻧﻘﺲ او ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺴﺘﻦ ‪813 ....................‬‬ ‫‪ .172‬اﯾﺜﺎر ﮐﺮدن ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺻﻞ آن ﮐﻨﯿﺰك را ﺑﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺗﺎ ﺧﻮن رﯾﺰي ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن زﯾﺎد ﻧﺸﻮد ‪814 ......................................................‬‬

‫‪37‬‬

‫‪ .173‬ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪن آن ﺳﺮ ﻟﺸﮑﺮ از ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺮد و ﺳﻮﮔﻨﺪ دادن ِ او آن ﮐﻨﯿﺰك را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﺎز ﻧﮕﻮﯾﺪ از آﻧﭽﻪ رﻓﺖ ‪816 ....................‬‬ ‫‪ .174‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺷﺨﺼﯽ از ﺑﺰرﮔﯽ‪ ،‬ﻓﺮق ِ ﻣﯿﺎن ِ ﺣﻖّ و ﺑﺎﻃﻞ را ‪816 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .175‬در ﺑﯿﺎن ﺿﻌﻒ‪ ‬ﻋﻘﻞ ﻣﻨﮑﺮان ﺑﻌﺚ ‪817 ..............................................................................................................‬‬ ‫‪ .176‬آﻣﺪن ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻧﺰد آن ﮐﻨﯿﺰ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﻮت راﻧﯽ و ﺟﻤﺎع ‪817 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .177‬ﺧﻨﺪه ﮔﺮﻓﺘﻦ آن ﮐﻨﯿﺰك را از ﺿﻌﻒ‪ ‬ﺷﻬﻮت‪ ‬ﺧﻠﯿﻔﻪ و ﻗﻮت‪ ‬ﺷﻬﻮت آن ﭘﻬﻠﻮان و ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺣﺎل او را و ﭘﺮﺳﯿﺪن ‪818 .................‬‬ ‫‪ .178‬ﻓﺎش ﮐﺮدن آن ﮐﻨﯿﺰك راز را ﺑﺎ ﺧﻠﯿﻔﻪ از ﺑﯿﻢ ِ زﺧﻢ ﺷﻤﺸﯿﺮ و اﮐﺮاه ﺧﻠﯿﻔﻪ ﮐﻪ‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻮ ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ﺧﻨﺪه را و ﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﮑﺸﻤﺖ ‪818 ...........‬‬ ‫‪ .179‬ﻋﺰم ﮐﺮدن ﺷﺎه ﭼﻮن واﻗﻒ ﺷﺪ ﺑﺮ آن ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﻪ ﺑﭙﻮﺷﺪ و ﻋﻔﻮ ﮐﻨﺪ و او را ﺑﻪ وي دﻫﺪ و داﻧﺴﺖ ﮐﻪ آن ﻓﺘﻨﻪ ﺟﺰاي ﻗﺼﺪ‪ ‬او ﺑﻮد و ﻇﻠﻢ او ﺑﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ ﻣﻮﺻﻞ ﮐﻪ "و‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ أَﺳﺎء‪ ‬ﻓَﻌ‪‬ﻠَﯿﻬﺎو إِنﱠ ر‪‬ﺑ‪‬ﮏ‪ ‬ﻟَﺒِﺎﻟْﻤ‪‬ﺮْﺻﺎد‪ "‬و ﺗﺮﺳﯿﺪن ﮐﻪ اﮔﺮ اﻧﺘﻘﺎم ﮐﺸﺪ‪ ،‬آن اﻧﺘﻘﺎم ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ او آﯾﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻇﻠﻢ و ﻃﻤﻊ ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮش آﻣﺪ ‪819 ............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .180‬ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﻠﯿﻔﻪ ﭘﻬﻠﻮان را و ﮐﻨﯿﺰك را ﺑﻪ او ﻋﻘﺪ ﮐﺮدن ‪820 .......................................................................................‬‬ ‫‪ .181‬در ﺑﯿﺎن "ﻧَﺤ‪‬ﻦُ ﻗَﺴ‪‬ﻤ‪‬ﻨﺎ"‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﮑﯽ را ﻗﻮت و ﺷﻬﻮت ﺧﺮان دﻫﺪ و ﯾﮑﯽ را ﺻﻔﺎ و ﺻﻔﻮ‪‬ت‪ ‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ‪821 ..........................................‬‬ ‫ﺗﺨﻤﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﻮﺗﯽ َﻧﺒ‪‬ﻮ‪‬د‬

‫ﺑﺮ ِ او ﺟﺰ ﻗﯿﺎﻣﺘﯽ ﻧَ ﺒ‪‬ﻮ‪‬د ‪821 .......................................................................................‬‬

‫ﺳﺮ ز ﻫﻮا ﺗﺎﻓﺘﻦ از ﺳﺮورﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻫﻮا ﻗﻮت‪ ‬ﭘﯿﻐﻤﺒﺮﯾﺴﺖ ‪821 .................................................................................‬‬

‫‪ .182‬دادن ﺷﺎه ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻮﻫﺮ را ﺑﺰم ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ‬وزﯾﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻨﺪ ارزد و ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﮐﺮدن وزﯾﺮ در ﻗﯿﻤﺖ و ﻓﺮﻣﻮدن ِ ﺷﺎه وزﯾﺮ را ﮐﻪ اﯾﻦ را ﺑﺸﮑﻦ و‬

‫ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﻔﯿﺲ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺸﮑﻨﻢ ‪821 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .183‬رﺳﯿﺪن آن ﮔﻮﻫﺮ آﺧﺮ دور ﺑﻪ دﺳﺖ اﯾﺎز و ﮐﯿﺎﺳﺖ اﯾﺎز و ﻣﻘﻠﺪ ﻧﺎﺷﺪن او اﯾﺸﺎن را‪ ،‬و ﻣﻐﺮور ﻧﺎﺷﺪن او ﺑﻪ ﻣﺎل و ﺧﻠﻌﺖ و ﺟﺎﻣﮕﯽ اﻓﺰون‬

‫ﮐﺮدن‪ ،‬و ﻣﺪح ِ ﻋﻘﻞ اﯾﺸﺎن ﮐﺮدن‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺸﺎﯾﺪ ﻣﻘﻠﺪ را ﻣﺴﻠﻤﺎن داﻧﺴﺘﻦ اﮔﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﺎدر ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﻠﺪ ﺛﺒﺎت ﮐﻨﺪ ﺑﺮ آن اﻋﺘﻘﺎد و ﻣﻘﻠﺪ از آن‬ ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ﮐﻪ ﺛﺒﺎت ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن ﻧﺪارد ‪822 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .184‬ﺗﺸﻨﯿﻊ ِ اﻣﯿﺮان اﯾﺎز را ﮐﻪ‪ :‬ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﻫﺮ را ﺷﮑﺴﺘﯽ؟ و ﺟﻮاب او ‪823 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .185‬ﻗﺼﺪ ﮐﺮدن ﺷﺎه ﺑﻪ ﻗﺘﻞ اﻣﯿﺮان و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدن اﯾﺎز آﻧﻬﺎ را ﮐﻪ اﻟﻌﻔﻮ اوﻟﯽ ‪823 ...................................................................‬‬ ‫‪ .186‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن را در وﻗﺖ‪ ‬ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻻ ﺿَﯿﺮَ إِﻧﱠﺎ إِﻟﯽ ر‪‬ﺑ‪‬ﻨﺎ ﻣ‪‬ﻨْﻘَﻠ‪‬ﺒ‪‬ﻮنَ ‪824 ............................................................‬‬ ‫‪ .187‬ﻣﺠﺮم داﻧﺴﺘﻦ اﯾﺎز ﺧﻮد را در اﯾﻦ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﺮي و ﻋﺬر اﯾﻦ ﺟﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻦ و در آن ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺧﻮد را ﻣﺠﺮم داﻧﺴﺘﻦ‪ ،‬و اﯾﻦ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ از‬ ‫ﻋﻈﻤﺖ‪ ‬ﺷﺎه ﺧﯿﺰد ﮐﻪ أﻋﻠﻤﮑﻢ ﺑﺎﷲ اﺧﺸﺎﮐﻢ ﻣﻦ اﷲ إِﻧﱠﻤﺎ ﯾﺨْﺸَﯽ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﻋ‪‬ﺒﺎد‪‬ه‪ ‬اﻟْﻌ‪‬ﻠَﻤﺎء‪825 ............................................................... ‬‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ ‪829 .......................................................................................................................................‬‬ ‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ ﻣﺜﻨﻮي ‪830 .................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ ‪830 ...................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .2‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺳﺎﺋﻠﯽ از واﻋﻈﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﺮﻏﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ِ ﺑﺎرو ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬از ﺳﺮ و د‪‬م‪ ‬او ﮐﺪام ﻓﺎﺿﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ؟ و ﺟﻮاب دادن واﻋﻆ ﺳﺎﺋﻞ را ‪834 ...........‬‬ ‫‪ .3‬ﻧﮑﻮﻫﯿﺪن ﻧﺎﻣﻮﺳﻬﺎي ﭘﻮﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ذوق اﯾﻤﺎن و دﻟﯿﻞ ِ ﺿﻌﻒ‪ ‬ﺻﺪﻗﻨﺪ و راه زن ﺻﺪ ﻫﺰاران اﺑﻠﻪ ﻧﺎدان ‪836 .......................................‬‬ ‫‪ .4‬ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﭘﻨﺎه ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ از ﻓﺘﻨﮥ اﺧﺘﯿﺎر و اﺳﺒﺎب آن و ﺑﯿﺎن ﺷﮑﻮﻫﯿﺪن و ﺗﺮﺳﯿﺪن آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ از اﺧﺘﯿﺎر ‪837 .................................‬‬ ‫‪ .5‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻏﻼم ﻫﻨﺪو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪ زادة ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﻫﻮس داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن دﺧﺘﺮ را ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺮ زاده اي ﻋﻘﺪ ﮐﺮدﻧﺪ ﻏﻼم رﻧﺠﻮر ﺷﺪه و ﻣﯿﮕﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﮐﺲ ﻋﻠﺖ او ﻧﺪاﻧﺴﺖ و او زﻫﺮة ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ‪839 ......................................................................................................‬‬

‫‪38‬‬

‫‪ .6‬ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮدن ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ را ﮐﻪ ﻏﻼم را زﺟﺮ ﻣﮑﻦ ﻣﻦ او را ﺑﯽ زﺟﺮ از اﯾﻦ ﻃﻤﻊ ﺑﺎز آورم ﮐﻪ ﻧﻪ ﺳﯿﺦ ﺳﻮزد ﻧﻪ ﮐﺒﺎب ﺧﺎم ﻣﺎﻧﺪ ‪840 .......‬‬ ‫‪ .7‬در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺣﮑﺎﯾﺖ و ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻫﻤﭽﻮ آن ﻫﻨﺪو ﻣﺒﺘﻼ اﺳﺖ ‪841 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .8‬در ﺑﯿﺎن ﻋﻤﻮم آﯾﻪ ﮐَُﻠﻤﺎ أَو‪‬ﻗَﺪ‪‬وا ﻧﺎراً ﻟ‪‬ﻠْﺤ‪‬ﺮْبِ اﻃﻔﺎه اﷲ ‪842 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .9‬آﺗﺶ زدن در ﺷﺐ و ﮐﺸﺘﻦ ِ دزد آن را و ﻏﻔﻠﺖ‪ ‬آن ﻣﺮد ‪842 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .10‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "اﺳﺘﻔﺖ ﻗﻠﺒﮏ و ﻟﻮ اﻓﺘﺎك اﻟﻤﻔﺘﻮن" ‪843 ...........................................................................................‬‬ ‫‪ .11‬ﺣﺴﺪ ﺑﺮدن اﻣﯿﺮان ﺑﺮ اﯾﺎز و ﻧﻤﻮدن ﺳﻠﻄﺎن ﮐﯿﺎﺳﺖ او را ‪844 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .12‬ﻣﺪاﻓﻌﮥ اﻣﺮا آن ﺣﺠﺖ را ﺑﻪ ﺷﺒﻬﮥ ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ و ﺟﻮاب دادن ﺷﺎه اﯾﺸﺎن را ‪844 .........................................................................‬‬ ‫‪ .13‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺻﯿﺎد ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﮔﯿﺎه ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و دﺳﺘﮥ ﮔﻞ و ﻻﻟﻪ ُﮐﻼﻟﻪ وار ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎده ﺗﺎ ﻣﺮﻏﺎن ﮔﯿﺎه ﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ ،‬و داﻧﺴﺘﻦ آن ﻣﺮغ زﯾﺮك‬ ‫آن را ‪846 ..................................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .14‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ دزدان ﻗﻮچ او را ﺑﺪزدﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺮ آن ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎش را ﻫﻢ دزدﯾﺪﻧﺪ ‪847 .............................‬‬ ‫‪ .15‬ﻣﻨﺎﻇﺮة ﻣﺮغ ﺑﺎ ﺻﯿﺎد در ﺗﺮﻫﺐ و در ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺮﻫﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﻧﻬﯽ ﮐﺮد از آن اﻣ‪‬ﺖ ﺧﻮد را ﮐﻪ "ﻻ رﻫﺒﺎﻧﯿﮥ ﻓﯽ اﻻﺳﻼم"‪847‬‬ ‫‪ .16‬ﻫﺎي و ﻫﻮي ﮐﺮدن ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﻌﺪ از ﺑﺮدن دزدان اﺳﺒﺎب ﮐﺎروان را ‪850 ...............................................................................‬‬ ‫‪ .17‬ﺣﻮاﻟﻪ ﮐﺮدن ﻣﺮغ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﮑﺮ ِ ﺻﯿﺎد‪ ،‬و ﺻﯿﺎد ﺑﻪ ﺣﺮص ‪851 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .18‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﺮ اﻣﯿﺪ وﻋﺪة ﻣﻌﺸﻮق ﺑﯿﺎﻣﺪ ﺑﺪان وﺛﺎق ﮐﻪ اﺷﺎرت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﺐ را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺶ رﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻌﺸﻮق آﻣﺪ ﺟﯿﺒﺶ را ﭘ‪‬ﺮ ﮔﺮدﮐﺎن ﻧﻤﻮد و رﻓﺖ ‪852 .....................................................................................................‬‬ ‫‪ .19‬اﺳﺘﺪﻋﺎي اﻣﯿﺮ ﺗﺮك ﻣﺨﻤﻮر ﻣﻄﺮب را ﺑﻪ وﻗﺖ ﺻﺒﻮح و ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ "ان ﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺷﺮاﺑﺎ اﻋﺪه ﻻوﻟﯿﺎﺋﻪ إذا ﺷﺮﺑﻮا ﺳ‪‬ﮑﺮوا و إذا ﺳﮑﺮوا ﻃﺎﺑﻮا‪،‬‬

‫اﻟﺦ و ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ إِنﱠ اﻻﺑ‪‬ﺮار‪ ‬ﯾﺸْﺮَﺑ‪‬ﻮنَ ﻣﻦ ﮐﺎس ٍ ﮐﺎن ﻣﺰاﺟﻬﺎ ﮐﺎﻓﻮرا ً ‪854 ................................................................................‬‬

‫ﻣﯽ در ﺧﻢ اﺳﺮار ﺑﺪان ﻣﯿﺠﻮﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺠﺮد اﺳﺖ از آن ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺪ ‪854 ......................................... ................................‬‬

‫اﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮري ﺣﺮاﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻣﯽ ﻧﺨﻮرﯾﻢ ﺟﺰ ﺣﻼﻟﯽ ‪854 ..................................................................................‬‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ز ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺴﺖ ﺷﻮي‬

‫وز ﺷﺮاب ﺧﺪاي ﻣﺴﺖ ﺷﻮي ‪854 ............................................... ................................‬‬

‫‪ .20‬آﻣﺪن ﺿﺮﯾﺮ ﺑﺨﺎﻧﮥ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﻋﺎﯾﺸﻪ و ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن ‪855 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .21‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﻋﺎﯾﺸﻪ را ﮐﻪ ﭼﺮا ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﻮي ﮐﻪ او ﺗﻮ را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ‪855 ......................................‬‬ ‫‪ .22‬آﻏﺎز ﮐﺮدن ﻣﻄﺮب اﯾﻦ ﻏﺰل را در ﺑﺰم ِ اﻣﯿﺮ ِ ﺗُﺮك ‪856 .............................................................................................‬‬ ‫ﮔﻠﯽ ﯾﺎ ﺳﻮﺳﻨﯽ ﯾﺎ ﺳﺮو ﯾﺎ ﻣﺎﻫﯽ؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‬

‫از اﯾﻦ آﺷﻔﺘﮥ ﺑﯽ دل ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ‪856 ....................................................‬‬

‫و ﺧﻄﺎب ﮐﺮدن ﺗﺮك ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺨﻮان و ﺟﻮاب ﻣﻄﺮب اﻣﯿﺮ را ‪856 .............................................................................‬‬ ‫‪ .23‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ "ﻣﻮﺗﻮا ﻗﺒﻞ ان ﺗﻤﻮﺗﻮا" و ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺑﯿﺖ ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ ‪857 ............................................................................‬‬ ‫ﺑﻤﯿﺮ اي دوﺳﺖ ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ اﮔﺮ ﻣﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ‪857 .............................................................................................‬‬ ‫ﮐﻪ ادرﯾﺲ از ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮدن ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ ‪857 ..................................................................................................‬‬ ‫‪ .24‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﻐﻔﻠﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﻨﺪ و در ﻧﺰع ﺑﯿﺪار ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ اﻫﻞ ﺣﻠﺐ ‪859 ........................................................................‬‬ ‫‪ .25‬رﺳﯿﺪن ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻪ ﺣﻠﺐ روز ﻋﺎﺷﻮرا و ﺣﺎل ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻤﻮدن و ﻧﮑﺘﻪ ﮔﻔﺘﻦ و ﺑﯿﺎن ﺣﺎل ﮐﺮدن ‪859 ......................................................‬‬

‫‪39‬‬

‫‪ .26‬ﻧﮑﺘﻪ ﮔﻔﺘﻦ آن ﺷﺎﻋﺮ ﺟﻬﺖ ﻃﻌﻦ ﺷﯿﻌﮥ ﺣﻠﺐ ‪859 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .27‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺣﺮﯾﺺ ﺑﺮ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻮري ﻧﺎﺑﯿﻨﻨﺪه رز‪‬اﻗﯽ ﺣﻖ و ﺧﺰاﯾﻦ رﺣﻤﺖ او را ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﻪ اي از ﺧﺮﻣﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ و ﺳﻌﺖ آن ﺧﺮﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ‪860 .‬‬ ‫‪ .28‬ﺳﺤﻮري زدن ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺮ در ﺳﺮاي ﺧﺎﻟﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ و اﻋﺘﺮاض ﻣﻌﺘﺮض و ﺟﻮاب دادن او را ‪861 ..................................................‬‬ ‫‪ .29‬ﻗﺼﮥ ﺑﻼل ﺣﺒﺸﯽ و ﺷﻮق او و رﻧﺠﺎﻧﯿﺪن ﺧﻮاﺟﻪ او را‪ ،‬و ﻣﻌﻠﻮم ﮐﺮدن ﺻﺪﯾﻖ ﺣﺎل او را ‪863 .......................................................‬‬ ‫‪ .30‬ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﺻﺪﯾﻖ ﺻﻮرت ﺣﺎل ﺑﻼل را ﻧﺰد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ‪865 .........................................................‬‬ ‫‪ .31‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺻﺪﯾﻖ را ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻼل را ﻣﺸﺘﺮي ﻣﯽ ﺷﻮي ﻫﺮ آﯾﻨﻪ اﯾﺸﺎن از ﺳﺘﯿﺰ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺰود ﺑﻬﺎي او را‪ ،‬ﻣﺮا در اﯾﻦ‬

‫ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺷﺮﯾﮏ ﺧﻮد ﮐﻦ وﮐﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﺎش و ﻧﯿﻢ ﺑﻬﺎ از ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎن ‪866 .....................................................................................‬‬ ‫‪ .32‬ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺟﻬﻮد و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺻﺪﯾﻖ ﻣﻐﺒﻮن اﺳﺖ و ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﺑﻬﺎي ﺑﻼل را ‪868 ....................................................................‬‬ ‫‪ .33‬ﻣﻌﺎﺗﺒﻪ ﮐﺮدن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﯾﻖ وﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺻﺪﯾﻖ رﺿﯽ اﷲ ﻋﻨﻪ ‪869 .........................................‬‬ ‫‪ .34‬ﻗﺼﮥ ﻫﻼل ﮐﻪ ﺑﻨﺪة ﻣﺨﻠﺺ ﺑﻮد ﺧﺪاي را‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺼﯿﺮت ﺑﯽ ﺗﻘﻠﯿﺪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه در ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎن ﺟﻬﺖ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻋﺠﺰ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن و ﯾﻮﺳﻒ از روي ﻇﺎﻫﺮ و ﻏﯿﺮ اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻨﺪه اي ﺳﺎﯾﺲ ﺑﻮد اﻣﯿﺮي را و آن اﻣﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ ﮐﻮر ‪871 .........................................‬‬ ‫داﻧﺪ اﻋﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدري دارد‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮﻧﯽ ﺑﻪ وﻫﻢ درﻧﺎرد ‪871 ..........................................................................................‬‬

‫اﮔﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ داﻧﺶ ﺗﻌﻈﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﺎدر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻋﻤﯽ ﺧﻼص ﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮐﻪ إذا اراد اﷲ ﺑﻌﺒﺪ ﺧﯿﺮا ﻓﺘﺢ ﻋﯿﻨﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﻟﯿﺒﺼﺮه ﺑﻬﻤﺎ اﻟﻐﯿﺐ ‪871 .........‬‬ ‫اﯾﻦ راه ز زﻧﺪﮔﯽ دل ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ ﺻﻔﺖ ﺣﯿﻮان اﺳﺖ ‪871 ........................................................................‬‬

‫‪ .36‬رﻧﺠﻮر ﺷﺪن ﻫﻼل و ﺑﯿﺨﺒﺮي ﺧﻮاﺟﮥ او از رﻧﺠﻮري او از ﺗﺤﻘﯿﺮ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و واﻗﻒ ﺷﺪن ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ وآﻟﻪ و ﺳﻠﻢ‪ ،‬و‬

‫رﻓﺘﻦ آﻧﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت او ‪872 .........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .37‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ و ﻋﻠﯽ آﻟﻪ اﻟﺼﻠﻮاة و اﻟﺴﻠﻢ ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ روي آب رﻓﺖ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﻟﻮ ازداد ﯾﻘﯿﻨﻪ َﻟﻤﺸﯽ ﻋ‪‬ﻠﯽ‬ ‫اﻟﻬﻮاء ‪873 ..................................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .38‬در ﺑﯿﺎن ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻤﭙﯿﺮ ﻧﻮد ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ روي ِ زﺷﺖ‪ ‬ﺧﻮد را ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ اﻧﺪود و ﭘﺬﯾﺮا ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ‪875 ................................................‬‬ ‫‪ .39‬دﻋﺎ ﮐﺮدن دروﯾﺶ ﺧﻮاﺟﮥ ﮔﯿﻼﻧﯽ را ﮐﻪ‪ :‬ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺑﺎز رﺳﺎﻧﺪ ‪875 ......................................................‬‬ ‫‪ .40‬ﺻﻔﺖ آن ﻋﺠﻮزه و رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ او ‪875 .......................................................................................................‬‬ ‫‪ .41‬در ﺑﯿﺎن ﺳﻮال ﺳﺎﺋﻞ از ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ و ﺟﻮاب او را ﺑﺮ ﺳﺒﯿﻞ ﻃﻨﺰ ‪876 ................................................................................‬‬ ‫‪ .42‬رﺟﻮع ﺑﻪ داﺳﺘﺎن آن ﮐﻤﭙﯿﺮ ‪877 .......................................................................................................................‬‬ ‫‪ .43‬ﺣﮑﺎﯾﺖ رﻧﺠﻮري ﮐﻪ ﻃﺒﯿﺐ در وي اﻣﯿﺪ ﺻﺤﺖ ﻧﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ ‪877 ............................................................‬‬ ‫‪ .44‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ رﻧﺠﻮر ‪878 ............................................................................................................................‬‬ ‫‪ .45‬ﻗﺼﮥ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد و ﻏﻼم ﻫﻨﺪو ‪880 ................................................................................................................‬‬ ‫‪ .46‬ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻠﻢ‪ :‬ﻟﯿﺲ‪ ‬ﻟﻠﻤﺎﺿﯿﻦ ﻫ‪‬ﻢ اﻟﻤﻮت اﻧﻤﺎ ﻟﻬﻢ ﺣﺴﺮه اﻟﻔﻮت ‪883 ..............................................................................‬‬ ‫‪ .47‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ و ﻗﺎﺿﯽ ‪884 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .48‬رﻓﺘﻦ ﺻﻮﻓﯽ ﺳﻮي آن ﺳﯿﻠﯽ زن و ﺑﺮدن او را ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ ‪885 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .49‬ﻫﻢ در ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻗﺼﻪ ﻗﺎﺿﯽ و ﺻﻮﻓﯽ ‪886 ............................................... ................................ ................................‬‬ ‫‪ .50‬ﺳﯿﻠﯽ زدن رﻧﺠﻮر ﻗﺎﺿﯽ را و ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ ﻗﺎﺿﯽ را ‪887 .................................................................................‬‬

‫‪40‬‬

‫‪ .51‬ﺟﻮاب ﺑﺎ ﺻﻮابِ ﻗﺎﺿﯽ ﺻﻮﻓﯽ را در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ‪887 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .52‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ از ﻗﺎﺿﯽ و ﺟﻮاب ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺮ او را ‪888 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .53‬ﺟﻮاب دادن ﻗﺎﺿﯽ ﺻﻮﻓﯽ را و ﻗﺼﮥ ﺗﺮك و درزي را ﻣﺜﻞ آوردن ‪890 ............................................................................‬‬ ‫‪ .54‬ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "ان اﷲ ﯾﻠﻘﻦ اﻟﺤﮑﻤﮥ ﻋﻠﯽ ﻟﺴﺎن اﻟﻮاﻋﻈﯿﻦ ﺑﻘﺪر ﻫﻤﻢ اﻟﻤﺴﺘﻤﻌﯿﻦ" ‪890 .................................................................‬‬ ‫‪ .55‬ﺷﻨﯿﺪن ُﺗﺮك ﺣﮑﺎﯾﺖ دزدي درزﯾﺎن را‪ ،‬و ﮔﺮو ﺑﺴﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬درزي از ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮدن ‪890 ..................................................‬‬ ‫‪ .56‬ﻣﻀﺎﺣﮏ ﮔﻔﺘﻦ ِ درزي و ُﺗﺮك را از ﻗﻮت‪ ‬ﺧﻨﺪه ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن دو ﭼﺸﻢ و ﻓﺮﺻﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ درزي ‪891 .................................................‬‬ ‫‪ .57‬ﺧﻄﺎب ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻤﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻼ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ ‪892 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .58‬ﮔﻔﺘﻦ درزي ُﺗﺮك را ﮐﻪ اﮔﺮ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﻻغ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻗﺒﺎﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﻮد ‪892 ...................................... ................................‬‬ ‫‪ .59‬ﻣﺜﻞ در ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻓﻘﯿﺮان ﺑﺠﻮر روزﮔﺎر و ﺣﮑﺎﯾﺖ ‪893 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .60‬ﺑﺎز ﻣﮑﺮّر ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ ﺳﺆال را و ﺟﻮاب ﻗﺎﺿﯽ ‪893 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .61‬ﺟﻮاب دادن ﻗﺎﺿﯽ ﺻﻮﻓﯽ را ‪894 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .62‬ﺣﮑﺎﯾﺖ زن ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ و ﻣﺎﺟﺮاي اﯾﺸﺎن ‪894 ...........................................................................................................‬‬ ‫‪ .63‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻋﺎرﻓﯽ از ﮐﺸﯿﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮي ﯾﺎ ﺑﻪ رﯾﺶ ‪895 ..................................................................................‬‬ ‫‪ .64‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻓﻘﯿﺮ ِ روزي ﻃﻠﺐ ﺑﯽ واﺳﻄﮥ ﮐﺴﺐ ‪896 ...................................................................................................‬‬ ‫‪ .65‬ﺧﻮاب دﯾﺪن ﻓﻘﯿﺮ و ﻧﺸﺎن دادن ﻫﺎﺗﻒ او را ﺑﻪ ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ ‪899 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .66‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺼﮥ آن ﻓﻘﯿﺮ و ﻧﺸﺎن ﺟﺎي آن ﮔﻨﺞ ‪900 ......................................................................................................‬‬ ‫‪ .67‬ﻓﺎش ﺷﺪن ﺧﺒﺮ اﯾﻦ ﮔﻨﺞ و رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﮔﻮش ﭘﺎدﺷﺎه ‪900 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .68‬ﺑﺎز دادن ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ آن ﻓﻘﯿﺮ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮ‪ ،‬ﻣﺎ از ﺳﺮ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯿﻢ ‪901 ......................................................................‬‬ ‫‪ .69‬آﻣﺪن ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﺑﺰﯾﺎرت‪ ‬ﺷﯿﺦ ‪904 ...............................................................................................‬‬ ‫‪ .70‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ و ﺟﻮاب ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﺷﻨﯿﺪن از ﺣﺮم او ‪904 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .71‬ﺟﻮاب ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ و زﺟﺮ ﮐﺮدن آن ﻃﻌﺎﻧﻪ را از ُﮐﻔﺮ و ﺑﯿﻬﻮده ﮔﻮﺋﯽ ‪905 ................................................ ................................‬‬ ‫‪ .72‬واﮔﺸﺘﻦ ﻣﺮﯾﺪ از وﺛﺎق ﺷﯿﺦ و ﭘﺮﺳﯿﺪن از ﻣﺮدم و ﻧﺸﺎن دادن اﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﺑﻪ ﻓﻼن ﺑﯿﺸﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ‪906 ..........................................‬‬ ‫‪ .73‬ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ را ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﺸﻪ ﺳﻮار ﺷﯿﺮي ‪907 ....................................................................................................‬‬ ‫‪ .74‬ﺣﮑﻤﺖ در آﯾﻪ "إِﻧﱢﯽ ﺟﺎﻋ‪‬ﻞٌ ﻓ‪‬ﯽ اﻟْﺄَر‪‬ضِ ﺧَﻠ‪‬ﯿﻔَﮥً " ‪908 ................................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .75‬ﺑﯿﺎن ﻣﻌﺠﺰة ﻫﻮد ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در ﺗﺨﻠﺺ ﻣﻮﻣﻨﺎن اﻣﺖ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﺰول ﺑﺎد ‪909 .........................................................................‬‬ ‫‪ .76‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﻓﻘﯿﺮ ﮔﻨﺞ ﻃﻠﺐ ‪911 ...................................................................................................................‬‬ ‫‪ .77‬اﻧﺎﺑﺖ ﻃﺎﻟﺐِ ﮔﻨﺞ و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ او از ﺗﻌﺠﯿﻞ و ﺑﯽ ﺻﺒﺮي ‪912 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .78‬اﻟﻬﺎم آﻣﺪن ﻓﻘﯿﺮ را و ﮐﺸﻒ ﺷﺪن آن ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮ او ‪914 ..............................................................................................‬‬ ‫‪ .79‬داﺳﺘﺎن آن ﺳﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﺴﻠﻢ و ﺟﻬﻮد و ﺗﺮﺳﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﯽ رﻓﺘﻨﺪ و ﻟﻘﻤﻪ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺮﺳﺎ و ﺟﻬﻮد ﺳﯿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺻﺎﺋﻢ ‪915 .....................‬‬ ‫‪ .80‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﺷﺘﺮ و ﮔﺎو و ﻗﻮچ ﮐﻪ ﺑﻨﺪي ﮔﯿﺎه در راه ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺪ ‪918 .......................................................................................‬‬

‫‪41‬‬

‫‪ .81‬ﻣﺜﻞ در ﺑﺎب ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺘﺎن و ﺷﺮّ اﯾﺸﺎن در ﻟﺒﺎس ﺧﯿﺮ ‪918 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .82‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﮔﺎو و اﺷﺘﺮ و ﻗﻮچ ‪919 ............................................. ................................ ................................‬‬ ‫‪ .83‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺮ ﺗﺮﺳﺎ و ﻧﻮﺑﺖ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ‪919 .................................................................................................‬‬ ‫‪ .84‬ﻣﻨﺎدي ﮐﺮدن ﺳﯿﺪ ﻣﻠﮏ ﺗﺮﻣﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺳﻪ روز ﯾﺎ ﭼﻬﺎر روز ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ رود ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺧﻠﻌﺖ زر دﻫﻢ‪ ،‬و ﺷﻨﯿﺪن دﻟﻘﮏ و از د‪‬ه ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﻪ‬

‫ﺷﻬﺮ ﺗﺮﻣﺪ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺎه ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎري ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ رﻓﺘﻦ ‪920 ................................................................................................‬‬ ‫‪ .85‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻮش ﺑﺎ ﭼ‪‬ﻐﺰ و ﺑﺴﺘﻦ ﭘﺎي ﺧﻮد ﺑﺮ ﭘﺎي او و ﺻﯿﺪ ﮐﺮدن زاغ اﯾﺸﺎن را ‪924 ............................................................‬‬ ‫‪ .86‬ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻣﻮش ﺑﺎ ﭼﻐﺰ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﺎ وﺳﯿﻠﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﻗﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺮ ِ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ آﻣﺪن و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ‪925 ............................................‬‬ ‫‪ .87‬ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﮐﺮدن ﻣﻮش در ﻻﺑﻪ و زاري و وﺻﻠﺖ ﺟﺴﺘﻦ از ﭼﻐﺰ آﺑﯽ ‪926 ...............................................................................‬‬ ‫‪ .88‬ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ﻣﻮش ﻣﺮ ﭼﻐﺰ را ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ و در اﻣﺮ ﻣﻦ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﻣﯿﻨﺪاز ﮐﻪ " وﻓﯽ اﻟﺘﺎﺧﯿﺮ آﻓﺎت" و ﺗﻤﺜﯿﻞ ‪927 ..................................‬‬ ‫‪ .89‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭼﻐﺰ و ﻣﻮش ‪928 ..................................................................................................................‬‬ ‫‪ .90‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد ﻏﺰﻧﻮي و رﻓﺎﻗﺖ او ﺷﺐ ﺑﺎ دزدان و ﺑﺮ اﺣﻮال اﯾﺸﺎن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪن ‪931 ......................................................‬‬ ‫‪ .91‬ﻗﺼﻪ ﭼﺮﯾﺪن ﮔﺎو ﺑﺤﺮي در ﻧﻮر ﮔﻮﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﺮاغ و رﯾﺨﺘﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺗﺎﺑﻨﺪه و ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﺑﺮ درﺧﺖ ‪934 ..........................‬‬ ‫‪ .92‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﻣﻮش و ﭼﻐﺰ و رﺑﻮدن زاغ ﻣﻮش و ﭼﻐﺰ را ‪935 ......................................................................................‬‬ ‫‪ .93‬ﺑﺮدن ﭘﺮﯾﺎن ﻋﺒﺪاﻟﻐﻮث را ﻣﺪﺗﯽ در ﻣﯿﺎن ﺧﻮد و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ آﻣﺪن ﭘﯿﺶ ﻓﺮزﻧﺪان و ﺑﺎز ﭘﯿﺶ ﭘﺮﯾﺎن رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺟﻨﺴﯿﺖ ﻣﻌﻨﯽ و ﻫﻤﺪﻟﯽ‬ ‫او ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ‪936 .............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .94‬داﺳﺘﺎن ﻣﺮد وﻇﯿﻔﻪ دار از ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﮐﻪ واﻣﻬﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮ اﻣﯿﺪ‪ ‬وﻇﯿﻔﻪ و ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﻮد از وﻓﺎت او‪ ،‬و از ﻫﯿﭽﮑﺲ واخ ﮔﺰارده ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﻻ از‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻣﺘﻮﻓﯽ ﮔﺰارده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﯿﺖ ‪937 .....................................................................................................................‬‬ ‫ﻟﯿﺲ ﻣﻦ ﻣﺎت ﻓﺎﺳﺘﺮاح ﺑﻤﯿﺖ‬

‫اﻧﻤﺎ اﻟﻤﯿﺖ ﻣﯿﺖ اﻻﺣﯿﺎء ‪937 ...........................................................................................‬‬

‫‪ .95‬آﻣﺪن ﺟﻌﻔﺮ رﺿﯽ اﷲ ﻋﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻠﻌﻪ و ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ِ ﻣ‪‬ﻠﮏ آن ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺎ وزﯾﺮ در دﻓﻊ او‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﮐﻪ زﻧﻬﺎر ﻣ‪‬ﻠﮏ را ﺑﻪ وي‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ او ﻣﻮﯾﺪ اﺳﺖ و از ﺣﻖ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻋﻈﯿﻢ دارد در ﺟﺎن ِ ﺧﻮﯾﺶ ‪938 ........................................................................‬‬

‫‪ .96‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮد واﻣﺪار و آﻣﺪن ﺑﻪ ﺗﺒﺮﯾﺰ و آﮔﺎﻫﯽ از ﻓﻮت‪ ‬ﻣﺤﺘﺴﺐ ‪941 ....................................................................‬‬ ‫‪ .97‬اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﺮدن آن ﻏﺮﯾﺐ از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﻣﺨﻠﻮق و ﯾﺎد ﻧﻌﻤﺘﻬﺎي ﺧﺎﻟﻖ ﮐﺮدن و اﻧﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮدن‪ ،‬ﺛُﻢ‪ ‬اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ ﮐَﻔَﺮُوا ﺑِﺮَﺑ‪‬ﻬِﻢ‪ ‬ﯾﻌ‪‬ﺪ‪‬ﻟُﻮنَ ‪941 ...................‬‬ ‫‪ .98‬ﻣﺜﻞ دو ﺑﯿﻦ ﻫﻤﭽﻮن آن ﻏﺮﯾﺐِ ﺷﻬﺮ ﮐﺎﺷﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺒﺎز ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻪ دﮐﺎن دﯾﮕﺮان ﺣﻮاﻟﺖ ﮐﺮد‪ ،‬و او ﻓﻬﻢ‬ ‫ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﮥ دﮐﺎﻧﻬﺎ ﯾﮑﯿﺴﺖ ‪944 ........................................................................................................................‬‬ ‫‪ .99‬ﺗﻮزﯾﻊ ﮐﺮدن ﭘﺎي ﻣﺮد در ﺟﻤﻠﮥ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﯾﺰ و ﺟﻤﻊ ﺷﺪن اﻧﺪك ﭼﯿﺰي و رﻓﺘﻦ آن ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﺖ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﻪ زﯾﺎرت و اﯾﻦ ﻗﺼﻪ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮر‬

‫او ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﻔﺘﻦ ‪946 ............................... ................................ ................................ ................................‬‬

‫‪ .100‬ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﮐﻠﯿﻢ اﷲ و ﺷﻔﻘﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ او ‪947 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .101‬دﯾﺪن ﺧﻮارزﻣﺸﺎه در ﺳﯿﺮان در ﻣﻮﮐﺐِ ﺧﻮد اﺳﺒﯽ ﺑﺲ ﻧﺎدر و ﺗﻌﻠﻖ او ﺑﻪ آن اﺳﺐ و ﺳﺮد ﮐﺮدن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﮏ آن را در دل ﺷﺎه و ﮔﺰﯾﺪن‬

‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ ‬او را ﺑﺮ دﯾﺪه ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺣﮑﯿﻢ در اﻟﻬﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪949 ............................................................................... :‬‬ ‫ﭼﻮن زﺑﺎن ﺣﺴﺪ ﺷﻮد ﻧﺨﺎس‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ ﯾﺎﺑﯽ از ﮔﺰي ﮐﺮﺑﺎس ‪949 ......................................................................................‬‬

‫از دﻻﻟﯽ ﺑﺮادران ﯾﻮﺳﻒ ﺣﺴﻮداﻧﻪ در دل ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن آن ﭼﻨﺪان ﺣﺴﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ و زﺷﺖ ﻧﻤﻮدن ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ و‪ ‬ﮐﺎﻧُﻮا ﻓ‪‬ﯿﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦَ اﻟﺰﱠاﻫ‪‬ﺪ‪‬ﯾﻦَ ‪949 ...........‬‬

‫‪42‬‬

‫‪ .102‬ﻣﻮاﺧﺬة ﯾﻮﺳﻒ ﺻﺪﯾﻖ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺑﻀﻊ ﺳﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐِ ﯾﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﻏﯿﺮ ﺣﻖ و ﮔﻔﺘﻦ‪ :‬اذْﮐُﺮْﻧ‪‬ﯽ ﻋ‪‬ﻨْﺪ‪ ‬ر‪‬ﺑ‪‬ﮏ ‪951 ...................‬‬ ‫‪ .103‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻏﺮﯾﺐِ وام دار و ﺧﻮاب دﯾﺪن ﭘﺎي ﻣﺮد ‪955 .................................................................................‬‬ ‫‪ .104‬ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻪ آن ﭘﺎي ﻣﺮد وﺟﻮه‪ ‬وام آن دوﺳﺖ را ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻧﺸﺎن دادن ﺟﺎي دﻓﻦ آن ﺳﯿﻢ را‪ ،‬و ﭘﯿﻐﺎم ﺑﻪ وارﺛﺎن ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫از آن ﻫﯿﭻ ﺑﺎز ﻣﯿﮕﯿﺮد ‪955 .................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .105‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭘﺎدﺷﺎه و وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﮐﻪ‪ :‬در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ در ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﻼن ﺟﺎ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﻬﯿﺪ و ﻓﻼن ﺟﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮ‪‬اب‬

‫ﻧﺼﺐ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬اﷲ اﷲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻼن ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺮوﯾﺪ و ﮔ‪‬ﺮد آن ﻣﮕﺮدﯾﺪ ‪957 .....................................................................................‬‬

‫‪ .106‬ﺑﯿﺎن اﺳﺘﻤﺪاد ﻋﺎرف از ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ﺣﯿﺎت اﺑﺪي و ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ﺷﺪن او از اﺳﺘﻤﺪاد و اﻧﺠﺬاب از ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎي آﺑﻬﺎي ﺑﯿﻮﻓﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻼﻣﮥ ذﻟﮏ اﻟﺘﺠﺎﻓﯽ‬ ‫ﻋﻦ دار ِ اﻟﻐﺮور‪ ،‬ﮐﻪ آدﻣﯽ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﺪدﻫﺎي آن ﭼﺸﻢ ﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﺪ در ﻃﻠﺐِ ﭼﺸﻤﮥ ﺑﺎﻗﯽ داﺋﻢ ﺳ‪‬ﺴﺖ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺣﮑﯿﻢ راﺳﺖ ‪958 ..............‬‬ ‫ﮐﺎري ز درون ﺟﺎن ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺰ ﻋﺎرﯾﻪ ﻫﺎ ﺗﺮا دري ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ ‪958 ..............................................................................‬‬

‫ﯾﮏ ﭼﺸﻤﮥ آب از درون ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ ز آن ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻪ آن ز ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ‪958 .....................................................................‬‬

‫‪ .107‬روان ﺷﺪن ﺷﻬﺰادﮔﺎن در ﻣﻤﺎﻟﮏ ﭘﺪر ﺑﻌﺪ از وداع و اﻋﺎدت ﮐﺮدن ﺷﺎه وﻗﺖ‪ ‬وداع وﺻﯿﺖ ﺧﻮد را ‪959 ........................................‬‬ ‫‪ .108‬رﻓﺘﻦ ﺷﻬﺰادﮔﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﻠﻌﮥ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﺤﮑﻢ اﻻﻧﺴﺎن ﺣﺮﯾﺺ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ‪ ،‬و وﺻﯿﺘﻬﺎي ﭘﺪر را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن و در ﺑﻼ اﻓﺘﺎدن و ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻟﻮاﻣﻪ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺑﺰﺑﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻦ‪ :‬اﻟﻢ ﯾﺄﺗﮑﻢ ﻧﺬﯾﺮ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻦ اﯾﺸﺎن در ﺟﻮاب‪ :‬ﻟﻮ ﮐﻨﺎﻧﺴﻤﻊ اوﻧﻌﻘﻞ ﻣﺎ ﮐﺎﻧﺎ ﻓﯽ اﺻﺤﺎب اﻟﺴﻌﯿﺮ ‪961 .......................‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻤﻮدﯾﻢ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺧﻮب ﺑﺪ ﺗﻮ ﺑﻨﺪه ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﺧﺮﯾﺪن ‪961 ...........................................................................‬‬

‫‪ .109‬دﯾﺪن آن ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﺎه در ﻗﺼﺮ ﻗﻠﻌﮥ ذات اﻟﺼﻮر ﻧﻘﺶ ِ روي دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﭼﯿﻦ را و ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪن ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮادر و در ﻓﺘﻨﻪ اﻓﺘﺎدن و ﺗﻔﺤﺺ‬

‫ﮐﺮدن‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﯿﺴﺖ؟ ‪964 .....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .110‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن در ﺑﺨﺎرا و ﮐﺮم او و آﻧﮑﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺰﺑﺎن از او ﺳﻮال ﮐﺮدي‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻧﺪادي ‪965 ...........................................‬‬ ‫‪ .111‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﺮد و ﮐﻮﺳﻪ در ﺧﺎﻧﻘﺎه ﺑﺎ ﻟﻮﻃﯽ و ﺗﺪﺑﯿﺮ اﻣﺮد ‪967 ........................................................................................‬‬ ‫‪ .112‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻨﻬﻮﻣﺎن ﻻ ﯾﺸﺒﻌﺎن ﻃﺎﻟﺐ اﻟﻌﻠﻢ و ﻃﺎﻟﺐ اﻟﺪﻧﯿﺎ ‪968 .................................................................................‬‬ ‫‪ .113‬ﺑﺤﺚ ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ در آن ﻗﻀﯿﻪ و ﻣﻘﺎﻟﻪ ي ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮ ‪968 ...........................................................................‬‬ ‫‪ .114‬ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻓﻘﯿﻬﯽ را و ﺑﺰﺧﻢ ﻣ‪‬ﺸﺖ ﺑﻄﺒﻊ آوردن ‪969 .............................................................................‬‬ ‫‪ .115‬رﻓﺘﻦ ﺷﺎه زادﮔﺎن ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ وﻻﯾﺖ ﭼﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر اﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﮔﺮ راه وﺻﻞ ﻣﺴﺪود اﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺪر‬ ‫اﻣﮑﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻣﺤﻤﻮد اﺳﺖ ‪972 ....................................................................................................................‬‬ ‫‪ .116‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﺮؤ اﻟﻘﯿﺲ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻋﺮب ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺟﻤﺎل و ﮐﻤﺎل و زﻧﺎن ﻋﺮب ﭼﻮن زﻟﯿﺨﺎ ﺷﯿﻔﺘﮥ او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ داﻧﺴﺖ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻤﺜﺎل ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺪ ‪972 ..............................................................................................................................‬‬

‫‪ .117‬ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪن ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ و ﻣﺘﻮاري ﺷﺪن در ﺑﻼد ﭼﯿﻦ در ﺷﻬﺮ ﺗﺨﺖ ﮔﺎه و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ اﻟﻮداع ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﺎه‬ ‫ﭼﯿﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻢ‪975 ...................................................................................................................................... .‬‬ ‫اﻣﺎ ﻗﺪﻣﯽ ﺗﻨﯿﻠﻨﯽ ﻣﻘﺼﻮدي او اﻟﻘﯽ راﺳﯽ ﮐﻔﻮادي ﺛﻤﻪ ‪975 ............................................................................................‬‬ ‫ﯾﺎ ﭘﺎي رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد و ﻣﺮاد ﯾﺎ ﺳﺮ ﺑﻨﻬﻢ ﻫﻤﭽﻮ دل از دﺳﺖ اﯾﻨﺠﺎ ‪975 ............................................................................‬‬ ‫و ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺑﺮادران او را ﺳﻮد ﻧﺎداﺷﺘﻦ‪975 ............................................................................................................... ،‬‬ ‫ﯾﺎ ﻋﺎذل اﻟﻌﺎﺷﻘﯿﻦ دع ﻓﺌﻪ‬

‫اﺿﻠﻬﺎ اﷲ ﮐﯿﻒ ﺗﺮﺷﺪﻫﺎ ‪975 ...............................................................................................‬‬

‫‪43‬‬

‫‪ .118‬ﺑﯿﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﻣﺠﺎﻫﺪه ﺑﺎز ﻧﺪارد‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﻄﺖ ﻋﻄﺎء ﺣﻖ را ﮐﻪ آن ﻣﻘﺼﻮد از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ و ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﻤﻞ دﯾﮕﺮ ﺑﺪو‬

‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ در وﻫﻢ او ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﺪ و او در اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻌﯿﻦ اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ در ﻣﯿﺰﻧﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ آن روزي را از در دﯾﮕﺮ رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ او آن‬ ‫ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و‪ ‬ﯾﺮْز‪‬ﻗْﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﺣ‪‬ﯿﺚُ ﻻ ﯾﺤ‪‬ﺘَﺴ‪‬ﺐ‪ ،‬اﻟﻌﺒﺪ ﯾﺪﺑﺮ و اﷲ ﯾﻘﺪر‪ ،‬و ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪه را ﻫﻢ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا از ﻏﯿﺮ اﯾﻦ در ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ اﯾﻦ در ﻣﯽ زﻧﻢ‪ ،‬ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ او را ﻫﻢ از اﯾﻦ در روزي رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﯽ اﻟﺠﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درﻫﺎي ﯾﮏ ﺳﺮاي اﺳﺖ ‪979 .................................‬‬ ‫‪ .119‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮد ﻣﯿﺮاث ﯾﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ در ﺧﺮج اﺳﺮاف ﮐﺮده و ﻣﻔﻠﺲ ﺷﺪ ‪980 ............................................................................‬‬ ‫‪ .120‬در ﺑﯿﺎن ﺳﺒﺐ ﺗﺄﺧﯿﺮ در اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎي ﻣﺆﻣﻦ از ﺣﻀﺮت ﻋﺰت ‪980 .................................................................................‬‬ ‫‪ .121‬دﯾﺪن ﻣﯿﺮاﺛﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻣﻮﺿﻊ ﮔﻨﺠﯽ اﺳﺖ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺼﺮ در ﻃﻠﺐ آن ‪981 .........................................‬‬ ‫‪ .122‬رﺳﯿﺪن آن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪن ﺑﻪ ﮐﻮي در ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﺒﮑﻮﮐﯽ و ﮔﺪاﺋﯽ و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﺴﺲ او را و ﻣﺮاد او ﭘﺲ از رﻧﺞ ﺣﺎﺻﻞ‬

‫آﻣﺪن‪ ،‬و‪ ‬ﻋ‪‬ﺴﯽ أَنْ ﺗَﮑْﺮَﻫ‪‬ﻮا ﺷَﯿﺌﺎً و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﺧَﯿﺮٌ ﻟَﮑُﻢ‪ ،‬إِنﱠ ﻣ‪‬ﻊ‪ ‬اﻟْﻌ‪‬ﺴ‪‬ﺮِ ﯾﺴ‪‬ﺮاً‪ ،‬و ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم اﺷﺘﺪي أزﻣﮥ ﺗﻨﻔﺮﺟﯽ‪ ،‬و ﺟﻤﯿﻊ اﻟﻘﺮآن و اﻟﮑﺘﺐ اﻟﻤﻨﺰﻟﮥ ﻓﯽ‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻫﺬا ‪982 ..............................................................................................................................................‬‬

‫‪ .123‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "اﻟﺼﺪق ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﮥ و اﻟﮑﺬب رﯾﺒﮥ" ‪983 .............................................................................................‬‬ ‫‪ .124‬ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺴﺲ ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺐ و ﻧﺸﺎن ﮔﻨﺞ دادن در ﺧﺎﻧﮥ او ‪984 ..........................................................................‬‬ ‫‪ .125‬ﻣﺜﻞ ‪985 ..............................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .126‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد و ﯾﺎﻓﺘﻦ ﮔﻨﺞ را در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ‪985 .................................................................................‬‬ ‫‪ .127‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﺑﺮادران ﭘﻨﺪ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ و ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدن او و ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ او و ﺧﻮد را ﺑﯽ دﺳﺘﺮي ﭘﺪر ﺑﺪرﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎن ﭼﯿﻦ رﺳﺎﻧﯿﺪن ‪987 ...........‬‬ ‫‪ .128‬ﻗﺼﮥ زن ﺟﻮﺣﯽ و ﻋﺸﻮه دادن او ﻗﺎﺿﯽ را و ﺑﻪ ﻣﮑﺮ و ﺣﯿﻠﻪ در ﺻﻨﺪوق ﮐﺮدن ‪989 ..............................................................‬‬ ‫‪ .129‬رﻓﺘﻦ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ زن ﺟﻮﺣﯽ و ﺣﻠﻘﻪ زدن ﺟﻮﺣﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي و ﺧﺸﻢ ﺑﺮ در و ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﻗﺎﺿﯽ در ﺻﻨﺪوق ‪990 .................................‬‬ ‫‪ .130‬آﻣﺪن ﻧﺎﯾﺐ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﯿﺎن ﺑﺎزار و ﺧﺮﯾﺪاري ﮐﺮدن ﺻﻨﺪوق را از ﺟﻮﺣﯽ ‪992 .......................................................................‬‬ ‫‪ .131‬در ﺑﯿﺎن ﺟﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮي ﮐﻪ "ﻣﻦ ﮐﻨﺖ ﻣﻮﻻه‪ ،‬ﻓﻬﺬا ﻋﻠﯽ ﻣﻮﻻه" ‪993 ................................................. ................................‬‬ ‫‪ .132‬ﺑﺎز آﻣﺪن زن ﺟﻮﺣﯽ ﺳﺎل دﯾﮕﺮ ﻧﺰد ﻗﺎﺿﯽ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻗﺎﺿﯽ او را ‪993 ............................................................................‬‬ ‫‪ .133‬ﺑﺎز آﻣﺪن ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﺷﺎﻫﺰاده و ﻣﻼزﻣﺖ او در ﺣﻀﺮت ﭘﺎدﺷﺎه ‪994 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .134‬در ﺑﯿﺎن ﻧﻮازش و اﺣﺘﺮام ﺷﺎه ﭼﯿﻦ ﺷﺎﻫﺰادة ﻏﺮﯾﺐ را ‪995 ..........................................................................................‬‬ ‫‪ .135‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "ﺟﺮ ﯾﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻓﺎن ﻧﻮرك اﻃﻔﺎ ﻧﺎري" ‪995 .........................................................................................‬‬ ‫‪ .136‬وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ آن ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن و ﻣﻼزﻣﺖ ﮐﺮدن ﺑﺮادر ﻣﯿﺎﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﯿﻦ را ‪996 .......................................................‬‬ ‫‪ .137‬آﻣﺪن ﺑﺮادر ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺎزة ﺑﺮادر ﮐﻪ آن ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮ ﻓﺮاش رﻧﺠﻮري ﺑﻮد و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎه او را ﺗﺎ ﻣﻼزم ﺷﻮد و ﺻﺪ ﻫﺰار ﻏﻨﺎﺋﻢ ﻏﯿﺒﯽ و‬

‫ﻋﯿﻨﯽ ﺑﺪو رﺳﯿﺪ از ﻧﻈﺮ ﺷﺎه ‪996 ............................................................................................................................‬‬

‫‪ .138‬در ﺑﯿﺎن اﺳﺘﻐﻨﺎ و ﻋﺠﺐ ﺷﺎﻫﺰاده و زﺧﻢ ﺧﻮردن از ﺑﺎﻃﻦ ﺷﺎه ‪1000 ................................................................................‬‬ ‫‪ .139‬ﺧﻄﺎب ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﺰراﺋﯿﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ را رﺣﻢ ﺑﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ آﻣﺪ از اﯾﻦ ﺧﻼﯾﻖ ﮐﻪ ﻗﺒﺾ روح اﯾﺸﺎن ﮐﺮدي‪ ،‬و ﺟﻮاب دادن او ﺣﻀﺮت ﻋﺰت را‪1002‬‬ ‫‪ .140‬ذﮐﺮ ﮐﺮاﻣﺎت ﺷﯿﺒﺎن راﻋﯽ و ﺑﯿﺎن ﻣﻌﺠﺰة ﻫﻮد ‪1003 ................................ ................................ ................................‬‬ ‫‪ .141‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﭘﺮوردن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻧﻤﺮود را ﺑﻪ ﺷﯿﺮ ِ ﭘﻠﻨﮓ ‪1004 ...................................................................................‬‬ ‫‪ .142‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﺷﺎﻫﺰاده ﮐﻪ زﺧﻢ ﺧﻮرده از ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺎه‪ ،‬ﭘﯿﺶ از اﺳﺘﮑﻤﺎل ِ ﻓﻀﺎﯾﻞ دﯾﮕﺮ از دﻧﯿﺎ ﺑﺮﻓﺖ ‪1005 ......................................‬‬

‫‪44‬‬

‫‪ .143‬ﻣﺜﻞ ِ وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺮاث او ﺑﮑﺎﻫﻞ ﺗﺮﯾﻦ اوﻻد او دﻫﻨﺪ ‪1005 ..............................................‬‬ ‫‪ .144‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ‪1006 ..........................................................................................................................................‬‬ ‫‪ .145‬ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻟﻮﻟﺪه اﻟﮑﺎﻣﻞ اﻟﻤﺤﻘﻖ ﺑﻬﺎء اﻟﺪﯾﻦ ‪1007 ......................................................................................................‬‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ ‪1009 .....................................................................................................................................‬‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺜﻨﻮي ﻣﻮﻟﻮي‬

‫‪45‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد ‪.‬‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪي ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﯾﺖ ‪www.sufism.ir‬‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ً اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮔﺰارش دﻫﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﯾﻠﻬﺎي اﺻﻠﯽ را ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪www.guidinglights.org‬‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫از‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﺷﺮﺣﻪ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫‪ .1‬ﻧﯽ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺮﺣﻪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺎو دور ﻣﺎﻧﺪ از اﺻﻞ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻔﯿﺮم‬

‫و‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫زن‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻧﺎﻟﯿﺪه‬

‫روزﮔﺎر‬

‫درد‬ ‫وﺻﻞ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫اﺷﺘﯿﺎق‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ِ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از ﻇﻦّ ﺧﻮد‪ ،‬ﺷﺪ ﯾﺎر ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻦ ز ﺟﺎن و‪ ،‬ﺟﺎن ز ﺗﻦ ﻣﺴﺘﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﮐﺲ را دﯾﺪ‪ ‬ﺟﺎن دﺳﺘﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺗﺶ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﻧﺎي و‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ آﺗﺶ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ِﻋﺸﻖ‬ ‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﻦ‬

‫درون‬

‫ﻧَﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫از‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫دور‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش را آن ﻧﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﻧﺎﻻن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﺪاﺋﯽ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺑ‪‬ﺪ ﺣﺎﻻن و ﺧﻮش ﺣﺎﻻن ﺷﺪم‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ‬

‫واز‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻮﺷﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﮐﺎﻧﺪر ﻣﯽ‬ ‫ﭘﺮده‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺎي‬

‫درﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻧﯽ زﻫﺮي و ﺗﺮﯾﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻧﯽ دﻣﺴﺎز و ﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ؟‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫دو‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﯾﮑﺪﻫﺎن‬

‫راه‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ﻧﺎﻻن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺴﺖ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻫﺎي‬

‫و‬

‫ﻫﻮﺋﯽ‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬ ‫در‬ ‫ﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﻟﺒﻬﺎي‬

‫وي‬

‫در‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ داﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ او را ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ دﻫﺎن اﯾﻦ ﺳﺮي ﻫﻢ‪ ،‬زآن ﺳ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺎي و ﻫﻮي روح از ﻫﯿﻬﺎي اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺮم اﯾﻦ ﻫﻮش‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ زﺑﺎن را ﻣﺸﺘﺮي‪ ،‬ﺟﺰ ﮔﻮش ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﯿﮕﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫روزﻫﺎ‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫در‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻧﺎي‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫دﻣﻬﺎي‬ ‫ﻧﯽ‬

‫روزﻫﺎ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﺮا‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ﺳﻮزﻫﺎ‬

‫روزﻫﺎ ﮔﺮ رﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻮ رو‪ ،‬ﺑﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻤﺎن‪ ،‬اي آﻧﮑﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ‪ ،‬ﭘﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﺰ ﻣﺎﻫﯽ‪ ،‬ز آﺑﺶ ﺳﯿﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯽ روزﯾﺴﺖ‪ ،‬روزش دﯾﺮ ﺷﺪ‬ ‫‪46‬‬

‫ﺣﺎل‬

‫درﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎده در ﺟﻮﺷﺶ ﮔﺪاي ﺟﻮش ِ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺮخ در ﮔﺮدش اﺳﯿﺮ ﻫﻮش ِ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎده از ﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﺎ از او‬

‫ﻗﺎﻟﺐ از ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﺎ از او‬

‫ﺑﺮ ﺳﻤﺎع راﺳﺖ ﻫﺮ ﺗﻦ ﭼﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﮕﺴﻞ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺰي‬

‫ﮐﻮزة‬

‫ﺑﺎش‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آزاد‪،‬‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﻃﻌﻤﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﻮزه‬

‫اي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺣﺮﯾﺼﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮﻏﮑﯽ‬ ‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫اﻧﺠﯿﺮ‬ ‫و‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫زر‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ُﮔﻨﺠﺪ؟ ﻗﺴﻤﺖ ﯾﮏ روزه اي‬ ‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﺻﺪف‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺸﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺟﺎﻣﻪ ز ﻋﺸﻘﯽ ﭼﺎك ﺷﺪ‬

‫او ز ﺣﺮص و ﻋﯿﺐ ﮐﻠـّﯽ ﭘﺎك ﺷﺪ‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش اي ﻋﺸﻖ ِ ﺧﻮش ﺳﻮداي ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫ﻋﻠﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫ﻧﺨﻮت‬

‫دواي‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫و‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫و‬

‫اﻓﻼﻃﻮن‬

‫ﺟﺴﻢ ِ ﺧﺎك از ﻋﺸﻖ ﺑﺮ اﻓﻼك ﺷﺪ‬

‫ﮐﻮه در رﻗﺺ آﻣﺪ و ﭼﺎﻻك ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎ‬

‫ﺻﺎﻋﻘﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ِﺳ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫ﻃﻮر‬ ‫اﺳﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﺑﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻧﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ اﻧﺪر اﯾﻦ دو ﺑﺎب‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻣﺴﺎز‬ ‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﻔﺘﻤﯽ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻓﺎش اﮔﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﯿﻨﻮا‬

‫ﺟﺪا‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺧَﺮّ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ زﻧﻢ‬ ‫ﺧﺮاب‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯿﻬﺎ‬ ‫دارد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ُﮔﻞ رﻓﺖ و ﮔﻠﺴﺘﺎن در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻧﺸﻨﻮي زآن ﭘﺲ ز ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ُﮔﻞ رﻓﺖ و ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫ُﮔﻼب‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ُﮔﻞ را از ﮐﻪ ﺟﻮﺋﯿﻢ؟ از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮده اي‬

‫زﻧﺪه ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﻣ‪‬ﺮده اي‬

‫او‬

‫او ﭼﻮ ﻣﺮﻏﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﯽ ﭘﺮ‪ ،‬واي‪ ،‬او‬

‫ﭘ‪‬ﺮ و ﺑﺎل ِ ﻣﺎ ﮐﻤﻨﺪ‪ ‬ﻋﺸﻖ اوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭘﺮواي‬

‫را‬

‫ﻣﻮ ﮐﺸﺎﻧﺶ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺗﺎ ﮐﻮي‬

‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻮش دارم ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮر او در ﯾﻤﻦ و ﯾﺴﺮ و ﺗﺤﺖ و ﻓﻮق‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﻢ ﭼﻮن ﺗﺎج و ﻃﻮق‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺎﯾﻦ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ات‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﭼﺮا‬

‫زﻧﮓ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻏﻤ‪‬ﺎز‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫آﻻﯾﺶ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر ﯾﺎرم‬ ‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﻏﻤ‪‬ﺎز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زآﻧﮑﻪ زﻧﮕﺎر از رﺧﺶ ﻣﻤﺘﺎز‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺟ‪‬ﺪاﺳﺖ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫رو ﺗﻮ زﻧﮕﺎر از ر‪‬خ او ﭘﺎك ﮐﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬آن ﻧﻮر را ادراك ﮐﻦ‬

‫اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺷﻨﻮ از ﮔﻮش ِ دل‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون آﺋﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ‪ ،‬زآب و ﮔ‪‬ﻞ‬

‫دﻫﯿﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬از ﺷﻮق‪ ،‬ﭘﺎ در ره ﻧﻬﯿﺪ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫اﮔﺮ‬

‫دارﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ره‬

‫‪ .2‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮ ﮐﻨﯿﺰك و ﺑﯿﻤﺎر ﺷﺪن ﮐﻨﯿﺰك و ﺗﺪﺑﯿﺮ در ﺻﺤﺖ او‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫داﺳﺘﺎن‬ ‫‪47‬‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫در‬

‫ﺷﺎه‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ‬

‫را‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫روزي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮﯾﻢ‬

‫ﻫﻢ زدﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ز ﻋﻘﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮرﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻠﮏ دﻧﯿﺎ ﺑﻮدش و‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻠﮏ دﯾﻦ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮاص‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ ﺻﯿﺪي ﻣﯿﺸﺪ او ﺑﺮ ﮐﻮه و دﺷﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن در دام ِ ﻋﺸﻖ او ﺻﯿﺪ ﮔﺸﺖ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫راه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻏﻼم‬

‫آن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ در ﻗﻔﺲ ﭼﻮن ﻣﯽ ﻃﭙﯿﺪ‬

‫داد‬

‫ﻣﺎل‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮﯾﺪ او را و ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫آن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﺎﻻﻧﺶ‬

‫داﺷﺖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﭘﺎﻻن‪ ،‬ﮔﺮگ‪ ،‬ﺧﺮ را در رﺑﻮد‬

‫ﮐﻮزه ﺑﻮدش‪ ،‬آب ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫آب را ﭼﻮن ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﮐﻮزه ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺷﻪ ﻃﺒﯿﺒﺎن ﺟﻤﻊ ﮐﺮد از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎن ﻫﺮ دو در دﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎن ﺟﺎﻧﻢ اوﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ درﻣﺎن ﮐﺮد ﻣﺮ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫"ﮔﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ"‬

‫اﺳﺘﺜﻨﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺎورده‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮔﺮد‬

‫آرﯾﻢ‬

‫و‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﻣﺮﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫اﻧﺒﺎزي‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ اﻟﻢ را در ﮐﻒ ﻣﺎ ﻣﺮﻫﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻄﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮادم‬

‫و‬

‫ام‪،‬‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎزي‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺢ‬

‫دردﻣﻨﺪ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫درﻣﺎﻧﻢ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﺑﻨﻤﻮدﺷﺎن‬

‫ﻗﺴﻮﺗﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﺎرض ﺣﺎﻟﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫اﺳﺘﺜﻨﺎ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺮدﻧﺪ از ﻋﻼج و از دوا‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن ﮐﻨﯿﺰك از ﻣﺮض ﭼﻮن ﻣﻮي ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﺎه از اﺷﮏ‪ ‬ﺧﻮن ﭼﻮن ﺟﻮي ﺷﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺻﻔﺮا‬

‫ﻓﺰود‬

‫روﻏﻦ‬

‫اﻃﻼق‬

‫رﻓﺖ‬

‫آب آﺗﺶ را ﻣﺪد ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﻧﻔﺖ‬

‫ﺳﺴﺘﯽ دل ﺷﺪ ﻓﺰون و ﺧﻮاب ﮐﻢ‬

‫ﺳﻮزش ﭼﺸﻢ و دل ﭘﺮ درد و ﻏﻢ‬

‫او‬

‫رو‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫از‬

‫ﻫﻠﯿﻠﻪ‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﺳﺮﮐﻨﮕﺒﯿﻦ‬ ‫ﻗﺒﺾ‬ ‫و‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ادوﯾﻪ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫و‬

‫از‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دوا‬

‫اﻓﺰون‬

‫اﺳﺘﺜﻨﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫ﺑﺎدام‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎروا‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫آب‬

‫ﯾﮑﺴﺮ‬

‫‪ .3‬ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻋﺠﺰ ﻃﺒﯿﺒﺎن از ﻣﻌﺎﻟﺠﮥ ﮐﻨﯿﺰك ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎه و رو آوردن ﺑﺪرﮔﺎه ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﻘﯿﻘﯽ‬ ‫ﺷﻪ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‪،‬‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ ز ﻏﺮﻗﺎب ﻓﻨﺎ‬

‫ﺛﻨﺎ‬

‫ﮐﺎي‬ ‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺨﺸﺸﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻣﺤﺮاب‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺳﺠﺪه ﮔﺎه از اﺷﮏ ﺷﻪ ﭘﺮ آب ﺷﺪ‬

‫ﮐﻤﯿﻨﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫را‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺧﻮش زﺑﺎن‬

‫در ﻣﺪح‬

‫ﺑﮕﺸﺎد‬

‫و‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺴﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﺪر‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫راه‬

‫‪48‬‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮَت‬

‫زود‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آورد از ﻣﯿﺎن ﺟﺎن ﺧﺮوش‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ ﻣﮋده‪ ،‬ﺣﺎﺟﺎﺗﺖ رواﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آﯾﺪ‪ ،‬او ﺣﮑﯿﻢ ِ ﺣﺎذق اﺳﺖ‬

‫ﺻﺎدﻗﺶ دان‪ ،‬ﮐﺎو اﻣﯿﻦ و ﺻﺎدق اﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‪،‬‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﻼﺟﺶ‬

‫ﺧﻮاﺑﺶ‬

‫ﺟﻮش‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺪ در ﺧﻮاب او‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﯿﺮي رو ﻧﻤﻮد‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ‬

‫ﻇﺎﻫﺮت‬

‫را‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﺰاﺟﺶ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آن ﺧﻮاب دﯾﺪ‪ ،‬آﮔﺎه ﺷﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ آن وﻋﺪه ﮔﺎه و روز ﺷﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻨﻈﺮه‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺷﺨﺼﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دور‬

‫وش‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﻪ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻪ‬

‫در‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺟﻨﮕﺸﺎن‬

‫واز‬

‫دام‬

‫اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬ ‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫در‬

‫وﻟﯽ‬

‫ر‪‬خ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬ ‫ﻓﺨﺮﺷﺎن‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫روﯾﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺘﺎن‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دﻟﯽ‬

‫و‬

‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﻨﮕﺸﺎن‬

‫ﺣﺎﺟﯿﺎن‬

‫واﭘﯿﺶ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﺳﺘﻘﺒﺎل‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺮ ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﺳﺖ او ﺑﻮرد‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻫﺮ دو ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﯽ دوﺧﺘﻦ ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﭼﻮن ﺗﺸﻨﻪ‪ ،‬وآﻧﺪﯾﮕﺮ ﭼﻮ آب‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﺨﻤﻮر و‪ ،‬آن دﯾﮕﺮ ﺷﺮاب‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺿﯿﻒ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫روان‬

‫آن وﻟﯽ ﺣﻖ ﭼﻮ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ز دور‬ ‫ﺟﺎي‬

‫ﺷﺮق‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫آن ﺧﯿﺎﻟﯽ را ﮐﻪ ﺷﻪ در ﺧﻮاب دﯾﺪ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻼل‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﻣﻤﻠﻮك‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻮد و ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﮑﻞ ﺧﯿﺎل‬

‫ﺻﻠﺤﺸﺎن‬

‫ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫آﯾﺪت‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬ ‫دو‬

‫ﺑﺤﺮي‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﻮدﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻟﯿﮏ ﮐﺎر از ﮐﺎر‬ ‫از‬

‫اي ﻣﺮا ﺗﻮ ﻣﺼﻄﻔﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ‬

‫در‬ ‫ﺑﻨﺪم‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫‪ .4‬در ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ رﻋﺎﯾﺖ ادب و وﺧﺎﻣﺖ ﺑﯽ ادﺑﯽ‬ ‫ادب‬

‫ﺑﯽ ادب ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ از ﻟﻄﻒ رب‬

‫از‬

‫ﺑﯽ ادب ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺧﻮد را داﺷﺖ ﺑﺪ‬

‫زد‬

‫ﻣﺎﺋﺪه‬ ‫در‬ ‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﻣﺎﺋﺪه‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺟﻮﺋﯿﻢ‬

‫از‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻗﻮم‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﯽ ادب ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﻮ ﺳﯿﺮ و ﻋﺪس؟‬

‫ﻧﺎن از آﺳﻤﺎن‬

‫داﺳﻤﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮان‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‬

‫از‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﯽ ﺷﺮي و ﺑﯿﻊ و ﺑﯽ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫در‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻋﺎﺋﺪه‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫‪49‬‬

‫رﻧﺞ‬

‫زرع‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫و‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻞ‬ ‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫اﻧﺰل‬

‫ﻋﻠﯿﻨﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺒﻖ‬ ‫ﻣﺎﺋﺪه‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﺎن‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬

‫زآن‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﺮدن‬

‫و‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﮔﺪا‬ ‫و‬

‫ادب‬

‫روﯾﺎن‬

‫اﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫داﺋﻢ‬

‫و‬

‫آوري‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫در رﺣﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﺧﻮان از آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺮﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫ﭘﯽ‬

‫ز‬

‫آز‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﻟﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻧﺰد‬

‫از‬

‫ﺧﻮان‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫ﺷﺪ ﻓﺮاز‬

‫ﺑﺮ اﯾﺸﺎن‬

‫ﺷﺪ ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن زآن ﺧﻮان ﻧﺸﺪ ﮐﺲ ﻣﻨﺘﻔﻊ‬

‫زﮐﺎت‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫وز‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫زﻧﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﺑﺎ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ آﯾﺪ از ﻇﻠﻤﺎت و ﻏﻢ‬

‫آن ز ﺑﯽ ﺑﺎﮐﯽ و ﮔﺴﺘﺎﺧﯿﺴﺖ ﻫﻢ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺑﺎﮐﯽ ﮐﻨﺪ در راه دوﺳﺖ‬

‫ره زن ﻣﺮدان ﺷﺪ و‪ ،‬ﻧﺎﻣﺮد اوﺳﺖ‬

‫از ادب ﭘﺮ ﻧﻮر ﮔﺸﺘﺴﺖ اﯾﻦ ﻓﻠﮏ‬

‫وز ادب ﻣﻌﺼﻮم و ﭘﺎك آﻣﺪ ﻣﻠﮏ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﺑﺮﮔﻮ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ز‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺷﻪ‬ ‫دﺳﺖ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫ﮐﺴﻮف‬

‫ز‬

‫ﻋﺰازﯾﻠﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺮات‬

‫وادي‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ‬

‫رد‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﻏﺮﯾﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﻧﺪارد‬

‫‪ .5‬ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ آن ﻃﺒﯿﺐ اﻟﻬﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺸﺎرت ﺑﻤﻼﻗﺎت او داده ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﺑﮕﺸﺎد‬ ‫و‬

‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﺎه ﺑﻮد او‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﺑﺲ دروﯾﺶ رﻓﺖ‬

‫ﮐﻨﺎراﻧﺶ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺸﻖ اﻧﺪر دل و ﺟﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﻮﺳﯿﺪن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﭘﺮس ﭘﺮﺳﺎن ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪش ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪر‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫راه‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪن‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺣﺮج‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺆال‬

‫ﻣﺸﮑﻞ از ﺗﻮ ﺣﻞ ﺷﻮد ﺑﯽ ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ را در دل اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﮔﯿﺮي ﻫﺮ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ در ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬ ‫ﺿﺎق‬

‫اﻟﻔﻀﺎ"‬

‫ﻟَﻢ‪‬‬

‫ﯾﻨﺘﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻟﻘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬ ‫أﻧﺖ‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬ ‫اﻟﻘﻮم‬

‫ﻣﻮﻟﯽ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻻ‬

‫دﻫﺪ‪،‬‬

‫"اﻟﺼﺒﺮ‬

‫ﻣﺮﺗﻀﯽ‬

‫"إن‬

‫ﺗﻐﺐ‬

‫ﯾﺸﺘﻬﯽ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ردي‬

‫ﺟﺎء‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﻨﻔﻌﺖ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫ﻟَﺌ‪‬ﻦْ‬

‫ﮐَﻠﱠﺎ‬

‫ﺻﺒﺮ‬ ‫اﻟﻔﺮج"‬

‫‪ .6‬ﺑﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﻃﺒﯿﺐ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﯿﻤﺎر ﺗﺎ ﺣﺎل او را ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ آن ﻣﺠﻠﺲ و ﺧﻮان ِ ﮐﺮم‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑ‪‬ﺮد اﻧﺪر ﺣﺮم‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن در ﭘﯿﺶ رﻧﺠﻮرش ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ دارو ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫رﻧﮓ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫رو‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫و‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﻧﺒﺾ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﻗﺎروره‬ ‫ﺣﺎل‬

‫أﺳﺘﻌﯿﺬ‬

‫درون‬

‫دﯾﺪ رﻧﺞ و‪ ،‬ﮐﺸﻒ ﺷﺪ ﺑﺮ وي ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﻋﻼﻣﺎﺗﺶ‪،‬‬ ‫ﻋﻤﺎرت‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫اﷲ‬

‫اﺳﺒﺎﺑﺶ‬ ‫وﯾﺮان‬ ‫ﻣﻤﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﯾﻔﺘﺮون‬

‫ﻟﯿﮏ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد و‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﮕﻔﺖ‬ ‫‪50‬‬

‫از‬

‫رﻧﺠﺶ‬

‫و‬

‫ﺻﻔﺮا‬

‫ﺳﻮدا‬

‫از‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫دود‬

‫ز‬

‫دﯾﺪ از زارﯾﺶ‪ ،‬ﮐﺎو زار دل اﺳﺖ‬

‫ﺗﻦ ﺧﻮش اﺳﺖ و‪ ،‬او ﮔﺮﻓﺘﺎر دل اﺳﺖ‬ ‫دل‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﭘﯿﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫از‬ ‫ز‬

‫زاري‬ ‫ﻋﻠﺘﻬﺎ‬

‫دل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫اﺻﻄﺮﻻب‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮔﺮ زﯾﻦ ﺳﺮ و‪ ،‬ﮔﺮ زان ﺳﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻋﺸﻖ را ﺷﺮح و ﺑﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ آﯾﻢ ﺧﺠﻞ ﮔﺮدم از آن‬

‫روﺷﻨﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ آﻣﺪ‪ ،‬ﻗﻠﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺷﮑﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ در وﺻﻒ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ رﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ ﻗﻠﻢ ﺑﺸﮑﺴﺖ و ﻫﻢ ﮐﺎﻏﺬ درﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ در ﺷﺮﺣﺶ ﭼﻮ ﺧﺮ در ﮔ‪‬ﻞ ﺑﺨﻔﺖ‬

‫ﺷﺮح ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﻢ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺘﺎب‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻔﺴﯿﺮ‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫از‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻦ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫وي‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ار‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫دﻟﯿﻠﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﻧﻮر‬

‫روﺷﻨﺘﺮ‬

‫رو‬

‫وي‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻏﺮﯾﺒﯽ در ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺷﻤﺲ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﻤﺲ ِ ﺟﺎن ﺑﺎﻗﯿﯽ ﮐﺶ اﻣﺲ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﻤﺲ در ﺧﺎرج اﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻓﺮد‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻟﯿﮏ ﺷﻤﺴﯽ ﮐﻪ از او ﺷﺪ ﻫﺴﺖ اﺛﯿﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدش در ذﻫﻦ و در ﺧﺎرج ﻧﻈﯿﺮ‬

‫در ﺗﺼﻮر‪ ،‬ذات او را‪،‬‬

‫ُﮔﻨﺞ ﮐﻮ؟‬

‫او‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰي‬

‫ﻫﻢ‬

‫در‬

‫اﻧْﺸَﻖﱠ‬

‫ﻣﯿﺘﻮان‬ ‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫ﺗﺼﻮر‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺪﯾﺚ روي ﺷﻤﺲ اﻟﺪﯾﻦ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﭼﺎرم‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫او‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﮐﺮدن‬

‫رﻣﺰي‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﺴﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ رﻣﺰي از آن ﺧﻮش ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ و روح و دﯾﺪه ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﯿﻤﺎري ﮐﻪ دور اﺳﺖ از ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﻔﻨﺎ‬

‫أﺣﺼﯽ‬

‫ﺛﻨﺎ‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻠﯿﻖ‬

‫ﻧﺎﻻﯾﻖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫واﺟﺐ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺣﻖ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﻻ‬ ‫ﮐﻞ‬

‫ﺷﯿﺌﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫دور‬

‫ﺗﮑﻠﻔﻨﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدم‬

‫داﻣﻨﻢ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اوﻓﺘﺎده‬ ‫ﻓﺈﻧﯽ‬ ‫ﻗﺎﻟﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻖ‬

‫ﮐﻠﺖ‬

‫اﻟﻤﻔﯿﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫إن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ز‬

‫اﻟﻘﻤﺮ‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ ﺧﻮاب آرد ﺗﻮ را ﻫﻤﭽﻮن ﺳﻤﺮ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺮاﻫﺎن‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‬

‫در‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫أﻓﻬﺎﻣﯽ‬ ‫ﺗﮑﻠﻒ‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﻼ‬ ‫ﺗﺼﻠﻒ‬

‫أو‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫او‬

‫ﯾﺎﻓﺘﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﯾﮏ رﮔﻢ ﻫﺸﯿﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺮح آن ﯾﺎري ﮐﻪ او را ﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺛﻨﺎ ﮔﻔﺘﻦ ز ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺮك ﺛﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻫﺴﺘﯽ و ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺮح اﯾﻦ ﻫﺠﺮان و اﯾﻦ ﺧﻮن ﺟﮕﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻗﺎل‬ ‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫أﻃﻌﻤﻨﯽ‬ ‫اﺑﻦ‬

‫اﻟﻮﻗﺖ‬

‫ﻓﺈﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺟﺎﺋﻊ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﺠﻞ‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫‪51‬‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺎﻟﻮﻗﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫از‬

‫وﻗﺖ‬ ‫ﺳﯿﻒ‬

‫ﻗﺎﻃﻊ‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﺑﻦ‬

‫اﻟﺤﺎل‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫آن‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﭘﺮده‬

‫ﺑﺮدار‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ار‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫آرزو‬

‫ﻣﯿﺨﻮاه‪،‬‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﻣﺰ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﯾﺎر‬ ‫دﻟﺒﺮان‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻏﻠﻮل‬

‫ﺑﺎز‬

‫اي‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﮔﻮ‬

‫زﺟﺮم‬

‫آﺷﮑﺎرا‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻧﮕﻨﺠﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﻨﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫او‬

‫در‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻧﯽ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﮐﻮه‬

‫را‬

‫ﻧﯽ ﻣﯿﺎن‬ ‫ﮐﺎه‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﻓﺘﻨﻪ و آﺷﻮب و ﺧﻮن رﯾﺰي ﻣﺠﻮي‬

‫ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ از ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﯾﺰي ﻣﮕﻮي‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮔﻮي‬

‫رو‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﺐ ﺑﺪوز و دﯾﺪه ﺑﺮ ﺑﻨﺪ اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﻓﺘﻨﻪ و آﺷﻮب و ﺧﻮن رﯾﺰي ﻣﺠﻮ‬

‫ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ از ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﯾﺰي ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫وي‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻨﺎرت‪،‬‬ ‫ﯾﮏ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺪه‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺴﯿﻪ‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ در ﺿﻤﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮔﻮش دار‬

‫ﻣﺮﺳﻠﯿﻦ‬

‫اﻧﺪازه‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫اﻧﺪﮐﯽ ﮔﺮ ﺑﯿﺶ ﺗﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮﺧﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬ ‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﻮ‬

‫در‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﮑﺸﻮف‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮ دو ﻓﺎرﻗﻨﺪ از ﻣﺎه و ﺳﺎل‬

‫از‬ ‫و‬

‫دل‬

‫آﺧﺮ‬

‫آﻏﺎز‬

‫از‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫رو‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫‪ .7‬ﺧﻠﻮت ﻃﻠﺒﯿﺪن آن وﻟﯽ از ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﺖ درﯾﺎﻓﺘﻦ رﻧﺞ ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﭼﻮن ﺣﮑﯿﻢ از اﯾﻦ ﺳﺨﻦ آﮔﺎه ﺷﺪ‬

‫وز‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ‪ ،‬ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﻦ ﺧﺎﻧﻪ را‬

‫دور ﮐﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﯾﺶ و ﻫﻢ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ را‬

‫دﻫﻠﯿﺰﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﺲ‬

‫در‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺎه‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫درون‬

‫از‬

‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫و‬

‫ﻧﺮم ﻧﺮﻣﮏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻬﺮ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻼج‬

‫اﻫﻞ‬

‫واﻧﺪر‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن‬

‫دﯾﺎر‬

‫ﮐﯿﺴﺘﺖ؟‬

‫ﻗﺮاﺑﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﺒﻀﺶ ﻧﻬﺎد و ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬ ‫ﭼﻮن ﮐﺴﯽ را ﺧﺎر در ﭘﺎﯾﺶ ﺧﻠﺪ‬ ‫وز‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﻮزن‪،‬‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﺎر‬

‫در‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﺎر‬

‫دل‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﺧﺎري‬

‫دم‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬ ‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺟﺰ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺘﺖ؟‬

‫ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﻮر‬

‫ﺧﻮﯾﺸﯽ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻠﮏ‬ ‫زاﻧﻮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻧﻬﺪ‬ ‫ﺗﺮش‬

‫دﺷﻮار‬

‫ﯾﺎب‬

‫ﺧﺎر در دل ﭼﻮن ﺑﻮد؟ واده ﺟﻮاب‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫دﺳﺖ ﮐﯽ ﺑﻮدي ﻏﻤﺎن را ﺑﺮ ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫دﻓﻊ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮ ز ﺑﻬﺮ دﻓﻊ ﺧﺎر‪ ،‬از ﺳﻮز و درد‬

‫ﺟﻔﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺻﺪ ﺟﺎ زﺧﻢ ﮐﺮد‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻟﮕﺪ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺧﺎر‬

‫او‬

‫ﺣﺎذﻗﯽ‬ ‫‪52‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮﮐﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫زآن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺎرﭼﯿﻦ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺰد‪،‬‬

‫ﺟﺎ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻓﺎش‬

‫از‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬ ‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫رازﻫﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﮕﺎن و‬

‫ﺗﺎش‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺒﺾ از ﻧﺎم ﮐﯽ ﮔﺮدد ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫و‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آزﻣﻮد‬

‫ﺳﻮي ﻧﺒﺾ و ﺟﺴﺘﻨﺶ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ﻫﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺑﯿﺮون ﺷﺪي از ﺷﻬﺮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻧﺎم ﺷﻬﺮي ﮔﻔﺖ و زآن ﻫﻢ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫رﻧﮓ روي و ﻧﺒﺾ او دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﮕﺎن و ﺷﻬﺮﻫﺎ را ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ از ﺟﺎي و از ﻧﺎن و ﻧﻤﮏ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﯽ رﮔﺶ ﺟﻨﺒﯿﺪ و‪ ،‬ﻧﯽ رخ ﮔﺸﺖ زرد‬

‫ﻧﺒﺾ او ﺑﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺪ ﺑﯽ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫آه‬

‫و‬

‫ﺳﺮدي‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫در‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺷﻬﺮ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻣﯿﺪاﺷﺖ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻣﯿﺒﻮدي‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺶ؟‬

‫ﭼﻮ‬

‫روي‬ ‫آورﯾﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ اي زرﮔﺮ در آن ﺷﻬﺮم ﺧﺮﯾﺪ‬

‫در ﺑﺮ ﺧﻮد داﺷﺖ ﺷﺸﻤﺎه و ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺖ اﯾﻦ‪ ،‬زآﺗﺶ ﻏﻢ ﺑﺮﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻧﺒﺾ ﺟﺴﺖ و روي ﺳﺮخ و زرد ﺷﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ز رﻧﺠﻮر آن ﺣﮑﯿﻢ اﯾﻦ راز ﯾﺎﻓﺖ‬

‫اﺻﻞ آن درد و ﺑﻼ را ﺑﺎز ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮي او ﮐﺪام اﺳﺖ در ﮔﺬر‬

‫ﻏﺎﺗﻔﺮ‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻮي‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ رﻧﺠﺖ ﭼﯿﺴﺖ‪ ،‬زود‬

‫در‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش و ﻓﺎرغ و اﯾﻤﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫آن ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎران ﺑﺎ ﭼﻤﻦ‬

‫ﻣﺨَﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻣﺸﻔﻖ ﺗﺮم از ﺻﺪ ﭘﺪر‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن اﯾﻦ راز را ﺑﺎ ﮐﺲ ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺎه از ﺗﻮ ﮐﻨﺪ ﺑﺲ ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫راز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﭘﻞ‬

‫زرﮔﺮ‬

‫ﺻﻮاب‬

‫ﻏﻢ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺨﻮرم‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫ﺳﻤﺮﻗﻨﺪي‪،‬‬

‫ﻓﺮد‬

‫آن ﮐﻨﯿﺰك را‪ ،‬ﮐﻪ رﺳﺘﯽ از ﻋﺬاب‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﻧﮕﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‬

‫دﮔﺮ را‬

‫آب از ﭼﺸﻤﺶ روان ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺮﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﮕﺸﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻼﺟﺖ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ اﺳﺮارت ﻧﻬﺎن در دل ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﻣﺮادت‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫زود‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮدﻧﺪي‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﭘﺮورش‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫داﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زر‪‬‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻘﺮه‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫وﻋﺪة‬ ‫وﻋﺪه‬

‫اﻫﻞ‬ ‫را‬

‫آﻧﮑﻮ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎي‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﯽ‬ ‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫وﻓﺎ‬

‫آن‬

‫ﺳﺤﺮﻫﺎ‬

‫در‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫زﻧﻬﺎر‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺳﺒﺰي‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪي‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﺎن؟‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫را‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺠﺎزي‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫روان‬

‫وﻋﺪة‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ور ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎﺷﯽ ﺳﺮد و ﺧﺎم‬

‫دل‬

‫‪53‬‬

‫ﻧﺎاﻫﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺗﺎﺳﻪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫رﻧﺞ‬

‫روان‬

‫‪ .8‬درﯾﺎﻓﺘﻦ آن ﻃﺒﯿﺐ اﻟﻬﯽ رﻧﺞ ﮐﻨﯿﺰك را و ﺑﺸﺎه واﻧﻤﻮدن‬ ‫آن‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫راز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺰم ﺷﺎه ﮐﺮد‬ ‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮐﻨﻮن ﺑﮕﻮ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ ﻏﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻗﺎﺻﺪي‬

‫ﺷﻤﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎن ﻣﺮد را‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫آرﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آﺳﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ زر‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﺪل‪،‬‬

‫ﮐﺎﺧﺒﺎرش‬

‫ﻣﺮد زرﮔﺮ را ﺑﺨﻮان زآن ﺷﻬﺮ دور‬ ‫ﭼﻮن‬

‫زآن‬

‫اي‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫زر‪،‬‬

‫و‬

‫و‬

‫زر‬

‫ﺧﺮد‬

‫را‬

‫واﻟﻪ‬

‫زر‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭘﯽ‬

‫درد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺪو‬

‫اﯾﺜﺎرش‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺪه او را‬

‫ﻏﺮور‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻨﻮا‬

‫ﺑﻬﺮ زر‪ ،‬ﮔﺮدد ز ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺟﺪا‬

‫ﺷﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻔﻠﺲ را ﮐﻪ ﺧﻮش رﺳﻮا ﮐﻨﺪ‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﺂرد‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫او‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫را‬

‫‪ .9‬ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﭘﺎدﺷﺎه رﺳﻮﻻن ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ در ﻃﻠﺐ آن ﻣﺮد زرﮔﺮ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫از‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫آﻧﺮا‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ او را از دل و از ﺟﺎن ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﯽ آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻦ‪ ،‬آن ﮐﻨﻢ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد آن ﻃﺮف ﯾﮏ دو رﺳﻮل‬

‫ﻋﺪول‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﮐﺎي‬ ‫ﻧﮏ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ‬ ‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫آن‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﻓﻼن‬

‫از‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫دو‬

‫و‬

‫ﺣﺎذﻗﺎن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻓﺎش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮاي‬

‫زرﮔﺮي‬

‫اﺧﺘﯿﺎرت‬

‫اﯾﻨﮏ اﯾﻦ ﺧﻠﻌﺖ ﺑﮕﯿﺮ و زر و ﺳﯿﻢ‬

‫ﮐﺎﻓﯿﺎن‬ ‫زرﮔﺮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ز‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‬

‫ﺑﺸﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫زﯾﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﯾﯽ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻏﺮه‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬از‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫راه‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﮐﺎن ﺷﺎه‪ ،‬ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻧﺶ ﮐﺮد‬

‫اﺳﺐ ﺗﺎزي ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺎد ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺮد‪،‬‬

‫ﻣﺎل‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫اي‬

‫ﺷﺪه‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﺰ‬

‫و‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫آن ﻣﺮد‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ از راه‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﺮدش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدش‬ ‫ز‬

‫اﻧﻮاع‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫اواﻧﯽ‬

‫ﺳﺎزد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫و ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾ ﺪ‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﺎي ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺎ ﺳﻮء اﻟﻘﻀﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫آري‬

‫ﺑﺮي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻃﺮاز‬

‫زر‬

‫را‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﺷﺎه دﯾﺪ او را و ﺑﺲ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد‬ ‫ز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‪:‬‬ ‫آوردش‬

‫ﻣﺨﺰن‬

‫رو‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زر‬

‫از ﺳﻮار و ﻃﻮق و ﺧﻠﺨﺎل و ﮐﻤﺮ‬

‫ﻋﺪد‬

‫ﺳﺰد‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫زر ﮔﺮﻓﺖ آﻧﻤﺮد و ﺷﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر‬ ‫‪54‬‬

‫در‬

‫ﺑﺰم‬

‫زاﯾﻨﺤﺎﻟﺖ‬

‫و‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫زار‬

‫ﭘﺲ ﺣﮑﯿﻤﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎي ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫در‬

‫وﺻﺎﻟﺶ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﻣﺪت‬

‫ﺧﻮش‬ ‫ﻣﻪ‬

‫زآب‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﻌﺪ از آن از ﺑﻬﺮ او ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﻮرد‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ زﺷﺖ و ﻧﺎﺧﻮش و رخ زرد ﺷﺪ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎﯾﯽ‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن‬ ‫اﻧﺪك‬

‫اﻧﺪك‬

‫در‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺧﻮن دوﯾﺪ از ﭼﺸﻢ ﻫﻤﭽﻮن ﺟﻮي او‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻃﺎوس‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﮐﺎش ﮐﺎن ﻫﻢ ﻧﻨﮓ ﺑﻮدي ﯾﮏ ﺳﺮي‬ ‫او‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬ ‫ﮐﺎم‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫دﻓﻊ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﻔﺖ ﮐﺮد آن ﻫﺮ دو ﺻﺤﺒﺖ ﺟﻮي را‬ ‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫را‬

‫وﺻﻠﺶ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻣﺎه‬

‫روي‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‬

‫اي‬

‫وﺑﺎل‬ ‫دل‬

‫وي‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻨﮕﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﺮد‬

‫آن‬

‫وي‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﺪاﺧﺖ‬ ‫او‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫داوري‬

‫روي‬

‫او‬

‫ﻓﺮّ‬

‫او‬

‫ﺑﮑﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ زرﮔﺮ از ﻣﺮض ﺑﺪ ﺣﺎل ﺷﺪ‬

‫وز ﮔﺪازش ﺷﺨﺺ او ﭼﻮن ﻧﺎل ﺷﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ آن آﻫﻮﯾﻢ ﮐﺰ ﻧﺎف ﻣﻦ‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫آن‬

‫اي ﻣﻦ آن روﺑﺎه‪ ‬ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﮐﺰ ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪﻧﺪم‬

‫اي ﻣﻦ آن ﭘﯿﻠﯽ ﮐﻪ زﺧﻢ ﭘﯿﻞ ﺑﺎن‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﻨﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺨﺴﺒﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﺸﺘﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎدون‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫ﺻﺎف‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﺑﺮ وي اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮن ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﺲ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫دراز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮐﻮه اﺳﺖ و ﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﻧﺪا‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و رﻓﺖ در دم زﯾﺮ ﺧﺎك‬

‫آن ﮐﻨﯿﺰك ﺷﺪ ز ﻋﺸﻖ و رﻧﺞ ﭘﺎك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ آن زﻧﺪه ﮔﺰﯾﻦ ﮐﺎو ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‬

‫واز‬

‫آن‬

‫روان‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﻦ‬

‫و‬

‫در‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪه‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ‪ :‬ﻣﺎ را ﺑﺪان ﺷﻪ ﺑﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫ز‬

‫ﻏﻨﭽﻪ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫او‬

‫ﮐﺮﯾﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫آن ﭘﺴﺮ را ﮐﺶ ﺧﻀﺮ‪ ،‬ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺣﻠﻖ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫آن‬

‫را‬

‫درﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ از ﺣﻖ ﯾﺎﺑﺪ او وﺣﯽ و ﺧﻄﺎب‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻧﮑﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﮑﺸﺪ رواﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﯾﺐ اﺳﺖ و دﺳﺖ او دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺷﺎه‬

‫‪55‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﮑﺸﺘﺶ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﮐﯿ ﺎ‬

‫دﺷﻮار‬

‫‪ .10‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺮد زرﮔﺮ ﺑﻪ اﺷﺎره اﻟﻬﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﻬﻮاي ﻧﻔﺲ‬ ‫اوﻣﯿﺪ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬ ‫آﯾﻨﺪه‬

‫ﻓﺰاﯾﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺪاﻫﺎ‬

‫ﺻﺪا‬

‫اﻟﻬﺎم‬ ‫ﻋﺎم‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫از‬

‫اﻟﻪ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺻﻮاب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬ ‫ﺟﺎم‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﭘﯿﺶ ﺗﯿﻐﺶ ﺟﺎن ﺑﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﺧﻨﺪان‬ ‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﻓﺮح‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺎه‪ ،‬آن ﺧﻮن از ﭘﯽ ﺷﻬﻮت ﻧﮑﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮﺑﺎﻧﺸﺎن‬ ‫رﻫﺎ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﭘﺎك‪‬‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺮدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻟﻮدﮔﯽ‬

‫در‬

‫ﺻﻔﺎ‪،‬‬

‫ﻏﺶ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺧﻄﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺪﮔﻤﺎن‬

‫انّ‬

‫ﺑﻌﺾ‬

‫اﻟﻈﻦّ‬

‫اﺗﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ آن اﺳﺖ اﯾﻦ رﯾﺎﺿﺖ وﯾﻦ ﺟﻔﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ‬

‫اﻟﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﮕﺬر‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﮐﺎرش‬

‫و‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫آرد‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﻧﻘﺮه‬

‫آرد زر ز‬ ‫دراﻧﻨﺪه‪،‬‬

‫ﮔﺮ ﺧ‪‬ﻀﺮ در ﺑﺤﺮ ﮐﺸﺘﯽ را ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺻﺪ درﺳﺘﯽ در ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻀﺮ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺷﺪ از آن ﻣﺤﺠﻮب‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﯽ ﭘﺮ ﻣﭙﺮ‬

‫آن‬

‫ُﮔﻞ ﺳﺮخ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫ﻣﺴﺖ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ او‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮﻧﺶ ﻣﺪان‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫و‪‬ﻫﻢ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻠﺮزد‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫از‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﺑﺲ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺧﺎﺻﯽ‪،‬‬

‫ﻗﻬﺮ‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫ُﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫و‪ ،‬ﺻﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دﻫﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ز‬

‫و‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﺪﺣﺶ‬ ‫اﷲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﺻﮥ‬

‫ﻣﯿﺪارد‬ ‫در‬

‫روا‪،‬‬

‫وﻫﻤﺖ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﺳﻮي ﺗﺨﺖ و ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎﻫﯽ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﻣﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺧﺎص‬ ‫ﺷﺮع‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻣﯿﺘﺮﺳﺪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن ﮐﺴﯽ را ﮐﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺎﻫﯽ‬ ‫از‬

‫ﮐﺎﻓﺮم‬

‫ﺷﻘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﺎك ﺑﻮد از ﺷﻬﻮت و ﺣﺮص و ﻫﻮا‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﭘﺎﻟﻮدﮔﯽ‬

‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫و‬

‫ﻫﻠﺪ‬

‫ﮐﻮره‬

‫او‪،‬‬

‫ُﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﮕﺬار‬ ‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎم‬ ‫دﻫﺪ‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﮐﯽ ﺷﺪي آن ﻟﻄﻒ ﻣﻄﻠﻖ ﻗﻬﺮ ﺟﻮ؟‬

‫اﺣﺘﺠﺎم‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﻣﺎدر‬

‫در‬

‫ﻣﺸﻔﻖ‬

‫ﻏﻢ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺗﻮ ﻗﯿﺎس از ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮي‪ ،‬وﻟﯿﮏ‬

‫دور دور اﻓﺘﺎده اي‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﮏ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫آ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻘﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫در‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺣﺼﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﻧﻢ‬

‫‪ .11‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮد ﺑﻘﺎل و ﻃﻮﻃﯽ و روﻏﻦ رﯾﺨﺘﻦ ﻃﻮﻃﯽ در دﮐﺎن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫او‬

‫و‬ ‫ﺑﻮدي‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻧﮕﻬﺒﺎن‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‬

‫روزي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫از‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺪي‬

‫در‬

‫ﻧﻮاي‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‪،‬‬

‫ﻃﻮﻃﯿﮏ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ﺳﻮداﮔﺮان‬

‫ﺣﺎذق‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺻﺪر دﮐﺎن‪ ،‬ﺳﻮﯾﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي روﻏﻦ‬

‫ُﮔﻞ را ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫اش‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‬

‫وش‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫‪56‬‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫دﯾﺪ ﭘ‪‬ﺮ روﻏﻦ دﮐﺎن و ﺟﺎش ﭼﺮب‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش زد‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﻃﻮﻃﯽ ﮐﻞ ز ﺿﺮب‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫آه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫روزﮐﯽ‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﺮد‬

‫رﯾﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬اي درﯾﻎ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺪاد‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻢ‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎب‬

‫زﻣﺎن‬ ‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻪ روز و ﺳﻪ ﺷﺐ ﺣﯿﺮان و زار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎ ﻫﺰاران ﻏﺼﻪ و ﻏﻢ ﮔﺸﺘﻪ‪ ‬ﺟﻔﺖ‬

‫ﮐﺎي ﻋﺠﺐ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺮغ ﮐﯽ آﯾﺪ ﺑﮕﻔﺖ؟‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد آن ﻣﺮغ را ﻫﺮ ﮔﻮن ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻮﻟﻘﯿﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬ ‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫اﻣﯿﺪ‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﻘﺎل‬

‫ﮐﻪ زدم ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ آن ﺧﻮش زﺑﺎن‬

‫دﻣﺒﺪم‬

‫ﮐﻞ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﺑﺪﻧﺪان‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪوار‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺻﻮر‬

‫او‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻣﻮ‪ ،‬ﭼﻮ ﭘﺸﺖ ﻃﺎس و ﻃﺸﺖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫زد‪:‬‬

‫ﮐﺎﯾﻔﻼن‬

‫روﻏﻦ‬

‫رﯾﺨﺘﯽ؟‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﯽ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭘﺎﮐﺎن را ﻗﯿﺎس از‬

‫ﺧﻮد ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ در دﯾﺪﺷﺎن ﯾﮑﺴﺎن ﻧﻤﻮد‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﺧﻮاﺑﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺧَﻮر‬

‫ﻓﺮﻗﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫اﺷﻘﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺴﺮي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫زﯾﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻗﯿﺎﺳﺶ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫واز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﻌﺠﺐ‪،‬‬

‫در‬

‫ﮐﻼن‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اي‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﮔﻤﺮاه‬

‫دﯾﺪه‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫اﯾﻨﮏ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬ ‫اﯾﺸﺎن‬ ‫از‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻮ ﭼﻮ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻖ را‬ ‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﯿﺮ و‪ ،‬ﺷﯿﺮ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫ز‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺑﺪال‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﻮن زﻧﺒﻮر ﺧﻮردﻧﺪ از ﻣﺤﻞ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺷﺪ زآن ﻧﯿﺶ و‪ ،‬زﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﻋﺴﻞ‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﻮن آﻫﻮ ﮔﯿﺎ ﺧﻮردﻧﺪ و آب‬

‫زﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺷﺪ و‪ ،‬زآن ﻣﺸﮏ ﻧﺎب‬

‫ﻫﺮ دو ﻧﯽ ﺧﻮردﻧﺪ از ﯾﮏ آب ﺧَﺮ‬

‫اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻟﯽ و‪ ،‬آن ﭘﺮ از ﺷﮑﺮ‬

‫اﺷﺒﺎه‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫راه‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫زو‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮرد‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‬

‫ﻓﺮﻗﺸﺎن‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﺧﻮرد‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﯾﻦ ﺧﻮرد‪ ،‬زاﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻞ و ﺣﺴﺪ‬ ‫اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﭘﺎك و‪ ،‬آن ﺷﻮرﺳﺖ و ﺑﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﭘﺎك و‪ ،‬آن دﯾﻮ اﺳﺖ و دد‬

‫ﻫﺮ دو ﺻﻮرت ﮔﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﺎﻧﺪ رواﺳﺖ‬

‫آبِ ﺗﻠﺦ و آبِ ﺷﯿﺮﯾﻦ را ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ذوق‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﯿﺎب؟‬

‫او ﺷﻨﺎﺳﺪ آب ﺧﻮش از ﺷﻮره آب‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ذوق‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻃﻌﻮم؟‬

‫ﺷﻬﺪ را ﻧﺎﺧﻮرده‪ ،‬ﮐﯽ داﻧﺪ ز ﻣﻮم؟‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫اﺳﺎس‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﮐﺮده‬

‫‪57‬‬

‫دو‬

‫ﺧﻮرد‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫را‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫از‬

‫را‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫او‬

‫زﯾﻦ ﻋﺼﺎ‪ ،‬ﺗﺎ آن ﻋﺼﺎ ﻓﺮﻗﯿﺴﺖ ژرف‬

‫زﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﺎ آن ﻋﻤﻞ‪ ،‬راﻫﯽ ﺷﮕﺮف‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫رﺣﻤﮥ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫آﻓﺘﯽ‬

‫ﻟﻌﻨﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﺮي‬

‫ﺑﻮزﯾﻨﻪ‬

‫درون‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آن ﮐﻨﺪ ﮐﺰ ﻣﺮد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫او ﮔﻤﺎن ﺑﺮده ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدم ﭼﻮ او‬

‫ﻓﺮق‬

‫داﻧﺪ‬

‫آن‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺧﻮ؟‬

‫اﯾﻦ ﮐﻨﺪ از اﻣﺮ و‪ ،‬آن ﺑﻬﺮ ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫روﯾﺎن‬

‫ﺧﺎك‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫در ﻧﻤﺎز و روزه و ﺣﺞ و زﮐﺎت‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻮزﯾﻨﻪ‬

‫آن‬

‫را‬ ‫دم‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫در‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫در‬

‫ﻣﻮاﻓﻖ‬ ‫ﺑﺮد‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ دو ﺑﺮ ﺳﺮ ﯾﮏ ﺑﺎزﯾﻨﺪ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﻘﺎم‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﯽ‬

‫را‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻣﺎت‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫رود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮوزي‬

‫دم‬

‫آﺧﺮت‬ ‫رازﯾﻨﺪ‬

‫و‬

‫وﻓﻖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺧﻮد‬

‫رود‬

‫و‬

‫ﭘﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎم آن ﻣﺤﺒﻮب‪ ،‬از ذات وي اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎم اﯾﻦ ﻣﺒﻐﻮض‪ ،‬ز آﻓﺎت وي اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻢ و واو و ﻣﯿﻢ و ﻧﻮن ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻒ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﮔﺮﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎم‬

‫دون‬

‫دوزخ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در وي ﻣﺬاق دوزخ اﺳﺖ؟‬

‫زﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﺎم ﺑﺪ‪ ،‬از ﺣﺮف ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ آن آب ﺑﺤﺮ‪ ،‬از ﻇﺮف ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﺮف‪ ،‬ﻇﺮف آﻣﺪ‪ ،‬در او ﻣﻌﻨﯽ ﭼﻮ آب‬

‫اﻟﮑﺘﺎب‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺧﻮاﻧﯿﺶ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﻔﻆ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫اﺷﺘﻘﺎق‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﮐﮋدم‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫أُم‪‬‬

‫ﻋ‪‬ﻨْﺪ‪‬ه‪‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺮْز‪‬خٌ‬

‫ﯾﺒﻐﯿﺎن‬

‫ﻻ‬

‫واﻧﮕﻪ اﯾﻦ ﻫﺮ دو‪ ،‬ز ﯾﮏ اﺻﻠﯽ روان‬

‫درﮔﺬر زﯾﻦ ﻫﺮ دو رو ﺗﺎ اﺻﻞ آن‬

‫ﻋﯿﺎر‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫زر‬

‫زر‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را در ﺟﺎن ﺧﺪا ﺑﻨﻬﺪ ﻣﺤﮏ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫در‬

‫دﻫﺎن‬

‫در‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﺳﺘﻔﺖ‬ ‫زﻧﺪه‬

‫ِ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﺣﺲ‬ ‫ﺻﺤﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺲ‪،‬‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﺮ ﯾﻘﯿﻦ را‬

‫ﺷﮏ‬

‫داﻧﺪ او ز‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ار‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺧﺎﺷﺎك‪‬‬

‫ﺧُﺮد‬

‫ﭼﻮن در آﻣﺪ‪ ،‬ﺣﺲ زﻧﺪه ﭘﯽ ﺑﺒﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﺲ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺠﻮﺋﯿﺪ‬ ‫ز‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫آن ﮐﺴﯽ داﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮد از وﻓﺎ‬

‫ﺧﺎﺷﺎك‬ ‫ﯾﮏ‬

‫دﻧﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﻗﻠﺒﮏ‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﻣﻌﻤﻮري‬

‫آراﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻘﺒﺎ‪،‬‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫آن‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫آن‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫وﯾﺮان ﮐﻨﺪ‬

‫وﯾﺮاﻧﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﺶ‬ ‫ﻧﺮدﺑﺎن‬ ‫ﺑﺠﻮﺋﯿﺪ‬ ‫ز‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫از‬

‫ﺗﺨﺮﯾﺐ‬ ‫آﺑﺎدان‬

‫ﺑﺪن‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫اي ﺧﻨﮏ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺮ ﻋﺸﻖ و ﺣﺎل‬

‫ﺑﺬل ﮐﺮد او ﺧﺎن و ﻣﺎن و ﻣﻠﮏ و ﻣﺎل‬

‫زر‬

‫ﻣﻌﻤﻮرﺗﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫وز‬ ‫‪58‬‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﮔﻨﺠﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آب را ﺑ‪‬ﺒﺮﯾﺪ و ﺟﻮ را ﭘﺎك ﮐﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از آن در ﺟﻮ روان ﮐﺮد آب ﺧَﻮرد‬

‫ﭘﯿﮑﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺑﺮدﻣﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺘﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﺶ ﺻﺪ ﺑﺮج و ﺳﺪ‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﮐﺎﻣﻼن‬

‫ﮔﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﯿﺮان ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺳﻮي اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻞ ﭼ‪‬ﻨﺎن ﺣﯿﺮان ﮐﻪ ﻏﺮق و ﻣﺴﺖ‪ ‬دوﺳﺖ‬

‫آن ﯾﮑﯽ را روي او ﺷﺪ ﺳﻮي دوﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ ﯾﮑﯽ را روي او ﺧﻮد روي دوﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺪار‬

‫ﭘﺎس‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﮔﺮدي ﺗﻮ ز ﺧﺪﻣﺖ رو ﺷﻨﺎس‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫روي‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﺮ دﺳﺘﯽ ﻧﺸﺎﯾﺪ داد دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫را‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫دام‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫دون‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر دوﻧﺎن ﺣﯿﻠﻪ و ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﺴﯿﻠﻢ‬

‫را‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺬاب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫را‬

‫اوﻟﻮ‬

‫اﻻﻟﺒﺎب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﺎب‬

‫ﺑﺎده را ﺧﺘﻤﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺪ و ﻋﺬاب‬

‫دﯾﺪن‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد‬ ‫ﺣﺮف‬

‫ﯾﮏ‬

‫داﻧﺎ‬

‫ﻣﯿﻨﮕﺮ‬ ‫ﻋﺒﺎدت‪،‬‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺻﯿﺎد‬ ‫آن‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻖ‬

‫ﻧﻬﺪ؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺿﺮورت‬

‫آﮔﻬﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺨﻮد و ﺣﯿﺮان و ﻣﺴﺖ و واﻟﻪ اﻧﺪ‬

‫روي‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﯿﻔﯿﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫آدم‬

‫آورد‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﺸﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺪزدد‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﺴﯿﻠﻢ‬

‫را‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫آن‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﺘﺎﻣﺶ‬

‫ﻣﺸﮏ‬

‫اﺑﻮاب‬

‫ﻓﻘﺢ‬

‫ﺳﻌﺎدت‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﯽ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫زان‬

‫‪ .12‬داﺳﺘﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮدان ﮐﻪ ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن را ﻣﯽ ﮐﺸﺖ از ﺑﻬﺮ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﻠﺖ ﺧﻮد و ﺣﮑﺎﯾﺖ آن‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫در‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫اﺣﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫و‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫در‬

‫اﺣﻮﻟﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫آن‬

‫دو‬

‫و‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﺼﺮاﻧﯽ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮔﺪاز‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫را‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫او‬ ‫ﺟﺪا‬

‫ﮐﺎﻧﺪرآ‬

‫رو ﺑﺮون آر از وﺛﺎق آن ﺷﯿﺸﻪ را‬ ‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﻮل‪ :‬زان دو ﺷﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﮐﺪام‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎد‪ :‬آن دو ﺷﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬رو‬

‫اﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫و‬

‫دﻣﺴﺎز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫زود‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫اﺣﻮل‬

‫راه‬

‫او‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫درون‬

‫ﺟﻬﻮدان‬

‫ﺳﺎز‬

‫اﺳﺘﺎد و ﺷﺎﮔﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫آرم؟‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫و‬

‫او‬ ‫ﺑﮑﻦ‬ ‫اﻓﺰون‬

‫دو‬ ‫ﺷﺮح‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎ‪ :‬زان دو ﯾﮏ را ﺑﺮ ﺷﮑﻦ‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﻫﺮ دو ﺷﺪ ز ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺮد اﺣﻮل ﮔﺮدد از ﻣﯿﻼن و ﺧﺸﻢ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ دو ﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺖ آن ﺷﯿﺸﻪ را‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﺸﻢ و ﺷﻬﻮت‪ ،‬ﻣﺮد را اﺣﻮل ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ز‬ ‫‪59‬‬

‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺣﺠﺎب از دل ﺑﻪ ﺳﻮي دﯾﺪه ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﭼﻮن دﻫﺪ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ دل رﺷﻮت ﻗﺮار‬

‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫زار؟‬

‫رب‬

‫اﻣﺎن‬

‫و‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫از‬

‫ﺣﻘﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺷﻪ‬

‫وزﯾﺮي‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﺟﻬﻮداﻧﻪ‬ ‫و‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫اﺣﻮل‪،‬‬ ‫ﭘﻨﺎﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻻﻣﺎن‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫را‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫‪ .13‬ﺣﮑﺎﯾﺖ وزﯾﺮ ﭘﺎدﺷﺎه و ﻣﮑﺮ او در ﺗﻔﺮﯾﻖ ﺗﺮﺳﺎﯾﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫رﻫﺰن‬

‫ﺗﺮﺳﺎﯾﺎن‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻋﺸﻮه‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﻢ ﮐﺶ اﯾﺸﺎن را ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﻦ ﻧﺪارد ﺑﻮي‪ ،‬ﻣﺸﮏ و ﻋﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﻼف‬

‫ﻇﺎﻫﺮش ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ و ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮ ﺧﻼف‬

‫ﺷﺎه ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﺎرة آن ﻣﮑﺮ و آن ﺗﺰوﯾﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﺼﺮاﻧﺌﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺧﻮد را از ﻣﻠﮏ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫اي‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻢ ُﮐﺶ اﯾﺸﺎن را و دﺳﺖ از ﺧﻮن ﺑﺸﻮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫د‪‬ه‬

‫ﮐﺎو ﺑﺮ آب از ﻣﮑﺮ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﯽ ﮐﺮه‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻫﻮﯾﺪا‬

‫ﻧﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫‪ .14‬ﺗﻠﺒﯿﺲ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن وزﯾﺮ ﺑﺎ ﻧﺼﺎري و ﻣﮑﺮ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ ﮔﻮش و دﺳﺘﻢ را ﺑﺒﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ ام ﺑﺸﮑﺎف و ﻟﺐ‪ ،‬از ﺣﮑﻢ ﻣﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬در زﯾﺮ دار آور ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺎدﯾﮕﺎه‬ ‫از‬

‫آﻧﮕﻬﻢ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫دور‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫اﻧﺪازم‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮﻧﺪ آﻧﻘﻮم از ﻣﻦ دﯾﻦ ﭘﺬﯾﺮ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻤﺎرﻧﺪم‬

‫واز‬

‫ﺣﯿﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن‬ ‫رازدان‬

‫دام‬

‫را‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﯿﺮه‬ ‫ﻧﻤﯿﺂﯾﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺴﺮ‬

‫ﺷﻮرﯾﺪه‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﻨﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫اﻓﮑﻨﻢ‪،‬‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺸﺸﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬ ‫ﺷﻪ‬

‫رﯾﺰﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻧﺼﺮاﻧﯿﻢ‬

‫وز‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﻨﻮن‬ ‫ﮔﻮن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻓﺘﻮر‬

‫اي ﺧﺪاي‪ ،‬اي راز دان‪ ،‬ﻣﯿﺪاﻧﯽ ام‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫واﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫اﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫ﮐﺎﻫﻨﺎن‪،‬‬ ‫آن‬

‫و‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﻓﮑﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪:‬‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻔﺮﯾﺒﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫راﻫﯽ‬

‫ﺑﺮان‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺘﮕﺮ‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﺗﻌﺼﺐ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﻮ در ﻧﺎن ﺳﻮزن اﺳﺖ‬

‫از دل ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺎ دل ﺗﻮ روزن اﺳﺖ‬ ‫ﻗﺎل‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﭘﺎره‬

‫ام‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫روزن‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬ ‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫دﯾﺪم‪،‬‬

‫ﭼﺎره‬

‫ام‬

‫او‬

‫ﺟﻬﻮداﻧﻪ‬

‫‪60‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﯿﻮﺷﻢ‬ ‫ﺑﮑﺮدي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫درﯾﻐﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫ﺣﯿﻒ‬

‫ﺳﭙﺎرم‪،‬‬ ‫از‬

‫ﻣﺮا‪،‬‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‪،‬‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫واﻗﻔﻢ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺷﮑﺮ ﯾﺰدان را و ﻋﯿﺴﯽ را‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎ‬ ‫واز ﺟﻬﻮدي‪ ،‬واز ﺟﻬﻮدان‪ ،‬رﺳﺘﻪ اﯾﻢ‬ ‫دور‪،‬‬

‫دور‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺘﺪا‬

‫ﺷﻤﺎرﻧﺪم‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮد ﺑﺎ وي ﺷﺎه‪ ،‬آن ﮐﺎري ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻨﺶ‪،‬‬

‫ﺟﺎﻫﻼن‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﻨﺪم‪،‬‬ ‫دﻟﺶ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﻼك‬ ‫رﻫﻨﻤﺎ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫دﯾﻦ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن وزﯾﺮ آن ﻣﮑﺮ را ﺑﺮ ﺷﻪ ﺷﻤﺮد‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ز‪‬ﻧّﺎر‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬ ‫از‬

‫ﻣﻨﺘﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫اﯾﻢ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫اﻫﺘﺪا‬

‫را‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫زان‬

‫راز‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫رﺳﻮاﯾﺶ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ واﻗﻒ ﺷﺪ ز ﺣﺎﻟﺶ ﻣﺮد و زن‬

‫راﻧﺪ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن‬

‫ﮐﺮد در دﻋﻮت ﺷﺮوع‪ ،‬او ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫زار‬

‫اﺷﮑﺒﺎر‬

‫ﺗﺮﺳﺎﯾﺎﻧﺶ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ﺣﺎل ﻋﺎﻟﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﯿﺨﯿﺰد‬

‫او‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﺴﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫‪ .15‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن ﻧﺼﺎري ﺑﺎ وزﯾﺮ و راز ﮔﻔﺘﻦ او ﺑﺎ اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭼﻪ‬

‫آﻣﯿﺰد‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫زان‬

‫اﺣﮑﺎم‬

‫ﺻﺤﺎﺑﻪ‬ ‫ز‬ ‫ذره‬

‫اﻧﮑﻠﯿﻮن‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻓﺼﯿﺢ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‪،‬‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻏﻮل‬

‫در‬

‫اﺧﻼص‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫از‬

‫اﻏﺮاض‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬

‫در‬

‫ذره ﻣﮑﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﺬﯾﻔﻪ‬

‫ز‪‬ﻧّﺎر‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫رﺳﻮل‬ ‫از‬

‫و‪،‬‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﻠﺘﻤﺲ‬

‫ﻧﺠﺴﺘﻨﺪي‬

‫ﻓﺼﻠﯽ‬

‫ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫واﻋﻆ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫راز‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺗﺮﺳﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫او‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺟﻤﻊ ﺷﺪ در ﮐﻮي او‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﺑﺪان‬

‫اﻗﻮال‬ ‫دام‬

‫ﺑﺠﺴﺘﻨﺪي‪،‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻞ‬

‫وﻋﻆ‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺮﻓﺲ‬ ‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺗﺬﮐﯿﺮش‬

‫ﺻﺤﺎﺑﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺧﯿﺮه ﮔﺸﺘﻨﺪي در آن وﻋﻆ و ﺑﯿﺎن‬

‫دل‬

‫ﺑﺪو‬

‫دادﻧﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﺎﯾﺎن‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎم؟‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﺟﺎل‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮش‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران دام و داﻧﺴﺖ‪ ،‬اي ﺧﺪا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫دﻣﺒﺪم‬ ‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬ ‫دﻣﯽ‬ ‫اﻧﺒﺎر‬

‫دام‬ ‫ﻣﺎ‬

‫را‬ ‫ﮔﻨﺪم‬

‫و‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﻋﯿﺴﯿﺶ‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫رس‪،‬‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫اﻟﻤﻌﯿﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻧﻮﯾﻢ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﮔﺮ ﺑﺎز و ﺳﯿﻤﺮﻏﯽ ﺷﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﮔﻨﺪم‬ ‫‪61‬‬

‫داﻣﯽ‬ ‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﻢ‬ ‫آﻣﺪه‬

‫اي‬ ‫ﮔﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮش‬ ‫اول‬

‫اي‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫اﻧﺒﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺷﺮّ‬

‫آن‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻔﺮه‬

‫دﻓﻊ‬

‫اﺧﺒﺎر‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫وز‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻟﺼﺪور‬

‫در‬

‫اﻧﺒﺎر‬

‫رﯾﺰه‬

‫رﯾﺰه‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﻫﺮ‬

‫روزه‪،‬‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﺘﺎرة‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫زدﺳﺖ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺻﺪر‬

‫دزد‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﮐﯿﻦ ﺧﻠﻞ در ﮔﻨﺪم اﺳﺖ از ﻣﮑﺮ ﻣﻮش‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﯿﺮﻫﻨﺪ‬ ‫ﺷﺐ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ز‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﭼﻞ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ؟‬

‫از‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫وآن‬

‫دل‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دزدي‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﺗﻢ‪‬‬

‫ﺳﻮزﯾﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ارواح‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﻓﺎرﻏﺎن‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬

‫ﺳﻮد‬

‫زﯾﺎن‬

‫و‬

‫در‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫ﺑﯿﻤﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫اﺳﺘﺎرﮔﺎن‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫از‬

‫آن‬

‫دزد‬

‫ﻟﺌﯿﻢ ؟‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫َﮐﻨﯽ‬

‫اﻟﻮاح‬

‫و‬

‫ﻣﺤﮑﻮم‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ز‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺧﺒﺮ‬ ‫و‬

‫ﺣﺎل ﻋﺎرف اﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﯽ ﺧﻮاب ﻫﻢ‬ ‫و‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫در‬

‫رﻗﻢ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺷﻤﻪ‬

‫اي‬

‫زﯾﻦ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫در‬

‫ُﺗﺮك‪‬‬

‫روز‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﺻﻔﯿﺮي‪،‬‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫روز‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫ﺣﺎل‪،‬‬

‫ﺻﺤﺮاي‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻓﺎﻟ‪‬ﻖُ‬

‫اﻟْﺈِﺻ‪‬ﺒﺎح‪،‬‬

‫روﺣﻬﺎي‬

‫ﺻﺒﺤﺪم‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫روز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫روزش‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫واﮐﺸﺪ‬

‫روﺣﺸﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺎري‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﻣﻨﺒﺴﻂ‬

‫از‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺐ‬

‫رب‬

‫اﺑﺪاﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎزرﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺮم‬

‫واﻧﻤﻮد‬ ‫ﺳﭙﺮ‬

‫دام‬

‫در‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺧﻠﻖ را ﻫﻢ ﺧﻮاب ﺣﺴﯽ در رﺑﻮد‬ ‫ﻫﻨﺪوي‬

‫ﺑﺴﻮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫ر‪‬ﻗُﻮد‪،‬‬

‫ﭘﻨﺠﮥ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯿﺎن‬ ‫آن‬

‫‪ .16‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻣﺮد ﻋﺎرف و ﺗﻔﺴﯿﺮ اﷲ ﯾﺘﻮﻓﯽ اﻻﻧﻔﺲ ﺣﯿﻦ ﻣﻮﺗﻬﺎ اﻟﺦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﺳﻮده‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﺑﻪ‬ ‫روح‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬ ‫آﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را در داد و در داور ﮐﺸﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﺮﮐﺲ‬

‫زﻧﺪ‬

‫وار‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را در ﺻﻮرت آرد زان دﯾﺎر‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫زرﯾﻦ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ز‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫"اﻟﻨﻮم‬

‫اخ‬

‫اﻟﻤﻮت"‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫و‬

‫زان‬

‫ﻏﻢ‬ ‫را‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫اﯾﺰد‬

‫ﮐﺸﯿ ﺪ‬ ‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﻣﺎﯾﯽ‬

‫ﻫ‪‬ﻢ‪‬‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫اﻧﺒﺎر‬

‫ﭘﺬرﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺮوزد‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﻨﺪم‬ ‫اﻻ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺷﺐ‬

‫زﻧﺪان‬

‫اﻋﻤﺎل‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎﻟﺤﻀﻮر‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫دام‬

‫ارواح‬

‫ﻻ‬

‫ﺻﻼة‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دام‬ ‫از‬

‫واﻧﮕﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻓﻨﺶ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻣﯽ ُﮐﺸﺪ اﺳﺘﺎرﮔﺎن را ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬ ‫ﻋﻨﺎﯾﺎﺗﺖ‬

‫اﻧﺒﺎر‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﺎش ﭼﻮن اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ آن روح را‬

‫از‬

‫ﭼﺮاﮔﺎه‬

‫آردش‬

‫آﺑﺴﺘﻦ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬ ‫دراز‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺣﻔﻆ ﮐﺮدي‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻮ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻮح را‬ ‫‪62‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻏﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫دان‪،‬‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬ ‫ﮐﻬﻒ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻫﻮش‬

‫وارﻫﯿﺪي اﯾﻦ ﺿﻤﯿﺮ و ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﻬﻠﻮي ﺗﻮ‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫در‬

‫ﺳﺮود‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬

‫روﭘﻮﺷﻬﺎ؟‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻫﺎ‬

‫‪ .17‬ﺳﻮال ﮐﺮدن ﺧﻠﯿﻔﻪ از ﻟﯿﻠﯽ و ﺟﻮاب دادن ﻟﯿﻠﯽ او را‬ ‫را‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‪:‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺗﻮﺋﯽ؟‬

‫ﮐﺰ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪ ﭘﺮﯾﺸﺎن و ﻏﻮي؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻣﺶ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﯽ ﺧﻄﺮ ﺑﻮدي ﺗﻮ را‬

‫ﺑﺎﺧﻮدي ﺗﻮ‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﯿﺨﻮد اﺳﺖ‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار اﺳﺖ او در ﺧﻮاب ﺗﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺪارﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫دﯾﺪة‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﺧﻮاﺑﺶ‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺧﻮاب اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺪارﯾﺶ ﺑﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‪،‬‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻫﺸﯿﺎرﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﭼﻮ‬

‫درﺑﻨﺪان‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺣﻖ‬

‫از‬

‫روز‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﮕﺪﮐﻮب‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫واز زﯾﺎن و‪ ،‬ﺳﻮد و‪ ،‬از ﺧﻮف‪ ‬زوال‬ ‫راه‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﺻﺪ‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﻧﯽ ﺻﻔﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪش‪ ،‬ﻧﯽ ﻟﻄﻒ و ﻓﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او از ﻫﺮ ﺧﯿﺎل‬

‫دارد‬

‫اوﻣﯿﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫از‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺤﺎل‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﻧﺨﯿﺎﻟﺶ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﺎ‬ ‫را‬

‫او‬

‫دﯾﻮ را ﭼﻮن ﺣﻮر ﺑﯿﻨﺪ او ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭘﺲ ز ﺷﻬﻮت رﯾﺰد او ﺑﺎ دﯾﻮ آب‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺗﺨﻢ ﻧﺴﻞ را در ﺷﻮره رﯾﺨﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﺧﯿﺎل از وي ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺿﻌﻒ ﺳﺮ ﺑﯿﻨﺪ از آن و‪ ،‬ﺗﻦ ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾ ﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫وش‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﭘﺮان‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫آه‬

‫از‬

‫آن‬

‫اش‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﭘﺮان‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﮐﺎن ﻋﮑﺲ آن ﻣﺮغ ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﮐﻪ اﺻﻞ آن ﺳﺎﯾﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺗﺮﮐﺸﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻮد در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻤﺮ رﻓﺖ‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‪،‬‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اش‬

‫وارﻫﺎﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫اش‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﺮدة‬

‫و‪،‬‬

‫زﻧﺪة‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﯿﺮ‬ ‫ﺗﺮﮐﺶ‬ ‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﻤﺮش ﺗﻬﯽ‬ ‫ﯾﺰدان‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫داﯾﻪ‬ ‫ﺑﻨﺪة‬

‫از‬

‫دوﯾﺪن‬

‫در‬

‫از‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫‪ .18‬در ﺗﺤﺮﯾﺺ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ وﻟﯽ ﻣﺮﺷﺪ‬ ‫داﻣﻦ‬

‫او‬

‫ﮐَﯿﻒ‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﺪ‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫زوﺗﺮ‬

‫اﻟﻈﱢﻞﱠ‪،‬‬ ‫وادي‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻤﺎن‬ ‫اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮ‬ ‫ﻻ‬

‫دﻟﯿﻞ‬ ‫‪63‬‬

‫رﻫﯽ‬ ‫دﻟﯿﻞ‬ ‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫از‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫اﻻﻓﻠﯿﻦ‬

‫آﻓﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﮔﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻣﺎن‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫رو‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‪،‬‬

‫ز‬

‫را‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﺎب‬

‫ﺷﻪ‬

‫ره ﻧﺪاﻧﯽ ﺟﺎﻧﺐ اﯾﻦ ﺳﻮر و ﻋ‪‬ﺮس‬

‫از‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫دارد‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻌﺎدت‬

‫ور‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫ﮔﯿﺮد‬ ‫آدم‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰي‬

‫ﺑﺘﺎب‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﭙﺮس‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﻠﻮ‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫دارد‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﻋﻘﺒﻪ اي زﯾﻦ ﺻﻌﺒﺘﺮ در راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اي ﺧﻨﮏ آﻧﮑﺶ‪ ،‬ﺣﺴﺪ ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﺧﺎن و ﻣﺎﻧﻬﺎ از ﺣﺴﺪ ﮔﺮدد ﺧﺮاب‬

‫ﺑﺎز‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫از‬

‫ﺟﻨﺎب‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ﺟﺴﻢ ِ ﭘ‪‬ﺮ از ﮐﺒﺮ و ﭘ‪‬ﺮ ﺣﻘﺪ و رﯾﺎ‬

‫ﻃَﻬ‪‬ﺮا‬

‫ﺑ‪‬ﯿﺘ‪‬ﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ ﻧﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ار ﻃﻠﺴﻤﺶ ﺧﺎﮐﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﯽ ﺣﺴﺪ ﻣﮑﺮ و ﺣﺴﺪ‬

‫رﺳﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺟﺴﺪ‬ ‫ﺟﺴﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫وزﯾﺮك‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫را‬

‫زﯾﺮ‬

‫ز‬

‫ﭘﺎ‬

‫ِ‬

‫آﻟﻮده‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫از‬

‫ﺟﺴﺪ را‬

‫آن‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﺎك ﮐﺮد‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫را‬

‫دل‬

‫ﺑﻮدش‬ ‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯿﻬﺎ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻦ ﺣﺴﺪ را‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎ‬

‫ﻧﮋاد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﻮش و ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎد داد‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫رﺳﺪ‬

‫زﻫﺮ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻨﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺣﺴﺪ‪،‬‬ ‫او‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮي آن ﺑﻮي اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎن دﯾﻨﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﺧَﻮرد‬

‫را‬

‫او‬

‫ﮐﻮﺋﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﻮﺋﯽ ﺑﺮد و‪ ،‬ﺷﮑﺮ آن ﻧﮑﺮد‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﺮ ﺷﺎﮐﺮان را ﺑﻨﺪه ﺑﺎش‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺎز‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﻧﺎﺻﺢ‬

‫دﯾﻦ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﯽ ﮔﻮش و ﺑﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ره‬

‫ﻏﺮاب‬

‫‪ .19‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺴﺪ ﮐﺮدن وزﯾﺮ ﺟﻬﻮد‬

‫از‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺎو از‬ ‫آن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﺶ‬ ‫ﭘﺎﯾﻨﺪه‬

‫ﺑﺎش‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻣﯿﺎور‬

‫‪ .20‬ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن ﺣﺎذﻗﺎن ﻧﺼﺎري‪ ،‬ﻣﮑﺮ وزﯾﺮ را‬ ‫وزﯾﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫او‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ذوق ﺑﻮد‪ ،‬از ﮔﻔﺖ او‬

‫ﻟﺬﺗﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺟﻼب‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دارد‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫ﻣﻐﺮور‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬ ‫او‬

‫زان‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬ ‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﻗﻨﺪ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻟﻮزﯾﻨﻪ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬ ‫ﺑﺪي‬

‫ﺳﯿ ﺮ‬ ‫او‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫زﻫﺮي‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫در‬

‫او‬

‫زﯾﺮ‬

‫او ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ زﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺶ زﺷﺖ دان‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺮده‪ ،‬آﻧﺮا ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎره اي از ﻧﺎن ﯾﻘﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎﻫﻼن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻔﻼن‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﺎن ﺳﺒﺰه ﻫﺮ آن ﮐﻮ ﺑﺮﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫اﻧﺴﺎن‪،‬‬

‫ﭘﺎره‬

‫زان‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫اي‬

‫زاﻧﺴﺎن‬ ‫ﻧَﻘﻞ‬

‫‪64‬‬

‫ﻣﺰاﺑﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﺑﯿﺸﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺸﺴﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﺷﻮ‬ ‫ﻧﻮ‬

‫دﺳﺖ و ﺟﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺳﯿﻪ ﮔﺮدد ازو‬

‫آﺗﺶ ار ﭼﻪ ﺳﺮخ روي اﺳﺖ از ﺷﺮر‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‪،‬‬

‫دزد‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫او‬

‫ﻃﻮق‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻣﯿﻤﺮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮق‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮض‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫وز اﺛﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎن را ﺳﺴﺖ ﺷﻮ‬

‫ﻧﻘﺮه‪،‬‬

‫در‬

‫از‬

‫ره‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫او‬

‫ﻋﺒﺲ‬

‫اﺳﭙﯿﺪ‬

‫ز‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﺰ آﮔﺎه و ﺻﺎﺣﺐ ذوق ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫در‬

‫ﺳﺎل‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻌﻞ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺪت‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻫﺠﺮان‬

‫دﯾﻦ و دل را ﮐﻞ ﺑﺪو ﺑﺴﭙﺮد ﺧﻠﻖ‬

‫او‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮔﺮدن‬ ‫اﺗﺒﺎع‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫او‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫‪ .21‬ﭘﯿﻐﺎم ﺷﺎه ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺴﻮي وزﯾﺮ ﭘﺮ ﺗﺰوﯾﺮ‬ ‫در‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﻻﻣﺮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫زاﻧﺘﻈﺎرم‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫و‬

‫از‬

‫او‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﻬﺎ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺑﻨﻮﺷﺖ‬

‫ﺷﻪ‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﻘﺒﻠﻢ‬

‫دﻟﻢ‬

‫و‬

‫دل‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻫﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ ﻏﻤﻢ آزاد ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮ وﻗﺖ ﻫﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﮐﺎرم‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻓﺮﯾﻘﯽ‬

‫را‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ده‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫و‬

‫دو‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫اﻗﺘﺪاي‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫او‬

‫زود‬

‫در‬

‫ﺣﺎﮐﻤﺎﻧﺸﺎن‬

‫اﯾﻦ ده و اﯾﻦ دو اﻣﯿﺮ و ﻗﻮﻣﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻓﮑﻨﻢ‬

‫ﻗﻮم ﻋﯿﺴﯽ را ﺑ‪‬ﺪ اﻧﺪر دار و ﮔﯿﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺗﺎ دﻫﺪ ﭼﻮن ﺧﺎك‪ ،‬اﯾﺸﺎن را ﺑﺒﺎد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫آراﻣﻬﺎ‬

‫آن‬

‫وزﯾﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫رﻓﺘﺎر‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ او در وﻗﺖ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺮ اﻣﯿﺮ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺪادي‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن زﺑﻮن ﮐﺮد آن ﺟﻬﻮدك ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫دﻫﺎ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻮﻣﺎري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬ ‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اي‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻃﻮﻣﺎر‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﮑﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫‪ .22‬ﺗﺨﻠﯿﻂ وزﯾﺮ در اﺣﮑﺎم اﻧﺠﯿﻞ و ﻣﮑﺮ آن‬ ‫ﻧﻮع‬

‫دﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺧﻼف آن‪ ،‬ز ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﻮع‬

‫رﮐﻦ‬

‫رﺟﻮع‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ره‪ ،‬ﻣﺨﻠﺼﯽ ﺟﺰ ﺟﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬ﺟﻮع و ﺟﻮد ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫راه‬

‫در‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬

‫را‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫و‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻌﺒﻮد‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬واﺟﺐ ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ‬

‫ورﻧﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬اﻣﺮ و ﻧﻬﯿﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﮐﺮدن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺷﺮح ﻋﺠﺰ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﺷﺮك‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺷﺮط‬

‫در ﻏﻢ و راﺣﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﮑﺮ اﺳﺖ و دام‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﺪرت‬ ‫‪65‬‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬ ‫را‬

‫ﺑﺪاﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬ ‫آن‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬ﻋﺠﺰ ﺧﻮد ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﮐﺮدن اﺳﺖ آن ﻋﺠﺰ‪ ،‬ﻫﯿﻦ‬

‫ﻗﺪرت ﺧﻮد ﺑﯿﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪرت از اوﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت ﺧﻮد ﻧﻌﻤﺖ او دان ﮐﻪ ﻫﻮﺳﺖ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﮐﺰ اﯾﻦ دو ﺑﺮ ﮔﺬر‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﻣﮑﺶ اﯾﻦ ﺷﻤﻊ را‬

‫ﮐﯿﻦ ﻧﻈﺮ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ آﻣﺪ ﺟﻤﻊ را‬ ‫اﺳﯿﺮ‬

‫ذﻟﺘﯽ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫وﺻﺎل‬

‫از‬

‫ﻫﻮاي‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫ﺑﮕﺬري‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻠﺘﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﺎﮐﯽ‬

‫ﻣﺪار‬

‫و‬

‫ﺑﮑﺶ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﻪ ز ﮐﺸﺘﻦ‪ ،‬ﺷﻤﻊ ﺟﺎن اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﻟﯿﻠﯽ ات از ﺻﺒﺮ ﭼﻮن ﻣﺠﻨﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺗﺮك دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﮐﺮد از زﻫﺪ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬آﻧﭽﺖ داد ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﺠﺎد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ آﺳﺎن ﮐﺮد و ﺧﻮش آن را ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫در‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﮕﺬار آن ِ ﺧَﻮد‬

‫ﮐﺎن ﻗﺒﻮل ﻃﺒﻊ ﺗﻮ‪ ،‬رد‪ ‬اﺳﺖ و ﺑﺪ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را ﻣﻠﺘﯽ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ره‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻫﺮ ﺟﻬﻮد و ﮔﺒﺮ از او آﮔﻪ ﺷﺪي‬

‫در‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫راﻫﻬﺎي‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬ ‫را‬

‫او‬ ‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﻔﮕﻦ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ذوق ﻃﺒﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﯿﺎرد ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻮره رﯾﻊ و ﮐﺸﺖ‬

‫او‬

‫ﺟﺰ‬

‫او‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﺴﺮ‪،‬‬

‫در ﯾﮑﯽ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫رﯾﻊ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫از‬

‫دان‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬اﺳﺘﺎدي‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﯾﺘﻼف‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دور‬

‫ﻧﺎرد‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﺴﺎرت‬ ‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻌﺴﺮ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬ ‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﻊ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺋﺘﻼف‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮن‬

‫اﻣﺘﯽ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎف‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﻮدي ز دﯾﻨﻬﺎ اﺧﺘﻼف؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫رو ﺳﺮ ﺧﻮد ﮔﯿﺮ و ﺳﺮ ﮔﺮدان ﻣﺸﻮ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫دوﺋﯽ‬

‫در‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﺎش‬

‫اﯾﻨﻬﻤﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫را‬

‫اﺳﺘﺎ‬ ‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫در‬

‫اﺳﯿﺮ‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﺎ‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫زﻟﺘﯽ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او دو ﺑﯿﻨﺪ اﺣﻮل ﻣﺮدﮐﯿﺴﺖ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‪ :‬ﺻﺪ ﯾﮏ ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﻗﻮﻟﯽ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﮕﻮ‪ ،‬زﻫﺮ و ﺷﮑﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺻﻮر‬

‫روز و ﺷﺐ ﺑﯿﻦ ﺧﺎر و ُﮔﻞ‪ ،‬ﺳﻨﮓ و ﮔﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ ز زﻫﺮ و‪ ،‬از ﺷﮑﺮ در ﻧﮕﺬري‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮ از ﮔﻠﺰار وﺣﺪت ﺑﻮ ﺑﺮي؟‬

‫وﺣﺪت اﻧﺪر وﺣﺪت اﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﺜﻨﻮي‬

‫از ﺳﻤﮏ رو ﺗﺎ ﺳﻤﺎك‪ ،‬اي ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﺧﺘﻼف‬

‫ﺿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﺪ؟‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫و‬

‫در‬

‫‪66‬‬

‫‪ .23‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ اﺧﺘﻼف در ﺻﻮرت و روش اﺳﺖ ﻧﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫زﯾﻦ ﻧﻤﻂ وﯾﻦ ﻧﻮع‪ ،‬ده ﻃﻮﻣﺎر و دو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫آن‬

‫او ز ﯾﮏ رﻧﮕﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫وز‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﺧﻢ‪‬‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﮑﺮﻧﮕﯽ‬

‫زآن‬

‫رﻧﮓ‪،‬‬

‫او‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫ﻣﻼل‬

‫زﻻل‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺑﻞ‬ ‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺑﺤﺮ و ﻣﺎﻫﯽ در وﺟﻮد‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ذاﺗﺶ‪،‬‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪان‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﯿﺎﻧﺖ‬

‫ﺧﺎك اﻣﯿﻦ و‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ در وي ﮐﺎﺷﺘﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﺟﻮادي‬

‫آرد‬

‫آن‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬ ‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﮐﻪ‪،‬‬

‫ﯾﺎﻓﺘﺴﺖ‬ ‫ﻧﻮ‬ ‫را‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺪاد‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن ﺟﻤﺎدي ﮔﺸﺖ از ﻓﻀﻠﺶ ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻼن‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ذره‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻧﺪة‬

‫ﺷﺪه‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﺲ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫ﺗﺎﻓﺘﺴﺖ‬

‫ﻧﺴﺎزد‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫را‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‪،‬‬ ‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫آن‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺊ‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬

‫ﻋﺪل‬

‫از‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺳﺮ‬

‫داﻧﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺟﻞ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺳﺮﻫﺎ‬

‫آن ﺟﻤﺎد از ﻟﻄﻒ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎن ﻣﯿﺸﻮد‬

‫آن‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎب‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‪،‬‬

‫ﻓﻀﻠﺶ‬

‫آن‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺰ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫اﺑﺮ‬

‫آب‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زده‬ ‫ز‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﺎء‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﺒﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺑﺪان‪،‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ ﻣﺎﻫﯽ؟ ﭼﯿﺴﺖ درﯾﺎ در ﻣﺜﻞ؟‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺳﺎده و ﯾﮏ رﻧﮓ ﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺿﯿﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺧﺸﮑﯽ ﻫﺰاران رﻧﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫دﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻋﺪو‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺳﺪاد‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻇﺮﯾﻒ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﻇﺮﯾﻒ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﺿﺮﯾﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﺎن و دل را ﻃﺎﻗﺖ اﯾﻦ ﺟﻮش ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ در ﺟﻬﺎن ﯾﮏ ﮔﻮش ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬از وي ﭼﺸﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺳﻨﮕﯽ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬از وي ﯾﺸﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ؟‬

‫ﺳﯿﻤﯿﺎ؟‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﭼﺒﻮد‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﭼﺒﻮد‬

‫اﯾﻦ ﺛﻨﺎ ﮔﻔﺘﻦ ز ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺮك ﺛﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻫﺴﺘﯽ و‪ ،‬ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﻫﺴﺘﯽ ﭘﯿﺶ او ﮐﻮر و ﮐﺒﻮد؟‬

‫ﺑﮕﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‬

‫وي‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮐﻮر‪،‬‬

‫از‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫او‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﺎدان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫او‬ ‫از‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﺗﻌﺰﯾﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﮐﯽ ﻓﺴﺮدي ﻫﻤﭽﻮ ﯾﺦ اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﺖ؟‬

‫‪ .24‬ﺑﯿﺎن ﺧﺴﺎرت وزﯾﺮ در اﯾﻦ ﺧﺪﻋﻪ و ﻣﮑﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‪،‬‬ ‫ﻗﺎدر‬

‫و‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﮐﺎن‬ ‫ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺣﯽ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻗﺪﯾﺮ‬

‫ﻻﯾﺰال‬

‫و‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺖ ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ دم‬ ‫‪67‬‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻟﻢ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬ ‫ﯾﺰل‪،‬‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬ ‫ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭼﺸﻤﺖ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﻨﺎ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺰرگ و ﺑﯽ ﺑﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻗﺪرت‪ ،‬ذره اي ﻣﯽ دان‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮد ﺣﺒﺲ ﺟﺎﻧﻬﺎي ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ دوﯾﺪ آن ﺳﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺻﺤﺮاي ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺤﺪود و آن ﺧﻮد ﺑﯽ ﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺻﻮرت ﭘﯿﺶ آن ﻣﻌﻨﯽ‪ ،‬ﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫را‬

‫در ﺷﮑﺴﺖ از ﻣﻮﺳﺌﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺼﺎ‬ ‫اﻓﺴﻮس‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﯿﺰة‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫اﺷﻌﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﺮف‬

‫اﻣﯿﺌﯽ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‪،‬‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﯿﺮد؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺲ دل ﭼﻮن ﮐﻮه را‪ ،‬اﻧﮕﯿﺨﺖ او‬

‫ﻣﺮغ‬

‫زﯾﺮك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ راه‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ُﮐﻨﺞ ﮐﺎو‬

‫ﮐﺎن ﺧﯿﺎل اﻧﺪﯾﺶ را‪ ،‬ﺷﺪ رﯾﺶ ﮔﺎو‬

‫ﮔﺎو ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻮ رﯾﺶ او ﺷﻮي؟‬

‫ﺧﺎك ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺸﯿﺶ او ﺷﻮي؟‬

‫زر‪ ‬و ﻧﻘﺮه ﭼﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻔﺘﻮن ﺷﻮي؟‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﺻﻮرت ﺗﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﻮي ؟‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﮏ و ﻣﺎل ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻼي ﺟﺎن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻃﺐ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫و ﺧﺎﻃﺮ ﺗﯿﺰ ﮐﺮدن‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﮔﻨﺞ آﮐﻨﺎن ِ‪،‬‬

‫ﺳﺮا‬

‫و‬

‫ﺑﺎغ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻧﺠﻤﺎﻋﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺦ‬

‫اﯾﺰد‬

‫آﯾﺖ‬

‫دﻣﺶ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫اش‪،‬‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دو‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮﺷﺎن‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫او‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫آوﯾﺨﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻧﺴﺦ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن زﻧﯽ از ﮐﺎر ﺑﺪ ﺷﺪ روي زرد‬

‫ﻣﺴﺦ ﮐﺮد او را ﺧﺪا و‪ ،‬ز‪‬ﻫﺮه ﮐﺮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎك و ﮔ‪‬ﻞ ﮔﺸﺘﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اي ﻋﻨﻮد؟‬

‫ﺑﺮﯾﻦ‬

‫ﺳﻮي آب و ﮔﻞ ﺷﺪي در اﺳﻔﻠﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﻣﺴﺦ ﮐﺮدي زﯾﻦ ﺳﻔﻮل‬

‫زآن وﺟﻮدي ﮐﻪ‪ ،‬ﺑ‪‬ﺪ آن رﺷﮏ ﻋﻘﻮل‬

‫ﭘﺲ ﺑﺘﺮ زﯾﻦ ﻣﺴﺦ ﮐﺮدن ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﻣﺴﺦ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻪ ﻏﺎﯾﺖ دون ﺑﻮد‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﯽ‬

‫آدم‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﺧﻠﻒ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ؟‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن را ﭘﺮ ﮐﻨﻢ از ﺧﻮد ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﺑﺮف ﮔﺮدد ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ِوزر ِ او و‪ِ ،‬وزر ِ ﭼﻮن او‪ ،‬ﺻﺪ ﻫﺰار‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﻮرﺗﯽ‬

‫را‬

‫روح‬

‫ﻣﯿﺒﺮدت‬

‫اﺳﺐ‬

‫ز‪‬ﻫﺮه‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آدم‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‪:‬‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫در‬

‫ﺧﺮاﺑﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫از‬ ‫در‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫اي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻞ‬

‫در‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫زاده‬

‫آن‬

‫ﭘﺮورد‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‬

‫را‪،‬‬ ‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬

‫اﻧﮕﯿﺰ‬ ‫آﺗﺶ‬ ‫ﺳﺎزﯾﺶ‪،‬‬ ‫ﺳﺎزﯾﺶ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺦ‬

‫را‬

‫ﻣﺴﺠﻮد‬ ‫ﭘﻨﺪاري‬ ‫ﺧﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎر را‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﮕﺬاردش‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ز‪‬ﻫﺮآب‬

‫از‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮﻫﺎ‬

‫اﻧﮕﯿﺰد‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫را‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫روح‬

‫ﺳﺎزد‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮدان‬

‫ﺳﻮداﺋﯿﻢ‬ ‫ﺷﺪم‬

‫وز‬ ‫‪68‬‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺮار‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ُﮔﻞ‪ ،‬ﺟﺴﻤﻬﺎ را ﺟﺎن ﮐﻨﺪ‬ ‫از‬

‫وز‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺷﺮف؟‬

‫ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫اﺳﺒﺎب‬ ‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﮐﯿﻦ‬ ‫را‬

‫ﺳﻮزﯾﺶ‪،‬‬

‫ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﺋﯿﻢ‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﺳﻮزﯾﺶ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫‪ .25‬ﻣﮑﺮ ﮐﺮدن وزﯾﺮ و در ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺷﻮر اﻓﮑﻨﺪن در ﻗﻮم‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎﮐﺮ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﺑﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪل‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫از‬

‫ﻣﮑﺮ دﯾﮕﺮ آن وزﯾﺮ از ﺧﻮد ﺑﺒﺴﺖ‬

‫وﻋﻆ را ﺑﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬در ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺖ‬

‫در ﻣﺮﯾﺪان در ﻓﮑﻨﺪ از ﺷﻮق ﺳﻮز‬

‫روز‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﻮق‬

‫او‬

‫و‪،‬‬

‫او‬

‫از رﯾﺎﺿﺖ ﮔﺸﺘﻪ در ﺧﻠﻮت‪ ،‬دو ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﯾﺸﺎن‪ :‬ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﺎ را ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻮر‬

‫ﺑﯽ ﻋﺼﺎ ﮐﺶ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻮد اﺣﻮال ﮐﻮر؟‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻣﺎ را ﻣﺪار از ﺧﻮد ﺟﺪا‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﻃﻔﻼﻧﯿﻢ و‪ ،‬ﻣﺎ را داﯾﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آن‬

‫و‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﻬﻞ‪،‬‬

‫از ﻓﺮاق ﺣﺎل و‪ ،‬ﻗﺎل و‪ ،‬ذوق او‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫زاري‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﮐﺮام‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻮت‪،‬‬

‫ﭘﻨﺠﺎه‬

‫و‪،‬‬

‫از‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺎن‬

‫در‬

‫دور‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺴﺘﺮان‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫آﻣﺪن‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫وآن‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬

‫در‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫آن‬ ‫دﺳﺘﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺿﺮاﻋﺖ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﯿﺴﺖ ﻣﺎ را؟ اي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫از دل و دﯾﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﻣﺎ ﺑﯽ ﺗﻮ ﯾﺘﯿﻢ‬

‫درد‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮﺷﺖ ﺧﻮ ﮐﺮده اﯾﻢ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﷲ‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬ ‫اﷲ‪،‬‬ ‫دل‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا؟‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ز‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫از‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺳﻮز‬

‫دﻣﻬﺎي‬

‫دل‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫اﻣﺮوز‬

‫را‬

‫ﻓﺮدا‬

‫اﯾﻢ‬ ‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺪﻻن‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﺪ آﺧﺮ از ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻼن‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﻄﭙﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آب را‬ ‫اﷲ‬

‫اي ﮐﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ در زﻣﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺲ‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‪ ،‬ز‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫دار‬

‫رس‬

‫‪ .26‬دﻓﻊ ﮐﺮدن وزﯾﺮ ﻣﺮﯾﺪان را‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺎن اي ﺳﺨﺮﮔﺎن ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬ ‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﭘﻨﺒﮥ آن ﮔﻮش ﺳﺮ‪ ،‬ﮔﻮش ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد اﯾﻦ ﮐﺮ‪ ،‬آن ﺑﺎﻃﻦ ﮐﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺣﺲ و ﺑﯽ ﮔﻮش و ﺑﯽ ﻓﮑﺮت ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ِ ﭘﻨﺪار اﻧﺪري‬

‫ﺗﻮ ز ﮔﻔﺖ ﺧﻮاب ﮐﯽ ﺑﻮﺋﯽ ﺑﺮي؟‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺣﺲ‪ ،‬ﺧﺸﮑﯽ دﯾﺪ‪ ،‬ﮐﺰ ﺧﺸﮑﯽ ﺑﺰاد‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﻤﺮ اﻧﺪر ره ﺧﺸﮑﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮔﺎه ﮐﻮه و‪ ،‬ﮔﺎه ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﮔﺎه دﺷﺖ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ار‪‬ﺟِﻌ‪‬ﯽ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺧﺸﮏ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺣﺲ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺣﺲ‪ ،‬از ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮش‬

‫دون‬

‫وﻋﻆ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﭘﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻻي‬ ‫در‬ ‫دل‬

‫درﯾﺎ‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫آب ﺣﯿﻮان‪ ،‬از ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ ﯾﺎﻓﺖ؟‬

‫ﻣﻮج درﯾﺎ را‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﮑﺎﻓﺖ؟‬

‫ﻣﻮج ﺧﺎﮐﯽ‪ ،‬ﻓﻬﻢ و وﻫﻢ و ﻓﮑﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻮج آﺑﯽ ﺻﺤﻮ و ﺳ‪‬ﮑﺮ اﺳﺖ و ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ در اﯾﻦ ﻓﮑﺮي‪ ،‬از آن ﺳ‪‬ﮑﺮي ﺗﻮ دور‬

‫ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬از آن ﺟﺎﻣﯽ ﻧﻔﻮر‬ ‫‪69‬‬

‫ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ﻇﺎﻫﺮ آﻣﺪ ﭼﻮن ﻏﺒﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﺧﻨﻪ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اﯾﻦ ﻓﺮﯾﺐ و‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻔﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﮕﻮ‬

‫ﻓﺮﯾﺐ؟‬

‫ﺟﺎﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺘﯿﺐ؟‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﺪل‬

‫زاﺑﺘﺪا‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﭘﺎ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﺮغ‪،‬‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬

‫اﻧﺪازة‬

‫ﺑﺎر‬ ‫وي‬

‫و‬

‫ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫ﺿﻌﻒ و ﻋﺠﺰ و ﻓﻘﺮ ﻣﺎ داﻧﺴﺘﻪ اي‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻫﻮش‬

‫‪ .27‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﻣﺮﯾﺪان ﮐﻪ ﺧﻠﻮت را ﺑﺸﮑﻦ‬

‫اي‬

‫اﺳﯿﺮاﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫دار‬

‫درد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫دوا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺎن‪،‬‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﻌﻤﮥ‬

‫اﻧﺠﯿﺮي‬

‫ﻣﺮغ‪،‬‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻃﻔﻞ را ﮔﺮ ﻧﺎن دﻫﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﺎي ﺷﯿﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ ﻣﺴﮑﯿﻦ را از آن ﻧﺎن ﻣﺮده ﮔﯿﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺑﺮ آرد‪ ،‬ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻧﺎرﺳﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭘﺮان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آرد ﭘﺮ‪ ،‬ﺑﭙﺮد او ﺑﻪ ﺧَﻮد‬ ‫دﯾﻮ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‪،‬‬

‫ﮔﺮﺑﮥ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫دران‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫و‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش ﻣﺎ ﻫﻮش اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻮﯾﺎ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺧﺸﮏ ﻣﺎ ﺑﺤﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن درﯾﺎ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺧﺎك ﺑﻬﺘﺮ از ﻓﻠﮏ‬

‫اي‬

‫ﺳﻤﮏ‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ اي ﻣﻪ‪ ،‬اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﺗﺎري‪ ،‬ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﺑﺎ ﻣﻪ روي ﺗﻮ ﺷﺐ ﺗﺎري‪ ،‬ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫روز‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺎك از ﻓﻠﮏ ﺑﺮدﯾﻢ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻤﺎ ﻣﺎ ﺑﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺎﮐﯿﻢ ﭘﺴﺖ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺻﻮرت‬

‫رﻓﻌﺖ‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﷲ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﮔﻮش ﻣﺎ را‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺗﻮ‪ ،‬ﻫ‪‬ﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫رﻓﻌﺖ‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫ﺑﺨﻮد‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺮاي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻤﺎك‬

‫از‬ ‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﻨﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫رﻓﻌﺖ‪،‬‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎ‬

‫ﻓﮑﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫روان‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‪،‬‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻘﻨﻄﻨﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻇﺎل‬

‫ﻓﻘﺪ‬

‫ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫اﻟﺤﺰن‬

‫‪ .28‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﮐﻪ ﺧﻠﻮت را ﻧﻤﯽ ﺷﮑﻨﻢ‬ ‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ را در ﺟﺎن و در دل‪ ،‬ره ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ور ﻧﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻦ زﺣﻤﺖ و آزار ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﺧﻠﻮت ﺑﺮون‬

‫درون‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﺠﺘﻬﺎي‬ ‫اﻣﯿﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﻤﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫زآن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ‬

‫را‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫اﺣﻮال‬

‫‪ .29‬اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن ﻣﺮﯾﺪان ﺑﺮ ﺧﻠﻮت وزﯾﺮ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫اﺷﮏ‪‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫دﯾﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫وزﯾﺮ‪،‬‬

‫اي‬ ‫از‬

‫ﻓﺮاق‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫روان‬

‫آه‬ ‫‪70‬‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬ ‫آه‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﮥ‬ ‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دوان‬

‫ﻃﻔﻞ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫داﯾﻪ‬ ‫ﭼﻨﮕﯿﻢ‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﺮﯾﺪ او‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺪ داﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﯿﮏ‬

‫اﺳﺘﯿﺰد‪،‬‬

‫و‪ ،‬ﺗﻮ زﺧﻤﻪ ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫از‬

‫زاري‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫زاري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﻧﺎﺋﯿﻢ و‪ ،‬ﻧﻮا در ﻣﺎ ز ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﮐﻮﻫﯿﻢ و‪ ،‬ﺻﺪا در ﻣﺎ ز ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﺷﻄﺮﻧﺠﯿﻢ‪ ،‬اﻧﺪر ﺑ‪‬ﺮد و ﻣﺎت‬

‫ﺑ‪‬ﺮد و ﻣﺎت ﻣﺎ ز ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﺧﻮش ﺻﻔﺎت‬

‫ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟ اي ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺟﺎن ِ ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﺪﻣﻬﺎﺋﯿﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮان‪،‬‬

‫ﻣﺎن‬

‫وﻟﯽ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺎد ﻣﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻟﺬت‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﻮدي‪،‬‬

‫ﻟﺬت‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﮕﯿﺮي‪،‬‬

‫ﮐﯿﺖ‬

‫ور‬ ‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺒﻮدﯾﻢ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﺪرت‪،‬‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺪاي‬

‫داد ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‪،‬‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬ ‫در‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎﻣﺎن‬ ‫ﻧﻘﺎش‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫دﯾﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫واﻣﮕﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫و‪،‬‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﻪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎن‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد ﻣﺎ‪ ،‬از‬

‫ﻣﺎ‬

‫آدم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻄﻠﻘﯽ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫دﻣﺒﺪم‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪاﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻧﻘﻞ و ﺑﺎده‪،‬‬

‫در‬

‫اﯾﺠﺎد‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﺎد‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺟﺎم ﺧﻮد را‪ ،‬واﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻧﻘﺎش‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ و ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮ ﮐﻮدك در ﺷﮑﻢ‬

‫ﺑﺎرﮔﻪ‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻋﺎﺟﺰان‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺮو‬

‫ﺳﺨﺎي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎﮔﻔﺘﮥ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﻣﯿﺸﻨﻮد‬

‫ﺳﻮزن‬ ‫ﮔﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫دﺳﺖ ﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺎ دﺳﺖ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ دﻓﻊ‬

‫ﻧﻄﻖ ﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺎ دم زﻧﺪ از ﺿﺮّ و ﻧﻔﻊ‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﭙﺮاﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﺧﻮان‬ ‫آن‬

‫ﺗﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺗﻔﺴﯿﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻪ ﺟﺒﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺟﺒﺎري اﺳﺖ‬ ‫زاري‬

‫ﻣﺎ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﯾﺰد‪:‬‬ ‫ﮐﻤﺎن‬

‫ذﮐﺮ‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫ﻣﺎ‬ ‫و‪،‬‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬ ‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺟﺒﺎري‪،‬‬

‫ﺧﺠﻠﺖ‬

‫اﻧﺪازش‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ا‪‬ذ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫زاري‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي اﺧﺘﯿﺎر‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺮم ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫وﯾﻦ درﯾﻎ و ﺧﺠﻠﺖ و آزرم ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫زﺟﺮ‬

‫اﺳﺘﺎدان‪،‬‬

‫ﺷﺎﮔﺮدان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫از‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫ور ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ‪ :‬ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﺟﺒﺮ او‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻫﺴﺖ اﯾﻦ را ﺧﻮش ﺟﻮاب ار ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺑﮕﺬري از ﮐﻔﺮ و‪ ،‬ﺑﺮ دﯾﻦ ﺑﮕﺮوي‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﺴﺮت‬ ‫آن‬ ‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫و‬ ‫زﻣﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫زاري‪،‬‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬ ‫ﺑﯿﻤﺎر‬ ‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﮔﺮدان‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﺖ‪:‬‬

‫ﻋﻬﺪ و ﭘﯿﻤﺎن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺲ ﯾﻘﯿﻦ ﮔﺸﺖ آن ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎري ﺗﻮ را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬

‫‪71‬‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺮم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﻧﺒﻮدم‬

‫ﻫﻮش و‬

‫آﯾﻢ‬ ‫ﮐﺎري‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ره‬ ‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺪاري ﺗﻮ را‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان اﯾﻦ اﺻﻞ را‪ ،‬اي اﺻﻞ ﺟﻮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را درد اﺳﺖ‪ ،‬او ﺑﺮدﺳﺖ ﺑﻮ‬

‫ﺑﯿﺪارﺗﺮ‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دردﺗﺮ‬

‫زردﺗﺮ‬

‫آﮔﻬﯽ‪،‬‬

‫زارﯾﺖ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫او‬ ‫ﺟﺒﺮش‬

‫در‬

‫ﮐﯽ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‪،‬‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫آزادي‬

‫ﺣﺒﺲ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮕﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺗﺮ‪،‬‬

‫ﺟﺒﺎرﯾﺖ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﭼﻮب‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻋﻤﺎدي‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫ور ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رخ‬

‫ﮐﻮ؟‬ ‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺎدي‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰان‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻊ و ﺧﻮي ﻋﺎﺟﺰ‪ ،‬آن‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ور‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫در ﻫﺮ آن ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯿﻞ اﺳﺘﺖ ﺑﺪان‬

‫ﻗﺪرت‬

‫در ﻫﺮ آن ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺖ ﻧﯿﺴﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر آن ﺟﺒﺮي ﺷﻮي‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‪،‬‬

‫در‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻋﻘﺒﯽ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﺒﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫را‬

‫ﮐﺎر‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﻏﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﻨﺲ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﯿﭙﺮد او در ﭘﺲ و‪ ،‬ﺟﺎن ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ‬ ‫آﯾﯿﻦ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫دل‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﺪ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﺨﺪا‪،‬‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺳﺠ‪‬ﯿﻦ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺠﻦ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫آن‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫در‬

‫روي‬ ‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫اﻟﻮداع‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫را‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﺠﺎن‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪرو‬

‫ﺑﯿﺤﺮف‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ‬

‫آن‬

‫ﺗﻤﺎﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫‪ .30‬ﻧﻮﻣﯿﺪ ﮐﺮدن وزﯾﺮ‪ ،‬ﻣﺮﯾﺪان را از ﻧﻘﺾ ﺧﻠﻮت ﺧﻮد‬

‫از‬

‫اﻧﺪرون‬

‫آواز‬

‫داد‬

‫ﮐﺎي ﻣﺮﯾﺪان‪ ،‬از ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺎد‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺰ ﻫﻤﻪ ﯾﺎران و ﺧﻮﯾﺸﺎن ﺑﺎش ﻓﺮد‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫وز وﺟﻮد ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻢ ﺧﻠﻮت ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﯾﻢ ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ام‬

‫ام‬

‫دﯾﻮار‬ ‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫دﺳﺘﻮري‬ ‫دوﺳﺘﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻪ زﯾﺮ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫آن‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﻧﺸﯿﻨﻢ‬

‫ﻣﺮده‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫رﺧﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻄﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺎرم‬

‫ﻧﺴﻮزم‪،‬‬

‫در‬

‫ﻓﻠﮏ‬ ‫ﻋﻨﺎ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﺑﺮده‬ ‫در‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻋﻄﺐ‬ ‫ﭼﺎرﻣﯿﻦ‬

‫‪ .31‬ﻓﺮﯾﻔﺘﻦ وزﯾﺮ اﻣﯿﺮان را ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻨﻮﻋﯽ و ﻃﺮﯾﻘﯽ‬ ‫وآﻧﮕﻬﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺣﺮف راﻧﺪ‬ ‫ﺗﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﯾﮏ را‪ :‬ﺑﻪ دﯾﻦ ﻋﯿﺴﻮي‬

‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‪،‬‬

‫اﺗﺒﺎع‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﺮدن‪،‬‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫اﻣﯿﺮان‬ ‫ﮐﻮ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬ ‫اﺷﯿﺎع‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎ ﺑﮑﺶ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﯽ دارش اﺳﯿﺮ‬ ‫‪72‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻧﻤﯿﺮم‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ام‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻃﻮﻣﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻨﺮا‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫اﺣﮑﺎم‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺮ ﺧﻮان ﺗﻮ ﺑﺮ اﻣﺖ‪ ،‬ﻓﺼﯿﺢ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آن را ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ ﻧﯿﺰ‬ ‫اﻟﻤﺮاد‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫او‬

‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ‬

‫ز‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻃﻮﻣﺎرﻫﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﻃﻮﻣﺎر‪،‬‬

‫او‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬ ‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫و‬

‫اﺳﺘﯿﻼ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﻣﮕﻮي‬

‫ﻧﻤﯿﺮم‪،‬‬

‫رﯾﺎﺳﺖ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺠﻮي‬

‫ﺟﺰ ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻃﻮﻣﺎر‬

‫داد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺴﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫دادﺳﺘﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ را‪ ،‬اي‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬ ‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫ﺿﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫دﮔﺮ‬

‫دﯾﻦ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ‪،‬‬

‫ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻟﻒ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﮐﺮدﯾﻢ اﯾﻦ ﺿﺪ را ﺑﯿﺎن‬

‫‪ .32‬ﮐﺸﺘﻦ وزﯾﺮ ﺧﻮد را در ﺧﻠﻮت از ﻣﺮﯾﺪان‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﭼﻞ روز ِ دﯾﮕﺮ در ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺸﺖ و‪ ،‬از وﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺧﻠﻖ از ﻣﺮگ او آﮔﺎه ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻋﺪد را‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫او‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫درد‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺟﺎي‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫او‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫ﻣﻮﮐﻨﺎن‪،‬‬

‫ﮔﻮرش‬ ‫دران‪،‬‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﺷﻮر‬

‫در‬

‫او‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫از ﻋﺮب‪ ،‬وز ﺗﺮك و‪ ،‬از روﻣﯽ و ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫او‬

‫درد‬

‫درﻣﺎﻧﻬﺎي‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻮرش‪،‬‬

‫ﻣﻬﯽ‬

‫ﮐﺮده ﺧﻮن را از دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮد رﻫﯽ‬

‫ﻓﺮاﻏﺶ‬

‫در‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﻫﻢ ﺷﻬﺎن و ﻫﻢ ﮐﻬﺎن و ﻫﻢ ﻣﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﻧﺸﺎن؟‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯿﻤﺶ‬

‫اﻣﺎم‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﺎر ﻣﺎ‪ ،‬از او ﮔﺮدد ﺗﻤﺎم‬ ‫دﻫﯿﻢ‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫ﻧﻬﯿﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺷﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و‪ ،‬ﻣﺎ را ﮐﺮد داغ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺷﺪ از ﭘﯿﺶ دﯾﺪه‪ ،‬روي ﯾﺎر‬

‫ﻧﺎﯾﺒﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﻞ ﺑﮕﺬﺷﺖ و‪ ،‬ﮔﻠﺸﻦ ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫ﺑﻮي ﮔﻞ را‪ ،‬از ﮐﻪ ﺟﻮﺋﯿﻢ؟ از ﮔﻼب‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫داﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫او‬

‫از‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬ ‫و‬

‫ﺟﺎﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺘﮕﺎه‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺶ‬ ‫او‬

‫ﺣﻘﻨﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫از‬ ‫ﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎدﮔﺎر‬

‫ﻧﯽ ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺎﯾﺐ ﺑﺎ ﻣﻨﻮب‬

‫ﮔﺮ دو ﭘﻨﺪاري‪ ،‬ﻗﺒﯿﺢ آﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮب‬

‫ﻧﯽ دو ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮﯾﯽ ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﯾﮏ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﮐﺰ ﺻﻮرت ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻨﮕﺮي‪ ،‬ﭼﺸﻤﺖ دو اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻮرش درﻧﮕﺮ‪ ،‬ﮐﺎن ﯾﮑﺘﻮ اﺳﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ در ﻧﻮرش‪ ،‬ﻧﻈﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺮد‬

‫ﻻﺟﺮم‪،‬‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫دو‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫دو‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫‪ .33‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان ﺣﻘﻨﺪ ﮐﻪ ﻻ ﻧﻔﺮق ﺑﯿﻦ اﺣﺪ ﻣﻦ رﺳﻠﻪ‬ ‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻏﯿﺮ آن‬

‫ده ﭼﺮاغ ار ﺣﺎﺿﺮ آري در ﻣﮑﺎن‬ ‫‪73‬‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫اﻃﻠﺐ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻟﻤﻌﻨﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫و‬

‫اﻟﻔﺮﻗﺎن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻮرش روي آري‪ ،‬ﺑﯽ ﺷﮑﯽ‬

‫ﻗﻞ‬

‫اﻟﺮُﺳ‪‬ﻞ‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﻔﺮق‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫و‬

‫اﻋﺪاد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﺠﺰﯾﻪ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺧﻮش‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎي ﻣﻌﻨﯽ ﮔﯿﺮ‪ ،‬ﺻﻮرت ﺳﺮﮐﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﺳﺮﮐﺶ‪ ،‬ﮔﺪازان ﮐﻦ‪ ،‬ز رﻧﺞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯽ زﯾﺮ آن‪ ،‬وﺣﺪت ﭼﻮ ﮔﻨﺞ‬ ‫او‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺳﯿﺐ و‪ ،‬ﺻﺪ آﺑﯽ ﺑﺸﻤﺮي‬ ‫در‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﯾﺎر‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻨﺒﺴﻂ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﮕﺪازي‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫اي‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﺧﺮﻗﮥ‬

‫ﻣﻮﻻي‬

‫را‬

‫دروﯾﺶ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﯽ ﮔﺮه ﺑﻮدﯾﻢ و ﺻﺎﻓﯽ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ آب‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرت آﻣﺪ آن ﻧﻮر ﺳﺮه‬

‫ﮐﻨﮕﺮه‬

‫ﮐﻨﮕﺮه‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‪،‬‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑﺪوزد‪،‬‬

‫و‬

‫اﻓﺮاد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻔﺸﺮي‬

‫ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺑﯽ ﭘﺎ ﺑ‪‬ﺪﯾﻢ‪ ،‬آن ﺳﺮ ﻫﻤﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎي‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮔﺪازد‬

‫آﺣﺎد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫از‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻨﺠﻨﯿﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺪد‪،‬‬

‫ﻓﺮق‬

‫رود‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫از‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻓﺮﯾﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .34‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ اﻧﺒﯿﺎء ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﻠﻤﻮا اﻟﻨﺎس ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﻬﻢ‪ .‬زﯾﺮا آﻧﭽﻪ ﻧﺪاﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ و اﯾﺸﺎن را زﯾﺎن دارد‪ .‬ﻗﺎل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ‪ :‬اﻣﺮﻧﺎ ان ﺗﻨﺰل اﻟﻨﺎس ﻣﻨﺎزﻟﻬﻢ‪ ،‬اﻟﯽ آﺧﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺮي‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‪،‬‬

‫ﻧﮑﺘﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﯿﻎ ﭘﻮﻻد اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﯿﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﻣﯿﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮﯾﺪن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻟﻤﺎس‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﭙﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﺗﯿﻎ ﮐﺮدم در ﻏﻼف‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻠﻐﺰد‬ ‫ﺳﭙﺮ‪،‬‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺧﺎﻃﺮي‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﮔﺮﯾ ﺰ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺣﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﺞ ﺧﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻼف‬

‫‪ .35‬ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﮐﺮدن اﻣﺮا ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ در وﻟﯿﻌﻬﺪي‬ ‫آﻣﺪﯾﻢ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﯽ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫وز‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻓﺎداري‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﺶ‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻧﺎﯾﺒﯽ‬

‫ﯾﮏ اﻣﯿﺮي ز آن اﻣﯿﺮان‪ ،‬ﭘﯿﺶ رﻓﺖ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮد‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫ﻃﻮﻣﺎر‪،‬‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻧﯿﺎﺑﺖ ﺑﻌﺪ از او آن ِ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫او‬

‫ﻃﻮﻣﺎري‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ آﻣﺪ ﻫﺮ دو را ﺧﺸﻢ و ﺟﺤﻮد‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻗﻄﺎر‬

‫دار‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﯾﻨﮏ‬

‫اﯾﻨﮏ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺰ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫ﺗﯿﻐﻬﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺗﺮﺳﺎ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را ﺗﯿﻎ و ﻃﻮﻣﺎري ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﯿﻞ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫دﻋﻮي‬

‫درﻫﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫‪74‬‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫آن‬

‫راﺳﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ز‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﻦ‬

‫ﺧﻼﻓﺖ‬ ‫ﺗﯿﻐﻬﺎي‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪،‬‬ ‫را‬

‫وﻓﺎ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آب‬ ‫ﭘﯿﻼن‬

‫ﺑﺮﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ِ‬

‫آن‬ ‫ﭘ‪‬ﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬ ‫زﻣﺎن‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮن روان ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﯿﻞ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﮐﻮه ﮐﻮه‪ ،‬اﻧﺪر ﻫﻮا زﯾﻦ ﮔﺮد ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎي‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﺟﻮزﻫﺎ ﺑﺸﮑﺴﺖ و‪ ،‬آن ﮐﺎن ﻣﻐﺰ داﺷﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ و ﻣﺮدن‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن اﻧﺎر و ﺳﯿﺐ را ﺑﺸﮑﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺷﺪ ﯾﺎر ِ داﻧﮓ‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﻧﭽﻪ ﭘﺮ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣ‪‬ﺸﮏ اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫واﻧﭽﻪ ﭘﻮﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻮد ﻏﯿﺮ ﺧﺎك‬

‫آن ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮش ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‬

‫وآﻧﭽﻪ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮد رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫رو ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻮش‪ ،‬اي ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺻﻮرت ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺘﺎ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﺑﺎش‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‪،‬‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫روح‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭘﺎك‪‬‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫و‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺎن ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ در اﯾﻦ ﺗﻦ‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﻼف‬

‫ﻫﺴﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﺗﯿﻎ ﭼﻮﺑﯿﻦ در ﻏﻼف‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻮﺧﺘﻦ را آﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎرزار‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫زار‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ور‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﻼف‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫را‬

‫ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺮ‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮو‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫زرادﺧﺎﻧﮥ‬

‫داﻧﺎﯾﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫اﻧﺎري‬

‫اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﺑﺨﺮ‬

‫ﻣﯿﺨﺮي‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫اول‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫اﻟﻤﺎس‪،‬‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫داﻧﺎ‬ ‫دﻫﺪ‬

‫ﮐﺎر‪،‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﻃﺮب‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﺳﺖ‬

‫ر‪‬ﺣ‪‬ﻤ‪‬ﮥً‬ ‫او‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫درج‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺮداﻧﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫او‪،‬‬

‫ﺳﻮاد‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫اي ﻣﺒﺎرك ﺧﻨﺪه اش‪ ،‬ﮐﺎو از دﻫﺎن‬ ‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫از‬

‫و ﻣﺮﻣﺮ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ دل رﺳﯽ‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮ ﺷﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﻧﺎر‬

‫ِ‬

‫ﺧﻨﺪان‪،‬‬

‫ﻧﺎﻣﺒﺎرك‪،‬‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫ﯾﮏ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺻﺨﺮه‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‬

‫دل‬

‫ﺗﺮا‪،‬‬

‫در‬

‫ﻣﺮو‪،‬‬ ‫ﮐﻮي‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻏﺬاي‬

‫دل‬

‫دﺳﺖ‬

‫زن‬

‫در‬

‫ذﯾﻞ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫اﻣﯿﺪﻫﺎﺳﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫دل‬

‫از‬

‫دل‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺪه‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﻮ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫دل‬

‫ز‬

‫ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫د‪‬ر‪ ،‬از‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﻻ‪،‬‬ ‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دل‬

‫ﻣﺮو‪،‬‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺗﻦ ﺗﺮا‪ ،‬در ﺣﺒﺲ آب و ﮔﻞ ﮐﺸﺪ‬ ‫ﻣﻘﺒﻠﯽ‬

‫دﻟﯽ‬

‫رو‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫دوﻟﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫از‬

‫را‬

‫اﻓﻀﺎﻟﺶ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﺎﻟﺢ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬ ‫را‪،‬‬

‫رﻓﻌﺘﯽ‬

‫ﻃﺎﻟﺢ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫‪ .36‬ﻧﻌﺖ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﮐﻪ در اﻧﺠﯿﻞ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻃﺎﯾﻔﮥ‬

‫اﻧﺠﯿﻞ‬ ‫ﺣﻠﯿﻪ‬ ‫ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن‬

‫ﻧﺎم‬ ‫ﻫﺎ‬

‫و‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﺷﮑﻞ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‪،‬‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫او‬

‫ﺑﻮد ذﮐﺮ ﻏﺰو و ﺻﻮم و اﮐﻞ او‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﭼﻮن‬ ‫‪75‬‬

‫رﺳﯿﺪﻧﺪي‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻧﺎم‬

‫و‬

‫دادﻧﺪي‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﺪان‬

‫رو‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬آن ﮔﺮوه‬ ‫ﺷﺮّ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫از‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫وآن‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬ ‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺨﺒﻂ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫و‬

‫وزﯾﺮ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﻧﺎﺻﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻓﺘﻦ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺤﺮوم از ﺧﻮد و‪ ،‬ﺷﺮط ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺣﮑﻤﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫دﯾﻨﺸﺎن‬

‫اﺣﻤﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻬﺎدﻧﺪي‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫وﺻﻒ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺰ‬ ‫ﺧﻮار‬

‫ﺑﺪان‬ ‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫از‬ ‫ﯾﺎر‬

‫داﺷﺘﻨﺪي‬ ‫راي‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻧﻮرش‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻃﻮﻣﺎرﻫﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﺠﯿ ﺮ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫اﺣﻤﺪ‬ ‫وزﯾﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﻣﺪدﮐﺎري‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﻧﺎم اﺣﻤﺪ ﭼﻮن ﺣﺼﺎري ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺼﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ذات آن روح اﻻﻣﯿﻦ؟‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‪ ،‬ﺧﻮن رﯾﺰ ِ درﻣﺎن ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬

‫وزﯾ ﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺑﻼي‬

‫‪ .37‬در ﺑﯿﺎن ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮد دﯾﮕﺮ ﮐﻪ در ﻫﻼك دﯾﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﺟﻬﺪ ﮐﺮد‬

‫ﺷﻪ‬

‫ز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﻮد‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫رو‬

‫ﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻫﯽ از اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﺧﺮوج‬

‫ﺳﻮره ﺑﺮ ﺧﻮان‪ ،‬و اﻟﺴﻤﺎ ذات اﻟﺒﺮوج‬

‫اول‬

‫ﺑﺰاد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫ﺳﻨﺘﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺳﻨﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺰ‬ ‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺷﻪ‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫وي‬

‫ﺑﺮ‬

‫رود‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬زاﻧﮕﻮن ﺳﺘﻢ‬

‫زاوﻟﯿﻦ ﺟﻮﯾﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫وز‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪان‬

‫در‬

‫رگ رگ اﺳﺖ اﯾﻦ آبِ ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬و آب ﺷﻮر‬

‫در‬

‫ﻧﯿﮑﻮان را ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺮاث از ﺧﻮش آب‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﮑﻮان‬ ‫ﺗﺎ‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﻫﺎ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫روزن‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺎﻟﻌﺶ‬ ‫ور‬

‫ﮔﻮﻫﺮان‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ار‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﮔﺮدان‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫وﺟﻮد‬ ‫ﺧﻼﯾﻖ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫روﯾﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻣﯿﺮاث‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ِﺑﺪان‬ ‫ﺻﻮر‬

‫ﻧﻔﺦ‬ ‫أَو‪‬ر‪‬ﺛْﻨَﺎ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫اﻟﮑﺘﺎب‬ ‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻌﻠﻪ آن ﺟﺎﻧﺐ رود‪ ،‬ﻫﻢ ﮐﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮر‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮﺟﯽ‬

‫ﺑﺮﺟﯽ‬

‫اﺧﺘﺮي‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ورا‪ ،‬ﺑﺎ اﺧﺘﺮ ﺧﻮد ﻫﻢ ﺗﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫زﻫﺮه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻃﺮب‬

‫ُﮐﻠﯽ دارد و‪ ،‬ﻋﺸﻖ و ﻃﻠﺐ‬

‫ﻣﺮﯾﺨﯽ‬

‫ﺧﻮن‬

‫رﯾﺰ‬

‫از‬

‫وراي‬

‫ﺳﺎﯾﺮان‬

‫در‬

‫راﺳﺨﺎن‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺧﺘﺮاﻧﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﻟﻌﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎي‬ ‫ﺗﺎب‬ ‫ﻃﺎﻟﻊ‬

‫اﻧﻮار‬ ‫او‪،‬‬

‫زآن‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﺟﻨﮓ و ﺑﻬﺘﺎن و ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺟﻮﯾﺪ او‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﮐﻪ اﺣﺘﺮاق و ﻧﺤﺲ ﻧﺒﻮد اﻧﺪر آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﺠﻮم‬ ‫‪76‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﻬﻢ‬ ‫او‬

‫ﻫﻔﺖ‬ ‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﮐﻔﺎر‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻧﯽ‬ ‫ﺳﻮزد‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬ ‫در‬

‫ﺟﺪا‬ ‫رﺟﻮم‬

‫ﻣﺮﯾﺨﯽ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﻘﻠﺐ‬

‫او‬

‫ﻧﻮر ﻏﺎﻟﺐ‪ ،‬اﯾﻤﻦ از ﮐﺴﻒ و ﻏﺴﻖ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫وآن‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫روي‬

‫از‬

‫ﻋﺸﻘﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺎﺑﺪه‬

‫زآن‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ُﮐﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن را ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﺎ روي ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎو را رﻧﮓ از ﺑﺮون و‪ ،‬ﻣﺮد را‬

‫از درون ﺟﻮ‪ ،‬رﻧﮓ ﺳﺮخ و زرد را‬ ‫از‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫آبِ‬

‫ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﮐﺜﯿﻒ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺟﺰوﻫﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﻘﺒﻼن‬

‫را‬ ‫را‪،‬‬

‫رﻧﮕﻬﺎي‬

‫را‬

‫در‬

‫رو‪،‬‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫داﻣﺎن‬

‫روﯾﻬﺎ‬

‫ﺻ‪‬ﺒ‪‬ﻐَﮥَ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫آن‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﻟَﻌ‪‬ﻨَﮥُ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫از‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫از‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬

‫رو‬

‫وز‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺳﯿﻠﻬﺎي‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﮐُﻪ‪،‬‬

‫ﺧُﻢ‪‬‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬

‫زﺷﺘﺎن‪،‬‬

‫از‬

‫ﻧﯿﮏ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫داﻣﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺮه‬

‫ﮐﺎﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺷﺪه‬

‫رو‬

‫آﻣﯿﺰ‬

‫‪ .38‬آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎه و ﺑﺖ را در ﭘﻬﻠﻮي آﺗﺶ ﻧﻬﺎدن‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺖ ﺳﺠﺪه ﮐﻨﺪ‪ ،‬از‬ ‫آﺗﺶ ﺑﺮﻫﺪ‬

‫آن ﺟﻬﻮد ﺳﮓ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ راي ﮐﺮد‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﮐﺎﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﺖ را ﺳﺠﻮد آرد‪ ،‬ﺑﺮَﺳﺖ‬

‫ور‬

‫ﻧﯿﺎرد‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺳﺰاي اﯾﻦ ﺑﺖ ﻧﻔﺲ‪ ،‬او ﻧﺪاد‬

‫از‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺑﺘﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺎدر‬

‫دل‬

‫در‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺘﯽ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺰاد‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫آﻫﻦ و ﺳﻨﮓ اﺳﺖ ﻧﻔﺲ و‪ ،‬ﺑﺖ ﺷﺮار‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ زآب‪ ،‬ﮐﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد؟‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺳﻨﮓ و‬ ‫زآب‪،‬‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺑﺘﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫زآﻧﮑﻪ آن ﺑﺖ ﻣﺎر و‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺖ اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫درون‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آب‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫دو‪،‬‬

‫ﻧﺎرﺷﺎن‬

‫ﮔﺬار‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آﻫﻦ و ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬اﺻﻞ ﻧﺎر و دود‬

‫ﻓﺮع ﻫﺮ دو‪ ،‬ﮐﻔﺮ ِ ﺗﺮﺳﺎ و ﺟﻬﻮد‬

‫در‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻣﺮ آب ﺳﯿﻪ را‪ ،‬ﭼﺸﻤﻪ دان‬ ‫ﺷﺎﻫﺮاه‬

‫ﺑﺖ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺑﺖ‬

‫درون‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﺮون‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺷﺮار‬

‫آب‬

‫در درون ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ‪ ،‬ﮐﯽ رود؟‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻨﺤﻮت‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺘﮕﺮ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﭼﻮن‬

‫آب‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺷﻮﻣﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺻﺪ ﺳﺒﻮ را ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﭘﺎره ﺳﻨﮓ‬ ‫آب‬

‫ﺧُﻢ‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻦ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫و‬

‫ﮔﺮ‪،‬‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ار‬

‫ﺑﺠﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫آب‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﻣﯿﺰﻫﺎﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎزه‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫در‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﮑﺮي و‪ ،‬در ﻫﺮ ﻣﮑﺮ از آن‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫آب‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ز‬

‫ﺧﺪاي‬

‫درﻧﮓ‬

‫ﻧﯿﮏ ﺳﻬﻞ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﺳﻬﻞ دﯾﺪن ﻧﻔﺲ را‪ ،‬ﺟﻬﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻬﻞ‬ ‫دوزخ‬

‫و‪،‬‬

‫اي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺨﻮان‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫آب‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫‪77‬‬

‫را‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﺎن‬ ‫ﻣﺮﯾﺰ‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫و‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﺑﺰن‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫اي‬

‫از‬

‫واره‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬

‫ﺗﻦ‬

‫‪ .39‬آوردن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮد زﻧﯽ را ﺑﺎ ﻃﻔﻞ و اﻧﺪاﺧﺘﻦ او ﻃﻔﻞ را در آﺗﺶ و ﺑﺴﺨﻦ آﻣﺪن ﻃﻔﻞ در‬ ‫ﻣﯿﺎن آﺗﺶ‬

‫ﯾﮏ زﻧﯽ ﺑﺎ ﻃﻔﻞ آورد آن ﺟﻬﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﺑﺖ‪ ،‬و آﺗﺶ اﻧﺪر ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن ﭘﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﺖ ﺳﺠﺪه ﮐﻦ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺴﻮزي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﻧﮑﺮد‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻣﻮﻗﻨﻪ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﺑﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زن‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﭘﺎﮐﺪﯾﻦ‬

‫ورﻧﻪ‬

‫ﻣﺆﻣﻨﻪ‬

‫در‬ ‫آن‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫ﻃﻔﻞ از او ﺑﺴﺘﺪ‪ ،‬در آﺗﺶ در ﻓﮑﻨﺪ‬

‫زن‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ او ﺳﺠﺪه آرد ﭘﯿﺶ ﺑﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد آن ﻃﻔﻞ‪ :‬ﮐﺈﻧﯽ ﻟﻢ أﻣﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﻢ‬

‫آﺗﺸﻢ‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫دل‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ آﺗﺶ‪ ،‬از ﺑﻬﺮ ﺣﺠﯿﺐ‬

‫رﺣﻤﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺮ آورده ز ﺟﯿﺐ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﻣﺎدر‪،‬‬ ‫و‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫آب‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻣﺮگ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮐﺎو در آﺗﺶ ﯾﺎﻓﺖ ورد و ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪم‬ ‫ﺑﺰادم‪،‬‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﺧﻮﻓﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﺑﺶ‬ ‫ز‬

‫اﻓﺘﺎدن‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن را ﭼﻮن رﺣﻢ دﯾﺪم ﮐﻨﻮن‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ آﺗﺶ ﺑﺪﯾﺪم اﯾﻦ ﺳﮑﻮن‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫دﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻋﺸﺮت‬

‫در ﺟﻬﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺧﻮش ﻫﻮاﺋﯽ‪ ،‬ﺧﻮب رﻧﮓ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻢ‬

‫زادن‬ ‫از‬

‫ز‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﺎن‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬

‫آﺗﺶ‬

‫ذره‬

‫اﻧﺪر‬

‫ذره‪،‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﮏ‪ ،‬ﺟﻬﺎن ِ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﮑﻞ ِ ﻫﺴﺖ ذات‬

‫و آن ﺟﻬﺎﻧﺘﺎن ﻫﺴﺖ ﺷﮑﻞ ِ ﺑﯽ ﺛﺒﺎت‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺎدري‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آذري‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ز‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت‬

‫آن‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ز‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‪،‬‬

‫ﻣﯿﮕﺸﺎﯾﻢ‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫و‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺋﯿﺪ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﻣﺎدر‪،‬‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﻣﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻗﺪرت‬

‫و‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻃﺮب‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺷﺎه‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﭘﺮواي‬

‫ﺑﻨﻬﺎدﺳﺖ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ ﻋﺬب دﯾﻦ‪ ،‬ﻋﺬاب اﺳﺖ آن ﻫﻤﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر آﺋﯿﺪ‪ ،‬اي ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آﺋﯿﺪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﺎدرش‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫و‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫آن‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫را‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻋﻤﯿﻖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫آﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫او‬ ‫ﺧُﺮد‬

‫ﻣﺎدرش ﻫﻢ زآن ﻧﺴﻖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫دارد ﺻﺪ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫اي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﺮدد روح‪ ،‬ﺻﺎﻓﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫د‪‬ر‪‬‬ ‫‪78‬‬

‫آﺗﺶ ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫وار‬

‫اي‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ‬

‫آﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫اﻧﺪرآ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫آذر‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﻮي‬

‫وﺻﻒ ﻟﻄﻒ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫و رﻗﯿﻖ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺧﻮ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﺣﻖ‪ ،‬ﺳﻔﺘﻦ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫ﻧﻌﺮه‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫آن‬ ‫ﮐﺎي‬

‫را‪:‬‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻫﻤﯽ ﺷﺪ ﺟﺎن ﺧﻠﻘﺎن از ﺷﮑﻮه‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫‪ .40‬اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎرادت در آﺗﺶ از ﺳﺮ ذوق‬

‫ﺧﻠﻖ ﺧﻮد را ﺑﻌﺪ از آن ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﯽ ﻓﮑﻨﺪﻧﺪ اﻧﺪر‬

‫ﺑﯽ ﻣﻮﮐﻞ ﺑﯽ ﮐﺸﺶ از ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﺮدن ﻫﺮ ﺗﻠﺦ‪ ،‬از اوﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎ‬

‫رو‬

‫و‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫دل‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻓﻨﺎي‬

‫ﺟﺴﻢ‪،‬‬

‫ﺻﺎدق‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﯾﻬﻮدي‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻤﺎن‪،‬‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫آﺗﺶ ﻣﺮد‬

‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫و زن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﮑﺮ ﺷﯿﻄﺎن ﻫﻢ در او ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬ﺷُﮑﺮ‬

‫دﯾﻮ ﺧﻮد را ﻫﻢ ﺳﯿﻪ رو دﯾﺪ‪ ،‬ﺷُﮑﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻟﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪ در ﭼﻬﺮة آن ﻧﺎﮐﺲ‪ ،‬آن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺪرﯾﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ درﯾﺪه آن ِ او‪ ،‬زاﯾﺸﺎن درﺳﺖ‬

‫‪ .41‬ﮐﮋ ﻣﺎﻧﺪن دﻫﺎن آن ﺷﺨﺺ ﮔﺴﺘﺎخ ﮐﻪ ﻧﺎم ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﺘﻤﺴﺨﺮ ﺑﺮد‬ ‫آن دﻫﺎن ﮐﮋ ﮐﺮد و‪ ،‬از ﺗﺴﺨﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اي‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺎي‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫را‪،‬‬

‫و‬

‫اﻟﻄﺎف‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻟﺪن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را اﻓﺴﻮس ﻣﯿﮑﺮدم ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﻦ ﺑ‪‬ﺪم اﻓﺴﻮس را‪ ،‬ﻣﻨﺴﻮب و اﻫﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﭘﺮدة ﮐﺲ درد‬

‫ﻣﯿﻠﺶ‬

‫ﻃﻌﻨﮥ‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﺑﺮد‬

‫ور ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﺪ ﻋﯿﺐ ﮐﺲ‬

‫ﮐﻢ‬

‫زﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﻣﻌﯿﻮﺑﺎن‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺎن ﯾﺎري ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫زاري‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اي ﺧﻨﮏ ﭼﺸﻤﯽ‪ ،‬ﮐﻪ او ﮔﺮﯾﺎن اوﺳﺖ‬

‫اي ﻫﻤﺎﯾﻮن دل‪ ،‬ﮐﻪ او ﺑﺮﯾﺎن اوﺳﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺧﻨﺪه اﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺮد آﺧﺮ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺒﺎرك ﺑﻨﺪه اي اﺳﺖ‬

‫روان‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آب‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن‬

‫دوﻻب‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫روان‪،‬‬

‫اﺷﮏ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﺤﻦ ﺟﺎﻧﺖ‪ ،‬ﺑﺮ روﯾﺪ ﺧﻀﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ز ﺟﺮأت ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد از روي زرد‬

‫رﺣﻢ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬رﺣﻢ ﮐﻦ ﺑﺮ اﺷﮏ ﺑﺎر‬

‫آر‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫ﻧﺎﻻن‪،‬‬ ‫ﺳﯿﺪ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺎن‬

‫‪ .42‬ﻋﺘﺎب ﮐﺮدن ﺟﻬﻮد آﺗﺶ را ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺴﻮزي و ﺟﻮاب او‬

‫رو ﺑﻪ آﺗﺶ ﮐﺮد ﺷﻪ‪ :‬ﮐﺎي ﺗﻨﺪ ﺧﻮ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﻤﯿﺴﻮزي‪،‬‬ ‫ﻧﺒﺨﺸﺎﯾﯽ‬ ‫اي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﺖ؟‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ز‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻃﺒﯿﻌﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺧﻮت‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﺘﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫آن ﮐﻪ ﻧﭙﺮﺳﺘﺪ ﺗﺮا‪ ،‬او ﭼﻮن ﺑﺮﺳﺖ؟‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺎﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫ﭼﻮن‬ ‫‪79‬‬

‫ﻧﺴﻮزي؟‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻗﺎدر‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻋﺠﺐ‪ ،‬ﯾﺎ ﻫﻮش ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﮐﺮدت‬

‫ﮐﺴﯽ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﺗﺶ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺧﺮﮔﻪ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫ﺳﯿﻤﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻢ‬

‫آﺗﺸﻢ‬

‫ﺗﺎﺑﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺼﺮم‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺗﺮﮐﻤﺎن‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ‬

‫ﺳﮕﺎن‬ ‫ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﻘﻢ‪،‬‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬ ‫ﺷﯿﺮاﻧﻪ‬

‫ﺳﮕﺎن‪،‬‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻃﺒﻌﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﻮزش‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﻠﯿﮏ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻃﺒﻌﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫دﻫﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻣﻠﯿﮏ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻏﻢ ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺗﻮ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﻦ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫رو‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﻢ ز ﺗﺮﮐﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﻖ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﺴﻮزاﻧﺪ‬

‫ﺷﻌﻠﮥ‬

‫ﯾﺎ ﺧﻼف ﻃﺒﻊ ﺗﻮ‪ ،‬از ﺑﺨﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﺧﺮﮔﻪ‬ ‫ﺳﮓ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ؟‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻏﻢ‬

‫از‬ ‫او‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺎي‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫آزادي‬

‫ﺑﺎد و ﺧﺎك و آب و آﺗﺶ ﺑﻨﺪه اﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﺮده‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻖ زﻧﺪه اﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬روز و ﺷﺐ ﭘﯿﭽﺎن ﻣﺪام‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ دو ﻣﯿﺰاﯾﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮد و زن‬

‫ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ ﺧﻮد ﺳﺒﺐ آﻣﺪ و ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺒﺐ را آن ﺳﺒﺐ آورد ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯽ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﮐﯽ ﺷﺪ ﺳﺒﺐ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺨﻮﯾﺶ؟‬ ‫ﻋﺎﻃﻞ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺮم‪،‬‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻫﻦ‬

‫آﻫﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫زﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺳﻨﮓ‪‬‬

‫ﺳﺘﻢ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و آن ﺳﺒﺒﻬﺎ‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﺒﯿﺎ را رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫ﻋﺎﻣﻞ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫و‬ ‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫اﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ ﺗﺎزي ﮔﻮ ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﭼ‪‬ﻪ‪ ،‬اﯾﻦ رﺳﻦ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﮔﺮدش ﭼﺮخ‪ ،‬اﯾﻦ رﺳﻦ را ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺳﻨﻬﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن‪ ،‬زﯾﻦ ﭼﺮخ ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﺪان‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ ﺻﻔﺮ و ﺳﺮ ﮔﺮدان ﭼﻮ ﭼﺮخ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزي ﺗﻮ‪ ،‬ز ﺑﯽ ﻣﻐﺰي ﭼﻮ ﻣﺮخ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﺮ دو ﺳﺮ ﻣﺴﺖ آﻣﺪﻧﺪ از ﺧَﻤﺮ ﺣﻖ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﯽ‬

‫ﻧﻈ ﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻋﺎد؟‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫آبِ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫و‬

‫از‬

‫آﺗﺶ‬

‫واﻗﻒ‬

‫در‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫را‬

‫ﻧﺪﯾﺪن‬

‫زﻟﺖ‬

‫از‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻫﻢ ز‬ ‫ﻓﺮق‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫‪ .43‬ﻗﺼﮥ ﻫﻼك ﮐﺮدن ﺑﺎد در ﻋﻬﺪ ﻫﻮد ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻗﻮم ﻋﺎد را‬ ‫ﻫﻮد‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﻮد ز آن ﺧﻂ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬ ‫ﺷﯿﺒﺎن‬

‫ﺧﻄﯽ‬ ‫راﻋﯽ‬

‫‪80‬‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺠﺎ‬ ‫ﮔﺴﺴﺖ‬ ‫رﻣﻪ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻄﯽ‬

‫ﻫﻮا‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ او وﻗﺖ ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﮔﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫را‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻧﺴﻮزد‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﮔﻮﺳﭙﻨﺪي‬

‫ﺑﺎد‪ ‬ﺣﺮص ﮔﺮگ و‪ ،‬ﺣﺮص ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫داﺋﺮه‬ ‫ﻧﺮم‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺗﺮﮐﺘﺎز‬

‫زآن‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﻧﺴﯿﻢ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ُﮔﺰﯾﺪة ﺣﻖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮﻧﺶ َﮔﺰَد؟‬

‫اﻫﻞ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫را‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﻮج درﯾﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺧﺎك‪ ،‬ﻗﺎرون را‪ ،‬ﭼﻮ ﻓﺮﻣﺎن در رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺎ زر و ﺗﺨﺘﺶ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ‬

‫آب و ﮔ‪‬ﻞ ﭼﻮن از دم ﻋﯿﺴﯽ ﭼﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺑﮕﺸﺎد و‪ ،‬ﻣﺮﻏﯽ ﺷﺪ ﭘﺮﯾﺪ‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫اﻟﻔﻠﻖ‬

‫و‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫از‬

‫دﻫﺎﻧﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮآﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﺖ‪،‬‬

‫آب‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ز‬

‫ﻗﻌﺮ‬ ‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﺳﺎزدش‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ز‬

‫ﺷﺪ‬

‫واﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫رب‬ ‫ﺻﺪق‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫دل‬

‫ﮐﻮه ﻃﻮر از ﻧﻮر ﻣﻮﺳﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ رﻗﺺ‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪ و رﺳﺖ او ز ﻧﻘﺺ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﮐﻮه ﺻﻮﻓﯽ ﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰ؟‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺐ‬

‫ﺷﺎه‬

‫آن‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺟﻬﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻠﻮﺧﯽ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﻃﻨﺰ و ﺟﺰ ﮐﻪ اﻧﮑﺎرش ﻧﺒﻮد‬

‫‪ .44‬ﻃﻨﺰ و اﻧﮑﺎر ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻬﻮد و ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻧﺎﺻﺤﺎن او را‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن‬

‫ﺣﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﻣﮕﺬران‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺮان‬

‫ﺑﮕﺬر از ﮐﺸﺘﻦ‪ ،‬ﻣﮑﻦ اﯾﻦ ﻓﻌﻞ ﺑﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‪ ،‬آﺗﺶ ﻣﺰن در ﺟﺎن ﺧَﻮد‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن را دﺳﺖ ﺑﺴﺖ و ﺑﻨﺪ ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﻣﺪ‪:‬‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن آﺗﺶ ﭼﻬﻞ ﮔﺰ ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺸﺖ و آن ﺟﻬﻮدان را ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫و‬

‫دﺧﺎن‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﺟﺰوﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ ز آﺗﺶ زاده ﺑﻮدﻧﺪ آن ﺧﺴﺎن‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫در‬

‫ﭘﺎي دار اي ﺳﮓ‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﻬﺮ ﻣﺎ رﺳﯿﺪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﺗﺶ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫زاده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻣﻪ‪‬‬

‫اﻟﻬﺎوﯾﻪ‬

‫ﻫﺎوﯾﻪ‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬

‫وي‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺻﻠﻬﺎ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﻧﺸﻔﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ارﮐﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺪﻧﺶ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﺑﺮدﻧﺶ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫اﻧﺪك‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﺗﺎ‬

‫إﻟﯿﻪ‬

‫ﯾﺼﻌﺪ‬

‫أﻃﯿﺎب‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫آب‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺮﺗﻘﯽ‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﺳﻮز‬

‫از‬

‫ﻧﺎر‬

‫زاوﯾﻪ‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫أﻧﻔﺎﺳﻨﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ﺧﻮد را آﺗﺶ اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﭼﻮ ﺧﺲ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫ﻓﺮﻋﻬﺎ‬

‫اﻧﺪك‪،‬‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬ ‫دزدد‬

‫را‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬ ‫از‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻟﮑﻠﻢ‬

‫ﺻﺎﻋﺪا‬

‫ﻣﻨﺎ‬

‫إﻟﯽ‬

‫ﺣﯿﺚ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﻤﻨﺘﻘﯽ‬

‫ﻣﺘﺤﻔﺎ‬

‫ﻣﻨﺎ‬

‫إﻟﯽ‬

‫دار‬

‫اﻟﺒﻘﺎ‬

‫‪81‬‬

‫ﺗﺄﺗﯿﻨﺎ‬

‫ﺛﻢ‬

‫ﻣﮑﺎﻓﺎت‬

‫اﻟﻤﻘﺎل‬

‫ﺿﻌﻒ‬

‫ذاك‬

‫اﻟﯽ‬

‫اﻣﺜﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﯾﻨﺎل‬

‫ﺗﻨﺰل‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ذا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺸﺶ‬

‫ز آن ﻃﺮف آﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ آﻣﺪ آن ﭼﺸﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯽ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن ﻃﺮف ﯾﮏ روز ذوﻗﯽ راﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫ذوق ﺟﻨﺲ‪ ،‬از ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ذوق ﺟﺰو‪ ،‬از ﮐﻞ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﺰود‬

‫را‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫دان‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫را‬

‫ﺛﻢ‬

‫ﯾﻠﺠﯿﻨﺎ‬

‫ﻫﮑﺬا‬

‫ﺗﻌﺮج‬

‫و‬

‫ﭘﺎرﺳﯽ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ‪،‬‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺟﻨﺴﯽ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آب و ﻧﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ز‬

‫ور‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫آب‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زﻟﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫و‬

‫ﻧﺎن‬

‫ذوق‬

‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣﻤﺎ‬

‫ﻧﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻋﻠﯿﻪ‬

‫ﻗﺎﺋﻤﺎ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺖ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ذوق‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ذوق‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺮاب‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ در وي‪ ،‬ﮔﺮﯾﺰد‪ ،‬ﺟﻮﯾﺪ آب‬

‫ﻣﻔﻠﺴﺎن‪ ،‬ﮔﺮ ﺧﻮش ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬از زر ﻗﻠﺐ‬

‫ﻟﯿﮏ آن رﺳﻮا ﺷﻮد‪ ،‬در دار ﺿﺮب‬

‫ﻧﻔﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫از‬

‫زراﻧﺪودﯾﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﻠﯿﻠﻪ‬

‫ﻃﺎﯾﻔﮥ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻓﻼ‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻟﻌﺒﺪ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ز‬

‫رﺣﻤﮥ‬

‫ذي‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ره‬

‫از‬ ‫ﺧﻮان‬

‫در‬

‫ﻧﺨﺠﯿﺮ‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺴﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫و اﻧﺪر آن ﻗﺼﻪ ﻃﻠﺐ ﮐﻦ ﺣﺼﻪ را‬

‫‪ .45‬ﻗﺼﻪ ﻧﺨﺠﯿﺮان و ﺑﯿﺎن ﺗﻮﮐﻞ و ﺗﺮك ﺟﻬﺪ ﮐﺮدن‬ ‫وادي‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫ﮐ‪‬ﺶ‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﮑﺶ‬

‫از‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫درﻣﯿﺮﺑﻮد‬

‫آن ﭼﺮا‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﯿ ﺎ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺻﯿﺪي‬

‫ﻣﯿﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬ ‫ﻣﺎ‬

‫‪ .46‬ﺟﻮاب ﺷﯿﺮ ﻧﺨﺠﯿﺮان را و ﺑﯿﺎن ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺟﻬﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﮔﺮ وﻓﺎ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﮑﺮ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ ﺑﺲ دﯾﺪه ام از زﯾﺪ و ﺑﮑﺮ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻣﺮدﻣﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﮋدﻣﻢ‬

‫در‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﺘﺮ‪ ،‬در ﻣﮑﺮ و ﮐﯿﻦ‬

‫اﻟﻤﺆﻣﻦ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ُﮔﺰﯾ ﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫و‬

‫ﻓﻌﻞ‬ ‫از‬ ‫ﻻ‬

‫دروﻧﻢ‬ ‫ﯾﻠﺪغ‬

‫زﺧﻢ‬

‫َﮔﺰﯾﺪة‬

‫ﻣﺎر‬

‫و‬

‫ﻗﻮل ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺟﺎن و دل‬

‫‪ .47‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﻬﺎدن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺗﻮﮐﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ‬ ‫اي‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻟﺤﺬر‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫رو‬

‫در ﺣﺬر ﺷﻮرﯾﺪن‪ ،‬ﺷﻮر و ﺷﺮ اﺳﺖ‬ ‫‪82‬‬

‫دع‬ ‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﻟﯿﺲ‬ ‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﯾﻐﻨﯽ‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎ ﭘﻨﺠﻪ ﻣﺰن‪ ،‬اي ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫زﺧﻤﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آري‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫‪ .48‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﻬﺎدن ﺷﯿﺮ ﺟﻬﺪ را ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ و ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫رﻣﺰ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫"اﻟﮑﺎﺳﺐ‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫از‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‪،‬‬

‫آواز‬ ‫اﷲ"‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫رو ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮐﺴﺐ‪ ،‬اي ﻋﻤﻮ‬ ‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻧﻤﺎ‪،‬‬

‫ﺟ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫وارﻫﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ور‬

‫ﺳﻨﺖ‬ ‫زاﻧﻮي‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫از‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫از‬

‫‪ .49‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺗﻮﮐﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ و ﮐﺴﺐ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﮐﺴﺐ‪ ،‬از ﺿﻌﻒ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﮐﻪ ﮐﺴﺒﻬﺎ از ﺿﻌﻒ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﺴﺒﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﮔﺮﯾﺰﻧﺪ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬ ‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻼ‬

‫دان‪،‬‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺲ‬

‫از‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﺟﻬﻨﺪ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻫﻞ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﮑﯿﻪ‬

‫رب‬

‫اﻟﻔﻠﻖ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺪش‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺑﻤﻮ‬ ‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ؟‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺎر‪،‬‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ ﮐﺮد اﻧﺴﺎن و‪ ،‬ﺣﯿﻠﻪ اش‪ ،‬دام ﺑﻮد‬

‫آﻧﮑﻪ ﺟﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻮن آﺷﺎم ﺑﻮد‬

‫در ﺑﺒﺴﺖ و‪ ،‬دﺷﻤﻦ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺣﯿﻠﮥ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻃﻔﻞ ﮐﺸﺖ آن ﮐﯿﻨﻪ ﮐﺶ‬

‫و آﻧﮑﻪ او ﻣﯿﺠﺴﺖ‪ ،‬اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ اش‬

‫دﯾﺪة ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﺴﯽ ﻋﻠﺖ در اوﺳﺖ‬

‫رو ﻓﻨﺎ ﮐﻦ دﯾﺪ ﺧﻮد‪ ،‬در دﯾﺪ دوﺳﺖ‬

‫اﻟﻌﻮض‬

‫او‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﺷﺎﻧﮥ‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫ﻃﻔﻞ‪،‬‬

‫را‪،‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮔﯿﺮا‬

‫او‪،‬‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻧﻌﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﻮﯾﺎ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮﮐﺒﺶ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﻀﻮﻟﯽ ﮐﺮد و‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫در ﻋﻨﺎ اﻓﺘﺎد و‪ ،‬در ﮐﻮر و ﮐﺒﻮد‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‪:‬‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ از دﺳﺖ‬

‫اﻣﺮ‪،‬‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣﯿﭙﺮﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﻓﺎ‬

‫اﻫ‪‬ﺒِﻄُﻮا‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺣﺒﺲ ﺧﺸﻢ و ﺣﺮص و ﺧﺮﺳﻨﺪي ﺷﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﻺﻟﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺎران‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎو ز رﺣﻤﺖ‬

‫ﺣﻀﺮﺗﯿﻢ‬ ‫از‬

‫اﻟﺨﻠﻖُ‬

‫‪ .50‬دﯾﮕﺮ ﺑﺎر ﺑﯿﺎن ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺟﻬﺪ ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ‬

‫آري‬

‫وﻟﯽ‬

‫رب‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ﺑﻮدن‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫ﭘﺎي‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻧﺎن‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﭘﺎي داري‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻨﯽ ﺧﻮد را ﺗﻮ ﻟﻨﮓ؟‬

‫دﺳﺖ داري‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻨﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﺗﻮ ﭼﻨﮓ؟‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻮن ﺑﯿﻠﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪه داد‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺑﯽ‬ ‫‪83‬‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﯿﻞ‪،‬‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎش‬

‫ﺣﺎﻣﻠﯽ‪،‬‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺳﺮارت‬

‫ﻣﺤﻤﻮل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫اﻣﺮ‬

‫وﯾﯽ‪،‬‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯽ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫در‬

‫وﻓﺎي‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫دارد‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯽ‪،‬‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﮐﻔﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﻌﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺖ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻔﺮ‪،‬‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺟﺒﺮ ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﻮد‪ ،‬در ره ﻣﺨﺴﺐ‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﺎخ اﻓﺸﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎد‬ ‫در‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻦ‪،‬‬

‫ور‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎش‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫را‬

‫ره‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺶ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﻣﺨﺴﺐ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮐﺎرت‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺷﻮي‬ ‫ﺑﻮد‬

‫اي‬

‫اﺷﺎرت‬

‫ﺟﺎن‬

‫دﻫﯽ‬

‫وﺻﻞ ﺟﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از آن واﺻﻞ ﺷﻮي‬ ‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ز‬

‫ﻣﻘﺒﻮل‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺒﺎرﺗﻬﺎي‬

‫آن‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫آن‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫آن‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭘﻨﺪاري‬

‫درﮔﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‪،‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻣﺨﺴﺐ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫دار‬

‫و‬

‫زاد‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫اﻣﺎن؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫زﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺪر ﻋﻘﻠﯽ ﮐﻪ داري‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻘﻞ از وي ﺑﭙﺮد‪ ،‬د‪‬م ﺷﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺷﮑﺮي ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻮم و ﺷﻨﺎر‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﺗﮑﯿﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‪،‬‬ ‫ﺟﺒﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫در‬ ‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﻫﺰاران‪ ،‬ﻣﺮد‬

‫ﮐﻦ‬ ‫وارﻫﯽ‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫اﻓﺘﯽ‬

‫ورﻧﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫و زن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﺮﯾﺼﺎن‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﺻﺪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫آﻏﺎز‬ ‫داﻧﺎ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﮐﻪ ز ﺑ‪‬ﻦ ﺑﺮ ﮐﻨﺪه ﺷﺪ‪ ،‬زآن ﻣﮑﺮ‪ ،‬ﮐﻮه‬

‫ﮐﺮده ﻣﮑﺮ و ﺣﯿﻠﻪ‪ ،‬آن ﻗﻮم ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫وﺻﻒ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎﺷﺎن‬

‫ذو‬

‫ور‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﻟﺘﺰول‬

‫زﻣﺎ‬

‫ﮔﺸﺎده‬

‫از‬

‫زﻣﻦ؟‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن‬

‫اژدرﻫﺎ‪،‬‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‬

‫ﻗﺮن‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺴﺐ ﮐﻦ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﺟﺒﺎر ﮐﻦ‬

‫‪ .51‬ﺑﺎز ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻧﻬﺎدن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﻣﺮ ﺗﻮﮐﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ‬

‫وي‬

‫ﻫﺰار اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻟﺠﺒﺎل‬

‫اﻗﻼل‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ آن ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﮐﻪ رﻓﺖ اﻧﺪر ازل‬

‫روي‬

‫ﻧﻨﻤﻮد‬

‫از‬

‫ﺳﮕﺎل‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻫﺎي‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﺟﻬﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫وﻫﻤﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﮐﺴﺐ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫از‬ ‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬ ‫ﻣﺪان‪،‬‬

‫ﻣﭙﻨﺪار‪،‬‬

‫از‬

‫ﻋﻤﻞ‬ ‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫اي‬

‫ﻋﯿﺎر‬

‫‪ .52‬ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻦ ﻋﺰراﯾﯿﻞ ﺑﺮ ﻣﺮدي و ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ آن ﻣﺮد در ﺳﺮاي ﺣﻀﺮت ﺳﻠﯿﻤﺎن و ﺗﻘﺮﯾﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ‬ ‫ﺳﺎده‬

‫ﻣﺮدي‪،‬‬

‫ﭼﺎﺷﺘﮕﺎﻫﯽ‬

‫در‬

‫ﺗﻮﮐﻞ ﺑﺮ ﺟﻬﺪ و ﮐﻮﺷﺶ‬ ‫در‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫روﯾﺶ از ﻏﻢ زرد و‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻟﺐ ﮐﺒﻮد‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫در‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫‪84‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﯾﮏ ﻧﻈﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ از ﺧﺸﻢ و ﮐﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ؟ ﺑﺨﻮاه‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫در‬

‫زﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬

‫ﻧﮏ‬

‫ز‬

‫ﺗﺮس‬

‫دروﯾﺸﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫را‬

‫روز‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﻨﺪه ﮐﺎن ﻃﺮف ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫را‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫آب‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫را‬

‫و‬

‫دﯾﻮان‬

‫ﺳﻮي‬

‫اي ﻋﺠﺐ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻬﺮ آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎزﮔﻮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﮏ‬

‫اي‬

‫آواره او از‬

‫رب‬

‫ﺧﺎن و ﻣﺎن‬

‫اي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫زوال‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﮋ ﮐﺮد و‪ ،‬ﻧﻤﻮد او را ﺧﯿﺎل‬

‫از‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫رﻫﮕﺬر‬

‫ورا‬

‫از‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ‪ :‬ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻫﺎن‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ‬

‫اﻣﻞ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن را ﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬از ﭼﻪ ﺳﺒﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫زآﻧﻨﺪ‬

‫ﻫﺮاس‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪي؟‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﺑﺎد‬

‫اي‬

‫ﺣﺮص و ﮐﻮﺷﺶ را ﺗﻮ ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫او‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻓﺮﻣﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺗﻌﺠﺐ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫دﯾﺪﻣﺶ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬ ‫ﺳﺮﮔﺮدان‬

‫ﺳﺘﺎن‬ ‫ﺷﺪم‬

‫از ﻋﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﮔﺮ او را ﺻﺪ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫زو ﺑﻪ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺷﺪن‪ ،‬دور اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﺑﺴﺘﺪم‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻣﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﻬﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫را‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دﯾﺪﻣﺶ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫از ﮐﻪ ﺑﮕﺮﯾﺰﯾﻢ؟ از ﺧﻮد‪ ،‬اي ﻣﺤﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﺳﻌﯽ‬

‫از‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻗﯿﺎس‬ ‫ﮐﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺮﺗﺎﺑﯿﻢ؟‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬ ‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﺑﺎل‬

‫‪ .53‬ﺑﯿﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ دادن ﺷﯿﺮ ﺟﻬﺪ را ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ و ﻓﻮاﺋﺪ ﺟﻬﺪ را ﺑﯿﺎن ﮐﺮدن‬ ‫آري‬

‫اﺑﺮار‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺟﻬﺪﻫﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺆﻣﻨﺎن‬

‫اﻧﺒﯿﺎء‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯿﻦ‬ ‫آﻏﺎز‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺪﺷﺎن را راﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫آﻧﭽﻪ دﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﻔﺎ و‪ ،‬ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻇﺮﯾﻒ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻘﺼﻬﺎﺷﺎن‪،‬‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫داﻣﻬﺎﺷﺎن‪،‬‬ ‫ﺟﻬﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﺮدوﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫و‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﮐﺲ‬

‫در ره اﯾﻤﺎن و‪ ،‬ﻃﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺮ را ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ دو روزي ﺟﻬﺪ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﺑﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ ﺣﺎﻟﯽ ﺟ‪‬ﺴﺖ‪ ،‬ﮐﺎو ﻋﻘﺒﯽ ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻓﺮم‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻗﻀﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫زدن‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﺷﯿﺌﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻇﺮﯾﻒ‬

‫ﻫﻮ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫ﺑﺎرد‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺗﺮك‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫وارد‬

‫ﻣﮑﺮ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ زﻧﺪان ﺣﻔﺮه ﮐﺮد‬

‫آن ﮐﻪ ﺣﻔﺮه ﺑﺴﺖ‪ ،‬آن ﻣﮑﺮﯾﺴﺖ ﺳﺮد‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬

‫ﺣﻔﺮه ﮐُﻦ زﻧﺪان و‪ ،‬ﺧﻮد را وارﻫﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زﻧﺪان‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫‪85‬‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﺎل‬

‫دﻧﯿﺎ؟‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺣﻤﻮل‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﻣﺎل‬

‫آب در ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬ﻫﻼك ﮐﺸﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫آب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺎل و ﻣﻠﮏ را از دل ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫زآن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻧﺨﻮاﻧﺪ‬ ‫آب‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮزة‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪن‬

‫ﻧﯽ ﻗﻤﺎش و ﻧﻘﺮه و ﻓﺮزﻧﺪ و زن‬ ‫ﺻﺎﻟﺢ‬ ‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫آب‬

‫زﻓﺖ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫را‬

‫ﻏﻮﻃﻪ‬

‫داد‬

‫ﮐﺶ دل از ﻧﻔﺨﮥ اﻟﻬﯽ ﮔﺸﺖ ﺷﺎد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﮥ ﺟﻬﺎن ﻣﻠﮏ وي اﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﮏ‪ ،‬در ﭼﺸﻢ دل او‪ ،‬ﻻ ﺷﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﺪن‬

‫ﺟﻬﺪش‪،‬‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﺪن‬

‫ﺑﺎد‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫آب‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺮ‬

‫دﻫﺎن‬

‫او‬ ‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫دل‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺘﯽ‬

‫ﻓﻮق‬

‫اﺳﺖ‬

‫دل‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪش‬

‫آب‬

‫ﮐﻨﺶ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫ﺟﻬﺪ ﺣﻖ اﺳﺖ و‪ ،‬دوا ﺣﻖ اﺳﺖ و‪ ،‬درد‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﮐﺴﺐ ﮐﻦ‪ ،‬ﺳﻌﯿﯽ ﻧﻤﺎ و ﺟﻬﺪ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﯽ در ﮐﺎم ﺟﺎﻫﻞ ﺷﻬﺪ ﺷﺪ؟‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﺰ ﺟﻮاب‪ ،‬آن ﺟﺒﺮﯾﺎن‪ ،‬ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺳﯿﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫روﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫‪ .54‬ﻣﻘﺮر ﺷﺪن ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺟﻬﺪ ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ‬ ‫آﻫﻮ‬

‫ﻋﻬﺪﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫روزش‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻐﺎل‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ژﯾﺎن‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺿﺮر‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ‬

‫ﻋﻬﺪ ﭼﻮن ﺑﺴﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ آن زﻣﺎن‬ ‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﯾﮑﺠﺎ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻌﺖ‬

‫ﻗﯿﻞ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫زﯾﺎن‬

‫در‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي‬

‫ﻣﺮﻋﯽ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫از‬

‫دﮔﺮ‬ ‫ژﯾﺎن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آن‬

‫وﺣﻮش‬

‫اوﻓﺘﺎده‬

‫راﺋﯽ‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در ﺧﻮن ﻫﺮ ﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫اي‬

‫ﻗﺮﻋﻪ‬

‫ﺟﻮش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﯿﺮ ژﯾﺎن را ﻟﻘﻤﻪ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﻗﺮﻋﻪ‬

‫اوﻓﺘﺎدي‬

‫روز‬

‫روز‬

‫ﺳﻮي آن ﺷﯿﺮ او دوﯾﺪي‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﯾﻮز‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻮش آﻣﺪ اﯾﻦ ﺳﺎﻏﺮ‪ ،‬ﺑﻪ دور‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺧﺮﮔﻮش‪ :‬ﮐﺎﺧﺮ ﭼﻨﺪ ﺟ‪‬ﻮر‬

‫ﻗﺮﻋﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﮐﺎو ِﻓﺘﺪ‪ ،‬او ﻃﻌﻤﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫را‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻗﺎل‬

‫ﻫﺮك‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺴﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫را‬

‫‪ .55‬اﻧﮑﺎر ﮐﺮدن ﻧﺨﺠﯿﺮان و ﺟﻮاب ﺧﺮﮔﻮش ﻣﺮ اﯾﺸﺎن را‬ ‫ﻗﻮم‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‬ ‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﮔﺎه‬ ‫اي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﻓﺪا‬ ‫ﻧﺮﻧﺠﺪ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬ ‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫در‬ ‫رو‬

‫ﻋﻬﺪ‬ ‫رو‪،‬‬

‫و‬

‫وﻓﺎ‬

‫زود‬

‫زود‬

‫‪ .56‬ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺨﺠﯿﺮان را‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﯾﺎران‪،‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻫﯿﺪ‬ ‫‪86‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﮑﺮم‬

‫از‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﮑﺮم‬

‫ﺟﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﮐﺰ ﻓﻠﮏ‪ ،‬راه ﺑﺮون ﺷﻮ‪ ،‬دﯾﺪه ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺧﺮد‬

‫در‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺮدﻣﺶ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻣﺘﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺮاث‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﯽ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ره‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ‪،‬‬

‫‪ .57‬اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺑﺮ ﺧﺮﮔﻮش و ﺟﻮاب دادن ﺧﺮﮔﻮش اﯾﺸﺎن را‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ﮐﻪ اي ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﻮش دار‬

‫اﻧﺪازة‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫آن‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﻻف اﺳﺖ اﯾﻦ؟ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺮان‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺠﺒﯽ ﯾﺎ ﺧﻮد ﻗﻀﺎﻣﺎن در ﭘﯽ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﯾﻦ دم‪ ،‬ﻻﯾﻖ ﭼﻮن ﺗﻮ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬ ‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﯾﺎران‪،‬‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﺮ‬

‫از‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آدم‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﻧﺎم‬

‫و‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‬ ‫ز‬

‫ﺷﺸﺼﺪ‬ ‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﻄﺮة‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺮ او آن ﻋﻠﻢ را ﺑﮕﺸﺎد در‬

‫ﭘﯿﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ ﭘﯿﻠﯽ داﻧﺪ آن ﮔﻮن ﺣﯿﻠﻪ را؟‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫را‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﭘﻮز‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‪،‬‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﻮزﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺻﻮرت؟ آﺧﺮ اي ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﻘﺶ‬

‫در‬

‫ﻗﺼﺮ‬ ‫آن‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﻣﺸﯿﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫درﯾﺎﻫﺎ‬

‫ﻧﺪاد‬ ‫ﻧﺮﺳﺖ؟‬

‫ﺻﻮرت‬

‫آدﻣﯽ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اﺣﻤﺪ و ﺑﻮ ﺟﻬﻞ‪ ،‬ﺧﻮد ﯾﮑﺴﺎن ﺑ‪‬ﺪي‬

‫در‬

‫ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺷﺪن‪ ،‬ﺗﺎ آن ﺷﺪن ﻓﺮﻗﯿﺴﺖ زﻓﺖ‬

‫ﺑﺘﺎن‬

‫ﭼﻮن اﻣ‪‬ﺘﺎن‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﮐﻢ اﺳﺖ آن ﺻﻮرت ﺑﯽ ﺗﺎب را‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﭼﻪ زﯾﺎن اﺳﺘﺶ از‬ ‫وﺻﻒ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫آدم‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﯾﻮار‬

‫آﻧﺮا‬

‫وآن‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ از ﺻﻮرت‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰ او ﮐﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺖ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫اﻓﺮوﺧﺖ‬

‫را‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫و‬

‫ﮔﻮر‬

‫را‬

‫درﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫و‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﮔﺮدوﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫راﺋﯽ‬

‫ﮐﻮري آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻖ درﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫دل‬

‫زﻧﺒﻮر‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎي‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫داد‬

‫ﻣﺮ‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫زاﻫﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﺣﻘﻢ‬

‫ﻧﯿﺎوردﻧﺪ‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫دار‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺧﺎﻣﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رو‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﮓ اﺻﺤﺎب را‬

‫ﻧﻔﻮر‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﺑﺤﺮ ﻧﻮر‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻋﺎدل‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻤﯿﺎب‬ ‫دادﻧﺪ‬ ‫در‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ و ﻋﺎدل ﻫﻤﻪ ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﮐﺶ ﻧﯿﺎﺑﯽ در ﻣﮑﺎن و ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫دار‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ز‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﮔﻮش‬

‫دار‬

‫‪87‬‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫ﻓﻠﮏ‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫‪ .58‬ذﮐﺮ داﻧﺶ ﺧﺮﮔﻮش و ﺑﯿﺎن ﻓﻀﯿﻠﺖ و ﻣﻨﺎﻓﻊ داﻧﺴﺘﻦ‬ ‫ﮔﻮش ِ ﺧﺮ ﺑﻔﺮوش و‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﮔﻮش‪ ،‬ﺧﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺨﻦ را در ﻧﯿﺎﺑﺪ ﮔﻮش ﺧﺮ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻮرت و‪ ،‬ﺟﺎن اﺳﺖ ﻋﻠﻢ‬

‫آدﻣﯽ را زﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﺑﯽ ﭼﺎره ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ درﯾﺎﻫﺎ و‪ ،‬ﺧﻠﻖ ﮐﻮه و‪ ،‬دﺷﺖ‬

‫زو ﭘﻠﻨﮓ و ﺷﯿﺮ ﺗﺮﺳﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮش‬

‫زو ﺷﺪه ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ دﺷﺖ و ُﮐﻪ‪ ،‬وﺣﻮش‬

‫ﺳﺎﺣﻠﻬﺎ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ در ﺟﺎي ﭘﻨﻬﺎن ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺑﺴﯿﺴﺖ‬

‫آدﻣﯿﯽ‬

‫ﮐﺴﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﻮﺑﺸﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫رو‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ‬

‫ﭘﺮي‬

‫زو‬

‫و‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫دﯾﻮ‬ ‫دﺷﻤﻦ‬ ‫زﺷﺘﺸﺎن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و‬

‫اﻧﺪازي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﺬر‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫دل‬

‫ﺑﻬﺮ ﻏﺴﻞ‪ ،‬ار در روي‪ ،‬در ﺟﻮﯾﺒﺎر‬ ‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺎر در آب اﺳﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ در ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻠﺪ‪ ،‬داﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫وﺳﻮﺳﻪ‬

‫از ﻫﺰاران ﮐﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﯽ ﯾﮏ ﮐﺴﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺣﺴﻬﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﮐﯿﺎن‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎي‬

‫ﮐﺮده‬

‫رد‬

‫ﺗﺎ‬

‫اي‬

‫آﺳﯿﺒﯽ‬

‫دم‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫زﻧﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺷﺎن‬

‫در‬

‫ﮐﻮﺑﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫آب‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﺗﺎ ﮐﯿﺎن را‪ ،‬ﺳﺮور ﺧﻮد ﮐﺮده اي؟‬

‫‪ .59‬ﺑﺎز ﺟﺴﺘﻦ ﻧﺨﺠﯿﺮان ﺳ‪‬ﺮ و اﻧﺪﯾﺸﮥ ﺧﺮﮔﻮش را‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﺎي ﺧﺮﮔﻮش ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫در ﻣﯿﺎن ﻧﻪ آﻧﭽﻪ در ادراك ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﺮي ﺗﻮ در ﭘﯿﭽﯿﺪه اي‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ﯾﺎري‬

‫دﻫﺪ‬

‫ادراك‬

‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪:‬‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺸﯿﺎري‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫دﻫﺪ‬

‫راي‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫زن‬

‫راﺋﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫را‬

‫ﻣﺆﺗﻤﻦ‬

‫ﮐﺎﻟﻤﺴﺘﺸﺎر‬

‫‪ .60‬ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن ﺧﺮﮔﻮش راز را از ﻧﺨﺠﯿﺮﯾﺎن‬ ‫ﺑﺠﺎن‬ ‫رازي‬

‫از‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ ﻃﺎق آﯾﺪ ﮔﻬﯽ‪ ،‬ﮔﻪ ﻃﺎق ﺟﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ﻟﺒﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫دم‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫زﻧﯽ‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﻣﻘﺼﻮد ﺗﻮ زود‬

‫ﮔﻮ ﺗﺎ‬ ‫ﮔﺮدد‬ ‫ذﻫﺎب‬

‫زود‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﮐﯿﻦ ﺳﻪ را ﺧﺼﻢ اﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎر و ﻋﺪو‬

‫در‬

‫ﮐﻤﯿﻨﺖ‬

‫اﻟﻮداع‬

‫ﮐﻞُ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﺟﺎوز‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﺮ دو ﺳﻪ ﭘﺮﻧﺪه را ﺑﻨﺪي ﺑﻪ ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺧﻮب‬

‫در‬

‫ﮐﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﮐﺮدي‬

‫در‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫او‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺳﺮﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫راي‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫او‬

‫وز‬ ‫‪88‬‬

‫اﯾﺸﺎﻧﺶ‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫وز‬

‫داﻧﺪ‬

‫اﻻﺛﻨﯿﻦ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮس‬

‫ﺟﻮاب‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺬﻫﺒﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺧﺼﻢ‪،‬‬

‫ﺳﺆاﻟﺶ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ذﻫﺐ‬

‫اﯾﺴﺘﺪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﺷﺎع‬ ‫از‬

‫اﻓﮑﻦ‬ ‫و‬

‫او‬ ‫اﻟﻢ‬

‫ﻣﺸﻮب‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺎي‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺮدي‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺮد‬

‫دﻻور‪،‬‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫‪ .61‬ﻗﺼﮥ ﻣﮑﺮ ﮐﺮدن ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺎ ﺷﯿﺮ و ﺑﺴﺮ ﺑﺮدن‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آن ﺧﺮﮔﻮش‪ ،‬راي ﺧﻮد ﻧﮕﻔﺖ‬

‫ﻣﮑﺮ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻃﺎق و ﺟﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ وﺣﻮش از ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺸﺎد راز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺪ ﭘﯿﺶ ﺷﯿﺮ ﭘﻨﺠﻪ زن‬

‫زآن ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر ﺷﺪن او ﻣﺎﻧﺪ دﯾﺮ‬

‫ﺧﺎك را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﯽ ﻏﺮﯾﺪ ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻋﻬﺪ آن ﺧﺴﺎن‬

‫ﺧﺎم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺎم و ﺳﺴﺖ و ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ ﭘﺲ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﯿﺶ‪ ،‬از اﺣﻤﻘﯿﺶ‬

‫زﯾﺮش‬

‫داﻣﻬﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻬﺎ‬

‫دﻣﺪﻣﮥ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫درﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫راه‬

‫ﻣﺮا‬

‫از‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﻮار‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻟﻔﻈﻬﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫داﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻔﻆ‪‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬رﯾﮓ‪‬‬

‫ﻋﻤﺮ ﭼﻮن آب اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺖ او را‪ ،‬ﭼﻮ ﺟﻮ‬

‫ﺧَﻠﻖ‬

‫رﯾﮓ‬

‫آن ﯾﮑﯽ رﯾﮕﯽ ﮐﻪ ﺟﻮﺷﺪ آب از او‬

‫ﺳﺨﺖ ﮐﻤﯿﺎب اﺳﺖ‪ ،‬رو آن را ﺑﺠﻮ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻔﺮﯾﺒﺪ‬

‫ﻗﺤﻂ‪‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫دﻫﺮ؟‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‪،‬‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫او‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آبِ‬ ‫ﺟﻮي‬

‫ز‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺗﺤﺼﯿﻞ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ آن رﯾﮓ اي ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﺮد ﺧﺪا‬

‫ﮐﻮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﯿﻮﺳﺖ و‪ ،‬از ﺧﻮد ﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫آب ﻋﺬب دﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﺟﻮﺷﺪ از او‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﻧﻤﻮ‬

‫ﻏﯿﺮ ﻣﺮد ﺣﻖ‪ ،‬ﭼﻮ رﯾﮓ ﺧﺸﮏ دان‬

‫ﮐﺎب ﻋﻤﺮت را ﺧﻮرد او ﻫﺮ زﻣﺎن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﻣﺤﻔﻮﻇﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺤﻈﻮﻇﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ز‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺷﺪ ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدي و را‬

‫اﺣﻤﺪا‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺳﻮزد‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬اي‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‪،‬‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬ ‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﮕﺬار‪ ،‬زﯾﻦ ﭘﺲ ﭘﯿﺶ ران‬

‫را‬

‫از‬

‫زآن‬

‫او‬ ‫او‬

‫ﮔﺮدي‬ ‫از‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫روح‪،‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ‬

‫ﺣ‪‬ﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ از ﮐﺎﻫﻠﯽ ﺑﯽ ﺷﮑﺮ و ﺻﺒﺮ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﺒﺮ آورد‪ ،‬ﺧﻮد رﻧﺠﻮر ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻫﻤﺎن رﻧﺠﻮري اش در ﮔﻮر ﮐﺮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻻغ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻮد؟‬

‫رﻧﺠﻮري‬ ‫ﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﺴﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫داﻧﺪ‬

‫رﻧﺞ‬

‫آرد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﭙﯿﻮﺳﺘﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ‬

‫رگ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ ره ﭘﺎي ﺧﻮد ﻧﺸﮑﺴﺘﻪ اي‬

‫ﺑﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي؟ ﭼﻪ ﭘﺎ را ﺑﺴﺘﻪ اي؟‬

‫و آﻧﮑﻪ ﭘﺎﯾﺶ در ره ﮐﻮﺷﺶ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫در رﺳﯿﺪ او را ﺑﺮاق و ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﻤﻮل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﻣﻘﺒﻮل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫او‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯽ‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫در‬

‫‪89‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫او‪،‬‬

‫او‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﮐﻦ‬

‫ا‪‬ﺷﮑﺎل‬ ‫ﻧﻪ‬

‫اﯾﻤﺎن‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺷﮏ داري در اﻧْﺸَﻖﱠ اﻟﻘﻤﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫اي‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺗﺎزه‬

‫را‬

‫در‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺗﺎ ﻫﻮا ﺗﺎزه ﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﺗﺎزه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻮا ﺟﺰ ﻗﻔﻞ آن دروازه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺗﺄوﯾﻞ ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﯽ ذﮐﺮ را‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﭘﺴﺖ و ﮐﮋ ﺷﺪ از ﺗﻮ ﻣﻌﻨﯽ ﺳﻨﯽ‬

‫اي‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫ﻣﺎﻧَﺪ‬

‫اﺣﻮاﻟﺖ‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫ﺣﺮف‬ ‫ﻗﺮآن‬

‫‪ .62‬زﯾﺎﻓﺖ ﺗﺎوﯾﻞ رﮐﯿﮏ ﻣﮕﺲ‬ ‫از‬

‫ﺧﻮدي‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺳﺮﻣﺴﺖ‬ ‫را‬

‫ﺑﺎزان‬

‫ﻃﺮﻓﻪ‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ﮐﻮ ﻫﻤﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺧﻮد را ﻫﺴﺖ ﮐﺲ‬ ‫ﺷﻤﺮده‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫وﻗﺘﻢ‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ذرة‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﻨﻘﺎي‬

‫آن ﻣﮕﺲ ﺑﺮ ﺑﺮگ ﮐﺎه و ﺑﻮل ﺧﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎن‪ ،‬ﻫﻤﯽ اﻓﺮاﺷﺖ ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ درﯾﺎ و ﮐﺸﺘﯽ ﺧﻮاﻧﺪه ام‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ام‬

‫اﯾﻨﮏ اﯾﻦ درﯾﺎ و‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ و ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮد ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن و اﻫﻞ و راي و ﻓﻦ‬

‫او‬

‫ﻋﻤﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮدش‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﺪو‬

‫آن ﻧﻈﺮ‪ ،‬ﮐﺎو ﺑﯿﻨﺪ آن را راﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮ؟‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺶ ﭼﻨﺪان ﺑﻮد ﮐﺶ ﺑﯿﻨﺶ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﻫﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻨﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫و‪ ،‬ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫راﻧﺪ‬ ‫ﭼﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﮕﺬارد‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫در‬ ‫آن‬

‫وﻫﻢ او‪ ،‬ﺑﻮل‬ ‫آن‬

‫راي‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫آن‬

‫ﻗﺪر‪،‬‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺧﺮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﺎي‬

‫آن ﻣﮕﺲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮐﺶ اﯾﻦ ﻋﺒﺮت ﺑﻮد‬

‫روح او‪ ،‬ﻧﯽ در ﺧﻮر ﺻﻮرت ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺧﺮﮔﻮش ﮐﺎو ﺑﺮ ﺷﯿﺮ زد‬

‫روح او‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺧﻮرد ﻗﺪ؟‬

‫‪ .63‬رﻧﺠﯿﺪن ﺷﯿﺮ از دﯾﺮ آﻣﺪن ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﺷﯿﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ ،‬از ﺳﺮ ﺗﯿﺰي و ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﺰ ره ﮔﻮﺷﻢ‪ ،‬ﻋﺪو ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎي‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺸﻨﻮم‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻨﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ دﯾﻮان اﺳﺖ و ﻏﻮﻻن‪ ،‬آن ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‪‬ران‪ ،‬اي دل ﺗﻮ اﯾﺸﺎن را‪ ،‬ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن ﺑﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﺸﺎن ﺟﺰ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﮔﻔﺘﻬﺎي رﻧﮓ رﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن زره‬

‫ﺑﺮ آب‪ ،‬ﮐﺶ ﻧﺒﻮد درﻧﮓ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻮن ﭘﻮﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﻌﻨﯽ ﻣﻐﺰ دان‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻮن ﻧﻘﺶ و‪ ،‬ﻣﻌﻨﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﺰ ﺑ‪‬ﺪ را ﻋﯿﺐ ﭘﻮش‬

‫ﻣﻐﺰ ﻧﯿﮑﻮ را‪ ،‬ز ﻏﯿﺮت‪ ،‬ﻏﯿﺐ ﭘﻮش‬ ‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫دﺳﺘﻬﺎي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﺰان‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ از ﺑﺎد ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬دﻓﺘﺮ ز آب‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻘﺶ آب اﺳﺖ ار وﻓﺎ ﺟﻮﯾﯽ از آن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﺑﺎد‬

‫در‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻫﻮا‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫آرزوﺳﺖ‬ ‫‪90‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﻫﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﻬﺎي‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫ﺧﻄﺒﮥ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫و‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺑﻮش ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬از ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺎم‬

‫درﻣﻬﺎ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﺣﻤﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬

‫ﺷﺪن‪،‬‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺮدد‪،‬‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫و‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮزﻧﻨﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺻﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﻮد ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﺮ‬

‫اي‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﻄﺒﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫دراز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﯿﺮ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﯾﮏ دو راز‬

‫در‬

‫ﺳﻮداي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎ ﭘﻬﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ درﯾﺎي ﻋﻘﻞ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻏﻮاص‬

‫را‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺮ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ درﯾﺎ ﭼﻮ ﻃﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻃﺸﺖ در وي ﻏﺮق ﮔﺸﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺻﻮرت ﻣﯽ وﺳﯿﻠﺖ ﺳﺎزدش‬

‫ز‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﯿﺪود ﭼﻮن ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ روي آب‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻬﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺳﺮ‬

‫‪ .64‬ﻫﻢ در ﺑﯿﺎن ﻣﮑﺮ ﺧﺮﮔﻮش و ﺗﺄﺧﯿﺮ آن در رﻓﺘﻦ‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫و‬

‫دل‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫راز‬

‫دﻫﻨﺪة‬

‫ﻣﻮج‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫وﺳﯿﻠﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫دور‬

‫دور‬

‫اﻧﺪاز‬

‫را‬

‫راه‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫اﺳﺐ ﺧﻮد را‪ ،‬ﯾﺎوه داﻧﺪ‪ ،‬وز ﺳﺘﯿﺰ‬ ‫اﺳﺐ ﺧﻮد را‪ ،‬ﯾﺎوه داﻧﺪ آن ﺟﻮاد‬

‫و اﺳﺐ‪ ،‬ﺧﻮد او را ﮐﺸﺎن ﮐﺮده‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺎد‬

‫ﺳﺮ‬

‫درﺑﺪر‬

‫در ﻓﻐﺎن و ﺟﺴﺘﺠﻮ‪ ،‬آن ﺧﯿﺮه‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭘﺮﺳﺎن‬

‫در‬

‫اﻧﺪازدش‬

‫ﻣﯿﺪواﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﯾﺎ‬

‫وي‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‪،‬‬

‫و‬

‫ﮐﺎن ﮐﻪ دزدﯾﺪ اﺳﺐ ﻣﺎ را‪ ،‬ﮐﻮ و ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫اﯾﻦ ﮐﻪ زﯾﺮ ران ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫اﺳﺐ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آري اﯾﻦ اﺳﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮏ آن اﺳﺐ ﮐﻮ؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫راز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﻢ ﭘ‪‬ﺮ آب و‪ ،‬ﻟﺐ ﺧﺸﮑﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﺧﻢ‬

‫درد‬

‫را‬

‫را‬

‫را‬

‫وﺻﻔﻬﺎ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ز‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬ ‫ﭘﯿﺪاﯾﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﻔﺰا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫آ‪،‬‬

‫ﺷﻬﺴﻮار‬

‫اي‬ ‫ﻣﺮد‪،‬‬

‫ﺳﺮخ‬

‫اﺳﺐ‬ ‫و‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫و‬

‫زرد‬

‫ﮐﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺳﺒﺰ و ﺳﺮخ و ﺑﻮر را؟‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺳﻪ‪ ،‬ﻧﻮر را‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﭼﻮن در رﻧﮓ ﮔﻢ ﺷﺪ ﻫﻮش ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ ز ﻧﻮر آن رﻧﮕﻬﺎ‪ ،‬رو ﭘﻮش ﺗﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪﯾﺪي‪ ،‬دﯾﺪ‪ ‬رﻧﮓ از ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺮون‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﺪ‬

‫رﻧﮓ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ِ ﻧﻮر ِ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻮر دل اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ‪ ،‬از ﻧﻮر دﻟﻬﺎ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ز ﻧﻮر ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ‪ ،‬ﭘﺎك و ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﯽ‬

‫دل‪،‬‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫و آن درون از ﻋﮑﺲ اﻧﻮار ﻋﻼﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮون‬

‫از‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫‪91‬‬

‫را‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺿﺪ‪ ،‬آن ﻧﻮر ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ﺗﻮ را‬

‫ﻧﺒ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﺐ ﻧﺪﯾﺪي رﻧﮓ‪ ،‬ﮐﺎن ﺑﯽ ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫و‪،‬‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻣﻬﺮة‬

‫ﭼﺒﻮد؟‬

‫و‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺑﺮﻧﮓ‬

‫ﺿﺪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن روم و زﻧﮓ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﺑﯿﺪرﻧﮓ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫داﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﺿﺪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺿﺪ‪،‬‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫داﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺻﺪور‬

‫در‬

‫رﻧﺞ و ﻏﻢ را ﺣﻖ ﭘﯽ آن آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺿﺪ‪ ،‬ﺧﻮش دﻟﯽ آﯾﺪ ﭘﺪﯾ ﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺣﻖ را ﻧﯿﺴﺖ ﺿﺪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ را ﻧﯿﺴﺖ ﺿﺪي در وﺟﻮد‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻬﺎﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺿﺪ‬

‫أﺑﺼﺎرﻧﺎ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‬

‫ﺗﻮان‬

‫ﺗﺪرﮐﻪ‬

‫وﻫﻮ ﯾﺪرك ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺗﻮ از ﻣﻮﺳﯽ و ﮐﻪ‬

‫ﺻﻮرت از ﻣﻌﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﺷﯿﺮ از ﺑﯿﺸﻪ دان‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮ آواز و ﺳﺨﻦ‪ ،‬ز اﻧﺪﯾﺸﻪ دان‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ و آواز‪ ،‬از اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻮج ﺳﺨﻦ دﯾﺪي ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺑﺤﺮ آن داﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫از ﺳﺨﻦ و آواز او ﺻﻮرت ﺑﺴﺎﺧﺖ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫داﻧﺶ‬

‫ز‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺿﺪ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﺰاد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮگ و ر‪‬ﺟﻌﺘﯿﺴﺖ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﺎ ﺗﯿﺮي اﺳﺖ‪ ،‬از ﻫﻮ در ﻫﻮا‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫و‪ ،‬ﻣﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻋﻤﺮ‬ ‫آن‬

‫ﻧﻮ ﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ز‬

‫ﺟﻮي‪،‬‬

‫ﺗﯿﺰي‪،‬‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎز‬ ‫إِﻧﱠﺎ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫إِﻟَﯿﻪ‪‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫راﺟﻌﻮن‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯿﺴﺖ‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﻧﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﺪن‪،‬‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺪا ؟‬ ‫ﺑﻘﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫در‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺮر‪ ،‬ﮐﺶ ﺗﯿﺰ ﺟﻨﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎز‬

‫در‬

‫دراز‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻋﻼﻣﻪ‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﮏ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺎﻣﯽ ﻧﺎﻣﻪ اﯾﺴﺖ‬

‫وﺻﻒ‬

‫او‪،‬‬

‫از‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺷﺎخ‬

‫آﺗﺶ‬

‫را‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫درازي‬

‫ﻣﺪت‬

‫از‬

‫رو‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﺮﻋﺖ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﻧﮕﯿﺰي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﺑﯿﮕﻪ‬

‫‪ .65‬رﺳﯿﺪن ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻪ ﺷﯿﺮ و ﺧﺸﻢ ﺷﯿﺮ ﺑﺮ وي‬ ‫ﺷﯿﺮ اﻧﺪر آﺗﺶ و در ﺧﺸﻢ و ﺷﻮر‬

‫دﯾﺪ ﮐﺎن ﺧﺮﮔﻮش ﻣﯽ آﯾﺪ ز دور‬

‫او‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ و ﺗﺮش رو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دود‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﻫﺸﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫وز‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫دﻟﯿﺮي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﻓﻊ‬ ‫زد‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﯾﺒﺖ‬

‫ﻫﺎن‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﺎوان را ز ﻫﻢ ﺑﺪرﯾﺪه ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫‪92‬‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻧﺎﺧﻠﻒ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪه‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ام‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﻏﺮة اﯾﻦ ﺷﯿﺮ اي‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻻﻣﺎن‬

‫ﻋﺬرﯾﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﺬر‬

‫اي‬

‫ﻗﺼﻮر‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺮ‬

‫‪ .66‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻪ ﺷﯿﺮ از ﺗﺄﺧﯿﺮ و ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺬر‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫اي‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺖ‬

‫و‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‪،‬‬ ‫در‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫رﻫﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻬﺎن؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﻋﺬر‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﺮﻣﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﻧﺎدان‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻢ ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻢ ﻧﻬﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﺷﻪ ﻧﺎﮐﺴﯽ را ﮐﺲ ﺷﻤﺎر‬

‫ﮔﻮش‬

‫دار‬

‫راه‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺬرت‬ ‫ﺧﺎص‬

‫وﻗﺘﯽ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﮔﻮش ﮐﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺟﺎه‬

‫زﮐﺎت‬

‫ﻋﺬر اﺳﺘﻢ‬ ‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﯾﺪه اي را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﺮان‬

‫ﺑﺤﺮ‪ ،‬ﮐﺎو آﺑﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻮ ﻣﯽ دﻫﺪ‬

‫ﻫﺮ ﺧﺴﯽ را ﺑﺮ ﺳﺮ و رو ﻣﯽ ﻧﻬﺪ‬

‫ﮐﺮم‬

‫و‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫او‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫دارم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻗﺖ‬ ‫از‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ‬

‫راه‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺟﻔﺖ و ﻫﻤﺮه ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ آن ﻧﻔﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‬

‫اﯾ ﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺷﺮم‬

‫دار‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درم‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫روي‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‬

‫ﺷﻬﺖ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدﯾﻤﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﺎدم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﺮه‬ ‫آن‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫راه‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﭼﺎﺷﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫از‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﯾﻨﺪه‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﺗﺎﺷﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫درﮔﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﮐﺲ‬

‫ﻣﯿﺎر‬

‫از‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺎه‬

‫آﻣﺪم‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ور‬

‫اژدرﻫﺎي‬

‫ﻋﻨﻒ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دو‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﯾﺎرت‬ ‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﮕﺮدﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺴﺘﺪ‬

‫از‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺖ‬

‫ﻓﺮد‬

‫او‬

‫ﺧﻮن روان ﺷﺪ از دل ﺑﯿﺨﻮﯾﺶ او‬

‫ﯾﺎرم از زﻓﺘﯽ ﺳﻪ ﭼﻨﺪان ﺑ‪‬ﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ‬ ‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ز آن ﺷﯿﺮ اﯾﻦ ره ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫از‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﺑﺴﻢ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫اﷲ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ره‬

‫اﻣﯿﺪ‬ ‫ﭘﺎك‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺮا‬

‫و‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﯿﺎ و دﻓﻊ آن ﺑﯽ ﺑﺎك ﮐﻦ‬

‫‪ .67‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺷﯿﺮ ﺧﺮﮔﻮش را و روان ﺷﺪن ﺑﺎ او‬ ‫او‬

‫ﮐﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ رو ﺷﻮ ﮔﺮ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫‪93‬‬

‫ﺗﺎ ﺳﺰاي او و ﺻﺪ ﭼﻮن او دﻫﻢ‬

‫ور دروغ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺰاي ﺗﻮ دﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻼوزي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد او را ﺑﻪ ﺳﻮي دام ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﺎه‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﺎﻫﯽ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﺎه‬ ‫آب‬

‫ﮐﺎﻫﯽ‬

‫را‬

‫دام‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﻮﺳﺌﯽ‬ ‫ﭘﺸﻪ‬ ‫ﺣﺎل‬

‫آن‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ار‬

‫ﻫﺎﻣﻮن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫رود‬

‫ﻧ ﯿﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻗﻮل‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫را‬

‫ﺷ‪‬ﻨُﻮد‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ‬

‫آب‬

‫ﺑﺮد‬

‫را‬

‫ﮐﻮ‬

‫دام‬

‫آب ﮐﻮﻫﯽ را ﻋﺠﺐ ﭼﻮن ﻣﯽ ﺑﺮد‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫اي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻗﻨﺪي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻎ‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺪ‬ ‫ﺟﺰاي‬

‫دام‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﺮودي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫دان‬

‫ﻣﺤﺎﺑﺎ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺣﺴﻮد‬

‫را‬

‫ﺳﺘﻮد‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬ ‫ز‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﮐﻦ ﮐﺎي ﺗﻮ ﻋﻼم اﻟﻐﯿﻮب‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫دان‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺛﻘﯿﻞ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻟﻄﻔﯽ ﮐﻨﺪ آن ﻗﻬﺮ دان‬

‫آﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻃﺮﻓﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﺮي را‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﺑﺘﻬﺎل‬

‫اﻟﻌﻔﻮ‬

‫آﻏﺎز‬

‫اﻟﻌﯿﻮب‬

‫ﺳﺘﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ‬ ‫و‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬ ‫ﻣﮑﺮ‬

‫روزه‬ ‫ﺑﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬ ‫ﺳﺎز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﮑﺶ‬

‫ﮐﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﮑﻮب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ذﻧﻮب‬

‫آﻧﭽﻪ در ﮐﻮﻧﺴﺖ زاﺷﯿﺎ وآﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫واﻧﻤﺎ ﺟﺎن را ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﺪه‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺗﺶ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﮔﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫آب‬

‫ﺧﻮش‬

‫از‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻨﺪ ﭼﺸﻢ از دﯾﺪ ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﮕﻤﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺻﻮرت‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﺻﻨﺪل‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫ﯾﺸﻢ‬

‫ﻧﻈﺮ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫‪ .68‬ﻗﺼﮥ ﺳﻠﯿﻤﺎن و ﻫﺪﻫﺪ و ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﭼﻮن ﻗﻀﺎ آﯾﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺮاﭘﺮده‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﯾﮏ ﯾﮏ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﺗﺮك ﮐﺮده ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻓﺼﺢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺧﯿﮏ‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﺑﺎﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬ ‫ﻣﺤﺮم‬

‫و‬

‫ﺧﻮﯾﺸﯽ‬ ‫ﻫﻨﺪو‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺮﻣﯽ‬ ‫و‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺮك‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫اﯾﻤﺎء‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﺎﻧﺶ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﺑﺎن‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫دو‬

‫ﺗﺮك‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﻟﯽ‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺳﺠﻞ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫زﺑﺎﻧﯽ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ز‬

‫دل‬

‫از ﻫﻨﺮ وز داﻧﺶ و از ﮐﺎر ﺧﻮد‬ ‫‪94‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ واﻣﯽ ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﺮده اي را‬ ‫دارد‬

‫ﻫﺪﻫﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﺘﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ آن ﺗﺎ ره دﻫﺪ او را ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ اي‬

‫اي‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫از‬

‫ﺳﺎزد‬

‫دﯾﺒﺎﭼﻪ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺮﯾﺪارﯾﺶ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺧﻮد ﮐﻨﺪ ﺑﯿﻤﺎر و ﺷﻞ و ﮐﻮر و ﻟﻨﮓ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫اش‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اش‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﺷﻪ ﯾﮏ ﻫﻨﺮ ﮐﺎن ﮐﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﮔﻮ ﺗﺎ ﮐﺪام اﺳﺖ آن ﻫﻨﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ آن ﮔﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ اوج ﭘﺮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫اوج‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫آب‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ ﮐﺠﺎﯾﺴﺖ و ﭼﻪ ﻋﻤﻖ اﺳﺘﺶ ﭼﻪ رﻧﮓ‬

‫از ﭼﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﺪ ز ﺧﺎﮐﯽ ﯾﺎ ز ﺳﻨﮓ‬

‫را‬

‫در‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﻣﯽ‬

‫دار‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﻮ ﻣﺎ را رﻓﯿﻖ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آب‬

‫آب‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺳﻘﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫و‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺶ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﺑﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫زاغ‬

‫آن‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺪﻫﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ادب‬

‫ﻟﺸﮑﺮﮔﺎه‬

‫از‬

‫آب‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫را‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮ او را اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدي ﻣﺪام‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﯽ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر‬

‫در‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻻف‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫دام‬

‫ﺷﻔﯿﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﺎو ﮐﮋ ﮔﻔﺖ و ﺑﺪ‬

‫‪ .69‬ﻃﻌﻨﻪ زدن زاغ در دﻋﻮي ﻫﺪﻫﺪ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫آب‬

‫اﯾﻦ‬

‫دروﻏﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫روز‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻣﺤﺎل‬

‫و‬ ‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫دام‬

‫ﻧﺎﮐﺎم‬

‫او‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮔﻔﺖ اي ﻫﺪﻫﺪ رواﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ ﺗﻮ در اول ﻗﺪح اﯾﻦ درد ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﺴﺘﯽ اي ﺗﻮ ﺧﻮرده دوغ‬

‫دروغ‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻋﻮر‬

‫ﮔﺪاي‬

‫ﻗﻮل‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﺸﻨﻮ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﮐﺮدﻧﻢ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻧﻬﺎدم‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫دارد‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﮐﺎﻓﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺟﺎي ﮔﻨﺪ و ﺷﻬﻮﺗﯽ ﭼﻮن ﮐﺎف ران‬

‫دام‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻄﻼن‬

‫زاغ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ آﯾﺪ ﺷﻮد داﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫‪ .70‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺪﻫﺪ ﻃﻌﻨﮥ زاغ را‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻻﻓﯽ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺗﻌﺒﯿﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﻢ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫از ﻗﻀﺎ دان ﮐﺎو ﻗﻀﺎ را ﻣﻨﮑﺮ اﺳﺖ‬ ‫‪95‬‬

‫‪ .71‬ﻗﺼﮥ آدم ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺑﺴﺘﻦ ﻗﻀﺎ ﻧﻈﺮ او را از ﻣﺮاﻋﺎت ﺻﺮﯾﺢ ﻧﻬﯽ و ﺗﺮك ﻧﻬﯽ و ﺗﺄوﯾﻞ‬ ‫ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ ﮐﺎو ﻋﻠﻢ‪ ‬اﻻﺳﻤﺎ ﺑﮓ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻋﻠﻤﺶ اﻧﺪر ﻫﺮ رگ اﺳﺖ‬

‫اﺳﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﭼﻨﺎن ﮐﺎن ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺟﺎن او را داد دﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫آن ﮐﻪ ﭼﺴﺘﺶ ﺧﻮاﻧﺪ او ﮐﺎﻫﻞ ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را او ﻣﻘﺒﻞ و آزاد ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آﺧﺮ ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ اول ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آﺧﺮ ﮐﺎﻓﺮ‪ ،‬او را ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آﺧﺮ ﺑﯿﻦ ﺑﻮد او ﻣﺆﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺪﻧﺴﺖ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫رﻣﺰ‬

‫اﻻﺳﻤﺎ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺳ‪‬ﺮش‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫داد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻧﺎم‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫داﻧﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮﺑﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﺎم‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﯽ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫آن‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آدم‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬ ‫آﺧُﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋ‪‬ﻠﻢ‪‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬ ‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اژدﻫﺎ‬ ‫اﻟﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺣﻖ اﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﭘﯿﺶ ﺣﻖ ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﯿﺶ و ﻧﻪ ﮐﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺧﺮم‬

‫دﻟﺸﺎد‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺣﻀﺮت‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫ﮐﺎن‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻧﺠﺎم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬ ‫ﻧﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﺶ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬ ‫ﭘﺪﯾ ﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﮏ اﻧﻮار ﺣﻖ از وي ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫در ﺳﺠﻮد اﻓﺘﺎد و در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﻗﺎﺻﺮم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺘﺎﯾﻢ‬

‫ﻣﺪح‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ داﻧﺴﺖ و ﭼﻮن آﻣﺪ ﻗﻀﺎ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﺎي ﻋﺠﺐ ﻧﻬﯽ از ﭘﯽ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آدم‬

‫ﺗﺄوﯾﻠﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﭘﺎي رﻓﺖ‬

‫دزد‬

‫ﻓﺮﺻﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﯿﺮت رﺳﺖ و ﺑﺎز آﻣﺪ ﺑﻪ راه‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻇﻠﻤﻨﺎ‬

‫رﺑﻨﺎ‬

‫إﻧﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫اﺑﺮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﺗﺮﺟﯿﺢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻧﻬﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن را‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪،‬‬ ‫دزد‬

‫وي‬

‫ﻏﻄﺎ‬

‫ﺗﻮﻫﯿﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﮐﺎﻻ‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮد‬ ‫از‬

‫ﺗﻔﺖ‬ ‫ﮐﺎرﮔﺎه‬

‫و‬

‫آه‬

‫ﯾﻌﻨﯽ آﻣﺪ ﻇﻠﻤﺖ و ﮔﻢ ﮔﺸﺖ راه‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﭘﻮش‬

‫ﺷﯿﺮ و اژدرﻫﺎ ﺷﻮد زو ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮش‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن ﮐﺎو ﻧﮑﻮ ﮐﺎري ﮔﺮﻓﺖ‬

‫زور‬

‫را‬

‫ﺷﺒﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫اﮔﺮ‬

‫راﻫﺖ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫آن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ور‬

‫ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫از ﮐﺮم‬ ‫ﭼﻮن‬

‫دان‬ ‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮔﺎه‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﺷﻮي‬ ‫‪96‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺟﺎﻫﻠﻢ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺖ‬

‫در‬ ‫و‬

‫زاري‬

‫دﺳﺘﺖ‬ ‫ﺟﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫درﻣﺎن‬

‫ﺧﺮﮔﺎﻫﺖ‬ ‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬ ‫دﻫﺪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫راه‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪت‬ ‫ﺷﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮔﻮش ﮐﻦ ﺗﻮ ﻗﺼﮥ ﺧﺮﮔﻮش و ﺷﯿﺮ‬

‫دﯾﺮ‬

‫‪ .72‬ﭘﺎي واﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺧﺮﮔﻮش از ﺷﯿﺮ ﭼﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﺎه رﺳﯿﺪ‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﺰ ره آن ﺧﺮﮔﻮش ﻣﺎﻧﺪ و‪ ،‬ﭘﺎ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﭘﺎي را واﭘﺲ ﻣﮑﺶ‪ ،‬ﭘﯿﺶ اﻧﺪر آ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮ ﭘﺎﯾﻢ؟ ﮐﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎي رﻓﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻟﺮزﯾﺪ و‪ ،‬دل از ﺟﺎي رﻓﺖ‬

‫ﭼﻮ زر؟‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺰد‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﭼﺎه‬ ‫واﭘﺲ‬

‫رﻧﮓ روﯾﻢ را‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ز‬

‫ﻏﻀﺐ‪،‬‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫واﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪرون‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﺪﺧﻮاه‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫رﻧﮕﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﺳﯿﻤﺎ را ﻣﻌﺮف ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻋﺎرف ﺳﻮي ﺳﯿﻤﺎ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﻓﺮس‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮ ﻏﻤﺎز آﻣﺪ ﭼﻮن ﺟﺮس‬

‫از‬

‫ﻓﺮس‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﻣﺮء‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫رو‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫رﻧﮓ‬

‫روي‬

‫ﺳﺮخ‬

‫زو‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬ ‫دل‬ ‫دارد‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﻟﺪي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻃﯽ‬ ‫در‬

‫ﻣﻬﺮ ﻣﻦ‬

‫در‬ ‫اﻟﻠﺴﺎن‬

‫دارد‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫رﺣﻤﺘﻢ ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫رﻧﮓ روي زرد دارد ﺻﺒﺮ و ﻧﮑﺮ‬ ‫ﻧﺒﺎت‬

‫در ﻣﻦ آﻣﺪ آﻧﭽﻪ در وي ﮔﺸﺖ ﻣﺎت‬

‫آدﻣﯽ‬

‫و‬

‫در ﻣﻦ آﻣﺪ آن ﮐﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮد‬

‫رﻧﮓ‬

‫رو‬

‫آن ﮐﻪ در ﻫﺮ ﭼﻪ در آﯾﺪ ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ درﺧﺖ از ﺑﯿﺦ و از ﺑﻦ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫زرد ﮐﺮده رﻧﮓ و ﻓﺎﺳﺪ ﮐﺮده ﺑﻮ‬ ‫ﻋﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺟﺰاﯾﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫ﮐﻠﯿﺎت‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫دل‬

‫و‬

‫ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﮔﻪ ﺻﺎﺑﺮ اﺳﺖ و ﮔﻪ ﺷﮑﻮر‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﺎرﮔﻮن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫اﺧﺘﺮاﻧﯽ‬ ‫ﻣﺎه‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫اي‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺰود‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺴﺎ ﮐﻪ زﯾﻦ‬ ‫ﻫﻮا‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﺎق‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺳﮑﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ادب‬

‫اﻧﺪر‬

‫آرد‬

‫ز‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ﺣﻠﻪ‬

‫ﺳﯿﻤﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫رﻧﺞ‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﺎه‬ ‫ﺳﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﻣﺒﺘﻼي‬ ‫دق‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫او‬ ‫اش‬

‫ﺑﺮد‬

‫اﺣﺘﺮاق‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﻟﺮز‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﺗﺐ‬

‫ﺑﻼي ﻣﺮده رﯾﮓ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن او ﺧﺮده رﯾﮓ‬

‫ﻣﻘﺘﺮن‬

‫ﻋﻔﻦ‬

‫روح‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫وﺑﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آب ﺧﻮش ﮐﺎو روح را ﻫﻤﺸﯿﺮه ﺷﺪ‬

‫در ﻏﺪﯾﺮي زرد و ﺗﻠﺦ و ﺗﯿﺮه ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮوت‬

‫ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﺑﺎدي ﺑﺮ او ﺧﻮاﻧﺪ ﯾﻤﻮت‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫دﻣﺎر‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺎد‬ ‫ﺷﺪ‬

‫دارد‬ ‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫در‬ ‫ﮔﻞ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺣﺎل درﯾﺎ ز اﺿﻄﺮاب و ﺟﻮش او‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﭼﺮخ ﺳﺮ ﮔﺮدان ﮐﻪ اﻧﺪر ﺟﺴﺘﺠﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﺎل‬

‫‪97‬‬

‫ﺑﺎدي‬ ‫ﮐﻦ‬ ‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫آرد‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻠﻬﺎي‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﺎل‬

‫زو‬ ‫ﻫﻮش‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫او‬ ‫اوﺳﺖ‬

‫اوج‬

‫اﻧﺪر او از ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺴﯽ ﻓﻮج ﻓﻮج‬

‫ﺣﻀﯿﺾ‬

‫ﮔﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﻪ ﺷﺮف ﮔﺎﻫﯽ ﺻﻌﻮد و ﮔﻪ ﻓﺮح‬

‫ﮔﻪ وﺑﺎل و ﮔﻪ ﻫﺒﻮط و ﮔﻪ ﺗﺮح‬

‫از ﺧﻮد اي ﺟﺰوي ز ﮐﻠﻬﺎ ﻣﺨﺘﻠﻂ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣﻨﺒﺴﻂ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺼﯿﺐ ﻣﻬﺘﺮان در دﺳﺖ و رﻧﺞ‬

‫ﮐﻬﺘﺮان‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺎت را رﻧﺞ اﺳﺖ و درد‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺟﺰوي ﮐﺎو ز اﺿﺪاد اﺳﺖ ﺟﻤﻊ‬

‫ز آب و ﺧﺎك و آﺗﺶ و ﺑﺎد اﺳﺖ ﺟﻤﻊ‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺶ از ﮔﺮگ ﺟﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﻣﯿﺶ دل در ﮔﺮگ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺿﺪﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ آن ﮐﺎﻧﺪر ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن ﺟﻨﮓ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬ ‫ﺻﻠﺢ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‬

‫آﺷﺘﯽ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫اﺿﺪاد‬

‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﺷﺘﯽ‬

‫ﺻﻠﺢ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫روزﮐﯽ‬

‫دار‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫روي‬

‫زرد‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺿﺪاد‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﻣﺮگ‬

‫وارﻓﺘﻦ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫دل‬

‫ﺑﺴﻮي‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫اﺻﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫دارد‬

‫وﻓﺎ‬

‫دان‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫و‬

‫و رﻧﮓ را‬

‫اﻟﻒ داد و ﺑﺮد از اﯾﺸﺎن ﺟﻨﮓ را‬

‫ﻟﻄﻒ ﺣﻖ اﯾﻦ ﺷﯿﺮ را و ﮔﻮر را‬

‫اﻟﻒ داده ﺳﺖ اﯾﻦ دو ﺿﺪ دور را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﻠﻨﮓ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎﻫﻤﻨﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎري اﯾﻦ‬

‫ﺑﺠﻮﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد اﻧﺒﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﯿﺮ او از اﯾﻦ رو ﭘﻨﺪﻫﺎ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬ ‫را‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫اﮔﺮ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪه ام زﯾﻦ ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫‪ .73‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺷﯿﺮ از ﺳﺒﺐ ﭘﺎي واﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺧﺮﮔﻮش را‬ ‫ز‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪي‬

‫ﻣﺮض‬

‫اﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻮ ﺧﺎص ﮐﻪ اﯾﻦ اﺳﺘﻢ ﻏﺮض‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫واﻫﯽ‬

‫ﺑﺎزﯾﭽﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﺷﯿﺮ‪ ،‬اﻧﺪر اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻗﻠﻌﻪ ز آﻓﺎت اﯾﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﺴﺘﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﭼﺎه‬

‫از‬

‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﺶ‬

‫ره‬

‫ﺑﯿﺮاه‬

‫و‬

‫ﻗﻌﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﺰﯾﺪ ﻫﺮ ﮐﻮ ﻋﺎﻗﻞ اﺳﺖ‬

‫ز آن ﮐﻪ در ﺧﻠﻮت ﺻﻔﺎﻫﺎي دل اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﺮ ﻧﺒﺮد آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﮔﯿﺮد ﭘﺎي ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﯿﺶ آ زﺧﻤﻢ او را ﻗﺎﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺎن ﺷﯿﺮ در ﭼ‪‬ﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺳﻮزﯾﺪه ام ز آن آﺗﺸﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﻢ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﭙﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻇﻠﻤﺘﻬﺎي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﭘﺸﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎﻧﻢ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﺗﻮ ﻧﮕﻪ دارم در آن ﭼﻪ ﺑﯽ رﺳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺷﯿﺮ اﻧﺪر ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺸﺶ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫در‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ در ﭼﻪ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪﻧﺪ اﻧﺪر آب‬

‫اﻧﺪر آب از ﺷﯿﺮ و او در ﺗﺎﻓﺖ ﺗﺎب‬

‫ﺷﯿﺮ ﻋﮑﺲ ﺧﻮﯾﺶ دﯾﺪ از آب ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﮑﻞ ﺷﯿﺮي در ﺑﺮش ﺧﺮﮔﻮش زﻓﺖ‬ ‫‪98‬‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺧﺼﻢ ﺧﻮﯾﺶ را در آب دﯾﺪ‬

‫ﻣﺮ و را ﺑﮕﺬاﺷﺖ واﻧﺪر ﭼﻪ ﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز آن ﮐﻪ ﻇﻠﻤﺶ ﺑﺮ ﺳﺮش آﯾﻨﺪه ﺑﻮد‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎن‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺎن‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﺎه‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻬﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻈﻠﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﭼﻬﺶ‬

‫ﻫﻮل‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺮ‬

‫اي ﮐﻪ ﺗﻮ از ﻇﻠﻢ ﭼﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺎن‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻇﻠﻤﯽ‬

‫از‬ ‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫داﻣﯽ‬ ‫ﻗﻌﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﻨﯽ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺑﺮ ﻣﺘﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺿﻌﯿﻔﺎن را ﺗﻮ ﺑﯽ ﺧﺼﻤﯽ ﻣﺪان‬

‫از‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﯿﻠﯽ ﺧﺼﻢ ﺗﻮ از ﺗﻮ رﻣﯿﺪ‬

‫ﻧﮏ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ا‪‬ذ‬ ‫ﺟﺰا‬

‫ﻧﺼﺮ‬

‫ﻃﯿﺮاً‬

‫اﺑﺎﺑﯿﻠﺖ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻏﻠﻐﻞ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﺶ ﮔﺰي ﭘﺮ ﺧﻮن ﮐﻨﯽ‬

‫درد‬

‫دﻧﺪاﻧﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ ﺧﻮد را دﯾﺪ در ﭼﻪ وز ﻏﻠﻮ‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ آن دم از ﻋﺪو‪‬‬

‫ﻋﮑﺲ ﺧﻮد را او ﻋﺪوي ﺧﻮﯾﺶ دﯾﺪ‬

‫ﮐﺸﯿ ﺪ‬

‫اي‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﻇﻠﻤﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺟﺎء‬

‫اﷲ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫در‬

‫ﭘﯿﻠﻪ‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﻓﺮﻣﻮده‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬اﻧﺪازه ﮐﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮐﺮم‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻻ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮي ﺗﻮ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫و‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮي‬

‫در اﯾﺸﺎن اي ﻓﻼن‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺑﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن ﺗﻮﯾﯽ و آن زﺧﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽ زﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻮد آن دم ﺗﺎر ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﺗﻨﯽ‬

‫در ﺧﻮد آن ﺑﺪ را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻋﯿﺎن‬

‫ور ﻧﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻮده اي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اي ﺳﺎده ﻣﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺷﯿﺮي ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺧﻮي ﺧﻮد اﻧﺪر رﺳﯽ‬

‫ﻧﺎﮐﺴﯽ‬

‫در ﻗﻌﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ را‬

‫ﺷﺪ ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫اي‬

‫ﺑﺪﯾﺪه‬

‫ﺧﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﺶ او آن ﮐﺶ دﮔﺮ ﮐﺲ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫روي‬

‫ﻋﻢ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺧﺎل ﺗﻮﺳﺖ آن از ﻋﻢ ﻣ‪‬ﺮَم‬

‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ‬

‫آورﻧﺪ‬

‫آﯾﯿﻨﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﮐﻮري اﯾﻦ ﮐﺒﻮدي دان ز ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺪ ﮔﻮ‪ ،‬ﻣﮕﻮ ﮐﺲ را ﺗﻮ ﺑﯿﺶ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﻮد؟‬

‫از‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﺑﻨﻮر‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﯿﺸﮥ‬

‫آن‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ز آن ﺳﺒﺐ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺒﻮدت ﻣﯽ ﻧﻤﻮد‬

‫ار‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺰ ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫اﷲ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻋﯿﺐ‪،‬‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ‬

‫را‬

‫وا‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﺑﻨﺎر‬

‫زن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻧﺎر ﺗﻮ ﻧﻮر اي ﺑﻮ اﻟﺤﺰن‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﺑﻨﺎ‬

‫آب‬

‫ﻃﻬﻮر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫آب‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫آب و آﺗﺶ اي ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ آﺗﺶ آب ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﯽ ﻃﻠﺐ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻠﺐ ﻣﺎن داده اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫‪99‬‬

‫ﻧﺎر‬ ‫آب‬

‫و‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫آﺗﺶ‬ ‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫اي‬

‫ﺑﺎ ﻃﻠﺐ ﭼﻮن ﻧﺪﻫﯽ؟ اي ﺣﯽ ودود‬

‫ﮐﺰ ﺗﻮ آﻣﺪ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺟﻮد و وﺟﻮد‬

‫در ﻋﺪم ﮐﯽ ﺑﻮد ﻣﺎ را ﺧﻮد ﻃﻠﺐ؟‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫دادي‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺳﺎﯾﺮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻋﻄﺎﻫﺎي‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﻃﻠﺐ در ﻣﺎ ﻫﻢ از اﯾﺠﺎد ﺗﻮﺳﺖ‬

‫رﺳﺘﻦ از ﺑﯿﺪاد ﯾﺎ رب‪ ،‬داد ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﺎﻟﻨﺒﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻫﮑﺬا‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬ ‫اﻟﯽ‬

‫اﻧﻌﻢ‬

‫ﮔﻨﺞ‬ ‫دار‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪه‬

‫ﺟﺎن‬

‫اي‬

‫اﻟﻤﺼﻄﻔﯽ‬

‫اﻻﻧﺎم‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫‪ .74‬ﻣﮋده ﺑﺮدن ﺧﺮﮔﻮش ﺳﻮي ﻧﺨﺠﯿﺮان ﮐﻪ ﺷﯿﺮ در ﭼﺎه اﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮش از رﻫﺎﯾﯽ ﺷﺎد ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻮي ﻧﺨﺠﯿﺮان دوان ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ را ﭼﻮن دﯾﺪ ﻣﺤﻮ ﻇﻠﻢ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺳﻮي ﻗﻮم ﺧﻮد دوﯾﺪ او ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ر‪‬ﺷﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ را‬

‫دﯾﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﻇﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫او‬

‫ﺷﯿﺮ را ﭼﻮن دﯾﺪ در ﭼﻪ ﮐﺸﺘﻪ زار‬ ‫دﺳﺖ ﻣﯽ زد ﭼﻮن رﻫﯿﺪ از دﺳﺖ ﻣﺮگ‬

‫ﺳﺒﺰ و رﻗﺼﺎن در ﻫﻮا ﭼﻮن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫ﺷﺎخ و ﺑﺮگ از ﺣﺒﺲ ﺧﺎك آزاد ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺷﻄﺄ‬

‫را‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫َه‪‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﯽ زﺑﺎن ﻫﺮ ﺑﺎر و ﺑﺮگ و ﺷﺎﺧﻬﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﭙﺮورد‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬ ‫در‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫زد‬

‫ﺑﺎ‬

‫آورد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺮاﯾﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬ ‫و‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﻣﯿﺴﺮاﯾﺪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫و‬

‫و‬

‫اﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺟﺪا‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬ ‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫را‬

‫ذو‬

‫اﻟﻌﻄﺎ‬

‫آب‬

‫و‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﭼﻮن رﻫﻨﺪ از آب و ﮔﻠﻬﺎ ﺷﺎد دل‬

‫رﻗﺼﺎن‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺳﺘﻐﻠﻆ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﻗﺮص‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺎﺳﺘﻮي‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن در رﻗﺺ و ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮد ﻣﭙﺮس‬

‫و آن ﮐﻪ ﮔﺮدد ﺟﺎن از آﻧﻬﺎ ﺧﻮد ﻣﭙﺮس‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫زﻧﺪان‬

‫در‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ‬

‫ﺷﯿﺮي‪ ،‬ﮐﻮ ز‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻨﮕﯽ و آن ﮔﻪ اﯾﻦ ﻋﺠﺐ‬

‫ﻓﺨﺮ دﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪش ﻟﻘﺐ‬

‫اي ﺗﻮ ﺷﯿﺮي در ﺗﮏ اﯾﻦ ﭼﺎه دﻫﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﺧﺮﮔﻮش ﺗﻮ‪،‬ﮐﺸﺘﺖ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ‬ ‫ﭼﺮا‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫در‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺨﺠﯿﺮان‬

‫دوﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﮐﺎﺑﺸﺮوا‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﮐﺎن ﺳﮓ دوزخ ﺑﻪ دوزخ رﻓﺖ ﺑﺎز‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﭽﺎه‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﮋده‬ ‫ﻣﮋده‬

‫اي‬

‫ﻣﮋده‬ ‫ﻣﮋده‬

‫ﮔﺮوه‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﺪوي‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻬﺮ‬ ‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫إذ‬

‫و‬

‫ﺟﺎء‬

‫ﺧﺎﻟﻘﺶ‬ ‫ﻋﺪل‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫و‬

‫اﻟﺒﺸﯿ ﺮ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫آن ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﻪ ﺑﺴﯽ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﮑﻮﻓﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺲ ﺟﺎروب ﻣﺮﮔﺶ ﻫﻢ ﺑﺮوﻓﺖ‬

‫آن ﮐﻪ ﺟﺰ ﻇﻠﻤﺶ دﮔﺮ ﮐﺎري ﻧﺒﻮد‬

‫زود‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‬

‫و ﻣﻐﺰش‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪ‬ ‫‪100‬‬

‫آه‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫از‬

‫ﻗﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﻮﻓﺖ‬

‫ﻣﺤﻨﺖ‬

‫وارﻫﯿ ﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻢ ﺷﺪ و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ از ﻓﻀﻞ ﺣﻖ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﻬﻢ‬

‫را‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫‪ .75‬ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﻧﺨﺠﯿﺮان ﮔﺮد ﺧﺮﮔﻮش و ﺛﻨﺎ ﮔﻔﺘﻦ او را‬

‫ﺟﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ آن زﻣﺎن ﺟﻤﻠﻪ وﺣﻮش‬

‫ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان وز ﻃﺮب در ذوق و ﺟﻮش‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدﻧﺪ او ﭼﻮ ﺷﻤﻌﯽ در ﻣﯿﺎن‬

‫ﺻﺤﺮاﺋﯿﺎن‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﮐﺮدﻧﺪش‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻋﺰراﯾﯿﻞ‬

‫ﻧﺮي‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮدي دﺳﺖ و ﺑﺎزوﯾﺖ درﺳﺖ‬

‫راﻧﺪ ﺣﻖ اﯾﻦ آب را در ﺟﻮي ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻗﺼﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺰ‬

‫درﻣﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﮕﺎﻟﯿﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﺮﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻣﮑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ آن ﻗﺼﻪ ﮐﺎن ﺷﺎدي ﻓﺰاﺳﺖ‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﻗﻮت‬

‫و‬

‫ﻗﻮﺗﻢ‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺳﺘﻢ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫دل‬

‫اي‬ ‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن ﻋﻮان را ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻟﯿﺪي ﺑﻪ ﻣﮑﺮ‬ ‫زﺧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دارد‬

‫ﺗﺎﺋﯿﺪ‬

‫آن‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎزوي‬

‫ﻧﻮر‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دواﺳﺖ‬

‫دﻟﺮا‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫داد‬

‫ﻧﻮر دل ﻣﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ را زور داد‬ ‫ﺗﺒﺪﯾﻠﻬﺎ‬

‫ﺗﻔﻀﯿﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ دور و ﻧﻮﺑﺖ اﯾﻦ ﺗﺎﯾﯿﺪ را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﻇﻦ‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫را‬

‫‪ .76‬ﭘﻨﺪ دادن ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺨﺠﯿﺮان را ﮐﻪ از ﻣﺮدن ﺧﺼﻢ ﺷﺎد ﻣﺸﻮﯾﺪ‬ ‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫آن ﮐﻪ ﻣﻠﮑﺶ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﻣﻠﻮك‬

‫اﻧﺪ‬

‫دور‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮﺑﺘﯽ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫دوﻟﺘﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﺮك اﯾﻦ ﺷﺮب ار ﺑﮕﻮﺋﯽ ﯾﮏ دو روز‬

‫در‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﯾﮏ دو روزه ﭼﻪ؟ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﺳﺎﻋﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﻟﺘﺮك‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫اي‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫راﺣﺖ‬ ‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﮔﻮش‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻧﺠﻤﺶ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫روﺣﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺗﺮﮐﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺴﻠﺘﺖ؟‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻮز‬

‫راﺣﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺎم ﺑﻘﺎ را ﻧﻮش ﮐﻦ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺸﮑﻦ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮐﺸﺘﻦ اﯾﻦ‪ ،‬ﮐﺎر ِ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫دوزخ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ و‪ ،‬دوزخ اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ درﯾﺎﻫﺎ ﻧﮕﺮدد ﮐﻢ ّ و ﮐﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻨﻮز‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫در‬

‫آﺷﺎﻣﺪ‬

‫ﮐﻢ‬ ‫‪101‬‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫زو‬

‫ﺳﺨﺮة‬ ‫ﺳﻮزش‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﭘﻨﺪار‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫‪ .77‬ﺗﻔﺴﯿﺮ رﺟﻌﻨﺎ ﻣﻦ اﻟﺠﻬﺎد اﻻﺻﻐﺮ اﻟﯽ اﻟﺠﻬﺎد اﻻﮐﺒﺮ‬ ‫ﺧﺼﻢ‬

‫آزادي‬

‫ﺧﺼﻤﯽ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ُﮐﺸﺘﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫در‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ِ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫دل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫از‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻏﺬا‬

‫ﺗﺎ ز ﺣﻖ آﯾﺪ ﻣﺮ او را اﯾﻦ ﻧﺪا‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﺳﯿﺮ؟‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻨﻮز‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺳﻮز‬

‫و‬

‫در‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﻌﺪه اش ﻧﻌﺮه زﻧﺎن‪ ،‬ﻫ‪‬ﻞْ ﻣ‪‬ﻦْ ﻣﺰﯾﺪ‬

‫ﺣﻖ ﻗﺪم ﺑﺮ وي ﻧﻬﺪ از ﻻ ﻣﮑﺎن‬

‫آﻧﮕﻪ او‬

‫ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد از ﮐﻦ ﻓﮑﺎن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺟﺰو دوزخ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ‬

‫ﻃﺒﻊ ِ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﯾﻨﺪ‪،‬‬ ‫آﺗﺶ‬

‫او‪،‬‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫زار‬

‫و‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺟﺰوﻫﺎ‬

‫ُﮐﻞّ دارد ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺪم ﺣﻖ را ﺑﻮد ﮐﺎو را‬

‫ُﮐﺸﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﺧﻮد ﮐﯽ ﮐﻤﺎن او ﮐ‪‬ﺸﺪ؟‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮐﮋ ﺗﯿﺮﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫در‬

‫اﻻ‬

‫ﻧﻨﻬﻨﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﮐﻤﺎن را ﺑﺎژﮔﻮن‬

‫راﺳﺖ ﺷﻮ ﭼﻮن ﺗﯿﺮ و واره از ﮐﻤﺎن‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻗﺪ‬

‫واﮔﺸﺘﻢ‬ ‫رﺟﻌﻨﺎ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬ ‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﮐﺰ ﮐﻤﺎن‪ ،‬ﻫﺮ راﺳﺖ ﺑﺠﻬﺪ‬ ‫روي‬

‫ﺑﺮون‬

‫آوردم‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫اﻻﺻﻐﺮﯾﻢ‬

‫ﻗﻮﺗﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ز‬

‫ﺣﻖ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺷﮑﺎف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﻔﻬﺎ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ آن اﺳﺖ آن ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﻮن‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫او‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺣﺼﻪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﺧﻦ‬

‫وارﻫﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫درون‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮي‬

‫و‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫‪ .78‬آﻣﺪن رﺳﻮل ﻗﯿﺼﺮ روم ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺳﺎﻟﺖ‬

‫اﮐﺒﺮﯾﻢ‬ ‫ﻗﺎف‬

‫ﮐﻮه‬

‫ز‬

‫ﻗﯿﺼﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫رﺳﻮل‬

‫در‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫اي‬

‫ﺣﺸﻢ؟‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ اﺳﺐ و رﺧﺖ را آن ﺟﺎ ﮐﺸﻢ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬او را ﻗﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را ﻗﺼﺮ‪ ،‬ﺟﺎن روﺷﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫آوازه اﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ دروﯾﺸﺎن ﻣﺮ او را ﮐﺎزه اﯾﺴﺖ‬

‫او؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ در ﭼﺸﻢ دﻟﺖ ر‪‬ﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻮ‬

‫آر‬

‫دار‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﭼﻪ از ﻣﯿﺮي‬ ‫ﺑﺮادر‬

‫اي‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ورا‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫دل‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻗﺼﺮ‬ ‫ﭘﺎك‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﻫﺴﺖ از ﻫﻮﺳﻬﺎ ﺟﺎن ﭘﺎك‬

‫زود‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺎك ﺷﺪ از ﻧﺎر و دود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﺳﻮﺳﮥ‬

‫رﻓﯿﻘﯽ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺑﺪ‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫دو‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻧﻮح‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ز‬ ‫را‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫اﻣﺖ‪:‬‬

‫دو‬

‫دﯾﮕﺮان‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻌﺪوم‬ ‫را‬

‫ﺑﺮدار‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻪ‬

‫رو‬

‫ز‬

‫ﺛﻢ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫وﺟﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﭘﺎك‬

‫اﷲ‬

‫وﺟﻪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫اﯾﻮان‬

‫ذره‬

‫ﻣﺎه‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻗﺼﺮش‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ز ﺳﯿﻨﻪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺪﯾﻨﻪ‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻧﻐﻮل‬

‫ﺑﻮد‬ ‫را؟‬

‫اﷲ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫اﻧﺼﺎف‬

‫ده‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﯿﺐ ﺟﺰ ز اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻔﺲ ﺷﻮم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺛﻮاب؟‬

‫آﻧﮕﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ او‪ :‬ز آن ﺳﻮي اﺳﺘﻐﺸﻮا ﺛﯿﺎب‬ ‫‪102‬‬

‫رو و ﺳﺮ در ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﯾﺪ‬

‫ﻻ‬

‫آدﻣﯽ دﯾﺪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻗﯽ ﭘﻮﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫دﯾﺪ آن اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﮑﻪ دﯾﺪ‪ ‬دوﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫دور‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻟﻔﺎظ‬

‫ﺗﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﻮل‬

‫روم‬

‫دﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫او‬

‫دﯾﺪ‬ ‫زﯾﺮ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﯿﺒﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫را‬

‫آن‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬ ‫زﻧﯽ‬

‫او‬

‫ﺳﻤﺎع‬

‫ﺷﺪ‬

‫آورد‬

‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫او‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫وار‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫را‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﭘﺮﺳﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫وز‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪه‬

‫دﺧﯿﻞ‬ ‫ﺟﺪا‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫دور اﯾﺴﺘﺎد‬

‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺮزه‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻓﺘﺎد‬ ‫ﻧﺰول‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﺷﻬﺎن را دﯾﺪه ام‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ام‬

‫ﺗﺮﺳﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﻠﻨﮓ‬

‫روي‬

‫ﻣﺼﺎف‬

‫و‬

‫ﮐﺎرزار‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬ ‫در‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﺪﺳﺘﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺸﮥ‬ ‫در‬

‫ﺿﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﺷﻬﺎﻧﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻻ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮏ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ زﯾﺮ آن ﻧﺨﯿﻞ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﺟﺎ و از او‬ ‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫‪ .79‬ﯾﺎﻓﺘﻦ رﺳﻮل ﻗﯿﺼﺮ ﻋﻤﺮ را ﺧﻔﺘﻪ در زﯾﺮ ﺧﺮﻣﺎ ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫رﺧﺖ را و اﺳﺐ را ﺿﺎﯾﻊ ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﺟﺎن‬

‫ﺑﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ دو ﺿﺪ را دﯾﺪ ﺟﻤﻊ اﻧﺪر ﺟﮕﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻋﻤ‪‬ﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫اﻋﺮاﺑﯽ‬ ‫ﺧﺮﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﺮم‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫اﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻼح‬

‫ز‬

‫ﻫﻮﺷﻢ‬

‫ﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫دل‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻗﻮي‬

‫ام‬

‫ﺑﻮده‬

‫از‬

‫زار‬ ‫دﯾﮕﺮان‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﺒﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ اﯾﻦ از ﺧﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪ از ﺣﻖ و ﺗﻘﻮي ﮔﺰﯾﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ از وي ﺟﻦ و اﻧﺲ و ﻫﺮ ﮐﻪ دﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻓﮑﺮت ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ دﺳﺖ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻤﺮ از ﺧﻮاب ﺟﺴﺖ‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮد‬

‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ اﻧﺪام ﻟﺮزان‪ ،‬ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﺮ آن دم ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎر‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺧﻮردم ﺑﺲ زدم زﺧﻢ ﮔﺮان‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫و‬

‫را‬

‫ﭘﺲ ﻋﻠﯿﮑﺶ ﮔﻔﺖ و او را ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﻻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ‬

‫ﺗﺨﺎﻓﻮا‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ورا‬

‫اﯾﻤﻦ‬ ‫ﻧُﺰل‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪:‬‬

‫اﯾﻤﻨﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫دل‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺳﻼم‬ ‫و‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪه‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﮕﻪ‬ ‫ﻧﺰد‬

‫را‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﺋﻔﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ در ﺧﻮر از ﺑﺮاي ﺧﺎﺋﻒ آن‬

‫آن ﮐﻪ ﺧﻮﻓﺶ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻮﺋﯽ ﻣﺘﺮس؟‬

‫درس ﭼﻪ دﻫﯽ؟ ﻧﯿﺴﺖ او ﻣﺤﺘﺎج درس‬

‫‪ .80‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ رﺳﻮل ﻗﯿﺼﺮ و ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت وي‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫آن دل از ﺟﺎ رﻓﺘﻪ را دل ﺷﺎد ﮐﺮد‬

‫‪103‬‬

‫وﯾﺮاﻧﺶ‬

‫را‬

‫آﺑﺎد‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫وز‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮازﺷﻬﺎي‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎي‬

‫دﻗﯿﻖ‬

‫اﺑﺪال‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫وز‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﭘﺎك‬ ‫او‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻌﻢ‬ ‫و‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫اﻟﺮﻓﯿﻖ‬ ‫را‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺣﺎل ﭼﻮن ﺟﻠﻮه اﺳﺖ ز آن زﯾﺒﺎ ﻋﺮوس‬

‫وﯾﻦ ﻣﻘﺎم آن ﺧﻠﻮت آﻣﺪ ﺑﺎ ﻋﺮوس‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﻠﻮه ﮐﺮده ﺧﺎص و ﻋﺎﻣﺎن را ﻋﺮوس‬ ‫ﻫﺴﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﻨﺎزﻟﻬﺎي‬

‫ﺣﺎل‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫وز‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫وز‬

‫ﻫﻮاﯾﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﺮوازش‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﯾﺎد‬ ‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﺳﺖ‬

‫داد‬

‫وز‬

‫ﺳﻔﺮﻫﺎي‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫وز‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫رواﻧﺶ‬

‫ﯾﺎد‬

‫داد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺪس‬

‫ﻋﺮوس‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫اﺟﻼﻟﯽ‬

‫ﺳﯿﻤﺮغ‬

‫روح‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ دﯾﺪه اﺳﺖ ﭘﺮواز و ﻓﺘﻮح‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫وز‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻬﻤﺖ‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺸﺘﻬﯽ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭼﺎﺑﮏ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪ آن ﻣﺮﺷﺪ ﮐﻪ او ارﺷﺎد داﺷﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﭘﺎك‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫او‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫از‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫رو‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫و‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫درﮔﻬﯽ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﮐﺎﺷﺖ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫‪ .81‬ﺳﺆال ﮐﺮدن رﺳﻮل روم از ﻋﻤﺮ‬ ‫اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﺎن ز ﺑﺎﻻ ﭼﻮن در آﻣﺪ در زﻣﯿﻦ؟‬

‫ﻣﺮغ ﺑﯽ اﻧﺪازه ﭼﻮن ﺷﺪ در ﻗﻔﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻖ ﺑﺮ ﺟﺎن ﻓﺴﻮن ﺧﻮاﻧﺪ و ﻗﺼﺺ‬

‫ﺑﺮ ﻋﺪﻣﻬﺎ ﮐﺎن ﻧﺪارد ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﭼﻮن ﻓﺴﻮن ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫زود‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﻣﺮد‬

‫از‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫او‬

‫ﻋﺪﻣﻬﺎ‬

‫زود‬

‫ﻣﻮﺟﻮد‬

‫اﻓﺴﻮﻧﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﻌﻠﻖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫زود او را در ﻋﺪم دو اﺳﺒﻪ راﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ آﯾﺘﯽ ﺗﺎ ﺟﺎن ﺷﺪ او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﺎ رﺧﺸﺎن ﺷﺪ او‬

‫ﻣﺨﻮف‬

‫ﮐﺴﻮف‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﮔﻮﺷﺶ‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫دﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻧﯽ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷ‪‬ﮑﺮ ﮔﺸﺖ او‬ ‫ﮔﻔﺖ در ﮔﻮش‬

‫رخ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫آﺑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻓﺘﺪ‬ ‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫او‬

‫ُﮔﻞ و ﺧﻨﺪاﻧﺶ ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﻋﻘﯿﻖ ﮐﺎﻧﺶ ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺎك ﺣﻖ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ؟‬

‫ﮐﺎو ﻣﺮاﻗﺐ ﮔﺸﺖ و ﺧﺎﻣﺶ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش اﺑﺮ آن ﮔﻮﯾﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪ؟‬

‫ﮐﺎو ﭼﻮ ﻣﺸﮏ از دﯾﺪة ﺧﻮد اﺷﮏ راﻧﺪ‬

‫او‬

‫آﺷﻔﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دو‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫آن ﮐﻨﻢ ﮐﺎو ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﺧﻮد ﺿﺪ آن‬

‫ﻫﻢ ز ﺣﻖ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﯾﺎﺑﺪ ﯾﮏ ﻃﺮف‬

‫ز آن دو ﯾﮏ را ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻨﺪ ز آن ﮐﻨﻒ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻢ ﻓﺸﺎر اﯾﻦ ﭘﻨﺒﻪ اﻧﺪر ﮔﻮش ﺟﺎن‬

‫ز‬

‫ﺧﺮوش‬

‫در‬

‫ﺗﺮدد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺳﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫وﺳﻮاس‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺗﺮدد‬ ‫آن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻌﻤﺎﻫﺎش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻮش او ﻣﻌﻤﺎ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﺷﺖ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫‪104‬‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ادراك‬

‫از‬ ‫رﻣﺰ‬

‫ﮔﺮدون‬ ‫و‬

‫ﻓﺎش‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫وﺣﯽ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﮔﻔﺘﻦ از ﺣﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻮش ﺟﺎن و ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﺟﺰ اﯾﻦ ﺣﺲ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮش ﻋﻘﻞ و ﭼﺸﻢ ﻇﻦ زﯾﻦ ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و آﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺒﺲ ﺟﺒﺮ ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ ﻣﻌﯿﺖ ﺑﺎ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺟﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺗﺠﻠﯽ ﻣﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ اﺑﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﻔﻆ‬ ‫ور‬ ‫ﺟﺒﺮ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﻣﺤﻞ‬ ‫ﺟﺒﺮم‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫را‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺒﺮ‪،‬‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﮔﻮش‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫آن‬

‫اﻣﺎره‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﮕﺸﺎدﺷﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫دل‬

‫ﻏﯿﺐ و آﯾﻨﺪه ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﮔﺸﺖ ﻓﺎش‬

‫ذﮐﺮ ﻣﺎﺿﯽ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﺎن ﮔﺸﺖ ﻻش‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺰرگ‬

‫در ﺻﺪف آن د‪‬ر‪ ،‬ﺧﺮد اﺳﺖ و ﺳﺘﺮگ‬

‫را‬

‫از ﺑﺮون ﺧﻮن و از دروﻧﺸﺎن ﻣﺸﮑﻬﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﮐﺎﯾﻦ ﻧﺎﻓﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن رود در ﻧﺎف ﻣﺸﮑﯽ ﭼﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﮐﺎﯾﻦ ﻣﺲ ﺑﺮون ﺑﺪ ﻣﺤﺘﻘﺮ‬

‫زر‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﻧﺎف‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻗﻄﺮة‬ ‫آﻫﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫دل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎن ﭼﻮ در ﺳﻔﺮه ﺳﺖ او ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺳﻔﺮه‬

‫ﺑﺪ‬

‫در‬

‫اﮐﺴﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﺴﺖ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫دل‬

‫در‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺻﺪﻓﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن در اﯾﺸﺎن رﻓﺖ ﺷﺪ ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫در‬

‫ﻣﺴﺘﺤﯿﻞ‬

‫ﻧﺎﻧﺖ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫از‬ ‫آن‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﺳﻠﺴﺒﯿﻞ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫درﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻗﻮت ﺟﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮﺑﺴﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎرة آدﻣﯽ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﺪ ﮐﻮه را ﺑﺎ ﺑﺤﺮ و ﮐﺎن‬

‫اﻟﺤﺠﺮ‬

‫اﻟﻘﻤﺮ‬

‫زور‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﺴﺘﺤﯿﻠﺶ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت ﺟﺎن اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬اي راﺳﺖ ﺧﻮان‬ ‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫روح‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫دل‬

‫ﺷﻖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺣﻖ‬

‫و ﻓﻌﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زور‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧْﺸَﻖﱠ‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫راز‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي ﻋﺮش ﺳﺎزد ﺗﺮك ﺗﺎز‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻓﻌﻞ ﻣﺎ را ﻫﺴﺖ دان‪ ،‬ﭘﯿﺪاﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻓﺮوزد‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .82‬اﺿﺎﻓﺖ ﮐﺮدن آدم )ع( زﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻪ ر‪‬ﺑ‪‬ﻨﺎ ﻇَﻠَﻤ‪‬ﻨﺎو اﺿﺎﻓﺖ ﮐﺮدن اﺑﻠﯿﺲ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻣﮕﻮ ﮐﺲ را ﭼﺮا ﮐﺮدي ﭼﻨﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ ﺣﻖ‪ ،‬اﻓﻌﺎل ﻣﺎ را ﻣﻮﺟﺪ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ رب ﺑِﻤﺎ أَﻏْﻮ‪‬ﯾﺘَﻨ‪‬ﯽ‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ رﻓﺖ ﺷﺪ ﻏﺎﻓﻞ ز ﺣﺮف‬

‫ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ ﯾﮏ دم ﻧﺒﯿﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﻃﺮف‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺪان‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫زو‬

‫ﺟﺰا‪،‬‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﺘﺎر‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﯾﺰد‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﯾﮏ دم ﻣﺤﯿﻂ دو ﻋﺮض‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺣﺮف‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﯿﻂ ﺣﺮف و ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺟﺎن ﺧﺎﻟﻖ اﯾﻦ ﻫﺮ دو آن‬ ‫‪105‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫اﯾﺰد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫وا‬

‫را‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ آﻧﮑﻪ را ﺧﻮد ﻫﺴﺖ ﮐﺮد؟‬

‫أﻏﻮﯾﺘﻨﯽ‬

‫دﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑِﻤﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آدم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻇﻠﻤﻨﺎ‬

‫در‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫از‬

‫او‬

‫ادب‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ‬

‫اي‬

‫ﻧﻪ‬

‫آدم‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎرش‬

‫ﻓﻌﻞ‬ ‫ز‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﻬﺎن‪،‬‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻧﻔﺴﻨﺎ‬

‫او‬

‫ﮐﺮد‬

‫ز آن ﮔﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد زدن‪ ،‬او ﺑﺮ ﺑﺨﻮرد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺤﻦ؟‬

‫آﻓﺮﯾﺪم‬

‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﺪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮ‬ ‫و‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ و ﻗﻀﺎي ﻣﻦ ﺑﺪ آن؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ وﻗﺖ ﻋﺬر ﮐﺮدي آن ﻧﻬﺎن؟‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫آﻧﺖ‬

‫داﺷﺘﻢ‬

‫ﻟﻮزﯾﻨﻪ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ادب‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪم‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آرد ﺣﺮﻣﺖ او‪ ،‬ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺮد‬ ‫از‬

‫ﻃﯿﺒﺎت‬

‫ﮐﻪ؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﻠﻄﯿﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎس‬ ‫ﻗﻨﺪ‪،‬‬

‫آرد‬

‫ﯾﺎر را ﺧﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﺮﻧﺠﺎن و ﺑﺒﯿﻦ‬ ‫‪ .83‬ﺗﻤﺜﯿﻞ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎن‬ ‫دو‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺮﺗﻌﺶ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫را‬

‫دل‬

‫ﺑﻮد‬ ‫آﻓﺮﯾﺪة‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﻓﺮﻗﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫از‬

‫ارﺗﻌﺎش‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫اش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫ﻧﺘﻮان‬ ‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻋﻘﻞ آن ﺣﯿﻠﻪ ﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ره‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎدة‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﻣﺮﺟﺎن‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮﺗﻌﺶ‬

‫ﺑﺮﭼﺴﺒﯿﺪه‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﺟﺒﺮي‬

‫در‬

‫از‬

‫و آن ﮐﻪ دﺳﺘﯽ را ﺗﻮ ﻟﺮزاﻧﯽ ز ﺟﺎش‬

‫ﻟﺮزاﻧﯿﺪي‬

‫و‬

‫را‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اي‬

‫آن‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﻮاﻣﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻠﯽ ﺳﺎز ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺑﻮ اﻟﺤﮑﻢ ﻫﻢ راز ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺮ از ﻋﻘﻞ آﻣﺪ ﺳﻮي ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﮑﻢ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺷﺪ در ﺑﺤﺚ آن‬

‫ﺳﻮي ﻋﻘﻞ و ﺳﻮي ﺣﺲ او ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎن او ﺟﺎﻫﻞ اﺳﺖ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﻣﻠﺰوم‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻓﯽ‬

‫ﻣﻘﺘﻀﯽ‬

‫ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ اﺛﺮ دان ﯾﺎ ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻀﯽ‬

‫ﻻزم‬

‫و‬

‫ﺿﻮء‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اي‬

‫از دﻟﯿﻞ ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺑﺲ ﻓﺎرغ اﺳﺖ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮرش ﺑﺎزغ اﺳﺖ‬

‫‪ .84‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﮑُﻢ‪ ‬أَﯾﻦَ ﻣﺎ ﮐُﻨْﺘُﻢ‪ ‬و ﺑﯿﺎن آن‬ ‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ از اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺑﺮون ﺧﻮد ﮐﯽ ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﻞ آﯾﯿﻢ‪ ،‬آن زﻧﺪان اوﺳﺖ‬

‫ور ﺑﻪ ﻋﻠﻢ آﯾﯿﻢ‪ ،‬آن اﯾﻮان اوﺳﺖ‬

‫ور ﺑﻪ ﺧﻮاب آﯾﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺴﺘﺎن وي اﯾﻢ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ور‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫زرق‬

‫وي‬

‫ور‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﺪاري‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫وي‬

‫ور ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ آن زﻣﺎن ﺑﺮق وي اﯾﻢ‬ ‫‪106‬‬

‫ور ﺑﻪ ﺧﺸﻢ و ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻋﮑﺲ ﻗﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ور ﺑﻪ ﺻﻠﺢ و ﻋﺬر‪ ،‬ﻋﮑﺲ ﻣﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ‪ ،‬او ﺧﻮد ﭼﻪ دارد؟ ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﻔﺮد‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬

‫دﻧﯿﺎي‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮﮐﻨ ﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻟﻒ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﻣﺠﺮد‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫دل‬

‫از‬

‫ره‬ ‫اﯾﻦ‬

‫‪ .85‬ﺳﺆال ﮐﺮدن رﺳﻮل روم از ﻋﻤﺮ از ﺳﺒﺐ اﺑﺘﻼي ارواح ﺑﺎ اﯾﻦ آب و ﮔﻞ اﺟﺴﺎد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ را‬

‫ﭘﺎﯾﺎن اي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫روم‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑﺮ‬

‫از ﻋﻤﺮ ﭼﻮن آن رﺳﻮل اﯾﻦ را ﺷﻨﯿﺪ‬ ‫ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﭘﯿﺸﺶ ﺳﻮال و ﻫﻢ ﺟﻮاب‬

‫ﮔﺸﺖ ﻓﺎرغ از ﺧﻄﺎء و از ﺻﻮاب‬

‫ﻓﺮوع‬

‫ﺷﺮوع‬

‫اﺻﻞ‬

‫درﯾﺎﻓﺖ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫دﻟﺶ‬

‫وز‬

‫روﺷﻨﯿﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫در‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﺪﯾ ﺪ‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﻋﻤﺮ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻮد و ﺳﺮّ‬

‫ﺣﺒﺲ آن ﺻﺎﻓﯽ در اﯾﻦ ﺟﺎي ﮐﺪر‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫آب‬

‫در‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮔﻠﯽ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺑﺪان‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﻓﺎﺋﺪه ﻓﺮﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮغ را اﻧﺪر ﻗﻔﺲ ﮐﺮدن ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫ﺷﮕﺮﻓﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آزاد‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮد از ﻓﺎﺋﺪه در ﭘﺮده اي‬

‫ﻓﺎﺋﺪه‬

‫زاﺋﯿﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﯿﻨﺪ آن ﭼﻪ ﻣﺎ را دﯾﺪه ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻓﺎﺋﺪه ﺳﺖ و ﻫﺮ ﯾﮑﯽ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﺑﺤﺜﯽ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺎﺋﺪه‬ ‫وي‬

‫از‬

‫آن‬

‫دم‬

‫ﻟﻄﻔﺶ‬

‫آن‬

‫دم‬

‫ﻧﻄﻘﺖ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺟﺰو‬

‫ﻣﻌﻨﯿﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫را‬ ‫ﺣﺮﻓﯽ‬

‫ﺣﺮﻓﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﯽ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺧﺎﻟﯽ ز ﻣﻌﻨﯽ ﮔﻮي راﺳﺖ‬

‫ﺟﺰوﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﺋﺪه‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﺰوي‪ ،‬ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺎﺋﺪه ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﻃﻌﻦ ﮐﻞ آري ﺗﻮ دﺳﺖ‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻓﺎﺋﺪه‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﻮق‬

‫ﻫ‪‬ﻞ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﺪال‬

‫اﻋﺘﺮاض‬ ‫رو‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺗﺮش‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮش رو ﺑﻮدن آﻣﺪ ﺷﮑﺮ و ﺑﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮﮐﻪ ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺲ‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‬

‫را‬

‫راه‬

‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺳﺮﮐﻨﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺮو‬

‫از‬

‫ﺷﻮ‬

‫‪ .86‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻦ أراد أن ﯾﺠﻠﺲ ﻣﻊ اﷲ ﻓﻠﯿﺠﻠﺲ ﻣﻊ أﻫﻞ اﻟﺘﺼﻮف‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ اﻧﺪر ﺷﻌﺮ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺧﺒﻂ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻼﺳﻨﮓ اﺳﺖ آﻧﺮا ﺿﺒﻂ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫رﺳﻮل‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫و‬

‫واﻟﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن رﺳﻮل از ﺧﻮد ﺑﺸﺪ زﯾﻦ ﯾﮏ دو ﺟﺎم‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﯿﻞ ﭼﻮن آﻣﺪ ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﺤﺮ ﮔﺸﺖ‬

‫داﻧﻪ ﭼﻮن آﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺰرع ﮐﺸﺖ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻮاﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎن‬ ‫‪107‬‬

‫رﺳﺎﻟﺖ‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﯾﺎد‬

‫اﷲ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻣﺎﻧﺪش‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﯿﺎم‬

‫ذات‬

‫ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﺳﻨﮓ ﺳﺮﻣﻪ ﭼﻮن ﮐﻪ ﺷﺪ در دﯾﺪه ﮔﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن ﻣﺮده ﮐﺰ ﺧﻮد رﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫در‬

‫واي‬

‫آن‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﯽ‬

‫و‬

‫ور‬

‫ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﺎو‬

‫روﺣﻬﺎﯾﯽ‬ ‫از‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺷﺪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺟﺎ‬

‫دﯾﺪﺑﺎن‬

‫آن‬ ‫اي‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻣﺮده ﮔﺸﺖ و زﻧﺪﮔﯽ از وي ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﯽ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﯽ‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎي‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اي‬

‫روان‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻗﺼﺺ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬

‫رﺳﺘﻦ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻗﻔﺴﻬﺎ‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آوازﺷﺎن‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ر‪‬ه‪‬‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﯿ ﺮ‬

‫در‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﻧﺎداﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫از‬

‫رﻫﺒﺮ‬ ‫ر‪‬ﺳﺘﻦ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ﺗﺮا‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ دﯾﻦ رﺳﺘﯿﻢ زﯾﻦ ﺗﻨﮕﯿﻦ ﻗﻔﺲ‬

‫ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ره ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺎرة اﯾﻦ ﻗﻔﺲ‬

‫زار‬

‫اﺷﺘﻬﺎر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫رﻧﺠﻮر‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﺷﺘﻬﺎر‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺳﺎز‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫زار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺗﺮا‬

‫از‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در ره اﯾﻦ از ﺑﻨﺪ آﻫﻦ ﮐﯽ ﮐﻢ اﺳﺖ‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺷﺮط‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻋﻤﯿﻖ‬

‫در‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫اي‬

‫داﺳﺘﺎﻧﯽ‬

‫‪ .87‬ﻗﺼﮥ آن ﺑﺎزرﮔﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﭘﯿﻐﺎم دادن ﻃﻮﻃﯽ ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻄﻮﻃﯿﺎن‬ ‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻣﺤﺒﻮس‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺳﻔﺮ را ﺳﺎز ﮐﺮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﻫﺮ ﻏﻼم و ﻫﺮ ﮐﻨﯿﺰي را ز ﺟﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ از وي ﻣﺮادي ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را وﻋﺪه ﺑﺪاد آن ﻧﯿﮏ ﻣﺮد‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﭼﻪ‬

‫را‬

‫آن ﻃﻮﻃﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺎرﻣﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آﻧﺠﺎ ﻃﻮﻃﯿﺎن‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﮔﻮي‬

‫آرم‬ ‫ﺧﻄﮥ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺮد او ﺳﻼم و داد ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫واز ﺷﻤﺎ ﭼﺎره و ره ارﺷﺎد ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در اﺷﺘﯿﺎق‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺮاق‬

‫اﯾﻦ روا ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺑﻨﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺳﺒﺰه ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺣﺒﺲ و ﺷﻤﺎ در ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫زار‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﮐﺎن ﻟﯿﻠﯽ و اﯾﻦ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﯾﺎد‬ ‫ﯾﺎد‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫آرﯾﺪ‬ ‫ﯾﺎران‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اي‬

‫ﻣﻬﺎن‬ ‫ﯾﺎر‬

‫زﯾﻦ‬ ‫را‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﯿﻤﻮن‬

‫‪108‬‬

‫در‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺻﺒﻮﺣﯽ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﺎن ﻓﻼن ﻃﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫دﻫﻢ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﻦ‬

‫زود‬

‫از‬

‫وﻓﺎي‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻤﯿﺮم‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻗﺪﺣﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرم ﭘﺮ ﺧﻮن ﺧﻮد‬

‫اي‬

‫ﯾﮏ ﻗﺪح ﻣﯽ ﻧﻮش ﮐﻦ ﺑﺮ ﯾﺎد ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﻫﯽ داد ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺧﻮردي ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ ﺧﺎك رﯾ ﺰ‬

‫اي ﻋﺠﺐ آن ﻋﻬﺪ و آن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮐﻮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﺮﯾﻔﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺑﺖ‬

‫ﯾﺎد‬ ‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻓﺘﺎدة‬

‫اي ﺑﺪي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻨﯽ در ﺧﺸﻢ و ﺟﻨﮓ‬ ‫ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ‬

‫ز‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺣﻼوﺗﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎد‬

‫آور‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻟﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﺪ‬

‫وﻋﺪه‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎ ﻃﺮب ﺗﺮ از ﺳﻤﺎع و ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻨﮓ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﻔﺎي‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺪ ﺑﺪ ﮐﻨﯽ ﭘﺲ ﻓﺮق ﭼﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﻓﺮاق‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻮزون‬

‫دوﻟﺖ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﺟﺎن‬

‫ز‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮرت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﺗﻢ اﯾﻦ ﺗﺎ ﺧﻮد ﮐﻪ ﺳﻮرت ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫دارد‬

‫ﺟﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫وز‬

‫ﻏﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﻄﺎﻓﺖ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﺠﻠﺴﻬﺎ‬ ‫ﺗﺮﺣﻢ‬

‫وز‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫و‬ ‫را‬

‫ﺟﻮر‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﻟﻄﻒ و ﺑﺮ ﻗﻬﺮش ﺑﻪ ﺟﺪ‪‬‬

‫اﯾﻌﺠﺐ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺿﺪ‬

‫و اﷲ ار زﯾﻦ ﺧﺎر در ﺑﺴﺘﺎن ﺷﻮم‬

‫ﺷﻮم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫زﯾﻦ‬ ‫او‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻧﺎﻻن‬

‫را‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻪ ﺑﻠﺒﻞ اﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ آﺗﺸﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﻬﺎي ﻋﺸﻖ او را ﺧﻮﺷﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻞ اﺳﺖ و ﺧﻮد ﮐﻞ اﺳﺖ او‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ و ﻋﺸﻖ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﻮ‬ ‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﻗﺼﮥ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫و‬

‫اﻧﺪرون‬

‫او‬

‫ﻣﺤﺮم‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫‪ .88‬ﺻﻔﺖ اﺟﻨﺤﮥ ﻃﯿﻮر ﻋﻘﻮل اﻟﻬﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫زار‬

‫ﺑﻨﺎﻟﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻠﻪ‬

‫و‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻫﺮ دﻣﺶ ﺻﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺻﺪ ﭘﯿﮏ از ﺧﺪا‬ ‫زﻟﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﻣﯽ او را ﯾﮑﯽ ﻣﻌﺮاج‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫اﻧﺪر‬ ‫زو‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‬

‫ﮐﻔﺮش‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رﺑﯽ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻪ‬ ‫از‬

‫اﯾﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺎﺟﺶ ﻧﻬﺪ ﺻﺪ ﺗﺎج ﺧﺎص‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮ ﺧﺎك و ﺟﺎن ﺑﺮ ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎن‬

‫ﻻﻣﮑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻞ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﮐﻪ‬ ‫و‬

‫در‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﻓﻬﻢ‬ ‫در‬

‫ﻻﻣﮑﺎﻧﯽ‬

‫آﯾﺪت‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫او‬

‫ﺷﺮح اﯾﻦ ﮐﻮﺗﻪ ﮐﻦ و رخ زﯾﻦ ﺑﺘﺎب‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫دم‬

‫ﻓﻮق‬

‫دﻣﯽ‬

‫در‬

‫در‬ ‫ﻣﺰن‬

‫وﻫﻢ‬ ‫وي‬

‫ﺣﮑﻢ‬ ‫اﷲ‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫زاﯾﺪت‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ‬

‫ﭼﺎرﺟﻮ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .89‬دﯾﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﻃﻮﻃﯿﺎن ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن را در دﺷﺖ و ﭘﯿﻐﺎم رﺳﺎﻧﯿﺪن از آن ﻃﻮﻃﯽ‬ ‫ﮔﺮدﯾﻢ از اﯾﻦ اي‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎن‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫دوﺳﺘﺎن‬ ‫ﭘﯿﺎم‬

‫ﻣﺮغ‬

‫و‬

‫ﺗﺎﺟﺮ‬

‫و‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﺎو رﺳﺎﻧﺪ ﺳﻮي ﺟﻨﺲ از وي ﺳﻼم‬ ‫‪109‬‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺗﺎ اﻗﺼﺎي‬ ‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫و‬

‫اﺳﺘﺎﻧﯿﺪ‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫داد‬

‫آن‬

‫آواز‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ ز آن ﻃﻮﻃﯿﺎن ﻟﺮزﯾﺪ و ﭘﺲ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫ﺳﻼم‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫آن‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫و‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫ﺑﺪﯾ ﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫داد‬

‫ﺑﮕﺴﺴﺘﺶ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ ﺑﺎ آن ﻃﻮﻃﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ ﻣﮕﺮ دو ﺟﺴﻢ ﺑﻮد و روح ﯾﮏ‬

‫ﭘﯿﺎم‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺑﯽ ﭼﺎره را زﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﺧﺎم‬

‫اﯾﻦ زﺑﺎن ﭼﻮن ﺳﻨﮓ و ﻫﻢ آﻫﻦ وش اﺳﺖ‬

‫و آﻧﭽﻪ ﺑﺠﻬﺪ از زﺑﺎن ﭼﻮن آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ را ﻣﺰن ﺑﺮ ﻫﻢ ﮔﺰاف‬

‫ﮔﻪ ز روي ﻧﻘﻞ و ﮔﻪ از روي ﻻف‬

‫ز آﻧﮑﻪ ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﺳﻮ ﭘﻨﺒﻪ زار‬

‫در‬

‫ﺷﺮار‬

‫دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫وز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫آن‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫دادم‬

‫ﭼﺸﻤﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫روﺑﻬﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫در‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫دﻣﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﻣﺮده‬ ‫زﻣﺎن‬

‫را‬

‫را‬

‫زﺧﻤﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺮﻫﻤﻨﺪ‬ ‫آﺳﺎﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﭼﻮن ﺷﮑﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ از ﺣﺮص و اﯾﻦ ﺣﻠﻮا ﻣﺨﻮر‬

‫زﯾﺮﮐﺎن‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﻬﺎي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﺒﺮ آورد ﮔﺮدون‬ ‫دل‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آرزوي‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺑﺮ رود‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺣﻠﻮا ﺧﻮرد واﭘﺲ ﺗﺮ رود‬

‫زﯾﺎن‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ز آﻧﮑﻪ ﺻﺤﺖ ﯾﺎﻓﺖ از ﭘﺮﻫﯿﺰ رﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﻮرد‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﻗﺎﺗﻞ‬ ‫ﺗﺐ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫‪ .90‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل ﻓﺮﯾﺪ اﻟﺪﯾﻦ ﻋﻄﺎر ﻗﺪس اﷲ روﺣﻪ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﺴﯽ اي ﻏﺎﻓﻞ ﻣﯿﺎن ﺧﺎك ﺧﻮن ﻣﯽ ﺧﻮر‬ ‫ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ دل اﮔﺮ زﻫﺮي ﺧﻮرد آن اﻧﮕﺒﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ِﺟﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ اي ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻫﺎن‬

‫در ﺗﻮ ﻧﻤﺮودي اﺳﺖ آﺗﺶ در ﻣﺮو‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﻧﻪ‬

‫درﯾﺎﯾﯿﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﻔﮑﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫راﯾﯿﯽ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫آورد‬

‫از‬

‫زﯾﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آورد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫ار‬

‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻗﺒﻮل ﺣﻖ ﺑﻮد آن ﻣﺮد راﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫دﺳﺖ ﻧﺎﻗﺺ دﺳﺖ ﺷﯿﻄﺎن اﺳﺖ و دﯾﻮ‬

‫ز آن ﮐﻪ اﻧﺪر دام ﺗﻠﺒﯿﺲ اﺳﺖ و رﯾﻮ‬

‫او‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﻬﻞ ﺷﺪ ﻋﻠﻤﯽ ﮐﻪ در ﻧﺎﻗﺺ رود‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫او‬

‫ﻧﻪ‬ ‫ز‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﺮي‬

‫اي‬

‫ﺳﺒﺎح‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﮔﯿﺮد‬ ‫ﮐﺮده‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﭘﯿﺎده‬

‫زر‬

‫‪110‬‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ‬

‫ﺷﻮ‬

‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫اول‬

‫ِﻣﺮي‬

‫زر‬ ‫در‬

‫ﮔﯿﺮد‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﺮد‬ ‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺮد‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﺖ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫دار‬

‫‪ .91‬ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺳﺎﺣﺮان ﻣﺮ ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ اول ﺗﻮ اﻧﺪازي ﻋﺼﺎ ﯾﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫را‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﻣﻘﺪم‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮي ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻦ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﻣﮑﺮم‬

‫را‬

‫ز آن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﻓﺮﻣﺎن آن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﻋﺼﺎ ﺑﻔﮑﻦ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اول‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫و‬

‫اي‬ ‫را‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫او‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﺳﺖ‬

‫اﻓﮑﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‬

‫آن‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﺰ ﻣﺮي آن دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎﺷﺎن ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫درﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اي ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺨﻮر ﻣﯽ ﺑﺎش ﻻل‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﮔﻮﺷﯽ او زﺑﺎن ﻧﯽ ﺟﻨﺲ ﺗﻮ‬

‫أَﻧْﺼ‪‬ﺘُﻮا‬

‫ﮐﻮدك‬

‫اول‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﻧﯿﺎﻣﻮزد‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺮّ‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫را‬

‫و‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺑﺰاﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دوﺧﺘﻦ‬

‫از‬

‫ﺳﺨﻨﮕﻮﯾﺎن‬

‫ﯾﮑ ﯽ‬

‫ور‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻧﻮش‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﻮش‪ ،‬ﺗﯽ ﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﮐﺶ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺣﺸﻮ‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮔﻨﮓ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﯿﺘﯽ‬

‫ﺷﮑﯽ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ز آن ﮐﻪ اول ﺳﻤﻊ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻄﻖ را‬

‫آ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫او‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻻل ﺑﺎﺷﺪ ﮐﯽ ﮐﻨﺪ در ﻧﻄﻖ ﺟﻮش‬

‫ادﺧﻠﻮا‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮد‬

‫اﻷﺑﯿﺎت‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﺒﺪع‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫اﺳﺖ‬

‫راه‬

‫اﻃﻠﺒﻮا‬

‫اﻻرزاق‬

‫ﻣﻦ‬

‫أﺑﻮاﺑﻬﺎ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﻧﻄﻖ ﺧﺎﻟﻖ ﺑﯽ ﻃﻤﻊ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺴﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫دﻟﻖ و اﺷﮑﯽ ﮔﯿﺮ و ﺟﻮ وﯾﺮاﻧﻪ اي‬

‫ز آن ﮐﻪ آدم ز آن ﻋﺘﺎب از اﺷﮏ رﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺣﺰﯾﻦ‬

‫ﻋﺬر‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫در‬

‫ﺣﺮف‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آدم‬

‫از‬

‫ﻓﺮدوس‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫اﺷﮏ‪‬‬

‫آدم‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﭘﺎي‬

‫و‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﻣﺎﭼﺎن‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬ ‫دم‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻻن‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫او‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ذوق آب اي ﺷﯿﺸﻪ دل‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺮ ﺷﺪي ﺗﻮ ﭘﺎ ﺑﻪ ﮔﻞ‬

‫ز آﺗﺶ دل و آب دﯾﺪه ﻧﻘﻞ ﺳﺎز‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن از اﺑﺮ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ ﺗﺎز‬

‫ﮔﺎن‬

‫ﻧﺎدﯾﺪﮔﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫داﻧﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫اﺳﻨﺎد‬

‫در ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﺑﺎش ﻫﻢ در ُﻃﻠﺐ او‬

‫ذوق‬

‫وز‬

‫آب‬

‫ﺻ‪‬ﻠﺐ‬

‫ﺗﺮ‬

‫را‬

‫أﺳﺒﺎﺑﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫او‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‬

‫ره‬

‫ﺳﻤﻊ‬

‫و‬

‫ﺳﻤﻊ‬

‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫ﺳﻮي‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ اﻧﺒﺎن ز ﻧﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ز‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫آﻧﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و ﻣﻠﻮل و ﺗﯿﺮه اي‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫آب‬

‫ﺧﻮاﻧﺶ‬

‫ﻃﻔﻞ‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ‬ ‫روﻏﻨﯽ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫اي‬

‫از‬ ‫ﮐﺎن‬ ‫ﮐﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬ ‫اﻓﺰود‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫و‬ ‫ﻣﺎ‬

‫‪111‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎي‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫دﯾﻮ‬ ‫آورده‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﺟﻼﻟﯽ‬ ‫ﻣﻠﮏ‬ ‫ﻟﻌﯿﻦ‬ ‫از‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﻤﺸﯿﺮه‬

‫اي‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫را‬

‫ﺣﻼل‬ ‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ و ﺣﮑﻤﺖ زاﯾﺪ از ﻟﻘﻤﮥ ﺣﻼل‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻮن ز ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺪ ﺑﯿﻨﯽ و دام‬

‫ﺟﻬﻞ و ﻏﻔﻠﺖ زاﯾﺪ‪ ،‬آن را دان ﺣﺮام‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫دﯾﺪه اي اﺳﺒﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺮة ﺧﺮ دﻫﺪ؟‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫و‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫رﻗﺖ‬

‫و‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﺨﻢ اﺳﺖ و ﺑﺮش اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫از‬

‫ﺣﻼل‬

‫زاﯾﺪ از ﻟﻘﻤﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻏﻼﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫اي‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫زرﮔﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫و‬

‫‪ .92‬ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﺎ ﻃﻮﻃﯽ آﻧﭽﻪ در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن دﯾﺪه‬ ‫ﺗﺠﺎرت‬

‫را‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﺎورد‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻣﻦ ﺧﻮد ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ از آن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮدم‬

‫از‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮش‬ ‫ﻋﺰم‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺣﻼل اي ﻣﻪ ﺣﻀﻮر‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫در دل ﭘﺎك ﺗﻮ و در دﯾﺪه ﻧﻮر‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﺧﺎﻣﯽ‬

‫ﮔﺰاف‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺧﺎﯾﺎن‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎن‬ ‫و‬

‫داﻧﺸﯽ‬

‫ﮔﻮ‬ ‫ﮔﺰان‬ ‫ﻧﺸﺎف‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﺧﻮاﺟﻪ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ز ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ آن ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺸﻢ و ﻏﻢ را ﻣﻘﺘﻀﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﺘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﻤﺮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺘﻬﺎي‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻃﻮﻃﯽ ز دردت ﺑﻮي ﺑﺮد‬

‫زﻫﺮه‬

‫اش‬

‫ﻣﻦ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﮔﺸﺘﻢ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ اي ﮐﺎن‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن‬ ‫ﺑﺪرﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻟﺮزﯾﺪ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ از زﺑﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﯿﺮي دان ﮐﻪ ﺟﺴﺖ آن از ﮐﻤﺎن‬ ‫َﺳﺮ‬

‫وا ﻧﮕﺮدد از ره آن ﺗﯿﺮ اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ از ﺳﺮ ﺟﻬﺎﻧﯽ را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﻓﻌﻞ را در ﻏﯿﺐ اﺛﺮﻫﺎ زادﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫و آن ﻣﻮاﻟﯿﺪش ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺧﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آن ﻣﻮاﻟﯿﺪ ار ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﯿﺮي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮ‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﻤﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زاﯾﯿﺪ‬

‫درد‬

‫دردﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫در‬

‫درد‬

‫و‬

‫وﺟﻞ‬

‫دردﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺟﻞ‬

‫وﺟﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺮﯾﮑﯽ‬

‫زﯾﺪ‬

‫ﭘﺮاﻧﯿﺪ‬

‫ﻣﺪت‬ ‫ﻋ‪‬ﻤﺮ‬ ‫ز‬ ‫آن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬ ‫داﺋﻢ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻮاﻟﯿﺪ‬

‫وﺟﻌﻬﺎ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫را‬

‫آﻓﺮﯾﻨﺪ‬ ‫زاﯾﺪ‬ ‫ز‬

‫اول‬

‫ﺣﻖ‬ ‫آن‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫دار‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﺴﺐ و دم و دام و ﺟﻤﺎع‬

‫ﻣﺴﺘﻄﺎع‬

‫درﻫﺎي‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﺪو‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ آن ﺟﻤﻠﻪ ﺻ‪‬ﻨﻊ ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺴﻮب‬

‫زﯾﺪ‬

‫را‬

‫ِﺳﯿﻠﯽ‬

‫را‬

‫ﺗﯿﺮش‬

‫ز‬

‫ﻣﻮاﻟﯿﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﺪرت‬ ‫از‬

‫از‬ ‫از‬ ‫ﻓﺘﺢ‬

‫آن‬

‫ﻣﻮاﻟﯿﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ وﻟﯽ ز آن دﺳﺖ رب‬

‫اﻟﻪ‬

‫راه‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺟﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آرﻧﺪش‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ از آن ﻧﯽ ﺳﯿﺦ ﺳﻮزد ﻧﯽ ﮐﺒﺎب‬ ‫‪112‬‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﺮت‬

‫دﻟﻬﺎ‬ ‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫آﯾﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﻣﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫أَﻧْﺴ‪‬ﻮ‪‬ﮐُﻢ‪‬‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ذ‪‬ﮐْﺮِي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺬﺗﻤﻮا‬

‫او‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺳﺨﺮﯾﻪ‪‬‬ ‫د‪‬ه‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﻟﺴﻤﻮ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدﻣﺶ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ‬ ‫ﻧﯿﺎرم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫از‬

‫و‬

‫روز‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫را‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫و‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‬

‫ﭘﯿﺸﮥ‬

‫زرﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫و‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻧﻬﺎدﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻗﺎﻫﺮاﻧﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺎه‬

‫دﻟﻬﺎي‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫اﻻ‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺧُﺮد‬ ‫آن‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫وي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫أﻧﺴﻮﮐﻢ‬

‫دل‬

‫در‬

‫ور‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻣﺮﮐﺰان‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻓﺮﯾﺎدﺷﺎن‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ ز دﻟﻬﺎﺷﺎن ﺗﻬﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن ﺻﺪﻓﻬﺎ را ﭘﺮ از در ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‬ ‫در‬

‫ﻫﺪاﯾﺖ‬

‫از‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻫﻨﮕﺮ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺧﻠﻘﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺟﻬﯿﺰ‬

‫روز‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﺣﺸﺮت‬

‫واﺟﺒﺴﺖ‬

‫ﺑﺮﻧﻬﺎدت‬ ‫ﺧﻠﻘﻬﺎ‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺴﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫ﺑﺮان‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﭘﯿﺸﻪ ﻫﺎ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ در وﻗﺖ ﺻﺒﺢ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻮد آن ﺣ‪‬ﺴﻦ و ﻗﺒﺢ‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آرد‬

‫ﺑﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﺳﻮي اﺻﻞ ﺧﻮد رود‬

‫ﺟﺰو‬

‫راﺟﻊ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎي‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫واﭘﺲ آﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻢ ﺧﻮد ﺷﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫أَو‪‬‬

‫ﻧﻨﺴﻬﺎ‬

‫ﺧﻮي اﯾﻦ ﺧﻮش ﺧﻮ ﺑﺪان ﻣﻨﮑﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫ﮐﺎن‬ ‫و‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬ ‫دﻟﻬﺎي‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ را آن ﺑ‪‬ﻬﯽ‬

‫آﯾﮥٍ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﺎدﺷﺎن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻓﺮع دﯾﺪ آﻣﺪ ﻋﻤﻞ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ‬ ‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﺬﮐﯿﺮ و ﺑﻪ ﻧﺴﯿﺎن ﻗﺎدراﻧﺪ‬ ‫راه‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﮏ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻞّ‬

‫‪ .93‬ﺷﻨﯿﺪن آن ﻃﻮﻃﯽ ﺣﺮﮐﺖ آن ﻃﻮﻃﯽ را و ﻣﺮدن و ﻧﻮﺣﻪ ﮐﺮدن ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ آن ﻣﺮغ ﮐﺎن ﻃﻮﻃﯽ ﭼﻪ ﮐﺮد‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫دﯾﺪش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻠﺮزﯾﺪ‬ ‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬ ‫زد‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﮐﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﻦ رﻧﮓ و ﺑﺪﯾﻦ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و ﮔﺮﯾﺒﺎن را درﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﻃﻮﻃﯽ ﺧﻮب ﺧﻮش ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻮدت اﯾﻦ ﭼﺮا ﮔﺸﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫و‬

‫ﻫﻤﺮاز‬

‫ﻣﻦ‬

‫روﺿﻪ‬

‫رﺿﻮان‬

‫ﻣﻦ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﻮش‬

‫آواز‬

‫ﻣﻦ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﻮش‬

‫اﻟﺤﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫راح‬

‫روح‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﮐﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ارزان‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫زود‬

‫روي‬

‫‪113‬‬

‫ﻫﻤﺪم‬ ‫و‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫از‬

‫آن‬ ‫روي‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻢ‬

‫او‬

‫وري‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮﯾﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫اي‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫زﯾﺎﻧﯽ‬

‫اي‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫و‬

‫ﺧﺮﻣﻨﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ اﯾﻦ آﺗﺶ در اﯾﻦ ﺧﺮﻣﻦ زﻧﯽ‬

‫در ﻧﻬﺎن ﺟﺎن از ﺗﻮ اﻓﻐﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﯿﺶ آن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫اي زﺑﺎن ﻫﻢ رﻧﺞ ﺑﯽ درﻣﺎن ﺗﻮﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫اي‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺧﺪﻋﮥ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻔﯿﺮ‬

‫و‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﯿﺲ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﻣﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻫﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫اي ﺗﻮ زه ﮐﺮده ﺑﻪ ﮐﯿﻦ ﻣﻦ ﮐﻤﺎن‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﯾﺎد‬

‫ده‬

‫روز‬

‫اﻓﺮوز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓ‪‬ﯽ‬

‫ﮐﺒﺪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﭙﺮاﻧﯿﺪه‬

‫ﻧﮏ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺮا‬

‫داد‬

‫ده‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﻦ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ز‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﭘﺮﯾﺪه‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺳﻮز‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﭘﺮواز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫از‬

‫ﮐﺒﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﻫﺠﺮان‬

‫ﺳﺘﻢ‪،‬‬ ‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﻧﺎدان‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﻻ‬

‫أُﻗْﺴ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﺑﺎ‬

‫روي‬

‫ﺗﻮ‬

‫وز‬

‫زﺑﺪ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﺑﺪم‬

‫اﺳﺖ‬

‫وز‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺑﺪم‬

‫درﯾﻐﺎﻫﺎ‬

‫وﺣﺸﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﭼﺮاﮔﺎه‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫و‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫در‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪن‬

‫ﻏﯿﺮت ﺣﻖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻖ ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻮ دﻟﯽ ﮐﺰ ﺣﮑﻢ ﺣﻖ ﺻﺪ ﭘﺎره ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻏﯿﺮت آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ آن ﻏﯿﺮ ﻫﻤﻪ ﺳﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ اﻓﺰون از ﺑﯿﺎن و دﻣﺪﻣﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﺷﺪي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫اي‬ ‫ﻃﻮﻃﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫زﯾﺮك‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫روزي‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫داد‬ ‫ز‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﺳﺎر‬ ‫ﻧﺎداد‬

‫و‬ ‫وﺣﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن‬

‫آﻣﺪم‬

‫ز‬

‫او‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻓﮑﺮت‬ ‫اول‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎد‬

‫آﯾﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻏﺎز‬

‫آﻏﺎز‬

‫وﺟﻮد‬

‫او‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﯽ ﺑﺮد ﺷﺎدﯾﺖ را‪ ،‬ﺗﻮ ﺷﺎد از او‬

‫ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮي ﻇﻠﻢ را ﭼﻮن داد از او‬

‫ﻣﯿﺴﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ؟‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﺒﺮ‬

‫ﻋﮑﺲ او را دﯾﺪه ﺗﻮ ﺑﺮ اﯾﻦ و آن‬

‫ﺟﺎن‬

‫آن‬

‫آواز‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫اي‬

‫دم‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫اي‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻨﺎن‬

‫درﯾﻐﺎ‬ ‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫دل‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫و‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫آﺷﻔﺘﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫و‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫ﺧﻮن‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ او ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺧﻮد ﺗﻨﺪ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن او ﻗﺪح ﮔﯿﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺎﻓﯿﮥ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻗﺎﻓﯿﻪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻢ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﺻﻔﺖ‬ ‫و‬

‫اي‬

‫ﻗﺎﻓﯿﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫دﻟﺪار‬ ‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫‪114‬‬

‫ﺑﺴﯿﻂ‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﻣﻨﺪﯾﺶ‪،‬‬ ‫دوﻟﺖ‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺟﺰ‬ ‫در‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺮف ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻮ اﻧﺪﯾﺸﯽ از آن‬

‫ﺻﻮت‬

‫ﺣﺮف و ﺻﻮت و ﮔﻔﺖ را ﺑﺮ ﻫﻢ زﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ اﯾﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ دم زﻧﻢ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫آدﻣﺶ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫و‬

‫آن‬

‫دﻣﯽ‬

‫را‬

‫آن‬

‫دﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‬

‫آن‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫وي‬

‫ﻣﺴﯿﺤﺎ‬

‫دم‬

‫ﺣﻖ ز ﻏﯿﺮت‬

‫ﻧﺰد‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫رزان‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺎ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﻟﻐﺖ اﺛﺒﺎت و ﻧﻔﯽ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ اﺛﺒﺎﺗﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺑﯽ ذات و ﻧﻔﯽ‬

‫درﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫درﺑﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﮐﺴﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﺎﮐﺴﯽ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺖ ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻠﻘﺎن ﻣﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﺧﻮدﻧﺪ‬

‫ﺧﻮدﻧﺪ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﻻن‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺻﯿﺎد‪،‬‬ ‫را‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫دﻟﺒﺮان‬

‫را‬

‫ﺟﺴﺘﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﮑﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺮدة‬

‫ﻧﺎﮔﺎه‬

‫ﻣﺮدة‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﯾﺪي اش ﻣﻌﺸﻮق دان‬

‫ﮐﻮ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺴﺖ ﻫﻢ اﯾﻦ و ﻫﻢ آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫آب‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪ‬

‫آب‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ اوﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش‬

‫او ﭼﻮ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺗﻮ ﮔﻮش ﺑﺎش‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ور‬

‫وﯾﺮاﻧﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﺮ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﺳﯿﻞ‬ ‫دارم‬

‫ﺳﯿﻼﻧﯽ‬ ‫وﯾﺮاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﺮق ﺣﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻏﺮق ﺗﺮ‬ ‫درﯾﺎ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮادت‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫اش‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫دﻻ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺬاق‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻤﺮادي‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﻼل‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫را‬

‫دل‬

‫ﻃﺮب‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﯾﺮ‬

‫و‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺗﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﭙﺮ‬

‫داﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﻧﯽ‬

‫رﯾﺨﺘﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫دﻟﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺣﻼل‬

‫او‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﻣﺮدﮔﯽ‬

‫دل‬

‫ﻣﻦ دﻟﺶ ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻧﺎز و دﻻل‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﺧﺮ ﻏﺮق ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو ﺑﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ اﻓﺴﻮن ﻣﺨﻮان‬

‫اي‬

‫اي دو دﯾﺪه‪ ،‬دوﺳﺖ را ﭼﻮن دﯾﺪه اي‬

‫دﯾﺪﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ارزان‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﺮد‪ ،‬ارزان‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﺮﺻﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻏﺮق ﻋﺸﻘﯽ ام ﮐﻪ ﻏﺮق اﺳﺖ اﻧﺪر اﯾﻦ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎي‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻟﺒﻬﺎ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﮔﺮان‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ارزان‬ ‫ﻣﺠﻤﻠﺶ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯿﺪه‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫درﯾﺎ‬ ‫رو‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫‪115‬‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﻃﻔﻠﯽ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﻻ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫در‬

‫رﺳﻮاﯾﯽ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺴﯿﺎري‬

‫دل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮاد‬ ‫ﮔﻔﺘﺎرم‬

‫ﺑﺮدﮔﯽ‬ ‫ﻣﻼل‬

‫از‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫اﻻ‬

‫دﻫﺎن‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺧﻤﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دو‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﮔﻮش ﻧﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﺮش‬

‫در‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫رو‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ﻟﺪن‬

‫ﺳﺮ‬

‫‪ .94‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﻬﺮﭼﻪ از راه واﻣﺎﻧﯽ ﭼﻪ ﮐﻔﺮ آن ﺣﺮف و ﭼﻪ اﯾﻤﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ از دوﺳﺖ دور اﻓﺘﯽ ﭼﻪ زﺷﺖ آن ﻧﻘﺶ و ﭼﻪ زﯾﺒﺎ‬

‫ﻓﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻗﻮل اﻟﻨﺒﯽ‪ :‬إن ﺳﻌﺪا ﻟﻐﯿﻮر و أﻧﺎ أﻏﯿﺮ ﻣﻦ ﺳﻌﺪ و اﷲ أﻏﯿﺮ ﻣﻨﯽ و ﻣﻦ ﻏﯿﺮﺗﻪ ﺣﺮم اﻟْﻔَﻮاﺣ‪‬ﺶ‪‬‬ ‫ﻣﺎ ﻇَﻬ‪‬ﺮَ ﻣ‪‬ﻨْﻬﺎ و‪ ‬ﻣﺎ ﺑ‪‬ﻄَﻦَ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ز آن ﻏﯿﻮر آﻣﺪ ﮐﻪ ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮد‬

‫او ﭼﻮ ﺟﺎن اﺳﺖ و ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﮐﺎﻟﺒﺪ‬

‫ﮐﺎﻟﺒﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﺮ ﺷﺎه را او ﺟﺎﻣﻪ دار‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺤﺮاب‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻤﺎزش‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﻮﺳﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺬﯾﺮد‬

‫رﻓﺘﻨﺶ‬

‫ﺧﺴﺮان‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﺒﻖ‬ ‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪ‬ ‫ﺷﯿﻦ‬ ‫اﺗﺠﺎر‬

‫ﺷﺎﻫﺶ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ درش َﺷﺴﺘﻦ ﺑﻮد ﺣﯿﻒ و ﻏﺒﯿﻦ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮس‬

‫ﮔﺰﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻬﺎدن ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻄﺎ و زﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﻮ ﮔﺰﯾﻨﺪ ﺑﻌﺪ از آن ﮐﻪ دﯾﺪ رو‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺷﺘﺒﺎه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻏﯿﺮﺗﻬﺎ‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻢ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ﻧﻨﺎﻟﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﺑﺪاﻧﯿﺪ‬

‫از‬

‫اﻟﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻓﺮع‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﮔﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﻔﺎي‬

‫آن‬

‫ﻧﮕﺎر‬

‫آﯾﺪش‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺬارم‬

‫اﯾﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫او؟‬

‫دو‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬ ‫در‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫او‬

‫اﻓﺮوز‬

‫او‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺷﺐ ﺑﯽ روز او‬ ‫ﻧﺎﺧﻮش او ﺧﻮش ﺑﻮد در ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ رﻧﺞ ﺧﻮﯾﺶ و درد ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺸﻨﻮدي‬

‫ﺧﺎك ﻏﻢ را ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺎزم ﺑﻬﺮ ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ ز ﮔﻮﻫﺮ ﭘﺮ ﺷﻮد دو ﺑﺤﺮ ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫رواﯾﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪه‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻦ ز‬ ‫دل‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫آﺳﺘﺎن‬ ‫اي‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺎرﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ام‬

‫وز‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫از‬

‫اي‬

‫او‬ ‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺻﺪر‬

‫در‬

‫رﻫﯿﺪه‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻧﺠﯿﺪه‬ ‫ﻓﺨﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫روي‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ده‬

‫و‬

‫دﻟﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫روز‬ ‫دل‬ ‫ﺷﺎه‬

‫و‬ ‫ﺷﺎﮐﯽ‬ ‫ﺳﺴﺖ‬

‫رﻧﺠﺎن‬ ‫ﻓﺮد‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ام‬

‫راﺳﺘﺎن‬

‫اي ﺗﻮ ﺻﺪر و ﻣﻦ درت را آﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ و ﻣﻦ ﮐﻮ آن ﻃﺮف ﮐﺎن ﯾﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫زن‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﻣﺮد و زن ﭼﻮن ﯾﮏ ﺷﻮد آن ﯾﮏ ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﻟﻄﯿﻔﮥ‬

‫روح‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﯾﮏ ﻫﺎ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ آﻧﮏ ﺗﻮﯾﯽ‬ ‫‪116‬‬

‫و ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ و ﺗﻮ ﯾﮏ ﺟﻮﻫﺮ ﺷﻮي‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﺟﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺖ و ﺑﯿﺎ اي اﻣﺮ ﮐُﻦ‬

‫اي‬

‫ﻣﻨﺰه‬

‫دﯾﺪﻧﺖ‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آرد‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫دﻟﺒﺮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬ ‫از‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﻧﺮد‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﺎن‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺖ‬

‫دل ﮐﻪ او ﺑﺴﺘﮥ ﻏﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﮐﺎو ﻻﯾﻖ آن دﯾﺪن اﺳﺖ‬

‫آن ﮐﻪ او ﺑﺴﺘﮥ ﻏﻢ و ﺧﻨﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻏﻢ و ﺷﺎدي در او ﺑﺲ ﻣﯿﻮه ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ زﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺑﻬﺎر و ﺑﯽ ﺧﺰان ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫د‪‬ه زﮐﺎت روي ﺧﻮب اي ﺧﻮب رو‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫اي‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﺮﺷﻤﻪ‬ ‫ﺣﻼﻟﺶ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫دو‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻏﻤﺰة‬ ‫ﮐﺮدم‬

‫ﻏﻤﺎزه‬

‫از‬ ‫ز‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﯽ‬

‫ﺷﺮح‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺮﺣﻪ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﺷﺮﺣﻪ‬ ‫داغ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻼل او ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﺧﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﻏﻤﻨﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﻏﻢ‬

‫رﯾﺰي‬

‫ﭼﻪ‬

‫دل‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي ﮐﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺤﯽ ﮐﻪ از ﻣﺸﺮق ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭼﺸﻤﮥ ﻣﺸﺮﻗﺖ در ﺟﻮش ﯾﺎﻓﺖ‬

‫را‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﻧﻮ‬

‫از ﺗﻦ ﺑﯽ ﺟﺎن و دل اﻓﻐﺎن ﺷﻨﻮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮح ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻮ ﮐﻪ ﺷﺪ از ﮔﻞ ﺟﺪا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اي‬ ‫ﺷﺮح‬ ‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬ ‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﺷﯿﺪات‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺟﻮش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮّ‬

‫و‬

‫ﻟﺒﻬﺎت‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺸﻮ ﻣﻨﮑﺮ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺲ ﻗﺎدر اﺳﺖ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﻨﺰل اﻧﺪر ﺟﻮر و در اﺣﺴﺎن ﻣﮑﻦ‬

‫ﺟﻮر و اﺣﺴﺎن رﻧﺞ و ﺷﺎدي ﺣﺎدث اﺳﺖ‬

‫ﺣﺎدﺛﺎن ﻣﯿﺮﻧﺪ و ﺣﻘﺸﺎن وارث اﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺷﺪ اي ﺻﺒﺢ را ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎه‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﻣﺨﺪوﻣﯽ‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﺨﻮاه‬

‫و ﺟﺎن ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫ﻣﺮﺟﺎن‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺻﺒﻮﺣﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎده‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎده در ﺟﻮﺷﺶ ﮔﺪاي ﺟﻮش ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫در‬

‫ﺑﺎده از ﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﺷﺪ ﻧﯽ ﻣﺎ از او‬

‫ﻗﺎﻟﺐ از ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﺷﺪ ﻧﯽ ﻣﺎ از او‬

‫ﻣﻮم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮده ﻗﺎﻟﺐ را ﭼﻮ ﻣﻮم‬

‫ﺑﺲ دراز اﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻮ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺬر‬

‫از‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺧﻮاه ﻋﻘﻞ ﮐﻞ‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫دادة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫زﻧﺒﻮرﯾﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ اﻧﺪر‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫آﺗﺶ و‬

‫ﻧﻮر‬ ‫دارد‬

‫ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫‪ .95‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮاﺟﮥ ﺗﺎﺟﺮ‬

‫درد و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫‪117‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﺮب‬

‫ﮔﺮدش اﺳﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺮاﮐﻨﺪه‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫آرد‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻫﻮش ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺗﻨﺎﻗﺾ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﯽ ﻣﯽ زﻧﺪ از ﺑﯿﻢ ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺪاﻣﺶ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫آﺷﻔﺘﮕﯽ‬

‫ﮐﻮﺷﺶ‬

‫ﺧﻔﺘﮕﯽ‬

‫آن ﮐﻪ او ﺷﺎه اﺳﺖ او ﺑﯽ ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ از‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﻧﺎز‬

‫دارد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫اﯾﻦ‬ ‫رﺣﻤﺎن‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫اي‬

‫ﮐُﻞﱠ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ره ﻣﯽ ﺗﺮاش و ﻣﯽ ﺧﺮاش‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آﺧﺮ‬

‫دم‬

‫آﺧﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺳﻮداي‬ ‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﮔﯿﺎﻫﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬ ‫ﯾﻮ‪‬مٍ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﻓ‪‬ﯽ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﺷَﺄْنٍ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫وي ﻃﺮﻓﻪ ﮐﺎو‬ ‫ﻫ‪‬ﻮ‪‬‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ اﮔﺮ ﻣﺮد و زن اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ ﺷﺎه ﺟﺎن ﺑﺮ روزن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﺑﺎزﮔﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اي‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫و‬

‫‪ .96‬ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﺮد ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻮﻃﯽ را از ﻗﻔﺲ و ﭘﺮﯾﺪن ﻃﻮﻃﯽ ﻣﺮده‬ ‫آﻧﺶ از ﻗﻔﺲ‬

‫ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺑﯿﺮون ﻓﮑﻨﺪ‬ ‫ﭘﺮواز‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫روي ﺑﺎﻻ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ اي ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﮑﺮي‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫آوازت‬

‫ﻓﻌﻠﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﺎل‬ ‫از‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﺎخ‬ ‫ﺗﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺮﮐﯽ‬ ‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﻮدﻣﺎن‬

‫ده‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ‬ ‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻮﻃﯽ ﮐﻮ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎب‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻮﻃﯿﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮدوﺧﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ‬

‫را‬

‫داد‬

‫ﮐﻪ رﻫﺎ ﮐﻦ ﻧﻄﻖ و آواز و ﮔﺸﺎد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫او‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ اي ﻣﻄﺮب ﺷﺪه ﺑﺎ ﻋﺎم و ﺧﺎص‬

‫ﻣﺮده ﺷﻮ ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﺎﺑﯽ ﺧﻼص‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﺮﻏﮑﺎﻧﺖ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫دام‬

‫ﺑﮑﻠﯽ‬

‫ﭼﻨﻨﺪ‬

‫ﻏﻨﭽﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻏﻨﭽﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ داد او ﺣﺴﻦ ﺧﻮد را در ﻣﺰاد‬ ‫و‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﺸﻤﻬﺎ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫درﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫روزﮔﺎرش‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫داﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫روزﮔﺎر‬

‫ارواح‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﮔﻪ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬ ‫او‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫آب‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻮح و ﻣﻮﺳﯽ را ﻧﻪ درﯾﺎ ﯾﺎر ﺷﺪ؟‬ ‫آﺗﺶ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫رو‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫رﺷﮑﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش رﯾﺰد ﭼﻮ آب از ﻣﺸﮑﻬﺎ‬

‫ﻏﯿﺮت‬ ‫از‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﺖ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﻮه ﯾﺤﯿﯽ را ﻧﻪ ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮاﻧﺪ؟‬

‫و‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آورد‬ ‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺮ اﻋﺪاﺷﺎن‬

‫ﻗﺎﺻﺪاﻧﺶ‬ ‫‪118‬‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫از‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﻪ ﮐﯿﻦ ﻗﻬﺎر‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫دل‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫دود‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﻨﺎﻫﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫‪ .97‬وداع ﮐﺮدن ﻃﻮﻃﯽ ﺧﻮاﺟﻪ را و ﭘﺮﯾﺪن‬

‫ﯾﮏ دو ﭘﻨﺪش داد ﻃﻮﻃﯽ ﺑﯽ ﻧﻔﺎق‬ ‫اﻟﻮداع‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫اﻟﻮداع‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﻓﯽ‬

‫أﻣﺎن‬

‫اﷲ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫رو‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬ ‫ز‬

‫آزادم‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻮي‬

‫آزاد‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺷﺪت‬

‫از‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺳﻼم‪‬‬

‫اﻟﻔﺮاق‬

‫و‬

‫ﻣﻈﻠﻤﺖ‬

‫ﻗﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫روزي‬ ‫ﻧﻤﻮدي‬

‫راه‬

‫ﻧﻮ‬

‫دل‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﻓﺮج‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯾﻦ ﭘﻨﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫راه او ﮔﯿﺮم ﮐﻪ اﯾﻦ ره روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ز‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫‪ .98‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻀﺮت ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻠﻖ و اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺷﺪن‬

‫ﺗﻦ ﻗﻔﺲ ﺷﮑﻞ اﺳﺖ‪ ،‬زان ﺷﺪ ﺧﺎر ﺟﺎن‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﯾﻨﺶ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫راز‬

‫ﻫﻢ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫آﻧﺶ‬

‫و‬

‫ﭘﯽ‬

‫داﺧﻼن‬

‫و‬

‫ﺧﺎرﺟﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫اﯾﻨﺶ ﮔﻮﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﺗﻮ در وﺟﻮد‬

‫در ﮐﻤﺎل و ﻓﻀﻞ و در اﺣﺴﺎن و ﺟﻮد‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﺮﻫﻤﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آﻧﺶ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ آن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎﻣﺎن‬

‫ﺧﺮﻣﯽ‬

‫اﯾﻨﺶ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آﻧﺶ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫او ﭼﻮ ﺑﯿﻨﺪ ﺧﻠﻖ را ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫او‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫را‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻃﻔﯿﻞ‬ ‫ﻧﻮش‬

‫ﮔﺎه‬ ‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺖ‬

‫آب‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻟﻄﻒ و ﺳﺎﻟﻮس ﺟﻬﺎن ﺧﻮش ﻟﻘﻤﻪ اي اﺳﺖ‬

‫ﮐﻤﺘﺮش ﺧﻮر ﮐﺎن ﭘﺮ آﺗﺶ ﻟﻘﻤﻪ اي اﺳﺖ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫آﺗﺸﺶ‬

‫ذوﻗﺶ‬

‫و‬

‫او‬

‫دود‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آن ﻣﺪح را ﻣﻦ ﮐﯽ ﺧﺮم‬

‫از ﻃﻤﻊ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ او ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮم‬

‫ﻣﻼ‬

‫ﺳﻮزﻫﺎ‬

‫ﻣﺎدﺣﺖ‬

‫ﻫ‪‬ﺠﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺳﻮزد‬

‫روزﻫﺎ‬

‫ز‬

‫دﻟﺖ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﮐﺎو ز ﺣﺮﻣﺎن ﮔﻔﺖ آن‬

‫ﮐﺎن ﻃﻤﻊ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺗﻮ ﺷﺪ زﯾﺎن‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﻣﺪﯾﺢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آزﻣﻮن‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﺧﺪاع‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪت‬

‫آن‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫در‬

‫روزﻫﺎ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﺑﺪ ﻧﻤﺎﯾﺪ ز آن ﮐﻪ ﺗﻠﺦ اﻓﺘﺪ ﻗﺪح‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻄﺒﻮخ اﺳﺖ و ﺣ‪‬ﺐ‪ ‬ﮐﺎن را ﺧﻮري‬

‫ﺷﻮرش و رﻧﺞ اﻧﺪري‬

‫ور‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﺮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺑﻮد‬

‫ذوﻗﺶ‬

‫دﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ ﺿﺪي را ﺗﻮ ﺑﻪ ﺿﺪ آن ﺑﺪان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫او‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫اﻧﺪرون‬

‫ور ﺣﺐ و ﻣﻄﺒﻮخ ﺧﻮردي اي ﻇﺮﯾﻒ‬ ‫‪119‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﺪي‬ ‫ﺷﺪ‬

‫آن‬ ‫د‪‬ﻣ‪‬ﻞ‬ ‫ﭘﺎك‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫آرد‬

‫ﭘﺎﯾﺪ‬ ‫ﻧﯿﺶ‬

‫زاﺧﻼط‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﺜﯿﻒ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﺪﺣﻬﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻟﻨﻔﺲ‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫زﺧﻢ ﮐﺶ ﭼﻮن ﮔﻮي ﺷﻮ‪ ،‬ﭼﻮﮔﺎن ﻣﺒﺎش‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﻟﻄﻔﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ وﯾﻦ ﺟﻤﺎل‬

‫را‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪت‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﻣﺮد ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬ ‫آدﻣﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺎت‬

‫آدﻣﯽ‬ ‫در‬

‫ﺧﻮي‬ ‫داﻣﻨﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫اي‬

‫ﻗﺎدر‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫اي‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﺮده اي از ﮔﻮر ﺧﻮد ﺑﺮ ﮐﺮد ﺳﺮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫دﯾﻮ‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫از‬

‫دﯾﻮي‬ ‫آوﯾﺨﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻮس‬

‫ﭘﯿﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﺳﺘﻮار‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫او‬

‫داﻣﺶ‬

‫در‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﻔﺘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫دﯾﻮي‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﭼﺸﺎﻧﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺖ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫دوﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬ ‫از‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ارﺷﺎد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺴﯿﭻ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﺎﺻﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﭽﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺎت‬

‫ﻣﻠﮏ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫واﻗﻔﯽ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫روا‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ اﺳﺖ اﻧﺪر‬

‫ﻧﺎﺑﮑﺎر‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺸﺘﯽ ز ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ او‬

‫ﻗﻄﺮه اي داﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪي ز ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻗﻄﺮه اي‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻨﺪت‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪت‬

‫‪ .99‬در ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﻣﺎ ﺷﺎء اﷲ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻟﻢ ﯾﺸﺎء ﻟﻢ ﯾﮑﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻗﺪر‬

‫دادﻧﺪ‬

‫رﯾﺶ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫رﯾﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪت‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪ‬

‫از‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺣﺮﯾﻔﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪا ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﺷﺪي‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ذﻟﯿﻞَ‬

‫ﻫﻮﻧﺎ‬

‫ﺗﺴﺪ‬

‫و‬

‫درون‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫روا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫وارﻫﺎﻧﺶ‬

‫اﺳﺘﺶ‬

‫ورق‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻫﯿﭽﯿﻢ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫درﯾﺎﻫﺎي‬ ‫وز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺎﮐﻬﺎ ﺧﺴﻔﺶ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎن ﺑﺎدﻫﺎ ﻧﺸﻔﺶ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮن ﻧﺸﻔﺶ ﮐﻨﺪ ﺗﻮ ﻗﺎدري‬

‫ﮐﺶ‬

‫از‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫واﺳﺘﺎﻧﯽ‬

‫واﺧﺮي‬

‫ﻗﻄﺮه اي ﮐﺎن در ﻫﻮا ﺷﺪ ﯾﺎ ﮐﻪ رﯾﺨﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﺰﯾﻨﮥ‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﮔﺮ در آﯾﺪ در ﻋﺪم ﯾﺎ ﺻﺪ ﻋﺪم‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﯿﺶ او ﮐﻨﺪ از ﺳﺮ ﻗﺪم‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺿﺪ ﺿﺪ را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﺎزﺷﺎن‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺟﻤﻠﻪ اﻓﮑﺎر و ﻋﻘﻮل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻋﺪﻣﻬﺎ‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫آن‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رب‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺎروان‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻟﻠﻬﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫در ﺧﺰان ﺑﯿﻦ ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫از‬

‫ﻫﺰﯾﻤﺖ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫زاغ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺎﻻر‬

‫ده‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﺪم را ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫آن ﭼﻪ ﺧﻮردي وآده اي ﻣﺮگ ﺳﯿﺎه‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫در‬

‫ﮐﺎروان‬ ‫ﻧﻐﻮل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺧﻮردي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ده‬

‫از ﻧﺒﺎت و دارو و ﺑﺮگ و ﮔﯿﺎه‬ ‫‪120‬‬

‫اي ﺑﺮادر ﯾﮏ دم از ﺧﻮد دور ﺷﻮ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد آي و ﻏﺮق ﺑﺤﺮ ﻧﻮر ﺷﻮ‬

‫اي ﺑﺮادر ﻋﻘﻞ ﯾﮏ دم ﺑﺎ ﺧﻮد آر‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﺗﻮ ﺧﺰان اﺳﺖ و ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﺎغ دل را ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ و ﺗﺎزه ﺑﯿﻦ‬

‫ﭘﺮ ز ﻏﻨﭽﮥ ورد و ﺳﺮو و ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﮐﺎخ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮگ‬

‫اﻧﺒﻬﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ز‬

‫ﮔﻞ‬

‫اﻧﺒﻬﯽ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫و‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻋﻘﻞ ﮐﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮي آن ﮔﻠﺰار و ﺳﺮو و ﺳﻨﺒﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮي ﮔﻞ دﯾﺪي ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﮔﻞ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﻮش ﻣﻞ دﯾﺪي ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﻣﻞ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻗﻼووز‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮ‬

‫دواي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫رﻫﺒﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﺗﺎري‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻓﺮﻫﺎد‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ اي ﻟﯿﻠﯽ ﭼﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﮔﺮد ﻓﺎش‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮﯾﯽ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫و‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫دﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫و‬

‫آﺷﻮب‬

‫ﺑﺎش‬

‫او‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﻣﺮ‬

‫‪ .100‬در ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ ﻗﺪس ﺳﺮه در اﯾﻦ اﺑﯿﺎت‬ ‫ﻧﺎز را روﺋﯽ ﺑﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﻮ ورد‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺪاري ﮔﺮد ﺑﺪﺧﻮﺋﯽ ﻣﮕﺮد‬ ‫زﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ روي ﻧﺎزﯾﺒﺎ و ﻧﺎز‬

‫از‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ آﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ و درد‬ ‫ﻏﺰﻧﻮي‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﻮي‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫اﯾﻦ رﺑﺎﻋﯽ را ﺷﻨﻮ از ﺟﺎن و دل‬

‫ﺗﺎ ﺑﮑﻞ ﺑﯿﺮون ﺷﻮي از آب و ﮔﻞ‬

‫ﭘﻨﺪ او را از دل و ﺟﺎن ﮔﻮش ﮐﻦ‬

‫ﻫﻮش را ﺟﺎن ﺳﺎز و ﺟﺎن را ﮔﻮش ﮐﻦ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﺒﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﻦ ﭘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﯿﮑﻮ ﯾﺎد ﮔﯿﺮ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫در ﻧﯿﺎز و ﻓﻘﺮ ﺧﻮد را ﻣﺮده ﺳﺎز‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮﯾﺸﺖ ﺧﻮب و ﻓﺮﺧﻨﺪه ﮐﻨﺪ‬

‫از ﺑﻬﺎران ﮐﯽ ﺷﻮد ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﺳﻨﮓ‬

‫ﺧﺎك ﺷﻮ ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﺮوﺋﯽ رﻧﮓ رﻧﮓ‬

‫ﺧﺮاش‬

‫ﺑﺎش‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﺮدن‬ ‫دم‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻏﺰﻧﻮي‬ ‫و‬

‫ﻧﺎزش‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ز‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫زﻧﺪه‬ ‫دل‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺟﺰ‬

‫آزﻣﻮن‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫را‬

‫و‬

‫آه‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﯾﻌﻘﻮﺑﯽ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﺎك‬

‫‪ .101‬داﺳﺘﺎن ﭘﯿﺮ ﭼﻨﮕﯽ ﮐﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا روز ﺑﯽ ﻧﻮاﯾﯽ ﭼﻨﮓ زد ﻣﯿﺎن ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬ ‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫آن‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺳﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫از‬

‫آواز‬

‫او‬

‫ﻣﺠﻠﺲ‬

‫و‬

‫ﻣﺠﻤﻊ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫در‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﯿﺨﻮد‬ ‫دﻣﺶ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬ ‫ﭼﻨﮕﯽ‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫ﻣﻄﺮﺑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫راﺳﺘﺎن‬ ‫ﮐﺮ‬

‫و‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﯾﮏ ﻃﺮب ز آواز ﺧﻮﺑﺶ ﺻﺪ ﺷﺪي‬

‫آراﺳﺘﯽ‬

‫ﺧﺎﺳﺘﯽ‬

‫وز‬ ‫‪121‬‬

‫ﻧﻮاي‬

‫او‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﯾﺎرﺳﺎﯾﻞ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺎوازش‬

‫ﺑﻮد‬ ‫داود‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫در‬

‫اوﻟﯿﺎ را‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬ ‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﻧﻐﻤﻬﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫روزي‬ ‫درون‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫را‬

‫از‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫از‬

‫را‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻓﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪة‬

‫ﺧﺪا‬ ‫را‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻫﻢ ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن را ز آن ﺣﯿﺎت ﺑﯽ ﺑﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﻧﺠﺲ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد آن ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺎ را ﮔﻮش ﺣﺲ‬

‫ﮐﺰ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﭘﺮ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺮُﺳﺘﯽ‬

‫ﭘﺮاﻧﺪي‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﻐﻤﮥ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﻤﺎﻋﺶ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺑﺪن‬

‫را‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﮔﻮش‬ ‫ز‬

‫ﺣﺲ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫ﭘﺮﯾﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﻧﻐﻤﮥ ﭘﺮي زﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻐﻤﮥ دل ﺑﺮﺗﺮ از ﻫﺮ دو دم اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﺎداﻧﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﭘﺮي‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻣﻌﺸﺮ‬

‫اﻟﺠﻦ‪،‬‬

‫ﺳﻮرة‬

‫اﻟﺮﺣﻤﻦ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﯾﺸﺎﻧﺴﺖ‬

‫زآن‬

‫ﻧﻐﻤﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﻮرة‬

‫رﺣﻤﺎن‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫اي‬

‫ﻣﺒﺘﺪي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﻻي‬ ‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﮐﻮن‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺗﺴﺘﻄﯿﻌﻮا‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻨﻔﺬوا‬

‫ﺷﻮي‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﭘﺮﯾﺎن‬

‫ﻣﻬﺘﺪي‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫رﻫﺒﺮي‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﮔﺮددت‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫اوﻻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫وﯾﻦ ﺧﯿﺎل و وﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﻮ اﻓﮑﻨﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺰاد‬

‫اﻧﺪرون‬ ‫ﺳﺮﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫زﻧﺪان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺘﺎن‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﻧﺮوﺋﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﻤﻪ اي ز آن زﺧﻤﻪ ﻫﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش را ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻦ ﮐﺎن دور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬ ‫ﻣﺮده‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺼﻮرت‬

‫ﻣﺎ‬

‫وﻗﺖ‬

‫آواز‬

‫ﺑﻤﺮدﯾﻢ‬

‫ز‬ ‫و‬

‫دﺧﻤﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﺎ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﻣﺮده را ز ﯾﺸﺎن ﺣﯿﺎت اﺳﺖ و ﻧﻤﺎ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫آواﻫﺎ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫آﮔﻪ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﮑﻠﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫آوازﺷﺎن‬

‫ﮐﺮدن‬

‫از ﻃﺮب‬

‫ﮐﺎﺳﺘﯿﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫آواز‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ره‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯿﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺣﻖ اﻧﺪر ﺣﺠﺎب و ﺑﯽ ﺣﺠﯿﺐ‬

‫آن دﻫﺪ ﮐﻮ داد ﻣﺮﯾﻢ را ز ﺟﯿﺐ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدﯾﺪ از ﻋﺪم ز آواز دوﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اي‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﻓﻨﺎﺗﺎن‬ ‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫آواز‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺧﻮد‬

‫زﯾﺮ‬ ‫از‬

‫ﮔﻔﺘﻪ او را ﻣﻦ زﺑﺎن و‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺣﻠﻘﻮم‬

‫از‬

‫ﻋﺒﺪ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﻦ ﺣﻮاس و ﻣﻦ رﺿﺎ و ﺧﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫‪ .102‬در ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﺎن ﷲ ﮐﺎن اﷲ ﻟﻪ و ﺑﯿﺎن آن‬

‫رو ﮐﻪ ﺑﯽ ﯾﺴﻤﻊ و ﺑﯽ ﯾﺒﺼﺮ ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﺗﻮﯾﯽ ﭼﻪ ﺟﺎي ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮ ﺗﻮﯾﯽ‬ ‫ﻟﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺗﺎﺑﻢ‬

‫ﮐﺎن‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫ز‬

‫از‬

‫وﻟﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﷲ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺸﮑﺎﺗﺖ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫‪122‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮔﻮﯾﻢ‬ ‫آن‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﷲ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫روﺷﻨﻢ‬

‫ﻣﺸﮑﻼت‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﻇﻠﻤﺘﯽ‬ ‫آدﻣﯽ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﻧﻤﻮد‬

‫دﯾﮕﺮان را ز آدم اﺳﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﺸﻮد‬ ‫ﻣﺪد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زﺟﻮ‬

‫زآﻓﺘﺎﺑﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫آب ﺧﻮاه از ﺟﻮ ﺑﺠﻮ ﺧﻮاه از ﺳﺒﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮاه از ﻣﻪ ﻃﻠﺐ ﺧﻮاﻫﯽ ز ﺧﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﻘﺘﺒﺲ‬

‫زود‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫از دم ﻣﺎ ﮔﺮدد آن ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻮ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫اﺳﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻟﻀﺤﯽ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫اﺻﺤﺎﺑﯽ‬

‫ﺧﻮاه ز آدم ﮔﯿﺮ ﻧﻮرش ﺧﻮاه از او‬

‫ﺧﻮاه از ﺧﻢ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاه از ﮐﺪو‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﮐﺪو ﺑﺎ ﺧﻢ ﺑﭙﯿﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﺎد آن ﮐﺪوي ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎ‬

‫رأي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻃﻮﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺗﺎ ﺻﺪ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫از‬

‫رآﻧﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬ ‫ﭼﺮاغ ار‬

‫ﭘﺴﯿﻦ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻧﻮر‬

‫از‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫از‬

‫اﻟﺬي‬

‫ﻟﻤﻦ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ دﯾﺪ آن را ﯾﻘﯿﻦ آن ﺷﻤﻊ دﯾ ﺪ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮاه از ﺷﻤﻊ دان‬ ‫ﻣﺪان‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﯾﺒﺼﺮ‬

‫وﺟﻬﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬ ‫ﭼﺮاغ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻟﻘﺎي‬

‫ﺑﺠﺎن‬

‫ﺧﻮاه‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﻮرش‬

‫اﺻﻞ‬ ‫ﻓﺮﻗﯽ‬

‫ﭘﺴﯿﻦ‬ ‫ز‬

‫ﻏﺎﺑﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫‪ .103‬در ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ إن ﻟﺮﺑﮑﻢ ﻓﯽ أﯾﺎم دﻫﺮﮐﻢ ﻧﻔﺤﺎت أﻻ ﻓﺘﻌﺮﺿﻮا ﻟﻬﺎ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮش و ﻫﺶ دارﯾﺪ اﯾﻦ اوﻗﺎت را‬

‫در‬

‫رﺑﺎﺋﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻔﺤﻪ اي آﻣﺪ ﺷﻤﺎ را دﯾﺪ و رﻓﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﯿﺪ و رﻓﺖ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻫﻢ واﻧﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫زآن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻨﺒﺸﯽ‬

‫از‬

‫وي‬

‫اﻧﻄﻔﺎ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻬﺎي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻧﻔﺤﮥ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﺗﺎزﮔﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻔﺤﺘﻬﺎي‬

‫رﺳﯿﺪ‬ ‫ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫و‬

‫در‬

‫در‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻃﻮﺑﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫دم‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﺮده‬

‫زﻫﺮه‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫آرد‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت‬

‫از‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺑﻘﺎي‬ ‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫آب‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫او‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻓَﺄَﺑ‪‬ﯿﻦَ‬

‫را‬

‫ﯾﺤﻤﻠﻨﻬﺎ‬

‫أَنْ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد أَﺷْﻔَﻘﻦَ ﻣ‪‬ﻨْﻬﺎ ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮔﺮﻧﻪ از ﺑﯿﻤﺶ دل ﮐﻪ ﺧﻮن ﺷﺪي‬ ‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫دوش‬

‫دﯾﮕﺮﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﻮاي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫داد‬

‫ﻟﻘﻤﺎﻧﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺎر‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫در‬

‫ﮔﺮو‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎر‬

‫از‬

‫ﮐﻒ‬

‫اي‬ ‫ﺑﺮون‬

‫آرﯾﺪ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺧﺎر دان آن را ﮐﻪ ﺧﺮﻣﺎ دﯾﺪه اي‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺑﺲ ﻧﺎن ﮐﻮر و ﺑﺲ ﻧﺎدﯾﺪه اي‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫‪123‬‬

‫ﺧﺴﺘﮥ‬

‫آن‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺑﺮو‬

‫در ﮐﻒ او ﺧﺎر و ﺳﺎﯾﻪ اش ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺣﺮص‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻟﯿﮑﺘﺎن‬ ‫ﭘﺎي‬

‫از‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ره‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﺧﺎري‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫وﺟﻮد‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺷﺘﺮا‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﮔﻠﯽ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻞ ﺗﻮ ﺳﻮي ﻣﻐﯿﻼن اﺳﺖ و رﯾﮓ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻞ ﭼﯿﻨﯽ ز ﺧﺎر ﻣﺮده‬

‫رﯾﮓ‬

‫اي ﺑﮕﺸﺘﻪ زﯾﻦ ﻃﻠﺐ از ﮐﻮ ﺑﻪ ﮐﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﯾﯽ آن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﮐﻮ و ﮐﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺎر ﭘﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮﻻن ﭼﻮن ﮐﻨﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫آدﻣﯽ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫اي‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﻤﯿﺮا‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﮐﺰ ﻧﺴﯿﻤﺶ در ﺗﻮ ﺻﺪ ﮔﻠﺰار رﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮار‬

‫زادي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﻫﻤﺪﻣﯽ‬

‫ﮐﻠﻤﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﺗﺎ ز‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎري‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﻤﯿﺮاء‬

‫ﻧﻌﻞ ﺗﻮ‬

‫ﮐﻠﻤﯽ‬

‫ﺷﻮد اﯾﻦ ﮐﻮه ﻟﻌﻞ‬

‫اﯾﻦ ﺣﻤﯿﺮاء ﻟﻔﻆ ﺗﺎﻧﯿﺚ اﺳﺖ و ﺟﺎن‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻟﯿﮏ از ﺗﺎﻧﯿﺚ ﺟﺎن را ﺑﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫روح را ﺑﺎ ﻣﺮد و زن اﺷﺮاك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻪ آن ﺟﺎن اﺳﺖ ﮐﺰ ﺧﺸﮏ و ﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫از‬

‫واز‬

‫ﻣﻮﻧﺚ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫ﻣﺬﮐﺮ‬

‫ﺗﺎﻧﯿﺚ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫اش‬

‫اﯾﻦ ﻧﻪ آن ﺟﺎن اﺳﺖ ﮐﺎﻓﺰاﯾﺪ ز ﻧﺎن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫ﺧﻮش ﮐﻨﻨﺪه ﺳﺖ و ﺧﻮش و ﻋﯿﻦ ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻦ از ﺷﮑﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎن ﺷﮑﺮ ﮔﺎﻫﯽ ز ﺗﻮ ﻏﺎﯾﺐ ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎء‬

‫اﻟﻮﻓﺎء‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻣﺤﻀﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫رﺑ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ از ﺣﻖ ﭼﻮن ﻏﺬا ﯾﺎﺑﺪ رﺣﯿﻖ‬

‫ﻋﻘﻞ آن ﺟﺎ ﮔﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻢ اي رﻓﯿﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫زﯾﺮك‬ ‫او‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻟﻨﺎ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‪ ،‬اي ﻣﺮﺗﺸﯽ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫داﻧﺎﺳﺖ‬

‫ﻗﻮل‬

‫و‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺷﮑﺮ ﮐﯽ از ﺷﮑﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺗﺎزﯾﺎن‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻣﺎ‬ ‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﺸﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ‬ ‫ﻻ‬

‫آﯾﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻻ ﺑﻮد ﭼﻮن او ﻧﺸﺪ از ﻫﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻃﻮﻋﺎً ﻻ ﻧﺸﺪ ﮐﺮﻫﺎً ﺑﺴﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﮐﻤﺎل اﺳﺖ و ﻧﺪاي او ﮐﻤﺎل‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻼل‬

‫ﺳﻠﺴﻠﺖ‬

‫آن‬

‫در‬

‫دﻟﺖ‬

‫وار‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺷﺪ‬

‫اي‬ ‫اي‬

‫ﺑﻼل‬ ‫ﺑﻼل‬

‫اﻓﺮاز‬ ‫اي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮔﻠﺒﻨﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ز‬ ‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺳﭙﺎر‬

‫ز آن دﻣﯽ ﮐﺎدم از آن ﻣﺪﻫﻮش ﺷﺪ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺑﯿﺨﻮﯾﺶ ﺷﺪ ز آن ﺧﻮب ﺻﻮت‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺮ از آن ﺧﻮاب ﻣﺒﺎرك ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺗﻌﺮﯾﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﺮوس‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‬ ‫دﻣﯽ ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫و‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﻧﻤﺎزش‬ ‫ﻧﻤﺎز‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ و ﺟﺎن ﻫﺮ دو ﻧﻬﺎﻧﻨﺪ و ﺳﺘﯿﺮ‬ ‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﮕﻮ ﻫﯿﻦ ﻋﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي‬

‫ﻋﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎو ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺟﺰ ﮐﻪ ﻋﯿﺐ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﮐﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﯾﺎر‬

‫‪124‬‬

‫دﻣﯿﺪم‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺻﺒﺤﺪم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﻣ‪‬ﺶ‬

‫ارﺣﻨﺎ‬

‫ﻋﺮوﺳﺶ‬ ‫ﻫﻤﻮ‬

‫ﺗﻌﺮﯾﺲ‬

‫ﻓﻮت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺎﺷﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺎك‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‬

‫ام‬

‫ﻋﯿﺒﯽ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﺪادي‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻗﻀﺎي‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫دﺳﺘﺒﻮس‬

‫روان‬

‫ﻏﯿﺐ‬ ‫ﭘﺎك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺟﻬﻮل‬

‫ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﮐﻔﺮ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﮐﻨﯽ ﮐﻔﺮ‪ ،‬آﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ز آﻧﮑﻪ آن ﻫﺮ دو ﭼﻮ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﺟﺴﻢ ﭘﺎﮐﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن اﻓﺘﺎد ﺻﺎف‬

‫و‬

‫ذﮐﺮﺷﺎن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﺴﻤﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﺮف‬

‫ﭼﻮن زﯾﺎد از ﻧﺰد او اﺳﻤﯿﺴﺖ ﺻﺮف‬

‫آن ﺑﻪ ﺧﺎك اﻧﺪر ﺷﺪ و ﮐﻞ ﺧﺎك ﺷﺪ‬

‫وﯾﻦ ﻧﻤﮏ اﻧﺪر ﺷﺪ و ﮐﻞ ﭘﺎك ﺷﺪ‬

‫آن ﻧﻤﮏ ﮐﺰ وي ﻣﺤﻤﺪ اﻣﻠﺢ اﺳﺖ‬

‫ز آن ﺣﺪﯾﺚ ﺑﺎ ﻧﻤﮏ او اﻓﺼﺢ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻤﮏ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ از ﻣﯿﺮاث او‬

‫وارﺛﺎن‬

‫او‪،‬‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ ﮐﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺴﺘﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ ﮐﺮدي ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﺟﺴﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺮوﻣﯽ‬

‫ز‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﯾﺮ و ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‪ ،‬وﺻﻒ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺟﻬﺘﻬﺎ زآن ِ ﺟﺎن ِ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ور‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻋﯿﺒﯽ‬

‫در‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮد‬ ‫دو‬

‫ﺑﺰرﮔﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬ ‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﻓﻌﻠﺸﺎن‬ ‫دارﺷﺎن‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺷﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺗﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﭙﻨﺪاري‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻨﯽ در ﻏﻢ و ﺷﺎدي و ﺑﺲ‬

‫اي ﻋﺪم ﮐﻮ ﻣﺮ ﻋﺪم را ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ؟‬

‫ﺑﮕﺬري‬

‫ﺧﻮري‬

‫وﺟﻮد‬

‫از‬

‫از‬

‫و‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎوداﻧﯽ‬

‫روز ﺑﺎران اﺳﺖ ﻣﯽ رو ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻧﯽ از اﯾﻦ ﺑﺎران از آن ﺑﺎران رب‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ‬

‫ورا‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آن‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﺎراﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺎران‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺟﺎن را ﭘﺎك ﮐﻦ ﻧﯿﮑﻮ ﻧﮕﺮ‬

‫از‬

‫‪ .104‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺻﺪﯾﻘﻪ )س( از ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ )ص( ﮐﻪ ﺑﺎران ﺷﺪ و ﺟﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺗﺮ ﻧﮕﺸﺖ و ﺟﻮاب‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫روزي‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫درﺧﺘﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﮔﻮﺷﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫در‬

‫زﻣﺴﺘﺎﻧﺸﺎن‬

‫در‬

‫زﻣﺴﺘﺎﻧﺸﺎن‬

‫آﮐﻨﺪه‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﺷﺎرت‬

‫راز‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺑﻄﺎن‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬ ‫او‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﺧﺎﮐﺪان‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻼن‬

‫آب‬

‫ﻣﺤﺒﻮس‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫داد‬

‫ﻣﺮگ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫از‬

‫و آﻧﮑﻪ ﮔﻮش اﺳﺘﺶ ﻋﺒﺎرت ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﮐﺮد‬

‫دراز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻨﺎزة‬

‫ﯾﺎري‬

‫از‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫زﯾﺮ ﺧﺎك آن داﻧﻪ اش را زﻧﺪه ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﻓﺮو‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻧﺠﻨﺎب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻨﮑﺮان ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﻮد ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﻗﺪﯾﻢ‬ ‫‪125‬‬

‫آواز‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬ ‫ﻏﺮاﺑﺎن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫راز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻏﺮاب‬

‫ﻃﺎوس‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺎن ﮐﺮد از ﺑﻬﺎر و داد ﺑﺮگ‬ ‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﻨﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رب‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫داﺋﻢ اﺳﺖ‬

‫واز ﻗﺪم اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﺎﺋﻢ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻮري‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫درون‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻠﯽ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫درون‬

‫رﻏﻢ‬

‫ﺑﻮﯾﺎ‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫اﻧﻒ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﯽ دزدﻧﺪ و آن ﺟﺎ ﭼﺸﻢ ﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺻﺪﯾﻘﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫روي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﻋﻤﺎﻣﻪ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﯾﺶ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﺎﯾﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎغ‬ ‫اﺳﺮار‬

‫از‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ز‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻣﻨﮑﺮان ﻫﻤﭽﻮن ﺟﻌﻞ ز آن ﺑﻮي ﮔﻞ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮوﯾﺎﻧﯿﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ﮐﻞ‬ ‫رود‬

‫ﻧﺎزك‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻣﯿﺪوزﻧﺪ‬ ‫آن‬

‫و‬

‫در‬ ‫از‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮده‬

‫دران‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫دﻫﻞ‬

‫ﻟﻤﻌﺎن‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺄﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻮي ﺻﺪﯾﻘﻪ ﺷﺪ و ﻫﻢ راز ﮔﺸﺖ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺎزوي‬

‫او‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ز‬

‫ﺑﺎران‬

‫اي‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ازار‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫آن‬

‫رداي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ آن ﻧﻤﻮد اي ﭘﺎك ِﺟﯿﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﺎﮐﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺑﺮي‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫و‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ ﺣﻖ در ﻓﺰوﻟﺶ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫در‬

‫رﻣﻮز‬

‫ﮐﻨﻮز‬

‫آن‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫از‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﮐﺸﯿﺪي‬ ‫از‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﺳﻨﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﺎران‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺤﺎب‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻮﯾﯽ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫وي‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﺌﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺋﯽ‬

‫‪ .105‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺑﯿﺖ ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺳﺖ در وﻻﯾﺖ ﺟﺎن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎي آﺳﻤﺎن ﺟﻬﺎن‬

‫در ره روح ﭘﺴﺖ و ﺑﺎﻻﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ز‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ و درﯾﺎﻫﺎﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫زود‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫ﺳﺮﻣﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺮ داﻧﺎ اﻧﺪر اﯾﻦ رﻣﺰي ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ زﯾﻦ ﺻﺪف در‪‬ي ﺑﺴﻔﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﺎن‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫ﺧَﻠْﻖٍ‬

‫ﺟﺪﯾ ﺪ‬

‫ﭘﺮوردﮔﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫را‬

‫اﺑﺮي‬

‫و‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫آن‬

‫اﻻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎران‬

‫از‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آﺑﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﻬﺎران‬

‫ﺑﻮ‬

‫آن‬

‫ﺑﻬﺎري‪،‬‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﭘﺮوردش‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻓﻌﻞ‬

‫دم‬

‫و‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫اﻧﻮاع‬

‫اﺑﺪال‬ ‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻬﺎري‬

‫و‬ ‫ز‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫و‬ ‫ﻓ‪‬ﯽ‬

‫ﻟَﺒ‪‬ﺲٍ‬

‫ﺑﺎران‬

‫اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺧﺰاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺗﻔﺎوت‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬ ‫از‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﺰي‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬ ‫دان‬

‫و‬

‫ﭘﮋﻣﺮدﮔﯽ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺐ‬

‫و زردش ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﯿﺎب‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در زﯾﺎن و ﺳﻮد و در رﻧﺞ و ﻏﺒﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫در دل و ﺟﺎن روﯾﺪ از وي ﺳﺒﺰه زار‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫‪126‬‬

‫از‬

‫اﻧﻔﺎﺳﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﮔﺮ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫در‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫اي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺑﺎد‬

‫از‬

‫اﻓﺰا‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺪان‬

‫ﺑﺮوزﯾﺪ‬

‫آن ﮐﻪ ﺟﺎﻧﯽ داﺷﺖ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﮔﺰﯾﺪ‬ ‫واي‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫دور ﮐﻦ از‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫او‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ اﻧﮑﺎر و ﻇﻦ‬

‫‪ .106‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ اﻏﺘﻨﻤﻮا ﺑﺮد اﻟﺮﺑﯿﻊ اﻟﯽ آﺧﺮه‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺳﺮﻣﺎي‬

‫ﺗﻦ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺎن ﺷﻤﺎ آن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎران‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫آن‬ ‫از‬

‫ﺑﻬﺎران‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺑﺎ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫او‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﮐﺎن ﮐﻨﺪ ﮐﺎن ﮐﺮد ﺑﺎ ﺑﺎغ و رزان‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ آن ﺻﻮرت ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﺑﮑﻮه‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺮّ‬

‫آن‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰﯾﺪ‬

‫راوﯾﺎن‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﺮﻣﺎي‬

‫ﻣﭙﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫دﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫روﯾﺪ‬

‫آن ﺧﺰان ﻧﺰد ﺧﺪا ﻧﻔﺲ و ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﻋﯿﻦ ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫او‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻏﻠﯽ ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﺄوﯾﻞ آن ﺑﻮد ﮐﺎﻧﻔﺎس ﭘﺎك‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﺣﯿﺎت ﺑﺮگ و ﺗﺎك‬

‫درﺷﺖ‬

‫ﺗﻦ ﻣﭙﻮﺷﺎن ز آﻧﮑﻪ دﯾﻨﺖ راﺳﺖ ﭘﺸﺖ‬

‫ﮔﺮم ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮد ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ ز ﮔﺮم و ﺳﺮد ﺑﺠﻬﯽ وز ﺳﻌﯿﺮ‬

‫ﮔﺮم و ﺳﺮدش ﻧﻮ ﺑﻬﺎر زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ ﺻﺪق و ﯾﻘﯿﻦ و ﺑﻨﺪﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫ز آن ﮐﻪ زآن ﺑﺴﺘﺎن ﺟﺎﻧﻬﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫آﮐﻨﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺟﺰو‬ ‫از‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻋﻘﻠﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﮐﻞ‬ ‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻮاﻟﺶ‬

‫و‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﻟﻌﻘﻠﯽ‬

‫زآن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺟﻮاﻫﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫دل‬

‫ﺑﺎغ‬

‫دل‬

‫ﺧﻼﻟﯽ‬

‫ز‬

‫‪ .107‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺻﺪﯾﻘﻪ )س( از ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ )ص( ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺎران اﻣﺮوزﯾﻨﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺻﺪﯾﻘﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎي ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺴﺘﯽ و‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎراﻧﻬﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺑﺎ ﺧﺸﻮع و ﺑﺎ ادب از ﺟﻮش ﻋﺸﻖ‬

‫ز‬

‫زﺑﺪة وﺟﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ اﯾﻦ از ﺑﻬﺮ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻏﻢ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻣﺼﯿﺒﺖ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﺮاﺑﯽ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺣﺮﺻﻬﺎ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎري‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫آﺗﺶ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﻬﺎرﯾﺎت‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪي‬

‫ﺷﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫اُﺳﺘﻦ اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ اي ﺟﺎن ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬ ‫‪127‬‬

‫اﻣﺮوزﯾﻦ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﺋﯿﺰي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﮐﺒﺮﯾ ﺎ‬

‫ﭘﺮ‬

‫آﻓﺎت‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﮋاد‬

‫آدم‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫اوﻓﺘﺎدي‬ ‫ﺷﺪي‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬ ‫را‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎري ز آن ﺟﻬﺎن اﺳﺖ و ﭼﻮ آن‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎري‬

‫ﺣﺮص‬

‫و‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﯾﺦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎري‬

‫ﭘﺴﺖ‬ ‫آب‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫وﺳﺦ‬

‫و‬

‫ز آن ﺟﻬﺎن اﻧﺪك ﺗﺮﺷﺢ ﻣﯽ رﺳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﯿﺰد زﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺣﺮص و ﺣﺴﺪ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻧﯽ ﻫﻨﺮ ﻣﺎﻧﺪ در اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻪ ﻋﯿﺐ‬

‫رو‬

‫رو‬

‫ور‬

‫ﺗﺮﺷﺢ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺣﺪ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻨﮕﯽ‬

‫‪ .108‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﭘﯿﺮ ﭼﻨﮕﯽ در زﻣﺎن ﻋﻤﺮ و ﺑﯿﺎن ﻣﺨﻠﺺ آن‬ ‫ﻣﻄﺮﺑﯽ ﮐﺰ وي ﺟﻬﺎن ﺷﺪ ﭘﺮ ﻃﺮب‬ ‫از‬

‫ﻧﻮاﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﭼﻪ؟‬

‫ﭘﺮان‬

‫دل‬ ‫روزﮔﺎر‬

‫و‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫آن‬

‫آواز‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎن‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫اش‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﺑﺮوان‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫ﭘﺎر‬

‫د‪‬م‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺰاش‬

‫زﻫﺮه‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣ‪‬ﻔﺮش‬

‫ﻧﺸﺪ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮد ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺧﻮش ﮐﻪ آن ﻧﺎﺧﻮش ﻧﺸﺪ؟‬ ‫آواز‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش و ﻣﮑﺮوه و زﺷﺖ و دﻟﺨﺮاش‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ﺻﺪور‬

‫آن دروﻧﯽ ﮐﺎﯾﻦ دروﻧﻬﺎ ﻣﺴﺖ از اوﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﻫﺴﺘﻬﺎﻣﺎن ﻫﺴﺖ از اوﺳﺖ‬

‫او‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫در‬

‫ﯾﺎ‬

‫آواز‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد از ﻋﮑﺲ دﻣﺸﺎن ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎي‬

‫ﻋﺰﯾﺰان‬

‫ز‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫وز ﺻﺪاﯾﺶ ﻫﻮش ﺟﺎن ﺣﯿﺮان ﺷﺪي‬

‫ﭘﺸﺖ او ﺧﻢ ﮔﺸﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺸﺖ ﺧُﻢ‬ ‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫آوازش‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫آواز‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ﻟﺬت‬

‫وﺣﯽ‬

‫و‬

‫راز‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻄﺮب ﭘﯿﺮﺗﺮ ﮔﺸﺖ و ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﺷﺪ ز ﺑﯽ ﮐﺴﺒﯽ رﻫﯿﻦ ﯾﮏ رﻏﯿﻒ‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻢ‬

‫دادي‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎ‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ام‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫روزي‬

‫ﻧﻮال‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﺗﻮام‬

‫ﭼﻨﮓ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﺗﻮام‬

‫اﷲ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺜﺮب‬

‫آه‬

‫ﮔﻮ‬

‫اﺑﺮﯾﺸﻢ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﻌﺼﯿﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ورزﯾﺪه‬ ‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﭼﻨﮓ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑﮕﻮرﺳﺘﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺬﯾﺮد‬

‫ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ‬

‫ﻗﻠﺒﻬﺎ‬

‫ﭼﻨﮓ زد ﺑﺴﯿﺎر و ﮔﺮﯾﺎن ﺳﺮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﻨﮓ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﮔﻮري ﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﻮاب ﺑﺮدش‪ ،‬ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ از ﺣﺒﺲ رﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﮓ و ﭼﻨﮕﯽ را رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﺻﺤﺮاي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮش ﺑﺪي ﺟﺎﻧﻢ از اﯾﻦ ﺑﺎغ و ﺑﻬﺎر‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ ﭘﺮ و ﺑﯽ ﭘﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫ﺑﯽ ﻟﺐ و دﻧﺪان ﺷﮑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮردﻣﯽ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫ﻻغ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آزاد‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ذﮐﺮ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﻓﮑﺮي‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻓﺎرغ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫و‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺳﺮاﯾﺎن‬

‫رﻧﺞ‬

‫از‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫دﯾﺪﻣﯽ‬

‫ﺳﺎده‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺻﺤﺮاي‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎن‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻻﻟﻪ‬ ‫ﭼﺮخ‬

‫زار‬

‫ورد و رﯾﺤﺎن ﺑﯽ ﮐﻔﯽ ﻣﯽ ﭼﯿﺪﻣﯽ‬ ‫‪128‬‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﭘﺎك ﺷﺪ از رﻧﺠﻬﺎ ﭼﻮن ﻧﻮر ﺷﺮق‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﭼﺮخ ده ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺰد آن ﺟﻬﺎن ﺟﺰ ﺗﻨﮓ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي در ﺣﺠﻢ اﮔﺮ ﺑﻮدي ﭼﻮ ﭼﺮخ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺮخ‬

‫ﺗﻨﮕﯽ‬

‫دﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﺮق‬

‫اﯾﻮب‬

‫درﯾﺎي‬

‫از‬

‫ﮐﺎن‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻮﺑﯽ‬

‫درﻧﮕﻨﺠﯿﺪي‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮاﺑﻢ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮐﻢ ﮐﺴﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‬

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻃﺎﻣﻊ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮو‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ار‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫راﻫﺶ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ﻣﻐﺘﺴﻞ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫در‬

‫ﻣﻮل ﻣﻮﻟﯽ ﻣﯽ زد آن ﺟﺎ ﺟﺎن او‬

‫ز‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺖ‬

‫ﻓﻀﺎي‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫و‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫‪ .109‬در ﺧﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺎﺗﻒ ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ زر از ﺑﯿﺖ اﻟﻤﺎل ﺑﻪ آن ﻣﺮده ده ﮐﻪ در‬ ‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫آن زﻣﺎن ﺣﻖ ﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﺑﯽ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﯾﺶ از ﺧﻮاب ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ز ﻏﯿﺐ اﻓﺘﺎد ﺑﯽ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻧﻬﺎد و ﺧﻮاب ﺑﺮدش ﺧﻮاب دﯾﺪ‬

‫ﮐﺎﻣﺪش‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫آن ﻧﺪا ﮐﻪ اﺻﻞ ﻫﺮ ﺑﺎﻧﮓ و ﻧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪا آن اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺻﺪاﺳﺖ‬

‫ﮐُﺮد و ﺗﺮك و زﻧﮓ و ﺗﺎﺟﯿﮏ و ﻋﺮب‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﺮده آن ﻧﺪا ﺑﯽ ﮔﻮش و ﻟﺐ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺟﺎي ﺗﺮك و ﺗﺎﺟﯿﮏ اﺳﺖ و زﻧﮓ‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﺮده ﺳﺖ آن ﻧﺪا را ﭼﻮب و ﺳﻨﮓ‬

‫ﻫﺮ دﻣﯽ از وي ﻫﻤﯽ آﯾﺪ أَ ﻟَﺴ‪‬ﺖ‪‬‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﻠﯽ‬

‫زآﮔﻬﯽ‬

‫ﻣﻌﻬﻮد‬

‫ز ﯾﺸﺎن‬ ‫و‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫از‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫وﻟﯽ‬

‫و‬

‫آﻣﺪﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺪا‬

‫اﻋﺮاض‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻋﺪم‬

‫از‬

‫در ﺑﯿﺎﻧﺶ ﻗﺼﻪ اي ﻫﺶ دار ﺧﻮب‬

‫‪ .110‬ﻧﺎﻟﯿﺪن ﺳﺘﻮن ﺣﻨﺎﻧﻪ از ﻓﺮاغ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻧﺒﻮه ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ روي ﻣﺒﺎرك‬ ‫ﺗﻮ را ﭼﻮن ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻣﻨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺷﻨﯿﺪن رﺳﻮل ﺧﺪا )ص( ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺘﻮن را ﺑﺼﺮﯾﺢ‬ ‫و ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت آﻧﺤﻀﺮت ﺑﺎ آن‬

‫اﺳﺘﻦ‬

‫از‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺠﻠﺲ‬

‫وﻋﻆ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺰ وي آﮔﻪ ﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان‬

‫در‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﮐﺰ ﭼﻪ ﻣﯿﻨﺎﻟﺪ ﺳﺘﻮن ﺑﺎ ﻋﺮض و ﻃﻮل‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻨﺎﻧﻪ‬

‫ﺳﺘﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫از ﻓﺮاق ﺗﻮ ﻣﺮا ﭼﻮن ﺳﻮﺧﺖ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻨﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﺴﻨﺪت‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻮدم‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫از‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫از‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‬

‫ﭘﺲ رﺳﻮﻟﺶ ﮔﻔﺖ ﮐﺎي ﻧﯿﮑﻮ درﺧﺖ‬

‫اي‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﺎ‬

‫‪129‬‬

‫ارﺑﺎب‬

‫ﻓﺮاﻗﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺮّ‬

‫ﻣﺴﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﺮاز‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬ ‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫در‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺣﻘﺖ‬

‫آن‬

‫ﻧﺨﻠﯽ‬

‫ﺷﺮﻗﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺳﺮوي ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﺮﺑﯽ‬ ‫و‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﭼﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ داﯾﻢ ﺷﺪ ﺑﻘﺎش‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اي ﻏﺎﻓﻞ ﮐﻢ از ﭼﻮﺑﯽ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺳﺘﻮن را دﻓﻦ ﮐﺮد اﻧﺪر زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫از‬

‫آن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫را‬

‫ﭼﻮ ﻣﺮدم‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮔﺮدد ﯾﻮم‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﮑﺎر‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ز ﯾﺰدان ﮐﺎر و ﺑﺎر‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﺑﺎر آن ﺟﺎ و ﺑﯿﺮون ﺷﺪ ز ﮐﺎر‬

‫وآن ﮐﻪ او را ﻧﺒﻮد از اﺳﺮار داد‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آري‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﻨﺪي‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﭘﺎي‬ ‫آن‬

‫ﺳﻮاري‬ ‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﮔﺮﻧﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﻮران‬ ‫ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫او‬

‫ﻋﺼﺎﺗﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫در‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻟﺸﺎن‬

‫اﻓﮑﻨﺪﺷﺎن‬ ‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫وﻫﻤﯽ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫و‬

‫دون‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻤﮑﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺼﺎ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ور‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺛﺒﺎﺗﺶ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﭙﻪ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ره‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫و‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬ ‫رﺣﻤﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﯿﺎﺳﺎت‬

‫اﻓﻀﺎﻟﺸﺎن‬

‫در‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﮐﻮران‬

‫روﺷﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﻤﺎرت‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﯽ‬ ‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺑﻤﺮدﻧﺪي‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺗﺠﺎرﺗﻬﺎ‬ ‫ﭼﻮب‬

‫ﮐﯽ‬

‫اﺳﺘﺪﻻﻟﺸﺎن‬

‫دادﺷﺎن‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺷﺪ آﻟﺖ ﺟﻨﮓ و ﻧﻔﯿﺮ‬

‫آن ﻋﺼﺎ را ﺧﺮد ﺑﺸﮑﻦ اي ﺿﺮﯾﺮ‬

‫اﻧﺪرﯾﺪ؟‬

‫آورﯾ ﺪ‬

‫داﻣﻦ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫آﻣﺪﯾﺪ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫داد‬

‫درود‬

‫ﻧﻪ‬

‫او‬

‫آن ﻋﺼﺎ از ﺧﺸﻢ ﻫﻢ ﺑﺮ وي زدﯾﺪ‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫در ﻓﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮران ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫دﯾﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺪﻧﺪي‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻨﺪش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در ﺟﻬﺎن رد ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدي اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫اﺳﺘﺪﻻﻟﺸﺎن‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ‬

‫و‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫اﺳﺘﺪﻻﻟﯿﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫وﻓﺎق‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﺰد‬

‫ﭘﺎي‬

‫دل‬

‫واﻗﻔﺎن‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺷﺒﻬﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺼﺪﯾﻖ‬

‫او‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺎو‬

‫دادت‬

‫دﯾﺪﺑﺎﻧﺮا‬ ‫در‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺷﺪ ﻣﺎر و اﺳﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬ ‫از‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﮔﺮﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎري‬ ‫ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل‬

‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰة‬ ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﺎدم‬

‫ﭼﻬﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫و‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﻮدي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺰه‬

‫ﮐﯽ ﺑﺪي ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰه؟‬ ‫ﻣﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ ﻋﻘﻠﺶ ﻣﯽ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻘﺒﻠﯽ‬

‫دد‬

‫در‬

‫ﺟﺰاﯾﺮ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﮑﺮ‬ ‫ﺑﯿﻢ‬ ‫ﺑﯿﻢ‬

‫درﻧﮕﺮ‬

‫اﺳﺘﻦ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻋﺼﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل‬

‫آدم‪،‬‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫و‬

‫‪130‬‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫در‬

‫رﻣﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫و‬

‫ﺟﺰر‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻣﻘﺒﻮل‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻗﻼﺑﺎن‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﻟﻔﺎﻇﺸﺎن‬ ‫را‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮﺣﯿﺪ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫زﻫﺮه‬

‫زﯾﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺗﺴﻠﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﻧﻘﺮه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺎﻟﻨﺪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺷﺮع‬

‫ﺑﺎﻃﻦ آن ﻫﻤﭽﻮ در ﻧﺎن ﺗﺨﻢ ﺿﺮع‬

‫زﻧﺪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫دم‬

‫ﺗﺎ‬

‫دم‬

‫دﯾﻦ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﻘﺶ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎي او ﺟﻤﺎد و ﺟﺎن او‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ آن دو در ﻓﺮﻣﺎن او‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﯽ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﻫﺎﺷﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫‪ .111‬اﻇﻬﺎر ﻣﻌﺠﺰه ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺴﺨﻦ آﻣﺪن ﺳﻨﮕﺮﯾﺰه در دﺳﺖ اﺑﻮ ﺟﻬﻞ و ﮔﻮاﻫﯽ دادن‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻟﺖ آﻧﺤﻀﺮت‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫رﺳﻮﻟﯽ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﻞ‬ ‫ﻣﺸﺘﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اي اﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮ اﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ زود‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬

‫آﺳﻤﺎن؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫داري‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫راز‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﺎن ﭼﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ آن ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﻘﯿﻢ و راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ آن دوم ﻧﺎدرﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آري ﺣﻖ از اﯾﻦ ﻗﺎدرﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺶ ﭘﺎره ﺣﺠﺮ در دﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻫﺮ ﯾﮏ ﺗﻮ ﺗﺴﺒﯿﺤﯽ درﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺸﺖ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫درﻧﮓ‬

‫ﻻ‬

‫إِﻟﻪ‪‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫إِﻻ‬

‫اﷲ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫اﷲ‬

‫ﺳﻔﺖ‬

‫ﺷﻬﺎدت‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ از ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ اﯾﻦ‬

‫زد ز ﺧﺸﻢ آن ﺳﻨﮕﻬﺎ را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ در ﺧﺸﻢ و ﺑﺴﻮي ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‬ ‫ﺟﻬﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ره‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺜﻞ‬ ‫آن‬

‫و رﻓﺖ از‬

‫را‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﭼ‪‬ﻪ‪،‬‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﭘﯿﺶ رﺳﻮل‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻌﺠﺰه او دﯾﺪ و ﺷﺪ ﺑﺪﺑﺨﺖ زﻓﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﻓﺮﻗﺶ ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﮐﻮر و ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺎﯾﺎن اي ﻋﻤﻮ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﭼﻨﮕﯽ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد و ﺣﺎل ﻣﻄﺮب ﮔﻮش دار‬

‫ز آﻧﮑﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﮔﺸﺖ ﻣﻄﺮب ز اﻧﺘﻈﺎر‬

‫زﻧﺪﻗﻪ‬

‫زﺷﺖ‬ ‫ﺗﯿﺰ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻣﻄﺮب و ﭘﯿﻐﺎم رﺳﺎﻧﯿﺪن ﻋﻤﺮ ﺑﻪ او آن ﭼﻪ ﻫﺎﺗﻒ آواز داد‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫دارﯾﻢ‬

‫اي‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﺮﺟﻪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﺎص‬ ‫ﺑﯿﺖ‬

‫ز‬

‫ﮐﺎي‬ ‫و‬ ‫اﻟﻤﺎل‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﺑﺮ‪ ،‬ﮐﺎي ﺗﻮ ﻣﺎ را اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺑﺮﯾﺸﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﻗﺪر‬

‫ز‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﺮ‬

‫رﻧﺠﻪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫دار‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫در‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﺧﺮج ﮐﻦ ﭼﻮن ﺧﺮج ﺷﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﺮ ز آن ﻫﯿﺒﺖ آواز ﺟﺴﺖ‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪131‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫رو‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫دواﻧﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ آن ﭘﯿﺮ او ﻧﺪﯾﺪ آن ﺟﺎ ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﺎره‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ﮔﺸﺖ و ﻏﯿﺮ آن ﭘﯿﺮ او ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﺎ را ﺑﻨﺪه اي اﺳﺖ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ و ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ و ﻓﺮﺧﻨﺪه اي اﺳﺖ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﺣﺒﺬا‬

‫ﺣﺒﺬا‬

‫ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﭼﻨﮕﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮔﺮد‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫در‬

‫دوان‬

‫ﻫﻤﯿﺎن‬

‫اي‬ ‫آن‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﮑﺎري‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﭼﻮن ﯾﻘﯿﻦ ﮔﺸﺘﺶ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻇﻠﻤﺖ دل روﺷﻦ ﺑﺴﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﻟﺮزﯾﺪن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ادب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را دﯾﺪ و ﻣﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رخ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺘﺶ ﻣﺘﺮس از ﻣﻦ ﻣﺮم‬

‫ﮐ‪‬ﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‬

‫آن‬

‫داد‬

‫ﺧﻮي‬ ‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻬﺠﻮري‬

‫ﻣﺴﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺮﮐﯽ‬

‫را‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬ ‫ز‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﭼﻨﮕﯽ‬ ‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫روي‬

‫زرد‬

‫آورده‬

‫ام‬

‫روي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫راز‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺤﺪت‬

‫ﻏﻤﺎن‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﭘﯿﺮ ﻟﺮزان ﮔﺸﺖ ﭼﻮن اﯾﻦ را ﺷﻨﯿﺪ‬

‫دﺳﺖ ﻣﯽ ﺧﺎﯾﯿﺪ و ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ‬

‫ﻧﻈﯿﺮ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ از ﺷﺮم آب ﺷﺪ ﺑﯿﭽﺎره ﭘﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﯽ ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ و از ﺣﺪ رﻓﺖ درد‬

‫ﭼﻨﮓ را زد ﺑﺮ زﻣﯿﻦ و ﺧﺮد ﮐﺮد‬ ‫راه‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫از‬

‫اﻟﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﺣﺠﺎﺑﻢ‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﺳﺎل‬

‫اي‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﺑﺨﻮرده‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫داد ﺣﻖ ﻋﻤﺮي ﮐﻪ ﻫﺮ روزي از آن‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺧﺮج‬

‫اي‬

‫اﺑﺮﯾﺸﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﺮج ﮐﻦ اﯾﻦ را و ﺑﺎز اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿ ﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘﺮﺳﺪت‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺸﺎرﺗﻬﺎ‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﺮاﺿﻪ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﺪﺣﺖ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﻋﻄﺴﻪ‬

‫و‬

‫روﯾﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﻓﺘﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫در‬ ‫در‬

‫ﮐﻤﺎل‬ ‫ﺟﻔﺎ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫دﻣﺒﺪم‬

‫و‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﻋﺮاق‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫زﯾﺮ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﮐ‪‬ﺸﺖ دل ﻣﻦ دل ﺑﻤﺮد‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ﻧﻬﺎر‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻓﺮﯾﺎدﺧﻮاه‬

‫داد ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﯽ ز ﮐﺲ از داد ﺧﻮاه‬

‫داد ﺧﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﺪادم در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آه‬ ‫واي‬

‫ﮐﺮدم‬

‫زن‬

‫در دﻣﯿﺪم ﺟﻤﻠﻪ را در زﯾﺮ و ﺑﻢ‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫واي‬

‫ﮐﺰ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫داد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫راه‬

‫از‬

‫ﺷﺎه‬

‫ره‬

‫ﯾﺎد‬ ‫ﺗﺮي‬ ‫آواز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬ ‫از‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﻢ‬

‫ﺟﺰ‬

‫از‬

‫ﮐﺎروان‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﯾﺎدم‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫دم‬ ‫و‬ ‫ﺳﺎل‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺑﯿﮕﻪ‬ ‫از‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺴﺖ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻣﻨﯽ از وي رﺳﺪ دم دم ﻣﺮا‬

‫ﭘﺲ و را ﺑﯿﻨﻢ ﭼﻮ اﯾﻦ ﺷﺪ ﮐﻢ ﻣﺮا‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﮐﺎو ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ زر ﺷﻤ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺳﻮي او‬ ‫‪132‬‬

‫داري‬

‫ﻧﻪ ﺳﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺮدي‬

‫او‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺟﺮم‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫‪ .112‬ﮔﺮداﻧﯿﺪن ﻋﻤﺮ ﻧﻈﺮ او را از ﻣﻘﺎم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﺳﺘﻐﺮاق ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ اﯾﻦ زاري ﺗﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن او را از آن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫زاﻋﺘﺬارش‬

‫ﻫﺸﯿﺎري‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ز‬

‫ﻣﻀﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﺸﯿﺎري‬

‫ﺳﻮي‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﺿﯽ‬

‫اﺳﺘﻐﺮاق‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺒﻠﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﺧﺪا‬

‫آﺗﺶ اﻧﺪر زن ﺑﻪ ﻫﺮ دو‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ‬

‫ﭘﺮ ﮔﺮه ﺑﺎﺷﯽ از اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﭼﻮ ﻧﯽ؟‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮه ﺑﺎ ﻧﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ راز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻃﻮف ﺧﻮد ﺑﻪ ﻃﻮﻓﯽ ﻣﺮﺗﺪي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪي ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدي‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫اي‬

‫ﺧﺒﺮﻫﺎت‬

‫راه‪‬‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫از‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ده‬

‫راﻫﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زﯾﺮ‬

‫را‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻓﺎروق‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫از‬

‫آواز‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﻫﺸﯿﺎري ﮔﻨﺎﻫﯽ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬ ‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫زار‬

‫را‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﺑﯽ ﮔﺮﯾﻪ و ﺑﯽ ﺧﻨﺪه ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ رﻓﺖ و ﺟﺎن دﯾﮕﺮ زﻧﺪه ﺷﺪ‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﯽ‬

‫دروﻧﺶ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎوراي‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﺎل و ﻗﺎﻟﯽ از وراي ﺣﺎل و ﻗﺎل‬ ‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫اي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫از‬

‫ﺧﻼﺻﯽ‬ ‫ﮐﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺬﯾﺮا‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻣﻮج‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫در‬ ‫درﯾﺎ‬

‫و‬ ‫داﻧﯽ‬ ‫ذو‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ‬ ‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻗﺼﮥ ﺣﺎل ﭘﯿﺮ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺮ و ﺟﺎﻧﺶ روي در ﭘﺮده ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺮ داﻣﻦ را ز ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫از ﭘﯽ اﯾﻦ ﻋﯿﺶ و ﻋﺸﺮت ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺸﺎن‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﻫﺮ دم ﺗﻬﯽ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺸﺎن‬

‫اي‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻮي‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫در‬

‫ﭘﺸﮥ‬

‫در‬

‫وﺟﻮد‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻏﯿﺐ‬

‫و‬ ‫ﻧﻮﻧﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫در‬

‫دﻫﺎن‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫او‬ ‫ﺑﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎز‬ ‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻦ‬ ‫ﺑﺎش‬

‫روان‬

‫ﻣﯽ رﺳﺪ از ﻏﯿﺐ ﭼﻮن آب روان‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮوﻧﺸﻮ‬

‫‪ .113‬ﺗﻔﺴﯿﺮ دﻋﺎي آن دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎزار ﻣﻨﺎدي ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﻠﻬﻢ أﻋﻂ ﮐﻞ ﻣﻨﻔﻖ‬ ‫ﺧﻠﻔﺎ اﻟﻠﻬﻢ أﻋﻂ ﮐﻞ ﻣﻤﺴﮏ ﺗﻠﻔﺎ‪ ،‬و ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻣﻨﻔﻖ‪ ،‬ﻣﺠﺎﻫﺪ راه ﺣﻖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺴﺮف راه ﻫﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دو‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫‪133‬‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮥ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ‬ ‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫اي‬ ‫اﯾﺨﺪاﯾﺎ‬

‫ﻣﻨﻔﻘﺎن‬

‫را‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻣﻤﺴﮑﺎن‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻣﻨﻔﻘﺎن‬

‫را‬

‫ده‬

‫ﻣﻤﺴﮏ‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﻔﻖ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫اﻣﺴﺎك‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﺮان‬ ‫اﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺰ‬

‫را‬

‫ﻏﻼم‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﯾﺎن‬

‫ده‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺪه‬

‫اﻻ‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫ﻣﻤﺴﮑﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﻔﺎق‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دار‬

‫ﻫﺮ درﻣﺸﺎن را ﻋﻮض ده ﺻﺪ ﻫﺰار‬

‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻮ‬

‫از‬

‫ﯾﺎﻏﯿﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﻮﺛﺮ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺣﻖ را‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﻣﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭼﯿﺮه‬

‫ﻋﺪاد‬

‫ﺗﯿﻐﺸﺎن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫واﺻﻠﯽ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻏﯿﺎن‬

‫او‬

‫ﺑﺬل‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻃﺮﻓﻪ ﺗﺮ ﮐﺎن او ﻫﻤﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻋﺪل‬

‫ﮐﺰ ﺳﺨﺎوت ﮐﺮده ام اﯾﺜﺎر و ﺑﺬل‬ ‫روي‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﺪل‬ ‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫اﻧﺬار‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺳﺮوران‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺰد‬

‫دادش‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫دوري‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﻧﻔﺎﻗﻬﺎﺷﺎن‬

‫‪ .114‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ﺳﺮوران ﻋﺮب ﺑﺎﻣﯿﺪ ﻗﺒﻮل اﻓﺘﺎدن‬

‫ﻣﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﺣﺮب‬

‫ﻣﺆﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ز‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻫﺪ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻘﯿﻢ‬

‫اﻟﺼﺮاط‬

‫آن درم دادن ﺳﺨﯽ را ﻻﯾﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺳﭙﺮدن ﺧﻮد ﺳﺨﺎي ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻧﺖ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن دﻫﯽ از ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﺟﺎﻧﺖ دﻫﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﺎر‬

‫ﺑﺮﮔﯿﺶ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اﻟﻬﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﻤﺎل‬

‫ﻧﺎن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫دﻫﯽ‬ ‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎي‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ از ﺟﻮد در دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺎل‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﻟﯿﮑﺶ‬

‫و آﻧﮑﻪ در اﻧﺒﺎر ﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺮﻓﻪ ﮐﺮد‬

‫اﺷﭙﺶ‬

‫و ﻣﻮش‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻔﯽ اﺳﺖ در اﺛﺒﺎت ﺟﻮ‬

‫ﺻﻮرﺗﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻮر‬

‫ور‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫اﻧﺒﺎرش‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﺰرﻋﻪ‬

‫ﺻﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻬ ﯽ‬

‫ﺣﻮادﺛﻬﺎش‬

‫ﺧﻮرد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎري‬

‫در‬

‫ﻣﻌﻨﺎت‬

‫ﺟﻮ‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬ ‫زﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫‪ .115‬ﻗﺼﮥ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﮐﻪ در ﮐﺮم از ﺣﺎﺗﻢ ﻃﺎﯾﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫راﯾﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﮐﺮام‬

‫در‬ ‫و‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺮ و ﮐﺎن از ﺑﺨﺸﺶ اش ﺻﺎف آﻣﺪه‬

‫داد‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺎﯾﺶ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﺎﺗﻢ‬

‫اﺑﺮ‬ ‫و‬

‫و‬ ‫ﮐﺎن‬

‫آب‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫در‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫‪134‬‬

‫را‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬ ‫از‬

‫ﻗﺎف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ‬ ‫ﺟﻮدش‬

‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫ﻗﺎف‬

‫آﻣﺪه‬

‫وﻫﺎب‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫و‬

‫در‬

‫اش‬

‫دروازه‬

‫در‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫آوازه‬

‫ﺟﻮد‬

‫اش‬

‫ﻫﻢ ﻋﺠﻢ ﻫﻢ روم ﻫﻢ ﺗﺮك و ﻋﺮب‬

‫ﻣﺎﻧﺪه از ﺟﻮد و ﻋﻄﺎﯾﺶ در ﻋﺠﺐ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﮐﺮم‬

‫زﻧﺪه ﮔﺸﺘﻪ ﻫﻢ ﻋﺮب زو ﻫﻢ ﻋﺠﻢ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫داد‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﺎم‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫داﺳﺘﺎﻧﯽ‬

‫‪ .116‬ﻗﺼﮥ اﻋﺮاﺑﯽ دروﯾﺶ و ﻣﺎﺟﺮا ﮐﺮدن زن ﺑﺎ او از ﻓﻘﺮ و درد‬ ‫ﯾﮏ ﺷﺐ اﻋﺮاﺑﯽ زﻧﯽ ﻣﺮ ﺷﻮي را‬

‫ﮔﻔﺖ و از ﺣﺪ ﺑﺮد ﮔﻔﺖ وﮔﻮي را‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﻘﺮ و ﺟﻔﺎ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﯿﻢ‬

‫ﻧﺎﻧﻤﺎن ﻧﯽ ﻧﺎن ﺧﻮرﺷﻤﺎن درد و رﺷﮏ‬

‫ﮐﻮزه ﻣﺎن ﻧﻪ آﺑﻤﺎن از دﯾﺪه اﺷﮏ‬

‫ﺗﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻣﺎﻫﺘﺎب‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻗﺮص‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫روز‪،‬‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﻗﺮص‬ ‫ز‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﺷﺪه‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻧﻬﺎﻟﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫و‬

‫ﻟﺤﺎف‬

‫ﺳﻮي‬

‫روز‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﺎ‬ ‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫روزي‬

‫از‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬ ‫اﻧﺪﯾﺸﯽ‬

‫از‬

‫ﺳﺎﻣﺮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ از ﮐﺴﯽ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﻧﺴﮏ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﮔﻮﯾﺪ ﺧﻤﺶ ﮐﻦ ﻣﺮگ و ﺟﺴﮏ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺮب را ﻓﺨﺮ ﻏﺰو اﺳﺖ و ﻋﻄﺎ‬

‫در ﻋﺮب ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻂ اﻧﺪر ﺧﻄﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫در درون ﺟﺰ ﺳﻮز و ﭘﯿﭽﺎ ﭘﯿﭻ ﻧﻪ‬

‫ﭼﻪ ﻏﺰا ﻣﺎ ﺑﯽ ﻏﺰا ﺧﻮد ﮐﺸﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫روز‬

‫ﺑﺨﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺪاﯾﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آﺗﺸﯿﻢ‬

‫ﭼﻪ ﻧﻮا ﻣﺎ درد و ﻏﻢ را ﻣﻔﺮﺷﯿﻢ‬

‫ﺗﻨﯿﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻣﮕﺲ را در ﻫﻮا رگ ﻣﯽ زﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﻬﻤﺎن رﺳﺪ‪ ،‬ﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﻢ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﻤﻂ‬ ‫ﻋﻨﺎ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﻓﻘﺮ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﮕﻮ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫از‬

‫روزي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫درآﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫داﻧﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﺮد‬

‫از‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮑﯽ ﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺎري ﮐﺸﯿﻢ‬ ‫درآﯾﺪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺨﺴﺒﺪ‬ ‫از‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬ ‫ﺛﺒﻮت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻦ‬

‫از‬

‫ﻋﺒﺎرت‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﻢ‬ ‫ﮐﻔﺶ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎرﯾﻬﺎ‬ ‫دان‬

‫دﻟﻘﺶ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺷﻮ‬

‫و‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫ژرف‬

‫آﺗﺸﯿﻢ‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺑﺠﺎن‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﺳﺎزﯾﻢ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﻣﺤﺴﻨﺎن‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫‪ .117‬ﻣﻐﺮور ﺷﺪن ﻣﺮﯾﺪان ﻣﺤﺘﺎج و ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻋﯿﺎن ﻣﺰور و اﯾﺸﺎن را ﺷﯿﺦ واﺻﻞ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ و ﻧﻘﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﺮه‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫و‬

‫را از ﻧﻘﻞ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻦ و ﻧﯿﺎﻓﺘﻦ‬

‫آن‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭼﯿﺮه‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﺮان‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﯽ‬

‫‪135‬‬

‫ﺳﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﺣﺎﺻﻠﺖ‬ ‫ﻣﺮ‬ ‫ﯾﺎﺑﻨﺪ‬

‫را‬ ‫ﺗﺮا‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫وي‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﻋﻤﺶ ﮐﻮ ﮐﻨﺪ داروي ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫و ﻋﻨﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺣﺎل ﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻗﺤﻂ‪‬‬

‫ده‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺳﺎل ار‬ ‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺣﺮف‬

‫در ﻓﻘﺮ‬ ‫در‬

‫درون‬

‫ﺑﻮﯾﯽ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺻﻮر‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺑﺪزدد‬

‫در‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫در‬

‫و‬

‫دﻟﺶ‬

‫اﻻ‬

‫ﻣﺒﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺸﻢ‬

‫ﻣﻐﺮور‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺷﻌﺸﻌﯽ‬

‫زﺑﺎﻧﺶ‬

‫اﺛﺮ‬

‫دﻋﻮﯾﺶ اﻓﺰون ز ﺷﯿﺚ و ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﯽ‬

‫زآن‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ز‬

‫اﺑﺪاﻟﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫دون‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮ ﻧﻨﻤﻮده و را ﻫﻢ ﻧﻘﺶ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺣﺮف‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺪزدﯾﺪه‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن آﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ او ﺧﻮد ﮐﺴﯽ‬

‫ﺧﺮده‬

‫در‬

‫او‬

‫ﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻧﺪا‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫ﺳﺎده‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫دارد‬

‫از‬

‫ورا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫روز‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ او ﻧﻨﺪاﺧﺖ ﺣﻖ ﯾﮏ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ام‬

‫ام‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮان‬ ‫ﺧﻮان‬

‫دﻻن‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫وﻋﺪة‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻨﺶ‬

‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫درون‬

‫ﺣﻘﻢ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫زاده‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرﯾﺪ از ﺧﻮان ﺟﻮدم‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭻ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫ﺳﺮّ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫آﺷﮑﺎرا‬

‫ﮔﻨﺠﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮔﺸﺖ ﮐﺎو ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫از‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫ﻣﻮر‬

‫و‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻮد‬

‫و‬

‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻓﺮدا‬

‫آﮔﺎﻫﯽ‬

‫‪ .118‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻧﺎدر اﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺪي در ﻣﺪﻋﯽ ﻣﺰور اﻋﺘﻘﺎد ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺪق و ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﯽ رﺳﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﯿﺨﺶ در ﺧﻮاب ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ و آب و آﺗﺶ او را ﮔﺰﻧﺪ ﻧﮑﻨﺪ و ﺷﯿﺨﺶ را ﮔﺰﻧﺪ ﮐﻨﺪ وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫او‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺗﺤﺮي‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫او‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﻓﻊ‬

‫دروغ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد ﺟﺎﯾﯽ رﺳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺖ آن آﻣﺪ ﺟﺴﺪ‬

‫را‬

‫روا‬

‫ﺷﺐ‬

‫دل‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻣﺪﻋﯽ را ﻗﺤﻂ ﺟﺎن اﻧﺪر ﺳ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﺎ را ﻗﺤﻂ ﻧﺎن ﺑﺮ ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺰور‬

‫ﺟﺎن‬

‫َﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﯿﺨﺶ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ورا‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬ ‫رو‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬ ‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آن‬

‫‪ .119‬ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮدن اﻋﺮاﺑﯽ زن ﺧﻮد را‬ ‫ﺷﻮي ﮔﻔﺘﺶ ﭼﻨﺪ ﺟﻮﯾﯽ دﺧﻞ و ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ از ﻋﻤﺮ‪ ،‬اﻓﺰوﻧﺘﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻧﻨﮕﺮد‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮاه ﺻﺎف‬

‫ﺑﯿﺶ‬ ‫و‬

‫و‬ ‫ﺧﻮاه‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫ﺳﯿﻞ ﺗﯿﺮه رو‬ ‫‪136‬‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺪ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬ ‫از‬

‫وي‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫را‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫از‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﻣﯽ زﯾﺪ ﺧﻮش ﻋﯿﺶ ﺑﯽ زﯾﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﻓﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﮐﺎﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻧﻮﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻔﯿﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫رزق‬

‫ﺑﺮگ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﺐ‬ ‫اي‬

‫ﻣﺠﯿﺐ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫اﻣﯿ ﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫اﻟﻤﻌﯿﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫اﷲ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﻤﻬﺎ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ ﻏﻤﺎن ﺑﯿﺦ ﮐﻦ ﭼﻮن داس ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ‪ ،‬وآﻧﭽﻨﺎن‪ ،‬وﺳﻮاس ﻣﺎﺳﺖ‬

‫دان ﮐﻪ ﻫﺮ رﻧﺠﯽ ز ﻣﺮدن ﭘﺎره اﯾﺴﺖ‬

‫ﺟﺰو ﻣﺮگ از ﺧﻮد ﺑﺮان‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﺎره اﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫دان ﮐﻪ ﮐﻠﺶ ﺑﺮ ﺳﺮت ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﯾﺨﺖ‬

‫ﺟﺰو ﻣﺮگ ار ﮔﺸﺖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫دان ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻞ را ﺧﺪا‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫دردﻫﺎ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺰو‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻣﺮگ‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رو‬

‫اي‬

‫ﻣﮕﺮدان‬

‫ﻣﺮد‬ ‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫آن ﮐﻪ ﻓﺮﺑﻪ ﺗﺮ ﻣﺮ آن را ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ و ﺻﺒﺢ آﻣﺪ اي ﻗﻤﺮ‬

‫زﺳﺮ‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻣﯿﺰﯾﺪ‬

‫ﮔﺮد‬

‫رﺳﻮﻟﺶ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺗﻦ را ﭘﺮﺳﺘﺪ ﺟﺎن ﻧﺒﺮد‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫رز ﺑﺪي ﭘﺮ ﻣﯿﻮه‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﺎﺳﺪ ﺷﺪي؟‬ ‫ﺟﻔﺖ‬

‫ات‬ ‫ﻣﺎﯾﯽ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﭘﺨﺘﻨﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن رﺳﻦ ﺗﺎﺑﺎن ﻧﻪ واﭘﺲ ﺗﺮ رود‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﮔﺮ ﯾﮑﯽ ﮐﻔﺶ از دو ﺗﻨﮓ آﻣﺪ ﺑﭙﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺟﻔﺖ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺧُﺮد و آن دﯾﮕﺮ ﺑﺰرگ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﯿﺮ ﺑﯿﺸﻪ دﯾﺪي ﻫﯿﭻ ﮔﺮگ؟‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺟﻮال‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻟﯽ و آن ﯾﮏ ﻣﺎل ﻣﺎل‬

‫دل‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫و‬

‫ﺳﻮز‬

‫زﯾﻦ ﻧﺴﻖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ زن ﺗﺎ ﺑﻪ روز‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫روم‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬

‫در دو ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ و ﻣﻮزه در ﻧﮕﺮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻣﯽ‬

‫زر ﻃﻠﺐ ﮔﺸﺘﯽ ﺧﻮد اول زر ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫از‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫و‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫از‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬ ‫اﺧﻼص‬

‫ﺳﺮ‬

‫دو‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺟﻔﺘﺶ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﻨﺎﻋﺖ‬

‫‪ .120‬ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدن زن ﻣﺮ ﺷﻮي را ﮐﻪ ﺳﺨﻦ اﻓﺰون از ﻗﺪر و ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﻣﮕﻮ ﻟ‪‬ﻢ‪ ‬ﺗَﻘُﻮﻟُﻮنَ ﻣﺎ ﻻ‬ ‫ﺗَﻔْﻌ‪‬ﻠُﻮنَ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ راﺳﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻘﺎم ﺗﺮا ﻧﯿﺴﺖ و ﺳﺨﻦ ﻓﻮق ﻣﻘﺎم زﯾﺎن دارد و‬ ‫ﮐَﺒ‪‬ﺮَ ﻣ‪‬ﻘْﺘﺎً ﻋ‪‬ﻨْﺪ‪ ‬اﷲ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زن ﺑﺮ او زد ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺎي ﻧﺎﻣﻮس ﮐﯿﺶ‬ ‫ﺗﺮﻫﺎت‬ ‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻧﺨﻮت‬

‫از‬

‫و‬

‫دﻋﻮي‬

‫دﻋﻮت‬

‫ﺣﺮف ﻃﻤﻄﺮاق‬

‫و ﮐﺎر‬

‫و‬

‫و‬

‫و‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫رو ﺳﺨﻦ از ﮐﺒﺮ و از ﻧﺨﻮت ﻣﮕﻮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮐﺎر و ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺒﯿﻦ و ﺷﺮم دار‬

‫ﺗﺮﻫﺎت‬

‫دور ﮐﻦ از دل ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﺎﺑﯽ ﻧﺠﺎت‬

‫و‬

‫‪137‬‬

‫ﮐﺒﺮ زﺷﺖ و‪ ،‬از ﮔﺪاﯾﺎن زﺷﺖ ﺗﺮ‬

‫روز ﺳﺮد و ﺑﺮف و‪ ،‬آن ﮔﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺗﺮ‬

‫ﺑﺮوت‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫اﻟﻌﻨﮑﺒﻮت‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ؟‬

‫از‬

‫ﻧﺎم‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ؟‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺘﻬﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﮔﻨﺞ را ﺗﻮ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫روان‬

‫ﺗﻮ ﻣﺰن ﻻف اي ﻏﻢ و رﻧﺞ روان‬

‫ﺗﻮ ﻣﺨﻮاﻧﻢ ﺟﻔﺖ و ﮐﻤﺘﺮ زن ﺑﻐﻞ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫دﻏﻞ‬

‫از ﭼﻪ دم از ﺷﺎه و از ﺑﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫در‬

‫را‬

‫رگ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻟﺸﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﭼﺎﻟﺸﯽ‬

‫در‬

‫وا‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫اﻧﺼﺎﻓﻢ‬ ‫ﻫﻮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻧﯽ‬

‫داﻧﯽ ز رﻧﺞ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﺳﻮي ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاري ﺳﺴﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﯾﻢ آن ﭼﻪ در رﮔﻬﺎي ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را از ﻣﻦ اﻓﺰون دﯾﺪه اي‬

‫ﺗﻮ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻋﻘﻞ را ﭼﻮن دﯾﺪه اي ؟‬

‫ﻣﺠﻪ‬

‫اي ز ﻧﻨﮓ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﯽ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﻋﻘﯿﻠﮥ ﻣﺮدم اﺳﺖ‬

‫آن ﻧﻪ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ آن ﮐﻪ ﻣﺎر و ﮐﮋدم اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﺮگ‬ ‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫اﷲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﻣﺎري ﻫﻢ ﻓﺴﻮﻧﮕﺮ اي ﻋﺠﺐ‬ ‫زاغ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﺷﺘﯽ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬ ‫دام‬

‫ز‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺎري‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﻣﺎ‬ ‫اي‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮف از درد و ﻏﻢ ﺑﮕﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺪو‬

‫او ﻓﺴﻮن ﺑﺮ ﻣﺎر و ﻣﺎر اﻓﺴﻮن ﺑﺮ او‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﺮد اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ز ﺣﺮص ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺎر ﮔﻮﯾﺪ اي ﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﻫﯿﻦ و ﻫﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫آن‬

‫راي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﻖ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫داد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻖ ﺳﭙﺮدم ﺟﺎن و ﺗﻦ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﯾﺎ ﺗﻮ را ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﺖ ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎ‬

‫ﻃﻮﻣﺎرﻫﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﻘﻢ‬

‫ﺑﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫زن‬

‫ﻧﺎم‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﻓﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رگ‬

‫ﺧﺸﻦ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻣﺮد ﭼﻮن اﯾﻦ ﻃﻌﻨﻬﺎ از زن ﺷﻨﻔﺖ‬

‫ﻣﺎر‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﻣﺎن‬

‫رﺳﻮاي‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫واي‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﺷﻮر‬

‫دام‬

‫ﺷﻮي‬

‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﺷﻮ ﺑﻌﺪ از آن ﺑﯿﻦ ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫‪ .121‬ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﺮد زن را ﮐﻪ در ﻓﻘﺮ ﻓﻘﯿﺮان ﺑﺨﻮاري ﻣﻨﮕﺮ و در ﮐﺎر ﺣﻖ ﺑﮕﻤﺎن ﮐﻤﺎل ﻧﮕﺮ و ﻃﻌﻨﻪ‬ ‫ﻣﺰن ﺑﺮ ﻓﻘﺮ و ﻓﻘﯿﺮان و ﺷﮑﻮه ﻣﮑﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اي زن ﺗﻮ زﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﻮ اﻟﺤﺰن‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫ﻣﺎل و زر ﺳﺮ را ﺑﻮد ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻼه‬

‫َﮐﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن ﮐﻪ زﻟﻒ ﺟﻌﺪ و رﻋﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻼﻫﺶ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫‪138‬‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻠﻪ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﻣﺰن‬ ‫ﭘﻨﺎه‬ ‫آﯾﺪش‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ور‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪه اﺳﺖ از ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫از‬

‫رﻣﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ در ﻋﯿﺐ اﺳﺖ ﻏﺮﻗﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﻣﺎل اﺳﺖ و ﻣﺎﻟﺶ ﻋﯿﺐ ﭘﻮش‬

‫ﻃﺎﻣﻌﯽ‬

‫ﺟﺎﻣﻌﯽ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫اش‬

‫ﻓﺮوش‬

‫ﻋﯿﺒﺶ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺑﻞ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﺪﻋﻪ اي ﺑﺎ وي ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﯿﺒﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﭘﻮش‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ور ﮔﺪا ﮔﻮﯾﺪ ﺳﺨﻦ ﭼﻮن زر‪ ‬ﮐﺎن‬ ‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﻠﮏ‬

‫وراي‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺣﻖ‬ ‫آن‬

‫وراي‬

‫دروﯾﺸﯽ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫آﺗﺸﺶ‬

‫وراي‬

‫ﻋﺎدل‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫را‬

‫ﺳﻮزد‬

‫از‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎﺳﺖ‬

‫دﻣﺒﺪم‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺎل‬

‫روزﯾﯽ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﺎدﻻن‬

‫ﮐﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻻ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ‬

‫دارد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻟﻘﺒﻬﺎ‬

‫راﻧﺪي‬

‫دﻧﺪاﻧﺶ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫او‬ ‫ﺑﻤﻨﮕﺮ‬

‫ژرف‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻋﺰّ‬

‫ﺗﺎش‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻋﻄﺎﺳﺖ‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫از‬

‫اﺳﺘﻤﮕﺮي‬

‫و‬ ‫از‬

‫در‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻣﺮاﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﻣﺎرﺧﻮي‬

‫ﻃﻤﻌﻬﺎ‬

‫ﮐﺎﻟﮥ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫و‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻓﻘﺮُ ﻓﺨﺮي ﻧﺰ ﮔﺰاف اﺳﺖ و ﻣﺠﺎز‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ره‬

‫ﮐﺮدن‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﻻن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎر‬

‫ﺳﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻦ‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﺧﻮاﻧﺪي‬ ‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ز آن ﮐﻪ آن دﻧﺪان ﻋﺪوي ﺟﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪو را ﻣﯽ ﮐﻨﻢ زﯾﻦ ﻋﻠﻢ دوﺳﺖ‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫از‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از ﻗﻨﺎﻋﺖ در دل ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺣﺎش‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﷲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫‪ .122‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺟﻨﺒﯿﺪن ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از آن ﺟﺎ ﮐﻪ وي اﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺲ را از ﭼﻨﺒﺮة وﺟﻮد ﺧﻮد‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺑﮥ ﮐﺒﻮد آﻓﺘﺎب را ﮐﺒﻮد ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺳﺮخ ﺳﺮخ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﺎﺑﻪ از رﻧﮕﻬﺎ ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ﺳﭙﯿﺪ ﺷﻮد‬ ‫از ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺑﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﺮ او راﺳﺖ ﮔﻮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﺎم ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫ز آن ﻓﺮود آ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ آن ﮔﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدي و ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﻮي‬

‫ﺗﻮي‬

‫دﯾﺪ‬

‫اﻣﺮود‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫را‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺻﺪﯾﻘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺣﺎﺿﺮان‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬ ‫اﺑﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫زن‪،‬‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬ ‫ار‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻧﻘﺸﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﯽ ز ﺷﺮﻗﯽ‪ ،‬ﻧﯽ ز ﻏﺮﺑﯽ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﺘﺎب‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫را‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫و‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫رﻫﯿﺪه‬

‫ﮔﺮدﻧﺪه‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﺑﻨﯽ‬

‫ﻫﺎﺷﻢ‬

‫ﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﻓﺰاﺳﺘﯽ‬

‫دﻧﯿﺎي‬

‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺻﺪر‬

‫اﻟﻮري‬

‫راﺳﺘﮕﻮ ﮔﻔﺘﯽ دو ﺿﺪ ﮔﻮ را‪ ،‬ﭼﺮا؟‬

‫ام‬

‫ﻣﺼﻘﻮل‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺗﺮك و ﻫﻨﺪو در ﻣﻦ آن ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رو‬

‫زﺷﺖ و ﺧﻮب ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﯿﻨﺪ در او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮﺗﺮآ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬ ‫ﻃﻤﺎع‬

‫زﯾﻦ‬ ‫‪139‬‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫زﻧﺎﻧﻪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫آن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﻓﻘﺮ‬

‫و‪،‬‬ ‫را‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫دو‬

‫روزي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﻤﻊ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻏﻨﺎ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺎ ﻓﻘﺮ و ﺑﮕﺬار اﯾﻦ ﻣﻼل‬

‫زآﻧﮑﻪ در ﻓﻘﺮ اﺳﺖ ﻋﺰّ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫از‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫ُﮐﺶ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻨﺪه‬

‫ﺳ‪‬ﺮﮐﻪ‬

‫ﻣﻔﺮوش‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺮ‬

‫ُﮔﻨﺠﺎ‬

‫ﺗﺮا‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﯿﺮ اﺳﺖ در ﭘﺴﺘﺎن ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺎزه‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮم‬

‫ﻏﺮق‬

‫ُﮔﻞ‬

‫آﻏﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫دل‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫روان‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫واﻋﻆ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ار‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﺻﺪ زﺑﺎن ﮔﺮدد ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﻨﮓ و ﻻل‬ ‫ﺣﺮم‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫درم‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دور‬

‫از‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺘﯿﺮان‬

‫روي‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ را ﺧﻮب و ﮐﺶ و زﯾﺒﺎ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد آواز ﭼﻨﮓ از زﯾﺮ و ﺑﻢ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﺸﮏ را ﺣﻖ ﺑﯿﻬﺪه ﺧﻮش دم ﻧﮑﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﻢ‬

‫ﻧﺎي را ﺣﻖ ﺑﯿﻬﺪه ﺧﻮش دم ﻧﮑﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫در ﻣﯿﺎن ﺑﺲ ﻧﺎر و ﻧﻮر اﻓﺮاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﻓﻼﮐﯿﺎن‬

‫ور‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﺮد‬ ‫اي‬ ‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﺤﺮﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺳﻔﻠﯽ‬

‫از‬ ‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﺳﺘﯿﺮه‪،‬‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫را‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫د‪‬ر‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫روزي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﭼﻪ ﺟﺎي ﺟﻨﮓ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺲ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﺗﺮك ﺟﻨﮓ و ﺳﺮزﻧﺶ اي زن ﺑﮕﻮ‬ ‫رﯾﺸﻬﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ور‬

‫ﻧﯿﺸﻢ‬

‫ﮔﻮش‬

‫را‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ؟‬ ‫ﻣﮑﻨﻮن‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺲ‬

‫اﺻﻢ‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﺧﺸﻢ‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫اﻫﺮم‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﻣﺴﮑﻦ‬ ‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺑﻮد‬ ‫آراﺳﺘﯽ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫دﻟﻢ‬

‫از‬

‫ﺻﻠﺤﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺮﻣﺪ‬

‫زﺧﻤﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﻢ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﮔﺮ ﺧﻤﺶ ﮐﺮدي و ﮔﺮﻧﻪ آن ﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ دم ﺗﺮك ﺧﺎن و ﻣﺎن ﮐﻨﻢ‬

‫ﭘﺎ ﺗﻬﯽ ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ اﺳﺖ از ﮐﻔﺶ ﺗﻨﮓ‬

‫رﻧﺞ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫‪ .123‬ﻣﺮاﻋﺎت ﮐﺮدن زن ﺷﻮﻫﺮ را و اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﺮدن از ﮔﻔﺘﮥ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫زن ﭼﻮ دﯾﺪ او را ﮐﻪ ﺗﻨﺪ و ﺗﻮﺳﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﮔﺮﯾﺎن‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻮد دام زن اﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫داﺷﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫زن‬

‫از‬ ‫در‬

‫ﺗﻮ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫از‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎك‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺷﻤﺎﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺳ‪‬ﺘﯽ‬

‫ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻢ آن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﮑﻢ و ﻓﺮﻣﺎن ﺟﻤﻠﮕﯽ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ز دروﯾﺸﯽ دﻟﻢ از ﺻﺒﺮ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬آن ﺑﻬﺮ ﺗﻮ اﺳﺖ‬ ‫‪140‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دردﻫﺎ‬

‫در‬

‫دوا‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺰ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ‬

‫از ﺑﺮاي ﺗﻮﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ و ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ِ ﻣﻦ و اﷲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺮد ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‬

‫ﻓﺪي‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮐﺎش‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫روان‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮدي ﺑﻪ ﻇﻦ‬

‫ﻫﻢ ز ﺟﺎن ﺑﯿﺰار ﮔﺸﺘﻢ ﻫﻢ ز ﺗﻦ‬

‫ﺧﺎك را ﺑﺮ ﺳﯿﻢ و زر ﮐﺮدﯾﻢ ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬اي ﺟﺎن را ﺳﮑﻮن‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ در ﺟﺎن و دﻟﻢ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺒﺮا‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﭙﺎﻧﺎخ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫دل اﻓﺮوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﮔﻮﯾﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺰي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﯿﺴﺰي‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ اﯾﻦ ﻣﮑﻦ‬

‫در ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺴﺖ ﺳﺮ‬

‫ﺷﻔﯿﻌﯽ ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﺎﻧﮥ‬ ‫ز‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻓﻖ ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺒﺮّاي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻨﻢ ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺑﻮدي ﭼﻮن ﺷﻤﻦ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫آن‬

‫ﻫﺴﺘﺖ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫دﺳﺘﮕﺎه‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫از‬

‫ﺗﺒﺮا‬

‫ﭼﻢ‬ ‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫ﺗﺮش‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻢ‬

‫اﻋﺘﺮاض‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫او‪،‬‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻣﻦ‬

‫او‬

‫دل‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﻢ در دروﻧﺖ‪ ،‬ﺧُﻠﻖ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ز‬

‫رﺣﻢ ﮐﻦ ﭘﻨﻬﺎن ز ﺧﻮد اي ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‬

‫اي ﮐﻪ ﺧُﻠﻘﺖ ﺑﻪ ز ﺻﺪ ﻣﻦ اﻧﮕﺒﯿﻦ‬ ‫روي‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﺟﺎي‬

‫زﯾﻦ ﻧﺴﻖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﮔﺸﺎد‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﻪ ﭼﻮن از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ و ﻫﺎي ﻫﺎي‬

‫از‬

‫ﺣﻨﯿﻨﺶ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻗﺮارش ﻣﺎﻧَﺪ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﺠﺎي؟‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﺑ‪‬ﺪ او ﺧﻮد دﻟﺮﺑﺎي‬

‫ﺑﺮﻗﯽ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫وﺣﯿﺪ‬

‫زد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫روي‬

‫ﺧﻮﺑﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺒﺮش‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮي‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﺎن ﺷﻮد؟‬

‫آﻧﮑﻪ از ﻧﺎزش دل و ﺟﺎن ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ آﯾﺪ در ﻧﯿﺎز او‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫آﻧﮑﻪ در ﺟﻮر و ﺟﻔﺎﯾﺶ دام ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺬر ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮ او در ﻋﺬر ﺧﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺪ ﮔﺮدن‪ ،‬زﻫﯽ ﺳﻮدا و ﺳﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫دل‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺷﺮاري‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آن‬

‫و ﺻﺒﺮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯾﺶ‬ ‫ﮔﺮدن‬

‫ز‪‬ﯾﻦَ‬

‫ﻟ‪‬ﻠﻨﱠﺎسِ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯽ‬

‫رﺳﺘﻢ‬

‫زال‬

‫ار‬

‫ﮐﺎري‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﻮش‬

‫در‬ ‫ﭼﻮن‬

‫درآﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﺗﻮ‬

‫دل‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮد‬

‫آﻏﺎز ﮐﺮد؟‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫آراﺳﺘﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫زآﻧﭽﻪ ﺣﻖ آراﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺎﻧﻨﺪ رﺳﺖ؟‬

‫ﯾﺴﮑﻦ‬

‫اﻟﯿﻬﺎش‬

‫آدم‬

‫از‬

‫ﺣﻮا‬

‫ﺑﺮﯾﺪ؟‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫زال‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫وز‬

‫ﺣﻤﺰه‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫‪141‬‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﮐﻠﻤﯿﻨﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫زآﺗﺶ او ﺟﻮﺷﺪ ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﺠﯿﺐ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ دﯾﮕﯽ ﺣﺎﯾﻞ آﯾﺪ ﻫﺮ دو را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺮد آن آب را‪ ،‬ﮐﺮدش ﻫﻮا‬

‫ار‬

‫ﻏﺎﻟﺒﯽ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺎً‬

‫ﻃﺎﻟﺒﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻬﺮ ﺣﯿﻮان را ﮐﻢ اﺳﺖ‪ ،‬آن از ﮐﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫آب‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻇﺎﻫﺮاً‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ‪‬‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫ﭼﻮ‬

‫از‬

‫آب‬ ‫در‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﯽ‬

‫ﺣﻤﯿﺮاء‬

‫ﯾﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ﻣﯽ‬

‫زن‬

‫زدي‬

‫را‬

‫‪ .124‬در ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﮐﻪ اﻧﻬﻦ ﯾﻐﻠﺒﻦ اﻟﻌﺎﻗﻞ و ﯾﻐﻠﺒﻬﻦ اﻟﺠﺎﻫﻞ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ آﯾﺪ ﺳﺨﺖ و ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ دﻻن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻨﺪ و ﺑﺲ ﺧﯿﺮه روﻧﺪ‬

‫ﮐﻢ ﺑﻮدﺷﺎن رﻗﺖ و ﻟﻄﻒ و وداد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زن‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫زن‬

‫ﺟﺎﻫﻼن‬

‫رﻗﺖ‬

‫وﺻﻒ‬ ‫آن‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫آن‬

‫ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ ﻣﺨﻠﻮق‬

‫‪ .125‬ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮدن ﻣﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻣﺮ زن و اﻋﺘﺮاض او را اﺷﺎره ﺣﻖ داﻧﺴﺘﻦ‪ .‬ﻧﻈﺎﻣﯽ در ﺷﯿﺮﯾﻦ و‬ ‫ﺧﺴﺮو ﻓﺮﻣﻮده‪:‬‬

‫ﺑﻨﺰد ﻋﻘﻞ ﻫﺮ داﻧﻨﺪه اي ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﺪه ﮔﺮداﻧﻨﺪه اي ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻗﯿﺎس ﭼﺮخ ﮐﺮدوﻧﺮا ﻫﻤﯽ ﮔﯿﺮ‬

‫از آن ﭼﺮﺧﻪ ﮐﻪ ﮔﺮداﻧﺪ زن ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﺮد ز آن ﮔﻔﺘﻦ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ ﭼﻨﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫زان‬

‫اﻣﺎم‬

‫ﺟﺎن‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫داد‬

‫اﻟﻤﺘﻘﯿﻦ‬

‫ﻋﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﺮدن‬

‫آﻣﺪم؟‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ ﻟﮕﺪﻫﺎ ﭼﻮن زدم؟‬

‫و‬

‫راي‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﭘﻮﺷﺪ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ اي زن ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻣﯽ ﺷﻮم‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﺎ‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اذا‬

‫ﺟﺎء‬

‫اﻟﻘﻀﺎ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪه‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎن‬

‫ﺳﺮ‬ ‫اﻟﺒﺼﺮ‬ ‫ﻣﯿﺪرد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪم‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫رﺣﻤﯽ‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻋﺬر آرد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺣﻀﺮﺗﯽ ﭘﺮ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ و ﭘﺮ ﮐﺮم‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ار‬

‫ﺗﻮام‬ ‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫او‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫و‬

‫و‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫‪ .126‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻓﺮﻋﻮن ﻫﺮ دو ﻣﺴﺨﺮ ﻣﺸﯿﺖ اﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ زﻫﺮ و ﭘﺎدزﻫﺮ و‬ ‫ﻇﻠﻤﺎت و ﻧﻮر و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻔﺮ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫روز‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ﻣﺲ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺮه‬

‫را‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ره‬

‫ﻧﺎﻻن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫‪142‬‬

‫ﺑﻨﺪة‬ ‫دارد‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫آن‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺮﻫﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫آﻣﺪه‬

‫و‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﻏﻞ اﺳﺖ اي ﺧﺪا ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫ور ﻧﻪ ﻏﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﻢ؟‬

‫اي‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﻫﻢ ز آن ﻣﮑﺪر ﮐﺮده اي‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻣﻮﺳﯽ را ﺗﻮ ﻣﻪ رو ﮐﺮده اي‬

‫اي‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻧﻮﺑﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫رب‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣﻨﻮر‬ ‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺎه‬

‫را‬

‫اﺳﺘﺎره‬

‫ام‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ آن ﻃﺎس و ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫از‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﻢ ز ﺷﻬﺮت واي ﻣﻦ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺗﺎﺷﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﺷﺎﺧﯽ‬

‫اﻣﺎ‬

‫ﺗﯿﺸﻪ‬

‫ات‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻮﺻﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺷﺎخ را ﺑﺮ ﺗﯿﺸﻪ دﺳﺘﯽ‬

‫رو‬

‫ﭼﻮن ﺧﺴﻮف آﻣﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺎره ام؟‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫زﺧﻤﻪ‬

‫ﭘﻨﮕﺎن‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﻃﺎس‬

‫آن‬

‫رﺑﯽ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫را‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫اﻻﻋﻼي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ات‬

‫در‬

‫ﻣﻌﻄﻞ‬

‫ﮐﻨ ﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ؟ ﻧﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ ﺷﺎخ از دﺳﺖ ﺗﯿﺸﻪ ر‪‬ﺳﺖ؟ ﻧﯽ‬

‫ﺣﻖ آن ﻗﺪرت ﮐﻪ در ﺗﯿﺸﻪ ﺗﻮراﺳﺖ‬

‫از ﮐﺮم ﮐﻦ اﯾﻦ ﮐﺠﯽ ﻫﺎ را ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺮﻋﻮن اي ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺐ؟‬

‫در ﻧﻬﺎن ﺧﺎﮐﯽ و ﻣﻮزون ﻣﯽ ﺷﻮم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽ رﺳﻢ ﭼﻮن ﻣﯽ ﺷﻮم؟‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ آﺗﺶ ﭼﻮن ﺳﯿﻪ رو ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ و ﻗﺎﻟﺒﻢ در ﺣﮑﻢ اوﺳﺖ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﻣﻐﺰم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫اﻟﻪ‬

‫زر‬

‫رﻧﮓ‬ ‫ﯾﮑﺪﻣﯽ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﻣﺎﻫﻢ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دم‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﺑﻨﺎام‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺰ ﮔﺮدم ﭼﻮن ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﮐ‪‬ﺸﺖ ﺑﺎش‬

‫زرد ﮔﺮدم ﭼﻮن ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ زﺷﺖ ﺑﺎش‬

‫ﻓﮑﺎن‬

‫ﻣﯿﺪوﯾﻢ‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﺳﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺳﺆال‬

‫رﻧﮓ ﮐﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد از ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل؟‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﮐﺎﯾﻦ رﻧﮓ از ﺑﯿﺮﻧﮓ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ ﺑﺎ ﺑﯽ رﻧﮓ ﭼﻮن در ﺟﻨﮓ ﺧﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﻮد؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮﮔﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫اﺻﻞ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺑﯿﺮﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﯿﺮﻧﮕﯽ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫زآب‬

‫رﻧﮓ‬

‫اﻓﺰون‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﯿﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫آب‬

‫ﺟﻨﮓ‬ ‫دارﻧﺪ‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫آﺷﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ روﻏﻦ را زآب اﺳﺮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫آب ﺑﺎ روﻏﻦ ﭼﺮا ﺿﺪ ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ؟‬

‫ﭼﻮن ﮔﻞ از ﺧﺎر اﺳﺖ و ﺧﺎر از ﮔﻞ ﭼﺮا‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﯾﺎ ﻧﻪ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺮاي ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻨﮓ ﺧﺮ ﻓﺮوﺷﺎن ﺻﻨﻌﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﯾﺮاﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫در‬

‫دو‬

‫ﺟﻨﮕﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ ﻧﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ و ﻧﻪ آن‪ ،‬ﺣﯿﺮاﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫زآن‬

‫ﺗﻮﻫﻢ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺎرت دان ﺗﻮ وﻫﻢ و راﯾﻬﺎ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻨﺠﺶ‬

‫ﻋﻤﺎرت‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮﻫﻢ‬ ‫و‬

‫ﺟﻨﮕﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬ ‫از‬

‫و‬ ‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻢ‬ ‫ﻋﻤﺎرت‬

‫ﻫﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻨﮕﯽ‬

‫ﺟﺎﯾﻬﺎ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ از ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺮد؟‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻧﯿﺴﺖ آن ﻫﺴﺖ را واداد ﮐﺮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ او از ﺗﻮ ﮔﺮﯾﺰان اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﻢ‬

‫ز‬

‫‪143‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪت‬

‫او‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺳﻮزان‬

‫ﻧﻌﻠﻬﺎي‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧَﻮد‬

‫وز‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‪‬رد‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ﻧﻔﺮت‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫اي‬

‫درون‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪت‬ ‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬ ‫را‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﻋﺘﻘﺎدي‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬

‫آﺳﻤﺎن؟‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﻮا‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﺷﺶ‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻗﻨﺪﯾﻠﯽ‬

‫ﻣﻌﻠﻖ‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﯿﻤﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺲ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫از‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ اﯾﻦ ﺧﺎﮐﺪان‬

‫دﻓﻌﺶ‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﮐﺎﺳﻤﺎن ﺑﯿﻀﻪ‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﭼﻮن زرده اﺳﺖ‬ ‫در‬

‫آن‬

‫رﻧﺞ‬ ‫دان‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫درد‬

‫‪ .127‬ﺳﺒﺐ ﺣﺮﻣﺎن اﺷﻘﯿﺎ از دو ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﺧَﺴ‪‬ﺮَ اﻟﺪ‪‬ﻧْﯿﺎ و‪ ‬اﻟْﺂﺧ‪‬ﺮَةَ‬

‫ﺣﮑﯿﻤﮏ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮب‬

‫رد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻗﺒﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺮود‪،‬‬

‫اﺳﻔﻞ‬

‫در‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫آﻫﻨﯽ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬ ‫در‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن‬

‫ﻋﺎﺻﻔﺎت‬ ‫ﺿﻼل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺲ ز دﻓﻊ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن و آن ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﯽ رﻫﺎن ﺑﯽ اﯾﻦ و آن‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﻣﻼل‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ذو‬

‫ﺳﺮﮐﺸﯽ‬ ‫ﮐﻬﺮﺑﺎ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫آن‬ ‫ﻣﺮﺗﺒﮥ‬ ‫ﺑﻨﺪة‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﮥ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﺳﻐﺒﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫رﺷﺎد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻗﻼوز‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫زود‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻃﻐﯿﺎن‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻋﻘﻠﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺷﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﺘﺮﺑﺎن‪،‬‬ ‫اوﻟﯿﺎ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫وﺟﻮد‬

‫و‬

‫اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫و‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﻐﺒﮥ‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻗﻼوز‬

‫اﺷﺘﺮﺑﺎن؟‬

‫ﺑﯿﺎب‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‪،‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺶ‬

‫اي‬

‫ﻗﻞْ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺒﺎد‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫در‬

‫ﻃﺮف‬ ‫اﺷﺘﺮان‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﮏ ﺟﻬﺎن در ﺷﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪه ﻣﯿﺦ دوز‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﻗﻮف ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ و روز‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺮه‬

‫اي‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺷﺘﺒﺎه‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪي‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫درﯾﺎﺋﯽ‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ﻧﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮐﺒﺮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺑﻠﻬﺎﻧﺶ‬ ‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫در‬ ‫در‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻓﺮد‬

‫ذره‬

‫آﻣﺪ‬

‫زﯾﺮ‬ ‫در‬

‫درون‬

‫ﻧﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﺮه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد ﺧﻮد را در ﮐﻬﯿﻦ ﻧﻘﺸﯽ ﻧﻮرد‬

‫ﻓﺮد‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﮐﯽ ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ آن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻪ ﺷﺪ ﺣﺮﯾﻒ؟‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪144‬‬

‫آن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﺶ‬

‫رﻫﻨﻤﻮن‬

‫در‬

‫واي‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﻓﺮد‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫در‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻮدن‬

‫دور‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫از‬

‫‪ .128‬ﺣﻘﯿﺮ دﯾﺪن ﺧﺼﻤﺎن ﺻﺎﻟﺢ ﻧﺎﻗﮥ ﺻﺎﻟﺢ را‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻟﺸﮑﺮي را ﻫﻼك ﮔﺮداﻧﺪ‬ ‫در ﻧﻈﺮ اﯾﺸﺎن ﺧﺼﻤﺎن را ﺣﻘﯿﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ و‪ ‬ﯾﻘَﻠﱢﻠُﮑُﻢ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ أَﻋ‪‬ﯿﻨ‪‬ﻬِﻢ‪ ‬ﻟ‪‬ﯿﻘْﻀ‪‬ﯽ اﷲ أَﻣ‪‬ﺮاً ﮐﺎنَ ﻣ‪‬ﻔْﻌ‪‬ﻮﻟًﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻧﺎﻗﮥ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻧﺎﻗﮥ‬

‫اﷲ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫روان‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫آبِ‬

‫ﺧﺼﻤﺶ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺑﺮﯾﺪﻧﺪش ز‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آب‬

‫ﮐﻮر‬

‫و‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫آب‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻤﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ آن اﻣﺖ ز ﺣﮑﻢ ﻣﺮگ و درد‬

‫ﻧﺎﻗَﮥَ‬

‫اﷲ‬

‫آب‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫روح‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫از‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺟﺴﻢ‬ ‫ز‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﯾﺸﺎن‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻓﯿﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻗﻮم‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺣﻖ‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﻫﻼك‬ ‫ﺳ‪‬ﻘْﯿﺎﻫﺎ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫در‬ ‫و‪‬‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﻧﺎﻗﮥ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫از‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫آن‬

‫ﻃﺎﻟﺤﺎن‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫د‪‬ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫اﺷﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﮔﻤﺮه ﻣﺮ ورا ﭼﻮن ﭘﯽ ﺑ‪‬ﺮﯾﺴﺖ‬

‫روح ﻫﻤﭽﻮن ﺻﺎﻟﺢ و ﺗﻦ ﻧﺎﻗﻪ اﺳﺖ‬

‫روح اﻧﺪر وﺻﻞ و ﺗﻦ در ﻓﺎﻗﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫روح‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫آﻓﺎت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روح‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫آزار‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺣﻖ از آن ﭘﯿﻮﺳﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﻤﯽ ﻧﻬﺎن‬ ‫ﮐﺂزار‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫آزار‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫ذات‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻐﺒﮥ‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آزارﻧﺪ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫آب اﯾﻦ ﺧﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﺎ آب ﺟﻮﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫زآن‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺴﻤﺶ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪف‬

‫ﻧﺎﻗﮥ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫وﻟﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي ﺑﺎ روح ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺎﻟﺢ ﭼﻮن ﮐﻪ ﮐﺮدﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﺴﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺳﻪ‬

‫روز‬

‫دﮔﺮ‬

‫رﻧﮓ‬

‫روي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫روز‬

‫اول‬

‫روﯾﺘﺎن‬

‫از‬ ‫ﺗﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﺘﺎن‬

‫آﻓﺘﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫دﮔﺮ‬

‫رﻧﮓ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫روز‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺿﺮر‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺗﺎش‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﻘﻤﺖ‬

‫رﺳﺪ‬

‫دارد‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫زﻋﻔﺮان‬

‫در‬

‫دوم‬

‫رو‬

‫ﺳﺮخ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﯿﺪ از ﻣﻦ زﯾﻦ وﻋﯿﺪ‬

‫ﮐﺮة‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دوان‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﺮغ اﻣﯿﺪ از دام ﺟﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ اﯾﻦ از او ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺘﮓ‬

‫ﺳﮓ‬

‫در‬ ‫ﮐﺮّه‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﮐﺲ‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬ ‫ﺗﻮاﻧﯿﺪش‬ ‫ﻧﺘﺎﻧﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺳﻮﯾﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫روﻫﺎ‬

‫ﮐﺮّه‬

‫در‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫دوﯾﺪﻧﺪ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ روح ﭘﺎك ﮐﻮ از ﺗﻨﮓ ﺗﻦ‬ ‫‪145‬‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎد‬

‫در‬

‫از‬ ‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺧﺰان؟‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﮐﻬﺴﺎرﻫﺎ‬

‫ارﻏﻮان‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫رب‪‬‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬ ‫اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ دﯾﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﻗﻀﺎ ﻣﺒﺮم ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﮐﺮة‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬ ‫ﺑﺠﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫روز‬ ‫ﺷﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫دﻟﺶ‬

‫رﺳﺘﯿﺪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﻋﯿﺪ‬

‫روي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫در‬

‫ﻧﺒﯽ‬ ‫آن‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺠﺎ‬

‫آن‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻨﮑﺪر‬

‫ﮔﺮدن‬

‫را‬

‫آرﯾﺪ‬

‫ز‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫و‬

‫ِﺑﺮَش‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺎﻋﺪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮔﺰان‬

‫آن‬

‫ﺑﻨﻬﺎدﻧﺪ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫زرد‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫روز‬

‫دوم‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫اوﻣﯿﺪ‬

‫روز‬

‫ﺳﻮم‬

‫روي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫راﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪي‬

‫ﺳﺮ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﺷﺮح‬

‫روي‬

‫ﺳﯿﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اول‬

‫ﺳﺮخ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺻﻮرت‬

‫زده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫دم‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪي‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫دو‬

‫زاﻧﻮ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫زدن‬

‫را‬

‫ﺟﺎﺛﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻤﺖ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫وز‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫زدن‬

‫ﺑﯿﻤﺖ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ از ﺧﻠﻮت ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﻬﺮ رﻓﺖ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫دود‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫آه‬

‫ﺳﺮد‬ ‫ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫آورد‬ ‫زن‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫از‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ ﭼﻮن از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ و ﻫﺎﯾﻬﺎي‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺰاي‬

‫دﻟﺮﺑﺎي‬

‫ز‬

‫اﺟﺰاي‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﺷﮏ ﺧﻮن از ﺟﺎﻧﺸﺎن ﭼﻮن ژاﻟﻪ ﻫﺎ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ آن ﺑﺸﻨﯿﺪ و ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺎز ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬ ‫ﻗﻮم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺑﺒﺎﻃﻞ‬

‫زﯾﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻮرﺷﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﭘﻨﺪﺷﺎن‬

‫ده‪،‬‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﮐﺮدﯾﺪ از ﺟﻔﺎ ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬ ‫وز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺻﺎف ﮐﺮده ﺣﻖ دﻟﻢ را ﭼﻮن ﺳﻤﺎ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫اﻣﺜﺎل‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫آن‬

‫از‬

‫دورﺷﺎن‬ ‫وز‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬ ‫در‬

‫رﮔﻬﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﺧﻤﻬﺎ‬

‫ﻣﺮﻫﻢ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺟﻮر‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺧﺎﻃﺮم‬ ‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺴﺘﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻓﺴﺮد‬

‫روﻓﺘﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﺲ‬ ‫از‬

‫از‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮔﺮان‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻬﺪي‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در ﺷﻤﺎ ﭼﻮن زﻫﺮ ﮔﺸﺘﻪ اﯾﻦ ﺳﺨُﻦ‬

‫زآﻧﮑﻪ زﻫﺮﺳﺘﺎن ﺑ‪‬ﺪﯾﺪ از ﺑﯿﺦ و ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮم ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﻪ ﻏﻢ ﺷﺪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺣﺮون‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻏﻢ ﻧﻮﺣﻪ ﮐﻨﺪ؟‬

‫رﯾﺶ و ﺳﺮ ﭼﻮن ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﻣﻮ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ؟‬

‫رو ﺑﺨﻮد ﮐﺮد و ﺑﮕﻔﺖ اي ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﯿﻒ‪‬‬

‫آﺳﺎ‬

‫ﺑﺎز اﻧﺪر ﭼﺸﻢ و دل او ﮔﺮﯾﻪ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻄﺮه ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ و ﺣﯿﺮان ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﺮة‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﯿﮕﻔﺘﺶ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ ز ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﺨﻮان‬

‫اي‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻧﻨﺪة‬

‫‪146‬‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﻮدﯾﺪ‬

‫ات‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫را‬

‫اي‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫اﻓﺴﻮﺳﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻮمٍ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬ ‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﺮ‬ ‫از‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬

‫وي‬

‫ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دل‬

‫ﺑﺮ‬

‫دم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﮔﺮﯾﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﭘﺮ‬

‫دﻧﺪان‬

‫و‬ ‫و‬

‫دﺳﺘﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﮕﺎرﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﮕﺴﺎراﻧﻪ‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫ﮐﮋ‪،‬‬

‫ﻓﻌﻠﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬ ‫زﻫﺮ‬

‫زﺑﺎن‬ ‫و‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﻌﻠﺸﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﺎرﺷﺎن‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﮐﮋدم‬

‫ﺷﺎن‬

‫و‬

‫اﻓﺴﻮﺳﺸﺎن‬

‫ﺷﮑﺮ ﮐﻦ ﭼﻮن ﮐﺮد ﺣﻖ ﻣﺤﺒﻮﺳﺸﺎن‬

‫ﮐﮋ‪،‬‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﻬﺮﺷﺎن ﮐﮋ‪ ،‬ﺻﻠﺢ ﺷﺎن ﮐﮋ‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﮐﮋ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺧﺮ‬

‫از زﺑﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫راﯾﺎت‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آورد‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﺎده‬ ‫و‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺮدﮔﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪﺷﺎن‬

‫اﻫﻞ ﻧﺎر و ﺧﻠﺪ را ﺑﯿﻦ ﻫﻢ دﮐﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮔﻮش ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎن‬

‫ﺳﻘﺮ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮْز‪‬خٌ‬

‫ﯾﺒﻐﯿﺎن‬

‫ﻻ‬

‫‪ .129‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﻣ‪‬ﺮَج‪ ‬اﻟْﺒ‪‬ﺤ‪‬ﺮَﯾﻦِ ﯾﻠْﺘَﻘ‪‬ﯿﺎنِ ﺑ‪‬ﯿﻨَﻬ‪‬ﻤﺎ ﺑ‪‬ﺮْز‪‬خٌ ﻻ ﯾﺒ‪‬ﻐ‪‬ﯿﺎنِ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻗﺎف‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﺎر‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﺎر‬

‫اﻫﻞ‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫درﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ژرﻓﯽ‬

‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ در ﮐﺎن‪ ،‬ﺧﺎك و زر ﮐﺮد اﺧﺘﻼط‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻘﺪ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫و‬

‫ﻃﺎﻟﺢ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫در‬

‫و‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺑﺼﻮرت‬

‫ﻧﯿﻤﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫زﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺸﺘﺒﻪ‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻃﻌﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬رﻧﮓ روﺷﻦ ﭼﻮن ﻗﻤﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻣﻈﻠﻢ‬

‫ﻗﯿﺮوار‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﻣﻮج‬

‫و‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﻃﻌﻢ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎي‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎي‬

‫ﻣﻬﺮ ﺗﻠﺨﺎن را‬ ‫ﻗﻬﺮ‬ ‫ﺗﻠﺦ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬ ‫و‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬ ‫آﺧَﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫آب‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺻﻠﺢ‬

‫در‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ از ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫و‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫ﻣﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺻﻮرت ﺑﺮ ﻫﻢ زدن از ﭼﺸﻢ ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺻﻠﺢ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﻣﻨﺘﺒﻪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫اﺧﺘﻼط‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺒﻪ‬

‫ﺷﺒﻪ‬

‫ﻫﺮ دو ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ از ﺗﺤﺖ و اوج‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻂ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫و‬

‫رﺑﺎط‬

‫ز‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫درﯾﭽﮥ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﻬﺮﻫﺎ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧُﻮرد‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ آﺧُﺮ ﺑﯿﻦ ﻏﺮور اﺳﺖ و ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺷﮑﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﯾﺮﮐﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫وآن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮ‬

‫وآن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رو‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫زﻫﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﻀﻤﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪش‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دﯾﺪ از دورش اﻧﺪر ﮐﺸﻤﮑﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و آن دﮔﺮ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻟﺐ و دﻧﺪان زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮد‬

‫وآن دﮔﺮ ﭼﻮن دﺳﺖ ﺑﻨﻬﺪ ﮐﺮ درد‬

‫ﭘﺲ ﻟﺒﺶ ردش ﮐﻨﺪ ﭘﯿﺶ از ﮔﻠﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن ﮐﻠﻮا‬

‫و آن دﮔﺮ را در ﮔﻠﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‬

‫و آن دﮔﺮ را در ﺑﺪن رﺳﻮا ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫‪147‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻌﺮه ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫و آن دﮔﺮ را در ﺣﺪث ﺳﻮزش دﻫﺪ‬ ‫آن‬

‫و‬

‫دﮔﺮ را‬

‫و‬

‫ﺷﻬﻮر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﻮم‬

‫اﻟﻨﺸﻮر‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻬﻠﺘﯽ‬

‫از‬

‫دور‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻟﻌﻞ ﯾﺎﺑﺪ رﻧﮓ و رﺧﺸﺎﻧﯽ و ﺗﺎب‬

‫و‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫درﺧﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﮔﻞ‬

‫اﺣﻤﺮ‬

‫رﺳﺪ‬

‫در‬

‫ذﮐﺮ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ور‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﭘﻨﺠﺴﺎل‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‬ ‫و‬

‫ﺗﺮّه‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺮج‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺮي‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﺰ‬

‫وﺟﻞ‬

‫ﺳﻮره‬

‫ﻣﯿﻮه‬ ‫اﻻﻧﻌﺎم‬

‫اﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪي ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮﯾﺖ ﮔﻮش ﺑﺎد‬ ‫آب ﺣﯿﻮان ﺧﻮان ﻣﺨﻮان اﯾﻦ را ﺳﺨﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ اﯾﻦ‬ ‫زﻫﺮ‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺧﺎر‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﻮردي‬ ‫ﺗﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﻮش‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﺑﺎد‬ ‫ﮐﻬﻦ‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﮔﻮار‬

‫ﻫﻢ زﻫﺮ ﻣﺎر‬

‫از‬

‫دوا‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن‪ ،‬او ﺳﺨﺖ ﭘﯿﺪا و رﻗﯿﻖ‬ ‫ﺗﺼﺎرﯾﻒ‬

‫ﺟﺎﯾﯽ‬

‫رﺳﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬

‫آب‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﭘﯿﺪاﺳﺖ‬ ‫از‬

‫دو‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﻻ‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫آﻣﻮزش‬

‫و آن دﮔﺮ را ﺑﻌﺪ ﻣﺮگ از ﻗﻌﺮ ﮔﻮر‬

‫دﻫﻨﺪش‬

‫ﺑﻌﺪ اﯾﺎم‬

‫آن‬

‫دﺧﻞ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬ ‫و‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺧﻮش‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ‬

‫در‬

‫روا‬

‫و در ﺟﺎﺋﯽ ﭼﻮ ﮔﻞ‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺳﺮﮐﻪ در ﺟﺎﺋﯽ ﭼﻮ ﻣ‪‬ﻞ‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﺧﻮف و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ رﺟﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﻏﻨﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫رﺿﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﺟﻮر‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫وﻓﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫درد‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺳﻨﮓ و در ﺟﺎﺋﯽ ﮔﻬﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﻄﺮ‬

‫ﺣﻨﻈﻞ‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫و‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ ﻇﻠﻢ و ﺟﺎﺋﯽ ﻣﺤﺾ ﻋﺪل‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺟﻬﻞ و ﺟﺎﺋﯽ ﻋﯿﻦ ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻧﮕﻮري رﺳﺪ‪ ،‬ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻧﯿﮏ‬ ‫اﻻدام‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫آن‬

‫آب‬

‫در‬

‫ﻏﻮره‬

‫ﺗﺮُش‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺎز در ﺧُﻢ او ﺷﻮد ﺗﻠﺦ و ﺣﺮام‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫اﻣﻮر‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻔﺎوت‬

‫در‬

‫در‬

‫درﻣﺎن‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺳﺮﮐﮕﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫در‬

‫ﻇﻬﻮر‬

‫‪ .130‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ آﻧﭽﻪ وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﯾﺪ را ﻧﺸﺎﯾﺪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﺮدن و ﻫﻤﺎن ﻓﻌﻞ ﮐﺮدن‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﺣﻠﻮا ﻃﺒﯿﺐ را زﯾﺎن ﻧﺪارد و ﻣﺮﯾﺾ را زﯾﺎن دارد و ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺮف اﻧﮕﻮر رﺳﯿﺪه را زﯾﺎن ﻧﺪارد اﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻏﻮره را زﯾﺎن دارد‪ ،‬ﮐﻪ در راﻫﺴﺖ و ﻧﺎرﺳﯿﺪه‪ ،‬ﮐﻪ ﻟ‪‬ﯿﻐْﻔ‪‬ﺮَ ﻟَﮏ‪ ‬اﷲ ﻣﺎ ﺗَﻘَﺪ‪‬م‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ذَﻧْﺒِﮏ‪ ‬و‪ ‬ﻣﺎ ﺗَﺄَﺧﱠﺮَ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫ﺧﻮرد‬

‫وﻟﯽ‬

‫زﻫﺮي‬

‫ﺧﻮرد‪،‬‬

‫ﻧﻮﺷﯽ‬

‫رب ﻫ‪‬ﺐ‪ ‬ﻟ‪‬ﯽ از ﺳﻠﯿﻤﺎن آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺪه‬

‫ﺗﻮ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﻄﻒ و ﺟﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫‪148‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‪،‬‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻫﻮﺷﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎﻧَﺪ‪،‬‬

‫اﻣﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﻨْﺒ‪‬ﻐ‪‬ﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ اﻧﺪر ﻣﻠﮏ‬ ‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ز‬

‫او‬

‫دﯾﺪ او ﺻﺪ ﺧﻄﺮ‬

‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﻣﻠﮏ ﺟﻬﺎن ﺑ‪‬ﺪ ﺑﯿﻢ ﺳﺮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﺪ‪‬ي‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫ﻣﺪان‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﮕﺬرد زﯾﻦ ﺻﺪ ﻫﺰاران رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﭼﻨﺎن ﻗﻮت ﮐﻪ او را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫دم‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫اﻟﻘﯿﻨﺎ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﻣﻠﮑﺶ‬

‫آن‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﻓﺮوﻣﯽ‬

‫ﮐﺮﺳﯿﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ از ﺗﺨﺖ و ﻣﻠﮏ ﺧﻮد ﺗﻬﯽ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او ﺑﻨﺸﺴﺖ زﯾﻦ اﻧﺪوه ﮔﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺷﻔﯿﻊ و ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻣﻠﮏ و ﻟﻮا‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻤﺎﻟﯽ‬

‫ده‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﺪﻫﯽ و ﺑﮑﻨﯽ آن ﮐﺮم‬

‫او ﺳﻠﯿﻤﺎن اﺳﺖ و آن ﮐﺲ ﻫﻢ ﻣﻨﻢ‬

‫ﻣﻌﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻣﻌﯽ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻣﻨﻢ ﺑﯽ ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﺷﺮح اﯾﻦ ﻓﺮض اﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﻟﯿﮏ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﺮدم ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﻣﺮد و زن‬

‫او‬

‫ﺑﻌﺪي‪،‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دادي‬

‫‪ .131‬ﻣﺨﻠﺺ ﻣﺎﺟﺮاي ﻋﺮب و ﺟﻔﺖ او در ﻓﻘﺮ و ﺷﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫را‬

‫زن‬

‫ﻣﺨﻠ‪‬ﺼﯽ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫اﯾﻦ زن و ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ و ﺧﺮد‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺪ‬

‫وﯾﻦ دو ﭘﺎﺑﺴﺘﻪ در اﯾﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﺳﺮا‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺟﻨﮓ و اﻧﺪر ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺧﺎﻧﮕﺎه‬

‫ﯾﻌﻨﯽ آبِ رو و ﻧﺎن و ﺧﻮان و ﺟﺎه‬ ‫ﺳﺮوري‬

‫زن‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬ ‫زن‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫درون‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﯾﻦ ﻣﺜﺎل ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﻣﯿﺪان و ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺨﻠﺼﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻫﻮﯾﺞ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﻓﮑﺮﻫﺎ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫دﻣﺎﻏﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳ‪‬ﺮ ﻗﺼﻪ اﯾﻦ داﻧﻪ اﺳﺖ و دام‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﭘﺎﺑﺴﺖ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫و‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ز‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﺪت‬

‫ﮔﻪ‬

‫دوغ‬ ‫آن‬

‫داده‬

‫اﺣﺴﺎﻧﻬﺎي‬ ‫راﺳﺖ‬

‫ﺧﻮرده‬ ‫ﻣ‪‬ﺮاﺋﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﺌﯽ‬

‫در‬

‫ﺻﻼة‬

‫و‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬ ‫راﻫﺒﺮ‬

‫اﻓﻌﺎل‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻃﻞ‬

‫ﺻﻮم‬

‫و‬

‫و‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻧﻤﺎزت‬

‫اﻧﺪر‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫اﻻ‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﻀﻤﺮ‬

‫در‬

‫ﺧﻔﺎ‬

‫ﺷﺎﻫﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﮔﻪ‬

‫دروغ‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺎﻫﯽ از ﻣﯽ و ﮔﺎﻫﯽ ز دوغ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮاﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﯿﺎم‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻬﺪي‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫در‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن آﯾﺪ ﮐﻪ او ﻣﺴﺖ وﻻﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮوﻧﯽ‬

‫ﻏﻢ‬ ‫ﺷﻨﻮ‬

‫اﷲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻗﺼﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻧﯿﮏ و‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﻫﻮي‬ ‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﻏﺮق‬

‫رﯾﺎﺳﺖ‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ آن ﭼﻪ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺳﻘﻂ‬

‫ﮔﻪ‬ ‫‪149‬‬

‫ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﯾﺎ رب آن ﺗﻤﯿﯿﺰ ده ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮﯾﺸﯽ ﮐﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺎم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻏﻼم‬

‫در‬

‫ﻣﺸﺎم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫زﻓﺖ‬

‫وز‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﻋﻼم‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻮر ﺧﻮد زد ﺑﺮ ﺳﭙﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻟﯿﮑﻦ ﺑﺠﻮ ﺗﻮ‪ ،‬و اﻟﺴﻼم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣﻌﻨﯽ در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺻﻮرت از ﻣﻌﻨﯽ ﻗﺮﯾﺐ اﺳﺖ و ﺑﻌﯿﺪ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯿﺖ روي‪ ،‬دورﻧﺪ ﺳﺨﺖ‬ ‫در ﺷﺘﺎب‬

‫ﺣﺲ‬ ‫ور‬

‫را‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫درون‬

‫ﺗﻔﺼﯿﻼت‬ ‫دﻻﻟﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫درآﻣﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﺣﻘﺶ‬

‫در‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ‬

‫در‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫و‬

‫آﺑﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬

‫ﺑﻨﻮر‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‬ ‫را‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫راﺳﺖ‬

‫ز‬ ‫اﷲ‬

‫داﻧﻪ ﺑﯿﻦ ﮐﺰ آب و ﺧﺎك و آﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯽ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫دور‬

‫دورﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺎت‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺷﺮح ﮐﻦ اﺣﻮال آن دو رزق ﺟﻮ‬

‫ور‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎت‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫از‬

‫‪ .132‬دل ﻧﻬﺎدن ﻋﺮب ﺑﺮ اﻟﺘﻤﺎس دل ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردن ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﺮا ﺣﯿﻠﺘﯽ و‬ ‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﮐﻨﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻢ از‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺮم‬

‫ور ﺑﺪ و ﻧﯿﮏ آﯾﺪ آن را ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﻣﻨﻌﺪم‬

‫ﯾﺼﻢ‪‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﻟﺴﺮّ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻨﯽ‬ ‫اﻟﺨﻔﯽ‬

‫ﯾﺎد‬

‫دادش‬

‫ﻣﺤﻔﻮظ‬

‫ﻣﺤﺒﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫وﺟﻮد‬

‫از‬ ‫در‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ از ﭘﺲ ﺑﻮد و ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺗﺎ ﻣ‪‬ﻠﮏ ﺑﯽ ﺧﻮد ﺷﺪ از ﺗﺪرﯾﺲ او‬

‫ﻗﺪس‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺎدﯾﺸﺎن‬

‫در‬

‫ﻓﺮاﺧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻓﺎدﺧﻞ‬

‫آن‬ ‫ﺣﻖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺑﮕﻨﺠﻢ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺖ‬

‫درس‬

‫ﮐﻪ‬

‫وا‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﺮﻣﻮده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫اﻟﻮاح‬

‫ﮐﺮد‬

‫آدم‬

‫ﯾﻌﻤﯽ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ ﮐﺸﻒ‬

‫ﮐﺎﻓﺮﯾﺪ‬

‫در ﺳﻪ ﮔﺰ ﻗﺎﻟﺐ ﮐﻪ دادش واﻧﻤﻮد‬ ‫ﻟﻮح‬

‫اﻧﺠﺎﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻼف‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِﺑﺮّم‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺣﮑﻢ داري‪ ،‬ﺗﯿﻎ ﺑﺮ ﮐﺶ از ﻏﻼف‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺷﻮم‬

‫آﻫﻨﮓ‬

‫زن‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﻢ‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫از‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫آدم‬

‫را‬

‫در‬

‫ارواح‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻟﻮاح‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫از‬

‫ﺻﻔﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺲ‬

‫او‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﻋﻠﻢ‪‬‬

‫و‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﻨﺠﻢ اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ دان اي ﻋﺰﯾ ﺰ‬

‫اي‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻋﺒﺎدي‬

‫ﺗﻠﺘﻘﯽ‬

‫ﺟﻨﮥ‬ ‫‪150‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫در‬ ‫رؤﯾﺘﯽ‬

‫آن‬

‫دﻟﻬﺎ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﻋﺮش ﺑﺎ آن ﻧﻮر و ﺑﺎ ﭘﻬﻨﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪ او را ﺑﺮﻓﺖ از ﺟﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺻﻮرت ﮐﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﻣﻌﻨﯽ رﺳﯿ ﺪ‬

‫ﻫﺮ ﻣﻠﮏ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ را ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫روي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﯽ‬

‫داﺷﺘﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‬

‫زﯾﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻟﻒ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﻮار‬

‫آدﻣﺎ‬

‫آن‬

‫اﻟﻒ‬

‫ﺧﺎﮐﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻟﻔﺘﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯿﻢ‬

‫ز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺎﮐﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻮي‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺟﺴﻤﺖ را زﻣﯿﻦ ﺑ‪‬ﺪ ﺗﺎر و ﭘﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫ﭘﺎﮐﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫در‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ز روﺣﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ از ﺧﺎك آن ﻣﯽ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﮔﻨﺠﯽ ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ در وي دﻓﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﺎ را ز آن ﻣﻘﺎم‬

‫ﺗﻠﺦ ﺷﺪ ﻣﺎ را از اﯾﻦ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮐﺎم‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻬﻠﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﻔﺮوﺷﯽ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺠﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺣﮑﻢ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻗﺎل‬

‫و‬

‫ﻗﯿﻞ‬

‫ﮔﺴﺘﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺴﺎط‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﺑﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫ﺧﻮد‬

‫راز‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯿﻢ‬

‫آﯾﺪ‬

‫داﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫از‬

‫ﯾﮕﺎﻧﻪ‬

‫را‬ ‫اﻧﺒﺴﺎط‬ ‫ﭘﺪر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫آواز‬

‫ز آن ﮐﻪ اﯾﻦ دﻣﻬﺎ اﮔﺮ ﻧﺎﻻﯾﻖ اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ ﻫﻢ ﺳﺎﺑﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺷﮏ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫اي‬

‫ﺳﺒﻖ‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﮕﯿﺮم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺎدر‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫اﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﻬﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫داﻋﯿﮥ اﺷﮑﺎل‬

‫ﺣﻠﻤﻢ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫زاﯾﺪ‪،‬‬

‫و‬ ‫دم‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫در‬

‫زدن‬ ‫در‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻒ رود آﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ درﯾﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﭘﯿﺶ آن د‪‬ر اﯾﻦ ﺻﺪف‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺣﻖّ آن ﮐﻒ‪ ،‬ﺣﻖ آن درﯾﺎي ﺻﺎف‬

‫ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﻔﺖ و ﻧﻪ ﻻف‬

‫از ﺳﺮ ﻣﻬﺮ و ﺻﻔﺎء اﺳﺖ و ﺧﻀﻮع‬

‫ﺣﻖ آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺪو دارم رﺟﻮع‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺖ اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ اﯾﻦ ﻫﻮس‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اﻻ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﮐﻒ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﭙﻮﺷﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّم‬

‫اﻣﺮ ﮐﻦ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ وي ﻗﺎدرم‬

‫دل‬

‫ﻣﭙﻮﺷﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﻢ؟ در دﺳﺖ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﺎره اﺳﺖ؟‬

‫آرم‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫ﭼﻪ‬

‫در ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎره اﺳﺖ‬

‫‪ .133‬ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮدن زن ﻃﺮﯾﻖ ﻃﻠﺐ روزي ﺷﻮي ﺧﻮد را و ﻗﺒﻮل او‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫زن‬

‫ﻧﮏ‬

‫رﺣﻤﺎن‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫زو‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﺮ ﺑﻐﺪاد اﺳﺖ از وي ﭼﻮن ﺑﻬﺎر‬ ‫‪151‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﭙﯿﻮﻧﺪي‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻘﺒﻼن‬ ‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫روم؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻟﺘﯽ؟‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﻋﯿﺎدت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮم؟‬

‫أﻣﺸﯽ‬

‫ﻧﺤﻮ‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﺷﺎﺋﻘﺎً‬

‫ﺷﺮم‬

‫اﺷﮑﻨﯽ‬

‫زده‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺷﻪ را ﭘﺬﯾﺮا ﭼﻮن ﺷﻮم؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﺴﺒﺘﯽ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آوه‬

‫ﻟﯿﺘﻨﯽ‬ ‫ﻗﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫او‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺣﯿﻠﺘﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫از‬

‫ﯾﮑ ﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮض‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫روم؟‬

‫ور‬

‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺣﺎذﻗﺎً‬

‫ﮐﻨﺖ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎً‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺼﺪﯾﻖ‬ ‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﻨﺖ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻮا‬

‫ﺑﮑﺮي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮﺷﺎن‪ ،‬ﮐﯿﻤﯿﺎﺋﯽ ﺧﻮد ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ز‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫اﺑﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ادﺑﺎر‬

‫ﮐﯽ‬

‫روي‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﺷﺐ ﭘﺮان را ﮔﺮ ﻧﻈﺮ و آﻟﺖ ﺑﺪي‬

‫روزﺷﺎن ﺟﻮﻻن و ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪي‬

‫رود‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ آﻟﺖ دﻋﻮي اﺳﺖ و ﻫﺴﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﺪان‬ ‫ﺳﻮدا‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻟﺘﯽ‬ ‫آﻟﺘﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻬﻢ‬

‫رﺣﻤﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﺣﻢ‬

‫آرد‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﻨﮓ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻮاﻫﯽ ﻏﯿﺮ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ و رﻧﮓ‬

‫واﻧﻤﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﮔﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ز ﮔﻔﺖ و رﻧﮓ ﺑﺪ‬

‫ﻧﺰد آن ﻗﺎض اﻟﻘﻀﺎة آن ﺟﺮح ﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪم‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪم‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬

‫زاﻧﺪرون‬ ‫ﺣﺎل‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﻧﯽ‬

‫او‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ زن ﺻﺪق آن ﺑﻮد ﮐﺰ ﺑﻮد‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﭘﺎك‬

‫او‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻗﺎل‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰي ﺗﻮ از ﻣﺠﻬﻮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫‪ .134‬ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺮدن آن اﻋﺮاﺑﯽ ﺳﺒﻮي آب ﺑﺎران از ﻣﯿﺎن ﺑﺎدﯾﻪ ﺳﻮي ﺑﻐﺪاد ﻧﺰد ﺧﻠﯿﻔﻪ و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﮐﻪ‬ ‫در‬

‫آب‬

‫ﺑﺎران‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﻮي‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﺑﺮدار‬

‫آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﻗﺤﻂ آب اﺳﺖ‬ ‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﻣﻠﮑﺖ‬

‫رو‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺑﻪ زﯾﻦ‬

‫آب‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺰاﻧﻪ اش ﭘ‪‬ﺮ ز د‪‬ر‪ ‬ﻓﺎﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آﺑﺶ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺼﻮر‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫آب‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﮐﻮزة‬

‫ﻣﺮا‬

‫در‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﮔﻮ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ اﺳﺒﺎب ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ‬ ‫اي‬

‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﮐﻮزه‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﺧﻢ‬

‫ﮐﻮزه اي ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﻟﻮﻟﻪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺳﺎز‬

‫در ﻣﻔﺎزه‬

‫و‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫و‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺷﻮر‬ ‫اﷲ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺲ‬

‫ﭘﺎك دار اﯾﻦ آب را از ﻫﺮ ﻧﺠﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد زﯾﻦ ﮐﻮزه ﻣﻨﻔﺬ ﺳﻮي ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫آﺑﺶ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮي‬ ‫از‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﭘﺮ‬

‫آن‬ ‫‪152‬‬

‫ﮐﻮزة‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬ ‫از‬

‫ﮐﻮزة‬

‫ﺷﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﭘﺮ دارش ز ﺧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫رﯾﺶ او ﭘﺮ ﺑﺎد‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﻻﯾﻖ ﭼﻮن آن ﺷﻬﯽ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫درﯾﺎ‬

‫روان‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺷﺴﺖ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫وآن‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫رو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﻧﺠﺎ‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺣﺲ‬

‫و‬

‫ادراﮐﺎت‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺎزﯾﺎب‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﻏُﻀﻮا‬ ‫ﺟﺎري‬ ‫ز‬

‫ﮐﺸﺘﯿﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺗَﺠ‪‬ﺮِي‬ ‫اي‬

‫ﺗَﺤ‪‬ﺘَﻬ‪‬ﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻮا‬

‫دﺟﻠﮥ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺑﺼﺎرﮐﻢ‬

‫اﻷﻧﻬﺎر‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫آن‬

‫ﻋﻨﺪه‬

‫اﻟﮑﺘﺎب‬

‫ام‪‬‬

‫‪ .135‬در ﻧﻤﺪ دوﺧﺘﻦ زن ﺳﺒﻮي آب را و ﻣ‪‬ﻬﺮ ﺑﺮ وي ﻧﻬﺎدن از اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ اﺳﺖ ﻣﺎ را ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫در ﻧﻤﺪ در دوز ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻮزه را‬

‫را‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫آري‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﺸﺎن ز آﺑﻬﺎي ﺗﻠﺦ و ﺷﻮر‬ ‫ﻣﺮغ‬ ‫اﯾﮑﻪ‬

‫ﮐﺂب‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫اﻧﺪ‬

‫او‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اذواق‬ ‫و‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫آب‬

‫ﮐﻮر‬ ‫روﺷﻨﺶ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫رﺑﺎط‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﺻﺤﻮ و ﺳﮑﺮ و اﻧﺒﺴﺎط‬

‫ور ﺑﺪاﻧﯽ ﻧَﻘﻠﺖ از َاب‪ ‬وز ﺟﺪ‪ ‬اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﭼﻮن اﺑﺠﺪ اﺳﺖ‬

‫اﺑﺠﺪ و ﻫﻮز ﭼﻪ؟ ﻓﺎش اﺳﺖ و ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫زن‬

‫ﻧﺎرﺳﺘﻪ‬

‫ﺳﺒﻮ‬ ‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﺟﺰ‬

‫رﺣﯿﻖ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎت‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﺷﻂ و ﺟﯿﺤﻮن و ﻓﺮات‬

‫اي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﻣﺴﮑﻨﺶ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫روزه‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻋﺮب‬

‫در ﺳﻔﺮ ﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪش روز و ﺷﺐ‬

‫ﺑﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﻣﺼﻼ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻓﺎت‬

‫دﻫﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫رب‪‬‬

‫ﺳﻠﻢ‪،‬‬

‫ِورد‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﻪ ﻧﮕﻪ دار آب ﻣﺎ را از ﺧﺴﺎن‬

‫ﯾﺎ رب اﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺪان درﯾﺎ رﺳﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﯾﻢ آﮔﻪ اﺳﺖ و ﭘﺮ ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮﻫﺮ؟ آب ﮐﻮﺛﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻄﺮه اي زآن آب ﮐﺎﺻﻞ ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ‬ ‫او‬

‫از‬

‫او‬

‫وز‬

‫ﺳﺎﻟﻢ از دزدان و از آﺳﯿﺐ ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﻌﺎﻣﻬﺎ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻫﺮ ﺳﻮي ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺎﺟﺘﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﺒﺮ و ﻣﻮﻣﻦ و زﯾﺒﺎ و زﺷﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﻄﺮ‪ ،‬ﺑﻞ ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ‬

‫آراﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫درﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬ ‫ﻏﻢ‬

‫دﯾﺪ‬

‫دﻋﺎﻫﺎي‬

‫زن‬ ‫ﭘﺮ‬

‫در‬

‫زاري‬

‫را‬

‫ﻫﺰاران‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﺮد‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫دار‬

‫و‬

‫ﮔﺮاﻧﺒﺎري‬

‫اﻟﺨﻼﻓﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬ ‫ز‬

‫آن‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮔﺴﺘﺮﯾﺪه‬ ‫ﻋﻄﺎ‬

‫در‬

‫درﻧﮓ‬ ‫داﻣﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺧﻠﻌﺘﯽ‬

‫ﺧﺎص و ﻋﺎﻣﻪ از ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮر‬

‫زﻧﺪه ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن ﺟﻬﺎن از ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫ﺑﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻮاﻫﺮ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫‪153‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫و آن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺖ ﺷﺪه‬

‫آن ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﻤﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ ﺷﺪه‬

‫‪ .136‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﺪا ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﯾﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺪاﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﺪا را ﺻﺒﺮ ﺑﯿﺶ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﺮﯾﻢ ﺑﺮ در او آﯾﺪ و اﮔﺮ ﮐﺮﯾﻢ را ﺻﺒﺮ ﺑﯿﺶ ﺑﻮد ﮔﺪا ﺑﺮ در او آﯾﺪ اﻣﺎ ﺻﺒﺮ ﮔﺪا ﮐﻤﺎل ﮔﺪا و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫روي‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺪا‬

‫اي‬ ‫و‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺺ ﮐﺮﯾﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺑﯿﺎ‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﯽ‬

‫ز‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﺋﯿﻨﮥ‬

‫ﺟﻮد‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺎن‬

‫دم‬

‫ﭘﺲ از اﯾﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ در واﻟﻀﺤﯽ‬ ‫آن‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻮدش‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫ﺟﻮد‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫روي‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﺿﻌﺎف‬

‫آرد‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‪،‬‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎﺋﺒﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﮔﺪا‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﻢ‬

‫زن‬

‫اي‬

‫وﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﻘﻨﺪ‬

‫ﺟﻮد‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺟﺰ اﯾﻦ دوﺳﺖ او ﺧﻮد ﻣﺮده اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺂﯾﻨﻪ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﮔﺪا‬ ‫ﺻﺎف‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫زﯾﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﮔﺪا‬

‫را‬

‫ﻣﺰﯾ ﺪ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫او ﺑﺮ اﯾﻦ در ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﭘﺮده‬

‫‪ .137‬ﻓﺮق ﻣﯿﺎن آن ﮐﻪ دروﯾﺶ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺗﺸﻨﮥ ﺧﺪاﺳﺖ و آن ﮐﻪ دروﯾﺶ اﺳﺖ از ﺧﺪا و‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ او‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ دروﯾﺸﯽ ﮐﻪ آن ﺗﺸﻨﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﺣﻘﯿﺮ‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﺧﺪاﯾﺶ‬ ‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﻧﻘﺶ دروﯾﺶ اﺳﺖ او‪ ،‬ﻧﯽ اﻫﻞ ﺟﺎن‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺳﮓ‬

‫را‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﺮده‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫دورﯾﺶ‬

‫آب؟‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﺮ‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﻣﺮغ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫دارد‬

‫او‪،‬‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ او‪،‬‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﺗﻮ‪‬ﻫ‪‬ﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺳﯿﻤﺮغ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻟﻮت‬

‫ﻧﻮﺷﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻮال‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫او‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ذات‬

‫ذات‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﯿﻨﺪاز‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫از‬

‫ﻧﻪ‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﻤﯿﮕﺮدد‬ ‫ﻧﻨﻮﺷﺪ‬

‫و‪‬ﻫﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫اي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﺑﯽ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺣﺴﻦ‬ ‫اﺳﻤﺎ‬

‫رﻣﺎن‬ ‫ﺧﺮاب‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫و‬

‫ﺟﻤﺎل‬ ‫ﺻﻔﺎت‬

‫و‬

‫وﻫﻢ ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ و ﻣﻮﻟﻮد آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﻧﺰاﯾﯿﺪه ﺳﺖ او ﻟَﻢ‪ ‬ﯾﻮﻟﺪ اﺳﺖ‬ ‫ذو‬

‫اﻟﻤﻨﻦ؟‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﻣﺠﺎزش‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺮ ﺳﻤﺎع راﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺲ ﭼﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫آن‬

‫و‪‬ﻫﻢ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻫﺎي‬

‫وﻫﻢ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﮐﻬﻨﮥ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺻﺎدق‬

‫‪154‬‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺮﺳﻢ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ز‬ ‫در‬

‫ﻣﺮﻏﮑﯽ‬

‫اﻓﻬﺎم‬ ‫آرد‬ ‫اﻧﺠﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﮐﻬﻦ‬ ‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﻣﺮدة‬

‫اي‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻋﻤﯿﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻧﻘﺶ ﻣﺎﻫﯽ را ﭼﻪ درﯾﺎ و ﭼﻪ ﺧﺎك‬

‫رﻧﮓ ﻫﻨﺪو را ﭼﻪ ﺻﺎﺑﻮن و ﭼﻪ زاك‬

‫ورق‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﮕﺎري‬

‫ﻧﺪارد‬

‫او‬

‫ﻏﻢ‬

‫از‬

‫ﺷﺎدي‬

‫و‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻏﻤﮕﯿﻦ و او ﻓﺎرغ از آن‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻨﺪان و او زآن ﺑﯽ ﻧﺸﺎن‬

‫وﯾﻦ ﻏﻢ و ﺷﺎدي ﮐﻪ اﻧﺪر دل ﺧﻔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﺷﺎدي و ﻏﻢ ﺟﺰ ﻧﻘﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت‪ ‬ﺧﻨﺪان ِ ﻧﻘﺶ از ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ از آن ﺻﻮرت ﺷﻮد ﻣﻌﻨﯽ درﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎﯾﯽ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫از‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﻦ در آ اي ﻫﻢ ﻧﻔﺲ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪ در آن ﺳﻮ راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻦ ز ﺟﺎن‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪ ز ﺗﻦ آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮوﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫آﯾﺪ‬

‫از ﺑﺮون ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺎد‬

‫راه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫‪ .138‬ﭘﯿﺶ آﻣﺪن ﻧﻘﯿﺒﺎن و درﺑﺎﻧﺎن ﺧﻠﯿﻔﻪ از ﺑﻬﺮ اﮐﺮام اﻋﺮاﺑﯽ و ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻫﺪﯾﮥ او را‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﺮدم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻋﺮب‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﻋﺮاﺑﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻘﯿﺒﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻋﺮاﺑﯽ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮔﻼب‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫وﺟﻪ‬

‫اﻟﻌﺮب‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎﯾﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫وﺟﻬﯽ‬

‫دﻫﯿﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻬﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﯾﺪارﺗﺎن‬

‫دﯾﺪارﻫﺎ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬

‫ﺑﻨﻮر‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﺪه‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻓﻬﻤﺸﺎن‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫وﺟﻬﻢ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫روﺗﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫راز‬ ‫دار‬

‫ﻟﻄﻒ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫راه‬

‫و‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫ﭘﺸﺘﻢ‬

‫ﻧﻬﯿﺪ‬

‫ز‬

‫زر‪‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺟﻌﻔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﺎن‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﻫﺎي‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺴﻬﺎي‬

‫اﺷﺨﺎص‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﻢ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ذره‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫دﯾﺪار‬

‫آﻣﺪم‬

‫دوﯾﺪ‬

‫داد ﺟﺎن ﭼﻮن ﺣﺴﻦ ﻧﺎﻧﻮا را ﺑﺪﯾ ﺪ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺷﺨﺼﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮﺟﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺎﻧﻮا‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﺟﮥ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﻋﺮاﺑﯽ ﮐﻪ آب از ﭼﻪ ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دام‬

‫آدم‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺎﺗﺸﯽ‬

‫دام‬

‫رﯾﮓ‬

‫رﺳﯿﺪم‪،‬‬ ‫او‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺪﺳﺖ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫دﯾﺪ او ﮐﻪ از آﺗﺶ‬

‫ﺑﺮﺳﺖ‬

‫از‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺑﺮدش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺎرم‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮﺷﮥ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺷﺪه‬

‫َﺧﻮر‬

‫ﺳﺎﻋﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫‪155‬‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﭼﺸﯿﺪ‬

‫رﻫﺪ‬

‫آب‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﯾﻨﺎرﻫﺎ‬ ‫آﻣﺪه‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺳﺆال‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫روﯾﺶ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫وﺟﻮﻫﻢ‬ ‫ﺗﺎن‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫اﻟﺨﻼﻓﻪ‬

‫ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫وﺟﻮدش‬ ‫ﺷﻪ‬

‫رخ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫و‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫و‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﮑﺘﺐ آن ﯾﮑﯽ ﺻﺪري ﺷﺪه‬ ‫آﻣﺪه‬

‫ﻋﺒﺎس‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ دﯾﻦ را ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﭘﺸﺖ و رو‬

‫در‬

‫ﺧﻼﻓﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫اﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫و‬

‫وﯾﺮاﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آب‬

‫در‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺤﺮب‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺷﺮع‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﮐﺶ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫آب‬ ‫ﻧﺎن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻮي‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫آﻣﺪم‬

‫آوردم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺤﻔﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻧﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺑﺪري‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫و‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺷﺪه‬

‫اﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﯾﻦ‬ ‫او‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﯿﺜﺎﻗﻬﺎ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻣﻘﺘﺪاي‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﻒ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺎن‬

‫و‬

‫داده‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﻤﺮّ‬

‫از‬

‫اﻣﯿﺪ‬ ‫ﻗﻤﻊ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺣﺮب‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﺪر‬

‫زده‬

‫ﭘﺎ‬ ‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫دﻫﻠﯿﺰ‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺳﺮﺷﺖ‬

‫رﺳﺘﻢ از آب و ز ﻧﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﯽ ﻏﺮض ﮔﺮدم ﺑﺮ اﯾﻦ در ﭼﻮن ﻓﻠﮏ‬

‫ﺑﯽ ﻏﺮض ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﮔﺮدش در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫‪ .139‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﻧﯿﺎ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﻋﺎﺷﻖ دﯾﻮاري اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ او آﻓﺘﺎب ﺗﺎﻓﺘﻪ و ﺟﻬﺪ ﻧﮑﺮد ﺗﺎ‬ ‫ﻓﻬﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ آن ﺗﺎب از دﯾﻮار ﻧﯿﺴﺖ از آﻓﺘﺎب اﺳﺖ از آﺳﻤﺎن ﭼﻬﺎرم ﻻﺟﺮم ﮐﻠﯽ دل ﺑﺮ دﯾﻮار‬ ‫ﻧﻬﺎد ﭼﻮن ﭘﺮﺗﻮ آﻓﺘﺎب ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﭘﯿﻮﺳﺖ او ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ اﺑﺪا و‪ ‬ﺣ‪‬ﯿﻞَ ﺑ‪‬ﯿﻨَﻬ‪‬ﻢ‪ ‬و‪ ‬ﺑ‪‬ﯿﻦَ ﻣﺎ ﯾﺸْﺘَﻬ‪‬ﻮنَ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮐﻞ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻋﺸﺎق‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻣﺎﻧﺪ از ﮐﻞ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﺸﺘﺎق ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﺷﻮد‬

‫رود‬

‫زود‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫او‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪ ﮐﻒ در ﺿﻌﯿﻔﯽ در زد او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﯿﻤﺎر‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻓﺎزن‬

‫ﺑﺎﻟﺤﺮّة‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﻓﺎﺳﺮق‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻟﺪرة‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻨﺘﻘﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﺪه ﺳﻮي ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﺪ‪ ،‬او ﻣﺎﻧﺪ زار‬

‫ﺑﻮي ﮔﻞ ﺷﺪ ﺳﻮي ﮔﻞ‪ ،‬او ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺎر‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫آﻧﻀﯿﺎ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﺻﻞ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎﺿﯿﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺳﻌﯽ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﭘﺎي‬

‫رﯾﺶ‬

‫اي‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ورا‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻣﺪﻣﻎ ﺑﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد ﻋﺠﺐ‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ور ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ "ﺟﺰو ﭘﯿﻮﺳﺘﮥ ﮐﻞ اﺳﺖ"‬

‫ﺧﺎر ﻣﯽ ﺧﻮر‪ ،‬ﺧﺎر ﻣﻘﺮون ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺑﻌﺚ رﺳﻞ‬

‫او‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪه‬

‫دور‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺻﯿﺎدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﯾﮑﺮو‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬ ‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ور‬ ‫‪156‬‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺳﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺠﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺎﻃﻞ‬

‫اي‬

‫ﺷﺎخ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫رﺳﻮﻻن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻘﯿﺒﺎن‬

‫از‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪﻧﺪﺷﺎن؟ ﭼﻮن ﯾﮏ ﺗﻦ اﻧﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اي‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﮐﻼم‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﺮّي‬

‫اﯾﻦ‬

‫دارد‬

‫‪ .140‬ﺳﭙﺮدن ﻋﺮب ﻫﺪﯾﻪ را ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺒﻮ را ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﺣﺎل‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﻈﺎم‬

‫روز ﺑﯽ ﮔﻪ ﺷﺪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻦ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫دﯾﺪ‬

‫آن ﺳﺒﻮي آب را در ﭘﯿﺶ داﺷﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ ﺧﺪﻣﺖ را در آن ﺣﻀﺮت ﺑﮑﺎﺷﺖ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫واﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫آب‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺳﺒﻮي‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻘﯿﺒﺎن‬

‫را‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫در‬

‫ﺷﻪ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﻧﻮ‬

‫ز آب ﺑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﻊ آﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﺬرﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫اﺧﻀﺮ‬

‫ﺧﻮب‬ ‫رﻋﯿﺖ‬

‫ﺳﺎﺋﻞ‬

‫را‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫آن‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ارﮐﺎن‬

‫اﺛﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﻀﺮا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺷﻪ ﭼﻮ ﺣﻮﺿﯽ دان‪ ،‬ﺣﺸﻢ ﭼﻮن ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ‬

‫آب‬

‫از‬

‫ﻟﻮﻟﻪ‬

‫روان‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ آب ﺟﻤﻠﻪ از ﺣﻮﺿﯽ اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آﺑﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ور در آن ﺣﻮض آب ﺷﻮر اﺳﺖ و ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺳﺖ ﻫﺮ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺣﻮض‬

‫ﺧﻮض ﮐﻦ در ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف‪ ،‬ﺧﻮض‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﭼﻮن اﺛﺮ ﮐﺮده ﺳﺖ اﻧﺪر ﮐﻞ ﺗﻦ؟‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﻬﺎد‪‬‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺴﺐ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﺗﻦ را در آرد در ادب؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﮑﻮن‬

‫ﭼﻮن در آرد ﮐﻞ ﺗﻦ را در ﺟﻨﻮن؟‬

‫ﻟﻄﻒ آب ﺑﺤﺮ ﮐﺎو ﭼﻮن ﮐﻮﺛﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ رﯾﺰه اش ﺟﻤﻠﻪ در‪ ‬و ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪان ﻣﻌﺮوف ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‪‬‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺷﻨﮓ‪‬‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﻨﺮ ﮐﻪ اُﺳﺘﺎ‬ ‫اﺳﺘﺎد‪‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﺻﻮﻟﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺳﺘﺎد‪‬‬

‫ﻓﻘﯿﻪ‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺳﺘﺎدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺤﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻟﻮﻟﻪ‬

‫اﺻﻮل‬ ‫ﺧﻮان‬

‫ﻓﻘﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺎﮔﺮدش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺷﺎﮔﺮدش‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﻮﻟﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻫﺎ‬

‫ذوﻗﻨﺎك‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آرد‬

‫ﻣﻮﺻﻮف‬

‫آن‬

‫ﺷﺎﮔﺮد‪‬‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺻﻮل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻧﺤﻮي‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺣﺼﻮل‬

‫ﺑﺎز اﺳﺘﺎدي ﮐﻪ آن ﻣ‪‬ﺤﻮ ِ ره اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺷﺎﮔﺮدش از آن ﻣﺤﻮ ﺷﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﻧﻮاع‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﺤﻮي‬

‫داﻧﺶ‬

‫روز‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎز‬

‫راه‬

‫و‬

‫‪ .141‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎﺟﺮاي ﻧﺤﻮي در ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن‬ ‫درﻧﺸﺴﺖ‬

‫رو ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن ﻧﻤﻮد آن ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻ از ﻧﺤﻮ ﺧﻮاﻧﺪي؟ ﮔﻔﺖ ﻻ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫دل‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮداﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﻟﯿﮏ آن دم ﮔﺸﺖ ﺧﺎﻣﺶ از ﺟﻮاب‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫‪157‬‬

‫ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻧﺤﻮي‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﻞّ ﻋﻤﺮت اي ﻧﺤﻮي ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آب‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آ‬

‫ﺷﻨﺎ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﻤﺮدي‬

‫ﮐﺮدن؟‬

‫ﻧﺤﻮ‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻏﺮق‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺳﺒ‪‬ﺎﺣﯽ‬

‫ﮔﺮداﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﻮي‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﻄﺮ در آب ران‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ور‬

‫رﻫﺪ؟‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫زﻧﺪه‪،‬‬

‫اﺳﺮارت‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺮق‬

‫اي ﮐﻪ ﺧﻠﻘﺎن را ﺗﻮ ﺧﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪه اي‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﭼﻮن ﺧﺮ ﺑﺮ اﯾﻦ ﯾﺦ ﻣﺎﻧﺪه اي‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﮏ ﻓﻨﺎي اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻦ اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫در‬

‫دوﺧﺘﯿﻢ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯿﻢ‬

‫ﻋﻼﻣﮥ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻧﺤﻮي‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﻧﺤﻮ‬

‫ﻓﻘﻪ ﻓﻘﻪ و ﻧﺤﻮ ﻧﺤﻮ و ﺻﺮف ﺻﺮف‬

‫در "ﮐﻢ آﻣﺪ" ﯾﺎﺑﯽ‪ ،‬اي ﯾﺎر ﺷﮕﺮف‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﻮي‬

‫آن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺒﻮﻫﺎ‬

‫آن‬

‫ﻋﺮب‬

‫آب‬ ‫ﭘﺮ‬

‫داﻧﺸﻬﺎي‬ ‫دﺟﻠﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺎري‬

‫و‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫آن‬

‫دﺟﻠﮥ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮﯾﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﺮ داﻧﯿﻢ ﻣﺎ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺧﺮﯾﻢ‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮ ز دﺟﻠﻪ ﻏﺎﻓﻞ و ﺑﺲ دور ﺑﻮد‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﮔﺮ ز دﺟﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدي ﭼﻮ ﻣﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﺒﺮدي‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫دﺟﻠﻪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫واﻗﻒ‬

‫آن ﺳﺒﻮي ﺗﻨﮓ‪ ‬ﭘﺮ ﻧﺎﻣﻮس و رﻧﮓ‬

‫را‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زدي‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﺷﺪ ﺣﺠﺎب ﺑﺤﺮ‪ ،‬آﻧﺮا زن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‬

‫‪ .142‬ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻫﺪﯾﻪ را و ﻋﻄﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺮﻣﻮدن ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺑﯽ ﻧﯿﺎزي از آن ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫داد‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻘﯿﺒﯽ‬

‫و‬

‫و‬

‫اﺣﻮاﻟﺶ‬

‫ﺧﻠﻌﺘﻬﺎي‬

‫ﻋﺮب‬

‫آن‬

‫ﮐﺮد‬

‫را‬

‫ﻓﺎﻗﻪ‬

‫از‬

‫ﻗﺒﺎد‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮي ده اﯾﻦ ﺳﺒﻮي ﭘﺮ ز زر‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ واﮔﺮدد ﺳﻮي دﺟﻠﻪ اش ﺑﺒﺮ‬

‫از ره ﺧﺸﮏ آﻣﺪه اﺳﺖ و آن ﺳﻔﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫را‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺧﻼص‬

‫آن ﺟﻬﺎن ِ ﺑﺨﺸﺶ و آن ﺑﺤﺮ داد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮد‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫آن ﺳﺒﻮ را ﭘﺮ ز زر ﮐﺮد و ﻣﺰﯾﺪ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫دادﻧﺪش‬

‫از‬

‫راه‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ره‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﺟﻠﺶ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ‬ ‫و‬

‫زر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻧﺠﺎﯾﮕﺎه‬

‫دﺟﻠﻪ‬

‫دو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ درﻧﺸﺴﺖ و دﺟﻠﻪ دﯾﺪ‬

‫ﺳﺠﺪه ﻣﯽ ﮐﺮد از ﺣﯿﺎ و ﻣﯽ ﺧﻤﯿﺪ‬ ‫را‬

‫ﮐﺎي ﻋﺠﺐ ﻟﻄﻒ آن ﺷﻪ وﻫﺎب را‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻋﺠﺒﺘﺮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ از ﻣﻦ آن درﯾﺎي ﺟﻮد‬

‫آن‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫اي‬

‫از‬

‫دﺟﻠﮥ‬

‫را‬

‫آن‬ ‫زود‬

‫زود؟‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﮐﺎن ﺑﻮد از ﻟﻄﻒ و ﺧﻮﺑﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ ز ﭘ‪‬ﺮّي زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﯽ ﺑ‪‬ﺪ ز ﭘ‪‬ﺮّي ﭼﺎك ﮐﺮد‬

‫ﺧﺎك را ﺗﺎﺑﺎن ﺗﺮ از اﻓﻼك ﮐﺮد‬

‫ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﯽ ﺑﺪ ز ﭘ‪‬ﺮّي ﺟﻮش ﮐﺮد‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﭘﻮش‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ور‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫دان‬

‫اي‬

‫ﺳﺘﺪ‬

‫آب‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫از‬

‫دﺟﻠﮥ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫آن‬

‫ﺧﺪا‬ ‫‪158‬‬

‫را‬ ‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫را‬

‫او‬

‫وآﻧﮑﻪ‬ ‫اي‬

‫دﯾﺪﻧﺪش‬ ‫ز‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫آب‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺧﻮدﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮداﻧﻪ‬

‫زده‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ز‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫اﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﻠﺘﺮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﺎرﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫درﺳﺘﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰو ﺧﻢ ﺑﻪ رﻗﺺ اﺳﺖ و ﺑﺤﺎل‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫را‬

‫ﻧﯽ ﺳﺒﻮ ﭘﯿﺪا در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻪ آب‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﺤﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫و‬

‫اﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫زن‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻬﺒﺎزت‬

‫ﺑﺎزت‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫و‬

‫ﮔﺮان‬

‫ز آن ﮐﻪ ﮔ‪‬ﻞ ﺧﻮاري‪ ،‬ﺗﺮا ﮔ‪‬ﻞ ﺷﺪ ﭼﻮ ﻧﺎن‬

‫ﻧﺎن ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ و ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﻮر از اﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫در‬ ‫ﻓﮑﺮت‬

‫ﺧﺎك‬

‫زﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻣﯿﺨﻮردﯾﻢ‬

‫آﻟﻮد‬

‫در‬

‫ﻋﻤﺮي‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫ﻧﻤﻮده‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﺬا‬

‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﺟﺰا‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮي ﺳﮓ ﻣﯽ ﺷﻮي‬

‫ﺗﻨﺪ و ﺑﺪ ﭘﯿﻮﻧﺪ و ﺑﺪ رگ ﻣﯽ ﺷﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻣﺮداري‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫دﯾﻮاري‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭘﺲ دﻣﯽ ﻣﺮدار و دﯾﮕﺮ دم ﺳﮕﯽ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﯽ در راه ﺷﯿﺮان ﻫﻢ ﺗﮕﯽ‬

‫ﻣﺪان‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﻧﺪاز‬

‫ﮐﻤﺘﺮك‬

‫را‬

‫ﺳﮓ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺳﮓ ﭼﻮن ﺳﯿﺮ ﺷﺪ ﺳﺮﮐﺶ ﺷﻮد‬

‫ﮐﯽ ﺳﻮي ﺻﯿﺪ ﺷﮑﺎري ﺧﻮش رود‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دوﻟﺖ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﻋﺮب‬

‫در‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﻮاﯾﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻢ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﺪان‬ ‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫درﮔﺎه‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮاي‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﺑﻮي ﻋﺸﻖ‬

‫از دﻫﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺟﻬﺪ در ﮐﻮي ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻓﻘﻪ‪،‬‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﻮي ﻓﻘﺮ آﯾﺪ از آن ﺧﻮش دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﻔﺮ‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﮋ‪،‬‬

‫دﯾﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺷﮑﺶ‬

‫ﺑﻮي‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﮐﻪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫را‬

‫آراﺳﺘﯽ‬

‫ﮐﻒ ﮐﮋ ﮐﺰ ﺑﺤﺮ ﺻﺎﻓﯽ ﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫اﺻﻞ ﺻﺎف آن ﻓﺮع را آراﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫آن ﮐﻔﺶ را ﺻﺎﻓﯽ و ﻣﺤﻘﻮق دان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دان‬

‫دﺷﻨﺎم‬

‫ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب‬

‫او‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺰي‬

‫ﻃﻌﻢ ﻗﻨﺪ آﯾﺪ ﻧﻪ ﻧﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽ ﻣﺰي‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫وﺛﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﻤﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫از‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬ ‫ﺑﺖ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫زرﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ذات‪‬‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زرﯾﻦ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫ذﻫﺐ‬

‫زرش‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﯿﮑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬ ‫ﻫﻠﺪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫او‬

‫ﻋﺎرض‬ ‫ﭘﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﮕﺬارد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ورا‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﺶ‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫وﺛﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ و راه زن‬

‫رﺑﺎﻧﯿﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺖ ﺑﺮ ﻧﻘﺪ‪ ‬زر ﻋﺎرﯾﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻠﯿﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﺴﻮز‬

‫وز‬

‫ﻣﮕﺬار‬

‫روز‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫داد‪‬‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫دﺷﻨﺎم‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫‪159‬‬

‫ﺻﺪاع‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﻣﮕﺲ‬ ‫و‬

‫در‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺣﺠ‪‬ﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﻤﺮه‬ ‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺣﺎﺟﯽ‬

‫و‬

‫رﻧﮓ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺧﻮاه ﻫﻨﺪو ﺧﻮاه ﺗﺮك و ﯾﺎ ﻋﺮب‬

‫او‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫و‬

‫ﻋﺰم‬

‫آﻫﻨﮓ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ ﺳﯿﺎه اﺳﺖ و ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺳﭙﯿﺪش دان ﮐﻪ ﻫﻢ رﻧﮓ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ور ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺖ و ورا آﻫﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زو ﺑﺒﺮ ﮐﺰ دل ﻣﺮ او را رﻧﮓ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫و‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﻧﺪارد ﮐﺰ ازل ﺑﻮده اﺳﺖ ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺎ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺪ ﺑﻮده اﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن آب اﺳﺖ ﻫﺮ ﻗﻄﺮه از آن‬

‫ﻫﺮ دو آن‬

‫ﺣﺎش‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻧﻘﺪ ﺣﺎل ﻣﺎ و ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﺧﻮش ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﷲ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻫﺮ ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ او ﺑﺎ ﻓﺮّ ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آن ﻣﺎﺿﯽ اﺳﺖ ﻻ ﯾﺬﮐﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ذﻫﻦ‬

‫او‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻣﺂل‬

‫ﻫﻢ ﻋﺮب ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﺒﻮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻠﮏ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺆْﻓَﮏ‪‬‬

‫ﻋ‪‬ﻨْﻪ‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫أﻓﮏ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺷﻮ دان و زن را ﻧﻔﺲ و ﻃﻤﻊ‬

‫اﯾﻦ دو ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ و ﻣﻨﮑﺮ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﺷﻤﻊ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﮐﻨﻮن اﺻﻞ اﻧﮑﺎر از ﭼﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﮐﻞ را ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﺰوﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺰو ﮐﻞ ﻧﯽ‪ ،‬ﺟﺰوﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻞ‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ ﺑﻮي ﮔﻞ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰو ﮔﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫داد‬

‫آب‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺣﺘﻤﺎ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻓﮑﺮش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ ﺳﺮ اﺳﺖ و ﭘﺎ و ﻫﻢ ﺑﯽ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫اﺷﮑﺎل‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﺷﮑﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻞ‬ ‫و‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﺟﻮاب‬ ‫ﺣﺮج‬

‫و‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﯿﺮاﻧﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻀﻢ‬

‫دارو‬

‫دواﻫﺎ‬

‫ﺳﺮور‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺧﺎرﯾﺪن ﻓﺰوﻧﯽ ﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫دوا‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﺣﺘﻤﯽ‬

‫ز‬

‫اﺣﺘﻤﺎﻫﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫دواﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﺣﺘﻤﺎﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫اﺻﻞ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﺷﻮاره‬ ‫اوﻻ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﭼﻪ؟‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اﺣﺘﻤﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻗﻤﺮي‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫وار‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫زر‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺣﺘﻤﺎ‬

‫ﮐﺎﻟﺼﺒﺮُ‬ ‫در‬ ‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﻧﻮ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﺳﺎزﻣﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ از زر‬ ‫ﺑﻤﺎه‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﻟﻔﺮج‬ ‫ﻫﺎ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﺷﻮار‬

‫ﺛﺮﯾﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻟﻒ‬

‫از‬

‫در ﺣﺮوف ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﻮر و ﺷﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﯾﮏ رو‪ ،‬ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﯾﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫از ﯾﮑﯽ رو ﺿﺪ و ﯾﮏ رو ﻣﺘﺤﺪ‬

‫از ﯾﮑﯽ رو ﻫﺰل و از ﯾﮏ روي ﺟﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﺮض او ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زﯾﺐ و ﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻫﻨﺪوي ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺳﻮداﯾﯽ اﺳﺖ‬

‫رﺳﻮاﺋﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫اﺳﺮار‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫روز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻋﺮض‬

‫روي‬

‫اﮐﺒﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫روز‬ ‫او‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻋﺮﺿﺶ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﺮگ ﯾﮏ ﮔﻞ ﭼﻮن ﻧﺪارد ﺧﺎر او‬

‫ﺷﺪ‬

‫واﻧﮑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﻞ اﺳﺖ و ﺳﻮﺳﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻬﺎر او را دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪160‬‬

‫ﺑﻬﺎران‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﭘﺲ ﺧﺰان او را ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﺣﯿﺎت‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫آن‬

‫داﻧﺪ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺧﻮد ﺟﻬﺎن آن ﯾﮏ ﮐﺲ اﺳﺖ و او ﺷﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫و‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﯾﺎﻗﻮت‬

‫زﮐﺎت‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﻓﻼن‬

‫از‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺧﻮد ﺟﻬﺎن آن ﯾﮏ ﮐﺲ اﺳﺖ و ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺗﺒﺎع‬

‫و‬

‫او ﺟﻬﺎن ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ و ﻣﻔﺮد اﺳﺖ‬

‫ﻧﺴﺨﻪ‬

‫ﮐﻞ‬

‫وﺟﻮد‬

‫او‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زره‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺗﻦ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺟﺎن ﺳﺮ ﺑﺮﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺶ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آن ﮐﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺪ اﯾﻦ اﻧﺪر ﻣﺰﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺎن ﻧﺸﮑﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻮت ﮐﯽ دﻫﺪ؟‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫اي‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬ ‫رﯾﺨﺖ‬ ‫و‬ ‫رﯾﺨﺖ‬

‫ﻫﻠﯿﻠﻪ‬ ‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺸﮑﻨﺪ‬ ‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻃﻔﯿﻠﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫را‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﮋده‪،‬‬

‫ِﺑﺪﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻧﺎﺷﮑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻓﺰا‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ادوﯾﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ادوﯾﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﯾﮏ دو ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺮ ﻓﺰا در وﺻﻒ ﭘﯿ ﺮ‬

‫‪ .143‬در ﺻﻔﺖ ﭘﯿﺮ و ﻣﻄﺎوﻋﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ او‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﻧﺎزك اﺳﺖ و ﺑﺲ ﻧﺰار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺴﻢ ﻧﺎزﮐﺖ را زور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺎ را ﻧﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺼﺒﺎح و زﺟﺎﺟﻪ ﮔﺸﺘﻪ اي‬

‫ﻟﯿﮏ ﺳﺮ ﺧﯿﻞ دل و ﺳﺮ رﺷﺘﻪ اي‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﮐﺎم ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮﯾﺲ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫د‪‬ر‪‬ﻫﺎي‬

‫ﺟﻬﺎﻧﺮا‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﺪ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫راه‬

‫دان‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮐﺎو ز ﺣﻖ ﭘﯿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺰ اﯾﺎم ﭘﯿﺮ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﭘﯿﺮ اﺳﺖ ﮐﺶ آﻏﺎز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ام‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﺑﺨﺖ‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﺟﻮان‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫و‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫را‬

‫دل‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺷﺐ‬ ‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫راه‬

‫دان‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آن ﺧﻤﺮي ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺗﺮ‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﭘﯿﺮ را ﺑﮕﺰﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﯽ ﭘﯿﺮ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﺲ ﭘﺮ آﻓﺖ و ﺧﻮف و ﺧﻄﺮ‬ ‫آﺷﻔﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﭙﯿﭻ‬

‫آن‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﭘﺲ رﻫﯽ را ﮐﻪ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻼوز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﺴﺘﯽ ﺗﻮ‬

‫ﻫ ﯿﭻ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺮو‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫آن‬ ‫ز‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺑﯽ ﻣﺮﺷﺪي در راه ﺷﺪ‬

‫او ز ﻏﻮﻻن ﮔﻤﺮه و در ﭼﺎه ﺷﺪ‬

‫اي‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫ﺑﺲ ﺗﻮ را ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ دارد ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫از ﺗﻮ داﻫﯽ ﺗﺮ در اﯾﻦ ره ﺑﺲ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻏﻮﻟﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫از‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬ ‫راه‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫‪161‬‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫از‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫رﻫﺮوان‬

‫ﮐﻪ ﭼﺴﺎن ﮐﺮد آن ﺑﻠﯿﺲ ﺑﺪ روان‬ ‫ﻋﻮر‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺳﺎﻟﻪ راه از ﺟﺎده دور‬

‫ﺑﺮدﺷﺎن‬

‫و‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن‬

‫ﻣﻮﯾﺸﺎن‬

‫ﻋﺒﺮﺗﯽ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﺮان‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ره‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﻬﻞ ﺧﺮ را‪ ،‬و دﺳﺖ از وي ﻣﺪار‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﺷﺎن‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫راه‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﺎن‬

‫ﮔﺮ ﯾﮑﯽ دم ﺗﻮ ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ واﻫﻠﯿﺶ‬

‫او‬

‫رود‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺧﺮﺑﻨﺪه‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫راه‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ره‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻓﺮﺳﻨﮓ‬

‫زادﺑﺎر‬

‫ﺳﻮﯾﺸﺎن‬

‫داﻧﺎن‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﺳﻮي‬ ‫وي‬

‫ﮐﺰ‬

‫زار‬

‫ﺣﺸﯿﺶ‬ ‫ﺗﻠﻒ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﯽ ره ﻫﺮ آن ﭼﻪ ﺧﺮ ﺑﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﻋﮑﺲ آﻧﺮا ﮐﻦ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ آن راه راﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎﻟﻒ‬

‫ﺷﺎوِروﻫ‪‬ﻦﱠ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﻔﻮا‬

‫إن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺎش‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﻀﻠﮏ‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﻧﺸﮑﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آرزو‬ ‫را‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﯾﻌﺼﻬﻦ‬ ‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫اﷲ‬

‫ﻫﻤﺮﻫﺎن‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫‪ .144‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن رﺳﻮل ﺧﺪا )ص( ﻣﺮ ﻋﻠﯽ )ع( را ﮐﻪ ﭼﻮن ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻃﺎﻋﺘﯽ ﺗﻘﺮب‬

‫ﺑﺤﻖ ﺟﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻘﺮب ﺟﻮي ﺑﺼﺤﺒﺖ ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﻨﺪة ﺧﺎص ﺗﺎ از اﯾﺸﺎن ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﻗﺎل‬ ‫اﻟﻨﺒﯽ اذا ﺗﻘﺮب اﻟﻨﺎس اﻟﯽ ﺧﺎﻟﻘﻬﻢ ﺑﺎﻧﻮاع اﻟﺒﺮّ‪ ،‬ﻓﺘﻘﺮب اﻟﯽ رﺑﮏ ﺑﺎﻟﻌﻘﻞ واﻟﺴﺮ ﺗﺴﺘﺒﻘﻬﻢ ﺑﺎﻟﺪرﺣﺎت‬ ‫واﻟﺰﻟﻔﯽ ﻋﻨﺪ اﻟﻨﺎس ﻓﯽ اﻟﺪﻧﯿﺎ و ﻋﻨﺪ اﷲ ﻓﯽ اﻻﺧﺮه‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺣﻘﯽ‬

‫ﮐﺎي‬

‫را‬ ‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻋﺘﻤﯿﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آ‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آورﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻗﺮب‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﯽ‬

‫ﭘﺮ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻧﺨﻞ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫در‬ ‫ﺣﻀﺮت‬

‫و‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺗﻘﺮب ﺟﻮ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و ِﺳ‪‬ﺮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ اﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﮐﻤﺎل و ِﺑﺮّ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﻧﺎﻗﻠﯽ‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫آ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻘﺮب‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻇﻞ او اﻧﺪر زﻣﯿﻦ ﭼﻮن ﮐﻮه ﻗﺎف‬

‫روح‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫آن‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺧﺎر‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ‬

‫روح‬

‫در‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫رو‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫آن‬

‫ﭘﻮش‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﺮو‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻃﺎﻋﺎت‬

‫ﻣﭙﯿﭻ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫او‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫او‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮐﻮر‬

‫را‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺳﯿﻤﺮغ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻃﻮاف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺸﮕﺎه‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫را‬ ‫آﻧﺮا‬

‫و‬

‫ﻏﺎﯾﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﻣﻘﻄﻊ‬

‫ِ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﮐﻪ زﻧﻮرش زﻧﺪه اﻧﺪ اﻧﺲ و ﻣﻠﮏ‬

‫ﮔﺸﺘﺴﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬ ‫در‬

‫ﻧﻌﺖ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ره‬

‫ﻃﺎﻋﺎت‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬ ‫ﺳﺎﯾﮥ‬ ‫اﯾﻨﺖ‬

‫راه‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﻖ‬ ‫‪162‬‬

‫رﻫﯽ‬ ‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫اﷲ‬

‫را‬ ‫ز‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻣﺨﻠﺼﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫اﻟﻪ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﻫﺮآﻧﮑﻮ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺖ‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺮ ﮐﺎر ﺧﻀﺮ اي ﺑﯽ ﻧﻔﺎق‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫رو‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﻫﺬا‬

‫ﻣﺰن‬

‫دﺳﺖ او را ﺣﻖ ﭼﻮ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪش‬

‫زﻧﺪه‬

‫راه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻃﻔﻠﯽ را ﮐﺸﺪ ﺗﻮ ﻣﻮ ﻣﮑﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫دم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫رو‬

‫ﻧﺎدرا‬

‫اش‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ره‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﺪ‪‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻣﺮو‬

‫از‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﻏﺎﯾﺒﺎن‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﻏﺎﯾﺒﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﺿﺮان‬

‫ﻏﺎﯾﺒﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓَﻮ‪‬قَ‬

‫زﻧﺪه ﭼﻪ ﺑﻮد ﺟﺎن ﭘﺎﯾﻨﺪه اش ﮐﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﻮاﻟﻪ‬

‫اﷲ‬

‫أَﯾﺪ‪‬ﯾﻬِﻢ‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻮن‬ ‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫از‬

‫اﷲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﮏ‬

‫ﺑﻬﻨﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺮان‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻗﺒﻀﮥ‬

‫ﻏﺎﯾﺒﺎن‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﭼﻪ‬ ‫از‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻓﺮق ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ و ﻧﺎﯾﺪ در ﺣﺴﺎب‬

‫آن ز اﻫﻞ ﮐﺸﻒ و اﯾﻦ زاﻫﻞ ﺣﺠﺎب‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫درون‬

‫ورﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮون‬

‫دل‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺳﺴﺖ و رﯾﺰﯾﺪه ﭼﻮ آب و ﮔﻞ ﻣﺒﺎش‬

‫ور ﺑﻪ ﻫﺮ زﺧﻤﯽ ﺗﻮ ﭘﺮ ﮐﯿﻨﻪ ﺷﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺰﯾﺪي‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻧﺎزك‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫وار‬

‫ﺑﯽ‬

‫از‬

‫ﺻﯿﻘﻞ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫‪ .145‬ﮐﺒﻮدي زدن ﻣﺮد ﻗﺰوﯾﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﮔﺎه و ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪن او ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﺧﻢ ﺳﻮزن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﺻﻮرت‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﻻﮐﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻃﺎﻟﻌﻢ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﮐﺘﻔﻬﺎ‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬ ‫ﺑﺸﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﯿﺪرﻧﮓ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻗﺰوﯾﻨﯿﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺒﻮدم‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫زن‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ او ﺳﻮزن ﻓﺮو ﺑﺮدن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫درد‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﭘﺸﺘﻢ ﻗﻮي در رزم و ﺑﺰم‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫و‬

‫ﻋﺎدت‬

‫ﺳﺮ‬

‫اي‬

‫ﻣﻮﺿﻌﺖ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺳﻮزن‬

‫ﮐﺒﻮدﯾﻬﺎ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫زن‬ ‫زن‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫رﻧﮓ‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ‬

‫زن‬

‫آن‬

‫رﻗﻢ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﮔﻬﻢ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ژﯾﺎن‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﺷﺎﻧﮕﻪ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺴﮑﻦ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﮐﺸﺘﯽ ﭼﻪ ﺻﻮرت ﻣﯽ زﻧﯽ‬ ‫اﺑﺘﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫د‪‬ﻣﮕﺎه‬

‫آﻏﺎزﯾﺪه‬

‫ام‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫دم‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫اي‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫د‪‬ﻣﮕﻪ‬

‫او‬

‫د‪‬م‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﺒﻮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ژﯾﺎن‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫از‬

‫د‪‬ﻣﮕﺎه‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻨﯿﯽ‬ ‫زن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﯿﺮم‬

‫ﻗﺰوﯾﻨﯿﺎن‬ ‫ﭘﻠﻨﮓ‬

‫ﻋﻀﻮ‬

‫از‬

‫در‬

‫د‪‬م‬

‫د‪‬ﻣﮕﻬﻢ‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫دو‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫ام‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ ﺑﯽ دم ﺑﺎش ﮔﻮ اي ﺷﯿﺮ ﺳﺎز‬

‫ﮐﻪ دﻟﻢ ﺳﺴﺘﯽ ﮔﺮﻓﺖ از زﺧﻢ ﮔﺎز‬

‫ﺟﺎﻧﺐ دﯾﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ آن ﺷﺨﺺ زﺧﻢ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫‪163‬‬

‫ﻣﺤﺎﺑﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻮاﺳﺎﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد او ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ اﻧﺪام اﺳﺖ از او‬

‫ﮔﻔﺖ او ﮔﻮش اﺳﺖ اﯾﻦ اي ﻧﯿﮑﺨﻮ‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫ﮔﻮش را ﺑﮕﺬار و ﮐﻮﺗﻪ ﮐﻦ ﮐﻼم‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮﺷﺶ‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﻗﺰوﯾﻨﯽ‬

‫ﺳﺎز‬

‫را‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﯿﻢ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﻪ اﻧﺪام اﺳﺖ ﻧﯿﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ اﺷﮑﻢ ﺷﯿﺮ اي ﻋﺰﯾﺰ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫درد‬

‫ﮔﻮ‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﺧﻤﻬﺎ‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ دﻻك و ﺑﺲ ﺣﯿﺮان ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﯾﺮ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‬

‫در‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫زد‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺷﯿﺮ ﺑﯽ د‪‬م و ﺳﺮ و اﺷﮑﻢ ﮐﻪ دﯾﺪ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ؟‬

‫آن‬

‫درد‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ رﻫﯽ از ﻧﯿﺶ ﻧﻔﺲ ﮔﺒﺮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﭼﺮخ و ﻣﻬﺮ و ﻣﺎﻫﺸﺎن آرد ﺳﺠﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣ‪‬ﺮد اﻧﺪر ﺗﻦ او ﻧﻔﺲ ﮔﺒﺮ‬

‫ﻣﺮ و را ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮد ﺧﻮرﺷﯿﺪ و اﺑﺮ‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻦ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫در‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﮐﻬﻔﻬﻢ‬

‫از‬

‫ﻏﺎرﺷﺎن‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻫﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﺪا‬

‫زدن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺳﻮزن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ژﯾﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﻧﺪاري‬

‫دم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺴﯽ را اﯾﻦ ﻓﺘﺎد؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻮزن‬

‫زن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ادﺑﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫او‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻨﺘﺠﻢ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺗﺰاور‬

‫ﮐﺬا‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺎرﺷﺎن‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﺎر‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﻟﻄﻒ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺧﻔﺘﮕﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻦ؟‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮﺣﯿﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻦ؟‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﮐﻮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫ﺧﻮار‬

‫دم‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫داﺷﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫واﺣﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻔﺮوزي ﭼﻮ روز‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻮاز‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺲ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﺖ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﻫﺴﺖ‪‬‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫در ﻣﻦ و ﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﮐﺮده ﺳﺘﯽ دو دﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬ ‫را‬

‫ﺑﺴﻮز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺪاز‬

‫ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﮥ ﺧﺮاﺑﯽ از "دو ﻫﺴﺖ"‬

‫‪ .146‬رﻓﺘﻦ ﮔﺮگ و روﺑﺎه در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﺎر‬ ‫ﺷﯿﺮ و‬

‫ﮔﺮگ و روﺑﻬﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﺎن ﺳﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﻧﺪر آن ﺻﺤﺮاي ژرف‬

‫ﺻﯿﺪﻫﺎ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﺻﯿﺪﻫﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫و‬

‫ﺷﮕﺮف‬

‫ﺑﻨﺪﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻪ را ز ﻟﺸﮑﺮ زﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﻤﺮه ﺷﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﻪ‬ ‫ﺷﺎوِر‪‬ﻫ‪‬ﻢ‪‬‬

‫را‬

‫ز‬ ‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫اﺧﺘﺮ‬ ‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫در ﺗﺮازو‪ ،‬ﺟﻮ‪ ،‬رﻓﯿﻖ زر ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ز ﯾﺸﺎن ﺷﯿﺮ ﻧﺮ را ﻧﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻗﯿﺪﻫﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫او‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫در‬

‫ﮐﻮﻫﺴﺎر‬

‫اﺧﺘﺮان‬ ‫راﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻧﺒﺪ‬

‫راﺋﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺰﯾ ﺪ‬

‫ﻧﯽ از آﻧﮑﻪ ﺟﻮ‪ ،‬ﭼﻮ زر‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫‪164‬‬

‫روح‪ ،‬ﻗﺎﻟﺐ را ﮐﻨﻮن ﻫﻤﺮه ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮓ ﺣﺎرس درﮔﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ رﻓﺘﻨﺪ آن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﻮي ﮐﻮه‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﮔﺎو ﮐﻮﻫﯽ و ﺑﺰ و ﺧﺮﮔﻮش زﻓﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫آوردﻧﺪﺷﺎن‬

‫ﮐﺸﺘﻪ و ﻣﺠﺮوح و اﻧﺪر ﺧﻮن ﮐﺸﺎن‬

‫ﮔﺮگ و روﺑﻪ را ﻃﻤﻊ ﺑﻮد اﻧﺪر آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺴﺮوان‬

‫ﻋﮑﺲ ﻃﻤﻊ ﻫﺮ دوﺷﺎن ﺑﺮ ﺷﯿﺮ زد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐُﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫و‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺣﺮاب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻢ ﻧﯿﺎﯾﺪ روز و ﺷﺐ او را ﮐﺒﺎب‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫دار‬

‫اي‬

‫ﺧﺮ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫او‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺧﻮ‬

‫دل‬

‫ز‬

‫ﺧﻤ‪‬ﻮش‬

‫در‬

‫رﺧﺖ‬

‫آن‬

‫واﻧﮕﻔﺖ‬

‫وﺳﻮاﺳﺸﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫راﯾﺘﺎن‬

‫از‬

‫راي‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺎﻫﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﮕﺎﻟﺶ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﺳﮕﺎﻟﺪ‬

‫ﺧﺴﯿﺴﺎﻧﻪ‬ ‫ﻇﻦ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫دﮔﺮ؟‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﻟﺴﻮء‬

‫را‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﺗﺒﺴﻤﻬﺎي‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺘﺖ‬

‫اي‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫آن‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺮم‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺗﺒﺴﻤﻬﺎي‬

‫ﮔﺪا‬

‫اﻋﻄﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫آراي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫و‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﻨﮕﺎن‬

‫زﻣﻦ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﭘﺎﺳﺸﺎن‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫او‬ ‫ﭘﻮش‬

‫ﺧﺴﯿﺴﺎن‬

‫اوش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫دم‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺿﻤﯿ ﺮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﺪ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ زد ﺧﻨﺪه ﻓﺎش‬ ‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫را‬

‫را‬

‫روي‬

‫داﺷﺖ‬

‫راي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻨﮕﺘﺎن‬

‫و‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻇﻨﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﻃﻤﻌﻬﺎ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﻇﻦ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺰا‬

‫ﺑﺎﷲ‬

‫وارﻫﺎﻧﻢ‬

‫رود‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﻘﺎش‬

‫ﻇﺎﻧﯿﻦ‬

‫دل‬

‫داﻧﺴﺖ‬ ‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫رﮐﺎب‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫اﯾﻦ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺮد ﻣﺎ را ﻣﺴﺖ و ﻣﻐﺮور و ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺒﺴﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫دام‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫‪ .147‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ ﮔﺮگ را و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﯿﺪﻫﺎ را ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﯿﺮ اي ﮔﺮگ اﯾﻦ را ﺑﺨﺶ ﮐﻦ‬

‫ﻣﻌﺪﻟﺖ را ﻧﻮ ﮐﻦ اي ﮔﺮگ ﮐﻬﻦ‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ ﮔﺎو وﺣﺸﯽ ﺑﺨﺶ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫آن ﺑﺰرگ و ﺗﻮ ﺑﺰرگ و زﻓﺖ و ﭼﺴﺖ‬

‫ﺑﺰ ﻣﺮا ﮐﻪ ﺑﺰ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺳﺖ و وﺳﻂ‬

‫روﺑﻬﺎ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺷﯿﺮ ﮔﻔﺖ اي ﮔﺮگ ﭼﻮن ﮔﻔﺘﯽ ﺑﮕﻮ؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺎ و ﺗﻮ؟‬

‫ﮔﺮگ ﺧﻮد ﭼﻪ‪ ،‬ﺳﮓ ﺑﻮد ﮐﻮ ﺧﻮﯾﺶ دﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺷﯿﺮ ﺑﯽ ﻣﺜﻞ و ﻧﺪﯾ ﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﯿﺶ آ‪ ،‬ﮐﺲ ﺧﺮي ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫را‬

‫درﯾ ﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪﯾﺪش‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫و‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬ ‫در‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫‪165‬‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺳﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫زد‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬ ‫از‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن دﯾﺪ ﻣﻨﺖ از ﺧﻮد ﻧﺒﺮد‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫زار‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻣﺮد‬ ‫زدن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻏﺎﻟﺐ دارم اﻧﺪر ﺑﺬل ﻓﻀﻞ‬

‫ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻨﻢ از ﻋﺪل ﻓﻀﻞ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺷﯽ‬

‫ء‬

‫ﻫﺎﻟﮏ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫وﺟﻪ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ اي در وﺟﻪ او‪ ،‬ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺠﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﺟﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ورا‬

‫ﮐُﻞﱡ‬

‫ء‪‬‬

‫ﺷَﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﺎﻟ‪‬ﮏ‪‬‬

‫ز آن ﮐﻪ در ا‪‬ﻻﺳﺖ‪ ،‬او از ﻻ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ا‪‬ﻻﺳﺖ‪ ،‬او ﻓﺎﻧﯽ ﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ در او ﻣﻦ و ﻣﺎ ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫رد‪ ‬ﺑﺎب اﺳﺖ او و ﺑﺮ ﻻ ﻣﯽ ﺗﻨﺪ‬

‫‪ .148‬ﻗﺼﮥ آن ﮐﺲ ﮐﻪ در ﯾﺎري ﺑﮑﻮﻓﺖ‪ ،‬از درون ﮔﻔﺖ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺗﻮﯾﯽ‬ ‫در ﻧﻤﯽ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ از ﯾﺎران را ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺑﺰد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺧﺎم‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺎرش‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫و‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺰد؟‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻫﻨﻮز‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫وا‬ ‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺎق؟‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺷﺮر‬

‫در‬

‫رﻓﺖ آن ﻣﺴﮑﯿﻦ و ﺳﺎﻟﯽ در ﺳﻔﺮ‬

‫در‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﮔﺸﺖ آن ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺲ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﻠﻘﻪ زد ﺑﺮ در ﺑﻪ ﺻﺪ ﺗﺮس و ادب‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﯾﺎرش ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﺮ در ﮐﯿﺴﺖ آن؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮐﻨﻮن ﭼﻮن ﻣﻨﯽ‪ ،‬اي ﻣﻦ درا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮔﻨﺠﺎﯾﯽ دو ﻣﻦ در ﯾﮏ ﺳﺮا‬

‫دوﺋﯽ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻮزن‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﻪ‪،‬‬

‫را‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﺮ‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﻮزن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ارﺗﺒﺎط‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﺮد‬

‫رﯾﺎﺿﺎت‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻓﮑﺎن‬

‫او‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫آن‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫اﯾﺠﺎد‬

‫او‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﻣﺤﺎل از دﺳﺖ او ﻣﻤﮑﻦ ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺮون‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫و آن ﻋﺪم ﮐﺰ ﻣﺮده‪ ،‬ﻣﺮده ﺗﺮ ﺑﻮد‬ ‫ﮐُﻞﱠ‬

‫ﻫ‪‬ﻮ‪‬‬

‫ﯾﻮ‪‬مٍ‬

‫ﻓ‪‬ﯽ‬

‫ﻣﻘﺮاض‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫از‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﮐﻒ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﻣﺮ ورا ﺑﯽ ﮐﺎر و ﺑﯽ ﻓﻌﻠﯽ ﻣﺪان‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﻪ ﻫﺮ روز آن ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﻣﻬﺎت‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﺪان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﺸﮑﺮي از ﺧﺎك ز آن ﺳﻮي اﺟﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﺸﮑﺮي‬

‫ز‬

‫اﺻﻼب‬

‫ﻟﺸﮑﺮي‬

‫ز‬

‫ارﺣﺎم‬

‫ﺷَﺄْنٍ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫دﺳﺖ ﺣﻖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮ آن را اي ﻓﻼن‬ ‫اﮐﻤﻪ‬

‫اي‬

‫آﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫دﻟﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ در ﺧﻮر ﺑﺎ ﺟﻤﻞ ﺳﻢ‪ ‬اﻟﺨﯿﺎط‬ ‫ﮐﺎن‬

‫اﺑﺮص‬

‫ز‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻟﻔﻈﯽ‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰد‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﯾﮑﺘﺎﯾﯽ در اﯾﻦ ﺳﻮزن درا‬

‫ﺟﻤﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ادب‬

‫درﻫﻢ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﻮزﯾﺪ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺑﻨﺠﻬﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎرﯾﮏ‬

‫دو‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬ ‫را‬

‫ﯾﺎر‬

‫اي‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺳﻮي‬

‫‪166‬‬

‫ﺳﻪ‬ ‫آن‬ ‫ز‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺮّ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫را‬

‫در‬

‫و‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎده‬

‫رواﻧﻪ‬

‫رﺣﻢ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮏ‬

‫واﻧﭽﻪ‬ ‫اﯾﻨﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻟﺸﮑﺮﻫﺎي‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫آﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﺪﻟﻬﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫و‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺑﺘﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺣﻖ‬ ‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﮕﻠﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫دو‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ذﮐﺮي‬ ‫ﭘﺎك‪‬‬

‫ﻟﻠﺒﺸﺮ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑﺎز‬

‫‪ .149‬ﺧﻮاﻧﺪن آن ﯾﺎر‪ ،‬ﯾﺎر ﺧﻮد را ﭘﺲ از ﺑﺮﺑﯿﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﯾﺎرش ﮐﺎﻧﺪر آ اي ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﭼﻮن ﮔﻞ و ﺧﺎر ﭼﻤﻦ‬

‫رﺷﺘﻪ ﯾﮑﺘﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﮐﻢ ﺷﺪ ﮐﻨﻮن‬

‫ﮔﺮ دو ﺗﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﺣﺮوف ﮐﺎف و ﻧﻮن‬

‫ﮐﺎف و ﻧﻮن ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻤﻨﺪ آﻣﺪ ﺟ‪‬ﺬوب‬

‫ﺧﻄﻮب‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫دو‬

‫ﮔﺮ‬

‫دوﭘﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آن‬

‫دو‬

‫اﻧﺒﺎزان‬

‫ﮔﺎزر‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮐﺮﺑﺎس‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫ﭼﺎرﭘﺎ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺻﻮر‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫و آن دﮔﺮ اﻧﺒﺎز ﺧﺸﮑﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﺎ‬

‫را‬

‫دو‬

‫ﻣﻘﺮاض‬

‫ﺑﺎز او آن ﺧﺸﮏ را ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﯿﺎ‬

‫ز‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﯾﮑﺪل‬

‫و‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺗﺎ‬

‫در ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻼف‬ ‫اﺳﺘﯿﺰه‪،‬‬

‫دو‬

‫را‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﯾﮑﺘﺎ ﺑﺎﺷﺪ آن دو در اﺛﺮ‬

‫ره‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺿﺪ‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﯾﮑﺘﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﻧﺒﯽ و ﻫﺮ وﻟﯽ را ﻣﺴﻠﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺗﺎ ﺣﻖ ﻣﯽ ﺑﺮد‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺴﺘﻤﻊ را ﺧﻮاب ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮد‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎي‬

‫آب‬

‫را‬

‫‪ .150‬روي در ﮐﺸﯿﺪن ﺳﺨﻦ از ﻣﻼﻟﺖ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎن‬ ‫رﻓﺘﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻧﺎﻃﻘﻪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آب‬ ‫را‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯽ‬

‫رود‬

‫ﻓﻮق‬

‫آﺳﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻃﺎﺣﻮن‬

‫دﻫﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫رﻓﺘﻨﺶ‬ ‫آب‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﻮي‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫راﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد آن آب را ﺟﻮﯾﯽ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﮑﺮارﻫﺎ‬

‫ﮔﻠﺰارﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺗَﺤ‪‬ﺘَﻬ‪‬ﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻟْﺄَﻧْﻬﺎر‪‬‬

‫اي ﺧﺪا ﺟﺎن را ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎ آن ﻣﻘﺎم‬

‫ﮐﺎﻧﺪر او ﺑﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ روﯾﺪ ﮐﻼم‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺎزد ﺟﺎن ﭘﺎك از ﺳﺮ ﻗﺪم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻋﺮﺻﻪ اي ﺑﺲ ﺑﺎ ﮔﺸﺎد و ﺑﺎ ﻓﻀﺎ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺗﻨﮕﺘﺮ‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫زو‬

‫ﻧﻮا‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ز آن ﺳﺒﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﯿﺎل اﺳﺒﺎب ﻏﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻨﮕﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ز آن ﺷﻮد در وي ﻗﻤﺮ ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻼل‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﺲ‬

‫و‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺗﻨﮕﺘﺮ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐ‬

‫ﻋﺪد‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﺮان‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﻨﮕﯽ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬

‫دور‬

‫ﭘﻬﻨﺎي‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐ‬

‫ز آن ﺳﻮي ﺣﺲ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮﺣﯿﺪ دان‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻣﺮ ﮐﻦ ﯾﮏ ﻓﻌﻞ ﺑﻮد و ﻧﻮن و ﮐﺎف‬

‫در‬

‫ﺳﺨﻦ اﻓﺘﺎد و ﻣﻌﻨﯽ‬

‫‪167‬‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﻮد ﺻﺎف‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ اﺣﻮال ﮔﺮگ اﻧﺪر ﻧﺒﺮد‬

‫ﮔﺮد‬

‫‪ .151‬ادب ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ ﮔﺮگ را ﺑﺠﻬﮥ ﺑﯽ ادﺑﯽ او‬

‫ﮔﺮگ را ﺑﺮ ﮐﻨﺪ ﺳﺮ آن ﺳﺮ ﻓﺮاز‬ ‫ﻓَﺎﻧْﺘَﻘَﻤ‪‬ﻨﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﻨْﻬ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﮔﺮگ‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دو‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺳﺮي‬ ‫در‬

‫ﻣﺮده‬

‫و‬

‫اﻣﺘﯿﺎز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن رو ﺷﯿﺮ ﺑﺎ روﺑﺎه ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﯾﻦ را ﺑﺨﺶ ﮐﻦ از ﺑﻬﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﺳﺠﺪه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯾﻦ ﮔﺎو ﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮردت ﺑﺎﺷﺪ اي ﺷﺎه ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫روز‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺎم‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺐ ﭼﺮه‪ ،‬اي ﺷﺎه ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﮐﺮم‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﯾﻦ‬

‫ﺑﺰ‬

‫و‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬ ‫روﺑﻪ‬

‫اي‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن در ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﮔﺸﺘﯽ ﮔﺮو‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺰرگ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬ ‫و‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻋﺒﺮت‬

‫اي‬

‫ﯾﺨﻨﯿﯽ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﺷﺎه ﺟﻬﺎن‪ ،‬از ﺣﺎل ﮔﺮگ‬

‫روﺑﻬﺎ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺮوز‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺳﻪ را‬

‫ﭼﻮﻧﺖ‬

‫ﺑﺮﮔﯿﺮ و‬

‫آزارﯾﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﺎن و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﺷﮑﺎران‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫دﻧﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﺮت ﮔﯿﺮد از‬ ‫روﺑﻪ آن دم ﺑﺮ زﺑﺎن ﺻﺪ ﺷﮑﺮ راﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﺷﯿﺮ از ﭘﺲ آن ﮔﺮگ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺨﺶ ﮐﻦ اﯾﻦ را‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮدي ﺟﺎن از او؟‬

‫ﭘﺲ ﺳﭙﺎس او را ﮐﻪ ﻣﺎ را در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اول‬

‫ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدي‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺘﻬﺎي‬

‫آن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻣﺖ‬

‫ﻣﺮﺣﻮﻣﻪ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫و‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﭘﺸﻢ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﻞ از ﺳﺮ ﺑﻨﻬﺪ اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ و ﺑﺎد‬ ‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﻨﻬﺪ‪،‬‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫او‬

‫ﭘﺎس‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺤﺘﺮز‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺎﺿﯿﻪ‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﻋﺒﺮﺗﯽ‬

‫ﺑﻼي‬

‫از‬

‫ﻗﺮون‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻣﺎن‬

‫ﮔﺮﮔﺎن‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ از ﺣﺎل آن ﮔﺮﮔﺎن ﭘﯿﺶ‬ ‫رو‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫آ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮد‬ ‫و‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺻﺎدق‬ ‫ﮔﯿﺮﯾﺪ‬

‫اﻧﺠﺎم‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫اي‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن‬ ‫از‬

‫ﻣﻬﺎن‬ ‫و‬

‫ﻋﺎد‬

‫اﺿﻼل‬

‫او‬

‫‪ .152‬ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن ﻧﻮح ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ ﻗﻮم را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﭙﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﭘﻮﺷﻢ در ﻣﯿﺎن ﭘﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاي ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ اي ﻣﺨﺬوﻻن‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫ﺳﺮﮐﺸﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﻮم‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ز ﺟﺎن ﻣ‪‬ﺮدم ﺑﺠﺎﻧﺎن زﻧﺪه ام‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻤﺮدم‬

‫از‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﭘﺬﯾﺮﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﺧﺪا‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺮدم‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﯾﻢ‬

‫ﻣﺮﮔﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪه‬

‫ام‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮا ﺷﺪ ﺳﻤﻊ و ادراك و ﺑﺼﺮ‬ ‫‪168‬‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﯾﻦ دم ز ﻫﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ اﯾﻦ دم ﻫﺮ ﮐﻪ دم زد ﮐﺎﻓﺮ اوﺳﺖ‬ ‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫او‬

‫روي‬

‫ﺑﺮون‬

‫روﺑﺎه‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫ﻧﻮح‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫از‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﺮوي؟‬

‫ﻏﺮّش‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﺣﻖ‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫او‬

‫از‬

‫ﻧﺸﻨﻮي؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾ ﺪي‬

‫ﭘﺲ ﺟﻬﺎﻧﯽ را ﭼﺴﺎن ﺑﺮ ﻫﻢ زدي‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ارزﻧ ﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺧﺮﻣﻨﯽ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫او‬

‫ﭼﻮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫و‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﭘﺎس ﻋﺸﺮ او ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﺷﻌﻠﻪ ﺑﺮ آن ﺧﺮﻣﻦ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او در ﭘﯿﺶ اﯾﻦ ﺷﯿﺮ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﯽ ادب ﭼﻮن ﮔﺮگ‪ ،‬ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ دﻫﺎن‬

‫ﺑﺮدر‪‬اﻧﺪش‬

‫ﺧﻮاﻧﺪش‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﻓَﺎﻧْﺘَﻘَﻤ‪‬ﻨﺎ‬

‫زﺧﻢ ﯾﺎﺑﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﺮگ از دﺳﺖ ﺷﯿﺮ‬ ‫آن‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬ ‫ﻗﻮ‪‬ﺗﻢ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﮕﺴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫رﻣﺰي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫روﺑﻪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫ﺳﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺪي‬

‫را‬

‫ﭘﺪﯾ ﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻨﯿ ﺪ‬

‫دل‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻬﯿﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ ﻣﻠﮏ اوﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻠﮏ او را دﻫﯿﺪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ و ﺻﯿﺪ ﺷﯿﺮ‪ ،‬ﺧﻮد آن ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ او ﭘﺎك اﺳﺖ و ﺳﺒﺤﺎن وﺻﻒ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻧﯿﺎز اﺳﺖ او ز ﻣﻐﺰ و ﻧﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﯾﯿﺪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫راه‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﻫﺮ ﺷﮑﺎر و ﻫﺮ ﮐﺮاﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﮑﺎف‪‬‬

‫ﻋﺒﺪه‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﻟﯿﺲ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﷲ‬

‫او‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫او‬

‫در‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﺑﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﻨْﻬ‪‬ﻢ‪‬‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﺑﺎه‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫آن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﻔﻀﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻪ را ﻃﻤﻊ وﺑﻬﺮ ﺧﻠﻖ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دوﻟﺖ‪ ،‬ﺧﻨﮏ آن ﮐﺎو ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫دو‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫را؟‬

‫دارﯾﺪ‬

‫دل‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺒﺤﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫و‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺮّ‬ ‫ﻣﻮﻣﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬ ‫ﻧﮕﺮدﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن ﮐﻪ او ﺑﯽ ﻧﻘﺶ ﺳﺎده ﺳﯿﻨﻪ ﺷﺪ‬

‫دوﻟﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﻮﻗﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫در‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎي‬ ‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﮑﺎر‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﺎﻟﺺ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫را‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫و‬

‫ﺧﺠﻞ‬ ‫ﻣﻮ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬ ‫ﻣﻮﻣﻦ‬ ‫ﻓﺮﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫ﭼﻮن زﻧﺪ اﯾﻦ ﻧﻘﺪ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﺤﮏ‬

‫ﭘﺲ ﯾﻘﯿﻦ را ﺑﺎز داﻧﺪ او ز ﺷﮏ‬

‫ﻧﻘﺪﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫‪ .153‬ﻧﺸﺎﻧﺪن ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺻﻮﻓﯿﺎن ﻋﺎرف را ﭘﯿﺶ روي ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﺪﯾﺸﺎن روﺷﻦ ﺷﻮد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻋﺎدت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫‪169‬‬

‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ار‬

‫ﯾﺎدت‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﺴﺘﻨﺪ‬

‫ز آﻧﮑﻪ دل ﭘﻬﻠﻮي ﭼﭗ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﭙﺸﺎن‬

‫ﻣﺸﺮف و اﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻋﻠﻢ ﺛﺒﺖ و ﺧﻂ آن دﺳﺖ راﺳﺖ‬ ‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﻬﻨﺪ‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﮑﺮ‬ ‫ﻧﻬﺎد‬

‫را‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬ ‫ﺣﺎﺟﺒﺎن‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رو‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻨﮥ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺳﺎده‬

‫و‬

‫آزاده‬

‫و‬

‫ﭘﺬﯾﺮد‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫دل‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺻﯿﻘﻞ زده در ذﮐﺮ و ﻓﮑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او از ﺻﻠﺐ ﻓﻄﺮت ﺧﻮب زاد‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫در‬

‫ﺻﯿﻘﻞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﺧﻮب‬

‫روي‬

‫ز‬

‫و‬

‫از‬

‫اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﺗَﻘْﻮ‪‬ي‬

‫‪ .154‬آﻣﺪن ﻣﻬﻤﺎن ﭘﯿﺶ ﯾﻮﺳﻒ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدن ﯾﻮﺳﻒ از او ﺗﺤﻔﻪ و ارﻣﻐﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﺂﺷﻨﺎ‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫دادش‬

‫ﺟﻮر‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫اﺧﻮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫و‬ ‫از‬ ‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ار‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫وﺳﺎدة‬

‫آﺷﻨﺎﺋﯽ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬ ‫را‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﻣﺘﮑﯽ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﺳﺪ‬

‫و‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻠﻪ‬

‫ﺳﺎزان‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﻮدي ﺗﻮ در زﻧﺪان و ﭼﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﻤﭽﻮن در ﻣﺤﺎق و ﮐﺎﺳﺖ ﻣﺎه‬

‫در ﻣﺤﺎق ار ﻣﺎه ﻧﻮ ﮔﺮدد دو ﺗﺎ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫د‪‬رداﻧﻪ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫را‬

‫ﮔﻨﺪﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﻫﺎون‬ ‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻨﺪش‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ و دل ﺷﺪ و دﻓﻊ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﺧﺎﮐﺶ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﻓﺰا‬

‫ز‬

‫ﻗﯿﻤﺘﺶ‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز آن ﺟﺎن ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺤﻮ ﻋﺸﻖ ﮔﺸﺖ‬

‫ﯾﻌ‪‬ﺠِﺐ‪‬‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫ﺑﺎز آن ﺟﺎن ﭼﻮن ﺑﺤﻖ او ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ از ﺳﮑﺮ و ﺳﻮي ﺻﺤﻮ ﺷﺪ‬

‫ﺻﻼح‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻮﺳﻒ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ آن ﻧﯿﮏ ﻣﺮد‬

‫زان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﺟﺌﺘﻤﻮﻧﺎ‬

‫ﯾﺎران‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫اي‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻓﺮادي‬

‫آوردﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻟﺰﱡر‪‬اع‪‬‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﮔﺸﺘﻨﺘﺎن‬

‫آوﯾﺰ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﮕﻨﺪم‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‬

‫ارﻣﻐﺎﻧﯽ‬ ‫وﻋﺪة‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫‪170‬‬

‫آوردي‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫را‬

‫‪ .155‬ﻃﻠﺐ ﮐﺮدن ﯾﻮﺳﻒ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ارﻣﻐﺎن از ﻣﯿﻬﻤﺎن‬ ‫ﺗﻬﯽ‬

‫و‬ ‫ﭼﻪ‬

‫دﻧﺪان‬

‫اﻓﺰود‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫را‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن و ﻓﻬﻢ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫را‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻼح‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫از‬

‫ﺳﺎن‬ ‫روز‬ ‫اﻣﺮوز‬

‫را‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﻃﺎﺣﻮن‬

‫ﺷﺪن‬

‫روز‬

‫ﻧﺸﺮ‬

‫ﺧﻠﻘﻨﺎﮐﻢ‬

‫ﮐﺬا‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ‬ ‫ﺑﺎﻃﻠﺘﺎن‬

‫را‬ ‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻄﺒﺦ ﺧﺎك و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺑﺮي‬

‫وﻋﺪة‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ در آن دوﺳﺖ ﭘﺎ ﭼﻮن ﻣﯽ ﻧﻬﯽ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ ﺻﺮﻓﻪ ﺑﮑﻦ از ﺧﻮاب و ﺧﻮر‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ور‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬ ‫اي‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫اش‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻗﻠﯿﻞ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫وز‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻟﻨﻮم‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫را‬

‫"ارض‬

‫ﻣﻤﺎ‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﯾﻬﺠﻌﻮن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫اﺳﺤﺎر‬

‫در‬

‫ﯾﺴﺘﻐﻔﺮون‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﻨﺪت‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫روي‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬

‫واﺳﻊ‬

‫ﺷﻮي‬

‫دان‬

‫ﮐﺎﻧﺒﯿﺎ‬

‫رﺣﻢ‬

‫اﷲ‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ‬

‫واﺳﻊ"‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫اي‬

‫ﻋﺮﺻﻪ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫در‬

‫اﻧﺪ‬

‫دل ﻧﮕﺮدد ﺗﻨﮓ ز آن ﻋﺮﺻﮥ ﻓﺮاخ‬

‫ﻧﺨﻞ ﺗﺮ آن ﺟﺎ ﻧﮕﺮدد ﺧﺸﮏ ﺷﺎخ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ و ﻣﺎﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﻮي و ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﺤﻤﻮﻟﯽ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﻞ وﻗﺖ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ رﻓﺖ و ﺷﺪي ﺑﯽ ﭘﯿﭻ و ﺗﺎب‬

‫را‬

‫اوﻟﯿ ﺎ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯿﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺣﻮاﺳﺖ‬

‫دان‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫در‬

‫ﮐﻬﻔﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻓﻌﺎل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ذات‬

‫ذات اﻟﯿﻤﯿﻦ؟ ﻓﻌﻞ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺑﺪﺷﻮاري‬

‫درون‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺸﺎن‬

‫دو‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺪاﯾﺖ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻗﯿﺎم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻣﺤﻤﻮﻟﯽ‬ ‫و‬

‫ﮐﺸﺪﺷﺎن‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺗﻘﻠﺐ‬ ‫اﻟﯿﻤﯿﻦ‬

‫ﻫ‪‬ﻢ‪‬‬ ‫ذات‬

‫رﻗﻮد‬ ‫اﻟﺸﻤﺎل‬

‫ذات اﻟﺸﻤﺎل؟ اﺷﻐﺎل ﺗﻦ‬

‫ﺧﻮﻓﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻻ‬

‫دو‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﯾﺤﺰﻧﻮن‬

‫ﻫﻢ‬ ‫در‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫دو‬

‫ﮐﺎر‬

‫از‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ زﯾﻦ ﻫﺮ دو اﯾﺸﺎن ﭼﻮن ﺻﺪا‬

‫ﺑﺸﻨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ذات‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫‪ .156‬ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎن ﯾﻮﺳﻒ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﮐﻪ ارﻣﻐﺎن ﺑﻬﺮ ﺗﻮ آﺋﯿﻨﻪ آورده ام ﺗﺎ ﭼﻮن در آن ﻧﮕﺮي‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ز‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﺟﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﻗﻄﺮه اي را ﺳﻮي ﻋﻤﺎن ﭼﻮن ﺑﺮم‬

‫آورم‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ دل و ﺟﺎن آورم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺨﻤﯽ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ اﻧﺒﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ آن را ﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اي‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺣﺒ‪‬ﻪ‬ ‫زﯾﺮه‬

‫را‬

‫ﻻﯾﻖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬ ‫ﻣﻦ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫ﺳﻮي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﺧﻮب‬

‫روي‬ ‫آوردﻣﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮐﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫اي‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫او‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﺑﺘﻮان‬

‫آرم‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫روي‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫ﺧﻮب‬

‫را‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻧﻤﻮد‬ ‫‪171‬‬

‫داران‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫روﺷﻨﯽ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫در‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ارﻣﻐﺎﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺎور‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﻣﺮا ﯾﺎد آوري‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﯾﺎدم‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﮐﻨﯽ‬ ‫ﻣﺸﺘﻐﻞ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ و ﻧﻘﺺ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫آﯾﻨﮥ‬ ‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫زﻧﻪ‬

‫ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﺎﻟﻮدﮔﯿﺴﺖ‬

‫وآﻧﭽﻪ اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﻪ آﻟﻮدﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﭼ‪‬ﺴﺖ و دوزﯾﺪه ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺮوع‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﺗﺮاﺷﯿﺪه‬ ‫ﺧﻮاﺟﮥ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫"اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺼﻬﺎ‬

‫ﺑﻨﺪ"‬

‫دوﻧﯽ‬ ‫آﯾﯿﻨﮥ‬

‫ﺟﺬوع‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎ‬

‫رود‬

‫ﮐﻪ‬

‫دروﮔﺮ‬ ‫در‬

‫درزي‬

‫اﺻﻞ‬

‫آن‬

‫ﺳﺎزد‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﺟﺎ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﻧﺰار‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‪‬‬

‫ﻃﺐ‪‬‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻼ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﯿﻤﯿ ﺎ‬

‫ﻣﺴﻬﺎ‬ ‫وﺻﻒ‬

‫و‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺣﻘﺎرت‬

‫آن‬

‫ﻋﺰ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﺟﻼل‬

‫و‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺿﺪ را‪ ،‬ﺿﺪ ﮐﻨﺪ ﭘﯿﺪا ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﮐﻪ ﭘﺪﯾﺪ اﺳﺖ اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﻘﺺ ﺧﻮﯾﺶ را دﯾﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺎﺧﺖ‬

‫زآن ﻧﻤﯽ ﭘﺮد ﺑﻪ ﺳﻮي ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﮐﺎو ﮔﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺮد ﺧﻮد را ﮐﻤﺎل‬ ‫اي‬

‫ﻣﻐﺮور‬

‫ﺿﺎل‬

‫ﻣﻌﺠﺒﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از دل و از دﯾﺪه ات ﺑﺲ ﺧﻮن رود‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ز‬

‫اﺳﺘﮑﻤﺎل‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﭘﻨﺪار‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد را ﺑﺲ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﯿﻨﺪ او‬

‫آب ﺻﺎﻓﯽ دان و ﺳﺮﮔﯿﻦ زﯾﺮ ﺟﻮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آب‬

‫زﻣﺎن‬

‫در ﺗﮓ ﺟﻮ ﻫﺴﺖ ﺳﺮﮔﯿﻦ اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺸﻮراﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫"اﻧﺎ‬

‫دو‬

‫وﯾﻦ ﻣﺮض در ﻧﻔﺲ ﻫﺮ ﻣﺨﻠﻮق ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫راه‬

‫ﺧﯿﺮ"‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺒﻪ‬

‫او‬

‫را‬

‫دان‬

‫ز‬

‫ﻓﻄﻦ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎي‬

‫ﺟﻮي ﺧﻮد را ﮐﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎك ﮐﺮد؟‬ ‫آب‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺮاﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫دﺳﺘﮥ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﻓﻊ‬

‫ﮐﺮد‬ ‫را‬ ‫ﻣﮕﺲ‬

‫از‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬ ‫ﮐﻞ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﻔﺴﺶ‬

‫را‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻧﺮوﺑﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺧﺪا‬ ‫را‬

‫رو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺮاﺣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻗﺒﺢ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ور ﻧﻬﺪ ﻣﺮﻫﻢ ﺑﺮ آن رﯾﺶ ﺗﻮ ﭘﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻣﺮﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬ ‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫آن‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺳﭙﺎر‬

‫وآن ﻣﮕﺲ‪ ،‬اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ و آﻣﺎل ﺗﻮ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺗﻮ ﻧﭙﻨﺪاري ﮐﻪ ﺻﺤﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫در‬

‫ﮐﺲ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫درد‬ ‫ﺟﺎ‬

‫را‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﻣﺮﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﮑﺶ اي ﭘﺸﺖ رﯾﺶ‬

‫وآن ز ﭘﺮﺗﻮ دان‪ ،‬ﻣﺪان از اﺻﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﮐﻨﻮن ﻗﺼﻪ اي در ﺿﻤﻦ آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اي‬

‫‪ .157‬ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪن ﮐﺎﺗﺐ وﺣﯽ ﺑﺴﺒﺐ آﻧﮑﻪ ﭘﺮﺗﻮ وﺣﯽ ﺑﺮ وي زد و آن آﯾﻪ را ﭘﯿﺶ از ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﻋﺜﻤﺎن‪،‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﺴﺎخ‬

‫و ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺤﻞ وﺣﯿﻢ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫‪172‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺴﺦ‬

‫وﺣﯽ‪،‬‬

‫ﺟﺪ‪‬ي‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫آن‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﻣﻮدي‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫را‬

‫وي‬

‫ﺗﺎﻓﺘﯽ‬

‫او‬

‫درون‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدي‬

‫رﺳﻮل‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻣﺴﺘﻨﯿﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﻫﺴﺖ آن ﺣﻘﯿﻘﺖ در ﺿﻤﯿ ﺮ‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﺰول‬

‫ﺣﺮﻓﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫واﻧﻮﺷﺘﯽ‬

‫ﮔﻤﺮاه‬

‫اش‬

‫زد‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻫﻢ ز ﻧﺴﺎﺧﯽ ﺑﺮ آﻣﺪ ﻫﻢ ز دﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﯾﻨﺒﻮع‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫ﻣﯿﺴﻮﺧﺘﺶ‬

‫ﺑﻮده‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آه‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫آب‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدن ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺸﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺒﺮ و ﮐﻔﺮ آن ﺳﺎن ﺑﺒﺴﺖ آن راه را‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫اﻏﻼل‬

‫ﺧﻠﻔﻬﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻘﻤﺤﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺄﻏﺸﯿﻨﺎﻫﻢ‬

‫رﻧﮓ ﺻﺤﺮا دارد آن ﺳﺪ‪‬ي ﮐﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫از‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﺳﺪا‬

‫ﻧﯿﺎرﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﮕﺸﻮده‬

‫ﭼﻮن در آﻣﺪ ﺗﯿﻎ و ﺳﺮ را در رﺑﻮد‬

‫ﮐﺮده ﺣﻖ ﻧﺎﻣﻮس را ﺻﺪ ﻣﻦ ﺣﺪﯾﺪ‬ ‫اﻏﻼﻻ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫روي‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻮﺳﺶ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ اﯾﻦ و آن‬ ‫ﻧﺒﻮدش‬

‫آورد‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺳﯿﻪ ﮔﺸﺘﯽ اﮔﺮ ﻧﻮر از ﺗﻮ ﺑﻮد؟‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫آه‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ورق‬

‫او‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫آه‬ ‫از‬

‫را‬

‫را‬ ‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﻨﺪ را‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﭘﺲ او‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺪ‪‬‬

‫ﻗﻀﺎﺳﺖ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺳﺪ‪‬‬

‫روي‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮﺷﺪ‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫را‬

‫ﺳﻮداي‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﺷﺎن ﻧﺎﻣﻮس و ﮐﺒﺮ و آن و اﯾﻦ‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آﻫﻦ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫دوا‬

‫ﻧﯿﺸﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫او‬

‫دﻓﻌﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫زﺧﻢ ﻧﯿﺶ اﻣﺎ ﭼﻮ از ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻏﻢ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آﻫﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫زﻧﺒﻮر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﺮح اﯾﻦ از‬

‫از‬ ‫ﺗﻮان‬

‫آﻫﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻓﺮﯾﺎدرس‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﮐﻦ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻧﯽ ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ و ﺧﻮد را ﺷﺎد ﮐﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫اي‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻋﻔﻮ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫آن‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﺟﻬﺪ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺤﺐ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﺳﺪ‪‬‬

‫ﻣﺮﺷﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺳﻮر‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺣﮑﻤﺖ آن ﺷﻘﯽ را ﯾﺎوه ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮد ﻣﺒﯿﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﯿﺎرد از ﺗﻮ ﮔﺮد‬

‫اي ﺑﺮادر ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﺟﺎرﯾﻪ اﺳﺖ‬

‫آن ز اﺑﺪال اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎرﯾﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻮري ﺗﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﺻﺪ‬

‫درﯾﻎ‬

‫و‬

‫ﻣﺸﻮ‪،‬‬ ‫درد‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﻨﻮر‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮔﻮش دار و ﻫﯿﭻ ﺧﻮد ﺑﯿﻨﯽ ﻣﮑﻦ‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯽ‬

‫اﻣﺘﯽ‬

‫ﻣﻌﺠﺒﺎن‬ ‫‪173‬‬

‫را‬

‫دور‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم آن ﮐﻪ او در ﻫﺮ رﺑﺎط‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺑﺎﻃﯽ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫واﺻﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣ‪‬ﺴﮑﻦ در رﺳﺪ ﯾﮏ روز ﻣﺮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آﻫﻦ ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ ،‬او ﺳﺮخ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ور‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺳﺒﺰه‬ ‫ﻓﺼﻞ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫روزن‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﻣﺪان‬

‫آﺗﺶ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اي‬

‫ﻧﺎرﺷﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺎرب ﺷﻮم‪ ،‬آﯾﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﻮدﯾﻢ‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﺧﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﺬرم‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎزد‬ ‫ﮐﺎي‬

‫و‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ﺧﻨﺪاﻧﯿﻢ‬

‫اي‬ ‫و‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫روح ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﻓﺮّ و ﭘﺮّ و ﺑﺎل‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫زﯾﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫را‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺲ‬

‫دو‬

‫ﺑﯿﻨﯿﺪ‬ ‫روز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫اﻣﻢ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﻣﺰﺑﻠﻪ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫را‬

‫روﺷﻨﻢ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺗﺮك‬

‫را‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺳﻤﺎط‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻏﻨﺞ و ﻧﺎزت ﻣﯽ ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻮم از ﺗﻮ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫اﻓﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎراﻧﺖ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﺮم‬

‫داراﻧﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫ﮔﻮر ﯾﺎراﻧﺖ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﻨﺪ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﭘﺮﺗﻮ روح اﺳﺖ ﻧﻄﻖ و ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫آب‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫اﺑﺪال‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﻮران‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آن‬

‫ﻃﻌﻤﮥ‬

‫در‬

‫ﻣﺮدي‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮري‬

‫ﮐﺸﮑﺸﺎﻧﺖ‬

‫ﺗﮏ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن ﭼﻮن واﮐﺸﺪ ﭘﺎ را ز ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن ﭼﻨﺎن ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﺎن ﺗﻦ‪ ،‬ﺑﺪان‬

‫ﺳﺮ از آن رو ﻣﯽ ﻧﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﯾﻮم‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺗﺤﺪث‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫زﻟﺰﻟﺖ‬ ‫ﺟﻬﺮة‬

‫ز‬ ‫ﺷﻮد‬

‫زﻟﺰاﻟﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫أﺧﺒﺎرﻫﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻻت‬ ‫ﻓﮑﺮ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫دون‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻧﻄﻖ آب و ﻧﻄﻖ ﺧﺎك و ﻧﻄﻖ ﮔﻞ‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮو ﺳﺮ را ﺑﺮ‬

‫ﺣﻨﺎﻧﻪ‬ ‫ﺳﻮداي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫آورد‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫ﺷﻮد‬

‫در‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫دم‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را در دل ﺷﮏ و ﭘﯿﭽﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫او‬

‫ﮔﺎه‬

‫آن‬

‫رگ‬

‫ﻓﻠﺴﻒ‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫اﻟﺤﺬر‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﻣﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫را‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫اي‬

‫دﯾﻮ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬ ‫او‬

‫ﮐﺎن‬

‫را‬ ‫ﮔﺎه‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ در ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎره‬

‫آن‬

‫ﺑﺮون‬

‫اﻫﻞ‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬ ‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫راي‬

‫را‬

‫زد‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﻫﺎ‬

‫دﯾﻮار زن‬

‫ﺣﻮاس‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫و‬

‫دﻫﻠﯿﺰ‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫او‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﻮم‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫دﯾﻮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺒﯿﻦ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫روﯾﺶ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﮐﺒﻮدي‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫وه ﮐﻪ آن روزي ﺑﺮ آرد از ﺗﻮ دﺳﺖ‬ ‫‪174‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او را ﺑﺮگ اﯾﻦ اﯾﻤﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫دﯾﻮ‬

‫و‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زآن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪه‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﺮگ از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﻢ‪ ،‬او ﻟﺮزان‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﻧﯿﮏ ﻣﺮدم دﯾﺪه اي‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫واوﯾﻼ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ دﮐﺎن ﻫﺮ زرﻧﻤﺎ ﺧﻨﺪان ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ز آﻧﮑﻪ ﺳﻨﮓ اﻣﺘﺤﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻣﺠﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﭘﺮده‬

‫از‬

‫ﺳﺘﺎر‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻗﻠﺐ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﯽ زﻧﺪ ﺑﺎ زر ﺑﻪ ﺷﺐ‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫زر‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫روز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎش‬

‫اي‬

‫ﻣﺰور‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫اﺑﺪال‬

‫را‬ ‫دارد‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫ذﻫﺐ‬

‫روز‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻓﺎش‬ ‫اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ زد ﺑﺎ آدم از ﻧﺎزي ﮐﻪ داﺷﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ رﺳﻮا ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮﮔﯿﻦ وﻗﺖ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﻮس‬

‫ﻓﺮس‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺑﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫‪ .158‬دﻋﺎ ﮐﺮدن ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ﻗﻮﻣﺶ را از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﺣﺼﺎر داده اﻧﺪ ﺑﯽ ﻣﺮاد ﺑﺎز‬ ‫ﺑﻠﻌﻢ‬

‫ﺑﺎﻋﻮر‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﻧﺎوردﻧﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫را‬

‫ﮔﺮدان و ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن‬ ‫ﺳﻐﺒﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دون‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﻋﯿﺴﺎي‬ ‫ﺑﻮد‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫او‬

‫ﭘﻨﺠﻪ زد ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ از ﮐﺒﺮ و ﮐﻤﺎل‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﺣﺎل‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار اﺑﻠﯿﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دو‬

‫رﻫﺰﻧﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫را‬ ‫را‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻨﺪاﻫﻞ‬ ‫دو‬

‫ﺑﻠﻌﻢ‬

‫ﻣﺸﻬﻮر‬

‫دزد‬

‫در‬ ‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ دو ﺗﻦ را ﺳﻮي ده زاﯾﺸﺎن ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ده‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫رؤﯾﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ور‬

‫دزدان‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫آوﯾﺨﺖ‬ ‫وﻟﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻋﺎد‬

‫و‬

‫ﺛﻤﻮد‬

‫دار‬

‫ﺗﺮ‬ ‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫را‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻧﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺸﺘﮕﺎن‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫زاﻧﺪازه‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺧﻮدت‬

‫در‬

‫ﺗﮓ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫آردت‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﺎزﮐﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫وﺣﺸﯽ‬

‫ز‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ز‬

‫ﺧﻮن‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﻮن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﺰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺴﺎن را‬

‫ﻫﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻘﻞ ﮐﻞ اي ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﻬﺮ‬ ‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫اﯾﻦ ﻧﺸﺎن ﺧﺴﻒ و ﻗﺬف و ﺻﺎﻋﻘﻪ‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﯾﻦ دو ﺑﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﮔﻮاه‬

‫اﯾﻦ دو را ﭘﺮﭼﻢ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﻬﺮ ﺑﺮد‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫اﻧﮑﻪ‬

‫روا‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﺰت وﺣﺸﯽ ﺑﺪان ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﺮ‬ ‫‪175‬‬

‫ﺑﮑﺶ از‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫اﻧﺴﺎن‬ ‫اﻧﺴﺎن‬

‫را‬

‫اﻣﺎ‬

‫اﻧﺴﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﻧﯿﻨﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﺰا‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ‬

‫آﻣﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫را‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻫﺶ‬

‫ﻫﺶ‬

‫وﺣﺸﯽ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪ‬

‫ﻋﺰت‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺎدره‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺻﻼح‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد وﺣﺸﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﻌﺬورش‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ وﺣﺸﯽ ﺷﺪ از آن دم آدﻣﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﺟﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺸﺖ‬ ‫را‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺧﺮ‬ ‫ﮐﻔﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪت‬ ‫از‬

‫را‬

‫اي‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫زاﺟﺮ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رﻣﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﻮد‬

‫"ﺣ‪‬ﻤ‪‬ﺮٌ‬

‫ﺷﻮد ﺧﻮﻧﺶ ﻣﺒﺎح‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﻌﺬور‪،‬‬

‫وﺣﺸﯽ‬

‫دارد‬

‫ودود‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺳﻤﯽ‬

‫و‬

‫رﻣﺎح‬

‫اي‬

‫ﻣﺒﺎح‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ز آﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﻋﻘﻠﻨﺪ و ﻣﻄﺮود و ذﻟﯿﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﻧﺸﺎب‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪ .159‬اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدن ﻫﺎروت و ﻣﺎروت ﺑﺮ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﯾﺶ در ﻫﺮ ﻓﺘﻨﻪ اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﺎروت‬

‫اﻋﺘﻤﺎدي‬

‫و‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ﻣﺎروت‬

‫ﻗﺪس‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﻬﯿﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺑﺎ ﺷﺎخ ﺻﺪ ﭼﺎره ﮐﻨﺪ‬ ‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﭘﺮ ﺷﺎخ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﺎر ﭘﺸﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺻﺮﺻﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﺗﯿﺸﻪ‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﮔﺮدش‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮدش‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺎﺧﺶ‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﮔﺎو‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻟﺨﺖ‬

‫اﻧﺒﻮﻫﯽ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻫﺮاس‬

‫را‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﻢ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫رﻣﺪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫ﻗﺎﻟﺐ‬ ‫از‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﭼﺎر‬

‫ﭼﻪ‬

‫آﯾﺪ؟‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺶ‬

‫دوﻻﺑﯽ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺳﭙﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﺮﺧﯽ‬

‫"روح‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫را‬

‫زاﻧﺒﻮﻫﯽ‬

‫ﻏﻨﻢ؟‬

‫دارد‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻟﺨﺖ‬

‫ﻧﮑﻮﺑﺪ‬

‫ﻗﺼﺎب‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺒﺮد‪،‬‬

‫رﯾﺸﻪ‬

‫ﮔﺮدﺷﺶ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫رﺣﻢ ﮐﺮد‪ ،‬اي دل‪ ،‬ﺗﻮ از ﻗﻮت ﻣﻠﻨﺪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﭘﺎره‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﻧﮑﻮﺑﺪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺎوﻣﯿﺶ؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﻌﻨﯽ ﭼﯿﺴﺖ ﺻﻮرت؟ ﺑﺲ زﺑﻮن‬ ‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آﻟﻮد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻧﺒﻮﻫﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻄﺮ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﯿﺎه‬ ‫ز‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬ ‫ﺷﺎخ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﻨﻔﺮة "‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﺮ"‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺟﻮﺳﺖ‬

‫آب‬

‫ﺟﺮ و ﻣﺪ و دﺧﻞ و ﺧﺮج اﯾﻦ ﻧﻔﺲ‬

‫از ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺟﺰ ز ﺟﺎن ﭘﺮ ﻫﻮس؟‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺟﺪال‬

‫ﮔﺎﻫﯿﺶ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﮔﺎه ﺟﯿﻤﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮔﻪ ﺣﺎ و دال‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺻﻠﺤﺶ‬

‫ﯾﺴﺎر‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻤﯿﻨﺶ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آب‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬ ‫را‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫ﯾﺰدان‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻟﻤﻌﻨﯽ‬

‫ﻫﻮ‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻃﺒﺎق‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎد‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺻ‪‬ﻠﺢ‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫دﯾﻦ‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﻫﺎ و رﻗﺺ ﺧﺎﺷﺎك اﻧﺪر آب‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﺧﻮاﻫﺪش ﮐﺮد از ﻣ‪‬ﺮا‬

‫ﺳﻮي‬ ‫‪176‬‬

‫ز‬

‫ﺳﺎﺣﻞ‬

‫اژدﻫﺎ‬ ‫و‬

‫رب‬

‫ﺧﺎﺷﺎﮐﯽ‬ ‫آب‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﻣﺮاﻋﺎت‬

‫ﻣﻌﻨﯿﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫آن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫اﻣﺎن‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫روان‬ ‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺧﺎﺷﺎك‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﮐﺸﺪ از ﺳﺎﺣﻠﺶ در ﻣﻮج ﮔﺎه‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫دﺳﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آن‬

‫ران‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺴﻖ‬

‫ﺧﺎﯾﯿﺪن‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ز‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪي‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﻋﯿﺐ‬ ‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺶ در آﺋﯿﻨﻪ دﯾﺪ آن زﺷﺖ ﻣﺮد‬ ‫"ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﻦ" ﭼﻮن از ﮐﺴﯽ ﺟﺮﻣﯽ ﺑﺪﯾﺪ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫در‬

‫ﺣﻤﯿﺖ دﯾﻦ ﺧﻮاﻧﺪ او‪ ،‬آن ﮐﺒﺮ را‬

‫ﻧﻨﮕﺮد‬

‫در‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﺪﯾﺪﻧﺪي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫دوزخ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻘﺸﺎن‪ ،‬ﮔﺮ ﺷﻤﺎ روﺷﺎن ﮔﺮﯾﺪ؟‬

‫ﻣﻨﮕﺮﯾ ﺪ‬

‫ﮔﺮ از آن ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﻋﺼﻤﺘﯽ ﮔﺮ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را در ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫آن ز ﻋﮑﺲ ﻋﺼﻤﺖ و ﺣﻔﻆ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫آن ز ﻣﻦ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﻧﺰ ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﯿﻦ و ﻫﯿﻦ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻟﺤﻦ‬ ‫ور‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﭽﺮﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮐﺎﺗﺐ‬

‫وﺣﯽ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻟﺤﻦ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﯽ ﺷﻤﺮد‪ ،‬آن ﺑ‪‬ﺪ ﺻﻔﯿﺮي ﭼﻮن ﺻﺪ ا‬

‫را‬

‫اﮔﺮ‬

‫واﺻﻒ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮي؟‬

‫ﺑﻠﺒﻠﯽ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﮐﺎو ﭼﻪ دارد ﺑﺎ ﮔﻠﯽ؟‬ ‫اي‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬

‫ﮔﻤﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﮐﺮان‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزي‬ ‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﭙﺬﯾﺮد‬

‫دﯾﺪ در ﺧﻮد ﺣﮑﻤﺖ و ﻧﻮر وﺻﻮل‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﮐﺎران‬

‫ﭼﺎﮐﺮان‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫اي‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻣﻐﻔﻞ‬

‫رﺳﺘﻪ اﯾﺪ از ﺷﻬﻮت و از ﭼﺎك ران‬

‫آن‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫اي‬

‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫وي‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﮐﻪ از آن آﺗﺶ ﺟﻬﺎﻧﯽ اﺧﻀﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫را‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫رو‬

‫ﺣﻤﯿﺖ‬

‫و‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﺎروت‬

‫‪ .160‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت و ﻧﮑﺎل و ﻋﻘﻮﺑﺖ اﯾﺸﺎن‬

‫و‬

‫دﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﻫﺎروت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫از‬ ‫در‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫اﻣﺘﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫واﻗﻒ‬ ‫آن‪،‬‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫‪ .161‬ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت رﻓﺘﻦ ﮐﺮ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﮥ رﻧﺠﻮر ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫آن ﮐﺮي را‬

‫ﮔﻔﺖ اﻓﺰون ﻣﺎﯾﻪ اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮐﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻮش ﮔﺮان‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫درﯾﺎﺑﻢ ز‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫و‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬ ‫ﻟﺒﺶ‬

‫آواز‬ ‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﯿﺎﺳﯽ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫آن‬ ‫آن‬

‫اي‬

‫آن‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﺪ‬ ‫ﺧﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﯾﻢ "ﭼﻮﻧﯽ اي ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺸﻢ؟"‬

‫او ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ "ﻧﯿﮑﻢ" ﯾﺎ "ﺧﻮﺷﻢ"‬

‫ﺧﻮردي‬

‫اﺑﺎ"‬

‫او‬

‫ﯾﺎ‬

‫"ﻣﺎﺷﺒﺎ "‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫"ﻓﻼن"‬

‫او‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ او آﻣﺪ ﺷﻮد ﮐﺎرت ﻧﮑﻮ"‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺷﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺣﺎﺟﺖ روا‬

‫"ﺷﮑﺮ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ "ﺻﺢ‪‬‬

‫ﻧﻮﺷﺖ ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫"ﺑﺲ‬

‫ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺎي‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫آزﻣﻮدﺳﺘﯿﻢ‬

‫‪177‬‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫"ﺷﺮﺑﺘﯽ"‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ؟"‬

‫ﺟﻮاﺑﺎت‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﺳﯽ‬ ‫را‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫راﺳﺖ‬ ‫ز‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﮐﺮ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫واﻗﻊ‬

‫آن‬

‫رﻧﺠﯿﺪه‬

‫ﺷﺪ اي‬

‫آزاد ﻣﺮد‬

‫اي‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮐﺮ در آﻣﺪ ﭘﯿﺶ رﻧﺠﻮر و ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ "ﭼﻮﻧﯽ؟" ﮔﻔﺖ "ﻣ‪‬ﺮدم" ﮔﻔﺖ "ﺷﮑﺮ"‬

‫ﺷﺪ از اﯾﻦ رﻧﺠﻮر ﭘﺮ آزار و ﻧﮑﺮ‬

‫ﮐﯿﻦ ﭼﻪ ﺷﮑﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻋﺪوي ﻣﺎ ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮ ﻗﯿﺎﺳﯽ ﮐﺮد و آن ﮐﮋ آﻣﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪازآن ﮔﻔﺘﺶ "ﭼﻪ ﺧﻮردي؟" ﮔﻔﺖ "زﻫﺮ"‬

‫ﮔﻔﺖ "ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎد" اﻓﺰون ﮔﺸﺖ ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺖ "از ﻃﺒﯿﺒﺎن ﮐﯿﺴﺖ او‬

‫ﮐﺎو ﻫﻤﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺎره ﭘﯿﺶ ﺗﻮ؟ "‬

‫ﺑﺮو"‬

‫ﮔﻔﺖ "ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﺷﺎد ﺷﻮ‬

‫ﺑﺮت‬

‫ﮔﻔﺘﻢ او را ﺗﺎ ﮐﻪ ﮔﺮدد ﻏﻤﺨﻮرت"‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫"ﺷﮑﺮ ﮐﺶ ﮐﺮدم ﻣﺮاﻋﺎت اﯾﻦ زﻣﺎن"‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﻮد‬

‫"ﻋﺰراﯾﯿﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﻤﺎﻧﺶ‬

‫از‬

‫ﮐﺮي‬

‫ﺑﺮه‬

‫رو‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﯾﻢ‬ ‫او‬

‫ﻣﻌﮑﻮس‬ ‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫"ﺷﮑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ رﻧﺠﻮر اﯾﻦ ﻋﺪوي ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻘﻂ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬

‫ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ آش ﺑﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫"ﮐﻈﻢ ﻏﯿﻆ" اﯾﻦ اﺳﺖ آن را ﻗﯽ ﻣﮑﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﯾﺰم ﺑﺮ وي آن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻋﯿﺎدت‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﺶ‬

‫ﺑﺸﻮراﻧﺪ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻋﯿﺎدت‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫از‬

‫دﻟﺶ‬ ‫در‬

‫ﺳﮓ‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺰا‬ ‫زن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺟﺎر‬

‫ﮐﺎن‬

‫را"‬

‫ﺟﻔﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫ﻗﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫روﺳﭙﯽ‬

‫ﺣﯿﺰ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺿﻤﯿﺮم‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آراﻣﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻧﺰار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫دل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻔﯽ‬

‫ﺑﺲ ﮐﺪر‪ ،‬ﮐﺎن را ﺗﻮ ﭘﻨﺪاري ﺻﻔﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﮐﺮ‪ ،‬ﮐﻮ ﻫﻤﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﮑﻮﯾﯽ ﮐﺮد و آن ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺪ ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮش ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮده ام‬

‫ام‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻌﺼﯿﺖ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫او‬ ‫اﻟﻨﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﭼﺎرة‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺣﻖ‬

‫رﺿﻮان‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫آن‬

‫آورده‬

‫ﺳﺖ‬ ‫أوﻗﺪﺗﻢ‬

‫إﻧﮑﻢ‬

‫ازددﺗﻢ‬

‫اﻟﻤﻌﺼﯿﮥ‬

‫ﻓﯽ‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﺻﻞ‬

‫إﻧﮏ‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﺗﺼﻞ‬

‫ﺧﻮﻓﻬﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻤﺎزي‬

‫"اﻫﺪﻧﺎ "‬

‫ﻣﯿﺎﻣﯿﺰ‬ ‫آن‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺣﺲ‬

‫دون‬

‫اﻧﺪر آن وﺣﯿﯽ ﮐﻪ ﺷﺪ از ﺣﺪ ﺑﺮون‬

‫ﮔﻮش ﺣﺲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺮف ار در ﺧﻮر اﺳﺖ؟‬

‫دان ﮐﻪ ﮔﻮش ﻏﯿﺐ ﮔﯿﺮ ﺗﻮ ﮐﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫اي‬

‫ﻗﯿﺎﺳﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫در دل رﻧﺠﻮر و ﺧﻮد را ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫زﺷﺘﺶ‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎزم‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬ ‫اﻟﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺎﺗﻘﻮا‬

‫دل‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻋﯿﺎدت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﮐﺎﻣﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﺑﺲ ﻣﺒﺎرك‪،‬‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫‪178‬‬

‫ده‬

‫ﺿﺎﻟﯿﻦ‬

‫و‬

‫اﻫﻞ‬

‫رﯾ ﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫‪ .162‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ اول ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﺺ‪ ‬ﺻﺮﯾﺢ ﻗﯿﺎس آورد اﺑﻠﯿﺲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﻠﻌﻨﻪ ﺑﻮد‬ ‫اول‬

‫ﮐﺲ‬

‫آن‬

‫ﻗﯿﺎﺳﮑﻬﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎر از ﺧﺎك ﺑﯽ ﺷﮏ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ز ﻧﺎر و او ز ﺧﺎك اﮐﺪر اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫روﺷﻨﯿﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮع‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻻ اﻧﺴﺎب‬

‫ﻣﯿﺮاث‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آن‬

‫ﭘﻮر‬

‫اﺻﻠﺶ‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺮاﺛﻬﺎي‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫زادة‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﻣﻨﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﯿﺎﺳﺎت‬

‫و‬

‫او‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ز‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﻫﺪ و ﺗﻘﻮي ﻓﻀﻞ را ﻣﺤﺮاب ﺷﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺴﺎﺑﺶ‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬

‫وارث‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫زادة‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫روز‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﺮ ﻗﺒﻠﻪ را ﮐﺮده اﺳﺖ ﺣﺒﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﮐﻌﺒﻪ ﭘﯿﺶ رو‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﻔﯿﺮي‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﯿﺎﺳﺎﺗﯽ‬

‫از‬

‫واﻧﮕﻬﯽ‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ‬

‫رو‬

‫زو‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫اﷲ‬

‫را‬

‫رو‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫را‬

‫ذاﺗﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﻮس‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن رﻧﺠﻮر دﻟﻬﺎ از ﺗﻮ ﺧﺴﺖ‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﺗﺐ‬

‫آن‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺻﻮت‬ ‫ز‬

‫آواز‬

‫آن‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫را‬

‫ز‬

‫اﻟﻄﯿﺮي‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺑﺪال‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‬

‫ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺘﺎب‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫اﺗﻘﯿﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫اﺻﺎﺑﺖ‬

‫ﭘﻨﺪار‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻇﻨﯽ‬

‫ﻏﻔﺎل‬

‫را‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻣﺮغ ﭘﺮي زد ﻣﺮ او را ﮐﻮر ﮐﺮد‬

‫ﻧﮏ ﻓﺮو ﺑﺮدش ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﻣﺮگ و درد‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﻇﻨﯽ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﮑﺴﯽ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ‬

‫در‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺎروﺗﯿﺪ و ﻣﺎروت و ﻓﺰون‬

‫از‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻬﺎي‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﺑﺪان‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﻣﯿﻔﺘﯿﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﻨﯽ‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎم‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫اﻓﺘﯿﺪ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﻔﺘﻨﺪ اي ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و دﻟﺸﺎن ﻣﯽ ﻃﭙﯿﺪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دو‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﮐﺎي‬ ‫ﺗﺘﻘﻬﺎ‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺎت‬ ‫ﻧﺤﻦُ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫در‬

‫اﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ز‬

‫اﻟﺼ‪‬ﺎﻓﻮن‬ ‫ﮐﻢ‬ ‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺗﻨﯿ ﺪ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫اﻟﻌﺒﯿﺪ‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﻧﻬﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﺨﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﻨﯽ را ﻧﮑﺸﺖ‬

‫ارﮐﺎﻧﯿﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫روﺣﺎﻧﯿﺎن‬

‫ﺗﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬ ‫آﯾﯿﻢ‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬ ‫و‬

‫ﺷﺎد‪‬روان‬

‫زﻧﯿﻢ‬

‫ﻫﺮ دوﺷﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺮﺷﺖ ﻣﺎ ز آب و ﺧﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫آورﯾﻢ‬

‫ﺑﺎز ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳﻮي ﮔﺮدون ﺑﺮ ﭘﺮﯾﻢ‬

‫دور‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻋﺪل‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ورزﯾﻢ‬ ‫ﺷﻮﯾﻢ‬

‫و‬ ‫اﻋﺠﻮﺑﮥ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪179‬‬

‫ﻧﻬﯿﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﺣﺎل‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ از ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺿﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫ﻣﯽ ﻓﺘﺪ او ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ در ﻫﺮ رﻫﯽ‬

‫در‬

‫او‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫و‬

‫اﻃﻔﺎل‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻟﻌﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻤﺎع‬ ‫ﺟﻤﺎع‬

‫آن‬ ‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻌﺮج‬ ‫از‬

‫و‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﺎزﯾﭽﮥ‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ذﮐﯽ‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﻎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﻮدﮐﯿﺪ"‬

‫ﺟﺰ‬ ‫و‬

‫رﻫﯿﺪه‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫دان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫راﻧﻨﺪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎزﺋﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﺎع‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺧﻨﺪدش‬

‫ذﮐﺎت‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫اﻃﻔﺎل‬

‫ﺷﺪ‬

‫اش‬

‫رﺳﺘﻤﯽ‬

‫ﻏﺎزﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ و ﺑﯽ ﻣﻐﺰ و ﻣﻬﺎن‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﮕﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻻﯾﻨﻔﻌﯽ‬

‫آﻫﻨﮕﺸﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺳﻮاره‬

‫ﻧﯿﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﺌﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫روزي‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﺤﻤﻮﻻن‬

‫إﻟﯿﻪ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫و‬

‫در‬ ‫ﺑﺮاق‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫راﮐﺐ‬

‫و‬

‫ﻣﺤﻤﻮل‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺗﺎزان‬

‫ﺑﮕﺬرﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺮوج‬

‫اﻟﺮوح‬

‫دﻟﺪل‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ره‬ ‫از‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﯾﻬﺘﺰ‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺗﺎن‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺳﻮار‬

‫إِنﱠ‬

‫اﻟﻈﱠﻦﱠ‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻐْﻨ‪‬ﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺮﮐﺐ ﻇﻦّ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﻫﺎ ﮐﯽ دوﯾﺪ؟‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﺗﻮﺿﯿﺤﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻏﻮي‬

‫ذا‬

‫ﻻ‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫اﻟﻈﻨﯿﻦ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﺴﺘﻮي‬

‫در‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻣﺮﮐﺒﻬﺎي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺮﮐﺒﯽ‬

‫وﻫﻢ و ﻓﮑﺮ و ﺣﺲ و ادراﮐﺎت ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎي‬

‫ﻓﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯿﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫اﯾﺰد‪:‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫دل‬

‫ﺣﻤﺎﻟﺸﺎن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﮑ‪‬ﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫آن‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﮑ‪‬ﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎي‬

‫اﯾﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫اﺳﻔﺎره‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﯿﻮاﺳﻄﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫‪180‬‬

‫از‬

‫ﻧﭙﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫وار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﺎي‬

‫دان‪ ،‬ﻣﺮﮐﺐ ﮐﻮدك ﻫﻼ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫ﺳﺎزﯾﺪه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻮ‬ ‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺳﺐ‬

‫اﻟﺸﻤﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺤﻤﻞ‬ ‫ز‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫اﻟﻔﻠﮏ‬

‫ﮔﻮﺷﮥ‬

‫ﺗﺮﺟﯿﺢ‬

‫داﻣﻦ‬ ‫ﺗﻤﺎري‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎده‬

‫روح‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮرده اي‬

‫ﮐﯽ‬

‫اﻟﺮوح‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﻧﻪ ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﻣﺴﺘﯽ و ذوق ﻣﯽ اش‬

‫ﮔﻔﺖ "دﻧﯿﺎ ﻟﻌﺐ و ﻟﻬﻮ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ‬ ‫از‬

‫ﻓﺮق‬

‫‪ .163‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد و ﻣﺴﺘﯽ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ‬

‫اﻟﻔﺎظ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫دارد‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﺣﻤﺎﻟﺸﺎن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬ ‫راﮐﺐ‬ ‫در‬

‫و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎري‬ ‫ز‬

‫ﻫﻮ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻣﺎﺷﻄﻪ‬

‫ﺑﺨﺸﻨﺪت‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درون‬

‫رﻫﻮار‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﻧﺒﺎر‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﻮاﻫﺎ‬

‫رﻫﻮار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮار‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﻫﻮ‬

‫اي‬

‫ز‬

‫از ﺻﻔﺖ و ز ﻧﺎم ﭼﻪ زاﯾﺪ؟ ﺧﯿﺎل‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻣﺪﻟﻮل؟‬

‫ﻫ ﯿﭻ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي؟‬

‫ﯾﺎ ز ﮔﺎف و ﻻم‬

‫را‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ دان‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺪر آبِ ﺟﻮ‬

‫ﮔﺮ ز ﻧﺎم و ﺣﺮف ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﮕﺬري‬

‫ﭘﺎك ﮐﻦ ﺧﻮد را ز ﺧﻮد ﻫﺎن ﯾﮏ ﺳﺮي‬

‫ﺷﻮ‬

‫در‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺻﺎﻓﯽ ﮐﻦ از اوﺻﺎف ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫دﻻل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪي‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫رو‬

‫آﻫﻦ‪،‬‬

‫آﯾﯽ‬ ‫ﺟﺎم‬

‫ﻣ‪‬ﺴﻤﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﺮﻧﮓ‬

‫آﻫﻨﯽ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دل‬

‫ﻋﻠﻮم‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫اُﻣ‪‬ﺘﻢ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﺤﯿﺤﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫"اﻣﺴﯿﻨﺎ‬

‫ﺳﺮّ‬ ‫ور‬

‫زآن‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻟﮑـُﺮدﯾﺎ‬

‫اﻣﺴﯿﻨﺎ‬ ‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﯿﻨﯿﺎن‬

‫اﺣﺎدﯾﺚ‬

‫و‬

‫اﺻﺒﺤﻨﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﯿﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﻤﺘﻢ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﺪان‬

‫و‬ ‫ً"‬

‫ﺑﺪان‬

‫راز‬

‫"اﺻﺒﺤﻨﺎ‬

‫ﻋﺮاﺑﯿﺎ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻧﻘﺎش‬

‫ﻣﺎ‬

‫"‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ً‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫راه‪‬‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫‪ .164‬ﻗﺼﮥ ﻣﺮي ﮐﺮدن روﻣﯿﺎن و ﭼﯿﻨﯿﺎن در ﺻﻔﺖ ﻧﻘﺎﺷﯽ‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﺻﺎف‪‬‬ ‫و‬

‫روات‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫زﻧﮓ‬

‫ﭘﺎك‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ُﮔﻞ ﭼﯿﺪه اي؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺸﺮب‬

‫را‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﻏﻮل‬

‫ُﮔﻞ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫دﻻل‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ذات‪‬‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﺟﺎده‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫از‬

‫دوش‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﭼﯿﻨﯿﺎن‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎن‪ :‬اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮاﻫﻢ در اﯾﻦ‬

‫ﮐﺰ ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﮐﯿﺴﺖ در دﻋﻮي ﮔﺰﯾﻦ‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺗﻨﯿﻢ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫آن‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﭼﯿﻨﯿﺎن‬ ‫اﻫﻞ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﭼﯿﻨﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ‬

‫روم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫دو‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﯿﻨﯿﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫روﻣﯿﺎن‬ ‫در‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﻓﺮو‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺑﺴﭙﺎرﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ‬

‫درﺑﺪر‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﺧﺰﯾﻨﻪ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ز آن ﯾﮑﯽ ﭼﯿﻨﯽ ﺳﺘﺪ‪ ،‬روﻣﯽ دﮔﺮ‬

‫از‬

‫از‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺰﯾﻨﻪ‬

‫ﭼﯿﻨﯿﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫راﺗﺒﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫از‬

‫و ﻧﻪ رﻧﮓ‬

‫در ﺧﻮر آﯾﺪ ﮐﺎر را‪ ،‬ﺟﺰ دﻓﻊ زﻧﮓ‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺻﯿﻘﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫و‬

‫ﺳﺎده‬

‫از دو ﺻﺪ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﯽ رﻧﮕﯽ رﻫﯽ اﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ ﭼﻮن اﺑﺮ اﺳﺖ و ﺑﯽ رﻧﮕﯽ ﻣ‪‬ﻬﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر اﺑﺮ ﺿﻮ ﺑﯿﻨﯽ و ﺗﺎب‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﯽ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﭼﯿﻨﯿﺎن‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫از‬ ‫دﯾﺪ‬

‫آن‬

‫آن ز‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫دان‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺑﻮد‬

‫آن‬

‫‪181‬‬

‫و ﻣﺎه‬ ‫د‪‬ﻫ‪‬ﻠﻬﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آن‬ ‫آن‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدارﻫﺎ‬

‫زد‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﻮد‬ ‫آن‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫اي‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎﻧﻨﺪ‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫از‬

‫ﺷﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫دﯾﻮارﻫﺎ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯽ ز ﺗﮑﺮار و ﮐﺘﺎب و‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺻﯿﻘﻞ ﮐﺮده اﻧﺪ آن ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ‬

‫ﭘﺎك از آز و ﺣﺮص و ﺑﺨﻞ و ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺻﯿﻘﻞ زده در ذﮐﺮ و ﻓﮑﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺻﻔﺎي‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫وﺻﻒ‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ز آﯾﻨﮥ دل ﺗﺎﻓﺖ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﯽ ز ﺟﯿﺐ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﻓﻠﮏ‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ ﻋﺮش و ﻓﺮش و درﯾﺎ و ﺳﻤﮏ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ و ﻣﻌﺪود اﺳﺖ آن‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺳﺎﮐﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻘﺸﯽ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﺑﺪ‬

‫اﺑﺪ‬

‫او‬

‫اﻫﻞ ﺻﯿﻘﻞ رﺳﺘﻪ اﻧﺪ از ﺑﻮي و رﻧﮓ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫و‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺰ ز دل‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺪد‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﯽ ﻋﺪد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺣﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻀﻞ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫را‬

‫ز آﻧﮑﻪ دل ﺑﺎ اوﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﻮد اوﺳﺖ دل‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دل‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ‬

‫راﯾﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﺠﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮّ‬

‫اﻧﺪر‬

‫درﻧﮓ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫آﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﻣﺮگ ﮐﺰ وي ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺪر وﺣﺸﺖ اﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ آن ﻗﻮم ﺑﺮ وي رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻘﻮش‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮﺗﺮﻧﺪ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺤﻮ‬

‫دل‬ ‫و‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫را‬

‫ﻓﻘﻪ‬ ‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺪف‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫و‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﻮح‬

‫دﻟﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﭘﺬﯾﺮا‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬ ‫و‬

‫ﻋﺮش‬

‫و‬

‫ﮐﺮﺳﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن دارﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺤﻮ ﻣﻄﻠﻖ اﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎن‬

‫ﺧﻼ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺸﺎن؟‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫را‬ ‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﻞ ﻋﯿﻦ‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﺣﻖ اﻧﺪ‬

‫‪ .165‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ وآﻟﻪ ﻣﺮ زﯾﺪ را ﮐﻪ اﻣﺮوز ﭼﻮﻧﯽ و ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫و ﺟﻮاب او ﮐﻪ "اﺻﺒﺤﺖ ﻣﻮﻣﻨﺎ ﺣﻘﺎ"‬ ‫زﯾﺪ‬

‫را‬

‫اﺻﺒﺤﺖ‬

‫ﮐﯿﻒ‬

‫اي‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﻔﺎ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺒﺪا‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫اوش‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻮ ﻧﺸﺎن از ﺑﺎغ اﯾﻤﺎن ﮔﺮ ﺷﮕﻔﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫روزﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﻮزﻫﺎ‬

‫ﻧﻮك‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻧﺨﻔﺘﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ز روز و ﺷﺐ ﮔﺬر ﮐﺮدم ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ از آن ﺳﻮ ﺟﻤﻠﮥ ﻣﻠﺖ ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺳﺎل و ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﻋﻘﻞ را ره ﻧﯿﺴﺖ آن ﺳﻮ ز اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ از اﯾﻦ ره ﮐﻮ رﻫﺎوردي؟ ﺑﯿﺎر‬

‫دﯾﺎر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ازل‬

‫را‬

‫و‬

‫اﺑﺪ‬

‫را‬

‫در‬ ‫‪182‬‬

‫ز‬

‫ﺧﻮر‬

‫ا‪‬ﺳﭙ‪‬ﺮ‬

‫ز‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺮش‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻤﻦ‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ واﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﺧﻠﻖ را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ‬ ‫دوزخ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﮐﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﭼﻮ ﻣﺎر و ﻣﺎﻫﯽ اﺳﺖ‬

‫روز زادن روم و زﻧﮓ و ﻫﺮ ﮔﺮوه‬

‫وﺟﻮه‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﻋﺮﺷﯿﺎن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻮم‬ ‫از‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﺗﺒﯿﺾ‪‬‬ ‫ﺣﺒﺶ‬

‫و‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺗﺴﻮد‪‬‬ ‫از‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﺎن ﭘﺮ ﻋﯿﺐ ﺑﻮد‬

‫در رﺣﻢ ﺑﻮد و ز ﺧﻠﻘﺎن ﻏﯿﺐ ﺑﻮد‬

‫ام‬

‫ﺣﺎﻟﻬﻢ‬

‫اﻟﺸﻘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺷﻘﯽ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺰاﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻧﮕﯽ‬

‫ﻧﺰاد‬

‫ﺗﺎ‬ ‫او‬

‫او‪،‬‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬

‫زﻧﮕﯿﺎن‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺑﻄﻦ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮﻧﺪش‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮگ‬

‫او‬

‫درد‬

‫زادن‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﺧﺘﻼف‬

‫زﻧﮕﯿﺎن‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫روﻣﯽ‬

‫و‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻄﺮ‬

‫زﯾﺒﺎﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺾ‬

‫و‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻨﺪش‬

‫ﺳﻮد‬ ‫روﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺸﮑﻼت‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن ﮐﻪ ﻧﺎزاده ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬او ﮐﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﻮر‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬ ‫رﻧﮓ‬

‫ﯾﻮم‬

‫اﻟﺠﺴﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﺎﻧﺪرون‬

‫اﺻﻞ آب ﻧﻄﻔﻪ اﺳﭙﯿﺪ اﺳﺖ و ﺧﻮش‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺳﻤﺎت‬

‫ﯾﻌﺮف‬

‫اﺣﺴﻦ‬

‫ﺗﺒﯿﺾ‪‬‬

‫اﻟﺘﻘﻮﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫اﺳﻔﻞ‬

‫روﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﺣﺒﺶ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫وﺟﻮه‬

‫ﻓﺎش ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎﻫﯽ ﯾﺎ ﮐﻪ ﮐﻮه‬

‫ﮔﺮوه‬

‫در رﺣﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺗﺮك و ﻫﻨﺪو ﺷﻬﺮه ﮔﺮدد زﯾﻦ ﮔﺮوه‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﺴﻮد‪‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫او‬

‫ره‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻫﻨﺪوﺋﯽ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﻨﺪ و ﺗﺮك‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ زاﯾﺪ ﺑﯿﻨﺪش ﺧﺮد و ﺑﺰرگ‬

‫ران‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻧﻤﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻄﺎر‬

‫از‬

‫‪ .166‬ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ زﯾﺪ رﺳﻮل ﺧﺪا ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ را ﮐﻪ اﺣﻮال ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ و ﻫﻤﻪ را ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻫ‪‬ﻞ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺴﻮف‬

‫وا‬ ‫دﺳﺘﻬﺎ‬ ‫واﮔﺸﺎﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫روز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺑﻨﺪم‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﷲ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮده‬ ‫آﯾﺪ ز‬ ‫راز‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬ ‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﻫﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺎش ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻋﯿﺎن از ﻣﺮد و زن‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﺰﯾﺪش ﻣﺼﻄﻔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺲ‬

‫ﺣﺸﺮ؟‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺸﺮ؟‬

‫درم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﺷﻤﺎل‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫واﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪي‬ ‫ﻧﺨﻞ‬ ‫و‬ ‫رﻧﮓ‬

‫در ﺿﯿﺎي ﻣﺎه‬ ‫‪183‬‬

‫اﻣﺮوز‬ ‫ﺑﺘﺎﺑﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮم‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫آﻣﯿﺰ‬

‫را‬

‫رﻧﮓ‬

‫آل‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺴﻒ‬

‫و ﻣ‪‬ﺤﺎق‬

‫واﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫و‬

‫دوزخ‬ ‫واﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﻼس‬

‫ﺟﻨﺎت‬ ‫ﺣﻮض‬

‫و‬

‫ﺑﺮزخ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻃﺒﻞ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫آرم‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﮐﺂب ﺑﺮ روﺷﺎن زﻧﺪ ﺑﺎﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫و آن ﮐﺴﺎن ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮ ﮔ‪‬ﺮدش دوان‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ‬

‫دم‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ ﻣﻦ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯿﻨﺪ‬

‫را‬

‫واﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯿﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺷﻘﯿﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮاﻧﻢ‬

‫و‬

‫ﮐﻮس‬

‫اﻧﺒﯿ ﺎ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﻣﯿﺪوﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﯿﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﮔﺮدش‬

‫ﻣﯿﺰﯾﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫در‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫از ﻟﺒﺎن ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻮﺳﻪ ﻏﺎرت ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﮔﻮﺷﻢ ز ﺑﺎﻧﮓ آه آه‬

‫واﺣﺴﺮﺗﺎه‬

‫واﻧﮑﺴﺎن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﺎﯾﺪ‬

‫دوﺷﺸﺎن‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوش‬

‫ﭼﺸﻤﻢ‬

‫ز‬

‫زﯾﺎرت‬

‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬

‫داد‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﯿﻦ در ﮐﺶ ﮐﻪ اﺳﺒﺖ ﮔﺮم ﺷﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺣﻖ ﻻ ﯾﺴ‪‬ﺘَﺤ‪‬ﯿﯽ زد ﺷﺮم ﺷﺪ‬ ‫ﺧﻼف؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎﺳﺖ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫ﻣﺤﮑﻬﺎ‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻐﻮل‬

‫از‬

‫ﻏﻼف‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﻧﻔﺲ؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آزار‬

‫اي‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎن‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫آزار‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫و‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺣﯿﺎي‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﺳﺎﻟﺶ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ ﮐﻨﯽ‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﮐﺎﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﻣﻨﻤﺎ‬

‫و‬

‫اوت ﮔﻮﯾﺪ رﯾﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﺑﺮ ﻣﺨﻨﺪ‬

‫آﯾﻨﻪ و ﻣﯿﺰان و آن ﮔﻪ رﯾﻮ و ﺑﻨﺪ‬

‫ﻓﺮاﺧﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮان ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻪ ارزﯾﻢ اي ﺟﻮان؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﯿﮑﻮان‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫در‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫آن‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﻐﻞ‬ ‫ﮔﻨﺠﺪ‬

‫ﺑﻐﻞ؟‬

‫در‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻫﻢ دﻏﻞ را‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻐﻞ را ﺑﺮ درد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﯾﮏ اﺻﺒﻊ ﭼﻮ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﻘﻄﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫و‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻘﻄﻪ‬

‫اي‬

‫ﺳﺎﺗﺮي‪،‬‬ ‫ﻣﻨﮑﺴﻒ‬

‫زﻧﺠﺒﯿﻞ‬

‫و‬ ‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫دارﯾﻤﺶ‬

‫روان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫روان‬

‫ﻫﺴﺖ در ﺣﮑﻢ دل و ﻓﺮﻣﺎن ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫‪184‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫از‬

‫ﺳﻠﺴﺒﯿﻞ‬

‫ﭼﺎر‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ازل؟‬

‫ﻏﻮر‬

‫ﺟﻮي‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻨﻮن ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ﺳﯿﻨﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫را‬

‫درﯾﺎﯾﯽ‬

‫ﺟﻨﺖ‬ ‫دو‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‪،‬‬

‫آﯾﯿﻦ‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫روي‬

‫در‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫زور‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ز‬

‫ﻣﺤﮑﻮم‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﺳﻮي زﻫﺮ و ﻣﺎر‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت‬

‫رﻓﺖ‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻠﯿﺎت‬

‫راﻧﺪ‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎﯾﺰه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮاد‪‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺎ‬

‫و‬

‫ﺣﺲ‬ ‫دل‬

‫در‬

‫اﺷﺎرت‬ ‫دل‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻣﻠﺒﻮﺳﺎت‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺟﺰﺋﯿﺎت‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫دل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﯾﺰه‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺣﺲ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﻣﻼ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻓﺖ‬

‫دل ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺎ در آﯾﺪ زو ﺑﻪ رﻗﺺ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺻﺎﺑﻊ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫او‬

‫درون‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﻣﺎري‬

‫ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻔﭽﻪ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮردﻧﯽ‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دل‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫دل ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺪﯾﺸﺎن‪ ،‬اي ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫دل‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺣﺴﯽ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﺄﺳﻮر‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺣﺴﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻻ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺷﻮد‬

‫ده‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﮔﺮز‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫درون‬

‫و‬

‫او‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻬﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬

‫وﺻﻠﺖ‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ده ﺣﺲ اﺳﺖ و ﻫﻔﺖ اﻧﺪام و دﮔﺮ‬

‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﻧﻘﺺ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫آن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﺄﻣﻮر‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫دﯾﻮ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اوﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زن‬

‫ﺷﻤﺮ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮي‬

‫ﮔﺮ در اﯾﻦ ﻣﻠﮑﺖ ﺑﺮي ﺑﺎﺷﯽ ز رﯾﻮ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ دﯾﻮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دو ﺟﻬﺎن ﻣﺤﮑﻮم ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺴﻢ ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﺑﺨﺘﺖ‬

‫ﺑﻤﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻟﻠﻌﺒﺎد‬

‫ﻣﺨﺘﻮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫"ﯾﻮم‬

‫اﻟﺘﻨﺎد"‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫آن‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ور‬

‫ز‬

‫دﺳﺘﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺎ"‬

‫"ﯾﺎ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻮت‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫روي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫آوري‬

‫از‬

‫ﺗﺮازو‬

‫و‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﺑﺮي ؟‬ ‫ﺗﻨﻢ‬

‫‪ .167‬ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن ﻏﻼﻣﺎن و ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎن ﻣﺮ ﻟﻘﻤﺎن را ﮐﻪ آن ﻣﯿﻮه ﻫﺎي ﺗﺮوﻧﺪه ﮐﻪ ﻣﯽ آوردﯾﻢ او‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫او‬

‫ﻏﻼﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫در‬

‫ﻏﻼﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﻏﻼﻣﺎن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻔﺤﺺ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮرده اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﺗﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫آﯾﺪش‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫ﻃﻔﯿﻞ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﺧﻮرد‬

‫آن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﻟﻘﻤﺎن ﺗﺮش ﮔﺸﺖ و ﮔﺮان‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬ ‫‪185‬‬

‫ﺑﺨﻮردﻧﺪ‬ ‫ﻋﺘﺎب‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬ ‫اش‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻟﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﮕﺸﺎد‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﯿﺪا‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫ﮔﺮم‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺳﯿﺮﻣﺎن‬

‫در‬

‫ﻓﺮﻣﺎ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺻﺤﺮاي ﮐﻼن‬ ‫ﮔﻬﺎن‬

‫آن‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﻗﯽ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدار‬

‫ﺧﺎﺋﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺳﻮاره‬

‫ﺻﻨﻌﻬﺎي‬

‫اﻻﺳﺮار‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﺷﺎن‬

‫در‬

‫دﺷﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﺸﺘﻬﺎ‬

‫ﯾﺸﺎن‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻟﻘﻤﺎن را در آﻣﺪ ﻗﯽ ز ﻧﺎف‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫از‬

‫دوﯾﺪﻧﺪي‬ ‫درآﻣﺪ‬

‫ﺗﺎﻧﺪ‬

‫ﺗُﺒ‪‬ﻠَﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﭘﯿﺎده‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوان‬

‫آب‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫از‬

‫از‬

‫آب‬

‫ﺣﻤﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻏﻼﻣﺎن را و ﺧﻮردﻧﺪ آن ز ﺑﯿﻢ‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻟﺴ‪‬ﺮاﺋ‪‬ﺮُ‬

‫ﺳ‪‬ﻘُﻮا‬

‫دروﻧﺶ‬

‫ﺻﺎف‬

‫آب‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﮑﻤﺖ رب اﻟﻮﺟﻮد؟‬

‫ﮐﻠﻬﺎ‬

‫ﯾﺸﺘﻬﯽ‬

‫ﻣﻨﮑﻢ‬

‫ﺑﺎن‬

‫ﻣﺎء‪‬‬

‫ﺣ‪‬ﻤ‪‬ﯿﻤﺎً‬

‫ﻗﻄﻌﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻻ‬

‫ﮐﺎﻣﻦ‬

‫اﻷﺳﺘﺎر‬

‫أﻓﻈﻌﺖ‬

‫ﻣﻤﺎ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺠﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﺎر‬

‫آن دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ را ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭘﺬرﻓﺖ‬

‫رﯾﺶ ﺑﺪ را داروي ﺑﺪ ﯾﺎﻓﺖ رگ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﺰد‬

‫دﻧﺪان‬

‫اﻟﺨﺒﯿﺜﺎت‬

‫ﻧﻤﺎ‬ ‫ﺣﻤﯿﻢ‬

‫ﮐﺎﺷﻒ‬

‫آب‬

‫ﯾﻮ‪‬م‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫آب‬ ‫ده‬

‫آورد‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ده‬

‫ﻣﺮﺗﺠ ﯽ‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫ﺳﮓ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬ﺑﺮو‬

‫ﻣﺤﻮ و ﻫﻢ رﻧﮓ ﺻﻔﺎت ﺟﻔﺖ ﺷﻮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﭘﺬﯾ ﺮ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ور‬

‫اﻟﺨﺒﯿﺜﯿﻦ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زﺷﺖ را ﻫﻢ زﺷﺖ ﺟﻔﺖ و ﺑﺎﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‪،‬‬ ‫رﻫﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺳﺮﮐﺸﺎﻧﺮا‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ازﯾﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺻﻔﺎﺗﺶ‬

‫ﺳﺠﻦ‬

‫ﺧﺮب‬

‫ﺳﺮ ﻣﮑﺶ از دوﺳﺖ‪ ،‬و‪ ‬اﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪ‪ ‬و‪ ‬اﻗﺘﺮب‬

‫در‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺳﺮاﺳﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫زﯾﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻨﻪ‪،‬‬

‫واﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮاق‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺎﺿﺢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫ﺣﻖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻣﯿﺪراﻧﺪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻫﻞ‬

‫ﺗﮏ ﻣﺮان‪ ،‬در ﮐﺶ ﻋﻨﺎن‪ ،‬ﻣﺴﺘﻮر ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫از‬

‫ﭘﻨﺪار‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﺸﺮف‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اوﻣﯿﺪي‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪان‬ ‫ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎي‬

‫ﻣﺸﺮّف‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺮان‪،‬‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺴﺮور‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﻨﺪ‬

‫رو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﺎﻋﺘﻬﺎي‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫روزي‬

‫رﮐﺎﺑﺶ‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺣﻖ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﯿﺮ و اﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﺟﺎ‬

‫و‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﺧﻮف‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﺸﺘﻐﻞ‬

‫ﭘﺮده‬

‫‪186‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻏﯿﺐ‬ ‫ﺑﺮﺑﻨﺪ‬

‫و‬

‫رﺟﺎ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫او‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬ ‫راه‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫زن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﯿﺪ‬

‫‪ .168‬ﺑﻘﯿﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ زﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺟﻮاب او ﺑﻪ آﻧﺤﻀﺮت‬ ‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺪوﻧﺪ‬

‫ﻋﻤﻮم‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫ﭘﺮده‪،‬‬

‫ﻣﺮﺣﻤﻪ‬ ‫و‬

‫ﭘﺮورده‬

‫ﺣﺬﯾﺮ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن درﯾﺪي ﭘﺮده‪ ،‬ﮐﻮ ﺧﻮف و رﺟﺎ؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .169‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﯿﺮ و ﻣﺮد ﺟﻮان و ﮔﻤﺎن او ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﯿﺮ ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﺴﺖ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻇﻨﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻓﺘﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ وﯾﺴﺖ اﯾﻦ از ﭼﻪ ﻓﺮد اﺳﺖ و ﺧﻔﯿﺴﺖ؟‬

‫ورﻧﻪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد او دو دل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫دﯾﻮ رﻓﺖ از ﺗﺨﺖ و ﻣﻠﮏ او‪ ،‬ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﺨﺘﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﻓﺮّي‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‬

‫در‬ ‫از‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫وﻫﻢ‬

‫آﻧﮕﺎه‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻏﺎﺋﺐ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻤﺎي‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮي‬

‫ﻧﻈﺎره‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺤﺮي‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎرﯾﺪﻧﯽ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮي‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫زآن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺴﺘﻘﻞ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫دﯾﻮ‬

‫و‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ اﻇﻬﺎر ﮐﺮدن ﻫﻢ ﮐﻤﺎل‬ ‫ﯾﺆْﻣ‪‬ﻨُﻮنَ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑِﺎﻟْﻐَﯿﺐِ‬

‫آن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺶ‬

‫رﺟﺎل‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯿﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﯿﻤﺎي‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﻼ‬

‫و‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﯿﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺮا‬

‫روزن‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ ﯾﮏ درﺻﺪ ﺑﻮد اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻏﯿﺐ‬

‫ﻧﯿﮏ دان و ﺑﮕﺬر‪ ،‬از ﺗﺮدﯾﺪ و رﯾﺐ‬

‫ﻇﻬﻮر؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮي‬

‫ﻓﯿﻬﺎ‬

‫ﻓﻄﻮر؟‬

‫ﮔﺴﺘﺮﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺒﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آورﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دارﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﻢ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺗﺤﺮي‬

‫در‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻌﮑﻮس‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫داري‬

‫ﭘﺎس‬

‫دارد‬

‫ﻏﺎﯾﺐ‬

‫از‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺷﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫آورد‬

‫دزد‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ‬

‫ﻣﻤﻠﮑﺖ‬

‫دور‬

‫از‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﺛﻐﺮﻫﺎ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺮوﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫دارد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻏﯿﺐ و ﻏﺎﯾﺐ و رو ﭘﻮش ﺑﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻟﺐ‬

‫از‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫روﯾﺶ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫أَي‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫اي‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دار‬ ‫را‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﻪ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺣﺎﺿﺮي زآن ﺻﺪ ﻫﺰار‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﮐﺮان‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻣﺮگ‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﺳﺘﺒﻌﺎد‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ در ﻏﯿﺒﺖ ﺑﻮد او ﺷﺮم رو‬

‫اﻧﺪر‬

‫وا‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ و ﺟﺎن ﻓﺸﺎن‬

‫ذره‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﻏﯿﺒﺖ‬ ‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫رو‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ در ﻏﯿﺐ آﯾﺪ ﺧﻮب و ﮐﺶ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫را‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻫﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪187‬‬

‫ﺷﯽ‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ء‬ ‫و‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫أﻋﻈﻢ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﺮدود‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻟﺪ‪‬ن‬

‫اﻟﺸﺎﻫﺪ‬

‫إﻟﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺎن‬

‫ﯾﺸﻬﺪ‬

‫و‬

‫اﷲ‬

‫إﻧﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاﻫﯽ داد ﺣﻖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻮد ﻣﻠﮏ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﺎن‬

‫ﺑﺎزدان‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻪ ﻧﻮ ﯾﺎ ﺳﻪ روزه ﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﺪر‬

‫ﻣﺮﺗﺒﻪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮏ ﻣﻠﮏ‪ ،‬در ﻧﻮر ﻗﺪر‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫ﺷﻌﺸﺎع‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻔﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ز‬

‫ﺗﻒ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﮐﻮ‬

‫اﺟﻨﺤﻪ‬

‫اﻟﻌﻠﻮم‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺛﻼث‬

‫ﭘﺮﻫﺎي‬

‫او‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫رﺑﺎع‬

‫ﺑﺮ‬

‫إﻻ‬

‫رب‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬ ‫و‬

‫ﺧﺮاب‬

‫اوﻣﯿﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻣﺮاﺗﺐ‬

‫ﻣﺸﺘﺮك‬

‫دﻟﻬﺎي‬

‫ﺑﮕﺴﻠﺪ‬ ‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﺪوم‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺎن‬

‫ﺗﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫آن‬

‫اﻧﺴﯿﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻓﺮﻗﺴﺘﺸﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻗﺮﯾﻦ ﻫﺮ ﺑﺸﺮ در ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ اﻋﻤﺶ‪ ،‬ﻧﻮر ﺧﻮر‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫اﺧﺘﺮ او را ﺷﻤﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ره ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪش‬

‫ﺑﻮد‬

‫‪ .170‬ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﻪ ﻣﺮ زﯾﺪ را ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺮّ را ﻓﺎش ﺗﺮ از اﯾﻦ ﻣﮑﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫اﺻﺤﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫رﻫﺮوان را ﺷﻤﻊ و‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن را رﺟﻮم‬ ‫ﭼﺮخ‬

‫ﻧﻮر؟‬

‫او‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺪي آن ﭼﺸﻢ و زور‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‬

‫ذﻟﯿﻞ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺎه ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ اﺑﺮ و ﺧﺎك و ﻓﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻇﻠﻤﺘﯽ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫دارم‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﻢ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫اﺳﺘﯽ‬

‫اﺧﺘﺮي‬

‫اي‬

‫ز‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻬﺪ و ﺳﺮﮐﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﯾﻮﺣﯽ‬

‫اﻟﯽ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪم‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﻮس‬

‫ﻧﻮر‬

‫دارم‬

‫ﺗﺎﺑﯽ‬

‫آوري‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﻮدم‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺷﻬﻮد‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫رﻫﯿﻦ‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺨﻮر‬

‫ﺗﺨﺖ دل ﻣﻌﻤﻮر ﺷﺪ ﭘﺎك از ﻫﻮا‬

‫ﺑﺮوي‬

‫اﻟﺮﱠﺣ‪‬ﻤﻦُ‬

‫ﻋ‪‬ﻠَﯽ‬

‫اﻟْﻌ‪‬ﺮْشِ‬

‫ﺣﮑﻢ ﺑﺮ دل ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺑﯽ واﺳﻄﻪ‬

‫ﺣﻖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﯾﺎﻓﺖ دل اﯾﻦ راﺑﻄﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫رﺳﻮاﯾﯽ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫زﯾﺪ‬

‫را‬

‫وارﻫﯿﺪي‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﻣﺮد‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﻧﻮري‬

‫رﻧﺞ‬

‫اي‬

‫زﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺪش‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬ ‫اﺳﺘﻮي‬

‫ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ زﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﻮد را ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﺧﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ او ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻬﮑﺸﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺸﯽ‬ ‫و‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ره‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺻﻒ ﻧﻌﺎل و ﻧﻌﻞ رﯾﺨﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﺎ‬ ‫در‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻬﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫درون‬

‫ﻣﻮج‬

‫در‬

‫‪188‬‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫راه‬

‫داﻧﺶ‬ ‫ﻣﻮج‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻟَﺪ‪‬ﯾﻨﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺤﻀﺮون‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫و‬

‫ﺷﺎم‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﯿﻬﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻧﺠﻢ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﺻﺒﺢ ﭼﻮن دم زد‪ ،‬ﻋ‪‬ﻠﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﻮر‬ ‫ﺑﯿﻬﺸﺎن‬

‫وادﻫﺪ‬

‫را‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‬

‫دﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﻫﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫در‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫ﺛﻨﺎ‬

‫ﺟﻠﻮد‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻋﻈﺎم‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫آرﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رو‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﺑﮕﻪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﻐﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻧﺎزان‪،‬‬

‫ﻓﺎرﺳﺎن‬ ‫در‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫رﺑﻨﺎ‬

‫أﺣﯿﯿﺘﻨﺎ‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﻮر‬

‫ﮐﻨﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯽ؟ ﮐﻨﻮن ﻧﺎدﯾﺪه اي‬

‫در ﻋﺪم‪ ،‬ز اول ﻧﻪ ﺳﺮﭘﯿﭽﯿﺪه اي؟‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ از ﺟﺎي ﺧﻮﯾﺶ؟‬ ‫را‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻓﺸﺮده‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺸﯿﺪت‬

‫آن‬

‫ﻋﺪم‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﻮدي‬

‫رﺑﺎﻧﯿﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﺻﻨﻊ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﻮاع‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮدت‬

‫در‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺎره‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫دﯾﻮا‪،‬‬

‫او‬

‫زﻧﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻟﺠﻮاب‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻤﯽ ﻟﺮزي ز ﺑﯿﻢ؟‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ور‬

‫ﺳﺎزد‬

‫و‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ز‪‬ﻫﺮه ﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺎ دﻓﻊ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺟﻮاب‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺟِﻔﺎنٍ‬

‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﻫﻢ ز ﺗﺮس اﺳﺖ آن ﮐﻪ ﺟﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﺧﺪاي اﺣﺴﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺷﮑﺮ ﺧﻮاري اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺟﺎن ﮐﻨﺪن اﺳﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﺟﺎن ﮐﻨﺪن؟ ﺳﻮي ﻣﺮگ آﻣﺪن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﺎزدن‬

‫ﺧﻠﻖ را دو دﯾﺪه در ﺧﺎك و ﻣﻤﺎت‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺻﺪ ﮔﻤﺎن ﮔﺮدد ﻧﻮد‬

‫ﺷﺐ ﺑﺮو‪ ،‬ور ﺗﻮ ﺑﺨﺴﺒﯽ‪ ،‬ﺷﺐ رود‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺶ ﮐﻦ آن ﻋﻘﻞ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﻮز را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺪ رﻧﮓ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ز‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺧﻔﺘﻦ‬ ‫ﻣﺮده‬

‫ﻣﻨﺎﺻﺐ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺟﻮ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫آب‬

‫آب‬

‫آﺗﺶ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﮑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫آب‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫آب‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺧﻔﺖ و‪ ،‬دزد ﺷﺐ ﺑﺮ ﮐﺎر ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ‬

‫ﮐﯿﻨﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫زﯾﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺗﻮان‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫آب‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻦ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫داﻧﯽ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺲ‬

‫روز‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬

‫ﻧﺎرﯾﺎن‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﺧﺸﺨﺎش‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫آب‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻦ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آب‬

‫اﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬ ‫و‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﺎر‪ ،‬ﻧﺎر ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر او اﺻﻞ‬

‫ﮔﻨﺎه و زﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﯽ‬ ‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫آب‬

‫ز اﻧﮑﻪ دارد ﻃﺒﻊ دوزخ در ﻋﺬاب‬

‫ﻧﺎر ﺷﻬﻮت را ﭼﻪ ﭼﺎره؟ ﻧﻮر دﯾﻦ‬

‫اﻟﮑﺎﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺸﺪ‬ ‫ز‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﯿﺎراﻣﺪ‬ ‫ﻧﺎر‬

‫را؟‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوزخ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮرﮐﻢ‬

‫‪189‬‬

‫اﻃﻔﺎء‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫وارﻫﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎر‬ ‫را‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺳﺎز‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫اوﺳﺘﺎ‬ ‫ﻋﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬ ‫ﺗﺮﯾﺎق‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫را‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺖ‬

‫را‬ ‫اي‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑﺨﻮرد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫رﻧﺠﻮرﺗﺮ‬ ‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﺷﺎﮐﯽ‬ ‫زﻫﺮي‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﮕﻮﯾﺶ‬

‫واﻧﮑﻪ ﻣﻌﻤﻮر اﺳﺖ‪ ،‬از‬ ‫از‬

‫زار‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬ ‫ﺑﻤﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن ﻣﻌﻤﻮرﺗﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﻮﺷﺪار‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻮﺋﯽ از ﺟﻬﻞ اي ﺳﻘﯿﻢ‬

‫"ﮐﻪ ﭼﺮا ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮري ﺑﯽ ﺗﺮس و ﺑﯿﻢ؟"‬

‫دان‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫دل‬

‫در‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻗﯿﺎﺳﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اي‬

‫آب ﭼﺸﻤﻪ ﺑﯿﻦ ز رﯾﺰش ﺷﺪ ﻓﺰون‬

‫آب ﺧُﻢ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ز ﺧﻮردن ﺷﺪ ﻧﮕﻮن‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻫﯿﺰم را ﺗﻮ ﯾﺎر‬

‫در‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯿﻔﺮوزد‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ‬

‫زﯾﻦ دو‪ ،‬آﺗﺶ ﺧﺎﻧﻪ ات وﯾﺮان ﺷﻮد‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬

‫در ﻣﻦ ار ﻧﺎرﯾﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺴﺖ آن ﻫﻤﭽﻮ ﻧﻮر‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮوزد‬

‫در‬

‫ﻧﺎري‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫راﻧﺪن‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﻬﺮ از‬

‫ﻣﺸﮕﻬﺎي‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‬

‫از‬

‫اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﺗَﻘْﻮ‪‬ي‬

‫و‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭼﻮب ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﺧﻮرد او ﺣﺠﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زد‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻻﻧﻪ‬

‫و‬

‫زدﻧﺪ‬ ‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺤﺪي‬

‫آﺗﺶ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ز‬

‫آﯾﺎت‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻓﺰودي‬ ‫ﻣﺪد‬

‫آﺗﺶ‬

‫آب‬

‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫را‬

‫از‬ ‫اﻓﺰون‬

‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﯿﺮد‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫اي‬

‫از‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺨﻞ‬

‫ﺑﮕﺸﻮده‬

‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎن ﺑﺮ رﺳﻢ و ﻋﺎدت داده اﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬ ‫از‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﻓﺘﻮت‬ ‫دري‬

‫آب‬ ‫ﻣﻨﯿ ﺪ‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻧﮕﺸﺎده‬

‫اﯾ ﺪ‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﻣﺎل ﺗﺨﻢ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻮره ﻣﻨﻪ‬

‫ﺗﯿﻎ را در دﺳﺖ ﻫﺮ ره زن ﻣﺪه‬

‫اﻫﻞ دﯾﻦ را ﺑﺎز دان از اﻫﻞ ﮐﯿﻦ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫رب‬

‫ﻧﻪ از ﺑﺮاي ﺗﺮس و ﺗﻘﻮي و ﻧﯿﺎز‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﻮش‬

‫ﻣﺪد‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺳﺨﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫در‬

‫آﺗﺶ‬

‫و‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫آب‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫را‬

‫و‬

‫از‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬ ‫اﻧﮑﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫آب ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ از آن و ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫زو‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫‪ .171‬آﺗﺶ اﻓﺘﺎدن در ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اﯾﺎم ﻋﻤﺮ‬

‫در‬

‫آب‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﻮد‬ ‫ﮐﺸﯽ؟‬

‫ﮐﯽ ﺳﯿﻪ ﮔﺮدد ﺑﻪ آﺗﺶ روي ﺧﻮب‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫در‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﺳﺮور‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻧﺪه‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺠﺎن‬

‫او ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن ﮐﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻫﯿﺰم ﺑﺎز ﮔﯿﺮي‪ ،‬ﻧﺎر ﻣ‪‬ﺮد‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﺰﺑﺎن‬

‫ز‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﺎر‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺠﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫ﮐﺎﻏﻪ ﭘﻨﺪارد ﮐﻪ او ﺧﻮد ﮐﺎر ﮐﺮد‬ ‫‪190‬‬

‫‪ .172‬ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺧﺼﻢ ﺑﺮ روي اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و اﻧﺪاﺧﺘﻦ آن ﺣﻀﺮت ﺷﻤﺸﯿﺮ‬ ‫از‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫در‬

‫ﻏﺰا‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﺪو‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﺪو‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫آﻣﻮز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬ ‫ﻣﻦ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﭼﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫زود‬

‫روي‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺧﻼص‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﯽ‬

‫را از دﺳﺖ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﻣﺎه‬

‫را‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫آورد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺳﺠﺪه آرد ﭘﯿﺶ او در ﺳﺠﺪه‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﻣﺒﺎرز‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫وز‬

‫ﻧﻤﻮدن‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﯿﻎ‬ ‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻏﺰاﯾﺶ‬ ‫و‬

‫رﺣﻢ‬

‫اﻓﮑﻨﺪي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬ ‫ﻣﺤﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪي ﺗﻮ ﺳﺴﺖ در اﺷﮑﺎر ﻣﻦ؟‬

‫آن ﭼﻪ دﯾﺪي ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺸﻤﺖ ﻧﺸﺴﺖ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫آن ﭼﻪ دﯾﺪي ﮐﻪ ﻣﺮا زآن ﻋﮑﺲ دﯾﺪ‬

‫در دل و ﺟﺎن ﺷﻌﻠﻪ اي آﻣﺪ ﭘﺪﯾﺪ؟‬

‫آن ﭼﻪ دﯾﺪي ﺑﺮﺗﺮ از ﮐﻮن و ﻣﮑﺎن؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ از ﺟﺎن ﺑﻮد و ﺑﺨﺸﯿﺪﯾﻢ ﺟﺎن‬

‫رﺑﺎﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺷﺠﺎﻋﺖ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫دان‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﻣﻨﺰه‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺮﻗﯽ‬

‫ﻣﺮوت‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫و‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﺮوت‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﺎﯾﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﯿﻪ‬

‫ﮐﺂﻣﺪ از وي ﺧﻮان و ﻧﺎن ﺑﯽ ﺷﺒﯿﻪ‬

‫اﺑﺮﻫﺎ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫دﻫﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ ﻣﺮدم ﭼﻮ ﺷﻬﺪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﭘﺮ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫زﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﺪاد‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﻮاران‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫در‬

‫اﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل آن وﻇﯿﻔﻪ و آن ﻋﻄﺎ‬

‫ﮐﻢ ﻧﺸﺪ ﯾﮏ روز از آن اﻫﻞ رﺟﺎ‬

‫ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﺧﺴﯿﺴﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ز‬

‫ﮔﻨﺪﻧﺎ‬ ‫ﺑﻘﻞ‬

‫آز‬

‫ﺗﺮه‬

‫و‬

‫ﺧﺲ‬

‫و‬

‫و ﻗﺜﺎء و ﻋﺪس‬

‫زآن ﮔﺪا روﺋﯽ و ﺣﺮص و آزﺷﺎن‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻣﺖ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺑﯿﺖ‬

‫ﻋﻨﺪ‬

‫رﺑﯽ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﻄﻌﻢ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﺗﺎ در آﯾﺪ در ﮔﻠﻮ ﭼﻮن ﺷﻬﺪ و ﺷﯿﺮ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺗﺄوﯾﻞ اﺳﺖ وا داد ﻋﻄﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ آن ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺧﻄﺎ‬

‫آن ﺧﻄﺎ دﯾﺪن ز ﺿﻌﻒ ﻋﻘﻞ اوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و ﻋﻘﻞ ﺟﺰو ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺗﺄوﯾﻞ ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﻪ اﺧﺒﺎر را‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫را‬

‫اي ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و دﯾﺪه اي‬

‫ﺷﻤﻪ اي واﮔﻮ از آن ﭼﻪ دﯾﺪه اي‬

‫ﺗﯿﻎ ﺣﻠﻤﺖ ﺟﺎن ﻣﺎ را ﭼﺎك ﮐﺮد‬

‫آب ﻋﻠﻤﺖ ﺧﺎك ﻣﺎ را ﭘﺎك ﮐﺮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫‪191‬‬

‫را‬

‫ﻣﻦّ‬

‫و‬

‫ﺳﯿﺮ و‬ ‫ﺳﻠﻮي‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫زآﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫آن‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫ﯾﺴﻘﯽ‬

‫ﮐﻨﺎﯾﺖ‬

‫زاش‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻮي‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ داﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺳﺮار ﻫﻮﺳﺖ‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮐﺸﺘﻦ ﮐﺎر اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺎرﺣﻪ‬

‫راﯾﺤﻪ‬

‫ﺻﺎﻧﻊ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫واﻫﺐ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺸﺎﻧﺪ‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫روح‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﻫﻮش‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد دو ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش را‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ اي ﺑﺎز ﻋﺮش ﺧﻮش ﺷﮑﺎر‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دﯾﺪي اﯾﻦ زﻣﺎن از ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫دوﺧﺘﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫آن‬

‫ادراك‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺣﺎﺿﺮان‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫و آن ﯾﮑﯽ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ ﺳﻪ ﮐﺲ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻊ‪ ،‬ﻧﻌﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎز و ﮔﻮش ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﯿﺰ‬

‫در ﺗﻮ آوﯾﺰان و از ﻣﻦ در ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺳﺤﺮ ﻋﯿﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻟﻄﻒ ﺧﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻘﺶ ﮔﺮگ و ﺑﺮ ﻣﻦ ﯾﻮﺳﻔﯽ اﺳﺖ‬ ‫زﺑﻮن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﺮﺗﻀﯽ‬

‫اي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻮء‬

‫ﯾﺎ ﺗﻮ واﮔﻮ آﻧﭽﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫از ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻮن داري ﻧﻬﺎن؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ازﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﭼﻮن ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﺑﯿﺰﺑﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ اﮔﺮ در ﮔﻔﺖ آﯾﺪ ﻗﺮص ﻣﺎه‬

‫ﺷﺐ‬

‫راز‬

‫ﻫﮋده‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎي‬

‫را‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫و آن ﯾﮑﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ار‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫از‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺰار‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫و‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫آرد‬

‫ﻓﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫را‬

‫روان‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﺑﺎن‬ ‫ﻣﯿﺰﻧ ﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫راه‬

‫از‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫رﻫﻨﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻋﻠﻢ را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﺒﺎب‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎش‬

‫اي‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎش‬

‫اي‬

‫ﺑﺎب‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫رﺳﺪ‬

‫از‬

‫دﯾﺪﺑﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫درون‬

‫ﻗﺸﻮر‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻟَﻪ‪‬‬

‫ﮐُﻔُﻮاً‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﮔﻮد‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫دري اﺳﺖ؟‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﭘﺮّان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺸﺎده‬

‫ﺷﺪ‬

‫دري‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﻮي ﻫﺮ وﯾﺮاﻧﻪ زان ﭘﺲ ﻣﯽ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺎي‬

‫ﮔﺮ ﻇﻦ‬

‫دود‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﺎﯾﺪت‬

‫از‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻧﮕﺬرد‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ز‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫و‬

‫أﺣﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪ‬

‫ﺿﯿﺎ‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺎﮔﺸﺎده‬ ‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻌﺎﻋﯽ‬

‫ﺑﺎرﮔﺎه‬

‫ﻫﺮ ﻫﻮا و ذره اي ﺧﻮد ﻣﻨﻈﺮي اﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻟﻘﻀﺎء‬

‫اﻟﻘﻀﺎء‬

‫ذﻫﻮل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﺑﯽ آن ﻣﺪﯾﻨﻪ‬

‫دري‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﮋده‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ز‬

‫اﺷﮑﺎف‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﻬﺎي‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫‪ .173‬ﺳﺆال ﮐﺮدن آن ﮐﺎﻓﺮ از آن ﺣﻀﺮت ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﻔﺮ ﯾﺎﻓﺘﯽ ﭼﺮا از ﻗﺘﻞ ﻣﻦ اﻋﺮاض‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﻓﺮﻣﻮدي و ﻣﺮا ﻧﮑﺸﺘﯽ؟‬ ‫از‬

‫وﻟﯽ‬

‫‪192‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﻟﺬت‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ وﻗﺖ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺟﺎن ﮔﯿﺮد ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﺑﺘﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اي ﺟﺎن ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﺪﻣﺘﯽ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺶ‬ ‫از‬

‫رو‬

‫اﯾﻦ ﺟﻨﯿﻦ در ﺟﻨﺒﺶ آﯾﺪ ز آﻓﺘﺎب‬ ‫اﻧﺠﻢ‬

‫از‬

‫دﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ره‬

‫ﻧﻘﺸﯽ‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫آن‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫او؟‬

‫در‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮب‬

‫از ره ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻪ دور از ﺣﺲ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫آن رﻫﯽ ﮐﻪ زر ﺑﯿﺎﺑﺪ ﻗﻮت از او‬

‫و آن رﻫﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺷﺪ ﯾﺎﻗﻮت از او‬

‫آن‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮخ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫را‬

‫و آن رﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺮق ﺑﺨﺸﺪ ﻧﻌﻞ را‬

‫آن‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫را‬

‫و آن رﻫﯽ ﮐﻪ دل دﻫﺪ ﮐﺎﻟﯿﻮه را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫اﻣﺖ‬

‫اي‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اي‬

‫و‪‬ﺣﺪي‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺮ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫رو‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺷﻪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫راﻫﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺪش‬

‫ﺷﺎه‬

‫اي ﺳﭙﺎه اﺷﮑﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫در ﻣﺤﻞ ﻗﻬﺮ اﯾﻦ رﺣﻤﺖ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎزت‬ ‫دادن‬

‫را‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫راه‬

‫‪ .174‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ اﻓﮑﻨﺪن ﺷﻤﺸﯿﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد در آن ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺗﯿﻎ از ﭘﯽ ﺣﻖ ﻣﯽ زﻧﻢ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫وآن‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻘﻢ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫رﺧﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﯿﻐﻢ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫ﺧﻮن‬

‫زﻧﻨﺪه‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﻣﯿﺖ‪‬‬

‫إذ‬

‫ره‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﺻﺎل‬

‫زﻧﺪه‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﺎﺟﺒﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﯿﻐﻢ‪،‬‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮔﻬﺮﻫﺎي‬

‫ام‬

‫ﮐﺪﺧﺪاﯾﻢ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮔﺮداﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫او‬

‫اﻧﮕﺎﺷﺘﻢ‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﻗﺘﺎل‬ ‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﺑﺎد‬

‫از‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫َﮐﻪ ﻧﯿﻢ ﮐﻮﻫﻢ‪ ،‬ز ﺣﻠﻢ و ﺻﺒﺮ و داد‬

‫ﮐﻮه‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫در‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﺑﺎد؟‬

‫آﻧﮑﻪ از ﺑﺎدي رود از ﺟﺎ ﺧﺴﯽ اﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﻮاﻓﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺎد ﮐﺒﺮ و‬ ‫ﮐﻮﻫﻢ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺷﻬﻮت‪،‬‬

‫ﻋﺠﺐ و‬

‫آز‬

‫ﺑﺮد‬

‫او‬

‫ﺑﺎد ﺧﻠﻢ‬

‫ﺑﺮد‬

‫او‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ اﺣﺪ ﺳﺮ ﺧﯿﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺷﻪ و‪ ،‬ﻣﺎ را ﻏﻼم‬

‫ﻟﮕﺎم‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺣﻠﻤﻢ‬

‫ﺑﺎد‬

‫او‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‬ ‫ﺧﺸﻤﻢ‬

‫ﺑﻨﯿﺎد‬

‫را‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ور ﺷﻮم ﭼﻮن ﮐﺎه‪ ،‬ﺑﺎدم ﺑﺎد اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫و‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺣ‪‬ﺮاب‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻧﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻮا‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻣﯿﺖ‪‬‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺣﻘﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺄﻣﻮر‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﻣﯿﻞ‬ ‫زده‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ام‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺣﻖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻮ رﺣﻤﺖ آﻣﺪه ﺳﺖ‬ ‫‪193‬‬

‫ﻏﺮق ﻧﻮرم‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻘﻔﻢ ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫روﺿﻪ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻮ ﺗﺮاب‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻏﺰا‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺳﺰا‬

‫اﺣﺐ‬

‫ﷲ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫اﻋﻄﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﷲ‬

‫ﷲ‪،‬‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﷲ‬

‫ز‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫و‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﻄﺎ‬ ‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭘﺮم‪،‬‬

‫ور‬

‫ﮐﺸﻢ‬

‫ﺑﺎري‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺑﻐﺾ‬

‫ﷲ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻣﺴﮏ‬

‫ﷲ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﺗﺤﺮي‬

‫ام‬

‫ام‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻣﻄﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﻢ‬

‫ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬روي ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﺣ‪‬ﺮّم‪،‬‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﺣ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫در‬

‫ﺷﺮﯾﻌﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫ﷲ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫آن‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺨﯿﯿﻞ و ﮔﻤﺎن ﺟﺰ دﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ور‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﷲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫اﻧﺪازة‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮدم‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫و‪،‬‬ ‫را‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﭘﯿﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﮔﻨﺠﺎﯾﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎر‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻮاﻫﯽ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﻪ ارزد دو ﺟﻮ‬

‫را‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪت‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺪري‬

‫ﺷﺮع‬

‫ﻧﭙﺬﯾﺮد‬

‫از‬

‫وﻗﺖ‬

‫و‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﮔﻮاﻫﯿﺸﺎن‬ ‫و‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﮐﺎه‬ ‫ﻣﺴﺘﺮق‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﻔﻈﯽ ﺷﻮد از ﺧﻮاﺟﻪ ﺣ‪‬ﺮّ‬

‫و آن زﯾﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و‪ ،‬ﻣﯿﺮد ﺳﺨﺖ ﻣ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻼص‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺑﻨﺪة‬ ‫در‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻏﻮر‬

‫ﭼﻬﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﺎن را‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫اﯾﺰد‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و آن ﮔﻨﺎه اوﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺒﺮ و ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫در ﭼﻬﯽ اﻧﺪاﺧﺖ او ﺧﻮد را ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﭼﻮن ﮔﻨﺎه اوﺳﺖ‪ ،‬اي ﺟﺎن ﭼﻮن ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ورا‬

‫ﺑﺲ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮔﺮ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮد ﺟﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﮐﻪ ﺧﺎرا ﺧﻮن ﺷﻮد‬

‫اﯾﻦ ﺟﮕﺮﻫﺎ ﺧﻮن ﻧﺸﺪ از ﺳﺨﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ و ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ و ﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮن ﺷﻮد روزي ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺶ ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮن ﺷﻮ آن وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮن ﻣﺮدود ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺪل او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻨﺪة ﻏﻮل ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺬر‬

‫ز آن ﮐﻪ ﺑﻮد از ﮐﻮن او ﺣ‪‬ﺮّ اﺑﻦ ﺣ‪‬ﺮّ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺣ‪‬ﺮّم‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﮐﯽ ﺑﻨﺪد ﻣﺮا؟‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺰ ﺻﻔﺎت ﺣﻖ‪ ،‬در آ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺣﻖ‬

‫زآﻧﮑﻪ رﺣﻤﺖ داﺷﺖ ﺑﺮ ﺧﺸﻤﺶ ﺳﺒﻖ‬

‫رﺳﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﺧﺎرﺳﺘﺎن‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ارﺳﻠﻨﺎك‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﮐﺎزاد‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫اي‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺒﻮل‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬ ‫ﮐﺮدت‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻔﺮ‬

‫در‬

‫ﻗﻌﺮش‬ ‫ﻗﻌﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﮔﻠﯽ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬ ‫ﺑﺸﮑﻔﺘﻪ‬

‫ﮐﺮدت‬ ‫در‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻨﯽ و ﻣﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﺗﻮ ﻋﻠﯽ ﺑﻮدي‪ ،‬ﻋﻠﯽ را ﭼﻮن ﮐﺸﻢ؟‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ز‬

‫ﻣﻌﺼﯿﺖ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻣﻌﺼﯿﺖ‬

‫از‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﻧﯽ‬ ‫‪194‬‬

‫ﭘﯿﻤﻮده‬ ‫ﺧﺎري‬

‫اي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﻣﺪ‬

‫در‬ ‫اوراق‬

‫ورد؟‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮐﯽ‬

‫و‬

‫ﻋﻤﺮ‬ ‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﺑﺪﯾﺪﻧﺪي‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪي‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺳﺤﺮﺷﺎن‬

‫را‬

‫رﺳﻮل؟‬

‫و‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺸﺎن؟‬ ‫آن‬

‫و‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮﺟﻮم‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫او‬

‫ﺑﮑﻮﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫آورد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺎدم‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات؟‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺟﺤﻮد‬

‫زده‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﺸﯿﺪﯾﺸﺎن‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﺼﯿﺖ ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻗﺒﻮل؟‬ ‫ﻋﻮﻧﺸﺎن؟‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻋﻨﻮد؟‬

‫ﺷﺪ اي ﻗﻮم‬

‫ﻋ‪‬ﺼﺎت‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫او‬

‫ﺳﯿﺌﺎت‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫رﺟﯿﻢ‬

‫و ز ﺣﺴﺪ او ﺑﻄﺮﻗﺪ‪ ،‬ﮔﺮدد دو ﻧﯿﻢ‬ ‫ز آن ﮔﻨﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﺎﻫﯽ آورد‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫او‬

‫ُﺗﻒ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫را‬ ‫و‬

‫زدي‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫وﺷﺌﺎت‬

‫رﻏﻢ‬

‫ﻧﺎﻣﺒﺎرك‬ ‫ُﺗﺤﻔﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫دادم‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن ﺟﻔﺎﮔﺮ را ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺎ ﻣﯽ دﻫﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﺎي ﭼﭗ ز ﺟﺎن ﺳﺮ ﻣﯽ ﻧﻬﻢ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺟﺎودان‬

‫وﻓﺎﮔﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫را‬

‫ﺟﺎوداﻧﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺨﺸﻢ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﻤﺶ‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﻠﮑﻬﺎي‬ ‫وﻫﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻮش ﻟﻄﻒ ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﺪﻫﻤﺶ‬

‫در ﻗﻬﺮ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫‪ .175‬ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش رﮐﺎﺑﺪار اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ )ع( ﮐﻪ ﻫﺮ آﯾﻨﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﭼﺎﮐﺮم‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‬

‫ﮐﺮد آﮔﻪ آن رﺳﻮل از وﺣﯽ دوﺳﺖ‬ ‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻦ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻼﮐﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ز‬

‫روزي‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮم‬ ‫اوﺳﺖ‬ ‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪ :‬ﭼﻮ ﻣﺮگ ﻣﻦ ز ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﻢ ﺣﯿﻠﻪ ﺟﺴﺖ؟‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﮐﻦ از ﺑﺮاي ﺣﻖ دو ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭘﯿﺸﻢ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻐﻀﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺣﻘﯽ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻓﺎﻋﻞ‬

‫اﻧﺠﺎم‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ز آن ﻗﻠﻢ ﺑﺲ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﮔﺮدد ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﻦ را ﻣﻦ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ز ﺗﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن زﻧﻢ ﺑﺮ آﻟﺖ ﺣﻖ ﻃﻌﻦ و دق‬

‫ﮔﻔﺖ او ﭘﺲ آن ﻗﺼﺎص از ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﻢ از ﺣﻖ و‪ ،‬آن ﺳﺮّ ﺧﻔﯿﺴﺖ‬

‫اﻋﺘﺮاض‬

‫رﯾﺎض‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﺘﺮاض‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫آﻟﺖ‬ ‫رﻣﺰ‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻌﻞ‬ ‫را‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﻧﻨﺴﺦ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ز‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺟﻒ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺴﻮزد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬ ‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﺮاض‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ز آن ﮐﻪ در ﻗﻬﺮ اﺳﺖ و در ﻟﻄﻒ او اﺣ‪‬ﺪ‬ ‫اوﺳﺖ‬

‫ﺣﻮادث‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻤﺎﻟﮏ‬

‫اﮔﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﻨﺴﻬﺎ‬

‫ﻧﺄت‬

‫ﺧﯿﺮا‬

‫آﯾﻪ‬

‫ﺑﺮوﯾﺎﻧﺪ‬

‫‪195‬‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫در‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬ ‫را‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﺐ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﻣﻬﺎ‬

‫ﻫﺮ ﺷﺮﯾﻌﺖ را ﮐﻪ ﺣﻖ ﻣﻨﺴﻮخ ﮐﺮد‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻨﺴﻮخ‬ ‫ﻣﻨﺴﻮخ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﻐﻞ‬ ‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫روز‬

‫را‬

‫دان‬

‫ﻧﻮر‬

‫روز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﺎدي‬ ‫ﺟﻤﺎدي‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻇﻠﻤﺖ آﻣﺪ آن ﻧﻮم و ﺳﺒﺎت‬ ‫ﻧﯽ در آن ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺮدﻫﺎ ﺗﺎزه ﺷﺪ؟‬

‫ﺳﮑﺘﻪ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﺳﻮﯾﺪا‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺟﻨﮓ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﺎت؟‬

‫آوازه‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﺿﺪﻫﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﺻﻠﺢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺻﻠﺢ اﯾﻦ آﺧﺮ زﻣﺎن ز آن ﺟﻨﮓ ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﺨﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨَﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺎغ‬

‫داﻧﺎ‬

‫آن‬

‫ﺣﺸﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫درون‬

‫ﻧﻘﺼﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﺑﺪ‬

‫زﯾﺎدﺗﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫آﺗﺶ ﻓﺮوز‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﮥ‬

‫دﻟﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﺧﺮد‬

‫درون ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﻓﺮوز‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫آورد‬

‫ﺳﻮﺧﺖ زآن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺿﺪﻫﺎ‬

‫ﻋﻮض‬

‫ورد‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫را‬

‫رزق‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫از‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺣﯿﻮان ﭼﻮن ﺑﺮﯾﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﺪل‬

‫و‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﻣﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺮﺣﯿﻦ‬ ‫اﻧﺴﺎن‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻗﺎﻣﺘﻬﺎ‬

‫درد‬

‫ﺷﻬﯿﺪان‬

‫ﯾﺮزﻗﻮن‬

‫ﺳﺮ‬

‫آﻓﺮﯾ ﺪ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫و‬

‫رﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﮕﻮار‬ ‫ﻓﻀﻞ‬

‫اﻓﺰاﺋﯿﺪ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ زاﯾﺪ؟ ﮐﻦ ﻗﯿﺎس آن ﺑﺮ اﯾﻦ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺛﺎﻟﺚ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﯿﻤﺎر‬

‫او‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫اﻧﻮار‬

‫او‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﺧﻮرد‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫در‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻻ‬

‫رﺳﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺮده‬

‫از‬

‫ﺑﺲ ﮐﻦ اي دون ﻫﻤﺖ ﮐﻮﺗﻪ ﺑﻨﺎن‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ ات ﺑﺎﺷﺪ ﺣﯿﺎت ﺟﺎن ﺑﻪ ﻧﺎن؟‬

‫ﺑﯿﺪ‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ز‬

‫ﻧﺪاري‬

‫آن‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺮدي‬

‫ﮐﺂﺑﺮو‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارد ﺻﺒﺮ زﯾﻦ ﻧﺎن ﺟﺎن ﺣﺲ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ را ﮔﯿﺮ و زر ﮔﺮدان ﺗﻮ ﻣﺲ‬

‫ﻓﻼن‬

‫رو‬

‫ﻣﺤﻠﮥ‬

‫ﮔﺎزران‬

‫روزة‬

‫ﺗﺮا‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫و‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫آ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫رﻓﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫اﺷﮑﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺸﮑﻨﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺗﻮ درﺳﺘﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﺪاري دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﺮ‬

‫رﻓﻮ‬

‫درﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﻮﯾﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دوﺧﺖ او ﺗﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﮐﻨﺪ و ﭼﻮ ﺟﻨﺖ ﺳﺎﺧﺖ او‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﭘﺴﺖ ﮐﺮد‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺟﻨﺎة‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﺧﻮد ﮐﻪ را زﻫﺮه ﺑﺪي ﺗﺎ او ز ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ داﻧﺪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ را ﮔﺸﻮد‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻗﺼﺎﺻﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪196‬‬

‫را‬

‫ﺑﻔﺮوﺧﺖ‬ ‫و‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻔﺮﻣﻮدي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﮕﺮدان‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫زﯾﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺮﯾ ﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺗﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﮏ اﻓﺮاﺧﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﯽ‬ ‫ﺣﮑﻢ‬

‫ُﮐﺸﻨﺪه‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫آرد‬

‫اﻟﻘﺼﺎص‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﺳﺨﺮة‬

‫او‬

‫ﻣﻌﻤﻮرﺗﺮ‬ ‫در‬

‫زﻣﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺗﯿﻐﯽ‬

‫زﻧﺪ؟‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را آن ﺣﮑﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻣﺪي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫رو ﺑﺘﺮس و‪ ،‬ﻃﻌﻨﻪ ﮐﻢ زن ﺑﺮ ﺑﺪان‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دام‬

‫ﺣﮑﻢ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫و‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮدن ز‬

‫ﺣﻖ ﺑﻨﻪ‬

‫ﺗﯿﻐﯽ‬

‫زدي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻋﺠﺰ‬ ‫ﻣﺰن‬

‫ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .176‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدن آدم از ﻓﻌﻞ اﺑﻠﯿﺲ و ﻋﺬر آوردن و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدن‬

‫روزي آدم ﺑﺮ ﺑﻠﯿﺴﯽ ﮐﻮ ﺷﻘﯽ ﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮد و آﻣﺪ ﺧﻮد ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد ﻏﯿﺮت ﺣﻖ ﮐﺎي ﺻﻔﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﺮدة‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻋﻔﻮ ﮐﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻐﯿﺜﯿﻦ‪،‬‬

‫اﻫﺪﻧﺎ‬

‫ﻻ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر‬

‫ﻫﺪﯾﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﮑﺮم‬

‫و‬

‫اﺻﺮف‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻮء‬

‫اﻟﻘﻀﺎ‬

‫وا‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫روا‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻗﻠﺒﺎ‬

‫از‬

‫اﯾﺨﺪا‬

‫اي‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫دم‬

‫ﺟﺮات ز‬

‫ﺗﺰغ‬

‫ﺑﮕﺬران‬ ‫ﺗﺮ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ز‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺧﻔﯽ‬ ‫آورد‬

‫ﻏﯿﺎث‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آدم‬

‫ﯾﺎرب اﯾﻦ‬

‫زد‬

‫زﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﮐﻮه را از ﺑﯿﺦ و از ﺑﻦ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫آدم‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﻘﺎرت‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮﻗﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﻧﻮ‬ ‫ﮔﺴﺘﺎخ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻨﺪﯾﺸﻢ‬

‫دﮔﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﺨﻦ‬

‫و‬

‫اﻟﻐﻨﯽ‬

‫اﻟﺬي‬

‫ﺧﻂ‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ز‬

‫اﺧﻮان‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻧﮕﯿﺮم‬ ‫ﺑﺎﻟﻌﻠﻮم‬

‫اﻟﺴﻮء‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺎد‬

‫را‬ ‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﭘﻨﺎﻫﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﭽﺎ‬

‫روا‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﺧﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ رﺧﺖ ﻣﺎ را راه زن‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﻣﺮ ﺟﺎن ﻣﺎ را ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻦ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺎي ﻣﺎ را ﻣﯽ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﯽ اﻣﺎن ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﺮد؟‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ور‬

‫ﺑﺮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻄﺮﻫﺎي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺪﻫﯽ راه‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺮده ﮔﯿﺮ‬

‫ﺟﺎن ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮده ﮔﯿﺮ‬ ‫ﮐﺎﻣﺮان‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫واﺻﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ادﺑﺎر‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻮر اﺳﺖ و ﮐﺒﻮد‬

‫ﻣﯽ‬ ‫و‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫و‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫اي‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺳﺮو‬

‫را‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫دوﺗﺎ‬

‫ور ﺗﻮ ﭼﺮخ و ﻋﺮش را ﮔﻮﺋﯽ ﺣﻘﯿﺮ‬

‫ور ﺗﻮ ﮐﺎن و ﺑﺤﺮ را ﮔﻮﯾﯽ ﻓﻘﯿﺮ‬

‫رواﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﮏ و اﻗﺒﺎل و ﻏﻨﺎﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺮ ﺗﻮ راﺳﺖ؟‬ ‫ﻣﻐﻨﯿﺴﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﯽ از ﺧﻄﺮ و ز ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺎن‬

‫را‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪه‬

‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﮐﺎي‬

‫روﯾﺎﻧﯿﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎغ‬

‫ﮔﻞ‬

‫را‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﺮﮔﺲ ﮐﻮر ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎزش ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺣﻠﻖ ﻧﯽ ﺑﺒﺮﯾﺪ و ﺑﺎزش ﺧﻮد ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﻢ‬

‫و‬

‫آ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫داﻧﺪ‬

‫دوﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﻮب و ﺧﻮب آوازه ﺷﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺴﻮزﯾﺪه‪،‬‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻮﺟﺪ‬

‫روﯾﺎﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺻﺎﻧﻊ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫‪197‬‬

‫زﺑﻮن‬

‫و‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫زآن‬

‫ﻧﻔﺴﯽ‬ ‫ز‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺴﯽ‬

‫اﻫﺮﯾﻤﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫رﻫﯿﺪﺳﺘﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺮﯾﺪي‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﻫﺮﯾﻤﻨﯿﻢ‬

‫را‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ ﻋﺼﺎ ﮐﺶ ﻫﺮ ﮐﻪ را ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻋﺼﺎ و ﺑﯽ ﻋﺼﺎ ﮐﺶ ﮐﻮر ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻏﯿﺮ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮش اﺳﺖ و ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫آدﻣﯽ ﺳﻮز اﺳﺖ و ﻋﯿﻦ آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را آﺗﺶ ﭘﻨﺎه و ﭘﺸﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻫﻢ ﻣﺠﻮﺳﯽ ﮔﺸﺖ و ﻫﻢ زردﺷﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺧﻼ‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﻫﺎﻃﻞ‬

‫و‬

‫ﺧﻮﻧﯽ‬

‫اش‬

‫ﺷﯽ‬

‫ﮐﻞ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ء‬

‫رو‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫إن‬

‫ﻏﯿﻢ‬

‫اﷲ‬

‫و آن ﮐﺮم ﺑﺎ ﺧﻮﻧﯽ و اﻓﺰوﻧﯽ اش‬

‫‪ .177‬ﺑﻘﯿﻪ ﻗﺼﻪ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻣﺴﺎﻣﺤﺖ و اﻏﻤﺎض ﮐﺮدن او ﺑﺎ ﺧﻮﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ دﺷﻤﻦ را ﻫﻤﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫روز و ﺷﺐ ﺑﺮ وي ﻧﺪارم ﻫﯿﭻ ﺧﺸﻢ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻣﺮﮔﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﺧﻮش آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ‪ ‬ﻣﻦ در ﺑﻌﺚ‪ ،‬ﭼﻨﮓ اﻧﺪر زده ﺳﺖ‬ ‫را‬

‫ﻧﻮال‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮگ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﺗﻮ را ﭼﻮن ﺑﺮگ ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﻣﺮﮔﯽ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫اﺑﺘﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫از رﺣﻢ زادن ﺟﻨﯿﻦ را رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫در ﺟﻬﺎن او را ز ﻧﻮ ﺑﺸﮑﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ ﻣﺮدن ﭘﯿﺶ ﺟﺎﻧﺶ ﺗﻬﻠﮑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﺳﻮي اﺟﻞ ﻋﺸﻖ و ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑِﺄَﯾﺪ‪‬ﯾﮑُﻢ‪‬‬

‫ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‬

‫داﻧﻪ اي ﮐﺶ ﺗﻠﺦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ و ﻣﮑﺮوﻫﯽ اش ﺧﻮد ﻧﻬﯽ اوﺳﺖ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻻﺋﻤﺎ‬

‫إن‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫أﻓﺎرق‬

‫ﻣﻮﻃﻨﯽ‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﯾﻘﻞ‬

‫إِﻧﱠﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﺣﺪت‬

‫آﯾﺪ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﻧﻬﯽ‪،‬‬

‫اﻗﺘﻠﻮﻧﯽ‬ ‫إن‬ ‫ﻓﺮﻗﺘﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﺗُﻠْﻘُﻮا‬

‫ﺗﻠﺦ را ﺧﻮد ﻧﻬﯽ ﺣﺎﺟﺖ ﮐﯽ ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﺮدن‬

‫از‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﻓﯽ‬ ‫ﻟﻮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻻﺗﻠﻘﻮ‬ ‫ﻻ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺛﻘﺎﺗﯽ‬

‫ﻣﻮﺗﯽ‬ ‫ﻟﻢ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﺗﮑﻦ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ذا‬

‫اﻟﺴﮑﻮن‬

‫راﺟﻊ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎز آﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﭼﺎﮐﺮم‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﺣﯿﺎء‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺘﻠﯽ‬

‫آﻣﺪه‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬

‫ﻣﺘﯽ‬

‫ﺣﺘﯽ‬ ‫إِﻟَﯿﻪ‪‬‬ ‫از‬

‫راﺟﻌﻮن‬ ‫دﻫﺮ‬

‫ﺗﻔﺮﯾﻖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺳ‪‬ﺮّ ز ﺳﯿﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﺧﻢ‬

‫‪ .178‬اﻓﺘﺎدن رﮐﺎﺑﺪار در ﭘﺎي اﻣﯿﺮ اﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ اي اﻣﯿﺮ ﻣﺮا ﺑﮑﺶ و از اﯾﻦ ﺑﻠﯿﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻼﻟﺖ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﻢ‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬

‫ار‬

‫ﻫﺮ‬

‫ذره‬

‫اي‬

‫ﺧﻮﻧﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻮ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﺧﻄﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زودم‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫‪198‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫دم‬

‫ﮐﻒ‬

‫و‬

‫ﺗﺮش‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫و‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺷﻔﯿﻊ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫ﻗﯿﻤﺘﯽ‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫روﺣﻢ‪،‬‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﻤﻠﻮك‬ ‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻨﻢ‬ ‫اﻟﻔﺘﯽ‬

‫اﺑﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮگ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺑﺰم و ﻧﺮﮔﺴﺪان ﻣﻦ‬

‫آﻧﮑﻪ او ﺗﻦ را ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن ﭘﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻣﯿﺮي‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺧﻼﻓﺖ‬

‫و‬

‫زآن ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻮﺷﺪ اﻧﺪر ﺟﺎه و ﺣﮑﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫را‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫راه‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻧﺨﻞ‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎراﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫را‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﯿﺮي‬

‫او‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺮ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اي‬

‫ﻓﮑﺮت‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ذوﻟﺒﺎب‬

‫ﺧﻼﻓﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯿﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫واﷲ‬

‫آ‪،‬‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .179‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻓﺘﺢ ﻃﻠﺒﯿﺪن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ در ﻣﮑﻪ و ﻏﯿﺮﻫﺎ ﺟﻬﺖ دوﺳﺘﯽ ﻣﻠﮏ دﻧﯿﺎ‬ ‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫او‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻓﺮﻣﻮد "اﻟﺪﻧﯿﺎ ﺟﯿﻔﮥ و ﻃﺎﻟﺒﻬﺎ ﮐﻼب"‬

‫ﻓﺘﺢ‬

‫ﻗﺪﺳﯿﺎن‬

‫رﻫﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫اوﻓﺘﺎده‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ورا‬

‫ﭘﺮواي‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫از‬

‫اﺟﻼل‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﺴﻊ‬

‫ﻓﯿﻨﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻨﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭘﺮ‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫زاﻏﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﺨﺰﻧﻬﺎي‬

‫ﺣﻮر‬ ‫ﺧﺎك‬

‫آراﺳﺘﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫اش‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﮑﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺨﺰن‬

‫ﻧﻈﺎره‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺮﺳﻞ‬ ‫زاغ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫و‬

‫اﻓﻼك‬

‫و‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﺣﺐ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫او‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫و‬

‫اﻟﺮوح‬

‫ﺻﺒﺎﻏﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫در‬

‫ﭼﻬﺶ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫آل‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬ ‫اﯾﻀﺎ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫و‬

‫اﺷﺘﯿﺎق؟‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮑﻪ و ﺷﺎم و ﻋﺮاق‬ ‫آن ﮔﻤﺎن ﺑﺮ وي ﺿﻤﯿﺮي ﺑ‪‬ﺪ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻗﯿﺎس از ﺟﻬﻞ و ﺣﺮص َﺧﻮد ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﺑﮕﯿﻨﮥ‬

‫زرد‬

‫ﺑﺸﮑﻦ‬

‫آن‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻓﺎرس‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﺷﯿﺸﮥ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬

‫ﮔﺮد دﯾﺪ اﺑﻠﯿﺲ و ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻓﺮع ﻃﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫را‬

‫ﻣﺮد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﺒﯿﻦ؟‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫دان ﮐﻪ ﻣﯿﺮاث ﺑﻠﯿﺲ اﺳﺖ آن ﻧﻈﺮ‬

‫ﻋﻨﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮاث آن ﺳﮓ ﭼﻮن رﺳﯿﺪ؟‬

‫ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﮓ‪ ،‬ﺷﯿﺮ ﺣﻘﻢ‪ ،‬ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ ﺣﻖ آن اﺳﺖ ﮐﺰ ﺻﻮرت ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻋﺰﯾﺰان‬ ‫ﺑﻠﯿﺴﯽ‬ ‫اﺷﮑﺎري‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﺮد‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮد‪،‬‬

‫زرد‬

‫زرد‬

‫او‬

‫ﻓﺎﻋﻘﻠﻮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺎزي‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫روز‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ره‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ؟‬

‫اي‬ ‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ اﻧﺪر ﻣﺮگ ﺑﯿﻨﺪ ﺻﺪ وﺟﻮد‬ ‫‪199‬‬

‫ﻣﻮﻟﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬ ‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫آزادي‬ ‫ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‬

‫و‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺷﺪ‬ ‫در‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻃﻮق‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺟﻬﻮدان‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫دم‬

‫ﯾﻬﻮد‬

‫ﺻﺎدﻗﺎن را ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮگ و ﺳﻮد‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آرزوي‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﺟﻬﻮدان‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﯿﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻬﻮدي‬

‫آﻧﻘﺪر‬

‫زﻫﺮه‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ اﯾﻦ ﻋﻠﻢ را ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﻬﻮدان‬

‫ﺟﺰﯾﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫آرزوي‬

‫راﻧﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎل‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫را‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺮدن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﻬﻮدي‬

‫ﺑﻪ‬

‫زآن‬

‫ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺧﺮاج‬

‫ﮐﻪ ﻣﮑﻦ ﻣﺎ را ﺗﻮ رﺳﻮا اي ﺳﺮاج‬

‫ﻣﯿﺒﻮدﻧﺪ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ده‪ ،‬ﭼﻮ ﭼﺸﻤﺖ دوﺳﺖ دﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺰﺑﻠﻪ‬

‫ﻣﺸﻐﻠﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫ﭘﺬرﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫واﷲ‬ ‫در‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﻋﻠﻢ‬ ‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻗﺪم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺒﺮدش‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ارم‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮم‬

‫ﻫﻼ‬

‫‪ .180‬ﮔﻔﺘﻦ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎ ﻗﺮﯾﻦ ﺧﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺘﯽ در روي ﻣﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻨﺒﯿﺪ و اﺧﻼص ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻊ ﮐﺸﺘﻦ ﺗﻮ آن ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪو‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻧﮕﺎرﯾﺪة‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻣﻮﻟﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪ‬

‫ﺷﺮﮐﺖ‬ ‫آن‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫و‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ِ‬

‫ﻧﺒﺮد‬ ‫ﺗﺒﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺣﻘﯽ‪،‬‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫اي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫روا‬

‫ﮐﺮدة‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺣﻖ را ﻫﻢ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺷﮑﻦ‬

‫ﺑﺮ زﺟﺎﺟﮥ دوﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻨﮓ دوﺳﺖ زن‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫اي‬

‫ﺑﻞ‬

‫زﺑﺎﻧﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺗﺒﺎر و اﺻﻞ و ﺧﻮﯾﺸﻢ ﺑﻮده اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﮐﯿﺸﻢ‬

‫ﺑﻮده‬

‫اي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫آن‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮاﻏﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﻣﻮج‬

‫آن‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﻫﺮ در آرد در ﻇﻬﻮر‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت را ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮ‬

‫زﻣﻦ‬

‫ﻗﺮب ﭘﻨﺠ‪‬ﻪ ﮐﺲ ز ﺧﻮﯾﺶ و ﻗﻮم او‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺧﻮ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫ﺗﺮازو‬

‫ﺣﻠﻢ‬ ‫از‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫ﺑﻮده‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫او‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫او‬

‫ﺗﺮازوي‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫دل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‪‬ﻧﺎرش‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫آﻫﻦ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭘﺬرﻓﺖ‬

‫دﯾﺪم‬ ‫ﺳﻮي‬

‫را‬

‫وا‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﯿﺰﺗﺮ‬

‫ﺑﻞ‬

‫ز‬

‫ﺻﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺮاﻓﺮاز‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫رو‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫او‬

‫را‬

‫اﻧﮕﯿﺰﺗﺮ‬

‫‪ .181‬ﺧﺎﺗﻤﮥ دﻓﺘﺮ اول ﻣﺜﻨﻮي ﻣﻌﻨﻮي ﻣﻮﻟﻮي‬ ‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ ﻟﻘﻤﻪ اي‬

‫دو‬

‫ﺟﻮﺷﺶ‬

‫ﺧﻮرده ﺷﺪ‬ ‫‪200‬‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫از‬

‫آن‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺴﻮف‬

‫ﭼﻮن ذﻧﺐ ﺷﻌﺸﺎع ﺑﺪري را ﺧﺴﻮف‬

‫ﮔﻨﺪﻣﯽ‬

‫اﯾﻨﺖ ﻟﻄﻒ دل ﮐﻪ از ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﮔﻞ‬

‫ﻣﺎه او ﭼﻮن ﻣﯽ ﺷﻮد ﭘﺮوﯾﻦ ﮔﺴﻞ‬

‫ﻧﺎن ﭼﻮ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد و ﺧﻮردش ﺳﻮد ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻧﮕﯿﺰد ﺟﺤﻮد‬

‫ﺧﻮرد‬

‫زآن ﺧﻮرش ﺻﺪ ﻧﻔﻊ و ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آن ﺳﺒﺰﯾﺶ رﻓﺖ و ﺧﺸﮏ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﺎن را ﻣﯽ ﺧﻮرد اﺷﺘﺮ ز دﺷﺖ‬

‫ﻣﯽ دراﻧﺪ ﮐﺎم و ﻟﻨﺠﺶ‪ ،‬اي درﯾﻎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻧﺎن ﭼﻮ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮد آن ﺧﺎر ﺳﺒﺰ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﻮرت ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻨﻮن ﺧﺸﮏ اﺳﺖ و ﮔﺒﺰ‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫آدم‬

‫ﮐﺎﺷﺘﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ورد‬

‫ﻣﺮﺑﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪآن ﻋﺎدت ﮐﻪ او را ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﺮ ﻫﻤﺎن ﺑﻮ ﻣﯽ ﺧﻮري اﯾﻦ ﺧﺸﮏ را‬

‫ﺑﻌﺪ از‬

‫آن ﮐﺎﻣﯿﺨﺖ ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺧﺎك آﻣﯿﺰ و ﺧﺸﮏ و ﮔﻮﺷﺖ ﺑ‪‬ﺮ‬

‫آن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﺎك‬

‫آﻟﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﺳ‪‬ﺨُﻦ‬

‫آب‬

‫ﮔﯿﺎه‬ ‫ﺗﯿﺮه‬

‫اي‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﺧﺪاﯾﺶ ﺑﺎز ﺻﺎف و ﺧﻮش ﮐﻨﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫آرد‬

‫آرزو‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ اول‬

‫‪201‬‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫اﷲ‬

‫وﺟﻮد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺛﺮي‬

‫ﺑﭙﺮﻫﯿﺰ‬

‫اي‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺻﺎﻓﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

202

‫دﻓﺘﺮ دوم ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد ‪.‬‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪي ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﯾﺖ ‪www.sufism.ir‬‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ً اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮔﺰارش دﻫﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﯾﻠﻬﺎي اﺻﻠﯽ را ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪www.guidinglights.org‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺰاﯾﺪ‬

‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ دوم‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻬﻠﺘﯽ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺧﻮن ﻧﮕﺮدد ﺷﯿﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬ﺧﻮش ﺷﻨﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻋ‪‬ﻨﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﭼﻮن ز درﯾﺎ ﺳﻮي ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬ ‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫ﺻﯿﻘﻞ‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ‬ ‫ز‬

‫ﺑﻠﺒﻠﯽ‬ ‫ﺳﺎﻋﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫آﻓﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫اي‬

‫دﻫﺎن‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‪،‬‬

‫ِ‬ ‫در‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺸﺘﺶ‬

‫ﺳﻮدا‬ ‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺪر ﺷﺮﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ آن ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺣﻠﻖ و دﻫﺎن‬

‫دوزﺧﯽ‬

‫وي‬

‫ﺑﺮزﺧﯽ‬

‫دون‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫دﻧﯿﺎي‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫دﻫﺎن‬

‫اﺑﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺘﻔﺘﺎح‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫روز‬

‫ﺳﺎز‬

‫و‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫او‬

‫ﺷﻌﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻮد‬

‫و‬

‫ﮔﺎﻣﯽ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ‬

‫ﺳﺎل ﻫﺠﺮت ﺷﺸﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و دو ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﮑﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﮓ‬

‫ﻏﻨﭽﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ارواح‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎرش‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﻫﻮا‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‬

‫اوج‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻮﻫﺎي‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺧﻮن‬ ‫اﺧﺘﻼط‬

‫ﯾﮏ ﻗﺪم زد آدم اﻧﺪر ذوق ِ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺷﺪ ﻓﺮاق ِ ﺻﺪر ﺟﻨﺖ ﻃﻮق ِ ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺨﺖ‬

‫رﯾﺨﺖ؟‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫وي‬

‫از‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﯾﮏ ﻣﻮ ﺑ‪‬ﺪ ﮔﻨﻪ ﮐﻮ ﺟ‪‬ﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﻣﻮ در دو دﯾﺪه رﺳﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﮔﺮ‬

‫آدم‬ ‫در‬

‫دﯾﺪة‬ ‫آن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺑﮑﺮدي‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫در‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻠﯽ ﭼﻮ ﻋﻘﻠﯽ ﺟﻔﺖ ﺷﺪ‬ ‫ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﺎﻫﯿﺪي‬

‫در‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻓﻌﻠﯽ‬

‫ﮐﻮه‪‬‬

‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﻌﺬرت‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺟﺰوي‪ ،‬ﻋﺎﻃﻞ و ﺑﯽ ﮐﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫زﯾﺮ‬ ‫‪203‬‬

‫ﻇﻞّ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪي‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫رو‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫زود‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن ﮐﺮدي‪ ،‬ﺧﺪا ﯾﺎر ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوﺧﺘﺴﺖ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﺴﺖ‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﯾﺎر‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫دي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻇﻠﻤﺖ اﻓﺰون ﮔﺸﺖ و ره ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫از ﺧﺲ و ﺧﺎﺷﺎك‪ ،‬او را ﭘﺎك دار‬

‫زﺑﺎن‪،‬‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ را از ﺧﺲ‪ ،‬ره آوردي ﻣﮑﻦ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎر‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺣ‪‬ﺰَن‬

‫ﺑﺮ‬

‫دم‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﭙﻮﺷﺪ‬

‫روي‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺟﺎروب‬

‫اي‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ره‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫روي‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫دو‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ز‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ز‬

‫او‬ ‫رخ‬

‫و‬

‫آﻟﻮدﮔﯽ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫اي‬

‫دﻣﺖ‬

‫د‪‬م‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺑﺮدن‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﺖ‬

‫ﮐﻢ ز ﺧﺎﮐﯽ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﯾﺎر ﯾﺎﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺎري‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫از ﻫﻮاي ﺧﻮش ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫آن‬

‫در ﺧﺰان ﭼﻮن دﯾﺪ او ﯾﺎر ِ ﺧﻼف‬

‫در ﮐﺸﯿﺪ او رو و ﺳﺮ زﯾﺮ ﻟﺤﺎف‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻼ‬

‫آﺷﻔﺘﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ او آﻣﺪ‪ ،‬ﻃﺮﯾﻘﻢ ﺧﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫از‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﮐﻬﻒ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﮐﻬﻒ‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎدان‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺨﺴﺒﻢ‪،‬‬

‫ﯾﻘﻈﻪ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺼﺮوف‬

‫ﯾﺎر‬

‫دﻗﯿﺎﻧﻮس‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﺎ‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮك‬

‫واي‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﮔﻠﺸﻦ زدﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺒﺖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ اﻻرض را روﺷﻦ ﮐﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﮐﻤﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫آي‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫ُﮐﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺳﺮﯾﺴﺖ‬

‫روز‬

‫اﺳﮑﻨﺪري‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﻓﺮي‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﻫﺮ ﺟﺎ روي ﻣﺸﺮق ﺷﻮد‬ ‫دوان‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺳﻮي‬

‫او‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫و ﺷﺐ ﮐﺮدار او روﺷﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺷﺮﻗﻬﺎ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﮥ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﺖ‬

‫دﻗﯿﺎﻧﻮس‬

‫ﺧﻮاﺑﺸﺎن‬

‫ﺧﻮاب ﺑﯿﺪارﯾﺴﺖ ﭼﻮن ﺑﺎ داﻧﺶ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﮐﻪ زاﻏﺎن ﺧﯿﻤﻪ در‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻐﺮب‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺸﺮﻗﺖ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﺟﺰ اﯾﻦ ﭘﻨﺞ ﺣﺲ‬

‫آن ﭼﻮ زر ﺳﺮخ و اﯾﻦ ﺣﺴﻬﺎ ﭼﻮ ﻣﺲ‬

‫ﮐﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺎﻫﺮﻧﺪ‬

‫ﺣﺲ ﻣﺲ را‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺲ زر ﮐﯽ ﺧﺮﻧﺪ؟‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﻣﯿﭽﺮد‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺣﺲ‬

‫اﺑﺪان‪،‬‬

‫اي‬ ‫اي‬ ‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺒﺮده‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ر‪‬ﺧﺖ‪‬‬

‫ﺻﻔﺎﺗﺖ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫و‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺰاﺣﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺷﺮم‬

‫روان‬

‫راه ﺣﺲ‪ ،‬راه ﺧﺮان اﺳﺖ اي ﺳﻮار‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اي‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﭘﺎﺷﺖ‬

‫روي‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫دار‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫دﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺑﺮون آور ز ﺟﯿﺐ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫و‬ ‫ﮔﺎه‬

‫ﺷﻮي‬ ‫‪204‬‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﮐﻮه‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫ﻗﺎف‬

‫ﺑﻨﺪه‬ ‫و‪،‬‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﻋﻨﻘﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﻪ آن در ذات ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اي ﻓﺰون از وﻫﻤﻬﺎ و ز ﺑﯿﺶ ﺑﯿﺶ‬

‫ﯾﺎر‬

‫روح را ﺑﺎ ﺗﺎزي و ﺗﺮﮐﯽ ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫روح‬

‫و‬

‫ﻋﻠﻤﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫از ﺗﻮ اي ﺑﯽ ﻧﻘﺶ ِ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺻﻮ‪‬ر‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺸﺒﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻮﺣﺪ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻣﻮﺣﺪ‬

‫را‬

‫ﺻﻮر‬

‫ره‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﻃﺐ‬

‫اﻟﺒﺪن‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫در‬

‫وﺻﺎل‬

‫را‬

‫ﺳ‪‬ﻨﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻣﺸﺒﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻪ‬ ‫ﮔﺎه‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﻣﻮﺣﺪ‬ ‫ز‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺻﻐﯿﺮ‬

‫اﻟﺴ‪‬ﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﻨﺰﯾﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺬﻫﺐ‬

‫اﻋﺘﺰال‬

‫دﯾﺪة‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﻋﺘﺰال‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺣﺲ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬او ﻣﻌﺘﺰﻟﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﺪ ز ﺣﺲ‪ ،‬او ﺳﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫اﻫﻞ ﺑﯿﻨﺶ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺣﺲ ِ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫آﯾﺘﯽ‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺷﺎه‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻨﯽ‬

‫آدم‬

‫ﻧﺎﻣﺼﻮر‬

‫ﻣﮑﺮم‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﺼﻮر‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺼﻮر‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﺪي؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ﻫﻤﻪ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و ﺑﯿﺮون ﺷﺪ ز ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺻﺪر‬

‫آب‬

‫و‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻓﺮاش‬

‫آﻣﺪ‬

‫داروي‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫و‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻘﺎش‬

‫را‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺮده‬ ‫آﯾﻨﻪ‬

‫دل‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﺷﮑﺮ ﯾﺰدان را ﮐﻪ ﭼﻮن او ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫درﮔﺎﻫﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ار‬

‫ﺧﻮﺑﻢ‬

‫ﭼﺎره‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻤﯿﻞ‬

‫او‬ ‫ﻃﯿﺒﺎت‬ ‫در‬

‫ﭘﺬﯾﺮم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﭽﯿﺰي‬

‫ﺧﺮ‬

‫و‬ ‫ز‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﺮون از‬

‫دوﻟﺖ‬ ‫ﺑﺖ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫و‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫ﺑﺴﺎزد‬

‫را‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﺎﻟﺼﺒﺮ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫را‬ ‫ﺷﺪي‬

‫رﺳﺘﻨﺖ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺷﮑﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﻔﺮﯾﻔﺖ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ وي ﮐﺎو ز ﺧﺎﮐﺖ ﻣﯿﺸﮑﯿﻔﺖ‬

‫او‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ زﺷﺖ رو‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ور ﻧﻪ او ﺧﻨﺪد ﻣﺮا‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﯽ ﺧﺮم؟‬

‫ﯾﺤﺐ‪‬‬

‫ﻟﻠﺠﻤﺎل‬

‫ﮐﯽ‬

‫زال‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﻠﻄﯿﺒﯿﻦ‬

‫ﺧﻮب ﺧﻮﺑﯽ را ﮐﻨﺪ ﺟﺬب از ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد‬ ‫و‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﺮك‬

‫رو‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫در‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﮐﻮري ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ اﻋﻤﯽ ﺣﺮج‬ ‫ﻫﺎي‬

‫داﺷﺖ‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫ور‬

‫دﯾﺪه‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﺳ‪‬ﻨﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺼﻮر‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬ ‫را‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫ﺟﻮان‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﺰﯾﻨﺪ‬

‫ﻧﻮ‬ ‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫اي‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﭼﯿﺰي ﺟﺬب ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮم ﮔﺮﻣﯽ را ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺮد ﺳﺮد‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ر‪‬ﺷﺪ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‪،‬‬

‫ﻧﺎرﯾﺎن‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺻﺎف‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻃﻼن‬ ‫ﻧﺎرﯾﺎن‬ ‫ﻫﻢ‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﺻﺎﻓﯿﺎن‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺟﺎذب‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﻧﻮرﯾﺎن‬

‫ﻣﺮ‬

‫درد‬ ‫‪205‬‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮑ‪‬ﺸﻨﺪ‬ ‫ﻧﻮرﯾﺎن‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﯿﺮﮔﺎن‬

‫اﻫﻞ‬ ‫را‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬ ‫ﺟﺎذب‬

‫اﻧﺪ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﻧﮓ‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻧﮕﯿﺎن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﺑﺴﺘﯽ ﺗﻮ را ﺟﺎن ﮐﻨﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر روزن ﺻﺒﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫روز‬

‫زود‬

‫ﺗﺎﺳﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ار‬

‫آن‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫او‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺗﺎﺳﻪ‬ ‫دو‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫دو‬

‫ﻣﺮ‬ ‫دل‬

‫ﻧﻮر‬

‫آن‬

‫ﻟﻄﯿﻔﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎﺳﻪ‬

‫روم‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ از ﻧﻮر روزن ﮐﯽ ﺷﮑﻔﺖ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫دو‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺮا‪،‬‬ ‫را‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫در‬

‫ﭼﺸﻢ را از‬ ‫ﺑﭙﯿﻮﻧﺪد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺮا‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫ﺗﺎﺳﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﺗﺎﺳﻪ ﻣﯽ آرد‪ ،‬ﻣﺮ آن را ﭘﺎس دار‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﭘﯿﮑﺮم‬

‫ﺑﻪ‬ ‫دل‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺟﺬﺑﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺸﺎدي‬ ‫و‬

‫ﺗﺴﺨﺮي‬

‫ﺑﺒﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫آوردت‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻗﯿﺎس‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎت‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫وي‬

‫ﮐﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ روي ﺧﻮد را؟ اي ﻋﺠﺐ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ رﻧﮕﻢ؟ ﻫﻤﭽﻮ روزم‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻮ ﺷﺐ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﺟﺎن‬ ‫آﺧﺮ‬

‫آﯾﻨﻪ‬ ‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫از‬

‫آﻫﻦ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻟﻮﻧﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫اﻻ‬

‫روي‬

‫ﯾﺎر‬

‫روي آن ﯾﺎري ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ زآن دﯾﺎر‬ ‫ﺟﻮ‬

‫ﺳﯿﻤﺎي‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﮐﻞّ‬

‫را‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫رو‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫درد‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫را‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻟﻢ‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دل‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ز‬

‫دود‬

‫دﯾﺪم‬

‫دﯾﺪم‬

‫اﺑﺪ‬

‫دﯾﺪم اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫در‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ذات‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺪان‬

‫آواز‬

‫داد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫در‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫زوال‬

‫از‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫در دو ﭼﺸﻢ ﻏﯿﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﺑﺎده‬

‫از‬

‫آوردم‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺮا‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫وﻫﻤﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺮﻣﮥ‬ ‫او‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﻋﺪم‬

‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻘﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺲ ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﺪل‬

‫ﺟﺴﺘﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻨﻤﻮد‬

‫از‬

‫دو‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﻮ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻮ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ‬

‫در‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﯾﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫راه‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬ ‫را‬

‫ﻏﺮق‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫راه‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺖ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺧﺮﻣﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺳﺮﻣﻪ دﯾﺪ از ذواﻟﺠﻼل‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﺑﺮﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺎر‬

‫دان‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬ ‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫رد‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮐﻨﯽ‬

‫‪ .2‬ﻫ‪‬ﻼل ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ آن ﺷﺨﺺ ﺧﯿﺎل را در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ و ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻧﻤﻮدن او را‬ ‫‪206‬‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﭽﺸﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﯾﺸﻢ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﻋﺒﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻣﺎه‬

‫روزه‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻼل‬

‫روزه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اي‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‬

‫را‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﻓﺎل‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﻤﺮ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﻫﻼل‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫دﻣﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﺎﺗﺮم‬

‫ﻣﻪ‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﻪ از‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آن‬

‫ﻫﻼل‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺮ ﮐﻦ دﺳﺖ و ﺑﺮ اﺑﺮو ﺑﻤﺎل‬ ‫ﭼﻮن ﮐﻪ او ﺗﺮ ﮐﺮد اﺑﺮو‪ ،‬ﻣﻪ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻪ ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬ ‫ﮔﻤﺎن‬

‫آري‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﻣﻮ ﮐﮋ ﺷﺪ از اﺑﺮوي او‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻣﻮي‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻮﺋﯽ ﮐﺞ ﺷﺪ‪ ،‬او را راه زد‬

‫زد‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﺮازو‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫رو‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫از‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﺟﺰات‬ ‫را‪،‬‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﯿﺮي‬

‫ﻫﻼل‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ اﺟﺰات ﮐﺞ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺑﺮو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻬﺎن‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﺧﯿﺎل ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫دوﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎراﺳﺘﺎن‬

‫أَﺷ‪‬ﺪ‪‬اء‪‬‬

‫ﻋ‪‬ﻠَﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻋﻮي‬

‫راﺳﺘﺎن‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫ﭘﺎش‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻋﺪوي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺎش‬ ‫ﺑﺎش‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫روﺑﺎه‬

‫ﻧﮕﺴﻠﻨﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎران‬

‫آﺗﺶ اﻧﺪر زن ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﭼﻮن ﺳﭙﻨﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬ ‫ﯾﺎران‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻠﺒﯿﺲ‬

‫ﮐﺎﺳﺖ‬

‫در ﮐﻤﯽ اﻓﺘﺎد و ﻋﻘﻠﺶ دﻧﮓ ﺷﺪ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫اﻟْﮑُﻔﱠﺎرِ‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻣﮑﺶ از راﺳﺖ‪ ،‬رو ز آن آﺳﺘﺎن‬

‫راﺳﺖ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻻف‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﺑﺎت‬

‫ﮐﺮد‬

‫آدﻣﯽ‬

‫داري‬

‫دل‬

‫ﮔﺮﮔﺎن‬

‫دم‬ ‫را‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﺑﻔﺮﯾﺒﺪت‬

‫آن‬

‫رخ‪،‬‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﭼ‪‬ﺴﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻏﺮاب‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﯿﻦ ﺑﺎزي ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﯿﻢ ﺧﻮاب‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ آن ﺧﺲ؟ ﻣﻬﺮ ﺟﺎه و ﻣﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﺣﯿﺎت‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﺮزﯾﻦ‬ ‫ﮔﻠﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎ‬ ‫ﺧﺲ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﮔﻠﻮﯾﺖ‬

‫ﻣﺎل ﺧﺲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮ ﻫﺴﺖ آن ﺑﯽ ﺛﺒﺎت‬

‫در‬

‫ﮔﻠﻮﯾﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﻓﻨﯽ‬

‫ره‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺎﻟﺖ‬

‫ﺑﺮد‬

‫دزدﮐﯽ‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮي‬

‫آن‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮش‬ ‫در‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫دﻋﺎ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫آب‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪ .3‬دزدﯾﺪن ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺎري را از ﻣﺎرﮔﯿﺮي و ﮔﺰﯾﺪن و ﮐﺸﺘﻦ او‬

‫از‬

‫وارﻫﯿﺪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﯾﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫را‬

‫از‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﺮد‬

‫ز‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻣﺎر ُﮐﺸﺖ آن دزد ﺧﻮد را زار زار‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﺶ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﯽ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫دﻋﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﺮدود‬

‫آن‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫او‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫‪207‬‬

‫زﯾﺎن‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫ره‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﺑﺲ دﻋﺎﻫﺎ ﮐﺎن زﯾﺎن اﺳﺖ و ﻫﻼك‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻣﺼﻠﺢ اﺳﺖ و ﻣﺼﻠﺤﺖ را‬

‫داﻧﺪ او‬

‫ﮐﺎن‬

‫دﻋﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﺮداﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﺷﺎﮐﯽ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫وان‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫دﻋﺎ‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﮐﻮ‬

‫وز‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺮم‬

‫آن‬

‫ﭘﺎك‬

‫وز ﮐﺮم ﺣﻖ آن ﺑﺪو ﻧﺎورد راﺳﺖ‬

‫‪ .4‬اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدن ﻫﻤﺮاه ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از او زﻧﺪه ﮐﺮدن اﺳﺘﺨﻮان را‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫روح‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫آﻣﻮز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺮ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫آن‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻋﻤﺮﻫﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ز‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﮐﺎدم‬

‫ﭘﺎك ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺎك‬

‫دﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻋﻤﯿﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮده‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﺪان‬ ‫را‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫اﻧﻔﺎس‬

‫و‬

‫وز‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬ ‫روش‬

‫ﻣﺨﺰن‬

‫ﭼﺎﻻﮐﺘﺮ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﯽ اﯾﻦ ﻋﺼﺎ در دﺳﺖ‪ ‬راﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ را دﺳﺘﺎن ِ ﻣﻮﺳﯽ از ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮان ﻧﺎم را ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﯿﺴﯽ‪ :‬ﯾﺎرب اﯾﻦ اﺳﺮار ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻣﯿﻞ اﯾﻦ اﺑﻠﻪ در اﯾﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﻏﻢ ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر را؟‬

‫ﭼﻮن ﻏﻢ ﺟﺎن ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﻣ‪‬ﺮدار را؟‬

‫او‬

‫ﻣﺮده‬

‫را‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫رﻓﻮ‬

‫ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‪‬‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫رﻫﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻖ‪:‬‬

‫ادﺑﺎر‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬ ‫ادﺑﺎر‬

‫آن ﮐﻪ ﺗﺨﻢ ِ ﺧﺎر ﮐﺎرد در ﺟﻬﺎن‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ُﮔﻠﯽ ﮔﯿﺮد ﺑﻪ ﮐﻒ‪ ،‬ﺧﺎري ﺷﻮد‬ ‫ﺷﻘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﺘﻤﯿﺪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎر‬ ‫ﻗﻮل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﻌﻠﺶ‬

‫و‬

‫روﺋﯿﺪه‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن او را ﻣﺠﻮ در‬ ‫ور‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫رود‪،‬‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺧﻼف‪‬‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ُﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﺎري‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬ ‫اي‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯿﺪ‬

‫‪ .5‬اﻧﺪرز ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ ﺧﺎدم را در ﺗﯿﻤﺎر داﺷﺖ ﺑﻬﯿﻤﻪ و ﻻﺣﻮل ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺎدم‬ ‫ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻬﯿﻤﻪ‬

‫داﺷﺖ‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺮاﻗﺐ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻓﺘﺮ‬ ‫زاد‪‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺳﻮاد‬

‫داﻧﺸﻤﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺻﯿﺎدي‬

‫دور‬ ‫آﺧُﺮ‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬ ‫ﺻﺪر‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫زاد‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺎم‬

‫آﻫﻮ‬

‫آﺛﺎر‬ ‫ﺳﻮي‬

‫اﻓﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫اﺷﮑﺎر‬

‫دﻓﺘﺮي‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﯽ‬ ‫ﺻ‪‬ﻔﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫دل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ُﻗﻨﻖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﺮف‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﻗﺪم‬

‫اﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﺶ ﮔﺎم آﻫﻮ در ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺧﻮد ﻧﺎف آﻫﻮ رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺷﮑﺮ ﮔﺎم ﮐﺮد و ره ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫‪208‬‬

‫زآن‬

‫ﮔﺎم‬

‫در‬

‫ﮐﺎﻣﯽ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﯽ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﻬﯽ‬

‫ﻧﺎف‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﮕﺎه‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫ﻣﻬﺘﺎﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﻃﻮاف‬

‫و‬

‫دﻣﯽ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﻓﺘﺤﺖ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫ﺷﺎه‬

‫اﺑﻮاﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ دﯾﻮار اﺳﺖ و ﺑﺎ اﯾﺸﺎن در اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﻨﮓ و ﺑﺎ ﻋﺰﯾﺰان ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫از‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻤﺮﻫﺎ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺶ‪،‬‬

‫ﭘﺬرﻓﺘﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﺸﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫در‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﮐﺸﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺤﺮ‪،‬‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻮد‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫د‪‬ر‪‬ﻫﺎ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺳﻔﺘﻪ‬

‫‪ .6‬ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در اﯾﺠﺎد ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﻓﺖ‬

‫در‬

‫اﯾﺠﺎد‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن در ﺑﺤﺮ ﻗﺪرت ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ز‬

‫اﻓﻼك‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻨﺒﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﮐﻞ‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﮐﯿﻮان‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﯽ دﻣﺎغ و دل‪ ،‬ﭘﺮ از ﻓﮑﺮت ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آن ﻋﯿﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻓﮑﺮت اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوران روﯾﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ ﭼﻪ؟ آﻧﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻮر اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﻟﻔﻆ ﻓﮑﺮ اي ﻓﮑﺮﻧﺎك‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن از اﯾﻦ دو رﺳﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﺷﻮد‬

‫دﯾﺪه ﭼﻮن ﺑﯽ ﮐﯿﻒ ﻫﺮ ﺑﺎ ﮐﯿﻒ را‬

‫دﯾﺪه ﭘﯿﺶ از ﮐﺎن ﺻﺤﯿﺢ و زﯾﻒ را‬

‫اﻧﮕﻮرﻫﺎ‬

‫ﺷﻮرﻫﺎ‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫ﻣﺎﺿﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬ ‫در‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫در‬ ‫روح‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﮔﺮم‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دل‬

‫اﻧﮕﻮر‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫از‬

‫اﻧﮕﻮر‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ‬

‫در‬ ‫از‬

‫دور‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻣﺠﺘﻤﻊ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﻔﺘﺮق‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺧﻮرده‬

‫دي‬

‫در‬

‫اﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﻓﻨﺎي‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﻮده‬

‫و‬

‫ﺷﻤﺲ‬ ‫ﻣﺤﺾ‬

‫ﻧﺼﺮت زدﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺷﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﻓﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫روح از ﻣﻌﺪوم‪ ،‬ﺷﯽ را دﯾﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ‬

‫ﻧﻮش‬

‫ﭘﻮش‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﭙﺎه و‬

‫ﻫﺎ‬

‫دﯾﺪه‬

‫دو‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫از‬

‫زرﺑﻔﺖ‬

‫ﺟﻮدﺷﺎن‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻫﻢ ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار‬

‫اﻋﺪادﺷﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺎدﺷﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫در‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻋﺪد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آورده‬

‫درون‬

‫اﺑﺪاﻧﻬﺎ‬

‫روزن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻗﺮص داري‪ ،‬ﺧﻮد ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ ﺷﺪ ﻣﺤﺠﻮب اﺑﺪان در ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻠﯿﻬﻢ‬

‫ﻧﻮره‪‬‬

‫ﻣﻔﺘﺮق‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫واﺣﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫روح‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫واﻗﻒ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ‬

‫روح‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫روح‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﺟﺰ‬

‫رش‪‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻨﻔﺲ‬ ‫رﻣﺰ‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪209‬‬

‫روح‬

‫واﺣﺪ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺳﻔﺎل‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺟﺎﻣﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﷲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺧﻮد ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮدا ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬ ‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫اي‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫زآن‬

‫او‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺎل ﺧﻮﺑﺶ دم زﻧﻢ‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎل‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫زاد‬

‫ﺳ‪‬ﺮﻧﺎ‬

‫ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻋﮑﺲ ﺧﺎل او‬

‫ﻣﻮري‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫َﮐﺮّ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫را‬

‫ﭼﮑﺎر؟‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺰون از ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎري ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‬

‫ﮐﯽ ﮔﺬارد آﻧﮑﻪ رﺷﮏ روﺷﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ آﻧﭽﻪ ﻓﺮض و ﮔﻔﺘﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫‪ .7‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﯿﻞ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﻤﺎع ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‪ ،‬ﮐﻒ ﭘﯿﺶ آرد و‪ ،‬ﺳﺪ‪‬ي ﮐﻨﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﻗﻨﻖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﭙﻨﺪار‬

‫اي‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﯽ از ﺟﻮز و ﻣﻮﯾﺰ؟‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺟﻮز و ﻣﻮﯾﺰ اﺳﺖ اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺮدي‪ ،‬زﯾﻦ دو ﭼﯿﺰ اﻧﺪر ﮔﺬر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻻزم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ور‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﺬري‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﮐﺮام‬

‫را‬ ‫آن‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﺳﻮدا‬

‫آن‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ‬

‫دل‬ ‫ﻓﺮو‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋ‪‬ﻨﻖ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻧﻪ‬

‫از‬

‫‪ .8‬اﻟﺘﺰام ﮐﺮدن ﺧﺎدم ﺗﯿﻤﺎر ﺑﻬﯿﻤﻪ را و ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻤﻮدن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺑﯿﺎوردﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺟﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻣﺪ‪‬ي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫را‬

‫ﺧﺎدم‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﯿﻦ‪ ،‬از َﮐﻪ ﺟﺪا ﮐﻦ داﻧﻪ را‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ در وﺟﺪ و ﻃﺮب آﺧﺮ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫آﺧُﺮ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺑﻬﯿﻤﻪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﮐﻦ‬

‫آورد‬ ‫ﺑﻬﯿﻤﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬ ‫ﮐﺎه‬

‫و‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻ ﺣﻮل‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻪ اﻓﺰون ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ؟‬

‫از ﻗﺪﯾﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﮐﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺮ ﮐﻦ آن ﺟﻮش را از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﮐﺎن ﺧﺮك ﭘﯿﺮ اﺳﺖ و دﻧﺪاﻧﻬﺎش ﺳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻﺣﻮل‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﻬﺎ؟‬

‫ﺗﺮﺗﯿﺒﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﭘﺎﻻﻧﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻﺣﻮل آﺧﺮ اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﮔﺰار‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫راﺿﯽ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﺑﺶ‬

‫ده‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫از‬ ‫داروي‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻣﻮزﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﺒﻞ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻪ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺟﺎن ﻣﺎ و ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺎ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻﺣﻮل اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﺗﻮام‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎﯾﺶ را ﺑﺮوب از ﺳﻨﮓ و ﭘ‪‬ﺸﮏ‬

‫ور ﺑﻮد ﺗﺮ‪ ،‬رﯾﺰ ﺑﺮ وي ﺧﺎك ﺧﺸﮏ‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺨﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺮﻣﯽ‬

‫ﺑﺪار‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺷﺎﻧﻪ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫‪210‬‬

‫رﺳﻮل‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫اي‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬ ‫ﭘﺪر‬

‫دم‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻓﺴﺎر‬

‫را‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﻏﻠﻄﯿﺪن‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﻨﺎل‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻓﮑﻦ‬

‫ﺟﻞ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ز ﺧﺪﻣﺖ ﭼﻮن ﮔﻞ و ﭼﻮن ﺳﻮﺳﻨﻢ‬

‫ﺧﺎدم اﯾﻦ ﮔﻔﺖ و ﻣﯿﺎن ﺑﺮﺑﺴﺖ ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻓﺘﻢ ﮐﺎه و ﺟﻮ آرم ﻧﺨﺴﺖ‬

‫رﻓﺖ و از آﺧُﺮ ﻧﮑﺮد او ﻫﯿﭻ ﯾﺎد‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺧﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫از‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫و‬

‫راﻧﺶ‬

‫ﻣﯿﺮﺑﻮد‬

‫ﻻﺣﻮل‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻻﺣﻮل‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺘﺎﺗﺮم‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﭘﺸﺘﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﺧﺎدم‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫اوﺑﺎش‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺷﺐ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ از ره ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺷﺪ دراز‬ ‫ﮐﺎن ﺧﺮش در ﭼﻨﮓ ﮔﺮﮔﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻻﺣﻮل‬ ‫ﻣﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﻧﮕﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺠﻮ‬ ‫و‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺨﻮﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫اي ﻋﺠﺐ آن ﺧﺎدم ﻣﺸﻔﻖ ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫راﻫﺮو‬

‫ﮔﻪ ﺑﻪ ﭼﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﻓﺘﺎد و ﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻮ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫واﻗﻌﻪ‬

‫اﻟﻘﺎرﻋﻪ‬

‫ﺧﺮش‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫از‬

‫اﻧﺪرز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻮال‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻧﯿﻔﺪ‬ ‫ﻣﺮو‬

‫او‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺎره ﭼﯿﺴﺖ؟ ﯾﺎران ﺟ‪‬ﺴﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﺠﺐ ﮐﺎن ﺧﺎدﻣﮏ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﻧﺎن و ﻧﻤﮏ؟‬

‫اﻻ‬

‫ﻟﻄﻒ‪،‬‬

‫وﻟﯿﻦ‬

‫او ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ؟ ﮐﯿﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﮐﯽ ﺑﺮ آن اﺑﻠﯿﺲ ﺟﻮري ﮐﺮده ﺑﻮد؟‬

‫آدﻣﯽ ﻣﺮ ﻣﺎر و ﮐﮋدم را ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮ او را ﻣﺮگ و درد‬

‫ﮔﺮگ را ﺧﻮد ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﺪرﯾﺪن اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺴﺪ در ﺧﻠﻖ آﺧﺮ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺪاوت‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫وي‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫آدم‬

‫ﺣﺰم‬

‫اﻟﻈﻦ‬

‫ﺳﻮء‬

‫اﻧﺪ‬

‫ور‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اي‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫درﯾﺪه‬

‫ﭘﺎﻟﻬﻨﮓ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ اﻧﺪر وﺳﻮﺳﻪ‪ ،‬و آن ﺧﺮ ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن ﺧﺮ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﯿﺎن ﺧﺎك و ﺳﻨﮓ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﭘﺎﻻن‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ذﮐﺮ ﮔﻮﯾﺎن‪ ،‬ﮐﺎي اﻟﻪ‬

‫ﺟﻮ رﻫﺎ ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﻢ از ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﮐﺎه‬

‫ﺷﯿﻮخ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺷﻮخ‬

‫آﻧﭽﻪ آن ﺧﺮ دﯾﺪ از رﻧﺞ و ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫آب‬

‫ﺑﺲ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺸﺖ آن ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‬

‫آن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺟﻮع‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮔﺎه در ﺟﺎن ﮐﻨﺪن و‪ ،‬ﮔﻪ در ﺗﻠﻒ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ره‪،‬‬ ‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻇﻨﻢ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺗﻠﻘﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺪ ﻇﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ درﺳﺖ؟‬ ‫ﺑﺎدا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺑﯽ‬

‫درﻫﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎه‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬

‫وﺟﻮ‬

‫ﻧﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻣﺤﻨﺖ و در درد و ﺳﻮز‬ ‫‪211‬‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬ ‫از‬

‫اﺷﺘﯿﺎق‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫از‬

‫از‬ ‫ﮐﺎه‬ ‫ﺷﺐ‬

‫و‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻮ‬ ‫ﺑﺮوز‬

‫ﺧﺎدم‬

‫روز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻓﺮوﺷﺎﻧﻪ‬

‫دو‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺟﻬﻨﺪه‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬ ‫ﺳﻪ‬

‫ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫ﭘﺎﻻن‬

‫زود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﭘﺸﺘﺶ‬

‫زﺧﻤﺶ‬

‫ﺑﺰد‬

‫ﮐﺮد ﺑﺎ ﺧﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺳﮓ ﻣﯽ ﺳﺰد‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﮐﻮ زﺑﺎن ﺗﺎ ﺧﺮ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺣﺎل ﺧﻮﯾﺶ؟‬

‫از‬

‫‪ .9‬ﮔﻤﺎن ﺑﺮدن ﮐﺎرواﻧﯿﺎن ﮐﻪ ﻣﮕﺬ ﺑﻬﯿﻤﻪ ﺻﻮﻓﯽ رﻧﺠﻮر اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺪ روان‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫زﻣﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رو‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫اﻓﺘﺎدن‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫رﻧﺠﻮرش‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻮﺷﺶ ﻫﻤﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫و آﻧﺪﮔﺮ در زﯾﺮ ﮔﺎﻣﺶ ﺟﺴﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫و آن دﮔﺮ در ﻧﻌﻞ او ﻣﯽ ﺟﺴﺖ ﺳﻨﮓ‬

‫و آن دﮔﺮ در ﭼﺸﻢ او ﻣﯽ دﯾﺪ رﻧﮓ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اي ﺷﯿﺦ اﯾﻦ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫دي ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﺮ اﯾﻦ ﺧﺮ ﻗﻮﯾﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺧﺮ ﮐﺎو ﺑﻪ ﺷﺐ ﻻﺣﻮل ﺧﻮرد‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻗﻮت ﺧﺮ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻻﺣﻮل ﺑﻮد‬

‫ﺷﺐ ﻣﺴﺒﺢ ﺑﻮد و روز اﻧﺪر ﺳﺠﻮد‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺧﻮارﻧﺪ‬ ‫دﯾﻮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻏﻠﺐ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫دم‬

‫دﯾﻮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫در‬

‫ره‬

‫اﺳﻼم‬ ‫ﻫﺎي‬

‫ﻋﺸﻮه‬ ‫ﺻﺪ‬

‫و‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫از‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﻠﯿﮑﺸﺎن‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﺧﻮر‪‬د‬ ‫دﯾﻮ‬

‫و ز ﻋﺪوي دوﺳﺖ رو ﺗﻌﻈﯿﻢ و رﯾﻮ‬

‫ﺻﺮاط‬

‫در ﺳﺮ آﯾﺪ ﻫﻤﭽﻮ آن ﺧﺮ از ُﺧﺒﺎط‬

‫ﻣﻨﯿﻮش‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫دام‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫آر‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫آدﻣﺎ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻫﻢ ﭼﻮ آن ﺧﺮ در ﺳﺮ آﯾﺪ در ﻧﺒﺮد‬

‫ﭘﻮل‬

‫از‬

‫ﮐﻢ‬

‫اﻣﺎن‬

‫دﻟﻬﺎي‬ ‫ﺗﻠﺒﯿﺲ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺷﯿﻮه‬

‫راه‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﺮو‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫در‬

‫را‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫دم دﻫﺪ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﺮا اي ﺟﺎن و دوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻗﺼﺎﺑﯽ ﮐﺸﺪ از دوﺳﺖ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫واي‬

‫ﭼﺸﺪ‬

‫وار‬

‫دم‬

‫دم‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺖ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻗﺼﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﺮان‪ ،‬ﺻﯿﺪ ﺧﻮد را ﺧﻮﯾﺶ ُﮐﻦ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫در‬

‫ﺧﺎدم‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫دان‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺧﻮﻧﺖ‬

‫ﻋﺸﻮه‬

‫رﯾﺰد‬ ‫و‬

‫اﺟﻨﺒﯽ‬

‫ﻣﺮاﻋﺎت‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺗﻦ را ﭼﺮب و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯿﺪﻫﯽ‬ ‫ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫آن‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ز‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﮐﺰ‬

‫را‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬ ‫روز‬

‫ﺷﻮد‬

‫اي‬

‫را‬ ‫ﮔﻨﺪ‬

‫زار‬

‫زار‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻋﺸﻮه‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺮدن‬

‫اﻓﯿﻮن‬

‫ﻧﺎﮐﺴﺎن‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﻏﻤﻨﺎﮐﯽ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫او‬

‫ﻣﮑﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺸﮏ را ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﺰن ﺑﺮ دل ﺑﻤﺎل‬

‫ﻣﺸﮏ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻧﺎم ﭘﺎك ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫روح‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﻨﺪﻫﺎ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫او‬

‫آن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﻣﺸﮏ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﺟﺎن‬

‫‪212‬‬

‫در‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﻗﻌﺮ‬ ‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ذﮐﺮ ﺑﺎ او ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺒﺰة ﮔﻠﺨﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺒﺮز‪ ،‬ﮔﻞ اﺳﺖ و ﺳﻮﺳﻦ اﺳﺖ‬

‫آن ﻧﺒﺎت آن ﺟﺎ ﯾﻘﯿﻦ ﻋﺎرﯾﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎي آن ﮔﻞ ﻣﺠﻠﺲ اﺳﺖ و ﻋﺸﺮت اﺳﺖ‬

‫ﻃﯿﺒﯿﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫داران‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﯿﺒﺎت‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﯿﻦ ﻣﺪار‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﮐﻪ از ﮐﯿﻦ ﮔﻤﺮﻫﻨﺪ‬ ‫اﺻﻞ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﺒﯿﺜﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﮔﻮرﺷﺎن‬

‫ﺧﺒﯿﺜﺎت‬ ‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺰو آن ﮐﻞ اﺳﺖ و ﺧﺼﻢ دﯾﻦ ﺗﻮ‬ ‫ﻗﺮار‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺟﺰو دوزﺧﯽ ﻫﯿﻦ ﻫﻮش دار‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻞ‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﻨﺘﯽ‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻠﺨﺎن‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﻠﺤﻖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﯽ‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻼﺑﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻄﺎران‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﺲ را ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﮐﺮده ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﺟﻨﺴﺎن‬

‫ﺑﺠﺪ‬

‫ﻟﺤﺪ‬

‫ﻃﺒﻠﻬﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﻫﺎﺋﯽ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺟﻨﺴﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻃﺒﻠﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﯿﺒﺖ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮش‬

‫ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫آﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﻮﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺠﺎﻧﺲ‬

‫ﻋﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﺎري‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮﺟﻨﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻧﺎﺟﻨﺲ‬

‫ﺟﻨﺴﻬﺎ‬ ‫و‬

‫دم‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺑﺪ‬

‫اي‬

‫رﯾﺸﻪ‬

‫ﻫﯿﻤﮥ‬

‫ﮔﻠﺨﻨﯽ‬

‫ﺑﺮوﻧﺖ‬

‫اﻓﮑﻨﻨﺪ‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬ ‫زﯾﻨﺘﯽ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮش‬

‫در‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺟﺪا ﮔﺮدد از اﯾﺸﺎن ﮐﻔﺮ و دﯾﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ورق‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫وﺟﻬﻮد‬

‫ﮔﺰﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫داﻧﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﺸﺎن ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﯾﮑﺴﺎن ﺑﺪﯾﻢ‬

‫ﮐﺲ ﻧﺪاﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪﯾﻢ‬

‫روان‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎن ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﺐ روان‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻏﺶ دور ﺷﻮ‪ ،‬ﺻﺎﻓﯽ ﺑﯿﺎ‬ ‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻗﻠﺐ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫در‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫و‬

‫دﺷﻤﻦ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫روزﻧﺪ‬ ‫روز‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫زآن‬

‫راز‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻗﻼﺑﮑﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‪‬‬

‫ﺧﺎﺷﺎك‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫را‬

‫رﻧﮓ‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫داﻧﺪ‬

‫زآن‬

‫روز‪،‬‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻒ‬ ‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫داﻧﯿﺪ‬

‫ﯾﺰدان‪،‬‬

‫و‪‬‬

‫روزﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﺎﺷﺎﮐﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫آن‬

‫زرﻫﺎي‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﺷﺮﻓﯽ‬

‫ﺗﺸﺮﯾﻒ‬

‫او‬

‫ﮐﺮد‬

‫روز‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﺳﺮخ‬

‫و‬

‫زرد‬

‫اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫روز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻬﺮﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ‬

‫روز‬

‫او‬

‫ﻟﻌﻞ‬ ‫زآن‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫روز‬

‫و‪‬‬

‫اﻟﻀﺤﯽ‬

‫ﺳﺘﺎرﯾﺶ‪،‬‬

‫اﻟﻀﱡﺤﯽ‬

‫ﺷﺎم‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫دوز‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻗﻮل دﯾﮕﺮ ﮐﺎﯾﻦ ﺿُﺤﯽ را ﺧﻮاﺳﺖ دوﺳﺖ‬

‫از ﺑﺮاي آﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻋﮑﺲ اوﺳﺖ‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ؟‬

‫ورﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫‪213‬‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻠﯿﻠﯽ‬

‫از‬ ‫ﻻ‬

‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫و‪‬‬

‫اﻟْﺂﻓ‪‬ﻠ‪‬ﯿﻦَ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺳﺘﺎري‬ ‫زآن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫از‬

‫ﻋﺒﺎرت‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﮐﯽ ﻓﻨﺎ ﺧﻮاﻫﺪ از اﯾﻦ رب ﺟﻠﯿﻞ؟‬

‫آن‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﺻﻞ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻻ‬

‫اﻟﻠﱠﯿﻞِ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺶ‬

‫اُﺣﺐ‬

‫اﻻﻓﻠﯿﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻓﻨﺎ ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺖ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ؟‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫وﯾﻦ‬

‫زﻧﮕﺎري‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺑﺎ ﺷﺐ ﺗﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ ﻣﺎ ود‪‬ﻋﮏ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻗﻠﯽ‬

‫زآن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻼوت‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﺒﺎرت‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺣﺎﻟﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﺎل ﭼﻮن دﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﺒﺎرت آﻟﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻔﺸﮕﺮ‬

‫در‬

‫زرﮔﺮ‬

‫و‬

‫آﻟﺖ‬

‫اﺳﮑﺎف‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺮزﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺳﮓ ﻧ‪‬ﻪ اﺳﺘﺨﻮان‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﺮ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫زور‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫ﻫﺒﺎ‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮔﻮا‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﺧَﻮد‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﻣﻮزﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﮔﻞ زن ﺗﻮ‪ ،‬آﺗﺶ ﮐﯽ ﺟﻬﺪ ؟‬

‫دﺳﺖ و آﻟﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻔﺖ اﺳﺖ و ﺑﯽ آﻟﺖ ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫در ﻋﺪد ﺷﮏ اﺳﺖ و آن ﯾﮏ ﺑﯽ ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ دو ﮔﻔﺖ و ﺳﻪ ﮔﻔﺖ و ﺑﯿﺶ ازﯾﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻘﺺ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﻧﺎ‬

‫اﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫رﯾﮓ‬

‫رﻓﻊ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫در‬

‫ﻣﺘﻔﻖ‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫در‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﺷﺮط‬ ‫در‬

‫زادن‬ ‫واﺣﺪ‬

‫ﺻﻤﺪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫آن دو ﺳﻪ ﮔﻮﯾﺎن‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯾﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﺮﻣﯿﮕﺮد‪،‬‬

‫ﭼﻮﮔﺎن‬

‫از‬

‫ﮔﻮي آﻧﮕﻪ راﺳﺖ و ﺑﯽ ﻧﻘﺼﺎن ﺷﻮد‬

‫ﮐﻮ ز زﺧﻢ دﺳﺖ ﺷﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﻮد‬

‫ﮔﻮش دار اي اﺣﻮل اﯾﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﻮش‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺑﺲ‬ ‫و‬

‫ﮐﻼم‬ ‫آن‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﺖ را ﺑﻪ ﺗﮑﺮار آوري‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺎ اﻫﻠﯽ‪ ،‬ﺷﻮد از ﺗﻮ ﺑﺮي‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ‬

‫دﻟﻬﺎي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﭙﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﻣﯽ رود ﭼﻮن ﮐﻔﺶ ﮐﮋ در ﭘﺎي ﮐﮋ‬

‫ور‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫در‬

‫دﯾﻮ‬

‫دﻟﻬﺎي‬

‫داروي‬

‫دﯾﺪه‬

‫از‬

‫راه‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺶ‬

‫ور‬

‫او ز ﺗﻮ رو در ﮐﺸﺪ اي ﭘﺮ ﺳﺘﯿﺰ‬ ‫ور‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﭙﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﻮز‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎ‬ ‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺎاوﺳﺘﺎ‬

‫ﻣﯿﻼﻓﯽ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫را‬

‫ﺑﮕﺴﻠﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﻮز‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫روﺳﺘﺎ‬

‫‪ .10‬ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎز ﺧﻮﯾﺶ را در ﺧﺎﻧﮥ ﮐﻤﭙﯿﺮ و ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪن‬

‫ﻋﻠﻢ آن ﺑﺎز اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮ از ﺷﻪ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺳﻮي آن ﮐﻤﭙﯿﺮ ﮐﺎو ﻣﯽ آرد ﺑﯿﺨﺖ‬

‫را‬

‫دﯾﺪ آن ﺑﺎز ﺧﻮش و ﺧﻮش زاد را‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺎﺧﻨﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻓﺰود از ﺣﺪ و ﻧﺎﺧﻦ ﺷﺪ دراز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﺗﺘﻤﺎﺟﯽ‬

‫ﭘﺰد‬

‫و‬

‫ﭘﺮش‬

‫ﭘﺎﯾﮑﺶ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺎاﻫﻼن‬

‫ﻧﮑﺮدﻧﺪت‬

‫اوﻻد‬

‫‪214‬‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻗﻮﺗﺶ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﻤﺎرت‬

‫ﻧﺎاﻫﻞ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫را‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫روز‬

‫ﺷﻪ‬

‫در‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫اي‬

‫دان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻫﻤﺪﻟﯽ‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫رود‬

‫ﮐﻪ‬

‫آ‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺗﯿﻤﺎرت‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫زﺧﻤﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬ ‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮي آن ﮐﻤﭙﯿﺮ و آن ﺧﺮﮔﺎه ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺷﻪ ﺑﺮ او ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ زار و ﻧﻮﺣﻪ ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺰاي ﮐﺎر ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﯽ از ﺧﻠﺪ در دوزخ ﻓﺮار؟‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫از‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺰاي‬

‫را‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫دود‬

‫ﺷﺎه‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫وﻓﺎي‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺴﺘﻮي‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫دﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﺪو ﺧﻮار و ﻏﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ زﯾﻦ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آن رﺳﺪ ﺑﺎ او ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﺷﺎﻫﺒﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﯽ زﺑﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﮐﺮدم ﮔﻨﺎه‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫زارد‬

‫ﻟﺌﯿﻢ؟‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﭙﺬﯾﺮي ﺑﺠﺰ ﻧﯿﮏ؟ اي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر؟‬

‫آﻣﺮزﮔﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻟﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺷﻪ‬

‫رو‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮ‬ ‫ﻧﺎﻟﺪ؟‬ ‫ﺑﻨﻬﺪ‬

‫ﻇﻠﻮم‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻫﻤﺮاز‬

‫ﺟﻨﺎﯾﺘﺠﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﮑﯿﻬﺎي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ز آﻧﮑﻪ ﺷﻪ ﻫﺮ زﺷﺖ را ﻧﯿﮑﻮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زﺷﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را ذﮐﺮ و دﻋﺎ دﺳﺘﻮر ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﻫﻢ ﺳﺨﻦ دﯾﺪي ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﮐﺲ زﯾﻦ ﮔﻤﺎن اﻓﺘﺪ ﺟﺪا‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﮔﺮ ز ﻣﺴﺘﯽ ﮐﮋ رود‪ ،‬ﻋﺬرش ﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ ﻣﺮا‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫ﺷﻪ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﺶ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ور‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭘﺮم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﯿﻢ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻧﺎﺧﻦ رﻓﺖ ﭼﻮن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﻮازﯾﻢ‬

‫ﺟﺮم‬

‫دﻋﺎ ﮐﺮدن‬ ‫ﺑﺸﻨﺎس‬ ‫ﮐﺮدم‬

‫ﭼﺮخ‬

‫دﻟﺖ ﻣﻐﺮور‬ ‫و‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺗﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺮﭼﻢ‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻧﻤﺮودي‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺧﺼﻢ ﻣﺮا ﭼﻮن ﭘﯿﻞ ﮔﯿﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺧﺮﯾﻖ‬

‫ﺑﻨﺪﻗﻢ‬

‫ﻣﻨﺠﻨﯿﻖ‬

‫ﻣﻘﺪار‬

‫ﻧﺨﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ در ﻫﯿﺠﺎ ﻧﻪ ﺳﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﺧﻮد‬

‫ﻣﻮﺳﯽ آﻣﺪ در وﻏﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺼﺎش‬

‫زد ﺑﺮ آن ﻓﺮﻋﻮن و ﺑﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎش‬

‫ﻫﺮ رﺳﻮﻟﯽ ﯾﮏ ﺗﻨﻪ ﮐﺎن در زده ﺳﺖ‬

‫ﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻓﻨﺪق‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﻓﮑﻨﻢ‪،‬‬

‫ﺳﻨﮕﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺑﯿﻞ‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ازو‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎ‬

‫ﺑﺎزﯾﻢ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐ‪‬ﻠﮑﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ُﮐﻪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﯽ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﻟﻮاي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫زﯾﺒﺎي‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺰا‬

‫ﺑﺪرﮔﺎه‬

‫اي‬

‫ﭘﺮ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﻢ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زده‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن ﮔﺸﺖ از او ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮ‬ ‫‪215‬‬

‫اﺣﻤﺪا‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫دور‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻌﺪ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﺳﭙﺎه‬ ‫ﻧﺤﺲ‬

‫و‬

‫اﯾﺮا‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫دور‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﺎي‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫آرزو‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫دورت‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫دور ﺗﻮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ روﻧﻖ‬

‫زﻣﯿﻦ؟‬

‫ﻣﺎه ﺑﯿﻦ ﺑﺮ ﭼﺮخ و ﺑﺸﮑﺎﻓﺶ ﺟﺒﯿﻦ‬ ‫دور‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬آن ﭼﻪ دور ِ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ؟‬

‫آن ﮔﺬﺷﺖ از رﺣﻤﺖ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ روﯾﺖ اﺳﺖ‬ ‫آر‬

‫ﻏﻮﻃﻪ‬

‫ده‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻮﺳﺎي‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻨﻤﻮدﻣﺖ‬

‫راه‬

‫آن‬

‫دورة‬

‫ِ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮕﺸﻮدﻣﺖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ زآن دوري درﯾﻦ دور‪ ،‬اي ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﭘﺎ ﺑﮑﺶ‪ ،‬زﯾﺮا دراز اﺳﺖ اﯾﻦ ﮔﻠﯿﻢ‬ ‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮﯾﻤﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﮐﻨﺖ‪‬‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﻤﺎﻟﺪ‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻨﺰا‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﺣﻤﮥ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺮاﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮐﻮﺷﺶ‬

‫ﺟﻮﯾﯽ‬ ‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫در‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﺣﻤﺪ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺎدري‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺧﻮري‬

‫واﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫و آن دو ﭘﺴﺘﺎن ﻣﯽ ﺧﻠﺪ از ﻣﻬﺮ‪ ،‬در‬

‫ﻣﺨﻔﯿﮥ‬

‫ﻣﻬﺪﯾﮥ‬

‫أﻣﮥ‬

‫ﻓﺎﺑﺘﻌﺜﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫ﻧﻤﻮدت‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫رب‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮔﻮي‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﯿﺪي‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫اﻣﺘﺎن‬

‫اﺟﺪادت‬

‫ﺻﻨﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮت‬

‫وارﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫ﺻﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫او‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﺳﺘﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺘﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﺎل؟‬

‫رﺳﺘﻤﯽ ﺟﺎن ﮐﻨﺪ و ﻣﺠﺎن ﯾﺎﻓﺖ زال‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫رﺣﻤﺘﻢ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻨﻤﺎﯾﻤﺶ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﻤﺶ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﺳﺮت‬ ‫ز‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺮاﺛﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫رﻫﺎﻧﯿﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺎﻧﻢ‬ ‫داد‪،‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫آن‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫آن‬

‫آن‬ ‫ﭼﻮﻧﺶ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫او‬

‫دل‬

‫ﻣﯿﺮاث‬

‫ﺧﺮوﺷﻨﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫وارﻫﺎن‬

‫ارزان‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫رﺣﻤﺘﻢ ﻣﻮﻗﻮف آن ﺧﻮش ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﺳﺖ از ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ ﻣﻮج ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﻟﺒﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫‪ .11‬ﺣﻠﻮا ﺧﺮﯾﺪن ﺷﯿﺦ اﺣﻤﺪ ﺧﻀﺮوﯾﻪ ﺑﺠﻬﮥ ﻏﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ‬ ‫ﺷﯿﺨﯽ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ده‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫داﺋﻤﺎ‬ ‫وام‬

‫وام‬ ‫ﺧﻀﺮوﯾﻪ‬

‫او‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫او‬

‫واﻣﺪار‬ ‫از‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﯽ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﻮدي‬

‫از‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﺧﺮج‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﺎن‬

‫او‬

‫ﺟﻮاﻧﻤﺮدي‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫ﻣﺎن‬

‫و‬

‫ﻋﺸﺎق‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻘﯿﺮان‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬ ‫ﺟﻬﺎن‬ ‫درﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﮐﺎم‬

‫او‬

‫وام او را ﺣﻖ ز ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮔﺰارد‬

‫ﮐﺮد ﺣﻖ ﺑﻬﺮ ﺧﻠﯿﻞ‪ ،‬از رﯾﮓ آرد‬

‫ﺑﺎزارﻫﺎ‬

‫ﻧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫در‬

‫دو‬ ‫‪216‬‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫وي‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آن ﻣﻨﻔﻖ ﮐﻪ ﺟﺎن اﻧﻔﺎق ﮐﺮد‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫وار‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﻣﻨﻔﻘﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫را‬

‫آورد‬

‫ده‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬

‫ﭘﺲ ﺷﻬﯿﺪان‪ ،‬زﻧﺪه زﯾﻦ روﯾﻨﺪ و ﺧﻮش‬ ‫ﺧﻠﻒ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻤﺴﮑﺎن‬

‫را‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﻼق‬

‫ﺣﻠﻘﺶ‬

‫ﺑﺪان‪،‬‬

‫ده‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﯿﺎرد‬ ‫ﺑﻤﻨﮕﺮ‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬

‫ﺗﻠﻒ‬ ‫ﮐﺮدﮔﺎر‬ ‫و‪‬ش‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫دادﺳﺘﺸﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﺟﺎن اﯾﻤﻦ‪ ،‬از ﻏﻢ و رﻧﺞ و ﺷﻘﺎ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫واﻣﯽ‪،‬‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﯽ ﺳﺘﺪ‪ ،‬ﻣﯽ داد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺎي ﻣﺮد‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﺖ‬

‫اﺟﻞ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﺮگ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫روز‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫در‬

‫آﺧﺮ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫وﺟﻮد‬

‫وام‬

‫ﺧﻮاﻫﺎن‬

‫ﮔﺮد‬

‫او‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺷﯿﺦ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﻮش ﮔﺪازان ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻤﻊ‬

‫وام‬

‫ﺧﻮاﻫﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﺮش‬

‫درد‬

‫ُﺷﺶ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ را‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زد‬

‫ﻻف‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﺎدم‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻠﻮا‬ ‫اﺷﺎرت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﺮﯾﻤﺎن‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﺎدم‬

‫ﮔﻤﺎﻧﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺧﻮرﻧﺪ‬ ‫ز‬

‫در‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫روز‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﺎر ﺻﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫داﻧﮓ‬

‫زد‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺮ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫آن‬

‫دﯾﻨﺎر زر؟‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫درد‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﻧﻨﮕﺮﻧﺪ‬ ‫زان‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او را‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻠﻮا ﺑﻪ ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﻮدك‪ :‬ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر اﺳﺖ و اﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻏﺮﯾﻤﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻧﻮال‬

‫ﻧﮏ ﺗﺒﺮك‪ ،‬ﺧﻮش ﺧﻮرﯾﺪ اﯾﻦ را ﺣﻼل‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﺧﻮردﻧﺪ ﺣﻠﻮا ﻫﻤﭽﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻃﺒﻖ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ‪ ،‬آن ﮐﻮدك ﺳ‪‬ﺘﺪ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫او‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﺷﺎرت‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‪:‬‬

‫درم‬

‫ﮐﻮدك از ﻏﻢ زد ﻃﺒﻖ را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫از‬

‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬ ‫ﻓﻐﺎن‬

‫و‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﮐﻮدك‬

‫آرم‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫وام‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫از‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫آورد‬

‫ﮔﺸﺘﻤﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺳﮓ‬

‫دﻻن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﮔﺮد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫او‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻧﮕﺬﺷﺘﻤﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﭘﯿﺶ ﺷﯿﺦ آﻣﺪ ﮐﻪ اي ﺷﯿﺦ درﺷﺖ‬ ‫اُﺳﺘﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫روم‬

‫ﺑﺪه‬

‫دارم‪،‬‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﺳﺮار‬

‫دﯾﻨﺎرم‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺎي ﻣﺮا ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدي ﻫﺮ دو ﭘﺎي‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫دﯾﻨﺎرت‬ ‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮑﺸﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫روي‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫اﺟﺎزت‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ؟‬

‫و آن ﻏﺮﯾﻤﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﮑﺎر و ُﺟﺤﻮد‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﯿﺦ آورده‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺑﺎزي ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﺧﻮردي‬

‫ﻣﻈﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫از ﭼﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻇﻠﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﺳﺮي؟‬

‫آن‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺦ دﯾﺪه ﺑﺴﺖ و ﺑﺮ وي ﻧﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺎل‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﺎز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫‪217‬‬

‫ﺧﻼف‬

‫در ﮐﺸﯿﺪه روي ﭼﻮن ﻣﻪ در ﻟﺤﺎف‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺎ اﺟﻞ ﺧﻮش‪ ،‬ﺑﺎ ازل ﺧﻮش‪ ،‬ﺷﺎد ﮐﺎم‬

‫ﻓﺎرغ از ﺗﺸﻨﯿﻊ و ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫آﻧﮑﻪ ﺟﺎن در روي او ﺧﻨﺪد ﭼﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫ﮔﺰﻧﺪ؟‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﺳﻤﺎك‬ ‫آورد‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﺴﺘﺮد‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫آب‬

‫ﻧﮕﺬارد‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫آب‬

‫آب‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ژاژ‬

‫ﻣﯿﺨﺎﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﻣﺮده‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و آن ﺟﻬﻮد از ﺧﺸﻢ ﺳﺒﻠﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ ﻫﺮﮔﺰ رﺳﺪ در ﮔﻮش ﻣﺎه؟‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫اﻟﻪ؟‬

‫ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺷﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‬

‫در ﺳﻤﺎع از ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻐﺰان ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬ ‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻣﻬﺘﺎب‬

‫وﻇﯿﻔﮥ‬

‫ﮐﺎر‪‬ك‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﺲ‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﯿﮕﺰارد‬

‫ﺧﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮش‬

‫ﺧﻠﻘﺶ‬

‫از ﺳﮕﺎن و ﻋﻮﻋﻮ اﯾﺸﺎن ﭼﻪ ﺑﺎك؟‬

‫ﺷﺐ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫از‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﯽ ﺧﻮرد ﻏﻢ از ﻓﻠﮏ وز ﺧﺸﻢ او ؟‬

‫در‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺪي ﺗﻮزﯾﻊ ﮐﻮدك‬

‫وﻇﯿﻔﮥ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﮐﻮدك ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﭘﯿﺮان‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﯽ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﺎر‬ ‫ﺧﺎدم‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺧﺎدﻣﯽ‬

‫ﯾﮏ ﻃﺒﻖ ﺑﺮ ﮐﻒ ز ﭘﯿﺶ ﺣﺎﺗﻤﯽ‬ ‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﮥ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫را‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫وي‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬

‫زود‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺮّ اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﺎز؟‬

‫راز‬

‫آه‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﻓﻐﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‬

‫اي‬

‫را‬ ‫ﻋﺼﺎﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺧﻄﺎب‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫ﺳﺮّ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﮐﺮّان‬

‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪان‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﺮاﻣﺖ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺑﺲ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﮐﻪ رﻓﺖ از ﻣﺎ ﺳﺨﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫را‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﮐﺎي ﺳﺮ ﺷﯿﺨﺎن و ﺷﺎﻫﺎن اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ورق‬

‫واﮐﺮد‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﺑﺪ‬

‫رو‬

‫و‬

‫از‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد‬

‫ﻏﻄﺎ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫را‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻔﺎ‬

‫آن‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫داﻧﮓ‬

‫ﺧﻮد‬

‫رخ‬

‫ﺗﻌﺼﺐ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬ ‫و‬

‫ﻗﺎل‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﻗﻨﺪﯾﻠﻬﺎ‬

‫ﻫﺮزه‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫از‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫از‬

‫ﺣﻤﺎﻗﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺤﻞ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫را‬ ‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻀﺮي‬

‫ﺟﻮاب‬

‫زرد‬

‫آﺳﻤﺎن را ﻣﯽ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ِ‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫آن‬

‫ﺟﺪال‬

‫راه‬

‫راﺳﺘﻢ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن دﯾﻨﺎر اﮔﺮ ﭼﻪ اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﻓﺮوش‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﺎم ﺧﻮد ﻣﻮﻗﻮف زاري دان ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﮐﻮدك‬ ‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫‪218‬‬

‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻮش‬ ‫را‬

‫رو‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎم‬

‫زاري‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫اﺳﺖ‬

‫دل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ آن ﺧﻠﻌﺖ رﺳﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫زاﻫﺪي‬

‫ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻀﺮع‬ ‫ﻣﺤﺮوﻣﯽ‬ ‫ﺑﮕﺮﯾﺎن‬

‫را‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫‪ .12‬ﺗﺮﺳﺎﻧﯿﺪن ﺷﺨﺼﯽ زاﻫﺪي را‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻢ ﮔﺮي ﺗﺎ ﮐﻮر ﻧﺸﻮي‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﮕﻞ‬ ‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ زاﻫﺪ‪ :‬از دو ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎل‬ ‫ﮔﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻧﻮر ﺣﻖ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻏﻢ اﺳﺖ؟‬

‫در وﺻﺎل ﺣﻖ دو دﯾﺪه ﭼﻪ ﮐﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮو‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﺸﻢ ﺷﻘﯽ‪ ،‬ﮔﻮ ﮐﻮر ﺷﻮ‬

‫ﻏﻢ ﻣﺨﻮر از دﯾﺪه ﮔﺎن‪ ،‬ﻋﯿﺴﯽ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﭼﭗ ﻣﺮو ﺗﺎ ﺑﺨﺸﺪت دو ﭼﺸﻢ راﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺼﺮت از وي ﺧﻮاه ﮐﺎو ﺧﻮش ﻧﺎﺻﺮ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫زﻣﺎن‬

‫ور‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫روح‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫دل‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﺮﮔﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺑﺪن‬

‫را‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫روح‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮ‬

‫دل‬

‫ﯾﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻠﻞ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ذﮐﺮ‬

‫او‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ات‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫ﻣﻌﺎش‬

‫ﻋﯿﺶ ﮐﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺧﺮﮔﻬﯽ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻫﺮ‬

‫راﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺨﻮاه‬

‫از‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ات‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮐﺸﺘﯿﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﻮح‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫درﮔﻬﯽ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫‪ .13‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺼﮥ زﻧﺪه ﺷﺪن اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻋﺎي ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫او‬

‫از‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﻖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﮔﺮ‬

‫ورا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫آن‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺟﻮزي‬

‫زاﺷﮑﺴﺘﻨﺶ‬

‫او‬

‫از‬

‫اﻟﺘﻤﺎس‬

‫آن‬

‫آن‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬ ‫زد‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫را‬

‫ﺟﻮان‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﮐﺮد‬

‫را‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﻧﻘﺸﺶ‬ ‫او‬

‫ﻧﻘﺺ‪،‬‬

‫ﻣﻐﺰي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﺶ‬

‫اﻻ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﯿﺴﯽ‪ :‬ﭼﻮن ﻧﺨﻮردي ﺧﻮن ﻣﺮد؟‬

‫ﻧﺒﻮدم رزق‬

‫ﺧﻮرد‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ز آن رو ﮐﻪ ﺗﻮ زو آﺷﻮﻓﺘﯽ‬

‫اي‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‪:‬‬

‫ﻣﯿﭙﻨﺪارد‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﮐﻠﻪ اش ﺑﺮ ﮐﻨﺪ و ﻣﻐﺰش رﯾﺨﺖ زود‬ ‫ﻣﻐﺰي‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺻﯿﺪ‬

‫ژﯾﺎن‬

‫در ﻗﺴﻤﺖ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎﺧﻮرده‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﻗﺴﻤﺘﺶ ﮐﺎﻫﯽ ﻧﻪ و‪ ،‬ﺣﺮﺻﺶ ﭼﻮ ﮐﻮه‬

‫ﺟﺴﺘﻪ ﺑﯽ وﺟﻬﯽ وﺟﻮه از ﻫﺮ ﮔﺮوه‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻮر‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺳﻮر‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﺨﺮه‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫اي‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫ﻣﺎل‬ ‫ﮐﺮده‬

‫و‬ ‫ﻣﺎ‬

‫رﻓﺘﻪ‬ ‫را‬

‫‪219‬‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫او‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫وارﻫﺎن‬

‫ﻃﻌﻤﻪ ﺑﻨﻤﻮده ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬وآن ﺑﻮده ﺷﺴﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﺑﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬آن را ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﺷﯿﺮ‪ :‬اي ﻣﺴﯿﺤﺎ اﯾﻦ ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن؟‬

‫روزي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺰاي‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﺎﻟﺺ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫آب‬

‫ﺻﺎف‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺮ در ﺟﻮ ﺑﻤﯿﺰد از ﮔﺰاف‬

‫آن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬ ‫ﮐﻦ‬

‫اي‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺳﮓ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ را زﻧﺪه ﻣﺨﻮاه‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻋﺪوي‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺎك‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﮐﺎراﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻤﯿﺮد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫او؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫آﺑﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻮي‬

‫در‬

‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫آب‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﺳﮓ‬

‫ﭘﺮوري‬ ‫زﻧﺪه‬

‫را‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫از‬

‫ﮐﻦ‬ ‫دﯾﺮﮔﺎه‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﮓ ﻧﻪ اي ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﯽ؟‬

‫دﯾﻮﭼﻪ وار از ﭼﻪ ﺑﺮ ﺧﻮن ﻋﺎﺷﻘﯽ؟‬

‫آن ﭼﻪ ﭼﺸﻢ اﺳﺖ؟ آﻧﮑﻪ ﺑﯿﻨﺎﯾﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻬﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫ﻇﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﺎه‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﻣﯿﮕﺮي‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻇﻦ اﺳﺖ؟ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻮر آﻣﺪ ﺑﺮاه‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ز اﺑﺮ ﮔﺮﯾﺎن ﺷﺎخ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ ﺷﻮد‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫رﺳﻮاﺋﯿﺶ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﺷﻤﻊ از‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺗﻘﻠﯿﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫رو‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ روﺷﻦ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫اوﻟﯿﺘﺮي‬ ‫ﻟﻌﻞ‬

‫آب‬

‫ﺗﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻘﺎي‬

‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﻧﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺪش‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻘﻠﯿﺪ اﮔﺮ ﮐﻮه ﻗﻮي اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺿﺮﯾﺮي‬

‫ﻟﻤﺘﺮﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‪ ‬ﭘﺎره اش دان ﭼﻮ او را ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﺎرﯾﮑﺘﺮ‬

‫آن ﺳﺮش را زآن ﺳﺨﻦ ﻧﺒﻮد ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫از ﺑﺮ وي ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﯽ راﻫﯿﺴﺖ ﻧﯿﮏ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮي اﺳﺖ او‪ ،‬ﻧﻪ آﺑﯽ ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫ﻣﺴﺘﯿﯽ‬ ‫آب‬

‫دارد‬ ‫در‬

‫ز‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ز‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫زآن‬

‫ﻧﺎﺋﯽ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬ ‫از‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫آب از او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاران‬

‫آب‬

‫ﻗﺮار‬

‫زآﻧﮑﻪ آن ﺟﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺸﻨﻪ و آب ﺧﻮار‬

‫زاري‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬ ‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﺮﯾﺪاري‬ ‫ﻣﺮاد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﺳﻮزﻧﺎك‬

‫ﻟﯿﮏ ﮐﻮ ﺳﻮز دل و داﻣﺎن ﭼﺎك؟‬

‫ﻣﺤﻘﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﻓﺮﻗﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻮ داود اﺳﺖ و آن دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﺳﺖ‬

‫ﺳﻮزي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﺎر ﺑﺮ ﮔﺎو اﺳﺖ و ﺑﺮ ﮔﺮدون ﺣﻨﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻏﺮه‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺪان‬ ‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آن‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﻧﺎن‬ ‫‪220‬‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﮔﺮ را ﻣﺰد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آﻣﻮزي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫دو ﻓﺮﻗﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪل‬

‫ﻧﺎم‬

‫دﯾﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ او ﻧﻪ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪي ﻧﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺮ ﻣﺼﺤﻒ ﮐ‪‬ﺸﺪ از ﺑﻬﺮ ﮐﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﺒﺶ‬

‫ﻗﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫در‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﯽ ﻃﻤﻊ ﭘﯿﺶ آي و اﷲ را ﺑﺨﻮان‬

‫آن‬ ‫ﺗﺎﻓﺘﯽ‬

‫ره‬

‫در‬

‫ﺑﺮد‬

‫ذره‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﺣﺮي‬

‫ذره‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﭘﺸﯿﺰي‬

‫ﺑﺮي؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫‪ .14‬ﺧﺎرﯾﺪن روﺳﺘﺎﯾﯽ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﯿﺮ را ﺑﻪ ﻇﻦ آن ﮐﻪ ﮔﺎو اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ ﮔﺎوش ﺧﻮرد و ﺑﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﮔﺎو‬

‫روﺳﺘﺎﯾﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﮔﺎو را ﻣﯽ ﺟ‪‬ﺴﺖ ﺷﺐ آن ُﮐﻨﺞ ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﻀﺎي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺑﺪي‬

‫زﻫﺮه اش ﺑﺪرﯾﺪي و دل ﺧﻮن ﺷﺪي‬

‫ﻣﯿﺨﺎردم‬

‫ﮐﺎو در اﯾﻦ ﺷﺐ ﮔﺎو ﻣﯽ ﭘﻨﺪاردم‬

‫ﺣﻖ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اي ﻣﻐﺮور ﮐﻮر‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻃﻮر؟‬

‫ﺛﻢ‬

‫ارﺗﺤﻞ‬

‫روﺳﺘﺎﯾﯽ‬

‫در‬ ‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‪:‬‬

‫ار‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آﺧُﺮ‬ ‫آﺧُﺮ‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﻟﻮ‬

‫زآن‬

‫اﻧﺰﻟﻨﺎ‬ ‫ﮐﻮه‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ار‬

‫از‬

‫ﭘﺪر‬

‫وز‬

‫ﮐﺘﺎﺑﺎ‬ ‫اﺣﺪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﻟﻠﺠﺒﻞ‬

‫واﻗﻒ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﭘﻬﻠﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﻢ‬

‫ﻻﻧﺼﺪع‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺛﻢ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﭘﺎره‬

‫اﻧﻘﻄﻊ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﭘﺎره ﮔﺸﺘﯽ و دﻟﺶ ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﺪي‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺗﻘﻠﯿﺪ از آن واﻗﻒ ﺷﻮي‬

‫در‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ ﻧﺸﺎن‪ ،‬ﺑﯽ ﺟﺎي‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺎﺗﻒ ﺷﻮي‬

‫‪ .15‬ﻓﺮوﺧﺘﻦ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﺑﻬﯿﻤﮥ ﺻﻮﻓﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮ را ﺑﺠﻬﺖ ﺳﻔﺮه و ﺳﻤﺎع‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎه‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺮﮐﺐ ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺮد و در آﺧُﺮ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫آﺑﮑﺶ داد و ﻋﻠﻒ از دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ آن ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﻬﻮ‬

‫و‬

‫ﺧﺒﺎط‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ آﯾﺪ ﭼﻪ ﺳﻮد از اﺣﺘﯿﺎط؟‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﯾﺒﯿﺮ‬

‫اﺣﺘﯿﺎﻃﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫دروﯾﺶ‬

‫از‬

‫از‬

‫ره‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻓﺖ‬

‫را‬

‫اي ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺳﯿﺮي ﻫﯿﻦ ﻣﺨﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﺗﻘﺼﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻓﺮوﺷﯽ‬

‫ﯾﮑﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬ ‫ﻣﺮداري‬

‫ﻣﺒﺎح‬

‫ﺑﺲ ﻓﺴﺎدي ﮐﺰ ﺿﺮورت ﺷﺪ ﺻﻼح‬

‫ﻫﻢ در آن دم آن ﺧﺮك ﺑﻔﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ از اﯾﻦ ﺻﺒﺮ و از اﯾﻦ ﺳﻪ روزه ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﭼﻨﺪ از اﯾﻦ زﻧﺒﯿﻞ و اﯾﻦ درﯾﻮزه ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﻣﺎ ﻫﻢ از ﺧﻠﻘﯿﻢ و ﺟﺎن دارﯾﻢ ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫و‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﺎﻣﺸﺒﺎن ﻟﻮت و ﺳﻤﺎع اﺳﺖ و وﻟﻪ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻮت‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬

‫دردﻣﻨﺪ‬

‫رﻣﻪ‬

‫وﻟﻮﻟﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎد‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫أن‬

‫ﮐﻔﺮا‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫اﻣﺸﺐ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﮐﺎﻧﮑﻪ آن ﺟﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫‪221‬‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎﻧﺶ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫دراز‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﯾﺪ آن اﻗﺒﺎل و ﻧﺎز‬

‫راه‬

‫ﺑﻨﻮاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻬﺎش‬

‫ﻧﺮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﭘﺎﯾﺶ ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ و دﺳﺖ‬

‫وآن ﯾﮑﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪش از ﺟﺎي ﻧﺸﺴﺖ‬

‫او‬

‫دﺳﺘﺶ را و رو‬

‫ﮔﺮد از رﺧﺖ‬

‫وآن ﯾﮑﯽ اﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﻼﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﻟﻮت‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﻤﺎع‬

‫ﺑﻮﺳﯿﺪ‬

‫وآن ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وي‬

‫ﮔﺮ ﻃﺮب اﻣﺸﺐ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﯽ؟‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ ﺗﺎ ﺳﻘﻒ ﺷﺪ ﭘﺮ دود و ﮔﺮد‬ ‫ﺟﺎن‬

‫آﺷﻮﻓﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺮوﻓﺘﻨﺪ‬

‫دود‬

‫ﻣﻄﺒﺦ‬

‫ﮔﺮد‬

‫آن‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻦ‬

‫ز‬

‫اﺷﺘﯿﺎق‬

‫و‬

‫ﮔﺎه‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫آز‬

‫از‬

‫روزﮔﺎر‬

‫ز آن ﺳﺒﺐ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮار‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﯿﺮ ﺧﻮرد او‪ ،‬ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﻧﻨﮓ دق‬

‫از‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺰﯾﻨﺪ‬

‫ﺳﻤﺎع‬

‫ز‬

‫ﺿﺮب‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺧﺮ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮان‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫آﻏﺎزﯾﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﮐﻒ زﻧﺎن‪ ،‬ﺧﺮ رﻓﺖ و ﺧﺮ رﻓﺖ اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫اﻟﻮداع‬

‫و‬

‫ﺣﺮاره‬ ‫ره‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺻﻔﻪ‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫وﺟﺪ‬

‫اول‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺮاره‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ آن ﺟﻮش و ﻧﻮش و آن ﺳﻤﺎع‬

‫روز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺮد‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫رﺧﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﺳﺪ‬

‫آن‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﺠﺮه‬ ‫در‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻫﻤﺮﻫﺎن‬

‫آورد‬ ‫ﻣﯽ‬

‫او‬

‫را‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﯿﻔﺸﺎﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺮ ﺑﺮ ﺑﻨﺪد آن ﻫﻤﺮاه ﺟﻮ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫در‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺧﺮ‬

‫آﺧُﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺧﺎدم ﺑﻪ آﺑﺶ ﺑﺮده اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺧﺮ دوش آب ﮐﻤﺘﺮ ﺧﻮرده اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎدم آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﺧﺮ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎدم‪ :‬رﯾﺶ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﺮ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺮده ام‬

‫ام‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﺗﻮﺟﯿﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺎر‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﻣﻦ‬

‫از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ آﻧﭽﻪ ﻣﻦ دادم ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪ :‬ﮐﻪ دﺳﺘﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮد‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ور‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫ﺳﺮﮐﺸﯽ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺑﺎﯾﻦ‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ﺑﻮدم‪،‬‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﯽ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ده‬ ‫در‬ ‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺮﺑﮕﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪازي‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﮓ‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫واﺧﺮم‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫‪222‬‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﻮزﯾﻌﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﺳﭙﺮد‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫زآن‬

‫ﮔﺮﺑﮥ‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﻣﻦ‬ ‫را‬

‫ﺳﭙﺎر‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮت‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﺑﺴﭙﺮدم‬

‫و‬

‫ﮔﺮده‬ ‫ﻇﻠﻤﺎ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﺧﺮ‬

‫راﺿﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫ﻧﺸﺎن؟‬ ‫اي‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا ؟‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫زرم‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ اﻗﻠﯿﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﺪارك‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ را ﮔﯿﺮم ﮐﻪ را ﻗﺎﺿﯽ ﺑﺮم؟‬

‫اﯾﻦ ﻗﻀﺎ ﺧﻮد از ﺗﻮ آﻣﺪ ﺑﺮ ﺳﺮم‬

‫اي‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻇﻠﻤﯽ‬

‫ﻣﻬﯿﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺎﯾﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫واﷲ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺮ رﻓﺖ اي ﭘﺴﺮ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ او ﺧﻮد واﻗﻒ اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ ﻗﻀﺎ راﺿﯿﺴﺖ ﻣﺮدي ﻋﺎرف اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن را ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮش‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺮ‬

‫آﻣﺪم‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ذوق‬

‫آن‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﮐﺎول‬ ‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زد‬

‫ﺑﺎد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ذوق‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺎﺻﻼن‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫وﯾﻦ دﻟﻢ زآن ﻋﮑﺲ ذوﻗﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪي‬

‫َﺧﻮش‬

‫ﮐﻪ ﺷﻮي از ﺑﺤﺮ ﺑﯽ ﻋﮑﺲ‪ ،‬آب ﮐﺶ‬

‫دان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺒ‪‬ﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﮕﺴﻞ‪،‬‬

‫ﻧﮕﺸﺘﻪ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫د‪‬ر‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫را‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻟﻤﻊ‬

‫ﯾﺎران‬ ‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﺎران‬

‫از‬

‫ﮐﺎب‬

‫ﺻﺎف ﺧﻮاﻫﯽ ﭼﺸﻢ ﻋﻘﻞ و ﺳﻤﻊ را‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮا‬

‫آﻣﺪ‬

‫داد‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬ ‫ﺻﺪف‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮدران‬

‫ﺑﺮدش‬

‫زراه‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در ﺧﺴﺮان و ﮐﺎرش ﺷﺪ ﺗﺒﺎه‬

‫ﻃﻤﻊ ﻟﻮت و ﻃﻤﻊ آن ذوق و ﺳﻤﺎع‬

‫ز‬

‫اﻃﻼع‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎﺳﺘﯽ‬

‫را‬ ‫در‬

‫ﻃﻤﻊ‬ ‫ﺗﺮازو‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫آن‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﻣﺎل‬

‫راﺳﺖ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺗﺮازو وﺻﻒ ﺣﺎل؟‬ ‫ﻫﺎﻣﻮن‬

‫ﺷﻮي‬

‫از‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻗﺎرون‬

‫ﺷﻮي‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫داد‬

‫ﺣﻖ‬

‫دﻻﻟﯿﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺮ‬

‫دﻻل‬

‫را‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫داد‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﻮ ﺑﮑﺮ ﺑﺨﺸﺪ ﭼﻞ ﻫﺰار‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺪن؟‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻮش‬

‫اﻟﮑﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻃﻤﻊ ﮐﯽ ﭼﺸﻢ و دل روﺷﻦ ﺷﻮد‬

‫زر‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫دﻟﯿﻠﻢ‬

‫ﭼﻞ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫اﻻﻣﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫رو‬

‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ دو ﺻﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺑﺎد‬

‫از‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪﮔﺎن‬

‫ذوق‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫او‬

‫را‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬ ‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫و‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻪ از ﺣﻖ ﭘﺮ ﺑﻮد‬ ‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬ ‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ز‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫ﻣﺪﻫﻮش‬

‫دور‬

‫ﺣﺮص‬

‫از‬

‫دو‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺳﺰا‬

‫َﺷﺒﻪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫د‪‬ر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪﻫﯽ‬ ‫در‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷ‪‬ﺒﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮﺧﻮردار‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‪ ،‬او‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺣﺮص‬

‫او‬

‫او‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻨﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺣﺮّ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫در ﻧﯿﺎﯾﺪ ﻧﮑﺘﻪ اي در ﮔﻮش ﺣﺮص‬ ‫‪223‬‬

‫‪ .16‬ﻗﺼﻪ آن ﻣﻔﻠﺲ ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮد و زﻧﺪاﻧﯿﺎن ازو در ﻓﻐﺎن‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻔﻠﺴﯽ ﺑﯽ ﺧﺎن و ﻣﺎن‬ ‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬

‫در‬

‫وﺑﻨﺪ‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﺑﺮ دل ﺧﻠﻖ از ﻃﻤﻊ ﭼﻮن ﮐﻮه ﻗﺎف‬

‫زﻫﺮه ﻧﯽ ﮐﺲ را ﮐﻪ ﻟﻘﻤﮥ ﻧﺎن ﺧﻮرد‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﻮردي‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫آن‬

‫رﺑﺎ‬

‫دور از رﺣﻤﺖ رﺣﻤﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫او ﮔﺪا ﭼﺸﻢ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻮد‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫رﺑﺎ‬

‫ﻣﺮوت‬

‫ﮔﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﮐﺎوش‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫را‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ز‬

‫راﺣﺘﯽ‬

‫دوزﺧﯽ‪،‬‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻫﻢ‬

‫آن ﻃﺮف‬

‫ﻧﺎن‬

‫زان‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫آﻓﺘﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﻨﺠﯽ ﺑﯽ دد و ﺑﯽ دام ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﮔﺎه ﺣﻖ آرام ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽ ﭘﺎ ﻣﺰد و ﺑﯽ دق اﻟﺤﺼﯿﺮ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫در‬

‫روي‬

‫ﻣﺒﺘﻼي‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻻﺗﺶ‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺪازد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫ﮐﻨﺞ‬ ‫و‬

‫زﻧﺪان‬ ‫ار‬

‫اﷲ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﺧﯿﺎﻻﺗﺶ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺎر‬

‫و‬

‫ﻣﺎر‬

‫و‬

‫ﮐﮋدم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﻓﺮح‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﮋدم‬ ‫ﺗﺮا‬

‫ز‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪:‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻣﻮﻧﺲ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﺎن‬

‫دارد‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬

‫ﻣﺲ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺖ‬

‫ﻣﻮم‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن ﻓﺮح وآن ﺗﺎزﮔﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫در‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺿﻌﻒ‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ُﮐﻠﻪ‬

‫ﺣﯿﺚ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻧﺪاد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺪاش‬

‫اﯾﻤﺎن‬ ‫ﻻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪي‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻓﻼ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺻﺒﻮري‬

‫را‬

‫إﯾﻤﺎن‬

‫ﻟﻪ‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫آن ﯾﮑﯽ در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﺎر‬

‫ﻫﻢ وي اﻧﺪر ﭼﺸﻢ آن دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎر‬

‫اوﺳﺖ‬

‫و آن ﺧﯿﺎل ﻣﻮﻣﻨﯽ در ﭼﺸﻢ دوﺳﺖ‬ ‫ﮔﺎه‬

‫ﺷﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﻤﯿﺶ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻫﺮ دو ﻓﻌﻞ ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫او‬

‫ﻣﻮﻣﻦٌ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻨﮑﻢ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻧﯿﻤﮥ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫رد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺧﻮان‬

‫در‬

‫ﻧﻔﻮر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫را‬

‫زﺷﺖ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫آن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دان‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫اﺻﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮع‪،‬‬

‫اﻣﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﮑﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﮕﺮﯾﺰ‬

‫زﯾﺮا‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺰداﻧﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﺎوي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻓﻤﻨﮑﻢ‬ ‫ﻧﯿﻤﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺷﺶ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﻧﯿﻤﯿﺶ‬

‫ﻧﯿﻤﻪ‬

‫ﺟﻠﺪش‬

‫او‬

‫در‬ ‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺣﺮص‬

‫ﮐﻪ‬

‫آوري‪،‬‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﻤﻪ‬

‫و‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻓﺮع‬ ‫ﺑﺎ‬

‫او‬ ‫ﮐﺎﻓﺮٌ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﮐﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫ﺑﮕﺮدد‬ ‫ﭘﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫دارد‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﺪان‬ ‫ﺑﺠﺎ؟‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫اﯾﻦ دﮐﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﺑﮕﺸﺎ آن دﮐﺎن‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﺷﺶ در اﺳﺖ و ﺷﺶ دره‪ ،‬ﻣﺎت اﺳﺖ ﻣﺎت‬ ‫‪224‬‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﮐﯿﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﺣﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻈﻄﺮﻧﺪ‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬

‫دﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﺮﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫آن‬

‫‪ .17‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮدن اﻫﻞ زﻧﺪان ﭘﯿﺶ وﮐﯿﻞ ﻗﺎﺿﯽ از دﺳﺖ آن ﻣﻔﻠﺲ‬ ‫ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮد‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ادراك‬

‫ﻣﻨﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﺴﺘﻤ‪‬ﺮ‬

‫ﯾﺎوه ﺗﺎز و ﻃﺒﻞ ﺧﻮار اﺳﺖ و ﻣﻀﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫اي‬

‫ور ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﯿﻠﺖ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﻃﻌﻤﻪ اي‬

‫دوزخ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬

‫ﮐﻠﻮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫آﯾﺪ‬

‫زﻧﺪان‬ ‫ﮔﻮ‬

‫در‬

‫آزار‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺠﺘﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن ﻣﮕﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد در ﻫﺮ ﻃﻌﺎم‬ ‫ﭘﯿﺶ او ﻫﯿﭻ اﺳﺖ ﻟﻮت ﺷﺼﺖ ﮐﺲ‬

‫ﮐﺮ ﮐﻨﺪ ﺧﻮد را‪ ،‬اﮔﺮ ﮔﻮﺋﯿﺶ ﺑﺲ‬

‫داد‬

‫ﺑﺎد‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﮔﻮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ز‬

‫ﻗﺤﻂ‪‬‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫رود‬

‫ﻇﻞ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﺎوﻣﯿﺶ‬

‫اي ز ﺗﻮ ﺧﻮش ﻫﻢ ذﮐﻮر و ﻫﻢ اﻧﺎث‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﮐﯿﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻼ‬

‫ﻣﻮﻻﻧﺎ‪،‬‬ ‫وﻇﯿﻔﻪ‬

‫داد‬

‫و‬

‫دون‬

‫از‬

‫داد‬

‫وﻗﺎﺣﺖ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫اﺑﺪ‬ ‫ز‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪه‬ ‫وﻗﻔﯽ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث‬

‫اﯾﺶ‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻗﺎﺿﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ او را ﻗﺎﺿﯽ از زﻧﺪان ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻔﺤﺺ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫زﯾﻦ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎن و ﻣﺎن ﻣﻦ اﺣﺴﺎن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫رد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫زﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﺑﻠﯿﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻼم‬

‫رب‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﻧﺪان‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫اﯾﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﺑﻤﯿﺮم‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬ ‫رﯾﮓ‬

‫ﺟﻨﺘﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺷﻮ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ز‬

‫أﻧﻈﺮﻧﯽ‬

‫آن‬

‫رﻣﻪ‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫إﻟﯽ‬

‫ﮐﺪ‬

‫و‬

‫اﻟﻘﯿﺎم‬

‫ﯾﻮم‬

‫ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ زادﮔﺎن را ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫وز‬

‫ﻣﯽ ﺳﺘﺎﻧﻢ ﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺮ و ﮔﻪ ﺑﻪ رﯾﻮ‬ ‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫اﻋﯿﺎن‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪﺷﺎن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زاد‬ ‫آرﻧﺪ‬

‫زﻟﻒ‬

‫ره‬ ‫از‬ ‫ﺧﺎل‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪم‬

‫دﯾﺪﺷﺎن‬

‫ﻗﻮت اﯾﻤﺎﻧﯽ در اﯾﻦ زﻧﺪان ﮐﻢ اﺳﺖ‬

‫وآﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ از ﻗﺼﺪ اﯾﻦ ﺳﮓ در ﺧﻢ اﺳﺖ‬

‫از ﻧﻤﺎز و ﺻﻮم و ﺻﺪ ﺑﯽ ﭼﺎرﮔﯽ‬

‫ﺑﺎرﮔﯽ‬

‫اﷲ‬

‫أﺳﺘﻌﯿﺬ‬

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ذوق‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﻫﻠﮑﻨﺎ‬

‫ﺑﺮو‬

‫آﯾﺪ‬ ‫آه‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻃﻐﯿﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﮏ ﺳﮓ اﺳﺖ و در ﻫﺰاران ﻣﯽ رود‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در وي رﻓﺖ‪ ،‬او آن ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳﺮدت ﮐﺮد ﻣﯿﺪان ﮐﺎو در اوﺳﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻓﺮﺟﻪ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫و‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺖ ﻓﺎﺳﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫زﯾﺮ‬ ‫در‬ ‫ﺟﺎ‬

‫وﺑﺎل‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮔﻪ ﺧﯿﺎل ﻋﻠﻢ و ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺎن و ﻣﺎن‬ ‫‪225‬‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻣﮑﺴﺐ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﻘﺮه‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﺳﻮدا‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮐﺎﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺎغ‬

‫آﺷﺘﯽ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﻫﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫او‬

‫ﮐﺲ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎ‬

‫ﮔﻪ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻠﻬﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻠﻬﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﺎن‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺑﺮوب‬

‫دل‬

‫از‬

‫از زﺑﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻞ از ﻋﯿﻦ ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﻧﺪ از ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻨﺪ ﺧﻮن‬

‫وارﻫﻨﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻓﻼﺳﺶ‬

‫ﮔﻮا‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮﻻ‪ ،‬دﺳﺖ ازﯾﻦ ﻣﻔﻠﺲ ﺑﺸﻮ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﮔﺮد ﺷﻬﺮ او ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﺑﺲ ﻗﻼش‬ ‫زﻧﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬ ‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﻧﺴﯿﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫را‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﺎﻣﻬﺎ‬

‫واﻧﻤﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻧﺒﻔﺮوﺷﺪ‬

‫آردش‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺤﮑﻤﻪ‬

‫را‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫و‬

‫ﻓﺮاش‬ ‫ﻧﻨﮕﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﻔﺮش‬

‫‪ .18‬ﺗﺘﻤﮥ ﻗﺼﮥ ﻣﻔﻠﺲ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل‬

‫و‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺰن‬

‫راغ‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﻗﻤﺎش‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯿﻎ و ﻣﺎغ و ﻟﯿﻎ و ﻻغ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻻﺣﻮﻟﻬﺎ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫وز‬

‫از‬

‫زن‬

‫ﮔﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫و‬

‫داوري‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﻏﺮض‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ادﺑﺎر‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫اﻓﻼﺳﺶ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﻗﺮض‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫زﻧﺪاﻧﺶ‬

‫زﻧﺪاﻧﺖ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺎن‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮا‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﺲ او را ﺗﺴﻮ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﻦ اﻓﻼس او ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺪ و ﮐﺎﻻ ﻧﯿﺴﺘﺶ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‬

‫ﺣﺒﺲ‬ ‫دﯾﻮ‬

‫زآن‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫را‬

‫ﮐﺎو دﻏﺎ و ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﺑﺪ ﺳﺨُﻦ‬ ‫ور‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺷﺘﺮش‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ده‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‬ ‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫آن‬

‫ﻗﺤﻂ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮاﺋﯽ‪،‬‬

‫و‬

‫ﮔﺮ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫آوازﻫﺎ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻮدا‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫او‬

‫ﺷﺮﮐﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫اﺷﺘﺮ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اداﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ُﮐﺮدي‬ ‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫را‬

‫ﻫﯿﺰم‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺎد‬

‫داﻧﮕﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‪ ،‬و اﻓﻐﺎن او ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮔﺮان‬

‫دوان‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ و ﮐﻮ ﺑﻪ ﮐﻮ ﻣﯽ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﻣﺎ‬

‫آوري‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ او‪ ،‬ﺻ‪‬ﺮﻓﻪ از وي ﮐﯽ ﺑﺮي؟‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﻼس‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎزارﮔﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫آوازﯾﺎن‬

‫ﺗﺮك‬

‫و‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫وﻓﺎ‬ ‫‪226‬‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺷﻬﺮش‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫و‬

‫ُﮐﺮد‬

‫ﻋﯿﺎن‬ ‫در‬

‫ﺷﮑﻠﺶ‬

‫روﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫رﺑﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻧﮕﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﺎزﯾﺎن‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﯿﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﻗﺮض ﻧﺪﻫﺪ ﮐﺲ ﻣﺮ او را ﯾﮏ ﭘﺸﯿﺰ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ اﯾﻦ و‬

‫ﺣﺒﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‪،‬‬

‫دﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن ﺑﺎ او ﺣﺮﯾﻔﯽ ﮐﻢ ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ور‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬ ‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫آرﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫ﺧﻮش دم اﺳﺖ او و ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺑﺲ ﻓﺮاخ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﺎﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‪،‬‬ ‫او‬

‫دﻏﺎﯾﯽ‪،‬‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻌﺎر‬

‫ﮔﺮه‬ ‫زﻧﺪان‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻧﻮ‬

‫دﺛﺎر‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣ‪‬ﻠﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﺮده‬ ‫ﺷﺎخ‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺪ‬ ‫دان‬

‫ﺷﺎخ‬ ‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫اي‬

‫را‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دزدي ﺟﺎﻣﻪ اي ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﻮن ﮔﯿﺮد آن ﺑﺒﺮﯾﺪه دﺳﺖ؟‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﺮد ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﻣﻨﺰﻟﻢ دور اﺳﺖ و دﯾﺮ‬

‫ﭘﮕﺎه‬

‫ﺟﻮ رﻫﺎ ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﻢ از اﺧﺮاج ﮐﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ اﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﭘﺲ؟‬

‫ﻫﻮش ﺗﻮ ﮐﻮ؟ ﻧﯿﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺲ؟‬

‫ﺳﺎﺑﻌﻪ‬

‫رﻓﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺸﻨﯿﺪه اي اﯾﻦ واﻗﻌﻪ؟‬

‫ﮔﻮش ﺗﻮ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ از ﻃﻤﻊ ﺧﺎم‬

‫ﭘﺲ ﻃﻤﻊ ﮐﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮔﻮش‪ ،‬اي ﻏﻼم‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﮔﻔﺘﻨﺪ و در ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺘﺮ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺷﺒﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻃﺒﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺸﺴﺘﯽ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫اﻓﻼﺳﻢ‬ ‫ﮐﻠﻮخ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﺷﺘﺮم‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬ ‫ﭼﺮخ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﺪ آن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫از ﺟﻤﺎل و از ﮐﻤﺎل و از ﮐﺮﺷﻢ‬

‫وآﻧﭽﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﺪ آن ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫از‬

‫وز ﺧﺮوش‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻨﻮن ﻏﺎﻓﻞ از آن‬

‫وﻗﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺣﻖ ﮐﻨﺪ آن را ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺰد‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑﻮد‬

‫در ﺣ‪‬ﺠ‪‬ﺐ ﺑﺲ ﺻﻮرت اﺳﺖ و ﺑﺲ ﺻﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﻤﻊ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫از‬

‫ﺳﻤﺎع‬ ‫ﭘﯽ‬

‫و از‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺸﺎرت‬ ‫درد‬

‫درﻣﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ درﻣﺎن ﺟﻮﺋﯽ و ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺠﺎن‬

‫ﮐﻪ اي ﺧﺪا‪ ،‬درﻣﺎن ﮐﺎر ﻣﻦ رﺳﺎن‬

‫ﺑﻮ‬

‫او‬

‫زآن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫درﻣﺎن‬

‫و‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﮐﻮن ﭘﺮ ﭼﺎره اﺳﺖ و ﻫﯿﭽﺖ ﭼﺎره ﻧﯽ‬ ‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن از ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﭘﯿﺪا ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ز ﺑﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺟﻬﺎن را ﺟﺎ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﻮﻟﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اي‬ ‫از‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺪاﯾﺖ‬

‫روزﻧﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻨﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﺳﻮي ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫درد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺟﺎي دﺧﻞ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻋﺪم‪ ،‬از وي ﻣﺮم‬

‫ﺟﺎي ﺧﺮج اﺳﺖ اﯾﻦ وﺟﻮد‪ ‬ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﻌﻄﻞ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫‪ .19‬ﻓﯽ اﻟﻤﻨﺎﺟﺎت‬ ‫اي‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﯾﺎد‬

‫ده‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫را‬

‫اﻧﺒﺎز‬ ‫ﺳﺨﻨﻬﺎي‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫دﺳﺖ ﮔﯿﺮ و ﺟﺮم ﻣﺎ را در ﮔﺬار‬

‫رﻗﯿﻖ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را رﺣﻢ آورد آن اي رﻓﯿﻖ‬ ‫‪227‬‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫ز‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﺻﻼﺣﺶ‬

‫داري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻠﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﻨﺎﮔﺮﯾﻬﺎ‬

‫ﮐﺎر‬

‫آب‬

‫و‬

‫را‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻮي ﺧﻮن ﺑﻮد ﻧﯿﻠﺶ ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﮐﺴﯿﺮﻫﺎ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ز‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫اﺳﺮار‬

‫زدي‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ دادي ﺑﻪ ﺟﻔﺖ و ﺧﺎل و ﻋﻢ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫ﺑﺮده اي از ﺧﻮﯾﺶ و ﭘﯿﻮﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﮐﺮده اي در ﭼﺸﻢ او ﻫﺮ ﺧﻮب زﺷﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ او رد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫رﻫﺎ‬

‫رﻫﺎﺋﯽ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺷﺎدي‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫داده‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫و‬

‫زﯾﻦ ﻏﻢ و ﺷﺎدي ﺟﺪاﺋﯽ داده اي‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز آب و ﮔ‪‬ﻞ ﻧﻘﺶ ﺗﻦ آدم زدي‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﻣﻬﺎﺑﺖ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ‬

‫ﺑﯿﺮون‪،‬‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ ﺻﻮرت ﻧﯿﺴﺖ آن‬

‫ﺧﻮاه ﻋﺸﻖ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاه آن ﺟﻬﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺸﺘﻪ اي‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﺷﺪ ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﺮاﯾﺶ ﻫﺸﺘﻪ اي؟‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﯿﺮي ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎ‬

‫واﺟﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺴﺘﯽ ﻫﺮ ﮐﻪ او را ﺣﺲ ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﯽ وﻓﺎ ﺻﻮرت دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮ روي ﺳﺘﯽ‬

‫آن‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎي‬

‫واﻧﭽﻪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻠﻮﺧﯽ دل ﭼﻪ ﺑﻨﺪي اي ﺳﻠﯿﻢ؟‬

‫واﻃﻠﺐ‬

‫اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺘﺎن دﯾﺪه ﺑﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﺗﺎﺑﺪ‬

‫ذﻫﺐ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﻣﺲ‪‬‬

‫ﭼﻮن‪ ،‬زر اﻧﺪود اﺳﺖ ﺧﻮﺑﯽ در ﺑﺸﺮ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﺷﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺗﻮ ﭘﯿﺮ ﺧﺮ؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫اﻧﺪك‬

‫اﻧﺪك‬

‫رو‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻧُﻌ‪‬ﻤ‪‬ﺮْه‪‬‬ ‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﺳﺘﺎﻧﺪ‬

‫دﯾﻮ‬ ‫آن‬

‫ﻧُﻨَﮑﱢﺴ‪‬ﻪ‪‬‬ ‫ﺟﻤﺎل‬

‫دل‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻼﺣﺖ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﻧﻬﺎل‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫دل ﻃﻠﺐ ﮐﻦ‪ ،‬دل ﻣﻨﻪ ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دوﻟﺘﺶ‬

‫آب‬

‫از‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺧﻮد ﻫﻢ او آب و‪ ،‬ﻫﻢ او ﺳﺎﻗﯽ و ﻣﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﯾﮏ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻃﻠﺴﻢ ﺗﻮ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺧﺎ‪،‬‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎس‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺎﻓﯿﺖ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻣﻌﻨﯽ آن ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﻮر و ﮐﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻓﺰاﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮة‬

‫ﺿﺮﯾﺮان‬

‫ﻣﻌﺪﻧﻨﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮐﻮر‬ ‫ﺣﺮف‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫را‬

‫ﺻﻮرت‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬ ‫ﻗﺮآن‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫را‬

‫‪228‬‬

‫ژاژ‬ ‫ﺷﺎدي‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫و‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺎﻻن‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ‪ ،‬ﭘﯽ ﺧﺮ رو ﮐﻪ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭘﺎﻻن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اي‬

‫دوزي‬

‫ﭘﺮﺳﺖ؟‬

‫ﭘﺎﻻن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫آﯾﺪ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭘﺎﻻن ﺗﺮا‬

‫ﮐﻢ ﻧﮕﺮدد ﻧﺎن‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎن ﺗﺮا‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺸﺖ ﺧﺮ دﮐﺎن ﻣﺎل و ﻣﮑﺴﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻟﻨﱠﺒﯽ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻮ‬

‫رﮐﺐ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫و‬

‫وازر‪،‬‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻣﻌﺮورﯾﺎ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺎده‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺨﯿﺶ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻓﻼﻧﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﻟﻨﱠﺒﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﯿﻞ‬ ‫و‬

‫ﺳﺎﻓﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﺑﺴﯽ‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ز‬

‫ﭘﺬرﻓﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎر‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ؟‬

‫و‬

‫ﺑﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاه در ﺻﺪ ﺳﺎل و ﺧﻮاﻫﯽ ﺳﯽ و ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﻧﮑﺎﺷﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬

‫ﻃﻤﻊ ﺧﺎم اﺳﺖ آن‪ ،‬ﻣﺨﻮر ﺧﺎم اي ﭘﺴﺮ‬ ‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﺎﺷﯿﺎ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫وزر‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻟﻔﻀﻮل‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﭘﺸﺘﺶ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺧﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ راﮐﺐ ﺷﺪ رﺳﻮل‬ ‫ﺑﺎر‬

‫را‬

‫رو‬

‫ﭘﺎﻻن‬

‫ﺧﻮردن‬

‫در‬

‫آرد‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ آن ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﺟﻮﯾﻢ دﮐﺎن‬

‫ﮐﺎر ﺑﺨﺖ اﺳﺖ آن و آن ﻫﻢ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻦ ﻗﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﮐﺴﺐ ﮐﺮدن ﮔﻨﺞ را ﻣﺎﻧﻊ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﭘﺎ ﻣﮑﺶ از ﮐﺎر‪ ،‬آن ﺧﻮد در ﭘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر‬

‫اﮔﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﻓﺎق‬

‫ﻣﻨﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ آن ﻫﺴﺖ از ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﻧﺎﺧﻮرده‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﻧﺪرود‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻤﺮد‬

‫وز‬

‫اﮔﺮ‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﮐﺲ ﻣﺮده در ﺑﻮك و ﻣﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ور‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﻋﺎﻓﯿﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫آن‬

‫‪ .20‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺑﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺨﻦ و اﻃﻼع ﺑﺮ ﮐﺸﻒ آن‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‪:‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫ور‬

‫رﺳﯿﺪي‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺠﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺳﻘﻔﯽ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫اﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﯿﺎﺳﻮدي‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﺎﺳﻮدي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﻣﻌﻤﻮر‬

‫روزي‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮدش‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺧﺮاب‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﺴﮑﻦ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺣﺠﺮة‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫داﺷﺘﯽ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﻮدﯾﺖ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎ‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري ﭘﻬﻠﻮي ﯾﺎران ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ اي ﺟﺎن‪ ،‬در اﮔﺮ ﻧﺘﻮان ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫آﺗﺸﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬ ‫ﭘﺮﺗﻮي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮐﺎر‬

‫زر‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫زد‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻟﺺ‬

‫وز‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺤﮏ زر را ﻣﮑﻦ از ﻇﻦ ﮔﺰﯾﻦ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﮔ‪‬ﺮو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺤﮏ داري ﮔﺰﯾﻦ ﮐﻦ‪ ،‬ور ﻧﻪ رو‬

‫ﻧﺰد‬

‫داﻧﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ور‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫‪229‬‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬ ‫از‬

‫زر‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ره‪،‬‬

‫ﻣﺮو‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫را‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻏﻮﻻن‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ دارد ﮐﻪ ﻫﺎن اي ﮐﺎروان‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫اي‬

‫ﻏﻮل‪،‬‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﻧﮏ‬

‫و‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫آﺋﯿﺪ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﭼﻪ ﺑﻮد آن ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل اي ﻧﯿﮑﺨﻮ؟‬

‫ﻣﺎل ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﺟﺎه ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬و آب رو‬

‫آوازﻫﺎ‬

‫رازﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫درون‬

‫ﮐﻦ‬

‫دور‬

‫از‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ آن ﺟﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮔﺮگ و ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫راه‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫آﻓﻼن‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫روز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫دﯾﺮ‬

‫ذﮐﺮ ﺣﻖ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮﻻن را ﺑﺴﻮز‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﺮﮔﺲ را از اﯾﻦ ﮐﺮﮐﺲ ﺑﺪوز‬

‫واﺷﻨﺎس‬

‫رﻧﮓ ﻣﯽ را واﺷﻨﺎس از رﻧﮓ ﮐﺎس‬

‫رﻧﮓ‬

‫دﯾﺪه اي‬

‫درﻧﮓ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﮔﻮﻫﺮان‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫درﯾﺎﺋﯽ‬

‫ﺷﻮي‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺗﻨﯿﺪ‬

‫ﺧﺎرج‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻋﺎﻣﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ ﺑﯿﺮون ﺟﺴﺖ‪ ،‬از وي ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ‪،‬‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺑﻬﻢ‬

‫ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺎدق‬ ‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﮐﺰ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐﺎذب‬ ‫ﮔﺎن‬

‫ﺑﺠﺰ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫در‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭼﻮن‬ ‫درآ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺟﺎي‬ ‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ ﭼﻮن ﺟﺎي روﺷﻦ دﯾﺪه ﮔﯿﺴﺖ‬ ‫رو‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬ ‫آن‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺻﻨﻊ‬ ‫ﺑﺮون‬ ‫از‬

‫ﮐﺎرﮔﺎﻫﺶ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺮدد‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯿﺶ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺻﺎﻧﻊ‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪﮔﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫و‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫در‬

‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‬ ‫اﻟﻪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آن ﻫﻤﻪ ﺧﻮن ﮐﺮد و ﻣﻮﺳﯽ زاده ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﮐﺮد در ﮔﺮدن ﻫﺰاران ﻇﻠﻢ و ﺧﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ‬

‫ﭘﯿﻤﺎﺋﯽ‬

‫در‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻃﻔﻞ ﮐﺸﺖ او‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ﺻﺒﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫وز‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫آﻣﺎده‬

‫او‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﺰال‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ ﺧﺸﮏ ﮔﺸﺘﯽ ز اﺣﺘﯿﺎل‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫را‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﺣﻘﺪي‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﻌﺎف‬

‫وز‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺖ‬

‫ﭘﺮورد‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮐﺲ‪،‬‬

‫ﻃﻔﻼن‬ ‫ﻇﻦّ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻋﺪو‪ ‬و آن ﺣﺴﻮد و دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺣﺴﻮد و دﺷﻤﻦ او آن ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻋﺪو؟‬

‫او‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫او‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺗﻨﺶ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﺗﻦ‬

‫او‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺪود‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻮ‬

‫ﺑﺮ دﮔﺮ ﮐﺲ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﯿﺨﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﯿﻦ‬

‫‪ .21‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدن ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﺨﺼﯽ را ﮐﻪ ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﮑﺸﺖ‬ ‫ﺑﮑﺸﺖ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ زﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ و ﻫﻢ زﺧﻢ ﻣﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫را‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬از ﺑﺪ ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﻣﺎدري‬

‫ﯾﺎد‬ ‫‪230‬‬

‫ﻧﺎوردي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫او ﭼﻪ ﮐﺮد آﺧﺮ ﺑﺘﻮ؟ اي زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﯽ‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺎدر؟ اي ﻋﻨﻮد‬

‫ﻣﯽ ﻧﮕﻮﺋﯽ ﮐﻮ ﭼﻪ ﮐﺮد‪ ،‬آﺧﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎري ﮐﺮد ﮐﺎن ﻋﺎر وي اﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻤﺶ ﮐﺎن ﺧﺎك ﺳﺘﺎر وي اﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻤﺶ‬

‫ﻏﺮق ﺧﻮن در ﺧﺎك ﮔﻮر آﻏﺸﺘﻤﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﮐﺲ را ﺑﮑﺶ اي ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻫﺮ روز ﻣﺮدي را ﮐﺸﻢ‬

‫ﮐﺸﺘﻢ او را‪ ،‬رﺳﺘﻢ از ﺧﻮﻧﻬﺎي ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﺎي او ﺑ‪‬ﺮم ﺑﻪ اﺳﺖ از ﻧﺎي ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻧﺎﺣﯿﺖ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ؟‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮑﺶ او را ﮐﻪ ﺑﻬﺮ آن دﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫از وي اﯾﻦ دﻧﯿﺎي ﺧﻮش ﺑﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫از ﭘﯽ او ﺑﺎ ﺣﻖ و ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺟﻨﮓ‬

‫اﻋﺘﺬار‬

‫دﯾﺎر‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آن‬

‫زآن‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﮑﺎل‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺪ‬

‫رﺳﺘﯽ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫آرد‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺎﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺻﻮاب‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺗﺮا‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬ ‫ﻋﺰﯾﺰي‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫در‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮاﺷﺎن دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻮد و ﺣﺴﻮد؟‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ اﯾﻦ اﺷﮑﺎل و ﺷﺒﻬﺖ را ﺟﻮاب‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﮐﻨﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ آن ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﺟﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﮏ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫آن‬

‫دﺷﻤﻦ‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﻋﺪوي‬ ‫او‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ُﮐﺸﺪ‬

‫ﮐﺰ او‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺸﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﻫﻨﺪوﯾﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﮔﺎزري‬

‫آن‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫از ﺳﺘﯿﺰة ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﺳﺮا‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﯾﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ور‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮدﻧﺪ‬

‫راه ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺧﻮد زدﻧﺪ‬ ‫آب‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫دارد‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﺷﺖ‬

‫رو‬

‫ﻫﺎن ﻣﺸﻮ ﻫﻢ زﺷﺖ رو‪ ،‬ﻫﻢ زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ﺳﻨﮕﻼخ‬

‫ور دو ﺷﺎخ اﺳﺘﺖ ﻣﺸﻮ ﺗﻮ ﭼﺎر ﺷﺎخ‬

‫ﮐﻤﺘﺮم‬

‫در‬

‫اﺧﺘﺮم‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ور‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﮐﻔﺸﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺴﻮدي‬

‫در‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺧﻮد ﺣﺴﺪ ﻧﻘﺼﺎن و ﻋﯿﺐ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ﻋﺪاوت‬

‫ﻋﺎر‬

‫و‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﮐﻤﺘﺮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻮد‬ ‫‪231‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ادﯾﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ز‬

‫آﻓﺮﯾﺪه‬

‫آن‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﻣﺎﻫﯿﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻓﺮدﻧﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫رﻧﺞ او‪،‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﮐﯽ ﮐﺸﺪ ؟‬

‫ﺧﻠﻖ؟‬

‫از‬

‫زن‬

‫ﻋﺪوي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﮐﻮر و ﮐﮋ ﮐﺮدﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ره‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﮐﻤﺘﺮي‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻤﯿﻬﺎ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ز‬ ‫از‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺧﻮن ﭘﺎﻻ‬

‫آن‬

‫اﺑﺘﺮي‬ ‫ﺑﻮد‬

‫آن اﺑﻮ ﺟﻬﻞ از ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻨﮓ داﺷﺖ‬

‫وز ﺣﺴﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اي‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﻟﺤﮑﻢ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫ز‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫درﮔﺬر از ﻓﻀﻞ و از ﭼﺴﺘﯽ و ﻓﻦ‬ ‫ﮐﺲ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣﻘﺮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دوري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﻋﺎري‬

‫اﻫﻠﯿﺖ‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺣﺎﺳﺪ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫و‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫او‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ُﺧﻠﻖ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫دﯾﺎري‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬

‫را‬

‫آزﻣﺎﯾﺶ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫از‬

‫اﺳﺖ‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﺑﺮﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاه از ﻧﺴﻞ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاه از ﻋﻠﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻬﺪي و ﻫﺎدي وي اﺳﺖ اي راه ﺟﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫رو‬

‫او ﭼﻮ ﻧﻮر اﺳﺖ و ﺧﺮد ﺟﺒﺮﯾﻞ اوﺳﺖ‬

‫آن وﻟﯿﯽ ﮐﻢ از او‪ ،‬ﻗﻨﺪﯾﻞ اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﺗﯿﺒﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﯽ‬

‫اﻣﺎم‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫در‬

‫ﻗﻠﻖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺎو ﺷﯿﺸﻪ دل ﺑﺎﺷﺪ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﻔﺼﺪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺮده‬

‫از‬

‫ﻗﻨﺪﯾﻞ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺻﻒ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫وآن‬

‫ﮐﻢ‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫روﺷﻨﯿﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫اﺣﻮﻟﯿﻬﺎ‬

‫اﻧﺪك‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻣﺸﮑﺎة‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫دارد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻧﻮر‬

‫دان‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺻﻒ ﺻﻒ اﻧﺪ اﯾﻦ ﭘﺮده ﻫﺎﺷﺎن ﺗﺎ اﻣﺎم‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺿﻌﻒ‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬ ‫اول‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ز ﻫﻔﺼﺪ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬او ﯾﻢ ﺷﻮد‬

‫زر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ ﺻﻼح آﺑﯽ و ﺳﯿﺐ ﺗﺮ اﺳﺖ؟‬

‫ﺧﻔﯿﻒ‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫دارد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺣﺎﺟﺐ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺠﺎﺑﯽ‬

‫واﺳﻄﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫آب‬

‫دﯾﮕﯽ‬

‫ﻣﮑﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﻮر‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺎرد‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ آﻫﻦ را ﻟﻄﯿﻒ‪ ،‬آن ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫آن‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺎﻣﯿﯽ‬

‫آﻫﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫در‬

‫اﻧﺪك‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﮐﺎﺻﻼح‬ ‫و‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫دارد‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺣﺴﺪﻫﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫آﯾﺪ‬

‫زآن‬

‫وﻟﯿﯽ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﻧﺎاﻫﻞ‬

‫و‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫آﻫﻦ‪،‬‬

‫ﺟﺬوب‬

‫ﺷﻌﺎﻋﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫اﺣﻮل‬

‫ﺗﺎﺑﺸﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺶ‬

‫زﯾﺮ ﭘﺘﮏ و آﺗﺶ اﺳﺖ او ﺳﺮخ و َﺧﻮش‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫رود‬

‫ﺑﯽ‬

‫راﺑﻄﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﭘﺨﺘﮕﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫آب‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﺎﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺎ را در روش‪ ،‬ﭘﺎ ﺗﺎﺑﻪ اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ز‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﺳﻮزان‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫آرد‬

‫ﭘﺲ ﻓﻘﯿﺮ آن اﺳﺖ ﮐﺎو ﺑﯽ واﺳﻄﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎ وﺟﻮدش راﺑﻄﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻓﻘﯿﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻮ ﺧﻮد را دﻫﺪ‬

‫آب‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﭘﺲ دل ﻋﺎﻟﻢ وي اﺳﺖ اﯾﺮا ﮐﻪ ﺗﻦ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫دل ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ؟‬

‫دل ﻧﺠﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ؟‬ ‫‪232‬‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫واﺳﻄﮥ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫دل‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻈﺮﮔﺎه ﺧﺪا دل‪ ،‬ﻧﯽ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻈﺮﮔﺎه‬

‫ﺑﺎز اﯾﻦ دﻟﻬﺎي ﺟﺰوي ﭼﻮن ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ دل ﺻﺎﺣﺐ دﻟﯽ ﮐﺎو ﻣﻌﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻣﺜﺎل و ﺷﺮح ﺧﻮاﻫﺪ اﯾﻦ ﮐﻼم‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫آﻫﻦ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻔﺶ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻧﻠﻐﺰد‬

‫ﺑﺪي‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﺪ ﺟﺰ ﺑﯽ ﺧﻮدي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﻣﺮ‬

‫دﺳﺘﮕﻪ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .22‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه آن دو ﻏﻼم را ﮐﻪ ﻧﻮ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد‬ ‫دو‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﻏﻼم‬ ‫و‬

‫ﯾﺎﻓﺘﺶ‬

‫زﯾﺮك‬

‫دل‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ارزان‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ز آن دو‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺷﮑﺮآب‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎدي ﭘﺮده را در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻬﺮ ﯾﺎ ﮔﻨﺪم اﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ زر‪ ،‬ﯾﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎر و ﮐﮋدم اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ در او ﮔﻨﺞ اﺳﺖ و ﻣﺎري ﺑﺮ ِﮐﺮان‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫ﺗﺎﻣﻞ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫در‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﯾﻦ زﺑﺎن ﭘﺮده اﺳﺖ ﺑﺮ درﮔﺎه ﺟﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫زاﯾﺪ؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ز‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫زو‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻓﺮﻗﺎن‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫زر‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬ ‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﺗﺎﻣﻞ‬

‫ﮔﻮﯾﺎﺳﺘﯽ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ را از او ﻓﺮﻗﺎن ﺷﺪي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ذره‬

‫ذره‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻫﻢ ﺳﺆال و ﻫﻢ ﺟﻮاب از ﻣﺎ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭼﺸﻢ ﮐﮋ ﮐﺮدي‪ ،‬دو دﯾﺪي ﻗﺮص ﻣﺎه‬

‫ﭼﻮن ﺳﺆال اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ در اﺷﺘﺒﺎه‬

‫ﻣﺎﻫﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﻪ را‪ ،‬ﻧﮏ ﺟﻮاب‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﻓﮑﺮﺗﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫درﯾﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫ﺻﺤﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫آن‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﻫﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﺎن ز ﮔﻮش آﯾﺪ ﺑﻪ دل‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﻦ ﺷﻨﻮ آن را ﺑﻬﻞ‬

‫ﮔﻮش دﻻل اﺳﺖ و ﭼﺸﻢ اﻫﻞ وﺻﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺎل و ﮔﻮش اﺻﺤﺎب ﻗﺎل‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ذات‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫در‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﮔﻮش‬

‫در‬

‫ز آﺗﺶ ار ﻋﻠﻤﺖ ﯾﻘﯿﻦ ﺷﺪ از ﺳﺨُﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺴﻮزي‬

‫ﮔﻮش‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻓﺬ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﺨﺘﮕﯽ‬

‫دﯾﺪﻫﺎ‬ ‫در‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫اﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ ﺧﻮاﻫﯽ در آﺗﺶ در ﻧﺸﯿﻦ‬ ‫ور‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﻪ ﺑﺎ آن ﻏﻼﻣﺎﻧﺶ ﭼﻪ ﮐﺮد‬

‫ﻧﻪ‬

‫در‬

‫ﻗﻞ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫‪ .23‬ﺑﺮاه ﮐﺮدن ﺷﺎه ﯾﮑﯽ از آن دو ﻏﻼم را و از دﯾﮕﺮي ﭘﺮﺳﯿﺪن و ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ او آﻧﭽﻪ در وي اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎف‪‬‬

‫ﻏﻼﻣﮏ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ‬

‫دﯾﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺗﺼﻐﯿﺮ‬

‫ذﮐﺎ‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫‪233‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﺷﺎرت‬

‫ﻃﻔﻠﮑﻢ‬

‫ﺗﺤﻘﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫در‬

‫دوم‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﺷﺪ از دﯾﺪار او‬

‫ﺟﺴﺖ و ﺟﻮﯾﯽ ﮐﺮد ﻫﻢ زاﺳﺮار او‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ و اﯾﻦ ﮔﻨﺪه دﻫﺎن‬

‫دور ﺑﻨﺸﯿﻦ ﻟﯿﮏ زآن ﺳﻮ ﺗﺮ ﻣﺮان‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻧﯽ ﺟﻠﯿﺲ و ﯾﺎر و ﻫﻢ ﺑﻘﻌﻪ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﻓﻨﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻼج‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫زاﻫﻞ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﯿﮑﯽ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫و‬

‫دﻫﺎن‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‪،‬‬

‫ﮔﻠﯿﻤﯽ‬ ‫ﺳﻪ‬

‫دو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬ ‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﺮﯾﺾ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫و‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫از‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺻﻮرت‬

‫دوﺧﺘﻦ‬ ‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬

‫آن ذﮐﯽ را ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد او ﺑﻪ ﮐﺎر‬

‫ﺳﻮي ﺣﻤﺎﻣﯽ ﮐﻪ رو ﺧﻮد را ﺑﺨﺎر‬

‫ﭼﻪ زﯾﺮﮐﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ را‬ ‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮ‬

‫َﺧﻮد‬

‫آن ﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش ﺗﻮ ﻧﻤﻮد‬

‫از ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺳﺮد ﻣﯽ ﮐﺮد آن ﺣﺴﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او دزد و ﮐﮋ اﺳﺖ و ﮐﮋﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﺣﯿﺰ و ﻧﺎﻣﺮد و ﭼﻨﺎن اﺳﺖ و ﭼﻨﯿﻦ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﻮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺣﯿﺎ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫راﺳﺘﯽ‬

‫و‬

‫زآن‬

‫ﻏﻼﻣﯽ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺰد ﻣﺎ آ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ زآن ﯾﺎر ﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺻﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﮑﺨﻮﺋﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬ ‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺘﻢ‬ ‫و‬

‫دﯾﻨﺪاري‬

‫ﭼﻮ‬

‫وﺳﺨﺎ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮﯾﯽ در ﻧﻬﺎدش ﺧﻠﻘﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﺗﻬﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫در‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﻋﯿﺒﻬﺎ‬

‫دارم‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﺟﻮد‬ ‫وﺟﻮد‬

‫در‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﺮ ﻋﯿﺐ ﺧﻮد دﯾﺪي ز ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي ﻓﺎرغ وي از اﺻﻼح ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ او ﺑﺒﯿﻨﺪ روي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﺴﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻋﯿﺐ‬

‫او‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻮري‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫اي‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫او‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻋﯿﺒﻬﺎي‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻪ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﻋﯿﺒﺶ‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫اي‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫روي‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫دﯾﺪش‬ ‫ﺧﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﺪﺧﺪاي‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﻠﮑﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﻼﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رو‬

‫از‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻋﯿﺒﻬﺎش‬

‫و‬

‫ﻣﺮدﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﺪﻣﯽ‬

‫ﺟﻮاﻧﻤﺮدي‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫روي‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ او ﻣﺮ ﻣﺮا ﺧﻮش ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫وﻓﺎ‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫روي‬ ‫از‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫روي‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫او‬

‫ﺻﺪق‬

‫ذﮐﺎ‬

‫و‬

‫و‬

‫و‬

‫داد‬

‫آن ﺟﻮاﻧﻤﺮدي ﮐﻪ ﺟﺎن را ﻫﻢ ﺑﺪاد‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺟﻮاﻧﻤﺮدي‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ور ﺑﺪﯾﺪي‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﻠﺶ ﺑﺪي؟‬

‫ﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪي؟‬ ‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﻮم‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫آب‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﻫﺮ ﮐﺲ از ﯾﻘﯿﻦ‬

‫داﻧﺪ‬

‫او‬

‫‪234‬‬

‫ﺟﻮي‬ ‫ﭘﺎداش‬

‫آب‬ ‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ده‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﻮض‬

‫دﯾﺪن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻮض دﯾﺪن‪ ،‬ﺿﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪن اﺳﺖ‬

‫اﻋﻮاض‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺨﯿﻞ‬

‫ﻋﻮﺿﻬﺎ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻮدي‬

‫زﻣﺎن‬

‫دﮔﺮﮔﻮن‬

‫ﺷﺎد‬

‫دارد‬

‫دﯾﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺧﻮ‪‬اض‬

‫ﻧﺒﺎزد‬

‫ﭘﺲ ﺳﺨﺎ از ﭼﺸﻢ آﯾﺪ ﻧﯽ ز دﺳﺖ‬ ‫ﻋﯿﺐ دﯾﮕﺮ آﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ او‬

‫ﻫﺴﺖ او در ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮد ﻋﯿﺐ ﺟﻮ‬

‫ﻋﯿﺐ ﺟﻮي وﻋﯿﺐ ﮔﻮي ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﮑﻮ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺪ ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ‪ :‬ﺟﻠﺪي ﻣﮑﻦ در ﻣﺪح ﯾﺎر‬

‫ﻣﺪح ﺧﻮد در ﺿﻤﻦ ﻣﺪح او ﻣﯿﺎر‬

‫ورا‬

‫ورا‬

‫ﻣﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫در‬

‫ﮐﺎر‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎري‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﺪﯾﻞ‬

‫دﯾﺪ‬

‫آرم‬

‫دارد‬

‫ُدر‬

‫زاﯾﺪش‬

‫آﯾﺪت‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺮﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫‪ .24‬ﻗﺴﻢ ﻏﻼم در ﺻﺪق و وﻓﺎي ﯾﺎر ﺧﻮد از ﻃﻬﺎرت ﻇﻦ ﺧﻮد‬ ‫ﻧﯽ‬

‫واﷲ‬

‫ﺑﺎﷲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آن‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﭘﺎﮐﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﻣﺰاج‬

‫اﻟﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﻣﺎﻟ‪‬ﮏ‪ ‬اﻟْﻤ‪‬ﻠْﮏ‪ ‬و ﺑﻪ رﺣﻤﺎن و رﺣﯿﻢ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻞ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ و ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ذﻟﯿﻞ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﺧﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ از ﻧﺎر و ﻧﻮر ﺻﺎف ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺳﻨﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮﻗﯽ‬

‫ارواح‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﯿﺪ‬

‫از‬

‫واﻧﮕﻪ‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﺷﻬﺴﻮاران‬

‫او‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫ﺗﮏ‬ ‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﻼﮐﯿﺎن‬ ‫ﺗﺎﺧﺖ‬

‫اﻧﻮار‬

‫آدم ﻣﻌﺮﻓﺖ زآن راه ﯾﺎﻓﺖ‬

‫آن ﮐﺰ آدم ر‪‬ﺳﺖ و دﺳﺖ ﺷﯿﺚ ﭼﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﯿﻔﻪ ش ﮐﺮد آدم ﮐﺎن ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫د‪‬رﺑﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻧﻮح از آن ﮔﻮﻫﺮ ﭼﻮ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻫﻮاي‬

‫اﻧﻮار‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﺟﻮﯾﺶ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻫﻦ اﻧﺪر دﺳﺖ ﺑﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫از‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬ ‫داود‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﻗﻀﺎ‬ ‫ﻣﻪ‬

‫در‬ ‫ﺷﻌﺎﻋﺶ‬

‫از‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﭼﻮ‬

‫رو‬

‫وﺻﺎﻟﺶ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫دﯾﺪ‬

‫آن‬

‫دﯾﻮ‬

‫رﺿﯿﻊ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫در‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫دﺷﻨﮥ‬

‫ﻫﺎي‬

‫آﺑﺪارش‬

‫ﮔﺸﺘﺶ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫روﺷﻦ‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﻄﯿﻊ‬

‫از‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ از دﺳﺖ ﻣﻮﺳﯽ آب ﺧَﻮرد‬ ‫ﺟﺎن ﺟﺮﺟﯿﺲ از ﻓﺮش ﭼﻮن راز ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻫﻔﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﺟﺎن ﻓﺸﺎﻧﺪ و ﺑﺎز ﯾﺎﻓﺖ‬

‫زدي‬

‫ﻓﺪي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫زﮐﺮﯾﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﯾﻮﻧﺲ ﺟﺮﻋﻪ اي زآن ﺟﺎم ﯾﺎﻓﺖ‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﯾﺤﯿﯽ ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ از ﺷﻮق او‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﻃﺸﺖ زر ﻧﻬﺎد از ذوق او‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ارﺗﻘﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫ﺻﺎﺑﺮ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺳﺎل‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﮔﺎه‬ ‫اﯾﻮب‬

‫‪235‬‬

‫را‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﺟﻮف‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫درﺧﺘﺶ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫در‬ ‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫ﺑﺎﺧﺖ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﺷﻌﯿﺐ‬

‫ز‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫را‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻣﻠﮑﺖ‬

‫دم‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺶ ﻧﺮم ﺷﺪ‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫آرام‬ ‫از‬ ‫آﺛﺎر‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﺧﻀﺮ و اﻟﯿﺎس از ﻣﯿﺶ ﭼﻮن دم زدﻧﺪ‬ ‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫و‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﺮخ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺮﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﺎرم‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﯾﺎﻓﺖ آن ﻣﻠﮏ و ﻧﻌﯿﻢ‬

‫ﻗﺮص ﻣﻪ را ﮐﺮد او در دم دو ﻧﯿﻢ‬

‫آﯾﺖ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﻪ ﺻﺎﺣﺐ و ﺻﺪﯾﻖ ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ را ﭼﻮ دل ﻓﺎروق ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻋﺜﻤﺎن آن ﻋﯿﺎن را ﻋﯿﻦ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺑﻮ‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺷﯿﺪاي‬

‫ﻓﺎﯾﺾ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ز روﯾﺶ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺷﺪ د‪‬ر ﻓﺸﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫او‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻋﺮش‬

‫را‬

‫د‪‬رﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﻮرش‬

‫روﺷﻦ‬

‫از‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺒﻄﯿﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﺷﻮار‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫وآن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﯿﺪ از ﺟ‪‬ﻨﺪ او دﯾﺪ آن ﻣﺪد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﺶ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﻄﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺳﺮش‬

‫زﻫﺮ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﻓﺰون‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﮐﺮﺧﯽ ﮐﺮخ او را ﺷﺪ ﺣﺮص‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮ راﻧﺪ‬

‫ﻗﺮﻃﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮاﻫﺶ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺷﺎد‬

‫درﻣﺮج‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫ادﻫﻢ ﻣﺮﮐﺐ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬

‫اﻟﻌﺎرﻓﯿﻦ‬

‫ﭘﻮر‬

‫ﻣﺰﯾﺪش‬

‫ﭼﻮ‬

‫ذواﻟﻨﻮرﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫وار‬

‫از‬

‫ﻋﺪد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن‬

‫داد‬

‫ﺷﺪ‬ ‫از‬ ‫و‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫و آن ﺷﻘﯿﻖ از ﺷﻖ آن راه ﺷﮕﺮف‬

‫ﮔﺸﺖ او ﺧﻮرﺷﯿﺪ راي و ﺗﯿﺰ ﻃﺮف‬

‫راه‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻟﺤﻈﮥ ﻟﻄﻒ ﺷﺪ ﻣﻠﺤﻮظ ﺷﺎه‬

‫ادب‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻓﻀﯿﻞ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺸﺮ‬

‫از‬

‫ﺣﺎﻓﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫رﻫﺰﻧﯽ‬ ‫را‬

‫ذواﻟﻨﻮن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ره‬

‫ﻣﺒﺸﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻏﻤﺶ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﺳﺮﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺼﺮ ﺟﺎن را ﻫﻤﭽﻮ ﺷﮑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮي ﺑﯽ ﺳﺮ ﺷﺪ اﻧﺪر راه او‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮﯾﺮ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺮازاﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺪاﯾﯽ‬

‫رﺣﻤﺖ و رﺿﻮان ﺣﻖ در ﻫﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫رﺷﮏ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن‬ ‫ﺟﺎن‬

‫روﺣﺎﻧﯿﺎن‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﺪ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺮﻧﺪ‬

‫روان‬

‫ﭘﺎﮐﺸﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻻﯾﻖ‪،‬‬

‫ﺣﻖ آن آﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ و آن از اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰﻫﺎ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫داﻧﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫ﺗﺎش‬ ‫وﺻﻒ‬

‫ار‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬ ‫و‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺳﺮوران‬

‫ﺟﺎه‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬ ‫آن‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﻤﺶ‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ؟‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺎورت‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮐﻨﻮن از آن ِ ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داري و ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮده اي؟‬

‫از‬

‫روز ﻣﺮگ اﯾﻦ ﺣﺲ ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫در ﻟﺤﺪ ﮐﺎﯾﻦ ﭼﺸﻢ را ﺧﺎك آﮔﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺘﺖ‬

‫آن زﻣﺎن ﮐﺎﯾﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺖ ﺑﺮ درد‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺖ ﻫﺴﺖ ﺗﺎ ﺟﺎن ﺑﺮ ﭘﺮد؟‬ ‫‪236‬‬

‫ﺗﮓ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫داري‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫آن‬

‫او‬

‫د‪‬ر‬

‫آورده‬

‫اي‬

‫ﯾﺎر‬

‫دل‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫دل از ﺟﺎن‬ ‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬اي ﯾﺎر‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻏﺎر‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻌﺎر او را ﻣﺪان‪ ،‬اي ﻣﺴﺖ ﻋﺎر‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺮط ﻣﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﻟﺤﺴﻦ‪ ،‬ﻧﯽ ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺑﻞ ﺣﺴﻦ را ﺳﻮي ﯾﺰدان ﺑﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺧﺮي؟‬

‫اﯾﻦ ﻋﺮﺿﻬﺎ ﮐﻪ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﭼﻮن ﺑﺮي؟‬ ‫اﻧﺘﻔﯽ‬

‫ﺟﻮﻫﺮي‬

‫داري‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻬﺎي‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ز‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﯾﺎ‬

‫و‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫را‬

‫اﻣﺮاض‬

‫ﻋﺮض‬ ‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﺷﻬﺪ‬

‫ﺳﻨﺒﻠﻪ‬

‫داروي‬

‫ﻣﻮ‬

‫را‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﺟﻔﺖ ﮐﺮدن اﺳﺐ و اﺷﺘﺮ را ﻋﺮض‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﻋﺮاض‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻋﺮض‬

‫زراﻋﺖ‬ ‫ﻧﮑﺎح‬

‫آن‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﯾﺒﻘﯽ‬

‫ﭼﻮن ز ﭘﺮﻫﯿﺰي ﮐﻪ زاﯾﻞ ﺷﺪ ﻣﺮض‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫روزه‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻻ‬

‫زﻣﺎﻧﯿﻦ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬ ‫زن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫دﻫﺎن‬

‫از‬

‫ﺗﻠﺦ‪،‬‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﮐﺮّه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﺰاﺋﯿﺪن‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻏﺮض‬

‫آن‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﮔﺸﺖ ﺟﻮﻫﺮ ﻣﯿﻮه اش‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﻏﺮض‬

‫ﻋﺮض‬

‫دان‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﺑﺮدن‬

‫ﺑﮑﺎر‬

‫ﺟﻮﻫﺮي ز آن ﮐﯿﻤﯿﺎ‪ ،‬ﮔﺮ ﺷﺪ ﺑﯿﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ام‬

‫دﺧﻞ‬

‫آن‬

‫اﻋﺮاض‬

‫را‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺮم‬

‫اﯾﻦ ﺻﻔﺖ ﮐﺮدن‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻤﺶ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺑﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺎﻫﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻨﻮط‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ ﻋﺮض را ﻧﻘﻞ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎس‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮﻋﺮض ﮐﺎن رﻓﺖ ﺑﺎز آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫و‬

‫اﻗﻮال‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﻋﺮض‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻋﻤﻠﻬﺎ‬

‫ﭘﯽ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﻣﺮ ﻋﺮض را ﻧﻘﻞ و ﺣﺸﺮ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻻﯾﻘﺶ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﮔﻠﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻫﺮ ﯾﮏ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻬﺎ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫روز‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺮض‬

‫ﺻﻮرﺗﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﻋﺮض؟‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫در‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻔﺘﯽ‬ ‫ﻣﻬﻨﺪس‬

‫ﻣﮑﺶ‬

‫ﺳﺎﯾﻘﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻮﺑﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺮض را‬

‫ﻏﺮض‬

‫و‬

‫ﺟﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﺎن ﻓﻼن ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ دﯾﺪﯾﻢ ﺧَﻮش‬

‫ﺑﻮد ﻣﻮزون ﺻﻔﻪ و ﺳﻘﻒ و درش‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻫﺎ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻣﻬﻨﺪس‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫اول‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫و‬

‫ﻋﺮض‬

‫و‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫آﺧﺮ‬

‫در‬

‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫آورد‬

‫آﻟﺖ‬

‫درﺧﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫از‬

‫اي؟‬

‫ﺟﺰ ﺧﯿﺎل و ﺟﺰ ﻋﺮض و اﻧﺪﯾﺸﻪ اي‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﻋﺮض‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫دل‬ ‫ﺷﺠﺮ‬

‫اول‬

‫درﻧﮕﺮ‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﻨﯿﺖ‬ ‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪي‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺎخ و ﺑﯿﺦ و ﺑﺮﮔﺶ اول اﺳﺖ‬ ‫‪237‬‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫از‬

‫دان‬

‫در‬

‫ازل‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﺮف‬ ‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اول‬ ‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻣﺮﺳﻞ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪي‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮي‬

‫آن‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻓﻼك‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻮﻻك‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﻞ اﻋﺮاض اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ و ﻣﻘﺎل‬

‫ﻧﻘﻞ اﻋﺮاض اﺳﺖ اﯾﻦ ﺷﯿﺮ و ﺷﻐﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫أﺗﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫از‬

‫ﻋﺮﺿﻬﺎ‬

‫ﻋﺮض‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫از‬

‫زاﯾﺪ؟‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫وﯾﻦ ﺻﻮرﻫﺎ از‬

‫ﻫ‪‬ﻞْ‬

‫ﭼﻪ زاﯾﺪ؟ از ﻓﮑﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﯾﮏ ﻓﮑﺮت اﺳﺖ از ﻋﻘﻞ ﮐﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺷﺎه اﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻬﺎ ر‪‬ﺳ‪‬ﻞ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اول‬

‫ﭼﺎﮐﺮت‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﺛﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺎﻫﺎ‬

‫ﺟﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن ﻋﺮض زﻧﺠﯿﺮ و زﻧﺪان ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن ﻋﺮض‪ ،‬ﻧﯽ ﺧﻠﻌﺘﯽ ﺷﺪ در ﻧﺒﺮد؟‬

‫اﯾﻦ ﻋﺮض ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ آن ﺑﯿﻀﻪ اﺳﺖ و ﻃﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ از آن و‪ ،‬آن از اﯾﻦ زاﯾﺪ ﺑﺴﯿﺮ‬

‫اﻟﻤﺮاد‬

‫ﻧﺰاد؟‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ات‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫داﺷﺘﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫آن‬

‫ﺷﺪي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻬﺎي‬

‫را‬

‫ﺧﺮد‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ و ﻣﻮﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺟﺰ ﮐﻪ ذﮐﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫ﺑﺪي؟‬

‫ﺟﺮم و‬

‫ﺧﻄﺎ؟‬

‫ﺧﺎﺻﺎن‬

‫ﺧُﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻋﯿﺎن ﺑﻮدي ﻧﻪ ﻏﯿﺐ‪ ،‬اي ﺷﺎه اﯾﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﺪي؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫درﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺑﺘﮕﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﻮدي‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻧﯿﺎي‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺎداش‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﺎداش‬

‫ﮐﺎر‬

‫وز‬

‫ﺻﻮرﻫﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﮑﻨﻢ‬ ‫ﺑﻨﻤﻮد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ده‪،‬‬

‫ﮐﻔﺮ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﻏﯿﺐ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬ ‫دﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫زﻫﺮة‬

‫در ﻗﯿﺎﻣﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻟﯿﮏ از‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‪،‬‬

‫اﻣﯿﺮان‬ ‫را‬

‫ﻧﻪ از‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫دارم‪،‬‬ ‫ﻋﻤﻠﻬﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺰ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﭘﻮﺷﺪ‬

‫ﻏﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ آن ﭼﻪ ﺑ‪‬ﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﻪ‪:‬‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫در‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ورﻧﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺎﺳﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻼﺑﮥ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎﺳﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺛﺮ‬

‫زاﺋﯿﺪ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬ ‫از‬

‫ﮔﻼﺑﮥ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻧﻨﻬﺎد‬ ‫ﯾﺎ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻧﯿﮑﺌﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‪،‬‬

‫ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺳ‪‬ﺮّت‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫آﻧﺮا‬

‫ﺑﮑﺎر‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻗﺮار؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﯽ ﮐﺎري ﭼﻮن ﺟﺎن ﮐﻨﺪن ﻋﯿﺎن‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫آن‬

‫ﮐﺸﺶ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﯿﮑﺎري ﺑﻮد ﭼﻮن ﺟﺎن ﮐﻨﺶ‬

‫اﺑﺪ‬

‫وﻟﺪ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺿﻤﯿﺮت‬

‫ﻃﻠﻖ‬ ‫از‬

‫و‬

‫درد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺸﺶ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺰاﺋﯿﺪ‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫‪238‬‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫رﺷﺘﮥ‬

‫ﺿﻤﯿﺮت‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫او‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫از‬

‫از‬

‫وي‬

‫اﺛﺮﻫﺎي‬ ‫ﻣﻨﻮر‪،‬‬

‫وي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﯾﺪ آن ﺷﺎه ﺟﻮﯾﺎ‪ ،‬دور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ذﮐﺮ آن دﺳﺘﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﺎ را‬

‫‪ .25‬ﺑﺎز ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺷﺎه ﺣﺎل از ﻏﻼم دﯾﮕﺮ‬ ‫ز‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬ ‫ﺻﺤﺎ‬

‫آن‬

‫ﻟﮏ‬ ‫ﮐﺎري‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪش‬

‫ﻣﺎه‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺸﺶ ﺧﻮاﻧﺪ آن ﺷﺎه ﻫﻤﺎم‬

‫داﯾﻢ‪‬‬

‫ﺑﺲ ﻟﻄﯿﻔﯽ و ﻇﺮﯾﻒ و ﺧﻮب رو‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﭼﻮ ﻣﺎه اﻧﺪر َﻇﻠﻢ‬

‫ﻣﺸﮑﺒﻮ‬

‫ﻧﯿﮑﺨﻮ‬

‫ﻧﻌﯿﻢ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺑﺼﺪ‬

‫ﻣﻮﺋﯽ‬

‫ﺟﻌﺪ‬ ‫ﻧﺒﻮدي‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ روﯾﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫وﺻﻒ‬

‫اول‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﯿﮑﺨﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دﯾﺪﻧﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻣﺰي ز آن ﺑﮕﻮ اي ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫دو‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﮑﺨﻮﺋﯽ‬

‫دﯾﺪه اي‬

‫روﺋﯿﺖ‬

‫از‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اوﺑﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دواﯾﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﺎﺷﮑﺎرا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ارزﯾﺪه‬

‫اي‬

‫دﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﺗﺒﺎه‬ ‫درد‬

‫ﺧﺒﺚ ﯾﺎرش را ﭼﻮ از ﺷﻪ ﮔﻮش ﮐﺮد‬

‫در زﻣﺎن درﯾﺎي ﺧﺸﻤﺶ ﺟﻮش ﮐﺮد‬

‫ﮐﻒ ﺑﺮ آورد آن ﻏﻼم و ﺳﺮخ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻮج ﻫﺠﻮ او از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮐﺎو ز اول دم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﺎر ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﮓ در ﻗﺤﻂ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺧﻮار ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن دﻣﺎدم ﮐﺮد ﻫﺠﻮش ﭼﻮن ﺟﺮس‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ زد ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﺑﺲ‬

‫ﺑﺪان‬

‫از ﺗﻮ ﺟﺎن ﮔﻨﺪﺳﺖ و از ﯾﺎرت دﻫﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﯿﻦ اي ﮔﻨﺪه ﺟﺎن از دور ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫داﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫را‬

‫اﮐﺎﺑﺮ‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﺒﺰة‬

‫ﺧﻮبِ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺧُﻠﻘﺶ ﻧﮑﻮ‪ ،‬در ﭘﺎش ﻣﯿﺮ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺳﺒﻮ؟‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ‬

‫از ﺻﺪف د‪‬ر را‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻤﻠﻪ زﻧﺪه اﻧﺪ از ﺑﺤﺮ ﺟﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫آن‬

‫د‪‬ر‬

‫ﺛﻤﯿﻦ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫دﯾﺪي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬ ‫ﺣﻘﯿﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ز‬ ‫ﻗﻮاﻟﺐ‬

‫از‬

‫ﮔﻮﻟﺨﻦ‬ ‫ﺑﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺼﺎل‬ ‫از‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫دان‬

‫ﺳﺒﻮ‬ ‫ﺷﻮ‬

‫و‬

‫ﺗﺴﻮ‬

‫آب‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺠﻮ‬ ‫ﺟﺎودان‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﮐﺎن ﭼﻪ دارد‪ ،‬وﯾﻦ ﭼﻪ دارد‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﺰﯾﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻤﯿﺎب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻨﮕﺮي ﮐﻮﻫﯽ ﺑﻪ ﺷَﮑﻞ‬

‫در ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻟﻌﻞ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﭘﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺰ ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎ‪ ،‬دو ﭼﺸﻢ آﻣﺪ ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪239‬‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫و‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﻠﺴﺎن‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺪف‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫او‬

‫و‬

‫راﺣﮥ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺄﻣﻮر‬

‫اﻻﻧﺴﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺻﺪﻓﻬﺎي‬

‫از‬

‫وي‪،‬‬

‫دل‬ ‫اﺳﺖ‬

‫درون‬

‫ﺻﺪ ﺟﻬﺎن ﮔﺮدد ﺑﻪ ﯾﮏ دم ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫از‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺳﻠﻄﺎن ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧُﺮد‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮن ﺳﯿﻠﯽ ﺟﻬﺎن را ﺧﻮرد و ﺑﺮد‬

‫ﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮن رﻣﻪ اﺳﺖ وﺣﻖ ﺷﺒﺎن‬

‫ﻣﯿﺪواﻧﺪ‬

‫ﺷﺒﺎن‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ از اﻧﺪﯾﺸﻪ اي‬

‫ﻗﺎﺋﻢ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﻫﺮ ﭘﯿﺸﻪ اي‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﻧﻬﺮﻫﺎ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻫﺰاران‬

‫و‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﻗﺼﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﺤﮑﻮم‬

‫در‬

‫ﺻﻔﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻟﺸﮑﺮش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﮏ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫رواﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روز‬

‫دﺷﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﻔﯽ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻫﻢ زﻣﯿﻦ و ﺑﺤﺮ و ﻫﻢ ﻣﻬﺮ و ﻓﻠﮏ‬

‫زﻧﺪه از وي ﻫﻤﭽﻮ از درﯾﺎ ﺳﻤﮏ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺗﻦ ﺳﻠﯿﻤﺎن اﺳﺖ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﭼﻮ ﻣﻮر؟‬

‫ﺑﺰرگ‬

‫ﻫﺴﺖ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﭼﻮ ﻣﯿﺶ و ﮐﻮه ﮔﺮگ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ز اﺑﺮ و ﺑﻖ و رﻋﺪ داري ﻟﺮز و ﺑﯿﻢ‬

‫ز‬

‫ﺧﺮ‬

‫اﯾﻤﻦ و ﻏﺎﻓﻞ‪ ،‬ﭼﻮ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﻬﺮه‬

‫اي‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﺮّه‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﻮ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫اي‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﺮا‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫وز‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﺤﻀﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﮑﺮﺗﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺸﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ُﮐﻪ‬

‫ﻫﻮل‬ ‫اي‬

‫وز‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺧﺮد‬

‫وز‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫وز‬

‫ﻧﺪاري‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﺳﺎﯾﻪ را ﺗﻮ ﺷﺨﺺ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﺷﺨﺺ از آن ﺷﺪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﺎزي و ﺳﻬﻞ‬

‫ﻧﮏ ز ﻏﯿﺒﺖ ﯾﮏ ﻧﻤﻮد آراﯾﺶ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﭼﻮن ﻫﻮاي دﻟﮑﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﯽ‪ ،‬در ﻧﻤﯽ ﭘﯿﭽﺪ‪ ،‬ﮐﺜﯿﻒ‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻓﺰوﻧﺴﺖ‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫اﺛﺮ‬

‫از‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ روزي ﮐﻪ آن ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﺧﺘﺮ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫راﺳﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫دروغ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻣﮕﯽ‬

‫او‬

‫وﻇﯿﻔﮥ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺼﺮ‬ ‫ﺗﯿﺸﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫را‪،‬‬ ‫و‬

‫ﺣﺠﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫زان‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫و‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺸﺘﻪ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﺳﺮد و ﮔﺮم‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﺣﯽ‬

‫و‪‬دود‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﺧﺪاي‬ ‫دﻫﺪ‬

‫واﺣﺪ‪‬‬ ‫راﺳﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫‪ .26‬ﺣﺴﺪ ﺑﺮدن ﺣﺸﻢ ﺑﺮ آن ﺑﻨﺪه ﺧﺎص‬

‫از‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﻃﺎﻟﻊ‬

‫و‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﭼﻞ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ده‬

‫ﯾﮏ‪‬‬

‫ﻗﺪرش‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫او‬

‫اﯾﺎزي‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺪﯾﺪي‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺸﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫وﻗﺖ‬

‫روح او ﺑﺎ روح ﺷﻪ در اﺻﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺗﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ و ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎر آن دارد‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﺗﻦ ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﺬر از اﯾﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﻮ ﺣﺎدث ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻋﺎرف‪ ،‬راﺳﺖ ﮔﻮ‪ ،‬ﻧﯽ اﺣﻮﻟﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻨﺪش‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺟﻮ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﻬﺎي‬

‫اول‬

‫ﭼﺸﻢ او آﻧﺠﺎﺳﺖ روز و ﺷﺐ ﮔﺮو‬ ‫‪240‬‬

‫آﻧﭻ آﺑﺴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺐ ﺟﺰ آن ﻧﺰاد‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد دل ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﯿﻠﺘﻬﺎي ﮔﺶ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫و‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺣﯿﻠﮥ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎد‬ ‫ﺳﺮش‬

‫او‬

‫درون‬

‫دام‪،‬‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻪ زآن ﺟﻬﺪ‪ ،‬ﻧﻪ زﯾﻦ ﺟﻬﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ور‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﮥ‬

‫آن‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮐﺎرﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ دوم ﻓﺎﻧﯿﺴﺖ و‪ ،‬آن اول درﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫اول‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬

‫ﺛﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫و‬

‫اﻓﮑﻦ اﯾﻦ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺧﻮد را ﭘﯿﺶ دوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮت ﻫﻢ از ﺗﺪﺑﯿﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫آن‬

‫دارد ﮐﻪ ﺣﻖ اﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫آﺧﺮ آن روﯾﺪ ﮐﻪ اول ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫او‬

‫ﺑﮑﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫دوﺳﺘﺪار‬

‫و‬

‫ﮐﺎر‬

‫او‬

‫ﻣﭙﯿﭻ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آن ﻧﻪ ﮐﺎر ﺣﻖ‪ ،‬ﻫﯿﭻ اﺳﺖ ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺖ روز دﯾﻦ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫رﺧﺖ‬

‫دزد‬

‫دزدﯾﺪه‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ور‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬

‫دزد‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻐﯿﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻗﻮﺗﯽ؟‬

‫داوري‬ ‫دام‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫َﺧﺲ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﯽ‪،‬‬

‫واﷲ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ‪ ،‬ﻓﺎﺋﺪة ﻫﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫در‬

‫ﺳﺆاﻟﺖ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ور‬

‫ﺳﻮاﻟﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫رﺳﻮا‬

‫اﻟﻤﺎﮐﺮﯾﻦ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫از‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺆاﻟﺖ‬

‫ﺳﺆاﻟﺖ‬

‫ﻓﺎﺋﺪه‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫دارد‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﺎﺋﯿﺪه‬

‫ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ور ﺟﻬﺎن از ﯾﮏ ﺟﻬﺖ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺳﺖ‬ ‫ﻓﺎﺋﺪة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻟﺤﻦ‬

‫داودي‬

‫آب‬

‫از‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻟﻢ؟‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺘﻬﺎي‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬ ‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﻋﺎﯾﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﭼﻮن ﻓﺎﯾﺪﺳﺖ‪ ،‬از وي ﻣ‪‬ﺎﯾﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫زاﯾﺪه‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮن‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﻣﺮدن‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﻌﻤﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬ ‫آب‬

‫اي‬

‫ﭼﻪ ﺷﻨﻮﯾﻢ اﯾﻦ را؟ ﻋﺒﺚ‪ ،‬ﺑﯽ ﻋﺎﺋﺪه‬

‫ﻓﺎﺋﺪه‬ ‫را‬

‫رو‬

‫روز‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻓﻨﺶ‬

‫دام ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﯾﺎﺑﻨﺪ و ﺑﺲ‬ ‫ﻧﺪاري‬

‫دوﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎور‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﺣﯿﻮان‬ ‫ﺷﻬﯿﺪي‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﺧﻮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺒﺚ‬

‫از‬

‫ژﻧﺪﮔﯽ‬ ‫اﻣﺘﯽ‬

‫وي‬

‫ﮔﺎو و ﺧﺮ را ﻓﺎﯾﺪه ﭼﻪ در ﺷ‪‬ﮑﺮ؟‬

‫ﻫﺴﺖ ﻫﺮ ﺟﺎن را ﯾﮑﯽ ﻗﻮت‪ ‬دﮔﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ اﮔﺮ آن ﻗﻮت ﺑﺮ وي ﻋﺎرﺿﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدن او را راﯾﻀﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﺴﯽ ﮐﺎو از ﻣﺮض‪ ،‬ﮔ‪‬ﻞ داﺷﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﺪارد ﮐﻪ آن ﺧﻮد ﻗﻮت اوﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻓﺮاﻣﺶ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﺳﺖ‬

‫روي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﻢ‪‬‬

‫ﺧﻮرده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮت ﻋﻠﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﭼﻮﺑﺶ ﮐﺮده اﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﻗﻮت‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫ﻧﻮش‬

‫را‬

‫ﻗﻮت‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻗﻮت‬ ‫‪241‬‬

‫در‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﺮض‬ ‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫آورده‬ ‫را‬

‫دل‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮرد او روز و ﺷﺐ از آب و ﮔ‪‬ﻞ‬

‫از‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫روي زرد و ﭘﺎي ﺳﺴﺖ و دل ﺳﺒﮏ‬

‫اﻟﺤﺒﮏ‬

‫آن‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﺧﺎﺻﮕﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻏﺬاي‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫در‬

‫ﺷﻬﯿﺪان‬

‫دل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ز‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﮐﻮ‬

‫واﻟﺴﻤﺎ‪،‬‬

‫دوﻟﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮردن آن ﺑﯽ ﮔﻠﻮ و آﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﻣﺮ ﺣﺴﻮد و دﯾﻮ را از دود ﻓﺮش‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻃﺒﻖ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫دل‬

‫از‬

‫ﯾﺮْز‪‬ﻗﻮنَ‬

‫ﻏﺬاي؟‬

‫ذات‬

‫ﻏﺬاﺋﯽ‬

‫ﻏﺬا را ﻧﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ز‬

‫دﻫﺎن‬ ‫ﻋﻠﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﺻﻔﺎﺋﯽ‬

‫ﺻﻮرت ﻫﺮ آدﻣﯽ ﭼﻮن ﮐﺎﺳﻪ اي اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ از ﻣﻌﻨﯽ او ﺣﺴﺎﺳﻪ اي اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺑﺮي‬

‫دو‪،‬‬

‫اﺛﺮ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻟﻘﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫از‬

‫ﻗ‪‬ﺮان‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻗ‪‬ﺮان‬

‫ﺧﺎك‬

‫و‬

‫ز‬

‫وز‬

‫ﻗ‪‬ﺮان‬ ‫ﻗ‪‬ﺮان‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫ﺳﺮخ‬

‫روﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﯿﻨﯽ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺷﻤﺲ‬ ‫ﺻﺪ‬ ‫ور‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺰاﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮد‬

‫وان ز ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ و از وي ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫زﺣﻞ‬

‫ﺷﻮره ﮔﺸﺖ و ﮐ‪‬ﺸﺖ را ﻧﺒﻮد ﻣﺤﻞ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ز‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫راﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺑﯽ ﻫﻤﻪ ﻃﺎق و ﻃﺮم‪ ،‬ﻃﺎق و ﻃﺮم‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯿﺴﺖ‬

‫اﻣﺮ‬

‫را‬

‫ﻃﺎق‬

‫و‬

‫ﻃﺮم‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺘﺴﺖ‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻋ‪‬ﺰ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﻗ‪‬ﺮان‬

‫ﺳ‪‬ﺮﺧﯽ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻃﺮم‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاري‬ ‫روزة‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮج‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﺮم‬

‫ده‬

‫او‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫دل‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺧﻮن‪ ،‬ز ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﺧﻮش ِ ﮔﻠﮕﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﺑﺎراﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫اﺟﺴﺎم‬

‫ﻋﺰ‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﺳﺒﺰﻫﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻃﺎق‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬ ‫ﺑﯽ‬

‫رﯾﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻃﺎق‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻗ‪‬ﺮان‬

‫و‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺷﺮر‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫وز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﻗﻮت‬

‫از‬

‫زن‬

‫ﺧُﺮّﻣﯽ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻗ‪‬ﺮان‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﻗ‪‬ﺮان‬

‫و‬

‫از‬

‫و‬ ‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻔﺮّج‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺧُﺮﻣﯽ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺧﺪوك‬

‫ﮔﺮدن ﺧﻮد ﮐﺮده اﻧﺪ از ﻏﻢ ﭼﻮ دوك‬

‫ﻣﻨﻢ؟‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺰّ‪،‬‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫روﺷﻨﻢ‬

‫ﻗﯿﺮﮔﻮن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ﻣﺸﺮﻗﻬﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ذرات‬

‫او‬

‫ﻧﯽ ﺑﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﻓﺮو ﺷﺪ‪ ،‬ذات او‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺌﯿﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ذرات‬

‫وﺋﯿﻢ‬

‫در‬

‫دو‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮدم‪،‬‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪم‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫از ﮐﻪ؟ از ﺷﻤﺲ‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺻﺒﺮ دارم ﻣﻦ؟ و ﯾﺎ ﻣﺎﻫﯽ ز آب؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﺷﻮم‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﻣﮑﻦ‪،‬‬ ‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻋﯿﻦ ﺻ‪‬ﻨﻊ‪ ،‬از ﻧﻔﺲ ﺻﺎﻧﻊ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺮد؟‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻓﺮّ‬

‫از‬

‫ﺻ‪‬ﻨﻊ‬

‫ﺷﻤﺲ‬ ‫او‬

‫ﺣ‪‬ﺒﻞ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻫﺴﺖ‪ ،‬از ﻏﯿﺮ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼ‪‬ﺮَد؟‬ ‫‪242‬‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﮐﻮر‪،‬‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮدﺷﻬﺎ‬

‫روﺿﻪ‬

‫ﭼﺮَﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺮاق و ﺗﺎزﯾﺎن‪ ،‬ور ﺧﻮد ﺧﺮﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‬

‫ﭼﺮَد‬

‫رد‪‬‬

‫ﻣﯽ ﻧﺒﯿﻨﺪ روﺿﻪ را‪ ،‬زآن اﺳﺖ‬

‫از‬

‫آن‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻋﺬب‬

‫آب‬

‫ﺷﻮر‬

‫َﺧﻮرد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ آب ﺷﻮر او را ﮐﻮر ﮐﺮد‬

‫ﺑﺤﺮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ َﺧﻮر‬

‫ز آب ﻣﻦ اي ﮐﻮر‪ ،‬ﺗﺎ ﯾﺎﺑﯽ ﺑﺼﺮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺑﺪاﻧﺪ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ را‪ ،‬ﮐﺰ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﺮدي ﮔﻪ و‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ دو ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﺧﻨﯿﻢ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ز‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻧﯿﺰه‬ ‫ﻣﺎ‬

‫دﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮔﺮداﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻇﻦّ‬ ‫ﻧﯿﺰه‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ور‬

‫دم‬

‫آرد‬

‫ﻧﻪ‬

‫رو‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻫﺎن ﺿﯿﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﺗﻮ زود‬

‫داروش‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫داروي‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دوا‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮﺗﯿﺎي‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎﺋﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻮران‬

‫را‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻧﻬﺎل‬

‫ﮔﺮداﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫و‬

‫را‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺣﺴﻮد‬

‫اﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫زو‬

‫دار‪،‬‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮران را دوا ﮐﻦ‪ ،‬ﺟﺰ ﺣﺴﻮد‬

‫ﮐﺰ ﺣﺴﻮدي ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ آرد ﺟ‪‬ﺤﻮد‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫آه‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫او‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺣﺴﻮدت‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫درد‬

‫ﻧﻔﯽ‬ ‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫را‪،‬‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺴﻮد‬

‫دوا‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫آن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬ ‫راﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ازل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺪه‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ز‬ ‫اﺑﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﻮد‬

‫در‬ ‫ﻣﺮاد‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﭼﺎه‬

‫او؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺎز ﮐﻮر اﺳﺖ آﻧﮑﻪ ﺷﺪ ﮔﻢ ﮐﺮده راه‬

‫‪ .27‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﺑﺎز ﻣﯿﺎن ﺟﻐﺪان ﺑﻪ وﯾﺮاﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎز‪،‬‬ ‫او‬

‫در‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﻐﺪان‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫راه را ﮔﻢ ﮐﺮد و در وﯾﺮان ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻮر‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫و‬

‫وﯾﺮاﻧﺶ‬

‫ﺳﭙﺮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﻮرش‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺧﺎك در ﭼﺸﻤﺶ زد و از راه ﺑﺮد‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮي‬

‫وﻟﻮﻟﻪ‬

‫ﺟﻐﺪاﻧﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﻐﺪان‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮕﺎن ﮐﻮي‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﺧﺸﻢ و ﻣﻬﯿﺐ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻪ در ﺧﻮردم ﺑﻪ ﺟﻐﺪ؟‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﯿﻦ وﯾﺮان رﻫﺎ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﻐﺪ‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﻣﯿﺸﻮم‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﺸﯿﺪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬ ‫ﺟﻐﺪان‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﺮاب‪،‬‬

‫آﺑﺎد‬

‫در‬

‫ﺟﻐﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‪:‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫او‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻨﺶ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻐﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬ ‫در‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬ ‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‬ ‫ﻣﻘﯿﻤﻢ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺟﺎي‬ ‫دﻟﻖ‬

‫راﺟﻊ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺎ را ﺳﺎﻋﺪ ﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺟﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻮﺳﯽ ز وﮐﺮ‬ ‫‪243‬‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫و اﷲ از ﺟﻤﻠﮥ ﺣﺮﯾﺼﺎن ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫او ﺧﻮرد از ﺣﺮص‪ ،‬ﻃﯿﻦ را ﻫﻤﭽﻮ د‪‬ﺑﺲ‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﻻف‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﯿﺮي‪،‬‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫وز‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺮﻏﮑﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫او‪،‬‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺟﻨﺲ ﺷﺎه اﺳﺖ او‪ ،‬و ﯾﺎ ﺟﻨﺲ وزﯾﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﻟﻮزﯾﻨﻪ‬

‫ﺳﯿﺮ ؟‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ز ﻣﮑﺮ و ﻓﻌﻞ و ﻓﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻐﺪ‬

‫ار‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻻف‬

‫ﺣﺸﻢ‬ ‫و‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮل‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫دام‬

‫اﺑﻠﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮﻏﮏ ﻻﻏﺮ ﭼﻪ در ﺧﻮرد ﺷﻬﯿﺴﺖ؟‬

‫او‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﻮ ؟‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دل‬

‫ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺷﻪ ﮐﻨﺪ ﺗﻮده ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﯿﺐ و ﻓﺮاز‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎز‪:‬‬

‫ﺟﻐﺪ‬

‫ﭼﺒﻮد؟‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ار‬

‫دل‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻣﺮا‬ ‫و‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎزم‬

‫و‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺎزي‬ ‫وي‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫دﻣﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫دل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺮﺗﻮش‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫درم‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﺷﻪ‬

‫در‬

‫روش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺮم‬

‫ﭘﺮم‬

‫اﻧﻔﻄﺎر‬

‫دل‬

‫اوج‬

‫ﻫﺎي‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﻫﻤﺎ‬

‫ﺟﻐﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫دﻣﺴﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺟﻐﺪﻫﺎ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻓﮑﺮﺗﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دم‬

‫از‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺟﻐﺪﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺨﺘﯽ‪،‬‬

‫اي ﺧﻨﮏ ﺟﻐﺪي ﮐﻪ در ﭘﺮواز ﻣﻦ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎزان‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺟﻐﺪاﻧﯿﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫اﻓﺘﺪ‪،‬‬

‫دوا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫در‬ ‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬

‫ﻣﻠﮑﻢ‪،‬‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫دردش‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻣﻦ‬

‫راز‬

‫ﺷﻬﺒﺎزان‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ؟‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ارﺟﻌﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دارم‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺴﯿﺖ ز روي ﺷﮑﻞ و ذات‬

‫آب‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻗﻮام‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫را‬

‫ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﭼﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺲ ﺷﺎه ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎي‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﻣﺎي ﻣﺎ‪ ،‬او ﻣﺎﻧﺪ ﻓﺮد‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﺎي اﺳﺐ او ﮔﺮدم ﭼﻮ ﮔﺮد‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﻪ‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺪاي‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫دور‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯿﻬﺎي‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫‪244‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﻏﻢ‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺑﺎزم‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫آزاد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﭼﺮا‬ ‫ﻧﺎﻟﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﻄﺮﺗﻢ‬

‫را‬

‫از‬

‫آوﯾﺰﯾﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ روم‪ ،‬ﺷﻪ در ﭘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﺟﻐﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫از‬ ‫ز‬

‫ورا‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬ ‫در‬

‫ﻣﻐﺰ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺎت‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﭙﺮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﭘﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﯾﮏ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺨﻮﻟﯿﺎي‬

‫ﻣﺸﻨﻮش‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫راه‬

‫داري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺴﭙﺎرﯾﺪ‬

‫ﯾﺎران‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫دﺳﺖ‬

‫دﻧﺒﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﺪام‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﺶ‪،‬‬

‫ﻣﺎي‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫او‪،‬‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺮﯾﺒﺪ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫را‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﮐﺲ را ﮐﻪ ﺻﻮرت راه زد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺸﺎن‬ ‫ﻧَﻘﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﷲ‬

‫زد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ اﯾﻦ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺑﺪن ﻣﺎﻧﺴﺘﻪ ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﭘﯿﻪ‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻏﻢ‬

‫در‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‬

‫در‬

‫ﻟﺴﺎن‬

‫ﻟﻬﻮ در ﻧﻔﺲ و ﺷﺠﺎﻋﺖ در ﺟﻨﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺗﻌﻠﻘﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﯽ ﮐﯿﻒ اﺳﺖ و ﭼﻮن‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﺷﺎدي‬

‫اﻧﺪر‬

‫راﯾﺤﻪ‬

‫در‬

‫ﺟﺎن ُﮐﻞ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫و‪،‬‬

‫ُﮔﺮده‬ ‫اﻧﻒ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫درون‬ ‫ﭼﻮﻧﯽ‪،‬‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﯾﻢ‪ ،‬ﺟﺎن از آن آﺳﯿﺐ ﺟﯿﺐ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫دل‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫آن ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺸﮏ و ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻣﺴﺎﺣﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺟﺎن ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻮ ﺣﺎﻣﻞ ﮔﺸﺖ ﺟﺎن‬

‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﺳﯿﺐ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﻗﻄﺮة‬

‫ﺟﺎن از او د‪‬ري ﺳﺘﺪ‪ ،‬در ﺟﯿﺐ ﮐﺮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺧﻮﻧﯽ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺸﻤﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ‪ ،‬ﯾﺎرﺑﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ‬

‫دام‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﺗﻘﺼﯿﺮ؟ ﭘﺲ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻦ زﻧﺪ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﺒﯿﮑﯽ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ز‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آوردﻣﺖ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮي‬

‫وز‬

‫را‬

‫ﺷﺮح‬ ‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫َﺣﺸَﺮ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫وا‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻗﺎﺻﺮم‬

‫ﻗﺎﺻﺮ‬ ‫د‪‬م‬

‫اي‬

‫آﯾﻢ‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫ﻣﺤﺸﺮي‬

‫ﻟﺒﯿﮑﺶ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺴﺮ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﺒﯽ‬

‫ز‬

‫ﯾﺎرب‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﯿﺪ‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‬

‫ﺑﺮﺧﻮري‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫‪ .28‬ﮐﻠﻮخ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺗﺸﻨﻪ از ﺳﺮ دﯾﻮار در ﺟﻮي آب‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮاري‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﺰار‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﻮد‬

‫از ﭘﯽ آب‪ ،‬او ﭼﻮ ﻣﺎﻫﯽ‪ ،‬زار ﺑﻮد‬

‫آب‬

‫او‬

‫دﯾﻮار‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﺸﺘﯽ‬

‫در‬

‫آب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ آب آﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﭼﻮن ﺧﻄﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﯾﺎر‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻟﺬﯾﺬ‬

‫ﻣﺴﺖ ﮐﺮد آن ﺑﺎﻧﮓ آﺑﺶ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺒﯿﺬ‬

‫آن‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺧﺸﺖ اﻧﺪاز‪ ،‬وز آﻧﺠﺎ ﺧﺸﺖ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اي‬

‫ﻣﺎﻧﻌﺶ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫از‬ ‫آب‬

‫ﻣﺴﺘﺴﻘﺌﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫زار‬

‫آب‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﺻﻔﺎي‬

‫ﺑﻮد‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آب‪،‬‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪،‬‬

‫ﻫﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﯾﻮار‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﺸﻨﮥ‬ ‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬ ‫ﻓﻐﺎن‬

‫زدن‬

‫دردﻣﻨﺪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻗﺮار‬ ‫زار‬

‫ﺧﺸﺘﯽ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺮا دو ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺪارم ﻫﯿﭻ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آب‬

‫ﮐﺎو ﺑﻮد ﻣﺮ ﺗﺸﻨﮕﺎن را ﭼﻮن ﺳﺤﺎب‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺎﯾﺪة‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫اول‬ ‫او‬

‫ﺳﻤﺎع‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬ ‫‪245‬‬

‫را‬

‫زﯾﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺗﺤﻮﯾﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫رﻋﺪ‪‬‬

‫دم رﺣﻤﺎن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﯾﺎم‬

‫دروﯾﺶ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺎر‬ ‫زﮐﺎت‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎن از ﯾﻤﻦ‬

‫ﺑﻮي‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﺮﺳﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﻮس‪،‬‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﻧﺠﺎت‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﻫﻦ‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻋﺎﺻﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دار‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺎﺻﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺸﺘﯽ‬

‫ﮐﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻓﺼﻞ‬

‫ﻣﯿﺒﻮد‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫ﻟﺰب‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﻗﺮﺑﯽ ﮐﻪ‪ ،‬و‪ ‬اﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪ‪ ‬و‪ ‬اﻗﺘﺮب‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ دﯾﻮار‪ ،‬ﻋﺎﻟﯽ ﮔﺮدن اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺮود‬

‫آوردن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﻧﺠﺎت‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺴﯿﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫روﺿﮥ‬ ‫ﻣﺲ‪‬‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﻓﺎﯾﺪة‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬ ‫ﺳﺠﺪه‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ُﻗﺮﺑﯽ‬ ‫ﮐﻨﺪن‬

‫ﻧﺘﻮان‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﺎر‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آب‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫وﯾﺲ‬

‫او‪،‬‬

‫زودﺗﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺎي‬ ‫ﺳﻮي‬

‫درﻣﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺎم‬

‫راﻣﯿﻦ‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺤﯿﻒ‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﺎء‬ ‫وﺻﻠﯽ‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺪر‬

‫و‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ آب‬

‫او ﮐﻠﻮخ زﻓﺖ ﺗﺮ ﮐﻨﺪ از ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺑ‪‬ﻠـُﻖ‬

‫ﻋ‪‬ﻨﻖ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ز‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آب‪،‬‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫و‬

‫و آن ﺟﻮاﻧﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎغ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﺧﻨﮏ‬

‫آﻧﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫او‬

‫و‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫روان‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اي ﻣﻌﻤﻮر و ﺳﻘﻔﺶ ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫از‬

‫آب‬ ‫اﺑﺮوان‪،‬‬ ‫از‬

‫درﯾﻐﯽ‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﺎر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫در‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ﻣ‪‬ﺴ‪ ‬ﺪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺮُﺳﺖ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫د‪‬م‬

‫زﯾﺮ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻮره‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﻢ‬

‫ﺣ‪‬ﺒ‪‬ﻞٌ‬ ‫ﻧﺒﺎت‬ ‫و‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫آﻣﺪه‪،‬‬

‫ﺗﺎري‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺘﻔﻊ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫ﭘﺸﺖ دو ﺗﺎ ﮔﺸﺘﻪ دل ﺳﺴﺖ و ﻃﭙﺎن‬

‫ﺗﻦ ﺿﻌﯿﻒ و دﺳﺖ و ﭘﺎ ﭼﻮن رﯾﺴﻤﺎن‬

‫ﻣﺮﮐﻮب‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﻏﻢ ﻗﻮي و دل ﺗﻨﮏ‪ ،‬ﺗﻦ ﻧﺎد‪‬ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻣﺎن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫او‬

‫ز‬

‫روﺷﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺳﻮﺳﻤﺎر‬

‫ره‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﻨﺪد‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﺨﻠﯿﻂ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮود آور‪ ،‬ﺑﮑﻦ ﺧﺸﺖ و ﻣﺪر‬

‫اﺑﺪان‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫رﻓﺘﻪ ﻧﻄﻖ و ﻃﻌﻢ و دﻧﺪاﻧﻬﺎ ز ﮐﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺸﻨﺞ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫دل‬

‫ﺑﺠﺎ‬

‫ﭘﺎر‬ ‫رو‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫آب‬

‫ﭼﻮن‬

‫زور‬

‫وام‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‪،‬‬

‫ﺧﺎك ﺷﻮره ﮔﺮدد و رﯾﺰان و ﺳﺴﺖ‬ ‫زور‬

‫ﮔﺰارد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﻌﺘﺪل‬

‫ﮐﺎﯾﺎم‬ ‫و‬

‫ﺟﺰ‬

‫ارﮐﺎن‬

‫وﻗﻮت‬ ‫دان‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زادﮐﻢ‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫دل ز اﻓﻐﺎن‬ ‫‪246‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺎي اﻧﺒﺎن‬

‫دور‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺎﻫﻞ‪،‬‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‪،‬‬

‫ﻣﻮي ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮف‪ ،‬از ﺑﯿﻢ ﻣﺮگ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻋﻀﺎ‬

‫روز‬

‫ﺳﻌﯽ‬

‫ﺑﯿﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﺨﻬﺎي‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‪،‬‬ ‫ﻟﻨﮓ‬

‫‪،‬ﻻﺷﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮي‬

‫راه‬ ‫ره‬

‫و‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫دراز‬

‫ﮐﺎرﮔﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺷﺨﺺ درﺷﺖ ﺧﻮش ﺳﺨﻦ‬

‫دل‬ ‫ﻟﺮز‬

‫وﯾﺮان‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺳﯿﻪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺎﺻﺒﻮر‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ز‬

‫ﺳﺎز‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﮐﻨﺪن‬ ‫ره‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آن‪،‬‬

‫ﮐﻢ‬ ‫او‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻦ‬

‫ﺧﺎر‬

‫‪ .29‬ﻓﺮﻣﻮدن واﻟﯽ آن ﻣﺮد را ﮐﻪ آن ﺧﺎر ﺑ‪‬ﻦ را ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪه اي ﺑﺮ ﺳﺮ راه ﺑﺮ ﮐﻦ‬ ‫ره‬

‫ﮔﺬرﯾﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫دﻣﯽ‬ ‫ﻫﺎي‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﺎر‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﭘﺎي ﺧﻠﻖ از زﺧﻢ آن ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﺪي‬

‫ز‬

‫ﺧﺎر‬

‫زار‬

‫ﭘﺎي‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺣﺎﮐﻢ را ﺧﺒﺮ ﺷﺪ زﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫آﮔﺎﻫﯽ‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺪ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﮑﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آري‪،‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﻓﺮدا‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ روزي‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺪرﯾﺪي‬

‫ِﺑﮑﻦ اﯾﻦ را‪ ،‬ﻧﮑﻨﺪ‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺣﺎﮐﻤﺶ‪ :‬اي‬

‫اﻻﯾﺎم‬

‫ﺷﺪ‬

‫داد‬

‫وﻋﺪه ﮐﮋ‬ ‫ﻋﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺎ‬

‫ﺑﺨﺴﺘﯽ‬

‫درﺧﺖ‬ ‫آ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫زار‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫روزﯾﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎر‬

‫او‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﻣﻐﮋ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻋﺠﻞ‬

‫ﻻ‬

‫دﯾﻨﻨﺎ‬

‫ﺗﻤﺎﻃﻞ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮدا‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺪان‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ روزي ﮐﻪ ﻣﯽ آﯾﺪ زﻣﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫آن‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﺪ‪،‬‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺑﻦ‬

‫در‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫و‬

‫وﯾﻦ َﮐﻨﻨﺪه‬

‫و ﻣﻀﻄﺮ ﻣﯽ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ‬

‫ﺧﺎر‬

‫َﮐﻦ‬

‫در‬

‫ﺳﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﮐﺎﺳﺘﻦ‬

‫ﺧﺎر ﺑ‪‬ﻦ ﻫﺮ روز و ﻫﺮ دم ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫روز‪،‬‬

‫زار‬

‫و‬

‫ﺧﺸﮑﺘﺮ‬

‫او‬

‫ﺟﻮاﻧﺘﺮ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺑﻦ‬

‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺮﺗﺮ‬

‫زود‬

‫ﺑﺎش‬

‫و‬

‫روزﮔﺎر‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﺪت‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫در‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﺎدم‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺣﺲ ﻧﺪاري‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﯽ ﺣﺲ آﻣﺪي‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﮐﻪ ز ُﺧﻠﻖ زﺷﺖ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ آن رﺳﺎن‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ ﻋﺬاب ﺧﻮﯾﺶ و ﻫﻢ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ اي‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﻓﺎروق‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﺒ‪‬ﻦ وﺻﻞ ﮐﻦ اﯾﻦ ﺧﺎر را‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﮐﻦ‬

‫را‬

‫وﺻﻞ‬

‫او‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫ز‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﺮدار‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪش‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎري‬

‫ورﻧﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دان‬ ‫از‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫و‬ ‫ُﮐﺸﺪ‬

‫دوزﺧﯽ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‬ ‫ﺑﮕﺬر‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎر‬ ‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫راه‬

‫وار‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫زدت‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺧﯿﺒﺮ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫را‬

‫ﺑﺮﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎر‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫ﮔﻠﺒﻦ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺤﯿﻢ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﻻﺑﻪ ﮔﺮ ﮔﺮدد ز ﺑﯿﻢ‬

‫زود‬

‫ﻧﺎرم را رﺑﻮد‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ‬ ‫‪247‬‬

‫ﻧﻮرت‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﻧﺎر‪،‬‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺿﺪ‪ ،‬دﻓﻊ ﺿﺪ ﻻ ﯾﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎر‪،‬‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫روز‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﮐﺎن ز ﻗﻬﺮ اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ز ﻓﻀﻞ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﮔﻤﺎر‬

‫آب‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫آن‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫زآن‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫زآب‪،‬‬

‫ﺷﺮ‬ ‫از‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫آب‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫آﺗﺶ‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫آب ﺣﯿﻮان روح ﭘﺎك ﻣﺤﺴﻦ اﺳﺖ‬

‫او‬

‫زآب‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎﺗﺸﺶ‬

‫از‬

‫آﺗﺸﯽ‪،‬‬ ‫آب‬

‫از‬

‫او‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺣﺲ و ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ از آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ ﺷﯿﺦ و ﻓﮑﺮ او ﻧﻮر ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﭼﮑﺪ‬

‫ﺑﺮﺟﻬﺪ‬

‫آب‬

‫او‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺮآﺗﺶ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭼﮏ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﭼﮏ ﭼﮏ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﺶ‪ ،‬ﻣﺮگ و درد‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫او‬

‫ﻧﺴﻮزد‬ ‫ﺷﺮر‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬ ‫وي‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﻬﻨﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫و اﺣﺴﺎن ﺗﻮ را‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﯿﺴﻨﺒﺮدﻫﺪ‬

‫ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫از‬

‫راه‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد اي ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬راه ﻣﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫اي‬

‫ﺧﺴﻮر‬

‫ﮐﻪ ﺧﺮت ﻟﻨﮓ اﺳﺖ و ﻣﻨﺰل دور دور‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺎﻫﺮاه‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫رﺷﺪ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﺳﺎل ﺷﺼﺖ آﻣﺪ ﮐﻪ در ﺷﺴﺘﺖ ﮐﺸﺪ‬

‫راه‬

‫درﯾﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﺪل‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺮو‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫دوزخ‬

‫ﻧﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﮐﺎري ﺑﺮدﻫﺪ‬ ‫ﻣﯿﺮوﯾﻢ‬

‫ﭼﮏ از‬

‫ﺑﺮآﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺮان‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﯿﮕﻪ ﮔﺸﺖ و آن ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده ﮔﺮد و‪ ،‬رو ﺳﻮي درﯾﺎ ز دﺷﺖ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ؟‬

‫ورﻧﻪ‬ ‫ﺣﺎل‬

‫آن‬

‫ﻓﺎﻧﺘﺒﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫رو‬

‫ﺷﺪ ﺧﻼص از دام و از آﺗﺶ رﻫﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫در‬

‫راه‬

‫راﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺷﻮي‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺳﻪ‬ ‫ﺛﻢ‬

‫ﺑﺮﯾﺎن‬ ‫آن‬

‫و‬ ‫ﺛﻢ‬

‫اﻋﺘﺒﺮ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﻮﯾﺒﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻧﺘﺼﺐ‬

‫واﺳﺘﻌﻦ‬

‫ﺳﺎل ﺑﯽ ﮔﻪ ﮔﺸﺖ‪ ،‬وﻗﺖ ﮐﺸﺖ ﻧﯽ‬ ‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫در‬

‫ﺗﻦ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻫﯿﻦ و ﻫﯿﻦ‪ ،‬اي راه رو‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﺎه ﺷﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﯾﻦ دو روزك را ﮐﻪ زورت ﻫﺴﺖ زود‬

‫ﭘﺮّ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﺑﺎﷲ‬

‫ﺛﻢ‬

‫اﺟﻬﺪ‬

‫ﺗﺼﺐ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﯾﯽ‬

‫و‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫راه‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ‬ ‫اﻓﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺑﮑﻦ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺗﺨﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﺳﺘﺖ‪،‬‬

‫ﺑﮑﺎر‬

‫ﺗﺎ در آﺧﺮ ﺑﯿﻨﯽ آﻧﺮا ﺑﺮگ و ﺑﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻋﻤﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﺳﺘﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺒﺎز‬

‫دراز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺮدﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻓﺮدا‪،‬‬

‫ﭼﺮاغ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮداﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دو‬

‫دم‪،‬‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻓﺘﯿﻠﻪ اش ﺳﺎز و روﻏﻦ زودﺗﺮ‬

‫ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﻧﮕﺬرد‬

‫اﯾﺎم‬

‫‪ .30‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﻓﯽ اﻟﺘﺎﺧﯿﺮ آﻓﺎت‬ ‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮت ﻣﯿﻞ ﻧﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﻗﻮﯾﺴﺖ‬ ‫‪248‬‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﺗﺮك‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﻬﺎ‬ ‫ﺳﺨﺎ‪،‬‬

‫ﻋﺮوة‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬

‫زر‬ ‫ﻟﺬﺗﻬﺎ‬

‫ﺷﺎﺧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫اﻟﻮﺛﻘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺳﺨﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫آور‬

‫ﺳﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺷﻬﻮت ﻓﺮو ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫واي او‪ ،‬ﮐﺰ ﮐﻒ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺎﺧﯽ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﺳﺮو‬ ‫ﺗﺮك‬

‫ﺑﺮﮐﺸﺪ‬

‫ﺷﺎخ‪،‬‬

‫را‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﮐﺸﺎن ﺗﺎ اﺻﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ ﺣﺴﻨﯽ ﺗﻮ‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﭼﺎه‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﷲ‪،‬‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﺧﻮب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫درزن‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫دو‬

‫رﺳﻦ‬

‫وﯾﻦ‬ ‫از‬

‫دﺳﺖ‬ ‫آوﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻬﻢ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺎرﮔﺎه‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫آﺷﮑﺎرا‪،‬‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺑﺎد اﺳﺖ و ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﮋﻧﻤﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫در‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﮋاد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺎدﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫را‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺸﻮ‪،‬‬

‫ﺑﯿﮕﻪ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و آن ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺲ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺘﺎن‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫در رﺳﻦ زن دﺳﺖ وﺑﯿﺮون رو ز ﭼﺎه‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺳﺎزي‬

‫ﭘﺮده‬ ‫دان‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﮔﺮ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﮐﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﮐﺎر اﺳﺖ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫واﻧﮑﻪ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻐﺰ و اﺻﻞ اوﺳﺖ‬

‫داﻧﺪ اﺳﺐ را‪ ،‬ﮐﺎو ﻫﺴﺖ ﯾﺎر‬

‫ﺳﻮار‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺳﻮاري‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﺣﻮال‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﺲ اﺳﺐ اﺳﺖ و ﻧﻮر ﺣﻖ‪ ،‬ﺳﻮار‬

‫ﺑﯽ ﺳﻮار اﯾﻦ اﺳﺐ ﺧﻮد ﻧﺎﯾﺪ ﺑﮑﺎر‬

‫ﭘﺲ ادب ﮐﻦ اﺳﺐ را از ﺧﻮي ﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺳﺐ‬

‫رد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﺣﻖ‬

‫راﻏﺐ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫راه‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﺳﺐ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﺳﺒﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﻪ‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻫﺮ‬

‫راﮐﺐ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﻧﮕﻬﯽ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﻧﻮر‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺣﺲ‬

‫او‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺳﺐ ﺑﯽ راﮐﺐ‪ ،‬ﭼﻪ داﻧﺪ رﺳﻢ راه؟‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺳﻮي ﺣﺴﯽ رو ﮐﻪ ﻧﻮرش راﮐﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ‪ ‬را آن ﻧﻮر ﻧﯿﮑﻮ ﺻﺎﺣﺐ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﺴﯽ‬

‫را‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺗﺰﯾﯿﻦ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻧُﻮر‪‬‬

‫ﺛﺮي‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻘﺶ‬

‫ﻧُﻮرٍ‬

‫ﻋ‪‬ﻠﯽ‬ ‫ﺑﺮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ز اﻧﮑﻪ ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت دوﻧﺘﺮ ﻋﺎﻟﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ درﯾﺎ و ﺣﺲ ﭼﻮن ﺷﺒﻨﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫ِﺑﺮو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺳﻮاد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫راﮐﺐ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻧﻮر ﺣﺴﯽ ﮐﺎو ﻏﻠﯿﻆ اﺳﺖ و ﮔﺮان‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﻮر ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ز ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻧﻮر آن دﻧﯿﯽ ز ﭼﺸﻢ؟‬

‫ﻧﻮر ﺣﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﻣ‪‬ﺨﺘﻔﯽ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻔﯽ ﻧﺒﻮد ﺿﯿﺎﯾﯽ ﮐﺎن ﺻﻔﯽ ﺳﺖ؟‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺧﺲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎد ﻏﯿﺐ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺤﺮش‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‪،‬‬

‫ﮔﺎﻫﯿﺶ‬

‫ﻋﺎﺟﺰي‬ ‫ﮔﺎه‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬ ‫‪249‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬ ‫ﺧﺸﮑﺶ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫داد‬ ‫ﮔﺎﻫﯿﺶ‬

‫َﺗﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪش‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﯾﻤﯿﻨﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﭘﺮان‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﻂ‬

‫ﮔﺰار‬

‫اﺳﺐ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮔﺎﻫﯿﺶ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻪ‬

‫درﺳﺘﺶ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﯾﺴﺎر‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﺶ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺟﻮﻻن‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬ ‫ﮔﺎﻫﯿﺶ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫و‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﯿﺮ را ﻣﺸﮑﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﯿﺮ ﺷﻬﯽ ﺳﺖ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﭘﺮﺗﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫دارد‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﺸﻤﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫إِذْ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫ﺧﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺸﮑﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺸﮑﻦ ﺗﯿﺮ را‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ده‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫و‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﺎ ﺷﮑﺎرﯾﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ داﻣﯽ ﮐﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻣﯽ درد‪ ،‬ﻣﯽ دوزد‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﯿﺎط ﮐﻮ؟‬

‫ﻣﯽ دﻣﺪ ﻣﯽ ﺳﻮزد‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﻔﺎط ﮐﻮ ؟‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫را‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫زﻧﺪﯾﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺪام‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫اﯾﺰد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫َﺗﺮ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﻠ‪‬ﺺ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺧﻮن‬

‫آﻟﻮده‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫و آﻧﭽﻪ ﻧﺎﭘﯿﺪا‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺗﻨﺪ و ﺣﺮون‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮﮔﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﻮﮔﺎﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زاﻫﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ در راﻫﺴﺖ و رﻫﺰن ﺑﯿﺤﺪ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫آﯾﻨﮥ ﺧﺎﻟﺺ ﻧﮕﺸﺖ‪ ،‬او ﻣﺨﻠ‪‬ﺺ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ را ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬او ﻣﻘﻨﺺ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺨﻠـَﺺ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻣﺨﻠـَﺺ ﺑﺎز رﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﻧﮕﻮري‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﺮد‬

‫دﮔﺮ‬ ‫دﮔﺮ‬ ‫از‬

‫در‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻏﻮره‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﻮ‬

‫رو‬

‫دور‬

‫ﺗﻐﯿﺮ‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﺧﺎﻟﺺ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫در‬

‫اﻣﻦ‬

‫اﻣﺎن‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﮐﻮره‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻣﺤﻘﻖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺧﻮد رﺳﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻫﺎن ﺷﺪي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﺑﻨﺪه ام‪ ،‬ﺳﻠﻄﺎن ﺷﺪي‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺳﯿﻤﺎي‬

‫او‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ور‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﯿﺦ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪،‬‬ ‫دل‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺻﻼح‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ او ﭼﻮ ﻣﻮم‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫ﻣﻮﻣﺶ‬

‫ﺣﺎﮐﯽ‬

‫ﺣﺎﮐﯽ‬ ‫آن‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داده‬

‫ﻧﺮم رام‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﮔﻪ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آن‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﮕﯿﻦ‪،‬‬

‫زرﮔﺮ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﮥ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دارد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻨﮓ‬ ‫ﺣﻠﻘﻪ‪،‬‬

‫و‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﺳﺎزد‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺣﺎﮐﯽ‬

‫ﻫﻮ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺻﺪا در ﮐﻮه دﻟﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻪ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ از ﺑﺎﻧﮓ‪ ،‬اﯾﻦ ُﮐﻪ‪ ،‬ﮔﻪ ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬او ﺣﮑﯿﻢ اﺳﺖ‪ ،‬اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ او‪ ،‬زﯾﻦ ﮐﻮه دل‪ ،‬ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺒﺎد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ ُﮐﻪ‪ ،‬ﮐﺂواز ﺻﺪ ﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫زﻻل‬

‫ُﮐﻪ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﺎوا‬

‫ﻣ‪‬ﺜﻨﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ زﻫﺎﻧﺪ ﮐﻮه از آن آواز و ﻗﺎل‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭼﻮن ز ُﮐﻮه‪ ،‬آن ﻟﻄﻒ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫آﺑﻬﺎي‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎه‬

‫ﻫﻤﺎﯾﻮن‪،‬‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫‪250‬‬

‫ﺳﺮاﺳﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫آب‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﺳﯿﻨﺎ‪،‬‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﻪ ز ﺟﺎن ﯾﮏ ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺪن‬

‫او‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺻﻔﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‬ ‫ﺻﺪاي‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‪،‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫اﺟﺰاي‬ ‫در‬

‫ﻣﺸﺘﺎﻗﯽ‬

‫ﮐﻮ ﺣﻤﯿﺖ؟ ﺗﺎ ز ﺗﯿﺸﻪ و ز ﮐﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺮﻋﮥ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫از‬

‫را‬

‫ُﮐﻪ‬

‫در‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮑﻠﯽ‬

‫او‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻗﯿﺎﻣﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺮم ﮐﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟‬

‫اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻣﺖ ز آن ﻗﯿﺎﻣﺖ ﮐﯽ ﮐﻢ اﺳﺖ؟‬

‫آن ﻗﯿﺎﻣﺖ زﺧﻢ و اﯾﻦ ﭼﻮن ﻣﺮﻫﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ دﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺮﻫﻢ‪ ،‬از زﺧﻢ اﯾﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺑﺪي‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺣﺴﻦ دﯾﺪ‪ ،‬او ﻣﺤﺴﻦ اﺳﺖ‬

‫اي ﺧﻨﮏ زﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﺶ ﺷﺪ ﺣﺮﯾﻒ‬

‫و اي ُﮔﻞ روﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻔﺘﺶ ﺷﺪ ﺧﺮﯾﻒ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﻧﺪه‬

‫آن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫آن‬

‫ﻣ‪‬ﺮدﮔﯽ‬

‫ﯾﮑﺴﻮ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﭘﯿﺴﻬﺎ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﭘﻮﺷﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ در وي ﺗﺎب ﻣﻪ ﯾﺎﺑﺪ رﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﻫﯿﺰم‬ ‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﻧﻤﮑﺴﺎر‬

‫ﺻﺒﻐﮥ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻢ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫اي‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ار‬

‫اﷲ‬

‫َﺧﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧُﻢ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن در آن ُﺧﻢ اﻓﺘﺪ و ﮔﻮﺋﯿﺶ ُﻗﻢ‬

‫از‬

‫آن ﻣﻨﻢ ُﺧﻢ‪ ،‬ﺧﻮد اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫آﻫﻦ‬

‫آﺗﺶ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫رﻓﺖ‬ ‫ﺧﺮي‬

‫و‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﻃﺮب‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫رﻧﮓ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫دارد‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﻠﻢ‪‬‬

‫ُﺧﻢ‪،‬‬ ‫اﻻ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻫﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز آﺗﺸﯽ ﻣﯿﻼﻓﺪ و ﺧﺎﻣﺶ و‪‬ش اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﮔﺸﺖ ﻫﻤﭽﻮن زر ﮐﺎن‬

‫ﺑﯽ زﺑﺎن‬

‫ﭘﺲ اﻧﺎ اﻟﻨﺎر اﺳﺖ ﻻﻓﺶ‬

‫ﺷﺪ ز رﻧﮓ و ﻃﺒﻊ ِ آﺗﺶ ﻣ‪‬ﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫او‬

‫آﺗﺸﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﺗﺮا ﺷﮏ اﺳﺖ و ﻇﻦ‬

‫آزﻣﻮن‬

‫ﮐﻦ‬

‫آﺗﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺒﻪ‪‬‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﺟﺘﺒﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫رﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎﻧﺶ از ﻃﻐﯿﺎن و ﺷﮏ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﺨﻨﺪ‬

‫ﮔﻮ از‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ درﯾﺎ ﺧﻤﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﻟﺐ ﮔﺰان‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﺪارد ﺗﺎب ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺴﺠﻮد‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫آﻫﻦ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫روي ﺧﻮد ﺑﺮ روي ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﮏ دم ﺑﻨﻪ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﺗﺸﻢ‪،‬‬

‫آﺗﺸﻢ‬

‫ﮔﯿﺮد‬ ‫ﮐﺎو‬ ‫ﭼﻪ؟‬

‫درﯾﺎ ﻣﻨﻪ‪ ،‬ﮐﻢ‬ ‫ﻓﺪاي‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺠﻮد‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﺗﺸﺒﯿﻪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻣﺸﺒﻪ‬ ‫از‬

‫ﻧﺸﮑﯿﺒﻢ‬

‫را‬ ‫ﻏﺮﻗﺎب‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن اﯾﻦ ﺑﺤﺮ داد‬

‫در‬

‫او‬

‫او‬

‫راﻧﻢ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫ﺑﻄﺎﻧﻢ‬

‫ﭼﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ ادبِ ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ز ﻏﺎﯾﺐ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﮋ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﺮ در اﺳﺖ؟‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﻣﺮد؟‬

‫دور‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫ﺑﻮد‬

‫اي ﺗﻦ‬

‫آﻟﻮده‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﭘﺎك‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫از‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺣﻮض‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻮض‬ ‫ﻣﻬﺠﻮر‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﭘﺎك‬ ‫او‬

‫اوﻓﺘﺎد‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ دل ﺣﻮﺿﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ در ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫‪251‬‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻃﻬﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﺟﺴﺎم‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﺮون‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻢ‬ ‫راه‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫دارد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺤﺪود‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﻣﺪد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺧﺮج‬

‫ﻋﺪد‬

‫ﮔﺮدد‬

‫‪ .31‬ﺗﻤﺜﯿﻞ در ﺑﯿﺎن ﺧﻮاﻧﺪن آب‪ ،‬آﻟﻮدﮔﺎن راﺑﭙﺎﮐﯽ‬ ‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ آﻟﻮده‪ :‬ﮐﻪ دارم ﺷﺮم از آب‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آب‬

‫ﮔﻔﺖ آب‪ :‬اﯾﻦ ﺷﺮم ﺑﯽ ﻣﻦ ﮐﯽ رود؟‬

‫ﺑﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ آﻟﻮده زاﯾﻞ ﮐﯽ ﺷﻮد ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﻟﻮده‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎﯾﮥ‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﮔﻠﻨﺎك‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫َﮔﺮد‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻫﺎن ز ﭘﺎﯾﮥ ﺣﻮض ﺗﻦ‪ ،‬ﻣﯿﮑﻦ ﺣﺬر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﯾﺒﻐﯿﺎن‬

‫ز‬

‫آب‪،‬‬

‫دل‬

‫ز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﭘﺎﯾﮥ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫آﻟﻮده را‪:‬‬

‫ﺣﻮض‬

‫دل‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫اﻟﺤﯿﺎء‬

‫آب‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ راﺳﺖ‪ ،‬ور ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ ﮐﮋ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺠﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫اي‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫اي‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻄﺮ‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬ ‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫از‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫اﻹﯾﻤﺎن‬

‫ﺣﻮض‬

‫در‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫دل‬

‫ﯾﻤﻨﻊ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در ﻣﻦ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑ‪‬ﺮْز‪‬خٌ‬ ‫ﻏﮋ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﺪو‪،‬‬

‫ﻧﺸﮑﯿﺒﻨﺪ‬

‫ﻣﻐﮋ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﺘﺎن‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‬

‫رود‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫رﻫﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﮐﻮره ﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺎ آﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﮐﻮره را اﯾﻦ ﺑﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺎﻧﮥ آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻮزﯾﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او زﯾﻦ ﮐﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮگ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﺗﺮا ﭼﻮن ﺑﺮگ ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻮره‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻏﻢ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺷﺎدﯾﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫اﻓﺰودن‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫روﺿﮥ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫و‪،‬‬ ‫و‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﻮﺳﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺧﻮف دﯾﮕﺮان‪ ،‬آن اﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻂ ﻗﻮي از ﺑﺤﺮ و‪ ،‬ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺴﺖ‬ ‫اي‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮداﺋﯽ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ذو‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا ﻫﺮ دم ﺟﻨﻮﻧﯽ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻨﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻨﻮن‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﻫﺎي‬ ‫ﻫﺮ‬

‫داد‪‬‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‪،‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﮥ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻨﻮﻧﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺴﺴﺖ‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪم‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﺎن‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﺪم‬

‫‪ .32‬ﻣﺪن دوﺳﺘﺎن ﺑﻬﺂ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻬﺖ ﭘﺮﺳﺶ ذو اﻟﻨﻮن ﻣﺼﺮي‬ ‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﻨﻪ ﺗﻮ ﺷﻮر ﺧﻮد‪ ،‬اي ﺷﻮره ﺧﺎك‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﺷﻮر‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ذو‬

‫ﭼﻨﺪان‬ ‫را‬

‫اﻟﻨﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺼﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻓﻮق‬

‫او‬ ‫از‬

‫ﺷﻮر‬ ‫وي‬

‫و‬

‫ﺟﻨﻮﻧﯽ‬ ‫ﺟﮕﺮﻫﺎ‬

‫ﺷﻮر‬

‫را‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪان‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫او‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﻋﻮام‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﺠﺎم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ زﯾﻦ ره ﺗﻨﮓ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ ﻋﺎم‬

‫دﯾﺪه اﯾﻦ ﺷﺎﻫﺎن ز ﻋﺎﻣﻪ ﺧﻮف ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ُﮔﺮُه ﮐﻮرﻧﺪ و‪ ،‬ﺷﺎﻫﺎن ﺑﯽ ﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻣﮑﺎن‬

‫واﮐﺸﯿﺪن‬

‫‪252‬‬

‫ﮐﺮدﻧﺪش‬

‫رﯾﺸﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫آﺗﺶ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﺰاد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺑﻮد‬

‫زﻧﺪان‬

‫اﻟﻤﺮاد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻮاره‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﻒ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺎه‬

‫درﯾﺎﺋﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ذرات‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫رﻧﺪان‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫در‬

‫در‬ ‫ذره‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬ ‫ﻗﻄﺮه‬

‫در‬

‫اي‬

‫را‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺗﺮﺳﺎ‬

‫ﺟﻬﻞ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ُدر‪‬‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اي‬

‫ذره‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ از وي ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ و ﺻﺤﻮ ﺷﺪ‬

‫ﻏﺪاري‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫راه‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫اﻣﺎن‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺼﻠﻮب‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻻزم‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﻘْﺘُﻠُﻮنَ‬

‫ﮔﻢ‬

‫از‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ز‬

‫ﺳﻔﻪ‪،‬‬ ‫آن‬

‫داري‬

‫إِﻧﱠﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫اﻷﻧﺒﯿﺎء‬

‫ﺗَﻄَﯿﺮْﻧﺎ‬

‫ﺑﮑﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﺟﻬﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮ او را اﻣﺮ ﮐﯽ ﺗﺎﻧﺪ ﻧﻤﻮد؟‬

‫ﭼﻮن دل آن ﺷﺎه ز اﯾﺸﺎن ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫زر‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﻃﻔﻼن‪،‬‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﯿﻬﺎن راﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر و ﮐﯿﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‪،‬‬

‫اﻟﻨﻮن‬

‫و اﻧﺪك اﻧﺪك روي ﺧﻮد را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫وي‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ذو‬

‫در‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﻟﺺ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬

‫از‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬

‫از‬

‫را‬

‫زرﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻓ‪‬ﯿﻬِﻢ‪‬‬

‫ﻗﻼب‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺧﺎﯾﻦ‬

‫ﻣﺨﻔﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﺰ ﻋﺪو‪ ،‬ﺧﻮﺑﺎن در آﺗﺶ ﻣﯽ زﯾﻨﺪ‬

‫ﭼﻬﻨﺪ‬

‫ﮐﺰ ﺣﺴﺪ‪ ،‬ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺑﺮ ﯾﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮي ﭼﻪ رﻓﺖ؟‬

‫اﯾﻦ ﺣﺴﺪ اﻧﺪر ﮐﻤﯿﻦ ﮔﺮﮔﯿﺴﺖ زﻓﺖ‬

‫ﺣﻠﯿﻢ‬

‫داﺷﺖ ﺑﺮ ﯾﻮﺳﻒ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮف و ﺑﯿﻢ‬

‫ﮔﺮگ ﻇﺎﻫﺮ‪ِ ،‬ﮔﺮد ﯾﻮﺳﻒ ﺧﻮد ﻧﮕﺸﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺴﺪ در ﻓﻌﻞ از ﮔﺮﮔﺎن ﮔﺬﺷﺖ‬

‫رﺣﻢ ﮐﺮد اﯾﻦ ﮔﺮگ‪ ،‬و ز ﻋﺬر ﻟﺒﻖ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻧﺴﺘﺒﻖ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﮔﺮگ را اﯾﻦ ﻣﮑﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ رﺳﻮا ﺷﻮد اﯾﻦ ﮔﺮگ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫روز‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮﮔﺎن‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدار‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﺻﻮرت‬

‫روز‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫اﻧﺪام‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫ﺧﻮاران‬

‫ﮔﻨﺪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ ﺣﺬر ﺷﻮ زﯾﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ار آدﻣﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺲ را در ﻧﺠﺎت او ﺷﮑﯽ‬

‫در وﺟﻮد ﻣﺎ ﻫﺰاران ﮔﺮگ و ﺧﻮك‬

‫ﺻﺎﻟﺢ و ﻧﺎﺻﺎﻟﺢ و ﺧﻮب و ﺧﺸﻮك‬

‫ﺣﮑﻢ آن ﺧﻮ راﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮ ﻏﺎﻟﺒﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ زر ﺑﯿﺶ از ﻣﺲ آﻣﺪ‪ ،‬آن زر اﺳﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ آن ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺣﺸﺮت واﺟﺐ اﺳﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫در‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫را‬

‫ﮔﻨﺪ‬ ‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﺧﺲ‬ ‫ﮔﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﮔﯽ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﺣﺎﺳﺪان‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫اﺧﻮان‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫زاﻧﯿﺎن‬

‫ﺳﯿﺮﺗﯽ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﺣﺸﺮ‬

‫رﺷﮏ‬

‫را‬

‫زﺷﺘﺎن‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﻋﺼﻤﺖ‬

‫و‪‬‬

‫أَﻧْﺖ‪‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫وﺟﻮدت‬ ‫در‬ ‫ﻫﺎ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺳ‪ُ‬ﮑﺴﮏ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫رﻫﻮار‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬ ‫از‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد از آدﻣﯽ در ﮔﺎو و ﺧﺮ‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫رام‬

‫ره‬

‫إِﻧﱠﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺧﻮﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫را‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ر‪‬ﺧﯽ‪،‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫ﺻﻼح‬

‫داﻧﺎﺋﯽ‬

‫ﺧﺮس ِ ﺑﺎزي‪،‬‬ ‫‪253‬‬

‫ذَﻫ‪‬ﺒ‪‬ﻨﺎ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫و‬ ‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬ ‫و‬

‫ﻫﺎ‬ ‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺳﻼم‬

‫رﻓﺖ در ﺳﮓ ز آدﻣﯽ ﺣﺮص و ﻫﻮس‬

‫ﯾﺎ ﺷﺒﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﮑﺎري‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺮس‬

‫زان‬

‫ر‪‬ﻗﻮد‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺎه دﯾﻮ و ﮔﻪ ﻣﻠﮏ‪ ،‬ﮔﻪ دام و دد‬

‫زآن ﻋﺠﺐ ﺑﯿﺸﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﯿﺮ آﮔﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دام ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ره اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﺮﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫اي ﮐﻢ از ﺳﮓ‪ ،‬از درون ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫آن‬

‫د‪‬ر‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮي ﺑﺎري ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ذواﻟﻨﻮن ﺳﻮي زﻧﺪان رﻓﺖ ﺷﺎد‬

‫ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺎ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ‪ ،‬ز اﻓﺘﻘﺎد‬

‫رو‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﺻﺤﺎب‬ ‫در‬

‫دزدﺋﯽ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دزدي‪،‬‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫از‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﺧﻮﺋﯽ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫از‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫د‪‬ر‬ ‫ﺑﺎري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‬

‫رﺣﻤﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫زﻧﺪان‬

‫‪ .33‬ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن ﻣﺮﯾﺪان ﮐﻪ ذو اﻟﻨﻮن دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮده‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫اﻟﻨﻮن‬

‫ذو‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫زﻧﺪان‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻧﺰد‬

‫زدﻧﺪ‬

‫راﺋﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻣﮕﺮ ﻗﺎﺻﺪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﮑﻤﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫او در اﯾﻦ دﯾﻦ ﻗﺒﻠﻪ اي و آﯾﺘﯿﺴﺖ‬

‫درﯾﺎي‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﺎي‬

‫او‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺟﺎه‬

‫او‬

‫ﮐﺎﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫او‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دور‬

‫دور‬

‫ﺣﺎش‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﷲ‬

‫از‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﺷﺮّ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ُﮐﻨﺪ‪‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﻨﺪم‬

‫رﻓﺘﺴﺖ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﭼﻮن ﻗﺘﯿﻞ از ﮔﺎو ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬اي ﺛﻘﺎت‬

‫ﺗﺎ ز زﺧﻢ ﻟﺨﺖ ﮔﺎوي ﺧﻮش ﺷﻮم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺸﺘﮥ ﮔﺎو ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﮔﺶ ﺷﻮم‬

‫زﺧﻢ‬

‫د‪‬م‪‬‬

‫ﮔﺎو‬

‫زر‬

‫ﺳﺎو‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫اﺳﺮار‬

‫را‬

‫ﺧﻮار‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬ ‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺨﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬ ‫ز‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‬

‫و‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ز‬

‫اي‬

‫وز‬

‫او‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺰن‪ ،‬وﯾﻦ را ﻣﮑﺎو‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﺳﻔﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫وا‬

‫ﮔﻔﺖ روﺷﻦ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ُﮐﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫وا‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫از‬ ‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﮔﺮدد‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫اﺳﺮار‬

‫را‬

‫دﯾﻮ‬

‫را‬

‫وا‬

‫ﻧﺎر‬

‫دام‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ِﺑ‪‬ﮑﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫روح‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫رﺳﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ادب‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻘﻄﻊ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺧﺪﻋﻪ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ذواﻟﻨﻮن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬ ‫‪254‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‬

‫و‬

‫ُدﻣ‪‬ﺶ‬

‫رﯾﻮ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫و‬

‫ِﺑ‪‬ﻬﺶ‬

‫ﺧﻔﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬

‫زد‪،‬‬ ‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﻫﯽ‬

‫را‬ ‫ﻣ‪‬ﻔﯿﻖ‬

‫زﻧﺪه‬

‫‪ .34‬رﺟﻮع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ذو اﻟﻨﻮن ﺑﺎ ﻣﺮﯾﺪان‬ ‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫از‬

‫و‬

‫زﻣﺮة‬

‫آﺷﻮب‬

‫ﺧﻮن‬

‫دان‬

‫و‬

‫ﺧﻮﻧﯿﺎن‬

‫ﻣﺲ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎزﮔﻮ‬

‫ﮐﯿﺎﻧﯿﺪ‬

‫اﺗﻘﻮا‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫اي‬

‫درﯾﺎي‬

‫دود‪‬‬

‫ُﮔﻠﺨﻦ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫واﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺤﺒﺎن‬

‫راز‬

‫را‬

‫راز‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫رﺳﺪ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ذو‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﻏﺮاب‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫دور‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ رو ﭘﻮش و دﻏﻞ ﻣﻐﺮور ﮐﺮد‬ ‫اﺳﺘﺠﺐ‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺎن اﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﻘﻠﺖ‪ ،‬ﺟﻨﻮن؟‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺤﺒﺎﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺤﺐ‬

‫اﯾﮑﻪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫آور‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫رو‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫در‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﻬﺎ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﺤﺐ و ﺻﺎدق و دل ﺧﺴﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ دل ﺑﻪ ﺗﻮ در ﺑﺴﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫در ﻣﯿﺎن ﻧﻪ راز و ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﻣﮑﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ذواﻟﻨﻮن اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ز اﯾﺸﺎن ﺷﻨﯿﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﺎﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﻗﺎف‬

‫راز‬

‫را‬

‫ﻓﺤﺶ‬

‫از‬

‫دوﺳﺘﺎن‬ ‫و‬

‫آﻏﺎزﯾﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫از‬

‫دﺷﻨﺎم‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ و ﺳﻨﮓ ﭘﺮان ﮐﺮد و ﭼﻮب‬ ‫ﻗﻬﻘﻬﻪ‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪ‬

‫و‬ ‫ﮐﻮ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫دوﺳﺘﺎن؟‬

‫زي‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎد‬

‫رﯾﺶ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫را‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﮐﻮب‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﯽ ﮐﺮان ﮔﯿﺮد ز رﻧﺞ دوﺳﺖ‪ ،‬دوﺳﺖ؟‬

‫رﻧﺞ ﻣﻐﺰ و‪ ،‬دوﺳﺘﯽ آن را ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﮐ‪‬ﺸﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوﺳﺘﯽ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫رو‬

‫ﻣﮕﺮدان‬

‫ﮔﺮ‬

‫دوﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن زر‪ ،‬ﺑﻼ ﭼﻮن آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫آﻓﺖ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﻨﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮﺳﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫زر ﺧﺎﻟﺺ در دل آﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫‪ .35‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﺧﻮاﺟﮥ ﻟﻘﻤﺎن زﯾﺮﮐﯽ ﻟﻘﻤﺎن را‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻟﻘﻤﺎن را ﮐﻪ ﺑﻨﺪة ﭘﺎك ﺑﻮد؟‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺑﻨﺪﮔﯽ ﭼﺎﻻك ﺑﻮد؟‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫اش‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫در‬ ‫ﺑﻨﺪه‬ ‫را‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭼﯿﺰي از ﺑﺨﺸﺶ ز ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﺮﺗﺮآ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ‪ :‬آن دو ﭼﻪ اﻧﺪ؟ اﯾﻦ زﻟﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎه آن دان ﮐﺎو ز ﺷﺎﻫﯽ ﻓﺎرغ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﻮرش ﺑﺎزغ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺨﺰن آن دارد ﮐﻪ ﻣﺨﺰن ﻋﺎر اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ آن دارد ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ را ﻋﺪوﺳﺖ‬

‫وش‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ اش‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬ ‫را‬

‫ﻣﻔﺎزه‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫و‪،‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﯾﮏ ﺧﺸﻢ و دﯾﮕﺮ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﺮ‬

‫از‬

‫آزاده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﻘﯿﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‪،‬‬

‫دارم‬

‫زاد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫و آن دو ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺎﮐﻤﺎﻧﻨﺪ و اﻣﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫دو‬

‫ﻣﯿﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻬﺘﺮش‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫زﯾﻦ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺑﻨﺪه‪،‬‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﺑﺴﯿﺴﺖ‬

‫در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﮔﻮﻫﺮي ﮐﻢ از ﺧﺴﯿﺴﺖ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫و‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫ﻋﻘﻠﺸﺎن‬

‫ﯾﮏ ُﮔﺮُه را ﺧﻮد ﻣﻌﺮف‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫‪255‬‬

‫را‬ ‫از‬

‫دام‬ ‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ُﮔﺮُه‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫در رود‬

‫ﭘﺎك‬

‫از‬

‫ﺳﺎﻟﻮس‬

‫زﻫﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫و‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﺮد را ﺑﯽ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل‬ ‫َﻧﻘﻞ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در ﻗﻠﺐ او‪ ،‬از راه ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫او‬

‫اﻟﻐﯿﻮب‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﻇﺎﻫﺮاً‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺎص‬

‫درون‬

‫ﻋﻼم‬

‫دل‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺸﺸﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﺟﻮاﺳﯿﺲ‬

‫ﻣﮑﺸﻮف‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ِﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮم‬

‫ﻣﻮم ﭼﻪ ﺑﻮد در ﮐﻒ او؟ اي ﻇﻠﻮم‬

‫اي‬

‫اي‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﻼك‬

‫رﻓﺘﺎرش‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫داود‬

‫ﮐﺎﻫﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﮑﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رود‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫رﻓﺘﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎس‬ ‫ﻏﻼم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻨﺪﮔﺎن در ره ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫زو‬

‫ﮔﻮﯾﺪ اي ﺑﻨﺪه‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺑﺮ ﺻﺪر ﺷﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‬

‫ﮐﻔﺶ‪،‬‬

‫ده‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫داﺷﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﺮﺑﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺗﺮك‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﮐﻦ‬

‫آن‬

‫دﺷﻨﺎم‬

‫ﻣﺮا‪،‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﻮاﺟﮕﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﯿﺮ از ﺧﻮاﺟﮕﯽ‬ ‫وﯾﻦ‬

‫ﻏﻼﻣﺎن‬ ‫از‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫ره‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬ ‫راز‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ورا‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫آزاد‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫را‬

‫دﯾﺒﺎﭼﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‬ ‫را‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫ﺳﺎزد‬

‫اﻣﺎم‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬ ‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﺗﻮﻗﯿﺮي‬ ‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻢ‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫آﻣﺎدﮔﯽ‬

‫آن‬

‫اﻓﮑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻐﯿﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ُﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺖ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺪان‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﻮد واﻗﻒ‪ ،‬دﯾﺪه ﺑﻮد از وي ﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫آن‬

‫راﻫﺒﺮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺑﺠﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫دﺷﻮارش‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﻨﻤﻮده ﺧﻮاﺟﮥ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﭘﺲ از آن ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫او؟‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﺒﻮد‬

‫ﻏﻼم‬

‫او‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫در ﺗﻦ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺮگ و ﺳﺎز؟‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎﺳﻮس‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫زﻫﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫از‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﺸﻨﻮدي‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬ ‫آن‬

‫ِﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ِﺳ‪‬ﺮ ز ﺑ‪‬ﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﯽ؟‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ِﺳ‪‬ﺮ ز ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﯽ‬

‫َﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺮدار‬

‫ﻣﺰد‬

‫و اﻧﮕﻪ از ﺧﻮد ﺑﯽ ز ﺧﻮد ﭼﯿﺰي ﺑﺪزد‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺎر ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻦ ﺗﻮ از ﭼﺸﻤﺎن‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫وﻗﺖ‬

‫را‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬ ‫اﻓﯿﻮن‬

‫دﻫﻨﺪ‬ ‫ﻣﺮگ‪،‬‬

‫از‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫رﻧﺞ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺪرﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺮ ﻓﮑﺮي ﮐﻪ دل ﺧﻮاﻫﯽ ﺳﭙﺮد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯽ‬

‫و‬

‫ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬ ‫‪256‬‬

‫ﮐﺎرت‬ ‫ﭘﯿﮑﺎن‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬ ‫از‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﭼﯿﺰي‬

‫درآﯾﺪ‬

‫در‬ ‫دزد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫از‬

‫ﺗﻨﺶ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫زآن‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮد‬

‫ﮐﺎﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ ﮐﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮد ﮐﺎن ﮐﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫آب‬

‫اوﻓﺘﺪ‬

‫ﻏﺮﻗﺎب‬

‫اوﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺪرﯾﺎ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫و ﺑﻬﺘﺮ را‬

‫ﺑﯿﺎب‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎن‬

‫ﺑﺎر‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬ ‫ﮐﺎﻟﮥ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻓﻮت ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ در آب‬ ‫ﻧﻘﺪ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻄﺎﻋﺖ‬

‫ﻧﻘﺪت‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻃﻌﺎﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮر‬ ‫ور‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ز‬

‫ﮔﻮي‬

‫روي‬ ‫و‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬ ‫را‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﺮد‬

‫دﻧﯽ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺧﻮردي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫دل‬

‫آورده‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﺑﺎ‬ ‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﻨﺪه ﺑﻮد او را و ﺑﺎ او ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫وي‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﺗﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﭘﺲ ﺧﻮردش ﺧﻮرد‬ ‫رﯾﺨﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫و‬

‫ﺑﺨﻮردي‬

‫ﺧﺮﺑﺰه‬

‫را‬

‫ﮐﺎورﯾﺪﻧﺪي‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬ ‫او‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﺮك ﮐﻤﺘﺮ‬

‫دار‬

‫ﻧﮕﻬﺪاري‬

‫ﻧﺎزﻟﺘﺮ‬

‫‪ .36‬ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻓﻀﻞ و زﯾﺮﮐﯽ ﻟﻘﻤﺎن ﭘﯿﺶ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﺎﻟﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﻌﺎﻣﯽ‬

‫اﺷﺘﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻏﺎﯾﺐ‬

‫ﻏﻼﻣﯽ‪:‬‬

‫ﮐﺎﯾﻔﻼن‬

‫زود‬

‫رو‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدي‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻧﺨﻮردي‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﺳﮑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن ُﺑﺮﯾﺪ و داد او را ﯾﮏ ﺑ‪‬ﺮﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷ‪‬ﮑﺮ ﺧﻮردش و ﭼﻮن اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫از ﺧﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬داد او را دوم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻔﺪﻫﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﮔﺮﺟﯽ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ را ﻣﻦ ﺧﻮرم‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺧﺮﺑﺰه ﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻨﮕﺮم‬

‫او ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮش ﻣﯿﺨﻮرد ﮐﺰ ذوق او‬

‫ﻃﺒﻌﻬﺎ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮرد از ﺗﻠﺨﯿﺶ آﺗﺶ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻫﻢ زﺑﺎن ﮐﺮد آﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﻠﻖ ﺳﻮﺧﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ اي ﺟﺎن ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻮش ﭼﻮن ﮐﺮدي ﺗﻮ ﭼﻨﺪﯾﻦ زﻫﺮ را؟‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫را ؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺻﺒﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺻﺒﻮري از ﭼﻪ روﺳﺖ؟‬

‫ﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎﻧﺖ ﻋﺪوﺳﺖ؟‬

‫ﺣﺠﺘﯽ؟‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﺎوردي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫رﺳﯿﺪ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮﺟﻬﺎ‬

‫ﻣﺸﺘﻬﯽ‬

‫اﻧﮕﺎﺷﺘﯽ‬

‫ﻋﺬرﯾﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﻗﻬﺮ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از دﺳﺖ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺨﺶ ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮرده ام ﭼﻨﺪان ﮐﻪ از ﺷﺮﻣﻢ دو ُﺗﻮ‬

‫ﮐﻔﺖ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﺮﻣﻢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺟﺰاﯾﻢ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫از‬

‫از‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ز ﯾﮏ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻨﻢ ﻓﺮﯾﺎد و داد‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﺖ‬

‫ﻟﺬت‬

‫دﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ُدردﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻨﻮﺷﻢ‪،‬‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫اي‬ ‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﺮق‬ ‫ره‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫داﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫دام ﺗﻮ‬ ‫اﺟﺰام‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﺷﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺑﻄﯿﺦ‪ ،‬ﺗﻠﺨﯽ ﮐﯽ ﮔﺬاﺷﺖ؟‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻣﺴﻬﺎ‬

‫زرﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫دردﻫﺎ‬

‫ﺷﺎﻓﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫‪257‬‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وز‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺧﺎرﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وز‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫دار‬

‫ﺗﺨﺘﯽ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺨﺘﯽ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺠﻦ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫روﺿﻪ‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وز‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺣﻮري‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻣﻮم‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺣ‪‬ﺰن‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وز‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﻫﺎدي‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﻧﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وز‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺳﻘﻢ‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وز‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫زﺣﻤﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫وز‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫داﻧﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺰاﻓﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫زاد؟‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻓﺮق‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻣﺮده‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫داﻧﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫داﻧﺶ‬

‫زﻧﺪه‬ ‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زاﯾﺪ‬ ‫ﺻﻔﯿﺮي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫اﻣﺎ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺨﺘﯽ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ؟‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺑﯽ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺗﺎوﯾﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺮﺣﻮم ﻻﯾﻖ ﻟﻌﻦ و زﺧﻢ‬

‫ﻧﻘﺺ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ آﻧﮑﻪ ﺑﺪ رﻧﺠﻮري اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‪،‬‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻠﻌﻮن ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻗﺺ را رﺳﻮل‬

‫ﺗﮑﻤﯿﻞ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫ﺧﺮدﻫﺎ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫ﺑﺮق‬

‫آﻓﻞ‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺧﻨﺪد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻒ‬

‫درﯾﺎ‬

‫از‬

‫ﺣﺮﯾﺼﯽ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻓﺮج‬

‫در ﻧﺒﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻋﻤﯽ ﺣﺮج‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﻓﺎ‬

‫آﻓﻞ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺧﻨﺪد؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﻋﻨﯿﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﯾﺨﻄﻒ‬

‫اﻷﺑﺼﺎر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫درﯾﻦ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫از‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﻘﺪور‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫دل‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن ﭼﻮ ﻻ ﺷﺮﻗﯽ و ﻻ ﻏﺮﺑﯽ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬ ‫دان‬

‫دان‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫راﻧﺪن‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﺎدﯾﺪن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ دل و ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﺎو ﻣﻐﻠﻮب ﻧﻔﺲ‪ ،‬او ﻧﻔﺲ ﺷﺪ‬ ‫ﻧﺤﺴﯽ‬

‫ﺗﮑﻤﯿﻞ‬ ‫از‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻓﺮس‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫دوري‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫دور‬

‫ﺑﺪن‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻮرﻫﺎي‬

‫ﻣﺮﺣﻮم‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺮدان‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫را‬ ‫در‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﻣﺎت‬

‫در‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺮﻗﯽ‬

‫ﮐﺎو‬ ‫زﺣﻞ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﺑﺼﺎر‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺤﺲ‬

‫ﻧﺤﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫درﻧﮕﺮ‬

‫آن ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﺑﻨﮕﺮد اﯾﻦ ﺟﺰر و ﻣﺪ‪‬‬

‫او ز ﻧﺤﺴﯽ ﺳﻮي ﺳﻌﺪي ﻧﻘﺐ زد‬ ‫اﻧﺘﻘﺎل‬

‫زآن‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪت‬ ‫از‬

‫ﺧﻮﻓﺖ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﻋﺴﺮي‬ ‫زاﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺧﻮﻓﻬﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ز‬

‫ذات‬

‫اﻟﺸﻤﺎل‬

‫ﻟﺬت‬ ‫‪258‬‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﯾﺴﺮي‬ ‫ذات‬

‫ﮐﻨﺎن‬ ‫ﺑﺎر‬

‫اﻟﯿﻤﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎ؟‬

‫ﯾﺮﺟﯽ‬

‫اﻟﺮﺟﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﺮغ ﯾﮏ‬

‫دو‬

‫رﻫﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ﭘﺮه‬ ‫ﮐﻼم‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﺑﺪه‬

‫ﯾﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﺮﯾﺪن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﺳﺘﻮر‬

‫ﯾﮑﺴﺮه‬ ‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ور ﻧﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﯽ ﻧﻪ آن‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﮐﺲ ﭼﻪ داﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻣﻘﺼﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻗﺼﻮر‬

‫و‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رود‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫از‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺷﺎه‬

‫و‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫دور‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ‬ ‫اﻧﺪاز‬

‫ﻧﺎر‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺮدوس‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻻ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬

‫ﺟﺰ ﻣﺮ آن را ﮐﺎو ز ﺷﻬﻮت ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫ﺟﺮار‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺸﺖ و ﮐﺮد آن را ﺗﻤﺎم‬

‫و‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫درﺧﺖ؟‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آﺧُﺮ‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺎص‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺖ؟‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮑﺴﺎﻧﻨﺪ‬ ‫وز‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‪،‬‬

‫ﺷﻮر‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺟﻮﺷﺎن و ﮐﻒ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎﻧﯽ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﻓﺎﻧﯽ ﭼﻮ ﺟﺎﻧﺶ ﺷﺎه ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺷﺎه‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎي‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫از‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺪام‬

‫از‬

‫او‬ ‫دل‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬ ‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﺎﮔﺮدي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دل‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻧﺤﺲ‪،‬‬

‫اﺳﺮار‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﮐﻪ‬ ‫اﺳﺘﺎد‪،‬‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬ ‫ﺳﻮراخ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آن‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫زﻣﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﺼﻤﺖ‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫رﺑﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫زده‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫ﮔﻮﻫﺮان‬

‫ﻓﻘﺎﻋﯽ‬

‫اﻓﮑﻨﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﺧﺮان؟‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻣﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺮان‬

‫در‬

‫ﻓﻘﺎﻋﯽ‬

‫دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﺴﺮي‬

‫ﺷﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫ﭘﺮده‬

‫اي‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻫﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺎﮔﺮد‬

‫را‬

‫در‬

‫را‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫از‬

‫آﻏﺎزد‬ ‫او‬

‫ﭘﺮده ﻣﯽ ﺧﻨﺪد ﺑﺮ او ﺑﺎ ﺻﺪ دﻫﺎن‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﻮ‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﯽ زدي ﺧﻨﺒﮏ ﺑﺮ آن ﮐﻮزه ﮔﺮان‬

‫اﺳﺘﺎد‬ ‫ﺑﻨﻮر‬

‫ﺑﺨﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫دم‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﺮد‬

‫و آن درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﺶ ﻫﻔﺼﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻨﻮر‬

‫را‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫آن‬

‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫اﻵﻓﻠﯿﻦ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫دارد‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن درﺧﺘﯽ را ﮐﻪ ﺗﻠﺦ و رد‬

‫ﺣﺴﻮدان‪،‬‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫‪ .37‬ﺗﺘﻤﮥ ﻗﺼﮥ ﺣﺎﺳﺪان ﺑﺮ ﻏﻼم ﺧﺎص ﺳﻠﻄﺎن و ﺣﻘﯿﻘﺖ آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫و‬

‫ﺟﻬﻞ‬ ‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫او‬ ‫آﯾﺪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻮﯾﺪا‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫و‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﺧﺎرق‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫اﺷﮑﺎﻓﯽ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫اي ﮐﻢ از ﺳﮓ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺘﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ وﻓﺎ‬ ‫‪259‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﮔﺴﻞ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺎﮔﺮد‬

‫ﻧﻪ از ﻣﻨﺖ ﯾﺎري اﺳﺖ در ﺟﺎن و روان؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﮑﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرﮔﺎه اي‬

‫زﻧﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫زﻧﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دل ﮔﻮاﻫﯽ ﻣﯽ دﻫﺪ زﯾﻦ ذﮐﺮ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﺎﻟﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫دل‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫اش‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫روزن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫روﯾﺖ‬

‫او‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺪاﻋﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دل‬

‫او‬

‫زو‬

‫ﺑﺨﻨﺪد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ز‬

‫را‬

‫ذوق‬

‫ﺧﺪاﻋﯽ‬

‫ﻗﻠﺐ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺎﻟﺸﺖ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ورا‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫در‬

‫رﺿﺎ‬

‫آرد‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻤﺮي‬

‫ﻧﻮا‬

‫اﻓﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺰان‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﮐﺎﺳﻪ‬

‫ﻧﻬﺎر‬

‫از‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫زن‪،‬‬

‫و‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﮐﻮردل‬

‫ﮐﻮزه‬

‫اﺳﮕﺎﻟﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑﺨﻮر‪،‬‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﻞ‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺣﻤﻞ‬

‫در‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺷﺎه؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﺮگ روح ﺧﻮد زرد و ﺳﯿﺎه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آن ﺳﭙﯿﺪي‪ ،‬و آن ﺳﯿﻪ‪ ،‬ﻣﯿﺰان ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬

‫ﺳﺮخ‬

‫و‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﺴﺦ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺧﻂ ﻗﻮس و ﻗﺰح در اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺷﺎه‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫آن‬

‫ﻋﻄﺎرد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻨﺸﻮري‬

‫ﺳﺮخ‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬ ‫را‬

‫ﺑﺮج‬

‫ورﻗﻬﺎ‬

‫ﺳﺒﺰ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫روﻫﺎ‬

‫رﻫﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫زار‬ ‫ﺛﻤﺎر؟‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﺳﺰا‬

‫در‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬ ‫رﻣﺰ‬

‫روزﻧﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺷﮑﻔﺘﯽ‬

‫آﻣﯿﺰد‬

‫ﻧﺎدرﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫روان‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ارواح‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺳﻮدا‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫و‬ ‫ﺣﺼﻪ‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫‪ .38‬ﻋﮑﺲ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﭘﯿﻐﺎم ﺳﻠﯿﻤﺎن )ع( در دل ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺻﻮرت ﺣﻘﯿﺮ ﻫﺪﻫﺪ‬ ‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺪﻫﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪاﯾﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺻﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫ﺑﯿﺎورد‬

‫و‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺣﺮﻓﯽ‬

‫ﻧﮑﺘﻬﺎي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﻮل‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﻘﺎرت‬

‫ﻧﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺎن‬ ‫رﺳﻮل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺪﻫﺪ دﯾﺪ و ﺟﺎن ﻋﻨﻘﺎش دﯾﺪ‬

‫ﺣﺲ ﭼﻮ ﮐﻔﯽ دﯾﺪ و دل درﯾﺎش دﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﺣﺲ زﯾﻦ ﻃﻠﺴﻤﺎت دو رﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺑﻮ ﺟﻬﻼن ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫اﻟﻘﻤﺮ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫را‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫اﻧْﺸَﻖﱠ‬

‫وي‬

‫ﺧﺎك زن در دﯾﺪة ﺣﺲ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫دﯾﺪة ﺣﺲ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و ﮐﯿﺶ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮔﻔﺖ و ﺿﺪ ﻣﺎش ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ او ﮐﻒ دﯾﺪ و درﯾﺎ را ﻧﺪﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﺴﻮ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬ ‫ذره‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫اﻋﻤﺎش‬

‫ﻓﺮدا‬

‫و‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ز‬

‫آن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آرد‬

‫ﭘﯿﺎم‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫او‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫‪260‬‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫آن‬

‫دﯾﺪ‬ ‫ز‬ ‫ذره‬

‫ﻓﺮدا‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬ ‫را‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﻗﻄﺮه اي ﮐﺰ ﺑﺤﺮ وﺣﺪت ﺷﺪ ﺳﻔﯿﺮ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻒ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎﮐﺶ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﺎﻻك‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎﮐﺶ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫از ﯾﮑﯽ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫آب‬

‫ﺧﺎك ﺑﯿﻦ ﮐﺰ ﻋﺮش ﺑﮕﺬﺷﺖ از ﺷﺘﺎب‬

‫آن ﻟﻄﺎﻓﺖ ﭘﺲ ﺑﺪان ﮐﺰ آب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ور‬

‫آدم‬

‫اﻟﺴ‪‬ﻤﺎء‪‬‬

‫اﻧْﺸَﻘﱠﺖ‪‬‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﻄﺮه را‬ ‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫د‪‬ردي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺳﻔﻠﯽ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎﻻك‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﺳﯿﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫و‬

‫و‬

‫ﯾﻔْﻌ‪‬ﻞُ‬

‫ﻧﺎر‬

‫اﷲ‬

‫ﻋﻄﺎي‬ ‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺸﺎء‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫و‬

‫ﻧﺎر‬

‫را‬

‫ﺳﻔﻠﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ‬

‫ور‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﻋﻠﻮي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫راه‬

‫ﻣﺒﺪع‬

‫ُﮔﻞ‬ ‫ز‬

‫او‬

‫اﻓﻼك‬ ‫اﻣﻼك‬

‫وﻫﺎب‬ ‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ‬

‫درد‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫و‬

‫د‪‬ردي‬

‫ﮔﺮدون‬

‫را‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫اﻧﮕﯿﺰد‬

‫دوا‬

‫ﺛﻘﻠﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻄﻮي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬ ‫ﺑﭙﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺲ را زﻫﺮه ﺗﺎ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻮن؟‬

‫ﺑﺲ ﺟﮕﺮﻫﺎ ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ره ﮔﺸﺖ ﺧﻮن‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ﺗﺸﺎء‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫آﺗﺸﯽ‬ ‫آدم‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎدت‬

‫ﺗُﻌ‪‬ﺰﱡ‬

‫و‬ ‫ﺑﯽ‬

‫رو‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺷﻮ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫اوﻟﯽ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﯽ‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﻢ‬

‫ﺧﺎﮐﯿﯽ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﻠﺒﯿﺲ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫اي‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫آﺗﺸﯽ‪،‬‬

‫رو‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺛﺮي‬

‫ام‬

‫در‬

‫ﺗﺼﺮف‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮم‬ ‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رو‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮐﻮه را ﮔﻮﯾﻢ ﺳﺒﮏ ﺷﻮ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺸﻢ‬

‫ﭼﺮخ را ﮔﻮﯾﻢ ﻓﺮو رو ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ اي ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﻘﺮون ﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﺎه‬

‫ﻫﺮ دو را ﺳﺎزم ﭼﻮ دو اﺑﺮ ﺳﯿﺎه‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ ﺧﻮن را ﺑﻪ ﻓﻦ ﺳﺎزﯾﻢ ﻣﺸﮏ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺮﺋﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آب‬ ‫آب‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫در‬ ‫در‬

‫دو‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺰﺧﻢ‬

‫ﺑﯿﻞ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫‪ .39‬اﻧﮑﺎر ﻓﻠﺴﻔﯽ در آﯾﻪ إِنْ أَﺻ‪‬ﺒ‪‬ﺢ‪ ‬ﻣﺎؤُﮐُﻢ‪ ‬ﻏَﻮ‪‬راً‬

‫از‬

‫روي‬

‫ﻏﻮرﻫﺎ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ را ﺧﺸﮏ و ﺧﺸﮑﺴﺘﺎن ﮐﻨﻢ‬

‫آرد‬

‫دﮔﺮ؟‬

‫ﺟﺰ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﺎ ﻓﻀﻞ و ﺧﻄﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻠﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻄﻘﯽ‬ ‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‪،‬‬

‫آﯾﺖ‬ ‫و‬

‫از‬

‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫ﻏَﻮ‪‬راً‬

‫ﻣﺎؤُﮐُﻢ‪‬‬

‫ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫آب‬

‫از‬

‫آرﯾﻢ‬ ‫را‬

‫ز‬

‫ﺑﺒﻨﺪدﺷﺎن‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﯾﻮغ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ را ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﻦ ﭘ‪‬ﺮ ﻧﺎر ﺷﻮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﺳﺎزﯾﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻋﻠﺖ‪،‬‬

‫ام‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬ ‫آب‬

‫آرﯾﻢ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﺑﻨﺪم‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫آب‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺐ ﺑﺨﻔﺖ و دﯾﺪ او ﯾﮏ ﺷﯿﺮ ﻣﺮد‬

‫زد ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﻫﺮ دو ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻮر ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ زﯾﻦ دو ﭼﺸﻤﮥ ﭼﺸﻢ‪ ،‬اي ﺷﻘﯽ‬

‫ﺻﺎدﻗﯽ؟‬

‫ﺑﺎ‬ ‫‪261‬‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﺑﺮ‬

‫آر‪،‬‬

‫ار‬

‫روز ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و دو ﭼﺸﻢ ﮐﻮر دﯾﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻓﺎﯾﺾ‬

‫از‬

‫دو‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻧﻮر‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ذوق ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻧﻘﻞ ﻫﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺤﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻨﺎﻟﯿﺪي‬

‫و‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻋﻤﺎل‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻐﻔﺮ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫و‬

‫راه‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫دل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫او‬

‫دل ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮ روي ﺳﻨﮓ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺎﻓﺪ ﺗﻮﺑﻪ آن را ﺑﻬﺮ َﮐﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻌﯿﺒﯽ ﮐﻮ؟ ﮐﻪ ﺗﺎ او از دﻋﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫از‬ ‫ﯾﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫درﯾﻮزة‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﮐﻬﺮﺑﺎي‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫از‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﻻﺧﯽ‬

‫ﻣﺰرﻋﯽ‬

‫ﻣﺴﺦ‬

‫آن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ِﮐﺸﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎب‬

‫و‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫آﺑﯽ‬ ‫ﺑﺮق‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دل‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺟﺮم‬ ‫آﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻄﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫راز‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﻨﺎري‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﺸﻢ؟‬

‫و اﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﺮق‬

‫و‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫را‬

‫دو‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‪،‬‬

‫در‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﺤﺎﺑﯽ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫واﺟﺐ آﻣﺪ اﺑﺮ و ﺑﺮق اﯾﻦ ﺷﯿﻮه را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺒﺰة‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ذوق‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﻣﺰدور‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎك ﻗﺎﺑﻞ را ﮐﻨﺪ ﺳﻨﮓ و ﺣﺼﺎ‬ ‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﺻﻮل‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﻫﺮ دﻟﯽ را ﺳﺠﺪه ﻫﻢ دﺳﺘﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﭙﺸﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﺰد‬

‫آن‬

‫ﺻﻌﺐ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﯿﻞ‬

‫ﻣﺲ ﮐﻨﺪ زر را و‪ ،‬ﺻﻠﺤﯽ را ﻧﺒﺮد‬ ‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﻘﻮﻗﺲ‪،‬‬

‫ﻋﮑﺲ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫ﺑﺮق‪،‬‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫وﺻﺎل؟‬

‫ﮐﯽ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ز آب زﻻل؟‬ ‫ﺳﻤﻦ؟‬

‫ﭼﻤﻦ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻨﻔﺸﻪ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻋﺎ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪن‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻫﻮا؟‬ ‫ﺑﻬﺎر؟‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﮐﯽ ﻓﺮوزد ﻻﻟﻪ را رخ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮن؟‬

‫ﮐﯽ ﮔﻞ از ﮐﯿﺴﻪ ﺑﺮ آرد زر ﺑﺮون؟‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﮐﻮﮐﻮ‬

‫ﻓﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﮐﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻟﮑﻠﮏ آن ﻟﮏ ﻟﮏ ﺑﻪ ﺟﺎن؟‬

‫ﻟﮏ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻠﮏ ﻟﮏ‪ ،‬اي ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺿﻤﯿﺮ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﻨﯿﺮ ؟‬

‫ﻫﺎ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﯽ‬ ‫از‬ ‫آن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺧﺎك‬

‫آورده‬

‫ﻟﻄﺎﻓﺘﻬﺎ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫اﺳﺮار‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻠﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﺪي‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻠﻬﺎ‬

‫رﺣﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻋﺎﺑﺪي‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺘﺒﺎه‬

‫آن ﺷﻮد ﺷﺎد از ﻧﺸﺎن‪ ،‬ﮐﺎو دﯾﺪ ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫روح آن ﮐﺲ ﮐﺎو ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم أَ ﻟَﺴ‪‬ﺖ‪‬‬

‫دﯾﺪ رب ﺧﻮﯾﺶ و ﺷﺪ ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ و ﻣﺴﺖ‬

‫او ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﻮي ﻣﯽ‪ ،‬ﮐﺎو ﻣﯽ ﺑﺨَﻮرد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮرد او ﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻪ داﻧﺪ ﺑﻮي ﮐﺮد؟‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﻧﺎﻗﮥ ﺿﺎﻟﻪ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫دﻻﻻن‬

‫ﺧﻮاب‬

‫در ﯾﮏ ﺧﻮش ﻟﻘﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﭙﯿﺶ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫‪262‬‬

‫او‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫وﻋﺪه‬ ‫آﯾﺪ‬

‫را‬

‫و‬

‫داﻟﻪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ﺗﺮا‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﻓﻼن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﮏ ﻧﺸﺎﻧﯽ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاب از ﻫﻮس‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺨﻨﺪد‬ ‫واﻟﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﯾﮏ ﻧﺸﺎن ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪد ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‬

‫زان‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺗﺎ ﺳﻪ روز اﺻﻼ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻦ اﯾﻦ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪت‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﯾﺪت‬

‫دم ﻣﺰن ﺳﻪ روز از اﯾﻦ اي ﻧﯿﮏ ﺧﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﮑﻮت اﺳﺖ آﯾﺖ ﻣﻘﺼﻮد ﺗﻮ‬ ‫دل‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻬﺎي‬

‫دﮔﺮ‬

‫از‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﯿﺎور اﯾﻦ ﻧﺸﺎن را ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺸﺎن ِ آن ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‪ ،‬ﮐﺎن ﻣﻠﮏ و ﺟﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﮔﺮﯾﯽ‬

‫ﺷﺒﻬﺎي‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬ ‫دار‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﯽ‬

‫دراز‬

‫و اﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﺳﻮزي ﺳﺤﺮﮔﻪ در ﻧﯿﺎز‬ ‫ﺷﺪ‬

‫آن ﮐﻪ ﺑﯽ آن روز ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دوﮐﯽ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫وآﻧﮑﻪ دادي وآﻧﭽﻪ داري‪ ،‬در زﮐﺎت‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﮐﺎت‬

‫ﭘﺎك‬

‫دادي‬

‫رﺧﺘﻬﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫در‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫و‬ ‫آﺗﺶ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺸﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﺎرﮔﯿﻬﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺧﻮي ﻋﺸﺎق اﺳﺖ و ﻧﺎﯾﺪ در ﺷﻤﺎر‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺷﺐ اﯾﻦ ﺧﻮاب دﯾﺪي روز ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮدان ﮐﺮده اي ﺑﺮ ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫آرزوﯾﺶ‬ ‫دﻟﺖ‬ ‫آن‬

‫ﭘﯿﺮوز‬

‫ﻋﻼﻣﺘﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫واي‬

‫ﻣﯽ دوي در ﮐﻮي و ﺑﺎزار و ﺳﺮا‬

‫ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﺎو ﮔﻢ ﮐﻨﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﺧﯿﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ دوادو‪ ،‬ﭼﯿﺴﺘﺖ؟‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﮐﯿﺴﺘﺖ؟‬

‫ﮔﻮﯾﯽ اش ﺧﯿﺮ اﺳﺖ ﻟﯿﮑﻦ ﺧﯿﺮ ﻣﻦ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫وار‬

‫ﮔﻮﯾﯽ اش ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺒﯽ ﮔﻢ ﮐﺮده ام‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﻟﺘﺖ‬

‫در‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪه‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫روي‬

‫ﻓﻮت‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫داري‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﺷﺪ ﻓﻮت‪ ،‬وﻗﺖ ﻣﻮت ﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻟﺮزي‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﺮ رود روز و ﻧﺸﺎن ﻧﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺑﺎزان‬

‫رو‬

‫آن‬

‫ﺑﺮگ‬

‫رﺧﺘﻬﺎت‬

‫ﺳﺮ ﻓﺪا ﮐﺮدي و ﮔﺸﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫و‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺑﺎرﯾﮏ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎدا‬

‫رو‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﭼﻮن ﻃﻠﺐ ﮐﺮدي ﺑﻪ ﺟﺪ‪ ،‬آﻣﺪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﺠﻮي‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺟﺪ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫آورده‬

‫ام‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫دار‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ اﻧﺪر ﮐﻨﺎرت‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺷﺪي ﺑﯽ ﻫﻮش و اﻓﺘﺎدي ﺑﻪ ﻃﺎق‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﯾﻨﺖ ﺳﺎﻟﻮس و ﻧﻔﺎق‬

‫او ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ در او‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﻮر ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫او‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺸﺎن در ﺣﻖ او ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﺪ‬

‫آن دﮔﺮ را‪ ،‬ﮐﯽ ﻧﺸﺎن آﯾﺪ ﭘﺪﯾﺪ ؟‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﻮاري‬

‫وي‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺷﺨﺺ‬ ‫‪263‬‬

‫ﮐﺎن‬ ‫را‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫وﺻﻞ‬ ‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫آواره‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ذره‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻗﺮار‬

‫دار‬

‫ﮐﯽ‬

‫را‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﻧﺤﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آب‬

‫ﺑﯽ‬

‫دل‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎي‬

‫ﺑﺎغ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫و زاغ را‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺳﻌﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﻢ ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ ﻫﺮ دو اﺛﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﻃﺎﻟﻊ‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫آن‬ ‫را‬

‫واﻧﮑﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﻦ‬

‫از‬

‫ﮐﻮاﮐﺐ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻃﺎﻟﻊ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺠﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺠﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ور‬

‫ات‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﺳﺘﮑﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﻨﯿﺮ‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺿﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺷﺮور‬

‫اﺳﺘﺎره‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﺣﺘﯿﺎﻃﺶ‬

‫از‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫و‬

‫ﻻزم‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫اﻣﻮر‬

‫ﺗﺎ‬

‫زان‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﭙﻬﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺮان‬

‫در‬

‫ﺷﻮ‬

‫وز‬

‫ﻋﻘﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫آﺗﺸﯽ‬ ‫دﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﯾﮑﺒﺎره‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻋﻤﯿﻢ‬

‫آن‬

‫دﺳﺘﻮر‬ ‫ذﮐﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫اﺳﺖ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺟﻮﻻه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺪح اﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﻣﮕﺮ آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﻌﺰول‬

‫ﺷﻮ‬

‫داد‬

‫از‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻻﯾﻖ‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ذات‬

‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫را‪،‬‬

‫داد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺧﺎﻟﺺ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫‪ .40‬ﻣﻨﺎﺟﺎت ﮐﺮدن ﺷﺒﺎن ﺑﺎ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ در ﻋﻬﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺷﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻮم‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺋﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫و‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺪاﯾﺖ‬

‫ﺑﻮﺳﻢ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺘﺎب‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺼﺮ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺸﻤﺮي‬

‫را‬

‫ﭘﺎﮐﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺷﻤﺎرم‬

‫رﺷﺪ‬

‫ز آﺗﺸﺶ ﺳﻮزد ﻣﺮ آن ﺑﯽ ﭼﺎره را‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺷﻤﺎرم‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬ ‫در‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺒﮏ‬

‫ﺷﻤﻪ اي ﻣﺮ اﻫﻞ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ را‬

‫زﺣﻞ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫اذْﮐُﺮُوا‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﺣﻞ‬

‫اي‬

‫ﻧﺪارم‪،‬‬

‫دﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آن‪ ،‬ﮐﺎو ﻋﺸﻖ از وي ﻋﻘﻞ ﺑﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﯿﻮان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ‬

‫آﯾﺎت‪‬‬

‫ﺧﺎص آن ﺟﺎن را ﺑﻮد ﮐﺎو آﺷﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﺎرم‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗ‪‬ﻠْﮏ‪‬‬

‫اﻟﮑﺘﺎب‬

‫راه‬

‫ﮐﺎو ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ اي ﮐﺮﯾﻢ و اي اﻟﻪ‬

‫ﭼﺎﮐﺮت؟‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ات‬

‫ﺷﭙﺸﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﮐﺸﻢ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻏﻤﺨﻮار ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﺎﯾﮑﺖ‬

‫ﺟﺎﯾﮑﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻤﺎﻟﻢ‬ ‫ات‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ‬

‫را‬ ‫ﻧﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دوزم‬ ‫را‬

‫ﺧﻮاب‬

‫و‬

‫ﺷﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﺎن‬ ‫دوزم‬

‫آورم‬ ‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫و‬ ‫و‬ ‫اي‬ ‫ﺑﺮوﺑﻢ‬

‫ﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺨﯿﻪ‬

‫زﻧﻢ‬ ‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﺪام‬

‫روﻏﻦ و ﺷﯿﺮت ﺑﯿﺎرم ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‬

‫روﻏﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ُﺧﻤﺮﻫﺎ‪،‬‬ ‫‪264‬‬

‫ﭼﻐﺮاﺗﻬﺎي‬

‫ﺳﺎزم و آرم ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‬ ‫اي‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﯾﻦ ﻧﻤﻂ ﺑﯿﻬﻮده ﻣﯽ ﮔﻔﺖ آن ﺷﺒﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ اﺳﺘﺖ؟ اي ﻓﻼن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺎ را آﻓﺮﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ زﻣﯿﻦ و ﭼﺮخ از او آﻣﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫از ﻣﻦ آوردن‪،‬‬

‫اي ﺑﻪ ﯾﺎدت ﻫﯽ ﻫﯽ و ﻫﯿﻬﺎي ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺑ‪‬ﺰﻫﺎي‬

‫ز ﺗﻮ ﺧﻮردن ﺗﻤﺎم‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ژاژ اﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﻔﺮ اﺳﺖ و ﻓﺸﺎر؟‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫اي‬

‫َﮔﻨﺪه ﮐﺮد‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻨﺪ ﮐﻔﺮ ﺗﻮ ﺟﻬﺎن را‬

‫ﭼﺎرق و ﭘﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻻﯾﻖ ﻣﺮ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫را‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﻨﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫دﻫﺎن‬

‫دﯾﺒﺎي‬ ‫را‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﻧﺎﺷﺪه‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫را‬

‫ﭼﻨﯿﻨﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻓﺸﺎر‬

‫ژﻧﺪه‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﮐﺮد‬

‫رواﺳﺖ؟‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫آﺗﺸﯽ ﮔﺮ ﻧﺎﻣﺪﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ دود ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺟﺎن ﺳﯿﻪ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬روان ﻣﺮدود‪ ،‬ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﺮ ﻫﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺰدان داور اﺳﺖ‬

‫ژاژ و ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‪ ،‬ﺗﻮ را ﭼﻮن ﺑﺎور اﺳﺖ؟‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ زﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻏﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ؟ ﺑﺎ ﻋﻢ و ﺧﺎل‬

‫ﺟﺴﻢ و ﺣﺎﺟﺖ در ﺻﻔﺎت ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺷﯿﺮ او ﻧﻮﺷﺪ ﮐﻪ در ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺎرق او ﭘﻮﺷﺪ ﮐﻪ او ﻣﺤﺘﺎج ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ور ﺑﺮاي ﺑﻨﺪه اﺳﺖ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫آﻧﮑﻪ ﺣﻖ ﮔﻔﺖ او ﻣﻦ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮد او‬

‫ﺗﻌ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮد‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﯽ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﻣﺮﺿﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻧﺠﻮر‪،‬‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫او‬

‫آن ﮐﻪ ﺑﯽ ﯾﺴﻤﻊ و ﺑﯽ ﯾﺒﺼﺮ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫در ﺣﻖ آن ﺑﻨﺪه اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﻬﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ادب ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺧﺎص ﺣﻖ‬

‫ورق‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ‬

‫ﻣﺮدي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﯽ‬

‫را‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫دل‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﯾﮏ ﺟﻨﺴﻨﺪ ﻣﺮد و زن ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮش ﺧﻮي و ﺣﻠﯿﻢ و ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫آﻻﯾﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در ﺣﻖ ﻣﺎ اﺳﺘﺎﯾﺶ اﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫واﻟﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﻮﻟﻮد‬

‫ﻟَﻢ‪ ‬ﯾﻠ‪‬ﺪ‪‬‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻤﯿﺮاﻧﺪ‬

‫دارد‬

‫ﻟَﻢ‪ ‬ﯾﻮﻟَﺪ‪ ‬او را ﻻﯾﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬ ‫او‬

‫را‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺴﻢ آﻣﺪ‪ ،‬وﻻدت وﺻﻒ اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ‪ ،‬او زﯾﻦ ﺳﻮي ﺟﻮﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ از ﮐﻮن و ﻓﺴﺎد اﺳﺖ و ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﺣﺎدث اﺳﺖ و ﻣﺤﺪﺛﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫دوﺧﺘﯽ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫اي‬ ‫را‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺪرﯾﺪ‬

‫و‬

‫دﻫﺎﻧﻢ‬ ‫آﻫﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ز‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ‬

‫رﻓﺖ‬

‫‪ .41‬ﻋﺘﺎب ﮐﺮدن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺑﻬﺮ آن ﺷﺒﺎن‬ ‫وﺣﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫وﺻﻞ‬ ‫ﭘﺎ‬

‫از‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫ﻣﻨﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺪا‬ ‫آﻣﺪي‬ ‫ﻓﺮاق‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫أﺑﻐﺾ‬ ‫‪265‬‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﻓﺼﻞ‬ ‫اﻷﺷﯿﺎء‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫ﮐﺮدن‬

‫ﻋﻨﺪي‪،‬‬

‫ﺟﺪا‬ ‫آﻣﺪي‬ ‫اﻟﻄﻼق‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﯿﺮﺗﯽ‬

‫را‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺻﻄﻼﺣﯽ‬

‫را‬

‫اﯾﻢ‬

‫داده‬

‫در ﺣﻖ او ﻣﺪح و در ﺣﻖ ﺗﻮ ذم‬

‫در ﺣﻖ او ﺷﻬﺪ و در ﺣﻖ ﺗﻮ ﺳﻢ‬

‫در ﺣﻖ او ﻧﻮر و در ﺣﻖ ﺗﻮ ﻧﺎر‬

‫در ﺣﻖ او ورد و در ﺣﻖ ﺗﻮ ﺧﺎر‬

‫در ﺣﻖ او ﻧﯿﮏ و در ﺣﻖ ﺗﻮ ﺑﺪ‬

‫در ﺣﻖ او ﻗﺮب و در ﺣﻖ ﺗﻮ رد‬

‫ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫از‬

‫ﭼﺎﻻﮐﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺟﻮدي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺪح‬

‫ﺳﻨﺪﯾﺎن‬

‫اﺻﻄﻼح‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﻫﻨﺪوان‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺻﻄﻼح‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﺎك‬ ‫را‬

‫از‬

‫را‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻫﻢ اﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﭘﺲ ﻃﻔﯿﻞ آﻣﺪ ﻋﺮض‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ ﻏﺮض‬

‫اﺿﻤﺎر‬

‫و‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﺳﻮز ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﺳﻮز‪ ،‬ﺑﺎ آن ﺳﻮز ﺳﺎز‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﺳﺮﺑﺴﺮ‬

‫ﺑﺴﻮز‬

‫دﯾﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ازﯾﻦ‬

‫اﻟﻔﺎظ‬

‫و‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫از‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫در‬

‫داﻧﺎن‬

‫آداب‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻟﻔﻆ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﺎﺧﺎﺿﻊ‬

‫ﻋﺒﺎرت‬ ‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫رواﻧﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﻮزﯾﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ د‪‬ه وﯾﺮان‪ ،‬ﺧﺮاج و ﻋ‪‬ﺸﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﻬﯿﺪ‪ ،‬او را ﻣﺸﻮ‬

‫ﺧﻮن ﺷﻬﯿﺪان را ز آب اوﻟﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺧﻄﺎ از ﺻﺪ ﺛﻮاب اوﻟﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ ار ﻏﻮاص را ﭘﺎﭼﯿﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﻼوﯾﺰي‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫رﻓﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﻣﻠﺖ‬ ‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ‬

‫و‬

‫را‬

‫اﮔﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫درون‬

‫را‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫و‬

‫د‪‬ر ﻓﺸﺎن‬

‫ﺧﺎﺷﻊ‬

‫دل‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻨﮕﺮﯾﻢ‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻗﺎل‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻗﻠﺒﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﺸﺎن‬

‫ﮔﺮان‬

‫و‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫رﺳﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫را‬

‫و‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﻃﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫دﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎك‬

‫ﭼﺎﮐﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫را‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﺬﻫﺐ‬

‫ﻣﻠﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن در ﺳ‪‬ﺮّ ﻣﻮﺳﯽ ﺣﻖ ﻧﻬﻔﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫دل‬

‫رازﻫﺎﯾﯽ‬

‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﯽ ﺧﻮد ﮔﺸﺖ و ﭼﻨﺪ آﻣﺪ ﺑﻪ‬

‫َﺧﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﺷﺮح ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬اﺑﻠﻬﯿﺴﺖ‬ ‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫دﯾﺪن‬

‫و‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫از‬

‫ازل‬

‫اﯾﻦ‬

‫وراي‬

‫ﻣﻌﺘﺒﺮ‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ از درون ﺧﻮد ﺑﺨﻮان‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻦ ﻋﺘﺎب از ﺣﻖ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻮﺗﺎﻫﮑﺮدم‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﺎي‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ‬

‫راﻧﺪ‬ ‫‪266‬‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫آﮔﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺮﺣﻬﺎي‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻢ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺑﺪ‬

‫َﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ور‬

‫ور‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ در درﯾﺎي ﻏﻢ‪ ،‬ﻏﻤﻨﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪ .42‬وﺣﯽ آﻣﺪن ﺑﻤﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺑﻬﺮ ﻋﺬر آن ﺷﺒﺎن‬ ‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫در‬

‫ﮔﺮد‬

‫از‬

‫ﭘﺮدة‬

‫آن‬ ‫ﭘﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻗﻠﻤﻬﺎ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﭘﺎي‬

‫َﺧﻮد‬

‫ﺷﻮرﯾﺪه‬

‫ز‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﯾﮏ ﻗﺪم ﭼﻮن رخ‪ ،‬ز ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﻧﺸﯿﺐ‬

‫ﯾﮏ ﻗﺪم ﭼﻮن ﭘﯿﻞ‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﺮ اُرﯾﺐ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫َﺧﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دوان‬

‫ﮔﺎه ﻏﻠﻄﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻮي از ﺻﻮﻟﺠﺎن‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﺟﯽ‪،‬‬ ‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﮔﺎه‬

‫اﻓﺮازان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﮔﻪ‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‪،‬‬

‫و‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫درﯾﺎﻓﺖ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫آداﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ‬

‫ﮐﻔﺮ ﺗﻮ دﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و دﯾﻨﺖ ﻧﻮر ﺟﺎن‬ ‫اي‬

‫ﯾﻔْﻌ‪‬ﻞُ‬

‫ﻣﻌﺎف‬

‫اﷲ‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﻣﻮﺳﯽ از‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﺪرة‬

‫ز‬

‫ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫ﻧﺎﺳﻮت‬

‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫رﻣ‪‬ﺎﻟﯽ‬ ‫ﻣﮋده‬ ‫ﭼﻪ‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‪،‬‬

‫رواﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ده‬

‫رﻣﻠﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ز‬

‫و‬

‫ﯾﺸﺎء‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫در‬

‫ام‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﮕﺖ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫در‬

‫اﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫زﺑﺎن‬ ‫ﺧﻮن‬

‫زﻧﺪ‬

‫دﺳﺘﻮري‬ ‫دل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺤﺎﺑﺎ‬

‫اﺳﺒﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رو‪،‬‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ‬

‫زدي‪،‬‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫آﻏﺸﺘﻪ‬

‫ام‬

‫زآﻧﺴﻮ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ﮔﻨﺒﺪي ﮐﺮد و ز ﮔﺮدون ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻻﻫﻮت‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎزوت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎل ﻣﻦ اﮐﻨﻮن ﺑﺮون از ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻧﻪ اﺣﻮال ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺗﻮﺳﺖ آن ﻧﻘﺶ‪ ،‬آن آﯾﯿﻨﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎي‬

‫ﮐﺮد‬

‫در ﺧﻮر ﻧﺎي اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ در ﺧﻮرد ﻣﺮد‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن‪ ،‬ﮔﺮ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬ﮔﺮ ﺳﭙﺎس‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﺣﻤﺪ ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪان‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻫﻢ اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫دم‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﺋﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮﺋﯽ؟‬

‫ﻏﻄﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﻮده‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺒﻮل ذﮐﺮ ﺗﻮ‪ ،‬از رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻣﺴﺘﺤﺎﺿﻪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻟﻮدة‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫او‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﻟﻮدﺳﺖ‬ ‫و‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آب‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﮐﻢ‬

‫در‬

‫ﺳﺠﻮدت‬

‫ﮐﺎش‬

‫رو‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺳﺠﻮدم‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﺟﻮدم‬

‫از‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﭘﻠﯿﺪﯾﻬﺎي‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬ ‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣﯽ‬ ‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺸﺒﯿﻪ‬ ‫را‬

‫از‬

‫درون‬

‫ﺳﺒﺤﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺮد‬

‫رﺑﯽ‬

‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫ﻣﺮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در ﻋﻮض ﺑﺮ روﯾﺪ از وي ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﮐﺎﻓﺮ دﯾﺪ‪ ،‬ﮐﺎو در داد و ﺟ‪‬ﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫از‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬ ‫وﺟﻮد‬

‫او‬

‫ُﮔﻞ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻧﺮُﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬واﭘﺲ رﻓﺘﻪ ام ﻣﻦ در ذﻫﺎب‬ ‫ﮐﺎش‬

‫از‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﺳﻔﺮ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﮕﺰﯾﺪﻣﯽ‬ ‫راه‬

‫آزﻣﻮد‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫داﻧﯿﯽ‬

‫ﺑﺪي‬

‫دارد‬

‫را‬

‫رﺧﺼﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﮑﻮﯾﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫ﺑﯿﻤﺎﯾﻪ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺎ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻟﯿﺘﻨﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫داﻧﻪ‬

‫ده‬

‫ﮔﻠﻬﺎ‬ ‫از‬

‫داد‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﺎﮐﯿﻬﺎ‬ ‫اي‬

‫ﺟﺰا‬ ‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ُﮐﻨﺖ‬

‫ﺗﺮاب‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﯿﺪﻣﯽ‬

‫زﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﮐﺮدن ره آوردم ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫‪267‬‬

‫زآن ﻫﻤﻪ ﻣﯿﻠﺶ ﺳﻮي ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو‬

‫در‬

‫روي واﭘﺲ ﮐﺮدﻧﺶ از ﺣﺮص و آز‬

‫در ره او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫روﺣﺖ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﻧﮕﻮﻧﺴﺎري‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﮋﻣﮋ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫و‬

‫ﻋ‪‬ﻼ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫در ﮐﻤﯽ و ﺧﺸﮑﯽ و ﻧﻘﺺ و ﻏﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫آﻓﻠﯽ‬

‫آب‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺸﯽ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ؟‬ ‫اﻓﺮوﺧﺘﻦ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺟﻮش‬

‫دادن‬

‫زردآﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﻧﻤﻮدي‬

‫ﺳﺮّ‬

‫آدم‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻟﻮح‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دل‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﻣﻘﺼﻮدم‬

‫را‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﻻﺑﻪ‬ ‫روﯾﺖ‬

‫را‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ُﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﯽ ﻫﻤﯽ ارزد ﺑﻪ ﻧﯿﺶ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺸﮑﻠﻬﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﺑﯿﺸﺌﯽ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ز‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﺑﺮ وي اﺳﺮار‪ ،‬آن ﮔﻬﺎن‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺷﺴﺘﻦ‬

‫ﻟﻮح‬

‫را‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮ آن را دﻓﺘﺮي ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺳﺎس‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫اﻓﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﮔﻞ‬ ‫از‬

‫ﺣﺠﺎﻣﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫اول‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫زر‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺣﻤﺎﻻن‬ ‫ﮔﺮاﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺣﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﺨﻢ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ِﺳﺮّ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺧﻮن‬

‫آﺷﺎم‬

‫را‬

‫ﮔﺮﯾﻨﺪ‬

‫زار‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮازد‬

‫ﺑﺎر‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫راﺣﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﻬﺎ‬

‫ﺑﻤﮑﺮوﻫﺎﺗﻨﺎ‬

‫ﺣﻔﺖ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫آﺗﺸﺖ‪،‬‬

‫ﺷﺎخ‬

‫در‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺮﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫اﻟﺠﻨﮥ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﻣﺎء‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫اﺳﺎس‬

‫ﺑﻨﯿﺎد‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﮔﺮان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﮥ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺤﻨﺘﯿﺴﺖ‬ ‫‪268‬‬

‫او‬

‫را‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺣﺠ‪‬ﺎم‬

‫ﺣﺮوف‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬ ‫زي‬

‫اوﻟﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬

‫ﮐﻤﯿﺴﺖ‬

‫وﻗﻮف‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮوي‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫آﻧﮕﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺸﻮﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫آدﻣﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻄﻔﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻋﺘﺮاﺿﯽ‬ ‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﺮص روﯾﺖ ﮔﻮﯾﺪم ﻧﯽ‪ ،‬ﺟﻮش ﮐﻦ‬

‫را‬

‫ﺣﺴﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻼﺋﮏ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫را‬

‫ﯾﺤﺐ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺣﺸﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﺮگ ﭼﯿﺴﺖ‬ ‫اول‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻻ‬

‫اﻵﻓﻠﯿﻦ‬

‫دل‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﺮﺟﻌﺖ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪم‪،‬‬

‫و‬

‫ﺗﺰاﯾﺪ‪،‬‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﺎرﺳﺎز‬

‫و‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻧﻪ ﺻﺪق‬

‫اي ﮐﻪ ﯾﮏ دم ذﮐﺮ ﺗﻮ ﻋﻤﺮ دراز‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫در ﻣﺰﯾﺪ اﺳﺖ و ﺣﯿﺎت و در ﻧﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ ﯾﻘﯿﻦ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻋﯿﻦ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫‪ .43‬ﺳﻮال ﻣﻮﺳﯽ از ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ در ﺳﺮّ ﻏﻠﺒﮥ ﻇﺎﻟﻤﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اي‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رو‬

‫ﺑﺎر‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫را‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﻮاي‬ ‫اﻟﻨﯿﺮان‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﺟﺰاي‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬ ‫اي‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻬﻮاﺗﻨﺎ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻬﻮﺗﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﻗﺼﺮي‬

‫آن‬

‫دوﻟﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎرزار‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﻣﺤﻨﺘﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را دﯾﺪي ﺑﻪ زر‪ ‬و ﺳﯿﻢ ِ ﻓﺮد‬

‫دان ﮐﻪ اﻧﺪر ﮐﺴﺐ ﮐﺮدن ﺻﺒﺮ ﮐﺮد‬

‫آن ﮐﻪ ﺑﯿﺮون از ﻃﺒﺎﯾﻊ ﺟﺎن اوﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬ ‫و‬

‫آب‬

‫ﻣﻨﺼﺐ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﺧﺮق‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﮔﺬار‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ در ﺣﺴﯽ‪ ،‬ﺳﺒﺐ را ﮔﻮش دار‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﭽﻮن ﻃﺒﯿﺐ اﺳﺖ و ﻋﻠﯿﻞ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﭽﻮن ﭼﺮاغ اﺳﺖ و ﻓﺘﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﻓﺘﯿﻠﯽ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﺘﺎب‬

‫ﭘﺎك‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ﺧﺎن‬

‫ﺳﻘﻒ ﮔﺮدون را ز ﮐﻬﮕ‪‬ﻞ ﭘﺎك دان‬

‫وه ﮐﻪ ﭼﻮن دل دار ﻣﺎ ﻏﻢ ﺳﻮز ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﻮت ﺷﺐ در ﮔﺬﺷﺖ و روز ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫را‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ درد دل ﻣﺠﻮ دل ﺧﻮاه را‬

‫ﭘﺮورده‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﭼﺮاﻏﺖ‬

‫ﺷﺐ‬ ‫رو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻬﮕ‪‬ﻞ‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﮐﺮده‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﻊ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫و‬

‫دان‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫زﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎﯾﺪت‬

‫آﯾﺪت‬

‫ﭘﺲ‬

‫رﺣﻢ ﺑﺮ ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻦ و ‪،‬ﺑﺮ ﺧﺮ ﻣﮑﻦ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﻫ‪‬ﻞ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ز‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﺧﺮﺑﻨﺪه‬ ‫"اﺧﺮو‪‬ﻫﻦّ"‪،‬‬

‫زار‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺳﺮور‬

‫زار‬

‫ﺗﻮ از او ﺑﺴﺘﺎن و‪ ،‬وام ﺟﺎن ﮔﺰار‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ز‬

‫ﺧﺮﺑﻨﺪه‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ ﻣﺰاج ﺧﺮ ﺷﺪﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﺖ‬

‫ﻓﮑﺮش اﯾﻨﮑﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﻠﻒ آرد ﺑﺪﺳﺖ؟‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻏﺎﻟﺐ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﺑﻮد و ﺧﺮ ﺿﻌﯿﻒ‬

‫از‬

‫و ز ﺿﻌﯿﻔﯽ ِ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺧﺮ ﺑﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺰاج‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺤﯿﻒ‬

‫ﮔﺸﺘﺴﺖ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫اي ﻣﺴﯿﺢ ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﭼﻮﻧﯽ ز رﻧﺞ؟‬

‫ﮐﻪ ﻧﺒﻮد اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﯽ رﻧﺞ‪ ،‬ﮔﻨﺞ‬

‫ﯾﻬﻮد؟‬

‫ﺣﺴﻮد ؟‬

‫اي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ز‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫دل‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫اي‬

‫دل‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﻫﻢ از او ﺻﺤﺖ رﺳﺪ‪ ،‬او را ﻣﻬﻞ‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺎﯾﺪ و‪ ،‬ﻋﻘﻠﺖ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻣﺮادش‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻃﺎﻟﻊ ﺧﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اي ﺗﻮ ﺧﺮ ﺻﻔﺖ‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫دﯾﺪار‬

‫اي‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫اﺧﻮان‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ ﺷﺐ و روز از ﭘﯽ اﯾﻦ ﻗﻮم ُﻏﻤﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺐ و روزي‪ ،‬ﻣﺪد ﺑﺨﺸﺎي ﻋﻤﺮ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬

‫آه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻔﺮاﺋﯿﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ز‬

‫درد‪‬‬

‫ﺻﻔﺮا؟‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﮐﻦ ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺷﺮق‬

‫ﻣﺎ ﻧﻔﺎق و ﺣﯿﻠﻪ و دزدي و زرق‬

‫ﺗﻮ ﻋﺴﻞ‪ ،‬ﻣﺎ ﺳﺮﮐﻪ در دﻧﯿﺎ و دﯾﻦ‬

‫ﺳﺮﮐﻨﮕﺒﯿﻦ‬

‫اﻓﺰودﯾﻢ‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آﻣﺪ ز ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺰﯾﺪ از ﻣﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺳﺰد‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﺖ‪،‬‬

‫ز‬

‫أﯾﺎ‬

‫دﻓﻊ‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫رﯾﮓ‬

‫ﮐﺤﻞ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دل‬

‫ﮐﺒﺎب‬

‫از‬ ‫‪269‬‬

‫ﺻﻔﺮا‬ ‫ﺑﻔﺰا‪،‬‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻫﺪ‬

‫را‬

‫واﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻓﺰاﯾﺪ؟‬

‫ﻋﻤﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﭼﯿﺰ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫ُﺑﺪ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن از ﻋﻄﺮ و رﯾﺤﺎن آﮔﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﻮدي‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ آن ﻋﻮدي ﮐﺰ آﺗﺶ ﮐﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ آن روﺣﯽ ﮐﻪ اﺳﯿﺮ ﻏﻢ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻧﻮر؟‬

‫ﻧﮑﻮﺗﺮ‬

‫از‬

‫وﻓﺎ‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻋﻮد ﺳﻮزد‪ ،‬ﮐﺎن ِ ﻋﻮد از ﺳﻮز‪ ،‬دور‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫اي‬

‫ﺟﻔﺎي‬

‫ﺟﻔﺎﯾﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫رود‬

‫از‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﻋﺪاوت‬

‫از‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫آرد‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪،‬‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻧﮑﻮﺳﺖ‬

‫داﻧﺎ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫وﻓﺎي‬

‫ﺟﺎﻫﻼن‬

‫آرد‬ ‫از‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﻬﺮي‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﺷﻤﻦ داﻧﺎ ﺑﻪ از ﻧﺎدان ِ‬

‫‪ .44‬رﻧﺠﺎﻧﯿﺪن اﻣﯿﺮي ﺧﻔﺘﻪ اي را ﮐﻪ ﻣﺎر در دﻫﺎﻧﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮار‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺸﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻓﺮاوان‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻮار‬

‫در‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻣﺎﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻣ‪‬ﺪد‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫دﺑﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﺮﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻓﺮﺻﺖ‬

‫ﻗﻮي‬ ‫ُﺗﺮك‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎر‬ ‫ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫زد‬

‫دﺑﻮس‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ زآن ﺿﺮب ﮔﺮان ﺑﺮﺟﺴﺖ زود‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﯿﺮان‪ ،‬ﮔﻔﺖ آﯾﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫دﺑﻮﺳﯽ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ اﻓﺰون ﮐﻮﻓﺖ‪ ،‬او ﺷﺪ زو روان‬

‫دﺑﻮس‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫زو ﮔﺮﯾﺰان ﺗﺎ ﺑﻪ زﯾﺮ ﯾﮏ درﺧﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ از اﯾﻦ ﺧﻮر‪ ،‬اي ﺑﻪ درد آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫داد‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺤﺎﺑﺎ‬ ‫او‬

‫ﺑﺮد‬

‫ُﺗﺮك‬

‫را‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬ ‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺴﯽ‬ ‫را‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺧﻮرد‬

‫در‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎز‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ زد‪ ،‬ﮐﺎي اﻣﯿﺮ‪ ،‬آﺧﺮ ﭼﺮا‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﮐﺮدي؟ ﭼﻪ ﮐﺮدم ﻣﺮ ﺗﻮرا؟‬

‫ز اﺻﻞ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫زن‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫ﺑﺎرﮔﯽ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫اي ُﺧﻨﮏ آن را ﮐﻪ روي ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ ﺟﻨﺎﯾﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﻨﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ‬

‫ﺳﺘﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫از‬

‫دﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﻠﺤﺪان‬ ‫اي‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﺟﺎﯾﺰ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﻣﮑﺎﻓﺎﺗﺶ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﺑ‪‬ﺪو‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭘﺎ و روﯾﺶ ﺻﺪ ﻫﺰاران زﺧﻢ ﺷﺪ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﻔﺮا‪ ،‬ﻗﯽ ﺷﺪن ﺑﺮ وي ﻓﺘﺎد‬

‫زو ﺑﺮ آﻣﺪ ﺧﻮرده ﻫﺎ‪ ،‬زﺷﺖ و ﻧﮑﻮ‬

‫ﻣﺎر ﺑﺎ آن ﺧﻮرده ﺑﯿﺮون ﺟﺴﺖ از او‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪ از ﺧﻮد ﺑﺮون آن ﻣﺎر را‬

‫را‬

‫دﺑﻮس‬

‫زﺧﻢ‬ ‫ﻣﻤﺘﻠﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ‬

‫ﺳﻬﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎك‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﺎر‬

‫و‬

‫ﺳﯿﺎه‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﺷﺖ‪‬‬

‫ﺟﺒﺮﯾﯿﻞ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫و‬

‫آورد‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫ﺑﺎز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اوش‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺰد‪،‬‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫آن‬

‫رو‬

‫ﮐﺮدار‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬آن دردﻫﺎ از وي ﺑﺮﻓﺖ‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﯽ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫‪270‬‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫وﻟﯽ‬

‫اي‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ام‬

‫ﻣﺮده‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن را ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ روي ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫از‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺎدران‬ ‫از‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺑﻮدم‬ ‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫از‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ز‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻧﻪ از ﭘﯽ ﺳﻮد و زﯾﺎن ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪش‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺟﻬﻞ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬آن ﻣﮕﯿﺮ‬

‫داﻧﺴﺘﻤﯽ‬

‫ﺗﺎﻧﺴﺘﻤﯽ‬

‫اي‬

‫روان‬

‫اي‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺷﻤﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺛﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﺎك‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎه‬ ‫ﺣﺎل‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫و‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬ ‫ﺧﻮش‬

‫اي‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺧﺼﺎل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﺷﻮﻓﺘﯽ‬

‫ﻧﺪرد‪،‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻮده‬

‫ﮔﺮﮔﺶ‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺎﺣﺒﺶ‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪي‬

‫ام‬

‫و‬

‫ژاژ‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬

‫ﺗﺮا ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﺎﻧﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ددش‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ‬

‫رﻣﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﺳﺮم‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﯿﮑﻮﻓﺘﯽ‬

‫ﺷﺪ ﺳﺮم ﮐﺎﻟﯿﻮه‪ ،‬ﻋﻘﻞ از ﺳﺮ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﯾﻦ ﺳﺮ را‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻐﺰش ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ ﮐﻦ اي ﺧﻮب روي ِ ﺧﻮب ﮐﺎر‬

‫آن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ از ﺟﻨﻮن‪ ،‬اﻧﺪر ﮔﺬار‬ ‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫آوردي‬

‫دﻣﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻤﯽ رﻣﺰي از آن‬

‫زﻫﺮة‬

‫ﺗﻮ‬

‫آب‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺗﺮس‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫زﻫﺮه‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪،‬‬ ‫ﻫﺎي‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻨﺶ‬

‫را‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﯿﺸﯽ‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﮔﺮگ از ﺟﺎ رود‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫روش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﺮورش‬

‫رﺑﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫زﻧﻢ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮغ‬

‫أَﯾﺪ‪‬ﯾﻬِﻢ‪‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎ را دﺳﺖ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد اﺣﺪ‬

‫دراز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫را‬

‫او‬ ‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﺤﺎل‬

‫ﺑﮑﺮ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺪ‪‬‬

‫اﷲ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫رود‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫دﻻن‬

‫ﺑﻪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺷﺮح آن دﺷﻤﻦ ﮐﻪ در ﺟﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ره‪،‬‬

‫دﻟﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓَﻮ‪‬قَ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺗﺎن‬

‫داود‬ ‫ﺑﺮﮐﻨﺪه‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮم‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫آﻫﻦ‬

‫زﻧﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﻘﻤﺮ‬

‫اﻧْﺸَﻖﱠ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﻮن ﺑﺮ آري ﺳﺮ ز ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻘﺮﯾﺎ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺿﻌﯿﻔﺎن ﺷﺮح ﻗﺪرت ﮐﯽ رواﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﯿﺪم‬

‫ﻓﺤﺶ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺿﻌﻒ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫اﷲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫آن دم از ﺗﻮ ﺟﺎن ﺗﻮ ﮔﺸﺘﯽ ﺟﺪا‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫راﻧﺪم‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﺮ‬

‫دﺳﺘﻮر‪،‬‬

‫ﻣﺮا‬ ‫از‬

‫درد‬

‫ﻧﻪ‬ ‫درون‬

‫ﺳﺠﺪه ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد آن رﺳﺘﻪ ز رﻧﺞ‬

‫و‬

‫ره‬

‫ﭘﺮواي‬

‫رب‬

‫ﯾﺴ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫اﻫﺪ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫ﻗﯽ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫إﻧﻬﻢ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪم‬

‫ﻣﻘﺪور‪،‬‬ ‫ﻻ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﯾﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﮐﺎي ﺳﻌﺎدت‪ ،‬اي ﻣﺮا اﻗﺒﺎل و ﮔﻨﺞ‬ ‫‪271‬‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺷﮑﺮت‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫آن‬

‫و‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻫﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‪،‬‬

‫رﻧﺞ‬

‫و‬

‫ﺿﻼل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫اژدﻫﺎﯾﯽ‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﺷﮑﺮ‪،‬‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﺰاﻫﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺮا‪،‬‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﭼﺎﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪارم‪،‬‬

‫وآن‬

‫اﺑﺘﻬﺎج‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬ ‫ﻧﻮا‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫از‬

‫‪ .45‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺮد اﺑﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﻐﺮور ﺑﻮد ﺑﺮ ﺗﻤﻠﻖ ﺧﺮس‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺮداﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن‬

‫آن‬

‫را‬

‫در‬

‫در‬ ‫ز‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﺪد‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﺎﻓﻐﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﺪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫آن ﻃﺮف ﭼﻮن رﺣﻤﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪوﻧﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺘﻮﻧﻬﺎي‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫رﻓﺖ‬

‫و‬

‫ﻓﺮﯾﺎدش‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺧﻠﻠﻬﺎي‬ ‫داوري‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫رﺣﻤﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﯽ ﻋﻠﺖ و ﺑﯽ رﺷﻮﺗﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﯾﺎري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﯾﮏ ﺑﺎرﮔﯿﺶ؟‬

‫ﭼﺎرﮔﯿﺶ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻣﺮﺿﻬﺎي‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫دردي‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‪،‬‬

‫آب‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻘﺎﻫﻢ‬

‫رﺑﻬﻢ‬

‫آب‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫دوا‬ ‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫ﻣﺮد‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دارو‬

‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﺎ‬

‫رود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻓﻘﺮي‪،‬‬

‫ﻧﻮا‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رود‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﭘﺴﺘﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫آب‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫دود‬

‫ﺑﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫آﺑﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫آور‬ ‫آﯾﺪ‬

‫رو‬

‫رﺣﻤﺖ اﻧﺪر رﺣﻤﺖ‬ ‫ﭘﻨﺒﮥ‬

‫از‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺮخ را در زﯾﺮ ﭘﺎ آر‪ ،‬اي ﺷﺠﺎع‬ ‫وﺳﻮاس‬

‫ﺑﺎش‪،‬‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫و آﻧﮕﻬﺎن ﺧﻮر ُﺧﻤﺮ رﺣﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﺷﻮ‬

‫آﻣﺪ ﺗﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﻓﻠﮏ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺳﻤﺎع‬

‫ﭘﺎك ﮐﻦ دو ﭼﺸﻢ را از ﻣﻮي ﻋﯿﺐ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫از‬

‫دﻓﻊ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﮕﺬار‬

‫داروي‬ ‫ﮐﻨﺪة‬

‫از‬

‫ﻣﺮدي‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫از‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺐ‬

‫و‬

‫ﺻﻔﺮا‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﭘﺎي‬

‫را‪،‬‬

‫ز‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ آﯾﺪ از ﮔﺮدون ﺧﺮوش‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫درد‬

‫آن‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻨﯿﻦ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ور‬

‫زﮐﺎم‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﭙﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون آﯾﻨﺪ ﺻﺪ ﮔﻮن ﺧﻮب روي‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫آن‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﺟﻮﻻن‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫درﯾﺎب‬

‫ِﮔﺮد‬ ‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زاري و ﮔﺮﯾﻪ ﻗﻮي ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ اي اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ ﮐﻠﯽ ﻗﻮي ﺗﺮ داﯾﻪ اي اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﯽ آن ﻃﻔﻞ ﮔﺮﯾﺎن ﻣﯿﺸﻮد‬

‫را‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫زاري‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﻔﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﻃﻌﻢ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻦ ﺑﯽ ﭼﺎرﮔﯽ ﺑﺮ ﭼﺎره ﮔﺮ‬

‫داﯾﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺣﺎﺟﺎت‬ ‫اد‪‬ﻋ‪‬ﻮا‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫ﺳﺮوﺳﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ رﯾﺢ اﷲ در آﯾﺪ در ﻣﺸﺎم‬

‫ﻏﻞ ﺑﺨﻞ از دﺳﺖ و ﮔﺮدن دور ﮐﻦ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﻄﻒ‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﺟﻮ‬

‫‪272‬‬

‫ﺑﻨﺎﻟﯿﺪ‬ ‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺷﯿﺮﻫﺎي‬

‫ﺷﯿﺮش‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮﻫﺎش‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻫﻮي‬

‫ﻓ‪‬ﯽ‬

‫اﻟﺴ‪‬ﻤﺎء‪‬‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﺑﺎد‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اي؟‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﭘﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﺑﺮ ﭼﻔﺴﯿﺪه اي؟‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺳﻔﻮل‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺪاﺋﯽ‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺣﺮص‬

‫آورد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﮔﺮﮔﯽ دان ﮐﻪ او ﻣﺮدم د‪‬ر‪ ‬د‬

‫روي‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺎﯾﻖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺮر‬

‫رِز‪‬ﻗُﮑُﻢ‪‬‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪﯾﺖ‬

‫اﻓﺸﺎن‬ ‫ﻧﺸﻨﯿﺪه‬

‫دان‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺪاﯾﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺪاﯾﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻠﻨﺪي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫آن‬

‫ﻓﻼﻧﯽ‬

‫ﻓﻮﻗﯽ‬

‫اﺑﺮ‬

‫در ﻏﻢ ﻣﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آواز‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫از‬

‫از‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﻠﻨﺪﯾﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫آﻫﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻓﻮق‬

‫آن‬

‫ﺳﺮﮐﺶ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺻﻮرت ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫آﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫از‬

‫روي‬

‫ﺷﺮف‬

‫ﻣﺴﺘﺨﻒ‬

‫ﺟﺎي‬

‫از‬

‫دور‬

‫ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ زﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻖ اﻧﺪ‬

‫در‬

‫و آن ﺷﺮر از روي ﻣﻘﺼﻮدي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ز آﻫﻦ و ﺳﻨﮓ اﺳﺖ زﯾﻦ رو ﭘﯿﺶ و ﺑﯿﺶ‬

‫ﺷﺮر‬

‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺗﻨﻨﺪ و‪ ،‬ﺟﺎن ﺷﺮر‬

‫آن ﺷﺮر ﮔﺮ در زﻣﺎن واﭘﺲ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در ﺻﻔﺖ از ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در زﻣﺎن ﺷﺎخ از ﺛﻤﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در ﻫﻨﺮ از ﺷﺎخ او ﻓﺎﯾﻖ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻣﺪ ﺛﻤﺮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫و‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اول‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫و‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد از ﺷﺠﺮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺮس‬

‫و‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﺮدي‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫را‬

‫او‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺎﮐ‪‬ﺮان‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﯿﻠﮥ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دادﻧﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ آن ﺧﺮس از ﻫﻼك ﺗﻦ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﻗﻮت‪،‬‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻓﻮق ﺣﯿﻠﮥ ﺗﻮ ﺣﯿﻠﻪ اي اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻟﻤﺎﮐﺮﯾﻦ‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫در‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﯽ‪،‬‬

‫رو‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺧﻮي‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﻠﻨﺪي‬

‫ﻧﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻼ‬

‫آرد‪،‬‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫اول‬ ‫ﺧﻔﺎﺷﯽ‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﺳﺎﻣﺮي وار‪ ،‬آن ﻫﻨﺮ در ﺧﻮد ﭼﻮ دﯾﺪ‬

‫او‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫وز‬

‫او‬ ‫ﻻﺟﺮم‬ ‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﯿﺮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﻐﺮور‬

‫ﻗﻮت‬

‫ُ‬

‫ﺑﮑﺸﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫از‬

‫رﻫﺎ‬

‫رو‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻋﻼ‬

‫ﭼﻨﮕﺶ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫واﷲ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﺮد‬ ‫او‬

‫آن‬

‫آن‬

‫دارد‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫را‬

‫اﺿﻤﺎر‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ در ﭘﺴﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬آﻣﺪ از ﻋﻼ‬ ‫روﺷﻨﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻃﻮﻟﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﻢ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﻓﻮﻗﯽ‬

‫اول‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﮔﺮدﯾﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ز‬

‫آن ﺳﻮي ﮐﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ز‬

‫اوﺳﺘﺎدان‬

‫دور‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫از‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﺎزي‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوﺧﺘﻪ‬

‫او‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫َدود‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺳﺮور ﺑﺪان‪ ،‬ﺧﻮد ﺳﺮ رود‬ ‫‪273‬‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﯿﺮﮔﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫رود‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫راي‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺎﻫﯽ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ ﻓﻮق او ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻬﺪي‪ ،‬ﺟﺰ ﻧﺒﺎت او ﻣﭽﯿﻦ‬

‫ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻓﮑﺮ اوﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻘﺪ اوﺳﺖ ﮐﺎن‬

‫او ﺗﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺠﻮ در اوي او‬

‫ﮐﻮ و ﮐﻮ ﮔﻮ‪ ،‬ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺳﺎن‪ ،‬ﺳﻮي او‬

‫ور‬

‫ُﺗﺮُش‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪت‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫رﺿﺎ‬

‫دﻫﺎن‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ور‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫اﺑﻨﺎي‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﺳﺘﺎدي‪،‬‬

‫ﮐﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫در‬ ‫و‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺧﺮﺳﯽ‪،‬‬ ‫دﻫﺎن‬

‫ز‬

‫در‬

‫اژدﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺮا‬

‫زارﺋﯽ ﻣﯿﮑﻦ‪ ،‬ﭼﻮ زورت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﮐﻮري‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﮑﺶ از راه ﺑﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻢ از ﺧﺮﺳﯽ؟ ﻧﻤﯽ ﻧﺎﻟﯽ ز درد؟‬

‫ﺧﺮس رﺳﺖ از درد‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺮد‬

‫اي ﺧﺪا اﯾﻦ ﺳﻨﮓ دل را ﻣﻮم ﮐﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ اش را ﺗﻮ ﺧﻮش و ﻣﺮﺣﻮم ﮐﻦ‬

‫‪ .46‬ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎي ﺳﺎﺋﻞ ﮐﻪ ﻣﻦ‪ ،‬دو ﮐﻮري دارم‪ ،‬ﻣﺮا رﺣﻢ ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﭘﺲ‬

‫دو‬

‫از‬

‫ﺗﻌﺠﺐ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻮرﯾﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زﺷﺖ‬

‫آوازم‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زﺷﺘﻢ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫زﺷﺖ‬

‫آوازم‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دو‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺎره‬

‫رﺣﻤﺘﻢ‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫آواز‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫وﻫﺎﺑﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دوﺗﺎ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬ ‫ﺟﺎ‬

‫رﺣﻢ‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫واﻧﻤﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﻢ‬

‫ﻏﻢ‬

‫آواز‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ دو ﮐﻮري را ﺑﯿﺎن ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﯿﮏ ﻧﯿﮏ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﭼﻮن دو ﮐﻮري دارم و ﻣﻦ در ﻣﯿﺎن‬

‫آرﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻻﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ دو ﮐﻮري دارم‪ ،‬اي اﻫﻞ زﻣﺎن‬

‫آوازي‬

‫ﮐﻮري‪،‬‬

‫و‬

‫ﺻﺪا‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻬﺮ ﺧﻠﻖ‪ ،‬از ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫و‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫را‪،‬‬

‫ُﮔﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫دﻟﺶ‪،‬‬

‫آواز‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫رود‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫دوﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﮔﻨﺞ‬

‫راز‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫را‬

‫ﻏﻢ‬

‫آواز‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﻠﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺷﺪ ﺑﺮ وي ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﯾﮏ دﻟﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﺳﺮﻣﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫زﺷﺘﺶ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﻮري‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﺳﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﺳﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ آوازش ﺧﻮش و ﻣﻈﻠﻮم ﺷﺪ‬

‫زو دل ﺳﻨﮕﯿﻦ دﻻن ﭼﻮن ﻣﻮم ﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﯿﻖ‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﺧْ ‪‬ﺴﺆُا‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫زﺷﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﺷﺖ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ز ﺧﻮن ﺧﻠﻖ ﭼﻮن ﺳﮓ ﺑﻮد ﻣﺴﺖ‬ ‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮرده‬

‫اي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫دان ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﮔﺮﮔﯽ ﮐﺮده اي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫اﺳﺘﻔﺮاغ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ور‬

‫ِﺟﺮاﺣﺖ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﺪ‪ ،‬رو داغ ﮐﻦ‬

‫روﺑﺎه‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻧﺼﺮت‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮد‬

‫و‬ ‫از‬

‫ز‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺧﺮس‬

‫آواز‬

‫و‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﮔﺮﮔﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ِﮐﺶ‬

‫‪274‬‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯿﻄﻠﺐ‪،‬‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫اﻟﻨﺼﯿﺮ‬

‫‪ .47‬ﺗﺘﻤﮥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﺮس و آن اﺑﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ وﻓﺎي او اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫وارﻫﯿﺪ‬

‫و آن ﮐﺮم ز آن ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ‪ ،‬آن ﺧﺮس ِ زار‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﺑﺎر‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﮔﻔﺘﺶ‪ ،‬ﺣﺎل ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫اي ﺑﺮادر‪ ،‬ﻣﺮ ﺗﺮا اﯾﻦ ﺧﺮس ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫اﺑﻠﻬﺎ‬

‫واﮔﻔﺖ‬ ‫ز‬

‫دوﺳﺘﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﻼزم‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﺴﺘﮕﯽ‬

‫و‬

‫اﺑﻠﻪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺧﺮس ﺣﺎرس ﮔﺸﺖ‪ ،‬از دل ﺑﺴﺘﮕﯽ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬ ‫ﺑﺘﺮ‬

‫و اﷲ از‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫دﺷﻤﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫راﻧﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺮﺳﯽ ﭼﻪ ﻧﮕﺮي؟ اﯾﻦ ﻣﻬﺮ ﺑﯿﻦ‬

‫ده‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺴﻮدي ﻣﻦ‪ ،‬از ﻣﻬﺮش ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﺮس را ﻣﮕﺰﯾﻦ‪ ،‬ﻣﻬﻞ ﻫﻢ ﺟﻨﺲ را‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو ﮐﺎر ﺧﻮد ﮐﻦ اي ﺣﺴﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﻦ ﮐﻢ از ﺧﺮﺳﯽ ﻧﺒﺎﺷﻢ اي ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﺗﺮك او ﮐﻦ ﺗﺎ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ دل ﻣﯽ ﻟﺮزدم ز اﻧﺪﯾﺸﻪ اي‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻫﯽ‬

‫ﻣﻬﺮ‬ ‫ﺑﯿﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺴﻮدي‬

‫او‬

‫ﺧﺮﺳﯽ‬

‫دل‪،‬‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻋﺸﻮه‬

‫ﺑﺮان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻠﺮزﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎرم‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺮﺳﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﺑﺨﺘﺖ‬ ‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﻪ دﻋﻮي و‪ ،‬ﻧﻪ ﻻف‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن ﺑﮕﺮﯾﺰ‪ ،‬از اﯾﻦ آﺗﺸﮑﺪه‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ در ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﯽ ﻣﺮد را ﺳﺪي اﺳﺖ زﻓﺖ‬ ‫ﻧﻪ اي ﯾﺎر‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺗﺮاش‬

‫ﻣﻮﻣﻨﻢ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﺑﻨﻮر‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و دﺳﺖ از وي ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ رﻓﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻏﻢ ﺧﻮاره ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮﻻ‪،‬‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاب آﻣﺪ ﻣﺮا‪ ،‬ﺑﮕﺬار و رو‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺪو‪‬‬

‫ﺑﺨﺴﺒﯽ‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻣﮕﺮ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ آﻣﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﻧﯿﮑﺶ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺳﺖ‬

‫دارد‬

‫ز‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫از‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺪ‬

‫در‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﻣﻬﺮ‬ ‫از‬

‫ﯾﺎر‬

‫ُﺧﺒﺚ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺳ‪‬ﺮش‬

‫ﻣ‪‬ﻨﻘﺎد‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫زو‬

‫و‬

‫ﺗﻮﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫دوﺳﺘﯽ‪،‬‬ ‫رو‬

‫ﮔﺮو‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻣﺮد‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﺟﻮار‬

‫در‬

‫ﭘﯿﻢ‬

‫ِﺟﺪ ﻣﯿﮑﻨﺪ در ﮐﺎر ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺧﺎﻃﺮش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﺑﻮد‬

‫او ﻣﮕﺮ ﻣﺮ ﺧﺮس را‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺑﻮد‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎاﻫﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫وز‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫او‬

‫ﻣﻄﯿﻊ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺑﺪ رگ و ﺧﻮد راي و ﺑﺪ ﺑﺨﺖ اﺑﺪ‬

‫ﮔﻤﺮه و ﻣﻐﺮور و ﮐﻮر و ﺧﺎر و ورد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﺮس‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺧﺮي‬

‫رو‬ ‫ﺧﺮس‬ ‫‪275‬‬

‫ﺳﯿﻪ‪،‬‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺗﺒﻪ‪،‬‬

‫را‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫و‬

‫داد‬

‫‪ .48‬ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ را‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل اﻧﺪﯾﺸﯽ ﺗﻮ از ﮐﺠﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﻤﺎﻧﺖ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫از‬

‫ﺑﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﯾﺪي‬

‫وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮐﺎي ﺑﺪ اﻧﺪﯾﺶ‪ ،‬از ﺷﻘﺎوت وز ﺿﻼل‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮﯾﻢ‬

‫ُﺧﻠﻖ ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻫﺎن و اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﺪ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﻣﯿﻔﺰود و ﺷﮏ و ﻇﻦ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫آوردم‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻃﻌﻦ‬

‫ز آﺳﻤﺎن ﭼﻞ ﺳﺎل‪ ،‬ﮐﺎﺳﻪ و ﺧﻮان رﺳﯿﺪ‬ ‫ﭼﻮب‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻔﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﯿﺪﯾﺖ‬

‫از‬

‫وز‬

‫دﻋﺎﯾﻢ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫آب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ام‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﺎن‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﺟﻮي‬

‫از‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫از‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﺎب‬

‫ﻧﻮرم‬

‫اﯾﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ و‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫از ﺗﻮ اي ﺳﺮد‪ ،‬آن ﺗﻮ‪‬ﻫ‪‬ﻢ ﮐﻢ ﻧﮑﺮد؟‬

‫ﺟﺎدوﯾﯽ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮﯾﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺮد‬

‫او؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻬﺎدي‬

‫او؟‬

‫وز‬

‫ﻓﺴﺎد‪‬‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ ﺗﺰوﯾﺮ او ﯾﮑﺪل ﺷﺪي؟‬

‫وز‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زد‬

‫آن‬

‫ﺗﻮﻫﻤﻬﺎت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺎوي‬

‫ﺳﯿﻼب‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫اي‬ ‫را‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺖ‬

‫ﺳﺎﻣﺮﯾﯽ‬ ‫ﮔﺎو‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬

‫از‬ ‫در‬

‫از‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫اي‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬

‫ﺳﺠﺪه‬ ‫ز‬

‫دزدﯾﺪي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﺎردت‬

‫ﭼﻨﺎن؟‬

‫ﺳﺮ‬

‫اي‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺗﺮاﺷﺪ‬

‫اﺷﮑﺎﻟﻬﺎ‬

‫زﺷﺘﺨﻮ‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻃﻞ‬

‫او‬ ‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺷﺪي؟‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻻف؟‬

‫در رﺳﻮﻟﯽ ام ﺗﻮ ﭼﻮن ﮐﺮدي ﺧﻼف؟‬

‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﺎﻣﺮي‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ذو‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬ ‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺻﯿﺪ‬ ‫واﻓﺮ‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﺷﻪ ﺑﺮ آن ﻋﻘﻞ و ﮔﺰﯾﻨﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﮐﺎن ﺟﻬﻞ را ﮐﺸﺘﻦ ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﮔﺎو زرﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮد‪ ،‬آﺧﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟‬

‫ﮐﺎﺣﻤﻘﺎن را اﯾﻦ ﻫﻤﻪ رﻏﺒﺖ ﺷﮑﻔﺖ؟‬

‫ز آن ﻋﺠﺒﺘﺮ دﯾﺪه اي از ﻣﻦ ﺑﺴﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺣﻖ را‪ ،‬ﮐﯽ ﭘﺬﯾﺮد ﻫﺮ ﺧﺴﯽ؟‬

‫ﺑﺎﻃﻠﯽ‬

‫ﻋﺎﻃﻠﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻃﻼن‬

‫رﺑﺎﯾﺪ؟‬

‫ﭼﻪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻨﺴﯽ‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮﮔﯽ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺑﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒ‪‬ﺪ‬

‫دردﻣﻨﺪي‬

‫را‬

‫ﺑﮑﺮ‬ ‫ﺑﻮ‬

‫از‬

‫ﮐﺶ‬

‫دل‬

‫ﺻﺎف‬

‫ز‬

‫ﺧَﻮد‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ ﮐﻬﻒ از ﺑﻨﯽ آدم ﺷﻮد‬ ‫ﻫﺬا‬

‫ﺻﺎدقُ‬

‫وﺟﻪ‬

‫ﮐﺎذب‪‬‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺻﺪﻗﺶ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﺬا‬

‫درد‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫زو‬

‫دردش‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫آورد؟‬

‫اﺑﻮﺑﮑﺮ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﺮ‪،‬‬

‫رو‬

‫ﻧﻬﺪ ؟‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ از ﻣﮑﺮ ﺗﺎ او را ﺧﻮرد‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮم‬

‫ﺟﻬﻞ از اﺻﺤﺎب‬

‫واﻧﮑﻪ او ﺟﺎﻫﻞ‬ ‫آﯾﻨﮥ‬

‫وارﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻃﻼن‬ ‫ﮔﺎو‬

‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫آﯾﺪ؟‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﻧﻬﺎن‬

‫واﺷﻨﺎﺳﯽ‬ ‫‪276‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻟﯿﺲ‬

‫ﺷﻖ‬

‫ﻗﻤﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻧﮕﺸﺖ‬

‫او‬

‫آﻧﺮا‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺑﻨﻤﻮدﯾﻢ‬ ‫ﺻﻮرت‬

‫و‬

‫زﺷﺖ‬

‫‪ .49‬ﺗﺮك ﮐﺮدن آن ﻣﺮد ﻧﺎﺻﺢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ‪ ،‬ﭘﻨﺪ آن ﻣﻐﺮور ﺧﺮس را‬ ‫آن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻮن از ﺟﺪ و ﭘﻨﺪ و از ﺟﺪال‬

‫در‬

‫دل‬

‫او‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫درد‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻗﺼﻪ ﺑﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮان ﻋ‪‬ﺒ‪‬ﺲ‬ ‫ﺧﺴﺖ‬

‫ره‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫دواﯾﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺮﯾﺼﯽ‬

‫اﺣﻤﺪا‪،‬‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺣﻖ‬ ‫رﺷﺎد‬

‫ﻣﻬﺘﺮان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزﻧﺪ‬

‫ﻣﻠﻮك‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﺸﺘﯽ ﺧﻮش ﮐﻪ ﺑﻮك‬

‫َﺧﻮش‬

‫ﺣﺒﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮕﺬرد اﯾﻦ ﺻﯿﺖ از ﺑﺼﺮه و َﺗﺒﻮك‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﻬﺘﺪي‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻢ اﻓﺘﺪ اﯾﻦ ﻣ‪‬ﻨﺎخ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺰدﺣﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﺣﻤﺪا‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺧﺪا‬

‫"اﻟﻨﺎس‬

‫ﯾﺎد‬ ‫ﻣﻌﺪن‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫اﺣﻤﺪا‪،‬‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫ﺿﺮﯾﺮ‬ ‫در‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﻋﺎم‪،‬‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫اﻟﻨﺎس‪‬‬

‫و‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪي‬ ‫ز‬

‫از‬

‫ﺳﺮﻧﺪ‬

‫ﯾﺎراﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﺳﺮوران‬

‫اﻟﻤﻠﻮك‬

‫ﺗﻨﮓ‬ ‫وﻗﺖ‬

‫آﻣﺪي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺿﺮﯾﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ ﻗﯿﺼﺮ اﺳﺖ و ﺻﺪ وزﯾﺮ‬

‫ﻣﻌﺎدن"‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﻋﻘﯿﻖ‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﮑﺘﻨﺲ‬ ‫ﺳﻮد‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮ ز ﻋﺸﻖ و درد و دود‬

‫در‬

‫ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ او را ده ﮐﻪ ﺣﻖ اوﺳﺖ ﭘﻨﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻠﺦ ﮐﯽ ﮔﺮدي؟ ﭼﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﺎن ﻗﻨﺪ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻣﺎل‬

‫روﺷﻦ‬

‫دل‬

‫ﮔﺮ‬

‫دو‬

‫ﺳﻪ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دو‬

‫ﺳﻪ‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺎرﻏﻢ‬

‫آﻧﮑﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮاه او را‪ ،‬ﭼﻪ ﻏﻢ؟‬

‫ﮔﺮ ﺧﻔﺎﺷﯽ را ز ﺧﻮرﺷﯿﺪي ﺧﻮرﯾﺴﺖ‬

‫آن دﻟﯿﻞ آﻣﺪ ﮐﻪ آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﻧﻔﺮت‬

‫اﻗﺮار‬

‫ﻣﻌﺪﻧﯽ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از ﺻﺪ ﻫﺰاران ﮐﺎن ﻣﺲ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﺰ ﺧﺸﻢ و ﺟﻨﮓ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻋﺮب‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫رو‬

‫ﮔﺮدﯾﻢ‬

‫ﻋ‪‬ﻨْﻬ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ رﺋﯿﺴﺎن ﯾﺎر دﯾﻦ ﮔﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻣﯿﺰاﯾﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‪،‬‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫أَﻋ‪‬ﺮِض‪‬‬

‫ره‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﮑﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻼﺑﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺟﻌﻞ‬

‫ﺧﺮﯾﺪار‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﻼﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫در ﻣﺤﮑﯽ اش در آﯾﺪ ﻧﻘﺺ و ﺷﮏ‬

‫دزد ﺷﺐ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻪ روز‪ ،‬اﯾﻦ را ﺑﺪان‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﺎرﻗﻢ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬

‫راﻏﺐ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫ﻓﺎروﻗﻢ‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫آرد‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫ﮔﺎو‬

‫را‬

‫داﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫روزم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﻢ‬

‫در‬

‫ﻏﺮﺑﺎل‬

‫وار‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﺎه از ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﮔﺬار‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﻮس‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﯾﻢ ﮐﺎﯾﻦ ﻧﻘﻮش اﺳﺖ آن ﻧﻔﻮس‬

‫ﺧﺪاﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﮔﺎوم ﺗﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ام‬

‫واﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫را‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺧﺮ ﺧﺮﯾﺪاري و در ﺧﻮر ﮐﺎﻟﻪ اي‬

‫َﺧﺮد‬

‫ﭼﺮد‬

‫ﻣﻦ‬ ‫‪277‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﺎرم ﮐﺎﺷﺘﺮي از ﻣﻦ‬

‫او ﮔﻤﺎن دارد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻮر ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﯾﯿﻨﮥ‬

‫ﮔﺮد‬

‫روﻓﺖ‬

‫‪ .50‬ﺗﻤﻠّﻖ ﮐﺮدن دﯾﻮاﻧﻪ ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس را و ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬ ‫َﺧﻮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ آن ﯾﮑﯽ ﮐﺎي ذو ﻓﻨﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫از‬

‫دور‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫در‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫روي‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫دوا‬

‫ﻓﻼن‬

‫آن‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫دارو‬

‫از‬

‫دﻫﺪ‬ ‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻣﻦ ﮐﺮد ﯾﮏ دﯾﻮاﻧﻪ رو‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫درﯾﺪ‬

‫زد‬

‫ﭼﺸﻤﮑﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺟﻨﺴﯿﺖ ﺑﺪي در ﻣﻦ از او‬

‫ﮐﯽ رخ آوردي ﺑﻪ ﻣﻦ آن زﺷﺖ رو؟‬

‫آﻣﺪي؟‬

‫ﮐﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را ﺑﺮ زدي؟‬

‫ﭼﻮن دو ﮐﺲ ﺑﺮ ﻫﻢ زﻧﺪ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﺸﺘﺮك‬

‫ﮔﻮر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﺤﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﯽ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﮐﯽ ﭘﺮد ﻣﺮﻏﯽ ﺑﺠﺰ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ‬

‫در‬

‫َﺧﻮد؟‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﯿﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﺎﻧﺪم‪،‬‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﺑﺠﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪم ﻧﺰدﯾﮏ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﯿﺮان و دﻧﮓ‬ ‫آن‬ ‫آن‬

‫ﺷﻬﺒﺎزي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﺎﺟﻨﺲ‬

‫‪ .51‬ﺳﺒﺐ ﭘﺮﯾﺪن و ﭼﺮﯾﺪن ﻣﺮﻏﯽ ﺑﺎ ﻣﺮغ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺟﻨﺲ او ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫او‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ز‬

‫ﻧﻮري‪،‬‬

‫ﻋﺮﺷﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﯿﺒﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫زاغ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻟﮑﻠﮑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺸﺘﺮك‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫دوان‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﻟﻨﮓ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻐﺪي‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫وﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺧﻔﺎش‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮي‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮐﻮري‪،‬‬

‫ﮔﺪاي‬

‫ﻓﺮﺷﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺠﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫دري‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﺎه ي‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺮوﯾﻦ زﻧﺪ‬

‫وﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﮐﺮﻣﯽ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺗﻨ ﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫وﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﮔﺮﮔﯽ‪ ،‬و ﯾﺎ ﺧﺮ‪ ،‬ﯾﺎ ﺟﺮس‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫وﯾﻦ ﯾﮑﯽ در ﮐﺎﻫﺪان ﻫﻤﭽﻮن ﺳﮕﺎن‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺗﻌﺰﯾﺖ‬

‫آن ﯾﮑﯽ‬

‫َﺧﻠﻘﯽ ز اﮐﺮاﻣﺶ‬

‫ﺧ‪‬ﺠﻞ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻫﻞ‬

‫زﻣﺎن‬

‫وﯾﻦ دﮔﺮ در ﺧﺎك ﺧﻮاري ﺑﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫زﯾﺒﺪ‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺟﻌﻞ را در ﭼﻤﯿﻦ ﺧﻮﺷﺘﺮ وﻃﻦ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟ‪‬ﻌ‪‬ﻞ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اي ﮔﻨﺪه ﺑﻐﻞ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﺮان‬

‫آن‬ ‫آن‬ ‫ﺑﻠﺒﻼن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﺳﺮور‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﯽ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫رﺧﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ور‬

‫ﺑﯿﺎﻣﯿﺰي‬

‫ﮔﺮ‬

‫درآﻣﯿﺰد‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫درآﻣﯿﺰد‬

‫ز‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ز‬

‫ز‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﻠﺨﻨﯽ‬ ‫از‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﻮاﺋﯽ‬

‫ﻧﻔﺮت‬

‫ﻣﻨﻔﻌﻞ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫دور‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻣﯽ زﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎي ﺧﺲ‪ ،‬از اﯾﻦ در دور ﺑﺎش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اي‬

‫دﻧﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬ ‫ﺑﻤﻦ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫زﻫﺮﻧﺎك‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫از‬ ‫زآن‬

‫ﻣﻮش و درﯾﺎ ﺑﺎﺷﺪ و‪ ،‬ﻣﺎﻫﯽ و ﺧﺎك‬ ‫‪278‬‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮا ﭼﻮن از ﭘﻠﯿﺪي ﭘﺎك داﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺰد ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﻠﯿﺪي را ﮔﻤﺎﺷﺖ؟‬

‫ﯾﮏ رﮔﻢ ز اﯾﺸﺎن ﺑ‪‬ﺪ و‪ ،‬آن را ﺑﺮﯾﺪ‬

‫در ﻣﻦ آن ﺑﺪ رگ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ؟‬

‫ازل‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫آن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫آدم‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫از‬

‫ﻧﻬﻨﺪش‬

‫آن‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻧﻨﻬﺪش ﺳﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺷﺎه و رﺋﯿﺲ‬ ‫او‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ‬

‫ﺷﺪي‬

‫او‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫آدم‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺤﻮد‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫اﻗﺮار‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮐﺮد آن ﺧﺮس ﺑﺎ آن ﺷﯿﺮ ﻣﺮد‬

‫اوﺳﺖ‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫‪ .52‬ﺗﺘﻤ‪‬ﻪ ﻗﺼﻪ آﻧﻤﺮد ﻣﻐﺮور ﺑﺮ وﻓﺎي ﺧﺮس و ﻫﻼﮐﺖ او‬

‫ﺷﺨﺺ ﺧﻔﺖ و ﺧﺮس ﻣﯿﺮاﻧﺪش ﻣﮕﺲ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﺑﺎرش‬

‫روي‬

‫از‬

‫وز‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آن ﻣﮕﺲ‬

‫ﻣﮕﺲ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﮕﮏ‬

‫زو‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﺲ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دوان‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﮕﺲ ﺧﺮس و ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ از ﮐﻮه ﺳﻨﮕﯽ ﺳﺨﺖ زﻓﺖ‬

‫را‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫و‬

‫ﺑﺰد‬

‫ﺑﺮ ﻣﮕﺲ ﺗﺎ آن ﻣﮕﺲ واﭘﺲ ﺧﺰد‬

‫ﺧﺸﺨﺎش‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮐﯿﻦ او ﻣﻬﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﻬﺮ اوﺳﺖ ﮐﯿﻦ‬

‫ﻋﻬﺪ او ﺳﺴﺖ اﺳﺖ و‪ ،‬وﯾﺮان و ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﮔﻔﺖ او زﻓﺖ و‪ ،‬وﻓﺎي او ﻧﺤﯿﻒ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آورد‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫و‬ ‫آن‬

‫روي‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫اﺑﻠﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﮕﺲ‬ ‫را‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺎور‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫رخ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮔﻔﺘﺶ ﺑ‪‬ﺪ دروغ‬

‫ﺗﻮ ﻣﯿﻔﺖ از ﻋﻬﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪش ﺑﻪ دوغ‬

‫ﻧﻔﺲ او ﻣﯿﺮ اﺳﺖ و ﻋﻘﻞ او اﺳﯿﺮ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻣﺼﺤﻔﺶ ﺧﻮد ﺧﻮرده ﮔﯿﺮ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻧﻔﺲ آﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮ ﮔﺮدد از آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬ ‫ﺑﻨﺪ‬

‫اﺳﯿﺮي‬

‫ﭘﯿﻤﺎن‬ ‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش ﮐﻮﺑﺪ ز ﺧﺸﻢ آن ﺑﻨﺪ را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫اوﻓﻮا‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫و‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﺻﺤﺎﺑﻪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﻌﻘﻮدش‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻮ‬

‫آن‬ ‫زﻧﺪ‬

‫اﺣ‪‬ﻔَﻈُﻮا‬

‫را‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫درد‬

‫روي‬

‫أَﯾﻤﺎﻧَﮑُﻢ‪‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﮔﺮان‬ ‫ﺟﻬﺪ‬ ‫را‬

‫وي‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪش‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﺑﻨﺰد‬

‫ﻣﺎ‬

‫دروغ‬

‫در‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﻦ ﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﺗﺎر و‪ ،‬ﮔ‪‬ﺮد او ﺗﻨﺪ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬ ‫ﺑﻨﺪش‬

‫زآن‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫‪ .53‬رﻓﺘﻦ رﺳﻮل ﺧﺪا ﺑﻌﯿﺎدت ﺻﺤﺎﺑﯽ رﻧﺠﻮر و ﺑﯿﺎن ﻓﺎﺋﺪه ﻋﯿﺎدت‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫اي‬

‫ﻋﯿﺎدت‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫و اﻧﺪر آن ﺑﯿﻤﺎري او ﭼﻮن ﺗﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫او‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ و ﮐﺮم ﺑ‪‬ﺪ ﺧﻮي او‬ ‫‪279‬‬

‫ﻋﯿﺎدت‬

‫در‬ ‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫او‪‬ل‬

‫ﺗﻮ‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﺷﺨﺺ‬

‫ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﭼﺸﻢ دل ﻧﺪاري اي ﻋﻨﻮد‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣﺮﻧﺞ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫وﯾﺮان را ﻣﺪان‬

‫ﺑﯿﮕﺰاف‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را آن ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﯿﻦ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﻨﺪار‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺻﻠﻪ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ره‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻻزم‬

‫ره‬

‫ﺗﻮ‬

‫ُﻗﻄﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎه ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻗﻄﺐ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺎﯾﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﻋﻮد‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻟﯽ ز‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﻃﻮاف‬

‫ﻫﺮ‬

‫وﺟﻮد‬

‫اﺳﭙﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺠﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻓﺎرس‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﭘﯿﺎده‬

‫ﺳﻮار‬

‫ور ﻋﺪو ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻢ‪ ،‬اﯾﻦ اﺣﺴﺎن ﻧﮑﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺲ ﻋﺪو ﮔﺸﺘﺴﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ز آﻧﮑﻪ اﺣﺴﺎن ﮐﯿﻨﻪ را ﻣﺮﻫﻢ ﺷﻮد‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺗﺮاش‬

‫و‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫ور‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺑﺲ‬

‫دوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮐﯿﻨﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻓﻮاﯾﺪ‬

‫ﮐﻢ‬ ‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫از‬

‫درازي‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﯾﻦ آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﺎر ﺟﻤﻊ ﺑﺎش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺘﮕﺮ‪،‬‬

‫ﮐﺎروان‬

‫رﻫﺰﻧﺎن‬

‫را‬

‫زآن‬

‫اﻧﺒﻮﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫و‬

‫ﺧﺎﺋﻔﻢ‪،‬‬ ‫از‬

‫اي‬

‫ﺣﺠﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫‪ .54‬وﺣﯽ آﻣﺪن از ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪي‬ ‫آﻣﺪ از ﺣﻖ ﺳﻮي ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻦ ﻋﺘﯿﺐ‬ ‫ﻣﺸﺮﻗﺖ‬

‫ﮐﺮدم‬ ‫ﺳﺒﺤﺎﻧﺎ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ز‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدش‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻫﺮ‬ ‫از‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫رﻧﺠﻮرﯾﻢ‬

‫ﮐﺮم؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﭙﺮﺳﯿﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫روي‬

‫از‬

‫ﻧﻘﺼﺎﻧﯽ ﺗﻮ را‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻢ ﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﺮه را ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫او‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ‬ ‫اوﻟﯿﺎ‬

‫دﯾﻮ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﻧﺎﻣﺪي‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻣﻌﺬوري‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻘﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ رﻣﺰ اﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﺑﮑﻦ ﯾﺎ رب ﺑﯿﺎن‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻣﻌﺬورﯾﺶ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آري‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﺎ رب‪،‬‬

‫اﯾﺰدي‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻃﻠﻮع‬

‫دﯾﺪه‬

‫ز‬

‫ﺟﯿﺐ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫از‬

‫ﺑﮕﺴﻠﯽ‬

‫ﮐﺮﯾﻤﺎن‬

‫رﻧﺠﻮر‪،‬‬

‫او‬

‫ﻣﻨﻢ‪،‬‬

‫رﻧﺠﻮرﯾﺶ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫اوﻟﯿﺎ‬ ‫ﺑﯽ ُﮐﻠﯽ‬

‫ﺗﻮ ﻫﻼﮐﯽ‪ ،‬زآﻧﮑﻪ ﺟﺰو‬

‫واﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﺑﯽ ﮐﺴﺶ ﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را او ﺧﻮرد‬

‫ﯾﮏ ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺟﻤﻊ رﻓﺘﻦ ﯾﮏ زﻣﺎن‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫‪ .55‬ﺟﺪا ﮐﺮدن ﺑﺎﻏﺒﺎن‪ ،‬ﺻﻮﻓﯽ و ﻓﻘﯿﻪ و ﻋﻠﻮي را از ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫دﯾﺪ ﭼﻮن دزدان ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﻪ ﻣﺮد‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﮏ ﻓﻘﯿﻪ و ﯾﮏ ﺷﺮﯾﻒ و ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﻮﻓﺌﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺮا ﺻﺪ ﺣﺠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺟﻤﻊ اﻧﺪ و‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺖ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در‬

‫ﺗﻨﻪ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫‪280‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﺒﺮﻣﺸﺎن‬

‫ﺷﻮﺧﯽ‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﻓﻀﻮﻟﯽ‬ ‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻓﮑﻨﻢ‬

‫ﺳﻮﺋﯽ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ ﮐﺮد و ﮐﺮد ﺻﻮﻓﯽ را ﺑﻪ راه‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫رﻓﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺧﻠﻮت ﺑﺎ دو ﯾﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻘﯿﻬﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﺘﻮاي‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﯾﺎراﻧﺶ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫وﯾﻦ دﮔﺮ ﺷﻪ زاده و ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﯿﺪ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﺻﻮﻓﯽ؟ ﺷﮑﻢ ﺧﻮار ﺧﺴﯿﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺎغ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ورا‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﺑﻮد؟ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻔﺘﻪ‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫آور‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺒﯿﻠﺶ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫وﺛﺎق‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻓﺎق‬ ‫ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﭘﺮﯾﻢ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺎن ﺟﻠﯿﺲ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫راغ‬

‫اي ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ﻣﺮا ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ِ‬

‫راﺳﺖ‬

‫وﺳﻮﺳﻪ ﮐﺮد و ﻣﺮ اﯾﺸﺎن را ﻓﺮﯾﻔﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ ره ﮐﺮدﻧﺪ ﺻﻮﻓﯽ را و رﻓﺖ‬

‫ﺧﺼﻢ ﺷﺪ اﻧﺪر ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﭼﻮب زﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﺳﮓ‪ ،‬ﺻﻮﻓﺌﯽ ﮐﻮ از ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺟ‪‬ﻨﯿﺪت‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻮﻓﺖ‬

‫ﻧﻤﻮد‪،‬‬

‫ره‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ؟‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﺶ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﺶ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ ،‬آن ِ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮏ‬

‫اي‬

‫رﻓﯿﻘﺎن‬

‫ﭘﺎس‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫از ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺷﯿﺦ و ﭘﯿﺮت اﯾﻦ رﺳﯿﺪ ؟‬ ‫ﮐﺸﺘﺶ‬

‫داﻧﺴﺘﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺷﮑﯿﻔﺖ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺮا‬

‫را‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺗﻨﯿﺪ‬

‫آه‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻮن‬

‫اي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻏﯿﺎرﺗﺮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫دارﯾﺪ‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺧﻮردم ﺷﻤﺎ را ﺧﻮردﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺿﺮﺑﺖ‪ ،‬ﺟﺰاي ﻫﺮ دﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﻓﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮب ﻗﻬﺮش ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮردﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮐﻮه اﺳﺖ و ﮔﻔﺖ وﮔﻮي ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫در‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺻﺪا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﯾﮏ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮد زآن ﭘﺲ ﺟﻨﺲ آن‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﺛﺎق‬

‫ر‪‬ﻗﺎق‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﯿﻤﺎز‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎرد‬

‫ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﭘﺨﺘﻢ‬

‫رﻗﺎق‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻗﺎز‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ره ﮐﺮدش ﺑﮕﻔﺖ اي ﻣﺮد دﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻓﻘﯿﻬﯽ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ و ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﻣﺎدر او را‪ ،‬ﮐﻪ داﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ زن و ﺑﺮ ﻓﻌﻞ زن دل ﻣﯽ ﻧﻬﯿﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﻋﺘﻤﯿﺪ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮد‬

‫او‬

‫ﺷﺮﯾﻔﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ از زﻧﺎ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وز‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫او‬

‫ﻧﺘﯿﺠﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫اﻓﺴﻮﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﭼﺮﺧﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﺮﺗﺪان‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﻓﻘﯿﻪ‬

‫دزدي‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﺧﺮ‪ ،‬اﻧﺪر اﯾﻦ ﺑﺎﻏﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪ؟‬ ‫‪281‬‬

‫از‬

‫در‬ ‫دور‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ز‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫آن‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮت‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪه‬

‫ُﺑﺪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫زﻣﺎﻧﻪ‬

‫ﻇﻦ‬

‫او‬

‫در‬

‫وآﻧﮕﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﻏﺒﯽ‬ ‫رﺑﺎﻧﯿﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اوﻻد‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫را‬

‫رﺳﻮل‬ ‫ﺧﺎﻧﺪان؟‬

‫ﺳﺘﻤﮑﺎر‬

‫ﺳﻔﯿﻪ‬

‫ﻣﯿﺮاث‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ؟‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ؟‬

‫ﺑﺎ ﺷﺮﯾﻒ آن ﮐﺮد‪ ،‬آن دون از ﮐﺠﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آل‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮐﯿﻦ دارﻧﺪ داﺋﻢ دﯾﻮ و ﻏﻮل؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺰﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﻤﺮ‬

‫ﺷﺪ ﺷﺮﯾﻒ از ﻇﻠﻢ آن ﻇﺎﻟﻢ ﺧﺮاب‬

‫ﺑﺎ ﻓﻘﯿﻪ او ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ آب‬

‫ﭘﺎي دار اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪي ﻓﺮد و ﮐﻢ‬

‫ﭼﻮن دﻫﻞ ﺷﻮ‪ ،‬زﺧﻢ ﻣﯿﺨﻮر ﺑﺮ ﺷﮑﻢ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫از ﭼﻨﯿﻦ ﻇﺎﻟﻢ ﺗﻮ را ﻣﻦ ﮐﻢ ﻧﯿﻢ‬

‫ﻏﺮض‬

‫اﻟﻌﻮض‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫و‬

‫دادي‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﺪم‬ ‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫ﻓﻘﯿﻪ‬

‫ﻓﺘﻮي ات اﯾﻦ اﺳﺖ اي ﺑﺒﺮﯾﺪه دﺳﺖ؟‬ ‫را؟‬

‫ﺷﺎﻓﻌﯽ‬

‫ﺑﻮ‬

‫داد‬

‫ﺣﻨﯿﻔﻪ‬

‫ﻓﺘﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﺧﺎرﺟﯽ‬

‫آل‬

‫را‬

‫ﭼﻪ ﻓﻘﯿﻬﯽ؟ اي ﺗﻮ‬ ‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫ﯾﺎﺳﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬ ‫رﺳﻮل؟‬

‫ﺑﺌﺲ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺳﻔﯿﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺘﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ؟‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺤﯿﻂ؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ رﺧﺼﺖ ﺑﺨﻮاﻧﺪي در وﺳﯿﻂ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و دﺳﺖ ﺑﺮ وي ﺑﺮﮔﺸﺎد‬

‫دﺳﺖ او‪ ،‬ﮐﯿﻦ ِ دﻟﺶ را‪ ،‬داد داد‬

‫دﺳﺘﺖ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻘﺴﺘﺖ‪،‬‬ ‫ﺳﺰاوارم‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫زد‬

‫ورا‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺰن‪،‬‬ ‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺪﻋﻪ‬

‫اﻟﻘﺼﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫و‬

‫اﻓﺴﻮس‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫و‬ ‫ﯾﺎران‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺑﺨﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬ ‫ﺳﺰاي‬ ‫ﭼﺮا‬

‫از‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎران‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﮑﯿﻦ؟‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﺶ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎغ‬

‫و‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻋﯿﺎدت از ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺻﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺒﺴﺖ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫وﯾﻦ ﺻﻠﻪ از ﺻﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺣﺎﻣﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫‪ .56‬رﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﻣﺮﯾﺾ و ﻋﯿﺎدت ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ‬ ‫ﻋﯿﺎدت‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫در‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮي‬

‫دور‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫رو‬

‫ﺑﺨﺴﺐ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﺸﺘﻪ اي دور از ﺧﺪا‬

‫ﻏﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ ﻓﺮاق روي ﺷﺎﻫﺎن زآن ﮐﻢ اﺳﺖ؟‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي ز آن ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻬﺘﺮ ز آﻓﺘﺎب‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻘﺒﻠﯽ‬

‫دﻟﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫آزادت‬

‫ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺳﺎن‪ ،‬روز و ﺷﺐ‪ ،‬ﮐﻮﮐﻮ ﺗﻮ ﮔﻮ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫در ﺑﺪر ﻣﯿﮕﺮد و ﻣﯿﺮو ﮐﻮ ﺑﻪ ﮐﻮ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫زاوﻟﯿﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫رو‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫داري‪،‬‬

‫دم‬

‫را‬

‫ور ﺣﻀﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از اﯾﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﺎن‬

‫ﺻﺤﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﺰع‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻣﺘﺎب‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫ز‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻦ‬

‫واﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬ ‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .57‬رﻓﺘﻦ ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﺑﺴﻄﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ و در راه ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺰرﮔﯽ رﺳﯿﺪن و ﮔﻔﺘﻦ آن ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﮐﻌﺒﻪ‬ ‫ﻣﻨﻢ ﻣﺮا ﻃﻮاف ﮐﻦ‬ ‫‪282‬‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺳﻮي‬

‫او ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻬﺮي ﮐﻪ رﻓﺘﯽ از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﺰﯾﺰان‬

‫ﮔﺮد ﻣﯽ ﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﺎو‬

‫روي‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﮑﻪ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫اﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫را‬

‫ارﮐﺎن‬ ‫اول‪،‬‬

‫ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬

‫ﻋﻤﺮه‬ ‫ﺑﮑﺮدي‬

‫ﺑﺼﯿﺮت‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﺎزﺟ‪‬ﺴﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺘﮑﯽ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﻗﺼﺪ ﮔﻨﺠﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﻮد و زﯾﺎن‬

‫در ﺗﺒﻊ آﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ آن را ﻓﺮع دان‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻨﺪﻣﯽ‬

‫ﻣﺮدﻣﯽ‬

‫ﺟ‪‬ﻮ‪،‬‬

‫ﻣﺮدﻣﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺣﺞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ رﻓﺘﯽ‪ ،‬ﻣﮑﻪ ﻫﻢ دﯾﺪه ﺷﻮد‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎرد‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮑﺎري‪،‬‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺮاج‪،‬‬

‫ﺳﯿﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﯿﺖ‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫اﻻﻋﻤﺎل‬ ‫ﻣﺆﻣﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اي‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎﻧﯿﺎت‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻧﻮ ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫در ﺗﺒﻊ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﻓﺮع اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫را‬ ‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫را‬

‫آﯾﺪ زﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ره‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻗﺪي‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻫﻼل‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭘﯿﻠﯽ دﯾﺪه ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﻃﺮب‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎﯾﺪ آن ﻧﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬اي ﻋﺠﺐ !‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺐ در ﺧﻮاب روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫دل‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺑﯿﺪار اﺳﺖ و ﺑﯿﻨﺪ ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ او‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‬

‫از‬

‫اﻗﻄﺎب‬

‫و ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫دارم‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫درون‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫رﺟﺎل‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻣﯽ‬

‫روزن‬

‫َﺧﻮش‬

‫ﻋﺎرف اﺳﺖ او‪ ،‬ﺧﺎك او در دﯾﺪه ﮐﺶ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺴﮑﻨﺖ ﺑﻨﻤﻮد و در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫ﯾﺎﻓﺘﺶ‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ؟‬ ‫وﻟﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ داري زاد‪ ‬ره؟‬

‫دوﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﮏ ﺑﺒﺴﺘﻪ ﺳﺨﺖ در ﮔﻮﺷﮥ ردي اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻮﻓﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ ﮔﺮدم ﻫﻔﺖ ﺑﺎر‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫و آن درﻣﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻧﻪ اي ﺟﻮاد‬

‫دان ﮐﻪ ﺣﺞ ﮐﺮدي و ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﻣﺮاد‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮه‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫وي‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪت‬

‫رﺧﺖ ﻏﺮﺑﺖ را ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ؟‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫دل‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻧﺮا‬

‫دول‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻧﻮر اﻧﺪر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﮑﻔﺖ‬

‫آﯾﺪت‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫از‬

‫ﮔﻠﻬﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و ﻣﻼﯾﮏ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺴﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭼﻪ ﮐﺮدي اي رﻓﯿﻖ؟‬

‫ﻣﺮدﻣﯽ‬

‫ﻋﺮش‬ ‫ﺧﯿﺮت‬

‫ﻧﻮ ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟ‪‬ﻮ‪،‬‬

‫‪ .58‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭘﯿﺮ و ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ روزي‬ ‫آن‬

‫روزن از‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫دارم‬ ‫درم‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻧﻘﺮه‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫از‬

‫ﺻﺎف‬ ‫‪283‬‬

‫ﻧﮑﻮﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻃﻮاف‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺞ‬ ‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺣﻖ آن ﺣﻘﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺖ دﯾﺪه اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺑﯿﺖ ﺧﻮد ﺑﮕﺰﯾﺪه اﺳﺖ‬

‫ِﺑﺮّ اوﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪي ﮐﻪ ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِﺳﺮّ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮑﺮد آن ﮐﻌﺒﻪ را‪ ،‬در وي ﻧﺮﻓﺖ‬

‫و اﻧﺪر اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺠﺰ آن ﺣﯽ ﻧﺮﻓﺖ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪا‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫را‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﯾﮑﺒﺎر‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪا‬

‫را‬

‫و‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪاري ﮐﻪ ﺣﻖ از ﻣﻦ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﺑﺎر‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺘﯽ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﮔﺮدﯾﺪه‬

‫درﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﺒﺪي‬ ‫و‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻋﺰّ‬

‫ﺻﺪ‬

‫و‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﻫﺎ را‬

‫ﻫﻮش‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ زرﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ اش در ﮔﻮش داﺷﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫وي‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫‪ .59‬داﻧﺴﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ رﻧﺠﻮري آن ﺷﺨﺺ از ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ در دﻋﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫زﻧﺪه‬ ‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫دﯾﺪ‬ ‫او‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اي‬

‫ﺧﺠﺴﺘﻪ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫داد‬

‫ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺐ‬

‫اي‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﻧﮏ ﻣﺮا در ﭘﯿﺮي از ﻟﻄﻒ و ﮐﺮم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫درد ﭘﺸﺘﻢ داد ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ز ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫زﯾﻦ ﺷﮑﺴﺘﻦ رﺣﻢ ﺷﺎﻫﺎن ﺟﻮش ﮐﺮد‬

‫دوزخ‬

‫رﻧﺞ ﮔﻨﺞ آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ رﺣﻤﺘﻬﺎ در اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺷﻪ‬

‫درد‬

‫ﭘﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ‬

‫ﺷﺐ‬

‫رﻧﺠﻮرﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﺳﻘﻢ‬

‫ﻻﺑﺪ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫داد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫از‬

‫از‬ ‫ﺗﺎزه‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫ﺑﺨﺮاﺷﯿﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮐﺮد‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺰان‬

‫در ﺑﻬﺎر اﺳﺖ آن ﺧﺰان‪ ،‬ﻣﮕﺮﯾﺰ از آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﺣﺸﺖ‬

‫ﺑﺴﺎز‬

‫ﻣﯽ ﻃﻠﺐ در ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻋﻤﺮ دراز‬

‫آﻧﭽﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻨﺠﺎ ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﻨﻮش‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﺎر او ﺿﺪ آﻣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻮان‬ ‫ﺑﻬﺎران‬

‫ﻫﻤﺮه‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎم‬

‫و‬ ‫ﻣﻀﻤﺮ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺧﻼﻓﺶ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﺑﺮ ﻏﻢ و ﺳﺴﺘﯽ و درد‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻬﻢ‬

‫ﮔﺎوﻣﯿﺶ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﺷﺐ‬

‫و‬

‫دردﻫﺎ‬

‫اي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻣﺪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮔﻮﺋﯽ آن دم ﺣﻖ ﻣﺮ او را آﻓﺮﯾﺪ‬ ‫از‬

‫ﻧﺨﺴﺒﻢ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﻮازش‬

‫ﻗﺪوم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻏﺎر‬

‫را‬

‫ﮐﻦ‬

‫در‬

‫ﺳﻌﯿﻬﺎ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮔﺮدان ﺷﺪ ﺑﺮﯾﻦ ﺳﻨﮓ آﺳﯿﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﺮﮔﺮدان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ؟‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﻣﯿﻢ‬

‫واﺟﺐ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﺑﻠﻨﺪﯾﻬﺎ‬

‫‪284‬‬

‫را‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫وﺻﯿﺖ‬

‫در‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮐﻢ‬

‫در‬ ‫ﮔﻤﺮاه‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫و‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﮐﻮدك‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫آﯾﺪ ﯾﺎ زﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﺎو‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫راي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ او ﻣﺸﻮرت ﮐﻦ وآﻧﭽﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻼف آن ﮐﻦ و در راه‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را زن ﺷﻨﺎس و زان ﺑﺘﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ زن ﺟﺰوﯾﺴﺖ و‪ ،‬ﻧﻔﺴﺖ ﮐﻞّ ﺷﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻦ ﺧﻼف آن دﻧﯽ‬ ‫زاﯾﺪت‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫روزه‬

‫ﻣﯿﻔﺮﻣﺎﯾﺪت‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﻌﺎل‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻋﮑﺲ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻤﺎل‬

‫او‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‪،‬‬

‫آﻣﯿﺰ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﺎز‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﺋﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫وي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻮت‬ ‫ز‬

‫ﻣﻦ‬ ‫وﻋﺪه‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫اﺳﺘﯿﺰ‬

‫از‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫دﯾﺪم‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫وﻋﺪه‬

‫اي‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫از‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﮑﺎر‬

‫رو‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻣﮑﺮي‬

‫ﯾﺎري‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮد‬

‫از‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺎر‬

‫اوت‬

‫ﻫﺮ‬

‫روزي‬

‫ﻋﻤﺮ اﮔﺮ ﺻﺪ ﺳﺎل ﺧﻮد ﻣﻬﻠﺖ دﻫﺪ‬ ‫ﮔﺮم‬

‫ُاﻓﺖ‬

‫ﺳﺮد‬

‫را‬

‫ﺟﺎدوﯾﯽ‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫را‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫آﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰﻫﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺒﻨﺪد‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫آزرده‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫دل‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻋﻼج‬

‫ﻋﻘﻞ ﺧﻠﻘﺎن در ﻗﻀﺎ ﮔﯿﺞ اﺳﺖ ﮐﺎج‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫راه‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﻣﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺣﮑﻢ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ُﺧﺬﻫﺎ ﻻ ﺗﺨﻒ‪ ،‬دادت ﺧﺪا‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ز‬

‫ﺷﺒﻬﺎي‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫دم‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺑﻨﻤﻮده‬

‫ﺗﻔﯽ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺑﯿﻀﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﮑﺎر‬

‫اﺳﺖ‬

‫زآن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫آن‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫اي‬ ‫دم‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫اي‬

‫ﺑﻨﻤﻮده‬

‫ﮐﻔﯽ‬

‫دوزخ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫را‬

‫او‬ ‫ﮐﺮد‬

‫اﻧﺒﻮه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ور ﻓﺰون دﯾﺪي‪ ،‬از آن ﮐﺮدي ﺣﺬر‬

‫اﯾﺰدي‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫اﺣﻤﺪا‪،‬‬

‫ﯾﺴﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﻤﻮدن‬

‫ﺑﺲ‬

‫را‬

‫ور‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺮوز‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺠﺴﺘﻪ‬

‫روز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻘﺶ‬

‫ذواﻟﻔﻘﺎري‬

‫ﺣﺮﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﻋ‪‬ﺴﺮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻤﻮدن‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫زآن‬

‫واي اﮔﺮ ﺻﺪ را ﯾﮑﯽ ﺑﯿﻨﺪ ز دور‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﭘﺸﺘﺶ‬

‫دم‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ورا‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﻮدن‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ورا‪،‬‬

‫دﺳﺘﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬ ‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫در‬

‫زد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫وي‬ ‫و‬

‫ﻣﺮ‬

‫زآن‬

‫ﮐﺮﻣﯽ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺷﺪ ﻋﺼﺎ‪ ،‬اي ﺟﺎن ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬

‫ﯾﺪ‬

‫دوزﺧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﭼﺎﻟﺶ‬

‫و‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﺑﺪ‬

‫دل‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫رو‬

‫ﻧﻮروز‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫روز‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﻃﺮﯾﻖ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﺮ‬

‫آﻣﻮز‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻏﺮور‬

‫ز آن ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺷﯿﺮ ﻧﺮ ﭼﻮن ﮔﺮﺑﻪ اي‬ ‫‪285‬‬

‫ﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺎن ﮐﻪ آن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫و اﻧﺪر آردﺷﺎن ﺑﺪﯾﻦ ﺣﯿﻠﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫آﻣﺪه‬

‫آن‬

‫ﮐﺪه‬

‫زود‬

‫ﭘﻒ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺎو را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﻠﯿﻮان‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﺮاﻧﯽ از وﺟﻮد‬

‫َﮐﻪ‪ ،‬ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮ ﮐﻨﺪه اﺳﺖ‬

‫زو ﺟﻬﺎن ﮔﺮﯾﺎن و‪ ،‬او در ﺧﻨﺪه اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻌﺐ اﯾﻦ آب ﺟﻮ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﻋﻮج ﺑﻦ ﻋﻨﻖ ﺷﺪ ﻏﺮق او‬

‫ﻣﺸﮏ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻞّ‬

‫ﺧﻮﻧﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫ﺧﺸﮏ دﯾﺪ آن ﺑﺤﺮ را ﻓﺮﻋﻮن ﮐﻮر‬

‫ﺗﺎ در او راﻧﺪ از ﺳﺮ ﻣﺴﺘﯽ و زور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬ ‫دﯾﺪه‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫در‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺗﮓ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫از‬

‫ﻟﻘﺎي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﻖ ﮐﺠﺎ ﻫﻢ راز ﻫﺮ اﺣﻤﻖ ﺷﻮد؟‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻗﺘﻮل‬

‫راه ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻮد آن ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل‬

‫اي‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫در‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫آﺧﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫اﻧﺪر‬

‫اي ﻓﻠﮏ‪ ،‬از رﺣﻢ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﮔﺮﮔﻮن‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺣﻖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫داﯾﮕﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺣﻖ‬ ‫و‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻬﺎل ﻣﺎ ز آب و ﺧﺎك ر‪‬ﺳﺖ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﻌﻤﻮر‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫داﺷﺘﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﭼﻨﺪان‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﻣﺸﻌﻠﻪ‬

‫دﻫﺮي‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ازل‬

‫آن‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﺖ‬

‫راز‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ ﻧﻪ ﮐﻪ در وي ﻋﺎﺑﺚ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﻪ ﮐﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎغ از ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫دي اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮐﺮم‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺘﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮي دور اﺳﺖ از آن ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﺎﻻﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﭘﺮي؟‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﺲ ﭘﺮّي‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﭘﺮي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﯿﭙﺮد‬

‫ﻣﯿﭽﺮد‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪي‪،‬‬ ‫ﺧﺮد‪،‬‬

‫زاﯾﺪ‬

‫و‪‬ﺑﺎل‬ ‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻬﺎران زاد و‪ ،‬ﻣﺮﮔﺶ در‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ور‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﺣﺎدث‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺎر زﺧﻢ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫دل ﻣﻮران ﻣﺰن‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﻪ ﺑﯿﺦ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﻓﺼﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺻﺎف‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫زﻫﺮ‬

‫آﻟﻮده‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮐﺮدي‬

‫داﻧﺴﺘﯿﻢ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫آﻣﻮز رﺣﻢ‬

‫ﭼﺮﺧﮥ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﮑﺮ‪،‬‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮغ‬

‫را‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪت‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﻗﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﺎل؟‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﮐﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺪن‬

‫زدن‬

‫دﺳﺖ‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﺳﻮد ﺧﻮد‪ ،‬ز آن ﻣﯿﮕﺮﯾﺰ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻧﻮش‬

‫ﺑﺴﺘﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺮا‪،‬‬

‫دﺷﻨﺎم‬

‫ده‬

‫ﺳﻮد‬

‫و‬

‫و‪،‬‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﮕﺬر از ﻧﺎﻣﻮس و رﺳﻮا ﺑﺎش ﻓﺎش‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ ﺳﺎزم ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﻫﺮ‬ ‫اﯾﻤﻨﯽ‬ ‫آزﻣﻮدم‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫دور‬

‫‪286‬‬

‫و‪،‬‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫را‬

‫ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫وام‬

‫ده‬

‫‪ .60‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ دﻟﻘﮏ ﺑﺎ ﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺎح ﮐﺮد؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻟﻘﮏ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺴﺘﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﻮره‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﮐﺎﺳﺘﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﻐﺮﺳﯽ‬

‫ﺷﺒﯽ‪،‬‬

‫را‬

‫ُﻧﻪ‬

‫ﺳﯿﺪ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﻗﺤﺒﻪ اي را ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬از ﻋﺠﻞ‬

‫ﻗﺤﺒﻪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎت‬

‫ﻣﯿﮑﺮدم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﻗﺤﺒﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫آزﻣﻮدم‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﻏﻢ‬ ‫ﺷﻮد‬ ‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﺟﻮﯾﻢ‬

‫‪ .61‬ﺑﻪ ﺣﯿﻠﺖ در ﺳﺨﻦ آوردن ﺳﺎﺋﻞ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﻠﻮل را ﮐﻪ ﺧﻮد را دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﻤﻮد‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺌﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺳﻮاره‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺒﺎزد‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻓﻼن‬

‫و‬

‫ﺷﺒﺎن‬

‫روزان‬

‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﯿﺪواﻧﺪ‬ ‫در‬

‫ﺻﺎﺣﺐ راي اﺳﺖ و آﺗﺶ ﭘﺎره اي‬ ‫ﻓﺮّ‬

‫او‬

‫آرم‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﺮّوﺑﯿﺎن‬

‫را‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺸﻤﺮي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﻟﯿﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﺷﮑﺎرا‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‪،‬‬

‫آﺳﻤﺎن ﻗﺪر اﺳﺖ و اﺧﺘﺮ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫در‬ ‫آن‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﻣﺸﮑﻠﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎره اي‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺎﻣﺮي‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬ ‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺮار‬

‫و‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را آن ﻓﻬﻢ و آن داﻧﺶ ﻧﺒﻮد‬

‫واﻧﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫از ﺟﻨﻮن ﺧﻮد را وﻟﯽ ﭼﻮن ﭘﺮده ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺮ ورا اي ﮐﻮر‪ ،‬ﮐﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ؟‬ ‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﺑﺎز اﺳﺖ آن دﯾﺪة ﯾﻘﯿﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز و رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻠﯿﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﮐﺲ‬

‫وﻟﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪزدد‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫از‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺧﺮد‬ ‫دزد‬

‫ﺷﻬﺮه‬ ‫را‬

‫او‬ ‫ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫دزد‬

‫را‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ز‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ‬ ‫در‬

‫ﮔﻠﯿﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را او ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﻬﺮه ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ او ﻣﺮ ﺧﻮﯾﺶ را دﯾﻮاﻧﻪ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻋﺒﻮر؟‬

‫ز‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫دزد‬

‫او‬

‫را‬

‫در‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ وي زﻧﺪ دزد ﻋﻨﻮد‬

‫‪ .62‬ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدن ﺳﮓ ﺑﺮ ﮐﻮر ﮔﺪا‬ ‫ﭼﻮن ﮔﺰد ﺳﮓ ﮐﻮر ﺻﺎﺣﺐ ژﻧﺪه را‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫در‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﻫﻨﮓ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آورد‬

‫ﮐﻮر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫در ﮐﺸﺪ ﻣ‪‬ﻪ ﺧﺎك دروﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﻮر ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ ز ﺑﺎﻧﮓ و ﺑﯿﻢ ﺳﮓ‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬ ‫و‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫وﻏﺎ‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﮓ‬

‫درﻧﺪه‬

‫را؟‬

‫در‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫دﺳﺖ دﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺪار‬ ‫‪287‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫دم‬

‫ﺿﺮورت‬

‫را‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫آن‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫و‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫دادش‬

‫ﮔﻔﺖ او ﻫﻢ از ﺿﺮورت‪ ،‬ﮐﺎي اﺳﺪ‬

‫از ﭼﻮ ﻣﻦ ﻻﻏﺮ‪ ،‬ﺷﮑﺎرت ﭼﻪ رﺳﺪ؟‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﯾﺎراﻧﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﮐﻮر ﻣﯽ ﮔﯿﺮي ﺗﻮ در ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﯾﺎراﻧﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﮐﻮر ﻣﯽ ﺟﻮﯾﯽ ﺗﻮ در ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫وﯾﻦ ﺳﮓ ﺑﯽ ﻣﺎﯾﻪ ﻗﺼﺪ ﮐﻮر ﮐﺮد‬

‫ﻋﻠﻢ ﭼﻮن آﻣﻮﺧﺖ ﺳﮓ رﺳﺖ از ﺿﻼل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﺳﮓ ﭼﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺷﺪ ﭼﺎﻻك و زﻫﻒ‬

‫ﺳﮓ ﭼﻮ ﻋﺎرف ﮔﺸﺖ ﺷﺪ ز اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ‬

‫ﺳﮓ ﺷﻨﺎﺳﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺮ ﺻﯿﺪ ﮐﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﻮر ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺑﯽ ﭼﺸﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ زآﻧﺴﺖ ﮐﺰ ﺟﻬﻞ اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮد ﺑﯽ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﮐﻮر‪ ،‬از زﻣﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ زﻣﯿﻦ از ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺼﻢ ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻮﺳﯽ دﯾﺪ و ﻣﻮﺳﯽ را ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﺧﺴﻒ ﻗﺎرون ﮐﺮد و ﻗﺎرون را ﮔﺪاﺧﺖ‬

‫دﻋﯽ‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﺮد از ﺣﻖ ﮐﻪ ﯾﺎ أَر‪‬ض‪ ‬اﺑﻠﻌﯽ‬

‫آب و ﺧﺎك و ﺑﺎد و ﻧﺎر ﺑﺎ ﺷﺮر‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ و‪ ،‬از ﺣﻖ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﺣﻖ و ﺑﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﺬﯾ ﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫أَﺷْﻔَﻘْﻦَ‬

‫ﻣ‪‬ﻨْﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ ﺷﺪ ز آﻣﯿﺰ ﺣﯿﻮان ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﯿﺰارﯾﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﮐﺎو ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺣﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻖ ﻣﻮات‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫رﺟﻒ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻌﮑﺲ‬

‫ﻫﻼك‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫او‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻧﺲ‬

‫آن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن ز ﮐﻮري دزد‪ ،‬دزدد ﮐﺎﻟﻪ اي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫دزد‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫او‬

‫ﮐﻮر‬

‫را‪،‬‬ ‫دزد‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮ او را ﺗﻮ ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﭘﺲ‬ ‫اوﻻ‬

‫اﮐﺒﺮ‬

‫دزدﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﮐﺤﻞ‬

‫در‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫اﺷﻨﺎﺳﻨﺪه‬

‫ﻗﻠﺐ‬ ‫ﮐﻮر‬

‫آن‬ ‫دزدﯾﺪم‪،‬‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬ ‫ﻋﻤﯿﺎ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫دزد‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻓﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺿﯿﺎ‬ ‫رﺧﺖ‬

‫ﻋﻼﻣﺘﻬﺎي‬

‫ﻋﺼﺮ‬

‫دزد‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺮد آن زن ﺑﻤﺰد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ات‬

‫ﺗﺒﺼﺮت‬

‫ﺳﺘﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺎﻟﮥ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدة دل اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ اﻫﻞ دل ﯾﻘﯿﻦ آن ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬ ‫را‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫راز‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ابِ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﺷﺪه‪،‬‬

‫رازي‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‪،‬‬

‫اﻣﺮوز‬

‫روز‬

‫راز‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﮐﻮر دل‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻤﻊ و ﺑﺎ ﺟﺎن و ﺑﺼﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫دزد‬

‫ز اﻫﻞ دل ﺟﻮ‪ ،‬از ﺟﻤﺎد آن را ﻣﺠﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﺮدﯾﻢ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﺳﻮي‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬

‫راز‬ ‫ﻧﺰد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻮ‬ ‫او‬

‫ﮔﻔﺖ رو زﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ در ﺑﺎز ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫را‬

‫ره‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫در‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﯿﺨﺎن‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﺑﻮدﻣﯽ‬

‫‪ .63‬ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻣﺴﺘﯽ را ﺑﻪ زﻧﺪان و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او‬ ‫‪288‬‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﺮدي‬

‫دﯾﻮار‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﯽ ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮرده ﺳﺘﯽ؟ ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ از آن ﺧﻮردم ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﻧﺪر ﺳﺒﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺧﺮ در ﺳﺒﻮ واﮔﻮ ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ از آن ﮐﻪ ﺧﻮرده ام‪ ،‬ﮔﻔﺖ آن ﺧﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻧﭽﻪ ﺧﻮرده اي‪ ،‬ﺧﻮد ﭼﯿﺴﺖ آن؟‬

‫آن‬

‫دور ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫را‬

‫او‬

‫ﺳﺆال‬

‫و اﯾﻦ‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫آه از‬

‫درد و ﻏﻢ و‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫آه‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫آه‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻮاب‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺪادي اﺳﺖ‬

‫ﻫﻮي ﻫﻮي ﻣﯽ ﺧﻮران از ﺷﺎدي اﺳﺖ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺖ‪ ،‬اي ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﮕﺬار و رو‬ ‫ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺷﺎدم‪ ،‬ﺗﻮ از ﻏﻢ دم زﻧﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ رو‪ ،‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ؟‬ ‫ﻣﺮا‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﺧﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺘﺴﺐ‪ ،‬اﻧﺪر ﺧﻼب‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻣﺨﻔﯿﺴﺖ‬

‫رﻓﺘﻦ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻣﺘﺮاش‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫و‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬ ‫ﺗﻮان‬

‫رﻓﺘﻤﯽ‪،‬‬

‫اﻣﮑﺎﻧﻤﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫راﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﯿﺨﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺮا‬

‫زﻧﺒﯿﻞ‬

‫و‬

‫درﯾﻮزه‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺬورات‬

‫ﺷﯿﺨﺎن‬

‫ﺑﮕﺬر از ﻣﻦ زاﻧﮑﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدي ﺗﻮ راه‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮدن‬

‫ﮔﺮو؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﺪي؟‬

‫وﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﺎه‬

‫و‬

‫دﮐﺎﻧﻤﯽ‬

‫ﺗﻮﻗﯿﺮي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫روزه‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎه‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫رﯾﺶ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﺰرگ‬

‫‪ .64‬دوم ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آوردن ﺳﺎﯾﻞ آن ﺑﺰرگ را ﺗﺎ ﺣﺎل او ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﻃﺎﻟﺐ‪ ،‬ﮐﻪ آﺧﺮ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ‬

‫اي ﺳﻮاره ﺑﺮ ﻧﯽ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻮ ران ﻓﺮس‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﺎﺳﺐ ﻣﻦ ﺑﺲ ﺗﻮﺳﻦ اﺳﺖ و ﺗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫ﻧﮑﻮﺑﺪ‪،‬‬

‫زود‬

‫ﺑﺎش‬

‫از ﭼﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﯽ؟ ﺑﯿﺎن ﮐﻦ ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﻓﺎش‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫زو ﺑﺮون ﺷﻮ ﮐﺮد و در ﻻﻏﺶ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﻣﻨﯽ؟‬

‫راﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻟﮕﺪ‬

‫او‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫راز‬

‫ﻣﺠﺎل‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ‬ ‫ﺳﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫دل‬ ‫در‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫ﮐﻮﭼﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن دو رﻧﺞ و‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﮔﻨﺞ روان‬

‫آن ﯾﮑﯽ را ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻫﯽ ُﮐﻞ ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫و آن دﮔﺮ ﻧﯿﻤﯽ ﺗﻮ را‪ ،‬ﻧﯿﻤﯽ ﺟﺪاﺳﺖ‬ ‫رﻓﺘﻢ‬

‫روان‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫و آن ﺳﻮم ﻫﯿﭻ او ﺗﺮا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺪان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﯿﺪي؟‬

‫ﻟﮕﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻔﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬ ‫راﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻧﭙﺮاﻧﺪ‬

‫اﺳﺒﻢ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺑﮕﻮ‬

‫راﻧﺪ ﺳﻮي او و ﮔﻔﺘﺶ‬ ‫وآﻧﮑﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬ ‫ز‬

‫ﺷﻮي‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫اوﻟﺶ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﺗﻔﺴﯿﺮ‬

‫زد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫دور‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺨﯿﺰي‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫او‬

‫ﺟﻮان‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ زﻧﺎن ﺳﻪ ﻧﻮع ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ِﺑﮑﺮ ﺧﺎص‬

‫ﮐﻞ ﺗﺮا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ز ﻏﻢ ﯾﺎﺑﯽ ﺧﻼص‬

‫ﺑﯿﻮه‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫اﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﻟﺪ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺳﻮ‬

‫رود‬

‫‪289‬‬

‫و‬

‫ﻫﯿﭽﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﻞ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﻋﯿﺎل‬ ‫آن‬

‫ﺷﻮ‬

‫دور‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﮕﺪ‬

‫ﻧﻨﺪازد‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺳﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮﺳﻨﻢ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺎي و ﻫﻮﯾﯽ ﮐﺮد ﺷﯿﺦ و ﺑﺎز راﻧﺪ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن را ﺑﺎز ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫آن‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﻞ‬

‫ﺳﺆاﻟﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎز راﻧﺪ اﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬ﺑﮕﻮ زودﺗﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻘﻞ و ادب‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺷﯿﺪﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻓﻌﻠﺴﺖ؟ اي ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫وراي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻓﻊ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫اوﺑﺎش‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ‪،‬‬ ‫وﺟﻮد‬

‫در‬

‫راﺋﯽ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﺣﺮام‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺮﯾﻌﺖ‬

‫در‬

‫ز‬

‫در‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﺟﻨﻮن‪،‬‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ در اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﻮدم ﻗﺎﺿﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻓﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻢ از ﺗﻮ در ﻗﻀﺎ ﮔﻮﯾﺪ ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪم‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ام‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺷﺪم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫از‬

‫ﺷﯿﺪا‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﮔﻨﺞ اﺳﺖ و ﻣﻦ وﯾﺮاﻧﻪ ام‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﻢ‪،‬‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﻇﺎﻫﺮاً‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮔﯿﺞ‬

‫ﺷﻮرﯾﺪه‬

‫اوﺳﺖ‬

‫و‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫داﻧﺶ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪي‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫داﻧﻪ‪،‬‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻋﺮض‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﺷﮑﺮم‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرم‬

‫آن‬

‫ﮐﺰ‬

‫دارد‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻤﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺎن‬ ‫و‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ ﻋﺴﺲ را دﯾﺪ و در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻗﻨﺪم‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ‬

‫از‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫ﻧﻔﻮر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ‬

‫دﻧﯿﺎي‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫دﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺮ ﻋﺎم و ﺧﺎص‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﺎﺑﺪ از اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻼص‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻧﻮرش راﻧﺪ از در ﮔﺸﺖ ﺳﺮد‬

‫ﺳﻮراﺧﻬﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻃﺮف‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﻧﻮار‬

‫ز‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺳﻮي دﺷﺖ و ﻧﻮرش ره ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﻢ در آن ﻇﻠﻤﺎت ﺟﻬﺪي ﻣﯽ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺮدﻫﺪ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺑﺮﻫﺪ از ﻣﻮﺷﯽ و ﭼﻮن ﻣﺮﻏﺎن ﭘﺮد‬

‫ور‬

‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪ‬

‫ﺳﻤﺎك‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﺎري‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺧﺪاﯾﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫رﻓﺘﻦ‬ ‫روي‬

‫راه‬ ‫ﺧﺮﯾﺪاران‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻗﺖ ﺑﺤﺚ ﻋﻠﻢ زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮﯾﺪارش ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮد و رﻓﺖ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﷲ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺪاﯾﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ذو‬

‫ﮔ‪‬ﻞ ﻣﺨﺮ‪ ،‬ﮔ‪‬ﻞ را ﻣﺨُﺮ‪ ،‬ﮔ‪‬ﻞ را ﻣﺠﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﮔ‪‬ﻞ ﺧﻮار اﺳﺖ داﺋﻢ زرد رو‬

‫ﺟﻮان‬

‫ارﻏﻮان‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﺨﻮر‬ ‫دل‬

‫ﺑﺎش‬

‫داﺋﻤﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮرم‪،‬‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﭼﻪ ﺧﺮﯾﺪاري ﮐﻨﺪ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﮔ‪‬ﻞ؟‬

‫دل‬

‫ﺧﺮﯾﺪاران‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﻻ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫از‬

‫ﻣ‪‬ﻞ‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫ﭼﻬﺮه‬

‫ات‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي ﺷﺎدان و ﺧﻨﺪان ﻫﻤﭽﻮ ُﮔﻞ‬ ‫‪290‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را روي ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ دل اﺳﺖ‬

‫دل‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎ رب اﯾﻦ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻪ ﺣﺪ ﮐﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺗﻮ‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﺧﻔﯽ را ﺧﻮد ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﮔﯿﺮ از دﺳﺖ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺨﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺪ‪‬ر‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﭼﻮ ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫از‬

‫را‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺮدار‬

‫ﮐﺎردش‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯿﭽﺎرﮔﺎن اﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﺟﺰ ﺗﻮ اي ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺨﺖ؟‬

‫را‬

‫اي‬

‫ودود‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ ﮐﻪ ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﮔﺸﻮد ؟‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺌﯽ‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﻢ‬

‫دور‬

‫دورﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﺌﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ دﻋﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﺶ و ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ در ﮔﻠﺨﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎن از ﭼﻪ رﺳﺖ؟‬

‫در ﻣﯿﺎن ﺧﻮن و روده‪ ،‬ﻓﻬﻢ و ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫از‬

‫دو‬

‫ﭘﺎرة‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‬

‫ﭘﯿﻪ‪،‬‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﻧﻮرش‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺳﯿﻼب‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻓﺮع‬

‫اوﺳﺖ‬

‫اﺻﻞ و ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ﺧﻮﺷﯽ آن اﺳﺖ آن‬

‫زود‬

‫ﺗَﺤ‪‬ﺘَﻬ‪‬ﺎ‬

‫اﻟْﺄَﻧْﻬﺎر‪‬‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﭼﻮن ﮐﻨﯽ؟ ﭼﻮن ﺷﮑﺮ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﺑﻮد‬

‫زاﺣﺴﺎن‬

‫ﻗﺼﮥ‬ ‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‪،‬‬

‫رﻧﺠﻮر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫از‬

‫او‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎﺳﺖ‬

‫راه‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫روان‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺎغ ﺟﺎن ﮐﻪ ﻣﯿﻮه اش ﻫﻮﺷﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺳﻮراﺧﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﺰ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺮع‬

‫ﮔﻮ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎي‬ ‫ﺗَﺠ‪‬ﺮِي‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ﻗﺪ‬

‫درﯾﺎب‪،‬‬

‫او‬ ‫اﻟﮑﻼم‬

‫ﺗﻢ‪‬‬

‫‪ .65‬ﺗﺘﻤﮥ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدن رﺳﻮل ﻣﺮ آن ﺑﯿﻤﺎر را‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ﯾﺎد‬

‫آور‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫از‬

‫ﯾﺎدم‬

‫دﻋﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫دار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﮐﺪه‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫آﻣﺪش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻋﺎ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫اﻻ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﻋﯿﺎدت‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺟﻬﺎﻟﺖ‬

‫ﯾﺎر‬

‫زﻫﺮﺑﺎﯾﯽ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫را‬

‫زار‬

‫ﺧﻮرده‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﺎدم‬

‫آﺷﻔﺘﻪ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫او‬

‫اي‬

‫را‬ ‫آن‬

‫اي‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬ ‫آن‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺗﺎﻓﺖ زآن روزن ﮐﻪ از دل ﺗﺎ دل اﺳﺖ‬

‫روﺷﻨﯽ ﮐﺎن ﻓﺮق ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫رﺳﻮل‬

‫آن دﻋﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ام ﻣﻦ ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‪،‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﺎﺋﯽ‬

‫ﻣﯿﺰدم‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺸﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫وﻋﯿﺪي‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫از‬

‫ﯾﺎدم‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫ﮔﻨﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻀﻄﺮب‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﺑﺎب‬ ‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫و‬ ‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬ ‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫‪291‬‬

‫را‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫از‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺬاب‬ ‫و‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫ﻧﺎﮔﺸﻮد‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫دﺷﻮار‬

‫ﻫﭽﻮ ﻫﺎروت و ﭼﻮ ﻣﺎروت از ﺣﺰن‬

‫آه‬

‫ﻣﯿﮑﺮدم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺑﻞ‬

‫را‬

‫از‬

‫و‪،‬‬

‫ﺻﺒﺮ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫راه‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬ ‫و‬

‫ﻫﺎروت‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﺎروت‬

‫ﭼﺎه‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺟﺎي‬

‫آﻣﺪ‬ ‫اي‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻼق‬

‫ﻣﻦ‬ ‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺑﮑﺮدﻧﺪ‬

‫‪ .66‬دﮐﺮ دﺷﻮاري ﻋﺬاب آﺧﺮت و ﺳﺨﺘﯽ آن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫آﺧﺮت‬ ‫و‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫وﺻﻒ‬

‫اي‬

‫ﺧﻨﮏ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آن‬

‫ُﮔﺮﺑﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﺟﻬﺎدي‬

‫رﻧﺞ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وارﻫﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺪام‬

‫آﺗﺶ‬

‫رﻧﺞ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫و‬

‫دادي‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪم‬

‫ِﺑﺮان ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫در‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫درﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻧﺞ‬

‫از‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫د‪‬ود‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻓﺮاﻏﺖ‬

‫رﻧﺠﻮرﺋﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫زﺟﺮي‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﮐﻪ ﯾﺎ رب‪ ،‬آن ﻋﺬاب‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫و‬

‫و‬

‫وﺷﻨﺪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﺰدم‬

‫آرام‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ام از ذﮐﺮ و از اوراد ﺧَﻮد‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﮔﺸﺘﻢ ز ﺧﻮﯾﺶ و ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪم‬

‫دﯾﺪم‬

‫از‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫دﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫روي‬

‫ﯾﮏ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎرﮔﯽ‬

‫ﺧﺠﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫وي‬

‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﺧﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻏﻤﺨﻮارﮔﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯽ ﻫﯽ اﯾﻦ دﻋﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻣ‪‬ﮑﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﯾﺶ را از ﺑﯿﺦ و ﺑﻦ‬ ‫ُﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻧﻼﻓﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫داري‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدم اي ﺳﻠﻄﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻠﺪي‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﯿﻪ اﺳﺖ و ﺗﻮ ﻣﻮﺳﯽ و ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫در‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ره‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﻢ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫راه‬

‫اي‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻮر‬

‫در‬

‫اﺧﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﻤﻮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﯿﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫اول‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺑﻮده‬

‫اول‬

‫اﻧﺪ‬

‫‪ .67‬ذﮐﺮ ﻗﻮم ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫راز‬ ‫ﮔﺮ‬

‫دل‬

‫ور‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﮐﻞ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫و‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ ﻣﺮد و زن و ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان‬

‫ﻣﺎ‬

‫راﺿﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﻮدي‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﺗﯿﻪ‬

‫را‬

‫راه‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮐﯽ ز ﺳﻨﮕﯽ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﺟﻮﺷﺎن ﺷﺪي؟‬

‫در‬

‫ﺑﻞ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮان‪ ،‬ﺧﻮد آﺗﺶ آﻣﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن دو دل ﺷﺪ ﻣﻮﺳﯽ اﻧﺪر ﮐﺎر ﻣﺎ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫او‬

‫ﺧﺸﻤﺶ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﺮان‬

‫ﮐﯽ رﺳﯿﺪي ﻣﻦّ و ﺳﻠﻮي از ﺳﻤﺎ؟‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫رﺧﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫‪292‬‬

‫ﻣﺎن‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫رد‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﯾﺎر‬ ‫ﺗﯿﺮ‬

‫زدي‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﯿﺰ؟‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﻧﺎدر ز ﻟﻄﻔﺖ‪ ،‬اي ﻋﺰﯾﺰ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺪح ﺣﺎﺿﺮ وﺣﺸﺖ اﺳﺖ از ﺑﻬﺮ اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﯽ روا دارد ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎد‬

‫و‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎدي‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﮐﻮه و ز ﺻﺪ ﮐُﻪ ﻫﻢ ﻓﺰون‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬

‫ﻟﻮﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫در‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫و‬

‫در‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫در‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫ﺑﮕﻤﺎر‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ از ﺗﻘﻄﯿﻊ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺗﺎر ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫اﻟﺒﻘﯿﻪ‬

‫اﻟﺒﻘﯿﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻤﻮدي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪرﺗﺖ‪،‬‬

‫دﻋﺎ‬

‫دﯾﻮ‬ ‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺑﺎزﺋﯽ‬ ‫آﺗﺸﯽ‬

‫زد‬

‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫درد‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫اﯾﻦ اﻣﺎﻧﺖ‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫آن اﻧﺎ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫دﻋﺎ‬

‫ُﮐﻠﯽ‬ ‫ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫ﺑﺎزﺟﺴﺖ‬

‫را‬

‫در ﺷﺤﻢ و ﻟﺤﻢ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﻣﻬﺘﺮا‬

‫ﻓﺮﻣﺎ‪،‬‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻧﻄﻌﯽ‬ ‫ﺣﺎﺳﺪ‬

‫ﺳﺘﻮن‬

‫دﯾﻮ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﯾﻮ‬

‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬ ‫آن‬

‫ﺷﺪه‬ ‫ﺧﯿﻤﮥ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫زﯾﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﺎزي‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬ ‫را‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫او‬

‫ﮐﺮدش‬

‫روان‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫رﯾﻮ‬

‫را‬

‫آدم‪،‬‬

‫دﯾﻮ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﮋﺑﯿﻨﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﻮ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫دﯾﺪن‬ ‫را‬

‫دل و‬

‫درد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻌﮑﺲ‬ ‫را‬

‫را‬

‫ﻣﻬﻠﮏ‬

‫درون‬

‫درد‬

‫زه‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫و‬ ‫او‬

‫ﻧﺎﺳﻮر‬ ‫را‬

‫در‬

‫از‬ ‫زادن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ﺣﺠﺎب‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آرد‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫درد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫درد‬

‫درد‬

‫زن‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﯿﺪردي‪ ،‬اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻟﻌﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ اﻧﺎ‪ ،‬در وﻗﺖ ﮔﻔﺘﻦ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ره‬

‫‪293‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ره‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺘﻬﺎ‬

‫زن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫وي‬

‫ﻣﺎت ﺑﺮ وي ﮔﺮدد و ﻧﻘﺼﺎن و وﮐﺲ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ وﻗﺖ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺟﺎن‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺣﺎﺳﺪ و ﺧﻮد ﺑﯿﻦ و ﭘﺮ ﮐﯿﻨﺶ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺎدران‬

‫ﺑﯿﺪرد‬

‫ﺑﺮ‬

‫آدم‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫در‬

‫رﺣﻢ‬

‫اي‬

‫ﻧﻬﺎده رﺣﻤﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﺧﺪﯾﻮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﯽ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫آدم‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﯿﺤﺪﯾﻢ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮزﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﯿﻔﺘﺎد‬

‫دو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﺶ‬ ‫ﺿﻼل‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻓﺰاﯾﺪ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫رﺟﻌﺘﺶ دادي ﮐﻪ رﺳﺖ از دﯾﻮ زﺷﺖ‬

‫ﮐﺎو‬ ‫و‬

‫آورم‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺑﻨﻤﺎي‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﺎدم‬ ‫ﮐ‪‬ﺒﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫از‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫را‬ ‫اي‬

‫ﻣﯿﺒﺮم‪،‬‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﻠﻮﯾﻦ‬

‫رﺳﻮاﯾﯽ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﺤﺪي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﯾﺪﯾﻢ‬

‫ﻓﻀﯿﺤﺖ‬

‫ﺑﯿﺤﺪي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﻗﺎﺑﻠﺴﺖ‬ ‫را‬

‫رﻫﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‪،‬‬

‫اﻧﺎ‬

‫وآن‬

‫اﻧﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪن‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﮐﮋدم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫زﻫﺮي‬

‫ز‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻇﻞّ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫داﻣﻦ آن ﻧﻔﺲ ﮐﺶ را ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﯿﺮي ﺳﺨﺖ‪ ،‬آن ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻫﻮﺳﺖ‬

‫در ﺗﻮ ﻫﺮ ﻗﻮت ﮐﻪ آﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺬب اوﺳﺖ‬

‫دان‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ دارد ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻮد از ﺟﺎن ِ ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫دم ﺑﻪ دم آن دم‪ ،‬از او اﻣﯿﺪ دار‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻏﻢ ﮔﺮ دﯾﺮ ﺑﯽ او ﻣﺎﻧﺪه اي‬

‫دﯾﺮﮔﯿﺮ و ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮش ﺧﻮاﻧﺪه اي‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﯾﮑﺪﻣﺖ‬

‫ﺣﻀﺮﺗﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﺮح اﯾﻦ وﺻﻞ و وﻻ‬

‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫ور ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺪﯾﻬﺎ از وي اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﻧﻘﺼﺎن ﻓﻀﻞ او ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪن‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫دﺳﺖ‬ ‫دﯾﺮ‬

‫آن‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﮑﺸﺪ‬ ‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫را‪،‬‬

‫إِذْ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪه‬ ‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫وي‬

‫دادن‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‪،‬‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻋﻼم‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﻟﻤﺲ‬

‫را‬

‫واﺟﺐ‬ ‫و‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫از‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﻏﺎﯾﺐ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮان‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺖ‪،‬‬

‫واﻟﻀﺤﯽ‬

‫اي‬

‫‪ .68‬ﻣﺜﺎل در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﯾﺆﻣﻦ ﺑﺎﻟﻘﺪر ﺧﯿﺮه و ﺷﺮه‬ ‫ﮐﺮد‬

‫دو‬

‫ﻧﻘﺎﺷﯽ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺻﺎف‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎي‬

‫اﺑﻠﯿﺴﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﻘﺶ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺮد و ﺣﻮر ﺧﻮش ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻘﺶ ز اﺳﺘﺎدي اوﺳﺖ‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫او‬

‫زﺷﺖ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻏﺎﯾﺖ‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﺷﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﺧﻮب‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻏﺎﯾﺖ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﻼق ﮔﺒﺮ و ﻣﺨﻠﺺ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ از اﯾﻦ رو ﮐﻔﺮ و اﯾﻤﺎن ﺷﺎﻫﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺎﺟﺪاﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﻮﻣﻦ دان ﮐﻪ ﻃﻮﻋﺎً ﺳﺎﺟﺪ اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫َﮐﺮﻫﺎ ﮔﺒﺮ ﻫﻢ ﯾﺰدان ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ور‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻤﺎل‬ ‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫داﻧﺸﺶ‬ ‫زﺷﺖ‬

‫ﻗﻠﻌﮥ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬

‫ﻋﻤﺎرت‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﻠﮏ‬

‫او‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﻓﺮﯾﺘﺎن‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رادي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮدش‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫از‬

‫اﺳﺘﺎدي‬

‫اش‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫وي‬

‫ﭼﺸﺪ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺷﻮد‬

‫دو‬ ‫و‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮاد‪‬‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دﻋﻮي‬

‫اﻣﺎرت‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﻤﻮر‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﻗﺎدري ﺑﺮ ﺧﻮب و ﺑﺮ زﺷﺖ ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﻋﯿﺒﻬﺎ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺷﻪ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫و‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﻟﮏ‬

‫واﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻟﮏ‬

‫ﯾﺎذاﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﺣﺎﺿﺮي‬ ‫‪294‬‬

‫رﺿﺎ‬

‫زﺷﺖ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﺪﯾﻢ‬ ‫و‬

‫ﻧﺎﻇﺮي‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آﻧﮑﻪ او ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮب را و زﺷﺖ را ﭼﻮن ﺧﺎر و ورد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎ‬

‫ﯾﺸﺎ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫آﺗﻨﺎ‬

‫ﻓﯽ‬

‫دار‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﯾﻔﻌﻞ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﷲ‬

‫‪ .69‬دﻋﺎ و ﺗﻮﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﺑﯿﻤﺎر را‬ ‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫آن‬

‫دﻧﯿﺎﻧﺎ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﮐﺎي ﺳﻬﻞ ﮐﻦ دﺷﻮار را‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﻓﯽ‬

‫آﺗﻨﺎ‬

‫ﻋﻘﺒﺎﻧﺎ‬

‫دار‬

‫راه را ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﻮ ﺑﺴﺘﺎن ﮐﻦ ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺎ ﻟﻄﻒ ﺧﻮد ﺳﺎز اي ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺸﺘﺮك؟‬

‫او‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﮔﺬار‬

‫ﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ اﻧﺪر اﯾﻦ ره دود و ﻧﺎر‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫دﻧﯽ؟‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺑﺎرﮔﺎه‬

‫و‬

‫ﭘﺲ ﻣﻠﮏ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ آن روﺿﮥ ﺧﻀﺮ‬ ‫دوزخ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺎه‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫راه‬

‫آن‬

‫ﮐﺎن ﻓﻼن ﺟﺎ‬

‫ﮔﺬرﮔﺎه‬

‫ﮔﺬر‬

‫دﯾﺪه اﯾﺪ اﻧﺪر‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺪ ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎن و درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ دوزخ ﺧﻮي را‬

‫ﺟﻮي‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﺪي‬

‫ﺟﻬﺪﻫﺎ‬

‫ﮐﺮدﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫از‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﺳﺒﺰة‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫و آن ﺣﺴﺪ ﭼﻮن ﺧﺎر ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ آﺗﺸﻬﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﯿﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﺑﻠﺒﻼن‬

‫ذﮐﺮ‬

‫داﻋﯽ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺟﻨﺎن‬

‫از‬ ‫دوزخ‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻂ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﺪ‬ ‫ﻗﻼش‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫دوﺳﺖ‬ ‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯿﺪ‬

‫وﻓﺎ‬

‫اﯾﺪ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﮐﺮدﯾﺪ‬

‫ﺑﺎب‬

‫از‬

‫ﺣﻤﯿﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﺒﺰه ﮔﺸﺖ و ﮔﻠﺸﻦ و ﺑﺮگ و ﻧﻮا‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آب‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ؟‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫و‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬

‫اﯾﻢ؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫آورده‬ ‫آوردﯾﺪ‬

‫و‬

‫اﺣﺴﺎن‬ ‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫اﯾﻢ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻫﯿﻢ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﮔﺮوﮔﺎن‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﭙﺎري‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﺎﮐﺮي‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺎ‬

‫و‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫روي‬

‫وز‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻼﻫﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫آب‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫اي دل آن ﺟﺎ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ روﺷﻦ اﻧﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻼ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫اﺳﺮار‬

‫درون‬

‫ﮐﺸﺘﯿﺪ‬

‫ﮔﻠﺰار ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮش ﺳﺮاﯾﺎن در ﭼﻤﻦ ﺑﺮ ﻃﺮف ﺟﻮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫او‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫وز‬

‫ﻣﮑﺎﻓﺎت‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺤﯿﻢ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﻨﺎن‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺑﺎﻏﯽ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﺸﺘﯿﺪ‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺒﺮ‬ ‫را‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻮﺷﻦ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را ﭘﺮ ﺑﺎده ﭼﻮن ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫‪295‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻄﺎرد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫دﻓﺘﺮ‬ ‫ﺑﺎش‪،‬‬

‫دل‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫واﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آواره‬

‫اي‬

‫ﺟﻨﺲ را‬

‫ﻧﻮع‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫در روش‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮس‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﻟﻔﻆ‬

‫و‬

‫ﺗﺮا‬

‫و‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫از‬

‫دروغ‬

‫و‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫دﺷﻨﺎم‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫رﺳﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫زاﯾﺸﺎن‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﭘﺎره اي‬

‫آﻣﯿﺰ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫از‬

‫ﭘﺮﺗﻮش‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺻﻔﻊ ﺷﺎﻫﺎن ﺧﻮر‪ ،‬ﻣﺨﻮر ﺷﻬﺪ ﺧﺴﺎن‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﺸﻮه ﮐﯽ ﯾﺎﺑﯽ ﻣﺪد ؟‬

‫ﻣﯿﻨﻬﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫و‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫و‬

‫ﺳ‪‬ﺮّﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺴﺘﺎﻧﯽ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ‬

‫ﻏﯿﺒﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮن زن‪ ،‬ﻋﺸﻮه ﺧﺮي اي ﺑﯽ ﺧﺮد‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﺑﺮ ﻣﻪ ﮐﺎﻣﻞ زن‪ ،‬ار ﻣﻪ‬

‫ﺟﺰو را از ﮐﻞ ﺧﻮد ﭘﺮﻫﯿﺰ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫زر‬

‫از‬

‫ﺟﯿﺐ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺛﻨﺎي‬

‫ﮔﺮدي‬ ‫روح‪،‬‬

‫ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫ز‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫ﻧﻮا‬

‫دان ﮐﻪ او ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻪ ﺳﺖ از اوﺳﺘﺎ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﺣﺎﺻﻠﺶ‬

‫دل‬

‫آن‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﺗﻦ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون آﯾﯽ از اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻨﯽ؟‬

‫اي‬

‫آﻣﻮز‬

‫آﺧﺮت‬

‫ﻣﻐﻔﺮت‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﭼﻨﮓ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰد‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯿﺸﮥ‬

‫آراﺳﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﺧﻞ‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪان‬

‫دﯾﻨﯽ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫آن ﺟﻬﺎن ﺷﻬﺮي اﺳﺖ ﭘﺮ ﺑﺎزار و ﮐﺴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪاري ﮐﻪ ﮐﺴﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺴﺐ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﮐﺴﺐ اﺳﺖ ﻟﻌﺐ ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺴﺎﺳﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫رﺳﺘﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﻗﺎﺿﺌﯽ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﺎس‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‬ ‫در‬

‫ﮐﺴﺐ‬ ‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﭼﺒﻮد؟‬

‫ﺑﺎزﺋﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﺎع‬

‫در‬

‫ﺑﺎزي‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎزﯾﮕﻪ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﺮگ‪ ،‬ﺷﺐ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫اي‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻐﺎل‬

‫واﺣﺴﺮﺗﺎ‬

‫ﮐﺴﺐ دﯾﻦ‪ ،‬ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺟﺬب اﻧﺪرون‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺴﺐِ ﻓﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻫﺪت اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﺧﺲ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﺲ‪ ،‬ﮔﺮ ﺟﻮﯾﺪت ﮐﺴﺐ ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﮐﺴﺐ‬ ‫و‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﻨﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫ﺑﺮﺧﻮاﻧﺪه‬

‫اي‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪه‬

‫ﮐﯿﺴﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺗﻌﻄﯿﻞ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫دان‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻣﮑﺮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫اي‬ ‫ﺑﮕﺬار‬ ‫را‬

‫ﺣﺮون‬ ‫ﺑﺲ‬ ‫ردﯾﻒ‬

‫‪ .70‬ﺑﯿﺪار ﮐﺮدن اﺑﻠﯿﺲ ﻣﻌﺎوﯾﻪ را ﮐﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﯿﮕﺎه ﺷﺪ‬ ‫در‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫را‬

‫آﻣﺪ‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫آن‬ ‫در‬

‫ﻣﻌﺎوﯾﻪ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫‪296‬‬

‫در‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫زﯾﺎرﺗﻬﺎي‬

‫ﻗﺼﺮ‬ ‫ﻣﺮدم‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫زاوﯾﻪ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ورا‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﮐﺲ‬

‫را‬

‫ﻗﺼﺮ‪،‬‬

‫ره‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﺑﮕﺸﺎد ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺖ ﻣﺮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﯿﺴﺖ ﮐﺎﯾﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ و ﺟﺮات ﻧﻤﻮد؟‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻃﻠﺐ ﮐﺮد آن زﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﺲ‬

‫از‬

‫ﻣﺪﺑﺮي‬

‫در‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺘﯽ؟ ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﯿﺪارم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زآن‬ ‫ﭘﺮده‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻓﺎش‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺷﻘﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﻢ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻋﺠﻠﻮا‬

‫اﻟﻄﺎﻋﺎت‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫اﻟﻔﻮت‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫دزد‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫دزدي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اول‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎن‬ ‫ﭘﯿﺸﮥ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫آن‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻗﻄﺎع‬

‫روم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺮا‬ ‫را؟‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎف‬

‫ﻣﺎ‬

‫راه‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫ﺑ‪‬ﺪﯾﻢ‬

‫از‬

‫دل‬

‫رود؟‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ُﺧﺘﻦ‬

‫از‬

‫روز‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫او‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﯾﻢ‬

‫از‬

‫اﻧﺪ‬

‫روزﮔﺎر‬

‫آب‬

‫ﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ را دﺳﺖ ﻓﻀﻠﺶ ﮐﺎﺷﺘﺴﺖ؟‬ ‫اﯾﻢ‬

‫در‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬ ‫از‬

‫ﻧﻮازش‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫او؟‬

‫ﻋﺘﺎﺑﯽ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﮐﺮد‬

‫رود‬

‫او‬

‫در‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮرده‬

‫اﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮان آن را‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺮم‬

‫دم‬

‫ﺑ‪‬ﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﻮد؟‬ ‫اﻟﻮﻃﻦ؟‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﮐﺎرﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﻮﯾﺒﺎر‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﺴﺖ؟‬

‫ﮔﺮدﯾﺪه‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮورد‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﯿﻤﻮده‬

‫او‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﮔﻪ ﻃﻔﻠﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻮدم ﺷﯿﺮ ﺟﻮ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫را؟‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺣ‪‬ﺐ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺎﻫﻮارم‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دل‬

‫درﮔﻪ‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﻫﻢ‬

‫وي‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺎد‬

‫ﺧﻮي ﮐﺎن ﺑﺎ ﺷﯿﺮ رﻓﺖ اﻧﺪر وﺟﻮد‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ز‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺠﺎن‬

‫ﻋﺮش‬

‫اول‬ ‫دل‬

‫را‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺧﻮردم‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺛﻮاب‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎن‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﺴ‪‬ﻔﺖ‬

‫از ﭼﻪ رو ﮔﺸﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻣﻦ ﺷﻔﯿﻖ؟‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫رﻫﻨﻤﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دزد‬

‫اﻟﻄﺮﯾﻖ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬

‫وﺣﺪت را‬

‫ﺧﯿﺮي‬

‫ﮔﻮﯾﺪم‬

‫ﻣﺎ ﻫﻢ از ﻣﺴﺘﺎن اﯾﻦ ﻣﯽ‪ ،‬ﺑﻮده اﯾﻢ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زود‬

‫‪ .71‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﻌﺎوﯾﻪ را‬

‫را‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﮑﻨﻢ‬ ‫دزد‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫راه‬ ‫اول‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺎور‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺪ؟‬ ‫رﺳﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رو‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﮕﻮ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ و ﺿﺪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻢ‬ ‫ﻣﯿﮕﺸﺎد‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪ؟‬

‫او‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫او؟‬

‫ﺟﺰ‬

‫ز ﻣﺮدم واﮔﺸﻮد ؟‬ ‫درﻫﺎي‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﮐﺮم؟‬

‫اﺻﻞ ﻧﻘﺪش ﻟﻄﻒ و داد و ﺑﺨﺸﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ ﺑﺮ وي ﭼﻮن ﻏﺒﺎري از ﻏﺶ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫از‬ ‫ﻓﺮﻗﺖ‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫از‬

‫ﻗﻬﺮش‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫را‬ ‫آﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﻓﺮاﻗﺶ‬

‫ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ذره‬

‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻗﺪر‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل‬ ‫‪297‬‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﻗﺪر‬

‫او‬

‫وي‬ ‫داﻧﺴﺘﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﺎم‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫آﻓﺮﯾﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﻣﻮده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ از ﺧﻠﻖ‪ ،‬اﺣﺴﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺷﻬﺪم‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫آﻟﻮدي‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﻢ‬

‫ﻗﺒﺎﺋﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ روزي ﮔﺮ ز ﭘﯿﺸﻢ راﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ در روي ﺧﻮﺑﺶ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ ﭼﻨﺎن روﯾﯽ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻬﺮ‪ ،‬اي ﻋﺠﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻣﻦ ﺳﺒﺐ را ﻧﻨﮕﺮم‪ ،‬ﮐﺎن ﺣﺎدث اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺣﺎدث‪ ،‬ﺣﺎدﺛﯽ را ﺑﺎﻋﺚ اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آن ﺣﺎدث‪ ،‬دو ﭘﺎره ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺗﺮك ﺳﺠﺪه‪ ،‬از ﺣﺴﺪ ﮔﯿﺮم ﮐﻪ ﺑﻮد‬

‫آن ﺣﺴﺪ از ﻋﺸﻖ ﺧﯿﺰد‪ ،‬ﻧﺰ ﺟﺤﻮد‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﭘﺰي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺎره‬

‫دوﺳﺘﯽ‬ ‫دوﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﺷﺮط‬

‫در‬

‫ﻏﯿﺮي‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﻋﻄﺴﻪ‪،‬‬

‫زي‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﻧﻄﻌﺶ ﺟﺰ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎزي ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻪ داﻧﻢ در ﻓﺰود؟‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﭽﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫در‬

‫ﻟﺬات‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺳﺮه‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در ﺷﺶ ﺟﻬﺖ‪ ،‬از ﺷﺶ دره‬

‫ﺟﺰو ﺷﺶ‪ ،‬از ﮐﻞّ ﺷﺶ‪ ،‬ﭼﻮن وارﻫﺪ؟‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﯿﭽﻮن ﻣﺮ او را ﮐﮋ ﻧﻬﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺷﺶ‪ ،‬او درون آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫اوش‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد اﮔﺮ ﮐﻔﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﮔﺮ اﯾﻤﺎن او‬

‫دﺳﺖ ﺑﺎف ﺣﻀﺮت اﺳﺖ و آن ِ او‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را؟‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﺎت‬

‫را‬ ‫اوﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺎت‬

‫اوﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﺧﻼق‬

‫او‬

‫‪ .72‬ﺑﺎز ﺗﻘﺮﯾﺮ ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺎ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﮑﺮ او را‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﯿﺮ او را‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ راﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺨﺶ ﺗﻮ از اﯾﻨﻬﺎ ﮐﺎﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ر‪‬ه زدي‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﭼﻮ ﻣﺮا ﺗﻮ‬ ‫آﺗﺸﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﺒﻌﺖ‬

‫اي‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺴﻮزم‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺘﻬﺎي‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭼﺎره‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻮزاﻧﯿﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺴﻮزاﻧﯽ‬

‫ﭼﯿﺰي‪،‬‬

‫ﺳﻮزاﻧﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫رو‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﮑﺮت؟ اي ﻋﺪو‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ره‬

‫زدﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭼﺎره‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻣﺮغ را‪ ،‬آن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﻔﺮه‬

‫در‬

‫ﮐﯿﺴﺖ ﮐﺰ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎره ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫ﺧﺰﯾﻨﻪ‬

‫دزداﻧﺖ‬ ‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻣﺮﻏﺎﻧﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻏﺮه‪،‬‬ ‫ﻫﻮا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﺎﺷﻨﺎﺋﯽ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫آﯾﺪ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﻗﻮم ﻧﻮح از ﻣﮑﺮ ﺗﻮ در ﻧﻮﺣﻪ اﻧﺪ‬

‫دل ﮐﺒﺎب و ﺳﯿﻨﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫اﻧﺪ‪‬ﻫﺎن‬

‫ﻟﻮط‬

‫در‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﻋﺎد‬ ‫از‬ ‫ﻣﻐﺰ‬

‫را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫دادي‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬ ‫ﻗﻮم‬ ‫آﻣﺪ‬

‫‪298‬‬

‫ﻓﮑﻨﺪي‬ ‫ﺳﯿﺎه‬

‫آﺑﻪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫در‬ ‫ز‬

‫ﻋﺬاب‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﻏﻮط‬ ‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺑﻮﻟﻬﺐ‬

‫ذﮐﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﮑﺮي‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎي‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﮑﻢ‬ ‫ﻣﺎت‬

‫را‬

‫ﻣﺸﮑﻠﺖ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻫﺰار‬ ‫ﺳﯿﻪ‬

‫را‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫اي‬

‫ﻣﺨﺘﺼﻢ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋ‪‬ﺼﻢ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﺘﺎرة‬

‫ﺳﻌﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺤﺘﺮق‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻔﺘﺮق‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫دﯾﻦ‬

‫درﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺳﺮﻧﮕﻮن‬

‫دوزخ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬ ‫از‬

‫ﺑﻠﻌﻢ‪،‬‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫از‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻠﯽ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﮐﻮﻫﯽ‪ ،‬وﯾﻦ ﺳﻠﯿﻤﺎن ذره اي‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﺎاﻫﻠﯽ‬

‫ﺷﻄﺮﻧﺞ‬

‫ﻓﺮزﯾﻦ‬

‫ﻓﯿﻠﺴﻮف‬

‫ﮐﻮر ﮔﺸﺖ از ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﯿﺎﺑﯿﺪ او وﻗﻮف‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫ﻃﻮﻓﺎﻧﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﺳﭙﺎه‬

‫اﻻ‬

‫ﺟﻤﻊ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺑﺲ ﭼﻮ ﺑﺮﺻﯿﺼﺎ‪ ،‬ز ﺗﻮ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪه‬

‫‪ .73‬ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﻌﺎوﯾﻪ را‬ ‫ﻗﻠﺐ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺑﻠﯿﺴﺶ‪،‬‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫و‬

‫ﻗﻠﺒﻢ‬

‫ﻗﻠﺐ را ﻣﻦ ﮐﯽ ﺳﯿﻪ رو ﮐﺮده ام؟‬

‫ﺻﯿﺮﻓﯽ‬

‫ام‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﮑﻮان‬

‫را‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻢ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻠﺒﻢ‬

‫ﻋﻠﻔﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﭼﻮ‬ ‫و‬

‫او‬

‫ﻣﺄﻣﻨﻢ‬

‫ﻃﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﻣﯿﭙﺮورم‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎي‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﯾﺪ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﯿﻮان ﺟﻨﺲ ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺰاﯾﺪ‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫از‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭘﯿﺸﻮاﺋﯽ‬ ‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﯾﺎري‬ ‫را‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫در‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫و‬

‫آﻫﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ام‬

‫را‬

‫ﺗﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫و‬

‫آﻫﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬ ‫ﻣﯿﻨﻬﻢ‪،‬‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﮐﺮد‬

‫رﻫﻨﻤﺎﯾﯽ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺳﮓ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﻋﻘﺪ‬

‫را‬

‫ﻣ‪‬ﺤ‪‬ﮑّﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺒ‪‬ﺮم‬

‫دارد‬ ‫او‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮي اﺳﺘﺨﻮان آﯾﺪ‪ ،‬ﺳﮓ اﺳﺖ‬

‫ور ﮔﯿﺎ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﯾﻘﯿﻦ آﻫﻮ رگ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫زاد از اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎن ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬ ‫ﻗﻮت ﻧﻔﺲ و‪ ،‬ﻗﻮت ﺟﺎن را ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻦ‬ ‫ﺳﺮور‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫و‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫را‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﺑﺘﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫او‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ور‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﺧﺮ‬

‫ور‬

‫رود‬

‫روح‬ ‫در‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ دو ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﯿﺮ و ﺷﺮﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﺎر اﻧﺪرﻧﺪ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫را‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ام‬

‫ﺧﻮب را ﻣﻦ زﺷﺖ ﺳﺎزم؟ رب ﻧﻪ ام‬

‫درد‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟ‪‬ﺮم او را ﻧ‪‬ﻪ ﮐﻪ روي ﻣﻦ ز‪‬دود‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬زﺷﺖ ﮐﻮ و ﺧﻮب ﮐﻮ؟‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻃﺎﻋﺎت‬ ‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫زﺷﺖ‬

‫را‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻣﺮا‬

‫و‬

‫ﻏﻤﺎز‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﺧﻮب‬

‫ﻫﻨﺪو‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬ ‫داﻋﯿﻢ‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫‪299‬‬

‫ﺷﻬﻮات‬ ‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫رو‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮاﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮا‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫زﻧﺪان‬ ‫ﻧﻬﺎل‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﻣﯿﻮه‬

‫ز‬

‫دار‬

‫ﺗﺮﺑﯿﺘﻬﺎ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﯿﻨﻢ درﺧﺖ ﺗﻠﺦ و ﺧﺸﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫را‪،‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﻤﺶ‪،‬‬

‫اي‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﺸﮏ‬ ‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫راﺳﺘﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺟﺎذب‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫اﮔﺮ‬

‫آب‬

‫ﻣﺴﻌﻮدﺋﯽ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬

‫اي‬

‫ﺷﺎخ ﺗﻠﺦ ار ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ وﺻﻠﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫وار‬

‫داﯾﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺸﮏ ﻣﺸﮏ‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫ﺳﺮ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﭘﯿﻢ؟‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫و‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﭼﺮا‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺨﻢ ﺗﻮ ﺑ‪‬ﺪ ﺑﻮده اﺳﺖ و اﺻﻞ ِ ﺗﻮ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﺒﺮم‪ ،‬ﺗﺎ رﻫﺪ از‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ﮔﻮاﺳﺖ‬

‫آب‬

‫ﺗﺮ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺧﻄﺎ؟‬

‫ﺑﻮدﺋﯽ‬ ‫اي‬

‫آﻏﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺒﻮده‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻬﺎدش‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺧﻮي اﺻﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ و ﻫﻤﯿﻦ‬

‫‪ .74‬ﻋﻨﻒ ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺎ اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﯿﺮ‪ ،‬اي راه زن‪ ،‬ﺣﺠﺖ ﻣﮕﻮ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ره ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬در ﻣﻦ‪ ،‬ره ﻣﺠﻮ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﺮم؟‬

‫را‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫زﻧﯽ‬

‫ره‬ ‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﮕﺮد‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬ ‫راه‬

‫را‬

‫ﺗﺎﺟﺮم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﯽ‬

‫ﮐﺎﻓﺮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫زن‬

‫ﻧﻪ‬

‫آري‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬ ‫رﺧﺖ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ور ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻣﺸﺘﺮي‪ ،‬ﻣﮑﺮ اﺳﺖ و ﻓﻦ‬

‫‪ .75‬ﻧﺎﻟﯿﺪن ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ از ﻣﮑﺮ اﺑﻠﯿﺲ و ﻧﺼﺮت ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دارد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺼﻞ‬

‫ﺣﺴﻮد‬ ‫دﮔﺮ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﮐﺪو؟‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫دﻣﺪ‬

‫در‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺜﺶ ﻫﻤﭽﻮ دود اﺳﺖ اي اﻟﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫آدﻣﯽ‬ ‫از‬

‫ﺣﺠﺖ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫إﻧﺎ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﻣﺮدان‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﻋ‪‬ﻠَﻢ‪‬‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﺶ‬

‫ﻧﻮﺣﮥ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬ ‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻻﺳﻤﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﻇﻠﻤﻨﺎ‬ ‫او‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪد‬ ‫ﺧﻠﻖ‬ ‫در‬

‫ﺳﻮز‬ ‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﺷﺮ‬ ‫در‬

‫رﺣﻢ ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ور‬

‫رس‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﺪو‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻫﺰن‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﮔﻠﯿﻤﻢ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮐﺎوﺳﺖ ﻓﺘﻨﮥ ﻫﺮ ﺷﺮﯾﻒ و ﻫﺮ ﺧﺴﯿﺲ‬

‫ﺑﮕﺴﺖ‬

‫در ﺗﮓ ﭼﻮن ﺑﺮق اﯾﻦ ﺳﮓ ﺑﯽ ﺗﮕﺴﺖ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭼﻮن ﺳﻤﮏ در ﺷﺴﺖ او ﺷﺪ از ﺳﻤﺎك‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﺣﺪي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﻓﺴﻮﻧﺶ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺳﺤﺮ در وي ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻮس‬

‫در‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫در‬

‫زن‬

‫و‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻏﺮض را در ﻣﯿﺎن ﻧﻪ ﺑﯽ ﻓﻨﯽ‬

‫‪ .76‬ﺑﺎز ﺗﻘﺮﯾﺮ ﮐﺮدن اﺑﻠﯿﺲ ﺗﻠﺒﯿﺲ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻌﺎوﯾﻪ‬ ‫‪300‬‬

‫ﻣﺮد‬ ‫ﮐﺮدي؟‬

‫اﻓﺮوزد‬ ‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑ‪‬ﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫آري‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ در وي رود‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻏﺎزي‬

‫دزد‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاب او ﺳﮑﻮت اﺳﺖ و ﺳﮑﻮن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ز ﺣﻖ ﺗﺮس و‪ ،‬ازو ﺟﻮ ﻗﻄﻊ ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ از ﺷﺮش ﺑﻤﺎﻧﺪﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫ﻣﺨﺘﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دروﻧﯽ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ ز ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻖ ﭼﻪ ﻧﺎﻟﯽ اي ﻋﻠﯿﻢ؟‬

‫رو‬

‫ﺑﻨﺎل‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺐ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫د‪‬ﻣ‪‬ﻞ‬

‫را‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ از اﺑﻠﯿﺲ‪ ،‬از ﺗﻮﺳﺖ اي ﻏﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫دام‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫در‬

‫دﻧﺒﻪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫را‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫آن‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﺮّ‬

‫از‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫اﺑﻠﻪ‬ ‫از‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻠﺒﯿﺲ‬

‫را‬

‫دﻧﺒﻪ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫روﺑﻬﺎ‬

‫زآن ﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺖ ز داﻧﺶ دور ﮐﺮد‬

‫ﻣﯿﻞ دﻧﺒﻪ ﭼﺸﻢ و ﻋﻘﻠﺖ ﮐﻮر ﮐﺮد‬

‫ﯾﺼﻢ‬

‫ﻧﻔﺴﮏ‬

‫ﺗﺨﺘﺼﻢ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ ز ﺑﺪ ﺑﯿﺰارم و از ﺣﺮص و ﮐﯿﻦ‬

‫ﺣﺮص و ﮐﯿﻦ ﻫﺴﺖ از ﻃﺒﺎع ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﻣﮑﺘﻨﻒ‬

‫ﺣ‪‬ﺒﮏ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻷﺷﯿﺎء‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻣﯿﺪي‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫ﮔﺮگ‬

‫ﯾﻌﻤﯿﮏ‬ ‫ﻣﻨﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬ ‫ﻣﯿﭙﺰم‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫درد‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬

‫ﻣﮋ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻫﻨﻮز‬ ‫و‬

‫اﻟﺴﻮدا‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﻧﺘﻈﺎرم‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺒﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دي‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻻ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺿﺪ‬ ‫آﯾﺪ‬ ‫ﻣﻬﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫روز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﻌﻞ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻬﺪ ﻫﺮ ﻣﺮد و زن‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در ﻃﻨﻄﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫از ﺿﻌﯿﻔﯽ ﭼﻮن ﻧﺘﺎﻧﺪ راه رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﺨﻤﻪ اﺳﺖ از ﻟﻮت‪ ‬ز‪‬ﻓﺖ‬ ‫‪ .77‬ﺑﺎز اﻟﺤﺎح ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ اﺑﻠﯿﺲ را‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫راﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫راﺳﺘﯽ‬ ‫از‬

‫وارﻫﯽ‬

‫ﻧﺮﻫﺎﻧﺪت‬

‫داد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻧﻨﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن داﻧﯽ دروغ و راﺳﺖ را؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫راﺳﺘﯽ‬ ‫ﻏﺒﺎر‬ ‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﺟﻨﮓ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺐ و ﻧﯿﮑﻮ را ﻣﺤﮏ ﺑﻨﻬﺎده اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ :‬اﻟﮑﺬب رﯾﺐ ﻓﯽ اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﻃﺮوب‬

‫دل‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻧﯿﺎراﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫دل‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ز‬

‫داده‬

‫اي‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪت‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫دروغ‬

‫آب‬

‫راﺳﺖ‪،‬‬

‫آرام‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫راﺳﺘﯿﻬﺎ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﮐﻮ‬

‫اﻟﺼﺪق‬ ‫و‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻃﻤﺎﻧﯿﻦ‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻔﺮوزد‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫داﻧﮥ‬

‫دام‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد از رﻧﺞ و ﻋﻠﺖ دل ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ﻃﻌﻢ ﺻﺪق و ﮐﺬب را ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﻓﺰود‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺣﺮص‬

‫آدم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫از‬

‫ﭘﺲ دروغ و ﻋﺸﻮه ات را ﮔﻮش ﮐﺮد‬

‫دل‬

‫آدم‬

‫ﺳﻠﯿﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﻏﺮّه ﮔﺸﺖ و زﻫﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻮش ﮐﺮد‬ ‫‪301‬‬

‫از‬

‫ﮐﮋدم‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺖ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﯿﭙﺮد‬

‫و‬

‫ﻫﻮا‬

‫زآن‬

‫ﭘﺬﯾﺮاﯾﻨﺪ‬

‫آرزوﯾﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻣﺴﺖ‪‬‬

‫ﻫﻮس‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮد را از ﻫﻮا ﺧﻮد ﺑﺎز ﮐﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫آﺷﻨﺎي‬

‫راز‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫آﻧﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺎﺿﺌﯽ‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫‪ .78‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻗﺎﺿﯽ از آﻓﺖ ﻗﻀﺎ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﯾﺐ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺮ او را‬ ‫اﯾﻦ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫او‬ ‫و‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﯾﺐ‪ ،‬ﻗﺎﺿﯿﺎ ﮔﺮﯾﻪ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اه‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﮑﻢ راﻧﺪ ﺑﯽ دﻟﯽ؟‬ ‫دو‬

‫آن‬

‫ﺧﺼﻢ از واﻗﻌﮥ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫دو‬

‫آن‬

‫واﻗﻔﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ز آن دو ﺑﻨﺪ؟‬

‫ﺟﺎﻫﻞ اﺳﺖ و ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻣﺎﻟﺸﺎن؟‬

‫ﺧﺼﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﺪاري‬

‫وان دو ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ را ﻏﺮﺿﺸﺎن ﮐﻮر ﮐﺮد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺟﻬﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﺷﻮت‬

‫ﻧﺴﺘﺪي‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮي‬

‫را‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫رود‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﺧﻮﻧﺸﺎن‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻓﺮاﻏﺖ‬

‫ﻋﻠﻤﺸﺎن‬ ‫ﻋﻠﻢ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻣﻠﺘﯽ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﺎن‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﻊ ﮐﺮدي‪ ،‬ﺿﺮﯾﺮ و ﺑﻨﺪه اي‬

‫واﮐﺮده‬

‫ام‬

‫ام‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫راﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬ ‫داﻧﺪ‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﮐﻢ‬

‫از‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫دروغ‬

‫‪ .79‬ﺑﻪ اﻗﺮار آوردن ﻣﻌﺎوﯾﻪ اﺑﻠﯿﺲ را‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫آوري‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻤﺮي‪ ،‬ﻋﻘﻞ و داﻧﺶ را ﺑﺮي‬

‫ﭼﺎر ﻣﯿﺨﺖ ﮐﺮده ام‪ ،‬ﻫﯿﻦ راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﻣﻦ ز ﻫﺮ ﮐﺲ آن ﻃﻤﻊ دارم‪ ،‬ﮐﻪ او‬

‫ﺻﺎﺣﺐ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻧﺪر ﻃﺒﻊ و ﺧﻮ‬

‫ﺷﮑﺮي‬

‫ﻟﺸﮕﺮي‬

‫اي‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻣﻠﻌﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﻮاب‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫ﺧﺸﺨﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫داﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺣﯿﻠﺘﻬﺎ‬ ‫ﻧﮕﯿﺮم‬

‫ﻣﻦ ز ﺳﺮﮔﯿﻦ‪ ،‬ﻣﯽ ﻧﺠﻮﯾﻢ ﺑﻮي ﻣﺸﮏ‬

‫ﻣﻦ در آب ﺟﻮ ﻧﺠﻮﯾﻢ ﺧ‪‬ﺸﺖ‪ ‬ﺧﺸﮏ‬

‫دزد‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﻣﻦ ز ﺷﯿﻄﺎن اﯾﻦ ﻧﺠﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺎوﺳﺖ ﻏﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺠﻮﯾﻢ‬ ‫را‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺪارﺋﯽ‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اي‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﺑﺘﯽ‬

‫ﻧﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﺎو ﺑﻮد ﺣﻖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد از ﺣﻖ آﯾﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺒﺮان‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫دروﻏﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﮐﺮده‪،‬‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫‪ .80‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﮑﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻌﺎوﯾﻪ‬ ‫‪302‬‬

‫ﻧﺠﻮﯾﻢ‬ ‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺴﯿﺎر آن ﺑﻠﯿﺲ از ﻣﮑﺮ و ﻏﺪر‬

‫ﻣﯿﺮ از او ﻧﺸﻨﯿﺪ و ﮐﺮد اﺳﺘﯿﺰ و ﻧﮑﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻦ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدﻣﺖ‬

‫اي‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﺳﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫از‬

‫ﺗﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻏﺒﯿﻦ‬

‫اﺷﮑﻬﺎ‬

‫از‬

‫دو‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آن‬

‫ﻏﺒﯿﻦ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫و‪،‬‬

‫ذوق‬

‫و‬

‫رﻓﺘﯽ‬

‫درد‬

‫و‬

‫دارد‬

‫آن‬

‫وﻗﺖ‬

‫رﻓﺘﯽ‬

‫درد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻧﺸﮑﯿﺒﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﺮدم‬

‫درون‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺮﺳﺎن ﮐﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬ ‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻣﺸﮑﻬﺎ‬ ‫ﻧﯿﺎز؟‬

‫آن‬

‫وي‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫‪ .81‬ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺣﺴﺮت ﺧﻮردن آن ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﻓﻮت ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺮون‬ ‫زود‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﻓﺎرغ ﺷﺪ ز راز‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺧﺎم؟‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫اي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ آه و دود از آن آﻣﺪ ﺑﺮون‬

‫آه‬

‫آن ﯾﮑﯽ از ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﯾﻦ آه را‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ده‪ ،‬آن ﻧﻤﺎز ﻣﻦ ﺗﻮ را‬ ‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آه‬

‫دادم‬ ‫ﻧﯿﺎز‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺷﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫و‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﺎزت‬

‫ﻣﯿﺪاد‬

‫دل‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫او‬

‫ﺳﺘﺪ‬

‫آن‬

‫آه‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺷﻬﺒﺎز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺶ‬

‫ﻫﺎﺗﻔﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮﯾﺪي‬

‫و‬

‫ﺷﻔﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﺧﻮل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫آب‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫آن‬

‫راد‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫اﻧﺪر‬

‫درد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫‪ .82‬ﺗﺘﻤﮥ اﻗﺮار اﺑﻠﯿﺲ ﺑﺎ ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﻣﮑﺮ و ﻓﺮﯾﺐ ﺧﻮد را‬

‫ﻓﻮت‬

‫ﺑﻮي‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻀﺮع‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻋﺰازﯾﻠﺶ‬

‫ﭘﺬرﻓﺘﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺪادﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫دل‪،‬‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫و‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫آه‬

‫آن ﺗﺎﺳﻒ‪ ،‬و آن ﻓﻐﺎن و آن ﻧﯿﺎز‬

‫در ﮔﺬﺷﺘﯽ از دو ﺻﺪ ذﮐﺮ و ﻧﻤﺎز‬ ‫ﺣﺠﯿﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺴﻮدم‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﯿﺪار‬ ‫آﻫﯽ‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫اﺳﭙﯿﺪم‪،‬‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺣﺴﺪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﮐﺮدم‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺴﻮزاﻧﺪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫راﻫﯽ‬

‫آﻫﯽ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪو‪‬م‪ ،‬ﮐﺎر ﻣﻦ ﻣﮑﺮ اﺳﺖ و ﮐﯿﻦ‬

‫‪ .83‬ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮدن ﻣﻌﺎوﯾﻪ اﺑﻠﯿﺲ را در آن ﻗﻮل‬

‫ﻣﮕﺲ‬ ‫ﺷﮑﺎرم‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺻﺎدﻗﯽ‬

‫از ﺗﻮ اﯾﻦ آﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ اﯾﻦ را ﻻﯾﻘﯽ‬

‫داري‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﻦ ﻧﯿﻢ اي ﺳﮓ ﻣﮕﺲ‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﻣﯿﺎر‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﻨﺪ؟‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ‬ ‫‪303‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﮕﺮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫رو‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻫﻼ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دوﻏﯽ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﺪار‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫دزد‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دوغ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺧﯿﺮم‬

‫آري‬ ‫زن‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دروغ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﻮدي‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮاب‬ ‫آن‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫را‬

‫ﻣﮕﺴﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺻﻼ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫دوغ‬

‫از‬

‫زاﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮداب‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫راﻧﺪي‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫‪ .84‬ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ دزد از دﺳﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آواز ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮ‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ دزد دﯾﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دو‬

‫ﺳﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫دزد‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ در اﻓﮑﻨﺪ آن ﺗﻌﺐ اﻧﺪر ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫درﯾﺎﺑﺪش‬

‫آﻣﺪش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫زود ﺑﺎش و ﺑﺎز ﮔﺮد اي ﻣﺮد ﮐﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﮔﺸﺖ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻧﺎك‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﺸﺘﻪ ﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺟﺎك‬ ‫دود‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫زن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﮐﺎن‬

‫و‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اي‬

‫دزد‬

‫را‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻃﺮف‬

‫دزدي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﺳﺘﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دزد‬

‫ﺳﻮدم‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫ﺧﻮاه‬

‫دزد‬

‫ﮐﺮَم‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫اﺣﻮال‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ ؟‬

‫آﯾﺪ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻧَﺪ‪‬م‬

‫ﺑﻪ‬

‫راه‬

‫دزد‬

‫ﺑﻤﺰد‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زار‬ ‫ﺑﺮ‬

‫زار‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫زود‬

‫ﺑﻼ‬

‫اﯾﻦ ﻓﻐﺎن و ﺑﺎﻧﮓ ﺗﻮ از دﺳﺖ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫دزد‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آن‬

‫اﺑﻠﻪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻋﻼﻣﺎت‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫ﺷﻔﻘﺖ‬

‫اي‬

‫اﻧﺪر‬

‫زود‪،‬‬

‫از‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫او‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫دوﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﺛﺎق‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻨﻄﺮف‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫زن‬

‫دزد‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫در ﭘﯽ او رو ﺑﺪﯾﻦ ﻧﻘﺶ و ﻧﺸﺎن‬ ‫ورا‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮدم‬ ‫ﺧﺮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ژاژﺳﺖ و ﭼﻪ ﻫﺮزه اي ﻓﻼن؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‪،‬‬

‫ﭼﺒﻮد‬

‫ﻧﺸﺎن؟‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫آﮔﻬﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻃﺮاري‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺮوﻧﻢ از ﺟﻬﺎت‬

‫در‬

‫وﺻﺎل‪،‬‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫رﻧﮓ‬

‫آب‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺎت؟‬

‫ﻣﻮﮐﺸﺎن‬

‫واﺻﻼن‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻨﮏ‬

‫ﻧﺸﺎن؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ور‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻮ دزدي و زﯾﻦ ﺣﺎل آﮔﻬﯽ‬ ‫رﻫﺎﻧﯿﺪي‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم‬

‫ﮔﻮ‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺖ‬

‫از‬

‫ذاﺗﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫آﯾﺎت‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫در ﺻﻔﺎت آن اﺳﺖ ﮐﻮ ﮔﻢ ﮐﺮد ذات‬ ‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫آﯾﯽ‬

‫ورا‪،‬‬

‫ز‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮَت‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﻼﺳﯽ‬

‫وﺻﻠﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﮕﺎن‬ ‫‪304‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫رﻧﮓ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺻﻔﺎت‬ ‫آب‬

‫ﺑﺴﺘﺪي‬

‫او‬

‫اﻓﺘﺪ‬ ‫دادي‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﻣﻨﻈﺮت؟‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻌﺮ‬

‫ﺧﺎص‬

‫دان‬

‫ﮔﺮ‬

‫وزﯾﺮي‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اول‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫ﮐﺎو‪‬ل‬

‫ﻣﺤﺘﺴ‪‬ﺐ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﺤ‪‬ﺐ‬ ‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬

‫ﺗﻐﯿﺮ‬

‫ورا‬

‫ﺑﺨﺖ و روزي آن ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ از اﺑﺘﺪا‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را ﺷﻪ ز آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﻮ ﯾﻘﯿﻦ ﻣﯿﺪان ﮐﻪ ﺟﺮﻣﯽ ﮐﺮده اي‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا روزي و ﻗﺴﻤﺖ اﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا دي ﺑﻮدت آن دوﻟﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ؟‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺮﯾﺪي ﺗﻮ ز ﺟﻬﻞ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫را‬

‫آﺳﺘﺎﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﮋ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫روي‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﮋ ﺑﺎزﺋﯽ در ﺟﻔﺖ و ﻃﺎق‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﺣﻤﺪي‬

‫ﻣﺴﺠﺪي‬

‫ﺳﺎزﯾﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺒﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪي‬

‫ﺟﺰ‬

‫آراﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﺤﺴﻨﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫و‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺰّ‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﺑﺎزﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﻗﺒﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮﺗﺪي‬

‫او‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫او‬

‫زاﻧﻮ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻗﺪم‬

‫رﻧﺠﻪ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﺑﺎد‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺿﺮورت‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺳﺮا‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫روز‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻌﺎر‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫و‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﯾﺎران ﺷﻮد ﺧﻮش ﮐﺎر ﻣﺮ‬

‫ﺗﺸﺮﯾﻒ‬

‫ده‬

‫ده‬

‫را‬

‫ﻧﻮاز‬

‫ﺗﻮ ﻣﻬﯽ ﻣﺎ ﺷﺐ‪ ،‬دﻣﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺴﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺷﺐ از ﺟﻤﺎﻟﺖ ﻫﻤﭽﻮ روز‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺷﺪي‬

‫اي‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫روز‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬ ‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫اي‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺳﻮي‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎﯾﮕﻪ‬ ‫اﺻﺤﺎب‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﺪ‬ ‫ز‬

‫از‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺗﻔﺮﯾﻖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫رو‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻤﺎﻟﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫از‬

‫دل‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﺒﺰة‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺧﻮردن‬

‫و‬

‫وﻓﺎﯾﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﮐﺎن‬

‫آن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫در ﺻﻒ آﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﻼح او ﻣﺮد وار‬ ‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﻓﺮاوان‬

‫ﺗﺰﮐﯿﮥ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﯽ‬ ‫را‬

‫روز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺪل‬

‫دورش‬

‫ﻗﺪم‬

‫اﻗﺪام‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اش‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫آورده‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫‪ .85‬ﻗﺼﮥ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن و ﻣﺴﺠﺪ ﺿﺮار ﺳﺎﺧﺘﻦ اﯾﺸﺎن‬ ‫ار‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫زﺧﻤﻬﺎ‬

‫دل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻔﺮ‬ ‫ﺗﻮن‬

‫ﺑﻮ‬ ‫و‬ ‫ﺳﻪ‬

‫او‬ ‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﭘﻞ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آن‬

‫ﭘﻞ‬ ‫دو‬

‫رﻓﺘﻦ‬ ‫‪305‬‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ز‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻒ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻗﺪم‬

‫آن‬ ‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‪‬‬ ‫ﺑﻨﻬﻨﺪ‬ ‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫را‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﻣﯿﺒﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﻨﮏ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﻏﺎر‬ ‫ﺗﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫دراز‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻓﺮاوان‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫آن‬

‫ﺷﮑﺮﻫﺎي‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫آن‬ ‫آن‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬ ‫ﻣﻮي‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫راﺳﺖ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﯾﺎد‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯿﻔﺮﻣﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫رﺧﺶ‬

‫و‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﺣﯿﻞ‬ ‫ﺑﻠﯽ‪،‬‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺗﺒﺴﻢ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﻗﺎﺻﺪان‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺎورد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮐﺮد‬

‫را‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻇﺮﯾﻒ‬

‫و‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫آن‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ زآﻧﺴﺎن ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﯿﺮ ﻣﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﻣﻮي‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺳﻮ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎﺑﺎش‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﯿﺪ‬

‫آن‬

‫دم‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫از‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫و‬

‫ﺷﻌﻠﮥ‬

‫دوان‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﺸﻔﻖ‬

‫ﺗﺮم‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ‬ ‫ﭘﺮواﻧﻪ ران‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آن ﺷﺪ ﺗﺎ روان ﮔﺮدد رﺳﻮل‬

‫ﻏﯿﺮت ﺣﻖ ﺑﺎﻧﮓ زد‪ ،‬ﻣﺸﻨﻮ ز ﻏﻮل‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺒﯿﺜﺎن ﻣﮑﺮ و ﺣﯿﻠﺖ ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺴﺠﺪي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺼﺪﺷﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﺗﻔﺮﯾﻖ‬

‫ﺟﻬﻮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫دوزخ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻓﻀﻞ ﺣﻖ را ﮐﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻫﺮ ﻓﻀﻮل؟‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ وﻋﻆ او ﺟﻬﻮدان ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﻏﺰا‬

‫ﮔﺮدم‬

‫روان‬

‫ﺷﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آري‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﻮن ﺑﺎز ﮔﺮدم آن ﮔﻬﺎن‬ ‫دﻓﻌﺸﺎن ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮي ﻏﺰو ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻏﺰا‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫از‬

‫ﻣﻘﻠﻮب‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬اي ﻗﻮم دﻏﻞ‪ ،‬ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺮارﺷﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻗﺎﺻﺪان‬

‫زو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫راﺳﺘﺎن‬

‫را‬

‫ﻧﻘﺾ‬

‫ﻣﯿﺜﺎق‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺼﺤﻔﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﯾﻤﺎن‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬ ‫و‬

‫دﻏﺎ‬ ‫وﻋﺪة‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﻧﺮدي‬

‫ﺑﺒﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺎﺿﯽ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫رازﻫﺎﺗﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﺪ‬

‫آورد‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺣﺎش‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺟﻨﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪان ﮐﮋان را ﺳ‪‬ﻨﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫وﻓﺎ‬

‫را‬

‫در‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﷲ‬

‫ﮐﺎرﺷﺎن‬

‫ﷲ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺎش‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﯿﺎورد‬ ‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫دم‬

‫زﻧﺎن‬

‫از‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ اﯾﺸﺎن را دو ﭼﺸﻢ روﺷﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫اﺣﻤﻘﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﺗﻘﯿﺴﺖ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻋﻬﻮد‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﺼﺤﻒ اﻧﺪر دﺳﺖ و ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻬﺮ ﺻﻮم‬

‫ﭘﺎك‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫روان‬

‫از‬

‫آن‬ ‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫دﻏﺎﯾﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻘﺶ‪ :‬ﮐﻪ اي ﭘﯿﻤﺒﺮ ﻓﺎش ﮔﻮ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﺮد‬

‫آن‬

‫ﻋﺬر‬

‫از‬

‫دﻏﺎﻫﺎ‬

‫راﻫﯿﻢ‬

‫آور‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫آﻧﭻ‬

‫ﺧﯿﺮ دﯾﻦ ﮐﯽ ﺟ‪‬ﺴﺖ ﺗﺮﺳﺎ و ﺟﻬﻮد؟‬

‫ﺟﺴﺮ‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آورده‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﮐﺎن‬ ‫‪306‬‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺮم‪،‬‬ ‫ﺑﻨﺎي‬

‫وﻓﺎ‪،‬‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫از‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﭘﯿﻐﺎم‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻧﺪر اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﮑﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻣﻬﺮ‬ ‫ﻧﮏ‬

‫ﺻﺮﯾﺢ‬

‫آواز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﻮش‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎرد‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫از‬ ‫أَﻧَﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺻﺪا‬

‫آواز‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫إِﻧﱢﯽ‬

‫ز‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﺧﻮد ﺻﺪق و ذﮐﺮ ﯾﺎ رﺑﯽ اﺳﺖ‬

‫اﷲ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫وا‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫ﺗﮑﺬﯾﺐ‬

‫در‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آواز‬ ‫ﺻﺎف‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻧﺪﻧﺪ‬ ‫ﺻﺮﯾﺢ‬

‫از‬

‫درد‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ ﮐﺎي‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﭙﺮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﮐﺬﺑﺘﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺎﻻﯾﺪم‬

‫ﻣﺴﻌﻮد‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ‬ ‫ز‬

‫اﺳﭙﺮ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻒ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﮑﺎرﮔﺮ؟‬ ‫ﻓﺼﯿﺢ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫‪ .86‬اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﯾﮑﯽ از اﺻﺤﺎب ﮐﻪ ﭼﺮا رﺳﻮل ﺧﺪا ﺳﺘﺎري ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺮان‬

‫ز‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﺳﻮل‬ ‫و‬

‫ﺷﯿﺐ‬

‫در‬

‫وﻗﺎر‬

‫در‬

‫ﺑﺎز‬

‫زود‬

‫دل‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﻧﻘﺶ ﮐﺠﺶ از دل ﻧﺮﻓﺖ‬ ‫ﺷﻮﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﯾﺎري‬ ‫ﻣﯽ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫زارﯾﺪ‬

‫ﻋﻼم‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﮐﻮ ﮐﺮم؟ ﮐﻮ ﺳﺘﺮ ﭘﻮﺷﯽ؟ ﮐﻮ ﺣﯿﺎ؟‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫دﻟﺶ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﮑﻮل‬

‫زآن‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬ ‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﻧﮕﺮدد ز اﻋﺘﺮاض او روي زرد‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫از‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﯿﺤﺎﻃﻞ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﮐﺮد ﻣﻮﻣﻦ را ﭼﻮ اﯾﺸﺎن زﺷﺖ و ﻋﺎق‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﮕﺬار‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﭽﻮن دﯾﺪ ﭼﺸﻢ‬

‫ور ﻧﻪ دل را ﺳﻮزﻣﯽ اﯾﻦ دم ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬

‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﻣﯿﺪﻣﯿﺪ‬

‫دود‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎش‬

‫ﺧﻮاﺑﺶ‬ ‫ﺣﺪث‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺮ‬

‫اﯾﺸﺎﻧﺶ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ‬

‫از‬

‫دود در ﺣﻠﻘﺶ ﺷﺪ و ﺣﻠﻘﺶ ﺑﺨﺴﺖ‬

‫از ﻧﻬﯿﺐ دود ﺗﻠﺦ‪ ،‬از ﺧﻮاب ﺟﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﮑﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﻢ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫در‬

‫رو‬

‫ﺧﻠﻢ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮑﺎوي‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﻮﺷﺶ‬ ‫از‬

‫اي‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻐﺰﺗﺮ‬

‫ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬

‫ز‬

‫زرق‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫روﯾﺎن‬

‫ﻫﺮ ﺻﺤﺎﺑﯽ‬

‫دﯾﺪ ز‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﯿﻞ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﺻﺪ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺮ آﻧﻘﻮم ﺳﺴﺖ‬ ‫آن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﮕﺮي‬ ‫ﻗﻮم‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬ ‫ﻫﺪم‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻧﻐﺰﺗﺮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫اﯾﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺎدرﺳﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫آﺗﺶ‬

‫زدش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺒﺶ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن ﭼﻮن ﺷﺪ؟ ﻓﺮو ﺧﻮان از ﮐﻼم‬ ‫و‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻬﯿﺰ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻻ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫و‬

‫آن ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫واﻗﻌﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻨﺸﺎن‬

‫‪307‬‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫واﻗﻌﺎت‬

‫ﺑﺎز‬

‫ار‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫ﺷﺮع‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ز‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘﺲ ﯾﻘﯿﻦ ﮔﺮدد ﺻﻔﺎ ﺑﺮ اﻫﻞ ﺷﮏ‬

‫رازﺷﺎن‬

‫زﯾﺒﺪ‬

‫ﻧﺎزﺷﺎن‬

‫را‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺬرﻓﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺿﺎﻟﮥ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻨﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در ﺿﺎﻟﮥ ﺧﻮد ﻣﻮﻗﻦ اﺳﺖ‬

‫‪ .87‬ﻗﺼﮥ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ اﺷﺘﺮ ﺿﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﻣﯿﺠﺴﺖ و ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﺑﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺎن ﺗﻮﺳﺖ؟‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺿﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﻗﻪ اي ﮔﻢ ﮐﺮده اي‬

‫اي‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫در‬

‫ﺟﺴﺘﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺑﺎر‬

‫از‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﮐﻔﺖ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻪ‬ ‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺮده‬

‫در‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﯿﺪوي اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﺧﺸﮏ ﻟﺐ‬

‫ﮐﺎروان ﺷﺪ دور و ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ ﺷﺐ‬

‫رﺧﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬در راه ﺧﻮف‬

‫ﻃﻮف‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪،‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫دﯾﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﺮي‬ ‫آن‬

‫دﯾﺪﯾﻢ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﺷﺘﺮ‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫از‬

‫از‬

‫اﺷﺘﺮم‬

‫ﻣﮋدﮔﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫رﯾﺶ ﺧﻨﺪت ﻣﯿﮑﻨﺪ زﯾﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﺧﺴﯽ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮﺧﯽ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫درم‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺷﺘﺮ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻮد‬

‫و آن دﮔﺮ ﮔﻮﯾﺪ ز ﮔﺮ ﺑﯽ ﭘﺸﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫از‬ ‫اﯾﺪل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﮋدﮔﺎﻧﯽ‬ ‫اﺳﺮار‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻢ‬

‫آﺧﻮري‬

‫و آن دﮔﺮ ﮔﻮﯾﺪ ﺟﻠﺶ ﻣﻨﻘﻮش ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺷﺘﺮي؟‬

‫ﭘﯽ‬

‫دوان‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮔﻮش‬ ‫در‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺰاﻓﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻗﺴﻢ ﺗﻮ ﮔﺮ ﻫﺴﺖ زﯾﻦ ﺧﻮش ﻧﻮش ﮐﻦ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﺻﻮف‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫‪ .88‬ﻣﺘﺮدد ﺷﺪن در ﻣﯿﺎن ﻣﺬاﻫﺐ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ و ﺑﯿﺮون ﺷﺪن و ﻣﺨﻠﺺ ﯾﺎﻓﺘﻦ‬ ‫ﮐﺮده‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺑﺎﺣﺜﯽ ﻣﺮ ﮔﻔﺖ او را ﮐﺮده ﺟﺮح‬

‫دو‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ‬

‫زآن‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن آﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن زآن د‪‬ه اﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ دان‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﻖ اﻧﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻣﻪ‬

‫زر‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮان؟‬

‫وآن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻮع‬

‫دﮔﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ره‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫راﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺑﺎﻃﻠﯽ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮔﻨﺪم‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﮑﻠﯽ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫را‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﻧﻘﺪي‬

‫روان‬

‫ﻗﻠﺒﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺧﺮج‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زرق‬

‫ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﮐﺮدن‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫دروغ؟‬

‫آن دروغ از راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﻓﺮوغ‬

‫ﺧﺮﻧﺪ‬

‫زﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﻗﻨﺪي‬

‫رود‪،‬‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫ﻧﻮش‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻧﻤﺎي‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻓﺮوش؟‬

‫دﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﻃﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻃﻼن‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫‪308‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺣﻖ‬

‫دام‬

‫دﻟﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻣﮕﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﺎل اﺳﺖ و ﺿﻼل‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﺐ ﻗﺪر اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫در‬

‫ﺷﺒﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﮐﯿﺲ‬

‫در‬

‫ﺷﺒﻬﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺪر‬

‫اي‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﺒﻬﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ‪ ،‬وآﻧﮑﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎﻻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎ‬

‫از‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻋﯿﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎاﻫﻞ و اﻫﻞ‬

‫ور ﻫﻤﻪ ﻋﯿﺐ اﺳﺖ‪ ،‬داﻧﺶ ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﭼﻮب اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻋﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻘﻨﺪ‬

‫اﺣﻤﻘﯿﺴﺖ‬

‫واﻧﮑﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻃﻞ‪ ،‬او ﺷﻘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺗﺎﺟﺮان‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻫﺮ دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ را ﻧﯿﮑﻮ ﺑﻤﺎل‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﺗﺎﺟﺮان‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫ﻣﺎرت‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻏﺒﻄﮥ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﯾﮏ‬

‫و‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪،‬‬

‫ﺛﻢ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﺸﻮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺟﻮ‬

‫را‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ؟‬

‫دﯾﺪن‬

‫و‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺻﺎﻓﺎن‬

‫را‬

‫ز‬

‫د‪‬رد‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﺗﺎب‬

‫و‬

‫ﺑﺮﻗﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎك‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﺟﯿﺐ دارد‪ ،‬ﻟﻌﻞ و ﺳﻨﮓ‬

‫دژم‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﻮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ او را در ﮐﺸﺪ در ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫و‬

‫رﺟﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﭙﺎﻻﺋﯿﻢ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﺑﯿﻊ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺎدﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫اﺑﺮﻫﺎ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫آرد‬

‫دزدﯾﺪﺳﺖ‬ ‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﺧﺎك‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺮدي‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﺶ ﻟﻄﻒ ﮔﻮﯾﺪ ﭼﻮن ﺷﮑﺮ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺗﺎ ﻣﯿﺎن ﻗﻬﺮ و ﻟﻄﻒ آن ﺧﻔﯿﻪ ﻫﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻬﺎران‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬ ‫ﻣﺠﺎﻫﺪ‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﭼﺎر‬ ‫را‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ارﺟﻊ‬

‫ﺑﺼﺮ‬ ‫ﻓﻄﻮر‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫آرد‬

‫ﺧﺰاﻧﮥ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫و‬

‫ﺛﻤﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺮآوﯾﺰد‬

‫وآن‬

‫ﮐﻮر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺲ‬

‫آن‬

‫و‬

‫و‬

‫‪ .89‬اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ﺧﯿﺮ و ﺷﺮي ﮐﻪ در وي اﺳﺖ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫دزد‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ُﺧﺴﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺗﺎﺟﺮان‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻤﯿﺰ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﻮﺷﺎن‬

‫ﻣﻌﯿﻮﺑﺎت‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﻮارض‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‬

‫ﺷﺮح‬

‫واده‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺮق‬ ‫درﯾﺎي‬ ‫ﻣﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎﺳﺖ‬

‫و آن ﺧﺰان ﺗﻬﺪﯾﺪ و ﺗﺨﻮﯾﻒ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﯿﺦ‬ ‫ﺑﺴﻂ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫دزد‬

‫ﺧﻔﯽ‪،‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫دل‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎﻧﯽ ﻗﺒﺾ و درد و ﻏﺶ و ﻏﻞ‬

‫زاﻧﮑﻪ اﯾﻦ آب و ﮔ‪‬ﻠﯽ ﮐﻪ اﺑﺪان ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﺿﯿﺎي‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ‪ ،‬ﮔﺮم و ﺳﺮد و رﻧﺞ و درد‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﻣﺮد‬

‫‪309‬‬

‫و‬ ‫ﺗﻦ‬

‫دزد‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮف و ﺟﻮع و ﻧﻘﺺ اﻣﻮال و ﺑﺪن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫وﻋﯿﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫و‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ده‪،‬‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫و‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﺗﺰوﯾﺮﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫ﻓﺎروق‬

‫ﺑﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﻣﯿﺨﺘﺴﺖ‬

‫ﭼﺮﻣﺪان‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫دﺳﺘﻮر‬

‫اي‬ ‫ﺗﺪﺑﯿﺮﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ورا‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در روز اﻟﺴﺖ آن ﺷﯿﺮ ﺧَﻮرد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫ﻗﻠﺐ‬

‫و‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫و اﻧﺪر آب اﻓﮑﻦ‪ ،‬ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ از ﺑﻼ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻃﻠﯽ‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪش‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬ ‫ﻃﻌﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻃﻔﻠﺖ‬

‫ﻣﻮﻟﻌﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺎدرش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺧﻮد ﺑﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫را‬

‫اُم‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫ارﺿﻌﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﺑﺪاﯾﮥ‬

‫ﮐﻪ ﻏﺮض ﻧﯽ اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫‪ .90‬ﺷﺮح ﻓﺎﯾﺪة ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺷﺨﺺ ﺷﺘﺮ ﺟﻮﯾﻨﺪه‬ ‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮔﻢ‬

‫اي‬

‫اي‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ آن اﺷﺘﺮ ﮐﺠﺎﺳﺖ‬ ‫اﺷﺘﺮ‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻢ‬

‫او‬

‫ﻧﮑﺮد‪،‬‬

‫ﻣﺮي‬

‫از‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ز‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻠﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺘﺮ ﮔﻢ ﮐﺮده ام‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﻔﺘﺖ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫ز‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﮔﻮﯾﯽ ﺧﻄﺎ ﺑﻮد آن ﻧﺸﺎن‬ ‫رﻧﺠﻮرت‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺑﺎزو‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ و ﺧُﻠﻖ ﯾﮏ ﺗﻮات ﺻﺪ ﺗﻮ ﺷﻮد‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﺎﯾﺖ‬

‫دوان‬

‫ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﺟﺎن ﮔﺮدد و ﺟﺎﻧﺖ روان‬

‫اي‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﺎت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻧﺠﺎت‬

‫آن‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻓ‪‬ﯿﻪ‪‬‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫آﯾﺎت‪‬‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﺛﻘﺎت‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﻋﺼﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺒﯿﻪ‬

‫ﺷﻔﺎي‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﺑﺎزي‬ ‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آورده‬

‫ام‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫اﺟﺮﺗﺶ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫او‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﺮده‪،‬‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫روي‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺒﺎزي‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﻻ‬

‫ر‪‬ﯾﺐ‪‬‬

‫ﮔﻨﺠﻮرت‬

‫ﺑﻼغ‬

‫ﺑﺮاﺗﯽ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻓﯿﻪ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫اﯾﻦ ﻧﺸﺎن ﭼﻮن داد ﮔﻮﺋﯽ ﭘﯿﺶ رو‬

‫وﻗﺖ آﻫﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺶ آﻫﻨﮓ ﺷﻮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﭘﯿﺮوي‬

‫اﺷﺘﺮم‪،‬‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﺷﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫واﻧﺪرﯾﻦ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‪‬‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ز‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫راﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﮔﺮﻣﯿﻬﺎي‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺰاﻓﻪ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫وﻟﯽ‬

‫اﺷﺘﺮي ﮔﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ او ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻠﯽ‬

‫ﭘﻮﺷﺶ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫اي‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﺮد‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻧﺎﻗﮥ‬

‫ﻏﯿﺮ‪،‬‬

‫راﺳﺖ‬ ‫ﻧﻔﺰودش‬

‫و‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﻧﺒﻮدش‬ ‫رو‬

‫ﺑﻮي‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫‪310‬‬

‫ﺑﺮدي‬

‫زو‬

‫ز‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﻬﺎي‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫روان‬

‫آن‬

‫دروﻏﺶ‬

‫اﻧﺪر آن ﺻﺤﺮا ﮐﻪ آن اﺷﺘﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪش ﯾﺎد آورد آن ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯽ ﻃﻤﻊ ﺷﺪ ز اﺷﺘﺮ ِ آن ﯾﺎر و ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﭽﺮﯾﺪ‬

‫آن ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺠﺴﺘﺶ ﺗﺎ ﻧﺪﯾﺪ او را ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎذﺑﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺪود‪،‬‬

‫ﺻﺎدﻗﯽ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬ ‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺤﻘﻖ‬

‫او ﻃﻠﺐ ﮐﺎر‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫روي‬

‫ﺻﺎدق‪،‬‬ ‫اﮐﻨﻮن‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﻓﺴﻮﺳﯽ‬

‫ام‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫وز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫آن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫درد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫آن‬

‫ﻧﺎﻗﮥ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﭘﺎس‬

‫در‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ‬

‫ام‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﻫﻢ درد ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫در ﻃﻠﺐ از ﺗﻮ ﺟﺪا ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ دﯾﺪ آن ِ ﺧﻮد‪ ،‬ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫ﻏﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺪزدﯾﺪﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯿﺪم‪،‬‬

‫وﺻﻒ‬ ‫ﻧﺒﻮدم‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﻣﺲ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻫﺰل‬

‫ﺷﺪ ﻓﺎﻧﯽ و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺟﺪ‪ ‬و ﻃﻠﺐ ﺻﺪﻗﯽ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﯿﺌﺎﺗﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻃﺎﻋﺎت‪،‬‬

‫ﺳﯿﺌﺎﺗﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﺳﯿﻠﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫آورد‬ ‫در‬

‫ﺑﯿﮕﺎر‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﺪ‬

‫دزد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺑﺎش‬

‫اي‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﮐﺴﺒﯽ‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺟﺴﺘﻨﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﺳﺨﺮه‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺪ‪ ‬اﺛﺒﺎت‪ ،‬ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آورد‬

‫زر‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﯿﺌﺎﺗﻢ‬

‫ﺻﺪﻗﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﮕﺎر‬

‫دق‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ داﻧﻪ ﮐﻪ ﮐ‪‬ﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺻﺪ ﺑﺮُﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن در آﻣﺪ دﯾﺪ ﮐﺎن ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮد‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺎز‬

‫درﺷﺘﯽ‬

‫ﻧﺮﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن دو اﺷﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬آن ﯾﮏ اﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ آﻣﺪ ﻟﻔﻆ و‪ ،‬ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺲ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫زآن‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﻟﺴﺎن‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫ﭼﻪ‬

‫ز‬

‫ﭼﺮخ‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺶ‬

‫ذره‬

‫اي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻟﻔﻆ‬

‫در‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫اﺳﻄﺮﻻب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﺮﺧﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﻓﻠﮏ زآن ﭘﺮه اﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬ ‫ﻗﺪر‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫داﻧﺪ‬

‫از‬

‫‪ .91‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ در ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻓﺘﻨﮥ ﻣﺴﺠﺪ ﺿﺮار ﻫﺴﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﺎﻧﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﻣﻄﺮﺣﮥ‬ ‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﺎﺷﺎك‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬ ‫و‬

‫دام‬ ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ‬

‫دام رﯾﺰي‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﻬﻮد‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫ﺟﻮد‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر ﺷﺴﺖ ﺗﻮ ﻣﺎﻫﯽ ر‪‬ﺑﺎﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﻟﻘﻤﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺨﺸﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫راﻫﺶ‬

‫ﻧﺪاد‬

‫ﺣﯿﻔﯽ‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‬

‫زد‬

‫داد‬

‫ﻧﻔﺖ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫در‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺟﻤﺎدات‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫‪311‬‬

‫ﮐﻔﻮ‬ ‫در‬

‫آن‬

‫آن‬ ‫ﻧﺎﮐﻔﻮ‬

‫ﻧﺒﺪ‬ ‫اﻣﯿﺮ‬

‫اﺻﻞ‬

‫اﺻﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫دان ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﻓﺮق ﻫﺎ و ﻓﺼﻞ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﺶ‬

‫ﮔﻮر‬

‫او‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮر‬

‫او‬

‫ﻣﺪان‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺣﺎل ﻓﺮق آن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻣﺤﮏ زن ﮐﺎر ﺧﻮد اي ﻣﺮد ﮐﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺿﺮار‬

‫ﺑﺲ ﺑﺮ آن ﻣﺴﺠﺪ ﮐﻨﺎن ﺗﺴﺨﺮ زدي‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ ﮐﺮدي‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮد ز ﯾﺸﺎن ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻤﺎﺗﺶ‬ ‫ﻧﺴﺎزي‬

‫ﻣﻤﺎت‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫او‬

‫اﻫﻞ‬

‫‪ .92‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭼﻬﺎر ﻫﻨﺪو ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و از ﻋﯿﺐ ﺧﻮد ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﭼﺎر‬

‫ﻫﻨﺪو‬

‫در‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺘﯽ‬

‫ﺗﮑﺒﯿﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻣﻮذن‬

‫آﻣﺪ‬

‫زآن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﺪوي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻨﯽ‬

‫درد‬

‫و‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﺎي ﻣﻮذن‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮدي‪ ،‬وﻗﺖ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻫﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﯽ و ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ ﻧﻤﺎز‬

‫آن ﺳﻮم ﮔﻔﺖ آن دوم را‪ ،‬ﮐﺎي ﻋﻤﻮ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫آن‬

‫ﭼﻬﺎرم‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﻔﻈﯽ‬

‫راﮐﻊ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻬﺎران‬

‫ﭼﻪ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺑﺎو؟‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫در ﻧﯿﻔﺘﺎدم ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺳﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫راه‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‪،‬‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮔﻢ‬

‫اي ﺧﻨﮏ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ دﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻋﯿﺒﯽ ﮔﻔﺖ آن ﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫و آن دﮔﺮ ﻧﯿﻤﺶ ز ﻏﯿﺒﺴﺘﺎن ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺮ ﺗﺮا ده رﯾﺶ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫او‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻋﯿﺒﺴﺘﺎن‬

‫ز‬

‫داروي‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻋﯿﺒﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ آن ﻋﯿﺐ از ﺗﻮ ﮔﺮدد ﻧﯿﺰ ﻓﺎش‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﺨﺎﻓﻮا‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺧﻮد را اﯾﻤﻦ و ﺧﻮش دﯾﺪه اي؟‬

‫زﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ رﺳﻮا‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﮐﻪ او را ﻧﺎم ﭼﯿﺴﺖ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺟﺎي ارﺣﻤﻮاﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺮﻫﻤﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬ ‫ﻣﻌﺮوف‬ ‫اﯾﻤﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺎدي‬

‫آن‬

‫ُﻏﺰان‬

‫دو‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻠﯿﺎي‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻌﮑﺲ‪،‬‬

‫ﻣﻌﺮوﻓﯽ‬

‫واي‬

‫اي‬

‫ﻣﻌﺮوﻓﯽ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﭘﺎك ﺷﻮ از ﺧﻮف‪ ،‬ﭘﺲ از اﻣﻦ ﮔﻮ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﺰن‬

‫اي‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ذﻗﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺳﺎده‬

‫ز‪‬ﻧَﺦ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫در‬

‫ﭼﻬﯽ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫او‬

‫زﻫﺮ‬

‫او‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺗ ﻮ‪‬‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﻗﻨﺪ‪‬‬

‫او‬

‫‪ .93‬ﻗﺼﺪ ﮐﺮدن ِ ُﻏﺰان ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﯾﮏ ﻣﺮدي ﺗﺎ آن دﯾﮕﺮ ﺑﺘﺮﺳﺪ‬ ‫ُﺗﺮك‬ ‫از‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪش‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮن‬

‫اﻋﯿﺎن‬

‫ﺧﻮﻧﺮﯾﺰ‬ ‫ده‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫رو‬

‫از‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪312‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ‬ ‫ﻫﻼك‬ ‫اي‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ده‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬ ‫آﺧﺮ‬

‫و‬ ‫ﺗﺸﻨﮥ‬

‫در‬ ‫ارﮐﺎن‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻣﻨﯿﺪ؟‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﺣﮑﻤﺖ؟ ﭼﻪ ﻏﺮض در ﮐﺸﺘﻨﻢ؟‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﯾﺎرت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫دروﯾﺸﻢ‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺪ‬

‫و‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫زر‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺧﺮ او ز ﻣﻦ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺻﺪ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬او را زر اﺳﺖ‬ ‫ﺷﮑﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن وﻫﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﯾﮑﯿﻢ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺘﺮﺳﻢ‬

‫ﺑﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ورا‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺮﻣﻬﺎي‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎ‬

‫ﻫﻼك‬

‫اول‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫اي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﻮم‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﻧﻮح‬

‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻗﺮون‬

‫ﻗﻮم‬

‫را‬

‫زر‬

‫زﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﻋﺎرض‬

‫ﮐﺸﺖ اﯾﺸﺎن را ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﺮﺳﯿﻢ از او‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫دﻫﻢ‬

‫آﺧﺮ‬

‫در‬

‫ﻫﻮد‬

‫اﺣﺘﻤﺎل‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫در‬

‫آﺧﺮون‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬ ‫اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ور ﺧﻮد اﯾﻦ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﮐﺮدي‪ ،‬واي ﺗﻮ‬

‫‪ .94‬ﺑﯿﺎن ﺣﺎل ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺘﺎن و ﻧﺎﺷﮑﺮان در ﻧﻌﻤﺖ وﺟﻮد اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻪ زاﯾﺸﺎن ﮔﻔﺖ از ﻋﯿﺐ و ﮔﻨﺎه‬

‫وز دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ و از ﺟﺎن ﺳﯿﺎه‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎي‬

‫او‬

‫او‬

‫دﻧﯿﺎي‬

‫دون‬

‫ﭼﻮن زﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺮ ﻧﻔﺲ را ﺑﻮدن زﺑﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن‬

‫وآن‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫اﻫﻞ‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ‬

‫وز‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﮔﺪاﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ زرق و ﻣﮑﺮﺳﺖ و دﻏﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﻃﺎﻣﻊ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ در ﺗﮑﺒﺮ ﻣﻮﻟﻊ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ُﮔﺮﺑﺰ اﺳﺖ‬

‫وز‬ ‫وز‬ ‫وآن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺒﮏ‬ ‫ﻫﻮس‬

‫داري‬

‫وز ﻋﺸﻖ اﯾﻦ‬ ‫از‬

‫ﻓﺮار‬ ‫دل‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺬﯾﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫درآﻣﯿﺰد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺤﻤﻞ‬

‫را‬

‫ﭼﯿﺰ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫وار‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭘﺮواي‬

‫اي‬

‫ﻓﻼن‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﻣﺎ‬

‫آري‬

‫ﺳﺮ‬ ‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎرﯾﺪن‬ ‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﺎد‬

‫وز‬

‫از‬

‫ﻓﺮاﻏﺖ‬ ‫رﻣﯿﺪن‬ ‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﻏﻢ‬ ‫از‬

‫ﻟﻘﺎي‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫ﺣﺴﺪﺷﺎن‬

‫و‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫دار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ام‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﻔﻘﮥ‬

‫در‬ ‫ﭘﺮواي‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‬

‫دﯾﻦ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻢ ﻧﯽ ز درد و ﺳﻮز ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻋﯿﺎل‬

‫ﺑﻦ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﺎره‬

‫از‬

‫ﺧﻮن‬

‫ورزﯾﺪن‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻔﺖ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺣﻼل‬

‫و‬

‫ﭼﻪ ﺣﻼل؟ اي ﮔﺸﺘﻪ از اﻫﻞ ﺿﻼل‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫از ﺧﺪاﯾﺖ ﭼﺎره ﻫﺴﺖ‪ ،‬از ﻗﻮت ﻧﯽ‬

‫ﭼﺎره ﻫﺴﺖ از دﯾﻦ و از ﻃﺎﻏﻮت ﻧﯽ‬

‫اي ﮐﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﯿﺴﺖ از دﻧﯿﺎي دون‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫اﻟﻤﺎﻫﺪون؟‬

‫اي ﮐﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﯿﺴﺖ از ﭘﺎك و ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﭼﻮن داري از آن ﮐﺖ آﻓﺮﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫زن‬ ‫اﺳﺖ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎﮐﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫داﺷﺘﻦ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﻫﺮزه‬

‫از‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﺷﺎﻧﮕﯽ‬

‫ور ﻏﯿﻮر آﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﻓﺮداي‬

‫داري‬

‫اي ﮐﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﯿﺴﺖ از ﻧﺎز و ﻧﻌﯿﻢ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اي ﮐﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﯿﺴﺖ از ﻓﺮزﻧﺪ و زن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫داري‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫داري‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺒﺮت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫آب‬

‫‪313‬‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ز‬

‫داري‬

‫ﻧﻌﻢ‬ ‫از‬

‫ز‬

‫اﷲ‬ ‫ﺣﯽ‬

‫ﺗﻮ از‬

‫ذواﻟﻤﻨﻦ؟‬ ‫ﺧﺸﻢ اﻟﻪ؟‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺧﻠﯿﻠﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫دو‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﻢ اﯾﻦ دو ﻣﺠﻠﺲ آن ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻔﺘﻬﺎي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻣﺮا‬

‫او؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎي‬ ‫ﮔﻮارد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﻏﺎر؟‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻫﺬا رب‪، ‬‬ ‫ﺧﻮرم‬

‫ﻫﺎن ﮐﻮ ﮐﺮدﮔﺎر؟‬ ‫در‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎي‬

‫آﺑﺨَﻮر‬ ‫اﺿﻞ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺮ ﻣﮑﺮ اﺳﺖ آن ﮔﻨﺪه ﺑﻐﻞ‬

‫ﻣﮑﺮ او ﺳﺮ زﯾﺮ و او ﺳﺮ زﯾﺮ ﺷﺪ‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻟﻒ‬

‫ﮐﺎﻻﻧﻌﺎم‬

‫ﻓﮑﺮﮔﺎﻫﺶ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫ﻣﯿﺪان‪،‬‬

‫ﮐﯽ ﺧﻮرد ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ؟ اﻻ ﮔﺎو و ﺧﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﺑﺮﺗﺮا‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﻞ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺧ‪‬ﺮف‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫وآﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻏﻔﻮر اﺳﺖ و رﺣﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫اي ز ﻏﻢ ﻣﺮده‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻏﻔﻮر اﺳﺖ و رﺣﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﺮس ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ام‬

‫ﻣﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫روزﮔﺎري‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫روزش‬

‫آن ﻫﻢ از دﺳﺘﺎن آن ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﻫﻢ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫در‬

‫ﻫ‪‬ﻢ‬

‫ﺟﺰ‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻠﮥ‬

‫‪ .95‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﺮي ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻃﺒﯿﺐ از رﻧﺠﻮري ﺧﻮد‬ ‫ﻃﺒﯿﺒﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫زﺣﯿﺮم‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺿﻌﻒ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﭼﺸﻤﻢ ز ﻇﻠﻤﺖ ﻫﺴﺖ داغ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻧﺰار‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺸﺘﻢ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫درد‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرم‬

‫ﮔﻮار‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺿﻌﻒ ﻣﻌﺪه ﻫﻢ از ﭘﯿﺮي اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ وﻗﺖ دم ﻣﺮا دم ﮔﯿﺮي اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ ﭘﯿﺮي دو ﺻﺪ ﻋﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﻢ‬

‫ﯾﮑﺒﺎرﮔﯽ‬

‫ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﺰ ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ در ُﮐﻨﺠﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺸﺘﻢ ﭼﻮن ﮐﻤﺎﻧﯽ ﺷﺪ دو ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﺰ ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ اﯾﻦ رﻧﺞ و ﻋﻨﺎ‬

‫اي‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﺣﻠﯿﻢ‬

‫آري‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻢ‬ ‫ﭘﺎﯾﻢ‬

‫اﻧﻘﻄﺎع‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻣﺪﻣﻎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫دم‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬ ‫اﺣﻤﻖ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫ره‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوﺧﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﻃﺒﯿﺒﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻧﺪاد؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﺎﯾﮕﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫درد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪي‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬ ‫ز‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ؟‬ ‫درﻣﺎن‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬ ‫ﭘﺎﯾﮕﯽ‬

‫ﭘﺲ ﻃﺒﯿﺒﺶ ﮔﻔﺖ ﮐﺎي ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﺷﺼﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻏﻀﺐ وﯾﻦ ﺧﺸﻢ ﻫﻢ از ﭘﯿﺮي اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ اﺟﺰا و اﻋﻀﺎ ﺷﺪ ﻧﺤﯿﻒ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ داري و ﺻﺒﺮت ﺷﺪ ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫دو‬

‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬

‫زان‬

‫ﻫﯽ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﭘﯿﺮي ﮐﻪ از ﺣﻖ اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﭘﯿﺮﯾﺴﺖ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺻﺒﯽ‬ ‫‪314‬‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫در‬

‫درون‬

‫او‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﯿﺎﻧﻨﺪ‬

‫آن‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻗﯽ‬ ‫ﻃﯿﺒﻪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺒﯽ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺪاﯾﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ور‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ور‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دوزخ‬

‫داﻧﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫و‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪد‪،‬‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﻌﺚ‬

‫و‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺧﺴﺎن را اﯾﻦ ﺣﺴﺪ؟‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺑﻐﺾ و ﺣﯿﻞ ﺳﺎزي و ﮐﯿﻦ؟‬ ‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﭘﺬﯾﺮاي‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻧﻨﺪي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫درون‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫وآﻧﮑﻪ در اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻧﺎﯾﺪ‪ ،‬آن ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺟﻔﺎي‬

‫اﻫﻞ‬

‫دل‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫آن ﻣﺠﺎز اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اي ﺧﺮان‬ ‫ﻣﺴﺠﺪي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫دل‬

‫ﻗﺼﺪ‬ ‫در‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎدت‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﯽ‬

‫درون‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺳﺮوران‬

‫اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺠﺪه ﮔﺎه ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫درد‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﻤﺎن؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﯾﺪت‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ زﯾﺸﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﻫﯽ ِﺑﺮَﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫را‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﻣﯽ‬ ‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫اﺧﻼق‬

‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﺎن‬

‫اﺳﺘﺶ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ اﻧﺪﯾﺸﯽ ﺗﻮ‪ ،‬او ﺑﺎﻻي اوﺳﺖ‬ ‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺎر‬

‫از‬

‫دﻟﻮ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫‪ .96‬ﻗﺼﮥ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ ﺗﺎﺑﻮت ﭘﺪر ﺧﻮد ﻣﯿﻨﺎﻟﯿﺪ و ﺳﺨﻦ ﺟﻮﺣﯽ‬ ‫ﺗﺎﺑﻮت‬

‫ﭘﺪر‬

‫زار ﻣﯽ ﻧﺎﻟﯿﺪ و ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻮﻓﺖ ﺳﺮ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﺠﺎﯾﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮﻧﺪ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺴﭙﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫و‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﻧﯽ در او ﻗﺎﻟﯽ و ﻧﻪ در وي ﺣﺼﯿﺮ‬

‫ﻧﯽ ﭼﺮاﻏﯽ در ﺷﺐ و ﻧﯽ روز‪ ،‬ﻧﺎن‬

‫ﻧﯽ در آن ﺑﻮي ﻃﻌﺎم و ﻧﯽ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺿﯿﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﮐﺎي‬ ‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪت‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫در‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻧﯽ درش ﻣﻌﻤﻮر و ﻧﯽ ﺳﻘﻒ و ﻧﻪ ﺑﺎم‬

‫ﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﯽ در آن از رﻫﺮ ﻣﻬﻤﺎن آب ﭼﺎه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫و‬

‫اوﺻﺎف‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﺴﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻮﺣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻮﺣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﭘﺪر‬ ‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﭘﺪر‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد در ﺧﺎﻧﮥ ﮐﻮر و ﮐﺒﻮد؟‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن ﻧﯽ روي ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﻧﻪ رﻧﮓ‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺮد‬

‫وز‬

‫ﺧﻮﻧﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﻔﺸﺮد‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫واﷲ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﯿﻬﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ او ﯾﮏ ﺑﻪ‬

‫َﯾﮏ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫دو‬

‫دﯾﺪه‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﺷﮏ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺮدﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﮏ‬

‫ﻧﯽ ﺣﺼﯿﺮ و ﻧﯽ ﭼﺮاغ و ﻧﯽ ﻃﻌﺎم‬

‫ﻧﯽ درش ﻣﻌﻤﻮر و ﻧﯽ ﺻﺤﻦ و ﻧﻪ ﺑﺎم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻃﺎﻏﯿﺎن؟‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫آن‬

‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫از‬ ‫‪315‬‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫آن‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫را‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ﺗﻨﮓ و ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﻮر‬

‫آن‬

‫دل‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬ ‫دل‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﺮ‬

‫ذوق‬

‫از‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﮔﺸﺎد‪‬‬

‫ﻋﺮﺻﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫از‬

‫ﮔﻮر‬

‫دل‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ودود‬ ‫ﺑﺎب‬

‫ﻓﺘﺢ‬

‫ﺑﺮﺗﺮآ‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﻧﺪه اي و‪ ،‬زﻧﺪه زاد‪ ،‬اي ﺷﻮخ ﺷﻨﮓ‬

‫دل ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮد ﺗﺮا زﯾﻦ ﮔﻮر ﺗﻨﮓ؟‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫و زﻧﺪان‬

‫ﺑﺮآ‬

‫و رو‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺴﺒﺢ‪،‬‬

‫ﺑﻄﻦ‬

‫ﻧﻮن‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫وﻗﺘﯽ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﯾﻮﻧﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫او‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﻄﻦ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫از‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬ ‫و‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﻬﺎي‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن درﯾﺎ و ﺗﻦ ﻣﺎﻫﯽ و روح‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‬

‫اﻟﻠﻬﯽ‬

‫از‬

‫ﺻﺒﻮح‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﭘﺮﻧﺪ‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫ﻧﯽ در اﯾﺸﺎن ﮐﺒﺮ و ﮐﯿﻦ و ﻧﯽ ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫را‬

‫روح‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﷲ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﻫﯿﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﯽ‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ورﻧﻪ در وي ﻫﻀﻢ ﮔﺸﺖ و ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫روز‬

‫اﻟﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﻮﻧﺲ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ؟‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ دﯾﺪ آن ﺑﺤﺮ را‪ ،‬او ﻣﺎﻫﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫زﻧﺪاﻧﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺒﻌﺜﻮن‬

‫آﯾﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺴﺒﺢ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻮري‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﺸﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﺎت‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺴﺖ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫درﺳﺖ‬

‫آن‬

‫د‪‬ر‪‬ج‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﺎﻟﺼﺒﺮُ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‪‬‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺻﺒﺮ ﭼﻮن ﭘﻮل ﺻﺮاط‪ ،‬آن ﺳﻮ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺧﻮب ﯾﮏ ﻻﻻي زﺷﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻻﻻ را ز ﺷﺎﻫﺪ ﻓﺼﻞ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ذوق ﺻﺒﺮ اي ﺷﯿﺸﻪ دل‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺻﺒﺮ از ﺑﻬﺮ آن ﺷﻮخ ﭼﮕﻞ‬

‫ﻣﺮد را ذوق از ﻏﺰا و ﮐﺮّ و ﻓﺮّ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻻﻻ‬

‫ز‬

‫ﺟﺰ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮآﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰي‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫او‬

‫ﺑﺴﻮي‬

‫ﺳﻔﻞ‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎي‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬

‫را‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫از‬

‫ذﮐﺮ‬

‫وي‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪ‬ ‫ﺗﺮس‬ ‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫ﺳﻮي‬

‫را‬ ‫ﺑﺮد‬

‫اﺳﻔﻞ‬

‫ذوق‬ ‫او‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻣﺘﺮس‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻮق‬

‫ﺳﻔﻞ‬

‫آﻣﻮزﯾﺪ‬

‫درس‬

‫ﻓﺮس‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﻠﻮ‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﺮس‬

‫را‬

‫رﻫﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫درﯾﺎب‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎ‬

‫ور‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬ ‫ﺷﻨﻮ‬

‫از‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪ .97‬ﺗﺮﺳﯿﺪن ﮐﻮدﮐﯽ از ﺷﺨﺺ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺜﻪ و ﺗﺴﮑﯿﻦ او آن ﮐﻮدك را‬ ‫ﮐﻨﮓ‬

‫زﻓﺘﯽ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻫﻮﻟﻢ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻓﺮد‬

‫زرد‬

‫ﺷﺪ ﮐﻮدك ز‬

‫ﺑﯿﻢ ﻗﺼﺪ ﻣﺮد‬

‫را‬ ‫اي‬

‫زﯾﺒﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫دان‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫‪316‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﺮﻧﺸﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻻي‬ ‫ﻣﯿﺮان‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫درون‬

‫آدم‪،‬‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫دﯾﻮ‬

‫آن د‪‬ﻫ‪‬ﻞ را ﻣﺎﻧﯽ اي زﻓﺖ ﭼﻮ ﻋﺎد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ او آن ﺷﺎخ را ﻣﯿﮑﻮﻓﺖ ﺑﺎد‬

‫داد‬

‫ﺑﺎد‬

‫روﺑﻬﯽ‬

‫اﺷﮑﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫روﺑﻬﺎن‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎد‬

‫دﻫﻞ‬ ‫ز‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻃﺒﻠﯽ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آواز‬

‫دﻫﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮﮐﯽ‬

‫ﺧﯿﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮ ز‬

‫ازﯾﻦ‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺧﯿﮏ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﻘﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫‪ .98‬ﻗﺼﮥ ﺗﯿﺮ اﻧﺪازي و ﺗﺮﺳﯿﺪن او از ﺳﻮاري ﮐﻪ در ﺑﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ‬ ‫ﯾﮏ ﺳﻮاري ﺑﺎ ﺳﻼح و ﺑﺲ ﻣﻬﯿﺐ‬ ‫ﺗﯿﺮ‬

‫اﻧﺪازي‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‪،‬‬

‫اﺳﺒﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﺧﻮف او ﮐﻤﺎن را در ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زد‬

‫ﻣﻦ ﺿﻌﯿﻔﻢ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ زﻓﺖ اﺳﺘﻢ ﺟﺴﺪ‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن ﻣﻨﮕﺮ ﺗﻮ در زﻓﺘﯽ ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻤﻢ در وﻗﺖ ﺟﻨﮓ از ﭘﯿﺮ زن‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﯿﺮي‪،‬‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺠﯿﺐ‬

‫ﺳﻮارش‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﮐﻪ ﻧﯿﮏ ﮔﻔﺘﯽ ور ﻧﻪ ﻧﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﮐﺎﻟﺖ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯽ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﺗﺮس‬

‫از‬

‫رﺟﻮﻟﯿﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﯿﻐﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺳﻼح‬

‫رﺳﺘﻤﺎن‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﺮ ﺑﻮد از اﯾﻦ ﺷﻪ ﺑﺮد ﺳﺮ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ ز ﺗﻮ زاﺋﯿﺪ و ﻫﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺧﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺣﯿﻞ‬

‫ﺗﺮك ﺣﯿﻠﻪ ﮐﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ د‪‬ول‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺨﻮردي ﺑﺮ ز ﻓﻦ‬

‫ﺗﺮك‬

‫اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺒﺎرك ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻠﻮم‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﮔﻮﻟﯽ ﮐﻦ و ﺑﮕﺬر ز ﺷﻮم‬

‫ﻟﻨﺎ‬

‫ﻋﻠﻤﺘﻨﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﭙﺮ‬

‫آن‬

‫ﺳﻼﺣﺖ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﺗﯿﻎ‬ ‫و‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻋ‪‬ﻠْﻢ‪‬‬

‫ﻻ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﺸﺖ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻮ‬

‫اﻟﻬﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯿﻄﻠﺐ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫رب‬ ‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫‪ .99‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻋﺮاﺑﯽ و رﯾﮓ در ﺟﻮال ﮐﺮدن و ﻣﻼﻣﺖ داﻧﺸﻤﻨﺪ و ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮐﺮدن او را ﮐﻪ ﮔﻨﺪم‬ ‫ﺟﻮال را دو ﺣﺼﻪ ﻧﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺎر ﻋﺪل آﯾﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫؟ﺣﯿﻠﻪ و ﻣﮑﺮ اﻧﺪر اﯾﻦ ره ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﻐﺮور ﻋﻘﻞ او ﮐﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﯾﮏ‬ ‫وان‬ ‫او‬

‫ﻋﺮاﺑﯽ‬ ‫ﺟﻮال‬

‫ﺑﺎر‬ ‫دﯾﮕﺮش‬

‫را‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫را‬

‫دو‬

‫او‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺟﻮال‬

‫از وﻃﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ و آوردش ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫واﻧﺪر‬

‫درﻫﺎ‬

‫ﺑﺴﻔﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺟﻮال‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺼﺪوق‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻮال‬

‫از‬

‫ﯾﮏ ﺣﺪﯾﺚ اﻧﺪاز ﮐﺮد او را ﺳﺆال‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻓﺖ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻮاﻟﻢ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫آن‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‬

‫آﮐﻨﺪه؟‬

‫ﺑﺴﯽ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در دﮔﺮ رﯾﮕﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﻮت ﻣﺮدم اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﺎر ﮐﺮدي اﯾﻦ رﻣﺎل؟‬

‫ﺟﻮال‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫‪317‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﻮال‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﺑﺎش اي ﺣﮑﯿﻢ اﻫﻞ و ﺣ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﻟﻐﻮب‬

‫و‬

‫دﻗﯿﻖ‬

‫راي‬

‫و‬

‫در‬

‫رﺣﻤﺶ آﻣﺪ ﺑﺮ ﺣﮑﯿﻢ و ﻋﺰم ﮐﺮد‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬ ‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺎده‬

‫در‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺳ‪‬ﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻘﻞ و ﮐﻔﺎﯾﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ وزﯾﺮي ﯾﺎ ﺷﻬﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻮي راﺳﺖ‬

‫ام‬

‫ام‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‬

‫ﺷﻤﻪ اي از ﺣﺎل ﺧﻮد ﻫﻢ ﺷﺮح ﮐﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮش‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺎو؟‬

‫ﮔﻔﺖ رﺧﺘﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﺎري در دﮐﺎن؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ را ﮐﻮ دﮐﺎن و ﮐﻮ ﻣﮑﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻗﻮت و ﻧﯽ رﺧﻮت‪ ،‬ﻧﯽ ﻗﻤﺎش‬

‫ﻧﯽ ﻣﺘﺎع و ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻄﺒﺦ ﻧﯿﺴﺖ آش‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺲ از ﻧﻘﺪ ﭘﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻧﻘﺪ ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬ ‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﯽ اﯾﻦ و ﻧﻪ آن‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﮑﺎو‬

‫ﻣﺲ‬

‫داري؟‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رو‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و داﻧﺶ را ﮔﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ ز ﺗﻮ ﮐﺲ در ﺟﻬﺎن‬

‫وﺟﻪ‬

‫اﻟﻌﺮب‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﻠﮑﻢ‬

‫وﺟﻮه‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻣﯿﺪوم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫روم‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا زﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ و ﻓﻀﻞ و ﻫﻨﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺟﺰ ﺧﯿﺎل و درد ﺳﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻋﺮب ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ ﺷﻮ دور از ﺑﺮم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮم‬

‫اﻫﻞ‬

‫زﻣﻦ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺑﺮ‪،‬‬

‫دور‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺷﻮﻣﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬ ‫ﺷﻮم‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ ﺗﻮ آن ﺳﻮ رو‪ ،‬ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﻮ ﻣﯿﺮوم‬ ‫ﯾﮏ ﺟﻮاﻟﻢ ﮔﻨﺪم و دﯾﮕﺮ ز رﯾﮓ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻮد زﯾﻦ ﺣﯿﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﺮده رﯾﮓ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟﻮال‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫ام‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫رﯾﮕﻢ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﺑﻮد‬

‫ره‬

‫ﺑﺮ‬

‫ور‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺣﻤﻘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﺑﺮگ و ﺟﺎﻧﻢ ﻣﺘﻘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺖ ﺷﻘﺎوت ﮐﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ از ﺗﻮ اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ رود‬

‫وز‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺣﮑﻤﺘﯽ‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫و‬

‫ﺷﮏ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺣﮑﻤﺘﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫زوﺑﻌﺎن‬

‫زاﯾﺪ‬ ‫ﻇﻦ‬

‫زﯾﺮك‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آﻣﻮزان‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺟﮕﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﯿﺾ‬

‫دﯾﻨﯽ‬

‫ﻓﺰوده‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﺑﺮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺻﺒﺮ و اﯾﺜﺎر و ﺳﺨﺎي ﻧﻔﺲ و ﺟﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫داده‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎن‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫اﮐﺴﯿﺮ‬

‫ﺳﻮد‬

‫رﻫﯽ‬

‫راه‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫ﺷﺎه آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ﺧﻮد ﺷﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺨﺰﻧﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آن‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬ ‫او‬

‫ﺷﺮﻋﺶ‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬ ‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫زوال‬

‫ﻋﺰ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دﯾﻦ‬

‫اﺣﻤﺪي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ دور از ﻣﻠﮏ او ﻋﯿﻦ اﻟﮑﻤﺎل‬ ‫‪318‬‬

‫‪ .100‬ﮐﺮاﻣﺎت اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ درﯾﺎ و ﺗﻌﺠﺐ اﻣﯿﺮ ﻣﺮﯾﺪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﺪوﺧﺖ‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫از‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ادﻫﻢ‬ ‫آن‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫راﻫﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺮي‬ ‫را‬

‫ﻟﺐ‬

‫درﯾﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫آﻧﺠﺎ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫زود‬

‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ در ﺷﯿﺦ و اﻧﺪر دﻟﻖ او‬

‫ﺷﮑﻞ دﯾﮕﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺣﻠﻖ و ﺧﻠﻖ او‬

‫ﮐﺎو رﻫﺎ ﮐﺮد آن ﭼﻨﺎن ﻣﻠﮏ ﺷﮕﺮف‬

‫ﺑﺲ ﺑﺎرﯾﮏ‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺷﺦ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫اﻗﻠﯿﻢ‬

‫اﻗﻠﯿﻢ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬ ‫از‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺟﺎ‬

‫و‬

‫ﺧﻮف‬

‫دل‬

‫ﻧﮕﻬﺪارﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﺮ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﺳﻮزن‬ ‫دﻟﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺳﻮزه‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اش‬

‫ﺷﯿﺦ ﭼﻮن ﺷﯿﺮ اﺳﺖ و دﻟﻬﺎ ﺑﯿﺸﻪ اش‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫روان‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫دﻻن‬

‫در‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﺻﻼن‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫وي‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ادب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا ز اﯾﺸﺎن ﻧﻬﺎن را ﺳﺎﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دل‬

‫ادب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ادب‬

‫ﻧﺎر ﺷﻬﻮت را از آن ﮔﺸﺘﯽ ﺣﻄﺐ‬ ‫ﻣﯿﺰن‬

‫ﺟﻼ‬

‫ﮔﻨﺪﯾﺪه‬

‫ﺣﺎل‬

‫آواز‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﮑﺴﯽ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دﻟﺸﺎن‬ ‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﻓﻄﻨﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺳﻮزن‬

‫زود‬

‫ﺻﺪ‬

‫در‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﻮزن‬

‫زرﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻟﻬﯽ‪،‬‬

‫ﺳﻮزن‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رو‬

‫ﺑﺪو‬

‫درﯾﺎ‬

‫آن‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫آﻣﺪ‬

‫اﻟﻠﻬﯿﯽ‬

‫ﺳﻮزن‬

‫روي‬ ‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﻮزن‬ ‫زر‬

‫را‬ ‫در‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﻣﺎﻫﺌﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺳﻮزﻧﻬﺎي‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺳﻮزﻧﻬﺎي‬

‫ﻫﻮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻓﻀﻠﺖ‬

‫واده‬

‫از‬

‫ﺳﻮزن‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫راﺳﺘﻢ‬ ‫دﻫﺎن‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﻧﺸﺎن ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺶ‬ ‫ﺑﺎغ‬

‫اي‬

‫ﻧﺸﯿﻨﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫در‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﮕﺎه‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺳﺮاﺋﺮ‬

‫ﻣﻠﮏ دل ﺑﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﻠﮏ ﺣﻘﯿﺮ؟‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫و‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺎﻃﻦ‬

‫ﺷﺎﺧﯽ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﯽ‬ ‫ﺑﺎغ‬

‫آورﻧﺪ‬

‫ﺟﻮي‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﻪ‬ ‫را‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﺮﻧﺪ ؟‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺑﺎﻏﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﻓﻠﮏ ﯾﮏ ﺑﺮگ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ آن ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺑﻮي اﻓﺰون ﺟﻮي و‪ ،‬ﮐﻦ دﻓﻊ زﮐﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺟﺎذب‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺖ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫واﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫راه‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﺳﯿﻨﮥ‬

‫ﺳﯿﻨﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاري‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎت‬

‫‪319‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ات‬

‫ﺗﻮ‬ ‫را‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﺑﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫در‬

‫ﻋﻈﺎت‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﯾﺪن‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﺻﺪق‪،‬‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫أﻟﻘﻮا‬

‫داﺋﻤﺎً‪،‬‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﻗﺮة‬

‫وﺟﻪ‬

‫ﻋﯿﻨﯽ‬

‫أﺑﯽ‬ ‫اﻟﺼﻼة‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻫﺮ ﭘﻨﺞ‪ ،‬ز اﺻﻠﯽ رﺳ‪‬ﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻘﯽ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دل‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ذوق‬

‫‪ .101‬آﻏﺎز ﻣﻨﻮر ﺷﺪن ﺣﻮاس ﻋﺎرف ﺑﻪ ﻧﻮر ﻏﯿﺐ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺻﺪق‬

‫ﻣﻮﻧﺲ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﯾﮏ ﺣﺲ در روش ﺑﮕﺸﺎد ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﺑﻘﯽ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﺣﺲ ﻏﯿﺮ ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت دﯾﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن ز ﺟﻮ ﺟ‪‬ﺴﺖ از ﮔﻠﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭘﯿﺎﭘﯽ ﺟﻤﻠﻪ ز آن ﺳﻮ ﺑﺮ ﺟﻬﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺮان‬

‫در‬

‫ﭼﺮان‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻮاﺳﺖ‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺳﻨﺒﻞ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﺖ‬

‫و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺲ‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫أَﺧْﺮَج‪‬‬

‫ﺑﮕﻠﺰار‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫اﻟْﻤ‪‬ﺮْﻋﯽ‬ ‫ره‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﮐﺸﺪ‬ ‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫در‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺎوﯾﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺗﻮﻫﻢ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﺎوﯾﻠﯽ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫را‬

‫راز‬

‫و‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺣﺲ ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫را‬

‫ﻫﺎ‬

‫در‬ ‫از‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ دﻋﻮي ﻣﯿﺮود در ﻣﻠﮏ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ آن ِ ﮐﻪ ﺑﻮد؟ ﻗﺸﺮ آن ِ اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎه‬

‫داﻧﻪ آن ِ ﮐﯿﺴﺖ؟ آن را ﮐﻦ ﻧﮕﺎه‬

‫ﭘﺲ ﻓﻠﮏ ﻗﺸﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻮر روح ﻣﻐﺰ‬

‫اﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪ اﺳﺖ آن ﺧﻔﯽ‪ ،‬زﯾﻦ رو ﻣﻠﻐﺰ‬

‫روح‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻫﻤﭽﻮن آﺳﺘﯿﻦ‪ ،‬ﺟﺎن ﻫﻤﭽﻮ دﺳﺖ‬

‫روح‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺮَ د‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻨﺎزع‬

‫ﺟﺴﻢ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫از‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫زآن‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫روح‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫روح‬

‫از‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫ﻣﻮزون‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺒﻬﺎي‬ ‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﺴﻮي‬

‫زوﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ز ﻋﻘﻞ آﮐﻨﺪه اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣﺲ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫را‬ ‫ﻣﺮ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫زر‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺒﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺷﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻣﻮﻗﻮف اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ او آن ﺷﻮد‬ ‫ﮐﺪر‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫اﻓﻌﺎل‬ ‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﺗﺮ‬

‫روح‬

‫ره‬

‫زاﻧﮑﻪ او ﻏﯿﺐ اﺳﺖ و او زآن ﺳﺮ ﺑﻮد‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫را‬

‫ﺗﺮ‬

‫زﻧﺪه‬

‫آﻣﺪن‬

‫وﺣﯿﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻬﺎي‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﮔﻪ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫روح‬

‫وﺣﯿﺶ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺪرك‬ ‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫‪320‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎن‬ ‫در‬

‫ﺟﺎن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫دﯾﺪش‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫او‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻮن ﺷﻮد در ﻏﯿﺐ ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺗﻘﻠﯿﺪي‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫درس‬

‫آدم‬

‫آدم‬

‫أﻧﺒﺌﻬﻢ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫در‬ ‫را‬

‫را‬

‫ﻓﺮوﺧﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫روﻧﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﺮي‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫اﷲ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫و‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺄﺳﻤﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺷﺮح ﮐﻦ اﺳﺮار ﺣﻖ را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﻣﻮش ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬زاﻧﮑﻪ در ﺧﺎك اﺳﺖ ﺟﺎش‬ ‫در‬

‫راﻫﻬﺎ‬

‫داﻧﺪ‪،‬‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫اﻻ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﺑﯿﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺤﺮم درﺳﺶ‪ ،‬ﻧﻪ دﯾﻮ اﺳﺖ و ﭘﺮي‬

‫درس‬ ‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﺑﺪ ﻣﺸﺘﺮي ﺧﻮش ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑﯿﻊ‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﺗﻠﻮ‪‬ن‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻤﮑﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻣﻌﺎش‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻫﺮ ﻃﺮف او ﺧﺎك را ﮐﺮدﺳﺖ ﭼﺎك‬

‫رﻧﺪ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺣﺴﯽ‬

‫را‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺒﺨﺸﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻓﺮﯾﺪي‬

‫اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫وﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﻀﻄﺮب‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬ ‫ﻫﺴﺘﻬﺎ‪،‬‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﯿﻔﺰا‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﻮدي‪،‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫رب‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﯾﺪي‬

‫ﮔﺮدون‬

‫اﺳﺘﺎرﮔﺎن‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫درد‬

‫ﺗﺎ از اﯾﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺠﻨﺒﺪ رﺣﻢ ﻣﺮد‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن؟‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺎل اﺳﺖ و اﻧﺒﺎر اﺳﺖ و ﺧﻮان‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﻨﻬﺎده ﺳﺖ ﺣﻖ در ﮐﻮر ﻣﻮش‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻬﺮ ﻧﻮش‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﭼﺸﻢ او در ﺧﺎك ﺗﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ دزدي او ﺑﺮون ﻧﺎﯾﺪ ز ﺧﺎك‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﺪ ﺧﺎﻟﻖ از آن دزدﯾﺶ ﭘﺎك‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫رود‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫او‬

‫از‬

‫وﺻﻒ‬

‫زﺷﺖ‬

‫اي‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﮐﻮري‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺎي‬

‫آن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫دﻫﯿﺪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫رﻫﺎﻧﻨﺪه‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﭘﯿﻬﯽ‬ ‫آن‬

‫اي‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫و ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﺮ ﯾﺎﺑﺪ‬

‫زﻣﺎن‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﺎن‬

‫زﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻠﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ‬

‫ره‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫از‬

‫زود‬

‫و‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ؟‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫آرد‬

‫ﮐﻨﻨﺪه‬ ‫را‬

‫ﮐﺮم‬ ‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﮐﯽ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ ﻋﯿﺎن؟‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎورﯾﺪي‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﺮدون‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫دوزﺧﯽ‬

‫را‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﺳﻤﻊ‪،‬‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫اﺷﯿﺎ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻧﻮا‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫اي‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﻢ؟‬

‫ﻟﻔﻆ ﭼﻮن وﮐﺮﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﻌﻨﯽ ﻃﺎﯾﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺟﻮي و‪ ،‬روح آب ﺳﺎﯾﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽ ﺧﺎﺷﺎك ﺧﻮب و زﺷﺖ ذﮐﺮ‬

‫او روان اﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ واﻗﻒ اﺳﺖ‬

‫او دوان اﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ ﻋﺎﮐﻒ اﺳﺖ‬

‫در‬

‫رواﻧﯽ‬

‫روي‬

‫آب‬

‫ﺟﻮي‬

‫‪321‬‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﺑﺮ وي ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ ﺧﺎﺷﺎﮐﻬﺎ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎي‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫روي‬

‫آبِ‬

‫ﺟﻮي‪،‬‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫روش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽ ﺧﺎﺷﺎك ﻣﺤﺒﻮب و وﺣﺶ‬

‫ﻗﺸﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫اﯾﻦ‬

‫آب‬

‫روان‬

‫دوان‬

‫ﻗﺸﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﻐﺰ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫آب‬

‫ﺧﺎﺷﺎك‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫از‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﺑﺎغ‬ ‫آب‬

‫ﻧﻮ‬ ‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ آب از ﺑﺎغ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻮ‬ ‫و‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫آب‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺒﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺬر‬

‫زو‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻐﺎﯾﺖ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻮ‬

‫روان‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻐﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻤﺘﻠﯽ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﺟﻮي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺻﻮر‬ ‫در‬

‫ﻧﭙﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫آب‬

‫ﻧﮕﻨﺠﯿﺪ اﻧﺪر او‪ ،‬اﻻ ﮐﻪ‬

‫‪ .102‬ﻃﻌﻨﻪ زدن ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ اي در ﺷﺎن ﺷﯿﺨﯽ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ او را‬ ‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﮐﺎو ﺑﺪ اﺳﺖ و ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ راه رﺷﺎد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺎرب ﺧﻤﺮ اﺳﺖ و ﺳﺎﻟﻮس و ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﻐﯿﺚ؟‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﺶ‪ ،‬ادب را ﻫﻮش دار‬

‫ﺧُﺮد‬

‫او‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫و‬

‫دور‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻬﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ور‬

‫را‬

‫دور‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫اوﺻﺎف‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻇﻦ‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺒﺎر‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺻﺎف‬

‫ﮔﺮدان‬

‫او‬ ‫ورق‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬اي ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰم را ز ﻣ‪‬ﺮداري ﭼﻪ ﺑﺎك؟‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﺮودﯾﺴﺖ ﮔﻮ ﻣﯿﺘﺮس از آن‬

‫ﻧﻔﺲ ﻧﻤﺮود اﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺧﻠﯿﻞ‬

‫روح در ﻋﯿﻦ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻔﺲ اﻧﺪر دﻟﯿﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﻫﺮ دم در ﺑﯿﺎﺑﺎن ﮔﻢ ﺷﻮد‬

‫واﺻﻼن را ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﭼﺸﻢ و ﭼﺮاغ‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دون‬

‫آﺗﺶ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫در‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻟﻘﻠﺘﯿﻦ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫را‬ ‫رﻫﺮو‬

‫راه‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﺗﯽ‬

‫ﺗﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﻫﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫آﻣﺪن‬

‫او‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫آن‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‪،‬‬

‫ﺑﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫از‬

‫ﻓﻦ‬

‫و‬

‫از‬

‫راﻫﺸﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‬ ‫ز‬

‫ﻣﺮد‬

‫از‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫دﻟﯿﻞ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫آن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﭘﺪر‪،‬‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزد‬

‫و‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﮥ‬

‫اﻟﻒ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫او‬

‫ﺣ‪‬ﻄﯽ‬

‫و‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺻﺤﺎب‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺮون‬ ‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﯿﺘﯽ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺟﺪال‬ ‫ﮐﻨﺪ‬ ‫او‬

‫ﻫﻮ‪‬ز‬

‫ﮐﻠﻤﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﺪن‬

‫وﯾﻨﺪ‬

‫ﻻزم اﺳﺖ اﯾﻦ ﭘﯿﺮ را در وﻗﺖ ﭘﻨﺪ‬

‫را‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﮑﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫آﮐﻨﺪه‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﻣﺰن ﺑﺮ ﺗﯿﻎ ﺗﯿﺰ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﺷﺎه و ﺑﺎ ﺳﻠﻄﺎن ﺳﺘﯿﺰ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﺪ‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﺑﺎ‬

‫درﯾﺎ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭘﻬﻠﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫‪322‬‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺤﺮي ﮐﺎو ﮐﺮان دارد‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫را‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﺮان‬

‫وﺟﻪ‬

‫اﷲ‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ ﺑﯽ ﺣﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ‪ ،‬ﻻﺳﺖ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺷﯽ‬

‫ء‬

‫ﮐﻔﺮ و اﯾﻤﺎن ﻧﯿﺴﺖ آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ اوﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ او ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و‪ ،‬اﯾﻦ دو رﻧﮓ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻓﻨﺎﻫﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫اﻧﺪازه‬

‫او‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫وﺟﻪ‬

‫آن‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺲ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺗﻦ‪ ،‬ﺣﺠﺎب آن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﺳﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺮ ﺗﻦ ﮐﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﻣﺮده؟ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﺟﺎن ﺷﯿﺦ‬

‫در‬

‫آزﻣﻮن‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را اﻓﺰون ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺶ ﻓﺰون‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫از ﭼﻪ؟ زآن رو ﮐﻪ ﻓﺰون دارد ﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﺸﺘﺮك‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪان‬

‫دل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ؟‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﺰون‬

‫از‬

‫وز‬

‫ﻣﻠﮏ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫زآن‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫آدم‬

‫از‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﺰه‬ ‫اﻓﺰون‪،‬‬

‫ﺣﺲ‬

‫ز‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺠﻮدﺷﺎن‬

‫ﺟﺎن او اﻓﺰون ﺗﺮ اﺳﺖ از ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫ﺗﺮي‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﮔﻠﯽ ﺳﺠﺪه ﮐﻨﺪ در ﭘﯿﺶ ﺧﺎر‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ اﻓﺰون ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ از اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﺴﻨﺪد‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫و‬

‫را‬ ‫ﻋﺪل‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫و‬

‫ﺳﻮزﻧﮕﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻔﺎذ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اه‪،‬‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫دون‬

‫ﭘﺮي‬

‫آدﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫ﻣﻄﯿﻌﺶ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫زاﻧﮑﻪ او ﺑﯿﺶ اﺳﺖ و‪ ،‬اﯾﺸﺎن در ﮐﻤﯽ‬

‫‪ .103‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ درﯾﺎ و آن اﻣﯿﺮ ﻣﺮﯾﺪ‬ ‫دﻟﻘﺶ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫را‬

‫درﮔﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮان‬

‫آﮔﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫آﮔﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺷﻘﯽ زﯾﻦ دوﻟﺖ و‪ ،‬اﯾﺸﺎن ﺳﻌﯿﺪ‬

‫ﺳﺠﺪه ﮐﺮد و رﻓﺖ ﮔﺮﯾﺎن و ﺧﺮاب‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ اي ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ رو‪ ،‬در ﭼﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫در‬

‫ﻧﺰاع‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫د‪‬م‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﺑﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺗﻮ ﺧﯿﺮ ﻣﺤﺾ را؟‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﺲ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ز‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎزي‬

‫ﺷﻤﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺮان‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﻧﺒﺪ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﺲ‪،‬‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻣﺲ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺳﺮﮐﺸﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ﻫﯿﻦ ﺗﺮﻓﻊ ﮐﻢ‬

‫ﻓﺘﺢ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﺒﻮد؟‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ازل‬

‫ﻓﺰا‬

‫ﺷﯿﺢ‬

‫ﮐﺒﻮد؟‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ آﺗﺸﯽ ﭘﺮ دود و ﺳﻮز‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫آب‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫آب‬

‫آب‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ز‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﺧﻔﺾ را‬

‫ﻣﺲ‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﺷﺪش‬

‫وﺟﺪي‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺳﻮزﻧﺎن‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫ﺑﻮﻧﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫در‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫را‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‬

‫ز‬

‫‪323‬‬

‫اﻟﺘﻬﺎب؟‬

‫در‬

‫رخ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﻣﻪ‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯽ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻋﯿﺒﻬﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫روي‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬ ‫در‬

‫ﺑﺘﺎﺑﺪ‬ ‫رد‬

‫از‬

‫ﺧﺎر‬

‫در‬ ‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﭘﯿﺮان‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﮔ‪‬ﻠﯽ‬

‫رﺧﻨﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﯽ‬

‫ﻏﯿﺒﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎري‪ ،‬ار دوري ز ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﯾﺎر ﺑﺎش‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‪،‬‬ ‫ز‬

‫ﺟﻮﯾﯽ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫از‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫ﭼﺎﺑﮏ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬

‫ﭘﯿﺮان‬ ‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دوري‪ ،‬دور ﻣﯽ ﺟﻨﺒﺎن ﺗﻮ د‪‬م‬

‫ﺣﯿﺚ‬

‫وﺟﻬﮑﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮي در ﮔ‪‬ﻞ ﻓﺘﺪ‪ ،‬از ﮔﺎم ﺗﯿﺰ‬

‫دم‬

‫را‬

‫ﺟﺎي‬

‫راﻫﺖ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آب رﺣﻤﺖ را ﭼﻪ ﺑﻨﺪي از ﺣﺴﺪ؟‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺘﻢ‬

‫دم‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺣﺲ ﺗﻮ از ﺣﺲ ﺧﺮ ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻧﺠﺴﺖ‬

‫وﺣﻞ‬

‫ﺗﺎوﯾﻞ‬

‫روا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﻮﻟﻮا‬

‫داﻧﺪ او ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ آن ﺟﺎي ﻣﻌﺎش‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻮار‬

‫ﻧﺴﯿﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﺎرﭼﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫رﺧﺼﺖ‬ ‫ﻣﺮا؟‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺴﺘﺖ‪ ،‬ﺗﻮ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﻀﻄﺮم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻔﺘﺎر ﮐﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ‬

‫ﮐﻔﺘﺎر‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮون‬

‫از‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﻏﺮور‬

‫ﺟﻮﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻏﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﻨﺪش ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫او ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ز ﻣﻦ ﮐﯽ آﮔﻬﻨﺪ؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﮐﯽ ﻧﺪا ﮐﺮدي ﮐﻪ آن ﮐﻔﺘﺎر ﮐﻮ؟‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﺮﺑﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺰ آن دل ﺑﺮ ﮐﻨﯽ‬ ‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﮐﻔﺘﺎر‪،‬‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺗﻮ‬

‫وﺣﻠﻬﺎ‬

‫ﻋﺎﺟﺰي‬

‫اﻧﺪرون‬ ‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دل‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﺶ‬

‫و‬

‫ﺗﺎزان‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺑﺴﻮي‬

‫ﮐﻔﺘﺎر‪،‬‬

‫آب‬

‫از‬

‫َﺧﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .104‬دﻋﻮي ﮐﺮدن آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﺮا ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮد ﺑﻪ ﮔﻨﺎه و ﺟﻮاب ﺷﻌﯿﺐ او را‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬ ‫زﻧﮓ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻧﻤﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻓﺼﯿﺢ‬

‫راه‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫و‬

‫ﺟﺮﻣﻬﺎ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺷﻌﯿﺐ‬

‫در‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﻘﻠﻮب‬

‫اي‬

‫ﺳﻔﯿﻪ‬

‫اي‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫در ﺳﻼﺳﻞ ﻣﺎﻧﺪه اي ﭘﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﭼﻨﺪت‬

‫در‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺷﻌﯿﺐ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﻦ ﺑﺴﯽ دﯾﺪﺳﺖ ﻋﯿﺐ‬

‫ﮔﻨﺎه‬ ‫در‬

‫و‬

‫ﺗﻮﯾﺖ‬

‫اي‬

‫زﻧﮕﺎر‬ ‫آن‬ ‫ﭼﯿﺰي‬

‫دود‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺿﺪ‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﮐﺮم‬ ‫رﻫﺎ‬

‫ره‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﮐﺮد‬

‫زﻧﮕﺎرﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﻧﻮي‬

‫آن‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﭙﯿﺪي‬

‫ﭼﻮن ﺳﯿﻪ ﺷﺪ دﯾﮓ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﺎﺛﯿﺮ دود‬

‫از‬

‫ﻧﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﯿﻤﺎي‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮم‬

‫در‬

‫ﺟﺮﻣﻢ‬

‫اﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺗﯿﻪ‬

‫دروﻧﺖ‬ ‫ﮐﻮر‬ ‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬ ‫ز‬

‫اﺳﺮارﻫﺎ‬

‫ار‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺑﺮوي ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ اي ﻋﻨﻮد؟‬ ‫‪324‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫آﻫﻨﮕﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫روﻣﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﻧﮕﯽ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫زود‬

‫دود‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻫﻨﮕﺮي‬

‫اﺑﻠﻖ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ دﻟﺶ آن ﺟﺮم‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﯽ دﯾﻦ ﺷﻮد‬

‫آن ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ و ﯾﺎ رب رﻓﺖ از او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻧﻨﺪﯾﺸﺪ‪،‬‬

‫آﻫﻨﺶ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮﯾﺴﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬

‫ور‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫زﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﻧﻮﯾﺴﯽ‬ ‫ﺳﻮم‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﻏﺬ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﺘﻪ‬

‫ﺧﻂ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ‬

‫در‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻫﺮ دو ﺧﻂ ﺷﺪ ﮐﻮر و ﻣﻌﻨﯿﯽ ﻧﺪاد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﮐﺎﻓﺮش‬

‫ﻧﻮﯾﺴﯽ‬

‫ﭼﺎره؟‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫زﻧﮓ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﮔﻮﻫﺮش را زﻧﮓ‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﺮدن ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻟﻪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎره‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪﯾﻬﺎ‬

‫زار‬

‫دود‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آوري‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﻨﺎﻟﺪ‬

‫و‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺻﺮار‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫را‬

‫روﯾﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫روش‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪي‬

‫ﻧﻬﯿﺪ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﭼﻮ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﺲ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫درد‬

‫ﺟﺎن‬ ‫اﮐﺴﯿﺮش‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫دوا‬

‫ﭼﻮن ﺷﻌﯿﺐ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ او ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ز آن دم ﺟﺎن در دل او ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻣﺎ را ﮐﻮ ﻧﺸﺎن؟‬ ‫او‬

‫او‬

‫ﺟﺎن‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﺎ رب دﻓﻊ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ او‬

‫آن‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ‬

‫رازﻫﺎش‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺳﺘﺎرم‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫را‬ ‫رﻣﺰ‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫اﺑﺘﻼش‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﯾﮏ ﻧﺸﺎﻧﯽ آن ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم و را‬

‫آن ﮐﻪ ﻃﺎﻋﺖ دارد از ﺻﻮم و دﻋﺎ‬

‫آن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﻮزﻫﺎ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻃﺎﻋﺎت‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫از‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻃﺎﻋﺎت‬

‫ﻃﺎﻋﺘﺶ‬

‫ﻧﻐﺰﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ذوق‬ ‫داﻧﮥ‬

‫زﮐﺎت‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻌﯿﺐ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻬﺎ ﺑﺮ وي ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ذره‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫از‬

‫ذره‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫وي‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ذوق‬ ‫ﻣﻐﺰ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫در‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫‪ .105‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻃﻌﻨﻪ زدن آن ﻣﺮد ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ در ﺷﯿﺦ‬ ‫آن‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺪﻣﺶ‬ ‫ور‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫ﺣﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﺑﺒﺮدش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻻﺋﯿﺪ‬

‫ژاژ‬

‫زﺷﺖ‬

‫او‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﺧﻤﺮ ﺧﻮار اﺳﺖ و ﺑ‪‬ﺪ و ﮐﺎرش ﺗﺒﺎه‬ ‫و‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﮋﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﺠﻠﺴﯽ‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫اﻣﺸﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫روزﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ آن ﺳﺎﻟﻮس روز و‪ ،‬ﻓﺴﻖ ﺷﺐ‬

‫ﺗﻘﻮي‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫ﻋﺎري اﺳﺖ‬

‫ﻓﺴﻖ‬ ‫ﻓﺴﻖ‬

‫ﺷﯿﺨﺖ‬ ‫و‬

‫ﻋﺸﺮت‬

‫ﮐﺎژ‬

‫ﮐﺮدﻧﯽ‬

‫روز ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺼﻄﻔﯽ‪ ،‬ﺷﺐ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬ ‫‪325‬‬

‫روز‬

‫ﻋﺒﺪ‬

‫اﷲ‬

‫او‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻢ‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﯿﺨﺎ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻏﺮ؟‬

‫ﺷﺮاب؟‬

‫ﻧﺎﺷﺘﺎب‬

‫آن‬ ‫ﺟﺎم‬

‫در‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻧﻌﻮذ‬

‫دﯾﻮ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﷲ‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺰد‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﺪروﻧﺶ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮔﻨﺠﺪ‬

‫ذره‬

‫اي؟‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دور دار اﯾﻦ را ز ﺷﯿﺦ ﻏﯿﺐ ﺑﯿﻦ‬

‫ﺟﺎم ﻣﯽ‪ ،‬ﻫﺴﺘﯽ ﺷﯿﺦ اﺳﺖ اي ﻓﻠﯿﻮ‬

‫ﺑﻮل‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﭙﺬﯾﺮد‬

‫ﺧﺒﺚ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺎﻻﻣﺎل‬

‫و‬

‫ار‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺪث‬

‫او‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﺳﭙﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺎن‬

‫ﺟﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻏﺮه‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺟﺎم اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ زﯾﺮ آ‪ ،‬ﻣﻨﮑﺮا‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ وي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن دﺷﻤﻦ ﮐﻮر و ﮐﺒﻮد‬

‫را‬

‫رو‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫آن‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬ ‫دم‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا رﻧﺠﯽ اﺳﺖ ﻣﻀﻄﺮ ﮔﺸﺘﻪ ام‬ ‫در‬ ‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﻣﻦ ز رﻧﺞ از‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺷﯿﺦ از ﻫﺮ ﺧﻤﯽ او ﻣﯽ ﭼﺸﯿﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺒﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﺧﺮاﺑﺎت‬

‫آن‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﮔﻔﺖ اي رﻧﺪان‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺎل اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻣﺨﻤﺼﻪ‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ام‬

‫ﭘﺎك‬

‫در ﻫﻤﻪ ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ او ﻣﯽ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ‬

‫رﻧﺪان‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫اي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﻤﯽ‬

‫ز‬ ‫از‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻋﺴﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﻋﻘﺎر‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮﯾﺎن دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ زدﻧﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﻫﺎ از ﻗﺪوﻣﺖ ﺷﺪ ﻋﺴﻞ‬

‫ﮐﺮده اي ﻣﯽ را ﺗﻮ ﻣﺒﺪل از ﺣﺪث‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺑﺪل ﮐﻦ از ﺧﺒﺚ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ از ﺧﻮن ﻣﺎل ﻣﺎل‬

‫ﺣﻼل؟‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺧﻮرد‬

‫اﻻ‬

‫ﺧﺪا‬

‫‪ .106‬ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﯾﺸﻪ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﻪ و ﺳﻠﻢ را ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻣﺼﻼ ﭼﻮن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻣﯿﮕﺬاري‬

‫روزي‬

‫ﻋﺎﯾﺸﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣﺼﻠﯽ‬ ‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻧﻤﺎزي‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دود‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﮐﺮد ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ‬

‫ﻣﯿﮕﺬاري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺠﺲ‬

‫ﺳﺠﺪه ﮔﺎﻫﻢ را از آن رو ﻟﻄﻒ ﺣﻖ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن ﺗﺮك ﺣﺴﺪ ﮐﻦ ﺑﺎ ﺷﻬﺎن‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫اﮔﺮ‬

‫زﻫﺮي‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺷﻬﺪي‬

‫‪326‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﷲ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫روي‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭘﺎك‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬ ‫و‬

‫دﻧﯽ‬

‫ﺟﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ‬

‫زﻣﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺑﮕﺸﺎي‬

‫راز‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫اﺑﻠﯿﺴﯽ‬

‫ﺷﻮي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﻬﺪي‬

‫ﺧﻮري‬

‫زﻫﺮي‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو ﺑ‪‬ﺪل ﮔﺸﺖ و ﺑ‪‬ﺪل ﺷﺪ ﮐﺎر او‬

‫ﻟﻄﻒ ﮔﺸﺖ و ﻧﻮر ﺷﺪ ﻫﺮ ﻧﺎر او‬

‫را‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺮﻏﯽ ﭼﻮن ﮐﺸﺪ ﻣﺮ ﭘﯿﻞ را؟‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ آن ﺻﻼﺑﺖ از ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺒﯿﻞ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻓﯿﻞ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﻣﺮﻏﮑﯽ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫را‬

‫وﺳﻮاس‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻟﺸﮑﺮي‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ور‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﺎﺑﯿﻞ‬ ‫زﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﻣﺮي‬

‫رو‬

‫ﻫﻤﺴﺮي‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮرة‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻓﺮم‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫‪ .107‬ﮐﺸﯿﺪن ﻣﻮش ﻣﻬﺎر ﺷﺘﺮ را و ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪن ﻣﻮش در ﺧﻮد‬ ‫در‬

‫ﻣﻮﺷﮑﯽ‬

‫ﻣﻬﺎر‬

‫ﮐﻒ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫در رﺑﻮد و ﺷﺪ روان او از ﻣﺮي‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺧﻮش‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺳﺘﺮگ‬

‫اﺷﺘﺮ از ﭼﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺷﺪ روان‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﻏﺮّه‬

‫اش‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺰرگ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺷﺘﺮ اي رﻓﯿﻖ ﮐﻮه و دﺷﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﺟﻮ‬

‫درآ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫زد‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻣﻮش‬

‫اﯾﺴﺘﺎد‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﻼووزي‬

‫و‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫آﻫﻨﮓ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮا‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ره‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫و‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺟﻮﺋﯽ ﺷﮕﺮف اﺳﺖ و ﻋﻤﯿﻖ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ز ﻏﺮﻗﺎب اي رﻓﯿﻖ‬

‫آب‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫در‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫آن‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ زاﻧﻮﺳﺖ آب اي ﮐﻮر ﻣﻮش‬

‫از ﭼﻪ ﺣﯿﺮان ﮔﺸﺘﯽ و رﻓﺘﯽ ز ﻫﻮش؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮر ﺗﻮﺳﺖ و ﻣﺎ را اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ز زاﻧﻮ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ زاﻧﻮ ﻓﺮق ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺻﺪ ﮔﺰ ﮔﺬﺷﺖ از ﻓﺮق ﺳﺮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزد ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﺖ زﯾﻦ ﺷﺮر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻮﺷﺎن‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﮕﺬران‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺮﺟﻪ‬

‫ﻣﺴﻠﻢ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﺑﺮاه‬

‫ﺗﺎ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮد ﻣﺮان ﮐﺸﺘﯽ ﭼﻮ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن ﻧﻪ اي‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ اي ﮐﺎﻣﻞ‪ ،‬دﮐﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﮕﯿﺮ‬

‫دﺳﺖ ﺧﻮش ﻣﯿﺒﺎش ﺗﺎ ﮔﺮدي ﺧﻤﯿﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﭙﻮش اﻃﻠﺲ‪ ،‬ﺑﺮو در ژﻧﺪه ﺑﺎش‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺑﺎش‬

‫اﺳﺘﻔﺴﺎر‬

‫ﮔﻮ‬

‫وار‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬ ‫ﻣﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫رﺣﻢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻋﯿﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫أَﻧﺼ‪‬ﺘُﻮا‬ ‫ور‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺎش‬ ‫آزادﯾﺖ‬

‫را‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺑﮕﻮﯾﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﭘﺮ‬

‫اي‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﻮش‬

‫را‬

‫زﯾﻦ‬

‫آب‬

‫ﻣﻬﻠﮏ‬

‫و‬ ‫رﺳﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻮدﺑﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﺎه‬

‫از‬

‫اﺑﺘﺪاي ﮐﺒﺮ و ﮐﯿﻦ از ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن ز ﻋﺎدت ﮔﺸﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮي ﺑﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬ ‫‪327‬‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﺖ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫روزي‬

‫ﺣﻖ ﻧﮕﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﺎن‬

‫راﺳﺨﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻋﺎدت‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﺖ‬

‫واﮐﺸﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔ‪‬ﻞ ﺧﻮار ﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ او‬

‫واﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺖ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻌﺎن‬

‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮ ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﮐﺮد اﺑﻠﯿﺲ ﺧﻮ ﺑﺎ ﺳﺮوري‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫از‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺳﺮوري‬

‫از‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫راه‪‬‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺗﺮا‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬ ‫را‬

‫آدم‬

‫را‬

‫ﻋﺪو‬ ‫دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺘﺤﻘﯿﺮ‬

‫ﺧﺮي‬

‫از‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ او ﻣﺴﺠﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﺲ ﺷﻮد‬ ‫ز‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫اﻧﺪر‬

‫درون‬

‫ﺗﺮﯾﺎق‬

‫زار‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺳﺮوري زﻫﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ آن روح را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﮐﯽ‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺮ و ﺳﺮور ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮي ﺑﺪ ﺳﺮﮐﺶ در او‬

‫ﮐﯽ ﻓﺮوزد از ﺧﻼف آﺗﺶ در او؟‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﺗﺸﮑﺪه؟‬

‫ﻣﺪارا‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﮕﺸﺘﺴﺖ‬

‫اﺳﺘﻮار‬

‫ﻣﻮر ﺷﻬﻮت ﺷﺪ ز ﻋﺎدت ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮐﻮه‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺳﺮوري‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﻣﺎﻏﺖ‬

‫ﺧﻼف‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮي‬

‫از‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ‬

‫او‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﺎر‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺑﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮﯾﺎق‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻓﺮوزد‬ ‫دل‬

‫ورﻧﻪ‬

‫ﻻﻧﯽ‬

‫ﺗﺮا‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺧﻼف‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﺎرت‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﻮر ﺑﯿﻨﺪ ﻣﺎر ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﻮ ز ﺻﺎﺣﺐ دل ﮐﻦ اﺳﺘﻔﺴﺎر ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺴﻢ‬

‫ﻣﻔﻠﺴﻢ‬

‫زر‪،‬‬

‫ﻣﺲ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫اﮐﺴﯿﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺲ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫دﻟﺪار؟‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ورﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻮر ﻣﯿﮑﺶ اي دل از دل دار ﺗﻮ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮ روز و ﺷﺐ‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬از ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫اﷲ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫وار‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫دل‬

‫از‬

‫دزدي‬

‫را‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﯿﭽﯿﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫رو‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫‪ .108‬ﮐﺮاﻣﺎت آن دروﯾﺶ ﮐﻪ در ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺪزدي ﻣﺘﻬﻤﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﯾﺎوه‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﻫﻤﯿﺎن‬

‫ﭘﺸﺘﯿﯽ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬ ‫ﺟﻮﺋﯿﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫درم‬

‫ﮐﻪ در اﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﭼﺮﻣﺪان ﮔﻤﺸﺪﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫اوﻫﺎم‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫در‬

‫رﺳﺎن‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﮐﺮﺑﮥ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻌﺎذي‪،‬‬

‫ﻋ‪‬ﻨﺪ‪‬‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﺷﺪة‬

‫ﮐﻞّ‬

‫د‪‬ﻋﻮ‪‬ةٍ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﻼذي‪،‬‬

‫ﻋ‪‬ﻨﺪ‪‬‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﻨﮥٍ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫را‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻏﯿﺎﺛﯽ‪،‬‬

‫ﻋ‪‬ﻨﺪ‪‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺠﯿﺒﯽ‬

‫ﻋ‪‬ﻨﺪ‪‬‬

‫رب‬

‫او‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫زر‪،‬‬

‫ﮐﺸﺘﯿﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺪ و او را ﻫﻢ ﻧﻤﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫درون‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻏﻼﻣﺖ‬

‫ز‬ ‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ﺑﯿﺪارش‬ ‫را‬ ‫ز‬

‫ﻏﻢ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺟﺴﺘﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درد آﻣﺪ دل دروﯾﺶ از آن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ژرف‬

‫در‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫از‬

‫درﯾﺎي‬

‫‪328‬‬

‫ﺳﻮ‬ ‫د‪‬ر‪‬ي‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬ ‫ﺷﮕﺮف‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دري‬

‫درﯾﺎي‬

‫از‬

‫ﺧﺮاج‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫در‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻠﮑﺘﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻟﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫د‪‬ر‪‬ي‪،‬‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫د‪‬ر‬

‫ﺷﺮﮐﺘﯽ‬

‫د‪‬ر‪ ،‬ﭼﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ در ﮐﺸﺘﯽ و ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻫﻮا را ﺳﺎﺧﺖ ﮐﺮﺳﯽ و ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺧﻮش ﻣ‪‬ﺮﺑ‪‬ﻊ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻬﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫او ﻓﺮاز اوج و ﮐﺸﺘﯽ اش ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﺪا‬

‫او‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دزد‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺴﺎرت زﯾﻦ ﻓﺮاق؟‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﺟﻔﺖ ﺣﻖ و‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﻃﺎق‬

‫دزدي‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻏﻤﺎزي‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﻘﺎم؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺣﻘﯿﺮ‬

‫ز‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮدم‬

‫ﻓﻘﯿﺮان‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺒﺲ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻞ ﭘﯽ آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﺣﻖ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺣ‪‬ﺠﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬

‫او‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬

‫ﺣﺎش‬

‫ﷲ‬

‫ﺑﻞ‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﯿﺮان‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﯿﺮي‪،‬‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دارم‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﯾﯽ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﻧﻬﺎدن‬

‫ﭘﯿﭽﺎ‬ ‫آﻧﻬﺎ‬

‫را؟‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻤﺸﺎن‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺶ‬

‫ﮐﺶ‬

‫زدن‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻘﯿﻢ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻣﺪ روز و ﺷﺐ؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺎن ﻋﺠﺐ زﯾﻦ ﺣﺲ دارد ﻋﺎر و ﻧﻨﮓ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫آزاري‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دادﻧﺪت‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬ ‫آن‬

‫را‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻓﺮوزد‬

‫ﻣﻬﺎرم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫از‬

‫ﻣﺨﺰن‬ ‫ﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺳﺎزد‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻃﺎوس‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‪،‬‬

‫داد‪‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻨﮓ؟‬

‫ﻣﻦ ز ﺻﺪ ﯾﮏ ﮔﻮﯾﻢ و‪ ،‬آﻧﻬﻢ ﭼﻮ ﻣﻮ‬

‫‪ .109‬ﺗﺸﻨﯿﻊ ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯿﺎن ﭘﯿﺶ ﺷﯿﺦ ﺑﺮ آن ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﺷﻨﻌﺖ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﯽ‬ ‫ﺑﺠﻮ‪،‬‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫اي‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ آﺧﺮ ﭼﻪ ﮔﻠﻪ ﺳﺖ اي ﺻﻮﻓﯿﺎن؟‬

‫ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺻﻮﻓﯽ ﺳﻪ ﺧﻮ دارد ﮔﺮان‬

‫ﺟﺮس‬

‫در ﺧﻮرش‪ ،‬اﻓﺰون ﺧﻮرد‪ ،‬از ﺑﯿﺴﺖ ﮐﺲ‬

‫ور ﺑﺨﺴﺒﺪ‪ ،‬ﻫﺴﺖ ﭼﻮن اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ‬

‫زﺣﻒ‬

‫در‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫رو‬

‫در‬

‫ﺧﺒﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫آورد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫آن‬

‫اﻷﻣﻮر‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اوﺳﺎط ﮔﯿﺮ‬

‫أوﺳﺎﻃ‪‬ﻬﺎ‬

‫أﺧﻼﻃ‪‬ﻬﺎ‬

‫ﻧﺎﻓﻊ‬

‫ﮔﺮ ﯾﮑﯽ ﺧﻠﻄﯽ ﻓﺰون ﺷﺪ از ﻋﺮض‬ ‫ﻣﻔﺰا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﻧﺪازه‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫‪329‬‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺗﻦ‬ ‫ﻓﺮاق‬ ‫ﻓﺰون‬

‫اﻋﺘﺪال‬

‫ز‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺮدم‬ ‫آرد‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺮض‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﺧ‪‬ﻀﺮ‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﻘﺎق‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﺋﯽ؟ رو وﺻﺎل آﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫دور‬

‫ﺷﻮ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻨﮓ ﺑﺎش و‪ ،‬ﮐﻮر ﺷﻮ‬

‫ﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺷﺴﺘﻪ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ور‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫رو‬

‫وز‬ ‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ﺣﺪث ﮐﺮدي ﺗﻮ ﻧﺎﮔﻪ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫ﺳﻮي‬

‫ور‬

‫ِ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎﮐﺎن‬

‫ﭘﻮﺷﺎن‬ ‫ز‬

‫ور‬

‫را‬

‫ﻋﺮﯾﺎﻧﺎن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﺆال‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﮔﺎز‪‬ر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﺷﯿﺦ را اﺣﻮال‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫آن‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺸﮑﻠﻬﺎش‬

‫رو‪،‬‬

‫ﺑﺘﺎز‬

‫اي‬

‫ﻏﻮي‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫زﯾﻮر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫رو‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮ اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﻓﺎرغ از‪ ،‬ﺗﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺷﻮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫روي‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﺟﻮاﺑﺎت ﺧ‪‬ﻀﺮ‪ ،‬ﺧﻮب و ﺻﻮاب‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﮐﺶ‬

‫رب‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﺣﻞ‬

‫اﻓﺰون‬

‫زﯾﺎد‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫داد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺮاث‬

‫داﺷﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﻮاب‬

‫داد‬ ‫ﺳﺆاﻻت‬

‫آن‬

‫ره‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اوﺳﻂ‬

‫ﻋﺬر را‬

‫را‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ‬

‫ﻃﻬﺎرت‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻫﺬا‬

‫اي‬

‫ﺗﺸﻨﮥ‬

‫ﻧﻤﺎزت‬

‫‪ .110‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﺎ ﺷﯿﺦ ﺧﺎﻧﻘﺎه‬

‫آن‬

‫ﺧﻀﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻮاﺑﺎت‬

‫از‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﮑﺜﺮي‪،‬‬

‫ﻓ‪‬ﺮاق‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﻏﺮاﻣﺖ ﮐﺮد‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺸﮑﻠﺶ‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ راه‪ ‬اوﺳﻂ ار ﭼﻪ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ اوﺳﻂ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ ﮐﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮش را آن ﻫﻤﭽﻮ ﯾﻢ‬

‫ﻧﺎن‬

‫دو ﺧﻮرد‪ ،‬ﯾﺎ ﺳﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬ﻫﺴﺖ اوﺳﻂ آن‬

‫ور ﺧﻮرد ﻫﺮ ﭼﺎر‪ ،‬دور از اوﺳﻂ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آبِ‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ده‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺷﺘﺮ‬ ‫وﻇﯿﻔﻪ‪،‬‬

‫را‬

‫اﺷﺘﻬﺎ‬

‫ﭘﻨﺠﺎه‬

‫ﻧﺎن‬

‫رﮐﻌﺖ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﭘﺎﮐﺒﺎزي‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﺳﻂ‪،‬‬

‫اول‬

‫و‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫اول‬

‫و‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫در‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫آﺧﺮ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ده‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﭼﺎر‬

‫آﺋﯽ‬ ‫ﺣﺎﻓﯽ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﺷﺘﻬﯽ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺷﺶ ﮔﺮده‪ ،‬ﻫﻢ دﺳﺘﯿﻢ؟ ﻧﯽ‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺤﻮل‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫و آن ﯾﮑﯽ ﺗﺎ ﻣﺴﺠﺪ از ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺪاد‬

‫وآن ﯾﮑﯽ ﺟﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﯾﮏ ﻧﺎن ﺑﺪاد‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﺗﺼﻮر‬

‫دو‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺪاد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﻣﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺷﺶ ﺧﻮرد ﻣﯿﺪان ﮐﻪ اوﺳﻂ آن ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫او‬

‫ﺣﺮص‪،‬‬

‫ﺑﻂ‬

‫آن‬

‫ﻟﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮ‬ ‫‪330‬‬

‫در‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻢ‬

‫اول‬

‫ﮔﻨﺠﺪ‬ ‫او‬ ‫ﮐﺎن‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫در‬

‫و‬

‫اوﺳﻂ‬ ‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‬

‫را‬ ‫ﻟﻪ‬

‫اﻟﺒﺤﺮ‬

‫ﻣﻨﺼﺮف؟‬ ‫ﻣﺪا د‬

‫ﺷﺪن را ﻫﯿﭻ اﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﺮ ﻗﻠﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﻮد ﯾﮏ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫و‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫دان‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺑﯿﮑﺎر‬

‫ﺗﻨﺎم‬

‫ﻻ‬

‫ﺣ‪‬ﺒﺮ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻋﯿﻨﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﯿﺪار و دل ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬ ‫ﻣﺮ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫را‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﯾﻨﺎم‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺪد‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬

‫را‪،‬‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬دﻟﻢ‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬ ‫دان‬

‫رب‬

‫اﻷﻧﺎم‬

‫در ﻓﺘﺢ‬

‫ﺑﺎب‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ دل را ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ز ﺿﻌﻒ ﺧﻮد ﻣﮑﻦ در ﻣﻦ ﻧﮕﺎه‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﭼﺎﺷﺖ ﮔﺎه‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ زﻧﺪان‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ آن زﻧﺪان ﭼﻮ ﺑﺎغ‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﭘﺎي ﺗﻮ در ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﻣﺮا ﮔ‪‬ﻞ ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫ﻣﯿﺪوم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻨﻢ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﺖ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫از‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ام‪،‬‬ ‫ﺳﺨﺮة‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫زآن ﺳﺒﺐ ﺧﺴﺘﻪ دل و ﻏﻢ ﭘﯿﺸﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﺟﻬﻢ‬

‫اوﺟﻢ‪،‬‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﮕﺲ را دﺳﺖ رس؟‬ ‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻼﻟﻢ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫از‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮ ﻣﻦ ر‪‬ﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﻫﻢ از ذات ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﭽﺴﺒﺎﻧﻢ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺳﻔﻠﯽ‬

‫ﭘﺮ‪،‬‬

‫ﻟﻢ‬

‫اوج‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺬق‬

‫ﺟﺎرﯾﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﻋﻮﯾﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻻف و دﻋﻮي ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ ﭘﯿﺶ ﻏﺮاب‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫روزي‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫را‬

‫ﻣﻌﻘﻮل‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﭘﺮم‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﯽ‬

‫ﻣﺤﮑﻮم‬

‫زﯾﺮ‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫ﭘﻮﯾﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﭘﺎﯾﮥ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‪‬ﺣﻞ‬

‫ام‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻌﻔﺮ‬

‫ﺳﻮر‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﻃﯿﺎر‬

‫ﻣﺮا‬

‫و‬

‫دﻫﻞ‬

‫ﺧﺎرج‬

‫را‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‬

‫از‬ ‫ﭘﺎﯾﮕﺎن‬ ‫دو‬

‫ﺟﻌﻔﺮ‬ ‫ﻧﺰد‬

‫ﺳﮑﺎن‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﺗﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ذﺑﺎب‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﺨﻮر‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺳﻮء‬

‫ﻇﻦ‬

‫در ﻟﮕﻦ ﻗﯽ ﮐﺮد و ﭘﺮ د‪‬ر ﺷﺪ ﻟﮕﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﺼﺎﻓﺎت‬ ‫ﺳﺮﯾﺶ‬

‫ﭘﺮ‬

‫اﻓﻖ‬ ‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻃﯿﻮر‬

‫ﭘﺮ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻃﺮّار‬

‫ﻣﺰن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ در ﻣﻌﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺎﮐﺖ ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﻗﻔﻞ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ و‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻦ ﮐﻠﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در وي ﻟﻘﻤﻪ ﺷﺪ ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻮ ﺑﺨﻮر‪ ،‬او را ﺣﻼل‬

‫‪ .111‬ﺑﯿﺎن آن دﻋﻮي ﮐﻪ ﻋﯿﻦ آن دﻋﻮي ﮔﻮاه ﺻﺪق ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫ﻧﯿﻤﻪ‬

‫آﺷﻨﺎي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ دﻋﻮي ﮔﻔﺖ‪ ‬ﻣﻌﻨﯽ ﻻن ِ ﻣﻦ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮام‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺘﺮس از ﺷﺐ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻮام‬ ‫‪331‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻋﻮي‬

‫دو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺸﯽ و ﺧﻮﯾﺸﯽ دو دﻋﻮي ﺑﻮد ﻟﯿﮏ‬ ‫ﻗﺮبِ‬

‫آوازش‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻟﺬت‬

‫آواز‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫زﯾﺮك‪،‬‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫او‬

‫ﻧﻮرﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آواز‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﻨﺪاﻧﺪ‬

‫ﯾﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺎزي ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﺗﺎزي زﺑﺎن؟‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﺗﺎزي‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﺗﺎزﯾﺎن‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎﻏﺬي؟‬

‫اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد دﻋﻮي ﺑﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دوش‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوش‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﺎﺗﺐ و ﺧﻂ ﺧﻮاﻧﻢ و ﻣﻦ اﺑﺠﺪي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺎﺗﺒﯽ‬

‫از‬

‫ﯾﺎري‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎزي‬

‫دم‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫دو ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ ﻓﻬﻢ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺷﺪ ﮔﻮا ﺑﺮ ﺻﺪق آن ﺧﻮﯾﺶ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ز‬

‫ﮐﺎﻧﺪروﻧﺶ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪ‪‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪم آن‪ ،‬وآﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮاب در‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﻠﻘﻪ اﻧﺪر ﮔﻮش ﮐﻦ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا ﯾﺎد آﯾﺪ آن ﺧﻮاب‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﻌﺠﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬ ‫ﺧﻮاب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺠﺎده‬

‫ﺧﻮاب‬ ‫را‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻧﻮ‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺸﻮاي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺿﺎﻟﮥ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻓﻘﻂ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺷﮏ؟ ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﺧﻮد را ﻏﻠﻂ؟‬

‫ﺗﺸﻨﻪ اي را ﭼﻮن ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﺘﺎب‬

‫در ﻗﺪح آب اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺎن زود آب‬

‫ﻫﯿﭻ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﺸﻨﻪ؟ ﮐﺎﯾﻦ دﻋﻮﯾﺴﺖ‪ ،‬رو‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫را‬

‫و‬ ‫ﻃﻔﻞ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﺠﺘﯽ‬ ‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬ ‫ﻣﺎدر‬

‫ﻣﺎدرا‪،‬‬

‫از‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮم‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻫﺎن‬

‫اي‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺮار‬

‫آواز‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﺳﺖ‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻨﻮد‪،‬‬

‫اﻧﯽ‬

‫ﻗﺮﯾﺐ‬

‫زد؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﯿﺎر؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻣﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫آواز‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫از‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آن‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‪،‬‬

‫از‬

‫او‬ ‫ذوق‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‪،‬‬

‫وﻟﺪ‬

‫در دل ﻫﺮ اﻣﺘﯽ ﮐﺰ ﺣﻖ ﻣﺰه ﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻬﺠﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫روي‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮﻗﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻨﺲ آب اﺳﺖ و از آن ﻣﺎء ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺑﺮون‬

‫واﻗﻌﻪ‪،‬‬

‫راز‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻣﺎدرم‪،‬‬ ‫ﺷﯿﺮت‬

‫‪ .112‬ﺳﺠﺪه ﮐﺮدن ﻣﺴﯿﺢ و ﯾﺤﯿﯽ ﻋﻠﯿﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم در ﺷﮑﻢ ﻣﺎدر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را‬ ‫ﻣﺎدر‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫در‬

‫دﯾﺪم‬

‫درون‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬ ‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺷﻬﯿﺴﺖ‬ ‫‪332‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫رو‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫از‬

‫وﺿﻊ‬

‫ﺣﻤﻞ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎو‬

‫اوﻟﻮ‬

‫اﻟﻌﺰم‬

‫و‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑﻪ‬

‫رو‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﮔﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫اوﻓﺘﺎدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻨﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺮ آن ﺟﻨﯿﻦ را ﺳﺠﺪه ﮐﺮد‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫درون‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﺠﻮدش‬

‫ﺣﻤﻞ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫درد‬

‫ﺳﺠﺪه اي دﯾﺪم ز ﻃﻔﻠﻢ در ﺷﮑﻢ‬

‫‪ .113‬اﺷﮑﺎل آوردن ﻧﺎداﻧﺎن ﺑﺮ اﯾﻦ ﻗﺼﻪ و ﺟﻮاب دادن اﯾﺸﺎن را‬ ‫را‬

‫ﺧﻂ ﺑﮑﺶ‪ ،‬زﯾﺮا دروغ اﺳﺖ و ﺧﻄﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻣﺮﯾﻢ وﻗﺖ وﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻮد از ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ دور و‪ ،‬ﻫﻢ ز ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻧﺸﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻤﻞ‪،‬‬

‫ﻣﺎدر‬

‫آن‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺷﻬﺮ‪،‬‬

‫او‬

‫ﮐﺲ‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻓﺎرغ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻧﮕﻬﺎﻧﺶ‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻔﺖ‪‬‬

‫ﺷﻬﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺰاﺋﯿﺪ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫دﯾﺪش؟‬ ‫اﻫﻞ‬

‫ﮐﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﻧﺪﯾﺪش‬

‫ﻧﺰ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻏﺎﯾﺐ‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫را‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻧﺰ‬

‫و‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫او‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫درون‬

‫ﻣﺸﺒﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺒﺎر‬

‫دور اﺳﺖ از‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﺎدر ﯾﺤﯿﯽ ﮐﻪ‬

‫درون‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫اي‬

‫را‬ ‫زﺑﻮن‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﻦ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ آن ﭼﻔﺴﯿﺪه اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﻧﻮﺷﺪ ز دﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﺑﯿﺎن؟‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻓﻬﻢ آن ﭼﻮن ﮐﺮد ﺑﯽ ﻧﻄﻘﯽ ﺑﺸﺮ؟‬

‫در ﻣﯿﺎن ﺷﯿﺮ و ﮔﺎو آن دﻣﻨﻪ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ رﺳﻮل و ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﻫﺮ دو ﻓﺴﻮن؟‬

‫ﻧﺒﯿﻞ؟‬

‫ﭼﻮن ز ﻋﮑﺲ ﻣﺎه ﺗﺮﺳﺎن ﮔﺸﺖ ﭘﯿﻞ؟‬

‫اﻓﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﮐﯽ ﺑﺎ زاغ ﻟﮑﻠﮏ را ﻣﺮﯾﺴﺖ؟‬ ‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ور‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫وا‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻠﯿﻠﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫وزﯾﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﺤﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻠﯿﻠﻪ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﻣﻨﻪ‬

‫ﮔﺎو‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻨﮕﺮد‬

‫ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ‬

‫وي‬

‫ﺑﺴﺎن‬

‫داﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫‪ .114‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل و ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن آن‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي‬ ‫ﻣﺎﺟﺮاي‬

‫و‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮔﻞ‪،‬‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫دار‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آﻧﺠﺎ‬ ‫ز‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺮّ ﮔﻔﺖ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺒﺎﻻ ﭘﺮ ﻣﭙﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﻐﺪ‪ ‬ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﺷﻄﺮﻧﺞ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺎﻧﮥ ر‪‬خ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ اش از ﮐﺠﺎش آﻣﺪ ﺑﺪﺳﺖ؟‬

‫ﯾﺎﻓﺖ؟‬

‫ﻓﺮخ آن ﮐﺲ ﮐﺎو ﺳﻮي ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺿﺮب‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻧﺶ ﮐﺮد ﺑﯽ ﺟﺮﻣﯽ ادب؟‬

‫ﻋﻤﺮو را ﺟﺮﻣﺶ ﭼﻪ ﺑ‪‬ﺪ؟ ﮐﺎن زﯾﺪ ﺧﺎم‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺑﺨﺮﯾﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺤﻮي‪،‬‬

‫زﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﯿﺮاث‬

‫ﻋﻤﺮوا‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫‪333‬‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺑﺰد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫زﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﭘﯿﻤﺎﻧﮥ‬

‫ﻋﻤﺮو‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻨﺪﻣﺶ‬

‫اﻋﺮاﺑﺴﺖ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﮔﺮ دروغ اﺳﺖ آن‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎ اﻋﺮاب ﺳﺎز‬

‫را‬

‫زﯾﺪ ﭼﻮن زد ﺑﯽ ﮔﻨﺎه و ﺑﯽ ﺧﻄﺎ ؟‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﭼﺎر‬

‫و‬

‫ﻻﻏﯽ‬

‫زﯾﺪ‬

‫واﻗﻒ‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻋﻤﺮو‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دزدش را‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‪،‬‬

‫ﻋﻤﺮو ﯾﮏ‬

‫ﺑﺰد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ‬

‫واوي ﻓﺰون‬

‫اﺳﺖ‬

‫دزدﯾﺪه‬

‫رد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ از ﺣﺪ ﺑﺮد‪ ،‬ﺣﺪ او را ﺳﺰد‬

‫‪ .115‬ﭘﺬﯾﺮا آﻣﺪن ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ در دل ﺑﺎﻃﻼن‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﯽ‬

‫اﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﭘﺬرﻓﺘﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ور ﺑﺪو ﺧﻨﺪد ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﮔﻮﯾﺪ دو اﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ دارد‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺰاي ﺑﺪ ﺧﻮ اﺳﺖ‬

‫دروغ‬

‫زد‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻌﺘﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﮐﮋ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت اﯾﻦ دوﺳﺖ‪ ،‬در وﺣﺪت ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫دروﻏﺎن‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﮋان‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻟﺨﺒﯿﺜﺎت‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺟﻨﺲ دروغ اﺳﺖ اي ﭘﺴﺮ‬ ‫دل‬

‫ﻓﺮاﺧﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬ ‫دﻧﺪان‬

‫داﻧﺎﺋﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺻ‪‬ﺪﻗﯽ‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻟﺨﺒﯿﺜﯿﻦ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﻮران‬

‫را‬

‫دروغ‬

‫از‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻋﺜﺎر‬ ‫ﺧﯿﺎﻧﺖ‬

‫‪ .116‬ﺟﺴﺘﻦ آن درﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯿﻮة آن ﺧﻮرد ﻧﻤﯿﺮد‬ ‫رﻣﺰ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫اي‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻨﮕﻼخ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺰ ﻣﯿﻮة او ﺧﻮرد و ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﯽ ﺷﻮد او ﭘﯿﺮ و‪ ،‬ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫ﺻﺎدﻗﯽ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺖ و ﻣﯿﻮه اش ﺷﺪ ﻋﺎﺷﻘﯽ‬ ‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪي‬

‫داﻧﺎ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﮕﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫از‬ ‫دﯾﻮان‬

‫از‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬

‫از‬

‫ادب‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫روان‬

‫ﮐﺮد‬

‫او‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫و‬

‫ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ از ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﻮب ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﯽ ﮐﻮه و ﻧﻪ دﺷﺖ‬

‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻧﺠﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺠﻨﻮن ِ ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺰاح‬

‫ﺑﺲ ﮐﺴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﺎي ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻼح‬ ‫ﮔﺰاف؟‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪،‬‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﺻﻔﻌﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺴﺖ و ﺟﻮﺋﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ زﯾﺮك ﺳﯿﻨﻪ ﺻﺎف‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ز‬

‫ﺻﻔﻊ‬

‫در‬

‫ﻓﻼﻧﺠﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻣﺮاﻋﺎﺗﺶ‬

‫ﺻﻔﻌﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﯽ ﺳﺘﻮدﻧﺪش ﺑﻪ ﺗﺴﺨُﺮ‪ ،‬ﮐﺎي ﺑﺰرگ‬ ‫در‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﯿﺎﺣﺖ‬

‫درﺧﺘﯽ‬ ‫در‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﮐﺠﺎ‬ ‫آﺷﮑﺎرا‬ ‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺳﺘﺮگ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﻬﻦ و ﻫﺮ ﺷﺎﺧﯿﺶ ﮔﺒﺰ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدش‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﯽ دﯾﺪ اﻧﺪر آن ﻏﺮﺑﺖ ﺗﻌﺐ‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬ ‫ز‬

‫ﻧﺸﺪ‬ ‫‪334‬‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﻪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻏﺮض‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﻻﻣﺮ‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﺎﻟﻬﺎ‬ ‫از‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫رﺷﺘﮥ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺨﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺎرﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﺟﺴﺘﻪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫راه‬

‫ﺑﺮّﯾﺪ‬

‫‪ .117‬ﺷﺮح ﮐﺮدن ﺷﯿﺦ ﺳ‪‬ﺮّ آن درﺧﺖ را ﺑﺎ آن ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬ ‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫دﻋﺎي‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺎه‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺴﺘﮥ‬

‫او‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫اﻧﺪر آن ﻣﻨﺰل ﮐﻪ آﯾﺲ ﺷﺪ ﻧﺪﯾﻢ‬

‫ﻗﻄﺒﯽ‬

‫او‬

‫روم‬

‫ز‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫آب‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫آﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮاه‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪم‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ‬

‫دﻟﺨﻮاه‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﺤﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﯿﺨﺎ وﻗﺖ رﺣﻢ و رأﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪم‪ ،‬وﻗﺖ ﻟﻄﻒ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪﯾﺴﺘﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺘﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫وا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫رو‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﻃﻨﺰ و ﺗﺴﺨﺮ اﯾﻦ ﺳﺮﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺲ ﺷﮕﺮف و ﺑﺲ ﺑﺴﯿﻂ‬

‫آب‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﻮرت رﻓﺘﻪ اي‪ ،‬اي ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫زآن ز‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﻮرت رﻓﺘﻪ اي‪ ،‬ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ اي‬

‫زآن ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺸﺘﻪ اي‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺳﺤﺎب‬

‫او‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺟﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫و‬

‫درﺧﺘﺶ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺶ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اي‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺎه‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮐﺶ ﺻﺪ ﻫﺰار آﺛﺎر ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺎﺧﺴﺎر‬

‫او‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫درﺧﺖ‬ ‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ز‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﺷﺎخ ﻣﻌﻨﯿﯽ‬

‫ﺑﺤﺮش‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﻧﺎم‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺮد اﺳﺖ او‪ ،‬اﺛﺮ دارد ﻫﺰار‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺪر‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﺨﺺ‬

‫و‬

‫ﻋﺪو‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﺧﺎل‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﺨﺺ‬ ‫دﯾﮕﺮ‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺗﺮا‬ ‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮد او‬

‫ﺑﺎر و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫وﻫﻢ و‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫دﮔﺮ‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﻮﯾﺪ ﻧﺎم ﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺛﻘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ و اﻧﺪر ﺗﻔﺮﻗﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﭼﺴﺒﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﺎم درﺧﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺮ وﺻﻔﺶ از وﺻﻔﯽ ﻋﻤﯽ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻧﺎم‬

‫آن‬

‫ﻋﻢ‬

‫در‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫رو‬

‫ﺟﻮان؟‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻠﺦ‬ ‫را‬

‫ﮐﺎم‬

‫و‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺷﻮر‬ ‫اي‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺻﻮرت و ﻫﯿﺌﺖ ﺑﻮد ﭼﻮن ﻗﺸﺮ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ اﻧﺪر وي ﭼﻮ ﻣﻐﺰ‪ ،‬اي ﯾﺎر دوﺳﺖ‬

‫در ﮔﺬر از ﻧﺎم و ﺑﻨﮕﺮ در ﺻﻔﺎت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ذات‬

‫ﮔﻮ ﺷﻮي در ذات و آﺳﺎﺋﯽ ز ﺧﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﯾﮏ رﻧﮓ ﺑﯿﻨﺪ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫آرام‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫را‬

‫ﮔ‪‬ﺮو‬

‫اﺧﺘﻼف‬ ‫اﻧﺪرﯾﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫از‬ ‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫‪335‬‬

‫ﺻﻔﺎﺗﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫ره‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫رﻓﺖ‪،‬‬ ‫اﺳﺎﻣﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫‪ .118‬ﺑﯿﺎن ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﮐﺲ ﺟﻬﺖ اﻧﮕﻮر ﺑﺎ ﻫﻤﺪﮔﺮ ﺑﻌﻠﺖ آﻧﮑﻪ زﺑﺎن ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﺎر‬

‫ﮐﺲ‬

‫را‬

‫ﻓﺎرس‬

‫و‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﻓﺎرﺳﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫داد‬

‫ﻣﺮدي‬

‫و‬

‫روﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﻋﺮب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫درم‬

‫و‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻧﺰاع و در ﻏﻀﺐ‬

‫وارﻫﯿﻢ؟‬

‫دﻫﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﻌﺎذ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮐﺰ ﺗﺮك ﺑ‪‬ﺪ ﮔﻔﺖ اي‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺷﻬﺮي‬ ‫را‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﮕﻮري‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﻦ ﻋ‪‬ﻨَﺐ ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﮕﻮر اي دﻏﺎ‬

‫ُﮐﺰم‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ُازم‬

‫اﺳﺘﺎﻓﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫آﻧﮑﻪ روﻣﯽ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﯿﻞ را‬

‫ﺗﻨﺎزع‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﺟﻨﮕﯽ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫از‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ از ﺟﻬﻞ و‪ ،‬از داﻧﺶ ﺗﻬﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺻﻠﺤﺸﺎن‬

‫در‬ ‫ﻣﺸﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻋﺰﯾﺰي‬

‫ﺳ‪‬ﺮي‬ ‫ﺑﺴﭙﺎرﯾﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫دل‬

‫درﻣﺘﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺨﻨﺘﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ور‬

‫ﺳﺨﻨﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﺗﻮاﻓﻖ‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آرزوي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻬﺎ‬

‫آﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫د‪‬ﻏﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻟﻤﺮاد‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫ﺑﺪادي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫درﻣﺘﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬ﻫﺮ ﯾﮑﺘﺎن دﻫﺪ ﺟﻨﮓ و ﻓﺮاق‬ ‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﯽ او ﮐﻪ ﻣﻦ زﯾﻦ ﯾﮏ درم‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻋﻨﺐ‪،‬‬

‫ﺗﺎن‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﺮم‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ز‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫را‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﭼﺎر‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﯾﮏ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آرد‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫أﻧﺼﺘﻮا‬

‫ﺗﺎ زﺑﺎﻧﺘﺎن ﻣﻦ ﺷﻮم در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬ ‫و‬

‫ﺳﺨﻂ‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫در‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﻧﺰاع‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺛﻘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﻧﺰاع‬

‫و‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﯽ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫دارد‬

‫ﺳﺮﮐﻪ را ﮔﺮ ﮔﺮم ﮐﺮدي‪ ،‬ز آﺗﺶ آن‬

‫ﭼﻮن ﺧﻮري‪ ،‬ﺳﺮدي ﻓﺰاﯾﺪ ﺑﯽ ﮔﻤﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻃﺒﻊ اﺻﻠﺶ ﺳﺮدي اﺳﺖ و ﺗﯿﺰي اﺳﺖ‬

‫دوﺷﺎب‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ز‬

‫اﺧﻼص‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺰ ﺑﺼﯿﺮت ﺑﺎﺷﺪ آن وﯾﻦ از ﻋﻤﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺣ‪‬ﺴ‪‬ﺪ‬

‫را‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ور‬

‫آن‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬ ‫ﯾﺦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫رﯾﺎي‬

‫از‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫آن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫دﻫﻠﯿﺰي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮐﺰ ﺳﻮي ﺣﻀﺮت ﺑﺘﺎﺧﺖ‬ ‫ﻋﺪﻟﺶ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺠﯽ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫آﻫﻮ‬ ‫از‬

‫را‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮐﺎو‬

‫د‪‬م‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﭘﻠﻨﮓ‬

‫اﻧﺲ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮون آﻣﺪ ز ﺟﻨﮓ‬ ‫ﻧﺎورد‬

‫اﺣﺘﺮاز‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫اﺗﺤﺎدي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﺪوي‬

‫ﻫﯿﻦ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺟﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯿﺒﺎﺷﯽ ﻏﻮي؟‬

‫داﻧﻪ‬

‫اش‪،‬‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫و آن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺟﻮي را ﻫﺮ دو ﺑﻮد‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﺧﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻣﻮري‪،‬‬

‫ﭼﻨﮕﺎل‬

‫آرد‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫داﻧﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دور‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺸﺎن‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﺎ‬ ‫‪336‬‬

‫دﻫﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮگ‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬ ‫ﺻﻠﺢ‬

‫و‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫دم‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﻮر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻗﻮل‬

‫إِنْ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫أُﻣ‪‬ﮥٍ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺮغ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﺸﻔﻘﺎن‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫اﺗﺤﺎدي‬

‫ﻧﺒﻮدﺳﺖ‬

‫اﻣﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬

‫ﯾﮑﺪل‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺰ ﺻﻔﺎﺷﺎن ﺑﯽ ﻏﺶ و ﺑﯽ ﻏﻞ ﮐﻨﺪ‬

‫واﻟﺪه‬

‫ﻣﺴﻠﻤﻮن‬

‫واﺣﺪه‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫و‬

‫دوﺋﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬ ‫واﺣﺪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﺳﻮل‬ ‫ﺷﺮك‬

‫از‬

‫و‬

‫إﻻ‬

‫ﺧَﻼ‬ ‫و‬

‫ﺣﻖ‬ ‫را‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫از‬

‫ﻓ‪‬ﯿﻬﺎ‬

‫ﻧﺬﯾﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫دﺷﻤﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﺣﯿﺪ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺑﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫‪ .119‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﻋﺪاوت از ﻣﯿﺎن اﻧﺼﺎر ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ وﺟﻮد ﻣﺒﺎرك ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫دو ﻗﺒﯿﻠﻪ ﮐﺎوس و ﺧﺰرج ﻧﺎم داﺷﺖ‬

‫ﯾﮏ ز دﯾﮕﺮ ﺟﺎن ﺧﻮن آﺷﺎم داﺷﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻟْ ‪‬ﻤﺆْﻣ‪‬ﻨُﻮنَ‬

‫إِﺧْﻮ‪‬ةٌ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫در‬

‫اﺧﻮان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺿﺪاﻧﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻏﻮره ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﺷﺪ ﯾﺎر ﻧﯿﮏ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫اوﻻ‬

‫اﺧﻮان‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫دم‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺷﺎن‬

‫اﻧﮕﻮرﻫﺎ‬

‫ﻏﻮره‬

‫اﻧﮕﻮر‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬ ‫اﻋﺪاد‬

‫ﻏﻮره اي ﮐﺎو ﺳﻨﮓ ﺑﺴﺖ و ﺧﺎم ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫او‬

‫در‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫اﻓﻬﺎم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دود‬

‫دوزخ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﺧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫آن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻏﻮرﻫﺎي‬

‫او‬

‫رو‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮐﺎﯾﺸﺎن‬

‫اﻧﮕﻮري‬ ‫در‬

‫دارد‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫واﺣﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﻧﮕﻮري‬

‫راﻧﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺮة‬

‫واﺣﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺻﻠﯿﺶ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬ ‫ﻧﺤﺲ‬

‫ﻣﻠﺤﺪ‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫اﻫﻞ‬

‫در‬

‫از‬

‫ارم‬

‫دل‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫او‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻬﺠﻮر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﻟﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ دﺷﻤﻦ ﮔﺮدد اﯾﺮا ﻫﻢ دو اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﺟﻨﮕﯽ در ﻧﺒﺴﺖ‬ ‫اﺗﺤﺎد‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دوﺋﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫واﺣﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﺣﺪت وﺻﻒ اوﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫درﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻨﺪ‬

‫از‬

‫دم‬

‫در‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﺸﺮدي‬

‫در‬

‫اﺳﻼم‬

‫ﻋﻨﺐ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ‬

‫ازل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫و‬

‫ﮐﻞ‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ذره‬

‫را‬

‫در‬

‫رﻫﮕﺬر‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺒﻮﺷﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻣﺎء‬

‫و‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻔﺘﺮق‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻈﺎﯾﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﮐﻨﻮن‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دور‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﻮر‬

‫دارد‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﻣﻮﻟﻌﯿﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﮔﺮه‬ ‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻐﺮب‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎي‬

‫ﺑﻨﺪﯾﻢ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫و‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫ﮔﺬر‬

‫وز‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫دﻗﯿﻖ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﻫﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دور‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺳﺮا‬

‫در‬ ‫و‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﮕﺸﺎﺋﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺎل‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫دام‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﺧﺘﻼل‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫ﺟﻮاب‬ ‫در‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﺶ‬

‫و‬

‫‪337‬‬

‫آرد‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫داد‬

‫ﻋﻤﺎ‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫آﯾﯿﻦ‬ ‫ﻓﻦ‬

‫ﺳﺮا‬ ‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻋﺸﯿﻖ‬ ‫ﻓﺰا‬ ‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺤﺮوم‬ ‫زﺑﻮن‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺻﺤﺮا‬ ‫ﻧﮕﺮدد‬

‫و‬

‫ﻣﺮج‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫او‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫دام‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﺮش‬

‫ﮔﺮه‬

‫اﻧﺪر‬ ‫در‬

‫ﮐﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ﺧﺮج‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻣﺪام‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﮔﺮه ﮐﻢ ﮐﻮش‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎل و ﭘﺮت‬

‫ﻧﮕﺴﻠﺪ ﯾﮏ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﮐﺮّ و ﻓﺮت‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻧﺒﺴﺖ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﺮﻫﺎﺷﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫و‬

‫ﮐﻤﯿﻨﮕﺎه‬

‫آن‬

‫ﻋﻮارض‬

‫ﺣﺎل اﯾﺸﺎن از ﻧﺒﯽ ﺧﻮان اي ﺣﺮﯾﺺ‬

‫ﻧﻘﺒﻮا‬

‫ﻓﯿﻬﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺰاع‬

‫از‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ز‬

‫و‬

‫اﻣﯿﻦ‬ ‫ﻣﻨﺎزع‬

‫اﺧﺘﻼف‬

‫ﺣﯿﺚ‬

‫روﻣﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫وار‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬

‫ﻫ‪‬ﻞْ‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﮐﻨﺘﻢ‬

‫ﻓﻮﻟﻮا‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻣﺮﻏﺎﻧﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﯿﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﻐﺪان‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺎﺟﺰان‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻫﺪﻫﺪ‬

‫زاغ اﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫ﻋﻤﺎ‬ ‫روﺷﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﯿﻨﻪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﺗﻘﺪﯾﺲ‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت زاغ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬ ‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮﺷﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ز‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬

‫ﮐﺒﮏ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‬

‫اﻟﻄﯿﺮ‪،‬‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﮔﻨﻪ ﮐﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﻨﺪ؟‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ ﺧﻼف و ﮐﯿﻨﻪ‪ ،‬آن ﻣﺮﻏﺎن ﺧﻮﺷﻨﺪ‬ ‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫زاغ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫راه‬

‫و‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺸﮑﻬﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﺮ‬

‫او‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در‬

‫آزاد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫درون‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮﺷﺎن‬ ‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫دارد‬

‫او‬

‫روﯾﺶ‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﻃﺎوس‬

‫ﭘﺮّان‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﯿﻦ‬

‫زﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫راه‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻧﻬﺪ‬ ‫ﻧﻤﻮد‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫آزار‬

‫ﻋﺰﯾﺰان‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫واﻣﺎﻧﺪة‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺷﺪﯾﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫آرد‬

‫ﻟﻢ‬ ‫دﻣﯽ‬

‫ﭘﺮ و‬

‫ﻟﮑﻠﮏ اﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﻟﮏ ﻟﮏ ﻣﯽ زﻧﺪ‬ ‫ز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯿﻢ‬

‫ﺗﻮﺣﯿﺪ‬

‫ﺑﺎزان‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬ ‫ﯾﻨﻬﮑﻢ‬

‫وﺟﻬﮑﻢ‬

‫ﻏﺎﯾﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دوﺋﯽ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﻧﺤﻮه‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺐ‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ روان ﮔﺮدﯾﺪ ﺷﺎد‬ ‫ﻫﺬا‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ﻧﺨﯿﺰد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺤﯿﺺ‬

‫اﻧﮕﻮر‬

‫اﻟﺬي‬

‫ﺑﺎزان‬

‫را‬

‫ﺻ‪‬ﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‬

‫اﻟﻄﯿﺮ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺮﻏﺎن را ﻫﻤﯽ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺘﯽ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﭘﺮّ آن ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﮕﺶ ﻣﻄﺮب اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ ﯾﮏ آﻫﻨﮕﺶ ز ﮐﺮﺳﯽ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺧﻮ ﮐﻦ اي ﺧﻔﺎش ِ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﮔﺰي ره‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺸﺮﻗﺴﺖ‬

‫ﺑﺮون‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﻣﻐﺮﺑﺴﺖ‬

‫ﺛﺮﯾﺴﺖ‬

‫وز ﺛﺮي ﺗﺎ ﻋﺮش در ﮐﺮّ و ﻓﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫رد‪‬‬

‫ﺑﺪان ﺳﻮ ﻣﯿﺮوي‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫از‬

‫وآﻧﮑﻪ ﻟﻨﮓ و ﻟﻮك آن ﺳﻮ ﻣﯿﺠﻬﯽ‬ ‫‪338‬‬

‫در‬ ‫ﮔﺰ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ‬ ‫ﻗﻄﺐ‬

‫ﻟﻨﮕﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﻔﺎﺷﯽ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻣﺴﺎﺣﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﻟﻮﮐﯽ‬

‫ﻣﯿﺮﻫﯽ‬

‫‪ .120‬ﻗﺼﮥ ﺑﻂ ﺑﭽﮕﺎن ﮐﻪ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻣﯿﭙﺮوردﺷﺎن‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺨﻢ ِ ﺑﻄﯽ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮغ ِ ﺧﺎﻧﻪ ات‬ ‫ﻣﺎدر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫آن ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺟﺎﻧﺖ را از ﻣﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻞ ﺧﺸﮑﯽ ﻣﺮ ﺗﻮ را زﯾﻦ داﯾﻪ اﺳﺖ‬

‫راﯾﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻄﺎن‬

‫داﯾﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫آن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫داﯾﻪ‬

‫داﯾﻪ ات ﺧﺎﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪ و‪ ،‬ﺧﺸﮑﯽ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﻂّ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺮﺑﯿﺖ‬

‫دل‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫را‬

‫ﺑﺮان‬ ‫آب‬

‫ﺗﻮ ﻣﺘﺮس و ﺳﻮي درﯾﺎ ران ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﻮ ﺑﻄﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺸﮏ و ﺑﺮ ﺗﺮ زﻧﺪه اي‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﮐَﺮﱠﻣ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻤﻠﻨﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ز‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑ‪‬ﻨ‪‬ﯽ‬ ‫ﻋﻠﯽ‬

‫اﻟﺒﺤﺮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ درﯾﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﭘﺎ ﻧﻬﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ران‬

‫ﺣﻤﻠﻨﺎ‬

‫از‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻟﺒﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺣﯿﻮان‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻧﯽ از ﻣﻠﮏ‬

‫ﺗﺎ روي ﻫﻢ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ور‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ز‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬ ‫ﻣﺮﮐﺐ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮﻏﺎﺑﯿﺎﻧﯿﻢ‬

‫اي‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻃﯿﺮ‬

‫در‬

‫در‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻏﻔﻠﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ و ﺳﺎﺣﺮ اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎﮐﯽ‬

‫و‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫او ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ و ﻣﺎ از وي ﻣﻠﻮل‬

‫آرد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫رﻋﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻌﺪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫روان‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫راﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﺒﺎح‬

‫از ﻧﺠﺎت و از ﻓﻼح و از ﻧﺠﺎح‬

‫ﺣﯿﻠﻪ ﻣﻨﺪ‬

‫ﯾﮑﯽ زآن ﮔﻨﺞ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺎورﻧﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﻮﺣﯽ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫درد‪‬‬

‫او‬

‫دل‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﺳﻮي‬ ‫او‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫در ﺻﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﺎل ﻣﺸﺖ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫إﻟﯿﻪ‬

‫روح او‬

‫ﺟﻬﻞ‬ ‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫ﻣﺜﻠﮑﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫راه‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻨﺲ ﺣﯿﻮان ﻫﻢ ز ﺑﺤﺮ آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫آد‪‬م‪‬‬

‫در‬

‫ﮐﺎو‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫داﯾﻪ‬

‫و‬

‫داﯾﻪ‬

‫ﺑﮕﺬار‪،‬‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﭼﻮ‬

‫د‪‬ه‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫داود‬

‫اﺑﺪ‬

‫آب‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ذوق‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫دل‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫آب‬ ‫ﻣﺤﺠﻮب‬ ‫ﺳﺒﺒﻬﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫زره‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫‪ .121‬ﺣﯿﺮان ﺷﺪن ﺣﺎﺟﯿﺎن در ﮐﺮاﻣﺎت آن ﺷﯿﺦ زاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ روي رﯾﮓ ﮔﺮم ﺻﺤﺮا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫در‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫زاﻫﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﻼد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺣﺎﺟﯿﺎن‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﺎي زاﻫﺪ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد‪ ،‬او ﺗﺮ ﻣﺰاج‬

‫از‬

‫ﺳﻤﻮم‬

‫وﺣﺪﺗﺶ‬

‫و‬

‫ﺣﺎﺟﯿﺎن‬ ‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺣﯿﺮان‬ ‫اﺳﺘﺎده‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫رﯾﮓ‬

‫رﯾﮓ‬ ‫‪339‬‬

‫آن‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺒﺎدﯾﻪ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫زاﻫﺪ‬ ‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫ﺑﻮدش‬

‫ﻋﻼج‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آﻓﺘﺶ‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫در‬

‫ﺗﻔﺶ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫آبِ‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﮔﻔﺘﺌﯽ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺑﺮ ﺳﺒﺰه و ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﺮ ﺣﺮﯾﺮ و ﺣ‪‬ﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ ﺳﻤﻮم او را ﺑﻪ از ﺑﺎد ﺻﺒﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫راز‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫زآن ﺟﻤﺎﻋﺖ‪ ،‬زﻧﺪه اي روﺷﻦ ﺿﻤﯿﺮ‬

‫دﯾﺪ ﮐﺎﺑﺶ ﻣﯿﭽﮑﯿﺪ از دﺳﺖ و رو‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫وﺿﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪش‪ ،‬ﮐﻪ آﺑﺖ از ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫دﺳﺖ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺰ ﺳﻮي ﺳﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﺎه‬

‫رد‬

‫را‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫رو‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ‬ ‫ز‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫اﺳﺘﻐﺮاق‬

‫ﺑﺎ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮاره‬ ‫ﺧﺸﻮع‬

‫ﺑ‪‬ﺮاق‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻀﻮع‬

‫ا‪‬ﺳﺘﺎده‬

‫در‬

‫دروﯾﺶ‬

‫اش‬

‫دﻟﺪل‬

‫ﺗﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﺮﺳﺪ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ ﺣﻞ ﮐﻦ‪ ،‬اي ﺳﻠﻄﺎن دﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﺳﺮارت‬

‫واﻧﻤﺎ‬

‫ﺳﺮي‬

‫ز‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺸﻮد‬

‫رزق‬

‫ﺟﻮﯾﯽ‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﻧﻤﻮده‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آب‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ز‪‬ﻧّﺎرﻫﺎ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫دﻋﺎي‬

‫ﺣﺎﺟﯿﺎن‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﻓ‪‬ﯽ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺧﻮش‬

‫زود‬

‫ﺑﺎرﯾﺪن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫در ﮔﻮ و در ﻏﺎرﻫﺎ ﻣﺴﮑﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫اﺷﮑﻬﺎ‬

‫ﻣﺸﮑﻬﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‪،‬‬ ‫ﻣﺸﮏ‬

‫از‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺐ‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻗﻮم‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫را‬

‫ﻗﻮم‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻧﺎﭘﺬﯾﺮا‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻣﺸﮏ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫آﺛﺎر‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دراز‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫اﻟﺴ‪‬ﻤﺎء‪‬‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺣﺎﺟﯿﺎن‬

‫ﮔﺸﻮدﺳﺘﯽ‬

‫رِز‪‬ﻗُﮑُﻢ‪‬‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﭘﯿﻞ‬ ‫ﮔﺸﺎده‬

‫آب‬

‫درم‬ ‫ﻋﯿﺎن‬ ‫ﮐﺶ‬

‫رو‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫اﺑﺮ ﭼﻮن ﻣﺸﮑﯽ دﻫﺎن را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺐ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﯾﺪﻧﺪ‬

‫ز‪‬ﻧّﺎرﻫﺎ‬

‫در‬

‫ازدﯾﺎد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫ﺗﺮش‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻗﺼﺎن‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ دوم‬

‫‪340‬‬

‫از‬ ‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫واﷲ‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﺗﻢ‪‬‬

‫اﻟﮑﻼم‬

341

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪي ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﯾﺖ ‪www.sufism.ir‬‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ً اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮔﺰارش دﻫﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﯾﻠﻬﺎي اﺻﻠﯽ را ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪www.guidinglights.org‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬ ‫ﺑﯿﺎر‬

‫اﯾﻦ ﺳﻮم دﻓﺘﺮ ﮐﻪ ﺳﻨﺖ ﺷﺪ ﺳﻪ ﺑﺎر‬

‫اي‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫را‬

‫در‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺰﻫﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫از‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻓﺘﯿﻞ‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻃﻨﺎب‬

‫ﻣﻄﺒﺦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺑﺪال‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻢ ز ﺣﻖ دان‪ ،‬ﻧﻪ از ﻃﻌﺎم و از ﻃﺒﻖ‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن را ﻫﻢ ز ﻧﻮر ا‪‬ﺳﺮَﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ز روح و از ﻣﻠﮏ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ آﺗﺶ ﺷﺪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﭼﻮن ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺲ و ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﮔﺸﺖ از ﺗﻮ رام‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻟﺤﻖ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﻗﻮ‪‬ﺗﺖ‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫ﮔﻨﺠﯿﻨﮥ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻗﻮت‬ ‫ﺷﻤﺲ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ﮔﺮدون‪،‬‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻞ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﻮﺻﻮﻓﯽ‬ ‫ﻣﺰاﺟﯽ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬ ‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﺻﺎر‬

‫دﮐﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺰاﺟﺖ‬

‫اي‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‬ ‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬ ‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ً‬

‫ﺣﺬق‬

‫ﺳﯿﻮم‬

‫ﻋﺮوﻗﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫و‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫و‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫و‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اُﺳﺘﻨﯽ‬

‫ﻗﺎﯾﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﺧﻼق‬

‫ﻣﺰاﺟﺖ‬

‫ودود‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ ﻣﺰاﺟﺖ ﺑﺮﺗﺮ از ﻫﺮ ﭘﺎﯾﻪ اﺳﺖ‬ ‫را‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻠﺘﻘﻂ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫ﻣﻨﺒﺴﻂ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫راي‬

‫ﺣﺮارت‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫وﺣﺪت‬

‫اﻓﻬﺎم‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫اﻋﺬار‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪ و‪ ،‬ﻣﯽ را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫و‬

‫اﻧﺸﻖ‬

‫اﻟﺠﺒﻞ‬

‫رأﯾﺘﻢ‬

‫اﻟﺠﻤﻞ‬

‫ﻫﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻗﺺ‬

‫ﺟﺒﻞ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺨﺸﯽ‪ ،‬آﯾﺪ از ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﮐﺲ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺨﺸﯽ‪ ،‬ﮐﺎر ﯾﺰدان اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻀﻮي‬

‫ﺟﺪا‬

‫و‬

‫از‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﺣﻠﻖ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻬﯽ‬ ‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﮔﻮش‬

‫آن‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ‬ ‫ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫ﺳﺮّ‬

‫را‬

‫و‬

‫روح‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺟﻼﻟﯽ‬

‫ﺷﻮي‬

‫از‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺮﯾﺰي‬

‫ﻧﻮﺷﺪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺟﻼل‬

‫ﮐﺎو ﭼﻮ ﺳﻮﺳﻦ‪ ،‬ده زﺑﺎن اﻓﺘﺎد و ﻻل‬

‫را‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫ﮐﺲ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪342‬‬

‫ﺧﻮرد‬

‫آب‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ﻣﮕﺲ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮔﯿﺎﻫﺶ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺣﯿﻮان ﮔﺸﺖ زﻓﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﺎك‬

‫ذره‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬ ‫دﯾﺪم‬

‫را‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬ ‫رزﻗﻬﺎ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫را‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫اﮐﺎل‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺟﺪا ﺷﺪ از ﺑﺸﺮ روح و ﺑﺼﺮ‬

‫دﻫﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮ‬

‫دراز‬

‫از‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫او‬

‫ﺑﺮگ‪،‬‬

‫را‬

‫ﮔﯿﺎﻫﺶ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫او‬

‫رزﻗﻬﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫آﮐﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺧﻮردﺷﺎن‪،‬‬

‫داﯾﮕﺎن‬

‫را‬

‫داﯾﻪ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﭘﺎره‬

‫دان‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫را‬

‫را‬ ‫ﻣﺄﮐﻮل‬

‫اي‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻏﺬاﺋﯽ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﻘﺒﻞ‬

‫او‬

‫ﮐﯽ‬

‫زآن‬

‫و‬

‫زﻫﺪ؟‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﺎره‬

‫دان‬

‫ﻣﻘﺒﻮل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﻨﺘﺸﺮ‬

‫وآن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫اﻫﻞ‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﺨﻠﺪ‬

‫ﻣﺠﺘﻤﻊ‬

‫ﭘﺲ ﮐﺮﯾﻢ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو ﺧﻮد را دﻫﺪ‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎت‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﻟﺼﺎﻟﺤﺎت‬ ‫ﻫﺰاراﻧﻨﺪ‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫رﺳﺘﻪ از ﺻﺪ آﻓﺖ و اﺧﻄﺎر و ﺑﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‪‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﻋﺪد‬

‫آﮐﻞ و ﻣﺄﮐﻮل را ﺣﻠﻖ اﺳﺖ و ﻧﺎي‬

‫ﻏﺎﻟﺐ و ﻣﻐﻠﻮب را ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و راي‬ ‫را‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺧﻮرد‬

‫او‬

‫واﻧﺪر او اﻓﺰون ﻧﺸﺪ ز آن ﺟﻤﻠﻪ اﮐﻞ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﺮ ﯾﻘﯿﻦ را ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﻫﻢ ﺣﻠﻖ داد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮرد او ﻫﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ را ﮐﻪ زاد‬

‫ﺣﻠﻘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫او‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻋﺪل‬

‫اﻋﯿﺎن‬

‫رازق‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫و‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺣﺒﻞ‬

‫اﮐﻞ‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﺎﻫﯽ ﺗﺎ ﺑﻤﺎه‪ ،‬از ﺧﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺬب ﻣﺎﯾﻪ او را ﺣﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬ ‫از‬

‫وﺳﻮﺳﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫وآﻧﮕﻬﺎن‬

‫روزﯾﺶ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫اﺟﻼﻟﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﺟﻼﻟﯽ‬

‫ﺣﻠﻖ ﻋﻘﻞ و دل ﭼﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ ز ﻓﮑﺮ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ او ﺑﯽ ﻫﻀﻢ ﻣﻌﺪه رزق ِ ﺑﮑﺮ‬

‫ِﺑﺪان‬

‫ﺑ‪‬ﺪان‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﺷﺮط‪،‬‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺰاج‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺰاج‬

‫زﺷﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﻮار‬ ‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫داﯾﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫داﯾﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاره‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﻨﺪد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﮏ‬

‫راه‬

‫ﭘﺴﺘﺎن ﺷﺪ‬ ‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫زرد و ﺑ‪‬ﺪ رﻧﮓ و ﺳﻘﯿﻢ و ﺧﻮار ﺷﺪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫رﻓﺖ زﺷﺘﯽ و‪ ،‬ر‪‬ﺧﺶ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ ﺗﺎﻓﺖ‬ ‫را‬

‫را؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ‬ ‫راه‬

‫ﭘﺘﻔﻮز‬

‫ﻏﺬا‬

‫را‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫آن ﺿﻌﯿﻒ‬

‫از ﻫﺰاران ﻧﻌﻤﺖ و ﺧﻮان و رﻏﯿﻒ‬

‫ﻓﻄﺎم‬

‫اﻟﮑﻼم‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﯿﻦ ﺑ‪‬ﺪ آدﻣﯽ‪ ،‬ﺧﻮن ﺑ‪‬ﺪ ﻏﺬا‬ ‫آدﻣﯽ‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺴﺘﺎن‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آﻣﻮز‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺧﻮﻧﺨﻮار‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪك‬ ‫ﻧﺠﺲ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺪ‬ ‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﺗﻢ‬ ‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﮐﺬا‬

‫ﺑﻮد او را ﺑﻮد از ﺧﻮن ﺗﺎر و ﭘﻮد‬ ‫‪343‬‬

‫از‬

‫ﻓﻄﺎم‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻏﺬاﯾﺶ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‪،‬‬

‫ﻓﻄﺎم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻨﯿﻦ را ﮐﺲ ﺑﮕﻔﺘﯽ در رﺣﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﮏ زﻣﯿﻦ ﺧﺮﻣﯽ ﺑﺎ ﻋﺮض و ﻃﻮل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺮﻫﺎ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻓﻄﺎم‬ ‫ﺑﯿﺮون‬ ‫او‬

‫دﺷﺘﻬﺎ‬ ‫ﺿﯿﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫دارد‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫از ﺷﻤﺎل و از ﺟﻨﻮب و از دﺑﻮر‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻄﻠﻮبِ‬

‫ﻫﺎ‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﻢ‬

‫ﺑﺲ‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫اﮐﻮل‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﺸﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﺘﺎب‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﻮر‬

‫ﻋﺮوﺳﯿﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺒﻬﺎي‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ در اﯾﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻪ اي در اﻣﺘﺤﺎن؟‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺧﻮري‬

‫در‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫ﺗﻨﮕﻨﺎ‬

‫در‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫زﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫رﺳﺎﻟﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫اﻧﺠﺎس‬ ‫و‬

‫ﻣﻌﺮض‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و‪ ،‬ﻓﺮﯾﺐ اﺳﺖ و ﻏﺮور‬

‫زاﻧﮑﻪ وﻫﻢ ﮐﻮر از اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ دور‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ادراك‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻋﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ادراك‬

‫زآﻧﺠﻬﺎن‪،‬‬

‫ﻣﻨﮑﺮﻧﺎك‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪﺷﺎن‬

‫اﺑﺪال‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﺑﺲ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺗﻨﮓ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﯿﺮون ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺑﯽ ﺑﻮ و رﻧﮓ‬

‫ﻫﯿﭻ در ﮔﻮش ﮐﺴﯽ ز اﯾﺸﺎن ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻃﻤﻊ آﻣﺪ ﺣﺠﺎب ژرف‪ ،‬زﻓﺖ‬ ‫ﻏﺮض‬

‫از‬

‫اﻃﻼع‬

‫در‬

‫اوﻃﺎن‬

‫دون‬

‫ﮔﻮش‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮن ﺗﻦ را ﺑﺮ دﻟﺶ ﻣﺤﺒﻮب ﮐﺮد‬

‫اﻧﻮاع‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﻏﯿﺮ ﺧﻮن‪ ،‬او ﻣﯽ ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮرد‬ ‫ﺟﺎودان‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺘﻤﺎع‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻨﺪد‬ ‫اوﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫آن‬

‫دوق‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻏﺮور‬

‫از‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫راﺳﺘﯿﻨﺖ‬

‫ﮐﻮرت‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫راﺳﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن در ﭼﻮن در آﺋﯽ وارﻫﯽ‬

‫از‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻧﺖ روﺷﻦ و ﺣﻖ ﺑﯿﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺮان‬

‫را‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭘﺬﯾﺮا‬

‫ﺗﻤﺜﯿﻞ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫ﮐﻮري‬

‫ﭘﺎ‬ ‫و‬

‫ﻇﻼم‬

‫ﮐﺮد‬

‫دور‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬ ‫آﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺠﺎن‬

‫ﺗﺎ رﻫﯽ از ﺧﻮف و ﻣﺎﻧﯽ در اﻣﺎن‬

‫آن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫‪ .2‬ﻗﺼﮥ ﺧﻮرﻧﺪﮔﺎن ﭘﯿﻞ ﺑﭽﻪ از ﺣﺮص و ﺗﺮك ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻧﺎﺻﺢ‬ ‫آن‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﺮگ و ﻋﻮر‬ ‫‪344‬‬

‫داﻧﺎﯾﯽ‬ ‫از‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬ ‫ﺳﻔﺮ‬

‫از‬

‫دوﺳﺘﺎن‬ ‫راه‬

‫دور‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫داﻧﺎﺋﯿﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺟﻮﺷﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﺠﻮ‪‬ع‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺧﻮش ﺳﻼﻣﯿﺸﺎن و ﭼﻮن ﮔﻞ ﺑﺮ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﺧﻼ‬

‫ﮐﺮﺑﻼ‬

‫ز‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫آﻣﺪ‬

‫رﻧﺠﺘﺎن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﻮردﺗﺎن‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‪‬‬

‫ﭘﯿﻞ ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﺳﻮ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﻣﯿﺮوﯾﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ ﻣﻦ از ﺟﺎن و از دل ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬

‫راﻫﺘﺎن‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫دﻟﺨﻮاﻫﺘﺎن‬

‫ﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﻞ‬ ‫ﺑﺲ‬ ‫از‬

‫ﺑﭽﮕﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺿﺮﯾﻔﻨﺪ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫دود‬

‫از‬

‫ﭘﺸﺖ‬ ‫و‬

‫ﻧﻘﺼﺎﻧﺸﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻫﺎن‪،‬‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﭽﮥ‬

‫ﻣﺮﺣﻮم‬

‫او‬

‫ﻏﯿﺒﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫در‬

‫زآن‬

‫در‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫و‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫در‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﻓﺮد‬

‫از‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻋﺼﻤﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﺎن‬

‫ﻣﻨﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دﻟﻖ‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﺰار‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬ ‫آه‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﺧﻮار‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎدرﺷﺎن‬ ‫ﺑﮕﺮدد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫او‬

‫اﻟﺤﺬر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻨﻨﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‪،‬‬

‫دار‬

‫اي‬

‫راه‬

‫او‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫از‬

‫اﻃﻔﺎل‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﺮﻃﻮم‬

‫ﺣﻘﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺪﯾﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬ ‫ﻓﺮﺳﻨﮓ‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﻃﻔﺎل‬

‫ﻏﺎﺋﺒﯽ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﻟﻄﯿﻔﻨﺪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‪،‬‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫آه‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬ ‫و‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺰار‬

‫و‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫را‬

‫زﯾﺮ‬

‫و‬

‫زﺑﺮ‬

‫ور ﻧﻪ ﮐﯽ ﮐﺮدي ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﻮﺑﯽ ﻫﻨﺮ؟‬

‫ﻣﻮﺳﺌﯽ‪،‬‬

‫ور ﻧﻪ ﮐﯽ ﮐﺮدي ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﭼﻨﺎن؟‬

‫ﻧﻮح ﺷﺮق و ﻏﺮب را ﻏﺮق و ﻣﻬﺎن‬

‫راد؟‬

‫اﻟﻤﺮاد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺮﻧﮑﻨﺪي‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫دﻋﺎي‬ ‫ِ‬

‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن‬

‫ﻟﻮط‪‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎي‬

‫ﻓﺮدوﺳﺸﺎن‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اوﻟﯿﺎي‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ره‬

‫ﺳﯿﻪ‪،‬‬ ‫ﻗﺪﺳﺶ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رو‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺘﻬﺎ‬

‫ﻗﺮﻧﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮن ﺷﻮد ﮐُﻪ ﻫﺎ و‪ ،‬ﺑﺎز آن ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﺧﻮن ﺷﺪن‪ ،‬ﮐﻮري و‬

‫رد‬

‫ﻃﺮﻓﻪ ﮐﻮري‪ ،‬دور ﺑﯿﻦ و ﺗﯿﺰ ﭼﺸﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﯿﻨﺪ ز ﺻﺮﻓﮥ ﺣﺮص ا‪‬ﻧﺲ‬

‫رﻗﺺ ﺑﯽ ﻣﻘﺼﻮد دارد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺮس‬

‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﯿﻨﺪ ز ﺣﺮص ﺧﻮد ﺑﺸﺮ‬

‫رﻗﺺ او ﺧﺎﻟﯽ ز ﺧﯿﺮ و ﭘ‪‬ﺮ ز ﺷﺮ‬

‫رﻗﺺ آﻧﺠﺎ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺸﮑﻨﯽ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﮐﻨﯽ‬

‫رﻗﺺ و ﺟﻮﻻن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﺪان ﮐﻨﻨﺪ‬

‫رﻗﺺ‬

‫ﭼﻮن رﻫﻨﺪ از دﺳﺖ ﺧﻮد‪ ،‬دﺳﺘﯽ زﻧﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﻨﺪ از ﻧﻘﺺ ﺧﻮد‪ ،‬رﻗﺼﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫دف‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺤﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﺸﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﺧﻮد ﺟﮕﺮ ﭼﺒﻮد؟ ﮐﻪ ﺧﺎرا‪ ،‬ﺧﻮن ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎن‪،‬‬

‫در‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫درون‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫دﺟﻠﮥ‬

‫ﺳﻮي ﺷﺎم اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﺸﺎن و اﯾﻦ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫را‬

‫ﮐﻒ‬

‫از‬

‫را‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬ ‫در‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫رﯾﺶ‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺷﻮرﺷﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺮدان‬ ‫ﮐﻒ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎ‬

‫ﮐﻒ‬

‫زﻧﺎن‬

‫رﻗﺼﺎن‬

‫ز‬

‫ﺗﺤﺮﯾﮏ‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫ﮔﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻒ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﮔﻮش دل ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻦ ﮔﻮش ﺑﺪن‬

‫زدن‬ ‫‪345‬‬

‫ﮔﻮش ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ از ﻫﺰل و دروغ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ دﻫﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ از ﻫﺰل اي ﻋﻤﻮ‬ ‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫روي‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫در‬

‫را‬ ‫او‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫أذن‬

‫ﻫ‪‬ﻮ‪‬‬

‫ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﻮش اﺳﺖ و ﭼﺸﻢ اﺳﺖ آن ﻧﺒﯽ‬

‫رﺣﻤﺖ او ﻣ‪‬ﺮﺿﻊ اﺳﺖ او ﻣﺎ ﺻﺒﯽ‬

‫ران‬

‫ران‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻫﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .3‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻣﺘﻌﺮﺿﺎن ﭘﯿﻞ ﺑﭽﮕﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﺒﺎبِ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻟﺤﻤﻬﺎي‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﻮر‬

‫ﮐﺒﺎب‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫دﻫﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮﯾﺎي‬

‫واي‬

‫آن‬

‫اﻓﺴﻮﺳﺌﯽ‬

‫ﮔﺮد‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻣﻌﺪة‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫و‬

‫و‬

‫زﺧﻤﺶ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺧﻮري؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻏﯿﺒﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زور‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺗﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺟﺰا‬ ‫ﺑﺮي‬

‫ﮐﯿﻔﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ ﺑﺮد ﺟﺎن؟ ﻏﯿﺮ آن‪ ،‬ﮐﺎو ﺻﺎدق اﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻧﮑﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻧﯽ دﻫﺎن دزدﯾﺪن اﻣﮑﺎن‪ ،‬ز آن ﻣﻬﺎن‬

‫ﻧﯽ ﺗﻮان ﺧﻮش ﮐﺮدن از دارو‪ ،‬دﻫﺎن‬ ‫را‬

‫آب و روﻏﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮ روﭘﻮش را‬

‫راه‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮزﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ژاژﺧﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﻮب‬

‫و‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﻮﺑﺪ؟‬

‫ﮔﺮز‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زﺧﻤﻬﺎي‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫زآن‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺣﺮم‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫رﻧﺠﻮر‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮐﺲ‬

‫و‬ ‫آﻫﻦ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺻﻮر‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬ ‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﺮزﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﯾﺎران‪،‬‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﺳﺮم؟‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﭼﻪ ﺧﯿﺎل اﺳﺖ اﯾﻦ؟ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﺮخ ﻧﮕﻮن‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫و‬

‫ﺗﯿﻐﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﭼﻪ ﺧﯿﺎل اﺳﺖ اﯾﻦ؟ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ارﺗﺤﺎل‬

‫ﮔﺮزﻫﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎران‬

‫در‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﻨﮑﻮس‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﺷﺪ‬

‫او ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ آن از ﺑﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ دﺷﻤﻦ ﺑﺴﺘﻪ زآن و ﭼﺸﻢ دوﺳﺖ‬

‫ﺣﺮص دﻧﯿﺎ رﻓﺖ و‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﺗﯿﺰ ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ او روﺷﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﻮن رﯾﺰ ﺷﺪ‬ ‫او‬

‫آن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪن‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻧﺰﻋﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰو ﺟﺎﻧﺖ را‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺎرد‪،‬‬ ‫ﮔﺮ ز‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﺷﺪ‬

‫واﺟﺐ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻫﻤﯿﺎن‬ ‫زر‬

‫زر‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺰع‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫درا‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ‬ ‫اﯾﻤﺎﻧﺖ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻨﺎر اﺷﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫وﻗﻮف‬

‫ﺧﺴﻮف‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫و‬

‫آﯾﺪ‬

‫ُﮐﻪ ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ و ﻧﻨﻬﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي‬

‫اﻧﺪر آﯾﺪ ﮐﻮه ز آن دادن ز ﭘﺎي‬

‫ﭘﺲ ﺑﻨﻪ ﺑﺮ ﺟﺎي‪ ،‬ﻫﺮ دم را ﻋﻮض‬

‫ﺗﺎ ز و‪ ‬اﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪ‪ ‬و‪ ‬اﻗﺘﺮِب‪ ‬ﯾﺎﺑﯽ ﻏﺮض‬ ‫‪346‬‬

‫در‬

‫ﺗﻤﺎﻣﯽ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﻮش‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻮد در دﯾﻦ‪ ،‬ﻣﮑﻮش‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﻤﺎرت‬

‫وﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﮐﺎرﻫﺎﯾﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫اﺑﺘﺮ‬

‫ﻟﺤﺪ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را در ﺻﻔﺎ‪ ،‬ﮔﻮري ﮐﻨﯽ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻣﺪﻓﻮن‬

‫ﻏﻤﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻣﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﻨﮕﺮه‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫او‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﮔﻮرﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﻗﺒﻪ‬ ‫زﻧﺪه‪،‬‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﭘﻮش‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫در ﻋﺬاب ﻣﻨﮑﺮ اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺟﺎن او‬

‫ﮐﮋدم‬

‫از ﺑﺮون‪ ،‬ﺑﺮ ﻇﺎﻫﺮش‪ ،‬ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫ز‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫وآن‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫دﻟﻖ‬

‫آن‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻮب و ﻧﯽ ﻟﺒﺪ‬ ‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻓﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﺪدﻫﺎ‬

‫دﻣﺶ‬

‫از‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮه‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻫﻮش‬

‫را؟‬

‫دل‬

‫ﻏﻤﺪان‬

‫او‬

‫زار‬

‫زار‬

‫ﻏﻢ‪،‬‬

‫در‬

‫درون‪،‬‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﻫﺎﯾﺶ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺷ‪‬ﮑّﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫‪ .4‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﺤﮑﺎﯾﺖ ﭘﯿﻞ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دل‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﺻﺢ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮون ﮐﺮدم ز ﮔﺮدن‪ ،‬وام ﻧﺼﺢ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﻌﺎدت‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬ ‫و‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺒﻠﯿﻎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫رﺳﺎﻟﺖ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺑﭽﮕﺎن‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫روﯾﺪ‬

‫اﻧﺠﺎم‬

‫ﻧﺼﺢ؟‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﻧﺪم‬

‫زﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و‪ ،‬ﺧﯿﺮ ﺑﺎدي ﮐﺮد و رﻓﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻗﺤﻂ و ﺟﻮﻋﺸﺎن در راه زﻓﺖ‬

‫اي‬

‫ﻧﻮزاده‬

‫اي‬

‫ﺷﺴﺘﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﺒﺎﺑﺶ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﺮه‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﻠﯽ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎري‬

‫ﺟﺎده‬

‫ﮔﺮﮔﺎن‬ ‫ﻧﺨﻮرد‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺑﯿﻔﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ره‬

‫و‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻃﻤﻊ ِ ﺑﺮگ‪ ،‬از اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﺘﺎن ﺑﺮﮐﻨﺪ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻃﻤﻌﺘﺎن‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺟﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫آن‬

‫ﺧﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﺳﻬﻤﻨﺎﮐﯽ‬

‫آن‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﺮد او‬

‫و‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﺒﺎب‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻮﯾﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫آن‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫زو‬

‫ﻧﺎز‪‬رد‬

‫ﻣﯿﺂﻣﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﺣﺎرس‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﻮار‬

‫آن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ورا‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮدراﻧﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﮑﺸﺘﺶ‬

‫در زﻣﺎن او ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ را زآن ﮔﺮوه‬

‫ﺑﺮدراﻧﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺑﺮ ﻫﻮا اﻧﺪاﺧﺖ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﮔﺰاف‬

‫ﺗﺎ ﻫﻤﯽ زد ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﻣﯿﺸﺪ ﺷﮑﺎف‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫اي‬

‫ﺧﻮرﻧﺪة‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﺎل‬

‫اﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ورا‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻓﻘﯿﺮش‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫اوﻻ‬

‫ﻣﺮ ﻟﺐ ﻫﺮ ﺧﻔﺘﻪ اي را ﺑﻮي ﮐﺮد‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻓﺮو‬

‫آن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﻪ‬

‫و‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ و‬ ‫زاده‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫آن‬ ‫را‬

‫داد‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫ﻓﯿﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫راه‬ ‫دان‬

‫ﺗﺎ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫‪347‬‬

‫ﻧﯿﺎرد‬ ‫ﻣﺎل‬

‫ﺧﻮن‬ ‫از‬

‫زور‬

‫ﭘﯿﻞ‬ ‫زآن‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫اﯾﺸﺎﻧﺖ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫زود‬

‫در‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫آن‬

‫ﻓﯿﻞ‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫ﺑﭽﻪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻓﯿﻞ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ آرد ﺧﺼﻢ ﭘﯿﻞ از ﺗﻮ دﻣﺎر‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﻮري‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﻮي‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫رﺣﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫را‬

‫ﺧﻮاره‬

‫ﮐﯿﻔﺮ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﭼﻮن ﺑﻮي ﺑﺮد از راه دور‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫از‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺣﺮام‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺧُﺴﺒﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‬ ‫و‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺑﻮي‬

‫اﻧﻔﺎس‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮي ﮐﺒﺮ و‪ ،‬ﺑﻮي ﺣﺮص و‪ ،‬ﺑﻮي آز‬

‫در‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮري ﺳﻮﮔﻨﺪ "ﻣﻦ ﮐﯽ ﺧﻮرده ام؟‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫دل‬

‫ﺟﻮاب‬

‫آن‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺖ‬

‫آن‬

‫دﻣﺖ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫دﻋﺎﻫﺎ‬

‫اﺧْ ‪‬ﺴﺆُا‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬ ‫رد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻏﻤﺎزي‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﺣﺪﯾﺜﺖ‬

‫ور‬

‫زﺷﺘﺖ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺑﻮي‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ز‬

‫ﺑﺨﻮر؟‬

‫ﻣﺎ‬ ‫آﯾﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺎم‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫ﮐﺮده‬

‫ام"‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫از‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﺎن‬ ‫ﮐﮋ‬

‫رد‬

‫راﺳﺖ‬

‫را‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮﮔﯿﺮان‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﻟﻔﻈﺖ‬

‫ﺑﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﺟﺰاي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻟﻔﻆ‪،‬‬

‫ﻣﻘﺒﻮل‬ ‫ﻧﯿﺮزد‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺗﺴﻮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫‪ .5‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺧﻄﺎي ﻣﺤﺒﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﻮاب ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن اﺳﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺑﻼل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺻﺪق‬ ‫اي‬ ‫و‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺴﺎن‪،‬‬

‫اول‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻄﺎ‪،‬‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺆذن‬

‫ﺑﻨﺎﺳﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫اﻓﺼﺢ‬

‫و‬

‫ﺻﻼح‬

‫ﻟﺤﻦ ِ ﺧﻮاﻧﺪن ِ ﻟﻔﻆ‪" ‬ﻫﯽ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﻼح"‬

‫و‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﻫﯽ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫دم‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫روي‬

‫ﺧﻮش‬

‫دو‬

‫ﯾﮏ‬

‫رﻣﺰي‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺎت‬

‫از‬

‫ﺑﻼل‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ ﺣﯽ و ﺣﯽ و ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫رازﺗﺎن‬

‫آﻏﺎزﺗﺎن‬

‫در‬

‫واﻧﮕﻮﯾﻢ‬ ‫رو‬

‫دﻋﺎ‬

‫آﺧﺮ‬

‫دﻋﺎ‬

‫و‬ ‫ز‬

‫ﻣﯿﺨﻮاه‬

‫اﺧﻮان‬

‫‪ .6‬اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دﻫﺎﻧﯽ ﺧﻮان ﮐﻪ ﺑﺪان دﻫﺎن ﮔﻨﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫رﺳﻮل‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺣ‪‬ﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﯿﺪ‬

‫واﻣﺸﻮراﻧﯿﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫در‬ ‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻫﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫دﻫﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬ ‫اﷲ‬

‫ﺧﺪا‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺠﻮ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺪارم‬

‫آن‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ز‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫دﻫﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫دﻫﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫از‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﮔﻨﺎه؟‬

‫از‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮان‪،‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﻟﻪ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫و‬

‫در‬

‫روزﻫﺎ‬

‫آرد‬

‫دﻋﺎ‬

‫‪348‬‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫آن‬

‫دﻫﺎﻧﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﻦ‬

‫روح ﺧﻮد را ﭼﺎﺑﮏ و ﭼﺎﻻك ﮐﻦ‬

‫ذﮐﺮ ﺣﻖ ﭘﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺎﮐﯽ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺮوزد‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫آن‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻧﮑﺮدﺳﺘﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮآﻣﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﺎك‬

‫را‬

‫ﺿﺪﻫﺎ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﺿﺪﻫﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪد‪،‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫‪ .7‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ ،‬اﷲ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮔﺮدد از ذﮐﺮش ﻟﺒﯽ‬ ‫ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﯿﻄﺎﻧﺶ ﺧﻤﺶ اي ﺳﺨﺖ رو‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﯽ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺟﻮاب از ﭘﯿﺶ ﺗﺨﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﷲ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫او‬

‫اﷲ‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ؟‬

‫روي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ از ذﮐﺮ ﭼﻮن واﻣﺎﻧﺪه اي؟‬

‫ﭼﻮن ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ از آن ﮐﺶ ﺧﻮاﻧﺪه اي؟‬

‫ﺟﻮاب‬

‫زآن ﻫﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ رد‪ ‬ﺑﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﮐﻪ‪ :‬ﺧﺪا ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﻟﺒﯿﮑﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫دل‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻧﯽ ﺗﻮ را در ﮐﺎر ﻣﻦ آورده ام؟‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ذﮐﺮت ﮐﺮده ام؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺬب ﻣﺎ ﺑﻮد و‪ ،‬ﮔﺸﺎد آن ﭘﺎي ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮس و ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮐﻤﻨﺪ ﻟﻄﻒ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻟﺒﯿﮑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎﻫﻞ‪ ،‬زﯾﻦ دﻋﺎ‪ ،‬ﺟﺰ دور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ "ﯾﺎ رب ﮔﻔﺘﻨﺶ" دﺳﺘﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‬

‫ﺑﺮو‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﻣﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫آن‬

‫آﯾﺪ‬

‫آن ﻧﯿﺎز و ﺳﻮز و دردت ﭘﯿﮏ ﻣﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫اي‬

‫دﯾﺪ در ﺧﻮاب او ﺧ‪‬ﻀﺮ را در ﺧَﻀﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺟﻮﺋﯿﻬﺎي‬

‫ﭼﺎره‬

‫"ﯾﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫رب"‬

‫ﺑﺮ دﻫﺎن و ﺑﺮ دﻟﺶ ﻗﻔﻞ اﺳﺖ و ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻨﺎﻟﺪ‬

‫داد ﻣﺮ ﻓﺮﻋﻮن را ﺻﺪ ﻣﻠﮏ و ﻣﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫او‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻨﺎﻟﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫داد‬

‫او‬

‫درد‬

‫ﻋﻤﺮش‬ ‫را‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻣﻠﮏ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫از‬

‫درد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﮐﺸﯿﺪن‬

‫آن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫ﯾﺎد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ‬ ‫درد‪،‬‬

‫ﮐﺮدن‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻣﺒﺪأ‬

‫در‬

‫دل‬ ‫و‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺑﺮدﮔﯿﺴﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫را‬

‫ﺣﺰﯾﻦ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪا‪ ،‬اي ﻣﺴﺘﻐﺎث و‪ ،‬اي ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ ﺳﮓ‪ ،‬در رﻫﺶ ﺑﯽ ﺟﺬﺑﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫رﻫﺰﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ ﮐﻬﻔﯽ ﮐﻪ از ﻣﺮدار ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫آواز‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻋﺰّ‬

‫و‬

‫ﺟﻼل‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫از‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻓﺴﺮدﮔﯿﺴﺖ‬ ‫آواز‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺣﻖ ﻧﺪادش درد و رﻧﺞ و آن دﻫﺎن‬

‫زآﻧﮑﻪ درد و رﻧﺞ و ﺑﺎر آن دﻫﺎن‬ ‫درد‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻏﺎر‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫‪349‬‬

‫راﻏﺐ‪،‬‬ ‫ﺧﻮان‬

‫آب‬

‫اﺳﯿﺮ‬ ‫ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﺎن‬

‫رﺣﻤﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻐﺎر‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﺳﮓ ﭘﻮﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو را ﻧﺎم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ اﻧﺪر ﭘﺮده‪ ،‬ﺑﯽ آن ﺟﺎم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺪه از ﺑﻬﺮ آن ﺟﺎم‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﻇﻔﺮ؟‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺮج‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ‪،‬‬

‫و‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﺎﻟﺼﺒﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫زﯾﻦ ﮐﻤﯿﻦ‪ ،‬ﺑﯽ ﺻﺒﺮ و ﺣﺰﻣﯽ ﮐﺲ ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺣﺰم را ﺧﻮد ﺻﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎ و دﺳﺖ‬ ‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ از ﺧﻮرد‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ زﻫﺮﯾﻦ ﮔﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻮه‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻫﺮ ﻃﺮف ﻏﻮﻟﯽ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﻼووزم‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫رﻫﻨﻤﺎﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﺮﻫﺖ‬

‫ﺑﺎدي‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬

‫زور‬ ‫ﻣﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫راه‬

‫وزﻧﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺪ؟‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫راه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ‬ ‫دﻗﯿﻖ‬

‫ﻧﯽ ﻗﻼووز اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﯽ ره داﻧﺪ او‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎ‪ ،‬ﮐﻢ رو ﺳﻮي اﯾﻦ ﮔﺮگ ﺧُﻮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﭼﺮب و ﻧﻮش ِ داﻧﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺳﺮا‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﭼﺮﺑﺶ دارد و‪ ،‬ﻧﯽ ﻧﻮش او‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫او‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺳﻘﯿﻤﻢ‬

‫ﺧﺴﺘﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﺧﻤﻪ‬

‫ام‬

‫ام‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ز‬

‫اﻧﻮاع‬

‫اﺑﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﻟﻮ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﺣﺰم‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﺰم‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻔﺮﯾﺒﺪ‬ ‫اي‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﺨﻤﻪ‬

‫ام‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﻓﻊ‬

‫را‬

‫ﺗﺨﻤﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎ ﺳﺮم درد اﺳﺖ و‪ ،‬درد ﺳﺮ ﺑﺒﺮ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺸﻬﺎ‬

‫ﺷﺼﺘﺖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎ‪،‬‬

‫او‬

‫ﮔﺮ دﻫﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﮐﯽ دﻫﺪ؟ آن ﭘﺮ ﺣﯿﻞ‬

‫ﺟﻮز‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ژﻏﮋغ‬

‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺪﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زر‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘﻨﺠﺎه‪،‬‬

‫آن‪،‬‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬ ‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﻐﺰت‬

‫ﯾﺎر ِ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ و ﮐﯿﺴﻪ ات‬

‫ﺑﮑﺎرد‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‬

‫وﯾﺴﻪ و ﻣﻌﺸﻮق ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ذات ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺣﺰم آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن دﻋﻮت ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫دﻋﻮت‬ ‫ﻣﺮغ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻣﺮده‬

‫ِ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‪،‬‬ ‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﺣﺰﻣﺶ داد ﺣﻖ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﺰﻣﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺤﺰﻣﯽ‪،‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﻘﺎوت‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮﺷﺶ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫در‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮوﻧﯿﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺻﯿﺎد‪،‬‬

‫آواز‬ ‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫و‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔﯿﺞ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺸﻤﺮد‬

‫را‪،‬‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫رﯾﺸﻬﺎ‬

‫ﺷﺴﺘﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ راﻣﯿﻨﯽ‪ ،‬ﻣﺠﻮ‬ ‫وﯾﻦ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﻫﺰاران‬

‫در‬

‫وﯾﺴﻪ ات‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫آﻓﺎت‬ ‫و‬

‫ﺧﻮاﻫﺎن‬

‫ﻣﻨﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﮑﻤﻦ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬ ‫دردﺷﺎن‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫او‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﻣﻠﻖ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺣﺰم را ﻣﮕﺬار و ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻦ ﺗﻮ دﯾﻦ‬

‫ﺑﺮدﻫﺪ‬

‫دﯾﻦ رود از دﺳﺖ و درد ﺳﺮ دﻫﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺣﺎزم‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫‪ .8‬ﻓﺮﯾﻔﺘﻦ روﺳﺘﺎﺋﯽ‪ ،‬ﺷﻬﺮي را و ﺑﻪ دﻋﻮت ﺧﻮاﻧﺪن او را ﺑﻪ ﻻﺑﻪ و اﻟﺤﺎح ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻬﺮﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻀﯽا‬ ‫‪350‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫آﻣﺪي‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‬

‫ﻣﺎه‪،‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﺮ دﮐﺎن ِ او و‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺶ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻫﺮ ﺣﻮاﺋﺞ را ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﺶ‪ ،‬آن زﻣﺎن‬

‫راﺳﺖ‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﻬﺮي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﻧﺎﺋﯽ ﺳﻮي ده ﻓﺮﺟﻪ ﺟﻮ؟‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫دو‬

‫ﻣﻪ‬

‫اﷲ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺳﻪ‬

‫و‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺧﯿﻞ‬

‫ﺑﻬﺎران‪،‬‬

‫در‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺑﯿﺎ‪،‬‬ ‫و‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺧﻄﮥ‬

‫ﺧﺮﮔﻪ‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﮔﻠﺸﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﻨﺪم‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﻟﮑﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﺳﺎل‬

‫در‬

‫را‬

‫زار‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‬

‫وﻋﺪه‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد؟ ﮐﺎﻣﺪ ﻣﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻣﺴﺎﻟﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫وارﻫﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﻬﻤﺎت‪،‬‬

‫ﺧﻄﻪ‬ ‫آن‬

‫آن‬

‫ﻋﯿﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻟﮑﻠﮏ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﻗﺒﮥ‬

‫او‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻻﻟﮥ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫او ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﮐﻪ ﮐﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫در ده ﻣﺎ ﺑﺎش ﺧﻮش ﻣﺎﻫﯽ ﺳﻪ ﭼﺎر‬

‫ﻋﺰم‬

‫او‬

‫ﺷﻬﺮي‪،‬‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫وﻋﺪه دادي ﺷﻬﺮي او را دﻓﻊ ﺣﺎل‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮐﺎﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻮﻣﺖ‬ ‫ده‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫زدي‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫دي‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫اي‬

‫دوﯾﺪ‬ ‫ِﺑﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺷﺪي‬ ‫زدي‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﯽ ز زر و ﻣﺎل ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﺮج او ﮐﺮدي‪ ،‬ﮔﺸﺎدي ﺑﺎل ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫و‬

‫ﺷﺒﺎن‬

‫ﺑﻔﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﮐﺮّت‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺧﻮان‬

‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ او ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ‪ :‬ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﻢ وﺻﻞ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﻬﺎدش‬ ‫وﻋﺪه؟‬

‫و‬

‫ﺑﺎدﺑﺎن‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺳﻪ ﮐﺮّت ﺑﻪ ﻋﻬﺪ‬

‫ﮐﺎﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ ده ﺳﺎل و‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﯽ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪان‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﺣﻘﻬﺎ‬

‫ﺑﺪادش‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫او ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺣﻖ آن‬ ‫ﺑﺲ‬

‫وﺻﯿﺖ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻖ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬وﻟﯽ اي ﺳﯿﺒﻮﯾﻪ‬

‫اﺗﻖ‬

‫دوﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺻﺤﺒﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺣﺰم‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫دم‬ ‫ﭼﻮ‬ ‫ﭼﻮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫آرد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎد‬

‫و‬

‫زو‬ ‫و‪،‬‬

‫اﺑﺮ‬ ‫در‬

‫آن‬

‫ران؟‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﻧﻌﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺑﻨﻤﺎي‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﺷ‪‬ﮑّﺮﯾﻦ‬

‫ﻫﺎي‬

‫و‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دارد‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫او‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺮده‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﮑﻢ ﻫﻮﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‪،‬‬

‫واﮔﺰارد‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﺗﺤﻮﯾﻞ‪ ،‬اﻧﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان‬

‫ﺷﻮي‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺮّ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ده‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫أﺣﺴﻨﺖ‬

‫اﻟﯿﻪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺮﺳﻢ از وﺣﺸﺖ ﮐﻪ آن ﻓﺎﺳﺪ ﺷﻮد‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﻗﻄﻮع‬

‫ﻫﻤﭽﻮ دي‪ ،‬در ﺑﻮﺳﺘﺎن و در زروع‬

‫ﻓﺼﻞ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫زو‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﻇﻦّ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪351‬‬

‫ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫و‬ ‫و‪،‬‬

‫دﺧﻞ‬ ‫ﺷﻮي‬

‫ﺑﯽ‬ ‫از‬

‫ﺑﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮي‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺪم‬

‫را‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﺳﻮء‬

‫ﻫﻤﻮار‬

‫و‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺪم‬

‫داﻣﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫روي‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫دام‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺘﺎزد‪،‬‬

‫آن ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻮ؟ اﯾﻨﮏ ﺑﺒﯿﻦ‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪي‪،‬‬

‫ﺑﯽ ﮐﻤﯿﻦ و دام و ﺻﯿﺎد‪ ،‬اي ﻋﯿﺎر‬

‫دﻧﺒﻪ‬

‫ﺑﺰ‬

‫آن‬

‫اﻟﻈﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬ ‫دود‪،‬‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫آن‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‪،‬‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫اﮔﺮ‬

‫داري‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺎ‬

‫ور‬

‫آن‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫ﺣﺰم‬

‫و‬

‫اﺳﺘﺪﻻل‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ور‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫ﮔﺎم‬

‫زآن‬

‫ﺳﺎن‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻟﺮزان‬

‫و‪،‬‬

‫اي‬

‫زدودي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺣﺰم‬

‫اﺳﺘﺪﻻل‬

‫و‬ ‫ﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫رو‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫زار؟‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻀﯽ‬

‫ﺑﭙﺮس‪،‬‬

‫ﻓﺮو‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫را‬

‫اوﺳﺘﺎخ‬

‫ﭼﺎه‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ﻏﺮور؟‬ ‫ﻋﺼﺎ‬

‫آور‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻋﺼﺎ ﮐﺶ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ره‪ ،‬ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭘﺎ از ﺳﻨﮓ و از ﭼﻪ وارﻫﺪ‬

‫و‪ ،‬اﺣﺘﯿﺎط‬

‫ﺧﺒﺎط‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺮس‬

‫ﮐﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﻢ‬

‫داﻣﺶ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻮر‬

‫دام‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن روي‪ ،‬اي ﻣﺮﺗﻀﯽ‬

‫ﻣﯿﺪان‪،‬‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫‪ .9‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ و ﻃﺎﻏﯽ ﮐﺮدن ﻧﻌﻤﺖ‪ ،‬اﯾﺸﺎن را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﺪي‬

‫ﻧﺎري‬

‫در‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺳﺒﺎ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻪ‪،‬‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪي‬

‫ﻣﺎري‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﺷﺪه‬ ‫ﺻﺪا‬

‫ﺟﺰ‬

‫از ﺻﺪا آن ﮐﻮه ﺧﻮد آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻮي ﻣﻌﻨﯽ ﻫﻮش ِ ُﮐﻪ را‪ ،‬راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫او ﻫﻤﯽ ﺑﺎﻧﮕﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﻮش و ﻫﻮش‬

‫ﭼﻮن ﺧﻤﺶ ﮔﺮدي ﺗﻮ‪ ،‬او ﻫﻢ ﺷﺪ ﺧﻤﻮش‬ ‫ﺑﺎغ‬

‫داد‬ ‫ﺷﮑﺮ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫آن‬ ‫ﺳﮕﯽ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺑﺪ‬

‫رﮔﺎن‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‪،‬‬

‫را‪،‬‬

‫ﺣﺎرس‬

‫در‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫اﯾﻮاﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در ﻫﻤﯽ‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ‪،‬‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪد ﮐﻤﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ وي ﺟﻮر و ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯿﺮود‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ آن در ﺑﺎﺷﺪش‪ ،‬ﺑﺎش و ﻗﺮار‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ور ﺳﮕﯽ آﯾﺪ ﻏﺮﯾﺒﯽ‪ ،‬روز و ﺷﺐ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫و‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫در‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺳﮕﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫آن‬

‫دم‬

‫ادب‬

‫ﮔﺮوﮔﺎن‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﮕﺬار‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯽ ﮔﺰﻧﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﺮ ﺟﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‪،‬‬

‫از در دل‪ ،‬و اﻫﻞ دل‪ ،‬آب ﺣﯿﺎت‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪي‬

‫ﺑﺲ ﻏﺬاي وﺟﺪ و‪ ،‬ﺳ‪‬ﮑﺮ و ﺑﯿﺨﻮدي‬

‫از‬

‫ﺑﺎز اﯾﻦ در را رﻫﺎ ﮐﺮدي‪ ،‬ز ﺣﺮص‬

‫ﮔﺮد ﻫﺮ دﮐﺎن ﻫﻤﯽ ﮔﺮدي ﭼﻮ ﺧﺮس‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﻣﺮده‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮو‬

‫د‪‬ر‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻌﻤﺎن‬

‫اول‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫داﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﭼﺮب‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺪوي‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﭼﺮﺑﺶ آﻧﺠﺎ دان‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺎن ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد‬ ‫‪352‬‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻧﺎاوﻣﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻓﺮو‬ ‫وا‬

‫و‪،‬‬ ‫دﻻن‪،‬‬

‫ﺛﺮﯾﺪ‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎت‬ ‫ﺟﺎن‬

‫زدي‬

‫‪ .10‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن اﻫﻞ آﻓﺖ ﻫﺮ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺑﺮ در ﺻﻮﻣﻌﮥ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺟﻬﺖ ﻃﻠﺐ ﺷﻔﺎ ﺑﻪ دﻋﺎي او‬ ‫ﺻﻮﻣﻌﮥ‬

‫ﻋﯿﺴﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪي‬ ‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﻃﺮاف‬ ‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺻﻮﻣﻌﻪ‪،‬‬

‫دل‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن اي ﻣﺒﺘﻼ‪ ،‬اﯾﻦ در ﻣ‪‬ﻬﻞ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫از ﺿﺮﯾﺮ و ﺷﻞ و ﻟﻨﮓ و اﻫﻞ دﻟﻖ‬

‫ﺻﺒﺎح‬

‫ﺟﻨﺎح‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫دم‪،‬‬

‫از‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫او ﭼﻮ ﻓﺎرغ ﮔﺸﺘﯽ از اوراد ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﺎﺷﺘﮕﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﺪي‪ ،‬آن ﺧﻮب ﮐﯿﺶ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻧﺰار‬

‫ﺷﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫‪،‬از‬

‫ﺟﻮق‬

‫ﺟﻮق‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫اي‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫آن‬

‫ﻣﻐﻔﻞ‪،‬‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫اي‬

‫آن‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫زودﺷﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫در‬ ‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫راه‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺎب‬

‫و‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫راي‬

‫اﻣﺎن‬

‫از‬

‫دﻋﺎي‬

‫او‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺗﻦ‬

‫درﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‬

‫روان‬

‫از‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﺪﻧﺪي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫اﮐﺮام‬

‫روا‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫رﻫﻮار‬

‫ﺷﺪ‬

‫روا‬

‫دوان‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻏﻔﺎري‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻓﺎت‬

‫ﻟﻨﮕﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺸﺎﺋﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫در‪،‬‬

‫زاﻧﻮي‬

‫ﺑﯿﺮﻧﺞ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﺎدان‬

‫ﺑﯿﺪرد‬

‫آزﻣﻮدي‬

‫رﻧﺞ‬

‫اﺷﺘﺮان‬

‫و‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫روان‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫و‬

‫د‪‬م‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﻤﻮن‬ ‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫از‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻗﺮان‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻏﻢ‬

‫آزار‬

‫و‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﻮد ﻫﻢ ﮔﻢ ﻧﮕﺮدي‪ ،‬اي ﻟﻮﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن دل اﻫﻞ دل‪ ،‬از ﺗﻮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﺎورد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺸﮑﻔﺪ‬

‫آن‬

‫اﺑﺮي‪،‬‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻧﻮﺷﯽ‬

‫ﻫﺎي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫زار‬

‫ﺧﻮد‬

‫واﮐﻔﺪ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ آن در ﮔﺮد و از ﺳﮓ ﮐﻢ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﺎ ﺳﮓ ﮐﻬﻒ ار ﺷﺪﺳﺘﯽ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫ﭼﻮن ﺳﮕﺎن ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺮ ﺳﮕﺎن را ﻧﺎﺻﺤﻨﺪ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﺰﻧﺪش‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‪‬‬

‫ﺧﻮردي‬ ‫ادب‪،‬‬

‫ﻣﯿﮕﺰﻧﺪش‪ ،‬ﮐﻪ اي‬

‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اول‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮ و‪ ،‬ﺣﻖ ﮔﺰاري را ﻣﻤﺎن‬

‫رود‬

‫وز‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺳﮓ ﻃﺎﻏﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻘﺎم‬ ‫وﻟﯽ‬

‫اوﻟﯿﻦ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﺮ ﻫﻤﺎن در‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﺣﻠﻘﻪ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎﯾﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﻓﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﻌﺎر‬

‫رو ﺳﮕﺎن را‪ ،‬ﻧﻨﮓ و ﺑﺪ ﻧﺎﻣﯽ ﻣﯿﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫روا‬

‫داري‬

‫ﻧﻤﻮد؟‬

‫اوﻓﯽ‬

‫ﺑﻌﻬﺪ‬

‫ﻏﯿﺮﻧﺎ‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﻘﺾ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎﯾﯽ‪،‬‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑﯿﻮﻓﺎﯾﯽ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‪،‬‬ ‫دان‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻓﺨﺮ‬ ‫وﻓﺎ‬

‫ﭼﺎﺑﮏ‬ ‫را‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎﯾﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫آورد‬

‫از‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫رد‪‬‬

‫‪353‬‬

‫ﺣﻘﻮق‬

‫و‪،‬‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫وﻓﺎي‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻔﻠﺢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺟﺎي‬

‫ُﮔﻞ‪ ،‬ﮔﻞ ﺑﺎش و‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﺎر‪ ،‬ﺧﺎر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‬

‫ﺣﻖ ﻣﺎدر ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎن ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻏﺮﯾﻢ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﺮدت‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺑﺎ‬

‫درون‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫را‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫او‬

‫داد در ﺣﻤﻠﺖ و را‪ ،‬آرام و ﺧﻮ‬

‫او‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺟﺪا‬

‫دﯾﺪ‬ ‫و‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮش‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺣﻖ ِ ﺣﻖ‪ ،‬ﺳﺎﺑﻖ از ﻣﺎدر ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آن ﺣﻖ را ﻧﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﮐﺮدش ﻗﺮﯾﻦ‪ ،‬آن ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻧﮑﻪ داﻧﻢ‪ ،‬و آﻧﮑﻪ ﻧﯽ‪ ،‬ﻫﻢ آن ِ ﺗﻮ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫در‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﻮح‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣﻮﺟﺶ‬

‫اﻣﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫اي‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺿﺮع‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻔﺮﻣﻮدي ﮐﻪ‪ :‬ﺣﻖ را ﯾﺎد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎد ﮐﻦ ﻟﻄﻔﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدم‪ ،‬آن ﺻﺒﻮح‬ ‫اﺻﻞ‬

‫و‬

‫آب‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫اﺟﺪاد‬ ‫ﺧﻮ‪،‬‬

‫را‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﺑﺎ‬ ‫دادم‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﺳﻬﻮ‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫وﺟﻮد‪‬‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه‬

‫ﻣﯿﺸﻮي؟‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎﺋﯿﻬﺎ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﺳﺮ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﭘﺎﯾﺖ‪ ،‬ﭼﻮن زﻧﻢ؟‬ ‫ﻓﺪاي‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﻮج او‪ ،‬ﻣﺮ اوج‬

‫رد‪‬ﺗﺎن‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎﯾﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺟﺪﺗﺎن‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ُﮐﻪ را ﻣﯿﺮﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫آﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮي؟‬

‫ﺑﺪ‬

‫اﯾﻦ ﮔﻤﺎن ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺑﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮي در ﭘﯿﺶ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮد‪ ،‬دو ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﺎن‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ‪ :‬ﮐﻮ؟ ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬رﻓﺖ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺮﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﯿﮑﺖ‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪي‬

‫داﻣﻦ‬

‫و‬ ‫ﺑﺮ‬

‫در‬ ‫ﮔﯿﺮ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﯾﺎر‬

‫اي‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ ﻋﯿﺴﯽ‪ ،‬ﺳﻮي ﮔﺮدون ﺑﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﮑﺎن و ﺑﯽ ﻣﮑﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آرد‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﮐﺪورﺗﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬

‫آري‪،‬‬

‫ﻓﺴﻘﺖ‬

‫ﺑﯿﻤﺪد‪،‬‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻨﺰه‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫در‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺎروان‬ ‫و‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭼﻮ ﻗﺎرون‪،‬‬

‫در زﻣﯿﻦ اﻧﺪر رود‬

‫از‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ز‬

‫ﺳﺮا‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺟﻔﺎﻫﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫وا‬

‫روي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ و‪‬ردي ﺗﺮك ﮐﺮدي در روش‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻗﺒﻀﯽ آﯾﺪ از رﻧﺞ و ﺗﺒﺶ‬ ‫دان‬

‫ﺗﺮك و‪‬ردي ﮐﻪ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ در زﻣﺎن‬

‫ﻗﺒﺾ‬

‫و‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﺤﻮﯾﻠﯽ‬

‫آن‬

‫ادب‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎﯾﻦ ﻗﺒﺾ زﻧﺠﯿﺮي ﺷﻮد‬ ‫رﻧﺞ‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻟﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺎﺻﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻌﻂ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﻗﺒﻀﻬﺎ‬

‫أﻋﺮض‬

‫ﻫﻨﺎ‬

‫و‬

‫ﻓﺎش‬

‫دﻟﮕﯿﺮ‬ ‫ﻋﻦ‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯿﺖ‬ ‫از‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫آن‬

‫اﯾﻨﮑﻪ دل ﮔﯿﺮﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎ ﮔﯿﺮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﯿﺮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﺒﻀﻬﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ذﮐﺮﻧﺎ‬

‫ﻋﯿﺸﻪ‬

‫ﺿﻨﮑﺎ‬

‫‪354‬‬

‫اﺷﺎرت‬ ‫اﺟﻞ‬

‫از‬ ‫و‬

‫را‬

‫ﮐﻬﻦ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻻش‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺤﺸﺮ‬

‫ﺑﺎﻟﻌﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﻗﺒﺾ و دل ﺗﻨﮕﯽ‪ ،‬دﻟﺶ را ﻣﯿﺨﻠﺪ‬

‫دزد‪،‬‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫او ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻋﺠﺐ اﯾﻦ ﻗﺒﺾ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻗﺒﺾ آن ﻣﻈﻠﻮم‪ ،‬ﮐﺰ ﺷﺮت ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻗﺒﺾ‪،‬‬

‫ﻗﺒﺾ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻗﺒﺾ‬

‫را‬ ‫ﮐﻢ‬

‫اﻟﺘﻔﺎﺗﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ا‪‬ﺻﺮار‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آﺗﺸﺶ‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫را‬

‫آن‬

‫د‪‬م‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫زد‬

‫ﻗﺒﺾ ﻫﺎ‪ ،‬زﻧﺪان ﺷﺪﺳﺖ و ﭼﺎر ﻣﯿﺦ‬

‫ﻏﺼﻪ ﺑﯿﺦ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺮآرد ﺷﺎخ ﺑﯿﺦ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﯿﺨﯽ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫در‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﯿﺨﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫زودش‬

‫ﻗﺒﺾ دﯾﺪي‪ ،‬ﭼﺎرة آن ﻗﺒﺾ‬

‫و‬

‫ﻗﺒﺾ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺴﻂ دﯾﺪي‪ ،‬ﺑﺴﻂ ﺧﻮد را آب د‪‬ه‬

‫ﺑﺴﻂ‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫اﻧﺪرون‪،‬‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺳﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺎري‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ز‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ده‬

‫‪ .11‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺳﺒﺎ‪،‬‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﮐﺎرﺷﺎن‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﮐﻪ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﺴﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﺪال‬ ‫ﻣﯿﺸﻮي؟‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﻄﻒ ﮐﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ را دور ﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺒﺎ‬ ‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯿﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﯾﻄﻠﺐ‬

‫اﻹﻧﺴﺎن‬

‫ﻓﻬﻮ‬

‫ﻻ‬

‫ﻗُﺘ‪‬ﻞَ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮﻧﺠﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﻋﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫زﯾﻦ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫رﻧﺠﻪ‬

‫زودم‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻧﯽ زﻣﺎن ﺧﻮب و‪ ،‬ﻧﯽ اﻣﻦ و ﻓﺮاغ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن ﺑﯿﺎﺑﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮش ﮐﺎﻧﺠﺎ د‪‬د اﺳﺖ‬ ‫ذا‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﺼﯿﻒ‬

‫اﻟﺸﺘﺎ‬

‫ﻓﺈذا‬

‫ﯾﺮﺿﯽ‬

‫ﺑﺤﺎل‬

‫أﺑﺪا‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﻀﯿﻖ‬

‫ﺧﺬ‬

‫اﻟﺸﺘﺎء‬

‫زﺑﻨﻨﺎ‬

‫أﻧﮑﺮ‬

‫ﻻ‬

‫رﻏﺪا‬

‫ﺑﻌﯿﺶ‬

‫أﮐﻔﺮه‬

‫ﮐﻠﻤﺎ‬

‫ﻧﺎل‬

‫ﻧﻔﺲ زﯾﻦ ﺳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زآن ﺷﺪ ﮐﺸﺘﻨﯽ‬

‫اﻗﺘﻠﻮا‬

‫أﻧﻔﺴﮑﻢ‬

‫ﺧﺎر ﺳﻪ ﺳﻮي اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻮن ﮐﺶ ﻧﻬﯽ‬

‫در ﺧﻠﺪ‪ ،‬از زﺧﻢ او ﺗﻮ ﮐﯽ ﺟﻬﯽ؟‬

‫ﺧﺎر‬

‫زن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫زن‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻓﺴﻮق‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮك‬ ‫ز‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﺸﺎن‬ ‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﻨﺎ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺎ‬ ‫و‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺟﺎء‬

‫اﻻﻧْﺴﺎنُ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﺷﯿﻨﻨﺎ‬

‫اﯾﻮان‬

‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪:‬‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﻧﺪ‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫در‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﯿﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ آﯾﺪ‪ ،‬ﺷﻮد ﺗﻨﮓ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫إِذا‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺟﺎء‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫آن‬

‫اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻓﺎرس‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺿﺎق‬

‫اﻟﻔﻀﺎ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫وﺑﺎ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫و‬

‫ﻓﺴﻖ‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺗﺤﺠﺐ‬

‫ﮐﻔﺮ‬ ‫و‬

‫ﺣﻠﻮا‬ ‫اﻷﺑﺼﺎر‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﻧﮕﯿﺰﯾﺪ‬

‫ﮔﺮد‬

‫آن‬

‫ﻏﺒﺎرت‪،‬‬

‫‪355‬‬

‫ﻫﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫أﻧﮑﺮه‬ ‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﮐﺎﻓﺮي‬ ‫ﺷﻮد‬ ‫إِذا‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺷﺘﻨﺪ‬ ‫رﻧﺞ‬

‫ﺟﺎء‬

‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺤﻞ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ز‬

‫اﺳﺘﻐﺎﺛﺖ‬

‫دور‬

‫دﻫﺎن‬ ‫اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫را‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮐﻮﺑﺪ آن ﻣﮑﺮ ﺳﻮار‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ آن را ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﺮﮔﺶ ﺑﺨَﻮرد‬

‫َﮔﺮد ﮔﺮگ‪ ،‬ﭼﻮن زاري ﻧﮑﺮد؟‬

‫او‬

‫ﻓﺎرس‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫رو‪،‬‬

‫داﻧﺴﺖ‬ ‫ﺑﻮي‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫واﻧﮕﺸﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫َﺗﺮك‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﺮو‪،‬‬

‫از‬ ‫را‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻧﺎﻣ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﮔﺮدﯾﻢ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺮورﯾﻢ‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫دﻣﻨﺸﺎن‬

‫ﺑﻪ‬ ‫و‬

‫ز‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬ ‫ﻏﻢ‬

‫در‬

‫ﺧﻮد‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‪،‬‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﻧﺎرﯾﻢ‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫دﻣﺎغ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺣﻤﯿﺘﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬

‫در‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﯾﻮﺳﻒ؟ دل ﺣﻖ ﺟﻮي ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺳﯿﺮي‪،‬‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻠﯽ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﺘﺮﯾﻢ‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ‬

‫را‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻃﻌﻤﮥ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﮔﺮگ ﻣﺤﻨﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ َﮔﺮد‪ ،‬آﻣﺪ ﺳﺘﺮگ‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫ﮔﺮﮔﯿﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫َﮔﺮد‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﺮا‬

‫او‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‬

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫داﻧﺶ‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫آن‬

‫ﮔﺮگ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ ﺑﺪاﻧﻨﺪ و‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﯽ ﺧﺰﻧﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮدرﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮو‬ ‫َﮔﺮد‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‪،‬‬ ‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺳﺘﻦ‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﺮﯾﺎن‬

‫و‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫زاغ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫آه‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﭘﺮّ و ﺑﺎﻟﺶ را ﺑﻪ ﺻﺪ ﺟﺎ ﺧﺴﺘﻪ اي‬

‫آوري‬

‫َﮐﻬﺪان آوري‬

‫ﮐﻪ ﮐ‪‬ﺸﯽ او را ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺨﻮر‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﻣﺎ را ﻟﻮت و ﭘﻮت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ او را ﻗﻮت ﺟﺰ ذﮐﺮ و ﻗﻨﻮت‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫آن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪا‪ ،‬اﻓﻐﺎن از اﯾﻦ ﮔﺮگ ﮐﻬﻦ‬ ‫داد‪‬‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫واﺧﻮاﻫﻢ‬

‫اﺣﻤﺪم‬ ‫اي‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫درﻣﺎﻧﺪه‬

‫در‬

‫ﺳﻌﺎدت‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬ ‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺻﺒﺮم‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﻓﺮاﻗﺖ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬ ‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫داد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫در‬

‫ﻓﺮاق‬

‫وﻗﺖ‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫ﺻﺎﻟﺤﻢ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺗﺎب‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪:‬‬

‫ﯾﻬﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬ ‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫روي‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺶ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫در‬

‫دادﮔﺮ‬ ‫رﺑﻨﺎ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﺧﻮاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺛﻤﻮد‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮر‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‪:‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻟﯿﺘﻨﯽ‬

‫ﮐﻨﺖ‬

‫ﺗﺮاب‬

‫ﺣﺎل او اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو ﺧﻮد زآﻧﺴﻮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺑﯽ ﺗﻮ؟ ﮐﺴﯽ ﮐﺎن ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺰه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪:‬‬

‫آري اي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‪،‬‬

‫آور‪،‬‬

‫ﺻﺒﺢ ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻣﺶ‪ ،‬دم ﻣﺰن‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺻﺒﺢ ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻣﺶ‪ ،‬ﮐﻢ ﺧﺮوش‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﮐﻮﺷﻢ ﭘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﮑﻮش‬ ‫ﺣﻠﻮاي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮐﻮﺷﺶ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺗﺤﻤﻞ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮو‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻮﺷﺸﻬﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫داروي‬

‫ﺗﻠﺨﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮐﻤﺘﺮك‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫زﺑﺎن‪،‬‬

‫‪356‬‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫از‬ ‫رو‬

‫آﻣﺪن‬

‫و‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺑﺎزﯾﺶ‬

‫دﻏﺎ‬

‫دان‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺪ ز ﺣﺪ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺑﺎز ﮔﺮد‪ ،‬اي ﯾﺎر ﮔﺮد‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﯾﺎرت‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺟﺪا‬

‫اﻧﺪازد‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫را‬

‫آن ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﭼﻮن آﻣﺪ ﺑﻪ ده؟‬

‫‪ .12‬ﺑﺎﻗﯽ داﺳﺘﺎن رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ دﻋﻮت روﺳﺘﺎﺋﯽ ﺑﺴﻮي ده‬ ‫ﺗﻤﻠﻖ‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺷﯿﻮه‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯿﺎم‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﺶ‬

‫او‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﭘ‪‬ﺴ‪‬ﻨﺪ‬

‫ﻧﺮﺗﻊ‬

‫ﺣﺰم‬ ‫ِ‬

‫ز‪‬ﻻل‬ ‫و‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﮐﺎﻟﯿﻮه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪،‬‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻠﻌﺐ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﻇﻞّ‬

‫َاب‬

‫ﺑﺎزﯾﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﯾﻮﺳﻒ‪ ،‬ﮐﺶ ز ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻋﺠﺐ‬

‫ﻧﺮﺗﻊ‬

‫و‬

‫ﻧﻠﻌﺐ‬

‫ﺑﺒﺮد‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎزﯾﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫و‬

‫اﻧﺪازد‬

‫آن‬

‫ﻣﺸﻨﻮ آن را‪ ،‬ﮐﺎن زﯾﺎن دارد‪ ،‬زﯾﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد آن ﺳﻮد ﺻﺪ در ﺻﺪ‪ ،‬ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ زر ﻣﮕﺴﻞ ز‬

‫ﮔﻨﺠﻮر‪ ،‬اي ﻓﻘﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺷﻨﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﯾﺰدان زﺟﺮ ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﺻﺤﺎبِ ﻧﺒﯽ را ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ د‪‬ﻫﻞ‪ ،‬در ﺳﺎل ﺗﻨﮓ‬

‫درﻧﮓ‬

‫آن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺎزي‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﯾﺎرت‪،‬‬

‫دﯾﮕﺮان‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ارزان‬ ‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫در‬

‫ﻟﻬﻮ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﻓﻀﻀﺘﻢ‬

‫ﻧﺤﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻨﺪم‪،‬‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﺟﻤﻌﻪ‬

‫ﻗﻤﺢ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻪ‬

‫دو‬

‫ﭼﻮﻧﺘﺎن‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯿﺪ‬

‫ﺧﻠﯿﺘﻢ‬ ‫رﺳﻮل‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد ﻧﺸﺪ ﺣﺮص ﺷﻤﺎ را اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺧﻮد روزي‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮﮐﻠﻬﺎت‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﺳﺖ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻂ‬

‫ﺑﻂ‪‬‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪:‬‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪ‬

‫ﺛﻢ‬ ‫و‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ او‪ ،‬ﺧﯿﺮ ﻣﻦ ﻟﻬﻮ اﺳﺖ و ﻣﺎل‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮔﻨﺪم را ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺮﻧﺪ‬

‫ﻫﺎﺋﻤﺎ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫دﻏﺎ‬

‫ز آن ﺟﻠﺐ ﺻﺮﻓﻪ ز ﻣﺎ اﯾﺸﺎن ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺌﯽ‬ ‫ٍ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﺮ‬

‫از‬

‫رﺑﺎﻧﺌﯽ؟‬

‫ﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻗﺎﺋﻤﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯽ‪،‬‬ ‫رزاق‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯿﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻤﺎل‬ ‫اﻟﺮازﻗﯿﻦ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬

‫ﻧﻬﺪ؟‬

‫ز‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫‪ .13‬دﻋﻮت ﺑﺎز ﺑﻄﺎن را از آب ﺑﻪ ﺻﺤﺮا‬ ‫ﮐﺰ‬

‫آب‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﺎز‬

‫دور‬

‫آب ﻣﺎ را ﺣﺼﻦ و اﻣﻦ اﺳﺖ و ﺳﺮور‬

‫دﯾﻮ ﭼﻮن ﺑﺎز آﻣﺪ‪ ،‬اي ﺑﻄﺎن ﺷﺘﺎب‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﻢ روﯾﺪ‪ ،‬از ﺣﺼﻦ آب‬

‫ﮔﺮد‬

‫از ﺳﺮ ﻣﺎ دﺳﺖ دار‪ ،‬اي ﭘﺎي ﻣﺮد‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻓﺮا‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬ ‫از‬

‫را‪،‬‬

‫رو‬

‫دﻋﻮﺗﺖ‪،‬‬

‫رو‪،‬‬ ‫دﻋﻮت‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫دﺷﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻨﻮﺷﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دم‬

‫ﺣﺼﻦ ﻣﺎ را‪ ،‬ﻗﻨﺪ و ﻗﻨﺪﺳﺘﺎن ﺗﻮ را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ات‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯿﺎﯾﺪ ﻟﻮت ﮐﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻢ ﻧﺎﯾﺪ ﻋﻠﻢ‬ ‫‪357‬‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺴﺘﺎن‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﺗﺮا‬

‫‪ .14‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮاﺟﻪ و روﺳﺘﺎﺋﯽ‬ ‫ﺣﺎزم‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺎه‪،‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺴﯽ‬ ‫دم‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﻧﺎزﮐﻢ‬

‫ﻧﯿﺎرم‬

‫آورﯾﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻬﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﻢ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز‬

‫اﻧﺘﻈﺎرم‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﻢ‬

‫دارم‬

‫ﻓﺮﻣﻮده‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺷﺎه‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻫﺮ ﺻﺒﺎح و‪ ،‬ﻫﺮ ﻣﺴﺎ‪ ،‬ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺧﺎص‬ ‫ﺗﻮ‬

‫روا‬

‫ﮐﻪ‬

‫داري‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ده؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫دﯾﻮ‬

‫آن‬

‫اﺑﺮو‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﻢ‬

‫ﻧﻐﻨﻮده‬

‫ﺷﻪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫زرد‬

‫روي‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﻨﺎص‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﮔ‪‬ﺮه‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬درﻣﺎن ﺧﺸﻤﺶ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ؟‬

‫زﻧﺪه ﺧﻮد را زﯾﻦ ﻣﮕﺮ ﻣﺪﻓﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻔﺘﺎد‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﻫﯿﭽﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫او‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ذرات‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ز‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬ ‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﮑﻢ‬ ‫آﺳﻤﺎن‪،‬‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫آﺳﻤﺎن؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﺪ او ﺧﻮﯾﺶ را از وي ﻧﻬﺎن؟‬ ‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻔﺮ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎرد‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ور‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫او‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫او‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻮب‬

‫وار‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧَﻠَﻘْﻨﺎﮐُﻢ‪‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻤﻠﮥ‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي ﮐﻪ ﺟﺰو اﯾﻦ زﻣﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﮑﺶ‬ ‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﺎره‪،‬‬

‫آﺗﺸﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﺳﯿﺮم‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫وﯾﺮان‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫رو‬

‫ﯾﺰدان‪،‬‬

‫ﻣﮑﺶ‬

‫در‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ﺗﺮاب‬

‫ﺧﺎك ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺴﺐ از وي رو ﻣﺘﺎب‬

‫ﺗﺨﻤﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻢ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻢ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آب‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬آن ﺧﻮﺷﮥ ﭼﺎﻻك ﺷﺪ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺮ آورد از دﻓﯿﻦ‬

‫اﺻﻞ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ز ﮔﺮدون ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﺎك‬

‫از ﺗﻮاﺿﻊ‪ ،‬ﭼﻮن ز ﮔﺮدون ﺷﺪ ﺑﻪ زﯾﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﻧﺪه‪،‬‬

‫آن‬

‫ز‬

‫اول‬

‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺳﮑﻮن‬

‫ذﮐﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫آﻫﻨﮓ‬

‫ﻧﯿﺮﻧﺠﺎت‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﺎت‪‬‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رود‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺖ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻋﺮش‪،‬‬

‫اﺟﺰا‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺮان‬

‫در‬

‫ﺣﺰم‪،‬‬

‫ﺗﺤﺮك‪،‬‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺶ‬

‫ِ‬

‫ﺣﯽ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺷﺎد‬ ‫ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﺎن‪،‬‬

‫ﮐﺈﻧﺎ‬

‫إﻟﯿﻪ‬

‫راﺟﻌﻮن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻏﻠﻐﻠﯽ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻬﺮﺋﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ‬ ‫‪358‬‬

‫آن‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫در‬

‫را‬ ‫ﻣﻌﺮض‬

‫ﻣﺎت‬ ‫آﻓﺎت‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ُﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﻧﯿﻢ ﺳﯿﻠﺶ در رﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﺪ از ﭼﺮخ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫اﻓﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫دام‬

‫و‬

‫دﯾﻮ‬

‫درﺷﯿﺸﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻫﺎروﺗﯽ‬

‫ﺟﺰ ﮐﺴﯽ ﮐﺎﻧﺪر ﻗﻀﺎي ﺣﻖ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺧﻮن‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫در‬

‫آﻧﮑﻪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮐﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﺮان‬

‫را‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﺑﺎﺑﻞ‬

‫در‬

‫رود‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﺮﺑﯿﻌﯽ‬ ‫از‬

‫ﻧﺪﻫﺪت‬

‫ﻧﺮﯾﺨﺖ‬ ‫رﻫﺎ‬

‫وي‬

‫‪ .15‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺿﺮوان و ﺣﯿﻠﻪ ﮐﺮدن اﯾﺸﺎن ﺗﺎ ﺑﯽ زﺣﻤﺖ دروﯾﺸﺎن ﺑﺎﻏﻬﺎ را ﻗﻄﺎف ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺿﺮوان‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫اي؟‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﺣﯿﻠﻪ ﺟﻮﯾﯽ ﻣﺎﻧﺪه اي؟‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﮐﮋدم‬

‫ﻧﯿﺶ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﮕﺎﻟﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫روي در رو ﮐﺮده ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻋﻤﺮو و ﺑﮑﺮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫اﺳﮕﺎﻟﯿﺪه‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫دﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻌﻠﻢ‬

‫ﻫﻮاك‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫إن‬

‫ﮐﯿﻒ‬

‫ﯾﻐﻔﻞ‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﻇﻌﯿﻦ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﻏﺪا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﻌﺎﯾﻦ‬

‫أﯾﻨﻤﺎ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺻﻌﺪا‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺗﻮﻻه‬

‫ﺧﻔﯿﻊ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آن‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ُﮔﻞ‬ ‫أ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﺳ‪‬ﺮّﻫﺎ‪،‬‬ ‫اﻧﺪاﯾﻨﺪه‬

‫أو‬

‫ﻫﺒﻄﺎ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻧﺪ‬ ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫روزي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎري‬ ‫ﻓﯽ‬

‫دروﯾﺶ‬ ‫درﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺠﻮاك‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺻﺪﻗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫أم‬

‫ﻣﺜﻮاه‬

‫و‬

‫ﻏﺪا‬

‫أﺣﺼﯽ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﮐﻮ ﺳﻮي ده ﭼﻮن ﺷﺪ و‪ ،‬دﯾﺪ او ﺟﺰا‬

‫ﮔﻮش را اﮐﻨﻮن ز ﻏﻔﻠﺖ ﭘﺎك ﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻏﻤﻨﺎك‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫آن زﮐﺎﺗﯽ دان‪ ،‬ﮐﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ را دﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫دل‬

‫ﻓﺎﻗﮥ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫از‬

‫آب‬

‫و‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻓﻨﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ورا‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫ز‬

‫اﺻﻐﺎ‬

‫ﮔﻮش ﺗﻮ‪ ،‬او را ﭼﻮ راه د‪‬م ﺷﻮد‬

‫دود‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫از‬

‫ﻏﻢ ﮔﺴﺎري ﮐﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ‪ ،‬اي روي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻨﮕﺬارد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫از‬

‫ﻏﻤﻬﺎي‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺮدد‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﻮ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫در ره‪ ‬د‪‬ه ﭼﻮن ﺷﺪ از ﺷﻬﺮ او ﺟﺪا‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﻼ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﻋﺪدا‬

‫اﺳﺮار‬

‫اﺳﺘﻤﺎع‬

‫از‬

‫ﻣﻠﻖ‬

‫از‬

‫ﮔﻮش ﮐﻦ اﮐﻨﻮن‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ز‬

‫دل‬

‫رﻧﺠﻮران‬

‫دود‬

‫دارد‬

‫و‬

‫ﺣﺒﺲ‬ ‫وآن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫ﺑﺪﯾﻨﺴﻮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺳﻮي‬

‫او‬

‫رب‬

‫روزﻧﯽ‬

‫ﮐﻢ‬ ‫اﻋﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﺳﻮﺋﯽ‬

‫رود‬

‫راه‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺮدد‬

‫ﻋﻘﺒﮥ‬

‫راه‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن را ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮدد‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﺮ‬

‫راه‬

‫راﺳﺖ‬

‫ره‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﺎم‬

‫آﻫﻮ‬

‫ﻣﻌﺎف‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫روش‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﺎم‬

‫آﻫﻮ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آذر‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﻧﯽ ز درﯾﺎ ﺗﺮس و‪ ،‬ﻧﯽ از ﻣﻮج و ﮐﻒ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫"ﻻ‬

‫ﺗﺨﻒ"‬

‫ﻻ ﺗَﺨَﻒ‪ ‬دان‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮﻓﺖ داد ﺣﻖ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﻮر‬

‫‪359‬‬

‫رﺳﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﺠﻮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫اوج‬

‫و‬

‫رو‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﮔﺎﻣﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدت‬

‫ﻧﺎف‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻏﺼﻪ آﻧﮑﺲ را‪ ،‬ﮐﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﻃﻮف ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮف آن ﮐﺲ راﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو را ﺧﻮف ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪ .16‬روان ﺷﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ده‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ در ﮐﺎر آﻣﺪ و ﺗﺠﻬﯿﺰ ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫و‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﺎن‬ ‫ﻣﻘﺼﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و‬ ‫را‪،‬‬

‫ﭼﺮاﮔﺎه‬

‫ﺧﻮش‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎر ﻣﺎ آن ﺟﺎ ﮐﺮﯾﻢ و دل ﮐﺶ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دراز‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫آرزوﻣﺎن‬

‫ذﺧﯿﺮة‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺑﺎغ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ﻋﺠﻠﻮا‬

‫راه‬

‫أﺻﺤﺎﺑﻨﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﷲ‬

‫رﺑﺎح‬

‫اﻓﺮﺣﻮا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫او‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﮐﻮﻧﻮا‬

‫راﺑﺤﯿﻦ‬

‫إن‬

‫رﺑﯽ‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﻤﺎ‬

‫آﺗﺎﮐﻢ‬

‫ﮐﻞ‬

‫درون‪:‬‬

‫او‬

‫آرﯾﻢ‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺗﻔﺮﺣﻮا‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﺤ‪‬ﺐ‪‬‬

‫آت‬

‫اﻟﻔﺮﺣﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻐﻞ‬ ‫و‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ده‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻮدﻣﺎن‬

‫ﺗﺮﺑﺤﻮا‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪه‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫أﻟﻬﺎﮐﻢ‬

‫دﮔﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫دي‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺨﺖ و ﻣﻠﮑﺘﺴﺖ و ﺗﺎج ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﺎد از ﻏﻢ ﺷﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻏﻢ دام ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ارﺗﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﻏﻢ ﺑﻮد ﭼﻮن ﮔﻨﺞ و‪ ،‬رﻧﺞ ﺗﻮ ﭼﻮ ﮐﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﮐﯽ درﮔﯿﺮد اﯾﻦ در ﮐﻮدﮐﺎن؟‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺪوﻧﺪ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‪،‬‬ ‫اي‬

‫اوﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺘﺪراج‬

‫از‬

‫ﻏﺮس‬

‫ده‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﺷﺎد از وي ﺷﻮ‪ ،‬ﻣﺸﻮ از ﻏﯿﺮ وي‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺧﻮردﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﻫﻮﻧﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﮔﺎو‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫را‬

‫رﺧﺖ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺷﺘﺎب‬

‫ده‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻋﺰﻣﺶ‬

‫ده‬

‫ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﮐﻮر‪،‬‬

‫ﺗﯿﺮﻫﺎ‬

‫ﭘﺮان‬

‫ﺗﯿﺮﻫﺎ‬

‫ﭘﺮان‪،‬‬

‫ﮔﺎم‬

‫در‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫آﺑﺎد‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻋﺞ‬ ‫د‪‬ه‬

‫ﻣﺮو‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪه‪،‬‬ ‫ﺻﺤﺮاي‬

‫دل‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اﻟﻘﻠﺐ‬ ‫د‪‬ه‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﮐﻪ‬

‫روزي‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫واﻧﮑﻪ‬ ‫د‪‬ه‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺣﺼﻦ‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻓﯿﻪ‬

‫أﺷﺠﺎر‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬ ‫را‬

‫روزي‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﺎم‬ ‫و‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫در‬

‫ﺻﺤﺮاي‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫و‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬ ‫و‬

‫اﻣﻦ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫در‬

‫اﺣﻤﻖ‬ ‫د‪‬ه‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫روزﯾﺪه‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫وﻃﻦ‬

‫در‬

‫روﺳﺘﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫او‬

‫وي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫ﮔﻮر‬

‫روﺳﺘﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫روﺳﺘﺎ‬

‫واﺻﻞ‬

‫ﻧﺎﺷﺪه‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺷﯿﺐ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺑﯽ ﻧﻮر و ﺑﯽ روﻧﻖ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫دو‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺎرﯾﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫اي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺮﮔﻮر‬

‫ﺗﮓ‬

‫داﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫دل‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫در ﮐﻤﯿﻦ اﯾﻦ ﺳﻮي‪ ،‬ﺧﻮن آﺷﺎﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺧﺮم‬ ‫إﻟﯽ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ره‪،‬‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫ﺟﺎرﯾﻪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از ﺣﺸﯿﺶ د‪‬ه‪ ،‬ﺟﺰ اﯾﻨﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻪ درود؟‬ ‫ﻋﻤﯽ‬

‫روزﮔﺎري‬ ‫دﺳﺖ‬ ‫‪360‬‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬ ‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﺟﻬﻞ‬ ‫و‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫و‬ ‫در‬

‫زده‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺷﻬﺮ ِ ﻋﻘﻞ ِ ﮐﻠﯽ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﻮاس‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮان ِ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ در ﺧﺮاس‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫رﻫﺎ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫رو‬

‫د‪‬رداﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ د‪‬ر‪ ‬ره ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪان ﺳﻮ ﻧﯿﺴﺖ ره‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻮ ﺑﺮان‬

‫ﻇﺎﻫﺮش ﮔﯿﺮ‪ ،‬ار ﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﮋ ﺑﻮد‬

‫رود‬

‫اول‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اول ﻫﺮ ﻣﯿﻮه‪ ،‬ﺟﺰ ﺻﻮرت ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﻟﺬت‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ وي اﺳﺖ‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﺎدﺑﺎن‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﺮس‬

‫اوﻻ‬ ‫ﺻﻮرﺗﺖ‬

‫ﺧﺮﮔﺎه‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﺎو ﺟﻤﺎل ﺳﯿﺮت اﺳﺖ‬

‫ﺧﺮﮔﺎه‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‪،‬‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﺗﺮك‬

‫را‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺖ‬

‫ﻣﻼح‬

‫و‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ اﯾﻦ را رﻫﺎ ﮐﻦ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫‪ .17‬رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ و ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ ﺳﻮي ده‬ ‫و‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﭽﮕﺎن‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ‬ ‫ﮐﺰ‬ ‫از‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺳﻔﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﯿﺪق‬

‫روز‪،‬‬ ‫ﺧﻮب‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﯿﺨﺴﺮو‬ ‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫روي‬ ‫از‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫از‬

‫ﺗﻠﺦ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎزي‬

‫ﻓﺮزﯾﻦ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﺎﻓﺮوا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻔﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫راد‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺎه‬

‫وز‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ز‬

‫اﺧﺘﺮ‪،‬‬

‫راه‬

‫راه‬

‫زﺷﺖ‬

‫از‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺧﺮﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻨﺎن‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫رﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻫﻨﮕﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺮ دﮐﺎﻧﯽ ﭼﺎر ﻣﯿﺦ‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﺗﺎﺟﺮي‪،‬‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫دروﮔﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫و‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬ ‫ﻣﺮده‬

‫روي‬ ‫زﻧﺪه‬

‫آورده‬ ‫اي‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺳﻮداﺋﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫اﻧﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫داﯾﻪ‬

‫اﻧﺲ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﯿﺮ و‬

‫آن‬

‫ﺷﻌﺎﻋﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺳﺮوي‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻣﻬﺮوي‬ ‫ﺑﺒﻮﺳﺪ‬

‫در‬

‫وش‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫روي‬

‫ﻣﺎه‬

‫دﻟﺶ ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺳﯿﻤﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮب‬ ‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﮕﺮدد‪،‬‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﻻﻻ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺮت‬

‫دﯾﻮارﺷﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻠﻌﺬاري‬

‫ﺷﺐ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮب ﺧﻮد ﮔﺰﯾﺪه‪ ،‬رﻧﺞ و ﮐﻮب‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﻣﻮﻧﺲ ﺧﺴﯽ را از ﺧﺴﯽ‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﻟﺒﺮ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﺪه‪ ،‬ره‬

‫ﺧﺎر‪،‬‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‪،‬‬

‫ﺧﺴﺮو‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺣﻨﻈﻞ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻐﻨﻤﻮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫از‬

‫ﻟﺒﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺘﻮران‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ده‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫‪361‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫روزي‬ ‫او‬

‫در‬

‫ﻣﻮﻧﺴﺎﻧﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫از‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫دو‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﻣﻮﻧﺴﯽ‬

‫را‬

‫وﻓﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن‬ ‫وارﻓﺖ‬

‫آن‬

‫ﻋﻀﺪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻫﺮ آن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﻓﺘﺪ آن ﺷﻌﺎع‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ آن ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ آﺋﯽ‪ ،‬اي ﺷﺠﺎع‬

‫ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ آن ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد‬

‫آن ز وﺻﻒ ﺣﻖ‪ ،‬ﭼﻮ زر اﻧﺪود ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن زري ﺑﺎ اﺻﻞ رﻓﺖ و‪ ،‬ﻣﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬ ‫از‬

‫ﺳﯿﺮ‬ ‫زر‬

‫ﮐﺎن‬ ‫زر‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬ ‫اﻧﺪود‪‬‬

‫ﻃﻼق‬ ‫ﺻﻔﺎﺗﺶ‪،‬‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬ ‫ز‬

‫او‬

‫در‬

‫ﻗﻠﺒﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫در‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ ﺑﺮ وي ﮐﺮد و‪ ،‬دﺳﺖ از وي ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ِﺑﮑﺶ‬

‫َﺧﻮش‬

‫از ﺟﻬﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻗﻠﺐ را ﮐﻢ ﮔﻮي‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫زﯾﻨﺖ‪،‬‬

‫زﯾﻨﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﺮود‬ ‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﺧﻮر رو‪ ،‬ﮐﻪ در ﺧﻮر ﻣﯿﺮود‬

‫زﯾﻦ ﺳﭙﺲ ﻣﯽ ﺟﻮ ﺗﻮ آب از آﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﺎودان‬

‫از‬

‫ﻣﻌﺪن‬

‫دﯾﻮار‬ ‫دﻧﺒﻪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫زر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫دام‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫و‬

‫در‬

‫رﻗﺼﺎن‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺴﯿﻤﯽ‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‪،‬‬

‫ﺳﻮي آن ﮐﺎن رو ﺗﻮ ﻫﻢ‪ ،‬ﮐﺎن ﻣﯿﺮود‬

‫ﻧﻮر‬

‫روي‬

‫ﭘﺎ‬

‫از‬

‫زري‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯿﺂﻣﺪ ز‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﻌﺪن آن ﮔﺮگ ﺳﺘﺮگ؟‬

‫ﮔﺮه‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﻣﻐﺮوران‬ ‫دوﻻب‬

‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ده‪،‬‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻣﯿﻮزﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫روح‬

‫و‬

‫ﺳﻮي او‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﻣﯿﺪادﻧﺪ‬

‫د‪‬ه‬

‫ده‪ ،‬از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ‪ ،‬روي ِ ﯾﺎر ِ ﻣﺎ را دﯾﺪه اي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺮﺧﯽ‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﻣﯿﺪرﯾﺪ‬

‫روان‬

‫ﻣﯿﭙﺮورﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﻮش‬

‫روي‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺟﺎن را ﺟﺎن و‪ ،‬ﻣﺎ را دﯾﺪه اي‬

‫‪ .18‬ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﺠﻨﻮن آن ﺳﮕﯽ را ﮐﻪ ﻣﻘﯿﻢ ﮐﻮي ﻟﯿﻠﯽ ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮن‪ ،‬ﮐﺎو ﺳﮕﯽ را ﻣﯿﻨﻮاﺧﺖ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ اش ﻣﯿﺪاد و‪ ،‬ﭘﯿﺸﺶ ﻣﯿﮕﺪاﺧﺖ‬

‫ﻃﻮاف‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﻣﯿﺪاد‬

‫ﺻﺎف‬

‫او‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻣﯿﮕﺸﺖ‬

‫در‬

‫ﺧﺎﺿﻊ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﻢ ﺳﺮ و ﭘﺎﯾﺶ ﻫﻤﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻧﺎف‬ ‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮﻟﯽ‬ ‫ﭘﻮز‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻋﯿﺒﻬﺎي‬

‫داﺋﻢ‬

‫او‬

‫ﺧﺎم‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺷﯿﺪ اﺳﺖ؟ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ آري ﻣﺪام‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫اﺳﺘﺮد‬

‫ﻣﻘﻌﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺠﻨﻮن‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺸﯽ و ﺗﻦ‬

‫اﻧﺪرآ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﻃﻠﺴﻢ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‬

‫ﺷﮑﺮش‬

‫ﻋﯿﺐ دان‪ ،‬از ﻏﯿﺐ دان‪ ،‬ﺑﻮﺋﯽ ﻧﺒﺮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﺎﺟﯽ‬ ‫ﺟﻼب‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﻣﻮﻟﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﮐﻮﭼﮥ‬

‫ﭼﺸﻤﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﯿﻠﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﺘﺶ ﺑﯿﻦ و‪ ،‬دل و ﺟﺎن و ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﮐﺎو ﮐﺠﺎ ﺑﮕﺰﯾﺪ و ﻣﺴﮑﻦ ﮔﺎه ﺳﺎﺧﺖ‬

‫او ﺳﮓ‪ ‬ﻓﺮخ ر‪‬خ ِ ﮐﻬﻒ‪ ‬ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ او ﻫﻤﺪرد و‪ ،‬ﻫﻢ ﻟﻬﻒ‪‬‬

‫آن ﺳﮕﯽ ﮐﻪ ﮔﺸﺖ در ﮐﻮﯾﺶ ﻣﻘﯿﻢ‬ ‫آن‬

‫ﺳﮕﯽ ﮐﺎو‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﯿﺮان‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﮐﻮي او‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﯿﺮان ﮐﯽ دﻫﻢ ﯾﮏ ﻣﻮي او؟‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﮔﻔﺘﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻣﺶ و اﻟﺴﻼم‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺟﻨﺖ اﺳﺖ و ُﮔﻞ ﺳﺘﺎن‪ ،‬در ُﮔﻞ ﺳﺘﺎن‬

‫ﺳﮕﺎﻧﺶ‬ ‫ﺑﮕﺬرﯾﺪ‪،‬‬

‫را‬ ‫اي‬

‫‪362‬‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻌﺪ از‬

‫آن‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ را‬

‫ﺳﻐﺒﮥ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺳﻮي‬

‫دام‬

‫ﺷﮑﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﺷﺪ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫داﻧﻪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﺘﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫د‪‬ه‬ ‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎزد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫اي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺮﯾﺼﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ره‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬ ‫آن‬

‫راه‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮔﺰﯾﺪ‬ ‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻗﻼوزي‬

‫رود‬

‫ﻫﺮ‪،‬‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ذﻟﯿﻞ‬

‫روزه‬

‫دو‬

‫ﺻﺪ‬

‫راه‪،‬‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﺎن‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎﻓﻘﯿﻦ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﺴﺒﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﺎدري‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﻟﻘﻠﻢ"‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺣﻤﻦ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﻟﻘﺮآن‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻓﺮاﺷﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﺬل‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﺤﺮوم‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺬاب‬

‫وز‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫روﺳﺘﺎ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫واﻟﺪﯾﻦ‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﮏ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺮو‪،‬‬

‫آﻫﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫رﯾﺰي‬

‫در‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫رﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﺘﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫روي ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﻨﺪ ز اﯾﺸﺎن ﺑﻪ روز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن ﭼﻨﺎن رو ﮐﻪ ﻫﻤﻪ زرق و ﺷﺮ اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﺳﺘﺎﯾﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫روﯾﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫روﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫روي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﻓﺮو‬

‫ﮐﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫دﯾﻮان‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫در‬ ‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﺳﺘﻮران‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻟﻠﺘﯿﺎ‬

‫و‬

‫اﻟﺘﯽ‬

‫ﺑﻨﮕﺸﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﭘﻮز‬

‫اوﻟﯿﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺮس‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﺎﻏﺶ‬ ‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻧﺎاوﺳﺘﺎ‬

‫‪ .19‬رﺳﯿﺪن ﺧﻮاﺟﻪ و ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ ده و ﻧﺎدﯾﺪه و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ آوردن روﺳﺘﺎﯾﯽ اﯾﺸﺎن را‬ ‫ﻃﺮف‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫د‪‬ه‪،‬‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻫﺖ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ره‬

‫د‪‬ه‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺷﻮد‬

‫"ﻋ‪‬ﻠﱠﻢ‪‬‬

‫ده‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺮّان‬

‫رﻫﺮو‪،‬‬

‫ﺣﺮﯾﺼﺎن‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻣﺤﯿﺺ‬

‫اوﺳﺘﺎ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎﺋﯽ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺶ ﺟﺎن ﺑﻮد؟‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دام‪،‬‬

‫داﻧﮥ‬

‫رﯾﺶ ﺧﻨﺪي ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و روﺳﺘﺎ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫دوان‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫را‬

‫ﺷﺎدﯾﻬﺎش‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﻏﺎﯾﺖ ﺣﺮص اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺟﻮد‪ ،‬آن ﻋﻄﺎ‬

‫آﮔﺎﻫﺖ‬

‫ره‪،‬‬

‫اﻫﻞ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﺧﯿﺒﺮ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺎب‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺣﯿﺪر‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ُﮐﻞّ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﻗﺮب‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﻤﻠﻖ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮﻏﮑﺎن‬

‫ﺑﺸﮑﻨﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫در‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫را‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ ﻣﺒﯿﻦ آن‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻮ دﯾﺪي‪ ،‬ﺧﻮش ﻣﺨﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎﻟﻨﺎﺻﯿﻪ‬

‫ﻋﺎﺻﯿﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺰدان‪:‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اش‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎن‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اش‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﺪ زﯾﻦ ﮐﺞ روي‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ وش‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن در اﻓﺘﺎدي ﺑﻪ ﭼﻪ‪ ،‬ﺗﯿﺰي ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬

‫درﺷﺘﯽ‬

‫‪363‬‬

‫ﻧﺴﻔﻌﺎ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درش‬

‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫روز‬

‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎ روز در ﮔﺮﻣﺎ و ﺳﻮز‬

‫ﻣﺎﻧﺪن‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻮد از اﺿﻄﺮار و‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﻮري‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻧﯿﮑﺎن‪،‬‬

‫دﯾﺪش‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﻢ ﺗﻮ ﮐﺌﯽ؟‬ ‫روز‬

‫واﻟﻬﻢ‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﺧﻮدي‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻫﻮش ﻣﻦ از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫دم‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫آﮔﺎه‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫آن‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮّ‬ ‫او‬

‫روزت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫از‬

‫ﭘﺮواي‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﻣﻮﯾﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﻣﺆﻣﻦ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫اﷲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺒﯿﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﻔﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺧﯿﻪ‬

‫ﻟﻮﺗﻬﺎ‬

‫ﺧﻮردي ز‬

‫ﺧﻮان ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻨﯿﺪﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﺮم دارد رو‪ ،‬ﭼﻮ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮرد ﺣﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﺮﻫﺎت‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ را داﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﺎت‬

‫و‬

‫ﺑﺎراﻧﯽ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺣﻠﻘﻪ زد ﺧﻮاﺟﻪ‪ :‬ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺮ را ﺑﺨﻮان‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺪر؟‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫اﺑﺮ‬ ‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ ﺻﺪ اﻟﺤﺎح‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎرد‬

‫آن‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫در‬

‫اي‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﯿﭙﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﯾﮏ ﺟﻔﺎ از ﺧﻮﯾﺶ و از ﯾﺎر و ﺗﺒﺎر‬

‫ﻫﺰار‬

‫دل‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎرﺷﺶ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫روز‬

‫ﻧﻨﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮر‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫اﺟﺘﻤﺎع؟‬

‫ﺟﺎن ﻣﺴﮑﯿﻨﻢ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ و ﺳﻮز‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫رﻧﺞ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺎﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﯿﺒﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫دو ﺗﻮ‬

‫رﺳﯿﺪت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﺎﮐﺌﯽ‬

‫ﻣﺘﺎع‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﻬﻢ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺷﺮح ﻣﯿﮑﺮدش ﮐﻪ ﻣﻦ آﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﺮﯾﺪم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻼﻧﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﻮ‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫ز‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدار‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﻔﺎش‬

‫ﮔﺮاﻧﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﯿﺼﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻬﺮ‬

‫و‬

‫وﻓﺎش‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺑﻼ و ﺷﺪت اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ دان ﮐﺰ ﺧﻼف ﻋﺎدت اﺳﺖ‬

‫زوال‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫اﻣﺸﺐ‬

‫ﺑﺎران‪،‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻬﺮت‬

‫در‬

‫ده‪،‬‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬

‫اي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫رﯾﺨﺘﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺗﻮﺷﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ اﺳﺖ آن ِ ﺑﺎﻏﺒﺎن‬ ‫در ﮐﻔﺶ ﺗﯿﺮ و ﮐﻤﺎن‪ ،‬از ﺑﻬﺮ ﮔﺮگ‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آﯾﺪ آن ﮔﺮگ ﺳﺘﺮگ‬ ‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ آن ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺟﺎ آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ور‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﺎي ده‬

‫آن‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺎرﺳﯽ‬

‫ﻧﺨﺴﺒﻢ‪،‬‬

‫رز‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﺟﺎي‬ ‫و‬

‫آرد‬

‫ﺗﯿﺮ‪،‬‬ ‫ﮔﺮگ‬

‫او‬

‫را‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻧﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻓﺮﻣﺎي‬ ‫در‬

‫ﮐﻔﻢ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫ﺳﺮ‪ ،‬ﺗﯿﺮش زﻧﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﻣﮕﺬارم اﻣﺸﺐ‪ ،‬اي دو دل‬

‫آب ﺑﺎران ﺑﺮ ﺳﺮ و‪ ،‬در زﯾﺮ ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ اي ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ و او ﺑﺎ ﻋﯿﺎل‬

‫رﻓﺖ آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺟﺎي ﺗﻨﮓ و ﺑﯽ ﻣﺠﺎل‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﻏﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻠﺦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫از‬ ‫‪364‬‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ﺳﯿﻞ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ُﮐﻨﺞ‬

‫ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮﯾﺎن اي ﺧﺪا‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺰاي‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺰاي‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﺑﻨﺪة‬ ‫از‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻟﯿﺴﯽ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﻠﻮك‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺴﺎن‬ ‫ﺧﺎم‬

‫روﺷﻦ‬

‫دل‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺟ‪‬ﺰ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫د‪‬ﻫ‪‬ﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺸﯿﻤﺎن ﮔﺸﺖ از دل زآﻧﭽﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫و‬ ‫ﻓﺮق‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫روي‬

‫ﭘﯿﮏ‬

‫ﺳﺒﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺘﻮح‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫اي‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪،‬‬

‫ﮔﯿﺞ‬

‫ِ‬

‫آﻣﺪش‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫آن‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﮔﻠﺰارﺷﺎن‬

‫اﻋﺘﺮاف‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﺳﺮد‬

‫آه‪‬‬

‫او‬

‫ﮔﺮگ ﺑﺮوي ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺮر‬

‫ﮔﺮگ ﺟﻮﯾﺎن و‪ ،‬ز ﮔﺮگ‪ ،‬او ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ ﭘﺸﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﯿﮏ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﺮﮔﯽ ﺷﺪه‬

‫زده‬

‫ﻓﺮﺻﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﮔﺮگ را ﺟﻮﯾﺎن ﻫﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮاي‬

‫زر‬

‫ﻏﻮﻟﯽ‬ ‫از‬

‫ﻧﺎﮐﺴﺎن‬

‫و‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ز دل ﺷﺪ ﯾﺎ ﺷﻐﺎف‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﺳﺘﺎﯾﯽ‬ ‫زآن‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‪‬‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎن ﺧﻮد ره زﻧﺎن‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روح‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺗﺮك‬

‫دﯾﻮارﺷﺎن‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﺳﺰا‬

‫راﻧﺪن‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﺳﯿﺒﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺗﻤﺜﺎل‬

‫ﺗﯿﺮ را‬

‫ﺑﮕﺸﺎد‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎدن‬

‫ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدا‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫زﻧﺪ‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫آن‬ ‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺣﯿﻮان‬ ‫ﺧﺮ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﺑﺎد‬

‫ُﮐﺮّة‬

‫ﮔﺮﮔﯽ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ز‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ﺣﻤﻠﮥ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ دﻧﺪان ﮔﺰان‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ‬ ‫ﻫﺸﺘﻪ‬

‫آن‬

‫وﯾﺮاﻧﺸﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮگ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻧﺎف‬ ‫آورد‬

‫زﺧﻤﯽ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫از‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻓﺮاز‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﭘﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺷﺴﺖ‬

‫زد ﺑﺮ آن ﺣﯿﻮان ﮐﻪ ﺗﺎ اﻓﺘﺎد ﭘﺴﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫و ﮐﻮﻓﺖ‬

‫ﻫﺎي ﮐﺮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ اﯾﻦ ﮔﺮگ‪ ‬ﭼﻮن آﻫﺮﯾﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﺨﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺂﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﻂ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎدي ﮐﻪ ﺟﺴﺖ از زﯾﺮ وي‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ اي ﺧﺮ ُﮐﺮه ام را در رﯾﺎض‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯿﮑﻮﺗﺮ ﺗﻔﺤﺺ ﮐﻦ ﺷﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺨﺼﻬﺎ در ﺷﺐ ز ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺤﺠﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﻢ ﺷﺐ و‪ ،‬ﻫﻢ اﺑﺮ و‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺎران ژرف‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻮ روز روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺐ‬

‫در‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﺑﺎد‬

‫آن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و ﺑﯿﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﮐﺎﺑﻠﻪ‬ ‫در‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻃﺮار‪،‬‬ ‫ﺳﻪ‬ ‫داﻧﺪ‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﯿﺪ‬

‫آورده‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬ ‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺎد‪‬‬ ‫ُﮐﺮه‬

‫ﻣﺒﺎدت‬

‫ﮔﺮﮔﯽ‬

‫ﺻﺎﺋﺐ‬

‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫روﺳﺘﺎﯾﯽ‬

‫ز‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﻏﻠﻂ‬

‫اﻧﻘﺒﺎض‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﮕﺮف‬

‫آرد‬

‫ﺧﺮ ُﮐﺮة ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫را‪،‬‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‬

‫زاد‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺶ‬

‫را‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫اي‬

‫ﺑﻨﮓ و اﻓﯿﻮن‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮرده اي‬ ‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫را؟‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫‪365‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫اي‬ ‫ده‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫را‬

‫واﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا از ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻢ آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫دﻟﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ دي ﺧﻮردم‪ ،‬از آﻧﻢ ﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دل‬

‫آر‬

‫در‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺒﯿﺬ‬

‫ﺷﺮع‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﻣﺮداري‬

‫ﺣﻘﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮرد‪،‬‬

‫ﯾﺎد‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﺮو‪‬ت‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﮔﻨﺠﺎي‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﷲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺸﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫را‬

‫دار‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﻌﺬوران‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﻨﮕﯽ را‪ ،‬ﻃﻼق و ﺑﯿﻊ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ او‪ ،‬ﻣﻌﺎف و ﻣﻌﺘﻔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﺻﺪ ﺧﻢ ﻣﯽ‪ ،‬در ﺳﺮ و ﻣﻐﺰ آن ﻧﮑﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ او ﺗﮑﻠﯿﻒ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ روا؟‬

‫اﺳﺐ ﺳﺎﻗﻂ ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﺷﺪ ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺑﺎر‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻬﺪ در ﺟﻬﺎن ﺧﺮ ﮐﺮه را؟‬

‫را‬

‫ﻣﺴﺘﺌﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮐﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺎه‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫درس‬

‫ﻋﺮج‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﻻف‬ ‫ﮐﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ُﮐﺮه‪،‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﯿﺪ‬ ‫اي‬

‫را‬

‫اﯾﺰدي‬

‫ﻏﯿﺮت‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﻫﻮي‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻠﯿﻞ‬

‫ﮐﺜﯿﺮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﮔﯿﺮد‪،‬‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اﺛﺒﺎت‬

‫رﻣﯿﺪه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺷﺪم ﺳﺮﻫﻨﮓ در‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪش‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫اﻃﻠﺴﯽ‬

‫ﭘﺨﺘﮕﺎن‬

‫راه‪،‬‬

‫ِ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺧﯿﺎﻃﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﻐﻠﻄﺎق‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫ز اﻣﺘﺤﺎن ﭘﯿﺪا ﺷﻮد او را دو ﺷﺎخ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ز‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺖ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺣﺮج‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮدي‬

‫ﻫﺎي‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻌﺎﻓﻢ‪،‬‬

‫رﺳﻮات‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬ﻟَﯿﺲ‪ ‬ﻋ‪‬ﻠَﯽ اﻟْﺄَﻋ‪‬ﻤﯽ‬

‫ﺳﻮي ﺧﻮد اﻋﻤﯽ ﺷﺪم‪ ،‬از ﺣﻖ ﺑﺼﯿﺮ‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎرﺳﯽ‬

‫ﻣﺮه‬

‫ِزِره‬

‫را‬

‫در‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫در‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫زﺧﻢ‪،‬‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻢ‬

‫وﻏﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺣﻖ‪ ،‬ﻫﺸﯿﺎر ﭼﻮن ﺷﺪ از دﺑﻮر؟‬

‫ﻣﺴﺖ ﺣﻖ ﻧﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد از ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫دروغ‬

‫دوغ ﺧﻮردي‪ ،‬دوغ ﺧﻮردي‪ ،‬دوغ دوغ‬

‫را‬

‫ﺟ‪‬ﻨﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﮐﻠﯿﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎدة‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫را‬

‫رﮔﯽ و ﻣﻨﺒﻠﯽ و ﺣﺮص و آز‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻪ ﺷﯿﺪ؟ اي ﻣﮑﺮ ﺳﺎز‬

‫ﺣﻼﺟﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫رو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‬

‫ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫از‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫در‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﭘﻨﺒﮥ‬ ‫ُﮐﺮه‬

‫ﯾﺎران‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫اي ﺧﺮي‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ از ﺗﻮ ﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻬﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻮر و ﮐﺮ ﮐﻨﺪ‬ ‫ُﮔﻪ‬

‫ﻣﺨﻮر‬

‫ِ‬

‫ﻣﺠﺎز؟‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫را‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫و‬

‫از‬

‫رﻫﺮوان‬

‫ﺷﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺷﻤﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﺗﺎز‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮَد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫در‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫دو‬ ‫‪366‬‬

‫رﻫﺰﻧﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺪو‬

‫آﺳﻤﺎن‪،‬‬ ‫دﯾﻮ‬

‫ﺑﻨﺪﻧﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬ ‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﯽ‬ ‫آرﻧﺪ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺗﻮ‪ِ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮد را ﮔﯿﺞ و ﺑﯿﺨﻮد ﮐﺮده اي؟‬

‫ﺧﻮن رز ﮐﻮ؟ ﺧﻮن ﻣﺎ را ﺧﻮرده اي‬

‫رو ﮐﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ﺗﻮ را‪ ،‬از ﻣﻦ ﺑﭽﻪ‬

‫ﺑﻬﻠﻮل‬

‫ده‬

‫از‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫ﺧﻮﯾﺸﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‪‬ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﻗﺮب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺮب‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﺮاﻣﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﻮم‬

‫در‬

‫ﻗﺮب ﺧﻠﻖ و رزق ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ ﻋﺎم‬

‫ﻗﺮب‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﻣﻮﻣﯽ‬

‫داود‪،‬‬

‫ﻗﺮب‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﻮاع‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻗﺮﺑﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫آن‬

‫اي‬ ‫ﺷﯿﺪ‬

‫زر‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‪،‬‬

‫دور‬

‫دارد‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫آﮔﻬﯽ‪،‬‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﻣﯿﺒﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﮐﻬﺴﺎر‬

‫و‬

‫زر‬

‫زآن‬

‫ﺑﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﺮ‪،‬‬

‫ﻗﺮﯾﺐ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻗﺮﺑﺖ‬

‫ﻣﯿﺒﺮي؟‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﻃﺮي؟‬

‫آن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﯾﻦ‪ ،‬ﮐﺎن ﺷﺎخ ﺧﺸﮏ از ﻗﺮبِ ﺧَﻮر‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﻣﺴﺘﯽ ﻣﺒﺎش‪ ،‬اي ﺑﯽ ﺧﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ زآن ﻣﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﯽ ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎي‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب از ﻫﺮ دو‪ ،‬ﮐﯽ دارد ﺣﺠﺎب؟‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﻮرده‬

‫ﮐﺎر‬

‫دارﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫اي‬

‫و‪،‬‬

‫دﺳﺘﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻗﺮﺑﺖ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻮش‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وي‬

‫از‬ ‫ﮔﺸﺘﻦ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎب؟‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫دﮔﺮ؟‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮔﺮ از آن ﻣ‪‬ﯽ‪ ،‬ﺷﯿﺮ ﮔﯿﺮي‪ ،‬ﺷﯿﺮ ﮔﯿﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﭙﯿﭻ‬

‫اﯾﻨﺴﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‪،‬‬

‫آﻧﺴﻮ‬

‫ﮔﺬار‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯽ ﻓﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ‪ ،‬ﻣﺴﺖ وار‬

‫اي‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪان ﺳﻮ راه ﯾﺎﺑﯽ ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﮔﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬ﮔﻪ ﺑﺪان ﺳﻮ ﺳﺮ ﻓﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ زﯾﻦ ﺳﻮﺋﯽ‪ ،‬از آن ﺳﻮ‪ ،‬ﮔﭗ ﻣﺰن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاري ﻣﺮگ‪ ،‬ﻫﺮزه ﺟﺎن ﻣ‪‬ﮑﻦ‬

‫آن ﺧﻀﺮ ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﺰ اﺟﻞ ﻧﻬﺮاﺳﺪ او‬

‫او‬

‫ﮐﺎم‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ذوق‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺗﻮ‪‬ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ار‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﺒﺎد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮزن‪ ،‬ﺗﻬﯽ ﮔﺮدي ز ﺑﺎد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺘﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ُﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺳﺎزي‬

‫ﺑﺮف‬

‫ز‬

‫را‬

‫در دﻣﯽ در ﺧﯿﮏ ﺧﻮد‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮّش ﮐﻨﯽ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻦ‬ ‫آب‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫آن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫وﻓﺎ‬

‫‪ .20‬اﻓﺘﺎدن ﺷﻐﺎل در ﺧﻢ رﻧﮓ و رﻧﮕﯿﻦ ﺷﺪن و دﻋﻮي ﻃﺎوﺳﯽ ﮐﺮدن ﻣﯿﺎن ﺷﻐﺎﻻن‬ ‫آن‬

‫ﺷﻐﺎﻟﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫رﻧﮕﯿﻦ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺶ‬ ‫روﻧﻖ‬

‫ﺧﻢ‬

‫رﻧﮓ‬

‫اﻧﺪر آن ﺧﻢ ﮐﺮد ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ درﻧﮓ‬

‫رﻧﮕﯿﻦ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ز‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﻨﻢ‬ ‫آﻓﺘﺎب‪،‬‬

‫دﯾﺪ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺳﺮخ و ﺳﺒﺰ و ﻓﻮر و زرد‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اي ﺷﻐﺎﻟﮏ ﺣﺎل ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را‬

‫از‬

‫ﻧﺸﺎط‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮاﻧﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﯾﮏ ﺷﻐﺎﻟﯽ ﭘﯿﺶ او ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎي ﻓﻼن‬

‫را‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﻃﺎوس‬ ‫آن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬ ‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﺷﻐﺎﻻن‬

‫در ﺳﺮ‬ ‫از‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺸﺎﻃﯽ ﻣﻠﺘﻮﯾﺴﺖ‬ ‫آورده‬

‫اي؟‬

‫ﺷﯿﺪ ﮐﺮدي‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﺪي از ﺧﻮش دﻻن‬ ‫‪367‬‬

‫ﺷﯿﺪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﻨﺒﺮ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﯿﺪي‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﺟﻬﯽ‬

‫ﺗﺎ ز ﻻف‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﻠﻖ را ﺣﺴﺮت دﻫﯽ‬ ‫ﺷﺮﻣﺌﯽ‬

‫ﮔﺮﻣﺌﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫ﺻﺪق و ﮔﺮﻣﯽ‪ ،‬ﺧﻮد ﺷﻌﺎر اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ اﻟﺘﻔﺎت ﺧﻠﻖ ﺳﻮي ﺧﻮد‬ ‫اﻻ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫آورده‬

‫ﺷﯿﺪ‬

‫ﺷﺮﻣﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي‬ ‫ﭘﻨﺎه‬

‫دﻏﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ِﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮﺷﯿﻢ و‪ ،‬از درون ﺑﺲ ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺟﻬﯿﺰ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫روﯾﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫‪ .21‬ﭼﺮب ﮐﺮدن ﻣﺮد ﻻﻓﯽ ﻟﺐ و ﺳﺒﻠﺖ ﺧﻮد را ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ دﻧﺒﻪ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪن ﻣﯿﺎن‬ ‫ﭘﺎره‬

‫دﻧﺒﻪ‬

‫ﺣﺮﯾﻔﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮرده ام و ﭼﻨﺎن‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﭼﺮب‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﻨﻌﻤﺎن‬

‫رﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﻮت‪‬‬

‫ﭼﺮﺑﯽ‬

‫ﺧﻮرده‬

‫در‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﻧﻬﺎدي‬

‫در‬

‫ﻧﻮﯾﺪ‬

‫رﻣﺰ‪،‬‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ ﻧﺸﺎن ﭼﺮب و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺧﻮردن اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻟﮑﺎﻓﺮﯾﻦ‬

‫در‬

‫اﺷﮑﻤﺶ‬

‫ﺻﺪق‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﻃﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫أﺑﺎد‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﭼﺮب‬

‫اي‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﺮﯾﻤﯽ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ور ﻧﻤﻮدي ﻋﯿﺐ و ﮐﻢ ﮐﺮدي ﺟﻔﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬

‫راﺳﺖ ﮔﺮ ﮔﻔﺘﯽ و ﮐﺞ ﮐﻢ ﺑﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﮐﻪ‪ :‬ﮐﮋ ﻣﺠﻨﺒﺎن ﮔﻮش و دم‬

‫ﯾﻨﻔﻌﻦ‬

‫اي‬

‫ﻣﺤﺘﻠﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﻤﺶ‬

‫از ﻧﻤﺎﯾﺶ وز دﻏﻞ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﮑﺶ‬ ‫ﺳ‪‬ﺨُﻦ‬

‫ﻻف‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮐﻬﻒ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ام‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻻف‬

‫اﻧﺪر‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫زﺷﺘﺖ‪،‬‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﺨﺴﺐ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺑﺎري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺒﺎل‬

‫ﭼﺮب‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻘﺪي‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎي‬

‫ز‬

‫اﻓﮑﻨﺪي‬ ‫ﯾﮏ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫داروي‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫اﻟﺼﺎدﻗﯿﻦ‬ ‫داري‬

‫آﺷﻨﺎ‬ ‫ﺻﺪﻗﻬﻢ‬

‫واﻧﻤﺎ‬

‫ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﮑﯿﻪ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻣﮕﺸﺎ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎي‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﺰدان‪ :‬از وﻻدت ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﯿﻦ‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﺪه‬

‫ﺑﺎد‬

‫دﻧﺒﻪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯿﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫اي‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﻔﺘﻨﻮن‬

‫در‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮﺗﯿﻦ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﺘﺮ اﻣﺘﺤﺎن‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺨﺮ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﻫﺎن ز رﺳﻮاﺋﯽ ﺑﺘﺮس‪ ،‬اي ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫‪ .22‬اﯾﻤﻦ ﺑﻮدن ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﮐﺮد ﺣﻀﺮت او را و از آﻧﻬﺎ روي ﺳﭙﯿﺪ آﻣﺪ‬ ‫ﺑﻠﻌﻢ‬

‫ﺑﺎﻋﻮر‬

‫و‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫رﺳﻮاﺋﯽ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬ ‫ﻣﮑﺮ‬

‫از‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺪاش‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ز‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻀﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫از‬

‫اﺣﻮاﻟﺸﺎن‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ﻣﺎ را‪ ،‬اي ﺧﺪا‪ ،‬رﺳﻮاش ﮐﻦ‬ ‫‪368‬‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻻف‪،‬‬

‫وا‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫داد‪‬‬

‫َﮐﺮَم‬ ‫ﺗﻨﺶ‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫وي‬

‫ﺳﺒﺎل‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﺪه‬

‫اش‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫را‬

‫اﻧﺪ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫دﻋﺎي‬

‫آﻣﺪ‬

‫راﺳﺘﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫آر‪،‬‬ ‫از‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫دﻋﺎ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫ز‬ ‫دﻋﺎ‬

‫در‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻮزش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬ﮔﺮ ﻓﺎﺳﻘﯽ و اﻫﻞ ﺻﻨﻢ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﮐﺰ ﺑﻬﺎري ﻻﻓﺪ‪ ،‬اﯾﺸﺎن در‬

‫دي اﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﮑﻢ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﺑﺮﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪا‪ ،‬رﺳﻮا ﮐﻦ اﯾﻦ ﻻف ﻟﺌﺎم‬ ‫آن‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﺰد‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‪،‬‬

‫وآﻧﮕﻬﺎن‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺮﻫﺎﻧﺪت‬

‫از‬

‫زده‬ ‫ِﮐﺮام‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﺟﺎﺑﺘﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﻮش‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﻏﻮل‬

‫‪ .23‬ﺑﺮدن ﮔﺮﺑﻪ دﻧﺒﻪ را و رﺳﻮا ﺷﺪن ﭘﻬﻠﻮان‬ ‫ﭼﻮن ﺷﮑﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﺮت در ﺳﭙﺮد‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫در ﭘﯿﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﺮﺑﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﮐﻮدك از ﺗﺮس ﻋﺘﺎﺑﺶ رﻧﮓ رﯾﺨﺖ‬ ‫ﺑﺒﺮد‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ُﺧﺮد‬

‫آﺑﺮوي‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻻﻓﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن دﻧﺒﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺤﯽ ﺑﺪان‬

‫ﭼﺮب‬

‫ﻣﯿﮑﺮدي‬

‫ﻟﺒﺎن‬

‫و‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫در‬

‫ﻣﻨﻔﻌﻞ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﺶ‬ ‫ﻻف‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫و‬

‫ذوﻗﻨﺎك‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﮔﺸﺖ از ﻏﻢ ﻫﻼك‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮو ﺑﺮد و ﺧﻤﺶ ﮔﺸﺖ از ﺳﺨﻦ‬

‫از‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﯿﺮش‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺣﺎﺿﺮان‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫را‬

‫و‬

‫رﺣﻤﻬﺎﺷﺎن‬ ‫ﺗﺨﻢ‬

‫او ﭼﻮ ذوق ِ راﺳﺘﯽ دﯾﺪ از ﮐﺮام‬ ‫راﺳﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺸﮥ‬

‫ﺷﻐﺎل‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺎن‬

‫ﺑﺲ دوﯾﺪﯾﻢ و‪ ،‬ﻧﮑﺮد آن ﺟﻬﺪ ﺳﻮد‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫دﻋﻮﺗﺶ‬

‫آن‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫دﻧﺒﻪ‬ ‫را‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺪام‬

‫ﺑﺎز‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬ ‫در‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫زﻣﯿﻨﺶ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﻏﻼم‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي در ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻧﯿﮏ ﻧﺎم‬

‫‪ .24‬دﻋﻮي ﻃﺎوﺳﯽ ﮐﺮدن آن ﺷﻐﺎل ﮐﻪ در ﺧﻢ ﺻﺒﺎغ اﻓﺘﺎد‬ ‫آن‬

‫رﻧﮓ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫ﻣﻼﻣﺘﮕﺮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ آﺧﺮ در ﻣﻦ و در رﻧﮓ ﻣﻦ‬

‫ﯾﮏ ﺻﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﺪارد ﺧﻮد ﺷﻤﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﮔﺸﺘﻪ ام ﺻﺪ رﻧﮓ و ﺧَﻮش‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺳﺠﺪه ﮐﻦ‪ ،‬از ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﮑﺶ‬

‫ﮐﺮّ و ﻓﺮّ و آب و ﺗﺎب و رﻧﮓ ﺑﯿﻦ‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫رﮐﻦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ام‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﺷﻐﺎل‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﯿﻤﺖ؟‬

‫ﻫﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻃﺎوس‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫اي‬

‫ﺷﻐﺎﻻن‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺷﻐﺎﻻن‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﻣﺨﻮاﻧﯿﺪم‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫‪369‬‬

‫ﺧﻮان‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺷﺮح‬ ‫ﺷﻐﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﮐﺒﺮﯾﺎﺋﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫ﮔﺮداﮔﺮد‪‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻤﺎل؟‬ ‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﺟﻠﻮه ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ‪ :‬ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫ﻧﺎرﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻃﺎوس‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ز‬

‫دارﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬ ‫ﻣﻨﯽ؟‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻻ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻪ اي ﻃﺎوس‪ ،‬ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻮ اﻟﻌﻼ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﯽ رﺳﯽ از رﻧﮓ و دﻋﻮﯾﻬﺎ ﺑﺪان؟‬

‫‪ .25‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻓﺮﻋﻮن و دﻋﻮي اﻟﻮﻫﯿﺖ او ﺑﺪان ﺷﻐﺎل ﮐﻪ دﻋﻮي ﻃﺎوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫او‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺮﺻﻊ‬ ‫ﻧﺴﻞ‬

‫از‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺷﻐﺎل‬

‫رﯾﺶ‬ ‫زاد‬

‫ﻣﺎده‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ دﯾﺪ آن ﺟﺎه و ﻣﺎﻟﺶ‪ ،‬ﺳﺠﺪه ﮐﺮد‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﺘﮏ‪،‬‬

‫ژﻧﺪه‬

‫ﮔﺪاي‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﭘﺮﯾﺪه‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﻟﯽ‬ ‫اﻓﺴﻮﺳﯿﺎن‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺧﺮﯾﺶ‬

‫ﺟﺎﻫﯽ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫او‬

‫ﺑﺨَﻮرد‬

‫ﺗﺤﯿﺮﻫﺎي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬ ‫از‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎل‪ ،‬ﻣﺎر آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در وي زﻫﺮﻫﺎﺳﺖ‬

‫و آن ﻗﺒﻮل و ﺳﺠﺪة ﺧﻠﻖ‪ ،‬اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﺎوﺳﯽ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻋﺎﺟﺰي‬

‫و‪،‬‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬

‫ﺳﺮ‬

‫و‬

‫روﯾﺖ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ و رﺳﻮاﺋﯽ ات‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻓﺘﺎدي‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻻﺋﯽ‬

‫ات‬

‫ﻫﺎي‬ ‫ﺳﻮي‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬ ‫ﻫﺎرون‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫زﺷﺘﯽ ات‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﻐﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻠﻮه‪،‬‬ ‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﮏ دﯾﺪي‪ ،‬ﺳﯿﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﭼﻮ ﻗﻠﺐ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺷﯿﺮي رﻓﺖ و ﭘﯿﺪا ﮔﺸﺖ ﮐﻠﺐ‬

‫اي ﺳﮓ ﮔﺮﮔﯿﻦ زﺷﺖ‪ ،‬از ﺣﺮص و ﺟﻮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﭙﻮش‬

‫آﻧﮕﻪ‪،‬‬

‫اﺧﻼق‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﻏﺮّة‬ ‫اي‬

‫ﺷﯿﺮت‬ ‫ﺷﻐﺎل‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﮐﻨﻨﺪت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫دﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫و‬

‫را‬ ‫ﮐﻮزه‪،‬‬

‫دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺧﻮار‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫‪ .26‬ﺗﻔﺴﯿﺮ و‪ ‬ﻟَﺘَﻌ‪‬ﺮِﻓَﻨﱠﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ ﻟَﺤ‪‬ﻦِ اﻟْﻘَﻮ‪‬لِ‬

‫را‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ‬

‫را‬

‫ﻣﺴﺎق‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﻮل‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫واﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﻣﯿﺨﺮي‬ ‫ﭼﺮا؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫روﻧﻖ‬

‫ِ‬

‫ورا‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫از‬

‫ﻃﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺒﻮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪،‬‬

‫ﭼﺎووش‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺼﺪر‪،‬‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫‪ .27‬ﻗﺼﮥ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت و دﻟﯿﺮي اﯾﺸﺎن ﺑﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ‬ ‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﯾﺎدم‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ‪ ،‬ز آن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫‪370‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ؟‬

‫در‬

‫ز‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫و‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﻟﺤﻦ‬ ‫اي‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﺎوﺳﯽ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﻬﻠﺘﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ‬

‫ﻇﻦّ‬

‫از‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺗﺼﺮﯾﻔﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺎروت‬

‫زود‬

‫ﻫﺰاراﻧﺶ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻘﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﮔﻮش دل را ﯾﮏ‬

‫ﻧﻔﺲ اﯾﻨﺴﻮ ﺑﺪار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ز‬

‫ﻗﻠﯿﻞ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ آﯾﺪ ﺷﺮح ﯾﮏ ﺟﺰوي ز ﻧﯿﻞ‬

‫را‬

‫روت را‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫در‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻮش‬ ‫ﻣﺴﺖ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺴﯿﺎرش‬

‫ﻫﺎروت‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫را‬

‫اﻟﻪ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺘﯽ اﺳﺖ ز اﺳﺘﺪراج ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫داﻧﮥ‬ ‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫و‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎي‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﻮان‬

‫از‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫رﻫﯿﺪه‬

‫و‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﺷﺎن‬

‫در‬

‫زﯾﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﮐﻬﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫آن‬

‫ﻫﺰاران‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﺷﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬ ‫دو‬

‫ﺻﯿﺎدان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﯿﺎدان‬

‫ﻫﻮي‬

‫ﮔﺸﻮد؟‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ُﮐﻪ را ﻣﯿﺮﺑﻮد‬ ‫زاﯾﻨﻬﺎ ﺧﺒﺮ؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺎزي‬ ‫ﻣﺎده‬

‫از‬

‫دود‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺰ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮردي‬

‫ﺑﯿﮕﺰﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮐﻮه‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ زﯾﻦ‬

‫ُﮐﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪان‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ورا‬

‫ِﮔﺮد‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﮔﺰ‬ ‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫دوﯾﺪن‬ ‫ز‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﺣﻖ؟‬

‫ﭼﺎه و ﺧﻨﺪق‪ ،‬ﭘﯿﺶ او ﺧﻮش ﻣﺴﻠﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺘﺪراج‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﻌﺎﻣﺶ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻫﺎ‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﭼﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺠﻬﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﺳﺮ ﻣﺴﺖ را‬

‫ﮐﻮه‬

‫اﺳﺮار‬

‫دﻫﺪ‬

‫راه‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺒﻬﺎي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﺰ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪ .28‬ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺰ از دﯾﺪن ﻣﻬﺪه و ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ او ﺑﮑﻮه ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﺻﺮﺻﺮش ﭼﻮن ﮐﺎه و‪،‬‬

‫ﺧﻨﺪق و ﻣﯿﺪان‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﯿﺶ او ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫اي ﻏﻼم و ﭼﺎﮐﺮان‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫ز‬

‫داﻣﺶ‬

‫از‬

‫ﻣﺎروت‬

‫واﻣﺎﻧﺪم‬

‫ﺗﻌﻮﯾﻘﻬﺎ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻮه‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫دو‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﻮﻋﻪ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﻨﺎﻫﺶ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫دو‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺧﻮن‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﯾﺪش‬ ‫اﻣﺎن‬

‫ﺑﯽ‬ ‫را‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﮑﻮه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻏﻠﺐ ﺻﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﺰ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﺎﻻك اﺳﺖ و ﭼ‪‬ﺴﺖ و ﺧﺼﻢ ﺑﯿﻦ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻢ ار ﭼﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺳﺒﻠﺖ ﺑﻮد‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫آن‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫آب‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫و‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺨﻮردي‪،‬‬ ‫ﺑﺎده‬

‫ﻣﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫آب‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻣﻼك‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫دان‬

‫اﻟﺘﻔﺎﺗﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﯽ‬

‫درون‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫را‬

‫دور‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﺋﯽ‪ ،‬دل در آن ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﮐﻨﺪ ﺟﺎن را ز ﻣﯽ و ز ﺳﺎﻗﯿﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫و‬

‫دام‬

‫ﮔﯿﺮش‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺧﻢ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫‪371‬‬

‫ﺟﻼﻟﺖ‬ ‫ﺑﺎدة‬

‫روﺣﻬﺎي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﺒﻮر‬

‫دو‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫ﻣﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺧﺎرﻫﺎي‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﻪ‬

‫‪ .29‬ﺗﻤﻨﺎ ﮐﺮدن ﻫﺎروت و ﻣﺎروت آﻣﺪن ﺑﺰﻣﯿﻦ را‬ ‫ﮔﺴﺘﺮﯾﺪﯾﻤﯽ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺮو‬

‫اي‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫"ﺑﯿﺪاد‬

‫ﺟﺎ"‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫آن‬

‫و‬

‫و‬

‫اﻧﺼﺎف‬

‫ﻋﺒﺎدات‬

‫و‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺴﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺎﺗﺎن‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺮان‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‬

‫و‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻫﺎﻟﮑﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫راه‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ره‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫و‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﯿﻎ ﻗﻬﺮ ﻻ ﺷﯽ ﮐﺮد ﺷﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﻋﻮن‬

‫ﻫﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫رود‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎ‬

‫و‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺪادﯾﻤﯽ‬ ‫دام‬

‫ز‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬ ‫ﻣﻮي‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺟﻔﺖ‬ ‫در‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺧﺎرزار؟‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻤﻬﻞ‬

‫ﮔﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎي‬

‫آﻫﺴﺘﻪ‬ ‫و‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎن‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﻨﺪ‬

‫ﻓﮑﺮ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰﮐﺎر‬

‫ﺣﺠﺎبِ‬

‫ﺟﻮﺷﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را؟‬

‫ﺟﺰ‬

‫را؟‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﺪن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز ارزﻧﯽ ﮐﻢ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ ﺧﺮﻣﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ ﺑﯽ ﺗﻮﻓﯿﻖ‪ ،‬ﺧﻮد ﮐﺲ را ﻣﺒﺎد‬

‫ﺑﺎﻟﺮّﺷﺎد‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺠﻢ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﻣﻌﺒﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﺣﮑﻤﺶ‬

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪش‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‬ ‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫وز‬

‫آن‬

‫آرﻧﺪ‬ ‫اي‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮي‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﺮزﻧﯿﻢ‬

‫راه‬

‫را‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﺳﯿﺮان‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻓﺘﺎدﻧﺪي‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﭘﮕﺎه‬

‫را‪،‬‬

‫زادن‬

‫ﭼﻮ‬

‫راي‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﺑﺰم‬

‫رﻫﺰن‬ ‫آن‬ ‫ﺗﺨﺖ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﺎدﯾﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫زآن‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫دوري‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﺎوﺷﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫دﯾﺪن‬

‫او‬ ‫اﺳﯿﺮ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫درﮔﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫‪372‬‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﺎن‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ره‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد دﻓﻊ ﺧﯿﺎل و ﺧﻮابِ ﺷﻮم؟‬

‫روز‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رو‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫واﷲ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺎﺳﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﻓﺮﻋﻮن و ﻣ‪‬ﻠﮑﺶ را ﺧﺮاب‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدﻧﺪ‬

‫اﻟﺼﻼ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ او ﻣﯿﺪوﺧﺖ‪ ،‬آن ﺗﻔﺘﯿﻖ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ رﺳﯿﺪ آن ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﻮﻟﺪ ﺑﻮد آن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫‪ .30‬ﻗﺼﮥ ﺧﻮاب دﯾﺪن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬آﻣﺪن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را و ﺗﺪارك اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن‬

‫ﻣﻘﺪم‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﮐﻪ از ﺧﻮد ر‪‬ﺳﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺟﻬﺪ‪‬‬

‫و‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﮐﺮﺑﻼ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‪،‬‬ ‫آن‬ ‫و‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﯾﺎﺳﻪ‪،‬‬

‫دﺳﺘﻮري‬ ‫ﺑﺨﻔﺘﻨﺪي‬

‫ﺑﯿﮕﻪ‪،‬‬ ‫رو‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﻘﺎي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رو‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫دﯾﻮاري‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ور‬

‫روي‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ﻣﺠﺮم‬

‫او‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﻘﺎي‬

‫ﻣﻤﺘﻨﻊ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫در‬

‫ﻣﺤﻠﺘﻬﺎ‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﺳﯿﺮان‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﮕﻪ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ را‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫از‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻓﯿﻤﺎ‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫را‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫روي‬

‫او‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻐﻮل‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫آﻧﮑﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫در‬

‫ﺗﮓ‬

‫ﻃﺎﻣﻌﻨﺪ‬ ‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫دﻟﺪاري‬

‫ﮐﺮد‬ ‫از‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ‬

‫آن‬ ‫دادﻧﺪ‬

‫وز‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫دﯾﺪار‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫آن‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺼﺮﯾﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻒ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ درآ ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬در آن ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﯿﻦ‬ ‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﻧﺒﺮدﻧﺪي‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫اي‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫"داﻋﯽ‬

‫اﷲ"‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫اﻟﺤﺬر‬

‫ﻣﺤﺘﺎﺟﺎن‬

‫ﺑﻨﻮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﺷﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬ ‫را‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﺤﺘﺎﻟﯿﺖ‬

‫ﺧﻮ‬

‫در ﺷﮑﻢ ﺧﻮاران‪ ،‬ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ دل ﺑﺠﻮ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺨﺮﻫﺎ‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬ ‫ﻣﯿﺪان‬ ‫از‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫و‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﺣﯿﻠﺘﺸﺎن‬

‫راه‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﮑﺎرﺷﺎن‬ ‫و‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺎ‪:‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫‪ .32‬ﺣﮑﺎﯾﺖ در ﺗﻤﺜﯿﻞ‬ ‫دان‬

‫آرﯾﺪ‬

‫ﺷﯿﻮه‬

‫دﻋﻮت‬

‫و‬

‫ﻣﺼﺮﺋﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﺑﮑﻮ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﮐﺰ ﺷﻬﻨﺸﻪ دﯾﺪن و ﺟ‪‬ﻮد اﺳﺖ اﻣﯿﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫آن‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬ ‫ﺳﻮ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺠﺎ‬

‫ﻣﺼﺮﯾﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫رود‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫‪ .31‬ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﺑﺮاي ﺣﯿﻠﮥ ﻣﻨﻊ وﻻدت ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫روان‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫آن‬

‫رود‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫از‬ ‫روي‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭘﮕﻪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﻨﻤﻮدﺷﺎن‪،‬‬

‫ﻣﯿﺪان‬ ‫ﺑﺲ‬

‫روان‬

‫ﺗﺎزه‬

‫رو‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﻫﻢ ﻋﻄﺎ‪ ،‬ﻫﻢ وﻋﺪه ﻫﺎ ﮐﺮد آن ﻗﺒﺎد‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺎﻧﺘﺎن‬

‫اﻣﺸﺒﺎن‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫در‬

‫ﺑﺨﺴﺒﯿﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺎﮐﻨﯿﻢ‬

‫‪ .33‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻓﺮﻋﻮن از ﻣﯿﺪان ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺷﺎد ﺑﻪ ﺗﻔﺮﯾﻖ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ از زﻧﺎﻧﺸﺎن در ﺷﺐ ﺣﻤﻞ‬

‫ﺧﺎزﻧﺶ‬

‫ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ‬

‫ﻋﻤﺮان‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﮐﺎﻣﺸﺒﺎن ﺣﻤﻞ اﺳﺖ و‪ ،‬دورﻧﺪ از زﻧﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺶ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﺶ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫‪373‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﻤﺮان‪ ،‬ﺑﺮ اﯾﻦ در ﺧﺴﺐ ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺮو ﺳﻮي زن و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺴﺒﻢ ﻫﻢ ﺑﺮ اﯾﻦ درﮔﺎه ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻤﺮان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻨﺪﯾﺸﻢ‪،‬‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﯽ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدي ﮐﻪ او ﻋﺼﯿﺎن ﮐﻨﺪ؟‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫از‬

‫ﻋﻤﺮان‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫دل‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﺮ ﻓﺮﻋﻮن را‪ ،‬دل ﺑﻮد و ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮف‬

‫و‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﻧﻤﻮد؟‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫آن‬ ‫ﺣﺎل‬

‫ﺟﺰاي‬

‫او‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻘﺪﯾﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﺎد و ﺛﻤﻮد‬

‫‪ .34‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن ﻋﻤﺮان ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﯽ و ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن او‬

‫ﺷﻪ ﺑﺮﻓﺖ و او ﺑﺮ آن درﮔﺎه ﺧﻔﺖ‬

‫ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ آﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺟﻔﺖ‬

‫زن ﺑﺮ او اﻓﺘﺎد و ﺑﻮﺳﯿﺪ آن ﻟﺒﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺒﺶ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯿﺪش‬

‫ز‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﯿﺪار او و‪ ،‬زن را دﯾﺪ ﺧَﻮش‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﮐﺮده‬

‫از‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮان‪ :‬اﯾﻦ زﻣﺎن ﭼﻮن آﻣﺪي؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫ﺷﻮق‬

‫و‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫در ﮐﺸﯿﺪش‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺒﺶ‬ ‫اﯾﺰدي‬

‫در ﮐﻨﺎر از ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﻣﺮد‬

‫ﺑﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد آن دم‪ ،‬در ﻧﺒﺮد‬

‫ﺳﭙﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اي زن‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﯾﺴﺖ ﺧُﺮد‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫آﺗﺸﯽ‪ ،‬از ﺷﺎه و ﻣﻠﮑﺶ‪ ،‬ﮐﯿﻦ ﮐﺸﯽ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ اﺑﺮم‪ ،‬ﺗﻮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺒﺎت‬

‫ﺣﻖ‪ ،‬ﺷﻪ ﺷﻄﺮﻧﺞ و‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺎﺗﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎت‬

‫ﻣﺎت و ﺑ‪‬ﺮد از ﺷﺎه ﻣﯿﺪان‪ ،‬اي ﻋﺮوس‬

‫آن ﻣﺪان از ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﮑﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺴﻮس‬

‫او‬

‫ﻫﺴﺖ ﺷﺪ اﯾﻦ دم ﮐﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﺟﻔﺖ‪ ‬ﺗﻮ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻫﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫او‪،‬‬

‫را‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬ ‫زد‪،‬‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‪،‬‬

‫زاد‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺘﺮﺳﺪ‬

‫‪ .35‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن ﻋﻤﺮان ﺟﻔﺖ ﺧﻮد را ﺑﻌﺪ از ﻣﺠﺎﻣﻌﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫واﻣﮕﺮدان‪،‬‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫در‬

‫از‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دم‬ ‫آﺛﺎر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﺷﺎه زآن ﻫﯿﺒﺖ ﺑﺮون ﺟﺴﺖ آن زﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﻼﻣﺘﻬﺎ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‪،‬‬

‫از ﺳﻮي ﻣﯿﺪان ﭼﻪ ﺑﺎﻧﮓ اﺳﺖ و ﻏﺮﯾﻮ؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻋﻤﺮان‪:‬‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﺪا‬

‫زﻫﺮه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻋﻤﺮان‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫رﻗﺺ‬

‫ﺷﺎدي‬ ‫اﻣﺎ‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻐﯿﯿﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫‪374‬‬

‫و‬ ‫ﻏﻢ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬ ‫و‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﺟﻨﯽ‬ ‫از‬

‫آرﻧﺪ‬

‫و‬ ‫ﻣﺮا‬

‫اﻧﺪوه‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﻣﺪ‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﺳﺪ‪،‬‬

‫‪ .36‬ﺗﺮﺳﯿﺪن ﻓﺮﻋﻮن از آن ﺑﺎﻧﮓ و ﻏﺮﯾﻮ و ﻏﻮﻏﺎ‬ ‫ﻧﻬﯿﺒﺶ‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﺰن‬

‫و‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮐﻔﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺗﻠﺨﻢ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫را‬

‫اﺧﺘﻼط‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اي‬

‫ﻋﻤﺮان‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﺨﺖ از ﺟﺎ ﺑ‪‬ﺮده اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻌﺮه ﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن زن ﻋﻤﺮان‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﺮان در ﺧﺰﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫در‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺠﻢ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺳﺘﺎرة‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫او‬

‫زه‬

‫ﻣﻨﺘﺠﻢ‬

‫‪ .37‬ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ﺳﺘﺎرة ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن و ﻏﺮﯾﻮ ﻣﻨﺠﻤﺎن در ﻣﯿﺪان‬ ‫اش‬

‫ﮐﻮري ﻓﺮﻋﻮن و ﻣﮑﺮ و ﭼﺎره اش‬

‫روز ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬اي ﻋﻤﺮان ﺑﺮو‬

‫ﺷﻮ‬

‫راﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻤﺮان‬

‫آن‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﺳﺘﺎره‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‪،‬‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫واﻗﻒ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﭼﺎك‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﺰا‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫آوازﺷﺎن‬

‫آن‬

‫ﻏﻠﻐﻞ‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫ﻏﻠﻐﻞ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد؟‬ ‫ﻋﺰا‪،‬‬

‫اﺻﺤﺎب‬ ‫از‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‬

‫ﻧﺨﻔﺖ‬

‫ﻓﺮق‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﺳﺎزﺷﺎن‬

‫و‬

‫رﯾﺶ و ﻣﻮ ﺑﺮ ﮐﻨﺪه‪ ،‬رو ﺑﺪرﯾﺪﮔﺎن‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺮده‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮن دﯾﺪه ﮔﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﯿﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﻪ آﺷﻮب اﺳﺖ و ﺣﺎل؟‬

‫ﻣﻨﺤﻮس‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮش‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﻋﺬر‬

‫و‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺮدﯾﻢ و‪ ،‬دوﻟﺖ ﺗﯿﺮه ﺷﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ ﺷﻪ ﻫﺴﺖ ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﭼﯿﺮه ﺷﺪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺳﺘﺎرة‬

‫آن‬

‫ﭘﺴﺮ‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﮐﻮري‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫زد‬

‫ﺳﺘﺎرة‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ دل ﺧﻮش ﺷﺎد ﻋﻤﺮان‪ ،‬و ز ﻧﻔﺎق‬ ‫ﮐﺮد ﻋﻤﺮان ﺧﻮﯾﺶ ﭘ‪‬ﺮ ﺧﺸﻢ و‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺟﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬ ‫ﮐﺎه‬

‫ﻣﯿﺰدي‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺎ‬ ‫اﻟﻔﺮاق‬

‫ُﺗﺮُش‬

‫رﻓﺖ ﭼﻮن دﯾﻮاﻧﮕﺎن‪ ،‬ﺑﯽ ﻋﻘﻞ و ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻬﺎي‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺗﺮش و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺳﺎﺧﺖ او‬

‫ﻧﺮدﻫﺎي‬

‫ﺑﺎﺧﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن‪:‬‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫زرﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺧﯿﺎﻧﺖ‬

‫و‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫رﯾﺨﺘﯿﺪ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺷﺎه ﻫﻢ ﺑﺸﻨﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﺎﯾﻨﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫آوﯾﺰم‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬از ﻏﺼﻪ روﯾﺶ ﺷﺪ ﺳﯿﺎه‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ اﯾﺸﺎن را ز ﺧﺸﻢ‪ ،‬آن دﯾﻦ ﺗﺒﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ اﯾﺸﺎن را ﮐﻪ‪ :‬ﻫﯿﻦ اي ﺧﺎﺋﻨﺎن‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺑﺮآوﯾﺰم‬

‫ﻣﻀﺤﮑﻪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬

‫دور‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺎل رﻓﺖ و‪ ،‬آبِ رو و‪ ،‬ﮐﺎر ﺧﺎم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫اﻣﺸﺐ‬ ‫ادرار‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻣﻤﻠﮑﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ‬ ‫‪375‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫آرﯾﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬ ‫از‬

‫ﻏﻤﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪش ﺗﻤﺎم‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻧﺸﮑﯿﻔﺘﯿﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫زدﯾﺪ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﯿﺪ‬

‫آﺑﺮوي‬

‫ﺧﺸﻦ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﻔﺮﯾﻔﺘﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﺎن‬

‫درﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﻼﻗﺎت‬

‫زﻧﺎن‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﮐﺮام؟‬

‫ﯾﺎري‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻣﺴﻠﻢ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮔﺮد‬

‫از‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﺧﻮاراﻧﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ د‪‬ر‪‬م‪ ،‬و آﺗﺶ زﻧﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫راﯾﺘﺎن اﯾﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫و ﻓﺮﻫﻨﮓ‬

‫را‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫دﻓﻊ‬

‫دوري‬

‫ﻫﯿﺰم‬ ‫و‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪﯾﻮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺑﻼﻫﺎ‬

‫و‬

‫آرﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫ﮔﻮش‬ ‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫وﻫﻢ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺪم‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﺎرﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻟﺒﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﺮّت‬

‫ز‬

‫زآﻧﭽﻪ‬

‫ﺣﯿﺮان‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﺮﺑﯿﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻣﺎﻫﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻓﻮت ﺷﺪ از ﻣﺎ و ﺣﻤﻠﺶ ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﻄﻔﻪ اش ﺟ‪‬ﺴﺖ و رﺣﻢ اﻧﺪر ﺧﺰﯾﺪ‬

‫وﻻد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻗﺒﺎد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬ ‫روز‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫روز‬

‫ﻣﯿﻼدش‬

‫رﺻﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪارﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﮕﻪ‪،‬‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧُﻪ ﻣﻪ‪ ،‬ﻣﯿﺸﻤﺮد او روز روز‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺒﯿﺨﻮن‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻘﺎش‬

‫ﻧﮕﻬﺪارﯾﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻓﻮت‬

‫و‬

‫ﻧﺠﻬﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫اي‬

‫ﻏﻼم‬

‫راي‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اﻓﮑﺎر‬

‫و‬

‫ﻫﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﭙﺮد‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫دوز‬

‫آورد‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن آﯾﺪ‪ ،‬ز ﺧﻮن ﺧﻮد ﺧﻮرد‬ ‫ﺧَﺮَد‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺧﻮد‬

‫رﯾﺰد‪،‬‬

‫ﺧﺼﻤﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺎن‬

‫و‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫رﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺑﻼﻫﺎ‬ ‫ز‬

‫ﻣﺮﮔﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫‪ .38‬ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﺮﻋﻮن زﻧﺎن ﻧﻮزاده را ﺳﻮي ﻣﯿﺪان ﻫﻢ ﺟﻬﺖ ﻣﮑﺮ‬ ‫ﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻧُﻪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اي‬

‫زﻧﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آورد‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻃﻔﻠﮑﺎن‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫روﯾﺪ‬

‫را‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﭘﺎر‪،‬‬

‫زﻧﺎن‪،‬‬

‫اﻣﺴﺎل‬

‫ﻣﺮ زﻧﺎن را‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫آن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‪،‬‬

‫زﻧﺎن‬ ‫زﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪﻧﺪش‪،‬‬

‫و‬ ‫ﻣﺎه‬

‫ﻃﻔﻠﮑﺎن‬

‫ﻧﻮزاده‪،‬‬

‫زﻧﺎن‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَش‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﮐﺎي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬ ‫زاﺋﯿﺪﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ ز‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﮔﺮد‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﮐﺰ‬

‫دﻫﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻬﺎي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﺷﺎدان‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ و‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺲ از اﯾﺸﺎن زر ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬ ‫دﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺪان‬ ‫زﻧﺎن‪،‬‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﯿﺎﺑﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫را‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬

‫ﮔﯿﺮد ز‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‪،‬‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻢ‬

‫وز‬ ‫ﻣﯿﺪان‪،‬‬

‫ﮐﻼه‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫زر‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺷﮏ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫از‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد از ﻧﺮ‪ ،‬ز ﻣﺎدر ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ اﺣﺘﯿﺎط‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺰاﯾﺪ‬

‫ﺧﺒﺎط‬

‫‪ .39‬ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و آﻣﺪن ﻋﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻋﻤﺮان و وﺣﯽ آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﮐﻪ وي را در آﺗﺶ اﻧﺪاز‬ ‫داﻣﻦ‬

‫ﺧﻮد زن ﻋﻤﺮان ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ زاده ﺑﻮد‬ ‫‪376‬‬

‫اﻧﺪرﭼﯿﺪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫آﺷﻮب‬

‫زود‬

‫ﺑﻌﺪ از آن دﺳﺘﺎن‪ ،‬ﮐﻪ آن ﺳﮓ ﺑﺎ زﻧﺎن‬

‫ﮐﺮد دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﭼﻪ آورد آن زﻣﺎن‬

‫ﻫﺎ‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻏﻤﺰ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪش‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻮﭼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‬

‫وﺣﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﻮدﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ او ﻣﯿﺪان‪ ،‬ﮐﻪ در وﻫﻢ و ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫زﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻓﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫آن‬ ‫زن‬

‫در‬

‫را‬

‫دارد‪،‬‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫ﺑﺎرداً‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﮑﻮن‬

‫زن ﺑﻪ وﺣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ او را در ﺷﺮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫زود‬

‫ﭘﺲ ﻋﻮاﻧﺎن ﺑﯽ ﻣﺮاد آن ﺳﻮ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻏﻤﺎزان‬

‫ﮐﺰ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﻃﺮف‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺠﻮﯾﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﺮاً‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫آن‬

‫اﻣﺮ‬

‫دود‬

‫اﻟﻨﺎر‬

‫ﺟﺴﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫دادﮔﺮ‬ ‫زود‬

‫ﮐﻮﻧﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻪ ز اﺻﻞ آن ﺧﻠﯿﻞ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻧﮕﻬﺪارﯾﻤﺶ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫از‬

‫ﻋﺼﻤﺖ‬

‫اﻧﺪاز‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎرداً‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺑﺪﻧﺪ‬

‫داﻧﮓ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫را‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻏﺮف‬ ‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫‪ .40‬وﺣﯽ آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ در آﺑﺶ اﻓﮑﻦ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫وﺣﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫در‬

‫آﺑﺶ‬

‫در‬

‫ﻓﮑﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻠﺶ‬

‫و‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﻣﺎدرش‬

‫رود‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﮑ ﻦ‬

‫روي‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫در‬

‫دار‬

‫رﺳﺎﻧﻢ‬

‫رو‬

‫ﺳﻔﯿﺪ‬

‫اﻋﺘﻤﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﮐﺎر‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺖ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺧﺼﻢ او در ﺻﺪر ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬در درون‬

‫از ﺟﻨﻮن ﻣﯽ ُﮐﺸﺖ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑ‪‬ﺪ ﺟﻨﯿﻦ‬

‫از ﺣﯿﻞ‪ ،‬آن ﮐﻮر ﭼﺸﻢ ِ دور ﺑﯿﻦ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ ورا‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﮑﺮ او را در ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اژدﻫﺎ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫از‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻟﻮﮐﯿﻞ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎش‬ ‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫او‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﺳﺖ ﺷﺪ ﺑﺎﻻي دﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎن ﯾﮑﯽ درﯾﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﻏﻮر و ﮐﺮان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫درﯾﺎﻫﺎ‬

‫ﮔﺮ اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫"إﻻ‬

‫اﷲ"‪،‬‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻪ در ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮد‪ ،‬آن‪ ،‬در ﺗﻮ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اژدرﻫﺎت‬

‫اي درﯾﻎ‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﺣﻮال ﺗﻮ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ آن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﻧﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺧﻮد‬ ‫‪377‬‬

‫را‪،‬‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﺑﺨﻮرد‬

‫ﺣﯿﻠﻪ ﻫﺎ و ﭼﺎره ﻫﺎ‬

‫آن‬

‫ﺳﺎق‬

‫را‬

‫ﭘﺎش‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻟﻤﻨﺘﻬﯽ‬

‫إﻟﯿﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫آن‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻻﺳﺖ‬

‫اﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﻣﺤﺒﻮس‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬ ‫زآﻧﻬﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺮاﺑﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺮاﺣﺘﻬﺎ‬

‫آﺗﺸﺖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫وﺣﺸﺖ‬

‫زاﯾﺪت‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﻐﻠﻮﺑﯽ ز ﺟﻬﻞ‪ ،‬اي ﺳﺨﺖ ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﭼﻮن ﻓﺮﻋﻮن او را ﻋﻮن ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﺷﺎك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬او ﺷﻌﻠﻪ زﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻫﯿﺰم‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ور‬

‫ز‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫دور‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺪازدت‬

‫ﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫آﯾﺪت‬ ‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .41‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎرﮔﯿﺮ ﮐﻪ اژدﻫﺎي اﻓﺴﺮده را ﻣﺮده ﭘﻨﺪاﺷﺖ و در رﺳﻨﻬﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد آورد‬ ‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮي‬ ‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﮔ‪‬ﺮان‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﮔﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻮﻫﺴﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺘﺎﺑﻨﺪه‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺮي‬ ‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫راز‬ ‫او‬

‫ﺳﺮﭘﻮﺷﯿﺪه‪،‬‬

‫ﺑﻮي‬

‫اﻓﺴﻮﻧﻬﺎش‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪﺳﺖ‬

‫در ﻃﻠﺐ زن داﯾﻤﺎ ﺗﻮ ﻫﺮ دو دﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﻨﮓ و ﻟﻮك و ﺧﻔﺘﻪ ﺷﮑﻞ و ﺑﯽ ادب‬

‫ﺳﻮي او ﻣﯿﻐﯿﮋ و‪ ،‬او را ﻣﯽ ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻪ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ و ﮔﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫آن‬

‫اوﻻد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫از‬

‫از‬ ‫ره‬

‫ﭘﺮس‬

‫روح‬ ‫ﺣﺲ‬

‫ﭘﺮﺳﺎن‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‪،‬‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻮ‪،‬‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﻃﺮف‬

‫رﻫﺒﺮ‬ ‫ﺑﻮي‬

‫از‬

‫راﻧﯿﺪ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺑﯿﺶ‬ ‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﻻ‬

‫ﺗَﯿﺄَﺳ‪‬ﻮا‬

‫ﭘ‪‬ﺮﺳﺎن‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫روي ﺟﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻮﯾﺎن ﺷﻮﯾﺪ‬ ‫ﻧﻬﯿﺪ‬

‫ﻣﮋدﮔﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮش‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‬

‫راه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻢ ﮐﺮده ﭘﺴﺮ‪ ،‬رو ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫دﻫﯿﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﻮي ﮐﺮدن‬

‫ﻫﺮ ﺣﺲ ﺧﻮد را در اﯾﻦ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺪ‬ ‫ﺧﺪا‪:‬‬

‫در‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪه‬ ‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﺎر‬

‫*‬

‫ﮔﻮش‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﺳﺮ‪،‬‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺻﻞ‬

‫آن‬

‫راه‬

‫ﮐﺎﺷﻨﺎي‬ ‫ره‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮﯾﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﻫﺎ ز درﯾﺎﺋﯽ اﺳﺖ ژرف‬

‫ﺟﺰو را ﺑﮕﺬار و ﺑﺮ ﮐﻞ دار ﻃﺮف‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﺸﻤﻬﺎي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺧﺎﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺟﻔﺎي‬

‫ﺧﺸﻤﻬﺎي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﺷﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دام‬

‫راﺣﺖ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﻠﻪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫زدن‬

‫ﻧﻮازش‬

‫ﺑﻮي ﺑﺮ از ﺟﺰو ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ﻃﻮﺑﯽ‬ ‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫وﻓﺎﺳﺖ‬

‫راﺣﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ُﮐﻞ‪ ،‬اي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﻮي ﺑﺮ از ﺿﺪ ﺗﺎ ﺿﺪ‪ ،‬اي ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ در دﺳﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﺸﺖ ﻣﺎر‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺎر‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫او‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﯾﺎري‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اژدﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ‬

‫آﺷﺘﯽ‬ ‫ﻣﺎر‬

‫آرد‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫از‬

‫را‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺴﺎن‬ ‫ﯾﺎري‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﺎري‬

‫ﺷﮕﺮف‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﺮده‬

‫دﯾﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ دﻟﺶ از ﺷﮑﻞ او ﺷﺪ ﭘﺮ ز ﺑﯿﻢ‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﺎر‬ ‫‪378‬‬

‫ﻣﯿﺠﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫و‪،‬‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫در‬

‫اژدﻫﺎﯾﯽ‬

‫اﯾﺎم‬ ‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﯿﻐﻤﯽ‬ ‫ﺑﺮف‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ‬

‫از‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﻮﻫﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫آن‬

‫اژدﻫﺎﺋﯽ‬ ‫او‬ ‫او‬

‫ز‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﺑﺎش‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫آورده‬

‫ام‬

‫در‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫داﻧﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﮑﺎرش‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻧﺪه‬

‫و‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫اي‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﻮ ﻋﺼﺎ از دﺳﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﺸﺖ ﻣﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺎرة ﺧﺎك ﺗﻮ را ﭼﻮن زﻧﺪه ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺮده زﯾﻦ ﺳﻮﯾﻨﺪ و‪ ،‬زآن ﺳﻮ زﻧﺪه اﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﻣﺎه‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬

‫ﻟﺤﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫داودي‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫اﺷﺎرت‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎر‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫وآﻧﻄﺮف‬

‫ﺳﻼﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺼﯿﺮﯾﻢ‬

‫و‬

‫ﻫ‪‬ﻮﺷﯿﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﺪ‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫ﺟﺎن‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﻏﻠﻐُﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺟﻤﺎدات‬

‫آﯾﺪت‬

‫وﺳﻮﺳﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﻨﺪﯾﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ذرات‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻤﯿﻌﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﻓﺎش‬ ‫ﭼﻮن‬

‫و‪،‬‬ ‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫دﯾﺪن‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﺮض‪،‬‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪه‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮ‬

‫از‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫او‬

‫ﻣﻮﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺎﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫روزان‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن‬ ‫ﺟﻤﺎدان‪،‬‬ ‫اﺟﺰاي‬

‫و‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮﯾﺪ؟‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫دﯾﺪار‬

‫آن‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻋﺒﺮت‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﻻﻟﺖ‬

‫ﺑﺮُﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺑﯿﻨﻨﺪه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺒﺎن‬ ‫ﺧﺎﻣﺸﯿﻢ‬

‫ﺗﺄوﯾﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫‪379‬‬

‫در‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫را‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﯾﺎدت‬

‫ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﯾﺪ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺳﺨﻨﺪاﻧﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫را‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آن‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬ ‫اژدﻫﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺧﺎك ﻗﺎرون را ﭼﻮ ﻣﺎري در ﮐ‪‬ﺸَﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺎر‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺧﺒﺎر‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫اﺳﺘﻦ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎن‬ ‫را‬

‫ﺣﻨﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ام‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﮕﺮﻫﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﻐﺪاد‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫آﻧﺴﻮﺷﺎن‬

‫دﻟﻖ‬

‫زﻧﺪه ﺑﻮد و‪ ،‬او ﻧﺪﯾﺪش ﻧﯿﮏ ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮدش‪،‬‬

‫ﺑﺮف‬

‫اﻓﺴﺮدﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺳﺮﻣﺎﻫﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوﺧﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫اي‬ ‫و‬

‫اﻃﻠﺲ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺳﺘﻮن‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﻓﺰوﻧﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫ُﮐﻪ ﺣﯿﺮان اوﺳﺖ‬ ‫را‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ارزان‬

‫ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫او ﭼﺮا ﺣﯿﺮان ﺷﺪﺳﺖ و ﻣﺎر دوﺳﺖ؟‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺎژدﻫﺎي‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﻔﺘﻮن‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻣﺎر و‬ ‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‬ ‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﮔﯿﺮد‪،‬‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﻧﺎداﻧﯽ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اي‬ ‫را‬ ‫و‬

‫ﺗﺄوﯾﻠﻬﺎ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻏﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮان‬ ‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎوﯾﻞ‬ ‫ﺣﺲ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﻐﺪاد‬

‫ﻟﺐ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫آن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﻂ‪،‬‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮي‬

‫ﻣﺮد‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد او‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻋﺘﺰال‬

‫واي‬

‫آﻧﮑﺲ‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫آورده‬

‫آن‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﺎم‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﭼﻮ رز‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻋﺮﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫و‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎر‬

‫را‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻧﺎدر‬

‫اﻟﻌﺠﺐ‬ ‫او‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ژاژﺧﺎ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺷﮑﺎري‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ‬ ‫راه‬

‫ﺑﻐﺪاد‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺣﺎل‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺮده‬

‫او‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اﺑﻠﻬﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺶ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﻨﺘﺸﺮ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺗﺮ‬

‫رود‬

‫ﺗﻮزﯾﻊ‬ ‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻣﺮد را از زن ﺧﺒﺮ ﻧﯽ‪ ،‬ز ازدﺣﺎم‬

‫رﻓﺘﻪ در ﻫﻢ ﭼﻮن ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺣﺮاﻗﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدش‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﺳﻨﻬﺎي‬

‫ﻏﻠﯿﻆ‬

‫در‬

‫درﻧﮓ‬

‫و‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫واﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫اﺣﺘﯿﺎﻃﯽ‬ ‫وز‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﭘﻼس‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮدش‬ ‫و‬

‫ﻫﯿﺎﻫﻮي‬

‫وز ﻏﻠﻮ‪ ‬ﺧﻠﻖ و ﻣﮑﺚ و ﻃﻤﻄﺮاق *‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫رﻓﺖ‬

‫از‬

‫اﻋﻀﺎي‬

‫ﻣﺮده ﺑﻮد و زﻧﺪه ﮔﺸﺖ او از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﺳﯿﺮش‪،‬‬ ‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫آن‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﮔﺸﺘﺸﺎن‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﻣﯽ ﮔﺴﺴﺖ او ﺑﻨﺪ و زآن ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﮕﺴﺴﺖ و ﺑﯿﺮون ﺷﺪ ز زﯾﺮ‬

‫اژدﻫﺎي‬

‫در‬

‫ﻫﺰﯾﻤﺖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎرﮔﯿﺮ از ﺗﺮس ﺑﺮ ﺟﺎ ﺧﺸﮏ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻃﺮف‬

‫را‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺮ اُﺳﺘﻨﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺑﺴﺖ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫اژدرﻫﺎ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺴﺖ اژدرﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬او ﮐﯽ ﻣﺮده اﺳﺖ؟‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬ ‫ﺑﻨﯿﺎد‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫از‬

‫اﺧﻼط‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺘﻪ‬

‫ُﮐﻬﺴﺎر و دﺷﺖ؟‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﺎق‬

‫ﻏﺮان‬

‫ُﮐﻪ‪،‬‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻋﺮاق‬

‫ﭼﺎﻗﺎ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ آوردم ﻣﻦ از‬

‫ﮔﺮگ را ﺑﯿﺪار ﮐﺮد آن ﮐﻮر ﻣﯿﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺟﻨﺒﺸﺶ‬

‫ﮐﺸﺘﮕﺎن‬

‫رﻓﺖ‬

‫آن‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺣﻔﯿﻆ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻧﺎدان‬

‫ﮔﯿﺞ‬

‫ﻣﺎر‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫آن‬

‫و‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫آن‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﻮري‬ ‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﺠ‪‬ﯿﺞ‬

‫درﻫﻢ‬

‫را‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫َﮔﺮد از ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮﻓﺸﺎﻧﺪ‬ ‫اﻓﺴﺮده‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ او ﻫﻤﯽ رﻓﺖ آب ﺟﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫راه‬ ‫‪380‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺎرون‬

‫ﮐﺮﻣﮏ اﺳﺖ اﯾﻦ اژدﻫﺎ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻓﻘﺮ‬

‫ﭘﺸﻪ اي ﮔﺮدد ز ﻣﺎل و ﺟﺎه ﺻﻘﺮ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑ‪‬ﺶ او را ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻋﺮاق‬

‫اژدﻫﺎت‬

‫ﻧﺠﺎت‬

‫اژدﻫﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫دار‬

‫در‬

‫ﻓﺴﺮده‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮف‬ ‫آن‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اوﯾﯽ‪،‬‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﺎت ﮐﻦ او را و اﯾﻤﻦ ﺷﻮ ز ﻣﺎت‬

‫رﺣﻢ ﮐﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ او ز اﻫﻞ ﺻﻼت‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻒ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺶ‬

‫در‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﺟﻬﺎد‬ ‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻃﻤﻊ داري ﮐﻪ او را ﺑﯽ ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫داري‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮐﺮد‬

‫آورﯾﺪ‬ ‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺗﻤﻨﺎ‪،‬‬ ‫ز‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اي‬ ‫ﮐﯽ‬

‫رﺳﺪ؟‬

‫اژدرﻫﺎي‬

‫ﻣﻮﺳﺌﯽ‬ ‫در‬

‫او‬

‫وز ﻃﻤﻊ ﻫﻢ ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺮ ﺑﺎد داد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫وﻗﺎر‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫واﷲ‬

‫ﺑﺎﻟﺴﺪاد‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻻﺟﺮم‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﺗﻮ را دﺷﻤﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﯿﻦ ﺗﻮ در ﺳﯿﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺮد و زن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺷﺮّت اﮔﺮ ﭘﺲ ﻣﯽ ﺧﺰم‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺰم‬

‫دل از اﯾﻦ ﺑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﺮﯾﺒﯽ ﻣﺮا‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﯽ‪ ،‬ﭘﺲ روي ﮔﺮدم ﺗﻮ را‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪي‪،‬‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﻮﺳﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫دل‬

‫ﺧﻮار‬

‫در‬

‫را‬

‫دﯾﮕﯽ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﻓﮑﻨﺪي‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﻣﮑﺎﻓﺎت‬

‫در‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﯿﻦ آري و ﻫﻢ رﺳﻮا ﺷﻮي‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫َﺧﻼﻓﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫راي‬

‫او‬

‫در ﻫﺰﯾﻤﺖ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻣﺮدم ز زﻟﻖ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اژدرﻫﺎ‬ ‫از‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺮدد‬

‫را‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺰﯾﻤﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻠﯿﻢ؟‬

‫در‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺶ‪:‬‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﮐﻪ‬

‫‪ .42‬ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻟﻮﺻﺎل‬

‫در ﻫﻮاي ﮔﺮم و ﺧﻮش ﺷﺪ آن ﻣﺮﯾﺪ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫ﻣﺮد‬

‫وار‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫ﯾﺠﺰﯾﮏ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫در‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫وآن‬

‫ﺧﻔﺎش‬

‫ﻣﺮده‬

‫رﯾﮕﺖ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮاس‬

‫ﺑﯿﻢ؟‬

‫ﻣﻀﺤﮑﮥ‬

‫ﻏﻮﻏﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫‪ .43‬ﺟﻮاب ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻋﻮن را در ﺗﻬﺪﯾﺪي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدش‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫راﺿﯿﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫اﺷﺮاك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫اﯾﻦ ﻃﺮف رﺳﻮا و ﭘﯿﺶ ﺣﻖ ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺧﻠﻘﺎن ﺧﻮار و زار و رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺣﻖ ﻣﺤﺒﻮب و ﻣﻄﻠﻮب و ﭘﺴﻨﺪ‬ ‫را‬

‫از‬

‫ﺷﺎﮐﺮم‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﻋﺰّت آن ِ اوﺳﺖ و آن ِ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬

‫ز‬

‫آدم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺣﻘﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫روﯾﺎن‬ ‫و‬

‫اﻣﺮش‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺑﺎك‬

‫ﻓﺮدا‬ ‫ﺑﺮﻣﯿﺨﻮان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺶ‬

‫ﻫﺎن دﻫﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﺑﺮ ﮔﺮدان ورق‬ ‫‪381‬‬

‫‪ .44‬ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻋﻮﻧﺶ‪ :‬ورق در دﺳﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫دﻓﺘﺮ و دﯾﻮان و ﺣﮑﻢ‪ ،‬اﯾﻦ دم ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﻼن؟‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺨﺮﯾﺪه‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آرم‬

‫اﻧﺪ‬

‫را‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺧﺮﯾﺪي‬

‫دﻫﺮ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮو‬ ‫را‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪:‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﭼﯿﺮي و ﻣﺮا ﺧﻮد ﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺪ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ده‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﻬﺎل‬

‫ام‪،‬‬

‫ﻣﺄﻣﻮر‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺼﺮﺗﻢ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﺎرة‬

‫ﭼﻪ‬

‫روز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﻨﺪه‬

‫ام‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻬﻠﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻋﺸﻮه ﻫﺎ ﮐﻢ ده‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻢ ﭘﯿﻤﺎي ﺑﺎد‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﮐﺮدش‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻣﺘﺴﻊ‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﭼﻬﻞ روزش ﺑﺪه ﻣﻬﻠﺖ ﺑﻪ ﻃﻮع‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﮕﺎﻟﺪ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮑﻮﺷﺪ او‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺧﻔﺘﻪ ام‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫رو‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬ ‫ﭼﻬﻞ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫او ﮐﻨﺪ ﻫﺮ ﺧﺼﻢ‪ ،‬از ﺧﺼﻤﯽ ﺟﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫‪ .45‬ﺟﻮاب ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻋﻮن را‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻢ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﮐﻢ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻏﺮّه ﻣﺸﻮ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ روزي ﯾﺎ دو روز‬

‫دﺳﺘﻮر‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺮي‬

‫اي‬

‫ﻣﺘﺮس‬

‫را‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫آرﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﺗﺶ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺲ‬

‫دراز‬

‫ﻣﻬﻠﺘﺶ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ده‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻬﻠﺘﺶ‬

‫از‬

‫ﻣﻬﺮاس‬

‫ﻧﻮع‬

‫او‬

‫ﻧﻮع‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺶ‪،‬‬

‫ره‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ام‬

‫اﻓﺰاﯾﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻢ‬

‫زﻧﻢ‬

‫زﻧﻢ‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﻮش ِ ﺧﻮش ﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺎﺧﻮش ﮐﻨﻢ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﻮ‪ :‬ﺳﭙﻪ ﮔﺮد آر و ﺻﺪ ﺣﯿﻠﺖ ﺑﺴﺎز‬

‫وﻫﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫‪ .46‬ﻣﻬﻠﺖ دادن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را ﺗﺎ ﺳﺎﺣﺮان را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ از ﻣﺪاﯾﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫او‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﺳﮓ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬ ‫ﻋﻘﺐ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭼﻮن‬

‫د‪‬م‬

‫در‬

‫ﺻﯿﺎد‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺨﺎﺋﯿﺪ‬

‫ﺧُﺮد‬

‫را‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﻢ‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺮج‬

‫ﮐﻔﮏ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﭼﻮن اﺷﺘﺮ ز ﮐﺎم‬

‫ﻗﻄﺮه اي ﺑﺮ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯿﺰد ﺷﺪ ﺟﺬام‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد رﺳﯿﺪ آن ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫ﺷﺪق‬

‫ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ وي ﮐﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﺠﺐ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﭘﯿﺶ ﺧﺼﻢ ﺷﺐ‬

‫اي ﻋﺠﺐ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽ ﻧﺒﯿﻨﺪ اﯾﻦ ﺳﭙﺎه؟‬

‫ﭼﺎﺷﺘﮕﺎه‬

‫ژغ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺳﮓ‬

‫داﻧﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺐ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻤﺖ ﻣﯿﺸﺪ از وي روم و ﮔﺮج‬

‫ژغ‬

‫ﻫﻮا‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫رﺳﺘﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ را ﻣﯿﮑﺮد رﯾﮓ او زﯾﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ را ﺑﻪ دم درﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫او‬

‫دل‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﺪم‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬ ‫‪382‬‬

‫ﺷﯿﺮان‬ ‫او‬

‫ﺳﯿﻪ‪،‬‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫او‬

‫ز‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎز و‪ ،‬ﮔﻮش ﺑﺎز و‪ ،‬اﯾﻦ ذﮐﺎ‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﻣﻦ از اﯾﺸﺎن ﺧﯿﺮه‪ ،‬اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ز ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﺸﺎن‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدم‬

‫رﺣﯿﻖ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ام‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎري‪،‬‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﺑﺶ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﻤﻦ‬

‫اﯾﺸﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آن ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﺳﺘﻪ اي ﮔﻞ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺮدم ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮔﻠﯽ ﭼﻮن ﺧﺎر ﮔﺸﺖ و ﻧﻮش ﻧﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫آن‬ ‫ﺧﻔﺘﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺷﻤﻦ اﯾﻦ ﺧﻮابِ ﺧﻮش‪ ،‬ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺨﺴﺒﺪ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎﻣﻠﺘﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫راﺟﻌﻮن‬ ‫ﭼﻮن ﮐﻪ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫روﺑﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﻮرده‬

‫در‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻨﺴﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫و‪ ،‬رﺟﻮع‬

‫ﻓﮑﺮﺗﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﺴﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺣﯿﺮت‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﭘﺲ‪،‬‬

‫َﮔﻠ‪‬ﻪ‬

‫واﮔﺮدد‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫را‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫رود‬

‫و‬

‫ﭘﺴﯿﻦ‬

‫اﻟﻌﺎﺑﺴﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬ ‫را‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫َﮔﻠ‪‬ﻪ ﺑﺎز ﮔﺮدد از ورود‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﭘﺲ ﻓﺘﺪ آن ﺑ‪‬ﺰ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آﻫﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻨﮓ‬

‫ﺑﺰ‬

‫أﺿﺤﮏ‬

‫از ﮔﺰاﻓﻪ ﮐﯽ ﺷﺪﻧﺪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﻟﻨﮓ؟‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬ ‫داﻧﺸﻬﺎ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺑﺸﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫ﺣﺞ‬

‫از‬

‫ﻓﺮﯾﻖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﻟﺮﺟﻌﯽ‬ ‫را‬

‫وﺟﻮه‬

‫دادﻧﺪ‬

‫ﺣﺮج‬

‫و‬

‫راﻫﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺨﺮﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮج‬

‫آن‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫داﻧﺶ‪،‬‬

‫داﻧﺸﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ اﺻﻠﺶ زآن ﺳ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻓﺮﻋﯽ ﺑﻪ اﺻﻠﺶ رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫درﯾﺎ ﮐﯽ ﭘﺮد؟‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺮي‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﻣﺮد؟‬

‫ﭘﺲ ﻣﺠﻮ ﭘﯿﺸﯽ از اﯾﻦ ﺳﺮ‪ ،‬ﻟﻨﮓ ﺑﺎش‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزي‬

‫ﻟﺪن‬

‫ﻟﺪﻧﯽ‬

‫ﮐﺶ ﺑﺒﺎﯾﺪ ﺳﯿﻨﻪ را زآن ﭘﺎك ﮐﺮد‬

‫آﺧﺮون‬

‫ﻋﻠﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬ ‫درﯾﻦ‬

‫ﺑﺎش‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫اﻧﺪرﯾﻦ‬

‫وﯾﺮان ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫ﮐﯽ‬

‫وﺟﻮد‬

‫اول اﺳﺖ او‪ ،‬زاﻧﮑﻪ او ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻮد‬

‫ﻟﻨﺎ‬

‫ﻋﻠﻤﺘﻨﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺠﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻼد‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮔﻨﺞ؟‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮي‬

‫اي‪،‬‬

‫واﷲ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﺠﯽ‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﮔﻨﺠﯿﻨﮥ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﺮج‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫از‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﺣﻤﺪ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺴﮕﻠﺪ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ آرد ﺑﺲ ﺷﮑﺎل اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬و ﻟﯿﮏ‬ ‫اﺷﮑﺎل‬

‫واﮔﺸﺘﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬ ‫ﻋ‪‬ﻠْﻢ‪‬‬

‫آن ﻣﻌﺮوف‬

‫وﻗﺖ‬

‫آﻫﻨﮓ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﻣﻌﺮوف‬

‫اي‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﻮي‪:‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﭘﯽ‬

‫در‬

‫زرﯾﺴﺖ‬ ‫زﯾﺮ‬

‫اﺳﺘﻮر‬

‫ﺑﺮوﺑﺪ‬

‫رﻧﺞ‬ ‫ﻧﯿﮏ‬ ‫روز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﻢ از آن ﺳﻮ ﺟﻮ ﺟﻮاب‪ ،‬اي ﻣﺮﺗﻀﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺆال آﻣﺪ از آن ﺳﻮ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫رﻫﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎب "ﻻ ﺷﺮﻗﯽ و ﻻ ﻏﺮب" از ﻣﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ از اﯾﻦ ﺳﻮ و از آن ﺳﻮ ﭼﻮن ﮔﺪا‬

‫اي ُﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﯽ ﺻﺪا؟‬

‫ﻫﻢ از آن ﺳﻮ ﺟﻮ‪ ،‬ﮐﻪ وﻗﺖ درد ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﺷﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻮﺷﮥ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬ ‫‪383‬‬

‫در‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﺑﯽ‬

‫دو‬

‫وﻗﺖ درد و ﻣﺮگ آن ﺳﻮ ﻣﯽ ﻧﻤﯽ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫در‬

‫ﻣﺤﻨﺖ‬ ‫درد‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دردت رﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﯽ؟‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫زاﷲ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺤﻨﺖ رﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ‪ :‬راه ﮐﻮ؟‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﯾﺎدش‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﺧﻮش‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺮ ﻏﻔﻠﺖ ﺗﻨﯽ‬ ‫آن‬

‫و‬

‫اﯾﻦ از آن آﻣﺪ ﮐﻪ ﺣﻖ را ﺑﯽ ﮔﻤﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ در ﻋﻘﻞ و ﮔﻤﺎن ﻫﺴﺘﺶ ﺣﺠﯿﺐ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﺑﺨﺮ‬

‫رو‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﭼﯿﺮه‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﻔﺮوش‬

‫و‬

‫ﻫﻨﺮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﺎراي‬

‫دﮔﺮ‬

‫درون‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﻠﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻘﻠﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺪم‬

‫و‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﺮدم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮐﺎر‬

‫وﺻﻒ‬

‫آن‬

‫اﺳﺎﻃﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺎق‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﻻﻣﮑﺎﻧﯽ‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫ﻣﺎﺿﯽ‬

‫و‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺒﻠﺶ‬ ‫او‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﭘﺪر‪،‬‬

‫را‬

‫داﺋﻢ‬

‫و‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪه‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫از‬

‫رﯾﺐ‬

‫اﻟﻤﻨﻮن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫اي‬

‫ﻣﺤﻠﻔﺶ‬

‫ﻻﯾﻌﻘﻠﻮن‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺎﺟﺪﯾﻦ‬

‫ﺣﺎﻟﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻏﺎر‬

‫ﻗﺮآن‬

‫را‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﺿﯽ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ و ﺣﺎﻟﺶ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ دو ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺪاري ﮐﻪ دوﺳﺖ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﯿﺐ‬

‫در‬

‫ﮐﺰ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاري‪،‬‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‪،‬‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎن‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﺧﻮد را در ﺳﺨﻦ آﻏﺸﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ؟‬

‫را‬

‫ﺑﺎم‬

‫زﯾﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻋﻤﺮو‬

‫ﻧﺴﺒﺖ زﯾﺮ و زﺑﺮ ﺷﺪ زﯾﻦ دو ﮐﺲ‬

‫ﺳﻘﻒ ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺶ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣ‪‬ﺜﻞ آن‪ ،‬ﻣﺜﺎل اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺨَﻦ‬

‫ﻗﺎﺻﺮ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻟﺐ ﺟﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺸﮑﺎ ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ ﻟﺐ و ﺳﺎﺣﻞ ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺤﺮ ِ ﻗﻨﺪ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻌﻨﺎي‬ ‫ِ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﻧﻮ‬ ‫ﻣﺪﻣﻎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫‪ .47‬ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﻣﺪاﯾﻦ در ﻃﻠﺐ ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و او ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻫﻞ راي و ﻣﺸﻮرت را ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻣﺠﺘﻤﻊ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﻔﺸﺮدﻧﺪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻋﺮض ﻓﮑﺮ و راي‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺎﻣﺎن‬

‫دون‬

‫رﻫﻨﻤﻮن‬

‫راي‬

‫ﮐﻪ اي ﺷﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻇﻔﺮ ﭼﻮن ﻏﻢ ﻓﺰود‬ ‫در‬

‫ﻣﻤﺎﻟﮏ‬

‫ﺻﺎﺣﺮان‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬ ‫او‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫در‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻃﺮاف‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آردﺷﺎن‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻮاﺣﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮّان‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﻬﺮ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﻓﺎش‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫در‬

‫ﻣﺎﻫﺘﺎب‬

‫آن‬

‫دو‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫دوﺷﯿﺪه‬

‫ز‬

‫ﮐﺮﺑﺎﺳﯽ‬

‫ﻣﻪ‪،‬‬

‫ﻧﻤﻮده‬

‫‪384‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺳﻔﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﭙﯿﻤﻮده‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آورد‬

‫ﮐﺮدش‬

‫در‬ ‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫زود‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺻﺮّاف‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﻓﺮد‬ ‫و‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫ده‬

‫او‬

‫ﭘﯿﮏ‬

‫دل‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎدوان‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﺧﻤﯽ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﻓﺮوﺷﯿﺪه‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﺮده‪،‬‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺸﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫آﻧﮑﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫آﺧﺮ‬ ‫در‬

‫دو‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ آﮔﺎه و دو دﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺰان‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫روي‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﺑﻮده‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺸﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﻮده‬

‫ﺷﺎه‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺷﻪ و ﺑﺮ ﻗﺼﺮ او ﻣﻮﮐﺐ زدﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫زﯾﻦ دو ﮐﺲ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ اﻓﻐﺎن آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺰ ﺷﻤﺎ ﺷﺎه اﺳﺖ اﮐﻨﻮن ﭼﺎره ﺧﻮاه‬

‫ﺑﻐﯿﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﺪه‬ ‫از‬

‫آن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫و‬

‫آﮔﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫رﺧﻬﺎ‬

‫زده‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫اﻣﺮش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ارﺳﺎل‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﭼﺎره‬

‫اي‬

‫ﺳﺎزﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻓﻌﺸﺎن‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬

‫ﭼﺎره‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺎﺣﺮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﻦ دو ﺳﺎﺣﺮ ﺟﺎن ﺑﺮي‬

‫آن دو ﺳﺎﺣﺮ را ﭼﻮ اﯾﻦ ﭘﯿﻐﺎم داد‬

‫ﺗﺮس و ﻣﻬﺮي در دل ﻫﺮ دو ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻋ‪‬ﺮق‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬

‫ﭼﻮ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫از‬

‫ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻞ را دو زاﻧﻮ ﺟﺎدو اﺳﺖ‬

‫‪ .48‬ﺧﻮاﻧﺪن آن دو ﺳﺎﺣﺮ ﭘﺪر را از ﮔﻮر و ﭘﺮﺳﯿﺪن از روان ﭘﺪر ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺑﺮدﺷﺎن‬

‫او‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫راه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻪ‬

‫روزه‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﺑﻤﺎ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﮔﻮر‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﮐﻪ دو ﻣﺮد او را ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آورده اﻧﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫از‬

‫وﺟﺎ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺑﺮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻟﺸﮑﺮي‬ ‫اي‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺧﻔﺘﻪ اي‬

‫آن اﮔﺮ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را د‪‬ه ﺧﺒﺮ‬

‫ور‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ده ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﺠﺪه ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﯿﻢ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪي‬

‫رﺳﺪ‬

‫را‬

‫ﮐ‪‬ﺸَﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫راﺳﺘﺎن‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪاﻧﯿﻢ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺳﻼح‬

‫آﺑﺮوﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺟﺰ ﻋﺼﺎ و در ﻋﺼﺎ ﺷﻮر و ﺷﺮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫و‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ره‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫در‬

‫اﻣﯿﺪي‬

‫ﺿﻼل‬

‫آﺋﯿﻢ‬

‫در‬

‫رﺳﺪ‬ ‫رﺷﺪ‬

‫راه‬

‫در‬

‫*‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺐ‬

‫راﻧﺪﮔﺎﻧﯿﻢ‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﺋﯽ‬ ‫دﯾﺠﻮر‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮم‬

‫‪ .49‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺎﺣﺮ ﻣﺮده ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن در ﺧﻮاب‪ :‬ﮐﻪ اي اوﻻد ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﻇﺎﻫﺮ اﯾﻦ را دم زدن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮﺗﻬﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زد‪:‬‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫دﺳﺘﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ راز از ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﻢ دور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻔﺎ‬

‫آﯾﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫‪385‬‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫آﮔﻪ‬

‫را‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫ز‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﮐﻨﯿﺘﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﻧﻮر‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﮔﻪ‬

‫آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ آن ﺣﮑﯿﻢ‬ ‫ﮐﺎﯾﺸﺎن‬

‫داﻧﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪزدﯾﺪش‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺘﻮاﻧﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺎن‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫آﮔﻪ‬ ‫و‬

‫ﮔﯿﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻓﻦ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﺎﻫﺮﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺧﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﭼﺎرة‬

‫اﯾﺰدﯾﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬ ‫رﺳﻮل‬

‫او‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﻣﻬﺘﺪﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﮔﯿﺮد ﺷﺮق و ﻏﺮب‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن آﯾﺪ ز ﺣﻖ در ﮔﺎه ﺣﺮب‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎن‬

‫دادم‬

‫ﺳﺎﺣﺮي‬

‫ﺑﺨُﺴﺒﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮﯾﺲ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫و‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫اﷲ‬ ‫را‬

‫ﻣﮑﺮش‬

‫رﻫﺒﺮي‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﭼﻮﭘﺎن ﺧﻔﺖ‪ ،‬ﮔﺮگ اﯾﻤﻦ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺧﻔﺖ‪ ،‬آن ﺟﻬﺪ او ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮔﺮگ را آﻧﺠﺎ اﻣﯿﺪ و ره ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ و راﺳﺖ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺮ آن ﺣﻖ را ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺎﻃﻊ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫راﻓﻊ‬

‫ﺣﻘﺶ‬

‫‪ .50‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻗﺮآن ﻣﺠﯿﺪ را ﺑﻌﺼﺎي ﻣﻮﺳﯽ و وﻓﺎت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮاب ﻣﻮﺳﯽ و ﻗﺎﺻﺪان ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻗﺮآن را ﺑﻪ آن دو ﺳﺎﺣﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮدن ﻋﺼﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻮن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫وﻋﺪه‬

‫اﻟﻄﺎف‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺣﺎﻓﻈﻢ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫راﻓﻌﻢ‬

‫ﻃﺎﻋﻨﺎن‬

‫داﻓﻌﻢ‬

‫ﮐﺲ ﻧﺘﺎﻧﺪ ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ ﮐﺮدن در او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‬

‫را‬ ‫را‬

‫روﻧﻘﺖ‬ ‫ﻣﻨﺒﺮ‬ ‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻣﺤﺮاب‬

‫ﺳﺎزم‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫دﯾﻨﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻨﺎره‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭼﺎﮐﺮاﻧﺖ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اي‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺗﻮ‬

‫روز‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻗﺮآن‬ ‫اﮔﺮ‬

‫دو‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺮاس‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫روز‪،‬‬

‫و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰت‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻤﯿﺮي‬

‫ﻧﻤﯿﺮد‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ ﮐﻦ را‪ ،‬ز ﻗﺮآن راﻓﻈﻢ‬

‫ﻧﺎم‬

‫و‬

‫ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﺧﻔﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻓﺎق‬

‫را‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯿﺶ‬

‫را‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎﻓﻈﯽ‬

‫زر‬

‫و‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﮔﺮداﻧﻢ‬

‫ﻧﻘﺮه‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫دو‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اي‬

‫ذوﻓﻨﻮن‬

‫زﯾﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻋﺎق‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫و‬

‫ﺟﺎه‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ز‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺘﺮس‬

‫از‬

‫ﻧﺴﺦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎدو‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﮐﻔﺮﻫﺎ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫را‬

‫در‬

‫ﺧﺮﻗﮥ‬ ‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫زﯾﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺻﺎدﻗﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫از‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺜﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎﯾﺶ دان ﺗﻮ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ اي‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺧﻔﺘﻪ ﺗﻮ در زﯾﺮ ﺧﺎك‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ آﮔﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آن ﮔﻔﺖ‪ ‬ﭘﺎك‬ ‫‪386‬‬

‫ﻗﺎﺻﺪان‬ ‫ﺗﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻔﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺼﺎﯾﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺨﺴﺐ‬

‫اي‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﺧﻔﺘﻨﯽ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫در‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫زه‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﭘﻮزش‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻗﻮس‬

‫دوزش‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﻧﻮرت‬

‫‪ .51‬ﺑﻘﯿﮥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﺮد و از آن اﻓﺰون ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫او ﺑﺨﻔﺖ و ﺑﺨﺖ و اﻗﺒﺎﻟﺶ ﻧﺨﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ ﺗﺎب ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‪،‬‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫ﺑﯽ روﻧﻖ و‬

‫ﮐﺎر او‬

‫ﻫﺮ دو از ﮔﻮرش روان ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ از ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﭘﯿﮑﺎر زﻓﺖ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺼﺮ از ﺑﻬﺮ آن ﮐﺎر آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫روز‬

‫ورود‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺮﻣﺎﺑﻨﺎن‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫دادﻧﺪﺷﺎن‬

‫آن‬

‫دو‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎزش‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﯿﺪار‬

‫دل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ور‬

‫ﺑﺠﻮﺋﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫او‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫دل‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﯿﻨﺪ ﭼﺸﻢ اﻫﻞ آب و ﮔﻞ؟‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫در‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﺑﺎش‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ اﻫﻞ دل ﻧﻪ اي ﺑﯿﺪار ﺑﺎش‬ ‫دﻟﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻧﺨﻠﯽ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺮش و ﻓﺮﺷﺶ ﺟﻤﻠﻪ در ﭘﯿﺶ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﺳﻦ؟‬

‫ﺷﺎه ﺑﯿﺪار اﺳﺖ و ﺣﺎرس ﺧﻔﺘﻪ ﮔﯿﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺪاي‬

‫دل‬

‫ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪﻧﺪش ﮐﻪ ﺧﻔﺘﺴﺖ او دراز‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دزدي‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫زود‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺳﺎز‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﮐﺎن دو ﺑﺮ ﺟﺎ ﺧﺸﮏ ﮔﺸﺘﻨﺪ از وﺟﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺪ اژدﻫﺎ و ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‬

‫زرد‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫رو‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺧﻮد‬ ‫اﻓﺘﺎدن‬

‫ﻣﯿﺨﺴﺐ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﺨﺴﺒﺪ‪،‬‬ ‫دل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻏﺎﺋﺐ ﻧﺎﻇﺮت از ﻫﻔﺖ و ﺷﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫او‬

‫ﺧﺴﺒﺪ‬ ‫دل‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫اي‬

‫ﺑﻠﺮزﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﮐﯽ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﺧﺴﺒﺪ‬

‫ﺧﻔﺘﮕﺎن‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﭘﺴﺶ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﺪن‪،‬‬

‫واﻧﮕﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫در‬

‫اﻫﺘﺰاز‬

‫دوان‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻏﻠﻄﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﻨﻬﺰم‬

‫ﭘﺲ ﯾﻘﯿﻦ ﺷﺎن ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ از آﺳﻤﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﺲ از اﯾﻦ رو ﻋﻠﻢ ﺳﺤﺮ آﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺣﺮام‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺸﯿﺐ‬ ‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫و‬

‫ﻣﻤﺘﻬﻦ‬

‫ﻧﮑﻮﺳﺖ‬

‫ﺳﺤﺮ ﮐﺮدن ﺷﺪ ﺣﺮام اي ﻣﺮد دوﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن اﻃﻼق و ﺗﺒﺸﺎن ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﺎرﺷﺎن ﺗﺎ ﻧﺰع و ﺟﺎن ﮐﻨﺪن رﺳﯿﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻤﯿﺰ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﻤﻨﻮع‬

‫روي‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺎز‬ ‫رﺑﻮد‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫در‬

‫ﺳﻮي‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدﯾﻢ و‪ ،‬ﻣﺎ را ﮐﯽ رﺳﺪ؟‬ ‫‪387‬‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫از‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﻋﺬر‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﻣﺠﺮم‬ ‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺷﺎﻫﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫اي‬

‫و‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﮔﺬر از ﻣﺎ ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪:‬‬

‫اﻟﻄﺎف‬

‫ﻓﻈﻞ‬

‫ﺑﯿﻌﺪد‬

‫و‬

‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮد ﻧﺪﯾﺪم‪ ،‬اي دو ﯾﺎر‬

‫اﻋﺘﺬار‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ و‬

‫دو ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اي‬

‫ﺧﺎص‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺮ دوزخ ﺗﻦ و ﺟﺎﻧﺘﺎن ﺣﺮام‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﻣﺎ ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻟﺨﺎص‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫و‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫از‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫ﺳﺎزﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫آرﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫آﺋﯿﺪ‬ ‫از‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫و‬

‫درون‬

‫ﭘﺎدﺷﺎ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫‪ .52‬ﺟﻤﻊ آﻣﺪن ﺳﺎﺣﺮان از ﻣﺪاﺋﻦ ﭘﯿﺶ ﻓﺮﻋﻮن و ﺗﺸﺮﯾﻔﻬﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ زدن در ﻗﻬﺮ‬ ‫ﺧﺼﻢ او ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻮﯾﺲ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫را‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫دادﻧﺪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫و‬

‫وﻗﺖ‬

‫دادﺷﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺮﺻﺖ‬

‫ﺗﺸﺮﯾﻔﻬﺎي‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫وﻋﺪه ﻫﺎﺷﺎن ﮐﺮد و ﻫﻢ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺑﺪاد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن و اﺳﺒﺎن و ﻧﻘﺪ و ﺟﻨﺲ و زاد‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ اي ﺳﺎﺑﻘﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﻢ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬ ‫در‬

‫ذﮐﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺻﻔﺪرﯾﻢ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻃﺮﻫﺎ‬

‫ﻓﺰون‬

‫آﺋﯿﺪ‬ ‫ﭘﺮدة‬

‫ﺑﺪر‪‬د‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺟﻮد‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫آﺋﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫ﮐﺎرش‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ذﮐﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻬﺮ رو ﭘﻮش اﺳﺖ ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻮﺳﯽ ﻧﻘﺪ ﺗﻮﺳﺖ اي ﯾﺎر ِ ﻧﯿﮏ‬

‫ُﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ دو ﺧﺼﻢ را در ﺧﻮﯾﺶ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻧﺘﺎج‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺳﺮاج‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻧﻮرش ﻧﯿﺴﺖ دﯾﮕﺮ زآن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ُﮔﻢ ﺷﻮي‬

‫اﻋﺪاد‬

‫دوﺋﯽ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﯾﻬﻮد‬

‫ﻣﻮﺳﯽ و ﻓﺮﻋﻮن در ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻔﺎل‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫و‬

‫از‬ ‫ﻓﺘﯿﻠﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻈﺮ در ﺷﯿﺸﻪ داري‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮﮔﺎه‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺳﺖ‬

‫داري‬ ‫اي‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫دوﺋﯽ‪،‬‬

‫و‬

‫وارﻫﯽ‬

‫از‬

‫وﺟﻮد‬

‫اﺧﺘﻼف‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫اﻋﺪاد‬ ‫و‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫‪ .53‬اﺧﺘﻼف ﮐﺮدن در ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ و ﺷﮑﻞ ﭘﯿﻞ‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪﻧﺶ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫اﻧﺪر آن ﻇﻠﻤﺖ ﻫﻤﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻧﺪر آن ﺗﺎرﯾﮑﯽ اش ﮐﻒ ﻣﯽ ﺑﺴﻮد‬

‫آن ﯾﮑﯽ را ﮐﻒ ﺑﻪ ﺧﺮﻃﻮم اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫آن ﯾﮑﯽ را دﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﻮﺷﺶ رﺳﯿﺪ‬

‫آن ﺑﺮ او ﭼﻮن ﺑﺎد ﺑﯿﺰن ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫از‬ ‫دﯾﺪﻧﺶ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺮاي‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫‪388‬‬

‫را‬

‫آورده‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﻮدﻧﺪش‬

‫ﻧﺎوداﻧﺴﺘﺶ‬

‫ﻫﻨﻮد‬

‫آن ﯾﮑﯽ را ﮐﻒ ﭼﻮ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﺴﻮد‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﺟﺰوي ﮐﻮ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺗﻨﯿﺪ‬

‫ﻧﻈﺮﮔﻪ‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮد اﯾﻦ ﭘﯿﻞ ﭼﻮن ﺗﺨﺘﯽ ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﻋﻤﻮد‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫در ﮐﻒ ﻫﺮ ﮐﺲ اﮔﺮ ﺷﻤﻌﯽ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اﺧﺘﻼف‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﺲ ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻒ دﺳﺖ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻒ را ﺑﺮ ﻫﻤﮥ آن دﺳﺖ رس‬

‫ﭼﺸﻢ درﯾﺎ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ و ﮐﻒ دﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫آن‬

‫آن ﯾﮑﯽ داﻟﺶ ﻟﻘﺐ داد‪ ،‬آن اﻟﻒ‬

‫ﺑﻬﻞ‪،‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫وز‬

‫درﯾﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫روﺷﻨﯿﻢ‬

‫اي ﺗﻮ در ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫آب‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪش‬

‫روح‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎب‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‪‬‬

‫ﮐﺸﺘﯿﻬﺎ‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫و‬ ‫و‬

‫آدم‬

‫روز‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻔﻬﺎ‪،‬‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﺑﻬﻢ‬

‫آﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫ﺣﻮا‬

‫و‬

‫ﮐﻒ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﻒ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ و درﯾﺎ ﻧﯽ‪ ،‬ﻋﺠﺐ !‬

‫ﭼﻮ‬

‫ز‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ؟‬ ‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻣﺎن؟‬

‫ﭼﺸﻤﯿﻢ‬ ‫را‬

‫و‬

‫در‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫را‬

‫آب‬ ‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫روﺣﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫آب‬

‫ﮐﺎو‬ ‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫آب‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪش‬

‫ﻣﯿﺪاد‬

‫آب؟‬

‫در‬

‫ﮐﻤﺎن؟‬

‫زه‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻢ ﻧﺎﻗﺺ اﺳﺖ و اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫آن ﺳﺨﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎﻗﺺ زآن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ور ﻧﮕﻮﯾﺪ ﻫﯿﭻ از آن‪ ،‬اي واي ﺗﻮ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫زآن‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﭘﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﻠﻐﺰد‬

‫در‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﮔﯿﺎ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﺎﯾﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻘﻠﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﭘﺎ را از اﯾﻦ ﮔ‪‬ﻞ ﺑﺮ ﮐﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫َﮐﻨﯽ ﭘﺎ را؟ ﺣﯿﺎﺗﺖ زﯾﻦ ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺣﯿﺎﺗﺖ را روش ﺑﺲ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺣﯿﺎت از ﺣﻖ ﺑﮕﯿﺮي‪ ،‬اي روي‬

‫ﭘﺲ ﻏﻨﯽ ﮔﺮدي ز ﮔ‪‬ﻞ در دل روي‬

‫دل‬

‫ﻣﯿﺮوي ﺑﯽ ﻗﯿﺪ و ﺣ‪‬ﺮّ از اﻫﻞ ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﮕﺴﻠﺪ‬

‫ﻟﻮت ﺧﻮاره ﺷﺪ ﻣﺮ او را ﻣﯽ ﻫﻠﺪ‬ ‫اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاره‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬ ‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫داﯾﻪ‬

‫ﺣ‪‬ﺒﻮب‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺣﺮف ﺣﮑﻤﺖ ﺧﻮر ﮐﻪ ﺷﺪ ﻧﻮر ﺳﺘﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﻓﻄﺎم‬

‫ﭘﺬﯾﺮا‬

‫زﻣﯿﻨﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اي‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﺣﺠﺐ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺠﺐ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫را‬ ‫ﻣﺴﺘﻮر‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻮن آﻣﺪي؟ ﻣﺴﺖ آﻣﺪي؟‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ رﻣﺰي ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫دار‬

‫ﮔﻮش را ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و آﻧﮕﻪ ﮔﻮش دار‬

‫ﻫﻨﻮز‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫راﻫﻬﺎي‬ ‫ﻫﻮش‬ ‫ﻧﯽ‬

‫آﻣﺪن‬ ‫را‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﮕﺬار‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫آﻧﮕﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻮش‬ ‫ﺧﺎﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎري‬

‫و‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﯾﺎدت‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﭽﺴﺒﯽ‬ ‫ﺑﺎدي‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺘﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻤﭽﻮن درﺧﺖ اﺳﺖ اي ﮐﺮام‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮ او ﭼﻮن ﻣﯿﻮه ﻫﺎي ﻧﯿﻢ ﺧﺎم‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺧﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫‪389‬‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻣﯽ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺎخ‬

‫ﭼﻮن ﺑﭙﺨﺖ و ﮔﺸﺖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻟﺐ ﮔﺰان‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﭼﻮن از آن اﻗﺒﺎل ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﺪ دﻫﺎن‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮي و ﺗﻌﺼﺐ‪ ،‬ﺧﺎﻣﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫را‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﻨﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﻮن‬

‫آﺷﺎﻣﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ روح اﻟﻘﺪس ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﻨﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﮕﻮش‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻦ و ﻧﻪ ﻏﯿﺮ ﻣﻦ‪ ،‬اي ﻫﻢ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر روي‬

‫ﺗﻮ ز ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺷﻮي‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﮔﻔﺘﺴﺖ آن ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ اي ﺧﻮش رﻓﯿﻖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻋﻤﯿﻖ‬

‫آن ﺗﻮﺋﯽ زﻓﺖ اﺳﺖ ﮐﺂن ﻧُﻬﺼﺪ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺰم اﺳﺖ و ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺎه ﺻﺪ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺟﺎي ﺣﺪ‪ ‬ﺑﯿﺪاري و ﺧﻮاب؟‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﭘﺎﮐﺒﺎزان‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫از‬

‫دم‬

‫ﻣﺰن‬

‫دم‬

‫ﻣﺰن‬

‫دم‬

‫ﻣﺰن‬

‫دم‬

‫ﻣﺰن‬

‫دم‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫زآن‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﭘﻨﺪاري‬

‫اﺳﺮار‬ ‫زآن‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬ ‫دم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻪ‬ ‫دم‬

‫زآن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺮدوﻧﯽ‬

‫دم‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫ﻣﺰن‬

‫و‬

‫و‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫درﯾﺎي‬

‫اﷲ‬

‫اي‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﺣﺎل‬

‫از‬

‫زﻧﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫روح‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻗﻢ‬

‫ﺗﻌﺎل‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫و‬

‫در‬

‫زﺑﺎن‬

‫در ﮐﺘﺎب‬

‫و‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫در‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﻮح‬

‫‪ .54‬دﻋﻮت ﮐﺮدن ﻧﻮح ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﺴﺮ را و ﺳﺮﮐﺸﯿﺪن او ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮه روم و ﭼﺎره ﮐﻨﻢ و ﻣﻨﺖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻫﯽ‬

‫ﮐﻨﻌﺎن‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﮐﺎﯾﻦ ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﺑﻼﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﻗﻬﺮ اﺳﺖ و ﺑﻼي ﺷﻤﻊ‬

‫ُﮐﺶ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﺷﻤﻊ ﺣﻖ ﻫﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻤﺶ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺻﻢ اﺳﺖ آن ُﮐﻪ ﻣﺮا از ﻫﺮ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﮐﻮه ﮐﺎه اﺳﺖ اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﮐﯽ‬ ‫ﺧﻮش‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬ ‫ﻣﮑﻦ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﭘﺎي‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫اي‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬ ‫اﻓﺮوﺧﺘﻢ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫را‬

‫ﻻﺳﺖ‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮده ام؟‬

‫ﮐﻪ ﻃﻤﻊ ﮐﺮدي ﮐﻪ ﻣﻦ زﯾﻦ دوده ام‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮي ام از ﺗﻮ در ﻫﺮ دو ﺳﺮا‬

‫روز‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫در‬

‫ﮐﺎﺷﻨﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫او‬

‫ﺗﻮ ﻧﮑﺸﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺸﯽ‬

‫و‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﮐﺮدي و اﯾﻦ دم ﻧﺎزﮐﯽ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ درﮔﺎه‪ ،‬ﮔﯿﺮا‪ ،‬ﻧﺎز ِ ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻋﻢ‬

‫ﻟﻢ ﯾﻠﺪ ﻟﻢ‬

‫ﯾﻮﻟﺪ اﺳﺖ او‬

‫از ﻗﺪ‪‬م‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﺪر‬

‫دارد‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺑﺎﯾﺎن‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫واﻟﺪ‪،‬‬

‫ﺟﻮاﻧﺎ‬

‫ﻧﺎز‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﻮﻟﻮد‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬ ‫ﭘﯿﺮا‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﻨﺎز‬ ‫‪390‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ؟‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮔﺮاز‬

‫ﺷﻮﻫﺮ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺧﻀﻮع‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﯿﻢ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬

‫ﻧﺎز‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺳﺮد‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ از اﯾﻨﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ اي ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮد‬

‫دم‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﻌﺎن‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫در‬

‫دﻣﯽ‬

‫اﻣﯿﺪت‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او از اﻫﻞ و ﺧﻮﯾﺸﺎﻧﺖ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ز‬

‫ﺑﯿﺰارم‬

‫زار‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫دﻓﻊ‬ ‫آن‬

‫ﮔﻮش‬ ‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫ادﺑﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ رﯾﺰ رﯾﺰ‬ ‫رﻫﺎ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻋﻨﯿﻒ‬

‫ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫ﭘﺲ‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺧﺮ ﻣ‪‬ﺮد و ﺳﯿﻞ ات ﺑﺮد ﺑﺎر‬ ‫ﭼﺮا‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮ ﮐﻨﻌﺎن زد‬

‫ﻣﺮا‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺑﺸﻨﻮدي‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫دارد‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫دل‬

‫آﺷﻔﺘﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻬﺎدم‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر؟‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮔﻮﺷﻢ‬ ‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﺼﺢ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫اي‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺷﺪم داﻧﺎ و زﻓﺖ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﭘﺪر‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫را‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺳﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫اﻫﻠﺖ‬ ‫ﺑﺮﺑ‪‬ﻮد‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫از‬

‫ﺳﯿﻞ از ﻣﻦ‬

‫ﮔﻠﯿﻢ؟‬

‫او‬

‫ﮐﺒﻮد؟‬

‫ﺳﻔﯿﺪي‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﺶ‬

‫دﻧﺪان‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫اي‬

‫از‬

‫او‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد آن ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﻮ ﺑﯿﺰار از او‬

‫ذات‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫او‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﺪاﻧﻢ‬

‫ﺷﺎد‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎﯾﻠﯽ‬

‫ﻣﻐﺘﺬي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﻔﺼﻞ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫زﻧﺪه اﯾﻢ از ﻟﻄﻔﺖ‪ ،‬اي ﻧﯿﮑﻮ ﺻﻔﺎت‬

‫ﻧﮕﻨﺠﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫زﻧﺪه‬

‫از‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﯿﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫ﻓﮑﺮﺗﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎن و ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺨﺎﻃﺐ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ‪،‬‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎت‬

‫واﺳﻄﻪ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺎﯾﻠﯽ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﻠﻮﻟﯽ‬

‫اي‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﻋﺘﻼل‬

‫ز‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اي ﺳﺨﻦ ﺑﺨﺶ ﻧﻮ و آن ِ ﮐﻬﻦ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ روز و ﺷﺐ ﮔﻮﯾﺪ ﺳﺨﻦ‬

‫دﻣﻦ‬

‫روي‬

‫در‬

‫اﻃﻼل‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﻃﻼل‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺜﻨﯽ‬

‫اﻃﻼل‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺎه‬

‫آن‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﭘﺴﺖ‬ ‫او‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮا‬

‫او ﮐﻪ را ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ آن ﻣﺪﺣﺖ؟ ﮐﻪ را؟‬

‫ﺑﮕﻤﺎﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫در‬ ‫ﻧﺎم‬

‫واﺳﻄﮥ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﻧﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ ﻧﺒﯽ‪ ،‬زآن دوﺳﺖ دارد ﮐﻮه را‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫اﻃﻼل‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻃﻼل‬ ‫ﻧﺪاﺋﯽ‪،‬‬ ‫ﺻﺪا‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﻨﯽ‬

‫را‬ ‫ﺻﺪاﯾﯽ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻧﺎم‬

‫واﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺟﻮاب‬

‫آرام‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮕﻼخ‬

‫ﻣﻮش را ﺷﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎ را در ﻣﻨﺎخ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﯽ‬ ‫‪391‬‬

‫ﺻﺪا‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫دم‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻧﻮح‪ ،‬ار ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﮔﺮداﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﺸﮑﻨﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻮارش‬ ‫ﺗﻮ‬

‫دل‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ ﻧﯽ راﺿﯽ ام ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا‬ ‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‪،‬‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﮐﺲ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﺗﻮام‬

‫در‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫آرم‬ ‫او‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫از‬

‫ﺛﺮي‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﻣﻨﻈﺮم‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﮑﻢ ﺗﻮ ﺟﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎن ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫دم‪،‬‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﯾﺎرش‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫در ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺲ ﺧﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺼﻨﻮع‬

‫و‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫او‬

‫ﻣﺼﻨﻮع‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺒﺮ؟‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺳﺪ آﻧﮑﻪ در روﯾﺖ ﺻﻔﯿﺴﺖ‬

‫‪ .55‬ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ اﻟﺮﺿﺎ ﺑﺎﻟﮑﻔﺮ ﮐﻔﺮ و ﺣﺪﯾﺚ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻟﻢ ﯾﺮض ﺑﻘﻀﺎﺋﯽ و ﻟﻢ‬ ‫دي‬

‫ﺳﺆاﻟﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫ﯾﺼﺒﺮ ﻋﻠﯽ ﺑﻼﺋﯽ ﻓﻠﯿﻄﻠﺐ رﺑﺎً ﺳﻮاﺋﯽ‬

‫ﺳﺎﺋﻞ‬

‫"اﻟﺮﺿﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺎﻟﮑﻔﺮ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫او‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻔﺮ"‬

‫اﯾﻦ ﭘﯿﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ و‪ ،‬ﮔﻔﺖ اوﺳﺖ ﻣ‪‬ﻬﺮ‬ ‫را‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫رﺿﺎ‬

‫راﺿﯽ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﻘﺎق‬

‫ﺑﺎﺷﺪم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن؟‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺷﮑﺎﻟﺖ‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺎق؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ور‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫راﺿﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ‪ :‬اﯾﻦ ﮐﻔﺮ ﻣﻘﻀﯽ ﻧﯽ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻀﺎ را‪ ،‬ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬از ﻣﻘﻀﯽ ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎ‬

‫راﺿﯿﻢ ﺑﺮ ﮐﻔﺮ زآن رو ﮐﻪ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ از اﯾﻦ رو ﮐﻪ ﻧﺰاع و ﺧﺒﺚ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻔﺮ از روي ﻗﻀﺎ ﺧﻮد ﮐﻔﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻔﺮ ﺟﻬﻞ اﺳﺖ و ﻗﻀﺎي ﮐﻔﺮ ﻋﻠﻢ‬

‫ﻫﺮ دو ﮐﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ آﺧﺮ ﺣﻠﻢ و ﺧﻠﻢ؟‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﻤﻮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫آﯾﺪ‬

‫دراز‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﺧﻂ‪،‬‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﻧﻘﺎش‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻘﺎش‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﮔﺮ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﺑﺤﺚ اﯾﻦ را ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺎز‬ ‫ذوق‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫وي‬

‫ﺳﺆال‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺨﻮان‪،‬‬ ‫زﺷﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫‪ .56‬ﻣﺜﻞ در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﯿﺮت ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺤﺚ و ﻓﮑﺮﺗﻮﺳﺖ‬ ‫آن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫از‬

‫ﻣﺮد‬

‫دو‬

‫رﯾﺸﻢ‬

‫رﯾﺶ او ﺑﺒﺮﯾﺪ و‬

‫ﻣﻮ‬ ‫ﺳﻔﯿﺪي‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﻋﺮوس‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬ ‫ﻧﻮ‬

‫دار‬ ‫ﮔﺰﯾﺪم‬

‫ﻣﺴﺘﻄﺎب‬ ‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ُﮐﻞ ﭘﯿﺸﺶ ﻧﻬﺎد‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﺰﯾﻦ ﭼﻮن ﻣﺮا ﮐﺎري ﻓﺘﺎد‬

‫اﯾﻦ ﺳﺆال و اﯾﻦ ﺟﻮاب اﺳﺖ اي ﮔﺰﯾﻦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫‪392‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻣﺮد‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﯿﻠﯿﯽ‬

‫زد‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻔﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮال‬

‫ﻣﺮ‬

‫زن‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺳﺆاﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻮاﺑﻢ‬

‫ﮔﻮي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﺮاق‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺆاﻟﯽ‬

‫دارم‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭘﺮﺳﻢ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫اﯾﻦ ﻃﺮاق از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮده ﺳﺖ ﯾﺎ‬

‫از‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫درد‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺪردي‬

‫ﮐﻪ‬

‫دردﻣﻨﺪان‬

‫ﻓﺮاﻏﺖ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻧﯿﮑﺨﻮ‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﯿﺎ‬ ‫ﺑﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﺪﯾﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دردﯾﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫آورد‬

‫ﺧﻮاه‬

‫آورد‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻏﻢ دﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺻﺎﺣﺐ درد را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﮑﻢ ﺣﻖ را ﺑﺮ ﺳﺮ و رو ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﺣﻔﻆ‪‬‬

‫در‬

‫در‬

‫وﻓﺎق‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺻﺎﺣﺐ درد را اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻫﯿﻦ‬ ‫در‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫و‬

‫زدم‬ ‫ﺗﻮ‬

‫زﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﯿﺪ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺻﺤﺎﺑﻪ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻓﮑﺮش‪،‬‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﯾﮑﺴﻮ‬

‫را‬ ‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫‪ .57‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ در ﻣﯿﺎن ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﻮد ﺟﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺴﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫زآﻧﮑﻪ ﭼﻮن ﻣﻐﺰش در آﮐﻨﺪ و رﺳﯿﺪ‬

‫واﮐﻔﯿﺪ‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫ﺟﻮز‬

‫و‬

‫ﻣﻐﺰ‪،‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﻓﺰود‪،‬‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﻓﺴﺘﻖ‬

‫و‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺎدام‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ‬ ‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫رﻗﯿﻖ‬

‫آﮐﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫و‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﮐﻢ‬

‫دوﺳﺘﺶ‬

‫وﺻﻒ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﺿﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﯾﺴﺖ‬

‫وﺣﯽ و ﺑﺮق ﻧﻮر‪ ،‬ﺳﻮزان ﻧﺒﯽ ﺳﺖ‬ ‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫رﺑﻊ‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬ ‫ﻗﺮآن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫در‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮد‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺿﺪ‪‬ﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺻﻨﺪوﻗﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﮐﻮران‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﯾﺎري‬

‫و‬

‫ﻋﻤﯿﺎن‬ ‫ﻗﺮآن‬

‫ﺟﺰ ز‬ ‫ور‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﮕﺮف‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺎز‬ ‫ﻧﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫اﻣﺘﯿﺎز‬

‫ﮐﻮر‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺻﺤﺎﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻨﻮد‬

‫ﺟﻤﻊ ﺿﺪﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔ‪‬ﺮد و دراز‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺻﻨﺎدﯾﻘﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﺮوف‬

‫و‬

‫ﻣﺼﺤﻒ‬

‫و‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻧﺬر‬

‫اﺳﺖ‬

‫زآن ﮐﻪ ﺻﻨﺪوﻗﯽ ﺑﻮد ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﻪ ز ﺻﻨﺪوﻗﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ ﻣﻮش اﺳﺖ و ﻣﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﺮد‬

‫رﺳﯿﺪي‬

‫اي‬

‫ﻣﻠﯿﺢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﻄﻠﻮﺑﺖ‬ ‫ﺷﺪي‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺮاﻋﺎت‬

‫ادب‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮاﻋﺎت‬

‫از‬

‫ﺻﻨﺪوﻗﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ژرف‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﺤﻔﻮظ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻞّ‬

‫ﻓﯿﻨﺎ‬

‫را‬

‫اﺳﺘﻐﻨﺎ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺣﺎدث‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﻣﻬﺎي‬ ‫و‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﻻﻟﻪ‬ ‫ﻃﻠﺒﮑﺎري‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫راه‬

‫‪393‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻋﻠﻢ‬ ‫و‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻣﺮد‪،‬‬ ‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻗﺒﯿﺢ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫آﯾﻨﮥ روﺷﻦ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺻﺎف و‬

‫ﺟﻠﯽ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫در‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﺎدن‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫و‬

‫‪ .58‬داﺳﺘﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدن ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺧﻮﯾﺶ و ﻣﻌﺸﻮق آن را ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﻃﻠﺐ اﻟﺪﻟﯿﻞ ﻋﻨﺪ ﺣﻀﻮر اﻟﻤﺪﻟﻮل ﻗﺒﯿﺢ و اﻻﺷﺘﻐﺎل ﺑﺎﻟﻌﻠﻢ‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﯿﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ اﻟﻮﺻﻮل اﻟﯽ اﻟﻤﻌﻠﻮم ﻣﺬﻣﻮم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺛﻨﺎ‬

‫زاري‬

‫و‬

‫ﮔﺮﯾﻪ و اﻓﻐﺎن و ﺣﺰن و درد ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﺎري‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺰاري‬

‫دوري‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫و‬

‫َﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﺪ ز ﺣﺼﺮ و ﺣﺪ‪ ‬و ﻋﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮق‪ :‬اﯾﻦ اﮔﺮ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎه‪ ‬وﺻﻞ‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﺣﺎﺿﺮ و ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮان‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺑﺲ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ‬

‫از‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ذﮐﺮ ﭘﯿﻐﺎم و رﺳﻮل از ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون ﮐﺮد و‬ ‫ﻣﺴﮑﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﯾﺎر ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺣﺎﺿﺮي‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻣﺎ‬ ‫ﭘﺎرﯾﻨﻪ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ دم‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ وﺻﺎل‬

‫ﻣﻦ از اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻪ زﻻﻟﯽ ﺧﻮرده ام‬

‫دﯾﺪه و دل ز آب ﺗﺎزه ﮐﺮده ام‬ ‫رﻫﺰﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫آب‬

‫ﻧﯽ‬

‫راه‬

‫آﺑﻢ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻣﻌﺸﻮق آﻧﮑﻪ او ﯾﮏ ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺒﺘﺪا‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﺮادت‬

‫در‬

‫ﻗﺘﻮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎﯾﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫روش‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻣﺤﺮوم از ﺣﺎل و ﮐﺸﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ او ﻣﻮﻗﻮف ﺣﺎل اﺳﺖ‪ ،‬آدﻣﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻬﯽ اﻓﺰون و ﮔﺎﻫﯽ در ﮐﻤﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺻﺎﻓﯽ ﻓﺎرغ اﺳﺖ از وﻗﺖ و ﺣﺎل‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯿﺶ‪،‬‬

‫زد‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻫﻮﯾﺪا‬

‫اﺣﻮال‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬ ‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﻠﻐﺎر‬ ‫ﻣﻘﺼﻮدم‬

‫ﻣﻄﻠﻮبِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﯽ‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫را‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺎري‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮگ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺣﺎل‬

‫ﻋﺰم‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫رآي‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬ ‫زﻧﺪه‬

‫او‬ ‫‪394‬‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫و‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺘﺮ‬

‫و‬

‫اﺑﻦ‬ ‫از‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﻣﺲ‬

‫ﻧﺮﮔﺲ و‬

‫اﻟﻮﻗﺖ‬ ‫ﻧﻔﺦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﻣﺴﺖ‬ ‫ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫در‬ ‫آﺳﺎي‬

‫ﺟﻮ‬ ‫او‬ ‫ﺷﻮد‬

‫او‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‪،‬‬ ‫ﮔﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺒﻮد‬

‫وآﻧﮑﻪ آﻓﻞ ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﻪ آن و اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﻟﺒﺮ‪،‬‬

‫ﻻ‬

‫آﻧﮑﻪ او ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮش و ﮔﻪ ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎﻧﯽ آب و ﯾﮏ دم آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﺮج‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‪،‬‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻏﺮﻗﮥ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﺎه‬ ‫اﺑﻦ‬

‫ﻟَﻢ‪‬‬

‫ﺑﺖ‬ ‫را‬

‫آﻓﻞ‬ ‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﻵﻓﻠﯿﻦ‬

‫وﻟﯽ‬ ‫ﭘﺪر‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫اﺑﻦ ﮐﺲ‪ ،‬ﻧﯽ ﻓﺎرغ از اوﻗﺎت و ﺣﺎل‬

‫ﯾﻮﻟﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ِ اﯾﺰد اﺳﺖ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫اي‬

‫ﻟَﻢ‪ ‬ﯾﻠ‪‬ﺪ‪ ‬ﻟَﻢ‪‬‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﯾﻮﻟَﺪ‪‬‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫را‬

‫رو ﭼﻨﯿﻦ ﻋﺸﻘﯽ ﮔﺰﯾﻦ ﮔﺮ زﻧﺪه اي‬

‫ور‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻧﻘﺶ زﺷﺖ و ﺧﻮب ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻋﺸﻖ و ﺑﺮ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﯾﻦ را ﮐﻪ ﺣﻘﯿﺮي ﯾﺎ ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻣﯿﻄﻠﺐ‬

‫آب‬

‫ﻣﯿﺠﻮ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫اي‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺸﮑﺖ‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻃﻠﺒﮑﺎري‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ‬ ‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫آب‬

‫ﺟﻨﺒﺸﯿﺴﺖ‬

‫ُﮐﺸﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻃﻠﺐ در راه ﺣﻖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻃﻠﺐ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﺮوﺳﯽ در ﺻﯿﺎح‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﻄﻠﺐ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻟﺖ‬ ‫را‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺟﻮار‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﻠﺒﮑﺎر‬

‫ﻣﻮري‬

‫اي‬

‫و‬ ‫ﻧﻌﺮه‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫او‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺷﻮي‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ داري ﺗﻮ ز ﻣﺎل و ﭘﯿﺸﻪ اي‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ور‬

‫ﺑﺎﺳﺘﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫راه‬

‫رب‬

‫او‬

‫اﻧﺪاز‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺷﻮي‬

‫او‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫ﺻﺒﺎح‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻇﻼل‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﻧﺼﺮت‬

‫راﯾﺎت‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‪،‬‬

‫روي‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎت آرد ﯾﻘﯿﻦ اﯾﻦ اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﻄﻠﻮﺑﺎت‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اول‬

‫و‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اي؟‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﺎﺻﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺟ‪‬ﺴﺖ ﺑﯿﺸﮏ ﯾﺎﻓﺖ او‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺪ‪ ‬اﻧﺪر ﻃﻠﺐ ﺑﺸﺘﺎﻓﺖ او‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻬﺎدي‬

‫در‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫اي‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺒﺎش اي ﺧﻮاﺟﻪ ﯾﮑﺪم ﺑﯽ ﻃﻠﺐ‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪه‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫در ﻃﻠﺐ ﭼﺎﻻك ﺷﻮ وﯾﻦ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﻣﯿﻄﻠﺐ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫واﷲ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .59‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺮد ﮐﻪ در ﻋﻬﺪ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﺐ و روز دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮا روزي ﺣﻼل ده‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫داود‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﯽ رﻧﺞ‬ ‫‪395‬‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻫﺮ‬

‫داﻧﺎ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻏﺒﯽ‬

‫دﻋﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮐﺎﻫﻠﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫داﯾﻢ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻓﺮﯾﺪي‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﺎﻫﻠﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﮐﺎﻫﻼن‬

‫و‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺧﺴﺒﺎن‬

‫را‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫رزق را ﻣﯿﺮان‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫آﻓﺮﯾﺪي‬ ‫ﺧﺴﺒﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺛﺮوﺗﯽ‬

‫رﻧﺞ‪،‬‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺧﻮاري‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺑﺎر‬

‫اﺳﺒﺎن‪،‬‬

‫واﺷﺘﺮان‬

‫اي‬

‫ﻣﻠﯽ‬

‫روزﯾﻢ‬

‫ده‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫در‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺧﻔﺘﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫اﻓﻀﺎل‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫روزﺋﯽ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﯽ‬

‫روزي‬

‫را‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻨﺒﻠﯽ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻨﺎده‬

‫راه‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬ ‫ﺟﻮد‬

‫و‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫روزﺋﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﭘﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻦ دل ﺳﻮزﺋﯽ‬

‫ﺳﻮي اﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﺣﺰﯾﻦ‬

‫اﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺑﺮ‬

‫را‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫ﻣﺎدرش‬

‫روزﺋﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺪت‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫و‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﯾﺰد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫او‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‬

‫دو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺮش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺪارم ﻣﻦ ز ﮐﻮﺷﺶ‪ ،‬ﺟﺰ ﻃﻠﺐ‬

‫دﻋﺎ‬

‫روز ﺗﺎ ﺷﺐ‪ ،‬ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺿﺤﯽ‬ ‫او‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ؟ ﻋﺠﺐ اﯾﻦ ﺳﺴﺖ رﯾﺶ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫راه روزي ﮐﺴﺐ و رﻧﺞ اﺳﺖ و ﺗﻌﺐ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﻧﺎدر ﻧﺸﺪ‪ ،‬ور ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺠﺐ!‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را او ﭘﯿﺸﻪ اي داد و ﻃﻠﺐ‬

‫از ره ﮐﺴﺐ و ﺗﻌﺐ ﺑﺎ رﻧﺞ و ﺗﺐ‬

‫أﺳﺒﺎﺑﻬﺎ‬

‫ادﺧﻠﻮا‬

‫أﺑﻮاﺑﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻃﻠﺒﻮا‬ ‫ﺷﺎه‬

‫اﻷرزاق‬ ‫و‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺧﺎﻣﯽ‬

‫داود‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻋﺰي و ﻧﺎزي ﮐﺎﻧﺪر اوﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻌﺪد‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ‪،‬‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫وﻋﻈﯽ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و‬

‫آﻫﻮ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﮐﻮه‬

‫و‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آدم‬

‫دوﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﻤﯿﺮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫رﺳﺎﯾﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻣﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫ذو‬

‫ﻫﻤﻪ روي زﻣﯿﻦ او راﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎي‬ ‫ﻣﺪد‬

‫آواز‬

‫آدﻣﯽ را ﺻﻮت‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯿﻬﺸﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﮔﺰﯾﺪﺳﺘﺶ‬

‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﺶ‬

‫ﺑﻨﮓ‬

‫اﻻﺑﯿﺎت‬

‫ﻫﺴﺖ در ﻓﺮﻣﺎن او از وﺣﺶ و ﻃﯿﺮ‬ ‫ﺑﯿﺸﻤﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫دادﺳﺖ‬

‫در‬

‫و‬

‫و‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫دو‬

‫ﻣﺪد‬ ‫ارﻏﻨﻮن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺧﻮﺑﺶ‪ ،‬ﮐﺮد‬

‫ﺗﺬﮐﯿﺮش‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫دوﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻐﻔﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫از‬

‫دﻋﻮت‬

‫آن‬

‫ﻣﺤﺮﻣﺶ‬

‫اﯾﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺮ او را ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻧﻮر روﯾﺶ ﺑﯽ ﺟﻬﺎت و در ﺟﻬﺎت‬

‫او‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﻤﮑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫زره‬

‫ﺑﺎﻓﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺨﺬول‬

‫ﺧﺪا‬ ‫و‬

‫روزي‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺮوزﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺪﺑﺮ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ او‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ز اﺣﻤﻘﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻧﺠﯿﺶ زود *‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻨﺪة دون و ﮔﺮدون راﻧﺪه اي‬

‫ﮔﯿﺠﯽ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﮐﺮده‬

‫روزﯾﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫‪396‬‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺠﺎرت‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﻢ‬

‫رود‬ ‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫رﺳﯿﺪت‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﺶ ﺑﻪ ﺗﺴﺨﺮ‪ :‬ﻧﮏ ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و آن ﻫﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ :‬ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺑﺪه‬

‫زآﻧﭽﻪ‬

‫روزي‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫از‬

‫دﻋﺎ‬

‫او از اﯾﻦ ﺗﺸﻨﯿﻊ ﻣﺮدم‪ ،‬وﯾﻦ ﻓﺴﻮس‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﺪ در ﺷﻬﺮ ﻣﻌﺮوف و ﺷﻬﯿﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﻤﯿﮑﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﺮان‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﻃﺒﻌﯽ‬

‫از‬

‫دﻋﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﮔﺪا‬

‫و‬

‫او‬

‫اﺑﺘﻬﺎل‬

‫ﺷﺘﺎﺑﻨﺪه‬

‫از‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻻر‬ ‫و‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اي‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﺸﯿﺮ‬ ‫ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭘﻨﯿﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬

‫ده‬

‫ﺟﺪا‬

‫ذواﻟﺠﻼل‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪه‬

‫‪ .60‬دوﯾﺪن ﮔﺎو در ﺧﺎﻧﮥ آن دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻪ اﻟﺤﺎح‪ ،‬ﻗﺎل اﻟﻨﱠﺒﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و ﺳﻠﻢ إن اﷲ ﯾﺤﺐ‬

‫اﻟﻤﻠﺤﯿﻦ ﻓﯽ اﻟﺪﻋﺎء زﯾﺮا ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ و اﻟﺤﺎح ﺧﻮاﻫﻨﺪه را ﺑﻬﺴﺖ از آﻧﭽﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﺮا از وي و ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﻇﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻟﻮي و ﻣﺪد ﺧﻮاﺳﺘﻦ او‬

‫روزي‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﺎﺷﺘﮕﺎه‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫زاري‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اش‬

‫ﮔﺎوي‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫زد‪،‬‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﺮﺟﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫َﮐﻨﺪ ﻫﻢ ﭘﻮﺳﺘﺶ را ﺗﯿﺰ ﺗﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﯾﺪش ﺳﺮ ﺳﻮي ﻗﺼﺎب رﻓﺖ‬ ‫اي‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎﮔﺮ‪،‬‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫درون‬

‫ﮔﺮدان‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫اﺗﻤﺎم‬

‫در‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫اي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻈﻢ و ﻗﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬ﺷﺎم و ﺳﺤﺮ‬

‫زﻫﺮه‬

‫ﮐﯽ‬

‫دارد‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺮس‬

‫را‬

‫ذات‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫وآن‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻈﻢ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺗﺠﻨﯿﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺒ‪‬ﺢ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻗﻮاﻓﯽ‬ ‫اي‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن‬

‫دو‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬ ‫و‬

‫دو‬ ‫را‬ ‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫اي‬ ‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﻧﻮع‬ ‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﻣﻠﺖ‬ ‫ز‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ِ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫زر‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺑﻬﻞ‪،‬‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ده‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ﻗﻮاﯾﻤﻬﺎش‬ ‫ﺗﺎﻣﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زر‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎ‪،‬‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫درﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﻠﯿﺪ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ز‬

‫ره‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‬

‫و‬

‫آه‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬ ‫اوﺳﺘﺎد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آﮔﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻮد دﯾﻮار و در؟‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻟﻢ؟‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻫﺴﺖ ﺟﺒﺮي را ﺿﺪ آن در ﻣﻨﺎص‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ﺳﺒﺤﮥ‬ ‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﺻﺎﻣﺖ‬ ‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﻪ آن ﺿﺎﻟﺴﺖ و ﮔﻢ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﺣﺎل او وز اﻣﺮ‬

‫ُﻗﻢ‬

‫وآن ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﻪ اﯾﻦ را ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬

‫از‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﻮﯾﺪا‬

‫ﺟﻨﮕﺸﺎن‬ ‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫‪397‬‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻧﺎﺟﻨﺲ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫را‬

‫ﻗﻬﺮ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﻗﻬﺮي‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫ﺧﻮاه‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎدان‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻗﻬﺮي‬ ‫ﺑﻮد‬

‫داﻧﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫در‬

‫دل‬ ‫دل‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‬

‫روان‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﺟﺎﻧﺌﯽ‬

‫داﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫رﺑﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﮐﺶ‬

‫دو‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮي ﻻﻧﮥ ﺧﻮد ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺮ ﻣﯽ ﭘﺮﻧﺪ‬

‫‪ .61‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻠﻢ را دو ﭘﺮ و ﮔﻤﺎن را ﯾﮏ ﭘﺮ اﺳﺖ و ﻣﺜﺎل ﻇﻦّ و ﯾﻘﯿﻦ در ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻋﻠﻢ را دو ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﮔﻤﺎن را‪ ،‬ﯾﮏ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ آﻣﺪ ﻇﻦّ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺮواز اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻓﺰون‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﯿﺰد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭼﻮن ز ﻇﻦ وارﺳﺖ و ﻋﻠﻤﺶ رو ﻧﻤﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫دو‬

‫ﺳﻮﯾﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن و ﺑﯽ ﻣﮕﺮ ﺑﯽ ﻗﺎل و ﻗﯿﻞ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪش‪:‬‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫زود‬

‫آن‬ ‫ﭘﺮ‬

‫دو‬

‫اﻓﺘﺪ‬ ‫آن‬

‫ﯾﻤﺸﯽ‬ ‫ﻣﯿﭙﺮد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﮥ‬

‫او‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ور‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﻣﺘﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دو‬

‫ﭘﺮّد‬

‫ﮔﺎﻣﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫آﺷﯿﺎن‬

‫ﻣﺮغ‪،‬‬

‫ﭘﺮﻫﺎ‬

‫واﮔﺸﻮد‬

‫وﺟﻬﻪ‬

‫ره‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﮑﺒﺎ‬ ‫و‬

‫ﯾﺰدان‬

‫او‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻃﺎق‬

‫او‬

‫او‬

‫را‪:‬‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﭘﻨﺪاري‬

‫و‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﻃﻌﻨﺸﺎن‬

‫او‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫دردﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﺟﻔﺘﺸﺎن‬

‫ﺑﺮگ‬ ‫از‬

‫ﮐﻬﯽ‬ ‫ﻇﻌﻨﺸﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﮔﺮ درﯾﺎ و ﮐﻮه آﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪ :‬ﺑﺎ ﮔﻤﺮﻫﯽ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﺟﻔﺖ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫و‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ‬

‫ذره‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﻣﻮﻗﻦ‬

‫و‬

‫در‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﺣﺘﯿﺎل‬

‫ﻃﻌﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﻃﺎﻋﻨﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ در ﮐﻞ ﺣﺎل‬

‫‪ .62‬ﻣﺜﺎل رﻧﺠﻮر ﺷﺪن آدم ﺑﻪ وﻫﻢ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻠﻖ و رﻏﺒﺖ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن ﺑﻪ وي و ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻌﻠﻢ و‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻣﮑﺘﺒﯽ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫از‬ ‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺗﻌﻮﯾﻖ‬ ‫ورا‬

‫ﮐﺎر‬

‫رﻧﺠﻮرﯾﯽ؟‬

‫ﺗﺎ رﻫﯿﻢ از ﺣﺒﺲ و ﺗﻨﮕﯽ و ز ﮐﺎر‬ ‫آن‬

‫زﯾﺮﮐﺘﺮ‪،‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﺞ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫درﻓ‪‬ﺘﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫او‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫و‬ ‫در‬

‫روز‬ ‫ﺳﻨﮓ‬

‫اوﺳﺘﺎ‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫اﺿﻄﺮار‬ ‫او‬

‫دورﺋﯽ‬

‫ﺧﺎرا‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺗﻮ‬

‫زرد؟‬

‫ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬رﻧﮓ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﺎي ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ اﺛﺮ ﯾﺎ از ﻫﻮا‪ ،‬ﯾﺎ از ﺗﺒﯽ اﺳﺖ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻦ‪ ،‬اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮم‪،‬‬

‫آﺋﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫از‬

‫اﻓﺘﺪ‬ ‫در‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫ﭼﺎرم‬

‫اﻓﺰون‬ ‫و‬

‫ﭘﻨﺠﻢ‬

‫‪398‬‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻫﻢ ﻣﺪد‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫اوﺳﺘﺎد‬ ‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺳﯽ ﮐﻮدك ﺗﻮاﺗﺮ اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺘﻔﻖ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﮐﻪ ﺷﺎﺑﺎش اي ذﮐﯽ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺨﺘﺖ‬

‫وﺛﯿﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺘﻔﻖ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺳﻮﮔﻨﺪ داد او ﺟﻤﻠﻪ را‬ ‫آن‬

‫راي‬

‫ﺑﭽﺮﺑﯿﺪ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﻣﺘﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﻏﻤﺎزي‬ ‫در‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ‬ ‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫رﻣﻪ‬

‫از‬

‫‪ .63‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻘﻮل ﺧﻠﻖ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ در اﺻﻞ ﻓﻄﺮت و ﻧﺰد ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﻣﺘﺴﺎوي اﺳﺖ و ﺗﻔﺎوت‬ ‫آن‬

‫ﺗﻔﺎوت‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫اﺧﺘﻼف‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫در‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻓﺎق‬

‫اﻋﺘﺰال‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫در‬

‫ﺧﻼف‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﻋﻘﻮل از ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﮐﻢ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬زآﻧﮑﻪ راي ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﺑﮕﺬرد‬

‫زاﻧﺪﯾﺸﮥ‬ ‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺑﺮدﻣﯿﺪ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫اي‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫زآن‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﺧُﺮد‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺪان‪،‬‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫رﺟﺎل‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫دارﻧﺪ‬

‫اﻋﺘﺪال‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﻨﯿﺎن‬ ‫از‬ ‫را‬

‫اﺻﻞ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﺴﻠﮑﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﺎرﺷﺎن‬

‫در‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻓﺰون آن ﺑﻪ‪ ،‬ﮐﻪ آن از ﻓﻄﺮت اﺳﺖ‬

‫زآن ﻓﺰوﻧﯽ ﮐﻪ ز ﺟﻬﺪ و ﻓﮑﺮت اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫رود؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫دادة‬

‫روز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻟﻨﮕﯽ‬

‫‪ .64‬در وﻫﻢ اﻓﮑﻨﺪن ﮐﻮدﮐﺎن‪ ،‬اﺳﺘﺎد را‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ا‪‬ﺳﺘﺎدﻧﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫راﻫﻮاراﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ در آﯾﺪ از د‪‬ر آن ﯾﺎر ِ ﻣﺼﺮ‬ ‫را‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫راي‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻣﺎم‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﭘﯿﺸﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‬

‫ز‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﺎ‪:‬‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻣﺎ‬ ‫وﻫﻢ‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫دﯾﮕﺮي‪،‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬ ‫ﻣﺮ‬

‫وﻫﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺮو‬

‫رﻧﮓ‬ ‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫روﯾﺖ‬

‫زردﻓﺎم‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫دﻟﺶ‬ ‫وﻫﻢ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﻧﺎﮔﺎه‬ ‫اﻓﺰون‬

‫ﻫﻼ‬ ‫زد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺲ در ﺷﮕﻔﺖ‬

‫‪ .65‬ﺑﯿﻤﺎر ﺷﺪن ﻓﺮﻋﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ وﻫﻢ از ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻠﻘﺎن‬ ‫زد‬

‫ﺳﺠﺪة ﺧﻠﻖ‪ ،‬از زن و از ﻃﻔﻞ و ﻣﺮد‬ ‫‪399‬‬

‫دل‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫را‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪﻋﻮي‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدش‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوي آﻓﺘﺶ وﻫﻢ اﺳﺖ و ﻇﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫دﯾﻮار‬

‫راﻫﯽ‬

‫ﮔﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫و‬

‫ز‬

‫وﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﻬﺘﮏ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫را‬

‫وﻃﻦ‬

‫او‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫روي‬

‫ﮔﺮ دو ﮔﺰ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﮋ ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﯽ ز ﻟﺮز دل ﺑﻪ وﻫﻢ‬

‫ﺑﻔﻬﻢ‬

‫ﺗﺮس‬

‫وﻫﻤﯽ‬

‫‪ .66‬رﻧﺠﻮر ﺷﺪن اﺳﺘﺎد ﺑﻪ وﻫﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ اﺳﺘﺎ ﺳﺨﺖ ﺳ‪‬ﺴﺖ از وﻫﻢ و ﺑﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﺎ زن‪ ،‬ﮐﻪ ﻣ‪‬ﻬﺮ اوﺳﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫آﮔﻪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫از‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫او ﺑﻪ ﺣ‪‬ﺴﻦ و ﺟﻠﻮة ﺧﻮد ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ‬ ‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺗﻨﺪي‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﯿﺪ‬

‫ﺣﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫دارد‬

‫ﺑﯽ‬

‫واﮔﺸﺎد‬

‫را‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ‬ ‫رﻫﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‪،‬‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻃﺸﺖ‬ ‫اوﺳﺘﺎد‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ زن‪ :‬ﺧﯿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن زود آﻣﺪي؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮري؟ رﻧﮓ و ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﺒﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻏﻤﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫وﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮزي در ﻟﺠﺎج؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﮐﻮر و ﮐﺮ ﺷﺪي ﻣﺎ را ﭼﻪ ﺟ‪‬ﺮم‬

‫ﻣﺎ‬

‫در اﯾﻦ رﻧﺠﯿﻢ و در اﻧﺪوه و ﮔﺮم‬

‫آﯾﻨﻪ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺗﻮ‬

‫درون‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زن‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﻐﺾ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺒﯽ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‬

‫ﺑﯿﺎرم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻮ رﻫﯽ‪ ،‬ﻧﻪ آﯾﻨﻪ ات‬ ‫ﺟﺎﻣﮥ‬ ‫زن‬

‫ﺧﻮاب‬ ‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫رو‬

‫ﻣﺮدش‬

‫ﮔﺴﺘﺮان‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زد‬

‫ﻧﯿﮑﺖ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن‬ ‫ﺣﺎل‬ ‫ﻇﻦّ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫داﺋﻤﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ذات‬

‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫اﺣﺘﺮاق‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻻش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺗﻐﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫و‬

‫ﻧﺪارم‬

‫در‬

‫ﺑﻐﺾ‬

‫و‬

‫ﮐﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺨﺴﺒﻢ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﺘﺖ‬ ‫ارﺗﺠﺎج؟‬

‫ﮐﺎي ﻋﺪو‪ ،‬زوﺗﺮ‪ ،‬ﺗﻮ را اﯾﻦ ﻣﯽ ﺳﺰد‬

‫‪ .67‬در ﺟﺎﻣﮥ ﺧﻮاب اﻓﺘﺎدن اﺳﺘﺎد و ﻧﺎﻟﯿﺪن او از وﻫﻢ رﻧﺠﻮري‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب آورد و ﮔﺴﺘﺮد آن ﻋﺠﻮز‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﻧﯽ و‪ ،‬ﺑﺎﻃﻦ ﭘﺮ ز ﺳﻮز‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻧﺒﻮدﺳﺘﺶ‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻓﺎل‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫دارد‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻗﺒﻮﻟﻪ‬ ‫او‬

‫از‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﯾﻔﺮض‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫و‬

‫ور‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺟ‪‬ﺪ‪‬‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ان‬

‫ﺗﻤﺎرﺿﺘﻢ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﻟﺪﯾﻨﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫دارد‬

‫زن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺴﻘﯽ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫و‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫آه‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫از‬

‫‪400‬‬

‫آه‬

‫ﺗﻤﺮﺿﻮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫وي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺰاد‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟﺎ‬

‫آن‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‬ ‫و‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫و‬ ‫ﻣﺎ‬

‫درس‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫زﻧﺪاﻧﯿﯿﻢ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻧﺪﻫﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﺌﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫‪ .68‬دوم ﺑﺎر در وﻫﻢ اﻓﮑﻨﺪن ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺘﺎد را ﮐﻪ او را از ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺎ درد ﺳﺮ اﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﮐﻮدك‪ :‬ﮐﻪ اي ﻗﻮم ﭘﺴﻨﺪ‬

‫درس‬

‫ﺧﻮاﻧﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﺎ‬

‫درد‬

‫اﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺳﺘﺎ‪:‬‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫وﻗﺖ‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫راﺳﺖ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﺎدراﻧﺸﺎن‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺬر‬ ‫از‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫و‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﮔﻨﺎه از ﻣﺎ و از ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫و‬

‫دروغ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫دوغ‬

‫اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دروغ‬

‫ﻣﺎ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﺴﻢ‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﺮق‬

‫آه‬

‫آﻫﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰﯾﺪ‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬ ‫ﭘﺎره‬ ‫اي‬

‫ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺎن‬ ‫ﭘﺎره‬ ‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻣﺼﺮ‬ ‫ﮐﺮده‬ ‫ﻣﺮد‬

‫از‬ ‫رﻧﺠﻮر‬

‫دروغ‬

‫و‬

‫اﺻﻞ‬ ‫ﺻﺪق‬

‫ﻣﺎدران‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﮔﺮان‬

‫درد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﮑﺜﯿﺮ‬

‫ﻟﺤﺎف‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‬

‫آﻫﺴﺘﻪ‬

‫او‬

‫درد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﮔﻬﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫اُﺳﺘﺎ‪،‬‬

‫ﺑﻮدم‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬ ‫در‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫رو‬ ‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫آرﯾﺪ‬ ‫و‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪم ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﻗﺎل و ﻗﯿﻞ‬ ‫ﺟﺪ‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫‪ .70‬رﻓﺘﻦ ﻣﺎدران ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت اوﺳﺘﺎد‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﷲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫در‬

‫ﻫﻮاي‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اوﺳﺘﺎ؟‬

‫ز‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫آﯾﯿﻢ‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫دور‬

‫ﺑﺎدا‬

‫ﺷﺪم‬

‫و‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫درد‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺻﺒﺎح‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫روز ِ ﮐﺘﺎب و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻟﻬﻮ ﺟﻔﺖ؟‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫دارد‬

‫‪ .69‬ﺧﻼص ﯾﺎﻓﺘﻦ ﮐﻮدﮐﺎن از ﻣﮑﺘﺐ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﮑﺮ‬

‫ﺗﺤﺼﯿﻠﺴﺖ‬ ‫آوردﻧﺪ‬

‫را‬

‫زﯾﺎن‬

‫ارزد اﯾﻦ‪ ،‬ﮐﺎو درد ﯾﺎﺑﺪ ﺑﻬﺮ داﻧﮓ؟‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫اﺳﺘﺎد‬ ‫اﻓﺰون‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‬

‫ﻣﺎدران‬

‫را‬

‫و‬

‫آوا‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫در‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫او‬

‫ز‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ‬

‫زﻧﺎن‬ ‫ﺳﺠﺎف‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫روان‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺸﺪ‬

‫ز‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫ﺛﻘﯿﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺪﻫﺎي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫روح واﻟﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺑﯿﻨﺪ ﻧﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺮاب‬

‫ﺿﺮاب‬

‫ﺷﺠﺎع‬

‫ﮐﻪ‬ ‫‪401‬‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫او‬ ‫ﺧﻮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آورد‬

‫دﺳﺖ‬

‫در‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﮔﯿﺮودار‬ ‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﺮر‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺧﻮن‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫او‬

‫از‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫او‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫‪ .71‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺗﻦ روح را ﭼﻮن ﻟﺒﺎﺳﯽ اﺳﺖ و اﯾﻦ دﺳﺖ آﺳﺘﯿﻦ دﺳﺖ روح اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭘﺎي‬ ‫ﻣﻮزة ﭘﺎي روح اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﺒﯿﺲ‬

‫رو‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ ﻇﺎﻫﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎي دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در ﺧﻮاب ﺑﯿﻨﯽ و اﺋﺘﻼف‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫روح‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﻮﺣﯿﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫اﷲ‬ ‫ﺑﺪن‬

‫ﺑﯽ‬

‫داري‬

‫آن‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫از‬

‫ﻻﺑﺲ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫دان‪،‬‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﺪاﻧﺶ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺘﺮس از ﺟﺴﻢ‪،‬‬

‫روح دارد ﺑﯽ ﺑﺪن ﺑﺲ ﮐﺎر و ﺑﺎر‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﻟﺒﺎﺳﯽ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺟﺎن ﺑﯿﺮون ﺷﺪن‬ ‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﻣﻠﯿﺲ‬

‫ﺑﺲ‬ ‫او‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﯿﻘﺮار‬ ‫زﺑﻮن‬

‫را‬

‫‪ .72‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن دروﯾﺶ ﮐﻪ در ﮐﻮه ﺧﻠﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﯿﺎن ﺣﻼوت اﻧﻘﻄﺎع و ﺧﻠﻮت و داﺧﻞ‬ ‫ﺷﺪن در اﯾﻦ ﻣﻨﻘﺒﺖ ﮐﻪ أﻧﺎ ﺟﻠﯿﺲ ﻣﻦ ذﮐﺮﻧﯽ و أﻧﯿﺲ ﻣﻦ اﺳﺘﺄﻧﺲ ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اي ﭼﻮ ﺑﯽ ﻣﻨﯽ ﺑﯽ ﻫﻤﻪ اي‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور ﺑﯽ ﻫﻤﻪ اي ﭼﻮ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اي‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﮐﻬﺴﺎري‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن ز‬

‫ﺧﺎﻟﻖ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ او را‬

‫ﺷﻤﻮل‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫را‬

‫ﺣ‪‬ﻀَﺮ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ور‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﺧﻮد‬

‫زاﺑﺘﺪاي‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺧﻠﻮت او را ﺑﻮد ﻫﻢ ﺧﻮاب و ﻧﺪﯾﻢ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻞ ﺟﻨﺒﺎن ﮐﯽ ﺷﻮد؟‬ ‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮕﺮوي‬

‫از‬

‫اﻧﻔﺎس‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻗﻮم‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫زن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫را‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻫﻨﮕﺮي‬

‫دﻟﺶ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﺎر و ﺧﺲ ﺑﯽ آب و ﺑﺎدي ﮐﯽ رود؟‬ ‫ﭘﺮّ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﺟﺎﻫﻼن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﻨﺸﯿﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫ﻫ‪‬ﻤﺎ‬ ‫ﺣﻨﯿﻦ‬ ‫ﺑﺮﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﯾﻮم‬

‫دﯾﻦ‬

‫‪ .73‬دﯾﺪن زرﮔﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎر را و ﺳﺨﻦ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻌﯿﺮ ﺗﺮازو‬ ‫آن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫رو‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺟﺎروﺑﯽ‬ ‫ﺗﺮازوﯾﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زرﮔﺮي‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ده‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻏﺮﺑﺎل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯿﺰان‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺲ ﺑﺲ اﯾﻦ ﻣﻀﺎﺣﮏ را ﺑﻤﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﮐﺮ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﺠﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را‬ ‫‪402‬‬

‫ده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻨﺠﻢ‬

‫زري‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺴﺨﺮ ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﯿﺪم‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﺮ‬ ‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮﺗﻌﺶ‬

‫ﻟﺮزان‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺘﻌﺶ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬

‫دﺳﺘﺖ از ﺿﻌﻒ اﺳﺖ ﻟﺮزان ﻫﺮ زﻣﺎن‬

‫وآن زر ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﺮاﺿﮥ ﺧﺮد و ﻣﺮد‬

‫ﺧُﺮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮوﺑﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﻧﭙﻨﺪاري‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫ﺟﺎروﺑﯽ‬ ‫ﺟﻤﻊ‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎر‬ ‫آوري‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫اول‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اول‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻮد‬

‫زر‪‬‬ ‫ﻏﺮﺑﺎل‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫زر‪‬‬ ‫را‬

‫در‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻏﺮﺑﺎل‬

‫در‬

‫دﮐﺎن؟‬

‫و‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫را‬ ‫اﻋﻤﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آﺧﺮ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد‬

‫اول‬

‫ﺑﻨﮕﺮد‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫رو‬

‫اي‬

‫ﺟ ﺮي‬

‫را‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ‪:‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﯾﺰم ﺧﺎك و زر ﺟﻮﯾﻢ از آن‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﻟﺮزد‪،‬‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ِ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬ ‫ﻧﮕﺮدد‬

‫او‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﺑﻮﻧﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫رﺷﺎد‬

‫درﻧﮕﺮ‬

‫واﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻟﺴﺪاد‬

‫‪ .74‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ آن زاﻫﺪ ﮐﻮﻫﯽ ﮐﻪ ﻧﺬر ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﻮة ﮐﻮﻫﯽ از درﺧﺖ ﺑﺎز ﻧﮕﯿﺮم و درﺧﺖ‬ ‫ﻧﯿﻔﺸﺎﻧﻢ و ﮐﺴﯽ را ﻧﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺻﺮﯾﺢ و ﮐﻨﺎﯾﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻔﺸﺎن ﻣﮕﺮ آن ﺧﻮرم ﮐﻪ ﺑﺎد اﻓﮑﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫راز‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﮐُﻪ‬

‫ﻗﻮت‬

‫آن‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫آﻧﻤﺮد‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫و‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫اﻧﺎر‬

‫ﺑﯿﺸﻤﺎر‬

‫ﻧﺨﻮدري‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﮔﻔﺖ آن دروﯾﺶ‪ :‬ﯾﺎ رب ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺟﺰ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫آن‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫اﺷﺠﺎر‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﻮه‪،‬‬ ‫ﻧﺬر‬

‫آن ﻣﯿﻮه‬ ‫در‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﮐﻞّ‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﺣﯿﻦ‬

‫اﻧﺪازدش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﭽﯿﻨﻢ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻮدش‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺣﮑﻢ ﮐﺎر در دﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﭽﯿﻨﻢ‬ ‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﭽﯿﻦ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﻣﻨﺘﻌﺶ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﭘﯿﻤﺎن‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫زﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﻧﯿﺪ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫دﮔﺮ‬

‫داﻏﯽ‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﺷﯽ‬

‫ء‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﻣﺮادي‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﺤﯿﺪ‬

‫در ﺣﺪﯾﺚ آﻣﺪ ﮐﻪ دل ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮﯾﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫دل‬

‫اﺻﺒﺎح‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ‬

‫در ﺣﺪﯾﺚ دﯾﮕﺮ‪ ،‬آن دل دان ﭼﻨﺎن‬

‫ﻗﺎزﻏﺎن‬

‫دل‬

‫ﻃﺮف‬ ‫را‬

‫دﮔﺮ‬

‫راﻧﺪ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺻﺮﺻﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺰاف‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺄن‬

‫ﮔﻪ ﭼﭗ و ﮔﻪ راﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﺪ اﺧﺘﻼف‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ٍ‬

‫را‬

‫ﻟﻨﺎ‬

‫ﻣﯿﻠﯽ‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﮐﻞّ‬

‫زﻣﺎن‬

‫را‬

‫اﻣﺮود‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫اﺳﺘﺜﻨﺎ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﮐﺎﻧﺪران ﮐﻬﺴﺎر ﺑﻮدش ﺧﻮاب و ﺧﻮرد‬ ‫و‬

‫ﻧﭽﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮي‬

‫درﺧﺖ‬

‫راﺋﯽ‬

‫ﮐﺂب‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻮﺷﺎن‬

‫ز‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن ﻧﻪ از وي‪ ،‬ﻟﯿﮏ از ﺟﺎﺋﯽ ﺑﻮد‬ ‫‪403‬‬

‫دل‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺣﮑﻢ اﺳﺖ و ﻗﺪر‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮد از ﻣﺮغ ﭘﺮان‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﺠﺐ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫دام‬

‫وﺗﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دام‬

‫راي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬

‫ﺣﺬر‬

‫در‬

‫ﻋﻄﺐ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫‪ .75‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺑﻨﺪ دام ﻗﻀﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ اﺛﺮ ﭘﯿﺪا‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎز و ﮔﻮش ﺑﺎز و دام ﭘﯿﺶ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫در‬

‫ﻣﻬﺘﺮ‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫زاده‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﭘﺮد‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺮﻫﻤﺶ ﻧﺎﯾﺎب و دل رﯾﺶ از ﻣﺮﯾﺶ‬

‫ﺧﺎن و ﻣﺎن رﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺪ ﻧﺎم و ﺧﻮار‬

‫ادﺑﺎروار‬

‫ﺧﻮار‬ ‫زاﻫﺪي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬ ‫ادﺑﺎر‬

‫ﺑﻮ‬

‫اي‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫اﻓﺘﺎده‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﺎم‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﻣﯿﺪار‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫از‬ ‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫و‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺪا ﻧﯿﺴﺖ آن در ﻣﮑﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫از‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺣﺒﻞ و ﻫﯿﺰم را ﺟﺰ او ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎوﯾﻠﯽ‬

‫و‬

‫ﭘﺸﺘﺶ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﻮﺷﺪ‬

‫دو‬

‫ﺗﺎ‬ ‫اﻣﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﮑﺴﯿﺮ‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻫﯿﺰم‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آن‬ ‫ﺣ‪‬ﺒ‪‬ﻞٌ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺴﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ﺣﻤﺎﻟﮥ‬ ‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻄﺐ‬ ‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ز ﺑﯿﻬﻮﺷﯿﺴﺖ و اﯾﺸﺎن ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫وارﻫﻢ‬

‫ﻋﻼﻣﺘﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آﻫﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮ‬

‫دﻋﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫آن‪،‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫آن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺻﻔﯽ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﺒﺲ ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ ﻣﻨﺎص؟‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫آﻫﻨﮕﺮان‬

‫را‬

‫آن‬

‫آﻫﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎﻧﺶ‬

‫و‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻟﺨﻼص‬

‫ﺣﻔﺮه ﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﺸﺖ زﻧﺪان ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮش‬

‫و از ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﺨﺘﻔﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﺨﻼص‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﻫﺎن‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﮐﺎﻟﺨﻼص‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫وارﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آﻫﻨﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﺟﻬﻢ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‪،‬‬

‫ام‬

‫ﺧﻼص؟‬

‫آن‬

‫ﺑﻔﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﻣﺎل و ﻣﻠﮏ و ﻧﻌﻤﺖ از ﮐﻒ داده ام‬

‫اﯾﻦ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ او از ﻋﺎم و ﺧﺎص‬ ‫و‬

‫اﻣﻼك‬

‫اﻓﺘﺎده‬ ‫ﺧﻮد‬

‫اي‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﻗﻮم‬

‫و‬

‫ﭘﺮّ‬

‫اﻗﻤﺸﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻧﺎﺑﮑﺎري‬

‫اي‬

‫ﺳﻮي‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ذواﻟﺠﻼل‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﻧﺎﻻن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﻨﺪ‬ ‫او‬

‫او‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ﺷﻘﯽ‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﻢ‬

‫از‬

‫ﺳﻌﯿﺪ؟‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺣﻼل‬

‫را‬

‫راز‬

‫‪ .76‬ﻣﻀﻄﺮ ﺷﺪن ﻓﻘﯿﺮ ﻧﺬر ﮐﺮده ﺑﻪ ﮐﻨﺪن اﻣﺮود از درﺧﺖ و ﮔﻮﺷﻤﺎل ﺣﻖ رﺳﯿﺪن ﺑﯽ ﻣﻬﻠﺖ‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫‪404‬‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﺑﻮن‬

‫و‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫روز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺷﺎﺧﯽ‬

‫اﻣﺮودي‬

‫ﻧﺮﯾﺨﺖ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺻﺒﻮري‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺻﺒﺮي ﮐﺮد و ﺧﻮد را واﮐﺸﯿﺪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺟﻮع و ﺿﻌﻒ و ﻗﻮ‪‬ت ﺟﺬب ﻗﻀﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ از اﻣﺮود ُﺑﻦ ﻣﯿﻮه ﺳﮑﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ اﻧﺪر ﻧﺬر و ﻋﻬﺪ ﺧﻮﯾﺶ ﺳﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ در آن دم ﮔﻮﺷﻤﺎل ﺣﻖ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﮕﺸﺎد و‬

‫ﮔﻮش او ﮐﺸﯿﺪ‬

‫در‬

‫راه‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻧﺬر‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫آن‬

‫ﮔﺮﻧﻪ‬

‫ﻓﺼﻠﺖ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‬ ‫ﻏﯿﺮت‬ ‫ﺟﻤﻌﯽ‬

‫از‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫راه‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺣﻖ ﺗﺎ ﺧﻮد ﮐﻪ را ﺑﺪﻫﺪ ﺳﺒﻖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫در‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﻧﺬرﻫﺎ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫آورﯾﻢ‬

‫ﻋﺎﺟﺰﯾﻢ‬

‫در‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﺬرش‬

‫ﻣﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬ ‫و‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﻫﻼ‬

‫ﺟﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻀﻄﺮﯾﻢ‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬

‫و‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫رﺳﻮاﺋﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫واي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫دار‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻋﻬﺪ ﭼﻮن ﺑﺸﮑﺴﺖ در‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﺶ‬

‫داد‬

‫زود‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫در ﻣﯿﺎن آورده ﺑﯿﻢ و ﺳﯿﻢ و زر‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺣﻖ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎ‬

‫داﺋﻢ‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﯿﻢ‬

‫را‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﭼﯿﺮ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﻧﺬري‬

‫ﻋﻬﺪﻫﺎ‬

‫ﻧﺬر‬

‫ﻣﺮودي‬

‫ز‬

‫ﺟﻮﻋﺶ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫دزدان‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫دزد‬

‫ﮐﺮم‬

‫از‬

‫دار‬

‫اوﻓﻮا‬

‫ﮐﻬﺴﺎر‬

‫ﺑﺎﻟﻌﻘﻮد‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫‪ .77‬ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن آن ﺷﯿﺦ ﺑﺎ دزدان و ﺑﺮﯾﺪن دﺳﺘﺶ را‬

‫اﺳﺘﻮار‬

‫دم ﺷﺪ اﺳﯿﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ‬

‫واﻧﺪرآن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺴﺖ از دزدان ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ آﻧﺠﺎ و ﺑﯿﺶ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‬

‫ﻏﻤﺎز‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻬﺴﺎر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺴﺖ آن ﺷﯿﺮ ﻣﺮد‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫را‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎي ﻫﺮ ﯾﮏ از ﺗﻦ ﮐﻦ ﺟﺪا‬

‫ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﭘﺎي ﭼﭗ و دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﭘﺎش‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫را‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮد‬

‫از‬

‫دﺳﺖ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﻫﻢ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﻮاري‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺳﻘﻂ‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد ﺑﺮ ﻋﻮان ﮐﺎي ﺳﮓ ﺑﺒﯿﻦ‬ ‫ﺟﺪا؟‬

‫اﺑﺪال‬

‫ﺧﺪا‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﺬر‬

‫را‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫داد‬

‫آﮔﺎﻫﯿﺶ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺤﻞ ﮐﻦ ﻣﺮ ﻣﺮا زﯾﻦ ﮐﺎر زﺷﺖ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻢ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪﻧﺪ‬ ‫را‬

‫و‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ‬

‫زود‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪ‬

‫ﺟﻼد‬

‫ﻣﺴﺮوﻗﺎت‬ ‫در‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬ ‫ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺣ‪‬ﺮﻣﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺶ‬ ‫اﯾﻤﺎن‬

‫‪405‬‬

‫ﯾﻤﯿﻨﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮور‬ ‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮد‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫دادﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫را‬ ‫او‬

‫ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﻋﻬﺪ و داﻧﺴﺘﻢ ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ رﺳﯿﺪ آن ﺷﻮﻣﯽ ﺟﺮأت ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫دوﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎ و ﭘﺎي ﻣﺎ و ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫اي‬

‫ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد اﯾﻦ‪ ،‬ﺗﻮ را ﮐﺮدم ﺣﻼل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫رواﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ ﻣﺮﻏﺎ ز ﻣﻌﺪه و ز ﻣﻐﺺ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫اي‬

‫ﭘﺮﯾﺪه‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آب‬

‫دور‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﻮر‬

‫در‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺑ‪‬ﺪه‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺣﺒﺮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺧﻮ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫داﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫او‬ ‫ﺑﺴﺎ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫او‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫در‬

‫ﺣﺎﺟﯽ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺤﺞ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬ ‫از‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﻓﺮج‬

‫اﺣﺘﺮاز‬

‫دﯾﺪ‬

‫در‬

‫ذو ﻟﺒﺎب‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫او‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﭼﺮﺧﺸﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬ ‫ﺧﻮردن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫زاﻫﺪ‬

‫را‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﯾﮏ در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﻗﻄﻊ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻋﺮﯾﺶ‬

‫و‬

‫و‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﻟﻌﺎرﻓﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫روان‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫زاﺋﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﻫﺮ دو دﺳﺖ ﺧﻮد زﻧﺒﯿﻞ ﺑﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او را‪ :‬اي ﻋﺪو‪ ‬ﺟﺎن ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﺮﯾﺸﻢ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫اﻓﺮاط‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫و‬

‫اﺷﺘﯿﺎق‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫دار‬

‫اوﻟﺶ‬

‫او‬

‫ﭼﺮا‬

‫را‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫در‬

‫ﺳﺒﺎق؟‬

‫ﭘﺲ ﺗﺒﺴﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮐﻨﻮن ﺑﯿﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﯿﺮم‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫را‬

‫اﻟﻬﺎﻣﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬

‫روزﻧﺶ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ‬

‫ﻗﺮﯾﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﻤﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻫﯿﻤﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺮاﻣﺖ‬

‫ﺑﺎﻓﯿﺪﻧﺶ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وز‬

‫ﺑﮑﺮدﯾﻢ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﻓﺮﯾﻖ؟‬

‫ﺿﻼﻟﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﺳﺎﻟﻮس ﺑﻮد او در ﻃﺮﯾﻖ؟‬ ‫ﮐﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻣﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﻪ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺗﯿﻨﺎﺗﯿﺶ‬

‫ﺣﺒﯿﺒﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫آﻓﺎت‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﺷﮑﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻌﺮوﻓﺶ‬

‫داد‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫در‬

‫‪ .78‬ﮐﺮاﻣﺎت ﺷﯿﺦ اﻗﻄﻊ و زﻧﺒﯿﻞ ﺑﺎﻓﺘﻦ او ﺑﻪ دو دﺳﺖ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺧﺪاﯾﺶ‬

‫آب‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﻓﺴﻖ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺟﺰاي‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺷﺪه‬

‫رﺷﻮﺗﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺣﻠﻖ‪،‬‬

‫ﻣﺄﺧﻮذ‬

‫ﺷﺴﺖ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﮐﻤﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زرد‬

‫ﺑﺎزآﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫او‬

‫رو‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻣﺤﺒﻮس‬

‫ﻗﻔﺺ‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﺧﻮرد‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻠﻖ‬ ‫و‬

‫وﺑﺎل‬ ‫راﺳﺖ؟‬

‫او‬

‫آب‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﺳﺎﻣﺎن‬

‫ﻋﺮوج‬

‫ﮐﺮد‬ ‫آن‬

‫ﺧﺪا‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ در ﻫﺎروت و ﻣﺎروت اﯾﻦ ﺷﺮاب‬

‫واﻟﯽ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫‪406‬‬

‫رﺳﻮاش‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﭽﺎرﮔﺎن‬

‫آن‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫رد‬

‫ﻧﮕﺮدﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﺮاﻣﺘﻬﺎ ز ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺴﻠﯽ‬

‫دادﻣﯽ‬

‫دادﻣﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫از‬

‫ﮐﺮاﻣﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ از آن ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ اي‪ ،‬ﮐﺰ ﻣﺮگ ﺗﻦ‬ ‫وﻫﻢ ﺗﻔﺮﯾﻖ‬

‫ﺗﺮﺳﯽ‬

‫ﺳﺮ و ﭘﺎ از ﺗﻮ رﻓﺖ‬

‫از‬

‫از‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺟﻨﺎب‬ ‫از‬

‫ذات‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آن‬

‫ﺗﻔﺮﯾﻖ‬ ‫اﺳﭙﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻨﻬﺎدﻣﺖ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫رﺳﯿﺪت‬

‫ﺑﺪن‬ ‫زﻓﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫‪ .79‬ﺳﺒﺐ ﺟﺮأت ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮ ﻗﻄﻊ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬ ‫را‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﺮم‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺖ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻟﻌﯿﻦ؟‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﻼف‬

‫ﭘﺲ‬

‫در‬

‫ﭘﺎﺗﺎن‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮدﺷﺎن ﻟﺮزه و ﺗﺨﻮﯾﻒ و ﺗﺮس‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺎﯾﺸﺎن‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭼﺎﺑﮏ و ﭼﺴﺖ و ﮐﺶ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺑﺎرﺷﺎن‬

‫ﮔﻠﺰارﺷﺎن‬

‫او‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﺎون‬

‫ﮐﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﺪارﻣﺘﺎن‬

‫ﻣﻌﺎف‬

‫وﻫﻢ و ﺗﺨﻮﯾﻔﻨﺪ و وﺳﻮاس و ﮔﻤﺎن‬

‫داﻧﺴﺖ‬ ‫ز‬

‫را‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫در‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺖ‬ ‫آوﯾﺰم‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ؟‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﻮﻫﻤﻬﺎ‬ ‫درﯾﭽﮥ‬

‫ﺧُﺮد‬

‫و‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻮﺑﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﺻﻞ آن ﺗﺮﮐﯿﺐ را ﭼﻮن دﯾﺪه اﻧﺪ‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاب اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺪر ﻇﻦّ ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ رود در ﺧﻮاب دﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر ﺳﺮت ﺑﺒﺮﯾﺪ ﮔﺎز‬

‫ﻫﻢ ﺳﺮت ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﻤﺮت دراز‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺧﻮاب در ﺧﻮد را دو ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺨﯿﺰي‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﻧﺎﺋﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﺎﺋﻢ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪه‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﻫﻢ‬

‫درﺳﺘﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺎﮐﯽ‬

‫ره‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺗﻦ‬

‫ِ‬

‫دل‬

‫اﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫ﻓﺮوع‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪات‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫دو‬

‫از‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪه‬

‫روز در ﺧﻮاﺑﯽ ﻣﮕﻮ ﮐﺎﯾﻦ ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ ﻓﺮع اﺳﺖ‪ ،‬اﺻﻞ ﺟﺰ ﻣﻬﺘﺎب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪارﯾﺖ آن دان اي ﻋﻀﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاب ﺷﺪ‬

‫او ﮔﻤﺎن ﺑﺮده ﮐﻪ اﯾﻦ دم ﺧﻔﺘﻪ ام‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ زآن ﮐﺎوﺳﺖ در ﺧﻮاب دوم‬

‫ﮐﻮزه ﮔﺮ‪ ،‬ﮔﺮ ﮐﻮزه اي را ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫راه‬

‫ﮐﻮر‬

‫را‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﭘﺎ‬ ‫ﺧﯿﺰ‬ ‫ﺧﺮﻗﮥ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺎم‬ ‫دﯾﺪ‬

‫زاﻧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﻋﺮض‬

‫راه‬

‫را‬

‫ﻧﻠﺮزد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﮐﺎو‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺗﺮس‬ ‫او‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫ﻣﻐﺎك‬

‫و‬

‫ﭼﺎه‬

‫را‬

‫دﻣﯽ‬

‫رو ﺗﺮش ﮐﯽ دارد او از ﻫﺮ ﻏﻤﯽ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﯿﻢ‬

‫دوزﻧﺪه‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﺎ را ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺗﻦ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﻧﺎﺑﮑﺎر‬

‫ﻣﺎ‬ ‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺗﺠﺮﯾﺪ از ﺗﻦ و ز ﻣﺰﯾﺞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ‬ ‫اي‬

‫ز‬

‫ﻏﻮﻟﯽ‬ ‫ﻋﺪو‪‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اي ﻓﺮﻋﻮن ِ ﺑﯽ اﻟﻬﺎم ِ ﮔﯿﺞ‬ ‫‪407‬‬

‫‪ .80‬ﺷﮑﺎﯾﺖ اﺳﺘﺮ ﭘﯿﺶ ﺷﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر در رو ﻣﯽ اﻓﺘﻢ و ﺗﻮ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﯽ اﻻ ﺑﻪ ﻧﺎدر و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﺘﺮ‪ :‬ﮐﺎي ﺧﻮش رﻓﯿﻖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺎﺋﯽ‬

‫در‬

‫و‬

‫و‬

‫راه‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ اﻓﺘﻢ ﺑﻪ رو در ﻫﺮ دﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاه در ﺧﺸﮑﯽ و ﺧﻮاه اﻧﺪر ﻧﻤﯽ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺒﺐ را ﺑﺎز ﮔﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺰﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﺷﯿﺐ‬

‫در‬

‫دﻗﯿﻖ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ آﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ در‪ ،‬ﭼﻮن ﻏﻮي‬

‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮش‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮآﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻻﺋﯽ‬

‫راه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫روﺷﻦ‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﻠﻨﺪي‬

‫ﻧﺎﻇﺮم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ام‬

‫از‬

‫ﻋﺜﺎر‬

‫رو‬

‫در‬ ‫ﻋﻘﺒﻪ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﻢ‬

‫ﺣﺎﺿﺮم‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬ ‫وا‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫اوﻓﺘﺎدن‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﯾﮏ دو ﺳﻪ ﮔﺎم‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫اﻟﺒﺼﯿﺮ‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﻤﻘﺎم‬

‫و‬

‫اﻟﻨﺰول‬

‫و‬

‫ﯾﺴﺘﻮي‬

‫ﻟﺪﯾﮑﻢ‬

‫اﻷﻋﻤﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﯿﻦ را در رﺣﻢ ﺣﻖ ﺟﺎن دﻫﺪ‬ ‫از‬

‫ﺧﻮرش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻬﻞ‬

‫ﺟﺬب‬

‫اﺟﺰا‬

‫ﺟﺎﻣﻊ‬

‫اﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﺳﺎﻟﺶ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫را‬

‫روح‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫ﺟﺬب‬

‫اﺟﺰا‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﺟﺬب‬

‫اﻟﻪ‬ ‫وارﻫﻢ‬

‫رﻧﺞ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫دام‬ ‫اﻟﻤﺴﯿﺮ‬

‫اﺟﺰا‬

‫در‬

‫ﻣﺰاج‬

‫او‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﻮد‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺟﺰوﻫﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻏﺬا‬

‫در‬

‫ﺣﺮﯾﺼﺶ‬ ‫اﺟﺰا‬ ‫را‬

‫اﺟﺰات‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻓﺮد؟‬

‫داﻧﺪ‬

‫رﺑﻮد‬

‫آن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در آﺋﯽ ﺗﻮ ز ﺧﻮاب‬

‫ﻫﻮش و ﺣﺲ رﻓﺘﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻋ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻏﺎﯾﺐ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ‬

‫‪ .81‬اﺟﺘﻤﺎع اﺟﺰاي ﺧﺮ ﻋﺰﯾﺮ ﺑﻌﺪ از ﭘﻮﺳﯿﺪن ﺑﺎذن اﷲ و در ﻫﻢ ﻣ‪‬ﺮﮐﺐ ﺷﺪن ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻋﺰﯾﺮ ﻋﻠﯿﻪ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻋﺰﯾﺮا‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫در‬

‫آورﯾﻢ‬

‫ﮔﺮد‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اﺟﺰاش‬

‫ﺧﺮت‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﭙﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫رﯾﺰﯾﺪه‬

‫و‬

‫ﺑﺮت‬

‫را‬

‫آن ﺳﺮ و دم‪ ‬و دو ﮔﻮش و ﭘﺎش را‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫دﺳﺖ ﻧﯽ و ﺟﺰو ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﺎره‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺳﻮزﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺧﺮز‬

‫آن ﭼﻨﺎن دوزد ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﻧﯿﺴﺖ درز‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫را‬

‫دﯾﻦ‬

‫درﻧﮕﺮ‬

‫در‬

‫رﯾﺴﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻌﯿﻢ‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻠﺮزي‬

‫ﺧﻔﺘﻦ‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫از‬ ‫‪408‬‬

‫ﻓﻮات‬

‫اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‬

‫را‬ ‫دوزد‬ ‫ﺷﺒﻬﻪ‬

‫ﮐﻬﻦ‬ ‫ات‬

‫وﻗﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬ ‫ﻣﺮدن‬

‫ﯾﻮم‬

‫ﺳﻮزﻧﯽ‬

‫ز‬

‫اﻫﺘﻤﺎم‬

‫ﺣﺴﻬﺎي‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﻮاس‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻧﻠﺮزي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫ﺧﺮاب‬

‫و‬

‫‪ .82‬ﺟﺰع ﻧﺎﮐﺮدن ﺷﯿﺨﯽ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ره‬

‫ﺷﯿﺨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﺋﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺷﻤﻊ‪،‬‬

‫اﻣﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺎي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫روﺿﮥ‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دار‬

‫اﻟﺠﻨﺎن‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫او‬

‫ﺳﺨﺖ دل ﭼﻮﻧﯽ؟ ﺑﮕﻮ اي ﻧﯿﮏ ﺧﻮ‬

‫و‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮﯾﯽ؟‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫زاري‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﺪارﯾﻢ‬

‫دو‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ رﺣﻤﺖ ﻧﯿﺴﺖ اﻧﺪر دل ﺗﻮ را‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را رﺣﻤﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ در درون‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫در‬

‫ﺗﻮاﯾﻢ‬

‫اﻣﯿﺪ‬ ‫ﺑﯿﺎراﯾﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫روز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺷﻔﯿﻊ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺬارم‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﺎﻧﻤﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫وا‬

‫رﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﻓﺎرﻏﻨﺪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد‬ ‫را‬

‫وازر‪،‬‬

‫اﻣﯿﺪوار‬

‫روز‬

‫اﻣﺘﻢ‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺘﻬﺎ‬

‫وزر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺒﺎﺋﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺷﻔﯿﻊ ﻣﺎ ﺗﻮﺋﯽ آن روز ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺒﮕﺬاري‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﮐﻪ‬

‫واﻫﻞ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺻﯿﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﺻﯿﺎن‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫روز‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﻣﯿﺪﺳﺘﻤﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﻣﺠﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ز‬ ‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫را‬ ‫ﺗﻮاﯾﻢ‬

‫را‬

‫اﻣﺎن‬

‫اﺷﮏ‬

‫رﯾﺰ؟‬ ‫ﮔﺮان‬

‫اﺷﮑﻨﺠﮥ‬ ‫ﻋﺘﺎب‬

‫ﻧﻘﺾ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫روز‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻧﺎﻓﺬ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺘﻬﺎي‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن‬

‫در‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺧﺪاﯾﻢ‬

‫وازر‪،‬‬

‫آﻧﮑﻪ ﺑﯽ وزر اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﯿﺦ اﺳﺖ اي ﺟﻮان‬

‫در ﻗﺒﻮل ﺣﻖ ﭼﻮ اﻧﺪر ﮐﻒ ﮐﻤﺎن‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﻧﺎ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫آن‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫رﻫﯿﺪ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﺶ‬ ‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﺶ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آن ﻣﻮ ﻣﻮي رﯾﺶ و ﻣﻮي ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دارد‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ ﺟﻮان ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺷﯿﺨﯿﻢ و ﭘﯿﺮ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻌﺾ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮔﺮ ﺳﯿﻪ ﻣﻮ ﺑﺎﺷﺪ او ﯾﺎ ﺧﻮد دو ﻣﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻬﺪ‬ ‫از‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻣﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻮ‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﻬﻞ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﻣﻮي ﺳﯿﻪ ﮐﺎن وﺻﻒ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ وي ﺷﯿﺦ و ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻣﻮﯾﺶ ﺳﭙﯿﺪ‪ ،‬ار ﺑﺎ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫او ﻧﻪ ﭘﯿﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺎص اﯾﺰد اﺳﺖ‬

‫ور ﺳﺮ ﻣﻮﺋﯽ ز وﺻﻔﺶ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‬

‫آﻓﺎﻗﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺗﻮاﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﻣﯿﺪواران‬

‫او‬

‫ﺗﻮاﯾﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻮن ﺑﯽ ﺷﻔﻘﺘﯽ‬ ‫‪409‬‬

‫از‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫زﯾﺰه‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﺧﻮان‬

‫و‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫رأﻓﺘﯽ؟‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﺧﻮد دل ﻧﻤﯽ ﺳﻮزد ﺗﻮ را‬

‫اي‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﯿﺦ‪،‬‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫را‬

‫‪ .83‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺮ ﻧﺎﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﮕﺎﻧﻢ‬

‫آن‬

‫را‪:‬‬

‫او‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫ﻣﭙﻨﺪار‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺎن ﺟﻤﻠﻪ "ﮐﺎﻓﺮ ﻧﻌﻤﺖ" اﺳﺖ‬

‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫را‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﺰد‪،‬‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫اي‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺪارم رﺣﻢ و ﻣﻬﺮ و دل ﺷﻔﯿﻖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎﺷﺎن‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﮐﻪ از اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮ‬

‫اﯾﻦ ﺳﮕﺎن را ﻫﻢ در آن اﻧﺪﯾﺸﻪ دار‬

‫ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎورد‬

‫زآن‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫وارﻫﺎﻧﺶ‪ ،‬اي‬ ‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫ﮐﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺣﻖ را ﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ واﻓﺮ ﮐﻦ ﺧﻼص‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﻫﻤ‪‬ﺎم‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻟﺶ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ر‪‬ﺣ‪‬ﻤ‪‬ﮥً‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﺎم‬

‫را‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺟﺰوش‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻞ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫درﯾﺎﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺟﺰوي‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫رﺣﻤﺖ ﮐﻞ را ﺗﻮ ﻫﺎدي ﺑﯿﻦ و رو‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺰو اﺳﺖ او ﻧﺪاﻧﺪ راه ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫راه‪‬‬

‫ﯾﻢ‪،‬‬

‫ره‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻮن رﺣﻢ داري ﺑﺮ ﻫﻤﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاري ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﯾﺶ؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻓﺼﺎد اﺟﻠﺸﺎن زد ﺑﻪ ﻧﯿﺶ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاه رﺣﻢ‪ ،‬اﺷﮏ دﯾﺪه ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫دﻋﻮت‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫داﻧﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﮕﺎه‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫آورد؟‬

‫ﻧﻪ از ﻋﯿﺎن و وﺣﯽ و ﺗﺄﯾﯿﺪي ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺤﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺮد؟‬

‫ﻏﺪﯾﺮي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺷﺒﺎه‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﻫﺎدي‬ ‫ز‬

‫ﺳﺒﻞ‬

‫ره ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺤﺮ ﻫﻤﭽﻮن ﺳﯿﻞ و ﺟﻮ‬

‫ور‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪي‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﻋﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻢ‬

‫ﯾﮑﺒﺎره‬

‫ﮔﺮد‬ ‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫آزرم‬

‫ﺷﺪ‬

‫رو ﺑﻪ زن ﮐﺮد و ﺑﮕﻔﺘﺶ‪ :‬اي ﻋﺠﻮز‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﺼﻞ دي‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻤﻮز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺮ ﻣ‪‬ﺮدﻧﺪ اﯾﺸﺎن ﮔﺮ ﺣﯽ اﻧﺪ‬

‫ﻏﺎﯾﺐ و ﭘﻨﻬﺎن ز ﭼﺸﻢ دل ﮐﯽ اﻧﺪ؟‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از ﭼﻪ رو‪ ،‬رو را ﮐﻨﻢ ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻮ رﯾﺶ؟‬

‫از‬

‫دور‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﺪ و ﮔ‪‬ﺮد ﻣﻦ ﺑﺎزي ﮐﻨﺎن‬

‫ﻓﺮاق‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺎق‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﻤﺸﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫از‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﻨﺪ‬ ‫ﻫﺠﺮان‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺧﻮاب‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫وﺻﺎﻟﺴﺖ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫زﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮد را دﻣﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺮگ ﺣﺲ را از درﺧﺖ اﻓﺸﺎن ﮐﻨﻢ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫روح‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎرﻫﺎي‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺣﺲ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬ ‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫را‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اي‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫آب‬

‫‪410‬‬

‫اﺳﯿﺮ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺧﺲ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫روي‬

‫آب‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‪ ‬ﻋﻘﻞ آن ﺧﺲ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻣﯿﺒﺮد‬

‫آب‬

‫ﺧﺲ ﺑﺲ اﻧﺒ‪‬ﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺟﻮ ﭼﻮن ﺣ‪‬ﺒﺎب‬

‫ﺧﺲ ﭼﻮ ﯾﮏ ﺳﻮ رﻓﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﮔﺸﺖ آب‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺮ‬

‫آب‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دو‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫دم‬

‫ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫او‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺳﺎﻻر‬

‫ﺗﻘﻮي‬ ‫ﺣﻮاس‬

‫ﭼﯿﺮه‬

‫ﻣﺤﮑﻮﻣﺖ‬

‫ﺣﺲ را ﺑﯽ ﺧﻮاب‪ ،‬ﺧﻮاب اﻧﺪر ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫دﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻏﯿﺒﺘﻬﺎ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻫﻮا‬

‫دو‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻣﺨﺪوﻣﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫‪ .84‬ﻗﺼﮥ ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﯿﺦ ﺿﺮﯾﺮ ﻣﺼﺤﻒ را در رو و ﺑﯿﻨﺎ ﺷﺪن وﻗﺖ ﻗﺮاﺋﺖ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫ﻣﺼﺤﻔﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫دو زاﻫﺪ ﺟﻤﻊ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﺑﻬﺎ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺿﺮﯾﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ روز‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﺠﺎ اي ﻋﺠﺐ ﻣﺼﺤﻒ ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﺳﺖ اﯾﻦ دروﯾﺶ راﺳﺖ‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﮐﻪ ﺟﺰ او را ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎش و ﺑﻮد‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اوﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺸﺶ‬ ‫ﻣﺼﺤﻔﯽ‬ ‫ﺻﺒﺮي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺧﻤﺶ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫در‬

‫ﺣﺮج‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔﻨﺠﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺸﻒ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺳﻮي ﮐﺸﻒ ﻫﺮ ﺳ‪‬ﺮّ رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﺻﺒﺮي‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻔﺎ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﻣﺮادي‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮐﺎﻟﺼﺒﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺗﻠﺦ آﻣﺪ ﺑ‪‬ﺮ ِ‬

‫زﻧﻢ‬ ‫اﻟﻔﺮج‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫او ﺷﮑﺮ اﺳﺖ‬

‫‪ .85‬ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﻟﻘﻤﺎن ﭼﻮن دﯾﺪ ﮐﻪ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ از ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻧﯿﺖ ﮐﻪ ﺻﺒﺮ از ﺳﺆال ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮج ﺑﺎﺷﺪ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬ ‫را‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫زر‪‬اد‬

‫ﺳﻮي‬

‫داود‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﮐﻢ‬

‫او‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺻﻔﺎ‬ ‫ﻣﯿﻔﮑﻨﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫آﻫﻦ‬

‫در‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫و‬

‫ز‬

‫ﭘﻮﻻد‪،‬‬ ‫ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫وﺳﻮاﺳﺶ‬

‫ﻓﺰود‬

‫و‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻮد؟ واﭘﺮﺳﻢ از او‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺴﺎزي ز ﺣﻠﻘﮥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ؟‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺒﺮ اوﻟﯿﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﮐﺸﻔﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﺒﺮﯾﺖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ور‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﭙﺮﺳﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﯽ‬

‫دﯾﺮﺗﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬ ‫زره‬

‫زودﺗﺮ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺳﺎزﯾﺪ‬

‫ﺑﺰد‬ ‫و‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﻧﯿﮑﻮ ﻟﺒﺎس اﺳﺖ اي ﻓﺘﯽ‬ ‫‪411‬‬

‫از‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‬ ‫ﻣﺼﺎف‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ﭘﺮان‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫داود‬

‫آن‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬ ‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫و‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ‬ ‫دﻓﻊ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺧﻮ‬ ‫را‬

‫ﻟﻘﻤﺎن‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫دﻣﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ را ﺑﺎ ﺣﻖ ﻗﺮﯾﻦ ﮐﺮد اي ﻓﻼن‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫آﺧﺮ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫"و‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﯾﯽ‬

‫داﻓﻊ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻏﻤﯿﺴﺖ‬

‫اﻟﻌﺼﺮ"‬

‫را‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫آدم‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫‪ .86‬ﺑﻘﯿﮥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ و ﻣﺼﺤﻒ ﺧﻮاﻧﺪن او‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﮐﺸﻒ ﮔﺸﺘﺶ ﺣﺎل ﻣﺸﮑﻞ در زﻣﺎن‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺧﻮاب آن ﻋﺠﺎﯾﺐ را ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ ز ﻣﺼﺤﻒ ﮐﻮر ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ درﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﺻﺒﺮ و از او آن ﺣﺎل ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن در ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻮر‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﯽ ﺳﻄﻮر؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫آواز‬

‫ﻗﺮآن‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﯽ‬ ‫در‬

‫اﺻﺒﻌﺖ‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ز‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫دﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟ‪‬ﺪا‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﻦ ز ﺣﻖ در ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ :‬ﮐﺎي ﻣﺴﺘﻌﺎن‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺣﺮف‬

‫داري‬

‫ﻣﯿﺪاري‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺮاﺋﺖ‬

‫از‬

‫ﺣﺮﯾﺼﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺪه‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫آﻣﺪ از ﺣﻀﺮت ﻧﺪا‪ :‬ﮐﺎي ﻣﺮد ﮐﺎر‬

‫اي‬

‫ﺣﺴﻦ ﻇﻦ اﺳﺖ و اﻣﯿﺪي ﺧﻮش ﺗﻮ را‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را‬

‫ده‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﺮا‬

‫آن‬

‫در دو دﯾﺪه‪ ،‬وﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﯽ ﮔﺮه‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‪،‬‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ام‬

‫را‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪت‬

‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ در آن دم وادﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﺮد و ﻫﺮ آن ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫واﮔﺸﺎﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺒﯿﺮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺸﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﺎﻏﺖ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺷﻞ‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﺴﻠﻢ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﺮاض‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮﺗﺮآ‬

‫ﻣﺼﺤﻔﻬﺎ‬

‫ﻗﺮاﺋﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﻌﻈﻢ‬

‫ﺟﻮﻫﺮا‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫و‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﺼﺤﻒ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﮔﺮاﻣﯽ‬

‫ﻓﺮد‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﻋﺘﺮاض‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫دﻫﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺎﺗﻤﺖ‬

‫دﺳﺘﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻏﻤﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻮض ﻣﯽ آﯾﺪ از ﻣﻔﻘﻮد زﻓﺖ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫راﺿﯿﻢ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬

‫دﯾﺪﻧﯽ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫او‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﺮاﻏﺖ ﺷﺪ ﭼﻪ اﻓﻐﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬

‫را‬ ‫اﻧﮕﻮرت‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﺎه‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اوﻣﯿﺪوار‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫وﻟﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫آن‬

‫ز‬

‫ﮐﺎر‬

‫آن‬

‫ﻣﺼﺤﻒ‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﻧﻢ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﻣﺮا‬ ‫دﻫﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭼﺮاغ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬

‫ﮐﻮرﯾﺴﺖ‬

‫اﻋﺘﯿﺎض‬

‫ﺳﻮرت‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫دل‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﻮرد‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫‪ .87‬ﺻﻔﺖ ﺑﻌﻀﯽ از اوﻟﯿﺎ ﮐﻪ راﺿﯿﻨﺪ ﺑﻪ اﺣﮑﺎم ﻗﻀﺎي اﻟﻬﯽ و ﻻﺑﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ را ﺑﮕﺮدان‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻫﺮوان‬

‫‪412‬‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‬

‫اﻋﺘﺮاﺿﯽ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ز‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﻗﻮم‬

‫اﻫﻞ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫از‬

‫رﺿﺎ‬

‫در‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻬﯽ دوزﻧﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ درﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫ز‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻋﺎ‬

‫رام‬

‫آن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ذوﻗﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻇﻨﯽ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﮐﻔﺮﺷﺎن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫دل‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺣﻠﻘﻮﻣﺸﺎن‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻬﻠﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻫﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻗﻀﺎﺷﺎن‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آﯾﺪ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﺎن ﺧﻮش ﺑﻮد‬ ‫در‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﺰدﺷﺎن‬

‫و‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﭙﻮﺷﻨﺪ‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺮام‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﺧﻼص‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫از‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫آﺗﺶ‬

‫راﻫﺸﺎن‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫از ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ؟ ز ﺣ‪‬ﺴﻦ ﻇﻦّ ﺧَﻮد‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺮدان‬

‫‪ .88‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺑﻬﻠﻮل آن دروﯾﺶ را‬

‫و‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﻣﺮاد‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻌﺰﯾﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫او‬

‫دروﯾﺶ؟‬ ‫رود‬

‫او‬

‫زآﻧﺴﻮ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﺎﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﮐﺎر‬

‫او‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫راه‬

‫از‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫او‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫رگ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زاوج‬

‫ﺛﺮﯾﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺳﯿﻤﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪﯾﻨﯽ اي ﺻﺎدق‪ ،‬وﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﺮح ﮐﻦ اﯾﻦ را‪ ،‬ﺑﯿﺎن ﮐﻦ ﻧﯿﮏ ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫از دل و از ﺟﺎن ﮐﻨﺪ او را ﻗﺒﻮل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﮐﻪ از آن ﻫﻢ ﺑﻬﺮه ﯾﺎﺑﺪ ﻋﻘﻞ ﻋﺎم‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺷﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﺶ‬ ‫ﻧﺎﻃﻖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺎﺿﻞ‬ ‫ﺷﺮح‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫و‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آن‬

‫دام‬

‫او‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺗﻬﻨﯿﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫رواﻧﻪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﻦ‬

‫رﺿﺎ‬

‫رﺿﺎي‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﻧﺪاﻧﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫راه‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﻣﺮگ‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺟﻮﻫﺎ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫دروﯾﺶ‬

‫را‬

‫اي‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺶ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ز‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫روان‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻤﮏ‬

‫ﭘﯿﺪاﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻗﺮآن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﻔﺖ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﺎص را و ﻋﺎم را ﻣﻄﻌﻢ در اوﺳﺖ‬ ‫رام‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﺎري ﯾﻘﯿﻦ ﺷﺪ ﭘﯿﺶ ﻋﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫از‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫و‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻨﻬﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫از‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫رﻏﺒﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬ ‫وآﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫زﻣﺎم‬

‫ﮔﻠﻮ‬ ‫آدﻣﯿﺴﺖ‬

‫ذره‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اي‬ ‫‪413‬‬

‫در‬ ‫و‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫آن‬ ‫ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫رام‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫آن‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺣﻖ‬ ‫اﻣﺮ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫"ﮐﺎدﺧﻠﻮا"‬ ‫آن‬ ‫ﭘﺮه‬

‫ﻏﻨﯿﺴﺖ‬ ‫اي‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫رﺿﺎي‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻣﺮدﮔﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻗﺪم‬

‫اﻣﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺰﯾﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫را‬

‫ﺗﻤﺎم؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫رام؟‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‪،‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﻧﺎﻓﺬش‬

‫ﺷﺮح ﻧﺘﻮان ﮐﺮد و‪ ،‬ﺟﻠﺪي ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮش‬

‫ﻣﺴﻠﮑﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻔﺮش‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫را‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫در‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪه‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻄﺎب‬ ‫اﺣﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺑﻬﺮ ﯾﺰدان ﻣﯿﻤﺮد‪ ،‬ﻧﺰ ﺧﻮف و رﻧﺞ‬ ‫و‬

‫ﺟﻮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫رود‬

‫ﺧﻮاه‬

‫او‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﺟﻨﺖ‬ ‫ﺑﯿﻢ‬

‫اﺷﺠﺎر‬

‫و‬

‫در‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ آﻣﺪ ز اﺻﻞ آن ﺧﻮي او‬

‫ﻧﻪ رﯾﺎﺿﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮي او‬

‫رﺿﺎ‬

‫را‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ‬

‫رود؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫در‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻨﺪه اي ﮐﺶ ﺧﻮي و ﺧﻠﻘﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دﻋﺎ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﺮدان‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻄﺎﯾﻒ‬

‫دﻋﺎ؟‬

‫اﻻ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫در‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻣﺮگ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻧﺰع‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﺮا‬

‫او‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻣﺮ‬

‫او‬ ‫و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫آن ﺷﻔﺎﻋﺖ وآن دﻋﺎ ﻧﻪ از رﺣﻢ ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫رﺣﻢ ﺧﻮد را او ﻫﻤﺎن دم ﺳﻮﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دوزخ اوﺻﺎف او ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و او‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ﻣﺮ اوﺻﺎف ﺧﻮد را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﻫﺮ ﻃﺮوﻗﯽ اﯾﻦ ﻓﺮوﻗﯽ ﮐﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ؟‬

‫ﺟﺰ دﻗﻮﻗﯽ ﮐﻮ در اﯾﻦ دوﻟﺖ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫آن‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫داﺷﺖ‬

‫‪ .89‬ﻗﺼﮥ دﻗﻮﻗﯽ و ﮐﺮاﻣﺎﺗﺶ‬

‫دﯾﺒﺎﺟﻪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﻪ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن‬ ‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻣﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﺴﮑﻨﯽ‬

‫آن‬

‫رﺿﺎي‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫را‬ ‫دو‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫روز‬

‫زو‬ ‫اﻧﺪر‬

‫رﺷﺪ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﺴﺖ‬

‫و ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺮاﻣﺖ‬

‫ﺷﺒﺮوان‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫دادﮔﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ اي‬ ‫روﺷﻦ‬

‫د‪‬ﻫﯽ‬

‫روان‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻢ دو روز‬

‫ﻋﺸﻖ آن ﻣﺴﮑﻦ ﮐﻨﺪ در ﻣﻦ ﻓﺮوز‬

‫أﻧﺎ‬

‫ﻟﻠﻐﻨﺎ‬

‫ﻏﺮة‬

‫اﻟﻤﺴﮑﻦ‬

‫ﻻ‬

‫أﻋﻮد‬

‫أﺣﺎذ‪‬رﻫﺎ‬ ‫ﻗﻠﺒﯽ‬

‫ﺧُﻠﻖ‬

‫روز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫از‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺸﻔﻘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﺎﻓﻊ‬

‫اﻧﻘﻠﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﻤﮑﺎن‬ ‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﯾﮑﻮن‬

‫ﺧﺎﻟﺼﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺳﺎﻓﺮ‬ ‫ﻓﯽ‬ ‫او‬

‫اﻻﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﻨﻔﺮد از ﻣﺮد و زن ﻧﯽ‪ ،‬از دوﺋﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آب‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺧﻮش‬ ‫‪414‬‬

‫ﺷﻔﯿﻌﯽ‬

‫و‬

‫دﻋﺎﯾﺶ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪:‬‬

‫زآن‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﻣﻨﯿﺪ‬

‫ﺟﺰو را از ﮐﻞ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻗﻄﻊ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎدر‪،‬‬

‫از‬ ‫ﭘﺪر‬

‫ﺟﺰو از ﮐﻞ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﺑﯽ ﮐﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻋﻀﻮ‬

‫از‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﻋﻀﻮ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﭙﯿﻮﻧﺪد‬

‫ور‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎر‬ ‫را‬

‫او‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﻔﯿﻖ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﭘﺪر‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺟﺰو ازﯾﻦ ُﮐﻞ ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺮد ﯾﮏ ﺳﻮ رود‬

‫اﯾﻦ ﻧﻪ آن ُﮐﻞ اﺳﺖ ﮐﺎو ﻧﺎﻗﺺ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﻗﻄﻊ‬

‫و‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫او‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫‪ .90‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﮥ دﻗﻮﻗﯽ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﺮان‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫از‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﻢ ز دﯾﻦ داري او دﯾﻦ رﺷﮏ ﺧﻮرد‬

‫و‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺧﺎﺻﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻣﺪام‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺧﺎﺻﯽ‬

‫زدي‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﭼﻮ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ ﺑﻪ راه‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫اي‬

‫اﻟﻪ‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي ﺻﺪر‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﭼﻪ اﺳﺘﺴﻘﺎﺳﺖ اﯾﻦ؟‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ‬

‫دﮔﺮ؟‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻮﺋﯽ ﺑﺸﺮ؟‬

‫داﻧﺎي‬

‫راز‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﻓﺘﻮي‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﺮق‬ ‫اﻣﺎم‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫و‬

‫اوراد‬

‫در‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻣﻌﻈﻢ‬

‫ﻣﺮادش‬

‫ﯾﺎ‬

‫رب‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺣﻀﺮﺗﺶ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫داري‪،‬‬

‫او‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫رب‪،‬‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫اي‬

‫اﮔﺮ‬

‫داودم‪،‬‬

‫ﻧﻌﺠﻪ‬

‫ﻧﻮد‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫ﺣﺮص‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺤﺠﻮﺑﺸﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫دﻟﻢ‬

‫در‬

‫ام‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫در‬

‫آب‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫در‬

‫ﻧﻌﺠﮥ‬

‫ﺣﺮﯾﻔﻢ‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻣﯿﺮُﺑﻮد‬

‫ﻣﻘﺒﻠﻢ‬

‫ﮔﺸﻮدي‬

‫اﻧﺪر‬

‫اي‬

‫ﺧﺎﺻﮕﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺮص اﻧﺪر ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻓﺨﺮ اﺳﺖ و ﺟﺎه‬ ‫و‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫راه‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫و‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻧﺮان‬

‫ﭘﯿﺸﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و آن ِ ﺣﯿﺰان ﻧﻨﮓ و ﺑﺪ ﮐﯿﺸﯽ ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ره‬

‫ﭘﯿﺸﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫رود‬

‫در‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﭘﺲ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺣﺮص‪ ،‬از ﮐﻤﺎل ﻣﺮدي اﺳﺖ‬

‫و آن دﮔﺮ ﺣﺮص‪ ،‬اﻓﺘﻀﺎح و ﺳﺮدي اﺳﺖ‬ ‫دوان‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آه‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﺴﻘﯽ ﮐﺰ آﺑﺶ ﺳﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﯽ‪ ،‬زان ﯾﮑﯽ‪ ،‬ﻧﻮ ﺗﺮ رﺳﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬار‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺮّي‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺑﺎرﮔﺎه‬ ‫‪415‬‬

‫ﺧﻀﺮي‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﺑﺎﷲ‬

‫وي‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﻣﺎﯾﺴﺖ‬ ‫در‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫راه‬

‫‪ .91‬ﺳ‪‬ﺮّ ﻃﻠﺐ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﺧﻀﺮ را ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻧﺒﻮت و ﻗﺮﺑﺖ‬ ‫از‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮز‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﺎه‬

‫و‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬ ‫ﮐﯿﻘﺒﺎدي‪،‬‬

‫از‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬ ‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺟﻌﻞ‬

‫را‬

‫ﻫﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﻮف‬

‫و‬

‫رﺟﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدي؟‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﻣﺠﻤﻊ‬ ‫اﻟﺨﻀﺮ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﭘﺮّم‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯿﯽ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﺎ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﻤﺎﺋﯽ‬

‫اﻟﺒﺤﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺒﺒﺎ‬

‫ذاك‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ارزد‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻧﺎن ﮐﻢ ﻣﺪان از ﻋﺸﻖ ﻧﺎن‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﺑﺎزﮔﻮ‬

‫اي‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺷﻮم‬

‫را‬

‫زﻣﯿﻦ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺟﻮﯾﯽ؟‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫و‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اي ؟‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫"ﺧﻮدﺑﯿﻨﯽ"‪،‬‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﻷﻣﺮي‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺧﻀﺮم‪،‬‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫آن ِ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ واﻗﻒ ﺑﺮ اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻪ ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ ز ﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ره‬

‫ﻣﺼﺤﻮب‬ ‫أﻣﻀﯽ‬

‫أو‬ ‫ﭼﻪ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﻢ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫أﺳﺮي‬

‫ﺣﻘﺒﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫‪ .92‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﮥ دﻗﻮﻗﯽ‬ ‫آن‬

‫رﺣﻤﮥ‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫ﻋﻠﯿﻪ‬

‫اﷲ‬

‫ﺳﺎﻓﺮت‪‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﺎل و ﻣﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﻔﺮ از ﻋﺸﻖ ﻣﺎه‬ ‫ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ رﻓﺘﻪ ام ﺑﺮ ﺧﺎر و ﺳﻨﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺣﯿﺮاﻧﻢ و ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ و دﻧﮓ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دل‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫دراز‬

‫دل‬

‫داﻧﺪ؟‬

‫ﮐﺎوﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫دﻟﻨﻮاز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫از‬

‫ره‬

‫اﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﭘﺎﯾﻬﺎ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫و‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫راه‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺪي‬

‫ارواح‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺧﺎﻓﻘﯿﻪ‬ ‫در‬

‫اﯾﻦ دراز و ﮐﻮﺗﻪ اوﺻﺎف ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺳﻔﺮ ﮐﺮدي ز ﻧﻄﻔﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﻣﻨﺰل‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ‬ ‫ﺑﯿﺎﻣﻮزﯾﺪ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻠﻦ‬

‫ﺳﯿﺮ ﺟﺎن ﺑﯽ ﭼﻮن ﺑﻮد در دور و دﯾﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﯿﺮ ﺟﺎن ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﻪ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻪ‬

‫ﺳﯿﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﺎ‬

‫روزي‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﯿﺸﺪم‬

‫ﻗﻠﺰﻣﯽ‬

‫او‬ ‫ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﻗﻄﺮه‬

‫در‬

‫ﻫﻔﺖ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﺷﻌﻠﮥ‬

‫از‬ ‫ﻫﺮ‬

‫دور‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﮐﻨﻮن‬ ‫وار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎر‬

‫اي‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬ ‫‪416‬‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫درج‬ ‫ﺑﯿﮕﻪ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪه‬

‫اﻧﻮار‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫‪ .93‬ﻧﻤﻮدن ﻣﺜﺎل ﻫﻔﺖ ﺷﻤﻊ ﺳﻮي ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫از‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﺮود ﺑﯽ ﭼﻮن ﻧﻬﺎن در ﺷﮑﻞ ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪم ﺳﻮي ﯾﮏ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻪ ﮔﺎم‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﺟﺎن‬

‫روز‬

‫ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫ﺧﻮش‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ذره‬

‫اي‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺷﺎم‬

‫ﺷﺘﺎﺑﯿﺪم‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻨﺎن‬

‫ﺑﺪان‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺧﯿﺮه ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺧﯿﺮﮔﯽ ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﻮج ﺣﯿﺮت ﻋﻘﻞ را از ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﺴﺖ؟‬

‫وﯾﻦ دو دﯾﺪة ﺧﻠﻖ از اﯾﻨﻬﺎ دوﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﯿﻔﺰود‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ﯾﺸﺎء‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﻤﻌﻬﺎ‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬ ‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻬ‪‬ﺪ‪‬ي‬

‫‪ .94‬ﺷﺪن آن ﻫﻔﺖ ﺷﻤﻊ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﯾﮏ ﺷﻤﻊ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪم‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫اﺗﺼﺎﻻﺗﯽ‬

‫ﻫﻔﺖ‬ ‫ﻫﻔﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ ﯾﮏ دﯾﺪن‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﺷﻤﻌﻬﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﯽ‬ ‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ُﮐﻨﺪ ادراك آن‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ادراك‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫رو‬

‫اﻟﯿﮏ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺷﻤﻌﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺸﺪم ﻣﺪﻫﻮش و ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ و ﺧﺮاب‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫دم‬

‫ﺑﯿﻨﺪش‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫دوان‪،‬‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﻌﻘﻞ‬

‫ﺑﯿﻬﻮش‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻮش آﻣﺪم‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﯿﺮان‬ ‫رﻓﺘﻢ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫أﺣﺼﯽ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ز‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮرﺷﺎن‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﯿﺦ‬ ‫ﺑﯿﺨﺸﺎن‬ ‫ﻣﯿﻮه‬

‫درﺧﺘﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫از‬ ‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺧﺎك‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫روز‬ ‫ﺻﻨﻊ‬

‫رب‬

‫ﮐﺎﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﭼﻮن ﺷﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟ اي ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﺳﺮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﻼﺑﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻮرﻫﺎ‬

‫ﺣﺎﻟﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻤﻢ‬

‫را‬

‫ﻻﺟﻮرد‬

‫اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﺳﺒﺰي‬

‫ﺳﺘﺮد‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺪره‬

‫زده‬

‫ﺳﺪره‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫زﯾﺮﺗﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫در‬ ‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ﺑﺮگ ﻫﻢ‪ ،‬ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ از ﻣﯿﻮة ﻓﺮاخ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺷﺎخ‪،‬‬

‫ﺛﻨﺎء‪‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻠﯿﮏ‬

‫درد‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﮕﻮش‬

‫از‬

‫ﺑﺎز ﻫﺮ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺷﺪ ﺷﮑﻞ درﺧﺖ‬ ‫ز‬

‫ﻣﺎ‬ ‫زﺑﺎن‬

‫آن‬

‫ﺗﻌﺠﯿﻞ‬

‫‪ .96‬ﺑﺎز ﻧﻤﻮدن آن ﻫﻔﺖ ﻣﺮد‪ ،‬ﻫﻔﺖ درﺧﺖ‬

‫اﻧﺒﻬﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﻨﻮدن‬

‫ﺑﯿﻔﺘﺎدم‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻤﻮدن‬

‫‪ .95‬ﻧﻤﻮدن آن ﺷﻤﻌﻬﺎ در ﻧﻈﺮ آن ﺷﯿﺦ ﻫﻔﺖ ﻣﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮگ‬

‫زﻓﺖ‬ ‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫در روش ﮔﻮﺋﯽ ﻧﻪ ﺳﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺎﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫اوﻓﺘﺎدم‬

‫ﻫﻔﺖ ﺷﻤﻊ اﻧﺪر ﻧﻈﺮ ﺷﺪ ﻫﻔﺖ ﻣﺮد‬ ‫اﻧﻮار‪،‬‬

‫ﺟﯿﺐ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫روي‬

‫ﺷﮑﺎﻓﯿﺪي‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭼﺒﻮد؟‬ ‫از‬ ‫از‬

‫ﮔﺎو‬ ‫آن‬

‫ﺧﻼ‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫اﺷﮑﺎﻟﺸﺎن‪،‬‬

‫زﯾﺮ‬

‫و‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آب از ﻣﯿﻮه ﺟﺴﺘﯽ ﻧﻮر آن‬

‫‪ .97‬ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻮدن آن درﺧﺘﺎن از ﭼﺸﻢ ﺧﻠﻖ‬ ‫‪417‬‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺧﻠﻖ از ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ز‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‪،‬‬

‫آرزوي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ذره‬

‫اي‬

‫ﮐﺎرواﻧﻬﺎ‬ ‫ﺳﯿﺐِ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﻔﻮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﻣﯿﺮﯾﺰد‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ اي ﺧﺪا؟‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫از‬

‫ﮔﻠﯿﻤﯽ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫درﻫﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺮ ﺑﺮگ و ﺷﮑﻮﻓﮥ آن ﻏﺼﻮن‬

‫دم‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ آﻣﺪ ز ﺳﻮي ﻫﺮ درﺧﺖ‬

‫"ﺳﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دم‬

‫"ﯾﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫"ﭼﺸﻤﺸﺎن‬

‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﺸﺎن‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﺳﻮ روﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎء‬

‫ز‬

‫ﺳﻮداي‬

‫دراز‬

‫وز‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫آﺋﯿﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﮐَﻼ‬

‫ﻻ‬

‫وز‪‬ر"‬

‫اﺷﺠﺎر‬

‫ﻣﺴﺘﺴﻌﺪ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺎ ﺻﺪ راي و ﻋﻘﻞ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻗﺪم‬

‫آن‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻤﺎﻟﻢ‬ ‫ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻮد؟‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺷﺪه‬

‫و‬

‫ﭼﯿﺮه‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫در‬ ‫ﺟﺎء‪‬‬

‫ﻫ‪‬ﻢ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫در‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ از اﯾﻦ ﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﮐﺮان‬

‫و‬

‫اﻓﺘﻘﺎر‬

‫آرزوي‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻏﻮره‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﭙﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮاﯾﺎن‬

‫آه‪‬‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫در‬

‫زدم‬

‫ز‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺨﻮدم‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺨﻮان "ﻣﺎ اﺳ‪‬ﺘَﯿﺄَس‪ ‬اﻟﺮﱡﺳ‪‬ﻞُ" اي ﻋﻤﻮ‬ ‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫در ﻫﺰﯾﻤﺖ زﯾﻦ درﺧﺖ و زﯾﻦ ﺛﻤﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﻞ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺮاﺋﺖ‬

‫اﺿﻼل‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫از‬

‫ز اﺷﺘﯿﺎق و ﺣﺮص ِ ﯾﮏ ﺑﺮگ درﺧﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻨﮑﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﻏﯽ و‪ ،‬ﻋﺎق‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫اﺣﺘﯿﺎج‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪:‬‬

‫ﯾﻌﻠﻤﻮن"‬

‫ﺷﻮر‬

‫او ﻋﺠﺐ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‪ :‬ﯾﺎ رب ﺣﺎل ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﻗَﻮ‪‬ﻣ‪‬ﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺨﺖ"‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫و‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﻟَﯿﺖ‪‬‬

‫را‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﺳ‪‬ﻬﺎ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫ﯾﻐﻤﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﭘﺮدة‬

‫زﯾﺮﮐﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫از‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎن‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺨﻔﯿﻒ‬

‫ﮐﺬب‬

‫ﺧﻮان‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اﻟﺘﺸﮑﮏ‬

‫ﻧﺼﺮﻧﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرم‪،‬‬

‫ﯾﻈﻨﻮا‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﺗﺮﮐﺸﺎن‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﻧﮕﺮوم؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫أَﻧﱠﻬ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﻗَﺪ‪‬‬

‫ﮐﺬﺑﻮا‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬ ‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺷﻘﯿﺎ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮآ‬

‫ﻣﯿﺨﻮر و ﻣﯿﺪه ﺑﺪان‪ ،‬ﮐﺶ روزي اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ دم و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺤﺮ آﻣﻮزي اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﯾﺎن‪ :‬اي ﻋﺠﺐ اﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﺤﺮا از درﺧﺖ و ﺑﺮ ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻮداﺋﯿﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻤﺎ ﺑﺎغ اﺳﺖ و ﺧﻮان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﻫﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﯿﺞ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﻢ‬

‫از‬

‫دم‬ ‫ﮐﺎﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫‪418‬‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫اي‬

‫دراز‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺰل‬

‫و‬

‫ﺧﻄﺎ؟‬

‫و‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﭼﻮ اﯾﺸﺎن‪ :‬اي ﻋﺠﺐ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣ‪‬ﻬﺮي ﭼﺮا زد ﺻﻨﻊ رب؟‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫در‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫زﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﺗﺎ آن ﻋﺠﺐ ﻓﺮﻗﯿﺴﺖ ژرف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻨﺎزﻋﻬﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫اي‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺗﯿﺰﺗﺮ‬

‫در‬

‫ران‪،‬‬

‫ﺧﻤﻮش‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﻌﺠﺐ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺷﮕﺮف‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﭼﻨﺪ؟ ﭼﻮن ﻗﺤﻂ اﺳﺖ ﮔﻮش‬

‫‪ .98‬ﯾﮏ درﺧﺖ ﺷﺪن آن ﻫﻔﺖ درﺧﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫راﻧﺪم‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‪،‬‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫آن‬

‫دﯾﺪم‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫از‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪ آن ﻫﻔﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮏ درﺧﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻣﻦ ﭼﺴﺎن ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ از ﺣﯿﺮت ﻫﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺻﻒ ﮐﺸﯿﺪه ﭼﻮن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﺮده ﺳﺎز‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﻣﺎم‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫آن ﻗﯿﺎم و آن رﮐﻮع و آن ﺳﺠﻮد‬ ‫ﯾﺎد‬

‫ﮐﺮدم‬

‫اﯾﻦ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫را‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ﺧﺪا‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫دﯾﺮي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻗﻮم‬ ‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﻤﺎز اﺳﺖ آن ﭼﻨﺎن؟‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﻫﻨﻮز؟‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ارﺳﻼن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﻦ‬

‫دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫در‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﻣﻔﺨﺮ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﮐﺮام‬ ‫ﻧﻨﺪاﺧﺘﻨﺪ؟‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻓﺮود‬

‫از‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺰ؟‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﺑﺸﮑﻔﯿﺪ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﺣﺮف‬

‫رﺳﻤﯽ‬

‫واﻗﻔﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪم‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﻧﺰ‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻮن آﻣﺪ از ﻣﻦ در ﺧﻄﺎب‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ اﺳﻤﯽ ﺷﻮد ﻏﯿﺐ از وﻟﯽ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫اﻧﺘﺒﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫آرزوﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد آن ﺣﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎي ﭘﺎك‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ روﯾﺪ اﻧﮕﻮري ز ﺧﺎك‬

‫دژم‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫اﺳﺘﻐﺮاق‬

‫دان‪،‬‬

‫اﻗﺘﺪا ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻮ اي ﭘﺎك دوﺳﺖ‬

‫داﻧﮥ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﭘﻮﺷﯿﺪه راز ﭼﭗ و راﺳﺖ؟‬ ‫ز‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫دارﻧﺪ‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫زود‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﻗﻌﺪه‬

‫ﮐﯿﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﺎو‬ ‫از‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫داري‬

‫‪ .99‬ﻫﻔﺖ ﻣﺮد ﺷﺪن آن ﻫﻔﺖ درﺧﺖ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻟﻨﺠﻢ‬ ‫ﻋﺠﺐ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﯾﺴﺠﺪان‬

‫را‬

‫آﺧﺮ‬

‫دﻟﯽ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﯽ رﺳﯿﺪم ﻣﻦ ز راه‬

‫ﭘﺎﺳﺨﻢ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﮕﻔﺘﻢ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪم‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻟﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫در‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺧﻠﻮﺗﯽ‬ ‫‪419‬‬

‫دارم‬ ‫و‬

‫ﺻﺤﺒﺘﯽ‬

‫دور‬

‫از‬ ‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪش رﻧﮓ و ﺑﻮ و ﺳﺮخ و زرد‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫او‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎد و ﺑﺴﻂ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮﮐﺐ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ اﺻﻞ ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮن ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺷﺪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﺗﻒ‪ ‬دل‪ ،‬زآن ﺳ‪‬ﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮاﻗﺐ ﮔﺸﺘﻢ و از ﺧﻮد ﺟﺪا‬

‫ﻫﻢ در آن ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ز ﺳﺎﻋﺖ رﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫ﺟﻮان‬

‫از‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺎك‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺷﻮ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫از‬

‫ﻫﻮس‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫"ﭼﻮن"‬

‫دﻻ‬

‫ﺗﺎ ز "ﭼﻮﻧﯽ"‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫او‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫راﯾﻀﯽ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫راﻓﻀﯽ‬

‫رود‬

‫در‬

‫ﻃﻮﯾﻠﮥ‬

‫ﺑﮕﺴﻠﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﻮﯾﻠﻪ‬

‫در زﻣﺎن آﺧﻮرﭼﯿﺎن ﮐﺰ ﺣﻖ ﺧﻮﺷﻨﺪ‬ ‫ﺣﺎﻓﻈﺎن‬

‫را‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫روي‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﮕﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫اي‬

‫اﻣﺎم‬

‫در‬

‫ﺷﺮﯾﻌﺖ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫و‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫اي‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫وارﻫﯽ و از ﭼﺮا‬

‫زآﻧﮑﻪ آن ﺳﻮ ﺟﺰ ﺗﺤﯿﺮ راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻃﻮﯾﻠﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺮم "ﺑﯿﭽﻮن" ﺷﻮي‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻃﻮﯾﻠﻪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻠﻮة‬

‫ﺧﺎﺳﺘﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‪،‬‬

‫ﻃﻮﯾﻠﮥ‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺶ‬

‫رﺳﺖ از ﺗﻠﻮﯾﻦ ﮐﻪ از ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﻫﻮس‬

‫از‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﺼﺐ‬

‫ﮔﺮوه‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﻗﺒﺾ‬

‫آن‬

‫ﺗﻠﻮﯾﻨﻬﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﻣﺤﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫اﻓﺴﺎر‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﺮده‬

‫اي‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺳﺮ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫اﺧﺘﯿﺎرت‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﻃﻮﯾﻠﮥ‬

‫ﮔﻮﺷﮥ‬

‫ﻋﯿﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‪،‬‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺣﺒﺴﯽ‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﻧﻔﺴﺶ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫دﺳﺘﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪات‬

‫ﺷﻮد‬

‫‪ .100‬ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻦ دﻗﻮﻗﯽ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫دوﮔﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫رو‬ ‫ﺑﺮﮔﺰار‬

‫روﺷﻦ‪،‬‬ ‫اي‬

‫ﻣﮑﺮوه‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﺻﻼ‬

‫در‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫ﻣﺰﯾﻦ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫روﺷﻦ‬ ‫اﻣﺎﻣﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼ‪‬ﺴﺖ و ﻓﻘﯿﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫روﺷﻦ‬

‫از‬

‫ﻗﺬر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﺒﻮر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﮐﻮر‬ ‫او‬

‫را‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﮐﻮري‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺠﺎﺳﮥ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫آب‬ ‫ﻧﺠﺲ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫در‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺷﺮوز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﻪ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫اﺻﻞ‬ ‫را‬

‫روزﮔﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮدن‬

‫رو‬ ‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﮐﻮر‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﻔﯿﻪ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫*‬

‫زآﻧﮑﻪ اﻧﺪر ﻓﻌﻞ و ﻗﻮﻟﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻮر‬ ‫ﻧﺠﺎﺳﺎت‪‬‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺠﺎﺳﮥ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫از‬

‫آﺑﯽ‬

‫رود‬

‫آن‬

‫ﻧﺠﺎﺳﮥ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﺷﺴﺘﻦ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﺳﺖ ﮐﺎﻓﺮ را‬

‫ﺧﺪا‬

‫آن‬ ‫‪420‬‬

‫در‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺎت‬ ‫ﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻮاﻃﻦ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬ ‫ورا‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻠﻮث‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺎم‬

‫و آن ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺑﻮﯾﺶ از ري ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺎم‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رود‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﻮﯾﺶ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫آب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫را‬

‫و‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻏﻀﮥ‬

‫دﻫﺎﻧﺖ‬

‫ﻧﻄﻖ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻓﻬﻤﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﮕﻪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫آب‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ار‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻋﻮﺿﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﺑﺎز‬

‫درﯾﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣ‪‬ﺮدم‬

‫ﺣﻮر‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺿﻮان‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺳﺒﻮ‬ ‫ژرف‬

‫اﻧﺪر او ﻧﻪ آب ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺑﺮف‬

‫أﺑﺼﺎرﮐﻢ‬

‫ﺳﻢ‬

‫را‬

‫ﺳﻮراﺧﻬﺎي‬ ‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﻮ ﺑﺸﮑﺴﺖ رﯾﺰد آب از او‬

‫ﺳﻮراﺧﺴﺖ‬

‫ﻏُﻀﻮا‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫أﻣﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫آن ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻫﺴﺖ در اﺧﻼق و دﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻨﻬﺎدي‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﻮش ﭼﻮن زﻧﮕﺴﺖ ﻓﻬﻤﺖ را ﺧﻮرد‬

‫دﯾﮕﺮت‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻀﻤﺮت‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪ‬ ‫ﻋﻮض‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺣﺎل‬

‫را‬

‫ﻣﺪﺧﻞ‬

‫ﺑﺪﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫را‬

‫از‬

‫زو‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ﻋﻮﺿﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫آبِ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺤﺮ را‬

‫ﻫﺎﻣﻮن ﮐﻨﯽ‬

‫اﻋﻮاض‬

‫و‬

‫را‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫اﺑﺮﻫﺎ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫آﯾﺪ؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫اﺑﺪال‬

‫ز‬

‫از‬ ‫داﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺧﺮﺟﻬﺎ‬

‫ﺑﺮوﻧﺶ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫درون‬

‫راد‬

‫ﮐﻪ ﻓﻠﮏ و ارﮐﺎن ﭼﻮ ﺗﻮ ﺷﺎﻫﯽ ﻧﺰاد‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺎدر آﻣﺪي در ﺟﺎن و دل‬

‫اي دل و ﺟﺎن از ﻗﺪوم ﺗﻮ ﺧﺠﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻀﯽ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ز آﻧﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدي ز اﻗﺘﻀﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ ﺛﻨﺎ‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫دارد‬

‫ﻣﻌﺎف‬

‫ﮐﺰ دو دﯾﺪة ﮐﻮر‪ ،‬دو ﻗﻄﺮه ﮐﻔﺎف‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آن ﻣﺪح از ﺗﻮ ﻫﻢ آﻣﺪ ﺧﺠﻞ‬

‫اﻟﻤﻘﻞ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺘﻤﺎن‬

‫ﻣﺪﯾﺢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺬﯾﺮد‪،‬‬

‫ﮐﺴﺮه‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫او‬

‫ﻗﻮم‬ ‫از‬ ‫را‬

‫داﻧﺪ‬

‫آه‬

‫اﺑﻬﺎم‬

‫آن‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺣﺴﻮدان‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺎدﺳﺖ‬ ‫ﺑﭙﺬﯾﺮد‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺎت‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﮔﺰد‬

‫وزد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫را‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺣﺴﻮد؟‬

‫در‬

‫وﺛﺎق‬

‫ﻣﻮش‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫او‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫اﺣﺘﯿﺎل‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﻣﺪح ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﺮون از ﭘﻨﺞ و ﻫﻔﺖ‬ ‫در‬ ‫ﻣﺪﺣﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻢ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﻏﻨﻮد؟‬

‫ﻣﻮي اﺑﺮوي وي اﺳﺖ آن‪ ،‬ﻧﯽ ﻫﻼل‬

‫‪ .101‬ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻦ دﻗﻮﻗﯽ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ آن ﻗﻮم‬

‫ﺗﺤﯿﺎت‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺘﻮدم ﻣﺠﻤﻞ اﯾﻦ ﺧﻮش ﻧﺎم را‬ ‫را‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻼم‬

‫اﻟﺼﺎﻟﺤﯿﻦ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﮐﻮزه‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﻣﻤﺪوح ﺟﺰ ﯾﮏ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻮﯾﺲ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫اﮐﻨﻮن‪،‬‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻟﮕﻦ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﻋﺠﯿﻦ‬

‫در‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﮐﯿﺸﻬﺎ زﯾﻦ روي‪ ،‬ﺟﺰ ﯾﮏ ﮐﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫‪421‬‬

‫دان ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺪﺣﯽ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ رود‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺪﺣﻬﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫در‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﻧﻮري‬

‫را‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﭼﺎﻫﯽ‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ؟‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎﺋﻄﯽ‬

‫ﺣﺎﺋﻂ‪،‬‬

‫آن‬

‫اﻧﻮار‬

‫اﺻﻞ‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺎدح‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺻﻮر‬

‫اﺷﺨﺎص‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬ ‫ﮔﻤﺮه‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬ ‫راﺑﻄﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﺿﺎل‪ ،‬ﻣﻪ ﮔﻢ ﮐﺮد و‪ ،‬ز اﺳﺘﺎﯾﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫واﻧﻤﻮد‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ در ﮐﺮد و آن را ﻣﯽ ﺳﺘﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﻌﮑﺴﺶ ﮐﺮد رو‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﻬﻞ او‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺪح او ﻣﻪ راﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ آن ﻋﮑﺲ را‬

‫ﮐﻔﺮ ﺷﺪ آن‪ ،‬ﭼﻮن ﻏﻠﻂ ﺷﺪ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺘﺎن‪،‬‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺑﺮاﻧﺪي‬ ‫ﻧﮕﻪ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬

‫دار‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫و‬

‫وام‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮدم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭘﺮّت‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬ ‫دار‬

‫آن‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬ ‫وز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫راﻧﺪه‪،‬‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫دور‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬ ‫واﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻟﻨﮓ ﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬وآن ﺧﯿﺎل از ﺗﻮ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬ ‫ﺟﻨﺎن‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻋﺸﺮت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺖ‬

‫ﻣﺮان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫آﻣﺪم‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﯿﻠﺖ‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻢ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬

‫ده‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻌﺴﺮم‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آن‬

‫ز‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫زدم‬

‫‪ .102‬اﻗﺘﺪا ﮐﺮدن ﻗﻮم از ﭘﺲ دﻗﻮﻗﯽ‬

‫اﻗﺘﺪا‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺗﮑﺒﯿﺮ‬

‫ﮔﻮي‬

‫آن‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﻗﻄﺎر‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﻘﺘﺪاي‬

‫ﺗﮑﺒﯿﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﻘﺮون‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‪،‬‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ذﺑﺢ‪،‬‬ ‫"اﷲ‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫او‬

‫ﻃﺮاز‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﷲ‬ ‫و‬

‫اﮐﺒﺮ"‬

‫در‬

‫و‪،‬‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫وﻗﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫دراز‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‪‬‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫اي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫اﻣﯿﻢ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﺷﺪﯾﻢ‬

‫اﮐﺒﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫در‬

‫ذﺑﺢ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺸﺘﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫وارﻫﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ و ﺟﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫آز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﻔﻬﺎ‬

‫زده‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫و‬

‫اﺷﮏ‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫راﺳﺖ‬

‫آوردي‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﮐﻪ دادم ﻣﻦ ﺗﻮ را‬

‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را در ﭼﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮده اي؟‬

‫ﻗﻮت و ﻗﻮ‪‬ت در ﭼﻪ ﻓﺎﻧﯽ ﮐﺮده اي؟‬

‫اي؟‬

‫اي ؟‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‪،‬‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﻬﻮﺗﻬﺎ‬ ‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﻮده‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﮔﻮش وﭼﺸﻢ و ﻫﻮش و ﮔﻮﻫﺮﻫﺎي ﻋﺮش‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺣ‪‬ﺲ‬

‫ﺗﮑﺒﯿﺮ‬

‫ﺑﺴﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺴﻤﻞ‬ ‫در‬

‫در‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻧﺒﯿﻞ‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬ ‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آﻣﺪه‬ ‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﭘﺎﻟﻮده‬

‫ﺧﺮج ﮐﺮدي‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺮﯾﺪي ﺗﻮ ز ﻓﺮش؟‬ ‫‪422‬‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ دادﻣﺖ ﭼﻮن ﺑﯿﻞ و ﮐﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪم‪ ،‬ز ﺧﻮد آن ﮐﯽ ﺷﺪﻧﺪ؟‬

‫دردﻧﺎك‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫در‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﻬﺎي‬

‫ﻗﯿﺎم‪،‬‬

‫ﻗﻮت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ا‪‬ﺳﺘﺎدن‬

‫اﯾﺴﺘﺎدن‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آرد‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺑﺮدار‬

‫رﮐﻮع‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫آر‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬

‫رﮐﻮع‬

‫و‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻧﺪر‬

‫رو‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫واده‬

‫از‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫رو‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﻤﻮ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﻫﯿﺒﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺣﻀﺮﺗﺶ‬

‫ﺷﮑﺮت‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫دادﻣﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺑﻮد او را ﻧﻪ ﺳﻮد‬

‫ﺷﺎﻓﻌﯽ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺖ‬

‫ﻗﻌﺪه‬

‫ﻗﻮﺗﯽ‬

‫در‬

‫رﮐﻮع‬

‫آﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫دادم‪،‬‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﭘﺎﺳﺦ‬

‫اﯾﺴﺘﺎدن‬ ‫ز‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫رﮐﻮع‬

‫از‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮدار‬ ‫ره‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺠﻠﺖ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﯽ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫آﯾﺪش‬

‫آرد‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫دارد‬

‫رﺟﻮع‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬ ‫از‬

‫ﻫﺰاران‬

‫از‬

‫و ز ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺷﺪ دو ﺗﺎ اﻧﺪر رﮐﻮع‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪه‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺮ‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫زدش‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮ‬ ‫ﺑﻨﻤﺎي‬

‫ﻋﺬر‬

‫آرد‬

‫ﺑﯿﺎن‬ ‫ﺳﻮد‬ ‫زود‬

‫‪ .103‬ﺑﯿﺎن اﺷﺎرت ﺳﻼم ﺳﻮي دﺳﺖ راﺳﺖ در ﻗﯿﺎﻣﺖ از ﻫﯿﺒﺖ ﻣﺤﺎﺳﺒﮥ ﺣﻖ و از اﻧﺒﯿﺎ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ و‬ ‫رو‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫اي‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬

‫آرد‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‪،‬‬ ‫روز‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬

‫در‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻧﺪش‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭼﺎره آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و دﺳﺖ اﻓﺮاز زﻓﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﺑﯽ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ‪ ،‬اي ﺑﺪ ﺑﺨﺖ‪ ،‬رو‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫رو‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﺎره‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫و‬

‫ﮐﺮام‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﭗ‬

‫در ﺗﺒﺎر و ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﮔﻮﯾﻨﺪش ﮐﻪ ﺧﺐ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻢ‪ ،‬اي ﺧﻮاﺟﻪ دﺳﺖ از ﻣﺎ ﺑﺪار‬

‫ﻧﯽ ازﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬ﻧﯽ از آن ﺳﻮ ﭼﺎره ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬

‫ﺻﺪ‬

‫دل‬

‫ﭘﺎره‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ آرد ﻫﺮ دو دﺳﺖ اﻧﺪر دﻋﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﺋﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺑﭽﻪ‬

‫اﻣﯿﺪي‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫اي‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺧﻮش‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫آر‪،‬‬

‫از‬

‫اول‬

‫و‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺘﺪي‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ اي ﺣﻖ ﻫﺎدي و ﻣﺎ ﻣﻬﺘﺪي‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻨﻘﺎدﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫در‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﯿﻀﮥ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺳﺮ ﻣﺰن ﭼﻮن ﻣﺮغ‪ ،‬ﺑﯽ ﺗﻌﻈﯿﻢ و ﺳﺎز‬ ‫‪423‬‬

‫ﺟﺮم‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺎدﯾﻢ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫او اﯾﻤﻦ ز "ﺣﺒﻞ ﻣﻦ ﻣﺴﺪ"‬

‫‪ .104‬ﺷﻨﯿﺪن دﻗﻮﻗﯽ در ﻣﯿﺎن ﻧﻤﺎز اﻓﻐﺎن اﻫﻞ ﮐﺸﺘﯽ را در ﻏﺮق ﺷﺪن‬ ‫ﺳﺎز‬

‫اﻧﺪر‬

‫و آن ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﭘﯽ او در ﻗﯿﺎم‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫در‬

‫در‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻣﺎﻣﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﻮج‬

‫دﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﺣﻞ‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺷﻨﯿﺪ از‬

‫ﮐﺸﺘﺌﯽ‬

‫در‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻫﻢ ﺷﺐ و ﻫﻢ اﺑﺮ و ﻫﻢ ﻣﻮج ﻋﻈﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬ ‫اﻫﻞ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﻬﺎﺑﺖ‬

‫ﮐﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻋﻬﺪﻫﺎ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫آن‬

‫ﺗﻀﺮع‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ در ﺳﺠﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫و‬

‫ﻓﺎﯾﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﯿﺪ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺎﺳﻖ‬

‫در‬ ‫دﯾﻮ‬

‫آن‬

‫دم‬

‫دم‬

‫از‬

‫ﻋﺪاوت‬

‫و‬

‫زاري‬

‫ﻣﺮگ و ﺟﺴﮏ اي اﻫﻞ اﻧﮑﺎر و ﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫روزي‬

‫در‬

‫از‬

‫دﯾﻮ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ز‬

‫ﻓﻠﮏ‬ ‫زد‪:‬‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪن‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫دﺳﺘﺘﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﻧﺸﻨﻮد ﺟﺰ ﮔﻮش ِ ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬ ‫و‬

‫آﺧﺮش‬ ‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻏﯿﺐ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‬ ‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دود‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻗﺪر‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﺷﺪه‬

‫دﻋﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻼص‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ ز آﻏﺎز از ﻏﯿﺐ اﺳﺖ و ﺳﺮّ‬ ‫واﻗﻌﮥ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫اوﻟﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎي‬

‫اول‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﮐﻨﺪن‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﺷﻮﯾﺪ از ﺑﻬﺮ ﺷﻬﻮت دﯾﻮ ﺧﺎص‬

‫ﺑﺎ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫راﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﺷﻘﯽ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫و‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫دوﺳﺘﺎن و ﺧﺎل و ﻋﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎم‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﭗ‬

‫و‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﻧﺪا‬

‫از‬

‫ﻏﺮﻗﺎب‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫آه‬

‫ﯾﺎدﺗﺎن‬

‫زﺷﺘﺌﯽ‬

‫آن زﻣﺎن دﯾﺪه در آن ﺻﺪ زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﺘﺎن‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫داد‬

‫واوﯾﻠﻬﺎ‬

‫ﻧﺬرﻫﺎ‬

‫داد‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻠﺤﺪ‬ ‫و‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫اﻣﺎم‬

‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫و‬

‫روﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﯽ ز ﭼﭙﺸﺎن ﭼﺎره ﺑﻮد و ﻧﯽ ز راﺳﺖ‬ ‫دﻋﺎ‬

‫و‬ ‫در‬

‫آﺷﻮﻓﺖ‬ ‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫ﺑﺎدي‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫را‬

‫درﯾﺎي‬

‫و‬ ‫ز‬

‫دﯾﺪ‬

‫از‬

‫اول‬ ‫آﺧﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬ ‫ﺳﯿﻼب‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺼﺮ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮش‬ ‫رﺑﻮد؟‬

‫اﻧﺪر‬

‫‪ .105‬ﺗﺼﻮ‪‬رات ﻣﺮد ﺣﺎزم‬ ‫ﺣﺰم ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﯽ در ﺟﻬﺎن‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫دﯾﺪن‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫ﺑﺮﺑﻮد‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺑﺮدن؟‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫او‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫اﻧﺪﯾﺸﺪ‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺟﺎن‬ ‫‪424‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﻼي‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‪،‬‬

‫اي‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎن از ﺧﻮف ﻏﻢ در ﻋﯿﻦ ﻏﻢ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺘﺮﺳﻨﺪي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺳﻼﻣﺘﺸﺎن‬

‫اي‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫رب‪،‬‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫آب‬

‫در‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺷﻮر‬ ‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫‪ .106‬دﻋﺎ و ﺷﻔﺎﻋﺖ دﻗﻮﻗﯽ در ﺧﻼص ﮐﺸﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫و‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻓﻌﻠﺸﺎن‬

‫او‬

‫دﺳﺘﺸﺎن‬

‫ﺟﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﮔﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫اﺷﮏ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫اي‬

‫او‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎﺣﻞ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي رﺳﯿﺪه دﺳﺖ ﺗﻮ در ﺑﺤﺮ و ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫رﺣﯿﻢ‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﮔﺬار‬

‫در‬

‫ﺑﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﮕﺎﻻن‬

‫اي ﺑﺪاده راﯾﮕﺎن ﺻﺪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﻧﯽ ز رﺷﻮت ﺑﺨﺶ ﮐﺮده ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش‬

‫اﺳﺘﺤﻘﺎق‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪه‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﺎن‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻣﺎ ز ﺣﺮص و آز ﺧﻮد را ﺳﻮﺧﺘﯿﻢ‬ ‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫آن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫و‪،‬‬

‫دﻋﺎ‬

‫ره‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬ ‫ﻟﻔﻈﺶ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫دﻋﺎ‬

‫در‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻋﻔﻮ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﮐﻔﺮان‬ ‫ﮐﺮدن‬ ‫ز‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺣﺮﯾﻢ‬

‫در‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯿﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ده‬

‫ﺟﺮم ﺑﺨﺶ و‪ ،‬ﻋﻔﻮ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﮕﺸﺎ ﮔﺮه‬

‫دﻋﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎدران‬

‫اﺷﮏ ﻣﯿﺮﻓﺖ از دو ﭼﺸﻤﺶ‪ ،‬و آن دﻋﺎ‬

‫ﺑﯽ ﺧﻮد از وي‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﺮآﻣﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫آن دﻋﺎي ﺑﯿﺨﻮدان‪ ،‬ﺧﻮد دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫آن دﻋﺎ ز او ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ ‬داور اﺳﺖ‬

‫آن دﻋﺎ ﺣﻖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﭼﻮن او ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آن‬

‫و‬

‫دﻋﺎ‬

‫آن‬

‫از‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫واﺳﻄﮥ‬

‫ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ز آن ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫رﺣﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫ﺧﻮي‬

‫اﺻﻼح‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﮔﺮان‬

‫در‬

‫روز‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫رﺳﺖ‬

‫رﺷﻮﺗﺎن‪،‬‬ ‫ﻗﻮم‬

‫اﯾﻦ‬ ‫از‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﺎزوي‬

‫ﭘﺎ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫روﺑﻬﺎن‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎ‬ ‫از‬

‫ﺿﻼﻟﺖ‬

‫روﺑﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺣﯿﻠﮥ‬ ‫د‪‬م‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺎ‬

‫را‬ ‫دم‬ ‫را‬

‫د‪‬م‪‬‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫ﭼﻮ روﺑﺎﻫﺎن‬

‫آن‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺑﺎرﯾﮏ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﯿﻢ‬

‫ز‬

‫اﺳﺘﺪﻻل‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫در‬

‫و‬

‫دارﺷﺎن‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬ ‫ﺣﺬر‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫و‬

‫روﺑﺎﻫﺎن‬

‫ﻏﺮار‬

‫ﺑﺎزﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫د‪‬م‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫رﻗﺺ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺑﺮﺟﻬﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﻠﻮخ‬

‫ﭘﺎ ﭼﻮ ﻧﺒﻮد د‪‬م ﭼﻪ ﺳﻮد؟ اي ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ‬

‫ﮐ‪‬ﺮام‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﺪام‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﭘﺎي ﻣﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫دارﻧﺪ‬

‫و اﻫﻞ ﮐﺸﺘﯽ را ﺑﻪ ﺟﻬﺪ ﺧﻮد ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫دار‬

‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫د‪‬م‪‬‬ ‫و‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻫﺪف‬ ‫آن‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ز‬

‫د‪‬م‬

‫ﺗﯿﺮي‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‬ ‫و‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫را‬ ‫ز‬

‫از‬ ‫ﺑﺎزﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻼﻫﺎﻣﺎن‬ ‫د‪‬م‬

‫ﭼﭗ‬

‫و‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﯿﺮان ﻣﺎﻧﺪ از ﻣﺎ زﯾﺪ و ﺑﮑﺮ‬ ‫‪425‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫در‬

‫و‪،‬‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫اي‬

‫ﭼﻬﯽ‪،‬‬

‫ﺷﺪﯾﻢ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻤﻊ‬ ‫ﺑﯿﻨﯿﻢ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫اﻟﻮﻫﯿﺖ‬

‫زدﯾﻢ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫از‬

‫وادار‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﺳﺒﺎل‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑ‪‬ﺴﺘﺎﻧﯽ رﺳﯽ زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش‬

‫ﺑﻌﺪ از آن داﻣﺎن ﺧﻠﻘﺎن ﮔﯿﺮ و ﮐ‪‬ﺶ‬

‫اي ﻣﻘﯿﻢ ﺣﺒﺲ ﭼﺎر و ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﺑﮑ‪‬ﺶ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮﺑﻨﺪه‬

‫ﻧﺪادت‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‪،‬‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫را‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫را‬

‫دوﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪت‬

‫زﻫﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫وﻗﻒ‬

‫ﮐﻦ‬

‫دل‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺒﺎب‬

‫روﺑﻬﺎ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﻻ‪،‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮ ﺟﺰوي ﺳﻮي ﮐﻞّ ﺧﻮد روي‬

‫ﺣﻖ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺑﺮ دل اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﮐﻪ آن آب و ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دل‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫آب‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ز آن آﺑﺖ ﻧﺸﺎﯾﺪ آب دﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﮔﺮ آب اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻐﻠﻮب ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ دل ﺧﻮد را ﻣﮕﻮ ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻢ دل اﺳﺖ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻣﺪه‪،‬‬

‫واﻓﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﺤﺮي‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻫﻮاي‬

‫روﺑﻬﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫د‪‬م‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﮔ‪‬ﻞ ﺗﯿﺮه‪ ،‬ﯾﻘﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دل‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪان‬

‫دل‬

‫ﺟﯿﻔﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺎك ﮔﺸﺘﻪ آن ز ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﺻﺎﻓﯽ ﺷﺪه‬

‫در‬

‫ﻓﺰوﻧﯽ‬

‫آﻣﺪه‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫"ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ"‪ ،‬ﺟﺬب ﮐﻦ ﻣﺎ را ز ﻃﯿﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﺧﻮد ﮐ‪‬ﺸﻢ‬

‫ﺧُﻮﺷﻢ‬

‫آب‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻻف‬

‫ﻣﺤﺒﻮس‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آب‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫آبِ ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ در درﯾﺎ رود‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ رﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺪارد‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻣﯿﻼﻓﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‪،‬‬

‫ﺗﺮك آن ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﮐﻦ‪ ،‬در ﻣﻦ درآ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﺑﺪال‪،‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫زﻫﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮده‪،‬‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫ﮐﺠﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﺳﺘﺴﺖ؟‬

‫دل‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﺰ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫آن ﮐﺸﯿﺪن ﭼﯿﺴﺖ؟ از ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬آب را‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﻮد از‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﭘﺎي‬

‫را‬

‫ﮔ‪‬ﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺧﺸﮏ و‪ ،‬او ﺷﺪ ﻣﺴﺘﻘﻞ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻧُﻘﻞ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺧﻮاه ﻣﺎل‬

‫و‬

‫ﺷﺮابِ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻧﺎب‬

‫ﺧﺎﻧﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﺧﻮاه ﺑﺎغ و ﻣﺮﮐﺐ و ﺗﯿﻎ و ﻣﺠﻦ‬

‫ﺧﻮاه ﻣﻠﮏ و ﺧﺎﻧﻪ و ﻓﺮزﻧﺪ و زن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻤﺎرت‬

‫ﻧﺸﮑﻨﺪ‬

‫ات‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫زﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺧﻤﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫اﻧﺪازة‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺿﺮورت‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪي ﺗﻮ‪ :‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻢ‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫دل‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫آب‬ ‫اﯾﻦ‬

‫در‬ ‫آﻟﻮده‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬ ‫را‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻣﻔﻘﻮد‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫و‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫‪426‬‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻏﯿﺮي‬ ‫آب‬ ‫دل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺪارم‪،‬‬

‫و‪،‬‬ ‫زاﻫﻞ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺟﻮﯾﻢ‬ ‫دل‬

‫اﻣﯿﺮ‬ ‫واﺻﻠﻢ‬ ‫ﻣﺪد؟‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮد روا داري ﮐﻪ آن دل ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ؟‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻟﻄﻒ ﺷﯿﺮ و اﻧﮕﺒﯿﻦ‪ ،‬ﻋﮑﺲ دل اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺧﻮﺷﯽ را آن "ﺧﻮش از دل" ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻮد دل ﺟﻮﻫﺮ و‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺮض‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫دل‬

‫را‬

‫ﻏﺮض‬

‫آن دﻟﯽ ﮐﺎو ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎل اﺳﺖ و ﺟﺎه‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫و‬

‫آب‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫دل‬ ‫زﺑﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‪،‬‬

‫دل‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آن‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﻧﻮر‬

‫دل ﻧﻈﺮ ﮔﺎه ﺧﺪا‪ ،‬و آن ﮔﺎه ﮐﻮر؟‬

‫ﻧﯽ دل اﻧﺪر ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫در ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺪام اﺳﺖ آن؟ ﮐﺪام؟‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد آن رﯾﺰه ﭼﻮن ﮐﻮﻫﯽ از او‬

‫دل ﻣﺤﯿﻂ اﺳﺖ اﻧﺪر اﯾﻦ ﺧﻄﮥ وﺟﻮد‬

‫ﺟﻮد‬

‫دل‬

‫رﯾﺰة‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﺳﻼم‬

‫دل‬

‫ﺑﻬﻞ‪،‬‬

‫ﺳﻼﻣﺘﻬﺎ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫زر‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را داﻣﻦ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﻣﻌﺪ‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫داﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﺪر‪‬د‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ز‬

‫داﻣﻨﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺪﺷﺎن‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫و‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ؟‬

‫اﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺜﺎر‬

‫از‬

‫اﻫﻞ‬ ‫دل‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫وﮔﻮ‬

‫و‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ز‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫آن‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﻨﻪ در داﻣﻦ آن ﺳﻨﮓ ﻓﺠﻮر‬

‫آن‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮓ ﭘ‪‬ﺮ ﮐﺮدي ﺗﻮ داﻣﻦ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ ز ﺳﻨﮓ ﺳﯿﻢ و زر‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫از ﺧﯿﺎل ﺳﯿﻢ و زر‪ ،‬ﭼﻮن زر ﻧﺒﻮد‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﮐﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻮدﮐﺎن را ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﺳﻨﮓ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻨﮓ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭘﯿﺮ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻮي‬

‫آن‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﺻﺪﻗﺖ‬ ‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫درﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫داﻣﻨﺸﺎن‬

‫ﻣﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ در اﯾﻦ ﺑﺨﺖ و اﻣﯿﺪ‬

‫‪ .107‬اﻧﮑﺎر ﮐﺮدن آن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ دﻋﺎ و ﺷﻔﺎﻋﺖ دﻗﻮﻗﯽ و ﭘﺮﯾﺪن اﯾﺸﺎن و ﻧﺎﭘﯿﺪا ﺷﺪن در ﭘﺮدة‬ ‫ﻏﯿﺐ و ﺣﯿﺮان ﺷﺪن دﻗﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﻮا رﻓﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن رﻫﯿﺪ آن ﮐﺸﺘﯽ و آﻣﺪ ﺑﻪ ﮐﺎم‬ ‫ﻓ‪‬ﭽﻔ‪‬ﭽﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﻓﺘﺎدﺷﺎن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮏ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺎﻧﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫او‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﻧﮑﺮدﺳﺘﻢ‬

‫اﻣﺎم‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫ﻓﻀﻮﻟﯽ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫از‬

‫را‬

‫د‪‬ر‪‬ﻫﺎ‬ ‫در‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻗﺒﺎب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫دﻗﻮﻗﯽ‬

‫ز‬

‫د‪‬رد‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫در‬

‫آب‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫اﻧﻘﺒﺎض‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﻧﯽ ﺑﭽﭗ‪ ،‬ﻧﯽ راﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻧﻪ زﯾﺮ‬ ‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻓﻀﻮﻟﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻫﺎ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫از‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ دﻋﺎ‪ ،‬ﻧﯽ از ﺑﺮون‪ ،‬ﻧﯽ از درون‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫دم‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻟﻔﻀﻮﻻﻧﻪ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﯽ‬ ‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺨﺘﺎر‬ ‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬ ‫آن‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫اﻋﺘﺮاض‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮐﺮم؟‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﭼﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﯽ ﻧﺸﺎن ﭘﺎ و‪ ،‬ﻧﯽ ﮔﺮدي ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫رﻣﻪ؟‬

‫در‬ ‫‪427‬‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫روﺿﻪ‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻣﺎﻧﺪم‪،‬‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻗﻮم‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﻏﻮﻃﮥ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺣﺴﺮت‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﻋﻤﺮﻫﺎ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺎ؟‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫در‬

‫آبِ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﺷﮏ‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ؟‬

‫ﺷﻮق‬

‫در‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﺮ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺧُﺴﺒﺪ اﯾﻨﺠﺎ اي ﻓﻼن‬

‫ﮐﻪ ﺑﺸﺮ دﯾﺪي ﺗﻮ اﯾﺸﺎن را‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎر از اﯾﻦ وﯾﺮان ﺷﺪﺳﺖ‪ ،‬اي ﻣﺮد ﺧﺎم‬

‫ﮐﻪ ﺑﺸﺮ دﯾﺪي ﺗﻮ اﯾﺸﺎن را ﭼﻮ ﻋﺎم‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫دم‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫دﯾﺪي‬

‫اﺑﻠﯿﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اي دﻗﻮﻗﯽ‪ ،‬ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺒ‪‬ﺮ‬

‫اوﻣﯿﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺠﻮ‪ ،‬ﮐﻪ رﮐﻦ دوﻟﺖ‪ ،‬ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮔﺸﺎدي‪ ،‬در دل اﻧﺪر ﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬

‫"ﮐﻮ و ﮐﻮ" ﻣﯿﮕﻮ ﺑﻪ ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻋﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫أﺳﺘﺠﺐ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را دل ﭘﺎك ﺷﺪ از اﻋﺘﺪال‬

‫آن‬

‫دﻋﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫از‬ ‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫را‬

‫از‬

‫آدم‬

‫ﺻﻮرت؟‬

‫ﻫﻤﮥ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﺗﺸﻢ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﺎر‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ؟‬ ‫ﺑﺠﻮ‬

‫را‬

‫‪ .108‬ﺑﺎز ﺷﺮح ﮐﺮدن ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻃﺎﻟﺐ روزي ﺣﻼل ﺑﯽ ﮐﺴﺐ و رﻧﺞ در ﻋﻬﺪ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﺎدم‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫و‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫ﺣﺎل او‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﻤﺶ‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﺨﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ز اﺑﺮ ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫اي ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﮔﺎو ﻣﻦ ﮔﺸﺘﻪ رﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‪،‬‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آن‬ ‫او‬

‫ﮔﺎوش‬

‫روزي‬

‫روز‬

‫ﺷﺐ‬

‫اﻓﻐﺎن‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ ﺷﮑﺎل و رﻧﺞ و ﮐﺴﺐ و اﻧﺘﻘﺎل‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎي او‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻌﻮﯾﻖ‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﺮّار‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻧﺼﺎف‬

‫ﻣﻦ‬

‫روزي‬

‫ز‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫دﻋﺎي‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ام‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫روزي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ُﮐﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺘﯽ‬

‫زد‬

‫ز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺶ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آراﺳﺘﻢ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻧﮏ‬

‫روﯾﺶ‬

‫ﺟﻮاب‬ ‫ﻧﺎﺷﮕﻔﺖ‬

‫‪ .109‬رﻓﺘﻦ ﻫﺮ دو ﺧﺼﻢ ﻧﺰد داود ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪش‬ ‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎرد‬

‫ﺑﻪ‬ ‫رﻫﺎ‬

‫داود‬ ‫ﮐﻦ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫در ﺗﻦ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬ ‫آور‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺞ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻏﺒﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ آ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ؟ دﻋﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و رﯾﺶ ﻣﻦ و ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬اي ﻟﻮﻧﺪ‬

‫ام‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻻﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺴﯽ ﺧﻮن ﺧﻮرده ام‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺳﺮ ﺑﺰن ﺑﺮ ﺳﻨﮓ‪ ،‬اي ﻣﻨﮑﺮ‪ ،‬ﺧﻄﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫دارم‬

‫ﺣﻖ‬ ‫دﻋﺎ‬

‫دﻋﺎﻫﺎ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫‪428‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬ ‫دﻏﺎ‬

‫اي‬

‫آﺋﯿﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ‬

‫ﺧﺎﺋﯽ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪،‬‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﺎ‬

‫ژاژ‬

‫دﻋﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬ ‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ژاژ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﺪ‬

‫را؟‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫و‬

‫ﻓﺸﺎر‬ ‫ﺑﮕﻮ‪،‬‬

‫ﻗﺎﻃﻊ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﻋﺎ‬

‫اﻣﻼك‬

‫ﺿﺮﯾﺮ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫روز‬

‫و ﺷﺐ اﻧﺪر دﻋﺎ و اﻧﺪر‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﭼﺒﻮد‬

‫دﻋﺎ؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮدﻧﺪي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪي‬

‫ﮐﯿﻦ‬ ‫اﻣﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺛﻨﺎ‬

‫ﻻﺑﻪ ﮔﻮﯾﺎن ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ د‪‬ه ﻣﺎن اي ﺧﺪا‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻟﺐ‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﯾﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن راﺳﺖ ﮔﻮﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻓﺮوﺷﻨﺪة‬

‫اﯾﻦ دﻋﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ از اﺳﺒﺎب ﻣﻠﮏ؟‬

‫ﮐﯽ ﮐﺸﯿﺪ اﯾﻦ را ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻠﮏ؟‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﯾﺎ ز ﺟﻨﺲ اﯾﻦ ﺷﻮد ﻣﻠﮑﯽ ﺗﻮ را‬

‫در ﮐﺪاﻣﯿﻦ دﻓﺘﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺷﺮع ﻧﻮ؟‬

‫ﮔﺎو‬

‫رو‬

‫در‬

‫زﻧﺪان‬

‫او‬

‫ورﻧﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫رو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ‬

‫ﻧﺪﻫﯽ‬

‫ﻣﮑﺴﺐ‬

‫ﺑﯿﻊ‬

‫او‬

‫ﮐﻮران‬

‫و‬

‫اﻧﺪرا‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﺒﺲ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫در‬

‫دل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﮐﺮده‬

‫دﻋﺎ‬ ‫ﮔﺰاﻓﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬ ‫دﻋﺎ‬

‫را‬

‫دﻋﺎﻫﺎ‬

‫ﮔﺎوش‬

‫را‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫اي‬

‫را‬

‫واﻗﻌﮥ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻟﻢ‬

‫اﻓﺮاﺧﺘﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﺎن‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﺎﮐﺮان‬

‫ﺧﻮاب‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﭼﻮن در اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ ﯾﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﭼﺎه‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ روزي ﺷﻪ ﺷﻮي‪ ،‬اي ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫راﺣﺘﯽ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﻨﺪي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﻤﺎﻟﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دل‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻋﺘﺮاض‬

‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﺣﮑﻤﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﺪي‬

‫ﻓﺘﺎدش‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ذوق آن ﺑﺎﻧﮓ أَ ﻟَﺴ‪‬ﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺎﺋﻞ‬

‫از‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫روﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫دل‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬ ‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ و ﺑﺰﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻮ آﺗﺶ ﺑﺮ ﺧﻠﯿﻞ‬ ‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺶ‬ ‫را‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﯿﻔﺮوزﯾﺪش‬

‫ﺳﻤﻊ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﻼﺷﺎن‬

‫ﻣﻼم‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫در‬

‫و ز‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﮔﻠﺸﮑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﺪ؟‬

‫در ﭼ‪‬ﻪ و زﻧﺪان ﺟ‪‬ﺰ آن را ﻣﯽ ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﻤﺎدي داﺷﺖ او ﺑﺮ ﺧﻮاب ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺧﻮ‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫او‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﻮﺗﯽ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺑﺪه‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻗﺎﺋﻞ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ده‪،‬‬

‫ﻏﻼﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫آرزو‬

‫آن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ام‬

‫ﯾﺎ‬

‫زاﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش‬

‫وﺻﯿﺖ‪،‬‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫دﻋﺎﻫﺎ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﻨﺪه‪،‬‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫ﮔﻠﺸﮑﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻧﻬﯽ‬ ‫را‬

‫ﺣﻘﺸﺎن‬

‫اﻧﻘﺒﺎض‬

‫ﮔﻮارش‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ را ز اﻧﮑﺎر‪ ،‬او ﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﯽ دﯾﺪ از روز أَ ﻟَﺴ‪‬ﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ‬ ‫‪429‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﻃﺎﻋﺎت‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻔﮏ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺛﻘﻞ‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫در أَ ﻟَﺴ‪‬ﺖ آن ﮐﺎو ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺑﯽ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﺮ‬

‫او‬

‫ﮔﻮاه‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺗﺼﺪﯾﻘﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﭘﻮز‬

‫ﺟﻮال‬

‫ﺑﯽ ﻓﺘﻮر و ﺑﯽ ﮔﻤﺎن و ﺑﯽ ﻣﻼل‬

‫از‬ ‫آرزوي‬

‫ور‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺸﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﺎﻗﻪ‬

‫ﺑﺎر‪،‬‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﮐﻮه‬ ‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺗﺎر‬ ‫و‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﺪه‬ ‫ﻣﻮ‬ ‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫دﻟﻪ‬

‫ﭘﺎي ﭘﯿﺶ و‪ ،‬ﭘﺎي ﭘﺲ‪ ،‬در راه دﯾﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺷﺮح‬

‫وام‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺻﺪ‬

‫دل‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﺷُﮑﺮ اﺳﺘﺶ و‪ ،‬ﺳﺎﻟﯽ ﮔ‪‬ﻠﻪ‬

‫دار‬

‫ﺗﺮد‪‬د‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫اﯾﻨﻢ‪،‬‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ور ﺷﺘﺎب اﺳﺖ‪ ،‬از أَ ﻟَﻢ‪ ‬ﻧَﺸْﺮَح‪ ‬ﺷﻨﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ران‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﺮان‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮرم ﺧﻮاﻧﺪ زﯾﻦ ﺟﺮم‪ ،‬آن دﻏﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻠﯿﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﻮراﻧﻪ ﮐﯽ ﻣﯽ ﮐﺮده ام؟‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﮐﺪﯾﻪ‪ ،‬ﮐﯽ آورده ام؟‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﻦ ز ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺰ ﺗﻮﺳﺖ ﻫﺮ دﺷﻮار ﺳﻬﻞ‬

‫ﺑﺸﻤﺮﯾﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬ ‫ﮐﻮرم‪،‬‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﻮرم‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑﯿﻨﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻮران‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دارد‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﺧﻼﺻﻢ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺐ ﯾﻌﻤﯽ و ﯾﺼﻢ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺣﺴﻦ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﻣﻘﺘﻀﺎي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﻮراﻧﻢ‬

‫ﻣﺪار‬

‫داﯾﺮم‬

‫اي‬

‫ﻣﺪار‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺘﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﺘﮑﺎ‬

‫دﻋﺎي‬

‫ﺑﯿﺤﺪم‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﺘﺎر‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ﺧﻮاﺑﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫آن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ژاژ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﻖ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و ﮐﻪ داﻧﺪ راز ﻏﯿﺐ؟‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻋﻼم‪‬‬

‫ﺧﺼﻢ ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻦ ﺣﻖ ﺑﮕﻮ‬

‫از ﭼﻪ ﺳﻮي آﺳﻤﺎن ﮐﺮدي ﺗﻮ رو؟‬

‫اﻓﮑﻨﯽ‬

‫ﻻف‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ ﮐﺪاﻣﯿﻦ روي‪ ،‬ﭼﻮن دل ﻣﺮده اي‬

‫روي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﯿﺪ‬ ‫ﻏﻠﻐﻠﯽ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫آري‪،‬‬

‫در‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫و‪،‬‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺮﺑﺖ‬

‫ﻻف‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪم‬

‫ﺷﺒﻬﺎي‬

‫دراز‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﯿﺎز‬

‫ﭘﯿﺶ ﺧﻠﻖ‪ ،‬اﯾﻦ را اﮔﺮ ﺧﻮد ﻗﺪر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺎي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫داﻧﯽ‬

‫را‬ ‫و‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﻨﻤﻮدي‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻟﻄﻔﺖ‪،‬‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدي‬

‫رو‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﭼﺮاغ‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫‪ .110‬ﺷﻨﯿﺪن ﺣﻀﺮت داود ﺳﺨﻦ ﻫﺮ دو ﺧﺼﻢ را و ﺳﺆال ﮐﺮدن از ﻣﺪﻋﯽ ﻋﻠﯿﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫داود‬ ‫اي‬

‫ﻧﺒﯽ‬ ‫ﻧﺒﯽ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ ﭼﻮن اﺳﺖ؟ اﯾﻦ اﺣﻮال ﭼﻮن؟‬

‫داد‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﺎو‬ ‫‪430‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫او‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﮔﺎو ﻣﻦ ُﮐﺸﺖ او؟ ﺑﯿﺎن ﮐﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫ﮔﺎوم‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﻟﮑﺮم‬

‫ﻣﺤﺘﺮم؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫داودش‪:‬‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮ ﮔﺮدد اﯾﻦ دﻋﻮي و ﮐﺎر‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﭘﺮاﮐﻨﺪه‬

‫ﻣﮕﻮ‪،‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺳﺎل‬

‫روز و ﺷﺐ اﻧﺪر دﻋﺎ‪ ،‬واﻧﺪر ﺳﺆال‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﺟﺴﺘﻢ ز ﯾﺰدان‪ ،‬ﮐﺎي ﺧﺪا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫واﺻﻒ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺿﺮر‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﭙﺮﺳﺶ‬

‫داود‪،‬‬

‫و زن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬ ‫ﺑﻮدم‬

‫ﻧﺎﻟﮥ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫واﻗﻒ اﻧﺪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫روزﺋﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﻼل‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫را‬

‫ﺗﻮ ﺑﭙﺮس از ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯽ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﻮﯾﺪا ﭘ‪‬ﺮس و ﻫﻢ ﭘﻨﻬﺎن ز ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﮔﺪاي ژﻧﺪه دﻟﻖ؟‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﮔﺎوي‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﻬﺮ ﻗﻮت‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﮐﺸﺘﻢ آن را‪ ،‬ﺗﺎ دﻫﻢ در ﺷﮑﺮ آن‬

‫ﮐﻪ دﻋﺎي ﻣﻦ ﺷﻨﻮد‪ ،‬آن ﻏﯿﺐ دان‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫داود‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫روا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺷﺮﻋﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺠﺘﯽ‬

‫ﺑﻨﻬﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺮﯾﺪي؟‬

‫وارﺛﯽ؟‬

‫رﯾﻊ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮑﺎري‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪت؟‬

‫را‬

‫ﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫‪ .111‬ﺣﮑﻢ ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﮐﺸﻨﺪة ﮔﺎو‬

‫اﯾﻦ‬

‫داري‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دان‬

‫زراﻋﺖ‬

‫ﺑﺸﻮ‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻨﻮت‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺷﺮع‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺳﻨﺘﯽ؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺘﺎﻧﯽ؟‬

‫ﺣﺎرﺛﯽ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫دﺧﻞ‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﺎري‪ ،‬ﺑﺪروي‪ ،‬آن آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﺪاد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ درﺳﺖ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫رو‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﯿﮕﻮﺋﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رو‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫وام‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺪه‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺳﺘﻢ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫‪ .112‬ﺗﻀﺮع آن ﺷﺨﺺ از داوري داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫ﭘﺲ ز دل آﻫﯽ ﺑﺮ آورد و ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪاي ﻫﺮ ﮐﺠﺎ‪ ،‬ﻃﺎﻗﯽ و ﺟﻔﺖ‬

‫ﺳﺠﺪه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي داﻧﺎي ﺳﻮز‬

‫ﻓﺮوز‬

‫دﻟﺶ‬

‫در‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﻟﻢ‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺮﯾﻪ در ﺷﺪ ﻫﺎي ﻫﺎي‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫روم‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫دارم‬

‫روزن‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺳﻮي‬ ‫در‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫داود‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺎن‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻢ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﭘﺮﺳﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺣﻮال‬

‫اﻟﺘﻔﺎت‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻗﺮّة‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺎدﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫از‬

‫روزﻧﻢ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫دوزخ اﺳﺖ آن ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﺎن ﺑﯽ روزن اﺳﺖ‬

‫در‬

‫اي‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫دﻋﺎوي‬

‫را‬

‫ﻣﮑﺎو‬

‫از‬

‫داﻧﺎي‬

‫راز‬

‫ﻓﯽ‬

‫واﺳﻄﻪ‪،‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻔﻀﻠﻢ‬ ‫ﺟﺎي‬

‫ﻋﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻓﺘﺪ‬

‫راز‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ده‪،‬‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﮑﻨﺪي‬

‫اﻧﺪاز‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺧﻠﻮت‬ ‫ﻧﻤﺎز‬

‫در‬

‫دل‬ ‫دل‬

‫داود‬

‫آن‬

‫ام‪،‬‬

‫اﻟﺼﻼت‬ ‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﻣﻌﺪﻧﻢ‬

‫اﺻﻞ دﯾﻦ اي ﺑﻨﺪه‪ ،‬روزن ﮐﺮدن اﺳﺖ‬ ‫‪431‬‬

‫ﺗﯿﺸﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫رﻓﺘﻨﻢ‬

‫اي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪم‪،‬‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زن‪،‬‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫زن‬

‫ﺗﯿﺸﻪ‬

‫ﮐﻨﺪن‬

‫در‬

‫ﻫﻼ‬

‫روزن‪،‬‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻋﮑﺲ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺮون اﺳﺖ از ﺣﺠﺎب؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫آدﻣﻢ؟‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐَﺮﱠﻣ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫درون‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﻣﯽ ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﺮد ﺧﻮﯾﺶ از ﻧﻮر ﻓﺮق‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺧﻼ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ره‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﮋ ﻧﻬﻢ‪ ،‬ﺗﺎ راﺳﺖ ﮔﺮدد اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﺮب و ﺧﺪﻋﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬اي ﭘﻬﻠﻮان‬

‫رﯾﺨﺘﯽ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﺳﺘﻮري‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫داود‬

‫ﭘﺲ‬

‫وﮔﺮﻧﻪ‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺶ‬

‫از‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺴﻖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﮑ ﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﺮد‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‪،‬‬

‫ﻧﺪارم‬

‫راز‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫در‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬ ‫اش‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺘﺮق‬ ‫ﺷﮑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫‪ .113‬رﻓﺘﻦ داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در ﺧﻠﻮت ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ را ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺖ و ﺑﺮﻓﺖ آﻧﮕﻪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺤﺮاب‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻤﻮدش‬

‫دﯾﺪ‬

‫اﺣﻮاﻟﯽ‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫زود‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮔﺎوم‬

‫راز‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﺧﺼﻤﺎن‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫داود‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﺻﻒ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫زد‬

‫ﺑﺪه‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﺑﮑﺎر‬

‫از‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺻﺮﯾﺢ‬

‫ﮔﺎو ﮐﺸﺘﻪ ﺧﻮرده اي ﺑﯽ ﺗﺮس و ﺑﯿﻢ‬ ‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اي‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺣﻖ‬

‫دﻋﺎي‬

‫ﻓﺰود‬

‫را‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آن‬

‫ﻋﺰم‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﻮدش‬

‫ﺧﻠﻮﺗﮕﺎه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺸﻨﯿﻊ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺷﺮﻣﯽ‬

‫ﺑﺪار‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪،‬‬

‫ﻫﻼ‬

‫در‬

‫اﻓﺰوده‬

‫ﺟﻮاب‬

‫آن‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‪،‬‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﮐﺮدم ز ﺣﻖ‪ ،‬داد او ﻣﺮا‬

‫روا؟‬

‫ﻣﻠﮏ ﻣﻦ ﺑ‪‬ﺪ ﮔﺎو‪ ،‬ﭼﻮن دادش ﺧﺪا؟‬

‫‪ .114‬ﺣﮑﻢ ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو ﮐﻪ از ﺳﺮ ﮔﺎو ﺑﺮﺧﯿﺰ و ﺗﺸﻨﯿﻊ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو ﺑﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻤﺶ‬

‫داودش‪:‬‬

‫رو‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫اﯾﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن را ز‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﺘﺎري‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﻧﻬﺎد؟‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﭘﻮﺷﯿﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺟﻮان‬

‫رو‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬وا وﯾﻼ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﮑﻢ اﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ داد؟‬

‫از‬

‫ﻋﺪﻟﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ا‪‬ﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺗﻌﺪي‪ ،‬ﺳﻨﮓ و ﮐُﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻼ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫زﯾﻨﺴﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺳﮕﺎن‬

‫آوازة‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺸﻨﯿﻊ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻣﯿﺰد‬ ‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻤﺶ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫‪432‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻌﻄﺮ‬

‫ﮐﺎﻟﺼﻼ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮔﺎوت ﮐﻦ‬

‫ﺑﺤﻞ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺷﺮع‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫اﷲ‬

‫‪ .115‬ﺣﮑﻢ ﮐﺮدن داود ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو ﮐﻪ ﺟﻤﻠﮥ ﻣﺎل ﺧﻮد را ﺑﻪ وي ده‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﺎرت‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫داود‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎل ﺧﻮﯾﺶ او را ﺑﺨﺶ زود‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺖ‬

‫اﺳﺘﻤﺖ‬

‫اي‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫وي‬

‫از‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺮد و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ درﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻇﻠﻤﯽ‬

‫ﻣﺰﯾﺪ؟‬

‫ﯾﮏ دﻣﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﺸﻨﯿﻊ راﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫داودش‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺑﺨﺘﺖ ﻧﺒﻮد اي ﺑﺨﺖ ﮐﻮر‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫در‬

‫ﻇﻬﻮر‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫آﻧﮕﺎه‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫داود‬

‫ﮐﻪ‬

‫رو‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫زو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻧﺪك‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﭘﯿﺸﮕﺎه‬

‫اي درﯾﻎ از ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﺮ‪ ،‬ﺧﺎﺷﺎك و ﮐﺎه‬

‫ﺧﺸﻤﻨﺎك‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﯽ‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ‬ ‫او‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﻤﯽ زد ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ دوﯾﺪ از ﺟﻬﻞ ﺧﻮد ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬ ‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫از‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫ﮐﯽ‬ ‫آن‬

‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫داﻧﺪ‬ ‫ﮐﺲ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ؟‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ور ﻧﻪ آن ﻇﺎﻟﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ اﻧﺪرون‬ ‫ﺳﮓ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﻤﺎره‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺼﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﺳﺨﺮة‬

‫از ﮐﻤﯿﻦ‪ ،‬ﺳﮓ ﺳﺎن ﺳﻮي داود ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻣﮥ‬

‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺸﺎﯾﺪ از ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻇﻠﻤﺴﺖ ﻓﺎش‬

‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺷﺮم ﺷﯿﺮان راﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﮓ را ﺑﺪان‬ ‫داود‬

‫ﻇﻠﻮم‬ ‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫از‬

‫ُﮐﺶ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬ ‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻫﻮا‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن‬ ‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻔﯿﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻻش‬

‫‪ .116‬ﻋﺰم ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﻠﻖ ﺑﺪان ﺻﺤﺮا ﮐﻪ راز آﺷﮑﺎرا ﮐﻨﺪ و ﺣﺠﺘﻬﺎ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻗﻄﻊ ﮐﻨﺪ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ‬

‫زﻣﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آن‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫روﯾﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺮد و زن‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺮون روﯾﺪ *‬ ‫در‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫راﺳﺦ‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫و‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻫﺎﻣﻮن‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‬

‫آن‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎﯾﺶ‬ ‫ﺑﻮي‬

‫او‬

‫ﻣﮑﺘﻮم‬

‫اﻧﺒﻪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫از‬

‫آﯾﺪم‬

‫ﭼﻔﺖ‬ ‫ﺑﯿﺦ‬

‫او‬

‫ﺧﻮن ﺷﺪﺳﺖ اﻧﺪر ﺑ‪‬ﻦ آن ﺧﻮش درﺧﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﮐﺸﺘﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻨﺤﻮس ﺑﺨﺖ‬ ‫آزادﮔﺎن‬

‫ﻣﺎل‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﺴﺖ‬

‫ﺟﻮان ﻣﺮ‬ ‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫‪433‬‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬ ‫و‬

‫او‬

‫اي‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﻧﺎﺷﮑﺮي‬

‫زﯾﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮاﯾﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫را‬

‫روزي‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﻮن از ﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﮔﺎو‪ ،‬اﯾﻦ ﻟﻌﯿﻦ‬ ‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫و‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬

‫ﻓﺎﺳﻖ‬

‫ﭘﺮده‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯿﺪم‬

‫از‬

‫ﻧﻮروز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎورد‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ور‬

‫و‬

‫او‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دور‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﻤﻬﺎي‬

‫ز‬

‫را‬

‫دارم‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺣﻘﻬﺎي‬ ‫را‬

‫دوزخ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺖ در ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮﮐﻞ ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫از‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻣﯿﺪرﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .117‬ﮔﻮاﻫﯽ دادن دﺳﺖ و ﭘﺎ و زﺑﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻇﺎﻟﻢ ﻫﻢ در دﻧﯿﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺟﺮﻣﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﯿﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻼ‬

‫دﻫﻨﺪ‬ ‫واﻣﮕﯿﺮ‬

‫اﻋﺘﻘﺎدت‪،‬‬

‫ﺧﺎﺻﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺸﻢ و ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳ‪‬ﺮّت را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻮﯾﺪا ﮐﻦ ﻣﺮا اي دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﻟﮕﺎم‬

‫ﺧﺎﺻﻪ وﻗﺖ ﺟﻮش و ﺧﺸﻢ و اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﺎن ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﻮﮐﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺸﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻮﮐﻠﻬﺎي‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﮔﻮاه‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫و‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫روز‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﻟﻮاي‬

‫اي ﺑﻪ د‪‬ه دﺳﺖ آﻣﺪه در ﻇﻠﻢ و ﮐﯿﻦ‬

‫ﮔﻮﻫﺮت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺷﻬﺮه ﮔﺸﺘﻦ در ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﻫﺮ دم ﺑﺮ آرد ﺻﺪ ﺷﺮار‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎرم‪،‬‬

‫ﺟﺰو‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺣﻖ‬

‫راز‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺪاﺳﺖ‬

‫از‬ ‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫آﺗﺸﯿﻨﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯿﺪم‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫واﻗﻔﻨﺪ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻧﺎر‬

‫روم‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻧﻮرم ﮐﻪ ﺳﻮي ﺣﻀﺮت ﺷﻮم‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎس‬

‫اﻟﺘﺒﺎس‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺎوي‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫او از او ﺻﺪ ﮔﺎو ﺑﺮد و ﺻﺪ ﺷﺘﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﭘﺪر‪ ،‬از وي ﺑﺒ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫درد‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫روزي‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﮔﺮ ﺧﻄﺎ‬ ‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫زاري‬

‫ﻣﺮا‬

‫او‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻨﺶ ﮐﺮدم زﯾﺎن‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﻮد ﮐﻦ‬

‫ُﮐﺸﺘﻢ‪ ،‬دﯾﺖ ﺑﺮ ﻋﺎﻗﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻟَﺴ‪‬ﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫ﺧﺸﻨﻮد‬

‫ﯾﺎرﺑﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫از‬

‫روزي‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﮥ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫از‬

‫أَ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻮد اﻧﺼﺎف ﻧﻔﺲ‪ ،‬اي ﺟﺎن ﺣ‪‬ﺮّ‬

‫‪ .118‬ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺧﻼﯾﻖ ﺑﻪ ﺳﻮي آن درﺧﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮون‬ ‫ﮔﻨﺎه‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫و‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺳﻮي‬ ‫او‬

‫آن‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺳﺘﺶ را‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻟﻮاي‬

‫ﻋﺪل‬

‫ز ﭘﺲ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﮓ‪ ،‬ﺟﺪ‪ ‬اﯾﻦ را ﮐﺸﺘﻪ اي‬

‫ﺗﻮ ﻏﻼﻣﯽ‪ ،‬ﺧﻮاﺟﻪ زﯾﻦ رو ﮔﺸﺘﻪ اي‬

‫ُﮐﺸﺘﯽ و ﺑﺮدي ﻣﺎل او‬

‫او‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﮐﺮد‬ ‫‪434‬‬

‫ﯾﺰدان‬

‫آﺷﮑﺎرا‬

‫ﺣﺎل‬

‫آن زﻧﺖ او را ﮐﻨﯿﺰك ﺑﻮده اﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫زو‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺎده‬

‫زاﺋﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﻨﻤﻮده‬

‫اﺳﺖ‬

‫وارث‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﺮﺑﺴﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻏﻼﻣﯽ‪ ،‬ﮐﺴﺐ و ﮐﺎرت ﻣﻠﮏ اوﺳﺖ‬

‫ﺷﺮع ﺟ‪‬ﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺷﺮع ﺑﺴﺘﺎن رو ﻧﮑﻮﺳﺖ‬

‫زار‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﮐﺎرد‬

‫از‬

‫اﺷﺘﺎب‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺎم‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫وﻟﻮﻟﻪ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫ا‪‬ﺳﺘﻢ‬

‫ﮐﺎرد‬

‫زﯾﺮ‬

‫در‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺎوﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‪،‬‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬ ‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎرد‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﺧﻮاه‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫داود‬

‫زار‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‬

‫ز‪‬ﻧّﺎر‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﺿﺮر‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫و‬

‫‪ .119‬ﻗﺼﺎص ﻓﺮﻣﻮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮﻧﯽ را ﺑﻌﺪ از اﻟﺰام ﺣﺠﺖ ﺑﺮ او‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﺑﯿﺎ اي داد ﺧﻮاه‬

‫داد ﺧﻮد ﺑﺴﺘﺎن ﺗﻮ از اﯾﻦ رو ﺳﯿﺎه‬

‫ﻗﺼﺎص‬

‫ﮐﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﮑﺮش ز ﻋﻠﻢ ﺣﻖ ﺧﻼص؟‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻮاﺳﺎﻫﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﯿﻐﺶ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻧﺨﺴﺒﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻗﺘﻀﺎي‬

‫در‬

‫او‬ ‫در‬ ‫رب‪‬‬

‫داوري‬

‫ﺣﺪ‬

‫از‬ ‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮕﺬرد‪،‬‬

‫و‬

‫آرد‬

‫ﺟﻮي‬ ‫از‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﻣﺸﮑﻠﯽ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﮐﺎن ﻓﻼن ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﮔﺸﺖ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫از‬

‫واﺟﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﺎرش‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫او‬

‫ﻣﻌﺠﺰة‬

‫داود‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺟﻮﺷﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬ ‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬ ‫اﺻﻠﯽ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﻮده‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺳﻪ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬ ‫ﺳﻨﮓ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫دو‬

‫زﻣﯿﻨﻬﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﻨﻮده‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻌﺬورﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻬﯿﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻏﺰو‬

‫ﻃﺎﻟﻮﺗﻢ‬

‫دﯾﺪه‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻢ‬ ‫اﯾﻢ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﺮﻫﻢ‬

‫زدي‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻫﻦ اﻧﺪر دﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﻮن ﻣﻮم ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫رﺳﺎﺋﻞ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دل‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﻔﺮﻣﻮده‬

‫و‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﻣﺮ ﺧﺼﻢ را ﺧﻮﻧﺨﻮاره ﺷﺪ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻓﻼﺧﻦ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫وز ﺗﻮ ﻣﺎ ﺻﺪ ﮔﻮن ﻋﺠﺎﯾﺐ دﯾﺪه اﯾﻢ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎده‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﻮر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫دم‬

‫و آن ﻗﻮي ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﮐﺎن داﯾﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬ ‫ﻇﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫زره‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﻨﺪ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫‪435‬‬

‫ﺳﺎزي‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻘﺮي‬

‫زﺑﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫را‬

‫آﻣﺎده‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺨﺸﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮﻣﺪ‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮده‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫از‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫‪ .120‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻧﻔﺲ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﺧﻮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﮔﺎو ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و آن ﮔﺎو ﮐﺸﻨﺪه‬ ‫ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و داود ﺣﻖ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﯿﺦ ﮐﻪ ﻧﺎﯾﺐ ﺣﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮت و ﯾﺎري او ﺗﻮاﻧﺪ ﻇﺎﻟﻢ را‬ ‫ﮐﺸﺘﻦ و ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﺷﺪن ﺑﻪ روزي ﺑﯽ ﮐﺴﺐ و ﺑﯽ ﺣﺴﺎب‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را‬

‫ُﮐﺶ‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﯽ زﻧﺪه ﮐﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﮐﺸﺘﺴﺖ‪ ،‬او را ﺑﻨﺪه ﮐﻦ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺧﻮاﺟﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﻣﻬﯿﻦ‬

‫رو‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬ ‫آن‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﮔﺎو‬

‫ﮐﺸﻨﺪة‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﻨﺪة‬

‫ﮔﺎو‬

‫ِ‬

‫روزي‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﻧﺞ‬

‫و‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺸﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﮐﺸﯽ ﺗﻮ ﮔﺎو ﻣﻦ؟‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ اﺳﯿﺮ اﺳﺖ و ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ز ﺣﻖ‬ ‫روزي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫رﻧﺞ‬

‫زادة‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫او‬ ‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫رﻧﺞ‬

‫روزي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺎﺻﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫و‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻗﻮت ارواح اﺳﺖ و ارزاق ﻧﺒﯽ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ُﮐﻨﺞ ﮐﺎو‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﮔﻨﺞ اﻧﺪر ﮔﺎو دان‪ ،‬اي‬

‫دوش ﭼﯿﺰي ﺧﻮرده ام‪ ،‬ور ﻧﻪ ﺗﻤﺎم‬

‫دادﻣﯽ‬

‫"دوش ﭼﯿﺰي ﺧﻮرده ام"‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ آﯾﺪ ز ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫دوﺧﺘﯿﻢ؟‬

‫ﮔﺮ ز "ﺧﻮش ﭼﺸﻤﺎن" ﮐﺮﺷﻢ آﻣﻮﺧﺘﯿﻢ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﺳﺒﺎب‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫اﺳﺒﺎﺑﯽ‬

‫اﺳﺒﺎب‬ ‫ﻗﻄﻊ‬ ‫ﻣﺮ‬ ‫آرد‬

‫رﯾﮕﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﺎﺑﯿﻠﯽ‬

‫دو‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫را‬

‫د‪‬م‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺳﻌﯿﺸﺎن‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫ﺑﺰ‪،‬‬

‫ﻋﺰّ‬

‫دروﯾﺶ‬

‫از‬ ‫ﻗﻄﻊ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﺟ‪‬ﻬ‪‬ﺪ‬

‫از‬

‫ز‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اﺳﺒﺎب‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫دﺳﺖ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺳﻪ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫‪ .121‬ﻣﺜﺎل‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﻘﺘﻮل‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﭼﺎش‬

‫اﺑﺮﯾﺸﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻓﮑﻦ‬ ‫ﮐﯿﻮان‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺣﺒﺶ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮓ‪‬‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﻫﻤﺎن‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬ ‫ﭘﺮ‬ ‫در‬

‫دم‬

‫زﻧﺪ‬ ‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮن ﺧﻮد ﺟﻮﯾﺪ ز ﺧﻮن ﭘﺎﻻي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫رﻓﺾ اﺳﺒﺎب اﺳﺖ و ﻋﻠﺖ‪ ،‬و اﻟﺴﻼم‬

‫ﮐﺸﻒ اﯾﻦ ﻧﻪ از ﻋﻘﻞ ﮐﺎر اﻓﺰا ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻻت‬

‫ﺟﺎي‬

‫زن‬

‫در‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫زراﻋﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫زﻣﺎم‬

‫ﻗﺮآن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬ ‫ﺷﻬﺴﻮار‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻋﻘﻠﺖ ﻣﻐﺰ و ﻋﻘﻞ ﺗﻮﺳﺖ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺪة‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻣﻐﺰ ﺟﻮي‪ ،‬از ﭘﻮﺳﺖ دارد ﺻﺪ ﻣﻼل‬

‫ﻣﻐﺰ‪،‬‬

‫ﻧﻐﺰان‬

‫‪436‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺣﻼل‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺻﻔﯽ‬ ‫ﺟﻮﺳﺖ‬ ‫ﺣﻼل‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫ﯾﮑﺴﺮ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﻋﻘﻞ‪ ،‬آﻓﺎق دارد ﭘ‪‬ﺮ ز ﻣﺎه‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫دﻓﺘﺮﻫﺎ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﻣﺎﻫﺶ ﺑﺮ دل و ﺟﺎن ﺑﺎزغ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺳﯿﺎه و اﯾﻦ ﺳﭙﯿﺪ‪ ،‬ار ﻗﺪر ﯾﺎﻓﺖ؟‬

‫ز آن ﺷﺐ ﻗﺪر اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎﺧﺘﺮوار ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﻗﯿﻤﺖ ﻫﻤﯿﺎن و ﮐﯿﺴﻪ‪ ،‬از زر اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ زر آن ﻫﻤﯿﺎن و ﮐﯿﺴﻪ‪ ،‬اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫وز‬

‫ﺳﭙﯿﺪي‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺟﺎن زﻧﺪه‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻫﺎن‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ُﮐﻞ‪ ،‬ﮐﯽ ﮔﺎم ﺑﯽ اﯾﻘﺎن ﻧﻬﺪ؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﯽ ﭘﺮﺗﻮ ﮐﻨﻮن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻗﺮﻧﯽ "ﺳﺨﻦ آري" ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻮرات و اﻧﺠﯿﻞ و زﺑﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺴﯿﺐ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺻﺪاع‬

‫روزي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫رزﻗﯽ‬

‫ﺟﻮ‬

‫رﻧﺞ‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻧﻔﻊ ﻧﺎن‪ ،‬در آن ﻧﺎن داد‪ ،‬اوﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻗﺮﻧﯽ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﺻﺪق‬

‫آﺑﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺑﻮد‬

‫اي‬

‫ﺷﮑﻮر‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻞ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﻗﺮآن؟‬

‫آورد‬ ‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ رﻧﺞ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻔﻊ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺳﯿﻂ‪‬‬

‫رزق ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺮي ﺑﺎ ﺳﻌﯽ و ﺟ‪‬ﺴﺖ؟‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻋﺪل ﺷﯿﺦ‪ ،‬ﮐﺎو داود ﺗﻮﺳﺖ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ اﯾﻦ ﮔﺎو‪ ،‬رام آن ﮔﺎه ﺷﺪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ اژدرﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪ زور و ﻓﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫در‬

‫ﺷﻮ‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫د‪‬م‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫از‬ ‫ز‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮه‬

‫او‬

‫ﻧﻔﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﺷﻮد‬

‫داود‪،‬‬

‫ﺳﮓ‬

‫روي‬

‫اژدﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻦ‬

‫وﻟﯽ‬

‫دﻧﺪان‬

‫را‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ذوق ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﻧﻘﺶ ِ ﻧﺎن ﭼﻮن ﺳﻔﺮه اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺳﻔﺮه‪،‬‬

‫ِ ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﯿﺘﻮن؟‬

‫ﺳﺎﻟﻔﺎن‬

‫ﺑﻬﺸﺘﺖ‬

‫ﺑﺪﻫﺪت‬

‫را‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻣﮑﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫زﻣﺮّد‬

‫داﻣﺎن‬ ‫ﺧﺎك‬

‫رام‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎر‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﯾﮑﺪم‬

‫رﻫﺎ‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو را ﺧﻮاﻫﯽ زﺑﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮان ﺳﯿﺨﺶ ﮐﻦ آن ﺳﻮ اي ﺣﺮون‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫در‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺻﺪ زﺑﺎن‪ ،‬در ﻫﺮ زﺑﺎﻧﺶ ﺻﺪ ﻟﻐﺖ‬

‫زرق‬

‫و‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ‬

‫ﻓﺼﯿﺢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ره‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﮔﺎو‪،‬‬ ‫را‬

‫اﷲ"‬

‫"وﻟﯽ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺑﻔﺮﯾﺒﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺎه‬

‫اﻻ‬

‫را‬

‫ﻧﻔﺲ را ﺗﺴﺒﯿﺢ و ﻣﺼﺤﻒ در ﯾﻤﯿﻦ‬ ‫ﻣﺼﺤﻒ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺎﻟﻮس‬

‫ﺣﻮﺿﺖ‬ ‫او‬ ‫ِ‬

‫در‬ ‫ﻧﻮراﻧﯽ‪،‬‬

‫او‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺣﺠﺖ‬ ‫زد‬

‫آرد‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﻧﺎﺻﺤﯿﺢ‬ ‫آﮔﺎه‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫وﺿﻮ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻠﮏ اوﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺷﺪ زﺑﻮن‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ِ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺮ او ﭼﻮن ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﺑﺮ در ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﮓ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﯿﺮ ﻣﻬﯿﺐ‬ ‫‪437‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﻫﻤﺴﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎ او‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫آورد‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﺰش‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺴﺮ ﻣﮑﻦ‬ ‫در‬

‫ﻗﻌﺮ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫روﻧﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﮕﺮدد‪،‬‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﮕﺮوﻧﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫وﺣﯽ اﻟﻘﻠﺐ ﻗﻬﺮ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫داود‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺨﺖ‬

‫ﮐﺎو ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ و ﺟﻨﺲ ﺗﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺣﻖ در ﻣﻘﺎم دل ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫داودي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻤﯿﯿﺰ‪ ،‬ﮐﻒ در وي زﻧﺪ‬

‫آواز‬

‫ﻃﯿﺮ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫از‬

‫ﺻﯿﺎدي‬ ‫را‬

‫ﻧﻘﺪ‬ ‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬ ‫دﻋﻮي‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫از‬

‫و‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﯾﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻋﻠﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪،‬‬ ‫او‬

‫ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﯾﻘﯿﻦ دﻋﻮي ﮐﻨﺪ‪ ،‬او در ﺷﮑﯿﺴﺖ‬ ‫اﺣﻤﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫داﻧﺎ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺲ‪ ،‬ﮔﺮ ذﮐﯽ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ از او ﺑﮕﺮﯾﺰ‪ ،‬ﭼﻮن آﻫﻮ ز ﺷﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫او‬

‫ﻣﺸﺘﺎب‪،‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫آن‬

‫ﻏﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫اي‬

‫‪ .122‬ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮه از اﺣﻤﻘﺎن‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ ﮔﻮﺋﯽ ﺧﻮن او ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ رﯾﺨﺖ‬

‫آن ﯾﮑﯽ در ﭘﯽ دوﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﯿﺮ‬

‫در ﭘﯿﺖ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﺮﯾﺰي ﭼﻮ ﻃﯿﺮ؟‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻧﮕﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﯿﻦ از او ﺑﮕﺮﯾﺰ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫او‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﺘﺎﺧﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫او‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﯾﮏ دو ﻣﯿﺪان در ﭘﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺪ‪ ‬و ﺟﻬﺪ ﻋﯿﺴﯽ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﺰ ﭘﯽ ﻣﺮﺿﺎت ﺣﻖ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﮑﻠﯿﺴﺖ‬

‫از ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﻮ ﻣﯿﮕﺮﯾﺰي؟ اي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﻧﻪ ﭘﯿﺖ ﺷﯿﺮ و ﻧﻪ ﺧﺼﻢ و ﺧﻮف و ﺑﯿﻢ‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮي؟‬

‫ﮐﻪ ﺷﻮد ﮐﻮر و ﮐﺮ از ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻮي؟‬

‫آن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫ﻣﺎوﯾﺴﺘﯽ؟‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آري‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﻢ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺰت‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﻨﺪم‬

‫را‪،‬‬ ‫را‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﯽ آن ﻓﺴﻮن ﺑﺮ ﻣﺮده اي‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ﭼﻮن ﺷﯿﺮ ِ ﺻﯿﺪ آورده اي‬

‫آن ﻣﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ ز ﮔ‪‬ﻞ ﻣﺮﻏﺎن ﮐﻨﯽ اي ﺧﻮب رو؟‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آري‬

‫ﺑﺮدﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺮّان‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ اي روح ﭘﺎك‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬از ﮐﯿﺴﺖ ﺑﺎك؟‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻫﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﻪ ذات ﭘﺎك ﺣﻖ‬

‫ﻣﺒﺪع‬

‫ذات‬

‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫و‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﮔﺮﯾﺒﺎن‬

‫ﮔﺮدون‪،‬‬

‫در‬ ‫ﭼﺎك‬

‫ﺳﺒﻖ‬ ‫او‬

‫ﮐﺂن ﻓﺴﻮن و‪ ،‬اﺳﻢ اﻋﻈﻢ را ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﮐﺮ و ﺑﺮ ﮐﻮر ﺧﻮاﻧﺪم ﺷﺪ ﺣﺴﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺨﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﺷﺪ ﺷﮑﺎف‬

‫ﺑﻨﺎف‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣ‪‬ﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪم‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﺮﻗﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﺪرﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻻ ﺷﯽ ﺑﺨﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﺷﯽ‬ ‫‪438‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺪم آن را ﺑﺮ دل اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ود‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‪ ‬ﺧﺎرا ﮔﺸﺖ و‪ ،‬زآن ﺧﻮ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺖ‬

‫رﯾﮓ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺰ وي ﻧﺮوﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﮑﻤﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮐﺎﻧﺠﺎ اﺳﻢ ﺣﻖ‬

‫ﺳﻮد ﮐﺮد‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد آن را ﺳﺒﻖ؟‬

‫آن ﻫﻤﺎن رﻧﺞ اﺳﺖ و اﯾﻦ رﻧﺠﯽ‪ ،‬ﭼﺮا؟‬

‫آن ﻧﺸﺪ اﯾﻦ را و‪ ،‬آن را ﺷﺪ دوا؟‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ و ﮐﻮري ﻧﯿﺴﺖ ﻗﻬﺮ‪ ،‬آن اﺑﺘﻼﺳﺖ‬

‫آورد‬

‫زﺧﻢ‬

‫آورد‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﺑﺘﻼ‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‪،‬‬

‫رﻧﺠﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻗﻬﺮ‬ ‫رﺣﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ داغ اوﺳﺖ‪ ،‬ﻣ‪‬ﻬﺮ او ﮐﺮده اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ز اﺣﻤﻘﺎن ﺑﮕﺮﯾﺰ ﭼﻮن ﻋﯿﺴﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آرد‬

‫اﻧﺪك‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﮔﺮﻣﯿﺖ‬

‫را‬

‫زﺧﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫وي‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫درﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﺑﺴﯽ‬ ‫ﭼﺎره‬

‫ﺧﻮﻧﻬﺎ‬ ‫ﺟﻮي‬

‫ﺑﺮﯾﺨﺖ‬ ‫ﺷﻘﯽ‬

‫آن‬

‫دزدد‬

‫ﻫﻮا‬

‫وﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ دزدد ﻫﻢ اﺣﻤﻖ از ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﺮدي‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن‪ ،‬ﮐﺎو زﯾﺮ ﮐﻮن ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻬﺪ‬

‫آن ﻣﺴﯿﺠﺎ را ﺣﺬر‪ ،‬ﻧﻪ از ﺑﯿﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫آب‬

‫رﻧﺞ‬ ‫را‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫ﺑﺎر‬

‫رﻧﺠﯿﺴﺖ‪،‬‬ ‫اي‬

‫رﺣﻢ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫دزدد‬

‫ار‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آﻓﺎق‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‪،‬‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﺎ اﺷﺮاق را؟‬

‫‪ .123‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ و ﺣﻤﺎﻗﺖ اﯾﺸﺎن و اﺛﺮ ﻧﺎﮐﺮدن ﻧﺼﯿﺤﺖ اﻧﺒﯿﺎ در اﺣﻤﻘﺎن‬ ‫ﯾﺎدم‬ ‫آن‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺳﺒﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺰﻟﻬﺎ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﮥ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﻣﻪ‪،‬‬

‫و‬

‫د‪‬م‬

‫اﺣﻤﻖ‪،‬‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻼن‬

‫در‬

‫آورﻧﺪ‬

‫درج در اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺎن ﺑﺲ ﺳ‪‬ﺮّ و ﭘﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺳﮑﺮه‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻣﯿﺠﻮ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻗﺪر‬

‫او‬

‫ﺻﺒﺎﺷﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬ ‫در‬ ‫ﻗﺪر‬

‫وﺑﺎ‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﺲ ﻋﻈﯿﻢ و ﺑﺲ ﻓﺮاخ و ﺑﺲ دراز‬

‫ﺳﺨﺖ زﻓﺖ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﯿﺎز‬

‫او‬

‫رو‬

‫ﻣﺮدم‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺷﻬﺮ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﻧﻮع‬

‫ﻧﺎﺷﺪه‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺠﻤﻮع‬ ‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻧﺎﺷُﺴﺘﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻪ ﺧﺎم ِ ﭘﺨﺘﻪ ﺧﻮار‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﻦ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺑﺲ دور ﺑﯿﻦ و‪ ،‬دﯾﺪه ﮐﻮر‬

‫از‬

‫و آن دﮔﺮ ﺑﺲ ﺗﯿﺰ ﮔﻮش و‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﮐﺮ‬

‫ﮔﻨﺞ و‪ ،‬در وي ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮏ ﺟﻮ‪ ،‬ﺳﻨﮓ زر‬

‫و آن دﮔﺮ ﻋﻮر و ﺑﺮﻫﻨﻪ‪ ،‬ﻻﺷﻪ ﺗﺎز‬

‫دراز‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻮر‬

‫داﻣﻨﻬﺎي‬

‫او‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻮر‪:‬‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﺳﭙﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﻮﻣﻨﺪ و ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺮ‪:‬‬

‫آري‬

‫ﺷﻨﯿﺪم‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫آن‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﮏ‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫زآن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﺮﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫آري‬

‫ﻣﺸﻐﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫‪439‬‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫و‬

‫درازي‬ ‫از‬

‫زﺧﻢ‬ ‫ﯾﺎران‬

‫داﻣﻨﻢ‬ ‫و‬

‫ﺑﻨﺪ‬ ‫ﻫﻠﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫را‬

‫ﻫ‪‬ﺸﺘﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫د‪‬ه‪،‬‬

‫ﮐﻮر‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آوه‬

‫داﻣﻨﻢ‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻫﺰﯾﻤﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ذرة‬

‫ﮐﺮ‬

‫آوازش‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻋﻮر‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮغ ِ ﻣﺮده ﺧﺸﮏ‪ ،‬وز زﺧﻢ ﮐﻼغ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻠﺐ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫آﺗﺸﺶ‬

‫دﯾﮕﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺳﻪ‬

‫آن‬

‫اي‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻧﺪ‬

‫و‬

‫در‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫زار‬ ‫و‬ ‫را‬

‫ﮐﺎﺳﺘﺨﻮان‬

‫اﻧﺪر‬ ‫وي‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎاﯾﻤﻨﻢ‬

‫در‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻨﺎغ‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﺤﻤﺶ‬

‫زﻓﻦ‬ ‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ز آن ﻫﻤﯽ ﺧﻮردﻧﺪ ﭼﻮن از ﺻﯿﺪ ﺷﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮردﻧﺶ ﭼﻮن ﭘﯿﻞ ﺳﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ز آن ﺧﻮردﻧﺪ و ﺑﺲ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻪ ﭘﯿﻞ ﺑﺲ ﺑﺰرگ ﻣﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺟﻮان‬

‫در‬

‫ﻧﮕﻨﺠﯿﺪي‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺒﺰي و ﻫﻔﺖ اﻧﺪام زﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎف‬

‫راه‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻧﮏ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬ ‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ار‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻇﯿﺎء‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺴﺎم‬ ‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﺑﺮون‬

‫رﻫﯿﺴﺖ‬

‫در ﻧﻈﺮ ﻧﺎﯾﺪ ﮐﻪ آن ﺑﯽ ﺟﺎ رﻫﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻘﺘﻔﯽ‬

‫زﯾﻦ ﺷﮑﺎف در‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺴﺖ آن ﻣﺨﺘﻔﯽ‬

‫ﺷﮑﺎف‬

‫زﻓﺎف‬

‫ﮐﺎرواﻧﻬﺎ‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ز‬ ‫در‬

‫زﻓﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫را‬

‫روي‬

‫او‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺷﺮح‬ ‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫‪ .124‬ﺷﺮح آن ﮐﻮر دور ﺑﯿﻦ و آن ﮐﺮ ﺗﯿﺰ ﺷﻨﻮ و آن ﺑﺮﻫﻨﮥ دراز داﻣﻦ‬

‫َﮐﺮ اﻣﻞ را دان ﮐﻪ ﻣﺮگ ﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻧﺸﻨﯿﺪ و ﻧﻘﻞ ﺧﻮد ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻋﯿﺐ ﺧﻮد ﯾﮏ ذر‪‬ه‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﮐﻮر او‬

‫ﻣﯽ ﻧﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ او ﻋﯿﺐ ﺟﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَﻧﺪ‬

‫درﻧﺪ؟‬

‫ﻋﻮر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ‬

‫داﻣﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺮد دﻧﯿﺎ ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﺗﺮس ﻧﺎك‬

‫ﻫﯿﭻ او را ﻧﯿﺴﺖ و‪ ،‬از دزداﻧﺶ ﺑﺎك‬

‫رود‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫و‬

‫وز‬

‫دزدش‪،‬‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﺧﻮن‬

‫وﻗﺖ ﻣﺮﮔﺶ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺻﺪ ﻧﻮﺣﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻨﺪه آﯾﺪ ﺟﺎﻧﺶ را زﯾﻦ ﺗﺮس ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آن زﻣﺎن داﻧﺪ ﻏﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺶ ﻧﯿﺴﺖ زر‬

‫ﻫﻢ ذﮐﯽ داﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻮد او ﺑﯽ ﻫﻨﺮ‬

‫از‬

‫ﺳﻔﺎل‬

‫ﮐﺎو ﺑﺮ آن ﻟﺮزان ﺑﻮد ﭼﻮن رب‪ ‬ﻣﺎل‬

‫اي‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎزش‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﺷﻮد‬

‫را‬

‫داﻧﺶ‬

‫دﺛﺎر‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫اش‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺳﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﭘﺎره‬ ‫ﻃﻔﻞ‬ ‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫را‬

‫ﺗﺮﺳﺪ‬

‫ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ او را ﻫﺴﺖ ﻣﺎل‬ ‫‪440‬‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫از‬

‫ﻣﺎل‬ ‫دزدي‬

‫دروﻏﯿﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻃﭙﯿﺪ‬ ‫ﺟﻮال‬

‫ﭼﻮن ز ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﺪ ﮔﻮش ﮐﺶ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺮﺳﺎﺋﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫از‬

‫ﮐﺎرم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻮر‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻓﺼﻞ‬

‫داﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻤﺎن‬ ‫ذو‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﻌﻠﻤﻮن"‬

‫دزدي‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫روزﮔﺎرم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫روا‪،‬‬

‫وآن‬

‫ﻧﺎروا‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎﻟﻪ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬

‫اﯾﺰد‬

‫ﻧﺒﯽ‬ ‫ﻋﻠﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻏﺮق ﺑﯽ ﮐﺎرﯾﺴﺖ ﺟﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫داﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﭼﻨﮕﺎﻟﺸﺎن؟‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻮم‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻇﻠﻮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫ﺟﻮﻫﺮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫را‬ ‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫داﻧﯽ‪،‬‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫اي‬

‫ﻧﻨﮕﺮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﮐﻮ‬

‫را‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺧﻮد‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر اﺻﻞ ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﺎو ﻫﺴﺖ ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺳﻌﺪﻫﺎ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﻧﺤﺴﻬﺎ‬

‫دﯾﻦ‬

‫آن‬

‫اﺻﻮل‬

‫از‬

‫اﺻﻮﻟﯿﻨﺖ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﺻﻮل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺠﻮز‬

‫و‬

‫و‬

‫رﻫﺎﻧﻢ‬

‫روا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫روزﮔﺎر‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫داﻧﻢ‬

‫در‬

‫"ﻻ‬

‫ﺧﻮد‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﯾﺠﻮز‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﺗﺴﺨُﺮ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮدﺷﺎن ﻋﻘﻞ و ﻋﻠﻢ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬ ‫ز‬

‫ز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آﯾﺪش‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎرواﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﺣﻤﻘﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﯾﻮم‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺑﺪ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﻟﺮزد‬

‫آن‬

‫دﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫اي‬

‫ﮐﯿﻢ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺳﻌﺪي‬ ‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﯾﺠﻮزي‬

‫اﺻﻞ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺮد‬

‫‪ .125‬ﺻﻔﺖ ﺧﺮّﻣﯽ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺎ و ﻧﺎﺷﮑﺮي اﻫﻞ آن‬ ‫اﺻﻠﺸﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫دادﺷﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺪان ﺿﯿﺎع و‬ ‫ﻣﯿﺎﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺴﮑﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺳﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﺮﻣﯿﺪﻧﺪي‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﺑﺎغ و راغ‬

‫از ﭼﭗ و از راﺳﺖ از ﺑﻬﺮ ﻓﺮاغ‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫رﻫﮕﺬار‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮّي‬

‫ره‬

‫را‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻣﻌﺒﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮي‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫درﺧﺘﺴﺘﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻧﺎﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪي‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ز‬

‫ﻫﺎي‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﯾﺮ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫ﺗﺎب‬

‫از‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﮐﻠﯿﭽﻪ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﺎد‬ ‫ﺧﻮﺷﻪ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﭘ‪‬ﺮّي‬ ‫زﯾﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬ ‫در‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺗﻨﻮر‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪي‬

‫ﭼﺮﮐﯿﻦ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫آن‬

‫زر‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺗﺨﻤﻪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﺑ‪‬ﺰ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫را‬ ‫‪441‬‬

‫ﺳﻮزﻧﺪه‬ ‫ﯾﮑﺴﺎﻋﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫داﻣﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫روﻧﺪه‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫از‬ ‫ﺷﺎن‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﻓﺸﺎن‬

‫روي‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﻧﺘﺮﺳﯿﺪي‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻫﺮو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﯾﻤﻦ ﺷﻬﺮ و ده از دزد و ﮔﺮگ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫ﻣﯿﺰده‬

‫زر‪‬ﯾﻦ‬ ‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﮐﻤﺮ‬ ‫از‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﺳﺘﺮگ‬

‫ﺻﺎﺑﻮن‬ ‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﻮا‬ ‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ آﯾﺪ از ﺳﺨﻨﻬﺎي ﻣﻬﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﺪ‬

‫ز‬

‫ﺳﯿﺰده‬

‫‪ .126‬آﻣﺪن ﺳﯿﺰده ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ اﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺎ‬ ‫ﻧﺎﺷﮑﺮي‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻼ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ ﻓﺰون ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﮐﻮ؟‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﯾﻮﻣﺎً‬

‫اﻧﺒﯿﺎ ﺑﺮدﻧﺪ اﻣﺮ ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻣﻨﻌﻢ‬

‫زﯾﺎدت‬

‫آن‬

‫ﻓﯿﻮم‬

‫آﻣﺪ‬

‫واﺟﺐ‬

‫ﺧﺮد‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺎرﮔﺮ‬

‫ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﺷﮑﺮ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ور‬

‫ﺷﺪ‬

‫ره‬

‫در‬

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪي‬ ‫ار‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺨﺴﺒﺪ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫زﻣﺎن‬ ‫ﭘﻨﺪ‬ ‫ﺣﺮّﮐﻮا‬ ‫اﺑﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﺮم ﺑﯿﻨﯿﺪ و‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﻮد ﮐﺲ ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻌﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﺮي ﺑﺲ ﮐﻨﺪ؟‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‪،‬‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﻣﺎ ﺷﺪﯾﻢ از ﺷﮑﺮ و از ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻠﻮل‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﭼﻪ؟ ﺳﯿﺮ ﺷﺪ ﺟﺎﻧﻤﺎن از اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬

‫ﻗﻮم‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺖ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻗﻌﺪه‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﻨﺘﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﻃﺎﻋﺘﻤﺎن ﺧﻮش آﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫از‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ؟‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺲ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ اي ﻓﺘﯽ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ُﮔﻞ ﺑﻪ ﺧﺎري ﺳﺮ زﻧﺪ‬

‫در‬

‫وي‬

‫دل‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬

‫ﻋﻠﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ از آن در ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺳﯽ آﻓﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﻃﻌﻤﻪ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪،‬‬

‫در‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺧﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ آﻣﺪ؟ اي ﻣﺼﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﺻﺎف او ﮐﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮﺷﯿﻬﺎ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﮔﺸﺖ ﻧﺎﺧﻮش‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ وي ﮐﻒ زدي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ او ﺑﺲ ﻣﻪ اﺳﺖ و ﻣﺤﺘﺮم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﻫﺮ او در ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎري اﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫زود‬

‫ﮐﻪ ﺷ‪‬ﮑﺮ ﺑﺎ آن‪ ،‬ﺣﺪث ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻫﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﮐﺂﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫آب‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﺪو‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫آن‬

‫ﺣﻘﯿﺮ‬

‫ﺧﻮار‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﮔﺮ‬

‫رﺳﺪ‪،‬‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي ﻣﺮگ و ﺟﺴﮏ اﺳﺖ آن ﺻﻔﺖ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﺑﺲ ﻏﺬاﺋﯽ ﮐﻪ ز وي‪ ،‬دل زﻧﺪه ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﺰﯾﺰي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎز‬

‫اﺷﮑﺎر‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﺮ دم ﻓﺰون ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻻ‬

‫ِ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﯾﻘﯿﻦ ﻣﯿﺪان ﮐﻪ دم دم ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻔﺴﺶ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﺷﻨﺎﺋﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺎرت ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮار ﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻦ‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫‪442‬‬

‫را‬ ‫ﺑﺎ‬

‫زود‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫ﺳﻤﻮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮي‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﯿﺮي‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﯿﺮي‬

‫ﺑﮑﺮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﯿﺮي‪،‬‬ ‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﻣﺮض‬ ‫دل‪،‬‬

‫را‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫ﺟﻨﮕﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺑﻌﺪ درﮐﺖ ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ذوق و ﮐﺜﯿﻒ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ را‪ ،‬ﺑﺲ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻬﻨﻪ ﺷﺪ‬

‫اي‬

‫ﻋﻀﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮدا‬

‫زو‬

‫ﺷﻮي‬

‫دﻓﻊ ﻋﻠﺖ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻮ ﻋﻠﺖ ﺧﻮ ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺪﯾﺜﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ آن ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺮ آرد ﺑﺮگ ﻧﻮ‬

‫ﺑﺸﮑﻔﺎﻧﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺷﺎﮔﺮدان‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫دﯾﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ دل ﺑﯽ واﺳﻄﻪ ﺧﻮش ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻓﺮاﺳﺖ‪،‬‬

‫ُﻗﻠﺰم‬

‫دﯾﺪ‬

‫دل‬

‫از‬

‫راه‬

‫ﻧﺒﻀﯽ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﻨﻈﺮﯾﻢ‬

‫آن‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﻏﺬاﯾﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﻓﻌﺎﻟﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﻣﻠﻬﻢ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﻌﻠﯽ‬ ‫ﻗﻮﻟﯽ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫را‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫را‬

‫ﺧﻮﺷﻪ‬

‫ﮔﻮ‬ ‫ﻓﺎﻧﻔﻠﻖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺎﻓﻊ‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻃﺒﯿﻌﺖ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺑﺪﯾﺸﺎن‬ ‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫اﺳﺘﻮار‬

‫ﻧﻮر‬

‫و آن ﭼﻨﺎن ﻓﻌﻠﯽ‪ ،‬ز‬

‫ﺟﻼل‬

‫ره ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد‬

‫آورد‬

‫و آن ﭼﻨﺎن ﻗﻮﻟﯽ ﺗﻮ را ﻧﯿﺶ آورد‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻨﻬﯿﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ اﯾﻦ ﮔﺰﯾﻦ ور ﺧﻮاﻫﯽ آن‬

‫زﻫﺮ و ﺷ‪‬ﮑﺮ‪ ،‬ﺳﻨﮓ و ﮔﻮر ﺷﺪ ﻋﯿﺎن‬ ‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫آن‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﺰدي‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺻﻼ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﺑﻮﻟﯽ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫وﯾﻦ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻧﺎﺳﻮر‬

‫را‬

‫داروي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﺣﯽ‬ ‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫را‬

‫‪ .127‬ﻣﻌﺠﺰه ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻗﻮم از ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬ ‫ﮔﻮاه‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﮥ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاب و ﺧﻮرﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ در دام اﯾﻦ آب و ﮔﻠﯿﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺎرد‬

‫ﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫ﺟﺎه‬

‫و‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﻣﺪ‪‬ﻋﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دارد‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺻﯿﺎد‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻃﺐ‪‬‬

‫ﻧﺎﻓﻌﯽ؟‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻣﯿﭽﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﯿﻤﺮغ‬

‫دﻟﯿﺪ؟‬ ‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫از‬

‫ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻻف و دروغ‬

‫ﮐﺮدن اﻧﺪر ﮔﻮش و‪ ،‬اﻓﺘﺎدن ﺑﻪ دوغ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ز آن ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ را‬

‫ﻣﺎش‬

‫اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﻮ ﮔﻮا؟ ﮔﻔﺘﺶ ﮔﻮاﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫در‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﻮري‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﮔﻮاه؟‬

‫ﺣﺠﺎب‬ ‫ﮔﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺮداﻧﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫رؤﯾﺖ‬ ‫در‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﺮد‬ ‫ﮔﻬﺮ‪،‬‬

‫روز‪،‬‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺣﺒﺲ‬ ‫ﺑﺮﺟﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪ :‬اي ﮐﻮر از ﺣﻖ دﯾﺪه ﺧﻮاه‬ ‫‪443‬‬

‫روز روﺷﻦ ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺟﻮﯾﺪ ﭼﺮاغ‬ ‫ور‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﻮري ﺧﻮد را ﻣﮑﻦ زﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﻓﺎش‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‪،‬‬

‫اش‬

‫ﮐﻪ ﺻﺒﺎح اﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ اﻧﺪر ﭘﺮده اي‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬ ‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﮕﺮ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫روز‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮐﻮري‬

‫دارد‬

‫ﺑﻼغ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫و‬

‫درﯾﺎﺑﺪت‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫اﺑﺪ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻮري‬ ‫روز‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫أَﻧْﺼ‪‬ﺘُﻮا‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮ‪،‬‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‪،‬‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫أﻧﺼﺘﻮا‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺰن زر و ﺳﺮ‪ ،‬اي ﻟﺒﯿﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬اﻓﺰون را‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻔﺮوش و ﺑﺨﺮ‬

‫ﺑﺬل ﺟﺎه و‪ ،‬ﺑﺬل ﺟﺎن و‪ ،‬ﺑﺬل ﺳﺮ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮕﻬﺪارﯾﺪ‬

‫دل‬

‫ﺧﻮد ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ و‪ ،‬ﺷﻮﯾﺪ از ﺧﻮد ﺧﺠﻞ‬

‫دﻓﻊ اﯾﻦ ﮐﻮري ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺪﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﻧﮑﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺛﻨﺎي‬

‫ﭼﻮن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬ ‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫را‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‪ ،‬ﺟﺬوب رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫روي‬

‫ﺑﺮﺗﺎﺑﺪت‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ رﺳﻮا ﮐﺮدن اﺳﺖ‪ ،‬اي روز ﺟﻮ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫آرد ﻓﻠﮏ‬

‫اﮐﺮام‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬ ‫و‬

‫ﻣﺸﮏ‬

‫ﺟﺎه‪‬‬ ‫از‬ ‫آﮐﻨﺪه‬

‫ﻋﻨﺒﺮ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫‪ .128‬ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺘﻦ ﻗﻮم اﻧﺒﯿﺎ را ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زرق اﺳﺖ و ﻣﮑﺮ‬

‫ﮐﯽ ﺧﺪا ﻧﺎﺋﺐ ﮐﻨﺪ از زﯾﺪ و ﺑﮑﺮ؟‬

‫او‬

‫آب و ﮔ‪‬ﻞ ﮐﻮ؟ ﺧﺎﻟﻖ اﻓﻼك ﮐﻮ؟‬

‫ﺗﺎ ﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ‬

‫ﻫﻤﺎ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﺧﻮردﯾﻢ؟‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﮐﻮ ﻫﻤﺎ؟ ﮐﻮ ﭘﺸﻪ؟ ﮐﻮ ﮔ‪‬ﻞ؟ ﮐﻮ ﺧﺪا؟‬

‫ز‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪي ﺑﻮد؟‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ در ﻋﻘﻞ و دﻣﺎﻏﯽ در رود‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ زرق اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺷﯿﺪ اﺳﺖ و دﻏﺎ؟‬ ‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﻣﺎ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬

‫ﭼﺮخ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻮد ﮐﺠﺎ‪ ،‬ﮐﻮ آﺳﻤﺎن؟ ﮐﻮ رﯾﺴﻤﺎن؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﻗﺪر‬

‫َﮔﻨﺪ‪‬‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎً‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻐﺰ‬ ‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫راز‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ذره‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﻢ‬

‫از‬

‫را؟‬

‫ﮔﺰر‬

‫‪ .129‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﺮﮔﻮﺷﺎن ﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﭘﯿﺶ ﻓﯿﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻮ‪ :‬ﻣﻦ رﺳﻮل ﻣﺎه‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ از اﯾﻦ ﭼﺸﻤﮥ آب ﺣﺬر ﮐﻦ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﮐﺘﺎب ﮐﻠﯿﻠﻪ و دﻣﻨﻪ آﻣﺪه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫رﻣﮥ‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ‬ ‫آن‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﻻل‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻣﺎﻫﻢ‬

‫ﻧﺨﺠﯿﺮان‬

‫و‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﺮوم و ز ﺧﻮف از ﭼﺸﻤﻪ دور‬

‫ﺣﯿﻠﻪ اي ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻢ ﺑﻮد زور‬

‫ُﮐﻪ ﺑﺎﻧﮓ زد ﺧﺮﮔﻮش زال‬

‫ﻫﻼل‬

‫از ﺳﺮ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﯿﻼ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﺳﻮﻟﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻏﺮّة‬

‫ﺑﺮ رﺳﻮﻻن ﺑﻨﺪ و زﺟﺮ و ﺧﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫‪444‬‬

‫ﻣﺎه ﻣﯽ‬ ‫ور‬

‫ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺗﺎن‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﭘﯿﻼن روﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ آن ِ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬زآن ﯾﮏ ﺳﻮ ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬از ﮔﺮدن ﺑﺮون ﮐﺮدم ﻣﻦ اﯾﻦ‬

‫روﯾﺪ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫آﺑﺨﻮاه‬

‫ﮔﺮداﻧﻢ‬ ‫و‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮏ ﻧﺸﺎن آن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺎه‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫دو‬

‫ﻫﻔﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫راﺑﻊ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ز‬

‫ﻣﻀﻄﺮب‬

‫ﺗﯿﻎ‬ ‫ز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻋﺸﺮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫درون‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﺑﺪر‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺜﺎر‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫ﺷﺐ‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺬرﯾﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭘﯿﻞ‬ ‫ﯾﺎﺑﯽ‬ ‫ﺑﺴﻮي‬

‫ز‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﺳﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺮﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ زد ﺧﺮﻃﻮم ﭘﯿﻞ آن ﺷﺐ در آب‬

‫ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪ آب و ﻣﻪ ﮐﺮد اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﭼﻮن درون ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻪ ﮐﺮد اﺿﻄﺮاب‬

‫آن‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﻮﻟﯿﻢ‪ ،‬اي‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﺗﺮس‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫وي‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ زآن‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫اي‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫آوه‪،‬‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫دوا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫رﻧﺠﺘﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬

‫ﺷﻤﺎ؟‬

‫اي‬

‫دﯾﺪة‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‪،‬‬

‫آردﻣﺎن‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﮕﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﻓﺰون‬

‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ِ ز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫او‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﻤﻮد‬ ‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻃﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ز آن ﻃﺮف ﺟﻨﺒﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺎو را ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬ ‫راه‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دوﻟﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺨﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺎﺧﺖ‬

‫اﺣﻤﻘﺎن را اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻣﺎن ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺴﺎزد‬

‫ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫راه‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻏﻠﻂ ده دﯾﺪه را ﺣﺮﻣﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻣﻘﻠﺐ‪،‬‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭘﺸﮥ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﻔﯿﻬﺎن‬

‫آﻫﻨﺠﺘﺎن‬

‫رﯾﺎﺳﺘﻤﺎن‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺑﻨﺪﺗﺎن‬

‫ﺑﮕﺮدد‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‬

‫ﺑﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﺮده‬ ‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮕﺘﺎن‬ ‫ﻫﻤﺎ‬ ‫ﻣﺮده‪،‬‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺧﺪا‬

‫اي‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺑﻬﺎرش‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﮐﺂﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ز آدﻣﯽ ﮐﻮ ﺑﻮد ﺑﯽ ﻣﺜﻞ و ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫دي‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻪ ﺷﺮف ﯾﺎﺑﺪ ز ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺤﺮ ِ د‪‬ر؟‬ ‫درﯾﻎ‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ اﻓﺰود اﯾﻦ ﭼﺮاغ آن ﭼﺸﻢ را‬ ‫ﭼﻪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫‪ .130‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻧﺒﯿﺎ ﻃﻌﻦ اﯾﺸﺎن را و ﻣﺜﻞ زدن اﯾﺸﺎن را‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫رﺋﯿﺴﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫زاﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺮاﺷﯿﺪه‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎﯾﺪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﻫﻢ راز ﺣﻖ؟‬

‫ﺷﺮﯾﮏ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻠﯿﮏ؟‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﮥ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﯾﺸﯿﺪ و ﺻﻨﻌﺖ ﮐﺮد ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻧﻌﻤﺘﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﮔﺮد‬

‫در‬ ‫ﺳﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫آن‬

‫و‬ ‫دم‬

‫ﻣﺎر‬

‫زﻧﺪه‬

‫زﻧﺪه‪،‬‬

‫د‪‬م‪‬‬

‫دم‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎران‬

‫دوﻟﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﺳﻮء‬

‫اﻟﻘﻀﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫و‬

‫ﮐﻮري‬

‫را‬

‫ز‬

‫را‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻇﻠﻪ‬

‫راز‬

‫ﺗﺮاﺷﯿﺪه‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﻟﺬﺗﯽ‬

‫راﺣﺘﯽ‬

‫ﻻﯾﻘﻨﺪ و در ﺧﻮرﻧﺪ آن ﻫﺮ دو ﯾﺎر‬ ‫‪445‬‬

‫آن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﮐﻢ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﮐﻦ ﺗﻮ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫وﺻﻒ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺣﮑﻢ ﻗﺪر‬

‫در ﺧﻮر آﻣﺪ ﺷﺨﺺ ﺧﺮ ﺑﺎ ﮔﻮش ﺧﺮ‬

‫و‬

‫اﺑﺪاﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻀﻮﻫﺎ‬ ‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻏﺰﻧﻮي‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‬ ‫ﮔﻤﺎن‬

‫وﺻﻔﻬﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺘﺮاﺷﺪش‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺖ ﺑﺎ ﺟﺎن ﻗﺮﯾﻦ ﮐﺮدﺳﺖ او‬

‫ﭘﺲ ﻣﻨﺎﺳﺐ داﻧﺶ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﭼﺸﻢ و رو‬

‫ﺷﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ وﺻﻔﻬﺎ در ﺧﻮب و زﺷﺖ‬

‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫دﯾﺪه‬

‫و‬

‫اﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫اﺻﺒﻊ ﻟﻄﻒ اﺳﺖ‬

‫و ﻗﻬﺮ اﻧﺪر ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﻠﮏ دل ﺑﺎ ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻄﯽ زﯾﻦ ﺑﻨﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﺟﻼﻟﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ در دﺳﺖ ﮐﺎﺗﺐ اي ﺣﺴﯿﻦ‬

‫اي‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺼﺪ و ﺟﻨﺒﺸﺖ زﯾﻦ اﺻﺒﻊ اﺳﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺮوف‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫داﻧﺪ‪،‬‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﯽ‬

‫رﺳﺪﺗﺎن‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎت‬

‫از‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺗﻀﺮع‬ ‫وﻟﯽ‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﺑﺮ‬

‫راه‬

‫ﭼﺎر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺠﻤﻊ‬

‫ﻧﺴﺦ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻋﺰم و ﻓﺴﺨﺖ ﻫﻢ ز ﻋﺰم و ﻓﺴﺦ اوﺳﺖ‬

‫راه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺪر‬

‫َﺧﻮد‬

‫ﻗﺪر ﺧﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ در ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫آوﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺗﻘﻠﺐ‬ ‫ازل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫را‬

‫ﻗﻠﻢ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آﮔﺎه‬ ‫ﺣﯿﻞ‬

‫‪ .131‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ را ﻧﺮﺳﺪ ﻣﺜﻞ آوردن ﺧﺎﺻﻪ در ﮐﺎر اﻟﻬﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ؟‬

‫ﻣﺜﻠﻬﺎ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫درﮔﺎه‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬

‫ﭘﺎك‬

‫آن ﻣﺜﻞ آوردن‪ ،‬آن ِ ﺣﻀﺮت اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺳ‪‬ﺮّ و ﺟ‪‬ﻬﺮ او آﯾﺖ اﺳﺖ‬

‫َﮐﻞ‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ زﻟﻒ و ﯾﺎ ﺑﻪ رخ آري ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬آن را ﮐﻪ ﻋﺼﺎ دﯾﺪ و‪ ،‬ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﯿﮕﺸﻮد‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﺳ‪‬ﺮّ ﭼﯿﺰي؟ ﺗﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﭼﻮن ﻏﻠﻂ ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣ‪‬ﺪﺧﻞ؟‬

‫آن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﺎل‬ ‫ﻣﺜﺎل‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫اژدرﻫﺎ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫آورد‬

‫آورد‬ ‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫آورد‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻟﺠﺎج‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﺷﺪ در زﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﺨﺖ و ﺗﺎج‬

‫ﺟﻬﻮل‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭘﺸﻪ ﻣﻐﺰ ﺳﺮ ﺧﻮردش ﻋﺠﻮل‬

‫ﻋﺎد‬

‫ﮐﺎﺳﺘﺨﻮاﻧﺸﺎن ﺧﺮد و ﻣ‪‬ﺮد آﻣﺪ ز ﺑﺎد‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﺤﺮوم از ﻫﺮ دو ﻧﻌﯿﻢ‬ ‫ﺳﻘﻂ‬

‫ﻗﻮم‬ ‫ﺷﺪ‪‬اد‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺎﺳﺦ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰوت‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﻠﻌﻮن ﺣﻖ ﺗﺎ ﯾﻮم دﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آورد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫آورد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻓﻀﻮﻟﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺎرون‬

‫آورد‬

‫ﻣﺜﺎل‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫او‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﺳ‪‬ﺮّ اﯾﻦ دام و ﺣﺒﻮب؟‬

‫ﻣﺜﺎﻟﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻟﺐ‬

‫از‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬

‫دون‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻣﺜﺎﻟﺖ را ﭼﻮ زاغ و ﺑﻮم دان‬

‫آب‬ ‫در‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﻪ از اﯾﺸﺎن ﭘﺴﺖ ﺷﺪ ﺻﺪ ﺧﺎﻧﺪان‬ ‫‪446‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﺮﻧﮕﻮن‬

‫‪ .132‬ﻣﺜﻠﻬﺎ زدن ﻗﻮم ﻧﻮح ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا در زﻣﺎن ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺘﺎز‬

‫و آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮّش ﻫﻢ ﺑﺴﺎز‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﮋ‬

‫اﺳﺖ‬

‫وآن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﭘﺸﺘﺶ ﮐﮋ ﻣﮋ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫دﻧﺒﺎﻟﺶ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫وآن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﭘﺎﯾﺶ ﮐﮋ ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻣﺸﮑﯽ ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫وآن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺧﺮ ﺑﻬﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﺟﻮ ﭼﻮن ﻣﯿﺨﻮرد؟‬

‫ﻣﯿﺒﺮد؟‬

‫آن‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫از‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎدان اﺑﻠﻬﯽ اﺳﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫آب‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫ﭘﺎﻻﻧﺶ‬

‫ﺑﯿﮑﺎري‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎرت‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﮕﺮ؟‬

‫ﯾﺎ ﺷﺪي ﻓﺮﺗﻮت و ﻋﻘﻠﺖ ﺷﺪ ز ﺳﺮ؟‬

‫او ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻪ ﭼﺮﺑﮑﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﮐﺎﺳﺖ‬

‫‪ .133‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن دزد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪش‪ :‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ در ﺑ‪‬ﻦ اﯾﻦ دﯾﻮار؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬د‪‬ﻫ‪‬ﻞ ﻣﯽ‬ ‫زﻧﻢ‬

‫اﯾﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺸﻨﻮ ﮐﻪ ﺷﺐ دزدي ﻋﻨﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻃﻖ‬

‫ﻃﻖ‬

‫آﻫﺴﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﻓﺮو‬

‫آوﯾﺨﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او را‪ :‬در ﭼﻪ ﮐﺎري اي ﭘﺪر؟‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ اي؟ ﮔﻔﺘﺎ‪ :‬د‪‬ﻫﻞ زن اي ﺳﻨﯽ‬

‫در ﭼﻪ ﮐﺎري؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻢ د‪‬ﻫﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮ ﺑﺎﻧﮓ د‪‬ﻫﻞ اي ﺑﻮ ﺳﺒﻞ؟‬

‫را‬

‫واوﯾﻠﺘﺎ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﻧﯿﻢ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎم‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺎ‪،‬‬

‫آن دروغ اﺳﺖ و ﮐﮋ و ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫او‪،‬‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬ ‫اي‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﯾﺎ‬

‫را‬

‫دﻫﻞ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫اش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫آن زﻣﺎن واﻗﻒ ﺷﻮي ﺑﺮ ﺟﺰو و ﮐﻞ‬

‫در‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺣﻔﺮه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﻧﻤﯿﻢ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﺳﺮّ آن ﺧﺮﮔﻮش و آن دﯾﻮ ﻓﻀﻮل‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﮐﺮده‬

‫را‬

‫ﮔﻮل‬ ‫اي‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺶ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺷﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ز آب ﺣﯿﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ از وي ﺧ‪‬ﻀﺮ‬

‫َﺧﻮرد‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺷﻮ‬

‫را‬

‫‪ .134‬ﺟﻮاب آن ﻣﺜﻞ ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ از رﺳﺎﻟﺖ ﺧﺮﮔﻮش ﭘﯿﻐﺎم ﭘﯿﻞ را از ﻣﺎه آﺳﻤﺎن‬ ‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻻل‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﯿﺪ‬

‫ﻗﺼﮥ ﺧﺮﮔﻮش و ﭘﯿﻞ آري و آب‬

‫ﺧﺸﯿﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ آﺧﺮ اي ﮐﻮران ﺧﺎم؟‬

‫ﺑﺎ ﻣﻬﯽ ﮐﻪ ﺷﺪ زﺑﻮﻧﺶ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﭼﻪ ﻣﻪ و ﭼﻪ آﻓﺘﺎب و ﭼﻪ ﻓﻠﮏ؟‬

‫ﭼﻪ ﻋﻘﻮل و ﭼﻪ ﻧﻔﻮس و ﭼﻪ ﻣﻠﮏ؟‬

‫ﭼﻪ وﺣﻮش و ﭼﻪ ﻃﯿﻮر و ﭼﻪ ﺟﻤﺎد؟‬

‫ﭼﻪ ﻣﻠﻮك و ﭼﻪ ﮔﺪا‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﯿﻘﺒﺎد؟‬ ‫‪447‬‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫ﭘﯿﻼن‬ ‫ز‬

‫ﻣﻪ‬

‫را‬ ‫در‬

‫ﺷﻐﺎل‬ ‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﭼﻪ ﺑﻼد و ﭼﻪ ﺣﺒﺎل و ﭼﻪ ﺑﺤﺎر؟‬

‫ﭼﻪ ﻣﻪ و ﭼﻪ ﺳﺎل و ﭼﻪ ﻟﯿﻞ و ﻧﻬﺎر؟‬

‫ﭼﻪ ﺗﺮاب و آب و ﭼﻪ ﺑﺎد و ﭼﻪ ﻧﺎر؟‬

‫ﭼﻪ ﺧﺮﯾﻖ و ﺻﯿﻒ و ﭼﻪ دي‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻬﺎر؟‬

‫او‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫در‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻮه‬ ‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺑﺪ ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﮑﺎف‬

‫ﮔﺮد اﯾﺸﺎن ﻣﺎه و ﺧﻮر اﻧﺪر ﻃﻮاف‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺳﺤﺎب‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺧﺮاب‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻨﻮط‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺸﮑﺎﻓﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮدان‬ ‫اي‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﭘﯿﻞ ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﮐﻪ ﺳﻪ ﻣﺮغ ﭘﺮان‬ ‫ﻣﺮﻏﺎن‪،‬‬

‫اﺿﻌﻒ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫اﺑﺎﺑﯿﻞ‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫او‬ ‫ﻧﻮح؟‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬ ‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺎري‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫و‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﺣﻮال‬

‫در‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫و‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺼﺎف‬

‫ذره‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﻇﻠﻮم‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫در‬

‫ﻇﻠﻤﺘﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫آرﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﺸﻤﺘﺎن‬

‫ﭘﯿﻞ‬ ‫و‬ ‫و‬

‫آن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫روزن‬

‫رﻓﺘﺴﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﮐﺎخ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫دارد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫روي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫درون‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺟﺎن ﮐﻪ اﻧﺪر وﺻﻒ ﮔﺮﮔﯽ ﻣﺎﻧﺪ او‬ ‫ﻟﺤﻦ‬

‫داودي‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻ‪‬ﺪ‪ّ‬ﻗﻮا‬

‫رﺟﻮم‬ ‫رﺣﻤﺘﯽ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬ ‫ﻣﺮگ‬

‫اﯾﺪ‬ ‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎﻧﻬﺎي‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻓﺮاخ؟‬ ‫را؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﻪ ﺳﻨﮓ و ُﮐﻪ رﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﻮش آن "ﺳﻨﮕﯿﻦ دﻻﻧﺶ" ﮐﻢ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫اﻧﺼﺎف‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫ﺻﺪﻗﻮا‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ر‪‬ﺳﻼ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮاﻣﺎ‬

‫زﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺻﺪﻗﻮﻫﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻤﻮس‬

‫ﻃﺎﻟﻌﮥ‬

‫ﺻﺪﻗﻮﻫﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪور‬

‫زاﻫﺮة‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫ﻣﺼﺎﺑﯿﺢ‬

‫اﻟﺪﺟﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﺪﻗﻮا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺎرﺳﯽ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ‬

‫ﻟﯿﺲ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺧﯿﺮﮐﻢ‬

‫ﯾﺮﺟﻮ‬ ‫ﺗﺎزي‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫و‬

‫ﻣﺨﺎزي‬

‫أن‬ ‫ﺗﻀﻠﻮا‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﺳﺒﺎﻫﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫أﮐﺮﻣﻮﻫﻢ‬ ‫ﻻ‬

‫اﷲ‬

‫روﺣﺎ‬

‫ﯾﺆﻣﻨﻮﮐﻢ‬

‫ﺻﺪﻗﻮﻫﻢ‬

‫در‬

‫ﻇﻠﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫وﻏﺎ‬

‫ﻏﻮﺛﯽ‬

‫واﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ ﺑﻮد ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻧﻮر‬

‫ﻣﯿﺮﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫در‬

‫ﮔﺴﯿﺨﺖ‬ ‫را‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫و‬

‫روح‬

‫ﮐﺶ‬

‫دل‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﭙﺬﯾﺮد‬

‫رﻓﻮ‬

‫ﻋﺎدﯾﺎن‬

‫روي‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺮﺻﺮ‬

‫ﻟﻮط‬ ‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫آﺑﺸﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪي‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫اﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﺪ؟‬

‫ﭘﯿﻠﮑﺎن‬ ‫ﺑﺪرﯾﺪ‬

‫ذره‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻬﺎ‬

‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن‬

‫آن‬

‫ﺛﻤﻮد؟‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺎه‪‬‬

‫و‬

‫ﻇﻠﻤﺘﯽ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫روﺣﺸﺎن ﺑﺸﮑﺴﺖ و اﻧﺪر آب رﯾﺨﺖ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺧُﻢ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب؟‬

‫را‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫در‬

‫ﭼﻮﮔﺎن‬

‫ﯾﻠﻘﻮﮐﻢ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﻻ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﺒﺎ‬ ‫اﻟﻘﺎرﻋﮥ‬ ‫ﺑﺎﻟﺴﺎﻫﺮة‬

‫ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ‬

‫اﻟﺮﺟﺎ‬

‫ﺗﺼﺪوا‬

‫ﻏﯿﺮﮐﻢ‬

‫ﻫﻨﺪوي آن ﺗﺮك ﺑﺎش اي آب و ﮔﻞ‬

‫‪ .135‬ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺰم و ﻣﺜﺎل ﻣﺮد ﺣﺎزم‬ ‫‪448‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮔﻮاﻫﯿﻬﺎي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺤﺎل‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬ ‫اوﻟﯿﻨﺎن‬

‫ﺣﺰم ﭼﻪ ﺑﻮد؟ در‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﯾﺎ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬ ‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﺣﺰﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ اﺣﺘﯿﺎط‬

‫از دو‪ ،‬آن ﮔﯿﺮي‪ ،‬ﮐﻪ دور اﺳﺖ از ﺧﺒﺎط‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬در اﯾﻦ ره‪ ،‬ﻫﻔﺖ روز‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آب و ﻫﺴﺖ رﯾﮓ ﭘﺎي ﺳﻮز‬

‫آن دﮔﺮ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬دروغ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺪان‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻪ اي ﺑﯿﻨﯽ روان‬

‫ﺣﺰم آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﯿﺮي ﺗﻮ آب‬

‫ﺗﺎ رﻫﯽ از ﺗﺮس و‪ ،‬ﺑﺎﺷﯽ در ﺻﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد در راه آب‪ ،‬اﯾﻦ را ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫اي‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫آن‬

‫ﻋﺪوﺋﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﻪ‬

‫دو‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﺮوﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺮوﯾﺪ‬

‫زادﮔﺎن‪،‬‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫و‬

‫دادي‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫روز‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻧﺪاﻧﺶ‬

‫ﭘﺪرﺗﺎن‬

‫ﺷﻄﺮﻧﺞ‪،‬‬

‫ﺟﺎ‪،‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫واي‬

‫دل‬

‫ور‬

‫را‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ در ﻓﮑﻨﺪش‪ ،‬روي زرد‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺣﺴﻮد‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن آن ﺟﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ و زار و ﺧﻮار‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻗﯿﺎﺳﯽ‬

‫اﻟﺤﺬر‪،‬‬

‫او‬

‫ﮔﯿﺮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎﺑﺎي‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﻌﺎدي‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪش‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ً‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻃﺮّارﯾﺶ‬

‫ﺳﺴﺘﺶ‬

‫آﻓﺎت‬

‫ﻣﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺎﻻﮐﯽ‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫آدم‪،‬‬

‫زار‬

‫زار‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺮﯾﺪه‬

‫ﻻﺳﺖ‬

‫ﺛﺒﺖ‬

‫ﭘﯿﺮاﯾﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﺮا‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ﭼ‪‬ﻨﺎن ﺳﺮور‪،‬‬

‫َﮐﻨَﺪ‪ ،‬زو رﯾﺶ را‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‪،‬‬

‫از‬

‫ﺷﺮش‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻻ‬

‫ﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﺳﺮش‬

‫را‬

‫از‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫او‬

‫ﻫﺎ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫داﻧﻪ‬

‫رﯾﺰد‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﺷﺎد ﻣﺮﻏﯽ ﮐﺎو ﺑﻪ ﺗﺮك داﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫در رﯾﺎض ﻗﺪس‪ ،‬ﺑﻬﺮش‬

‫ُﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺴﺖ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰ‬

‫دام‪،‬‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ورﻧﻪ ﭼﻮن ﺧﻮردي‪ ،‬در اﻓﺘﺎدي ﺑﻪ دام‬

‫اي‬

‫ﻧﺒﻨﺪد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫اﻟﺤﺬر‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‪،‬‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫زﻧﯿﺪ‬ ‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫روﺋﯿﺪ‬

‫ﻧَﺒﺖ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﺶ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻣﺮد‬

‫ز اﻧﮑﻪ ﻣﺮﻏﯽ ﮐﺎو ﺑﺘﺮك داﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫داﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﻢ ﺑﺪان ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪ و از دام ﺟﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺤﺮاي‬ ‫ﭘﺮّ‬

‫ﺑﺎﻟﺶ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﭘﺮ‬

‫‪ .136‬وﺧﺎﻣﺖ ﺣﺎل آن ﻣﺮغ ﮐﻪ ﺗﺮك ﺣﺰم ﮐﺮد از ﺣﺮص و ﻫﻮا‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺳﻮي‬

‫داﻧﮥ‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫دﯾﻮاري‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺣﺮﺻﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﭼﺎﻟﯿﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻟﯿﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫رﻓﺖ و داﻧﻪ ﺧﻮرد و اﻧﺪر دام ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺎﯾﺪش ﮐﺸﺖ و ﺑﺨﻮرد و ﮐﺎم راﻧﺪ‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ز آن ﻧﻈﺮ ﺑ‪‬ﺮ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮ ﺻﺤﺮا ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮑﻨﺪ او دل از اﯾﻦ‪ ،‬ﺷﺎدان ﺷﺪ او‬

‫او‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪449‬‬

‫اﻣﺎم‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آزادان‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او را ﻣﻘﺘﺪا ﺳﺎزد‪،‬‬ ‫ﺷﺎه‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﺎزﻣﺎن‬

‫ِﺑﺮَﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫اﻣﻦ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫و‬

‫و‬

‫آزادي‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﺣﺰم از او راﺿﯽ و‪ ،‬او راﺿﯽ ز ﺣﺰم‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ُﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﮐﻨﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮ و ﻋﺰم‬ ‫اي‬

‫ﺣﺮص‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫اي‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫در‬

‫دام‬

‫آزاد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﭘﺬرﻓﺖ‬

‫ﺑﺎزت‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‪‬اب‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻋ‪‬ﺪﻧﺎ‬

‫ﮐﺬا‬

‫ﻧَﺤﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫إن‬

‫ﻋ‪‬ﺪﺗﻢ‬

‫ﮐﺬا‬

‫آورم‬

‫آﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻔﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺛﺮ‬

‫در‬

‫را‬ ‫و‬

‫داده‬

‫ﺑﺮﯾﺪن‬ ‫دروﻧﺖ‬

‫ز‪‬وﺟ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺷﺎد‬

‫اﻟﻔﻌﺎل‬

‫ﺟﻔﺘﺶ‬

‫ﺑﺎﻟﺠﺰا‬

‫دواﻧﻪ‪،‬‬ ‫رﺳﺪ‬

‫ﺟﻔﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﺟﻔﺘﯽ‬

‫ﻏﺎرﺗﯽ‬

‫از‬

‫ﺟﻔﺖ‪،‬‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺟﻔﺖ ﻣﯽ آﯾﺪ ﭘﯽ او‪ ،‬ﺷﻮي ﺟﻮي‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫دام‬

‫آﻣﺪي‬

‫زدي‬

‫ﺑﺎزت‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‪‬اب‬

‫ﺑﮕﺸﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﭘﺮواﻧﮥ‬ ‫اي‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن رﻫﯿﺪي‪،‬‬

‫آن‬ ‫و‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮔﺮه‬ ‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫در‬

‫را‬

‫ُﺷﮑﺮ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﮑﺮ ﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬ﺑﺨﺸﺪ او‬

‫روزي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ آن ﻧﻌﻤﺖ ﮐﻪ ﺗﺎن آزاد ﮐﺮد‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺧﻼﺻﺖ‬ ‫رﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫داد‬

‫در‬

‫ﺑﻼ؟‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺮدت‬

‫از‬

‫ﻓﺮاﻣﺶ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ ﺑﮕﺮﯾﺰ و‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻮ ﭘﺎ ﻣﻨﻪ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺳﻮزﯾﺪه‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﮐﺮد‬

‫دام‬

‫ﺣﻖ‬ ‫اي‪:‬‬

‫و‬ ‫را‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫داﻣﻢ‪،‬‬

‫ز‬ ‫دﯾﺪة‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﺮدﯾﺶ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اي‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬ ‫ﺑﻮدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﻢ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﻫ‪‬ﺶ ﮐﺮدﯾﺶ‬

‫‪ .137‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﺬر ﮐﺮدن ﺳﮕﺎن ﻫﺮ زﻣﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﭼﻮن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎزﯾﻢ از ﺑﻬﺮ زﻣﺴﺘﺎن‬ ‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺳﮓ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﮐﺎو ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﻬﻦ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫در‬

‫از‬ ‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧُﺮد‬

‫ﺳﯿﺮي‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺮدﻧﻢ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺳﺎزم‬

‫ﻏﺮي‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﻮﯾﺪش دل‪ :‬ﺧﺎﻧﻪ اي ﺳﺎز اي ﻋﻤﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ :‬در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﯽ ﮔﻨﺠﻢ؟ ﺑﮕﻮ‬

‫در‬

‫وﻗﺖ‬

‫درد‬

‫در‬

‫ﻧﻮرد‬

‫ﺑﺴﺎزم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬ ‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺣﺮص‬ ‫از‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ اﯾﻦ درد ﮔﺸﺖ‪ ،‬آن ﺣﺮص رﻓﺖ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﻨﺠﻢ‬

‫راﯾﻪ‬

‫ﺧُﺮد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪم‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ ،‬ﭼﻮن زﻓﺖ ﺑﯿﻨﺪ ﺧﻮﯾﺶ را‪،‬‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ز‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫در‬ ‫درﻫﻢ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﯿﺎ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﮓ ﺳﻮداي ﺧﺎﻧﻪ از ﺗﻮ رﻓﺖ‬ ‫‪450‬‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺑﺎره‪،‬‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﯽ‬

‫رود؟‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﺟﺎن ِ ﻧﻌﻤﺖ و‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺷﮑﺮ آرد ﺗﻮ را ﺗﺎ ﮐﻮي دوﺳﺖ‬

‫اﻧﺘﺒﺎه‬

‫ﺻﯿﺪ ﻧﻌﻤﺖ ﮐﻦ ﺑﻪ دام ﺷﮑﺮ ِ ﺷﺎه‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﭼﺸﻢ و ﻣﯿﺮ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫آرد‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‪ ‬ﺷﮑﺮت‬ ‫ﺳﯿﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ُﮐﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﻧﻮﺷﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ‬ ‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫و‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫وﻫ‪‬ﺎب‬

‫را‬

‫ﺷﮑﺮي‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ‪،‬‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫واﻓﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ُﮐﻨﯽ‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ رود از ﺗﻮ ﺷﮑﻢ ﺧﻮاري و دق‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﮑﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻨﺤﻮس‬ ‫ﻧﻌﻤﺖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫‪ .138‬ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن ﻣﻨﮑﺮان‪ ،‬اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم را از ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدن و ﺣﺠﺖ آوردن ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺼﻮﺣﺎن‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﻬﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮﮔﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ را ﺻﺪ ﺳﺎل ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﻟﻌﻞ ﺷﻮ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﻧﺎر‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﻖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ دﮔﺮ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪:‬‬ ‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫آب‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫رو‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﺎﻻك‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫زر‪‬‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﻗﺴﻤﺘﯽ‬

‫و‬ ‫داد‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫و‬

‫دردي‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آب‬

‫اﻓﻼﮐﯿﺎن‬

‫دوران‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ از آن اوﺻﺎف دﯾﮕﺮﮔﻮن ﺷﻮﻧﺪ؟‬ ‫اﻓﻼك‬

‫را‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺑﺎش‬

‫آب را ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﻋﺴﻞ ﺷﻮ ﯾﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ‪ ،‬ار در اﯾﻦ د‪‬ه‪ ،‬ﮐﺲ ﺑﻮد‬

‫اﮐﺴﯿﺮي‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫آب‬

‫آب و‬

‫ﺳﻮي‬ ‫و‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻋﺴﻞ؟‬

‫اي‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﺮاب‬

‫و‬

‫ﺧﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﮔ‪‬ﻞ را‪ ،‬ﺗﯿﺮه روﺋﯽ و‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﮔﺰﯾﺪ؟‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮاﻧﺪ آب و ﮔﻞ ﺻﻔﻮت ﺧﺮﯾﺪ؟‬

‫رﻫﯽ‬

‫ُﮐﻬﯽ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫َﮐﻬﯽ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﺟﻬﺪي ﭼﻮن‬

‫‪ .139‬ﺟﻮاب اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﺟﺒﺮﯾﺎن را‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫او‬

‫وآﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﺂري‪،‬‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫وﺻﻔﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﺎن ز آن ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫وﺻﻔﻬﺎي‬

‫ﻋﺎرﺿﯽ‬

‫رﺿﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺒﻐﻮض‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﻨﮓ را ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬زر ﺷﻮ‪ ،‬ﺑﯿﻬﺪﺳﺖ‬

‫ﻣﺲ را ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬زر ﺷﻮ‪ ،‬راه ﻫﺴﺖ‬

‫رﯾﮓ را ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﮔﻞ ﺷﻮ‪ ،‬ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك را ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﮔﻞ ﺷﻮ‪ ،‬ﺟﺎﯾﺰ اﺳﺖ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫دادﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن ﺑﻪ ﻣﺜﻞ‪ ،‬ﻟﻨﮕﯽ و ﻓﻄﺲ و ﻋﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫دادﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آن ﺑﻪ ﻣﺜﻞ ﻟﻘﻮه و درد ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دواﻫﺎ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫اﺋﺘﻼف‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫را‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫درد‬

‫و‬

‫دواﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟ‪‬ﺪ ﺟﻮﺋﯽ‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﺪ آن ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫‪451‬‬

‫‪ .140‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﮐﺎﻓﺮان ﺣﺠﺘﻬﺎي ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ ﺧﻮد را‬ ‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اي‬

‫ﮔﺮوه‪ ،‬اﯾﻦ رﻧﺞ ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ زآن‪ ،‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اي‬

‫زاﯾﻞ‬

‫ﺷﺪي‬

‫رود‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﮔﺮ‬

‫آن‬

‫اﺳﺘﻘﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫را‬

‫دوا‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﺮض‬

‫و‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺪ‪‬ه ﭼﻮن ﺷﺪ‪ ،‬آب ﻧﺎﯾﺪ در ﺟﮕﺮ‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫آﻣﺎس‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫از‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫وي‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ذر‪‬ه‬ ‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮد‬

‫ﻧﺸﮑﻨﺪ‬

‫‪ .141‬ﺑﺎز ﺟﻮاب اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم اﯾﺸﺎن را‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫زآن‬

‫ﮐﻪ‬

‫دوا‬

‫ﻣﺤﺴﻦ‬

‫ﺑﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﻀﻞ و رﺣﻤﺘﻬﺎي ﺑﺎري‪ ،‬ﺑﯽ ﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪ‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻓﺘﺮاك‬

‫در‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﮐﺎرا‪ ،‬ﮐﻪ اول ﺻﻌﺐ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﮕﺸﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫اوﻣﯿﺪﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‪،‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫او‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﺎرا‬

‫آﻣﺪﯾﺪ‬

‫ﻗﻔﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ و ﺟﺎن زدﯾﺪ‬

‫ﻗﺒﻮﻟﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ را از ﺧﻮد اﯾﻦ ﮔﻮﯾﻨﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدﺳﺘﻤﺎن‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻣﺮ‬

‫او‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻣﺰد‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺒﻠﯿﻎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫درﮔﻪ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎر‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﺧﻠﻘﺶ‪،‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻠﻮﻻن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﯿﻢ‬

‫راه‪،‬‬

‫ﻓﺮاق‬ ‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫در‬

‫ﯾﺎر‬ ‫رﺣﻤﺘﺶ‪،‬‬

‫و‬

‫ﭘﮋﻣﺮدﮔﯽ‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺻﺪ ﺳﺎل و ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دراز‬

‫و‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫دراز‬

‫ﻣﺤﺒﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎﮐﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫راه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻇﺮﯾﻒ‬

‫از‬

‫ﻣﻨﻔﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎﺳﺖ‬

‫آن دراز و ﮐﻮﺗﻪ اﻧﺪر ﺟﺎن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺳﯿﺼﺪ و ﻧﻪ ﺳﺎل‪ ،‬آن اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ‬

‫ﭘﯿﺸﺸﺎن ﯾﮏ روز‪ ،‬ﺑﯽ اﻧﺪوه و ﻟﻬﻒ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﺎز آﻣﺪ ارواح از ﻋﺪم‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ روز و ﺷﺐ ﯾﺎ ﻣﺎه و ﺳﺎل‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﻼل؟‬

‫در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻋﺪم‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﯽ ﺧﻮدﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﻟﻢ ﯾﺬق ﻟﻢ ﯾﺪر‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﺎو ﻧﺨﻮرد‬

‫ﮐﯽ ﺑﻪ وﻫﻢ آرد ﺟﻌﻞ اﻧﻔﺎس ورد؟‬

‫وآﻧﮕﻬﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻨﻤﻮدﺷﺎن‬

‫در‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺟﻮاﻧﯿﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﮐﻮﺗﻬﯽ‬

‫و‬

‫ز‬

‫رد‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺗﺮّ‬

‫رﺳﺎﻟﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫از‬

‫در دل ﻣﺎ‪ ،‬ﻻﻟﻪ زار و ﮔﻠﺸﻨﯽ اﺳﺖ‬ ‫و‬

‫او‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫دﻟﺒﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﺎرﯾﻢ‬

‫زﺷﺖ و دﺷﻤﻦ رو ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬از ﺑﻬﺮ دوﺳﺖ‬

‫در‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫دل ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻠﻮل آن ﮐﺲ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﻄﻠﻮب‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬ ‫رﯾﮕﯽ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫رﺳﺎﻻﺗﺶ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻗﻔﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﻮش و ﺑﺮ دل ﺑﺮ زدﯾﺪ‬

‫دل‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫روز‬

‫‪452‬‬

‫ﺑﻮد‬ ‫از‬

‫ﺳﯿﺮي‬

‫و‬

‫ﺳﻐﺮاق‬

‫ﭘﯿﺮي‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫و‬

‫اﯾﺰدﯾﺴﺖ‬

‫ار‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻣﻮﻫﻮم‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دوزخ اﻧﺪر‬

‫وﻫﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫راﻫﻬﺎي‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﻧﺠﻮم‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺸﺖ؟‬

‫اي‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﺮده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ره ﺑﺮ اﻫﻞ ﺧﻮﯾﺶ آﺳﺎن ﮐﺮده اﯾﻢ‬

‫راه‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺳﻌﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻮم‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ذوق‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫ﻧُﻘﻞ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺮو‪ ،‬ﺑﺎز ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻮﻫﻮﻣﺎن‬

‫از‬

‫رﺳﯿﺪه‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫در ﻇﻠﻤﺖ‬ ‫ﻧﺎر‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ار‬ ‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺳﻌﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫و‪،‬‬

‫از‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫اﻓﮑﻨﺪﯾﺪ‬ ‫ﻓﺎل‬

‫و‬ ‫را‬

‫زﺷﺘﺘﺎن‪،‬‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫و‬

‫اﻓﺘﺮاق‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﺴﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻨﮑﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺪﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫در ﻣﺜﺎل و ﻗﺼﻪ و ﻓﺎل ِ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﻓﺎل‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫آﮔﻪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺠﻪ زود‪ ،‬ار ﻧﻪ اژدرﻫﺎت ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫ره‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫آن‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫و‬

‫دود‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ار‬

‫‪ .143‬ﺑﺎز ﺟﻮاب اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم‬

‫از‬

‫ﻏﻮره‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫در‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫ﻓﺎل‬ ‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﻢ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺘﺎن‬ ‫ﻗﺼﺪ‬

‫دارد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮﺟﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺒﺮم‬ ‫ﺑﺪﯾﺪ‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬ ‫در‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺳﺮا‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﻧﺎدم‬

‫روز‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺨَﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ رﻧﺠﯽ ﺑﺮ آرد از ﺗﻮ ﺳﺮ‬ ‫ﻧﺎﺻﺢ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﻣﺪد‬

‫ﺳﻮي‬

‫را‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪:‬‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫اﻧﮕﯿﺰي‬

‫را‬

‫ﻣﺸﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪:‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪ :‬ﻓﺎل‬

‫ﻣﺴﺨﯽ‪،‬‬

‫ﻧﮑﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺄﺧﺬﯾﺴﺖ‬

‫زﺷﺖ‬ ‫را‬

‫ﻓﺎل‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﻓﺎل‬

‫ﻓﺎل‬

‫آوازة‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ور‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫در‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮﺗﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫ﻧﺤﺲ‬

‫و‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺿﺪ‪‬ﯾﺪ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻣﺮغ ِ ﻣﺮگ اﻧﺪﯾﺶ ﮔﺸﺘﯿﻢ از ﺷﻤﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﺧﻮدﯾﺪ‬

‫ﻣﺎﺋﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫درﯾﺪ و ﻗﻌﺮ‬

‫‪ .142‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﻗﻮم اﻋﺘﺮاض ﺗﺮﺟﯿﻪ ﺑﺮ اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫ﻫﯿﭻ ﺗﺎﺑﺪ روي ﺧﻮب از ﺧﻮك زﺷﺖ؟‬

‫ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺻﻌﺐ‬ ‫ﺑﺠﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﻣﻮﻫﻮم‬ ‫آرد‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫دروغ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺧﻼف‬

‫ﺻﺤﺘﺶ ﭼﻮن ﻣﺎﻧﺪ از ﺗﻮ در ﻏﻼف؟‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ آﮔﺎه و ﻣﺎ‪ ،‬ﺧﻮد از ﻋﯿﺎن‬

‫و‬

‫آﺗﺶ‬

‫از‬

‫ﮐﺮان‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﺧﻤﺶ ﮐﻦ زﯾﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫آن‬

‫اﺧﺘﺮي‬

‫آرد‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎﺳﺮ‬

‫ﺑﺴﯿﭻ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫دو‬

‫ﺑﺎره‬

‫و‬

‫ﻣﺆﺛﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺨﺮي‬

‫ﮐﻪ زﯾﺎن ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎل ِ ﺷﻮم ِ ﻓﺎل‬ ‫‪453‬‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻓﻌﺌﯽ‬

‫ﻧﺼﺢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺶ‪:‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن‬

‫را‬

‫ﻧﺸﻨﻮي‬

‫ﻓﺎل‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻣﯽ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او ﺧﻮش ﺑﺎش‪ ،‬ﺧﻮد رﻓﺖ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﮐﺮدﻧﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫زﻧﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫اﻓﻌﯽ‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد اي ﻓﻼن؟‬ ‫ﺑﺎﻻﯾﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﺪرﯾﺪي‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎن‬ ‫ﺟﺪ‪‬‬

‫در‬

‫ﻧﻤﻮدي‬

‫ﻓﻐﺎن؟‬ ‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آن‬

‫آزرده‬

‫اي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ رﻫﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ را زﯾﻦ ﺧﺸﮏ ﺑﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ :‬آزرده ﻣﯿﮕﺸﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﺑﯿﻨﺪت‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﺋﯽ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺎدم ﮐﺮده اي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﺟﻮاﻧﻤﺮدي‬

‫ﮐﺮدم‬

‫از‬

‫ﻟﺌﯿﻤﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮﯾﻤﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﺌﯿﻤﯽ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫آن‬ ‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﻧﯽ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﻨﺤﻨﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺳﺰد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫و‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﺂرﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺟﻔﺎ‪،‬‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫در‬

‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬

‫اﯾﺬا‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﻐﯿﺎن‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫را‬

‫و‬

‫او‬

‫ﮔﺮدد‬

‫روزي‬ ‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ‬

‫ﻧﺴﺎزد‬

‫ﻋﻮض‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯿﺶ‬

‫ﻫﻔﺼﺪ‬

‫را‬

‫دوزخ‬ ‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻧﺪاﺷﺎن‬

‫رﺑ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﺟﺎﻓﯽ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫‪ .144‬ﺣﮑﻤﺖ در آﻓﺮﯾﺪن دوزخ آن ﺟﻬﺎن و زﻧﺪان اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﺎ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻨﮑﺮان ﮔﺮدد ﮐﻪ اﺋْﺘ‪‬ﯿﺎ ﻃَﻮ‪‬ﻋﺎً‬ ‫أَو‪ ‬ﮐَﺮْﻫﺎً‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻃﺎﻋﺎﺗﺸﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫زﻧﺪان‪،‬‬

‫ﺻﻮﻣﻌﮥ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫ﺑﻮد‬

‫آدﻣﯽ‬

‫دزد‬

‫و‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫او‬

‫ذاﮐﺮ‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه‪‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺶ‪،‬‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺳﻘﺮ‬

‫ﻣﺎ ﺧَﻠَﻘْﺖ‪ ‬اﻟْﺠِﻦﱠ و‪ ‬اﻟْﺈِﻧْﺲ‪ ‬اﯾﻦ ﺑﺨﻮان‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد از ﮐﺘﺎب آن ﻓﻦ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮاش ﺑﺎﻟﺶ ﮐﻨﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻋﻠﻢ ﺑﻮد و داﻧﺶ و ارﺷﺎد و ﺳﻮد‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫ﻣﯿﺨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ازو‬

‫در‬

‫دوزخ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﺦ‬

‫ﻟﯿﮏ ازو ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫را‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﺶ‬ ‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد از ﺑﺸﺮ ﻋﻠﻢ و ﻫﺪﯾﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫أﮐﺮﻣﺘﻪ‪‬‬

‫ﻣﻌﺒﺪ‬

‫ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﻣﺮ‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﺮد‬ ‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‪،‬‬

‫را‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺰن‪،‬‬ ‫دو‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫دوزخ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬ ‫‪454‬‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺰﯾﺪي‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻇﻔﺮ‬ ‫آدﻣﯽ‬

‫ﻣﺮد‬

‫از‬

‫ادﺑﯿﺮ‬ ‫را‬

‫ﻣﻌﺒﺪﯾﺴﺖ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺮﯾﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺪه‪،‬‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫و‪،‬‬

‫أﺳﻘﻤﺘﻪ‪‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫‪ .145‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺻﻮرت ﻣﻠﻮك را ﺳﺒﺐ ﻣﺴﺨﺮ ﮐﺮدن ﺟﺒﺎران ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮ ﺣﻖ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎب ﺻﻐﯿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺮ رﺑﺾ ﻗﺪس ﺟﻬﺖ رﮐﻮع ﺟﺒﺎران‬ ‫ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ وﻗﺖ در آﻣﺪن ﮐﻪ اد‪‬ﺧُﻠُﻮا اﻟْﺒﺎب‪ ‬ﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪاً و‪ ‬ﻗُﻮﻟُﻮا ﺣ‪‬ﻄﱠﮥ ﻧﻐﻔﺮ ﻟﮑﻢ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻗﺪس‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺻﻐﯿﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﺒﺎران‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﺗﺎ‬ ‫دوزخ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺣﻖ ز ﻟﺤﻢ و اﺳﺘﺨﻮان‬ ‫دﻧﯿﺎ‪،‬‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫داﻧﮕﯽ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺻﻐﯿﺮ‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺻﻐﯿﺮي‬

‫ﮐﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺎم‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫را‬

‫دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺤﺮاب‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫اﯾﺪ‬

‫آن ﺳﮕﺎن را اﯾﻦ ﺧﺴﺎن ﺧﺎﺿﻊ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺮوﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺤﺮاﺑﺸﺎن‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻧﯿﺸﮑﺮ ﻧﯽ‪ ،‬ﻟﯿﮏ در ﺻﻮرت ﻧﯽ اﯾﺪ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫از‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﻧَﻪ‬

‫ﻓﺮود‬

‫ﺳﺮ‪،‬‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻋﺎر‬

‫را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻣﻮش ﮐﻪ ﺑﻮد؟ ﺗﺎ ز ﺷﯿﺮان ﺗﺮﺳﺪ او‬

‫از‬

‫ﮐﻼب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ز‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫"رب‬

‫ادﻧﯽ"‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ﻣﺼﺎف؟‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫ﻧﺎف‬

‫رو ﺑﻪ ﭘﯿﺶ دﯾﮓ ﻟﯿﺲ اي ﮐﺎﺳﻪ ﻟﯿﺲ‬

‫ﺗﻮش‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻧﻮﯾﺲ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﻮش‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮف‬

‫اﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫"رﺑﯽ‬

‫اﻷﻋﻠﯽ"‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﻮش‬ ‫دﯾﮓ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ‬

‫ﻟﯿﺴﯽ‪،‬‬

‫ورد‬ ‫ز‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﮐﺎﺳﻪ‬

‫را‬

‫ﻟﯿﺴﯽ‬

‫ﺧﻮﻓﺸﺎن‬

‫آﻫﻮﺗﮕﺎن‬ ‫وﻟﯽ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻦ‪ ،‬ار ﺷﺮﺣﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ دور دﺳﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ ﮔﯿﺮد ﻣﯿﺮ و ﻫﻢ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آن آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺪ ﮐﻦ اي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺎﻫﻞ‬

‫ﻃﺎﻏﯽ‬

‫ﺑﮕﻠﺮ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﯿﺰد‪:‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دود‬

‫ز‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﺷﺎﮐﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺤﻨﺖ‬

‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺪ‪،‬‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻃﺎﻏﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫زرﯾﻦ‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﺎﮐﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﻌﻢ؟‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﺪ‬

‫اﻣﻼك‬

‫ز‬

‫ﻣﺎﮐﺮﻧﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺑﻠﻮي‬

‫ﺳﻔﺮه‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﻮاي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻗﺤﻄﻬﺎ‬

‫و‬

‫او‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ او ﯾﺎر ﺷﺪ‬

‫ﮐﺦ ﮐﺨﯽ و ﻫﺎي و ﻫﻮﺋﯽ ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﻨﺪي ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮﻟﯽ ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ را‪ :‬ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺳﻔﺮة‬

‫ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫و‬

‫رو‪،‬‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دردﻫﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺳﻘﻢ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﻋﺒﺎ‬

‫ﻣﯿﺰد‪،‬‬

‫رو‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫و‬

‫ﺧﺴﺘﮥ‬

‫‪ .146‬ﻗﺼﮥ ﻋﺸﻖ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺮ ﺳﻔﺮة ﺗﻬﯽ از ﺧﻮرش‬

‫روزي‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻧﺎن‬ ‫و‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻣﯿﺪرﯾﺪ‬ ‫دوا‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ ِ ﻧﺎن‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﺎن ﻏﺬاي ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ‪ ‬ﻫﺴﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺎو ﺻﺎدق اﺳﺖ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫‪455‬‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﯿﭙﺮﻧﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎل‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫آن ﻓﻘﯿﺮي ﮐﺎو ز ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮي ﯾﺎﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮاره‬

‫آدﻣﯽ‬ ‫ﯾﺎﺑﺪ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮐﯽ‬ ‫از‬

‫ﺑﻮ‪،‬‬

‫ﺟﺎده‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻤﻨﺪر‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ذوق‬

‫ﻟﻮت؟‬

‫ﻣﺮ ﭘﺮي را ﺑﻮي ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻮت و ﭘﻮت‬

‫او؟‬

‫او‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﺑﻮي‬

‫و‬

‫ﺟﻤﯿﻞ‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺒﻄﯽ‬ ‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑ‪‬ﺪ ﺑﺮ ﻫﻮد و ﺑﺮ ﻗﻮﻣﺶ ﻇﻔﺮ‬ ‫زﻫﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﺑﻠﻮا‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﮔﻪ‬

‫و‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺗﻮ ﻧﯿﺎﺑﯽ آن‪ ،‬ز ﺻﺪ ﻣﻦ ﻟﻮت ﺧﻮش‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫آب‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻮي‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ُﮔﺮز‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫آب‬

‫ز‬

‫ﻋﺎدﯾﺎن‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زﻧﺒﯿﻞ‬

‫ﺑﺎﻓﺖ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن ﻋﺪم‪ ،‬ﯾﮏ رﻧﮓ و ﻧﻔﺲ واﺣﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫دﮔﺮ‬ ‫ﺧﺴﺎن‬

‫‪ .147‬ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻮدن ﯾﻌﻘﻮب ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﭼﺸﯿﺪن ﺟﺎم ﺣﻖ از روي ﯾﻮﺳﻒ و ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻮي ﺣﻖ‬ ‫از ﺑﻮي ﯾﻮﺳﻒ و ﺣﺮﻣﺎن ﺑﺮادران و ﻏﯿﺮﻫﻢ از اﯾﻦ ﻫﺮ دو‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫از‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫رخ‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﻮي‬

‫از‬

‫او‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وآﻧﭽﻪ در وي ﺑﻮد و اﻧﺪر وي ﺑﺪﯾﺪ*‬

‫ﺧﺎص او ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬آن ﺑﻪ اﺧﻮان ﮐﯽ رﺳﯿﺪ؟‬

‫اﯾﻦ ز ﻋﺸﻘﺶ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ در ﭼ‪‬ﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫وآن ﺑﻪ ﮐﯿﻦ‪ ،‬از ﺑﻬﺮ او ﭼ‪‬ﻪ ﻣﯽ َﮐﻨَﺪ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﯾﻌﻘﻮب اﺳﺖ ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﮐﺎو ﻣﺸﺘﻬﯿﺴﺖ‬

‫روي‬

‫ﺣﻮر‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﺎﻟﻄﻬﻮر‬

‫ﭘﻮت‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺟﻮع از اﯾﻦ روي اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻮت ﺟﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﺳﻔﺮة‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫روي‬

‫ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻮع‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫آن ﮐﻪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﻟﻮت‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﺪ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﯿﺮﻫﻦ را ﻣﯽ‬

‫اي‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺻﻼة‬

‫را‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻧﺎﻧﺶ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﭘﯿﺮاﻫﺎن‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺻﺪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ز آن ﺳﻮ ﺑﻮد او‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫از‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﯾﻌﻘﻮب‪،‬‬

‫دور‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ آن ﮐﺲ ﻧﯽ ﺣﺒﯿﺐ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺸﺎم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﺎم‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ دﺳﺖ آن ﻧﺨﺎﺳﯽ ﺟﺎرﯾﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺟﺎرﯾﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫إﻻ‬

‫ﻧﺨﺎﺳﯽ‬

‫ﺳﺮﺳﺮﯾﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫دادﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﺎﻏﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎغ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﯿﮏ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﺘﻤﻊ از‬

‫روزي‬ ‫ﺑﺎغ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫او‪،‬‬ ‫را‬

‫از‬ ‫ﺳﻮي‬

‫زﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫راه‬

‫ﻧﯽ‬

‫راه‬

‫اﯾﻦ‬

‫زده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زده‬

‫و ز ﺧﯿﺎﻟﯽ دوزخ و ﺟﺎي ﮔﺪاﺧﺖ‬ ‫‪456‬‬

‫ﭘﺲ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﺎن‬

‫دل‬

‫ﮔﻠﺸﻨﻬﺎي‬

‫راه‬

‫در‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫او؟‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺠﺎل‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ر‪‬ﮐﻦ‬

‫ﮔﻠﺨﻨﻬﺎي‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫او؟‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ آن دل ﮐﻪ دارد ﻋﻮن ﺣﻖ‬

‫ﮐﻮن او را ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺮده‪ ،‬ﮐﻮن ِ ﺣﻖ‬ ‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻋﺪم‬

‫اﺣﺘﯿﺎل‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﮐﯽ رﺳﺪ ﺟﺎﺳﻮس را آن ﺟﺎ ﻗﺪم؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫داﻣﻦ ﻓﻀﻠﺶ ﺑﻪ ﮐﻒ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻮر وار‬

‫ﻗﺒﺾ‬

‫داﻣﻦ‬ ‫آن‬

‫ﻣﻄﻠﻌﺶ‬

‫او‪،‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫را‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫و‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﻫﺮ‬

‫راه‬ ‫ﻣﺮﺻﺎد‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫اي‬

‫وي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﯽ ﺟﺎن وي اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮي‬

‫آب‬

‫ﻋﺬاب‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫او ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﮐﻪ ذوق اﯾﻦ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫وﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ در ﺣﺒﺲ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﺮا ﺧﺸﮑﯽ؟ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﺮا زردي؟ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺻﺪ دواﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫در‬

‫آ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﺎرم‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﺟﺎﻧﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺘﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫‪ .148‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﯿﺮ و ﻏﻼﻣﺶ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺎره ﺑﻮد و اﻧﺲ ﻋﻈﯿﻢ داﺷﺖ در ﻧﻤﺎز و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺎ ﺣﻖ‬

‫ﯾﮏ ﻣﺜﻞ آﻣﺪ در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬ ‫اﻧﺪرﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫در‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫اﻣﯿﺮي‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻫﻼ‬

‫ﺑﺮدار‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻃﺎس و ﻣﻨﺪﯾﻞ و ﮔﻞ از اﻟﺘﻮن ﺑﮕﯿﺮ‬ ‫ﺳﻨﻘﺮ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺠﺪي‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ره‬

‫در‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﻃﺎس‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺎم‪،‬‬

‫زد‪:‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‪،‬‬

‫روﯾﻢ‪،‬‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬

‫اي‬

‫ﻣﻨﺪﯾﻞ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺻﻼ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﻼ‬

‫ﻣﻮﻟﻊ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻧﻮاز‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻓﺮض‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﻧﻢ‬

‫ﻟﻢ‪‬‬

‫ﯾﮑﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ ﺑﺎ او‪ ،‬دو ﺑﻪ دو‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﮔﻮش ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﺑﺮي زآن ﺣﺼﻪ اي‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫دﮐﺎن‬ ‫زﻧﺪه‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اي‬

‫ﮔﺬارم‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻮش‬

‫از‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎدة‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘﻨﺪار‬ ‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻣﺎم‬

‫و‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫و‬

‫وردﻫﺎ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‬

‫را‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‪،‬‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻧﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﺮون؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﮕﺬاردم‬

‫آﻣﺪم‪،‬‬

‫اي‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻔﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد و ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺬاردم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯿﺖ‬ ‫‪457‬‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫اي‬ ‫در‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫از‬

‫ذو‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺗﯿﺒﺎش‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﺮون‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﻫﻨﻮز‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‬

‫وا‬

‫ﻣﯿﺪارد؟‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﺖ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﮕﺬارد‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﮕﺬارد‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﺳﺘﺖ‬

‫ﮐﺎﺋﯽ‬

‫درون‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺧﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻧﮕﺬارد‬

‫اﺻﻞ ﻣﺎﻫﯽ زآب و‪ ،‬ﺣﯿﻮان از ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﻨﺪه‬

‫ذره‬

‫ذره‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮاﻣﻮش‬

‫ﺧﻮدي‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮدي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﮕﺬارد‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻧﮕﺬارد‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫دﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫زن‪،‬‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺶ‬

‫رﻫﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫درون‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺿﺎ‬

‫از‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫آزادت‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫راﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ آن ﺑﺨﺖ ﺟﻮان از ﭘﯿﺮ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﮐﺎﯾﻢ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﻔﺘﺎﺣﻬﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﺣﺮّي و دل زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎدت‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﺷﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫واﷲ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﻘﺎ‬ ‫ﺑﺎﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫‪ .149‬ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪن اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم از ﻗﺒﻮل و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﻨﮑﺮان ﻗﻮﻟﻪ ﺣ‪‬ﺘﱠﯽ إِذَا اﺳ‪‬ﺘَﯿﺄَس‪ ‬اﻟﺮﱡﺳ‪‬ﻞُ اﻟﺦ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﻮﺑﯿﻢ‬

‫آﻫﻦ‬

‫د‪‬م‪‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ اﯾﻦ را و آن را وﻋﻆ و ﭘﻨﺪ‬

‫ﺳﺮدي‬

‫ز‬

‫ﻏﯽ؟‬

‫در دﻣﯿﺪن در ﻗﻔﺲ ﻫﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‪:‬‬

‫ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﻔﺰاﯾﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﺧﻠﻖ از ﻗﻀﺎ و وﻋﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﭘﯿﻤﻮدن‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫ﻣﻌﺪه‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﻢ ﻣﯿﺪان و‪ ،‬ﺧﺮ ﻣﯿﺮان ﭼﻮ ﺗﯿﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫راﻧﺪ‬ ‫داﻧﯽ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﻮز‬

‫اﺳﺖ‬

‫دوم‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺟﻮي؟‬

‫ﻣﺎﻫﯽ از ﺳﺮ ﮔﻨﺪه ﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﯽ ز د‪‬م‬

‫ﺗﻮ‬

‫اول‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ از ﻫﺮ دو‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯿﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﺗﺎﺟﺮ‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪه‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺸﻒ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫زﯾﺎن‬

‫دﯾﻦ‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫ﻓﺮﻗﻪ‬

‫ام‬

‫ز‬

‫ﺑﻞ زﯾﺎن دارد ﮐﻪ ﻣﺤﺮوم اﺳﺖ و ﺧﻮار‬ ‫در‬

‫ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫و‬

‫ﯾﻢ‬

‫زاﻧﮑﻪ در ﻏﯿﺐ اﺳﺖ ﺳﺮ اﯾﻦ دو رو‬ ‫او‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎﺟﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮك‬

‫آن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻓﺘﺢ‬

‫‪458‬‬

‫ﺧﺸﮏ‪،‬‬

‫ﭼﯿﺴﺘﯽ‬ ‫را‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﮔﺮدان‬ ‫اﻣﯿﺪ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫اي‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﻣﻦ در اﯾﻦ ره ﻧﺎﺟﯽ ام ﯾﺎ ﻏﺮﻗﻪ ام؟‬ ‫ره‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ اي‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﻠﱢﻎْ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اوﻟﯽ‪،‬‬ ‫اﷲ‬

‫دارد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫أﻋﻠﻢ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫رﻫﺎ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .150‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﻣﻘﻠﺪ ﺧﻮف اﺳﺖ و رﺟﺎ‬ ‫داﻋﯽ ﻫﺮ ﭘﯿﺸﻪ اوﻣﯿﺪ اﺳﺖ و ﺑﻮك‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮدﻧﺸﺎن ز ﮐﻮﺷﺶ ﺷﺪ ﭼﻮ دوك‬

‫رود‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫روزي‬

‫ﻧﺒﻮدت‪،‬‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﺣﺮﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺮوي؟‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮت؟‬

‫ﻟﻮت‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ار ﭼﻪ ﺧﻮف‪ ‬ﺣﺮﻣﺎن ﻫﺴﺖ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دارم‬

‫اﻧﺪر‬

‫داﻣﻨﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻮﺷﺶ‬

‫اﻣﯿﺪم‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﮐﺎر دﯾﻦ‪ ،‬اي ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫زﯾﻦ دﮐﺎن رﻓﺘﻦ ﭼﻪ ﮐﺎﻧﺸﺎن رو ﻧﻤﻮد؟‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﺗﺶ آن را رام ﭼﻮن ﺧﻠﺨﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫آن‬

‫آﻫﻦ‬

‫آن‪،‬‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﻣﺮده‬ ‫ﻧﺮم‬

‫زﻧﺪه‬

‫اي‬

‫ﻣﻮم‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺷﺪ ورا در دﻓﻊ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﭼﻮب‪ ،‬ﻣﺎر‬

‫را‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻓﺰون‬ ‫ﺧﻮف‬

‫زﯾﺎن؟‬

‫و‬

‫اوﻟﯿﺎ؟‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﻮد؟‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺣﻤﺎل‬ ‫ﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﯿﺶ‬ ‫ﺧﻄﺮ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫رام‬

‫آﻧﺮا‬

‫ﺧﻮف‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎزار‪،‬‬

‫ﺷﺪه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫در‬

‫اﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﻣﺎ؟‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﺳﻮدﻧﺪ‬

‫دم‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮك‬

‫ﺧﻮف ﺣﺮﻣﺎن ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻮﻧﯽ ﻗﻮي؟‬ ‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫در‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻧﮑﺮدت‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ازل‪،‬‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫روزي‬

‫ﺷﺪ‬ ‫آﻣﺪه‬

‫و‬

‫ﻣﺤﮑﻮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺮده‬

‫دار‬

‫را‬

‫‪ .151‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و اﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ان ﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ أوﻟﯿﺎء أﺧﻔﯿﺎء‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺷﻬﺮة‬

‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دارﻧﺪ و‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬ ‫ﮐﺮاﻣﺘﺸﺎن‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﺷﺶ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﯿﺎﺷﺎن‬

‫اﺑﺪال‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﺮم‬ ‫ﺧﺪا؟‬

‫ﮐﺎو ﺗﻮ را ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﯿﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ اﮐﺮام اوﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪:‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫درآ‬

‫را‬ ‫ﻃﺮف‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﮐﺎو ز آﺗﺶ ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ‬

‫وز‬

‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ آﺗﺶ از ﻫﯿﺒﺖ ﭼﻮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺎزر‬

‫ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن‬

‫ﮐﺮﻣﻬﺎي‬

‫ﺟﻬﺖ ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﺮﯾﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬ ‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫زود‬ ‫ﻣﯿﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﮕﻮ‪:‬‬

‫ﻏﻨﭽﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫دﺳﺘﺎر‬

‫اﻋﻼم‬ ‫ﺳﻮزد‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮان‬

‫‪ .152‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻨﺪﯾﻞ در ﺗﻨﻮر اﻧﺪاﺧﺘﻦ اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ و ﻧﺎﺳﻮﺧﺘﻦ‬ ‫از‬

‫اﻧﺲ‪،‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬

‫او‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫و‬

‫آﻟﻮده‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﺧﺎدﻣﻪ‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ز‬

‫آﺗﺶ‬

‫در‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫آن زﻣﺎن‪ ،‬دﺳﺘﺎر ِ ﺧﻮان را‪ ،‬ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﺮﮐﻦ‬ ‫در‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آن‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫دﯾﺪ‬

‫اﻧﺲ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫‪459‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬

‫اﻓﮑﻦ‬

‫دﺳﺘﺎر‬ ‫در‬ ‫دود‬

‫او‬ ‫ِ‬

‫ﺷﺨﺼﯽ‬ ‫ﺧﻮان‬

‫ﺗﻨﻮرش‬ ‫ﮐﻨﺪوري‬

‫را‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬ ‫زردﻓﺎم‬ ‫دﻣﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫اي‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫از‬

‫آورد‬ ‫ﺻﺤﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫ﭘﺎك و اﺳﭙﯿﺪ و از آن اوﺳﺎخ دور‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬زآﻧﮑﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ دﺳﺖ و دﻫﺎن‬ ‫دل‬

‫اي‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪه‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﻠﻮخ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫از‬

‫را‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﺑﻤﺎﻟﯿﺪ اﻧﺪر اﯾﻦ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﺧﺎدﻣﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﭘﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﻗﯿﻤﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻋﺘﻤﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﺒﺎد‬

‫ﮔﻮﯾﺪم‬

‫در‬

‫رو‬

‫اﻋﺘﻘﯿﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دارم‬

‫ﻣﯿﺰري‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮان‬ ‫ﮐﺮﯾﻤﺎن‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫اﮔﺮ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺳﺮ در اﻧﺪازم‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﺎر ِ ﺧﻮان‬ ‫اي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻓﮑﻨﺪي‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻗﺘﺮاب‬

‫ﺧﺎك ﻣﺮدان ﺑﺎش‪ ،‬اي ﺟﺎن در ﻧﺒﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻓﮑﻨﺪي زود آن از ﮔﻔﺖ وي؟‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻟﺒﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺸﺮﯾﻒ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫دﺳﺘﺎر‬

‫و‬

‫دﺳﺘﺎر‬

‫ﺧﻮان‬

‫داد‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﻣﻨﻘﯽ‬

‫ﺟﺎن ﻋﺎﺷﻖ را ﭼﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺎد؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﺴﻮزﯾﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﮐﺴﯿﺮ‬

‫ز‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺳﺖ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬ ‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫دارم‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫ز‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﺑﺎ‬

‫اي‬

‫ﺳﺘﯽ؟‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﻧﺪم‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪ‬ ‫دان‬

‫راز‬

‫زن‬

‫ﮐﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺻﺪق ﻣﺮد از ﺻﺪق ِ زن‬

‫آن دل ﻣﺮدي ﮐﻪ از زن ﮐﻢ ﺑﻮد‬

‫آن دﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻢ ز اﺷﮑﻢ ﺑﻮد‬

‫‪ .153‬ﻗﺼﮥ ﻓﺮﯾﺎد رﺳﯿﺪن رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﮐﺎروان ﻋﺮب را ﮐﻪ از ﺗﺸﻨﮕﯽ و ﺑﯽ آﺑﯽ‬ ‫درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دل ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻧﻬﺎده و ﺷﺘﺮان و ﺧﻠﻖ زﺑﺎن ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫وادي‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫آن‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻣﻐﯿﺚ‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫اي‬

‫ﮐﺎرواﻧﯽ‪،‬‬

‫دو‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎرواﻧﯽ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺎراﻧﺶ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫اي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﻮن‬

‫ره‪،‬‬

‫ﺑﺰرگ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻒ رﯾﮓ و ره ﺻﻌﺐ و ﺳﺘﺮگ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮ‬

‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫رﺣﻤﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ زوﺗﺮ دوﯾﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﮐﺜﺒﺎن‬

‫رو ﯾ ﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫آورد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫زودي‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺷﺘﺮاﻧﺸﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺘﺮﺑﺎن‬ ‫ﮐﺜﺒﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫از‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻗﺤﻂ‬

‫ﻗﺮب‬

‫ﺷﺘﺮ‬ ‫را‬

‫ﺳﯿﻪ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﺑﻨﺪه اي ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﯿﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﺘﺮ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ او را‪ ،‬ﮐﯿﺴﺖ او؟‬ ‫ﺳﯿﺪ‬ ‫ﻧﻮﻋﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﺮور‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪش‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آرﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﺑﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫راوﯾﻪ‬

‫از‬

‫آب‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫او‬

‫ﻣﻬﺘﺮ‬

‫و‬

‫آن‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫روي‬ ‫ﺷﻔﯿﻊ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﻣﺮ‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫اﻟﻮري‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﻧﺎ او ﻣﮕﺮ آن ﺳﺎﺣﺮ اﺳﺖ؟‬ ‫‪460‬‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮوﻫﯽ را زﺑﻮن ﮐﺮد او ﺑﻪ ﺳﺤﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻃﺮف‬

‫او‬

‫ﮐﺸﮑﺸﺎﻧﺶ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آورﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪش‬

‫آن‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫او‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫ﻧﻮﺷﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﺒﺮ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﺸﻨﯿﻊ‬ ‫و‬

‫آب‬

‫و‬

‫ﺗﻒ‬

‫ﺑﺮدارﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را زآن ﻣﺸﮏ او ﺳﯿﺮاب ﮐﺮد‬

‫اﺷﺘﺮان و ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ز آن آب‬

‫راوﯾﻪ ﭘﺮ ﮐﺮد و ﻣ‪‬ﺸﮏ از ﻣ‪‬ﺸﮏ او‬

‫اﺑﺮ ﮔﺮدون ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ از رﺷﮏ او‬

‫راوﯾﻪ‬

‫ﻫﺎوﯾﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫َﺧﻮرد‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫اﯾﻦ ﮐﺴﯽ دﯾﺪﺳﺖ ﮐﺰ ﯾﮏ ﻣ‪‬ﺸﮏ آب‬

‫ﮔﺸﺖ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣ‪‬ﺸﮏ ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﺑﯽ اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣ‪‬ﺸﮏ‪ ،‬ﺧﻮد رو ﭘﻮش ﺑﻮد و ﻣﻮج ِ ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺳﺮدي‬

‫آﺑﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫آب‬

‫ﺟﻮﺷﺶ‬

‫از‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫و‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯽ اﺳﺒﺎب و ﺑﯿﺮون زﯾﻦ ﺣﮑﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬ ‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫رﻓﺖ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﻫﻮا‬

‫آب‬ ‫در‬

‫اي‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﮔﺮدد‬

‫روﯾﺎﻧﯿﺪ‬

‫ﺗﮑﻮﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫رﺑﻨﺎ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﻨﻌﻢ ﯾﺎد ﮐﺮدي؟ اي ﻋﺠﺐ !‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪ :‬زﯾﻦ ﭘﺲ ﺗﻮ را ﺑﯿﻨﻢ ﻫﻤﻪ‬

‫وآن‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺜﺎق‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫دم‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫رب‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪:‬‬

‫زآن‬

‫رﺑﻨﺎﻫﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ر‪‬د‪‬وا‬ ‫آن‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‪،‬‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ت‪،‬‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫از‬

‫و‬

‫وﻓﺎ‬

‫وز ﺗﻮ ﺑ‪‬ﺪ ﻋﻬﺪي و ﺗﻘﺼﯿﺮ و ﺧﻄﺎ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎر‬

‫او‬

‫ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟ اي ﺑﺤﺮ ﺧﻮ‬

‫ﮐﺮده اي رو ﭘﻮش ﻣ‪‬ﺸﮏ ﺧُﺮد را‬

‫ُﮐﺮد را‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬ ‫از‬

‫ﻋﻬﺪ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫اﺣﺴﺎن‬ ‫ﺳﺒﺐ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﺣﻤﺘﻢ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻟَﻌﺎد‪‬وا‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎﯾﻠﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﻮﺷﻬﺎ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬ ‫اي‬

‫رو‬

‫ﭼﻔﺴﯿﺪه‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫اي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‬

‫از‬

‫آن‬

‫اﻣﺮ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﻌﺬوري‪،‬‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﮐﺮدي ﻫﻢ ﻋﺮب ﻫﻢ‬

‫‪ .154‬ﻣﺸﮏ آن ﻏﻼم از ﻏﯿﺐ ﭘ‪‬ﺮ آب ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰه و آن ﻏﻼم ﺳﯿﺎه را ﺳﭙﯿﺪ رو ﮐﺮدن ﺑﺎذن اﷲ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫اي ﻏﻼم‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺗﻮ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﯿﻦ ﻣﺸﮏ ﺧَﻮد‬ ‫آن‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬ ‫زآن‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫اي‬ ‫ﻧﻈﺮ‬ ‫ﭘﺮ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫رو‬ ‫آب‬

‫ﺷﺪ‬ ‫از‬

‫از‬ ‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺪﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫از‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫او‬

‫رﯾﺰان‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﺸﮏ او رو ﭘﻮش ِ ﻓﯿﺾ آن ﺷﺪه‬

‫ﭘﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫دم‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ز‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ راه‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﺑﺎزش‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬ ‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫در‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫و ز ﻣﻘﺎم‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ آ‪ ،‬ﺑﺎز رو اي ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬ ‫‪461‬‬

‫وﻗﺖ ﺣﯿﺮت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺣﯿﺮت ﭘﯿﺶ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن در ره درآ‪ ،‬ﭼﺎﻻك و ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫رو‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﺑﺮ‬

‫ر‪‬ﺧﺶ‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﻓﺮﺧﺶ‬

‫آن‬

‫زﻧﮕﯽ‬

‫زادة‬

‫ﺣﺒﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺪر و روز روﺷﻦ ﺷﺪ ﺷﺒﺶ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫دﻻل‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬اﮐﻨﻮن رو ﺑﻪ ده‪ ،‬واﮔﻮي ﺣﺎل‬

‫او ﻫﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺑﯽ ﭘﺎي ﻣﺴﺖ‬

‫ﭘﺎي ﻣﯽ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ در رﻓﺘﻦ ز دﺳﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫روان‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎن‬

‫دﺳﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‪،‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دو‬ ‫ره‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻣﺸﮏ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﻫﺎي‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﻏﻼﻣﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﻮاﺣﯽ‬

‫از‬ ‫دﯾﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زود‬

‫ﻧﻪ‬

‫‪ .155‬دﯾﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﻏﻼم ﺧﻮد را ﺳﭙﯿﺪ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﮐﻪ اوﺳﺖ و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻏﻼم ﻣﺮا ﺗﻮ ﮐﺸﺘﻪ اي‬ ‫ﺧﻮن او ﺗﻮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ از دورش ﺑﺪﯾﺪ و ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫راوﯾﮥ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ده‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫زﻧﮕﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ؟‬

‫اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑ‪‬ﺪرﯾﺴﺖ‪ ،‬ﻣﯽ آﯾﺪ ز دور‬

‫ﻣﯽ زﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﻮر ِ روز‪ ،‬از روش ﻧﻮر‬

‫ﻣﮕﺮ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺪ؟‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﮐﻮ ﻏﻼم ﻣﺎ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﯾﺎ ﻣﮕﺮ او را ﺑﮑﺸﺖ اﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪ ﮔﻬﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﮔﺮﮔﯽ رﺳﯿﺪ‬

‫اﺷﺘﺮش‬ ‫از‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫آورد‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫و ﮐﺸﺘﻪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫زادي‬

‫ﮔﻮ ﻏﻼﻣﻢ را ﭼﻪ ﮐﺮدي؟ راﺳﺖ ﮔﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮ ﮐﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻮن آﻣﺪم؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎي ﺧﻮد در اﯾﻦ ﺧﻮن آﻣﺪم؟‬ ‫ﻓﻨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻨﺖ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫واﻧﻤﺎ‪،‬‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺑﮑﺸﺘﯽ‬

‫و‬

‫از‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻫﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﯽ؟ ﻏﻼم ﻣﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﻧﺨﻮاﻫﯽ رﺳﺖ از ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ راﺳﺖ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫زآن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺮار‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮﯾﺪي‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﮐﻨﻮن‪،‬‬

‫رﻧﮓ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ ﺟﺎن ِ ﭘﺎك‬

‫ﻓﺎرغ از رﻧﮓ اﺳﺖ و از ارﮐﺎن ﺧﺎك‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫آب ﻧﻮﺷﺎن ﺗﺮك ﻣ‪‬ﺸﮏ و ﺧﻢ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻓﺎرﻏﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﭽﻮﻧﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺟﺎن‬

‫زود‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎن‬

‫ﻣﺎ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﯾﮑﺎﯾﮏ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎن‪،‬‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺷﺒﺪﯾﺰ ﻣﻦ ﺻﺒﺤﯽ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫واﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻗﺪري‬

‫روﺷﻨﻢ‬

‫دﯾﺪه ام ﺻﺪري و‪ ،‬ﺑﺪري ﮔﺸﺘﻪ ام‬ ‫آن‬

‫ﻓﻀﻠﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫را‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﻋﺪدﻫﺎ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﻏﺮﻗﮥ‬

‫ﺟﺎن ﺷﻮ و‪ ،‬از راه ﺟﺎن‪ ،‬ﺟﺎن را ﺷﻨﺎس‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﮏ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﯾﮏ ﺳﺮ رﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﮑﻤﺖ را دو ﺻﻮرت ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮﻧﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮﻧﺪ‬

‫آن ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﯾﮏ‬

‫در‬ ‫‪462‬‬

‫ِ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دﻧﺒﺎل‬

‫و‬

‫آن ﻣﻠﮏ ﭼﻮن ﻣﺮغ‪ ،‬ﺑﺎل و ﭘﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫وﯾﻦ ﺧﺮد ﺑﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮّ و ﻓﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ دو ﺧﻮش رو ﭘﺸﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻠﮏ ﻫﻢ ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺣﻖ را واﺟﺪي‬

‫ﺳﺎﺟﺪي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫و‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آدم‬

‫آن‬

‫دو‬

‫ﻣﻨﺎﺻﺮ‬

‫دو‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﺑﺪن‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﯾﻦ ﺑﯿﺎن اﮐﻨﻮن ﭼﻮ ﺧﺮ ﺑﺮ ﯾﺦ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﻣﺆﺗﻤﻦ‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻤﯿﺪ‬

‫اﻧﺠﯿﻞ‬

‫ﻃﯿﻦ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﮔﺮ در د‪‬ه ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﺲ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺎي و ﻫﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ آوردم ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻠﻮخ‬

‫رﺳﻮخ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﺮﯾﻤﯽ‬

‫او‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺣﺎﺳﺪي‬

‫ﻋﻤﺮ؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﺑﯽ‬

‫از‬

‫دو‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮان ﺑﺮﺑﻂ زدن در ﭘﯿﺶ ﮐﺮ؟‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﺷﯿﻌﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫او‬

‫ﺑﻮده‬

‫رﻣﯿﺪ‬

‫آدم‬ ‫آدم‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺗﻮان‬

‫روﺷﻨﺎن‬

‫اول‬

‫ﻫﺮ‬

‫واﺣﺪي‬

‫دو‬

‫را‬

‫و‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻃﻘﯽ‬

‫درد‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﺰو‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺷﻮﻧﺪت اي رﻫﯽ‬ ‫و‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺸﺮّح‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫ﺟﺰوت‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫را‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﮥ‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫دارد‬ ‫دﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﭘﺎ‬

‫و‬ ‫و‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﻬﯽ‬ ‫ﺑﺨﻔﺖ‬

‫‪ .156‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ داد و آﻓﺮﯾﺪ از ﺳﻤﺎوات و ارض و اﻋﯿﺎن و اﻋﺮاض‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺘﺪﻋﺎي ﺣﺎﺟﺖ آﻓﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺤﺘﺎج ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ أَ ﻣ‪‬ﻦْ ﯾﺠِﯿﺐ‪ ‬اﻟْﻤ‪‬ﻀْﻄَﺮﱠ إِذا‬ ‫د‪‬ﻋﺎه‪ ،‬اﺿﻄﺮار ﮔﻮاه اﺳﺘﺤﻘﺎق اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ روﺋﯿﺪ‪ ،‬از ﭘﯽ ﻣﺤﺘﺎج ر‪‬ﺳﺖ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮﯾﺎ‬ ‫ﻣﺸﮑﻞ‪،‬‬

‫ﺗﺎﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺳﻤﺎوات‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ اش درد اﺳﺖ و اﺻﻞ ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫دوا‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻓﻘﺮي‪،‬‬

‫ﻧﻮا‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رود‬

‫ﺟﻮاب‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﭘﺴﺘﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫آب‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫آﺑﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺰاﯾﺪ‬

‫رو‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫آن‪،‬‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫از‬ ‫ﮐﻢ‬ ‫آب‬

‫ﻧﺎزك‬ ‫ﭘﺴﺘﯿﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﻘﺎﻫ‪‬ﻢ‪‬‬

‫روان‬

‫ﺑﻪ‬

‫دو‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻧﺒﻮر‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺷﻮي‬

‫از‬

‫ﮔﺮدد ز‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫آب‬

‫و‪،‬‬ ‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫ﭘﺴﺘﺎن‬

‫ﺷﯿﺮ او؟‬

‫ﺣﺮارت‬

‫را‬

‫ﮔﺮو‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﺸﯿﺶ‬

‫آب را ﮔﯿﺮي ﺳﻮي او ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺶ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زرع ﺟﺎن را ﮐﺶ ﺟﻮاﻫﺮ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬ ‫ر‪‬ﺑ‪‬ﻬ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﯽ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺣﺎﺟﺎت‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫آب ﮐﻢ ﺟﻮ‪ ،‬ﺗﺸﻨﮕﯽ آور ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻃﻔﻠﮏ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫دردي‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺒﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﺑﺮ‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﺧﻄﺎب‬ ‫‪463‬‬

‫زرع‬ ‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺑﺎش‬

‫ﺧﺸﮏ‪،‬‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ز‬ ‫اﷲ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫آب‬ ‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬ ‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .157‬آﻣﺪن آن زن ﮐﺎﻓﺮه ﺑﺎ ﻃﻔﻞ ﺷﯿﺮ ﺧﻮاره ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻧﺎﻃﻖ ﺷﺪن ﻃﻔﻞ‬ ‫ﻋﯿﺴﯽ وار ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰات رﺳﻮل ﺧﺪا‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻢ از آن د‪‬ه‪ ،‬ﯾﮏ زﻧﯽ از ﮐﺎﻓﺮان‬ ‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﻮدك‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻠﻢ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫اﷲ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﻠﯿﮏ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻣﺎدرش از ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﻫﯽ ﺧﻤﻮش‬

‫ﮐﯿﺖ‬

‫اﯾﻦ ﮐﯽ ات آﻣﻮﺧﺖ اي ﻃﻔﻞ ﺻﻐﯿﺮ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﺑﺎﻧﺖ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ؟‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮت‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ؟‬

‫ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭘﺲ رﺳﻮﻟﺶ‬ ‫ﻧﺎﻣﻢ‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫وآﻧﮕﻪ‬

‫وﺻﻒ‬

‫دوان‬

‫دو‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﻪ‬

‫زن‬

‫اﷲ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺟﺌﻨﺎ‬

‫إﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﻬﺎدت را‬

‫ﺑﮕﻮش؟‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫رﺳﯿﻞ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﻈﺮت‬ ‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﺪري‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﻔﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻃﻔﻞ رﺿﯿﻊ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﻧﺎﻣﺖ؟ ﺑﺎز ﮔﻮ و ﺷﻮ ﻣﻄﯿﻊ‬ ‫ﺗﻤﯿﺰ‬

‫اﻟﻌﺰﯾﺰ‬

‫ﻋﺒﺪ‬

‫ﻋ‪‬ﺰّي‪،‬‬

‫ﻣﻦ ز ﻋ‪‬ﺰّي ﭘﺎك و ﺑﯿﺰار و ﺑﺮي‬

‫ﺣﻖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫دادت‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﺟﺮﯾﺮ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دو‬

‫ز‬ ‫را‬

‫اﻓﮑﻨﺪ اﯾﻦ‬

‫ﻋﻠﻮ‪‬م‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻫﻪ‬

‫ﻋﺒﺪ‬ ‫ﻣﺎه‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪر‬

‫درس ﺑﺎﻟﻎ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻮن اﺻﺤﺎب ﺻﺪر‬

‫ﭘﺲ ﺣﻨﻮط آن دم ز ﺟﻨﺖ در رﺳﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺣﻨﻮط‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫ﻫﺮ دو ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﺰ ﺧﻮف ﺳﻘﻮط‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﭙﺮدن‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ اﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﯿﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺮوق‬

‫زﻧﺪ‬

‫آن ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﻣﻌﺮّف ﺣﻖ ﺑﻮد *‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﯿﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺻﺪ‪‬ق‬

‫ﺑﻮد‬

‫ورا‬

‫ﺣﺎرس‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﻼ‬

‫آن ﮐﺴﯽ را ﮐﺶ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺂواز‬

‫ﺻﻼ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ آﺑﯽ و وﺿﻮ را ﺗﺎزه ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫از‬

‫دﺳﺖ و رو را ﺷﺴﺖ او زآن آب ﺳﺮد‬

‫‪ .158‬رﺑﻮدن ﻋﻘﺎب ﻣﻮزة ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را و ﺑﺮدن ﺑﺮ ﻫﻮا و ﻧﮕﻮن ﮐﺮدن و از ﻣﻮزه ﻣﺎري‬ ‫ﺳﯿﺎه ﻓﺮو اﻓﺘﺎدن‬

‫ﻫﺮ دو ﭘﺎ ﺷﺴﺖ و‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮزه ﮐﺮد راي‬

‫ﻣﻮزه‬

‫را‬

‫ﺑﺮﺑﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﺳﺖ ﺳﻮي ﻣﻮزه ﺑﺮد آن ﺧﻮش ﺧﻄﺎب‬

‫ﻣﻮزه‬

‫را‬

‫ﺑﺮﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﻮزه را اﻧﺪر ﻫﻮا ﺑﺮد او ﭼﻮ ﺑﺎد‬

‫ﭘﺲ ﻧﮕﻮن ﮐﺮد و‪ ،‬از آن ﻣﺎري ﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺧﻮاه‬

‫آورد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯿﻦ ﺑﺴﺘﺎن و رو ﺳﻮي ﻧﻤﺎز‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﺌﯽ‬

‫ﺷﺎﺧﺌﯽ‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﻘﺎب‬

‫از‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﻣﻮزه‬

‫از‬ ‫آن‬

‫ﻣﻮزه‬ ‫ﮐﺮدم‬

‫ﯾﮏ‬ ‫را‬ ‫اﯾﻦ‬

‫زآن‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫‪464‬‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬ ‫ز‬

‫ادب‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮزه‬

‫رﺑﺎي‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﻋﻘﺎب‬

‫ﻋﻘﺎﺑﺶ‬ ‫دارم‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫واي‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﭘﺎﺋﯽ‬

‫ﺿﺮورت‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﮐﺶ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻓﺘﻮي‬

‫ﭘﺲ رﺳﻮﻟﺶ ﺷﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻔﺎ دﯾﺪﯾﻢ و ﺧﻮد ﺑﻮد آن وﻓﺎ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﺗﻮ ﻏﻤﻢ ﺑﺮدي و ﻣﻦ در ﻏﻢ ﺷﺪم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻏﯿﺒﯽ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻧﻤﻮد‬

‫دل در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دور از ﺗﻮ ﮐﻪ ﻏﻔﻠﺖ از ﺗﻮ ر‪‬ﺳﺖ‬

‫دﯾﺪﻧﻢ آن ﻏﯿﺐ را ﻫﻢ ﻋﮑﺲ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ از ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﮑﺲ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻧﻮراﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻋﺒﺪ‪‬اﷲ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﮑﺲ ﻫﺮ ﮐﺲ را ﺑﺪان‪ ،‬اي ﺟﺎن ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﻣﻮزه‬

‫ﺑﺮﺑﻮدي‬

‫در‬

‫ﻣﺎر‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻮزه‬

‫درﻫﻢ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺟﻨﺴﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫‪ .159‬وﺟﻪ ﻋﺒﺮت ﮔﺮﻓﺘﻦ از اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ و ﯾﻘﯿﻦ داﻧﺴﺘﻦ إِنﱠ ﻣ‪‬ﻊ‪ ‬اﻟْﻌ‪‬ﺴ‪‬ﺮِ ﯾﺴ‪‬ﺮاً‬ ‫ﻋﺒﺮت اﺳﺖ اﯾﻦ ﻗﺼﻪ اي ﺟﺎن ﻣﺮ ﺗﻮ را‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﯾﺮك‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬ ‫زرد‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫و‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫واﻗﻌﮥ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫آن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ُﮔﻞ‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﺮگ ﺑﺮﮔﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻣﻨﺜﻨﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻏﻢ؟‬

‫ﺧﻨﺪه را ﻣﻦ ﺧﻮد ز ﺧﺎر آورده ام‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ از ﺗﻮ ﯾﺎوه ﮔﺮدد از ﻗﻀﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻼ‬

‫وﺟﺪان‬

‫اﻟﻔﺮح‬

‫ﻓﯽ‬

‫دان‪،‬‬

‫او‬

‫در رﺑﻮد آن ﻣﻮزه را زآن ﻧﯿﮏ ﺧﻮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫اي ﺧﻨﮏ ﻋﻘﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽ ﻏﺒﺎر‬

‫ﻓﺎﺗﮑﻢ‬

‫ﺷﺎﺗﮑﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻟﺘﺼﻮف‬

‫آن‬

‫ﻋﻘﺎﺑﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺮا‬

‫اﻓﺘﻢ‬

‫ﻗﺎل‬ ‫را‬

‫ﻋﻘﺎﺑﯽ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺎش‬

‫را‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﺄﺳﻮا‬

‫ﻋ‪‬ﻠﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ُﮔﻞ ﺧﻨﺪان ﮔﻪ‪ ‬ﺳﻮد و زﯾﺎن‬

‫ﺧﺎري‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫راﺿﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﺧﻢ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫دﻓﻊ‬

‫راﺣﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﻮ‬

‫زﺑﺎﻧﻬﺎي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت‬

‫را‬ ‫اﯾﺠﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺰرگ‬ ‫ﻓﻮت‬

‫اﻟﻔﺆاد‬

‫أﺗﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﻼﻫﺎي‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫إن‬

‫ﻟﯿﮏ ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﻓﻮت ﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﺸﻮ‬ ‫اﻧﺪ‪‬ه‬

‫ﻧﮕﺬارد‪،‬‬

‫ﻣﺎل‬

‫دان‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮﯾﺪت‬

‫ﻋﻨﺪ‬

‫إﺗﯿﺎن‬

‫اﻟﺴﺮﺣﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور‬

‫زﯾﺎن‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫زﯾﺎن‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت‬ ‫ﺑﻨﯽ‬ ‫را‬

‫ﺟﻮان‬

‫و‬

‫آﯾﺪ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎز‬ ‫را‬

‫زﯾﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﻧﻮ‬ ‫ﻣ‪‬ﺨَﻮر‬

‫ﺳﺘﺮگ‬

‫ﻣﺎل ﭼﻮن ﺟﻤﻊ آﻣﺪ اي ﺟﺎن‪ ،‬ﺷﺪ وﺑﺎل‬

‫‪ .160‬اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮدن آن ﻣﺮد از ﻣﻮﺳﯽ زﺑﺎن ﺑﻬﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﻃﯿﻮر‬ ‫ﻣﺮد‬

‫اﻟﺘﺮح‬

‫أردي‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‪،‬‬ ‫ﻏﻢ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺒﺮﺗﯽ‬

‫د‪‬د‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزم‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫زﺑﺎن‬ ‫در‬

‫ﺟﺎﻧﻮران‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫آدم‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫در ﭘﯽ آب اﺳﺖ و ﻧﺎن و دﻣﺪﻣﻪ‬

‫وردي‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬رو ﮔﺬر ﮐﻦ زﯾﻦ ﻫﻮس‬

‫از‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺧﻄﺮ دارد ﺑﺴﯽ در ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬ ‫‪465‬‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻧﻪ از ﮐﺘﺎب و از ﻣﻘﺎل و ﺣﺮف و ﻟﺐ‬

‫ﻋﺒﺮت‬

‫ﮔﺮم ﺗﺮ ﺷﺪ ﻣﺮد ز آن ﻣﻨﻌﺶ ﮐﻪ ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﻧﻮر ﺗﻮ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﻮ ﭼﯿﺰ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﮐﺮدن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫اي‬

‫ﺟﻮاد‬

‫ﻗﺎﯾﻢ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﯾﺄس‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺳﺨﺮه‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺳﺘﺶ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫رﺟﯿﻢ؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ور‬

‫ﻧﯿﺎﻣﻮزم‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫رد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫و‬

‫ﻣﺮا‬ ‫زﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺮد ﺳﻠﯿﻢ‬ ‫ﺑﯿﺎﻣﻮزم‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫رب‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﮐﺎرش‬ ‫ﺑﯿﺎﻣﻮزش‬

‫او‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬ ‫را‬

‫ﺳﺎزوار‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻗﺪرت‬ ‫اﯾﻦ‬

‫رو‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﺧﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز آن ﻏﻨﺎ و‪ ،‬ز آن ﻏﻨﯽ ﻣﺮدود ﺷﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﻗﺪرت‬

‫اﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﻏﻢ‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫آرزوي‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫آرزوﻫﺎي‬

‫ز‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاره‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﮑﺮدﯾﻢ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﻟﻄﻔﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﻨﻊ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰﮐﺎر‬ ‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﺻﺒﺮﻫﺎ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫ﺑﺪرود‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻏﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪان ﺧﻮ ﮐﺮده اﺳﺖ آن ﺻﯿﺪ ﻏﻮل‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮔﻞ‬

‫آن‬

‫ﻧﮕﻮارد‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﺑﯽ‬

‫‪ .161‬وﺣﯽ آﻣﺪن از ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻣﻮزش ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻌﻀﯽ از آن‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن وﺣﯽ آﻣﺪ از ﺣﻀﺮت ﮐﻪ رو‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﻮد ﺷﻨﻮ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺰدان‪:‬‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‪‬‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫ﮔﺮدش او را ﻧﻪ اﺟﺮ و ﻧﯽ ﻋﻘﺎب‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﺒﺎدت‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮاه اﯾﻦ ﻓﻠﮏ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻣﺴﺒﺢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﯿﻎ در دﺳﺘﺶ ﻧ‪‬ﻪ‪ ،‬از ﻋﺠﺰش ﺑﮑﻦ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮐَﺮﱠﻣ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﮐﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫آدم‬

‫ِ‬

‫ﻋﺴﻞ‪،‬‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺧﻮرد‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫زﻧﺒﻮر‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ﮔﺮدد او ﯾﺎ راه زن‬ ‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮد ﮐﺎن زﻫﺮي‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬ ‫از‬

‫ﺻﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ ز ﻗﻮﺗﺶ زﻫﺮ ﺷﺪ در وي ﭘﺪﯾﺪ‬

‫اﻟﺤﯿﺎت‬

‫اﻟﻤﻤﺎت‬

‫اﻫﻞ‬

‫در ﺟﻬﺎن اﯾﻦ ﻣﺪح و ﺷﺎﺑﺎش و زﻫﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ رﯾﻖ او‬ ‫ﻫﻮا‪،‬‬

‫ﺗﺴﻮﯾﻞ‬ ‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﺳﺖ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫و‬

‫زاﻫﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻗﺪرت رﻓﺖ‪ ،‬ﮐﺎﺳﺪ ﺷﺪ ﻋﻤﻞ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻗﺪرﺗﺖ‬

‫رﻧﺪان‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺳﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫‪466‬‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬ ‫را‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺳﻢ‪‬‬

‫و‬

‫زﻧﺪان‬

‫ز‬

‫ﻧﺤﻠﯽ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ﺣﻔﺎظ‬

‫در‬

‫ﻣﺰدﻣﻨﺪ‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻏﺎزي‬

‫زﻧﺒﻮروار‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫و‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫اﺟﻞ‬

‫دار‬

‫و‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺳﻮار‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮادت‬

‫ﺗﺮك اﯾﻦ ﺳﻮدا ﺑﮕﻮ‪ ،‬و ز ﺣﻖ ﺑﺘﺮس‬

‫دﯾﻮ‬

‫دادﺳﺘﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻣﺮادت‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻨﮓ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫داد‬ ‫درد‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﮐَﺮﱠﻣ‪‬ﻨﺎ‬ ‫او‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮐﻢ‬

‫درﮐﺶ‬ ‫زرد‬

‫ﻋﻨﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﭼﻬﺮ‬

‫در‬

‫درس‬ ‫ﺗﻌﺐ‬

‫ﺻﺪ‬

‫‪ .162‬ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪن آن ﻣﺮد ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺘﻌﻠﯿﻢ زﺑﺎن ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﯽ و ﺳﮓ و اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎري ﻧﻄﻖ ﺳﮓ ﮐﺎو ﺑﺮ در اﺳﺖ‬

‫ﻧﻄﻖ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﮐﻪ اﻫﻞ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬ﻫﯿﻦ ﺗﻮ داﻧﯽ‪ ،‬در رﺳﯿﺪ‬

‫ﻧﻄﻖ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺷﻮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان‬

‫از‬

‫ﺧﺎدﻣﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺳﻔﺮه‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻔﺸﺎﻧﺪ‬

‫اﯾﺴﺘﺎد‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫او‬ ‫اي‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺎت‪،‬‬

‫ِ‬

‫آﺛﺎر‬

‫زاد‬

‫در رﺑﻮد آن را ﺧﺮوﺳﯽ ﭼﻮن ﮔﺮو‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﮓ‪ :‬ﮐﺮدي ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﻠﻢ‪ ،‬رو‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻃﻦ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﮔﻨﺪم‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫و‬

‫ﺟﻮ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺟﺰم‬

‫داﻧﻪ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﺣﺒﻮب‬

‫ﺗﻮ ﺗﻮاﻧﯽ ﺧﻮرد و‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯽ‪ ،‬اي ﻃﺮوب‬

‫آن‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﻣﯿﺮﺑﺎﯾﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .163‬ﺟﻮاب ﺧﺮوس ﺳﮓ را‬

‫ﭘﺲ ﺧﺮوﺳﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻦ زن‪ ،‬ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‬ ‫اﺳﺐ اﯾﻦ ﺧﻮاﺟﻪ ﺳﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪن‬

‫روز ﻓﺮدا ﺳﯿﺮ ﺧﻮر‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻦ ﺣﺰن‬

‫ﻣﺮ ﺳﮕﺎن را ﻋﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮگ اﺳﺐ‬

‫و ﮐﺴﺐ‬

‫اﺳﺐ‬

‫را‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺪا زﯾﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭘﯿﺶ ﺳﮓ ﺷﺪ آن ﺧﺮوﺳﮏ روي زرد‬

‫را‬

‫رﺑﻮد‬

‫آن ﺧﺮوس و‪ ،‬ﺳﮓ ﺑﺮ او ﻟﺐ ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﮐﺎي ﺧﺮوس ﻋﺸﻮه ده‪ ،‬ﭼﻨﺪ اﯾﻦ دروغ؟‬

‫ﻇﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫اﺳﺐ ﮐﺶ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﻘﻂ ﮔﺮدد ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮐﻮر ِ اﺧﺘﺮ ﮔﻮي و‪ ،‬ﻣﺤﺮوﻣﯽ ز‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻔﺮوﺧﺖ‬

‫روزي‬

‫واﻓﺮ‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫اﺳﺐ را ﺑﻔﺮوﺧﺖ‪ ،‬ﺟ‪‬ﺴﺖ او از زﯾﺎن‬

‫آن‬

‫زﯾﺎن‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺳﻘﻂ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻓﻘﻂ‬

‫روز ﺛﺎﻟﺚ ﮔﻔﺖ ﺳﮓ ﺑﺎ آن ﺧﺮوس‬

‫اي‬

‫ﮐﻮس‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﮔﻮﺋﯽ دروغ‪ ،‬اي ﺑﯽ ﻓﺮوغ؟‬

‫دوﻏﯽ اي ﻧﺎ اﻫﻞ‪ ،‬دوﻏﯽ‪ ،‬دوغ‪ ،‬دوغ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﺼﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮوﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﻔﺮوﺧﺖ‬

‫ﻏﻼم‬

‫او‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺷﺪ‬ ‫را‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ از ﻏﻢ‪ ،‬وز زﯾﺎن‪ ،‬آن دم ﻣﺤﯿﺺ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﺳﺘﺮ‬

‫ﺧﺮوس‬

‫ﮐﺎذﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫اﺳﺘﺮش‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫زود‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺳﻘﻂ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﻗﺪر‬

‫از‬

‫اﺳﺘﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎﻧﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪ و آن ﻏﻼﻣﺶ را ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﮐﺎذﺑﺎن‬

‫ﻓﺮداﯾﺶ‬ ‫ﺳﮓ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﻏﻼم‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪه‬

‫و‬

‫آﯾﺪ‬ ‫رﯾﺰﻧﺪ‬

‫اﻗﺮﺑﺎ‬

‫ر‪‬ﺳﺖ از ﺧﺴﺮان و‪ ،‬رخ را ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬ ‫‪467‬‬

‫ﺷﮑﺮﻫﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺷﺎدﯾﻬﺎ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻢ‬

‫از‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺳﻮء‬

‫ﺳﻪ‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﻟﻘﻀﺎء‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ؟‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﺷﺎ از ﻣﻦ و از ﺟﻨﺲ ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫رﻗﯿﺐ‬

‫ﺧﺮوﺳﺎن‬

‫دروغ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﻮذن‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯿﻢ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﺮدﯾﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫راﺳﺖ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺎﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﺳﻬﻮ‬

‫ﻧﺎﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﺟﺰ‬

‫از‬

‫از‬ ‫دروﻏﯽ‬ ‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬ ‫ﺟﻮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫درون‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻃﺸﺘﯽ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ز‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫داد‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎز‬

‫ﻣﺎ‬

‫رود‬

‫در‬

‫از‬

‫"ﺣﯽ‬

‫دروغ‬

‫وﮐﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫آﻓﺘﺎﺑﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﺧﺘﻢ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺮوس ژاژﺧﺎ‪ ،‬ﮐﻮ ﻃﺎق و ﺟﻔﺖ؟‬ ‫ﻧﭙﺮّد‬

‫اﺻﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫‪ .164‬ﺧﺠﻞ ﮔﺸﺘﻦ ﺧﺮوس ﭘﯿﺶ ﺳﮓ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ دروغ ﺷﺪن در آن ﺳﻪ وﻋﺪه‬ ‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫واﻗﻌﻪ‬

‫زﻣﻦ‬

‫اﻟﻔﻼح"‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫اذان‪،‬‬

‫ﺧﻮن‬

‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﻘﺘﻞ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮار‬

‫و‬

‫ﻣﺒﺎح‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﻘﻂ‬

‫آﻧﮑﻪ ﻣﻌﺼﻮم آﻣﺪ و‪ ،‬ﭘﺎك از ﻏﻠﻂ‬

‫آن‬

‫ﺧﺮوس‬

‫ﺟﺎن‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫آن‬

‫را‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﺧﻮن ﺧﻮد را رﯾﺨﺖ‪ ،‬آن درﯾﺎب ﻧﯿﮏ‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﯾﺎن‪،‬‬

‫دﻓﻊ‬

‫زﯾﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ﺟﺴﻢ و ﻣﺎل ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻬﺎ را ﻓﺪي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫در‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺴﺘﺮي‬

‫ﻣﯿﺨﺮي‬

‫آن‬

‫ﻏﻼﻣﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫او‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﯿﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﺶ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﭘﺎره‬ ‫ﮔﺎو‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻫﺎي‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺮگ اﺳﺐ‬

‫و‬ ‫و‪،‬‬

‫و‬

‫اي‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﯽ‬

‫ﻣﺮدن‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫روز‬

‫ﻓﺮدا‪،‬‬

‫ﻻﻟﻨﮓ‬

‫و‬

‫و ﻣﺮگ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ز‬

‫‪ .165‬ﺧﺒﺮ ﮐﺮدن ﺧﺮوس از ﻣﺮگ ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻧﺎﻧﻬﺎي‬ ‫اﺳﺘﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‪،‬‬

‫داور‬

‫ﮐﺸﺖ‬ ‫ﻧﮏ‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﻮي‬

‫ُﺗﻨﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫و‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬

‫ﻣﺎل‬

‫وارث‬

‫رﺳﯿﺪت‬ ‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﻟﻮت‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺳﺎﺋﻼن‬

‫ﺳﺮي‬

‫و‬

‫رﯾﺰد‬

‫ﻋﺎم‬ ‫ﺳﺒﮏ‬

‫ﻗﻀﺎ ﮔﺮدان ِ اﯾﻦ ﻣﻐﺮور ِ ﺧﺎم‬

‫از زﯾﺎن ﻣﺎل و درد ِ آن ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻣﺎل اﻓﺰون ﮐﺮد و ﺧﻮن ﺧﻮﯾﺶ رﯾﺨﺖ‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﯾﺎﺿﺘﻬﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻘﺎي‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺳﺎﻟﮑﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫را‬

‫ﻋﻤﻞ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮدﻫﺎ‬

‫آن ﺧﺪاي اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺧﺪاي اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺧﺪا‬

‫ﯾﺎ وﻟﯽ ﺣﻖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮي ﺣﻖ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﺜﺎر‬ ‫اﻣﯿﺪي‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬ ‫‪468‬‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫داده‬ ‫و‬

‫ﺑﻘﺎي‬ ‫ﺳﻘﯿﻢ‬ ‫را‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫و‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﻫﺎﻟﮑﯽ؟‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ل‬

‫ﮐﺎو ﻏﻨﯽ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺟﺰ او ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﮐﯽ ﻓﻘﯿﺮي ﺑﯽ ﻋﻮض ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﮔﯿﺮ؟‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫ﺑﺎزار‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺘﺎع‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻼﻣﯽ‬

‫ﻧﺸﻨﻮي‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮐﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫و‬

‫اﻧﺪرون‬

‫دل‬

‫ﻋﻮﺿﻬﺎ‬

‫ﻋﻮض‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫آﺧﺮت‬

‫ﺑﯽ ﻃﻤﻊ ﻧﺸﻨﯿﺪه ام از ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﻼﻣﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺟﺰ ﺳﻼم ﺣﻖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﯿﻦ آن را ﺑﺠﻮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ و‪ ،‬ﮐﻮ ﺑﻪ ﮐﻮ‬

‫ﻣﺸﺎم‬

‫ﺳﻼم‬

‫از‬

‫دﻫﺎن‬

‫آدﻣﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫ز‬

‫ﺳﻼم‬

‫آن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ز‬

‫ﺧﻮش‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﯿﺎم‬

‫آن‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫واﻟﺴﻼم‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻨﯿﺪم‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﻧﻮﺷﻢ ﺑﻪ دل‪ ،‬ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﺟﺎن‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ز‪‬د‪‬ﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫دودﻣﺎن‬

‫ﻣﺮده اﺳﺖ از ﺧﻮد ﺷﺪه زﻧﺪه ﺑﻪ رب‬

‫ز آن ﺑﻮد اﺳﺮار ﺣﻘﺶ در دو ﻟﺐ‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ اﯾﻦ ﺗﻦ‪ ،‬روح را ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﻣﯽ ﺷﻨﻮد او از ﺧﺮوﺳﺶ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﻣﺮدن ﺗﻦ‬ ‫ﮔﻮش‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﻣﺮد‬

‫آن‬

‫‪ .166‬دوﯾﺪن آن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ زﻧﻬﺎر ﭼﻮن از ﺧﺮوس ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺷﻨﯿﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ اﯾﻨﻬﺎ‪ ،‬دوان ﺷﺪ ﺗﯿﺰ و ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫رو ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ﺑﺮ ﺧﺎك او ز ﺑﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫رو‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻔﺮوش‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫درون‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫اﻧﺪاز‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﮐﻦ‬

‫دو‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺮا‬

‫دل‬

‫اﻧﺪر‬

‫اول‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫زاري‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫زﯾﻦ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﺮَه‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫رس‬

‫اﷲ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ اﺳﺘﺎ ﮔﺸﺘﻪ اي‪ ،‬ﺑﺮﺟﻪ ز ﭼ‪‬ﻪ‬

‫دﯾﺪم‬

‫و‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﮐﯿﺴﻪ‬

‫ﻫﻤﯿﺎﻧﻬﺎ‬

‫و‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫داﻧﺶ‬

‫از‬

‫ﻣﻘﻞ‬

‫ﺧﺼﺎل‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫در‬

‫ﺳﺮ ﻣﺰن‬

‫در رو ﻣﻤﺎل‬

‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫ﻧﺎﺳﺰاﯾﻢ‬

‫را‬

‫د‪‬ه‬

‫اﻟﺠﺰا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﯿﺮي ﺟ‪‬ﺴﺖ از ﺷﺴﺖ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺳﻨﺖ ﮐﺎﯾﺪ آن واﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫داوري‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آن زﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮي‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ز‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﻢ در آن دم ﺣﺎل ﺑﺮ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﮕﺸﺖ‬ ‫ﺷﻮرش‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻧﺸﻨﻮي‪،‬‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻟﺶ‬

‫روي‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﺷﻮرﯾﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪه‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﯿﻀﮥ‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫ﻗﯽ ﭼﻪ ﺳﻮدت دارد اي ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺧﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﺛﺎق‬

‫ﺳﺎق‬

‫ﺳﺎق‬

‫ﺷﻮﺧﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﭘﻮﻻدي‬

‫زﻧﯽ‬

‫آن ِ ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ اي ﺑﺮادر‪ ،‬آن ِ ﺗﻮ‬ ‫‪469‬‬

‫‪ .167‬دﻋﺎﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ آن ﺷﺨﺺ را ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن رود از دﻧﯿﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﻬﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ‪ :‬اﯾﻦ ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﻧﯽ در ﺧﻮرد ﺗﻮﺳﺖ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﭘﻨﺪارﯾﺪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﻣﺮغ‬

‫آب‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣﺮﻏﺎﺑﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻏﺮﻗﻪ‪ ،‬دﺳﺖ ﮔﯿﺮش اي ودود‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﻦ‬ ‫را‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬ ‫او‬

‫ﺑﺨﺸﺎ‬

‫اژدﻫﺎ‬ ‫آن‬

‫درﯾﺎ‬

‫آن‬

‫را‬

‫درﯾﺎ‬

‫آن‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺲ‬

‫ﺳﺰد‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﺸﺪ‬ ‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫اﯾﻤﺎن‬ ‫و‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫را‬

‫را‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‪،‬‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‬

‫ﻏﻠﻮ‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﺒﺮ‬ ‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اژدرﻫﺎ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫اﷲ‬

‫دوﺧﺘﻦ‬ ‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫‪ .168‬اﺟﺎﺑﺖ ﮐﺮدن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ دﻋﺎي ﻣﻮﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪم‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫دﻋﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫رﺣﻢ‬ ‫زﻧﺪه‬

‫اﯾﻦ ﻓﻨﺎ ﺟﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﻬﺎن ِ ﺑﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫رﺣﻤﺘﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺟﺴﻢ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﮐﻨﻮن‬ ‫و‬

‫ﻣﺎل‬

‫ور‬

‫آﯾﺪت‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﺎزﯾﻢ‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻧﮕﯿﺰ‬

‫ﮐﺎﻧﺠﺎ‬

‫روﺷﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺸﺖ‪‬‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫"ﻟﺪ‪‬ﯾﻨﺎ‬

‫ﻣﺤﻀﺮون"‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﺳﻮد‪‬‬

‫ﭘﺲ رﯾﺎﺿﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﻮ ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ور ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ اﯾﻦ زﻣﺎن زﻧﺪه اش ﮐﻨﻢ‬

‫ﺟﻬﺎن ﻣﺮدن اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدش‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫اﻓﺘﻘﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺳﭙﺮدي ﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺮي‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺣﻘﺖ داد اﯾﻦ رﯾﺎﺿﺖ ﺷﮑﺮ ﮐﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻪ‪،‬‬

‫ده‪،‬‬

‫ﺷﮑﺮاﻧﻪ‬

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر‬

‫اي‬

‫ﻧﮑﺮدي‪ ،‬او ﮐﺸﯿﺪت ز اﻣﺮ ُﮐﻦ‬

‫‪ .169‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زن ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﻧﻤﯽ زﯾﺴﺖ ﺑﻨﺎﻟﯿﺪ ﺟﻮاب آﻣﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻮض رﯾﺎﺿﺖ ﺗﻮﺳﺖ و‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫آن‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺟﻬﺎد ﻣﺠﺎﻫﺪان اﺳﺖ ﺗﻮ را‬

‫و‬ ‫ﺳﺎل‬

‫ﭼﺎر ﻣﻪ‬

‫ﺳﻪ ﻣﻪ‪ ،‬ﯾﺎ‬

‫وﻋﻈﯽ‬

‫ﺷﻤﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زاﺋﯿﺪي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬ ‫از‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﻣﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺺ‬ ‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺿﺮر‬ ‫ﻋﻤﺮور‬

‫ﮔﺸﺘﯽ ﺗﺒﺎه‬

‫ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد آن زن ﮐﻪ اﻓﻐﺎن اي اﻟﻪ‬

‫ﻧُﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎر اﺳﺖ و‪ ،‬ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻢ ﻓﺮح‬

‫ﻗﻮس‬

‫ﻗﺰح‬

‫درد‬

‫ﻧﺬﯾﺮ‬

‫و‬

‫درد‬

‫زوﺗﺮ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫در‬

‫ﺟﻨﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﻏﮑﯽ‪،‬‬

‫را‬

‫ﮐﺎﺻﻞ‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﻻ ﻋﯿﻦ رأت‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﺎي ﺑﺎغ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪش‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫در‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﯿﻒ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻢ‪،‬‬

‫‪470‬‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﺒﺰي‬

‫زن‬

‫از‬

‫او‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺸﮏ‬ ‫را‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺿﻨﺘﯽ‬ ‫ﺑﺎﻏﻬﺎ‬ ‫ﭼﺮاغ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﺜﻞ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﺮد‬

‫او‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬آن زن دﯾﺪ آن را‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫زآن ﺗﺠﻠﯽ‪ ،‬آن ﺿﻌﯿﻒ‪ ،‬از دﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آن ِ ﺧﻮد داﻧﺴﺘﺶ آن ﻣﺤﺒﻮب ﮐﯿﺶ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ و راﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺎزي ﺑﺠﺰ ﺻﺎدق ﻧﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﻮري زﯾﻦ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮرد‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻟﺘﺠﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻗﺼﺮي‬

‫در‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻧﺒﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻮدي‬

‫ﮐﺎﻫﻞ‬

‫ﻣﺼﯿﺒﺘﻬﺎ‬

‫آن‬

‫دادت‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﺎل و ﻓﺰون‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻨﻢ ده ﺑﺮﯾﺰ از ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻮن‬

‫اﻧﺪر آن ﺑﺎغ او ﭼﻮ آﻣﺪ ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪ‪ ،‬از ﺗﻮ ﮔﻢ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﯽ دو ﭼﺸﻢ ﻏﯿﺐ‪ ،‬ﮐﺲ ﻣﺮدم ﻧﺸﺪ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﺧﻮن اﻓﺰون‪ ،‬ﺗﺎ ز ﺗﺐ ﺟﺎﻧﺖ رﻫﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ دان ﺗﻦ را و ﻣﻐﺰ آن دوﺳﺘﺶ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﯾﮏ دﻣﯽ آن را ﻃﻠﺐ‪ ،‬ﮔﺮ ز آن دﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺼﺪ‬ ‫ﻣﯿﻮه‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫از‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻧﻐﺰي‬

‫دارد‬

‫در‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺣﻤﺰه‪،‬‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻋﻢ‪‬‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‪،‬‬ ‫ﮐﺎي‬

‫"ﻻ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻋﻢ‪‬‬

‫ﺗُﻠْﻘُﻮا‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑِﺄَﯾﺪ‪‬ﯾﮑُﻢ‪‬‬ ‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﺗﯿﻎ‪،‬‬

‫وار‬ ‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫إﻟﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫را‬

‫ﮐﯽ روا ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺮي ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻮ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﺴﻖ‬

‫ﺧﻮارﮔﺎن‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫در‬

‫ﻏﺰو‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻓﺤﻮل‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﻫﮋﺑﺮ‬

‫ﺷﮑﻦ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪي‬

‫ﻣﯽ‬

‫دراﻧﺪازي‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻓﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﺪام‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﻏﺎ‬

‫در ﺻﻒ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺳﻨﺎن‬ ‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﻬﻠﮑﻪ"‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﭘﯿﺮ و ﺿﻌﯿﻒ و ﻣﻨﺤﻨﯽ‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زره‬

‫اي‬

‫ﺗﻬﻠﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫زره‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫در ﻓﮑﻨﺪي‬

‫ﭼﻮن ﺟﻮان ﺑﻮدي و زﻓﺖ و ﺳﺨﺖ زه‬ ‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫‪ .170‬در آﻣﺪن ﺣﻤﺰه رﺿﯽ اﷲ ﻋﻨﻪ در ﺣﺮب ﺑﯽ زره‬

‫اﻧﺪر آﺧﺮ‪ ،‬ﺣﻤﺰه ﭼﻮن در ﺻﻒ ﺷﺪي‬ ‫ﺑﺎز‬

‫وي‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ز‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﺎي‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺮﮐﻪ؟‬

‫ﺻﻒ‬

‫زره‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﺋﯽ‬

‫دار‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺪادﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﮔﯿﺮ‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫و‬

‫و‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﺗﯿﺮ‬

‫را؟‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻋﺪو؟‬

‫از‬

‫ﻋﺒﺮ‬

‫را‬

‫‪ .171‬ﺟﻮاب ﺣﻤﺰه ﻣﺮ ﺧﻠﻖ را‬ ‫ﺟﻮان‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﻮي ﻣﺮدن ﮐﺲ ﺑﻪ رﻏﺒﺖ ﮐﯽ رود؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اژدرﻫﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﺸﮑﺮﮔﺎه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫از‬

‫ﺣﻤﺰه‪:‬‬ ‫از‬ ‫ﺑﺮون‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮدم ﻣﻦ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺣﺲ‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫‪471‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫وداع‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ز‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫را‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‪،‬‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻨﺎب‬

‫ﺷُﮑﺮ‬

‫ﻃﻨﺎب‬

‫آﻧﮑﻪ ﻣﺮدن ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﻬﻠﮑﻪ ﺳﺖ‬ ‫واﻧﮑﻪ ﻣﺮدن‬

‫ﺷﺪ ﻓﺘﺢ‬

‫ﭘﯿﺶ او‬

‫اﻣﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫"ﻻ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗُﻠْﻘُﻮا"‬

‫ﺑﯿﺪارم‬ ‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ز‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺎب‬

‫"ﺳﺎرِﻋ‪‬ﻮا" آﯾﺪ ﻣﺮ او را در ﺧﻄﺎب‬

‫اﻟﺤﺬر‬

‫اي‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺑﯿﻨﺎن‬

‫ﺑﺎرﻋﻮا‬

‫اﻟﻌﺠﻞ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎن‬

‫ﺳﺎرﻋﻮا‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫اي‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺑﯿﻨﺎن‬

‫اﻓﺮﺣﻮا‬

‫اﻟﺒﻼ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎن‬

‫اﺗﺮﺣﻮا‬

‫اي‬ ‫اي‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﯾﻮﺳﻒ دﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﮐﺮدش ﻓﺪا‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺮﮔﺶ دﯾﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﻫﺪي‬

‫ﻣﺮگ ﻫﺮ ﯾﮏ اي ﭘﺴﺮ ﻫﻢ رﻧﮓ اوﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ دﺷﻤﻦ دﺷﻤﻦ و‪ ،‬ﺑﺮ دوﺳﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﺮك آﺋﯿﻨﻪ را ﺧﻮش رﻧﮕﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ز ﻣﺮگ اﻧﺪر ﻓﺮار‬

‫آن ز ﺧﻮد ﺗﺮﺳﺎﻧﯽ اي ﺟﺎن ﻫﻮش دار‬

‫روي زﺷﺖ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ رﺧﺴﺎر ﻣﺮگ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮن درﺧﺖ و‪ ،‬ﻣﺮگ ﺑﺮگ‬

‫از ﺗﻮ ر‪‬ﺳﺘﻪ ﺳﺖ‪ ،‬ار ﻧﮑﻮﯾﺴﺖ ار ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش و ﺧﻮش ﻫﺮ ﺿﻤﯿﺮت از ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎري ﺧﺴﺘﻪ اي‪ ،‬ﺧﻮد ﮐ‪‬ﺸﺘﻪ اي‬

‫ور ﺣﺮﯾﺮ و ُﻗﺰ دري‪ ،‬ﺧﻮد رﺷﺘﻪ اي‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺎن ﻋﺮض‪ ،‬وﯾﻦ ﺟﻮﻫﺮ اﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺪار‬

‫آن ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ و زور اﺳﺖ و ﻋ‪‬ﺮق‬

‫ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﻣﺰدوران‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻓﻌﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫ز‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫اي‬

‫زﻧﮕﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻫﻢ‬

‫وﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﻢ اﺳﺖ و زر‪ِ ‬‬

‫ﺗﻬﻤﺘﯽ‬

‫آزاده‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫زﻧﮕﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ام‬ ‫دﮔﺮ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻬﻤﺘﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺤﻨﺘﯽ‬

‫ﻧﻨﻬﺎده‬

‫ام‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ؟‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫او زﻧﺎ ﮐﺮد و‪ ،‬ﺟﺰا ﺻﺪ ﭼﻮب ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ :‬ﻣﻦ ﮐﯽ زدم ﮐﺲ را ﺑﻪ ﻋﻮد؟‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﭼﻮب ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ز ﻧﺎ را در ﺧﻼ؟‬

‫ﮐﻠﯿﻢ؟‬

‫ﺣﮑﯿﻢ؟‬

‫زﻧﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﺎر‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫آب‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺟﺎي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫آن‬

‫اي‬ ‫آب‬

‫ﻋﺼﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻔﮑﻨﺪي‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬ ‫آن‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺷﺨﺺ‬

‫آبِ ﺗﻮ‬

‫ز آن ﻋﺼﺎ ﭼﻮن اﺳﺖ اﯾﻦ اﻋﺠﺎب ﺗﻮ؟‬

‫را؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫را؟‬

‫ﭼﻮن ﺳﺠﻮدي ﯾﺎ رﮐﻮﻋﯽ‪ ،‬ﻣﺮد ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﭘﺮّﯾﺪ‬ ‫و‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫درد‬

‫ﮐﯽ‬

‫دوا‬

‫اي‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺤﺖ‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫در‬

‫رب‪‬‬

‫اﻟﻔﻠﻖ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ز دﺳﺘﺖ رﺳﺖ اﯾﺜﺎر و زﮐﺎت‬

‫ﮔﺸﺖ اﯾﻦ دﺳﺖ آن ﻃﺮف ﻧﺨﻞ و ﻧﺒﺎت‬ ‫و‬

‫ُود‪‬‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺟﺎي‬

‫آن‬

‫آب‬

‫ﺻﺒﺮت‬

‫ذوق‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬ ‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻄﻔﮥ ﻣﺮغ ﺑﺎد اﺳﺖ و ﻫﻮا‬

‫ﺟﻮي‬

‫آب‬ ‫ﮔﺸﺖ‬ ‫آن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺸﮑﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺷﻮق ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﭼﻮﻧﺶ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﺎر ﺟﻮ ﻫﻢ ﻣﺮ ﺗﻮ را ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﻮد‬ ‫‪472‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫آن ﺻﻔﺖ ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺪ؟ ﭼﻨﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻨﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ در ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫در‬

‫رواﻧﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن ﺻﻔﺖ در اﻣﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﻮﻫﺎ روان‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺟﺰوت‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺮدي اش ﮔﺮو‬

‫آن‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻣﺮ‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫در اﻣﺮ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﮐﺎن‬

‫آن‬ ‫ﺻﻔﺎﺗﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮ ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻨﺠﺎ اﯾﻦ ﺻﻔﺎت‬

‫ﭘﺲ در اﻣﺮ ﺗﻮﺳﺖ آﻧﺠﺎ آن ﺟﺰات‬

‫ﭼﻮن ز دﺳﺘﺖ زﺧﻢ ﺑﺮ ﻣﻈﻠﻮم ر‪‬ﺳﺖ‬

‫آن درﺧﺘﯽ ﮔﺸﺖ از او زﻗﻮم ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺧﺸﻢ‪ ،‬آﺗﺶ ﺗﻮ در دﻟﻬﺎ زدي‬

‫آﻣﺪي‬

‫آﺗﺸﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﻗﺼﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎي‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫آدم‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻣﺎر‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫از‬

‫وي‬

‫زاد‬

‫ﻣﺮد‬

‫اﻓﺮوز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫وي‬

‫زاد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫زﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﮋدﻣﺖ‬

‫در‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫وﻋﺪة‬

‫ﻓﺮدا‬

‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﯽ‬

‫در‬

‫آن‬

‫روز‬

‫ﮐﺎﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻣﺎر و ﮐﮋدم ﮔﺸﺖ و ﻣﯿﮕﯿﺮد دﻣﺖ‬

‫ﻓﺮداي‬

‫را‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺟﻬﻨﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫دراز‬ ‫ﻣﯿﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﺳﻌﯿﺮ‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰت‬ ‫ﺣﺸﺮت‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫"ﻓﺮدا‬

‫ره‬

‫روم"‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫واي‬

‫ﮔﺪاز‬ ‫ﮐﺎﺷﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ ‪ِ‬ﺑﮑﺶ اﯾﻦ دوزﺧﺖ را‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻓﺦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﻟﺸﮑﻮر‬

‫أﻃﻔﺄ‬

‫ﻧﻮرك‬

‫ﻧﺤﻦ‬

‫ﻧﺎرﻧﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻧﻮري ﮐﻨﯽ ﺣﻠﻤﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫آﺗﺸﺖ زﻧﺪه ﺳﺖ و در ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫دﯾﻦ‬

‫روز‬

‫ﻓﺎش‬

‫رو‬

‫آن‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫دﯾﻦ‪،‬‬

‫ﭘﻮش‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﮑﺸﺪ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻮر‪ ،‬آﺑﯽ دان و ﻫﻢ ﺑﺮ آب ﭼﻔﺲ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫داري‬

‫آب‪،‬‬

‫از‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫و‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫آب آﺗﺶ را‬ ‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﻐﯿﺮ‬

‫ُﮐﺸﺪ‪ ،‬ﮐﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﺎﺑﯿﺎن‬

‫رو‪،‬‬

‫روز‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﻣﺮ اﺻﻞ ﺧﻮد را ﺑﻨﺪه اﻧﺪ‬ ‫دو‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ور‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺮاف‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺿﺪاﻧﻨﺪ‬

‫و‬

‫آب‬

‫و‬

‫روﻏﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪه‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫آب‬

‫در‬

‫او‬ ‫ﮐ‪‬ﺸﻨﺪ‬

‫اﺣﺘﯿﺎﻃﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ وﺳﻮﺳﻪ و‪ ،‬وﺣﯽ أَ ﻟَﺴ‪‬ﺖ‬ ‫دﻻﻻن‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﻣﺘﺮس‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻟﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﻓﺮق ﮐﻦ ﺳ‪‬ﺮّ دو ﻓﮑﺮت‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺨﺎس‬

‫دو ﻓﮑﺮت از‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﺮان‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻻﺧﻼﺑﻪ‬ ‫ﻏﺒﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬ ‫ﺳﺘﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﻮي‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺸﺘﺎب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫‪ .172‬ﺣﯿﻠﮥ دﻓﻊ ﻣﻐﺒﻮن ﺷﺪن در ﺑﯿﻊ و ﺷﺮي‬ ‫‪473‬‬

‫اي‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫رﺧﺘﻬﺎ‬

‫دﻟﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺮق‬

‫اﻧﺪ‬

‫و‬

‫و‪،‬‬ ‫ﺧﺎن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎري‪،‬‬

‫را‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﺎو ﻓﺮوﺷﺪ ﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﻌﻬﺎ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻏﺒﻦ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ز راﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﺑﯿﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯽ از ﻏﺮار‬

‫ﺷﺮط‬

‫را‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫رﺣﻤﺎن‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﮓ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫ﻗﺎدر‬

‫آدﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﻧﺪك‬

‫اﻓﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺒﻮﺋﯿﻤﺶ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺶ روز‪ ،‬اﯾﻦ زﻣﯿﻦ و ﭼﺮﺧﻬﺎ‬

‫ﻓﯿﮑﻮن"‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫آرد‬

‫ﺑﺮون‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﭘﻨﺠﺎه‬

‫ﮐﺲ‬

‫"ﮐُﻦْ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﺎدر ﺑﻮد ﮐﺎﻧﺪر ﯾﮏ ﻧﻔﺲ‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﭘﺮّان‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮﯾﮑﯽ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﻀﮥ‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫آﻫﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﮑﺴﺖ‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺠﺲ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫و‬

‫ﺳﺮور‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫ﺑﯿﻀﻪ‬

‫اي‬

‫ﻋﻨﯿﺪ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻀﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ار‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﺒﻪ‬

‫ﺑﯿﻀﮥ‬

‫داﻧﯽ اي ﻋﺎﻗﻞ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺳﯿﻦ ﭼﻮ ﺷﯿﻦ‬ ‫داﻧﮥ‬

‫آﺑﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎي‬ ‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫داﻧﮥ‬

‫در‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬

‫ﮔﻨﺠﺸﮏ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻦ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫دور‬

‫اﺳﺖ‬

‫ره‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻘﻄﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫در‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪه‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬ ‫زﻧﺪه‬

‫رﯾﻌﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ در ذوق و‪ ،‬دﯾﮕﺮ دردﻣﻨﺪ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﻢ‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﺧﺴﺮوﯾﻢ‬

‫و‬

‫او‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻼل از ﺿﻌﻒ ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻼل‬ ‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺑﯿﻀﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زاﯾﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫در‬

‫ﺧﺴﺮان‬

‫از‬

‫ﺑﻼل‬

‫از‬

‫‪ .173‬وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻼل ﺑﺎ ﺷﺎدي‬

‫او‬

‫ﺑﯿﻀﻪ‪،‬‬ ‫از‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻃﯿﻮر‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮق ﻫﺎ دان اي ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎ‬ ‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﺮﻏﻬﺎ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻣﺮده‬

‫را‬

‫آرد‬

‫ﮐﻪ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻘﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮐﻮﭼﮏ‬ ‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﻮرد‪ ،‬اي ﻣﻘﺘﻨﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻣﯽ‬

‫آن‬

‫ﺻﺪ‬

‫وآﻧﮕﻪ‬

‫ﭼﻬﻞ‬

‫را‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﺗﻌﺠﯿﻠﺖ‬

‫ز‬

‫ﺳﺎﻟﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﻪ‬

‫روز‬

‫ُﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻮﺟﻮد‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﯾﺪش‪،‬‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺎ‪:‬‬

‫وا‬

‫رﻧﮓ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﺮب‬

‫و‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺑﻼﻟﺶ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻫﻼل‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻼل‬ ‫واﻃﺮب‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﻮن اﻧﺪر ﺣﺮب ﺑﻮدم ز زﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﻣﺮگ ﭼﻪ ﻋﯿﺶ اﺳﺖ و ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ و‪ ،‬رﺧﺶ در ﻋﯿﻦ ِ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺮﮔﺲ و ﮔﻠﺒﺮگ و ﻻﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺗﺎبِ‬

‫رو‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﻧﻮار‬

‫ﻣﯽ‬ ‫‪474‬‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫داد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﺮدم‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫رو‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻣﺮدم‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫را؟‬

‫در‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﻣﺮدم‬

‫او‪،‬‬

‫دﯾﺪي‬

‫ورا‬

‫ﻣﺮدم‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اش‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺮآت‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﺎه‬ ‫ﻓﺰا‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ او‪ ،‬ﮐﻪ در رﻧﮕﺶ رﺳﯿﺪ؟‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺻﻔﺎت‪‬‬

‫دﯾﺪة‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻔﺘﺶ‪ :‬اﻟﻔﺮاق اي ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ ﻧﯽ‪ ،‬اﻟﻮﺻﺎل اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﻮﺻﺎل‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﺟﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫اﻣﺸﺐ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺗﺒﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ ﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻣﺸﺐ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫واﺣﺴﺮﺗﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آن‬

‫روﯾﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﺧﺎﺻﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﺮد‬

‫وﯾﺮان‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫دﻟﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﺠﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫رب‪‬‬

‫ز‬

‫ﮔﺸﺖ اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫از‬ ‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻨﯽ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎ‬

‫دوﻟﺘﺎه‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﻣﻪ‬

‫در‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﯿﺘﺎﺑﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻏﺎﺋﺐ‬

‫در‬ ‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﻧﮕﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪ .174‬ﺣﮑﻤﺖ وﯾﺮان ﺷﺪن ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣﺮگ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﻌﻤﻮرﺗﺮ‬

‫اﻧﺒﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ آدم ﺑﻮدم‪ ،‬اول ﺣﺒﺲ ﮐﺮب‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪ اﮐﻨﻮن ﻧﺴﻞ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺮق و ﻏﺮب‬

‫ﻣﻦ ﮔﺪا ﺑﻮدم در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﮥ ﭼﻮ ﭼﺎه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻗﺼﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺮ ﺷﻬﺎن را ﻣﺄﻧﺲ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮده را ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﮑﺎن‪ ،‬ﮔﻮري ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﺗﻨﮓ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫زﻓﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ اﻓﻐﺎن از ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮن "دو ﺗﺎ" ﺷﺪ؟ ﻫﺮ ﮐﻪ در وي ﺑﯿﺶ زﯾﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز آن ﻣﮑﺎن ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﺟﺎن ﭼﻮن ﺷﺎد ﺷﺪ‬

‫ﻃﺒﯿﻌﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫رﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫از‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮاب‬

‫آزاد‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ ﻓﺮاخ و ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫ز‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫ﺗﻨﮓ‬ ‫او‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‪،‬‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺨﺮش‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﻣﻨﺎخ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫‪ .175‬ﺗﺸﺒﯿﻪ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﺮاخ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻨﮓ و ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺧﻮاب راﺑﻤﻮت ﮐﻪ ﺧﻼص از ﺗﻨﮕﯽ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫ﺗﻔﺴﯿﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﺑﺨﺴﯿﺪه‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻋﺮﯾﺾ اﺳﺖ و ﻃﻮﯾﻞ‬

‫ز آن ﺗﺒﺶ ﺗﻨﮓ آﯾﺪت ﺟﺎن و ﮐﻠﯿﻞ‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﺖ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻧﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺒﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫‪475‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻮد‬

‫از‬

‫اﺗﺴﺎع‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﮐﻔﺶ ﺗﻨﮓ ﭘﻮﺷﯽ اي ﻏﻮي‬ ‫ﻓﺮاﺧﯽ‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ دﯾﺪ او ﻣﺮ ﺗﻮ را از دور ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺎو در آن ﺻﺤﺮا ﭼﻮ ﻻﻟﻪ‬

‫ﺑﺮﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫در ﻓﻐﺎن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫در‬

‫ﻓﺮاﺧﯽ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ زﻧﺪان آﻣﺪ آن ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮔﻠﺸﻨﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺧﻮاب ﺗﻮ‪ ،‬آن ﮐﻔﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺎﻧﺖ آزاد از ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫اوﻟﯿﺎ را ﺧﻮاب ﻣﻠﮏ اﺳﺖ اي ﻓﻼن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ و‪ ،‬آن ﺟﺎ ﺧﻮاب ﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻨﮓ و‪ ،‬درون ﺟﺎن ﭼﻨﮓ ﻟﻮك‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻨﮓ‬

‫ﻟﻮﮐﻢ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﻃﺒﻌﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼ‪‬ﺮَد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻧﻪ‬

‫درد‪‬‬

‫زه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎدرم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫درد‬

‫ز‬

‫آن‬

‫درد‬

‫زه‪،‬‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺮه‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬

‫در‬

‫وﯾﺮان‪،‬‬ ‫ﻣﻬﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زه ‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﺼﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﻣﻠﻮك‬

‫ﻧﻘﻼن‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺮّه‬

‫ﻣﻬﻢ‬ ‫آذرم‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﺻﺤﺮاي‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﻫﯿﻦ رﺣﻢ ﺑﮕﺸﺎ ﮐﻪ ﮔﺸﺖ اﯾﻦ ﺑﺮّه ﮔﺒﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫رﻧﺞ‬

‫آﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﺴﺴﺘﻦ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫زه‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫اﻟﻤﻨﺎص‬

‫و آن ﺟﻨﯿﻦ ﺧﻨﺪان ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﺧﻼص‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫اﻣ‪‬ﻬﺎت‬

‫از‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫از‬

‫درد‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﺑﻠﻤﻪ از ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮدش ﮐﯽ داﻧﺪ آن؟‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺗﻮ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دل‬

‫ﮐﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ در ﺧﻮد اي از ﺧﻮد ﺧﺠﻞ؟‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﻮﺳﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫از‬

‫داﻧﺪ‬ ‫دل‬ ‫در‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬ ‫ﺟﺒﯿﻨﺖ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫از‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ز‬

‫ﺑﻬﯿﻤﻪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫و‬

‫ﻧﺒﯿﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ز‬ ‫و‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﺎﻣﻠﻨﺪ‬ ‫اي‬

‫‪ .176‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ و ﻏﻢ و ﮐﺎﻫﻠﯽ و ﺗﺎرﯾﮑﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ از ﺗﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ارﺿﯽ اﺳﺖ و ﺳﻔﻠﯽ‬ ‫ﻏﻔﻠﺖ از ﺗﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻦ روح ﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺖ و ﺷﺐ ﯾﺎ ﺳﺎﯾﮕﻪ‬

‫از زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﻪ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﺗﺸﻬﺎي‬

‫ﻣﺴﺘﻨﺠﻢ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫در‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫در‬

‫اﺻﺎﺑﺘﻬﺎ‬

‫ﻓﻘﻂ‬

‫دود‬ ‫وﻫﻢ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫در‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯽ ﺷﺐ و ﻧﯽ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻟﯽ و ﻟﮏ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻮ‪‬‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫و‬

‫ز‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮔﺮاﻧﯽ و ﮐﺴﻞ‪ ،‬ﺧﻮد از ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ز ﺧ‪‬ﻔَﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ در ﭘﺮّﯾﺪن اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﮐﺜﺮت‬

‫ﺧﻮﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫روي‪،‬‬

‫ﺻﻔﺮا‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﺑﻠﻐﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ادﻫﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫آﺛﺎر‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ‬

‫آواره‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از ﻃﺒﯿﺐ و ﻋﻠﺖ‪ ،‬او را ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺰاد‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫روي‪،‬‬

‫ﺳﺮخ‬

‫رو‬

‫ﺳﻔﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭼﻮن‬

‫دوم‬

‫از‬ ‫ﺑﺎر‪،‬‬

‫آدﻣﯽ‬

‫زاده‪،‬‬

‫ﭘﺎي‬ ‫‪476‬‬

‫زرد‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫ﺳﻮدا‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻠﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫روي‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﻓﺮق‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﻋﻠﺘﻬﺎ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫اوﻟﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﭙﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﻖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫اﻓﻖ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫وز‬ ‫اي‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‪،‬‬

‫ﻋﻠﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﺧﺮي‬

‫ﻋﺮوس ﺻﺪق‬

‫ﭼﺮﺧﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫از‬

‫او‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺻﻔﻮت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺘﻖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ارواح‬

‫و‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫‪ .177‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻧﺺ ﺑﺎ ﻗﯿﺎس‬ ‫ﻣﺠﺘﻬﺪ ﻫﺮ ﮔﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺺ ﺷﻨﺎس‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﺺ‪،‬‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﻧﺺ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﺟﺎن ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ادراك و ﻓﺮ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫روح‬ ‫در‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻮح وار‪ ،‬ار ﺻﺪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺛﺮ‬

‫زآن‬

‫ﺑﻪ‬

‫دان‬

‫از‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺒﺮﺗﯽ‬

‫و آن ﻗﯿﺎس ﻋﻘﻞ ﺟﺰوي‪ ،‬ﺗﺤﺖ اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻗﺪﺳﯽ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﺪ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮي‬

‫روح‪،‬‬ ‫ز‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﯽ زد در ﺗﻮ روح‬

‫را‬

‫روح‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﮐﻮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آن‬

‫ﯾﻢ و ﮐﺸﺘﯽ و‪ ،‬ﮐﻮ ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح؟‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻮر ِ ﺧﻮر‪ ،‬از ﻗﺮص ِ ﺧﻮر دور اﺳﺖ ﻧﯿﮏ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﻮرش ﺳﻮي ﻗﺮص اﻓﮑﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻧﻮري ﮐﻪ اﻧﺪر ﺳﺎﻓﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ داﺋﻢ روز و ﺷﺐ‪ ،‬او آﻓﻞ اﺳﺖ‬ ‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﻗﺮﺻﯽ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫را‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﮑﯽ‬

‫و اﻧﮑﻪ اﻧﺪر ﻗﺮص دارد ﺑﺎش و ﺟﺎ‬

‫ﻏﺮﻗﮥ‬

‫آن‬

‫ﻧﻪ ﺳﺤﺎﺑﺶ ره زﻧﺪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﯽ ﻏﺮوب‬

‫وارﻫﯿﺪ‬

‫او‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺲ اﺻﻠﺶ از اﻓﻼك ﺑﻮد‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫داﺋﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﻣﮑﺮﺷﺎن‬ ‫واﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺎب‬

‫آن‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧَﻮر‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺳﻮزد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎر‬

‫را‬

‫او‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻓﻨﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻓﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎري‪،‬‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫درﯾﺎي‬

‫زﻫﺮ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﻼل‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺷﻌﺎﻋﺶ‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎﺳﻪ‬

‫ﺟﺎودان‬ ‫زو‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫رﺳﻮا‬

‫از‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﯾﻢ‬

‫روان‬ ‫ﺣﻼل‬

‫ﻧﯿﮑﻮ ﻓﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺑﺸﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﮕﺬرد‪،‬‬

‫‪ .178‬آداب اﻟﻤﺴﺘﻤﻌﯿﻦ و اﻟﻤﺮﯾﺪﯾﻦ ﻋﻨﺪ ﻓﯿﺾ اﻟﺤﮑﻤﮥ ﻣﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﺸﯿﺦ‬ ‫‪477‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﯽ‬ ‫ﺷﺎن‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻫﺌﯽ‬

‫آﻧﺠﺎ رﻓﺖ‬

‫ﮐﻮب‬

‫ﺳﻨﮓ آﻧﺠﺎ رﻓﺖ و ﺷﺪ د‪ُ‬ر‪‬‬

‫ﺧﺎك زر ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﮔﻮﻫﺮ‪ ،‬ﭘﺎي ﺳﺮ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻧﺤﺲ‬

‫ﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫از‬

‫وي‬

‫درﯾﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺤﺮﺷﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ز‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺲ ﻣﺤﺎل‪ ،‬از ﺗﺎب اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺣﺎل ﺷﺪ‬ ‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎرﻫﺎي‬

‫ﯾﻢ‬

‫اﮔﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫آب‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﻧﻮر‬ ‫از‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫وﯾﻦ‬

‫ﺛﻤﯿﻦ‬ ‫ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻠﻮﻻن‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺷﻤﻊ‪،‬‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬ ‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ادﺑﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﮐﺒﺮي‬ ‫ﺑﺠﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫رﺳﺎﻧﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ادﺑﺸﺎن‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎﻧﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‪،‬‬

‫ﻓﺮخ‬

‫آن‬

‫رﺳﻮل‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪﻗﮥ‬ ‫در‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﺧﻮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺧﻮري؟‬

‫ﺑﺮ‬ ‫راﮐﻊ‬

‫دو‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ز‬

‫اﯾﻮان‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫دارﻧﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺰو‪‬ر‪،‬‬

‫ﻣﻨﺘﯽ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻣﻠﻮﻻن‬

‫اﺳﺒﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﺸﺎن‬

‫ﮐﺂﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﯽ‬

‫ﻓﺮس‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫رﻏﺒﺘﯿﻬﺎي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﻧﺎوري‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫از‬

‫زر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﮑﺮر‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫رﺳﺎﻟﺘﺸﺎن‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﺗﺮﮐﯽ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﭼﺎﮐﺮي‬

‫ﭘﺴﻨﺪ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎبِ‬

‫رﺳﺎﻟﺖ‬

‫رازﮔﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﻪ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫از‬

‫و‬

‫رﺳﻮﻻن‬

‫ﻧﺨﻮﺗﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻣﮑﺮر‪،‬‬

‫ﺑﺮدن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻔﺸﺎن‪،‬‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻨﺪق‬ ‫آﻫﻨﮓ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫واﻣﮕﯿﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫را‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫دوﺧﺘﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آﺗﺶ ﺧﺸﮏ و ﺗﺮ را ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫در‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻋﯿﺒﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫اول‪،‬‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اوج‬

‫‪ .179‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻫﺮ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﺑﻮي ﻋﺪوي ﺧﻮد را و ﺣﺬر ﮐﺮدن و ﺑﻄﺎﻟﺖ و ﺧﺴﺎرت آﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﻋﺪوي‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از او ﺣﺬر ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ و ﻓﺮار ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻪ و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻪ‬

‫اﺳﺐ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻋﺪو‪‬‬

‫روز‪،‬‬ ‫از‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﮏ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺮوم‬ ‫در‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫ﺷﺐ ﺑﺮون آﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮ دزدان ِ ﺟﺮﯾﺪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺧﻔﺎش‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫ﺗﺎﻧﺪش‬

‫ﻣﻬﺠﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻗﻬﺮش‬

‫و‬

‫ﭘﻮد‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ از اﺣﺴﺎن و ﺟﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪراﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﻗﻔﺎش‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫ﻏﺎﯾﺖ‬

‫ﻣﺼﺎﻓﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬ ‫و‬

‫او‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﺷﻤﻦ ار ﮔﯿﺮي‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﯿﺮ‬ ‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اي‬

‫ﻗﻠﺰم‬ ‫او‪،‬‬

‫ﻋﺪوي‬ ‫ﻋﺪوي‬

‫اﻻ‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬ ‫از‬

‫آﻓﺘﺎب‪،‬‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬ ‫ﺳﺒﺎﻟﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫و‬

‫ﻧﺎدرا‬

‫ﺗﺎر‬

‫و‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺧﻔﺎش‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﮔﺮداﻧﯽ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺑﻠﻪ اﺳﺖ او‪ ،‬رﯾﺶ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﮕﺬرد‬

‫درد؟‬

‫ﭼﻨﺒﺮة‬

‫ﺣﺠﺮة‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫اي‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻠﺮزد‬

‫‪478‬‬

‫ِ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫و‬

‫اﺧﺘﺮش‬

‫ﺗﻮ ﻋﺪوي او ﻧﻪ اي‪ ،‬ﺧﺼﻢ ﺧﻮدي‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ آﺗﺶ را ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﺰم ﺷﺪي‬

‫اي ﻋﺠﺐ‪ ،‬از ﺳﻮزﺷﺖ‪ ،‬او ﮐﻢ ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎ ز درد ﻏﺼﻪ ات‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﻏﻢ ﺷﻮد‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﻧﯽ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫آدم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫ﻧﺎك‬

‫رﺣﻤﺖ ﺣﻖ‪ ،‬از ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫رﺣﻤﺖ ﺑﯽ ﭼﻮن‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ دان اي ﭘﺴﺮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫آﺛﺎر‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫آدم‪،‬‬ ‫از‬

‫وي‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺘﺶ؟‬

‫او‬

‫‪ .180‬ﻓﺮق ﻣﯿﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﺜﺎل و ﺗﻘﻠﯿﺪ و ﻣﯿﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﻣﺎﻫﯿﺖ آن ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻖ‬ ‫ﻣﺎﻫﯿﺎت‪‬‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫را‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ز‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫آن‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻃﻤﺚ‬ ‫زن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﻫﺴﺖ آن ﺧﻮش ﭼﻮن ﺷﮑﺮ‬

‫ذوق‬

‫ﺟﻤﺎع‬

‫ﻣﻄﺎع‬

‫روي‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ آن ﻋﺎﻗﻞ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻮدك وﺷﯽ‬

‫را‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫زور‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎت‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬داﻧﯽ ﻧﻮح را؟‬

‫آن‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﯽ‪:‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﻧﺎم‬

‫دور‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ؟‬

‫ﺧﺮد‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺷﮑـّﺮ؟‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺎن‬

‫در‬

‫ﺧﻮاﻧﻨﺪ‬

‫آﺛﺎر‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫و‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﻫﺴﺖ ﭼﻮن ﺣﻠﻮا ﺗﻮ را‬

‫وﻃﯽ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫در‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﺘـّﺎﺑﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺻﺮﯾﺢ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬

‫و‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫آن‬

‫اﻣﺎﻣﺎن‬

‫اش‬

‫اي‬

‫روح‬

‫را؟‬

‫و‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﺤﺮاﺑﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﺎﺿﯽ‬

‫ﻓﺼﯿﺢ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫راﺳﺘﮕﻮ داﻧﺪ ﺗﻮ را‪ ،‬از روي وﺻﻒ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻧﺸﺪ از ﻧﻮح ﮐﺸﻒ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﻧﻮح‬

‫را؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﻟﻨﮕﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﻓﯿﻞ‬

‫را؟‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫اي‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫را؟‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻢ راﺳﺖ اﺳﺖ از روي آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫از‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎت‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ‪،‬‬

‫ادراك‬ ‫و‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻫﺎﻧﯿﺪت‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻼﺻﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫د‪‬ه‬ ‫از‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫درﯾﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎﻣﻼن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫اﺳﺘﺒﺼﺎر‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫دورﺗﺮ‬ ‫ذات‬

‫وﺻﻔﯽ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﺎن ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻬﺎن؟‬

‫ﮔﺸﻮد‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ‬

‫از‬

‫ﻗﻄﺐ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺮ ﺗﻮ را‪ :‬اي ﺳﺴﺖ ﺣﺎل‬ ‫زﻧﺪان‬

‫ﻧﺪاﻧﯿﺶ‬

‫آن‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫واﻗﻌﺎﺗﯽ‬

‫اي‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺤﺜﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﯾﻦ دور اﺳﺖ و ﮔﻮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻨﻮﻧﺖ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اوﺋﯽ‬

‫او‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫در وﺟﻮد‪ ،‬از ﺳ‪‬ﺮّ ﺣﻖ و ذات او‬ ‫از‬

‫داﻧﺪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﻓﻬﻢ‬ ‫ﺗﺎوﯾﻠﯽ‬

‫ﻣﺤﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺤﺎل‬

‫ﻓﻮق‬

‫اول‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺤﺎﻟﺖ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد؟‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﯿﻪ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﮑﻦ ﺣﺒﺲ از ﺳﺘﻢ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫ﻓﻘﺮ‬ ‫‪479‬‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫رﻧﺞ‬

‫و‬

‫ﻣﺸﮑﻠﺖ‬

‫ورﻧﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﯿﺮش‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي ﺑﺤﺚ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺎز اي ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﺛﺒﺎت‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻔﯽ آن ﯾﮏ ﭼﯿﺰ و‪ ،‬اﺛﺒﺎﺗﺶ رواﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آدم‬

‫زور‬

‫را‬

‫زاد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﻌﺮﻓﻮن‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫داﻧﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ از رﺷﮏ و ﺣﺴﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺗﺤﺖ‬

‫إﻧﻬﻢ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫ﻗﺒﺎﺑﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﮔﯿﺮ‬ ‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻣﻔﺘﻮح‬ ‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻻ‬ ‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻻ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫دﻟﯿﻞ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﯾﺰداﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫أوﻻدﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﯾﻌﺮﻓﻬﻢ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﯾﺸﺘﺒﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﯾﻌﺮف ﮔﻔﺖ؟ ﭼﻮن ﺟﺎي دﮔﺮ‬ ‫ﮐﺎﻣﻨﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫زﯾﻦ دو ﻧﺴﺒﺖ ﻧﻔﯽ و اﺛﺒﺎﺗﺶ رواﺳﺖ‬

‫أﺿﺪادﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﻔﮑﻨﺪي‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺸﺖ ﺧﺎك‪ ،‬اﺷﮑﺴﺖ ﻟﺸﮑﺮ ﮐﯽ ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﺸﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺖ ﺗﻮﺳﺖ و‪ ،‬اﻓﮑﻨﺪن ز ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫اﻷﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻧﻔﯽ و اﺛﺒﺎت اﺳﺖ و‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫آن ﺗﻮ اﻓﮑﻨﺪي ﮐﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻮد‬ ‫ﺣﺪي‬

‫ﺑﯿﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺖ ﺷﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ دوﺗﺎﺳﺖ‬

‫"ﻣﺎ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ ‬إِذْ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ "‬از ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫زﻫﺮ‬

‫‪ .181‬ﺟﻤﻊ و ﺗﻔﺮﯾﻖ ﻣﯿﺎن ﻧﻔﯽ و اﺛﺒﺎت ﯾﮏ ﭼﯿﺰ از روي ﻧﺴﺒﺖ و اﺧﺘﻼف ﺟﻬﺖ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻗﺎﺗﻠﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﻓﺬر‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اي‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫آزﻣﻮن‬ ‫را‬

‫ﺟﺎن ﻣﻌﺘﺒﺮ‬

‫‪ .182‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻨﺎ و ﺑﻘﺎي دروﯾﺶ ﮐﺎﻣﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺋﻞ‪ :‬در ﺟﻬﺎن دروﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ور ﺑﻮد دروﯾﺶ‪ ،‬آن دروﯾﺶ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺸﺘﻪ وﺻﻒ او‪ ،‬در وﺻﻒ ﻫﻮ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﺑﺎﻧﮥ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫روي‬

‫ﺑﻘﺎي‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ذات‬

‫ذات‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫او‪،‬‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﭘﻨﺒﻪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺴﻮزد‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زآن‬ ‫را‬

‫او‬

‫ﺷﺮر‬ ‫ﻓﻨﺎ‬

‫در دو ﺻﺪ ﻣﻦ ﺷﻬﺪ ﯾﮏ وﻗﯿﻪ ز ﺧﻞ‬

‫ﭼﻮن در اﻓﮑﻨﺪي و در وي ﮔﺸﺖ ﺣﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﻌﻢ ﺧﻞ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽ ﭼﺸﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺮي‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﻧﺒﺾ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫آﻫﻮﺋﯽ‬ ‫ﻧﺎﻗﺼﺎن‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﻬﻮش‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ اش در ﻫﺴﺖ او روﭘﻮش ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫رب‪‬‬

‫ﺟﻮﺷﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺗﺮك ادب‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ادب‬

‫آن‬

‫وﻗﯿﻪ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﮐﻔﮥ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﯽ ادب ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ زو ﮐﺲ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ ادب ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ زو ﮐﺲ در ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ دان وﻓﺎق اي ﻣﻨﺘﺨﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ادب‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ادب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫‪480‬‬

‫دو ﺿﺪ‪‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ادب‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻨﮕﺮي دﻋﻮي ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫او و دﻋﻮي ﭘﯿﺶ آن ﺳﻠﻄﺎن ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎت‪‬‬

‫زﯾﺪ‬

‫زﯾﺪ‪‬‬

‫ﻓﺎﻋﻞ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻓﺎﻋﻞ‬

‫ﻋﺎﻃﻞ‬

‫ﮐﺎو‬

‫او ز روي ﻟﻔﻆ‬

‫ﻧﺤﻮي ﻓﺎﻋﻞ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ او ﻣﻔﻌﻮل و ﻣﻮﺗﺶ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫ﻓﺎﻋﻠﯽ‬

‫ﻣﻘﻬﻮر‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻓﺎﻋﻠﯿﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دور‬

‫وي‬

‫‪ .183‬ﻗﺼﮥ وﮐﯿﻞ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ و از ﺑﺨﺎرا ﮔﺮﯾﺨﺖ از ﺑﯿﻢ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺎز ﻋﺸﻘﺶ ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫در‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﻣﺪت‬

‫ده‬

‫از‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻨﺪة‬ ‫ﺳﺎل‬

‫ﭘﺲ‬

‫ده‬

‫ﺗﺎب‬

‫از‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺟﺎن‬

‫روﮐﺸﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺎر ﺟﺎن ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎن را‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺧﺮاﺳﺎن‪ ،‬ﮔﻪ ﮐﻬﺴﺘﺎن‪ ،‬ﮔﺎه دﺷﺖ‬

‫او‬

‫از‬

‫اﺷﺘﯿﺎق‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﻓﺮاق‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ؟‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﺳﺎل‬

‫ﻓﺮﻗﺘﻢ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﻓﺰا‬

‫و‪‬ﺧ‪‬ﻢ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﺷﻮد‬

‫آب‪،‬‬

‫زرد‬

‫و‬

‫وﺑﺎ‬

‫آﺗﺸﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫ﺻﺪرش‬ ‫ز‬

‫ﺧﻼﻋﺖ‬ ‫و‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﻫﺒﺎ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﺎغ ِ ﭼﻮن ﺟﻨﺖ‪ ،‬ﺷﻮد دار اﻟﻤﺮض‬

‫زرد و رﯾﺰان‪ ،‬ﺑﺮگ او اﻧﺪر ﺣﺮض‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫دراك‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دوزخ از ﻓﺮﻗﺖ ﭼﻨﺎن ﺳﻮزان ﺷﺪﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺮار‬

‫ﺗﯿﺮ‬ ‫از‬

‫اﻧﺪاز‬

‫ﻓﺮﻗﺖ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﭘﺲ ز ﺷﺮح ﺳﻮز او ﮐﻢ زن ﻧﻔﺲ‬

‫رب‪‬‬

‫ﺳﻠﻢ‪،‬‬

‫رب‪‬‬

‫ﺳﻠﻢ‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ از وي ﺷﺎد ﮔﺸﺘﯽ در ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻓﺮاق‬

‫او‬

‫ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ‬

‫زآﻧﭽﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﺷﺎد‪ ،‬ﺑﺲ ﮐﺲ ﺷﺎد ﺷﺪ‬

‫آﺧﺮ از وي ﺟﺴﺖ و ﻫﻢ ﭼﻮن ﺑﺎد ﺷﺪ‬

‫از ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺠﻬﺪ‪ ،‬ﺗﻮ دل ﺑﺮ وي ﻣﻨﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎو ﺑﺠﻬﺪ از ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺠﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻮي ﭘﯿﺶ از ﻓﻮت ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﻨﮏ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺎﻟﻌﻮذ‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺣﻤﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫‪ .184‬ﭘﯿﺪا ﺷﺪن روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﻮرت آدﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻮﻗﺖ ﻏﺴﻞ و ﺑﺮﻫﻨﮕﯽ و ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫از زﻣﯿﻦ‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻟﺮزه‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﻀﺎي‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺑﺲ‬ ‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺰا‬

‫دل‬

‫ﻓﺰاﺋﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫رﺑﺎﯾﯽ‬

‫ﺧﻼ‬

‫روي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬آن روح اﻻﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﺮق‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫دﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ُﮔﻞ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺮوﺋﯿﺪ او ز‬

‫ِﮔﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺧﯿﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ آرد ﺳﺮ ز دل‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﯽ ﺧﻮد و ﺑﯿﺨﻮﯾﺶ او‬

‫ﻫﻮ‬

‫ار‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪481‬‬

‫ﺑﺠﻬﻢ‬

‫و‬

‫روﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺗﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﺑﺮﯾﺪي‬ ‫ﭘﻨﺎه‬

‫از‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد آن ﭘﺎك ﺟﯿﺐ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎن را دﯾﺪ ﻣﻠﮑﯽ ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫ﺣﺎزﻣﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﮔﺎه‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﺣ‪‬ﺼﻨﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﺼﺎري‬

‫ﻫﺰﯾﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﯾﻮرﺗﮕﻪ‬

‫ﺷﺎه و ﻟﺸﮑﺮ ﺣﻠﻘﻪ در ﮔﻮﺷﺶ ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﺴﺮوان‬

‫دود‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ُزﻫﺮه را ﺗﺎ دم زﻧﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ُﮐﻠﺶ‬

‫دﻣﮕﻬﻢ‬

‫را‬

‫ﻧﺎرم‪،‬‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻼﻟﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺻﺎدق‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻟﻨﮓ‬

‫او‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﺷﻪ‬

‫ور‬

‫ﮔﺮﯾﺰﻧﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﺳﺘﺶ‬

‫ادراﮐﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﻄﯿﻞ‬

‫ذﻟﯿﻞ‬ ‫او‬

‫ﭘﺲ‪،‬‬

‫ﺑﺎدﭘﺎﯾﺎن‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن ﯾﮑﯽ وﻫﻤﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﭘﺮد‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﺎدﺑﺎن‬

‫و‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺮاﺟﻊ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﮔﺮ‪،‬‬ ‫ﺷﮑﺎري‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪﺷﺎن‬

‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﺮان‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻬﻢ‪،‬‬ ‫دﯾﺮ‪،‬‬

‫ز‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دور‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﻐﺪان ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬ ‫ﻗﺒﻀﯽ‬

‫آﯾﺪت‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻣﻨﺒﺘﺶ‬

‫ﻫﻤﺎره‬ ‫را‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫ﻃﯿﻮر‬

‫وﯾﺮان ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺻﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫زور‬

‫از‬

‫راﺣﺘﯽ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻨﺪي‬

‫ز‬

‫اﻫﺘﺰاز‬

‫ﺑﺪن‬

‫را‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻗﻮ‪‬ﺗﯽ‬

‫ﮔﻨﺞ‬ ‫اي‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫دادي‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ رﻫﻨﺪ از ﺣﺮص ﺧﻮد ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫رو‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫راه‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬ ‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻌﺒﺮ‬

‫ﻣﯿﺪرد‬

‫از‬

‫آن‬

‫زاﻧﮑﻪ در ﺧﺮﺟﯽ از آن ﺑﺴﻂ و ﮔﺸﺎد‬ ‫ﻓﺼﻞ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻼل‪:‬‬

‫از ﻫﻮس و ز ﺣﺮص ِ ﺳﻮد اﻧﺪوﺧﺘﻦ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺻﯿﺪ ﺑﻮد آن؟ ﺧﻮد ﻋﺠﺐ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﺷﺐ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻘﺎن ز آز‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ر‪‬ه‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺪﻧﮓ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫زﻧﺪ‬ ‫ﻋﺒ‪‬ﺮوا‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫داده‬

‫دﻣﮕﻪ‬

‫او‬

‫آرام‬

‫ﺑﻪ‬

‫دق‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫َﮔﺮد‪‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺮﻫﺎي‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺲ‬

‫دوز‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ادراﮐﺎت‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫از‬

‫ﮔﺰﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﻬﻮﺷﺶ‬

‫او‬

‫را‬

‫دﻻﻟﺖ‬

‫ادراﮐﺎت‬ ‫ﮔﺮﯾﺰد‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﮕﺮﻫﺎ‬

‫دور‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﻘﺼﺪش‬

‫دژ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِرق‬

‫دﻟﯿﻠﻢ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫از‬

‫ﺣﺼﺎر‬

‫راه‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﭼﻮن ﻣﺮا ﺑﺮدوﺧﺘﺴﺖ‬ ‫آن‬

‫او‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪ آن ﻏﻤﺰه ﻫﺎي ﻋﻘﻞ ﺳﻮز‬

‫زﻫﺮه ﻧﯽ ﻣﺮ‬

‫زآن‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺷﺎه ﻣﻤﻠﻮﮐﺶ ﺑﻪ‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺮدن‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺧﺮج‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬ ‫و‬

‫ﺻﻼح‬ ‫را‬

‫ﺳﻮزش‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫دﺧﻠﯽ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫آﯾﺲ‬ ‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬ ‫در‬

‫دل‬ ‫ز‬

‫اﻋﺘﺪاد‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫زدي‬

‫آن‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮُش روي اﺳﺖ آن دي‪ ،‬ﻣﺸﻔﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺻﯿﻒ ﺧﻨﺪان اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣ‪‬ﺤﺮق اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻗﺒﺾ آﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻮ در وي ﺑﺴﻂ ﺑﯿﻦ‬

‫ﺟﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﺎزه‬ ‫‪482‬‬

‫ﺑﺎش و‬

‫ﭼﯿﻦ ﻣﯿﻔﮕﻦ‬

‫در‬

‫ﺗﺮُش‬

‫ﻏﻢ ﺟﮕﺮ را ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎدي ز ﺷُﺶ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﮐﻮدك ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺮ در آﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫آﺧ‪‬ﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﺎب‬

‫آﺧ‪‬ﺮش‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫او‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭼﺮب ﻣﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫وﯾﻦ‬

‫آن ﻋﻠﻒ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ ﮐﺎﯾﻦ ﻗﺼﺎب داد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫رو‬

‫آﺧﻮر‬

‫داﻧﺎﯾﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﺤﻢ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺗﺮازوﺋﯽ‬

‫ز ﺣﮑﻤﺖ ﺧﻮر ﻋﻠﻒ‪ ،‬ﮐﺎن را ﺧﺪا‬

‫ﺑﯽ ﻏﺮض دادﺳﺖ و از ﻣﺤﺾ ﻋﻄﺎ‬

‫ﻓﻬﻢ‪ ،‬ﻧﺎن ﮐﺮدي ﻧﻪ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬اي رﻫﯽ‬

‫رزﻗﻪ‪‬‬

‫رزق‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫در‬

‫دﻫﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﮔﯿﺮت‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﻮرﻧﺪة‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫واﺑﺮي‬

‫ﺗﺮك ﺟﻮﺷﯽ ﮐﺮده ام ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺧﺎم‬

‫از‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫در‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺧﻮر‬

‫دﯾﻮ‪،‬‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﻓﻄﺎم‬

‫ﮐُﻠﻮا‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫راز‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﻏﺰﻧﻮي‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫و‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫اﻟﻌﺎرﻓﯿﻦ‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻏﻢ اﻓﺰاﯾﺎن ﻣ‪‬ﺨَﻮر‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﻏﻢ ﺧﻮرد‪ ،‬ﮐﻮدك ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻓﺮح زﺧﻢ اﺳﺖ و‪ ،‬آن ﻏﻢ ﻣﺮﻫﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻢ ﭼﻮ ﺑﯿﻨﯽ در ﮐﻨﺎرش ﮐﺶ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫در‬

‫دﻣﺸﻖ‬

‫ﺷﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻗﻨﺪ‪‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺘﺖ‪:‬‬

‫ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﺷﺎدي‪،‬‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫از‬

‫رﺑﻮه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ از اﻧﮕﻮر‪ ،‬ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺣﻤﺎﻻن‬

‫ﭘﺮﯾﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮑﺶ ﺗﺎ ﻣﻦ ﮐﺸﻢ ﺣﻤﻠﺶ ﭼﻮ ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻣﯿﺮﺑﻮد‬

‫ﺟﻨﮓ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫آن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﺣﻤﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﺰد ﺣﻖ ﮐﻮ؟ ﻣﺰد آن ﺑﯽ ﻣﺎﯾﻪ ﮐﻮ؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮔﻨﺞ زري‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻮ ﺧﺴﺒﯽ‪ ،‬زﯾﺮ رﯾﮓ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﮔﻨﺠﯿﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻮﻧﺲ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ز‬ ‫ﻣﺰد‬

‫آن‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﻣﺮده‬

‫ز‬

‫ﭘﺮدة‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫روي‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺠﺘﻬﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﺿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ روي ﺿﺪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫رو دﻫﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﮔﺸﺎد و ﮐﺮّ و ﻓﺮّ‬

‫اﯾﻦ دو وﺻﻒ از ﭘﻨﺠﮥ دﺳﺘﺖ ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺴﻂ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﭼﻮ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﺞ‪،‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫آن‬

‫ﻗﺒﺾ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫زﯾﻦ دو وﺻﻔﺶ ﮐﺎر و ﻣﮑﺴﺐ ﻣﻨﺘﻈﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﺒﺾ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﻠﻨﺎر‬

‫ﻣﺸﺖ‪،‬‬ ‫او‬

‫ﺑﺴﻂ‪،‬‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﺑﺎش‬

‫دم‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺗﺴﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﻣﺪ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ت‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﻨﺎزه‬

‫ﻣﻌﺪوم‪،‬‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫روز‬

‫ِ‬

‫رﻧﺞ‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫زﻟﻔﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮ ﻣﺮغ‪ ،‬اﯾﻦ دو ﺣﺎل او را ﻣﻬﻢ‬

‫‪ .185‬ﮔﻔﺘﻦ روح اﻟﻘﺪس ﻣﺮﯾﻢ را ﮐﻪ ﻣﻦ رﺳﻮل ﺣﻘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬آﺷﻔﺘﻪ و ﭘﻨﻬﺎن از ﻣﻦ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪ ﯾﮏ زﻣﺎن‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫زد‬

‫ﻧﻤﻮدار‬

‫اﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫‪483‬‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺣﻀﺮﺗﻢ‪،‬‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬ ‫ﻣ‪‬ﺮَم‬

‫از‬

‫ﺳﺮاﻓﺮازان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫از‬

‫وﺟﻮدم‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺰت‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑﻨﮕﺎه‬

‫ﻣﺮﯾﻤﺎ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ذﺑﺎﻟﮥ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﺎك‬

‫از‬

‫ﻟﺒﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺎﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﺸﮑﻠﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰي ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﮐﺎذب‬

‫آﻓﻠﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﺐ‬

‫دﻟﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬ ‫ﺻﺒﺢ‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬

‫رب‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫روزم‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ ﮔﯿﺮي ﭘﻨﺎه از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﭘﻨﺎﻫﻢ‬

‫آﻓﺘﯽ‬

‫و‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﻤﺮان‬

‫ﺑﺎﻃﻠﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ام‬

‫ﻏﺬا‬

‫زاده‬

‫ﻫﻼﻟﻢ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ ز ﻻ ﺣﻮل اﯾﻦ ﻃﺮف اﻓﺘﺎده ام‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺻﺎدﻗﻢ‬

‫ﻻﺣﻮل‪،‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﯾﮏ ﺳﻮارة ﻧﻘﺶ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺳﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎرﺿﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﻤﺎك‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﮑﺶ‬

‫از ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮش ﻣﺤﺮﻣﺎن‪ ،‬ﺧﻮد در ﻣﮑﺶ‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﻣﺨﻠﺼﻬﺎت‬ ‫از‬

‫ﺑﺘﺮ‬ ‫اﻏﯿﺎر‬ ‫ﻟﻄﻔﯽ‬

‫ﭘﻨﺎﻫﻢ‬

‫ﻧﮕﺎرﯾﺪة‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎدﺋﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫را‬ ‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺨﻠﯽ ﮐﻪ ﻟﻄﻒ ﯾﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﮐﻪ زﻟﻒ ﻣﯿﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻘﻠﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻧﯿﻠﯽ ﻣﯽ رود‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﻨﻬﺎدي‬

‫از‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﻟﻄﻔﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﺧﺖ‬

‫دزدﯾﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﻨﺪاري‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ اﻋﻮذ آري و ﻣﻦ ﺧﻮد آن اﻋﻮذ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دارد‬

‫ﻻﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﻮل‬

‫اي‬

‫او‬

‫ﻏﻤﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺨﻠﺶ‬

‫وﻓﺎ‬

‫دار ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺧﻮن ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦ آﺑﻢ ﻫﯿﻦ ﻣﺮﯾﺰ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﻢ‪ ،‬ﮔﺮگ از ﺗﻮام‪ ،‬اي ﭘﺮ ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﺑﺎر‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ او ﺿﺪ ﺷﺪي‪ ،‬ﮔﺮدد ﭼﻮ ﻣﺎر‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻟﺤﻢ‬

‫او‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺷﺤﻢ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﯾﺎر‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫او‬ ‫ﺑﻬﻞ‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫اول‬ ‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫آﻧﺴﺎن‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫آن‬

‫‪ .186‬ﻋﺰم ﮐﺮدن آن وﮐﯿﻞ از ﻋﺸﻖ ﮐﻪ رﺟﻮع ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺎرا‪ ،‬ﻻاﺑﺎﻟﯽ وار‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﯽ ﺻﺒﺮ و در آﺗﺶ دان ﺗﯿﺰ‬

‫رو ﺳﻮي ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﮐﺮد اﺷﮏ رﯾﺰ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﺎراﺋﯽ اﺳﺖ ﻫﺮك‪ ،‬آﻧﺶ ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪري‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﻧﻨﮕﺮي‬

‫دﻟﺶ‬

‫راه‬

‫ﻣﺪ‪‬‬

‫ﻣﺸﮑﻠﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺨﯽ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫در‬

‫ﺧﻮاري‪،‬‬

‫ﺑﺨﺎرا‬ ‫ﺑﺨﺎراي‬

‫در‬

‫ﺧﻮاري‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺰر‬

‫در‬ ‫و‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن را ﮐﻪ "ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ"‬

‫واي آن ﮐﺲ را ﮐﻪ "ﯾﺮدي رﻓﺴﻪ"‬ ‫او‬

‫ﻓُﺮﻗﺖ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰم‬

‫ﻫﻢ‬

‫واروم‬

‫آﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫در‬ ‫آن‬

‫ﺑﯿﻔﺘﻢ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﭘﺎره‬

‫واروم‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ار‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﺻﺪر‬

‫‪484‬‬

‫ارﮐﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ره‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﺑﮕﺮوم‬ ‫او‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪ :‬اﻓﮑﻨﺪم ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﺟﺎن ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫زﻧﺪه ﮐﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﺳﺮ ﺑﺒﺮ ﻣﺎ را ﭼﻮ ﻣﯿﺶ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﻋﯿﺶ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻟﺤﻦ‬

‫اﻟﻨﺸﻮر‬

‫اﺑﺮﮐﯽ‬

‫اﻟﺴﺮور‬

‫ﮐﻔﯽ‬

‫اﺷﺮﺑﯽ‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫وداع‬

‫ﺳﻮي آن ﺻﺪري ﮐﻪ ﻣﯿﺮ اﺳﺖ و ﻣﻄﺎع‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﺳﻮز ﺑﺮﯾﺎن ﻣﯽ ﺷﻮم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ ﺧﺎرا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫و‬

‫آزﻣﻮدم‬ ‫ﻏﻦ‬

‫ﻟﯽ‬

‫اﺑﻠﻌﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﯾﺎ‬ ‫أرض‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺪت‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻗﺪ‬

‫دﻣﻌﯽ‬

‫ﻋﯿﺪي‬

‫اي‬

‫ﻣﺴﮑﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻨﯿﺘﯽ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﯾﺎر‬

‫اي‬

‫اﻟﯿﻨﺎ‬

‫روان‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎﻗﺘﯽ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎي‬ ‫ﺗﻢ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫وردا‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺻﻔﯽ‬

‫روﺣﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﯾﺢ‬

‫اﻟﺼﺒﺎ‬

‫ﺑﺎدا‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻋﺰم‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫اﻟﻮﻃﻦ‬

‫‪ .187‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ از ﻋﺎﺷﻖ ﻏﺮﯾﺐ ﺧﻮد ﮐﻪ از ﺷﻬﺮﻫﺎ ﮐﺪام ﺷﻬﺮ را ﺧﻮﺷﺘﺮ ﯾﺎﻓﺘﯽ و اﻧﺒﻮه ﺗﺮ و‬ ‫ﻣﺤﺘﺸﻢ ﺗﺮ و ﭘﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺗﺮ و دل ﮔﺸﺎﺗﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺎي ﻓﺘﯽ ا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺷﻬﺮ از آﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺷﻬﺮي ﮐﻪ در وي دﻟﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﺎط‬

‫اﻟﺨﯿﺎط‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﺮﺑﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺻﺤﺮا‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﺳﻢ‪‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﯾﻮﺳﻒ رﺧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﺎه‬

‫ﺟﻨﺖ اﺳﺖ آن‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻌﺮ ﭼﺎه‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ دوزخ ﺟﻨﺖ اﺳﺖ اي ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫دﻟﺮﺑﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻬﻨﻢ‬

‫رﺿﻮان‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻧﻌﯿﻢ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻢ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮش دﻟﻢ‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫از‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ ﺷﺪ رﯾﺤﺎن و ﮔﻞ‪ ،‬ﻧﺎر ﺣﺠﯿﻢ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫اي‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﺲ دراز اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ وز اﻧﺘﻈﺎر‬

‫در‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻌﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﻮري‬ ‫و‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻮدا‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﺷﮑﺒﺎر‬

‫‪ .188‬ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن دوﺳﺘﺎن او را از رﺟﻮع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺑﺨﺎرا و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن و ﻻاﺑﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻦ او‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫در ﻧﮕﺮ ﭘﺲ را ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و ﭘﯿﺶ را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﻧﺎﺻﺤﯽ‪:‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫اي‬

‫روي‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫اي‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﺴﻮزان‬ ‫و‬

‫زﻧﺪان‬

‫داري‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫او ز ﺗﻮ آﻫﻦ ﻫﻤﯽ ﺧﺎﯾﺪ ز ﺧﺸﻢ‬

‫او ﻫﻤﯽ ﺟﻮﯾﺪ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﺎرد‬

‫او ﺳﮓ ﻗﺤﻂ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ اﻧﺒﺎن آرد‬ ‫ﭼﻮﻧﺖ‬

‫ﻓﺘﺎد؟‬

‫ﮐﻢ‬

‫زدي‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻫﯿﺪي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫از‬ ‫و‬

‫ده‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺧﺪاﯾﺖ‬

‫ﮔﻮن‬

‫ﺗﻮ‬ ‫راه‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫داد‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻧﺪان‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮﮐﻞ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬

‫ﻣﯿﺮوي؟‬ ‫ﮐﺰ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫از ﭼﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ؟‬ ‫‪485‬‬

‫ﻋﺸﻖ ِ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد او را اﺳﯿﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﻣﺨﺘﻔﯽ‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫آن‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ ِ ﺷﺎه‪ ‬ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ زﻧﺪ آن را‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﯿﻦ اﯾﻦ را ﺑﺰن‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﯾﺨﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺧﺎك‬

‫از‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آن‬

‫ور ﻧﻪ او در ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺳﮓ ﻃﺒﻌﯽ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻋﻮاﻧﯽ‬

‫زﯾﺎﻧﯽ‬

‫را‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﺬﯾﺮ‬

‫و‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‬

‫روﺋﯿﺶ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫اﻣﺎن‬

‫اﻓﻐﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن‬

‫ﺷﺪي‬

‫ز‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻣﯿﺮ دﯾﺪي ﺧﻮﯾﺶ را‪ ،‬اي ﮐﻢ ز ﻣﻮر‬

‫ز آن ﻧﺪﯾﺪي آن ﻣﻮﮐﻞ را‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻮر‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﮔﺮاﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻏﺮّه‬

‫دروﻏﯿﻦ ﭘﺮّ و‬

‫ﮔﺸﺘﯽ زﯾﻦ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫داد‬

‫اﻟﻘﺼﻪ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫ﺑﺎﻟﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﺎو‬

‫دارد‪،‬‬

‫ره‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫آﻟﻮده‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ ﮔﻮﺷﺖ ﮐﺮ ﺷﺪ و ﭘﻨﺪم ﮐﻬ‪‬ﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻗﻘﻨﺴﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻋﺎذل‬

‫آﻟﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫درد‬

‫‪ .189‬ﻻاﺑﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﻧﺎﺻﺢ و ﻋﺎذل را از ﺳﺮ ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻧﺎﺻﺢ ﺧﻤﺶ ﮐﻦ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﭘﻨﺪ؟‬

‫ﭘﻨﺪ ﮐﻢ ده‪ ،‬زاﻧﮑﻪ ﺑﺲ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺗﺮ‬

‫ﺑﻨﺪ ﻣﻦ از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫آن ﻃﺮف ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ اﻓﺰود درد‬

‫ﺑﻮ‬

‫را‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‬ ‫و‬

‫ﺣﻨﯿﻔﻪ‬

‫ﺷﺎﻓﻌﯽ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮑﻦ ﺗﻬﺪﯾﺪم از ﮐﺸﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺗﺸﻨﮥ‬

‫زارم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮدن‬

‫ﻋﺸﺎق‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫داﻧﺸﻤﻨﺪ‬ ‫درﺳﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﺧﻮن‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﮑﺮد‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻮع‬

‫او دو ﺻﺪ ﺟﺎن دارد از ﺟﺎن ﻫﺪي‬

‫و آن دو ﺻﺪ را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻫﺮ دم ﻓﺪي‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫أﻣﺜﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ده‬

‫ﺳﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﯾﺰد ﺧﻮن ﻣﻦ‪ ،‬آن دوﺳﺖ رو‬ ‫آزﻣﻮدم‬

‫ﻣﺮگ‬

‫اﻗﺘﻠﻮﻧﯽ‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫ﻟﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻗﺘﻠﻮﻧﯽ‬ ‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫اﻟﺨﺪ‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‪‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﺒﻪ‬

‫در‬

‫زﻧﺪﮔﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺛﻘﺎت‬ ‫روح‬

‫ﯾﺸﻮي‬

‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻫﻢ؟‬

‫زﯾﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﺟﺘﺬب‬

‫اﻟﺤﺸﺎ‬

‫ﺧﻮان‬ ‫ﺑﺮ‬

‫إن‬

‫اﻟﺒﻘﺎ‬

‫ﻋﺸﺮة‬

‫ﻟﻮ‬

‫ﻗﺘﻠﯽ‬ ‫روﺣﯽ‬

‫ﯾﺸﺎ‬

‫اﻓﺸﺎﻧﻢ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﺎ‬ ‫و‬

‫ﯾﻤﺸﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﯿﺴﺖ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﺟﺪ‬ ‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﻟﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﻠﻘﺎ‬

‫ﻋﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﺸﯽ‬

‫ﭘﺎرﺳﯽ ﮔﻮ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺎزي ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺧﻮد ﺻﺪ زﺑﺎن دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﻮي‬

‫آن‬

‫دﻟﺒﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺮّان‬

‫آن‬

‫ﺑﺲ ﮐﻨﻢ‪ ،‬دﻟﺒﺮ در آﻣﺪ در ﺧﻄﺎب‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﺘﺮس‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫زﺑﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﺷﻮ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫و‬ ‫ﻋﯿﺎران‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫اﷲ‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬ ‫دار‬

‫درس‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ درس و‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﺎ ﻣﯿﺮود‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺷﺪ ﻣﺪرس ﺣﺴﻦ دوﺳﺖ‬

‫دﻓﺘﺮ و درس و ﺳﺒﻘﺸﺎن روي اوﺳﺖ‬ ‫‪486‬‬

‫ﺧﺎﻣﺸﻨﺪ‬

‫و‬

‫درﺳﺸﺎن‬

‫آﺷﻮب‬

‫ﺳﻠﺴﻠﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺌﻠﮥ‬

‫ﮐﯿﺲ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دم‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻌﺮة‬ ‫و‬

‫ﺗﮑﺮارﺷﺎن‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﻗﻮم‬

‫و‬

‫ﺟﻌﺪ‬

‫ار‬

‫ﺑﭙﺮﺳﺪ‬

‫ﺧﻠﻊ‬

‫و‬

‫ﻣﺒﺎرا‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﻣﺸﮏ‬ ‫ﮐﺲ‬

‫ﻋﺮش‬ ‫و‬

‫ﺑﺎب‬

‫و‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫دور‬

‫زﯾﺎداﺗﺴﺖ‬ ‫دور‬

‫و‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻣﺴﺌﻠﮥ‬

‫را‬

‫ﮔﻮ‪ :‬ﻧﮕﻨﺠﺪ ﮔﻨﺞ ﺣﻖ در ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺨﺖ‪‬‬

‫ﯾﺎرﺷﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﯽ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬ ‫دارد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫در‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫در‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺎﻟﻐﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮاري رو ﻧﻬﯽ ز آن ﻓﺎرﻏﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺨﺎري‪،‬‬

‫ﻏﺼﮥ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﯿﻨﺶ ﻣﯽ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺧﻠﻮت ﺑﻪ ﺑﯿﻨﺶ ﯾﺎﻓﺖ راه‬

‫او‬

‫دﺳﺘﮕﺎه‬

‫ﺑﺎ ﺟﻤﺎل ﺟﺎن ﭼﻮ ﺷﺪ ﻫﻤﮑﺎﺳﻪ اي‬

‫ﺑﺎﺷﺪش ز اﺧﺒﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬

‫داﻧﺸﻬﺎ‬

‫داﻧﺶ ﺗﺎﺳﻪ اي‬

‫و‬

‫داﻧﺶ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻓﺰا‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺑﭽﺮﺑﺪ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫رو‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫آن‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﮐﺰ‬

‫رو‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫آن‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬ ‫داﻧﻨﺪ‬

‫را‬ ‫دﯾﻦ‬ ‫ﻧﺎﺗﻮان‬

‫ﺷﺪ‬

‫‪ .190‬رو ﻧﻬﺎدن آن ﺑﻨﺪة ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮي ﺑﺨﺎرا‬ ‫رﯾﮓ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ‬

‫دل‬

‫ﻃﭙﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫و‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫آﻣﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺣﺮﯾﺮ‬

‫آب ﺟﯿﺤﻮن ﭘﯿﺶ او ﭼﻮن آب ﮔﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﯽ ﻓﺘﺎد از ﺧﻨﺪه او ﭼﻮن ﮔﻞ ﺳﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﻨﺪ‪،‬‬

‫اﻣﺎ‬

‫ﻟﺒﺶ‬

‫ﻣﺬﻫﺒﺶ‬

‫اي‬

‫ﺑﺨﺎرا‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﻓﺰا‬

‫ﺑﻮده‬

‫اي‬

‫ﻟﯿﮏ از ﻣﻦ ﻋﻘﻞ و دﯾﻦ ﺑﺮﺑﻮده اي‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻼل‬

‫ﺻﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫ﻓﻌﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻮاد‬

‫آن‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫را‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﻮاد‬

‫ﺑﯿﺎﺿﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻮش‬

‫و‬

‫دراز‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫او‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫آﻧﻢ‬

‫روﯾﺶ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻼﺑﯽ‬

‫ﻧﻬﺎﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫از‬ ‫ﻏﺎرت‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﻢ‬

‫وآن‬ ‫در‬

‫ﻏﻢ‪،‬‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫ﮔﻼب‬

‫در‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫راز‬ ‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻓﺴﺮده‪ ،‬در ﺧﻮر اﯾﻦ دم ﻧﻪ اي‬

‫ﺑﺎ ﺷﮑﺮ ﻣﻘﺮون ﻧ‪‬ﻪ اي‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﯽ اي‬

‫ﻫﺴﺖ و‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ران‬

‫رﺧﺖ ﻋﻘﻠﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟ‪‬ﻨُﻮداً‬ ‫رود‬

‫ﻟَﻢ‪‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗَﺮَو‪‬ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺨﺎرا‬

‫آن‬

‫‪ .191‬در آﻣﺪن آن ﻋﺎﺷﻖ ﻻاﺑﺎﻟﯽ در ﺑﺨﺎرا و ﺗﺤﺬﯾﺮ ﮐﺮدن دوﺳﺘﺎن او را از ﭘﯿﺪا ﺷﺪن‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﭘﺮّد‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫دار‬

‫ﺟﻮان‬

‫اﻻﻣﺎن‬

‫ﻣﻪ ﮐﻨﺎرش ﮔﯿﺮد و ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﻪ ﮔﯿﺮ‬ ‫‪487‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ دﯾﺪش در ﺑﺨﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﯿﺰ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻣﯿﺠﻮﯾﺪ آن ﺷﻪ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮐ‪‬ﺸﺪ از ﺟﺎن ﺗﻮ ده ﺳﺎﻟﻪ ﮐﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻢ ﮐﻦ ﺑﺮ د‪‬م و اﻓﺴﻮن ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫اوﺳﺘﺎد‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺎ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺸﯿﺮش‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫ﻏﺪر‬ ‫از‬

‫ﺑﻼ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬ ‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫راد‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﯽ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﯿﻞ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﻋﻄﺎرد‬

‫د‪‬ق‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺰا‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺴﺘﺴﻘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﺟﻞ‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﺎﻻﮐﯿﺖ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﺿﺎق‬

‫اﻟﻔﻀﺎ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫إِذا‬

‫ﺟﺎء‬

‫اﻟﻘﻀﺎء‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫آوﯾﺨﺘﯽ؟‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫‪ .192‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺎذﻻن و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن را‬ ‫ام‪،‬‬

‫آﺑﻢ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ آﺑﻢ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺰد‬

‫ز‬

‫آب‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﺑﺎرش ﮐﻨﺪ ﻣﺎت و ﺧﺮاب‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺎﺳﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ آب از ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﮐﻢ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻄﻮن‪:‬‬

‫درون‬

‫ﺧﯿﮏ اﺷﮑﻢ ﮔﻮ‪:‬‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ِﺑﺪ‪‬ر از ﻣﻮج آب‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻢ آب ﺟﻮ‬

‫رﺷﮑﻢ‬

‫دﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن دف‪ ،‬ﺷﮑﻢ ﻫﻤﭽﻮن د‪‬ﻫ‪‬ﻞ‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻬﻨﺪس‬

‫آوردت‬ ‫و‬

‫ﻣﻨﺸﯿﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺻﺪره و ﻣﺨﻠﺺ ﺑﻮد از ﭼﭗ‪ ‬و راﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﺴﻘﯽ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﻮدي‬

‫وز‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﯽ‬

‫ﻧﺤﺲ‪،‬‬

‫ﺧﻮن‬

‫از‬

‫ﺷﺪن‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺑﻮدﻣﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آب‬

‫ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﻣﯿﮑﻮﺑﻢ‬

‫ﺟﺎي‬

‫او‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﻞ‬

‫اﻻﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن زﻣﯿﻦ و ﭼﻮن ﺟﻨﯿﻦ ﺧﻮن ﺧﻮاره ام‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺸﺘﻪ ام اﯾﻦ ﮐﺎره ام‬

‫ﺷﺐ ﻫﻤﯽ ﺟﻮﺷﻢ در آﺗﺶ ﻫﻤﭽﻮ دﯾﮓ‬

‫روز ﺗﺎ ﺷﺐ ﺧﻮن ﺧﻮرم ﻣﺎﻧﻨﺪ رﯾﮓ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻢ‬

‫ﮔﻮ‪ :‬ﺑﺮان ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﺴﺘﻢ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﯿﺪ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮔﺎوﻣﯿﺶ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﯿﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﭙﺮورد‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰوم‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫آن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺮﮔﻢ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺧﻮن ﺧﻮرم ﻫﻤﭽﻮن زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺴﺒﺪ‪،‬‬

‫روح‬

‫ﺑﺤﺮم‬ ‫ﺑﻤﯿﺮم‬

‫روان‬

‫ُﮐﺸﺪ‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫وﮔﺮ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﮔﺎو ﻣﻮﺳﯽ دان ﻣﺮا‪ ،‬ﺟﺎن داده اي‬ ‫ﮔﺎو‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﺟﺰوش‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﺣﯿﺎت‪‬‬

‫آزاده‬

‫اي‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ آن‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ ز آﺳﯿﺒﺶ ز ﺟﺎ‬

‫در‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺮاﻣﯽ‬

‫ﻫﺬا‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫إن‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﻣ‪‬ﺮدم‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﺷﺪم‬

‫و ز ﻧﻤﺎ ﻣ‪‬ﺮدم ﺑﻪ ﺣﯿﻮان ﺳﺮ زدم‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫و‬

‫آدم‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻢ؟ ﮐﯽ ز ﻣ‪‬ﺮدن ﮐﻢ ﺷﺪم؟‬

‫ﻣﺮدم‬

‫از‬

‫اذﺑﺤﻮا‬

‫‪488‬‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ذﺑﺢ‬

‫أردﺗﻢ‬

‫"اﺿﺮﺑﻮه‬ ‫ﺣﺸﺮ‬

‫أرواح‬

‫ﺑﻌﻀﻬﺎ"‬ ‫اﻟﻨﻈﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﺑﺎل‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺣﻤﻠﮥ‬

‫ﺑﻤﯿﺮم‬

‫و ز ﻣﻠﮏ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪم ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ ز ﺟﻮ‬

‫ﮐُﻞﱡ‬

‫ﺷَﯽ‬

‫ء‪‬‬

‫ﻫﺎﻟ‪‬ﮏ‪‬‬

‫إِﻻ‬

‫ﺷﻮم‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮔﺮدم‪،‬‬

‫ﻋﺪم‬

‫از‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ارﻏﻨﻮن‬

‫ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪم‬

‫ﻣﺮگ دان آن ﮐﻪ اﺗﻔﺎق اﻣ‪‬ﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﻃﺮف‪‬‬

‫آرم‬

‫ﮐﺂب‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫إِﻧﱠﺎ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﺮگ او آب اﺳﺖ و او ﺟﻮﯾﺎي آب‬ ‫ﻧﻤﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮐﻮزه‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻮي‬

‫رﯾﺰ‬

‫آب‬

‫از‬

‫اي‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺟﻮي‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫راﺟﻌﻮن‬

‫إِﻟَﯿﻪ‪‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‪،‬‬

‫ﻓﺴﺮده‪،‬‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺟﻮ‬

‫و‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫وﺟﻬ‪‬ﻪ‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﺴﻘﯽ ﺣﺮﯾﺺ و ﻣﺮگ ﺟﻮ‬ ‫اﷲ‬

‫ﻧﻨﮕﯿﻦ‬

‫و‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﭘﺮ‬

‫را‬

‫أﻋﻠﻢ‬ ‫ز‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‬

‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻣﯿﺮﻣﺪ‬

‫دﺳﺘﮏ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫زﻧﺎن‬ ‫ﮔﺮﯾﺰ؟‬

‫آب ﮐﻮزه ﭼﻮن در آب ﺟﻮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد در وي و‪ ،‬ﺟﻮ‪ ،‬او ﺷﻮد‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫زﯾﻦ ﺳﭙﺲ ﻧﯽ ﮐﻢ ﺷﻮد ﻧﯽ ﺑﺪ ﻟﻘﺎ‬

‫آوﯾﺨﺘﻢ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻢ‬

‫او‬

‫وﺻﻒ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺨﻞ‬

‫ذاﺗﺶ‬ ‫او‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻮﺋﯽ ﺳﺠﺪه ﮐﻦ ﺑﺮ رو و ﺳﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﺐ آن ﺻﺪر ﺷﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ِ ﺗﺮ‬

‫‪ .193‬رﺳﯿﺪن آن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮن دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺑﺸﺴﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ر‪‬خ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻔﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﻋﻔﺮان‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫واﺷﮏ‬

‫روان‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺮر‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‪،‬‬

‫را‬

‫ﮐﺶ‬ ‫آن‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺷﻤﻊ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﭼﻮن آن ﺷﻤﻊ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫او‬

‫ﺑﻌﮑﺲ‬

‫ﺷﻤﻌﻬﺎي‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﻮد او ﻋﺎﺷﻖ و ﺳﺮﻣﺴﺖ‪ ‬او‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن اﯾﻦ اﺣﻤﻖ ﯾﮏ ﻟﺨﺖ را‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯿﺪل‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﻮزد‪،‬‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺎد‪،‬‬

‫روﺷﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫آوﯾﺰد‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫از‬ ‫و‪،‬‬

‫ورا‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬ ‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺧﻮﺷﯿﺴﺖ‬

‫‪ .194‬ﺻﻔﺖ آن ﻣﺴﺠﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ ﺑﻮد و آن ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺮگ ﺟﻮي ﻻاﺑﺎﻟﯽ ﮐﻪ در آن ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﯾﮏ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬اي ﻧﯿﮏ ﭘﯽ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ري‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در وي ﻧﺨﻔﺘﯽ ﺷﺐ ز ﺑﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﺷﺪي آن ﺷﺐ ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در وي ﺑﯿﺨﺒﺮ ﭼﻮن ﮔﻮر رﻓﺖ‬

‫ﺻﺒﺤﺪم‬

‫در‬

‫ﮔﻮر‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﻧﯿﮏ از اﯾﻦ آﮔﺎه ﮐﻦ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫را‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﭘﺮﯾﺎﻧﻨﺪ‬

‫ُﺗﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر او ﻣﻬﻤﺎن‬

‫وآن دﮔﺮ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺳﺤﺮ اﺳﺖ و ﻃﻠﺴﻢ‬

‫اﺧﺘﺮان‬ ‫ﺧﻮاب‬

‫ُﮐﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﯿﻎ ِ ُﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ رﺻﺪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﺟﺎن و ﺟﺴﻢ‬ ‫‪489‬‬

‫ﻧﻘﺶ ِ ﻓﺎش‬

‫ﺑﺮ درش "ﮐﺎي ﻣﯿﻬﻤﺎن‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺒﺎش"‬

‫آن دﮔﺮ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺮﻧ‪‬ﻪ‬

‫ﺷﺐ ﻣﺨﺴﺐ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﺟﺎن ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪت‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﻬﻤﺎن‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫در‬

‫ﻗﻔﻠﯽ‬

‫ﺑﺮﻧﻬﯿﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ‬

‫‪ .195‬ﻣﻬﻤﺎن آﻣﺪن در آن ﻣﺴﺠﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آزﻣﻮن‬

‫ور‬

‫ﻣﺮگ‬

‫وﻗﺖ ﺷﺐ‬ ‫آزﻣﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫و‬

‫دﻫﯿﺪ‬

‫ره‬

‫ﺻﯿﺖ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺠﺐ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻢ ﮔﯿﺮم ﺳﺮ و اﺷﮑﻤﺒﻪ اي‬

‫رﻓﺘﻪ ﮔﯿﺮ از ﮔﻨﺞ ﺟﺎن ﯾﮏ ﺣﺒﻪ اي‬

‫ﮐﯿﺴﺘﻢ؟‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫ﺗﻦ‬ ‫"ﻧﻔﺨﺖ‪"‬‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﺑﺮو‪،‬‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺨﺶ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻢ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﺎي‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ز‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ آن ﮔﻮﻫﺮ از ﺗﻨﮕﯿﻦ ﺻﺪف‬

‫ﭼﻮن "ﺗﻤﻨﻮا ﻣﻮت" ﮔﻔﺖ اي ﺻﺎدﻗﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺻﺎدﻗﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺸﺎﻧﻢ‬

‫‪ .196‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدن اﻫﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺎﺷﻖ را از ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻦ در آﻧﺠﺎ و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن ﻣﺮ او را‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﻫﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺨﺴﺐ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺒﯽ ﻣﺴﮑﻦ ﺷﺪش‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫از ﯾﮑﯽ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ اﯾﻦ دﯾﺪه اﯾﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺼﯿﺤﮥ"‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬ ‫ﺧﯿﺎﻧﺖ‪،‬‬

‫راﺳﺘﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ او‪ :‬اي‬ ‫ﻣﻨﺒﻠﻢ‪،‬‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻣﻨﺒﻠﯽ‬

‫ام‪،‬‬

‫ﻣﻨﺒﻠﯽ‬

‫ﻧﯽ ﮐﺎو‬

‫ﻣﻨﺒﻠﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫آن‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻪ ﮐﺎو‬

‫ﺟﻮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫آن‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫در‬

‫ﻟﻐﺖ‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﻏﻠﻮﻟﯽ‬

‫ﺧﺎﯾﻨﯽ‪،‬‬

‫وداد‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﭘﻮل‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺪم‬

‫از‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻋﺎﻓﯿﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻣﻨﺒﻠﯽ‬

‫ام‬

‫آورد‬

‫ﻣﻨﺒﻠﯽ‪،‬‬

‫زﺧﻤﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﺟﻮي‬

‫از‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‪،‬‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻨﺒﻞ‬

‫ﺗﻨﻢ‬ ‫راه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺮگ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮔﺸﺖ و‪،‬‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آن‬

‫ﺳﯿﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫َﻧﻘﻠـَﻢ زﯾﻦ ﺳﺮا‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﻞ ﺟﻬﺪ از ﮐﻮن و‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﺎﻧﯽ زﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﻠﻮل‬

‫ﺳﮓ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻣﯽ ﻧﻤﺎﺋﯿﻤﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮد از ﻋﻘﻞ و داد‬

‫‪ .197‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺎذﻻن را‬

‫دﮐﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﻼﻫﻞ‬ ‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫آﻣﺪش‬

‫از‬

‫ﻧﺎﺳﺎﯾﺪ‬ ‫و‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫اﺻﺤﺎب‬ ‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫آن‬ ‫در‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻔﺖ‪ ،‬آﻣﺪ زوال‬ ‫دﯾﺪه‬

‫"اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫داﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮑﻮﺑﺪ‬

‫ﺳﺘﺎﻧﺖ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫‪490‬‬

‫ﻫﺸﺘﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﺮﯾﺪن‬ ‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫و‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ز آزادي ﻗﺼﺺ‬

‫ﺟﻮق‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﻣﺮغ را اﻧﺪر ﻗﻔﺲ ز آن ﺳﺒﺰه زار‬

‫ﻧﯽ ﺧﻮرش ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺻﺒﺮ و ﻗﺮار‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﺪ‬

‫ز‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ﺑﺮون‪،‬‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭘﺎ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن دل و ﺟﺎﻧﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﻮد‬

‫آن ﻗﻔﺲ را در ﮔﺸﺎﺋﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫اﻧﺪﻫﺎن‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮﺑﮕﺎن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪن؟‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫در‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﮔﺮدش‬ ‫از‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد او را در اﯾﻦ ﺧﻮف و ﺣﺰن؟‬

‫آرزوي‬

‫او ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺰ اﯾﻦ ﻧﺎﺧﻮش ﺣﻔﺺ‬

‫ﺻﺪ ﻗﻔﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻔﺲ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮد اﯾﻦ ﻗﻔﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪ .198‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس ﺑﺮ اﯾﻦ ﺣﯿﺎت دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﺮ او ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ آﯾﺪ ﻫﻨﺮي‬ ‫ﻧﻮرزﯾﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در آن ﺑﺎزار ﺑﻪ ﮐﺎر آﯾﺪ آن ﺟﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻮام ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫راﺿﯿﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫راد‬

‫از‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﻄﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﺶ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﯾﺪﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺟ‪‬ﻨﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﯿﺮون ﮐﺮم‬ ‫ﻟﻄﻒ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫روﯾﺶ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻣﺼﺪر‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﻮزﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫و‬

‫آب‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ور‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﮔﺎم‬

‫اي‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ز‬

‫ﻋﻨﺼﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺪد‬

‫دارد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻓﺎرﻏﻨﺪ‬ ‫اﻓﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮدﺳﺘﺶ‬

‫زآن ﺳﺒﺐ ﺟﺎﻧﺶ وﻃﻦ دﯾﺪ و ﻗﺮار‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﭘﯿﺸﻪ ﻫﺎﺋﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺮ او را در ﻣﺰﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﻨﺎﺋﯽ‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪491‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻮاﺑﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻣﺎه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﯽ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫زﯾﻦ ﻗﻔﺲ‪ ،‬در وﻗﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫از‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﺳﻮراخ‪،‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫او‬

‫ﺷﺪي‬

‫َﻧﻘﻼن و ﻓﺮاغ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دل‬

‫ﻣﻮش‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﮔﺮ ﯾﺎﻓﺘﺴﺖ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫آن ز ﺑﺎغ و ﻋﺮﺻﻪ اي در ﺗﺎﻓﺘﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‪،‬‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آن‬

‫رﻃﻮﺑﺎﺗﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫او‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫در‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﭙﺲ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫او‬

‫اﯾﻦ ﺟﻮابِ آﻧﮑﺲ آﻣﺪ ﮐﺎﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﺣﺸﺮي‬

‫ﻣﻘﺮ‬ ‫ﻧﻈﺎره‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﻮدﺳﺖ از ﻣﻄﺎر‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬ ‫او‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﻬﺎن‬

‫آن‬

‫در ﻗﻔﺲ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‪،‬‬

‫آﯾﺲ‬

‫ﻋﺪم‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﺪد‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫ز‬

‫ﮐﻮن‬

‫از‬

‫ﭼﺎر‬

‫داﻧﻪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫و‬

‫اُﺳﺘﺮي‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﺟ‪‬ﻨﯿﻦ ﻫﻢ ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﻋﺎﻟﻤﯽ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﯾﺎ دري ﺑﻮدي در آن ﺷﻬﺮ ِ وﺧﻢ‬ ‫راﻫﻢ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺎزﻏﻨﺪ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﺮﺑﮕﺎن‬

‫او‬

‫ﻋﺮّﺟﻮا‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫دﻟﯽ‬ ‫از‬ ‫ﺳﻮراخ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻣﻮش‬

‫داﻧﺎﺋﯽ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﮐﺎر‬

‫راه‬

‫رﻫﯿﺪن‬

‫وار‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺰﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮت‪،‬‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ار‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺣﺼﺒﻪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬ ‫ﭼﻨﮓ‬

‫و‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﻗﻔﺺ‬

‫ﻧﺎم ﭼﻨﮕﺶ درد و ﺳﺮﺳﺎم و ﻣﻐﺺ‬ ‫ﻣﺎﺷﺮا‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺨﻮﻟﯿﺎ‬

‫ﺳﮑﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﻞّ‬

‫و‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﺮض‪ ،‬ﭼﻨﮕﺎل او‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫و‬

‫ﭘﺮّ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﭘﯿﺎدة‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﻟﻌﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﺟﺰام‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬

‫ﻗﻮﻟﻨﺞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﻣﯿﺪود‬ ‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﺗﺎ ﺣﮑﻢ ﮔﺎه‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻫﺎ‬

‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﺷﺮم‬

‫دار‬

‫ﻣﻬﻠﺘﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ از وي در ﮔﺮﯾﺰ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﯽ‬

‫وار‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﺬر ﺧﻮد از ﺷﻪ ﺑﺨﻮاه‪ ،‬اي ﭘﺮ ﺣﺴﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺎره‬

‫و‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫از‬

‫ﮔﻮاه‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫او‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﺑﺎل‬

‫او‬

‫دوا‬

‫ﭘﺬﯾﺮد‪،‬‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﺮگ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺎﺿﯽ و‪ ،‬رﻧﺠﻮري‪ ،‬ﮔﻮا‬

‫آﻣﺪ‬

‫دوا‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﯽ؟‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫وﮔﺮﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺧﺮﻗﮥ‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‪،‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫رﺳﺪ‬

‫روزي‬

‫ﺑﺎرﮔﯽ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﺪ ز آن ﻧﻮر‪ ،‬دل‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎرﮔﯽ‬

‫ﻣﻘﺼﺪش‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪش‬

‫و‬

‫ﮐﺎن‬

‫زار‬

‫ﮔﻮا‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺸﮑﺸﺎن‬ ‫ﮐﻮ‬

‫زﯾﻦ ﮔﺬر ﮐﻦ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺐ آن ﺷﺨﺺ ران‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﻤﺴﺠﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آﻧﺸﺐ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫‪ .199‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدن اﻫﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن را از ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻦ در آن ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬ ‫ز‬

‫آن‬

‫ﻣﮑﻦ‬ ‫آﺳﺎن‬

‫دور‬

‫ﺟﻠﺪي‪،‬‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺲ ﮐﺴﺎ ﮐﺎوﯾﺨﺖ ﺧﻮد را از ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫آﺳﺎن‬

‫واﻗﻌﻪ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫رﻫﮕﺬر‬

‫ﭘﯿﭽﺎﭘﯿﭻ‬

‫دﺳﺖ‬

‫آوﯾﺰ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫دل‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫و‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮐﺎرزار‬

‫آن زﻣﺎن ﮔﺮدد ﺑﺮ آن ﮐﺲ‪ ،‬ﮐﺎر‪ ،‬زار‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ ﺷﯿﺮي‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﻣﻨﻪ ﺗﻮ ﭘﺎي ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﺎن اﺟﻞ ﮔﺮﮔﺴﺖ و‪ ،‬ﺟﺎن ﺗﻮﺳﺖ ﻣﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻤﻦ آ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺗﻮ ﺳﺮ زﯾﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺪل‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫وﻗﺖ‬ ‫در‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ز‬

‫اﺑﺪاﻟﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﯿﺸﺖ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫اﺑﺪال؟‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﺧﻤﺮش‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫از‬

‫ﺧﻞ‬

‫ﯾﺰدان‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺷﯿﺮ ﮔﯿﺮي‪ ،‬و ز ﮔﻤﺎن‬

‫ﺷﯿﺮ ﭘﻨﺪاري ﺗﻮ ﺧﻮد را‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﻣﺮان‬

‫ﻧﺎﺳﺪﯾﺪ‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫در‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻖ‪:‬‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪:‬‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻻف‪‬‬

‫وﻗﺖ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‪،‬‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻧﻔﺎق‬ ‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺳﭙﻬﺪار‬

‫ﻏﺰو‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﻏﺰو‪،‬‬ ‫دل‬ ‫دارم‬

‫ﺑﺄﺳﻬﻢ‬

‫اﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻏﺰا‪،‬‬

‫ﻏﯿﻮب‬

‫ﻻ‬

‫ﺷﺠﺎﻋﮥ‬

‫ﺑﯿﻨﻬﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻮرﺗﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻟﺤﺮوب‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺟﻮش ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻒ ﺑﯽ ﻓﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮش‬

‫دراز‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺟﻮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﮑﻮ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫او‬ ‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺄس‬

‫‪492‬‬

‫ﮐﺮّ‬

‫و‬

‫ﺿﺮﺑﺖ‬ ‫رﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﻓﺮّ‪،‬‬

‫ﺗﯿﻐﺶ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰد‪،‬‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﺻﯿﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﭼﻮن دﻋﻮي‪ ،‬ﺟﻔﺎ دﯾﺪن‪ ،‬ﮔﻮاه‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاﻫﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺷﺪ دﻋﻮي ﺗﺒﺎه‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاﻫﺖ ﺧﻮاﻫﺪ اﯾﻦ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺮﻧﺞ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ ده ﺑﺮ ﻣﺎر‪ ،‬ﺗﺎ ﯾﺎﺑﯽ ﺗﻮ ﮔﻨﺞ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺪي‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ ﻧﻤﺪ‪ ،‬ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ آن را ﻣﺮد زد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺰد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮد‬

‫زد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺰد ﻣﺮ اﺳﺐ را‪ ،‬آن ﮐﯿﻨﻪ ﮐﺶ‬

‫آن‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺑﺮ اﺳﺐ‪ ،‬زد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﮑﺴﮑﺶ‬

‫ﺗﺎ ز ﺳﮑﺴﮏ وارﻫﺪ‪ ،‬ﺧﻮش ﭘﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺷﯿﺮه را زﻧﺪان ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫اي‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺘﯿﻤﯽ‬

‫را‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﺶ‬ ‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻗﻨﺪ ﺑﻮد آن ﻟﯿﮏ ﺑﻨﻤﻮدي ﭼﻮ زﻫﺮ‬

‫زار‬

‫زار‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫را‬

‫زدي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺘﯿﻤﮏ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫و‬

‫زودش‬ ‫ز‬

‫ﻧﺘﺮﺳﯿﺪي‬

‫در‬

‫اﯾﺰدي؟‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او را ﮐﯽ زدم؟ اي ﺟﺎن و دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮ آن دﯾﻮي زدم ﮐﺎو اﻧﺪر اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎدر ار ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻮ را‪ :‬ﻣﺮگ ﺗﻮ ﺑﺎد‬

‫ﻣﺮگ آن ﺧﻮ ﺧﻮاﻫﺪ و‪ ،‬ﻣﺮگ ﻓﺴﺎد‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫آب‬

‫ﻣﺮدان‬

‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﻣﺨﻨّﺚ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﺎذﻻﻧﺸﺎن‬ ‫ﻻف‬ ‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫و‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ادب‬

‫ﻏﺮة‬

‫وﻏﺎ‬ ‫ژاژﺧﺎ‬

‫زادوﮐﻢ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫واراﻧﺪﻧﺪ‬ ‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫را‬

‫ﺧﺒﺎﻻ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫آب‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﭙﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎدام‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ِ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺎ‬

‫رﻓﺎق‬

‫در‬

‫ﺻﻒ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﺠﺎ‬ ‫ﮔﺮدان‬

‫ﻏﺎزﯾﺎن ﺑﯽ ﻣﻐﺰ ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺻﻒ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮدي‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫دل‬

‫اﻫﻞ‬

‫ورق‬

‫ُﮐﻪ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺻﻒ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺣﺸﺮ‬ ‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﺗﻠﺦ و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮔﺮ ﺑﺼﻮرت ﯾﮏ ﺷﯽ اﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﺺ از آن اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻫﻢ دل ﻧﯽ اﻧﺪ‬

‫ﮔﺒﺮ‪ ،‬ﺗﺮﺳﺎن دل ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎو از ﮔﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﺧﻮن‬

‫رود‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ره‪،‬‬ ‫ره‪،‬‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻨﺰﻟﯽ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫رود؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ز‬

‫ﺷﮏ‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫و‬

‫ﺗﺮددﻫﺎ‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﻧﻬﺪ‬ ‫ﭘﺮ‬

‫دل‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻫﺎي اﯾﻦ ﺳﻮ راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫او ﮐﻨﺪ از ﺑﯿﻢ‪ ،‬آﻧﺠﺎ وﻗﻒ و اﯾﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﮐﯽ رود ﻫﺮ ﻫﺎي و ﻫﻮ در ﮔﻮش او؟‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫دﻻن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻤﻨﺪ‬

‫آﻓﻼن‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻫﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻻف‪‬‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺎﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮐﺎرزار‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻃﺒﻊ‪ ،‬ﻃﺎوس اﺳﺖ و‪ ،‬وﺳﻮاﺳﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫دم‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ور‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ره‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﺮﯾﺰﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫و‬

‫رﻋﻨﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﺎﻫﻮش‬

‫دل‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺠﻮ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫وﻗﺖ‬ ‫ﭼﻪ‬ ‫ز‬

‫ﺿﯿﻖ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺠﻮ‬ ‫از‬

‫‪ .200‬ﮔﻔﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎن ﻗﺮﯾﺶ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﺣﻤﺪ آﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎرﯾﻬﺎ ﮐﻨﻢ و ﻗﺒﯿﻠﮥ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﯾﺎري‬ ‫ﺧﻮاﻧﻢ و وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺻﻔﯿﻦ ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ او‬ ‫‪493‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬ﮐﺰ وﺳﺎوس ﺑﺮ ﻗﺮﯾﺶ‬

‫دم دﻣﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮد آرﯾﺪ ﺟﯿﺶ‬

‫اﻓﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺰﯾﻤﺖ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﻄﺎن در ﺳﭙﻪ ﺷﺪ ﺻﺪ ﯾﮑﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﭙﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎرم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد آﻣﺪﻧﺪ از‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫را‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻗﺒﯿﻠﮥ‬ ‫ﻋﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ او‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﯾﺎرﯾﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫دﯾﺪ‬ ‫آن‬

‫از‬ ‫ﻟـَﻢ‪‬‬

‫ﺟ‪‬ﻨُﻮداً‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬ ‫ﺗـَﺮَو‪‬ﻫﺎ‬

‫أَي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫أﺧﺎف‬

‫از‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫دو‬

‫اﺳﭙﻬﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زده‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﮕﻮ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫دﺷﻤﻨﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺟﺎر‪‬‬

‫ﺑﺤﯿﻠﺖ‬

‫ﻫﯿﺠﺎ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﻫﺮ‬

‫إﻧﻨﯽ‬

‫در‬ ‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫آﺗﺸﮑﺪه‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺳﭙﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻋﻮن‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫دي ﭼﺮا ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ دم ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺣﺮب‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﻣﯽ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﻏﯿﺮ اﯾﻦ‪ ،‬ﻟﯿﮏ اي ﺗﻮ ﻧﻨﮓ‬

‫آن زﻣﺎن ِ ﻻف ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻦ وﻗﺖ ﺟﻨﮓ‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪان‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮدﺗﺎن ﻓﺘﺢ و ﻧﺼﺮت دم ﺑﻪ دم‬

‫اي‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﺣﺎرث‪:‬‬

‫اي‬

‫دي‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫دي‬

‫زﻋﯿﻢ‬

‫اﻟﺠﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﻮردﯾﻢ‬

‫آن‬

‫ﺣﺎرث‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺮاﻗﻪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬ ‫دم‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮاﻗﻪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫إِﻧﱢﯽ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﻼﻗﺎت‬ ‫ز‬

‫أَري‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻟﮑﻢ‬

‫اذﻫﺒﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﷲ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﭘﺎي ﺧﻮد وا ﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﻟﯽ‬

‫و‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺮﯾﺶ از ﮔﻔﺖ‪ ‬او ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﯿﺎد‬

‫زﻣﯿﻨﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﺮد‬

‫ﻻ‬

‫ﺟﻌﺎﺷﯿﺶ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭼﯿﺰ‬

‫ﺗﺮون‬

‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮن رﻓﺘﯽ و‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﯿﺰم ﺷﺪﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‬

‫ﻋﺘﺎﺑﺶ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺧﻮد ﺧﺸﻤﯿﻦ ز دﺳﺖ او ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﮔﻔﺖ اوش درد دل رﺳﯿﺪ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ اش را ﮐﻮﻓﺖ ﺷﯿﻄﺎن و ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺧﻮن آن ﺑﯿﭽﺎرﮔﺎن زﯾﻦ ﻣﮑﺮ رﯾﺨﺖ‬ ‫ء‪‬‬

‫ﻣﻨﮑﻢ‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﻮﻓﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫و‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﺶ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫ﺑ‪‬ﺮِي‬

‫إِﻧﱢﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ و ﺷﯿﻄﺎن ﻫﺮ دو ﯾﮏ ﺗﻦ ﺑﻮده اﻧﺪ‬

‫در دو ﺻﻮرت ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻨﻤﻮده اﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻋﻘﻞ ﮐﺎﯾﺸﺎن ﯾﮏ ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ داري ﭼﻨﯿﻦ در ﺳ‪‬ﺮّ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و ﺧﺼﻢ ﺟﺎن و ﮐﯿﺶ‬

‫ﺳﻮﺳﻤﺎر‬

‫ﭘﺲ‬

‫در‬

‫ﻓﺮار‬

‫دارد‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺳﺮ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺮون‬

‫از‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫و اﻧﺪر آن ﺳﻮراخ رﻓﺘﻦ ﺷﺪ ﺧﻨﻮس‬

‫ﮐﻪ ﺧﻨﻮﺳﺶ ﭼﻮن ﺧﻨﻮس ﻗﻨﻔﺬ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﻗﻨﻔﺬ و را آﻣﺪ ﺷَﺪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ‬ ‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻮراﺧﻬﺎ‬ ‫ﮔﺸﺘﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫دﯾﻮ‬

‫دﯾﻮ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫را‬ ‫آن‬

‫ﺣﮑﻤﺘﻬﺎش‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ز‬

‫دو‬

‫ﺳﻮراﺧﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻨﺎس‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫از‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫‪494‬‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻓﺮﺻﺖ ﯾﺎﻓﺖ ﺳﺮ آرد ﺑﺮون‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﮑﺮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺸﺘﮏ‬ ‫ﺑﯿﻢ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫را‬

‫ﺻﯿﺎد‬ ‫ﻣﺎرش‬

‫د‪‬ر‪‬ﺷﺖ‬ ‫زﺑﻮن‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻧﻔﺲ از اﻧﺪرون راﻫﺖ زدي؟‬

‫ره زﻧﺎن را ﺑﺮ ﺗﻮ دﺳﺘﯽ ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫دل اﺳﯿﺮ ﺣﺮص و آز و آﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫راه‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫"ﺑ‪‬ﯿﻦَ‬

‫زآن‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﻣﻘﺘﻀﯽ‬

‫زآن‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻃﻤﻄﺮاق‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دزد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺪو‬ ‫از‬

‫او‪،‬‬

‫و‬ ‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﺸﻨﻮ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻋﻮاﻧﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺟ‪‬ﻨﺒﯿﮑﻢ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻟﮑﻢ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻋ‪‬ﺪو"‬

‫أﻋﺪا‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﮐﺎو ﭼﻮ اﺑﻠﯿﺲ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻟﺞ‪ ‬و ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫را‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﻣﺮگ را آﺳﺎن ﮐﻨﺪ؟‬

‫او ز ﺳﺤﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‪ ،‬ﮐﺎﻫﯽ را ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ‬

‫ُﮐﻪ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻇﻦ‬

‫زﺷﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻧﻐﺰ‬ ‫ﺧﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﻧﻐﺰﻫﺎ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﮐﺎر ﺳﺤﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﺎو دم ﻣﯿﺰﻧﺪ‬ ‫ﺳﺮّ‬

‫إن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‬ ‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫درون‬

‫را‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻫﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺧﺮي‬

‫را‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫آﯾﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﻟﻮﺳﻮاس‬

‫ﺳﺤﺮا‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ً‬

‫اﻧﺪر آن ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﺳﺤﺮﻫﺎ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫اﻧﺪر آن ﺻﺤﺮا ﮐﻪ رﺳﺖ اﯾﻦ زﻫﺮ ﺗﺮ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺳﭙﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫وﯾﺮاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬ﻣﻦ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ و دﻓﻊ ﺳﺤﺮ او‬

‫اﻟﺒﯿﺎن‬

‫ﺳﺤﺮا ً" و‪ ،‬ﺣﻖ ﮔﻔﺖ آن ﺧﻮش ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫ﺗﺮﯾﺎق‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﺤﺮي‬

‫آن‬

‫از‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫"انّ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫اﺻﻔﯿﺎ‬

‫و‬

‫روﺋﯿﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﯾﺎق‪،‬‬

‫زﻫﺮم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮﯾﺎك‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻏﺮاض‬

‫ﮔﺸﺎ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آن‪ ،‬ﮐﺰ زﻫﺮ ﻧﻔﺲ دون ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﻧﻮش ﮐﻦ ﺗﺮﯾﺎق ﻣﺮﺷﺪ ﭼ‪‬ﺴﺖ و ﺗﯿﺰ‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﻧﻘﺐ‬

‫زن‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ران‬

‫اﯾﻦ ﻃﻠﺴﻢ ِ ﺳﺤﺮ ِ ﻧﻔﺲ اﻧﺪر ﺷﮑﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺑﺲ دراز اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﺳﻮي آﻏﺎز ران‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫و‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫وان‬

‫‪ .201‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﻋﺎذﻻن ﭘﻨﺪ را ﺑﺮ آن ﻣﻬﻤﺎن آن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ‬ ‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﺟﻠﺪي‪ ،‬ﺑﺮو اي ﺑﻮ اﻟﮑﺮم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫و‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫در‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻇﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﺑﺘﺎﺳﺎﻧﯿﺪ‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﮥ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺘﻞ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻨﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫اي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫را‬ ‫ﻣﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫دﻧﯽ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‪ ،‬ﺑﺪ ﻧﺎم اﺳﺖ ﻣﺴﺠﺪ‪ ،‬او ﺟﻬﺪ‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺮو‪،‬‬

‫ﺟﻠﺪي‬

‫ﻣﮑﻦ‪،‬‬

‫ﺳﻮدا‬

‫ﻣﭙﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺘﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺴﯿﺎران‬

‫ﺑﻼﻓﯿﺪه‬

‫ز‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫اﯾﻢ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﭘﯿﻤﻮد‬

‫ز‬ ‫ﮐﯿﻮان‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺰ‬

‫رﯾﺶ ﺧﻮد ﺑﺮ ﮐﻨﺪه ﯾﮏ ﯾﮏ‪ ،‬ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬ ‫‪495‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ و ﻣﺎ را در ﻣﯿﻔﮑﻦ در وﺑﺎل‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺮو ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻦ اﯾﻦ ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫‪ .202‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎن اﯾﺸﺎن را و ﻣﺜﻞ آوردن ﺑﻪ دﻓﻊ ﮐﺮدن ﺣﺎرس ﮐﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ دف از‬ ‫ﮐﺸﺖ ﺷﺘﺮي را ﮐﻪ ﮐﻮس ﻣﺤﻤﻮدي ﺑﺮ ﭘﺸﺖ او زدﻧﺪي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﯾﺎران‪ ،‬از آن دﯾﻮان ﻧﯿﻢ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﺎ رﻣﯿﺪي ﻣﺮغ ز آن ﻃﺒﻠﮏ ز ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﺎرس‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺒﻠﮑﯽ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺳﺘﺎرة‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﮐﻮس‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻣﺰرع‬

‫و‬

‫ﺑﺨﺘﺌﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫آن ﻃﺮف‬ ‫ﺻﻔﺪر‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ رو‪،‬‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪي‬

‫ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ‬ ‫ﺧﯿﻤﮥ ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﭘﯿﺮوز‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫و‬

‫رﺟﻮع‬

‫ﺧﺮوس‬ ‫ﻃﻠﺐ‬

‫در‬

‫ﺷﺘﺮ‬ ‫او‬

‫ﺑﺨﺘﯽ ﻃﺒﻞ اﺳﺖ و ﺑﺎ آﻧـَﺸﺴﺖ ﺧﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺒﻮراك ﺗﻮ ﻃﻔﻞ؟‬

‫ﮐﻪ ﮐ‪‬ﺸﺪ او ﻃﺒﻞ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﯿﺴﺖ ﮐﻔﻞ‬ ‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﺑﻼ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪﻫﺎ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ره‬

‫ﺑﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺒﻮراك‬

‫اي‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﻻ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺎرﻏﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫از‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻠﯿﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﭼﻮ‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﻗﻞ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﻮا‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫از‬

‫ﻃﺒﻠﮏ‬

‫ﮐﺸﺘﮥ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺮﯾﻔﺎن‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﻮدك آن ﻃﺒﻠﮏ ﺑﺰد در ﺣﻔﻆ ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫در‬

‫آن‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮔﺬر زد‬

‫اﻧﺒﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﮐﻮس و ﻃﺒﻞ ﺑﺮ وي روز و ﺷﺐ‬

‫ﻻﺣﻮﻟﯽ‬

‫در‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﭘﯿﻢ‬

‫ِ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﻤﻄﺮاق‬

‫و‬ ‫ﺟﺎد‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫از‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﻌﻄﯿﮥ‬

‫اﻟﺴﻠﻒ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ ﻣﺮ ﻋﻄﺎ را ﺻﺪ ﻋﻮض‬ ‫ﺑﺎزار‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫در‬

‫زر‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫را‪:‬‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫در‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎزد‬ ‫ﺳﻮد‬

‫ﺑﺎﻟﺨﻠﻒ‬

‫ﺗﯿﻘﻦ‬ ‫ﻋﻄﺎ‬

‫را‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻏﺮض‬

‫اﻓﺘﺎد‪‬‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﺳﺮد ﮔﺮدد ﻋﺸﻘﺶ از ﮐﺎﻻي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﺮم ز آن ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ آن‪ ،‬ﮐﺎو ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫ﮐﺎﻟﻪ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ از ﺟﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ آﻣﺪ ﻧﺎم ﺟﺎن ﺷﺪ ﭼﯿﺰ ِ ﻟﯿﺰ‬

‫را‬

‫زا‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﭼﻮن ز ﻃﻔﻠﯽ رﺳﺖ ﺟﺎن ﺷﺪ در وﺻﺎل‬

‫ﻓﺎرغ از ﺣﺲ اﺳﺖ و ﺗﺼﻮﯾﺮ و ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﻦ‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﻮﻓﺎق‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﷲ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﻣﺤﺮم‬ ‫و‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﺨﯿﻞ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫ﺑﺮﻓﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻟﻌﺒﺖ‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎل‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺸﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻃﻔﻠﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺖ ﺣﺎﺟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺼﻮ‪‬ر‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻟﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫را‬

‫رﺑﺢ‬

‫و‬

‫ﺣﺮف‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫در‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﯾﺪ اﻓﺰون از آﻧﻬﺎ در ﺷﺮف‬

‫ﻟﻌﺒﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬

‫آزادم‬

‫ز‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﻮد آﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺬل آﯾﺪ ﻣﺼﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺒﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫زود‬

‫ﻧﻮﺑﺘﮕﻪ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫رﯾﺰان‬

‫‪496‬‬

‫زدم‬

‫و‬

‫ﺧﺮﯾﺪارش‪،‬‬

‫اﷲ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮﻓﻬﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫ز‬

‫اوﻟﯿﺴﺘﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫وﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻇﻨﯽ اﺳﺖ در ﺗﻮ‪ ،‬اي ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ در ﻋﻠﻢ ﭘﺲ ﭘﺮ‪ ،‬ﭘﺎ ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮔﻤﺎن ﺗﺸﻨﮥ‬

‫ﺛﻤﻦ‪،‬‬

‫ﺷﮑﯽ‪،‬‬

‫در‬ ‫ﭘﺮّد‬

‫ﯾﻘﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺗﺰاﯾﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫او‬

‫ﭘﻮﯾﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻓﻮق‪،‬‬

‫ﻇﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﻣﻔﺘﺘﻦ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫و آن ﯾﻘﯿﻦ ﺟﻮﯾﺎي دﯾﺪ اﺳﺖ و ﻋﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﻟﻮ‪‬‬

‫ﺗﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪﻧﺪي‬

‫ﺟﺤﯿﻢ‬

‫أﻟﻬﯿﮑﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫داﻧﺶ‬

‫زاﯾﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫"أﻟﻬﮑﻢ"‬

‫از‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫دﻫﺎﻧﻢ‬ ‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﭘﺎ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺶ اي‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺘﻬﺎل‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‪،‬‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫از‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮم‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫او‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫روم‬

‫ﮐـَﻼ‬ ‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ز‬

‫و‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋ‪‬ﻠْﻢ‪‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫اﻟْﯿﻘ‪‬ﯿﻦِ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫اﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ﻧﻠﺮزاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫و‬

‫ﺳﺮم‬

‫ﺑﯿﻨﺎي‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‬

‫او‬ ‫روم‬

‫ُﮔﻞ را ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ ،‬ﺧﻨﺪاﻧﺶ ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ دل ﻣﻦ ﮔﻔﺖ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪاﻧﺶ ﮐﺮد‬

‫آﻧﭽﻪ زد ﺑﺮ ﺳﺮو و‪ ،‬ﻗﺪش راﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫وآﻧﭽﻪ از وي ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﺨَﻮرد‬

‫آﻧﭽﻪ ﻧﯽ را ﮐﺮد ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﺎن و دل‬

‫وآﻧﭽﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﯾﺎﻓﺖ زآن ﻧﻘﺶ ﭼﮕﻞ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻬﺮه‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﻠﻨﺎر‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﮔﺮي‬

‫وآﻧﭽﻪ‬

‫را‬

‫داد‬

‫زر‬

‫ﺟﻌﻔﺮي‬

‫زر‪‬ادﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫اﺑﺮو‬ ‫زﺑﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﭼﻨﺎن‬ ‫داد‬

‫در‬ ‫دﻟﻢ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫زد‬

‫ﻃﺮّار‬

‫ﺳﻮداﺋﯿﻢ‬

‫و‬

‫را‪،‬‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻏﻤﺰه‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺷُﮑﺮ‬

‫و‬

‫ﺗﯿﺮ‬ ‫ﺷ‪‬ﮑﺮ‬

‫اﻧﺪاز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﺋﯿﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ آﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ آن‪ ،‬آن ِ اوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‪ ،‬ﺟﺎﻧﺪار ﯾﮏ ﻣﺮﺟﺎن اوﺳﺖ‬

‫آب‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﻦ‬

‫ور‬

‫ﻧﻼﻓﻢ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻼﻓﻢ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ام‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪزدم؟ ﭼﻮن ﺣﻔﯿﻆ ﻣﺨﺰن اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺳﺨﺖ رو؟ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮم‬

‫ﺳﺨﺖ رو ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﯿﻢ او را‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﺮم‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﮔﺸﺖ روﯾﺶ ﺧﺼﻢ ﺳﻮز و ﭘﺮده در‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﯿﺶ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺑﺰد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﻧﺘﺮﺳﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻠﻮخ‬

‫از‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﺧﺪاﯾﯽ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫اﻧﺒﻬﯿﺸﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺪ‬

‫آن‬

‫رﻣﻪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻋﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫رو‬

‫روي‬ ‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫از‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫رو‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻮاره‬

‫ﺗﺮس‬

‫و‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﻨﻪ‪،‬‬

‫ﺳﺨﺖ رو ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎ رﺳﻮخ‬

‫او‬

‫ﮐﺎن ﮐﻠﻮخ‪ ،‬از ﺧﺸﺖ زن‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﺨﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‪،‬‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻠﮑﻢ راع‬

‫ِ‬

‫از‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﺑﺮوﻧﻨﺪ‬ ‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬

‫از‬

‫ز‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫ﭼﻮن راﻋﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺘﺮﺳﺪ‬

‫در‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻟﯿﮑﺸﺎن‬

‫ﻧﺒﺮد‬ ‫‪497‬‬

‫ﮐﻮﻓﺖ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﺼﺎب؟‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫و‬

‫ﺳﺮد‬

‫رﻣﻪ‬

‫دان ز ﻣﻬﺮ اﺳﺖ آن‪ ،‬ﮐﻪ دارد ﺑﺮ ﻫﻤﻪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺨﺖ‪ ‬ﻧﻮ‪:‬‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﺸﻮ‬ ‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﮔﺮﯾﺎن زآن ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺮدد‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮداﻧﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯽ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻏﻤﻬﺎ‬

‫ﺻﯿﺎدي‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺧﻮي‬ ‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻨﯽ؟‬ ‫رﺳﯽ‬

‫در‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﻮدم‬

‫دوش‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ره‬

‫دﻫﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﻤﺖ‬

‫ﮔﺮدابِ‬

‫دوران‬

‫وارﻫﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻟﺬات‬

‫ﻣﻘﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬ ‫درد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫اﻓﮑﻨﺪة‬ ‫و‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آﻧﮕﻪ از ﺷﻬﺮ و ز ﺧﻮﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﺧﻮري‬

‫ﮐﺰ‬

‫دﻫﯽ‬

‫درد‪‬‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫ﯾﺎب‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﮑﺴﯽ‬ ‫ﺳﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫راه‬

‫ﮔﺬار‬

‫وﺻﺎﻟﻢ‬

‫اﻧﺪازة‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫آﺳﺎن‬

‫راي‬ ‫آه‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫و‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻨﯽ؟‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺪان‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﭘﺎ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻣﺤﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫‪ .203‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﻣﻮﻣﻦ و ﺑﯽ ﺻﺒﺮي او در ﺑﻼ ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب و ﺑﯽ ﻗﺮاري ﻧﺨﻮد ﺑﺠﻮش در دﯾﮓ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﯿﺮون ﺟﻬﺪ و ﻣﻨﻊ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫و‬

‫ﺗﻤﺜﯿﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﺪر‬

‫از‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﻼﻫﺎ‬

‫ﻣﮕﺮدان‬

‫رو‬

‫ﺟﻮان‬

‫اي‬

‫در ﻧﺨﻮد ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ اﻧﺪر دﯾﮓ ﭼﻮن‬

‫ﻣﯽ ﺟﻬﺪ ﺑﺎﻻ ﭼﻮ ﺷﺪ ز آﺗﺶ زﺑﻮن‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ دﯾﮓ و ﺑﺮآرد ﺻﺪ ﺧﺮوش‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﺮآﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﮐﻔﻠﯿﺰ‬

‫زآن‬

‫ﻧﺠﻮﺷﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫ﻣﮑﺮوه‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫آب ﻣﯿﺨﻮردي ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬ ‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﯿﺰي‬ ‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮش ﺑﺠﻮش و ﺑﺮﻣﺠﻪ ز آﺗﺶ ﮐﻨﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﺬا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮﯾﺪي‪،‬‬

‫ﻧﮕﻮﻧﻢ‬

‫ﻗﻬﺮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫زآن‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ز‬

‫ذوق‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‬

‫و‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫آن‬

‫آﺑﺨَﻮر‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﺑﺮ ﻗﻬﺮ از آن ﺳﺎﺑﻖ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﻟﺬت ﻧﺮوﯾﺪ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺮوﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﺪازد ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ؟‬

‫ﻗﻬﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫زآن‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺨﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻠﯿﻠﻢ‪،‬‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫آﯾﺪ‬

‫آن‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻋﺬر‬

‫او‬

‫ﮐﻪ ﺑﮑﺮدي ﻏﺴﻞ و ﺑﺮﺟﺴﺘﯽ ز ﺟﻮ‬ ‫ﻧﯿﮑﻮش‬

‫دار‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﺮﯾﺪي‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫رﻧﺞ‪،‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺖ‬

‫ﻣﻨﻌﻢ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺴﺮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﭽﮏ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫وﺟﻮد‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺳﺮ‬ ‫‪498‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ‬ ‫ﺑﻨﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮد‬ ‫"إﻧﯽ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ز‬ ‫ﺑﺮ‬

‫أراﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺴﺪ‬ ‫أذﺑﺤﮏ"‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﺮم‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‪،‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮم‪ ،‬ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﺳﺮ آن ﺳﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻘﺼﻮدم‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺨﻮد‪،‬‬

‫ﻣﯿﺠﻮش‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻪ ﻫﺴﺘﯽ و ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻮ را‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪه‬

‫اي‬

‫ُﮔﻞ ِ ﺑ‪‬ﺴﺘﺎن ِ ﺟﺎن و دﯾﺪه اي‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫دل‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺟﺪا از ﺑﺎغ آب و ﮔ‪‬ﻞ ﺷﺪي‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻏﺬا‬

‫از‬

‫ﺻﻔﺎﺗﺶ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫اﺣﯿﺎ‬

‫ﺷﻮ‬

‫آﻣﺪي‬ ‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫در‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ز اﺑﺮ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ز ﮔﺮدون آﻣﺪي‬

‫ﭘﺲ ﺷﺪي اوﺻﺎف و‪ ،‬ﮔﺮدون ﺑﺮﺷﺪي‬

‫و‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫اﻧﺠﻤﻬﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻧﻔﺲ و ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل و ﻓﮑﺮت ﻫﺎ ﺷﺪي‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﻗﺘﻠﻮﻧﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺛﻘﺎت‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ ﺑ‪‬ﺮدﯾﺴﺖ ﻣﺎ را ﺑ‪‬ﻌﺪ‪ ‬ﻣﺎت‬

‫راﺳﺖ‬

‫"إنّ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻗﺘﻠﯽ‬

‫ﺣﯿﺎت"‬

‫ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﺻﺪق ﺷﺪ ﻗﻮت‪ ‬ﻣﻠﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﺟﺰو‬

‫در‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺷﯿﺪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﮐﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﮐﺎروان‬

‫واﷲ‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬

‫در ﺻﻔﺎﺗﺶ ﺑﺎز رو ﭼﺎﻻك و ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫و‬ ‫اي‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺣﻠﻘﺖ‬

‫وار‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﻃﻌﻤﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﺮﺟﻤﮥ‬ ‫ز‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ﭘﻬﻨﺎوري‬

‫ﮔﺮدون‬

‫زآن‬ ‫ز‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬ ‫آب‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺳﺮد‪،‬‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬

‫اﻧﮕﻮر‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫آﻣﺪ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫را‬ ‫رﻫﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺗﻠﺨﯿﻬﺎ‬

‫ﺗﻮ ز ﺗﻠﺨﯽ ﭼﻮﻧﮑﻪ دل ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﻮي‬ ‫آن زﻣﺎن ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﻮي ﻫﻤﭽﻮن ﻋﺴﻞ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻣﻘﺒﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﻼ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﮓ‪ ،‬ﺷﮑﺎري ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬او را ﻃﻮق ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫ﺳﺮدي‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﺗﺠﺎرت‬

‫ز‬

‫ﺻﺎﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮو ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﺧﻮش ﺑﺎ اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺻﻔﺎت‪‬‬

‫دﯾﮕﺮي‬ ‫وا‬

‫ﮐﺮاﻫﺖ‪،‬‬ ‫ﻓﺮو‬

‫ﻣﯿﺮود‬ ‫دزد‬

‫وار‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‬

‫اﻓﺴﺮدﮔﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫روي‬

‫ﺗﻠﺨﯿﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫درﮔﻪ‬

‫رﯾﺰﻧﺪ‬ ‫ﻓﺎﺧﺮ‬

‫ﺧﻞ‬ ‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺧﺎم و ﻧﺎﺟﻮﺷﯿﺪه‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﯽ ذوق ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪ .204‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺻﺎﺑﺮ ﺷﺪن ﻣﻮﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺳﺮّ و ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺑﻼ واﻗﻒ ﺷﻮد‬ ‫آن ﻧﺨﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ار ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺳﺘﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﺠﻮﺷﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻮ در اﯾﻦ ﺟﻮﺷﺶ‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﻌﻤﺎر ﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﻔﭽﻠﯿﺰم‬

‫زن‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭘﯿﻠﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮم زن زﺧﻢ و داغ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻮد را در دﻫﻢ در ﺟﻮش ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫اﻧﺴﺎن‪،‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻏﻨﺎ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻃﺎﻏﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﻠﺒﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎغ‬

‫در‬

‫آن‬

‫آﻏﻮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آرد‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫‪499‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎرﯾﻢ‬

‫ده‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‪،‬‬

‫‪ .205‬ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﻧﺨﻮد و ﺣﮑﻤﺖ در ﺟﻮش داﺷﺘﻦ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ﻧﺨﻮد را‬ ‫آن ﺳﺘﯽ ﮔﻮﯾﺪ ورا ﮐﻪ‪ :‬ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آذري‬

‫ﺑﺲ‬

‫ام‬

‫اﻧﺪر‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﺣﺴﻬﺎ‬

‫ﺷﺪم‬

‫روح‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪم‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﺟﻬﺎز‬

‫ﺟﻮﺷﯿﺪه‬ ‫ﺟﻮﺷﺶ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫دو‬

‫در‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاه‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫درون‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫در‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻧﻠﻐﺰي‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﺷﺪم‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﻔﺎت‬ ‫ز‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﮔﺬر‬

‫رﺳﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ رﺳﻦ را ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺮﻣﯽ‪ ،‬اي ﻋﻨﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫آن‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﭘﺬﯾﺮا‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ز آن رﺳﻦ ﻗﻮﻣﯽ درون ﭼﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﺗﻮ روح‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫اﺟﺰاي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ران‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮﺑﺎﻻ‬

‫ﺳﻮداي‬

‫ﮐﻪ در آن ﻣﺴﺠﺪ ﭼﻪ ﮐﺮد از اﻣﺘﻬﺎن‬

‫‪ .206‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻣﻬﻤﺎن آن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ و ﺛﺒﺎت و ﺻﺪق او‬ ‫آن‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﻣﺴﺠﺪا‪،‬‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫ﺳﺮﺑﺎﻻ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯿﺨﺴﺒﻢ در اﯾﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﮐﺮﺑﻼي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻏﻮث‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻼ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻮد‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻼ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آذر‬

‫ﭼﺎﺑﮑﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ آن ﺟﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﺮدم ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫و‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫او‬

‫ﻣﺜﻤﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻌﻤﻮر‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﺎﻣﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫آن‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫وي‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻌﺪن‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫اي‬

‫رواي‬

‫رﺳﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﮕﺬار‪،‬‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﺳﻮزان‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﺗﺶ‬

‫در‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻫﯿﺰم‪،‬‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻧﭙﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻗﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫زاد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫ﻣﺮاﺗﺐ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫ز‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫دار‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬ ‫ﺑﺎزي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﺗﺸﯽ‬ ‫اﺑﺪ‬ ‫و‬

‫در‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺒﺮ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﭘﺎﺳﺪاري‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﺳﺎﯾﻪ ات ﮐﻮﺗﻪ دﻣﯽ‪ ،‬ﯾﮏ دم دراز‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻣﻬﺎت‬

‫اﷲ‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫ﻋﮑﺴﻬﺎ‬

‫وا‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫آر‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫ﺧﺮاب‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‬

‫وار‬

‫ﺷﺮق‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪم‬ ‫‪500‬‬

‫و‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻏﺮب‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫دﯾﮕﺮي‬ ‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫در‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫زدم‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﯾﻢ ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﻏﻢ ﻓﺰود‬

‫ﺑﻮد‬

‫‪ .207‬ذﮐﺮ ﺧﯿﺎل ﺑﺪ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﻗﺎﺻﺮ ﻓﻬﻤﺎن‬ ‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺗﺎ ﻣﺨﻠﺺ ر‪‬ﺳ‪‬ﺪ‬

‫دود‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽ رﻧﺠﻢ از اﯾﻦ‪ ،‬ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﻟﮕﺪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﺳﺎده‬

‫ﻏﺰﻧﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺤﺠﻮﺑﺎن‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻗﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﭘﺮ‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ز‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫ﻗﺮآن‬ ‫ﻧﺎﮔﺎه‬

‫ﺧﺮﺑﻄﯽ‪،‬‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺎت‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫را‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﺿﻼل‬

‫ز‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫آورد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻃﻌﺎﻧﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫و‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺰﻟﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬زو ﺑﺮ ﭘﺮد ﺻﺎﺣﺐ دﻟﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫و‬

‫درون‬

‫زدﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺒﺘﻞ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫ﻫﺮ‬ ‫اﷲ‬

‫اﺳﺎﻃﯿﺮ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺧُﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ذﮐﺮ‬

‫آدم‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪،‬‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫اﺳﻤﻌﯿﻞ‬

‫و‬

‫ذﺑﺢ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫و‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﻮت‬

‫و‬

‫و‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻌﻤﯿﻘﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫و‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﺗﻦ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﮐﻨﻌﺎن‬

‫زﻟﻒ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺧﻤﺶ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫و‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫و‬

‫ﺷﻌﯿﺐ‬

‫و‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺑﺎد‬ ‫و‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫از‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫داود‬

‫و‬

‫زﺑﻮر‬

‫ﺻﻮم‬

‫او‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﯾﻮﻧﺲ‪،‬‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻟﻮط‬

‫ﻧﺎر‬

‫و‬

‫ﺧﻂ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻦ‬

‫و‬

‫ﻏﻤﺶ‬

‫زﻟﯿﺨﺎ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫و‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺳﻮ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺳﻤﻨﺪ‬

‫ﻣﻼﻗﺎت‬

‫ﻗﺼﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻮد‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫و‬

‫آن‬

‫اﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫ﻓﻬﻤﺶ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ‬

‫زآن‬

‫ﭘﯿﺮوي‬

‫دواﻧﻨﺪ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫و‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺪي‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻓﯿﻞ‬

‫و‬

‫اورﯾﺎ‬ ‫ﻗﻮم‬

‫و‬

‫او‬

‫ذﮐﺮ ﺣﻤﻞ ﻣﺮﯾﻢ و ﻧﺨﻞ و ﻣﺨﺎض‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ذﮐﺮﯾﺎ‬

‫و‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫و‬

‫رﯾﺎض‬

‫آب‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ادرﯾﺲ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫و‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﻣﻮت‬

‫او‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻗﺎرون‬

‫و‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﻓﺮو‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺗﯿﻪ‬

‫ﻻ‬

‫و‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺧﻠﻊ‬

‫ﻧﻌﻠﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺧﻄﺎﺑﺎت‬

‫و‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ذواﻟﻘﺮﻧﯿﻦ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫و‬

‫ارﻣﯿﺎ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﮐﻮ ﺑﯿﺎن ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﻮد در وي ﺧ‪‬ﺮَد؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﯾﮏ ﺳﻮره ﮔﻮ اي ﺳﺨﺖ رو‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫اﻟﯿﺎس‬

‫ذﮐﺮ‬

‫اﯾﻮب‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫و‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫و‬

‫و‬ ‫ﻋ‪‬ﺰﯾﺮ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺻﺒﻮري‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺗﻘﺴﯿﻢ‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫ﻋﺮوﺟﺶ‬

‫آﺳﺎن‬

‫و‬ ‫ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺧُﻠﻖ‬ ‫ﭘﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪501‬‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دو‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺟﻨﯿﺎن‬

‫اﻧﺴﯿﺎن‬

‫و‬

‫اﻫﻞ‬

‫و‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫آﯾﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫آﺳﺎن‬

‫‪ .208‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ "ا‪‬نّ ﻟﻠﻘﺮآن ﻇﻬﺮٌ و ﺑﻄﻦٌ و ﻟﺒﻄﻨﻪ ﺑﻄﻦ إﻟﯽ ﺳﺒﻌﮥ‬ ‫ﻗﺮآن‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﻣﺪان‬

‫را‬

‫ﻇﺎﻫﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫أﺑﻄﻦ"‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﯽ‬

‫زﯾﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻄﻦ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﯾﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻄﻦ‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﺑﻄﻦ ﭼﺎرم از ﻧﺒﯽ ﺧﻮد ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ز‬

‫رو‪،‬‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﻗﺮآن‬ ‫ﻗﺮآن‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺑﻄﻦ‬ ‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻮاﻟﮑﺮم‬ ‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﺨﺺ‬

‫آدﻣﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺎل‬

‫و‬

‫او‬

‫ﻋﻢ‪‬‬

‫ﺧﺎل‬

‫و‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺧﺮدﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻈﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬

‫زﯾﻦ‬ ‫را‬

‫آدم‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﻮﺷﺶ ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻗﺎﻫﺮﯾﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﻌﺘﺼﻢ‬ ‫ﻃﯿﻦ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻔﯿﺴﺖ‬ ‫او‬

‫ﺣﺎل‬

‫‪ .209‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ رﻓﺘﻦ اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎ و ﻏﺎرﻫﺎ ﺟﻬﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺧﻮﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫و ﺟﻬﺖ ﺧﻮف و ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺧﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﻬﺖ ارﺷﺎد ﺧﻠﻖ اﺳﺖ و ﺗﺤﺮﯾﺾ ﺑﺮ اﻧﻘﻄﺎع از دﻧﯿﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﻣﻤﮑﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺧﻠﻖ‪ ،‬اﯾﺸﺎن ﻓﺮاز ﺻﺪ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻪ اﻧﺪ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‪ُ ،‬ﮐﻪ ﺟﻮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺣﺎﺟﺘﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺳﻮي‬ ‫ﭼﺮخ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎو ز ﺻﺪ درﯾﺎ و‬

‫ﻣﯿﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ُﮐﻪ ز آن ﺳﻮ ﺑﻮد‬

‫ُﮐﻪ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﮐﺰ ﭘﯿﺶ ﮐﺮّة ﻓﻠﮏ ﺻﺪ ﻧﻌﻞ رﯾﺨﺖ‬

‫ﮔـَﺮدﺷﺎن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫او‬

‫ﭘﺮي‬

‫ز‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺑﻮﻧﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺗﻌﺰﯾﺖ‬ ‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ‬ ‫ﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮﯾﺎن‬

‫ﻧﺰد ﻋﺎﻗﻞ ز آن ﭘﺮي ﮐﻪ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫آدﻣﯽ ﺻﺪ ﺑﺎر ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫آدﻣﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻋﺎﻗﻞ ﭼﻮن ﺧﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد آدم؟ ﮐﻪ در ﻏﯿﺐ او ﺻﻔﯿﺴﺖ‬

‫‪ .210‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺻﻮرت اوﻟﯿﺎ و ﺻﻮرت ﮐﻼم اوﻟﯿﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺼﺎي ﻣﻮﺳﯽ و ﺻﻮرت اﻓﺴﻮن ِ ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در ﮐﻒ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﻬﺮ داد و ﺑﻬﺮ زﯾﻦ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﭼﻮﺑﯽ‪،‬‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﮐﻮن‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻓﺴﻮن‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‪،‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اﻻﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﯿﻦ ز اﻓﺴﻮن ﻋﯿﺴﯽ ﺣﺮف و ﺻﻮت‬

‫آن ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺰ وي ﮔﺮﯾﺰان ﮔﺸﺖ ﻣﻮت‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﯿﻦ ز اﻓﺴﻮﻧﺶ آن ﻟﻬﺠﺎت‪ ‬ﭘﺴﺖ‬

‫آن ﻧﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﺮده ﺑﺮﺟﺴﺖ و ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫‪502‬‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﯿﻦ ﻣﺮ آن ﻋﺼﺎ را ﺳﻬﻞ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫آن ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺤﺮ اﺧﻀﺮ را ﺷﮑﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫دوري‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫ﭼﺘﺮ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫دوري‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮔﺮد‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫ﮔـَﺮد‬

‫او‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫آ‪،‬‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﻣﺮدي‬

‫‪ .211‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﯾﺎ ﺟِﺒﺎلُ أَو‪‬ﺑِﯽ ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﻪ‪ ‬و‪ ‬اﻟﻄﱠﯿﺮَ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮ ﺷﺪ از اﻗﺼﺎي دﺷﺖ‬ ‫روي‬

‫داود‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫از‬ ‫داود‬

‫ﺟـِﺒﺎلُ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻗﻮ‪‬اﻟﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﻧﺎﻟﻪ ﭼﻮن‬ ‫ﻧﻐﻤﮥ‬ ‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﺎن‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اي‬

‫ﻫﺮ دو ﻫﻢ آواز و ﻫﻢ ﭘﺮده ﺷﺪه‬

‫ﻣﻮﻧﺲ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﻤﺪﻣﺎن‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫اي‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫زده‬

‫آن‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫دﯾﺪه‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﻮق‬

‫از‬

‫ﺳﺮﻧﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ُﮐﻪ را رواﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺎﻻن‬

‫ﺑﺪه‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻗﻮال‬ ‫و‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﻫﻤﺮﻫﯽ‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﻫﺮ دو ﻣﻄﺮب ﻣﺴﺖ در ﻋﺸﻖ ﺷﻬﯽ‬

‫ﻫﺠﺮت‬

‫ﻓﺮد‪‬‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﺮﯾﺐِ‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎن‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫أَو‪‬ﺑِﯽ‬

‫داودا‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮐﻮه‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺪﻣﺶ‬

‫رﻗﺎص‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﻤﺎﺋﯽ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫ﺑﯽ ﻟﺐ و دﻧﺪان وﻟﯽ را ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺣﺴﺶ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺑﻨﮕﺮد ﺻﺪ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ در ﺧﻮﯾﺶ او‬

‫اي ﺧﻨﮏ ﺟﺎن ﮐﺎو ﺑﻪ ﻏﯿﺒﺶ ﺑﮕﺮود‬

‫ﺻﺪ ﺳﺆال و ﺻﺪ ﺟﻮاب اﻧﺪر دﻟﺖ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﮔﻮش‬

‫زآن‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﺶ‬

‫ﮐﺲ‬

‫زآن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻧﺒﺮده‬

‫از‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﻣﻨﺰﻟﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﻮ آرد ﮔﻮش ﺑﺲ‬

‫‪ .212‬ﺟﻮاب ﻃﻌﻨﻪ زﻧﻨﺪة ﻣﺜﻨﻮي از ﻗﺼﻮر ﻓﻬﻢ ﺧﻮد‬

‫ﮔﯿﺮم اي ﮐﺮ‪ ،‬ﺧﻮد ﺗﻮ آن را ﻧﺸﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻣﺜﺎﻟﺶ دﯾﺪه اي‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﮕﺮوي؟‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫اي‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻃﺎﻋﻦ‪،‬‬

‫ﻋﻮﻋﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﻌﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻪ آن ﺷﯿﺮ اﺳﺖ ﮐﺰ وي ﺟﺎن ﺑﺮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺪﯾﺪﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﺪﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﻧﺪا‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻓﺪا‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯿﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﻃﻌﻦ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻓﺮي‬

‫زن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﻮدﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺰدﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ذات‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫آن‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﻣﯽ‬

‫اي‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ﺣﻘﻢ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪم‪،‬‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﯾﻨﺒﻮع‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫او‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪503‬‬

‫ﭘﻨﺠﮥ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻗﺮآن‬ ‫ز‬

‫را‬

‫ﺷﻮ‬

‫رﻫﺎﻧﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫اﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫و‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﯾﺎﻗﻮت‬

‫زﮐﺎت‬

‫ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺷﺘﯿﺪ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻣﻤﺎت‬

‫ﭼ‪‬ﻨﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫آزﺗﺎن‬

‫ﮔﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫درد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻨﮕﯿﺨﺘﯽ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ ﮐﻮزه ﺗﺎن ﺣﻖ رﯾﺨﺘﯽ‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫آن‬

‫از‬

‫دوا‬

‫او‬

‫دل‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﻢ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫آﯾﻢ‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﻮﻟﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﻃﻌﻨﯽ‬

‫‪ .213‬ﻣﺜﻞ زدن در رﻣﯿﺪن ﮐﺮّة اﺳﺐ از ﺧﻮردن آب و ﺳﺒﺐ ﺷﺨﻮﻟﯿﺪن ﺳﺎﯾﺴﺎن‬

‫ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺨﻮﻟﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫ﺷﺨﻮﻟﯿﺪن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬

‫ﻣﺎدرش‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺮه‪:‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻣﯿﻠﺮزد‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫آن‬

‫دم‬ ‫ﮐﺮّه‬

‫ﮐﺮّه‬

‫ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﺮّه‬

‫ﺷﺨﻮﻟﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ز‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎدر‪ :‬ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﻮده ﺳﺖ اﯾﻦ‬ ‫ﻫﯿﻦ ﺗﻮ ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻦ اي ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫زود‪،‬‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺷﻬﺮه‬

‫ﮐﺎرﯾﺰﯾﺴﺖ‬

‫آب‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫و‪،‬‬ ‫از‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫آب‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫ﺟﻮي‬

‫آب‪،‬‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‬

‫ﻫﻼ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آب‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬

‫وز‬

‫ﻣﯿﺮﻣﯿﺪ‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﺳﺘﻘﺎ؟‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺸﺎن‬

‫دارم‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﻧﻌﺮه‪،‬‬

‫ﺧﻮﻓﻢ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫اﻓﺰاﯾﺎن‬ ‫ﮐﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬ ‫رﯾﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺰ ﻫﺠﺮ ﮔﺮدي ﺷﺎخ ﺷﺎخ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫آب ﮐﺶ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ دﻣﺪ از ﺗﻮ ﻧﺒﺎت‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮرﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻮ‬

‫آور‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪي‪ :‬ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﺟﻮ آب ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻮر‬

‫را‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﺟﻮ ﻓﺮو ﺑ‪‬ﺮ‪ ،‬ﻣﺸﮏ‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﺮﻣﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫آب‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺑﻬﺮ اﺳﺒﺎن‪ ،‬ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫آب‬

‫ﺗﺸﻨﮥ‬ ‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻮي زن‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫آب اﻧﺪﯾﺶ را‬

‫ﺗﺎ ﮔ‪‬ﺮان ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﺸﮏ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ را‬ ‫دل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔ‪‬ﺮان‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﺪل‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫آب‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد و ﮔﺮان ﺷﺪ ز آبِ زﻓﺖ‬

‫درﻣﯿﺮﺑﻮد‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎدي‬

‫ﺳﻔﯿﻬﺎن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‪‬‬

‫ﺧﺸﮏ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫آﻧﮕﺎه‬ ‫ﮔﺮدد‬ ‫ﺛﻘﻠﻢ‬

‫ﻧَﺮُﺑﺎﯾﺪم‪،‬‬

‫را‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﻨﮕﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﻨﮕﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫را‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻟﻨﮕﺮي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﺪدﻫﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫از‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺠﻬﺪ از دل‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫﻢ روﺷﻦ ﺷﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻧﻮر از دل ﺑﺮ اﯾﻦ دﯾﺪه ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ دل ﺷﺪ‪ ،‬دﯾﺪة ﺗﻮ ﻋﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫زد‬

‫ز آن ﻧﺼﯿﺒﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ دو دﯾﺪه دﻫﺪ‬ ‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫دل‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪان‪،‬‬

‫ﺧﺮد‪،‬‬ ‫اﻣﺪاد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﻮار‬ ‫ﮐﺂب‬

‫دل‬ ‫ِ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻧﺒﻮ‪‬دﺷﺎن‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ز‬

‫در‬ ‫ﺧﺰﯾﻨﮥ‬

‫ﮔﺮاﻧﯽ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﮐﮋ‬ ‫ﯾﻮزه‬ ‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﮐﻦ‬ ‫آن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫وﺣﯽ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ آن ﮐﺮّه‪ ،‬ﻫﻢ آب ﺟﻮ ﺧﻮرﯾﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫وﺳﻮاس‬

‫‪504‬‬

‫ﻗﻮي‬ ‫او‬

‫از‬ ‫درﯾﺎي‬

‫و‬

‫ﺻﺪق‬ ‫ﻃﺎﻋﻦ‬

‫ﺣﺬر‬ ‫ﻋﺎﻗﻼن‬ ‫ﺟﻮد‬

‫ﻧﻨﮕﺮﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﺮو‬

‫ره‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻃﻌﻨﮥ‬

‫ﺳ‪‬ﭙ‪‬ﺮ‬

‫آن ﺧﺪاوﻧﺪان ﮐﻪ ره ﻃﯽ ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‪،‬‬

‫ﺷ‪‬ﻤ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺎدي‬

‫ﮔﻮش وا ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮕﺎن ﮐﯽ ﮐﺮده اﻧﺪ؟‬

‫‪ .214‬ﺑﻘﯿﮥ ذﮐﺮ آن ﻣﻬﻤﺎن ِ ﻣﺴﺠﺪ‪ ‬ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺶ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫اﻧﺪر آن ﻣﺴﺠﺪ ﭼﻪ ﺑﻨﻤﻮد و ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬

‫ﺧﻔﺘﻪ در ﻣﺴﺠﺪ‪ ،‬ﺧﻮد او را ﺧﻮاب ﮐﻮ؟‬

‫ﻣﺮد ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺴﺒﺪ ﺑﻪ ﺟﻮ؟‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻏﺮﻗﺎب‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﻮاب‪،‬‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫آواز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻮﻟﯽ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﮐﺮّت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آواز‬

‫زﯾﺮ‪،‬‬

‫را‬ ‫آﯾﻢ‬

‫ﺳﺮت‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ و دل ﻫﻤﯽ ﺷﺪ ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫‪ .215‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ و‪ ‬أَﺟ‪‬ﻠ‪‬ﺐ‪ ‬ﻋ‪‬ﻠَﯿﻬِﻢ‪ ‬ﺑِﺨَﯿﻠ‪‬ﮏ‪ ‬و‪ ‬ر‪‬ﺟِﻠ‪‬ﮏ‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫دﯾﻦ‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﻮ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮو زآن ﺳﻮ‪ ،‬ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ اي ﻏﻮي‬ ‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻼ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫وا‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﺧﻮار‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫واﮔﺮﯾﺰي‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺿﻼﻟﺖ‬

‫ﺧﻮري‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻣﺮگ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎز‪ ،‬ﮐﺎو از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ را ﺗﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺎﺳﺖ‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺳﺎزي‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﺢ ﺑﺮ ﺑﻨﺪي از ﻋﻠﻢ و ﺣﮑﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺘﺮس‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﺳﻼح‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫روان‬

‫ﻣﻠﻌﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰي‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫و‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫راه دﯾﻦ ﭘﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻬﻠﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮدا‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺖ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬ ‫اﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﻋﻨﮑﺒﻮت‬

‫دﯾﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﻮان‪،‬‬ ‫ﻧﯿﺎﻣﯿﺰد‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ‬ ‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬ ‫آن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻠﻪ‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ز‬

‫راه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫ﺷﮑﻮه‪‬‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﻓﯽ‬

‫ﻧﯿﺎرم‬

‫ﺑﺎز‬

‫و‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮔﺮد از ﺗﯿﻎ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﻓﻦ‬

‫و‬ ‫و‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫را‬

‫ﻧﻤﺪ‬ ‫ز‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫ﺑﻔﮑﻨﯽ‬ ‫ﺣﻠﻖ‬

‫اي‬ ‫را‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻗﺒﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﺒﮏ‬

‫ﻧﺠﯿﺐ‬

‫ﻣﺮ ﻣﮕﺲ را ﻧﯿﺴﺖ ز آن ﻫﯿﺒﺖ ﻧﺼﯿﺐ‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ذﺑﺎب‬

‫ﮐﺮّ و ﻓﺮّ دارد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ ﮐﺒﮏ و ﻋﻘﺎب‬

‫اﺷﻘﯿﺎﺳﺖ‬

‫اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺎن‬

‫دو‬

‫از‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫دور‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‪،‬‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫و‬

‫ﻗﻄﺮه اي از ﺑﺤﺮ ِ ﺧﻮش ﺑﺎ ﺑﺤﺮ ِ ﺷﻮر‬

‫‪ .216‬رﺳﯿﺪن ﺑﺎﻧﮓ ﻃﻠﺴﻢ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺴﺠﺪ را‬ ‫‪505‬‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ از ﺟﺎ ﺑﺪان‪ ،‬آن ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺗﺮﺳﻢ؟ ﭼﻮ ﻫﺴﺖ آن ﻃﺒﻞ ﻋﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ دﻫﻞ ﺗﺮﺳﺪ ﮐﻪ زﺧﻢ او را رﺳﯿﺪ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ز‬

‫ﮐﻮب‬

‫ﻗﺴﻤﺘﺎن از ﻋﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺪ زﺧﻢ ﭼﻮب؟‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﻨﺎن‬

‫د‪‬ﻫ‪‬ﻞ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ اﻫﻞ ﻋﯿﺪ ﺧﻨﺪان‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ُﮔﻞ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﮐﻨﻮن اﯾﻦ دﻫﻞ ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ زد‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﭘﺰد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺸﻨﻮد آن د‪‬ﻫﻞ آن ﻣﺮد‪ ‬دﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺗﺮﺳﺪ دﻟﻢ از ﻃﺒﻞ ﻋﯿﺪ؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬ﻫﯿﻦ ﻣﻠﺮزان دل‪ ،‬ﮐﺰ اﯾﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫اي‬

‫دﻫﻠﻬﺎي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫وﻗﺖ‬

‫آن‬

‫ﻋﯿﺪ‬

‫آن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫دوﻟﺘﺒﺎ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﺣﯿﺪروار‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﺣﺎﺿﺮم‪،‬‬

‫ِ‬

‫دﻻن‬

‫ﮔﯿﺮم‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﭙﺮدازم‬

‫در زﻣﺎن ﺑﺸﮑﺴﺖ ز آواز آن ﻃﻠﺴﻢ‬

‫زر‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫رﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫رﯾﺨﺖ ﭼﻨﺪان زر ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪ آن ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫زر‬

‫ز‬

‫ﭘ‪‬ﺮي‬

‫راه‪‬‬

‫در‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪ آن ﻣﺴﺠﺪ ز زر ﻫﺮ ﺟﺎﯾﮕﺎه‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫اﻟﻪ‬

‫دﻓﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬ ‫زر‬

‫آن‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﻞ‬

‫زر‬

‫ﻋﺘﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺤﺮﮔﻪ‬

‫زر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻮال‬

‫و‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮐﻮري‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫در دل ﻫﺮ ﮐﻮر دور ِ زر ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫داﻣﻦ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﻀﺮوبِ‬

‫ﺗﺮﺳﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫زر‬

‫زر‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﺰدي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺿﺮبِ‬

‫آن زري‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ زر‪ ،‬از آن زر‪ ،‬ﺗﺎب ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫آن زري ﮐﻪ دل از او ﮔﺮدد ﻏﻨﯽ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﺳﻮﺧﺖ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫آن‬

‫را‪،‬‬

‫ﭘﺮّش‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫او‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺶ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫و‬

‫ﺑﻨﻬﻨﺪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬ ‫زر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ز‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎز‬

‫ﮐﺎﺳﻪ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از‬

‫زد‪:‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﮔﺮ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺧﺰان‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﮐﺎﺳﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫درﺑﺎﺧﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫آب‬ ‫در‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬ ‫آن‬

‫ﺧﻮ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﻌﻮد‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﮐﺎﺗﺸﯽ دﯾﺪ او ﺑﻪ ﺳﻮي آن درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﻮﻓﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎر ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ ،‬وآن ﺧﻮد ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫داري‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺗﻮ ز ﺧﻮد ﻣﯿﺂﺋﯽ و آن در ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎر و ﺧﺎر ِ ﻇﻦ ِ ﺑﺎﻃﻞ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻣﺨﻮان‪،‬‬

‫ﺑﺎري‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﺗﺸﻬﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻓﻄﺎم‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻤﻮد؟‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻤﻊ دﯾﻦ ﺑ‪‬ﺮ ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﺎزﻧﺪه‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﺳﻮزد‬ ‫وﻟﯽ‬

‫ﺧﻮان‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎرش‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫آن‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫و آن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎر و‪،‬‬

‫ﺳﻮزﻧﺪه‬

‫اي‬

‫و آن‪ ،‬ﮔﻪ وﺻﻠﺖ‪ ،‬دل اﻓﺮوزﻧﺪه اي‬ ‫‪506‬‬

‫ُﮔﻞ زوار را‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺣﺎﺿﺮان‬

‫ﻧﻮر‬

‫از‬

‫ﭘﺎك‪‬‬

‫ِ‬

‫ﻏﺎﺋﺒﺎن‬

‫ﺳﺎزوار‬

‫ﺣﺎﺿﺮان را ﻧﻮر و‪ ،‬دوران را ﭼﻮ ﻧﺎر‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑﺨﺎري‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آه‬

‫ﺳﻮزاﻧﺶ‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﮔﻮ‬

‫او‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﻣﺠﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﯾﮓ‬

‫و‬

‫زد‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﭘﺎره‬

‫دوزم‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﺮد‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﺣﺎل‬

‫ِ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪر‬ ‫آن‬

‫آوارة‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫دﯾﺪﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫وﻗﯿﺢ‬

‫ﯾﺎوه‬

‫را‬

‫آن ﮐﻪ ﺗﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻢ و را؟‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻧﯽ ﺑﺪان ﮐﻪ‪ ،‬ﺟﻮﺷﺶ از ﺳﺮ ﻣﯿﺮود‬

‫ﺧﻠﻢ‬

‫ﺧﺎﺋﻔﺎن‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺪر ﺧﻮر دﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ز آن ﺑﺮوﯾﺪ ﺑﺮﮔﻬﺎش از ﭼﻮبِ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫در درﺧﺖ و در ﻧﻔﻮس و در ﻧﻬﯽ‬ ‫اﻟﺴﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آذر‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻢ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‬

‫اﺻﻠﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮُﺳﺖ از ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﭘﺮ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫دل‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫اﺷﺠﺎر‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﺑﺮﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﺮد‬

‫اﯾﻤﻨﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد از ﻋﺸﻘﺶ آﺳﺎن آن ﮐﺒﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد در ﺳﺤﺮﮔﻪ‪ :‬ﮐﺎي اﺣﺪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫‪ .217‬ﻣﻼﻗﺎت آن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻏﺎﺋﺒﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺮﺳﺶ‬

‫ﺑﺮدارم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮﻋﻪ‬

‫ﻓﯽ‬

‫دل‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺻﺪر‬ ‫دل‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬ ‫روزﻧﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ ز دل ﺗﺎ دل ﯾﻘﯿﻦ روزن ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ ﺟﺪا و دور ﭼﻮن دو ﺗﻦ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﻣﺴﺎغ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺳﻔﺎل‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‪،‬‬

‫دو‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻮرﺷﺎن‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﻤﺰوج‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫او‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ دل ﺑﺮق ِ ﻣﻬﺮ ِ دوﺳﺖ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر آن دل دوﺳﺘﯽ ﻣﯿﺪان ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫در دل ﺗﻮ ﻣﻬﺮ ﺣﻖ ﭼﻮن ﺷﺪ دو ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫در؟‬ ‫ﮔﻮار؟‬

‫آب ﻫﻢ ﻧﺎﻟﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﮐﻮ آن آب ﺧﻮار؟‬

‫ﺟﺬب آب اﺳﺖ اﯾﻦ ﻋﻄﺶ در ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ از آن ِ او و‪ ،‬او ﻫﻢ زآن ﻣﺎ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از ﯾﮑﯽ دﺳﺖ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﯽ دﺳﺘﯽ دﮔﺮ؟‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﮐﻒ‬

‫زدن‬

‫ﻣﯿﻨﺎﻟﺪ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫آب‬ ‫در‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاي ﺟﻬﺎن ز آن ﺣﮑﻢ ِ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ و‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﺎن ِ ﺟﻔﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻫﺮ ﺟﺰوي ز ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻔﺖ ﺧﻮاه‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻫﻦ‬

‫و‬

‫آﻫﻦ‬

‫ر‪‬ﺑﺎ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫را‬

‫راﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬ ‫‪507‬‬

‫ﺗﻮام‬

‫آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺮد و زﻣﯿﻦ زن‪ ،‬در ﺧ‪‬ﺮَد‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮج‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺮج‬

‫ﺑﺎدي‪،‬‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺑﺮج‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اش‪،‬‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺪد‬

‫ﺑﺮج‬

‫او‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺳﺮﮔﺮدان‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ارﺿﯽ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫از‬

‫ﻫﺎ‬

‫آن‬

‫ﺗﺮّي‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫آﺑﯽ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﻢ‬

‫اش‪،‬‬ ‫ﺗﺮّﯾﺶ‬

‫وﺧﻢ‬

‫ﺑﺨﺎرات‬

‫او‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﺎﺑﮥ ﺳﺮخ‪ ،‬ز آﺗﺶ ﭘﺸﺖ و رو‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮدان ﮔ‪‬ﺮد‪ ‬ﻣﮑﺴﺐ‪ ،‬ﺑﻬﺮ ِ زن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺘﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺪﺑﺎﻧﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯿﭙﺮورد‬

‫وﻻدات‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺿﺎﻋﺶ‬

‫و‬

‫ﭘﺲ زﻣﯿﻦ و ﭼﺮخ را دان ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ از ﻫﻢ‪ ،‬اﯾﻦ دو دل‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﯽ ﻣﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﻮن ﺟﻔﺖ در ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﺰﻧﺪ؟‬

‫ُﮔﻞ ﺑﺮوﯾﺪ وارﻏﻮان؟‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ زاﯾﺪ ز آب و ﺗﺎب آﺳﻤﺎن؟‬

‫ﺑﻬﺮ آن ﻣﯿﻞ اﺳﺖ در ﻣﺎده ﺑﻪ ﻧﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﻞ اﻧﺪر ﻣﺮد و زن‪ ،‬ﺣﻖ ز آن ﻧﻬﺎد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ز‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﺑﯽ زﻣﯿﻦ ﮐﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﻞ‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫روز‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻋﺘﻨﺎق‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪان‬

‫ﺗﮑﻤﯿﻞ‬ ‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫دو‬

‫ﺗﻮﻟﯿﺪي‬

‫ز‪‬ﻫ‪‬ﺪ‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫اﻣﺎ‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﻫﺮ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫روز و ﺷﺐ ﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬دو ﺿﺪ‪ ‬و دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﺮ دو ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯽ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺧﻮاﻫﺎن دﮔﺮ را ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آرد‬

‫روزﻫﺎ؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دﺧﻞ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫از‬ ‫ﭘﺲ‬

‫را‬

‫ﺗﮑﻤﯿﻞ‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﺧﺮج‬

‫‪ .218‬ﺟﺬب ﻫﺮ ﻋﻨﺼﺮي ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را ﮐﻪ در ﺗﺮﮐﯿﺐ آدﻣﯽ ﻣﺤﺘﺒﺲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺟﻨﺲ‬

‫ﺧﺎك ﮔﻮﯾﺪ ﺧﺎك ﺗﻦ را‪ :‬ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺗﺮك ﺟﺎن ﮔﻮ‪ ،‬ﺳﻮي ﻣﺎ آ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﮔﺮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫اوﻟﯿﺘﺮي‬

‫َﺗﺮي‬

‫ﭘﺎ‬

‫ام‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻮ‪ ،‬ز ﻫﺠﺮان ﺧﺴﺘﻪ ام‬

‫آﺑﻬﺎ‬

‫ﮐﺎي ﺗﺮي‪ ،‬ﺑﺎزا‬

‫ز ﻏﺮﺑﺖ ﺳﻮي ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ ز ﻧﺎري‪ ،‬راه اﺻﻞ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﺳﻦ‬

‫را‬

‫واﻫﻠﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫آري‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﺮّي‬

‫ﺗﻦ‬

‫را‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫و‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺎﯾﺸﺎن‬ ‫ﺟﺬﺑﮥ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺠﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫دو‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺻﻠﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺒﻬﺎ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫اﺟﺰا‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻣﺮگ و رﻧﺠﻮري و ﻋﻠﺖ‪ ،‬ﭘﺎ ﮔﺸﺎ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺮﻋﻬﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﺠﻞ‬

‫ﺟﻤﻌﺸﺎن‬

‫ﻣﺸﻬﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺮ زدن‪ ،‬ﭘﯿﺶ از اﺟﻠﺘﺎن ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺑﮕﺴﻠﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‪،‬‬

‫ﻋﻨﺼﺮ‪،‬‬

‫و‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺪن‬

‫از‬

‫ﮐﺸﺸﻬﺎي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻪ ﮐﻪ زآن ﺗﻦ وارﻫﯽ‪ ،‬وز آن‬

‫‪508‬‬

‫دارد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮواز‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬ ‫اﺻﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮد‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺟﻞ‬

‫‪ .219‬ﻣﻨﺠﺬب ﺷﺪن ﺟﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ارواح و ﺗﻘﺎﺿﺎ و ﻣﯿﻞ او ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺧﻮد و ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪن از اﺟﺰاي‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺟﺰوي‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺑﺠﻮﯾﺪ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﺗﻦ‬

‫آب‬

‫ﻋﺮﺷﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ام‬

‫ﻣﯿﻞ ﺟﺎن اﻧﺪر ﺣﯿﺎت و در ﺣ‪‬ﯽ اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻞ ﺟﺎن‪ ،‬در ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ و در ﻋﻠﻮم‬

‫ﻣﯿﻞ ﺗﻦ‪ ،‬در ﺑﺎغ و راغ اﺳﺖ و ﮐﺮوم‬ ‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﺷﺮف‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻣﯿﻞ و ﻋﺸﻖ آن ﺷﺮف ﻫﻢ‪ ،‬ﺳﻮي ﺟﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﯾﺤﺐ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺗﺮﻗﯽ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺷﺮح اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ِﻻﻣﮑﺎن‪،‬‬ ‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﻓﺮﺷﯽ‬

‫ام‬

‫ﻏﺮﺑﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺗﺮ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫روان‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ارﺗﻔﺎق‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻓﺮاق؟‬

‫زآن ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻞ او آﻣﺪ از آن‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫در‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫اﺟﺴﺎم ﮐﻪ ُﮐﻨﺪة ﭘﺎي ﺑﺎز ِ روح اﻧﺪ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ او ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻮد‬ ‫آدﻣﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﯿﻮان‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮادان‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن‪،‬‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎ‪،‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫دود‬

‫ﻣﺮادي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ر‪‬خ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﺗﺸﮑﺪه‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﻟﯿﮑﺶ از ﻧﺎﻣﻮس و‪ ،‬ﭘﻮش و‪ ،‬آبِ رو‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‪،‬‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺣﯿﺮان‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻋﺠﺐ او را ﮐﺸﯿﺪ!‬ ‫ﺗﺮك‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﺟﻠﺪي‬ ‫ﺑﺒﻨﺪم‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﮐﻮﺷﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫راﻏﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫و‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎﻏﺬ‬ ‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬ ‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﯾﺤﺒﻮن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻄﻠﻮﺑﺶ‬ ‫ﻣﺮادي‪،‬‬

‫اﺳﺒﺎب‪‬‬

‫و آن ﻣﺮادان ﺟﺬب اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫دو‬

‫اﯾﻦ رﻫﺎ ﮐﻦ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﻧﺒﺎﺗﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﮐﺴﺐِ‬

‫وي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎواﻗﻔﯽ‬

‫زﯾﻨﺴﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫را‬

‫آن‬

‫ﺳﯿﻨﮥ‬ ‫ﻣﺨﺪوم‪،‬‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫دراز‬

‫راه‬

‫ﺻﺪر‬ ‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﯾﺎ ﮐﺸﺶ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫در‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﺸﻔﻖ‬ ‫واﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻟﻄﻒ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫او‬ ‫آﻣﺪه‬

‫زآن ﺳﻮ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎﻧﺐ رﺳﯿﺪ!‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬ ‫آرم‬

‫اﷲ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﻟﺨﻔﯽ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺪﻓﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫آن ﮐ‪‬ﺸﻨﺪه ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ؟ اي ﻣﻌﺘﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دم‬

‫زﻧﯽ؟‬

‫را‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻓﺎرس‪،‬‬

‫اﺳﺐِ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻋﺰﯾﻤﺖ‬

‫زآن‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻟﮕﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﮕﺬاردت‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ز‬

‫اﺳﺐِ زﯾﺮك ﺳﺎر‪ ،‬زآن ﻧﯿﮑﻮ ﭘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ﻫﻤﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺎرس ﺑﺮ وي اﺳﺖ‬

‫او دﻟﺖ را ﺑﺮ دو ﺻﺪ ﺳﻮدا ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺮادت ﮐﺮد و‪ ،‬ﭘﺲ دل را ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺖ او ﺑﺎل ِ آن راي ﻧُﺨُﺴﺖ‬

‫د‪‬ر‪‬ﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎﯾﺶ‬

‫ﺣﺒﻞ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮت‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﮑـُﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎل اﺷﮑﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻗﻀﺎي آن د‪‬ر‪‬ﺳﺖ؟‬ ‫‪509‬‬

‫‪ .220‬ﻓﺴﺦ ﻋﺰاﯾﻢ و ﻧﻘﻀﻬﺎ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﮐﺮدن آدﻣﯽ را از آن ﮐﻪ ﻣﺎﻟﮏ و ﻗﺎﻫﺮ اوﺳﺖ و ﮔﺎه ﮔﺎه‬ ‫ﻋﺰم ِ او را ﻓﺴﺦ ﻧﺎﮐﺮدن و ﻧﺎﻓﺬ داﺷﺘﻦ ﺗﺎ ﻃﻤﻊ‪ ،‬او را ﺑﺮ ﻋﺰم ﮐﺮدن دارد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎز ﻋﺰﻣﺶ را ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺰﻣﻬﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻗﺼﺪﻫﺎ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫آن‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺑﮑﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ور‬

‫ﻧﮕﺎرﯾﺪي‬

‫اﻣﻞ‪،‬‬

‫در‬ ‫دﻟﺖ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫دل‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﻣﺮادت‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺷﺪي‬

‫ﻧﯿﺘﺖ‬ ‫اﻣﻞ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯽ؟‬

‫اش‬

‫ﻣﺮادﯾﻬﺎي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮادي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﻼووز‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺣﻔﺖ اﻟﺠﻨﮥ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮاداﺗﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺎم او رواﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫آن‬

‫ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ ﮐﻮ ﺧﻮد آن ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎن؟‬

‫از‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫از‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﻋﺎﻗﻼﻧﺶ‬

‫از‬

‫راﺳﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ ﺷﺪي ﭘﯿﺪا ﺑﺮ او ﻣﻘﻬﻮري اش؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻮري‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫اش‬ ‫اش‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫"اﺋﺘﯿﺎ‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﮐﺮﻫﺎ"‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﻬﺎر‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫از‬

‫ﺷﻨﻮ‪ ،‬اي‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ‬

‫ﺧﻮش ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﮑﺮي‬

‫"اﺋﺘﯿﺎ‬

‫ﻣﻮﻻي‬

‫ﺻﺪ‬ ‫و‬

‫ﻃﻮﻋﺎ"‬

‫ﻗﻨﺪي‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫اﻧﺪ‬ ‫دﻻن‬

‫ﺑﯽ‬

‫‪ .221‬ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﻪ اﺳﯿﺮان و ﺗﺒﺴﻢ ﮐﺮدن و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬ﻋﺠﺒﺖ ﻣﻦ ﻗﻮم‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪ‪،‬‬

‫دﯾﺪﺷﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﺋﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺟﻮق‬ ‫آن‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﺠﺮون إﻟﯽ اﻟﺠﻨﮥ ﺑﺎﻟﺴﻼﺳﻞ و اﻷﻏﻼل‬ ‫ِ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫از‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫و‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫در‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫در‬

‫وي‪،‬‬

‫زﯾﺮ‬

‫زﯾﺮ‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺻﺪق‪،‬‬

‫زﻫﺮه ﻧﯽ ﺑﺎ آن ﻏﻀﺐ‪ ،‬ﮐﻪ دم زﻧﻨﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ در زﻧﺠﯿﺮ ﻗﻬﺮ ِ ده ﻣﻦ اﻧﺪ‬ ‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪﺷﺎن‬ ‫ﻓﺪاﺋﯽ‬

‫"رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ"‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺳﺘﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫زري‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫از‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﺎﻧﺸﺎن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺳﺪ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫او‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫راه‬

‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﻃﻌﻨﻪ زﻧﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮوري‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﺣﻠﻖ‬ ‫ﺑﺮ ﮐﺎر‬

‫ِ‬

‫ﮔﻠﻮ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﺎره ﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ و اﯾﻨﺠﺎ ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد دل اﯾﻦ ﻣﺮد‪ ،‬ﮐﻢ از ﺧﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ارﺳﻼن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﻟﺐ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دو‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ درﻣﺎﻧﺪه اﯾﻢ‪ ،‬از ﮐﮋ روﯾﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ ز‬

‫ﺑﺨﺖ ﻣﺎ را ﺑﺮ درﯾﺪ آن ﺑﺨﺖ او‬

‫ﺗﺨﺖ ﻣﺎ ﺷﺪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن از ﺗﺨﺖ او‬

‫ﮐﺎر او از ﺟﺎدوﺋﯽ ﮔﺮ ﮔﺸﺖ زﻓﺖ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﻣﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺮﻓﺖ؟‬

‫‪510‬‬

‫اﺧﺘﺮﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ‬

‫ﺳﺴﺖ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯿﺴﺖ‬

‫‪ .222‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ آﯾﮥ ﮐﻪ إِنْ ﺗَﺴ‪‬ﺘَﻔْﺘ‪‬ﺤ‪‬ﻮا ﻓَﻘَﺪ‪ ‬ﺟﺎء‪‬ﮐُﻢ‪ ‬اﻟْﻔَﺘْﺢ‪ ‬اﻵﯾﮥ‪ ،‬ﻃﺎﻋﻨﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ از ﻣﺎ و ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫)ص( آن ﮐﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﻓﺘﺢ و ﻧﺼﺮﺗﺶ ﺑﺪه و اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ‬ ‫ﺣﻘﯿﺪ و ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻖ ﺑﯿﻐﺮض اﮐﻨﻮن ﻣﺤﻤﺪ )ص( ﻣﻨﺼﻮر ﺷﺪ‬

‫ﺑﺘﺎن‬

‫از‬

‫از‬

‫و‬

‫درﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺣﻖ و راﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻣﺎ و او‬ ‫اﯾﻦ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻧﺼﺮت‪‬‬

‫او‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﺰي‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺎت‬

‫ﻣﺎش‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬اﮔﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ او‪ ،‬ﭘﯿﺪاش ﮐﻦ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺟﻮاب‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫او‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﯾﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎراﺳﺘﯿﺪ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻮر ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و دﻓﻊ از ذﮐﺮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ادﺑﺎر‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺻﻮاب او ﺷﻮد در دل درﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺷﺪ ﮔﺮ ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر؟‬

‫روزﮔﺎر‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺻﻼت‬

‫ده‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﻻت‬

‫وا‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﻧﺼﺮﺗﺶ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫و‬

‫ِﺑﮑـَﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﺎراﺳﺘﯿﻢ‬

‫ﺗﻔﮑﺮﻣﺎن‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫اﯾﺎم‪،‬‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آور‬

‫ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬ ‫وي‬

‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﻈﻔﺮ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد او زﺷﺖ و ﭘﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﯿﮏ او را در ﺷﮑﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫آرد‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻧﺴﺖ‬

‫داد‬

‫ﺷﺎدي‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﻏﻢ ﺑﻮدش در آن‪ ،‬ﻧﯽ ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ‬

‫ﻣﻐﻠﻮﺑﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ در اﺷﮑﺴﺖ‪ ‬ﻣﻮﻣﻦ ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺸﮑﻨﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻋﻨﺒﺮي‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﻓﯿﺢ‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ور‬

‫ﺷﮑﺴﺘﯽ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﭘ‪‬ﺮ ﮔﻨﺪ ﮔﺮدد ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﮐﻨﺪ ﺧﻮد ﻣﺸﮏ ﺑﺎ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﻗﯿﺎس؟‬

‫آب را ﺑﺎ ﺑﻮل و‪ ،‬اﻃﻠﺲ ﺑﺎ ﭘﻼس‬

‫‪ .223‬ﺳﺮ آﻧﮑﻪ ﺑﯿﻤﺮاد ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺣﺪﯾﺒﯿﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻟﻘﺐ آن ﻓﺘﺢ ﮐﺮد ﮐﻪ إِﻧﱠﺎ‬ ‫ﻓَﺘَﺤ‪‬ﻨﺎ ﻟﮏ ﻓﺘﺤﺎً ﻣﺒﯿﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﻠﻖ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻓﺘﺢ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻣﺸﮏ ﺑﻈﺎﻫﺮ ﺷﮑﺴﺘﻦ اﺳﺖ و‬ ‫ﺑﻤﻌﻨﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدن اﺳﺖ ﻣﺸﮑﯽ او را و ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻓﻮاﯾﺪ اوﺳﺖ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺣﺪﯾﺒﯿﻪ‬

‫واﮔﺸﺖ‪‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫آﻣﺪش‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫در‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﻞ‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫إِﻧﱠﺎ‬

‫ﺑﻨﻘﺪت‬

‫ﻓﺘﺤﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﮏ ﻓﻼن ﻗﻠﻌﻪ‪ ،‬ﻓﻼن ﺑﻘﻌﻪ ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻗﺮﯾﻈﻪ و ﺑﺮ ﻧﻀﯿﺮ از وي ﭼﻪ رﻓﺖ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺮد آن ﺑﺮ ﺑﻘﻌﻪ اش‬

‫ﺷﺪ ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬و ز ﻏﻨﺎﯾﻢ ﮔﺸﺖ ﺧَﻮش‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ آن‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻏﻢ و رﻧﺠﻨﺪ و ﻣﻔﺘﻮن و ﻋﺸﯿﻖ‬

‫زﻫﺮ ِ ﺧﻮاري را ﭼﻮ ﺷﮑﺮ ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﭽﺮﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫واﮔﺮدﯾﺪ‬

‫ﺧﺎر‬ ‫‪511‬‬

‫ز‬

‫ِ‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫ﻓَﺘَﺤ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﻏﻤﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫زد‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ‬

‫د‪‬ﻫﻞ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رو‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫در‬

‫ﻓﻘﯿﺮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻏﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺷﺎدﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﻟﺒﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮج‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺴﺎﻓﻞ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫در‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﻓﺎﻗﻪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫درج‬

‫و‬

‫ﮐﻼه‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫زﯾﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫‪ .224‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻣﻮد ﻻ ﺗﻔﻀﻠﻮﻧﯽ ﻋﻠﯽ ﯾﻮﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺘﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﻣﺮا‬

‫او‬

‫ﺑﺸﯿﺐ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻗـُﺮب ﺣﻖ ﺑﺮون اﺳﺖ از ﺣﺴﯿﺐ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﺮبِ ﺣﻖ‪ ،‬از ﻗﯿﺪ‪ ‬ﻫﺴﺘﯽ ر‪‬ﺳﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ را ﭼﻪ ﺟﺎي ﺑﺎﻻي اﺳﺖ و زﯾﺮ؟‬

‫ﻧﯿﺴﺖ را ﻧﻪ زود و‪ ،‬ﻧﻪ دورﺳﺖ و دﯾﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﺮّة ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻪ داﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫اﺷﮑﺴﺖ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﻗﺮب‪،‬‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫و‬

‫ﭘﺎﺋﯿﻦ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺷﺎدﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻗﻄﺎع‬

‫اوﺳﺖ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ار ﭼﻨﺎن اﺳﺖ آن ﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ او ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺴﺘﻪ دﯾﺪ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ او ﻣﺒﺪل ﺷﺪﺳﺖ و ﺷﺎدي اش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آزادﯾﺶ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ دﺷﻤﻨﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺎد ﺷﺪ؟‬

‫ﭼﻮن از اﯾﻦ ﻓﺘﺢ و ﻇﻔﺮ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﺎد ﺷﺪ؟‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫آزاد‬

‫ﻣﺎ‬

‫وﻗﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫زﻧﺪان‪،‬‬ ‫ﻧﺼﺮت‬

‫آﺳﺎن‬

‫و‬

‫ﮐﻨﻮن‬ ‫ﻓﺘﺢ‬

‫و‬

‫ﺷﺮف‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ‪ ،‬دل ﺧﻮش و دل ﺷﺎد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﺧﻨﺪد؟ ﮐﻪ اﻫﻞ آن ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫در‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻘﺮ و ﺧﻮارﯾﺶ‪ ،‬اﻓﺘﺨﺎرﺳﺖ و ﻋﻠﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﺷﮑﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ذلّ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻮﻧﺲ‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫اﺟﺘﺒﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﺸﻔﻖ‪،‬‬

‫ﻧﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫‪ .225‬آﮔﺎه ﺷﺪن ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ )ص( از ﻃﻌﻦ اﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺗﺖ او‬ ‫زﺑﺎن‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﺧﻮش ﺳﺨﻦ در ﮔﻮش آن ﺳﻠﻄﺎن ﻧﻬﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪ آن ﻣﻮﮐﻞ آن ﺳﺨﻦ‬

‫رﻓﺖ در ﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ آن ﺑ‪‬ﺪ "ﻣﻦ ﻟﺪن"‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آن ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻮد و‪ ،‬ﯾﻌﻘﻮﺑﺶ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫دان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﻨﮕﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﭘﯿﺮاﻫﺎن‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ِ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﻋﻨﺎن‬ ‫و‬

‫ﺗﮑﯿﻪ‬

‫زده‬

‫اﺳﯿﺮان‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮّ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‪،‬‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻮح‬ ‫او‬

‫ﻏﯿﺐ‬ ‫ﮔﺮدان‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دراز‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺳ‪‬ﺘﺎن‬

‫او ﺧﻮرد ﺣﻠﻮا ﮐﻪ روزﯾﺶ اﺳﺖ ﺑﺎز‬

‫آن‬

‫ﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺣﺎرس‪،‬‬

‫دﯾﻮ‬

‫ران‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫دﮐﺎن‬

‫از‬

‫ﭘﮕﺎه‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رو‪ ،‬ﺑﺠﻮ رزق از اﻟﻪ‬

‫ﻧﺠﻢ‬ ‫اي‬

‫ﺛﺎﻗﺐ‪،‬‬ ‫دو‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫‪512‬‬

‫ﮐﺎﻧﮕﺸﺘﺎن‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫آن‬

‫او‬

‫دزدي‪ ،‬ز اﺣﻤﺪ‬

‫‪ .226‬ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺿﻤﯿﺮ اﺳﯿﺮان را‬ ‫ﭘﺲ رﺳﻮل آن ﮔﻔﺘﺸﺎن را ﻓﻬﻢ ﮐﺮد‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﺮده‬

‫و‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪة‬

‫ﺧﻮد ﮐﯿﻨﺪ اﯾﺸﺎن؟ ﮐﻪ ﻣﻪ ﮔﺮدد ﺷﮑﺎف‬ ‫ﮐﺎزاد‬

‫آﻧﮕﻬﯽ‬

‫ﺑﻨﺎزﯾﺪه‬

‫اي‬ ‫ﻧﺎﻓﺘﺎده‬

‫در‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬ ‫ﺑﻨﮕﺮم‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫از‬

‫ﺣﺪوث‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﺑﻮدﯾﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻧﻤﺎن‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫از‬

‫ﻏﻮره‪،‬‬

‫را‬

‫ﻣ‪‬ﯽ‬

‫وﻗﺖ‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫ِ‬ ‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺼﺎف‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪم‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫را‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‪،‬‬

‫ُﮐﻞّ آت‪ ‬آت ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﻢ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫آدم‬

‫و‬

‫أَ‬

‫ﻟَﺴ‪‬ﺖ‪‬‬

‫دﯾﺪه ام ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻨﮑﻮس و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋ‪‬ﻤ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪه‬ ‫ﺷﺎدي‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬م‬

‫ام‬

‫ﭘﯿﺶ از آن‪ ،‬ﮐﺰ آب و ﮔﻞ ﺑﺎﻟﯿﺪه ام‬

‫ﺑﺪان‬

‫اﻗﺒﺎﻟﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آن‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻨﺪي ﭘﺮ از زﻫﺮ‪ ،‬ار ﻋﺪو‬

‫ﺧﻮش ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺖ ﺣﺴﺪ آﯾﺪ ﺑﺮ او؟‬

‫ﻧﻮش‬

‫دو‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﻧﺮﺳﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺣﻮا‬

‫ﺷﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻗﻨﺪ ﻣﯿﺨﻮردﯾﺪ و در وي درج زﻫﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻔﯽ‪،‬‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬ ‫ذرات‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﮑﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‪،‬‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺨﺺ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آن‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﻧﺒﻮدم‬

‫از‬

‫ﺑﻔﺸُﺮم‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺟﯿﻔﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﺮدار و رﺧﯿﺺ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﺮﮔﺘﺎن‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻓﺮو‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻏﺰا‬ ‫ﭘﺮﭼﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﮐـَﻨَﻢ‬

‫ﻫﻼك‬

‫زآن ﻫﻤﯽ ﮐﺮدم ﺻﻔﻮف ﺟﻨﮓ ﭼﺎك‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ز‬ ‫ز‬

‫آن‬ ‫آن‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮم‬ ‫ﺑ‪‬ﺮّم‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻠﻮﯾﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ام‪ ،‬آﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ زﻧﺪه اش ﮐﻨﻢ‬ ‫رﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﮔﻠﻮﻫﺎي‬

‫ﺣﺮﯾﺺ؟‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐـَﺮ‬

‫ﮔﻠﻮﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫رﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺮواﻧﻪ وار از ﺟﻬﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ راﻧﻢ ﺷﻤﺎ را ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺴﺖ‬

‫از در اﻓﺘﺎدن در آﺗﺶ‪ ،‬ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﻓﺘﺤﻬﺎ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯿﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﻣﻨﺤﻮﺳﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺷﺘﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اژدرﻫﺎ‬

‫ﻓﺮس‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﯾﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬ ‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫را‬ ‫و‬

‫از‬

‫ﺷﯿﺮ ِ د‪‬ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻣﻘﻬﻮر ِ ﻗﻬﺮ ِ‬

‫‪ .227‬ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻃﺎﻏﯽ در ﻋﯿﻦ ﻗﺎﻫﺮي ﻣﻘﻬﻮر اﺳﺖ و در ﻋﯿﻦ ﻣﻨﺼﻮري ﻣﺄﺳﻮر‬ ‫دزد‪ ،‬ﻗﻬﺮ ﺧﻮاﺟﻪ ﮐﺮد و زر ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻗﺎﻫﺮي‬

‫ز‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫دزد‪،‬‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬ ‫ﻣﻘﻬﻮرﯾﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺮﯾﺨﺘﯽ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫‪513‬‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫واﻟﯽ‬ ‫او‬

‫ﺳﺮ‬

‫واﻟﯽ‬

‫ﺣﺸﺮ‬ ‫او‬

‫رﺳﯿﺪ‬ ‫اﻧﮕﯿﺨﺘﯽ؟‬

‫را‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻏﺎﻟﺒﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫دام‬

‫اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﭼﯿﺮه ﮔﺸﺘﻪ اي‬

‫در‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻋﻨﺎن‬

‫در‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﯿﺪت‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫واﻟﯽ‬ ‫و‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﻮد‬

‫ﻏﺎﻟﺒﯽ‬

‫آﻏﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻨﻬﺰم‬

‫ﮐﺮدﺳﺘﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را در ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯽ آرد ﮐﺸﺎن‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﻨﻬﺰم‬

‫ﻣﻨﺤﺰم‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﯿﻮه‬

‫در‬

‫دام‬

‫ﻣﺮان‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬ ‫آن‬

‫زﺣﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻘﻞ از اﯾﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن ﮐﯽ ﮔﺸﺖ ﺷﺎد؟‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن دﯾﺪ او ﻓﺴﺎد‬

‫ﺑﯿﻨﺎي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺶ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﺮد از ﮐﺤﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﯿﺰ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‪،‬‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺧﺼﻮﻣﺘﻬﺎ‬

‫در‬

‫از ﮐﻤﺎل ﺣﺰم و‪ ،‬ﺳﻮء اﻟﻈﻦ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻧﯽ ز ﻧﻘﺺ و ﺑﺪ دﻟﯽ و ﺿﻌﻒ ﮐﯿﺶ‬

‫ﺷﻨﻮده‬

‫در‬

‫ﮐﻤﻮن‬

‫ﻣﺆﻣﻨﻮن"‬

‫ز‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫در‬

‫دادن‬

‫ﻓﺮه‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻋﻬﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺣ‪‬ﺪﯾﺒﯿﻪ‬

‫ﻏﺎﻟﺒﯽ‬ ‫اذ‬

‫ﻣﺎرﻣﯿﺖ‬ ‫زآن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫رﻣﯿﺖ‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻨﺪم‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﻓﺮض‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﮐﻒ‬

‫أﯾﺪﯾﮑﻢ‬

‫را‬

‫دﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﮔـُﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫زآن ﻫﻤﯽ ﺧﻨﺪم‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ زﻧﺠﯿﺮ و ﻏﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺰ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫دوزخ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ ﻣﻘﻠﺪ را در اﯾﻦ ره‪ ،‬ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬ ‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﮑ‪‬ﺸﻨﺪ‬ ‫ﺟﻬﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫راه‬

‫ﺗﺎ‬ ‫را‬

‫ِ‬

‫را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫واﻗﻒ‪،‬‬

‫او‪،‬‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻤﺘﺎن‬

‫رﺧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫زور‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫از‬

‫زآن‬

‫ﺑﺪان‬

‫ِ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬ ‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺷﺒﮕﯿﺮﺗﺎن‬

‫ﺳﺮوﺳﺘﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﺗﺎ‬

‫واﻗﻒ‬

‫زار‬ ‫ﺟﺎودان‬

‫ﺣﻀﺮت‬ ‫ره‪،‬‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻐﯿﺮ‬

‫اﺳﺮار‬

‫از‬

‫اوﻟﯿﺎ‬ ‫ِ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻓﻮاﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﻮر‬

‫از‬ ‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺷﮑﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﯾﺪ از ﻣﺰد ﮐﺎر ِ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ُﮐﻨﺪ در ﮐﯿﺴﻪ داﻧﮕﯽ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣ‪‬ﺰد‬

‫آﻧﮕﻬﺎن ﺑﯽ ﺧﻮاب ﮔﺮدد ﺷﺐ‪ ،‬ﭼﻮ دزد‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫در‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﺪ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﺋﺘﯿﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻔﻞ‬

‫را‬ ‫آن‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﻣﺤﺐ‬ ‫ﻣﺤﺐ‪‬‬

‫و‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﮐﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬ ‫داﯾﻪ‬ ‫از‬

‫دﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻄﯿﻌﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫اﺋﺘﯿﺎ‬

‫آﻧﮕﻬﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺑﺴﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﻃﻮﻋﺎ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫و آن دﮔﺮ را ﺑﯽ ﻏﺮض‪ ،‬ﺧﻮد ﺧُﻠـّﺘﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و آن دﮔﺮ دل داده ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﺳﺘﯿﺮ‬

‫او‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫او‬

‫دﻟﺨﻮاه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫داﯾﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﻐﺮض‬

‫ﯾﮏ‬

‫راﯾﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫واﷲ‬

‫ﮐﺸﻤﺘﺎن‬

‫ﺳﻠﻮك‬

‫ِ‬

‫دام‬

‫ﻣﯿﺂرﯾﻤﺘﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﺖ‬

‫ﻣﻐﻠﻮبِ‬

‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﮑﺎروار‬

‫ﺧﻼص‬

‫ﺑﮑﺮدم‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻻ‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﻧﺠﯿﺮﺗﺎن‬

‫اي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺠﺐ!‬

‫از‬

‫"ﻟَﻮ‪‬‬

‫رِﺟﺎلٌ‬

‫از‬

‫‪514‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫او‬ ‫در‬

‫را‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﺐ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﻪ اوﻣﯿﺪ و ﺑﻪ ﺗﺮس‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫و آن ﻣﺤﺐ ﺣﻖ ز ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ و ﮔﺮ ﭼﻨﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺬب ﺣﻖ او را ﺳﻮي ﺣﻖ ﺟﺎذب اﺳﺖ‬ ‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬ ‫ز‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫درس‬

‫ز‬

‫ﻋﻠﺘﻬﺎ‬

‫ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫و‬

‫اﻏﺮاض‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺤﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﻐﯿﺮه‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﯾﻨﺎل‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺤﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﻌﯿﻨﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﺳﻮاه‬

‫ﺧﺎﺋﻔﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎري‬

‫دل‬

‫ﻫﺮ دو را اﯾﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮﻫﺎ زآن ﺳﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻟﺒﺮﯾﺴﺖ‬

‫زآن‬

‫‪ .228‬ﺟﺬب ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺎﺷﻖ را ﻣﻦ ﺣﯿﺚ ﻻ ﯾﻌﻠﻤﻪ اﻟﻌﺎﺷﻖ و ﻻ ﯾﺮﺟﻮه و ﻻ ﯾﺨﻄﺮ ﺑﺒﺎﻟﻪ و ﻻ ﯾﻈﻬﺮ ﻣﻦ‬ ‫ذﻟﮏ اﻟﺠﺬب أﺛﺮ ﻓﯽ اﻟﻌﺎﺷﻖ إﻻ اﻟﺨﻮف اﻟﻤﻤﺰوج ﺑﺎﻟﯿﺄس ﻣﻊ دوام اﻟﻄﻠﺐ‬

‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫او‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫از‬

‫ﻓﺮاق؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫دوان‬

‫ﺟﺬب‬ ‫ﺑﺎز‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫وﺛﺎق؟‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺳﺘﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻃﺒﻞ و ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ز‬

‫ﺑ‪‬ﺨﺎري‬

‫ﺗﺮك آن ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﺎو در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ ﺑﯿﻨﺪ روي دوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ از ﻣﺮگ و ﯾﺎﺑﺪ او ﻧﺠﺎت‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﮐﺎر‪ ،‬آن ﮐﺎر اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن ﮐﺎر ار رﺳﺪ ﻣﺮﮔﺖ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮان‬

‫آﻧﮑﻪ آﯾﺪ ﺧﻮش ﺗﻮ را ﻣﺮگ اﻧﺪر آن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺸﺪ اﯾﻤﺎن ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ اﻧﺪر ﮐﺎر ِ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻣﺮگ دوﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ دل ِ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﯽ ﮐﺮاﻫﺖ‪ ،‬دوﺳﺖ اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﺮاﻫﺖ رﻓﺖ‪ ،‬ﺧﻮد آن ﻣﺮگ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت‪ ‬ﻣﺮگ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻘﻼن ﮐﺮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ درﺳﺖ آﻣﺪ ﮐﻪ "ﻣﺮدن دﻓﻊ ﺷﺪ"‬

‫دوﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ و ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﮐﺶ ﮔﻔﺖ او‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮﺋﯽ آن ِ ﻣﻦ و‪ ،‬ﻣﻦ آن ِ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﻧﺸﺎن ﺻﺪق‬

‫ﮐﺮاﻫﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫دوﺳﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯿﻮﺳﺘﺶ ﻧﻪ ﺑﺮگ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫دﻓﻊ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دوﺳﺘﺴﺖ‪،‬‬

‫آبِ‬

‫ِ اﯾﻤﺎن‪ ،‬اي‬

‫ﻣﺮدن‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫رو‬

‫اﮐﻤﺎل‬

‫‪ .229‬رﺳﯿﺪن ﺑﺨﺎري ﻋﺎﺷﻖ در ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﻮش‬

‫دار‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﻋﺸﻖ او را ﺑﻪ ﺣﺒﻞ ٍ ﻣﻦ ﻣ‪‬ﺴ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﭼﻬﺮة‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎن داد و از ﺧﻮد ﺑﺎز رﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﻮبِ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮﯾﺪ‪‬ش‬ ‫ﺳﺮﯾﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫از‬ ‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺟﺎوﯾﺪان‬

‫ِ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺳﺮد ﺷﺪ از ﭘﺎي ﺗﺎ ﺳﺮ آن ﺟﻮاد‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺮدﻧﺪ از ﺑ‪‬ﺨُﻮر و از ﮔﻼب‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺨﺎر‬

‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺰﻋﻔﺮ‬

‫از‬ ‫روي‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﯿﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺨﻮر‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﺑﻮي آن ﺷﻪ ﺑﺎ ﻓﺮّ و ﻧﻮر‬

‫او‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬ ‫‪515‬‬

‫ﻓﺮود‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺎﺷﻖ دوﺳﺖ ﻣﯿﺠﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻌﺸﻮق آﻣﺪ آن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺣﻘﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻓﺎﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﺶ ِ آن ﻧﻈﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ زد ز ﻣﺸﺮق ﻗﺮص ِ ﺧَﻮر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬ ‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻣﮕﺮ؟‬

‫ﻻ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻧﯽ از ﺷﺐ اﺛﺮ‬

‫ﺳﺘﺎره ﻣﺎﻧﺪ و‬

‫از در ِ دل ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﺸﻖ آﯾﺪ درون‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﺮي ﺧﻮرد ﺑﺎ آﻫﻮ دو ﭼﺎر‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آﻫﻮ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‪،‬‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫زار‬

‫زور‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫و‬

‫داد‬

‫ده‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺸﮑﻼت‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫‪ .230‬داد ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﭘﺸﻪ از ﺑﺎد ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫از‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫واﷲ‬

‫ﺣﺪﯾﻘﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﻌﺪﻟﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬ ‫را‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫و‬

‫ز‬

‫ز‬

‫ﮔﺴﺘﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻟﺴﺪاد‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫آدﻣﯽ‪،‬‬

‫داد‬

‫ﺧﻮاه‬

‫و‬

‫ﭘﺮي‬

‫زاد‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﺶ ﻓﻀﻠﺖ ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻠﺰارﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫زارﯾﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫از‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﺷُﻬﺮه ﻣﺎ در ﺿﻌﻒ و اﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮه ﺗﻮ در ﻟﻄﻒ و ﻣﺴﮑﯿﻦ ﭘﺮوري‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫رﻫﯽ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺪرت‬

‫اﻃﺒﺎق‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫داد ده ﻣﺎ را‪ ،‬از اﯾﻦ ﻏﻢ ﮐﻦ ﺟﺪا‬

‫دﺳﺖ ﮔﯿﺮ‪ ،‬اي دﺳﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﺧﺪا‬

‫ﺟﻮ‬

‫داد و اﻧﺼﺎف از ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﮕﻮ؟‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﻇﺎﻟﻢ ﮐﻪ از ﺑﺎد ﺑﺮوت؟‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫روت؟‬

‫اي ﻋﺠﺐ! در ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﻇﺎﻟﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮐﺎو ﻧﻪ اﻧﺪر ﺣﺒﺲ و در زﻧﺠﯿﺮ ﻣﺎﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺎ زادﯾﻢ‪ ،‬ﻇﻠﻢ آن روز ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﻇﻠﻤﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﺮد؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آﻣﺪ ﻧﻮر‪ ،‬ﻇﻠﻤﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﻋﻀﺪ‬

‫ﻧﮏ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﮐﺴﺐ و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫اي‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎن‬

‫اﻧﺼﺎف‬

‫دﯾﻮ‬

‫از‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫دودﻫﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫زآن‬

‫ﻧﻬﺎدﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﻤﺎﻟﮏ‬

‫ﻣﺬﻫﺒﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اي‬

‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﺎﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺸﻪ‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻠﺮزد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﻋﺮش‬

‫داد‪‬‬ ‫او‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫از‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺗﻨﮕﯽ‬

‫و‬

‫اﺻﻔﺎدﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‪ ،‬زآن داده اﺳﺖ ﻣﺎ را‪ ،‬ﮐﻦ ﻓﮑﺎن‬ ‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫دﯾﻮ در ﺑﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺘﻢ ﭼﻮن ﻧﻤﻮد؟‬ ‫ﻧﻨﺎﻟﺪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺧﺮاﺷﯿﺪﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻀﻄﺮب‬

‫ﭼﺮخ‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺘﻢ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺷﺎه‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺎ‬ ‫داري‬

‫"ﯾﺎ‬ ‫در‬

‫ﺳﻬﺎ‬ ‫ﺳﻘﯿﻢ‬ ‫رﺑﯽ"‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﮐﺎو دو دﺳﺖ‪ ‬ﻇﻠﻢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫اﻧﺪرﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫‪516‬‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺻﺮﯾﺤﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫داد‬

‫ﻣﺎ‬

‫واﻧﺼﺎف‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬ ‫از‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻋﺎدل‬

‫ﺧﻮ‬

‫اﮐﺮام‬

‫‪ .231‬اﻣﺮ ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﺸﮥ ﻣﺘﻈﻠﻢ را ﺑﻪ اﺣﻀﺎر ﺧﺼﻢ ﺑﻪ دﯾﻮان ﺣﮑﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫اي‬

‫اﻣﺮ‬

‫دوي‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ :‬ﻫﺎن اي دادور‬

‫ﻣﺸﻨﻮ از ﺧﺼﻤﯽ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺧﺼﻤﯽ دﮔﺮ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻇﻬﻮر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺼﻢ اﻧﺪر‬

‫دو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﺎرم‬

‫روز‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫آرد‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن ﺑﯽ ﺧﺼﻢ ﻗﻮل او ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫رو‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯿﺎور‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد آن ﺷﻪ ﮐﻪ‪ :‬اي ﺑﺎد ﺻﺒﺎ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ﺧﺼﻢ ﻣﻦ ﺑﺎد اﺳﺖ و او در ﺣﮑﻢ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺑﺨﺼﻤﺖ‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ‬

‫و‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻪ اي ﭘﺸﻪ ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ‪ ،‬ﻣﺮگ ﻣﻦ از ﺑﻮد‪ ‬اوﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺳﯿﺎه اﯾﻦ روز ﻣﻦ‪ ،‬از دود‪ ‬اوﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫دﻣﺎر‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﻻ‬

‫ﻗﺮار؟‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آن وﺻﻠﺖ‪ ،‬ﺑﻘﺎ اﻧﺪر ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬ ‫ﻫﺎﺋﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫راه‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﻣﯿﮕﻮي‬

‫ﮐﻦ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‪،‬‬

‫روﺑﺮو‬

‫اﻓﻐﺎن‬

‫از‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫آرد‬

‫راﻧﻢ‬

‫از‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬ ‫اول‬

‫ﻧﻬﺎد‬ ‫ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻘﺎ‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮدد‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﻧﻮرش ﻇﻬﻮر‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳ‪‬ﺮ د‪‬ه او‬

‫ﮐُﻞﱡ‬

‫وﺟﻬﻪ‬

‫ﻫﺎﻟﮏ آﻣﺪ ﭘﯿﺶ وﺟﻬﺶ ﻫﺴﺖ و ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻣﺤﻀﺮ ﺧﺮدﻫﺎ ﺷﺪ ز دﺳﺖ‬

‫ﺷَﯽ‬ ‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ء‪‬‬

‫ﻫﺎﻟ‪‬ﮏ‪‬‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫إِﻟﱠﺎ‬

‫ﺧﻮد ﻃﺮﻓﻪ اﯾﺴﺖ‬ ‫رﺳﯿﺪه‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫‪ .232‬ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯿﻬﻮش را ﺗﺎ ﺑﻬﻮش ﺑﺎز آﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮدم‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎن‬ ‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺧﺶ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد در ﮔﻮش او ﺷﻪ‪ :‬ﮐﺎي ﮔﺪا‬

‫زر‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﺑﺪﯾﺪه‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺗﻮ‬ ‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻓﺮاﻗﻢ‬

‫ﻓﺮاﻗﻢ‬

‫ﮔﺮم‬

‫اﺷﺘﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫در‬

‫در‬ ‫اﻧﺪك‬

‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﺶ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺸﯽ‬

‫ﺻﺪر‬ ‫اش‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻮازش‬

‫ﻣﺮغ‪،‬‬

‫را‪،‬‬ ‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﯿﻄﭙﯿﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫اﻧﺪك‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﺷﮏ‪‬‬

‫آوردﻣﺖ‪،‬‬

‫زﻧﻬﺎرش‬

‫را‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫رﺳﯿﺪم‪،‬‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻣﯿﺪ؟‬

‫و‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد آ از ﺑﯽ ﺧﻮدي و ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫رﺳﻢ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ وﯾﺮان ﮔﺸﺖ و ﺳﻘﻒ اﻧﺪر ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺎ‬

‫‪517‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻮش‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎﻗﮥ‬

‫ﻧﺎﻗﻪ ﭼﻮن ﺳﺮ ﮐﺮد در آب و ﮔﻠﺶ‬

‫ﻧﯽ ﮔﻞ آن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺟﺎن و دﻟﺶ‬

‫ﮐﺮد ﻓﻀﻞ ِ ﻋﺸﻖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن را ﻓﻀﻮل‬

‫زﯾﻦ ﻓﺰون ﺟﻮﺋﯽ ﻇﻠﻮم اﺳﺖ و ﺟﻬﻮل‬

‫ﺟﺎﻫﻞ اﺳﺖ و اﻧﺪر اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫را؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ اﺳﺖ او ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧَﻮد‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫را‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫او‪،‬‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫دﻣﺶ‬

‫آﻧﮕﻬﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫او‪،‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺸﯿﺪي‬ ‫ﻋﻠﻤﻬﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫و‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻋﺪﻟﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﻋﺪﻟﻬﺎ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﺷﺎد‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺸﻤﺶ‬

‫دم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﺪه ﺷﻮد آن ﻣﺮده ﺗﻦ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ روي آرد ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﮐﻨﻢ او را از اﯾﻦ ﺟﺎن ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫در دﻣﻢ ﻗﺼﺎب وار اﯾﻦ دوﺳﺖ را‬

‫ﺗﺎ ﻫﻠﺪ آن ﻣﻐﺰ ِ ﻧﻐﺰش ﭘﻮﺳﺖ را‬

‫ﺑﻼ‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﺸﻢ‬

‫ﺟﺰ ﻫﻤﺎن ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﺎﺻﻞ او از ﮐﻮي اوﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮم‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮد ﻣﺎ‪،‬‬

‫روي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫رﻣﯿﺪه‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬

‫از‬

‫وﺻﻞ‬

‫و ﻣﺴﺘﯽ ات‬

‫اي‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻟﺐ اﯾﻦ زﻣﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﺒﻬﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫دم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺻﻼي‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻢ از ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺰ ﻋﺸﻮة ﺻﺒﺎ‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ز‬

‫ﻧﻄﻔﻪ‬

‫آب‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫ﭘﻮﺷﺪ‪،‬‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬

‫دﻣﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺸﺎء"‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زاﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﺮده‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ات‬

‫ﺑﺮ‬

‫"ﯾﻔْﻌ‪‬ﻞُ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬ ‫راز‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﻫﻤﺎره‬ ‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫در‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫رازﻫﺎي‬

‫ﮔﻮش ِ ﺑﯿﮕﻮﺷﯽ در اﯾﻦ دم ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬ ‫ﺑﺸﻨﯿﺪن‬

‫را‬ ‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺸﺎدﯾﻢ‪،‬‬

‫آرد‬

‫ر‪‬خ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﺒﺎ‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮐﻢ ز ﺑﺎدي ﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺪ از اﻣﺮ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫در رﺣﻢ‪ ،‬ﻃﺎوس و ﻣﺮغ ﺧﻮش ﺳ‪‬ﺨُﻦ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ز‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﮐﻢ‬

‫ز‬

‫ﭼﻮﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اژدرﻫﺎي‬

‫ﮐﻢ ز ﮐﻮه و ﺳﻨﮓ ﻧﺒﻮد ﮐﺰ وﻻد‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎن‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺬر‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫آن ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﻋﺪم؟‬

‫و‪،‬‬

‫زاد‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬ ‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ز‬ ‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫زاد‬

‫زاد‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم؟‬

‫ﺑﺰاﯾﺪ‬

‫‪ .233‬ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯽ ﻫﻮش و روي آوردن ﺑﻪ ﺛﻨﺎ و ﺷﮑﺮ ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ و ﺑﺮ ﻃﭙﯿﺪ و ﮔﺸﺖ ﺷﺎد‬

‫ﯾﮏ دو ﭼﺮﺧﯽ زد‪ ،‬ﺳﺠﻮد اﻧﺪر ﻓﺘﺎد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﻔﯿﺪ‬

‫از‬

‫او‬

‫روي‬

‫و‬

‫ﺷﺎد‬

‫در‬

‫وﺻﺎل‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫آزاد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﻨﻘﺎي ﺣﻖ‪ ،‬ﺟﺎن را ﻣﻄﺎف‬

‫ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺑﺎز آﻣﺪي ز آن ﮐﻮه ﻗﺎف‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫اي ﺗﻮ ﻋﺸﻖ ِ ﻋﺸﻖ و‪ ،‬اي دﻟﺨﻮاه ﻋﺸﻖ‬

‫دادﻧﻢ‬

‫روزﻧﻢ‬

‫اي‬

‫ﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺘﮕﺎه‪‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﮔﻮش‬ ‫‪518‬‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﻮت ﺣﺎل ﻣﻦ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎر‪،‬‬

‫ﻫﺰاران‬

‫آن‬

‫ﺳﻤﯿﻌﯽ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﻮﺷﯿﺪن‪،‬‬

‫ﻗﻠﺒﻬﺎي‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺻﺪر‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫وآن‬

‫ﮐﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﮐﻪ‬ ‫و‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬

‫ﻓﺮﯾﺪ‬

‫اﺻﻐﺎي‬

‫ﺷﻮخ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫آرزوي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﻋﺸﻮة‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﺣﻠﻤﻬﺎ‬

‫در‬

‫اوﻻ ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﺎﻧﺪم ز ﺷﺴﺖ‬

‫او‪‬ل‬

‫و‪‬دود‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺛﺎﻧﯿﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺛﺎﻟﺜﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫راﺑﻌﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫از‬

‫ﺳﻮﺧﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﻓﺘﻪ‬ ‫را‬

‫ام‬

‫ﺧﺎﻣﺴﺎ ً در ﻫﺠﺮت اي ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺳﺎدﺳﺎ ً از ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺑﯽ روي ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﺑﺎرﯾﺪ‬

‫ام‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺳﺎﺑﻊ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﺛﺎﻣﻦ‬ ‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬

‫درﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺮا‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺛﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫راﺑﻌﻪ‬

‫ﺑﻮدم‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ام‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬ﻣﻦ رﻋﺪ اﺳﺖ و‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ و ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ ﻣﯿﺎن ِ ﮔﻔﺖ و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺗﻨﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺎ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﺮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﻢ ﻣﺪح‬

‫ﻣﯽ ﻓﺘﺪ از دﯾﺪه ﺧﻮن ِ دل‪ ،‬ﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺮﯾﻪ در ﺷﺪ آن ﻧﺤﯿﻒ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ او ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ ﻫﻢ دون‪ ،‬ﻫﻢ ﺷﺮﯾﻒ‬

‫از دﻟﺶ ﭼﻨﺪان ﺑﺮ آﻣﺪ ﻫﺎي و ﻫﻮ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫او‬

‫ﺧﯿﺮه ﮔﻮﯾﺎن‪ ،‬ﺧﯿﺮه ﮔﺮﯾﺎن‪ ،‬ﺧﯿﺮه ﺧﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد و زن‪ ،‬ﺧُﺮد و ﮐﻼن‪ ،‬ﺣﯿﺮان ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮﻧﮓ او ﺷﺪ‪ ،‬اﺷﮏ رﯾﺰ‬

‫ﻣﺮد و زن درﻫﻢ ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻮن رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻓﻮت‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دم‬

‫ﻋﻘﻞ ﺣﯿﺮان‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺣﺎل؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺠﺮّه‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮﺧﻮاﻧﺪه‬ ‫دو‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫و‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫را‬ ‫و‪،‬‬

‫دو‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯿﺴﺖ‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﻠﺖ‪،‬‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﺶ‬ ‫ﮐﯿﺶ‬

‫وﻗﺖ‬

‫او‬ ‫ﺳﻤﺎع‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺸﻖ ِ درﯾﺎي ﻋﺪم؟‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬

‫و‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫زﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫داﺷﺘﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دو‬

‫‪519‬‬

‫ز‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬ ‫ِ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫وﺻﺎل؟‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫دو‬ ‫در‬

‫ﺗﺨﺘﻪ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺶ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫را‪،‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫را‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪي‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫درﯾﺪه‬ ‫و‬

‫ﻫﺴﺘﺎن‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻋﺠﺒﺘﺮ؟‬

‫ﭘﺮده‪،‬‬

‫و ﺛﻨﺎ؟‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫واﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫را‬ ‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫اﻫﻞ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﻓﺮاق‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺒﺎرد‬

‫اﻓﺘﺎدﺳﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دو‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬ ‫از‬

‫زﯾﺎن‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﺧﻤﺴﻪ‬

‫ﺑﺮي‪،‬‬

‫ذره‬

‫ﺛﻼﺛﻪ‬

‫ﺧﺎﻣﺴﻪ‬

‫از‬

‫ﺿﺎﻟﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻓﺰاي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﻠﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺛﺎﻟﺚ‬

‫ﻣﯿﻨﺪاﻧﻢ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻫﻮﺷﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﻣﺰرﻋﻪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اﻗﻮال‬

‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯽ‬ ‫و‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﮔﻮش‬

‫وآن‬

‫اي‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺗﺒﺴﻤﻬﺎي‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﭘﺮور‪،‬‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫او‬

‫ﺻﺪاع‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻣﮑﺘﻮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬اي دم ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬از آن‬

‫ﭘﺮدة‬

‫آﻓﺖ ادراك‪ ،‬آن ﺣﺎل اﺳﺖ و ﻗﺎل‬

‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﺧﻮن ﺷﺴﺘﻦ‪ ،‬ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و ﻣﺤﺎل‬

‫ﻣﺤﺮﻣﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻣﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﻮداﺋﯿﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫و‬

‫روز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺐ‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺴﺘﯽ‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﺑﺪان‬

‫در‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﺧﻮد و آﺷﻔﺘﻪ اي‬

‫دوش اي ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﭼﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻔﺘﻪ اي؟‬

‫ﻫﺎن و ﻫﺎن‪ ،‬ﻫﺶ دار‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﺎري دﻣﯽ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺤﺮﻣﯽ‬

‫ُاﺷﺘﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎودان‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اوﻻ‬

‫ً‬

‫زﺑﺎن؟‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ز راز و ﻧﺎز او ﮔﻮﯾﺪ زﺑﺎن؟‬

‫"ﯾﺎ‬

‫ﺟﻤﯿﻞ‪،‬‬

‫ﺳﺘﺮ ﭼﻪ؟ در ﭘﺸﻢ و ﭘﻨﺒﻪ آذر اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﮑﻮﺷﻢ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺸﺎده‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺳ‪‬ﺮَش‬

‫ﺑﺮﺟﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﻟﺴﺘﺮ"‪،‬‬ ‫او‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺶ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺳﻮاﺗﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﺑﺮ آرد ﭼﻮن ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻨﮏ ﻣﻨﻢ‬

‫"رﻏﻢ اﻧﻔﻢ" ﮔﯿﺮدم او ﻫﺮ دو ﮔﻮش‬

‫ﮐﺎي ﻣﺪﻣ‪‬ﻎ‪ ،‬ﭼﻮﻧﺶ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﭘﻮش؟‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺶ‪ :‬رو‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺟﻮﺷﯿﺪه اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اي‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ :‬ﻣﺤﺒﻮس ﺧﻨﺐ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺗﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻣﯽ اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺶ‪ :‬ز آن ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﺮدي ﮔﺮو‬ ‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫از‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﺎم‬

‫و‬

‫آﺷﺎم‬

‫دزدد‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺶ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺠﻮﯾﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻔﺰاﯾﺪ‬

‫روزم‪،‬‬ ‫واده‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫آب ﮔﺮدد ﺳﺎﻗﯽ و‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺴﺖ‪ ‬آب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﮕﻮ؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺎﻗﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺷﯿﺮه‬

‫ﺑﭙﺮس‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫آبِ‬

‫ﺷﺎم‪،‬‬ ‫ﺷﺎم‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮر را ﻣ‪‬ﺪام‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬ ‫واﷲ‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫را‬

‫اﺑﺮﯾﻖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﺑﺮﯾﻖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫أﻋﻠﻢ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﯿﺮه ﺑﺮ ﺟﻮﺷﯿﺪ و رﻗﺼﺎن ﮔﺸﺖ و زﻓﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدي ﺷﯿﺮه را؟‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫داﻧﻨﺪه‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯽ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﺰم‪،‬‬ ‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ُﺧﻨﺒﮏ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺳﯿﺮي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ِ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﺑﺎده‪،‬‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ز آن ﻋﺮب ﺑﻨﻬﺎد ﻧﺎم ِ ﻣﯽ "ﻣﺪام"‬ ‫ﺑﺎدة‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺪاﺋﯽ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪه‪،‬‬

‫ﮔﺮداﻧﻨﺪه‬

‫‪ .234‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻋﺎﺷﻖ دراز ﻫﺠﺮان ﺑﺴﯿﺎر اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ ﺑﯽ ﺧﻮاب و ﺑﯿﺨﻮر آﻣﺪه اﺳﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﯿﺪل و ﺷﻮرﯾﺪه و ﻣﺠﻨﻮن و ﻣﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫اول‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدي‬

‫ور‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ور‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﭼﺮا‬ ‫رﺳﻮﻟﯽ‬ ‫زن‬

‫ﭘﯿﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪادش‬

‫روزﮔﺎر‬

‫وﺻﻞ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﻮد ﭼﺮا دارد ز اول ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﮐﯿﻦ؟‬

‫ﺧﻮﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻧﺒﺸﺘﯽ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‪،‬‬

‫ﺑﯿﺮوﻧﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫زن‬

‫آن رﺳﻮل از رﺷﮏ‪ ،‬ﮔﺸﺘﯽ راه زن‬

‫ﮐﺎﺗﺒﺶ‬

‫ﻧﺎﺋﺒﺶ‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‬ ‫‪520‬‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫را‬

‫ﺗﺼﺤﯿﻒ‬

‫از‬

‫ﻏﺒﺎري‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺧﻮاﻧﺪي‬ ‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫رﻗﻌﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫راﻫﻬﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮﱢ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫دوﺧﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻣﻮﻧﺲ‬

‫ﻏﻢ‪،‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫آﺧﺮش‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‪‬ل‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻓﺮﯾﺎدش‬

‫ﺑﻼي‬

‫زو‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮﱢ‬

‫از‬

‫ﻣﺮغ‪،‬‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬ ‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‪،‬‬

‫ﮐﯽ؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺧﻮردي‬

‫ﺑﺮي‬

‫دﻟﺒﺮش‬

‫ﻫﻤﺪم‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﺑﯽ‬

‫دواﺳﺖ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺮآوردي‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﮔﺎه‬

‫او‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮدون‬

‫راﯾﺖ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻒ‪‬‬ ‫را‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺮ وي ﺳﺮد ﮔﺸﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ِ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺮگ‪ ‬ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﻪ‬

‫ﻓﮑﺮﺗﺶ‬

‫ﻫﺎي‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‬

‫رو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮﯾﺎي‬ ‫دﻣﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺤﻢ‬

‫و‬

‫ﻟﺤﻢ‬

‫زﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫داﻧﯽ‬ ‫از‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺎل‪،‬‬ ‫ﯾﮑﺴﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬ ‫اﺳﺒﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺧﻤﺶ‬ ‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺧﻤﻮﺷﺎن‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬ ‫و‬

‫را‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﺎﮐﺸﺎن‬

‫ﻧﻨﻮﺷﯽ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺷﺒﺮوان‬

‫ﻫﻮي‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ُﺗﺮُش‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﭼﺎﻻﮐﺸﺎن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ‪،‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﺎه‬

‫ِ رو‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫آن‬

‫ﻗﺎﻟﺸﺎن؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ روان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮم‬ ‫رﻫﻨﻤﺎ‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ِ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎدان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‪‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‪،‬‬

‫رواﻧﺸﺎن‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﺗﻮي‬

‫را؟‬

‫ﺿﺪﻫﺎ‬

‫ﻣﺘﺼﻒ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﻮد‬

‫آوازﻫﺎ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﭘ‪‬ﺮ درد و‪ ،‬آن ﭘ‪‬ﺮ ﻧﺎزﻫﺎ‬

‫ﻣﺼﺎف‬

‫ﻃﻮاف‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن ﯾﮑﯽ از ﺣﻘﺪ و‪ ،‬دﯾﮕﺮ ز ارﺗﺒﺎط‬

‫آن ﯾﮑﯽ از رﻧﺞ و‪ ،‬دﯾﮕﺮ از ﻧﺸﺎط‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫آوازﻫﺎ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫دور‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬ ‫و‬

‫آن‬ ‫درﺧﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫ﺑﺲ ﻏﻠﻂ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ز دﯾﮓ‪ ‬ﻣ‪‬ﺮده رﯾﮓ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻮش و ﻧﻮش ﻫﺮ ﮐﺴﺖ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﯿﺎ‬

‫ﺟﻮش ﺻﺪق و‪ ،‬ﺟﻮش ﺗﺰوﯾﺮ و‪ ،‬رﯾﺎ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫آور‪،‬‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫او‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاري ﺑﻮ‪ ،‬ز ﺟﺎن ِ‬ ‫آن‬

‫دﻣﺎﻏﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫رو‬ ‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫رو‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫دﻣﺎﻏﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﯾﻌﻘﻮﺑﺎن‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺠﻮﺷﯿﺪ‬

‫دﯾﮓ‬

‫‪ .235‬ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻌﺸﻮق را و ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ‪ :‬ﺟﻮﯾﻨﺪه ﯾﺎﺑﻨﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓَﻤ‪‬ﻦْ ﯾﻌ‪‬ﻤ‪‬ﻞْ ﻣ‪‬ﺜْﻘﺎلَ ذَر‪‬ةٍ ﺧَﯿﺮاً ﯾﺮَه‪‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫اﺣﻮال‬

‫آن‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺎن ﺟﻮان‪ ،‬در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﺑ‪‬ﺪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‬

‫دور‬

‫ﺑﺨﺎري‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻮﺑﯽ‬

‫دري‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺸﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﻮي‬

‫‪521‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬ ‫آن‬

‫در‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﯾﺎﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﺮون‬ ‫ﻫﻢ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫روي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺎﻫﯽ ﻣﯽ َﮐﻨﯽ ﻫﺮ روز ﺧﺎك‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن ﮐﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫زدي‪،‬‬

‫آﻫﻦ‬

‫روزي ﻧﯿﺴﺘﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮕﺮوي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻨﮕﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺨﺖ و ﻧﺠﺎت‬

‫در‬

‫رﺳﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﺎرﯾﺶ‪،‬‬ ‫ور‬

‫آب‬

‫روزي‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‪،‬‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﺑﺪروي‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎدرات‬

‫در‬

‫ﮐﺎن ﻓﻼن ﮐﺲ‪ ،‬ﮐ‪‬ﺸﺖ ﮐﺮد و ﺑ‪‬ﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫و آن ﺻﺪف ﺑ‪‬ﺮد و‪ ،‬ﺻﺪف ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎ‬

‫و‬

‫دﯾﻦ‬

‫رﻫﺮوان‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ؟‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫در‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﺑﻠﻌﻢ‬

‫ﺑﺎﻋﻮر‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫دو‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺑﺲ ﮐﺴﺎ ﮐﻪ‬

‫و‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎن‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﺪﺷﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﺧﻮرد‪ ،‬دﻟﺸﺎد او‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ادﺑﺎر‬

‫او‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ اي ادﺑﺎر‪ ،‬رو ﻧﺎن ﻫﻢ ﻣﺨَﻮر‬

‫ﺗﺎ ﻧﯿﻔﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮ او در ﺷﻮر و ﺷﺮ‬ ‫ﭘﺮورﻧﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻧﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫زور‬

‫ﻣﯽ‬

‫اي؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻮر‬

‫و‬

‫و‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺤﺮوﻣﯽ‬

‫و‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫زاده‬

‫اي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﮐﻮ روﺷﻨﯽ؟‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮآر از ﭼﺎه و‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ اي دﻧﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺷﺮق و ﻏﺮب آن ﻧﻮر ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ در ﭼﺎﻫﯽ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ رﻫﺎ ﮐﻦ‪ ،‬رو ﺑﻪ اﯾﻮان و ﮐﺮوم‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮕﻮ‪ :‬ﮐﺎﯾﻨﮏ ﻓﻼﻧﯽ ﮐ‪‬ﺸﺖ ﮐﺮد‬

‫در ﻓﻼن ﺳﺎل و‪ ،‬ﻣﻠﺦ ﮐ‪‬ﺸﺘﺶ ﺑﺨَﻮرد‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﮐﺎرم؟ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮف ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﭼﺮا اﻓﺸﺎﻧﻢ اﯾﻦ ﮔﻨﺪم ز دﺳﺖ؟‬

‫رو‬

‫و‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐُﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رو‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‪،‬‬ ‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺑﮕﺬر‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫دري‬

‫ﻣﯿﮑﻮﻓﺖ‬

‫او‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻮري‬

‫ران‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺳﻠﻮﺗﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫از‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺮ‬

‫وآﻧﮑﻪ او ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﮐ‪‬ﺸﺖ و ﮐﺎر را‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﺎﻟﻠـّﺞ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻧﺨﯿﺰد‬ ‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫درﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫اﻧﺒﺎر‬

‫را‬ ‫ﺟﻮان‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺧﻠﻮﺗﯽ‬

‫روزي‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺑﯿﻢ ﻋﺴﺲ‪ ،‬او ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﺎغ‬

‫ﯾﺎر ﺧﻮد را ﯾﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ و ﭼﺮاغ‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺲ‪:‬‬

‫اي ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻮ رﺣﻤﺘﯽ ﮐﻦ ﺑﺮ ﻋﺴﺲ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫ﺳﺎزﻧﺪة‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺎ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫در‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‪‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫آن‬ ‫ﭼﻪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﭘﺎي‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫از‬

‫در‬

‫دوزخ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫ﮐﺮاﻫﯿﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ درﺧﺘﯽ ﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﺎه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺎﻗﯽ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫اي‬ ‫‪522‬‬

‫اﺧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺸﺘﻢ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫در‬

‫ﻣﻨﻢ‬ ‫دﻓﺘﺮ‬

‫ﺧﺎر‬

‫را‬ ‫دري‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫راه‬

‫ﭼﺎرم‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﻢ‪ ‬اﻟﻤﺠﻠّﺪ اﻟﺜﺎﻟﺚ ﻣﻦ اﻟﻤﺜﻨﻮي اﻟﻤﻌﻨﻮي‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫‪523‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪي ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﯾﺖ ‪www.sufism.ir‬‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ً اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮔﺰارش دﻫﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﯾﻠﻬﺎي اﺻﻠﯽ را ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪www.guidinglights.org‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬ ‫اي‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﻫﻤ‪‬ﺖ‬

‫اﻟﺤﻖ‬ ‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮدن‬ ‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ از ﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﻮرت ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﻣﺮﺗﺠﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫را‬

‫ﭘﻮﯾﺎن‪،‬‬ ‫را‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻨﺪه‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺒﺪأ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﷲ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اي‬

‫ﺑﻮده‬

‫در‬

‫ﻣﺜﻨﻮي از ﺗﻮ ﻫﺰاران‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اي‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﯽ آن ﺳﻮي ﮐﻪ ﺗﻮ داﻧﺴﺘﻪ اي‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﻮاش‬

‫اﻓﺰوده‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫را‪،‬‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻀﯽ‬

‫ُﺷﮑﺮ داﺷﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آرزوي‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﷲ‬

‫در دﻋﺎ و‬

‫ﻟﻪ‬

‫ﻣﺘﻘﯿﻦ‬ ‫ﺟﺰا‬

‫آﻣﺪ‬

‫ُﺷﮑﺮ ﮐﻔﻬﺎ ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫در ﻟﺐ و ﮐﻒ اش ﺧﺪا ﺷﮑﺮ ﺗﻮ دﯾﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ ﮐﺮد و ﻟﻄﻒ ﻓﺮﻣﻮد و ﻣﺰﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ‬

‫ُﻗﺮب ﻣﺰد ﺳﺠﺪه اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬و‪ ‬اﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪ‪ ‬و‪ ‬اﻗﺘﺮِب‪ ،‬ﯾﺰدان ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺎﮐﺮ‬ ‫زﯾﺎدت‬

‫را‬

‫زﯾﺎدت‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻮن رز‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺧﻮﺷﯿﻢ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﻢ‬

‫ﺧﻮش ﺑﮑﺶ اﯾﻦ ﮐﺎروان را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺞ‬

‫اي‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫زﯾﺎرت‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ِ‬

‫رو‬

‫ﻗﺮبِ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﺑﺪان‬

‫ﻧﻪ از ﺑﺮاي ﭘﻮش و ﻫﺎي و ﻫﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺞ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‪،‬‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺣﺞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫داري‪،‬‬ ‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫"رب‪‬‬

‫ﺑﮑﺶ‬ ‫و‬

‫اﻟﺒﯿﺖ"‪،‬‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زآن ﺿﯿﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ ﺗﻮ را‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪي و اﯾﻦ دو وﺻﻔﻬﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺣﺴﺎم و‪ ،‬اﯾﻦ ﺿﯿﺎ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﺳﺖ ﻫﯿﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر از‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫آن ِ ﻣﺎه‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫وﯾﻦ ﺿﯿﺎ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن ِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻓﺮو ﺧﻮان از‬

‫ُﻧﺒﺎ‬

‫ﺷﻤﺲ را ﻗﺮآن ﺿﯿﺎ ﺧﻮاﻧﺪ اي ﭘﺪر‬

‫و آن ﻗﻤﺮ را ﻧﻮر ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ را ﻧﮕﺮ‬

‫ﺷﻤﺲ ﭼﻮن ﻋﺎﻟﯽ ﺗﺮ آﻣﺪ ﺧﻮد ز ﻣﺎه‬

‫ﭘﺲ ﺿﯿﺎ از ﻧﻮر اﻓﺰون دان ﺑﻪ ﺟﺎه‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آﻣﺪ آﻓﺘﺎب‪ ،‬آن ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫آﻓﺘﺎب‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اﻋﻮاض‬

‫ﻧﻮر‬ ‫را‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﻨﻬﺞ‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫‪524‬‬

‫ﺑﺎزارﻫﺎ‬

‫در‬

‫روز‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ و ﻧﻘﺪ ﻧﯿﮏ آﯾﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻮرش ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺗﺎﺟﺮان‬

‫ﻏﺒﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫از‬

‫و‬

‫"ر‪‬ﺣ‪‬ﻤ‪‬ﮥ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬ ‫ً‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻦ"‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺮ ﻗﻼب ﻣﺒﻐﻮض اﺳﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫زآن ﮐﺰ او ﺷﺪ ﮐﺎﺳﺪ او را ﻧﻘﺪ و رﺧﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺻﺮّاف اﺳﺖ ﻗﻠﺐ‬

‫دﺷﻤﻦ دروﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻮد؟ ﻏﯿﺮ ِ ﮐﻠﺐ؟‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﭘﺲ‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﺮاﻏﯽ را ﮐﻪ ﻫﺴﺖ او ﻧﻮر ِ ﮐﺎر‬

‫از‬

‫دزد و ﻗﻼب اﺳﺖ ﺧﺼﻢ ﻧﻮر و ﺑﺲ‬

‫زﯾﻦ دو اي ﻓﺮﯾﺎد رس‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد رس‬

‫ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺎر‬

‫روﺷﻨﯽ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ز‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫ﭼﺎرم‪،‬‬

‫ﭼﺎرم‬ ‫ده‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘ‪‬ﻒ‬

‫رب‪‬‬

‫و‬

‫ﺳﻠـّﻢ‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎب‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪوار‬

‫دﻣﻬﺎي‬

‫از‬

‫دزدان‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺘﺎﺑﺪ‬

‫دور‬

‫ﭼﺎرم‬ ‫و‬

‫ﺑﻼد‬

‫دار‬

‫ﻫﺮ ﮐﺶ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫وآﻧﮑﻪ دﯾﺪش ﻧﻘﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺮداﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫آب ﻧﯿﻞ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻗﺒﻄﯽ ﺧﻮن ﻧﻤﻮد‬

‫ﻗﻮم ﻣﻮﺳﯽ را ﻧﻪ ﺧﻮن ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬آب ﺑﻮد‬

‫دﺷﻤﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف‪ ،‬اﯾﻦ دم در ﻧﻈﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﻘﺮ‬

‫او‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫دﯾﺪة‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﻏﯿﺒﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺎﺳﺦ‬

‫ﻧﻤﻮدت‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ را ﮐﻪ ﻧﻘﺪ‪ ‬وﻗﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫رواﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻢ ﻣﺒﺎدا زﯾﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬اﯾﻦ دﯾﺪ و داد‬

‫ﻧﺎﮐﺴﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻣﻤﺜﻞ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﻗﺼﻪ‬ ‫ﭼﺎرﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﺟﻠﺪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﺑﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬ ‫آرش‬

‫رﺳﺎن‬ ‫ﻧﻈﺎم‬

‫در‬

‫‪ .2‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ از ﻋﺴﺲ ﮔﺮﯾﺨﺖ در ﺑﺎﻏﯽ ﻣﺠﻬﻮل ﺧﻮد ﻣﻌﺸﻮق را در ﺑﺎغ ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫و ﻋﺴﺲ را از ﺷﺎدي دﻋﺎي ﺧﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻋ‪‬ﺴﯽ أَنْ ﺗَﮑْﺮَﻫ‪‬ﻮا ﺷَﯿﺌﺎً و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﺧَﯿﺮٌ ﻟَﮑُﻢ‪‬‬

‫اﻧﺪر آن ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺎن ﺷﺨﺺ از ﻋﺴﺲ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫او‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫اﻣﮑﺎن‬

‫ِ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﻨﻘﺎ وﺻﻒ او را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫اول‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﺮ وي اﻓﺘﺎد و ﺷﺪ او را دل رﺑﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﯿﺪ او‬

‫ﺧﻮد ﻣﺠﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﻧﺪاد‪ ،‬آن ﺗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ ﻻﺑﻪ ﭼﺎره ﺑﻮدش‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎل‬

‫ﺳﯿﺮ ﭼﺸﻢ و ﺑﯽ ﻃﻤﻊ ﺑﻮد آن ﻧﻬﺎل‬ ‫ﻟﺒﯽ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﺎغ‪،‬‬

‫ﺧﻮﻓﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺰ ﻏﻤﺶ اﯾﻦ در ﻋﻨﺎ ﺑ‪‬ﺪ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﻘﯿﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫راﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﻓﺮس‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻄﻠﺒﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﯿﺎﻟﻮد‬

‫اول‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪآن آﺳﯿﺐ در ﺟ‪‬ﺴﺖ آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺎﺷﺎن‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ آن ﺑﻮ ﻣﯽ ﺗﻨﻨﺪ و ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺎدﻧﺪش‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪش‬

‫و‪،‬‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫روز‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن در ﺑﺴﺖ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺟﺴﺖ او‬ ‫دﻣﯽ‬

‫اوﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﺑﯿﻦ‬

‫‪525‬‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫راﺟﯽ‬ ‫در‬

‫اوﻣﯿﺪ‬

‫و‬ ‫آن‬ ‫آﺗﺶ‬

‫آﯾﺲ‬ ‫روزي‬ ‫ﭘﺎ‬

‫دري‬ ‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن در آﻣﺪ ﺧﻮش در آن ﺑﺎغ‪ ،‬آن ﺟﻮان‬

‫ﺧﻮد ﻓﺮو ﺷﺪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﺴﺲ‬

‫را‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ‬

‫را‬

‫او‬

‫او‬

‫دود‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ز‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮي‪،‬‬

‫در‬

‫ﺟﻮي‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ زﯾﺎن ﮐﺮدم ﻋﺴﺲ را از ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪان ﺳﯿﻢ و زر‪ ،‬ﺑﺮ وي ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﮐﻦ‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺷﺎدم‪ ،‬او را ﺷﺎد ﮐﻦ‬ ‫وارﻫﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﻮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺳﻌﺪ دارش اﯾﻦ ﺟﻬﺎن و آن ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻋﻮاﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮي آن ﻋﻮان ﻫﺴﺖ‪ ،‬اي ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﺎره‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ور ﺧﺒﺮ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻪ رﺣﻤﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺧﺒﺮ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻪ ﺟ‪‬ﺮﻣﯽ‬ ‫ﻣﺎﺗﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اش‬

‫را‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﻼ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮد‬

‫او‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫آن‬

‫دارد‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﮐﺰ ﻋﻮان او را ﭼﻨﺎن راﺣﺖ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ زﻫﺮ و‪ ،‬ﺑﺮ او ﺗﺮﯾﺎق ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫در‬

‫زﻣﺎﻧﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ادﺑﺎرﻫﺎ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺮ ﯾﮑﯽ را‬ ‫زﻫﺮ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫زﻫﺮ‬ ‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫دﮔﺮ را‬ ‫ﻣﺎر‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪ‪‬‬

‫ﻋﻮان‪،‬‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ را ﻫﻢ ﺑﺪان‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ را ﭘﺎ‪ ،‬دﮔﺮ را ﺑﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﯾﮑﯽ را زﻫﺮ و‪ ،‬دﯾﮕﺮ را ﭼﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﻣ‪‬ﻤﺎت‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺷﻤﺮ‪ ،‬اي ﻣﺮد‪ ‬ﮐﺎر‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺣﻖ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﻼ‬

‫رس‪،‬‬

‫ﺑﺎغ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫و‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫اي‬

‫ﺧﻠﻖ ِ ﺧﺎﮐﯽ را ﺑﻮد آن ﻣﺮگ و داغ‬

‫زﯾﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﻣﺎر‪،‬‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫ﻋﺴﺲ‬

‫ﮔﯿﺮدش ﻗﻮﻟﻨﺞ از اﯾﻦ ﻏﻢ در زﻣﺎن‬

‫ﻋﻮان‬

‫او‬

‫از‬

‫دﻋﺎي‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﭘﺲ ﻗﺮﯾﻦ ﻣﯿﮑﺮد از ذوق آن ﻧﻔﺲ‬ ‫ورا‬

‫ﺛﻨﺎي‬

‫در‬

‫ﺑﺎ‬

‫آزاد‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬ ‫ﺣﻖ‬

‫از‬ ‫ِ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬زﯾﺪ ﺻﺪﯾﻖ و ﺳﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫وآن ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬زﯾﺪ ﮔﺒﺮ و ﮐﺸﺘﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫زﯾﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ذات اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﯾﮏ ﺟﻨﺎن‬

‫او ﺑﺮ اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ رﻧﺞ و زﯾﺎن‬ ‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺎو ﺗﻮ را ﺑﺎﺷﺪ ﺷﮑﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﮕﺮ از ﭼﺸﻢ ﺧﻮدت آن ﺧﻮب را‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ز آن ﺧﻮش ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﺑﻠﮏ از او ﮐﻦ ﻋﺎرﯾﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ و ﻧﻈﺮ‬

‫ﭘﺲ ز ﭼﺸﻢ او‪ ،‬ﺑﻪ روي او ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎن اﷲ ﻟﻪ‪ ،‬زآن ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﭼﺸﻢ او ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و دﺳﺖ و دﻟﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻘﺒﻠﺶ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﮑﺮوه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن او ﺷﺪ دﻟﯿﻞ‬

‫ﺳﻮي ﻣﺤﺒﻮﺑﺖ‪ ،‬ﺣﺒﯿﺐ اﺳﺖ و ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ز‬

‫ﺳﯿﺮي‬

‫و‬

‫را‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫از‬

‫ﻋ‪‬ﺸﺎﻗﺶ‬ ‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫را‬

‫ﻋﺸﺎق‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻣﺪﺑﺮﯾﻬﺎ‬

‫‪ .3‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن واﻋﻆ ﮐﻪ ﻫﺮ آﻏﺎز ﺗﺬﮐﯿﺮ دﻋﺎي ﻇﺎﻟﻤﺎن و ﺳﺨﺖ دﻻن و ﺑﯽ اﻋﺘﻘﺎدان ﮐﺮدي‬ ‫‪526‬‬

‫آن ﯾﮑﯽ واﻋﻆ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ آﻣﺪي‬

‫ﻗﺎﻃﻌﺎن‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬رﺣﻢ ران‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫ِ‬

‫اﺻﻔﯿﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫دﻋﻮت‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺧﺒﯿﺜﺎن‬

‫ﺿﻼﻟﺖ‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻋﺎﺷﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺚ و ﻇﻠﻢ و ﺟﻮر ﭼﻨﺪان ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺷﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﮔﻬﯽ‬ ‫از‬

‫زﺧﻢ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﺻ‪‬ﻼح‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫رو‬

‫ﻣﺮا‬

‫را‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﺪان‬

‫دﻋﺎ‬

‫ورا ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻣﻌﻬﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫دﯾﺪه‬

‫و‬

‫ﻣﻔﺴﺪان‬

‫و‬

‫ﻃﺎﻏﯿﺎن‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ‬

‫دﻋﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫راه‬

‫ﺑﺮ ﻫﻤﮥ ﮐﺎﻓﺮ دﻻن و‪ ،‬اﻫﻞ ِ دﯾﺮ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫او‬

‫اﻫﻞ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫داﻋﯽ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫ام‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫ﻣﻦ از اﯾﺸﺎن زﺧﻢ و ﺿﺮﺑﺖ ﺧﻮردﻣﯽ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫راه‬

‫آوردﻧﺪﻣﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮﮔﺎن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ دﻋﺎﺷﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪه ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ از درد و ﻧﯿﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﻖ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﻪ آﺧﺮ رﻧﺞ و درد‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﻻﺑﻪ ﮐﻨﺎن و راﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ ﮔﻠﻪ ز آن ﻧﻌﻤﺘﯽ ﮐﻦ ﮐﺖ زﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺪو‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺒﺐ‬ ‫ز‬

‫ور‬

‫در‬

‫دوﺳﺘﺎﻧﺖ‬

‫ﻧﺎﻓﻊ‬

‫و‬

‫دل‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺟﻮﯾﯽ‬

‫از‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎﻣﺶ اﺷﻐﺮ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻪ زﺧﻢ ﭼﻮب‪ ،‬زﻓﺖ و ﻟﻤﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫اﺷﻐﺮي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ زﺧﻢ رﻧﺞ‪ ،‬زﻓﺖ اﺳﺖ و ﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ اﻧﺒﯿﺎ رﻧﺞ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻓﺰوﻧﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﻼ‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫دور‬

‫و‬

‫ﻣﻄﺮودت‬

‫دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬ ‫دارو‪،‬‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫و‬

‫زﻓﺖ‬

‫او‬

‫زﺧﻢ‬

‫ز‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻼﮐﺶ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ادﯾﻢ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪي‬

‫او‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫در‬

‫آدﻣﯽ را ﻧﯿﺰ ﭼﻮن آن ﭘﻮﺳﺖ دان‬ ‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ده‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اي‬

‫ﺗﻠﺦ‬ ‫ور‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﯿﺰ‬ ‫ﺗﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻼي‬ ‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻣﺎﻟﺶ‬ ‫رﺿﺎ‬

‫ده‪،‬‬

‫دوﺳﺖ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫آن‬ ‫ﻃﺎﺋﻔﯽ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺗﻄﻬﯿﺮ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﺪه‬ ‫ﭘﺎك‬

‫ﻋﯿﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫اﯾﻦ ﻋﻮان در ﺣﻖ ﻏﯿﺮي ﺳﻮد ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫وري‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬ ‫دﻫﺪ‬

‫ﮔﺮان‬ ‫ﺑﺎﻓﺮه‬

‫و‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﺛﻘﺎت‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭘﺎك‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺧﻮش‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺧﻮش ﺷﻮد دارو ﭼﻮ ﺻﺤﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺮد ﺑﯿﻨﺪ ﺧﻮﯾﺶ را در ﻋﯿﻦ ِ ﻣﺎت‬ ‫رﺑﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﺲ‬

‫او‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫زﺷﺖ‬

‫رﻧﺠﺖ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫از‬

‫ﭼﻮب‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫رﻃﻮﺑﺘﻬﺎ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﮐﻪ ز ﺣﻀﺮت دور و ﻣﺸﻐﻮﻟﺖ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫ﭼﻮﺑﺶ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫داروي‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫رﻧﺞ‬

‫‪527‬‬

‫ِ‬

‫اﻗﺘﻠﻮﻧﯽ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫دان‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺮدود‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺿﻼل‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻓﺮي‬

‫‪ .4‬ﺳﺆال ﮐﺮدن از ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ در وﺟﻮد از ﻫﻤﮥ ﺻﻌﺒﻬﺎ ﺻﻌﺐ ﺗﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ در ﻫﺴﺘﯽ ز ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻌﺐ ﺗﺮ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻫﺸﯿﺎر‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﺸﻢ ِ ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ از آن دوزخ ﻫﻤﯽ ﻟﺮزد ﭼﻮ ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﯾﻦ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﭼﺒﻮد اﻣﺎن؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺮك‪ ‬ﺧﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ اﻧﺪر زﻣﺎن‬

‫ﮐﻈﻢ ﻏﯿﻆ اﺳﺖ اي ﭘﺴﺮ ﺧﻂ اﻣﺎن‬

‫ﺧﺸﻢ ﺣﻖ ﯾﺎد آور و‪ ،‬در ﮐﺶ ﻋﻨﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻋﻮان ﮐﻪ ﻣﻌﺪن اﯾﻦ ﺧﺸﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ زﺷﺘﺶ از ﺳﺒﻊ ﻫﻢ‪ ،‬در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدد ز آن ﺻﻔﺖ‪ ،‬آن ﺑﯽ ﻫﻨﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻢ را از اﯾﺸﺎن ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻓﮑﻨﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬اي ﺟﺎن‪ ،‬ﺻﻌﺐ ﺗﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻣﯿﺪﺳﺘﺶ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﺣﻤﺖ؟‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺰ‬

‫را‬

‫ﭼﻤﯿﻦ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ﺿﻼل‬ ‫ﭼﻤﯿﻦ‬

‫‪ .5‬ﻗﺼﺪ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدن ﻋﺎﺷﻖ و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زدن ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺮ وي‬

‫ﺑﺎزﮔﻮ‬

‫اﺣﻮال‬

‫آن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎﯾﺶ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﺳﺎده‬

‫آن‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺮد‬

‫زود‬

‫او‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﺎء‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ وي زد ﺑﻪ ﻫﯿﺒﺖ آن ﻧﮕﺎر‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮو ﮔﺴﺘﺎخ‪ ،‬ادب را ﻫﻮش دار‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺧﺮ ﺧﻠﻮت اﺳﺖ و ﺧﻠﻖ ﻧﯽ‬

‫آب‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺟﻨﺒﺪ در اﯾﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺟﺰ ﮐﻪ ﺑﺎد‬

‫ﮐﯿﺴﺖ ﺣﺎﺿﺮ؟ ﭼﯿﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ زﯾﻦ ﮔﺸﺎد؟‬

‫اي‬

‫ﻧﺸﻨﻮده‬

‫اي‬

‫ﺑﺎد‬

‫ران‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎد‬

‫اي‬ ‫را‬

‫ﺷﯿﺪا‪،‬‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫اﯾﺰدش‬

‫زد‬

‫ﺟﺰو ﺑﺎدي‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻣﺎ‬

‫در اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺟﻨﺒﺶ اﯾﻦ ﺟﺰو ﺑﺎد‪ ،‬اي ﺳﺎده ﻣﺮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫ﮔﺎه دم را‪ ،‬ﻣﺪح و ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮔﺎه دم را‪ ،‬ﻫﺠﻮ و دﺷﻨﺎﻣﯽ‬

‫اﺣﻮال‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺎدﻫﺎ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﻬﺎري‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫در دي اش‪ ،‬زﯾﻦ ﻟﻄﻒ ﻋﺎري ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﻣﻌﻄﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﺮّم‬

‫ُﻗﺪوم‬

‫ﺗﺼﺮﯾﻒ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫دم را‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻋﺎد‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‪،‬‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﺮوﺣﮥ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺑﻠﻪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺻﺮﺻﺮ‬ ‫را‬

‫ﺑﺎد‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﯿﺰن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺼﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻤﻮم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻨﯽ‬

‫ُﮐﻞ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻧﻬﺎ‬

‫ﻫﻮدش‬ ‫را‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﺑﺎدﺑﯿﺰن‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ ز ﺟﺰوي‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد او اﺳﺎس‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﯽ ﻫﺮ ﺑﺎد را‪ ،‬ﺑﺮ وي ﻗﯿﺎس‬

‫دم ﻧﻤﯿﮕﺮدد ﺳﺨﻦ ﺑﯽ ﻟﻄﻒ و ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮوﻫﯽ ﺷﻬﺪ و ﺑﺮ ﻗﻮﻣﯽ اﺳﺖ زﻫﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﭘﺸﻪ و ﻣﮕﺲ‬

‫ﻣﺮوﺣﻪ‬ ‫ﻣﺮوﺣﮥ‬

‫در ﺗﻮ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪش‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬ ‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﻧﻌﺎم‬ ‫رﺑﺎﻧﯽ‬

‫و ز ﺑﺮاي ﻗﻬﺮ ﻫﺮ‬ ‫ﭘﺮ‬

‫ﭼﺮا؟‬ ‫‪528‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ز‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫و‬

‫اﺑﺘﻼ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﯾﺎ‬

‫دم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮوﺣﻪ‬

‫ﻣﻔﺴﺪه‬

‫اﻻ‬

‫ﻣ‪‬ﺼﻠﺤﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﯾﻦ ﺷﻤﺎل و‪ ،‬اﯾﻦ ﺻﺒﺎ و‪ ،‬اﯾﻦ دﺑﻮر‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد از ﻟﻄﻒ و از اﻧﻌﺎم دور؟‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﮐﻒ‬ ‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ز‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﮐﺎﻫﻬﺎ‬

‫دﯾﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫وزان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻻﺑﻪ‬

‫ﻃﻠﻖ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‬

‫وﻻد‬

‫ﮔﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬درد آﯾﺪ‪" ،‬ﮐﻪ داد"‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد را‪ ،‬ﭘﺲ ﮐﺮدن زاري ﭼﻪ ﺧﻮﺳﺖ؟‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آن‬

‫رب‬

‫اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ز‬

‫ﺑﺎد‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺳﻮز‬

‫و‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫آن‬

‫ﺟﻨﺪﯾﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﻨﺠﮥ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﻨﺪ‬

‫ﮐﺶ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﻧﺘﻘﺎد‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻼﺣﺎن ز ﺣﻖ ﺟﻮﯾﻨﺪ ﺑﺎد؟‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﺎﻫﻬﺎ‬ ‫ُﮐﻨﺎن‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﺗﻌﻮﯾﺬ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﯽ ﺟﻬﺪ ﺑﯽ ﻣﺮوﺣﮥ آن ﺑﺎد ران؟‬

‫راﻧﻨﺪه‬

‫درد‬ ‫ﻻﺑﻪ‬

‫رﻗﻌﮥ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ ﯾﻘﯿﻦ در ﻋﻘﻞ ﻫﺮ داﻧﻨﺪه ﻫﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﻃﻠﻖ‬

‫زن‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬

‫اي‬ ‫از‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻨﺒﻨﺪه‪،‬‬

‫ﮐﺎﻣﺮان‬ ‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻫﺮ‬

‫رب‬

‫اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﻨﺪه‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻨﺒﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﺟﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬

‫ِ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺪان‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫اﻧﺒﺎري‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫او‪:‬‬

‫ﻣﯽ‬ ‫اﺑﻠﻬﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫رود‪،‬‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮج‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺒﺎري‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﯾﺮﮐﻢ‬

‫ادب‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ادب اﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﻪ دﯾﺪه ﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن دﮔﺮ را ﺧﻮد ﻫﻤﯽ داﻧﯽ ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮد ادب اﯾﻦ ﺑﻮد و آن دﯾﮕﺮ دﻓﯿﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺘﺮ‬

‫ﻫﺮﭼﻪ زﯾﻦ ﮐﻮزه ﺗﺮاود ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫دﯾﺪﯾﻤﺶ‪،‬‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ن‪،‬‬

‫‪ .6‬ﻗﺼﮥ آن ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ زن را ﺑﺎ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫روز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬

‫زن‬

‫اﻧﺪر آن ﯾﮏ ﺣﺠﺮه از وﺳﻮاس ﺗﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰد ﺻﻮﻓﯽ ﺑﻪ ﺟﺪ در ﭼﺎﺷﺘﮕﺎه‬

‫ﻫﺮ دو درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺣﯿﻠﺖ ﻧﻪ راه‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫رﺟﻮع‬

‫ﺟﻔﺖ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ در ﺑﻮد و‪ ،‬زن ﺑﺎ ﮐﻔﺶ دوز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﻣﻌﻬﻮدش‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‪‬‬ ‫ﻧﺒ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪ ،‬آن روز ﺑﯽ وﻗﺖ آن ﻣﺮوع‬ ‫زن‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫اﻋﺘﻤﺎدش‬ ‫آن‬

‫ﻗﯿﺎﺳﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬ ‫راﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫روي‬ ‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎر‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎﯾﺪ او ز ﮐﺎر‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺪﻫﺪ ﺳﺰا‬ ‫‪529‬‬

‫‪ .7‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﻨﺪه را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه اول رﺳﻮا ﻧﮑﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﮐﺮدي‪ ،‬ﺑﺘﺮس‪ ،‬اﯾﻤﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺗﺨﻢ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺮوﯾﺎﻧﺪ ﺧﺪاش‬ ‫را‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻤﺮ‪،‬‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‬

‫او‬ ‫آن‬

‫و‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫داد‬

‫دزدي‬

‫زآن‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زد‬

‫آن‬

‫دزد‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫دﯾﺎر‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻣﯿﺮش‪:‬‬

‫ﺣﺎش‬

‫ﷲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎر‬

‫اول‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫از‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺻﻔﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﻣﺒﺸﺮ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫زن‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﭘﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺟﺮﻣﻢ‬ ‫راﻧﺪ‬

‫ﻗﻬﺮ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬ ‫در‬

‫اﻇﻬﺎر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺰا‬ ‫ِ‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﻣﻨﺬر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﻋﻘﻞ ِ ﭘﺎي ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﻼد‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﺳﻬﻞ ﺑﮕﺬﺷﺖ آن و‪ ،‬ﺳﻬﻠﺶ ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫آورد‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﻧﯽ ﻃﺮﯾﻖ و‪ ،‬ﻧﯽ رﻓﯿﻖ و‪ ،‬ﻧﯽ اﻣﺎن‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﺎن زن در آن ﺣﺠﺮة ﺧﻔﺎ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺎ دل ﺧﻮد‪ :‬ﮐﺎي دو ﮔﺒﺮ‬ ‫آرم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﻣﺤﻖ‬

‫اﻧﺪك‬

‫اﻧﺪك‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫از‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﺮد دق ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﯾﺦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻢ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﻔﺘﺎري‬ ‫در‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﺮﯾﻔﺶ‬

‫ز‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫ﮐﺸﻢ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫در‬

‫ﺣﺎل‪،‬‬

‫ﮐﺲ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫دق‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﺑﻬﺘﺮم‬

‫"ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﮐﻔﺘﺎر‬

‫ﮐﻮ؟"‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﻣﯿﻨﻬﻨﺪ‬

‫او ﺧﻮش آﺳﻮده ﮐﻪ از ﻣﻦ ﻏﺎﻟﻔﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬آن زن را ﻧﺒﻮد‬

‫ره‪‬‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫آن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻔﺘﺎر‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪش‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬

‫آن‬

‫ﭘﻬﻦ‬

‫اي‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ او ﻣﻐﺮورﺗﺮ زﯾﻦ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫ﺗﻨﻮري‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻏﺮّة‬

‫ﻣﺮگ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻓﺠﺎ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫روز‬

‫ﺳﻤﺞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﻫﻠﯿﺰ‬

‫ﺟﻮاﻟﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﻧﯽ ﮔﻮ و ﻧﯽ ﭘﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺟﺎي ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﺰدان‪ :‬وﺻﻒ‪ ‬اﯾﻦ ﺟﺎي ﺣﺮج‬

‫ﻋﻮج"‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫"ﻻ‬

‫ﻓﯿﻬﺎ‬

‫ﺗﺮي‬

‫‪ .8‬ﻣﻌﺸﻮق را زﯾﺮ ﭼﺎدر ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺟﻬﺖ ﺗﻠﺒﯿﺲ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ زن ﮐﻪ إِنﱠ ﮐَﯿﺪ‪‬ﮐُﻦﱠ ﻋ‪‬ﻈ‪‬ﯿﻢ‪‬‬

‫ﭼﺎدر‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭼﺎدر‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫او‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫زود‬

‫ﻣﺮد را زن ﮐﺮد و در را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫رﺳﻮا‬

‫و‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟‬

‫ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ را ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪم‪ ،‬ﮐﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟‬

‫ِ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻣﺮ ورا از ﻣﺎل و اﻗﺒﺎل اﺳﺖ ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﻧﺎداﻧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪﻣﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺘﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫در‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺎﺗﻮﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺒﺴﺘﻢ‬ ‫ﺻﻮﻓﯽ‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭼﯿﺴﺘﺶ‬

‫اﻋﯿﺎن‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫‪530‬‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آرم‬

‫زود‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﭙﺎس‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯿﻠﺶ ﺧﻮﯾﺸﯽ و ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ ﺧﺎﺗﻮﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺣﻖ داﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﮏ ﭘﺴﺮ دارد ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮب و زﯾﺮك ﭼﺎﺑﮏ و ﻣﮑﺴﺐ ﮐﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ‬

‫ﺳﺒﻮس‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ او را ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﻋﺮوس‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ار‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آرد‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‪:‬‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زاد‬

‫و‪،‬‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﻗﻮم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‪،‬‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﻟﺪار‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﻔﻮ اﯾﺸﺎن در زواج؟‬

‫ﯾﮏ در از ﭼﻮب و‪ ،‬دري دﯾﮕﺮ ز ﻋﺎج‬

‫اﺣﺘﺸﺎم؟‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﻫﻤﺠﻨﺲ‪ ،‬ﯾﺎﻗﻮت و رﺧﺎم؟‬ ‫ﻋﯿﺐ‬

‫ارﺑﺎبِ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﮕﺲ؟‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ارﺗﯿﺎح‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﺮﻧﮓ‪،‬‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﭘﻼس‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻔﺲ؟‬

‫اﻃﻠﺲ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻔﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ دو ﺟﻔﺖ اﻧﺪر ﻧﮑﺎح‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﺮاز‪،‬‬ ‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‬ ‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫‪ .9‬ﮔﻔﺘﻦ زن ﮐﻪ او در ﺑﻨﺪ ﺟﻬﺎز ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮاد او ﺳﺘﺮ و ﺻﻼح اﺳﺖ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺻﻮﻓﯽ اﯾﻦ را ﺳﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﺬري و‪ ،‬او‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫اﺳﺒﺎﺑﺠﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﺎ ز ﻣﺎل و زر ﻣﻠﻮل و ﺗﺨﻤﻪ اﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺮص و ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﻧﯽ ﭼﻮن ﻋﺎﻣﻪ اﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ ﻣﻠﻮﻟﯿﻢ از ﻗﻤﺎش و زر‪ ‬و ﺳﯿﻢ‬

‫ﻓﺎرﻏﯿﻢ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﺳ‪‬ﺘﺮ اﺳﺖ و ﭘﺎﮐﯽ و ﺻﻼح‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺪان ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻼح‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﻋﺬر‬

‫و‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺗﺨﻤﻪ‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ زن‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﮑﺮر ﮐﺮده ام‬ ‫راﺳﺨﺘﺮ‬

‫ز‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮادم‬

‫ﻋﻔﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬ﺻﺪق و ﻫﻤﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻔﺎ‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫او‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎزي‬

‫از‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻓﻘﺮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﺧﻮد ﺟﻬﺎز و ﻣﺎل ﻣﺎ‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺑﺎز ﺳﺘﺮ و ﭘﺎﮐﯽ و زﻫﺪ و ﺻﻼح‬

‫او‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻨﮕﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﻮﯾﺪا‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﻮزﻧﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺘﺼﺎح‬

‫ﺳ‪‬ﺘﺮ‬

‫ﺑﯽ ﺟﻬﺎزي ﺧﻮد ﻋﯿﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮرﺳﺖ‬

‫وز ﺻﻼح و ﺳﺘﺮ او واﻗﻒ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫*ﻇﺎﻫﺮ او ﺑﯽ ﺟﻬﺎز و ﺧﺎدم اﺳﺖ‬

‫وز ﺻﻼح و ﺳﺘﺮ‪ ،‬او ﺧﻮد ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او ﭘﯿﺪا‪ ،‬ﭼﻮ روز روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻻف ﮐﻢ ﺑﺎﻓﯽ ﭼﻮ رﺳﻮا ﺷﺪ ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را اي ﻫﻢ ﺑﻪ دﻋﻮي ﻣﺴﺘﺰاد‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﭼﻮن زن ﺻﻮﻓﯽ ﺗﻮ ﺧﺎﺋﻦ ﺑﻮده اي‬

‫دام‬

‫ﮐﻪ ز ﻫﺮ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ روﺋﯽ‪ ،‬ﮔﭗ زﻧﯽ‬

‫ﺷﺮم داري‪ ،‬و ز ﺧﺪاي ﺧﻮﯾﺶ ﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﻮري‬ ‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ز‬ ‫را‬

‫او‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫وز ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ و ﺳﺮ و دﻧﺒﺎل ﺳ‪‬ﺘﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﻘﺮر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ام‬

‫ﺷﺮط‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫‪531‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺘﺖ‬ ‫ﻣﮑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬ ‫دﻏﺎ‬

‫و‬ ‫ﺑﮕﺸﻮده‬

‫اي‬

‫‪ .10‬ﻏﺮض از ﺳﻤﯿﻊ و ﺑﺼﯿﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺪا را‬ ‫از ﭘﯽ آن ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻮد را "ﺑﺼﯿﺮ"‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد دﯾﺪ وي ات ﻫﺮ دم ﻧﺬﯾﺮ‬ ‫ﺷﻨﯿﻊ‬

‫از ﭘﯽ آن ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻮد را "ﺳﻤﯿﻊ"‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﻨﺪي‬

‫از ﭘﯽ آن ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻮد را "ﻋﻠﯿﻢ"‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯽ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫و ﻃﻨﺰ و‬

‫د‪‬ﻫﺎ‬

‫ﮐﺮّ‬

‫را‬

‫ﻧﺎم‬

‫وﻗﯿﺢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫زﺷﺖ‬

‫"ﺣﺎﺟﯽ"‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫"ﻏﺎزي"‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﻣﺸﺘﻖ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ ﺗﺴﺨﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻃﻔﻠﮏ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﻮزاده‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬ ‫و‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫را‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﻨﺰي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﺣﯿﯽ‬ ‫ﻟﻘﺒﻬﺎ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫در‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺣﻖ‬

‫از‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫داﻧﺴﺘﻤﺖ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫دارد‬

‫ﻋﻠﺖ‬ ‫ﺳﺎﻣﻊ‬

‫ﻣﺪﯾﺢ‬

‫از‬

‫ﻓﺴﺎدي‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ز‬

‫ﮐﺎﻓﻮر‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آن‪،‬‬

‫داﻧﺴﺘﻤﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫اوﻟﯽ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫را‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺻﺒﯿﺢ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺴﺐ‬

‫آن ﺻﻔﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﻤﺎ‬

‫ﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﺿﺮﯾﺮي‬

‫روﺋﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد ﺻﺤﯿﺢ‬

‫ﯾﻘﻮل‬ ‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫راﺳﺨﯽ‬

‫اﻟﻈﺎﻟﻤﻮن‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﺼﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻘﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮخ ﺑﺎﺷﺪ در ﻋﻤﺶ‬

‫داﻧﻤﺶ ز آن درد‪ ،‬ﮔﺮ ﮐﻢ ﺑﯿﻨﻤﺶ‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮه‬

‫درد‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﻧﺎﻟﯿﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻇﺒﯽ‬

‫را‬

‫ز‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬ ‫ﻏﻤﺰه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﮐﯽ ﮐﻢ از ﺑﺮه‪ ،‬ﮐﻢ از ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ام؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﺎرﺳﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺎرس‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﯽ‬

‫را‬

‫ﮔﺰاﻓﻪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫از‬

‫دﻧﺒﺎﻟﻪ‬

‫ام‬

‫ﺣﺎرس‬

‫ﺳﺰد‬

‫ﺳﺮد ﺑﻮد آن ﺑﺎد ﯾﺎ ﮔﺮم‪ ،‬آن ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻏﺎﻓﻞ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﻏﺎﯾﺐ‪ ،‬اي ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻠﮑﺶ‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﺷﻬﻮاﻧﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﺎﯾﮕﻪ‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫داﻧﺪ آن ﺑﺎدي ﮐﻪ آن ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﻮزد‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮدي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫دارم‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺷﺒﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻦ‬

‫دل‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮرﯾﺖ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪم‬

‫ﻧﻔﺲ ِ ﺷﻬﻮاﻧﯽ ز ﺣﻖ ﮐﺮّ اﺳﺖ و ﮐﻮر‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ دل ﮐﻮرﯾﺖ ﻣﯿﺪﯾﺪم ز دور‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﻪ ﭘ‪‬ﺮت دﯾﺪم ز ﺟﻬﻞ ِ ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﺖ‬

‫ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم‬

‫زآن‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪ .11‬ﻣﺜﺎل دﻧﯿﺎ ﭼﻮن ﮔﻠﺨﻦ و ﺗﻘﻮي ﭼﻮن ﺣﻤﺎم‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﭘﺮﺳﻢ آﻧﮑﻪ او ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻮن؟‬

‫ﮐﻪ "ﺗﻮ ﭼﻮﻧﯽ؟" ﭼﻮن ﺑﻮد او ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ از او ﺣﻤﺎم ﺗﻘﻮي روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ در ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ اﺳﺖ و در ﻧﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫دان‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﻮا‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫اﻏﻨﯿﺎ‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﻣﺜﺎل‬ ‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪة‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﻮن‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬ ‫ﺣﺮص‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫‪532‬‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺗﺮك اﯾﻦ ﺗﻮن ﮔﯿﺮ و‪ ،‬در ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ران‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﺗﻮن را‪ ،‬ﻋﯿﻦ آن ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ دان‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺗﻮن اﺳﺖ‪ ،‬او ﭼﻮن ﺧﺎدم اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ورا‪ ،‬ﮐﺎو ﺻﺎﺑﺮ اﺳﺖ و ﺣﺎزم اﺳﺖ‬

‫او‬

‫زﯾﺒﺎي‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮﻧﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺳﯿﻤﺎي‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫دﺧﺎن‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫از‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ور ﻧﺪاري ﺑﻮ‪ ،‬در آرش در ﺳﺨﻦ‬

‫از‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ور‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﯿﻤﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ر‪‬خ‬

‫روش‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫راز‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ذﻫﺐ‬

‫ﺣﺮص ﺗﻮ ﭼﻮن آﺗﺶ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ ﻋﻘﻞ‪ ،‬اﯾﻦ زر‪ ،‬ﭼﻮ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮن ﺳﺮﮔﯿﻦ ﻓﺮوغ آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﭼﺮك‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫زر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﺮر‬

‫آورده‬

‫ام‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮك ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺧﻮرده ام‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻓﺨﺮﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻠﻪ‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫ﮐﺎو‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫دم‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺿﺮﯾﺮ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﻠﻪ ﭼﺮك ﺑ‪‬ﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮﯾﺶ‬ ‫ﻧﺌﯽ‬

‫را‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫آﺗﺶ‬

‫را‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺗﺮ‬ ‫ﺗﻮن‬

‫ﺣﺮص‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ رﺳﻮاﺋﯽ ﻓﺰاﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺶ ﺳﻠﻪ ﮐﺸﯿﺪي ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﯿﺪم‬

‫آﻧﮑﻪ در ﺗﻮن زاد و ﭘﺎﮐﯽ را ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﻮي ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﺑﺘﻮن‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﻻﯾﻖ‬ ‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺗﻮﻧﯿﺎن‬ ‫ﺑﯿﺴﺖ‬ ‫آرد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ او رﻧﺠﯽ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫‪ .12‬ﻗﺼﮥ آن دﺑﺎغ ﮐﻪ در ﺑﺎزار ﻋﻄﺎران از ﺑﻮي ﻋﻄﺮ و ﻣﺸﮏ ﺑﯽ ﻫﻮش و رﻧﺠﻮر ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﺑ‪‬ﺎغ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻋﻄﺮش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺮدار‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﺑﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬ ‫زد‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻤﯿﺪ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺧَﺮَد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ورا‬

‫ﺑﺎزار‬

‫در‬

‫ﻋﻄﺎران‬

‫راد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺮدﯾﺪش‬

‫ﺳﺮ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫او‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫روز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻻ‬

‫در‬

‫ﺣﻮل‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻋﻄﺎران‬ ‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺘﺎد‬ ‫رﻫﮕﺬر‬

‫درﻣﺎن‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮐﻒ ﺑﺮ دل او ﻣﯽ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫و ز ﮔﻼب آن دﯾﮕﺮي ﺑﺮ وي ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮﺗﻌﻪ‬

‫واﻗﻌﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﮔﻼب‬

‫آﻣﺪ‬

‫ورا‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن ﯾﮑﯽ دﺳﺘﺶ ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﺳﺮ‬

‫و آن دﮔﺮ ﮐﻪ ﮔﻞ ﻫﻤﯽ آورد ﺗﺮ‬

‫آن ﺑ‪‬ﺨُﻮر ِ ﻋﻮد و ﺷﮑّﺮ زد ﺑﻬﻢ‬

‫و آن دﮔﺮ از ﭘﻮﺷﺶ اش ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻢ‬ ‫ﺷﻤﺪ‬

‫وآن ﺷﺪه ﺧﻢ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫وآن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﻮ از‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺾ‬

‫او‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣ‪‬ﯽ ﺧﻮردﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻨﮓ و ﺣﺸﯿﺶ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫در‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬ ‫ﭘﺲ‬

‫آن دﮔﺮ‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﺒﻀﺶ‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ از‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﺼﺮوع ﮔﺸﺖ‬

‫ﻓﻼن‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫دﻫﺎﻧﺶ ﻣﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫ‪‬ﺸﯿﺶ‬

‫آﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺧﺮاب‬

‫ﯾﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﺎو را ﻓﺘﺎد از ﺑﺎم ﻃﺸﺖ‬ ‫‪533‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫دﺑﺎغ‬

‫آن‬ ‫ﺳﮓ‬

‫زﻓﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﺑﺰ‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻖ را‬

‫داﻧﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫زود‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ رﻧﺠﺶ ﻫﻤﯿﺪاﻧﻢ ز ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ داﻧﯽ‪ ،‬دوا ﮐﺮدن ﺟﻠﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‬

‫داروي رﻧﺞ و‪ ،‬در آن ﺻﺪ ﻣﺤﻤﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺒﺐ ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫را‬

‫داﻧﺶ‬

‫اﺳﺒﺎب‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬ﻫﺴﺘﺶ اﻧﺪر ﻣﻐﺰ و رگ‬

‫ﺗﻮي ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻮي آن ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺳﮓ‬

‫ﺗﺎ ﻣﯿﺎن اﻧﺪر ﺣﺪث او ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻏﺮق‬

‫او‬

‫روزي‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﺎ ﺣﺪث ﮐﺮدﺳﺖ ﻋﺎدت ﺳﺎل و ﻣﺎه‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫دارد‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﻄﺮش‬

‫ﻣﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻋﺎدت‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﮐﺰ ﺧﻼف ﻋﺎدت اﺳﺖ آن رﻧﺞ او‬

‫ﭘﺲ‬

‫دواي‬

‫رﻧﺠﺶ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﺟﻌﻞ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ از ﺳﺮﮔﯿﻦ ﮐﺸﯽ‬

‫از‬

‫ﻫﻢ از آن ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺳﮓ داروي اوﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪان او را ﻫﻤﯽ ﻣﻌﺘﺎد و ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫رو و ﭘﺸﺖ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﺎز دان‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺘﺢ‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اي‬

‫ﺛﻘﺎت‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﺑﺎﻏﯽ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪،‬‬

‫"اﻟﺨﺒﯿﺜﺎت‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻟﺨﺒﯿﺜﯿﻦ"‬

‫ﮔﻼب‬

‫ﻣﯽ‬

‫دوا‬

‫ﻃﯿﺒﺎت‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﭼﻮن ز ﻋﻄﺮ ِ وﺣﯽ ﮐﮋ ﮔﺸﺘﻨﺪ و‬

‫ُﮔﻢ‬

‫ﺑﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﻣﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺒﯿﺜﺎن‬

‫رﻧﺞ‬

‫و‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻨﺒﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﺴﺎزد‬

‫ﺑﯿﻤﺎرﯾﺴﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻟﻐﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫آرﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻼب‬

‫را‬

‫ﻧﺼﺤﯽ‬ ‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﻟﻬﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‬ ‫و‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﻓﻐﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫اﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﻌﻞ‬

‫آﻧﺶ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻣﻌﺘﺎد‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫ‪‬ﺸﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﮑﻢ"‬

‫"ﺗَﻄَﯿﺮْﻧﺎ‬

‫وﻋﻈﺘﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻓﺎل‬

‫ﻧﺴﺮﺷﺘﻪ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻗﻮت‪ ‬ﻣﺎ‪ ،‬دروغ و ﻟﻬﻮ و ﻻغ‬

‫ﺷﻮرش ﻣﻌﺪه ﺳﺖ ﻣﺎ را اﯾﻦ ﺑﻼغ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫را‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﻨﺪ ﺷﺮك و ﮐﻔﺮ اﯾﺸﺎن ﺑﯽ ﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ دﺑﺎغ اوﻓﺘﺎده ﺑﯽ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫‪ .13‬ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﺮدن ﺑﺮادر دﺑﺎغ‪ ،‬دﺑﺎغ را ﺑﻪ ﺧﻔﯿﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻮي ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ را‬

‫ﻣﯽ راﻧﺪ از وي آن ﺟﻮان‬

‫ﺑﻪ‬

‫رازﮔﻮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دارو‬

‫اﻓﯿﻮن‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﻮﺷﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﮐﻒ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺳﮓ ﺳﺎﺋﯿﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻬﺎد‬ ‫ﻣﻐﺰ‬

‫داروي‬

‫را‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آن‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫را‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫را‬

‫واﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫زﺷﺘﺶ‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺑﺨﻮاﻧﺪ اﻓﺴﻮن ﺑﻪ ﮔﻮش او دﻣﯿﺪ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻏﻤﺰه‬

‫و‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﺪش‬

‫ﺑﻬﺒﻮد‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﻣﺮده‬ ‫ﻓﺴﺎد‬

‫آن‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﻣﺸﮏ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫‪534‬‬

‫ﻧﺎز‬

‫او‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮي‬

‫اﻫﻞ‬

‫آن‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﻋﻼﺟﺶ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻓﺴﻮﻧﯽ‬

‫ﻓﺮﯾﺎدش‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫اﺑﺮو‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺸﺮﮐﺎن را‪ ،‬ز آن ﻧﺠﺲ ﺧﻮاﻧﺪﺳﺖ ﺣﻖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪرون‬

‫ﮐﺮم‪ ،‬ﮐﺎو زاده ﺳﺖ در ﺳﺮﮔﯿﻦ اﺑﺪ‬ ‫ﻧﺰد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ور‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫وي‬

‫رش‪‬‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﻓﺮاﻗﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ ﻗﺴﻤﯿﺶ داد‬

‫زاد‬

‫ﺧﺴﯿﺲ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ رﺳﻢ ﻣﺼﺮ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺎﻧﮕﯽ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺰ آن ﻧﻮري‬ ‫زرد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻨﺒﺮ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺧَﻮد‬

‫او ﻫﻤﻪ ﺟﺴﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ دل ﭼﻮن ﻗﺸﻮر‬

‫ﻣﺮغ‬

‫رش‪‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺸﮏ‬

‫زادﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫و‬

‫رﺧﺴﺎر‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫ُﺗﻬﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫رو‬

‫ﺑﺮگ‬

‫زردي‪،‬‬

‫داﻧﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮزاﻧﮕﯽ‬

‫و‬ ‫ﭘﻠﯿﺪي‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﻣﯿﻨﻬﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﭘﺨﺘﻪ‬

‫دﯾﮓ ز آﺗﺶ ﺷﺪ ﺳﯿﺎه و دود ﻓﺎم‬

‫ﮔﻮﺷﺖ از ﺳﺨﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺳﺖ ﺧﺎم‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﮐﻢ ﻧﺸﺪ ﯾﮏ ذره ﺧﺎﻣﯿﺖ و ﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﺖ‬

‫ﺟﻮش‬

‫دادم‬

‫ﺧﺎﻣﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﻏﻮرة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫در‬ ‫ﭘﺨﺖ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻘﺎم‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اي‬

‫ﺟﻮﺷﯽ‪،‬‬

‫ﻏﻮره ﻫﺎ اﮐﻨﻮن ﻣﻮﯾﺰﻧﺪ و‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺎم‬

‫‪ .14‬ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻦ آن ﻋﺎﺷﻖ از ﮔﻨﺎه ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺗﻠﺒﯿﺲ و روي ﭘﻮش و ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن ﻣﻌﺸﻮق آن را‬ ‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺒﺮ ﻫﻤﭽﻮن ﻋﯿﺎن؟‬

‫ﻓﺎش‬

‫اﺑﺘﻼش؟‬

‫داﻧﺴﺘﻤﺖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻨﯽ‪،‬‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻣﺸﻬﻮر‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﻋﺪات‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫زﯾﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ار‬

‫ﺑﮑﺮدم‬

‫ﻫﺮ‬

‫روز‬

‫در‬

‫ﺳﻮد‬

‫و‬

‫از‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺮﯾﻔﯽ‬

‫ﺳﺘﯿﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫زﯾﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ِ ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻮد ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻮر‬

‫اي ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ز ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ دور‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﺧﺮاﺑﻪ ﺳﺖ و ﺗﻮ ﮔﻨﺞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻨﺠﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺮﻧﺞ‬

‫ز آن ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯽ ﺧﺮدﮔﯽ ﮐﺮدم ﮔﺰاف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻻف‬

‫ﮔﻮاﻫﯿﻬﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﺑﺎﻧﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺪم‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬ ‫راه‪‬‬

‫را‬

‫ﺗﻔﺤﺺ‬ ‫زﻧﻢ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪه‬

‫راه‬

‫زن‬

‫آﻣﺪم‬

‫اي‬

‫ﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮد اي ﺷﺎﻫﻢ ﻣﮑُﺶ‬

‫ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ از دوري اي ﻣﺎﻫﻢ ﻣ‪‬ﮑُﺶ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﺒﺮّم ﭘﺎ و ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ از اﯾﻦ دﺳﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ از دﺳﺖ‪ ‬دﮔﺮ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ اﯾﻦ ﻣﮑﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﮑﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دﻓﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﯿﺪارﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫دار‬

‫ﺟﺪاﯾﯽ‬

‫از‬ ‫در‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻄﺎﺋﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫آﺑﺎدم‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫و‬ ‫از‬ ‫ﻣﺮا‬

‫دم‬

‫راه‬

‫ﭼﻮن ز ﻓﻌﻞ‬ ‫‪535‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﮕﺎه‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻏﻔﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫اي‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ودود‬ ‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫‪ .15‬رد ﮐﺮدن ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺬر ﻋﺎﺷﻖ را و ﺗﻠﺒﯿﺲ او را در روي او ﻣﺎﻟﯿﺪن‬ ‫در‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﻫﺎي‬

‫آن‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﻣﺎه‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮐﻪ ﺳﻮي ﻣﺎ روز و‪ ،‬ﺳﻮي ﺗﻮﺳﺖ ﺷﺐ‬

‫داوري‬

‫آوري؟‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ در دل داري از ﻣﮑﺮ و ﺣﯿﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﭘﯿﺪاﺳﺖ ﭼﻮن روز‪ ،‬اي دﻏﻞ‬

‫ﭘﺮوري‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻣﯿﺒﺮي؟‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﺎﯾﮕﺎه‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﻤﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺪر‬

‫از‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫آﻣﻮز‪،‬‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫آن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺂدم‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‬

‫اﻻﺳﺮار‬

‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ‬

‫"رﺑﻨﺎ‬

‫اﻧﺎ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺪاران‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻼ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻮر‬

‫اﮔﺮ‬

‫آدﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﻤﺮﻫﺎ‬

‫ﭼﺮا‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻓﺮود‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ورد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬ ‫ﺷﺎﺧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬ ‫ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺟﺎﻧﺪاران ﺑﺪﯾﺪ از ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دور‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫دم‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫ﻧﺎدر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎش‬ ‫ﺑﻨﺸﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎش‬

‫دور‬

‫ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻻﻻ ﻣﺮد را ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫آﻟﻮده‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻟﻘﻀﺎء‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫اﻟﺒﺼﺮ‬

‫ﭘﺎﻟﻮده‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫إذا‬

‫ﺟﺎء‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫اﻧﺪ‪‬ه‬

‫ﻇﻠﻤﻨﺎ"‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮر را ﺧﻮد اﯾﻦ ﻗﻀﺎ ﻫﻤﺮاه اوﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮ او را اوﻓﺘﺎدن ﻃﺒﻊ و ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫از ﻣﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﻮي ﯾﺎ ز آﻟﻮدﮔﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﻫﻢ ز ﺧﻮد داﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از اﺣﺴﺎن ﯾﺎر‬

‫ﭘﺲ دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦ‪ ،‬اي ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ ﻣﺎدر اﺳﺖ و ﺻﺪ ﭘﺪر‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﺸﻢ دل ﮐﻪ آن ﻫﻔﺘﺎد ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺣﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ اوﺳﺖ‬ ‫اﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﺪث‬

‫ور ﮐﺴﯽ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﻓﺘﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫وي ﮐﻨﺪ‬

‫ره‬

‫ﻣﺸﮑﯽ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫رود‬

‫ﺧُﺮد‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺧﻮش‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﯽ‬ ‫و‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﺮه‬

‫راﻫﻮار؟‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮔﺮان‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫زﺑﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﯾﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻌﺬور‬

‫دار‬

‫آﯾﺪ‬

‫دﻻ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺨﻦ د‪‬ر‪ ‬اﺳﺖ و‪ ،‬ﻏﯿﺮت آﺳﯿﺎ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮﺗﯿﺎي‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫دﯾﺪة‬

‫اي د‪‬ر‪ ،‬از اﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ُﮐﻨﺪ آﺧﺮ د‪‬رﺳﺘﺶ‪ ،‬ﮐﺎو ﻏﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﮔﻨﺪم ار ﺑﺸﮑﺴﺖ و از ﻫﻢ در ﺳﮑﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ دﮐﺎن آﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﮏ ﻧﺎن درﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻫﻢ اي ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﭼﻮ ﺟﺮﻣﺖ ﮔﺸﺖ ﻓﺎش‬

‫آب و روﻏﻦ ﺗﺮك ﮐﻦ‪ ،‬اﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫آدﻣﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﻣﻨﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻔﺤﮥ‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﺣﺠﺖ ﻣﮕﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺳﺨﺖ روﺋﯽ ﮔﺮ ورا ﺷﺪ ﻋﯿﺐ ﭘﻮش‬

‫در ﺳﺘﯿﺰه و ﺳﺨﺖ روﺋﯽ رو ﺑﮑﻮش‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺳﺘﯿﺰه‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬ ‫‪536‬‬

‫از‬

‫ﻇﻠﻤﻨﺎ‬ ‫ﻟﻌﯿﻦ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰي‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﮐﯿﻨﻪ ور ﺗﺮﮐﯽ ﻏﺰي‬

‫آن‬

‫اﺑﻮ‬

‫ﺳﮓ‬

‫دﯾﺪ و ﻧﻔﺰودش از آن‪ ،‬اﻻ ﮐﻪ ﺷﮏ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﺻﺪﯾﻖ ﺣﻖ ﻣﻌﺠﺰ ﻧﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ رو‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺟﺰ ﮐﻪ راﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ رﺳﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻮﺋﯽ را ﮐﺰ ﻣﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬ ‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻣﻦ‬

‫‪ .16‬ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻬﻮدي ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﮐﻪ اﮔﺮ اﻋﺘﻤﺎد داري ﺑﺮ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺳﺮ اﯾﻦ ﮐﻮﺷﮏ‬ ‫ﻣﺮﺗﻀﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺼﺮي‬

‫روزي‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻣﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫واﻗﻔﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري او ﺣﻔﯿﻆ اﺳﺖ و ﻏﻨﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮد را اﻧﺪر اﻓﮑﻦ ﻫﯿﻦ ز ﺑﺎم‬

‫اﻋﺘﻤﺎدي‬

‫آﮔﻪ‬ ‫اي‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﺧﻮبِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ اﻣﯿﺮش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺮو‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﮐﯽ رﺳﺪ ﻣﺮ ﺑﻨﺪه را ﮐﺎو ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫آزﻣﺎﯾﺶ‬

‫ﺑﻨﺪه را ﮐﯽ زﻫﺮه ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺰ ﻓﻀﻮل‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮد را در اﻧﺪاز‪ ،‬و ﺟﻮاب آن ﺣﻀﺮت او را‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻘﺎن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‪،‬‬ ‫را‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ آدم ﮔﻔﺖ ﺣﻖ را‪ :‬ﮐﻪ ﺗﻮ را‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﯿﺞ‬

‫ﮔﻮل‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫آرد‬ ‫ﭼﻪ‬

‫آرد‬

‫ز‬

‫اﺑﺘﻼ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدم‬

‫اي‬

‫از‬ ‫در‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﯿﺪه‬ ‫آن‬

‫در‬

‫ﺳﺮار‬

‫ﺟﺮم و‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ از ﺑﺲ ﮐﻪ آﻣﺪ ﺧﯿﺮه ﺳﺮ‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫اي‬

‫ﻏﺎﯾﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺟﺮأت‬

‫ﮔﺮو‬

‫اه‪ ،‬ﮐﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎل اﯾﻦ؟ ﮐﻪ را؟‬

‫او‬

‫ﺣﻠﻤﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻓﺮاﺷﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﺳﻘﻒ‬ ‫و‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺬرت‬

‫ﭼﻪ‬

‫را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮد را ﮐﻦ‪ ،‬آﻧﮕﻪ ﻏﯿﺮ را‬ ‫دﯾﮕﺮان‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ِ ﺧﻮد ﭼﻮ ﮐﺮدي‪ ،‬اي ﻓﻼن‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺷﮑﺮي‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫را‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺛﻤﯿﻦ؟‬

‫در‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ز‬ ‫ﮐﺎﻫﻞ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻧﻔﺮﺳﺘﺪت‬ ‫ﺳﺮي‬

‫ﻧﺎﺟﺎﯾﮕﺎه‬

‫ﻧﻔﺮﺳﺘﺪت‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﺮاﺣﯽ‬

‫ﻧﻔﺮﺳﺘﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺮ‬ ‫اﻧﺒﺎر‬

‫ﭘﺎﯾﮕﺎه‬ ‫ﭼﻤﯿﻦ؟‬ ‫َﮐﻬﯽ‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫راه‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﮔﺮدي ﻣﻤﺘﺤﻦ‪ ،‬اي ﺑﯽ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺟﺮات و ﺟﻬﻠﺖ ﺷﻮد ﻋﺮﯾﺎن و ﻓﺎش‬

‫اﻓﺘﺘﺎش؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫در‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮﯾﺪي اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮد‪ ،‬او ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫داﻧﯽ ﮐﺮدن او را اﻣﺘﺤﺎن؟‬ ‫آﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ذره‬

‫ﺳﻨﺠﺪ‬

‫ﮐﻮه‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮ درد ز آن‬ ‫‪537‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ُﮐﻪ ﺗﺮازوش‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺗﺮازو‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫او‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺗﺼﺮف‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯿﺰان‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﺮازوي‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫او‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻧﻘﺎش آن ﺑﺮ وي ﮐﺸﯿﺪ؟‬

‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮد اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ ﺑﺴﺖ؟‬

‫ﭘﯿﺶ ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﮐﻪ در ﻋﻠﻢ وي اﺳﺖ؟‬

‫آﻣﺪت‬

‫ﺑﺨﺖ ﺑﺪ دان‪ ،‬ﮐﺂﻣﺪ و ﮔﺮدن زدت‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ وﺳﻮاس دﯾﺪي‪ ،‬زود زود‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻪ‬ ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫وﺳﻮﺳﮥ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺳﺠﺪه ﮔﻪ را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫َﺗﺮ ُﮐﻦ از اﺷﮏ روان‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫وﺳﻮاس‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﻬﺪارد‬

‫اي‬

‫ﺿﯿﺎئ‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫آﻣﺪت‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺼﺮف‬

‫دان‬

‫را‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﺗﺼﺮف‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺎش‪،‬‬

‫ﮔﺮد‬

‫درآ‬

‫و‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫وارﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧَﺮّوب‬

‫در اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد و رو ﺑﺤﻖ آر آن زﻣﺎن‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫از ﮔﻤﺎن و اﻣﺘﺤﺎن ِ اﻧﺲ و ﺟﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫آن‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫داود‬

‫و‬

‫ﮔﻮ‬

‫‪ .17‬ﻗﺼﮥ ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ و ﺧﺮوب و ﻋﺰم ﮐﺮدن داود ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﯿﺶ از ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﺑﻨﺎي‬ ‫ﭼﻮن در آﻣﺪ ﻋﺰم داودي ﺑﻪ ﺗﻨﮓ‬

‫آن ﻣﺴﺠﺪ‬

‫وﺣﯽ ﮐﺮدش ﺣﻖ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﺮك اﯾﻦ ﺑﺨﻮان‬ ‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺴﺎزد‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫دﺳﺘﺖ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺮﻣﻢ ﭼﯿﺴﺖ اي داﻧﺎي راز؟‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫اﻗﺼﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯽ ﺟﺮﻣﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻬﺎ ﮐﺮده اي‬ ‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺪادﻧﺪ و‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫آواز‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ﺗﻮ‬ ‫رﻓﺘﺴﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪاي‬

‫ﺑﻮدم‪،‬‬

‫ﻣﺴﺖ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد از دﺳﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﮐﺎﻟﻤﻌﺪوم‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫اﯾﻘﻨﻮا‬

‫و‬

‫زﻓﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﻌﺪوﻣﯿﺖ‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻌﺪوم ﮐﺎو از ﺧﻮﯾﺶ رﻓﺖ‬ ‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﺎي‬ ‫اﺧﺘﯿﺎري‬

‫ارواح‬ ‫او‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬ ‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫را‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺣﯿﺎت‬ ‫در‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺧﻮب‬

‫آن را ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮده‬

‫آواز‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﻐﻠﻮب ﺷﻪ ﻣﺮﺣﻮم ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫آري‪،‬‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺠﺪ را ﻣﺴﺎز‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺧﻠﻘﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻗﺼﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻟﻤﻐﻠﻮب‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﻬﺎ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﭘﺮداز‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫اﺷﺒﺎح‬

‫در‬

‫ﺗﺄﺛﯿﺮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﺨﺘﺎر‬

‫وﻻﺳﺖ‬

‫آن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫‪538‬‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‬ ‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫آﺧﺮ‬

‫او‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﻣﻔﺘﻘﺪ‬ ‫از‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﮔﺮ ﻟﻘﻤﻪ و ﮔﺮ ﺷﺮﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﺬت‬

‫او‬

‫ﻓﺮع‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻟﺬﺗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻟﺬات‬

‫از‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪ ﻣﺮﺣﻮم ﮔﺸﺖ‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫واﻟﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫وﺟﻮد‬ ‫را‬

‫ﻣﻮﺟﻮدات‬

‫در‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺗﺮك‬ ‫و‬

‫ﻟﺬت‬

‫ﻟﺬت‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‬ ‫وي‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫ﭼﺮﺑﺪ‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﺟﻮد‬ ‫رﯾﺎ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺜﺎل و ﺑﯽ ﻧﺸﺎن و ﺑﯽ ﻣﮑﺎن‬

‫ﺑﯽ زﻣﺎن و ﺑﯽ ﭼﻨﯿﻦ و ﺑﯽ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﯽ ﺷﮑﺎل اﻧﺪر ﺳﻮال و در ﺟﻮاب‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﻣﺰن‬

‫دم‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫واﷲ‬

‫‪ .18‬ﺷﺮح إِﻧﱠﻤ‪‬ﺎ اﻟْﻤ‪‬ﺆْﻣ‪‬ﻨُﻮنَ إِﺧْﻮ‪‬ةٌ و اﻟﻌﻠﻤﺎء ﮐﻨﻔﺲ واﺣﺪه‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ اﺗﺤﺎد داود و ﺳﻠﯿﻤﺎن و ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺒﯿﺎء‬ ‫ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ اﮔﺮ ﯾﮑﯽ از اﯾﺸﺎن را ﻣﻨﮑﺮ ﺷﻮي اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﯽ درﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﯾﻦ ﻋﻼﻣﺖ‬ ‫اﺗﺤﺎد اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ از آن ﻫﺰار ﺧﺎﻧﻪ وﯾﺮان ﮐﻨﯽ‪ ،‬آن ﻫﻤﻪ وﯾﺮان ﺷﻮد و ﯾﮏ دﯾﻮار ﻗﺎﯾﻢ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻻ ﻧُﻔَﺮﱢقُ ﺑ‪‬ﯿﻦَ أَﺣ‪‬ﺪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻨْﻬ‪‬ﻢ‪ ‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﻮد از اﺷﺎرت ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫دل‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫داود‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫از‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ره ﻣﺪه در دل ﻣﻼل و ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‬ ‫ﻏﺒﺎر‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ات‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺷﻨﺎ‬

‫ﻏﻢ ﻣﺪار اي ﭘﺎك دل‪ ،‬در ﺳﯿﻨﻪ ات‬

‫ﭘﺎك‬

‫دار‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‪:‬‬

‫را‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫از‬ ‫درﯾﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﺿﺎ‬

‫ده‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﻧﻤﯿﮕﺮدد‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﮕﺬر از اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺶ و ﺑﺮدار ﮔﺎم‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫وز‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺪ و زور ﺗﻮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺟﻬﺪت‬

‫اﯾﻨﻤﻘﺎم‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﻮر‬

‫اي‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫را‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن‬

‫ﻣﻌﺪود‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮐﺮدة‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮﻧﺎﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﮐﺮدة‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺪود‪،‬‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻏﻢ‬

‫آزاد‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻗﯿﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دادن‬

‫رﺿﺎ‬

‫را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آرد‬

‫ﭘﻮر‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن‬

‫را‬

‫دان‬

‫اﺗﺼﺎﻟﯽ‬ ‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻗﺪﯾﻢ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ ﻓﻬﻢ و ﺟﺎن ﮐﻪ در ﮔﺎو و ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫آدﻣﯽ را ﻋﻘﻞ و ﺟﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دﻣﯽ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﺗﻮ ﻣﺠﻮ اﯾﻦ اﺗﺤﺎد از روح ِ ﺑﺎد‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد اﯾﻦ ﻧﺎن‪ ،‬ﻧﮕﺮدد ﺳﯿﺮ آن‬

‫ور ﮐﺸﺪ ﺑﺎر اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﮕﺮدد آن ﮔﺮان‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺮگ‬

‫از‬

‫ﺟﺎن ﮔﺮﮔﺎن و ﺳﮕﺎن ﻫﺮ ﯾﮏ ﺟﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺘﺤﺪ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﻣﯿﺮد‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬

‫وﻟﯽ‬

‫در‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ﺷﯿﺮان‬

‫آن‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن ﯾﮑﯽ ﺟﺎن‪ ،‬ﺻﺪ ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ‬

‫‪ .19‬ﻣﺜﻞ آوردن در ﺑﯿﺎن اﺗﺤﺎد ﺟﺎﻧﻬﺎي اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎء و دوﺳﺘﺎن ﺧﺪاﯾﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻨﻮز آﻓﺘﺎت ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺖ‬ ‫‪539‬‬

‫ﺧﺎﻧﻬﺎ و ﺳﺮاﯾﻬﺎ و ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﮐﻮﻫﻬﺎ و درﯾﺎﻫﺎ را ﺑﺘﺎﺑﺶ ﺧﻮد روﺷﻦ ﮐﻨﺪ و در ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ و ﺳﺮاي و ﻫﺮ‬ ‫دﺷﺖ و ﺻﺤﺮا روﺷﻨﺎﺋﯽ دﯾﮕﺮ دﻫﺪ و ﻫﻤﻪ ﯾﮑﻨﻮر و روﺷﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ و اﺧﺘﻼف ﺟﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮدم دﯾﮕﺮ ﺑﻨﻮر‬ ‫ﻣﺎه و ﺳﺘﺎرﮔﺎن و ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﻧﻮر دﯾﮕﺮ اﺳﺖ و ﭼﻮن آﻓﺘﺎب ﻃﻠﻮع ﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﻧﻮار‬

‫ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ روز ﺣﺸﺮ ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺟﻤﺎل و ﺟﻼل ﺣﻖ از ﻣﺸﺮق ازل ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻮد اﻧﻮار ﻋﺎرﯾﺘﯽ‬ ‫ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻓﺮق‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫اﻧﻮارﺷﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻗﺎﻋﺪه‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫واﺣﺪه‬

‫اﺷﮑﺎﻻت‬

‫آﯾﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ در وﻗﺖ ﻣﺜﺎل‪ ،‬اي ﺧﻮش ﻧﻈﺮ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫آﺧﺮ‬

‫دﻟﯿﺮ‪،‬‬ ‫ﻧﻘﺸﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﻧﺎﻗﺼﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫آورم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن ﭼﺮاغ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻮرش ﭼﻮ ﺟﺎن‬ ‫آن‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎزي‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺣﺪود‬

‫وا‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺧﺮد‬

‫را‬

‫واﺧﺮم‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻣﯿﺮﻫﻨﺪ‬

‫ﺷﺨﺺ‬ ‫روي‬

‫ﻣﺜﻠﯽ‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ز‬ ‫و‬

‫ﻓﺘﯿﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ ﺧﻮر و ﺑﯽ ﺧﻮاب ﻧﺰﯾﺪ ﻧﯿﻢ دم‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮر و ﺑﺎ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻧﺰﯾﺪ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻓﺘﯿﻞ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺴﻬﺎي‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﺲ‪‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻓﺘﯿﻠﮥ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫زاد‪‬‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﺣﻮاس‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺑﺮ ﺧﻮاب و ﺧﻮر دارد اﺳﺎس‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﻓﺮق ﻫﺎ ﺑﯽ ﺣﺪ ﺑﻮد از ﺷﺨﺺ ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺘﺤﺪ‪،‬‬

‫ﺻﺤﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﺮﮔﯿﺮي ﺗﻮ دﯾﻮار از ﻣﯿﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫روﻏﻨﺶ‬ ‫اش‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﻓﺘﯿﻞ‬

‫او‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن زﯾﺪ؟ ﮐﻪ روز روﺷﻦ ﻣﺮگ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻻﺳﺖ‬

‫ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻮر‬

‫روز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻫﺘﺎب‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫و‬

‫ﻣﺤﻮﻧﺪ‬

‫ﺣﺸﺮ‬ ‫ﻻ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﮔﯿﺎ‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺳﻮز و درد زﺧﻢ ِ‬

‫َﮐﯿﮏ‬

‫ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد ﭼﻮن در آﯾﺪ ﻣﺎر اﻟﯿﮏ‬

‫آب‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ در آب از زﺧﻢ زﻧﺒﻮران ﺑﺮَﺳﺖ‬ ‫ﻣﻌﺎف‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫آب‬

‫ﻋﻮر‬

‫زﻧﺒﻮر‬ ‫ذﮐﺮ‬

‫زﯾﻦ ﻓﻼن‬

‫ﺣﻖ‬ ‫و‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻮاف‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‪ ،‬زﻧﺒﻮر اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺮت‬

‫زآبِ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫از‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫آن ﻓﻼن‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺑﮕﺬر‬

‫ﺳﺮ‪،‬‬ ‫ﻓﻼﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫دﻣﯽ‬

‫وﺳﻮاس‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫دم ﺑﺨﻮر در آبِ ذﮐﺮ و ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﺗﻮ ﻃﺒﻊ آن آب ﺻﻔﺎ‬

‫ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮي‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﮐﺰ آب‪ ،‬آن زﻧﺒﻮر ِ ﺷﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ دور از آب ﺑﺎش‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮّ ﻫﻢ‪ ،‬ﻃﺒﻊ آﺑﯽ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‪،‬‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺗﺎ‬

‫‪540‬‬

‫رﻫﯽ‬

‫آرد‬

‫ﻧﺪارﻧﺪش‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﺧﺘﺮ ﭘﯿﺶ آن ﺧﻮر‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﯽ ﻧﺸﺎن از ﺧﻮﯾﺶ و ﺑﺎ آن دﻟﻨﺸﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﻣﺮده از ﺧﻮد ﭘﯿﺶ آن ﺷﻪ زﻧﺪه دم‬

‫زﻧﺪة‬

‫ﺟﺎوﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ ز ﻗﺮآن ﻧﻘﻞ ﺧﻮاﻫﯽ اي ﺣﺮون‬

‫ﺧﻮان‬

‫"ﺟﻤﯿﻊ‬

‫در‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫ﻣﺤﻀﺮون‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﻨﺪ‬

‫در‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﻗﺮب‬

‫آﻏﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﮐﻮي‬

‫در‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻘﺎي‬

‫ﻟﺪﯾﻨﺎ‬

‫روﺣﻬﺎ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻣﺤﻀﺮون"‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫داﻧﯽ‬

‫روح ِ ﻣﺤﺠﻮب از ﺑﻘﺎﯾﺶ در ﻋﺬاب‬

‫روح ِ واﺻﻞ‪ ،‬در ﺑﻘﺎ ﭘﺎك از ﺣﺠﺎب‬

‫اﻟﻤﺮاد‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺣﯿﻮان‪،‬‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺖ‬

‫روح ﺧﻮد را ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻦ اي ﻓﻼن‬

‫زود‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻓﺎرغ‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﺮاﻏﺖ‬

‫زآن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺟﻨﮕﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ار‬

‫اﺻﺤﺎب‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ارواح‬

‫ﻗﺪس‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺳﺎﻟﮑﺎن‬

‫ﯾﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺣﺲ ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﺮاغ و ﺷﻤﻊ و دود‬

‫روز‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﻏﺬي‬

‫ﻫﻢ ﺑﻤﯿﺮد او ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪي‬

‫ﻃﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﻈﻠﻢ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻧﻮر آن ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﺑﯽ اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺟ‪‬ﺪاﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﺎل‬ ‫از‬

‫ﺣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﻧﺠﻮﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﺮاغ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﻨﺪوي‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬ ‫ﺣﺲ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬

‫زاد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫روزﻧﯽ‬

‫ﻧﻮر آن ﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻮ ﯾﮏ ﺷﻤﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ‬

‫او‬

‫ﻗﻨﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﻖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻓﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻧﻮر‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﻫﺎدي‪ ،‬ﻋﺪو را ره زﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮت‪‬‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻟﻌﺎب‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﯾﺪة‬

‫ادراك‬

‫ﺧﻮد‬

‫ار‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﭘﺎش‪،‬‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫زاﯾﻞ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻓﺪ‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻟﮕﺪ‬

‫ﮐﻢ ﻧﺸﯿﻦ ﺑﺮ اﺳﺐ ﺗﻮﺳﻦ ﺑﯽ ﻟﮕﺎم‬

‫ﻋﻘﻞ و دﯾﻦ را ﭘﯿﺸﻮا ﮐﻦ‪ ،‬واﻟﺴﻼم‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﻣﻨﮕﺮ ﺳ‪‬ﺴﺖ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ره ﺻﺒﺮ و ﺷﻖّ اﻧﻔﺲ اﺳﺖ‬

‫‪ .20‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﺑﻨﺎي ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ در دﺳﺖ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫در‬

‫ﮔﺮد‬

‫و‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫ﭘﺎك ﭼﻮن ﮐﻌﺒﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﯾﻮن ﭼﻮن ﻣﻨﯽ‬

‫ﻓﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﻨﺎﯾﺶ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﮐﺮّ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻧﯽ‬ ‫‪541‬‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﻓﺴﺮده‬

‫ﻧﺒﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫ﺑﻨﺎﻫﺎي‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد آن ﺑﻨﺎ‬ ‫از‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪش‬

‫در ﺑﻨﺎ ﻫﺮ ﺳﻨﮓ ﮐﺰ‬

‫ُﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﮑﺴﺖ‬

‫ﻓﺎش "ﺳﯿﺮو اﺑﯽ" ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫ﺷﺪه‬

‫دﯾﻮارﻫﺎ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫از‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫از‬

‫ﺟﻦ و اﻧﺲ اﻧﺪر ﻣﺪد ﮐﺎري ﺑ‪‬ﺪش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫و‬ ‫آب‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺣﻤﺎل‬ ‫آب‬

‫زﻣﯿﻦ‪،‬‬

‫آدم‬ ‫آﯾﻨﺪه‬ ‫زآﯾﻨﺪه‬

‫روان‬

‫ﮐﺪه‬

‫ﻧﻮر‬

‫ز‬

‫ﺷﺪه‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎك‬

‫آﻫﮏ‬ ‫در‬ ‫آن‬

‫ﭘﺎره‬ ‫و‬

‫آب‬

‫را‬

‫روان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫آب و ﺧﺎك از ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﮔ‪‬ﻞ ﻣﯽ ﺳﺮﺷﺖ‬

‫واﻧﺪر آن ﮔ‪‬ﻞ ﺻﻮرت‪ ‬دل ﻣﯽ ﺳﺮﺷﺖ‬ ‫او‬

‫او‬

‫وز‬

‫"ﻧﻔﺨﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﻮن در و دﯾﻮار ﺟﻨﺖ ﺟﺎن ﺑ‪‬ﺪش‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫آدم‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪش‬

‫ارزان‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن در و دﯾﻮار ﺗﻦ‪ ،‬ﺑﺎ آﮔﻬﯿﺴﺖ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ درﺧﺖ و ﻣﯿﻮه‪ ،‬ﻫﻢ آب زﻻل‬

‫ﺑﺎ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺟﻨﺖ را‪ ،‬ﻧﻪ ز آﻟﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ز آب و ﮔ‪‬ﻞ ﻣﺮده ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ اﺻﻞ‬

‫دﯾﻮار‬

‫در‬

‫دﯾﻮار‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن دﯾﻮارﻫﺎ ﺑﯽ ﺟﺎن و زﺷﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫اﺻﻞ‬

‫روﺣﯽ"‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ‬ ‫از‬ ‫آن‬

‫در‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫اﻋﻤﺎل‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫و‬ ‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺧ‪‬ﻠﻞ‬

‫و آن ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮد ﮐﻪ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ و ﻋﻤﻞ‬

‫ﻫﻢ ﺳﺮﯾﺮ و ﻗﺼﺮ و ﻫﻢ ﺗﺎج و ﺛﯿﺎب‬

‫در‬

‫ﺟﻮاب‬

‫روﺑﯿﺪه‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪ ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮّاش‬ ‫ﺳﯿﺎر‬ ‫ز‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ژوﻟﯿﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ‬

‫ﺳﺆال‬ ‫ﻣﮑﻨﺎس‬

‫ﺑﯽ‬ ‫و‬

‫در‪،‬‬

‫ﮐﻨﺎس‬

‫از‬

‫ﻣﻄﺮب‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫و‬ ‫اي‬

‫ﻗﻮال‬

‫ﺷﺪ‬

‫روﺑﯿﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻟﺨﻠﻮد‬

‫در زﺑﺎﻧﻢ ﭼﻮن ﻧﻤﯽ آﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﺸﺖ آن ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ ﺗﻤﺎم‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫در‬

‫ﺷﺪي‬

‫دار‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫ﭘﻨﺪ دادي‪ ،‬ﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﻟﺤﻦ و ﺳﺎز‬ ‫ﭘﻨﺪ‪‬‬ ‫واﻧﺪر‬

‫اﻫﺘﻤﺎﻣﺎت‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﻧﺪر‪،‬‬

‫ارﺷﺎد‬

‫ﺑﻪ ﻓﻌﻞ اﻋﻨﯽ رﮐﻮع‬

‫ﻋﺒﺎد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻓﻌﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺟﺬاب‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﮐﺎو رﺳﺪ در ﺟﺎن ِ ﻫﺮ ﺑﯿﮕﻮش و ﮐﺮ‬

‫آن‪،‬‬

‫وﻫﻢ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ﺣﺸﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫آن‬

‫‪ .21‬ﻗﺼﮥ آﻏﺎز ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺜﻤﺎن و ﺧﻄﺒﮥ وي در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻧﺎﺻﺢ ﻓﻌﺎل ﺑﻪ ﻓﻌﻞ ﺑﻪ از ﻧﺎﺻﺢ ﻗﻮال ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻮل‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻋﺜﻤﺎن‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‬

‫ﻣﻬﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺳﻪ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻼﻓﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﻮﺑﮑﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻮم ﭘﺎﯾﻪ ﻋﻤﺮ‪ ،‬در دور ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫دور‬

‫ﻋﺜﻤﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫از‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫و‬

‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫ﺑﺸﺘﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫دوم‬ ‫اﺳﻼم‬

‫و‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ ﺷﺪ و ﺑﻨﺸﺴﺖ آن ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺨﺖ‬ ‫‪542‬‬

‫ﭘﺲ ﺳﺆاﻟﺶ ﮐﺮد ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺟ‪‬ﺴﺘﯽ از اﯾﺸﺎن ﺑﺮﺗﺮي؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ر‪‬ﺗﺒﺖ ﺗﻮ از اﯾﺸﺎن ﮐﻤﺘﺮي‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ور‬

‫اﮔﺮ‬ ‫دوم‬

‫ﺟﺎﯾﻢ‬ ‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫دو‬

‫وﻫﻢ‬ ‫ﮔﻔﺘﺌﯽ‪:‬‬

‫ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﺜﻠﯽ‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮ ﺟﺎي ﺧﻄﺒﻪ آن ودود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﻫﺮه ﻧﯽ ﮐﺲ را ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻫﯿﻦ ﺑﺨﻮان‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻫﯿﺒﺘﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬ ‫ﮐﻮر‬

‫اش‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﺮدي آن ﺿﺮﯾﺮ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫را‬

‫دﯾﺪه را‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﮔﺮم‬

‫و‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﯽ‬

‫ز آن ﺗﺒﺶ دل را ﮔﺸﺎدي ﻓﺴﺤﺘﯽ‬

‫ﻗﺪ‪‬م‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺷﺪم‬

‫راه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﻧﻮر‬

‫از‬

‫ﻓﺮح‬

‫ﺷﺮح‬

‫او‪،‬‬

‫ور ﺷﻮد ﺻﺪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ زﺑﺎن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫اﻟﻠﻬﯽ‬

‫واي‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮐﻮر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺿﺠﺮﺗﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫وي‬

‫ز‬

‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺻﺪ‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻮر را زآن ﺗﺎب ﻫﻢ ﮔﺮﻣﯽ ﻓﺰود‬

‫ﺳﺨﺖ ﺧﻮش ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬وﻟﯽ اي ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﺮب ﻋﺼﺮ ﻟﺐ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻧﺼﯿﺐ‬

‫اﺑﻮﺑﮑﺮ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬ ‫را‬

‫ﻋﻤﺮﺗﺎن‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫ﺗﺎ ز ﮔﺮﻣﯽ‬ ‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪه از ﻧﻮر ﯾﺰدان ﺻﺤﻦ و ﺑﺎم‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‪،‬‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻧﻨﺸﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺜﻠﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺑﺴﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮده‬

‫اي‬

‫واﷲ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﯿﻨﺎ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﻋﯿﺎن‬ ‫ﺟﺪا‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫دﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺧﻮد ﺳﺮش را ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫آن ﺳﺮي ﮐﺰ ﺟﻬﻞ ﺳﺮﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫را‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد دﺳﺘﺶ ﮐﺠﺎ و اﯾﻦ ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﺪي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬ ‫را‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺧﺎﯾﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﻟﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫او‬

‫ار‬

‫از زﺑﺎن ﺗﺎ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﮐﺎو ﭘﺎك از ﺷﮏ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺳﺎل ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻣﯿﺮﺳﺪ در ﯾﮏ زﻣﺎن‬

‫از‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫راﺳﺦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫آرد‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﺛﺮ‬

‫در‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﮐﺎﻧﻬﺎ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﭼﺮخ ِ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ راه‪ ،‬اي ﻣﺴﺘﻌﯿﻦ‬

‫در‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﺎ زﺣﻞ‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫درﻫﻤﺶ‬ ‫وز‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺳﺎل و‬

‫آرد‬

‫ﻧﻔﻮس‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﺎك‬ ‫اﺧﺘﺮان‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرﺗﺶ‬ ‫در‬

‫ﺳﻪ ﻫﺰاران‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﻧﺎﺳﺦ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫در‬ ‫ﺻﻔﺎﺗﺶ‬

‫دم‬ ‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﺶ‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫اﯾﺎب‬

‫ﻃﻮل‬

‫اﺧﺘﺮوش‬

‫ﻣﺪد‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺧﺘﺮﻫﺎي‬

‫ﻗﻮ‪‬ام‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻗﻮ‪‬ام‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫‪ .22‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﺣﮑﻤﺎ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬آدﻣﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﺮي اﺳﺖ و ﺣﮑﻤﺎي اﻟﻬﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬آدﻣﯽ ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫‪543‬‬

‫ﮐﺒﺮي اﺳﺖ زﯾﺮا ﮐﻪ آن ﻋﻠﻢ ﺣﮑﻤﺎ ﺑﺮ ﺻﻮرت آدﻣﯽ ﻣﻘﺼﻮر ﺑﻮد و ﻋﻠﻢ اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺎ در ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺻﻐﺮي‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪي‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ آدﻣﯽ ﻣﻮﺻﻮل ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮐﺒﺮي‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺷﺠﺮ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ آن ﺷﺠﺮ از ﻣﯿﻮه زاد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت از ﺷﺠﺮ ﺑﻮدش وﻻد‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻟﻮا‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮده‬

‫ﮐﺎدم‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ذوﻓﻨﻮن‬

‫رﻣﺰ‬

‫"ﻧﺤﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ز آدم زاده ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫او‪‬ل‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺪش‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ام‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫وز‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫زاد‬

‫در‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﻓﮑﺮي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫وﺻﻒ‬

‫ازل‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫زاﺋﯿﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ اﯾﻦ ﮐﺎروان اﯾﻦ ره دراز‬ ‫دل‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن"‬ ‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫اﻻﺧﺮون‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﺎروان‬

‫اﯾﺪر‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﻔﺎزه‬

‫زﻓﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻔﺎز؟‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫دل‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ز‬

‫اﻣﺘﻨﺎن‬

‫اﯾﻦ دراز و ﮐﻮﺗﻬﯽ ﻣﺮ ﺟﺴﻢ راﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ دراز و ﮐﻮﺗﻪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﺪاﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺮ ﺟﺴﻢ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮد‬

‫رﻓﺘﻨﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﺪ اﻣﯿﺪ اﺳﺖ اﯾﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺮدار ﮔﺎم‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﻠﮥ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮﺳﺦ‬ ‫اي‬

‫ﺳﻔﯿﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺧﻞّ‬ ‫ره‬

‫اي‪،‬‬

‫اﻟﮑﻼم‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫‪ .23‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﻣﺘﯽ ﮐﻤﺜﻞ ﺳﻔﯿﻨﮥ ﻧﻮح ﻣﻦ ﺗﻤﺴﮏ ﺑﻬﺎ ﻧﺠﺎ و ﻣﻦ ﺗﺨﻠﻒ ﻋﻨﻬﺎ ﻏﺮق‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ‬

‫دﺳﺖ اﻧﺪر زﻧﺪ ﯾﺎﺑﺪ ﻓﺘﻮح‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﺨﯽ‪ ،‬ﺗﻮ دور از زﺷﺘﯿﯽ‬

‫روز‬

‫و‬

‫ﺳﯿﺎري‬

‫و‬

‫در‬

‫ﮐﺸﺘﯿﯽ‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫و‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫در‬

‫اﺻﺤﺎﺑﯿﻢ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻣﮕﺴﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ام‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫زﻣﻦ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫از‬

‫ﺑﺨﺸﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻮ ﺷﯿﺮي‪ ،‬ﭼﻮن روي ره ﺑﯽ دﻟﯿﻞ‬

‫و‬

‫ذﻟﯿﻞ‬

‫ِ‬

‫ﻟﺸﮑﺮﻫﺎي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺣﻤ‪‬ﺎل‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﭙﺮ‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫در‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻢ ﮐﻦ ﺑﺮ ﻓﻦ و ﺑﺮ ﮐﺎم ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﻻ‬ ‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮج‬ ‫ﺿﺪ‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺮﻫﺎي‬

‫ﻟﻄﻔﺶ‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﻟﻄﻔﺶ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫روﺑﻪ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫در‬ ‫ﻋﻮن‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻗﻬﺮش‬

‫ﺷ‪‬ﻤ‪‬ﺮ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﭼﻮن ﺧﺎك ﺳﺒﺰت ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن‬

‫ﺟﺴﻢ ِ ﻋﺎرف را دﻫﺪ وﺻﻒ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ او روﯾﺪ ﮔﻞ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺷﺎد‬ ‫‪544‬‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺿﻼﻟﯽ‬

‫ﮔﺒﺰت ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﻮي‬

‫از‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﺧﻠﺪ‬

‫در‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫او‬

‫ﺟﺰ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎك‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑ‪‬ﺮاﻗﺖ‬

‫ﭘﺮ‬

‫زﻣﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺨﺎري‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﯾﺎر‬

‫رﺣﻤﻦ‬

‫از‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻌﺮاج‬ ‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﮐﻠﮑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺟﻨﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﻨﮓ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎ ﺑﮑﺶ در ﮐﺸﺘﯽ و ﻣﯽ رو‬

‫روان‬

‫ﭼﻮن ﺳﻮي ﻣﻌﺸﻮق ِ ﺟﺎن ِ ﺟﺎن روان‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮐﻮه‬ ‫دﺳﺖ‬

‫درﯾﺎﻫﺎ‬ ‫و‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮدرﯾﺪي‬

‫ﺳ‪‬ﻤﺶ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫در‬

‫ﻧﯽ‬

‫رو‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﺎري‪،‬‬

‫ﮔﻮﻫﺮت‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﺜﺎري‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮدة‬ ‫او‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬ ‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﻌﺮاﺟﯿﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺮاﻗﯽ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫آردت‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﺣﺲ‪‬‬ ‫ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺳﻤﻊ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺑﺒﺎر‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﺪت‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪه‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ ﺳﺮﻣﺎﯾﮥ ﺗﻮ ﺻﺪ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺳﺎﻣﻊ‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﺎ‬

‫ﻧﻌﺎس‬

‫را‬ ‫ﺷﺮم‬

‫و‬

‫دار‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫‪ .24‬ﻗﺼﮥ ﻫﺪﯾﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺎ ﺳﻮي ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺳﺒﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺘﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻓﺮش آن را ﺟﻤﻠﻪ زر‪ِ ‬‬

‫ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ زر را در ﻧﻈﺮ‪ ،‬آﺑﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫واﺑﺮﯾﻢ‬

‫اﻧﺪرﯾﻢ؟‬

‫ﻫﺪﯾﮥ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺤﺮاي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﭼﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫زر‬

‫ﭼﻬﻞ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻨﺰل‬ ‫را‬

‫زر‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺨﺰن‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﯿﺎ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫زر‬

‫ﭘﺨﺘﻪ دﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﮕﺎر‬

‫ﻋﺮﺻﻪ اي ﮐﺶ ﺧﺎك زر ِ ده‪ ،‬دﻫﯽ اﺳﺖ‬

‫زر ﺑﻪ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺮدن آﻧﺠﺎ اﺑﻠﻬﯽ اﺳﺖ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ از ﺧﺎك‪ ‬راه‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎرﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫روا‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﺑﺒﺮده‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺴﺎد‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ار‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺴﺎد‬

‫ار‬

‫و‪،‬‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ زر و ﮔﺮ ﺧﺎك‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ‬

‫آوران‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﻨﺪ‬ ‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫روان‬

‫ﺧﻨﺪش‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫را‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫واﭘﺲ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﻣﺎ؟‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‪،‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺠﺎ‬ ‫ﺗﺤﻔﻪ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫ﺗﺨﺖ‬

‫آوردﻧﯿﺴﺖ‬ ‫را‬

‫را‬ ‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آورﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﺰ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﮐﯽ ﻃﻠﺐ ﮐﺮدم ﻣﺰﯾﺪ؟‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫اﺳﺘﻢ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا از ﻏﯿﺐ‪ ،‬ﻧﺎدر ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫‪545‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﺸﺮ‬

‫آن‬

‫ﻻﯾﻖ‬ ‫را‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﯿﺪ‬

‫اﺧﺘﺮي‪،‬‬

‫ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﯿﺪ‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫زر‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫آن ﺳﯿﺎﻫﯽ زو‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﯿﺮون ﮐﻨﯽ؟‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آري‬

‫ﺻﺪاع؟‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‬

‫آرﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‪،‬‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻃﺒﺎخ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬

‫ُﮐﺸﻨﺪت ﻧﯿﻢ ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﮐﻮ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫آن‬

‫َﺧﻢ ﺷﻮي‬

‫وا‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮي ﻣ‪‬ﺤﺮم‪ ،‬ﮔﺸﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺎدﺛﺎت‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫واﻗﻊ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺳﻮي ﺣﻖ‪ ،‬ﮔﺮ ز آﺳﺘﺎﻧﻪ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫روان‬

‫روز‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺮق‬

‫او‬

‫ذره‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎرق‬

‫ﮐﻪ‬ ‫را‬ ‫ﯾﺎ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﻌﺒﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫رﺧﺸﺎن‬

‫دﯾﺪه ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﻧﺎدر اﮐﺴﯿﺮي‪ ،‬ﮐﻪ از وي ﻧﯿﻢ ﺗﺎب‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫د‪‬رﻫﺎي‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺣﺴﯽ‪،‬‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫و‬

‫دﺧﺎن‬

‫اﻓﺘﺎد‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﻇﻼﻣﯽ‬ ‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫اﺧﺘﺮي‬

‫ﺑﮑﺮدش‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫را‬

‫ز‪‬ﺣ‪‬ﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺮّ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ِ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﻮري‬

‫و‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎي‬

‫را‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﺷﺪه‬

‫از‬

‫زد‪،‬‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﯿﺎب‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﺑﺎﻧﺌﯽ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺷﻌﺸﻌﺎت‬ ‫ﻧﺎر‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﺮر‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎري‬

‫‪ .25‬ﮐﺮاﻣﺎت و ﻧﻮر ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺪ اﷲ ﻣﻐﺮﺑﯽ ﻗﺪس ﺳﺮه‬

‫اﷲ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﻮﻓﻮر‬

‫اﺧﺘﺮان‬ ‫آن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻘﯿﺎس‪ ،‬اي ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺪان‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬ ‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫او‬

‫ﻇﻠﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﺎرق‬

‫ُﮐﻨﺪ و ﺣﯿﺮان ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺄﺛﺮي‬

‫ﻋﺒﺪ‬

‫اﺧﺘﺮان‪،‬‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮم‬

‫ﺷﻮي‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻏﺎﺋﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮر ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ در آن اﻧﻮار و ﺗﺎب‬

‫ﺑﯿﻨﯽ اش ﻣﺴﮑﯿﻦ و ﺧﻮار و ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ذره ﺑﯿﻨﯽ اش در ﻧﻮر ِ ﻋﺮش‬

‫ﻣﯿﻨﺎﮔﺮي‪،‬‬

‫واده‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﺋﯽ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫در ﻃﻠﻮﻋﺶ روز و ﺷﺐ را ﻓﺮق ﻧﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﺮخ‬ ‫او‬

‫ﺑﺒﺮ‪،‬‬ ‫اﻣﺎن‬

‫رﻫﯽ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻐﺮﺑﯽ‬

‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎل از ﺷﺐ ﻧﺪﯾﺪم ﻣﻦ ﺷﺒﯽ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ روز و ﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻧﯽ ز اﻋﺘﻼل‬

‫ﺻﺪق‬

‫ِ‬

‫ﻗﺎل‬

‫او‬

‫دﻧﺒﺎل‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺧﺎر‬

‫و‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رو‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬ ‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺎه‬

‫رﻓﺘﯿﻢ‬ ‫ﺑﺪر‬

‫در‬ ‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫روي ﭘﺲ ﻧﺎﮐﺮده ﻣﯿﮕﻔﺖ او ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮔﻮ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﯿﻞ ﮐﻦ در ﺳﻮي ﭼﭗ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﯾﮏ دم‪ :‬ﺳﻮي راﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻞ ﮐﻦ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺧﺎري ﭘﯿﺶ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﻮدي ﭘﺎﮐﺶ از ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﭘﺎ‬

‫ﺑﻮس‬

‫ﻋﺮوس‬

‫روز‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﻮﺳﺶ‬

‫روز‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﭘﺎش‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫‪546‬‬

‫ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺎﻫﺎي‬

‫ﻧﯽ ز ﺧﺎك و‪ ،‬ﻧﯽ ز ﮔ‪‬ﻞ ﺑﺮ وي اﺛﺮ‬ ‫را‬

‫ﻣﻐﺮﺑﯽ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﻧﻮر اﯾﻦ ﺷﻤﺲ ﺷﻤﻮﺳﯽ ﻓﺎرس اﺳﺖ‬

‫روز ﺧﺎص و ﻋﺎم را او ﺣﺎرس اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺸﺮﻗﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﺎر‬

‫آﺳﯿﺐ‬

‫ﮐﺮده ﻣﻐﺮب را ﭼﻮ ﻣﺸﺮق ﻧﻮر زاي‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﺮاش‬

‫و‬

‫ﺣﺠﺮ‬

‫ﺣﺎرس‬

‫ﻧﻮر او‬

‫آن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﻤﯽ رو‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﭘﯿﺸﺖ ﻣﯿﺮود‬

‫ﻣﺠﯿﺪ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫در اﻣﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﺎك‬

‫ِ‬

‫آرد‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫اژدﻫﺎ‬ ‫رﻫﺰﻧﯽ‬

‫ﯾﻮم ﻻ ﯾﺨﺰي اﻟﻨﱠﺒﯽ را راﺳﺖ دان‬

‫ﻧﻮر‬

‫"ﯾﺴﻌﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮدد در ﻗﯿﺎﻣﺖ آن ﻓﺰون‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﺎو ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﻎ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎغ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫و‬ ‫را‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﮐﮋدﻣﺎن‬

‫ﭼﺎك‬

‫ﭼﺎك‬

‫اﯾﺪﯾﻬﻢ"‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ‬

‫آزﻣﻮن‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺒﻼغ‬

‫واﷲ‬

‫‪ .26‬ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﯿﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم رﺳﻮﻻن ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﺑﺎ آن ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻮي‬ ‫ﮔﺮدﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ و دﻋﻮت ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﺑﻪ اﯾﻤﺎن و ﺗﺮك آﻓﺘﺎب ﭘﺮﺳﺘﯽ‬ ‫اي‬

‫اﯾﻦ زر ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﻓﺮج‬

‫اﺳﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻈﺮﮔﺎه‬

‫ﮐﻮ‬ ‫از‬

‫ﻧﻬﯿﺪ‬

‫ﮐﻮري‬

‫دﻫﯿﺪ‬

‫زر‬

‫اﺳﺖ‬

‫زر ِ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬روي زرد اﺻﻔﺮ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﺎن‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮔﺸﺎده‪،‬‬

‫رﺳﻮﻻن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫ﻻﯾﻖ‬

‫آن زر‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻧﻈﺮﮔﺎه‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫داﻧﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫زر ﺷﻤﺎ را‪ ،‬دل ﺑﻪ ﻣﻦ آرﯾﺪ‪ ،‬دل‬

‫ز‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﭙﺮ‬

‫ﺑﺎم‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ داﻧﻪ داد او دل را ﺑﻪ ﺟﺎن‬ ‫آن‬

‫ﻧﻈﺮﻫﺎ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪاز‬

‫اﺳﺘﺮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﻈﺮﮔﺎه‬

‫ﻧﺎﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﻣﺮ‬

‫دام‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﻟﺒﺎب؟‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﻨﯿﺪ‬ ‫او‬ ‫دان‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن ﮔﺮه دان‪ ،‬ﮐﺎو ﺑﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺪزدي‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ دزدم ز ﺗﻮ ﺻﺒﺮ و ﻣﻘﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎﯾﻨﺪ آن ﻧﻈﺮ اﯾﻦ ﺳﻮ ﺗﻮ را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن ﮐﺸﯿﺪت آن ﻧﻈﺮ اﻧﺪر ﭘﯽ ام‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺰ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﯽ ام‬

‫ﮔﺮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻓﺮج‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺪان‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫‪ .27‬ﻗﺼﮥ ﻋﻄﺎري ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﺮازوي او ﮔ‪‬ﻞ ﺳﺮ ﺷﻮي ﺑﻮد و دزدﯾﺪن ﻣﺸﺘﺮي ﮔ‪‬ﻠﺨﻮار‪ ،‬از آن ﮔﻞ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻨﺠﯿﺪن ﺷﮑﺮ و دﯾﺪن ﻋﻄﺎر و ﻧﺎدﯾﺪه ﮐﺮدن ﻣﺮ ورا‬

‫ﭘﯿﺶ ﻋﻄﺎري ﯾﮑﯽ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻄﺎر‪:‬‬

‫ﻋﻄﺎر‪،‬‬ ‫اي‬

‫ﻟﯿﮏ ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﺳﻨﮓ‪‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬

‫در‬

‫ِﮔﻞ ﺧﻮار رﻓﺖ‬ ‫ﻃﺮّار‬ ‫ﺟﻮان‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺮد‬

‫دو‬

‫دل‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫اﺑﻠﻮج‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺑﻠﻮج‬ ‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻗﻨﺪ‬ ‫ﺗﺮازو‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‬

‫ﺧﺎص‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﺮازوي ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﻣﯿﻞ ﺷﮑﺮ ﺑﺨﺮﯾﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺳﻨﮓ‪ ‬ﻣﯿﺰان‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎش ﮔﻮ‬

‫ﻣﻬﻤﯽ‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫‪547‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬ﭘﯿﺶ آﻧﮑﻪ ﮔ‪‬ﻠﺨﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﮔ‪‬ﻞ ﻧﮑﻮﺗﺮ از زر اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن دﻻﻟﻪ ﮐﺎو ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺳﺨﺖ زﯾﺒﺎ‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﻫﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮد ﮔﺮ ﺑﻮد‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاري ﺳﻨﮓ و‪ ،‬ﺳﻨﮕﺖ از ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻪ و‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﻋﺮوﺳﯽ‬ ‫ﺳﺘﯿﺮه‪،‬‬ ‫او‬

‫ﭼﺮب‬

‫ﺣﻠﻮاﮔﺮ‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ِﮔﻞ ﻣﺮا‪ ،‬ﻗﻮت‪‬‬

‫دل اﺳﺖ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﮐﻔﮥ‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﺪاد‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﻔﮥ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر آن ﺷﮑﺮ را ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﺗﯿﺸﻪ اي‪ ،‬او دﯾﺮ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫دزدﯾﺪن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫از‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫روﯾﺶ آن ﺳﻮ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺗﺮﺳﺎن‪،‬‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ِﮔﻠﺨﻮر ﻧﺎﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫ﺑﺲ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫دﯾﺪ ﻋﻄﺎر آن و ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ ﻓﺰون ﺗﺮ دزد از اﯾﻦ‪ ،‬اي روي زرد‬

‫ِﮔﻞ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﯿﺒﺮي‬

‫رو ﮐﻪ ﻫﻢ از ﭘﻬﻠﻮي ﺧﻮد ﻣﯿﺨﻮري‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ ز ﻣﻦ‪ ،‬ﻟﯿﮏ از ﺧﺮي‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﻮري‬

‫آزﻣﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺎﺣﻤﻖ و ﻏﺎﻓﻞ ﮐﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺷﮑﺮ اﻓﺰون ﮐﺸﯽ ﺗﻮ از ﻧﯽ ام‬

‫ﻣﺮغ از آن داﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮش ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪزدي‪ ،‬و ز‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺣﻈﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫راﻫﺶ‬

‫دور‪،‬‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫اﯾﻦ ﻧﻈﺮ از دور‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﯿﺮ اﺳﺖ و ﺳﻢ‪‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫دﻧﯿﺎ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﻧﯽ ﮐﺒﺎب از ﭘﻬﻠﻮي ﺧﻮد ﻣﯿﺨﻮري؟‬

‫ﻣﺎل‬

‫راه‬

‫را‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ز‬

‫دام‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﻣ‪‬ﻠﮑﯽ ﮐﻪ او داﻣﯿﺴﺖ ژرف‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫ﻣﻠﮑﺘﺎن‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻋﺸﻘﺖ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‪،‬‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫ﻋﻘﺒﯽ‪،‬‬

‫دام‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِﺑﺮﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬ ‫از‬

‫ﺷﮕﺮف‬ ‫ﻫ‪‬ﻠﮑﺘﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ زﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺧﻮد ﻣﻤﻠﻮك ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‪ ‬ﻣ‪‬ﻠﮏ‪ ،‬آﻧﮑﻪ او ﺑﺠﻬﯿﺪ ز ﻫﻠﮏ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اي‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اي ﺗﻮ ﺑﻨﺪة اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮس ﺟﺎن‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﺋﯽ ﺧﻮﯾﺶ را ﺧﻮاﺟﮥ ﺟﻬﺎن؟‬

‫‪ .28‬دل داري ﮐﺮدن و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ آن رﺳﻮﻻن را و دﻓﻊ وﺣﺸﺖ و آزار از‬ ‫اي‬

‫رﺳﻮﻻن‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻬﻞ‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫دل اﯾﺸﺎن و ﻋﺬر ﻗﺒﻮل ﻧﺎﮐﺮدن ﻫﺪﯾﻪ ﺷﺮح ﮐﺮدن ﺑﺎ اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻤﺘﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زر‬

‫روي‬ ‫ﻃﺎﻣﻊ‬

‫از‬ ‫زر‬ ‫ﻧﻪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫رد‪‬‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑ‪‬ﺪﯾﺪ‬

‫وز‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زر‪،‬‬

‫آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﺎك زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺪ‬ ‫ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫از‬

‫زر‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﺧﺠﻞ‬ ‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻗﺒﻮل‬ ‫ذﻫﺐ‬

‫ﭼﻮن ﻣﯿﺸﺪﯾﺪ‬ ‫آورده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ زر ﮔﺮدد و د‪‬ر‪ ‬ﺛﻤﯿﻦ‬ ‫‪548‬‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ را ﻧﻘﺮه ﮔﯿﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻓﺎرﻏﯿﻢ از زر ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺲ ﭘ‪‬ﺮ ﻓﻨﯿﻢ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫آن‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﺪﯾﮥ‬

‫زر‬ ‫زر‬

‫ﺧﺎﮐﯿﺎن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ؟‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫زرﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﮔﺮ‬

‫ﺗﺮك آن ﮔﯿﺮﯾﺪ‪ ،‬ﮔﺮ ﻣﻠﮏ ﺳﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮون ِ آب و ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﺑﺲ ﻣﻠﮑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ آﻧﮑﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﺧﻮاﻧﺪه اي‬

‫اي‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺻﺪر‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﭼﻮن ﮐﻨﯽ ﺑﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫رﯾﺸﺖ‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﺷﺮم دار از رﯾﺶ ﺧﻮد‪ ،‬اي ﮐﮋ اﻣﯿﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮏ اﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺶ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﯽ ﺟﻬﺎن ِ ﺧﺎك ﺻﺪ ﻣﻠﮑﺶ دﻫﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ آﯾﺪ از دو ﺻﺪ دوﻟﺖ ﺗﻮ را‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﻠﮑﻬﺎ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺪ‬

‫رﮔﯽ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‬

‫ﭘﻨﺪاري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ذوق‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻨﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫اي‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ور ﻧﻪ ادﻫﻢ وار‪ ،‬ﺳﺮ ﮔﺮدان و دﻧﮓ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫آن‬ ‫ﻧﺒﺮدﻧﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﺗﺨﺖ و ﺗﺎج‬

‫ﮐﻪ‬

‫از ﺧﺮاج ار ﺟﻤﻊ آري زر ﭼﻮ رﯾﮓ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آن‬

‫زر‬

‫ﺑﺪه‪،‬‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫و‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫از‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ﻫﻢ‬

‫زدﻧﺪي‬

‫ﺑﯿﺪرﻧﮓ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺳﺘﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﻣﺴﻠﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮﺷﺎن‬

‫زر‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫داران‬

‫ﺧﺮاج‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮده‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﺳﺮﻣﻪ‬

‫ﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫آري‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﺎﻫﯿﺴﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ز ﭼﺎه آﺋﯽ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﺟﺎن ﮐﻪ‪" :‬ﯾﺎ ﺑﺸﺮي‪ ،‬ﻟﯽ ﻫﺬا ﻏﻼم"‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫زر‬

‫ز‬

‫اﺧﺘﻼل‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ ﮐﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ ِ اﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﺎزي‪،‬‬

‫ﻋﺎرﻓﺎﻧﺶ‪،‬‬

‫اﻧﻌﮑﺎﺳﺎت‬

‫ﭼﺎه‬

‫را‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎﮔﺮ‬

‫آن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫زر‬

‫ﺧﺰﻓﻬﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻨﮓ‬

‫‪ .29‬دﯾﺪن دروﯾﺸﯽ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺸﺎﯾﺦ را در ﺧﻮاب و در ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدن روزي ﺣﻼل‪ ،‬ﺑﯽ ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﺷﺪن ﺑﻪ ﮐﺴﺐ و از ﻋﺒﺎدت ﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬و ارﺷﺎد اﯾﺸﺎن او را ﺑﻪ ﻣﯿﻮه ﻫﺎي ﺗﻠﺦ و ﺗﺮش ﮐﻮﻫﯽ ﺑﺮ وي‬

‫آن‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﺪن ﺑﻪ داد آن ﻣﺸﺎﯾﺦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻀﺮﯾﺎن‬

‫ﺣﻼل‬

‫از‬

‫ﮐﻬﺴﺘﺎن‬

‫راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫آن‬

‫را‬

‫در‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫روزي‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮﺷﻢ‬ ‫ز‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫در‬

‫آن‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺨﻮر ﭘﺎك و ﺣﻼل و ﺑﯽ ﺣﺴﯿﺐ‬

‫ﺑﯽ ﺻﺪاع و ﻧﻘﻞ و ﺑﺎﻻ و ﻧﺸﯿﺐ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا ز آن رزق‪ ،‬ﻧﻄﻘﯽ رو ﻧﻤﻮد‬

‫ذوق‬

‫ﻣﯿﺮﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﯾﻦ ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اي رب ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺨﺸﺸﯽ‬ ‫‪549‬‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬ ‫ده‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﺮدﻫﺎ‬ ‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺳﺨﻦ از ﻣﻦ‪ ،‬دل ﺧﻮش ﯾﺎﻓﺘﻢ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ار‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫آرزو‬

‫اﻧﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ذوق‬

‫از‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺷﺎدي ﮐﻪ دارم در ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺸﮑﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد از ﮐﺴﺐ‪ ،‬ﯾﮏ دو ﺣﺒﻪ ام‬

‫ﻧﭙﺮدازم‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫دوﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﻮرد‬ ‫ِ‬

‫ام‬

‫ﺟ‪‬ﺒﻪ‬

‫‪ .30‬ﻧﯿﺖ ﮐﺮدن او‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ زر ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺪان ﻫﯿﺰم ﮐﺶ ﭼﻮن ﻣﻦ روزي ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺮاﻣﺎت ﻣﺸﺎﯾﺦ و‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﻣﮑﺮوه‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻧﺠﯿﺪن آن ﻫﯿﺰم ﮐﺶ از ﺿﻤﯿﺮ و ﻧﯿﺖ او‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﻓﺎرﻏﻢ‬ ‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫رزق ﺧﺎﺻﯽ ﺟﺴﻢ را آﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﺣﺒﻪ اي ﭼﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺪو‬

‫ﺑﺪﻫﻢ اﯾﻦ زر را ﺑﺪﯾﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﮐﺶ‬

‫ﺗﺎ دو ﺳﻪ روزك ﺷﻮد از ﻗﻮت ﺧَﻮش‬

‫او‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺳﻤﻌﺶ داﺷﺖ ﻧﻮر از ﺷﻤﻊ ﻫﻮ‬

‫اي‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﻀﻤﻮن‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫او‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫روزي‬

‫و‬

‫ز‬

‫در‬

‫زﯾﻦ ﺳﭙﺲ از ﺑﻬﺮ رزﻗﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻏﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‪،‬‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺧﻮش‬ ‫از‬

‫ﺷﺪﺳﺘﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺿﻤﯿﺮم‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ‬

‫ﻧﺸﺪ از‬

‫وي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﻨﮕﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫در‬

‫ﺟﻮاب‬

‫آن‬

‫ﻓﮑﺮﺗﻢ‬

‫اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﻠﻮك؟‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺳﺨﻦ را ﻓﻬﻢ ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺳﻮي ﻣﻦ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﺒﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﺮ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫از‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬ﮔﺮ ﺗﺮا ﺧﺎﺻﺎن ﻫﯽ اﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺒﺎرك دﻋﻮت و ﻓﺮّخ ﭘﯽ اﻧﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﻨﮓ ﻫﯿﺰم‪ ،‬زر ﺷﻮد‬

‫در زﻣﺎن دﯾﺪم ﮐﻪ زر ﺷﺪ ﻫﯿﺰﻣﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آﺗﺶ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﺎﻓﺖ ﺧَﻮش‬

‫ﻣﻦ در آن ﺑﯽ ﺧﻮد ﺷﺪم‪ ،‬ﺗﺎ دﯾﺮﮔﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪم ﻣﻦ از وﻟﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﺮ آن ﮐﺒﺎر‬

‫اﺷﺘﻬﺎر‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺑﺎز‬

‫او‬

‫دﻟﻢ‬

‫زد‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﻟﺮزه اي ﺑﺮ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﻋﻀﻮ ﻣﻦ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﯿﻒ ﺗﻠﻘﯽ اﻟﺮزق‪ ،‬ان ﻟﻢ ﯾﺮزﻗﻮك؟‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ات‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻏﺼﺎن زر‬

‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪ در ﮐﺎر او ﻋﻘﻞ و ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮداﺷﺖ ﻫﯿﺰم را و رﻓﺖ‬

‫ﺳﻮي ﺷﻬﺮ‪ ،‬از ﭘﯿﺶ ﻣﻦ‪ ،‬او ﺗﯿﺰ و ﺗﻔﺖ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻫﯿﺰم‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬ ‫آن‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫و‬

‫زود‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻏﯿﻮرﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮﻗﻒ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮ آن ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد‬

‫در زﻣﺎن‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﻣﯿﻨﺎﮔﺮ‬

‫آن‬ ‫آن‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫او‬

‫وي‬

‫ﺷﻪ‬

‫روم‬

‫ﭘﺮﺳﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎﺻﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺸﮑﻼت‬ ‫ره‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫را‬

‫ور ﮐﺴﯽ را ره ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻮ‪ :‬ﺳﺮ ﻓﺸﺎن‬

‫ﮐﺎن ﺑﻮد از رﺣﻤﺖ و از ﺟﺬﺑﺸﺎن‬

‫را‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫دار‬

‫آن‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫‪550‬‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ آن اﺑﻠﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﺎﺑﺪ ﻗﺮب ﺷﺎه‬

‫ﺳﻬﻞ و آﺳﺎن در ﻓﺘﺪ آن دم ز راه‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ران ِ ﮔﺎو اﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﮕﺮ؟‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ از ران ﮔﺎو‪ ،‬اي ﻣﻔﺘﺮي‬

‫ﺧﺮي‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺬل‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‬

‫دﻫﻨﺪش‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ران‬

‫رﺷﻮﺗﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺎوت‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺨﺸﺶ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬از رﺣﻤﺘﯽ‬

‫‪ .31‬ﺗﺤﺮﯾﺾ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻣﺮ رﺳﻮﻻن را ﺑﺘﻌﺠﯿﻞ ﺑﻬﺠﺮت ﺑﻠﻘﯿﺲ ﺑﻬﺮ اﯾﻤﺎن‬ ‫در‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫زود‬

‫زود‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ آﻣﺪ ﻣﻮﺟﻬﺎ از ﺑﺤﺮ ِ ﺟﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫رﺷﺎد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ زﻣﺎن رﺿﻮان در ِ ﺟﻨﺖ ﮔﺸﺎد‬

‫ﭘﯿﮑﺎن‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺮوﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫زود‬

‫ﯾﺪﻋﻮ‬

‫ﺑﺎﻟﺴﻼم"‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫دوﻟﺖ‪،‬‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﮐﻪ ﻓﺘﻮح اﺳﺖ اﯾﻦ زﻣﺎن و ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻪ اي‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ‬

‫اي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﺎﺣﻞ‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﺰﯾﺰان‬ ‫ﻣﯿﻔﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﺪش‪:‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﻞ‬

‫و‬

‫ﻣﻮﺟﺶ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫"‬

‫ِان‬

‫اﷲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫از‬

‫‪ .32‬ﺳﺒﺐ ﻫﺠﺮت اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ و ﺗﺮك ﻣﻠﮏ ﺧﺮاﺳﺎن‬

‫ﻣﻠﮏ ﺑﺮ ﻫﻢ زن ﺗﻮ‪ ،‬ادﻫﻢ وار زود‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫او ﻫﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﺎن ﮐﺎو ﻋﺎدل اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از واﻗﻌﻪ‪ ،‬اﯾﻤﻦ دل اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﻋﺪل‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺣﺎرﺳﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﻣﻘﺼﻮدش‬

‫از‬

‫ﺷﺐ‬

‫دار‬

‫ﭼﻮﺑﮏ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫رﺑﺎب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آن‬

‫د‪‬ﻫ‪‬ﻞ‬

‫ﭼﯿﺰﮐﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻧﺎﻗﻮر‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻟﺤﻨﻬﺎ‬

‫از‬

‫دوار‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﮔﺮدﺷﻬﺎي ﭼﺮخ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺮاﯾﻨﺪش‬

‫و ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ِ‬

‫زﺷﺖ‬

‫اﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﺳﺮﻧﺎ‬

‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﮑﯿﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬ ‫اﺟﺰاي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻠﻮد‬

‫ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ز آن دﻓﻊ دزدان و رﻧﻮد‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺣﺎرﺳﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﺮﯾﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﺷﺒﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﺎﺛﺎر‬

‫ﺑﻮده‬

‫آدم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ رﯾﺨﺖ آب و‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻪ ﻃﻨﺒﻮر‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫آن‬

‫آﯾﺪ‬

‫آواز‬ ‫ﻟﺤﻨﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺸﻨﻮده‬ ‫آﻧﻬﺎ‬

‫اﯾﻢ‬ ‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﮐﺮَب‬

‫ﮐﯽ دﻫﺪ اﯾﻦ زﯾﺮ و اﯾﻦ ﺑﻢ آن ﻃﺮب؟‬

‫آب ﭼﻮن آﻣﯿﺨﺖ ﺑﺎ ﺑﻮل و ﮐﻤﯿﺰ‬

‫ﮔﺸﺖ ز آﻣﯿﺰش ﻣﺰاﺟﺶ ﺗﻠﺦ و ﺗﯿﺰ‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ُﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﯿﺰﮐﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫آﻣﯿﺨﺖ‬ ‫آب‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِﮔﻞ ﺷﮑﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﺶ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﯾﺎدﻣﺎن‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫در‬

‫ﺑﻮل‬ ‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺠﺲ ﺷﺪ آب‪ ،‬اﯾﻦ ﻃﺒﻌﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫‪551‬‬

‫زآﻧﺮو‬ ‫ﻏﻢ‬

‫را‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻗﻮﺗﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫آﺗﺶ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬ ‫از‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻮاﻫﺎ‬

‫ﺳﻤﺎع‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫او‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫آﺗﺶ‬

‫آن‬

‫اﺟﺘﻤﺎع‬ ‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﺟﻮز‬

‫‪ .33‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺮد ﺗﺸﻨﻪ ﮐﻪ از ﺳﺮ ﺟﻮز ﺑﻦ ﺟﻮز در ﺟﻮي آب ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﮐﻪ در ﮔﻮ ﺑﻮد و ﺑﻪ آب‬

‫ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻓﺘﺎدن ﺟﻮز ﺑﺎﻧﮓ آب ﺑﺸﻨﻮد و او را ﭼﻮن ﺳﻤﺎع ﺧﻮش ﺑﺎﻧﮓ آب اﻧﺪر ﻃﺮب ﻣﯽ‬ ‫در ﻧﻐﻮﻟﯽ ﺑﻮد آب‪ ،‬آن ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫آورد‬

‫ﺑﺮ درﺧﺖ ﺟﻮز و‪ ،‬ﺟﻮزي ﻣﯽ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ ﻓﺘﺎد از ﺟﻮز ﺑ‪‬ﻦ‪ ،‬ﺟﻮز اﻧﺪر آب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ آﻣﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯽ دﯾﺪ او ﺣﺒﺎب‬

‫ﻓﺘﺎ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺟﻮزﻫﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آرد‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫در‬

‫آب‬

‫ﻣﯿﺎﻓﺘﺪ‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫آب‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫در‬

‫آب‬

‫ﻣﯿﺎﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﯽ ﺑﺮد آﺑﺶ ﺗﻮ را‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد از اﯾﻦ؟‬ ‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﯾﺮ‬

‫آب‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﺼﺪم زﯾﻦ ﻓﺸﺎﻧﺪن ﺟﻮز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﯿﺰﺗﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‪،‬‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ آن اﺳﺖ ﮐﺎﯾﺪ ﺑﺎﻧﮓ آب‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ را ﺧﻮد ﺷﻐﻞ ﭼﺒﻮد در ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﮔﺮد ﺟﻮ و‪ ،‬ﮔﺮد آب و ﺑﺎﻧﮓ آب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻟﺘﺠﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮوع‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫اﺻﻮل‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻗﺒﻮل‬

‫در‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﭼﻮن‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﻧﻬﺎﻟﯽ‬

‫ﻗﺼﺪم‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫اﺗﺼﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﭘﺎي‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ‪،‬‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻓﺮوع‬

‫و‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺳﺖ و ﺑﺮ ﺗﻮﺳﺖ اﻧﺘﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺒﻠﯽ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﻧﺎس‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻟﻮاي‬

‫زﯾﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫آﺑﺶ‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺸﺎدش‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﺪم‬

‫آواز‬

‫ﻧﺎس‬

‫اﺷﻔﺎق‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫آرﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫داده‬

‫اي‪،‬‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫ﮔﺮه‬

‫اﻧﺸﺎﯾﺶ‬

‫آواز‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﻫﺴﺖ رب اﻟﻨﺎس را ﺑﺎ ﺟﺎن ِ ﻧﺎس‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺎس‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺟﺴﻤﯽ‪،‬‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ ﺟﺴﻤﺖ را ﭼﻮ ﺑﻠﻘﯿﺲ‪ ،‬اي ﻏﺒﯽ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫و‬

‫رﺟﻮع‬

‫ﻋﺎﺷﻖ از ﻣﻌﺸﻮق‪ ،‬ﺣﺎﺷﺎ ﮐﯽ ﺟﺪاﺳﺖ؟‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻧﺴﻨﺎس‬ ‫ﮐﻮ‬

‫اﺳﻌﺎد‬

‫رد‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫و‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﮑﯿﻒ‬

‫إِذْ‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫ﺻﻮاب‬

‫در‬

‫راز‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫ﻃﺎﺋﻒ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫اﺻﻮل‬

‫ﺗﮑﯿﻪ‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‬

‫ﺣﺒﺎب‬

‫ﺟﻤﻠﻪ آن ِ ﺗﻮﺳﺖ و ﮐﺮدﺳﺘﯽ ﻗﺒﻮل‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯽ‬ ‫آوازت‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آب‬

‫ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫اﻣﺪاد‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫اﻟﻔﺎظ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﺰّ‬

‫او‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫اﺻﻮل‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫از‬

‫دورﺗﺮ‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫در‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﭘﺴﺘﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺟﻮزت‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮدﻣﯽ؟‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫‪552‬‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺮدم‬ ‫در‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺷﻨﺎس‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺘﯽ‬ ‫ﺗﺠﺰي‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫دﻣﯽ‬ ‫اي‬ ‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻻ ﺣﻮل‪ ،‬ﻧﯽ از ﮔﻔﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺣﻮل‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻻ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫آن ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫در‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را در دل ﺑﻪ ﺿﺪم ﮔﻔﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﻣﻦ ﺧﻤﺶ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﻮ زﯾﻦ ﭘﺲ ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‬

‫ﻧﯽ ﻣﯿﺰدﺳﺖ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺖ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻧﺎي را ﺑﺮ ﮐﻮن ﻧﻬﺎد‪ ،‬او ﮐﻪ‪ :‬ز ﻣﻦ‬ ‫اي‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺷﮑﺎﯾﺘﮕﺮ ﯾﻘﯿﻦ ﺧﻮي اش ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪان ﺑﺪ ﺧﻮي‪ ،‬ﺑﺪ ﮔﻮي آﻣﺪﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺧﻮﺷﺨﻮ آن ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎو در ﺧﻤﻮل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﺪ ﺧﻮ و ﺑﺪ ﻃﺒﻌﺎن ﺣﻤﻮل‬

‫ﻟﯿﮏ در ﺷﯿﺦ اﯾﻦ ﮔ‪‬ﻠﻪ‪ ،‬ز اﻣﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﭘﯽ ﺧﺸﻢ و ﻣﻤﺎرات و ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫آن ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺴﺖ اﺻﻼح ﺟﺎن‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﻧﺎﺣﻤﻮﻟﯽ‬ ‫ﻃﺒﻊ‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫از‬

‫ﮐﺸﺘﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﻮ‬

‫دان‬

‫ﺣﻤﻞ‬

‫ﺑﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫زاغ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ور‬

‫ﺣﻤﻞ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﮑﻦ‬

‫اي دو ﺻﺪ ﺑﻠﻘﯿﺲ ﺣﻠﻤﺖ را زﺑﻮن‬

‫ﮐﻪ‪‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫را‬ ‫اﻫﺪ‪‬‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﺣﻠﻤﺸﺎن‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺑﺴﺎز‬

‫ﮐﺒﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺣﻤﺎﻟﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﺣﻤﻮﻟﯽ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ادب‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬

‫اﻻ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﮐﺎن ﻓﻼن ﮐﺲ راﺳﺖ‪ ،‬ﻃﺒﻊ و ﺧﻮي ﺑﺪ‬

‫را‬

‫ادب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻘﻌﺪش‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﺎدي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫وﺳﻮاس‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫در دل از وﺳﻮاس و اﻧﮑﺎرات و ﻇﻦ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﺧﻮش‪،‬‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫را‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ا‪‬ﻧَﻬﻢ‬

‫ﯾﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﻻ‬

‫‪ .34‬ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﯿﺶ ﺑﻠﻘﯿﺲ ﮐﻪ اﺻﺮار ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ ﺑﺮ ﺷﺮك و ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻣﮑﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﭘﺮده‬

‫دار‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﺸﮑﺮت‬

‫درت‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺼﻤﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ذرات‬

‫و‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﺼﻤﺖ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﺣﻘﻨﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮﺗﺪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺎد را دﯾﺪي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺎدان ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬

‫آب را دﯾﺪي ﮐﻪ در ﻃﻮﻓﺎن ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬

‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮن زد‪ ،‬آن ﺑﺤﺮ ﮐﯿﻦ‬

‫و آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻗﺎرون ﻧﻤﻮدﺳﺖ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ‬

‫و آﻧﭽﻪ آن ﺑﺎﺑﯿﻞ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﭘﯿﻞ ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫و آﻧﮑﻪ ﺳﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ داودي ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺷﺸﺼﺪ ﭘﺎره و ﻟﺸﮑﺮ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻟﻮط‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫ﻏﻮط‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎرﯾﺪ‬ ‫از‬ ‫ﺷﻮد‬ ‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫اﻋﺪاي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﺎدات‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻞ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺘﺮ‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫اي ﻧﻤﻮده ﺿﺪ ﺣﻖ در ﻓﻌﻞ درس‬ ‫وﻓﺎق‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰوت‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫او‬

‫‪553‬‬

‫ﭘﺸﻪ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫آب‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﮐﺸﺪ‪،‬‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬ ‫در‬

‫در‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﻠﮥ‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‪،‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫را‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫از‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫اوﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺘﺮس‬

‫ﻣﻄﯿﻌﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ور‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺑﺎز ﮐﻦ‬

‫را‪:‬‬

‫ﮐﺎو‬ ‫او‪:‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﻓﺸﺎر‬

‫درد ﭼﺸﻢ از ﺗﻮ ﺑﺮ آرد ﺻﺪ دﻣﺎر‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ِﻃﺐ را‪ ،‬ﺑﺨﻮان ﺑﺎب اﻟﻌ‪‬ﻠﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ز‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺟﺎن ِ ﺟﺎن ِ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي وي اﺳﺖ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ ﺟﺎن ِ ﺟﺎن آﺳﺎن ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺻﻔﺪري‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫رﻫﺎ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫و‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻨﻨﺪم‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﯾﺎﺑﯽ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻠﮏ آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﻘﺶ اﮔﺮ ﺧﻮد ﻧﻘﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﯾﺎ ﻏﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت اﺳﺖ از ﺟﺎن‪ ،‬ﺧﻮد او ﺑﯽ ﭼﺎﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫دﻫﺎن‬

‫زﯾﻨﺖ‬ ‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫در‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺮده‬

‫دﯾﮕﺮان‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻬﺪه‬

‫را‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺧﻮد‬ ‫آن‬

‫واﷲ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫در ﻏﻢ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫اﯾﻦ ﺗﻮ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﮐﻪ ﺗﻮ آن اوﺣﺪي‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮش و زﯾﺒﺎ و ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺧﻮدي‬

‫ﻣﺮغ ِ ﺧﻮﯾﺸﯽ‪ ،‬ﺻﯿﺪ ﺧﻮﯾﺸﯽ‪ ،‬دام ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺻﺪر ﺧﻮﯾﺸﯽ‪ ،‬ﻓﺮش ﺧﻮﯾﺸﯽ‪ ،‬ﺑﺎم ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫آن ﻋﺮض ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮع او ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ آدم زاده اي‪ ،‬ﭼﻮن او ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﻧﺪر ﺧُﻢ ﮐﻪ اﻧﺪر ﻧﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺧُﻢ اﺳﺖ و دل ﭼﻮن ﺟﻮي آب‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺣﺠﺮه ﺳﺖ و دل ﺷﻬﺮ ﻋﺠﺎب‬

‫را‬

‫ذر‪‬ﯾﺎت‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬

‫‪ .35‬ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮداﻧﯿﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﺮا ﺧﺎﻟﺼﺎ ﻻﻣﺮ اﷲ ﺟﻬﺪ اﺳﺖ در اﯾﻤﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﮏ ذره ﻏﺮﺿﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮا ﻧﻪ در ﻧﻔﺲ ﺗﻮ و ﻧﻪ در ﺣ‪‬ﺴﻦ ﺗﻮ و ﻧﻪ در ﻣﻠﮏ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﯿﻨﯽ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﺑﺎز ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻨﻮر اﷲ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺳﻮﻟﻢ‪،‬‬

‫دﻋﻮﺗﯽ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﻢ‬

‫ﺷﻬﻮت‪،‬‬

‫ﭼﻮن اﺟﻞ ﺷﻬﻮت‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺖ ﺷﮑﻦ ﺑﻮده ﺳﺖ اﺻﻞ ِ اﺻﻞ ِ ﻣﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫آﺋﯿﻢ‪ ،‬اي رﻫﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﻮ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫و‬

‫روي‬

‫ﺑ‪‬ﺘﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﺒﺪه‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬ ‫ﺳﺠﻮد‬

‫ُﮐﺸﻢ‪ ،‬ﻧﯽ ﺷﻬﻮﺗﯽ‬

‫آرد‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﺘﮑﺪه‬

‫ﺑﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺘﺨﺎﻧﻪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺷﺪن ﺗﺎ آن ﺷﺪن ﻓﺮﻗﯿﺴﺖ زﻓﺖ‬ ‫اﻣﺘﺎن‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ در آﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﻧﻬﻨﺪ او را ﺑﺘﺎن‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫زر‬

‫ﻧﺴﻮزد‪،‬‬

‫ز‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫زر‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮﺗﻪ‬

‫درﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﻗﻠﺒﻨﺪ‬

‫ﺑﺖ‬ ‫ﺑﻨﺪة‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫زر‬

‫ﻗﻠﺐ ﭼﻮن آﻣﺪ‪ ،‬ﺳﯿﻪ ﺷﺪ در زﻣﺎن‬ ‫‪554‬‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻬﺪ‬ ‫را‬

‫زر‪‬ي‬

‫ﻻﻧﻪ‬ ‫ﻧﻘﺪ‪‬‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫او‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫دو‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫زر‬

‫در رخ آﺗﺶ ﻫﻤﯽ ﺧﻨﺪد ﭼﻮ ﺧَﻮر‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ درﯾﺎ زﯾﺮ اﯾﻦ‬

‫َﮐﻪ در ﻧﻬﺎن‬

‫ﺷﺎه‪ ‬دﯾﻦ را ﻣﻨﮕﺮ اي ﻧﺎدان ﺑﻪ ﻃﯿﻦ‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎ رو‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮان‬

‫ﭘﻮش‬

‫اﻧﺪود‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫را؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻔﯽ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﯾﺰي ﺧﺎك و ﺻﺪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻮر‪ ،‬او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﭙﻮﺷﺪ روي آب؟‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮﺗﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫‪ .36‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ادﻫﻢ ﻗﺪس اﷲ ﺳﺮّه‬ ‫وار‬

‫دود از اﯾﻦ ﻣﻠﮏ دو ﺳﻪ روزه ﺑﺮ آر‬

‫زود‬

‫ﺗﺮك ﻣﻠﮑﺶ را ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﯽ‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪ آن ﻧﯿﮏ ﻧﺎم‬

‫ﻃﻖ ﻃﻘﯽ و ﻫﺎي و ﻫﻮﯾﯽ ﺷﺐ ز ﺑﺎم‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ز‪‬ﻫﺮه ﮐ‪‬ﻪ را؟‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺮ روزن ﻗﺼﺮ او ﮐﻪ‪ :‬ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺎﻣﻬﺎي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ادﻫﻢ‪،‬‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﺋﯿﺪ؟‬

‫ﺑﺎم‬ ‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫آدﻣﯽ‪،‬‬ ‫ﮔﺮدﯾﻢ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺎ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺐ‬

‫اﺷﺘﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺷﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺎم ﺑﺮ‪ ،‬ﮐﯽ ﺟ‪‬ﺴﺖ ﻫﺎن؟‬ ‫اﻟﻪ؟‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺟﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻫﻤﺎن ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ او را ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺮي‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ اش ﭘﻨﻬﺎن و‪ ،‬او در ﭘﯿﺶ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮐﯽ‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬ ‫از‬

‫ﻣﻼﻗﺎت‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ و ﺧﻠﻘﺎن دور ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‬

‫در‬

‫ﺟﺎن ﻫﺮ ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ آﻣﺪ ﺳﻮي ﻗﺎف‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ اﻧﺪر ﺳﺒﺎ اﯾﻦ ﻧﻮر ِ ﺷﺮق‬

‫ﻏﻠﻐﻠﯽ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫در‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺪادﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﻧﮏ‬

‫روﺣﻬﺎي‬ ‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﺮده‬ ‫را‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ رﯾﺶ و دﻟﻖ؟‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻧﺪاﺋﯽ‬

‫ﻣﺸﻬﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻻﻓﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻻف‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ز آن ﻧﺪا‪ ،‬دﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﯽ ﮔﺮدﻧﺪ ﮔﺒﺰ‬

‫ﺷﺎخ و ﺑﺮگ دل ﻫﻤﯽ ﮔﺮدﻧﺪ ﺳﺒﺰ‬

‫از ﺳﻠﯿﻤﺎن‪ ،‬آن ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﻗﺒﻮر‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﺑﺎدا ﺳﻌﺎدت ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫وارﻫﺎﻧﯿﺪ‬ ‫اﷲ‬

‫ﮔﺬﺷﺖ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫‪ .37‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺳﺒﺎ و ﻧﺼﯿﺤﺖ و ارﺷﺎد ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم آل ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را اﻧﺪر ﺧﻮد و‬ ‫ﻣﺸﮑﻼت دﯾﻦ و دل او و ﺻﯿﺪ ﮐﺮدن ﻫﺮ ﺟﻨﺲ ﻣﺮغ ﺿﻤﯿﺮي را ﺑﻪ ﺻﻔﯿﺮ آن ﺟﻨﺲ ﻣﺮغ و ﻃﻌﻤﮥ او‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻻﻗﺖ‬ ‫أﻣﮥ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫اﻻﺷﺒﺎح‪،‬‬ ‫اﻟﻌﺸﻖ‬

‫اﻟﺨﻔﯽ‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫ﯾﻮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫وار‬

‫وﺻﻠﻬﺎ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﻋﺎدت‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫اﻻﻣﻢ‬ ‫‪555‬‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻻوﻻد‪،‬‬ ‫ﺟﻮد‬

‫ﺣﻮﻟﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫زار‬

‫ﺻﻮب‬

‫اﺻﻠﻬﺎ‬

‫ﻟﻮم‬

‫اﻟﺴﻘﻢ‬

‫ذﻟﮥ‬

‫اﻻرواح‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻬﺎ‬

‫اﻟﻌﺸﺎق‪،‬‬

‫اﻟﺴﻘﯿﺎ‬

‫ﻟﮑﻢ‬

‫و‬

‫اﻋﺸﻘﻮا‬

‫اﯾﻬﺎ‬

‫اﻟﺴﺎﻟﻮن‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‬

‫ﻗﻮﻣﻮا‬

‫اﻟﻄﯿﺮ‬

‫اﺷﺒﺎﺣﻬﺎ‬

‫ﻋﺰة‬

‫اﻻﺷﺒﺎح‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫أﻧﺘﻢ‬

‫اﻟﺒﺎﻗﻮنَ‪،‬‬

‫واﻟﺒﻘﯿﺎ‬

‫ذاك‬

‫رﯾﺢ‬

‫ﻟﮑﻢ‬ ‫ﻓﺎﺳﺘﻨﺸﻘﻮا‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻫﺮ ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ آﯾﺪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺳﺮا‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻟﺤﻦ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﺮغ ﺻﺎﺑﺮ را ﺗﻮ ﺧﻮش دار و ﻣﻌﺎف‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ارواﺣﻬﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﺎﻧﺖ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫را‬

‫ا‪‬ﺷﮑﺴﺘﻪ‬ ‫را‬ ‫از‬

‫را‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫و آن ﺧﻔﺎﺷﯽ را ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ او ﺑﯽ ﻧﻮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺶ‬

‫ﺟﻨﮕﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزان‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﻠﺢ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﺮوﺳﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺮو‬

‫ز‬

‫ﻫ‪‬ﺪﻫ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻘﺎب‬

‫ره‬

‫ﻧﻤﺎ‪،‬‬

‫واﷲ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫را‪،‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﺒﮏ‬

‫ﺣﺬر‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺪادﺳﺘﺖ‬

‫ﺣﻠﻢ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫و‬

‫ﺟﻔﺖ‬ ‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﻗﺎف‬ ‫اﺣﺘﺮاز‬ ‫آﺷﻨﺎ‬

‫و‬

‫اﺷﺮاط‬ ‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .38‬آزاد ﺷﺪن ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﻣﻠﮏ‪ ،‬و ﻣﺴﺖ ﺷﺪن او از ﺷﻮق اﯾﻤﺎن و اﻟﺘﻔﺎت ﻫﻤﺖ او از ﻫﻤﻪ ﻣﻠﮏ‬ ‫ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪن وﻗﺖ ﻫﺠﺮت‪ ،‬اﻻ از ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺳﺒﺎ‬

‫ﯾﮏ ﺻﻔﯿﺮي ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺴﺖ آن ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﺑﯽ ﺟﺎن و ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﻨﮓ ﺑﻮد از اﺻﻞ و ﮐﺮ‬

‫ﻧﯽ ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺮ‪ ،‬ﮔﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‪،‬‬

‫ﺳﻤﻌﺶ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﻠﻘﯿﺲ از دل و ﺟﺎن ﻋﺰم ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻓﺴﻮس‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫ﺗﺮك ﻣﺎل و ﻣﻠﮏ ﮐﺮد او آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﺘﺮك ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ آن ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺑﻨﺎز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻗﺼﺮﻫﺎ‬

‫و‬

‫آبِ‬

‫رود‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫در‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫اﺳﺘﯿﻼ‬

‫و‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ز‪‬ﻣﺮّد‬

‫ﮔﻨﺪﻧﺎ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫آن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫ﻏﻼﻣﺎن‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﮐﻨﯿﺰان‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫وﺣﯽ‬ ‫رﻓﺘﻪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﻟﻄﯿﻔﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﺎل و‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻣﺨﺰن‪ ،‬ﻫﯿﭻ رﺧﺖ‬

‫ﻣﯽ درﯾﻐﺶ ﻧﺎﻣﺪ‪ ،‬اﻻ ﺟﺰ ﮐﻪ ﺗﺨﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫راه‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ‬ ‫آن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫دﻟﺶ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﮔﺎه‬ ‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﻣﻮران‬ ‫راز‬

‫ﻗﺎﻟَﺖ‪‬‬

‫او‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫دل‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﯾﮓ‬ ‫او‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﻫﻢ ز دور او ﺳﺮّ ﻫﺮ ﺟﺎن ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﻧﻤﻠﮥ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﻻ‬

‫ﻻ اﻟﻪ اﻻ ﻫﻮ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ اي ﭘﻨﺎه‬

‫دل‬

‫ﻣﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫از‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫راز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﺎق‬

‫دﯾﺪ از دورش‪ ،‬ﮐﻪ آن ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﯿﺶ‬

‫ﺗﻠﺨﺶ آﻣﺪ ﻓﺮﻗﺖ‪ ‬آن ﺗﺨﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫دراز‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻮدش ﺑﻪ ﺗﺨﺖ آن ﻋﺸﻖ و آز‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﮏ و ﻗﻠﻢ ﺧﻮد ﺑﯽ ﺣ‪‬ﺴﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺲ ﮐﺎﺗﺐ‪ ،‬او را ﻣﻮﻧﺴﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﺐ‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫‪556‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﻟﺖ‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬ ‫ﮐﺎري‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫اﻣﮑﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫از ﺑﺰرﮔﯽ ِ ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﮐﺰ ﺣﺪ ﻣﯿﻔﺰود‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﯿﺠﺎن ﻟﯿﮏ ﻣﻮﻧﺲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻮﻧﺲ‬ ‫ﻓﻬﻤﺖ‬

‫ﺧﺮده‬

‫را‬

‫وري‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﻮري‬

‫ﺗﻔﺮﯾﻘﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﺑﺪن‬

‫اوﺻﺎل‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﯽ اﻻﺧﯿﺮ‬

‫ﺳﺮد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺮ او ﺗﺎج و ﺳﺮﯾﺮ‬

‫ﭼﻮن ز وﺣﺪت ﺟﺎن ﺑﺮون آرد ﺳﺮي‬

‫ﻓﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫آرد‬

‫از‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺮر‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫را‬

‫اﻧﺘﻘﺎل‬

‫ﮔﺮدد‬

‫روا‬

‫دم‪‬‬ ‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻬﻞ و‪ ،‬او را ﺑﺲ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﺗﺨﺖ‪‬‬

‫ﻧﺎز‬

‫در‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎك را و ﻧﻄﻔﻪ را و ﻣﻀﻐﻪ را‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫او‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺑﺮ‬ ‫دﻟﻖ‬

‫ﮐﺠﺎﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺣﻮران‬ ‫ﭼﺎرﻗﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫دﯾﻮ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫دارد‬

‫ﺧﺪا‬

‫او‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫آن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ ﺧﻔﺮﯾﻘﯽ ات‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ آن ﻋﺎﺷﻖ ﺑ‪‬ﺪي در دور آن‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ ﮐﺮم ﭼﻮن دﻓﻊ آن اﻧﮑﺎر ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫آوردﻣﺖ‪،‬‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫اي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫اﻧﺸﺎر‬

‫ﮐﻪ از‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫دوا‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﻋﻘﺮب‬

‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ‬

‫ﻋﺒﺮت‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﻨﮕﺮي اﻧﺪر ﮐﻒ و ﺧﺎﺷﺎك و ﺧﻮار‬

‫ﻟﯿﮏ ﺧﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻧﻘﺪ ﺣﺎل‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻣﯿﮑﺮدي‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎك را ﺗﺼﻮﯾﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر از ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﻧﻄﻔﻪ را ﺧﺼﻤﯽ و اﻧﮑﺎر از ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﭼﻮن در آن دم ﺑﯽ دل و ﺑﯽ ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫از‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺑﺮُﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ از اﯾﻦ اﻧﮑﺎر ﺣﺸﺮت ﺷﺪ درﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺜﺎل ﺗﻮ ﭼﻮ آن ﺣﻠﻘﻪ زﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺰ دروﻧﺶ ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ زن‪ ،‬زﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬درﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﮑﺎرت‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫رﻓﺖ‬

‫آب و‬

‫اﻧﮑﺎرت‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬ ‫اﻧﮑﺎر‪،‬‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﺟﻤﺎد او‬

‫ﮐﺎﺧﺒﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫دﻗﯿﻖ‬

‫ِﮔﻞ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮد اﻧﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﺮح اﯾﻦ از ﺻﺪ ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫آن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺣﺸﺮ ﺻﺪ ﻓﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻢ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آب و ﮔﻞ اﻧﮑﺎر زاد از ﻫ‪‬ﻞْ أﺗﯽ‬ ‫ﻣﯿﺰد‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻟﻐﺰد‬ ‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺧﺒﺮ‪:‬‬ ‫از‬

‫ﺑﻠﯿﻘﯿﺲ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺎ‬

‫‪ .39‬ﭼﺎره ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در اﺣﻀﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺳﺒﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﺸﮕﺮ‬

‫ﺗﺨﺖ او را ﺣﺎﺿﺮ آرﯾﺪ اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬ ‫‪557‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻔﺮﯾﺘﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﺨﺘﺶ را ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ آرم ﺗﺎ ﺗﻮ زﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪن‬

‫اﻋﻈﻤﺶ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ آرم ﭘﯿﺶ ﺗﻮ در ﯾﮏ دﻣﺶ‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ ز آﺻﻒ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻓﻦ ﻋﻔﺮﯾﺘﯿﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻤﺪ اﷲ ﺑﺪﯾﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻈﺮ ﮐﺮد آن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺳﻮي ﺗﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﮔﻮل ﮔﯿﺮي اي درﺧﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﻮب و ﺳﻨﮓ ﭼﻮن ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫اي‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ و ﻣﺴﺠﻮد‪ ،‬از ﺟﺎن ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫دﯾﺪه از ﺟﺎن ﺟﻨﺒﺸﯽ‪ ،‬و اﻧﺪك اﺛﺮ‬

‫دﯾﺪه در وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺣﯿﺮان و دﻧﮓ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و اﺷﺎرت ﮐﺮد ﺳﻨﮓ‬

‫ﻧﺮد ﺧﺪﻣﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮﺿﻊ ﺑﺒﺎﺧﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ را‪ ،‬ﺷﻘﯽ‪ ،‬ﺷﯿﺮي ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺟﻮد‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ‬

‫ﺳﮓ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫زود‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﯿﺴﺖ آن ﺳﮓ ﺑﺮ ﻗﻮام‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‪،‬‬

‫ﻟﻄﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﺻﻒ‪:‬‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻔﺮﯾﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﺳﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﻘﯿﻘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﺑﺪﯾﺪه‬ ‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫آﺻﻒ‬ ‫ز‬

‫ﺳﺘﻢ‬

‫رو‬

‫رب‬

‫ﮔﻮﻻن ﮐﻪ ﺳﺮﻫﺎ ﻣﯽ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫را‬

‫‪ .40‬ﻗﺼﮥ ﯾﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺣﻠﯿﻤﻪ از ﺑﺘﺎن ﭼﻮن ﻋﻘﯿﺐ ﻓﻄﺎم ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮔﻢ ﮐﺮد و ﻟﺮزﯾﺪن‬ ‫و ﺳﺠﺪة ﺑﺘﺎن و ﮔﻮاﻫﯽ دادن اﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﻋﻈﻤﺖ ﮐﺎر ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺣﻠﯿﻤﻪ‬

‫راز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺖ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ز‪‬داﯾﺪ‬

‫ﻏﻤﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ را ﭼﻮن ز ﺷﯿﺮ او ﺑﺎز ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ ﮐﻔﺶ ﺑﺮداﺷﺖ ﭼﻮن رﯾﺤﺎن و ورد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫و‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟ‪‬ﺪ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ و آﻣﺪ او اﻧﺪر ﺣﻄﯿﻢ‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﯿﺪش از‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫اي‬

‫ﺣﻄﯿﻢ‪،‬‬

‫آورد‬ ‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ‪:‬‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﮐﺎي‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﭙﺎرد‬

‫آن‬

‫ﺣﻄﯿﻢ‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زود‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺷﻬﻨﺸﻪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫اي ﺣﻄﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺮوز آرد در ﺗﻮ رﺧﺖ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ ﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﮏ اوﺳﺖ ﺑﺨﺖ‬

‫اي ﺣﻄﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﯽ ﺷﮏ از ﻧﻮي‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺟﺎن ﭘﺎﮐﺎن ﻃﻠﺐِ ﻃﻠﺐ و ﺟﻮق ِ ﺟﻮق‬

‫آﯾﺪت‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬ ‫از‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﯿﺮان آن ﺣﻠﯿﻤﻪ ز آن ﺻﺪا‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻟﯽ ز ﺻﻮرت‪ ،‬وﯾﻦ ﻧﺪا‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫در‬ ‫آن‬

‫ﻣﺴﺖ‪‬‬

‫ﭘﯿﺶ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫ﻧﺪا‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺪا‬

‫او‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ آن دم ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫ﮐﻪ ﮐﺠﺎي اﺳﺖ آن ﺷﻪ اﺳﺮار ﮔﻮ؟‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ رﺳﺪ‪ ،‬ﯾﺎ رب رﺳﺎﻧﻨﺪه ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮاﺣﯽ‬

‫ﺷﻮق‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﺪ آن ﺑﺎﻧﮓ ﺧﻮش را ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫او‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺣﯿﺮت‬

‫و‬

‫آن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﻻﺋﯽ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫‪558‬‬

‫ﻟﺮزان‪،‬‬ ‫را‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫در‬ ‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﻣﮑﺎن‬ ‫از‬

‫ﺑﯿﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻣﮑﯿﺎن‬

‫دوﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ د‪‬رداﻧﻪ ام ﻏﺎرت ﮔﻤﺎﺷﺖ؟‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻮدﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ‬ ‫او‬

‫از‬

‫رﯾﺨﺖ ﭼﻨﺪان اﺷﮏ و ﮐﺮد او ﺑﺎ ﻓﻐﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ﮐﻮﺑﺎن آن ﭼﻨﺎن ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ ﺧَﻮش‬

‫ﮐﺎﺧﺘﺮان‬

‫ﮐﺎﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﻣﮑﯿﺎن‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫اش‬

‫‪ .41‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭘﯿﺮ ﻋﺮب ﮐﻪ دﻻﻟﺖ ﮐﺮد ﺣﻠﯿﻤﻪ را ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺑﺘﺎن‬ ‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺟﮕﺮﻫﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫را‬

‫رﺿﯿﻌﻢ‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﯿﺎوردم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﯿﺪم‬

‫در‬

‫ﺣﻄﯿﻢ‬

‫آوازﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫آن‬

‫اﻟﺤﺎن‬

‫ﺷﻨﯿﺪم‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دل‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﮐﺎي ﺣﻠﯿﻤﻪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺘﺎد آﺧﺮ ﺗﻮ را؟‬ ‫ز‬

‫ﺑﺴﭙﺎرم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪم‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﺎدم‬

‫ﺻﺪا‬

‫زآن‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺪاﺋﯽ ﺑﺲ ﻟﻄﯿﻒ و ﺑﺲ ﺷﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ از ﮐﺴﯽ دﯾﺪم ﺑﻪ ﮔﺮد ﺧﻮد ﻧﺸﺎن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫وا‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺪا‬

‫از‬

‫ﻧﺪا‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﻬﺎي‬

‫دل‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪ‪‬ه‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫او‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﻓﺪا‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را اي ﺷﯿﺦ ِ ﺧﻮبِ ﺧﻮش ﻧﺪا‬

‫ﺑﻨﻤﺎي‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺮد‬

‫او‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋ‪‬ﺰي‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺻﻨﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﺪه‬

‫زو‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﻠﯿﻤﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ز‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫آواز‬

‫ﻫﻮا‬

‫و‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺮ ﮐﺮد او را ﺳﺠﻮد و ﮔﻔﺖ زود‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﻋﺰي‪،‬‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺣﻠﯿﻤﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﻌﺪي‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺧﺒﺎر‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫اﮐﺮاﻣﻬﺎ‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮض‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اوﻣﯿﺪ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻇﻞّ‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫اي‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫از‬

‫داﻣﻬﺎ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﻮد‬

‫رام‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯿﺪ‪‬‬

‫ﺷﺎخ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮو اي ﭘﯿﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮﺳﺖ؟‬

‫آن ﻣﺤﻤﺪ را‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﺰل ﻣﺎ از اوﺳﺖ‬

‫آﺋﯿﻢ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻣﺎ‬

‫او‬

‫دﯾﺪﻧﺪي‬

‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻓﺘﺮت‪،‬‬

‫او‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫آب‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﻫﯿﻦ ز رﺷﮏ اﺣﻤﺪي ﻣﺎ را ﻣﺴﻮز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺮب‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺘﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺎﺟﺪ آن زﻣﺎن‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﺗﺮﺣﺎل‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﻪ از او ﻓﺮزﻧﺪ ﻃﻔﻠﯽ ﮔﻢ ﺷﺪﺳﺖ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﯾﮏ‬

‫و‬

‫اي‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﺑﻮد‬

‫اي‬

‫را‬

‫واي‬

‫دل‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دور‬

‫ﺷﻮ‬

‫اي‬

‫دور‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺎرﮔﺎه‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﭘﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬ ‫اي‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪559‬‬

‫ﮐﺴﺎد‬

‫ﻧﺴﻮزي‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﮔﺎه‬ ‫ﻣﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻋﯿﺎر‬ ‫ﮔﺎه‪،‬‬ ‫ﺗﯿﻤﻢ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫آﺋﯿﻢ‬

‫از‬

‫اﻫﻞ‬ ‫را‬ ‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫ﻫﻮا‬ ‫درﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫زﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺧﻮن ﺷﺪ دل درﯾﺎ و ﮐﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ از ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭘﯿﺮ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫از‬

‫د‪‬م‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫آن‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﻋﻮر‬

‫او ﻫﻤﯽ ﻟﺮزﯾﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺛﺒﻮر‬

‫ﭼﻮن در آن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﯾﺪ آن ﭘﯿﺮ را‬

‫زآن ﻋﺠﺐ ﮔﻢ ﮐﺮد زن ﺗﺪﺑﯿﺮ را‬

‫ﻣﺤﻨﺘﻢ‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﺣﯿﺮﺗﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺣﺮﻓﻢ‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫را‬

‫رﺑﻮده‬

‫ﻏﯿﺒﯿﺎن‬

‫ﻏﯿﺒﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﺮا‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎدم‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻃﻔﻠﻢ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻄﯿﺒﯽ‬

‫از ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻢ؟ ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ اﯾﻦ ﮔﻠﻪ؟‬ ‫ﻏﯿﺮﺗﺶ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﺳﻨﮕﻢ‬ ‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻬﻢ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻧﺪي‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻟﺮز‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺗﺮس‬

‫اﻓﺸﺮدن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫آوردن‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ادﯾﺒﯽ‬

‫ﮐﻮﻫﻢ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﺷﯿﺎ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﭘﻮش‬

‫ﺳﻮداﺋﯽ‪،‬‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬ ‫آﺳﻤﺎن‬ ‫دﻟﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻏﯿﺒﻢ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺪر ﮔﻮﯾﻢ‪ :‬ﮐﻪ ﻃﻔﻠﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﺑﻨﺪﻧﺪم‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﯿﺮش‪ :‬ﮐﺎي ﺣﻠﯿﻤﻪ‪ ،‬ﺷﺎد ﺑﺎش‬

‫ﺳﺠﺪة ﺷﮑﺮ آر و‪ ،‬رو را ﮐﻢ ﺧﺮاش‬ ‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﺨﻮر‪،‬‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن از رﺷﮏ ﻏﯿﺮت ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺘﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻗﺮﻧﯿﺴﺖ‬

‫او‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫اﻧﺪر‬ ‫و‬

‫ﺣﺮس‬

‫ذو‬

‫ﻓﻨﻮن؟‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪﻧﺪ از ﻧﺎم ﻃﻔﻠﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن؟‬

‫روي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫زﯾﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭼﻮن ﻧﺎﻟﻪ داﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮ ﮔﻨﻪ ﮐﺎران ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﯽ ﺟﺮم اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻌﺒﻮدي اش‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اي ﻣﻀﻄﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻨﺪه ﺑﻮدﯾﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ ﻣﻀﻄﺮ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺗﺮﺳﺎن ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺠﺮم ﭼﻬﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺴﺖ‬

‫‪ .42‬ﺧﺒﺮ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﺪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ از ﮔﻢ ﮐﺮدن ﺣﻠﯿﻤﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را و ﻃﺎﻟﺐ‬ ‫ﺷﺪن او ﮔﺮد ﺷﻬﺮ و ﻧﺎﻟﯿﺪن ﺑﺮ در ﮐﻌﺒﻪ و از ﺣﻖ درﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﯾﺎﻓﺘﻦ او ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫و ز‬

‫ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زود‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬ ‫اﻟﻤﻄﻠﺐ‬

‫ﻋﺒﺪ‬

‫ﺟﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻠﻨﺪ و‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﯿﻤﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻠﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫زد‪،‬‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ‬ ‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮم‬

‫و‬

‫ﺳﺠﺪة‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻗﺪري‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ‬

‫ﺳﯿﻤﺎي‬

‫آن‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫وي‬

‫ﺻﺪا‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﻐﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺒﯿﺮ از ﺳﺮّ ﺷﺐ‪ ،‬و از راز ِ روز‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺮ‬

‫وز‬

‫ﺑﺮﻣﻼ‬

‫‪560‬‬

‫ﻫﻤﺮاز‬ ‫ﻣﻘﺒﻮل‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﻣﺴﻌﻮد‬

‫در‬

‫َاﺷﮑﻢ‪ ،‬دو ﻟﺒﯽ ﺧﻨﺪان ﺷﻮد‬ ‫ام‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻟﻄﻔﺖ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣ‪‬ﺲ اﯾﻢ و‪ ،‬اﺣﻤﺪ ﮐﯿﻤﯿﺎﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻋﺪو‬

‫آن‬

‫ﻋﺠﺎﺋﺒﻬﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻪ ﻓﻀﻞ ﺗﻮ در اﯾﻦ ﻃﻔﻠﯿﺶ داد‬

‫ﮐﺲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺟﻬﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎي‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‪،‬‬

‫د‪‬ر‪‬ﯾﺴﺖ‬

‫او‬

‫درﯾﺎي‬

‫از‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ او را ﻣﯽ ﺷﻔﯿﻊ آرم ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎل او اي ﺣﺎل دان‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫زود‬

‫ﮐﻪ ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ر‪‬خ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ اﻗﺒﺎل او ﻣﺤﻈﻮظ‪ ‬ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻃﻠﺐ ﻣﻠﮏ ﻣﺤﻔﻮظ‪ ‬ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫درون‬ ‫را‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﯿﻬﺎن‬

‫ﺷﻬﺮة‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫زر‪ ‬و ﮐﺎن ﺑﻮد آب و ﮔﻞ‪ ،‬ﻣﺎ زرﮔﺮﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻬﺶ ﺧﻠﺨﺎل و ﮔﻪ ﺧﺎﺗﻢ ﺑﺮﯾﻢ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﮔﻪ ﺗﺮﻧﺞ ِ ﺗﺨﺖ ﺑﺮ ﺳﺎزﯾﻢ از او‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺣﻤﺎﯾﻠﻬﺎي‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎ‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮش‬

‫دارﯾﻢ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫از‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺧﺎك‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬ ‫ﺗﺎج‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق از او‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻗﻌﺪة‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﮔﻪ ﻫﻢ او را ﭘﯿﺶ ﺷﻪ‪ ،‬ﺷﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اﻓﺘﺎده‬ ‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﮔﺮدن‬ ‫ِ‬

‫ﺷﯿﺮش‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮﮔﺎن‬

‫ﻧﻬﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺧﺎك را ز آن رو دﻫﯿﻢ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﻏﺒﺮي‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ ﭼﻮن ﮔﻮﻫﺮ و ﻇﺎﻫﺮ ﭼﻮ ﺳﻨﮓ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﻪ ﻣﺎ اﯾﻨﯿﻢ و ﺑﺲ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻧﮑﻮ ﺑﯿﻦ ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺧﺎك‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫دارد‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﻣ‪‬ﻨﮑﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﮑﻞ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬

‫در‬

‫زﯾﻦ ﺗﺮُش رو‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﭼﺎﻟﺶ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬ ‫درون‬

‫دارد‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ‬

‫ﻧﺼﺮت‬ ‫را‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﻧﻮري‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬ ‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ِ ﺧﺎك اﻧﺪوه و ﺑﮑﺎﺳﺖ‬

‫در دروﻧﺶ ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺧﻨﺪه ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﺷﻒ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﻟﺴﺮّﯾﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫دزد‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‪،‬‬

‫آن‬

‫از‬

‫دزدﯾﺪه‬

‫اﻓﺰوده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺐ ﻓﺮزﻧﺪ ﮐﺎو را ﺑﻮده اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﺪ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﺎن ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺎﻫﯽ‪ ،‬ز ﻣﺎ دو ﺟﻔﺖ‪ ،‬زاد‬

‫اش‬

‫ﺧﺎك ﭼﻮن ﺳﻮﺳﻦ ﺷﺪ از آزادي اش‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺖ‪ ،‬اي ﺧﺎك‪ ‬ﺧﻮش‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ در ﺟﻨﮕﻨﺪ و اﻧﺪر ﮐﺶ ﻣﮑﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻣﻌﻨﯿﺶ ﺧﺼﻢ ِ ﺑﻮ و رﻧﮓ‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫زوال‬

‫ﻇﺎﻫﺮت‬ ‫ﻇﻠﻤﺘﺶ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫در‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬ ‫‪561‬‬

‫آرﯾﻤﺸﺎن‬

‫از‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺼﺮ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻘﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺎﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫آرﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻮﺷﺪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮت‬

‫از‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫رو‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ‬

‫در‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫زﯾﺮ‬

‫اﻓﻐﺎن‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رو‬

‫ﺗﺮُش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮش‪،‬‬

‫ﺑﺎغ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده‬

‫ﭘﺎش‬

‫آرد‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﯿﺎﻣﯿﺰﻧﺪ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ُﮐﺶ‬

‫ﮐﺮده‬

‫در‬

‫ﺧﺎر‬

‫د‪‬ر‪‬ﺷﺖ‬

‫ُﮔﻞ‪ ،‬آن ﺧﺎر ﻓﺎش‬

‫ﮐﺎي ﻋﺪوي دزد‪ ،‬زﯾﻦ در دور ﺑﺎش‬

‫اي‬

‫ﺳﺮ ﭼﻮ ﺻﻮﻓﯽ در ﮔﺮﯾﺒﺎن ﺑﺮده اي‬

‫ﺗﺎ ﮐﺴﯽ در ﭼﺎر داﻧﮓ ﻋﯿﺶ ِ ﺗﻮ‬

‫ﮐﻢ ﺷﻮد‪ ،‬زﯾﻦ ﮔﻞ رﺧﺎن ﺧﺎر ﺧﻮ‬

‫ﻃﻔﻞ ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﮐﻮدك ﺧﻮ ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد ﻃﻔﯿﻞ او ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﭘﺸﺘﺎ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺣﺎرس‬

‫را‬

‫ﮐﺮده‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﭼﺮخ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺶ‬

‫‪ .43‬ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ از ﻣﻮﺿﻊ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﮐﺠﺎش ﯾﺎﺑﻢ‪ ،‬و ﺟﻮاب از اﻧﺪرون‬ ‫ﮐﻌﺒﻪ آﻣﺪن و ﻧﺸﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ دم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫اي ﻋﻠﯿﻢ اﻟﺴﺮّ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ده راه‪ ‬راﺳﺖ‬ ‫رﺷﯿﺪ‬

‫درون‬

‫از‬ ‫ﻫﺎﺗﻔﺶ‬ ‫در‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﻓﻼن‬

‫در‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺨﻮر‬

‫ﻏﻢ ﮐﺎﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫زآن‬

‫وادﯾﺴﺖ‪،‬‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﭘﺲ روان ﺷﺪ زود‪ ،‬ﭘﯿﺮ ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫ﻗﺮﯾﺶ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﻋﯿﺎن‬

‫ﻗﺮﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﻬﺘﺮان‬

‫و‬

‫ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫ﭘﺎﻟﻮده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‪:‬‬ ‫رﮐﺎب‬

‫ﺑﻪ‬

‫آوازش‬ ‫زﯾﺮ‬

‫او‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮان‬ ‫اﺳﻼﻓﺶ‬

‫آدم‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪة‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﺟﺪ‪‬ش‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫رزم‬

‫و‬

‫ﺑﺰم‬

‫اﯾﻦ ﻧﺴﺐ ﺧﻮد ﻗﺸﺮ او را ﺑﻮده اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻐﺰ او ﺧﻮد از ﻧﺴﺐ دور اﺳﺖ و ﭘﺎك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺴﺶ از ﺳﻤﮏ ﮐﺲ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﻤﺎك‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ را ﮐﺲ ﻧﺠﻮﯾﺪ زاد و ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻌﺖ ﺣﻖ را ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﺎر و ﭘﻮد؟‬

‫ﺛﻮاب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺖ‬ ‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺖ‬ ‫ﺧﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬ ‫ز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺮاز‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫داد‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ آن ﺳﻠﻄﺎن ﭼﻪ داد؟‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮد‬

‫و‬

‫ﻃﺮب‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻮش ﮔﺸﺖ اﯾﻦ رﻧﺞ و ﺗﻌﺐ؟‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﺷﻮ‬

‫وز‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﻮ ز ﺷﺎدي ﭼﻮن ﮔﺪاﺋﯽ ﻃﺒﻞ زن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫‪562‬‬

‫ﻣﺮداري‬ ‫از‬

‫دﻣﯽ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺳﻌﺎدت‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ‬

‫درآ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .44‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ دﻋﻮت ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻠﻘﯿﺲ را‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺖ‬ ‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫در‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﺎن‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﯾﺰدان‪،‬‬ ‫ﭼﻪ‬

‫دوﻟﺖ‬ ‫ﺑﺮدار‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺨﻮر‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺳﺒﺎ‬ ‫و‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫د‪‬ر‬

‫ﺑﭽﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫رﺋﯿﺲ‬

‫ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫‪ .45‬ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪن آدﻣﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ و ﺣﺮص او در ﻃﻠﺐ و ﻏﻔﻠﺖ او از دوﻟﺖ روﺣﺎﻧﯿﺎن ﮐﻪ اﺑﻨﺎي‬ ‫ﺟﻨﺲ وي اﻧﺪ و ﻧﻌﺮه زﻧﺎن ﮐﻪ ﯾﺎ ﻟَﯿﺖ‪ ‬ﻗَﻮ‪‬ﻣ‪‬ﯽ ﯾﻌ‪‬ﻠَﻤ‪‬ﻮنَ‬

‫آن ﺳﮕﯽ در ﮐﻮ‪ ،‬ﮔﺪاي ﮐﻮر دﯾﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﻗﻮم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮك‬

‫را‪،‬‬

‫وﻟﯽ‬

‫آﺧﺮ‬

‫آن‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎري‬ ‫ﯾﺎران‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻮر؟‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻧﻔﻮر‬

‫آب‬

‫ﺷﻮري‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫دام‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫آب ﺧﻮد ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﻦ از ﺑﺤﺮ ﻟﺪ‪‬ن‬ ‫ﺧﯿﺰ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺎﮐﯿﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻣﺮﯾﺪان ﻣﻦ و‪ ،‬ﻣﻦ آب ﺷﻮر‬ ‫ﺷﯿﺮان‬

‫آورد‬

‫ُﮐﻪ اﻧﺪ اﯾﻦ دم ﺷﮑﺎر و ﺻﯿﺪ ﺟﻮ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫را‬

‫ﮔﻮر ﭼﻪ؟ از ﺻﯿﺪ ﻏﯿﺮ دوﺳﺖ دور‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﯿﺮ و‪ ،‬ﺷﯿﺮ ﮔﯿﺮ و‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﻧﻮر‬

‫ﺻﯿﺎدي‬

‫ﺷﻪ‬

‫وﻟﻪ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﻈﺎرة‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫از‬

‫ﮐﺮده‪،‬‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮔﻮر‬

‫آب‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮي‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﺳﮓ ﭼﻮﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻪ زرﻗﯽ ﮐﻮر ﮔﯿﺮ؟‬

‫در‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫دﻟﻘﺶ‬

‫ﻣﯿﺪرﯾﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻣﺮغ ﻣﺮده ﻣﻀﻄﺮ اﻧﺪر وﺻﻞ و ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫اي‬

‫"اﻟﻘﻠﺐ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﺮغ ﻣﺮده اش را ﻫﺮ آﻧﮑﻮ ﺷﺪ ﺷﮑﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او زﯾﻦ ﻣﺮغ ِ ﻣﺮده ﺳﺮ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫او‪:‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﺮده‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺮداري‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺮك‬

‫و‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣ‪‬ﺮدارم‪ ،‬ﻣﺮا ﺷﻪ ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻢ زﯾﻦ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد از ﺑﺎل و ﭘﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻢ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻓﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺞ‬ ‫ﻣﺮده‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‪،‬‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻧﮕﻬﺪاري‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﯿﻤﺮغ اﺳﺖ‪ ،‬زارش ﻣﯿﮑﺸﻢ‬ ‫اي‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﻗﺒﻀﮥ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻣﺪار‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ام‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﻫﺮ آن ﮐﺎو ﯾﺎﻓﺖ ﺟﺎن‬

‫از‬

‫دم‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮده‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﺮده‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺼﺎﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫در‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬ ‫ﻋﺼﺎ‬

‫را‬

‫زﻧﺪه‪،‬‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﮔﺮ‬

‫د‪‬ر‪‬م‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫روا‬

‫ﺟﺎودان‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﻞ‬

‫درﯾﺎ‬

‫اي‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﺎد آن ﮐﺎو ﺟﺎن ﺑﺪﯾﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﺳﭙﺮد‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﻢ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن ﻫﻢ ﻋﺼﺎ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﮐﺎو ز درد‬ ‫ﻋﺼﺎﻫﺎي‬

‫دادﮔﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻢ ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﭼﻮن از اوﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎﻫﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﯿﺎﻓﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻣﺮده‬ ‫ز‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫اﻻﺻﺒﻌﯿﻦ"‬

‫ﺷﮑﺎر‬ ‫را‬

‫ﺷﺒﻪ‬

‫در‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﻃﻨﻄﻨﮥ‬ ‫زرق‬

‫ﺑﺸﻤﺮم‬ ‫‪563‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫اژدرﻫﺎ‬

‫ﺑﯽ ﮐﻒ‪ ‬ﺣﻖ‬ ‫ﺟﺎدو‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‬ ‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻧﺒﻮد ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫را‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻮرد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫درم‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫زﻫﺮﻣﻨﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮﮔﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﺧﺼﻢ و دﺷﻤﻦ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻤﺮدي‬

‫دوزخ آن ﺧﺸﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﺼﻢ اي ﻓﻼن‬

‫ﮐﯽ‬

‫زﯾﺪ؟‬

‫دوزخ آن ﺧﺸﻢ اﺳﺖ و ﺧﺼﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﺶ اي ﻗﺼﺎب‬

‫در ﺟﻬﺎن ﮔﺮ ﻟﻄﻒ ﺑﯽ ﻗﻬﺮو‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺧﻨﺪي‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻓﺮﺑﻬﺶ ﮐﻦ‪ ،‬آن ﮔﻬﺶ‬

‫و‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﻬﻨﻢ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺮد‬

‫زﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﻠﻬﺎ‬

‫روزي‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ور‬

‫ﻣﯿﭽﺮﻧﺪ‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﻼب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ز‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﺮوري؟‬

‫رﺣﯿﻤﯽ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺸﺪش‬

‫ﮐﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﺪي؟‬ ‫ذاﮐﺮان‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑ‪‬ﮑﻦ ﻫﻢ رﯾﺶ ﺧﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺧﻮاﻫﯽ زﯾﺴﺖ؟ اي ﻣﺮدار‪ ،‬ﭼﻨﺪ؟‬ ‫اﻣﺮوز‬

‫ﺑﺎز‬

‫و‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﻮﯾﺠﯽ‬

‫ﻣﺤﺒﺎن‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫در‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫دﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺎغ‬

‫از‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد در ﮐﺮد‪ ‬ﺧَﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﭘﺨﺘﮕﯽ‬

‫ﻧﻢ‬

‫ﺑﺎش‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫زﻋﻔﺮاﻧﯽ‪،‬‬

‫آب‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮر‬

‫زﻋﻔﺮاﻧﺎ‬

‫زﻋﻔﺮان‬ ‫رﺳﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻣﯿﺰش‬

‫زﻋﻔﺮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﻣﮑﻦ‬ ‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫رﺳﯽ‬

‫در ﻣﮑﻦ در ﮐﺮد ﺷﻠﻐﻢ ﭘﻮز ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ ﻧﮕﺮدد ﺑﺎ ﺗﻮ او ﻫﻢ ﻃﺒﻊ و ﮐﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺮدي‪ ،‬او ﺑﻪ ﮐﺮدي ﻣﻮدﻋﻪ‬

‫واﺳﻌﻪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫آب‬

‫آن‬ ‫آن‬

‫ارﺿﯽ‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫اﺳﺘﺎده‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫در‬

‫در‬

‫ﭘﻬﻨﺎوري‬ ‫و‬

‫ﺟﺒﺎل‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎي‬

‫او‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺳﺘﺶ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬ ‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫دﯾﻮ‬ ‫و‬

‫اوﻫﺎم‬

‫ﭘﺮي‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭘﺮ‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ز‬

‫ﺟﻮﻫﺎي‬

‫روان‬

‫ﭘﺎي‬

‫روان‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﮐﺎو درون ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮن ﺟﺎن و روان‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮﺗﻪ ﮐﻦ ﺧﻄﺎب‬

‫اي ﺧﻄﯿﺐ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﮐﻢ ﮐﻦ ﺗﻮ ﺑﺮ آب‬

‫ﺧﯿﺰ‬ ‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ِﺳﯿﺮ‬

‫ارض‬

‫اﷲ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫دارد‬

‫‪ .46‬ﺑﻘﯿﮥ دﻋﻮت ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻠﻘﯿﺲ را ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻏﻨﯿﻤﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎزارﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺴﯿﺴﺎن‬

‫اﻓﮑﻦ‬

‫ﮐ‪‬ﺴﺎد‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﻪ ﻣﺮگ آرد ﮔﯿﺮ و دار‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﻋﺠﻞ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧ‪‬ﻠﻞ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻨﺎز‬

‫اﻧﺪر‬

‫آور‪،‬‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ورﻧﻪ ﻣﺮگ آﯾﺪ ﮐﺸﺪ ﮔﻮش ﺗﻮ را‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻮﺷﺖ ﮐﺸﺪ ﻣﺮگ آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮ دزد آﺋﯽ ﺑﻪ ﺷﺤﻨﻪ‪ ،‬ﺟﺎن ﮐﻨﺎن‬ ‫ﻟﻌﻞ‬

‫د‪‬زد‬

‫و‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﻣﺴﺘﻪ‬

‫ﻧﮕﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫زﯾﻦ ﺧﺮان‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﻌﻞ د‪‬زد؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﻠﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫‪564‬‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫و‬

‫درﮔﻪ‪،‬‬

‫دزدي‪،‬‬ ‫ﻣ‪‬ﻠﮑﺖ‬

‫ﻣﻠﮏ‬ ‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫و‬ ‫ﮐﻮر‬

‫اي ﺧﻨﮏ آﻧﺠﺎن ﮐﺰ اﯾﻦ ﻣﻠﮑﺖ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ اﺟﻞ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻠﮏ را‪ ،‬وﯾﺮان ﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﻠﮑﺖ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻇﺎﻫﺮا‬

‫رود‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﻮه ﻫﺎ ﻻﺑﻪ ﮐﻨﺎن‪ :‬ﮐﻪ از ﻣﻦ ﺑﭽﺮ‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻃﻮف ﻣﯽ ﮐﻦ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﺑﯽ ﭘﺮّ و ﺑﺎل‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﭼﻮ ﺑﺪر و ﭼﻮن ﻫﻼل‬

‫ﭼﻮن روان ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬روان و ﭘﺎي ﻧﯽ‬

‫ﻣﯽ ﺧﻮري ﺻﺪ ﻟﻮت و‪ ،‬ﻟﻘﻤﻪ ﺧﺎي ﻧﯽ‬

‫ات‬

‫ات‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺴﺎ‬

‫ﺷ‪‬ﺴﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎري‬

‫ﺑﯿﺎ‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫او‬

‫ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫روان‪،‬‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن‬

‫و‬

‫ﺣﺎدي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫از‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫آﻣﺪه‪:‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮدن‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺑﺨَﻮر‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺷﺎه و‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻮ ﻟﺸﮑﺮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻮ ﺗﺨﺖ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﻧﯿﮑﻮ ﺑﺨﺖ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺨﺖ‬

‫و ﺳﻠﻄﺎن زﻓﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ ﻏﯿﺮ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬روزي ﺑﺨﺖ رﻓﺖ‬

‫ﻧﻮا‬

‫دوﻟﺖ ﺧﻮد ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎش‪ ،‬اي ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺨﺖ ﺧﻮد‪ ،‬اي ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺨﺘﯽ‪ ،‬ز ﺧﻮد ﮐﯽ ﮔﻢ ﺷﻮي؟‬

‫ﺗﻮ ز ﺧﻮد ﮐﯽ ﮔﻢ ﺷﻮي؟ اي ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻋﯿﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺷﺪ ﻣﻠﮏ و ﻣﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪي‬

‫ﺑﺨﺘﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺪاي‬

‫‪ .47‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻋﻤﺎرت ﮐﺮدن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ را‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ و وﺣﯽ ﺧﺪا ﺟﻬﺖ‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﻬﺎ ﮐﻪ او داﻧﺪ و ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻣﻼﺋﮑﻪ و دﯾﻮ و ﭘﺮي و آدﻣﯽ آﺷﮑﺎرا‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن آﻣﺪ ﻧﺪا از ﭘﯿﺶ ﺗﺨﺖ‬ ‫اي‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫آن‬

‫اﻗﺼﯽ‬

‫ﺑﺴﺎز‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺟﻦ و اﻧﺲ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪن در ﮐﺎر داد‬

‫ﯾﮏ ﮔﺮوه از ﻋﺸﻖ و‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ ﺑﯽ ﻣﺮاد‬

‫ﻋﺒﺎد‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺑﻨﯿﺎد‪‬‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫دﯾﻮاﻧﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ زﻧﺠﯿﺮ از‬

‫ﺧﻮف‬

‫و‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫وﻟﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ آن ﺑﻨﺪ و ﮐﻤﻨﺪ آن ﺧﻮﻓﺸﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﺷﺎن ﺳﻮي ﮐﺴﺐ و ﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪﺷﺎن ﺳﻮي ﻧﯿﮏ و ﺳﻮي ﺑﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻌﻠﻨﺎ‬

‫ﻗﺪ‬ ‫ﻟﯿﺲ‬

‫اﻟﺤﺒﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺬر‬

‫ﺑﻠﻘﯿﺲ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫اﻋﻨﺎﻗﻬﻢ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻨﻘﻪ‬

‫ﻗﻂ‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﮐﺸﺪﺷﺎن‬ ‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺸﺪﺷﺎن‬ ‫ﺣﻖ‪:‬‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‪،‬‬ ‫و‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻏﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺎﻧﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫ﺟﯿﺪﻫﺎ‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﺗﺨﺬﻧَﺎ‬

‫اﻟﺤﺒﻞ‬

‫اﻻ‬

‫ﻃﺎﺋﺮه‬

‫ﺣﺒﻞ‬ ‫ﻣ‪‬ﻦ‬

‫اﻟﻤﺴﺪ‬ ‫اﺧﻼﻗ‪‬ﻬﻢ‬ ‫ﻋﻨﻘﻪ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺣﺮص ﺗﻮ در ﮐﺎر ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫اﺧﮕﺮ از رﻧﮓ‪ ‬ﺧﻮش ِ آﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﺳﻮاد‬

‫ﻓﺤﻢ‪،‬‬

‫ِ‬

‫در‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺧﮕﺮ از ﺣﺮص ﺗﻮ ﺷﺪ ﻓﺤﻢ ﺳﯿﺎه‬

‫ﺣﺮص ﭼﻮن ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ آن ﻓﺤﻢ ﺗﺒﺎه‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺣﺮص‪،‬‬

‫آن‬ ‫ﮐﺎرت‬

‫ﻓﺤﻢ‪،‬‬

‫اﺧﮕﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﺎراﺋﯿﺪه‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﮐﺎر‪،‬‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺣﺮص رﻓﺖ و‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ ﮐﺎر ﺗﻮ ﮐﺒﻮد‬ ‫‪565‬‬

‫ﻏﻮﻟﻪ‬

‫اي‬

‫آزﻣﺎﯾﺶ‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻮس‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎراﺋﯿﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺟﺎن‬ ‫داﻧﻪ‬

‫دام‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آزﻣﻮن‬

‫ﮔﻮل‬ ‫او‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﻋﮑﺲ ﻏﻮل ﺣﺮص و‪ ،‬آن ﺧﻮد دام ﺑﻮد‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺗﺎب ﺣﺮص ار رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎب ﺧﯿﺮ‬

‫ﺗﺎب ﺣﺮص از ﮐﺎر دﻧﯿﺎ ﭼﻮن ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻓﺤﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻧﺪه از اﺧﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﻏﺮار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﭼﻮن ز ﮐﻮدك رﻓﺖ آن ﺣﺮص ﺑﺪش‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ ﭼﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم در اﯾﻦ؟‬

‫ﺧﻞ‬

‫ز‬

‫ﺣﺮص‪ ،‬اﻧﺪر ﮐﺎر دﯾﻦ و‬ ‫ﻧﻐﺰﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺮﻫﺎ‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﻨﺎي‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫ﻣﯿﺂرد‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آورده‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺣﺮص‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫دل‬

‫ذوق‬ ‫اﻃﻔﺎل‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺣﺮص‬

‫آﯾﺪش‬ ‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ﻓﺰود‬

‫روﻧﻘﻬﺎ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫اﻗﺼﺎش‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﺧﻼﺻﺎت‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻌﺒﻪ را‪ ،‬ﮐﺶ ﻫﺮ دﻣﯽ ﻋﺰّي ﻓﺰود‬

‫آن‬

‫ﻓﻀﻞ آن ﻣﺴﺠﺪ ز ﺧﺎك و ﺳﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ در ﺑﻨّﺎش ﺣﺮص و ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ُﮐﺘﺐ ﺷﺎن ﭼﻮن ﮐﺘﺎب دﯾﮕﺮان‬

‫ﻧﯽ ﻣﺴﺎﺟﺪﺷﺎن ﻧﻪ ﮐﺴﺐ و ﺧﺎن و ﻣﺎن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ادﺑﺸﺎن‪،‬‬

‫ﻧﮑﺎل‬

‫ﻧﯽ ﻧﻌﺎس و‪ ،‬ﻧﯽ ﻗﯿﺎس و‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﻘﺎل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﮑﺮﻣﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯿﺸﺎن‬

‫را‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫دل‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻟﺮزد‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﻧﻪ‬ ‫را‬

‫ﻏﻀﺒﺸﺎن‪،‬‬ ‫داده‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ده‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ز‬

‫ﻓﺮّي‬ ‫ذﮐﺮ‬

‫ز‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺣﺸﻤﺖ‬

‫و‬

‫ﻃﺎﺋﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬ ‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﭘﺮّي‬

‫اﻓﻌﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺮﻏﺸﺎن را‪ ،‬ﺑﯿﻀﻪ ﻫﺎ زرﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪه ﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﺟﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﻪ ﺑﯿﻦ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻧﯿﮑﻮي ِ ﻗﻮم‬

‫ﻧﻘﺺ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﮔﻮي ِ ﻗﻮم‬

‫ﮐﺮام‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫اﻗﺼﯽ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎزﯾﺪ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور ازﯾﻦ دﯾﻮان و ﭘﺮﯾﺎن ﺳﺮ ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دﯾﻮ ﯾﮑﺪم ﮐﮋ رود از ﻣﮑﺮ و زرق‬

‫ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ‬

‫آﯾﺪش‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺷﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ دﯾﻮان ِ ﺗﻮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑ‪‬ﺮّﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﺎش‪ ،‬ﺑﯽ وﺳﻮاس و رﯾﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ دل اﺳﺖ و‪ ،‬ﻫﻮش دار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫دﻻ‬

‫ﻣﻨﺴﻮخ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫وﻗﺘﯽ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪566‬‬

‫و‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫دﯾﻮ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﺗﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از‬

‫اﯾﻮان‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﻣﺪام‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺣﺬر ﮐﻦ‪ ،‬واﻟﺴﻼم‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬ ‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﮐﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫دوﺷﺎن‬

‫ﻓﺮﻗﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺟﻮﻻﻫﻪ‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮق‬

‫ﺑﺮد‬

‫دﯾﻮ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺒﺮ‬

‫ﺟﻨﯽ‬

‫ِ‬

‫دﺳﺖ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﭼﻮ دﺳﺖ او‪ ،‬و ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻣﻼك‬

‫آﻣﺪ‬

‫‪ .48‬ﻗﺼﮥ ﺷﺎﻋﺮ و ﺻﻠﻪ دادن ﺷﺎه و ﻣﻀﺎﻋﻒ ﮐﺮدن آن وزﯾﺮ ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﻧﺎم‬ ‫آورد‬

‫ﺷﺎﻋﺮي‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﮑﺮم‬

‫ﭘﺲ‬

‫وزﯾﺮش‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدش‬

‫ﻫﺰار‬

‫از‬

‫زر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ده‬

‫ﻫﺰارش‬

‫ﺷﻌﺮي‬ ‫و‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻧﺪك‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﮐﺮام‬

‫و‬

‫ﺟﺎه‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬ ‫و‬

‫ﮐﺮاﻣﺎت‬

‫و‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ده‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫رود‬

‫ﺳﺮخ‬

‫وا‬

‫از ﭼﻮن او ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺲ از ﺗﻮ ﺑﺤﺮ دﺳﺖ‬

‫ده ﻫﺰاري ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ‬

‫ﮐﻔﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫آن‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ده ﻫﺰارش داد و ﺧﻠﻌﺖ در ﺧﻮرش‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﺛﻨﺎ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﻫﻠﯿﺖ‪‬‬

‫آن ﺳﺮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﻮد؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﻓﻼن‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫آن ﺣﺴﻦ ﻧﺎم و‪ ،‬ﺣﺴﻦ ﺧﻠﻖ و ﺿﻤﯿﺮ‬

‫او‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺷﻌﺮي‬

‫دراز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﺛﻨﺎي‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ ﺷﮑﺮ و‬

‫ﭘﺲ ﺗﻔﺤﺺ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺸﺮ‬

‫از‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻟﺐ‬

‫و‬

‫ﻧﻌﻤﺎي‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫و‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺧﻠﻌﺘﻬﺎي‬

‫‪ .49‬ﺑﺎز آﻣﺪن آن ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﻫﻤﺎن ﺻﻠﻪ و ﻫﺰار دﯾﻨﺎر ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎه ﺑﺮ ﻗﺎﻋﺪة‬

‫ﺧﻮﯾﺶ و ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﻧﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﺴﻦ ﻧﺎم‪ ،‬ﺷﺎه را ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﺧﺮﺟﻬﺎﺳﺖ و‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺧﺰﯾﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ اﺳﺖ و ﻣﻦ او را ﺑﻪ ده ﯾﮏ اﯾﻦ زر ﺧﺸﻨﻮد ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻬﺮ رزق و ﮐﺸﺖ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ از ﻓﻘﺮ و ﻋﻮز ﻣﺤﺘﺎج ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺖ ﻓﻘﺮ و ﺗﻨﮕﯽ دو دﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫آزﻣﻮده‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﺳﯿﺒﻮﯾﻪ‬

‫ﯾﻮﻟﻬﻮن‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻟﺪﯾﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻟﻬﻨﺎ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺣﻮاﯾﺠﻨﺎ‬

‫اﻟﯿﮏ‬

‫درﮔﻬﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﺎزﻣﻮدم‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‪،‬‬

‫ﻫﺰاران‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫دﯾﻮاﻧﮥ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪﻧﺪي‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎ‬

‫را‬

‫و‬

‫اﻟﺘﻤﺴﻨﺎﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺎﻻن‪،‬‬

‫اﻟﺤﻮاﺋﺞ‬ ‫وﺟﺪﻧﺎﻫﺎ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﯾﺎن‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ذوق و ﺷﻮﻗﺶ را ﻋﯿﺎن اﻧﺪر ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﻞ و ﮔﺮگ و ﺣﯿﺪر و اﺷﮑﺎر ﻧﯿﺰ‬

‫اژدﻫﺎي‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺎك و آب و ﺑﺎد و ﻫﻢ ﺷﺮار‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫اوﺟﻬﺎ‬

‫ﭘﺮّﻧﺪﮔﺎن‬ ‫زﻓﺖ‬ ‫زو‬

‫و‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻮر‬ ‫ﻫﻢ‬

‫و‬ ‫دي‬

‫ﻣﺎر‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﺳﺘﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﺼﻤﺖ و ﺣﻔﻆ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫دو‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫اﺳﺘﻮار‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﯽ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫ﺗﻨﺪ؟‬

‫ﮐﻪ ﻓﺮو ﻣﮕﺬارم‪ ،‬اي ﺣﻖ‪ ،‬ﯾﮏ زﻣﺎن‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﯿﺴﻪ‬ ‫زو‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫او‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﺟﺰي‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺨﯿﻠﯽ‬

‫آن‬

‫ﻟﺪﯾﮏ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻣﺶ‬

‫ﻓﻠﯿﻮي‬

‫وﻗﺖ‬

‫درد‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دارم‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫دادن‬

‫آورده‬

‫ﺑﺮات‬

‫ﻣﻄﻮي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺘﻌﯿﻨﻮا‬ ‫‪567‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬ ‫آﺑﻢ‬

‫آن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﺻﺒﺮا‬

‫او‬ ‫او‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﺻﻼت‬

‫ﻫﯿﻦ از او ﺧﻮاﻫﯿﺪ‪ ،‬ﻧﯽ از ﻏﯿﺮ او‬

‫آب در ﯾﻢ ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﺠﻮ در ﺧﺸﮏ ﺟﻮ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫ﻣﯿﻠﺶ‬

‫او‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫آﻧﮑﻪ ﻣ‪‬ﻌﺮض را ز زر ﻗﺎرون ﮐﻨﺪ‬

‫رو ﺑﺪو آري ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻨﺪ؟‬

‫داد‬

‫رو‬

‫ﻣﺤﺴﻦ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﻨﻬﺪ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻫﺪﯾﮥ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬

‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻮداي‬ ‫ﺷﻌﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫اول‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺤﺴﻦ‬

‫آرد‬

‫زر‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺷﺎﻋﺮان‬

‫ُﺗﻨﮓ‪ ‬ﺷَﻌﺮ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻣﺤﺴﻨﺎن ﺑﺎ ﺻﺪ ﻋﻄﺎ و ﺟﻮد و ﺑﺮّ‬ ‫ﭘﯿﺸﺸﺎن ﺷﻌﺮي ﺑﻪ از ﺻﺪ‬

‫ﺑﺴﻮي‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫و‬

‫را‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫آرد ز ﻗﻌﺮ‬

‫ﺳﺘﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﻮي ﮐﺴﺐ و‪ ،‬ﺳﻮي ﻏﺼﺐ و‪ ،‬ﺻﺪ ﺣﯿﻞ‬

‫ﺟﺎن ﻧﻬﺎده ﺑﺮ ﮐﻒ از ﺣﺮص و اﻣﻞ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺷﺎﻋﺮان‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺎدر ﮔﺸﺖ ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ز‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ اﺻﻞ و ﻧﺴﻞ او را‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫در‬

‫ﺑ‪‬ﺮ دﻫﻨﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﻣﺪح‬

‫و‬ ‫او‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﺮّ و ﻓﺮّ و زر ﺑﺨﺸﯽ او‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻮ دﻫﺪ در ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫ﺧﻠﻖ ِ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺧﻮد ﮐﺮد ﺣﻖ‬

‫وﺻﻒ‪ ‬ﻣﺎ از وﺻﻒ‪ ‬او ﮔﯿﺮد ﺳﺒﻖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آن ﺧﻼق‪ ،‬ﺷﮑﺮ و ﺣﻤﺪ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺮد ﺣﻖ‪ ،‬ﮐﻪ در ﻓﻀﻞ اﺳﺖ ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﻮد ز آن ﺑﺎد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺸﮏ درﺳﺖ‬

‫دروغ‬

‫ﺧﯿﮏ ﺑﺪرﯾﺪه ﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﮔﯿﺮد ﻓﺮوغ؟‬

‫ﺧﻮد ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬اي رﻓﯿﻖ‬

‫ﻣﻔﯿﻖ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﻫﻞ‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﻣﺜﻞ از‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﻇﺎﻟﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬ ‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﻣﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻣ‪‬ﺮدﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪:‬‬ ‫ﻧﺎم‬ ‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫آن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬

‫ﻣﺤﺴﻨﺎن‬

‫ز‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺳﺮﺳﺮي‬

‫او‬

‫ﻣﺤﺴﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺸﻨﻮ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻧﻤﺮد‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﺷﻌﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺣﺴﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ُﺧُﻨﮏ آن را ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﮐﺐ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻇﻠﻤﻬﺎ‬

‫واي‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫اﺣﺴﺎﻧﺶ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪ ز‬

‫و‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ از او ﻓﻌﻞ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺑﺮد‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﺷﻌﺮي‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫از‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﻤﺮد‬

‫ُﺧﺮد‬

‫ﻧﺰد ﯾﺰدان دﯾﻦ و اﺣﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ رﻫﺎ ﮐﻦ‪ ،‬زآﻧﮑﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺮ ﮔﺬر‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫دان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﭙﻨﺪاري‬

‫‪ .50‬ﺑﺮدن ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻌﺮ را ﺳﻮي ﺷﺎه و ﺧﺴﺎرت وزﯾﺮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫اﺣﺴﺎن‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻧﻤﺮده اﺳﺖ او ﯾﻘﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ ﻋﯿﺎن‬

‫واي آن ﮐﺎو ﻣ‪‬ﺮد و ﻋﺼﯿﺎﻧﺶ ﻧﻤﺮد‬

‫ﺷﻌﺮ‬

‫اﻫﻠﯽ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫ﻗﺪح‬

‫ُﺧﻨﮏ آن را ﮐﻪ او‬ ‫ز‬

‫را‪،‬‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻣﺪح؟‬

‫ﺷﺎه‬

‫و‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫وام‬

‫دار‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺷﻪ ﺑﺮ ﺧﻮي ﺧﻮد ﮔﻔﺘﺶ ﻫﺰار‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﺑﺎر آن وزﯾﺮ ﭘ‪‬ﺮ ز ﺟﻮد‬

‫ﺑﺮ‬ ‫‪568‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮاق‬

‫ﻣﺮگ‬

‫و‬

‫ﻗﻮي‪،‬‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬ ‫و‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻋﺰ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬ ‫اﺣﺴﺎن‬

‫زر‬ ‫ﯾﺎر‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﻋﺎدت‬ ‫ز‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫او‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﺧﺮﺟﻬﺎ‬

‫اي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬او از ﭘﯿﺶ دﺳﺖ‬

‫ده‬

‫ﺧﺎﺋﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫را‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻔﺸﺎرم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﺰاري‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻓﺸﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﺬار ﮐﻪ اﺳﺘﺎدم در اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎﮔﺮ‬

‫ﺛﺮي‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آﻧﮕﻪ‬ ‫از‬

‫ﺧﺎﮐﺶ‬

‫ﺛﺮﯾﺎ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﭙﺮّد‬

‫راه‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫دﻻور‬ ‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫زار‬

‫ار‬

‫و‬

‫آن ‪،‬‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻠﮏ‬

‫اي‬

‫ﺷﺎﻋﺮي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬

‫ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫رﺑﻊ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺰا‬

‫ﻣﺮد ﺷﺎﻋﺮ را ﺧﻮش و راﺿﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺸﺮ‬

‫ﻧﻮ‬

‫رﺋﯿﺲ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﯽ رﺣﻢ و ﺧﺴﯿﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﻧﺰار‬

‫از‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﮔﻠﺒﺮگ‬

‫از‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫و‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﺗﺸﯿﻦ‬ ‫او‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ‪ :‬ﺑﺮو ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺷﺎدش ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﮔﻮي ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او را و دو ﺻﺪ ﭼﻮن او ﮔﺪا‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﺬار و ﻓﺎرغ ﺷﻮ ﺷﻬﺎ‬

‫ﺟﻨﺲ او و ﻫﻤﭽﻮ او ﺳﯿﺼﺪ ﻫﺰار‬

‫ﺗﻮ رﻫﺎ ﮐﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﺬار‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﻓﮑﻨﺪش‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺷﺎﻋﺮش‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫اﻧﺘﻈﺎرش‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬ ‫ﭘﯿﺮ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺻﺎﺣﺒﺶ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫در‬

‫زﺑﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ زر‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ دﺷﻨﺎﻣﻢ دﻫﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺘﻈﺎرم‬

‫ﺑﺎري‬

‫ُﮐﺸﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ از آﻧﺶ داد رﺑﻊ ِ ﻋﺸﺮ ِ آن‬ ‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻀﺎﻋﻒ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫رﻫﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮان‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫و‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺰدت‬

‫دﻫﺎد‬

‫را‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺑﻤﺮد‬

‫زو‬

‫آن‬

‫دﺳﺘﻮر‬

‫راد‬

‫رﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫راد‪‬‬

‫او‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﻤﺮد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫رو ﺑﮕﯿﺮ اﯾﻦ را و ز اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺐ ﮔﺮﯾﺰ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﯿﻠﺖ از او‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ را‬

‫ﺑﺴﺘﺪﯾﻢ‪،‬‬

‫رو ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﺸﻔﻘﺎن‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﻔﺰود‬

‫اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﺮ اﺷﮑﻔﺖ‪ ،‬دﺳﺘﮥ ﺧﺎر ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن او رﻓﺖ و اﺣﺴﺎن را ﺑﺒﺮد‬ ‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫وﻋﺪه‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫دي‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫از‬ ‫ﻗﻮم‬

‫ﮐﻦ؟‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫دﻧﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻓﺘﺎد‬ ‫اﻟﺤﻖ‪،‬‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬ ‫وﻟﯽ‬

‫ﺳﻼخ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‪،‬‬

‫آﻣﺪ؟‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬ ‫ﺟﻬﺪﻫﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻮان‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬ﻧﺎم آن و ﻧﺎم اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ آﻣﺪ؟ درﯾﻎ اي رب‪ ‬دﯾﻦ‬

‫آن ﺣﺴﻦ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﯾﮏ ﮐﻠﮏ او‬

‫ﺻﺪ وزﯾﺮ و ﺻﺎﺣﺐ آﻣﺪ ﺟﻮد ﺟﻮ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺴﻦ‪ ،‬ﮐﺰ رﯾﺶ زﺷﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎﻓﯿﺪ اي ﺟﺎن ﺻﺪ رﺳﻦ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻮ ﺷﻪ اﺻﻐﺎ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﺎه‬ ‫‪569‬‬

‫و‬

‫ﻣﻠﮑﺶ‬

‫را‬

‫اﺑﺪ‬

‫رﺳﻮا‬

‫‪ .51‬ﻣﺎﻧﺴﺘﻦ ﺑﺪ راﺋﯽ اﯾﻦ وزﯾﺮ دون در اﻓﺴﺎد ﻣﺮو‪‬ت‪ ‬ﺷﺎه ﺑﻪ وزﯾﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺎﻣﺎن در اﻓﺴﺎد‬ ‫ﭼﻨﺪ آن ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﺮم و رام‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻼﻣﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ‪،‬‬

‫ﺑﺪادي‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪي او ز ﻣﻮﺳﯽ آن ﮐﻼم‬ ‫از‬

‫آن‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻈﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎن ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدي در آن‬

‫ﻣﺎﻧﻌﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎن ﮐﻪ وزﯾﺮش ﺑﻮد او‬

‫ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدي‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﯿﻨﺶ ﺑﻮد ﺧﻮ‬

‫ﺧﺪﯾﻮ‬

‫ﺑﻨﺪه ﮔﺮدي‪ ،‬ژﻧﺪه ﭘﻮﺷﯽ را ﺑﻪ رﯾﻮ؟‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺷﯿﺸﻪ ﺧﺎﻧﮥ او زدي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻣﻨﺠﻨﯿﻘﯽ‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺘﯽ ﻣﺪام‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ روز آن ﮐﻠﯿﻢ ﺧﻮش ﺧﻄﺎب‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬در ﯾﮏ دم او ﮐﺮدي ﺧﺮاب‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫دﺳﺘﻮر‬

‫ﻫ‪‬ﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫رﺑﺎﻧﺌﯽ‪،‬‬

‫ﭘﻨﺪت‬

‫دﻫﺪ‬

‫آن ﺳﺨﻦ را او ﺑﻪ ﻓﻦ ﻃﺮﺣﯽ ﻧﻬﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺟﺎي اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﯿﻦ از ﺟﺎ ﻣﺸﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪان‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد آ‪ ،‬ﺷﯿﺪا ﻣﺸﻮ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﻧﺎﺻﺤﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫واي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺷﺎد آن ﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ او را دﺳﺖ ﮔﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺎم‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫وزﯾﺮش‬

‫وﺟﻮدت‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺎدل‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ره‬

‫دو‪،‬‬

‫زن‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﺎر‪،‬‬ ‫ﻧُﻮر‪‬‬

‫راه‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫آﺻﻒ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﻧُﻮرٍ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋ‪‬ﻠﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺷﺎه و‪ ،‬ﭼﻮن آﺻﻒ وزﯾﺮ‬

‫ﻧﻮر ﺑﺮ ﻧﻮر اﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﻨﺒﺮ ﺑﺮ ﻋﺒﯿﺮ‬

‫ﻫﺎﻣﺎﻧﺶ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﻫﺮ دو را ﻧﺒﻮد ز ﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﮔﺰﯾﺮ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﺑﻌﺾ‬

‫ﻧﯽ ﺧﺮد ﯾﺎر و ﻧﻪ دوﻟﺖ روز ﻋﺮض‬

‫ﻟﺌﺎم‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ دﯾﺪه ﺳﺘﯽ‪ ،‬رﺳﺎن از ﻣﻦ ﺳﻼم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻪ و‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻮ ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﻓﺎﺳﺪ روح را آرد ﺑﻪ ﻧﻘﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺎروت‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫را‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐﻞ را ﺳﺎز اي ﺳﻠﻄﺎن‪ ،‬وزﯾﺮ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺴﺎز‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‬

‫ﺑﻌﺾ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮥ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫در‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻮا ﭘﺮ ﺣﺮص و ﺣﺎﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻔﺮﺳﺎﯾﺪ‬

‫آﯾﺪ‬ ‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‪،‬‬

‫ﭘﺎﮐﺖ‬ ‫ﯾﻮم‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﻬﺮ آن‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ور ﭼﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻘﻞ دﮔﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺎش‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫وارﻫﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮔﺮدوﻧﻬﺎ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫دو ﺻﺪ‬

‫ُﮔﻞ ﻣﯿﮑﺸﺪ او رﻧﺞ ِ ﺧﺎر‬

‫دو‬

‫دو‬

‫دﯾﺪه‬ ‫ﻧﺮﯾﺰد‬ ‫از‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫آﻣﻮز‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻃﺎﻏﻮت‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﻼﻫﺎ‬

‫ﺧﺮﻃﻮم‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫اﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اوج‬

‫دور‬ ‫ﮐﻦ‬

‫‪ .52‬ﻧﺸﺴﺘﻦ دﯾﻮ ﺑﺮ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﺸﺒﻪ ﮐﺮدن او ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎي ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﻓﺮق‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯿﺎن ﻫﺮ دو ﺳﻠﯿﻤﺎن و دﯾﻮ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﻦ داود ﻧﺎم ﮐﺮدن‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ ﺑﺮد و‪ ،‬ﻣﻤﻠﮑﺖ را رام ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬ ‫‪570‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﯾﻦ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﯽ ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫از‬

‫او ﭼﻮ ﺑﯿﺪارﯾﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻤﭽﻮن و‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫دﯾﻮ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ‪ :‬ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺷﮑﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫دﯾﻮ را ﺣﻖ ﺻﻮرت ﻣﻦ داده اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﮔﺮ‬ ‫دﯾﻮﺷﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﻣﻤﯿﺰ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد در ﺟﻮاب‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫او اﮔﺮ ﻣﻌﺰول‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻫﺮﻣﻦ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺴﺖ‬

‫او‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﻣﺪارﯾﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ‪،‬‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻧﺒﻨﺪد‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬ ‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﺮده‬

‫اي‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫دﻟﻬﺎي‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮوي‪،‬‬

‫دوزﺧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮي‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺣﺴﻦ‪،‬‬

‫ﻓﺮﻗﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺣﺴﻦ‬

‫دوزخ‪،‬‬

‫را‬

‫دﯾﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺪازد‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﺗﻠﺒﯿﺲ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻏﯿﺐ‬ ‫اﻫﻞ‬

‫ﮔﻮ‬ ‫دول‬

‫اي‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫اﺳﻔﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺎﻓﻠﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اش‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫اي‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻮش و ﻋﺎرض و ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ‬

‫ﺳﺮ ﮐﺠﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮد ﻫﻤﯽ ﻧﻨﻬﯿﻢ ﺳﻨﺐ‬

‫ور ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﺎ ﻧﻬﯿﻢ او را ﺟﺒﯿﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻨﻪ اﯾﻦ ﺳﺮ‪ ،‬ﻣﺮ اﯾﻦ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫آﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﺳﺠﺪه‪ ،‬ﻣﺮ اﯾﻦ ادﺑﯿﺮ را‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ ﻣﻦ ﺷﺮح اﯾﻦ ﺑﺲ ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮ اﯾﻦ ﻗﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﻗﺘﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﯽ‬

‫در ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎم‬

‫"ﺳﺮ زﯾﺮ"‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻧﺒﻮدي‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫روي‬

‫در ﮔﺬر از ﺻﻮرت و از ﻧﺎم‪ ،‬ﺧﯿﺰ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮس از ﺣﺪ‪ ‬او‪ ،‬و ز ﻓﻌﻞ او‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﺎر ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﻦ‪ ،‬درﮐﺶ زﻣﺎم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫اﻟﻘﺼﻪ‬

‫ﻓﺘﻮر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﭘﻮﺷﯽ‬

‫از ﻟﻘﺐ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻏﯿﺮت‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫و ز‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫و‬

‫اﻗﺼﯽ‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺑﺴﺎز‬ ‫زاﺋﺮ‬

‫او‬ ‫و‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻣﺰور‬

‫‪ .53‬در آﻣﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻫﺮ روز در ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﺟﻬﺖ ﻋﺒﺎدت و‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ارﺷﺎد ﻋﺎﺑﺪان و ﻣﻌﺘﮑﻔﺎن و رﺳﺘﻦ ﻋﻘﺎﻗﯿﺮ در ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎح‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮔﯿﺎﻫﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺎم‬

‫ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺴﺠﺪ را و ﻓﺎرغ ﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮐﺎﻣﺪي‬ ‫ﭘﺲ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫و‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﻗﺼﯽ‬ ‫ﻧﻔﻊ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داروﺋﯽ؟ ﭼﻪ اي؟ ﻧﺎﻣﺖ ﭼﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﺗﻮ‪ ،‬زﯾﺎن و ﺳﻮد ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﻮ ﺑﺮ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ آن را ﺟﺎﻧﻢ و‪ ،‬اﯾﻦ را ﺣﻤﺎم‬

‫ﻣﻦ ﻣﺮ آن را زﻫﺮم و‪ ،‬اﯾﻦ را ﺷﮑﺮ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﯿﺎﻫﯽ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫و‬

‫ﻧﺎم‬ ‫‪571‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﮑﯿﻤﺎن‬

‫زآن‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫ﺷﺮح ﮐﺮدي ﺿﺮّ و ﻧﻔﻌﺶ‪ ،‬اي ﮐﯿﺎ‬

‫از‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‪،‬‬

‫زآن‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﻘﺘﺪا‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫وﺣﯽ‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ را ﺳﻮي ﺑﯿﺴﻮره ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫اﺳﺘﺨﺮاج‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اول ِ او‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﻋﻘﻞ آن را ﻓﺰود‬ ‫اوﺳﺘﺎ؟‬

‫ُﮐﺘﺒﻬﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺰوي‪،‬‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻃﺐ‪،‬‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ِﺣﺮﻓﺘﻬﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﯽ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫داﻧﺎ‬

‫و‬ ‫را‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﺬﯾﺮاي‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﻓﻦ‬

‫"ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ِﺣﺮﻓﺖ را ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﻣﮑﺮ‪ ،‬ﻣﻮي اﺷﮑﺎف ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭘﯿﺸﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫داﻧﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫وﺣﯽ"‪،‬‬

‫او‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﯿﭙﺮداﺧﺘﻨﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ار‬

‫و‬

‫رام‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻤﺶ‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ا‬

‫اوﺳﺘﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ُﺳﺘﺎ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺷﺪي‬

‫‪ .54‬آﻣﻮﺧﺘﻦ ﭘﯿﺸﮥ ﮔﻮرﮐﻨﯽ ﻗﺎﺑﯿﻞ از زاغ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺮﻓﻪ ﮔﻮرﮐﻨﯽ و ﮔﻮر ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻮري‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪن‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ ز ﻓﮑﺮ و ﺣﯿﻠﻪ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﻗﺎﺑﯿﻞ‬

‫را‬

‫را؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻬﺎدي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺎﺑﯿﻞ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻏﺎﺋﺐ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﮐﺸﺘﻪ را؟‬

‫اﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﻮن و ﺧﺎك در آﻏﺸﺘﻪ را؟‬ ‫ﭘﺮان‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫زاﻏﯽ‪،‬‬

‫دﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫زاغ‬

‫در‬

‫ﻣﺮده‬

‫از ﻫﻮا زﯾﺮ آﻣﺪ و ﺷﺪ او ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‪،‬‬

‫او‬

‫را‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎل از زﻣﯿﻦ اﻧﮕﯿﺨﺖ ﮔﺮد‬

‫زود‬

‫زاغ‬

‫ﻣﺮده‬

‫را‬

‫در‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﻓﻦ ﮐﺮدش ﭘﺲ ﺑﭙﻮﺷﯿﺪش ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫زاغ‬

‫از‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺑﯿﻞ‪ :‬آه‪،‬‬

‫ﻋﻠﻤﻨﺎك‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ُﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد زاﻏﯽ ز ﻣﻦ اﻓﺰون ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ُﮐﻞ را ﮔﻔﺖ "ﻣﺎ زاغ ُ اﻟﺒﺼﺮ"‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﺎﺻﮕﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﻣﺮده‬

‫دان‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮد‬

‫زاغ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫زاﻏﺎن‬

‫دﻧﺒﺎﻟﮥ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺮو‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﺰوي ﻣﯽ‬ ‫زاغ‬ ‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﺳﺘﺎد‪‬‬ ‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘ‪‬ﺮَد‬

‫زاغ‬

‫ﭼﻮ‬

‫زاغ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﺮد‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﻮي ﺑﺎغ‬ ‫دل‬

‫ﮔﺮ‬

‫روي‪،‬‬

‫رو‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻋﻨﻘﺎي‬

‫دل‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺎف‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮔﯿﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫از‬

‫ﺳﻮداي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺪﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫وار‪،‬‬

‫داد‪‬‬

‫او‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﭘﯽ ﺑﺮ از وي‪ ،‬ﭘﺎي رد ﺑﺮ وي ﻣﻨﻪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﺗﻮ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در زﻣﯿﻦ ﮔﺮ ﻧﯿﺸﮑﺮ ور ﺧﻮد ﻧﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ زﻣﯿﻦ دل‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺮ "ﺳﺨﻦ‬ ‫ور "ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‪‬‬ ‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫َﻧﺒﺘﺶ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫َﮐﺶ" ﯾﺎﺑﻢ اﻧﺪر اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ُﮐﺶ" ﯾﺎﺑﻢ آﻧﺪم زن ﺑﻪ ﻣﺰد‬

‫اﺳﺮار‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰد‬ ‫‪572‬‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫اﻗﺼﺎي‬ ‫ز‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن ﻫﺮ زﻣﯿﻦ‬ ‫ﻓﮑﺮﻫﺎ‬

‫اﻗﺼﺎي‬

‫اﻧﻮاع‬

‫َﻧﺒﺖ‪ ‬وي اﺳﺖ‬ ‫دل‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫وا‬

‫ﺑﺮوﯾﻢ‬

‫ﻫﺎ از‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﭼﻤﻦ‬ ‫دزد‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﭼﻮن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ از ﻧﺎ اﻫﻞ اﮔﺮ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﺎذب اﺳﺖ‬

‫ﺟﺬبِ ﺻﺎدق‪ ،‬ﻧﯽ ﭼﻮ ﺟﺬب ﮐﺎذب اﺳﺖ‬

‫رﺷﺪ‬

‫رﺷﺘﻪ ﭘﯿﺪا ﻧﯽ و‪ ،‬آن ﮐﺖ ﻣﯽ ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫رﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ ﮐﺸﺶ ﻣﯽ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻬﺎرت را ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﻬﺎر‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﻟﻐﺮار‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﺰ؟‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﺼﺎﺑﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺪادي‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﮔﻪ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﮐﻮري‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮔﺒﺮ‬ ‫در‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻣﻬﺎر‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺟﺬاب‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭘﯽ‬

‫او‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮔﺎو‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﺷﺪي‬

‫و‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺑﺨﻮردي‬

‫از‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﺳﮓ‬

‫ز‬ ‫ﮐﻒ‬

‫ﺳﺒﻮس‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪي‬ ‫دﯾﻮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺳﺘﻨﺒﻪ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪي‪،‬‬ ‫ﺑﺪان‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺷﯿﺮﺷﺎن‬

‫ﺷﺪي؟‬

‫از‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ﭘﺲ ﺳﺘﻮن اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮد ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ دوﻟﺖ؟ ﮐﺎﯾﻦ دوا "دو" ﺑﺎ "ﻟﺖ" اﺳﺖ‬

‫اوﻟﺶ "دو دو"‪ ،‬ﺑﻪ آﺧﺮ "ﻟﺖ" ﺑﺨﻮ‪‬ر‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺪ‪ ،‬ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﮕﺮﻓﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻋﯿﺒﺶ اﯾﻦ دم ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ز آن ﻫﻤﯽ ﺗﺎﻧﯽ ﺑﺪادن ﺗﻦ ﺑﻪ ﮐﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻫﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﯽ در آن‬

‫ﻋﯿﺐِ آن ﻓﮑﺮت ﺷﺪﺳﺖ از ﺗﻮ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮ ﭘﯿﺪا ﺷﺪي زآن ﻋﯿﺐ و ﺷﯿﻦ‬

‫اﻟﻤﺸﺮﻗﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﺧﺮ‬

‫ﺣﺎل‪،‬‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ‬

‫اول‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫آورد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ‬

‫زآن‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬ ‫از‬

‫رﻣﯿﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻧﺒﻮد ﻣﺮگ‪‬‬ ‫ﻋﯿﺒﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﺪ‪‬‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ اول‪ ،‬ﮐﯽ دوي؟‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫واﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻮي‬

‫زآن‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫رود‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫و ﮐﺎر‬

‫و ﯾﺎر ِ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯿﺖ‬

‫ﻓﻮت‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ؟‬

‫را‬

‫ﺿﺪ را‪ ،‬از ﺿﺪ ﺗﻮان دﯾﺪ‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﺮك‪ ‬ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪي‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺪي ﻋﺎﺟﺰ‪ ،‬ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻋﺎﺟﺰي را ﺑﺎز ﺟﻮ‪ ،‬ﮐﺰ ﺟﺬبِ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻋﺎﺟﺰي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﺎدري‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آرزو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﻮدي‬

‫ﻋﻠﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫آرزو‬

‫ﺧﻮد رﻣﯿﺪي ﺟﺎن ﺗﻮ ز آن ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻮدي ﻋﯿﺐ آن ﮐﺎر‪ ،‬او ﺗﻮ را‬

‫ﮐﺲ ﻧﺒﺮدي ﮐﺶ ﮐﺸﺎن آن ﺳﻮ ﺗﻮ را‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫ﻋﺎدت‪،‬‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﻤﺮت‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬ ‫در‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ور‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻓﻖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ور ﮐﻨﯽ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫در اﯾﻦ‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ور ﺑﺨﻮردي‪ ،‬ﮐﯽ ﻋﻠﻒ ﻫﻀﻤﺶ ﺷﺪي؟‬

‫زآن‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‪‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫ز‬

‫دار‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ‬ ‫و‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺗﺮ‬ ‫ره‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬ ‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫‪573‬‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺖ‬ ‫ز‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫و‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﻬﻞ‪،‬‬

‫را‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫رود‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬ ‫در‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺎه‬ ‫و‬ ‫آن‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺗﺮ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬ ‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﺣﺠﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺠﻮ‬ ‫اﺳﺖ؟‬

‫اﻧﺪري‬

‫و آن دﮔﺮ ﮐﺎري ﮐﺰ آن ﻫﺴﺘﯽ ﻧﻔﻮر‬

‫ز آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﯿﺒﺶ آﻣﺪ در ﻇﻬﻮر‬

‫ﺳ‪‬ﺨﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪاي‬

‫راز‬

‫دان‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺐ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺎﻋﺪة‬ ‫دل‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻨﻤﺎ‬

‫ﻋﯿﺐ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﺎدت‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫رﻓﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺠﺴﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺻﻔﯽ‬

‫روز‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ز‬

‫ﻧﮕﺮدﯾﻢ‬

‫از‬

‫روش‬

‫در‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺳﺮد‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫روﺷﻨﯽ‬ ‫ﻧﻮ‬

‫اﻧﺪر‪،‬‬

‫ﻫﺒﺎ‬ ‫ﮔﯿﺎه‬

‫آن ﺧﺸﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺷﺪ از ﻋﺎﻣﻪ ﺧﻔﯽ‬

‫‪ .55‬ﻗﺼﮥ ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ در ﻣﯿﺎن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ زاﻧﻮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺳﺮ ﺑﺮ آور ﺗﻔﺮج ﮐﻦ ﺑﺮ‬ ‫ﮔﻠﺴﺘﺎن و رﯾﺎﺣﯿﻦ و ﻣﺮﻏﺎن و آﺛﺎر رﺣﻤﻪ اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﻧﻈﺮوا اﻟﯽ آﺛﺎر رﺣﻤﮥ اﷲ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﺑﺎغ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮو رﻓﺖ او ﺑﻪ ﺧﻮد اﻧﺪر ﻧﻐﻮل‬

‫ﺷﺪ ﻣﻠﻮل از ﺻﻮرت ﺧﻮاﺑﺶ ﻓﻀﻮل‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﺴﺒﯽ؟ آﺧﺮ اﻧﺪر رز ﻧﮕﺮ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﻧﻈﺮوا‬

‫ﮔﻔﺘﺴﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﺛﺎر‬

‫و‬

‫و‬

‫آﺛﺎر‬

‫آر‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫رو‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺛﺎرش دل اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺑﻮ اﻟﻬﻮس‬

‫آن ﺑﺮون‪ ،‬آﺛﺎر ِ آﺛﺎر اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮون ﻋﮑﺴﺶ‪ ،‬ﭼﻮ در آب روان‬

‫اﻧﺪر‬

‫آب‬

‫ﮐﻪ ﮐﻨﺪ از ﻟﻄﻒ‪ ‬آب‪ ،‬آن اﺿﻄﺮاب‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﮑﺲ ﻟﻄﻒ آن‪ ،‬ﺑﺮ اﯾﻦ آب و ﮔ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﻋﮑﺲ آن ﺳﺮّ و ﺳﺮور‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﻟﻐﺮور"‬

‫اﯾﻦ ﻏﺮور آن اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ‪ :‬اﯾﻦ ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﺴﺖ از ﻋﮑﺲ دل و ﺟﺎن ِ رﺟﺎل‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻨّﺖ‬

‫ﮐﺪه‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻻﻏﻬﺎ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎغ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﻐﺮوران‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰﻧﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫از‬

‫ِ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫اﺻﻮل‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﺪي‬

‫"دار‬

‫اﯾﺰدش‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ آﯾﺪﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫راﺳﺖ ﺑﯿﻨﻨﺪ و‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد اﺳﺖ آن ﻧﻈﺮ؟‬

‫آه‬

‫واﺣﺴﺮﺗﺎه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﻏﺮﯾﻮ اﻓﺘﺎد و‬

‫ﺗﺎ‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن را ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻏﻠﻂ‪،‬‬

‫ﯾﻌﻨﯽ او از اﺻﻞ اﯾﻦ رز ﺑﻮي ﺑﺮد‬

‫‪ .56‬ﻗﺼﮥ ر‪‬ﺳﺘﻦ ﺧﺮوب در ﮔﻮﺷﮥ ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از آن ﭼﻮن ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦ آﻣﺪ ﺑﺎ او‪ ،‬و ﺧﺎﺻﯿﺖ و ﻧﺎم ﺧﻮد ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﺎدت ﻣﺴﺠﺪ اﻧﺪر‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫روزي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬

‫اي‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ ﺑﺮ وي داﻧﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮﺷﻪ اي‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺑﻮد آن ﺳﺒﺰي اش ﻧﻮر از ﺑﺼﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻼﻣﺶ ﮐﺮد در ﺣﺎل آن ﺣﺸﯿﺶ‬

‫او ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ و ﺑﺸﮑﻔﺖ از ﺧﻮﺷﯿﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻣﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﺮ ﮔﻮ ﺑﯽ دﻫﺎن‬

‫ﺷﺎه ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮔﯿﺎﻫﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫ﻧﺎدر‬

‫ﮔﯿﺎﻫﯽ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪574‬‬

‫ﺧﺮوب اﺳﺖ‪ ،‬اي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮابِ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻢ‬

‫ﻫﺎدم‬

‫ِ‬

‫زود‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺟﻞ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺧﻠﻞ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺮّوﺑﻢ‪،‬‬ ‫آن‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺧﺮابِ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻨﯿﺎد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫و‬

‫ﮔﻠﻢ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ز‬

‫آﻓﺎت‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻗﺼﯽ‬ ‫اﻻ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺷﻮد‬

‫آب‬

‫ﻣﺨﻠﺨﻞ‬ ‫ﻣﺮگ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اﺳﺖ آن دل ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺶ ﺳﺎﺟﺪ اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎر ﺑﺪ‪ ،‬ﺧﺮوب ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﺴﺠﺪ اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎر ﺑ‪‬ﺪ ﭼﻮن ر‪‬ﺳﺖ در ﺗﻮ ﻣﻬﺮ او‬

‫ﻫﯿﻦ از او ﺑﮕﺮﯾﺰ و‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻦ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻦ از ﺑﯿﺨﺶ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﺮ ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را و ﻣﺴﺠﺪت را ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن ﺳﻮي ﮐﮋ ﭼﻮن ﻣﯽ ﻏﮋي؟‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﻧﺎدان و ﻣﺠﺮم دان‪ ،‬ﺑﺘﺮس‬

‫درس‬

‫ﺧﺮوب‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﯽ‪:‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺟﺎﻫﻠﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫آن‬

‫ده‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺟﺒﯿﻦ‬

‫ر‪‬ﺑ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و ﻧﯽ ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻧﯽ ﻟﻮاي ﻣﮑﺮ و ﺣﯿﻠﺖ ﺑﺮ ﻓﺮاﺧﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪم ﻣﻦ ﺳﺮخ رو‪ ،‬ﮐﺮدﯾﻢ زرد‬

‫رﻧﮓ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺻﺒﺎﻏﻢ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫"ر‪‬ب‪‬‬

‫ﺑِﻤﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﻮز‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اي‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫أﻏﻮﯾﺘﻨﯽ"‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺟﻬﯽ؟‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫و‬

‫و‪،‬‬

‫داﻏﻢ‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ؟‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﺧﻮش‪ ،‬ﮐﺲ رود در ﻣﮑﺮﻫﯽ؟‬

‫ﮐﺲ ﭼﻨﺎن رﻗﺼﺎن رود در ﮔﻤﺮﻫﯽ؟‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﻣ‪‬ﺮده‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮدي در آن‬

‫ﮐﺖ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺻﻮاب اﯾﻦ اﺳﺖ و راه اﯾﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﮐﯽ زﻧﺪ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﺮا ﺟﺰ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ؟‬

‫ﮐﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﻣﮑﺮه اﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻨﮕﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﺎو ﺑﯽ ره اﺳﺖ؟‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻔﺴﺖ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬داري اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬آري اﺿﻄﺮار‬

‫داﻧﺪ او‪ ،‬ﮐﺎو ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ و ﻣ‪‬ﺤﺮَم اﺳﺖ‬

‫زﯾﺮﮐﯽ ز اﺑﻠﯿﺲ و‪ ،‬ﻋﺸﻖ از آدم اﺳﺖ‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫ﮐﻢ رﻫﺪ‪ ،‬ﻏﺮق اﺳﺖ او ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺎر‬

‫ﻫ‪‬ﻞ ﺳﺒﺎﺣﺖ را رﻫﺎ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﺒﺮ و ﮐﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﯿﺤﻮن‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻮ‪ ،‬درﯾﺎﺳﺖ اﯾﻦ‬ ‫ﮐﺎه‬

‫ﺳﺒﺎﺣﯽ‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‪،‬‬ ‫وآﻧﮕﻬﺎن‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫زﯾﺮﮐﯽ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫در‬

‫ژرف‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﻔﺮوش‬ ‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ذر‪‬ﯾﺎت‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ در ﻋﺼﯿﺎن ﻫﻤﯽ داﻣﻦ ﮐﺸﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﻇَﻠَﻤ‪‬ﻨﺎ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫او‬

‫اﮐﺮاه‬

‫و‬

‫اﺻﻞ‬

‫اﻧﺼﺎف‬ ‫و‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا در ﺟﻨﮓ و اﻧﺪر ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺪزدد‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺘﺎد‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دادﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫در‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫درﯾﺎ‬

‫را‬

‫ﺧﻮاص‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻓﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‬

‫ﺑﺨﺮ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻇﻦّ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﯽ‬

‫ﺧﻼص‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫" َﺣﺴ‪‬ﺒﯽ اﷲ" ﮔﻮ‪ ،‬ﮐﻪ "اﷲ ام ﮐﻔﯽ"‬ ‫‪575‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺳﺮ ز ﮐﺸﺘﯽ واﻣﮑﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﻨّﺖ‬

‫ﭼﻮن رﻫﯽ از ﻣﻨﺘﺶ؟ اي ﺑﯽ ر‪‬ﺷَﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻨﺘﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﻏﺮارة‬

‫داﻧﯽ‬ ‫او‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﭘﺮ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﻏﺮورش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ؟‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﺴﺪ؟‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻫﻢ‬ ‫و‬

‫ﻧﻬﺎدن‬

‫ﺗﺎ ﻃﻤﻊ‬

‫او‬

‫ﻣﻨﺘﺶ‬

‫ﻣﻨﺖ‪،‬‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻨّﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫داد‬

‫ﻧﻮﺣﻢ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫او‬

‫ﻧﻮح‬

‫زﯾﺮﮐﺶ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪ؟‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫و ﮐﺸﺘﯽ‬

‫دوﺧﺘﯽ‬

‫ﮐﺎش ﭼﻮن ﻃﻔﻞ از ﺣﯿﻞ ﺟﺎﻫﻞ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻃﻔﻼن ﭼﻨﮓ در ﻣﺎدر زدي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻣﻠﯽ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫از‬

‫وﻟﯽ‬

‫وﺟﻮد‬

‫آب‪،‬‬

‫دان‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻗﻄﺐِ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ اﺑﻠﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺒﻊ ﻣﯿﺮو ز‬

‫ﭘﺲ‬

‫رﺳﺘﮕﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﺗﯿﻤﻢ؟‬

‫ﻧﻘﻞ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮري‪ ،‬ﭼﻮ ﭘﯿﺶ آري ﮐﺘﺎب‬

‫وﺣﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻘﻠﯽ؟‬

‫دل‬ ‫ﺑﺎ‬

‫رﺑﻮدي‬

‫د‪‬م‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫وﺣﯽ‬

‫آﺳﺎي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﺴﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‪ ،‬ﻧﯽ ﮐﺎو ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮﮔﯽ دو ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫"اﮐﺜﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‪،‬‬ ‫اﺑﻠﻬﯽ‪،‬‬

‫اﻟﺠﻨﮥ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮐﺎو‬

‫اﺑﻠﻬﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﻟﺒﻠﻪ"‬ ‫ﮐﺒﺮ‬

‫ﺑﺎد‬ ‫واﻟﻪ‬

‫آن‬

‫و‬

‫اي‬ ‫اﻧﮕﯿﺰ‬

‫ﺣﯿﺮان‬ ‫دﺳﺖ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﭘﺪر‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬ ‫آرد‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫درﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﮔﺮدن ِ او ﻃﻮق دوﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺬر‬

‫از‬

‫اﺑﻠﻪ‪،‬‬

‫ﮐﻒ‬

‫رخ‬

‫وز‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﻗﺮﺑﺎن ﮐﻦ اﻧﺪر ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ ﺑﺎري از آن ﺳﻮي اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ﻣﺎﻧﺪه اﯾﻦ ﺳﻮ آﻧﮑﻪ ﮔﻮﻟﺴﺖ و ﻓﻀﻮل‬

‫زﯾﻦ ﺳﺮ‪ ،‬از ﺣﯿﺮت‪ ،‬ﮔﺮ اﯾﻦ ﻋﻘﻠﺖ رود‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آن ﺳﻮ رﻧﺞ ﻓﮑﺮت ﺑﺮ دﻣﺎغ‬

‫ﮐﺰ دﻣﺎغ و ﻋﻘﻞ روﯾﺪ دﺷﺖ و ﺑﺎغ‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫روي‬

‫آن‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻮ‬

‫دﺷﺖ‬

‫از‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎغ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ره ﺗﺮك ﮐﻦ ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺑﯽ ﺳﺮ ﺑﺠﻨﺒﺪ‪ ،‬دم ﺑﻮد‬

‫ﺟﻨﺒﺸﺶ‬

‫ﮐﺠﺮو اﺳﺖ و ﮐﻮر و زﺷﺖ و زﻫﺮﻧﺎك‬

‫ﭘﯿﺸﮥ‬

‫ﺳﺮ ﺑﮑﻮب آن را‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺮّش اﯾﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺻﻼح‬

‫اوﺳﺖ‬

‫از‬

‫دﺳﺖ‬

‫آﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻗﻼووزت‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫او‬ ‫و‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﮐﮋدم‬

‫ﺧﺴﺘﻦ‬ ‫ﺧﻮي‬

‫ﻧﺨﻠﺖ‬

‫ﻣﺠﻨﺐ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮش‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺎك‬ ‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻦ‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ ﺟﺎن رﯾﺰه اش‪ ،‬زﯾﻦ ﺷﻮم ﺗﻦ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺳﻼح‬

‫ﺗﺎ ز ﺗﻮ راﺿﯽ ﺷﻮد ﻋﺪل و ﺻﻼح‬

‫ﭼﻮن ﺳﻼﺣﺶ ﻫﺴﺖ و ﻋﻘﻠﺶ ﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺒﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ او را‪ ،‬ور ﻧﻪ آرد ﺻﺪ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫واﺳﺘﺎن‬

‫آن‬

‫ﻣﻮﯾﺖ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫‪ .57‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺣﺼﻮل ﻋﻠﻢ و ﻣﺎل و ﺟﺎه ﻣﺮ ﺑﺪ ﮔﻮﻫﺮ را ﻓﻀﯿﺤﺖ اوﺳﺖ و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﯿﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫را‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫ﻓﻦ‬

‫اﻓﺘﺎده ﺑﻪ دﺳﺖ راه زن‬

‫دادن‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫‪576‬‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫راﻫﺰن‬

‫زﻧﮕﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ‪ ،‬ﮐﻪ آﯾﺪ ﻋﻠﻢ ﻧﺎﮐﺲ را ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫دادن‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﮐﻒ‬

‫در‬

‫ﻋﻠﻢ و ﻣﺎل و ﻣﻨﺼﺐ و ﺟﺎه و‬

‫ِﻗﺮان‬

‫ﮔﻮﻫﺮان‬

‫ﭘﺲ ﻏﺰا زﯾﻦ ﻓﺮض ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎن‬ ‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‪،‬‬

‫ﻣﻨﺼﺐ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺗﻨﺶ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻋﯿﺐ او ﻣﺨﻔﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن آﻟﺖ ﺑﯿﺎﻓﺖ‬ ‫و ﮐﮋدم‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺘﺎﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﻒ‬

‫واﺳﺘﺎن‬

‫ﺟﺎﻫﻼن‬ ‫ﭘﺮ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫آرد‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬ ‫را‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺑﺪ‬ ‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫زآن‬

‫ﺳﻨﺎن‬ ‫ﺧﻮ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻓﻀﯿﺤﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ارﺳﻼن؟‬

‫از‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺎرش‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺟﺎﻫﻞ‪ ،‬ﺷﺎه‪ ‬ﺣﮑﻢ ِ ﻣﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎل و ﻣﻨﺼﺐ ﻧﺎﮐﺴﯽ ﮐﺎرد ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫او‬

‫ﮐﻢ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫آرد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺿﻊ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﯿﺪق‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﮐﺎﺣﻤﻖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‪ ،‬ﭼﻮن در دﺳﺖ ﮔﻤﺮاﻫﯽ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﭘﻨﺪارﯾﺪ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﭼﺎﻫﯽ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻮزي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺨﻞ‬

‫را‬

‫ره‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻋﻄﺎﻫﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻗﻼووزي‬

‫داﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻃﻔﻞ ِ راه ﻓﻘﺮ‪ ،‬ﭼﻮن‪ ،‬ﭘﯿﺮي ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﯿﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ‬

‫رﺳﻮاﺋﯽ‬

‫ﭘﯿﺮوان‬ ‫ﻣﺎه‬

‫را‬

‫او‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ادﺑﺎري‬ ‫آن‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﺋﯽ؟ ﭼﻮن ﻧﺪﯾﺪﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ؟‬

‫ﻋﮑﺲ ِ ﻣﻪ در آب ﻫﻢ‪ ،‬اي ﺧﺎم ﻏﻤﺮ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫اﺣﻤﻘﺎن‬

‫ﺳﺮور‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫"ﻣ‪‬ﺰّﻣ‪‬ﻞ"‬

‫ﺷﺪﺳﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫‪ .58‬ﺑﯿﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﺷﺮﯾﻔﻪ ﯾﺎ أَﯾﻬ‪‬ﺎ اﻟْﻤ‪‬ﺰﱠﻣ‪‬ﻞُ‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺮون آي از ﮔﻠﯿﻢ‪ ،‬اي ﺑﻮاﻟﻬﺮب‬

‫ﺳﺮ ﻣﮑﺶ اﻧﺪر ﮔﻠﯿﻢ و رو ﻣﭙﻮش‬

‫ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﺟﺴﻤﯿﺴﺖ ﺳﺮ ﮔﺮدان‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻮش‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﺷﻌﺸﻌﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ز‬

‫ﺳﺮﻫﺎ‬

‫در‬

‫را‬ ‫ز‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﻦ "ﻗُﻢ اﻟﻠﱠﯿﻞ" ﮐﻪ ﺷﻤﻌﯽ اي ﻫﻤﺎم‬

‫ﺷﻤﻊ‪،‬‬

‫ﺑﯽ ﻓﺮوﻏﺖ‪ ،‬روز ِ روﺷﻦ ﻫﻢ ﺷﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﻨﺎﻫﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﺒﺎب‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﻫﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫ره‬

‫زده‬

‫ﻫﺮ ﻃﺮف ﻏﻮﻟﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن ﺷﺪه‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫روي‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺑﻤﺎن‬

‫ﺑﺎش‬ ‫ره‬

‫ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﺧﯿﺰ‪،‬‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫وﻗﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫در‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺎروان‬ ‫ﻏﻮث‬

‫ﺟﻤﻌﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺛﺎﻧﯿﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫روح‬

‫اﷲ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﻧﻘﻄﺎع‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻮت‪‬‬

‫ارﻧﺐ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫آب‬

‫راه‪‬‬

‫آي‬

‫ﺑﺪر ﺑﺮ ﺻﺪر ﻓﻠﮏ ﺷﺪ ﺷﺐ روان‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﻃﺎﻋﻨﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﺳﮕﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺪر ِ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮّﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ز‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﺳﯿﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫اي ﻫﺪي ﭼﻮن ﮐﻮه ﻗﺎف و‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻤﺎي‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﺷﺐ‬

‫وﺣﯽ‬

‫از‬

‫"أﻧﺼﺘﻮا"‬ ‫‪577‬‬

‫را‬

‫ﻧﮕﺬارد‬

‫ﻣﯿﺪارﻧﺪ‬ ‫ﺳﻔﻪ‪،‬‬

‫و‪‬ﻋﻮ‪‬ع‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﮐﻨﺎن‪،‬‬

‫ﺻﺪر‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻤﮕﺬار‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﺷﻔﺎ‪،‬‬

‫ﻗﺎﺋﺪ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫راه‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ز‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﭼﻞ ﮔﺎم ﮐﻮري را ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮑﺶ ﺗﻮ زﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫ﺟﻮق‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺎدﺋﯽ‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﻣﺎم‬

‫اﻟﻤﺘﻘﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻫﺎدي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫روان‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﻣﮑﺮ ﺗﻮ دارد دل ﮔﺮو‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻮرﯾﻬﺎ‬

‫ﮐﻮرﯾﺶ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آﻻﭼﻖ‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﮑﻮت‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‪،‬‬

‫ﻗﻄﺎر‬ ‫را‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮕﺎن‬

‫را‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻗﻄﺎر‬ ‫ﺷﺎدﺋﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﻧﻢ‪،‬‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺷﺎد‬

‫زﻫﺮش‬

‫رو‬ ‫دﻫﻢ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺗﺮﮐﻤﺎن؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻧﺮه‬

‫ﭘﯿﻼن‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺻﺮﺻﺮم‬

‫ﺧﻮد‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﻫﺰاران‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰي‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﻬﯿﻦ‬ ‫روﯾﺪ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺎز‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‬ ‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﺤﻨﺖ‬ ‫و‬

‫ﻗﻨﻮت‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاب‪ ‬اﻻﺣﻤﻖ اي ﺳﻠﻄﺎن‪ ،‬ﺳﮑﻮت‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﻧﺎﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺎ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ روز از ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﺑﯽ ﮔﺎه ﺷﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ و ﻓﺮاﺧﯽ اﯾﻦ ﮐﻼم‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫دوام‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﻧﯿﺰه‬

‫ﺑﺎزي‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ز‬

‫ﺧﺮﻣﻨﮕﺎه‬

‫زﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮم‬

‫زده‬

‫ذﮐﺮ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫را‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﻮ ﻗﯿﺎﻣﺖ؟ اي ﺻﻨﻢ‬ ‫اي‬

‫و‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻗﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺳﺎﺋﻞ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫از‬

‫اﻟﻪ؟‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﯿﺰ در دم ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮر ﺳﻬﻤﻨﺎك‬ ‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫اﺟﺮ‬

‫آﻣﺮزﯾﺪه‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫او‬

‫ﮐﺮ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫ﮐﻮر‬

‫را‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮﻫﺎي‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻧﯿﺰه‬

‫ﺑﺎزان‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﺻﺪ ره ز وﻗﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻏﻼم‬

‫ﺧﺎﻣﺸﯽ‬

‫اﯾﻦ درازي در ﺳﺨﻦ ﭼﻮن ﻣﯽ ﮐﺸﯽ؟‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﯽ دﻫﺪ ﻫﺮ ﺷﻮره را ﺑﺎران ز ﯾﻢ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫و‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﻮج‬

‫و‬

‫او‬ ‫آرد‬

‫‪ .59‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺗﺮك اﻟﺠﻮاب ﺟﻮاب ﻣﻘﺮر اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ "ﺟﻮاب اﻻﺣﻤﻖ ﺳﮑﻮت"‪ ،‬ﺷﺮح اﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺮده‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‪:‬‬

‫او‬

‫ﻫﺮ دو در اﯾﻦ ﻗﺼﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ آﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺶ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺳﮕﺎﻟﯿﺪي‪،‬‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ور ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺶ از ﺧﻂ ﺑﺮ زﻧﯿﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ او ﮐﻢ ﺑﻮد و ﺣﺮص او ﻓﺰون‬

‫ﭼﻮن ﺟﺮا‬

‫ﮐﻢ دﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺪ ﺗﻨﺪ و ﺣﺮون‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ِﮔﺮد ﺧﻮد ﮐﺮدي ﻃﻮاف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻣﻌﺎف‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺗﻨﺪد از ﺧﺮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺮاﺋﺶ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫اي‬

‫ﻣ‪‬ﺮده ﻋﻘﻠﯽ ﺑﻮد و ﺷﻬﻮت زﻧﺪه اي‬

‫‪578‬‬

‫ﺟﺮم‬ ‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮي‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺧﺮ ﮐﻪ‪ :‬ﯾﮏ ﺑﻨﺪم ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪان‪ ،‬ﮐﺎن دو ز ﻓﻌﻞ آن ﺧﺲ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺰور‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺧﻮد ز ﺑﻨﺪ‪ ‬دﺳﺖ و ﭘﺎ اﯾﻤﻦ ﺷﺪي‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﻓﺤﻮل‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﯾﺪي ﺳﺮّ ﺑﻨﺪ آن ﭼﺸﻢ‬ ‫ور‬

‫ز‬

‫ﺟﺮم‬

‫ِ‬

‫ﺑﻨﺪ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺑﺘﻨﺪﯾﺪي‬

‫ز‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﭘﺎ‬ ‫آن‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺒﺴﺘﻨﺪي‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫‪ .60‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮي )ص( ﮐﻪ "ان اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺧﻠﻖ اﻟﻤﻼﺋﮑﮥ و رﮐﺐ ﻓﯿﻬﻢ اﻟﻌﻘﻞ و ﺧﻠﻖ‬ ‫اﻟﺒﻬﺎﺋﻢ و رﮐﺐ ﻓﯿﻬﺎ اﻟﺸﻬﻮة و ﺧﻠﻖ ﺑﻨﯽ آدم و رﮐﺐ ﻓﯿﻬﻢ اﻟﻌﻘﻞ و اﻟﺸﻬﻮة ﻓﻤﻦ ﻏﻠﺐ ﻋﻘﻠﻪ ﺷﻬﻮﺗﻪ‬ ‫ﻓﻬﻮ اﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﻟﻤﻼﺋﮑﮥ و ﻣﻦ ﻏﻠﺐ ﺷﻬﻮﺗﻪ ﻋﻘﻠﻪ ﻓﻬﻮ ادﻧﯽ ﻣﻦ اﻟﺒﻬﺎﺋﻢ"‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫در‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ُﮔﺮُه را ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و ﻋﻠﻢ و ﺟﻮد‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﺷﺘﺴﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‪،‬‬

‫زﻧﺪه‬

‫از‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫و‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫از ﺷﻘﺎوت ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ و از ﺷﺮف‬

‫و‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺳﻔﻠﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫دوﮔﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻨﺼﺮش‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﺣﺮص‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫اﺻﻄﺒﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺎﯾﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫زاد‬

‫آﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫در‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﻣﺎﯾﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﻋﻠﻮي‬ ‫ﺑﺮد‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺮد‬

‫آن دو ﻗﻮم آﺳﻮده از ﺟﻨﮓ و ﺣﺮاب‬

‫وﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﺑﺎ دو ﻣﺨﺎﻟﻒ در ﻋﺬاب‬ ‫ﺳﻪ‬

‫اﻣ‪‬ﺖ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﻠﺤﻖ‬

‫ﺷﺪه‬

‫وﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﻫﻢ ز اﻣﺘﺤﺎن ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺷﮑﻠﻨﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ُﮔﺮُه‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫آدم‪،‬‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ از ﺧﺸﻢ و ﻫﻮا و ﻗﺎل و ﻗﯿﻞ‬ ‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺰاد‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫از رﯾﺎﺿﺖ رﺳﺘﻪ‪ ،‬و ز زﻫﺪ و ﺟﻬﺎد‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫از‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫و‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﻠﺤﻖ‬

‫ﺧﺮان‬

‫وﺻﻒ‪ ‬ﺟﺒﺮﯾﻠﯽ در اﯾﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺑﻮد آن ﺧﺎﻧﻪ و آن وﺻﻒ زﻓﺖ‬

‫ﻣﺮده ﮔﺮدد ﺷﺨﺺ ﭼﻮن ﺑﯽ ﺟﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺧﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎن او ﺑﯽ آن ﺷﻮد‬

‫رود‬

‫ﺟﺴﻢ ﮔﺮدد ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻮ او ﺑﯽ آن ﺷﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﺴﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺻﻮﻓﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫زاغ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫زاﻏﺎن‬

‫ﭘﯽ‬

‫او ز ﺣﯿﻮاﻧﻬﺎ ﻓﺰون ﺗﺮ ﺟﺎن‬ ‫ﻣﮑﺮ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﺗﻠﺒﯿﺴﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺧﺮده‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫زرﮐﺸﯽ‬

‫ﺗﻨﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻓﺘﻦ‬

‫د‪‬ر‪‬ﻫﺎ‬

‫ﺣﯿﻮان‬ ‫از‬

‫ﮐﺎرﯾﻬﺎي‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫دﻧﯿﯿﺴﺘﺶ‬

‫ره‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻤﺎد‪‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻨﺎي‬

‫آﺧﻮر‬

‫‪579‬‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫ﻗﻌﺮ‬

‫و‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬ ‫ﻫﻤﻪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺗﺎﻧﺪ‬

‫َﮐﻨَﺪ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎرﯾﮏ‬

‫ﺑﻮد‪‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﻃﺐ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﮔﺎو‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻦ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺘﺒﻘﺎي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫راه‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫در‬

‫ﻧﺎم‬

‫"ﮐﺎﻻﻧﻌﺎم"‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐ‪،‬‬

‫روح‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﯾﻘﻈﻪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫روز‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫دل‬

‫داﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﻧﻮم‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﮔﯿﺠﺎن‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺣﯿﻮان‬ ‫آن‬

‫ﻧﺎم‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫"رﻣﻮز"‬ ‫دﻟﺶ‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﻟﯿﻒ‬

‫را‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﮐﻮ ﺑﻪ ﯾﻘﻈﻪ ﻧﻮم را؟‬

‫ﻧﻮم‬

‫ﺣﺴﻬﺎي‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻧﻌﮑﺎس‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺣﺲ آﻧﮑﻪ ﺧﻮاب او را رﺑﻮد‬

‫ﻣﻨﻌﮑﺲ‬ ‫ﺣﺲ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ او ﺑﯿﺪار‪ ،‬ﻋﮑﺲ او ﻧﻤﻮد‬

‫‪ .61‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ آﯾﻪ ﮐﻪ "و‪ ‬أَﻣ‪‬ﺎ اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ ﻓ‪‬ﯽ ﻗُﻠُﻮﺑِﻬِﻢ‪ ‬ﻣ‪‬ﺮَض‪ ‬ﻓَﺰاد‪‬ﺗْﻬ‪‬ﻢ‪ ‬رِﺟ‪‬ﺴﺎًو ﻗﻮﻟﻪ ﯾﻀ‪‬ﻞﱡ ﺑِﻪ‪ ‬ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮاً و‪‬‬ ‫ﯾﻬ‪‬ﺪ‪‬ي ﺑِﻪ‪ ‬ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮاً "‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫اﺳﻔﻞ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﺳﺘﻌﺪاد‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻓﻠﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺗﺮك‬

‫"ﻻ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻵﻓﻠﯿﻦ"‬

‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫و‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﻮدش از ﭘﺴﺘﯽ و‪ ،‬آن را ﻓﻮت ﮐﺮد‬

‫اﺳﺘﻌﺪاد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﺑﻬﯿﻤﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زو ﭼﻮ اﺳﺘﻌﺪاد ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎن رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﺎو ﺧﻮرد ﻣﻐﺰ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫او‬

‫اﻓﯿﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺳﮑﺘﻪ و ﺑﯽ ﻋﻘﻠﯽ اش اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫دﮔﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫رﺷﺎد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻼذر‬

‫ﺧﻮرد‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺣﯿﻮان‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﯽ‬

‫‪ .62‬ﭼﺎﻟﯿﺶ ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻨﺎزع ﻣﺠﻨﻮن ﺑﺎ ﻧﺎﻗﻪ‪ ،‬ﻣﯿﻞ ﻣﺠﻨﻮن ﺳﻮي ﺣﺮّه ﻣﯿﻞ ﻧﺎﻗﻪ ﺳﻮي‬ ‫ﮐﺮّه‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﻫﻮي ﻧﺎﻗﺘﯽ ﺧﻠﻔﯽ و ﻗﺪ‪‬اﻣﯽ اﻟﻬﻮي و اﻧﯽ و اﯾﺎﻫﺎ ﻟﻤﺨﺘﻠﻔﺎن‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺟﻨﮓ و اﻧﺪر ﮐﺶ ﻣﮑﺶ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮﻧﻨﺪ و ﭼﻮن ﻧﺎﻗﻪ اش ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ آن ﭘﯿﺶ و‪ ،‬اﯾﻦ واﭘﺲ ﺑﻪ ﮐﯿﻦ‬ ‫ﮐﺮّه‬

‫اش‬

‫دوان‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﯿﺨﻮد‬

‫ﺷﺪن‬

‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫روان‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫ﯾﮏ دم ار ﻣﺠﻨﻮن ز ﺧﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪي‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫ﮔﺮدﯾﺪي‬

‫ﻋﺸﻖ و ﺳﻮدا ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮدش ﺑﺪن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻨﺎزع‬

‫ﭼﺎﻟﯿﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻪ ﺷﺘﺮ ﭼﺮﺑﯿﺪ و‪ ،‬ﮔﻪ ﻣﺠﻨﻮن ِ ﺣ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫اوﻟﺶ‬

‫آﺧﺮش‬

‫ﻣﺮاﻗﺐ‪،‬‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﯽ‬ ‫و‪،‬‬

‫از‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﺳﻮداي‬

‫ﻟﯿﮏ ﻧﺎﻗﻪ ﺑﺲ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد و ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪي او ﻣﻬﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﺮدي زو ﮐﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﺸﺖ و دﻧﮓ‬

‫رو ﺳﭙﺲ ﮐﺮدي ﺑﻪ‬

‫ُﮐﺮّه‪ ،‬ﺑﯽ درﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎز آﻣﺪي‪ ،‬دﯾﺪي ز ﺟﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫رﻓﺘﺴﺖ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﺣﻮاﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫روزه‬

‫ﺳﻪ‬

‫ره‪،‬‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻧﺎﻗﻪ‪ ،‬ﭼﻮ ﻫﺮ دو ﻋﺎﺷﻘﯿﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻓﻖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻬﺎر‬ ‫‪580‬‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬ ‫ﺿﺪ‪،‬‬

‫دو‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻓﺮﺳﻨﮓ‬

‫در‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﻧﺎﻻﯾﻘﯿﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋ‪‬ﺰﻟﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫دو‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ز‬

‫ﻫ‪‬ﺠﺮ‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫راه‬

‫زن‬

‫ﮔﻤﺮه آن ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﺎو ﻓﺮو ﻧﺎﯾﺪ ز ﺗﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﺎﻗﻪ‬

‫اي‬

‫ﺗﻦ ز ﻋﺸﻖ ﺧﺎر ﺑ‪‬ﻦ ﭼﻮن ﻧﺎﻗﻪ اي‬

‫ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫ﺗﻦ‬

‫زده‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬اي ﻣﺮدة وﻃﻦ‬

‫ﺑﺲ ز ﻟﯿﻠﯽ دور ﻣﺎﻧﺪ ﺟﺎن ِ ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮن‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ام در ره ز ﺷﺴﺘﺖ‪ ،‬ﺷﺼﺖ ﺳﺎل‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫روزﮔﺎرم‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺧﻄﻮﺗﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫راه‬

‫زﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ره‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪم‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺗﯿﻪ‬ ‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ﻗﻮم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺳﻮاري‪،‬‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺧﻮد را ز اﺷﺘﺮ در ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻮزﯾﺪم ز ﻏﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﻨﮕﻼخ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫وي‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫را‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﻠﺨﻞ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن اﻓﮑﻨﺪ ﺧﻮد را ﺳﻮي ﭘﺴﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮﮔﺎﻧﺶ‬

‫ﭘﺎي را ﺑﺮ ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺘﺎ‪ :‬ﮔﻮ ﺷﻮم‬

‫در‬

‫ﺧﻢ‬

‫زﯾﻦ ﮐﻨﺪ ﻧﻔﺮﯾﻦ‪ ،‬ﺣﮑﯿﻢ ﺧﻮش دﻫﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮاري‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻮﻟﯽ‪ ،‬ﮐﯽ ﮐﻢ از ﻟﯿﻠﯽ ﺑﻮد؟‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﮔﻮي ﺷﻮ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﺮد ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮي ﺻﺪق‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﻔﺮ زﯾﻦ ﭘﺲ ﺑﻮد ﺟﺬبِ ﺧﺪا‬

‫و آن ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﻪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﺳﯿﺮ ِ ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﯿﺮي اﺳﺖ ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ ز ﺟﻨﺲ‬

‫ِاﻧﺲ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‬ ‫ﻏﻠﻄﺎن‬

‫ﻏﻠﻄﺎن‬

‫ﻓﺮو‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬ ‫او‬

‫ﺧﻢ‬

‫ز‬

‫اوﻟﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮﮔﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﺎن ﻓﺰود از اﺟﺘﻬﺎد ﺟﻦّ و‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺬﺑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﻫﺮ ﺟﺬب ﻋﺎم‬

‫ﻧﻬﺎدش‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺗﻦ‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫اﺣﻤﺪ‪،‬‬

‫‪ .63‬ﻧﺒﺸﺘﻦ آن ﻏﻼم ﻗﺼﮥ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﻘﺼﺎن اﺟﺮي ﺳﻮي ﭘﺎدﺷﺎه )ﺟﺬﺑﮥ ﻣﻦ ﺟﺬﺑﺎت اﻟﺤﻖ ﺧﯿﺮ ﻣﻦ‬ ‫در ﮔﺬر زﯾﻦ ﻗﺼﻪ واﮔﻮ زآن ﻏﻼم‬

‫ﻋﺒﺎدة اﻟﺜﻘﻠﯿﻦ(‬

‫رﻗﻌﮥ ﭘ‪‬ﺮ ﺟﻨﮓ و‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﻫﺴﺘﯽ و ﮐﯿﻦ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﮐﺎﻟﺒﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫وي‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬ ‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫و‬

‫ﺷﺎه‬ ‫را؟‬

‫ﭘﯿﺎم‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ اي رو‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﮕﺸﺎ‪ ،‬ﺑﺨﻮان‬

‫ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﻫﺴﺖ در ﺧﻮرد‪ ‬ﺷﻬﺎن؟‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﺧﻮر‪ ،‬آن را ﭘﺎره ﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﻓﺘﺢ‬

‫ز‪‬پ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻧﻮﯾﺲ‬

‫ﭼﺎره‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺪان‬

‫ور ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺳ‪‬ﺮّ دل دﯾﺪي ﻋﯿﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﮕﺸﺎدن‪ ،‬ﭼﻮ دﺷﻮار اﺳﺖ و ﺻﻌﺐ‬

‫ﮐﺎر ِ ﻣﺮدان اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﻃﻔﻼن ﮐﻌﺐ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ در ﺣﺮص و ﻫﻮا آﻏﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫داﻣﯽ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻦ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان‪،‬‬

‫را‪،‬‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻣﺘﺎب‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬

‫اﻗﺮار‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻣﺘﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫‪581‬‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﺘﻦ‬

‫واﷲ‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫اﻋﻠﻢ‬ ‫را‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮاﻓﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺟﻮال‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﻗﺮار‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﮔﺮاﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫وار‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫ز آن ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻪ در وي ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ داري در ﺟﻮال از ﺗﻠﺦ و ﺧﻮش؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ﺟﻮاﻟﺖ را ز ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺎزﺧﺮ‬

‫ﺧﻮد را‪ ،‬از اﯾﻦ ﭘﯿﮑﺎر و ﻧﻨﮓ‬

‫در ﺟﻮال آن ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫زﺷﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻮال ِ ﭘ‪‬ﺮ ز رﯾﮓ؟‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯽ‬

‫ﻣﺮده‬

‫رﯾﮓ؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﻟﻌﻠﺶ ﮐﻨﯽ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻬﯽ‬

‫ارزد‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪن‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ‪،‬‬

‫آﻧﻬﻢ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺟﻨﺲ ﺗﻨﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫‪ .64‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻓﻘﯿﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﺎر ﺑﺰرگ و آﻧﮑﻪ دﺳﺘﺎرش ﺑﺮﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ زد ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺎز ﮐﻦ و ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯿﺒﺮي آﻧﮕﺎه ﺑﺒﺮ‬

‫ﯾﮏ ﻓﻘﯿﻬﯽ ژﻧﺪه ﻫﺎ در ﭼﯿﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ژﻧﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫دﺳﺘﺎر‬

‫ﭘﺎره‬

‫از‬

‫ﭘﺎرة‬

‫روي‬ ‫در‬ ‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﺮاﺳﺘﻪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آراﺳﺘﻪ‬

‫ﺣ‪‬ﻠﮥ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺻﺒﻮح‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫َﮐﻦ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﻣﺪرﺳﻪ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‪،‬‬ ‫او‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫و‬

‫ﻣﺮدي‬ ‫از‬

‫ﺳﺮش‬

‫دﺳﺘﺎر‬

‫ﭘﺲ ﻓﻘﯿﻬﺶ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد‪ :‬ﮐﺎي ﭘﺴﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﻋﻤﺎﻣﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫دﻓﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫او‬

‫ﻓﺘﻮح‬

‫ا‪‬ﺳﺘﺎده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫دوان‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﻦ‬

‫دﺳﺘﺎر‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺴﺎزد‬ ‫را‪،‬‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫آﻧﮕﻪ‬

‫را‬ ‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﺑﺎز ﮐﻦ آن را‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻤﺎل‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎزش ﮐﺮد آﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ره‬

‫ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫ز آن ﻋﻤﺎﻣﮥ ﺳﺨﺖ زﻓﺖ و ﺗﻮ ﺑﺘﻮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﯾﮏ ﮔﺰ ﮐﻬﻨﻪ اي در دﺳﺖ او‬

‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ زد ﮐﻬﻨﻪ را‪ ،‬ﮐﺎي ﺑﯽ ﻋﯿﺎر‬

‫زﯾﻦ دﻏﻞ ﻣﺎ را ﺑﺮ آوردي ز ﮐﺎر‬

‫را‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑﻨﻤﻮدم‬

‫ﭘ‪‬ﺮه‬

‫اﻧﺪرون‬

‫رﺳﻮا‬

‫و‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﭘﺮي‬

‫دﻏﻞ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﺳﺘﺎر‬ ‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‪،‬‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺑﺎز ﮐﻦ آن ﻫﺪﯾﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﭼﻮن در آﯾﺪ ﺳﻮي ﻣﺤﻔﻞ در ﺣﻄﯿﻢ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ره‬

‫و‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻋﻤﺎﻣﮥ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‪،‬‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺒﺮ‪،‬‬

‫ژﻧﺪه‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫‪ .65‬ﻧﺼﯿﺤﺖ دﻧﯿﺎ اﻫﻞ دﻧﯿﺎ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل و ﺑﯽ وﻓﺎﯾﯽ ﺧﻮد را ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ وﻓﺎ ﻃﻤﻊ دارﻧﺪﮔﺎن از‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ دﻧﯿﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮش ﺷﮑﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﻋﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﮐﻮن و ﻓﺴﺎد‪ ،‬اي اوﺳﺘﺎد‬

‫آن دﻏﻞ ﮐﻮن و ﻧﺼﯿﺤﺖ آن ﻓﺴﺎد‬

‫ﮐﻮن ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﯿﺎ ﻣﻦ ﺧﻮش ﭘﯽ ام‬

‫و آن ﻓﺴﺎدش ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‪ ،‬ﻣﻦ ﻻ ﺷﯽ ام‬

‫ﮔﺰان‬

‫ﺧﺰان‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺎران‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫‪582‬‬

‫آن‬

‫ﺳﺮدي‬

‫و‬

‫زردي‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﻣﺮگ او را ﯾﺎد ﮐﻦ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﻏﺮوب‬

‫دﯾﺪي‬

‫روز‬

‫ﺑﺪر را دﯾﺪي ﺑﺮ اﯾﻦ ﺧﻮش ﭼﺎر ﻃﺎق‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻣﺤﺎق‬

‫رﺳﻮاي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﻠﻌﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﻦ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺮف‪،‬‬

‫ﺗﻨﺎن‬

‫ﮐﺮدت‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻟﻮﺗﻬﺎي‬

‫ﭼﺮب‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﻓﻀﻠﮥ‬

‫ﺳﯿﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﻮﻻي‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫زار‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‪،‬‬

‫در‬

‫آب‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﻣﺮ ﺧﺒﺚ را ﮔﻮ‪ :‬ﮐﻪ آن ﺧﻮﺑﯿﺖ ﮐﻮ؟‬

‫در ﻓﺮﯾﺐ آن ﺣ‪‬ﺴﻦ و ﻣﺮﻏﻮﺑﯿﺖ ﮐﻮ؟‬

‫ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﮐﻮ ﻋﺸﻮه و ﻧﺮﻣﯽ و ﺧﻮت؟‬

‫ﺑﺮ ﺳﺒﺪ ﮐﻮ ﺟﻠﻮه و ﻧﻐﺰي و ﺑﻮت؟‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬آن داﻧﻪ ﺑ‪‬ﺪ و ﻣﻦ دام ِ آن‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﺗﻮ ﺻﯿﺪ‪ ،‬داﻧﻪ ﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫اﺳﺘﺎدان‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺧﻤﺎري‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﺧﺮ اﻋﻤﺶ ﺑﯿﻦ و‪ ،‬آب از وي ﭼﮑﺎن‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﻧﺎﻣﻞ‬

‫ﻧﺮﮔﺲ‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺣﯿﺪري‬ ‫ِ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫زﻟﻒ‬

‫دور‬

‫ﺟﻌﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫در‬

‫رود‬

‫آﺧﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﺤﺘﺮف‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬ ‫ﭘﯿﺮش‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬ ‫ﺑﺒﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺧﺮف‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻮﻧﺶ ز اول ﺑﺎ ﮔﺸﺎد‬

‫و آﺧﺮ آن رﺳﻮاﺋﯽ اش ﺑﯿﻦ و ﻓﺴﺎد‬

‫را‬

‫را‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﮕﻮ‪:‬‬

‫ﻃﻮق‬

‫روي‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﺣﻤﺎﯾﻞ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻫﻠﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻤﺮ‬

‫اول‬

‫و‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﺮ‪،‬‬

‫در‬

‫آرش‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﺴﻌﻮدﺗﺮ‬ ‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﻋﻮري‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫اي‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺑﺘﺮي‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ ِ ﻣﺮدان ﺑﺮ زﻧﺎن‪ ،‬اي ﺑﻮ ﺷﺠﺎع‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻬﺮ ﻗﻮ‪‬ت و ﮐﺴﺐ و ﺿﯿﺎع‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫ور‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫دﯾﻨﺶ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫اول‬

‫دﯾﺪه‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن دﯾﺪ آن ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻨﺶ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫آدم‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬ ‫در‬

‫و‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آﺧﻮر ﺑﯿﻦ ﺗﺮ‪ ،‬او ﻣﻄﺮودﺗﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻪ ﻓﺎﺧﺮ‬ ‫و‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﻓﺮﯾﻔﺖ‬

‫ﻏﻞ‬

‫او‬

‫ﺧﺎم‬

‫ور ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ز داﻣﺶ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬ ‫و‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زﻧﺠﯿﺮي‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮏ‬

‫دام‬

‫ﺗﺰوﯾﺮم‬

‫ﺟﺰو‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫زرﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫آﺧﺮ آن ﭼﻮن د‪‬م‪ ‬زﺷﺖ ﺧﻨﮓ ﺧﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺸﮑﺒﺎر‬

‫ﺻﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻓﻀﻞ ﻣﺮدان ﺑﺮ زن‪ ،‬اي ﺣﺎﻟﯽ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ز آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد ﭘﺎﯾﺎن ﺑﯿﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫او ز اﻫﻞ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭼﻮن زن ﮐﻢ اﺳﺖ‬

‫از ﺟﻬﺎن دو ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺿﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺶ‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫اﺷﻘﯿﺎ‬

‫ﻣﺮد‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﺸﻮر‬

‫اﺗﻘﯿﺎ‬

‫وﯾﻦ‬

‫اﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺷﻮ ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﺧﺎرش را ﮔﺮو‬

‫ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﮥ ﺧﺎرم اي ﺧﻮش ﮔﺮم دار‬

‫ﺧﺎر‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ اﺷﮑﻮﻓﻪ اش‪ :‬ﮐﻪ اﯾﻨﮏ‬

‫ُﮔﻞ ﻓﺮوش‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺎر او‪ :‬ﮐﻪ ﺳﻮي ﻣﺎ ﻣﮑﻮش‬

‫ز‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮐﻪ ﻣ‪‬ﺤﺐ‪ ،‬از ﺿﺪ ﻣﺤﺒﻮب اﺳﺖ ﮐﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪي‬

‫آن‬

‫‪583‬‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺑﺎﻧﮓ اﯾﻨﮑﻪ‪ :‬اﯾﻨﮏ ﺣﺎﺿﺮم‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺣﺎﺿﺮي ام ﻫﺴﺖ ﭼﻮن ﻣﮑﺮ و ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ زﯾﻦ دو ﺟﻮال اﻧﺪر ﺷﺪي‬

‫آن دﮔﺮ را ﺿﺪ و‪ ،‬ﻧﺎدر ﺧﻮر ﺷﺪي‬ ‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ز‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫آﺧﺮم‬ ‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اول‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن ﮐﺎو ز اول آن ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫و‬

‫ﻣﺴﻤﻊ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺟﺎ را او ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آﻧﺶ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻮزة ﻧﻮ‪ ،‬ﮐﺎو ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻮﻟﯽ ﮐﺸﺪ‬

‫آن ﺧﺒﺚ ﺑﺎ آب از وي ﮐﯽ رود؟‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫رﺷﺪ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﭼﯿﺰي ﺟﺬب ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮم ﮔﺮﻣﯽ را ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺮد‪ ،‬ﺳﺮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ آﻫﻦ ﯾﺎ ﮐﻬﯽ آﺋﯽ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ‬

‫آﻫﻨﯽ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ار‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫آن ﯾﮑﯽ‬ ‫وآن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺲ‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﺟﺎذب‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻬﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺮﺷﺪ‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ اﺧﯿﺎر ﯾﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎر‬ ‫ﻗﺒﻄﯽ‬ ‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬ ‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺠ‪‬ﺎر‬

‫ﺟﺎر‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺧﻮار‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺳﺒﻄﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺳﺒﻄﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫َﮐﻪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ در اﺟﺘﺬاب‬

‫ﻣﻌﺪة‬

‫آدم‬

‫ﺟﺬوب‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫آب‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﻇﻼم‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﮐﻮش‬

‫ﺳﺎزﯾﺪﺳﺖ‬

‫اﻣﺎم‬

‫ﻣﻌﺪة ﺧﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬

‫را‬

‫او‬

‫را‬

‫‪ .66‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺎرف را ﻏﺬاﺋﯽ اﺳﺖ از ﻧﻮر ﺣﻖ ﮐﻪ "اﺑﯿﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﯽ ﯾﻄﻌﻤﻨﯽ و ﯾﺴﻘﯿﻨﯽ و ﻗﻮﻟﻪ‬

‫ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم اﷲ ﯾﺤﯿﯽ ﺑﻪ اﺑﺪان اﻟﺼﺪﯾﻘﯿﻦ اي ﯾﺼﻞ ﻃﻌﺎم اﷲ ﻓﯽ اﻟﺠﻮع"‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺮّه‬

‫ﭘﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫رود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪان‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺘﺶ‬ ‫از‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﯾﺮﯾﻨﻪ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻋﺪل‪ ،‬ﻗﺴ‪‬ﺎم اﺳﺖ و ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﺟﺒﺮ ﻧﯽ و‪ ،‬ﻇﻠﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي؟‬

‫ﺑ‪‬ﺪي؟‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫روز‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻓﺮدا‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫راز ِ ﻣﺎ را روز ﮐﯽ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آن ﮐﺎﻧﺪر دﺧﻮل و در اﯾﺎب‬

‫واﷲ‬

‫درﻧﮕﺮ‬

‫ُﮔﻨﺠﺎ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫‪ .67‬ﺧﻄﺎب ﺑﺎ ﻣﻐﺮوران دﻧﯿﺎ و ﮔﺮﻓﺘﺎران ﻧﻔﺲ اﻣﺎره‬ ‫اي‬

‫واﺛﻘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺒﺎب‬

‫آﺧﺮ آن ﺧﯿﻤﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺲ واﻫﯽ ﻃﻨﺎب‬

‫زرق‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮق اﺳﺖ و‪ ،‬اﻧﺪر ﻧﻮر ِ آن‬

‫راه‬

‫روان‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺎﺻﻠﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﻓﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ رو آرد ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬آن رو ﻗﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﻗﺒﻪ‬

‫ﺑﮑﺮده‬ ‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زادة‬

‫دﻧﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﺴﺘﯽ‬

‫و اﻫﻞ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫آن‬ ‫دﻧﯿﺎ‬

‫از‬

‫‪584‬‬

‫دم‬

‫و‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ‬

‫دو‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮس‬ ‫دﯾﺪن‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﻓﺎﺋﯽ‬

‫ِ‬ ‫ره‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻓﺎﺳﻘﯽ‬

‫دﻟﻨﺪ‬

‫اﻫﻞ آن ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ آن ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ِزﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮد دو ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﯽ ﺿﺪ ﺷﺪﻧﺪ؟‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫آن‬

‫اﺑﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫از‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫و‬

‫ﭘﯿﻤﺎن‬ ‫ﮐﯽ‬ ‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬ ‫ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ؟‬ ‫دﻫﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﯽ ﻋﻬﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ز آن رو ﮐﺸﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫او دﻧﯽ و‪ ،‬ﻗﺒﻠﻪ ﮔﺎه او دﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﻣﺮده را در ﺧﻮر ﺑﻮد ﮔﻮر و ﮐﻔﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ اﮔﺮ ﭼﻪ زﯾﺮك اﺳﺖ و ﺧﺮده دان‬

‫دان‬

‫ﻧﻔﺴﻬﺎ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫را‬

‫آب وﺣﯽ ِ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ اش‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﻣﺮده رﺳﯿﺪ‬

‫وﺣﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺎﻧﮓ و ﺻﯿﺘﯽ ﺟﻮ‪ ،‬ﮐﻪ آن ﺧﺎﻣﻞ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪي‪،‬‬

‫ﻗﯿﻞ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺎل‬

‫و‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ز‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﻗﯿﻖ‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﻧﯿﺎﺳﺖ‪ ،‬او را ﻣﺮده‬

‫ﺑﺪان‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﮥ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫زﻧﺪه‬ ‫ﻃﺎل‬

‫ﮐﻪ‬ ‫اﺟﻞ‬

‫ﺑﻘﺎش‬

‫آن‬

‫آﻓﻞ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آبِ‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫روﻧﻖ و ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ و ﺳﺤﺮﺷﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻠﻘﺎن را ﮐ‪‬ﺸﺪ ﮔﺮدن ﮐ‪‬ﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﺮگ‪ ،‬ﭼﻮﺑﯽ دان ﮐﻪ آن ﺷﺪ اژدﻫﺎ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ ﻫﺎ را ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﻟﻘﻤﻪ ﮐﺮد‬

‫ﯾﮏ ﺟﻬﺎن ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺐ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬آن را ﺻﺒﺢ ﺧَﻮرد‬

‫ﻧﻮر‪ ،‬از آن ﺧﻮردن ﻧﺸﺪ اﻓﺰون و ﺑﯿﺶ‬

‫ﺑﻞ ﻫﻤﺎن ﺳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو ﺑﻮدﺳﺖ ﭘﯿﺶ‬ ‫و‬

‫آﻓﺎت‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫اﻓﺰوﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﺳﺤﺮﻫﺎي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دان‬

‫در اﺛﺮ اﻓﺰون ﺷﺪ و‪ ،‬در ذات ﻧﯽ‬

‫ذات‬

‫را‬

‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اول‬

‫آن‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﯾﺠﺎد‬

‫ز‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ اﻓﺰون ﮔﺸﺖ اﺛﺮ ز اﯾﺠﺎد‪ ‬ﺧﻠﻖ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺛﺮ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎرﯾﮏ‬

‫ِ‬

‫ذاﺗﯽ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﮐﺎو‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫دو‬ ‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﺣﺎدث‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﻋﻠﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﻘﺎﻻت‬

‫ِ‬

‫او‬ ‫ﻋﻠﯿﻞ‬ ‫دﻗﯿﻖ‬

‫‪ .68‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﻓَﺄَو‪‬ﺟ‪‬ﺲ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ ﻧَﻔْﺴ‪‬ﻪ‪ ‬ﺧ‪‬ﯿﻔَﮥً ﻣ‪‬ﻮﺳﯽ ﻗُﻠْﻨﺎ ﻻ ﺗَﺨَﻒ‪ ‬إِﻧﱠﮏ‪ ‬أَﻧْﺖ‪ ‬اﻷَﻋ‪‬ﻠﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬ﺳﺤﺮ ﻫﻢ ﺣﯿﺮان ﮐﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﻢ؟ ﮐﺎﯾﻦ ﺧﻠﻖ را ﺗﻤﯿﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫را‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫دﯾﺪﻧﺶ‬

‫ﻓﺎﺧﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﻧﺎﭼﯿﺰ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻖ‪:‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻫﺎت‬ ‫ﺑﺨﺸﻢ‬

‫را‬ ‫را‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺳﺎزم‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮن درﯾﺎ ﺑﺮ آوردﻧﺪ ﮐﻒ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫در‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫آﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﺨﻒ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺷﺪ ﻣﺎر‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﮔﺸﺖ ﻋﺎر‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را دﻋﻮي ﺣ‪‬ﺴﻦ و ﻧﻤﮏ‬

‫ﺳﻨﮓ‪‬‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﺳﺤﺮ رﻓﺖ و‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰة ﻣﻮﺳﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻫﺮ دو را از ﺑﺎم ِ ﺑﻮد‪ ،‬اﻓﺘﺎد ﻃﺸﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﮏ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﺳﺖ از ﻣﺮد و زن‬

‫ﻣﺮگ‬ ‫ﻃﺸﺖ‪‬‬

‫آﻣﺪ‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﮑﻬﺎ‬ ‫ﺑﺠﺰ‬

‫را‬ ‫رﻓﻌﺖ‬

‫در ﺻﻒ آ‪ ،‬اي ﻗﻠﺐ و‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻻف زن‬ ‫‪585‬‬

‫وﻗﺖ ﻻف اﺳﺘﺖ‪ ،‬ﻣﺤﮏ ﭼﻮن ﻏﺎﺋﺐ اﺳﺖ‬ ‫دﻣﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﻗﻠﺐ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ز ﻧﺨﻮت‪ :‬ﻫﺮ دﻣﻢ‬

‫اي زر ِ ﺧﺎﻟﺺ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺗﻮ ﮐﯽ ﮐﻤﻢ؟‬

‫زر ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﻠﯽ‪ ،‬اي ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻣﺮگ‪ ‬ﺗﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺳﺖ ﺑﺮ اﺻﺤﺎبِ راز‬

‫زر‪ ِ ‬ﺧﺎﻟﺺ را ﭼﻪ ﻧﻘﺼﺎن اﺳﺖ ﮔﺎز؟‬

‫ﻗﻠﺐ اﮔﺮ در ﺧﻮﯾﺶ آﺧﺮ ﺑﯿﻦ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آن ﺳﯿﻪ‪ ،‬ﮐﺎﺧﺮ ﺷﺪ‪ ،‬او اول ﺷﺪي‬ ‫ﺷﻘﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺰّي‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬

‫ﻧﺎزي‬

‫از‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﮏ آﻣﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﺸﺘﯽ ﮐﺒﻮد؟‬

‫ﺷﺪي‬

‫و‬

‫اول‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺒ‪‬ﺮَﻧﺪت‬

‫ﻋﺰﯾﺰي‪،‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺳﯿﻪ‬ ‫را‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻟﻘﺎ‬

‫دور‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫او‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺤﮏ‪،‬‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺎده‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫زرق‬

‫و‬

‫او‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺘﻪ دل ﺷﺪي از ﺣﺎل ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﺎ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﮐﺴﯿﺮ‬

‫راﻧﺪ‬

‫آن زر اﻧﺪود‪ ،‬از ﮐﺮم ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اي‬

‫زر‬

‫اﻧﺪوده‪،‬‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫دﻋﻮي‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫را‬

‫ﻓﻀﻞ‪،‬‬

‫ﻣﺴﻬﺎ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ ِ اﺷﮑﺴﺘﮕﺎن‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫دم‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﺸﺘﺮﯾﺖ‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﺣﺴﺮت‬ ‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﻨﺪ‪،‬‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ز‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‪،‬‬

‫اﻋﻤﯽ‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫رﺳﻮا‬

‫رﺷﮏ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ "ﺣﺎﻟﯽ ﺑﯿﻦ"‪ ،‬ﮐﻪ در ﺟﻬﻞ اﺳﺖ و ﺷﮏ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﮐﺎذب‪ ،‬ﻫﺮ دو ﯾﮏ‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﮐﺎذب‪،‬‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫داد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﻫﻼﮐﺖ‪،‬‬

‫ﺻﺒﺢ ِ ﺻﺎدق را ﻃﻠﺐ ﮐﻦ‪ ،‬اي ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﺪق او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻘﺪي‪ ،‬ﮐﺶ ﻏﻠﻂ اﻧﺪاز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫واي آن ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﺶ ﻣﺤﮏ‪ ‬و ﮔﺎز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺘﺒﺘﺶ‬

‫ﮐﺎو ﺳﻮي ﺷﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮش‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫رو‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﺴﯿﻠﻢ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﺴﯿﻠﻢ‬

‫و‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺷﻮي ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻤﯿﺰ‬

‫‪ .69‬زﺟﺮ ﻣﺪﻋﯽ از دﻋﻮي و اﻣﺮ ﮐﺮدن او را ﺑﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‪:‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻢ‬

‫اﺣﻤﺪم‬

‫دﯾﻦ اﺣﻤﺪ را ﺑﻪ ﻓﻦ ﺑﺮ ﻫﻢ زدم‬

‫ﺑ‪‬ﻄﺮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻏﺮّة‬

‫اول‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﺸﻮ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ ﻗﻼووزي ﻣﮑﻦ از ﺣﺮص ِ ﺟﻤﻊ‬

‫ﭘﺲ روي ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ رود در ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﺷﻤﻊ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻃﺮف داﻧﻪ ﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد داﻣﮕﺎه‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫دﯾﺪه ﮔﺮدد ﻧﻘﺶ ِ ﺑﺎز و‪ ،‬ﻧﻘﺶ ِ زاغ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ‪،‬‬

‫ﻣﻘﺼﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫ور‬

‫اﯾﻦ‬

‫زاﻏﺎن‬

‫ﻫ‪‬ﺪﻫ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫ﺣﺮف‬ ‫ﻫﺮ‬

‫رﺳﺘﻪ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫و‬

‫ﻫﻼك‬

‫اﻣﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﺑﺎزان‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزد‬

‫ﻗﻄﺎ‬

‫راز‬

‫ﻫﺪﻫﺪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫را‪،‬‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬ ‫ﭘﯿﺸﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫‪586‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﺪل‬

‫ﺑﯽ‬ ‫را‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬ ‫و‬ ‫ز‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬ ‫ﺗﺎج‬

‫ﺣﯿﺎﯾﺎن‬ ‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺳﺒﺎ؟‬ ‫ﻫ‪‬ﺪﻫ‪‬ﺪان‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻋﻮد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺣﺮص و آز‪ ،‬ﮐﻮر و ﮐﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ﮐﻮري ﮐﻮران ز رﺣﻤﺖ دور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻮري ﺣﺮص اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎن ﻣﻌﺬور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬ ‫ﻣﯿﺦ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺷﻪ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫دو‬

‫ز‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻣ‪‬ﻈﻬﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اول‬

‫دور‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺪ ﮔﻠﻮﺋﯽ‪ ،‬ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫آﺧﺮ ﺑﯿﻨﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫اﻋﻮر‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﻋﻮر آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﺎﻟﯽ دﯾﺪ و ﺑﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻬﺎﯾﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‪،‬‬

‫از‬

‫ﭼﻮن دو ﭼﺸﻢ ﮔﺎو در ﺟﺮم ﺗﻠﻒ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺶ ﻧﺒﻮد ﺷﺮف‬

‫ﻧﺼﻒ ﻗﯿﻤﺖ ارزد آن دو ﭼﺸﻢ او‬

‫ﮐﻪ دو ﭼﺸﻤﺶ راﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫آدم زاده اي‬

‫ﻧﺼﻒ ﻗﯿﻤﺖ ﻻزم اﺳﺖ از ﺟﺎده اي‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫آدﻣﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺣﺎﺳﺪي‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ور ﮐﻨﯽ ﯾﮏ‬

‫و‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺷﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫ﻣﻐﻔﻮر‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﺮ‪ ،‬ﭼﻮن اوﻟﺶ‪ ،‬ﺑﯽ آﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دو‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﯾﺎر‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺪارد و آن ﺧﻔﯿﻒ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﻄﺒﺨﯽ‬

‫دور از او و ز ﻫﻤﺖ او ﮐﺎﯾﻦ ﻗﺪر‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دﻫﻠﯿﺰﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻄﺒﺨﯽ‪،‬‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﺑﺨﯿﻞ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫رﻏﯿﻒ‬

‫در‬ ‫ﻣﻄﺒﺦ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺳ‪‬ﺨﯽ‬

‫آﯾﺪش‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬ ‫ام‬

‫ﺟﺮي‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ﺑﺮاي ﺑﺨﻞ و‪ ،‬ﻧﯽ ﺗﻨﮕﯽ ِ دﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫واﷲ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺟﺮي ﮐﻢ آﻣﺪش در وﻗﺖ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‪،‬‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺷﻪ ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ زر‪‬‬

‫او ﻫﻤﻪ رد ﮐﺮد از ﺣﺮﺻﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ده‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﺑﺎزﭘﺲ‬

‫ﮔﺮدو ﭼﺸﻤﺶ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺶ اﻋﻮر اﺳﺖ‬

‫‪ .70‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﻏﻼم رﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ اﺟﺮي ﺧﻮد‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ‬

‫زد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺸﻨﯿﻊ‬

‫ﺑﺴﯽ‬ ‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫او‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻣﮕﯿﺮ از ﻓﺮع‪ ،‬اﯾﻦ از اﺻﻞ ﮔﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻤﺎن ﮐﻢ زن‪ ،‬ﮐﻪ از ﺑﺎزوﺳﺖ ﺗﯿﺮ‬

‫اﺑﺘﻼﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺒﯽ ﮐﻢ ﻧ‪‬ﻪ ﮔﻨﻪ‪ ،‬ﮐﺎن از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آب از ﺳﺮ ﺗﯿﺮه اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺧﯿﺮه ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ز ﺧﺸﻢ و ﻏﻢ‪ ،‬درون ﺑﻘﻌﻪ اي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﮐﻪ اي ز ﺑﺤﺮ و اﺑﺮ اﻓﺰون ﮐﻒ‪ ِ ‬ﺗﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺤﺘﺎﺟﺎن‬

‫"ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫إِذ‬

‫رﻗﻌﻪ‪،‬‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪"‬‬

‫ﺛﻨﺎي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‪،‬‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﺖ‬

‫ﺳﺨﺎي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫از‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺧﺸﻤﯿﻦ‬

‫و‬ ‫ﺧﻨﺪان‪،‬‬

‫ﺑﮕﺸﺎي‬ ‫رﻗﻌﻪ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫اي‬ ‫ﺳﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آورده‬

‫رو‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻣﺪح‪،‬‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫زآن ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﯽ ﻧﻮر اﺳﺖ و زﺷﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ دوري دور از ﻧﻮر ِ ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﮐﺎﺳﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫زو‬

‫ﮐﺴﺎد‬

‫روﻧﻖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫روﻧﻖ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺧﺴﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آرد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﺗﺎزه‬

‫زو‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺴﺖ از ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻮن و ﻓﺴﺎد‬ ‫‪587‬‬

‫ﺧﻮش‬

‫از‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻣﺪﯾﺤﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اي دل‪ ،‬از ﮐﯿﻦ و ﮐﺮاﻫﺖ ﭘﺎك ﺷﻮ‬ ‫اﻟﺤﻤﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫و‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫اﮐﺮاه‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫در‬

‫وآﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﻣﺪاح‬

‫اﻟﺤﻤﺪ‬

‫از‬

‫درون‬

‫از‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻮان‪،‬‬

‫ﺗﻠﺒﯿﺲ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭼﺎﻻك‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻧﺎﻇﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫‪ .71‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺪاح ﮐﻪ از ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻣﻮس ﺷﮑﺮ ﻣﻤﺪوح ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻮي اﻧﺪوه و ﻏﻢ اﻧﺪرون او و‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫آن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻼﻗﺖ دﻟﻖ ﻇﺎﻫﺮ او ﻣﯿﻨﻤﻮد ﮐﻪ آن ﺷﮑﺮﻫﺎ ﻻف اﺳﺖ و دروغ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻟﻖ‬

‫آري‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬ ‫و‬

‫ﺷﮑﺮﻫﺎ‬

‫داد‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﺮاق‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮاق‪،‬‬

‫اﻻ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺮﯾﻨﺶ‬

‫ده‬

‫ﺣﻤﺪﻫﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﺑﺎﻧﺖ‬

‫در‬

‫ﺳﺨﺎي‬

‫آن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫و‬

‫ﺛﻨﺎ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﻣﯽ‬ ‫اﺣﻮال‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫را‬ ‫ﺳﺮ‬

‫دزدﯾﺪه‬

‫و‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎي‬

‫اﻧﺪاﻣﺖ‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫داد‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫از‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫دراز‬

‫در‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﻧﺪر ﺑﺎﻃﻨﺖ اﯾﻦ دود و ﺗﻔﺖ؟‬

‫ﺻﺪ ﮐﺮاﻫﺖ در درون ﺗﻮ ﭼﻮ ﺧﺎر‬

‫اﺑﺘﺸﺎر؟‬

‫ﺑﺴﺘﺪم‬ ‫ﻣﺎل‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻋﻄﺎﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﺪم‬

‫دادم‪،‬‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬ ‫و‬

‫ﻣﺎل‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫و‬

‫ﮐﻔﺸﯽ‬

‫ﺟﺰا‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫زﯾﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫اﻧﺪ‪‬ه‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺪ ﺳﯿﺎه و ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺮُش‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻻف‬

‫ﮐﮋ‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻋﻼﻣﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫درون‪،‬‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻧﯽ؟‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎي‬ ‫ﺻﺤﻦ‬

‫ﺟﺎﻧﻔﺰا‪،‬‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺧﻤﺶ‬ ‫ﮐﺎر‬

‫را‬

‫ﻣﺎل‬ ‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫زراﻋﺖ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫زرع‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﯾﮑﺪاﻧﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ارض‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻗﻠﺐِ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻻﻣﮑﺎن اﺳﺖ و ﻧﺪارد ﻓﻮق و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﻪ‬

‫از‬

‫روﺿﺎت‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ واﺳﻊ ﺑﺎﺷﺪ ارض اﷲ؟ ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ اﯾﻦ ارض ﻓﻨﺎ ﺑﯽ رﯾﻊ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ارض اﷲ؟ آن ﻣﺴﺘﻮﺳﻌﯿﺴﺖ‬ ‫‪588‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ازرق‬ ‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫درون‬

‫ﺟﺎي‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫در‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ‪،‬‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﺎﮐﺒﺎز‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺿﺎ؟‬

‫او‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﮔﺮ درﺳﺖ اﺳﺖ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺎ ﻣﻀﯽ‬

‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺎل ﮔﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯿﻞ ﮐﻮ؟‬ ‫ﭘﺎك‬

‫از‬

‫اﻓﺘﻘﺎد‬

‫و‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﺑﺎزي؟‬

‫ﺷﻠﻮاري‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫اﮔﺮ‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﻘﺼﯿﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﺮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﮐﺮدم‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﺟﻮد‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫دروغ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫ﻣﮋده‬

‫ور‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﮐﻮ ﻧﺸﺎن ﺷﮑﺮ و ﺣﻤﺪ‪ ‬ﻣﯿﺮ ِ ﺗﻮ؟‬ ‫ﻣﺪح‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﮑﺮ از ﺣﺪ‪ ‬و‪ ،‬از اﻧﺪازه ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﭘﺎك‪،‬‬ ‫ارض‬

‫اﷲ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫دﺧﻞ‪،‬‬

‫ﻧﯽ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫واﺳﻊ‬

‫رﯾﻊ ِ آن را ﻧﯽ ﺣ‪‬ﺪ و‪ ،‬ﻧﯽ ﻋ‪‬ﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﺎﻣﺪون؟‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﺮوﻧﺖ‬

‫دﻫﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻔﺘﺼﺪ‬

‫اﺛﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﻧﺪرون‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﻤﺪ ﻋﺎرف ﻣﺮ ﺧﺪا را راﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻮاه ﺣﻤﺪ او ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫و ز ﺗﮓ زﻧﺪان ِ د‪‬ﻧﯿﯽ اش ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺆﺗﻠﻒ‬

‫آﯾﺖ‬

‫ﮐﺘﻒ‬

‫وا‬

‫رﻫﯿﺪه‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮﯾﺮ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻫﻤﺘﺶ‬

‫ﻣﺠﻠﺲ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ‬

‫ﺻﺪﻗﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺪﯾﻘﺎن‬

‫در‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮ ﺳﺒﺰﻧﺪ و ﺷﺎد و ﺗﺎزه رو‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺻﺪ ﻧﺸﺎﻧﯽ دارد و‪ ،‬ﺻﺪ ﮔﯿﺮ و دار‬

‫ﻧﺨﻞ‬

‫و‬

‫ﮔﻮاه‬

‫از‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‪‬‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫ﺣﻤﺪﺷﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺴﻤﺶ‬ ‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻬﺎرش‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫او‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻠﺰار‬ ‫و‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻋ‪‬ﯿﻦٌ‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫رﺗﺒﺘﺶ‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫در‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫دﻣﺖ‬

‫وز ﺳﺮ و رو ﺗﺎﺑﺪ اي ﻻﻓﯽ ﻏﻤﺖ‬

‫ﻣﺼﺎف‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻠﺪي‪ ،‬ﻫﺎي و ﻫﻮ ﮐﻢ ﮐﻦ ﮔﺰاف‬

‫ﺗﻮ ﻣﻼف از ﻣ‪‬ﺸﮏ‪ ،‬ﮐﺎن ﺑﻮي ﭘﯿﺎز‬

‫از‬

‫راز‬

‫"ﮔﻞ ﺷﮑﺮ ﺧﻮردم" ﻫﻤﯽ ﮔﻮﺋﯽ و ﺑﻮي‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﮐﻼن‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫دل‬

‫و‬

‫دﯾﻮارﻫﺎ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬ ‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬ ‫ﺣﺎذق‬

‫دل‬

‫در‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪة‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎف‬

‫و‬

‫روزن‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎﻓﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫وﻫﻢ‬

‫دم‬

‫و‬

‫ﺟﺎرﯾﮥ‬

‫و‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‪‬‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﮕﺎرﺳﺘﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﺳﯿﺮ‪:‬‬

‫ﺑﺮ ﺻﺪف‬

‫ﻣﮑﺸﻮف‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﮕﻮي‬

‫ﯾﺎﻓﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺮارﻫﺎ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫از ﻧﺒﯽ ﺑﺮ ﺧﻮان ﮐﻪ دﯾﻮ و ﻗﻮم او‬ ‫از رﻫﯽ ﮐﻪ ا‪‬ﻧﺲ از آن آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ زﯾﻦ ﻣﺤﺴﻮس و زﯾﻦ اﺷﺒﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺘﻦ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺤﮏ اي ﻗﻠﺐِ دون‪ ،‬ﻻﻓﯽ ﻣﺰن‬

‫ﻣﺮ ﻣﺤﮏ را ره ﺑﻮد در ﻧﻘﺪ و ﻗﻠﺐ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺶ ﮐﺮد اﻣﯿﺮ ﺟﺴﻢ و ﻗﻠﺐ‬

‫ﻏﻠﯿﻈﯿﻬﺎي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫واﻗﻔﻨﺪ از ﺳﺮّ ﻣﺎ و ﻓﮑﺮ و ﮐﯿﺶ‬

‫دزدﯾﺪه‬

‫درون‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﺮﻧﮕﻮن‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻘﺐ و ﺷﮑﺎف و‬

‫روزﻧﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﻠﮑﯽ‬ ‫دم‬

‫ﻧﺎﻗﺪان‪،‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫دارﻧﺪ‬ ‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﺮا‬

‫در‬

‫ﺳﺮاﯾﺖ‪،‬‬

‫دﯾﻮ‬

‫دزداﻧﻪ‬

‫ﺧﺒﻂ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎي‬

‫زﯾﺎﻧﯽ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دزدﯾﻬﺎي‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫رود‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن از ﭼﺮخ‪ ،‬زﯾﺮ اﻓﺘﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺷﻘﯽ در ﺟﻨﮓ‪ ،‬از زﺧﻢ ِ ﺳﻨﺎن‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫اﻓﮑﻨﻨﺪ‬

‫آن‬

‫روﺣﻬﺎي‬

‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬

‫از ﺷﻬﺎب او ﻣﺤﺮق و ﻣﻄﻌﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫روﺣﻬﺎ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫دﯾﻮان‬

‫ز‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ؟‬

‫رﺷﮏ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ز‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زرﻗﯽ‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫از‬

‫ﻓﻠﮑﺸﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ ﺷﻠﯽ و ﻟﻨﮓ و ﮐﻮر و ﮐﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﺣﻬﺎي‬

‫ﺷﺮم دار و ﻻف ﮐﻢ زن‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﮑﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺴﯽ ﺟﺎﺳﻮس ﻫﺴﺖ آن ﺳﻮي ﺗﻦ‬ ‫‪589‬‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫‪ .72‬درﯾﺎﻓﺘﻦ ﻃﺒﯿﺒﺎن اﻟﻬﯽ اﻣﺮاض دﯾﻦ و دل را در ﺳﯿﻤﺎي ﻣﺮﯾﺪ و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ و ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎر او و رﻧﮓ و‬ ‫ﭼﺸﻢ او و ﺑﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺰ از راه دل‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﻬﻢ ﺟﻮاﺳﯿﺲ اﻟﻘﻠﻮب ﻓﺠﺎﻟﺴﻮﻫﻢ ﺑﺎﻟﺼﺪق‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ز‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻗﺎروره‬

‫داﻧﺸﻮرﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻘﺎم‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫آن‬

‫رو‬

‫ﺗﺮﻧﺪ‬ ‫اﻋﺘﻼل‬

‫ﻫﻢ ز ﻧﺒﺾ و‪ ،‬ﻫﻢ ز رﻧﮓ و‪ ،‬ﻫﻢ ز دم‬

‫ﺑﻮ ﺑﺮﻧﺪ از ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻘﻢ‬

‫ﻫﻢ ز ﻧﺒﻀﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ز ﭼﺸﻤﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ز رﻧﮓ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫درﻧﮓ‬

‫آﻣﻮزﻧﺪ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﻨﺪ از ﺗﻮ ﺑﯽ ﮔﻔﺖ‪ ‬دﻫﺎن؟‬

‫ﻧﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫در روﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫ﮐﺎﻣﻼن‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫دور‬

‫از‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زادن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺳﻘﻢ‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫و ﭘﻮدت‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪت‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﯾﺎﺗﺸﺎن‬

‫ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺗﺎر‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺣﺎل ﺗﻮ داﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﯾﮏ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫از‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﻫﻮ‬

‫اﺳﺮار‬

‫‪ .73‬ﻣﮋده دادن ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ از زادن اﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﻗﺪس اﷲ روﺣﻬﺎ ﭘﯿﺶ از ﺳﺎﻟﻬﺎ و ﻧﺸﺎن ﺻﻮرت‬ ‫و ﺳﯿﺮت او ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﻮﯾﺴﺎن آن را ﺟﻬﺖ رﺻﺪ‬ ‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ؟‬

‫ﮐﻪ ز ﺣﺎل ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ از ﭘﯿﺶ دﯾﺪ‬

‫روزي آن ﺳﻠﻄﺎن ﺗﻘﻮي ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫آن‬ ‫ﺑﻮي‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻫﻢ‬

‫در‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻮي‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﮐﻮزه اي ﮐﺎو‪ ،‬از ﯾﺦ آﺑﻪ‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺮق‬

‫از‬

‫ﻧﻢ‬

‫ﻣﯿﭽﺸﯿﺪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد‪ ‬ﺑﻮي آور‬

‫ﻣﺮ او را آب ﮔﺸﺖ‬

‫آب‬

‫ﻫﻢ‬

‫او‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﯾﮏ ﻣﺮﯾﺪ او در آن دم ﺑﺮ رﺳﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪش ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻦ اﺣﻮال ﺧَﻮش‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮون اﺳﺖ از ﺣﺠﺎب ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﮔﺎه ﺳﺮخ و ﮔﺎه زرد و ﮔﻪ ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد روﯾﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺎل اﺳﺖ و ﻧﻮﯾﺪ؟‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺑﯽ ﺷﮏ از ﻏﯿﺐ اﺳﺖ و از ﮔﻠﺰار ِ ُﮐﻞ‬

‫اي ﺗﻮ ﮐﺎم ِ ﺟﺎن ِ ﻫﺮ ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ اي‬

‫اي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﺑﻮي و ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫وار‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬

‫دم‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺳﺮدي‬

‫اﺳﺘﻨﺸﺎق‬ ‫ﺑﺎده‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﺎرﻗﺎن‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫درون‬

‫را‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺳﻮاد‬

‫ري‪،‬‬

‫ﺻﺤﺮا‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﻮي‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫و‬

‫او‬

‫از‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﻮا‬ ‫را‬

‫ﻏﯿﺒﺖ‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫ﭘﯿﺎم‬ ‫ﻣﺸﺎم‬

‫ﻧﺎب‬

‫و‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺷﻔﯽ‬

‫ﻗﻄﺮه اي ﺑﺮ رﯾﺰ ﺑﺮ ﻣﺎ ز آن ﺳﺒﻮ‬

‫ﺷﻤﻪ اي ﺑﺮ ﮔﻮ از آن ﮔﻠﺰار و ﺑﻮ‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫ﮐﻪ ﻟﺐ ﻣﺎ ﺧﺸﮏ و‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮري‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫زآﻧﭽﻪ ﺧﻮردي ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺰ‬

‫ﺧﻮ‬ ‫اي‬

‫ﻧﺪارﯾﻢ‪،‬‬ ‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﭘﯿﻤﺎي‬

‫اي‬

‫ﺟﻤﺎل‬ ‫ﭼﺴﺖ‬

‫ﭼﺴﺖ‬

‫‪590‬‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺗﻮ اي ﺷﻪ‪ ،‬در ﺣﺮﯾﻔﺎن در ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﺠﻠﺲ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮان ﻧﻮﺷﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﯽ‪ ،‬زﯾﺮ ِ دﺳﺖ؟‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺮ ﻣﺮد را رﺳﻮاﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫دوران‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﭼﻮن ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺧﻮد ﻧﻪ آن ﺑﻮي اﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﺎﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪ از ﺗﯿﺰي او ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫دﺷﺖ ﭼﻪ؟ ﮐﺰ ﻧُﻪ ﻓﻠﮏ ﻫﻢ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺮ ﺧُﻢ را ﺑﻪ ﮐﻬﮕﻞ در ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮد ﭘﻮﺷﺶ ﭘﺬﯾﺮ‬

‫رازﮔﻮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﮑﻨﻮن‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫راز‬

‫دان‬

‫ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدش‪،‬‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺧﺪا‬

‫از‬

‫اوﯾﺲ‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫وﯾﺲ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻗﺮن‪،‬‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ را ﻣﺴﺖ ﮐﺮد و ﭘﺮ ﻃﺮب‬

‫ﭼﻮن اوﯾﺲ از ﺧﻮﯾﺶ ﻓﺎﻧﯽ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫اوﯾﺲ‬

‫از‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻫﻠﯿﻠﮥ‬

‫ﭘ‪‬ﺮورﯾﺪه‬

‫آن‬

‫ﻫﻠﯿﻠﻪ‪،‬‬

‫از‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﻤ‪‬ﻦ‬

‫را‬

‫ﯾﺰدان‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫زﻣﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫آن ﮐﺴﯽ ﮐﺰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﻠﯽ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫آﯾﺪم‬

‫از‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺻﺒﺎ‪:‬‬

‫راﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎزت‬

‫اش‬

‫از‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫دارد‬

‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺗﻠﺨﯿﺶ‬ ‫دارد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﻫﻠﯿﻠﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎﺋﯽ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫ﻃﻌﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫در‬

‫‪ .74‬ﻗﻮل رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﮐﻪ اﻧﯽ ﻻﺟﺪ‪ ‬ﻧﻔﺲ اﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﻗ‪‬ﺒﻞ اﻟﯿﻤﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﺎل‬

‫روﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ؟‬

‫ﻗﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺰاﯾﺪ‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﮔﻠﮕﻮن‬ ‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎري‬

‫ده‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﺮﮔﻬﯽ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﺣﻠﯿﻪ اش وا ﮔﻔﺖ ز اﺑﺮو و ذﻗﻦ‬

‫او‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ وا ﮔﻔﺖ از ﮔﯿﺴﻮ و رو‬ ‫از ﺻﻔﺎت و از ﻃﺮﯾﻖ و ﺟﺎ و ﺑﻮد‬

‫رﻧﮓ‬

‫او‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺣﻠﯿﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫روح‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺣﻠﯿﮥ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دل ﺑﺮ آن ﮐﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ آن ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻠﯿﮥ آن ﺟﺎن ﻃﻠﺐ‪ ،‬ﮐﺎن ﺑﺮ ﺳﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ‬

‫ﺣﻠﯿﮥ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ از وﺣﯽ ﻏﯿﺐ آن ﺷﯿﺮ ﻣﺮد‬

‫روح‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﻣﺮد‬ ‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺒﯿﻌﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫وﺛﺎق‬

‫ﻗﺮص‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮي‬

‫ُﮔﻞ ﺑﺮ ﺳﻘﻒ و اﯾﻮان دﻣﺎغ‬

‫ُﮔﻞ در زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻬﺮ ﻻغ‬ ‫در‬

‫ﻋﺪن‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﻣﺼﺮ‪،‬‬

‫رﻫﻦ‬

‫ﻧﺒﺸﺘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫دﯾﺪه‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻓﺮق‬

‫آن‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫را‬

‫از‬

‫ﮐﺒﺎب‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫‪591‬‬

‫ﺳﭙﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻌﺎن‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ﺟﺴﻢ‬ ‫ز‬

‫ﺑﻮي‬

‫آراﺳﺘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻃﺎق‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﻋﺮق‬

‫آن‬

‫ﻗﻤﯿﺺ‬

‫ﺳﯿﺦ‬

‫را‬

‫زآن زﻣﯿﻦ آن ﺷﺎه ﭘﯿﺪا ﮔﺸﺖ و ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ آن وﻗﺖ و آن ﺗﺎرﯾﺦ راﺳﺖ‬

‫‪ .75‬زآدن اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ از وﻓﺎت ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﻗﺪ‪‬س اﷲ ﺳﺮه‬ ‫زاده ﺷﺪ آن ﺷﺎه و ﻧﺮد ﻣﻠﮏ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫از ﻋﺪم ﭘﯿﺪا ﺷﺪ و ﻣﺮﮐﺐ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﭘﺲ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﮥ ﺧﻮﻫﺎي او‪ ،‬ز اﻣﺴﺎك و ﺟﻮد‬ ‫ِ‬

‫ﻟﻮح‬

‫آﻣﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﻧﯽ ﻧﺠﻮم اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻪ رﻣﻞ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫از‬

‫ﻣﺤﻔﻮظ‬ ‫رو‬

‫او‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از ﭼﻪ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ؟ ﻣﺤﻔﻮظ از ﺧﻄﺎ‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﭘﻮش‬

‫را‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫وﻓﺎت‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫واﷲ‬

‫"وﺣﯽ دل"‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ آن را ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫وﺣﯽ دل ﮔﯿﺮش ﮐﻪ ﻣﻨﻈﺮ ﮔﺎه اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻄﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻮ دل آﮔﺎه اوﺳﺖ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫و‬

‫ﻣﻄﻌﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎ‪،‬‬

‫"ﯾﻨﻈﺮ‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‬

‫از‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫از‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫اﷲ"‬

‫ﻧﻮر‬ ‫در‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﮑﺎره‬

‫از‬

‫زآن‬

‫ﺧﻄﺎﻫﺎ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻓﻘﺮش‬

‫داﯾﻪ‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻮ‬

‫رﺣﻢ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫‪ .76‬ﻧﻘﺼﺎن اﺟﺮاي دل و ﺟﺎن ﺻﻮﻓﯽ از ﻃﻌﺎم اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ آﺧﺮ ﻧﺪارد و آن ﺟﻮان‬ ‫ﺷﺎد آن ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻪ رزﻗﺶ ﮐﻢ ﺷﻮد‬

‫آن ﺷﺒﻪ ش د‪‬ر ﮔﺮدد و او ﯾﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫زآن‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﺟﺮاي‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﻫﺮك‬

‫ز آن ﺟﺮاي روح ﭼﻮن ﻧﻘﺼﺎن ﺷﻮد‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺧﻄﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺟﺮاي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺮب‬

‫از‬

‫و‬

‫اﺟﺮي‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬ ‫زار‬

‫ﺳﻤﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫از‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬ ‫رﺿﺎ‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬

‫ﮔﺎه‬ ‫ﻟﺮزان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫‪ .77‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻏﻼم ﮐﻪ رﻗﻌﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﺳﻮي ﺷﺎه ﺟﻬﺖ ﮐﻤﯽ اﺟﺮي او و ﺑﯽ اﻟﺘﻔﺎﺗﯽ ﺷﺎه‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﺎن ﺷﺨﺺ از ﻧﻘﺼﺎن ﮐ‪‬ﺸﺖ‬ ‫رﻗﻌﻪ‬

‫اش‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬ ‫اﺣﻤﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫و‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫راد‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آن‬

‫اﻻ‬

‫درد‬

‫ﻗﻮت‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫و‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﻓﺮﻋﺴﺖ‬

‫ﻣﺮدة‬

‫و‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫دان‬

‫ﮐﺰ‬

‫درﺧﺖ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫درد‬

‫ﭼﻮ‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻓﺮاق‬

‫ﮐﺮﻣﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮐﺮﻣﯽ دﮔﺮ در ﺳﯿﺐ ﻫﻢ‬ ‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫او‬

‫واﺷﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬ ‫‪592‬‬

‫ز‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫رﻗﻌﻪ‪،‬‬ ‫اﺣﻤﻖ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﺳﮑﻮت‬

‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻗﺪرت‬

‫درﺧﺖ‬

‫وا‬

‫اوﻟﯿﺘﺮ‬

‫ﻧﺪاد‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻓﺮﻋﺶ‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ‬

‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫آن‬

‫آﺳﯿﺐ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﮐﺮم‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫درﯾﺪه‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫او ﻗﺪم‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽ‬

‫داﯾﻪ اش ﭘﻨﺒﻪ ﺳﺖ اول‪ ،‬ﻟﯿﮏ اﺧﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﻣﺮد‪ ،‬اول ﺑﺴﺘﮥ ﺧﻮاب و ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺘﻬﺎ‬

‫ﺷﻌﻠﮥ‬

‫ﻧﻮرش‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪة‬

‫آﻫﻦ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫ز‬

‫ﮐﺎول‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﭘﺮده‬

‫او‬ ‫آﻫﻦ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬ ‫ﻣﯽ‬

‫روﺷﻦ‬

‫اﻻﻣﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫او‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻬﺎ‬

‫ﺳﻮزن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آﺗﺶ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ز روح اﺳﺖ و ﻧﻪ از روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ را ﻧﺒﻮد از آن ﻋﺰّ ﺑﻬﺮه اي‬

‫ﺟﺴﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﺤﺮ ِ ﺟﺎن ﭼﻮن ﻗﻄﺮه اي‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭼﻮن رود ﺟﺎن‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﺑﯿﻦ ﭼﻮن ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺣﺪ‪ ‬ﺟﺴﻤﺖ ﯾﮏ دو ﮔﺰ ﺧﻮد ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ِ ﺗﻮ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ﺟﻮﻻن ﮐﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺟﺴﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫از‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دو‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻐﺪاد‬

‫درم‬

‫ﻧﻮر‬

‫و‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اي‬ ‫ﭘﯿﻪ‬

‫روح‬

‫ﭼﺸﻤﺘﺎن‬

‫را‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫ﺗﺼﻮ‪‬ر‬ ‫ﺗﺎ‬

‫روﺣﺶ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻋﻨﺎن‬

‫ﻧﻮر ﺑﯽ اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﯽ اﯾﻦ ﻧﻮر ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﺧﺮاب‬

‫ﺟﺎن ز رﯾﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﺗﻦ ﻓﺎرغ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺗﻦ ﺑﯽ ﺟﺎن ﺑﻮد ﻣﺮدار و ﭘﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯿﺴﺖ‬

‫روح‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺑﮕﺬر از اﻧﺴﺎن و ﻫﻢ از ﻗﺎل و ﻗﯿﻞ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫آﻧﺖ‬ ‫ار‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آﯾﻢ‬

‫اﺣﻤﺪ‬ ‫ﻗﺪر‬

‫ﻟﺐ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫آ‪،‬‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺰد‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯽ‬

‫روح‬ ‫درﯾﺎي‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺳﻮي ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺧﺰد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺴﻮزم‬

‫‪ .78‬آﺷﻔﺘﻦ آن ﻏﻼم از ﻧﺎرﺳﯿﺪن ﺟﻮاب رﻗﻌﻪ از ِﻗﺒﻞ ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺖ آن ﭘﺴﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫وز ﻏﻢ ِ او آب ﺻﺎﻓﯽ ﺗﯿﺮه ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﯽ ﻗﺮارش ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﯽ ﺧﻮاب از ﺟﻨﻮن‬

‫روز و ﺷﺐ ﺑ‪‬ﺪ در ﺗﻔﮑﺮ ﺳﺮﻧﮕﻮن‬

‫ﮐﺎي ﻋﺠﺐ! ﭼﻮﻧﻢ ﻧﺪاد آن ﺷﻪ ﺟﻮاب؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎب‬

‫رﻗﻌﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد و ﻧﻨﻤﻮد او ﺑﻪ ﺷﺎه‬

‫ﮐﺎو‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫ﺟﻮاب‬

‫رﻗﻌﮥ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻢ‬

‫و‬

‫ﻣﻄﺒﺨﯽ‬

‫و‬

‫ز‬ ‫و‬

‫آزﻣﻮن‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫دﯾﮕﺮي‬ ‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ ﮔ‪‬ﺮد ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮔﺮدد‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺧﯿﺎﻧﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﮐﮋروي‬

‫ﺟﻮﯾﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻨﻬﺎده‬ ‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺑﺎد ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮐﮋ ﻣﺮو‬

‫آﺑﯽ‬

‫رﺳﻮﻟﯽ‬ ‫ﺟﻬﻞ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫‪ .79‬ﮐﮋ وزﯾﺪن ﺑﺎد ﺑﺮ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﻟﺖ او‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ذو‬ ‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎدا‬

‫ﺑﯽ‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻓﻨﻮن‬ ‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﻐﮋ‬

‫ور روي ﮐﮋ‪ ،‬از ﮐﮋم ﺧﺸﻤﯿﻦ ﻣﺸﻮ‬ ‫‪593‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫از‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ﺗﺎﺟﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رود‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫روز ِ روﺷﻦ را ﺑﺮ او ﭼﻮن ﻟﯿﻞ ﮐﺮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺼﺎف‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫روﺷﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺎ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﮐﻢ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﻖ‬ ‫روﺷﻨﻢ‬

‫ﺷﺮق‬

‫راﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد او ﺑﻪ دﺳﺖ آن ﺗﺎج را‬

‫ﺑﺎز ﮐﺞ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮ او ﺗﺎج‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﻫﺸﺖ ﺑﺎرش راﺳﺖ ﮐﺮد و ﮔﺸﺖ ﮐﮋ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎﺟﺎ ﭼﯿﺴﺖ آﺧﺮ؟‬

‫ﮐﮋ ﻣﻐﮋ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺻﺪ ره ﮐﻨﯽ ﺗﻮ راﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ‬

‫ﮐﮋ ﺷﻮم‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﮋ ﺷﻮي‪ ،‬اي ﻣﺆﺗﻤﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫دل ﺑﺮ آن ﺷﻬﻮت ﮐﻪ ﺑﻮدش ﮐﺮد ﺳﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺎﺟﺶ ﻫﻤﺎن دم راﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آﻧﺶ ﮐﮋ ﻫﻤﯽ ﮐﺮد او ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬

‫ﺗﺎج وا ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺗﺎرك ﺟﻮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬

‫ﻣﻬﺘﺮش‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮐﺮّت‬

‫راﺳﺖ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻓﺮق‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺗﺎج‪ ،‬ﭼﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ زﻣﺎن؟‬

‫ﮐﮋ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ راﺳﺖ ﮔﺮدي ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺗﺎج ﻧﺎﻃﻖ ﮔﺸﺖ‪ :‬ﮐﺎي ﺷﻪ‪ ،‬ﻧﺎز ﮐﻦ‬

‫ِﮔﻞ‪ ،‬ﭘﺮواز ﮐﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫دﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺸﺎﻧﺪي ﭘ‪‬ﺮ ز‬

‫ﺑﮕﺬرم‬ ‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻏﯿﺐِ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫دﻫﺎﻧﻢ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫درم‬ ‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ را ﻫﺮ ﻏﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ز درد‬

‫ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﺮد‬

‫ﻇﻦ ﻣﺒﺮ ﺑﺮ دﯾﮕﺮي‪ ،‬اي دوﺳﺖ ﮐﺎم‬

‫آن ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﮕﺎﻟﯿﺪ آن ﻏﻼم‬

‫ﻣﻄﺒﺨﯽ‬

‫ﺳﺨﯽ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻨﮕﺶ‬

‫و‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫آن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺪو‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬ ‫از‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻋﺪوﯾﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫و اﻧﺪرون ﺧﻮش ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﮔﺮان‬

‫ﻗﻨﺪش‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫و ز ﺑﺮون ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﯿﻨﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﻮردل‬

‫ﺑﺎ ﻋﺪو ﺧﻮش‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﻣ‪‬ﺬل‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ُﻏﺮم‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ ﺣﻖ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ و ﺑﺮ ﮔﻮش ِ ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫ﻓﻼﻃﻮن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﻨﻮازي‬

‫اﻃﻔﺎل‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺷﺪه‬

‫را‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﮔﺴﻞ‬

‫ﺣﮑﻢ ﺣﻖ ﺑﯿﻌﻘﻞ و ﮐﻮرش ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻃﻔﻠﮑﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻮردل‬

‫ﮐﻮر‬

‫ُﮐﺸﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬ ‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻫﺸﺘﻪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺧﺸﻤﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎه‪‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫‪ .80‬ﺷﻨﯿﺪن ﺷﯿﺦ اﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﺧﺒﺮ دادن ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ را از ﺑﻮد‪ ‬او و اﺣﻮال او‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻣﻮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‬

‫و‬

‫اﻣﺘﻢ‬

‫درس‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎك و ﺷﻮد ﭘﯿﺮي ﺑﻪ ﺣﻖ‬ ‫‪594‬‬

‫از‬ ‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫ﺻﺒﺎح‬

‫از‬

‫ﺗﺮﺑﺘﻢ‬

‫ﻓﺘﻮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﺑﺶ دﯾﺪه ام‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫رﻓﺘﯽ‬

‫رو‬

‫ﻧﻬﺎدي‬

‫ﺗﻮي‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺶ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫روزي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫آﻣﺪ از‬ ‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺿﺤﯽ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻌﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ِ‬

‫را‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻗﺒﻪ ﻗﺒﻪ دﯾﺪ و ﺷﺪ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻏﻢ‬

‫ﺣﯽ‬

‫اﻟﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ادﻋﻮك‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﺗﺴﻌﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺣﺎل او‪ ،‬ز آن روز ﺷﺪ ﺧﻮب و ﺑﺪﯾﺪ‬

‫اول‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫را‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آوازم‬

‫ﮔﻮرﻫﺎ‬

‫ﺑﺮف‪‬‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ار ﺑﺮف اﺳﺖ‪ ،‬روي از ﻣﻦ ﻣﺘﺎب‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روان‬

‫اﯾﺴﺘﺎدي‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫ام‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺧﻄﯿﺮة ﺷﯿﺦ‬ ‫ﺳﻮ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﮔﻮرش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﮑﺎﻟﺶ ﺣﻞ ﺷﺪي‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬ ‫ﺑﺮﻓﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﯽ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻏﻼم‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺐ‬

‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫آن‬

‫‪ .81‬رﻗﻌﮥ دﯾﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﻏﻼم ﭘﯿﺶ ﺷﺎه ﭼﻮن ﺟﻮاب آن رﻗﻌﮥ اول ﻧﯿﺎﻓﺖ‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه‬

‫آن دﮔﺮ را ﺧﻮاﻧﺪ ﻫﻢ آن ﺧﻮب ﺧﺪ‪‬‬

‫ﻫﻢ ﻧﺪاد آن را ﺟﻮاب و ﺗﻦ ﺑﺰد‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﺑﺎر‬

‫او‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺟﺐ‪ :‬آﺧﺮ او ﺑﻨﺪة ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از ﺷﻬﯽ ِ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﻢ ﮔﺮدد اﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﺣﻤﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد‪ ‬اﺣﻤﻖ زﺷﺖ و ﻣﺮدود ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫زﻟﺘﺶ‬

‫ﻋﻠﺘﺶ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آورد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻢ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺗﺸﻨﯿﻊ‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! آن ﺟﺎ رﺳﯿﺪ و ﯾﺎﻓﺖ راه؟‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ز‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫آﻣﺮزم‬

‫را‬

‫او‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﺪ ﮐﺲ از َﮔﺮﮔﯿﻦ ﻫﻤﻪ َﮔﺮﮔﯿﻦ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮّ‬ ‫ﻧﻢ‬ ‫از‬

‫ِ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻧﺒﺎرد‬

‫ِ‬

‫ِﮔﺮآن‬

‫ﻣﺒﺎدا‬ ‫از‬

‫اﺣﻤﻘﺎن‪،‬‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫رﻗﻌﻪ‬ ‫ﻧﻮﯾﺴﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫را‬

‫رواﺳﺖ‬

‫اﻧﺪازي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫ﺳﺮاﯾﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﯾﻦ ﮔﺮّ ِ‬ ‫ﺷﻮﻣﯿﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫در‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‪ ‬ﻋﻘﻞ ﺑﻨﺪ‬

‫آب‬

‫دارد‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫او‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﮐﺮد‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫را‬

‫اﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻮﻣﯽ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﻓﻀﻮح‬

‫‪ .82‬ﺳﺘﻮدن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻋﺎﻗﻞ را و ﻧﮑﻮﻫﯿﺪن اﺣﻤﻖ را‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ‪ :‬اﺣﻤﻖ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫او ﻋﺪوي ﻣﺎ و ﻏﻮل و ره زن اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻮد او ﺟﺎن ِ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫روح‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫راﺿﯿﻢ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻓﯿﺎﺿﯿﻢ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﺒﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﻮد‬ ‫اﺣﻤﻖ‬

‫دﻫﺪ‪،‬‬

‫دﺷﻨﺎﻣﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫دﺷﻨﺎم‬

‫او‬

‫ﺑﯽ‬

‫ار‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ دان‪ ،‬ﮔﺮ ﻟﻄﯿﻒ و روﺷﻨﯽ‬ ‫‪595‬‬

‫و‬

‫او‬

‫رﯾﺢ‬

‫ﻓﯿﻀﯽ‬ ‫آن‬ ‫از‬

‫او‬ ‫دارد‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺑﻮس‬

‫اش‬

‫ﺣﻠﻮاي‬ ‫ﮐﻮن‬

‫او‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫را‬

‫ﻣﺎﯾﺪه‬ ‫ﺗﺒﻢ‬ ‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫دﯾﮕﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺎﺋﺪه‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫آدم‬

‫را‬

‫ﺧﻮرش‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﻮرﺷﻬﺎ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻏﺬاي ﺧﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﯽ آن ِ ﺣ‪‬ﺮّ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪك‬ ‫را‬

‫اﺻﻞ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺳﯿﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎﯾﺪه‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺷﻮا‬

‫ﻧﻮر ِ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ اي ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺟﺎن را ﻏﺬا‬ ‫ﭘﺮورش‬

‫از‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آن‪،‬‬ ‫ﻫﺎي‬

‫را‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬ ‫آﮐﻞ‬

‫را‬

‫ﻋﮑﺲ ِ آن ﻧﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻧﺎن‪ ،‬ﻧﺎن ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻓﯿﺾ آن ﺟﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺟﺎن‪ ،‬ﺟﺎن ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻮري ﯾﮏ ﺑﺎر از ﻣﺄﮐﻮل ِ ﻧﻮر‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺷﯿﺪا‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫دو‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫رﯾﺰي‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‬

‫ﺗﺮّﻫﺎت؟‬

‫اول‬

‫ﻣﮑﺴﺒﯽ‬

‫ﮐﻪ در آﻣﻮزي ﭼﻮ در ﻣﮑﺘﺐ‪ ،‬ﺻﺒﯽ‬

‫از ﮐﺘﺎب و اوﺳﺘﺎد و ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮ‬

‫ارﻣﻐﺎﻧﯽ و ز ﻋﻠﻮم ِ ﺧﻮب و ﺑﮑﺮ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺎن‬

‫راه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﭘﺎﺋﯽ‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﺛﺒﺎت؟‬

‫آن‬

‫ﻟﻮح ﺣﺎﻓﻆ ﺗﻮ ﺷﻮي در دور و ﮔﺸﺖ‬

‫ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو زﯾﻦ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ‬

‫زرد‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﭼﻮن ز ﺳﯿﻨﻪ آب داﻧﺶ ﺟﻮش ﮐﺮد‬ ‫ور‬

‫ﻧﺒﻌﺶ‬

‫ره‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫راه‬

‫آﺑﺶ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫از‬

‫درون‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫آن‬ ‫ﺷﻮد‬

‫در‬

‫ﮔﻨﺪه‪،‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫دﯾﺮﯾﻨﻪ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻏﻢ؟‬

‫ﮐﺎو ﻫﻤﯽ ﺟﻮﺷﺪ ز ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬دم ﺑﻪ دم‬

‫ﺟﻮﯾﻬﺎ‬

‫ﮐﺎن رود در ﺧﺎﻧﻪ اي از ﮐﻮي ﻫﺎ‬ ‫اﺑﺘﻼ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﯽ‬

‫و‬

‫زار‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻨّﺖ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫‪ .83‬ﻗﺼﮥ آن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﺸﻮرت ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ دﯾﮕﺮي ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺪوي‬ ‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺨﺼﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﻨﺎم‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮام‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﻘﯿﻨﺶ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي‬

‫رو‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وي‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻋﺪو‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮوز‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪو‪‬م ﻣﺮ ﺗﻮ را‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﭙﯿﭻ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫رو ﮐﺴﯽ ﺟﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ را او ﻫﺴﺖ دوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ ﺑﻬﺮ دوﺳﺖ‪ ،‬ﻻ ﺷﮏ ﺧﯿﺮ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻋﺪو‪‬م‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺣﺎرﺳﯽ از ﮔﺮگ ﺟﺴﺘﻦ ﺷﺮط ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دوﺳﺖ‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫را‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺎزار‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫از‬

‫روم‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ﻧﺎﺟﺴﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﻞ‪،‬‬

‫دﺷﻤﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﮐﯽ ره ﻧﻤﺎﯾﻢ؟ ره زﻧﻢ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫در‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫دﺷﻤﻨﺖ‬

‫اي‬

‫ﮐﺪﺧﺪا‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫دﺷﻤﻦ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﮋ‬

‫راي‬

‫از‬

‫در‬ ‫او‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‪،‬‬ ‫در‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺎن‬

‫‪596‬‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬ ‫ﺧﺼﻢ‬ ‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﺎره‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در دﻟﺖ ﻧﺎﯾﺪ ز ﮐﯿﻦ ﻧﺎﺧﻮش ﺻﻮر‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺗﻮ را‪ ،‬اي ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫آﯾﺪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮕﺬاردت‬

‫ِﮐﺸﺪ از ﺧﺼﻢ ﮐﯿﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫و‬ ‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫دﯾﺮﯾﻨﻪ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫دار‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻌﺶ‬

‫اﯾﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﻃﺒﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫اﻧﮕﯿﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮐﮋ‬

‫اﺳﺖ‬

‫روي‬ ‫آﻫﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫واداردش‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺷﺤﻨﻪ ﺳﺖ در ﻧﯿﮏ و ﺑﺪش‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﻋﺎدل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﻫﻮش‬

‫دزد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫در‬

‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫در ﻫﺮ آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ آرد ﻣﻮش دﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ور ﺑﻮد‪ ،‬او ﻣﺮده اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮﺑﻪ اي ﭼﻪ؟ ﺷﯿﺮ ِ ﺷﯿﺮ اﻓﮑﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﯾﻤﺎﻧﯽ‬

‫درﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫او‬

‫ﺷﻬﺮ ﭘ‪‬ﺮ دزد اﺳﺖ و ﭘ‪‬ﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻨﯽ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻏﺮة‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫او‬ ‫در‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬ ‫ز‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﯿﻤﺶ‬

‫ﭼﺮﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﮔﻮ‬

‫و‬ ‫در‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻧﯽ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ِ ﺟﺎن‪ ،‬اﯾﺠﺎن ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫و ﺟﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺳﻠﻄﺎن ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻣﻮﺟﻮدات‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫و‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫‪ .84‬اﻣﯿﺮ ﮔﺮداﻧﯿﺪن رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﺟﻮان ﻫﺬﯾﻠﯽ را ﺑﺮ ﺳﺮﯾﻪ اي ﮐﻪ در آن ﭘﯿﺮان و ﺟﻨﮓ‬ ‫آزﻣﻮدﮔﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدي‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺰﯾﺪ او از‬

‫ﻫﺬﯾﻞ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺳﺮور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫اي‬

‫ز آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺮك ﺳﺮور ﮐﺮده اي‬

‫از ﮐ‪‬ﺴ‪‬ﻞ‪ ،‬و ز ﺑﺨﻞ‪ ،‬و ز ﻣﺎ و ﻣﻨﯽ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﺳﺮ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ را ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫ﮐﻮﻫﺴﺎر‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺮّﯾﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ را‬

‫اﺻﻞ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺘﻮري‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺻﺎﺣﺒﺶ در ﭘﯽ دوان‪ ،‬ﮐﺎي ﺧﯿﺮه ﺳﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﮔﺮ ز ﭼﺸﻤﻢ اﯾﻦ زﻣﺎن ﻏﺎﺋﺐ ﺷﻮي‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫آﺗﺶ‬

‫از‬

‫ﮐﺮدﻧﻢ‬

‫ز‬

‫آن‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺨﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺂﺧﺮ‬ ‫از‬

‫ﺑﻤﮕﺮﯾﺰ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺗﺼﺮف‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺳﺮور‪،‬‬

‫او‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﺖ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬ ‫ﮐﺮدش‬

‫ﺳﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫و‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﻓﻊ‬ ‫ﺳﺎﻻر‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﮔﺮﮔﯿﺴﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﮔﺮاﻧﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﺮگ‪‬‬

‫ﻗﻮي‬

‫را‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫ﻫﯿﺰﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎر‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺧﯿﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺳﺘﻮري ﻫﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻔﺴﺖ ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺣﮑﻢ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ را ﺑﻮد‪ ،‬اي ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺧﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪت‪ ،‬اﺳﺐ ﺧﻮاﻧﺪت ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﻌﺎل‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫آﺧﻮر‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫‪597‬‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺗﺎزي‬

‫را‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺳﺘﻮران‬

‫ِ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ِ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‬

‫ﻗُﻞْ‬ ‫ﻧﻔﺴﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﯾﺎﺿﺘﺘﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ام‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺘﻮران‬

‫ﺑﺎره‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﻟﮕﺪﻫﺎﯾﺶ‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫ﺳﮑﺴﮑﺎﻧﯿﺪ‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﻣﺮو‪‬ض‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻣﻢ‬

‫ﯾﺮﻏﺎ‬

‫دﻫﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮرده‬ ‫ﭼﺎره‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫دادن‬

‫اي‬ ‫ﺑﻼﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻣﺎن‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‪،‬‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫رب‬

‫اي‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‪،‬‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﯽ‬

‫اي‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‪،‬‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫رب‬

‫اي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻨﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺒﯽ‪،‬‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ز آن دو ﺑﯽ ﺗﻤﮑﯿﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﭘ‪‬ﺮ از ﮐﯿﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﻮش ﺑﻌﻀﯽ زﯾﻦ ﺗﻌﺎﻟﻮاﻫﺎ ﮐﺮ اﺳﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺟﺪا‬

‫دارد‬

‫ﻗﻔﺺ‬

‫ﻣﻨﻬﺰم‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﻘﺒﺾ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺳﺘﻮران‬ ‫ﺳﺘﻮران‬

‫ﻓﺴﺮده‬

‫ﺳﺘﻮران‬

‫ﻫﺮ‬

‫رگ‬

‫رﻣﯿﺪه‬ ‫را‬

‫ﺳﺘﻮري‬

‫ﭘﯽ‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﺻﻄﺒﻠﯽ‬

‫ادب‬

‫ﻧﺪا‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺳﺒﯽ‬

‫ﻃﻮﯾﻠﮥ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻗﺼﺺ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﻧﺎﻫﻤﺘﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﺻﻒ ﺻﻒ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﮑﺘﺐ درﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ز‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻧﺪ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ِ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺸﺮﻗﯽ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫و‬

‫ام‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻐﺮﺑﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﯾﻮاش‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﮕﺪﻫﺎ‬

‫راﯾﻀﻢ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺣﺴﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺻﻒ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﻨﺼﺐ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫دﯾﺪار‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫در‬

‫ﻣﻨﺼﺒﯽ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﭼﺸﻢ را آن راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺤﺘﺎﺟﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﺳﻤﺎع‬ ‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫و‬

‫ﺟﺎن‬ ‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻫﺮ ﺣﺲ‪ ،‬ﯾﮏ ﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻤ‪‬ﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﻌﺰول‬

‫اﻧﺪرون‬

‫در‬

‫ﺻﻒ‬

‫اﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫و‬

‫اﺧﺒﺎر‬

‫ﺳﻤﺎع‬ ‫از‬

‫روﺷﻨﻨﺪ‬ ‫و‬

‫آﮔﺎه‬ ‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫ُﻧﺒﯽ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫اﻟﺼﺎﻓﻮن‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺎو از ﺻﻒ دﯾﻦ ﺳﺮﮐﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺮود ﺳﻮي ﺻﻔﯽ ﮐﺎن ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﺋﯽ ﺑﺲ ﺷﮕﺮف اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺨُﻦ‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺘﺎرت‬

‫وي‬

‫واﻣﮕﯿﺮ‬

‫در‬

‫آﺧﺮش‬

‫ﯾﺪﻋﻮ‬

‫ﺑﺎﻟﺴﻼم‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺴﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﮔﺮم‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗُﻞْ‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫اي‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‪،‬‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﺎﺣﺮش‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮدش‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎز آ از ﻣﻨﯽ و از ﺳﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫اﷲ‬

‫ﺳﺮوري ﺟﻮ‪ ،‬ﮐﻢ ﻃﻠﺐ ﮐﻦ ﺳﺮوري‬

‫‪ .85‬اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن ﻣﻌﺘﺮﺿﯽ ﺑﺮ رﺳﻮل ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﺮ اﻣﯿﺮ ﮐﺮدن آن ﻫﺬﯾﻠﯽ‬ ‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮﻟﯽ‬

‫ﺳﺮوري‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻫﺬﯾﻞ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﻋﺘﺮاض‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ اﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ان‬

‫از‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ‬ ‫‪598‬‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻣﺘﺎع‬

‫ﻣﺮده‬

‫از‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻻ‬ ‫ﻓﺎﻧﺌﯽ‪،‬‬ ‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‬

‫ﻧﺴﻠﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫زﻧﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﻞ‬ ‫ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪ‬ ‫ﻣﺤﺮﻗﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﺟﺎن ﺑﻪ زﻧﺪان اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫وآﻧﮕﻬﯽ‬

‫ﭘﺎي ﺗﺎ ﺳﺮ‪ ،‬ﻏﺮق ﺳﺮﮔﯿﻦ آن ﺟﻮان‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﭘﻬﻠﻮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﻬﻠﻮ‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﮐﺰ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫داﻣﻨﺶ‬

‫آراﻣﮕﺎه‬ ‫دل‬

‫ﮔﺰاﻓﻪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫روان‬

‫و‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫دار‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻣﻨﺎص‬

‫ﻣﻮﮐﻞ‬

‫ﻣﯿﮑ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﻬﺎﺟﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﮑﻤﻨﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﺶ‪،‬‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ در اﯾﻦ ﻃﺎﻟﺐ‪ ،‬ر‪‬خ ﻣﻄﻠﻮب ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫در‬

‫ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي؟ ﮔﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﺲ ﻣﮋده ور‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﺎغ‪،‬‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪاﻧﺶ‬

‫ﻧﻪ ﺑ‪‬ﺪي وﺣﺸﺖ‪ ،‬ﻧﻪ دل ﺟﺴﺘﯽ ﺧﻼص‬

‫وﺣﺸﺘﺖ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬ ‫ِ‬

‫آﻟﻮدﮔﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭘﻬﻠﻮت‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻘﺮ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫آب‪‬‬ ‫آرام‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﺮار‬

‫رﺳﻮل‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﮑُﻦ‬

‫ﺳﺮور‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫زاد‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ اﯾﻦ و ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺗﻮ ﮔﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫رﺳﻮل‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺟﻮان‬

‫رﺳﻮل‬

‫در‬

‫اﷲ‬

‫ار‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫زﯾﻦ درﺧﺖ‪ ،‬آن ﺑﺮگ زردش را ﻣﺒﯿﻦ‬ ‫ﺑﺮﮔﻬﺎي‬

‫زرد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫ﭘﺨﺘﮥ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻣﺒﺎد‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫از‬ ‫او‬

‫ﭘﺨﺘﮕﯽ‬ ‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫وي‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﭽﯿﻦ‬ ‫ﮐﺎﻣﻠﯿﺴﺖ‬

‫و‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮﯾﺪ‬

‫آرد‬

‫ﺳﺒﺰﻓﺎم‬

‫ﺷﺪ ﻧﺸﺎن آﻧﮑﻪ آن ﻣﯿﻮه ﺳﺖ ﺧﺎم‬

‫ﻋﺎرﻓﯿﺴﺖ‬

‫زردي زر‪ ،‬ﺳﺮخ روﺋﯽ ﺻﺎرﻓﯽ اﺳﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ او ُﮔﻞ ﻋﺎرض اﺳﺖ‪ ،‬ار ﻧﻮ ﺧﻂ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﻣﮑﺘﺐ ﮔﺎه ﻣﺨﺒﺮ ﻧﻮ ﺧﻂ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎي‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺮگ زرد و رﯾﺶ و آن ﻣﻮي ﺳﭙﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آبِ‬

‫ﻟﺤﺎف‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺳﯿﺒﻬﺎي‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫اﺷﮑﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‪،‬‬

‫ﺗﻬﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻮ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﺳﯿﺪه‬

‫ﮔﺰاﻓﻪ‬

‫ﺑﺨﺸﻨﺪه‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎي‬

‫او‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺿﺎل‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪي؟‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫اي‬

‫ﻣﻨﻬﺎج‬

‫ﺧﻂ‬

‫او‬

‫ِ‬ ‫ﮐﮋﻣﮋ‬

‫ﻣﺰﻣﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭘﺎي ﭘﯿﺮ از ﺳﺮﻋﺖ ار ﭼﻪ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﻋﻘﻞ ِاو دو ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﺑﺮ اوج راﻧﺪ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫داد ﺣﻖ ﺑﺮ ﺟﺎي دﺳﺖ و ﭘﺎش ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﺟﻌﻔﺮي‬

‫ﮔﺮ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺟﻌﻔﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫زر‪‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﮕﺬر از زر‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺪ ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﯿﻤﺎب اﯾﻦ دﻟﻢ ﺷﺪ ﻣﻀﻄﺮب‬

‫ز اﻧﺪروﻧﻢ ﺻﺪ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯿﻨﻬﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺲ‬ ‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﯽ ﺑﺤﺮ اﺳﺖ و ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺘﺎب‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ادب‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ز آن ﺳﺮد ﻟﺐ‬

‫از‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎي‬ ‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺮ‬ ‫آن‬

‫ﺑﯽ‬

‫‪599‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫واﷲ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺟﻮ‬ ‫اﻋﻠﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻫﺮزه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺪادش‬

‫ﻧﺎﺋﺐ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻏﺎﺋﺐ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺻﻮل‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺮﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻣﻌﺰول‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮐﻦ‬

‫دﻻﻟﮕﺎن‬

‫را‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ از ﻃﻔﻠﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺮد ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫و‬

‫وي‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﻔﻬﯿﻢ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺒﺮﻫﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﻈﺮﻫﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺧﻤﻮﺷﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ور‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫دﻻﻟﻪ‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﻄﺎبِ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﮔﻮي‬ ‫ﮐﺶ‬

‫ِ‬

‫ﺧَﻮش‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫دراز‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ در اﯾﻦ زﯾﺒﺎ ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫اي‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﺷﺮﻣﯿﻦ‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﮕﻮ‪،‬‬

‫اﻟﺤﻖ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫دراز‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫"أﻧﺼﺘﻮا"‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﮑﺶ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﻧﻮﻋﻢ‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ ﻣﻘﺎل؟‬

‫ﺣﺐ‪‬‬

‫ﻣﺸﺘﻬﯽ‬

‫اﻧّﻬﺎ‬

‫اﺳﻘﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﻤﺮا‬

‫ﻟﯽ‬

‫ﻗﻞ‬

‫ﺑﺮ دﻫﺎن ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ دم ﺟﺎم ِ او‬

‫ﮔﻮش ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﻗﺴﻢ ﮔﻮش ﮐﻮ؟‬

‫ﻗﺴﻢ ﺗﻮ ﮔﺮﻣﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﮏ ﮔﺮﻣﯿﺖ ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮص ﻣﻦ از اﯾﻦ اﻓﺰوﻧﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫در‬

‫‪ .86‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻨﺪه را‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫آن ﺷﻪ‪‬‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺪ ﺑﺮد آن ﻋﺮب‪ ،‬از ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎي‬

‫و‪ ‬اﻟﻨﱠﺠ‪‬ﻢِ و ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺒﺲ‬

‫ﻟﺐ ﮔﺰﯾﺪ آن ﺳﺮد دم را‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺲ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬

‫ﻣﯿﺰد‬ ‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺑﺮده‬

‫ﻣﻨﻌﺶ‬ ‫اي‬

‫ﻗﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺨﺮ اﯾﻦ را‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺎف ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫ﺑﻌﺮ را‪ ،‬اي ﮔﻨﺪه ﻣﻐﺰ ِ ﮔﻨﺪه ﻣ‪‬ﺦ‬

‫زﯾﺮ ِ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻨﻬﯽ و‪ ،‬ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ اُخ‬

‫اي‬

‫ﺧُﺸﮏ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﺋﯽ ﭘﺸﮏ دون را ﻣ‪‬ﺸﮏ‪ ‬ﻧﻐﺰ‬

‫ﻣﺸﺎم‬

‫ﭘﺎك‬

‫را‬

‫را‬

‫اُخ‬

‫اُﺧﯽ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻔﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫داﻧﺎي‬

‫آن‬

‫ﺣﻠﻢ او ﺧﻮد را اﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻮل ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫را‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭼﺮﻧﺪة‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫را‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫دﻫﻦ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﮔﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﮐﺮد آن ﺧﻮب ﻓﺮ‬

‫را‬ ‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫داﺷﺘﻦ‬

‫دﺳﺘﺎرش‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫اي‬

‫ﻟﺠﻮج‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻔﺎ؟‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺣﻠﻤﯽ از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺻﺪ ﭼﻮ ﮐﻮه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫رود‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺣﻠﻤﺸﺎن‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫را‬

‫ﺣﻠﻤﺸﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫اﺑﻠﻪ‬ ‫ﺧﻮبِ‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫ﻧﻐﺰ‬ ‫‪600‬‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﻧﻐﺰك‬

‫دﯾﻮ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫زﯾﺮك‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ را ﺑﯿﻦ ز آن ﺷﺮاب ﭘ‪‬ﺮ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻓﺮزﯾﻦ ﻣﺴﺖ ﮐﮋ رﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺮﻧﺎ‬

‫ﻣﺮد‬

‫آن‬

‫ز‬

‫زود‬

‫ﺷﺮاب‬

‫در‬

‫راه‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﺎﻓﺘﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آن ﺑﺎده‪ ،‬ﮐﻪ از ﺧﻢ‪ ‬ﻧﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻣ‪‬ﯿﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ او ﯾﮏ‬

‫آﻧﮑﻪ آن اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ از ﻧُﻘﻞ و ﻧﻘﻞ‬

‫ﺳﯿﺼﺪ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﮔﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﻋﻘﻞ‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫زآن‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺎﻣﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﺳ‪‬ﮑﺮ‬

‫ﺧﻮرده‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺟﻌﻔﺮ ﻃﯿﺎر ز آن ﻣﯽ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد ﻣﺴﺖ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫دار‬

‫را‬

‫ﺷﺮﺣﻪ‬

‫ﺷﺮﺣﻪ‬ ‫دﻟﺪار‬

‫ﺷﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زآن ﮔﺮو ﻣﯿﮑﺮد ﺑﯿﺨﻮد‪ ،‬ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫‪ .87‬ﻗﺼﮥ ﺳﺒﺤﺎﻧﯽ ﻣﺎ اﻋﻈﻢ ﺷﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﺑﺎ ﯾﺰﯾﺪ و اﻋﺘﺮاض ﻣﺮﯾﺪان و ﺟﻮاب او ﻣﺮ اﯾﺸﺎن را ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻄﺮﯾﻖ ﮔﻔﺖ‪ ‬زﺑﺎن ﺑﻠﮑﻪ از راه ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬ ‫ذو‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻻ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻧﮏ‬

‫اﻻ‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﻫﺎ‪،‬‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻓﺎﻋﺒﺪون‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ آن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻨﺪش ﺻﺒﺎح‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﯽ و‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﺻﻼح‬

‫ﻣﺸﻐﻠﻪ‬

‫ﻫﻠﻪ‬

‫ﮐﺎردﻫﺎ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آزاد‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮﯾﺪي‪،‬‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺖ ﮔﺸﺖ او ﺑﺎز از آن ﺳﻐﺮاق زﻓﺖ‬

‫آن‬

‫وﺻﯿﺘﻬﺎش‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ ﺧﻮد ﺷﺤﻨﻪ ﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﻠﻄﺎن رﺳﯿﺪ‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻣﻨﺰّه‬

‫ار‬

‫از‬

‫ﺗﻦ‬

‫وﺻﯿﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘ‪‬ﺮي‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫او‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫آواره‬ ‫ﺣﻖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫را‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺎردي‬

‫ﭼﺎره‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫او‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬

‫در‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫از‬

‫آﻣﺎده‬

‫از‬ ‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﮐﺸﺘﻨﻢ‬ ‫ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ُﮐﻨﺠﯽ‬

‫ﺧﺰﯾﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﺎب؟‬

‫او‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﻣﺮدﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮي را اﯾﻦ دم و ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺑﺨﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫او‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫زﯾﻦ ﺳﺮي ﻧﻪ‪ ،‬زآن ﺳﺮي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫اوي‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫دم‬

‫ﭘ‪‬ﺮي‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‪ ،‬ار‬

‫ور‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﭘﺮي‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻟﻐﺖ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮي را ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ذات و ﺻﻔﺖ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﻤﯽ؟‬

‫و‬ ‫ﻧﺮه‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﺋﯽ‪ :‬او ﻧﮑﺮد‪ ،‬آن ﺑﺎده ﮐﺮد‬

‫از‬

‫راز‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﺋﯽ‪ :‬ﺑﺎده ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺖ آﯾﻦ ﺳ‪‬ﺨُﻦ‬

‫ﺑﺎده اي را ﻣﯿﺒﻮد اﯾﻦ ﺷﺮّ و ﺷﻮر‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ را ﻧﯿﺴﺖ آﯾﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ و زور؟‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را از ﺗﻮ ﺑﮑﻞ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺗﻮ ﺷﻮي ﭘﺴﺖ‪ ،‬او ﺳﺨﻦ ﻋﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺣﻖ ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬او ﮐﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮن‬ ‫ﭘﺮدازد‬

‫ﻗﺮآن‬

‫از‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺷﺮح راه از ﮐﻮر ﮐﻪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫او‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺗﺮك‪‬‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ﺗﺎزي‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫آن‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫‪601‬‬

‫ﭘﺮﺳﺪ؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﺎي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬ ‫ﺳﯿﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﭘﺮواز‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫ز آن ﻗﻮي ﺗﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﺎول ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ام‬

‫اﻻ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺳﻤﺎ؟‬

‫ﺟﺒﻪ‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﯾﮏ اﺛﺮ ﻧﯽ‬

‫ﺗﯿﻐﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﺧﻠﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﺎردﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﭼﻮن ﻣﻠﺤﺪان ِ "ﮔ‪‬ﺮد ﮐﻮه"‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬ ‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫او‬

‫زد‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫اش‬

‫دل‬

‫ﻧﺪادش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫وآﻧﮑﻪ آﮔﻪ ﺑﻮد از آن ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫دﺳﺖ‬

‫داﻧﺶ‪،‬‬

‫روز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮدي‪،‬‬

‫اي‬

‫زده‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻦ‬

‫دوﭼﺎر‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﮔﺮان‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫از‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫زن‬

‫ﮐﺎي دو ﻋﺎﻟﻢ درج در ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻫﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي؟‬

‫ﭼﻮن ﺗﻦ ﻣﺮدم ز ﺧﻨﺠﺮ ُﮔﻢ ﺷﺪي؟‬

‫زد‬

‫ﺧﺎر‬

‫زد‬

‫ﻫﻮش‬

‫دار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺧﻮد ﻣﯿﺰﻧﯽ‬ ‫در‬

‫آن‪،‬‬ ‫او‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ ِ ﻧﻘﺶ ِ روي ِ ﻏﯿﺮ‪ ،‬آﻧﺠﺎي ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮ ﮐﻨﯽ ﺗﻒ‪ ،‬ﺳﻮي روي ﺧﻮد ﮐﻨﯽ‬

‫ور‬

‫زﻧﯽ‬

‫ور ﺑﺒﯿﻨﯽ روي زﺷﺖ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ور‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫او ﻧﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ و ﻧﻪ آن‪ ،‬او ﺳﺎده اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻟﺐ در ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻗﻠﻢ در ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ‪ ،‬ار ﭼﻪ ﻓﺼﺎﺣﺖ دﺳﺖ داد‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫آ‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫او‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻣﺮدة‬

‫ﮐﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﯿﺨﻮد ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ و اﯾﻤﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‪،‬‬

‫ذو‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻟﻔﻘﺎر‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺨﻮدان‬

‫و‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺑﺒﺮد‪ ،‬اﻻ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺪرﯾﺪ‬

‫و‪ ،‬زار ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ‪،‬‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺳﻮي ﮔﻠﻮﯾﺶ زﺧﻢ ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫او‬

‫ﺳﺘﻮه‬

‫و آن ﻣﺮﯾﺪان ﺧﺴﺘﻪ در ﻏﺮﻗﺎبِ ﺧﻮن‬ ‫ﺣﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﺧﻢ‬

‫در‬

‫ﭘﺎﮐﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻏﺎز‬ ‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎﻣﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﺪام‬ ‫ﮐﺎﻣﺮان‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫و‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‪،‬‬ ‫دم‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‪،‬‬

‫اﷲ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﻓﺮود‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎم‬

‫دان‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﺗﺮس ﺗﺮﺳﺎن رو در آن ﻣﮑﻤﻦ‪ ،‬ﻫﻼ‬

‫ﺗﺮس ِ ﺟﺎن‪ ،‬در وﻗﺖ ﺷﺎدي از زوال‬

‫ز آن ﮐﻨﺎر ﺑﺎم ﻏﯿﺐ اﺳﺖ ارﺗﺤﺎل‬

‫راز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﺶ‬

‫اﻫﺘﺰاز‬

‫ﮐﻨﮕﺮة‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﮑﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫اﻋﺘﺒﺎري‬

‫ﺑﺎم‬ ‫ﮔﯿﺮ‬

‫وﻻ‬ ‫ﮐﻨﺎر‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﭘﺴﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻨﺠﺶ ﺧ‪‬ﻔﯿﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﯽ ﻓﺎش ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻫﺮاﺳﺎن‬

‫دم‬

‫زﻧﯽ‬

‫آﯾﻨﻪ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬ ‫ﺑﺎم‬ ‫آﻣﺪه‬

‫ِ‬

‫روح‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﻘﻮط‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪602‬‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﻗﻮم‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫از‬

‫از‬

‫درون‬

‫ﻧﻮح‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻗﻮم‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻟﻮط‬ ‫اوﻟﯿﺎ‬

‫‪ .88‬ﺑﯿﺎن ﺳﺒﺐ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﺴﯿﺎر ﮔﻮﺋﯽ آن ﻓﻀﻮل ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻮل اﷲ‬ ‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫"ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﮔﻮ"‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰد‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺴﺖ و ﺧﻮش ﮔﺸﺖ آن ﻏﺒﯽ‬

‫ِ‬ ‫از‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫ﻣﺴﺖ ادب ﺑﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬آﻣﺪ در ﺧﺒﺎط‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬

‫ﺷﺮّ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ادب‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﻮي‪،‬‬

‫او‬

‫واز‬

‫ﻏﺒﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻟﺒﯿﺐ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻟﺒﺎب‬

‫ﺑﯿﺨﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫آن‬ ‫ادب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺎس‬

‫ادب‬

‫ﮔﺮدد‬

‫او‬

‫اﺳﺘﯿﻨﺎس‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد‪ ،‬از ﻣﯽ‪ ،‬ﺑﯽ ادب ﮔﺮدد ﻣ‪‬ﺪام‬

‫و‬

‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﻧﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ راﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﻏﻠﺐ ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫را‬

‫از‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮّم‬

‫ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ‬

‫رﻫﺰن‬

‫‪ .89‬ﺑﯿﺎن ﮐﺮدن رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻔﻀﯿﻞ و اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮدن او آن ﻫﺬﯾﻠﯽ را ﺑﻪ‬ ‫اﻣﯿﺮي و ﺳﺮ ﻟﺸﮑﺮي ﺑﺮ ﭘﯿﺮان و ﮐﺎر دﯾﺪه ﮔﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫اي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫رﯾﺶ‬

‫ِ‬

‫ﻇﺎﻫﺮﻧﮕﺮ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﯽ ﺳﭙﯿﺪي ﻣﻮي اﻧﺪر رﯾﺶ و ﺳﺮ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺮﺗﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﻣﺮد‬

‫و‪،‬‬

‫او‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي ﺑﺴﺎ رﯾﺶ ﺳﭙﯿﺪ و‪ ،‬دل ﭼﻮ ﻗﯿﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫آزﻣﻮدم‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫در‬ ‫ﻻﺷﯿﻊ‬

‫او‬

‫ﻃﻔﻞ ﻣﮕﯿﺮش‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻮد ﺻﺎﺣﺐ ﮐﻤﺎل‬

‫ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﺪ در ﻫﻨﺮ آن ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬

‫اﻧﺪر آن ﻃﻔﻠﯽ ﭼﻮ ﻋﯿﺴﯽ ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‬

‫ﻫﻮس‬

‫آن‬

‫ﺳﭙﯿﺪي‬

‫آن‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﺎﮐﺶ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻣﻮ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﭘﺨﺘﮕﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﭘﺮدة‬ ‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي‬ ‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺎﺿﯿﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺲ‪‬‬

‫ﻋﻼﻣﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺴﻦ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬ ‫و‬

‫در‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫او‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﻦ‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻇﺎﻫﺮﺑﯿﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﻗﻠﺐ و ﭼﻪ ﺳﺮه‬ ‫ﺑﺴﺎ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﮐﺶ ﮐﻮﺗﻪ ﺗﮕﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫زر‪‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﺮور‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻗﻮﺻﺮه؟‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻪ‬

‫دود‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ از دﺳﺖ ﻫﺮ دزدي ﺣﺴﻮد‬

‫ﺑﯿﻨﺪوده‬

‫ﺑﻪ‬

‫زر‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺸﻮرﯾﻢ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫دل‬ ‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻬﺎدت ﮔﻔﺖ و اﯾﻤﺎﻧﺶ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻓﺮوﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻨﮕﺮﯾﻢ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ او ﻣﺆﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﻮم زود‬ ‫‪603‬‬

‫ﺑﺲ ﻣﻨﺎﻓﻖ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﭘﯿﺮ ِ ﻋﻘﻞ و دﯾﻦ ﺷﻮي‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻋﻘﻞ ِ ﮐﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﯿﻦ ﺷﻮي‬ ‫ﻓﺰود‬

‫ﻋﺪم‬

‫از‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫زآن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ور‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻬﺎي‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫وا‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﻠﻌﺘﺶ‬

‫داد‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫رﻓﻌﺖ‬

‫اﻓﺰود‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫رو‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫رو‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺰارش‬

‫و‬

‫ﻋﺰ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫او‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﺎم‬

‫داد‬

‫ِ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫روز‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو ز ﺷﺐ ﻣﻈﻠﻢ ﺗﺮ و‪ ،‬ﺗﺎري ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺧﻔﺎش ﺷﻘﯽ‪ ،‬ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺧﻮي ﮐﻦ ﺑﺎ ﻧﻮر ِ روز‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎ‬

‫اﺷﮑﺎل‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﮑﺎل‬

‫و‬

‫زآن‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ور‬

‫ﻣﺸﮑﻠﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫اﻓﺰون‬ ‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻣﻘﺒﻠﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﺎﺻﻠﺶ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫‪ .90‬ﻋﻼﻣﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﻤﺎم‪ ،‬و ﻧﯿﻢ ﻋﺎﻗﻞ‪ ،‬و ﻣﺮد ﺗﻤﺎم‪ ،‬و ﻧﯿﻢ ﻣﺮد‪ ،‬و ﻋﻼﻣﺖ ﺷﻘﯽ ﻣﻐﺮور ﻻﺷﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او ﺑﺎ ﻣﺸﻌﻠﻪ ﺳﺖ‬ ‫ﭘﯿﺮو‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫دﯾﮕﺮي‪،‬‬

‫آن‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﻤﺎن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺸﻮاي‬

‫و‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫رو‬

‫ﺗﺎﺑﻊ ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ آن ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ رو‬

‫آورﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻧﻮري ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺶ زو ﭼ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺟﻮ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫راه‬

‫آن‬

‫دﺳﺖ در وي زد‪ ،‬ﭼﻮ ﮐﻮر اﻧﺪر دﻟﯿﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪو ﺑﯿﻨﺎ ﺷﺪ و ﭼ‪‬ﺴﺖ و ﺟﻠﯿﻞ‬

‫و آن ﺧﺮي ﮐﺰ ﻋﻘﻞ ﺟﻮ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮدش ﻋﻘﻞ و‪ ،‬ﻋﺎﻗﻞ را ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﮐﺜﯿﺮ‬

‫ﺑﺸﯿﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻗﻠﯿﻞ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ اﻧﺪر ﻏﻔﻠﺖ و در ﻗﺎل و ﻗﯿﻞ‬ ‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻨﮕﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ ﺷﻤﻌﯽ ﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻮري ﮐﺪ ﮐﻨﺪ‬

‫زﻧﺪه‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ ﻋﻘﻠﯽ ﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﺮده ﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻞ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺮده ﮐﻦ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﻣﺮدة‬

‫آن‬

‫زﻧﺪه‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﺳﻮد‬

‫ِ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺸﻮاي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻮرش‬ ‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫دم‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫دم‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺲ‬

‫ﺧﻠﻒ‪‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻧﺠﻬﺪ‬

‫ﺟﻬﯿﺪن‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺎزل‬

‫از‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫دراز‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻟﻨﮕﺎن‬

‫و‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﺬﯾﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺸﯿﺐِ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫زﻧﺪه‬

‫دﻣﮕﻪ‬ ‫وﻟﯽ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎز‬

‫ﺳ‪‬ﺨُﻦ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫‪ .91‬ﻗﺼﮥ آﺑﮕﯿﺮ و ﺻﯿﺎدان و آن ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮑﯽ ﻋﺎﻗﻞ و ﯾﮑﯽ ﻧﯿﻢ ﻋﺎﻗﻞ و آن دﯾﮕﺮ ﻣﻐﺮور و اﺑﻠﻪ ﻣﻐﻔﻞ‬ ‫‪604‬‬

‫ﻻﺷﯽ و ﻋﺎﻗﺒﺖ آن ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫ﻗﺼﮥ‬ ‫در‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫آن‬

‫آﺑﮕﯿﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮐﻠﯿﻠﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻪ‬

‫او‬

‫اﺷﮕﺮف‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺻﻮرت ﻗﺼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﯾﻦ ﻣﻐﺰ و ﺟﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺻﯿﺎدي‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫آﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دام‬

‫آورﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻋﺰم‬

‫راه‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻣﺸﻮرت‬

‫و‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪﻧﺪ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻋﺰم‬

‫راه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬ ‫ﺳﺴﺘﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﺧﻮاه‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺪرت‬

‫ﻣﻬﺮ ِ زاد و ﺑﻮد ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺸﺎن‬ ‫اي‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را زﻧﺪه ﮐﻨﺪ‪ ،‬وآن زﻧﺪه ﮐﻮ؟‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‬

‫راي‬

‫زن‬

‫زن‬

‫ﻣﺸﻮرت‬ ‫اي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‪،‬‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻟﻨﮓ‬

‫ﭘﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫َﺗﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺟﻬﻠﺸﺎن‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫زﻧﺪه‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫دارد‬

‫زﻧﺪ‬

‫راي‬

‫از دم ِ "ﺣ‪‬ﺐ اﻟﻮﻃﻦ" ﺑﮕﺬر ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ وﻃﻦ آن ﺳﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎن اﯾﻦ ﺳﻮي ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ وﻃﻦ ﺧﻮاﻫﯽ ﮔﺬر ز آن ﺳﻮي ﺷﻂ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ راﺳﺖ را ﮐﻢ ﺧﻮان ﻏﻠﻂ‬

‫‪ .92‬ﺳﺮ ﺧﻮاﻧﺪن وﺿﻮ ﮐﻨﻨﺪه اوراد وﺿﻮ را‬ ‫ﺟﺪا‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺒﺮ‪،‬‬

‫در‬

‫وﺿﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫از‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را آن ﺑﻮ ﮐﺸﺪ ﺳﻮي ﺟﻨﺎن‬

‫ﺑﻮي‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻀﻮ‬

‫را‬

‫اﺳﺘﻨﺸﺎق‬ ‫اﺳﺘﻨﺠﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫وردي‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﮐﻨﯽ‪،‬‬

‫و‬

‫ورد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ را ﺑﺸُﺴﺖ‬

‫دﺳﺘﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اي ز ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺲ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺟﺎن ِ ﻧﺎﮐﺴﺎن‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺷﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﺮدم‬ ‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫از‬

‫ﺷﺴﺘﻦ‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﻋﺎ‬

‫رب‪‬‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫دﻟﯿﻞ‬ ‫زﯾﺎﻧﻢ‬

‫ُﮔﻠﺴﺘﺎن‬ ‫ﭘﺎك‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫رﺳﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﺌﯿﻢ‬

‫ز آن ﺳﻮي ﺣﺪ را ﻧﻘﯽ ﮐﻦ اي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫را‬

‫دوﺳﺖ را‬

‫از‬

‫ﺑﺸﻮ اﯾﻦ‬

‫ﺣﻮادث ﺗﻮ‬

‫‪ .93‬ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﻠﻬﻢ ارﺣﻨﯽ راﯾﺤﻪ اﻟﺠﻨﮥ‪ ،‬ﺑﺠﺎي اﻟﻠﻬﻢ اﺟﻌﻠﻨﯽ ﻣﻦ اﻟﺘﻮاﺑﯿﻦ‬ ‫و اﺟﻌﻠﻨﯽ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻄﻬﺮﯾﻦ ﮐﻪ ورد اﺳﺘﻨﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬و ورد اﺳﺘﻨﺠﺎ را ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﻨﺸﺎق ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻋﺰﯾﺰي‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫در‬

‫اﺳﺘﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ و اﯾﻦ را ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺨﺼﯽ‪ :‬ﺧﻮب ورد آورده اي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫اﯾﻦ دﻋﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ورد ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫ورد‬

‫را‬

‫راﯾﺤﮥ‬ ‫اي‬

‫ﺟﻨﺖ‬ ‫ﺗﻮاﺿﻊ‬

‫ز‬ ‫ﺑﺮده‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫راﯾﺤﮥ‬

‫ﺣ‪‬ﺮ‬

‫وي‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫آن ﺗﮑﺒﺮ ﺑﺮ ﺧﺴﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ و ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫دار‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺗﻮ‬

‫آوردي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮن؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫د‪‬ﺑﺮ؟‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺮو ﻣﻌﮑﻮس‪ ،‬ﻋﮑﺴﺶ ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫‪605‬‬

‫از‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﺟﺎي آن ﺑﻮ ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺳﻮراخ ِ زﯾﺮ‬

‫ﮐﯽ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮي ﺧُﻠﺪ آﯾﺪ ﺗﻮ را؟‬

‫ز ﻣﻮﺿﻊ ﺟﻮ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ را‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺳﻮراخ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫رﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﺸﺎم اﺳﺖ اي‬

‫درﺳﺖ‬ ‫ﮐﻨﻢ‬

‫دل‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻠﯽ ﺗﻮ آه اﻧﺪر ﭼﺎه‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﺐ رو و‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن روي ﮐﻦ ﭼﻮن ﻋﺴﺲ‬

‫آﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ ﺟﻮ و‪ ،‬ﺗﺮك اﯾﻦ ﮔﺮداب ﮔﯿﺮ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ را ﭘﺎ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻣﯿﺮﻓﺖ آن ﺣﺬور‬

‫ﻧﻮر‬

‫آن‬

‫اﻟﻮﻃﻦ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ وﻃﻦ ﺑﺸﻨﺎس‪ ،‬اي ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﺐ‪‬‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫وﻇﯿﻔﮥ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻋﺘﻞ‬

‫ره‬

‫زﯾﺮك‪:‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ وﻗﺖ ﻣﺸﻮرت‪ ،‬ﻫﯿﻦ راه‬ ‫ﻣﺤﺮم‬

‫آن‬

‫آه‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﻫﻮ‬

‫ﮐﻤﯿﺎب‬ ‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺧﻮاب ﺧﺮﮔﻮش و‪ ،‬ﺳﮓ اﻧﺪر ﭘﯽ‪ ،‬ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاب‪ ،‬ﺧﻮد در ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺳﻨﺪه ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫راه‬

‫ﭘﻬﻨﺎ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫رﻓﺖ‬

‫اﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻋﺎﻓﯿﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫در‬

‫درﯾﺎي‬

‫ژرف‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺻﯿﺎدان‬

‫ِ‬

‫و‬ ‫ﺳﻮي‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫آن‬

‫ﺣﺪ‬

‫دام‬

‫ﮔﻔﺖ‪َ :‬اه‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻮت ﮐﺮدم وﻗﺖ را‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻫﻨﻤﺎ؟‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن رﻓﺖ او‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ ﭼﻮﻧﮑﻪ رﻓﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺴﺘﻢ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫آوردن‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺣﺴﺮﺗﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎوردﻧﺪ‬

‫دور‬

‫ﭘﻬﻨﮥ‬

‫ﻧﯿﻢ ﻋﺎﻗﻞ را از آن ﺷﺪ ﺗﻠﺦ ﮐﺎم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫او‬

‫ره‬

‫ﺳﮓ‬

‫از‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫راي‬

‫ﻣﺸﻮرﺗﺸﺎن‬

‫ﻣﯿﺪود‪ ،‬ﺗﺎ در ﺗﻨﺶ ﯾﮏ رگ ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﻢ‬

‫ﻫﻤﺮه‬ ‫ﺷﺪن‬

‫آن‬

‫در‬

‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺗﻔﺖ‬ ‫ﻫﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﻢ؟ ﭼﻮن ﻓﻮت ﺷﺪ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺘﻢ‬

‫‪ .94‬ﻗﺼﮥ آن ﻣﺮغ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ وﺻﯿﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﻣﺨﻮر ﺗﺪارك وﻗﺖ اﻧﺪﯾﺶ‪ ،‬و‬ ‫روزﮔﺎر ﻣﺒﺮ در ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﺮﻏﯽ ﮔﺮﻓﺖ از ﻣﮑﺮ و دام‬

‫ﻣﺮغ او را ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎي ﺧﻮاﺟﮥ ﻫﻤﺎم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﯿﺪ ﮐﺮده‪ ،‬ﺧﻮرده ﮔﯿﺮ‪ ،‬اي ﻧﯿﮏ ﻇﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺴﯽ ﮔﺎوان و ﻣﯿﺸﺎن ﺧﻮرده اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫در‬

‫زﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫اي‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫آزاد‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬ ‫ز‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﻫ‪‬ﻞ ﻣﺮا‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﻪ ﭘﻨﺪت ﺑﺮ دﻫﻢ‬ ‫اول‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺳﯿﺮ‬ ‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬ ‫از‬ ‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫زﯾﺮﮐﻢ‪،‬‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﺑﻠﻬﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪﻫﻢ اي ﺟﺎن و دﻟﻢ ﭘﺎ ﺑﺴﺖ‪ ‬ﺗﻮ‬

‫ﺛﺎﻧﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي زآن ﭘﻨﺪ ﺷﺎد و ﺧﻮب و ﮐﺶ‬

‫و آن ﺳﻮم ﭘﻨﺪت دﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺳﻪ ﭘﻨﺪ ﮔﺮدي ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ آن ﺳﺨُﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫آن‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫دﯾﻮار‬

‫ﻫﻢ‬

‫در‬ ‫ﺑﺪﻫﻢ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﻪ‬ ‫‪606‬‬

‫ﻣﺤﺎﻟﯽ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﺑﺮ ﮐﻔﺶ ﭼﻮن ﮔﻔﺖ اول ﭘﻨﺪ‪ ‬زﻓﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﺨَﻮر‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬در ﺟﺴﻤﻢ ﮐﺘﯿﻢ‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫آزاد‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺷﺖ‪ ،‬ز آن ﺣﺴﺮت ﻣﺒ‪‬ﺮ‬

‫دوﻟﺖ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫آن‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ده د‪‬رم ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﮏ د‪‬ر‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد آن ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﺣﻖّ ِ ﺟﺎن ِ ﺗﻮ‬ ‫د‪‬ر‪‬‬

‫در‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫ﻓﻮت ﮐﺮدي د‪‬ر‪ ،‬ﮐﻪ روزي ات ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫زادن‬

‫وﻗﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻏﻤﻨﺎك و ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬آه آه‬

‫اﯾﻦ ﭼﺮا ﮐﺮدم؟ ﮐﻪ ﺷﺪ ﮐﺎرم ﺗﺒﺎه‬

‫را؟‬

‫ﻣﺮا‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺣﯿﻞ‬

‫از‬

‫راه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ و رﻓﺖ‪ ،‬ﻏﻢ ﭼﻮن ﻣﯿﺨﻮري؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫و آن دوم ﭘﻨﺪت ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ :‬ﮐﺰ ﺿﻼل؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫آزاد‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﺮدﻣﺖ؟‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫ﺑﺮدي‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎور‬

‫ﻣﺮ‬

‫دي‪،‬‬

‫ﭘﻨﺪم‪،‬‬ ‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻏﻤﺖ؟‬ ‫ﮐﺮي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺤﺎل؟‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺧﻮد ﺳﻪ درم ﺳﻨﮓ‪ ،‬اي اﺳﺪ‬

‫ده‬

‫درم‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اﻧﺪروﻧﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎز آﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ‪ :‬ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺳﻮم‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﺧﻮش ﻋﻤﻞ ﮐﺮدي ﺑﺪان؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﺮ ﭘﺮﯾﺪ و ﺷﺎد رﻓﺖ‬

‫ﺳﻮي ﺻﺤﺮا‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﭼﺎك‪‬‬

‫ﺣﻤﻖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺟﻬﻮل‬ ‫و‬

‫ِ‬

‫ﺟﻬﻞ‪،‬‬ ‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﺛﺎﻟﺚ‬ ‫و‬

‫ﺳﺮﺧﻮش‬

‫راﯾﮕﺎن؟‬ ‫آزاد رﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎك‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫اﻓﮑﻨﺪن‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﻧﭙﺬﯾﺮد‬

‫رﻓﻮ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫دﻫﺶ‬

‫اي‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﻨﺪش‬

‫دﻫﯽ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﻧﯿﮑﺨﻮ‬ ‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫‪ .95‬ﭼﺎره اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن آن ﻣﺎﻫﯽ ِ ﻧﯿﻢ ﻋﺎﻗﻞ‪ ،‬و ﺧﻮد را ﻣﺮده ﮐﺮدن‬ ‫دﮔﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻼ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺎو ﺳﻮي درﯾﺎ ﺷﺪ و از ﻏﻢ ﻋﺘﯿﻖ‬

‫ﻓﻮت‬

‫ﻟﯿﮏ از آن ﻧﻨﺪﯾﺸﻢ و‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد زﻧﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ آرم اﺷﮑﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫از‬ ‫را‬

‫ِزﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺧﺲ‬

‫رود‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آب‬

‫ﻣﺮگ‪ ‬ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ‪ ،‬اﻣﻦ اﺳﺖ از ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺮگ‪ ‬ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ‪ ،‬اﻣﻦ اﺳﺖ اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﮔﺮدم‪،‬‬

‫وي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻮﺗﻮا‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮐﻠﮑﻢ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺑﺴﭙﺎرم‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﻗﺒﻞ‬ ‫ﺑﺎﻻ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ان‬

‫ﯾﺎﺗﯽ‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫آب‬

‫زﯾﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺳﺒ‪‬ﺎﺣﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﮐﺲ‬ ‫را‬

‫اﻟﻤﻮت‬

‫ﺗﻤﻮﺗﻮا‬

‫ﺑﺮدش‬

‫ﻧﺸﯿﺐ و‪،‬‬

‫ﺑﺎﻟﻔﺘﻦ‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ز آن ﻗﺎﺻﺪان ﺑﺲ ﻏﺼﻪ ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫ﺷﺎد ﻣﯿﺸﺪ او از آن ﮔﻔﺖ و درﯾﻎ‬

‫ﭘﯿﺶ رﻓﺖ اﯾﻦ ﺑﺎزي ام‪ ،‬ر‪‬ﺳﺘﻢ ز ﺗﯿﻎ‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش ﺗﻒ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﺧﺎﮐﺶ ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺶ‬

‫ﯾﮏ‬

‫‪607‬‬

‫ﻣﻬﺘﺮ‬

‫رود‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫آب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫ﻏﻠﻄﺎن‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫رﻓﺖ‬

‫آب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫از ﭼﭗ و از راﺳﺖ ﻣﯿﺠﺴﺖ آن ﺳﻠﯿﻢ‬ ‫دام‬

‫اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫و‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دام‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﺪ‬ ‫او‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫اي‬

‫ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮔﺸﺖ او ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻪ اي‬

‫ﺳﻌﯿﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬أ ﻟﻢ ﯾﺎﺗﮏ ﻧﺬﯾﺮ‬

‫او ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ از ﺷﮑﻨﺠﻪ و از ﺑﻼ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‪:‬‬

‫ﻗﺎﻟُﻮا‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫ﻣﺤﻨﺖ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺷﮑﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﮑﻦ‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫از‬

‫ﺟﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﯽ ﮐﺮد اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺗﻒ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﻔﺖ او ﮐﻪ‪ :‬ﮔﺮ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺴﺎزم‬

‫آبِ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫داﻣﻦ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫درﯾﺎﺋﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻤﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‬

‫و‬

‫روز‬

‫وا‬

‫وﻃﻦ‬

‫آب‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺬرﻫﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫زﯾﻦ‬

‫رﻫﻢ‬

‫ﮔﯿﺮي‬ ‫در‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﺴﺎزم‬

‫اﻣﻦ‬

‫و‬

‫ورﻃﻪ‬ ‫در‬

‫ﻧﯿﻔﺘﻢ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫رﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫رﻧﺞ‬

‫‪ .96‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻬﺪ ﮐﺮدن اﺣﻤﻖ وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎري و ﻧﺪم ﻫﯿﭻ وﻓﺎﯾﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ و‪ ‬ﻟَﻮ‪ ‬ر‪‬د‪‬وا ﻟَﻌﺎد‪‬وا ﻟ‪‬ﻤﺎ‬ ‫ﻧُﻬ‪‬ﻮا ﻋ‪‬ﻨْﻪ‪ ‬و‪ ‬إِﻧﱠﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻟَﮑﺎذ‪‬ﺑ‪‬ﻮنَ‪ ،‬ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﮐﺎذب وﻓﺎ ﻧﺪارد‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﻤﺎﻗﺖ‪،‬‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻋﻬﺪﻫﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﯾﺎد‬

‫وﻓﺎي‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺴﯿﺎن ﻣﯿﺮ ِ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﮐﻤﯽ‬

‫از‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﭘﺮش‬

‫ﭘﺮواﻧﮥ‬

‫ﺳﻮﺧﺖ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬ ‫و‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫رو‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫ﺧﺮﺑ‪‬ﻬﺎ‬

‫اي‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫ﺑﺪراﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻦ ِ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﺴﯿﺲ‬

‫ﯾﺎد ﻧﺎرد ز آﺗﺶ و ﺳﻮز و ﺣﺴﯿﺲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫آز‬

‫ﻧﺴﯿﺎﻧﺶ‬

‫و‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﺒﻂ و درك و ﺣﺎﻓﻈﯽ و ﯾﺎدداﺷﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻘﻞ آن را ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺑﺶ ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻤﻨﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ ز ﻋﻘﻞ ِ روﺷﻦ ِ ﭼﻮن ﮔﻨﺞ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺷﺪ رﻧﺞ‪ ،‬آن ﻧﺪاﻣﺖ ﺷﺪ ﻋﺪم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪم‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﭘﺲ‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬ ‫از‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﺎﺑﺶ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﮐﺎن ﺣﻤﺎﻗﺖ را ﭼﻪ ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﺪم‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺬﮐﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫رﻧﺞ‬ ‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫ﮐﻼم‬

‫آن‬

‫اﻟﻠﯿﻞ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﯾﻤﺤﻮه‬

‫و‬

‫اﻟﻨﻬﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻓﺖ آن‪ ،‬ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻢ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺧَﻮش‬

‫ﻫﻢ رود از دل ﻧﺘﯿﺠﻪ و زاده اش‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫او‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ر‪‬د‪‬وا‬

‫ﻟَﻮ‪‬‬

‫ﻟَﻌﺎد‪‬وا‬

‫‪ .97‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ وﻫﻢ ﻗﻠﺐِ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺳﺘﯿﺰة اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪو ﻣﺎﻧﺪ و او ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫آﻧﮑﻪ ﺷﻬﻮت ﻣﯽ ﺗﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻘﻠﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫وﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺶ آﻧﮑﻪ ﺷﻬﻮت را ﮔﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫وﻫﻢ‪،‬‬ ‫‪608‬‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﻘﺪ‪،‬‬

‫زر‬

‫ﺑﯽ ﻣﺤﮏ ﭘﯿﺪا ﻧﮕﺮدد وﻫﻢ و ﻋﻘﻞ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫آﺳﯿﺐِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ اي اﻫﻞ ِ ﻓﺮاز و ﺷﯿﺐ ِ ﻣﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ را‪ ،‬ﮔﺮ َاره اي ﺳﺎزد دو ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺴﯿﻢ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﻫﺮ دو را ﺳﻮي ﻣﺤﮏ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﮏ ﻣﺮ ﻗﻠﺐ را ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﯿﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫و‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬زود ﻧﻘﻞ‬

‫ز‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ زر‬

‫آﺗﺶ او‬

‫در‬

‫‪ .98‬ﻣﺠﺎوﺑﺎت ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻘﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮن ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ وﻫﻢ ﺑﻮد‬ ‫را‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫وﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺶ‪:‬‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﺣﺠﮥ‬

‫اﷲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﺧﺎﻣﺶ‪ ،‬رﻫﺎ ﮐﻦ ﻫﺎي و ﻫﻮ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﻋﻘﻠﻢ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪:‬‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫زادة‬

‫ﺳﻮز‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻧﺴﺒﺘﻢ‬

‫ذو‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﮐﺪاﻧﺶ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﺎي‬ ‫ام‪،‬‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ِ‬ ‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻣﺎن‬

‫اﺻﻠﻢ‬

‫زاده‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﮕﻮ‬

‫اﻓﺮوز‬

‫را‬

‫ﮐﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﻗﺪﯾﻤﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫"ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ"‬

‫ﺟﻮاري‬

‫ﻋﺒﯿﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ‪‬‬

‫و‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‪ ‬اﺻﻠﻢ‪ ،‬ز ﺧﺎك و آب و ﮔ‪‬ﻞ‬

‫آب و ﮔ‪‬ﻞ را داد ﯾﺰدان‪ ،‬ﺟﺎن و دل‬

‫ﻣﺮﺟﻊ اﯾﻦ ﺟﺴﻢ ِ ﺧﺎﮐﻢ ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎك‪ ،‬اي ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﺳﺮﮐﺸﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ از ﺧﺎﮐﯽ و آن را ﺻﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﯽ ﻣﺪد از ﺧﺎك ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﺗﻨﺖ؟‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﯿﭽﺪ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ؟‬

‫ﭼﻮن رود ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﯽ ﺷﻮد او ﺑﺎز ﺧﺎك‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫ﻣﺨﻮف‪‬‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫اﺻﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻣﺎﺋﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﻮﻧﯽ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻧﺴ‪‬ﺐ‪،‬‬

‫اﺷﺒﺎه‪‬‬

‫ﻧﺎﻣﯿﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮔﻮر‬ ‫و‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ از او ﭘﺮورد اول ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻃﺎﻏﯽ‬

‫ﻇﻠﻮم‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎس‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ اﯾﻦ اوﺻﺎف ﺧﻮد ﻣﯿﮑﻦ ﻗﯿﺎس‬ ‫ﺣﻖ‬

‫و‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻪ‬

‫وﻃﻦ‬

‫در ﻏﺮﯾﺒﯽ‪ ،‬ﺧﻮار و‪ ،‬دروﯾﺶ و‪ ،‬ﺧﻠـَﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫آن ﻣﻠﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﮐﺲ‬

‫را‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺣﺎﺷﺎ ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد ﺑﺎ‬

‫واﺣﺪ اﻧﺪر ﻣ‪‬ﻠﮏ و‪ ،‬او را ﯾﺎر ﻧﯽ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﺎﻟﮑﯽ‬

‫ﺷﺮﮐﺘﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻘﺶ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺟﺎه‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را آن ﻧﺎم ﺧﻮد اوﻟﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻏﺪاري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﮐﺲ‬

‫از‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺳﭙﺎس‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ِ‬

‫ِ‬ ‫و‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫او‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺷﺮﯾﮏ‬

‫ﺳﺎﻻر‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﺎﻟﮑﯽ؟‬

‫ﻧﻘﺶ او ﮐﺮدﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻘﺎش ِ ﻣﻦ اوﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ اﮔﺮ دﻋﻮي ﮐﻨﺪ‪ ،‬او ﻇﻠﻢ ﺟﻮﺳﺖ‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻦ؟‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﯽ‬

‫اﺑﺮوي‬

‫ﺑﻠﮑﻪ آن ﻏﺪار و‪ ،‬آن ﻃﺎﻏﯽ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻻف‬

‫ﺷﺮﮐﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮑﺸﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫زدم‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ ﺳﮕﯽ‬

‫ﻋﻮاﻧﯽ‬ ‫و‬

‫ﻣﻦ‬ ‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻬﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﺎه‬

‫او‬

‫ﻓ‪‬ﺘﺎد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ُﮐﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣ‪‬ﺮﺳﻞ زادﮔﺎن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺒ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻟﻬﻮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻃﻔﻞ ِ ﺑﯽ ﺟﺮم و زﯾﺎن‬ ‫‪609‬‬

‫و‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫در‬

‫ﺧﻮﻧﺸﺎن‬ ‫ُذرﯾﺖ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ آﯾﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ زﯾﻦ ﺧﻮن ﺧﻮردﻧﺖ؟‬

‫را‬

‫را‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻗﺘﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻮري ﺗﻮ‪ ،‬ﺣﻖ ﻣﺮا ﺧﻮد ﺑﺮ ﮔﺰﯾﺪ‬

‫ﺳﺮﻧﮕﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﻬﺎ را ﺑﻬﻞ‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﺣﻖ ﻣﻦ و ﻧﺎن و ﻧﻤﮏ؟‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﮐﯿﮑﯽ‬ ‫ً‬

‫ﻇﺎﻫﺮا‬

‫ﺧﻮاري‬

‫را‬

‫ﺻﻌﺐ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬ ‫وﯾﺮان‬

‫ﺗﻮ‬

‫روز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﻧﻔﺴﺖ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻣﯿﭙﺰﯾﺪ‬

‫ﺗﺎري‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاري ﭘﺎس ﻣﻦ در ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫زﺧﻢ ﻣﺎري را ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﯽ ﭼﺸﯿﺪ؟‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺧﺎري‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫را‬

‫‪ .99‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻤﺎرت در وﯾﺮاﻧﯿﺴﺖ و ﺟﻤﻌﯿﺖ در ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﯽ و درﺳﺘﯽ در ﺷﮑﺴﺘﮕﯿﺴﺖ و ﻣﺮاد در‬ ‫ﺑﯿﻤﺮادي و وﺟﻮد در ﻋﺪم و ﻋﻠﯽ ﻫﺬا ﺑﻘﯿﻪ اﻻﺿﺪاد و اﻻزواج‬

‫آن ﯾﮑﯽ آﻣﺪ زﻣﯿﻦ را ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ زﻣﯿﻦ را از ﭼﻪ وﯾﺮان ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫ﻣﯿﺸﮑﺎﻓﯽ‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮو‪،‬‬

‫اﺑﻠﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮان‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﮐﺮد‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن‬ ‫از‬

‫ﻋﻤﺎرت‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫ﺧﺮاﺑﯽ‬

‫دان‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﮔﻠﺰار و ﮔﻨﺪم زار اﯾﻦ؟‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد زﺷﺖ و وﯾﺮان اﯾﻦ زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﺑﺴﺘﺎن و ﮐﺸﺖ و ﺑﺮگ و ﺑﺮ؟‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺸﮑﺎﻓﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺴﻮزد‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﻧﺠ‪‬ﺎر‬

‫آن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮑﻮﺑﯽ‬ ‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫رﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد آن رﯾﺶ ﺑﻪ؟‬

‫از‬

‫دوا‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺷﻔﺎ؟‬

‫را‬

‫ﮐﺲ‬

‫درزي‬

‫ﻋﻼﻣﻪ‬

‫را؟‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪه‬

‫را؟‬

‫درزي‬ ‫اﻃﻠﺲ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﮔﻨﺪم‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫را؟‬

‫ﺳﻮزش؟‬

‫رود‬

‫آن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫درﯾﺪي‪،‬‬

‫ﮐﺎﺑﺎدان‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ اول ﮐﻬﻨﻪ را وﯾﺮان ﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫ﺧﺮاب‬

‫ﺣﺪاد‬ ‫آن‬

‫ﻧﻈﻢ‬

‫زﯾﺮ‬

‫اي اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺧ‪‬ﻠﻄﻬﺎﯾﺖ‬ ‫ﮐﺮده‬

‫ﻫﻠﯿﻠﻪ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﺎي‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻧ‪‬ﺸﺘﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫او‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻗﺼﺎب‬

‫ﻫﺴﺘﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺑﻠﯿﻠﻪ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻦ‬

‫آن‬

‫ﺗﻠﻒ‪،‬‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻧﺎن‬

‫و‬

‫ز‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫آراﺳﺘﻪ ز‬ ‫ﺷﺴﺘﺖ‬

‫ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮري‬ ‫آن‬

‫وارﻫﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﻮان ﻣﺎ؟‬ ‫ﺳﻤﮏ‬

‫اي‬

‫‪ .100‬ﺟﻮاب دادن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺬﯾﺮي‬

‫ﭘﻨﺪ‪‬‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫وارﻫﯽ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﮐﺮده اي ﺑﻨﺪة ﻫﻮا‬ ‫اژدﻫﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫آورده‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺮﻣﮑﯽ‬

‫ﺷﺴﺖ‪‬‬ ‫را‬

‫ﺑﺪ‪‬‬

‫ﮐﺮده‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺘﻬﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ام‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﺻﻼح آورم ﻣﻦ دم ﺑﻪ دم‬

‫ﺗﺎ دم ِ آن‪ ،‬از دم ِ اﯾﻦ ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ رﺿﺎ دادي‪ ،‬رﻫﯿﺪي از دو ﻣﺎر‬

‫ور ﻧﻪ از ﺟﺎﻧﺖ ﺑﺮ آرد آن دﻣﺎر‬ ‫‪610‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ در اﻓﮑﻨﺪي ﺑﻪ ﻣ‪‬ﮑﺮ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ دوﺋﯽ‬

‫اﻟﺤﻖ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻠﻖ ِ ﯾﮑﺪل را ﺗﻮ ﮐﺮدي دو ﮔﺮوه‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ رﺧﻨﻪ ﮐﻨﺪ در ﺳﻨﮓ و ﮐﻮه‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫‪ .101‬ﻧﻔﯽ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺟﺎدوﺋﯽ را از ﺧﻮد‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫و‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ُاﺳﺘﺎ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﻌﻠﮥ‬

‫دﯾﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫ﮐﺘﺐ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎدوﯾﺎن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻢ اي وﻗﯿﺢ؟‬

‫ﮐﺎز‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎدوﯾﺎن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻢ اي ﺟﻨﺐ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎدوﯾﺎن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻢ اي ﺧﺒﯿﺚ؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎزل‬

‫ﻣﯿﭙﺮي‬

‫ﻻ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮﯾﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫را‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دام‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫د‪‬د‬

‫و‬

‫ﻧﺎم‬ ‫ﺟﺎن‬

‫د‪‬ﻣ‪‬ﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﻮي‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺟﺰو ﻋﺎﻟﻤﯽ ﭘﺲ اي ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﮐﻞّ‬

‫آن را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮد ﺑﯿﻨﯽ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺮ ﮔﺮدي و‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﺮدد ﺳﺮت‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﺮدﻧﺪه‬

‫ﻣﻨﻈﺮت‬

‫ور ﺗﻮ در ﮐﺸﺘﯽ روي ﺑﺮ ﯾﻢ روان‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺣﻞ‬

‫ﯾﻢ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺟ‪‬ﻮ‪‬‬

‫ِ‬

‫ور ﺗﻮ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﺎم دوﺳﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻨﮕﺪل‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪت‬

‫دوان‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﮐﺲ رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺷﺎم و ﻋﺮاق‬

‫او‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫ﻫﯿﭻ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫وي ﺑﺴﺎ ﮐﺲ رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻫﻨﺪ و ﻫﺮي‬

‫او‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﯿﻊ‬

‫و‬

‫ﺷﺮي‬

‫وي ﺑﺴﺎ ﮐﺲ رﻓﺘﻪ ﺗﺮﮐﺴﺘﺎن و ﭼﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫اﻗﻠﯿﻤﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮان‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﭼﯿﺰ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫اي‬

‫ﺟﺰ‬

‫رﺷﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﻣﺪرﮐﯽ ﺟﺰ رﻧﮓ و ﺑﻮ‬ ‫ﺑﻐﺪاد‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺎو‬ ‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﺧﻮﺷﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫در‬

‫ﺧﺸﮏ‬ ‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫ﻓﻀﺎي‬

‫ره‪،‬‬

‫ﻃﺒﯿﻌﺖ‬ ‫ﺧﺮق‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫و‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﮕﺬرد‬ ‫او‬

‫ﻣﺰه‬

‫از‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻗﺸﺮ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺮﯾﺶ‬

‫ﺣﺸﯿﺶ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻋﻠﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ارض‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﻧﻮ‬

‫َاﻧﻬﺎر ِ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮان‬ ‫ﺧﺮﺑﺰه‬

‫ﺳﯿﺮان‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻣﺒﺪل ﺷﻮد ﭼﻮن ﻧﻘﺶ ﺟﺎن‬ ‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﻓﺮدوس و‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﮔﺎوي‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻻ‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﯾﺰﯾﺪ‬

‫در‬

‫اﺟﻞ‬ ‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻓﺴﺮدة ﯾﮏ ﺻﻔﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺖ زﺷﺖ‬

‫‪ .102‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﺣﺲ ﻣ‪‬ﺪرك را از آدﻣﯽ ﻧﯿﺰ ﻣ‪‬ﺪرﮐﺎﺗﯽ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣ‪‬ﺪرﮐﺎت آن ﺣﺲ‬ ‫دﯾﮕﺮ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﭘﯿﺸﻪ ور اﺳﺘﺎد اﻋﺠﻤﯽ ﮐﺎر آن اﺳﺘﺎد دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺸﻪ ور اﺳﺖ و ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮي او از آﻧﮑﻪ وﻇﯿﻔﮥ او ﻧﯿﺴﺖ دﻟﯿﻞ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺪرﮐﺎت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺣﺎل ﻣﻨﮑﺮ‬ ‫‪611‬‬

‫ﺑﻮد آﻧﺮا اﻣﺎ از ﻣﻨﮑﺮي او اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺰ ﺑﯿﺨﺒﺮي ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯿﻢ در اﯾﻦ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﭼﻨﺒﺮة‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﺣﺲ‬

‫اي ز ﻏﻔﻠﺖ از ﺳﺒﺐ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫را‬

‫ادراك‬

‫ﺑﺸﻮ‬

‫ز‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫دل‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‬

‫آب‬

‫اي‬

‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ‬ ‫را‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‪،‬‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﻣﻀﻄﺮب‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﺗﻮ ﭘﺎك‪ ،‬ﭘﺮده ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺻﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﯽ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﯽ آري ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﺷﻮﺋﯽ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﺣﺲ‬ ‫دان‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﭘﺎك‪‬‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫را‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﺋﯽ‬

‫از‬

‫زﻟﻒ‬

‫ﺑﺮﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫رﺧﺴﺎرة‬

‫ﺑ‪‬ﺘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت‬

‫ﻧﮕﺮوم‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﺣﺲ‪ ِ ‬ﭼﺸﻢ اﺳﺖ آن‪ ،‬ز دﯾﺪن ﻗﺎﺻﺮم‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﻟﯿﮏ اﻧﺪر ﻓﻦ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻓﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺰ ﺣﺮف و ﺻﻮﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺶ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮب‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﻨﯽ در ﺧﻮر‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻄﻠﻮب را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺸﮏ‬

‫و‬

‫ﮔﻼﺑﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﻓﻦ ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ و ﻋﻠﻢ و ﻣﺨﺒﺮم‬

‫ﮐﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﻦ رخ ِ آن ﺳﯿﻢ ﺳﺎق؟‬

‫ﯾﻄﺎق‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺗﮑﻠﯿﻒ‬

‫ﻟﯿﺲ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ اﺣﻮل‪ ،‬از ﯾﮑﯽ دﯾﺪن ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﮑﺮي و زرق‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا از ﺧﻮد ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﺗﻮ ﻓﺮق‬

‫ﻣﻨﮕﺮ از ﺧﻮد‪ ،‬در ﻣﻦ‪ ،‬اي ﮐﮋ ﺑﺎز ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻣﻦ‪ ،‬ز ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫زﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮاه ﮐﮋ ﻏﮋ ﭘﯿﺶ او‪ ،‬ﯾﺎ راﺳﺖ ﻏﮋ‬

‫وا‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ار‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اي‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫آن‬ ‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫رﻫﯽ از ﺗﻨﮕﯽ و‪ ،‬از ﻧﻨﮓ و ﻧﺎم‬ ‫ﺑﺪاﻧﯽ‪،‬‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺴﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫را‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫دﯾﺪن‬

‫آن‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫وراي‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫را‪ ،‬ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫دو‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺳﺎﺣﺘﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫از‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اول‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮﺷﺘﯿﻦ‬

‫ﻣﺪان‬

‫ﭘﯿﻪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮاب اﻧﺪر‪ ،‬ﻧﺪﯾﺪي ﮐﺲ ﺻﻮر‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺷﺒﯿﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﻪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬ ‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﻮش و ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻣﯽ داﻧﺪ ﺷﺪن‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﻪ‬

‫رﺳﺘﯽ‬

‫ﺷﺮك‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺣﯿﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫رﺣﻢ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‬ ‫دﯾﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫ﺟﻨﯿﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﺧﻼق‬

‫دو‬

‫ودود‬

‫آدم اﺳﺖ از ﺧﺎك‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك؟‬

‫ﺟﻨﯽ اﺳﺖ از ﻧﺎر‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﯿﭻ اﺷﺘﺮاك‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﺻﻠﺶ اوﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽ ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﻣﺮغ از ﺑﺎد اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎد؟‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫آدﻣﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻓﺮﻋﻬﺎ‬ ‫زادة‬

‫ﺧﺎك‬

‫آن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫و‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫اﺻﻠﻬﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﯽ ﭼﻮن‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ دادش وﺻﻠﻬﺎ‬

‫ﻫﺒﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭘﺴﺮ را ﺑﺎ ﭘﺪر ﻧﺴﺒﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫‪612‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺴﺒﺘﯽ‬ ‫را‬

‫ﺑﺎد‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬

‫ﻧﺪاد‬

‫ﻋﺎد؟‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﻋﺪو؟‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﻣﯽ را از ﮐﺪو؟‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﯽ ﭼﻮن و‪ ،‬ﺧﺮد ﮐﯽ ﭘﯽ ﺑﺮد؟‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﻓﺮق‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺧﻠﯿﻠﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺗﺠﺸﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﻧﯿﻞ را آن ﻧﻮر و دﯾﺪ‬

‫از ﭼﻪ ﻗﺒﻄﯽ را ز ﺳﺒﻄﯽ ﻣﯽ ﮔﺰﯾﺪ؟‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﮐﻮه و ﺳﻨﮓ ﺑﺎ دﯾﺪار ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫اﯾﻦ زﻣﯿﻦ را ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﭼﺸﻢ ﺟﺎن‬

‫از ﭼﻪ ﻗﺎرون را ﻓﺮو ﺧﻮرد آن ﭼﻨﺎن؟‬

‫ﺣﻨﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫آن‬

‫ﻓﺮزاﻧﻪ‬

‫را؟‬

‫دﯾﺪه‬

‫ور‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫دادي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺸﺖ‬

‫در؟‬

‫اي ﺧﺮد‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﺶ ﺗﻮ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺳﻮره‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮان‪،‬‬

‫در ﻗﯿﺎﻣﺖ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﺑﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺤﺪث‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫واﻗﻌﺎﺗﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫و‬

‫اﺧﺒﺎرﻫﺎ؟‬

‫ﺗﻈﻬﺮ‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دارو‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﺎﺳﻮر‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫و‬

‫واﻗﻌﺎت‬ ‫در‬

‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫دل‬

‫رﯾﺰه‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ‬ ‫ِ‬

‫ز‬

‫ﮔﻮاﻫﯿﻬﺎ‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫اﻻرض‬ ‫ﺑ‪‬ﺮﻫﺎﻧﯽ‬ ‫در‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﻟﻨﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺮارﻫﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮر‪،‬‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺮﺳﻞ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺴﻮر‬

‫ﮐﺮدن‬

‫را‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﺎخ ِ ﮔﺴﺘﺎخ ِ ﺗﻮ را ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮدت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺎو ﺣﮑﯿﻢ اﺳﺖ‬

‫و ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﻮر و ﮐﺮ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻫﺴﺖ از ﺧﻮابِ ﮔﺮان‬

‫و آن ﻃﺒﯿﺐ و آن ﻣﻨﺠﻢ در ﻟﻤﻊ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دور از دوﻟﺖ و از ﺷﺎﻫﯽ ات‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﻏﺬاي‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﻃﻐﯿﺎن‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫رب‬

‫ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﺗﺎوﯾﻼت‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫زﻟﺰﻟﺖ‬

‫زﻟﺰاﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫داود‬

‫او‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺎوﺳﺖ در ﺧﻮرد آن ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﭼﺮا‬

‫را‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﯾﺎ‬

‫از‬

‫از‬

‫زاﻧﮑﻪ دﯾﺪ او ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺟﻮ‪،‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﻣﺼﻠﺢ‬

‫اﻣﺮاض‬

‫ِ‬

‫درﻣﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮش‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺷﻮرﯾﺪه‬

‫از‬ ‫آﮔﺎﻫﯽ‬

‫ات‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺎم‬

‫ﻧﻪ اي‬

‫ﺗﻨﺪ و ﺧﻮﻧﺨﻮاري و‪ ،‬ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺧﻮ‪ ،‬ﻧﻪ اي‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ رﺣﻤﺘﺸﺎن ﻓﺰون اﺳﺖ از ﻋﻨﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻮي‬

‫رب‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺑﯽ ﺿﺮورت ﺧﻮن ﮐﻨﺪ از ﺑﻬﺮ رﯾﻮ‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫وار‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﮐﻪ ﺷﻮد زن روﺳﭙﯽ ز آن و ﮐﻨﯿﺰ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺧﻮن‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﻠﯿﻤﯽ‬

‫ِ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﮐﺮده‬

‫از‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﺷﺎخ ِ ﺗﯿﺰت‪ ،‬ﺑﺲ ﺟﮕﺮﻫﺎ را ﮐﻪ ﺧَﺴﺖ‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺳﺎزﯾﺪه‬

‫دارد‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﻧﮏ ﻋﺼﺎﯾﻢ ﺷﺎخ ِ ﺷﻮﺧﺖ را ﺷﮑﺴﺖ‬

‫‪ .103‬ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدن اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﺑﺮ آن ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن و ﺗﺎﺧﺖ ﺑﺮدن ﺗﺎ ﺳﯿﻨﻮر ذر و ﻧﺴﻞ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻏﯿﺐ‬ ‫‪613‬‬

‫اﺳﺖ و ﻏﻔﻠﺖ اﯾﺸﺎن از ﮐﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻏﺎزي ﺑﻪ ﻏﺰا ﻧﺮود ﮐﺎﻓﺮ ﺗﺎﺧﺘﻦ آورد‬ ‫ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻓﺮو‬

‫اﺳﭙﻪ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﻏﺎزﯾﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻏﺰا‬

‫ﺣﻤﻠﮥ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫آورﻧﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺎوردﻧﺪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدي ﺳﻮي در ﺑﻨﺪان ِ ﻏﯿﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﮓ در ﺻﻠﺐ و رﺣﻤﻬﺎ در زدي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎرع‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﯿﺮي ﺷﻪ ر‪‬ﻫﯽ ﮐﻪ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺪ ﺷﺪي در ﺑﻨﺪﻫﺎ را‪ ،‬اي ﻟﺠﻮج‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﻧﮏ ﻣﻨﻢ ﺳﺮﻫﻨﮓ و‪ ،‬ﻫﻨﮕﺖ ﺑﺸﮑﻨﻢ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫را‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺖ را‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﺪ ﯾﮏ ﯾﮏ‪ ،‬ﻗﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﯿﺰﺗﺮ‪،‬‬ ‫روي‬

‫ﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺻﺪ از اﯾﻨﻬﺎ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬ ‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫آن‬

‫ﺗﺮ‪،‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ِ‬ ‫آن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫از‬

‫ﺧﺎﻣﺖ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮاﻗﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮاﻗﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫رﻣﺰي‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺛﻤﻮد؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﺮي‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﺴﻮزد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫داروت‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺧﺎﻣﺖ‪،‬‬ ‫را‬

‫در‬

‫ﺧﻮرد‪‬‬

‫او‬

‫ﻻﯾﻘﺶ‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﮐﺎر‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﺻﺤﯿﺢ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫از ﺑﺪي‪ ،‬ﭼﻮن دل ﺳﯿﺎه و ﺗﯿﺮه ﺷﺪ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﺗﯿﺮي ﺷﻮد آن ﺗﯿﺮﮔﯽ‬

‫در‬

‫رﺳﺪ‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪن‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ور‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﺮاﻗﺐ‬ ‫ازﯾﻦ‬

‫ﺑﺎش‬ ‫اﻓﺰون‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫دل‬ ‫ﻫﻤﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮاﻗﺐ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫دﻣﯽ‬

‫آوري‬ ‫اﺑﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﻧﯿﮑﺌﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﻮده‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ﺗﯿﺮت‪،‬‬

‫ﯾﻌﻤﯽ‬ ‫در‬

‫و‬

‫از‬

‫اﻟﺤﺬر"‬ ‫وﺟﻮد‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎد؟‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﮐﻮدﻧﯽ‬

‫ﺳﺒﺎل‬

‫ﺑﺨﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻧﺎم و‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮕﯽ‬

‫ﺧﺮوج‬

‫ﻧﻨﮕﺖ ﺑﺸﮑﻨﻢ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ور‬

‫ﺑﻼ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﻧﺘﺴﺎل‬

‫ﻟﺮزﯾﺪ‬

‫آﺳﻤﺎن؟‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺑﺪي‬

‫از‬

‫ﭘﺰد‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﮔﺸﺎدﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫دﻣﺸﺎن‬

‫ﮐﯽ ﻧﮑﻮ ﮐﺮدي و‪ ،‬ﮐﯽ ﮐﺮدي ﺗﻮ ﺷﺮ؟‬ ‫ﮐﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدي‬

‫را‬

‫ﻣﺮدان‬ ‫ﺑﮕﯿﺮي‪،‬‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺎو ﺧﺒﯿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻋﺪو‬ ‫دﻣﯽ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻃﺮف‬

‫"ﮐﺎﻟﻘﺪر‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﺑﻼد‬

‫ﮐﺎﻧﮕﯿﺨﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻼ‬

‫دژ‬

‫ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺎﯾﺪ از آن ﺳﻮ ﭘﺎك ﺟﯿﺐ‬

‫ﻏﺎزﯾﺎن ِ ﻏﯿﺐ‪ ،‬ﭼﻮن از ﺣ‪‬ﻠﻢ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در‬

‫روﺣﺎﻧﯿﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪش‬

‫ﺻﺮﯾﺢ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬ ‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻣﺰﻫﺎ‬

‫و‬ ‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﺧﯿﺮﮔﯽ‬

‫آﻻﯾﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫زاﯾﺪت‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫رود‬

‫‪ .104‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺗﻦ ﺧﺎﮐﯽ آدﻣﯽ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن آﻫﻦ ﻧﯿﮑﻮ ﺟﻮﻫﺮ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ آﯾﯿﻨﻪ ﺷﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ در او‪ ،‬ﻫﻢ‬ ‫در دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ و ﻗﯿﺎﻣﺖ و ﻏﯿﺮ آن ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﯾﻖ ﺧﯿﺎل‬ ‫‪614‬‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫آﻫﻦ‪،‬‬

‫دﻟﺖ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ار‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﻫﯿﮑﻠﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﮔﺮدد‬

‫او‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ دﯾﺪ آﻫﻦ و‪ ،‬ﺧﻮش ﮐﺮد رو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺻﯿﻘﻞ‬

‫ﻏﻠﯿﻆ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬ ‫را‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫را‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬ ‫آن‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﻠﯿﺤﯽ‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﺗﻮان‬

‫ﺳﯿﻢ‬ ‫وي‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬ ‫زدود‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺗﯿﺮه اﺳﺖ‬

‫ﺻﯿﻘﻠﺶ ﮐﻦ‪ ،‬زآﻧﮑﻪ ﺻﯿﻘﻞ ﮔﯿﺮه اﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫رو‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺣﻮري و ﻣﻠﮏ در وي ﺟﻬﺪ‬

‫دادﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ورق‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫و آن ﻫﻮا را ﮐﺮده اي دو دﺳﺖ ﺑﺎز‬ ‫ﺑﮕﺸﺎده‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮﺳﻞ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺑﺪان‬ ‫اي‪،‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي‬

‫روﺷﻦ‬

‫دل‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫اﯾﻦ ﺑﻮد "ﯾﺴﻌﻮن ﻓﯽ اﻻرض اﻟﻔﺴﺎد"‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺗﯿﺮه ﮐﺮدي آب‪ ،‬از اﯾﻦ اﻓﺰون ﻣﮑﻦ‬

‫آب‬

‫ﺻﺎف‬

‫و اﻧﺪر او ﺑﯿﻦ ﻣﺎه و اﺧﺘﺮ در ﻃﻮاف‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻣﺮدم ﻫﺴﺖ ﻫﻤﭽﻮن آبِ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫ﻗﻌﺮ ﺟﻮ‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ و ﭘ‪‬ﺮ ز د‪‬ر‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﺗﯿﺮه‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺴﺖ آن ﺻﺎف و ﺣﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫َﮔﺮد آﻣﯿﺨﺖ‪ ،‬ﺷﺪ ﭘﺮدة ﺳﻤﺎ‬

‫آﻫﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﯿﻨﮥ‬

‫ﺗﯿﺮه‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺷﻮد‬

‫را‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬ ‫ﮐﻨﻮن‬

‫زﻧﮓ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑﺮﻣﺸﻮران‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫دادي‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫او‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ‬

‫او‬

‫ﺗﯿﺮه‪،‬‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫َﮔﺮدش رﻓﺖ‪ ،‬ﺷﺪ ﺻﺎﻓﯽ و ﻧﺎب‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آﻧﮑﻪ ﮐﻢ ﻣﮑﻦ اي ﺑﯽ ﺳﺮور‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻟﺼﺪور‬

‫واﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫‪ .105‬ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬اﺳﺮار ﻓﺮﻋﻮن را‪ ،‬و واﻗﻌﺎت او را ﻇﻬﺮ اﻟﻐﯿﺐ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺒﯿﺮي ﺣﻖ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ز‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻤﺎل‬ ‫آﻫﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﯿﺮه‪،‬‬

‫اﯾﻤﺎن آورد ﯾﺎ ﮔﻤﺎن ﺑﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫واﻗﻌﺎت‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮدت‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫واﻗﻌﺎﺗﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﺗﻮ آن ﻇﻠﻢ و ﺑﺪي‬ ‫ﻧﻘﺸﻬﺎي‬

‫ﺑﺪ‬

‫دﯾﺪي‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن زﻧﮕﯽ‪ ،‬ﮐﻪ در آﯾﯿﻨﻪ دﯾﺪ‬

‫روي ﺧﻮد را زﺷﺖ و‪ ،‬ﺑﺮ آﯾﯿﻨﻪ رﯾﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫زﺷﺘﯿﻢ آن ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﮐﻮر ِ ﺧﺲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﻪ دﻫﺎن و ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻮ ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﮔﻪ ﺳ‪‬ﺮ ِ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻧﺪان ِ د‪‬د‪‬ه‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﮔﻪ ﻏﺮﯾﻖ ِ ﺳﯿﻞ ِ ﺧﻮن آﻣﯿﺰ ِ ﺗﯿﺰ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﺎه در اﺷﮑﻨﺠﻪ و‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ دو دﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻔﺎ‪،‬‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫زﺷﺘﯽ‪،‬‬

‫روي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪي‬

‫ﮔﺎه‬ ‫ﮔﻪ‬

‫در‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫در‬

‫آﺧﺮ‬

‫راه‬

‫ﻣﯿﺮﻣﯿﺪي ز آن و‪ ،‬آن ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎﻣﯽ‬

‫و‬

‫اﯾﻨﯽ‬ ‫زﺷﺘﺖ‬

‫ﻟﺒﺎﻧﺖ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬ ‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺧﻮاﺑﺖ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫روي‬

‫ﻧﺠﺎت‬

‫ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﺼﺪت‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫اوﻓﺘﺎده‪،‬‬

‫آب‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫‪615‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﮔﺎه دﯾﺪه ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬در زﻧﺠﯿﺮ و ﻏﻞ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻪ ﻧﺪات آﻣﺪ از اﯾﻦ ﭼﺮخ ِ ﻧﻘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻘﯿﯽ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﺪات‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻧﺪا‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺻﺮﯾﺤﺎ‬ ‫آﻣﺪت‬

‫ً‬ ‫از‬

‫ﺑﺘﺮﻫﺎ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰي؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫دوزخ‬

‫ﻓﺘﺎد"‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎت"‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮم‬

‫"ﺗﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫را‬

‫زﯾﻦ‬

‫ز‬ ‫اي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻓﺮاﮔﯿﺮ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫اﺑﺪ‬

‫"ﮔﺸﺖ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﻣﯿﮑﺮدي‬ ‫ﭘﺲ‪،‬‬

‫ﺷﻘﯿﯽ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻧﮏ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺷﻘﯽ‬

‫ﺟﺒﺎل‬

‫ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﻢ‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻣﻐﺰت‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮو‪ ،‬ﻫﺴﺘﯽ ز "اﺻﺤﺎبِ اﻟﺸﻤﺎل"‬

‫ﮔﻪ ﺧﻄﺎب آﻣﺪ ﺗﻮ را از ﻫﺮ ﻧﺒﺎت‬ ‫ﮐﻪ‬

‫زدﻧﺪي‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫د‪‬ﻫﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻄﺮود‪‬‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫در‬ ‫اﺑﺪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﻣﻌﮑﻮس‬

‫ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬

‫ز اﻧﺪﮐﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﻣﺎت‬

‫واﻗﻌﺎت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯽ‬

‫ﮐﻮري‬

‫اﺣﺘﺮاز‬

‫ز‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ادراك‪‬‬

‫و‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ ز ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ در ِ ﺗﻮﺑﻪ ﺳﺖ ﺑﺎز‬

‫‪ .106‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ :‬در ِ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻐﺮب‬ ‫ﺳﺮ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ آن در‪ ،‬از وي رو ﻣﺘﺎب‬

‫ﻫﺴﺖ ﺟﻨﺖ را ز رﺣﻤﺖ ﻫﺸﺖ در‬

‫ﯾﮏ در ﺗﻮﺑﻪ اﺳﺖ ز آن ﻫﺸﺖ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫و آن در ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﮐﻪ ﺑﺎز‬

‫ﻫﯿﻦ ﻏﻨﯿﻤﺖ دار‪ ،‬در ﺑﺎز اﺳﺖ زود‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﺣﺴﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺰ ﻗﻬﺮ در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد از ﮐﻔﺮ و‪ ،‬اﯾﻦ در ﺑﺎز ﯾﺎب‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دري‬

‫ﻣﻐﺮب‬

‫ﻫﻤﻪ‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫وري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫آﻧﺠﺎ‬ ‫از‬

‫ﮐﺶ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﺑﻪ‬

‫زاري‬ ‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫رد‪‬‬

‫ﺑﺎب‬

‫ِ‬

‫‪ .107‬ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را ﮐﻪ‪ :‬از ﻣﻦ ﯾﮏ ﭘﻨﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻦ و ﭼﻬﺎر ﻓﻀﯿﻠﺖ‪ ،‬ﻋﻮض‬ ‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﻣﻦ ﺑﭙﺬﯾﺮ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ و ﺑﯿﺎر‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎن ﻋﻮض آن را ﭼﻬﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﮐﺪام اﺳﺖ آن ﯾﮑﯽ؟‬

‫ﺷﺮح ﮐﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ از آن ﯾﮏ‪ ،‬اﻧﺪﮐﯽ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﯾﮏ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﮐﻪ‬ ‫و‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺠﻢ‬

‫ﻋﻼ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫دﯾﻮ‬

‫و‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﺮي‬

‫و‬

‫ﻣﺮغ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﻟﻖ درﯾﺎ و ﮐﻮه و دﺷﺖ و ﺗﯿﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮑﺖ او ﺑﯽ ﺣﺪ و‪ ،‬او ﺑﯽ ﺷﺒﯿﻪ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﻫﺮ ﻣﮑﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ارض‬

‫ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪة‬

‫و‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫رازق‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬ ‫آرﻧﺪة‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫و‬

‫ﺟﺒﺎر‬

‫ﭘﺎدﺷﺎ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺪام اﺳﺖ آن ﭼﻬﺎر؟‬ ‫‪616‬‬

‫ﻋﻮض‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ُﮔﻞ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﯾﻔﻌﻞ‬

‫ﺑﺪﻫﯽ ﻣﺮا‪،‬‬

‫از‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﮔﯿﺎ‬ ‫ﮐﺸﺎن‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺸﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫وﻋﺪة‬

‫آن‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ز آن ﺧﻮش وﻋﺪه ﻫﺎي ﻣﻐﺘﻨﻢ‬ ‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻨَﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﺷﻬﺪ ﮔﺮدد در ﺗﻨﻢ‪ ،‬اﯾﻦ زﻫﺮ ِ ﮐﯿﻦ‬

‫ﯾﺎ ز ﻋﮑﺲ ِ ﺟﻮي ِ آن ﭘﺎﮐﯿﺰه ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﺮورش‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﯾﺎ ﺑﻮد ﮐﺰ ﻋﮑﺲ ِ آن ﺟﻮﻫﺎي ﺧَﻤﺮ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد ﮐﺰ ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺷﻮره‬

‫را‬

‫ام‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻬﺎر ﻣﯿﺦ ِ ﮐﻔﺮ ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﮔﺮدم‪،‬‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﺟﻮﻫﺎي‬

‫آب‬

‫ﺗﺎزﮔﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر‬

‫اي‬

‫زارم‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫از‬

‫ﺟﻨﺖ‪‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫ذوق‬

‫ﺷﻮرة‬

‫ﺧﺮاب‬

‫ﻣﺎوي‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ از ﻋﮑﺲ ﺑﻬﺸﺖ و‪ ،‬ﭼﺎر ﺟﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﯾﺎري‬

‫ام‬

‫آﺗﺶ‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻪ ز ﻋﮑﺲ ﻧﺎر ِ دوزخ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺟﻨﺖ‪،‬‬

‫زﻫﺮ‬

‫آب‬

‫ﻇﻠﻤﻢ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫را‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫ز‬

‫دوزخ‬

‫ﺟﻮﺷﺶ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺣﻤﯿﻢ‬

‫آب‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮم‪،‬‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫آﻏﺸﺘﻪ‬

‫ام‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫رﻣﯿﻢ‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫ﯾﺎ ز ﻋﮑﺲ آن ﺳﻌﯿﺮم ﭼﻮن ﺳﻌﯿﺮ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫واي‬

‫آن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﯾﺎﺑﻤﺶ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫زﺑﻮن‬

‫در‬

‫وز‬

‫ﻓﻀﯿﻠﺘﻬﺎت‬

‫ﮔﺮدم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﺄﻣﻨﯽ‬

‫وا‬

‫رﻫﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﺪام اﺳﺖ آن ﭼﻬﺎر؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻮض‬

‫دوزخ‬

‫دروﯾﺶ‬

‫و‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﺋﯿﻢ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﻢ‬

‫ﮐﺜﺮت‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬

‫دادن‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫‪ .108‬ﺷﺮح ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم آن ﭼﻬﺎر ﻓﻀﯿﻠﺖ را ﺟﻬﺖ ﭘﺎﯾﻤﺰد اﯾﻤﺎن ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‪:‬‬

‫آن‬

‫ﮐﺎوﻟﯿﻦ‬

‫ﺻﺤﺘﯽ‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫اﯾﻦ ﻋﻠﻠﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﻃﺐ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫دور‬

‫دراز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺛﺎﻧﯿﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ً‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺎن‬

‫اﺟﻞ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻨﺖ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺗﻨﺖ‬

‫اي‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫دارد‬

‫ز‬

‫ﻋﻤﺮت‬

‫اﺣﺘﺮاز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﺟﻞ‬

‫ﻧﺎﮐﺎم از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن ﺑﯿﺮون روي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﻪ ز رﻧﺠﯽ ﮐﺎن ﺗﻮ را دارد اﺳﯿﺮ‬

‫ﻣﺮگ ﺟﻮ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻪ از ﻋﺠﺰ و رﻧﺞ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﺮابِ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﯿﺮي ﺗﯿﺸﻪ اي‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮﮐﻨﯽ‬

‫ﺣﺠﺎب‬ ‫در‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اﻓﮑﻨﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺻﺪ ﺧﺮﻣﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﮏ داﻧﻪ را‬

‫داﻧﻪ‬

‫را‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫درﯾﻎ‬

‫اي ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺮﮔﯽ‪ ،‬ز ﺑﺎﻏﯽ ﻣﺎﻧﺪه اي‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﻬﺖ‬

‫ﭘﯿﺸﮥ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺮﻣﯽ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺶ از‬

‫َﮐﺮَم‪ ،‬اﯾﻦ ﮐ‪‬ﺮم را ﺑﯿﺪار ﮐﺮد‬

‫ﮐ‪‬ﺮم‪ ،‬ﮐ‪‬ﺮﻣﯽ‬

‫ﮔﯿﺮي‪،‬‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫اژدﻫﺎي‬

‫ﺷﺪ ﭘﺮ از ﻣﯿﻮه و درﺧﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ از ﻋﻘﯿﻖ اﯾﻦ ﯾﻤ‪‬ﻦ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫‪617‬‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫َرز راﻧﺪه اي‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐ‪‬ﺮم‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫‪ .109‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ُﮐﻨﺖ‪ ‬ﮐﻨﺰا ﻣﺨﻔﯿﺎ ً ﻓﺎﺣﺒﺒﺖ ان اﻋﺮف‬ ‫ﮔﻨﺞ زﯾﺮ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﻫﺪم ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺪﯾﺶ و ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺰاران ﺧﺎﻧﻪ از ﯾﮏ ﻧﻘﺪ ﮔﻨﺞ‬

‫ﻋﻤﺎرت‬

‫ﺑﯽ ز رﻧﺞ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﻓﺘﻮح‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫از‬

‫ﻟﯿﮏ آن ِ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ز آﻧﮑﻪ روح‬

‫ﻣﺰد‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﭼﻮن ﻧﮑﺮد آن ﮐﺎر‪ ،‬ﻣﺰدش ﻫﺴﺖ ﻻ‬

‫ﻟَﯿﺲ‪‬‬

‫دﺳﺖ ﺧﺎﺋﯽ ﺑﻌﺪ از آن ﺗﻮ‪ :‬ﮐﺎي درﯾﻎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﻣﯿﺘﻮان ﮐﺮدن‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺑﻬﯽ‬

‫زﯾﺮش‬

‫اﺳﺘﺶ‪،‬‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻟ‪‬ﻠْﺈِﻧْﺴﺎن‪،‬‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫إِﻻ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﻌﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫دﺳﺘﻢ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﺣﺎﯾﻞ ﮔﻨﺞ و ﺣﺠﺎب‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺻﺪ ﺧﺮﻣﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﮏ داﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ِﮐﺮي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺮي‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺗﺎ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻨﯽ در وي ﻋﻤﻞ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﺟﺮت‬ ‫ﮐﺮي‬

‫ﭘﺎره‬

‫دوزي‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺪت‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫دﮐﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮاﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﯿﺸﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮ‬

‫زود‬

‫ﺗﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫از‬

‫ﭘﺎره دوزي ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺧﻮرد‪ ‬آب و ﻧﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻣﯽ در‪‬د اﯾﻦ دﻟﻖ ِ ﺗﻨﺖ‬

‫ﭘﺎره‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬ ‫دﮐﺎن‬

‫و‬ ‫و‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﮑﺶ‬ ‫ﭘﺎره‬

‫ﭘﺎره‬ ‫وي‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﺮاش‬

‫دوزي‬

‫وارﻫﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮردﻧﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد آ‪ ،‬زﯾﻦ ﭘﺎره دوزي ﻧﻨﮓ دار‬

‫ﭘﺎره اي ﺑﺮ ﮐﻦ از اﯾﻦ ﻗﻌﺮ دﮐﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ آرد ﺳ‪‬ﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‪،‬‬

‫دو‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ از آن‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻣﻬﻠﺖ‪ ‬ﺧﺎﻧﮥ ﮐﺮي‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻧﺨﻮرده‪،‬‬

‫زو‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ را ﺑﯿﺮون ﮐﻨﺪ ﺻﺎﺣﺐ دﮐﺎن‬

‫وﯾﻦ دﮐﺎن را ﺑﺮ ﮐﻨﺪ از روي ﮐﺎن‬

‫ﺗﻮ ز ﺣﺴﺮت ﮔﺎه ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ زﻧﯽ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﺎي درﯾﻐﺎ‪ ،‬آن ِ ﻣﻦ ﺑﻮد اﯾﻦ دﮐﺎن‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﻮدم‪،‬‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫آب‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺎد‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻌﯽ‬

‫زﯾﺮ اﯾﻦ دﮐﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬دو‬

‫ﮐﺎن ﻧﻬﯽ‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‪‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫درﯾﻎ‬

‫اي‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬ ‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺧﺎم‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺨﻮردم‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫اﻧﺒﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻟﻠﻌﺒﺎد‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺎ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﻎ‬

‫زﯾﺮ‬

‫‪ .110‬ﻏﺮّه ﺷﺪن آدﻣﯽ ﺑﻪ ذﮐﺎوت و ﺗﺼﻮﯾﺮات ﻃﺒﻊ ﺧﻮﯾﺶ و ﻃﻠﺐ ﻧﺎﮐﺮدن ِ ﻋﻠﻢ ﻏﯿﺐ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫دﯾﺪم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎﻧﺪم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫در‬

‫دل‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﮕﺎر‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫و‬

‫ﻧﺰار‬

‫ﻻﺑﺪ از ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺪم ﻣﻦ ﻋﻮر و زار‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫‪618‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫از‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﮔﻨﺞ‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫دور‬

‫ﺑﯽ‬ ‫و‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﺑﻮدم‬

‫از‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻧﻬﺎﻧﯽ‬

‫آه‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫داد‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﯿﻢ‬

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر‪:‬‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻃﻔﻠﯽ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫در‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ آر از دودﻣﺎن ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﮔﺮد‬

‫ﺑﺲ ﮐﻦ اي ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺑﮕﻮ وﻋﺪة ﺳﻮم‬

‫ﮐﻪ دل ﻣﻦ ز اﺿﻄﺮاﺑﺶ ﮔﺸﺖ ﮔﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬آن ﺳﻮم ﻣﻠﮏ دو ﺗﻮ‬

‫دو ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺧﺎﻟﺺ از ﺧﺼﻢ و ﻋﺪو‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫ﮐﺎن ﺑ‪‬ﺪ اﻧﺪر ﺟﻨﮓ و‪ ،‬اﯾﻦ در آﺷﺘﯽ‬ ‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪرز‬

‫ﮐﺎﮐﻨﻮن‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دﺳﺘﻨﺒﻮي‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫دادﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻃﻔﻼن‪،‬‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺗﺒﺮ‬

‫را‬

‫ﺗﺒﺮّا‬

‫دادﻣﯽ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﺟﻨﮕﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮑﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﻠﺢ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮم‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫اﯾﻨﻬﺎت‬

‫داد‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اي ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬ﭼﻬﺎرم ﭼﯿﺴﺖ؟ زود‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ‪ ،‬ﺻﺒﺮم ﺷﺪ و‪ ،‬ﺣﺮﺻﻢ ﻓﺰود‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻣﻮي ﻫﻤﭽﻮن ﻗﯿﺮ و‪ ،‬رخ ﭼﻮن ارﻏﻮان‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮ‪ ،‬در ﭘﯿﺶ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺲ ﮐﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر‪ ،‬از رﻧﮓ و ﺑﻮ و از ﻣﮑﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﺎرم‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫و‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫‪ .111‬ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﮐﻪ "ﮐﻠﻤﻮا اﻟﻨﺎس‪ ،‬ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﻬﻢ‪ ،‬ﻻ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﮑﻢ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻻ ﯾﮑﺬب اﷲ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻮدك ﺳﺮ و ﮐﺎرم ﻓﺘﺎد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮو‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺷﺒﺎب‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺘﺎب‪،‬‬ ‫ﺗﻦ‬

‫آژﻧﮕﯽ‬ ‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫و رﺳﻮﻟﻪ"‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﺖ‬

‫ﺧﺮم‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ‬

‫ر‪‬ﺧَﺖ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬ ‫ﭘﯿﺮﯾﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﻮﯾﺰ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫و‬

‫ﺟﻮز‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﻓﺴﺘﻖ‬

‫آورم‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺷﻌﯿﺮ‬

‫اي‬

‫آن‬

‫ﻓﺮّﺧﺖ‬

‫ﺷﺒﺎب‬

‫رو‬

‫ﻧﯽ ﻗﺪ‪ ‬ﭼﻮن ﺳﺮو ِ ﺗﻮ ﮔﺮدد دو ﺗﻮ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫اﻟﻢ‬

‫ﺿﻌﻔﺖ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﻧﯽ ﺷﻮد زور ِ ﺟﻮاﻧﯽ از ﺗﻮ ﮐﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِﺑﻌﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬دم ﺑﻪ دم‬

‫ﺷﺒﺎب‬

‫ﮐﻪ ﮔﺸﻮد آن ﻣﮋده ﺑﺮ ﻋﮑﺎﺷﻪ ﺑﺎب‬

‫ﻧﻪ ﮐﻤﯽ در ﺷﻬﻮت و ﻃﻤﺚ و‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﻮﯾﺖ‬

‫ﺳﻔﯿﺪ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪت‬

‫و‬

‫ﭘﺸﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎ‬ ‫را‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﻠﻠﻬﺎ‪،‬‬ ‫از‬

‫‪ .112‬ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم "ﻣﻦ ﺑﺸﺮﻧﯽ ﺑﺨﺮوج اﻟﺼﻔﺮ‪ ،‬ﺑﺸﺮﺗﻪ ﺑﺎﻟﺠﻨﮥ"‬ ‫اﺣﻤﺪ‪‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫را‬

‫در‬

‫اﻧﺘﻘﺎل‬

‫رﺑﯿﻊ‬

‫ِ‬

‫اول‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺪال‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ واﻗﻒ ﺷﺪ دﻟﺶ از وﻗﺖ‪ ‬ﻧﻘﻞ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ آن وﻗﺖ ﮔﺮدﯾﺪ او ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺸﺪ ﺷﺎد از ﺻﻔﺮ‬

‫ﻣﯽ ﺳﺎزم ﺳﻔﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺒﯽ ﺗﺎ روز‪ ،‬زﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ ﭘﺲ ِ اﯾﻦ ﻣﺎه‬ ‫او‬

‫ﺷﻮق ﻫﺪي‬ ‫‪619‬‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫راه‬

‫اﻋﻠﯽ‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﮋده دﻫﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺮ ﭘﺎي از ﺟﻬﺎن ﺑﯿﺮون ﻧﻬﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ و‪ ،‬ﺷﺪ ﻣﺎه رﺑﯿﻊ‬

‫ﻣﮋده ور ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺮ او را و ﺷﻔﯿﻊ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺮ ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﺑﺎر و‪ ،‬ﻣﺎه‪ ‬ﻧﻮ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺪا ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﺑﺎ ﺗﺎب و ﺿﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﮑﺎﺷﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ و رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻪ ﺟﻨﺖ ﺗﻮ را‪ ،‬اي ﺷﯿﺮ ِ زﻓﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﮕﺮي آﻣﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﮕﺬﺷﺖ اﯾﻦ ﺻﻔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻋﮑﺎﺷﻪ‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ز‬

‫ﺑﻘﺎﯾﺶ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫از‬

‫رﺟﺎل‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫و‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آبِ ﺧﻮش ﻧﺪﯾﺪ آن ﻣﺮغ ِ ﮐﻮر‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﮐﺮاﻣﺖ‬

‫ﺻﺎف‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺣﺴﻨﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺴﺎن‬

‫ﺑﯽ ﻗﺪم ره ﻣﯽ‬

‫درد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮑﻮ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬وﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫او‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﯾﺎﺑﯽ از ﺑﺨﺖ‪ ‬ﺟﻮان‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﻣﮋده‬

‫اﻟﻄﺲ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺳﭙﺮد‬ ‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫آبِ‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِﻧﯿﮏ‬

‫‪ .113‬ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ آﺳﯿﻪ در اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫اﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﺘﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﺳﯿﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎن اﻓﺸﺎن ﺑﺮ اﯾﻦ‪ ،‬اي دل ﺳﯿﻪ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﺧﺼﺎل‬

‫زود‬

‫اي‬

‫درﯾﺎب‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫وﻗﺖ ﮐ‪‬ﺸﺖ آﻣﺪ‪ ،‬زﻫﯽ ﭘ‪‬ﺮ ﺳﻮد ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد و ﮔﺮم ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ از ﺟﺎ و ﮔﻔﺘﺎ‪ :‬ﺑﺦّ ﻟﮏ‬

‫ﮐﻠﮏ‬

‫ﻋﯿﺐِ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫َﮐﻞ را ﺧﻮد ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﮐﻼه‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﮔﺸﺘﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‬

‫اي‬

‫ُﮐﻠﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﺎه‬

‫آري‬

‫ﻫﻢ در آن ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﯿﺪي ﺗﻮ اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ در ﮔﻮش ِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ار ﺷﺪي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﭼﻪ وﻋﺪه ﺳﺖ و ﭼﻪ داد؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﻦ ﻟﻄﻒ آن ﮐﺮﯾﻤﺖ ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﭼﻮن زﻫﺮه ات ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪ؟‬

‫زﻫﺮه ات ﻧﺪرﯾﺪ؟ ﺗﺎ ز آن زﻫﺮه ات‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪي در ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻬﺮه ات‬

‫زﻫﺮه اي‪ ،‬ﮐﺰ ﺑﻬﺮ ﺣﻖ او ﺑﺮ درد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻬﯿﺪان از دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرد‬ ‫ز‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﻮي‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﯾﺮ‬

‫آﻣﺪي‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ ﻫﻢ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ و ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﭙﺮد‬

‫زود‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ ﻫﻢ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻋﻤﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺧﻮد ﮐﻪ ﯾﺎﺑﺪ اﯾﻦ‬ ‫داﻧﻪ‬

‫اي‬

‫را‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺎﺳﻮري‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎزار را؟‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫آﻓﺮﯾﻦ؟‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ُﮔﻞ ﻣﯿﺨﺮي ﮔﻠﺰار را‬

‫درﺧﺘﺴﺘﺎن‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﺣﺒﻪ اي را آﻣﺪت ﺻﺪ ﮐﺎن ﻋﻮض‬

‫ﺣﺒﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ "ﮐﺎن اﷲ ﻟﻪ" آﯾﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﻫﺴﺖ ﺷﺪ ز آن ﻫﻮي رب‪ ‬ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﻫﻮي ﻓﺎﻧﯽ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ او ﺳﭙﺮد‬

‫ﻧﻤﺮد‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﷲ‪،‬‬

‫دادن‬

‫آن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻮي‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫‪620‬‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫داﺋﻢ‬

‫و‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻗﻄﺮة ﺧﺎﺋﻒ از ﺑﺎد و‪ ،‬ز ﺧﺎك‬

‫ﮐﻪ ﻓﻨﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﻪ درﯾﺎ ﺑﻮد ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫از ﺗﻒ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﺑﺎد و ﺧﺎك رﺳﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش ﮔﻢ ﮔﺸﺖ در درﯾﺎ‪ ،‬وﻟﯿﮏ‬

‫ذات او ﻣﻌﺼﻮم و ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ و ﻧﯿﮏ‬ ‫ﻗﻄﺮه‪،‬‬

‫ﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺪه اي ﻗﻄﺮه‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﯽ ﻧﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺪه اي ﻗﻄﺮه‪ ،‬ﺧﻮد را اﯾﻦ ﺷَﺮَف‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺧﻮد ﮐﻪ را آﻣﺪ ﭼﻨﯿﻦ دوﻟﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ؟‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻘﺎﻇﺎ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫زود‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﺑﻔﺮوش‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫و‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮي‬

‫زود‬

‫و‬

‫ﺑﺸﺘﺎب‬

‫را‪،‬‬

‫ﻫﺮ دو ﻫﻼك‬

‫ﺑﻬﺎي‬ ‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺤﺮي‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ا‪‬ﺳﺘﺎدي و در ﻣﺎﻧﺪي؟ ﻫﻼ‬

‫ﺑﺨﺮ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬ ‫ز‬

‫ده‪،‬‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻮ‬

‫اﷲ اﷲ‪ ،‬ﮔﻮي ﺷﻮ‪ ،‬ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮوز از اﯾﻦ اﺷﺎرت‪ ،‬ﺑﯽ ﺳ‪‬ﺨُﻦ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫اﻓﺮاﺧﺘﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫زود‬

‫درﯾﺎب‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫زود‬

‫ﺗﺮ‪،‬‬

‫ﺗﻌﺠﯿﻞ‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﮐﺞ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫در‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﺼﯿﺎﻧﻬﺎي‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﻓﻀﻠﺖ‬

‫راه‬

‫داد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫دو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫درﭘﺬﯾﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ِ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﺎﺧﻦ‬

‫و‬

‫اي‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫اي‬

‫در‬ ‫ﺑﻪ‬

‫روﯾﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫آﻣﯿﺰ‪،‬‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻗﺒﻮﻟﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﻋﻨﯿﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫اﮐﺮام‬

‫او؟‬

‫او‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬ ‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﻣﻌﺼﯿﺖ‬ ‫وي‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‬ ‫ﻃﻠﺐ‬

‫در‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‪،‬‬

‫زود‬

‫زود‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫اي‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫راز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺘﯿﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮي‬

‫ﺑﻮدﺳﺖ‬

‫ﻻزم‬

‫‪ .114‬ﻗﺼﮥ ﺑﺎز ﭘﺎدﺷﺎه و ﮐﻤﭙﯿﺮ زن‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮي‬

‫او‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﻧﺎﺧﻨﯽ ﮐﻪ اﺻﻞ ﮐﺎر اﺳﺖ و ﺷﮑﺎر‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯽ در ﻋﻮض ﺻﺪ ﻋﺰّ و ﺳﻮد‬

‫اﺳﭙﯿﺪي‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﺳﺘﺖ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﮐﺎﺳﻔﻠﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎزي ﻓﺘﺎدت‪ ،‬ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻢ‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫ﻋﺎم‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫درﻧﻤﯿﻤﺎﻟﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭼﻮﮔﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮك‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺑﺒﺮد‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﻬﯽ‬

‫ﮐﻮر‬

‫وار‬

‫را‬ ‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺗﺘﻤﺎﺟﺶ دﻫﺪ‪ ،‬او ﮐﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﭘﺮّش‬

‫ﺗﺎ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﺧﻨﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫را؟‬

‫ﻧﺎﺧﻨﺎن زﯾﻦ ﺳﺎن دراز اﺳﺖ؟ اي ﮐﯿﺎ‬

‫ﻣﻨﻘﺎر‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻪ‬

‫رأي‬

‫را‬

‫‪621‬‬

‫ﻣﻬﺮ‬ ‫ﮔﯿﺮد‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﻣﻬﺮﻫﺎ‬

‫زال‬ ‫را‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺘﻤﺎج‬ ‫در‬

‫ﺳﺰاﺋﯽ‬

‫آب‬

‫ﺗﺘﻤﺎﺟﺶ‬

‫آب‬

‫ﺗﺘﻤﺎﺟﺶ‬

‫ﭘﺨﺘﻢ‬

‫ﻫﻤﺎن‬ ‫دﻫﺪ‪:‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫رﻧﺞ‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫را‬ ‫ِ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺑﺎز‬

‫زال‬

‫دﻻل‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺘﺮﻧﺠﺪ‪،‬‬

‫زن ﻓﺮو رﯾﺰد‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دو‬

‫و‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دراز‬

‫اﺷﮏ از آن ﭼﺸﻤﺶ ﻓﺮو رﯾﺰد ز ﺳﻮز‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺳﺎزد‬

‫را؟‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﯽ ز آن ﻓﻄﯿﺮ‬

‫از ﻏﻀﺐ آن آش ِ ﺳﻮزان ﺑﺮ ﺳﺮش‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﯽ‬

‫ﻋﺘﻮ؟‬

‫آرد‬ ‫ز‬

‫ﺧﺸﻤﺶ‬

‫َﮐﻞ ﻣﻐﻔﺮش‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﺷﺎه‬

‫دارد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﭼﻬﺮة‬

‫ﭼﺸﻢ ِ "ﻣﺎ زاﻏﺶ" ﺷﺪه ﭘ‪‬ﺮ زﺧﻢ ِ زاغ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﯿﮏ‪ ،‬از ﭼﺸﻢ ﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺎ درد و داغ‬

‫او‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺴﻄﺘﯽ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﺰ‬ ‫در‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺴﻂ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫رود‬

‫ﻣﺤﺴﻮﺳﻬﺎ‬

‫دو‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻗﻠﺰم‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﻢ ﯾﮑﯽ ﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ اي ﮔﻮﯾﻢ از آن ﭼﺸﻢ ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﻘﺎر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﺮ دﻫﺪ دﺳﺘﻮري اش‪ ،‬آن ﺧﻮب ﮐﯿﺶ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮ‬

‫ار‬

‫ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻓﺮّ و ﻧﻮر و ﺻﺒﺮ و ﻋﻠﻤﻢ را ﻧﺴﻮﺧﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺰاﯾﺪ‬

‫ﻣﺘﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﭘﻮد‬

‫و‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﭼﮑﯿﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻟﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آن‬ ‫در‬

‫آب‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺑﻮدي‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ از ﯾﮏ دم ﮐﻪ آرد ﺑﺎﺷﮑﻮه‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫دل ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺧﻤﻮش و ﻫﻮش دار‬

‫ور‬

‫ﻏﯿﺮﺗﺶ‬

‫را‬

‫ﻧﺨﻮت‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‪،‬‬

‫اش‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﺎﻗﻪ‬

‫دراﻧﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ور ﻧﻪ ﺳﻮزﯾﺪي ﺑﻪ ﯾﮏ دم ﺻﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺶ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﻨﺪ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﮐﺎوﺳﺖ ﭘﺸﺖ‪ ‬ﻣﻠﮏ و ﻗﻄﺐ ﻣﻘﺪرت‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ را راي زن‪ ،‬ﺻﺪﯾﻖ ِ رب‪‬‬

‫راي زن ﺑﻮ ﺟﻬﻞ را ﺷﺪ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫درد‬

‫ﻋ‪‬ﺮق‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺳﻮي‬

‫راي‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ دل ﺧﻮد را‪ ،‬ز ﭘﻨﺪ‪ ،‬او ﮐﺮد‬

‫ﭼﻨﺎﻧﺶ‬ ‫ﺟﻨﺲ‪،‬‬

‫ﺟﺬب‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّه‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮَد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫را‬

‫‪ .115‬ﻗﺼﮥ آن زن ﮐﻪ ﻃﻔﻞ آن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎودان ﺧﺰﯾﺪ و ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدن ﺑﻮد و از ﻋﻠﯽ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﭼﺎره‬ ‫ﯾﮏ‬

‫زﻧﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮﺗﻀﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫ﻧﺎودان‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮش ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ور ﻫﻠﻢ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ اﻓﺘﺪ او ﺑﻪ ﭘﺴﺖ‬ ‫آ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺷﺎرت‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫درﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪:‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫ور‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺲ ﻧﻤﻮدم ﺷﯿﺮ و ﭘﺴﺘﺎن را ﺑﻪ او‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‪ ،‬اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫او ﻫﻤﯽ ﮔﺮداﻧﺪ از ﻣﻦ ﭼﺸﻢ و رو‬ ‫‪622‬‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫زود‬

‫ﺣﻖ‬

‫درﻣﺎن‬

‫ﺷﻤﺎﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﻠﺮزد‬

‫دﻟﻢ‬

‫درد‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫دل‬

‫ﺑﮕﺴﻠﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻔﻠﯽ را ﺑﺮ آور ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺳﻮي ﺟﻨﺲ آﯾﺪ ﺳﺒﮏ ز آن ﻧﺎودان‬

‫ﺟﻨﺲ ﺑﺮ ﺟﻨﺲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺎودان‬

‫زن ﭼﻨﺎن ﮐﺮد و‪ ،‬ﭼﻮ دﯾﺪ آن ﻃﻔﻞ او‬

‫ﺟﻨﺲ ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻮش ﺧﻮش ﺑﺪو آورد رو‬

‫ﻧﺎودان‬

‫ﺟﺎذب ﻫﺮ ﺟﻨﺲ را ﻫﻢ ﺟﻨﺲ دان‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳ‪‬ﻔﻞ‬

‫از‬

‫ﻧﺎودان‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻦ‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻏﮋﻏﮋان‬ ‫ز‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﺲ‪،‬‬

‫ﺷﺪﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﺸﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺎروت‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫و‬

‫را‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺜﻠﮑﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻓﺘﺎدن‬ ‫رﻫﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ُﮔﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ آﯾﻨﺪ و‪ ،‬ﮐﻢ ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫ﺟﺎذﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎذﺑﺶ ﺟﻨﺲ اﺳﺖ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻃﺎﻟﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮدون‬ ‫ﻣﺎروت‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫وارﻫﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺐ‬

‫ادرﯾﺲ‬

‫آن‬

‫ﻃﻔﻞ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‪،‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺘﻦ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫را‬

‫ﻏﻼم‬

‫از‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ ﺗﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ز آن زﯾﺮ آﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺷﺎﮔﺮد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫آن‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز آن ﺳﮕﺎن آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺣﻘﺪ و ﺣﺴﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را دﯾﺪ او ﮐﻤﺎل‪ ،‬از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﻗﻮﻟﻨﺠﺶ آﻣﺪ‪ ،‬درد ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻤﺎﻟﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬

‫دﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻣﺸﻐﻮﻟﺌﯽ‬

‫ﺟﺮﻋﮥ‬ ‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫آور‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎن‬ ‫و‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫را‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺪاﯾﺖ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫درون‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﭙﺮدازي‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪو‪ ،‬ﻣﺴﺖ از‬

‫ِ‬

‫ﺣﺸﯿﺶ‬

‫ﮐﺎو‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫زد‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫دﻓﻊ‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬

‫دل‬

‫ﮐﺲ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻧﻔﺘﯽ‬

‫وارﻫﺎﻧﺪ‬ ‫از‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫دوﺧﺘﻪ‬

‫آن‬ ‫دو‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﻣﯿﺮﻫﺪ‬ ‫ﺧﻮدﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاب را ﯾﺰدان ﺑﺪان ﺳﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺰ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻓﮑﺮ را ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺪارد‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ز ره ﺑﯿﺮون ﺑﺮد آن ﻧﺤﺲ را‬

‫ﺳﻌﺎدت‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺧﯿﻤﮥ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ادراﮐﺎت‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﮕﻤﺎرد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫او‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺣﻖ‪ ،‬ﺧﺮ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺟﻮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ را ﺑﺨﻮر زﯾﻦ ﺧﻨﺒﻬﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫دﻧﺒﻬﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻣﻌﺸﻮق ﭼﻮن ﺧﻨﺒﯿﺴﺖ ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آن ﯾﮑﯽ د‪‬رد و‪ ،‬دﮔﺮ ﺻﺎﻓﯽ ﭼﻮ د‪‬ر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﺪ ز آن ﺳﻮ ﺑﮕﯿﺮد راه ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ز‬

‫ز‬

‫ِ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫از‬

‫دﻻ‪،‬‬

‫ﻏﺮه‬

‫‪623‬‬

‫اش‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ز‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﭽﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‪ ،‬ﻣﻨﺰه ز اﺧﺘﻼط‬

‫ﻣﯽ اي‬

‫ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺎ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺑﭽﺶ‪ ،‬اي رو ﺗﺮُش‬

‫آن ﻣﯽ ﺻﺎﻓﯽ ﮐﺰ آن ﮔﺮدي ﺧﻤ‪‬ﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ ات آرد ﮐﺸﺎن ﺗﺎ رب‪ ‬دﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ رﻫﯽ از ﻓﮑﺮ و وﺳﻮاس و ﺣ‪‬ﯿﻞ‬

‫اﻟﺠﻤﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪت‪،‬‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫و‬

‫روﺣﻨﺪ‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺎل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫رﻗﺺ‬

‫در‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻣﺮ ﻣﻠﮏ را ﺟﺬب ﮐﺮدﻧﺪ از ﻓﻠﮏ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻠﻮ‬

‫ﺟﻮﯾﯽ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﺎد ﺟﻨﺲ آﺗﺶ اﺳﺖ و ﯾﺎر ِ او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻮزة‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ دﻟﺶ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ‪ ،‬در وي ﺑﺎد ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻇﺮف ﺧﻮد را ﻫﻢ ﺳﻮي ﺑﺎﻻ ﮐﺸﺪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻮي اﯾﺸﺎن ﮐﺶ ﮐﺸﺎن ﭼﻮن ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ و ﺑﯽ ز ﺷﮏ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﻨﺲ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺎ ﻣﻠﮏ‬ ‫ﺑﺪو‬

‫ﺑﺒﻨﺪي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺑﺎدش‬

‫ﺑﺎز‬ ‫و‬

‫ﺗﻮ‬ ‫آن‬

‫آن‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺟﻨﺲ‬ ‫ﺻﺪر‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﻗﻌﺮش‬

‫آﻫﻨﮓ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ذﻣﯿﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺒﻄﯽ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﮔﺰﯾﺪش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ز‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ دو ﺳﻮزﻧﺪه ﭼﻮ دوزخ‪ ،‬ﺿﺪ ﻧﻮر‬

‫دو‬

‫اﺳﻔﻞ‬ ‫ﺑﺮد‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫دوزﺧﻨﺪ‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ِ‬

‫ﺳﺮا‬

‫آن‬

‫دو‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ دو ﭼﻮن دوزخ‪ ،‬ز ﻧﻮر دل ﻧﻔﻮر‬

‫‪ .116‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "ﺟﺮﯾﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻓﺎن ﻧﻮرك اﻃﻔﺎ ﻧﺎري" از زﺑﺎن دوزخ‬

‫زآﻧﮑﻪ دوزخ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اي ﻣﻮﻣﻦ ﺗﻮ زود‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬر‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻮرت آﺗﺶ را رﺑﻮد‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫اي‬

‫ﺻﻨﻢ‬

‫ﺑﮕﺬر اي ﻣﻮﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻮرت ﻣﯽ ُﮐﺸﺪ‬

‫آﺗﺸﻢ‬

‫را‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫دوزخ‬

‫اﺳﺘﺶ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫آن‬

‫رﻣﺪ‬

‫دوزخ‬

‫از‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫دوزﺧﯽ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬ ‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﻮر‬ ‫آن‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺰد ﻣﻮﻣﻦ از دوزخ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫او‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺿﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‪،‬‬

‫در ﺣﺪﯾﺚ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻣﻦ در دﻋﺎ‬

‫ﭼﻮن اﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ز دوزخ از ﺧﺪا‬

‫دوزخ از وي ﻫﻢ اﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺟﺎذﺑﮥ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ور‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫دور‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ‬

‫دارم‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﺲ ﮐﯿﺴﺘﯽ از ﮐﻔﺮ و دﯾﻦ‬ ‫ﺳﺒﺤﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﻣﺎﯾﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺎﻣﺎﻧﺌﯽ‬

‫ور‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻣﺎﯾﻠﯽ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‪،‬‬

‫دو‬

‫از‬

‫ﻣﺎﯾﻠﯽ‪،‬‬ ‫دوان‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﻫﺮ دو در ﺟﻨﮕﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺎن و ﻫﺎن ﺑﮑﻮش‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﺮ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش‬

‫ﺑﻨﻮش‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻘﻮش‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﺳﺎﻏﺮ‬

‫از‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫در ﺟﻬﺎن ِ ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﺷﺎدي اﯾﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺼﻤﺖ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬ ‫‪624‬‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻋﺪو‬ ‫دﻧﯽ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دراز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬

‫اي‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫اﺿﻼل‬

‫ﻣﺸﯿﺮ‬

‫و‬

‫‪ .117‬ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ وزﯾﺮش ﻫﺎﻣﺎن در اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫آن‬

‫ﺳﺘﯿﺰه‬

‫وﻋﺪه‬

‫رو‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺳﺨﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫را‬ ‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﺮدرﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﻬﺎ زد‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎ ﮐﺮد آن ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﮐﻮﻓﺖ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ اﻧﺪر روي ِ ﺷﺎه؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﻣﺸﺎرق‪،‬‬

‫اﺳﺐ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫ﻣﻐﺎرب‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺎﻟﻨﺪ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫رو‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﺑﻮده‬

‫اي‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻌﺒﻮد‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﮑـُﺶ اول ﻣﺮا‪ ،‬اي‬

‫ﺣﺮف‪‬‬

‫ﺗﺒﺎه؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن‬

‫ﺧﺮاج‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﻘﺒﺎد‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺘﺎﻧﮥ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﮔﺮدي‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﮐﻤﯿﻨﮥ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن؟‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺷﻮد ﮔﺮدون زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ دﻻن ﻣﺎن‪ ،‬دل ﺧﺮاش ﻣﺎ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ دﺷﻤﻨﺎن و‪ ،‬دوﺳﺖ ﮐﻮر‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺎ را‪ ،‬ﭘﺲ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻗﻌﺮ ﮔﻮر؟‬

‫ﺧﺴﺮوا‪،‬‬ ‫ﺧﻮد‬

‫اول‬ ‫ﻧﺒﻮدﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫دوﺳﺖ‬

‫از‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬ ‫ﺗﺎش‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﺧﺖ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ‪ ،‬دوﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ دوا "دو" اول و‪ ،‬آﺧﺮ "ﻟﺖ" اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ از اﯾﻦ دوﻟﺖ ﻧﺘﺎزي ﺧﺰ ﺧﺰان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﭼﻮ ﺗﻮ ﺑﺲ دﯾﺪه اﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﻣﻐﺮب‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫او‬

‫ﻣﺬﻟﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫ﻧﺮد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﻣﮕﻮ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪ .118‬ﺗﺰﯾﯿﻒ ﺳﺨﻦ ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﺎر را ﺑﺎ ﺑﺨﺖ ﭼﻮن زر ﮐﺮده ﺗﻮ‬

‫در ﻫﺰار آﺗﺶ ﺷﺪن‪ ،‬زﯾﻦ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻠﻪ‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﻟﺠﺎج‬

‫اﺳﺐ‬

‫و‬

‫دﺳﺘﺎر‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎن‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﺴ‪‬ﺨﺮ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‪،‬‬ ‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﻨﻬﺎﯾﺶ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ز‬

‫ﻟﺐ‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮔﻔﺖ و ﻣ‪‬ﺤﺮَم ﺳﺎﺧﺖ آن ﮔﻤﺮاه را‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻓﺨﺮ آوري‪ ،‬ﮐﺰ ﺗﺮس و ﺑﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدد از او آن ﺳﺎﺟﺪش‬

‫داﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﺧﻨﮏ‬

‫را‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ذﻟﺖ‬

‫را‬

‫ﺳﺮ ِ اﯾﺸﺎن ز ﺗﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺳﺠﻮدي‬

‫ﺑﻬﺎرت‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﮔﺸﺖ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎن‬

‫ِ‬ ‫زﻫﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه اﻧﺪ‬ ‫ﭘﺎﯾﺪار؟‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﺮدم‪،‬‬

‫روز‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻣﺆﺑﺪش‬

‫ﻧﻔﺴﻪ‪‬‬

‫واي آن ﮐﺰ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻪ او‬

‫اﯾﻦ ﺗﮑﺒﺮ زﻫﺮ ﻗﺎﺗﻞ دان ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫از ﻣﯽ ﭘ‪‬ﺮ زﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬او ﮔﯿﺞ و ﻣﺴﺖ‬ ‫‪625‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫زﻫﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻗﺎﺗﻞ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﻫﺮ‬ ‫زﻫﺮ‬

‫دم‪،‬‬

‫ﻧﺪاري‬

‫دان‬ ‫ﻧﻮﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺧﻢ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ زﻫﺮ اﺳﺖ ﻫﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻢ ﻧﻮش از آن‬

‫ﻣﺪﺑﺮي‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺷﺎﻫﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ ﺑﺮ ﺷﻬﯽ‬

‫دارد‬

‫در‬

‫ﭼﻬﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ور‬

‫زﻫﺮﯾﺶ‬

‫زﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫داد‬

‫ﺳﺘﺪ‬

‫ﮐﺎز ﭼﻪ زﻫﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮ در ﻗﻮم ﻋﺎد‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫را‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫از‬

‫ﻃﺮب‬

‫ﯾﮏ‬

‫دم‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺴﺘﮥ‬

‫را‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﮑﺸﺪش‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺮﻫﻤﺶ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ زﻫﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺗﮑﺒﺮ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا؟‬

‫ﮐﺸﺖ ﺷﻪ را ﺑﯽ ﮔﻨﺎه و ﺑﯽ ﺧﻄﺎ؟‬

‫وﯾﻦ دﮔﺮ را‪ ،‬ﺑﯽ ز ﺧﺪﻣﺖ ﭼﻮن ﻧﻮاﺧﺖ؟‬

‫زﯾﻦ دو ﺟﻨﺒﺶ‪ ،‬زﻫﺮ را ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﮔﺮگ‪ ،‬ﮔﺮگ‪ ‬ﻣﺮده را ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺰد؟‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫رﺳﺖ‬

‫راه‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫زن‬

‫ﺧﻀﺮ‪،‬‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫را‬

‫را‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺷﻮ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫آن ﮐﻬﯽ‪ ،‬ﮐﺎو داﺷﺖ از ﮐﺎن ﻧﻘﺪ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫اﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﻓﺠ‪‬ﺎر‬

‫از‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺎره‬

‫ﭘﺎره‬

‫اﻧﺪر‬ ‫از‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫زﺧﻢ‬

‫رو‬ ‫ﮐﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ وي زﺧﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻬﺘﺮي ﻧﻔﺖ اﺳﺖ و آﺗﺶ‪ ،‬اي ﻏﻮي‬

‫ﻣﯿﺮوي؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﻮار‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آرد‬

‫از‬

‫زﻣﯿﻦ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﻧﮕﺎه‬

‫اي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﯿﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺪﻓﻬﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رود‪،‬‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﺳﺘﺨﻮان‬

‫اﯾﻦ ﻓﺮوع اﺳﺖ و اﺻﻮﻟﺶ آن ﺑﻮد‬ ‫ﻧﻤ‪‬ﺮدي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫و‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زو‬

‫ﮐﯽ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﯾﺎﻏﺌﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﻓﻮ‬

‫اﻓﺘﺎدن‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﺮﮐﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮدد؟‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺪف‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﺗﺮﻓﻊ‪،‬‬

‫آذر‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺷﺮﮐﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪو زﻧﺪه ﺷﺪي‪ ،‬آن ﺧﻮد وي اﺳﺖ‬

‫وﺣﺪت ﻣﺤﺾ اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺑﯽ ﻓﻬﻢ اﯾﻦ از ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫درون‬

‫ﺧﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺮح‬ ‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﻋﻤﺎل‬ ‫در‬

‫دارم‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺟﮕﺮﻫﺎ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺲ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮد زﯾﺮَﮐﺎن را اﯾﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ دو ﮐﺮدم‪ ،‬اﮔﺮ در د‪‬ه ﮐﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ راﻫﯽ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻓﺮﻋﻮن زد‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫آن‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺎﻣﺎن‬

‫ﺑﺪان‬ ‫رﺳﯿﺪه‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫داد‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫او‬ ‫دوري‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫او‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﯿﭻ ﺷﻪ را اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺒﺎد‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ُ‬

‫‪ .119‬ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از اﯾﻤﺎن ﻓﺮﻋﻮن و ﺟﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﺎﻣﺎن در دل ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬ﻟﻄﻒ ﺑﻨﻤﻮدﯾﻢ و ﺟﻮد‬ ‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺮ‬

‫راﺳﺘﯿﻦ‬ ‫‪626‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺖ‬

‫را‬

‫روزي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ورا‪ ،‬ﻧﯽ دﺳﺖ دان‪ ،‬ﻧﯽ آﺳﺘﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫دزدﯾﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ دل و ﺑﯽ ﺟﺎن و ﺑﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫دادﻧﺪت‬

‫ﻋﻮام‬

‫وام‬

‫آن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ار‬

‫ﺑﺎز‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺖ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫ﻣﺘﻔﻖ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫‪ .120‬ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﮐﺮدن اﻣﯿﺮان ﻋﺮب ﺑﺎ رﺳﻮل ﺧﺪا ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﻣﻠﮏ را ﻣﻘﺎﺳﻤﻪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻧﺰاﻋﯽ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺟﻮاب ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺄﻣﻮرم در اﯾﻦ اﻣﺎرت و ﺑﺤﺚ اﯾﺸﺎن از‬ ‫ﻃﺮﻓﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﻋﺮب‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﺎزع‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮي‪ ،‬ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﻫﻢ اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﺨﺶ ﮐﻦ اﯾﻦ ﻣﻠﮏ و‪ ،‬ﺑﺨﺶ ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ در ﺑﺨﺶ ِ ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﺼﺎف ﺟﻮ‬

‫ﺗﻮ ز ﺑﺨﺶ ﻣﺎ‪ ،‬دو دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯿﺮي‪ ،‬ﻣﺮ ﻣﺮا ﺣﻖ داده اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ِ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫داده‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻗ‪‬ﺮآن ِ اﺣﻤﺪ اﺳﺖ و دور ِ او‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫اﻣﺮ‬

‫او‬

‫را‪،‬‬

‫اﺗﻘﻮا‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﻣﺎ ﻫﻢ ز آن ﻗﻀﺎ‬

‫ﺣﺎﮐﻤﯿﻢ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫ﻣﺎن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﯿﮑﻦ ﻣﺮ ﻣﺮا ﺣﻖ ﻣﻠﮏ داد‬ ‫ﻣﯿﺮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬ ‫ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫داد‬ ‫ﻋﺎرﯾﻪ‪،‬‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻓﺰون ﺟﻮﺋﯽ؟ ﺑﮕﻮ‬

‫در زﻣﺎن اﺑﺮي ﺑﺮ آﻣﺪ ز اﻣﺮ ﻣ‪‬ﺮ‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﻬﺮ آورد ﺳﯿﻠﯽ ﺑﺲ ﻣﻬﯿﺐ‬

‫اﻫﻞ ِ ﺷﻬﺮ اﻓﻐﺎن ﮐﻨﺎن‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ رﻋﯿﺐ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫ﻧﯿﺰه‬

‫ﻫﺎ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺧﺎﺷﺎﮐﯽ‬

‫رﺑﻮد‬

‫آبِ ﺗﯿﺰ ِ ﺳﯿﻞ ِ ﭘﺮ ﺟﻮش ِ ﻋﻨﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻗﻀﯿﺐ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺮ وي ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫آن‬

‫روا‬

‫ﻧﯿﺰه ﻫﺎ ﮔﻢ ﮔﺸﺖ ﺟﻤﻠﻪ‪ ،‬وآن ﻗﻀﯿﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ز اﻫﺘﻤﺎم آن ﻗﻀﯿﺐ‪ ،‬آن ﺳﯿﻞ ِ زﻓﺖ‬

‫رو‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪﻧﺪ از وي آن اﻣﺮ ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﺰ ﺳﻪ ﮐﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﻘﺪ اﯾﺸﺎن ﭼﯿﺮه ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﺣﺮش‬

‫ﻣﻌﺠﺰ‬

‫ﻗﻀﯿﺐِ‬ ‫آب‬

‫ﻣ‪‬ﻘﺮ‬

‫آن‬ ‫ِ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫آن‬ ‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﻗﯿﺐ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﺮان‬

‫ﮐﺎﻫﻦ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﺟﺤﻮد‬

‫ﺑﻮﺳﻔﯿﺎن‬

‫ﺣﺮب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﻮﻟﻬﺐ‬

‫وآن‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻀﯿﺐ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻧﺎم او ﺑﯿﻦ‪ ،‬اي ﻧﺠﯿﺐ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن را ﺳﯿﻞ ِ ﺗﯿﺰ ِ ﻣﺮگ ﺑﺮد‬

‫ﻧﻤﺮد‬

‫ﻧﯿﺰه‬ ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫را‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫دوام‬

‫او‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫‪627‬‬

‫و‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺳﯿﻞ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻠﮏ‪‬‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫در‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻃﺮاف‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺰة‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﮐﻨﻮن‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ِ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫زاد‬

‫ﻣﯿﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﭼﻨﺎن‬ ‫دوﻟﺖ‬ ‫روز‪،‬‬

‫ﺗﯿﺰش‬ ‫ﺗﺎ‬

‫روز‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫‪ .121‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﻘﺮﯾﻊ و ﺗﻮﺑﯿﺦ ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور‬

‫آورده‬

‫ﺧﺮي‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ام‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻠﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫آﺧﻮرت‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﺰ ﻋﺼﺎ‪ ،‬ﮔﻮش و ﺳﺮت ﭘﺮ ﺧﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫اﻧﺪرﯾﻦ‬

‫آﺧﻮر‪،‬‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ادب‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺧﺮان‬

‫و‬

‫ام‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آورده‬

‫اژدﻫﺎﺋﯽ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫اژدﻫﺎي‬

‫ﮐﻮﻫﺌﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫دوزخ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬اي ﮔﺒﺮ دﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ور‬

‫درﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﺴﺘﺤﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﺟﻔﺎي‬

‫ﮐﺎژدﻫﺎﺋﯽ ﮔﺸﺘﻪ اي‪ ،‬در ﻓﻌﻞ و ﺧﻮ‬

‫ﻋﺼﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﻨﺪ‬ ‫ﺧﺮي‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد از ﮐﻔﺮ ﺳﻮي دﯾﻦ ِ ﺣﻖ‬ ‫دون‬

‫ورﻧﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫اي‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻼ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺖ‬ ‫ورﻧﻪ‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫و‪،‬‬

‫اژدﻫﺎي‬ ‫ﻣﺆﻣﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫در‬ ‫در‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫در‬

‫ز‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺑﻨﺪان‬

‫ﻧﺎر‬

‫اﺑﺪ‪،‬‬

‫دوزخ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎﻧﯽ‬ ‫اﻓﺘﯽ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺳﺮﻧﮕﻮن‬

‫‪ .122‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎي ﻗﺪرت ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﻧﭙﺮﺳﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﻬﺸﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ و دوزخ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻋﺼﺎﺋﯽ‬

‫دم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ دوزخ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮ دﻟﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫دﻧﺪاﻧﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آبِ‬

‫دﻫﺎﻧﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﻦ‬

‫دﻧﺪان‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ و ﺣﻠﻞ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺗﺎ‬

‫آب‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮن‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﻞ‪،‬‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫او‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﻮن‬

‫دم‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﺧﺪا‬

‫دوزخ‬

‫و ﻓﺦ ﮐﻨﺪ‬

‫آرد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮغ‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫دام‬

‫و‬

‫دردﻫﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﻧﺪان‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﻣﮕﺰ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫اوج را‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫زآب‬

‫ﮔ‪‬ﻠﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﺒﻄﯿﺎن‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دوزخ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫را‬

‫ﺳﺒﻄﯿﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻠﯿﻤﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‪‬‬

‫و‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﺿﺮﺑﺖ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﻗﻨﺪ‪‬‬ ‫ِ‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺘﺮز‬

‫ﻣﺤﺼﻮن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻤﻨﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎر‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫راه‬

‫آﻣﻮﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺸﺎد آن را‪ ،‬و اﯾﻦ را ﺳﺨﺖ ﺑﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻗﺎﺑﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫او‪،‬‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫از‬

‫در ﺟﻤﺎد از ﻟﻄﻒ‪ ،‬ﻋﻘﻠﯽ ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫و ز‬

‫ﻧﮑﺎل‪ ،‬از ﻋﺎﻗﻼن‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎران‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ اﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﺣﻖ دﯾﺪ و ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫اﺑﺮ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﻪ و ﻧﺠﻢ ِ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﻧﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ در وﻗﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻬﻨﮕﺎم و ﻧﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫ﺟﻤﺎدات‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫‪628‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺑﻠﻪ‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ‪،‬‬

‫ﺗﺮﺗﯿﺐ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ﻧﮑﺮدي ﻓﻬﻢ ِ اﯾﻦ را‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻤﺎدات‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ و ﺳﻨﮓ داري از ﻗﯿﺎس‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﮔﻬﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﻃﺎﯾﻌﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫داﻧﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫ز‬

‫زاﻧﺒﯿﺎ‬

‫داﻧﺶ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﻧﯿﻞ‬

‫آب‬

‫آوردﻧﺪ‪،‬‬ ‫ز‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫در‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺟﻤﺎدات‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺨﺒﺮ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﯽ‬ ‫دو‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺿﺎﯾﻌﯿﻢ‬

‫اﻣﺖ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺶ داﻧﺶ آﻣﺪ وﻗﺖ‪ ‬ﺧﺴﻒ‬

‫در ﺣﻖ ﻗﺎرون‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺮدش ﻗﻬﺮ ﻧﺴﻒ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ دو ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﭼﺮخ و ﺷﮑﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ از آن ﺷﯿﺦ و ﺻﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن درﺧﺖ و ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر ﻫﺮ ﻣﻘﺎم‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﭼﻮن ﻗﻤﺮ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺘﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ و‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﻧﺎﻟﯿﺪ‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬

‫ﮐﺮده‬

‫‪ .123‬ﺟﻮاب دﻫﺮي ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮ اﻟﻮﻫﯿﺖ اﺳﺖ و ﻋﺎﻟﻢ را ﻗﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫دي‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺎدث اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﺮخ و‪ ،‬ﺣﻘﺶ وارث اﺳﺖ‬

‫ﺣﺪوث؟‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻏﯿﻮث؟‬

‫ﺣﺪوث‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯿﯽ‬ ‫ذره‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي‬

‫ﮐﺮﻣﮑﯽ‪،‬‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﺎدﺛﯽ‬

‫اﻧﻘﻼب‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬

‫دﻓﯿﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪو‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﺣﻤﺎﻗﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺪوث‬

‫اﯾﻦ؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﻓﺰون ﮔﻮﺋﯽ ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دﯾﺪم‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻤﯿﻖ‬

‫ﻓﺮﯾﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫روزي‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‬

‫زﻣﯿﻦ؟‬ ‫اي‬

‫دو‬

‫در ﺟﺪال و در ﺧﺼﺎم و در ﺳﺘﻮه‬

‫ﮔﺸﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‪ ،‬ﺑﺮ آن دو ﮐﺲ ﮔﺮوه‬

‫ﻣﻦ‬

‫روان‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻃﻼع‬

‫از‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﺷﺪم‬

‫اﻃﻼع‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﺪم‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬ ‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﻢ‬ ‫از‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮدون ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و آن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﻗﺪﯾﻢ و ﺑﯽ ﮐﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻧﯽ‬

‫روز‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮔﻮﻟﯽ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﯿﺎور ﺣﺠﺖ و ﺑﺮﻫﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﺸﻨﻮم‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬ ‫در‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬ ‫درون‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‪،‬‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫درون‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺧﻼق‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﯽ‬

‫وي‬

‫اﺳﺖ‬

‫آرﻧﺪه‬

‫رزاق‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪي‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺮﻫﺎﻧﻢ‬

‫در‬

‫را‬ ‫ﮔﺰﯾﺪ‬ ‫زﻣ‪‬ﻦ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﻼل از ﺿﻌﻒ ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﻣﮑﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﺸﻢ‬ ‫ﺑﺴﯿﺞ‬

‫ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺸﺖ و ﺧﻠﻖ ﮔﯿﺞ‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫در‬

‫دروﻧﻢ‬

‫ﺣﺠﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺪوث‬

‫داﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﯾﻘﯿﻦ دان را‪ ،‬ﮐﻪ در آﺗﺶ رود‬

‫در زﺑﺎن ﻣﯽ ﻧﺎﯾﺪ آن ﺣﺠﺖ‪ ،‬ﺑﺪان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺣﺎل و ِﺳﺮّ ِ ﻋﺸﻖ ِ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎرا‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫آن‬

‫‪629‬‬

‫و‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫آﯾﺘﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ و‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫رخ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺎري‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺣﺠﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رواﻧﻪ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫آﯾﺘﯽ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﻗﻠﺒﯽ و ﻧﻘﺪي‪ ،‬دم زﻧﻨﺪ‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫را‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﺟﻤﺎﻟﺶ‬

‫ورﻧﻪ ﮐﻮﺗﻪ ﮐﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺮض و ﻃﻮل‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮي ﻣﻦ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ زردي و ﻧﺰاري‪ ،‬روي ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آﺗﺶ در ﻓﺘﻨﺪ آن دو ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﻋﺎم و ﺧﺎص از ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫از ﮔﻤﺎن و ﺷﮏ ﺳﻮي اﯾﻘﺎن روﻧﺪ‬

‫آب و آﺗﺶ آﻣﺪ اي ﺟﺎن‪ ،‬اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ و ﻗﻠﺒﯽ را‪ ،‬ﮐﻪ آن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﺮ دو در آﺗﺶ روﯾﻢ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‬

‫ﯾﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﺮ دو در ﺑﺤﺮ اوﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن در ِ دﻋﻮي ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻮﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ دو ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻒ آﺗﺶ زدﻧﺪ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫را‬

‫آن‬ ‫از‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‪،‬‬

‫ﻧﮑﻮﯾﻢ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺳﻮﺧﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﺆذن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‪،‬‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮد‬ ‫اﻋﻼم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫را‬

‫ﺳﻮﺧﺖ‪،‬‬

‫را‬

‫را‬

‫اﻓﺰون‪،‬‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران روح ﺷﺪ دل داده اي‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻗﺮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪه‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ ﺻﻮاب‬

‫در‬

‫دوام‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮو ﺑﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻫﺎن‪،‬‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺴﻮزﯾﺪه ﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﺎم از اﺟﻞ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ر‪‬ﺳﺖ و‪ ،‬ﺳﻮزﯾﺪ اﻧﺪر آﺗﺶ آن دﻋﯽ‬ ‫ﮐﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﯿﺮاﻧﺎن‬

‫ﻣﺴﻤﯽ‬

‫روان‬ ‫ﺻﺪر‬

‫ﺧﺎم‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮدﺳﺖ‬

‫و‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫اي‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫و‬

‫او‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﭘﺮده‬ ‫و‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫راوﯾﻪ‬ ‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫در‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﺎن ﮐﻪ دم زد از ﺳﺒﻖ‬

‫در ﺣﺪوث ﭼﺮخ‪ ،‬ﭘﯿﺮوز اﺳﺖ و ﺣﻖ‬

‫رو‬

‫ﯾﮏ ﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﺻﺪق آن اﻧﮑﺎر ﮐﻮ؟‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫ﮐﻮ در اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ؟ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﻫﻤﺎره‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﻨﺎره‪،‬‬

‫در‬

‫ﺳﮑﮥ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زرد‬ ‫ﺛﻨﺎي‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﻨﺒﺮي ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﺮ آن ﺟﺎ ﻣﺨﺒﺮي؟‬ ‫روي‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫درم‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﺳﮑﮥ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﯾﺎد‬

‫آرد‬

‫روزﮔﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺑﺮ رخ ِ ﺳﯿﻢ و زري اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﮑﻪ‬

‫اي‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫زﻫﺮه ﻧﯽ ﮐﺲ را‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﮏ ﺣﺮﻓﯽ از آن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺪزدد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﯾﺎر ِ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮي‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﻐﻠﻮﺑﺎن‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻨﺪﯾﺸﺪ‬

‫ﻓﺎﯾﺪة‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫و‪،‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫از‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫او‬

‫"أُم‪‬‬

‫اﻟﮑﺘﺎب"‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬ ‫ﻫﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اي‬

‫ﻏﻮي‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﻇﺎﻫﺮﯾﺴﺖ‬

‫آن ز ﺣﮑﻤﺘﻬﺎي ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﻣﺨﺒﺮي اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫‪630‬‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دواﻫﺎ‬

‫ﮐﺎﻣﻦ‬

‫ﺗﻔﺎوت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺣﻖ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺮﻓﺎن‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﻋﻤﺮ ﮐﺮﮐﺲ ﺳﻪ ﻫﺰار و ﭘﺎﻧﺼﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﮐﺒﻮﺗﺮ را ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ زآن ﺑﻪ دﺳﺖ؟‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﻣﺮگ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﺮﮐﺲ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﺲ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﯿﻦ ﺷﺪﻧﺪ از ﺟﻬﻞ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ از ﻋ‪‬ﻤﯽ ﻧﻪ ﭘﺲ ﻧﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ در ﺟﻬﺎن ﯾﮏ ﺗﺎر ِ ﻣﻮ‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﮐﺮﮐﺲ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﻣﻌﻨﺌﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﯽء‪‬‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﻫﺎﻟﮏ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‪،‬‬

‫اﻻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﺟﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫‪ .124‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﮐﻪ "ﻣﺎ ﺧَﻠَﻘْﻨَﺎ اﻟﺴ‪‬ﻤﻮات‪ ‬و‪ ‬اﻟْﺄَر‪‬ض‪ ‬و‪ ‬ﻣﺎ ﺑ‪‬ﯿﻨَﻬ‪‬ﻤﺎ إِﻟﱠﺎ ﺑِﺎﻟْﺤ‪‬ﻖِ" ﻧﯿﺎﻓﺮﯾﺪﻣﺸﺎن ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻬﺮ ﻣﻌﻨﯽ و ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ آن را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻘﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻧﮕﺎرد‬

‫ِ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﺑﭽﮕﺎن‬

‫و‬ ‫ﯾﺎد‪‬‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺶ؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﻧﻔﻊ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ُﻓﺮﺟﻪ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﻮزه ﮔﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ ﮐﻮزه ﺷﺘﺎب؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺎﺳﮥ‬

‫ﺗﻤﺎم؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﺳﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻦ؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺧﻂ‪،‬‬

‫ﻏﺎﯾﺐ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺎﺳﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﻄﺎﻃﯽ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻂ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫آن‬

‫از‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫آب؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻪ‬ ‫ﻏﺎﺋﺐ‬

‫ﻃﻌﺎم؟‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن؟‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻤ‪‬ﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻓﺎﯾﺪة‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﻌﺐ‪،‬‬

‫ﻟﻌﺐ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫و آن ﺑﺮاي آن و‪ ،‬آن ﺑﻬﺮ ﻓﻼن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻦ ﺟﻬﺎت اﻧﺪر ﺟﻬﺎت‬

‫در ﭘﯽ ﻫﻢ‪ ،‬ﺗﺎ رﺳﯽ در ﺑ‪‬ﺮد و ﻣﺎت‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫و آن ﻣﻨﯽ از ﺑﻬﺮ ﻧﺴﻞ و روﺷﻨﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﺖ‪ ‬زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎزﯾﻬﺎي‬ ‫ﻧﻬﺎده‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫اول‬ ‫آن‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﻄﺮﻧﺞ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫دوم‬

‫دوم‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﺧﻮردن‬ ‫ﺑﯿﻨﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ز‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮَش‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺳﻤﻌﻨﺎ‬

‫ﺳﯿﺮ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﺗﻮﮐﻞ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫رﺳﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ او‬

‫ﻧَﺒﺖ را ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪه‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه اي‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫او‬

‫ﺗﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﺳﯿﺮ‪،‬‬

‫ﻣﻘﺪار‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫درﻣﺎﻧﺪه‬

‫اي‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫رو‬

‫اي‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮﮐﻞ ﻣﯽ ﻧﻬﺪ ﭼﻮن ﮐﻮر‪ ،‬ﮔﺎم‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﻧَﺮد‬

‫او‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫در‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﺎي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﻓﻮاﯾﺪ‬

‫و‬

‫دﻫ‪‬ﻢ‪،‬‬

‫آن‬

‫از‬

‫اﻧﺪﻫﺎن‬

‫را‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﺎرم‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻮزه‪،‬‬

‫از‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ِ‬

‫وارﻫﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ؟‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﮐﺮدن‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫اش‬

‫ﺧﻠﻨﺎ‬

‫ﻋﺼﯿﻨﺎ‬ ‫اﺻﺤﺎب‬

‫و آن ﻧﻈﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آن اﻓﺴﺮده ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ روﻧﺪه و ﺟﺰ درﻧﺪة ﭘﺮده ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫در‬

‫ده‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫‪631‬‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺪازة‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺮ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺳﺪ‪ ِ ‬ﭘﯿﺶ و‪ ،‬ﺳﺪ‪ ِ ‬ﭘﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ ﮔﺰاره ﭼﺸﻢ و‪ ،‬ﻟﻮح ﻏﯿﺐ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫رو‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺎﺑﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪو‬

‫وﺟﻮد‬

‫آﺧﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫در‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ در ﭘﯿﺶ اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬او ﺑﺪﯾﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬ز ﭘﺲ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ او ﺗﺎ اﺻﻞ ِ اﺻﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻋﯿﺎن ﺗﺎ روز ِ ﻓﺼﻞ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﯿﻘﻞ ﭘﯿﺶ ﮐﺮد‪ ،‬او ﺑﯿﺶ دﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﮐﺎن ﺻﻔﺎ ﻓﻀﻞ ِ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺰ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﺻﯿﻘﻞ ز آن ﻋﻄﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻌﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﻃﻮع‬

‫و‬

‫ﻣﺮاد‬

‫و‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﭘﺲ ﮐﺮد ﺗﺎ‬

‫اﻣﻼك‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫واﻫﺐ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اﻧﺪازة‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﺖ‪،‬‬

‫روﺷﻦ‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫و‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻫﻤﺖ‪‬‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮن رﻧﺠﯽ دﻫﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ را‬

‫او‬

‫ﻧﯿﮑﺒﺨﺘﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﺲ‪‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺨﺼﯿﺺ ﺧﺪا‪ ،‬ﮐﺲ را ﺑﻪ ﮐﺎر‬

‫إِﻻ‬

‫ِ‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫دﻫﺪ‬ ‫ﮐﺎرزار‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﭘ‪‬ﺮ دﻻن در ﺟﻨﮓ ﻫﻢ از ﺑﯿﻢ ﺟﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫رﺳﺘﻤﺎن را‪ ،‬ﺗﺮس و ﻏﻢ وا ﭘﯿﺶ ﺑﺮد‬

‫ﻫﻢ ز ﺗﺮس‪ ،‬آن ﺑ‪‬ﺪ دل‪ ،‬اﻧﺪر ﺧﻮﯾﺶ ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ز آن ﭘﺪﯾﺪ آﯾﺪ ﺷﺠﺎع از ﻫﺮ ﺟﺒﺎن‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آن ﮐﺰ وﺳﻮﺳﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎ ﻫﻢ‪ ،‬در ﻗﻀﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﮏ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ‬

‫را‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫دﻻن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻟﻺِﻧْﺴﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫را‪،‬‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫وا‬

‫ﻫﺰﯾﻤﺖ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺻﻒ‬

‫‪ .125‬وﺣﯽ ﮐﺮدن ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ‪ :‬اي ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻘﻢ ﺗﻮ را دوﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﯽ را ﺑﻪ وﺣﯽ‬

‫دل‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﯿﺪارم‬

‫ﮐﺎي‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﮔـُﺰﯾﺪه‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺪارم‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﻮد اي ذو اﻟﮑﺮم؟‬

‫ﻣﻮﺟﺐ آن‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ آن اﻓﺰون ﮐﻨﻢ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫واﻟﺪه‬

‫وﻗﺖ ﻗﻬﺮش‪ ،‬دﺳﺖ ﻫﻢ در وي زده‬

‫ﺟﺰ‬

‫او‬

‫دﯾﺎر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ از او ﻣﺨﻤﻮر و‪ ،‬ﻫﻢ از اوﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﺳﯿﻠﯿﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺮّ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻣﺎدرش‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫وي‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ‪ ،‬ز ﻣﺎ‪ ،‬در ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫اﻟﺘﻔﺎﺗﺶ‬

‫ﻏﯿﺮ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺖ ﭼﻮ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ و ﮐﻠﻮخ‬

‫ﮔﺮ ﺻﺒﯽ و‪ ،‬ﮔﺮ ﺟﻮان و‪ ،‬ﮔﺮ ﺷﯿﻮخ‬ ‫ﻧﺴﺘﻌﯿﻦ"‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮏ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫"اﯾﺎك‪‬‬ ‫"إِﯾﺎك‪‬‬

‫ﻧَﻌ‪‬ﺒ‪‬ﺪ"‬ ‫ﻧَﻌ‪‬ﺒ‪‬ﺪ"‬

‫در‬ ‫ﺣﺼﺮ‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻟﻐﺖ‪،‬‬

‫‪632‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫از‬

‫"ﻻ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫را‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺖ "إِﯾﺎك‪ ‬ﻧَﺴ‪‬ﺘَﻌ‪‬ﯿﻦ" ﻫﻢ ﺑﻬﺮ ﺣﺼﺮ‬

‫ﺣﺼﺮ‬

‫ﮐﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﺮ ﺗﻮ را آرﯾﻢ و ﺑﺲ‬

‫ﻃﻤﻊ ﯾﺎري ﻫﻢ‪ ،‬ز ﺗﻮ دارﯾﻢ و ﺑﺲ‬

‫‪ .126‬ﺧﺸﻢ ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮ ﻧﺪﯾﻢ و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدن ﺷﻔﯿﻊ آن ﻣﻐﻀﻮب‪ ‬ﻋﻠﯿﻪ را و از ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫درﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ ،‬و ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻔﺎﻋﺖ او ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن‪ ،‬و رﻧﺠﯿﺪن ﻧﺪﯾﻢ از ﺷﻔﯿﻊ ﮐﻪ‪ :‬ﭼﺮا ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﺪﯾﻤﯽ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ از وي ﺑﺮ آرد دود و ﮔﺮد‬

‫از‬

‫ﻏﻼف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻼف‬

‫وي‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را زﻫﺮه ﻧﯽ ﺗﺎ دم زﻧﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺷﻔﯿﻌﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‬

‫ﺧﻮاص‬

‫در‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻋﻤﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫ﺧﺎص‬

‫واراﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ دﯾﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪﻣﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪﻣﺶ‬

‫ﻣﺠﺮم‬

‫زﯾﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫زﻧﺪ‬

‫در زﻣﺎن ﺷﻪ ﺗﯿﻎ ِ ﻗﻬﺮ از ﮐﻒ ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‪،‬‬

‫زود‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﻢ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻻﺑﮥ ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﻘﯿﻦ ﻻﺑﮥ ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎﻣﺪي‬

‫ﻻﺑﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ور‬

‫ﺷﺪي‬

‫ذره‬

‫ﺑﻪ‬

‫ذره‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻨّﺖ‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﻻﺑﻪ‬ ‫اي‬

‫زدي‬

‫ز‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﺒﺮدي‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ ﻧﮑﺮدي ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدم ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﺴﺘﻌﻤﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫"ﻻ"‬

‫ﺷﺪي‪،‬‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫دادي‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫وآن‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫دوﺳﺘﯽ‬ ‫زآن‬

‫ﻧﯽ‬

‫إِذر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻋﺰت‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫اي‬

‫ﺻﻔﺎﺗﺖ‬

‫در‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﻣﺎ‬

‫دﻓﯿﻦ‬

‫ﻣﺤﻤﻮل‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺣﺎﻣﻠﯽ‬

‫اي‬

‫"اﻻ"‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﮐﻪ ﻫﻢ اﺳﯿﺮي ﻫﻢ اﻣﯿﺮ‬

‫ﻧﺪادي‪،‬‬

‫ﺷﺎه‬

‫داد‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫و‬

‫ﺑﻼ‬

‫زﯾﻦ ﺷﻔﯿﻊ آزرد و‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ از وﻻ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫رو‬

‫ﻧﺎرد‬

‫ﺳﻼم‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﺳﺘﻪ‬ ‫ز‬

‫آن‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﻔﯿﻊ‬

‫ﻋﺎﻣﻠﯽ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ در ﻣﻮج‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻒ ﻫﺸﺘﻪ اي‬

‫از‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺎﻧﻢ‬

‫ات‬

‫ﺗﻮ‬

‫راﺿﯿﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻠﯿﺴﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را آن ﻓﻀﻞ و آن ﻣﻘﺪار ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻨﻬﯿﻢ‬

‫ور‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﭘﺲ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﷲ‬

‫ﺣﺎﯾﻂ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﻌﺠﺐ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫در‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﺠﻨﻮن اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎري ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ؟‬

‫از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﺎن ِ او را واﺧﺮﯾﺪ؟‬

‫زدن‬

‫ﺷﺪن‬

‫واﺧﺮﯾﺪش‬ ‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫آن‬

‫دم‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ِ‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ‬

‫ﭘﺎش‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﯿﺰاري‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ دل دار‪ ،‬ﮐﯿﻦ داري ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫را‬

‫ﻧﺎﺻﺤﯽ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺼﻠﺤﯽ؟‬

‫او‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﺨﺮﯾﺪ‪ ،‬آن دل دار ِ ﺧﺎص‬

‫آن دم‪ ،‬از ﮔﺮدن زدن‪ ،‬ﮐﺮدت ﺧﻼص‬

‫رﻣﯿﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺣﻤﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن؟‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺟﻔﺎ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺒﺬول‬

‫اﺳﺖ‬

‫‪633‬‬

‫ﻧﯿﮑﯽ‬ ‫ﭼﺮا‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫ﺷﻔﯿﻊ‬

‫"ﻟﯽ ﻣﻊ اﷲ" وﻗﺖ ﺑﻮد آن دم ﻣﺮا‬

‫"ﻻ‬

‫ﯾﺴﻊ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺷﻪ را‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن ﻻ ﮐﺮده ام‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮم‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﺎر ﻣﻦ ﺳﺮﺑﺨﺸﯽ و ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺸﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻓﺨﺮ آن ﺳﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻒ ﺷﺎﻫﺶ ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﻨﮓ آن ﺳﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮي ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﺷﺐ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺎه از ﻗﻬﺮ در ﻗﯿﺮش ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻋﯿﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻃﻮاف‬

‫زآن‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫"ﻋ‪‬ﻠـَﻢ‪‬‬

‫اﻻﺳﻤﺎ"‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬ ‫او‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻓﯿﻪ"‬

‫ﺧﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺷﻪ‬

‫اﺳﻤﺎ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺷﻪ‬ ‫ﺗﻮ‪‬ﻻ‬

‫ﺷﻪ‬ ‫ﺷﺼﺖ‬

‫دارد‬

‫ﻣﺎ‬ ‫زو‪،‬‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﮐﺮده‬

‫ام‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﯾﮕﺮم‬

‫ﺑﺨﺸﯽ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ِ‬

‫روز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﻮق ﻗﻬﺮ و ﻟﻄﻒ و ﮐﻔﺮ و دﯾﻦ ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺲ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻬﺎن‬

‫اﻟﻔﺎظ‪‬‬

‫ﺣﻤﯿﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻋﺒﺎرت‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫را‬

‫آدم‬

‫اﻣﺎم‬

‫از‬

‫ﮔ‪‬ﻼﺑﮥ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯽ‬

‫آدﻣﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺎد از آب و ﮔ‪‬ﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻼه‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻘﺎب ﺣﺮف و د‪‬م در ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﺮ آب و ﮔ‪‬ﻞ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺧﺸﻢ ِ ﺷﻬﻢ ﮐﺮد او ﺧﻼص‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻨﺎص‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﯾﮏ وﺟﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﮐﺎﺷﻒ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ از ده وﺟﻪ‪ ،‬ﭘﺮده و ﻣﮑﻨﻒ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻗﺘﻢ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﺳﻤﺎي‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬ ‫در‬

‫رو‬

‫ﻻم‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﺣﻘﺎ‬ ‫را‬

‫او‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫‪ .127‬ﮔﻔﺘﻦ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را ﮐﻪ "ﻫﻞ ﻟﮏ ﺣﺎﺟﮥ؟" ﺟﻮاﺑﺶ داد ﮐﻪ‬ ‫"اﻣﺎ اﻟﯿﮏ ﻓﻼ"‬

‫او‬

‫ادب‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮادت‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺧﺖ‬

‫از‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫راﺑﻄﻪ‬

‫ﻣﺆﻣﻨﺎن‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‪:‬‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫دل‬

‫راد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‬

‫رو‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬ ‫دﻧﯿﺎﺳﺖ‬

‫ار‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰم‪،‬‬ ‫زﺣﻤﺖ‬ ‫را‬

‫ﺳﺒﮑﺒﺎري‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫اﻟﻌﯿﺎن‬

‫او‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﻣﺤﻮ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺑﯽ ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﮐﺎر ﻣﻦ از‬

‫ﻧﺎزﮐﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺮدة‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺿﻌﻔﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺣﺮوف واﺳﻄﻪ‪ ،‬اي ﯾﺎر ِ ﻏﺎر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫واﺻﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﺑﺲ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻼ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫ﮐﺮدة‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻟﻄﻒ‬ ‫و‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺷﺎه‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺣﺮف و ﺻﻮﺗﯽ ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي اﻧﺪر ﺟﻬﺎن؟‬

‫او‪،‬‬

‫ﺳﺎﻣﻊ‬

‫ﻣﺮﺳﻞ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫آب‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮام‬

‫را‬

‫ﺗﺎﻧﻨﺪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺎر‪،‬‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻨﺎن‬ ‫ﻓﺮق‬

‫ﺧﺎر‬

‫و‬

‫وﻗﻮف‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ آن روح ﺻﺎﻓﯽ از ﺣﺮوف‬

‫ﮐﮋﺗﺮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻌﯿﺪ آن آب و‪ ،‬ﺧﻮن ﺑﺮ اﺷﻘﯿﺎ‬ ‫‪634‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﯿﻦ ﺗﺮ‪ ،‬او ﻣﺴﻌﻮد ﺗﺮ‬

‫ﺟﺪﺗﺮ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫داﻧﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﻘﺪي‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‪،‬‬ ‫ﭘﺲ‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﺼﻢ‪،‬‬

‫ﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮐﺎرد‪،‬‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻃﻤﻌﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺤﺸﺮ‬ ‫ﻣﻘﺎم‬

‫رﺑﺢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﮑﺮﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫اش‬ ‫را‪،‬‬

‫ﻓﺰوﻧﯽ‬

‫اﻓﺰون‬ ‫و‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻦ‬ ‫ﺳﻮد‬

‫و‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫آن‬ ‫ﺧَﻮد‬ ‫ﺻﻮر‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ز آن ﻫﻤﯽ ﭘﺮﺳﯽ‪ :‬ﭼﺮا اﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻪ ﺻﻮر زﯾﺖ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﻌﻨﯽ روﺷﻨﯽ‬

‫ور ﻧﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻦ "ﭼﺮا" از ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺻﻮرﺗﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ "ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻦ" ﺳﺆال از ﻣﻘﺼﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮاي اﯾﻦ‪" ،‬ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻦ" ﺑﺪ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫رو‬

‫ﻧﻘﻮش‬

‫ﺟﻮﺋﯽ؟‬ ‫و‬

‫آﺳﻤﺎن‪،‬‬

‫اي‬ ‫اﻫﻞ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺎﯾﺪة‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫اﯾﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ ﺣﮑﯿﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ور ﺣﮑﯿﻤﯽ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻌﻠﺶ ﺗﻬﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺧﻀﺎب‬

‫ﻧﺎﺻﻮاب‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﺴﺎزد‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫در‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫آﯾﺘﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻗﺼﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﺻﻮاب‬ ‫ﻣﻌﻨﯿﯽ‬

‫ﺣﮑﻤﺘﯽ‬

‫و‬

‫‪ .128‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﺣﻀﺮت ﻋﺰت ﮐﻪ "ﻟﻢ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻠﻘﺎ و اﻫﻠﮑﺘﻬﻢ؟" و ﺟﻮاب‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻧﺮّ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪:‬‬ ‫ﻣﺎده‬

‫و‬

‫اي‬

‫آﻣﺪن از ﺣﻀﺮت ﻋﺰت‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫ﻧﻘﺶ ﮐﺮدي‪ ،‬ﺑﺎز ﭼﻮن ﮐﺮدي ﺧﺮاب؟‬

‫ﻓﺰا‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫وﯾﺮان‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫آﻧﺮا‪،‬‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬داﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺗﻮ را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ از اﻧﮑﺎر و ﻏﻔﻠﺖ‪ ،‬و ز ﻫﻮا‬ ‫آزردﻣﯽ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺗﺄدﯾﺐ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﺎ از‬

‫آن‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪،‬‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫و‬ ‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﺎﺷﻔﯽ‬ ‫ﺳﺆال‬

‫ﻣﺠﺎل‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮوﻧﯽ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﻬﺮ ِ ﻋﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﺗﻮ ز آن واﻗﻔﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺮداﻧﯽ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫واﻗﻒ ﮐﻨﯽ ﻣﺮ‬ ‫ﺷﺪي‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎم را‬

‫ﺳﺎﺋﻞ‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﺘﺎﺑﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺎم‬ ‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ ﺳﺆال از ﻋﻠﻢ ﺧﯿﺰد‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﻮاب‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺧﺎر و ُﮔﻞ‪ ،‬از ﺧﺎك و آب‬

‫ﻫﻢ ﺿﻼل از ﻋﻠﻢ ﺧﯿﺰد‪ ،‬ﻫﻢ ﻫﺪي‬

‫ﻧﺪا‬

‫ز‬

‫آﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻐﺾ‬ ‫آن‬

‫و‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻓﺮوﺷﺎن‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫وﻻ‬

‫وز ﻏﺬاي ﺧﻮش ﺑﻮد ﺳﻘﻢ و ﻗﻮي‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ ﻫﻢ از وي اﻋﺠﻤﯽ ﺳﺎزﯾﻢ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻋﺠﻤﯿﺎن‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫‪635‬‬

‫ﮐﻠﯿﺪ‬

‫را‬ ‫آرﯾﻢ‬ ‫ﻗﻔﻞ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زآن‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﻋﻘﺪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻟﺒﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدش‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺧﻮد ﻫﻢ وادﻫﯽ اﻧﺼﺎف اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮐ‪‬ﺸﺖ و ﺷﺪ ﮐ‪‬ﺸﺘﺶ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﻈﺎم‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬

‫ﺧﺪا‪:‬‬

‫ﺗﺨﻤﯽ‬

‫داس‬

‫اي‬

‫ﺑﮑﺎر‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺎﯾﺶ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﭘﺮوري؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻤﺎﻟﯽ ﯾﺎﻓﺖ آن را ﻣﯽ ﺑ‪‬ﺮي؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬ز آن ﮐﻨﻢ وﯾﺮان و ﭘﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ در اﯾﻨﺠﺎ داﻧﻪ ﻫﺴﺖ و ﮐﺎه ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰم‬

‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﻮﺷﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﮐﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫دو‬

‫داﻧﺶ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪي‪،‬‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺪا از ﻏﯿﺐ در ﮔﻮﺷﺶ رﺳﯿﺪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫و‬

‫ذو‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫اﻧﺒﺎر‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دادي‪،‬‬

‫در‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫روﺣﻬﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﺪﻓﻬﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎه‬

‫در‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻦ‬

‫ﻓﺮق‪،‬‬

‫واﺟﺐ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﯽ؟‬

‫ﻧﻮر‬

‫را‬ ‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‪،‬‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﯽ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻣﺮﺗﺒﻪ‬

‫در ﯾﮑﯽ د‪‬ر‪ ‬اﺳﺖ و در دﯾﮕﺮ ﺷﺒﻪ‬

‫واﺟﺐ اﺳﺖ اﻇﻬﺎر اﯾﻦ ﻧﯿﮏ و ﺗﺒﺎه‬

‫ز‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﺣﮑﻤﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫"ﮐﻨﺖ‬

‫در‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﺰا"‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫"ﻣﺨﻔﯿﺎ"‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﺗﯿﺮة‬

‫ﺑﯿﺨﺘﻦ‬

‫روﺣﻬﺎي‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻧﺒﺎر‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮏ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﻠﻨﺎك‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﮔﻨﺪﻣﻬﺎ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻢ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﻣﮑﻦ‪،‬‬

‫ﺷﻮ‬

‫‪ .129‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ روح ﺣﯿﻮاﻧﯽ و ﻋﻘﻞ ﺟﺰوي و وﻫﻢ و ﺧﯿﺎل ﺑﺮ ﻣﺜﺎل دوﻏﻨﺪ و روح وﺣﯿﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫اﺳﺖ در اﯾﻦ دوغ ﻫﻤﭽﻮ روﻏﻦ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‬ ‫دروغ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫راﺳﺘﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﯾﻦ دوغ ِ ﺗﻦ‪ ،‬ﭘﯿﺪا و ﻓﺎش‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫دوغ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬ ‫آن‬

‫ﺻﺪﻗﺖ‬ ‫دروﻏﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻔﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫رﺳﻮﻟﯽ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻫﻨﺠﺎر‬

‫ﻃﻌﻢ‬

‫روﻏﻦ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻌﻢ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﻤﺮه‬ ‫ﮐﻪ‬

‫دوغ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻻش‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﯾﺎ ﮐﻼم ﺑﻨﺪه اي ﮐﺎن ﺟﺰو اوﺳﺖ‬

‫در رود در ﮔﻮش آن ﮐﺎو وﺣﯽ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫اذن ﻣﻮﻣﻦ وﺣﯽ ﻣﺎ را واﻋﯽ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮش ِ ﻃﻔﻞ‪ ،‬از ﮔﻔﺖ ﻣﺎم‬ ‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ‬ ‫ﮐﺮّ‬

‫را‬ ‫ِ‬

‫ﮔﻮش‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫ِ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫رﺷﺪ‬

‫ﮔﻨﮓ‬

‫ﮔﻮﺷﯽ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﻋﻠﺘﯿﺴﺖ‬

‫واﻧﮑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﮐﺮّ و ﮔﻨﮓ از آﻓﺘﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫او‬ ‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﺬﯾﺮاي‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬ ‫آدم‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﮐﺮده‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‪،‬‬ ‫ﺗﻠﻘﯿﻨﺶ‬

‫ُﮔﻨﮕﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫دم‬

‫در‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﻧﺎﻃﻖ آن ﮐﺲ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ از ﻣﺎدر ﺷﻨﻮد‬ ‫در‬

‫و‬

‫او‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‪،‬‬ ‫ﮔﻮﺷﺶ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫داﻋﯽ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫‪636‬‬

‫او‬ ‫ﻣﺎدر‬

‫رﺳﯿﺪه‬ ‫را‬

‫ز‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬ ‫ﻋﻠﺘﻬﺎ‬ ‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫داﯾﻪ‬

‫ورا‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫دﻓﻊ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﯽ‬ ‫روﻏﻦ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﺖ‬

‫در‬

‫وﻻد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺰاده ﺳﺖ از زﻧﺎ و از ﻓﺴﺎد‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ودود‬

‫در‬

‫وﻻدت‬

‫اﻧﺪر‬

‫دوغ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬ ‫ﻋﺪم‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫دوغ‬

‫دوغ ِ روﻏﻦ ﻧﺎﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﮐﻬﻦ‬ ‫ﻫﯿﻦ ﺑﮕﺮداﻧﺶ ﺑﻪ داﻧﺶ دﺳﺖ دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫روﻏﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎزﯾﻬﺎي‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫دوغ‬

‫در‬

‫وآﻧﮑﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻧﺎﻃﻖ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ دوغ‪ ،‬آن روﻏﻦ از دل ﺑﺎز داد‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻨﮕﺰﯾﻨﯽ‬

‫ﻻﺑﮥ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫آورده‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺧﺮﺟﺶ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺴﺎزي ﺗﻮ اش‪ ،‬آن ﻣﯿﺸﻮد‬

‫‪ .130‬ﻣﺜﺎل دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﺨﺒﺮي‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎدﻫﺎ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫از‬ ‫ﻣﺮده‬

‫ﺑﺎدﻫﺎي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﮑﺘﺘﻢ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻮا؟‬

‫در‬

‫ز آن ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﺎد را‪ ،‬ﮔﺮ آن ﺻﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ دﺑﻮر اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﯿﺎن آن ﺧﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﻋ‪‬ﻠﻢ‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ او را‪ ،‬دم ﺑﻪ دم‬

‫ﻓﮑﺮ‪ ،‬ﮐﺎن از ﻣﺸﺮق آﯾﺪ‪ ،‬آن ﺻﺒﺎﺳﺖ‬

‫وﺑﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺧﻮر‪ ،‬ﺟﻤﺎد اﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﻮد ﺷﺮﻗﺶ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺟﺎن ِ ﺟﺎن ِ ﺟﺎن ﺑﻮد ﺷﺮق ﻓﺆاد‬

‫ﺷﺮق ِ ﺧﻮرﺷﯿﺪي ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﺎﻃﻦ ﻓﺮوز‬

‫ﻗﺸﺮ و ﻋﮑﺲ آن ﺑﻮد ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬روز‬

‫زآﻧﮑﻪ ﭼﻮن ﻣﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻦ ﺑﯽ ﻟﻬﺐ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫از‬

‫دﺑﻮر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻐﺮب‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻐﺮب اﯾﻦ ﺑﺎد‪ ‬ﻓﮑﺮت ز آن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ور‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫روز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺐ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﻮم ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺪ "اخ اﻟﻤﻮت"‪ ،‬اي ﻓﻼن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ور ﺑﮕﻮﯾﻨﺪت ﮐﻪ‪ :‬ﻫﺴﺖ آن ﻓﺮع اﯾﻦ‬

‫ﻣﺸﻨﻮ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ‬

‫آن‪،‬‬

‫وﺻﻒ‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻤﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دوي‬

‫دارد‬

‫اﻧﺘﻈﺎم‬

‫ﻣﺎه‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺮادر‬

‫را‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻫﺎ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬ ‫روز‬

‫آن‬ ‫اي‬

‫را‪،‬‬ ‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺑﮕﻮ اﯾﻦ ﺧﻮاب را ﺗﻌﺒﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻓﺮع ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳ‪‬ﺮّ را‪ ،‬ﺳﮕﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاب ﻋﺎم اﺳﺖ اﯾﻦ و‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﻮابِ ﺧﻮاص‬

‫اﺧﺘﺼﺎص‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺟﺘﺒﺎ‬

‫ﺧُﺴﺒﺪ‬

‫اوﺳﺘﺎن‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب او ﻫﻨﺪ ﺗﺎﻧﺪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺼﻮر ﮔﺮدد آن ذﮐﺮش ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫اﺻﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫‪637‬‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻄﮥ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﻧﮑﺮدﺳﺖ‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن‬ ‫اﻏﺘﺮاب‬

‫"اذﮐُﺮُوا اﷲ"‪ ،‬ﮐﺎر ﻫﺮ اوﺑﺎش ﻧﯿﺴﺖ‬

‫"ار‪‬ﺟِﻌ‪‬ﯽ"‬

‫ﻟﯿﮏ ﺗﻮ آﯾﺲ ﻣﺸﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﯿﻞ ﺑﺎش‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﺳﺎزان‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﺑﻨﺪاﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﭘﯿﻠﯽ‪،‬‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﯿﻨﺎﮔﺮان‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﻃﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻟﮏ‬

‫ﺟﯿﺐ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اي‬

‫ادراك‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﺖ ﻧﻮ ﻧﻮ ر‪‬ﺳﺘﻪ ﺑﯿﻦ از ﺧﺎك‪ ‬ﺗﻮ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ادﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻪ دﯾﺪ ﺧﻮاب‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫دل‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﺑﺮﻫﻢ‬

‫زد‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﺸﮑﯿﻦ‬

‫آﺳﯿﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺠﯿﺮﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫را‬ ‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﻣﻠﮏ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺠﺎﻓﯽ‬

‫آرد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‪‬‬

‫ﺟﻬﺪ از‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮﻫﺎ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫دار‬

‫ﻟﯽ‬

‫ﺷﺐ ﮐﻮر اﯾﻦ‬

‫ﻣﻤﻠﮑﺖ‬ ‫ﻣﯿﺪراﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺑﺴﻂ‪‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻗﻼش‬

‫ﮐﺎرﺳﺎزاﻧﻨﺪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫در‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺳﯿﺐ را‬

‫ﺧﻮاب و دﯾﻮاﻧﻪ‬ ‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﻧﺠﯿﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫درد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺶ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﺪور‬

‫اﻟﻐﺮور‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﺎﺑﺖ‬

‫آرد‬

‫از‬

‫دار‬

‫اﻟﺴﺮور‬

‫اي‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫داﺳﺘﺎﻧﯽ‬

‫‪ .131‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭘﺎدﺷﺎه زاده ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ وي روي ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﯾﻮ‪‬م‪ ‬ﯾﻔ‪‬ﺮﱡ اﻟْﻤ‪‬ﺮْء‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ أَﺧ‪‬ﯿﻪ‪ ‬و‪‬‬ ‫أُﻣ‪‬ﻪ‪ ‬و‪ ‬أَﺑِﯿﻪ‪ ‬ﻧﻘﺪ وﻗﺖ او ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ اﯾﻦ ﺧﺎك ﺗﻮدة ﮐﻮدك ﻃﺒﻌﺎن ﮐﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﮔﯿﺮي ﻧﺎم ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬آن‬ ‫ﮐﻮدك ﮐﻪ ﭼﯿﺮه آﯾﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎك ﺗﻮده ﺑﺮ آﯾﺪ و ﻻف زﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺮاﺳﺖ ﮐﻮدﮐﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﺮ وي‬ ‫رﺷﮏ ﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﺘﺮاب رﺑﯿﻊ اﻟﺼﺒﯿﺎن‪ ،‬آن ﭘﺎدﺷﺎه زاده ﭼﻮ از ﻗﯿﺪ رﻧﮕﻬﺎ ﺑﺮﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﯾﻦ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎي رﻧﮕﯿﻦ را ﻫﻤﺎن ﺧﺎك‪ ‬دون ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ زر و اﻃﻠﺲ و اﮐﺴﻮن ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ از اﯾﻦ اﮐﺴﻮن‬ ‫ر‪‬ﺳﺘﻢ و ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮن ﺟﺴﺘﻢ‪ ،‬و‪ ‬آﺗَﯿﻨﺎه‪ ‬اﻟْﺤ‪‬ﮑْﻢ‪ ‬ﺻ‪‬ﺒِﯿﺎ ارﺷﺎد ﺣﻖ را ﻣﺮور ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﯿﺴﺖ در ﻗﺪرت‬ ‫ﮐُﻦْ ﻓَﯿﮑُﻮنُ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺳﺨﻦ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻧﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻣﺰﯾﻦ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاب دﯾﺪ او‪ ،‬ﮐﺎن ﭘﺴﺮ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫ﺻﺎﻓﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ آن ﺷﻪ ﮔﺸﺖ درد‬ ‫اﺷﮏ‬

‫او‬

‫آه‪،‬‬

‫راه‬

‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪ از ﺗﺎب آﺗﺶ ﻣﺸﮏ او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫از‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪ ز دود و درد ﺷﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدن‪،‬‬

‫ﻗﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﺷﺎدﺋﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫ﺗﺎ ز ﺷﺎدي ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻢ ﻓﺎﻧﯽ ﺷﺪن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﻄﻮ‪‬ق‬

‫از‬

‫دم‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﯿﺪارﯾﺶ‬ ‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ز‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺗﻒ‪‬‬

‫وي‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دم‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫ﻣﻄﻮق‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺪن‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﻻغ‬

‫در ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﻣﺮگ او زﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺎه ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎدي را ﺳﺒﺐ‬

‫ﻏﻢ ﺷﻮد ﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬زﻫﯽ ﮐﺎر ِ ﻋﺠﺐ‬ ‫‪638‬‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ از ﯾﮏ روي ﻣﺮگ‬

‫و آن ز ﯾﮏ روي دﮔﺮ اﺣﯿﺎ و ﺑﺮگ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪان ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻫﻼك‬

‫اﻣﺘﺴﺎك‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺳﻮي‬

‫روز‬

‫ﺧﻨﺪه را در ﺧﻮاب ﻫﻢ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺧﻮان‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و ﻓﺮح‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﺮﯾﻪ را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫در‬

‫دﻧﯿﺎوي‬

‫ﺑﺎز‬

‫آن‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺧﻮاب‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫ﻧﻘﺺ‬

‫و‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ‪،‬‬

‫زوال‬

‫و‬

‫اي‬

‫آﻧﺪﻫﺎن‬ ‫ﻣﺮح‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‪،‬‬

‫ﺷﺎه اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻏﻢ ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺟﺎن از ﺟﻨﺲ اﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪ ﻇﻦ ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎدﮔﺎري‬

‫ﺑﺎﯾﺪم‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫زﺧﻤﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎدﮔﺎري‬

‫او‬

‫رود‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻨﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ؟‬

‫ﺻﺪ درﯾﭽﻪ و در‪ ،‬ﺳﻮي ﻣﺮگ ﻟﺪﯾﻎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ژﯾﻎ‬

‫ژﯾﻎ‬

‫ور‬

‫ژﯾﻎ‬

‫ﺧﺎري‬

‫رﺳﺪ‬ ‫ﻓﻨﺎ‬ ‫ژﯾﻎ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﯾﺪم‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫را‬

‫راه‬

‫ُﮔﺸﺎدن‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮگ‬

‫از ﺳﻮي ﺗﻦ‪ ،‬دردﻫﺎ ﺑﺎﻧﮓ در اﺳﺖ‬

‫و ز ﺳﻮي ﺧﺼﻤﺎن‪ ،‬ﺟﻔﺎ ﺑﺎﻧﮓ در اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮان دﻣﯽ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻃ‪‬ﺐ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﺘﻬﺐ‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫ﺑﺮو‬

‫آن‬

‫رود‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﮔﻮش ﺣﺮﯾﺺ‪ ،‬از ﺣﺮص ﺑﺮگ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺑﺮﺧﻮان‬

‫درﻫﺎي‬

‫ُﮔﻞ‪،‬‬

‫ﻃﺐ‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫ﻧﺎر‬

‫را‬

‫ﻋﻠﺘﻬﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز آن ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ره اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﺎﻣﯽ ﭘ‪‬ﺮ ز ﮐﮋدﻣﻬﺎ ﭼ‪‬ﻪ اﺳﺖ‬

‫اﺑﺘﺮي‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﺑﺎد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﭼﺮاﻏﻢ‬

‫و‬

‫زو‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﺑﮕﯿﺮاﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﮐﺰ ﻫﺮ دو ﯾﮏ واﻓﯽ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺎدي‪ ،‬آن ﭼﺮاغ از ﺟﺎ رود‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺎرف‪ ،‬ﮐﻮ از اﯾﻦ ﻧﺎﻗﺺ ﭼﺮاغ‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫ﺗﺎ‬

‫روزي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫دل‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺎﻧﯿﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫رﻓﺘﻨﯽ‬

‫او ﻧﮑﺮد اﯾﻦ ﻓﻬﻢ‪ ،‬ﭘﺲ داد از ﻏﺮَر‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮخ‬

‫ز‬

‫ﯾﻨﺠﺎ‬

‫رود‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻧﺒﯿﻪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﺧﺘﺮي‬

‫ﺧﻮد‪:‬‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫اي‬ ‫در‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫دوام‬ ‫ز‬

‫ﻧﺴﻞ‬ ‫ﻧﺴﻞ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫او‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫او‬

‫ﺗﺰو‪‬ج‬

‫ز‬

‫در‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫او‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫وﻟﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﻟﻮﻟﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫اﺑﯿﻪ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزﻧﺪ‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫را‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫رﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺣﺮﺻﺸﺎن دادﺳﺖ و ﺟﺪ‬ ‫از‬

‫را‬

‫‪ .132‬ﻋﺮوس آوردن ﭘﺎدﺷﺎه ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را از ﺧﻮف اﻧﻘﻄﺎع ﻧﺴﻞ‬

‫ﻋﺮوﺳﯽ‬ ‫رود‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﻧﻬﺪ او ﺷﻤﻊ ﺟﺎن‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‪،‬‬

‫اﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﻐﯿﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﭘﻮر ﺧﻮد را‪ ،‬ﺧﻮب ﮐﯿﺶ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﯽ‬

‫ﻃﺎﻟﺤﯽ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫‪639‬‬

‫ز‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‪،‬‬

‫ﺷﺎه‪ ،‬ﺧﻮد آن ﺻﺎﻟﺢ اﺳﺖ‪ ،‬آزاده اوﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ اﺳﯿﺮ ﺣﺮص ﻓﺮج اﺳﺖ و ﮔﻠﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫اﺳﯿﺮان‬

‫را‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻋﮑﺲ‪،‬‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻔﺎزه‬

‫ﺑﺎدﯾﮥ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺧﻮاره‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‪ ،‬آن ﭘﯿﺲ را ﮐﺮدﻧﺪ ﻋﺎم‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫و‬

‫اﻣﻞ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺻﺪر‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﻋﺎم‬

‫داد‬

‫ﻧﺎم‪،‬‬

‫اﺟﻞ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻼد‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﻮت‪‬‬

‫اﺳﯿﺮان‬

‫ﺣﺮص‬ ‫را‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺻﺪر ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪش‪ ،‬ﮐﻪ در ﺻﻒ‪ ِ ‬ﻧﻌﺎل‬

‫ﮐﺎﻓﻮر‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺮ‪،‬‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫اﻣﯿﺮان‬

‫آن‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺟﺎن او ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎه و ﻣﺎل‬

‫‪ .133‬اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه دﺧﺘﺮ دروﯾﺶ زاﻫﺪي را از ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮ و اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن اﻫﻞ ﭘﺮده و‬ ‫ﻧﻨﮓ داﺷﺘﻦ اﯾﺸﺎن از ﭘﯿﻮﻧﺪي دروﯾﺶ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺷﻬﺰاده‬

‫ﺗﻮ ز‬

‫زاﻫﺪي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﯽ‬

‫ﮔﺰﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻘﺺ‬

‫ﻋﻘﻞ‪:‬‬

‫ﺷﺮط "ﮐﻔﻮﯾﺖ" ﺑﻮد در ﻋﻘﻞ و ﻧﻘﻞ‬

‫ُﺷﺢ و ﺑ‪‬ﺨﻞ ﺧﻮاﻫﯽ و ز دﻫﺎ‬

‫ﮔﺪا‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺎﻟﺢ را ﮔﺪا ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬ ‫در‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﻗﻠﺘﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫از‬

‫ﺣﺒ‪‬ﻪ‬

‫اي‬

‫آن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫وز‬

‫ُﺗﻘﺎﺳﺖ‬

‫آن ز ﻓﻘﺮ و‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‪،‬‬

‫ز‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺎو ﻏﻢ دﯾﻦ ﺑﺮ ﮔﺰﯾﺪ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫و‬

‫ﻣﻼﺣﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻈﯿﺮ‬

‫آﺧﺮت‪،‬‬ ‫ﭘﺸﻢ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬ ‫ﺷﻪ‬ ‫ﯾﮏ‬ ‫زآن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫ﺧﺼﺎﻟﺶ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﺳﺪ‬

‫دان‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﯿﻪ‬ ‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺟﺎدو‬

‫ﻧﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫روي‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﯽ‬

‫ﻧﮑﻮﺋﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻮﻫﺮي‬ ‫در‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ و ﻣﺎل و ﺟﺎه و ﺑﺨﺖ‪ ‬ﻣﻨﺘﻔَﻊ‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫در ﺗﺒﻊ دﻧﯿﺎش ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺸﮏ و ﻣﻮ‬

‫را‬

‫را‬

‫ور‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺷﺘﺮ‪،‬‬

‫ﻧﮋاد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﻬﺰادة‬ ‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺎﺑﻠﯽ‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﮐﺎﺑﻮﻟﯽ‬

‫رﻫﺰﻧﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﺎﺑﮑﺎر‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫رﺷﮏ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻋﺮوس و آن ﻋﺮوﺳﯽ را ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﮐﺎﺑﻠﯽ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬ ‫ﻋﺠﻮز‬

‫ﻧﮋاد‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫رو‪،‬‬

‫ﻏﻤﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮐﺮدش‬ ‫ﺷﺪ‬

‫وي‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﭼﻬﺮه اش ﺗﺎﺑﺎن ﺗﺮ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آﻣﺪ اﯾﻦ ﻧﮑﺎح آن ﺷﺎه را‬ ‫از‬

‫و‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫ﻧﯿﺰ؟‬

‫دادش‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮك‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫دﺧﺘﺮي‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﻨﯽ‪،‬‬

‫او‬

‫زر‬ ‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻄﺎر‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫داد‪‬‬

‫ِﻗﻠﺖ‪ ‬دوﻧﺎن ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮ ﺷﻬﺮ و ﻗﻼع‪ ،‬او را ﺟﻬﯿﺰ؟‬

‫دﯾﻦ‬

‫اﻟﻘﻠﺐ"‬

‫را‬

‫از‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﺗﻘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﺧﺎﺗﻮﻧﺎن‬

‫ﻧﻪ از ﻟﺌﯿﻤﯽ و ﮐﺴﻞ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺪا‬

‫ﺷﻪ ﮐﻪ او از ﺣﺮص‪ ،‬ﻗﺼﺪ‪ ‬ﻫﺮ ﺣﺮام‬

‫در‬

‫ﭘﻮز‬

‫"ﻏﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫در‬

‫ﺑﺒﻨﺪي‬

‫ﮔﻮش‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺷﻬﺰاده‬ ‫ﺷﻬﺰاده‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬ ‫ﻣﺪﻫﻮش‬

‫و‬

‫ﻧﺰار‬

‫ﻧﻪ ﺧﺮد ﻫﺸﺖ آن ﭘﺴﺮ را و ﻧﻪ ﺿﻤﯿﺮ‬ ‫‪640‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮ‬

‫او‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺷﻬﺰاده‬ ‫را‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺪرود‬

‫ﺟﺎﯾﺶ‪،‬‬ ‫ز‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﮐﻔﺶ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎﻫ‪‬ﺶ‪،‬‬

‫دﯾﮕﺮان از ﺿﻌﻒ‪ ‬وي‪ ،‬ﺑﺎ درد ﺳﺮ‬

‫او ز ﺳ‪‬ﮑﺮ ِ ﺳﺤﺮ‪ ،‬از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺷﺎه ﭼﻮن زﻧﺪان ﺷﺪه‬

‫وﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﺷﺎن ﺧﻨﺪان ﺷﺪه‬

‫ﺷﺎه ﺑﺲ ﺑﯿﭽﺎره ﺷﺪ در ﺑ‪‬ﺮد و ﻣﺎت‬

‫روز و ﺷﺐ ﻣﯿﮑﺮد ﻗﺮﺑﺎن و زﮐﺎت‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﺎره ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺮد آن ﭘﺪر‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﭘﺲ ﯾﻘﯿﻦ ﮔﺸﺘﺶ ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬آن ﺳﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﭼﺎره او را ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻻﺑﻪ ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺳﺠﺪه ﻣﯽ ﮐﺮد او ﮐﻪ‪ :‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ رواﺳﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣ‪‬ﻠﮏ‪ ‬ﺣﻖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﮐﻪ راﺳﺖ؟‬

‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻫﻤﯽ ﺳﻮزد ﭼﻮ ﻋﻮد‬

‫دﺳﺖ ﮔﯿﺮش اي رﺣﯿﻢ و اي ودود‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮك‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫‪ .134‬ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎي ﭘﺎدﺷﺎه در ﺧﻼص ﭘﺴﺮش از ﺟﺎدوي ﮐﺎﺑﻠﯽ‬ ‫ﺗﺎ ز ﯾﺎرب ﯾﺎرب و‪ ،‬اﻓﻐﺎن ِ ﺷﺎه‬ ‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﮐﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺠﻮزه‬

‫دور‬

‫زن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﻻي دﺳﺖ اﺳﺖ اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬ ‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ و اﯾﻤﻦ از ﻣﺜﻞ و دوﺋﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎي‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺎﺣﺮي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اُﺳﺘﺎد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫راه‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫او‬

‫در ﻓﻦ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫اﺑﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻫﺶ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﭘﺴﺮ از دﺳﺖ رﻓﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﺘﺎ‬

‫زال‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﻣﺴﺘﺨﻒ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﻢ‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮو‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺎو‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺤﻮر‬ ‫ﮔﻮر‬

‫ز‬

‫ﺷﺎﮔﺮدي‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺲ دراز اﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻠﻮل‬

‫زﺑﺪه‬

‫ﺷﺎه‬

‫زود‬

‫ﮔﻮر‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺟﺎدوﺋﯿﻬﺎ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﺧﺪا‬

‫و‬ ‫رﻫﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬ ‫ﺷﺎه‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫دم‬

‫ﺑﺮﮔﺸﻮد‬

‫آن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﯾﮑﺘﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫آن ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﺷﺪ دوان‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﺮد‬ ‫آﺋﯿﻦ‬

‫ﮔﺮان‬ ‫و‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺰاده‬

‫زرد‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﺤﻨﺖ ﭘﻮر ﺷﻪ را راه داد‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﮔﺮﻫﻬﺎي‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻗﺪرت‬ ‫آن‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‬

‫رو‬

‫دﯾﻮار‬ ‫را‬

‫آن‬

‫رﺳﯿﺪه‬

‫آن‬

‫ﮐﺮان‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻧﯽ‬

‫داﻫﯽ‬

‫درﻣﺎن‬ ‫ز‬

‫ِ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﻧﮏ ﺑﺮ آرم ﻣﻦ ز ﺳ‪‬ﺤﺮ او دﻣﺎر‬

‫زآن‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫زﯾﻦ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺤﺮ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮏ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎي‬

‫ﺟﻮﯾﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در زور‪ ،‬ﺗﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫ذات‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ذﻗﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺷﺎد‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ از ﺳﺮ زﻧﺪه ﮔﺸﺖ و ﭘ‪‬ﺮ ﻓﺮوز‬

‫ﺷﺎه‪،‬‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﻋﺮوس‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺴﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫اي ﻋﺠﺐ آن روز روز‪ ،‬اﻣﺮوز روز‬ ‫‪641‬‬

‫ﯾﮏ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﺮد ﺷﺎه او را ﭼﻨﺎن‬ ‫ﺟﺎدوي‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺷﺎﻫﺰاده‬

‫در‬

‫ﻧﻮ‬

‫از‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ‬

‫ﻋﺮوﺳﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫و‬

‫رو‬

‫ﺑﯿﻬﻮش‬

‫ﺟ‪‬ﻼب‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻤﺮد‬

‫روي و ﺧﻮي زﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻟﮏ ﺳﭙﺮد‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ ﻣﻦ او ﻋﻘﻞ و ﺑﺼﺮ ﭼﻮن در رﺑﻮد؟‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ زد‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺳﻪ ﺷﺒﺎن روز‪ ،‬او ز ﺧﻮد ﺑﯽ ﻫﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ از ﻏﺶ‪ ‬او ﭘ‪‬ﺮ ﺟﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫از‬

‫ﻋﻼج‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺨَﻮد‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﻓﻬﻢ ﮔﺸﺘﺶ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﺶ‬

‫در‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫از‬

‫ﮔﻼب‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻠﯿﺤﺎن راه‪‬‬

‫ﺗﺎ ﺳﻪ روز از ﺟﺴﻢ او ﮔﻢ ﺷﺪ ﻓﺆاد‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫وز‬

‫ﻣﺰح‬

‫آر‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﯾﺎر‬

‫آن‬

‫ﯾﺎد آور ز آن ﺿﺠﯿﻊ و ز آن ﻓﺮاش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﯽ وﻓﺎ و ﻣﺮ ﻣﺒﺎش‬

‫اﻟﺴﺮور‬

‫اﻟﻐﺮور‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫رو‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دار‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬ ‫ﻗﺴﻪ‬

‫از‬

‫وارﻫﯿﺪم‬

‫دار‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫راه‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﻮي ﻧﻮر ﺣﻖ‪ ،‬ز ﻇﻠﻤﺖ روي ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﻣﻘﺼﺪ‬

‫‪ .135‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺷﻬﺰاده‪ ،‬آدﻣﯽ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﺧﻠﯿﻔﮥ ﺧﺪاﺳﺖ ﭘﺪرش‪ ،‬آدم ﺻﻔﯽ ﺧﻠﯿﻔﮥ ﺣﻖ‬

‫ﻣﺴﺠﻮد ﻣﻼﯾﮏ‪ ،‬و آن ﮐﻤﭙﯿﺮ ﮐﺎﺑﻠﯽ دﻧﯿﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺑﭽﻪ را از ﭘﺪر ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ‪ ،‬و اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ‬ ‫ﺑﺮادر‬

‫اي‬

‫دان‬

‫ﮐﺎﺑﻠﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن ﻃﺒﯿﺐ ﺗﺪارك ﮐﻨﻨﺪه اﻧﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮة‬

‫زاده‬

‫دﻧﯿﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﺮده‬

‫راﺳﺖ‬

‫راه‬

‫را‬

‫ﻣ‪‬ﺮدان‬

‫آﻣﺎده‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺑﻮ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن در اﻓﮑﻨﺪت در اﯾﻦ آﻟﻮده روذ‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻣﯿﺨﻮان و ﻣﯽ دم‪ ،‬ﻗُﻞْ أﻋﻮذ‬

‫ﻗﻠﻖ‬

‫اﻟﻔﻠﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺧﻮاه‬

‫اﺳﺘﻌﺎذت‬

‫رب‬

‫از‬

‫ز آن ﻧﺒﯽ دﻧﯿﺎت را ﺳﺤ‪‬ﺎره ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ اﻓﺴﻮن‪ ،‬ﺧﻠﻖ را در ﭼ‪‬ﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮔﺮﻣﺶ اﺳﯿﺮ‬

‫ﻧﻔّﺎﺛﺎت‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺪه‬

‫داﻧﺎ‬

‫زﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻞّ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﻦ ﻃﻠﺐ ﮐﻦ ﺧﻮش دﻣﯽ‪ ،‬ﻋﻘﺪه ﮔﺸﺎ‬

‫راز‬

‫دان‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺘﺖ او ﺑﻪ ﺷﺴﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫زاده‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎل از ﺷﺴﺖ او در ﻣﺤﻨﺘﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﻧﯽ‬

‫رﻫﯿﺪه‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﺳﺎﺣﺮة‬ ‫ور‬

‫ﮔﺮم‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﮔﺸﺎدي‬

‫ﻓﺎﺳﻘﯽ‬

‫دارد‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫ﻋﻘﺪ‪‬‬

‫ﺑﺨﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫او‬

‫ﻧﯽ‬

‫را‬

‫دﻧﯿﺎت‬

‫ﻧﻔﺦ او اﯾﻦ ﻋ‪‬ﻘﺪه ﻫﺎ را ﺳﺨﺖ ﮐﺮد‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧَﻔَﺨْﺖ‪‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓ‪‬ﯿﻪ‪‬‬ ‫ﻧﻔﺦ‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ر‪‬وﺣ‪‬ﯽ‪،‬‬ ‫ﻧﺴﻮزد‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫وا‬

‫را‬ ‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن را دم‬ ‫ﻫﺎي‬

‫ﻃﻠﺐ‬ ‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫او‬

‫ِ‬ ‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدي‬

‫"ﯾﻔْﻌ‪‬ﻞُ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺳ‪‬ﻨﺘﯽ‬

‫از‬

‫ذﻧﻮب‬

‫ﺑﺮ‬ ‫وﺑﺎل‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺨﮥ‬ ‫و‬

‫ﺧﺪا؟‬ ‫ﯾﺸﺎء"‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﯽ‬

‫از‬

‫اﺛﺒﺎت‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺧﻼق‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫ﻓﺮد‬ ‫آ‬

‫ﻧﻔﺦ ﻗﻬﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ و‪ ،‬آن دم ﻧﻔﺦ ﻣﻬﺮ‬ ‫‪642‬‬

‫او‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫رﺳﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﺟﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫زال‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺴﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫زو‪‬ﺟ‪‬ﺖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺣﻼل‬

‫در‬

‫ﺷﺒﯿﮑﻪ و‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﺘﺎن؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﺳﻘﺎم‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﺮاج‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫وﺻﺎل‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻓﺮاق‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻤﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫ﻣﺴﺤﻮر‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﺑﻘﯽ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آن‬

‫ﻓﺮاق‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﻣﺨﺮﺟﺖ‬

‫آن‬

‫ﭘﺮ دﻻل‬

‫ﻣﻘﺮ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫اي ﮐﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﯿﺴﺖ از دﻧﯿﺎي دون‬

‫ﺻﺒﺮ ﭼﻮن داري ز ﺣﻖ‪ ،‬اي دوﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﯿﺴﺖ زﯾﻦ آب ﺳﯿﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻟﻪ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﯽ اﯾﻦ ﺷﺮب‪ ،‬ﮐﻢ داري ﺳﮑﻮن‬

‫ﭼﻮن ز اﺑﺮ آري ﺟﺪا‪ ،‬و ز ﯾﺸﺮﺑﻮن؟‬ ‫وﺟﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫داري‬

‫ودود‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﻓﮑﻨﯽ‬

‫ﺟﯿﻔﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬اﯾﻦ ﺷُﺮب را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﺒﻮري‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬ ‫و‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻓﺮّ‬

‫ﻗﺮب‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ در ﺑﯿﺨﻮدي‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﯿﺎب‬

‫زودﺗﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻫﯿﻦ ﻣﺸﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺮ‪ ،‬در آب و ﮔ‪‬ﻞ ﻣﯿﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﻋﺜﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫را‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دور‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺷﻬﺰاده رﺳﯽ‬

‫ﮐﺮّ‬

‫از‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون آري ز ﭘﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺎر ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻗﺼﻮر‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﺮاﻫﺎن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫آن‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺐ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺟﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻮر اﺳﺖ و در ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻧﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺿﯿﺎ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬دو دﺳﺖ از وي ﺑﺪار‬

‫دم ﺑﻪ دم در رو ﻓﺘﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ رود‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاب‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫دور‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫دور‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺧﺸﮏ ﻟﺐ‬ ‫دور‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﺳﺮاب‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻣﯿﺪوي‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫را‬

‫ﺟﺴﻢ و ﻋﻘﻞ و روح را ﮔﺮﮔﯿﻦ ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫و‬

‫ز‬

‫را‬

‫رﺧﺴﺎر‬

‫ﻧﻮر‬

‫واﷲ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫در ﯾﺎر‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮاق ﻧﻘﺶ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺟﻮان‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮﻗﺖ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﻧﻘﺎش‬

‫دان‬

‫ﺿﺮّﺗﺎن‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫دور‬

‫ﻣﯿﺪوي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫دﯾﺪن‬ ‫ﺳﺮاب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ در ﺧﻮاب ﺑﺎ ﯾﺎران ﺗﻮ ﻻف‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬

‫دل‬

‫ﻧﮏ ﺑﺪان ﺳﻮ آب دﯾﺪم‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ‬

‫روﯾﻢ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺪم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﻋﺰﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎزي‬

‫آب‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫اﯾﻦ‬

‫دورﺗﺮ‬

‫دو‬

‫دوان‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺲ ﮐﺴﺎ ﻋﺰﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫ﻻف‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫راه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬ ‫ﺷﮑﺎف‬

‫ﭘﺮده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﺮاب‬

‫ﺳﺮاب‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻏﺮر‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫آﻣﺪه‬

‫وي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫از ﻣﻘﺎﻣﯽ ﮐﺎن‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫ﻏﺮض‬

‫در‬

‫ﺑﮑﺎر‬

‫ﺟﺰ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬دﺳﺖ از وي ﺑﺪار‬

‫ﺧُﺴﺐ‬

‫ﺧُﺴﺐ‬

‫اﷲ‬ ‫‪643‬‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ره‬

‫اﷲ‬

‫زﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﻟﮑﯽ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ را ﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﮔﺮدد ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮي‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬ ‫آن‬

‫ﻧﻌﺎﺳﺖ‬ ‫دﻗﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫راه‪‬‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻓﮑﺮ ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮ دو ﺗﺎ و‪ ،‬ﮔﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻄﺎ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻄﺎ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ورﭼﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﯿﺰ ﺑﯿﻦ و ﺑﺎ ﺿﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﺒﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺒﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫وي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺣﺘﺮاز‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻋﻄﺸﻬﺎي‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫آب‬

‫ﭘﻮﯾﺎن‬ ‫اﻗﺮب‬

‫در‬ ‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫دراز‬

‫ﺣ‪‬ﺒ‪‬ﻞِ‬

‫اﻟﻮرﯾﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫‪ .136‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زاﻫﺪ ﮐﻪ در ﺳﺎل ﻗﺤﻂ ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻔﻠﺴﯽ و ﺑﺴﯿﺎري ﻋﯿﺎل و ﺧﻠﻖ ﻣﯽ‬

‫ﻣﺮدﻧﺪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎدي اﺳﺖ؟ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺪ ﺗﻌﺰﯾﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮا ﺑﺎري‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﻗﺤﻂ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد او ﺧﻨﺪان و‪ ،‬ﮔﺮﯾﺎن ﺟﻤﻠﻪ رﻫﻂ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ﭼﻪ ﺟﺎي ﺧﻨﺪه اﺳﺖ؟‬

‫ﻗﺤﻂ‬

‫رﺣﻤﺖ از ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ دوﺧﺘﺴﺖ‬

‫ز‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ و ﺑﺎغ و رز ﺳﯿﻪ اﺳﺘﺎده اﺳﺖ‬

‫در زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻧﺪ زﯾﻦ ﻗﺤﻂ و ﻋﺬاب‬

‫ده ده و ﺻﺪ ﺻﺪ‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﺎﻫﯽ دور از آب‬

‫رﺣﻢ؟‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن ﺧﻮﯾﺸﻨﺪ و ﯾﮏ ﺗﻦ‪ ،‬ﺷﺤﻢ و ﻟﺤﻢ‬

‫رﻧﺞ ﯾﮏ ﺟﺰوي ز ﺗﻦ‪ ،‬رﻧﺞ ﻫﻤﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ دم ﺻﻠﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﻣﻠﺤﻤﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﻗﺤﻂ اﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ دﺷﺖ و ﻣﮑﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﺧﻮﺷﻪ‬ ‫ز‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آري‬

‫ﻫﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻮج‬

‫آزﻣﻮن‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺦ‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮﺷﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺒﺎ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﯿﺰ‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﻧَ ﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﻪ ﭘﺴﺖ‬

‫اﻧﺒ‪‬ﻪ‬

‫ﻫﺎ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫رﺳﯿﺪه‬

‫ﺳﺒﺰﺗﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻨﺪﻧﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺮوي‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫دﺳﺖ و ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ را ﭼﻮن ﺑﺮ ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﻗﻮم‬

‫دون‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‬

‫زود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﺪ‬

‫آب‬

‫رود‬

‫رود‬

‫آن ﭘﺪر در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺳﮓ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﺎن رﺣﻤﺖ ﻧﻈﺮ را ﺳﮓ ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮگ ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ ﯾﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﭼ‪‬ﺸﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ اﺧﻮان را ﺣﺴﻮدي ﺑﻮد و ﺧﺸﻢ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﭼﻮن ﺻﻠﺢ ﮐﺮدي‪ ،‬ﺧﺸﻢ رﻓﺖ‬

‫آن ﺳﮕﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﯾﺎر ِ ﺗﻔﺖ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺳﮓ‬

‫اي‬

‫ﺗﻨﯿﺪ‪،‬‬ ‫ﺧ‪‬ﺮَد‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻔﺎﺋﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫و‪،‬‬

‫‪ .137‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺠﻤﻮع ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻮرت ﻋﻘﻞ ﮐﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﺑﻪ ﮐﮋ روي ﺟﻔﺎ ﮐﺮدي و‬ ‫ﺻﻮرت ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮ را ﻏﻢ ﻓﺰاﯾﺪ اﻏﻠﺐ اﺣﻮال‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دل ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﺪ ﮐﺮدي ﺻﻮرت ﭘﺪر ﺗﻮ را ﻏﻢ‬ ‫ﻓﺰاﯾﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﯽ روﯾﺶ را دﯾﺪن اﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ از آن ﻧﻮر دﯾﺪه ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ و راﺣﺖ ﺟﺎن‬

‫ُﮐﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻮرت ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﺎوﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎي ﻫﺮ آﻧﮏ اﻫﻞ ِ ُﻗﻞ اﺳﺖ‬

‫ُﮐﻞ اﺳﺖ‬

‫‪644‬‬

‫ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﮐﻔﺮان ﻓﺰود‬ ‫ﺻﻠﺢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﺑﺶ‬

‫ﺷﺎﺧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮق‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻋﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻓﺮش زر ﻧﻤﺎﯾﺪ آب و ﮔﻞ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﭼﺮخ و زﻣﯿﻦ ﻣﺒﺪل ﺷﻮد‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺪر‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺟﻨﺖ اﺳﺘﻢ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻣﯿﺮد‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﺟﻮﺷﺎن‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬

‫ﺻﻠﺤﻢ‬

‫ُﮐﻞ ﭘﯿﺶ او ﻫﻢ ﺳﮓ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫را‬ ‫در‬

‫ﺷﺪه‬

‫رﻗﺼﺎن‬

‫ز‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻧﻌﯿﻢ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺿﻤﯿﺮ و ﻫﻮش ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﮐﻒ‬

‫زن‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ وﻫﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﮋده دادن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﮋده ﭼﻪ؟ ﻧﻘﺪ‪ ‬ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫زآﻧﮑﻪ آﮔﻨﺪه ﺳﺖ ﻫﺮ ﮔﻮش از ﺷﮑﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻻﻣﻊ‬

‫آﺑﻬﺎ‬

‫از‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫‪ .138‬ﻗﺼﮥ ﻓﺮزﻧﺪان ُﻋﺰﯾﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ از ﭘﺪر اﺣﻮال ﭘﺪر ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آري از ﻋﻘﺐ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯿﺂﯾﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪش ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺧﻮد ﻣﮋده داد اﯾﻦ‬ ‫ﭘﻮران‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﯿﻬﻮش ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻋ‪‬ﺰﯾﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺬر‬

‫آﻣﺪه‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺷﺎن‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫او‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫رﻫﮕﺬر‬

‫از‬

‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬اﻣﺮوز آن ﺳﻨﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آري‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﯿﺰد‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﭘﺮﺳﺎن‬ ‫ﭘﺪرﺷﺎن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻋ‪‬ﺰﯾﺮ‬ ‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‬

‫ز‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫داري‬

‫ﺧﺒﺮ؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ز‬

‫ﭘﺪر‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺧﻮش ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮ اﯾﻦ ﻣﮋده ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺷﺎد‬

‫و آن دﮔﺮ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﻮش اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺟﺎي ﻣﮋده اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺧﯿﺮه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮ‬

‫ﻣﺒﺸﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫در‬

‫اﻓﺘﺎدﯾﻢ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎن‬

‫وﻫﻢ را ﻣﮋده ﺳﺖ و‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﻋﻘﻞ ﻧﻘﺪ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﭼﺸﻢ ِ و‪‬ﻫﻢ ﺷﺪ ﻣﺤﺠﻮب ﻓﻘﺪ‬

‫ﺑﺸﯿﺮ‬

‫ﺑﺼﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫و‬

‫درد‬

‫ﻣﺆﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫در‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ در دم ﻧﻘﺪ اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم از ﮐﻔﺮ و اﯾﻤﺎن‬

‫ﮐﻔﺮ و اﯾﻤﺎن‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺧﻮد درﺑﺎن ِ اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎوﺳﺖ ﻣﻐﺰ و‪ ،‬ﮐﻔﺮ و دﯾﻦ او را دو ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﺸﺮ ِ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ِ ﺟﺎن ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺧﻮد از ﻣﺮﺗﺒﮥ ﺧﻮش ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از ﺧﻮش ﮐﻪ ﻟﺬت ﮔﺴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ آرد ﻣﻮﺳﯽ ام از ﺑﺤﺮ ﮔﺮد‬ ‫ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻬﻢ؟‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫ﮐﻔﺮ‪،‬‬ ‫ﻗﺸﺮﻫﺎي‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫در‬ ‫زر‪‬‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺧﻮر‬ ‫ﻋﻘﻠﺖ‬

‫را‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫رو‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫ﻧﺪارد‬

‫ﻋﻮام اﯾﻦ‬

‫رﯾﺰه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫اي‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫اﯾﻤﺎن‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺮاﺿﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫‪645‬‬

‫ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﺬت‬

‫آن‬ ‫ﺳﮑﻪ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻬﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﺟﺰا‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي ﺧﻮش ﭼﻮن ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ و دﻣﺸﻖ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻮ ﺟﻮي ﭼﻮن ﺟﻤﻊ ﮔﺮدي ز اﺷﺘﺒﺎه‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ور ز ﻣﺜﻘﺎﻟﯽ ﺷﻮي اﻓﺰون‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺎم‬

‫از‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ او ﻫﻢ ﻧﺎم و ﻫﻢ اﻟﻘﺎب ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﺻﻮرﺗﺶ‪ ،‬اي وﺻﻞ ﺧﻮاه‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺖ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺎن ﻫﻢ آب‬

‫ﻫﻢ ﭼﺮاغ و ﺷﺎﻫﺪ و ﻧﻘﻞ و ﺷﺮاب‬

‫ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺖ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ آن ﭼﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﺎورﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻤﻮﺷﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻋﻄﺴﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﺗﻮان‬ ‫ﺗﻮ‬

‫زد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫ﺛﺒﻮت‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺎﻣﯿﺎز‬

‫اﯾﻦ‬

‫زرﯾﻨﻪ‬

‫ﯾﺎوري‬

‫اﺣﻤﻘﺎن‬

‫ﻣﺸﺘﺮك‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﻮدا‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺳﮑﮥ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺷﺮك‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﮑﻮت‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﺧﻮاه‬

‫دﻫﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫‪ .139‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ "اﻧﯽ ﻻﺳﺘﻐﻔﺮ اﷲ رﺑﯽ ﻓﯽ ﮐﻞّ ﯾﻮم ٍ ﺳﺒﻌﯿﻦ ﻣﺮة ً"‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ز‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫آرم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺷﮑﻦ‬ ‫دراز‬

‫ﻣﺴﺘﺌﯽ‬

‫داﻧﺎي‬

‫راز‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫آب‬

‫ﺟﻒ‪‬‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺣﺪ‬

‫رواﻧﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺧﻔﺘﻪ اﯾﺪ از درك آن‪ ،‬اي ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺧﻮرد‬

‫از‬

‫ﺟﻮي‬

‫آب‬

‫ﺳﺮاب‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫وز‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫روز‪،‬‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣ‪‬ﻨﺴﯽ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﺗﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻦ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫داﻧﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫راز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺟﺎن ِ ﻗﺴﻤﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺣﺸﻮ ﻓﻠﮏ‬ ‫دﻫﺪ او را‬

‫آرزو‬

‫ﻃﻢ‪‬‬

‫رم‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﻧﺠﺎي‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫آب‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آن ﺟﺎ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ز اﯾﻨﺠﺎ دور ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دورﺑﯿﻨﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬

‫آب‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫زﯾﻦ ﺗﻔﮑﺮ راه را ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻮي‬

‫و‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫ﺟﻮﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫روان‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫آورد‬

‫ﺧﻮاب‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﺣﻖ‬

‫آرﯾﺪﺷﺎن‬ ‫آرد‬

‫ﻣﻬﺠﻮر‬ ‫اي‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫رﻫﺮوان‬ ‫ﺑﯽ‬

‫‪ .140‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﺰوي ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮر ﺑﯿﺶ ﻧﺒﯿﻨﺪ و در ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻘﻠﺪ اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺧ‪‬ﺮَد آن اﺳﺖ ﮐﺎو از ﺣﻖ ﭼﺮﯾﺪ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻋﻄﺎرد‬

‫ﮐﺎﻧﺮا‬

‫ﺧﺮد‬

‫آورﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و آن ِ ﺻﺎﺣﺐ دل ﺑﻪ ﻧﻔﺦ ﺻﻮر ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺴﭙﺮد‬

‫اﯾﻦ ﺧﺮد از ﺧﺎك ِ ﮔﻮري ﻧﮕﺬرد‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬

‫زﯾﻦ ﻗﺪم‪ ،‬وﯾﻦ ﻋﻘﻞ‪ ،‬رو ﺑﯿﺰار ﺷﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﻮر ﮐﯽ ﯾﺎﺑﺪ ز ﺟﯿﺐ؟‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫زﯾﻦ ﻧﻈﺮ‪ ،‬وﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺎﯾﺪ ﺟﺰ دوار‬

‫ﭘﺲ‬ ‫‪646‬‬

‫اﺳﺘﺎد‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﻋﺠﺎﺋﺐ‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد‪‬‬

‫و‬

‫ﺑﮕﺰﯾﻦ‬

‫ﺷﻮ‬ ‫ﮐﺘﯿﺐ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫از‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﻨﺼﺐ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺠﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ارﺗﻔﺎع‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﺧﯿﺎل ﺷﻬﻮﺗﯽ‪ ،‬در ره‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﻀﻠﺶ ﭘﯽ ﺑﺒﺮدي ﻫﺮ ﻓﻀﻮل‬ ‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوي‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮق اﺳﺖ و درﺧﺶ‬

‫در درﺧﺸﯽ ﮐﯽ ﺗﻮان ﺷﺪ ﺳﻮي وﺧﺶ؟‬

‫رﻫﺒﺮي‬

‫ﺑﻠﮑﻪ اﻣﺮ اﺳﺖ اﺑﺮ را ﮐﻪ‪ :‬ﻣﯽ ﮔﺮي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺑﺮق‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدي‬

‫ﺑ‪‬ﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐﻮدك ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮ ﮐﺘﺎب ﺗﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫آردش‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫آﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫رﺳﻮﻟﯽ‬

‫آﻣﺪه‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫اﺑﻮاﺑﻬﺎ‬

‫اﻻﺑﯿﺎت‬

‫ادﺧﻠﻮا‬

‫اﯾﺪ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﺗﺎزه‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﺋﻦ‬

‫ﺧﺎﮐﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫راه‬

‫داده‬

‫اﯾﻢ‬

‫اﺳﺮار‬

‫از‬

‫او‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ِ‬

‫راز‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺌﯿﺪ‬

‫آن‬ ‫در‬

‫ﻧﻮي‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺒﺰه اي ﺟﺎن ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﮐﺎن را ﺳﺎﻣﺮي‬ ‫ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻧﮓ زد ز آن ﺳﺒﺰه او‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻓﻠﮑﺘﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻢ از ﺳﻢ‪ ِ ‬اﺳﺐ ِ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎم‬

‫را‬

‫در‬

‫آﺋﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﺷﺎن‬

‫زود‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺸﮑﺮ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯿﺪ‪ ،‬از او آﯾﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﺎن ﺑﺪﯾﻦ راه ِ دراز‬ ‫روﯾﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﻣﺼﯿﺐ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﮐﺌﯽ‬

‫ز‬

‫دوا‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫رازﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﺰن آن ﺣﻠﻘﮥ در و‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺎب اﯾﺴﺖ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫ُﺷﻬﺐ‬

‫ﺷﻮق ِ‬

‫ﺑﺨﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫در‬

‫رﺳﻮل؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻮﺋﯿﺪ‬

‫آﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﺳﺘﻤﺎع‬

‫اﻫﻞ‬

‫وارﻫﯿﺪ‬

‫راز‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‪،‬‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻠﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﺷﺪ ﻓﺘﻨﮥ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ُﮐﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺳﺮ ُﮐﻼه ِ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ِ ﮔﻮش ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ از او ﺑﺎز اﺳﺖ ﻣﺴﮑﯿﻦ و ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ُﮐﻠﻪ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ِ ﺑﺎز اول ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﻠﺶ ﺳﻮي ﺟﻨﺲ ِ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ از ﺟﻨﺲ و ﺑﺎ ﺷﻪ ﮔﺸﺖ ﯾﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫دار‬

‫راﻧﺪ دﯾﻮان را ﺣﻖ از ﻣﺮﺻﺎد ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺳﺮي ﮐﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﻪ اي ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺒﺪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺷﺎﮔﺮد‬

‫رو‪ ،‬ﺑﺮ دل رو ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺰو دﻟﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز آن‬

‫او‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫از‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫را‬

‫را‬

‫ز‬

‫اﺳﺘﺒﺪاد‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﺑﺎز‬

‫وﻟﯽ‬ ‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻋﺎدﻟﯽ‬

‫د‪‬م ِ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮق ﺑﯿﻦ و‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻦ ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺣﺒﯿﺲ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ره او‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﺑﺨُﺴﺐ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻨﻪ در ﺳﺎﯾﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺳﺮﮐﺶ ﺑﺨﺴﺐ‬

‫ﻇﻞّ "ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ" ﺧﻮش ﻣﻀﺠﻌﯽ ﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬آﻧﮑﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬ ‫ﺳﺎﯾﮥ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﻮﺑﯽ‬ ‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬ ‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮش‬

‫روي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‪‬ان‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫آدم‪،‬‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻌﺪ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﮐﻪ "أَﻧَﺎ ﺧَﯿﺮٌ " ‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻃﻮﺑﯽ‬ ‫ﺻﻔﺎ‬

‫از‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺒﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ذﻟﺖ‬ ‫ﻣﻬﺠﻌﯽ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ‪‬‬

‫زود ﻃﺎﻏﯽ ﮔﺮدي و‪ ،‬ره ﮔﻢ ﮐﻨﯽ‬ ‫‪647‬‬

‫‪ .141‬ﺑﯿﺎن آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ "ﯾﺎ أَﯾﻬ‪‬ﺎ اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ آﻣ‪‬ﻨُﻮا‪ ،‬ﻻ ﺗُﻘَﺪ‪‬ﻣ‪‬ﻮا ﺑ‪‬ﯿﻦَ ﯾﺪ‪‬ي اﷲ و‪ ‬ر‪‬ﺳ‪‬ﻮﻟ‪‬ﻪ‪ ‬ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺒﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ز اﻣ‪‬ﺖ ﺑﺎش‬

‫ﭘﺲ رو ﺧﺎﻣﻮﺷﺎن ﺧﺎﻣﺶ ﺑﺎش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺑﺮو‬

‫از‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﻪ اي‪ ،‬رﻋﯿﺖ ﺑﺎش‬ ‫و از ﺧﻮدي راي زﺣﻤﺘﯽ ﻣﺘﺮاش‬ ‫زﯾﺮ‬

‫اﻧﻘﯿﺎد‬

‫ﭘﺲ رو و‪ ،‬ﺻﺎﻣﺖ ﺷﻮ و‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش‬ ‫ورﻧﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﯽ‬

‫اﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺴﻮز‬

‫ور ﺷﻮي ﺑﯽ ﺻﺒﺮ‪ ،‬ﻣﺎﻧﯽ ﭘﺎره دوز‬

‫ﮐﻬﻨﻪ دوزان‪ ،‬ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺪﯾﺸﺎن ﺻﺒﺮ و ﺣﻠﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮ دوزان ﺷﺪﻧﺪي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﻼل‬

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪" :‬اﻟﻌﻘﻞُ ﻋﻘﺎل"‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﻣﺮد‪ ‬ﻣﻔﻠﺴﻒ روز ِ ﻣﺮگ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺲ ﺑﯽ ﺑﺎل و ﺑﺮگ‬

‫ﺑﯽ ﻏﺮض ﻣﯽ ﮐﺮد آن دم اﻋﺘﺮاف‬

‫ﮐﺰ ذﮐﺎوت‪ ،‬راﻧﺪﯾﻢ‪ ،‬اﺳﺐ از ﮔﺰاف‬ ‫ِ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﺳﺘﻌﺪاد‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫از‬

‫در ﻣﻮزه‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺑﮑﻮﺷﯽ‬

‫ﻏﺮوري‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫آ‪‬ﺷﻨﺎ‬ ‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬

‫دوزي‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ‬

‫از‬

‫رﺟﺎل‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫روح‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آ‪‬ﺷﻨﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫در‬

‫ﻧﻮﺣﯿﻢ‬

‫در‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻨﻌﺎن‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻃﻤﻊ‬

‫ُرﺳ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﺼﯿﺮﺗﻬﺎي‬

‫در‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬

‫راﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رو‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻮﻫﯽ ﻣﺮو‬

‫از‬

‫"ﻻ‬

‫"‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﻓﮑﺮت‪،‬‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫در ﺑﻠﻨﺪي ِ ﮐﻮه ِ ﻓﮑﺮت ﮐﻢ ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎورم‬

‫ﮔﺮ‬

‫دو‬

‫آﺧﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫و‬

‫زﯾﺮ‬ ‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫زﺑﺮ‬ ‫ﭘﺮورم‬

‫ﭘﺬﯾﺮد اﯾﻦ ﮐﻼم؟‬ ‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﻖ؟‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﭘﯿﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫آﺧﺮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﻌﻮد‬

‫وار‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﻮه‬

‫اﻟﯿﻮ‪‬م‪‬‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ او ﻣ‪‬ﻬﺮ ﺧﺪاي اﺳﺖ و ﺧﺘﺎم‬

‫ﻣﻮﻋﻈﻪ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ُﻧﺒﯽ‬

‫ﻋﺎﺻ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﻣﻮﺟﺶ‬

‫اﻗﺮار‬

‫ُﮐﻞ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﭘﺴﺖ ﻣﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻫﺎن و ﻫﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﭘﺴﺖ را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دوﺧﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﮐﺸﺘﯽ در اﯾﻦ درﯾﺎي‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬

‫در‬

‫و ﮐﺸﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﮔﺬارد‬

‫راد‪‬‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻮش ﮐﻨﻌﺎن ﮐﯽ‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻻف‪‬‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﺮﮐﺸﯽ‬

‫آ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮد آن ﺷﺎه ِ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ِﺷﻨﺎ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ز‬

‫ﺗﺮاش‬

‫و‬

‫وا‬

‫ﻣﺴﺦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫واﻟﯽ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯽ‬

‫ز‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬ ‫وﺟﻮد‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫و‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﺣﺪث‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫اول‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﻌﺎن‬

‫روز‬

‫ﺑﯿﻨﺖ‬ ‫دم‬

‫را‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫آﺧﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮐﻮر‬

‫و‬

‫ُﮐﻬ‪‬ﻦ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﻋﺜﺎر‬

‫ر‪‬ه‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﻫﺮ دﻣﯽ اﯾﻦ ﺧﻔﺖ و ﺧﯿﺰ‬

‫ﮐﻦ ز ﺧﺎك ﭘﺎي ﻣﺮدي‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺗﯿﺰ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮐﺤﻞ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺳﺎز‪،‬‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﭘﺎش‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪648‬‬

‫ﺑﯿﻨﺪازي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ِ‬

‫اوﺑﺎش‬

‫ﺷﺎﮔﺮدي و زﯾﻦ اﻓﺘﻘﺎر‬

‫ﮐﻪ از اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮزﻧﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺮﻣﻪ ﮐﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﺎك اﯾﻦ ﺑﮕﺰﯾﺪه را‬ ‫روﺷﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ز‬

‫ﮐﻦ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ذو‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺴﻮزد‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺴﺎزد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ز‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬ ‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫‪ .142‬ﻗﺼﮥ ﺷﮑﺎﯾﺖ اﺳﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﺘﺮ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر در رو ﻣﯽ اﻓﺘﻢ در راه رﻓﺘﻦ و ﺗﻮ ﮐﻢ در روي ﻣﯽ‬ ‫آﺋﯽ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺖ اﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ِ ﺷﺘﺮ او را‬

‫ﭼﺸﻢ اﺷﺘﺮ ز آن ﺑﻮد ﺑﺲ ﻧﻮر ﺑﺎر‬

‫ﮐﺎو ﺧﻮرد از ﺑﻬﺮ ﻧﻮر ِ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺧﺎر‬

‫ُﮔﻞ ﺑﺮوﯾﺎﻧﺪ ﺗﻮ را‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ روﺷﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﮐﻨﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫اﺳﺘﺮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ او ﺟﻤﻊ ﺷﺪ در آﺧﻮري‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻓﺘﻢ‬

‫رو‬

‫در ﮔﺮﯾﻮه و راه و‪ ،‬در ﺑﺎزار و ﮐﻮ‬ ‫ﻧﺎﻫﻤﻮار‪،‬‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫از‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﺧﺎر ﺧﻮر‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﺧﺎر‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫روزي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫دل‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺰ ﭼﻪ در رو ﻣﯽ ﻓﺘﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻦ؟‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﺧﺎﺻﻪ از ﺑﺎﻻي‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻤﻮار‬

‫و‬

‫ُﮐﻪ‪ ،‬ﺗﺎ زﯾﺮ ﮐﻮه‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫آﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻢ ﻫﻤﯽ اﻓﺘﯽ ﺗﻮ در رو‪ ،‬ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫دوﻟﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺎﮐﺖ‬

‫و‬

‫زاﻧﻮ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﭘﻮز و زاﻧﻮ ز آن ﺧﻄﺎ ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫رﺧﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮم‬

‫و ز ﻣﮑﺎري ﻫﺮ زﻣﺎن زﺧﻤﯽ ﺧﻮرم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻢ ﻋﻘﻠﯽ‪ ،‬ﮐﻪ از ﻋﻘﻞ ِ ﺗﺒﺎه‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫آﯾﻢ‬

‫دم‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬

‫و‬

‫ﭘﺎﻻن‬ ‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫در‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫راي‪،‬‬

‫در‬

‫دم‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﺷﮑﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫در ﺳﺮ آﯾﺪ ﻫﺮ زﻣﺎن ﭼﻮن اﺳﺐِ ﻟﻨﮓ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎرش ﮔﺮان و‪ ،‬راه‪ ،‬ﺳﻨﮓ‬

‫ﻏﯿﺐ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ زﺧﻢ‪ ،‬او‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫دﯾﻮ در دم‪ ،‬ﺑﺎز ﺗﻮﺑﻪ اش را ﺳﮑﺴﺖ‬

‫ﺿﻌﻒ اﻧﺪر ﺿﻌﻒ و‪ ،‬ﮐﺒﺮش آﻧﭽﻨﺎن‬

‫واﺻﻼن‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد از‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫اي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺘﺮ‪،‬‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫راي‬

‫ﺗﻮ‬

‫داري ﮐﻪ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺆﻣﻨﯽ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻓﺘﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺳﻌﺎدت از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺳﺮﺑﻠﻨﺪم‬ ‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺻﺪر‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺎل‬

‫داﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺣﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮد‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬

‫ﮐﻮه‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﮐﻢ ﻓ‪‬ﺘﯽ در رو و‪ ،‬ﮐﻢ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻋ‪‬ﺜﺎري‬

‫دو‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‪،‬‬

‫ادﺑﺎر‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‪،‬‬ ‫ﮔﻮ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﻮر در ﭼﺸﻢ و دﻟﺶ ﺳﺎزد ﺳ‪‬ﮑﻦ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﯾﻮﺳﻒ‪ ،‬ﮐﺎو ﺑﺪﯾﺪ اول ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺠﻮدش‬

‫ﻓﺮﻗﻬﺎﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻮار‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫روز‬

‫اﺟﻞ‬

‫آن‬

‫ﻣﻐﺮﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫رو‬

‫ﻓﺘﯽ‬ ‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺣﺎل‪،‬‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫‪649‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ زﻧﯽ‬

‫ﺳﺎزد؟‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﻣﺎه‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺧﺼﺎل‬

‫و‬

‫ﻣﺸﺮﻗﯽ‬

‫ﺣ‪‬ﺐ‬

‫اﻟﻮﻃﻦ‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ ﯾﻮﺳﻒ دﯾﺪه ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﺮد ﺳﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آن "ﯾﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﷲ"‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﺷﮑﺎف‬

‫آن‬

‫رو‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ده‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺎل‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ ز ﺿﻌﻒ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ ﭘﯿﺶ ِ ﭘﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﺑﻮد‬

‫"ﺣﺲ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ"‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺖ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﭘﯿﺸﻮا ﭼﺸﻢ اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎي را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺟﺎي‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﺎﺟﺎي‬

‫دﯾﮕﺮ آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻣﻦ روﺷﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‪،‬‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻃﻬﺮ‬

‫ز‬

‫اوﻻد‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫اوﻻد‪‬‬

‫زﻧﺎ‪،‬‬

‫و‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫اوﻻد‬

‫زﻧﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﭘﺮد‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‪،‬‬

‫در‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺂﻣﺪ‬

‫ز‬

‫ِ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ ﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﺪ اﺑﻠﯿﺲ ﻧﯿﺰ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫را‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺒﻮد ﭼﻮ ﺑ‪‬ﺪ اﺻﻞ اﺳﺖ و ﺣﯿﺰ‬

‫‪ .143‬ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮدن اﺳﺘﺮ ﺟﻮاب اﺷﺘﺮ را‪ ،‬و اﻗﺮار آوردن ﺑﻪ ﻓﻀﻞ او ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬و از او اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﺑﺪو ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺻﺪق‪ ،‬و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺷﺘﺮ او را‪ ،‬و راه ﻧﻤﻮدن و ﯾﺎري دادن ﭘﺪراﻧﻪ و‬ ‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺳﺘﺮ‪:‬‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ‪،‬‬ ‫زﯾﺎن‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺬﯾﺮي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺰون اﺳﺖ از ﺷﻤﺎر‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رو‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺳﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺧﻮي ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬در ذات‪ ‬ﺗﻮ‪ ،‬اﺻﻠﯽ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺪ‬

‫اﺻﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫او‬

‫آرد‬

‫اﻗﺮار‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻻ‬

‫آن‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ره‬

‫رو ﮐﻪ ر‪‬ﺳﺘﯽ از ﺧﻮد و از ﺧﻮي ﺑ‪‬ﺪ‬

‫وز‬

‫زﺑﺎﻧﮥ‬

‫رو ﮐﻪ اﮐﻨﻮن دﺳﺖ در دوﻟﺖ زدي‬

‫در‬

‫ﻓﮑﻨﺪي‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻗﺮار‬

‫ﺷﺪي‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫آن‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫"ادﺧﻠﯽ"‬

‫ﻋﺒﺎدش‪،‬‬

‫اﺧﺘﺮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫راه‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬ ‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﺟﺮم‬

‫"ﻓﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ذﻟﺘﺶ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫"ا‪‬ﻫﺪﻧﺎ"‬

‫اي‬

‫رﻫﯿﺪي‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻣﻨﺼﻒ‪،‬‬

‫آدم‪،‬‬

‫در‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪة‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺒﺎدي"‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫"ﺻﺮاط‬ ‫ﮔﺸﺘﯽ‬ ‫ﺷﺪي‬ ‫ﺣﺴﺎم‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫اي‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رب‪‬‬

‫ﻓﺮﺧﻨﺪﮔﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫اﻟﻌﺒﺎد‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺮ‬

‫اي‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﮐﺮد از اﺷﮏ ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫را‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺟﺮم‬ ‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﻓﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ز‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫او‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫ﺟﺤﻮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺟﻮ‬ ‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﻮﺑﮥ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﯿﺲ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺨﺖ‬ ‫از‬

‫د‪‬د‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫ﺟﻨﺘﯽ"‬ ‫ﺧﻠﺪ‪،‬‬

‫وﻻ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫زﻣﺎن‬ ‫و‪،‬‬

‫دار‬

‫ﺑﻼﻫﺎي‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫"ادﺧﻠﯽ‬ ‫رﻓﺘﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫در‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ؟‬

‫درﯾﺎﻓﺘﯽ‬ ‫ﺧﻔﺎ‬

‫راه‬

‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ"‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑ‪‬ﺮدت ﺗﺎ ﻧﻌﯿﻢ‬ ‫ﻣﻮﯾﺰ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻏﻮره‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫اﻧﮕﻮر‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺑﺎش‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺷﻬﺪ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ اﻧﺪر ﻓﮑﻦ در ﺣﻮض ِ ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬ ‫‪650‬‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‪ ،‬از ﺗﻐﯿﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ِ ﻃﻌﻢ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺰه‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻃﻌﻢ‬

‫ﺗﮑﺜﯿﺮ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮدد ﺑﺪان ﺑﺤﺮ ِ "أ ﻟَﺴ‪‬ﺖ"‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺷﺪ درﯾﺎ‪ ،‬ز ﻫﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫وي‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را؟‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﻨﻔﺬي‬

‫آن‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫آﻓﺘﯽ‬

‫ﻏُﺮه اي ﮐﻦ ﺷﯿﺮوار‪ ،‬اي ﺷﯿﺮ ﺣﻖ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫ِ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫آن‬

‫رود‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻏُﺮه‬ ‫ﻣﻮش‬

‫را؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﯾﺲ اﺣﻮال ِ ﺧﻮد ﺑﺎ آب زر‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آب ِ ﻧﯿﻞ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﯾﺎ ر‪‬ﺑﺶ‪ ،‬در ﭼﺸﻢ ﻗﺒﻄﯽ ﺧﻮن ﻧﻤﺎ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻏﺮة‬ ‫دﻟﯽ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫‪ .144‬ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ِ ﻗﺒﻄﯽ ﺳﺒﻄﯽ را ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺒﻮ ﺑﻪ ﻧﯿﺖ ﺧﻮﯾﺶ از ﻧﯿﻞ ﭘ‪‬ﺮ ﮐﻦ و ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﻮرم ﺑﻪ ﺣﻖّ دوﺳﺘﯽ و ﺑﺮادري‪ ،‬ﺳﺒﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺒﻄﯿﺎن ﺑﻬﺮ ﺧﻮد ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ از ﻧﯿﻞ‪ ،‬آب ﺻﺎف‬ ‫ﺷﻨﯿﺪم‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﺳﺖ و ﺳﺒﻮ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻗﺒﻄﯿﺎن ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺧﻮن ﺻﺎف اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﯾﺎر‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﻗﺒﻄﯿﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪ‪‬‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻄﺶ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ام‬

‫وﺛﺎق‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﺳﺒﻄﯿﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﻤﻨﺪ‪‬‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺟﺎدوﺋﯽ ﮐﺮد و ﻓﺴﻮن‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ آبِ ﻧﯿﻞ ِ ﻣﺎ را ﮐﺮد ﺧﻮن‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻗﺒﻄﯽ‪ ،‬ﺧﻮن ﺷﺪ آب‪ ،‬از ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫رﮔﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺳﺒﻄﯿﺎن‬

‫زآن‪،‬‬

‫آبِ‬

‫ﻗﺒﻄﯿﺎن‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻣﯿﻤﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ادﺑﺎر‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﻃﺎس را ﭘ‪‬ﺮ آب ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮاي ﺧﻮد ﮐﻨﯽ اﯾﻦ ﻃﺎس ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬آب ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎك و ﺣ‪‬ﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﻔﯿﻠﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺟﺎن ِ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ‬

‫ﭘﺎس‬

‫دارم‪،‬‬

‫اي‬

‫دو‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫آﺑﺖ‬ ‫ﺗﺒﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻔﯿﻞ‬

‫ِ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﻢ‬ ‫روم‬

‫آب‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺑﺠﻬﺪ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫روﺷﻨﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬

‫آزادي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻮرد‬

‫ﻃﺎس را از ﻧﯿﻞ او ﭘ‪‬ﺮ آب ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﺎس را ﮐﮋ ﮐﺮد ﺳﻮي آب ﺧﻮاه‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺨﻮر ﺗﻮ ﻫﻢ‪ ،‬ﺷﺪ آن ﺧﻮن ِ ﺳﯿﺎه‬

‫ﺑﺎز آن ﺳﻮ ﮐﺮد ﮐﮋ‪ ،‬ﺧﻮن آب ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻗﺒﻄﯽ اﻧﺪر‬

‫و اﻧﺪر ﺗﺎب‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫اي ﺑﺮادر‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﺮه را ﭼﺎره ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ را آن ﺧﻮرد‪ ،‬ﮐﺎو ﻣﺘﻘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫وار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﻬﺘﺎب‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬اي ﺻﻤﺼﺎم زﻓﺖ‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﺸﻤﺶ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫ﮐﺎو‬

‫از‬

‫ﻗﻮم ﻣﻮﺳﯽ ﺷﻮ‪ ،‬ﺑﺨﻮر اﯾﻦ آب را‬

‫ﺻﻠﺢ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ از ﺧﺸﻢ ِ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺸﻢ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻨﺸﺎن‪،‬‬ ‫ﻃﻔﯿﻞ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﺸﺎ‪،‬‬

‫ﺷﻮي‬

‫در‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺷﻮ‬

‫ره‬

‫ﻋﺒﺮت‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﻋﺒﺎد‬ ‫از‬

‫اﷲ‪،‬‬ ‫ﯾﺎران‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‪،‬‬

‫ِ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻮ‬

‫اﻏﺘﺮاف؟‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را ﮐﻔﺮي اﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻮه ِ ﻗﺎف‬

‫ﮐﻮه در ﺳﻮراخ ِ ﺳﻮزن ﮐﯽ رود؟‬

‫َﮐﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ آن ﮐﻮه‪ ،‬ﺑﺮگ‬ ‫‪651‬‬

‫ﮐﻮه را‬

‫َﮐﻪ ﮐﻦ ﺑﻪ اﺳﺘﻐﻔﺎر ِ ﺧﻮش‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﻣﻐﻔﻮران‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺰوﯾﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻮﺷﯽ از آن؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﺮاﻣﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﺮد؟‬

‫اي‬

‫آل ِ ﻣﻮﺳﯽ ﺷﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﯿﻠﺖ ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ات‬

‫ز‪‬ﻫﺮه‬

‫دارد‬

‫آب‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺻﻤﺪ؟‬

‫ﮔﺮدد‬

‫و‪،‬‬

‫ز‪‬ﻫﺮه‬

‫دارد‬

‫آب‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﺑﮕﺬرد‪،‬‬

‫ﯾﺎ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﻧﺎن‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻼم‬

‫اﻧﺪر‬ ‫در‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﻔﺘﺮي‬

‫ﻣﻔﺘﺮا‬

‫ﭘﯿﻤﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫آﺑﯽ‬

‫ُﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﺻﻔﺎ؟‬

‫ﭘﻨﺪاري ﮐﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎن ﻣﯿﺨﻮري‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫اﺻﻼح‬ ‫ﭘﻨﺪاري‬ ‫ِ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﯾﺎ‬ ‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫ﺣﺮف‪‬‬ ‫و‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬ ‫ﻓﺮق‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ز‪‬ﻫﺮ ِ ﻣﺎر و ﮐﺎﻫﺶ ﺟﺎن ﻣﯿﺨﻮري‬

‫ﮐﺠﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫رو‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ﮐﻠﯿﻠﻪ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﺜﻨﻮي؟‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎﻧﺎن‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺸﻨﻮي؟‬

‫راﯾﮕﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﻬﺎن؟‬

‫اﻧﺪر آﯾﺪ ﺳﻬﻞ در ﮔﻮش ِ ﮐﻬﺎن؟‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﺎدري‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﺣﻖ‬

‫دل‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫رو‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻐﺰ‬ ‫ز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‪،‬‬ ‫ﻗﺮآن‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‪،‬‬

‫ﮐﺤﻞ‬

‫دﻟﺒﺮي‬ ‫از‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ور ﻧﻪ ﭘﺸﮏ و ﻣﺸﮏ‪ ،‬ﭘﯿﺶ اﺧﺸﻤﯽ‬

‫ﻫﺮ دو ﯾﮑﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺒﻮد ﺷﻤﯽ‬ ‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫وﺳﻮاس‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬ ‫را‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻣﻘﺪار‪،‬‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺳﺎزد‬

‫و‬

‫دوا‬

‫ﺷﺎﻧﺪن‬

‫آب ﭘﺎك و ﺑﻮل‪ ،‬ﯾﮑﺴﺎن ﺷﺪ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫آﺗﺶ وﺳﻮاس را‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮل و آب‬

‫ﻫﺮ دو ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻤﺮ و ﺧﻮاب‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﮔﺮ واﻗﻒ ﺷﻮي زﯾﻦ آبِ ﭘﺎك‬

‫روﺣﻨﺎك‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫وﺳﻮﺳﮥ‬ ‫ﺑﺎﻏﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺗﻌﺠﺐ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﻗﺼﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫ذو‬

‫ﭘﻨﺪاري‬

‫ﮐﻠﯽ‬ ‫در‬

‫و‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬ ‫روي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫از‬ ‫ر‪‬وم‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﺰد‬

‫ﮐﻼم‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ُﮔﻞ ﺳﺘﺎن‬

‫دل ﺑﯿﺎﺑﺪ ره ﺑﻪ ﺳﻮي‬

‫ﭘﺮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ از‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ ﺻ‪‬ﺤ‪‬ﻒ ﺑﻮﺋﯽ ﺑﺮد‬

‫اوﻟﯿﺎ؟‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺎ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻨﯿﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن؟‬

‫روﯾﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ؟‬

‫ﮐﻪ ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﻖ ﺑﺮده ﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﺷﺮق‬

‫ور ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﯿﺮت ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ وﺣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ‪ :‬آن رو در ﺧﻔﺎﺳﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫َﮔﺒﺮ‬

‫ﺧﺎص‪،‬‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺳﻮي ﺗﻮ ﻣﺎه اﺳﺖ و‪ ،‬ﺳﻮي ﺧﻠﻖ اﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫روي‬

‫ﺳﻮي ﺗﻮ داﻧﻪ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺳﻮي ﺧﻠﻖ دام‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻨﻮﺷﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫ﯾﻨﻈﺮون"‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺻﻮرت‪ ،‬اي ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫دو‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﭼﺸﻢ ِ ﻧﻘﺶ ﻣﯽ آري ادب‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭼﺮا‬

‫از ﭼﻪ ﺑﺲ ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻘﻞ ِ ﺧَﻮش؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫"‬

‫َﺗﺮاﻫ‪‬ﻢ‪‬‬

‫‪652‬‬

‫ﺣﻤﺎﻣﻨﺪ‪،‬‬

‫"ﻫ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﻻ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺮدة او‬

‫ﺳﻼﻣﻢ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭘﺎﺳﻢ‬ ‫را‬

‫ﯾﺒﺼﺮون"‬ ‫ﻧﺎﻇﺮ اﺳﺖ‬

‫دارد؟‬ ‫ﻋﻠﯿﮑﯽ‬

‫ﻋﺠﺐ!‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دو‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬ ‫ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ارزد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫داد‬

‫ﻗﻄﺮة‬

‫آﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫در اﻧﺪرون‬

‫ﭘﺎس‬

‫آن‪ ،‬ذوﻗﯽ دﻫﺪ‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ آﺧﺮ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﭘﺎس ِ ﻋﻘﻞ آن اﺳﺖ ﮐﺎﻓﺰاﯾﺪ رﺷﺎد‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫را‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﭘﺎس ِ آﻧﮑﻪ ﮐﺮدﻣﺶ ﻣﻦ ﺻﺪ ﺳﺠﻮد‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺳﺮان‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮور‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫زر‬

‫زر‬ ‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺧﺎك اﺳﺖ و ﭼﻮ ﺣﻖ ﺗﺎﺑﯿﺶ داد‬

‫در ﺟﻬﺎن ﮔﯿﺮي ﭼﻮ ﻣﻪ ﺷﺪ اوﺳﺘﺎد‬

‫ﻫﯿﻦ ﻃﻠﺴﻢ اﺳﺖ اﯾﻦ و ﻧﻘﺶ ﻣﺮده اﺳﺖ‬

‫اﺣﻤﻘﺎن را‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ از ره ﺑﺮده اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﺑﻠﻬﺎﻧﺶ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫‪ .145‬درﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻗﺒﻄﯽ دﻋﺎي ﺧﯿﺮ و ﻫﺪاﯾﺖ از ﺳﺒﻄﯽ و دﻋﺎ ﮐﺮدن ﺳﺒﻄﯽ ﻗﺒﻄﯽ را ﺑﻪ ﺧﯿﺮ و‬ ‫ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن آن دﻋﺎ از اﮐﺮم اﻻﮐﺮﻣﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺒﻄﯽ‪ :‬ﺗﻮ دﻋﺎﺋﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫از‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻔﻞ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﺨﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫دل‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫از‬

‫وا‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﻮاد‪‬‬

‫دل‪،‬‬ ‫در‬

‫را‬

‫ﻧﺪارم‬ ‫ﺑﺰم‬

‫ﺑﻠﯿﺴﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫دﻫﻦ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺮّوﺑﯽ‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﻓﺮّ ِ دﺳﺖ‪ ‬ﻣﺮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻮي ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ و ﺗﺮّي و ﻣﯿﻮه‪ ،‬ﺷﺎخ ِ ﺧﺸﮏ‬

‫ﺳﺒﻄﯽ آن دم در ﺳﺠﻮد اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫و‬

‫ﺳﺒﻄﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺧﺪاي‬ ‫ِ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺟﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺟﺰ ﺗﻮ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺮ آرد ﺑﻨﺪه دﺳﺖ؟‬

‫ﻫﻢ دﻋﺎ و ﻫﻢ اﺟﺎﺑﺖ از ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﻋﺎﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫اول‬

‫ﺗﻮ‬

‫اول‬

‫و‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻫﻮش‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺧﺮ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﭽﯽ‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫از ﺳﺮ ﺑﺎم و دﻟﺶ ﺑﯽ ﻫﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺳﻌﯽ"‬

‫"ﻟَﯿﺲ‪‬‬

‫در دﻋﺎ ﺑﻮد او ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﻧﻌﺮه اي‬

‫از‬

‫ﻟ‪‬ﻺِﻧﺴﺎن‬

‫دل‬

‫ِ‬

‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻼ ﺑﺸﺘﺎب و اﯾﻤﺎن ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮم‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﻠﯿﺴﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﺎﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫در‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎﺋﯽ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ز‬

‫ﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ِ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﻬﺎي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺷﺎﺧﯽ ﺑ‪‬ﺪي از ﻧﺨﻞ ﺧُﻠﺪ‬ ‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫رﺑﻮد‬ ‫‪653‬‬

‫ﷲ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎد‬ ‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ز‪‬ﻧّﺎر‬

‫ﻏُﺮه‬

‫ﮐﻬ‪‬ﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫دﺳﺘﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺑﻨﻮاﺧﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪،‬‬

‫إِﻻ‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫زود‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﻟﺐ‬

‫دل‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫درﯾﺎي‬

‫ِ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﺎس‬

‫ﺑﻮي‬

‫آب‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫آوردش‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺷﺮﺑﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﺧﻮردم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫آب‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﷲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫دﯾﺪم‪،‬‬

‫در‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﮐﯿﻞ‬

‫ﮐﯿﻞ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﺑﻬﺎ‬

‫ﭘﯿﺸﻢ‬

‫ﺣﻘﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫در‬

‫اﻧﺪرون‬

‫آﻧﮑﻪ ﺟﻮ و ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ را آب داد‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫اﯾﻦ ﺟﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮔﺮم و آب ﺧﻮار‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺶ ِ ﻫﻤﺖ او‪ ،‬آب‪ ،‬ﺧﻮار‬

‫ﻋﺒﺎد‬

‫"ﮐﻬﯿﻌﺺ"‬

‫ﮐﺎف‪‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺻﺪق‬

‫وﻋﺪة‬

‫ﮐﺎﻓﯽ ام‪ ،‬ﺑﺪﻫﻢ ﺗﻮ را ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻓﯽ ام‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﺎن دﻫﻢ ﺳﯿﺮي ﺗﻮ را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻏﻼم‬

‫داروﯾﺖ‬

‫درﻣﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﻮه‬

‫را‬

‫اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺗﻠﻘﯿﻦ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺎرت‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﯽ‬

‫ام‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺘﺎب‬

‫و‬

‫را‬

‫دل‬

‫ﻣﻮﺳﺌﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻫﻢ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬ﻣﻮﺳﯽ را دﻫﻢ ﯾﮏ ﻧﻮر و ﺗﺎب‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮب را ﻣﺎري ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﻣﯿﺰم‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫آب‬

‫ﺑﯽ‬

‫واﺳﻄﮥ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﭼﺎﮐﺮت‬

‫ﺑﺨﺸﻢ‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﭼﺎه‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﺮﮔﺲ‬

‫و‬

‫ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫دﻫﻢ‬

‫و‬ ‫و‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ‬ ‫ﻧﺰاﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﺎده‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺎدﯾﻬﺎ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺑﯿﺰاري‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫زده‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫درون‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ذوق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮدم‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫آورم‬

‫ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎن‬

‫داﻧﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﯿﻠﻢ‬

‫روان‬

‫ﺑﺮﻗﺮارم‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻋﺸﻖ و‬

‫داد‬

‫ﺑﺎز‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻬﺪاري‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺟﻬﺎن‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮد ﮐﻨﻢ ﺧﻮن ﻋﯿﻦ آﺑﺶ را ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺷﺎدي ات را ﻏﻢ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن آبِ ﻧﯿﻞ‬ ‫ﺗﺠﺪﯾﺪ‪‬‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎر‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫آب‬

‫آﻣﺪه‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺧﻮن‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﺧﻮرم‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﯿﻠﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻏﺮق ﺗﺴﺒﯿﺢ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﻣﺮده‬

‫و‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫او‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﭘﺴﺖ و ﺑﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﯿﺰ رو‬ ‫ﺑﺎ ﻋﻮام اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺴﺖ و ﻣﺮده اي‬

‫زﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﺗﺮ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪم ﭘﺮده اي‬

‫ﻣﺎ‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫ﮔﻮرﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪي‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪي‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫آن‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻣﺮود‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫آﻧﺠﺎﺋﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﺳﻨﮓ‪،‬‬ ‫ﺣﻔﺮه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﺮُش‬

‫از ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ و ﺷﺪه ﺳﺖ او ذوق ﮐُﺶ؟‬

‫ﭼﺸﻤﺘﺎن‬

‫ﺗﺮُش‪،‬‬

‫اي‬

‫اﻣﺘﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫ‪‬ﻞْ‬

‫أﺗﯽ‬

‫آﺋﯿﺪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫روﺿﻪ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﺎ‬

‫ﻏﺒﯽ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﻠﻮخ‬

‫و‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫اﻣﺮود‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯿﺪ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﻌﮑﺲ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺑﻪ زﯾﺮ آ اي ﺟﻮان‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﮐﻬ‪‬ﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎرزار‬

‫در‬

‫آﻧﺠﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻮ‪،‬‬

‫ﭘﺮ ز ﮐﮋدﻣﻬﺎي ﺧﺸﻢ و ﭘ‪‬ﺮ ز ﻣﺎر‬ ‫‪654‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮود‬ ‫ﻓﺮود‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﺋﯽ‬ ‫آﺋﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻓﺮود‬

‫راﯾﮕﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫درون‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ُﮔﻠﺮﺧﺎن‬ ‫اﺳﺮار‬

‫و‬

‫داﯾﮕﺎن‬

‫ﻓﯿﺾ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫‪ .146‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زن ﭘﻠﯿﺪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ را ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺧﯿﺎﻻت از ﺳﺮ اﻣﺮود ﺑ‪‬ﻦ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺗﻮ را ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ را از ﺳﺮ اﻣﺮود ﺑﻦ‪ ،‬از ﺳﺮ درﺧﺖ ﻓﺮود آ ﺗﺎ آن ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺮود‪ ،‬و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ‪ :‬آﻧﭽﻪ آن ﻣﺮد ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺧﯿﺎل ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﻮاب آن اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺜﺎل اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ‪ ،‬در ﻣﺜﺎل ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﻗﺪر ﺑﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻣﺮود ﺑﻦ ﻧﺮﻓﺘﯽ ﻫﺮﮔﺰ آﻧﻬﺎ ﻧﺪﯾﺪي ﺧﻮاه ﺧﯿﺎل‪ ،‬ﺧﻮاه ﺣﻘﯿﻘﺖ و ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫آن زﻧﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻮل ِ ﺧﻮد‬

‫ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻊ ﮔﺮدد ﭘﯿﺶ ﺷﻮي ﮔﻮل ِ ﺧﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﮔﻔﺖ زن‪ :‬ﮐﺎي ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آﻣﺪ ﺑﺮ درﺧﺖ آن زن‪ ،‬ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﭼﯿﻨﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫از‬

‫ﺷﻮﻫﺮ‬

‫درﺧﺖ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺷﻮﻫﺮ را ﮐﻪ‪ :‬اي ﻣﺄﺑﻮن رد‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﻟﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻓﺘﺪ؟‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ زﯾﺮ او ﭼﻮ زن ﺑﻐﻨﻮده اي‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻮﻫﺮ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺮت ﮔﻮﺋﯽ ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻏﯿﺮ ِ ﻣﻦ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﺑﺮﻃﻠﻪ‬

‫ﻫﻠﻪ؟‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫زن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫اي‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﭘﺸﺘﺖ‬

‫ﺑﻮده‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن ﻫﯿﻦ ﻓﺮود آ از درﺧﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺮت ﮔﺸﺖ و ﺧﺮف ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ‬ ‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑ‪‬ﺮَش‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﭙﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻓﺮود‬

‫ﺷﻮﻫﺮش‬

‫زن‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻮﻫﺮ‪ :‬ﮐﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟ اي روﺳﭙﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ زن‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺳﺮت ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮزه ﻣﺘﻦ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ زن‪ :‬اﯾﻦ ﻫﺴﺖ از اﻣﺮود ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻞ‬

‫از‬

‫اﻣﺮو‬

‫ﺑ‪‬ﻨﯽ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﮑﺮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﻣﺮود‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻓﺮود‬

‫آ‪،‬‬

‫ﻫﺰل‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺪي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زن‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫آن‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫را‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﻘﻞ ﮐﻦ‪ ،‬ز اﻣﺮود ﺑ‪‬ﻦ ﮐﺎﮐﻨﻮن ﺑﺮ او‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اي ﺗﻮ ﺧﯿﺮه ﭼﺸﻢ و ﺧﯿﺮه رو‬

‫اول‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ از او دﯾﺪه ﮐﮋ و اﺣﻮل ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻣﺮود‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﮐﮋ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻓﮑﺮت و ﭼﺸﻢ و ﺳﺨُﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮود‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫از‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮود آﺋﯽ از آن ﮔﺮدي ﺟﺪا‬ ‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﻣﺒﺪﻟﺶ‬

‫او‬ ‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺰﻟﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان اﻣﺮود ﺑ‪‬ﻦ راﻫﯽ اﺳﺖ ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﻫﺰﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻣﺮود‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﺎزﻻن‬

‫ﮐﺎﻫﻼن‬

‫ﻫﺰل‬

‫آن‬

‫ﻣﻮل‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫از‬

‫رﺣﻤﺖ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ از رب دﯾﻦ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻨﻤﺎ ﺟﺰو ﺟﺰو از ﻓﻮق و ﭘﺴﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ آن ﺟﺰو ﻫﺴﺖ‬ ‫‪655‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫راﺳﺖ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺨﺸﺪ آن ﭼﺸﻢ ﺗﻮ را‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﻮاﺿﻊ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮ رو‪ ،‬ﺑﺮ آن اﻣﺮود ﺑﻦ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ و ﺳﺒﺰ‪ ،‬از اﻣﺮ ُﮐﻦ‬

‫ﭼﻮن درﺧﺖ ﻣﻮﺳﻮي ﺷﺪ آن درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻮي ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪي ﺗﻮ رﺧﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫او‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻇﻠﺶ‪،‬‬

‫آن‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫او‬

‫ﺧﺮم‬ ‫ﺣﺎﺟﺎﺗﺖ‬

‫روا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ات‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﻘﻮم‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﺪش‬

‫ﻓﺮود‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫آﺋﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در او‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﻓﺮﻋﻪ‪،‬‬

‫اﻟﺴﻤﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻓَﺎﺳﺘﻘﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﺪازش‬

‫دﺳﺖ‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ از اﻓﮑﻨﺪن ﻧﺒﻮد آن ﭼﻮب ﻣﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮش ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﺸﺖ ﯾﺎر‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﮐﺎﻣﺮش‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮ ﮔﯿﺮ او را‪ ،‬ز اﻣﺮ ﻫﻮ‬

‫اول‬

‫او‬

‫ﺑﺮگ‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫از ﻣﺰارع ﺷﺎن ﺑﺮ آﻣﺪ ﻗﺤﻂ و ﻣﺮگ‬

‫ﻣﯿﺨﻮردﻧﺪ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮّه‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﻏﺮّه‬

‫آﺑﺸﺎن ﺧﻮن ﮐﺮد و ﮐﻒ ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ﺷﺮّ‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ ﺻﻔﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ درﺧﺖ ﺗﻦ‪ ،‬ﻋﺼﺎي ﻣﻮﺳﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ذو اﻟﺠﻼل‬

‫اﺻﻠﻪ‬

‫ﻣﻬﻢ‬

‫أَﻧَﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫‪ .147‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫"إِﻧﱢﯽ‬

‫اﷲ"‬

‫ﺑﯿﺨﻮد‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫از‬

‫از‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻣﻠﺨﻬﺎﺋﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬ ‫اﻓﺘﺎدش‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﻋﺠﺎز و ﮐﻮﺷﯿﺪن ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﺸﺖ راﺳﺖ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ُﮐﻦ‬

‫رﻫﯽ‬

‫اﻣﺮ‬

‫اﻣﺮش آﻣﺪ ﮐﻪ‬ ‫ز‬

‫آن‬

‫ِاﺗﺒﺎع ِ ﻧﻮح‬

‫ﺗﻐﺎﻓﻞ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﮐﺰ اﯾﻦ‬

‫داﻋﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﺑ‪‬ﻠﱢﻎْ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﺸﺮوح‬

‫ِ‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ُﺗﻬﯽ‬

‫ِاﻟﺤﺎح ِ ﺗﻮ‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫ﻟﺠﺎج‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ره ﺑﻨﻤﻮدن و اﺿﻼل ِ ﺣﻖ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﮥ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮَق‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد از وﺟﻮد اﻇﻬﺎر ﺑﻮد‬

‫و‬

‫اﻏﻮا‬

‫اﻟﺤﺎح‬

‫دﯾﻮ‪،‬‬

‫ﻏﻮاﯾﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫از‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺦ‪،‬‬

‫اﻟﺤﺎح‬

‫ِ‬

‫ﻗﺒﻄﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫َﮔﺮد‪ ‬ﮐﻔﺮ از‬

‫ﻫﺪاﯾﺖ‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫‪ .148‬ﺳﺨﺖ ﺷﺪن ﮐﺎر ﺑﺮ ﻗﺒﻄﯿﺎن و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدن ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺧﻮد‪ ،‬زود‬

‫ﺷﻮ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺷﺨﻮن‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫آﻣﺪش‬

‫ﻻﺑﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و دو ﺗﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﻗﺪش‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺰّت ﺧﻮ ﮔﺮم‪ ،‬ﺳﺨﺘﻢ ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺠﻨﺒﺎن ﻟﺐ ﺑﻪ رﺣﻤﺖ‪ ،‬اي اﻣﯿﻦ‬

‫آﺗﺸﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮔﺮدﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪656‬‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪد‬

‫ﺳﺮاﺳﺮ‬ ‫روي‬

‫را‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آزﻣﻮد‬

‫اﯾﺮاد‬ ‫دﻫﺎن‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫رب‪،‬‬

‫او‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﺸﻨﻮم‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﻦ دﻫﻢ ﻫﻢ ﺧﺪﻋﻪ اش‬ ‫ﮐﺎﺻﻞ ﻫﺮ ﻣﮑﺮي و ﺣﯿﻠﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬اﺻﻠﺶ ﺑﺮ ﺳﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬آن ﺳﮓ ﻧﯿﺮزد ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺪان‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫و‬

‫آن‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫آن ﺳﺒﺐ ﺑﻬﺮ ﺣﺠﺎب اﺳﺖ و ﻏ‪‬ﻄﺎ‬

‫دارو‬

‫زﻧﺪ‬

‫اﺳﺘﺎره‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﮐﺴﺎد‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺟﻮي‬

‫از‬

‫ﺣ‪‬ﻄﺎم‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﺒﯿﻌﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﺣﺮﯾﺼﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﮐﺮده‬ ‫و‬

‫آﮐﻞ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺮَد‬

‫ﮐﺎر‬

‫دوزخ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‬

‫ﺑﺎﻣﺪاد‬ ‫روي‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫دوزخ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻗﺼﺎب‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮه‬

‫از‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﺑﮕﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺮة‬

‫ﭼﺮﻧﺪه‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﺮد‬

‫ﺧﻮد ﮐﻦ روزي ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺑﺨﻮر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺑﺎزرﮔﺎن و ﺗﻦ ﭼﻮن ره زن اﺳﺖ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻣﮑﻮش‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ آن ﻫﻮﺷﯽ و ﺑﺎﻗﯽ ﻫﻮش ﭘﻮش‬

‫دان ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﻬﻮت ﭼﻮ ﺧﻤﺮ اﺳﺖ و ﭼﻮ ﺑ‪‬ﻨﮓ‬

‫ﭘﺮدة ﻫﻮش اﺳﺖ و ﻏﺎﻓﻞ زوﺳﺖ دﻧﮓ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻬﻮاﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺪد ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﺗﺮك ﺷﻬﻮت ﮐﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ ﻫﻮش‬

‫دان ﮐﻪ ﺷﻬﻮت ﺑﺎز ﺑﻨﺪد ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫آن ﺑﻠﯿﺲ از ﺧﻤﺮ ﺧﻮردن دور ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺖ ﺑﻮد او از ﺗﮑﺒﺮ و از ﺟﺤﻮد‬

‫ﻣﺴﺖ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ آن ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﻫﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﺧﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺗﺎﺟﺮ‬ ‫را‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺧﻮردﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﻫﺒﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ او ﺧﻮد را ﺗﻮ ﻓﺮﺑﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻠﺦ‬

‫رو‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫ﻣﺄﮐﻮل‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫دور‬

‫آن‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻓﺮع‬

‫ﻋﺼﺎ‬ ‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫وا‬

‫دﻫﺪ‬

‫اﻧﺪاز‬

‫آن‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻠﺨﻬﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺳﮓ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎن‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﻓﺮﯾﺒﯿﺪة‬

‫را‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫زر‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ره‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﺮد و‪ ،‬ﻫﻢ اﻧﺪر دم زﻣﯿﻦ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﮔﺸﺖ از‬

‫ﻟﻮت‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﻗﺤﻂ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫روزي‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎن‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫و‬

‫ﺑﺮون‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﺣﺐ‪‬‬

‫ﺛﻤﯿﻦ‬

‫ﺟﻮع‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﺳﻨﺒﻞ‬ ‫ﻣﺮده‬

‫و‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﻣﺲ‪‬‬

‫‪ .149‬دﻋﺎ ﮐﺮدن ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺳﺒﺰ ﺷﺪن ِ ﮐﺸﺖ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫در‬

‫دل‬ ‫زن‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫از‬

‫آدﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﻢ ﭘ‪‬ﺮ ﮔﺸﺖ و ﺑﺮ ﻧﻌﻤﺖ زدﻧﺪ‬

‫و آن ﺿﺮورت رﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻃﺎﻏﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻓﺮﻋﻮن اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺎن ﺳﯿﺮش ﻣﮑﻦ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻒ‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﯾﺎد‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ آﻫﻦ ﭼﻮ اﺧﮕﺮ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻮب‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﺑﺪان‬

‫آﻫﻦ‬ ‫‪657‬‬

‫ﺳﺮد‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻮﺑﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺪ‪،‬‬

‫زار‬

‫ﺑﻨﺎﻟﺪ‬

‫او‬

‫زار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫او ﭼﻮ ﻓﺮﻋﻮن اﺳﺖ در ﻗﺤﻂ آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ﺷﺪ او ﻃﺎﻏﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن رﻓﺖ ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﺎر او‪ ،‬از‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫در‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬ ‫در‬

‫اﯾﻨﺠﺎﯾﻢ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﻮده ام‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﻞ‬

‫و زارﯾﻬﺎي‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﯾﺎدش‬ ‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺷﻬﺮش ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ اﺑﺪاع و ﺧﻮ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ روح ﻣﻮﻃﻨﻬﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯽ ﻧﯿﺎرد ﯾﺎد‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﭼﻮ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﯽ ﻓﺮو ﭘﻮﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮ اﺧﺘﺮ را ﺳﺤﺎب‬ ‫اﺑﺘﻼ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺧَﻮد‬

‫ﺷﻬﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﯿﻨﺪ او ﭘ‪‬ﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آه‬

‫اﺳﮑﯿﺰه‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﮐﺶ ﭼﺸﻢ در ﺧﻮاﺑﯽ رود‬ ‫در‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﻮش‬

‫دار‬

‫ﺧﻮاب‬

‫آزﻣﻮدي‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﻧﺎﮐﺮده‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺘﺶ‬

‫را‬

‫ﺧﻮاب‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻪ‬

‫ﮔﺮدﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫دل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺴﮑﻦ‬ ‫را‬

‫ﻣﯿﻼد‬

‫و‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫درك‬ ‫ﺻﺎف‬

‫ﺷﻮد‬

‫ز‬

‫او‬ ‫و‬

‫ﻧﺎروﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫‪ .150‬اﻃﻮار و ﻣﻨﺎزل ﺧﻠﻘﺖ آدﻣﯽ از اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺳﺮ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫از‬

‫آﻣﺪه‬

‫اول‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻗﻠﯿﻢ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺒﺎﺗﯽ‬

‫اول‬

‫راز‬

‫و‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫و‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫وز‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﺎﻣﺪش‬

‫ﺟﺰ ﻫﻤﺎن ﻣﯿﻠﯽ ﮐﻪ دارد ﺳﻮي آن‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﺎﺗﯽ‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﻣﻔﺮط‪‬‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎدران‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ز‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫در‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﺣﺎل‬ ‫در‬ ‫ﻣﯿﻞ‬ ‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻧﺒﺎﺗﯽ‬

‫ﻧﺎورد‬ ‫ﻧﺒﺎﺗﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﺟﻮان‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫اوﻓﺘﺎد‬

‫از‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﯾﺎد‬ ‫ﺿﯿﻤﺮان‬

‫و‬ ‫در‬

‫ﻟﺒﺎن‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﺟﺰو ﻋﻘﻞ ِ اﯾﻦ‪ ،‬از آن ﻋﻘﻞ ﮐﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ اﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ز آن ﺷﺎخ ِ ُﮔﻞ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﻞ‬

‫و‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫درﺧﺖ؟‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫اش‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯽ‬

‫اش‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ آن ﺧﺎﻟﻘﯽ ﮐﻪ داﻧﯽ اش‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﻗﻠﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪ اﮐﻨﻮن ﻋﺎﻗﻞ و داﻧﺎ و زﻓﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺗﺤﻮل‬

‫ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ زﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﭘ‪‬ﺮ ﺣﺮص و ﻃﻠﺐ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﮔﺸﺖ و ﻧﺎﺳﯽ ﺷﺪ ز ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﯽ ﮔﺬارﻧﺪش در آن ﻧﺴﯿﺎن ِ ﺧﻮﯾﺶ؟‬

‫ﺑﺎز از آن ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﺪاري ﮐ‪‬ﺸﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد آﻧﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮردم ﺑﻪ ﺧﻮاب؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺻﻮاب؟‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎي‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫درﺧﺖ‬

‫اوﻟﯿﻨﺶ‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﻗﻠﯿﻢ‬ ‫ﯾﺎد‬

‫در‬

‫‪658‬‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ آن ﻏﻢ و اﻋﺘﻼل؟‬

‫ﻓﻌﻞ ِ ﺧﻮاب اﺳﺖ و ﻓﺮﯾﺐ اﺳﺖ و ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﻠﻢ ﻧﺎﺋﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﭘﻨﺪارد‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮد داﺋﻢ اﺳﺖ‬

‫اﺟﻞ‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وارﻫﺪ‬

‫از‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺧﻨﺪه اش ﮔﯿﺮد از آن ﻏﻤﻬﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ در ﺧﻮاب ﺑﯿﻨﯽ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﺮدي اﻧﺪر‬ ‫ﻧﭙﻨﺪاري‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﮔﺮددت‬

‫اي‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺧﻮاب و ﺗﻮ را ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﻓﯿﺮ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫و‬

‫روز‬

‫ﮔﺮﯾﻪ و درد و ﻏﻢ و زاري ﺧﻮد‬ ‫درﯾﺪه‬

‫ﻇﻦّ‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﺳﺘﻤﮕﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬

‫ﮔﺮگ ﺑﺮﺧﯿﺰي از اﯾﻦ ﺧﻮاب ﮔﺮان‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﻮﻫﺎي ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺪراﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺮم‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫اﻋﻀﺎي‬

‫ﺧﻮن ﻧﺨﺴﺒﺪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﮔﺖ در ﻗﺼﺎص‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺼﺎص ﻧﻘﺪ‪ ،‬ﺣﯿﻠﺖ ﺳﺎزي اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ زﺧﻢ آن ﻗﺼﺎص‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺎزي اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ "ﻟﻌﺐ" ﺧﻮاﻧﺪه ﺳﺖ دﻧﯿﺎ را ﺧﺪا‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟﺰا‬

‫اﯾﻦ ﺟﺰا ﺗﺴﮑﯿﻦ ﺟﻨﮓ و ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫آن ﭼﻮ اﺧﺼﺎء اﺳﺖ‪ ،‬وﯾﻦ ﭼﻮن ﺧﺘﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺰا‬

‫و‬

‫ﻟﻌﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻼص‬ ‫آن‬

‫‪ .151‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺧﻠﻖ دوزخ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻧﻨﺪ و ﻧﺎﻻﻧﻨﺪ و از ﺣﻖ ﺧﻮاﻫﺎن ﮐﻪ روزﯾﻬﺎي ﻣﺎ را ﻓﺮﺑﻪ‬ ‫ﮔﺮدان و زود زاد ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎن ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺻﺒﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ رﻫﺎ ﮐﻦ اﯾﻦ ﺧﺮان را در ﮔﯿﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ز آن ﺧﻮش ﻋﻠﻒ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ ﻣﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﮔﺮﮔﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ِ‬ ‫را‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﻮﻗﻨﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮش‬

‫دﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﻟﺐ‬

‫آن‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮدﺷﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺑﺴﯽ ﮐﺮدي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻟﻄﻒ و ﺟﻮد‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﻮﺷﺎن‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﮔﺮﮔﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ را‬

‫ﻧﻌﻤﺘﯽ‬

‫ﻟﺤﺎف‬

‫ﺧﺮان‬

‫را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﻌﻤﮥ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﻃﺎﻟﻊ‬

‫و‬

‫زود‬

‫ﺧﻮابِ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺑﺠﻬﻨﺪ از ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاب‪ ،‬اﯾﻦ رده‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‬

‫از‬

‫داﺷﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻃﻐﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﺣﺴﺮﺗﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻧﺪﯾﺪﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻌﺎش‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮد ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﻣﺸﺮف ﺑﺮ ﺗﻨﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪﻧﺖ‬

‫در‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﻬﯽ‬ ‫ﻗﺎﺻﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫از‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﻏﻔﻠﺘﯽ‬

‫وز ﺟﺰا ﻫﺮ زﺷﺖ را در ﺧﻮر دﻫﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫و‪،‬‬

‫روزي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﯽ‬ ‫دﯾﺪن‬

‫اي‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻪ زو ﻗﺎﺻﺮ‬ ‫ﺳﮑﻮن‬

‫و‬

‫ﺟﻨﺒﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫آن‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ در ﺳﮑﻮن و ﻧﻘﻞ ﻧﯿﺰ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫‪659‬‬

‫آن‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺷﺪي ﻏﺎﻓﻞ ز ﻋﻘﻠﺖ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﻧﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ور از او ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮدي ﻧﻔﺲ ِ ﺗﻮ‬

‫ﮐﯽ ﭼﻨﺎن ﮐﺮدي ﺟﻨﻮن و ﺗﻔﺲ ﺗﻮ؟‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ را ﻋﻘﻠﺖ ﭼﻮ اﺻﻄﺮﻻب ﺑﻮد‬

‫زان‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻗﺮب ﺑﯿﭽﻮن اﺳﺖ ﻋﻘﻠﺖ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ از ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ و ﺳ‪‬ﻔﻞ و ﻋ‪‬ﻠﻮ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫و‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫در ﻣﻼﻣﺖ ﮐﯽ ﺗﻮ را ﺳﯿﻠﯽ زدي؟‬

‫ﻗﺮب‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﺳﺘﺶ‬

‫ﮐﺮدﻧﯽ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺮبِ‬ ‫ﺑﺤﺚ‪‬‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫راه‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آن ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻪ در اﺻﺒﻊ ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ اﺻﺒﻊ‪ ،‬ﯾﺎ ﭘﺴﺶ‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺧﻮاب و ﻣﺮگ از وي ﻣﯿﺮود‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ره‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﯾﺪ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫اﺻﺒﻌﺖ؟‬

‫ﮐﺎﺻﺒﻌﺖ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ و ﻣﺮدﻣﮏ در دﯾﺪه ات‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ره‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﺑﻐﯿﺮ‬

‫آﻣﺪ؟‬

‫ﻣﻨﻔﻌﺖ‬ ‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫دان‬

‫و ﺻﻔﺎت‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﻮي و ﺟﻬﺎت‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫دان ﻋﺎﻟﻢ اﻣﺮ‪ ،‬اي ﺻﻨﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﻋﻼم اﻟﺒﯿﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﺮ از ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺗﺮ ﻫﻢ ز ﺟﺎن‬ ‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ اﻣﺮ‬

‫از‬

‫ﻗﺮﯾﻨﺶ‬

‫دان‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺨﻠﻮﻗﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺪو‬

‫آن‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ز آﻧﮑﻪ ﻓﺼﻞ و وﺻﻞ ﻧﺒﻮد در روان‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ‬

‫و‬

‫ﻏﯿﺮ ﻓﺼﻞ و وﺻﻞ ﭘﯽ ﺑ‪َ‬ﺮ از دﻟﯿﻞ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮدن‬

‫ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﺪ‬

‫ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﻣﯿﺒﺮ‬

‫از‬

‫دوري‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺧ‪‬ﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﺑﺴﺘﮥ ﻓﺼﻞ اﺳﺖ و‪ ،‬وﺻﻞ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺧﺮد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫زﯾﻦ‬

‫وﺻﯿﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ذاﺗﺶ‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﭘﻨﺪار‬

‫او‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﻣﺮدﯾﺖ‬

‫ﻧﻨﺪﯾﺸﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫رگ‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‪،‬‬ ‫وﺻﻞ‬

‫اي‬

‫اﺻﻞ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯽ‬

‫آﻣﺮ‬

‫ﮐﻢ‬

‫آرد‬

‫ﺟﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫وﺻﻞ‬

‫ذات‪‬‬

‫ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ آن ﻧﻈﺮ در ذات ﻧﯿﺴﺖ‬

‫راه‬

‫اﻟﻪ‬

‫زﯾﺮابِ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ در ﭘﺮده اي ﻣﻮﺻﻮل ﺟﻮﺳﺖ‬

‫وﻫﻢ او آن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎن ﺧﻮد ﻋﯿﻦ اوﺳﺖ‬ ‫او‬

‫ﭘﺲ ﭘﯿﻤﺒﺮ دﻓﻊ ﮐﺮد اﯾﻦ وﻫﻢ از او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫زآﻧﮑﻪ ﮐﺮد از وﻫﻢ او ﺗﺮك‪ ‬ادب‬

‫ﺑﯽ‬

‫ادب‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﯽ آن ﺑﻮد ﮐﺎو ﺳﻮي زﯾﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‪،‬‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫در‬

‫ﺣﺪ‪‬‬ ‫ﻋﺠﺒﻬﺎﯾﺶ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺳﻮدا‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﻧﯽ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫روﯾﺪ‬

‫از ﻋﻈﯿﻤﯽ‪ ،‬و ز ﻣﻬﺎﺑﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﻮد‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫داﻧﯿﺪ‪،‬‬

‫را‬ ‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﭘﺰ‬ ‫داد‬

‫رب‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﺮ‬

‫از‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ُﮔﻢ ﺷﻮﯾﺪ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﻨﻌﺶ‪ ،‬رﯾﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﮔﻢ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﻻ اﺣﺼﯽ ﻧﮕﻮﯾﺪ او ز ﺟﺎن‬

‫ﮐﺰ ﺷﻤﺎر و ﺣﺪ‪ ‬ﺑﺮون اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﻧﺶ ﺑﯿﺤﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺑﻮاﻟﻬﻮس‬

‫ﺑﺤﺚ ﮐﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﭘﯿﺶ او ﮐﻢ زن ﻧﻔﺲ‬

‫‪ .152‬رﻓﺘﻦ ذو اﻟﻘﺮﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﻮه ﻗﺎف و درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدن ﮐﻪ‪ :‬اي ﮐﻮه ﻗﺎف از ﻋﻈﻤﺖ ﺻﻔﺖ ﺣﻖ‬ ‫‪660‬‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﺎ را ﺑﮕﻮ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻮه ﻗﺎف ﮐﻪ‪ :‬ﺻﻔﺖ ﻋﻈﻤﺖ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺮ در ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آن ادراﮐﻬﺎ‬ ‫ﻓﻨﺎ ﺷﻮد‪ ،‬و ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ذو اﻟﻘﺮﻧﯿﻦ ﮐﻪ از ﺻﻨﺎﯾﻌﺶ ﮐﻪ در ﺧﺎﻃﺮ داري و ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ آن آﺳﺎﻧﺘﺮ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﮕﻮي‬

‫رﻓﺖ‬

‫ذو‬

‫اﻟﻘﺮﻧﯿﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻗﺎف‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐُﻪ‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫رﮔﻬﺎي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫دﮔﺮﻫﺎ‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﯿﺴﺘﻨﺪ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دارم‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺮوﻗﻢ‬

‫ﺷﻬﺮي‪،‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﻬﺮي رﮔﯽ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮐﺰ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫زﻟﺰﻟﮥ‬

‫را‬

‫زﻣﺮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﻋﻈﻢ‬

‫ﻧﺒﻮﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺻﺎف‬ ‫ِ‬

‫اﯾﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺴﯿﻂ‬ ‫و‬

‫اﻃﺮاف‬ ‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﻬﺎ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺮق‬

‫را‬

‫ﭘﺲ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻢ ﻣﻦ آن رگ را ﺑﻪ ﻗﻬﺮ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪان رگ ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ ﺷﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﺲ‪ ،‬ﺷﻮد ﺳﺎﮐﻦ رﮔﻢ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﻢ‪،‬‬

‫ﺗﮕﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﻫﻢ ﺳﺎﮐﻦ و ﺑﺲ ﮐﺎر ُﮐﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮد ﺳﺎﮐﻦ‪ ،‬و ز او ﺟﻨﺒﺎن ﺳﺨُﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﺰد‬

‫آﻧﮑﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﺎرات‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫روي‬

‫ز‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺨﺎرات‪‬‬

‫ز اﻣﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ و از آن ﮐﺮه ﮔﺮان‬

‫‪ .153‬ﻣﻮري ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬي ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻗﻠﻢ دﯾﺪ‪ ،‬ﻗﻠﻢ را ﺳﺘﻮدن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻮري دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺗﯿﺰﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺘﺎﯾﺶ اﻧﮕﺸﺘﺎن را ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻨﺮ از اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻮري دﯾﮕﺮ ﮐﻪ از ﻫﺮ دو‬ ‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺑﺎزو ﮐﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻓﺮع وي اﻧﺪ‪ ،‬اﻟﯽ آﺧﺮه‬ ‫او‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻠﮏ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ رﯾﺤﺎن و‪ ،‬ﭼﻮ ﺳﻮﺳﻦ زار و‪ ،‬ورد‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﻣﻮر‪ :‬اﺻﺒﻊ اﺳﺖ آن ﭘﯿﺸﻪ ور‬

‫وﯾﻦ ﻗﻠﻢ در ﻓﻌﻞ ﻓﺮع اﺳﺖ و اﺛﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﻣﻮر ﺳﯿﻢ‪ :‬ﮐﺰ ﺑﺎزو اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ اﺻﺒﻊ ﻻﻏﺮ‪ ،‬ز زورش ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﻣﻮرﮐﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺠﺎﺋﺐ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺎﻏﺬي‬ ‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﺒﯿﻨﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻬﺘﺮ‬

‫ﻣﻮري‬

‫ﻣﻮران‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت آﻣﺪ ﭼﻮن ﻟﺒﺎس و ﭼﻮن ﻋﺼﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد او‪ ،‬ﮐﻪ آن ﻋﻘﻞ و ﻓﺆاد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺐ‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاب و ﻣﺮگ ﮔﺮدد ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻄﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫راز‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫َﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫زﯾﺮك‬

‫‪ .154‬ﺑﺎز اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدن ذواﻟﻘﺮﻧﯿﻦ از ﮐﻮه ﻗﺎف ﺗﺎ ﺑﯿﺎن ﺻﻨﻌﯽ از ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮐﻮه ﻗﺎف د‪‬ر‪ِ ‬‬

‫ُﻧﻄﻖ ﺳ‪‬ﻔﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﺶ ﻧﺎﻃﻖ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ذو اﻟﻘﺮﻧﯿﻦ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﺎي ﺳﺨﻦ ﮔﻮي ِ ﺧﺒﯿﺮ ِ راز دان‬

‫از‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‪ ،‬ﮐﺎن وﺻﻒ از آن ﻫﺎﯾﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫‪661‬‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫ﺑﮑﻦ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫را ز‪‬ﻫﺮه‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﺳﺘﺎﻧﯽ‬ ‫دﺷﺖ‪‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﮏ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﯿﺼﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫از‬

‫ﺳﺎﻟﻪ راه‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﺮﻓﯽ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﺮﻓﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻏﺎﻓﻼن‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻨﺎﯾﻌﻬﺎش‪،‬‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎي‬

‫ﮐﻮه ﺑﺮ ُﮐﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺷﻤﺎر و ﺑﯽ ﻋﺪد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺮ‬

‫در‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﺑﺮف‬

‫ﻣﯽ رﺳﺪ‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﺻﺤﺎﺋﻒ‬

‫ﺣﺒﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺮف‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺮﻓﺶ ﻣﺪد‬

‫ﺳﺮدي‬

‫ﺛﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻮه‪‬‬

‫ﺑﺮف‬

‫دم ﺑﻪ دم ز اﻧﺒﺎر ﺑﯽ ﺣﺪ‪ ‬و ﺷﮕﺮف‬ ‫ﻣﺮا‬

‫وادي‪،‬‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫ﺗﻒ‪‬‬

‫دوزخ‬

‫ﺑﺮف‬

‫دان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺴﻮزد‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﻋﮑﺲ ِ ﺟﻬﻞ ﺑﺮف ﺑﺎف‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ از ﻧﺎر ِ ﺷﻮق آن ﮐﻮه‪ ‬ﻗﺎف‬

‫آﺗﺶ از ﻗﻬﺮ ﺧﺪا ﺧﻮد ذره اﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻬﺮي ﮐﻪ ﺑﺮ وي ﻓﺎﯾﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‪ ‬ﻟﻄﻔﺶ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﺑﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دوي‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫و‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬ ‫و‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫ﻟﺌﯿﻤﺎن‬

‫ﻣﺴﺒﻮق‬

‫دره‬ ‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﯾﺪي‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد از ﻓﻬﻢ ِ ﭘﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻋﻘﻮل ﺧﻠﻖ از آن ﮐﺎن ﯾﮏ ﺟﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﯿﺐ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧ‪‬ﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ آﯾﺎت‪ ‬دﯾﻦ‬

‫ﮐﯽ رﺳﺪ ﺑﺮ ﭼﺮخ ِ دﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺮغ ﮔﻠﯿﻦ؟‬

‫ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻧﺸﻮ او ز ﺷﻬﻮت‪ ،‬وز ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺣﯿﺮان ﺑﺎش‪ ،‬ﺑﯽ ﻻ و ﺑﻠﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺤﻤﻠﯽ‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫روزﻧﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻮﻻﻧﮕﻪ‬

‫ز‬

‫ور‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻋﺠﺎﺋﺐ‬

‫ﮐﻮدﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﺮان و واﻟﻪ ﺑﺎش و ﺑﺲ‬

‫ﺗﺎ در آﯾﺪ ﻧﺼﺮ ﺣﻖ از ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺣﯿﺮان ﮔﺸﺘﯽ و ﮔﯿﺞ و ﻓﻨﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫"اﻫﺪﻧﺎ"‬

‫زﻓﺖ زﻓﺖ اﺳﺖ و ﭼﻮ ﻟﺮزان ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫زﺑﺎن‬ ‫آن‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫زﻓﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺮم‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻮي‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻋﺎﺟﺰ آﻣﺪي‪ ،‬ﻟﻄﻒ و‬

‫ِﺑﺮ اﺳﺖ‬

‫‪ .155‬ﻧﻤﻮدن ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﺼﻮرت ﺧﻮﯾﺶ و‬ ‫از ﻫﻔﺖ ﺻﺪ ﭘﺮ او ﭼﻮن ﯾﮏ ﭘﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و اﻓﻖ را ﺑﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬آﻓﺘﺎب ﻣﺤﺠﻮب ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺎﻋﺶ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﻨﻤﺎي‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫وار‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬

‫ﻧﺒﻮدت‬

‫ﺣﺲ ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ و ﺗﻨﮏ ﺳﺨﺖ آﯾﺪت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ‪ ‬ﺣﺲ ﻧﺎزك اﺳﺖ و ﺑﯽ ﻣﺪد‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫آدﻣﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫را‬ ‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫و‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺳﻨﮓ‬

‫و‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺣﺲ‪‬‬ ‫و‬

‫آﻫﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﻮﻟﺪ‪‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﻈﺎره‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻨﻪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﺴﺖ او در ﺻﻔﺖ آﺗﺶ زﻧﻪ‬

‫اﯾﺠﺎد‪‬‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻗﻬﺮﺑﺎر‬

‫زاد‬ ‫‪662‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دو‬

‫واﻟﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آري‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ِ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬ ‫دروﻧﺖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻗﺎﻫﺮ ﺑﺮ ﺗﻦ او و‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪ زن‬

‫وار‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫از‬

‫او‬

‫آﺗﺸﺖ‬

‫ﻣﻘﻬﻮر‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﻄﯿﻊ‬

‫دﻟﺨﻮﺷﯽ‬

‫و‬

‫ﻻﺟﺮم ﮔﻔﺖ آن رﺳﻮل ِ ذو ﻓﻨﻮن‬

‫رﻣﺰ‬

‫ﺳﻨﺪاﻧﯽ‬

‫زﺑﻮن‬

‫در‬

‫ﻓﺮع‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫وز ﺻﻔﺖ اﺻﻞ ﺟﻬﺎن‪ ،‬اﯾﻦ را ﺑﺪان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫زآن‬

‫ﻣ‪‬ﻨﺪﮐﯽ‬

‫ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫دو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬ ‫را‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫آرد‬

‫اي‬

‫ﺷﻬﭙﺮي‬

‫ﺷﺮق‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﯿﻢ و ﺗﺮس ﺑﯽ ﻫﻮﺷﺶ ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫آن‬

‫ﻣﻬﺎﺑﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﺗﺠﻤﺶ‪،‬‬

‫ﻓﺰون‬

‫آﻏﻮﺷﺶ‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫راﯾﮕﺎن‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺰه‬

‫و‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﯿﺮﻫﺎ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﭼﻮﮔﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﻋﺎم‬

‫رﻫﮕﺬر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ِ ﺧﻮد ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻓﺘﻨﻪ و ﺷﺮ‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ از آن اﯾﻤﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺎن ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫دارد اﻧﺪر ﻗﻬﺮ‪ ،‬زﺧﻢ و ﮔﯿﺮ و دار‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫ﻧﺤﻮس‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﻬﺎﺑﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫وآن‬

‫آﻫﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن"‬

‫ﻫﻮل ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن و ﺻﺎرم ﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫دور‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﭼﺎووﺷﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﺎص‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺎﻫﺎي‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﯿﺒﺘﯽ‬

‫را‬

‫اﻻﺧﺮون‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﮐﺮد اﻟﺤﺎح و ﺑﻨﻤﻮد اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫ﻏﺮب‬

‫"ﻧﺤﻦ‬

‫ﺑﺮج‬

‫در‬

‫ﻫﻮﺳﻬﺎ‬

‫ﺑﻠﺮزﻧﺪ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫از‬ ‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﻨﺪﺷﺎن‬ ‫ﮐﻼه‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﻣﻬﺎﺑﺖ‬ ‫از‬

‫از‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﻬﯿﺒﺶ‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﻨﻬﻨﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﮔﺮوه‬

‫آن‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن آﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﺰم ِ ﺧﺎص‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد آن ﺟﺎ ﻣﻬﺎﺑﺖ ﯾﺎ ﻗﺼﺎص؟‬

‫ﺣﻠﻢ در ﺣﻠﻢ اﺳﺖ و رﺣﻤﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫ﻧﺸﻨﻮي از ﻏﯿﺮ ﭼﻨﮓ و ﻧﯽ ﺧﺮوش‬

‫ﻃﺒﻞ و ﮐﻮس ﻫﻮل ﺑﺎﺷﺪ وﻗﺖ ﺟﻨﮓ‬

‫وﻗﺖ ﻋﺸﺮت‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮاص آواز ِ ﭼﻨﮓ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دﯾﻮان‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻣﺤﺎﺳﺐ‬

‫و‬

‫آن‬

‫روﯾﺎن‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫آن زره‪ ،‬و آن ﺧﻮد‪ ،‬در ﺟﻨﮓ و دﻏﺎ‬

‫وﯾﻦ ﺷﺮاب و ﻧُﻘﻞ در ﺑﺰم ِ ﺻﻔﺎ‬ ‫را‬

‫ﺟﻮﺷﻦ و ﺧﻮد اﺳﺖ ﻣﺮ ﭼﺎﻟﯿﺶ را‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺣﺮﯾﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﻮاد‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اي‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫اﷲ‬

‫ﺗﻌﺮﯾﺶ‬ ‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫اﻧﺪر اﺣﻤﺪ آن ﺣﺴﯽ ﮐﻮ ﻏﺎرب اﺳﺖ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ اﯾﻦ دم زﯾﺮ ﺧﺎك‪ ‬ﯾﺜﺮب اﺳﺖ‬

‫و آن ﻋﻈﯿﻢ اﻟﺨﻠﻖ او ﮐﺎن ﺻﻔﺪر اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺳﺖ‬

‫روﺷﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻻ‬

‫ﻏﺮﺑﯿﮥ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺗﻐﯿﯿﺮ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻐﯿﺮ‬

‫اوﺻﺎف‪‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫روح‬

‫ِ‬

‫ﺗﻐﯿﯿﺮ‬

‫ﻻ‬

‫ﺷﺮﻗﯿﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺪﻫﻮش‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﺷﻤﻊ از ﭘﺮواﻧﻪ ﮐﯽ ﺑﯽ ﻫﻮش ﺷﺪ؟‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫از‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ذره‬ ‫را‬

‫ﺗﻌﻠﻖ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫‪663‬‬

‫ﺗﻐﯿﺮ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺻﺪق‬ ‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ‬ ‫آن‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ رﻧﺠﻮري و ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮاب و درد‬

‫ﺟﺎن از اﯾﻦ اوﺻﺎف ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎك و ﻓﺮد‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫آﺷﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺮ ﺟﺎن ﻣﺎﻧﺎ ﮐﻪ آن دم ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد آن ﺷﯿﺮ ﮐﺰ ﺧﻮاب اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺳﺎزد ﺷﯿﺮ ﺧﻮد را آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﺶ‬

‫ور ﻧﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻪ را زﻫﺮه ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮐﺎو‬

‫رﺑﻮدي‬

‫ﻧﻘﺶ اﺣﻤﺪ ز آن ﻧﻈﺮ ﺑﯿﻬﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ او از ﻣﻬﺮ ﮐﻒ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﻒ‪ ‬اﺳﺖ ﻣﻌﻄﯽ ﻧﻮر ﭘﺎش‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﻧﺘﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬ ‫روﺑﻬﺶ‬

‫ور‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ار‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ اﺣﻤﺪ ز ﺳﺪره‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮﺻﺪش‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ او را‪ :‬ﻫﯿﻦ ﺑﭙﺮ اﻧﺪر ﭘﯽ ام‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‪:‬‬

‫ﭘﯿﻢ‬

‫ﮐﺰ‬

‫و‬

‫آي‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫در‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫آﻣﺪ اﯾﻦ ﻗﺼﺺ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻼ‪،‬‬ ‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫را‬

‫ﮔﻮر‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﺎﺷﯿﺖ‬

‫را‬

‫از‬

‫و‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻋﺼﺮ‬

‫ﮔﻮي ﻣﺮ‬ ‫ﻧﻄﻖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫در‬ ‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﭙﺮﻫﯿﺰد‬ ‫ﻋﮑﺲ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﮔﻮر ُﮐﻦ‬ ‫را‬

‫ﻗﻠﻤﺎﺷﯿﺖ‬

‫دارﻫﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﺎ‬

‫ﻧﺎزﻻ‬

‫ﻓﯽ‬

‫دارﻫﻢ‬

‫ارﺿﻬﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻇﻌﯿﻨﺎ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ارﺿﻬﻢ‬

‫رازﯾﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫زﻣﻦ‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻮﺷﺎن‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫دﯾﮕﺪان‬

‫و‬

‫ﺻﻮاب‬

‫وﺳﻮﺳﻪ‬

‫ﻣﻔﺮوش‬

‫و‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﺰي‬ ‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺳﺎز‬ ‫ﻗﻮﻻ‬

‫را‬

‫دﯾﮓ‬ ‫در‬

‫ً‬

‫وﯾﺮان‬ ‫"ﻟﯿﻦ‬

‫ﻟﯿﻨﺎ‬ ‫ﮐﻨﯽ‬

‫اﻟﺨﻄﺎب"‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﮐﻦ‬

‫اي ﮐﻪ ﻋﺼﺮت ﻋﺼﺮ را آﮔﺎه ﮐﻦ‬

‫ِﮔﻞ ﺧﻮاره را ﮐﻪ‪ :‬ﻗﻨﺪ‬

‫ِﺑﻪ‬

‫ﻣﺪه‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫واﻣﮑﻦ‬

‫ﺗﺎ رﺳﯿﺪن در ﺷﻪ و در ﻧﺎز ﺧﻮش‬ ‫روﻏﻦ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫راﻣﻮا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﻣﻌﮑﻮس و ﻗﻠﻤﺎش اﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫ﺣﺒﯿﺒﯽ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺨﺎﻟﻔﻬﻢ‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﺧﺎﺻﮕﺎن‬

‫اﺧﺺ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﭘﺮّي‪،‬‬

‫ﭘﺮّ‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﺑﺮ‬

‫آب‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ور‬

‫اﺟﺰاش‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‪،‬‬

‫اوج‬

‫ﻧﺮﻓﺘﺴﺘﻢ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﺮﯾﻒ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻋﻂ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﺸﮏ‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﻣﻨﻘﻠﺐ‬

‫ﺷﺎءوا‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﺣﺪش‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫و‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺟﺎن داري ﮐﻪ ﺟﺎن ﭘﺮدازي اﺳﺖ‬

‫ﺷﺮﯾﻔﯽ‬

‫دﻋﻮت‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻫﻨﻮز‬

‫ﻫﺸﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﺪي‬

‫ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺮون زﯾﻦ ﺣﺪ‪ ،‬اي ﺧﻮش ﻓﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‪ ،‬زﯾﻦ ﭘﺲ ﻣﺮا دﺳﺘﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺸﯿﻬﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو رو‪ ،‬ﻣﻦ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ او را‪ :‬ﺑﯿﺎ اي ﭘﺮده ﺳﻮز‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﻣﺪﻫﻮش‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﯿﺮت اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﮐﻒ‬

‫اﺑﺪ‬ ‫ز‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﻧﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫را‬ ‫ﺧﺮ‬

‫روﺿﮥ‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻧﺮﻣﯽ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﺟﺎﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬ ‫ﺣﺮف‬

‫ﻣﮑﻦ‬ ‫و‬

‫ﺻﻮت‬

‫ﻃﯿﻨﺶ‬

‫ﻣﺴﺘﻐﻨﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻗﻨﺪزار‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﮐﺲ را ﮐﻪ ﺑﻨﻬﺎده ﺳﺖ ﺧﺎر‬

‫ﻇﻦ ﺑﺒﺮد از دور‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ آن اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ُﻗﭻ ﻣﻐﻠﻮب‪ ،‬وا ﻣﯿﺮﻓﺖ ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫‪664‬‬

‫ﺻﻮرت ﺣﺮف آن ﺳﺮ ﺧﺮ دان ﯾﻘﯿﻦ‬

‫در‬

‫اي ﺿﯿﺎء اﻟﺤﻖ‪ ،‬ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ در آر‬

‫اﯾﻦ ﺳﺮ ﺧﺮ را از اﯾﻦ ﺑﻄﯿﺦ ِ زار‬

‫ﻣﺴﻠﺨﻪ‬

‫ﻣﻄﺒﺨﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫رز‬

‫ﻧﺸﻮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫و‬

‫ﻓﺮدوس‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﺑﺮﯾﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﻣﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮي و ﺟﺎن ز ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ ﻏﻠﻂ‪ ،‬ﻫﻢ اﯾﻦ ز ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻢ آن ز ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﻢ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﻧﻮر و‪ ،‬ارﮐﺎﻧﺶ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﻣﺤﻤﻮدي‪ ،‬اي ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﻓﺎش‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫زﻣﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺳﻤﺎﺋﯽ‬

‫ﺧﯿﺰد‬

‫ﺷﺮك‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻫﺎرون‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ دل و‪ ،‬ﯾﮏ ﻗﺒﻠﻪ و‪ ،‬ﯾﮏ ﺧﻮ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫و‬

‫دوي‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫وﺣﺪت‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫آرد‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺗﺤﺎد‪‬‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻂ‬

‫ﺧﻮش‬

‫او‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻨﮑﺮي‬

‫اش‬

‫ﭘﺮدة‬

‫رو‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﺟﺎن ﻧﺒﯽ را ﺟﺎن ِ ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻧﺪي‪ ،‬ﻓﺮو ﺧﻮان "ﻟﻢ‪ ‬ﯾﮑﻦ"‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﻪ ﻧﻘﺶ اﺣﻤﺪ ﻓﺮ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻧﻌﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫و‬ ‫ﻟﺞ‪‬‬

‫او‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺲ ﻫﺴﺖ؟ ﯾﺎ آﯾﺪ ﭘﺪﯾﺪ؟‬

‫از‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫در‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫آرﯾﺶ‪،‬‬

‫ﺳﺠﺪه‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺣﺮب‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﯾﺴﺘﻔﺘﺤﻮن‬

‫ﻣﻬﻮﻟﯽ‬

‫ﯾﺎﻏﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﭘﺎي‬

‫زد‬

‫ﮔﺒﺮ‬ ‫را‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺗﻌﻮﯾﺬ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻃﭙﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﻣﺰﻣﻦ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫راﻫﺸﺎن‬

‫در دل و در ﮔﻮش و در اﻓﻮاﻫﺸﺎن‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻐﺎل؟‬

‫او‪،‬‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫دﯾﻮار‬

‫ار‬

‫ِﻓﺘﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮن‬

‫دل‬

‫ﭼﮑﺪ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻓﺮخ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﺸﺶ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﮐﻪ رﻫﺪ در ﺣﺎل دﯾﻮار از دو رو‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫روﺋﯽ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫آﻧﻬﻤﻪ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﮐﻔﺮان‬ ‫ﺗﻔﺨﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫آن‬

‫زادﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫وداد‬

‫ﭼﻮن‬

‫داروي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﺷﮑﺮي‬

‫او‬

‫ﮐﺮّاري‬ ‫اوﺷﺎن‬

‫ﺳﺎﺗﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دﻟﺸﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻏﻮﺛﺸﺎن‬

‫و‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫رب‪‬‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻪ‬

‫روش‬

‫ﻣﯽ‬

‫وﺟﻮد‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻧﺪك‪،‬‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﻓﺮع‬ ‫دل‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫دﯾﻮار‬ ‫روﺋﯽ‬

‫دو‬ ‫در‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪﻧﺪش‬

‫ﺷﺎﻓﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪي‬

‫دﯾﻮار‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫زﻣﺎن‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻗﻠﺐ‪ ،‬آﺗﺶ دﯾﺪ و‪ ،‬در دم ﺷﺪ ﺳﯿﺎه‬

‫ﻗﻠﺐ را در ﻗﻠﺐ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﻮده ﺳﺖ راه؟‬

‫اﺷﻮاق‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﮏ‬

‫ﻣﮑﺮش‬

‫ﻧﺎﮐﺴﯽ‬

‫اﯾﻦ ﮔﻤﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ از ﻫﺮ ﺧﺴﯽ‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬

‫ﭘﺎﮐﯿﺰه‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺳﻨﮓ اﻣﺘﺤﺎن راﻏﺐ‬

‫ﺷﺪي؟‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫دﯾﺪن‬

‫زدي؟‬

‫ﺷﻮﻗﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي؟‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻻف‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دام‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫او‬

‫ﻧﻪ‬ ‫ﻻف‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫‪665‬‬

‫ﻣﺮﯾﺪان‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫در‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﺑﻪ‬

‫او ﻣﺤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫آن ﻣﺤﮏ ﮐﻪ او ﻧﻬﺎن دارد ﺻﻔﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫دارد‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ات‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﮐﺎو‬

‫آﯾﻨﻪ‬ ‫آﯾﻨﻪ‬ ‫آﯾﻨﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺟﻮ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻋﯿﺐِ‬

‫رو‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬ ‫راﺳﺖ‬ ‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬ ‫ﺑﮕﺬرد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺮش ﭼﻪ و؟ ﭼﺮخ ﭼﻪ؟ اي ذوﻟﺒﺎب‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫واﷲ‬

‫‪666‬‬

‫واﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫را‬

‫واﷲ‬

‫ﻧﻤﺎﺋﯽ‬

‫زآن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫او‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫اﻋﻠﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻟﻮﻓﺎق‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﺳﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد ‪.‬‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪي ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﯾﺖ ‪www.sufism.ir‬‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ً اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮔﺰارش دﻫﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﯾﻠﻬﺎي اﺻﻠﯽ را ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪www.guidinglights.org‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﺷﻪ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻮر اﻧﺠﻢ اﺳﺖ‬ ‫اي‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‪،‬‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ِ‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫راد‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫آﻏﺎز‬

‫اوﺳﺘﺎدان‬

‫ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اوﺳﺘﺎد‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﺤﺠﻮب و ﮐﺜﯿﻒ‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﻮدي‪،‬‬

‫ﺣﻠﻘﻬﺎ‬

‫دادﻣﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﺎره اﮐﻨﻮن‪ ،‬آب و روﻏﻦ ﮐﺮد‪‬ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺮح ِ ﺗﻮ ﻏﯿﺐ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻫﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﺪﯾﺤ‪‬ﺖ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺪح‬

‫داد‪‬‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻒ‬

‫ﺻﻌﻮه‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫راز‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫و‬

‫ﻟﺒﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎدﻣﯽ‬ ‫در‬

‫دارم‬

‫روﺣﺎﻧﯿﺎن‬

‫ﻣﺠﻤﻊ‬

‫ﻣﺪح‪ ،‬ﺗﻌﺮﯾﻒ اﺳﺖ و ﺗﺨﺮﯾﻖ ِ ﺣﺠﺎب‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﻣﺪح و ﺗﻌﺮﯾﻒ آﻓﺘﺎب‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ دو ﭼﺸﻤﻢ روﺷﻦ و ﻧﺎﻣﺮﻣﺪ اﺳﺖ‬

‫ذم‪ ِ ‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ذم ِ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ دو ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻮر و ﺗﺎرﯾﮏ و ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﺎﻣﺮان‬

‫ﻣﺎدح‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪،‬‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﺎ‬

‫ﺗﺎﻧﺪش‬ ‫ﯾﺎ ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺪ‪‬اح‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫از‬

‫ﻫﺎ؟‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯽ ﺣﺪش ﺗﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﺳﺖ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺣﺴﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ‬

‫از‬

‫ﮐﯿﻬﺎن‬ ‫درك‪‬‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﺟﺰ آﻣﺪ اﯾﻦ ﻋﻘﻞ از ﺑﯿﺎن‬ ‫ان‬

‫ﺣﺴﻮد‪‬‬ ‫ﻃﺮاوت‬

‫ﺣﺎﺳﺪ‪‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻠﻪ‬

‫ﺷﯿﺌﺎ‬

‫ﯾﺪرك‬

‫ﻻ‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬ ‫دادن‬ ‫ﺟﺎه‪‬‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺧﻮد ﻣﺮگ‪‬‬ ‫ﺷﺮح‬

‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﯽ‬

‫اﻋﻠﻤﻮا‬

‫ان‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬ ‫ﺗﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮐﻠﻪ‬

‫ﺧﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺟﺎوﯾﺪان‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺎ؟‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل‬ ‫در‬

‫ﻻ‬

‫آن‬ ‫ﯾﺘﺮك‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺘﻮان ﺧﻮرد ﻃﻮﻓﺎن ِ ﺳﺤﺎب‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮان ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﺮك‪ ‬ﺧﻮرد‪ ‬آب؟‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﭼﺸﯿﺪ‬

‫آب‬ ‫راز‬

‫درﯾﺎ‬ ‫را‪،‬‬

‫را‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﮔﺮ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻄﻘﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﻧﯿﺎري‬

‫در‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫درﮐﻬﺎ را ﺗﺎزه ﮐﻦ از ﻗﺸﺮ ِ‬

‫ﻗﺸﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮏ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺶ ِ دﯾﮕﺮ ﻓﻬﻢ ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻐﺰ اﺳﺖ ﻧﯿﮏ‬ ‫‪667‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﺮود‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺲ ﻋﺎﻟﯿﺴﺖ ﺳﻮي ﺧﺎك‪ ‬ﺗﻮد‬

‫آﺳﻤﺎن‪،‬‬

‫ره‬

‫ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن‪ ،‬ﮐﺰ ﻓﻮت‪ ‬آن ﺣﺴﺮت ﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر ِ ﺣﻘﯽ و‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻖ‪ ،‬ﺟﺬابِ ﺟﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ در‬

‫و‪‬ﻫﻤ‪‬ﻨﺪ و ﮔﻤﺎن‬

‫ﺷﺮط‪ ،‬ﺗﻌﻈﯿﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻦ ﻧﻮر ِ ﺧَﻮش‬

‫ﮔﺮدد اﯾﻦ ﺑﯽ دﯾﺪﮔﺎن را ﺳ‪‬ﺮﻣﻪ ﮐﺶ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ اي ﭼﻮن ﻣﻮش‪ ،‬در ﻇﻠﻤﺖ ﻣﮑﻮش‬

‫ﺳﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺟﻮﻻن ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﯿﮑـَﺶ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺗﯿﺰ‬ ‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫ُﻇﻠﻤﺎت‪‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻃﻮاف‪‬‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻣﺸﻌﻠﮥ‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎرﯾﮏ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‪ ‬ﻃﺒﻌﯽ‪ ،‬ﮐﺎو ز دﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﭘﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫آراﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻌﺪ‪‬‬

‫ﻫﺎي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﻧﺨﻠﯽ‬

‫ﺗﺎر‬ ‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻣﻮﺷﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬

‫ﺳﻮراﺧﻬﺎ‬

‫زﻣﯿﻦ‪،‬‬

‫‪ .2‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﻓَﺨُﺬْ أَر‪‬ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﮥً ﻣ‪‬ﻦَ اﻟﻄﱠﯿﺮِ ﻓَﺼ‪‬ﺮْﻫ‪‬ﻦﱠ إِﻟَﯿﮏ‪ ‬اﻟَﺦ‬ ‫ﭼﺎر وﺻﻒ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺸﺮ را‪ ،‬دل ﻓﺸﺎر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﻫ‪‬ﺶ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﻏﯽ از اﯾﻨﻬﺎ‪ ،‬زاغ و‪‬ش‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﺴﻤ‪‬ﻞ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ﺳ‪‬ﺒﯿﻞ‬

‫وﺻﻒ‬

‫اي‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻬﺎر اﻃﯿﺎر ِ ر‪‬ه زن را ﺑﮑـُﺶ‬

‫ﭼﺎر‬

‫وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫اي ﺧﻠﯿﻞ‪ ،‬اﻧﺪر ﺧﻼص ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬ ‫ﮐﻞ‬ ‫از‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫را‬

‫ﺑﺎزﺷﺎن‬ ‫ﭼﺎر‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫اﻣﯿﺮ‬ ‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫َاﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﺑﺒ‪‬ﺮ زﯾﻦ ﭼﺎر ﻣﺮغ ِ ﺷﻮم ِ ﺑ‪‬ﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻮع‬

‫دﮔﺮ‬

‫ز اﯾﺸﺎن ﺿﺮر‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫راه‬

‫زن‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ِ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎﺷﺎن‪،‬‬

‫ﭼﺎر‬

‫دﻟﻬﺎ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺳﻮاري‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫دوران‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫دل‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻧﺎﭘﺎﯾﻨﺪه‬

‫ﺑﻂ‪ ،‬ﺣﺮص اﺳﺖ و‪ ،‬ﺧﺮوس آن ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎه ﭼﻮن ﻃﺎوس و‪ ،‬زاغ اﻣﻨﯿﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎز‬

‫دراز‬

‫ﻣ‪‬ﻨﯿﺘﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﺑﻂ ّ و‪ ،‬ﻃﺎوس اﺳﺖ و‪ ،‬زاغ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺧﺮوس‬

‫ﺗﺄﺑﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺧُﻠﻖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻃﺎﻣﻊ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﺷﻮي‬ ‫زﻧﺪه‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‪،‬‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺸﺖ‪‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫زاري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎﻫﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‪،‬‬ ‫روح‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺒﺮﺷﺎن‪،‬‬

‫رﻫﺪ‬

‫ز‬

‫ﺳ‪‬ﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫ﺑﻂ ّ‪ ،‬ﺣﺮص آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻮﮐﺶ در زﻣﯿﻦ‬

‫در ﺗﺮ و در ﺧﺸﮏ ﻣﯿﺠﻮﯾﺪ دﻓﯿﻦ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ِ‬

‫"ﮐﻠﻮا"‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺣﺒ‪‬ﺎت‪‬‬

‫ﻧﺨﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﯾﻐﻤﺎﭼﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﻔﺸﺎرد‬

‫ﻣ‪‬ﻌﻄﻞ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻧﯿﮏ‬

‫آن‬ ‫اي‬ ‫و‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫از‬

‫ﺣﮑﻢ‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫زود‬

‫زود‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫و‬

‫‪668‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﯽ ﻓﺸﺎرد در ﺟﻮال‪ ،‬او ﺧﺸﮏ و ﺗﺮ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﺗﺎ‬

‫وﻗﺖ ﺗﻨﮓ و‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺪك‪ ،‬او ﻣﺨﻮف‬

‫در ﺑﻐﻞ زد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ زوﺗﺮ‪ ،‬ﺑﯽ وﻗﻮف‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻏﺎرت ﺑﻪ ﻣﻬﻞ و ﺑﺎ اﻧﺎت‬

‫اﯾﻤﻦ اﺳﺖ از ﻓﻮت و از ﯾﺎﻏﯽ ﮐﻪ او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺪو‬

‫اﯾﻤﻦ اﺳﺖ از ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎن ِ دﮔﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺮﻓﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﯾﺎﻏﺌﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺆﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‪‬‬

‫در‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﺸﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫دارد‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﻨﺪش‬

‫را‬

‫ﻣﺰاﺣﻢ‪،‬‬

‫ﺿﺒﻂ‪‬‬ ‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺷﮑﯿﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺮ و ﻣﻮﻗﻦ اﺳﺖ و ﭘﺎك ﺟﯿﺐ‬

‫رﺣﻤﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﺑﺎرﮔﯿﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫در‬

‫وﻋﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪت‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺣﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺎﻣﻌﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ ﻧﯿﺎرد ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺲ ﺑﺮ ﮐﺲ ﺳﺘﻢ‬

‫و‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ز‬

‫را‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮري زﺷﺖ و‪ ،‬ﺑﺮي زﺷﺖ از ﺷﺘﺎب‬

‫ﻓﻮات‬ ‫آن‬

‫ﺣﻆ‬ ‫ﺷﺘﺎب‬

‫ّ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻫﺰة‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﺮو‪‬ت‪،‬‬

‫آﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﮑﺸﺪ‬

‫ﺑﻌﻘﺮ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ﻧﯽ‬

‫‪ .3‬در ﺳﺒﺐ ورود اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﻮات اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﮐﻪ اﻟﮑﺎﻓﺮ ﯾﺎﮐﻞ ﻓﯽ ﺳﺒﻌﻪ اﻣﻌﺎء و اﻟﻤﺆﻣﻦ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫در‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﮐﺎﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﺎم‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ز‬

‫دور‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﯿﻔﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻓﻀﻞ و ﻧﻮر‬

‫رو ﺑﻪ ﯾﺎران ﮐﺮد آن ﺳﻠﻄﺎن ِ راد‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮ‬

‫ﻋﺒﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﯾﺎران ِ ﻣﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘ‪‬ﺮ از ﻣﻦ و ﺧﻮي ﻣﻨﯿﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ز آن زﻧﻨﺪ آن ﺗﯿﻎ ﺑﺮ اﻋﺪاي ﺟﺎه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺮ اﺧﻮان ﭼﻪ ﺧﺸﻢ آﯾﺪ ﺗﻮ را؟‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫د‪‬ه ﻣﻨﯽ‬

‫ﻧﻮاﺋﯿﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺳﯿﺪه‬

‫اﺟﺴﺎم‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺷﻪ زﻧﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ز‬

‫آن ﺗﯿﻎ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﺷﺎه‪،‬‬

‫ِ‬

‫آبِ‬

‫روح‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻋﯿﺖ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﯾﺎري‪،‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫روح ﭼﻮن آب اﺳﺖ و‪ ،‬اﯾﻦ اﺟﺴﺎم‬

‫اﻓﻖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻮﻫﺎ ﭘ‪‬ﺮ ز آب ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﺒﺲ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﮔﺰﯾﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ ِ ﺿﺨﻤﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺲ او را ﻧﺒﺮد‬

‫د‪‬رد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ِ‬

‫در ﻣﯿﺎن ﯾﮏ زﻓﺖ ﺑﻮد و‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدش‪،‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دار‬

‫ﺳﮑﺎن‬

‫ﻋﮑﺲ ﺧﺸﻢ ِ ﺷﺎه‪ ،‬ﮔﺮز ِ‬

‫ﺷﻪ ﯾﮑﯽ ﺟﺎن اﺳﺖ و‪ ،‬ﻟﺸﮑﺮ ﭘ‪‬ﺮ از او‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻗﻨﻖ‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻄﻦ‬

‫دﯾﻦ و دل ﺑﺎرﯾﮏ و ﻻﻏﺮ‪ ،‬زﻓﺖ ﺑﻄﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي‬

‫ﯾﺎﮐﻞ ﻓﯽ ﻣﻌﺎء واﺣﺪ‬

‫واﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪي‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در ﻣﺴﺠﺪ‪ ،‬ﭼﻮ اﻧﺪر ﺟﺎم‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺰ‬

‫ﺑ‪‬ﺰان‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دوﺷﯿﺪن‬

‫‪669‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ده‬

‫اﻧﺪر‬ ‫وﻗﺖ‪‬‬

‫رﻣﻪ‬ ‫ﺧﻮان‬

‫ﻧﺎن و آش و ﺷﯿﺮ آن ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺑ‪‬ﺰ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫آﻟﻮ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آن‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻗﺤﻂ‬

‫در‬

‫اﻋﻮج‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺰ‬

‫ﻃﺎﻣﻊ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﺪه ﻃﺒﻠﯽ ﺧﻮار ﻫﻤﭽﻮن ﻃﺒﻞ ﮐﺮد‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫وﻗﺖ ﺧﻔﺘﻦ رﻓﺖ و در ﺣﺠﺮه ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﮐﻨﯿﺰك از ﻏﻀﺐ در را ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‬

‫و‬

‫دردﻣﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻤﻪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺻﺒﺤﺪم‬

‫ﺑﺲ‬

‫و‬

‫درد‪‬‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ در ﭼﻮن ﻧﻬﺎد‪ ،‬او ﺑﺴﺘﻪ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫در ﮔﺸﺎدن ﺣﯿﻠﻪ ﮐﺮد آن ﺣﯿﻠﻪ ﺳﺎز‬

‫ﻧﻮع ﻧﻮع و ﺧﻮد ﻧﺸﺪ آن ﺑﻨﺪ ﺑﺎز‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ او ﺣﯿﺮان و ﺑﯽ درﻣﺎن و دﻧﮓ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ اي ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر ﺧﺰﯾﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را در ﺧﻮاب و در وﯾﺮاﻧﻪ دﯾﺪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﻣﻨﻈﺮش‬

‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻓﺮاش‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬ ‫در‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫وﯾﺮاﻧﮥ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﻫﺠﺪه‬

‫اﺑﻦ‬

‫ﻏﺰّ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫او‬ ‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺨﻮرد‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬

‫دﯾﺪ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﻣﺤﺘﺎج‪ ،‬ﻫﻢ در ﺣﺎل رﯾﺪ‬ ‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﯿﺪار و ﺑﺪﯾﺪ آن ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺣ‪‬ﺪ‪‬ث‪،‬‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﺮوش‬

‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫رﺳﻮاﺋﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﻮش‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺪارﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮرم‬

‫زآﻧﺴﺎن‬

‫و‬

‫زﯾﻨﺴﺎن‬

‫ﻣﯿﺮﯾﻢ‬

‫روز‬

‫ﻧﺸﻮر‬

‫ز‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫او‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﺧﻮاﺑﻢ‬

‫وا ﺛﺒﻮر‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ زد‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻪ‪ ،‬ﮐﯽ ﺷﻮد اﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺮ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﯿﺮي‬

‫از‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫وا ﺛﺒﻮرا‬

‫او‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬ ‫از‬

‫ﮔﺸﺎدن‬ ‫ﮐﺲ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬ ‫را‬

‫او‬

‫در‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪ آن در‪ ،‬رﻫﯿﺪ از درد و ﻏﻢ‬

‫‪ .4‬در ِ ﺣﺠﺮه ﮔﺸﺎدن ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﻣﻬﻤﺎن و ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮد‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﺒﺢ آﻣﺪ و در را ﮔﺸﺎد‬ ‫در‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫آن‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫او‬

‫ﯾﺎ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ در ﭘﺲ ﭼﯿﺰي و ﯾﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺻ‪‬ﺒ‪‬ﻐَﮥَ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﮔﻤﺮاه‬

‫او‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﯿﻨﺪ در ﮔﺸﺎ را‪ ،‬ﭘﺸﺖ و رو‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫رود‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫آن‬

‫را‪،‬‬

‫راه‬

‫داد‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬ ‫اﺣﻮال‬

‫از‬ ‫ﭘﺮدة‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺷﺒﺶ‬

‫ر‪‬ﺑ‪‬ﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬ ‫ﺑﺲ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﺧﺒﻂ‪ ،‬ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ رﻫﯽ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻗﺪرت ﻗﺎدر از آن ﺑﯿﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺶ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﺮ‬

‫وي‬

‫اش‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫داﻣﺎن‬

‫ﻋﺪاوﺗﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺑﺎب‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺸﺎده‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﺮم‬ ‫‪670‬‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬ ‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺮﻣﮏ‬

‫ﻓﻀﯿﺤﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺧﺮاﺑﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫از‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﭼﻬﯽ‬

‫او‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﻌﻤﺎري‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب ِ‬

‫ﭘﺮ ﺣ‪‬ﺪ‪‬ث را‪ ،‬ﯾﮏ ﻓﻀﻮل‬

‫ﮐﻪ‬

‫"ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎور‬

‫ﻣﻄﻬﺮه‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪،‬‬

‫در‬

‫آورد‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ"‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ دﺳﺖ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺟﺴﺖ‪ :‬ﮐﺰ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﺑﺸﻮﺋﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫اي ﻟَﻌ‪‬ﻤ‪‬ﺮُك‪ ‬ﻣﺮ ﺗﻮ را ﺣﻖ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﮐﺮﺳﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺰﺋﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﮐﺌﯿﻢ؟‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﻢ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﯾﺪ آﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺳﺮار ﭼﯿﺴﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﺟﺪ ﻣﯽ ﺷﺴﺖ آن اﺣﺪاث را‬

‫ﺧﺎص ز اﻣﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ و رﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ دﻟﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ را ﺗﻮ ﺑﺸﻮ‬

‫ﮐﻪ در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫"ر‪‬ﺣ‪‬ﻤ‪‬ﮥً‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻦ"‬

‫ﮐﺎر دﺳﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺎر ﺟﺎن و دل‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫زد‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫‪ .5‬در ﺳﺒﺐ رﺟﻮع ﮐﺮدن آن ﮐﺎﻓﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ در آن ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻣﻠﻮث او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﺴﺖ و ﺧﺠﻞ ﺷﺪن او‪ ،‬و ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎك ﮐﺮدن و ﻧﻮﺣﮥ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮك‬

‫ﻫﯿﮑﻠﯽ‬

‫را‬

‫او ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺑﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد‬

‫ﯾﺎدﮔﺎر‬

‫ﯾﺎوه دﯾﺪ آن را و ﮔﺸﺖ او ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺣﺠﺮه ﮐﻪ ﺷﺐ ﺟﺎ داﺷﺘﻢ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺮﻣﯿﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮﻣﺶ‬ ‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻫﯿﮑﻞ‬

‫ﻫﯿﮑﻞ‬

‫ﺣﺮص ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺮص اژدرﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ‬ ‫در‬

‫دوﯾﺪ‬

‫وﺛﺎق‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‪،‬‬

‫ﭼﯿﺰﯾﺴﺖ‬

‫ﺧُﺮد‬

‫آﻧﺤﺎل‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﺎن "ﯾﺪ اﷲ"‪ ،‬آن ﺣﺪث ﺑﺎ دﺳﺖ‪ ‬ﺧَﻮد‬

‫ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ دورش ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫درﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﺷﻮري‪،‬‬

‫ﻫﯿﮑﻠﺶ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺰد او دو دﺳﺖ را ﺑﺮ رو و ﺳﺮ‬

‫ﮐﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮑﻮﻓﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫دﯾﻮار‬

‫در‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﻧﻌﺮه ﻫﺎ زد‪ ،‬ﺧﻠﻖ ﮔﺮد آﻣﺪ ﺑﺮ او‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫اﺣﺬروا‬

‫ﻣﯿﺰد او ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻪ‪ :‬اي ﺑﯽ ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺳﺮ‬

‫ﻣﯽ زد او ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ‪ ،‬ﮐﺎي ﺑﯽ ﻧﻮر ﺑﺮ‬

‫ﺳﺠﺪه ﻣﯽ ﮐﺮد او ﮐﻪ‪ :‬اي ﮐﻞ زﻣﯿﻦ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر اﺳﺖ از ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺰو ﻣﻬﯿﻦ‬

‫وﺋﯽ‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺰوم‪ ،‬ﻇﺎﻟﻢ و زﺷﺖ و ﻏﻮي‬

‫ُﮐﻠﯽ‪ ،‬ﺧﻮار و ﻟﺮزاﻧﯽ ز ﺣﻖ‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺰوم‪ ،‬در ﺧﻼف و در ﺳﺒﻖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮن‪،‬‬

‫زﻣﺎن‬

‫ُﮐﻠﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺧﺎﺿﻊ‬

‫ﮐﺮد‬

‫رو‬

‫و‬

‫ﮔﺮﯾﺒﺎن‬

‫ﺷﺪ روان و‪ ،‬رﺣﻢ ﮐﺮد آن ﻣﻬﺘﺮش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‪:‬‬

‫ﻧﺪارم‬

‫اﯾﻬﺎ‬

‫روي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ز‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﻠﺮزﯾﺪ‬

‫و ﻃﭙﯿﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎﯾﺶ‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺑﻨﻮاﺧﺘﺶ‬

‫دﯾﺪه اش ﺑﮕﺸﺎد و‪ ،‬داد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻤﻦ؟‬ ‫‪671‬‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺪ‬

‫در‬

‫اﻟﻨﺎس‪،‬‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﮐﻨﺎر‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ِاﺷﻨﺎﺧﺘﺶ‬ ‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﻟﺒﻦ؟‬

‫ﻃﻔﻞ ِ ﯾﮏ روزه ﻫﻤﯽ داﻧﺪ ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﻢ‬

‫داﯾﮕﺎن؟‬

‫ﮐﻢ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫داﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫داﯾﮥ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ "و‪ ‬ﻟﯿﺒﮑُﻮا ﮐﺜ‪‬ﯿﺮا ً" ﮔﻮش دار‬ ‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫اﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮز‬ ‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﺷﮏ‪‬‬

‫اﺳﺘﻦ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﺷﯿﺮت‬

‫راﯾﮕﺎن‬ ‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ِ‬

‫دو‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﻣﺎ ﻋﺮض و ﺳﻄﺒﺮ؟‬ ‫َﺗﻒ و اﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ اﺻﻞ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ دارد ﺟﻬﺎن را ﺧﻮش دﻫﺎن؟‬

‫دار‬

‫ﭼﺸﻢ را ﭼﻮن اﺑﺮ‪ ،‬اﺷﮏ اﻓﺮوز دار‬

‫ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﮔﺮﯾﺎن ﺑﺎﯾﺪت ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﺧُﺮد‬

‫ﮐﻢ ﺧﻮر اﯾﻦ ﻧﺎن را‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺎن آب ﺗﻮ ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺑﺮگ اﺳﺖ روز و ﺷﺐ از آن‬

‫ﺷﺎخ ﺟﺎن‪ ،‬در ﺑﺮگ رﯾﺰ اﺳﺖ و ﺧﺰان‬

‫ﺑﺮگ‪ ‬ﺗﻦ‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﺟﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زود‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻓﺰود‬

‫"أﻗْﺮَﺿُﻮ اﷲ"‪ ،‬ﻗﺮض ده زﯾﻦ ﺑﺮگ‪ ‬ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫دل‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﻗﺮض ده‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻦ از اﯾﻦ ﻟﻘﻤﮥ ﺗﻨﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻦ ز ﺳﺮﮔﯿﻦ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ز ﻣ‪‬ﺸﮏ و د‪‬ر‪ ِ ‬اﺟﻼﻟﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺣﺰﯾﻦ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺷﺪن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫و‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‬

‫اﺑﺮ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﮐﯽ ﺷﺪي اﺟﺴﺎم‬

‫ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي ﻣﻌﻤﻮر اﯾﻦ ﻫﺮ ﭼﺎر ﻓﺼﻞ؟‬ ‫در‬

‫ِﺑﺮﻫﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫داﯾﮥ‬

‫ﺷﻔﯿﻖ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﮐﺎﺳﺘﻦ‪،‬‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫دﯾﻮ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪت ﮐﻪ‪ :‬ﻫﯿﻦ و ﻫﯿﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺬاري‪،‬‬

‫ﻫﻮﺳﻬﺎ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﻮض‬

‫در‬

‫ﻻ‬

‫ُﮐﻢ"‪،‬‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫"وﺟﻪ‬

‫"ﯾﻄﻬﺮ‬

‫آن‬ ‫ﻋﯿﻦٌ‬ ‫او‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﻮري‪،‬‬ ‫ﻏﺒﯿﻦ‬

‫و‬

‫رأت"‬

‫اﯾﻦ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﮔﺮم اﺳﺖ و داروي ﻣﺰاج‬

‫و آن ﺑﯿﺎﺷﺎم از ﭘﯽ ﻧﻔﻊ و ﻋﻼج‬

‫ﻫﻢ ﺑﺪﯾﻦ ﻧﯿﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻦ ﻣﺮﮐﺐ اﺳﺖ‬

‫آن ﭼﻪ ﺧﻮ ﮐﺮدﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺶ اﺻﻮب اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮕﺮدان ﺧﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﺧﻠﻞ‬

‫ﺑﺰاﯾﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻋ‪‬ﻠﻞ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻬﺪﯾﺪﻫﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آن‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ِ‬ ‫در‬

‫دون‬ ‫دوا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آرد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﯽ‬

‫ﻟﺒﻬﺎي‬

‫ﻓَﺮَس‪،‬‬

‫آرد‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺗﻮ را ﺳﻮد اﺳﺖ‪ ،‬از درد و ﻏﻤﯽ‬ ‫ﻫﯽ‬

‫در‬

‫دﻣﺎغ‬

‫و‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫آدم‬

‫و‬

‫ﻫﯿﻬﺎت‬

‫را‬

‫و‬

‫ز‬

‫در‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫دل‬

‫را‬

‫ﻟﻮﯾﺸﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﭘﯿﭽﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﮔﻨﺪﻣﯽ‬

‫ﻟﺒﻬﺎت‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﺖ ﮔﯿﺮد او‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻮش اﺳﺐ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﺳﻮي ﺣﺮص و ﺳﻮي ﮐﺴﺐ‬

‫اﺷﺘﺒﺎه‬

‫ز راه‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﭘﺎت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻌﻠﯽ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮ ز درد‪ ‬آن‬

‫ﻧﻌﻞ ِ او ﺑﺎﺷﺪ "ﺗﺮَدد در دو ﮐﺎر"‬

‫اﯾﻦ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ آن ﮐﻨﻢ؟ ﻫﯿﻦ ﻫﻮش دار‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫آن ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﮐﺮد ﻣﺠﻨﻮن و ﺻﺒﯽ‬

‫"ﺣﻔﺖ اﻟﺠﻨﮥ" ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺤﻔﻮف ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﻤﮑﺎره‪،‬‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻓﺴﻮن دارد ز ﺣﯿﻠﺖ و ز دﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻨﺪ در ﺳﻠﻪ‪ ،‬ﮔﺮ ﻫﺴﺖ اژدﻫﺎ‬

‫ﺑﺮﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪش‬

‫آن‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﮐﻮﻫﯽ‪ ،‬ﭼﻮ َﮐﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺨﺘﺎر‬

‫دﺳﺖ‬ ‫‪672‬‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮد‬

‫از‬

‫او‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫اﻓﺰود‬

‫ور‬

‫آبِ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫روان‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺑﻨﺪدش‬

‫ﻋﻘﻞ را‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ِ ﯾﺎري‪ ،‬ﯾﺎر ﮐﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺣﺒﺮ‬

‫"أَﻣ‪‬ﺮُﻫ‪‬ﻢ‪ ‬ﺷُﻮري"‬

‫ﺧﻨﺪدش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺨﻮان و ﮐﺎر ﮐﻦ‬

‫‪ .6‬ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﻣﻬﻤﺎن را و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن و ﺗﺴﮑﯿﻦ دادن او را از آن‬ ‫اﺿﻄﺮاب و ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫آن‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫رﻣﯿﺪ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﺧﯿﺰد از ﺧﻮابِ ﮔﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺳﻮ آ‪ ،‬ﻣﮑﻦ ﻫﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد آ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎرﻫﺎ‬

‫آب ﺑﺮ رو زد‪ ،‬در آﻣﺪ در ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﺎي ﺷﻬﯿﺪ‪ ‬ﺣﻖ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﺪن‪،‬‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬ ‫در‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫آ‪،‬‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫دﻫﻠﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن "ﺑ‪‬ﻠﯽ"‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ِ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫از‬

‫اﻟﻄﺎف‪‬‬ ‫ِ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻮ‬

‫در‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﺎزش‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺳﯿﺮم از ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬در آن ﻫﺎﻣﻮن ﺷﻮم‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﻠﯽ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫َاﻟﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬آن را ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻗﻮل و ﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﺷﻬﻮد اﺳﺖ و ﺑﯿﺎن‬

‫از ﭼﻪ در دﻫﻠﯿﺰ ﻗﺎﺿﯽ ﺗﻦ زدﯾﻢ؟‬

‫آﻣﺪﯾﻢ؟‬

‫در‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪،‬‬

‫دﻫﻠﯿﺰ‬

‫اي‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ز آن ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧﺪت ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫از‬

‫ﻟﺠﺎج‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺷﻬﺎدت‬

‫از‬

‫ﭘﮕﺎه‬

‫ﺑﺪﻫﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫اي‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺗﻨﮕﯽ‪ ،‬ﻟﺐ و ﮐﻒ ﺑﺴﺘﻪ اي‬

‫ﺷﻬﯿﺪ‬

‫ﺗﻮ از اﯾﻦ دﻫﻠﯿﺰ ﮐﯽ ﺧﻮاﻫﯽ رﻫﯿﺪ؟‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﮐﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺰار و ﺑﺘﺎز‬

‫ﮐﺎر ِ ﮐﻮﺗﻪ را ﻣﮑﻦ ﺑﺮ ﺧﻮد دراز‬

‫ﺧﻮاه در ﺻﺪ ﺳﺎل و‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯽ ﯾﮏ زﻣﺎن‬

‫رﻫﺎن‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫اي‬

‫ﮔﺬار و‪ ،‬وا‬

‫اﯾﻦ اﻣﺎﻧﺖ‪ ،‬وا‬

‫‪ .7‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻧﻤﺎز و روزه و ﺣﺞ و ﻫﻤﮥ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺑﺮوﻧﯽ ﮔﻮاﻫﯿﻬﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﻮر اﻧﺪروﻧﯽ‬ ‫اﯾﻦ ﻧﻤﺎز و روزه و ﺣﺞ و ﺟﻬﺎد‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ زﮐﺎت و ﻫﺪﯾﻪ و ﺗﺮك‪ ‬ﺣﺴﺪ‬

‫ﻫﻢ ﮔﻮاﻫﯽ دادن اﺳﺖ از ﺳ‪‬ﺮّ ﺧَﻮد‬

‫ﺧﻮان و ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭘﯽ اﻇﻬﺎر ِ راﺳﺖ‬

‫ﮐﺎي ﻣﻬﺎن‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ راﺳﺖ‬

‫َﮐﺶ‬

‫ﺷﺪ ﮔﻮاه‪ ‬آﻧﮑﻪ‪ :‬ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧَﻮش‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺎو ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﻓﺴﻮن‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ و ارﻣﻐﺎن و ﭘﯿﺶ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮي‬ ‫روزه‬

‫دارم‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫دادن‬

‫دارم‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫از‬

‫در‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ز‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫اﯾﻦ زﮐﺎت و روزه ﺑﺮ ﻫﺮ دو ﮔﻮا‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫از‬

‫ﺣﻼل‬

‫اﺗﺼﺎل‬

‫در‬

‫دان‬

‫ﺣﺮاﻣﺶ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫و آن زﮐﺎﺗﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎو از ﻣﺎل ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﯽ دﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺪزدد ز اﻫﻞ ِ ﮐﯿﺶ؟‬

‫ﮔﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮّاري ﮐﻨﻨﺪ اﯾﻦ دو ﮔﻮاه‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﯿﺎد‪،‬‬

‫ار‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺟﺮح‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﺤﮑﻤﮥ‬

‫ﻋﺪل‬

‫ِ‬

‫ﻧﯽ ز رﺣﻢ و ﺟﻮد‪ ،‬ﺑﻞ ﺑﻬﺮ ﺷﮑﺎر‬ ‫‪673‬‬

‫ﮔﺮﺑﮥ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دار‬

‫روزه‬

‫ﺻﯿﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‪،‬‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﮐﺮده ﺑ‪‬ﺪ ﻇﻦ‪ ،‬زﯾﻦ ﮐﮋي‪ ،‬ﺻﺪ ﻗﻮم را‬

‫ﮐﺮده ﺑ‪‬ﺪ ﻧﺎم‪ ،‬اﻫﻞ ِ ﺟﻮد و ﺻﻮم را‬

‫ﻓﻀﻞ ِ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ او ﮐﮋ ﻣﯽ ﺗﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺒﻖ ﺑﺮده رﺣﻤﺘﺶ‪ ،‬و آن ﻏﺪر را‬

‫داده‬

‫ﮐﻮﺷﺶ اش را‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﻮري‪،‬‬

‫ﭘﺎﮐﺶ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺂن‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺪر‬

‫ُﺷﺴﺘﻪ ﺣﻖ زﯾﻦ اﺧﺘﻼط‬

‫ﻏﺴﻞ داده رﺣﻤﺖ او را زﯾﻦ ﺧﺒﺎط‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻏﻔﺎري‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺳﯿﺌﺎت‬

‫ﻏﺎﻓﺮ‬

‫را‬

‫‪ .8‬ﭘﺎك ﮐﺮدن آب ﻫﻤﮥ ﭘﻠﯿﺪﯾﻬﺎ را‪ ،‬و ﺑﺎز ﭘﺎك ﮐﺮدن ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﯽ آب را از ﭘﻠﯿﺪي‪ ،‬ﻻﺟﺮم‬ ‫ﻗﺪوس آﻣﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫از‬

‫آب‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺒﺎرد‬

‫آب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﮑﺎر‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺳﻤﺎك‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﭘﻠﯿﺪان‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺧﺒﺚ‬

‫ﻧﺠﺲ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺂب را‪ ،‬رد ﮐﺮد ﺣﺲ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺒﺮدش‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺻﻮاب‬

‫ﺗﺎ ﺑﺸﺴﺘﺶ از ﮐﺮم‪ ،‬آن آب ِ آب‬

‫ﺳﺎل‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫او‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﻫﯽ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺠﺲ ز اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺪم‪ ،‬ﭘﺎك آﻣﺪم‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﭘﺬﯾﺮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮم‬

‫اي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﻠﯿﺪان‬ ‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫آﻟﻮده‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﺪم‬

‫را‬

‫زﺷﺘﯿﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫روم‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﮐﺎر او اﯾﻦ اﺳﺖ و‪ ،‬ﮐﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﮐﯿﺴﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫رﯾﺨﺘﻢ‬ ‫اﺑﺮ‬

‫را‬

‫"رب‬

‫ﺑﺪوزﯾﺪﺳﺖ‬ ‫رﺳﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﯾﺎ‬

‫او‬

‫ﺣﻤ‪‬ﺎل‬

‫وار‬

‫ﮐﺸﺘﯽ ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ را در ﺑﺤﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫وي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺑﺸﻮﯾﺪ‬

‫را‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎرﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ﻣﻔﻠﺲ‪،‬‬

‫ِ‬ ‫روي‬ ‫زو‬ ‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮوﯾﺪ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫آب را؟‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ‬

‫اي‬

‫در‬ ‫داروﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺮورش‬

‫زو ﺑﻪ ﺧﺎك ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺻﺪ ﮔﻮن ﺧﻮرش‬ ‫زﻣﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪم‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫اش‪،‬‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آرد‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺪا‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫دادي‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ"‬

‫او‬

‫ﺟﺎن ِ ﻫﺮ درد و دل ِ ﻫﺮ داﻧﻪ اي‬

‫از‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺎﮐﯿﻬﺎ‬

‫روم‬

‫ﭘﻠﯿﺪﯾﻬﺎي‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي اﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫زو‬

‫ِ‬

‫دﻫﺪ‬

‫آراي‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫دﻫﻢ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﭘﺎﮐﻢ‬

‫دارو‬

‫ﯾﺘﯿﻤﺎن‬

‫دارو‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫ﻋﻔﺮﯾﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زر‬ ‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻟﻖ ِ ﭼﺮﮐﯿﻦ ﺑ‪‬ﺮ َﮐﻨَﻢ آﻧﺠﺎ ز ﺳﺮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬از ﺧﻮي ﯾﺰدان‪ ،‬ﺧﻮي ﻣﻦ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻠﮏ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮدي؟‬

‫درﯾﺎي‬

‫اﻧﺪر‬ ‫دادم‬

‫‪ .9‬اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‪ ‬آب از ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﯿﺮه ﺷﺪن‬ ‫ﭘﺎك‬

‫ِﺑﺒ‪‬ﺮ‬

‫ﺟﺎي‬

‫و‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫اي ﺷﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ د‪‬ه "ﻫ‪‬ﻞ ﻣ‪‬ﻦ ﻣ‪‬ﺰﯾﺪ"‬

‫ﺧﻮﺷﺶ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ِﮐﺸﺶ‬ ‫‪674‬‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫راﻫﻬﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪش‬

‫ﺧﻮد ﻏﺮض زﯾﻦ آب‪ ،‬ﺟﺎن ِ اوﻟﯿﺎﺳﺖ‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻏﺴﻮل‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﺤﺪش‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯿﻬﺎي‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺗﯿﺮه ز ﻗﺬر ِ اﻫﻞ ِ‬

‫َﻓﺮش‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺳﻮي ﭘﺎﮐﯽ ﺑﺨﺶ ِ ﻋﺮش‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫ز‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻃﺮف‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺗﯿﻤﻢ‬

‫وارﻫﺎﻧﺪ‬

‫ز‬

‫اﺧﺘﻼط‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫از‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫را‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫اﻋﺘﻼل‬

‫آن ﺳﻔﺮ ﺟﻮﯾﺪ ﮐﻪ "ار‪‬ﺣﻨﺎ ﯾﺎ ﺑﻼل"‬

‫اي ﺑﻼل ِ ﺧﻮش ﻧﻮاي ِ ﺧﻮش ﺻﻬﯿﻞ‬

‫ر‪‬ﺣﯿﻞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﻮن واﺳﻄﻪ ﺳﺖ اﻧﺪر ﮐﻼم‬

‫ﻋﺎم‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫ﺷﺮط‬

‫رود‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ز‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫ﺗﺎ ز آﺗﺶ ﺧﻮش ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﻃﺒﻊ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﺘﺎﻧﯽ ﺷﺪ در آﺗﺶ ﭼﻮن ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺳﯿﺮي از ﺣﻖ و اﻫﻞ ِ ﻃﺒﻊ‬

‫ﮐﯽ رﺳﺪ ﺑﯽ واﺳﻄﻪ ﻧﺎن در ﺷﺒﻊ؟‬

‫ﻟﻄﻒ از ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ اﻫﻞ ﺗﻦ‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺣﻤﺎﻣﺖ‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫از‬

‫رﺳﻮل‪،‬‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫آﺑﺖ‬ ‫ﭘﺮدة‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺠﯿﺐ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻨﺮﻫﺎ آب را ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﮐﺎﻧﺪروﻧﺶ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬ ‫درون‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل‪ ،‬آن ﺑﻮل ِ رﻧﺠﻮران ﺑﻮد‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ز‬

‫‪ .10‬ﮔﻮاﻫﯽ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﺑﺮ ﺿﻤﯿﺮ و ﻧﻮر اﻧﺪروﻧﯽ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دو‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺳﻤﻨﺪر‪،‬‬

‫رﻫﯿﺪ‬

‫راﺑﻄﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﻧﻮر ِ ﻣﻪ ﯾﺎﺑﺪ ز ﺟﯿﺐ‬

‫و‬

‫واﺳﻄﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫واﺳﻄﻪ؟‬

‫واﺳﻄﮥ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫آﺗﺶ‬

‫و‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺌﺬﻧﻪ‬

‫رو‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫وﻗﺖ رﺟﻌﺖ‪ ،‬زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻮﯾﺪ ﺳﻼم‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻃﻬﺎرات‪‬‬

‫آدر‬

‫ﮔﻮاﻫﺎن‬

‫ﺳ‪‬ﺮّت‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫آن ﻃﺒﯿﺐ روح‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﺑﻮل‬

‫ﺗﻮ اﺳﺘﺪﻻل‬

‫ِ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫از‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻫﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻤﺎﻧﺶ‬

‫رود‬

‫را‬

‫ره‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ِ ﺧﻮب‬

‫اﺣﺬروﻫﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ ﮔﻮاه ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل از وي ﺑﺠﻮ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ درﯾﺎﺋﯿﺴﺖ واﺻﻞ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮ‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﻮل‬

‫او‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دارد در ﺿﻤﯿﺮ‪ ،‬آن راز ﺟﻮ‬

‫ﻧﻮرش اﻧﺪر ﻣﺮﺗﺒﺖ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ و ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﻬﺮ ﺻﯿﺪ او داﻧﻪ ﭘﺎﺷﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺳ‪‬ﺨﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﻮ‬

‫وآن ﻓﺴﻮن و ﻓﻌﻞ و ﻗﻮﻟﺶ ﮐﻢ ﺷﻨﻮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫و‬

‫دﺷﺖ‬

‫و‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻗﻮل‬

‫و‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﻓﻌﻞ‬ ‫ﺻﯿﺎد‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﺶ رود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮاه‬ ‫و‬

‫او‬

‫وي‬

‫از‬

‫دور‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ور ﺑﻮد ﺻﺪﯾﻖ‪ ،‬دﺳﺖ از وي ﻣﺪار‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﻮد‬

‫وز‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺷﺎﻫﺪي‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﯾﺶ‬

‫ﻋﺎرﻓﯽ‬ ‫ﻓﺎرغ‬

‫ﮐﺰ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﺪ‬ ‫از‬

‫‪675‬‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫از‬

‫ﺗﮑﻠﻔﻬﺎي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫در‬

‫وز‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫اﯾﺰد‬

‫ﺟﻮاﺳﯿﺲ‬ ‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻧﻮرش‬

‫اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎزي‬

‫ﺟﻮ‬

‫‪ .11‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻧﻮر‪ ،‬ﺧﻮد را از اﻧﺪرون ﺷﺨﺺ ﻣﻨﻮر ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻠﻘﺎن‪ ،‬ﺑﯽ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ِ‬ ‫ﻋﺎرف‪ ،‬اﻓﺰون از آﻧﮑﻪ ﺑﻘﻮل و ﻓﻌﻞ او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس و اﻋﻼم‬ ‫ﻣﺆذن ﺣﺎﺟﺖ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﻗﻮﻟﯽ و ﻓﻌﻠﯽ ﺑﯿﺎن ﮐﻨﺪ ﮔﻮاﻫﯽ دﻫﺪ ﺑﺮ ﻧﻮر او‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻮر آن ﮔﻮﻫﺮ ﭼﻮن ﺑﯿﺮون ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻓﺮاﻏﺖ‬

‫ﺗﺴﻠﺴﻬﺎ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺠﻮ از وي ﮔﻮاه‪‬‬

‫ﻓﻌﻞ و ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ از او ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ُﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاه ﻓﻌﻞ و ﺧﻮاه ﻗﻮل و ﻏﯿﺮ ِ آن‬

‫ﮐﻪ ﻋﺮض‪ ،‬اﻇﻬﺎر ِ ﺳ‪‬ﺮّ ِ ﺟﻮﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫وﺻﻒ ﺑﺎﻗﯽ وﯾﻦ ﻋﺮض ﺑﺮ ﻣﻌﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫زر ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻧﯿﮏ ﻧﺎم و ﺑﯽ ز ﺷﮏ‬

‫اﯾﻦ ﺻﻼة و‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻬﺎد و‪ ،‬اﯾﻦ ﺻﯿﺎم‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫زر‬

‫ِ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫و‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫اﻗﻮاﻟﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﮏ‪ّ‬‬

‫اﻣﺮ‪،‬‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﻮد‬

‫ﮔﻮاﻫﺎن‬

‫اﺷﺘﺒﺎه‬

‫ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎدم راﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﮔﻮاه‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﺰﮐﯿﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺣﻔﻆ‪‬‬

‫ﮔﻮاﻫﺎن‬

‫ﻟﻔﻆ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮ ﮔﻮاه‪ ‬ﻗﻮل‬

‫ﮔﻮاه‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺗﺰﮐﯿﻪ‬

‫اش‬

‫اﺧﻼص‬

‫و‬

‫ﻣﻮﻗﻮﻓﯽ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻗﻮﻟﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﻋﻬﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮاه‪‬‬

‫ﻓﻌﻠﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ور‬

‫ﮔﻮاه‪‬‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪرﯾﺪ‬

‫روز ﻣﯽ دوزﯾﺪ و‪ ،‬ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﯽ د‪‬رﯾﺪ‬

‫ﺷﻨﻮد؟‬

‫او ﻣﮕﺮ ﺣﮑﻤﯽ ُﮐﻨﺪ از ﻟﻄﻒ‪ ‬ﺧﻮد‬

‫ﻗﻮل و ﻓﻌﻞ‪ ،‬اﻇﻬﺎر ﺳ‪‬ﺮّ اﺳﺖ و ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺳﺘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫"ﺳﻌﯿﮑﻢ‬ ‫ﭘﺲ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺘﯽ"‪،‬‬ ‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﮋ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬رد اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻨﺎﻗﺾ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮاﻫﺖ‬

‫ﺗﻨﺎﻗﺾ‬

‫ﺗﻨﺎﻗﺾ‬

‫ﺗﺰﮐﯿﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﯿﺰي‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺳﺘﯿﺰﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﭘﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮐﮋ‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﯾﺪت‬

‫ِ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺤﺒﻮس ﯾﺴﺖ اﻧﺪر ﻣﻮل ﻣﻮل‬

‫ﺣﺮون‬

‫ﻣ‪‬ﻨﺘﻈﺮون‬

‫إِﻧﱠﻬ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﻓﺎﻧﺘﻈﺮﻫﻢ‪،‬‬

‫‪ .12‬ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮدن ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﻬﺎدت را ﺑﺮ آن ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد اﯾﻤﺎن و ﭘﺬرﻓﺖ آن ﻓﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫آن ﺷﻬﺎدت را ﮐﻪ ﻓﺮّخ ﺑﻮده اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎي‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫اﻣﺸﺒﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‬ ‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮام‬

‫زﻧﺪه ﮐﺮده و‪ ،‬ﻣﻌﺘﻖ و‪ ،‬درﺑﺎن ِ ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن و آن ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮان ِ ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﮕﺰﯾﻨﺪ ﺟﺰ اﯾﻦ "ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪه ﺧﻮان"‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رود‬ ‫رود‬

‫دﯾﻮ ﺑﯽ ﺷﮏ دان ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ اش ﺷﻮد‬

‫ور رود ﺑﯽ ﺗﻮ ﺳﻔﺮ او دور دﺳﺖ‬

‫دﯾﻮ ِ ﺑ‪‬ﺪ ﻫﻤﺮاه و ﻫﻢ ﺳﻔﺮة وي اﺳﺖ‬

‫ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﺣﺎﺳﺪ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ و‪ ،‬دﯾﻮ او را ردﯾﻒ‬

‫ور‬

‫از‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯿﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮاﺳﺐِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫د‪‬ر‪‬د‬

‫ﮔﻠﻮﯾﺶ‬

‫دﯾﻮ ﺑﺎ او دان ﮐﻪ ﻫﻢ ﮐﺎﺳﻪ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺿﯿﻒ‪‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﮕﺸﻮده‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ روم‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪676‬‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫ور‬

‫از‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺷﻬﻨﺎز‬

‫او‬

‫ِ‬

‫دﯾﻮ‬

‫او‬

‫ﻧﺴﻠﺶ‬

‫در‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ِ‬

‫در "ﻧﺒﯽ ﺷﺎرِﮐْﻬ‪‬ﻢ‪ " ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺣﻖ‬

‫ﻫﻢ در اﻣﻮال و‪ ،‬در اوﻻد‪ ،‬اي ﺳﺒﻖ‬

‫ﺟﻠﯽ‬

‫در‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻮدي ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻤﺲ ِ ﺑﯽ ﻏﻤﺎم‬

‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدي دو ﺻﺪ ﻣﺎدر ﻧﮑﺮد‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ز‬ ‫رﺳﻮل‬

‫ﻏﯿﺐ اﯾﻦ را‬

‫اﷲ‬

‫را‬

‫رﺳﺎﻟﺖ‬

‫ﻣﻘﺎﻻت‪‬‬ ‫از‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻧﻮادر‬

‫اﻓﺴﻮﻧﺶ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺎزر‬

‫ﺑﺎ‬

‫از ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ از اﺟﻞ‬

‫َﻧﮏ ﺟﺎن ﺑﺒ‪‬ﺮد‬

‫ﻋﺎزر ار ﺷﺪ زﻧﺪه ز آن دم‪ ،‬ﺑﺎز ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻬﻤﺎن رﺳﻮل‬

‫آن ﺷﺐ ﻋﺮب‬

‫ﺷﯿﺮ ﯾﮏ ﺑ‪‬ﺰ‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪ ﺧﻮرد و ﺑﺴﺖ ﻟﺐ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫دوش‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻗﺎق‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ﺳﯿﺮ‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ ﺗﮑﻠﻒ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﻧﺎﻣﻮس و ﻓﻦ‬

‫ﺳﯿﺮﺗﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫از‬

‫در‬

‫اﻟﺤﺎﺣﺶ‪:‬‬ ‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﺨﻮر‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ﻓﺠﻔﺠﻪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫و‬ ‫اﻫﻞ‬

‫ﺑﺎﺑﯿﻠﯽ‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﯿﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﯿﺮي‬

‫ﺑﻮد!‬

‫زن‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﻌﺪة‬ ‫ﭘﺸﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬ ‫ﻗﻮت‬

‫ﻣﻮري‬

‫ﺣﺮص و‪ ،‬وﻫﻢ ﮐﺎﻓﺮي ﺳﺮ زﯾﺮ ﺷﺪ‬ ‫آن ﮔﺪا ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻔﺮ‪ ،‬از وي ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻟﻮت‬

‫اﯾﻤﺎﻧﯿﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﺟﻮع‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻃﭙﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻌﺪة‬

‫ﭘﯿﻠﯽ‬

‫آن‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻗﻨﺪﯾﻞ زآن ﯾﮏ ﻗﻄﺮه زﯾﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫و اﷲ‬

‫ﻟﻤﺘﺮ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫!‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺑﭽﯿﺪ‬

‫دوزﺧﺶ‬

‫آرام‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫‪ .13‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﻧﻮر ﮐﻪ ﻏﺬاي ﺟﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﺬاي ﺟﺴﻢ اوﻟﯿﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺟﺴﻢ ﻫﻢ ﯾﺎر ﺷﻮد‬ ‫ﺟﺎن را‪ ،‬ﮐﻪ "اﺳﻠﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻋﻠﯽ ﯾﺪي"‬

‫ذات‪‬‬

‫اﯾﻤﺎن‪،‬‬

‫و‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻟﻮﺗﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﻫ‪‬ﻮل‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫از‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آن ﻣﻄﻌﻮم ِ ﺟﺎن اﺳﺖ و ﻧﻈﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ را ﻫﻢ ز آن ﻧﺼﯿﺐ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ؟ اي ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﻧﺎن و ﮔﻨﺪ‪ ‬ﻧﺎ‬

‫و‪ ،‬ﻧﻮر ِ اﯾﻤﺎن ﮐﻦ ﻏﺬا‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد آ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﺸﺘﯽ دﯾﻮ ِ ﺟﺴﻢ آن را اﮐﻮل‬

‫"اﺳﻠﻢ‬

‫دﯾﻮ‪ ،‬از آن ﻟﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮده ﺣ‪‬ﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﯾﻮ ﺑﺮ دﻧﯿﺎﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﮐﻮر و ﮐﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫از‬

‫ﻧﻬﺎﻧﺨﺎﻧﮥ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫اﻟﺒﻄﻦ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫اﯾﻬﺎ‬ ‫ا‪‬ن‬ ‫اﻏﺘﺬ‬

‫ﻣﺮﯾﺾ‬

‫ﻋﺮج‬

‫اﻟﻘﻠﺐ‬

‫اﻟﻤﺤﺒﻮس‬ ‫ﻓ‪‬ﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻋ‪‬ﺮج‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﺠﻮع‬ ‫ﺑﺎﻟﻨﻮر‬

‫ِ‬

‫رﻫﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻟﺸﯿﻄﺎن"‬ ‫ﻧﯿﺎﺷﺎﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺮﻣﻮدي‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫ﻋﺸﻘﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮّد‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻣﯿﭽﺸﺪ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك‪ ،‬ﻋﺸﻖ رﺧﺖ آﻧﺠﺎ ﮐ‪‬ﺸﺪ‬ ‫اﻟﻐﺬا‬

‫ﻫﮑﺬا‬

‫اﻧﻤﺎ‬

‫اﻟﻤﻨﻬﺎج‬

‫ﻟ‪‬ﻠﻌﻼج‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫اﻟﺘﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬ ‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫اﻟﻄﻌﺎم‬

‫ﺳﻮف‬

‫ﺗﻨﺠﻮ‬

‫ان‬

‫ﻃﻌﺎﻣﺎ‬

‫واﻓ‪‬ﺮا‬

‫ا‪‬ﻓﺘﻘﺪﻫﺎ‬

‫و‬

‫ارﺗﺞ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫اﻟﺒﺼﺮ‬

‫واﻓ‪‬ﻖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﮏ‪ ،‬ﺗﺴﺒﯿﺢ ِ ﺣﻖ را ﮐﻦ ﻏﺬا‬ ‫‪677‬‬

‫ِ‬ ‫رﻫﯽ‬

‫اﻟﻤﺰاج‬ ‫اﻟﻔﻄﺎم‬

‫ﺗﺤﻤﻠﺖ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎﻓﺮا‬

‫ﺧﯿﺮَ‬

‫اﻟﺒﺸﺮ‬

‫اﻻﻣﻼك‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫از‬

‫إذا‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫او ﺑﻪ ﻗﻮ‪‬ت‪ ،‬ﮐﯽ ز ﮐﺮﮐﺲ ﮐﻢ زﻧﺪ؟‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‪،‬‬

‫ار‬

‫ﭘﯿﻞ اﮔﺮ ﭼﻪ در زﻣﯿﻦ آﻫﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫او ز ﭘﺸﻪ‪ ،‬ﺑﺎز ﮔﻮ‪ ،‬ﮐﯽ رﺳﺘﻪ اﺳﺖ؟‬

‫ﺣﺒﺬا‪،‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺟﯿﻔﻪ‬

‫‪ .14‬اﻧﮑﺎر اﻫﻞ ﺗﻦ ﻏﺬاي روح را و ﻟﺮزﯾﺪن اﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﻏﺬاي ﺧﺴﯿﺲ‬ ‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺑﺎﻏﯽ‬

‫در‬

‫ﭘ‪‬ﺮ از ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻗ‪‬ﺴﻢ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫و‬

‫ﺧﺴﯿﺴﺎن‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻮر‪،‬‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺴﻤﺸﺎن ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮ د‪‬ي‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﻣﯿﺮ ِ ﮐﻮﻧﯽ‪ ،‬ﺧﺎك ﭼﻮن ﻧﻮﺷﯽ ﭼﻮ ﻣﺎر؟‬

‫در ﻣﯿﺎن ﭼﻮب ﮔﻮﯾﺪ ﮐ‪‬ﺮم ِ ﭼﻮب‬

‫ﻣﺮ ﮐﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﻠﻮاي ﺧﻮب؟‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐ‪‬ﺮم‬

‫ﺧُﺮد‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﻠﻮا ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺲ ﻧﺨﻮرد‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﺧﺒﺚ‬

‫در‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐ‪‬ﺮم‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﺪاي‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ﻧﻈﯿﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻦ‬

‫در‬ ‫‪ .15‬ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫ُﻧﻘﻠﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻮش را ﭼﻮن ﺣﻠﻘﻪ دادي زﯾﻦ ﺳ‪‬ﺨُﻦ‬

‫ﮔﻮش ﻣﺎ ﮔﯿﺮ و در آن ﻣﺠﻠﺲ ﮐ‪‬ﺸﺎن‬

‫ﮐﺰ رﺣﯿﻘﺖ ﻣﯿﭽﺸﻨﺪ اﯾﻦ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﻣﺒﻨﺪ آن ﻣﺸﮏ را‪ ،‬اي رب‪ ِ ‬دﯾﻦ‬

‫از ﺗﻮ ﻧﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬ار ذﮐﻮر و‪ ،‬ار اﻧﺎث‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺎث‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺣﺮﻓﯽ‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫رﺳﺎﻧﯿﺪي‬

‫درﯾﻐﯽ‬

‫ﻋﻄﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب‬ ‫رﻗﻮم‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ از ﻋﺸﻖ آن ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮم‬

‫ﻧﻮن ِ اﺑﺮو‪ ،‬ﺻﺎد ﭼﺸﻢ و‪ ،‬ﺟﯿﻢ ﮔﻮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻮش‬

‫زﯾﻦ ﺣﺮوﻓﺖ ﺷﺪ ﺧﺮد ﺑﺎرﯾﮏ رﯾﺲ‬

‫ﻧﺴﺦ ﻣﯽ ﮐﻦ‪ ،‬اي ادﯾﺐ ﺧﻮش ﻧﻮﯾﺲ‬

‫ﻋﺪم‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻧﻘﺶ ﺧﯿﺎل ِ ﺧﻮش رﻗﻢ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺧﺪ‪ ‬و ﺧﺎل‬

‫ﺑﺮ ﻋﺪم ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺴﺖ‬

‫واﻓﯽ‬

‫ﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﻮرد‬

‫در‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎي‬ ‫ﻋﻘﻞ را‬

‫ﻧﺎﮐﺮده‬ ‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﯾﺎ‬

‫داده دل را ﻫﺮ دﻣﯽ ﺻﺪ ﻓﺘﺢ ِ ﺑﺎب‬

‫ﺧﻮر‬

‫از‬

‫از‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﻧﻮﺷﺘﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻂ ﺧﻮان ِ آن اﺷﮑﺎل ﮐﺮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِﻋﺪم‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫و‬

‫‪ .16‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ و ادراك ﻋﻘﻞ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از آن ﻟﻮح آﻧﮑﻪ اﻣﺮ و ﻗﺴﻤﺖ و ﻣﻘﺪور ﻫﺮ روزة‬ ‫وي اﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن ادراك ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬ﻫﺮ روزي از ﻟﻮح اﻋﻈﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﮏ‪ ،‬از ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ ،‬آن ﺧﺮد‬ ‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺗﺤﺮﯾﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫وآن‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ رﯾﺶ ِ ﮔﺎو‬ ‫از‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫و ز ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫آن‬

‫ﺷﺨﺼﯽ‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫درس‬

‫ﺳﻮادش‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﮔﺸﺘﻪ در ﺳﻮداي ﮔﻨﺠﯽ‬ ‫روي‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫رو‬

‫ﺟﻬﺪ‪ ‬ﻣ‪‬ﺮّ‬ ‫‪678‬‬

‫آورده‬ ‫ﻧﻬﺎده‬

‫روزه‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻮداﺋﯿﺎن‬ ‫ُﮐﻨﺞ ﮐﺎو‬

‫ﻣﻌﺪﻧﻬﺎ‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﺮد‬

‫و‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻮه‬ ‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﮐﻨﺸﺖ‬

‫و آن ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺮ ﺣﺮﯾﺼﯽ ﺳﻮي ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫و‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‪،‬‬

‫ﺷﺪه‬

‫و ز ﺧﯿﺎل‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺮﻫﻢ ِ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه‬

‫در ﭘ‪‬ﺮي ﺧﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﯾﮑﯽ دل ﮐﺮده ﮔﻢ‬

‫ﺳ‪‬ﻢ‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺮﻫ‪‬ﺐ‬

‫رﻫﺰن‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫روﺷﻬﺎ‬

‫در‬ ‫رﺳﺘﻪ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫رﺑﺎح‬

‫وآن ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻓﺴﻖ و دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺻﻼح‬

‫ﺑﺮون‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ز‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‪‬‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﻣﻠﻮ‪‬ن‬

‫اﯾﻦ در آن ﺣﯿﺮان ﺷﺪه‪ :‬ﮐﺎن ﺑﺮ ﭼﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﻫﺮ ﭼﺸﻨﺪه آن دﮔﺮ را ﻧﺎﻓﯽ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫ار‬

‫ﻧﺒﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﺆﺗﻠﻒ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ؟‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫رو‬

‫روﺷﻬﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺒﯽ‬

‫اﻧﺪ‬

‫آورده‬

‫‪ .17‬ﺗﻤﺜﯿﻞ روﺷﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻫﻤﺘﻬﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻪ اﺧﺘﻼف ﺗﺤﺮّي ﻣﺘﺤﺮّﯾﺎن در وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﻗﺒﻠﻪ را‬ ‫ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﺎرﯾﮑﯽ و ﺗﺤﺮّي ﻏﻮاﺻﺎن در ﻗﻌﺮ ﺑﺤﺮ‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫رو‬

‫ﻏﻮ‪‬اﺻﺎن‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫ﺻﺒﺤﮕﺎه‬ ‫آب‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ِ‬

‫ﺛﻤﯿﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‬

‫درﯾﺎي‬

‫ژرف‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫و‬

‫از‬

‫ِ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺗﮓ‪‬‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﻒ ﮔﺮدد ﮐﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدﺳﺖ راه‬

‫درون‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺑﺮآﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭼﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ از آن و اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ‬

‫ﺷﮕﺮف‬

‫ِ‬

‫و آن دﮔﺮ ﮐﺎو ﺑ‪‬ﺮد ﻣﺮوارﯾﺪ ﺧُﺮد‬

‫و آن دﮔﺮ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ و رﯾﮓ ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫ٍ‬

‫ﻗﺎﻫﺮه‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﯾﺒﻠﻮﮐﻢ‪،‬‬

‫ﻫﮑﺬا‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻮم‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺮواﻧﮕﺎن‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻣﻮﺳﺎي‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﮐﺰ ﻟﻬﯿﺒﺶ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ ﮔﺮدد درﺧﺖ‬ ‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎﻟﺴﺎﻫﺮه‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ذات‪‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﺻﺒﺤﺪم‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ِاﻓﺘﻀﺎح‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻃﻮاﻓﯽ‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺮر‬

‫را‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﻮد‬

‫وا‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﭘ‪‬ﺮ ﺳﻮﺧﺖ ز آن ﺷﻤﻊ ِ ﻇﻔَﺮ‬

‫ﺑﺪﻫﺪش آن ﺷﻤﻊ ِ ﺧﻮش ﻫﻔﺘﺎد ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دوﺧﺘﻪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﺮواﻧﮥ‬ ‫ﻃﭙﺪ‬

‫دو‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﯾﺪه‬ ‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﻮز‬

‫زﯾﺮ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫از‬

‫آه‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دوز‬

‫ﺷﻤﻊ او ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﺳﻮﺧﺘﻢ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮ را ﺑﺮﻫﺎﻧﻢ از ﺳﻮز و ﺳﺘﻢ؟‬

‫ﺷﻤﻊ او ﮔﺮﯾﺎن ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﺳﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ؟‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫از‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫دﯾﺮ‬

‫دﯾﺪم‬

‫را‬ ‫ﺣﺎل‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪ .18‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﺖ واﻓﯽ ﻫﺪاﯾﺖ ﯾﺎ ﺣ‪‬ﺴ‪‬ﺮَةً ﻋ‪‬ﻠَﯽ اﻟْﻌ‪‬ﺒﺎد‪‬‬ ‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻣﺮده‪،‬‬

‫ﺑﺎده‬

‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫دل‬

‫ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬از ﻧﻨﮓ‪ ‬ﮐﮋ ﺑﯿﻨﯽ ِ ﻣﺎ‬

‫رﺑﺎ‬ ‫‪679‬‬

‫ﻇﻠﺖ‬

‫اﻻرﺑﺎح‬

‫ﺧُﺴﺮا‬

‫ﻣ‪‬ﻐﺮﻣﺎ‬

‫ﺗﺸﺘﮑﯽ‬

‫ﺣﺒﺬا‬

‫ارواح‬

‫اﺧﻮان‬

‫ﺛﻘﺎت‬

‫ﻣ‪‬ﺴ‪‬ﻠ‪‬ﻤﺎت‪،‬‬

‫اﻟﯽ‬

‫ﺷﮑﻮي‬

‫اﻟﻌﻤﯽ‬

‫اﷲ‬

‫ﻗﺎﻧﺘﺎت‬

‫‪‬ﻣﺆْﻣ‪‬ﻨﺎت‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ‪ ،‬رو ﺳﻮي ﺳﻮ آورده اﻧﺪ‬

‫وﯾﻦ ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺑﯽ ﺳﻮ ﮐﺮده اﻧﺪ‬ ‫ﺟﺎﻧﺒﯽ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻘﺎﺑﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮد‬ ‫ﭘ‪‬ﺮد‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬ ‫ﻓﺮاخ‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‪،‬‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﺎم‬

‫در‬

‫ﻣﺬﻫﺒﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺐِ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻋﻘﺎﺑﺎن‬

‫راﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﮕﯽ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫درﯾﺪن‬

‫روزي‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫‪ .19‬ﺳﺒﺐ آﻧﮑﻪ ﻓﺮﺟﯽ را ﻧﺎم َﻓﺮَﺟﯽ ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ از اول‬

‫ﺟﺒﻪ‬ ‫آن‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫داﻧﮕﯽ‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫دوزي‬

‫در‬

‫ﺣﺮج‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫درﯾﺪه‬

‫ﻓﺮﺟﯽ‬

‫آن ﻟﻘﺐ ﺷﺪ ﻓﺎش از آن ﻣﺮد ﻧَﺠﯽ‬ ‫ﺣﺮف‪‬‬

‫درد‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻟﻘﺐ ﺷﺪ ﻓﺎش و ﺻﺎﻓﺶ ﺷﯿﺦ ﺑﺮد‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫اﺳﻢ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔ‪‬ﻞ ﺧﻮار اﺳﺖ د‪‬ردي را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺻﺎف ﭼﻮن ﺧﺮﻣﺎ و‪ ،‬د‪‬ردي ﺑ‪‬ﺴﺮ آن‬

‫ﻋ‪‬ﺴﺮ ﺑﺎ ﯾﺴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﯿﻦ آﯾﺲ ﻣﺒﺎش‬

‫راه‬

‫ﻣﻌﺎش‬

‫ﺻﺎف ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬ﺟﺒ‪‬ﻪ ﺑﺸﮑﺎف اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ از آن ﺻﻔﻮت ﺑﺮ آري زود ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺻﻮﻓﯽ آﻧﮑﻪ ﺷﺪ ﺻﻔﻮت ﻃﻠﺐ‬

‫دب‪‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻻﺑ‪‬ﺪ‬

‫د‪‬رد‬

‫درد‬

‫ﻋ‪‬ﺴﺮ اﻓﺘﺎد‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫را‬

‫و ﺻﺎﻓﺶ ﯾﺴﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫روي‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻗﻼوز‬

‫و‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﺌﺎم‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﻻﻟﺖ‬

‫دل‬

‫داري‬ ‫ﻟﺒﺎس‬

‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﻤﺎت‬ ‫و‬

‫و‬

‫و‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻟﺴﻼم‬ ‫و‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ِ‬

‫ﻏﯿﺮﺗﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه را ﮐﻪ راه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ آن ﺗﯿﺰ ﮔﻮش ِ ﺗﯿﺰ ﻫﻮش‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد از ﺟﯿﺶ ِ ﻧﺼﺮﺗﻬﺎش‪ ،‬ﺟﻮش‬ ‫رود‬

‫دور‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺠﻬﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را در دﺳﺖ ﺗﯿﺮ ﺷﻪ ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‬

‫راه‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻠﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬ ‫دل‬

‫ﺳﺮ‬

‫راز‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .20‬ﻓﯽ اﻟﻤﻨﺎﺟﺎت‬

‫دان‬ ‫را‬

‫ذواﻟﻤﻨﻦ‬ ‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ره‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯽ ز‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﻮ ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﯿﺎﻃﯽ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﺻﻔﻮت‬

‫اﻟﻠﻮاﻃﻪ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﻮف‬

‫اﻟﺨﯿﺎﻃﻪ‪،‬‬

‫او‬

‫د‪‬ردﺋﯽ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻓﺮج‬

‫اﻧﺪر‬

‫داﺷﺘﻪ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺮاﭘﺮدة‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰﯾﻢ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻣﻨﺰل‬

‫و‬

‫ﻋﺸﻖ؟‬ ‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫وﯾﻦ ﮐﻤﺎﻧﻬﺎي دو ﺗﻮ را ﺗﯿﺮ ﺑﺨﺶ‬ ‫‪680‬‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ رﯾﺨﺘﯽ زآن ﺧﻔﯿﻪ ﺟﺎم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺴﺖ ﺑﺮ زﻟﻒ و رخ‪ ،‬از ﺟﺮﻋﻪ ش ﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﺎك را ﺷﺎﻫﺎن ﻫﻤﯽ ﻟﯿﺴﻨﺪ از آن‬

‫ﺟﺮﻋﮥ ﺣﺴﻦ اﺳﺖ ﮐﺎﯾﻨﺨﺎك اﺳﺖ ﺧﻮش‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ رو‪ ،‬روز و ﺷﺐ ﻣﯽ ﻟﯿﺴﯿﺶ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺧﺎك آﻣﯿﺰ ﭼﻮن ﻣﺠﻨﻮن ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﺻﺎف او ﺗﺎ ﭼﻮن ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﮐﻠﻮﺧﯽ ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎك‬

‫ﮐﺎن ﮐﻠﻮخ از ﺣﺴﻦ آﻣﺪ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﺎك‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ ﻣﺎه و ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﺣﻤﻞ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ ﻋﺮش و ﮐﺮﺳﯽ و زﺣﻞ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺶ‪،‬‬

‫ﺟﺪ ﻃﻠﺐ‬

‫اي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺠﺐ!‬

‫آﺳﯿﺐ او‪ ،‬اي ذو ﻓﻨﻮن‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻤﺲ‬

‫ﻣ‪‬ﻦ‬

‫آﺳﯿﺒﺶ‬

‫ﮐﺄس‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ذاك‬

‫اﻟﮑﺮام‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﻟﻤﻄﻬﺮون‬

‫اﻻ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ ﻟﻌﻞ و ﺑﺮ زر‪ ‬و د‪‬رر‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺮ ﺧﻤﺮ و ﺑﺮ ﻧﻘﻞ و ﺛﻤﺮ‬

‫ﻟﻄﺎف‬

‫ﺻﺎف‬

‫ﺟﺮﻋﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬

‫روي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫راواق‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻟﯽ زﺑﺎن را اﻧﺪر اﯾﻦ؟‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮي‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﯿﻨﯽ آن را ﺑﯽ ز ﻃﯿﻦ؟‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺮگ‪‬‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺟﺮﻋﮥ‬

‫آن‬

‫زﯾﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻨﯽ دﻓﻨﺶ ﺗﻮ زود‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺪان ﭼﻮن ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ زﺷﺘﯽ‬

‫دﻓﯿﻦ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺑﯽ اﯾﻦ ﺟﯿﻔﻪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﺟﻤﺎل‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﺣﺒ‪‬ﺬا‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺮدن‬

‫ﮐﺎﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﻋﺎﻟﯽ و دون ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺪ ﻗﺮﯾﻦ؟‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﻄﺒﺦ‬

‫ﺣﺒ‪‬ﺬا‬

‫آن‬

‫ﺣﺒ‪‬ﺬا‬

‫درﯾﺎي‬

‫زودش‬

‫ﮐﻠﻮخ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫و‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد ﻫﺮ ﺧﺮﻣﻦ او را داﻧﻪ ﭼﯿﻦ‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫ﺷﺒﻨﻤﯽ‬

‫ﺻﺤﺮاي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﭼﻮن رﯾﺨﺖ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺷﺮح ﻧﺘﻮان ﮐﺮد از آن ﮐﺎر و ﮐﯿﺎ‬

‫ﻧﻮش‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻼﻃﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﺳﻪ‬ ‫زو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﺴﺎن‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫وي‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ اﻟﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺷﻮره ﺧﺎك‪ ‬زﯾﺮ دﺳﺖ‬

‫ﺟﻮش ﮐﺮد آن ﺧﺎك و‪ ،‬ﻣﺎ ز آن ﺟﻮﺷﺸﯿﻢ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺲ ﺑﯽ ﮐﻮﺷﺸﯿﻢ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ور ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻨﯽ‪ ،‬ﻧﮏ ﺗﻦ زدم‬

‫اﯾﻦ ﺑﯿﺎن ِ ﺑﻂ‪ ‬ﺣﺮص ِ ﻣﻨﺜﻨﯽ ﺳﺖ‬

‫از ﺧﻠﯿﻞ آﻣﻮز‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺑﻂ ﮐﺸﺘﻨﯽ ﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ در ﺑﻂ ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺑﺲ ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫روا‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎي‬

‫ﻓﻮت‪‬‬

‫‪ .21‬ﺻﻔﺖ ﻃﺎوس و ﻃﺒﻊ او و ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺘﻦ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم او را‬ ‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫ﻫﻤﺖ او ﺻﯿﺪ ﺧﻠﻖ از ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫وز‬

‫ﻧﺘﯿﺠﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﭼﻮن دام‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﺷﮑﺎر‬

‫دام‬

‫را‬

‫دام را ﭼﻪ ﺿﺮّ و ﭼﻪ ﻧﻔﻊ از ﮔﺮﻓﺖ؟‬

‫زﯾﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ ‬ﺑﯿﻬﺪه ش‪ ،‬دارم ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫اي‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﺎوس‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫دو‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﮐﺎرت اﯾﻦ ﺑﻮده ﺳﺖ از وﻗﺖ‪ ‬وﻻد‬ ‫‪681‬‬

‫دو‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫ﻓﺎﯾﺪة‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‪‬‬

‫ﮐﺎر؟‬

‫آن‬ ‫از‬

‫دﻟﺪاري‬ ‫ﮐﺮدن‪،‬‬

‫و‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫از‬

‫و‪،‬‬ ‫دام‬

‫ِ‬

‫وداد‬

‫ز آن ﺷﮑﺎر و اﻧﺒﻬﯽ و ﺑﺎد و ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ در ﮐﻦ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺑﯽ ﺗﺎر و ﭘﻮد؟‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺘﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﯿﮕﺎه اﺳﺖ روز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻠﻘﺎﻧﯽ ﻫﻨﻮز؟‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﯿﺮ و‪ ،‬آن ﻣﯿﻬﻞ ز دام‬

‫وﯾﻦ دﮔﺮ را ﺻﯿﺪ ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺐ ﺷﻮد‪ ،‬در دام ﺗﻮ ﯾﮏ ﺻﯿﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫دام ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﺰ ﺻﺪاع و ﻗﯿﺪ ﻧﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺻﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮدي ﺑﻪ دام‬

‫ز ﮐﺎم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺷﺪي ﻣﺤﺒﻮس و‪ ،‬ﻣﺤﺮوﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد؟‬ ‫ﻋﺎم‬

‫رﻧﺞ ﺑﯽ ﺣﺪ‪ ،‬ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮردن زو ﺣﺮام‬

‫آن ﮐﻪ ارزد ﺻﯿﺪ را‪ ،‬ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ُﮔﻨﺠﺪ اﻧﺪر دام ِ ﮐﺲ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻟﻌﺐ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎ اﺣﻤﻖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺻﯿﺪ ﺧﻮد ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫داﻣﯽ‬

‫اﯾﻨﺖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮن ﻟﺌﺎم‬

‫ﻣﯿﺠﻮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﻬﻞ‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫دﮔﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫در ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﺧﻮك‬ ‫آﺋﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﮐﻮل ﻣﯿﮑﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﺻﯿﺪ‬ ‫ﮔﻮﺷﻢ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬او ﮐﯽ‬

‫او‬

‫ﺷﻮي‬

‫دام‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫"ﺻﯿﺪ ﺑﻮدن ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺻﯿﺎدي اﺳﺖ"‬ ‫ذر‪‬ه‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫در‬

‫ﺷﻮ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ د‪‬ر‪‬م ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮ و ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎش‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬

‫ﻣﮑﻦ‪،‬‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻃﻨﺎب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﺑﮕﺬاري‪،‬‬

‫دام‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯽ‬ ‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‪،‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫در‬ ‫و‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺗﺎج‬

‫ﺗﺨﺘﻪ‬

‫دار‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣ‪‬ﻠﻞ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻨﺖ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫از‬

‫ﻣﺠﺼﺺ‬

‫ﺑﻨﺪان‬ ‫وي‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫را‬

‫اﻧﺒﻮﻫﯽ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﭼﻮن ﻗﺒﻮر آن را ﻣﺠﺼﺺ ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫رﻫﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻟﻘﺐ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬ ‫ﻣﻮم‬

‫ﻧﺨﻞ‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﺗﺎﺟﺪار‬

‫ﻋﺰّ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻨﺪار‬

‫او‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫روي‬

‫وﺟﻞ‬

‫آورده‬ ‫ﺑﺮگ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫و‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫‪ .22‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ را ﻫﻤﻪ ﮐﺲ داﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﻬﺮ ﺣﻖ را ﻫﻤﻪ ﮐﺲ داﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ از ﻗﻬﺮ ﺣﻖ‬ ‫ﮔﺮﯾﺰاﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ در آوﯾﺰان‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻗﻬﺮﻫﺎ را در ﻟﻄﻒ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد و ﻟﻄﻔﻬﺎ را در‬

‫ﻗﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻌﻞ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ و ﺗﻠﺒﯿﺲ و ﻣﮑﺮ اﷲ ﺑﻮد ﺗﺎ اﻫﻞ ﺗﻤﯿﯿﺰ و ﯾﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﷲ از ﺣﺎﻟﯽ ﺑﯿﻨﺎن و‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ ﺑﯿﻨﺎن ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻟ‪‬ﯿﺒ‪‬ﻠُﻮ‪‬ﮐُﻢ‪ ‬أَﯾﮑُﻢ‪ ‬أَﺣ‪‬ﺴ‪‬ﻦُ ﻋ‪‬ﻤ‪‬ﻠًﺎ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯽ ﭼﻮن دﯾﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻬﺮ ﻗﺎل‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ازﺳﻮي‬

‫ﯾﺴﺎرش‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﭼﭗ‬

‫او‬

‫آذري‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﮐﻮﺛﺮي‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻮز‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﺳﺖ‬

‫راﺳﺘﺶ‪،‬‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫ﺑﺮده‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ آن ﮐﻮﺛﺮ‪ ،‬ﮔﺮوﻫﯽ ﺷﺎد و ﻣﺴﺖ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﻟﻌﺐ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در آﺗﺶ ﻫﻤﯽ رﻓﺖ و ﺷﺮر‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آب ﻣﯿﺮﻓﺖ از ﻣﯿﺎن‬

‫او‬

‫در‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫ﺣﻖ‬

‫را؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫‪682‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻘﯽ‬

‫و‬

‫آب‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳﻮي راﺳﺖ ﺷﺪ‪ ،‬و آب زﻻل‬

‫ﺳﺮ ز آﺗﺶ ﺑﺮ زد از ﺳﻮي ﺷﻤﺎل‬

‫آﺗﺸﯿﻦ‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻢ ﮐﺴﯽ‬

‫ﺷﻤﺎل‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺳﻮي‬

‫از‬

‫ﺑﺮ ﺳ‪‬ﺮّ اﯾﻦ ﻣﻀﻤﺮ زدي‬

‫ﻻﺟﺮم ﮐﻢ ﮐﺲ در آن آذر زدي‬

‫ﺟﺰ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش اﻗﺒﺎل رﯾﺨﺖ‬

‫ﮐﺎو رﻫﺎ ﮐﺮد آب و‪ ،‬در آذر ﮔﺮﯾﺨﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آب‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﯽ ام آﺗﺶ‪ ،‬ﻣﻨﻢ آبِ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫زﯾﻦ‬

‫ذوق‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺟﻮق ﺟﻮق و‪ ،‬ﺻﻒ ﺻﻒ‪ ،‬از ﺣﺮص و ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﺤﺘﺮز‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫را‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﻌﺒﻮد‬ ‫آوردﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ زد آﺗﺶ‪ :‬اي ﮔﯿﺠﺎن ﮔﻮل‬ ‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫آﺗﺶ‬

‫اي‬

‫اﻻﻋﺘﺒﺎر‪،‬‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اي ﺧﻠﯿﻞ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮار و دود ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﺳﺤﺮ و ﺧﺪﻋﻪ ﻧﻤﺮود ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫آﺗﺶ آب ﺗﻮﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ ﭘﺮواﻧﻪ اي‬

‫ﻧﺪي‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫او‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺳﻮزﯾﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﻟﻌﺐ‪،‬‬

‫در ﻣﻦ آي و‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻣﮕﺮﯾﺰ از ﺷﺮر‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪ‬

‫آﺗﺶ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻓﺮزاﻧﻪ‬ ‫دارد‬

‫ز‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻐﺒﻮن‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫را‬

‫آﺗﺸﯽ‬ ‫ﺳﺎﺣﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺻﺤﻦ‬ ‫را‬

‫ﺑﺮﻧﺠﯽ‬

‫او‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ز‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﺎدو‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻻﺟﺮم‪،‬‬

‫از‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫از‬

‫ﺳﺎﺣﺮاﻧﺶ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫آرم‬

‫داﻧﺸﻮري‬

‫از‬

‫آﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رود‬

‫دل‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﻮري‬ ‫آل‬

‫ﺧﻠﯿﻞ؟‬

‫ِ‬

‫داده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻦ‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﮐ‪‬ﺮﻣﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﮋدﻣﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫از دم ﺳﺤﺮ و‪ ،‬ﺧﻮد آن ﮐﮋدم ﻧﺒﻮد‬ ‫آﻓﺮﯾﻦ؟‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺰدان‪،‬‬

‫ﻗﺮن‬

‫ﻗﺮن‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫زن‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻏﻼم‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﻧﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻗﺮآن‪،‬‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫و اﻧﺪر آﺗﺶ ﭼﺸﻤﻪ اي ﺑﮕﺸﺎده اﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫او‬

‫دل‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﻌﺐ آﻣﺪ از رب‪ ‬ﺟﻠﯿﻞ‬ ‫ﺷﮑﻞ‬

‫درﯾﻐﺎ‪،‬‬

‫ﻫﺰارم‬

‫ﻋﮑﺲ ِ ﮐﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎري‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ِ‬

‫ﺟﻮزن‬ ‫ﺟﺎﻫﯽ‬

‫ﭼﺎه‪‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﻬﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﺻﻌﻮه‬

‫ﻣﮑﺮﻫﺎي‬

‫ﮐﺎﻟﺠﺒﺎل‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻣﺎء‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫و آن دﮔﺮ از ﻣﮑﺮ‪ ،‬آب ِ آﺗﺸﯿﻦ‬

‫ﺑﺲ ﻧﮑﻮ ﮔﻔﺖ‪ ،‬آن رﺳﻮل ﺧﻮش ﺟﻮاز‬

‫ذره اي ﻋﻘﻠﺖ‪ ،‬ﺑﻪ از ﺻﻮم و ﻧﻤﺎز‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﺟﻮﻫﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ دو ﻋﺮض‬

‫اﯾﻦ دو در ﺗﮑﻤﯿﻞ آن ﺷﺪ ﻣﻔﺘﺮض‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﺟﻼ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫آن‬ ‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬ ‫ﻓﺎﺳﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫زآﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دام‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯽ ام ﻓﺮﻋﻮن ﮐﺎﯾﻢ‬

‫و‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﺟﺎدو‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺻﯿﻘﻞ او را دﯾﺮ ﺑﺎز آرد ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫و آن ﮔﺰﯾﻦ آﺋﯿﻨﻪ اي ﮐﺎن اﮐﯿﺲ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ ﺻﯿﻘﻞ ﮔﺮي آن را ﺑﺲ اﺳﺖ‬ ‫‪683‬‬

‫‪ .23‬ﺗﻔﺎوت ﻋﻘﻮل در اﺻﻞ ﻓﻄﺮت ﺧﻼف ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﮔﻮﯾﻨﺪ در اﺻﻞ ﻋﻘﻮل ﺟﺰوي ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﺗﻔﺎوت‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻓﺰوﻧﯽ و ﺗﻔﺎوت از ﺗﻌﻠﻢ اﺳﺖ و رﯾﺎﺿﺖ و ﺗﺠﺮﺑﻪ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫دان‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﻣﺮاﺗﺐ‪،‬‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻗﺮص‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻫﺴﺖ ﻋﻘﻠﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ز‪‬ﻫﺮه و ﺷﻬﺎب‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺘﺎرة‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻋﻘﻠﯽ ﭼﻮن ﭼﺮاغ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﺑﺮ از ﭘﯿﺶ آن ﭼﻮن وا ﺟﻬﺪ‬

‫ﯾﺰدان ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺧﺮدﻫﺎ ﺑﺮ دﻫﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎي‬

‫او‬

‫ﻋﻘﻞ او ﻣ‪‬ﺸﮏ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﺧﻠﻖ ﺑﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐﻞّ و ﻧﻔﺲ ِ ﮐﻞ ﻣﺮد‪ ‬ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺮش و ﮐﺮﺳﯽ را ﻣﺪان ﮐﺰ وي ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫او‬

‫زو ﺑﺠﻮ ﺣﻖ را‪ ،‬و از دﯾﮕﺮ ﻣﺠﻮ‬

‫ﻧﺎم ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺰوي‪،‬‬ ‫ز‬

‫آن‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ذات‪‬‬

‫ﻋﻘﻞ را‬

‫ﺻﯿﺪي‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻮر ِ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺻﯿﺎدي‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ِ‬ ‫ز‬

‫را‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺻﯿﺎدي‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺻﯿﺪي‬

‫آن ز ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻧﺎز ِ ﻣﺨﺪوﻣﯽ ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫وﯾﻦ ز ﻣﺨﺪوﻣﯽ‪ ،‬ز راه ﻋﺰ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫ز‬

‫آب‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫وز‬

‫ﺳﺒﻄﯽ‬

‫اﺳﯿﺮي‪،‬‬

‫ارﺑﺎب‬

‫از‬

‫ﻟﻌﺐ ﻣﻌﮑﻮس اﺳﺖ و ﻓﺮزﯾﻦ ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺳﺨﺖ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ ﮐﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﺎر اﻗﺒﺎل اﺳﺖ و ﺑﺨﺖ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‪،‬‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫در‬

‫راه‪‬‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫وارﻫﯽ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫روﺑﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫زور‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻨﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﻮ‪‬ت‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺷﻮي‬

‫در‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺘﺎز‬

‫ﮐﯿﺴﻪ اي زآن ﺑﺮ ﻣﺪوز و‪ ،‬ﭘﺎك ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫او‬

‫رﺣﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‪،‬‬

‫ﺧﺪﻣﺘﯽ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫اي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫زاري‬

‫اﺧﻮان‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫زاري‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﻨﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎر‬

‫زاري‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻣﻌﻨﻮﯾﺴﺖ‬ ‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ره‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫اﻓﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫در‬

‫زاري ِ ﺳﺮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دور‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﮑﺎر‬

‫زاري‬

‫ُاﻣﺘﯽ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪه‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫زاري‬

‫اي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻮ‬

‫دروغ ِ آن ﻏﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ دروﻧﺸﺎن ﭘ‪‬ﺮ ز رﺷﮏ و ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫‪ .24‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن اﻋﺮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺳﮓ او از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯿﻤﺮد و اﻧﺒﺎن او ﭘﺮ ﻧﺎن ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺳﮓ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺮد و ﺷﻌﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ و ﺑﺮ ﺳﺮ و رو ﻣﯿﺰد و درﯾﻐﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﻟﻘﻤﻪ اي از اﻧﺒﺎن ﺑﻪ ﺳﮓ‬ ‫دادن‬

‫ﻋﺮب‬

‫اﺷﮏ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ از ﮐﺮب‬

‫آن‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫ﻣﯿﻤﺮد‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫آن‬

‫ﻫﯿﭻ ﭼﻪ ﺳﺎزم؟ ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﺮﺑﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫زﯾﻦ ﺳﭙﺲ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ زﯾﺴﺖ؟‬

‫ﺳﺎﺋﻠﯽ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬ ‫‪684‬‬

‫و‬

‫زاري‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻣﻠﮑﻢ ﺳﮕﯽ ﺑ‪‬ﺪ ﻧﯿﮏ ﺧﻮ‬ ‫روز‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺻﯿﺎدم‬

‫ﺷﺐ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﺮد‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺗﯿﺰ ﭼﺸﻢ و ﺧﺼﻢ ﮔﯿﺮ و دزد ران‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺧﻮ‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫دزد‬

‫را‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﺮدي‬

‫راه‬

‫ﺷﯿﺮ ِ ﻧﺮ ﺑﻮد او‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﮓ‪ ،‬اي ﭘﻬﻠﻮان‬ ‫و‬

‫ﭘﺎﺳﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻧﺠﺶ ﭼﯿﺴﺖ؟ زﺧﻤﯽ ﺧﻮرده اﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻮع اﻟﮑﻠﺐ زارش ﮐﺮده اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺒﺮي ﮐﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ رﻧﺞ و ﻣﺮض‬

‫ﺻﺎﺑﺮان را ﻓﻀﻞ ِ ﺣﻖ ﺑﺨﺸﺪ ﻋﻮض‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬اي ﺳﺎﻻر ﺣ‪‬ﺮّ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺸﺘﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎن و زاد و ﻟﻮت‪ ‬دوش ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﻧﺪﻫﯽ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﮓ ﻧﺎن و زاد؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻧﺪارم ﻣﻬﺮ و داد‬

‫ﻧﺎن‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫در‬

‫دﺳﺖ ﻧﺎﯾﺪ ﺑﯽ درم‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫راه‬

‫ﮐﺸﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ِ‬

‫دو‬

‫آبِ‬

‫ﺑﺪن‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﮐﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ‪ ،‬اي ﭘ‪‬ﺮ ﺑﺎد‪ ‬ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫ﮐﻪ ﻟﺐ ﻧﺎن ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ز اﺷﮏ‬ ‫ﺑﯿﻬﺪه‬

‫اﺷﮏ ﺧﻮن اﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻢ آﺑﯽ ﺷﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫ﮐﻞّ ِ ﺧﻮد را ﺧﻮار ﮐﺮد او ﭼﻮن ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﭘﺎرة‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻦ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﻏﻼم‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫ﻣﺲ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬ ‫رﻫﺎﺋﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻔﺮوﺷﺪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫آور‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫وﺟﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫در‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﭼﺎه‪‬‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﮐﻞ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺰ ﺑﺪان ﺳﻠﻄﺎن ِ ﺑﺎ‬ ‫ﮐﺎو‬ ‫ﺳﻮي‬ ‫اي‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮَد‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﯾﺎرب ﺧﻮان ﺷﻮد‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫رو‬

‫ﺧﺴﯿﺲ‬

‫ا‪‬ﻓﻀﺎل و ﺟﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻨﺎﻟﺪ‪ ،‬ﭼﺮخ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻧﺎرد‬ ‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﯽ‬

‫درﻧﮓ‬

‫آذر‬

‫ﻣﮑﺮ ﺣﻖ را ﺑﯿﻦ و ﻣﮑﺮ ﺧﻮد ﺑﻬﻞ‬

‫اي ز ﻣﮑﺮش ﻣﮑﺮ ِ ﻣﮑﺎران ﺧﺠﻞ‬ ‫ﮐﻤﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﻋﺮوج‬

‫و‬

‫ارﺗﻘﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﺪن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﮑﺮت‬ ‫ﮐﻤﯿﻨﮥ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﻓﻨﺎي‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫رب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﺳﻌﯿﯽ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﺮوج‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫داﻧﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪ .25‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ آدﻣﯽ را ﭼﻨﺎن زﯾﺎن ﻧﺪارد ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫او ﻣﺒﺪل ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﯾﺴﻤﻊ و ﺑﯽ ﯾﺒﺼﺮ و از ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﯿﺨﻮﯾﺸﺘﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ در‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ و ان ﯾﮑﺎد اﻟﺬﯾﻦ ﮐﻔﺮوا اﻟﺦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺎوﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﺣﻤﺪا‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﻟﻐﺰد‬

‫ﮐﻮه‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻟﻐﺰﯾﺪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺪان‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮء‬

‫ﯾﺰﻟﻘﻮﻧﮏ‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در ﻋﺠﺐ درﻣﺎﻧﺪ ﮐﺎﯾﻦ ﻟﻐﺰش ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﭙﻨﺪارم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫آﯾﺖ‬

‫و‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮐﺮد‬ ‫‪685‬‬

‫ز‬

‫اﻟﻌﯿﻦ‬ ‫ﻧﺒﯽ‬

‫راه‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻄﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ رﺳﯿﺪت‬

‫ﺗﻬﯿﺴﺖ‬ ‫وز‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺪي ﻏﯿﺮ ﺗﻮ‪ ،‬در د‪‬م‬

‫ﻻ ﺷﺪي‬

‫آﺧﺮ‬

‫دان‬

‫"ان ﯾﮑﺎد" از ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﻧﯿﮑﻮ ﺑﺨﻮان‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫وﯾﻦ ﮐﻪ ﻟﻐﺰﯾﺪي‪ ،‬ﺑ‪‬ﺪ از ﺑﻬﺮ ِ ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻦ ﻧﮕﺎه‬

‫ﺑﺮگ‪ ‬ﺧﻮد ﻋﺮﺿﻪ ﻣﮑﻦ‪ ،‬اي ﮐﻢ ز ﮐﺎه‬

‫ﯾﺎ رﺳﻮل اﷲ‪ ،‬در آن وادي ﮐﺴﺎن‬

‫ﮐﺮﮐﺴﺎن‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺼﻤﺘﯽ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﻋﺒﺮﺗﯽ ﮔﯿﺮ‪ ،‬اﻧﺪر آن‬ ‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻈﺮﺷﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﮐﻠﮥ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻏﺮﯾﻦ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺣ‪‬ﻤﺎم‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫واﺷﮑﺎﻓﺪ‪،‬‬ ‫و‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺘﮏ‬

‫ﮐﺰ ﺣﺴﺪ‪ ،‬وز ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺮض‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫و‬

‫آن‬ ‫دوﻻب‬

‫دواي‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﺑﺨﺮ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﻪ‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫او‬

‫آب‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫اﻓﻨﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﻧﯿﻦ‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻏﻼم‬

‫در‬

‫راه‬

‫در‬

‫ﺳﻘﻂ‬

‫اﺷﺘﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدي‬

‫ﻣﺮي‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﮔﺮدش‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ در ﮔﺮدش ﺑﻮد آب اﺻﻞ ﮐﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻟﮕﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻻ‬

‫را‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﺒﻖ‪ ،‬رﺣﻤﺖ راﺳﺖ‪ ،‬وﯾﻦ از رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﺪ ﻣﺤﺼﻮل ِ ﻗﻬﺮ و ﻟﻌﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﯿﺮه زﯾﻦ ﺷﺪ ﻫﺮ ﻧﺒﯽ ﺑﺮ ﺧﺼﻢ ﺧَﻮد‬

‫ﮐﺎو ﻧﺘﯿﺠﮥ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ و ﺿﺪ او‬

‫از‬

‫رو‬

‫ﺣﺮص ﺑﻂ ﯾﮏ ﺗﺎﺳﺖ‪ ،‬وآن ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺮص و ﺷﻬﻮت ﻣﺎر و ﻣﻨﺼﺐ اژدﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺮص ِ ﺑﻂ از ﺷﻬﻮت‪ ‬ﺣﻠﻖ اﺳﺖ و ﻓﺮج‬

‫در رﯾﺎﺳﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪان اﺳﺖ درج‬

‫ﻻف‬

‫ﻣﻌﺎف؟‬

‫رﺣﻤﺘﺶ‬

‫از‬

‫ﻧﻘﻤﺘﺶ‬

‫اﻟﻮﻫﯿﺖ‬

‫زﻟﺖ‬ ‫ﻻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪ‬

‫آدم‬ ‫ﺟﺮم‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺟﺎه‬

‫در‬

‫و‬

‫ز‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫زود‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫ﻃﺎﻣﻊ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺷﺮﮐﺖ‪،‬‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎه‬

‫و آن ِ اﺑﻠﯿﺲ از ﺗﮑﺒﺮ ﺑﻮد و ﺟﺎه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫از‬

‫اﺳﺘﮑﺒﺎر‬

‫ﺣﺮص ِ ﺣﻠﻖ و ﻓﺮج ﻫﻢ ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺪ رﮔﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﻨﺼﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬آن اﺷﮑﺴﺘﮕﯽ اﺳﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫را‬

‫رﯾﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫دﻓﺘﺮي‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫اﺳﺐِ ﺳﺮﮐﺶ را ﻋﺮب ﺷﯿﻄﺎﻧﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻧﯽ ﺳﺘﻮري را ﮐﻪ در ﻣﺮﻋﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻟﻐﺖ‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫ﺷﯿﻄﻨﺖ‪،‬‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺻﺪ ﺧﻮرﻧﺪه‬

‫ﮐَﺸﯽ‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ُﮔﻨﺠﺪ اﻧﺪر ﮔﺮد‪ ‬ﺧﻮان‬

‫آن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺎﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﺎك‬ ‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺸﺪ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫ﭘﺪر‬

‫از‬

‫اﺷﺘﺮاك‬

‫ﻋﻘﯿﻢ؟‬

‫ﮐﻪ ﻋﻘﯿﻢ اﺳﺖ و‪ ،‬ورا ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﺴﻮزد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫دﻧﺪان‬

‫او‬

‫رﺣﻢ ﮐﻢ ﺟﻮ از دل ِ ﺳﻨﺪان ِ او‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﻫﯿﭻ‪ ،‬از ﺳﻨﺪان ﻣﺘﺮس‬

‫ﻫﺮ ﺻﺒﺎح از ﻓﻘﺮ ِ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﯿﺮ درس‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در ﭘﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ او ﮔﺮدد وﺑﺎل‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫واره‬

‫اﻟﻮﻫﯿﺖ‬

‫او‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺎ ﮐﺴﺶ‬

‫د‪‬ر‪‬د‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دو‬

‫ﺟﻮ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﺧﻮﯾﺸﯽ ﮐﺮد ﻣﻠﮑﺖ ﺟﻮ‪ ،‬ز ﺑﯿﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻨﯿﺪﺳﺘﯽ‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫رﯾﺎﺳﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫رداي‬

‫ذو‬

‫‪686‬‬

‫ﻫﯿﭻ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎج از آن ِ اوﺳﺖ‪ ،‬آن ِ ﻣﺎ ﮐﻤﺮ‬

‫واي او ﮐﺰ ﺣ‪‬ﺪ‪ ِ ‬ﺧﻮد دارد ﮔﺬر‬

‫ﻃﺎوﺳﯿﺖ‬

‫ﻗﺪ‪‬وﺳﯿﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫ﭘﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺷﺘﺮاﮐﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫‪ .26‬ﻗﺼﮥ آن ﺣﮑﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﺪ ﻃﺎوﺳﯽ را ﮐﻪ ﭘﺮّ زﯾﺒﺎي ﺧﻮد را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎر و ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﺗﻦ‬ ‫ﺧﻮد را ﮐﻞ و زﺷﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬از ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬درﯾﻐﺖ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ آﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺎن از ﭘﺮ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻋﺪوي ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ ﺧﻮد ﻣﯽ َﮐﻨﺪ ﻃﺎوﺳﯽ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﯾﮏ ﺣﮑﯿﻤﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ درﯾﻎ از ﺑﯿﺦ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﺧﻮد دﻟﺖ ﭼﻮن ﻣﯽ دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﻠﻞ‬

‫وﺣﻞ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻃﺎوﺳﺎ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮَت‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﭘﺮّ‬

‫از‬

‫ﻋﺰﯾﺰي‬

‫ﺗﺤﺮﯾﮏ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ِ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫واﻧﺪازي‬

‫ﮐﻨﯽ‬ ‫در‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﻓﻈﺎن‬

‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﺷﮑﺮي و‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﯽ ﺑﺎﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫اش‬

‫ﻃﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺼﺤﻒ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﯿﺰن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺎﺷﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫داﻧﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﺎزي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪،‬‬

‫ﻗﻠﻊ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‪،‬‬

‫ﻧﺎزا‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫اﻓﮑﻨﺪ ﻣﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه را از‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﮐﺮدن‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ ﮐﻢ ﺧﺎﯾﺶ‪ ،‬ﮐﻪ دارد ﺻﺪ ﺧﻄﺮ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫آﺑﺎد‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺑﺴﺎز‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫آن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫راه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻃﺮازي‬ ‫ﭼﺸﻢ ِ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻧﺎزش ﮔﯿﺮ و‪ ،‬ﺑﺎ آن ره‬

‫ﺷﺎه‬

‫اي ﺑﺴﺎ‪ ،‬ﻧﺎز آوري‪ ،‬زد ﭘﺮّ و ﺑﺎل‬

‫آﺧﺮ اﻻﻣﺮ‪ ،‬آن‪ ،‬ﺑﺮ آن ﮐﺲ ﺷﺪ وﺑﺎل‬

‫ﺑﻔﺮازدت‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﻣﻀﻤﺮش‬

‫ﺑﮕﺪازدت‬

‫ﺻﺪر‬

‫را‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﻮر‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﺎز‪،‬‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ار‬

‫وﯾﻦ ﻧﯿﺎز‪ ،‬ار ﭼﻪ ﮐﻪ ﻻﻏﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‪،‬‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺮده ﮔﺸﺖ‪ ،‬او دارد ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺨﺮج‬

‫اﻟﺤﯽ‬

‫آورد‬

‫اﻟﺼﻤﺪ‬

‫زﻧﺪه‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ز زﻧﺪه ﻣ‪‬ﺮده ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﻟﯿﻞ‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﻧﭙﺬﯾﺮد‬

‫رﻓﻮ‬

‫روي ﻣﺨﺮاش از ﻋﺰا‪ ،‬اي ﺧﻮب رو‬

‫آن ﭼﻨﺎن روﺋﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺷﻤﺲ ِ ﺿﺤﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫زﺧﻢ ِ ﻧﺎﺧﻦ ﺑﺮ ﭼﻨﯿﻦ ر‪‬خ‪ ،‬ﮐﺎﻓﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ر‪‬خ ﻣ‪‬ﻪ در ﻓﺮاق ِ او ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫را‬

‫را‬

‫دي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮي‪،‬‬ ‫ﻣ‪‬ﮑﻦ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺧﺮاج‬ ‫ﮐﻪ‬

‫روي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺮﮔﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﻨﺎن ر‪‬خ را‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻼج‬ ‫ﺧﺮاﺷﯿﺪن‬

‫ﻟﺠﺎج‬

‫ﺗﻨﺪ‬ ‫ﻧﻬﺎر‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫‪ .27‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﺻﻔﺎ و ﺳﺎدﮔﯽ ﻧﻔﺲ ِ ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ‪ ،‬از ﻓﮑﺮت ﻫﺎ ﻣﺸﻮش ﻣﯿﺸﻮد ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺮ روي آﯾﯿﻨﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻧﻮﯾﺴﯽ ﯾﺎ ﻧﻘﺶ ﮐﻨﯽ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺎك ﮐﻨﯽ‪ ،‬داﻏﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻧﻘﺼﺎﻧﯽ‬

‫روي‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻓﮑﺮت‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫در‬ ‫زﻫﺮ‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫زﺧﻢ‬

‫دان‬

‫ﻣﯽ‬ ‫‪687‬‬

‫ﻧﺎﺧﻨﻬﺎي‬ ‫ﺧﺮاﺷﺪ‬

‫ﻓﮑﺮت‬ ‫در‬

‫ﺗﻌﻤﻖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫روي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻋ‪‬ﻘﺪه‬ ‫در‬

‫را‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺪة‬ ‫ﺑﮕﺸﺎده‬

‫ﮔﺸﺎد‪‬‬

‫ﮔﯿﺮ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺪه‬

‫را‬

‫اي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺪة‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺪة‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﺣﺪث‬ ‫ﺳﺨﺖ‬

‫زر‪‬ﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎل‬

‫را‬

‫ﮐﯿﺴﮥ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﺑﮕﺸﺎده‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺪه اي ﮐﺎن ﺑﺮ ﮔﻠﻮي ﻣﺎﺳﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺴﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻘﯿﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﻌﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﻋﺘﯿﺪ‬

‫ﺣﻞّ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺧﺮج ِ اﯾﻦ ﮐﻦ د‪‬م‪ ،‬اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ دﻣﯽ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺣﺪ‪ ‬ﺧﻮد را دان‪ ،‬ﮐﺰ آن ﻧﺒﻮد ﮔﺰﯾﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﯽ ﺣﺪ‪ ‬ﺧﻮد‪ ،‬زﯾﻦ ﺣﺪ‪ ‬ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺣﺪ‪ ‬در رﺳﯽ‪ ،‬اي ﺧﺎك ﺑﯿﺰ‬

‫ﻋﻤﺮ در ﻣﺤﻤﻮل و در ﻣﻮﺿﻮع رﻓﺖ‬

‫ﻣﺴﻤﻮع‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫و‬

‫اﻋﯿﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫از‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﻧﺘﯿﺠﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬ ‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫وﺳﺎﯾﻂ‬ ‫و‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺑﺼﯿﺮت‪،‬‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺻﺎﻧﻌﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫از‬

‫ﺣﺠﯿﺐ‬

‫از ﭘﯽ ﻣﺪﻟﻮل‬

‫دﻻﯾﻞ‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫"اﻗﺘﺮاﻧﯽ"‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﻗﺎﻧﻌﯽ‬ ‫ﺻﻔﯽ‬

‫ﻋﮑﺴﺶ‬

‫ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺮده ﺑﻪ ﺟﯿﺐ‬

‫ﮔﺮ دﺧﺎن او را دﻟﯿﻞ ِ آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ دﺧﺎن ﻣﺎ را در اﯾﻦ آﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ از ﻗﺮب و وﻻ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﯾﻦ آﺗﺶ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ ﺳﯿﻪ ﮐﺎري ﺑﻮد رﻓﺘﻦ ز ﺧﻮان‬

‫دﺧﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻼت‬

‫ﺑ‪‬ﺮ ﻣ‪‬ﮑﻦ ﭘ‪‬ﺮ را و‪،‬‬

‫دل ﺑ‪‬ﺮ ﮐﻦ از او‬ ‫ﻣﺤﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ار‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫دﺧﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋ‪‬ﺪو‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﻣﺘﺜﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺼﻢ ﭼﻮن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺣﯿﻞ ِ ﺗﻮ؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﻦ ﺧﻮد را ﺧﺼﯽ‪ ،‬رﻫﺒﺎن ﻣ‪‬ﺸﻮ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻮا‪،‬‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﻫﻮا‬

‫از‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺷﺮط اﯾﻦ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﻮان‬

‫‪ .28‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ "ﻻ رﻫﺒﺎﻧﯿﮥ ﻓﯽ اﻻﺳﻼم"‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫"أَﻧْﻔ‪‬ﻘُﻮا" ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﮐﺴﺒﯽ ﺑﮑﻦ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻧﺒﻮد ﺧﺮج‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آورد "أَﻧْﻔ‪‬ﻘُﻮا" را ﻣﻄﻠﻖ او‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫ﻋﻔﺖ‬ ‫ﻏﺰا‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺻﺒﺮوا‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫رﻏﺒﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﺑﯽ دﺧﻞ ِ ﮐﻬﻦ‬ ‫"اﮐﺴﺒﻮا‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺛﻢ‬

‫ﺗﺎﺑﯽ‬

‫اﻧﻔﻘﻮا"‬ ‫ﺗﻮ‬

‫رو‬

‫ﭘﺲ "ﮐُﻠُﻮا"‪ ،‬از ﺑﻬﺮ ِ دام ِ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن "ﻻ ﺗُﺴ‪‬ﺮِﻓُﻮا" زآن ﻋﻔﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﺪ‪‬ﯾﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﻠﯿﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﺒﻮد رﻧﺞ ِ ﺻﺒﺮي ﻣﺮ ﺗﻮ را‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﺒﺬا‬

‫"ﻣﺤﻤﻮلٌ‬

‫آن‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻪ‪"‬‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺑﻮد‪‬‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﺮو‬

‫‪ .29‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ "ﺛﻮاب ﻋﻤﻞ ﻋﺎﺷﻖ از ﺣﻖ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﻖ اﺳﺖ"‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺷﺎدا‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺟﺰا‬

‫‪688‬‬

‫ﺟﺰاي‬

‫دل‬

‫ﻣﺤﻤﻮلٌ‬

‫ﻧﻮاز‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﻓﺰا‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‪،‬‬

‫و‬

‫ار‬

‫ﻏﻢ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﻣ‪‬ﺰد و اﺟﺮت‪ ‬ﺧﺪﻣﺖ ﻫﻢ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎﺋﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺳﻮداﺋﯽ‬

‫ﻫﺮزه‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬آن ﺷﻌﻠﻪ ﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو ﭼﻮن ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺸﻮق‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮﺧﺖ‬

‫ﺗﯿﻎ ِ "ﻻ"‪ ،‬در ﻗﺘﻞ ِ ﻏﯿﺮ ﺣﻖ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫در ﻧﮕﺮ آﺧﺮ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ‪" ‬ﻻ" ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش اي ﻋﺸﻖ ِ ﺷﺮﮐﺖ ﺳﻮز زﻓﺖ‬

‫و‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫ﺷﺮك‬

‫اﺣﻮل‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﺣ‪‬ﺴﻨﯽ ﺑﻮ‪‬د ﺟﺰ ﻋﮑﺲ آن؟‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺶ ﺑﻮد در ﺟﺎن ﺧﻠﻞ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﮕﯿﺮي‬

‫در‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫"إِﻻ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﷲُ"‬ ‫او‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن ﺗﻨﯽ را‬

‫آﺧﺮﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ ﮐﺴﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ روزي زﻧﺪه ﺑﻮد‬ ‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫او‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﻋﻤ‪‬ﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﻨﺒﺸﯽ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﺎﻣﯽ رﺑﻮد‬

‫از ﮐﻒ‪ ‬اﯾﻦ ﺟﺎن ِ ﺟﺎن‬

‫رﺧﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ او ﺟﺎن اﺳﺖ اﯾﻦ ﺗﻒ‪ ‬دﺧﺎن‬

‫اﻟﻌﺰﯾﺰ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪﯾﺪ او ﻣﺎر ﻣﻮﺳﯽ را‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫در‬

‫ﺣﺒﺎل‬

‫ﻣﺮغ‪،‬‬

‫آب‬

‫زﻻل‬

‫اﻧﺪر‬

‫آب‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﺪ‪ ،‬ﺿﺪ را ﻫﻤﯽ ﻧﺘﻮان ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎﺧﻮرده‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻻﺟﺮم‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﻣﻘﺪ‪‬م‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﻋﺎدل‬

‫او‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫وارﻫﯽ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫روي‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﺨﺘﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫اي درﯾﻐﺎ‪ ،‬ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﻮدي اﺟﻞ‬

‫ﻋﺬاﺑﻢ‬

‫دارد‬

‫و‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‬ ‫اﻗﻠﯿﻢ‬ ‫اﺑﺪ‬

‫ز‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﭘﺮّ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﺣ‪‬ﺠﺎج‬ ‫ﭘﻨﺪارد‬

‫زﺧﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻟﺴﺤﺮ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﻋﺒﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫از‬

‫آن‬

‫ﺟﺰ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺑﺎل‬ ‫ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫أَ‬

‫ﻟَﺴ‪‬ﺖ‪‬‬

‫ﺷﺎﮐﺮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻢ‬

‫ﮔﻠﺰاري‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫وﺟﻞ‬

‫‪ .30‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻗﻮل رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ "ﻣﺎ ﻣﺎت ﻣﻦ ﻣﺎت اﻻ و ﺗﻤﻨﯽ ان ﯾﻤﻮت ﻗﺒﻞ ﻣﺎ ﻣﺎت‬ ‫ان ﮐﺎن ﺑﺮا ﻟﯿﮑﻮن اﻟﯽ وﺻﻮل اﻟﺒﺮ اﻋﺠﻞ و ان ﮐﺎن ﻓﺎﺟﺮا ﻟﯿﻘﻞ ﻓﺠﻮره"‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدﺳﺖ‬

‫زآن‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻧَﻘﻼن‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮت‬

‫ﻓﻮت‬

‫و‬

‫ﺗﻤﻨﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﮑﻮ ﻣ‪‬ﺮد و ﮐﺮد از ﺗﻦ ﻧﺰول‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫و‬

‫ﺗﻘﺼﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪي زﯾﻦ ﭘﯿﺶ ﻧَﻘﻞ و ﻣﻘﺼﺪش‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ور‬

‫ﺗﻘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ آن ﺑ‪‬ﺪ‪ :‬ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺑﻮده ام‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻣﻦ ﭘﺮده ﻣﯽ اﻓﺰوده ام‬

‫ﻣﻌﺒﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫روي‬

‫ﻗﻨﻮع‬

‫وز ﺗﮑﺒﺮ ﮐﻢ در آن ﭼﻬﺮة ﺧﺸﻮع‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ از ﺑ‪‬ﺨﻞ ﮐﻢ در روي ِ ﺟﻮد‬

‫وز‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺣﺮﯾﺼﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﮑﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫زودﺗﺮ‬ ‫ﮐﻢ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫دران‬ ‫ِ‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫آراي‬

‫‪689‬‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫و‬

‫ﺑﻠﯿﺴﯽ‬ ‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﭘﺮده ام ﮐﻤﺘﺮ‬ ‫ﭼﻬﺮة‬

‫آن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮب‬ ‫ره‬

‫ﭘﯿﻤﺎي‬

‫را‬

‫‪ .31‬ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪن آن ﺣﮑﯿﻢ از آن ﺳﻮال ﺑﻪ ﺟﻬﮥ ﮔﺮﯾﮥ ﻃﺎوس‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ آن ﭘﻨﺪ در وي ﺑﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن در ﻧﻮﺣﻪ آﻣﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫دردﻣﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻮد در ﮔﺮﯾﻪ اش ﻓﮑﻨﺪ‬

‫وآﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬ﭘ‪‬ﺮ ﮐﻨﺪن ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﺷﺪ ﭘﺸﯿﻤﺎن‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪﻣﺶ؟‬

‫ﺷﻮراﻧﯿﺪﻣﺶ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﻓﻀﻮﻟﯽ‪،‬‬

‫دراز‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﭼﺮا‬

‫او‬

‫ﻏﻢ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ از ﭼﺸﻢ او ﺑﺮ ﺧﺎك آب‬

‫اﻧﺪر آن ﻫﺮ ﻗﻄﺮه‪ ،‬ﻣﺪرج ﺻﺪ ﺟﻮاب‬

‫ﻣﯿﭽﮑﯿﺪ از ﭼﺸﻢ او ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﮔ‪‬ﻞ ﻣﯿﺸﺪ ز اﺷﮏ‪‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﺮخ و ﻋﺮش را ﮔﺮﯾﺎن ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫دوغ‬

‫آن‬

‫ﻋﻘﻞ و دﻟﻬﺎ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻧﯽ ﻋﺮﺷﯽ اﻧﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﭼﺮﺑﺌﯽ‬

‫در ﺣﺠﺎب از ﻧﻮر ﻋﺮﺷﯽ ﻣﯽ زﯾﻨﺪ‬

‫‪ .32‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻘﻞ و روح در آب و ﮔ‪‬ﻞ ﻣﺤﺒﻮس اﻧﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﻫﺎروت و ﻣﺎروت در ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻫﺎروت و ﭼﻮ ﻣﺎروت‪ ،‬آن دو ﭘﺎك‬ ‫ﺳﻔﻠﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫و‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫و‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﺷﻬﻮاﻧﯽ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ اول ﭘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزﯾﻢ‬

‫ﮐﺎﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﻣﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ از ﺟ‪‬ﺮم‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫زﯾﻦ‬

‫دو‬

‫آﻣﻮزﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﺎن‬

‫ِﺑﺪﻫﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﻫﯿﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺎﻣﻮز‬

‫و‬

‫ﻣﭽﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺷﺮط‬

‫اي‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ِ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﺒﻮدت‬

‫اﯾﺸﺎن‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﭘﺎره‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻗﺘﺪار‬

‫ﺷﺮ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫زده‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن در آن ﮐﻮﭼﻪ ﺧﺮي ﻣ‪‬ﺮدار ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ِ‬

‫زﯾﺮش‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫و‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﻔﺦ ِ ﺻﻮر ﺣﺮص ﮐﻮﺑﺪ ﺑﺮ ﺳﮕﺎن‬

‫ﺣﺮﺻﻬﺎي‬

‫در‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﺘﻢ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫از‬

‫وز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻠﻪ‬

‫ﺷﻬﻮت‪‬‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮداري‬ ‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﺎن‬ ‫ﺻﺒﺎر‬

‫دﯾﺪن‬

‫دود‬

‫و‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺎري ﻧﯿﺴﺖ‪ ‬ﺷﺎن‬

‫ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫دوﺧﺘﻪ‬ ‫ﺷﮑﺎر‬

‫آﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﮐﻮﻫﺴﺎر‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫و‬

‫ﺧﺮﺑﺰه‬

‫در ﻣﺼﺎف آﯾﺪ ﻣﺰه و ﺧﻮف و ﺑﺰه‬

‫ﺳﻮد‪‬‬

‫اوﺳﺖ‬

‫آن ﺗﻬﯿﺞ ﻃﺒﻊ ِ ﺳ‪‬ﺴﺘﺶ را ﻧﮑﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬ ‫و‬

‫د‪‬م‬

‫در ﺣﺠﺎب از ﻋﺸﻖ ِ ﺻﯿﺪي ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫و‬ ‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ﺿﻌﯿﻒ آﺗﺶ‪ ،‬ﮐﻪ او ﯾﺎﺑﺪ ﺣﻄﺐ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﮓ اﻧﺪر اﯾﻦ ﺗﻦ ﺧﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎزاﻧﻨﺪ‬

‫ﺳﮓ‪‬‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻦ آورد و ﺳﺮ ﺑﺮ زد ز ﺟﯿﺐ‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫در‬

‫از‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻗﺪرت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻔﺘﻨﺪ اﯾﻦ رده‬ ‫ﻣ‪‬ﺮداري‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺤﺮ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﭼﺎه‪‬‬

‫ﺷﺮار‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫درﻧﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫‪690‬‬

‫ﺳﺎزد‬ ‫او‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻃﻮاف‬ ‫ﺻﺤﺖ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺻﺒﺮ‪،‬‬ ‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺗﯿﺮ دور اوﻟﯽ ز‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫‪ .33‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻃﺎوس آن ﺳﺎﺋﻞ را‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﮐﻨﻮن ﺗﻮ ز ﻃﺎوس آن ﺟﻮاب‬

‫ﭼﻮن ز ﮔﺮﯾﻪ ﻓﺎرغ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ رﻧﮓ و ﺑﻮي ﻫﺴﺘﯽ را ﮔﺮو‬

‫آن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺻﺪ ﺑﻼ؟‬

‫ﺑﺎﻟﻬﺎ؟‬

‫اي‬

‫ﺻﯿﺎد‪‬‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫اﻧﺪاز‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪارم‬

‫زور‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺪام‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺿﺒﻂ‪‬‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دام‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫زﯾﻦ ﻗﻀﺎ و‪ ،‬زﯾﻦ ﺑﻼ و‪ ،‬زﯾﻦ ﻓﺘﻦ‬

‫آن ﺑﻪ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻮم زﺷﺖ و ﮐﺮﯾﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮم اﯾﻤﻦ در اﯾﻦ ﮐﻬﺴﺎر و ﺗﯿﻪ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﻢ ﭘﺮﻫﺎي ﺧﻮد را ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻠﮏ‬

‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﺟﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﺎل و ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺳﻼح ِ ﻋ‪‬ﺠﺐ ﻣﻦ ﺷﺪ‪ ،‬اي ﻓﺘﺎ‬

‫ﻋ‪‬ﺠﺐ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ‪،‬‬

‫ﻧﮑﻮﺋﯽ‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯽ زره‬

‫ﻧﯿﻨﺪازد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫آرد‬

‫ﻫﺮ‬

‫داﻣﻢ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﺑﺘﺮ‬

‫ﻣﻌﺠﺒﺎن‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫‪ .34‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﻨﺮﻫﺎ و زﯾﺮﮐﯿﻬﺎ و ﻣﺎل دﻧﯿﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮﻫﺎي ﻃﺎوس ﻋﺪو‪ ‬ﺟﺎن اﺳﺖ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻫﻼﮐﺖ‪،‬‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫را‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬

‫ﺗﻘﻮي‪،‬‬

‫و‬

‫اﺧﺘﯿﺎرم‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫رﻫﺎ‬

‫آﻟﺖ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺗﻘﻮا‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺻﺒﻮر‬

‫ﺗﺎ ﭘ‪‬ﺮش در ﻧﻔﮑﻨﺪ در ﺷﺮّ و ﺷﻮر‬

‫ﭘﺲ زﯾﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﮔﻮ ﺑﺮ ﻣﮑﻦ‬

‫ﮔﺮ رﺳﺪ ﺗﯿﺮي ﺑﻪ ﭘﯿﺶ آرد ﻣﺠﻦ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ از ﺟﻠﻮه ﮔﺮي ﺻﺒﺮﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫راﻫﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﻓﺮّ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺻﻮاب‬

‫ﻧﻨﺪازم‬

‫ﺳﻼح‬

‫اﻧﮕﺎرد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آن‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ زﯾﺒﺎ‬ ‫و‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دور‬

‫داﻧﻪ‬

‫دام‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﻢ ﭘ‪‬ﺮ را ﮐﻪ در ﻗﺼﺪ ﺳ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﺎم‬

‫را‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺣﻔﺎﻇﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻔﻠﻢ‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻮ ﻣﺴﺖ اﻧﺪر ﻓﺘﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫در‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮر د‪‬ه‬

‫ﻧﺪارم‬ ‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺘﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﻧﺪازم‬

‫ﻧﺪارم‬

‫زور‬

‫رﻏﻢ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ِ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﮐﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﺰﺟ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﭼﻮن آﻓﺘﺎب‬ ‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﺰودي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺻﻼح‬

‫اﺧﺘﯿﺎرم‬

‫ﻻﯾﻖ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺗﯿﻎ‬ ‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺗﯿﻐﯽ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫و‬

‫ﻣﺠﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﻼح ِ ﺧﺼﻢ ِ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪن‬

‫و‬

‫ﯾﺎري‬

‫و‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﻧﺪ‬

‫وﻗﯿﺤﻪ ﺧﻮي‬

‫را‬

‫روي‬

‫را‬

‫اﯾﻦ ﺟﻤﺎل و اﯾﻦ ﮐﻤﺎل‬ ‫‪691‬‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﯿﻐﻢ‬

‫او‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﭙﻮﺷﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ رو‪ ،‬ﮐﻢ اﻓﺘﻢ‬

‫رو‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮاﺷﺪ‬

‫در‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﺧﺮاﺷﻢ‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫روي‬

‫ﺧﻮﺑﻢ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﯾﺪم زور و ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﺻﻼح‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫دﯾﺪم‪،‬‬

‫زود‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰم‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﺳﺘﯿﺮي‬

‫ﻧﻔﺮاﺷﺘﯽ‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﺰه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ زﺧﻢ اﯾﻦ روي را ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫او‬

‫رﮔﻢ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺟ‪‬ﻨﺒﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻓﺮار‬

‫را‬

‫ﻓﺮار‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﺼﻤﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻨﻢ اﻧﺪر ﮔﺮﯾﺰ‬ ‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﺪ اﺳﺖ اﯾﻤﻦ و ﻧﯽ در‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﺧﺘﻦ‬

‫از‬

‫اﺑﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻨﺠﺮم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫او‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺒﺮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ِ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺳﻼح‬

‫ﮔﯿﺮد‬ ‫آﻣﺪ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫‪ .35‬در ﺻﻔﺖ آن ﺑﯿﺨﻮدان ﮐﻪ از ﺷﺮّ ﺧﻮد و ﻫﻨﺮ ﺧﻮد اﯾﻤﻦ ﺷﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺎﻧﯽ اﻧﺪ در ﺑﻘﺎي ﺣﻖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﮐﻪ ﻓﺎﻧﯽ اﻧﺪ روز در آﻓﺘﺎب و ﻓﺎﻧﯽ را ﺧﻮف‪ ‬آﻓﺖ و ﺧﻄﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﻨﺎش‬

‫"ﻓﻘﺮ‬

‫ﻓﺨﺮي"‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺮاﯾﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫او‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﭘﯿﺮاﯾﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﺑﺎﻧﮥ‬

‫زﺑﺎﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫را‬

‫را‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫وار‬ ‫ﺷﻤﻊ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﻣﻮم از ﺧﻮﯾﺶ و ز ﺳﺎﯾﻪ در ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫در ﺷﻌﺎع از ﺑﻬﺮ آن ﮐﻪ ﺷﻤﻊ رﯾﺨﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﻨﺎﯾﺖ‬

‫رﯾﺨﺘﻢ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻢ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫او‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻔﺘﺮض‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﺷﻤﻊ ﭼﻮن در ﻧﺎر‬

‫ُﮐﻠﯽ ﺷﺪ ﻓﻨﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺛﺮ‬

‫دﻓﻊ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ِ‬

‫در‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ز‬

‫ِ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺮض‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻮﻣﯽ‬

‫ﺿﯿﺎ‬ ‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻮم‪ ،‬ﺷﻤﻊ ِ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﮐﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﮐﻢ‪ ،‬ﮔﺮدد اﻓﺰون ﻧﻮر ِ ﺟﺎن‬

‫آن‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮر‬

‫دور‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﺑﺎﻧﮥ‬

‫اﺑﺮ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪن‬

‫زآن‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﺎه‬

‫را‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‪ ،‬ﺑﯽ اﺑﺮي اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻧﯿﮏ ﺧﻮاه‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫راﻧﺪه‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﮐﻢ ز ﻣﺎه‪ ‬ﻧﻮ ﺷﺪ آن ﺑﺪر ِ ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﮔﺮد‬

‫اﺑﺮ ِ ﺗﻦ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺧﯿﺎل اﻧﺪﯾﺶ ﮐﺮد‬

‫ﻟﻄﻒ ﻣﻪ ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻟﻄﻒ اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ را ﻋﺪوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﺣﺠﺎبِ‬

‫ﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﻪ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻌﻠﮥ‬

‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‬ ‫اﺑﺮي‬ ‫ﻧﻮرش‬

‫اﺑﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬ ‫دارد‬

‫ﻓﺮاﻏﺖ‬

‫ز‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫اﺑﺮ‬

‫و‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﻪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﮐﻪ ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ اﺑﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬ ‫ﻗﺮص‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫دارد‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺎه‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﻣﺪار‬

‫اﺑﺮ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺷﺪ ﻋﺪو و ﺧﺼﻢ ِ ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﻣﻪ را ز ﭼﺸﻢ ِ ﻣﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﮐﻢ‬

‫از‬

‫ﻫﻼﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫را‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺣﻮر‬ ‫ﻣﺎه‪،‬‬

‫را‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫را‬

‫ﭘﺮده‬ ‫در‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫زاﻟﯽ‬ ‫ﻋﺰ‬

‫‪692‬‬

‫را‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﺑﺮ را ﺗﺎﺑﯽ اﮔﺮ ﻫﺴﺖ‪ ،‬از ﻣ‪‬ﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣ‪‬ﻪ ﺧﻮاﻧﺪ اﺑﺮ را‪ ،‬او ﮔﻤﺮه اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﻣ‪‬ﻪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺑﺮ ﭼﻮن ﻣﻨﺰل ﺷﺪﺳﺖ‬

‫روي‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ رﻧﮓ ﻣﻪ اﺳﺖ و دوﻟﺘﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﺑﺮ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫در‬

‫وﯾﻦ‬

‫رﺑﺎط‪‬‬

‫ﻣﺎدرا‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫داﯾﻪ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻣﻌﺰول‬

‫ﻣﻪ‬ ‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻌﺎر‬

‫از‬

‫روزي‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺳﻪ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﺶ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻪ‬ ‫ِ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬ ‫را‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫"دار‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫اﻟﻘﺮار"‬ ‫ﮐﻨﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ ﻣﻦ اﺑﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﭘﺮده ﺳﺖ و ﮐﺜﯿﻒ‬

‫ز اﻧﻌﮑﺎس ﻟﻄﻒ‪ ‬ﺣﻖ ﺷﺪ او ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﻢ ﭘ‪‬ﺮ را و ﺣﺴﻨﺶ را ز راه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﯾﻪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ ام ﻣﻦ‪ ،‬داﯾﮥ ﻣﻦ ﻣﺎدر اﺳﺖ‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫راﺑﻄﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ و‪ ،‬در وﺻﻒ‬

‫ﻻ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫اﺑﺮي‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫در‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺻﺒﺎح‬

‫ِ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰة‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬

‫ﺳﻘﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫رﯾﺰان‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﺑﺮي‬

‫از‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫آن‬ ‫از‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣﻪ‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫او‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫روي‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫و‪،‬‬ ‫از‬

‫ﻣﺎه‬

‫و‬

‫اوﻟﯿﺎ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺑﺮ‬ ‫ﻫﻤﺮﻧﮓ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑﻮد اﺑﺮ و‪ ،‬رﻓﺘﻪ از وي ﺧﻮي اﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺮدد ﺗﻦ ِﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ‬

‫زو‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺒﺪل‪ ،‬رﻓﺘﻪ از وي رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‪ ،‬ﭘﯽ ﻏﯿﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺳ‪‬ﺮ از ﺑﻬﺮ ﻣﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫اﻣﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺪا‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ُاﺳﺘﻮن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮐﻔﺮ ﻣﻄﻠﻖ دان و‪ ،‬ﻧﻮﻣﯿﺪي ز ﺧﯿﺮ‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ زﻫﺮي ﺷﻮ‪ ،‬ﺷﻮ اﯾﻤﻦ از زﯾﺎن‬

‫ﯾﺎ ﭘﯽ اﺣﺴﻨﺖ و ﺷﺎﺑﺎش و ﺧﻄﺎب‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮن ﻣ‪‬ﺮدار ﮐﻦ ﭘﯿﺶ ﮐﻼب‬

‫ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺮاي آن ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ آن ﮐﺸﺘﯽ ز ﻏﺎﺻﺐ ﺑﺎز رﺳﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺣﺮص ِ اﻫﻞ ﻋﻤﺮان وا رﻫﻨﺪ‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬ﺧ‪‬ﻀﺮ‬ ‫ﻓﺨﺮي"‬

‫"ﻓﻘﺮ‬ ‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﺘﺎﻧﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫در‬

‫ﺧﺮاﺑﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫رو‬

‫ز‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ِ‬

‫ﺳﻤﻊ‬

‫و‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬ ‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﻃﻤﺎﻋﺎن‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺰم‬ ‫ﺧﺮج‬

‫در‬ ‫آن‬

‫و‬

‫‪ .36‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ "ﻣﺎ ﺳﻮي اﻟﻠﱠﻪ" ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻫﻤﻪ آﮐﻞ و ﻣﺄﮐﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن آن ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ‬

‫ﻗﺼﺪ‪ ‬ﺻﯿﺪ‪ ‬ﻣﻠﺦ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﯿﺪ ﻣﻠﺦ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯿﺒﻮد و ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮد از ﺑﺎز ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮐﻪ از ﻗﻔﺎي او‪ ،‬ﻗﺼﺪ‬ ‫ﺻﯿﺪ او داﺷﺖ‪ ،‬اﮐﻨﻮن اي آدﻣﯽ ﺻﯿﺎد آﮐﻞ از ﺻﯿﺎد آﮐﻞ ﺧﻮد اﯾﻤﻦ ﻣﺒﺎش‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺶ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ دﻟﯿﻞ ِ ﻋﺒﺮﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﯿﻦ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﺑﺎز ﺷﺪن‬

‫آﮐﻞ و ﻣﺄﮐﻮﻟﯽ اي ﺟﺎن‪ ،‬ﻫﻮش دار‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ﻟﻘﻤﻪ اي‪ ،‬ﻫﻢ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮار‬ ‫‪693‬‬

‫ﻣﺮﻏﮑﯽ‬ ‫و‬

‫آﮐﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﺄﮐﻮل‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺮم‬ ‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬او را در رﺑﻮد‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ز‬

‫ﺻﯿﺎد‪‬‬

‫دﮔﺮ‬

‫در‬

‫دﻧﺒﺎﻟﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫دزد‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺷﮑﺎر ﮐﺎﻟﻪ اي اﺳﺖ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ او ﻣﺸﻐﻮل ِ رﺧﺖ و ﻗﻔﻞ ِ در‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﺷﺤﻨﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬از آه ِ ﺳﺤﺮ‬

‫او ﭼ‪‬ﻨﺎن ﻏﺮق اﺳﺖ در ﺳﻮداي ﺧﻮد‬

‫ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﻃﺎﻟﺐ و ﺟﻮﯾﺎي ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﻣﯿﭽﺮد‬

‫ﺣﺸﯿﺶ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫آﮐﻞ‬

‫زﻻﻟﯽ‬

‫آبِ‬

‫ﻣﺄﮐﻮل‬

‫آن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻌﺪة‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﺧﺼﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺶ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺴﺘﺌﯽ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﻟﻪ‬

‫و ﻫﻮ ﯾﻄﻌﻤﮑﻢ و ﻻ ﯾﻄﻌﻢ ﭼﻮ اوﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﻖ ﻣﺄﮐﻮل و آﮐﻞ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺬوب‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رو ﺑﺪان درﮔﺎه ﮐﺎو ﻻ ﯾﻄﻌﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫را‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫دﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﭽﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫وارﻫﯽ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﯽ‬

‫ﺑﯿﺪار‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﯾﺪ‬

‫ذﺑﺎب‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫آﮐﻞ‬

‫و‬ ‫ِ‬

‫اﻣﻦ‬

‫ﻣﺄﮐﻮل‬ ‫ﻣﺄﮐﻮﻻن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﮑﺮ زﻧﺒﻮر اﺳﺖ و آن ﺧﻮابِ ﺗﻮ آب‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﺴﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻧﺒﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫آﮐﻼن‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫و آن دﮔﺮﻫﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺪ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫آﮐﺎل‬

‫ﻏﻠﯿﻆ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺎﺋﯿﻤﺖ‬

‫ﺣﻔﯿﻆ‬

‫آن‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺟﻮق‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي آﻧﮑﻪ او اﯾﻦ ﺣﻔﻆ ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮَد‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫آﮐﻠﯽ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﻧﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫از ﺟﻮار ِ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر ﭘﺮده اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐﺎﻣﻞ را ﻗﺮﯾﻦ ﮐﻦ ﺑﺎ ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎز آﯾﺪ ﺧ‪‬ﺮَد‪ ،‬ز آن ﺧﻮي ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ او دﻫﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫دﺳﺖ‬

‫آﮐﻼن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺪ‪‬‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻓَﻮ‪‬قَ‬

‫أَﯾﺪ‪‬ﯾﻬِﻢ‪‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﺣﻖ ﺷﺪﺳﺖ آن دﺳﺖ‪ ‬او را دﺳﺘﮕﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﺴﭙﺎر‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫از‬

‫در‬ ‫ﺧﻮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‬

‫ﺳﻮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﯿﻌﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دادي دﺳﺖ‪ ‬ﺧﻮد در دﺳﺖ‪ ‬ﭘﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﮐﺎو ﺣﮑﯿﻢ اﺳﺖ و ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﮐﺎو ﻧﺒﯽ وﻗﺖ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ اي ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺣ‪‬ﺪﯾﺒﯿﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻣﻌﯿﺖ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪي‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺸﺮ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫و آن ﺻﺤﺎﺑﮥ ﺑﯿﻌﺘﯽ را‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ زر‪‬‬

‫ﻫﻢ ﻗﺮﯾﻦ‬

‫د‪‬ه د‪‬ﻫﯽ ﺧﺎﻟﺺ ﺷﺪي‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺟﻔﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو را دوﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن و آن ﺟﻬﺎن ﺑﺎ او ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻟﻤﺮء‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ‬

‫ﻣﻊ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‪‬‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻔﮏ‬

‫اﺣﻤﺪ‪‬‬ ‫اﻟﻘﻠﺐ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ دام اﺳﺖ و داﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻢ ﻧﺸﯿﻦ‬

‫رو زﺑﻮن ﮔﯿﺮ از زﺑﻮن ﮔﯿﺮان ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺪان‬

‫دﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﻻي دﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫اي ﺟﻮان‬

‫ﺗﻮ زﺑﻮﻧﯽ و زﺑﻮن ﮔﯿﺮ‪ ،‬اي ﻋﺠﺐ !‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫اي‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫زﺑﻮﻧﺎن‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎش‬ ‫‪694‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺻﯿﺪ و ﺻﯿﺪ ﮔﯿﺮ اﻧﺪر ﻃﻠﺐ‬

‫آﮐ‪‬ﻞ‬

‫و‬

‫ﺣﺮص ﺻﯿﺎدي ز ﺻﯿﺪي ﻣ‪‬ﻐﻔﻞ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﯿﻦَ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺄﮐﻮﻟﯽ‬

‫اﯾﺪي‬ ‫از‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫اي‬

‫ﺧﻠﻔﻬﻢ‬

‫ﺳﺪا‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﮐﻢ ز ﻋﺼﻔﻮري‬

‫او‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫او‬

‫دﻟﺒﺮي‪،‬‬

‫دل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ً‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﺧﺼﻢ را‪ ،‬وآن ﺧﺼﻢ ﻓﺎش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺼﻔﻮري‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻧﺸﯿﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﯿﻦَ‬

‫اﯾﺪي‬

‫ﻧ‪‬ﻪ اي‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ آن‬

‫ﺑ‪‬ﯿﻦَ‬

‫اﯾﺪي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد داﻧﻪ آﯾﺪ ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫آن ﻧﻔﺲ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺮداﻧﺪ ﺳﺮ و رو‬

‫ﮐﺎي ﻋﺠﺐ! ﭘﯿﺶ و ﭘ‪‬ﺴ‪‬ﻢ ﺻﯿﺎد ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﺗﺎ ﮐ‪‬ﺸﻢ از ﺑﯿﻢ او‬

‫زﯾﻦ ﻟﻘﻤﻪ دﺳﺖ؟‬

‫را‬

‫ﻣﺮگ‪‬‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻼﮐﺖ‬

‫ﻓﺠﺎر‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دادﺷﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﺟﺎر‬

‫و‬

‫ﺣﺎﻟﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﻖ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﺮد و‪ ،‬ﮔﺮز و دﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﺣﻖ ﺑﯽ ﯾﺪ و ﺣ‪‬ﺪ‬

‫آن ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ‪ :‬اﮔﺮ ﺣﻖ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻮ؟‬

‫در ﺷﮑﻨﺠﻪ او ﻣ‪‬ﻘﺮ ﮔﺸﺘﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﻫﻮ‬

‫وآﻧﮑﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﻌﯿﺪ اﺳﺖ و ﻋﺠﯿﺐ‬

‫اﺷﮏ ﻣﯿﺮاﻧﺪ و ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻗﺮﯾﺐ‬

‫دل‪ ،‬ﻓﺮار از دام‪ ،‬واﺟﺐ دﯾﺪه اﺳﺖ‬

‫دام ِ ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﺮ ﭘ‪‬ﺮَت ﭼﺴﺒﯿﺪه اﺳﺖ‬

‫دام‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﺑﺮ‬

‫َﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻨﺤﻮس‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫در ﺧﻮر ِ ﻓﻬﻢ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻮاب‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮐﺎﻣﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺴﻞ اﯾﻦ ﺣﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﺣﺮص اﺳﺖ و ﺣﺴﺪ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫ﺛﻤﻮد‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻟﻮط‬

‫در‬

‫ﻣﺂل‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫و‬

‫ﺳﺘﻤﮕﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺷﺪ‪‬اد‬

‫و‬

‫ﻋﺎد‬

‫ﺳﻤﯿﻊ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻋﻠﯿﻢ‬

‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻤﺮود‪‬‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﻦ در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﺎرش‬

‫ﻧﺒﺎﺷﻢ‬

‫"ﻓﯽ‬

‫داورﯾﺴﺖ‬

‫رو ﺑﺮ ﻣﺘﺎب‬

‫ﺟﯿﺪﻫﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺪ"‬

‫ﺣﺒﻞٌ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‪،‬‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻫﻮد‬

‫ﻧﻮح‬

‫اﻓﮑﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﯾﻮم‬

‫و‬

‫ﻗﻮم‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﻟﺘﻨﺎد‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﺗﺮس و‪ ،‬ﭘﺎك از ﺑﺎك و ﺑﯿﻢ‬

‫‪ .37‬ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺘﻦ ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم زاغ را ﮐﻪ آن اﺷﺎره ﺑﻪ ﻗﻤﻊ ﮐﺪام ﺻﻔﺖ ﺑﻮد از ﺻﻔﺎت ﻣﺬﻣﻮم‬ ‫ﻣ‪‬ﻬﻠﮑﻪ در ﻣﺮﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‪‬‬

‫ﮐﺎغ‬

‫ﮐﺎغ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫و‬ ‫از‬

‫اﻧﻈﺮﻧﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﺮاغ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ُﮐﺸﺘﯽ ﺗﻮ زاغ؟‬

‫اي ﺧﻠﯿﻞ ﺣﻖ‪ ،‬ﭼﺮا‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ز‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫زاغ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﭘﺎك‪‬‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻋﻤﺮ ِ ﺗﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫اﻟﺠﺰا‬

‫رﺑﻨﺎ‬

‫اﻟﯽ‬

‫ﯾﻮم‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺗﺐ‬

‫ﯾﺎ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ دوﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎن ﻓﺮﺳﻮدن اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ‪ ‬ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﻏﺎﺋﺐ از ﺣﻖ ﺑﻮدن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ و ﻣﺮگ‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﺣﻖ ﺧﻮش ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫آبِ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫آﺗﺶ‬

‫در ﭼﻨﺎن ﺣﻀﺮت ﻫﻤﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺟﻮ‬ ‫‪695‬‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﻋﻤﺮي‪،‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﻏﺮق‬

‫در‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ‬

‫در‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻣ‪‬ﻬﻠﻢ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻋﻤﺮ ﺑﯿﺸﻢ ده‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺲ ﺗﺮ روم‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﺷﻮد‬

‫او‬

‫ِ‬

‫اﻓﺰوﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬ ‫ده‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ﮐﺴﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﺳﺘﻦ‬

‫روﺑﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎﻧﮕﯽ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ ِ ﺧﻮش‪ ،‬در ﻗﺮب‪ ،‬ﺟﺎن ﭘﺮوردن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ ِ زاغ‪ ،‬از ﺑﻬﺮ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺧﻮردن اﺳﺖ‬

‫ُﮔﻪ ﻣﯿﺨﻮرم‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮم‬

‫ﺗﻮ‬

‫وارﻫﺎن‬

‫ﻋﻤﺮ ﺑﯿﺸﻢ ده‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﮔﺮ ﻧﻪ‬

‫داﯾﻢ‬

‫ُﮔﻪ ﺧﻮار اﺳﺖ آن ﮔﻨﺪه دﻫﺎن‬

‫اي‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺪل‬

‫ﮐﺎر‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬ ‫و‬

‫اﻋﯿﺎن‬

‫زر‬

‫ده‪،‬‬

‫اﯾﻨﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﺪي‪:‬‬ ‫‪ .38‬ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺲ‬

‫زاﻏﯿﻢ‬

‫را‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻮاﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﻧﻤﻮده‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﮐﺎر ﻣﺎ ﺳﻬﻮ اﺳﺖ و ﻧﺴﯿﺎن و ﺧﻄﺎ‬

‫ﺳﻬﻮ و ﻧﺴﯿﺎن را ﻣ‪‬ﺒﺪل ﮐﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻤﻢ‪ ،‬ﻣﺮا د‪‬ه ﺻﺒﺮ و ﺣ‪‬ﻠﻢ‬

‫ُﮐﻨﯽ‬

‫ُﮐﻨﯽ‬

‫اي ﮐﻪ ﺧﺎك‪ ‬ﺷﻮره را ﺗﻮ ﻧﺎن‬

‫وي ﮐﻪ ﻧﺎن ﻣﺮده را ﺗﻮ ﺟﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اي ﮐﻪ ﺟﺎن ِ ﺧﯿﺮه را رﻫﺒﺮ ﮐﻨﯽ‬

‫وي‬

‫اي ﮐﻪ ﺧﺎك ﺗﯿﺮه را ﺗﻮ ﺟﺎن دﻫﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ و روزي و اﯾﻤﺎن دﻫﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺖ‪‬‬

‫ﺧﻮب‬

‫آوري‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫و‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﯿﻔﺰاﺋﯽ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳﺎزد زﯾﻦ ﺟﻬﺎن آبِ ﺣﯿﺎت‬

‫زوﺗﺮَش‬

‫از‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻤﺎت‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮ از ﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯿﻮه از ﭼﻮب آوري‬

‫از‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ز دل ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ‬

‫ﭘﯿﻪ‬

‫را‬

‫ِﮔﻞ‪ ،‬ﺻﻔﻮت‬

‫ﮐﻞ ز‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫دﯾﺪة‬

‫دل‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫اﻋﯿﺎن‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫را‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬

‫ﺗﻮ از آن روزي ﮐﻪ در ﻫﺴﺖ آﻣﺪي‬

‫آﺗﺸﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫از‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺪ‪‬ل‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫آن‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺪل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫اول‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻫﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫را‬

‫وﺳﺎﯾﻂ‬

‫از‬ ‫اﯾﻦ‬

‫"ﺳﺒﺐ‬

‫داﻧﯽ"‬

‫ﺑﻘﺎﻫﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﺖ‬

‫ز آن ﻓﻨﺎﻫﺎ ﭼﻪ زﯾﺎن ﺑﻮدت ﮐﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺟﺎي‬

‫او‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ز‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫دوم‬

‫ﮐﻪ ره‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ارﺗﻘﺎ؟‬

‫ﺑﻪ‬

‫واﺳﻄﻪ ﮐﻢ‪ ،‬ذوق ِ وﺻﻞ‬

‫ﭼﺴﺒﯿﺪه‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺑﺎدي‬

‫دور ﮔﺮدي ز اﺻﻞ ِ آن‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اي‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪696‬‬

‫ﻣﺨﯿﻂ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺣﯿﺮﺗﯽ‬

‫ﻣﯿﻨﺎﮔﺮﯾﺴﺖ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫از‬

‫اوﻟﯿﻨﺖ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺧﺮﻗﮥ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻓﻨﺎ‪،‬‬

‫دوم‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫از‬

‫ﻓﻨﺎﻫﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﯽ‬

‫ﮐﺰ وﺳﺎﯾﻂ‬

‫واﺳﻄﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻓﺰون ﺷﺪ‪ ،‬وﺻﻞ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﺮده‬

‫رﺳﯿﺪي‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻧﺠﺎ‬

‫اﺋﺘﻼف‬

‫ﺑﺪان‬

‫و‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫اﮐﺴﯿﺮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺮه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫اﻓﺰون ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫رو‬

‫در‬

‫ﭼﺮا‬ ‫اي؟‬

‫ﺣﻀﺮﺗﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﺗﺎﻓﺘﯽ؟‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺟﻮي‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫را‬

‫ﭘ‪‬ﺮَﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺪو‬

‫وﺟﻮد‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫و‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧَﻮش‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰات‪‬‬

‫ﺗﺎ ﻟﺐ ﺑﺤﺮ اﯾﻦ ﻧﺸﺎن ِ ﭘﺎي ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻬﺎي‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻬﺎي‬

‫ﺑﺎز‬

‫درﯾﺎ‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻬﺎي‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫در‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﻓﻨﺎﻫﺎ‬

‫ﭼﻨﺪان‬ ‫ﺑﻘﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎرج‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫ِ‬

‫دﻫﻬﺎ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫و‬

‫ﺷﺶ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫درون‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺮ‪ ،‬ﻻﺳﺖ‬

‫ز‬ ‫در‬

‫ﻓﺰون‬

‫وﻗﺖ ﻣﻮﺟﺶ‪ ،‬ﻧﯽ ﺟﺪار و ﻧﯽ ﺳﺘﻮن‬

‫وﻗﻮف‬

‫وﻗﺖ ﻣﻮﺟﺶ‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﺘﻮن و ﻧﯽ ﺳﻘﻮف‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻔﺴﯿﺪه‬

‫اي؟‬

‫ﭘﺎ و ﮔﺎم‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﺰﻟﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﻃﺮف‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻘﺎي‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫را‬

‫و‬

‫ز‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﺪا اﻧﺪر آن ره‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫و‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫اي‬

‫دﯾﺪه‬

‫وﻃﻨﻬﺎ‬

‫و‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﻨﺎزل‬ ‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺑﺎط‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺪه‪ ،‬اي زاغ‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺎش‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺗﺒﺪﯾﻞ ِ ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺎز ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎزه ﻣﯽ ﮔﯿﺮ و ﮐﻬﻦ را ﻣﯽ ﺳﭙﺎر‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ اﻣﺴﺎﻟﺖ ﻓﺰون اﺳﺖ از ﺳﻪ ﭘﺎر‬ ‫اﻧﺒﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﻧﺨﻞ‬ ‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫و‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫وار‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺪﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﺗﺤﻔﻪ‬

‫ﻣﯿﺒ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫آن ﮐﻪ ﻧﻮ دﯾﺪ‪ ،‬او ﺧﺮﯾﺪار ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﯿﺪ‪ ‬ﺣﻖ اﺳﺖ او‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ آﯾﻨﺪ‪ ،‬اي ﺳﯿﻼبِ ﺷﻮر‬ ‫اﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﮔ‪‬ﻠﻨﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﻣﯿﺨﻮر‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻮري‬ ‫ز‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺟﻮق‬

‫آن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫از‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯿﭽﺮ‬ ‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﺷﻮراﺑﻬﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آب‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫دﻟﻨﺪ‬

‫ﺷﺎربِ‬

‫ﺷﻮراﺑﮥ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﻧﺪاري‬

‫آب‬

‫آبِ‬

‫در‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ زﻧﮕﯽ در ﺳﯿﻪ روﺋﯽ ﺗﻮ ﺷﺎد‬

‫در ﺳﯿﺎﻫﯽ زﻧﮓ از آن آﺳﻮده اﺳﺖ‬

‫زﻧﮕﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ‬

‫ﮐﻮ ز زاد و اﺻﻞ‬

‫آﻧﮑﻪ روزي ﺷﺎﻫﺪش ﺧﻮش رو ﺑﻮ‪‬د‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﭘﺮّﻧﺪه‬

‫ِ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫او‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫اﺻﻞ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﺮواز‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺗﺪارك‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫درد‬

‫و‬ ‫دﮔﺮ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺷﺎد‬

‫و‬

‫ﭘﺮّﻧﺪه‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫و‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﺎﻃﺮ‬

‫ﻣﯿﺪو‪‬د‬

‫ﭘﺮواز‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫‪ .39‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮي ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠّﻢ "ارﺣﻤﻮا ﺛﻼﺛﺎ ًﻋﺰﯾﺰ ﻗﻮم ذل و ﻏﻨﯽ ﻗﻮم‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫و‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫اﻟﺬي‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮐﺎنَ‬

‫رﺣﻢ‬

‫اﻓﺘﻘﺮ و ﻋﺎﻟﻤﺎ ﯾﻠﻌﺐ ﺑﻪ اﻟﺠﻬﺎل"‬

‫ﻋﺰﯾﺰا‬

‫آرﯾﺪ‬ ‫ً‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻓﺎﺣﺘﻘﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﻔﯿﺎ‬

‫ﮐﺎنَ‬ ‫ً‬

‫ﻏﻨﯿﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺎ‬

‫ً‬

‫ً‬

‫ﻓﺎﻓﺘﻘﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫اﻟﻤﻀﺮ‬

‫اي ﻣﻬﺎن‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺳﻪ ﮔﺮوه‬

‫رﺣﻢ آرﯾﺪ‪ ،‬ار ز ﺳﻨﮕﯿﺪ‪ ،‬ار ز ﮐﻮه‬

‫ﺷﺪ‬

‫و آﻧﮑﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﺑﺎ ﻣﺎل و ﺑﯽ دﯾﻨﺎر ﺷﺪ‬

‫و آن ﺳﻮم‪ ،‬آن ﻋﺎﻟﻤﯽ ﮐﺎﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ او‬

‫ﺑﻌﺪ از‬

‫ﻋﺰﯾﺮي‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬ ‫‪697‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ِ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻋﻀﻮ‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺰت‬ ‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ از ﺟﺎم‬

‫ﺧﻮاري‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫واﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫أَ ﻟﺴﺖ او ﺧﻮرد‬

‫ﭘﺎر‬

‫ﻗﻄﻊ‬

‫ﻋﻀﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪه‬

‫ﻫﺴﺘﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﺪ‪،‬‬

‫اﻣﺴﺎل‬

‫اﻣﺎ‬

‫آﻓﺖ‪‬‬

‫ﺑﺪن‬

‫از‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺪﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫رﻧﺞ‬

‫واﻧﮑﻪ ﭼﻮن ﺳﮓ ز اﺻﻞ ﮐﻬﺪاﻧﯽ ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ ﻣﺮ او را ﺣﺮص ِ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ ﺑﻮد؟‬

‫ﺗﻮﺑﻪ او ﺟﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺮدﺳﺖ او ﮔﻨﺎه‬

‫آه او ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدﺳﺖ راه‬

‫‪ .40‬ﻗﺼﮥ ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪن آن آﻫﻮ ﺑﭽﻪ در آﺧﻮر ﺧﺮان و ﻃﻌﻨﮥ آن ﺧﺮان ﺑﺮ آن ﻏﺮﯾﺐ‪ ،‬ﮔﺎه ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻨﮓ و ﮔﺎه ﺑﻪ ﺗﺴﺨﺮ و ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺸﺘﻦ او ﺑﻪ ﮐﺎه ﺧﺸﮏ ﮐﻪ ﻏﺬاي او ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و اﯾﻦ ﺻﻔﺖ‪ ‬ﺑﻨﺪة ﺧﺎص‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ ﻣﯿﺎن اﻫﻞ دﻧﯿﺎ و اﻫﻞ ﻫﻮا و ﺷﻬﻮت ﮐﻪ "اﻻﺳﻼم ﺑﺪا ﻏﺮﯾﺒﺎ و ﺳﯿﻌﻮد ﻏﺮﯾﺒﺎ ﻓﻄﻮﺑﯽ ﻟﻠﻐﺮﺑﺎء"‬ ‫آﻫﻮﺋﯽ‬ ‫در‬

‫را‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﺮد‬ ‫آﺧُﺮ‬

‫ﺻﯿﺎدي‬ ‫ِ‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫آﺧﻮر‬

‫ﮐﺮدش‬

‫آن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫آﻫﻮ‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺳﺘﻤﮕﺮان‬

‫آﻫﻮ از وﺣﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﭘﯿﺶ آن ﺧﺮان ﺷﺐ ﮐﺎه رﯾﺨﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮔﺎو و ﺧﺮ‬

‫ﻧﯿﺸﮑﺮ‬

‫از ﻣﺠﺎﻋﺖ و اﺷﺘﻬﺎ‬ ‫ﮔﺎه‬

‫ﮐﺎه‬

‫آﻫﻮ ﻣﯽ رﻣﯿﺪ از ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﮔﻪ ز دود و ﮔﺮد‪‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﺎ ﺿﺪ‪ ِ ‬ﺧﻮد ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫ‪‬ﺪﻫ‪‬ﺪ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫آن‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻋﻘﻮﺑﺖ‬

‫ﻫﺠﺰ‬

‫َﮐﻪ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯽ ﺗﺎﻓﺖ رو‬ ‫ﻣﺮگ‬

‫ﻋﺬري‬

‫اﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺸﻤﺶ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد دﻫﻢ او را ﻋﺬاب‬

‫ﯾﮏ ﻋﺬابِ ﺳﺨﺖ‪ ‬ﺑﯿﺮون از ﺣﺴﺎب‬

‫ﻫﺎن ﮐﺪام اﺳﺖ آن ﻋﺬاب؟ اي ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺪن‬

‫روح‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪه‬

‫در‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺬاﺑﯽ‬ ‫و‬

‫اي‬ ‫ﻃﺒﺎﯾﻊ‬ ‫زار‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫در‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﺑﻐﯿﺮ‬

‫ﺑﻮدن‬

‫ِ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﺮغ ِ روﺣﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ِ دﮔﺮ‬

‫زاﻏﻬﺎ‬

‫داﻏﻬﺎ‬

‫دارد‬

‫زار‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ِ‬

‫زاﻏﺎن‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻮﺑﮑﺮي‪،‬‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺒﺰوار‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫‪ .41‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻮارزﻣﺸﺎه ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺰوار را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎن ﺟﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آﻧﮕﻪ اﻣﺎن دﻫﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺪﯾﻪ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎورﯾﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺗﻨﮕﺸﺎن‬ ‫ﺳﺠﺪه‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﻟﺐ‬ ‫آورد‬

‫ﺧﺮاج‬

‫ﺟﺎن ِ ﻣﺎ‬

‫اﻟﻎ‬

‫ﻟﺸﮑﺮﻫﺎي‬

‫آوردﻧﺪ‬ ‫و‬

‫ﺧﻮارزﻣﺸﺎه‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‪:‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫او‬

‫اﺳﭙﻬﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‪،‬‬

‫ﺑﻮﺑﮑﺮ‬

‫در‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ِ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﻗﺘﻞ‬

‫ﮐﺎﻻﻣﺎن‬ ‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫اﻓﺰاﯾﺪت‬

‫آن‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺮﻫﺎﻧﯿﺪ از ﻣﻦ ﺟﺎن ِ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻧﺎم‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺎن در ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬واﺑﺨﺶ ﺟﺎن‬

‫آن ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺷﯿﺮ ﺧﻮ‬ ‫از‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫ﺳﺒﺰوار‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﺷﻬﺮﺗﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺪروم ﺗﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﮐ‪‬ﺸﺖ‪ ،‬اي ﻗﻮم ِ دون‬ ‫‪698‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﻤﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫ﻧﯿﺎرﯾﺪم‬

‫اﺑﺎﺑﮑﺮي‬

‫ﻧﺎرﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺮاج‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫ا‪‬ﺳﺘﺎﻧﻢ‬

‫اي‬ ‫و‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﻣﯿﺪه‬

‫اﻣﺘﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺟﻮال‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زر‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪش‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮﺑﮑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫راه‬

‫ﺷﻬﺮي‬

‫ﭼ‪‬ﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﺒﺰوار؟‬

‫رو ﺑﺘﺎﺑﯿﺪ از زر و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﻐﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺮﻫﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫زﺑﻮن‬

‫ور ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ را ﺑﻪ ﮐﻮن‬

‫ﭼﭗ‪‬‬

‫و‬

‫راﺳﺖ‬

‫وﯾﺮان‪ ،‬اﺑﻮﺑﮑﺮي‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻧﺰاري‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﺎري‬

‫ﻣﻨﻬﯿﺎن‬

‫ﺳﺠﺪه‬ ‫از‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫رﻫﮕﺬر‬ ‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪه‬

‫و‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺎرﯾﺪم‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫زر‪‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫اﺑﻮﺑﮑﺮ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﺧﻮن ِ دل ﺑﺮ ر‪‬خ ﻓﺸﺎﻧﺪه از ﻣﺮض‬

‫ُﮐﻨﺠﯽ ﺧﺮاب‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮاﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﺮض‬

‫ﺧﺮاﺑﻪ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬

‫ارﻣﻐﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد او در ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﺸﮏ‬ ‫اﺑﻮ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻪ روز و ﺳﻪ ﺷﺐ ﮐﺎﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﮐﻠﻮخ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻮﯾﺒﺎر‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫اﺑﻮﺑﮑﺮي‬

‫ﻣﺨﻮاه‬

‫ﺑﺪﯾﺪﻧﺪش‬

‫ﺣﺮض‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﺧﯿﺰ ﮐﺎﯾﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﺗﻮ را ﻃﺎﻟﺐ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ از ﻗﺘﻞ ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﯽ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﻓﺘﻤﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻣﯽ؟‬

‫ﺳﻮي‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﻣﯽ‬

‫ﺑﻔﺮاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺘﻒ‬

‫را‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫روان‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪش‬

‫ﺳﺒﺰوار اﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن و‪ ،‬ﻣﺮد‪ ‬ﺣﻖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭘﺎﯾﻢ‬

‫ﮐﺪه‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﺗﺨﺘﮥ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺧﻮارزﻣﺸﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮارﻣﺸﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻨﻈﺮ‬

‫ﺷﺎه‬ ‫اﻟﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺑﻮﺑﮑﺮ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻣﻤﺘﺤﻖ‬

‫و‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫"دل" ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ از اﯾﻦ ﻗﻮم رذﯾﻞ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮﮐﻢ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮﮐﻢ‬

‫ذا‬

‫ﻓﺎﺑﺘﻐﻮا‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﻘﻠﺐ‬

‫ﻣﻦ ز ﺻﺎﺣﺐ دل ﮐﻨﻢ در ﺗﻮ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ِ ﺳﺠﺪه و اﯾﺜﺎر ِ زر‬ ‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮي‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دل ﮐﻪ ﮔﺮ ﻫﻔﺼﺪ ﭼﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن‬

‫او‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫دل‬ ‫ﭼ‪‬ﻨﯿﻦ‬

‫را‬

‫را‬ ‫ﺷﺶ‬

‫رو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﻖ در آن از ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻇﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﺶ ﺟﻬﺖ دارد ﻣ‪‬ﻘﺮ‬

‫ﮐﯽ ﮐﻨﺪ در ﻏﯿﺮ ﺣﻖ ﯾﮏ دم ﻧﻈﺮ؟‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫رد‪،‬‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺳﺒﺰوار‬

‫ور‬

‫اﻧﺪر‪،‬‬

‫و‬

‫دل‬

‫دل‪،‬‬

‫رﯾﺰﻫﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ‬

‫دل‬

‫ﭼﻮ‬

‫دل‬

‫ِ‬

‫دل‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ او ﺣﻖ را ﺑﻮد در ﮐﻞّ ﺣﺎل‬

‫ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻫﯿﭻ ﺑﯽ او ﺣﻖ ﺑﻪ ﮐﺲ ﻧﺪﻫﺪ ﻧﻮال‬

‫ﺷﻤﻪ‬

‫ﻣﻮﻫﺒﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻔﺶ‪،‬‬

‫اﺗﺼﺎﻟﯽ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﻒ‬

‫درﯾﺎي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻮال‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ِ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫زر‬

‫ﺑﯿﺎري‪،‬‬

‫اﺑﻮﺑﮑﺮي‬

‫آرد‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫اي‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ذواﻟﺠﻼل‬

‫را‬ ‫اﺻﺎﺣﺐِ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫و ز ﮐﻔﺶ آن را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻮﻣﺎن دﻫﺪ‬

‫را‬

‫اﺗﺼﺎل‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫در‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اي‬

‫ور‬

‫ﮔﺮ ز ﺗﻮ راﺿﯿﺴﺖ دل‪ ،‬ﻣﻦ راﺿﯽ ام‬ ‫‪699‬‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﺗﮑﻠﯿﻒ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫در‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻨﺤﻨﯽ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﺎر‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﻌﺮض‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫اﻋﺮاﺿﯽ‬

‫ام‬

‫ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﺗﺤﻔﻪ آن را آر‪ ،‬اي ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺮ درم‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ او ﭼﻮﻧﺴﺖ؟ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﭼ‪‬ﻨﺎن‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺟ‪‬ﻨﺎن‬

‫ﻣﺎدر و ﺑﺎﺑﺎ و اﺻﻞ ِ ﺧﻠﻖ اوﺳﺖ‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن ﮐﺲ ﮐﻪ دل داﻧﺪ ز ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺴﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫در‬

‫ﻧﮏ‬

‫آن‬

‫دل‬

‫دل‬

‫ﺑﻪ‬

‫آوردم‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪:‬‬

‫ﻣﺎدران‬ ‫دل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫آن دﻟﯽ آور ﮐﻪ ﻗﻄﺐِ ﻋﺎﻟﻢ اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ِ ﺟﺎن ِ ﺟﺎن ِ ﺟﺎن ِ آدم اوﺳﺖ‬

‫ِﺑﺮ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻧﻬﯽ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫از ﺑﺮاي آن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﺮدي‬

‫ﭘﺲ‬

‫دل‬ ‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫دل ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻮر و‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪة‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫آوردم‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﺒﺰوار‬

‫اي‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫دل‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫دل‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪ :‬اﯾﻦ ﮔﻮرﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ؟ اي ﺟﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫رو ﺑﯿﺎور آن دﻟﯽ ﮐﺎو ﺷﺎه ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬آن دل زﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﻟَﺴﺖ‬

‫ﺳﺒﺰوار‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫آن‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫از‬

‫دل‪،‬‬

‫أَ‬

‫روز‬

‫زاﻧﮑﻪ او "ﺑﺎز" اﺳﺖ و‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﺷﻬﺮ ِ زاغ‬ ‫ور‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻧﺮﻣﯽ‪،‬‬ ‫از‬

‫آري‪،‬‬

‫ﻧﻔﺎﻗﯽ‬ ‫ﺗﮑﻠﻒ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫دل‬ ‫اﻣﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺳﺒﺰوار‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ز‬

‫اﺳﺘﻤﺎﻟﺖ‪،‬‬

‫اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺿﺪ‪‬ان‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫داغ‬

‫ﻧﺎﺟﻨﺲ‬

‫ارﺗﻔﺎﻗﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﺻﺢ ﮐﻢ ﮐﻨﺪ‬

‫رﻫﯿﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻔﺎﻗﺶ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﮔﺮ‬

‫آوري؟‬

‫ﻣﯿﺮاﺛﯽ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﻦ زاغ ِ ﺧﺲ ِ ﻣﺮدار ﺟﻮ‬ ‫ﭘﺬﯾﺮﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﺰوار‬

‫از‬

‫ﺿﯿﺎ‬ ‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﻔﺎﻗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫را‪،‬‬

‫ِ‬

‫ُﻧﺼﺢ ِ دراز‬

‫دارد‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫ِ‬

‫زآﻧﮑﻪ آن ﺻﺎﺣﺐ دل ِ ﺑﺎ ﮐﺮّ و ﻓﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ دل ﺟﻮ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﯽ ﺟﺎن ﻧﻪ اي‬

‫ﺟﻨﺲ ِ دل ﺷﻮ‪ ،‬ﮔﺮ ﺿﺪ‪ ‬ﺳﻠﻄﺎن ﻧﻪ اي‬

‫آﻧﮑﻪ ز‪‬رق او ﺧﻮش آﯾﺪ ﻣﺮ ﺗﻮ را‬

‫او‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺑﺮ ﺧﻮي و ﺑﺮ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ زﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻃﺒﻊ ِ ﺗﻮ وﻟﯽ اﺳﺖ و ﻧﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺧﺪا‬

‫در‬

‫ﮐﺪﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫راﻧﯽ‪،‬‬

‫دﻣﺎﻏﺖ‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﮏ و ﻋﻨﺒﺮ ﭘﯿﺶ ِ ﻣﻐﺰت ﮐﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫زاغ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫رو‬

‫ﻫﻮا‬

‫رو‬

‫ﻫﻮا‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺬار‬ ‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮي‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﺪ‪ ‬ﻧﺪارد اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬و آﻫﻮي ﻣﺎ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻣﺸﺎﻣﺖ‬ ‫آن‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺸﮑﺖ‬ ‫ﮔﺮﯾﺰد‬

‫ﻧﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﺸﺎم‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﯿﻮب‬ ‫ﺧﺎص‬

‫رﺳﺪ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮﯾﺖ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬ ‫آﺧﻮر‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﻋﻨﺒﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫در‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫‪ .42‬ﺑﻘﯿﮥ ﻗﺼﮥ آﻫﻮ و آﺧﻮر ﺧﺮان‬ ‫روزﻫﺎ‬

‫آن‬

‫آﻫﻮي‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺎف‪‬‬

‫در‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫در‬

‫اﺻﻄﺒﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻣﻀﻄﺮب در ﻧﺰع‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯽ ز ﺧﺸﮏ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﺣﻘﻪ ﻣﻌﺬب‪ ،‬ﭘﺸﮏ و ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫ﯾﮏ ﺧﺮش ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﮐﻪ ﻫﺎن‪ ،‬اي ﺑﻮاﻟﻮﺣﻮش‬

‫ﻃﺒﻊ ِ ﺷﺎﻫﺎن دارد و ﻣﯿﺮان ﺧﻤﻮش‬ ‫‪700‬‬

‫و آن دﮔﺮ ﺗﺴﺨﺮ زدي‪ :‬ﮐﺰ ﺟﺰر و ﻣ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫و آن ﺧﺮي ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﺎزﮐﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن ﺧﺮي ﺷﺪ ﺗﺨﻤﻪ‪ ،‬وز ﺧﻮردن ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ رﺳﻢ دﻋﻮت آﻫﻮ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد او ﮐﻪ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬رو اي ﻓﻼن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫اﺣﺘﺮازي‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺎزي‬

‫ﮐﻪ‬

‫آوردﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ارزان‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﺘﮑﯽ‬

‫ﺳﺮﯾﺮ‬

‫اﺷﺘﻬﺎﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻫﻮ ﺑﺎ ﺧﺮ‪ :‬اﯾﻦ ﻃﻌﻤﮥ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ از آن اﺟﺰاي ﺗﻮ زﻧﺪه و ﻧﻮ اﺳﺖ‬

‫ام‬

‫ام‬

‫اﻟﯿﻒ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮﻏﺰاري‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﮔﺮ ﮔﺪا ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺪا رو ﮐﯽ ﺷﻮم؟‬

‫ﻟﺒﺎﺳﻢ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮم‬

‫ﻫﺰاران‬

‫و‬

‫ﻧﺨﻮت‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ام‬

‫ﺳﻨﺒﻞ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫و‬

‫و‬

‫در‬

‫را‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﯽ رود آن ﻃﺒﻊ و ﺧﻮي ﻣﺴﺘﻄﺎب؟‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﺿﻼل‬

‫روﺿﻪ‬

‫آﺳﻮده‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺳﭙﺮﻏﻢ‬

‫ور‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﻻف ﻣﯿﺰن‪ ،‬ﻻف‪ ،‬ﻻف‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎﻓﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻧﺎز‬

‫در‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﻮان‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﻣ‪‬ﻨﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻮد‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺒﺮ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ آن را ﮐﻪ اﺷﻨﻮد ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺸﺎم‬

‫ﺑﺮ ﺧﺮ ِ ﺳﺮﮔﯿﻦ ﭘﺮَﺳﺖ‪ ،‬آن ﺷﺪ ﺣﺮام‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﮏ ﭼﻮن ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻓﺮﯾﻖ؟‬

‫ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ آن رﺳﻮل ِ ﻣﺴﺘﺠﯿﺐ‬

‫رﻣﺰ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ"‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺎﻧﺶ ﻫﻢ از وي ﻣﯽ ر‪‬ﻣ‪‬ﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ذاﺗﺶ ﻣﻼﯾﮏ ﻫﻢ دﻣﻨﺪ‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺎم‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣﮑﺎو‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻤﯿﺰ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﺧﺮ‬

‫اﻧﺎم‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﺮي در ﻣﯿﺎن ِ ﻧﻘﺶ ِ ﮔﺎو‬

‫دور‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪر‪‬د‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻧﺰد‬

‫او‬

‫ﺑﮑﺎوي‪،‬‬

‫ﻃﺒﻊ‬ ‫ﮔﺎو‬

‫ِ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ِ‬ ‫از‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ﮔﺎو‬

‫از‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﮔﺎوي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫"اﻻﺳﻼم‪،‬‬ ‫وي‬

‫ور‬

‫را‬

‫ﺑﺒﻮﯾﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﻓﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫اﻟﺪﻧﯿﺎ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺑ‪‬ﺮﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮔﺎوي ﺧﻮﺷﯽ‪ ،‬ﺷﯿﺮي ﻣﺠﻮ‬

‫‪ .43‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ "إِﻧﱢﯽ أَري ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﻊ‪ ‬ﺑ‪‬ﻘَﺮات‪ ‬ﺳ‪‬ﻤﺎنٍ ﯾﺄْﮐُﻠُﻬ‪‬ﻦﱠ ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﻊ‪ ‬ﻋ‪‬ﺠﺎف‪ ،"‬ﮔﺎوان ﻻﻏﺮ را ﺧﺪا ﺑﻪ ﺻﻔﺖ‬ ‫ﺷﯿﺮان ﮔﺮﺳﻨﻪ آﻓﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ آن ﻫﻔﺖ ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻪ را ﺑﻪ اﺷﺘﻬﺎ ﻣﯿﺨﻮردﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ آن ﺧﯿﺎﻻﺗﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻫﻔﺖ‬ ‫در‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﮔﺎو‬ ‫درون‬

‫ِ‬

‫ﺻﻮرت ﮔﺎوان در آﯾﻨﮥ ﺧﻮاب ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﯿﺮ ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪي‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‪‬‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﯿﺐ را ﺷﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﭘﺮوري‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻻﻏﺮي‬

‫آن‬

‫ﻻﻏﺮان‬

‫ﻧﺒﻮدﻧﺪي‬

‫ﺧﻮران‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﻮردﺷﺎن‬ ‫ورﻧﻪ‬

‫آن‬

‫ﮔﺎوان‬

‫ﻫﻔﺖ‬ ‫را‬

‫ﭘﺲ ﺑﺸﺮ آﻣﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮد‪ ‬ﮐﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﯿﺮ در وي ﻣﺮد ﺧﻮار‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد‬ ‫ﮔﺎو‬ ‫ور‬

‫ﺧﻮش‬

‫را‬ ‫ﺗﻦ‬ ‫ﮐﺸﯽ‬

‫واﺧﻮرد‪،‬‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن‪،‬‬

‫ﻓﺮدش‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﺻﺎف‬

‫ﮔﺮدد‬

‫د‪‬رد‬

‫اﮔﺮ‬

‫دردش‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﺑﺎ او ﺳﺮ ﺻﺪق و ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﮔﺎو ﺗﻦ را ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﯽ ﭘﺮوري؟‬ ‫‪701‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﯾﮏ دردي ز ﺟﻤﻠﮥ دردﻫﺎ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫واﮔﺬارد‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫وارﻫﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬ ‫او‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻣﺮدﮔﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫ﺳﻬﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫‪ .44‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﮐﺸﺘﻦ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﺮوس را و ﻣﺬﻣﺖ او اﺷﺎرت ﺑﻪ ﻗﻤﻊ و ﻗﻬﺮ ﮐﺪام ﺻﻔﺖ‬ ‫ﺑﻮد از ﺻﻔﺎت ﻣﺬﻣﻮﻣﺎت ﻣﻬﻠﮑﺎت در ﺑﺎﻃﻦ ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫زاغ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺤﻮس؟‬

‫ﭘﺮ‬

‫اي ﺧﻠﯿﻞ ﺣﻖ ﭼﺮا‬

‫ُﮐﺸﺘﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﺧﺮ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن را ﻣﻮ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ اﺳﺖ او و ﺑﺲ ﺷﻬﻮت ﭘﺮَﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺴﺒﺢ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻬﻠﻞ ﮔﺮدم آن را ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﮔﺮدم‬

‫ُﮐﺸﺘﯽ ﺧﺮوس؟‬

‫اي‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫دادار‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ز‬

‫وﺻﯽ‬

‫آدم‬

‫را‬

‫دام‬

‫ﺷﺮابِ زﻫﺮﻧﺎك‪ ‬ژاژ‬

‫آن‬ ‫از‬ ‫ِ‬

‫ﻧﻨﮕﺶ‬ ‫زﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﮑﺮدي‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫زر و ﺳﯿﻢ و ﮔﻠﻪ و اﺳﺒﺶ ﻧﻤﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬

‫ﻟﻨﺞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺮﻧﺠﯿﺪه‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺎﺑﺎش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻮاﻫﺮﻫﺎ‬

‫ﺗﺮش‬ ‫ز‬

‫آوﯾﺨﺖ‬

‫ﺧَﻮش‬

‫ﻣﻌﺪﻧﻬﺎي‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺷﮑﺎر‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬ ‫ﺗﺮش‬

‫ﮐﺮد آن ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪه را‬

‫ﺧﺼﯽ‬ ‫را‬

‫را‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺗﺮﻧﺞ‬

‫ﺣﻖ ﭘﯿﺶ ﮐﺶ‬

‫ﮔﯿﺮ اﯾﻦ دام ِ دﮔﺮ را‪ ،‬اي ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬زﯾﻦ اﻓﺰون ده‪ ،‬اي ﻧﻌﻢ اﻟﻤﻌﯿﻦ‬

‫ﺛﻤﯿﻦ‬

‫اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﻦ‬

‫ﭼﺮب‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺷﺮاﺑﺎت‬

‫و‬

‫و‬

‫دادش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺪد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺮّ و ﭘ‪‬ﺮ دﻟﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدوار‬

‫ﺗﺎ‬

‫دام‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫رﺳﻨﻬﺎي‬

‫و‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺒﻨﺪﻣﺸﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺤﺒﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﻣﺮدان‬

‫ﻣ‪‬ﺴ‪‬ﺪ‬ ‫ﺑ‪‬ﮕﺴﻠﻨﺪ‬ ‫ﺟﺪا‬

‫دام دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﻫﻢ اي ﺳﻠﻄﺎن ِ ﺗﺨﺖ‬

‫دام ِ ﻣﺮد اﻧﺪاز ِ ﺣﯿﻠﺖ ﺳﺎز ِ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﻤﺮ و ﭼﻨﮓ آورد در ﭘﯿﺶ و ﻧﻬﺎد‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ازل‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﭘﺮده ﻫﺎ در ﺑﺤﺮ او از ﮔﺮد ﺑﺴﺖ‬

‫آب از ﻫﺮ ﺳﻮ ﻋﻨﺎن را وا ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻏﺒﺎري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﺠﺎم‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺿﻼل‬

‫زد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ آر از ﻗﻌﺮ ِ ﺑﺤﺮ ِ ﻓﺘﻨﻪ ﮔﺮد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دام‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫در ﮐﻤﻨﺪ آرم‪ ،‬ﮐﺸﻤﺸﺎن ﮐﺶ ﮐﺸﺎن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺲ زد اﻧﮕﺸﺘﮏ ﺑﻪ رﻗﺺ اﻧﺪر ﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﺮاد‬

‫و‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫رو و‪،‬‬ ‫ﻗﺪ‪‬‬

‫رﺳﯿﺪم‬

‫ﺧﻤﺎر‬ ‫دﻟﺒﺮان‬

‫ﮐﻪ ﺑﺴﻮزد ﭼﻮن ﺳﭙﻨﺪ اﯾﻦ دل ﺑﺮ آن‬

‫ﺧﺎل و‪ ،‬اﺑﺮو و‪ ،‬ﻟﺐ ﭼﻮن ﻋﻘﯿﻖ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫رﻗﯿﻖ‬

‫و‬

‫ﻧﺴﺘﺮن‬

‫ﺻﻔﺎي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺮو‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎي‬ ‫ﻋﺎرض‬ ‫ﺧﺮاﻣﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪه‬

‫زوﺗﺮ‪،‬‬

‫در‬

‫ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد را ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﮐﻪ ز ﻋﻘﻞ و ﺻﺒﺮ ِ ﻣﺮدان ﻣﯽ ﻓﺰود‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫زﻧﺎن‬

‫او‬

‫ﺗﮓ‬

‫واﻓﮑﻨﻢ‬

‫درﯾﺎ‬

‫آن‬ ‫در‬

‫ﭼﻤﻦ‬ ‫‪702‬‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﺧُﻮر‬

‫ﺧﺪ‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دﯾﺪ آن ﻏﻨﺞ‪ ،‬ﺑﺮﺟﺴﺖ او ﺳﺒﮏ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫و‬

‫واﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻧﮓ‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫از‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻨﮏ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫زآن ﮐﺮﺷﻢ و زآن دﻻل ﻧﯿﮏ و ﺷﻨﮓ‬

‫‪ .45‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ ﺧَﻠَﻘْﻨَﺎ اﻟْﺈِﻧْﺴﺎنَ ﻓ‪‬ﯽ أَﺣ‪‬ﺴ‪‬ﻦِ ﺗَﻘْﻮِﯾﻢٍ اﻟﯽ آﺧﺮﻫﺎ و آﯾﻪ و‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﻧُﻌ‪‬ﻤ‪‬ﺮْه‪ ‬ﻧُﻨَﮑﱢﺴ‪‬ﻪ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ اﻟْﺨَﻠْﻖِ‬ ‫اﻓﻼ ﯾﻌﻘﻠﻮن‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ آدم را ﻣﻠﮏ ﺳﺎﺟﺪ ﺷﺪه‬ ‫ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻠﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آو‪‬خ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آدم‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻣﻌﺰول‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮو زﯾﻦ ﺧﻠﺪ و زﯾﻦ ﺟﻮق ِ ﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫زﯾﺴﺘﯽ‬

‫ﺟﺮﻣﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻓﺰون‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻌﺪ از ﻋﺰ‪ ،‬اﯾﻦ اذﻻل ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن داد اﺳﺖ و‪ ،‬اﯾﻨﺖ داورﯾﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﻨﺎن؟‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻼ‪،‬‬ ‫ﺣﻠﻪ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدي‬ ‫ز‬

‫ﭘﺮّد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮگ از ﺷﺎخ در ﻓﺼﻞ ِ ﺧﺰان‬

‫آن رﺧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎب او ﺑ‪‬ﺪ ﻣﺎه وار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮﺳﻤﺎر‬

‫و آن ﺳﺮ و آن ﻓﺮق ﮔﺶ ﺷﻌﺸﻊ ﺷﺪه‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫و آن ﻗﺪ ﺻﻒ در‪ ‬ﻧﺎزان ﭼﻮن ﺳﻨﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ در ﭘﯿﺮي دو ﺗﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻤﺎن‬

‫زاغ‬

‫وز‬

‫ﺗﺸﻨﺞ‬

‫روي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫داغ‬

‫داغ‬

‫زور‬

‫ﺷﯿﺮش‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻫﺮة‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺷﺪه‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫اي‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﺑﺮف‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺮﮔﺲ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﭘﺮّ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫رﻧﮓ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫زﻋﻔﺮان‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫اي‬

‫آﻧﮑﻪ ﻣﺮدي در ﺑﻐﻞ ﮐﺮدي ﺑﻪ ﻓﻦ‬ ‫ﭘﮋﻣﺮدﮔﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺳﺴﺘﯽ‬

‫او‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫اﻋﻀﺎ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮﻧﺪش‬ ‫زﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﺸﺖ‪‬‬ ‫و‬

‫اﺻﻠﻊ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻗﺮﯾﻨﺶ‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫دق‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن ﺳﺴﺘﯿﺶ رﺷﮏ رﺳﺘﻢ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ذوق‬

‫ذره ذره اش در ﺷﻌﺎع ِ ﻧﻮر ِ ﺷﻮق‬

‫ﺛﻤﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﺑﺮ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫زرد و ﺑﯽ ﻣﻐﺰ آﻣﺪه ﭼﻮن ﺗﻞ ّ ﮐﺎه‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ زﻟﺖ ﮐﺮد آن ﺑﺎغ‪ ،‬اي ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ از او آن ﺣﻠـّﻪ ﻫﺎ ﮔﺮدد ﺟﺪا‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﺷﺎﻫﺪي‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫او‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺶ ﻣﯿﺮاﻧﺪ از ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺮم ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد دﻋﻮي‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺣ‪‬ﻠﻞ‪ ،‬ﻣﻠﮏ ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﻣﺮدﮔﯿﺴﺖ‬

‫‪ .46‬ﺗﻔﺴﯿﺮ آﯾﻪ إِﻻ اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ آﻣ‪‬ﻨُﻮا و‪ ‬ﻋ‪‬ﻤ‪‬ﻠُﻮا اﻟﺼ‪‬ﺎﻟ‪‬ﺤﺎت‪ ‬ﻓَﻠَﻬ‪‬ﻢ‪ ‬أَﺟ‪‬ﺮٌ ﻏَﯿﺮُ ﻣ‪‬ﻤ‪‬ﻨُﻮنٍ‬ ‫ورا‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‪،‬‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻮرش‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺧﺎرﻫﺎ‬

‫ﺟﺮﻣﺶ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫واﺳﺘﺎﻧﯿﻢ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫زﯾﻮر‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺰاﻧﺶ‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺣ‪‬ﻠﻞ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮﺗﻮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫‪703‬‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬ ‫ز‬

‫و‬

‫اي‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫وﺟﻮد‬

‫آن ﺟﻤﺎل و ﻗﺪرت و ﻓﻀﻞ و ﻫﻨﺮ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﺮدﻧﺪ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫آﻓﺘﺎبِ ﺣ‪‬ﺴﻦ ﮐﺮد اﯾﻦ‬

‫اﺳﺘﺎرﻫﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫آن‬

‫ﺟﺎﯾﮕﺎه‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫وا‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪،‬‬

‫ﺳﻮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺳﻔﺮ‬ ‫دﯾﻮارﻫﺎ‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫و‬

‫آﻧﮑﻪ ﮐﺮد او ﺑﺮ ر‪‬خ ﺧﻮﺑﺎﻧﺖ دﻧﮓ‬

‫ﻧﻮر ِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ از ﺷﯿﺸﮥ ﺳﻪ رﻧﮓ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي رﻧﮓ رﻧﮓ آن ﻧﻮر را‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ُﮐﻦ ﺑﯽ ﺷﯿﺸﻪ دﯾﺪن ﻧﻮر را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻗﺎﻧﻌﯽ‬

‫ِ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻫﺎي‬

‫داﻧﺶ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫رﻧﮕﺖ‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫رﻧﮕﯿﻦ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﻧﮕﺎه‬

‫دﻧﮓ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﯿﺮي‪،‬‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬ ‫ﻓﺘﺎ‬

‫اي‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﮐﺮدي ﺷﮑﺮ و ﺳﻌﯽ ﻣﺠﺘﻬ‪‬ﺪ‬

‫ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﮐﻪ ﺻﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﺎزت دﻫﺪ‬

‫ﮔ‪‬ﺮي‬

‫ﮐﻪ ﺷﺪﺳﺖ آن ﺣﺴﻦ از ﮐﺎﻓﺮ ﺑﺮي‬

‫أﻋﻤﺎﻟﻬﻢ‬

‫أﻣﮥ‬

‫ﺑﺎﻟﻬﻢ‬

‫ُﺷﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ و ﻫﻨﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور ﻧﮑﺮدي ﺷﮑﺮ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺧﻮن‬ ‫أﻣﮥ‬

‫أَﺿَﻞﱠ‬

‫اﻟﮑﻔﺮان‬

‫ﮔﻢ ﺷﺪ از ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﯽ و ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺸﯽ و ﺷﮑﺮ و‬ ‫ﮐﻪ‬

‫"أَﺿَﻞﱠ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫أَﻋ‪‬ﻤﺎﻟَﻬ‪‬ﻢ‪،"‬‬

‫وداد‬

‫رﻓﺖ ز اﻧﺴﺎن ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺎردﺷﺎن ﺑﻪ ﯾﺎد‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﺮان‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫دﻫﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻗﺮﺿﻮا‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺻﺪ دوﻟﺖ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭘﯿﺶ ِ رو‬

‫ُﺷﺮب ﮐﻢ ﮐﻦ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﻮض ﮐﻮﺛﺮي ﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك‪ ‬وﻓﺎ آﻧﮑﺲ ﮐﻪ رﯾﺨﺖ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺻﯿﺪ‪ ‬دوﻟﺖ زو ﮔﺮﯾﺨﺖ؟‬

‫ﺧﻮش ﮐﻨﺪ آن دل ﮐﻪ أَﺻ‪‬ﻠَﺢ‪ ‬ﺑﺎﻟﻬﻢ‬

‫اﻧﺰاﻟﻬﻢ‬

‫رﻓﺘﻪ‬ ‫ده‬

‫ﻗﺮض‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ زﯾﻦ‬

‫اي اﺟﻞ‪ ،‬وي‬ ‫وا‬

‫دﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺻﻮﻓﯿﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ز‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬ ‫دوﻟﺖ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫آﯾﻨﺪه‬

‫ﻣﻦ‬

‫رد‪‬‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫اﻟﺘﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ُﺗﺮك‪ ،‬ﻏﺎرت ﺳﺎز ده‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑ‪‬ﺮدي زﯾﻦ ﺷﮑﻮران ﺑﺎز ده‬

‫آن‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻣﻨﻌﻢ ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ از رﺧﺖ‪ ‬ﺟﺎن‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ‬

‫درﺑﺎﺧﺘﯿﻢ‬

‫واﯾﺸﺎن‬ ‫و‬

‫اﺻﺤﺎبِ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮ اﯾﺸﺎن راﺳﺖ دوﻟﺖ در ﻗﻔﺎ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫اي‬

‫اﻻﯾﻤﺎن‬ ‫دﮔﺮ‬

‫أَﺻ‪‬ﻠَﺢ‪‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﺮﻗﻪ‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺴﺘﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ ﻋﻮض دﯾﺪﯾﻢ آﻧﮕﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﻮض !‬

‫رﻓﺖ از ﻣﺎ ﺣﺎﺟﺖ و ﺣﺮص و ﻏﺮض‬ ‫زدﯾﻢ‬

‫ز آبِ ﺷﻮر و ﻣ‪‬ﻬﻠﮑﯽ ﺑﯿﺮون ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺣﯿﻖ‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﻓﺎﺋﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮت‬

‫رﯾﺰﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﭘﺎك‬

‫را‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‪‬‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻗﻔﻞ‬

‫اي‬

‫ِ‬

‫ﺷﻬﯿﺪان‬ ‫ﻣﺸﮑﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ز‬

‫ﺷﻬﯿﺪﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻏﺎزي‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫اﺳﯿﺮان‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻟﻄﻔﺶ‬

‫‪704‬‬

‫را‬

‫ﻧﺎز‬

‫آﻣﺪه‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮان‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻏﺰا‬

‫و‬

‫ﻣﺮي‬

‫ﺑﺎروي‬

‫ﻧﺼﺮت‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺼﺮت‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺴﻤﻞ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺎ‬

‫اﻣﯿﺪي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫در‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫را‪،‬‬

‫اﮐﻤﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪﻫﺎﺳﺖ‬

‫و آﻧﭽﻪ اﯾﻨﺠﺎ آﻓﺘﺎب‪ ،‬آن ﺟﺎ ﺳﻬﺎﺳﺖ‬

‫در ﻋﺪم‪ ،‬ﻫﺴﺖ‪ ،‬اي ﺑﺮادر ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﯾﺨْﺮِج‪‬‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺘﮑﺪه‬

‫اﻟْﺤ‪‬ﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﻦَ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﮐﺎرﻧﺪه‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫آن‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دم‪،‬‬

‫اﻟْﻤ‪‬ﯿﺖ‪‬‬ ‫ﺗﻬﯽ‬

‫اﻧﺒﺎرش‬ ‫ز‬

‫از‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺰاﻧﮥ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺒﺪع‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫راز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺒﺪع‬

‫ﺿﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻋﺪم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎد و ﺧﻮش ﻧﯽ ﺑﺮ اﻣﯿﺪ‪ ‬ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﯽ ﻓﻬﻢ و ذوق‪ ،‬آرام و ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﺑﻐﺪادي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫اﺑﺨﺎز‬

‫را‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮐﻪ‬

‫آرد زو‬

‫ﻋﻄﺎﻫﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ آرد ﻓﺮع ﺑﯽ اﺻﻞ و ﺳﻨﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫آن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﭘﯿﭽﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫در‬ ‫اي‬

‫ﺑﺎﻻ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫رواﻧﻪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻋﻠﯿﻞ‬ ‫ﻃﺮف‬

‫ﻣﺘﺼﺮف‬

‫ﮐﻒ‪،‬‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯿﻢ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﻤﻮدت‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﺑﺎد را ﻧﻪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ و دﻟﯿﻞ‬

‫دﯾﺪة‬

‫را‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﻋ‪‬ﺪ‪‬م‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﮐﻒ ﺑﻪ ﺣﺲ ﺑﯿﻨﯽ و‪ ،‬درﯾﺎ از دﻟﯿﻞ‬ ‫اﺛﺒﺎت‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫دم‬

‫ﺧﺎك از ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﺮ آﯾﺪ ﺑﺮ ﻋﻼ؟‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﺑﺪان‬

‫واﻗﻒ‬

‫‪ .47‬در ﻣﺜﺎل ﻋﺎﻟﻢ ِ ﻧﯿﺴﺖ‪ ‬ﻫﺴﺖ ﻧﻤﺎ و ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺖ‪ ‬ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻤﺎي‬

‫ﺑﺤﺮ را ﭘﻮﺷﯿﺪ و‪ ،‬ﮐﻒ ﮐﺮد آﺷﮑﺎر‬ ‫ﻣﻨﺎرة‬

‫ﺿﺪ‪،‬‬

‫ﻣﮑﻨﻮن‬

‫ﺑﯽ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫ﻧﺪارد‬

‫آﺷﮑﺎرا‬

‫ﻗﺎل‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻗﯿﻞ‬ ‫داﺷﺘﯿﻢ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫وي‬

‫ﻧﻌﺎﺳﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ ﺧﯿﺎل و ﻧﯿﺴﺖ دﯾﺪ؟‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﻬﺎن‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﻋﺪم را ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﻧﻈﺮ؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺎن ﮐﺮد آن ﺣﻘﯿﻘﺖ از ﺑ‪‬ﺼ‪‬ﺮ؟‬

‫ﺑﺎف‬

‫ﮐﻪ‬

‫د‪‬رد‬

‫ﺻﺎف‬

‫زود‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﺳﯿﻢ از ﮐﻒ رﻓﺘﻪ و‪ ،‬ﮐﺮﺑﺎس ﻫﯿﭻ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﺎدوﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ آن ﺗﺎﺟﺮﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﻤﻮده‬

‫ﺧﺮﯾﻢ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎﻫﺘﺎب‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﮐﯿﺴﻪ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫وز‬

‫ﻋﻘﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎت‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫ﺳﯿﻢ‬

‫اوﺳﺘﺎد‪‬‬ ‫ﻣﻬﺘﺎب‬

‫ﺑﺮُﺑﺎﯾﻨﺪ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﺮﺑﺎس‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫ﭘﯿﻤﺎﯾﻨﺪ‬ ‫ﮔﻮن‪،‬‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬

‫ﭘﯿﭻ‬ ‫ﮔﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻧﻤﻮدي‬ ‫ﺑﺎزرﮔﺎن‬ ‫از‬

‫ﺳﺎﺣﺮاﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺪ او ﺳﯿﻢ ﻋﻤﺮت‪ ،‬اي رﻫﯽ‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ز‬

‫ﻗﻞ‬

‫اﻋﻮذت‬

‫ﻣﯿﺪﻣﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮه‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫آن‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﻟﻐﯿﺎث‬

‫ﺳﺎﺣﺮات‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺮ ﺧﻮان از زﺑﺎن ِ ﻓﻌﻞ ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﻌﺮﺿﺎن‬ ‫و‪،‬‬

‫را‬ ‫زر‬

‫او‬

‫ﻣﻬﺘﺎبِ‬

‫او‬

‫ز‬ ‫ﮐﺮﺑﺎس‬

‫ﻧﻔﺎﺛﺎت‬

‫اﻓﻐﺎن‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث‪،‬‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﻪ زﺑﺎن ﻗﻮل ﺳ‪‬ﺴﺖ اﺳﺖ اي ﻋﺰﯾﺰ‬ ‫‪705‬‬

‫ﻫﻤﺮﻫﻨﺪ‬

‫ز آن ﯾﮑﯽ واﻓﯽ و‪ ،‬اﯾﻦ دو ﻏﺪرﻣﻨﺪ‬

‫زﻣﺎﻧﻪ‬

‫در‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﯾﺎران و‪ ،‬دﯾﮕﺮ رﺧﺖ و ﻣﺎل‬

‫و آن ﺳﻮم واﻓﯿﺴﺖ آن ﺣﺴﻦ اﻟﻔﻌﺎل‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫از‬

‫ﻗﺼﻮر‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫روز‬

‫اﺟﻞ‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﯾﺎر ﮔﻮﯾﺪ از زﺑﺎن ِ ﺣﺎل ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺳﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻌﻞ ِ ﺗﻮ واﻓﯽ اﺳﺖ‪ ،‬زآن ﮐﻦ ﻣﻠﺘﺤ‪‬ﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﻟﯿﻦ‬

‫ﮔﻮرت‬

‫ِ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫َﻟﺤ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻗﻌﺮ ِ‬

‫‪ .48‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ ﺷﺮﯾﻒ ﻻ ﺑﺪ ﻣﻦ ﻗﺮﯾﻦ ﯾﺪﻓﻦ ﻣﻌﮏ و ﻫﻮ ﺣﯽ و ﺗﺪﻓﻦ ﻣﻌﻪ و أﻧﺖ ﻣﯿﺖ‪،‬‬

‫ان ﮐﺎن ﮐﺮﯾﻤﺎ اﮐﺮﻣﮏ و ان ﮐﺎن ﻟﺌﯿﻤﺎ اﺳﻠﻤﮏ‪ ،‬و ذﻟﮏ اﻟﻘﺮﯾﻦ ﻋﻤﻠﮏ ﻓﺎﺻﻠﺤﻪ ﻣﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ‪ ،‬ﺻﺪق‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‪،‬‬

‫رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﻓﺎﺗﺮ‬

‫ﯾﺎرت‬

‫ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﻟﺤﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫رﻓﯿﻖ‬

‫ﻣﺎرت‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﯾﻦ ﻋﻤﻞ‪ ،‬وﯾﻦ ﮐﺴﺐ‪ ،‬در راه ﺳ‪‬ﺪاد‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد‪ ،‬اي ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﯽ اوﺳﺘﺎد؟‬

‫دون ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﺒﯽ ﮐﻪ در ﻋﺎﻟﻢ رود‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اوﻟﺶ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫آﻧﮕﺎﻫﯽ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺘﻌﯿﻨﻮا‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﺤﺮف‬

‫ﯾﺎ‬

‫ذا‬

‫اﻟﻨﻬﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻃﻠﺐ‬

‫اﻟﺪر‪‬‬

‫اﺧﯽ‬

‫وﺳﻂ‬

‫ان‬

‫راﯾﺘﻢ‬

‫در‬

‫اﻟﺼﺪف‬

‫ﻧﺎﺻﺤﯿﻦ‬

‫دﺑﺎﻏﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫وﻗﺖ‬

‫دم‪،‬‬

‫آﻫﻨﮕﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫آﻣﻮزي‪،‬‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫و‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬ ‫اﻃﻠﺐ‬

‫ٍ‬ ‫اﻟﻔﻦّ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﺧﻮاﺟﮕﯽ‬

‫ار‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫دﻟﻖ‬

‫اﺣﺘﺸﺎم‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﻠﺒﺲ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﺮﻓﺖ‬

‫ز‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﻗﻮﻟﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﻓﻘﺮ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬آن ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻗﺎﯾﻢ اﺳﺖ‬ ‫داﻧﺶ‪،‬‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﺎدروا‬

‫ﻃﺮﯾﻘﺶ‬

‫اﻧﻮار‬

‫ارﺷﺎد‪‬‬

‫اﻟﺘﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫اﻧﺼﻔﻮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻫﻠﻬﺎ‬ ‫اﻟﺤﺮَف‬

‫ارﺑﺎب‬ ‫ﻻ‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ِ‬

‫اﺳﺘﺎدي‬

‫ذل‬

‫آن‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﭘﻮش‪،‬‬

‫اﻧﺪوزي‪،‬‬

‫ﺗﺴﺘﻨﮑﻔﻮا‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫در‬

‫ﻃﺮﯾﻘﺶ‬

‫ﻧﯽ زﺑﺎﻧﺖ ﮐﺎر ﻣﯽ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻓﻌﻠﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫رﺟﺎل‬

‫ﻧﯽ ز راه دﻓﺘﺮ و‪ ،‬ﻧﯽ ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫ز ﺟﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫از‬

‫زﺑﺎن‬

‫در دل ﺳﺎﻟﮏ اﮔﺮ ﻫﺴﺖ آن رﻣﻮز‬

‫رﻣﺰ‬

‫داﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﻫﻨﻮز‬

‫آن‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫"أَ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮﺣﺖ‬

‫داده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺤﻠﺒﯽ‬

‫از‬

‫داﻧﺶ ِ آن را ﺳﺘﺎﻧﺪ ﺟﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﺶ‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻧﺪرون‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﻨﻮز‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬ ‫ﻣﻨﻔﺬي‬

‫ﺷﺮح‬

‫از‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫داري‬

‫ﺧﺎرج‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫در‬ ‫ﺑﺤﺮ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﻃﺎﻟﺒﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻧﻨﮓ‬

‫آﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ أَ ﻟَﻢ‪ ‬ﻧَﺸْﺮَح‪ ‬ﻧﻪ ﺷﺮﺣﺖ ﻫﺴﺖ ﺑﺎز؟‬

‫ز‬

‫راه‬

‫ﭼﺮا‬ ‫دار‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻟَﻢ‪‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﺎﻟﮏ‬

‫ﻧَﺸْﺮَح‪"‬‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ات‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻢ‬ ‫ﺣﺎﻟﺒﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﻐﺎر؟‬

‫از‬

‫آب‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫از‬

‫ﻏﺪﯾﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﺗﻮ ﺷﺮح ﺟﻮ و ﮐﺪﯾﻪ ﺳﺎز؟‬ ‫‪706‬‬

‫درﻧﮕﺮ در ﺷﺮح ِ دل‬

‫ﺗﺎ‬

‫در اﻧﺪرون‬

‫ﻃﻌﻨﮥ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺒﺼﺮون"‬

‫"ﻻ‬

‫‪ .49‬در ﻣﻌﻨﯽ آﯾﻪ و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﮑُﻢ‪ ‬اﯾﻨﻤﺎ ﮐﻨﺘﻢ‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﭘ‪‬ﺮ ﻧﺎن ﺗﻮ را ﺑﺮ ﻓﺮق ِ ﺳﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﻟﺐِ ﻧﺎن‬

‫در ﺳﺮ ﺧﻮد ﭘﯿﭻ و‪ ،‬ﻫ‪‬ﻞ ﺧﯿﺮه ﺳﺮي‬

‫رو در ِ دل زن‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺮ ﻫﺮ دري؟‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺗﻮ آب ﺟﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫زاﻧﻮﺋﯽ‬

‫آبِ‬

‫ِ‬

‫در ﺑﻪ در‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﺧﻮد زﯾﻦ و آن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮت ﻧﺎن اﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺖ اﻧﺪر آب‬

‫وز ﻋﻄﺶ وز ﺟﻮع ﮔﺸﺘﺴﺘﯽ ﺧﺮاب‬

‫ﭘﯿﺶ آب و‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻢ آبِ ﺑﺎ ﻣﺪد‬

‫ﺳﺪ‬

‫اﺳﺐ زﯾﺮ ران و ﻓﺎرس‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺳﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻠﻒ‬

‫و‬

‫اﺳﺐ ﺟﻮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﺐ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ اﺳﺐ ﮐﻮ؟‬

‫ﻫﯽ ﻧﻪ اﺳﺐ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺗﻮ ﭘﺪﯾﺪ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﺧﻮد اﺳﺒﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ؟‬

‫ﭘﯿﺶ ِ روي اوﺳﺖ آن‬

‫اﻧﺪر آب و‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ز آبِ روان‬

‫ﻣﺴﺖ ﭼﯿﺰ و ﭘﯿﺶ روي اوﺳﺖ ﭼﯿﺰ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻬﺮ در ﺑﺤﺮ و‪ ،‬ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺤﺮ ﮐﻮ؟‬

‫و آن ﺧﯿﺎل ﭼﻮن ﺻﺪف دﯾﻮار ِ او‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﺴﺖ‪ ‬آن و‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫ﺑﻨﺪ‪‬‬ ‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫"آن‬

‫ِ‬

‫ﺣﺠﺎﺑﺶ‬

‫ﮐﻮ؟"‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺷﺪه‬

‫او‬

‫زآﻧﭽﯿﺰ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫اﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎبِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ش‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫رﻓﻊ‬

‫ﺳﺪ‪‬‬

‫ﭼﺸﻢ ِ اوﺳﺖ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﮔﻮش‬

‫او‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺷﺮح‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺶ‬ ‫او‬

‫ﺳﺪش‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻫﻮش ﺑﺎ ﺧﻮد دار‪ ،‬اي ﻣﺪﻫﻮش ِ او‬

‫‪ .50‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ ﺷﺮﯾﻒ "ﻣﻦ ﺟﻌﻞ اﻟﻬﻤﻮم ﻫﻤﺎ واﺣﺪا ﮐﻔﺎه اﷲ ﺳﺎﺋﺮ ﻫﻤﻮﻣﻪ و ﻣﻦ ﺗﻔﺮﻗﺖ ﺑﻪ‬ ‫اﻟﻬﻤﻮم ﻻ ﯾﺒﺎﻟﯽ اﷲ ﻓﯽ اي واد ﻣﻨﻬﺎ ﻫﻠﮑﻪ"‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺗﻮزﯾﻊ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫اي‬

‫ﺗﺮّه‬

‫ُﺗﺮّﻫﺎت‬

‫آن‬

‫آب ﻫ‪‬ﺶ را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻫﺮ ﺑﯿﺦ ﺧﺎر‬

‫آب‬

‫ﻫﻮﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫آب‬

‫ﻫﻮﺷﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻟﻪ؟‬

‫آﺑﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫را‬

‫ﺧﺲ‬

‫آن‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺰن آن ﺷﺎخ ﺑ‪‬ﺪ را‪ ،‬ﺧﻮ ﮐﻨﺶ‬

‫آب د‪‬ه اﯾﻦ ﺷﺎخ ﺧﻮش را‪ ،‬ﻧﻮ ﮐﻨﺶ‬

‫ﻫﺮ دو ﺳﺒﺰﻧﺪ اﯾﻦ زﻣﺎن‪ ،‬آﺧﺮ ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺷﻮد ﺑﺎﻃﻞ‪ ،‬وز آن روﯾﺪ ﺛﻤﺮ‬

‫آبِ ﺑﺎغ‪ ،‬اﯾﻦ را ﺣﻼل‪ ،‬آن را ﺣﺮام‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫را‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫دادن‬

‫را‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻋﺪل‪،‬‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ده‬

‫ِ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫وﺿﻊ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺿﻌﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ ده‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫وﺿﻊ‬

‫آب‬

‫اﺷﺠﺎر‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻏﻢ‬ ‫ﻧﻬﺎده‬

‫را‬

‫را‬ ‫ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫آب‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﯿﺨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﺑﮑﺶ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻼ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺒﻌﯽ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ِزﺣﯿﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﺮه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﺖ‬

‫ﺑﺮ دل و ﺟﺎن ﮐﻢ ﻧﻪ اﯾﻦ ﺟﺎن ﮐﻨﺪﻧﺖ‬

‫ُﺗﻨﮓ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺳﺮﻣﻪ را در ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺷﺮط ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﮑﯿﺰه‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﺎر ِ دل را ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ از ﺗﻦ ﺷﺮط ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫‪707‬‬

‫ﮔﺮ دﻟﯽ‪ ،‬رو ﻧﺎز ﮐﻦ‪ ،‬ﺧﻮاري ﻣﮑﺶ‬

‫ور ﺗﻨﯽ‪ ،‬ﺷ‪‬ﮑـّﺮ ﻣﻨﻮش و‪ ،‬زﻫﺮ ﭼﺶ‬ ‫ﻣﺪد‬

‫زﻫﺮ‪،‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫دوزخ‬

‫ور‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﺎﻓﻌﺴﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫ُﮐﻨﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﺣﻄﺐ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﺣﻄﺐ‬

‫ﺣﻄﺐ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﺻﻞ اﯾﻦ ﺷﺎخ اﺳﺖ از ﻧﺎر و دﺧﺎن‬

‫اﺻﻞ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﯿﺶ ِ ﺣﺲ‬

‫ﮐﻪ ﻏﻠﻂ ﺑﯿﻦ اﺳﺖ ﭼﺸﻢ ِ ﮐﯿﺶ ِ ﺣﺲ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دل‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ‪ ،‬ﭘﯿﺶ دل آ‪ ،‬ﺟﻬﺪ اﻟﻤﻘﻞ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫ﻧﺪاري‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫در‬

‫دو‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺟﻔﺖ‪‬‬

‫ﺑﻮﻟﻬﺐ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﺎس‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎن‬

‫ﺗﺤﺮّك‬

‫ﺳ‪‬ﺪره‬

‫ور‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﮐﻨﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ دو ﺳﺒﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﺒﺮّك‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻠﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و از ﺗﺤﺮّك ﮔﺮدي اي دل ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫‪ .51‬در ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ رﺑﺎﻋﯽ‬ ‫ﮔﺮ راه روي‪ ،‬راه ﺑﺮت ﺑﮕﺸﺎﯾﻨﺪ‬

‫ور ﭘﺴﺖ ﺷﻮي ﻧﮕﻨﺠﯽ اﻧﺪر ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫زﻟﯿﺨﺎ‬

‫ﻃﺮف‬ ‫ﺑﺮﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪ ﻗﻔﻞ‬

‫در و ره ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ رﺧﻨﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺎﻟﻢ را ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺧﯿﺮه‪،‬‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬ ‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫درﻫﺎ‬

‫واﻧﮕﺎه ﺗﻮ را ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎﯾﻨﺪ‬ ‫ﯾﺎﻓﺖ ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺴﺖ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫وار‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫آﻣﺪي‪،‬‬

‫وز‬

‫ﻣﻮﻃﻨﯽ‬

‫آﻣﺪن‬

‫را‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‬

‫راه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ره‬

‫ﺑﯿﺮاﻫﻪ‬

‫ﻣﯿﺮوي در ﺧﻮاب ﺷﺎدان ﭼﭗ‪ ‬و راﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫داﻧﯽ‬

‫راه‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪ آن ﭼﺸﻢ و‪ ،‬ﺧﻮد ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﯿﻨﯽ در آن ﺷﻬﺮ ﮐﻬﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﺑﻨﺪي؟ ﮐﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﺎر‬

‫ﺑﻨﺪ‪ ‬ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﻮ از ﻏﺮار‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺟﻐﺪ ﮐﯽ در ﺧﻮاب ﺑﯿﻨﺪ ﺟﺰ ﺧﺮاب؟‬

‫ﻣﺸﺘﺮي ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دم‪ ،‬ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داري ﮐﻪ ﻓﺮوﺷﯽ؟ ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﺎﺷﺘﯽ‬

‫از‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫ﮔﺮ در اﻧﺒﺎن ﻣﺮ ﺗﻮ را ﻧﺎﻧﯽ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ور‬

‫ﺑﺨﺴﺒﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻬﺎن‪،‬‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﻧﺎﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﯾﺎ‬

‫راه‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ز‬

‫ره‬

‫ﻫﻢ ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻨﺼﺮف‬

‫ﺟﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ور ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮي‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯿﺖ ﺑﮕﺮاﯾﻨﺪ‬

‫داﻧﯽ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫آن‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫ﺧﺮﯾﺪاران‬ ‫ﺧﺮﯾﺪاران‬

‫را‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺟﺎ‬ ‫ِ‬

‫آﻣﺪن؟‬

‫ﻫﯿﭻ؟‬

‫ﻧﯽ‬

‫را‬

‫رﻓﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫و‬

‫ﻓﺮاﻏﺖ‬ ‫دﻟﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺷﺪي‬

‫‪ .52‬ﻗﺼﮥ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ دﻋﻮي ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮرده اي ﮐﻪ ﮔﯿﺞ ﺷﺪه اي؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﯾﺎﻓﺘﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردﻣﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﯿﺞ ﺷﺪﻣﯽ و ﻧﻪ ﯾﺎوه ﮔﻔﺘﻤﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ِ ﻧﯿﮏ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫‪708‬‬

‫ﻏﯿﺮ اﻫﻠﺶ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎوه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ آن ﯾﺎوه ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬ ‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮم‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﻧﺪش‬

‫از‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻓﺎﺿﻠﺘﺮم‬

‫"رﺳﻮﻟﻢ‬

‫اﻟﻪ"‬

‫از‬

‫ﺧﻠﻖ ﺑﺮ وي ﺟﻤﻊ ﭼﻮن ﻣﻮر و ﻣﻠﺦ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﮑﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﺰوﯾﺮ و‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺦ؟‬

‫ﮔﺮ رﺳﻮل آن اﺳﺖ ﮐﺎﯾﺪ از ﻋﺪم‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﺟﺎ‬

‫آن‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﺮا‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮﯾﻢ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ادﯾﺐ؟‬

‫اي‬

‫داد اﯾﺸﺎن را ﺟﻮاب آن ﺧﻮش رﺳﻮل‬

‫ﮐﺎي ﮔﺮوه ﮐﻮر و ﻧﺎدان و ﻓﻀﻮل‬ ‫از‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﺑ‪‬ﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫آﻣﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از راه و از ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫روان‬

‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫ﺧَﻮش‬

‫از وراي ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ز‬

‫اﺻﻞ‬

‫از‬

‫اﺳﺎس‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫اﺷﮑﻨﺠﺶ‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺟﻨﺲ ِ او ﻫﯿﭻ اﯾﻦ ﺳﺨُﻦ‬

‫ﺷﺎه دﯾﺪش ﺑﺲ ﻧﺰار و ﺑﺲ ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﯿﻠﯽ ﺑﻤﯿﺮد آن ﻧﺤﯿﻒ‬

‫زدن؟‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮ ﺷﯿﺸﻪ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ او را ﺑﺪن‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺳﺮﮐﺸﯽ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﻨﺎزل‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ﻃﻔﻞ‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮان‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫ﻗﻮم‬ ‫ِ‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫او‬ ‫او‬

‫درﺷﺘﯽ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﻓﺸﺮدن‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫راه‪‬‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن را دور ﮐﺮد از ﮔﺮد‪‬‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫از‬

‫راه‬

‫ﻗﻼوزان‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ‬

‫رﺳﯿﺪﯾﺪ‬

‫داري‬ ‫ﻧﺮﻣﯽ‬

‫وي‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫داري‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ‪ ،‬ﻫﺴﺘﻢ از دار‪ ‬اﻟﺴﻼم‬

‫آﻣﺪه‬

‫ز‬

‫ﻧﯽ ﻣﺮا ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬ﻧﻪ ﯾﮏ ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪش‪،‬‬

‫ﺷﺎه‬

‫روي‬

‫ﺳﺮ ُﮐﻨﺪ از ﻏﺎر‬

‫ﻣﺎر‬

‫ورد‬

‫وي‬

‫و‬

‫آﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫ﻧﺮﻣﯽ‬ ‫ﻣﻌﺎش‬ ‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﻠﺘﺠﺎ؟‬

‫دار‬

‫اﻟﻤﻼم‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ؟‬

‫ﺑﺎﻣﺪاد؟‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺮ ﻣﺴﺘﯽ و ﭘ‪‬ﺮ ﻻف و ﺑﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻧﺎﻧﻢ ﺑ‪‬ﺪي ﺧﺸﮏ و ﺗﺮي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي؟‬

‫داري؟‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻻﻏﺶ‬

‫ﻻف‪‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ره‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﻮردي و ﭼﻪ داري ﭼﺎﺷﺖ ﺳﺎز؟‬

‫اﺷﺘﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﻄﯿﻔﯽ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪش‬

‫و‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﺧﻮردي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دل ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ ز ﮐﻮه‬ ‫ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﺲ ز ﮐﻮه و ﺳﻨﮓ ﻋﻘﻞ و دل ﻧﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫و‬

‫ُﮐﻪ ﻫﻤﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫از ﮐﺠﺎ اﯾﻦ ﻗﻮم و‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ِ‬

‫ﻧﮑﺘﮥ‬

‫اﻓﺴﻮس‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺰﺋﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﻐﺎم از ﮐﺠﺎ؟‬ ‫زر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪت‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺷﺎﻫﺪي‬

‫ﻣﺮگ‪،‬‬

‫ﺿﺒﻂ‪‬‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫از ﺟﻤﺎدي ﺟﺎن ﮐﻪ را ﺑﺎﺷﺪ رﺟﺎ؟‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫دﻋﻮي‬

‫آري‬ ‫ﻣﯽ‬

‫آري‬ ‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﻬﺪ‬

‫ﺑﺮگ‬

‫رو‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫‪709‬‬

‫ﺑﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﯽ‬

‫داﻧﺪت‬

‫اي‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺧﻮن ﺗﻮ ﮐﻨﻨﺪ و ﺟﺎن و ﺳﺮ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ از ﭼﺴﺒﯿﺪﮔﯽ‬

‫ﺧﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫و ﻣﺎن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫از‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﺣ‪‬ﻤﯿﺖ‪‬‬

‫آﯾﺪﺷﺎن‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﯿﺪن‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .53‬ﺳﺒﺐ ﻋﺪاوت ﻋﺎم و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ زﯾﺴﺘﻦ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ اوﻟﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﺸﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ آب ﺣﯿﺎت‬ ‫اﺑﺪي ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺧﺮﻗﻪ اي ﺑﺮ رﯾﺶ ﺧﺮ ﭼﻔﺴﯿﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮ ﮐﻨﯽ زو ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫درد‬

‫ﺣﺒﺬا آن ﮐﺲ ﮐﺰ اﯾﻦ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﺮد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭘﻨﺠﻪ رﯾﺶ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﺧﺮﻗﻪ اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻢ ﻏﺮﻗﻪ اي‬

‫ﺳﯿﻢ و زر ﭼﻮن ﺧﺮﻗﻪ و‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﺮص‪ ،‬رﯾﺶ‬

‫ﺣﺮص ِ ﻫﺮ ﮔﻪ ﺑﯿﺶ ﺑﺎﺷﺪ رﯾﺶ ﺑﯿﺶ‬

‫ﺧﺎن و ﻣﺎن ِ ﺟﻐﺪ وﯾﺮان اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻃﺒﺲ‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﺟﻔﺘﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺮ‬

‫اوﺻﺎف‪‬‬

‫و‬

‫ﺑﻐﺪاد‬

‫ﺷﺮح ِ داراﻟﻤﻠﮏ و ﺑﺎﻏﺴﺘﺎن و ﺟﻮ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﭼﺴﺒﯿﺪه‬

‫راه‬

‫ﺑﺎز‬

‫ز‬

‫ﺳﺮش‬

‫در‬

‫ﺻﺪ ﺧﺒﺮ آرد ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻐﺪان ز ﺷﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ز‬

‫آورد‬

‫اﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫اﯾﺸﺎﻧﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪة‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫دل‬

‫ﻣﺪزد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺪزد‬

‫از‬ ‫از‬

‫دﻟﺮﺑﺎي‬ ‫ﻓﺮاز‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺴﻮس‬

‫ﮐﻬﻦ؟‬

‫ﮐﺰ ﮔﺰاف و ﻻف ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ ﺳﺨﻦ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ور ﻧﻪ آن دم‬

‫ﮐﻬﻨﻪ را ﻧﻮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ و‬

‫ﻧﻮر ِ اﯾﻤﺎن ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺗﺎج‬

‫ِ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮارت‬

‫ده‬

‫ﮐﺎو‬

‫روح‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺲ‬

‫او‬

‫دارد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎج‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ در ﻫﻤﻪ ده زﻧﺪه ﮐﻮ؟‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﻮاري ﮔﺮﯾﺰاﻧﯽ ز ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺻﺪ ﻧﺎز و اﺳﺘﮑﺒﺎر ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﺎز ﻣﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺧﺮد‬

‫در‬

‫ﻧﻨﮕﺮد‬

‫ﭼﻮن درﺧﺖ اﺳﺖ آدﻣﯽ و ﺑﯿﺦ ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫وز‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫واﻓﯿﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﻓﺎﺳﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﭼﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ز ﻋﺸﻖ؟‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﯿﻤﺎر‬

‫وﻓﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺑ‪‬ﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺦ‪،‬‬

‫ﺳﺒﺰي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‪ ‬ﻧﺨﻞ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺒﺰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ور ﻧﺪارد ﺑﺮگ‪ ‬ﺳﺒﺰ و‪ ،‬ﺑﯿﺦ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﺪ ﺻﺪ ﺑﺮگ‪ ،‬دﺳﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ ﭼﻮن ﻗﺸﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﻬﺪش‪ ،‬ﻣﻐﺰ او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻠﻤﺶ‪،‬‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻓﺴﺎد‪‬‬

‫ﭘﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﺳﻮي‬

‫واﻓﯽ ﻣﯽ‬

‫آبِ‬

‫ﭘﺸﺖ‪‬‬

‫رﺧﺶ‬

‫‪ .54‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺮد‪ ‬ﺑﺪ ﮐﺎر ﭼﻮن ﻣﺘﻤﮑﻦ در ﺑﺪ ﮐﺎري ﺷﻮد و اﺛﺮ دوﻟﺖ ﻧﯿﮑﻮ ﮐﺎران ﺑﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﯿﻄﺎن ﺷﻮد و ﻣﺎﻧﻊ ﺧﯿﺮ ﮔﺮدد از ﺣﺴﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﻤﻪ را ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ "أَ ر‪‬أَﯾﺖ‪ ‬اﻟﱠﺬ‪‬ي ﯾﻨْﻬﯽ ﻋ‪‬ﺒ‪‬ﺪاً إِذا ﺻ‪‬ﻠﱠﯽ"‬

‫واﻓﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺰاج و ﻃﺒﻊ ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻮي‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺣﺴﻮد‬

‫ﻣﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﺗﻦ درﺳﺖ‬ ‫‪710‬‬

‫اﺑﻠﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﻓﺎﯾﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺎري‬

‫دم‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﮐﻪ ﺳﺨﻦ دﻋﻮﯾﺴﺖ‪ ،‬اﻏﻠﺐ‪ ،‬ﻣﺎ و ﻣﻦ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫دﺧﻞ‬

‫ﻣﻐﺰﻫﺎﺳﺖ‬

‫در ﺧﻤﻮﺷﯽ ﻣﻐﺰ ِ ﺟﺎن را ﺻﺪ ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﻣﺪ در زﺑﺎن‪ ،‬ﺷﺪ ﺧﺮج‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫ﻓﮑﺮﯾﺴﺖ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﻗﺸﺮ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺰون ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻐﺰ رﻓﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﻻﻏﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺰون ﺷﺪ ﻣﻐﺰ ِ ﻧﻐﺰ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﯾﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ ز ﺧﺎﻣﯽ رﺳﺘﻪ را‬

‫ﺟﻮز‬

‫را‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﻋﺼﯿﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن ﺷﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫رﺷﮏ‪‬‬

‫در‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺖ‪،‬‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫وﻓﺎي‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺧﺮج‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫"اذﮐﺮوا‬

‫ﻧﯽ زﻣﯿﻦ را ز آن ﻓﺮوغ و ﻟﻤﺘﺮي‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﺷﺎرت‪،‬‬

‫ﺧﻮردم‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫واﻓﯽ‬

‫آن‬

‫داﻧﮥ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز آن دﻋﺎ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﻧﺨﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫اﻓﺰوده‬

‫اﻧﺪ‬

‫راد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮادش‬

‫ﺑﻮده اﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﺴﺨّﺮﺷﺎن‬

‫و‬

‫ﺻﺤﻦ‬ ‫ﭼﺎر‬

‫ﯾﺰدان‬

‫داد‬

‫اﺻﻨﺎﻓﺸﺎن‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﻬﺎ‬

‫ﻋﻨﺼﺮ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫اﯾﻦ ﺧﻮد اﮐﺮاﻣﯿﺴﺖ از ﺑﻬﺮ ِ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺑﺪ‬

‫داﺋﻤﺎ‪،‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫در‬

‫ﺗﺮﻗﯽ‬

‫دﻣﺒﺪم‬

‫اي دﻫﻨﺪة ﻗﻮت و ﺗﻤﮑﯿﻦ و ﺛﺒﺎت‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫‪ .55‬ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺎﺋﻤﯽ‬

‫اﻧﺪر آن ﮐﺎري ﮐﻪ دارد آن ﺛﺒﺎت‬

‫ﻗﺎﺋﻤﯽ‬

‫ده‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫و‬

‫ﮐﻔﮥ‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫اﻧﮑﺎر‪،‬‬ ‫و‬

‫ﮔﺮوه‬

‫آن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬ ‫ﻣ‪‬ﺴﺘﺮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ آن ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺑﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺮم‬

‫ده‬

‫ﺻﺒﺮﺷﺎن‬

‫ﮐﺎري‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫رازﺷﺎن‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫اﻫﻞ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺳﻌﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬ ‫واﻓﯽ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺨﺸﺪت‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﺳﺒﺰ ﮐﺮد آن ﻧﺨﻞ را ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻨﯽ‬

‫ﭘﺮدازﺷﺎن‬

‫ﮐﺮاﻣﺘﻬﺎي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻫ‪‬ﻞ‪ ،‬اي ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫درﯾﺎﻫﺎ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫آﯾﺪ ز ﯾﺎر‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺑﯿﺎوردم‬

‫درد‬

‫درﯾﺎﻫﺎ‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪه‬

‫اي؟‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﮐﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اذﮐﺮﮐﻢ"‬

‫ﻧﮕﻬﺪارد‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺎ ﮐﺸﺎن‬

‫ﺑﻮدش‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻬﺪت‬

‫ﻧﯿﮑﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎﯾﺪم‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاري داﻧﻪ‪ ،‬اﯾﺰد‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ‪،‬‬

‫دوﻟﺖ‪‬‬

‫ﭘﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ دادي اﺻﻞ ِ اﯾﻦ را از ﻋﺪم‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﭘﺲ دﻋﺎي ﺧﺸﮏ‬

‫را‬

‫ﻣﻐﺰ‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ "اوف ﻋﻬﺪﮐﻢ"‬

‫ﻋﻬﺪ و ﻗﺮض ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اي ﺣﺰﯾﻦ؟‬ ‫اﯾﻦ‬

‫درﺑﺎر‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻟﻮز‬

‫ﮐﺮم‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺴﻮد‪‬‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﮔﻮش ﻧﻪ "أَو‪‬ﻓُﻮا ﺑِﻌ‪‬ﻬ‪‬ﺪ‪‬ي" ﮔﻮش دار‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫دﻋﻮي‪،‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﻓﺎ‬

‫وارﻫﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﺮان‬ ‫‪711‬‬

‫از‬

‫ﺛﺒﺎﺗﯽ‬ ‫را‪،‬‬ ‫را‪،‬‬ ‫دم‬

‫د‪‬ه‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺠﺎت‬ ‫ﻣﻨﺜﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺻﻮرﺗﮕﺮان‬

‫وز‬

‫ﺣﺴﻮدي‬

‫در‬

‫ﻧﻌﯿﻢ‬

‫ﺑﺎزﺷﺎن‬

‫ﺧﺮ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎل‬

‫و‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻨﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺧﻮﯾﺸﺎن ِ ﺧﻮد را ﻣﯽ ُﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻗﺬر‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ِ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻟﻌﺒﺘﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺳﻮزﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬ ‫و‬

‫دﯾﻮ‬

‫رﺟﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﺣﺴﺪ؟‬

‫ﺟﺎن‬

‫وﯾﺲ و راﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺧﺴﺮو و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺨﻮان‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺮدﻧﺪ از ﺣﺴﺪ‪ ،‬آن اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻫﻢ ﻧﻪ ﭼﯿﺰﻧﺪ و‪ ،‬ﻫﻮاﺷﺎن ﻫﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﯿﺰ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ را ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻀﻄﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺸﻔﻖ‬

‫ﺗﺮﻧﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ دو ﺿﺮّه ﺧﻮد را ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺳﻨﮕﯿﻦ دل اﻧﺪ‬

‫اﻧﺪ؟‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺎك‬ ‫در‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫اﻟﻬﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﺪل‬

‫ﺣﺴﺪﻫﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫دل‬ ‫زﻧﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ﺷﺮع‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺷﺮع‬ ‫ِ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺴﻮﻧﯽ‬ ‫راﺋﯽ‬

‫ﺷﺮ‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫را‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺑﺮ درﯾﺪي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺟﺴﻢ ِ ﺣﺮﯾﻒ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫را‬

‫دﯾﻮ‬

‫در‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺷﯿﺸﮥ‬

‫از ﮔﻮاه و‪ ،‬از ﯾﻤﯿﻦ و‪ ،‬از ﻧﮑﻮل‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ در رود دﯾﻮ ِ ﻓﻀﻮل‬

‫دو‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﺟﻤﻊ ﻣﯽ آﯾﺪ ﯾﻘﯿﻦ در ﻫﺰل و ﺟﺪ‬

‫دان‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪو ﺧﺼﻤﺎن رﻫﻨﺪ از ﺟﻨﮓ و ﮐﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮازو ﻧﺒﻮد‪ ،‬آن ﺧﺼﻢ از ﺟﺪال‬

‫ﮐﯽ رﻫﺪ از وﻫﻢ ﺣﯿﻒ و اﺣﺘﯿﺎل؟‬

‫وﻓﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ رﺷﮏ اﺳﺖ و ﺧﺼﻢ اﺳﺖ و ﺟﻔﺎ‬

‫ﭘﺲ در آن اﻗﺒﺎل و دوﻟﺖ ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد اﻧﺴﯽ و ﺟﻨﯽ در ﺣﺴﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧ‪‬ﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣﯿﺰاﻧﯽ‬

‫ﺷﺮع‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫آن‬

‫را‬ ‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺸﻨﻮدي‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﻣﺮدار‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ‬

‫زﺷﺖ‪‬‬ ‫ﺣﺴﻮد‪‬‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫و آن ﺑﻨﯽ آدم ﮐﻪ ﻋ‪‬ﺼﯿﺎن ﮐ‪‬ﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫ره‬

‫زﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫َﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫از ﺣﺴﻮدي ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮان ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎن ا‪‬ﻧﺲ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ از ﻣﺴﺦ ِ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﻮ ﺟﻨﺲ‬ ‫ا‪‬ﻧﺴﯿﺎن‬

‫اﻓﺘﺘﺎن‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎرﺋﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻣﺎﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﯾﺎرﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﻮن ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺮ آﯾﺪ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ره‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ور ﮐﺴﯽ ﺟﺎن ﺑ‪‬ﺮد و ﺷﺪ در دﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﺎﯾﻨﺪ‬

‫دﻧﺪان‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﻣﯿﺪارﻧﺪ‬

‫از‬

‫او‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫آن‬

‫دو‬

‫دارﺋﯽ‬ ‫رﺷﮏ‬

‫ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ داد ادﯾﺐ او را ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫‪ .56‬ﺳﻮال ﮐﺮدن ﺷﺎه از ﻣﺪﻋﯽ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي ﮐﻪ‪ :‬ﭼﻪ وﺣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ آﻣﺪه؟‬

‫ﺷﺎه ﭘﺮﺳﯿﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺎري‪ ،‬وﺣﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﯾﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ دارد آن ﮐﺲ ﮐﺎو ﻧﺒﯿﺴﺖ؟‬

‫ﯾﺎ ﭼﻪ ﺑﺨﺸﺪ ﻣﺮ ﮐﺴﯽ را در ﺳﺨﻦ‬

‫ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﻧﺼﺢ ِ زﺑﺎن‪ ،‬ﮐﻦ ﯾﺎ ﻣﮑﻦ؟‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﻧﻔﻊ از ﺧﺪﻣﺘﺶ در ﺻﺤﺒﺘﺶ؟‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻮد ر‪‬ﺗﺒﺘﺶ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺧﻮد ﭼﯿﺴﺖ ﮐﺎو ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ؟‬

‫ﯾﺎ ﭼﻪ دوﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﺎو واﺻﻞ ﻧﺸﺪ؟‬ ‫‪712‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ ﮐﻢ از وﺣﯽ دل ِ زﻧﺒﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ "اوﺣﯽ اﻟﺮّب اﻟﯽ اﻟﻨﺤﻞ" آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﮔﻨﺠﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﺰ‬

‫ﮐﺮّﻣﻨﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﭘﺮ‬

‫وﺣﯿﺶ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫از‬

‫ﺟﻞ‬

‫ﮐﺮد ﻋﺎﻟﻢ را ﭘ‪‬ﺮ از ﺷﻤﻊ و ﻋﺴﻞ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫وﺣﯿﺶ‬

‫زﻧﺒﻮر‬

‫از‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﯽ ﺗﻮ "اﻋﻄﯿﻨﺎك‪ ‬ﮐﻮﺛﺮ" ﺧﻮاﻧﺪه اي؟‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﺸﮑﯽ و ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪه اي؟‬

‫ﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫و ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﯿﻞ؟‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮن ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و ﻧﺎﺧﻮش‪ ،‬اي ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﮐﺪو‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را دﯾﺪي ز ﮐﻮﺛﺮ ﺳﺮخ رو‬ ‫اﺣﺐ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺣﺴﯿﺐ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را دﯾﺪي ز ﮐﻮﺛﺮ ﺧﺸﮏ ﻟﺐ‬

‫دﺷﻤﻨﺶ ﻣﯿﺪار‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮگ و ﺗﺐ‬

‫ﺑﻮﻟﻬﺐ‬

‫ﮐﺮب‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﮐﺰ درﺧﺖ‪ ‬اﺣﻤﺪي‪ ،‬ﺑﺎ اوﺳﺖ ﺳﯿﺐ‬ ‫دور‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﺗﻮ ﻫﺴﺖ و ﻣﺎم ِ ﺗﻮ‬

‫او‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﯿﺮد ﺑﺮ ﺗﻮ رﺷﮏ‪ ‬ﻋﺸﻖ‬

‫دق‬

‫"اﻻ اﷲ"‬

‫را‬

‫راه‬

‫را‬

‫از‬

‫او‬

‫ﷲ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﻮﺟﻬﻞ‬

‫در‬

‫او‬

‫آبِ‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮز‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ "اﺑﻐﺾ ﷲ"‬ ‫ﻻ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﻮاﻧﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫آﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫زو‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫او‬

‫درﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﯽ‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫ﻣﻨﻬﺞ‬

‫در‬ ‫آﺷﺎم‬

‫اول‬ ‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﭘﺪر‬

‫‪ .57‬داﺳﺘﺎن آن ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ و وﻓﺎﻫﺎي ﺧﻮد را ﻣﯿﺸﻤﺮد و ﺷﺒﻬﺎي دراز "ﺗَﺘَﺠﺎﻓﯽ‬ ‫ﺟ‪‬ﻨُﻮﺑ‪‬ﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻋ‪‬ﻦِ اﻟْﻤ‪‬ﻀﺎﺟِﻊِ" را و ﺑﯽ ﻧﻮاﯾﯽ و ﺟﮕﺮ ﺗﺸﻨﮕﯽ روزﻫﺎي دراز را ﺷﺮح ﻣﯿﺪاد و ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ ﺟﺰ اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺪاﻧﻢ اﮔﺮ ﺧﺪﻣﺖ دﯾﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻣﺮا ارﺷﺎد ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﺋﯽ ﻣﻨﻘﺎدم‪ ،‬اﮔﺮ‬ ‫در آﺗﺶ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﻠﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و اﮔﺮ در دﻫﺎن ﻧﻬﻨﮓ درﯾﺎ ﻓﺘﺎدن اﺳﺖ ﭼﻮن ﯾﻮﻧﺲ‬ ‫ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬و اﮔﺮ ﻫﻔﺘﺎد ﺑﺎر ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن اﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﺮﺟﯿﺲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬و اﮔﺮ از ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺷﺪن اﺳﺖ ﭼﻮن ﯾﻌﻘﻮب ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‪ ،‬و وﻓﺎ و ﺟﺎن ﺑﺎزي اﻧﺒﯿﺎ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﻤﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و ﺟﻮاب‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮق او را‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﯾﺎر ِ ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺮد از ﺧﺪﻣﺖ و از ﮐﺎر ِ ﺧﻮد‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﯿﺮﻫﺎ ﺧﻮردم در اﯾﻦ رزم و ﺳﻨﺎن‬

‫ﻣﺎل رﻓﺖ و‪ ،‬زور رﻓﺖ و‪ ،‬ﻧﺎم رﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ از ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺴﯽ ﻧﺎﮐﺎم رﻓﺖ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﯾﺎ ﺧﻨﺪان ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﺎﻣﺎن‬

‫ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ ﺻﺒﺤﻢ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﺎﻣﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ او ﻧﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﻠﺦ و درد‬

‫در‬

‫ﺣﻀﻮرش‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﺳﺘﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫از‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﮑﺮار‬

‫ﻣ‪‬ﻨﺘﯽ‪،‬‬ ‫اﺷﺎرت‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺑﻞ‬ ‫ﺑﺲ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫او‬

‫و‬ ‫ﯾﮑﺎﯾﮏ‬

‫ﻣﺤﺒ‪‬ﺖ‬ ‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ﺻﺪ‬ ‫زآن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻬﻮد‬ ‫رود؟‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﮐﯽ ز اﺷﺎرت ﺑﺲ ﮐﻨﺪ ﺣﻮت از زﻻل؟‬

‫ﺻﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ ز آن درد‪ ‬ﮐﻬﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬ ‫‪713‬‬

‫ﺷﮑﺎﯾﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻮدش‪،‬‬

‫آﺗﺸﯽ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫داﻧﺴﺖ‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﺋﯽ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ‪ ،‬از ﺗﻒ‪ ‬آن ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ارﺷﺎد ﮐﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﺎر ِ ﻧﯿﮏ‬ ‫ام‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﺎده‬

‫ﺟﺎن‬

‫ام‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻂ‪‬‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮔﺮ در آﺗﺶ رﻓﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ور‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﯾﺤﯿﯽ‬

‫ور ز ﮔﺮﯾﻪ ﭼﻮن ﺷﻌﯿﺐ اﻋﻤﯽ ﺷﻮم‬

‫ور ﭼﻮ ﯾﻮﻧﺲ در ﻓﻢ ِ ﻣﺎﻫﯽ روم‬ ‫ﮐﻨﯽ‬

‫ور ﭼﻮ ﯾﻮﺳﻒ ﭼﺎه و زﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻨﯽ‬

‫ور‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ر‪‬خ‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻓﻘﺮم‬

‫ﺧﻮﻧﻢ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫دارم‬

‫ﺗﻦ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮق‪ :‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺮدي و ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﻮش ﺑﮕﺸﺎ ﭘﻬﻦ و اﻧﺪر ﯾﺎب ﻧﯿﮏ‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ اﺻﻞ ِ اﺻﻞ ِ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و وﻻﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﻋﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬ﺑﮕﻮ آن اﺻﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺻﻠﺶ ﻣﺮدن اﺳﺖ و ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﻫﺎن ﺑﻤﯿﺮ‪ ،‬ار ﯾﺎر ِ ﺟﺎن ﺑﺎزﻧﺪه اي‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫ﺑﯿﺨﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫آه‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻤﯿﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫ﻧﻤﺮدي‪،‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫آن‬

‫زﻧﺪه‬ ‫ﯾﺎﺑﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻫﻢ در آن دم ﺷﺪ دراز و ﺟﺎن ﺑﺪاد‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﮑﻮي‬ ‫ﺳﺮدي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫از‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﻦ‬

‫و‬

‫ُﮔﻞ در ﺑﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺳﺮ ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد‬

‫وﻗﻒ‪‬‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﮔﺮدد؟‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ آن ﻧﻮر ﺑﺮ ﻫﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫او ز ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎك وا ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻣﺎه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻧﻮر ِﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﺳﻮي اﻟﻪ‬

‫وﺻﻒ ﭘﺎﮐﯽ وﻗﻒ ﺑﺮ ﻧﻮر ﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺎت‪‬‬

‫ر‪‬ه اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ز‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫آن‬

‫آﻟﻮده‬

‫ﻧﺠﺎﺳﺎت‬

‫ار‪‬ﺟِﻌ‪‬ﯽ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ز‬

‫ﮔﻠﺨﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﮑﺮدي‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ ِﻋﺎرف‬

‫ِ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫او‪،‬‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮐﯽ‬

‫و‬

‫ره‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﻟﻮدﮔﯽ‬ ‫ِ‬

‫او‬

‫ﻧﻨﮕﯽ‬

‫ﻧﻮر ِ دﯾﺪه‪ ،‬ﻧﻮر ِ دﯾﺪه‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﺸﺶ‬

‫ﻧﻮرش‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﺮ‬ ‫را‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺑﯽ ﮐﺒﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫رﮔﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﻮي اﺻﻞ ِ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎز آﻣﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﻬﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در ﺳﻮداي او ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺻﺤﺮاي‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫‪ .58‬ﯾﮑﯽ از ﻋﺎﻟﻤﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﻧﻤﺎز ﺑﮕﺮﯾﺪ ﺑﻪ آواز و آه ﮐﻨﺪ و ﻧﻮﺣﻪ ﮐﻨﺪ ﻧﻤﺎزش ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫ﺷﻮد؟ ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻧﺎم ِ آن "آبِ دﯾﺪه" اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ آن ﮔﺮﯾﻨﺪه ﭼﻪ دﯾﺪه اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﺷﻮق ِ‬

‫ﺧﺪا ﯾﺎﻓﺘﻪ ﯾﺎ از ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﮔﻨﺎه ﮔﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎزش ﺗﺒﺎه ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﺎل ﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ "ﻻ ﺻﻼة اﻻ ﺑﺤﻀﻮر‬ ‫اﻟﻘﻠﺐ"‪ ،‬و اﮔﺮ از رﻧﺠﻮري ﺗﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﻓﺮاق ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎزش ﺗﺒﺎه ﺷﻮد ﮐﻪ‪ ،‬اﺻﻞ ِ ﻧﻤﺎز ﺗﺮك‪ ‬ﺗﻦ‬ ‫اﺳﺖ و ﺗﺮك‪ ‬ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬اﺑﺮاﻫﯿﻢ وار ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ را ﻗﺮﺑﺎن ﻣﯿﮑﺮد از ﺑﻬﺮ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻧﻤﺎز و ﺗﻦ را ﺑﻪ آﺗﺶ‬

‫ﻧﻤﺮود ﻣﯿﺴﭙﺮد‪ ،‬و اﻣﺮ آﻣﺪ ﻣﺼﻄﻔﯽ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺪﯾﻦ ﺧﺼﺎل ﮐﻪ "ﻓﺎﺗﺒ‪‬ﻊ‪ ‬ﻣ‪‬ﻠَﮥَ إِﺑ‪‬ﺮاﻫ‪‬ﯿﻢ‪ ‬و ﻗَﺪ‪ ‬ﮐﺎﻧَﺖ‪‬‬ ‫ﻟَﮑُﻢ‪ ‬أُﺳ‪‬ﻮ‪‬ةٌ ﺣ‪‬ﺴ‪‬ﻨَﮥٌ ﻓ‪‬ﯽ إِﺑ‪‬ﺮاﻫ‪‬ﯿﻢ‪"‬‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺣﻪ در ﻧﻤﺎز؟‬

‫راز‬ ‫‪714‬‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫آن‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫او‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﻧﻤﺎزش‬

‫ﯾﺎ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﯾﺰ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آبِ دﯾﺪه‪ ،‬ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﻨﮕﺮي ﺗﺎ او ﭼﻪ دﯾﺪه ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺴﺖ؟‬ ‫ﺷﺪ روان‬

‫آبِ دﯾﺪه‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻪ دﯾﺪﺳﺖ از ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ از‬

‫دراز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻮق‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬ ‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫در‬

‫ﯾﺎ ز ﺧﻮف ﺣﻖ ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ‪ ،‬ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ آن آبِ ﺗﻮ دﻓﻊ آﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﺤﺎل‬

‫او‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻗﺮب‬

‫در‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ره‬

‫آن ﺟﻬﺎن ﮔﺮ دﯾﺪه اﺳﺖ آن ﭘ‪‬ﺮ ﻧﯿﺎز‬

‫روﻧﻘﯽ‬

‫ور ز رﻧﺞ ِ ﺗﻦ ﺑﻮد و ز درد‪ ‬ﺳﻮگ‬

‫رﯾﺴﻤﺎن ﺑ‪‬ﮕﺴﺴﺖ و ﻫﻢ ﺑﺸﮑﺴﺖ دوك‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ دل و ﺟﺎﻧﺶ ز ﻣﺎﺗﻢ‪ ،‬ﮐﺮد درد‬ ‫دل‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ور‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻤﺎزش‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ز‬

‫دو‬

‫ﺟﻮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﻮد‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﮐﻦ‬

‫وﻟﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ﮐﺰ ﺑ‪‬ﮑﺎ ﻓﺮق اﺳﺖ ﺑﯽ ﺣﺪ ﺗﺎ ﺑ‪‬ﮑﺎ‬

‫و‬ ‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﻮﺣﮥ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻦ‬

‫آﻣﻮز‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫اﻏﯿﺎر‬ ‫ﻧﯿﺰ‬

‫دارد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮك‬ ‫ِ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻧﻤﺮود‪‬‬

‫رد‬

‫‪ .59‬ﻣﺮﯾﺪي در آﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﯿﺦ و از اﯾﻦ ﺷﯿﺦ ﭘﯿﺮ در ﺳﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﭘﯿﺮ ِﻋﻘﻞ و‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﯿﺴﯽ اﺳﺖ در ﮔﻬﻮاره‪ ،‬و ﯾﺤﯿﯽ اﺳﺖ در ﻣﮑﺘﺐِ ﮐﻮدﮐﺎن‪ ،‬و ﻣﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ را ﮔﺮﯾﺎن‬ ‫دﯾﺪ‪ .‬او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻓﺎرغ ﺷﺪ و ﺑﻪ در آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺮﯾﺪي دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮐﻪ از ﺣﺎل ﺷﯿﺦ‬

‫واﻗﻒ ﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺳﺮ ﻏﯿﺮت در ﻋﻘﺐِ او ﺗﯿﺰ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬اي ﺑﺮادر‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬اﷲ‬ ‫اﷲ ﺗﺎ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯽ و ﻧﮕﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﺷﯿﺦ ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎل رﯾﺎﺿﺖ ﺑﯽ رﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد و از ﻋﻘﺒﺎت و درﯾﺎﻫﺎي ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻬﻨﮓ و ﮐﻮﻫﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ ﺷﯿﺮ و ﭘﻠﻨﮓ ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺪان ﮔﺮﯾﮥ‬ ‫ﺷﯿﺦ رﺳﯽ ﯾﺎ ﻧﺮﺳﯽ‪ .‬اﮔﺮ رﺳﯽ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ِ ُزوﯾﺖ ﻟﯽ اﻻرض ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺮﯾﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﯿﺦ را ﭼﻮن دﯾﺪ ﮔﺮﯾﺎن‬ ‫ﮔﻮﺷﻮر ﯾﮑﺒﺎر‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫ﮐﺮ‬

‫ِ‬

‫اول‪،‬‬ ‫ﺑﺨﻨﺪد‬

‫ﺧﻨﺪد‪،‬‬

‫َﮐﺮ‬

‫ره‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫از‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫آن ﻣﺮﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻻغ اﻣﻼ ﮐﻨﺪ ﯾﺎري ﺑﻪ ﯾﺎر‬ ‫ﻗﻮم‬

‫دو‬ ‫و‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫از‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‪‬‬

‫ﺧﻨﺪﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫دوم‬

‫ﮐﺮّت‬

‫ﺑﺨﻨﺪد‪،‬‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ ِ ﺗﻮ ﺷﯿﺦ آﻣﺪ و ﻣﻨﻬﻞ ز ﺷﯿﺦ‬

‫ﻗﺒﺾ و ﺷﺎدي‪ ،‬ﻧﺰ ﻣﺮﯾﺪان‪ ،‬ﺑﻞ ز ﺷﯿﺦ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر آن ﺷﺎدي ﮐﻪ او را رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﮔﺮﯾﺎن‪ ،‬آب از ﭼﺸﻤﺶ دوﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز او ﭘﺮﺳﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺧﻨﺪه ﺑﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‪‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ ز‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺪ ﺑﺮ آب و‪ ،‬ﻧﻮري ﺑﺮ ز‪‬ﺟﺎج‬ ‫‪715‬‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﺎدي‬

‫از‬

‫ﺗﺄﯾﯿﺪ‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻟﺠﺎج‬

‫ﭼﻮن ﺟﺪا ﮔﺮدد ز ﺟﻮ‪ ،‬داﻧﺪ ﻋﻨﻮد‬

‫ﮐﺎﻧﺪر او‪ ،‬آن آبِ ﺧﻮش‪ ،‬از ﺟﻮي ﺑﻮد‬

‫ﻏﺮوب‬

‫ﮐﺎن ﻟﻤﻊ ﺑﻮد از ﻣﻪ‪ ‬ﺗﺎﺑﺎن ِ ﺧﻮب‬

‫ُﻗﻢ‬

‫دوم‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﺑﮕﯿﻨﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ را ﮔﺸﺎﯾﺪ اﻣﺮ ِ‬

‫ﺧﻨﺪه ش آﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺮ آن ﺧﻨﺪة ﺧﻮدش‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬از ﭼﻨﺪﯾﻦ ره‪‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺨﻨﺪد‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬ ‫آن‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺎر‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺂﻣﺪش‬

‫دور و دراز‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻮد و‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺮار و راز‬

‫ﻣﻦ در آن وادي ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮد ز دور؟‬

‫ﺷﺎدﺋﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم از ﻋﻤﯿﺎن و ﺳﻮر‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ ﺧﯿﺎل و‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫درك‪‬‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﻃﻔﻞ ِ ر‪‬ه را ﻓﮑﺮت ﻣﺮدان ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮐﻮ ﺧﯿﺎل او و‪ ،‬ﮐﻮ ﺗﺤﻘﯿﻖ ِ راﺳﺖ؟‬

‫ﻃﻔﻞ را ﭼﻪ ﻓﮑﺮت آﯾﺪ در ﺿﻤﯿﺮ؟‬

‫ﯾﺎ ﭼﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻨﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻪ ﭘﯿﺮ؟‬

‫ﻓﮑﺮ ِ ﻃﻔﻼن داﯾﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﺮ‬

‫ﯾﺎ ﻣﻮﯾﺰ و ﺟﻮز‪ ،‬ﯾﺎ ﮔﺮﯾﻪ و ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دارد ﺑﺤﺚ‪ ‬ﺑﺎرﯾﮏ و دﻟﯿﻞ‬

‫ﺷﮑﯿﻞ‬

‫ﮔﺴﯿﻞ‬

‫آن ﻣﻘﻠﺪ‬ ‫آن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﻌﻤﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ِ‬ ‫دﻟﯿﻞ‬

‫در‬

‫در‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﺼﯿﺮت‬

‫ﻧﻘﺸﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻣﺎﯾﻪ اي‪ ،‬ﮐﺎن ﺳﺮﻣﮥ ﺳ‪‬ﺮّ وي اﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد و‪ ،‬در اﺷﮑﺎل ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﮐﺎر ﺑﺴﺖ‬

‫ﮔﺮد‬

‫رو ﺑﻪ ﺧﻮاري‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻮي ﺗﻮ ﺷﯿﺮ ﻣﺮد‬

‫درون‬

‫ﺻﻒ در آن در ﻣﺠﻠﺴﺶ ﻻ ﯾﻔﻘﻬﻮن‬

‫ﭘﯿﮏ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ در زﻣﯿﻦ ﭼﺎﺑﮏ ﺗﮓ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درﯾﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑ‪‬ﮕﺴﺴﺘﻪ رگ اﺳﺖ‬

‫"ﻓﯽ اﻟﺒﺮّ" و ﺑﺲ‬

‫آن ﮐﻪ ﻣﺤﻤﻮل اﺳﺖ‪ ،‬در ﺑﺤﺮ‪ ،‬اوﺳﺖ ﮐﺲ‬

‫ﺑﺪو‬

‫اي ﺷﺪه در وﻫﻢ و ﺗﺼﻮﯾﺮي دو ﺗﻮ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺨﺎراي‬

‫ﺑ‪‬ﺨﺎرا‬ ‫دﮔﺮ‬

‫او "ﺣﻤﻠﻨﺎﻫﻢ" ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺷﻪ‬

‫دارد‬

‫‪ .60‬ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺎل ﻣﺮﯾﺪ ﻣﻘﻠﺪ در ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﻘﻠﺪوار‪،‬‬

‫ﺳﺎده‪،‬‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ و‪ ،‬ز ﻣﻮﺟﺐ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﯽ ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد و رﻓﺖ‬

‫از ﭘﯽ اش آﻣﺪ ﻣﺮﯾﺪ‪ ‬ﺧﺎص‪ ،‬ﺗﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﮔﺮﯾﺎن ﭼﻮ اﺑﺮ ِ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫دﯾﺪم‬

‫آن‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬ ‫ﻣﺮد‪‬‬

‫واﻓﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‪،‬‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫از‬

‫وﻓﺎق‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ او ﺑﮕﺮﯾﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮐﺎن ﻣﻨﮑﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ اي ﮐﺰ ﺟﻬﻞ و ﺗﻘﻠﯿﺪ اﺳﺖ و ﻇﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺆﺗﻤﻦ‬

‫ﻣﺴﺎز‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫وﻓﻖ‬

‫آن‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ آن‪ ،‬از ﺑﻌﺪ‪ ‬ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ‪ ‬ﺟﻬﺎد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ ز آن ﺳﻮي ﺧ‪‬ﺮَد ﺻﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﺮﯾﮥ او‪ ،‬ﻧﺰ ﻏﻢ اﺳﺖ و ﻧﺰ ﻓﺮح‬

‫روح‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫او‪،‬‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫او‪،‬‬

‫زآن‬

‫ﺳﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫زﯾﻦ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫را‬ ‫داﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﯾﺎوه‬

‫آن‬

‫ﻣﮑﻦ‬ ‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫راه‪‬‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫دراز‬ ‫ﻓﺘﺎد‬ ‫ﻫﻠﻪ‬ ‫اﻟﻤﻠﺢ‬

‫زآﻧﭽﻪ وﻫﻢ و ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زآن ﺑﺮﯾﺴﺖ‬ ‫‪716‬‬

‫آبِ‬

‫دﯾﺪة‬

‫او‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺘﺎن‬

‫او‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺴﺎس‬

‫ﻧﺰ ﻗﯿﺎس ِ ﻋﻘﻞ و‪ ،‬ﻧﺰ راه‪ ‬ﺣﻮاس‬

‫ﺷﺐ ﮔﺮﯾﺰد ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﻮر آﯾﺪ ز دور‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ داﻧﺪ ﻇﻠﻤﺖ‪ ‬ﺷﺐ‪ ،‬ﺣﺎل ِ ﻧﻮر؟‬ ‫ﺑﺎدﻫﺎ؟‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﭘﺸﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫دﯾﺪة‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ز‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﺑﺎدﻫﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺣﺪث‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻋﺒﺚ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺣﺪث‪ ،‬ﭼﻮن زد ﻗﺪم‪ ،‬دﻧﮕﺶ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮐﺮدش‬

‫ﻧﻈﯿﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ "اﻟﻒ ﻻم ﻣﯿﻢ" و‪" ،‬ﺣﺎ ﻣﯿﻢ" اﯾﻦ ﺣﺮوف‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﺮف‬

‫ذوق‬

‫ﻗﺪﯾﻤﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﭘﺮوا‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺮﻧﮕﺶ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﺪارم‪،‬‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫در‬

‫ﺣﺪث؟‬ ‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫اي‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫وﻗﻮف‬

‫ﺻﻔﺎت‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﻋﺼﺎﺋﯽ ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﭼﻮن آن ﻋﺼﺎ‪ ،‬وﻗﺖ‪ ‬ﺑﯿﺎن؟‬

‫اﯾﻦ دم ﻋﯿﺲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﭼﻮن ﻫﺮ دﻣﯽ‬

‫ﮐﺎن ﺑﺮ آﯾﺪ از ﻓﺮح‪ ،‬ﯾﺎ از ﻏﻤﯽ‬

‫اﯾﻦ "اﻟﻒ ﻻم ﻣﯿﻢ" و‪" ،‬ﺣﺎ ﻣﯿﻢ"‪ ،‬اي ﭘﺪر‬

‫اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﯿﺮد او‬

‫از‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻻﻣﯽ‪،‬‬

‫اﻟﻒ‪،‬‬

‫ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﻟﯽ‬

‫ﺣﻀﺮت‪‬‬

‫ﺑﺪﯾﻦ؟‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺟﺎن داري ﺑﺪﯾﻦ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﮐﯿﺒﺶ ﺣﺮوف اﺳﺖ اي ﻫﻤﺎم‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺮﮐﯿﺐِ ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫ﮔﻮﺷﺖ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐِ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺗﺮﮐﯿﺐ‪ ،‬ﻫﺮ ﺗﻦ ﺟﻨﺲ اوﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎن؟‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫دارد‪،‬‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺒﻬﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺮﮐﯿﺐ "ﺣﺎ ﻣﯿﻢ" و اﻟﮑﺘﯿﺐ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫دﯾﮕﺮﻫﺎ‬

‫ﻧﺸﯿﺐ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫ِ ﺻﻮر‬

‫در‬

‫درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬ ‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐ‬ ‫ﺷﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫او‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫را‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮﻫﺎ‪،‬‬ ‫او‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫"ﺣﺎ‬

‫ﻣﯿﻢ"‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫داد‪‬‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﻗﺮص ِ ﻧﺎن‪ ،‬از ﻗﺮص ﻣﻪ‪ ،‬دور اﺳﺖ ﻧﯿﮏ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫او‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻞ او و وﻫﻢ او و ﺣﺲ او *‬

‫ﻧﯿﺴﺖ از وي‪ ،‬ﻫﺴﺖ آن ﺟﻤﻠﻪ ز ﻫﻮ‬

‫اﺣﻤﻘﺎن‬

‫آن دﻗﺎﯾﻖ ﻣﺎﻧﺪ از اﯾﺸﺎن ﺑﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﻣﻔﺘﺮض‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮﻫﺎ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫در‬

‫ﻣﺜﺎﻟﺶ‬

‫از‬ ‫ﻗﺼﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻗﯿﻘﻪ‬

‫ﻓﻮت‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﯿﺮي‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎﻧﻢ‬

‫در‬

‫ﺣﺼﻪ‬

‫اي‬

‫ﻗﺼﻪ اي ﺑﺎ ﺻﻮل و ﺑﺎ ﻋﺮض و ﻣﻬﯿﺐ‬

‫ﻗﺼﻪ اي ﺑﺲ دور‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺑﺲ ﻗﺮﯾﺐ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﮐﺎن ﮐﻨﯿﺰك ﺑﺎ ﺧﺮ ِ ﺧﺎﺗﻮن ﭼﻪ ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫‪ .61‬داﺳﺘﺎن آن ﮐﻨﯿﺰك ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺮ ﺧﺎﺗﻮن ﺷﻬﻮت ﻣﯿﺮاﻧﺪ و او را ﭼﻮن ﺑﺰ و ﺧﺮس آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺷﻬﻮت راﻧﺪن آدﻣﯿﺎﻧﻪ‪ ،‬و ﮐﺪوﺋﯽ در ﻗﻀﯿﺐ ﺧﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ از اﻧﺪازه ﻧﮕﺬرد‪ ،‬ﺧﺎﺗﻮن ﺑﺮ آن وﻗﻮف‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﻟﮑﻦ دﻗﯿﻘﮥ ﮐﺪو را ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﮐﻨﯿﺰك را ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﻪ راه ﮐﺮد ﺟﺎﺋﯽ دور و ﺑﺎ ﺧﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺑﯽ‬ ‫‪717‬‬

‫ﮐﺪو و ﺑﻔﻀﯿﺤﺖ ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻨﯿﺰك ﺑﯿﮕﺎه ﺑﺎز آﻣﺪ و ﻧﻮﺣﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ‪ :‬اي ﺟﺎﻧﻢ‪ ،‬و اي ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﯿﺮ دﯾﺪي ﮐﺪو ﻧﺪﯾﺪي‪ ،‬ذﮐﺮ دﯾﺪي آن دﮔﺮ ﻧﺪﯾﺪي‪" ،‬ﮐﻞ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻠﻌﻮن" ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻞ ﻧﻈﺮ ٍ و ﻓﻬﻢ ٍ‬ ‫ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻠﻌﻮن و اﮔﺮ ﻧﻪ ﻧﺎﻗﺼﺎن ِﻇﺎﻫﺮ ﻣﺮﺣﻮﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻠﻌﻮن‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮان ﻟَﯿﺲ‪ ‬ﻋ‪‬ﻠَﯽ اﻟْﺄَﻋ‪‬ﻤﯽ ﺣ‪‬ﺮَج‪ ،‬ﻧﻔﯽ‬ ‫ﺣﺮج و ﻧﻔﯽ ﻟﻌﻨﺖ و ﻧﻔﯽ ﻋﺘﺎب و ﻏﻀﺐ ﮐﺮد‬

‫ﯾﮏ ﮐﻨﯿﺰك‪ ،‬ﻧﺮ ﺧﺮي ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﮑﻨﺪ‬ ‫آن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺮ‬

‫در‬

‫وﻓﻮر‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺟﻤﺎع‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﺳﺎزه‬

‫را‬

‫در‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺪوﺋﯽ‬ ‫ﻗﻀﯿﺒﺶ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮐﺪو‬

‫رود‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫و‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﻓﺮط‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﻧﺪازه‬

‫را‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺳﭙﻮز‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻟﺨﺖ‪‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وي‬

‫رود‬

‫ﻫﻢ رﺣﻢ‪ ،‬ﻫﻢ روده ﻫﺎ را ﺑﺮ درد‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫او‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺣﯿﺮان‪ ،‬ﮐﺰ ﭼﻪ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺧﺮ ﭼﻮ ﻣﻮ؟‬ ‫ﻻﻏﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﻌﻞ ﺑﻨﺪان را ﻧﻤﻮد آﮔﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺘﯿﺠﻪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺲ‬

‫از‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺧﺮ‬

‫آن‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻠﺖ‬ ‫ﺗﻔﺤﺺ‬

‫ﺟﺪ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻔﺤﺺ‬

‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎف‪‬‬

‫در‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﺎﯾﺪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫او‬ ‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﺨﺒﺮ‬

‫دﻣﺎدم‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪه‬ ‫و‪،‬‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫زﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫را‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و رﺳﻢ‪ ،‬ﻣﺮدان ﺑﺎ زﻧﺎن‬

‫در ﺣﺴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن اﯾﻦ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻦ اوﻟﯿﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺮ ﻣﻠﮏ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫و‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﻮان‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﮑﻮﻓﺖ‬

‫ﮐﺎي ﮐﻨﯿﺰك‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺧﻮاﻫﯽ ﺧﺎﻧﻪ روﻓﺖ؟‬

‫از ﭘﯽ رو ﭘﻮش ﻣﯿﮕﻔﺖ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻬﺬب‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺟﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫آن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺐ آﻣﺪ از آن‪ ،‬آن زال را‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺗﻔﺤﺺ‬

‫اش‬

‫در‬ ‫و‬

‫ِ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رو ﺗﺮش ﮐﺮد و دو دﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺎروب‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‪،‬‬

‫و‬ ‫آﻣﺪم‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﻧﮕﻔﺖ‬

‫راز را از ﺑﻬﺮ ﻃﻤﻊ ِ ﺧﻮد ﻧﻬﻔﺖ‬

‫آﻻت‪‬‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﮐﺮد ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﺷﺪ‪ ،‬در را ﮔﺸﺎد‬

‫ﻧَﻢ‬

‫ﺻﺎﺋﻤﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ز‬

‫در ﮐﻒ او‪ ،‬ﻧﺮﻣﻪ ﺟﺎروﺑﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫در‬

‫ﻧﻬﺎدﺳﺖ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫را‬

‫واﮔﺸﺎد‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﯿﺮوﻓﺘﻢ‬ ‫زﯾﺮ‬

‫ﻟﺐ‪:‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﻄﻦ‬

‫ﮐﺎي‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫رو ﺗﺮش ﮐﺮدي و‪ ،‬ﺟﺎروﺑﯽ ﺑﻪ ﮐﻒ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺧﺮ ﺑﺮ ﮔﺴﺴﺘﻪ از ﻋﻠﻒ؟‬

‫ذﮐﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮐﺎره‬

‫و‬

‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ز‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮ‬

‫دو‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﻬﺎن ﮐﺮد از ﮐﻨﯿﺰ‬

‫داﺷﺘﺶ آن دم‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﯽ ﺟﺮﻣﺎن ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬ﭼﺎدر ﮐﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫رو ﻓﻼن ﮐﺲ را ز ﻣﻦ ﭘﯿﻐﺎم ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮ‪ ،‬وﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻦ‪ ،‬و آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫زﻧﺎن‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻐﺰ ِ آن ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ راﻫﺶ ﮐﺮد آن زال ِ ﺳﺘﯿﺮ‬ ‫‪718‬‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﺧﻠﻮت‪،‬‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫از‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺖ و ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ آن زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫رﺳﺘﻪ ام از ﭼﺎر داﻧﮓ و از دو داﻧﮓ‬ ‫ﻗﺮار‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫از ﻃﺮب ﮔﺸﺘﻪ ﺑ‪‬ﺰ ِ آن زن ﻫﺰار‬

‫در‬

‫ﺷﺮار‬

‫ﭼﻪ ﺑ‪‬ﺰان؟ ﮐﺎن ﺷﻬﻮت او را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺰ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﻞ و ﺷﻬﻮت ﮐﺮ ُﮐﻨﺪ دل را و‬

‫ﻧﺎر ﺟﻮ‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﻧﺎر و‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﯿﺞ‬ ‫ﮔﺮگ‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺪة ﺧﺪا‪ ،‬ﮐﺰ ﺟﺬب‪ ،‬ﺣﻖ‬

‫ﺷﻬﻮت‪‬‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ِ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺷﻬﺪ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺷﻮر‬ ‫او‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﻫﺶ‬

‫آرد‪،‬‬

‫ﻧﺎرﯾﻪ‬

‫در‬

‫ﻃﺮﯾﻘﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺮه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ از ﺷﻬﻮت ﺑﺘﺮ ز آﻓﺎت‪‬‬

‫ر‪‬ه‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻧﺎم ِ ﺧﻮش را ﮐﺮده ﻧﻨﮓ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫دﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮي را‪ ،‬ﯾﻮﺳﻒ‪ ‬ﻣﺼﺮي ﻧﻤﻮد‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﻮد؟‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺮﮔﯿﻦ را ﻓﺴﻮﻧﺶ ﺷﻬﺪ ﮐﺮد‬

‫ﺷﻬﺪ را ﺧﻮد ﭼﻮن ﮐﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺒﺮد؟‬

‫ﺷﻬﻮت از ﺧﻮردن ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻦ ز ﺧﻮ‪‬ر‬

‫ﯾﺎ ﻧﮑﺎﺣﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮﯾﺰان ﺷﻮ ز ﺷﺮ‬

‫ﺣﺮم‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫زﺷﺘﻬﺎ‬

‫ﮐﺎن‬ ‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﺑﺨﻮردي‬

‫ِ‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫را‬

‫دﺧﻞ‬

‫ﭘﺲ ﻧﮑﺎح آﻣﺪ ﭼﻮ "ﻻﺣﻮل و ﻻ"‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺮﯾﺺ ِ ﺧﻮردﻧﯽ‪ ،‬زن ﺧﻮاه زود‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺎر‬ ‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺧﺮي‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫رﺑﻮد‬

‫د‪‬ﻧﺒﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫آن‬

‫داﻧﺶ‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫در‬

‫ﺳﺎﻟﻢ‬

‫اﺑﺎ‬ ‫ازﯾﺰ‬

‫آﻫﻨﮕﺮي‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺖ آن زن و ﺧﺮ را ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﭼﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﯾﺶ و ﻣﻮ ﺳﻮزد ﭼﻮ آﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬري‬

‫در‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻔﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آب‪،‬‬

‫دﯾﻮت‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﮕﺮد‬

‫ﭘﺰد‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ ِ "دﯾﮓ و آﺗﺶ" ار ﻧﺒﻮد ﺗﻮ را‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫زود ﺑﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎو ﺑﺮ ﻧﻬﺪ‬ ‫از‬

‫و‪،‬‬

‫اﻻ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫ﺧﺮﺟﯽ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﺮر‪،‬‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫زﯾﺮﮐﺎن‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ورق‬

‫آوردش‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﮐﯿﻔﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻫﻢ در زﻣﺎن‬

‫ﺧﻔﺖ اﻧﺪر زﯾﺮ ﺧﺮ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ آن ﮐﺮﺳﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ او از ﮐﻨﯿﺰ‬

‫ﺗﺎ رﺳﺪ در ﮐﺎم ِ ﺧﻮد آن ﻗﺤﺒﻪ ﻧﯿﺰ‬

‫ﺧﺮ اﻧﺪر وي ﺳﭙﻮﺧﺖ‬

‫آﺗﺸﯽ از ﮐﯿﺮ ﺧﺮ در وي ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻓﺸﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﯾﻪ‪ ،‬در زﻣﺎن‪ ،‬ﺧﺎﺗﻮن ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫ﻟﺨﺖ‪ ‬ﺟﮕﺮ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮ آورد و‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﻣﺆدب‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫ﺑﺮ درﯾﺪ از زﺧﻢ ِ ﺧﺮ‬

‫روده‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺮﺳﯽ از ﯾﮏ ﺳﻮ‪ ،‬زن از ﯾﮏ ﺳﻮ ﻓﺘﺎد‬

‫دم ﻧﺰد در ﺣﺎل و در دم ﺟﺎن ﺑﺪاد‬

‫ﺻﺤﻦ ِ ﺧﺎﻧﻪ ﭘ‪‬ﺮ ز ﺧﻮن ﺷﺪ‪ ،‬زن ﻧﮕﻮن‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫رﯾﺐ اﻟﻤﻨﻮن‬

‫ﻣﺮگ‪ ‬ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪ ﻓﻀﯿﺤﺖ‪ ،‬اي ﭘﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋ‪‬ﺬاب‪‬‬

‫اﻟْﺨ‪‬ﺰْي‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫از‬

‫او و‪ ،‬ﺑ‪‬ﺮد ﺟﺎن‬ ‫ﺷﻬﯿﺪي‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﮐﯿﺮ‬

‫ﺧﺮ؟‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻨﮕﯽ ﻣﮑﻦ ﺟﺎن را ﻓﺪي‬

‫دان ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ِ ﺑﻬﯿﻤﯽ‪ ،‬ﻧﺮ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫زﯾﺮ او ﺑﻮدن‪ ،‬از اﯾﻦ ﻧﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫‪719‬‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ دان ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ زآن زﻧﯽ‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﻧﻔﺲ ِ ﻣﺎ را ﺻﻮرت‪ ‬ﺧﺮ ﺑﺪﻫﺪ او‬

‫ﺑﺮ وﻓﻖ ِ ﺧﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ار‬

‫اﻇﻬﺎر‬ ‫را‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺑﻤﯿﺮي‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫در‬

‫ﺳﺮّ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫اﯾﺰد‬

‫ﻧﺎر‬

‫ز‬

‫ز اﻧﮑﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﮐﻨﺪ‬

‫اﷲ اﷲ‪ ،‬از ﺗﻦ ِ ﭼﻮن ﺧﺮ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬ ‫ز‬

‫اوﻟﯽ‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬آن ﻧﺎر اﺻﻞ ِ ﻋﺎرﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﻧﺎري ﮐﻪ آن زن را ﺑﮑﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ اﻧﺪازه ﻧﺨﻮرد از ﺣﺮص ِ ﺧﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫اﻧﺪازه‬

‫ﺧﻮر‬

‫اي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫داد‬

‫ﻣﯿﺰان‬

‫در‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‪،‬‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﺣﻠﻮا و ﺧﺒﯿﺺ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫را‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ز‬

‫رﺣﻤﺎن‬

‫ﺳﻮرة‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﺣﺮص ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯿﺰان را ﻣﻬﻞ‬

‫آز و ﺣﺮص آﻣﺪ ﺗﻮ را ﺧﺼﻢ و ﻣﻀﻞ‬

‫ﺣﺮص ﺟﻮﯾﺪ ﮐﻞ ﺑﺮ آﯾﺪ او ز ﮐﻞ‬

‫ﺣﺮص ﻣ‪‬ﭙﺮﺳﺖ‪ ،‬اي ﻓﺠﻞ اﺑﻦ اﻟﻔﺠﻞ‬

‫آه‬

‫ﮐﺮدي اي ﺧﺎﺗﻮن‪ ،‬ﺗﻮ اُﺳﺘﺎ را ﺑﻪ راه‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺟﺎﻫﻼﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﻨﮕﺖ‬

‫آﻣﺪ ﮐﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺎدي‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫و‬

‫اﺳﺘﺎد‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫ﻋﻠﻤﯽ‬

‫دزدﯾﺪه‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﭽﯿﺪي‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫از‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﻧﻌﻤﺖ از‬

‫ﺧﺮﻣﻨﺶ‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‪،‬‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫داﻧﻪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﻔﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دام‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﺧﻮرد ﻋﺎﻗﻞ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺟﺎﻫﻼن‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫در‬

‫ﻧﺪم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺣﺮام‬

‫دام‪،‬‬

‫ﻣﺮغ ِ ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯽ‬ ‫رﺳﻦ‬

‫ﺣﺎل ِ‬

‫دام؟‬

‫رﻓﻮ‬

‫ﭼﻮن در اﻓﺘﺪ در ﮔﻠﻮﺷﺎن ﺣﺒﻞ ِ دام‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ﮐُﻠُﻮا ﺧﻮاﻧﺪي‪ ،‬ﺑﺨﻮان ﻻ ﺗﺴﺮﻓﻮا‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﺧﻮرد؟‬

‫داﻧﻪ ﭼﻮن زﻫﺮ اﺳﺖ‪ ،‬در دام ار ﭼﺮد‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد داﻧﻪ ز دام‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬ ‫زﻫﺮﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻮر آن ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ در ﻓﺦ داﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫و آن ﻇﺮﯾﻔﺎن را ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻬﺎ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺑﮑﺎر‬

‫و ز ﻇﺮﯾﻔﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ و ﻧﺎﻟﮥ زﯾﺮ و زار‬

‫در‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫دام‪،‬‬

‫داﻧﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺮده اﻧﺪ از داﻧﻪ ﺧﻮد را ﺧﺸﮏ ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪرون‬ ‫دام‪،‬‬ ‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دام‬

‫ِ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﺳﺮ‬ ‫اﺷﮑﺎف‪‬‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﺎﺗﻮن ِ اﺣﻤﻖ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﺳ‪‬ﺮَش‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را اﺳﺘﺎد‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ‬

‫اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺑﻤﺮده‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﻮش ﻧﻘﺸﯽ ﻧﻤﻮد‬ ‫دﮐﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺸﺎدي‬

‫ﮐﯿﺮ دﯾﺪي ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻬﺪ و ﭼﻮن ﺧﺒﯿﺺ‬

‫آن ﮐﺪو را ﭼﻮن ﻧﺪﯾﺪي اي ﺣﺮﯾﺺ؟‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮ ﻣﺴﺘﻐﺮق ﺷﺪي در ﻋﺸﻖ ِ ﺧﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫زر‪‬اق‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺷﻮﺧﺎن‬

‫آن‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﺪو‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ز‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫اوﺳﺘﺎدي‬

‫ﮔﻮل‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﻗﻮف‬

‫از ره‪ ‬ﻣﺮدان ﻧﺪﯾﺪه‪ ،‬ﺟﺰ ﮐﻪ ﺻﻮف‬

‫اﻧﺪك‬

‫اﺣﺘﺮاف‬

‫زآن ﺷﻬﺎن ﻧﺎﻣﻮﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺟﺰ ﮔﻔﺖ و ﻻف‬

‫ز‬

‫‪720‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪت‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫از‬ ‫ﺷﺎد‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ در ﮐﻒ ﻋﺼﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ام‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻣﺪ‬

‫آه از آن روزي ﮐﻪ ﺻﺪق ِ ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫اﺳﺘﺎد‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺟﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺻﻮﺗﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﺪي‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‪،‬‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ‪‬‬

‫ام‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﭙﺮس‬

‫ﮐﻪ ﺣﺮﯾﺼﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮراﻧﻨﺪ و ﺧُﺮس‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن‬

‫ﮔﺮﮔﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺧﻮد ﭼﻮن ﻃﻮﻃﯿﺎن‬

‫‪ .62‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﺷﯿﺦ ﻣﺮﯾﺪان را و ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ اﻣﺖ را ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻃﺎﻗﺖ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﻖ‬ ‫اﻟﻔﺖ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻃﻮﻃﯽ ﺑﺎ ﺻﻮرت آدﻣﯽ اﻟﻔﺖ ﻧﺪارد ﮐﻪ از او ﺗﻠﻘﯿﻦ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﻖ‬ ‫ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺷﯿﺦ را ﭼﻮن آﯾﻨﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﯾﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﻃﻮﻃﯽ دارد و از ﭘﺲ آﯾﻨﻪ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻻ ﺗُﺤ‪‬ﺮﱢك‪ ‬ﺑِﻪ‪ ‬ﻟ‪‬ﺴﺎﻧَﮏ‪ ‬إِنْ ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬إِﻟﱠﺎ و‪‬ﺣ‪‬ﯽ ﯾﻮﺣﯽ ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ اﺑﺘﺪاي ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺑﯽ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻨﻘﺎر‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪن ﻃﻮﻃﯽ اﻧﺪرون آﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاﻧﯽ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر و ﺗﺼﺮف اوﺳﺖ ﻋﮑﺲ ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫ﻃﻮﻃﯽ ﺑﺮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻢ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻋﮑﺲ آن ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻪ ﭘﺲ آﯾﻨﻪ اﺳﺖ و ﻟﯿﮑﻦ ﺧﻮاﻧﺪن ﻃﻮﻃﯽ ﺑﺮوﻧﯽ‬ ‫ﺗﺼﺮف آن ﻣﻌﻠﻢ اﺳﺖ ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﺜﺎل آﻣﺪ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫او‬

‫ﻋﮑﺲ ﺧﻮد را ﭘﯿﺶ او آورده رو‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ‬

‫آن‬

‫اُﺳﺘﺎ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬آن ﻃﻮﻃﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر آﯾﻨﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺟﻨﺲ ِ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﻮزد ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﻣﮑﺮ ِ آن ﮔﺮگ‪ ‬ﮐﻬﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﻣﻮزدش‬

‫ور ﻧﻪ ﻧﺎﻣﻮزد‪ ،‬ﺟﺰ از ﺟﻨﺲ ِ ﺧﻮدش‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫در‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫در‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻃﻮﻃﯿﮏ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫را‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ادﯾﺐِ‬

‫و‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّش‬

‫از ﺑﺸﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻣﻨﻄﻖ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬

‫از ﺑﺸﺮ ﺟﺰ اﯾﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ﻃﻮﻃﯿﮏ؟‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ِ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻣﻤﺘﻠﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫او‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮاﻧﺪ دﯾﺪ وﻗﺖ‪ ‬ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ؟‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫آن دﮔﺮ ﺳ‪‬ﺮّ اﺳﺖ و‪ ،‬او ز آن ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺪاﻧﺪ ﻃﻮﻃﯽ اﺳﺖ او‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﺪﯾﻢ‬

‫آﻣﻮزﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺨﻦ اﻧﺪر دﻫﺎن اﻓﺘﺎد و ﺣﻠﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫در‬ ‫ِ‬

‫او‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺣﺮف‬

‫از‬

‫را‬

‫دارد‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﻮزد‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﻔﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺣﺮف‪‬‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺣﺮﻓﺸﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‬

‫و‬

‫روزي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻗﺮان‬

‫ﻣﺤﻔﻞ‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‪‬‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﺧﻮش‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ در آﺧﺮ‪ ،‬رﺣﻤﺖ آﻣﺪ‪ ،‬در ﮔﺸﻮد‬

‫‪ .63‬ﺻﺎﺣﺐ دﻟﯽ در ﭼﻠّﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺳﮕﯽ دﯾﺪ ﺣﺎﻣﻠﻪ‪ ،‬در ﺷﮑﻤﺶ آن ﺳﮓ ﺑﭽﮕﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﺳﮓ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ در اﻧﺪرون ﺷﮑﻢ ِ ﻣﺎدر ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و ﻧﯿﺰ ﺑﺎﻧﮓ ﺟﻬﺖ ﯾﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﺷﯿﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﻏﯿﺮه‪ ،‬و اﯾﻨﺠﺎ ﻫﯿﭻ از اﯾﻦ ﻓﺎﯾﺪه ﻫﺎ‬ ‫‪721‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﻨﺎﺟﺎت ﮐﺮد و‪ ‬ﻣﺎ ﯾﻌ‪‬ﻠَﻢ‪ ‬ﺗَﺄْوِﯾﻠَﻪ‪ ‬إِﻟﱠﺎ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﺟﻮاب آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ آن‬ ‫ﺻﻮرت‪ ‬ﺣﺎل ﻗﻮﻣﯽ اﺳﺖ از ﺣﺠﺎب ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪه و ﭼﺸﻢ و دل ﺑﺎز ﻧﺎﺷﺪه دﻋﻮي ﺑﺼﯿﺮت ﮐﻨﻨﺪ و‬ ‫ﻣﻘﺎﻻت ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬از آن ﻧﻪ اﯾﺸﺎن را ﻗﻮﺗﯽ و ﯾﺎرﯾﯽ رﺳﺪ و ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎن را ﻫﺪاﯾﺘﯽ و رﺷﺪي‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺧﻮاب‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫آواز‬

‫اﻧﺪر ﭼﻠﻪ‬

‫ﺳﮓ‬

‫در‬

‫رﻫﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺎده‬

‫ﺳﮕﯽ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﺑﭽﮕﺎن‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ورا‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﺳﮓ ﺑﭽﻪ اﻧﺪر ﺷﮑﻢ ﭼﻮن زد ﻧﺪا؟‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﺪه ﺳﺖ اﯾﻦ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‪ ،‬از واﻗﻌﻪ آﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺣﯿﺮت‪ ‬او دم ﺑﻪ دم ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﯿﺶ‬ ‫ﺟﻞ‬

‫در ﭼﻠﻪ‪ ،‬ﮐﺲ ﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮدد ﻋ‪‬ﻘﺪه ﺣﻞ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ز‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬زﯾﻦ ﺷﮑﺎل و ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫در‬

‫ﭼﻠﻪ‬

‫واﻣﺎﻧﺪه‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﮕﺸﺎي‬

‫آﻣﺪش‬ ‫ﮐﺰ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬ ‫ﮔﺮگ‬ ‫از‬

‫از‬

‫آواز‬ ‫ﺣﺠﺎب‬

‫و‬

‫ﺳﮓ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﺣﺮﯾﺼﯽ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻣﺎه‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ِ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﭘﺮّان‬

‫ﺷﻮم‬

‫در‬

‫ﺣﺪﯾﻘﮥ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫و‬

‫ﺳﯿﺒﺴﺘﺎن‬

‫ﻫﺎﺗﻒ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫دان‬

‫ز‬

‫ﻻف‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻧﺎﻣﺪه‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻧﻪ‬

‫او‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫وز‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﻧﺎدﯾﺪه‪،‬‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺰّ‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﻫﻮاي‬ ‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫دزد‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺼﯿﺮت‬

‫ﭘﺎ‬

‫در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬ ‫ﺻﺪ‬ ‫وﺻﻒ‪‬‬

‫در‬

‫اﻧﮕﯿﺰ‬

‫ﺷﻮم‬ ‫ﺟﺎﻫﻼن‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫دﻓﻊ‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫در‬

‫ﻓﺸﺎر‬

‫و‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮوري‬ ‫و‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﯿﻬﺪه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ُﮐﻨﺪ و‪ ،‬ﺑﻪ ﻻﻓﯿﺪن ﺟ‪‬ﺮي‬

‫روﺳﺘﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﺪان‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ژاژ‬

‫ﺧﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫دوغ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻧﻮﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﮐﻒ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي ﮐﺎو ﺳﻮد دارد‪ ،‬ﺧﻮد ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ اﯾﺸﺎن را در او رﯾﺐ و ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﮔﺮوه‬

‫از‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫اﷲ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫از‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫را‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮑﺶ ﻫﺮ ﻣﺸﺘﺮي را ﺗﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﺑﺎ دو ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫َﮔﺮ ﺧَﺮَد‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺣﺮص‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﻬﺎي‬

‫وآﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‪‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ او ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﯽ ﯾﺎﻗﻮت و ﻟﻌﻞ‬

‫ﮐﻮرت ﮐﺮد و ﻣﺤﺮوﻣﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺮﺟﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﺎﺻﺤﺎبِ ﻓﯿﻞ و ﻗﻮم ِ ﻟﻮط‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬

‫آ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي ﺋﯽ ﺟﻮ ﮐﻪ ﺟﻮﯾﺎن ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﯿﺎﺑﯽ ﺳﻮد و ﻣﺎﯾﻪ‬

‫آﻏﺎز‬

‫داده‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‬ ‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﺎﺑﺮان‬

‫را‬ ‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‬ ‫ﺣﺴﺮت‬

‫رو‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن ﻣﺮﺟﻮم ﭼﻮن ﺧﻮد‪،‬‬

‫درﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫آن‬

‫ﺣﺮﯾﺼﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺑﺨﺖ و اﻗﺒﺎل و ﺑﻘﺎ ﺷﺪ‬

‫اﺑﺪ‬

‫آن ﺳﺨﻮط‬ ‫ﻧﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫زو‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺣﺎل ِ اﻫﻞ ﺿﺮوان در ﺣﺴﺪ‬ ‫‪722‬‬

‫‪ .64‬ﻗﺼﮥ اﻫﻞ ﺿﺮوان و ﺣﺴﺪ اﯾﺸﺎن ﺑﺮ دروﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺎ از ﺳﻠﯿﻤﯽ اﻏﻠﺐ دﺧﻞ ﺑﺎغ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﮑﯿﻨﺎن ﻣﯿﺪاد از اﻧﮕﻮر و ﻣﻮﯾﺰ و ﺣﻠﻮا و ﭘﺎﻟﻮده و دوﺷﺎب و داﻧﻪ و آرد و ﻧﺎن ﻫﻤﻪ ﻋﺸﺮ دادي‪،‬‬

‫ﻻﺟﺮم ﺧﺪاﯾﺘﻌﺎﻟﯽ در ﺑﺎغ و ﮐﺸﺖ او ﺑﺮﮐﺘﯽ ﻧﻬﺎد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج او ﺑﺪﻧﺪ و او ﻣﺤﺘﺎج ﮐﺲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺮج و ﻋﺸﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺮﮐﺖ ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻮن آن زن ﮐﻪ آﻟﺖ ﺧﺮ دﯾﺪ و ﮐﺪو ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﺮدي‬

‫ده‬

‫در‬ ‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﯽ‬

‫ﺿﺮوان‬

‫ﺑﻪ‬

‫دروﯾﺶ‬ ‫ز‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﻋ‪‬ﺸﺮ‬

‫ﺧﻮﺷﻪ‬

‫رﺑﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫ﺷُﻬﺮه‬

‫اﻧﺪر‬

‫داﺷﺖ‪،‬‬

‫ﺻﺪﻗﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫و‬

‫ﺧُﻠﻖ‬

‫ﮐﻮي‬

‫او‬

‫آﻣﺪﻧﺪي‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﻫﻢ ز ﮔﻨﺪم‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺪي از‬

‫دادي‬

‫داﻧﺌﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺳﻮي‬

‫َﮐﻪ ﺟﺪا‬

‫آرد ﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬ﻋ‪‬ﺸﺮ دادي ﻫﻢ از آن‬

‫ﻧﺎن ﺷﺪي‪ ،‬ﻋ‪‬ﺸﺮ ِ دﮔﺮ دادي ز ﻧﺎن‬

‫ﻣﻮﯾﺰ‬

‫ﻋﺸﺮ ﻫﻢ دادي وي از دوﺷﺎب ﻧﯿﺰ‬

‫ﻫﻢ ز ﺣﻠﻮا ﻋ‪‬ﺸﺮ و از ﭘﺎﻟﻮده ﻫﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﮐﺮدي‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺟﻤﻊ ِ ﻓﺮزﻧﺪان ِ ﺧﻮد را آن ﺟﻮان‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫از‬

‫ﻋﺸﺮي‬

‫ﻋﻨﺐ‬

‫ﺑﺪادي‬

‫ﻋ‪‬ﺸﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﺧﻠﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫وﺻﯿﺘﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗ‪‬ﺴﻢ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫دﺧﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫در ﻣﺤﻞ‬ ‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﺎرد‪،‬‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﮐﻔﺸﮕﺮ‬

‫ﺑﺎره‬

‫ِ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‪‬‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ز‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫دﺧﻞ را‬ ‫ز‬

‫ﺧﻮرد‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﺮﺟﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﺳﺖ‬

‫درﮔﻪ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫دادي‬

‫ﺳﻮد‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫وا‬

‫زآن ﺑﯿﻔﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮐ‪‬ﺸﺘﻦ‬ ‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﮕﯿﺮﯾﺪ‬

‫دﺧﻞ اﮔﺮ‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺮو‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻮه‬ ‫ِ‬

‫وز‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯽ‬

‫ﻏﺮور‬ ‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﺗﺨﻤﯿﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫رﯾﺐ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫زﻧﯽ‬

‫در ﮐﺸﺘﺰار‬

‫ﺑﺎز ﮐﺎرد‪ ،‬ﭼﻮن وي اﺳﺖ اﺻﻞ ِ ﺛﻤﺎر‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﺪارد‬

‫روﺋﯿﺪن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ُﺗﺮك دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن ﻏﻠﻪ اش ﻫﻢ زآن زﻣﯿﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺳﺨﺘﯿﺎن‬

‫ز‬

‫اﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﭼﺮم‬

‫ﻣﯿﺨﺮد‬

‫ادﯾﻢ‬

‫و‬

‫و‬

‫اﯾﻦ زﻣﯿﻦ و ﺳﺨﺘﯿﺎن ﭘﺮده ﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫اﺻﻞ روزي از ﺧﺪا دان ﻫﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫دﺧﻞ‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﺻﻮل‬

‫دﺧﻞ‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫از‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫آﻣﺪﺳﺘﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮑﺎري در زﻣﯿﻦ ِ اﺻﻞ‬ ‫ﮔﯿﺮم‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫رزق‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻫﻢ از آﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ داد و ﮐﺮم‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﯿﻨﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن دو ﺳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻧﺮوﯾﺪ ﭼﻮن ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ در ﻻﺑﻪ و دﻋﺎ ﮐﻒ در زﻧﯽ؟‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺑﺮ دادن ِ رزﻗﺶ ﮔﻮاه‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﺳﺖ و ﺳﺮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺎﺻﻞ ِ اﺻﻞ ِ رزق اوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻫﻢ از وي ﺟﻮﯾﺪ آﻧﮑﻮ رزق ﺟﻮﺳﺖ‬

‫رزق از وي ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﺠﻮ از زﯾﺪ و ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ از وي ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﺠﻮ از ﺑﻨﮓ و ﺧﻤﺮ‬

‫ﻣﻨﻌﻤﯽ‪ ،‬زو ﺧﻮاه‪ ،‬ﻧﻪ از ﮔﻨﺞ و ﻣﺎل‬

‫ﻧﺼﺮت از وي ﺧﻮاه‪ ،‬ﻧﯽ از ﻋﻢ‪ ‬و ﺧﺎل‬ ‫‪723‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪن‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ را ﺧﻮاﻫﯽ در آن دم ﺧﻮاﻧﺪن؟‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫زﯾﻨﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ دم او را ﺧﻮان و‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ را ﺑﻤﺎن‬

‫ﻣﻠﮏ‪‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺑﯿﻪ‬

‫ﯾﻔ‪‬ﺮﱡ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﯽ‬

‫اﻟْﻤ‪‬ﺮْء‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫أﺧﯿﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﯾﻬﺮب‬

‫وارث‪‬‬ ‫ﯾﻮﻣﺎ‬

‫اﻟﻤﻮﻟﻮد‬

‫ز آن ﺷﻮد ﻫﺮ دوﺳﺖ آن ﺳﺎﻋﺖ ﻋﺪو‬

‫ﮐﻪ ﺑﺖ ﺗﻮ ﺑﻮد و‪ ،‬از ره‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ او‬

‫ﻣﯿﺘﺎﻓﺘﯽ‬

‫ُاﻧﺲ ِ دل ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫از‬

‫روي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻘﺎش‬

‫ﭼﻮن ز ﻧﻘﺸﯽ‬

‫اﯾﻦ دم‪ ،‬ار ﯾﺎراﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺿﺪ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫وز ﺗﻮ ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺪ و‪ ،‬در ﺧﺼﻤﯽ روﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‪ :‬ﻧﮏ روز ِ ﻣﻦ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ِ ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ اﻫﻞ‬

‫ِ اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮا‬

‫روزﮔﺎر‬

‫ﺧﻮد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺎﻟﮥ‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﺮﯾﺪه‬

‫ﻣﻌﯿﻮبِ‬ ‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺎل‬ ‫رﺧﺖ‬

‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫دادم‪،‬‬

‫زر‪‬‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻗﻠﺒﯿﺶ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﻣﺎﻧﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﮕﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬ ‫در‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ از آن اﻋﺮاض ِ او‬ ‫از‬

‫ﺟﻮاﻟﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَم‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪم‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﯿﺒﺶ‬

‫ﭘﮕﻪ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺴﯿﺐ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺑﺴﺘﺪم‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫ﺣﯿﻒ‬

‫آن‬ ‫رﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻔﺎي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ز‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫داده‬

‫ﺷﺎدان‬ ‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻣﻌﯿﺐ‬

‫ﮐﺎﻟﮥ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪم‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬﺷﺘﯽ‬

‫ﻓﺰون‬ ‫ﮐﺮدﻧﻢ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬

‫رو‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮔﺮّ‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫را‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬ ‫ﯾﺎري‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎدان‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫او‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺻﺪق‬

‫او‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫رﻓﯿﻊ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻘﺒﻮل‬

‫و‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﻋﺰّ‬

‫او‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫او‬

‫ﺟﻮال‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﺠﻮﺋﯽ‬

‫رﺷﺘﮥ‬

‫ﺣﻘﺪ‪‬‬

‫ِ‬

‫آﺷﻮب‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﯾﺎري‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ‪ ‬ﺗﻮ‬ ‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻣﻌﯿﻮب‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﭘﺎي ﺧﻮد را واﮐﺸﻢ ﻣﻦ زود زود‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻓﻐﺎن ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺷﮑﺮ ﺣﻖ ﮐﻦ و‪ ،‬ﻧﺎن ﺑﺨﺶ ﮐﻦ‬ ‫زود‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫آورم‬

‫ﭘﯿﺶ از آن‪ ،‬ﮐﺰ دﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺷﺪي‬ ‫اي‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫و‬

‫ﺷﻔﯿﻊ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫اﺟﻞ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫زر‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑ‪‬ﺪ ﺧﻮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را ﻧﺎﭼﺎر رو زآن ﺳﻮ ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ دان‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر آﺧﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎن‬

‫ﺳﺮﮐﺸﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫اي‬

‫ﺟﻔﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اﻧﺒﺎر‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻟﺤﺪ‬

‫ﻻ‬

‫واﻓﯿﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫دار‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﯾﻤﻦ ز دزد و از ﺷﭙﺶ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﻤﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪت‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫دم ز‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺗﺬرﻧﯽ‬ ‫ز‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺧﻮد‬

‫دﯾﻮ‬

‫را‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﻓﺮد‬ ‫داد‬ ‫را‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﺧﻮاﻧﺎن‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫دﯾﻮﭼﻪ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ارض‬

‫اﷲ‬

‫زوﺗﺮ‬

‫اﺣﺪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬ ‫ﺳﭙﺎر‬ ‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺒﮑﺶ ﺻﯿﺪ ﮐﻦ اي ﻧﺮّه ﺻﻘﺮ‬

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻧﻨﮓ‬ ‫‪724‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺒﮑﺖ‬

‫ﺑﺲ وﺻﯿﺖ ﮐﺮد و ﺗﺨﻢ وﻋﻆ ﮐﺎﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن زﻣﯿﻨﺸﺎن ﺷﻮره ﺑ‪‬ﺪ ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫داﻋﯿﻪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫واﻋﯿﻪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫او‬

‫ﭘﻬﻠﻮ‬

‫ُﺗﻬﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﺎﺻﺢ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻠﻄﯿﻒ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﻨﺪش‬

‫ر‪‬د‬

‫ﯾﮏ ﮐﺲ ﻧﺎﻣﺴﺘﻤﻊ ز اﺳﺘﯿﺰ و‬

‫را‬ ‫ز‬

‫ﺻﺪ‬

‫اذﻧﯽ‬

‫ﭘﻨﺪت‬ ‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ز اﻧﺒﯿﺎ ﻧﺎﺻﺢ ﺗﺮ و ﺧﻮش ﻟﻬﺠﻪ ﺗﺮ‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ دﻣﺸﺎن در ﺣﺠﺮ‬

‫زآﻧﭽﻪ ﺳﻨﮓ و ﮐﻮه در ﮐﺎر آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺷﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﻌﺘﺸﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺑﮕﺸﺎده‬

‫را‬

‫ﻗﺴﻮةً‬

‫أَﺷَﺪ‪‬‬

‫‪ .65‬ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﻄﺎي ﺣﻖ و ﻗﺪرت او ﻣﻮﻗﻮف ﺑﺮ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﭽﻮن داد‪ ‬ﺧﻠﻘﺎن‪ ،‬ﮐﻪ آن را‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻋﻄﺎي ﺣﻖ ﻗﺪﯾﻢ اﺳﺖ و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺣﺎدث‪ .‬ﻋﻄﺎ ﺻﻔﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‬ ‫ﺻﻔﺖ ﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬و ﻗﺪﯾﻢ ﻣﻮﻗﻮف ﺣﺎدث ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﻧﻪ ﺣﺪوث ﻣﺤﺎل ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﺎرة‬

‫آن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺷﺮط‬

‫اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺒﺪﻟﯿﺴﺖ‬

‫داد‪‬‬

‫او‬

‫را‪،‬‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫دل‪،‬‬

‫اوﺳﺖ‬

‫داد‪،‬‬

‫ُﻟﺐ‪‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‪‬‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﮐﺎن ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺿﻤﯿﺮ و ﻋﻘﻞ ِ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺼﺮﯾﻒ‪‬‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‬ ‫را‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫اﺳﺒﺎب‪،‬‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺮط‪‬‬

‫ﺳﻨﺘﯽ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﺛﻌﺒﺎن‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎدت‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ‬

‫اي‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫اﻏﻠﺐ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻃﺮُق‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﺳﻨﺖ‬

‫رود‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﻣﺰه‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻣ‪‬ﭙ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫آورد‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺎد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺪه اي ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫از‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‬ ‫ﻣﺴﺒﺐ‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﺐ ﺳﻮراخ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻨﻌﻘﺪ‬

‫ﺧﯿﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻌﺪوﻣﯽ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﻗﺪرت‬

‫از‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻋﺰل‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ره ﺟﻮﯾﺪ ﻣﺮﯾﺪ؟‬ ‫ﻧﻈﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﯽ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﮔﺮ ﻋﺰّ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻮﺻﻮل ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺳﺒﺐ‪،‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪي ﮐﻔﺶ رﺧﺸﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫اﺣﻮال‬ ‫و‬

‫داد‪‬‬

‫ﺑﻪ‬ ‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﺧﺮق‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺒﺐ‪،‬‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‪‬د‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫ﻣﺮاد‬

‫راه‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﻫﺮ دﯾﺪار‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﻣﻌﺰول‬

‫ﻃﺎﻟﺒﯽ‬ ‫در‬

‫ﺗﺘﻖ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﺎدت‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫آن‬

‫ﻧﺎﻣﺪي‬

‫ازرق‬

‫ﺧﺎرق‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺰل‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺻﻨﻌﺶ را ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺣﺠﺐ را ﺑ‪‬ﺮ َﮐﻨَﺪ از ﺑﯿﺦ و ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﻫﺮزه‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺎﻫﺮاه‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫اﺳﺒﺎب‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫دور‬

‫و‬

‫اﮐﺴﺎبِ‬

‫و‬

‫وﺳﺎﯾﻂ‬ ‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫را‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫‪ .66‬در اﺑﺘﺪاي ﺧﻠﻘﺖ‪ ‬ﺟﺴﻢ آدم ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را اﺷﺎرت ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮو از اﯾﻦ‬ ‫‪725‬‬

‫زﻣﯿﻦ ﻣﺸﺘﯽ ﺧﺎك ﺑﺮﮔﯿﺮ و ﺑﻪ رواﯾﺘﯽ از ﻫﺮ ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﺑﺮﮔﯿﺮ‬ ‫ﺻﺎﻧﻊ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﺻﺪق‬

‫او ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫اﯾﺠﺎد‪‬‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫رو‬

‫ﻣﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﮔﺰارد‬

‫زﻣﯿﻦ‬ ‫ِ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﺮو‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ر‪‬ب‪‬‬

‫ﻣﻮﺗﻤﺮ‬

‫ﭘﺲ زﺑﺎن ﺑﮕﺸﺎد ﺧﺎك و ﻻﺑﻪ ﮐﺮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻣﻦ ﮔﻮ و‪ ،‬ﺑ‪‬ﺮو‪ ،‬ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺒﺨﺶ‬

‫زود ﺗﺎب از ﻣﻦ ﻋﻨﺎن ﺧﻨﮓ رﺧﺶ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﻣﺒﺮ‬

‫در‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻔﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮاﻓﯿﻠﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫را‬

‫ِ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ ز‬

‫ِ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫آﻣﺪي‬ ‫از‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫دل‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫روز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﻣﻌﺪن‬

‫ﺑ‪‬ﺪن‬ ‫آن‬

‫ﮐﺎو ﺣﯿﺎت‪ ‬ﺗﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮ آن ِ ﺟﺎن‬ ‫ﯾﮑﺘﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﺎﺿﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫دادش‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺸﻮ‬

‫دل‬ ‫داد‪‬‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫دﯾﻞ‬ ‫ﻋﻄﺐ‬

‫رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِﺑﻬﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺒﻖ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﭼﻬﺎري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﺰ اﯾﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﻮي ﻣﯿﺒﺮد او‪،‬‬ ‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﺮﺳﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ز ﻫﻮﻟﺶ‪ ،‬اي ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺮﻣﻢ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎرت‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻣﺖ‬

‫زوري‬

‫داده‬

‫ز‬

‫اﻧﺘﺒﺎه‬

‫ﺣﺎﻣﻼﻧﺶ‬

‫زآﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫داد‪ ‬رزق ِ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ ﺑﻪ ﮐﯿﻞ‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ِ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﻻﺑﻪ ﮐﺮدش و ﺳﻮﮔﻨﺪ داد‬ ‫ﻧﺒﻮدﺳﺘﻢ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺣﯿﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﯿﺎت‪‬‬

‫وﺣﯿﯽ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ن‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ اﻓﻀﻞ ِ ﻫﺸﺖ آن زﻣﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﯿﺸﻤﺮد‬ ‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ ﻋﺮش اﯾﻦ ﭼﻬﺎرﻧﺪ و ﺗﻮ ﺷﺎه‬ ‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﮑﻠﻢ‬

‫ﺳﻌﯽ ﺗﻮ رزق ِ دل ِ روﺷﻦ دﻫﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻣﺪي‬

‫رزق‬ ‫ﮐﯿﻞ‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﺮا‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﻘﺖ‬

‫ﺣﯿﺎت‪‬‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻫ‪‬ﻞ‬

‫ﺧﻼق‬

‫ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﻠﻢ ِ ﻟﻮح ِ ﮐﻞّ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺸﺄت‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ‬ ‫داد‪‬‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﻓﻀﯿﻠﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎز‬ ‫او‬

‫ﺗﮑﻠﯿﻒ‬

‫ﺻﻮرش‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺧﺎك ﺧﻮد را در ﮐﺸﯿﺪ و ﺷﺪ ﺣﺬر‬

‫ﮐﺸﺎﮐﺸﻬﺎي‬

‫آن‬

‫اﺑﺘﻼي‬

‫و‬

‫ﺷﺮ‬

‫اي‬

‫داد‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رب‬

‫اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫داﻧﺎﺗﺮي‬ ‫از‬

‫رﺣﻤﺘﺖ ﻋﺎﻣﺴﺖ و اﺣﺴﺎن و‬

‫ﻣﺴﯿﺮ‬ ‫وداد‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫ور ﻧﻪ آﺳﺎن اﺳﺖ ﻧﻘﻞ ِ ﻣﺸﺖ‪ ‬ﮔ‪‬ﻞ‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻓﻼك‬

‫را‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻣﻼك‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﺖ‪ ‬ﺧﺎﮐﯽ را ﭼﻪ ﻗﺪر و ﻗﻮ‪‬ت اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪر‪‬اﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ؟‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫‪ .67‬ﻓﺮﻣﺎن آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ ﮐﻪ از روي زﻣﯿﻦ ﻗﺒﻀﮥ ﺧﺎك ﺑﺮدار ﺟﻬﺖ ﺗﺮﮐﯿﺐ و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺟﺴﻢ‬ ‫ﻣﺒﺎرك اﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ ﺧﻠﯿﻔﻪ اﻟﺤﻖ ﻣﺴﺠﻮد اﻟﻤﻠﮏ و ﻣﻌﻠﻤﻬﻢ آدم ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﺎﯾﯿﻞ‬

‫را‪:‬‬

‫رو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺸﺖ‬

‫زﯾﺮ‬ ‫‪726‬‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫در‬

‫ر‪‬ﺑﺎ‬

‫از‬

‫وي‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻟﺮزﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﺳﻮزان‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﯿﻞ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫در‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻌﺪن‬

‫از‬

‫ده‪،‬‬

‫ِ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ‬ ‫اﻣﺎﻧﻢ‬

‫و‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫رﺳﻮل‬

‫آن‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺮﺷﮏ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮑﺮدت‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﺸﺮﻓﯽ‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫ﮐﯿﻞ‬

‫اﺷﺘﻘﺎق‬

‫دارد‬ ‫ﺑﯿﻦ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻋﺮش‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻐﺮﻓﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ارﺗﺰاق‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫اﻟﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن رﯾﺰم ﺑﺮﯾﺶ ِ او ﻧﻤﮏ؟‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﯾﻮ‬

‫آدم‬

‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫در‬

‫ز‬

‫اﻟﻨﺎس‬

‫آبِ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺟﻮي‬

‫دﯾﻦ‬

‫او‬

‫اﻟﻤﻠﻮك‬

‫دﯾﻦ‬

‫از ﻏﺮض ﺧﺎﻟﯽ دو دﺳﺖ و آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﺧﺎك‬

‫از زاري و ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺧﺎﮐﻢ از زاري و ﻧﻮﺣﻪ ﭘﺴﺖ ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫زرد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺴﺘﻢ‬

‫آه و زاري ﭘﯿﺶ ِ ﺗﻮ ﺑﺲ ﻗﺪر داﺷﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺲ ﻗﺪر دارد ﭼﺸﻢ ِ ﺗﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آبِ‬

‫اي‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‬ ‫دﻋﻮت‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﺸﮑﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﺳﻠﻮك‬

‫داﻧﺎي‬

‫زارﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﻌﺮة‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺰ‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬ ‫ﻗﺪر‬

‫ﺑﺎ‬

‫روزي‬

‫ﻣﻮذن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮود‬

‫رب‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻟﻮد‬

‫آورد‬

‫ﻟﻄﻒ‪،‬‬

‫او‬

‫ﻗﻼوز‬

‫ﮐﻪ‬

‫داد‬ ‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﮐﯿﺎل‬ ‫ﺧﻮن‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﻓﻀﻞ‬ ‫و‬

‫و‬

‫آزاد‬

‫ﻻﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﺧﻮﻧﯿﺶ‬

‫ﺳﺒﻖ‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اي ﻓﺘﺎ‬ ‫دارﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻌﺪن‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫رﯾﺰ‬

‫در‬

‫ﮐﺮد‬

‫ِ‬

‫ارزاق‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﮐﺪان‬

‫دﺳﺖ ﮐﺮد او ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮُﺑﺎﯾﺪ از آن‬

‫"ﺣﯽ‬ ‫ﻏﻤﺶ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﭘﻨﺞ‬ ‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺑﻼ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﮔﺸﺘﻤﯽ‬

‫آ‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‪ ،‬ﺑﺰار‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫راه‪‬‬

‫زاري‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫داﻓﻌﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻼﯾﺶ‬

‫واﺧﺮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫اي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻀﺮع‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﮑﺮدﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺲ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ِ‬

‫اﻟﻔﻼح"‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫آن ﻓﻼح اﯾﻦ زاري اﺳﺖ و اﻗﺘﺮاح‬

‫اﻣﺘﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آرم‬

‫ﻧﺎﺷﻨﻮد‬

‫ﺑﻨﺪه را ﮐﻪ‪ :‬در ﻧﻤﺎز‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬دﻟﻬﺎﺷﺎن‬

‫آن‬

‫ﺣﻘﻮق‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮ ﻗﺎﺳﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫روي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﻣﺠﺮم‬

‫دﻟﺶ‬

‫از‬

‫ﺗﻀﺮّع‬

‫را‬

‫در‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫زﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﻋﻨﯿﺪ‬

‫آب‬

‫از‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺎﻓﻌﯽ‬ ‫آوري‬

‫ﺗﻀﺮع‬ ‫آن‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺑﮕﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫ﻋﺒﺎدت‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬ ‫دوﯾﺪ؟‬

‫ﺗﺎﻧﺪ‬

‫‪ .68‬ﻗﺼﮥ ﻗﻮم ﯾﻮﻧﺲ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﯿﺎن و ﺑﺮﻫﺎن آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻀﺮع و زاري دﻓﻊ ﺑﻼي آﺳﻤﺎﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﺎﻋﻞ ﻣﺨﺘﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻀﺮع و ﺗﻌﻈﯿﻢ ﭘﯿﺶ او ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻓﻼﺳﻔﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬ﻓﺎﻋﻞ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺒﻊ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﻪ ﻣﺨﺘﺎر‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻀﺮع ﻃﺒﻊ را ﻧﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﯾﻮﻧﺲ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺑﻼ‬ ‫‪727‬‬

‫ِ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﺮق‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﻮﻧﺲ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬ ‫ﻣﺎدران‪،‬‬

‫ﺑﭽﮕﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺟﺤﻮد‪‬‬

‫ﺣﻘﺪ‪‬‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫رﻓﺘﻪ‬ ‫آﺛﺎر‬

‫ﺑﺎﻣﻬﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻣﯿﺴﻮزﯾﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﻐﺮّﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻣﻬﺎ‬

‫زﯾﺮ‬ ‫ﺑﺮون‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺎم‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫آوازﻫﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‬

‫و‬

‫آه‪‬‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﯾﻮﻧﺲ‬

‫دراز‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﻼ‬

‫در‬

‫ﺗﻀﺮع‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻧﺎﺷﮕﻔﺖ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪك‪،‬‬

‫اﺑﺮ‬

‫واﮔﺸﺘﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﻨﻮد‬ ‫ﻫﺎ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫اﻓﺮاﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻧﻔﺮ‬

‫آن‬

‫ُﻟﺪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻋﺮﯾﺾ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺧﺎك اﺳﺖ و ﺣﺪﯾﺚ ﻣﺴﺘﻔﯿﺾ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻀﺮع را ﺑﺮ ِ ﺣﻖ ﻗﺪرﻫﺎﺳﺖ‬

‫آن ﺑﻬﺎ ﮐﺎﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬زاري را ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻫﯿﻦ اﻣﯿﺪ اﮐﻨﻮن ﻣﯿﺎن را ﭼﺴﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻀﺮّع‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫اي‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﺎدان‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫اﺷﮏ را در ﻓﻀﻞ ﺑﺎ ﺧﻮن ِ ﺷﻬﯿﺪ‬

‫ﮐﺎن ﺑﻮد ﺑﺎﺳﻮز و درد‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﻫﺮ ﺗﻀﺮّع‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﮔﺮﯾﻨﺪه‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﯽ دﻫﺎن ﺧﻨﺪان ﺷﻮي‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﮐﺮب‬

‫و‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬ ‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ر‪‬خ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ‬

‫رﻧﮓ‬

‫آن‬

‫ﻻﺑﻪ ﮐﺮد و اﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ راﻧﺪ‬

‫ﺗﻀﺮع‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫را‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﺛﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫واﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫را‬

‫‪ .69‬ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﺳﺮاﻓﯿﻞ را ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺧﺎك ﮐﻪ ﺣﻔﻨﻪ اي ﺑﺮﮔﯿﺮ از ﺧﺎك ﺑﻬﺮ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺟﺴﻢ آدم‬ ‫ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮو ز آن ﺧﺎك ﭘ‪‬ﺮ ﮐﻦ ﮐﻒ‪ ،‬ﺑﯿﺎ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺎي ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺻﻮر و اي ﺑﺤﺮ ِ ﺣﯿﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫در‬

‫د‪‬ﻣﯽ در ﺻﻮر ﯾﮏ ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫در‬

‫اﻟﺼﻼ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫را‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﻫﻢ‬

‫د‪‬ﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﺻﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺎن‬

‫آﻏﺎزﯾﺪ‬ ‫دﻣﻬﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﻮات‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫از‬

‫رﻣﯿﻢ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﺑﻼ‬

‫ﮐﺸﺘﮕﺎن‬

‫اي ﻫﻼﮐﺖ دﯾﺪه ﮔﺎن از ﺗﯿﻎ ِ ﻣﺮگ‬

‫ﺑﺮ زﻧﯿﺪ از ﺧﺎك ﺳ‪‬ﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫رﺣﻤﺖ ﺗﻮ‪ ،‬و آن دم ِ ﮔﯿﺮاي ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮥ‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﻣﻌﺪن‬

‫ﺟﻮي‬

‫و‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻋﺮش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫داد‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫و‬

‫ﻣﻌﺪﻟﺖ‬

‫ﭼﺎرﺟﻮ‬

‫ﺷﻬﺪ‪‬‬

‫ﺟﺎودان‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫رود‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آﻟﻮده ﺳﺖ اﯾﻨﺠﺎ آن ﭼﻬﺎر‬

‫از‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫‪728‬‬

‫آن‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫در زﯾﺮ او‬

‫در‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﺑﻬﺸﺘﺴﺘﺎن‬

‫ﻋﺮﺷﯽ‬

‫و‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺮﻋﻪ‬

‫ز‬

‫ﮔﺎه‪‬‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫از‬

‫و‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دادﻫﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻐﻔﺮت‬

‫دﺟﻠﮥ‬

‫آبِ‬

‫روان‬

‫ﭼﯿﺰَﮐﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﻫﺮ‬ ‫و‬

‫اﺣﯿﺎي‬

‫ِ‬ ‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻓﻨﺎي‬ ‫اي‬

‫ﻧﺎﮔﻮار‬ ‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﯾﻨﺪ اﺻﻞ ِ آن را اﯾﻦ ﺧﺴﺎن‬

‫ﺧﻮد ﺑﺮ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ آن ﻧﺎﮐﺴﺎن‬ ‫را‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫داده‬

‫ﺧﻤﺮ‪،‬‬

‫دﻓﻊ‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‪،‬‬ ‫آب‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮورش‬ ‫ﻏﺼﻪ‬

‫داروي‬ ‫دادي‬

‫از‬

‫اﻃﻔﺎل‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺳﯿﻨﮥ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫از‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫را‬

‫از‬

‫و‬ ‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﻋﺎم‬

‫اﺻﻞ‬

‫و‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﻓﺮع‬ ‫ﺧﺎك‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫زال‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻋﻨﺐ‬

‫اﺟﺘﺮا‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ِ‬

‫زﻧﺒﻮر‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺮع‬

‫را‬

‫ﻃﻬﺮ‬

‫اﺻﻮل‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﯾﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪي‪ ،‬اي ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻓﺴﻮن ﻣﺤﺮاك را‬

‫ﻋﺒﻮس‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ِ ذات‪ ‬ﭘﺎك‪ ‬ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﮐﻪ ﻣﺪار اﯾﻦ ﻗﻬﺮ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻼل‬

‫ﻣﯿﺒﺮم‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺮم‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺎزارد‬

‫ﻫﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺐ‬

‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‪،‬‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫اي‬

‫ﺷﻔﺎ‬

‫زود‬

‫رﺣﻤﺖ‪‬‬

‫و‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬ ‫ﺑﺮون‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫اﺻﺤﺎبِ‬

‫درد‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﮐﻦ‬

‫ﮐﺎن دو ﻧﯿﮑﻮﮐﺎر ﮐﺮد‬ ‫اﻟﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺬر‬

‫و‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑﺪادي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫آن‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫دادي‬

‫اﻣﺮ ﮐﺮدي در ﮔﺮﻓﺘﻦ‬ ‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﻮي ﮔﻮش‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺰد‬ ‫در‬

‫ﻧﻬﯽ ﮐﺮدي از ﻗﺴﺎوت‬

‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫او‬

‫ﺳﺒﻖ‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﮔﺸﺖ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ‬

‫اي‬

‫ﺣﻠﯿﻤﺴﺖ‬ ‫ﺑﺪﯾﻊ‬

‫و‬

‫اﻓﻌﺎل‬

‫ﺳﻮي ﻫﻮش‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬ ‫و‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬ ‫رب‬

‫ﮐﺎر‬

‫‪ .70‬ﻓﺮﻣﺎن آﻣﺪن ﺑﻌﺰراﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺧﺎك و ﺗﻀﺮع ﮐﺮدن ﺧﺎك و ﻧﺎﺷﻨﻮدن و ﺑﺮداﺷﺘﻦ‬ ‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ ﺑﺎذن اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫آن‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﺿﻌﯿﻒ‪‬‬

‫زود‬

‫ﺑﯿﺎب‬

‫ﻣﺸﺖ‪‬‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺮّة‬

‫ﮐﺮد‬

‫داد ﺳﻮﮔﻨﺪش ﺑﺴﯽ ﺑﺎ ﺳﻮز و درد‬

‫اي ﺣﻤﺎل ِﻋﺮش‬

‫اي ﻣﻄﺎع اﻻﻣﺮ اﻧﺪر ﻋﺮش و ﻓﺮش‬

‫رو ﺑﻪ ﺣﻖ ِ رﺣﻤﺖ‪ ‬رﺣﻤﺎن ِ ﻓﺮد‬

‫رو ﺑﻪ ﺣﻖ ِ آﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﻄﻒ ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ ِ ﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ او ﻣﻌﺒﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫زال‬

‫را‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ‬

‫ﻗﺎﻧﻮن‪،‬‬

‫ﮐﺎي ﻏﻼم ﺧﺎص و‬

‫ﺣﻖ ِ ﺣﻖ ِ ﺣﻖ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻞ‬

‫ﺑﯿﺎور‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﺲ‬

‫زاري‬

‫ﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺮدود‬

‫ﺷﺘﺎب‬ ‫اﻗﺘﻀﺎ‬

‫ﮐﻪ دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺪار‬

‫اي ﺗﻮ را از ﺣﻖ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﻢ‬

‫اﻓﺴﻮن‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز آﻣﺮ او ﺳﺮّ و ﻋﻠﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﺧﺮ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﻫﺮ دو اﻣﺮ اﺳﺖ‪ ،‬آن ﺑﮕﯿﺮ از راه‪ ‬ﻋﻠﻢ‬ ‫اﻟﺘﺒﺎس‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آن‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎوﯾﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫رو ﺑﺘﺎﺑﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫در‬

‫ﺻﺮﯾﺢ‬

‫ﻓﮑﺮ ﺧﻮد را ﮔﺮ ﮐﻨﯽ ﺗﺎوﯾﻞ‬

‫ِﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫‪729‬‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﺗﺎوﯾﻞ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺟﻮ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺘﺒﻪ‬

‫ات‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ام ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮن ﺷﺪ از ﺷﻮرآﺑﻪ ات‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دل‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﯽ رﺣﻢ‪ ،‬ﺑﻞ ز آن ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘﺎك‬

‫رﺣﻢ ﺑﯿﺶ َاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ اي دردﻧﺎك‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ور دﻫﺪ ﺣﻠﻮا ﺑﻪ دﺳﺘﺶ آن ﺣﻠﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﻮزد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﮕﺮ‬ ‫در‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ور‬

‫ﻣﯿﺴﻮزدم‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﻗﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﻏﺮّه‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻮا‪،‬‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺣﺪث‬

‫واي‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﻣﻮزدم‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﻋﻘﯿﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻬﺮ ِ ﺣﻖ ﺑﻬﺘﺮ ز ﺻﺪ ﻟﻄﻒ‪ ‬ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن ِ ﺟﺎن ز ﺣﻖ‪ ،‬ﺟﺎن ﮐﻨﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﺮش ﺑﻪ از ﺣﻠﻢ ِ دو ﮐﻮن‬

‫ﻧﻌﻢ ِ رب‪ ‬اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ﻋﻮن‬

‫او‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎي‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﻀﻤﺮ‬

‫رﻫﺎ‬

‫آن‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﻌﺎل‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﮔﻤﺎﻧﯽ‬ ‫او‬

‫ِ‬ ‫و‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯿﻬﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﻮع‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰ‪،‬‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻣﻦ آن اﻣﺮ ﺳ‪‬ﻨﯽ را ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﺳﭙﺮدن‪،‬‬ ‫ﮐﻦ‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﯿﺎرم ﮐﺮد‬

‫ﻧﻌﻢ ِ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدت‬

‫ﺗﻌﺎل‬

‫ﻧﻬﺎﻟﯿﻬﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫و‬

‫و‪‬ﻫﻦ و ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ز آن ﮔﻤﺎن ﺑ‪‬ﺪ ﺑ‪‬ﺪش در ﮔﻮش ﺑﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻻﺑﻪ و ﺳﺠﺪه ﻫﻤﯽ ﮐﺮدش ﭼﻮ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺳﺮ و ﺟﺎن ﻣﯿﻨﻬﻢ رﻫﻦ و ﺿﻤﺎن‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺟﺰ‬

‫دادﮔﺮ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻧﯿﺎرم‬

‫ﺑﺪان‬ ‫او‪،‬‬

‫ﺷﺎه‪‬‬ ‫ﮐﺰ‬

‫رﺣﯿﻢ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ِ‬

‫َﮔﺮد‬

‫اﻧﮕﯿﺰﯾﺪ‬

‫ﺟﺰ از آن ﺧﻼق ِ ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ و ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺸﻨﻮم از ﺟﺎن ِ ﺧﻮد ﻫﻢ ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫او ﻣﺮا از ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن از او آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﯿﺎﻣﺪ او ز ﺟﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫ﺟﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﺰﯾﻨﻢ ﺑﺮ ﮐﺮﯾﻢ؟‬

‫ﮐﯿﮏ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺴﻮزم زو ﮔﻠﯿﻢ؟‬

‫او‬

‫ﺻﻢ‪ ‬و ﺑﮑﻢ و ﻋﻤﯽ‪ ،‬ﻣﻦ از ﻏﯿﺮ او‬

‫ﮔﻮش ﻣﻦ ﮐﺮّ اﺳﺖ از زاري ﮐﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫در‬

‫رو‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﮔﻮش ِ ﻣﻦ از ﻏﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪ ‬او ﮐﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‬

‫اﻻ‬

‫ﺧﯿﺮ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫از‬

‫دم‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫و‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ِ‬

‫ﺧﯿﺮ‬ ‫رﺣﻤﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻒ‪‬‬ ‫اژدﻫﺎ‬

‫دﻫﺪ‬

‫او‬

‫*‬

‫ز آن ﺷﻬﯽ ﺟﻮ‪ ،‬ﮐﺎن ﺑﻮد در دﺳﺖ‪ ‬او‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫او‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫آن‬

‫‪ .71‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را از او ﻇﻠﻤﯽ رﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ او ﻫﻤﭽﻮن آﻟﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺎرف‬

‫آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ رﺟﻮع ﮐﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ آﻟﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺑﻪ آﻟﺖ رﺟﻮع ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺟﻬﻞ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاي ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﻗﺪس اﷲ ﺳﺮّه ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺨﻠﻮق‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ام و از ﻣﺨﻠﻮق ﺳﺨﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪه ام‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺧﻠﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ و از اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﺷﻨﻮم‪ ،‬زﯾﺮا اﯾﺸﺎن ﻣﺨﺎﻃﺐ اﮐﺒﺮ را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﭼﻮن ﺻﺪاﯾﻨﺪ او را‬ ‫‪730‬‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ‪ .‬اﻟﺘﻔﺎت‪ ‬ﻣﺴﺘﻤﻊ ِﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﺻﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﺜﻠﯽ اﺳﺖ ﻣﻌﺮوف‪ :‬ﻗﺎل اﻟﺠﺪار‬ ‫ﻟﻠﻮﺗﺪ ﻟﻢ ﺗﺸﻘﻨﯽ ﻗﺎل اﻟﻮﺗﺪ اﻧﻈﺮ اﻟﯽ ﻣﻦ ﯾﺪﻗﻨﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﻮم‬

‫او ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ آزر اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺻﻨﻢ‬ ‫ﺳﺎﻏﺮ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ور‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫ﺷﻮم‬

‫آﺑﯽ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ور‬

‫ﻣﺮا‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎﺑﯽ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ور‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺟﻬﻢ‬

‫اﻓﮑﻨﻢ‬

‫ور‬ ‫ور‬

‫ﻣﺮا‬

‫ور‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﺎﻏﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻣﺎري‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺮﮐﺶ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻠﮑﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫رﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺳﺎﺣﺮاﻧﻪ‬

‫اش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ُﺗﺮﺑ‪‬ﺖ‪‬‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫رب‪،‬‬

‫روا‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺳﺒﺎﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺨﻮدان‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫را‬

‫ﺧﺎﮐﺪان‬ ‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﮑﺘﺐ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫روﺷﻨﻢ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻼد‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﻢ‬

‫و‬

‫ﺳﻞ‬

‫ﮐﺴﺮ و ذات اﻟﺼﺪر و ﻟﺬغ و درد‪ ‬دل‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻈﺮﻫﺎﺷﺎن‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻣﺮﺿﻬﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪر‪‬ﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‪،‬‬

‫ﮔﺬاره‬

‫از‬

‫از‬ ‫ﺗﺐ‬

‫ﮐﺤ‪‬ﺎل‬ ‫و‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫ﺧﻨﺎق‬

‫وز زﮐﺎم‬

‫و از‬ ‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺸﺎرم ﺧﻠﻖ را در ﻣﺮگ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎي‬

‫رب‪،‬‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺟﺬام و از ﻓﻮاق‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺳﺪ‪‬ه‬

‫ﺳﺒﺐ‬ ‫ِ‬ ‫و‬

‫ﻗﻮﻟﻨﺞ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ زﯾﻦ ﻣﺮﺿﻬﺎ را‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﯾﮏ ﮐﻔﯽ ﺑﺮﺑ‪‬ﻮد از آن ﺧﺎك ﮐﻬﻦ‬

‫آرم‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫دﯾﺪان‬

‫ﻧﻨﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫از ﺗﺐ و‪ ،‬ﻗﻮﻟﻨﺞ و‪ ،‬ﺳﺮﺳﺎم و‪ ،‬ﺳﻨﺎن‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﻮران‬

‫در‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬

‫اﺳﺘﺴﻘﺎ‬

‫ﺳﺮﻣﮥ‬

‫ﺣﻨﻈﻞ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺳﻨﯽ؟‬

‫ﺻﺪاع‬

‫ﺗﻮﺣﯿﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻬﺮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺒﻐﻮض و دﺷﻤﻦ رو ﮐﻨﯽ؟‬

‫و‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﯾﺎري‬

‫در‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﺷﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺎوك‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫راي‬

‫و‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﺎزدم‪،‬‬

‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫دﺷﻤﻨﻢ‬

‫داري‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫از‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫اﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺣﺠﺐ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺳ‪‬ﻞ‬

‫راه‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫اي‬

‫از ﻓﻀﻞ ِ رب‬

‫ز‬

‫ﻧﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻋﻠﺖ‬ ‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬ ‫را‬

‫اﻋﺘﻼل‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دل‬

‫دواﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن دوا ﻧﭙﺬﯾﺮد‪ ،‬آن ﻓﻌﻞ ِ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬ ‫ﺳﺮﻣﺎ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫ﻣﺮض‬

‫دارد‬

‫دوا‪،‬‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دواي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﺳﺮدي‬

‫از‬

‫ِ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫در وﺟﻮدش ﻟﺮزه اي ﺑﻨﻬﺪ ﮐﻪ آن‬

‫ﻧﻪ ز آﺗﺶ ﮐﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ از دﺧﺎن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ِﺑﻪ ﻧﮕﺮدد و آﺷﯿﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫و آن دوا در ﻧﻔﻊ ﻫﻢ‬

‫ﮔﻤﺮه ﺷﻮد‬

‫ﺑﺼﯿﺮ؟‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺣﺠﺎبِ‬

‫ﮔﻮل‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮع‬

‫اﺣﻮل‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫او‬

‫ﺳﺮدﺋﯽ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺤﺠﻮبِ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ﺑﻨﻬﺪ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫ادراك‪‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﮐﻤﻞ‬

‫‪731‬‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎي‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫‪ .72‬ﺟﻮاب آﻣﺪن ﮐﻪ‪ :‬آﻧﮑﻪ ﻧﻈﺮ او ﺑﺮ اﺳﺒﺎب و ﻣﺮض و زﺧﻢ ﺗﯿﻎ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﺎر ﺗﻮ ِﻋﺰراﺋﯿﻞ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺒﺒﯽ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺨﻔﯽ ﺗﺮي از آن ﺳﺒﺒﻬﺎ‪ ،‬و ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ آن رﻧﺠﻮر ﻣﺨﻔﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬ ‫و ﻫﻮ أَﻗْﺮَب‪ ‬إِﻟَﯿﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻨْﮑُﻢ‪ ‬و‪ ‬ﻟﮑ‪‬ﻦْ ﻻ ﺗُﺒ‪‬ﺼ‪‬ﺮُونَ‬ ‫اﺻﻞ دان‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ را ﮐﯽ ﺑﯿﻨﺪ او اﻧﺪر ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﺰدان‪ :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﯾﺶ از ﻋﺎﻣﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده اي‬

‫ﭘﯿﺶ روﺷﻦ دﯾﺪه ﮔﺎن ﻫﻢ‬

‫ﭘﺮده اي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﺟﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دول‬

‫دان ﮐﻪ اﯾﺸﺎن را‬ ‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫وا‬

‫رﻫﯿﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮج‬

‫زﻧﺪان‬

‫ِ‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮ‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮگ‪‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ارﮐﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ِ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﮐﺎي درﯾﻎ‪ ،‬آن ﺳﻨﮓ‪ ‬ﻣ‪‬ﺮﻣ‪‬ﺮ را ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫آن رﺧﺎم ِ ﺧﻮب و آن ﺳﻨﮓ‪ ‬ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺑ‪‬ﺮج‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺠﺮّد‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اي‬ ‫ﮔﻮﯾﺪش‬

‫از‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫دل‬

‫روان و ﺟﺎن ِ ﻣﺎ از ﺣﺒﺲ ر‪‬ﺳﺖ‬ ‫را‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﯽ‬

‫اﻟﯿﻒ‬

‫و‬

‫ﻓﺸﺎر‬

‫ﮐﺰ ﺣﺒﺲ آرﻧﺪش ﺑﻪ دار‬

‫ﺟﺰ ﮐﺴﯽ‬ ‫از‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﭙﺮد‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎران‪،‬‬

‫ِ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﻨﺪ؟‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﯾﺰدان‪ ،‬ﻣﺮا ز اﯾﻨﺠﺎ ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﺎ در اﯾﻦ ﮔﻠﺸﻦ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﮐﺮّ و ﻓﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫راه‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺰم‬

‫در ﺻﻒ‪‬‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻤﻌﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﺤﺮاب‪ ،‬اي ﻏﻼم‬

‫ﻫﻤﯽ ﺳﻮز از ﻃﻠﺐ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐ‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫از‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫در‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﭼﺎه؟‬

‫رزم‬

‫ﻣﯿﺪار‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫در‬

‫رود‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﺑﻮده ﺳﺖ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻤﻊ ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺮﯾﺪه‬

‫ﻟﺐ ﻓﺮو ﺑﻨﺪ از ﻃﻌﺎم و از ﺷﺮاب‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را آن ﺟﺎ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫اﺷﮏ ﻣﯽ ﺑﺎر و‬

‫وا‬

‫ﻣﺮو‪،‬‬ ‫ِ‬

‫و‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫اﻧﺘﺒﺎه؟‬

‫ﻣﺆﻣﻨﯽ‪ ،‬آﺧﺮ در آ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﺪاﻧﺌﯽ؟‬

‫ﺷﺒﺎن‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫رﻧﺠﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ِﺑﺮَﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻮش ﺑﻮد‬ ‫او‬

‫او‬

‫ﻓﻮات‪‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﺴﺒﺪ و ﺑﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب او ُﮔﻠﺴ‪‬ﺘﺎن‬

‫ﯾﺰدان‪:‬‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺪ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫در ﭼﻤﻦ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬او در ﺟﺮم اﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺗﻠﺦ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺴﯽ را ﮐﺶ ﺑ‪‬ﺮَﻧﺪ؟‬ ‫ﻏﻮﻏﺎي‬

‫ﻧﻈﺮﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن روﻧﺪ از ﭼﺎه و زﻧﺪان‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺘﺶ ﺗﺎ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺧﻮان‬

‫در‬

‫ﻫﻮاي‬

‫آﯾﺪت‬

‫آب‬

‫و‬

‫ﻧﺒﻮد ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫آﺳﻤﺎن‪،‬‬ ‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫رزق‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﮐﻦ‬

‫رﻗﺼﺎن‬ ‫و‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺷﺘﺎب‬ ‫ﺑﯿﺪ‬

‫اﻓﺰاﯾﺪت‬ ‫در‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻃﻠﺐ در ﺗﻮ ﮔﺮوﮔﺎن ِ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺳﺰاﺳﺖ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻃﻠﺐ اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﺖ‬

‫آن ﻓﻼن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣ‪‬ﺮد ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫‪732‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭼﺎه‪‬‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫زﻧﺪه‬

‫ام‬

‫اي‬

‫ﻏﺎﻓﻼن‬

‫در‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﺑﺸﮑﻔﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ُﮔﻞ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ اﺳﺖ ار ﺗﻦ در آن ﺳﺮﮔﯿﻦ ﺑﻮد؟‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺧﻔﺘﻪ در‬ ‫ﺟﺎن ِ ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارد ز ﺗﻦ؟‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﮔﻠﺸﻦ ﺧﻔﺖ‪ ،‬ﯾﺎ در ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﺑﮕﻮن‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﯾﻌﻠﻤﻮن"‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ زﯾﺴﺖ ﺟﺎن ﺑﯽ اﯾﻦ ﺑﺪن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﯽ ﺑﺪن ﺟﺎن ِ ﺗﻮ زﯾﺴﺖ‬

‫"ﻓ‪‬ﯽ اﻟﺴ‪‬ﻤﺎء‪‬‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫"ﯾﺎ‬

‫ﻟَﯿﺖ‪‬‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﻗَﻮ‪‬ﻣ‪‬ﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻮان‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ن؟‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ِرز‪‬ﻗُﮑُﻢ‪ " ‬روزي ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫‪ .73‬در ﺑﯿﺎن ِ وﺧﺎﻣﺖ‪ ‬ﭼﺮب و ﺷﯿﺮﯾﻦ دﻧﯿﺎ و ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪن او از ﻃﻌﺎم اﷲ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻓﺮﻣﻮد اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم‬ ‫اﷲ ﯾﺤﯿﯽ ﺑﻪ اﺑﺪان اﻟﺼﺪﯾﻘﯿﻦ اي ﻓﯽ اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم اﷲ و ﻗﻮﻟﻪ اﺑﯿﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﯽ ﯾﻄﻌﻤﻨﯽ و ﯾﺴﻘﯿﻨﯽ و‬ ‫ﻗﻮﻟﻪ ﯾﺮْز‪‬ﻗُﻮنَ ﻓَﺮِﺣ‪‬ﯿﻦَ‬

‫رﻫﯽ‬

‫وا‬ ‫ﮔﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫روزي‬ ‫رﻃﻞ‬

‫رﯾﺰة‬

‫ﻟﻮﺗﺶ‬

‫ﮐﺜﯿﻒ‬

‫در ﻓﺘﯽ در ﻟﻮت و در ﻗﻮت‪ ‬ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﯿﺨﻮري‬

‫ﻣﯿﺮوي ﭘﺎك و ﺳﺒﮏ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﭘ‪‬ﺮي‬ ‫آﻫﻨﺠﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آروﻏﺖ‬

‫دﻣﺎغ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﺣﺒﺲ ِ ﺑﺎد و ﻗﻮﻟﻨﺠﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮري ﮐﻢ‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﭼﻮ زاغ‬

‫ور‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻢ ﺧﻮري‪ ،‬ﺧﻮي ﺑ‪‬ﺪ و ﺧﺸﮑﯽ و دق‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮري‪ ،‬ﺷﺪ ﺗﺨﻤﻪ را ﺗﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮔﻮار‬

‫در ﭼﻨﺎن درﯾﺎ ﭼﻮ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﻮ ﺳﻮار‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﺼﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫در‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫از‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫ﺑﺎش‬

‫اﷲ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫روزه‬

‫ﮐﺎن ﺧﺪاي‬

‫ﺷﮑﯿﺒﺎ‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫آﯾﺪ‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‪،‬‬

‫ﺑﯽ ﻧﻮا‬

‫ﻫﺮ دم ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﮐﻮ؟‬

‫در‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮاﻟﮥ‬

‫اي‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭘﺪر‪،‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‪،‬‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫اﻻﻧﺘﻈﺎر‪،‬‬

‫ﺿﯿﻒ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﺑﺎر‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﻣﺮد‪‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫دم‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮب ﮐﺎر ِ‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﺪه‬

‫اﻻﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻗﻮﺗﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮ آﺷﯽ ﮐﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫در‬

‫دوﻟﺖ‪‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺎﻻ‪،‬‬

‫ﺧﻮان‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫دوﻟﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺧﻮان‪،‬‬

‫آش‬

‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫وار‬

‫وي‬ ‫ِ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫آورد‬

‫رز‪‬اق‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ آور ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻮﻫﯽ‪ ،‬اي ﺳﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻮر ِ ﺧُﻮر ﺑﺮ ﺗﻮ زﻧﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻮه‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺿﯿﻒ دروﯾﺶ ﻟﺌﯿﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫او‬

‫ﻇﻦّ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫را‬

‫‪ .74‬ﺟﻮاب آن ﻣﻐﻔﻞ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﻮدي ﮐﻪ ﻣﺮگ در ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮدي و اﯾﻦ ﺟﻬﺎن را زوال‬ ‫ﻧﺒﻮدي‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮش ﺑﻮدي ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫آن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ار ﻧﺒﻮدي ﻣﺮگ ﻫﯿﭻ‬

‫َﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺮزﯾﺪي‬

‫ﺧﺮﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﻣﻬﻤﻞ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬ ‫‪733‬‬

‫ﭘﺎي‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﺮگ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﮐﻮﻓﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﭻ‬ ‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐﺎذب ﻫﺴﺖ ﺧﻮد ﻣﻌﮑﻮس ﺑﯿﻦ‬ ‫اي‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻤﺎي‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫در‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫را‬

‫را‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﺮده ﻧﯿﺴﺖ ﭘ‪‬ﺮ ﺣﺴﺮت ز ﻣﺮگ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺶ آن اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺪﻋﻪ‬

‫ﺳﺮا‬

‫َﮐﺶ ﮐﻢ ﺑﻮد ﺑﺮگ‬

‫ﭼﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫در ﻣﯿﺎن ِ دوﻟﺖ و ﻋﯿﺶ و ﮔﺸﺎد‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫و‬

‫ﺗﻨﮕﯿﻦ‬

‫ﻓﺮاخ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ‬

‫ﺻﺪﻗﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ‬

‫ﺻﺪق‬

‫زﯾﻦ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫ور‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺎخ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫اﻓﺘﺎدش‬

‫ِ‬

‫دروغ‬

‫ﺑﺎدة‬

‫ﺧﺎﺻﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﺪه‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫آب‬

‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﯾﻮان‬

‫ﺟﻠﯿﺲ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫ِ‬

‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬

‫دو‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫ﺻﺤﺮاي‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫و‬

‫ز‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‪،‬‬

‫دوغ‬ ‫آﺗﺸﮑﺪه‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫ﺑﻤﯿﺮ‬

‫‪ .75‬ﻓﯿﻤﺎ ﯾﺮﺟﯽ ﻣﻦ رﺣﻤﮥ اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻌﻄﯽ اﻟﻨﻌﻢ ﻗﺒﻞ اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﻬﺎ و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬اﻟﱠﺬ‪‬ي ﯾﻨَﺰﱢلُ اﻟْﻐَﯿﺚَ ﻣ‪‬ﻦْ ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﺪ‪ ‬ﻣﺎ‬ ‫ﻗَﻨَﻄُﻮا‪ ،‬و رب ﺑﻌﺪ‪ ‬ﯾﻮرث ﻗﺮﺑﺎ ً و ر‪‬ب‪ ‬ﻣﻌﺼﯿﮥ ﻣﯿﻤﻮﻧﮥ و رب ﺳﻌﺎدة ﺗﺄﺗﯽ ﻣﻦ ﺣﯿﺚ ﯾﺮﺟﯽ اﻟﻨﻘﻢ ﻟﯿﻌﻠﻢ‬ ‫ان اﻟﻠﱠﻪ ﯾﺒﺪ‪‬ل ﺳﯿﺌﺎﺗﻬﻢ ﺣﺴﻨﺎت‬ ‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫اﻣﺮ آﯾﺪ ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺗﻦ را‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﯿﺰ‬

‫ﻧﻔﺦ ِ ﺻﻮر‪ ،‬اﻣﺮ اﺳﺖ از ﯾﺰدان ِ ﭘﺎك‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ آرﯾﺪ‪ ،‬اي ذراﯾﺮ‪ ،‬ﺳﺮ ز ﺧﺎك‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ وﻗﺖ‪ ‬ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻫﻮش آﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺟﺎن‪ ،‬ﺗﻦ ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺳﺪ وﻗﺖ‪ ‬روز‬

‫در ﺧﺮاﺑﮥ ﺧﻮد در آﯾﺪ ﭼﻮن ﮐﻨﻮز‬

‫ﺟﺴﻢ ِ ﺧﻮد ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و در وي رود‬

‫ﺳﻮي درزي ﮐﯽ ﺷﻮد؟‬

‫در‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫روز‬

‫ﻫﺮ ﯾﮏ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎ‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن؟‬

‫ﮐﻔﺶ‬

‫ﭘﺎي‪،‬‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‬ ‫ِ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺮّه‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﺻﺒﺤﮕﺎه‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺣ‪‬ﺸﺮ ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻣﺴﺘﺠﯿﺮ‬

‫ﺣ‪‬ﺸﺮ‬

‫اﮐﺒﺮ‬

‫را‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّد‬

‫از‬

‫ﯾﺴﺎر‬

‫و‬

‫از‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻓ‪‬ﺴﻖ و ﺗﻘﻮي‪ ،‬آﻧﭽﻪ او ﺧﻮ ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺎز آﯾﺪ ﺳﻮي او آن ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﮔﺮ رﯾﺎﺿﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫وﻗﺖ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ور ﺑ‪‬ﺪ او دي ﭘﺎك و ﺑﺎ ﺗﻘﻮي و دﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ور ﺑ‪‬ﺪ او دي ﺧﺎم و زﺷﺖ و در ﺿﻼل‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺑﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﮐﻔﺶ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺣﺸﺮ‬

‫اﺻﻐﺮ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﻣﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﭙﺮد‬

‫ﺧﻮاب‬

‫را‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫در‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺗﻦ ِ ﺧﻮد ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ؟ اي ﺻﻨﻢ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻋ‪‬ﻠﻢ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﺟﺎن ِ زرﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺨﻞ‬ ‫وﻗﺖ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫اﮐﺒﺮ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻬﺎن‪،‬‬

‫ﺑﯿﺪاري‬ ‫ﺑﺎز‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﺰا‬

‫ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻣﺮ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫او‬ ‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺷﻤﺎل‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺸﺎن ِ ﻣﺮگ و ﻣﺤﺸﺮ‪ ،‬دو ﮔﻮا‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺮگ‪ ‬اﺻﻐﺮ‪ ،‬ﻣﺮگ‪ ‬اﮐﺒﺮ را‬

‫زدود‬

‫و‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫و آن ﺷﻮد در ﺣﺸﺮ ِ اﮐﺒﺮ ﺑﺲ ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺻ‪‬ﻮ‪‬ر‬

‫زﯾﻦ‬ ‫‪734‬‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻬﻨﺪس‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫از‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﻫﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﮐﺎو‬

‫آﯾﺪ‬

‫اي‬

‫در دﻟﺶ‪ ،‬ﭼﻮن در زﻣﯿﻨﯽ داﻧﻪ اي‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﭼﻮن زﻣﯿﻦ ﮐﻪ زاﯾﺪ از ﺗﺨﻢ ِ درون‬ ‫ﺷﺪن‬

‫ُﮐﻨﺪ در دل وﻃﻦ‬

‫روز‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺧﯿﺎل ِ آن ﻣﻬﻨﺪس در ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎت‪،‬‬

‫ﻣﺨﻠﺼﻢ‪ ،‬زﯾﻦ ﻫﺮ دو ﻣﺤﺸﺮ‪ ،‬ﻗﺼﻪ اﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺆﻣﻨﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﯾﻮان‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﺣﺼﻪ‬

‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫و‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺎز‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺪاز‬

‫در‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﺒﺰﻫﺎش‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫زﻏﻔﺮان‬

‫و‬

‫ﮐﻮﮐﻨﺎر‬

‫ﺳﺒﺰ‪،‬‬

‫ﻧﺤﻦ‬

‫اﻟﻤﺘﻘﻮن‬

‫و آن دﮔﺮ ﻫﻢ ﭼﻮن ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺳﺮﻧﮕﻮن‬

‫ﺟﻬﯿﺪه‬

‫از‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﻫﺎ‬

‫در‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﯾﺴﺎر‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﮐﻮره‬

‫ﺳﺒﺰﺋﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﯿﺎﻧﺶ‬

‫داﻧﻪ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﭼﻮن ز ﻗﻨﺪﯾﻞ آب و روﻏﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺎش‬ ‫و‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺑﺮﺟ‪‬ﻬﻨﺪ از ﺧﺎك‪ ‬ﺧﻮب و زﺷﺖ ﺗﯿﺰ‬

‫ﭘﻮﯾﺎن‬ ‫و‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ده‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﺷﺖ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮدان‪ ،‬ﺳﻮي راﺳﺖ و ﺳﻮي ﭼﭗ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻧﺒﻮد ﺑﺨﺖ ﻧﺎﻣﮥ راﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﺳﺮ ﺳﯿﻪ از ﺟ‪‬ﺮم و ﻓﺴﻖ آﮐﻨﺪه اي‬

‫اﻧﺪر او ﯾﮏ ﺧﯿﺮ و ﯾﮏ ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﺗﺴﺨﺮ و ﺧﻨﺒﮏ زدن ﺑﺮ اﻫﻞ ِ راه‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اي‬ ‫ز‬

‫آن‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻏﻞ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﺎري‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫دزدﯾﻬﺎي‬

‫ﭘﺲ روان ﮔﺮدد ﭼﻮ دزدان ﺳﻮي دار‬

‫اﻋﺘﺬار‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮ ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن‪ ،‬اﻧﺎ‬

‫ﺛﻘﯿﻞ‬

‫و‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫آن‬

‫و‬

‫آن‬

‫اﻧﺎي‬

‫داﻧﺪ او ﮐﻪ ﺳﻮي زﻧﺪان ﺷﺪ ر‪‬ﺣﯿﻞ‬

‫آن‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ آزار ِ دل ِ ﺻﺪﯾﻖ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﺟﺮم‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫رﺧﺖ‪ ‬دزدي ﺑﺮ ﺗﻦ و در ﺧﺎﻧﻪ اش‬ ‫ﭘﺲ‬

‫روان‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺳﻌﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮﮐﻞ‪ ،‬آن ﻣﻼﯾﮏ ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺎر را‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪش‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺴﭙﻮزﻧﺪش‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫اش‬

‫ز آﺗﺶ ﮔﺰﯾﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻋﺴﺲ‬

‫ﺑﻪ ﮐﻬﺪاﻧﻬﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﺧﺸﮏ اﻣ‪‬ﯿﺪي‪ ،‬ﭼﻪ دارد او ﺟﺰ آن؟‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫رو‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﺣﻖ اﻣﺮ آﯾﺪ از اﻗﻠﯿﻢ ِ ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺴﻤﺎر‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫اﯾﺴﺘﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎرد‬

‫ﭼﯿﺴﺘﯽ؟‬

‫ﭼﻮ‬

‫روي‬ ‫اي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﺑﺎران‬

‫راه‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮو اي ﺳﮓ‬

‫راه‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺮﺟﻬﺪ ز آن ﭼﺎه‪ ،‬او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫ِ‬

‫واﭘﺲ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺮ‬

‫اﻣﯿﺪي‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﯿﺪش‬

‫روي‬ ‫درﮔﺎه‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫واﭘﺲ‬ ‫ﻣﻘﺪس‬ ‫اي‬

‫ﺑﻄﺎل‬

‫ِﻋﻮر‬

‫رو ﭼﻪ واﭘﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ اي ﺧﯿﺮه ﺳﺮ‬ ‫‪735‬‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ات آن اﺳﺖ ﮐﺖ آﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫اي ﺧﺪا آزار و‪ ،‬اي ﺷﯿﻄﺎن ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﮐﺮدار‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻪ ﻧﮕﺮي ﭘﺲ؟ ﺑﯿﻦ ﺟﺰاي ﮐﺎر ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯿﻬﺪه‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻮل‬

‫ﻣﻮﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬

‫در‬

‫روﺷﻨﯽ؟‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺷﺒﻬﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫روي‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫ﻗﯿﺎم‬

‫و‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‪،‬‬

‫ﮐﻮ‬

‫در‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬ ‫و‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ را در روز‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻧﯿﺘﯽ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ و ﺻﯿﺎم‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ را ﺣﻔﻆ‪ ‬زﺑﺎن ز آزار ﮐﺲ‬

‫ﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻋﺒﺮت ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﯾﺎد‪ ‬ﻣﺮگ و ﻧﺰع ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣ‪‬ﺮدن ﯾﺎران ز ﭘﯿﺶ؟‬

‫ﺧﺮوش‬

‫ﻓﺮوش‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻮرا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻇﻠﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮازوي‬

‫ﺗﻮﺑﮥ‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫اي‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫دﻏﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻧﻤﺎي‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﺗﺮازوي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭘﺎي ﭼﭗ ﺑ‪‬ﺪي در ﻏﺪر و ﮐﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﭼﻮن آﯾﺪ ﺗﻮ را در دﺳﺖ راﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﺟﺰا ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺖ‪ ،‬اي ﻗﺪ‪ ِ ‬ﺗﻮ ﺧﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻗ‪‬ﺒﻞ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺧﻄﺎﺑﺎت‪‬‬

‫آﯾﺪ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪي‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫درﺷﺖ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺘﺮﻫﺎ را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮐﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ور‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫در‬

‫ُﮐﻪ را از آﻧﻬﺎ ﮔﻮژ ﭘﺸﺖ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﻓﻀﯿﺤﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺑﯿﺮون از ﺟﻬﺎد و ﻓﻌﻞ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از وراي ﺧﯿﺮ و ﺷﺮّ و ﮐﻔﺮ و ﮐﯿﺶ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫از ﺧﯿﺎل و‬

‫وﻫﻢ ِ ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﺻﺪ ﭼﻮ ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫وراي‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫وز‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﮥ‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪي‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﺨﺸﺶ ﻣﺤﻀﯽ‪ ،‬ز ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫از‬

‫ﺑﯽ ﻋﻮض‬

‫ﺑﻮدم‬

‫رو ﺳﭙﺲ ﮐﺮدم ﺑﺪان ﻣﺤﺾ ِ ﮐﺮم‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‪‬‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪادي‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‪،‬‬

‫ﻻ‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫ُاﺑﺎﻟﯽ‬

‫آﺗﺸﯽ‬ ‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﮕﺎه‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﭘﺎره‪،‬‬

‫او‪،‬‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ وﺟﻮدم داده اي از ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫آن‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫و آن ﺧﻄﺎﻫﺎ را ﻫﻤﻪ ﺧﻂ ﺑﺮ زﻧﯿﻢ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺒﺎح‬

‫ﮐﺶ زﺑﺎن ﻧﺒﻮد ز ﺟﺮم و از ﺻﻼح‬

‫ﻓﺮوزﯾﻢ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟ‪‬ﺮم و زﻟﺖ ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫و‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫روﺣﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آزادش‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪﺳﺘﺶ ﭼﺸﻢ ِ دل ﺳﻮي رﺟﺎ‬

‫آرﯾﺪش‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫وار‬

‫ﻣﺮ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻣﺤﺾ ِ ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ در آﯾﺪ در ﻋﻄﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ُاﺑﺎﻟﯽ‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﺴﻤﻊ‬

‫روي‬

‫ﺷﻤﺎرد ﺟ‪‬ﺮم ﺧﻮد را و‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫اش‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﺮخ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫آﻟﺖ‬ ‫دو‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﮔﻮﯾﺎي‬ ‫ﭘﺎره‬

‫ﺷﺮار‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫زﻧﯿﻢ‬

‫ﺧﺎر‬

‫را‬

‫ُﻧﻬﻢ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ؟‬

‫ﮐﺮّ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﻪ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺟ‪‬ﺮم‬

‫و‬

‫ُﮔﻠﺰار‬ ‫ﯾﺼ‪‬ﻠ‪‬ﺢ‪‬‬

‫و‬

‫ﺟ‪‬ﺒﺮ‬

‫ﻓﺮّ‬ ‫ﭘﺎره‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻟَﮑُﻢ‪‬‬ ‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﻣﻨﻈﺮ‬

‫أﻋﻤﺎﻟﮑﻢ‬ ‫ﺑﻮ‬

‫اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎي‬

‫او‬

‫ﻣﺪرﮐﺶ دو ﻗﻄﺮه ﺧﻮن‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻨﺎن‬ ‫‪736‬‬

‫ﮐﺮﻣﮑﯽ‬ ‫از‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﻗﺬر‬

‫آﮐﻨﺪه‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﻃﻤﻄﺮاﻗﯽ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫واﮔﺬار‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫اﯾﺎز‪،‬‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬ ‫را‬

‫اي‬ ‫آر‬

‫ﯾﺎد‬

‫‪ .76‬ﻗﺼﮥ اﯾﺎز و ﺣﺠﺮه داﺷﺘﻦ او ﺟﻬﺖ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‪ ،‬و ﮔﻤﺎن آﻣﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎﻧﺶ ﮐﻪ او را‬ ‫در آن ﺣﺠﺮه دﻓﯿﻨﻪ اﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺤﮑﻤﯽ د‪‬ر و ﮔﺮاﻧﯽ ﻗﻔﻞ‬

‫آن‬

‫اﯾﺎز‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫روز‬

‫ﻣﯿﺮود‬ ‫ﺷﺎه را‬ ‫راه‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‬ ‫در‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺧﻼ‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ‬

‫ﺣﺠﺮة‬

‫و‬

‫ﭼﺎرﻗﺶ‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﻋﻼ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬او را‬

‫ﺣﺠﺮه اﯾﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر آﻧﺠﺎ زر و ﺳﯿﻢ و ﺧﻤﺮه اﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‪،‬‬

‫دارد‬

‫در‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬اي ﻋﺠﺐ آن ﺑﻨﺪه را !‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن و ﭘﻮﺷﯿﺪه ز ﻣﺎ؟‬

‫ﮐﻪ رو‬

‫ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﺑﮕﺸﺎي در‪ ،‬در ﺣﺠﺮه ﺷﻮ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﯾﺎﺑﯽ ﻣﺮ ﺗﻮ را‪ ،‬ﯾﻐﻤﺎش ﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﭘﺲ اﺷﺎرت ﮐﺮد ﻣﯿﺮي را‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫اﮐﺮام‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺪد‬

‫از ﻟﺌﯿﻤﯽ‬

‫ﺳﯿﻢ و زر ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ او وﻓﺎ و ﻋﺸﻖ و ﺟﻮش‬

‫واﻧﮕﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﻤﺎي‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻓﺮوش‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺎد‪‬‬

‫ﺣﺠﺮة‬

‫او‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺸﻌﻠﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫را‬

‫ﻧﺪﯾﻤﺎن‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬ ‫ﺳﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺣﺠﺮه‪،‬‬

‫راي‬

‫رواﻧﻪ‬

‫زد‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﮐﺎﻣﺮ ِ ﺳﻠﻄﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﺠﺮه زﻧﯿﻢ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﻫﻤﯿﺎن زر در ﮐﺶ ﮐﻨﯿﻢ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﻫﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﺎي زر؟‬

‫از ﻋﻘﯿﻖ و ﻟﻌﻞ ﮔﻮي و از ﮔﻬﺮ‬

‫ﺧﺎص ِ ﺧﺎص ِ ﻣﺨﺰن ﺳﻠﻄﺎن وي اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ اﮐﻨﻮن ﺷﺎه را ﺧﻮد ﺟﺎن وي اﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻣﺤﻞ دارد ﺑﻪ ﭘﯿﺶ اﯾﻦ ﻋﺸﯿﻖ؟‬

‫ﻋﻘﯿﻖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫وي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﯾﺎﻗﻮت‬

‫ﺗﺴﺨﺮي‬

‫ﭘﺎك ﻣﯽ داﻧﺴﺘﺶ از ﻫﺮ ﻏﺶ و ﻏ‪‬ﻞ‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫و‬

‫زﻣﺮد‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫از‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫وﻫﻤﺶ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﻟﺮزﯾﺪ‬

‫دل‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ او ﺧﺠﻠﺖ رود‬

‫رواﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﮔﻮ ﺑﮑﻦ‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮبِ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﮐﺮده ام‬

‫او ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ او‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﺮ در ﭘﺮده ام‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬دور از آن ﺧﻮ و ﺧﺼﺎل‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺨﻠﯿﻂ ژاژ اﺳﺖ و ﺧﯿﺎل‬

‫از اﯾﺎز اﯾﻦ ﺧﻮد ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻧﮑﺮدﺳﺖ او و‪ ،‬ﮔﺮ ﮐﺮد او‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﻔﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺷﺎه‪‬‬

‫درﯾﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺎﮐﯿﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫او‬ ‫از‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬ ‫آن‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﮐﺎو‬

‫درﯾﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻗﻌﺮش‬

‫اي‬

‫ﺟﻤﻠﮥ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﺎ ز ﻣﻮﺟﺶ ﭼﮑﺮه اي‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَﻧﺪ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﻣﯿﻨﺎﮔﺮﻧﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺳﺎز‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻧﯿﮏ ﻫﻢ ﺑﺮ وي ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺎﯾﺶ‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫اﯾﺎز‬

‫از ره ﻏﯿﺮت‪ ،‬ﮐﻪ ﺣ‪‬ﺴﻨﺶ ﺑﯽ ﺣﺪ اﺳﺖ‬ ‫‪737‬‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ور‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﯾﺎﺑﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﻬﻨﺎي‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺸﮥ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺎزك‬

‫دﯾﺪه‬

‫وﺻﻒ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫دل‬

‫از‬

‫ام‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﻦ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻣﺎه‪ ،‬ﺳﻪ روز‪ ،‬اي ﺻﻨﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ اﻣﺮوز اول ﺳﻪ روزه اﺳﺖ‬

‫روز ِ ﭘﯿﺮوز اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﭘﯿﺮوزه اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯽ ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺸﮥ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫آن‬

‫رﺷﮏ‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫دل‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬ ‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺪرﯾﺪه‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫دم ﺑﻪ دم او را ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ام‬ ‫ﺷﻮم‬

‫‪ .77‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﯿﺎن ﮐﺮده ﻣﯿﺸﻮد ﺻﻮرت ﻗﺼﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮر ﺻﻮرت ﮔﺮان اﺳﺖ و در‬ ‫ﺧﻮر آﯾﻨﮥ ﺗﺼﻮﯾﺮ اﯾﺸﺎن و از ﻗﺪوﺳﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ آن ﻧﻄﻖ را ﺷﺮم ﻣﯽ آﯾﺪ و از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻗﻠﻢ ﺳﺮ و‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﭘﯿﻠﻢ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﯿﻒ‬

‫ﯾﺎﺗﯽ‬

‫اﻟﻨﻈﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﻨﻮنٌ‬

‫ذاب‬

‫رﯾﺶ ﮔﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره‬

‫و‬

‫واﺣﺪ‪‬‬

‫ﺟﺴﻤﯽ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪم دﯾﻮاﻧﻪ‪ ،‬رﻓﺖ اﮐﻨﻮن ز ﺳﺎز‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﺑﺨﻮاب‬

‫از‬

‫ﺧﺮاب‬

‫اﻟﻘﺎﻓﯿﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﺸﺠﻮن‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺟﻨﻮنٌ‪،‬‬

‫اﺷﺎرات‬

‫اﻟﮑﻨﯽ‬

‫ﻣﻨﺬ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬ ‫و‬

‫ﻟﯽ‬ ‫ﻟﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اي اﯾﺎز‪ ،‬از درد ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ ﭼﻮ ﻣﻮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪم‬

‫ﺑﺲ ﻓﺴﺎﻧﮥ ﻋﺸﻖ ِ ﺗﻮ ﺧﻮاﻧﺪم ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻦ‪ ،‬اي ﻣﻘﺘﺪا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻮه‪ ‬ﺑﯽ ﭼﺎره ﭼﻪ داﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫داﻧﺪ‬ ‫اﺳﻄﺮﻻب‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮش‬

‫ﮔﻔﺘﻨﻬﺎ‬ ‫ﻗﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺮاج‬

‫اﻣﯿﺪ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﻔﻨﺎ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﮔﺸﺘﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ز‬

‫ُﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻮه‪ ‬ﻋﺎﺟﺰ ﺧﻮد ﭼﻪ داﻧﺪ اي ﺳﻨﺪ؟‬ ‫ﺗﻦ‬

‫اﺣﺘﺴﺎب‬

‫آﯾﺘﯽ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻄﺮﻻﺑﯽ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ُﮐﻪ‪ ‬ﻃﻮرم‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬وﯾﻦ ﺻﺪا‬

‫از‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻟﻌﺎﻓﯿﻪ‬ ‫ﺟﻨﻮن‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﮐﺎﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻟﺒﻘﺎء‬

‫ﻗﺼﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺮا‪،‬‬

‫اﺻﻮل‬ ‫ﺟﻨﻮنٌ‬

‫ﻋﺎﯾﻨﺖ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺿﺎﻋﺖ‬

‫دارد‬

‫ز‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ز‬ ‫روح‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫از‬

‫روح‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﺳﻄﺮﻻب‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺟﺎن ﮐﺰ اﺳﻄﺮﻻب ﺟﻮﯾﺪ او ﺻﻮاب‬

‫ﭼﻪ‬

‫َﻗﺪ‪‬ر داﻧﺪ ز ﭼﺮخ و آﻓﺘﺎب؟‬ ‫ﻗﺎﺻﺮي‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﺟﻬﺎن را ﻗﺪر ِ دﯾﺪه دﯾﺪه اي‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻣﺎﻟﯿﺪه‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن را ﺳﺮﻣﻪ اي ﻫﺴﺖ‪ ،‬آن ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ درﯾﺎ ﮔﺮدد اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ِ ﭼﻮ ﺟﻮ‬

‫ذره اي از ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش ار ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﻮدا و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ ز ﻋﻘﻞ و ﻫ‪‬ﺶ ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﮔﻨﺎه ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺗﺨﻠﯿﻂ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺒﺮد‬

‫ﺑﻤﺮد‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫اﺳﻄﺮﻻب‬

‫ﮔﻨﺎه او راﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻋﻘﻠﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫‪738‬‬

‫ِ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫اي؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺠﯿﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﺷﺘﻬﯿﺖ‬

‫ﻫﻞ‬

‫ﺟﻨﻮﻧﯽ‬

‫ﻓﺘﺎن‬

‫اﻟﺤﺠﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻟﻌﻘﻞ‬

‫ﻣﺬ‬

‫ﺟﻨﻨﺘﻨﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﺴﺪت‬

‫ﻫﻮاك‬

‫ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﻗﻞ‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫اﻟﻌﻘﻞ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﺳﻮاك‬

‫ﻣﺮﺗﺠﯽ‬

‫ﻟﻠﻌﻘﻮل‬ ‫اﻟﺤﺴﻦ‬ ‫اﷲ‬

‫و‬

‫ﻣﺬ‬

‫زﯾﻨﺘﻨﯽ‬

‫ﯾﺠﺰﯾﮏ‬

‫اﻟﺜﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺎزي ﮔﻮﯾﺪ او‬

‫ور ﭘﺎرﺳﯽ‬

‫ﮔﻮش و ﻫﻮﺷﯽ ﮐﻮ ﮐﻪ در ﻓﻬﻤﺶ رﺳﯽ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫وار‬

‫رو رو اي ﺟﺎن‪ ،‬زود زﻧﺠﯿﺮي ﺑﯿﺎر‬

‫زﻟﻒ‪‬‬

‫دﻟﺒﺮم‬

‫ﺑ‪‬ﺮ د‪‬رم‬

‫ﺑﺎدة او‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﻮر‬ ‫آﻣﺪم‬ ‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ِ‬ ‫دﻟﻢ‬

‫از‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫او‪،‬‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ زﻧﺠﯿﺮ آري‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺳﻮد ﮐﯽ دارد ﻣﺮا اﯾﻦ وﻋﻆ و ﭘﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻄﻠﻌﻪ‬

‫ﻣﻘﻄﻌﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻣﻄﻠﻊ‬

‫ﭼﻮ‬

‫‪ .78‬ﺣﮑﻤﺖ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن در ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﻓَﻠْﯿﻨْﻈُﺮِ اﻟْﺈِﻧْﺴﺎنُ ﻣ‪‬ﻢ‪ ‬ﺧُﻠ‪‬ﻖَ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻨﺠﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻗﺼﮥ‬ ‫در‬

‫ﺣﺠﺮة‬

‫ﺑﺮﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭼﺎرﻗﯽ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫آورد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻦ را‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ام ﻣﻦ ﻧﯿﺰ و‪ ،‬ﺧﻮاﺟﻪ زاده ام‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺨﺪﻣﺖ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻫﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫روز‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران ﻗﺮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﻋﺰازﯾﻠﯽ‬ ‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬

‫اﯾﺎز‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺳﺮ‪،‬‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻣﺎﻻﻣﺎل‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺮم‬ ‫ﺑﺰد‬

‫راز‬

‫از‬

‫ره‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آدم‬

‫ﺷﻮد‬

‫را‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬ ‫دل‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﺋﯿﺲ؟‬

‫آﻣﺎده‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ام‬ ‫ﺑﯿﺴﺘﻢ‬

‫‪ .79‬ﺧَﻠَﻖَ اﻟْﺠ‪‬ﺎنﱠ ﻣ‪‬ﻦْ ﻣﺎرِجٍ ﻣ‪‬ﻦْ ﻧﺎرٍو ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﯽ ﺣﻖ اﺑﻠﯿﺲ اﻧﻪ ﮐﺎنَ ﻣ‪‬ﻦَ اﻟْﺠِﻦﱢ ﻓَﻔَﺴ‪‬ﻖَ‬ ‫ﻣﻦ ز آﺗﺶ زاده ام‪ ،‬او از وﺣﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ آﺗﺶ‪ ،‬ﻣﺮ وﺣﻞ را ﭼﻪ ﻣﺤﻞ؟‬

‫او ﮐﺠﺎ ﺑﻮد اﻧﺪر آن دوري ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫ز‪‬ﻣ‪‬ﻦ؟‬

‫اﻟﻮﻟﺪ‪،‬‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫اﺑﯿﻪ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ ِ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫دوزﺧﯽ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﻣ‪‬ﺒﺮّا‬

‫ﺻ‪‬ﻨﻊ‬

‫َاب ﭼﺒﻮد؟‬ ‫دان‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺳﻔﯿﻪ‬

‫ﮐﺎﺗﺸﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻠﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻞ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮّ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮّ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻋﻠﺖ‪ ‬ﺣﺎدث ﭼﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﺚ‬

‫آوردن‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﺮا؟‬ ‫از‬

‫ازل‬

‫ُﮔﻨﺠﺪ در ﺣﺪث؟‬

‫َابِ ﻣﺎ ﺻﻨﻊ اوﺳﺖ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫دوﺳﺘﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دوﺳﺘﺶ‬

‫داد‪‬‬

‫ﻓﻨﺪق‬

‫ﻣﻌﻨﯽ و ﻣﻐﺰت ﺑﺮ آﺗﺶ ﺣﺎﮐﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻮزة ﭼﻮﺑﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻪ در وي آبِ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺻﻨﻊ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و‪َ ،‬ابِ ﺻﻮرت ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﻟﻨﺎ‬ ‫آﺗﺶ‬ ‫آﺗﺶ‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻮﺑﺪ‬

‫ﺟﻠﻮدا‬ ‫را‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻗﺸﻮرت‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺶ‬ ‫ﻫﯿﺰم‬ ‫ﻇﺮف‪‬‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‪ ‬دوزخ در او ﮐﯽ ﻫﺎﻟﮏ اﺳﺖ؟‬ ‫‪739‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﯿﻔﺰا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪن‪،‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻓﺰا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻓﺰوده‬

‫اي‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫دوده‬

‫اي‬

‫زاﻧﮑﻪ آﺗﺶ را ﻋﻠﻒ ﺟﺰ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ ِ ﺣﻖ آن ﮐ‪‬ﺒﺮ را ﮔﺮدن زﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎه و ﻣﺎل‪ ،‬آن ﮐﺒﺮ را ز آن دوﺳﺘﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻟﺒﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﮑﺒﺮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﻣﻨﺠﻤﺪ‪،‬‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‪‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﯾﺦ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ز آﻓﺘﺎﺑﺶ‪ ،‬ﯾﺦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺮم ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﻧﺮم ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﺗﯿﺰ راﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ ﺗﻦ ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﻮار و ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ذلّ ﻣﻦ ﻃﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﯿﻨﺪ ﻣﻐﺰ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ ز‬

‫ُﻟﺐ‪‬‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻋﺰت اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫در‬

‫ﮔﺒﺮي اﺳﺖ و‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫و‪،‬‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻋﺰّ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﻗﻨﻊ‬

‫ِ‬

‫ُذل ِ دﯾﻦ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺗﺎ ﻓﺎﻧﯽ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﮐﯽ ﺷﺪ ﻧﮕﯿﻦ؟‬

‫َاﻧﺎ؟‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﺒﺮ‪ ،‬ز آن ﺟﻮﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺎه و ﻣﺎل‬

‫ﮐﻪ ز ﺳﺮﮔﯿﻦ اﺳﺖ ﮔﻠﺨﻦ را ﮐﻤﺎل‬

‫ﮐﺎﯾﻦ دو داﯾﻪ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺖ را اﻓﺰون ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﺤﻢ و ﻟﺤﻢ و ﮐﺒﺮ و ﺷﻬﻮت آﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺮاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ُﻟﺐ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﻟﺐِ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ُﻟﺐ‬

‫را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﺎل ﭼﻮن ﻣﺎر اﺳﺖ و‪ ،‬آن ﺟﺎه اژدﻫﺎ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ز‪‬ﻣﺮّد‬

‫زآن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎر‬

‫راه‬

‫ﭘﻮﺳﺖ را ز آن روي‬

‫دﯾﺪه‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺷﺒﯿﮑﮥ‬

‫ﺟﺎه‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫دو‬

‫را‬

‫رﻫﺮو‬

‫وا‬

‫رﻫﺪ‬

‫زﻣﺮّد‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ اﯾﻦ ره ﺧﺎر ﺑﻨﻬﺎد آن رﺋﯿﺲ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﺴﺖ‪ ،‬او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‪ ،‬اﯾﻦ ﻏﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ از ﻏﺪر وي اﺳﺖ‬

‫ﻏﺪر را آن ﻣﻘﺘﺪي ﺳﺎﺑﻖ ﭘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از او ﺧﻮد ﻗﺮن ﺑﺮ ﻗﺮن آﻣﺪﻧﺪ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﻬﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﺑﺪ‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫وي‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺑﺰه‬

‫ﮐﺎو ﺳﺮي ﺑﻮده ﺳﺖ و‪ ،‬اﯾﺸﺎن د‪‬م ﻏﺰه‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫آورد‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ز ﻃﯿﻦ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آدم‬

‫ﭼﺎرق‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﮐﺎﻏﺬي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮔﺮدي‬

‫زﯾﻦ‬

‫از‬

‫در اﻓﺘﺪ ﺑﻌﺪ او ﺧﻠﻖ از‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﯽ‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه ﻫﺴﺖ ﮐﻦ‪ ،‬ﺟﺰ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﺴﯽ؟‬

‫ﻣﻐﺮﺳﯽ؟‬

‫ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻮرود‬

‫ﮐﺎرﺳﺎز‬

‫ﺟﻮﯾﺪ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﺮّف‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫آن‬

‫ﭼﺎرﻗﺶ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‪‬‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﻧﻬﺎﻟﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻨﻮﺷﺘﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮐﺎﻏﺬ‪‬‬

‫و‪‬‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮑﺎرد در ﺗﻮ ﺗﺨﻢ آن ذو اﻟﮑﺮم‬

‫ﻧﺎﻟﯿﺴﯿﺪه‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﻄﺒﺨﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﭼﺎرق‬

‫از‬

‫ﯾﺎدت‬

‫رود‬

‫ﻧﻮن‬

‫ﭘﺎﻟﻮده‬ ‫ﭘﺎﻟﻮده‬

‫ﺗﺨﻢ ﮐﺎرد ﻣﻮﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﮐ‪‬ﺸﺘﻪ‬ ‫ﻧﺎﺑﻨﻮﺷﺘﻪ‬

‫اﺳﭙﯿﺪ‪‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن در آﯾﺪ وﻗﺖ‪ ‬ﻧﺰع آﻫﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫ذﮐﺮ دﻟﻖ و ﭼﺎرق آن ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫زﺷﺘﺌﯽ‬

‫ﭘﺸﺘﺌﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﻣﻮج‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫‪740‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﭘﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﺳﻔﯿﻨﮥ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫درﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻏﺮﻗﺎب‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫دور‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺼﻠﺖ‬

‫ز‬

‫ﺧﺮوس‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻮده‬

‫او‬

‫راﺳﺘﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﻨﮕﺮي‬

‫ﭼﺎرق‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺧﺎم‬

‫را‬

‫ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺮغ ِ ﺑﯽ ﻫﻨﮕﺎم را‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‪‬‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ورد‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫"ﻇَﻠَﻤ‪‬ﻨﺎ"‬

‫و‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺳﺎزي‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﺎزش‬

‫وﻻ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻌﺮه ﻫﺎي او ﻫﻤﻪ در وﻗﺖ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫‪ .80‬در ﻣﻌﻨﯽ "ارﻧﺎ اﻻﺷﯿﺎء ﮐﻤﺎ ﻫﯽ" و ﺑﯿﺎن "ﻟﻮ ﮐﺸﻒ اﻟﻐﻄﺎء ﻣﺎ ازددت ﯾﻘﯿﻨﺎ" و ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺑﯿﺖ‬ ‫"در ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ از دﯾﺪة ﺑﺪ ﻣﯽ ﻧﮕﺮي‬

‫از ﭼﻨﺒﺮة وﺟﻮد ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﮕﺮي"‬

‫و ﭘﺎﯾﮥ ﮐﮋ ﮐﮋ اﻓﮑﻨﺪ ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺧﺮوﺳﺎن‪،‬‬

‫اي‬ ‫ﺻﺒﺢ‬

‫وي‬

‫از‬

‫ﮐﺎذب‬

‫اﻫﻞ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ِ‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫آﻣﻮزﯾﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﻧﻔﺮﯾﺒﺪش‬

‫ﺻﺒﺢ ﮐﺎذب‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ ِ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪش‬ ‫ﺻﺎدﻗﺶ‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ز‪‬د‪‬ﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫روز‬

‫ﻣﺒﺎد‬

‫ﮐﺎو‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﮐﺎذب‬

‫ﮐﺎرواﻧﻬﺎ‬

‫ﮐﺎذب‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﻬﺮ ِ داﻧﮓ‬

‫رﻫﺒﺮ‬

‫ﮐﺎرواﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اي ﺷﺪه ﺗﻮ ﺻﺒﺢ ِ ﮐﺎذب را رﻫﯿﻦ‬

‫ﺻﺒﺢ ِ ﺻﺎدق را ﺗﻮ ﮐﺎذب ﻫﻢ ﻣﺒﯿﻦ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻫﻤﺎن؟‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫داري‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﺷﺖ ﮐﺎر‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫و آن اﻣﯿﺮان ِ ﺧﺴﯿﺲ ِ ﻗﻠﺐ ﺳﺎز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫دارد‬

‫دﻓﯿﻨﻪ‬

‫ﮐﮋﯾﻬﺎ‬

‫ﭘﺎﮐﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﺋﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ او ز آن ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺳﮕﺎﻟﺸﻬﺎي‬

‫او‬

‫او‬

‫و‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﻣﻦ از آن زرﻫﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﺒﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ و دل او ﻣﯽ ﻃﭙﯿﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ﮐﺎي‬

‫اﻣﯿﺮان‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ را‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺠﺮة‬

‫اﯾﺎز‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺣﺠﺮه‬ ‫آﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮ‬

‫دادم اﯾﻦ زر‪‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ ﻗﺬف‪ ‬زﺷﺖ‪ ‬ﻣﻦ ﺗﯿﺮه‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎوﯾﻞ‪،‬‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫زﺑﺎﻧﻢ‬ ‫ﺣﻖّ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫اﯾﺎز‬ ‫ﺧﻮابِ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫از‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫اﯾﺎز‬

‫آن‬

‫ﻣﺎﻟﺸﻬﺎي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﺮود؟‬

‫اﯾﻦ ﺟﻔﺎ‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮد‪ ،‬او ﭼﻮن ﺷﻮد؟‬

‫دﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ از اﯾﻦ اﻓﺰون ﺑﻮد ﺗﻤﮑﯿﻦ ِ او‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫وز‬

‫ﻏﺮض‪،‬‬

‫ﺗﺎوﯾﻼت‪‬‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد او ﻣﺎت رﻧﺞ؟‬

‫ِﺻﺎﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺧﻮابِ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﺮد‪ ‬ﺧﯿﺮ؟‬ ‫‪741‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫وز‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮش‬ ‫ﺑﻮد‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺘﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ز‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﮔﺮ زﻧﻢ ﺻﺪ ﺗﯿﻎ او را ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫او‪،‬‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫وي‬

‫وﺻﻠﺖ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ام‪،‬‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫آن‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫او‬

‫‪ .81‬ﺑﯿﺎن اﺗﺤﺎد ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق از روي ﺣﻘﯿﻘﺖ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺘﻀﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻬﺖ آﻧﮑﻪ ﻧﯿﺎز‪ ،‬ﺿﺪ‪ ‬ﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﺎزﯾﺴﺖ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ آﯾﻨﻪ ﺑﯽ ﺻﻮرت و ﺳﺎده اﺳﺖ و ﺑﯽ ﺻﻮرﺗﯽ‪ ،‬ﺿﺪ ﺻﻮرت اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﻣﯿﺎن‬ ‫اﯾﺸﺎن اﺗﺤﺎدﯾﺴﺖ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ ﺷﺮح آن ﺑﻪ ﻧﻄﻖ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره‬ ‫ز رﻧﺞ دورﺋﯽ‬

‫ﺟﺴﻢ ِ ﻣﺠﻨﻮن را‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻧﺠﻮرﺋﯽ‬

‫ﻋﻠﺖ‪‬‬

‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪ ز ﺷﻌﻠﮥ اﺷﺘﯿﺎق‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ در آن ﻣﺠﻨﻮن ﺧﻨﺎق‬

‫ﮐﺮدﻧﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ‪ ،‬از رگ زﻧﺶ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ذوﻓﻨﻮن‬

‫دارو‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رگ‬

‫زدن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫دﻓﻊ‬

‫زﻧﯽ‬

‫رگ‬

‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺎزوﯾﺶ ﺑﺴﺖ و ﮔﺮﻓﺖ آن ﻧﯿﺶ او‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد ﺑﺮ وي آن ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﺰد‪ ‬ﺧﻮد ﺑﺴﺘﺎن و ﺗﺮك‪ ‬ﻓﺼﺪ ﮐﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺧﺮ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ از اﯾﻦ؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﺗﻮ از ﺷﯿﺮ ﻋﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ و ﺧﺮس و ﭘﻮز و ﻫﺮ ﮔﺮگ و دده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫آﻣﺪه‬

‫اﻧﺒﻬﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫و‬

‫و‪‬ﺟﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ز‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪﺷﺎن‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻤﯿﺮم‪،‬‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬ ‫ز‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫ِ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﮔﺮگ و ﺧﺮس و ﺷﯿﺮ داﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻢ ز ﺳﮓ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ﻋﺸﻖ او ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫را؟‬

‫ﻫﻢ ز ﺟﻨﺲ او‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻮن ﺳﮕﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﺮدي ﺑﻮي دل از ﺟﻨﺲ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﯽ ﺑﺮي ﺗﻮ ﺑﻮي دل از ﮔﺮگ و ﻣﯿﺶ؟‬

‫ﺑ‪‬ﺪي؟‬

‫ﮐﯽ زدي ﻧﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ و‪ ،‬ﮐﯽ ﺗﻮ ﺷﺪي؟‬

‫ﻧﺎن ﺗﻮ ﺷﺪ‪ ،‬از ﭼﻪ؟ ز ﻋﺸﻖ و اﺷﺘﻬﯽ‬

‫ور ﻧﻪ ﻧﺎن را ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي ﺗﺎ ﺟﺎن رﻫﯽ؟‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻧﺎن ِ ﻣﺮده اي را ﺟﺎن ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﺸﻘﯽ‬

‫رگ‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‪:‬‬

‫ﻣﻨﺒﻠﻢ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫از‬ ‫اي‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻓﺼ‪‬ﺎد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﮐﻠﺐ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻠﺐ‬

‫ﻣﺸﻬﻮر‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺎوﯾﺪان‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺻﺒﺮ ِ ﻣﻦ از ﮐﻮه‪ ‬ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻫﺴﺖ ﺑﯿﺶ‬

‫ﻧﺎﺳﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺻﺪف ﭘ‪‬ﺮ از ﺻﻔﺎت آن د‪‬ر اﺳﺖ‬

‫ﻓﺼﺪم‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دو‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﺠﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻬﻔﯽ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫را‬

‫داﻧﺪ آن ﻋﻘﻠﯽ ﮐﻪ او دل روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟ ﻟﯿﻠﯽ و‪ ،‬ﻟﯿﻠﯽ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫زﺧﻤﻬﺎ‬ ‫ﻧﺎﮔﺎه‬ ‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫و‬

‫روﺣﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫‪ .82‬ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ از ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺗﺮ داري ﯾﺎ ﻣﺮا‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ از ﺧﻮد ﻣ‪‬ﺮده ام و ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ زﻧﺪه ام‪ ،‬از ﺧﻮد و ﺻﻔﺎت‪ ‬ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺪه ام و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﺷﺪه ام‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش‬

‫ﮐﺮده ام و از ﻋﻠﻢ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺪه ام‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮد را از ﯾﺎد داده ام و از ﻗﺪرت ﺗﻮ ﻗﺎدر ﺷﺪه ام‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫‪742‬‬

‫ﺧﻮد را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﺗﻮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﺧﻮد را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را آﯾﻨﮥ ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺧﺪاي ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫اﺧﺮج ﺑﺼﻔﺎﺗﯽ اﻟﯽ ﺧﻠﻘﯽ ﻣﻦ رآك رآﻧﯽ و ﻣﻦ ﻗﺼﺪك ﻗﺼﺪﻧﯽ و ﻋﻠﯽ ﻫﺬا‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ز‬

‫در‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﻮ دوﺳﺖ ﺗﺮ داري ﻋﺠﺐ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﺎن ﻓﺎﻧﯽ‬

‫در ﺗﻮ‬

‫ﺻﺒﻮﺣﯽ‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﺧﻮد را؟‬

‫ﻓﻼن‬

‫اﻟﻔﻼن‬

‫اﺑﻦ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ اي ﺑﻮاﻟﮑﺮب‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﮐﻪ ﭘ‪‬ﺮم ﻣﻦ از ﺗﻮ‪ ،‬از ﺳﺮ ﺗﺎ ﻗﺪم‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ از ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺟﺰ ﻧﺎم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در وﺟﻮدم ﺟﺰ ﺗﻮ اي ﺧﻮش ﮐﺎم‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ز آن ﺳﺒﺐ ﻓﺎﻧﯽ ﺷﺪم ﻣﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮﮐﻪ‪ ،‬در ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺤﺮ ِ اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ُﮐﻞ ﻟﻌﻞ ِ ﻧﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﺎو ﺷﻮد‬ ‫وﺻﻒ‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫او‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﻮد از وﺻﻒ‪ ‬ﺧﻮر‪ ،‬او ﭘﺸﺖ و رو‬ ‫ﻓﺘﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﮔﺮ دوﺳﺖ دارد ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫ﺧﻮر‬

‫ور ﮐﻪ ﺧﻮر را دوﺳﺖ دارد او ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺻﻔﺎت‪‬‬

‫ﺧﻮد را دوﺳﺖ دارد ﻟﻌﻞ ِ ﻧﺎب‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫او‬

‫اي‬

‫آن‪،‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫دوﺳﺖ‬

‫دارد‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ دو دوﺳﺘﯽ ﺧﻮد ﻓﺮق ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ دو ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺰ ﺿﯿﺎء ﺷﺮق ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ او ﻟﻌﻞ‪ ،‬ﺧﻮد را دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﯾﮏ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ دو ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻇﻠﻤﺎﻧﯿﺴﺖ ﺳﻨﮓ‪ ،‬اي ﺑﺎ ﺣﻀﻮر‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﮐﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ او ﻣﻨـّﺎع ِ ﺷﻤﺲ اﮐﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫َاﻧﺎ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‪" :‬اﻧﺎ اﻟﺤﻖ"‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻨﺼﻮري‪" :‬اﻧﺎ اﻟﺤﻖ" و ﺑﺮَﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﺐ‬

‫َاﻧﺎ را رﺣﻤﻪ اﷲ‪ ،‬اي ﻣﺤﺐ‬

‫آن‬

‫َاﻧﺎ‬

‫ﻟﻌﻨﮥ‬

‫را‬

‫در‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫وﯾﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ او ﺳﻨﮓ ﺳﯿﻪ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﻘﯿﻖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﺪوي‬

‫َاﻧﺎ ﻫﻮ ﺑﻮد در ﺳ‪‬ﺮّ‪ ،‬اي ﻓﻀﻮل‬

‫ز‬

‫اﺗﺤﺎد‪‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻟﻌﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻨﮕﯿﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫از‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬ ‫در‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﺳﻨﮓ‪‬‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﻮر‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﭘﯿﮑﺮت‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﻟﻌﻠﯽ‬

‫ﺳﻤﻊ ﺷﻮ ﯾﮏ ﺑﺎرﮔﯽ ﺗﻮ ﮔﻮش وار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭼ‪‬ﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﺧﺎك ﻣﯽ َﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬

‫زﯾﻦ ﺗﻦ ِ ﺧﺎﮐﯽ‪ ،‬ﮐﻪ در آﺑﯽ رﺳﯽ‬

‫ﻣﺎء‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﭼﺎه‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﻫﻞ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺧﺎك‪ ‬ﭼ‪‬ﻪ را ﻣﯽ ﺗﺮاش‬

‫ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻦ‪ ،‬ﮐﻮش ﻫﺎن‪ ،‬از ﺑﻬﺮ آب‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك دور ﮐﻦ ﺧﺎك و ﺗﺮاب‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮐﺎرﮐﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺬﺑﮥ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬ ‫و‬

‫‪743‬‬

‫ﻧﺎﮐﻨﺪه‪،‬‬

‫ﻣﯿﻔﺰاﯾﺪ‬

‫راي‬

‫ﺣﻠﻮل‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺸﯿﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬ ‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﮔﻮﺷﻮار‬

‫از‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ رﻧﺠﯽ ﺑ‪‬ﺮد‪ ،‬ﮔﻨﺠﯽ ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﺪ‪‬ي ﮐﺮد‪ ،‬در ﺟﺪي رﺳﯿﺪ‬ ‫وﺟﻮد‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪ :‬رﮐﻮع اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫آﻧﮑﻮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫او‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﮐﻮﻓﺘﻦ‬ ‫ﺳﺮي‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻧﯿﮑﺨﻮ‬

‫‪ .83‬آﻣﺪن آن اﻣﯿﺮان ﻧﻤﺎم ﻏﻤﺎز ﻧﯿﻤﺸﺐ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن ﺑﻪ ﮔﺸﺎدن ﺣﺠﺮة اﯾﺎز و دﯾﺪن ﭼﺎرق و‬ ‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ آوﯾﺨﺘﻪ و ﮔﻤﺎن ﺑﺮدن ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﮑﺮ اﺳﺖ و رو ﭘﻮش و ﺧﺎﻧﻪ را ﺣﻔﺮه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫اي ﮐﻪ ﮔﻤﺎن آﻣﺪ‪ ،‬و ﭼﺎه ﮐﻨﺎن آوردن و دﯾﻮارﻫﺎ را ﺳﻮراخ ﮐﺮدن‪ ،‬و ﭼﯿﺰي ﻧﺎﯾﺎﻓﺘﻦ و ﺧﺠﻞ و‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪن‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﺎن و ﺧﯿﺎل اﻧﺪﯾﺸﺎن در ﮐﺎر اﻧﺒﯿﺎ و اوﻟﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺳﺎﺣﺮﻧﺪ و‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ و ﺗﺼﺪر ﻣﯿﺠﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻔﺤﺺ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﻮد ﻧﺪارد‬ ‫ﺣﺠﺮه‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﻨﺎن‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻫﻮس‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و داﻧﺶ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﮐﺲ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻗﻔﻞ ِ ﺻﻌﺐ و ﭘ‪‬ﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ ز ﺑ‪‬ﺨﻞ ِ ﺳﯿﻢ و ﻣﺎل و زر‪ ‬ﺧﺎم‬ ‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺸﺎدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫ﺑﺮﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫زر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﺧﻤﺮه‬

‫ﻗﻔﻠﻬﺎ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪه‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﮐﺘﻢ‬

‫آن‬

‫ﻗﻮم‬

‫ِ‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫از‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‪،‬‬

‫ﺳﺎﻟﻮﺳﻢ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ ﺑﻮد اﺳﺮار ِ ﺟﺎن‬

‫از ﺧﺴﺎن ﻣﺤﻔﻮظ ﺗﺮ از ﻟﻌﻞ ِ ﮐﺎن‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫زر‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﺎزد‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻧﺰد‬ ‫ﺣﺮص‬

‫ﺑﯿﻬﺪه‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زر‬

‫زر‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﻋﻘﻠﺸﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﺗﺮ‬

‫آﻫﺴﺘﻪ‬

‫ﺳﺮاب‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻧﯿﮏ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ آب‬

‫ﺣﺮص ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد و‪ ،‬زر ﭼﻮن ﺟﺎن ﺷﺪه‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺣﺮص ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﺑﺮ زر ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺻﺪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺣﺮص و ﻏﻮﻏﺎﻫﺎي او‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺎد‪ ‬او ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻟﻮاﻣﻪ‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﭘﻨﺪ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺎه‪‬‬

‫ﻏﺮور‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻨﺪ‪ ‬دام‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﯾﻮار‬ ‫را‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫دل‬

‫آن‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺠﺮه را ﺑﺎ ﺣﺮص و ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﻮس‬

‫ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ آن زﻣﺎن آن ﭼﻨﺪ ﮐﺲ‬

‫ز‬

‫ازدﺣﺎم‬

‫ﻫﻮام‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺧﻮردن اﻣﮑﺎن ﻧﯽ و‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺮ دو ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﯾﺴﺎر‬

‫ﻫﻢ‬ ‫در‬ ‫و‬

‫و‬ ‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﭼﺎرق‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﺑﯽ ﻧﻮش ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺪرﯾﺪه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫دوغ‬

‫دو‬

‫ِ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮐﺮش‬

‫در ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻫﺮ دو ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫د‪‬ﻧﺒﻠﺶ‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺘﻬﺎ‬

‫او‬

‫اﯾﻤﺎي‬

‫او‬

‫و‬

‫درد‬

‫ﻟﻮزﯾﻨﻪ‬

‫از‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺘﺎع‬ ‫و‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺮص‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮔﻨﺪﯾﺪه‬ ‫و‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﭼﺎرق اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺰ ﭘﯽ رو ﭘﻮش ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫‪744‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺳﯿﺨﻬﺎي‬

‫ﺑﯿﺎور‬

‫را‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻫﺮ ﻃﺮف ﮐﻨﺪﻧﺪ و ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺪ آن ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﺣﻔﺮه‬

‫ﻫﺎ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻣﯿﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺳﻮراﺧﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺣﻔﺮه‬ ‫ز‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺳﮕﺎﻟﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺪد‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﯾﻮارﻫﺎ‬ ‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﺿﻼﻟﺘﻬﺎي‬

‫ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﺷﺮم‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎوه‬

‫اﻧﺪاي‬

‫ﺧﺪاع‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫و‬

‫ﺣﻔﺮه‬ ‫و‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﮐﺎرﯾﺰ‬ ‫ﮔﻮﻫﺎي‬

‫را‬ ‫ﻋﻤﯿﻖ‬

‫ﺧﺎﻟﺌﯿﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮔﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫از‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ﻣﺮغ ِ ﺣﺮﺻﺸﺎن ﺑﯽ ﭼﯿﻨﻪ اي‬

‫ﺗﺎزﺷﺎن‬

‫ﻏﻤﺎزﺷﺎن‬

‫ﺣﻔﺮة‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﺣﺎﯾﻂ‬

‫در‪،‬‬

‫و‬

‫اﻣﮑﺎن‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﺮﺻﻪ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در ﺣﯿﻠﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺬر آورﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ از اﯾﻦ ﮔﺮداب‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﯿﺮون ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﮔﺰان‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫زﻧﺎن‪،‬‬

‫‪ .84‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻧﻤﺎﻣﺎن از ﺣﺠﺮة اﯾﺎز ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﺎه ﺗﻮﺑﺮه ﺗﻬﯽ‪ ،‬و ﺧﺠﻞ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﺎن در ﺣﻖ‬

‫اﻧﺒﯿﺎء ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم در وﻗﺖ ﻇﻬﻮر‪ ،‬ﺑﺮاﺋﺖ و ﭘﺎﮐﯽ اﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﯾﻮ‪‬م‪ ‬ﺗَﺒ‪‬ﯿﺾ‪ ‬و‪‬ﺟ‪‬ﻮه‪ ‬و‪ ‬ﺗَﺴ‪‬ﻮ‪‬د‪ ‬و‪‬ﺟ‪‬ﻮه‪ ‬و ﻗﻮﻟﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺗَﺮَي اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ ﮐَﺬَﺑ‪‬ﻮا ﻋ‪‬ﻠَﯽ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬و‪‬ﺟ‪‬ﻮﻫ‪‬ﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻣ‪‬ﺴ‪‬ﻮ‪‬د‪‬ةٌ‬

‫ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ز‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪ ،‬ﺷﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ اﺣﻮال ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺴﻮ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ور‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﺮدﯾﺪ‬

‫و‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫َﮔﺮد و‪ ،‬روي زرد و‪ ،‬ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﻐﻠﺘﺎن از زر‬ ‫در‬

‫ﺷﺎدي‬

‫و‬

‫رخ‬

‫ﻫﻤﯿﺎن ﺗﻬﯿﺴﺖ‬ ‫و‬

‫اﺧﻀﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﯿﺦ ﻫﺮ ﺑﯿﺦ آور اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﺳﯿﻤﺎﻫ‪‬ﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺧﻮرد آن ﺑﯿﺦ از ﻫﺮ زﻫﺮ و ﻗﻨﺪ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﺑﯿﺦ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺑﺮ از ﻣﯿﻮه ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮگ‪ ‬ﺳﺒﺰش ﺑﺮ ﺷﺠﺮ از ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﻮال‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫روز‪،‬‬

‫روز‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮي‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻋﺬر‬

‫در‬

‫ﺷﺎخ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﺬر آن ﮔﺮﻣﯽ و ﻻف‪ ‬ﻣﺎ و ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﺰان‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﯾﺰي ﺧﻮن ﺣﻼل اﺳﺘﺖ‪ ،‬ﺣﻼل‬

‫ور‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺮده اﯾﻢ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ از ﻣﺎ ﻣﯽ ﺳ‪‬ﺰﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮐﺎي‬ ‫اﻧﻌﺎم‬ ‫اي‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ور ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﻮن ﻣﺎ ﻓﺪاي ﺷﺎه ﺑﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﻮاز و اﯾﻦ ﮔﺪاز‬

‫آن ِ اﯾﺎز‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‬

‫ﺷﺒﯿﻬﺎ‬

‫ﺷﺎخ‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯽ‪،‬‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫دل‬

‫و‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎن‬

‫ِ‬

‫وﺟﻮﻫ‪‬ﻢ‬

‫رﺧﺴﺎر‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫‪ .85‬ﺣﻮاﻟﻪ ﮐﺮدن ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﺒﻮل ﺗﻮﺑﮥ ﻧﻤ‪‬ﺎﻣﺎن و ﺣﺠﺮه ﮔﺸﺎﯾﺎن و ﺳﺰا دادن اﯾﺸﺎن ﺑﻪ اﯾﺎز ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫‪745‬‬

‫اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﻋﺮض او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺗﻦ و ﻋﺮض وي اﺳﺖ‬

‫زﺧﻢ‪ ،‬ﺑﺮ رﮔﻬﺎي آن ﻧﯿﮑﻮ ﭘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻔﺲ واﺣﺪﯾﻢ از روي ﺟﺎن‬

‫ﻇﺎﻫﺮا ً دورم از اﯾﻦ ﺳﻮد و زﯾﺎن‬

‫ﻋﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺎرون‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻨﻪ را ﺗﻮ ﻧﻈﺮ ﮐﻦ ﭼﻮن ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﺎه را ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺪان از ﮐﺎر ِ ﮐﺲ‬

‫ﺣﻠﻢ اﺳﺖ و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺗﻬﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪه‪،‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫را‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺸﻔﻊ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻨﺎ‬

‫آن‬

‫ﮔﻨﻪ‪ ،‬اول ز‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺣﻠﻤﺶ ﻣﯽ‬

‫ﺟﺮم‬

‫ِ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‪‬‬

‫ﻣﺎﻧﻊ اﻇﻬﺎر‪،‬‬ ‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‬

‫او‬

‫و‬

‫آن‬

‫وار‬

‫اﺳﺘﻈﻬﺎر‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫اﻻ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ور ﻧﻪ آن ﻫﯿﺒﺖ ﻣﺠﺎﻟﺶ ﮐﯽ دﻫﺪ؟‬

‫ﻗﺎﺗﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دﯾﺖ‬

‫ﺣﻠﻤﺶ‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﺧﻮد ﻧﻔﺲ ِ ﻣﺎ ز آن ﺣﻠﻢ ﺑﻮد‬

‫دﯾﻮ‬

‫در‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻼه‬

‫از‬

‫رﯾﺰ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آدم‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺳﺘﯿﺰ؟‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺎد‪‬‬

‫ﻧﻘﻮد‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ار‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺑﺎده‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮔﺎه‪ ‬ﻋﻠﻢ‪ ،‬آدم ﻣﻼﯾﮏ را ﮐﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺑﻼ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺷﺮابِ ﺣﻠﻢ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫درﻫﺎي‬ ‫اﻓﯿﻮن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫ﺷﺪ ز ﯾﮏ ﺑﺎزي ﺷﯿﻄﺎن روي زرد‬

‫ودود‬

‫زﯾﺮك و داﻧﺎ و ﭼﺴﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬ ‫ِ‬

‫ﺳﺨﺖ‪‬‬

‫ﺣﻠﻤﺶ‬

‫اوﺳﺘﺎد‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﺠﯿﺮ‬

‫دزد‬

‫را‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ام‬

‫آورد‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﻮده‬

‫رﺧﺖ‪‬‬

‫اي‪،‬‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫دﺳﺘﻢ‬

‫‪ .86‬ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎه اﯾﺎز را ﮐﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻦ از ﻋﻔﻮ و ﻣﮑﺎﻓﺎت ﮐﻪ از ﻋﺪل و ﻟﻄﻒ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻨﯽ اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺻﻮاب اﺳﺖ و در ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﻣﺼﻠﺤﺘﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ﻋﺪل ﻫﺰار ﻟﻄﻒ درج اﺳﺖ‪ ،‬و‪ ‬ﻟَﮑُﻢ‪ ‬ﻓ‪‬ﯽ اﻟْﻘ‪‬ﺼﺎصِ‬ ‫ﺣ‪‬ﯿﺎةٌ‪ .‬آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﮐﺮاﻫﺖ ﻣﯽ دارد ﻗﺼﺎص را در اﯾﻦ ﯾﮏ ﺣﯿﺎت ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ و در ﺻﺪ ﻫﺰار‬ ‫ﺣﯿﺎت ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮم و ﻣﺤﻘﻮن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪن در ﺣﺼﻦ ﺑﯿﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮد‬ ‫اﯾﺎز‬

‫اي‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﭘﺎك‪‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﺑﺎرت ﺑﺠﻮﺷﻢ در ﻋﻤﻞ‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﺟﻮﺷﺖ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﻢ‬

‫ﮐﺮده‪،‬‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬ ‫ﺷﺮﻣﻨﺪه‬

‫ﺣﮑﻢ‪،‬‬ ‫ﺧﻠﻘﯽ‬

‫اي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫اﺣﺘﺮاز‬

‫ﺻﺪ‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﺤﺮ ِ ﺑﯽ ﻗﻌﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻠﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻮه و ﺻﺪ ﮐﻮه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻠﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻦ آن ﭼﺎرﻗﻢ‪ ،‬و آن ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫آن را ﺷﺮح ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﯾﺰدان را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ ﻧﻄﻔﻪ ﺳﺖ و ﺧﻮﻧﺖ ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ِ آن داده ﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﻮﺋﯽ دﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﻒ‪ ِ ‬ﮔﻨﺪم ز آن دﻫﺪ ﺧﺮ ﮐﺎر را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ اي ز آن ﺷﺮح ﮔﻮﯾﺪ اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫داﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫آن‬

‫‪746‬‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬

‫ﻧﺨﻞ‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺪم‬ ‫ﻋﻠﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫دﺧﻞ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺒﺎر‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن‬ ‫را‬ ‫ﻣﺴﺘﺰاد‬

‫ور ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﺧﻮد ﻫﻤﯿﻨﺶ ﺑﻮد و ﺑﺲ‬ ‫اي‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫اﯾﺎز‪،‬‬

‫داد‬

‫د‪‬ه‬

‫ُﮐﺸﺘﻦ‬

‫اﻧﺪ‬

‫وز ﻃﻤﻊ ﺑﺮ ﻋﻔﻮ و ﺣﻠﻤﺖ ﻣﯽ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ رﺣﻤﺖ ﻏﺎﻟﺐ آﯾﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻏﻀﺐ‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﻣ‪‬ﺠﺮﻣﺎﻧﺖ‬ ‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫دورت‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﺮدم‬

‫رﺑﺎﯾﯽ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﻔﻆ‪‬‬

‫أَﻟَﺴ‪‬ﺖ‪‬‬

‫اﺳﺘﻔﻬﺎم‬

‫ﺗﺮك ﮐﻦ‬

‫دو‬

‫اﺛﺒﺎﺗﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺎﻧﺪ اﯾﻦ ﺗﻘﺮﯾﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﻌﺪه‬

‫ﺣﻠﻮاﺋﯽ‬

‫ﻓﺮش‬

‫راﺳﺘﺎن‬

‫ﺳﻮزان‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺳﺮدي‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫از‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﻨﯿﺎد‬ ‫ﯾﺎ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻣﺴﺘﺒﯿﻦ‬

‫ﻧﻔﯽ و اﺛﺒﺎت اﺳﺖ در ﻟﻔﻈﯽ ﻗﺮﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ در وي ﻟﻔﻆ‬

‫َﻟﯿﺲ ﺷﺪ دﻓﯿﻦ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﮐﺎﺳﮥ‬

‫ﺧﺎﺻﺎن‬

‫آن‬

‫رﺷﺪ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﺎخ ِ ﺣﻠﻢ و ﺧﺸﻢ از روز أَﻟَﺴ‪‬ﺖ‬

‫ﻟﻄﻒ و ﻗﻬﺮي ﭼﻮن ﺻﺒﺎ و ﭼﻮن وﺑﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫آب‬

‫در‬

‫رﯾﺶ‬

‫داد‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫و‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﻗ‪‬ﺴﻢ ِ ﺑﺎﻃﻞ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﺑﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻃﻼن را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻣﻌﺪه‬

‫ﺻﻔﺮاﺋﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺳ‪‬ﺮﮐﺎ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﻓﺮش‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫ﺣﺮارت‬

‫را‬

‫ﺧﻮرد‬

‫دوﺳﺖ ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬از ﺗﻮ رﺣﻤﺖ ﻣﯽ ﺟﻬﺪ‬

‫ﺧﺼﻢ ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬از ﺗﻮ ﺳﻄﻮت ﻣﯽ ﺟﻬﺪ‬

‫دﻫﺪ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫دﺧﺎن‬

‫ﺧﺼﻢ و ﯾﺎر و ﻧﻮر و ﻧﺎر و ﻓﺨﺮ و ﻋﺎر‬

‫ﺗﺨﺖ و دار و ﺑ‪‬ﺮد و ﺣﺎر و ورد و ﺧﺎر‬

‫ﻣﻮر و ﻣﺎر و ﭘﻮد و ﺗﺎر و زﯾﺮ و زار‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﯿﺸﻤﺎر‬

‫‪ .87‬ﺗﻌﺠﯿﻞ ﻓﺮﻣﻮدن ﭘﺎدﺷﺎه اﯾﺎز را ﮐﻪ زود اﯾﻦ ﺣﮑﻢ را ﻓﯿﺼﻞ رﺳﺎن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺪار و اﯾﺎم ﺑﯿﻨﻨﺎ ﻣﮕﻮ‬ ‫ﮐﻪ اﻻﻧﺘﻈﺎر ﻣﻮت اﻻﺣﻤﺮ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﯾﺎز ﺷﺎه را‬

‫اي‬

‫اﯾﺎز‪،‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫زوﺗﺮ‬

‫را‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺰار‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺷﻪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ز‬

‫وﺟﻮد‪‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫آﻓﺘﺎب‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺘﻤﯽ؟‬

‫زﻫﺮه ﮐﻪ ﺑﻮد؟ ﯾﺎ ﻋﻄﺎرد‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﻬﺎب‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺮون‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬﺷﺘﻤﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫و‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻗﻔﻞ ﮐﺮدن ﺑﺮ در ﺣﺠﺮه ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﭘﺲ ﮐﻠﻮخ ِ ﺧﺸﮏ در ﺟﻮ ﮐﯽ ﺑﻮد؟‬

‫ﻋﺎﺻﯽ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ز اﯾﺸﺎن ﮐﻠﻮخ ِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫درون‬ ‫ﺟﻔﺎ‬

‫آبِ‬ ‫دارﻧﺪ‬

‫زﺣﻤﺖ‬

‫ﻣﺎﻫﺌﯽ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺷﺒﻬﺖ و اﺷﮑﺎل ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﺮف‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﺸﮑﻨﯽ ﻣﻐﺰي ﺷﻮي‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﺟﻮز‬

‫را‬

‫دارد‬

‫آوازي‪،‬‬

‫در‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫آب‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﺣﺮﻓﯽ‬

‫از‬

‫وﻓﺎ‬

‫وا‬

‫ِ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ِ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯿﺮاﻧﯿﻢ‬

‫ﺣﺴﻮد‬

‫ُﺧﺸﮏ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻧﻐﺰي‬

‫ﺷﻮد؟‬ ‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫آوازﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ و روﻏﻦ را ﺧﻮد آوازي ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻫﺴﺖ آوازش ﻧﻬﺎن در ﮔﻮش ِ ﻧﻮش‬

‫ﺧﻮرد‪‬‬

‫‪747‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ژﻏﮋغ‬

‫ﺧﻮش‬ ‫آن‪،‬‬

‫آوازي‬

‫ز‬

‫ﻣﻐﺰي‬ ‫ﺗﺤﻤﻞ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ژﻏﮋغ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ِ‬

‫آواز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺸﺮي‬

‫ﺧﺎﻣﻮﺷﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻨﻮد؟‬ ‫زﻧﯽ‬

‫ﻣﻐﺰي‬

‫‪ .88‬ﺣﮑﺎﯾﺖ در ﺗﻘﺮﯾﺮ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮔﺎه ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ را آزﻣﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﺻﺒﺮ و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬ ‫را ﺑﯿﺎزﻣﺎﺋﯿﻢ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ ﻟﺐ و ﺑﯽ ﮔﻮش ﺷﻮ‬

‫و آﻧﮕﻬﯽ ﭼﻮن ﻟﺐ ﺣﺮﯾﻒ‪ ‬ﻧﻮش ﺷﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ ﻟﺐ و ﺑﯽ ﮐﺎم ﺷﻮ‬

‫وآﻧﮕﻬﺎن‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻈﻢ و ﻧﺜﺮ و راز ﻓﺎش؟‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﯾﮏ روز اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﻮش ﺑﺎش‬

‫ﭼﻨﺪ ﭘﺨﺘﯽ ﺗﻠﺦ و ﺷﻮر و ﺗﯿﺰ و ﮔﺰ؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﭙﺰ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺧﻮردي ﭼﺮب و ﺷﯿﺮﯾﻦ از ﻃﻌﺎم؟‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺷﺒﻬﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺧﻮاب‬

‫اﺳﯿﺮ؟‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﯿﻪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ز‬

‫ﻫﺎي‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‪‬‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫روزي‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫رو‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬ ‫را‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫اﻧﺘﺒﺎه‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺗﻌﺰﯾﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﻌﺎﺻﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺘﻦ‬

‫دار‬

‫اﻟﺤﺮب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﻋﺼﯿﺎن‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﺎﺷﯿﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﺎﻓﺮي‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﻮزة ﭼﭗ‪ ،‬ﮐﻔﺶ ﭼﭗ ﻫﻢ در دﮐﺎن‬

‫آن‬

‫ﭼﭗ‬

‫داﻧﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﯽ راﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽ دان ﮐﻪ ﭼﭙﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﭙﯽ‬

‫ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ُﮔﻞ را ﺷﺎﻫﺪ و ﺧﻮش ﺑﻮ ﮐﻨﺪ‬ ‫دﻫﺪ‬

‫دﻫﺪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﯾﻤﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﭙﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻀﺮت‪ ‬او راﺳﺖ ﺑﺎش‬ ‫ﺗﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺷ‪‬ﻤﺎل‬

‫ﻫﺮ ﭼﭙﯽ را راﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻀﻞ ِ او ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷ‪‬ﻤﺎﻟﯽ‬ ‫روا‬

‫ِ‬

‫در‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫دﺳﺖ ﭼﭗ را ﺷﺎﯾﺪ آن؟ ﯾﺎ در ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫در‬

‫ﺻﯿﺎم‬

‫و‪‬ﺑﺎل‬ ‫را‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫روزﮐﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺴﻖ و ﻣﻌﺼﯿﺖ آن ﯾﮏ ﺳﺮي‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫روزﻫﺎ ﺑﺮدي ﺑﻪ ﺳﺮ در ﻫﺰل و ﺟﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻟﺐ‬

‫ﺟﺎم‬

‫داري‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺎء‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﻌﯿﻨﯽ‬

‫دﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎش‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‪‬‬

‫ﻣﻬﯿﻦ؟‬

‫ﺑﮕﺬرد از ﭼﭗ در آﯾﺪ در ﯾﻤﯿﻦ؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﻇﻠﻢ و ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﺧﻮد در ﺧﻮر ِ آن دﺳﺖ‪ ‬راﺳﺖ؟‬

‫‪ .89‬در ﺑﯿﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺎل او ﻣﻨﺎﺳﺐ آن ﺳﺨﻦ و آن دﻋﻮي ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﻔﺮه‪،‬‬ ‫و‪ ‬ﻟَﺌ‪‬ﻦْ ﺳ‪‬ﺄَﻟْﺘَﻬ‪‬ﻢ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﺧَﻠَﻖَ اﻟﺴ‪‬ﻤﻮات‪ ‬و‪ ‬اﻟْﺄَر‪‬ض‪ ‬ﻟَﯿﻘُﻮﻟُﻦﱠ اﷲُ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ‪ ‬ﺑﺖ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮدن و ﺟﺎن و زر ﻧﺜﺎر‬

‫او ﻧﻤﻮدن ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺳﻤﺎوات و ارﺿﯿﻦ و ﺧﻼﯾﻖ اﻟﻬﯿﺴﺖ ﺳﻤﯿﻊ و‬ ‫ﺑﺼﯿﺮ و ﺣﺎﺿﺮ و ﻣﺮاﻗﺐ و ﻏﯿﻮر‬

‫زاﻫﺪي را ﺑ‪‬ﺪ ﯾﮑﯽ زن‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫زن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ز‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫زن‬

‫را‬ ‫ﭘﺎس‬

‫ﺑﺲ ﻏﯿﻮر‬

‫ﻫﻢ ﺑ‪‬ﺪ او را ﯾﮏ ﮐﻨﯿﺰك ﻫﻤﭽﻮ ﺣﻮر‬

‫ﻣﻬﻮﺷﯽ‬

‫در‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫داﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻨﯿﺰ‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ‬

‫‪748‬‬

‫دل‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺧﻠﻮﺗﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫دو‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻘﺪﯾﺮ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺣﺎرس ﺧﯿﺮه ﺳﺮ ﮔﺸﺖ و ﺗﺒﺎه‬

‫ﺣﮑﻢ و ﺗﻘﺪﯾﺮش ﭼﻮ آﯾﺪ ﺑﯽ وﻗﻮف‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﻪ ﺑﻮد؟ در ﻗﻤﺮ اﻓﺘﺪ ﺧﺴﻮف‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﯾﺎدش آﻣﺪ ﻃﺸﺖ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺑ‪‬ﺪ آن‬

‫ﺑﺎ ﮐﻨﯿﺰك ﮔﻔﺖ‪ :‬رو ﻫﺎن ﻣﺮغ وار‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫آن ﮐﻨﯿﺰك زﻧﺪه ﺷﺪ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪ اﯾﻦ زﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫را‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‬

‫و‬

‫ﯾﺎد‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫زن‬

‫ﻣﺮاﻗﺐ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﻫﺮ‬ ‫و‬

‫زن‬

‫آن‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺖ و ﺧﻠﻮت اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫دوان‬

‫ﻋﺸﻖ ِ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻨﯿﺰك را ﺑ‪‬ﺪ اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّان‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻫﺮ دو ﻋﺎﺷﻖ را ﭼﻨﺎن ﺷﻬﻮت رﺑﻮد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫دو‬

‫واﺧﺰﯾﺪﻧﺪ از‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮﺻﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮﮔﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﺧﻼ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﯿﻮﺳﺖ آن دم ز اﺧﺘﻼط‬

‫ﯾﺎد آﻣﺪ در زﻣﺎن زن را‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﻃﻦ؟‬

‫ﭘﻨﺒﻪ در آﺗﺶ ﻧﻬﺎدم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫در ﻓﮑﻨﺪم ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدم‬

‫را‬

‫ُﻗﭻ ِ ﻧﺮ را ﺑﻪ ﻣﯿﺶ‬

‫ﮔﻞ ﻓﺮو ﺷﺴﺖ از ﺳﺮ و ﺑﯿﺨﻮد دوﯾﺪ‬

‫در‬

‫آن ز ﻋﺸﻖ ﺟﺎن دوﯾﺪ و‪ ،‬اﯾﻦ ز ﺑﯿﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ ﮐﻮ و ﺑﯿﻢ ﮐﻮ؟ ﻓﺮق ِ ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺷﺎه‬

‫راه‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ِﻋﺎرف‬

‫ﻫﺮ دﻣﯽ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ‪‬‬

‫ﭘﯽ‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫او‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫و‬

‫ﭼﺎدر‬

‫ﻣ‪‬ﻬﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﯾﮑﺮوزه‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ زاﻫﺪ را ﺑﻮ‪‬د روزي ﺷﮕﺮف‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﯾﮏ روز او ﺧﻤﺴﯿﻦ اﻟﻒ؟‬

‫ﻗﺪر ِ ﻫﺮ روزي ز ﻋﻤﺮ ِ ﻣﺮد‪ ‬ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺪ‪‬ر‬

‫ِ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫در‬

‫زﻫﺮة‬

‫وﻫﻢ‪،‬‬

‫ﺗﺮس ِ ﻣﻮﺋﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﻧﺪر ﭘﯿﺶ ِﻋﺸﻖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬وﺻﻒ‪ ‬اﯾﺰد اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻪ ﺧﻮف‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﺒﺘﻼي‬

‫ﻓﺮج‬

‫ﯾﺤﺒﻮن‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺳﺎل‬ ‫ار‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪي‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﯾﺤﺒﻬﻢ‬

‫ﺑﺪ‪‬ر‪‬د‪،‬‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﺒﺖ وﺻﻒ‪ ‬ﺣﻖ دان‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺰ‬ ‫وﺻﻒ ﺣﻖ ﮐﻮ؟ وﺻﻒ‪ ‬ﻣﺸﺖ‪ ‬ﺧﺎك ﮐﻮ؟‬

‫وﺻﻒ‪ ‬ﺣﺎدث ﮐﻮ و‪ ،‬وﺻﻒ‪ ‬ﭘﺎك ﮐﻮ؟‬

‫ﺷﺮح ِﻋﺸﻖ‪ ،‬ار ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺮ دوام‬

‫ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫در‬

‫ﻣﻄﻠﺒﯽ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﯾﺰدان‪،‬‬

‫ﺑﮕﺬرد‪،‬‬

‫اي‬

‫وآن‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺪ ﮐﺠﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ وﺻﻒ‪ ‬اﯾﺰد اﺳﺖ؟‬

‫ﻋﺸﻖ را ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭘ‪‬ﺮي‬

‫اﻟﺜﺮي‬

‫زاﻫﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ ﻗﯿﺎﻣﺖ را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺟﻮف‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎزد‬

‫ﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﭘﺮّان‬

‫ﭼﻪ ﻣﺠﺎل ِ ﺑﺎد ﯾﺎ ﺑﺮق‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫َﮔﺮد‪ ‬ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﺎﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﯽ رﺳﻨﺪ اﯾﻦ ﺧﺎﺋﻔﺎن در‬ ‫ﺟﺰ‬ ‫از‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺤﺖ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎي‬

‫در‬

‫را‬

‫راه‪‬‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺳﺎزد‬

‫ﺿﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ُﻗﺶ ﺧﻮد‪ ،‬و از د‪‬ش ﺧﻮد ﺑﺎز ر‪‬ه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫‪749‬‬

‫و‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺸﺎد‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫درد‪‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫روش‬

‫آزاد‬

‫ﺷﻮ‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﺒﺎز‬

‫ر‪‬ه‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ُﻗﺶ و د‪‬ش ﻫﺴﺖ ﺟﺒﺮ و اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫وراي‬

‫آﻣﺪ‬

‫دو‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺟﺬبِ‬

‫‪ .90‬رﺳﯿﺪن زن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﺟﺪا ﺷﺪن زاﻫﺪ از ﮐﻨﯿﺰك‬ ‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ آن زن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬در ﮔﺸﺎد‬ ‫آن‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫زن‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻮي‬

‫را‬

‫از‬

‫را‬

‫آﺷﻔﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﮋوﻟﯿﺪه‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ز‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬در‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫درﻫﻢ‬

‫در ﮔﻮش اﯾﺸﺎن در ﻓﺘﺎد‬ ‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫در‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫آﻟﻮدة‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﺧﺼﯿﻪ‬

‫ﻣﯿﭽﮑﯿﺪ‬

‫ران‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش زد ﺳﯿﻠﯽ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﻬﯿﻦ‬ ‫ﻻﯾﻖ ذ‪‬ﮐﺮ و ﻧﻤﺎز اﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺧﺼﯿﮥ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻧﻤﺎزي‬

‫َذﮐﺮ؟‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘ‪‬ﺮ ﻇﻠﻢ و ﻓﺴﻖ و ﮐﻔﺮ و ﮐﯿﻦ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫آﻓﺮﯾﺪة‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ آﻓﺮﯾﺪة آن ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﻓﺴﻖ‬

‫و‬

‫اﺳﺘﻢ‬

‫و‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ران‬

‫ﮐﺎﻓﺮﯾﻨﺶ‪،‬‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻻﯾﻖ‬

‫اﻫﺘﺰاز‬ ‫و‬

‫آﻟﻮده‬

‫َذﮐﺮ‬ ‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬ ‫وﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ؟‬

‫زﻫﺎر‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻗﺬر؟‬

‫ده‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫و‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و ﻣﺮﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺼﺎف‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻧﮓ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻧﻄﻔﻪ‬

‫را‪:‬‬

‫و‬

‫آﺷﻔﺘﻪ‬

‫ﺳﺘﺎد‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫اش‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻮاﺳﺖ‬ ‫او؟‬

‫اﻗﺮار‬

‫ﻫﺴﺖ ﻻﯾﻖ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻗﺮار ِ راﺳﺖ؟‬

‫آن ﻓﻀﯿﺤﺖ ﻫﺎ و آن ﮐﺮدار ﮐﺎﺳﺖ؟‬

‫را‬

‫ﻫﻮل‬

‫را‬

‫اﻋﻀﺎي‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫دروغ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻗﻮل‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺲ دروغ آﻣﺪ ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎي او‬ ‫روز‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‪،‬‬

‫ِ‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪﺳﺘﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ام‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻣﻨﺎ‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻏﻤﺰه‬

‫دزدﯾﺪه‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮدﺳﺘﻢ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫دروﻏﺶ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﻢ ز ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﻣﺠﺮﻣﯽ‬

‫ﺣﺮام‬

‫ﭘﺲ دروغ آﻣﺪ ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﻋﺬابِ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫او‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﻓﺮج‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﭼﯿﺪه‬

‫ام‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫اﻋﻀﺎ‬

‫از‬

‫ﮔﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﮑﺮدﺳﺘﻢ‬

‫ﺧﺼﯿﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫و‬

‫ام‬

‫ﺳﻮء‬

‫زﻧﺎ‬ ‫اﻟﮑﻼم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫زرﻗﺶ‬

‫دروغ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻨﺎن ﮐﻦ ﻓﻌﻞ‪ ،‬ﮐﺎن ﺧﻮد ﺑﯽ زﺑﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ‪ ،‬ﻋﻀﻮ ﻋﻀﻮت‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ "اﺷﻬﺪ" اﻧﺪر ﻧﻔﻊ و ﺿﺮ‬

‫ﮔﻮاﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺤﮑﻮم و‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻮﻻي ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺳﯿﻪ ﮐﺮدي ﺗﻮ ﻧﺎﻣﮥ ﻋﻤﺮ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ ز آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﮐﺮدﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﻤﺮ اﮔﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺨﺶ اﯾﻦ د‪‬م اﺳﺖ‬

‫آب ﺗﻮﺑﻪ اش ده اﮔﺮ او ﺑﯽ ﻧﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪه‬

‫آبِ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫زﻫﺮ ِ ﭘﺎرﯾﻨﻪ‪ ،‬از اﯾﻦ ﮔﺮدد ﭼﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﺑﯿﺦ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻋﻤﺮت‬ ‫ﻣﺎﺿﯿﻬﺎ‬

‫ﭘﯽ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫‪750‬‬

‫اﺷﻬﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫درﺧﺖ‪‬‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﺳﯿﺌﺎﺗﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺪل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫آن‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫‪ .91‬در ﺑﯿﺎن ﻧﺼﻮح ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﯿﺮ از ﭘﺴﺘﺎن ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎن ﻧﺮود‪ ،‬و آﻧﮑﻪ ﺗﻮﺑﮥ ﻧﺼﻮح ﮐﺮد‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ از آن ﮔﻨﺎه ﯾﺎد ﻧﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ رﻏﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ دم ﻧﻔﺮﺗﺶ اﻓﺰون ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و آن ﻧﻔﺮت دﻟﯿﻞ آن‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺬت‪ ‬ﻗﺒﻮل ﯾﺎﻓﺖ و آن ﺷﻬﻮت اول ﺑﯽ ﻟﺬت ﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻟﺬت ﺗﻮﺑﻪ و ﻗﺒﻮﻟﺶ ﺑﺠﺎي او ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻧَﺒ‪‬ﺮد ﻋﺸﻖ را ﺟﺰ ﻋﺸﻖ دﯾﮕﺮ ‪ ---‬ﭼﺮا ﯾﺎري ﻧﮕﯿﺮي زو ﻧﮑﻮﺗﺮ‪،‬‬ ‫و آﻧﮑﻪ دﻟﺶ ﺑﺎز ﺑﺪان ﮔﻨﺎه رﻏﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻋﻼﻣﺖ آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﺬت ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻟﺬت ﻗﺒﻮل ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎي آن ﻟﺬت ﮔﻨﺎه ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓَﺴ‪‬ﻨُﯿﺴ‪‬ﺮُه‪ ‬ﻟ‪‬ﻠْﯿﺴ‪‬ﺮي ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﻟﺬت ﻓَﺴ‪‬ﻨُﯿﺴ‪‬ﺮُه‪ ‬ﻟ‪‬ﻠْﻌ‪‬ﺴ‪‬ﺮي ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮﺑﮥ ﻧﺼﻮﺣﯽ ﺧﻮش ﺑﺘﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻧﺼﻮح‬

‫ﺗﻮﺑﮥ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫ﺑﮕﺮوﯾﺪﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻮد ﻣﺮدي ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺶ ﻧﺼﻮح‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫او‬

‫روي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫او‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ر‪‬ﺧﺴﺎر‬ ‫زﻧﺎن‬

‫ﭼﺎدر‬ ‫دﺧﺘﺮان‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺧﺴﺮوان‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫او‬

‫و‪،‬‬

‫ﻋﺎرﻓﯽ‬ ‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎم‬ ‫را‬

‫اﺳﺮار‬

‫زﻧﺎن‬

‫دﻻك‬ ‫و‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﻮ ﻧﺒﺮد از ﺣﺎل و ﺳ‪‬ﺮّ ِ آن ﻫﻮس‬ ‫ﺑﻮد‬

‫وار‬

‫ﻣﺮدي‬ ‫در‬

‫ﺧﻮد را‬ ‫و‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ ﮐﺮد او‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﺎﻻك‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺷﻬﻮاﻧﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﻣﯽ ﺷﺴﺖ آن ﻋﺸﯿﻖ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﺪرﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫آزاد‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﻗﻔﻞ اﺳﺖ و در دل رازﻫﺎ‬ ‫ِ‬

‫دﻻﮐﯽ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻓﺘﻮح‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ِ‬

‫زآﻧﮑﻪ آواز و ر‪‬ﺧﺶ زن‬ ‫و‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮔ‪‬ﺮو‬

‫زﻧﺎن‬

‫دﻻﮐﯽ‬

‫ﺳﺮﺑﻨﺪ‬

‫ﮐﻮﺷﺸﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن و‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﻟﺐ‬ ‫رازﻫﺎ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻤﻮش‬

‫ﺣﻠﻢ‬ ‫و‬

‫داﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬

‫ﺷﺒﺎب‬

‫را‬

‫دﻋﺎﺋﯽ‬

‫دل‬ ‫و‬

‫ﻏﺮة‬

‫اش‬

‫در‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫و‬ ‫در‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫آر‬

‫ﯾﺎد‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫از‬

‫آوازﻫﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫اﯾﺰدت‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫دوﺧﺘﻨﺪ‬ ‫د‪‬ﻫﺎد‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اي ﺑ‪‬ﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫آن دﻋﺎ از ﻫﻔﺖ ﮔﺮدون در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮐﺎر آن ﻣﺴﮑﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ آﺧﺮ ﺧﻮب ﮔﺸﺖ‬

‫‪ .92‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ دﻋﺎي ﻋﺎرف‪ ‬واﺻﻞ و درﺧﻮاﺳﺖ او از ﺣﻖ ﻫﻤﭽﻮ درﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ از‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻨﺖ‪ ‬ﻟﻪ ﺳﻤﻌﺎ و ﺑﺼﺮا و ﻟﺴﺎﻧﺎ و ﯾﺪا‪ ،‬ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ و‪ ‬ﻣﺎ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ ‬إِذْ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ ‬و‪ ‬ﻟﮑ‪‬ﻦﱠ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ر‪‬ﻣﯽ ‪،‬‬ ‫و آﯾﺎت و اﺧﺒﺎر و آﺛﺎر در اﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و ﺷﺮح ﺳﺒﺐ ﺳﺎزي ﺣﻖ ﺗﺎ ﻣﺠﺮم را ﮔﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮﺑﮥ ﻧﺼﻮح آورد‬ ‫‪751‬‬

‫ﮐﺎن دﻋﺎي ﺷﯿﺦ‪ ،‬ﻧﯽ ﭼﻮن ﻫﺮ دﻋﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ‬او ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا از ﺧﻮد ﺳﺆال و ﮐﺪ ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ دﻋﺎي ﺧﻮﯾﺶ را ﭼﻮن رد ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﯾﮏ ﺳﺒﺐ اﻧﮕﯿﺨﺖ ﺻﻨﻊ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫وﺑﺎل‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﻤﺎم‬ ‫از‬

‫در‬

‫رﺧﺘﻬﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﻃﺸﺖ‬

‫ﮔﻮش‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻫﺎﻧﯿﺪش‬ ‫از‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ز‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﯾﺎوه‬

‫او‬

‫ﯾﺎوه ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﻫﺮ زﻧﯽ در ﺟ‪‬ﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ِ‬

‫رﺧﺖ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﺠﻮﯾﻨﺪ‬

‫دزد‪‬‬

‫اول‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟ‪‬ﺪ ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﮔﺰاف‬

‫در دﻫﺎن و ﮔﻮش و اﻧﺪر ﻫﺮ ﺷﮑﺎف‬

‫در ﺷﮑﺎف ﻓﻮق و ﺗﺤﺖ و ﻫﺮ ﻃﺮف‬

‫ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﮐﺮدﻧﺪ د‪‬ر‪ ‬از ﻫﺮ ﺻﺪف‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﻋﺠﻮز و از ﻟﻮﻧﺪ‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ را ﺣﺎﺟﯿﻪ ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫آن ﻧﺼﻮح از ﺗﺮس ﺷﺪ در ﺧﻠﻮﺗﯽ‬

‫روي‬

‫از‬

‫ﺧﺸﯿﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫رب‪،‬‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫در‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬

‫اﻓﺘﺎده‬ ‫ﻣﺎدر‬

‫ام‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺘﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﺮر‬

‫در‬

‫را‬

‫ﻣﺒﺎد‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻋﻬﺪﻫﺎ‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻢ‬

‫در‬

‫ﺳﺨﺘﯿﻬﺎ ﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫داد‪،‬‬

‫داد‬

‫در‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﺨﻮردي‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺎرم‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﻣﯿﮕﺰد‬

‫آﻫﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻨﮓ آﻣﺪ ﻣﺮا و‪ ،‬ﯾﮏ ﻧﻔﺲ‬

‫رس‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺳﺘﺎري‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻘﺼﯿﺮي‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ زارﯾﺪ و ﺻﺪ ﻗﻄﺮه روان‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮن ﮔﺸﺘﯽ در اﯾﻦ درد و ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دارم‬

‫و‬

‫و‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫اي ﺧﺪا‪ ،‬آن ﮐﻦ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﻣﯿﺴﺰد‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دل‬

‫ﻟﺐ‬

‫ام‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻧﺰادي‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‬

‫زرد‬

‫وه ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪوه‬

‫و‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮگ‬

‫ﮐﺮده ام آﻧﻬﺎ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﺰﯾﺪ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻬﺮ‪،‬‬

‫ﻧﻤﯿﺮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﻓﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﺒﻨﺪم‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫اﻓﺘﺎدم‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫دﻋﺎ‬

‫ﻣﺸﻨﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫را‬

‫ﺟﻼد‬ ‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﻧﺎﮐﺮدﻧﯽ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻨﻢ‬

‫و‬

‫ﻋﻮان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﻠﺤﺪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮑﺮد او ﺑﺮ ﺟﺎن ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫روي‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫اي ﺧﺪا و‪ ،‬اي ﺧﺪا ﭼﻨﺪان ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﮐﺎن در و دﯾﻮار ﺑﺎ او ﮔﺸﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫‪ .93‬ﻧﻮﺑﺖ‪ ‬ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻧﺼﻮح و آواز آﻣﺪن ﮐﻪ ﻫﻤﻪ را ﺟﺴﺘﯿﻢ ﻧﺼﻮح را ﺑﺠﻮﺋﯿﺪ‪ ،‬و ﺑﯿﻬﻮش‬ ‫ﺷﺪن ﻧﺼﻮح از آن ﻫﯿﺒﺖ و ﮔﺸﺎده ﺷﺪن ﮐﺎر ﺑﻌﺪ از ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻤﺎ ﻗﺎل رﺳﻮل اﷲ ﺻﻠﯽ اﷲ‬ ‫‪752‬‬

‫ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ إذا اﺻﺎﺑﻪ ﻣﺮض‪ ‬او ﻫﻢ اﺷﺘﺪي أزﻣﮥ ﺗﻨﻔﺮﺟﯽ‬ ‫در ﻣﯿﺎن ﯾﺎ رب و ﯾﺎ رب ﺑ‪‬ﺪ او‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺟﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺶ آي اي ﻧﺼﻮح‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﯿﻬﻮش‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫زﻣﺎن‪،‬‬

‫آن‬

‫روح‬

‫ﭘ‪‬ﺮّﯾﺪ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻫﻮﺷﺶ رﻓﺖ از ﺗﻦ آن زﻣﺎن‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺗﻬﯽ ﮔﺸﺖ و ﺧﻮدي او ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ِ ﺟﺎﻧﺶ را ﺧﺪا در ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺖ آن ﮐﺸﺘﯽ او ﺑﯽ ﻣﺮاد‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﯿﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮج ِ رﺣﻤﺖ آن زﻣﺎن در ﺟﻮش ﺷﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﻫﻮش و ﻋﻘﻠﺶ رﻓﺖ ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮن ﺟﻤﺎد‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫وارﻫﯿﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ‪‬‬

‫از‬

‫ُﮐﻨﺪه اي‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺑﺎز و‪ ،‬ﺗﻦ ﻣﺮ او را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻫﻮﺷﺶ رﻓﺖ و ﭘﺎﯾﺶ ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫درﯾﺎﻫﺎي‬

‫ذرة‬

‫ﻻﻏﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺮدة‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﮕﺮف‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﺎدان‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﭙﺮد‬

‫ِ‬

‫اﺻﻞ‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آن‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ز‬

‫ﮔﻮر‬

‫دﯾﻮ ِ ﻣﻠﻌﻮن ﺷﺪ ﺑﺨﻮﺑﯽ رﺷﮏ‪ ‬ﺣﻮر‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺎخ ﺧﺸﮏ اﺷﮑﻮﻓﻪ ﮐﺮد و ﮔﺒﺰ ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪان ﺧﻮش رگ و ﺧﻮش ﭘﯽ ﺷﺪه‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫روي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‬

‫آبِ‬

‫ﮐﯿﻘﺒﺎد‬

‫ﺟﻮش‬

‫و‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫واﻧﺪر‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫و‬

‫ﻓﺮح‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫درﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫دﺳﺘﮏ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﮋده‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﻧﻮش‬

‫ﮐﺮد‬

‫زرﺑﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زدن‬

‫آن ﻧﺼﻮح ِ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎز آﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﻣﯽ ﺣﻼﻟﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از وي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻇﻦّ‬

‫ﺧﺎص‬

‫دﻻﮐﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮم‬

‫ﮔﻤﺸﺪه‬

‫آن‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﺷﺪه‬

‫آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻨﮏ‬

‫ﻣﮋدﮔﺎﻧﯽ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ‪ ‬از آن ﺧﻮﻓﯽ ﻫﻼك‪ ‬ﺟﺎن ﺑ‪‬ﺪه‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫‪ .94‬ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﮔﻮﻫﺮ و ﺣﻼﻟﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺣﺎﺟﺒﺎن و ﮐﻨﯿﺰﮐﺎن ﺷﺎﻫﺰاده از ﻧﺼﻮح‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﭙﯿﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮّه‬

‫او‬

‫ﺣﻖ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪه‬

‫د‪‬ه‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ِ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫زال‬

‫اﻟﺤﺰن‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫ﻣﯿﺪادﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روز‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﺑﯿﺶ‬ ‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﻟﺤﻢ ِ ﺗﻮ ﺧﻮردﯾﻢ اﻧﺪر ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز ﺟﻤﻠﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ در ﻗﺮﺑﺖ‬

‫ﻧﺼﻮح‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﭽﻮن دو ﺗﻨﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﮔﺸﺘﻪ روح‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ار ﺑ‪‬ﺮده ﺳﺖ‪ ،‬او ﺑ‪‬ﺮده ﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫زو ﻣﻼزم ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻮن‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺲ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫اول او را ﺧﻮاﺳﺖ ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ در ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﺪازد‬

‫ﺣﻼﻟﯿﻬﺎ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫دادﮔﺮ‬

‫داﺷﺘﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻋﺬر‬

‫ور ﻧﻪ ز آﻧﭽﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫‪753‬‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺑﺮﻣﯿﺨﺎﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺘﺮ‬

‫ﭼﻪ ﺣﻼﻟﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ز ﻣﻦ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪم ز ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬از ﺻﺪ ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺸﻒ اﺳﺖ‪ ،‬ار ﮐﺲ را ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺲ ﭼﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺪ ز ﻣﻦ؟ ﺟﺰ اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫او‪‬ل‪،‬‬

‫داﻧﻢ‬

‫و‬

‫اﺑﻠﯿﺴﯽ‬

‫آن‬

‫ﺳﺘﺎر‬

‫ﻣﺮا‬

‫ِ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫از‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺮدم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ِ‬

‫ﺳﺮو‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آه‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫آن‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫از‬

‫ﻫﻮس‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﻧﺠﻤﻠﮕﯽ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ‬ ‫در‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺟ‪‬ﺮم‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫ﭼﺎﻫﯽ‬

‫آﻓﺮﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫زﺷﺘﯽ‬ ‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫آن‬ ‫در‬

‫ﮐﺮدار‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﻢ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﻮد‬

‫روي‬

‫زرد‬

‫ﻓﻀﯿﺤﺖ‬

‫ﻧﺎورده‪،‬‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫روزﯾﻢ ﮐﺮد‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آورده‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‬

‫آه‪‬‬

‫دوزﺧﯽ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮدم‪،‬‬

‫ﺳﻔﯿﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫آوﯾﺰان‬

‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪم‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫و‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫در‬

‫روي‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﭼﺎه‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﺷﺎد و زﻓﺖ و ﻓﺮﺑﻪ و ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪم‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫روز و ﺷﺐ اﻧﺪر ﻓﻐﺎن و در ﻧﻔﯿﺮ‬

‫*‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﻨﮕﻨﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺮم‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻓﻌﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺨﺖ و دوﻟﺘﻢ‪ ،‬دل ﺷﺎد ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺗﻮﺑﮥ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﭼﻮ ﺟﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﮐﺮده ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺳﻮﺳﻨﻢ‪،‬‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آزاد‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺟﺮﻣﻬﺎ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺪﯾﺪ آن ﺟﻤﻠﻪ را ﻧﺎدﯾﺪه ﮐﺮد‬ ‫دوزﯾﻢ‬

‫ﻣﺠﺮم‬

‫ِ‬

‫زﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﺑﻮدم‬ ‫ﺑﺎدا‪،‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻮي‬

‫زﺑﻮن‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺷﮑﺮﻫﺎي‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ ﻧﻌﺮه در اﯾﻦ روﺿﻪ و ﻋﯿﻮن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ‬ ‫را‬

‫ﮔﻨﺠﻢ‬ ‫از‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺟﺪا‬

‫در‬

‫ﻟَﯿﺖ‪‬‬

‫ﺑﯿﺎن‬ ‫ﯾﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﻗَﻮ‪‬ﻣ‪‬ﯽ‬

‫‪ .95‬ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﺎه زاده ﻧﺼﻮح را از ﺑﻬﺮ دﻻﮐﯽ ﺑﻌﺪ از اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺗﻮﺑﻪ و ﻗﺒﻮل ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدن‬ ‫او و دﻓﻊ ﮔﻔﺘﻦ و ﻧﺮﻓﺘﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن آﻣﺪ ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﮐﺰ ﻣﺮﺣﻤﺖ‬ ‫دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﺷﺎﻫﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫دﻻﮐﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﺑﯿﺎ‬ ‫دﻟﺶ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﺷﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻤﺎﻟﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘﺎرﺳﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻠﺶ‬

‫ﺑﺸﻮﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‪ ،‬رو دﺳﺖ‪ ‬ﻣﻦ ﺑﯽ ﮐﺎر ﺷﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫رو ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺠﻮ اﺷﺘﺎب و ﺗﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا و اﷲ‪ ،‬دﺳﺖ از ﮐﺎر رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎ دل ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺰ ﺣ‪‬ﺪ رﻓﺖ ﺟﺮم‬

‫از دل ﻣﻦ ﮐﯽ رود آن ﺗﺮس و ﮔﺮم؟‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﻣﺮگ‬

‫و‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺧﻄﺮ؟‬

‫اﻻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮدم‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ره‬

‫و‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺼﻮح‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪت‬

‫ﭼﺸﯿﺪم‬

‫ﻧﺸﮑﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ آن ﻣﺤﻨﺖ ﮐﻪ را ﺑﺎر ِ دﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫رود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫‪ .96‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ و ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﻮد و ﺑﺎز آن ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ و آزﻣﻮده را‬ ‫‪754‬‬

‫ﺑﯿﺎزﻣﺎﯾﺪ در ﺧﺴﺎرت اﺑﺪ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺮّب اﻟﻤﺠﺮّب ﺣﻠﺖ ﺑﻪ اﻟﻨﺪاﻣﮥ ﭼﻮن ﺗﻮﺑﮥ او را ﺛﺒﺎﺗﯽ و‬ ‫ﻗﻮﺗﯽ و ﺣﻼوﺗﯽ و ﻗﺒﻮﻟﯽ ﻣﺪد از ﺣﻖ ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن درﺧﺖ ﺑﯽ ﺑﯿﺦ ﻫﺮ روز زردﺗﺮ و ﺧﺸﮏ ﺗﺮ ﺑﻮ‪‬د‪،‬‬ ‫ﻧﻌﻮذ ﺑﺎﷲ‬

‫ﮔﺎزري ﺑﻮد و‪ ،‬ﻣﺮ او را ﯾﮏ ﺧﺮي‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺖ رﯾﺶ‪ ،‬ا‪‬ﺷﮑﻢ ﺗﻬﯽ‪ ،‬ﺗﻦ ﻻﻏﺮي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫روز‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫آب‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫روز و ﺷﺐ ﺧﺮ ﺑ‪‬ﺪ در آن ﮐﻮر و ﮐﺒﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺮي آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و‪ ،‬ﺻﯿﺪش ﭘﯿﺸﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﺟﻨﮕﯽ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ آن ﺷﯿﺮ و ﻣﺎﻧﺪ از اﺻﻄﯿﺎد‬

‫ﻣﺪﺗﯽ واﻣﺎﻧﺪ ز آن ﺿﻌﻒ از ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﯽ ﻧﻮا ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬د‪‬د از ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮار‬

‫زاﻧﮑﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮار ِ ﺷﯿﺮ اﯾﺸﺎن ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫آن‬

‫ﺣﻮاﻟﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺎن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮕﻼﺧﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫روﺑﺎه‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺮي‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﺑﻢ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫از‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﮔﺮد‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺨﻮرم‪،‬‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫رو‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﻣ‪‬ﺮﻏﺰار‬

‫رو‬

‫ﻓﺴﻮﻧﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﺤﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﻧﺠﻮر‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮان‪،‬‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺎﻧﺶ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ز آن ﻓﺴﻮن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮم ﺑﻌﺪ از آن ﺻﯿﺪي دﮔﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺧﻮﺷﺶ‬

‫ﻧﺮم‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻮ‪‬ﺗﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫را‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﮔﺮدان‪،‬‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫زودﺗﺮ‬

‫در‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺶ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫‪ .97‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻗﻄﺐ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﺎرف‪ ‬واﺻﻞ اﺳﺖ در اﺟﺮي دادن ﺧﻠﻖ از ﻗﻮت‪ ‬رﺣﻤﺖ و ﻣﻐﻔﺮت ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺮاﺗﺒﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﺶ اﻟﻬﺎم دﻫﺪ و ﺗﻤﺜﯿﻞ اﺟﺮي ﺧﻮار ﮐﻪ ددان ِ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮار وﯾﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺮاﺗﺐ ﻗﺮبِ‬ ‫اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﯿﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ُﻗﺮب ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ُﻗﺮب ﺻﻔﺘﯽ‪ ،‬و ﺗﻔﺎﺻﯿﻞ اﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و اﷲ اﻟﻬﺎدي‬

‫ﻗﻄﺐ‪ ،‬ﺷﯿﺮ و‪ ،‬ﺻﯿﺪ ﮐﺮدن ﮐﺎر ِ او‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫ﺑﺮﻧﺠﺪ‪،‬‬

‫رﺿﺎي‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫ﮐﻮش‬

‫ُﮐﻨﺪ ﺻﯿﺪ‪ ‬وﺣﻮش‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮار ِ اوﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻧﮕﻬﺪار ار دل ِ ﺗﻮ ﺻﯿﺪ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫او ﭼﻮ ﻋﻘﻞ و‪ ،‬ﺧﻠﻖ ﭼﻮن اﻋﻀﺎي ﺗﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺿﻌﻒ‪ ‬ﻗﻄﺐ از ﺗﻦ ﺑﻮد‪ ،‬از روح ﻧﯽ‬

‫ﺿﻌﻒ در ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻧﻮح ﻧﯽ‬

‫ﺧﻮد ﺗﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎرﺋﯽ‬

‫ده‬

‫در‬

‫ﻣﺮّﻣﮥ‬

‫ﯾﺎرﯾﺖ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻮي ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﮐﺰ ﮐﻒ‪ ‬ﻗﻄﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ رزق ِ ﺣﻠﻖ‬

‫زاﻧﮑﻪ وﺟﺪ‪ ‬ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ﺧﻮار‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﺮدش‬

‫اش‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬ ‫ﮔﺮد‬

‫ﮔﺮ ﻏﻼم ِ ﺧﺎص و ﺑﻨﺪه‬

‫او‬

‫ِ‬ ‫او‬

‫َﮔﺸﺘﯽ اش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬ان ﺗﻨﺼﺮوا اﷲ‬

‫ﯾﻨﺼﺮوا‬

‫ﻫﻤﭽﻮ روﺑﻪ ﺻﯿﺪ ﮔﯿﺮ و ﮐﻦ ﻓﺪﯾﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻫﺰاران در ﻋﻮض ﮔﯿﺮي ﺗﻮ ﺑﯿﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫روﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﻣﺮده‬ ‫‪755‬‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺻﯿﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻔﺘﺎر‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫روﺑﻪ‪:‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﺸﯽ‪،‬‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﺮك‬

‫را‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫در‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﺎﻟﯿﺰ‬ ‫ز‬

‫ﺳﺎزم‪،‬‬

‫روﯾﻨﺪه‬ ‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺣﯿﻠﻪ و اﻓﺴﻮﻧﮕﺮي ﮐﺎر ِ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر ﻣﻦ دﺳﺘﺎن و از ره ﺑﺮدن اﺳﺖ‬

‫ُﮐﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻮ ﻣﯽ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫آن ﺧﺮ ِ ﻣﺴﮑﯿﻦ ِ ﻻﻏﺮ را ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻼم ِ ﮔﺮم ﮐﺮد و ﭘﯿﺶ رﻓﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﺳﺎده دل ِ دروﯾﺶ رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮﻧﯽ اﻧﺪر اﯾﻦ ﺻﺤﺮاي ﺧﺸﮏ؟‬

‫در ﻣﯿﺎن ﺳﻨﮓ ﻻخ و ﺟﺎي ﺧﺸﮏ؟‬

‫ِار‪‬م‬

‫ﻗﺴﻤﺘﻢ ﺣﻖ ﮐﺮد و ﻣﻦ زآن ﺷﺎﮐﺮم‬

‫ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﻢ دوﺳﺖ را در ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺘﺮ‬

‫از ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮ‪ :‬ﮔﺮ در ﻏﻤﻢ‪ ،‬ﮔﺮ در‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻗﺴﺎم‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻟﺼﺒﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﻠﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫اﻟﺼﻠﻪ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﺻﺎﺑﺮان را ﮐﯽ رﺳﺪ ﺟﻮز و ﺣﺮج؟‬

‫را‬

‫ﮐﻮ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎص و ﻋﺎم را‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﻮر از ﻧﻌﻤﺖ او ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫وﺣﺶ‬

‫و‬

‫ﻫﻮام‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﭽﺮﻧﺪ‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫در‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫راﺿﯿﻢ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫و‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‪‬‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫او‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻫﺴﺖ اﻧﺪر ﻗﻀﺎ‪ ،‬از ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ‬ ‫و‬

‫ﻗﺴ‪‬ﺎم‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ِ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ‬ ‫ﻣﻮر‬

‫از‬

‫آن‬

‫روزي‬ ‫و‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﻧﺶ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫روزي؟‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫روزي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺎش راﺿﯽ ﮔﺮ ﺗﻮﺋﯽ دل زﻧﺪه اي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻏﯿﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺪو و‪ ،‬دوﺳﺖ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻋﺪو از دوﺳﺖ ﺷﮑﻮه ﮐﯽ ﻧﮑﻮﺳﺖ؟‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫دوﻏﻢ‪،‬‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻧﺎﯾﺪت‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫از‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬ ‫دارد‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﺘﺮ‬

‫ورﻧﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﮔ‪‬ﻞ ﭼﻮ ﺧﺮ‬

‫ﮔﻨﺞ ِ ﺑﯽ ﻣﺎر و‪ُ ،‬ﮔﻞ ِ ﺑﯽ ﺧﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻏﻢ‬

‫در اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫‪ .98‬دﯾﺪن ﺧﺮ ﺳﻘﺎﺋﯽ اﺳﺒﺎن ﺑﺎﻧﻮاي ﺗﺎزي را ﺑﺮ آﺧُﺮ ِ ﺧﺎص و ﺗﻤﻨﺎ ﺑﺮدن آن دوﻟﺖ را‪ ،‬در ﻣﻮﻋﻈﮥ‬

‫آﻧﮑﻪ ﺗﻤﻨﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑ‪‬ﺮدن اﻻ ﻣﻐﻔﺮت و ﻋﻨﺎﯾﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ در ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ رﻧﺠﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﻟﺬت ﻣﻐﻔﺮت ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﻫﺮ دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ آن را ﻧﺎآزﻣﻮده ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽ ﺑﺮي‪ ،‬ﺑﺎ آن رﻧﺠﯽ ﻗﺮﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آن را‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ از ﻫﺮ داﻣﯽ داﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد و ﻓﺦ ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺗﻮ در اﯾﻦ ﯾﮏ دام ﻣﺎﻧﺪه اي ﺗﻤﻨﯽ‬ ‫ﻣﯿﺒﺮي ﮐﻪ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺑﺎ آن داﻧﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻤﯽ‪ ،‬ﭘﻨﺪاري ﮐﻪ آن داﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ دام اﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ﭘﺪر‬

‫در ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮔﻔﺖ روزي‪ :‬ﮐﺎي ﭘﺴﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ از ﻣﺤﻨﺖ دو ﺗﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻨﺒﺮي‬

‫ﭘﺸﺘﺶ از ﺑﺎر ِ ﮔﺮان ده ﺟﺎي رﯾﺶ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﺟﻮﯾﺎن ِ روز ﻣﺮگ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟ‪‬ﻮ ﮐﺠﺎ؟ از ﮐﺎه‪ ‬ﺧﺸﮏ او ﺳﯿﺮ ﻧﯽ‬

‫در‬

‫ز‬

‫ﺳﯿﺦ‬

‫آﻫﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﺮ ِ آﺧﻮر دﯾﺪ او را رﺣﻢ ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎﺷﻨﺎي‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺳﻼﻣﺶ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪش ز ﺣﺎل‬

‫ﮐﺰ ﭼﻪ اﯾﻦ ﺧﺮ ﺷﺪ دو ﺗﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻼل؟‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬ ‫ﺳﻘﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫او‬

‫دارم‬ ‫را‬

‫‪756‬‬

‫ﻋﻘﺐ‬

‫زﺧﻤﯽ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺰ دروﯾﺸﯽ و ﺗﻘﺼﯿﺮ ِ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮ روز ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫در‬

‫آﺧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺧﺮ ﺑﺪو ﺑﺴﭙﺮد و از زﺣﻤﺖ ﺑﺮَﺳﺖ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫آﺧﻮر‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﭙﺎرش ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ز‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺮﮐﺐِ‬

‫ﺗﺎزي‬

‫و‬

‫آﺑﯽ‬

‫زده‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ و‪ ،‬ﺟﻮ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪه‬

‫ﺧﺎرش و ﻣﺎﻟﺶ ﻣﺮ اﺳﺒﺎن را ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﭘﺎﺷﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻮز‬

‫ﮐﺮد‬

‫رب‪‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺮم‬

‫ﺷﺐ ز درد ﭘﺸﺖ و از ﺟﻮع ِ ﺷﮑﻢ‬

‫آرزوﻣﻨﺪم‬

‫دم‬

‫ﺣﺎل ِ اﯾﻦ اﺳﺒﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮش ﺑﺎ ﻧﻮا‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﺬﯾﺐ و ﺑﻼ؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫زﺧﻤﻬﺎي‬ ‫از‬

‫ﺗﻮام؟‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺧﻮب‬

‫از ﭼﻪ زار و‪ ،‬ﭘﺸﺖ رﯾﺶ و ﻻﻏﺮم؟‬

‫آوازة‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻏﺰا‬

‫از‬ ‫آن‬

‫ﺗﺎزﯾﺎن‬

‫را‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻄﺎر‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﮑﺎﻧﻬﺎ‬

‫ز‬

‫رﯾﺶ‬

‫و‬

‫ﻋﺎﻓﯿﺖ‬

‫دادم‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﺤﮑﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻮار‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎﺷﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﺰارم و زﯾﻦ زﺧﻢ ِ زﺷﺖ‬

‫روﺑﻪ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻋﺎﻓﯿﺖ‪ ،‬دﻧﯿﺎ‬

‫‪ .99‬ﺟﻮاب دادن روﺑﺎه ﺧﺮ را‬ ‫ﺣﻼل‬

‫ﻓﺮض‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ِ اﺳﺒﺎب و‪ ،‬رزق ِ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‪ ‬اﺑ‪‬ﺘَﻐُﻮا ﻣ‪‬ﻦْ ﻓَﻀْﻞ ِ اﷲ اﺳﺖ اﻣﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ِﺑﻬـِﺸﺖ‬

‫اﻣﺘﺜﺎل‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻬﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﺼﺐ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻃﻠﺐ‬ ‫ﻧﻤﺮ‬

‫ﺑﺮ رزق‪ ،‬اي ﻓﺘﺎ‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺮ در ﻗﻔﻠﻬﺎ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ و‪ ،‬آﻣﺪ ﺷﺪ‪ ‬ﻣﺎ‪ ،‬و اﮐﺘﺴﺎب‬

‫ﻫﺴﺖ ﻣﻔﺘﺎﺣﯽ ﺑﺮ آن ﻗﻔﻞ و ﺣﺠﺎب‬

‫ﺑﯽ ﮐﻠﯿﺪ اﯾﻦ در ﮔﺸﺎدن راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﻠﺐ‪،‬‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺳﻨﺖ‬

‫اﷲ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رزق‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮت؟‬

‫اي‬

‫ذوﻓﻨﻮن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‪ :‬ﮐﻪ‬

‫و‬ ‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﻨﺪان‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺳﺘﺎن‬

‫ﺗﺎزﯾﺎن‬

‫رزق‬

‫دم‬

‫ﻋﺪو‬

‫اﻧﺪر‬

‫زان ﻧﻮا‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﻓﺖ ﭘﯿﮑﺎﻧﻬﺎ در اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫آن ﺧﺮ آن را دﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﺧُﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﻬﺎﺷﺎن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ر‪‬وﻓﺘﻪ‬

‫و‬

‫و‬

‫زورﻣﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫دﻫﻦ‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﭼﺎﻫﯽ‬

‫‪ .100‬ﺟﻮاب دادن ﺧﺮ روﺑﺎه را ﮐﻪ اﻣﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ اﮐﺘﺴﺎب و رﺿﺎ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺮك ﮐﺴﺐ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺪﻫﺪ ﻧﺎن‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﺎو داد ﺟﺎن‬

‫ﺧﺮ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫و‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫اﮐﺎل‬

‫رزق‬

‫ﻧﻪ ﭘﯽ ﮐﺴﺐ اﻧﺪ و ﻧﯽ ﺣﻤﺎل ِ رزق‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺶ ﻣﯽ ﻧﻬﺪ‬

‫رزق آﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫رﻧﺞ ِ ﮐﻮﺷﺸﻬﺎ ز ﺑﯽ ﺻﺒﺮي ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دام‬

‫و‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺿﻌﻒ‪‬‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬ ‫د‪‬د‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫رز‪‬اق‬

‫ﺷﺪه‬

‫روزي‬

‫‪757‬‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﮥ‬

‫ﻧﺎن‪،‬‬

‫اي‬

‫‪ .101‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ روﺑﺎه ﺧﺮ را‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫روﺑﻪ‪:‬‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﮐﯽ رﺳﺪ ﮔﻨﺞ ِ ﻧﻬﻔﺖ؟‬

‫ﺑﺎﻻ ﻣﭙﺮ‬

‫َﺷﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‬

‫از‬

‫ﻧﺎداﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﮐﯽ ره ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ اﺳﺖ؟‬

‫آن‬

‫ﺑﺸﻨﺎس‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫و‬

‫واﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻌﯿﯽ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﯿﻔﺘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﻧﺸﯿﺐِ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫در‬

‫ﻣﺎﻫﺮ‬

‫ﺷﻮر‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺻﺒﺮﻫﺎ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫‪ .102‬ﺑﺎز ﺟﻮاب ﺧﺮ روﺑﺎه را‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫از‬

‫ﻣﻌﮑﻮس‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺷﻮر و ﺷﺮ‪ ،‬از ﻃﻤﻊ آﯾﺪ ﺳﻮي ﺟﺎن‬

‫ﺑﯿﺠﺎن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫وز‬

‫ﺣﺮﯾﺼﯽ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻧﺎن ز ﺧﻮﮐﺎن و ﺳﮕﺎن ﻧﺒﻮد درﯾﻎ‬

‫ﮐﺴﺐِ ﻣﺮدم ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺑﺎران و ﻣﯿﻎ‬

‫زار‬

‫ﻫﺴﺖ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬رزق ﻫﻢ ﺑﺮ رزق ﺧﻮار‬

‫در‪‬ت‬

‫ﺳﺮت‬

‫وآﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رزق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﺘﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور‬

‫ﺑﺸﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫درد‪‬‬

‫دﻫﺪ‬

‫‪ .103‬در ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻮﮐﻞ‪ ،‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زاﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﮐﻞ را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯿﮑﺮد و از اﺳﺒﺎب ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ و‬ ‫از ﺷﻬﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و از ﺷﻮارع دور و در ﺑ‪‬ﻦ ِ ﮐﻮﻫﯽ ﻣﻬﺠﻮر‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ ﺗﻮﮐﻞ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدم ﺑﺮ ﺳﺒﺐ ﺳﺎزي و رزاﻗﯽ ﺗﻮ و از اﺳﺒﺎب ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﺒﺒﯿﺖ‪ ‬ﺗﻮﮐﻞ را‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﮐﻪ ﯾﻘﯿﻦ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن رزق از ﺧﺪا‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ور ﻧﺨﻮاﻫﯽ رزق ِ ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ آﯾﺪ دوان از ﻋﺸﻖ ِ ﺗﻮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫در‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫رزق‬ ‫راه‬

‫ﮐﺎرواﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻪ‬ ‫و‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺧُﻔﺖ‬ ‫رزق‪،‬‬

‫در‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺳﻮي ﮐﻮه‪ ،‬آن ﻣﻤﺘﺤﻦ را ﺧﻔﺘﻪ دﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﻣﺮد آن ﻃﺮف ﭼﻮن اﺳﺖ ﻋﻮر‬

‫دور‬

‫در ﺑﯿﺎﺑﺎن‪ ،‬از ره و از ﺷﻬﺮ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﻣ‪‬ﺮده اﺳﺖ ﯾﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ او‬ ‫دﺳﺖ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺠﻨﺒﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﯿﺎوردﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪،‬‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺳﺮ‬

‫واﻧﮑﺮد‬

‫ﻧﮕﻔﺖ‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫او‬

‫ﻣﺮاد‬

‫از‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺖ‬

‫ﺳﮑﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وي‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮﯾﺰﻧﺪش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮد دﻧﺪان ﺳﺨﺖ ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﯿﻨﻮاﺳﺖ‬

‫وز‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺖ‬

‫ا‪‬ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫رﺣﻤﺸﺎن‬ ‫ﮐﺎرد‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﯿﺪ‬

‫ﻧﺘﺮﺳﺪ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫وي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‪‬‬ ‫در‬ ‫او‬

‫ﮐﻪ‬ ‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﮕﯽ‬ ‫ﺑﺲ‬ ‫ﻗﻮم‬

‫‪758‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻠﻘﻮم‬

‫ﺻﺪق‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﻌﺎد‪،‬‬

‫ﻣﺮگ‬

‫و‬

‫ﻫﺎﻟﮏ‪‬‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎش‬

‫ِ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻓﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﻔﺸﺮدﻧﺪ‬

‫ﺷﻮرﺑﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻧﺎن‬

‫راز‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻧﺎزي‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫رازق‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫رزق‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺻﺎﺑﺮان‬

‫ﻧﮕﺬري‬

‫ﺣﺮص‬

‫آوردن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﮕﺸﺎد آن ﻣﺴﮑﯿﻦ دﻫﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺮدم‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﺴﺖ آن رﺳﻮل ﭘﺎك ﺟﯿﺐ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺣﻖّ و ﻧﯿﺴﺖ در وي ﻫﯿﭻ رﯾﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دل‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺗﻦ ﻣﯿﺰﻧﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫دل‪:‬‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫داﻧﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫دادﺳﺘﺖ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻬﻞ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﺑﮑـُﻦ‬

‫ﻣﮑﺴﺒﯽ‬

‫ﻣﮑﺴﺒﯽ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫د‪‬روﮔﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬ ‫در‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﷲ‬

‫‪ .104‬ﺑﺎز ﺟﻮاب روﺑﺎه‪ ،‬ﺧﺮ را‪ ،‬و ﺗﺤﺮﯾﺾ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮐﺴﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫واز‬

‫روﺑﻪ‪:‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫‪،‬‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫اﻧﺒﺎزي‬

‫ﻃﺒﻞ ﺧﻮاري‬

‫اﺳﺖ‬

‫در ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺷﺮط ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫در‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ِ‬

‫رزق‪،‬‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻬﺪ‬ ‫ﯾﺎري‬

‫ﺑﮑـُﻦ‬

‫ﺳﻘﺎ‪،‬‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﺧﺮي‬

‫اﻟﻤﻘﻞ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻨﻢ‬ ‫ﻣﯿﺮود‬

‫از‬

‫زن‪،‬‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﺰﯾﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﯾﮑﯽ‬ ‫ز‬

‫اﻓﺘﻘﺎر‬

‫راه‪ ‬ﺳﻨﺖ‪ ،‬ﮐﺎر و ﻣﮑﺴﺐ ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪ .105‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮ روﺑﺎه را ﮐﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ِ ﮐﺴﺒﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺤﺘﺎﺟﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﮐﻞ‪،‬‬

‫ﮐﻪ اي ﺧﺪا اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺮا راﺳﺖ دار و دﻋﺎ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺗﻮﮐﻞ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﻮﮐﻞ ﮐﺴﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﺴﺒﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﯿﺴﺖ اﻟﯽ آﺧﺮه‬

‫ِﺑﻪ از ﺗﻮﮐﻞ ﺑﺮ ر‪‬ﺑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮ‪:‬‬ ‫ﮐﺴﺐِ‬

‫ﺷﮑﺮش‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫و‬

‫رزق‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫ﮐﺴﺒﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪا ﮐﺎر ِ ﻣﺮا ﺗﻮ راﺳﺖ آر‬

‫وﯾﻦ دﻋﺎ ﻫﺴﺖ از ﺗﻮﮐﻞ در ﺳﺮآر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﺣﺘﯿﺎج‬

‫ﻓﺎرﻏﯽ از ﻧﻘﺺ ِ رﯾﻊ و از ﺧﺮاج‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﺳﺆال و از ﺟﻮاب‬ ‫ﺗﻬﻠﮑﻪ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﺑﺨﺸﺸﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫زآﻧﮑﻪ در ﻫﺮ ﮐﺴﺐ دﺳﺘﺖ ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫دو‬

‫ﻣﮑﺴﺒﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﺑﺪان در ﻣﻬﻠﮑﻪ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﻻ‬

‫ﺻﺒﺮ در ﺻﺤﺮاي ﺧﺸﮏ و ﺳﻨﮓ ﻻخ‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﻣﯿﭽﺮ‬

‫آﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﺟﻨﺎن‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫رود‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ ﻃﺮف در وي ﯾﮑﯽ ﭼﺸﻤﻪ روان‬

‫اﻧﺪر‬

‫از ﺧﺮي او را ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ زآﻧﺠﺎﺋﯽ‪ ،‬ﭼﺮا زاري ﭼﻨﯿﻦ؟‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺮﻏﺰاري‬ ‫ﺧﺮّم‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫‪759‬‬

‫آن‬

‫ﺗﻠﻘﻮا‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎﯾﺪي‬ ‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮد‪‬‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺳﺒﺰه‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﻣ‪‬ﺮَﻓﻪ‬

‫ﻓﺮاخ‬ ‫ﺟﻮﯾﺒﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﻓﺮّ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ِ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫ﺷﺮح ِ روﺿﻪ ﮔﺮ دروغ و زور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺖ از او ﻣﺨﻤﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻧﺎدﯾﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﯿﮕﻠﺮﺑﮕﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﮔﺪا‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﺰ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺸﻤﻪ آﻣﺪي‪ ،‬ﭼﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺧﺸﮏ؟‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﺎف‪ ‬آﻫﻮﺋﯽ‪ ،‬ﮐﻮ ﺑﻮي ﻣﺸﮏ؟‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﺟﻨﺎن‬

‫دﺳﺘﻪ‬

‫ارﻣﻐﺎن؟‬

‫ﺷﺮﺣﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺂﺋﯽ‬

‫زآﻧﭽﻪ‬

‫ز‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ‬

‫ُﮔﻞ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﺎﻧﺪ؟‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫اي‬

‫‪ .106‬ﻣﺜﻞ آوردن اﺷﺘﺮ در ﺑﯿﺎن ِ آﻧﮑﻪ در ﻣ‪‬ﺨﺒﺮ دوﻟﺘﯽ ﻓﺮ و اﺛﺮ آن ﭼﻮن ﻧﺒﯿﻨﯽ ﺟﺎي ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺘﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او ﻣﻘﻠﺪ اﺳﺖ در آن‬

‫ُاﺷﺘﺮ را ﮐﻪ‪ :‬ﻫﯽ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺂﺋﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﺣﻤﺎم ِ ﮔﺮم ِ ﮐﻮي ﺗﻮ‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ِﻋﻨﻮد‬

‫ﻣﻬﻠﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻨﺪﺗﺮ ﮔﺸﺘﯽ ﭼﻮ ﻫﺴﺖ او رب‪ ِ ‬دﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺨﻮت و ﺧﺸﻢ ِﺧﺪاﺋﯽ اش ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬

‫رب‪ ِ ‬اﻋﻠﯽ‪ ،‬ﮔﺮ وي اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻠﻮس‬

‫ﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﮐﺮﻣﯽ‪ ،‬ﭼﯽ اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﺎﭘﻠﻮس؟‬

‫ُﻧﻘﻞ اﺳﺖ و ﻧﺒﯿﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ِ‬

‫زﯾﺮﮐﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ‬ ‫اژدﻫﺎ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ ِ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ‪‬‬

‫ﻣﺎر‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ ﻋﻼﻣﺎت اﺳﺖ ز آن دﯾﺪار ِ ﻧﻮر‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آبِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﺘﺠﺎﻓﯽ‬

‫روﺣ‪‬ﺖ‬ ‫ﻣ‪‬ﻨﮏ‪‬‬

‫ﻋ‪‬ﻦ‬

‫ﺷﻮري ﻣﯽ ﺗﻨﺪ‬ ‫او‬

‫روي‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫را‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻘﻠﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻖ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ و آن ﻧﻘﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‬

‫اﺿﻄﺮاﺑﺎت‪‬‬

‫را‬

‫آب‬

‫ﺳﻮي‬

‫ز‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﮐﺎﺻﻞ‬

‫ﺷﮏ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ اﺳﺖ آن ﮐﻒ‪ ،‬ﻏﺮﯾﺐ اﺳﺖ اﻧﺪر آب‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫را‬

‫در‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺪد‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دار‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺖ‬

‫اﻟﻐﺮور‬

‫از ره و‪ ،‬ره زن‪ ،‬ز ﺷﯿﻄﺎن ِ رﺟﯿﻢ‬ ‫او‬

‫روﺑﺎه‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺮﻣﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﮥ‬

‫آبِ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﭘﯿﺪاﺳﺖ‬

‫را‬

‫ِ‬

‫از‬

‫زاﻧﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اي‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺮﺳ‪‬ﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫در‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ز‬

‫وي‬

‫دﮔﺮ‬

‫دﺳﺘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻘﻠﺪوار‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‪،‬‬

‫ﻋﺬر‬

‫رد‪‬‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺧﻮب‬

‫زاﻧﮑﻪ در ﻟﺐ ﺑﻮد آن‪ ،‬ﻧﯽ در ﻗﻠﻮب‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻮ در او ﺟﺰ از ﭘﯽ آﺳﯿﺐ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺎرزار‬

‫ﮐﺎر‬

‫زار‬

‫ﺣﻤﻠﮥ‬

‫زن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫واي‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺸﮑﻨﺪ ﺻﻒ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﺮدد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﭼﻮ ﺷﯿﺮ اﻧﺪر ﺻﻔﺶ‬ ‫ﻣﺎده‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫ِ‬

‫و‬

‫و‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺗﺎﯾﻖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫درﯾﺪ‬

‫اﺻﻄﮑﺎك‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﯿﺒﺶ‬

‫ر‪‬خ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﻮي‬

‫‪760‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زﺷﺘﺶ‬ ‫ﺧ‪‬ﺴﺮان‬

‫ﻧﺮّ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻟﺮزد‬ ‫و‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻔﺶ‬

‫آﻣﺎده‬ ‫ﻧﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫او‬

‫اي ﺧﻨﮏ آﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻧﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫زﺷﺘﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اﻧﺜﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺰوي‬

‫ﺣﻤﻠﮥ‬

‫ﻣﺎده‬

‫اش‬

‫و‬

‫ﺟﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻓﺰون‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺳﻮي رﻧﮓ و ﺑﻮ دارد ر‪‬ﮐﻮن‬

‫ﺧﺮ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رﻣﯿﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﺒﺸﺘﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﺸﮏ‬

‫آﻟﻮد اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺸﮏ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻮي ﻣﺸﮏ اﺳﺘﺶ‪ ،‬وﻟﯽ ﺟﺰ ﭘﺸﮏ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭘﺸﮑﯽ ﻣﺸﮏ ﮔﺮدد‪ ،‬اي ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫آن‬

‫روﺿﻪ‬

‫ﭼﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮرد و ﺟﻮ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﺮان‬

‫آﻫﻮاﻧﻪ‬

‫ُﺧﺘﻦ‬

‫ﭼﺮ‪،‬‬

‫ارﻏﻮان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺳﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻓﺖ‪ ‬او‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ آن ﺧﺮ‪ ،‬از ﺧﺮﯾﺴﺖ‬

‫وﺻﻒ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﺎده‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زن‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮي ﺳﺒﺰه زارآن‬ ‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬ ‫اﺳﭙﺮ‬

‫رو‬

‫ِ‬

‫ﻣﻄﺮ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺻﺒﺮ‪،‬‬

‫آرد‬

‫ﺻﺤﺮاي‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﺧﺘﻦ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﻣﻌﺪه را ﺧﻮ ﮐﻦ ﺑﺪان رﯾﺤﺎن و ُﮔﻞ‬ ‫ﺧﻮي ِ ﻣﻌﺪه زﯾﻦ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﻌﺪة‬

‫َﮐﻪ و ﺟﻮ ﺑﺎز‬ ‫ﮐﻬﺪان‬

‫ﺳﻮي‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮐﺎه و ﺟﻮ ﺧﻮرد‬ ‫آن‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﺪﯾﺜﺶ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﯾﺎﺳﻤﻦ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‪‬‬

‫و‬

‫رﯾﺤﺎن‬ ‫دل‬

‫ﻧﺰ‬

‫ُﮔﻞ‬ ‫ﻗﻮت‪‬‬

‫و‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺳﻮي‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﻔﺰا‬

‫ﭘﺸﮏ‪،‬‬

‫در‬

‫زﺑﺎن‬

‫آرد‪،‬‬

‫اﻟﻈﻔﺮ"‬ ‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﻣﭽﺮ‬ ‫ر‪‬ﺳ‪‬ﻞ‬

‫آﻏﺎز‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻗﺮآن ﺷﻮد‬

‫اﻓﺰا‬

‫ﻣﺸﮏ‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫او‬

‫ﮐﻠﻪ اش ﺑﯽ ﻣﻐﺰ زآن اﺳﺮار ِ او‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬او را ﮐﯽ ﺑﻮد ﺑﺮگ و ﺛﻤﺮ؟‬

‫ﻣﺮدم‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫راه‬

‫او ﺑﻪ ﺟﺎن ﻟﺮزان ﺗﺮ اﺳﺖ از ﺑﺮگ‪ ‬ﮐﺎه‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آن‬

‫را‪،‬‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫از‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﭙﺮ‬

‫"ﺟﺎء‬

‫در‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﻮر ِ ﺣﻖ ﺧﻮرد‬

‫ﻧﯿﻢ ِ ﺗﻮ ﻣﺸﮏ اﺳﺖ و ﻧﯿﻤﯽ ﭘ‪‬ﺸﮏ ﺑﯿﻦ‬ ‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﺟﻮع‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻗﺮﻧﻔﻞ‪،‬‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﻗﯿﺎﺳﯽ‬

‫ﻣﻌﺪة‬

‫ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻮد‬ ‫و‬

‫ﺣﺠﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ز‬

‫او‬

‫در‬

‫ﻟﺮزه‬

‫ﺣﺪﯾﺜﺶ‬

‫ﻣﻀﻤﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫‪ .107‬ﻓﺮق ِ ﻣﯿﺎن دﻋﻮت‪ ‬ﺷﯿﺦ ﮐﺎﻣﻞ ِ واﺻﻞ‪ ،‬و ﻣﯿﺎن ِ ﺳﺨﻦ ﻧﺎﻗﺼﺎن ِ ﻓﺎﺿﻞ ِ ﻓﻀﻞ ِ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻧﻮراﻧﯽ‬

‫ﺷﯿﺦ‬ ‫ﺟﻬﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ر‪‬ه‬

‫ز‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ُﮐﻦ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ و ﻧﻮراﻧﯽ ﺷﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺪﯾﺜﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫در‬

‫ﻋﻘﯿﺪه‬

‫در‬

‫دوﺷﺎب‬

‫ﺟﻮﺷﯿﺪه‬

‫از ﮔﺰر‪ ،‬و ز ﺳﯿﺐ و ﺑﻪ‪ ،‬و ز ﮔ‪‬ﺮدﮐﺎن‬

‫ﻟﺬت‬

‫ﻧﻮر‬ ‫را‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫را‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﻮرش‬

‫روي‬

‫ِ‬

‫دوﺷﺎﺑﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﻃﻌﻢ‬

‫دوﺷﺎب‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ ﭼﻮن در ﻧﻮر ﺣﻖ ﻓﺮ ﻏﺮده ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ ز‬

‫ﻋﻠﻤﺖ‬

‫ﻧﻮر ﯾﺎﺑﺪ ﻗﻮم ِ ُﻟﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ آن ﻫﻢ ﻧﻮرﻧﺎك‬

‫ﮐﺎﺳﻤﺎن‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﺒﺎرد‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻧﺎودان‬

‫ﺑﺎرش‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﺒﺎر‬ ‫‪761‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫ِ‬

‫ﺑﮑﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫آب‬ ‫ﻓﮑﺮ‬

‫و‬

‫آبِ‬

‫ﺑﺎران‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺎودان‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﮔﺮدم‬

‫ﻋﺎرﯾﺘﯿﺴﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ِ‬

‫رﻧﮓ‬

‫آن‬

‫و‬

‫روﺑﺎه‬

‫اﻧﺪر‬

‫آب‬

‫و‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻓﻄﺮﺗﯿﺴﺖ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﺎودان‬

‫وﺣﯽ و ﻣﮑﺸﻮف اﺳﺖ اﺑﺮ و آﺳﻤﺎن‬

‫آورد‬

‫آورد‬

‫ﻧﺎودان‪،‬‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺳﺎن از راه رﻓﺖ آن ﺧﺮ‪ ،‬ﻧﮕﺮ‬

‫‪ .108‬زﺑﻮن ﺷﺪن ﺧﺮ در دﺳﺖ روﺑﺎه از ﺣﺮص ﻋﻠﻒ‬ ‫ﺧﺮ‪ ،‬دو ﺳﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ روﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﮐﺮد‬ ‫ﻃﻨﻄﻨﮥ‬

‫ادراك‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺧﻮردن‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ذﻟﯿﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫دﻣﺪﻣﮥ‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﺑﻮﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮﯾﺐِ‬ ‫او‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺨَﻮرد‬

‫او‬

‫ﺳﮑﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‬ ‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬

‫‪ .109‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺨﻨﺚ و ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻟﻮﻃﯽ از او در ﺣﺎﻟﺖ ﻟﻮاﻃﻪ‪ :‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻨﺠﺮ از ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ از ﺑﻬﺮ آﻧﮑﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑ‪‬ﺪ اﻧﺪﯾﺸﺪ‪ ،‬ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺸﮑﺎﻓﻢ‪ .‬ﻟﻮﻃﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ او آﻣﺪ و ﺷﺪ ﻣﯿﮑﺮد و‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺤﻤﺪ ﷲ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺪ ﻧﻤﯽ اﻧﺪﯾﺸﻢ‪ .‬ﺑﯿﺖ ﻣﻦ ﺑﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ اﻗﻠﯿﻢ اﺳﺖ ‪ ---‬ﻫﺰل ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺰل ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻌﻠﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬إِنﱠ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﻻ ﯾﺴ‪‬ﺘَﺤ‪‬ﯿﯽ أَنْ ﯾﻀْﺮِب‪ ‬ﻣ‪‬ﺜَﻠًﺎ ﻣﺎ ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﻮﺿَﮥً ﻓَﻤﺎ ﻓَﻮ‪‬ﻗَﻬﺎ‪ ،‬اي ﻓﻤﺎ ﻓﻮﻗﻬﺎ ﻓﯽ‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ اﻟﻨﻔﻮس ﺑﺎﻻﻧﮑﺎر‪ ،‬ﻣﺎ ذا أَراد‪ ‬اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﺑِﻬﺬا ﻣ‪‬ﺜَﻠًﺎ‪ ،‬و آﻧﮕﻪ ﺟﻮاب ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ "ﯾﻀ‪‬ﻞﱡ ﺑِﻪ‪‬‬

‫ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮاً و‪ ‬ﯾﻬ‪‬ﺪ‪‬ي ﺑِﻪ‪ ‬ﮐَﺜ‪‬ﯿﺮا ً"‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﯿﺰاﻧﺴﺖ ﺑﺴﯿﺎر از او ﺳﺮخ رو ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯽ ﻣﺮاد‬ ‫ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﻮ ﺗﺎ ً ﻣﻠﺖ ﻓﯿﻪ ﻗﻠﯿﻼ ً وﺟﺪت ﻣﻦ ﻧﺘﺎﯾﺠﻪ اﻟﺸﺮﯾﻔﮥ ﮐﺜﯿﺮا ﻓﻬﻢ ﻣﻦ ﻓﻬﻢ واﷲ اﻟﻤﻠﻬﻢ و اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن اﻓﮑﻨﺪ و در وي ﻣﯿﻔﺸﺮد‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اﻧﺪر ﻣﯿﺎﻧﺖ ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ار ﯾﮏ ﺑ‪‬ﺪﻣﻨﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﺷﮑﻤﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﻮﻃﯿﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﻨﺠﺮي‬

‫ﻟﻮﻃﯽ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫آن‬

‫ﷲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣ‪‬ﺮدي ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻨﺠﺮﻫﺎ ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬ ‫از‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺑﺖ‬

‫ﻣﯿﺮاث‬ ‫ﯾﺎد‬

‫داري‬

‫از‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﮐﻮ ﻟﺐ و دﻧﺪان ﻋﯿﺴﯽ؟ اي ﻗﺒﯿﺢ‬

‫و‬

‫ﻓﺘﻮح‬

‫ﮐﻮ ﯾﮑﯽ ﻣﻼح ِ ﮐﺸﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﻧﻮح‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫وار‬

‫ﮐﻮ ﺑ‪‬ﺖ ﺗﻦ را ﻓﺪي ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻧﺎر؟‬

‫آر‬

‫ﺗﯿﻎ ِ ﭼﻮﺑﯿﻦ را ﺑﺪو ﮐﻦ ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺮدي‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫از ﻫﻤﻪ ﻟﺮزان ﺗﺮي ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮزﯾﻊ‬

‫ز‬

‫ﮔﯿﺮم‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫آن‬

‫دﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ِ‬

‫راه‬

‫را‬

‫درس‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻧﺎﻣﺮدي‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬ ‫رﻓﺘﻪ‬ ‫دل‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫داري‬

‫دﻟﯿﻠﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺳﻮد‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫دروغ‬

‫ِ‬

‫آﮐﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫رﯾﺶ‬ ‫‪762‬‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺘﺖ‬

‫ﺧُﻮد‬

‫ذو‬

‫ﺷﮑﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ام‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺳﺎزي‬

‫ﺧﺎﺋﻔﺎن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺑﺎزوي‬

‫ﻓﺴﻮﻧﯽ‬

‫ﮐﺸﺘﯿﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪه‬

‫ﺑﺪ‪‬رم‬

‫ﻧﻘﻤﺖ‪‬‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﺻﺎﻧﻊ‬

‫زﯾﺮ زﯾﺮ‬

‫ﭘﺸﻪ‬

‫را‬

‫رگ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﮐﯿﺮت‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻮﺟﺐ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪ اي ﮐﻦ‪ ،‬اﺷﮏ ﺑﺎران‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻄﺮ‬

‫رﯾﺶ و ﺳﺒﻠﺖ را ز ﺧﻨﺪه ﺑﺎز ﺧﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻤﻞ‬

‫ﻋﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﭙﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوي آﯾﻨﺪ ﺻﺪ ﮔﻮن ﺧﻮب روي‬

‫ﻣﻌﺪه را ﺑﮕﺬار و‪ ،‬ﺳﻮي دل ﺧﺮام‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﭘﺮده ز ﺣﻖ آﯾﺪ ﺳﻼم‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺧﻮﺷﻦ‬

‫ﺑﭙﻮش‬

‫ور ﺑﻪ ﺣﯿﺰي راﻏﺒﯽ‪ ،‬رو ﮐﻮن ﻓﺮوش‬ ‫ﺑﺮش‬

‫داروي‬

‫ﻣﺮدي‬

‫داروي‬

‫ﺑﺨﻮر‬

‫ﻣﺮدي‬

‫و‬

‫ﮐﻦ‬

‫رﺳﺘﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫رﺳﺘﻤﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﺎﯾﻠﯽ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ور‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﮏ دو ﮔﺎﻣﯽ رو‪ ،‬ﺗﮑﻠﻒ ﺳﺎز ﺧَﻮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ از ﺟﺎﻣﮥ زﻧﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن زﻧﺎن‬

‫در‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺮم‪،‬‬

‫ﺣﯿﺰي‬ ‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎﯾﻠﯽ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫ﭼﺎدر‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫در‬

‫ﻣﺮدان‬

‫درا‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭘﺎي‬

‫دار‬

‫ِ‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫‪ .110‬ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن ﻣﮑﺮ روﺑﺎه ﺑﺮ اﺳﺘﻌﺼﺎم و ﺗﻌﻔﻒ ﺧﺮ و ﮐﺸﯿﺪن روﺑﻪ ﺧﺮ را ﺳﻮي ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺸﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺸﺮد‬

‫رﯾﺶ ِ ﺧﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﭘﯿﺶ ﺷﯿﺮ ﺑﺮد‬

‫روﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫دف زﻧﺪ ﮐﻪ "ﺧﺮ ﺑﺮﻓﺖ و ﺧﺮ ﺑﺮﻓﺖ"؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﺑ‪‬ﺮَد ﺷﯿﺮي ﺑﻪ ﭼﺎه‬

‫روﺑﻬﯽ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﯿﺎه؟‬

‫آن‬

‫وﻟﯽ‬

‫ِ‬

‫دادﮔﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻄﺮب‬

‫ﺑﺮ ﺑﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش را‬ ‫آن‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺧُﻢ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺴﺮواﻧﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ِ ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‪ ،‬اﻓﺴﻮﻧﻬﺎ ﻣ‪‬ﺨَﻮر‬ ‫ﺣﻠﻮاي‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﺣﻠﻮاﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫ﺧﺎك‪‬‬ ‫ِ‬

‫دم‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻟﺒﻬﺎي‬

‫او‬ ‫وي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ آن ﺟﺎن ِ ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﮐﺎو ﻣﯽ ِ ﻟﺒﻬﺎي ِ ﻟﻌﻠﺶ را ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آبِ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﭼﻮن ﻧﺒﯿﻨﺪ ﻣﺮغ ِ ﮐﻮر‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﺮدد ﮔﺮد‪ ‬ﭼﺸﻤﮥ آبِ ﺷﻮر؟‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺴﺮو‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫اﺷﺘﺮان‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫را‬

‫ﺷﻬﺮ‬ ‫در‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫را‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﯿﻨﺎ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﯿﮑ‪‬ﺸﻨﺪ‬

‫ﺗﻨﮕﻬﺎي‬

‫رو‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﮑـّﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﮑـّﺮ‬

‫ﺣﻠﻮاﺋﯿﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻏﻠﻄﯿﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮐﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺷﻬﺮ‪،‬‬

‫در‬

‫را‬ ‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﻗﻨﺪ‪‬‬

‫ﺑﯿﻨﺎ‬ ‫ارزان‬

‫ﻣﺼﺮي‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن‬

‫ارزان‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻃﻮﻃﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫درا‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ارزان‬

‫ﺻﻔﺮاﺋﯿﺎن‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﻧﯿﺸﮑﺮ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺎر اﯾﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬ﯾﺎر اﯾﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ُﺗﺮُش در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺻﻼ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻘﻞ ﺑﺮ ُﻧﻘﻞ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ‪ ،‬ﻫﻼ‬ ‫ﺳﺮﮐﮥ‬

‫ﻧُﻪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﻣﺨﻤﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫ﻓﻠﮏ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﻣﻨﺎره‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬ ‫دﺳﺘﮏ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ذره‬

‫زار‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫روح‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺒﺰه‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺳﻨﮓ‪‬‬

‫رو‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫‪763‬‬

‫ﺧﺴﺮوان‬

‫ﻣﺮﻣﺮ‪،‬‬ ‫ﻫﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺰن‬ ‫ﻟﻌﻞ‬

‫را‬ ‫زر‪‬ﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺼﻮر‪،‬‬

‫ﺑﺎزي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺎ‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬ ‫ﮐﻨﺎن‬ ‫ﺷﺎﺧﺴﺎر‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫آﺗﺸﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺮي‬

‫آن‬

‫دل‬

‫ﺣﺎل‬

‫زﻟﯿﺨﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮوز‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﺴﻮز‬

‫ﻣﯿﺒﺎش‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺒﺮ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺮ ﻣﺒﺎش و ﻏﻢ ﻣﺨَﻮر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﻮﺟﻮان‬

‫ﻋ‪‬ﺸﺮت از ﺳﺮ ﮔﯿﺮ‪،‬ﺧﻮش ﺧﻮش‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ز‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﭙﻨﺪاﻧﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺮاد‬

‫ﺟﺎن‬

‫‪ .111‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ از ﺗﺮس‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اي اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬روي زرد ﭼﻮن زﻋﻔﺮان‪ ،‬ﻟﺒﻬﺎ‬ ‫ﮐﺒﻮد ﭼﻮن ﻧﯿﻞ‪ ،‬دﺳﺖ ﻟﺮزان ﭼﻮن ﺑﺮگ‪ ‬درﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺧﯿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ واﻗﻌﻪ‬

‫اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺮون ﺧﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ ﺑﺴﺨﺮه‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺒﺎرك ﺧﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺟﺪ‪ ‬ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﯿﯿﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺧﺮ ﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫آن ﯾﮑﯽ در ﺧﺎﻧﻪ اي ﻧﺎﮔﻪ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫زرد روي و‪ ،‬ﻟﺐ ﮐﺒﻮد و‪ ،‬رﻧﮓ رﯾﺨﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﻟﺮزد ﺗﻮ را‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﯿﺮ‪ ،‬دﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﯽ؟‬

‫رﻧﮓ و رﺧﺴﺎره ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﭼﻮن رﯾﺨﺘﯽ؟‬

‫ﺣﺮون‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫واﻗﻌﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺶ‪:‬‬ ‫اﺳﺖ؟‬ ‫ِ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ ﺧﺮ‪ ،‬اي ﺟﺎن ِ ﻋﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ اي ﺧﺮ‪ ،‬رو ﺗﻮ را زﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ ﻏﻢ؟‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺲ ﺟﺪ‪‬ﻧﺪ و ﮔﺮم اﻧﺪر ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺮم‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺟﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ِ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰﯾﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺎش و ز‬

‫ﻣﺎن‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺮورﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻤﯿﻊ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺗﻤﯿﯿﺰش‪،‬‬

‫ﮔﯿﺮان ﻣﺘﺮس‬

‫ﺧﺮ ﻧﻪ اي‪ ،‬اي ﻋﯿﺴﯽ دوران‪ ،‬ﻣﺘﺮس‬

‫ﭼﺮخ ِ ﭼﺎرم ﻫﻢ ز ﻧﻮر ﺗﻮ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ‬

‫را‬

‫ﺟﺎي‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﺎش‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮﺗﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﷲ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﺧﻮر‬ ‫در‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫آﺧﻮري‬

‫ﻣﯿﺮ آﺧﻮر دﯾﮕﺮ و‪ ،‬ﺧﺮ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ﻫﺮ آﻧﮑﻮ اﻧﺪر آﺧﻮر ﺷﺪ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او را ﺧﺮ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺧﺮ ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫آﺧﻮر‬

‫ِ‬ ‫در‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ﺧﺮ؟‬

‫از‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫از اﻧﺎر و‪ ،‬از ﺗﺮﻧﺞ و‪ ،‬ﺷﺎخ ِ ﺳﯿﺐ‬

‫وز‬

‫ﺷﺮاب‬

‫و‬

‫ﭘ‪‬ﺮو‪‬ر‪‬ﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﯾﺎ از‬

‫اﻓﺘﺎدﯾﻢ‬

‫در‬

‫در‬

‫آﺧﻮر‬

‫دﻧﺒﺎل‬

‫آن ﺑﺎزان ﮐﻪ ﮐﺒﮑﺎن‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎ از آن درﯾﺎ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺶ ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﯾﺎ از آن ﻣﺮﻏﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﻬﺎﺋﯿﺴﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ُﮔﺮُه‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ُﮔﻞ ﭼﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺴﯿﺐ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﻣﯿﭽﺮﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﺶ‬

‫وراﺳﺖ‬

‫زر‪‬ﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺳﯿﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﻀﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ِ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﯿﺨﺒﺮ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫را‬

‫ﮔﻮﻫﺮش‬

‫ﺣﺎل‬

‫در‬

‫اﯾﻦ در آن ﺣﯿﺮان ﮐﻪ‪ :‬او از ﭼﯿﺴﺖ ﺧَﻮش؟‬

‫روش‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺷﺎﻫﺪان‬

‫ﺗﺎ‬ ‫را‬ ‫ﭘﻬﻨﺎ‬

‫ﻋﻨﺎن‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻠﻬﺎي‬

‫ِ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫و آن در اﯾﻦ ﺧﯿﺮه ﮐﻪ ﺣﯿﺮت ﭼﯿﺴﺘﺶ‬ ‫‪764‬‬

‫ِ‬

‫ﺻﺤﻦ‬

‫اﷲ‬

‫ارض‬

‫آﻣﺪه‬

‫واﺳﻊ‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﯿﻨﯽ‬

‫از‬

‫زده‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺘﺎن ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﺎن ﺑﺮگ و ﺷﺎخ‬

‫ﮐﻪ زﻫﯽ ﻣ‪‬ﻠﮏ و‪ ،‬زﻫﯽ ﻋﺮﺻﮥ ﻓﺮاخ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﮐﻦ‬

‫رﺟﻮع‬

‫ﺑﻠﺒﻼن‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬ ‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﮑﻮﻓﻪ‬ ‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮري‪،‬‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻮي آن روﺑﺎه و ﺷﯿﺮ و ﺳﻘﻢ و ﺟﻮع‬

‫‪ .112‬ﺑ‪‬ﺮدن ِ روﺑﺎه ﺧﺮ را ﭘﯿﺶ ِ ﺷﯿﺮ و ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ ِ ﺧﺮ از ﺷﯿﺮ‪ ،‬و ﻋﺘﺎب ﮐﺮدن ِ روﺑﺎه ﺑﺎ ﺷﯿﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﺮ‬ ‫دور ﺑﻮد ﺷﺘﺎب ﮐﺮدي‪ ،‬و ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ و ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ روﺑﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮو دﮔﺮﺑﺎره اش ﺑﻔﺮﯾﺐ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻨﺪ ﺷﯿﺮش ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺧُﺮد و ﻣ‪‬ﺮد‬

‫روﺑﺎﻫﺶ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دور ﺑﻮد از ﺷﯿﺮ و‪ ،‬آن ﺷﯿﺮ از ﻧﺒﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻨﺒﺪي‬

‫ﺑﺴﻮي‬

‫ﺧﺮ ز دورش دﯾﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺗﺎزان ﻧﻌﻞ رﯾﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‪‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﻫﻮل‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪي‬ ‫را‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺻﺒﺮي‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮدش ﻗﻮ‪‬ت و اﻣﮑﺎن ِ ﺣﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﺮج‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻏﻮي‬

‫ﻣﮑﺮ ِ ﺷﯿﻄﺎن اﺳﺖ ﺗﻌﺠﯿﻞ و ﺷﺘﺎب‬

‫ﻟﻄﻒ‪ ‬رﺣﻤﺎن اﺳﺖ ﺻﺒﺮ‬

‫و اﺣﺘﺴﺎب‬

‫دور ﺑﻮد و ﺣﻤﻠﻪ اي دﯾﺪ و ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺿﻌﻒ‪ ‬ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و‪ ،‬آبِ ﺗﻮ رﯾﺨﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎﺳﺖ‬

‫زور‬

‫ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺪم از ﺿﻌﻒ‪ ‬ﺧﻮد ﻧﺎدان و ﮐﻮر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﻦ ﺿﻌﻒ‪ ‬دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﻮد‬

‫ﻧﯿﺰ ﺟﻮع و ﺣﺎﺟﺘﻢ از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ و ﻋﻘﻠﻢ از ﺗﺠﻮ‪‬ع ﯾﺎوه ﮔﺸﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫را‬

‫ﻣﺴﺘﺮد‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎري اش‬

‫ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺲ ﺻﯿﺪﻫﺎ ﺑﺨﺸﻢ ﺗﻮ را‬

‫ﯾﺎري‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮي‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎدش ﻧﺪﻫﯽ از ﺗﻌﺠﯿﻞ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫زور‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻨﺖ‪‬‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺲ‬

‫دارم‬

‫روزي‬

‫آري‪،‬‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫در‬

‫وﻏﺎ؟‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺪك ﺣﻤﻠﻪ اي ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮي‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﮐﻮه‬

‫آن‬

‫ﺧﺪا‬ ‫ﻫﻮﻟﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﭼﻮن آرم ﻣﻦ او را‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺘﺎز‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫آري‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﻢ‬ ‫روﺑﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫اي‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ ﺧﺮ ﺑﺎ ﮐﺮدﮔﺎر‬ ‫ﺗﻮﺑﮥ‬

‫او‬

‫ﮐﻠﮥ‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﻋﻄﺎرد‪،‬‬

‫وز‬

‫ز‪‬ﺣ‪‬ﻞ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫دوران‬ ‫داﻧﺎ‬

‫دل‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫زﺣﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ‬

‫او‬

‫ز‬

‫‪765‬‬

‫از‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﺨﻠﺨﻞ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻓﮑﺮﺗﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﺠﻨﺒﻢ‪،‬‬

‫زﻧﯿﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫رﻧﺠﻮرم‪،‬‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آوردن‬

‫او‬

‫ﻋﺪو‪‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪‬‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻮام‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ِ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻏﻔﻠﺘﯽ‬

‫ﻏﺮة‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﺑﮑﺎر‬

‫و‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫روﺷﻨﯿﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﺑﺎزﯾﭽﮥ‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ ﻣﺎ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫داد‪‬‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫آن ﻣﺤﻞ‬ ‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻋ‪‬ﻠﱠﻢ‪‬‬

‫اﻻﻧﺴﺎنَ‬

‫ﺗﺮﺑﯿﮥ‬

‫آن‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‪،‬‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﻐﺮاي‬ ‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫دارد‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻋﻨﺪ‬

‫روﺷﻨﯿﻢ‬

‫رﺑ‪‬ﯽ‬

‫اﻻﻋﻠﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺴﺖ‬

‫ﺧﻮ‬

‫در‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ا‪‬ﺷﮑﺴﺘﺶ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺻﺪ‬ ‫رﺳﺪ‬

‫ﻣﻘﺼﺪﻫﺎي‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫در‬

‫‪ .113‬در ﺑﯿﺎن آن ﮐﻪ ﻧﻘﺾ ِﻋﻬﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻼ ﺑﻮ‪‬د‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺴﺦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺣﻖ ِ‬ ‫اﺻﺤﺎب ﺳﺒﺖ و در ﺣﻖ اﺻﺤﺎب ﻣﺎﺋﺪة ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻪ و‪ ‬ﺟ‪‬ﻌ‪‬ﻞَ ﻣ‪‬ﻨْﻬ‪‬ﻢ‪ ‬اﻟْﻘ‪‬ﺮَد‪‬ةَ و‪ ‬اﻟْﺨَﻨﺎزِﯾﺮَ‪ ،‬و اﻧﺪر اﯾﻦ اﻣﺖ‬ ‫ﻣﺴﺦ دل ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺗﻦ را ﺻﻮرت‪ ‬دل دﻫﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻘﺾ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺜﺎق‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‪‬‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﻧﻘﺾ ِ ﻋﻬﺪ و ﺗﻮﺑﮥ اﺻﺤﺎبِ ﺳﺒﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺴﺦ آﻣﺪ و‪ ،‬اﻫﻼك و ﻣﻘﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪن‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﺴﺦ دل ﺑﻮ‪‬د‪ ،‬اي ذو اﻟﻔﻄﻦ‬

‫آن‬

‫دﻟﺶ‬

‫از دل ِ ﺑﻮزﯾﻨﻪ ﺷﺪ ﺧﻮار آن ﮔ‪‬ﻠﺶ‬

‫ز‬

‫اﺧﺘﺒﺎر‬

‫ﺧﻮار ﮐﯽ ﺑﻮدي ز ﺻﻮرت آن ﺣﻤﺎر؟‬

‫آن ﺳﮓ اﺻﺤﺎب ﺧﻮش ﺑ‪‬ﺪ ﺳﯿﺮﺗﺶ‬

‫ﻫﯿﭻ ﺑﻮدي ﻣﻨﻘﺼﺖ ز آن ﺻﻮرﺗﺶ؟‬

‫را‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻣﺖ‬

‫دل‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭘﺲ‬

‫َﻧﺒ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺴﺦ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ره‪‬‬

‫را‬

‫ﺑﻮزﯾﻨﻪ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻣﺴﺦ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﻮزﯾﻨﻪ‬

‫دﻟﺶ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‪،‬‬

‫را‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﺳﺒﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫از‬

‫ﮐﺒﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ از ﺗﻮﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮك و ﺧﺮ‬

‫‪ .114‬دو‪‬م ﺑﺎر آﻣﺪن روﺑﺎه ﺑﺮ ِ آن ﺧﺮ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﻔﺮﯾﺒﺪش‬ ‫ﻧﺰد‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮ‪ :‬از ﭼﻮن ﺗﻮ ﯾﺎري‪ ،‬اﻟﺤﺬر‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫روﺑﻪ‬

‫زود‬

‫ﺗﻮ‬

‫را؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدي‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫زن؟‬

‫ﻣﻮﺟﺐِ ﮐﯿﻦ ِ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫اي‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫وي‬

‫او‬

‫را‬

‫آﻓﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدا‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدا‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﮋدم‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﮔﺰد‬

‫ﺧﺒﺚ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﻧﺎرﺳﯿﺪه‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮ دﯾﻮي ﮐﺎو ﻋﺪوي ﺟﺎن ِ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎرﺳﯿﺪه‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻃﺒﻌﺎ ً ﺧﺼﻢ ِ ﺟﺎن ِ آدﻣﯿﺴﺖ‬ ‫از‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﺧﺒﺚ‪‬‬ ‫زﻣﺎن‬

‫زﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﻫﻼك‪‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺧُﺮَﻣﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫آدﻣﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﮕﺴﻠﺪ‬

‫ﺧﻮ و ﻃﺒﻊ ِ زﺷﺖ ﺧﻮد را ﮐﯽ ﻫﻠﺪ؟‬

‫او‬

‫ﻋﺪوان‬

‫ﺟﺎذﺑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻬﯽ‬

‫ذات‪‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻮﺟﺒﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺮﮔﻬﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﻧﺪازد‬

‫را‬

‫ﻇﻠﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫و‬ ‫را‬

‫ﮐﻪ ﻓﻼن ﺟﺎ ﺣﻮض ِ آب اﺳﺖ و ﻋﯿﻮن‬

‫ﺗﺎ در اﻧﺪازد ﺑﻪ ﺣﻮﺿﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﻓﺮ‬

‫اﻧﺪر اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬آن ﻟﻌﯿﻦ‪ ،‬در ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﻧﺬﯾﺮ‬

‫اﻧﺪر اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬آن ﻟﻌﯿﻦ‪ ،‬ﺑ‪‬ﺮدش ﺑﻪ ﺑﯿﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﺮّ‬ ‫وﺣﯽ‬

‫و‬ ‫و‬

‫‪766‬‬

‫ﺑﯿﮕﻨﺎﻫﯽ‪،‬‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‪‬‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ‪:‬‬

‫را‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ز‬

‫آن ﻃﻠﺴﻢ‬

‫زﺷﺘﺌﯽ؟‬

‫ﮐﺎو‬

‫دﻣﺎدم‬

‫آردم‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫را‬

‫آدم‬ ‫ﻏﻢ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﭘﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را در ﭼﺸﻢ‪ ،‬آن ﺷﯿﺮي ﻧﻤﻮد‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺗﺮم‬

‫ﭼﻮن ﺷﺐ و روز اﻧﺪر آﻧﺠﺎ ﻣﯿﭽﺮم؟‬ ‫ﺗﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺳﺎﺑﻘﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﺣﻘﯽ؟‬

‫ز آن ﮔﻮﻧﻪ ﻃﻠﺴﻤﯽ ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﯾﮏ ﺟﻬﺎن ِ ﺑﯿﻨﻮا ﭘ‪‬ﺮ ﭘﯿﻞ و ارج‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﻠﺴﻤﯽ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ درس‬

‫ﮐﺎﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﯾﺎد‪،‬‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪي‬

‫ﺷﮑﻠﯽ‬

‫آﻣﻮزﯾﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬م‬

‫ﮐﻠﺐ و ﺑﯽ ﻧﻮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﯿﺪم‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻤﯽ ﺷﺮح ِ ﻃﻠﺴﻢ‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮش آﻧﮑﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮ ﺗﻮ را‬

‫ﺣﺎل‬

‫دﯾﺪﻣﺖ در ﺟﻮع‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺧﻮاري‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬

‫‪ .115‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ِ ﺧﺮ روﺑﺎه را‬

‫ﻣﯽ‬

‫دل‬

‫ﺳﻮزﯾﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دوا‬

‫آﺋﯽ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻬﯿﺐِ‬

‫دﻟﺮﺑﺎ‬

‫ﺷﮑﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮ‪ :‬رو ﻫﯿﻦ ز ﭘﯿﺸﻢ‪ ،‬اي ﻋﺪو‬ ‫آن ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﮐﺮد‬

‫روي زﺷﺘﺖ را ﮐﺮﯾﻪ و ﺳﺨﺖ ﮐﺮد‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ﮐﺮﮔﺪن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫روي‬ ‫در‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬

‫ﻣﯿﺂﺋﯽ‬

‫ﺧﻮن‬

‫و‬

‫روي‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺳﻐﺮي‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫رو‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﮐﻪ "ﺗﻮ را ﻣﻦ رﻫﺒﺮم در ﻣﺮﻏﺰار"‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻋﺰراﺋﯿﻞ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﻧﻨﮓ‪ ‬ﺧﺮاﻧﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫روي‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺘﺮس‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﻢ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﺮج؟‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻓﻦ‬

‫آوردي‬

‫ﺗﺴﻮﯾﻞ‬

‫و‬

‫ﯾﺎ ﺧﺮم‬

‫ﺟﺎن ورم‪ ،‬ﺟﺎن دارم‪ ،‬اﯾﻦ را ﮐﯽ ﺧﺮم؟‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﻦ دﯾﺪم ز ﻫﻮل ِ ﺑﯽ اﻣﺎن‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﯽ دل و ﺟﺎن‪ ،‬از ﻧﻬﯿﺐِ آن ﺷﮑﻮه‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺧﻮد را در اﻓﮑﻨﺪم ز ﮐﻮه‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﭘﺎﯾﻢ در آن دم از ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ﺣﺠﯿﺐ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺧﺪا‪:‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ذواﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻨﻮﺷﻢ وﺳﻮﺳﮥ ﮐﺲ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺸﺎده ﮐﺮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬ ‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫آن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬ ‫ﻋﺬابِ‬

‫ﺑﺴﺘﮕﯽ‬ ‫ﻧﺬر‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫ﭘﺎي‬ ‫اي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﭘﺎي ﻣﻦ‬

‫ز آن دﻋﺎ و‪ ،‬زاري و‪ ،‬ﻫﯿﻬﺎي ﻣﻦ‬

‫ور ﻧﻪ اﻧﺪر ﻣﻦ رﺳﯿﺪي ﺷﯿﺮ ِ ﻧﺮ‬

‫ﺧﺮ؟‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺎدت‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺣﻖّ‬ ‫ﻣﺎر‬

‫ِ‬ ‫ِ‬

‫ذات‪‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺪي در زﯾﺮ ِ ﭘﻨﺠﮥ ﺷﯿﺮ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ِﻋﺮﯾﻦ‬

‫ﺳﻮي ﻣﻦ‪ ،‬از ﻣﮑﺮ‪ ،‬اي ﺑﺌﺲ اﻟﻘﺮﯾﻦ‬

‫ﭘﺎك‪‬‬

‫اﷲُ‬

‫اﻟﺼﻤﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮ‪‬د ﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺎر ِ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬از ﯾﺎر ِ ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎر ِ ﺑ‪‬ﺪ زﺧﻢ ار‬

‫دم‪،‬‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﺳﺘﺎﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﯾﺎر‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫آرد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺎر‬

‫ِ‬

‫زﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺎن زﻧﺪ‬

‫ﯾﺎر ِ ﺑ‪‬ﺪ ﺑﺮ ﺟﺎن و ﺑﺮ اﯾﻤﺎن زﻧﺪ‬

‫از ﻗﺮﯾﻦ‪ ،‬ﺑﯽ ﻗﻮل و ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ِ او‬

‫ﺧﻮ ﺑﺪزدد دل ﻧﻬﺎن از ﺧﻮي ِ او‬

‫را‬

‫را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫دزدد‬ ‫‪767‬‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻤﺎﯾﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺗﻮ ﮔﺮ اژدﻫﺎﺋﯽ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﯾﺎر ِ ﺑ‪‬ﺪ آﻧﺮا ز‪‬ﻣﺮّد دان ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻃﻌﻦ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯿﻦ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺘﺮ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎر‬

‫اوت‪،‬‬ ‫ﻣﺮا‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮐﻒ‪‬‬ ‫اﻟﯿﻘﯿﻦ‬

‫‪ .116‬ﭘﺎﺳﺦ دادن روﺑﺎه ﺧﺮ را دﯾﮕﺮ ﺑﺎر‬

‫ﻃﺎﻋﻮن‬ ‫ﮔﺸﺘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ‪ :‬ﺻﺎف‪ ‬ﻣﺎ را د‪‬رد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺗﺨﯿﯿﻼت‪‬‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻫﻢ ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺳﺎده دل‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺸﯽ دارم‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﻞ‬

‫از ﺧﯿﺎل ِ زﺷﺖ‪ ‬ﺧﻮد ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻣ‪‬ﺤﺒ‪‬ﺎن‪ ،‬از ﭼﻪ داري ﺳﻮء ﻇﻦ؟‬ ‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ اﺧﻮان ِ ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻇﻦّ ِ ﻧﯿﮑﻮ ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺧﯿﺎل و وﻫﻢ ﺑ‪‬ﺪ ﭼﻮن ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﻔﻘﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﻮر‬

‫وﻫﻤﯽ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺧُﺮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻦ ﺑ‪‬ﺪ رگ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬زﺷﺖ ﻗﺴﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ دﯾﺪي ﺑ‪‬ﺪ ﻧﺒ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺑﻮد آن ﻃﻠﺴﻢ‬

‫را‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ور‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺳﮕﺎﻟﺶ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ِ وﻫﻢ و ﺧﯿﺎل و ﻃﺒﻊ و ﺑﯿﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎي‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﺬا‬

‫ِ‬

‫ر‪‬ﺑ‪‬ﯽ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫راد‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫رﻫﺮو‬

‫از‬ ‫را‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﯿﻠﯽ را ﮐﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎران‬ ‫ﺳﺪ‪‬‬

‫ِﻋﻈﯿﻢ‬

‫ُﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺷﺪ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫و‪‬ﻫﻢ‬

‫ِ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ذﮐﺮ ِ ﮐﻮﮐﺐ را ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺄوﯾﻞ ﮔﻔﺖ‬

‫آن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻫﺮ ِ ﺗﺄوﯾﻞ ﺳ‪‬ﻔﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ِ وﻫﻢ و ﺧﯿﺎل و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ‬

‫َﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ "ﻫﺬا‬

‫ﻏﺮق‬

‫ر‪‬ﺑ‪‬ﯽ"‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎي‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺛﺎﺑﺖ ﺗﺮ ز‬

‫ِ‬

‫ﻗﺎل‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ُﮐﻪ را ز ﺟﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫او‬

‫ﺧﺮﺑﻂ و ﺧﺮ را ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎل ِ او؟‬

‫ﺟﺒﺎل‬

‫ﮔﺮداب‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫در‬

‫ُﮐﻪ را وﻫﻢ ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ِ‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ‬

‫و‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ را‬

‫ﻫﺴﺖ زﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻓﻀﻮح‬

‫ﮐﻮ اﻣﺎﻧﯽ ﺟﺰ ﮐﻪ در ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻮح؟‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫راه‪‬‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫اﻫﻞ ِ دﯾﻦ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫اﯾﻘﺎن‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫و‪‬ﻫﻢ‬

‫زن‬

‫ره‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻣﻮي‬

‫اﺑﺮو‬

‫را‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﻮي‬

‫اﺑﺮوي‬

‫ﮐﮋي‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻮل و ﺳﻬﻢ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ‬

‫و‬

‫را‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺖ ﻫﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن ِ ﭼ‪‬ﯿﺴﺖ‪‬‬

‫ﮐﺲ ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﻋﺎﺟﺰم‬

‫در‬

‫راﻫﺶ‬

‫زﻧﺪ‬

‫درﯾﺎي‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﻓﯿﻠﺴﻮف‬

‫ﻣﺎه او در ﺑﺮج وﻫﻤﯽ در ﺧﺴﻮف‬

‫روﺳﺒﯽ زن ﮐﯿﺴﺖ آن‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را وﻫﻢ ِ ﺗﻮ دارد ﺧﯿﺮه ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﻼل‬

‫از‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ِ‬

‫داﻧﺪ‬

‫از ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻧﺸﯿﻨﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫َﮔﺮدي ﮔ‪‬ﺮد‪ ‬وﻫﻢ ِ آن دﮔﺮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ ﭘﯿﺶ ِ ﻣﻦ؟‬

‫از ﻣﻦ و ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ در ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﻻ ﻣﯽ ﺗﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ ﺟﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮم ﻣﻦ ﮔﻮي آن ﺧﻮش ﺻﻮﻟﺠﺎن‬

‫ﺑﯽ ﻣﻦ و ﻣﺎﺋﯽ‬

‫‪768‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻦ ﻫﺎ در اوﺳﺖ‬ ‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﺎر ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺪ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﭼﻮ ﺧﻮد را ﻧﯿﺴﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺣﺎﮐﯽ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫‪ .117‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮ رزي ﻏﺰﻧﻮي ﻗﺪس اﷲ ﺳﺮّه و رﯾﺎﺿﺖ او ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ اﻓﻄﺎر ﺑﺒﺮگ‬ ‫رز ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻬﺖ ذلّ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد‬

‫در‬

‫زاﻫﺪي‪،‬‬

‫ﻏﺰﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻓﻄﺎرش‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﺠﺎﺋﺐ‬

‫دﯾﺪ‬

‫از‬ ‫ِ‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻣﺰي‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺳﺎل‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫رز‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫از‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ‬

‫ُﮐﻪ رﻓﺖ آن‬

‫از ﺧﻮﯾﺶ ﺳﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﻣﮑﺮﻣﺖ‬

‫ور‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫وداد‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻓﺮو‬

‫آن‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫او‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺘﺎدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‪،‬‬

‫اﻓﺘﯽ‬

‫ﻓﺮو‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫از ﻓﺮاق ﻣﺮگ‬

‫او‬

‫ﮐﺪي‬

‫"ان‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﻮت‬

‫را‬

‫ﻣﻮت‬

‫را‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﯿﻒ و ﺧﻨﺠﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﻠﯽ‪ ،‬رﯾﺤﺎن ِ او‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ آﻣﺪ‪ :‬رو‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫از‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ز ﺻﺤﺮا ﺳﻮي ﺷﻬﺮ‬

‫داﻧﺎي‬

‫رازم‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﻏﻨﯿﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻧﮑﺸﻤ‪‬ﺖ‬ ‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻮﺣﻪ ﮐﺮد‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﺰدي‬

‫ﯾﮑﺪل ﺷﺪه‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﻃﺮﻓﻪ ﺑﺎﻧﮕﯽ از وراي ﺳﺮّ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ"‬

‫ﺑﺎ ﻫﻼك‪ ‬ﺟﺎن ِ ﺧﻮد‬ ‫ﻧﺮﮔﺲ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ِآﺑﯽ‬

‫ﻣﻮﺗﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﻄﻠﺒﯽ‬

‫ﻧﻤﯿﺮي‪،‬‬

‫ِﻋﻤﻖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺣﯿﺎت او را ﭼﻮ ﻣﺮﮔﯽ ﻣﯿﻨﻤﻮد‬ ‫از‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﻣﻘﺼﻮدش‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫و‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤ‪‬ﺮد از ﻧﮑﺲ آن ﺟﺎن ﺳﯿﺮ ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﻨﯿﺖ‬

‫رزي‬

‫ِ‬

‫او‬

‫و ﺟﻬﺮ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻪ ﮐﻨﻢ در ﺷﻬﺮ از ﺧﺪﻣﺖ؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ذلّ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺳﺎزي ﺗﻮ ﭼﻮن ﻋﺒﺎس دﺑﺲ‬

‫زر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ ﮔﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻤﻌﺎ ً ﻃﺎﻋﮥ ً اي ﺟﺎن ﭘﻨﺎه‬ ‫اﻟﻮري‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﺆال‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫و ﺑﺲ‬ ‫و‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫و ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺎﻻت‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻨﻮﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫آن‬

‫ﮐﺮدم‬

‫زاﻫﺪ‬

‫و‬

‫رب‪‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﺬﮐﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫اﺳﺮار‬

‫را‬

‫‪ .118‬آﻣﺪن ﺷﯿﺦ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل از ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻏﺰﻧﯿﻦ و زﻧﺒﯿﻞ ﮔﺮداﻧﯿﺪن او ﺑﻪ اﺷﺎرت ﻏﯿﺒﯽ‬ ‫و ﺗﻔﺮﻗﻪ ﮐﺮدن آﻧﭽﻪ ﺟﻤﻊ آﯾﺪ ﺑﺮ ﻓﻘﺮا‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺟﺎن ز ﻋﺰ ﻟﺒﯿﮏ اﺳﺖ‬ ‫رو‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﻓﺮح‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﭘﯿﮏ ﺑﺮ ﭘﯿﮏ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ روزن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ آﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻫﺘﺎب و ﺑﺎران و ﻧﺎﻣﻪ و ﻏﯿﺮه ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬

‫آورد‬

‫ﺧﻠﻘﯽ‬ ‫اﻋﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫اﺳﺘﻘﺒﺎل‬

‫رﻓﺖ‬

‫او در آﻣﺪ از ر‪‬ه دزدﯾﺪه‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﻗﺼﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬ ‫‪769‬‬

‫ِﻏﺰﻧﯿﻦ‬ ‫از‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫از‬

‫روﯾﺶ‬

‫او‬

‫ﻣ‪‬ﻨﯿﺮ‬ ‫ﺗﻔﺖ‬

‫آراﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ‬

‫در‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬ ‫ِ‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﻧﻤﺎﺋﯽ‬

‫ﻗﺎل‬ ‫اﻣﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﻗﯿﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﻧﺎورم‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻘﻄﻬﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮم‬

‫از‬

‫ﺧﺎص‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ ﺟﺎن اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﻦ آن را ﺗﺒﻊ‬

‫او‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ز ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎن ِ دﯾﻦ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﻓﺮق ِ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬

‫ﺗﻨﻢ؟‬

‫او ﮔﺪاﺋﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯿﺮي ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺟﺎن ِ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫او‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻟﻔﻆ‬

‫در ﺑﻪ در ﮔﺮدم‬

‫ﺑﻪ ﮐﻒ زﻧﺒﯿﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﻣﺬﻟﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﺪم‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﺪم‬

‫ﻣﺬﻟﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺰت‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﺪﯾﻪ و ﻣﺬﻟﺖ‬

‫ﻋﺒﺎس‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ذلّ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﺴﭙﺮم‬ ‫ﻋﺎم‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻗﻨﻊ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫ﺷﯿﺦ در ﻣﯿﮕﺸﺖ و زﻧﺒﯿﻠﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫"ﺷﯽ ء ﷲ" ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﺗﻮﻓﯿﻘﯿﺖ ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از ﮐﺮﺳﯽ و ﻋﺮش اﺳﺮار ِ او‬

‫ﺷﯽ ء ﷲ‪ ،‬ﺷﯽ ء ﷲ‪ ،‬ﮐﺎر ِ او‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫اﷲ‪،‬‬

‫أَﻗْﺮَﺿُﻮا‬

‫اﯾﻦ‬

‫درﺑﺪر‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫أَﻗْﺮِﺿُﻮا‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور‬

‫ﺑﮑﺮدي‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آرد‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﮏ‪ ،‬ﺻﺪ در‪ ،‬ﺑﺮاي ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫آن‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫"اﻧﺼﺮوا‬

‫ﯾﺰدان‬

‫اﷲ"‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫از‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫دارد‬

‫ﻏﻠﻮ‬

‫در ﺣﻖ ِ او ﺧﻮرد‪ ،‬ﻧﺎن و ﺷﻬﺪ و ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ ز ﭼﻠﻪ‪ ،‬وز ﺳﻪ روزة ﺻﺪ ﻓﻘﯿﺮ‬ ‫ﻣﯿﭽﺮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺷﺮاري‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﺎرد‪،‬‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﮐﺎو ﺧﻮرد روﻏﻦ ز ﺷﻤﻊ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ز‬

‫اﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮردش‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﻧﺎن ﺧﻮري را ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬ﻻ ﺗﺴﺮﻓﻮا‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮردن را ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺳﺖ "اﮐﺘﻔﻮا"‬

‫ﮐﻠﻮا‬

‫ﻏﻠﻮ‬

‫آن‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫وآن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫اﺳﺮاف‬

‫از‬

‫و‪،‬‬

‫از‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫اﻣﺮ و ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﯽ ﺣﺮص و ﻃﻤﻊ‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﺟﺎن‪ ،‬ﺣﺮص را ﻧﺒﻮد ﺗﺒ‪‬ﻊ‬

‫را‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻃﻤﻊ ﻧﺒﻮد ﻓﺮه‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫او‬

‫ﻫﻮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎي‬

‫ﻣﺲ‬ ‫ﺑﺠﺪ‪‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻟﻘﺎ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫در‬

‫آرم‬

‫ﻣﺆﻣﻨﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺑﺪ‪‬ن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫ِﻋﺸﻖ‬ ‫آن‬

‫ِ‬

‫دارد‬ ‫ﺧﺪا‪،‬‬ ‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫آن‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭘﯿﺶ ِ ﺷﯿﺦ ِ ﺣﻖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ‬

‫ﻓﺎﺳﻘﻢ‬

‫ور‬

‫ﺑﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ور ﮐﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ از ﺧﻮف‪ ‬ﺳﻘﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺣﻆ ّ ﺑﺪن‬

‫زاﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‪ ،‬ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ِ ﯾﺰدان ﺧﻮرد ﻗﻮت‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫از‬

‫ﺣﮑﻤﺘﻬﺎي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ن‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﺗﺮّه‬

‫ﺗﻮت‬

‫ﻓﻄﻦ‬

‫ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ﮔﻮي و‪ ،‬ﮐﻢ ﺧﻮاﻧﺶ ﺑﺪ‪‬ن‬

‫وآﻧﮕﺎه‬

‫ﻣ‪‬ﺰد؟‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫دزد؟‬

‫و‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‪‬‬

‫ﮐﻮر‬

‫‪770‬‬

‫ِ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﻮﺗﻤﻦ‪،‬‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫وآﻧﮕﺎه‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﺮّه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺰد او ﯾﮑﺴﺎن ﺷﺪه ﺑ‪‬ﺪ ﺧﺎك و زر‬

‫زر ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮐﻪ ﻧﺒ‪‬ﺪ ﺟﺎن را ﺧﻄﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ و ﮔﺮگ و د‪‬د از او واﻗﻒ ﺷﺪه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺷﺪﺳﺖ از ﺧﻮي ﺣﯿﻮان ﭘﺎك ﭘﺎك‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ز ﻋﺸﻖ و ﻟﺤﻢ و ﺷﺤﻤﺶ زﻫﺮﻧﺎك‬

‫ِ‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫د‪‬د‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﭘﯿﺶ ِ ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ور ﺧﻮرد ﺧﻮد ﻓﯽ اﻟﻤﺜﻞ دام و د‪‬د‪‬ش‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺸﺪش‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﺷﺪ ﻣﺄﮐﻮل ِﻋﺸﻖ‬

‫دو ﺟﻬﺎن ﯾﮏ داﻧﻪ ﭘﯿﺶ ِ ﻧﻮل ِﻋﺸﻖ‬ ‫ﭼﺮَد؟‬

‫زﻫﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻟﺤﻢ‬

‫د‪‬د‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ِﻋﺎﺷﻖ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫رﯾﺰ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﯿﮏ‪‬‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫داﻧﻪ اي‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮ ﻣﺮغ را ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮرد؟‬ ‫َﻟﻌﻞّ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﺟ‪‬ﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﻨﺪه‪،‬‬

‫آزادي‬

‫ﺑﻨﺪه‪،‬‬

‫داﯾﻢ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫دارد‬ ‫و‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ز‬

‫ادرار‬

‫در ﻧﮕﻨﺠﺪ ﻋﺸﻖ در ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﯿﺪ‬ ‫ﻗﻄﺮه‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫را‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺿﺪ‪ّ‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪،‬‬

‫اﺳﺐ‬

‫را‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫آزادي‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻟﺤﻢ‬

‫ﮐﺎﻫﺪان‬

‫ﺷﻮي‬

‫او‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫درﯾﺎﺋﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻗﻌﺮش‬

‫ﺷﻤ‪‬ﺮد‬

‫ﻫﻔﺖ درﯾﺎ ﭘﯿﺶ آن ﺑﺤﺮ اﺳﺖ ﺧُﺮد‬

‫ﻓﻼن‬

‫زﻣﺎن‬

‫رو‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫‪ .119‬در ﻣﻌﻨﯽ ﻟﻮﻻك ﻟﻤﺎ ﺧﻠﻘﺖ‪ ‬اﻻﻓﻼك‬ ‫ﺷﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﯿﺨﯽ ﮔﺪاي ﮐﻮ ﺑﻪ ﮐﻮ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‪‬‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺳﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﮑﺎف‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻟﺮزاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد ﻋﺸﻖ ِ ﭘﺎك‬ ‫در‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬او‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪان‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻢ‬

‫ﻣﻨﻔﻌﺘﻬﺎي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻮه‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫را‬

‫اﻓﻼك‬

‫را؟‬

‫ﻓﻬﻤﯽ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ِ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ِ‬ ‫ز‬

‫وﺟﻮدي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻋﻠﻮ‪‬‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫آن ﭼﻮ ﺑﯿﻀﻪ ﺗﺎﺑﻊ آﯾﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻮ ﻓﺮخ‬ ‫ﺑﻮﺋﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﺷﻮي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫ﺧﺎك را ﻣﻦ ﺧﻮار ﮐﺮدم ﯾﮏ ﺳﺮي‬ ‫ﻧﻮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫راﺳﯿﺎت‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آن ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ‪ ،‬و اﯾﻦ ﻧﻘﺶ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﺳﺒﺰي‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺒﺎل‬

‫و‬

‫ﺧﺎر‬

‫ِ‬

‫ﺗﺸﺒﯿﻬﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫آن‬

‫آن دل ِ ﻗﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﺶ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬ ‫در‬

‫ﺗﺼﻮر‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫دادﻣﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻓﺮد‬

‫ز‬

‫ﺧﺎك‬

‫از‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮ او را ز اﻧﺒﯿﺎ ﺗﺨﺼﯿﺺ ﮐﺮد‬

‫ذلّ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‪‬‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫دادﯾﻢ‬

‫اﺑﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ ِﻋﺸﻖ ِ او ﺧﺪا "ﻟﻮﻻك" ﮔﻔﺖ‬

‫ِﻋﺸﻖ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻻ‬

‫اﺗﻘﻮا‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫آن‬ ‫‪771‬‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫را‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬ ‫ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬ ‫ﻧ‪‬ﻪ‪،‬‬

‫ﻧﻔﯿﺶ‬

‫ﺗﺮ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫راﻧﺪﻧﺪ‬ ‫ﻣﺪان‬

‫‪ .120‬رﻓﺘﻦ آن ﺷﯿﺦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ اﻣﯿﺮي ﺑﻬﺮ ﮐﺪﯾﻪ روزي ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﺎ زﻧﺒﯿﻞ ﺑﻪ اﺷﺎرت ﻏﯿﺒﯽ‪ ،‬و ﻋﺘﺎب‬ ‫ﮐﺮدن اﻣﯿﺮ او را ﺑﺪان وﻗﺎﺣﺖ‪ ،‬و ﻋﺬر آوردن ﺷﯿﺦ اﻣﯿﺮ را‬

‫ﺷﯿﺦ روزي ﭼﺎر ﮐﺮّت‬ ‫در‬

‫ﭼﻮن ﻓﻘﯿﺮ‬

‫َﮐﻔـَﺶ زﻧﺒﯿﻞ و "ﺷﯽ ء ﷲ" زﻧﺎن‬ ‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻧﻌﻠﻬﺎي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺠﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎي‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮن اﻣﯿﺮش دﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬اي وﻗﯿﺢ‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺖ‬

‫ﺷﺤﯿﺢ‬

‫اي ﺧﺲ ِ ﺑﯽ ﺷﺮم‪ ،‬ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ؟‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ رزق ِ دو ﺗﻮ؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﻐﺮي و‪ ،‬ﭼﻪ روي اﺳﺖ و‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬

‫ﺣﺮﻣﺖ‬

‫و‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻏﺎﺷﯿﻪ‬

‫ﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ِ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐﻠﯽ را ﮐﻨﺪ ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺳﺮ‬

‫ﺷﯿﺦ‪،‬‬ ‫آب‬

‫اي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺪاﯾﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫روزي‬

‫ﻧﺪﯾﺪم‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﭼﺎر‬

‫آﺋﯽ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﮔﺪا‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺒﺎﺳﯽ‬

‫زﺷﺖ‬

‫آورده‬

‫اي؟‬

‫دﺑﺲ‬ ‫ﺧﻤﻮش‬

‫ز آﺗﺸﻢ آﮔﻪ ﻧﻪ اي‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺠﻮش‬

‫ﺑﻬﺮ ِ ﻧﺎن در ﺧﻮﯾﺶ ﺣﺮص ار دﯾﺪﻣﯽ‬

‫ا‪‬ﺷﮑﻢ‬

‫ﺧﻮاره‬

‫را‬

‫ﺑﺪرﯾﺪﻣﯽ‬

‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‪ ،‬از ﺳﻮز ِ ﻋﺸﻖ ِ ﺟﺴﻢ ﭘﺰ‬

‫در‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫رز‬

‫ﺗﺎ ز ﺑﺮگ‪ ‬ﺧﺸﮏ و ﺗﺎزه ﺧﻮردﻧﻢ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫دوش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻋﺒﺎس‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﻠﺤﺪ را ﻣﺒﺎد اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ِ ﻧﺤﺲ‬

‫اﻣﯿﺮا‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﭼﯿﺰي‪،‬‬

‫ﻧﺎﻣﻢ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬ ‫رﻧﮓ‪‬‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫در‬

‫ﺣﺠﺎبِ‬

‫ﺑﻮاﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮﺳ‪‬ﺮي‬

‫در‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻮي‬

‫را‬

‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻫﯿﺌﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻏﯿﺮت ﮐﺮد و ﺧﻮد را در ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ روز اﺳﺘﺎره دﯾﺪ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫زﯾﻦ ﮔﺬر ﮐﻦ‪ ،‬ﭘﻨﺪ‪ ‬ﻣﻦ ﺑﭙﺬﯾﺮ ﻫﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ِ ﻋﺸﻖ ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﺎزك ﮔﺸﺘﻪ و ﺟﺎن در رﺻﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺘﻮان ﮔﻔﺖ اﯾﻨﺪم ﻋﺬر ﺧَﻮد‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺧﺮاش‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‬

‫زﯾﺮﮐﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫وﻗﺖ‬ ‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻧﯿﺮﻧﺠﺎت‬ ‫ﮐﻮﺷﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﮑﺎن‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‪‬‬

‫آن‬

‫و‬ ‫ِ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫را‬ ‫ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫درﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﻖّ‬

‫اﻟﻤﻌﺮﻓﻪ‬

‫اﻗﺮان‬ ‫ز‬ ‫رو‬

‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ِ‬

‫ﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﺸﯿﺪ؟‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻧﯽ‪ ،‬ﮔﻤﺎﻧﯽ ﺑ‪‬ﺮده اي ﺗﻮ زﯾﻦ ﻧﺸﺎط‬

‫ﺣﺰم‬

‫را‬

‫واﺟﺐ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺟﺎﯾﺰ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﺴﺘﺤﯿﻞ‬

‫اﯾﻦ وﺳﻂ را ﮔﯿﺮ در ﺣﺰم‪ ،‬اي دﺧﯿﻞ‬

‫ﻣﮕﺬار‬

‫‪ .121‬ﮔﺮﯾﺎن ﺷﺪن اﻣﯿﺮ از ﻧﺼﯿﺤﺖ‪ ‬ﺷﯿﺦ و ﻋﮑﺲ ِ ﺻﺪق ِ او ﺑﺮ وي زدن و اﯾﺜﺎر ﮐﺮدن ﻣﺨﺰن ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ و اﺳﺘﻌﺼﺎم ﺷﯿﺦ و ﻗﺒﻮل ﻧﺎﮐﺮدن و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ اﺷﺎرﺗﯽ ﻧﯿﺎرم ﺗﺼﺮف ﮐﺮدن‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪ در ﺷﺪ ﻫﺎي ﻫﺎي‬

‫اﺷﮏ‪ ،‬ﻏﻠﻄﺎن ﺑﺮ ر‪‬خ او‪ ،‬ﺟﺎي ﺟﺎي‬

‫زد‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭘﺰد‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺑﺮ دل ِ داﻧﺎ زﻧﺪ؟‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺻﺪق‬

‫او‬

‫ﺻﺪق‬

‫ِﻋﺎﺷﻖ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺮ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫‪772‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫د‪‬م ﻃﺮﻓﻪ‬

‫دﯾﮕﯽ ﻣﯽ‬

‫ﺻﺪق ِ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﺼﺎ و ﮐﻮه زد‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺟﻤﺎل ِ ﻣﺎه زد‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رو ﺑﻪ رو آورده ﻫﺮ دو در ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‪،‬‬

‫ِ اﺣﻤﺪ‬

‫ﺻﺪق‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫درﯾﺎي‬

‫اﺷﮑﻮه‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬رﺧﺸﺎن‬ ‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫راه زد‬ ‫ﻫﻢ ﻓﻘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺮ او را ﮐﻪ‪ :‬ﺧﯿﺰ اي ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ از ﺧﺰاﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ آن ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﺖ ﻣﯿﻞ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻦ‪ ،‬ﺧﻮد ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﭼﯿﺰي ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻦ‬ ‫دﺧﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زد‬

‫ﻧﺪادﻧﺪم‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﺳﺘﺤﻘﺎق‬

‫ﻣﻦ ز ﺧﻮد ﻧﺘﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﺮدن ﻓﻀﻮل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫آن‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻬﺮه‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫داري‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫د‪‬ﺧﯿﻼﻧﻪ‬ ‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺻﺎدق‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﺻﺎدق ﺑﻮد و‪ ،‬ﺑﯽ ﻏﻞ ﺑﻮد و ﺧﺸﻢ‬

‫ﺷﯿﺦ را ﻫﺮ ﺻﺪق ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﺑﺨﻮاه‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ‬ ‫ﮔﺪاﯾﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫از‬

‫داده‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺪاﯾﺎﻧﻪ‬

‫ورﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺑﺮو‬ ‫اﻣﻮال‬

‫ﭘﺮواﺳﺘﯿﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫‪ .122‬اﺷﺎرت آﻣﺪن از ﻏﯿﺐ ﺑﻪ ﺷﯿﺦ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﺑﺴﺘﺪي و دادي‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺑﺪه‬

‫و ﻣﺴﺘﺎن‪ .‬دﺳﺖ در زﯾﺮ ﺣﺼﯿﺮ ﻣﯿﮑﻦ ﮐﻪ آن را ﭼﻮن اﻧﺒﺎن اﺑﻮ ﻫﺮﯾﺮه ﮔﺮداﻧﯿﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﯽ ﻋﺎﻟﻤﯿﺎن را ﯾﻘﯿﻦ ﺷﻮد ﮐﻪ وراي اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎك ﺑﻪ ﮐﻒ ﺑﮕﯿﺮي زر ﺷﻮد‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮده در‬ ‫آن آﯾﺪ‪ ،‬زﻧﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺤﺲ اﮐﺒﺮ در آن آﯾﺪ‪ ،‬ﺳﻌﺪ‪ ‬اﮐﺒﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﻔﺮ اﯾﻤﺎن ﺷﻮد‪ ،‬زﻫﺮ ﺗﺮﯾﺎق ﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫داﺧﻞ اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺧﺎرج‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻮق و ﻧﻪ ﺗﺤﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﻪ ﻣﻨﻔﺼﻞ‪ ،‬ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪ‪ ،‬و ﻫﺮ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ او را ﻫﺰار اﺛﺮ و ﻧﻤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺻﻨﻌﺖ دﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ‪ ،‬و ﻏﻤﺰة ﭼﺸﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و ﻓﺼﺎﺣﺖ زﺑﺎن‬ ‫ﺑﺎ زﺑﺎن‪ ،‬ﻧﻪ داﺧﻞ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﺎرج‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﺘﺼﻞ و ﻧﻪ ﻣﻨﻔﺼﻞ‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره‬

‫ﺗﺎ دو ﺳﺎل اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮد آن ﻣﺮد‪ ‬ﮐﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‬

‫اﻣﺮ آﻣﺪش از ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﯿﺪه‪ ،‬وﻟﯽ از ﮐﺲ ﻣﺨﻮاه‬

‫ﺑﺪادﯾﻤﺖ‬

‫دﺳﺘﮕﺎه‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ از ﺗﻮ‪ ،‬از ﯾﮏ ﺗﺎ ﻫﺰار‬

‫دﺳﺖ در زﯾﺮ ﺣﺼﯿﺮت ﮐﻦ ﺑﺮ آر‬

‫ﺑﺪ‪‬ه‬

‫در ﮐﻒ‪ ‬ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﺎك ﮔﺮدد زر‪ ،‬ﺑﺪه‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪت ﺑﺪه‪ ،‬ﻣﻨﺪﯾﺶ از آن‬

‫داد‪ ‬ﯾﺰدان را ﺗﻮ ﺑﯿﺶ از ﺑﯿﺶ دان‬

‫ﻧﻪ ﺗﺤﺴﯿﺮ و ﻧﻪ ﮐﻢ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻫﯿﻦ‪ ،‬ز ﮔﻨﺞ ِ رﺣﻤﺖ‪ ‬ﺑﯽ ﻣﺮّ‬ ‫در ﻋﻄﺎي ﻣﺎ‬ ‫دﺳﺖ‪،‬‬

‫زﯾﺮ‬

‫ُﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻮرﯾﺎ‬

‫اي‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫روي‬

‫ﺣﺴﺮت‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﻮش‬

‫ِ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﭘﺲ ز زﯾﺮ ﺑﻮرﯾﺎ ﭘ‪‬ﺮ ﮐﻦ ﺗﻮ ﻣﺸﺖ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺳﺎﺋﻞ ِ اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ از اﺟﺮ ِ ﻧﺎﻣﻤﻨﻮن ﺑﺪ‪‬ه‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻮﻫﺮ ِ ﻣﮑﻨﻮن‬

‫ﺑﺪ‪‬ه‬

‫رو "ﯾﺪ‪ ‬اﷲِ ﻓَﻮ‪‬قَ أَﯾﺪ‪‬ﯾﻬِﻢ‪ " ‬ﺗﻮ ﺑﺎش‬ ‫وام داران را ز‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﻋﻬﺪه‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﮔﺰاﻓﻪ رزق ﭘﺎش‬

‫وا رﻫﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎران ﺳﺒﺰ ﮐﻦ ﻓﺮش ِ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ز ﮐﯿﺴﮥ رب‪ ِ ‬دﯾﻦ‬

‫ﮐﺎرش‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪادي زر‬ ‫‪773‬‬

‫زر‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﺷﺪي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺣﺎﺗﻢ‬

‫ﮐﻔﺶ‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫ﻃﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﺻﻔﺶ‬

‫در‬

‫‪ .123‬داﻧﺴﺘﻦ ﺷﯿﺦ ﺿﻤﯿﺮ ﺳﺎﺋﻼن را ﺑﯽ ﮔﻔﺘﻦ و داﻧﺴﺘﻦ ِ ﻗﺪر وام ِ وام داران ﺑﯽ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫اﯾﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ُاﺧﺮج ﺑﺼﻔﺎﺗﯽ اﻟﯽ ﺧﻠﻘﯽ ﻓﻤﻦ ﯾﺮاك ﻓﻘﺪ رآﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ او‪ ،‬روﺷﻦ ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺑﺪادي‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫و‬

‫وام‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‬

‫دار‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ در دل داﺷﺘﯽ آن ﭘ‪‬ﺸﺖ ﺧﻢ‬

‫ﻗﺪر ِ آن دادي‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺴﯿﺎر و ﻧﻪ ﮐﻢ‬

‫او‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫او‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫داﻧﺴﺘﯽ‬ ‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫اﻧﺪر آن ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ِ ﯾﺰدان‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫اي‬

‫دارد؟‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ از ﮐﺪﯾﻪ‪ ،‬ﻣﺜﺎل ِ ﺟﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺧﯿﺎل ِ وﺻﻞ ِ او‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻦ روﻓﺘﻢ از ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ام ﭘ‪‬ﺮ ﮔﺸﺖ از ﻋﺸﻖ ِ اﺣﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آن ِ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻮد ﻋﮑﺲ ِ ﮔﺪا‬

‫ﮔﺮ در آﺑﯽ‪ ،‬ﻧﺨﻞ ﯾﺎ ﻋﺮﺟﻮن ﻧﻤﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫در‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺗﮓ‪‬‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آب‬ ‫آب‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫او‬ ‫ار‬

‫از‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﻗﺬر‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻧﺨﻠﮥ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﺪ آن ﻧﻘﺶ‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫در‬

‫ﺗﻨﻘﯿﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﺷﺮط‬ ‫اﻣﯿﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺟﻮي‬ ‫ِ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫رو‬

‫ﺟﺰ ﮔ‪‬ﻞ آﺑﻪ در ﺗﻨﺖ ﮐﻮ؟ اي ﻣﻘﻞّ‬

‫آب ﺻﺎﻓﯽ ﮐﻦ ز ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬اي ﺧﺼﻢ ِ دل‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ آﻧﯽ ﻫﺮ دﻣﯽ‪ ،‬ﮐﺰ ﺧﻮاب و ﺧﻮر‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺧﺎك‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﯾﺰي‬

‫ﺟﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .124‬ﺳﺒﺐ داﻧﺴﺘﻦ ﺿﻤﯿﺮﻫﺎي ﺧﻠﻖ‬

‫ﭼﻮن درون ِ آب از آﻧﻬﺎ ﺧﺎﻟﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻋﮑﺲ روﻫﺎ از ﺑﺮون در آب ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫را‬

‫ﭘﺲ ﻣﺼﻔﺎ ﮐﻦ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫درون‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺼﻔﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﺷﺪه‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘ‪‬ﺮ از دﯾﻮ و ﻧﺴﻨﺎس و د‪‬د‪‬ه‬ ‫ﺑ‪‬ﺮي؟‬

‫در ﺧﺮي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ز‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﻤﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻼﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد در زﻫﺪ‪ ‬ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت‬

‫از‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺮ‪ ،‬از اﺳﺘﯿﺰه ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﮐﺞ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬ ‫ﺑﺮوب‬

‫ﺳﺮ‬ ‫از‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ارواح‬

‫ﻣﺴﯿﺤﺎ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮزﻧﺪ؟‬

‫دروﻧﻪ‬

‫روﻓﺘﻦ‬

‫ز‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺑﺮون‬

‫‪ .125‬ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن ﻣﮑﺮ روﺑﺎه و زﺑﻮن ﺷﺪن ﺧﺮ از ﺣﺮص‬

‫ﺧﺮ ﺑﺴﯽ ﮐﻮﺷﯿﺪ و او را دﻓﻊ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺟﻮع اﻟﮑﻠﺐ ﺑﺎ ﺧﺮ ﺑﻮد ﺟﻔﺖ‬ ‫رﻏﯿﻒ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪ ﺣﺮص و ﺻﺒﺮش‪ ،‬ﺷﺪ ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮔﻠﻮﻫﺎ‬

‫ز آن رﺳﻮﻟﯽ ﮐﺶ ﺣﻘﺎﯾﻖ داد دﺳﺖ‬

‫"ﮐﺎد‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫‪774‬‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ان‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬ ‫ﯾﮑﻮن‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﮐﻔﺮ"‬

‫ِ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد آن ﺧﺮ ﻣﺠﺎﻋﺖ را اﺳﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﮑﺮ اﺳﺖ ﯾﮑﺮه ﻣ‪‬ﺮده ﮔﯿﺮ‬

‫رﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ ام‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺟﻮع‪،‬‬

‫ﻋﺬابِ‬

‫وا‬

‫ﺑﺎري‬

‫ﮔﺮ ﺣﯿﺎت اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﮔﺮ ﺧﺮ اول ﺗﻮﺑﻪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧَﻮرد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﺮص‪ ،‬ﮐﻮر و اﺣﻤﻖ و ﻧﺎدان ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ آﺳﺎن ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺟﺎن ِ ﺧﺮان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش‬

‫ﺟﺎن ِ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎوﯾﺪان‬

‫ﺷﻘﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺨﻠﺪ‬

‫ﮔﺮددت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺣﻤﻘﺎن‬ ‫آبِ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫روز‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫اﺟﻞ‪،‬‬

‫ِ‬ ‫از‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﺟﺎودان‬ ‫اﺣﻤﻘﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪت‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮ او از ﻏﯿﺐ ﺟﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻧﺶ‪ ،‬ﻓﻀﻞ‪ ،‬ﺑﯽ روزي ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻪ ﮔﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺟﻮﻋﯽ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻮع‪،‬‬

‫رازق‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‬

‫ﺟﺮأت‬

‫ﺧﺮي‬

‫ﺧﺒﻄﯽ‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ِ‬

‫رﻧﺞ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﻀﻪ‬

‫آرد‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫‪ .126‬در ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺟﻮع و اﺣﺘﻤﺎ‬ ‫رﻧﺞ ِ ﺟﻮع اوﻟﯽ ﺑﻮد ﺧﻮد ز آن ﻋﻠﻞ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻔﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺻﺪ ﻧﻔﻊ و ﻫﻨﺮ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﺟﻮع‪،‬‬

‫رﻧﺠﻬﺎ‬

‫ﺟﻮع‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺟﻮع‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﺎﮐﯿﺰه‬

‫ﺧﺎﺻﻪ در ﺟﻮع اﺳﺖ‬

‫داروﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺟﻮع در ﺟﺎن ﻧ‪‬ﻪ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮارش ﻣﺒﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﺟﻮع‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮش‪ ،‬از ﻣﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺧﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫رد‬

‫‪ .127‬ﺗﻤﺜﯿﻞ در ﺻﺒﺮ و ﻗﻨﺎﻋﺖ‬ ‫ﻓﺨﻔﺮه‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ‪ :‬ﭼﻮن ﺑﺪﯾﻦ داري ﺷﺮه؟‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻮع از ﺻﺒﺮ ﭼﻮن دو ﺗﺎ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎن ِ ﺟﻮ در ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺣﻠﻮا ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮرم‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﻮع‬

‫ﻧﺎن‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﺒﻮرم‬

‫ﺻﺒﺮي‪،‬‬

‫ﻻ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺲ را زﺑﻮن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻋﻠﻒ زارﯾﺴﺖ‪ ،‬ز اﻧﺪازه ﺑﺮون‬

‫ﺟﻮع‪ ،‬ﻣﺮ ﺧﺎﺻﺎن ﺣﻖ را داده اﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮﻧﺪ از ﺟﻮع‬

‫ﺷﯿﺮ ِ زورﻣﻨﺪ‬

‫ﺟﻮع ﻫﺮ ﺟﻠﻒ‪ ‬ﮔﺪا را ﮐﯽ دﻫﻨﺪ؟‬

‫ﭼﻮن ﻋﻠﻒ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺶ او ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ارزاﻧﺌﯽ‬

‫ﻧﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد اﻧﺪر ﺳﺮ ﺗﻮ را ﺟﺰ ﻓﮑﺮ ِ ﻧﺎن‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﭼﯿﺴﺘﺖ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻮع‬

‫ﻣﺮﻏﺎب‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺎﻃﺮت‬

‫ﺟﺰ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫زﯾﺴﺘﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‪،‬‬

‫آن‬

‫‪ .128‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮﯾﺪي ﮐﻪ ﺷﯿﺦ از ﺣﺮص و ﺿﻤﯿﺮ او آﮔﺎه ﺷﺪ و او را ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮد ﺑﺮ زﺑﺎن و در‬ ‫ﺿﻤﻦ ﻧﺼﯿﺤﺖ‪ ‬ﻗﻮت‪ ‬ﺗﻮ‪‬ﮐﻞ ﺑﺨﺸﯿﺪش‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ‬

‫ﺳﻮي ﺷﻬﺮي‪ ،‬ﻧﺎن در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﺦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﯾﺪي‪ ،‬ﺑﯽ درﻧﮓ‬ ‫‪775‬‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺗﺮس ِ ﺟﻮع و ﻗﺤﻂ‪ ،‬در ﺟﺎن ِ ﻣﺮﯾﺪ‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫واﻗﺐ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺗﻮ‬

‫وآﮔﺎه‬

‫ﻏﺼﮥ‬

‫اي‬

‫ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫دوﺧﺘﯽ‬

‫دﯾﺪة‬

‫و‬

‫ﺟﻮع‪ ،‬رزق ِ ﺟﺎن ِ ﺧﺎﺻﺎن ِ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﻣﻄﺒﺦ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻧﺎن ﺑﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﺎﺳﻪ ﺑﺮ ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬ﺧﻮان ﺑﺮ ﺧﻮان ﻣ‪‬ﺪام‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻤﯿﺮي‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻨﺎن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﮐﯽ زﺑﻮن ِ ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻮ ﮔﯿﺞ ِ ﮔﺪاﺳﺖ؟‬

‫ﻓﺎرغ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او را‪ :‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﯽ در زﺣﯿﺮ؟‬

‫ِﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺸﺖ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را دارﻧﺪ ﺑﯽ ﺟﻮز و ﻣﻮﯾﺰ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫دﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﺘﻪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﻮاران‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﮐﺎي ز ﺑﯿﻢ ِ ﺑﯽ ﻧﻮاﺋﯽ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﺑﮑﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺑﻦ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺑﻦ‪،‬‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﻫﯿﻦ ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﻠﺮزان ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫رزق ِ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ز ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮل‬

‫ﮐﺎو ز ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯾﺖ داﻧﺪ‪ ،‬اي ﻓﻀﻮل‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﺻﺒﺮي ﺑ‪‬ﺪي‪ ،‬رزق آﻣﺪي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ زدي‬

‫ز ﺧﻮف‪ ‬ﺟﻮع ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫زﯾﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ و ﻣﯿﺰﻧﺪ او ﻣﻮل‬ ‫اﯾﻦ ﺗﺐ و ﻟﺮزه‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺘﺎﻧﯿﺪ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫‪ .129‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﮔﺎو ﺣﺮﯾﺺ ﮐﻪ ﻫﺮ روزه ﺻﺤﺮا را ﭘ‪‬ﺮ ﻋﻠﻒ ﺑﯿﻨﺪ و ﺑﭽﺮد ﺗﺎ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد‪ ،‬و ﺗﺎ ﻓﺮدا از‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻏﻢ روزي ﻻﻏﺮ ﮔﺮدد‪ ،‬و ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ او ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ و اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر او ﮔﺎوي اﺳﺖ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻮش دﻫﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺮا را ﭼﺮَد او ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺘﺠﺐ‬

‫ﺷﺐ ز اﻧﺪﯾﺸﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺮدا ﭼﻪ ﺧﻮرم؟‬

‫ﮔﺮدد او ﭼﻮن ﺗﺎر ِ ﻣﻮ‪ ،‬ﻻﻏﺮ ز ﻏﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آﯾﺪ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺑﯿﻨﺪ ﺳﺒﺰ دﺷﺖ‬

‫ﮐﺸﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺰﯾﺮه‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ زﻓﺖ و ﻓﺮﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺐ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺐ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻓﺖ‬ ‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ﻗﺼﯿﻞ‬

‫ﺟﻮع‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ آن را ﭼﺮد او ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫و ﻟﻤﺘﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن ﺗﻨﺶ از ﭘﯿﻪ و ﻗﻮ‪‬ت ﭘ‪‬ﺮ ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﻓﺰع‬

‫ﻣﻨﺘﺠﻊ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮرد ﻓﺮدا وﻗﺖ‪ ‬ﺧَﻮر؟‬ ‫ﻫﯿﭻ ﻧﻨﺪﯾﺸﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮف‪‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﻘﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرم زﯾﻦ ﺳﺒﺰه زار و زﯾﻦ ﭼﻤﻦ‬

‫ام‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺗﺮس و ﻏﻢ و دل ﺳﻮزي ام؟‬

‫ﺑﺎز‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺐ ﻣﯿﺸﻮد‪ ،‬آن ﮔﺎو ِ زﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ‪ ،‬آن ﮔﺎو اﺳﺖ و‪ ،‬آن دﺷﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮرد ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ؟ ﻋﺠﺐ!‬

‫ﻟﻮت‪،‬‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﻮردي و‪ ،‬ﮐﻢ ﻧﺎﻣﺪ ز ﺧَﻮر‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ‬

‫ﻟﻮت و ﭘﻮت‪ ‬ﺧﻮرده را ﻫﻢ ﯾﺎد آر‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫روزي‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫روزي‬

‫‪776‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻻﻏﺮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﯽ ﻻﻏﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬ ‫ﻏﺎﺑﺮ‬

‫رزق‬

‫آوه‪،‬‬ ‫ﺷﻮد از‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﻦ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺧﻮف‪‬‬ ‫ﺳﺎزم‬

‫و‪،‬‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﺎن‬ ‫ﻃﻠﺐ؟‬

‫ﻣﺎﺿﯽ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫زار‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﮔﺎو‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﮑﺴﻮي‬

‫را‬

‫زان ﺧﺮ و زان ﺷﯿﺮ ِ ﻧﺮ ﭘﯿﻐﺎم د‪‬ه‬

‫ﻧﻪ‬

‫‪ .130‬ﺻﯿﺪ ﮐﺮدن ﺷﯿﺮ آن ﺧﺮ را‪ ،‬و ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪن ﺷﯿﺮ از ﮐﻮﺷﺶ‪ ،‬رﻓﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺗﺎ آب ﺧﻮرد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎز‬ ‫آﻣﺪن ﺷﯿﺮ ﺟﮕﺮﺑﻨﺪ و دل و ﺟﮕﺮ ﻧﯿﺎﻓﺖ‪ ،‬از روﺑﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﮐﻮ دل و ﺟﮕﺮ؟ روﺑﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ او را‬ ‫دل و ﺟﮕﺮ ﺑﻮدي آﻧﭽﻨﺎن ﺳﯿﺎﺳﺘﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد آن روز‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﺰار ﺣﯿﻠﻪ ﺟﺎن ﺑ‪‬ﺮده‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎز‬ ‫آﻣﺪي؟ ﻟَﻮ‪ ‬ﮐُﻨﱠﺎ ﻧَﺴ‪‬ﻤ‪‬ﻊ‪ ‬أَو‪ ‬ﻧَﻌ‪‬ﻘ‪‬ﻞُ ﻣﺎ ﮐُﻨﱠﺎ ﻓ‪‬ﯽ أَﺻ‪‬ﺤﺎبِ اﻟﺴ‪‬ﻌ‪‬ﯿﺮِ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد ﺧﺮ را روﺑﻬﮏ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ِ ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﺎره‬

‫آن ﺳﻠﻄﺎن ِ د‪‬د‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪ از ﮐﻮﺷﺶ‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫آﺑﯽ‬

‫روﺑﻬﮏ ﺧﻮرد آن ﺟﮕﺮ ﺑﻨﺪ و دﻟﺶ‬

‫آن زﻣﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺷﺪ ﺣﺎﺻﻠﺶ‬

‫ﺷﯿﺮ ﭼﻮن وا ﮔﺸﺖ از ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻪ ﺧَﻮر‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ دل از ﺧﺮ‪ ،‬ﻧﻪ دل ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﮕﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ را‪ :‬ﺟﮕﺮ ﮐﻮ؟ دل ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﻮدي ورا دل ﯾﺎ ﺟﮕﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫آن‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺠﺎ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫آﻣﺪي‬

‫دﮔﺮ؟‬

‫ِ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫و آن ز ﮐﻮه اﻓﺘﺎدن از ﻫﻮل ِ ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﮔﺮ ﺟﮕﺮ ﺑﻮدي و را‪ ،‬ﯾﺎ دل ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آﻣﺪي؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﻧﻮر‬ ‫آن ز‪‬ﺟﺎﺟﯽ ﮐﺎو‬ ‫ﻻ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺷﺶ‬

‫ِ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫دل‪ ،‬دل ﻧﯿﺴﺖ آن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ روح‪ ،‬ﺟﺰ ﮔ‪‬ﻞ ﻧﯿﺴﺖ آن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮل و ﻗﺎروره ﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻨﺪﯾﻠﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺷﯿﺸﮥ‬

‫ﺳﻔﺎل‬

‫اﻻ‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻧﻮر ِ ﻣﺼﺒﺎح اﺳﺖ‬ ‫در‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫را‬

‫دو‬

‫ﻧﻮر‬

‫داد‪‬‬

‫ﻇﺮف‬ ‫ﻗﻨﺪﯾﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫اﻋﺘﺪاد‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫اﻋﺪاد‬

‫ﻧﻮرﺷﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫و‬

‫آن ﺟﻬﻮد‪ ،‬از ﻇﺮﻓﻬﺎ ﻣﺸﺮك ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر دﯾﺪ آن ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﺪرك ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روح‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻇﺮف‬

‫اﻓﺘﺪ‪،‬‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﭘﺲ دو ﺑﯿﻨﺪ ﺷﯿﺚ را و ﻧﻮح را‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آﺑﺶ ﻫﺴﺖ ﺟﻮ ﺧﻮد آن ﺑﻮد‬

‫آدﻣﯽ‬

‫آن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو را‬

‫ﺻﻮرﺗﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدة‬

‫ﮐﺸﺘﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺮداﻧﻨﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﺎﻧﻨﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻬﻮﺗﻨﺪ‬

‫‪ .131‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن راﻫﺐ ﮐﻪ ﺑﺮوز روﺷﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ در ﻃﻠﺐ آدﻣﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ روز‬

‫ِﮔﺮد ﻫﺮ ﺑﺎزار‪ ،‬دﻟﺶ ﭘ‪‬ﺮ ﻋﺸﻖ و ﺳﻮز‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﺮ دﮐﺎن؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﺠﻮﺋﯽ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﺎ ﭼﺮاغ؟‬

‫در ﻣﯿﺎن روز ِ روﺷﻦ ﭼﯿﺴﺖ ﻻغ؟‬ ‫دﻣﯽ‬

‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮﻟﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺮدي؟‬

‫او‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‪:‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎي‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﯽ‬

‫از‬

‫ﺣﯿﺎت‪‬‬

‫آن‬

‫ﺳﻮ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﻢ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫و‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫‪777‬‬

‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫اي‬

‫داﻧﺎي‬

‫ام‬ ‫ﺣ‪‬ﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮاﻫﻢ ﻣ‪‬ﺮد ﺑﺮ ﺟﺎدة دو ر‪‬ه‬

‫در‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺧﺸﻢ و وﻗﺖ‪ ‬ﺷﻬﻮت‪ ،‬ﻣﺮد ﮐﻮ؟‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﮐﻮ در اﯾﻦ دو ﺣﺎل ﻣﺮدي در ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫ﻓﺮﻋﯽ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫دﯾﮕﻬﺎي‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﻗﺪر‬

‫اﺻﻠﯽ‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻋﻄﺎرد‬

‫را‬

‫ﭼﺎره‬

‫را‬

‫آب‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺣﺪﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﺣﮑﻢ ِ ﺧﺪاﺋﯽ‪ ،‬ﻧﯿﮏ ﻧﯿﮏ‬ ‫اﺣﮑﺎم‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫ِ‬ ‫اﺑﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫را‬

‫ﺧﺎره‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺧﺎم ِ ﺧﺎﻣﯽ‪ ،‬ﺧﺎم ِ ﺧﺎﻣﯽ‪ ،‬ﺧﺎم ِ ﺧﺎم‬ ‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫آبِ‬

‫ﺟﻮ‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫را‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮش‬

‫اﻧﺪر آﺗﺶ ﻫﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﻦ ﺑﻪ ﻫﻮش‬

‫را‬

‫در‬

‫ﻣﮑﺮﻣﺖ‬

‫دادﻣﺖ‬

‫اﯾﻮب‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﺧﻮد ﻣﮑﻦ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻈﺮ‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫دادن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬وﻟﯿﮏ‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫را‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﻼﻣﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﮔﺮدش ِ ﮐﻒ را ﭼﻮ دﯾﺪي ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ ﮐﻒ را دﯾﺪ‪ ،‬ﺳ‪‬ﺮ ﮔﻮﯾﺎن ﺑﻮد‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫دل‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ ﮐﻒ را دﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ در ﺷﻤﺎر‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ ﮐﻒ را دﯾﺪ‪ ،‬در ﮔﺮدش ﺑﻮد‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ ﮐﻒ را دﯾﺪ‪ ،‬ﮔﺮدد ﻣﺴﺖ‪ ‬او‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫درﯾﺎ‬

‫آﻧﮑﻪ ﮐﻒ را دﯾﺪ‪ ،‬آﯾﺪ در ﺳﺨﻦ‬

‫واﻧﮑﻪ درﯾﺎ دﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺪ ﺑﯽ ﻣﺎ و ﻣﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮدش‬

‫ﻣﻮﺋﯿﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﮐﻒ‬

‫را‬

‫را‬

‫ِ‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫را‬

‫دوﻻب‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺮي‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﮐﻦ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﯿﺮآب را‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﺮدش‬ ‫دﯾﺪي‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﻓﺮع‬

‫اي ﻗﺮاري داده ره را‬ ‫ﭼﻮن‬

‫دواﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎﺋﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ره‬

‫و‬

‫اﺻﻞ‬

‫را‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﺷﺮه‬

‫ﻧﯿﺘﻬﺎ‬

‫ﭘﯿﮑﺎرش‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺎﻟﻮده‬

‫آن‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬ ‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻏﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دارش‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﺮق‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫آﺳﻮده‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﻫﻮ‬

‫‪ .132‬دﻋﻮت ﮐﺮدن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﻣ‪‬ﻐﯽ را ﺑﻪ دﯾﻦ اﺳﻼم و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او‬ ‫ﻣﺮ ﻣ‪‬ﻐﯽ را ﮔﻔﺖ ﻣﺮدي‪ :‬ﮐﺎي ﻓﻼن‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬ ‫اﯾﻤﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ور‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬ ‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﺒﺎش‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻮﻗﻦ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ رﻫﺪ از دﺳﺖ‪ ‬دوزخ ﺟﺎن ِ ﺗﻮ‬ ‫و‬

‫ﮐﻨﺸﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زورﻣﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻧﻔﺲ ِ ﻧﺤﺲ و آن ﺷﯿﻄﺎن ِ زﺷﺖ‬

‫ﻣﯿﮑ‪‬ﺸﻨﺪت‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﻨﺼﻒ‪ ،‬ﭼﻮ اﯾﺸﺎن ﻏﺎﻟﺒﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺎر او ﺧﻮاﻫﻢ ﺑ‪‬ﺪ‪‬ن‬

‫از‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﯾﺎر‬

‫آن ﻃﺮف اﻓﺘﻢ‬

‫ﮐﺎو ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬ ‫‪778‬‬

‫ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺟﺎذب اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از ﻣﻦ ﺻﺪق ِ زﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﺶ ﭼﻪ ﺳﻮد؟ ﭼﻮن ﭘﯿﺸﺶ ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ و ﺷﯿﻄﺎن ﺧﻮاﻫﺶ ﺧﻮد ﭘﯿﺶ ﺑ‪‬ﺮد‬

‫و آن ﻋﻨﺎﯾﺖ ﻗﻬﺮ ﮔﺸﺖ و ﺧُﺮد و ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫اﻧﺪر او ﺻﺪ ﻧﻘﺶ ِ ﺧﻮش اﻓﺮاﺧﺘﯽ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫دﯾﮕﺮي آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺮ آن را ﺳﺎﺧﺖ‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪن‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﯽ‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﯾﺎ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻓﯿﺪي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭼﺎرة‬

‫ﺳﺮاﺋﯽ‬

‫ﮐﺮﺑﺎس‬

‫ﺟﺎي‬

‫آن‬

‫ﮐﺮﺑﺎس‪،‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺧﺼﻢ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺴﺎزي‬

‫ﺧﻮش‬

‫از‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫رﻏﻢ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِﻣﻦ؟‬

‫ﺟﺰ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺮﺑﺎس‬ ‫ِ‬

‫را‬ ‫آن‬

‫راي‬

‫ﺷﻠﻮار‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﮔﺮ زﺑﻮن ﺷﺪ‪ ،‬ﺟ‪‬ﺮم آن ﮐﺮﺑﺎس ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫آﻧﮑﻪ او ﻣﻐﻠﻮبِ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﻧﺎﺧﻮاه‪ ‬وي‬

‫ﺑﺮ وي ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﺧﺎر ﺑ‪‬ﻦ در ﻣﻠﮏ و ﺧﺎﻧﮥ او ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻢ ﺧُﻠﻖ ﮔﺮدم‪ ،‬ﻣﻦ ار ﺗﺎزه و ﻧﻮ‪‬م‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاه‪‬‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻨﮓ‪‬‬

‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻣﻠﮑﺖ‪‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﺎﺧﻮاه‪ ‬او‬

‫او‬

‫را‬

‫دﻓﻊ او ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻨﺪة‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺒﺎدا‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﷲ‬

‫ﺗﺴﺨﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧ‪‬ﯿﻢ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬ ‫"اﯾﺶ‬

‫او‬

‫ﻣﻠﮑﺖ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‪ ،‬ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﻏﺼ‪‬ﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻣﺮاد‬ ‫ﺷﺎء‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﷲ‬

‫ﮐﺎن"‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا اﯾﻦ ﻇﻦ ﺑ‪‬ﺮَم‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺷﺎء‬

‫د‪‬م‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫وي‬

‫زدن‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﺶ‬

‫ﮐﺎﻓﺮم‬

‫و رﻏﻢ ِ او‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺮو‬

‫دﯾﻮ‬

‫او‬

‫ﺣﺎش‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻐﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﻼﻓﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺣﮑﻢ‬ ‫د‪‬م‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ دﺳﺘﻢ‬

‫ﺟﻮ‬

‫اﻓﺰاﯾﺪش‬

‫در‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ذواﻟﻤﻨﻦ؟‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫از ﮐﻪ ﮐﺎر ِ ﻣﻦ دﮔﺮ ﻧﯿﮑﻮ ﺷﻮد؟‬

‫اﷲ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬ ‫در‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در ﻣﻠﮏ‪ ‬او‪ ،‬ﺑﯽ اﻣﺮ ِ او‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻔﺰاﯾﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﮑﺎن‬ ‫ِ‬

‫و‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻻ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻣﻮ‬

‫‪ .133‬در ﺑﯿﺎن ﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺮ درﮔﺎه رﺣﻤﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‪ ،‬ﻣ‪‬ﻠﮏ‪ ‬اوﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن آن ِ او‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺳﮓ ﺑﺮ درش ﺷﯿﻄﺎن ِ او‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫را‬

‫ﺗﺮﮐﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﺑﺎز‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫"‬

‫ﺳﮕﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬ ‫أَﺷ‪‬ﺪ‪‬اء‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫د‪‬ﻣ‪‬ﺶ‬

‫اي‬ ‫ﻋ‪‬ﻠَﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﻨﺪ‬

‫اﻟﮑﻔﺎر"‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ وﻟﯽ‬

‫ُﮔﻞ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺪو ﭼﻮن ﺧﺎر ﺷﺪ‬

‫ُﺗﺮﮐﻤﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﻏﺬاي‬

‫آبِ‬

‫ﺗﺘﻤﺎج‬

‫اﺳﺖ‬

‫آب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫ﻣﻌﺒﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺳﮓ‪ ‬ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﻖ‬ ‫آبِ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺧﻮارﻣﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻨﺪ‬

‫روﻫﺎ‬

‫درش‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ وي‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﺷﯿﺮ ِ ﻧﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ز آبِ ﺗﺘﻤﺎﺟﯽ ﮐﻪ دادش‬ ‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫رو‬

‫و‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر‬

‫واﻓﯽ‬ ‫او‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫روي‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﮓ‪‬‬

‫‪779‬‬

‫ﺻﺪ‬ ‫او‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬ ‫ﻓﮑﺮت‬ ‫آﺑﺮوي‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن از آن ﯾﺎﺑﺪ ﻃﻌﺎم‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔﻠﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﻗﺪرت‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻠﻪ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﮓ‬

‫در‬

‫اﻟﻮﻫﯿﺖ‬

‫ﮐﻬﻒ‪‬‬

‫او‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﮓ‪‬‬

‫ﺑﺎﺳﻂ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫اي ﺳﮓ‪ ‬دﯾﻮ‪ ،‬اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯿﮑﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﯿﮑﻦ‪،‬‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ذر‪‬ه‪،‬‬

‫ُﺗﺮك‪ ‬ﺧﻄﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻪ‬

‫ﭘﺎ‬

‫اﯾﻦ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﮓ‬

‫ﺑﺮ زن‬

‫در‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫رگ‬

‫ﻣﯿﻨﮕﺮ‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬اﻋﻮذ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻮ ﺳﮓ‬ ‫ِ‬

‫ذراﻋﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﻟﻮﺻﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎده اﻧﺪر ﺻﺪق و‪ ،‬ﻧﺮ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﺮﮔﺎه‬

‫ﻗﺮﺑﺎن؟‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ ره ﻣﯿﻨﻬﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ اﻋﻮذ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎي‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺗﺮﻓﻊ‬

‫ﺑﺮ ﺳﮕﺖ‪ ،‬ره‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎه‪‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ُﺗﺮك از ﺳﻄﻮت ﺳﮓ ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ اﻋﻮذ و اﯾﻦ ﻓﻐﺎن‬

‫ﺗﺮك ﻫﻢ ﮔﻮﯾﺪ اﻋﻮذ از ﺳﮓ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ ز ﺳﮓ درﻣﺎﻧﺪه ام‬

‫اﻧﺪر وﻃﻦ‬

‫آﻣﺪن‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺳﮓ ﻫﺮ دو را ﺑﻨﺪد‬

‫ُﻋﻨﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺧﺎك اﮐﻨﻮن ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫ﺣﺎش‬

‫ﷲ‪،‬‬

‫در‬

‫ُﺗﺮك و‬ ‫ﺑﺎﻧﮕﯽ‬

‫ُﺗﺮك‬

‫ﻣﻦ‬

‫ُﻗﻨﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ز‬

‫آرم‬

‫ﻧﺎﺟﺎﯾﺰ اﺳﺖ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺳﮓ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺷﯿﺮ ِ ﻧﺮ‬

‫ﺧﻮن ﻗﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫اي‬

‫اي ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺷﯿﺮ ِ ﯾﺰدان ﺧﻮاﻧﺪه اي‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﺪ آن ﺳﮓ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺷﮑﺎر؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﮓ‬

‫درﻣﺎﻧﺪه‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺷﺪﺳﺘﯽ‬

‫‪ .134‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﻣﻦ ﺳﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺎﻓﺮ ﺟﺒﺮي را در اﺛﺒﺎت اﺧﺘﯿﺎر ﺑﻨﺪه و دﻟﯿﻞ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬ﺳﻨﺖ‬ ‫راﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻮﻓﺘﮥ اﻗﺪام اﻧﺒﯿﺎ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم و ﺑﺮ ﯾﻤﯿﻦ آن راه ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺟﺒﺮ ﮐﻪ ﺧﻮد را اﺧﺘﯿﺎر ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫و اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ را ﻣﻨﮑﺮ ﺷﻮد و ﺗﺎوﯾﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪن اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ ﻻزم آﯾﺪ اﻧﮑﺎر ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺰاي ﻣﻄﯿﻌﺎن اﺳﺖ و دوزخ ﺟﺰاي ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‪ ،‬و دﯾﮕﺮ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ اﻧﺠﺎﻣﺪ ﮐﻪ اﻟﻌﺎﻗﻞُ ﯾﮑﻔﯿﻪ‬ ‫اﻻﺷﺎره‪ ،‬و ﺑﺮ ﯾﺴﺎر آن راه‪ ‬ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻗﺪر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪرت‪ ‬ﺧﺎﻟﻖ را ﻣﻐﻠﻮبِ ﻗﺪرت‪ ‬ﺧﻠﻖ داﻧﺪ و از آن‬ ‫ﻓﺴﺎدﻫﺎ زاﯾﺪ ﮐﻪ آن ﻣﻎ ﺟﺒﺮي ﺑﺮ ﺷﻤﺮد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻣﻦ‪ :‬ﺑﺸﻨﻮ اي ﺟﺒﺮي ﺧﻄﺎب‬

‫آن ِ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻧﮏ آوردم ﺟﻮاب‬

‫ﺑﺎز‬

‫دراز‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﺧﺼﻤﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﭘﻬﻦ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪي‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫ﺳ‪‬ﻨﯽ‬

‫ﺑﺨﻮان‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ره رﻫﺎ ﮐﺮدي‪ ،‬ﺑﻪ ره آ‪ ،‬ﮐﺞ ﻣﺮو‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫را‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﺲ‪:‬‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮐﺲ ﮐﺠﺎ ﺟﻮﯾﺪ وﻓﺎ؟‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﭙ‪‬ﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺰدان‪:‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺷﻄﺮﻧﺞ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮدت‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ‬ ‫را‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻋﻠﯽ‬ ‫را‪:‬‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫آن‬ ‫را‬

‫از ﮐﻠﻮﺧﯽ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻧﺪي؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻧﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﯿﺎ اي ﮐﻮر و در ﻣﻦ درﻧﮕﺮ‬

‫اﻻﻋﻤﯽ‬

‫ﺣﺮج‬

‫ﮐﯽ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣ‪‬ﺮَج‬

‫دﯾﺮ‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ‪ ،‬ﭼﻮﺑﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﻦ زدي؟‬ ‫‪780‬‬

‫رب‪ ‬اﻟﻔﺮج؟‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺠﺒﻮر‬

‫واﺟﺴﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺲ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ و ﺧﺸﻢ و ﺗﺸﺮﯾﻒ و ﻋﺘﯿﺐ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﺨﺘﺎر را‪ ،‬اي ﭘﺎك ﺟﯿﺐ‬

‫ﺳﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺷﯿﻄﺎن و ﻧﻔﺲ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪﯾﺪ او ﯾﻮﺳﻔﯽ‪ ،‬ﮐﻒ را ﻧﺨَﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫روش دﯾﺪ‪ ،‬آﻧﮕﻪ ﭘ‪‬ﺮ و ﺑﺎﻟﯽ ﮔﺸﻮد‬

‫ُﮔﻢ‬

‫ﺟ‪‬ﻨﺒﺎﻧﯿﺪ‬

‫د‪‬م‬

‫ﺣﻮ ﺣﻮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن دﯾﺪ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﮐﺮد‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫آن‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻧﮕﯿﺰد‬

‫ﺷﺮار‬

‫اﺧﺘﯿﺎرت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎرت‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫و‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﺑﺨﻔﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫دروﻧﺖ‬ ‫داﻋﯿﻪ‬

‫اﺳﺐ ﻫﻢ‬ ‫"دﯾﺪن"‬

‫در‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫در‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﮐﺲ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد‬ ‫و آن ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺷﮑﻨﺒﻪ‬ ‫ﻧﻔﺨﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ز‬

‫دﻻﻟﻪ‬

‫آردت‬

‫ِ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫وﯾﺲ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﯿﺮﻫﺎ ﺑﺮ رﻏﻢ ِ دﯾﻮ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ دارد‪ ،‬ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در دل ﻏﺮﯾﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﭘﯿﺶ از ﻋﺮﺿﻪ ﺧﻔﺘﺴﺖ اﯾﻦ دو ﺧﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ و دﯾﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﺮﺿﻪ دار‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ز‬

‫ﺗﺤﻠﯿﻞ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫اﻟﻬﺎﻣﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﻧﻤﺎز‪،‬‬

‫اي‬

‫و‬

‫دﻋﺎي‬

‫ِ‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫ﺗﺤﺮﯾﮏ‪‬‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻋﺮوق‬

‫و‬

‫ﺷﺮت‬

‫ز آن ﺳﻼم آورد‬ ‫ِ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫اﯾﺮا‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﯾﻦ دو ﺿﺪ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻨﺪه در ﺳﺮار‬

‫در‬

‫ﺣﺠﺎبِ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭘﺮدة ﻏﯿﺐ ﺑﺮ ﺧﯿﺰد ز ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫روي‬

‫وز‬

‫روان‬

‫ﺷﺪ‬ ‫اوﺋﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﻨﺤﻨﯽ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫دﻻﻻن‬

‫دار‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫دﯾﻮ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اي اﺳﯿﺮ ِ ﻃﺒﻊ و ﺗﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫آن‬ ‫ﻓﻼن‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪:‬‬

‫روزت‪،‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﺤﺐ‪‬‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ُﮔﺮُه‪،‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‬

‫ِ روح ِ‬

‫زﻣﺎﻧﺖ‬

‫آن‬

‫واﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻠﮏ‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺴﻪ‬

‫ﮐﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻮ در ﺣﺠﺎب اﯾﻨﻬﺎ ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺨﻨﺸﺎن‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﺧﻮﺑﺸﺎن‬

‫ده‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻧﻤﺎزم‬

‫ﻟﻌﻨﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ِ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ‬ ‫را‬ ‫ِ‬

‫ﺑﻮده‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺷﺎدي‬

‫ﭼﻨﺎن؟‬

‫ﻓﺰون ﮔﺮدد ﻏﻤﺖ‬

‫ﮐﻪ از آن ﺳﻮي اﺳﺖ ره‬

‫ﺟﺎن اﻓﺰاي ﺗﻮ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﯽ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎت‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدم‪،‬‬

‫زور‬

‫ﺳﺎﺟﺪان‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻋﺪي‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫ﻣﺨﺪوﻣﯽ‬

‫وز‬

‫ﺧﻄﺎبِ‬

‫ﺣﻖّ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻬﺎي‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺎ را و اﯾﺸﺎن را ﻋﯿﺎن‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻮي رازي ز دوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺤﺮ داﻧﯽ ﮐﻪ اوﺳﺖ‬

‫ور دو ﮐﺲ در ﺷﺐ ﺧﺒﺮ آرد ﺗﻮ را‬

‫روز‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﺷﯿﺮ و‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﺳﮓ ﺷﺐ در رﺳﯿﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫روز ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎز در ﺑﺎﻧﮓ آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺷﻨﺎﺳﺪﺷﺎن ز ﺑﺎﻧﮓ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫اﺑﺎ‬

‫در‬

‫‪781‬‬

‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎي‬

‫ﺻﻼﯾﺖ‬

‫اﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪ‪‬وا‬ ‫ﺑﺸﻨﺎس‬

‫ﺳﻮي ﺟﻨﺎن‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬ ‫دو‬

‫ز‬

‫ﻟﺤﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﺗﺎري‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫و‬ ‫دو‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫آن ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ آﻧﮑﻪ‪ ،‬دﯾﻮ و روح ِ ﻋﺮﺿﻪ دار‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬ ‫اوﺳﺘﺎدان‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫را‪:‬‬

‫را‬

‫ﮐﻠﻮﺧﯽ‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺗﺘﻤﮥ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن دو ﻣﻄﻠﺐ دﯾﺪ آﯾﺪ در ﻣﺰﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫آن ادب ﺳﻨﮓ‪ ‬ﺳﯿﻪ را ﮐﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺳﺰا‬

‫زﻧﺪ؟‬

‫ور‬

‫ﻧﯿﺎﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻋﺘﺎﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮐﺲ‬

‫در ﺧﺮد‪ ،‬ﺟﺒﺮ از ﻗﺪر رﺳﻮاﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺟﺒﺮي ﺣﺲ ِ ﺧﻮد را ﻣﻨﮑﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬

‫آن ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬دود ﻫﺴﺖ و ﻧﺎر‬

‫ِ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺣﺴﯽ‬

‫در‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫اي‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻣﺪﻟﻮل‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﻮر ِ ﺷﻤﻌﯽ‪ ،‬ﺑﯽ ز ﺷﻤﻊ ِ روﺷﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻔﺴﻂ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﻻ ﺟﺮم ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد زﯾﻦ رو ز ﮔﺒﺮ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رب‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﺤﺐ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫داﻣﻨﺶ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺳﻮزد‪،‬‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺟﻬﺎن ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫در‬

‫ﻣﻘﺮ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫اش‬

‫ﺣﺲ را‪ ،‬ﺣﯿﻮان ﻣﻘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اي رﻓﯿﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ادراك‪‬‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫اﯾﻦ ﺑﯿﺎر و‪ ،‬آن ﻣﯿﺎر‬

‫او ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ ﻻﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﺋﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﭘﯽ‬

‫دوزد‪،‬‬

‫رﺑﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دﻟﯿﻞ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دﻗﯿﻖ‬

‫ﺗﮑﻠﯿﻒ‪‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫‪ .135‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ درك‪ ‬وﺟﺪاﻧﯽ ﭼﻮن اﺧﺘﯿﺎر و اﺿﻄﺮار و ﺧﺸﻢ و اﺻﻄﺒﺎر و ﺳﯿﺮي و ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎي ﺣﺲ‪ ‬اﺳﺖ ﮐﻪ زرد از ﺳﺮخ ﺑﺪان ﻓﺮق ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺧُﺮد از ﺑﺰرگ و ﺗﻠﺦ از ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬و ﻣﺸﮏ از‬ ‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‪ ،‬و درﺷﺖ از ﻧﺮم‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺲ‪ ‬ﻣﺲ‪ ،‬و ﺳﺮد از ﮔﺮم‪ ،‬و ﺳﻮزان از ﺷﯿﺮ ﮔﺮم‪ ،‬و ﺗﺮ از ﺧﺸﮏ‪ ،‬و‬

‫ﻣﺲ‪ ِ ‬دﯾﻮار از ﻣﺲ‪ ِ ‬درﺧﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻨﮑﺮ وﺟﺪان ﻣﻨﮑﺮ ﺣﺲ‪ ‬ﺑﺎﺷﺪ و زﯾﺎده ﮐﻪ وﺟﺪان از‬ ‫ﺣﺲ‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ ﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺣﺲ را ﺗﻮان ﺑﺴﺘﻦ و ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن از اﺣﺴﺎس و ﺑﺴﺘﻦ راه و ﻣﺪﺧﻞ‬

‫درك‬ ‫ﻧﻐﺰ‬

‫وﺟﺪاﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺻﻨﻢ‬

‫او‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫و آن ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردي ز آن ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ز‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮآن اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ اﺳﺖ و وﻋﯿﺪ‬

‫اﻣﺮ ﮐﺮدن ﺳﻨﮓ‪ ‬ﻣ‪‬ﺮﻣ‪‬ﺮ را ﮐﻪ دﯾﺪ؟‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺑﺎ ﮐﻠﻮخ و ﺳﻨﮓ ﺧﺸﻢ و ﮐﯿﻦ ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻋﺎﺟﺰان‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫داﻧﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ دو در ﯾﮏ ﺟﺪول‪ ،‬اي ﻋﻢ‪ ،‬ﻣﯿﺮود‬ ‫و‬

‫اﯾﻨﮑﻪ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وﺟﺪاﻧﯿﺎت را ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﯾﮑﻔﯿﻪ اﻻﺷﺎره‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫‪782‬‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﮑﺮدﯾﺪ؟ اي ﻣﻮات‬

‫و‬

‫ﻣﻬﺘﺪي‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﯽ ﺣﮑﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﭼﻮب و ﺳﻨﮓ؟‬

‫ﻣﺮد ﭼﻨﮕﯽ ﭼﻮن زﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ِ ﭼﻨﮓ؟‬ ‫وﻏﺎ‬

‫ﮐﺎي ﻏﻼم ِ ﺑﺴﺘﻪ‪ ‬دﺳﺖ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﺎﻟﻘﯽ‬ ‫اﺣﺘﻤﺎل‬ ‫ﻋﺠﺰ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻗﺪر‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﺮك‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﺎ‬

‫ﻧﯿﺰه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﺮدون‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ور‬

‫ُﻗﻨﻖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫رو‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﯽ ﺳﮓ و ﺑﯽ دﻟﻖ آ‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻏﻼﻣﺎن‬

‫ﺧﻮد‬ ‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻫﻼﻧﻪ‬

‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﯿﺞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫راﻧﺪي‬

‫از‬

‫ﺳﻔﯿﻬﺶ‬

‫ﻋﺎﺟﺰي‬

‫ﻻ ﺟﺮم‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪي‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﻮي درم‬

‫ﺗﺎ ﺳﮕﻢ ﺑﻨﺪد ز ﺗﻮ‬

‫ُﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺮ د‪‬ر روي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫وز ﻓﻼن ﺳﻮ اﻧﺪر آ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺑﺎ ادب‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻌﮑﺲ آن‬

‫و‬

‫ﺳﻮي‬

‫دﻧﺪان و ﻟﺐ‬

‫از زﺧﻢ ِ ﺳﮓ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮي‬

‫ﺣﻠﯿﻢ‬

‫ﻣﻬﺮﻣﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﮕﺶ‬

‫از‬

‫ﺑﺸﻮرد‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫روﺑﻬﯽ‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺧﺸﻢ ﭼﻮن ﻣﯽ آﯾﺪت ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﮔﻬﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟ‪‬ﺮم دار؟‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ ﺧﺎﺋﯽ ﺗﻮ دﻧﺪان ﺑﺮ ﻋﺪو؟‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮔﻨﺎه و ﺟﺮم از او؟‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫ز‬

‫ﭼﻮﺑﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻓﺘﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺠﺮوﺣﺖ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﺧﺸﻤﯽ آﯾﺪت ﺑﺮ ﭼﻮب ﺳﻘﻒ؟‬

‫ﻫﯿﭻ اﻧﺪر ﮐﯿﻦ او ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ وﻗﻒ؟‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﻦ زد و دﺳﺘﻢ ﺷﮑﺴﺖ؟‬

‫ﯾﺎ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﺎد و ﮐﺮد ﭘﺴﺖ‬

‫او ﻋﺪوي ﺟﺎن و ﺧﺼﻢ ِ ﺗﻦ ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬ ‫دزدد‬

‫واﻧﮑﻪ‬ ‫ور‬

‫ﺧُﺮد‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬ ‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا‪،‬‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺰرﮔﺎن‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫و‬

‫دﺳﺘﺎرت‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﺧﺸﻢ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺘﺮﺑﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﺧﺸﻢ ِ اﺷﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ آن ﭼﻮبِ او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺰه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ را‬

‫رﺧﺖ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫ﺧﻮن‬

‫ِ‬

‫ِﺑﺒ‪‬ﺮ‪ ،‬ﺳﺎزش اﺳﯿﺮ‬

‫ﻋﻮرت‪‬‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﻨﮕﯽ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫از‬

‫آورد‬

‫ﮐﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺑﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺘﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺧ‪‬ﺮد؟‬

‫دل ﺧﺸﻤﯽ ﻧﻤﻮد؟‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‬ ‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﻣﺨﺘﺎري‬ ‫آرد‬

‫اﻋﺘﺬار‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫زﻧﻨﺪه‬

‫ﺷﺘﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﺳﺖ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﻨﺜﻨﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ را ﮔﺮ ﮔﯿﺮد‪ ،‬از ﺧﺸﻢ ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ دوري و‪ ،‬ﻧﺪارد ﺑﺮ ﺗﻮ دﺳﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﯾﻦ ﻣﮕﻮ‪ ،‬اي ﻋﻘﻞ ِ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺷﺮم دار‬

‫روﺷﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻟﯿﮏ از ﻃﻤﻊ ِ ﺳﺤﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮ‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮرﻧﺪه‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫ز‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ُﮐﻠﯽ ﻣﯿﻞ ِ او ﻧﺎن ﺧﻮرد‪‬ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رو ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ روز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺑ‪‬ﺮﻫﺎن ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺑﺪان‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ را‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫‪783‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫در‬

‫‪ .136‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﻢ در ﺑﯿﺎن ِ ﺗﻘﺮﯾﺮ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻠﻖ و ﺑﯿﺎن ِ آﻧﮑﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ و ﻗﻀﺎ ﺳﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪة اﺧﺘﯿﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫دزدي‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‬

‫را‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﺮدم ﺑﻮد آن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ‪:‬‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﺣﮑﻢ ِ ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬اي دو ﭼﺸﻢ ِ روﺷﻨﻢ‬

‫ﺗﺮﺑﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ز ﺣﮑﻢ ِ اﯾﺰد اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺑﺎ ﺧﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش ﮐﻮﺑﯽ دو ﺳﻪ ﻣ‪‬ﺸﺖ‪ ،‬اي ﮐﺮه‬

‫ﺣﮑﻢ ِ ﺣﻖ اﺳﺖ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎز ﻧ‪‬ﻪ‬

‫در ﯾﮑﯽ ﺗﺮّه‪ ،‬ﭼﻮ اﯾﻦ ﻋﺬر‪ ،‬اي ﻓﻀﻮل‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫از دﮐﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬

‫ﻋﺬر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫و‬

‫ﺣﮑﻢ ِ اﻟﻪ‬

‫ﺑﻘﺎﻟﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺗﻨﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﺬر‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﻧﺒﯿﻞ‬

‫ﺧﻮن و ﻣﺎل و زن ﻫﻤﻪ ﮐﺮدي ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳ‪‬ﺒﻠﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﻓﺘﻮي‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﺬر‬

‫آرد‪،‬‬

‫ﺣﮑﻢ ِ ﺣﻖ ﮔﺮ ﻋﺬر ﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ را‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮز‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﺻﺪ آرزو و ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ز ﺑﯿﻢ و ﻫﯿﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ده‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﺧﺘﯿﺎري‬

‫دارم‬

‫و‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﮕﺰﯾﺪه اي آن ﭘﯿﺸﻪ را؟‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﻫﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﺮم‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺬر‬ ‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺮَد ﯾﮏ ﺣﺒﻪ از ﺗﻮ ﯾﺎر‬

‫ﺳﻮد‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻧ‪‬ﻌ‪‬ﻢ‬

‫اﺧﺘﯿﺎرت‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫وز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪‬‬

‫را‬

‫ﻋﺬر‬

‫دوزﺧﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫از‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‬

‫ُﺷﮑﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﮐﺲ ﺑﺪﯾﻦ ﺣﺠﺖ ﭼﻮ ﻣﻌﺬورت ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫داور‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﻨﻈﻮم‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎي‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﮐﺪﺧﺪا‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ‬ ‫ﺳﻨﮕﯽ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﻮزش‬

‫وز‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﺟﻼد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺎل‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫را‬ ‫ﮔﺸﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫دورت‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫‪ .137‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﻢ در ﺟﻮابِ ﺟﺒﺮي و اﺛﺒﺎت اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻠﻖ و ﺻﺤﺖ اﻣﺮ و ﻧﻬﯽ و ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻋﺬر‬

‫ﺟﺒﺮي در ﻫﯿﭻ ﻣﻠﺘﯽ و در ﻫﯿﭻ دﯾﻨﯽ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻼص ﻧﯿﺴﺖ از ﺳﺰاي آن ﮐﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﻼص ﻧﯿﺎﻓﺖ اﺑﻠﯿﺲ ِ ﺟﺒﺮي ﺑﺪان ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑِﻤﺎ أَﻏْﻮ‪‬ﯾﺘَﻨ‪‬ﯽ‪ ،‬و اﻟﻘﻠﯿﻞ ﯾﺪل‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﮑﺜﯿﺮ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﻣﯽ ﻓﺸﺎﻧﺪ آن ﻣﯿﻮه را دزداﻧﻪ ﺳﺨﺖ‬

‫آن‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎغ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫از‬

‫ﻋﺎﻣﯿﺎﻧﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎغ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﻼﻣﺖ‬

‫اﯾﺒﮏ‪،‬‬

‫ﺑﯿﺎور‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮﻣﯿﺖ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد ﺧﺮﻣﺎ ﮐﻪ ﺣﻖ ﮐﺮدش ﻋﻄﺎ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬

‫ﻏﻨﯽ؟‬

‫ﺑ‪‬ﺨﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺧﻮان‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬ ‫ﺟﻮابِ‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺒﺴﺘﺶ ﺳﺨﺖ آن دم ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫ﻣﯿﺰدش ﺑﺮ ﭘﺸﺖ و ﭘﻬﻠﻮ‪ ،‬ﭼﻮب‪ ،‬ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﺪار‬

‫زار‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ ُﮐﺸﯽ اﯾﻦ ﺑﯽ ﮔﻨﻪ را زار‬ ‫‪784‬‬

‫اﯾﻦ ﺑﻨﺪه اش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺰ ﭼﻮبِ ﺧﺪا‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﭼﻮبِ ﺣﻖّ و‪ ،‬ﭘﺸﺖ و ﭘﻬﻠﻮ آن ِ او‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدم از ﺟﺒﺮ‪ ،‬اي ﻋﯿﺎر‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﺧﺘﯿﺎرت‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‪،‬‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‪،‬‬ ‫ﺣﺎﮐﻤﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﯿﭻ آﻟﺘﯽ‬ ‫را‬

‫ﻗﯿﺪي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‬ ‫آن‬

‫زﯾﺪ‬

‫دروﮔﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫آﻫﻨﮕﺮ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪرت‪‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺪرﺗﺶ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﺶ‬

‫اﻣﺮ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‪،‬‬

‫اي‬ ‫در‬

‫اﻗﺘﺪار‬

‫ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬ ‫را‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‬ ‫و‬

‫ﻣﺼﻮر‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺳﺎﺟﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﮕﻮي‬

‫زﯾﺪ‬ ‫او‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﮐﻨﺪ؟‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫آﻟﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‬

‫را‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ ﺳﮓ و ﺑﯽ دام‪ ،‬ﭼﻮن ﺻﯿﺪي‬

‫ﻗﯿﻤ‪‬ﯽ‬

‫وﺟﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﻮش‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺧﺘﯿﺎرات‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻨـّﺎ‬

‫ﺟﻤﺎدات‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫آﻟﺖ‪‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫او‬

‫ﺳﻮاري‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﺻ‪‬ﻨﻊ ِ ﺻﻤﺪ‬

‫ﻏﻼم‬

‫و‬

‫اﺧﺘﯿﺎرش‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ‪‬‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺧَﻮش‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺣﺎﮐﻤﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫وار‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﮐﯽ "ﺟﻤﺎدي" را از آﻧﻬﺎ ﻧﻔﯽ ﮐﺮد؟‬ ‫آن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﻧﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﺧﺘﯿﺎري‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫از‬

‫را‬ ‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺿﻼل‬

‫و‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﮐﻔﺮ ِ ﻣﻦ ﺧﻮاه‪ ‬وي اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاه‪ ‬ﺧﻮد را‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺧﻮاه‪ ‬ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﻔﺮ ِ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻔﺮ ِ ﺑﯽ ﺧﻮاﻫﺶ‪ ،‬ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﻔﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ذﻣﯿﻢ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ از رب‪ ِ ‬رﺣﯿﻢ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﻣﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ﮔﺎو‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻗﺒﯿﺢ‬

‫را‬

‫ﯾﻮﻏﯽ‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻧﮕﯿﺮد‪،‬‬

‫ﮔﺎو ﭼﻮن ﻣﻌﺬور ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺎوي‬

‫ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﻣﯿﺪان ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﭙ‪‬ﺮد‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﮋﻧﺪ؟‬

‫در ﻓﻀﻮل‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ ﮔﺎو از ﭼﻪ ﻣﻌﺬور اﺳﺖ و دول؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ اي رﻧﺠﻮر‪ ،‬ﺳﺮ را ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﮐﺰ ﺟﺎم ِ ﺣﻖ ﯾﺎﺑﯽ‬ ‫آن ﻣﯽ را ﺑﻮ‪‬د‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬ﮔﻔﺘﮥ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎرت‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻮي‬

‫ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮﺳﺒﻠﺖ‬ ‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ُﮐﻞ اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺗﻮ ﺷﻮي ﻣﻌﺬور ِ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﻣﺴﺖ وار‬

‫ﺑﺎﺷﺪ آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ روﺑﯽ‪ ،‬رﻓﺘﮥ‬

‫ُﮐﻨﺪ آن ﻣﺴﺖ ﺟﺰ ﻋﺪل و ﺻﻮاب؟‬

‫ﮐﻪ ز ﺟﺎم ِ ﺣﻖ ﭼﺸﯿﺪﺳﺖ او ﺷﺮاب‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ را ﭘﺮواي دﺳﺖ و ﭘﺎي ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن واﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬ﺳﺎﯾﻪ اﺳﺖ و ﮐﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺮ ﺷﺪ ز ﺟﺎم ِ او ﻣﺪام‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫را‬

‫ﺟﺎدوان‪،‬‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎي ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫دل‬

‫را‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫‪ .138‬در ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺷﺎء اﷲ ﮐﺎن‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ‬اوﺳﺖ‪ ،‬و رﺿﺎ رﺿﺎي اوﺳﺖ‪ ،‬و از ﺧﺸﻢ و‬ ‫رد‪ ‬دﯾﮕﺮان ﺗﻨﮓ دل ﻣﺒﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺎن اﮔﺮ ﭼﻪ ﻟﻔﻆ ﻣﺎﺿﯽ اﺳﺖ ﻟﯿﮑﻦ در ﻓﻌﻞ ِ ﺧﺪا ﻣﺎﺿﯽ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ "ﻟﯿﺲ ﻋﻨﺪ اﷲ ﺻﺒﺎح و ﻻ ﻣﺴﺎء"‬ ‫‪785‬‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻗﻮل‬

‫ﺷﺎء‬

‫"اﯾﺶ‬

‫ﮐﺎن"‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﻬﺮ آن ﻧﺒﻮد ﮐﻪ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺤﺮﯾﺾ اﺳﺖ ﺑﺮ اﺧﻼص و ﺟﺪ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ار‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﻨﺒﻞ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺷﻮي‬

‫"اﯾﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﺎﯾﺰ‬

‫ﺷﺎء‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﺗﻮ‬ ‫اﷲ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن ﺧﺪﻣﺖ ﻓﺰون ﺷﻮ‬

‫راد‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬و آﻧﭽﻪ ﺟﻮﺋﯽ‪ ،‬آن ﺷﻮد‬

‫ﮐﺎن"‬

‫ﺟﺎودان‬

‫ﺣﮑﻢ‪،‬‬

‫او؟‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺴﺐِ‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﻣﺮاد‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻪ‬

‫او؟‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﮔﺮد‪ ‬او ﮔﺮدان ﺷﻮي ﺻﺪ ﻣ‪‬ﺮده زود‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ آن ِ اوﺳﺖ اﻧﺪر دار و ﮔﯿﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ورد‬

‫ﻣﻨﺒﻞ ﺷﻮ در آن‬

‫وزﯾﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫ﮐﺎﻫﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫او‬

‫اﯾﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟ‪‬ﺴﺖ و ﺟﻮي ﻧﺼﺮ ِ او‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻏﻮي‬

‫ﻣﻨﻌﮑﺲ‬

‫و‬

‫ادراك‬

‫اي‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‪،‬‬

‫اﻣﺮ‪ ،‬اﻣﺮ ِ آن ﻓﻼن ﺧﻮاﺟﻪ ﺳﺖ ﻫﯿﻦ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟ ﯾﻌﻨﯽ‪ :‬ﺑﺎ ﺟﺰ او ﮐﻤﺘﺮ ﻧﺸﯿﻦ‬

‫َﮔﺮد‪ ،‬ﭼﻮن اﻣﺮ آن ِ اوﺳﺖ‬

‫ُﮐﺸﺪ دﺷﻤﻦ‪ ،‬رﻫﺎﻧﺪ ﺟﺎن ِ دوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮد‪ ‬ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﺎن ﯾﺎﺑﯽ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﯾﺎوه ﮐﻢ رو‪،‬‬

‫ﭼﻮ ﺣﺎﮐﻢ اوﺳﺖ‪ ،‬ﮔ‪‬ﺮد او ﻣ‪‬ﮕﺮد‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺣﺎﮐﻢ اوﺳﺖ‪ ،‬او را ﮔﯿﺮ و ﺑﺲ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد ﺗﺎوﯾﻞ ﮐﺎن‬

‫ور‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺘﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﮔﺮم‬ ‫ز‬

‫ﭘ‪‬ﺮس‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﺳﺘﺮس‬

‫و‬

‫ُﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﻫﺴﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ و‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺎوﯾﻞ اﺳﺖ آن‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪان‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫وز ﮐﺴﯽ‬

‫دو‬

‫را‬

‫ﮐﺎﺗﺶ زد‪‬ﺳﺖ اﻧﺪر ﻫﻮس‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻋﯿﻦ ِ روح ِ آن ﻗﺮآن ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ُﮐﻞ‬

‫ﺧﻮاه روﻏﻦ ﺑﻮي ُﮐﻦ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ‬

‫ُﮔﻞ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﮐﺎو ﺷﺪ ﻓﺪاي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ او را‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫روي‬

‫زرد‬

‫ﭘ‪‬ﺮ اﻣﯿﺪ و ﭼﺴﺖ و ﺑﺎ ﺷﺮﻣﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﻗﺮآن‬ ‫روﻏﻨﯽ‬

‫ﮔﺮﻣﺖ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‪ ‬او‬ ‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‪،‬‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺘﺎﺑﺪ‬

‫آن‬

‫دﻟﺖ‬

‫‪ .139‬در ﺑﯿﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ و ﮐﺘﺐ ﻻ ﯾﺴﺘﻮي اﻟﻄﺎﻋﮥ و اﻟﻤﻌﺼﯿﮥ ﻻ ﯾﺴﺘﻮي‬ ‫اﻻﻣﺎﻧﮥ و اﻟﺴﺮﻗﮥ‪ ،‬ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ ان ﻻ ﯾﺴﺘﻮي اﻟﺸﮑﺮ و اﻟﮑﻔﺮان‪ ،‬ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ إِنﱠ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﻻ ﯾﻀ‪‬ﯿﻊ‪ ‬أَﺟ‪‬ﺮَ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎوﯾﻞ‬

‫ﺟﻒ‪‬‬

‫"ﻗﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻠﻢ ﺑﻨﻮﺷﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ﺟﻒ‬

‫روي‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪ‪‬زدد‪،‬‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫آري‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫روا‬

‫داري؟‬

‫ﻫﺮ ﮐﺎر را‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‪،‬‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻣﺪﺑﺮي‬ ‫روا‬

‫اﻟﻘﻠﻢ"‬

‫اﻟْﻤ‪‬ﺤ‪‬ﺴ‪‬ﻨ‪‬ﯿﻦَ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ِ‬

‫ﮐﮋ‬

‫آﯾﺪت‬

‫ﺟﻒ‪‬‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺎده‪،‬‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﻋﺪل‬

‫آري‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﺟﻒ‪‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺤﺮﯾﺾ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آري‪،‬‬ ‫ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻐﻞ‬ ‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫ِ‬ ‫و‬

‫ﺳﻌﺎدت‬

‫اﻫﻢ‬ ‫ﺟﺰا‬ ‫زاﯾﺪت‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﻒ‪‬‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﺟﻒ‪‬‬

‫اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻌﺰول آﯾﺪ از ﺣﮑﻢ ِ ﺳﺒﻖ؟‬ ‫‪786‬‬

‫ﮐﻪ ز دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮون رﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﮐﺎر‬ ‫آن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﺑﻨﻬﺎدم‬

‫ذر‪‬ه اي‬ ‫آن‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫"ﺟﻒ‪‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫اﻟﻘﻠﻢ"‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﺴﺎن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺘﺮ‬

‫ﮔﺮ در ﺗﻮ اﻓﺰوﻧﯽ ادب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫رب‬

‫دﻫﺪ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫او‬

‫ﻓﺮق‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬ ‫اﻓﺰون‬ ‫ﺗﺨﺖ‪‬‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫ﺑﻨﻬﺎدم‬

‫ﯾﺎرت‪،‬‬ ‫از‬

‫آن ﮐﻪ ﻣﯽ ﻟﺮزد ز ﺑﯿﻢ رد‪ ِ ‬او‬ ‫ﻓﺮق ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮش‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫در‬

‫ﺗﺮازوي‬

‫َﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‪‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ اﯾﻦ ﺷﺎﻫﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻏﻤﺎزي ﮐﻪ‪ :‬ﺑ‪‬ﺪ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻮ را‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺷﺎﻫﯽ ﮐﺎو ﺳﻤﯿﻊ اﺳﺖ و ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﻏﻤﺎزان‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻏﻤﺎزان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻗﺪم‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﻣﻮزون‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫را‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آرد‬

‫آﯾﺲ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﻮﻫﯽ‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ذره‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻋﺪل و ﺳﺘﻢ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺎ‪،‬‬

‫ﻣﺰار‬

‫ﻏﺪر‬

‫ز‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫و‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫اﻓﺰاﯾﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺷﻪ را ﭘﯿﺶ ِ ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮو "ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ"‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻦ وﻓﺎ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﺑﻞ‬

‫"ﺟﻒ‪‬‬ ‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫اﻟﻘﻠﻢ"‬ ‫ﻫﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫را‬

‫دزد‬ ‫اي‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﺟﻔﺎ "ﺟﻒ‪‬‬ ‫ﮐﻮ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﻏﻼم‬

‫اﻟﻘﻠﻢ"‬ ‫ِ‬

‫اﻣﯿﺪ؟‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ ﮐﯽ ﺧﺎزن ﺷﻮد ﭘﯿﺶ ِ ﺷﻬﺎن؟‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻟﻮا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮ او ﺧﺎﺋﻦ ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﺳﺮش‬

‫از‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻫﻨﺪوﺋﯽ‬

‫دزدي‬

‫آرد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﻀﯿﻞ ِ ره زﻧﯽ‬ ‫و‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ‬ ‫دوﻟﺖ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ‬

‫ز‬

‫ﺷﯿﺮي‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫رو‬ ‫و‬

‫ﺑﺎﯾﻦ‬ ‫ِ‬

‫ﻃﺎل‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻘﺎ‬

‫او را ﺻﺪ رﺿﺎﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﭘﯿﺮوزش‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﺪق ِ او ﺑﯿﺦ ِ ﺟﻔﺎ را ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺎو راﺳﺖ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ده ﻣ‪‬ﺮده ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗﻮﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن را‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫دادﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫در دل ِ ﺳﺎﻻر‬

‫زﯾﻦ‪ ،‬ﭼﻮ ﺳﮓ را ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﭘﻮزش زﻧﺪ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻏﻼم؟ ار ﺑﺮ دري ﺳﮓ ﺑﺎ وﻓﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺟﻔﺎﻫﺎ‬

‫وﻓﺎ‬

‫و آن وﻓﺎ را ﻫﻢ وﻓﺎ "ﺟﻒ‪ ‬اﻟﻘﻠﻢ"‬

‫ﻓﺮّ‬

‫اﻟﺪ‪‬ﯾﻦ‬

‫ﭘﻮر ِ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ور‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﺴﺎن‬

‫در‬

‫ﺟﺮم‬

‫رو‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﻗﻮ‪‬د‬

‫آن ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻋﺒﺎدت ﮐﯽ ﺷﻮد؟‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮده اي‬

‫ﮐﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺻﺪﻗﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آورده اي؟‬

‫‪ .140‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن دروﯾﺶ ﮐﻪ در ﻫﺮي ﻏﻼﻣﺎن ِﻋﻤﯿﺪ‪ ‬ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ را آراﺳﺘﻪ دﯾﺪ و ﺑﺮ اﺳﺒﺎن ﺗﺎزي و‬ ‫ﻗﺒﺎﻫﺎي زرﺑﻔﺖ و ﮐﻼﻫﻬﺎي ﻣﻐﺮق و ﻏﯿﺮ آن‪ ،‬ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻨﻬﺎ ﮐﺪام اﻣﯿﺮاﻧﻨﺪ و ﭼﻪ ﺷﺎﻫﺎﻧﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫او را ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻨﻬﺎ اﻣﯿﺮان ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﻏﻼﻣﺎن ﻋﻤﯿﺪ‪ ‬ﺧﺮاﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬روي ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ‪ :‬اي ﺧﺪا ﻏﻼم‬ ‫‪787‬‬

‫ﭘﺮوردن از ﻋﻤﯿﺪ ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﯿﺎﻣﻮز‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻣﺴﺘﻮﻓﯽ را ﻋﻤﯿﺪ ﮔﻮﯾﻨﺪ‬ ‫آن‬

‫ﻫﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﯾﮑﯽ‪،‬‬

‫روان‬

‫روي‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪا‪ ،‬زﯾﻦ ﺧﻮاﺟﮥ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺎﻣﻮزي‬

‫ﺧﺪا‬

‫زﯾﻦ‬

‫رﺋﯿﺲ‬

‫و‬

‫ﻧﻮا‬

‫در‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‪،‬‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﺑﻨﺪه‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﭘﺮوردن‬ ‫و‬

‫اي‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش‬

‫زر‪‬ﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮز‪،‬‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫اﻧﺒﺴﺎﻃﯽ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﻟﺮز‬

‫ِ‬

‫داﺷﺘﻦ؟‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻟﺮزان‬ ‫او‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ِ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻮا‬

‫ﻟﻤﺘﺮي‬

‫ﻣﻮﻫﺒﺖ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺪاري آن ﺳﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ ﻣﯿﺎن داد و‪ ،‬ﻣﯿﺎن ﺑﻪ از ﮐﻤﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫او‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﮐﻪ ﻧﺪﯾﻢ ِ ﺣﻖ ﺷﺪ اﻫﻞ ِ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﺮأﺗﯽ‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫ِ‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﺎﺟﯽ دﻫﺪ‪ ،‬او داد‬

‫ﺗﺎ ﯾﮑﯽ روزي‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺎه آن ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻓﯿﻨﮥ‬

‫اي‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ور ﻧﻪ ﺑ‪‬ﺮﱠم از ﺷﻤﺎ دﺳﺖ و ﻟﺴﺎن‬

‫ﺗﻌﺬﯾﺐ‬

‫ﮐﺮد‬

‫روز و ﺷﺐ اﺷﮑﻨﺠﻪ و اﻓﺸﺎر و درد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻏﻼم‬

‫راز‬

‫واﻧﮕﻔﺖ‬

‫از‬

‫اﻫﺘﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﻫﺎﺗﻒ‪ :‬ﮐﺎي ﮐﯿﺎ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮز‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫آن‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻏﻼﻣﺎن‬ ‫او‬

‫ﻣﺪت‬ ‫ﭘﺎره‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﺸﺎن‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن‬

‫اي‬

‫درﯾﺪه‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬ ‫ﺑﺎﻓﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻮدن‬

‫زود‬

‫ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬ ‫ﺑﭙﻮش‬

‫ﺑﻨﻮش‬

‫زاﻧﭽﻪ‬

‫ﻓﻌﻞ ِ ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﻏﺼﻪ ﻫﺎي دم ﺑﻪ دم‬ ‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﺑﺒﺴﺘﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪر‪‬د ﮔﺮﮔﺖ‪ ،‬آن از ﺧﻮﯾﺶ دان‬

‫روزه‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﺎ‬

‫از‬

‫رﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﺎري‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﮑﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺸﺖ‪ ،‬از ﺗﯿﻎ اﯾﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫وز ﺳﻠﯿﻤﺎن اﯾﻤﻦ و‪ ،‬از ﺧﻮف ر‪‬ﺳﺖ‬

‫از ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻫﯿﭻ او را ﺧﻮف ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﺷﻤﻦ دﯾﻮ اﺳﺖ و‪ ،‬از وي اﯾﻤﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫رﻧﺞ در ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﻓﻮق ِ ﻓﻠﮏ‬

‫ُﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺗﺮك ﮐﻦ اﯾﻦ ﺟﺒﺮ را ﮐﻪ ﺑﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫او‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻧﺪه‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺎر ﮐﻦ ﻫﯿﻦ ﺗﺎ ﺳﻠﯿﻤﺎن زﻧﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫"ﻗﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺟﻒ‪‬‬

‫اﻟﻘﻠﻢ"‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﯾﻮي‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮك ﮐﻦ اﯾﻦ ﺟﺒﺮ ِ ﺟﻤﻊ ِ ﻣﻨﺒﻼن‬

‫ﺗﺎ ﺧﺒﺮ ﯾﺎﺑﯽ از آن ﺟﺒﺮ ِ ﭼﻮ ﺟﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫اي ﮔﻤﺎن ﺑ‪‬ﺮده ﮐﻪ ﺧﻮب و ﻓﺎﯾﻘﯽ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي؟‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اي ﮐﻪ در ﻣﻌﻨﯽ ز ﺷﺐ ﺧﺎﻣ‪‬ﺶ ﺗﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬ ‫ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫را‬ ‫ﺳﻮداي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫دﻫﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﭙﯿﭻ‬

‫ﭼﻪ ﺣﺴﺪ آرد ﮐﺴﯽ از ﻓﻮت؟ ﻫﯿﭻ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺗﻌﻠﯿﻢ ِ ﺧَﺴﺎن‪ ،‬اي ﯾﺎر ِ ﺷﻮخ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻧﻘﺶ ِ ﺧﻮب ﮐﺮدن ﺑﺮ ﮐﻠﻮخ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﻋﺸﻖ و ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﺎن ﺑﻮد "ﮐﺎﻟﻨﻘﺶ ﻓﯽ ﺟﺮم اﻟﺤﺠﺮ"‬ ‫‪788‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺎﮔﺮد‪‬‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﺣﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﻋﺪن‬

‫ﺑﮕﻮ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮ و‬

‫ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮاس‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺟﻮﺋﯽ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫اﻣﺮ ِ "ﻗُﻞْ " زﯾﻦ آﻣﺪش‪ ،‬ﮐﺎي راﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﮐﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪ ،‬درﯾﺎﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﻼغ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺗﻠﻒ ﮐﻢ ُﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻟﺐ ﺧﺸﮏ اﺳﺖ ﺑﺎغ‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﺗﺮك ﮐﻦ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺎن ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﯿﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‬

‫"أَﻧْﺼ‪‬ﺘُﻮا"‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻏﯿﺮﺗﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫آﺑﺖ‬ ‫ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﮐﺮم‬

‫ِﻏﯿﺐ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺧﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻌﺮه زﻧﺎن ﺑﯿﻦ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺨﻮردﻧﺪت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺪﻋﻪ‬

‫ﺟﺬﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫راه‪‬‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ِ‬ ‫ز‬

‫روزه‬

‫ﯾﺸﺎن‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫دم ﺑﻪ دم‬ ‫ﺗﺮاش‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‬

‫ﺣﺒ‪‬ﻪ‬

‫اي‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺻﺤﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﯾﺎرﻧﺪ و ﺣﺮﯾﻒ‬

‫وﻗﺖ درد و ﻏﻢ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﺣﻖ ﮐﻮ اﻟﯿﻒ؟‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ر‪‬س‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫وﻗﺖ‪ ‬درد و ﻏﻢ ﺑﺠﺰ ﺣﻖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﺎن درد و ﻣﺮض را ﯾﺎد دار‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﺎز‪،‬‬

‫از‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‪،‬‬

‫درد‪‬‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‪‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫آن را ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ آن اﯾﺎز‬

‫‪ .141‬ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ِ ﮐﺎﻓﺮ ِ ﺟﺒﺮي ﻣﻮﻣﻦ ﺳﻨﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﺑﻪ ﺗﺮك اﻋﺘﻘﺎد‪ ‬ﺟﺒﺮش دﻋﻮت‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد و دراز ﺷﺪن ﻣﻨﺎﻇﺮه از ﻃﺮﻓﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎدة اﺷﮑﺎل و ﺟﻮاب را ﻧﺒ‪‬ﺮّد اﻻ ﻋﺸﻖ ِ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﮐﻪ او را‬ ‫ﭘﺮواي آن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ذﻟﮏ ﻓﻀﻞ اﻟﻠﱠﻪ ﯾﺆﺗﯿﻪ ﻣﻦ ﯾﺸﺎء‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ از آن ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ آن ﺑﯿﭽﺎره ﻣﺮد‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﮔﺮ ﻣﻦ آن ﺟﻮاﺑﺎت و ﺳﺆال‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ز‬

‫ِ‬

‫ﺟﺒﺮي‬ ‫ﻣﻬﻢ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﺟﻮاب‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯿﻬﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪان‪ ،‬ﻓﻬﻢ ِ ﺗﻮ ﺑﻪ‬

‫ﺑﺤﺚ‪‬‬ ‫اﻫﻞ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺤﺚ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺸﺮ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮوﻣﺎﻧﺪي ز دﻓﻊ ِ ﺧﺼﻢ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫راه‪‬‬

‫ﺗﺒﺎب‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﺟﺒﺮي‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﻣﺬﻫﺐ‬

‫ﺑﺮون ﺷﻮﺷﺎن‬

‫ﻧﺒﻮدي در ﺟﻮاب‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﻘﻀﯽ ﺑ‪‬ﺪ‬

‫رواج ِ آن روش‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪﺷﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣﻠﺰم‬

‫از‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ ﻣﺪام‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫دو‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺰت‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺨﺰن‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻫﻔﺘﺎد‬

‫و‬

‫‪789‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﻣﯿﺪﻧﺪي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎن ِ ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ و ﻏﯿﺐ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎﺑﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻋﺘﻞ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫زآن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﺴﺘ‪‬ﻤﺎن‬

‫وا‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ز‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻓﺘﺎدي‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻗﺎﻧﻮن‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫دﻻﯾﻞ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﭘﺮورش‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‬

‫از‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اﻟﯽ‬

‫ﯾﻮم‬

‫اﻟﻘﯿﺎم‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫او‬ ‫ﻣﺒﺘﺪع‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫را‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﻔﻠﻬﺎ‬ ‫و‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻋﺰّت‪‬‬

‫ﻣﻘﺼﺪ‬

‫ﻋﺰّت‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ ِ راه و‪ ،‬ﻋﻘﺒﻪ و‪ ،‬راه زن‬

‫ﻧﺎﺣﯿﻪ‬

‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫آن‬

‫دزدي‬

‫ﻫﺮ روش‪ ،‬ﻫﺮ ره‪ ،‬ﮐﻪ آن ﻣﺤﻤﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﺒﻪ‬

‫اﯾﻦ روش ﺧﺼﻢ و ﺣﻘﻮد‪ ‬آن ﺷﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫اﻋﺮاب‬

‫ﻃﻮل‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻧﻌﯽ‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫در‬

‫دو‬

‫و‬

‫ِ‬ ‫ره‬

‫ره‬

‫زﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺻﺪق ِ ﻫﺮ دو ﺿﺪ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ در ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺗﺎ رود در راه ﺧﻮد ﺧﻮش ﻫﺮ ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ور‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دم‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﻣﺎ ﺷﺪ ﻧﻬﺎن وﺟﻪ ﺻﻮاب‬

‫ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ور ﻧﻪ ﮐﯽ وﺳﻮاس را ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ ﮐﺲ؟‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺻﯿﺪ‪ ‬ﻣﺮﻏﺎﺑﯽ ﻫﻤﯽ ُﮐﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ﺟﻮ‬

‫ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺮي ز آن آب؟ ﮐﺂﺑﺖ را ﺑﺮد‬

‫ﮐﯽ ﮐﻨﯽ ز آن ﻓﻬﻢ؟ ﻓﻬﻤﺖ را ﺧﻮر‪‬د‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﭘﻮز ﺑﻨﺪ‪ ‬وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫روز‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻟﻬﺎ‪،‬‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﻋﻘﻞ ِ ﺗﻮ‪ ،‬ﺣﻖ را ﻋﻘﻠﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻋﺸﺮ‬

‫اﻣﺜﺎﻟﺖ‬

‫آن‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻋﻘﻠﺸﺎن‬

‫آوري‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ارزاق‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬ ‫ﺳ‪‬ﺘﺪ‬

‫دم‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ز‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﺑﺪان‬ ‫آن‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫درﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ِﻋﺸﻖ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻓﺮّ‬ ‫اﺳﺒﺎبِ‬

‫ِ‬

‫ﻣ‪‬ﻔﺮَش‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﺎزي ﻋﻘﻞ‬ ‫رواق‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫را‬

‫اﻃﺒﺎق‬

‫در ﻋﺸﻖ ِ ﺻﻤﺪ‬ ‫ِ‬

‫از‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺧﺮد‪،‬‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﺻﻞ ِ ﺻﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﺟﻤﺎل ِ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫اي ﮐﻢ از زن‪ ،‬ﺷﻮ ﻓﺪاي آن ﺟﻤﺎل‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑ‪‬ﺮّد ﺑﺤﺚ را‪ ،‬اي ﺟﺎن و‪ ،‬ﺑﺲ‬

‫ز ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﺷﻮد‬

‫ﻓﺮﯾﺎد رس‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﯽ‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫ﺑﺘﺮﺳﺪ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫رﺳﻮل‬

‫آن‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻧﯿﺎري‬

‫آن‬

‫ﺟﻮاﺑﯽ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪد ﺳﺨﺖ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻄﻖ‬ ‫وا‬

‫ﮐﺎو‬ ‫زﻫﺮه‬

‫را‬ ‫دﻫﺪ‬

‫از ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﻣﺒﺎدا‪،‬‬

‫ﻟﻨﺞ‬ ‫ﮐﺰ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫دﻫﺎن‪،‬‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ِ‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﯽ از ﻣﺎ ﺣﻀﻮر و ﺻﺪ وﻗﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ز‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺳﺮﻓﻪ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺮُش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫د‪‬م‬

‫ﻧﯿﺎري‬

‫زد‪،‬‬

‫ور‬

‫ﮐﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪي ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺼﻮل‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻧﺒﻮ‪‬د‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻨﺒﯿﺪن‬ ‫ﺑﺒﻨﺪي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺣﯿﺮت‪ ،‬آن ﻣﺮغ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮﺷﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻓﻮاﺗﺶ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ِ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮبِ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّد‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﻧﻬﯽ‪،‬‬

‫ﻫﻤﺎ‬ ‫ﺧﻤﺶ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻬﺪ ﺳﺮ ﭘﻮش و‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﺟﻮﺷﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫‪ .142‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﺎﺻﺪا ً اﯾﺎز را ﮐﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻏﻢ و ﺷﺎدي ﺑﺎ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﺟﻤﺎد اﺳﺖ‬ ‫اي‬

‫اﯾﺎز‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟ ﺗﺎ اﯾﺎز را در ﺳﺨﻦ آورد‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﺎر‪‬ﻗﯽ‬

‫‪790‬‬

‫آﺧﺮ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‪،‬‬

‫دو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‪،‬‬

‫ر‪‬خ‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺮده اي ﺗﻮ ﭼﺎر‪‬ﻗﯽ را دﯾﻦ و ﮐﯿﺶ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﻧﻮ ﺳ‪‬ﺨﻦ؟‬

‫در‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺎ دو ﮐﻬﻨﻪ‬

‫دو‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﭼﻮن ﻋﺮب‪ ،‬ﺑﺎ رﺑﻊ و اﻃﻼل‪ ،‬اي اﯾﺎز‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯽ‪،‬‬

‫از‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ر‪‬ﺑﻊ‬

‫ﭼﺎر‪‬ﻗﺖ‪،‬‬

‫آﺻﻒ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﺣﺠﺮه‬

‫ﻣﯿﺪﻣﯽ‬

‫اي‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﻗﻤﯿﺺ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫دراز‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﺮﺳﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎرد ﺑﺎ ﮐﺸﺶ‬

‫ﺟ‪‬ﺮم ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ز ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑ‪‬ﺪﯾﺶ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺮزد‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ا‪‬ﻟﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﮐﺸﯿﺸﺶ‬

‫او‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫را‬

‫از‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آﮔﻪ آن ﮐﺸﺶ از ﺟ‪‬ﺮم و داد‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺑﺲ ﺟﺎدوﺳﺖ ﻋﺸﻖ و اﻋﺘﻘﺎد‬

‫َﺗﻨﺪ‬

‫اﺳﺤﺮ از ﻫﺎروت و ﻣﺎروت اﺳﺖ ﺧﻮد‬

‫او‬

‫ﺟﺬبِ ﺻﻮرت آردت در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫راز ﮔﻮﺋﯽ ﭘﯿﺶ ِ ﺻﻮرت ﺻﺪ ﻫﺰار‬

‫ﯾﺎر‬

‫دوﺳﺘﯽ در وﻫﻢ ﺻﺪ ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫رازﻫﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﯾﺎد‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻪ‬ ‫دل‬

‫ﺟﺪ‪‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﯿﮑﻠﯽ‬

‫زاده از وي ﺻﺪ أَ ﻟَﺴ‪‬ﺖ‪ ‬و ﺻﺪ ﺑﻠﯽ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺑﭽﮥ‬

‫زﻧﺪه‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺟﻤﺎد‬

‫آن‬

‫ﺣﯽ و ﻗﺎﺋﻢ داﻧﺪ او آن ﺧﺎك را‬

‫ﭼﺸﻢ و ﮔﻮﺷﯽ داﻧﺪ او‬

‫ﭘﯿﺶ ِ او ﻫﺮ ذره اي زآن ﺧﺎك‪ ‬ﮔﻮر‬

‫ﮔﻮش دارد‪ ،‬ﻫﻮش دارد‪ ،‬وﻗﺖ‪ ‬ﺷﻮر‬

‫آن ﺧﺎك را‬

‫ﺧﻮش ﻧﮕﺮ اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ِ ﺳﺎﺣﺮﻧﺎك را‬

‫او‬

‫دم ﺑﻪ دم ﺧﻮش ﻣﯿﻨﻬﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﮏ‪ ،‬رو‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ داﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺪ‪‬‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎك‪‬‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﮔﻮر‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫روي‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻧﻨﻬﺎده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﺷﺎك را‬

‫ِ‬

‫ﭘﻮر‬

‫از ﻋﺰا ﭼﻮن ﺑﮕﺬرد ﯾﮏ ﭼﻨﺪ روز‬

‫ﮐﻢ ﺷﻮد آن آﺗﺶ و آن ﻋﺸﻖ و ﺳﻮز‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ز آن ﮔﻮر ﻫﻢ ﺧﻮاب آﯾﺪش‬

‫زاﯾﺪش‬

‫زاﻧﮑﻪ‪ ،‬ﻋﺸﻖ اﻓﺴﻮن ِ ﺧﻮد‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺮ‪،‬‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫از‬

‫ِﺑﺮﺑﻮد و رﻓﺖ‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ‪ ،‬ﭼﻮ آﺗﺶ رﻓﺖ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺑﺮ ﺣ‪‬ﯽ ِ ﺟﺎن اﻓﺰاي دار‬

‫آن‬

‫ﺟﻮان‬

‫در‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻋﺎﯾﻨﻪ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﻧﺎﻣﺼﻮر‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫ﺑﺴﺎزد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺸﺖ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ِ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺗﻼق‬

‫ﮐﻪ ﻣﻨﻢ آن اﺻﻞ ِ اﺻﻞ ِ ﻫﻮش و ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺻﻮر ﻋﮑﺴﯽ ز ﺣ‪‬ﺴﻦ ِ ﻣﺎ ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫ﺑﻔﺮاﺷﺘﻢ‬

‫درﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‪‬‬

‫ذاﺗﻢ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺎ ﻋﮑﺲ ِ ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺗﺠﺮﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن از اﯾﻦ ﺳﻮ ﺟﺬﺑﮥ ﻣﻦ ﺷﺪ روان‬

‫او‬

‫ﮐﺸﺶ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻐﻔﺮت‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﺮم‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ز ﺳﻨﮕﯽ ﭼﺸﻤﻪ اي ﺟﺎري ﺷﻮد‬

‫ﺳﻨﮓ‬ ‫‪791‬‬

‫ﺑﯽ‬ ‫را‬ ‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﭘﺮده‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫از‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻣﺘﻮاري‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن را ﺣﺠﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺟﺎري ﺷﺪ از آن ﺳﻨﮓ و ﮔﻬﺮ‬

‫ﮐﺲ ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎ دان اﯾﻦ ﺻﻮر را‪ ،‬و اﻧﺪر او‬

‫ﻋﻠﻮ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫را‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫وي‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬

‫ﺗﺮ‬

‫وارﻫﺎن‬

‫ﺧﻮد را‬

‫زو‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﻮرت‬

‫ز‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫دل‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫و ﻣﺎ را‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ ِ ﻟﯿﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪان‪ ،‬ﻫﺴﺖ‬

‫رﺑﺎ‬

‫ﺣﻮرو‪‬ش‬

‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺰﯾﻦ زآن ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﯾﺎر ِ ﺧَﻮش‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﮐﻮزه اﺳﺖ و ﺣ‪‬ﺴﻦ‪ ،‬ﻣﯽ‬

‫از‬ ‫ﮐﻮزه‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎه در ﺷﻬﺮ‪ ،‬اي ﮐﯿﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺮ ﺷﻤﺎ را ﺳ‪‬ﺮﮐﻪ داد از ﮐﻮزه اش‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫‪ .143‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺴﻠﯽ ﮐﺮدن ﺧﻮﯾﺸﺎن ﻣﺠﻨﻮن را از ﻋﺸﻖ ﻟﯿﻠﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫از‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫رﯾﺰد‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫و‬

‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﻮداي‬

‫ﻣ‪‬ﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺪاﯾﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫زﺷﺖ‪‬‬ ‫ﻃﺮف‪‬‬

‫از‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﺸﻖ ِ اوﺗﺎن‬ ‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫روي‬

‫ﮔﻮش ﮐﺶ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬ﺣﻖ‬

‫ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻋﺰ و ﺟﻞ‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫آن‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ﻗﺎﺻ‪‬ﺮات‪‬‬

‫اﻟﻄﱠﺮْف‪‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ذوق‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﺼﻢ ِ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻗﺎﺻ‪‬ﺮات‪‬‬

‫اﻟﻄﱠﺮْف‪‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣ‪‬ﺪام‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺧﯿﺎم‬

‫را‬

‫ﻣﻤﺎت‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫وي‬

‫ﺣﺠﺎبِ‬

‫ِ‬

‫ﻇﺮﻓﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ درﯾﺎ ﺧﯿﻤﻪ اي‪ ،‬در وي ﺣﯿﺎت‬

‫ﺑﻂ‬

‫زﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎر را‪ ،‬ﻫﻢ ﻗﻮت و ﺑﺮگ‬

‫ﻏﯿﺮ او را‪ ،‬زﻫﺮ او درد اﺳﺖ و ﻣﺮگ‬

‫ﻣﺤﻨﺘﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ آن را دوزخ‪ ،‬اﯾﻦ را ﺟﻨﺘﯽ‬

‫ﺗﺒﺼﺮون‬

‫اﻧﺪر او ﻗﻮت اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻻ ﺗﺒﺼﺮون‬

‫ﻫﺴﺖ ﻫﺮ ﺟﺴﻤﯽ ﭼﻮ ﮐﺎﺳﻪ و ﮐﻮزه اي‬

‫اﻧﺪر او‪ ،‬ﻫﻢ ﻗﻮت و‪ ،‬ﻫﻢ دل ﺳﻮزه اي‬

‫رﻏﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﮐﺎﺳﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ اﺟﺴﺎم‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫و‬ ‫اﺷﯿﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫او‬

‫را‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﻃﺎﻋﻤﺶ‬

‫ﮐﻼﻏﺎن‬

‫ﻧﺎﺻﻮاب‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آن‬

‫ﺻﻮرت‪ ‬ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﭼﻮ ﺟﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﺧﻮب‬

‫ز آن ﭘﺪر ﻣﯿﺨﻮرد ﺻﺪ ﺑﺎدة ﻃﺮوب‬

‫اﺧﻮان را‬

‫زﻫﺮآب ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﻔﺰود‬

‫ﺑﺎز‬

‫از آن‬ ‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫وي‬

‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫زﻟﯿﺨﺎ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﻟﻬﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺧَﻔﯿﺎ‬

‫أﻧﺖ‪‬‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫أﻧﺖ‪‬‬

‫ﺧﻔﯽ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫ﺳ‪‬ﮑﱢﺮَت‪‬‬

‫أﺑﺼﺎرﻧﺎ‬

‫ﻓﺎﻋﻒ‪‬‬

‫ﻣﻸت‪‬‬

‫اﻟﺨﺎﻓ‪‬ﻘﯿﻦ‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﮐﺎﺷﻒ‪‬‬

‫اﺳﺮارﻧﺎ‬

‫أﻧﺖ‪‬‬

‫ﻓﺠﺮٌ‬

‫اﻟﻌﻄﺎ‬

‫أﻧﺖ‪‬‬

‫ﮐﺎﻟﻤﺎء‬

‫و‬

‫ﻧﺤﻦُ‬

‫ﺗﺨﺘﻔﯽ‬

‫ﮐﺎﻟﻐﺒﺎر‬ ‫‪792‬‬

‫ِ‬

‫ﻋ‪‬ﻠﻮت‬

‫اﻟﺮّﯾﺢ‬

‫ﻏﯿﺒﺖ‬

‫در‬

‫اﺛﻘﻠﺖ‬ ‫ُﻧﻮر‬

‫ﻓَﻮقَ‬ ‫ﻣ‪‬ﻔﺠﺮٌ‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ﻋﯿﺎن‬ ‫اوزار‪‬ﻧﺎ‬

‫اﻟﻤﺸﺮﻗﯿﻦ‬ ‫اﻧﻬﺎرﻧﺎ‬

‫ﻧﺤﻦُ‬ ‫و‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫وي ﺑﺲ‬ ‫ﻫﻮﯾﺪا‬

‫ﻋ‪‬ﻨﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫آن ﺧﻮب را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻮزه زﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫اﻟﺬات‪‬‬

‫اﻓﯿﻮﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد از ﯾﻮﺳﻒ ﻏﺬا‬ ‫ﮐﻮزه‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‪‬‬

‫ِ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫ﻗﺪ‬

‫َﮐﺎﻟﺮﯾﺢ‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﺎده‬

‫از‬

‫ﺳ‪‬ﺮٌ‬

‫ﺷ‪‬ﮑﺮ‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫و‬

‫ﺑﺎده از ﻏﯿﺐ اﺳﺖ و‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﻏﺒﺮاﻫﺎ‬

‫َﮐﺎﻟﺮﺣﺎ‬ ‫ﺟﻬﺎر‬

‫ﺗﻮ ﺑﻬﺎري‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻮ ﺑﺎغ ِ ﺳﺒﺰ و ﺧَﻮش‬

‫او‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺜﺎل ِ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻂ دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺷﺪ روا‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﺑﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺎ ﻫﺮ دﻣﯽ ﺧﻮد اﺷﻬﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﺎدي‬

‫ﮔﺮدش‬

‫و‬ ‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫زﺑﺎن‬

‫آﺷﮑﺎرا‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫دارد‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﮔﻮاه‪‬‬

‫اﺷﻬﺪ‬

‫ﺑﺨﺸ‪‬ﺸَﺶ‬

‫ﻓﺮﺧﻨﺪه‬

‫ذو اﻟﺠﻼل‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺳﺮﻣﺪ اﺳﺖ‬

‫وﺟﻮد‪‬‬

‫آب‬

‫ﺟﻮي‬

‫اي ﺑﺮون از وﻫﻢ و ﻗﺎل و ﻗﯿﻞ ِ ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﻓﺮق ِ ﻣﻦ و ﺗﻤﺜﯿﻞ ِ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮﺷﺖ‬

‫ﻣﻔﺮﺷﺖ‬

‫ﻧﺸﮑﯿﺒﺪ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﭼﻮﭘﺎن ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﺪا‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻮﯾﻢ‬

‫ﺷ‪‬ﭙﺶ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯿﺮاﻫﻨﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ‬

‫ﮐﺲ ﻧﺒﻮدش در ﻫﻮا و ﻋﺸﻖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫زده‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﮔﺎه‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺤﺮ ِﻋﺸﻖ ِ ﯾﺰدان ﺟﻮش زد‬

‫ﻣﺤﺐ‪‬‬

‫دوزم‬ ‫ﻗﺎﺻﺮ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺒﻮﺳﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫داﻣﻨﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺮﮔﺎه‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺑﺮ دل او زد‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺮ ﮔﻮش زد‬

‫‪ .144‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺟﻮﺣﯽ ﮐﻪ ﭼﺎدر ﭘﻮﺷﯿﺪه و در وﻋﻆ ﻣﯿﺎن ِ زﻧﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ زﻧﯽ او را‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫واﻋﻈﯽ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﺮد اﺳﺖ و ﻧﻌﺮه اي ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﺳﺎﺋﻠﯽ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺟﻮﺣﯽ ﭼﺎدر و روﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﻧﻪ‬

‫دراز‬

‫ﭘﺲ ﮐﺮاﻫﺖ ﺑﺎﺷﺪ از وي در ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺴﺘﺮش‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎزت ﮐﺎﻣﻞ آﯾﺪ ﺧﻮب و ﺧﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ‪ :‬آن درازي ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ؟‬

‫ﺷﺮط‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﻗﺪر ﺟﻮي ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻃﻮل‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺘﺮّه‬

‫ﻧﻮره‪،‬‬

‫ﺟﻮﺣﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻧﻪ‬

‫زﻧﺎن‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺮدان‬

‫و‬

‫راز‬

‫واﻋﻆ‪:‬‬

‫واﻋﻆ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺘﺮدن‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻓﺮض‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﺟﻮﺣﯽ‪ :‬اي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ آر دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻘﺪار‬

‫ﻧﻤﺎز؟‬

‫اﮐﻤﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻮش را ﺑﺮ وﻋﻆ‪‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ِ ﺧﺸﻨﻮدي ﺣﻖ‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫ِ‬

‫زﻧﺎن‬

‫اي‬

‫ﺳﺌﻮل‬

‫واﻋﻆ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫اﮐﻨﻮن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮاﻫﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫آﻣﺪﺳﺖ؟‬

‫دﺳﺖ‪ ‬زن در ﮐﺮد در ﺷﻠﻮار ِ ﻣﺮد‬

‫ﺧﺮزه اش ﺑﺮ دﺳﺖ‪ ‬زن آﺳﯿﺐ ﮐﺮد‬

‫زن‬

‫ﮔﻔﺖ واﻋﻆ‪ :‬ﺑﺮ دﻟﺶ زد ﮔﻔﺖ‪ ‬ﻣﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺮ دل زد ورا ﮔﻔﺖ‪ ‬ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺮ دل ﻧﺰد‪ ،‬ﺑﺮ دﺳﺖ زد‬

‫واي اﮔﺮ ﺑﺮ دل زﻧﺪ‪ ،‬اي ﺑﯽ ﺧ‪‬ﺮد‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫اي‬

‫ﺻﺪق‬

‫زد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ِ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫زن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﺎﻣﻮزﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫در‬

‫ﺣﺎل‬

‫رﺑﺎﺋﯽ‬

‫زد‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺑﯿﺶ رﻧﺠﺪ‬ ‫‪793‬‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﮐﺎن ﮔﺮوه‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫را‬

‫از دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺿَﯿﺮَ‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﻻ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﺎ ﮐﺎﯾﻦ ﺗﻦ‬

‫اي‬

‫ُﺧﻨﮏ آﻧﺮا ﮐﻪ ذات‪ ‬ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺪ‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫و‪‬راي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫َاﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮﻣﺪي‬

‫ﻗﺼﺮي‬

‫ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﻮﯾﺰ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ دل ﺟﻮز و ﻣﻮﯾﺰ آﻣﺪ ﺟﺴﺪ‬

‫ﻃﻔﻞ‪ ،‬ﮐﯽ در داﻧﺶ ِ ﻣﺮدان ر‪‬ﺳﺪ؟‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺤﺠﻮب اﺳﺖ‪ ،‬او ﺧﻮد ﮐﻮدﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺮد آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﯿﺮون از ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ رﯾﺶ و ﺧﺎﯾﻪ ﻣ‪‬ﺮد‪‬ﺳﺘﯽ ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ ﺑ‪‬ﺰي را رﯾﺶ و ﻣﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺰ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﯽ‬

‫ِ ﻗﺼﺎب‬

‫زدي‬

‫ﮐﻪ‪،‬‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻢ‬

‫ﺳﺎﺑﻘﯽ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫را‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ‬

‫ﺟﻮز‬

‫ﻧﻪ اﯾﻢ‬ ‫و‬

‫از‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﻣﯿﺰﺋﯿﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ ِﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷﺪ آن ﺑﺲ ﺳﻬﻞ ﭼﯿﺰ‬

‫ﭘﯿﺸﻮاي‬

‫ﭘﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ِﺑﺒ‪‬ﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎن ز ﺟﺎن ﮐﻨﺪن رﻫﯿﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد اﺻﺤﺎب را‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬

‫درد‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ روش ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﻦ و ﺗﺮك‪ ‬رﯾﺶ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬اﯾﻦ ﻣﺎ و ﻣﻦ و ﺗﺸﻮﯾﺶ ﮐﻦ‬

‫رﯾﺶ ِ ﺧﻮد را ﺧﻨﺪه زاري ﮐﺮده اي‬

‫ﮐﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ رﯾﺶ آورده اي‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮي ﭼﻮن ﺑﻮي‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ ﺑﻮي‬

‫ﻧﺎز‬

‫ُﮔﻞ ﺑﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ُﮔﻞ؟ د‪‬م ِﻋﻘﻞ و ﺧﺮد‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﻼوز‬

‫ُﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫رﻫﻨﻤﺎي‬ ‫ره‪‬‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‪‬‬

‫‪ .145‬ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎه دﯾﮕﺮ ﺑﺎره اﯾﺎز را ﮐﻪ ﺷﺮح ِ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ آﺷﮑﺎرا ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎﻧﺖ از‬ ‫آن اﺷﺎرت ﭘﻨﺪ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﺪﯾﻦ ﻧﺼﯿﺤﮥ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ ِ ﭼﺎرق را ﺑﯿﺎن ﮐﻦ‪ ،‬اي اﯾﺎز‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﻮﺷﺪ‬

‫اي‬

‫اﯾﺎز‪،‬‬

‫ﺳﻨﻘﺮ‬ ‫از‬

‫ﺣ‪‬ﺴﺮت‪‬‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮏ‬

‫ﻏﻼﻣﯽ‬

‫آزادﮔﺎن‬

‫ﯾﺎرﻗﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﭼﺎرق‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ِ‬

‫ﭼﯿﺴﺘﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺎز؟‬ ‫ﭼﺎرﻗﺖ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﻮرت از ﭘﺴﺘﯽ ﺳﻮي ﮔﺮدون ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دادي‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫او‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻣﺆﻣﻦ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﺪر ﺟﺰر و ﻣﺪ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ِ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫‪ .146‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﺎﻓﺮي ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش در ﻋﻬﺪ‪ ‬اﺑﺎﯾﺰﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او اﯾﺸﺎن را‬ ‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﮔﺒﺮي‬

‫ِ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺗﻮ اﺳﻼم آوري؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ اﺳﻼم اﮔﺮ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اي ﻣﺮﯾﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪارم‬ ‫در‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‪‬‬ ‫اﯾﻤﺎن‬

‫آن‬ ‫و‬

‫ﺗﺎبِ‬ ‫دﯾﻦ‬

‫او‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬ ‫ﺻﺪ‬

‫دارد‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﻧﺠﺎت‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫و‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﮐﻮﺷﺸﻬﺎي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻓﺰون‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﻣﻮﻗﻨﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻌﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﺆﻣﻨﻢ‬

‫دارم اﯾﻤﺎن ﮐﺎو ز ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻟﻄﯿﻒ و ﺑﺎ ﻓﺮوغ و ﺑﺎ ﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣ‪‬ﻬﺮم ﻫﺴﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮ دﻫﺎن‬

‫ﺑﺎز اﯾﻤﺎن‪ ،‬ﺧﻮد ﮔﺮ اﯾﻤﺎن ِ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ﺑﺪان ﻣﯿﻞ اﺳﺘﻢ و‪ ،‬ﻧﯽ اﺷﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺆﻣﻦ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫اﯾﻤﺎن‬ ‫ﻣﯿﻠﺶ‬

‫ِ‬

‫اوﯾﻢ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫در‬ ‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن‬ ‫‪794‬‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫دﯾﺪ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻓﺎﺗﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ِ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺶ‬

‫ﻧﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﻨﮕﺮد‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ او‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯽ‬

‫ﻣﻔﺎزه‬

‫ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ز آورد‪ ‬اﯾﻤﺎن‬

‫‪ .147‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺆذن ِ زﺷﺖ آواز ﮐﻪ در ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎﻧﮓ زد از ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز و ﻣﺮد‪ ‬ﮐﺎﻓﺮ او را‬ ‫ﻫﺪﯾﻬﺎ داد‬

‫اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﯾﺎد ﮔﯿﺮ‪ ،‬اي ﺗﯿﺰ ﻫﻮش‬ ‫ﻣﺆذن‬

‫ﯾﮏ‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮابِ ﺧﻮش ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﮐﺮده ﺣﺮام‬

‫در ﺻﺪاع اﻓﺘﺎده از وي ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن ﺗﺮﺳﺎن از او در ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﺮد و زن ز آواز ِ او اﻧﺪر ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮﺿﯿﻊ‬

‫را‬

‫را‬

‫او‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫آﺳﻮدﯾﻢ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺲ ﮐﺮَم ﮐﺮدي ﺷﺐ و روز‪ ،‬اي ﮐﯿﺎ‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ از ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ دوﻟﺘﯽ‬

‫ﺧﻮاب رﻓﺖ از ﻣﺎ ﮐﻨﻮن ﻫﻢ ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﮐﻦ‬

‫در‬

‫ﻫﻤﺮاه‬

‫ﮐﻦ‬

‫از‬

‫و‪‬ﻟﻪ‬

‫اﻗﭽﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫از‬

‫اذاﻧﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﺷﺒﮕﻬﯽ‬

‫او‬

‫زﺑﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻣﺆذن‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬ ‫ﺳﺘﯿﺰه‬

‫ِ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺎن ﺧﺎﺋﻒ‬ ‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫آواز‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آﺳﺎﯾﺶ‪،‬‬

‫وآن‬

‫آواز‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﯿﺪري ﺣﻠﻖ ِ ﺧَﻮد‬

‫ﻣﺠﺘﻤﻊ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ِ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﻮش‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫اﻗﭽﻬﺎ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز ﻓﺘﻨﮥ ﻋﺎﻣﻪ اي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫آورد‬

‫ﭘ‪‬ﺮس ﭘ‪‬ﺮﺳﺎن‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻣﻮذن ﮐﻮ؟ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ راﺣﺖ ﺑﻮد ز آن آواز ِ زﺷﺖ؟‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﺎن‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫و‬

‫ﻋﺪاوﺗﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫او‬

‫زد‬ ‫دراز‬

‫ﮐﺎﻓﺮﺳ‪‬ﺘﺎن‪،‬‬ ‫ﮐﺎﻓﺮي‬

‫ﻓﻼن‬

‫اي‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫اﻟﯿﻒ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫راﺣﺖ‬

‫ﻓﺰاﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﮐﻨﺸﺖ‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺑﻨﺎﮔﻪ‬

‫ﻣﯿﺒﻮد‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣﺆﻣﻨﯽ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﮐﺎﻓﺮش‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫آرزو‬

‫ﻫﯿﭻ اﯾﻦ ﺳﻮدا ﻧﻤﯽ رﻓﺖ از ﺳﺮش‬

‫ﭘﻨﺪﻫﺎ‬

‫در دل ِ او ﻣﻬﺮ ِ اﯾﻤﺎن ر‪‬ﺳﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺠﻤﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻏﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻮ ﻋﻮد‬

‫ا‪‬ﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪم‬

‫ﮐﻪ‬

‫دم‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﺆذن‬

‫در‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫و‬

‫ﭼﺎره‬

‫درد‬

‫و‬

‫ﻣﯿﻨﺪاﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺲ‬

‫روان‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﺧﺘﺮي‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﺣﺘﺮاز‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺻﺪاي‬

‫دارم‬

‫ﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫اي‬

‫دادﻧﺪ‬

‫در‬

‫و ﯾﮑﯽ‬

‫زﺣﻤﺖ‬

‫و‬

‫ﺗﺼﺪﯾﻊ‬

‫ﻣﯿﺪاد‬ ‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﮥ‬

‫او‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻦ اذان‬

‫ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﻣﮑﺮوه ﺑﺎﻧﮓ؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ آﻣﺪ اﯾﻦ دو ﭼﺎر داﻧﮓ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ آواز ِ زﺷﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻧﺸﻨﯿﺪم در اﯾﻦ دﯾﺮ و ﮐﻨﺸﺖ‬

‫اذان‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﺮش‬

‫ﮔﻔﺘﺎ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫‪795‬‬

‫اﻋﻼم‬

‫و‬

‫ﺷﻌﺎر‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎورش‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‪،‬‬

‫دﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﯾﻘﯿﻦ ﮔﺸﺘﺶ‪ ،‬ر‪‬خ او زرد ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎز رﺳﺘﻢ ﻣﻦ ز ﺗﺸﻮﯾﺶ و‬ ‫راﺣﺘﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫آواز‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آري اي ﻗﻤﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دل‬

‫ﺳﺮد‬

‫او‬

‫ﻋﺬاب‬

‫دوش ﺧﻮش ﺧﻔﺘﻢ در آن ﺑﯽ ﺧﻮف ﺧﻮاب‬

‫او‬

‫ُﺷﮑﺮ‪ ،‬آن ﻣﺮد ﮐﻮ؟‬

‫ِ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ آوردم ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪش ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﺠﯿﺮ‬

‫و‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﺮدي ﺑﺎ ﻣﻦ از اﺣﺴﺎن و ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎل و ﻣﻠﮏ و ﺛﺮوت ﻓﺮدﻣﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻫﺎﻧﺖ‬

‫را‬

‫زر‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫زرق‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫راﻫﺰن‪،‬‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺣﺴﺮت در دل و ﺟﺎﻧﻢ رﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن زن‪ ،‬ﮐﺎو ﺟﻤﺎع ِ ﺧﺮ ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آوه‪ ،‬ز آن ﺧﺮ ِ ﻓﺤﻞ ِ ﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻤﺎع اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﺂﯾﺪ از ﺧﺮان‬

‫ُﮐﺲ ﻣﺎ ﻣﯿﺮﯾﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮان‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﻓﺮﯾﺪ‬

‫اش‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫و‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫داد‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫داد‬

‫ﻗﻄﺮة‬

‫اﯾﻤﺎﻧﺶ‬

‫در‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬ ‫ار‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫آﻓﺮﯾﻨﻬﺎ‬

‫رود‬

‫ﺑﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫آن‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﺗﺶ‪،‬‬

‫ذره اي‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫در‬

‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﮐﻔﺮ ِ ﻫﺮ ﮔﺒﺮ و ﺟﻬﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫در‬

‫ﺳﻄﺮب‬

‫ﺗﺎ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﮐﻔﺮ ِ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺮق و ﻏﺮب‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪،‬‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﯿﻤﯽ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻨﻘﺴﻢ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﮐﻔﺮﻫﺎي‬

‫اﯾﻦ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﺖ آب و روﻏﻦ ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻨﺠﺴﻢ‬

‫ذره‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫"ذره"‪،‬‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﻧﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او ﯾﮑﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻣ‪‬ﺮادم‬

‫دارد از‬

‫و‬ ‫ﮐﻔﻮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﺼﻤﺎن‬

‫ﺷﺎرق‬

‫را‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫دان‬

‫ﺧﻔﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮم درﯾﺎ ﻧﻪ اي‪ ،‬اﯾﻦ د‪‬م‬

‫ِ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ ر‪‬خ ز ﺷﺮق ِ ﺟﺎن ِ ﺷﯿﺦ‬

‫ﺛﺮي‬

‫اﺧﻀﺮي‬

‫اﯾﻤﺎن‬ ‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫ﻣﺜﻠﻬﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﺎري‬

‫در‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اوﻟﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ‬

‫ذره‬

‫ِ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺻﺮف‪‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪران‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﻫﺎ‬

‫رو‬

‫ذره‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫او‬

‫ﻧﻮر ِ ﻣﻨﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﻻ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺧُﻠﺪ‬ ‫دارد‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫از‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﮐﻔﯽ‬

‫ﺣﻘﯿﺮ‬

‫اي ﻋﺠﺐ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ او‪ ،‬ﯾﺎ آن؟ ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪم در ﺷﮑﺎل و ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫ﮔﺮ وي اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺑﺮادر‪ ،‬ﭼﯿﺴﺖ آن؟‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪه از ﻧﻮر ِ او ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن‬

‫ور وي آن اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺪن‪ ،‬اي دوﺳﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫اي ﻋﺠﺐ‪ ،‬زﯾﻦ دو ﮐﺪاﻣﯿﻦ اﺳﺖ و ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫‪ .148‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن زن ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﻮﻫﺮ را ﮐﻪ‪ :‬ﮔﻮﺷﺖ را ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮ ﮔﺮﺑﻪ را ﺑﻪ ﺗﺮازو ﺑﺮ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد و اﻓﺰون‪ ،‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﮔﻮﺷﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻮ؟ و اﮔﺮ اﯾﻦ ﮔﺮﺑﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻮ؟‬ ‫‪796‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدي‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺪﺧﺪا‪،‬‬

‫آوردي‪،‬‬

‫او‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫را‬ ‫ﮐﺮدﯾﺶ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫زن‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻃﻨﺎز‬

‫و‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻫﺰﻧﯽ‬ ‫زدن‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ِ ﻣﻬﻤﺎن ﮔﻮﺷﺖ آورد آن ﻣﻌﯿﻞ‬

‫ﺳﻮي ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﺟﻬﺪ‪ ‬ﻃﻮﯾﻞ‬

‫زن ﺑﺨُﻮردش ﺑﺎ ﺷﺮاب و ﺑﺎ رﺑﺎب‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻧﺎﺻﻮاب‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻮ؟ ﻣﻬﻤﺎن رﺳﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ زن‪ :‬اﯾﻦ ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻮرد آن ﮔﻮﺷﺖ را‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‪ ‬دﯾﮕﺮ ﺧﺮ‪ ،‬ﮔﺮت ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻼ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﺒﮏ‬

‫اي‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‪،‬‬

‫ﺗﺮازو‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﻮت‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﻢ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﻋﯿﺎر‬

‫ﻣﺮد‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﺤﺘﺎﻟﻪ‬

‫زن‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻓﺰون ﯾﮏ ﺳﺘﯿﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ ﮔﺮﺑﻪ‬

‫اﯾﻦ اﮔﺮ ﮔﺮﺑﻪ ﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ آن ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻮ؟‬

‫ور ﺑﻮد اﯾﻦ ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻨﻤﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﺗﻮ؟‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‪ ،‬ار اﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬آن روح ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ور وي آن روح اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺣﯿﺮت اﻧﺪر ﺣﯿﺮت اﺳﺖ اي ﯾﺎر ِ ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻪ ﮐﺎر ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﺎر ِ ﻣﻦ‬

‫ﻫﺮ دو او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯿﮏ از رﯾﻊ و زرع‬

‫داﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻞ و‪ ،‬ﮐﺎه‪ ‬اوﺳﺖ ﻓﺮع‬

‫ﺣﮑﻤﺖ اﯾﻦ اﺿﺪاد را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫اي ﻗﺼﺎب‪ ،‬اﯾﻦ ﮔ‪‬ﺮد‪ ‬ران‪ ،‬ﺑﺎ َﮔﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﺮد‬

‫روح‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﻟﺐِ‬

‫ﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ‪ ،‬اي ﺳﺘﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﯿﮑﺎر‬

‫ﻗﺎﻟﺒﺖ ﺑﯽ ﺟﺎن ﮐﻢ از ﺧﺎﮐﺴﺖ دوﺳﺖ‬

‫روح ﭼﻮن ﻣﻐﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻟﺐ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﻤﯿﺂﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺟﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آر‪ ،‬اي ﻋﯿﺎر‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫راﺳﺖ ﺷﺪ زﯾﻦ ﻫﺮ دو اﺳﺒﺎبِ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻗﺎﻟﺒﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫و‬

‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫آن‬ ‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺸﮑﻨﺪ‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﺳ‪‬ﺮ را ﺑﺸﮑﻨﯽ‬

‫آب‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺳﺮ‪ ،‬رود آﺑﺶ ﺑﻪ اﺻﻞ‬

‫ﺧﺎك ﺳﻮي ﺧﺎك آﯾﺪ روز ِ ﻓﺼﻞ‬

‫ازدواج‬

‫از‬

‫ﻟﺠﺎج‬

‫ﻋﯿﻦٌ‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﺣﮑﻤﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫زﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫از‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻻ‬

‫ﺳﻤﻊ‬

‫اذنٌ‬

‫اذن؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﯾﺪي ﺑﺮف و ﯾﺦ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ را‬

‫از‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﭘﺲ ﺷﺪي درﻣﺎن ِ ﺟﺎن ِ ﻫﺮ درﺧﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫آن ﯾﺨﯽ ﺑﻔﺴﺮده در ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪه اي‬

‫"ﻻﻣﺴﺎﺳﯽ"‬

‫ﮔﺮ‬ ‫آب‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫اذن‪،‬‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﯿﺲ‬

‫ﯾﺎﻟﻒ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺿﺎﯾﻊ‬

‫اي‬

‫اﯾﺎز‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ازدواﺟﺎت‪‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫و‬

‫ﺑ‪َ‬ﺮ‬

‫زﻧﯽ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﺪي‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﻋﺮوق‬

‫ﻟﯿﺲ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﯾﻮﻟﻒ‬

‫ﯾﺨﯽ‬

‫ﺟﺴﻤﻪ‬

‫ﻟﯿﺲ‬

‫ﻻ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺿﺒﻂ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ؟‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﯿﮕﺸﺘﯽ‬

‫زره‬

‫ﻗﺪوﻣﺶ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫درﺧﺘﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫اﻻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺎز‬ ‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﺢ‪‬‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫اي‬ ‫ﻗﺴﻤﻪ‬

‫زو‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭘﯿﮏ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫اﺳﺘﺎرة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮﺟﯽ‬

‫ﻋﺒﻮرش‬

‫را‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﺴﻨﺪد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﺘﺖ؟‬ ‫‪797‬‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺰﯾﻨﺪ‬

‫ﺻﻔﻮﺗﺖ؟‬

‫‪ .149‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن اﻣﯿﺮ ﮐﻪ ﻏﻼم را ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﯽ ﺑﯿﺎر‪ ،‬ﻏﻼم رﻓﺖ و ﺳﺒﻮي ﻣﯽ آور‪‬د‪ ،‬در راه‬ ‫زاﻫﺪي ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮ ﻣﻌﺮوف ﻣﯿﮑﺮد‪ ،‬ﺳﻨﮕﯽ زد و ﺳﺒﻮي او را ﺑﺸﮑﺴﺖ‪ ،‬اﻣﯿﺮ ﺑﺸﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻗﺼﺪ‪ ‬ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫زاﻫﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽ ﺣﺮام ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻟﯿﮑﻦ زاﻫﺪ ﻣﻨﻊ‬ ‫ﻟﺬ ّت و ﺗﻨﻌﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺑﻮد اﻣﯿﺮي‪ ،‬ﺧﻮش دﻟﯽ‪ ،‬ﻣﯽ‬ ‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻔﻘﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺷﺎه‪‬‬ ‫ِ‬

‫دور‬

‫ﻋﺎدﻟﯽ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﻧﻮازي‪،‬‬ ‫و‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺧﻮاره اي‬

‫ﮐﻬﻒ‪ ‬ﻫﺮ ﻣﺨﻤﻮر و ﻫﺮ ﺑﯽ ﭼﺎره اي‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫و‬

‫دان‬

‫دور‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﻫﻢ اﻣﯿﺮي‪ ،‬ﺟﻨﺲ ِ او‪ ،‬ﺧﻮش ﻣﺬﻫﺒﯽ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑﺎده ﺑﻮد آن وﻗﺖ ﻣﺄذون و ﺣﻼل‬

‫ﺑﺎده ﺷﺎن ﮐﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ او ﺑﺎ ﻏﻼم‬

‫رو ﺳﺒﻮ ﭘ‪‬ﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ آور ﻣﺪام‬

‫از ﻓﻼن راﻫﺐ ﮐﻪ دارد ﺧﻤﺮ ِ ﺧﺎص‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﺎص و ﻋﺎم‪ ،‬ﺟﺎن ﯾﺎﺑﺪ ﺧﻼص‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ز آن ﺟﺎم ِ راﻫﺐ آن‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧُﻤﺪان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎده‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻧﺎﮔﺎﻫﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺘﺸﺎن‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬ ‫دﻟﻖ‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﺑﺎن‬

‫راز‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫آﻣﺪش‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻈﻢ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬ ‫ِ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫راه‬

‫زر‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻠﻖ‪ ،‬دل دار و ﮐﻢ آزار و ﻣﻠﯿﺢ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﮑﺮﻣﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺨﺸﯽ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ِ‬

‫ﭘﺎره‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺟﺮه‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫ﺳﯿﻪ‬

‫و‬

‫ﻋﺒﺎ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮدود‬

‫ﺷﺪ‬

‫وز ﺑﺮون آن ﻟﻌﻞ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫دود آﻟﻮد ﺷﺪ‬

‫ﮔﻨﺞ و ﮔﻮﻫﺮ ﮐﯽ ﻣﯿﺎن ِ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬

‫ﮔﻨﺞ ِ آدم‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ وﯾﺮان ﺑ‪‬ﺪ دﻓﯿﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫او ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﺮد در ﻃﯿﻦ ﺳ‪‬ﺴﺖ ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬ﻃﯿﻨﻢ ﺳ‪‬ﺪ‪ ِ ‬ﺗﻮﺳﺖ‬

‫دو ﺳﺒﻮ ﺑﺴﺘﺪ ﻏﻼم و ﺧﻮش دوﯾﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫زر‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﺑﺎدة‬

‫و‬

‫زر‬

‫ﭼﻮن‬

‫در‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ‬

‫و‬ ‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫دﯾﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬ ‫ِ‬

‫ِ‬

‫زر‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ر‪‬ﻫﺒﺎﻧﺎن‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﺗﺎرك‬

‫و‬

‫ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﺧﺴﺮوان‬

‫ﻧﻬﺪ‬ ‫آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺗﺨﺖ و ﺗﺨﺘﻪ آن زﻣﺎن ﯾﮑﺴﺎن ﺷﺪه‬

‫ﭼﻮ آب و روﻏﻨﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن اﻧﺪر ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻫﺮﯾﺴﻪ ﻟﺤﻢ و ﮔﻨﺪم ﻋﺮق ﻫﻢ‬

‫ﺳﺒﻘﯽ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﻫﺸﯿﺎري‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺮﯾﺴﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﺎده‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫زاﻫﺪي‪،‬‬

‫ﻏﻢ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﭘﯿﺸﺶ‬ ‫ﺗﻦ‬ ‫ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﻣﺎن‪،‬‬

‫ﺗﺎج‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﻃﯿﻨﺶ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﺳﻨﮓ داد و در ﻋﻮض‬

‫ﺑﺎده اي ﮐﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ِ ﺷﺎﻫﺎن ﺟﻬﺪ‬ ‫ﺷﻮرﻫﺎ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫از‬

‫زر‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ز‬ ‫ِ‬

‫آﺗﺸﻬﺎي‬ ‫ﻣﺤﻨﺖ‪‬‬

‫ﻓﺮق‬ ‫آن‬ ‫دﯾﺪه‬

‫دل‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻓﺮﻗﯽ‪،‬‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫اي‬

‫ﺧﺸﮏ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﮕﺪاﺧﺘﻪ‬

‫داﻏﻬﺎ‪،‬‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬ ‫‪798‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫در اﯾﺸﺎن ﻓﺮق‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻏﺮق‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﭼﺴﺒﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﻐﺰي‪،‬‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫داﻏﻬﺎ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ِ‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬ ‫ﻫﺰار‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫روز‬

‫و‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺎل و ﻣﻪ در ﺧﺎك و ﺧﻮن آﻣﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫و‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺐ‬

‫زاﻫﺪ‪:‬‬

‫ﺧﻠﺶ‬

‫او‬

‫ﻏﻼﻣﯽ‬

‫او‬

‫ﺷﺐ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻃﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ زآن ِ ﻓﻼن ﻣﯿﺮ ِ اﺟﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﻤﻞ؟‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﯾﺰدان و‪ ،‬آﻧﮕﻪ ﻋﯿﺶ و ﻧﻮش؟‬

‫ﺑﺎدة‬

‫و‪،‬‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻫﻮش؟‬

‫ﻫﻮش ﺗﻮ ﺑﯽ ﻣﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﮋﻣﺮده اﺳﺖ‬

‫ﻫﻮﺷﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ آن ﻫﻮش ِ ﺗﻮ ﺑ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻮش ﺗﻮ ﻫﻨﮕﺎم ﺳ‪‬ﮑﺮ؟‬

‫اي ﭼﻮ ﻣﺮﻏﯽ ﮔﺸﺘﻪ ﺻﯿﺪ‪ ‬دام ِ ﺳ‪‬ﮑﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺣﻠﻤﺶ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻪ‬

‫آن؟‬

‫آن‬

‫ﺳﺒﻮﻫﺎ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﺷﺐ ﭼﺴﺒﯿﺪه او‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎده‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺮ ﮐﯿﺴﺖ آن؟‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺑﺮ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬ ‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫‪ .150‬در ﺑﯿﺎن ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺿﯿﺎء ﺑﻠﺦ و ﺷﯿﺦ اﺳﻼم ﺗﺎج ﺑﻠﺦ و ﻟﻄﯿﻔﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺿﯿﺎء‬ ‫ﺧﻮش‬

‫اﻟﻬﺎم‬

‫ﺑﻮد‬

‫داد‪‬ر‬

‫ﺧﻠﻘﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫دار‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‪‬‬

‫ﺑﻠﺦ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻮﺗﻪ ﻗﺪ و ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﻓﺮخ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺎﺿﻞ ﺑﻮد و ﻓﺤﻞ و ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﺗﺎج‬ ‫او‬

‫ِ‬

‫ﺑﻠﺦ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫روز‬ ‫ﮐﺮد‬

‫اﺳﻼم‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮادر‬ ‫ِ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﻣﺠﻠﺲ‬ ‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﻋﺎرش‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺳﻼم‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫آﻣﺪ‬ ‫از‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎج‬

‫داﺋﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻣﻼزم‬

‫اﻧﺪر‬

‫درس‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻇﺮاﻓﺖ‬

‫دراز‬

‫ﺑﻮد ﺷﯿﺦ اﺳﻼم را ﺻﺪ ﮐﺒﺮ و ﻧﺎز‬

‫آﻣﺪي‬

‫ﻫﺪي‬

‫آن‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫اﺳﻼم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎرﮔﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﺮ‬

‫واﻋﻈﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﺿﯿﺖ‬

‫داد‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫و‬

‫اﺻﻔﯿﺎ‬

‫ﻧﺼﻒ‬

‫اﻟﻘﯿﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺿﯿﺎ ﭼﻮن دﯾﺪ ﮐﺒﺮ اﻧﺪر ﺳﺮش‬

‫اﻧﻔﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﺑﺲ درازي ﺑﻬﺮ ِ ﻣ‪‬ﺰد‬

‫اﻧﺪﮐﯽ از آن ﻗﺪ‪ ‬ﺳ‪‬ﺮوت ﻫﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ را‪ ،‬ﺧﻮد ﻋﻘﻞ ﮐﻮ ﯾﺎ ﻫﻮش ﮐﻮ؟‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮري ﻣﯽ‪ ،‬اي ﺗﻮ داﻧﺶ را ﻋﺪو‬

‫ﺑﮑﺶ‬

‫ﺣﺒﺶ‬

‫روت‬

‫ﺑﺲ‬

‫زﯾﺒﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﯿﻠﯽ‬

‫ﺿﺤﮑﻪ‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮرش‬

‫روي‬

‫ِﺑﺪ‪‬زد‬

‫در ﺗﻮ ﻧﻮري ﮐﯽ در آﻣﺪ؟ اي ﻏﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯽ و ﻇﻠﻤﺖ ﺟﻮ ﺷﻮي‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫ﻗﺎﻋﺪه‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻗﻮت‪‬‬

‫ﻋﻮام‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺣﺮام‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﻼل‬

‫اﺳﺖ‬

‫روز‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را‬

‫ﺑﺎده‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫راه‪‬‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﻮن ِ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫دل‬ ‫ِ‬

‫در‬

‫ﺷﺐِ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺑﺮي‬

‫ِ‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫را‬

‫راه‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺨﻮف‬

‫اﯾﻦ ﻗﻼو‪‬ز ِ ﺧﺮد‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪ ﮐﺴﻮف‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ِﻗﻼو‪‬زان‬

‫را‬

‫ﮐﺎروان‬

‫و‬

‫ﻫﺎﻟﮏ‬

‫ﻧﺎن ِ ﺟﻮ‪ ،‬ﺣﻘﺎ ً ﺣﺮام اﺳﺖ و ﻓﺴﻮس‬

‫ﻧﻔﺲ را‪ ،‬در ﭘﯿﺶ ﻧ‪‬ﻪ‪ ،‬ﻧﺎن ِ ﺳﺒﻮس‬ ‫دار‬

‫دار‬

‫دﺳﺘﺶ‬

‫ﺑﺒﻨﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ‬ ‫دزد‬

‫ِ‬

‫راه‪‬‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺧﻮار‬ ‫ﺑ‪‬ﺒﺮﯾﺪن‬

‫دار‬

‫دزد‬

‫را‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪن‬

‫ور ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻨﺪي دﺳﺖ او‪ ،‬دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮ ﺑﺴﺖ‬ ‫‪799‬‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‬ ‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﻨﻪ‪،‬‬ ‫ﻋﺎﺟﺰي‪،‬‬ ‫ﻧﺸﮑﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺖ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫دﻫﯽ و ﻧﯽ ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ؟ ﮔﻮ‪ :‬زﻫﺮ ﻧﻮش و ﺧﺎك ﺧَﻮر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ ﻋﺪو را‬

‫زد ز ﻏﯿﺮت ﺑﺮ ﺳﺒﻮ ﺳﻨﮓ و ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﺑﺠﺴﺖ‬

‫او‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫از‬

‫‪ .151‬در ﺑﯿﺎن ﺧﺒﺮ ﯾﺎﻓﺘﻦ اﻣﯿﺮ و ﺧﺸﻢ آﻟﻮده رﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ زاﻫﺪ‬

‫رﻓﺖ ﭘﯿﺶ ِ ﻣﯿﺮ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﺑﺎده ﮐﻮ؟‬

‫ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﯾﮏ ﭘﯿﺶ ِ او‬

‫ﻣﯿﺮ ﭼﻮن آﺗﺶ ﺷﺪ و ﺑﺮﺟ‪‬ﺴﺖ راﺳﺖ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آن‬

‫ُﮔﺮز ِ ﮔﺮان ﮐﻮﺑﻢ ﺳﺮش‬

‫او ﭼﻪ داﻧﺪ اﻣﺮ ِﻣﻌﺮوف؟ از ﺳﮕﯽ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻮس‬ ‫او‬

‫ﻧﺪارد‬

‫او‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺳﺮ ِ‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ‬

‫ﺑﯽ‬

‫داﻧﺶ ِ ﻣﺎدر‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺮوﻓﯽ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺗﺴﻠﺲ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫اﻻ‬

‫ﻫﻨﺮ‪،‬‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬ ‫داروي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﯿﺮ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن از ﺳﺮش ﺑﯿﺮون رود‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﯿﺮ ﺑﯿﺮون ﺟ‪‬ﺴﺖ و دﺑ‪‬ﻮﺳﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺮد‪ ‬زاﻫﺪ را ز ﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫آن‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺗﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫آﻫﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺎت‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روي‬

‫ﺷﻨﯿﺪ از ﻣﯿﺮ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺧﻮد را ﺟﺎ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻟﺖ‪‬‬

‫رو‬

‫ُﺷﻬﺮﮔﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد‪ ‬زاﻫﺪ ﻣﯽ‬

‫ﻏﺮش‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ِ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫زﺷﺘﯽ‬ ‫وار‪،‬‬

‫ﺧﺮﺑﻨﺪﮔﺎن‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رود؟‬

‫زاﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﺸﻢ‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫رو‬

‫روي‬

‫ﮔﺎو‬

‫زﺷﺖ‪‬‬

‫‪ .152‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎت ﮐﺮدن دﻟﻘﮏ ﺳﯿﺪ ﺷﺎه ﺗﺮﻣﺪ را‬ ‫ﺑﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺎت ﮐﺮدش زود‪ ،‬ﺧﺸﻢ ِ ﺷﻪ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻪ ﺷﻪ‪ ،‬و آن ﺷﻪ‪ ‬ﮐﺒﺮآورش‬

‫ﯾﮏ ﯾﮏ از ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻣﯿﺰد ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫اي‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫اﻻﻣﺎن‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﮐﻪ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻟﻘﮏ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺷﻄﺮﻧﺞ‬

‫ﺷﻬﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎﺧﺖ دﺳﺖ‪ ‬دﯾﮕﺮ و‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫دﻟﻘﮏ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﻟﺮزان‬

‫ﮐﻪ ﻋﻮر از زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫ﺷﻪ ﻣﺎت ﺷﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ آن دﻟﻘﮏ و در‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﻘﺎت‬

‫ُﮐﻨﺞ رﻓﺖ‬

‫ﺷ‪‬ﺶ ﻧﻤﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﮑﻨﺪ از ﺑﯿﻢ ِ ﺗﻔﺖ‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫ﺧﻔﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺗﺎ ز ﺧﺸﻢ ِ ﺷﻪ رﻫﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ‪ :‬ﻫﯽ ﻫﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺮدي ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻪ ﺷﻪ‪ ،‬ﺷﻪ ﺷﻪ‪ ،‬اي ﺷﺎه‪ ‬ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮان ﺣﻖ ﮔﻔﺖ؟ ﺟﺰ زﯾﺮ ﻟﺤﺎف‬

‫ﺑﺎ ﭼﻮ ﺗﻮ ﺧﺸﻢ آور آﺗﺶ ﺳﺠﺎف‬

‫اي ﺗﻮ ﻣﺎت و ﻣﻦ ز زﺧﻢ ِ ﺷﺎه ﻣﺎت‬

‫رﺧﺘﻬﺎت‬

‫زﯾﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻟﺸﻬﺎ‬

‫ﺷﺶ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ز‬

‫زﯾﺮ‬

‫‪ .153‬ﺑﺎز رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﯿﺮ و زاﻫﺪ و اﺟﺘﻤﺎع ﺧﻠﻖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺤﻠﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻫﯿﻬﺎي‬

‫وز ﻟﮕﺪ ﺑﺮ در زدن‪ ،‬وز دار و ﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺮ‬ ‫‪800‬‬

‫ﺧﻠﻖ ﺑﯿﺮون ﺟ‪‬ﺴﺖ زود از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﮐﺎي ﻣﻘﺪم‪ ،‬وﻗﺖ‪ ‬ﻋﻔﻮ اﺳﺖ و رﺿﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ او ﺧﺸﮏ اﺳﺖ و ﻋﻘﻠﺶ اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ از ﻋﻘﻞ و ﻓﻬﻢ ِ ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫زﻫﺪ و ﭘﯿﺮي‪ ،‬ﺿﻌﻒ ﺑﺮ ﺿﻌﻒ آﻣﺪه‬

‫ﮔﺸﺎدي‬

‫ﻧﺎﺷﺪه‬

‫ﻣ‪‬ﺰد‪‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫از‬

‫ﻗﺪر‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ز‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﯾﺎ ﻧﺒﻮد آن ﮐﺎر ِ او را ﺧﻮد ﮔﻬﺮ‬ ‫ﭼﻮن ﺳﻌﯽ ﺟﻬﻮد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎرﻫﺎ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﻮد آن ﺳﻌﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻫﺪش‬

‫ﮐﺮده‪،‬‬ ‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺟﺰا‪،‬‬

‫ﭘﺎداش‪،‬‬

‫واﺑﺴﺘﮥ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﻘﺎت‬

‫ورا درد و ﻣﺼﯿﺒﺖ اﯾﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ وادي ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮن ﺑﯽ ﮐﺲ اﺳﺖ‬

‫ُﮐﻨﺞ‬

‫ﻟﻨﺞ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘ‪‬ﺮ درد و‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ او ﺑﻪ‬

‫رو‬

‫ﮐﺮده‪،‬‬

‫ﺗﺮُش‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﻧﯽ ﯾﮑﯽ ﮐﺤﺎل‬

‫ﮐﺎو را ﻏﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﻋﻘﻞ ﻫﻢ ﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺎو ﺑﻪ ﮐﺤﻠﯽ ره ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺷﺪن‬

‫اﺟﺘﻬﺎدي‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﮐﺎر‬

‫در‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﻮك اﺳﺖ ﺗﺎ‬

‫زآن رﻫﺶ دور اﺳﺖ ﺗﺎ دﯾﺪار ِ دوﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪش ﻣﻐﺰ ِ ﺳﺮ‪ ،‬از ﻋﺸﻖ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺟﻨﺎب‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺼﯿﺒﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺪال‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬

‫رﻧﺞ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮّان‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎل؟‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮس اﺳﺖ اﻧﺪر ﺑﻮ و رﻧﮓ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در زﻫﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺘﻨﮓ‬

‫ﻧﻨﮕﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﺎخ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﺧﻮﯾﺶ ِ ﺧﻮش و ﺻﺪرش ﻓﺮاخ؟‬

‫ﭘﯿﺶ از‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫داد‬

‫را‬

‫ﺑﺪراﻧﺪ‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﻏﺼﮥ‬

‫و‬

‫ﻏﻢ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺧﻮش‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺮادي ﺗﻨﺪ ﺧﻮدي و ﺳﺮﮐﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫زاﻫﺪان را‬

‫از‬

‫در‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺿﺠﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮادﯾﻬﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻼ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫اﺳﺘﺮّه‬ ‫آن‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﺮادﯾﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫‪ .154‬در ﺑﯿﺎن ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ ﺳﺎﻟﮑﺎن ﭘﯿﺶ از ﮔﺸﺎد و ﻗﺼﺪ ﮐﺮدن ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم اﻓﮑﻨﺪن‬ ‫ﺧﻮد را از ﮐﻮه ﺣﺮّا از وﺣﺸﺖ ﺣﺠﺎب و ﻧﻤﻮدن ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ وي و ﻣﻨﻊ ﮐﺮدن‬ ‫و ﺑﺸﺎدت دادن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻠﺶ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ز‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻔﺮاﺧﺘﯽ‬ ‫ﻣﮑﻦ‬

‫را‬

‫ﮐﻮه‬

‫از‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آورﯾﺪي‬

‫ﻫﺠﺮان‬

‫ﺑﺎز ﺧﻮد را ﺳﺮ ﻧﮕﻮن از ﮐﻮه او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﮑﻨﺪي‬

‫آن‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫اي‬

‫ﮐﺸﻒ‪‬‬

‫ﺣﺠﯿﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺪا‬ ‫ﻣﯿﺒﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻫﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﭼﻪ ﺧﻮد را ﻣﯽ ُﮐﺸﻨﺪ؟‬ ‫از‬

‫ﻓﺪاﺋﯽ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﺲ دوﻟﺖ اﺳﺖ از اﻣﺮ ِ‬ ‫از‬

‫ﺷﺪي‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻦ‬

‫و‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‪‬‬

‫ﮔﻬﺮ را‬

‫اﻧﺪوه‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﯿﺮﺗﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫از‬

‫او ز ﺟﯿﺐ‬

‫اي ﺧﻨﮏ آن ﮐﺎو ﻓﺪا ﮐﺮدﺳﺖ ﺗﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﮐﺎرزد‬

‫ﺑﺎري‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻘﺒﻞ ﻓﺪاي اﯾﻦ ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪرآن‬ ‫‪801‬‬

‫ﻓﺪاﺋﯽ‬ ‫ﻓﺪاي‬

‫او‬ ‫ﺑﺪﯾﻞ‬

‫اﺻﻞ ِ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﭼﻮﻧﺶ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ُﮐﺸﻨﺪ؟‬ ‫ﺳﯿﺮﺗﯿﺴﺖ‬ ‫او‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺻﺪ زﻧﺪﮔﯽ در ﮐﺸﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق و ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺮ دوام‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ و ﻧﯿﮏ ﻧﺎم‬

‫ﻓﺪاﺋﯽ‬

‫ﻓﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﺮف‪ ‬ﻋ‪‬ﻤﺮ و ﮐﺸﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺷﺮوق‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﻟﻬﻮي‬

‫ﺷﺄﻧﻬﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮐﺸﺘﻨﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺮاﻣﯽ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻏﺮوﺑﯽ‬ ‫ارﺣﻤﻮا‬ ‫ﻣﯿﺮ‬

‫اي‬

‫ﺳﺨﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ ز ﺟ‪‬ﺮﻣﺖ ﻫﻢ ﺧﺪا ﻋﻔﻮي‬ ‫ﺗﻮ ز‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺑﺲ ﺳﺒﻮ‬ ‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫او‬ ‫ُﮐﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫در‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﻫﻮش‬

‫دار‬

‫ﻣﯿﺮان‬

‫ﺷﺎﯾﻖ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ِورد‬ ‫ﻧﮕﺮ‬

‫زﻟﺘﺖ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ اي‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن ره‬

‫در‬

‫در‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫اﻟﺘﻮي‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﻐﻔﺮت‬ ‫ﻋﻔﻮ‬ ‫ﻣﻮ‬

‫ﻗﺪر‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺨﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬ ‫آﮐﻨﺪ‬ ‫اي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺰا‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﮔﻮش‬

‫دار‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﻟﺘﻮي‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﻣﯿﺸﮑﺎﻓﺪ‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫آﻧﮕﻪ‪،‬‬

‫درد‬

‫را‬

‫ﻧﻪ ﻣﺸﻮق‬

‫‪ .155‬ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﯿﺮ ﻣﺮ آن ﺷﻔﯿﻌﺎن را و ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدن ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده‬ ‫اﺳﺖ و ﺳﺒﻮ را ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﮐﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﯽ زﻧﺪ؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬر ﺳﺎزد ﺑﻪ ﮐﻮﯾﻢ ﺷﯿﺮ ِ ﻧﺮ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﮕﺬارد‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﺎ‬

‫ز‬ ‫را‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬ ‫ﭼﺮا‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬ ‫آز‪‬رد‬

‫ﺷﺮﺑﺘﯽ ﮐﺎن ﺑﻪ ز ﺧﻮن ِ اوﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﻮي‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫ﺑﮕﺬرد‪،‬‬

‫را‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫دل؟‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫را‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬ ‫ﺣﺬر‬

‫ﻗﻬﺮم‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن زﻧﺎن‪ ،‬از ﻣﺎ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺟﺎن از دﺳﺖ‪ ‬ﻣﻦ او ﮐﯽ ﺑﺮَد؟‬

‫و ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ﭘﺮَد‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ور‬

‫ﺷﻮد ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯽ اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﭼﻮن ﻣﺮغ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّش‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬

‫و‬

‫آب‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ِ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫رﯾﮕﺶ‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﻢ‬ ‫زﺑﺮ‬

‫و‬

‫ور رود در ﺳﻨﮓ‪ ‬ﺳﺨﺖ‪ ،‬از ﮐﻮﺷﺸﻢ‬

‫از دل ِ ﺳﻨﮕﺶ ﮐﻨﻮن ﺑﯿﺮون ﮐ‪‬ﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ور ﮐﻨﺪ ﺻﺪ ﺣﯿﻠﻪ و ﺗﺪﺑﯿﺮ و ﻓﻦ‬ ‫را‬

‫ﻋﺒﺮﺗﯽ‬

‫ﺷﻬﺮت‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫از‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ِﺑﺮاﻧﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫او‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺿﺮﺑﺘﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎر او ﺳﺎﻟﻮس و زرق و ﺣﯿﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻘﺼﻮدش‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺧﺸﻢ‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﻟﻮس‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫ﺧﻮﻧﺨﻮارش‬

‫و‪،‬‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮔﺮز‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫دﯾﮕﺮان‬ ‫ِ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫داد‪ ‬او و ﺻﺪ ﭼﻮ او اﯾﻦ د‪‬م دﻫﻢ‬

‫ﮔﺮان‬

‫روان‬

‫ﮐﺰ‬ ‫از‬

‫ﺳﺮﮐﺸﯽ‬

‫ﺗﻨﺶ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫رود‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻣﯿﺪرﺧﺸﯿﺪ‬

‫‪ .156‬دﺳﺖ و ﭘﺎي اﻣﯿﺮ ﺑﻮﺳﯿﺪن و دو‪‬م ﺑﺎر ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ﺷﻔﯿﻌﺎن و ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن زاﻫﺪ‬ ‫او‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﻔﯿﻌﺎن‬

‫از‬

‫دم‬

‫ِ‬

‫ﻫﯿﻬﺎي‬

‫ﮐﺎي اﻣﯿﺮ‪ ،‬از ﺗﻮ ﻧﺸﺎﯾﺪ ﮐﯿﻦ ﮐﺸﯽ‬

‫ﺑﺎده‬ ‫‪802‬‬

‫ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ِ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎده‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫او‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺑﺎده‪،‬‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺷﺮاﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ز‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺶ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻗﺪ‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﻟﻄﻒ‪ ‬آب‪ ،‬از ﻟﻄﻒ‪ ‬ﺗﻮ ﺣﺴﺮت ﺧﻮرد‬

‫رﺣﯿﻢ‬

‫اﻟﮑﺮﯾﻢ‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﺧﺪ‪‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺮك‬

‫اي رخ ِ ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ات ﺷﻤﺲ اﻟﻀﺤﯽ‬ ‫ﺑﺎده‬

‫ﺧﻢ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اي‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ز‬

‫اي ﻫﻤﻪ درﯾﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد‬

‫ﻧﻢ؟‬

‫وي‬

‫اي ﻣﻪ ﺗﺎﺑﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ﮔﺮد؟‬ ‫ﺗﺎج‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮّﻣﻨﺎﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫اﻟﮑﺮﯾﻢ‬ ‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﮔﺪاي‬

‫رﻧﮓ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﺷﺘﯿﺎق‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﺣﺴﺪ‬ ‫اي‬

‫روي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ‬

‫ﻋﺪم؟‬

‫اي ﮐﻪ ﺧﻮر در ﭘﯿﺶ ِ روﯾﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮﺷﯽ و ﺧﻮب و ﮐﺎن ِ ﻫﺮ ﺧﻮﺷﯽ‬ ‫ﻓﺮق‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬ ‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﻠﮕﻮن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﺑﻦ‬

‫اﺑﻦ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻃﻮق‬

‫ﻣﻨﺖ‬

‫روي زرد‬

‫ﺑﺎده‬

‫أَﻋ‪‬ﻄَﯿﻨﺎك‪‬‬

‫ﮐﺸﯽ؟‬ ‫ﺑ‪‬ﺮَت‬

‫آوﯾﺰ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ اﺳﺖ اﻧﺴﺎن و‪ ،‬ﭼﺮخ او را ﻋﺮض‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮع و ﺳﺎﯾﻪ اﻧﺪ و‪ ،‬ﺗﻮ ﻏﺮض‬

‫ﻓﺴﻮس؟‬

‫ﺳﺒﻮس؟‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﮐﺘﺒﻬﺎي‬

‫از‬

‫دوق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫ز‬

‫اي ﻏﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ و ﺗﺪﺑﯿﺮات و ﻫﻮش‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ را ارزان ﻓﺮوش‬

‫ﻣﻔﺘﺮض‬

‫ﺟﻮﻫﺮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﺷﺪه‬

‫در‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﯽ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﯾﺎ ﺟﻤﺎع و ﯾﺎ ﺳﻤﺎع‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻓﺘﺎب از ذره ﮐﯽ ﺷﺪ وام ﺧﻮاه؟‬

‫زﻫﺮه اي از ﺧﻤﺮه ﮐﯽ ﺷﺪ ﺟﺎم ﺧﻮاه؟‬

‫ﺟﺎن ِ ﺑﯽ ﮐﯿﻔﯽ ﺷﺪه ﻣﺤﺒﻮس ِ ﮐﯿﻒ‬

‫ﺣﯿﻒ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫در‬

‫ﻋﻠﻤﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﮔﺰ ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ﺟﻮﯾﯽ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫زان‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫دارد‬ ‫ﻧﺸﺎط‬

‫ِﻋﻘﺪه‪،‬‬

‫اﻧﺘﻔﺎع؟‬

‫و‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫‪ .157‬ﺑﺎز ﺟﻮاب و دﻓﻊ ﮔﻔﺘﻦ ِ اﻣﯿﺮ ﻣﺮ ﺷﻔﯿﻌﺎن را‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ ﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﺮﯾﻒ‪ ‬آن ﻣﯿﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ذوق ِ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﯽ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﯿﻢ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﮋ ﻫﻤﯽ ﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﺎخ ِ ﺑﯿﺪ ﯾﺎ زان ﭼﭗ‪ ‬و راﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫وارﻫﯿﺪه‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﺑﺎدش‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫رﻗﺼﻬﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ ز آن زﯾﻦ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﯿﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن اﯾﻦ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ دﯾﺪه ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮﺷﯿﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ز‬

‫ﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺷﻮم‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎن‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﺧﻮﺷﯽ را ﮐﯽ ﭘﺴﻨﺪد؟ ﺧﻮاﺟﻪ ﮐﯽ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﺣﻘﯿﻘﯽ‬

‫رو‬

‫وآﻧﮑﻪ در ﺟﻮع او ﻃﻌﺎم اﷲ ﺧَﻮرد‬ ‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﮐﯽ ز‬ ‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫در‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬ ‫ﭘﯿﺸﺸﺎن‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑﺎزي‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد‬ ‫دود؟‬

‫ﻧﺎن و ﺷﻮرﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﺑ‪‬ﺮَد؟‬

‫ﮔﻠﺨﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺑﻠﻬﺎن؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﻣﺴﺘﺴﻘﯽ از آب اﺟﺘﻨﺎب؟‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﻣﺨﻤﻮر دوري از ﺷﺮاب؟‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫از‬

‫ﺻﺒﺮ‬ ‫‪803‬‬

‫ﻧﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫از‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫از‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻏﯿﺮ ِ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ او ﺑﯿﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﻮن و ﻣﮑﺎن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫واﻗﻒ‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‪ ‬زﻧﺪه ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﺸﺖ ﯾﺎر‬ ‫در ﮐﻨﺎر‬

‫ﻣﺮده را ﮐﺲ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫آن‬

‫ﻣﺮده را ﮐﯽ‬

‫آرد؟ ﻣﮕﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫در ﮐ‪‬ﺸﺪ اﻧﺪر ﮐﻨﺎر؟‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫‪ .158‬ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ آﯾﻪ ﮐﻪ "و‪ ‬إِنﱠ اﻟﺪ‪‬ار‪ ‬اﻟْﺂﺧ‪‬ﺮَةَ ﻟَﻬِﯽ اﻟْﺤ‪‬ﯿﻮانُ ﻟَﻮ‪ ‬ﮐﺎﻧُﻮا ﯾﻌ‪‬ﻠَﻤ‪‬ﻮنَ"‪ ،‬ﮐﻪ در و دﯾﻮار و‬ ‫ﻋﺮﺻﮥ آن ﻋﺎﻟﻢ و آب و ﮐﻮزه و ﻣﯿﻮه و درﺧﺖ ﻫﻤﻪ زﻧﺪه اﻧﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻮ و ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻮ و ﺟﻬﺖ‬ ‫آن ﻓﺮﻣﻮده ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ وآﻟﻪ و ﺳﻠﻢ "اﻟﺪﻧﯿﺎ ﺟﯿﻔﻪ و ﻃﻼﺑﻬﺎ ﮐﻼب"‪ ،‬و اﮔﺮ‬

‫آﺧﺮت را ﺣﯿﺎت ﻧﺒﻮدي‪ ،‬آﺧﺮت ﻫﻢ ﭼﻮن دﻧﯿﺎ ﺟﯿﻔﻪ ﺑﻮدي‪ ،‬ﺟﯿﻔﻪ را ﻧﻪ از ﺑﺮاي ﺑﻮي زﺷﺖ ﺑﻞ‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﺮدﮔﯿﺶ ﺟﯿﻔﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‬

‫آن ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ذر‪‬ه ذر‪‬ه زﻧﺪه اﻧﺪ‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫ﺟﺰ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را‬ ‫ﺟﺎي‬

‫آرام‬

‫ﺷﺎن‬

‫ُﮔﻠﺸﻦ ﺑﻮد ﺑﺰم و وﻃﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎي‬

‫روح‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺠﺲ‬

‫ُﮔﻠﺒﻦ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﻮد *‬

‫ﮐ‪‬ﺮم‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺶ‬

‫روح‬

‫ﺑﻬﺮ ِ ﻣﺨﻤﻮر ِ ﺧﺪا‬ ‫ﻫﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﺧﺘﺮان‬

‫ﻋﺪل‬

‫را‬

‫ﺟﺎم ِ ﻃﻬﻮر‬ ‫ﻧﻨﻤﻮد‬

‫ِﻋﻤﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﻟﻌﺒﺖ‪‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ِ‬

‫اﻧﻌﺎم‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﻮﻟﺨﻦ؟‬

‫ﺳﺠﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﺳﺮﮔﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﻔﻮر‬

‫آبِ‬

‫ِ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﺣﺠ‪‬ﺎج ِ ﺧﻮﻧﯽ ﻋﺎدل اﺳﺖ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫آﮔﻬﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارﻧﺪ از ﻣﺮو‪‬ت زور و دﺳﺖ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫او‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺟﺎي ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﺎده‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻟﻌﺐِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﮕﺎرﯾﺪه‬

‫زﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ز آن ﻣﻬﺎن ﻣﺎ را ﭼﻮ دور ِ روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﺎن ﭘﺮواي ﻧﻘﺶ و ﺳﺎﯾﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻘﺸﺶ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و آن دﮔﺮ ﻧﻘﺸﺶ ﭼﻮ ﻣﻪ در آﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻠﯿﺲ‬

‫و آن دﮔﺮ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر و اﻧﯿﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻮش ِ ﺑﺎﻃﻦ ﺟﺎذبِ اﺳﺮار ِ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺿﺎﺑﻂ‪‬‬

‫ﺣﻠﯿﮥ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫زاغ‬

‫اﻟﺒﺼﺮ‬

‫و‬

‫ﺳﺘﺪ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻓﺮد‪‬‬

‫ﺻﻤﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﻮش‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﺿﺒﻂ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰوش‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫ﺻﻮاف‬

‫ﺑﺸﻤﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ درون ِ وﻗﺖ و آن ﺑﯿﺮون ِ ﺣﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﮐﻪ در وﻗﺖ اﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﺟﻞ‬

‫ازل‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺧﻠﻮت‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﭘﺎي ﻣﻌﻨﯽ ﻓﻮق ِ ﮔﺮدون در ﻃﻮاف‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫داد‬

‫ِ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬ ‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫اﻟﺪ‪‬وﻟﺘﯿﻦ"‬

‫وان‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﺰﻣﯽ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻗﺮص ِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ ﺧﻠﻮت ﺧﺎﻧﻪ اش‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﭼﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫"وﻟﯽ‬

‫و‬

‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫او‬

‫ﻻزم‬

‫‪804‬‬

‫آرد‬

‫ِ‬

‫ﻗﺮن‬

‫اﺑﺪ‬

‫اﻟﻘﺒﻠﺘﯿﻦ"‬

‫"اﻣﺎم‬ ‫ورا‬

‫ﻋﺎزم‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺐِ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬

‫اش؟‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﻔﺮ ِ او اﯾﻤﺎن ﺷﺪ و‪ ،‬ﮐﻔﺮان ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ از اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻓﺮد از ﮐﺴﻮت‪ ‬ﺧﻮﻫﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺷﺪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن اﻓﺰاي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﺷﺎﻫﺶ از اوﺻﺎف‪ ‬ﻗﺪﺳﯽ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﺧﻠﻌﺘﯽ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﺤﺮان‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫از‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫اوﺻﺎف‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫از‬

‫ﭘﺮﯾﺪ‬

‫اوﺻﺎف‪‬‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ِ‬

‫اﯾﻮان‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮ دردي ﺻﺎف ﮔﺸﺖ‬

‫از ﺑ‪‬ﻦ ِ ﻃﺸﺖ آﻣﺪ او ﺑﺎﻻي ﻃﺸﺖ‬

‫در ﺑ‪‬ﻦ ِ ﻃﺸﺖ‪ ،‬ار ﭼﻪ ﺑﻮد او دردﻧﺎك‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﯾﺎر ِ ﻧﺎﺧﻮش ﭘ‪‬ﺮّ و ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ور ﻧﻪ او در اﺻﻞ ﺑﺲ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫آوﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﻠﻖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﺘﺎبِ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻫ‪‬ﺒِﻄُﻮا‬

‫ﻫﺎروت‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫از‬

‫آﻣﯿﺰش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎن‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ِ‬

‫ﻫﺎروﺗﺶ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ز آن ﺷﺪ ﮐﻪ از ﺳﺮ دور ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺳﺮ ﮐﺮد و‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭘﯿﺶ راﻧﺪ‬

‫آن ﺳﺒﺪ ﺧﻮد را ﭼﻮ ﭘ‪‬ﺮ از آب دﯾﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫در ﺟﮕﺮ ﭼﻮن ﻗﻄﺮه اي آﺑﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﮐﺮد و‪ ،‬او را ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﯽ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫رﺣﻤﺖ‪‬‬ ‫اﷲ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‪،‬‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ آﯾﺪ ﻟﻄﻒ و ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ ﮔﺮي‬

‫ﺳﺮخ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫روي‬

‫زرد‬

‫از‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫رﻧﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﻟﻘﺎﺳﺖ‬

‫رو‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻫﻞ درﯾﺎ روي زرد‬

‫زردي‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺳﺘﻐﻨﺎ‬ ‫از‬

‫و‬

‫درﯾﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺳﺮﺧﯽ ﺑﺮ ر‪‬ﺧﯽ ﮐﺎن ﻻﻣﻊ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ِ آن آﻣﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻗﺎﻧﻊ اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ذﻟﯿﻞ‬

‫ﻧﯽ ز درد و ﻋﻠﺖ آﯾﺪ او ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻘﻢ‬

‫ﺟﺎﻟﯿﻨﻮس‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ذﻟﺖ‬

‫ﻧﻔﺴﻪ‪‬‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻏﺮﺑﺎﻟﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺪن؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫روي‬

‫زرد‬ ‫زرد‪‬‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﻊ ﺑﺴﺘﯽ ﺗﻮ در اﻧﻮار ِ ﻫﻮ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻧﻮر‪ ،‬ﺑﯽ ﺳﺎﯾﻪ ﻟﻄﯿﻒ و ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺸﺒﮏ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫روزه داران را ﺑﻮد آن ﻧﺎن و ﺧﻮان‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﻋﺮﯾﺎﻧﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ؟‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺮ ﻣﮕﺲ را ﭼﻪ اﺑﺎ‪،‬‬

‫دﯾﮕﺪان‬

‫‪ .159‬دﯾﮕﺮ ﺑﺎره ﺧﻄﺎب ﺷﺎه اﯾﺎز را ﮐﻪ ﺗﺎوﯾﻞ ﮐﺎر ﺧﻮد ﺑﮕﻮ و ﻣﺸﮑﻞ ِ ﻣﻨﮑﺮان را ﺑﮕﻮ و ﻃﺎﻋﻨﺎن را‬ ‫ﺑﺤﻞ ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن را در آن اﻟﺘﺒﺎس رﻫﺎ ﮐﺮدن ﻣﺮو‪‬ت ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ از ﺣﺪ‪ ‬و اﻧﺪازه ﺳﺖ ﺑﯿﺶ‬

‫اي اﯾﺎز‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﮕﻮ اﺣﻮال ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اي‬

‫اﯾﺎز‬

‫دراز‬

‫ﻫﺴﺖ اﺣﻮال ِ ﺗﻮ از ﮐﺎن ِ‬

‫ﻧﻮي‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫راﺿﯽ‬

‫ﺷﻮي؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻦ از اﯾﻦ اﺣﻮال ِ ﺧﻮش‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ اﺣﻮال و درس ِ ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﺣﺎل ِ ﺑﺎﻃﻦ ﮔﺮ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﺎل ِ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﻮﯾﻤﺖ در ﻃﺎق و ﺟﻔﺖ‬ ‫‪805‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ز‬

‫ﯾﺎر‬

‫ز آن ﻧﺒﺎت ار‬ ‫ﻫﺰار‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﻠﺨﯿﻬﺎي‬

‫َﮔﺮد در درﯾﺎ رود‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺣﺎل ِ اﻣﺮوزي‬ ‫ﺷﺎدي‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﻗﻨﺪ و ﻧﺒﺎت‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ دي‬ ‫روز‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اي‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮ اﻧﺪر روش‪ ،‬ﮐﺶ ﺑﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻓﮑﺮت‪‬‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫را‬

‫روز‬

‫‪ .160‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ِ ﺗﻦ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ و ﺗﻤﺜﯿﻞ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن و ﻋﺎرف‪ ‬ﺻﺎﺑﺮ در‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ‬

‫آن اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﭼﻮن ﻣﺮد‪ ‬ﻣﻬﻤﺎن دوﺳﺖ‬

‫ﺗﻦ‪،‬‬

‫ﺟﻮان‬

‫اي‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﻫﺮ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺿﯿﻒ‪‬‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﯽ‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ آﯾﺪ دم ﺑﻪ دم‬

‫ﺿﯿﻒ ﺗﺎزه‪ ،‬ﻓﮑﺮت و ﺷﺎدي و ﻏﻢ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺰﺑﺎن‬

‫رو‬

‫ﺗﺎزه‬

‫اي‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آﯾﺪ از ﺟﻬﺎن ِ ﻏﯿﺐ وش‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﮕﻬﺎن‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﺮد‪،‬‬

‫زن‬

‫را‬

‫ﺑﺴﺘﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫زن‪:‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫در‬

‫دو‬

‫در دﻟﺖ ﺿﯿﻒ اﺳﺖ‪ ،‬او را دار‬

‫ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّد‬

‫ﺑﺎز‬

‫را‪،‬‬

‫ُﻗﻨﻖ‬

‫ﺧَﻮش‬

‫در‬

‫ﺳﺎﺧﺖ او را ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻮق‬

‫ﻋﺪم‬

‫اﻧﺪر ﻋﻨﻖ‬

‫ﮐﺮاﻣﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫آن ﺷﺐ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﺎﻣﺸﺐ اي ﺧﺎﺗﻮن‪ ،‬دو ﺟﺎﻣﮥ ﺧﻮاب ﮐﻦ‬

‫ﺑﮕﺴﺘﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫در‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺮم‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺳﻤﻊ و ﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬اي دو ﭼﺸﻢ ِ روﺷﻨﻢ‬

‫زن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺧﺘﻨﻪ‬

‫ﺳﻮر‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﺑﻨﻬﺎدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫و‬

‫ﺗﺮش‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﺴﺘﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫ِﻋﺰﯾﺰ‬

‫و‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬ ‫ﺳﻤﺮ‬

‫و‬

‫ﺷﻮ‬

‫‪ .161‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻬﻤﺎن و ﮐﺪﺧﺪا و زن و ﺑﯿﺎن ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاري‬ ‫او‬

‫ﺑﺴﺘﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺷﻮﻫﺮش‬ ‫ﻣﻨﺘﺠ‪‬ﺐ‬

‫دو‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر ﮐﻮي اﯾﺸﺎن ﺳﻮر ﺑﻮد‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫آن‬

‫ﮔﺴﺘﺮ‬

‫ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‪ ‬ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻬﻤﺎن ز ﺧﻮاب و از ﺳﻤﺮ‬

‫ﺷﺪ در آن ﺑﺴﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﻮد آن ﺳﻮي در‬

‫از‬

‫ﺧﺠﻠﺖ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻧﮕﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا اﯾﻦ ﺳﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﺟﺎن‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﻔﺖ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﻮابِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﺑﻮاﻟﮑﺮم‬

‫ام‬

‫ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫وز‬

‫ﺑﺴﺘﺮ‬

‫آن‬

‫آن ﻗﺮاري ﮐﻪ ﺑﻪ زن او ﮐﺮده ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺒﺪل‬

‫آن ﺷﺐ آﻧﺠﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﺎران در ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﮑﻮه‪‬‬

‫زن‬

‫اﺑﺮﺷﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺷﻮ‬

‫رﻓﺖ ﻋﺮﯾﺎن در ﻟﺤﺎف آن دم ﻋﺮوس‬

‫داد ﻣﻬﻤﺎن را ﺑﻪ رﻏﺒﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﻮس‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﮐﻼن‬

‫زآﻧﭽﻪ‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺻﺎﺑﻮن ِ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫را‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻃﺮف ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﻏﻨﻮد‬

‫ﺳﻮي در ﺧﻔﺘﻪ ﺳﺖ‪ ،‬و آن ﺳﻮ آن ﻋﻤﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫اي‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫و‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫آن‬

‫دﮔﺮ‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬

‫‪806‬‬

‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺑﺎران و ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬او ﮐﯽ رود؟‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺟﺎن ﺗﻮ‬

‫زود ﻣﻬﻤﺎن ﺟ‪‬ﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن ﺑﻬﻞ‬

‫ﻣﻮزه دارم‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺪارم ﻏﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫روان‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﺷﺎد‬

‫روح‬

‫رود‬

‫زن ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﺎر ِ ﺳﺮد‬

‫ﭼﻮن رﻣﯿﺪ و رﻓﺖ آن ﻣﻬﻤﺎن ِ ﻓﺮد‬

‫زن ﺑﺴﯽ ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬آﺧﺮ اي اﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫زاري‬

‫ﻣﺰاﺣﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ازرق ﮐﺮد از ﻏﻢ ﻣﺮد و زن‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﻟﮕﻦ‬

‫ﻣﯿﺸﺪ و‪ ،‬ﺻﺤﺮا ز ﻧﻮر ِ ﺷﻤﻊ ِ ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ از ﻇﻠﻤﺖ‪ ‬ﺷﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﻬﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪم ﯾﺎر ِ ﺧﻀﺮ ﺻﺪ ﮔﻨﺞ ِ ﺟﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪم‪،‬‬

‫درون‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻃﯿﺒﺖ‬

‫رﻓﺖ و اﯾﺸﺎن را در آن ﺣﺴﺮت ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﮐﺮد ﻣﻬﻤﺎن‬

‫زن‬

‫ﻣﻌﺪن‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫دم‬

‫ز ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺧﻮﺷﯽ اﻧﺪر ﺳﻔﺮ ره زن ﺷﻮد‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫او ﺗﺎوان ﺷﻮد‬

‫دو‬

‫راه‪‬‬

‫از‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬ ‫و‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺷﻤﻌﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺠﻠﺖ‪‬‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫روزﯾﺘﺎن‬

‫‪ .162‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ِ ﻓﮑﺮ ِ ﻫﺮ روزﯾﻨﻪ ﮐﻪ در دل آﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮ ﮐﻪ از اول روز در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮود آﯾﺪ و‬ ‫ﺗﺤﮑﻢ و ﺑﺪ ﺧﻮﺋﯽ ﮐﻨﺪ و ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاري و ﻧﺎز ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺸﯿﺪن‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻓﮑﺮي ﭼﻮ ﻣﻬﻤﺎن ِ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻓﮑﺮ را‪ ،‬اي ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺨﺺ دان‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺷﺨﺺ از ﻓﮑﺮ دارد ﻗﺪر‪ ،‬ﻫﺎن‬

‫ﮔﺮ راه‪‬‬

‫ﺷﺎدي ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﻨﺪي‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ در آﯾﺪ ﺷﺎدي ﻧﻮ ز اﺻﻞ ﺧﯿﺮ‬

‫ﻣﯽ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮگ زرد از ﺷﺎخ ِ دل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﺳﺒﺰ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺳﺮور ِ ﮐﻬﻨﻪ را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺮاﻣﺪ‬

‫ﺳﺮو‬

‫ﻧﻮ‬

‫از‬

‫ﻣﺎورا‬

‫َﮐﻨﺪ ﺑﯿﺦ ِ ﮐﮋ ِ ﭘﻮﺳﯿﺪه را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻏﻢ ز دل‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﯾﺰد ﯾﺎ ﺑﺮد‬

‫در‬

‫ﻋﻮض‬

‫آﻧﺮا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫و‬

‫ﺑﺮق‬

‫رز‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻏﻢ‬ ‫ﻣﯿﺮوﺑﺪ‬

‫ﻣﯿﮑـَﻨﺪ از‬ ‫ﻏﻢ‬ ‫ﺧﺎﺻﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﯿﺦ‬

‫ﺗﺮُش‬

‫ﮐﻪ‬ ‫روﺋﯽ‬

‫ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ‬

‫او‬

‫ﯾﻘﯿﻨﺶ‬ ‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ز‬

‫اﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﮐﺎرﺳﺎزﯾﻬﺎي‬

‫اﻧﺪر دﻟﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺑﯿﺦ‬

‫ِ‬

‫ﺣﻘﺎ‬

‫ً‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ِ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫رو‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺑﻨﺪة‬ ‫از‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫را‬ ‫آورد‬

‫ِ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺗﺒﺴﻤﻬﺎي‬

‫ﺷﺮق‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫آن زﻣﺎن ﮐﻪ او رﻫﯿﻦ ِ ﺑﺮج ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎش ﻫﻤﭽﻮن ﻃﺎﻟﻌﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﺎ ﻣﻪ ﺷﻮد او ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﺪ از ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﺎن ِ دل‬

‫اﯾﻮب ﺑﺎ ﺻﺒﺮ و رﺿﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬

‫از‬

‫وﻓﺎ‬

‫واﮔﺮدد‬ ‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫ﺧﺠﻠﺖ‪‬‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺿﯿﻒ‪‬‬

‫رو‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺣﻖ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﮔﻮن ُﺷﮑﺮ ِ او‬

‫ُﮐﺶ‬

‫رو‬

‫ُﺗﺮُش‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﻮد ﭼﻮن ﺷﯿﺮ و ﻋﺴﻞ‬ ‫‪807‬‬

‫ﻧﮑﺮد اﯾﻮب ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‬

‫او ﺑﺎ ﺑﻼ‬

‫ﻓﮑﺮ در ﺳﯿﻨﻪ در آﯾﺪ‬ ‫ﺧﺎﻟﻘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻋﺪﻧﯽ‬

‫رب‪‬‬

‫اوزﻋﻨﯽ‬

‫ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ‬

‫ﺧﻨﺪ ﺧﻨﺪان ﭘﯿﺶ ِ او ﺗﻮ ﺑﺎز رو‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺮّه‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮّه‬

‫ﻣﺎ‬

‫اري‬

‫ﻻ‬

‫ان‬

‫ﻣﻀﯽ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺗﺤﺮّﻣﻨﯽ‬ ‫ﺗﻌﻘﺐ‬

‫اﻧﻞ‬ ‫ﻟﯽ‬

‫ﺣﺴﺮة‬

‫آن ﺿﻤﯿﺮ ِ رو ﺗﺮُش را ﭘﺎس دار‬

‫آن ﺗﺮُش را ﭼﻮن ﺷﮑﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﻤﺎر‬

‫ﻫﺴﺖ ﻇﺎﻫﺮ رو ﺗﺮُش‬

‫ُﮐﺶ‬

‫اﺑﺮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻓﮑﺮت‪‬‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫را‬

‫اﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ آرﻧﺪه ﺳﺖ اﺑﺮ و‬

‫دان‬

‫ﺑﺎ ﺗﺮُش‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺗﺮُش‬

‫آن ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ‬او ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻓﮑﺮﺗﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﺒﻮ‪‬د‬

‫و‬

‫دارد‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫ﺷﺎدﯾﺖ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﻋﺎدت‪‬‬

‫ﻋﺎدﺗﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫روزي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺖ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ور ﺗﻮ او را ﻓﺮع ﮔﯿﺮي‬

‫و ﻣﻀﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﺸﺶ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ره‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺻﻞ دان آن را‪ ،‬ﺑﮕﯿﺮش در ﮐﻨﺎر‬

‫ُﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ اﻣﺮ و ﺣﮑﻤﺖ‪ ‬ﺻﺎﻧﻊ ﺷﻮد‬

‫در‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﻧﺠﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ و‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﻓﺮﻋﯿﺴﺖ‪ ،‬او را اﺻﻞ ﮔﯿﺮ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻢ ﮐﻦ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﺎ از ﺗﻮ او راﺿﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺨﻮان دو ﭼﺎر داﻧﮕﺶ‪ ،‬اي ﺟﻮان‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﭼﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫زآن‬

‫روش‬

‫ز‬

‫ﻣﺮگ‪‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫داﯾﻢ‬

‫‪ .163‬دﯾﮕﺮ ﺑﺎر ﺧﻄﺎب ِ ﺷﺎه ﺑﺎ اﯾﺎز و ﻧﻮاﺧﺘﻦ او اﯾﺎز را‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﺻﺪق ِ ﺗﻮ از ﺑﺤﺮ و از ﮐﻮﻫﺴﺖ ﺑﯿﺶ‬

‫اي‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﺜﺎر‬

‫ﻧﯽ رود ﻋﻘﻞ ﭼﻮ ﮐﻮﻫﺖ ﮐﺎه وار‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ وﻗﺖ‪ ‬ﺧﺸﻢ و ﮐﯿﻨﻪ ﺻﺒﺮﻫﺎت‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫ﻫﺴﺖ ﻣﺮدي اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﻪ از رﯾﺶ و ذﮐﺮ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﻮدي ﻣﯿﺮ ِ ﻣﺮدان‬

‫ﺣﻖ ﮐﻪ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺳﺖ در ﻗﺮآن رﺟﺎل؟‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺴﻢ را آﻧﺠﺎ ﻣﺠﺎل؟‬

‫اي ﭘﺪر؟‬

‫ﻗﺼﺎﺑﺎن‬

‫ﮔﺬر‬

‫ارزﺷﺎن از دﻧﺒﻪ و از ﮔﻮﺷﺖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫روح ﺣﯿﻮان را ﭼﻪ ﻗﺪر اﺳﺖ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﮑﻢ‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫در‬

‫ورﻧﻪ ﺷﻬﻮت ﺧﺎن و ﻣﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬ ‫روﺳﭙﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﺟﻮﻻن‬ ‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﻗﺮار‬

‫ِ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﮐﯿﺮ ِ ﺧﺮ‬

‫ﭘﯽ ﺷﻬﻮت ﻣﮑﻦ ﺟﺎن را‬

‫زﻧﺪه ات‬

‫در‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﮔﻮر ِ ﺗﺎرﯾﮏ اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﯿﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ او ﻣﻮﺷﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻬﻮت ﭼﻮ ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻤﺖ‬

‫ﺷﻮﯾﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دل از ﺷﻬﻮت‬

‫ﺑﻪ ﮐﻠﯽ‬

‫‪ .164‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن آن ﭘﺪر دﺧﺘﺮ را ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ راﺳﺖ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎﻫﺪار ﺗﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ‬ ‫ﻧﺸﻮي‬

‫زﻫﺮه‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ اي ﺑﻮد و ﻣﺮ او را دﺧﺘﺮي‬ ‫‪808‬‬

‫ﺧﺪ‪‬ي‪،‬‬

‫ﻣﻪ‬

‫ر‪‬ﺧﯽ‪،‬‬

‫ﺳﯿﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﻎ‪،‬‬

‫ﺧﺮﺑﺰه‬

‫داد‬

‫دﺧﺘﺮ را‬

‫ﭼﻮن در رﺳﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫را‪:‬‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫دﺧﺘﺮ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫دﺧﺘﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫داﻣﺎد‪‬‬

‫ﻋﻘﺪ‪‬‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺪر‪،‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺒﻪ‬

‫ﻧﺎﮐﻔﻮﯾﺶ‪،‬‬ ‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﻏﺮﯾﺐِ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺧﻮف‪‬‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﺧﻮار‬ ‫ِ‬

‫او‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻈﻠﻤﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﻨﺪت‬

‫دل‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫آن ﭘﺪر‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮدي‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺪاﺷﺘﺶ‬

‫ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻫﻪ ﮔﺸﺖ ﮐﻮدك‪ ،‬ﯾﺎ ﮐﻪ ﺷﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺪا‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ‪ :‬ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺰ او دوري ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﮑﺮدت ﭘﻨﺪ و وﻋﻈﻢ ﻫﯿﭻ ﺳﻮد؟‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫آﺗﺶ و ﭘﻨﺒﻪ اﺳﺖ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻣﺮد و زن‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﯾﺎ در آﺗﺶ ﮐﯽ ﺣﻔﺎﻇﺴﺖ و ﺗﻘﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻮي او ﻣﺮو؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫در زﻣﺎن ِ ﺣﺎل و اﻧﺰال و ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ از وي در ﮐﺸﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ اﻧﺰاﻟﺶ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫اﯾﻦ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻏﺎﯾﺖ دور دﺳﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻼﭘﯿﺴﻪ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﮐﻮر ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﻦ دو ﭼﺸﻢ ِ ﺷﻮخ ِ ﻣﻦ‬

‫ﺣﻘﯿﺮي‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺣﺮص و‪ ،‬وﻗﺖ‪ ‬ﺧﺸﻢ و ﮐﺎرزار‬

‫از‬ ‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫وﺻﯿﺘﻬﺎي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‪،‬‬ ‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﮐﻨﻢ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫از‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻼك‬ ‫ﻓﺴﺎد‬

‫را‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﻫﺮ دو ﺟﻮان‪ ،‬ﺧﺎﺗﻮن و ﺷﻮ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺪاد‬ ‫ﮔﺪا‬

‫ﻫﺮ دو روزي و ﺳﻪ روزي‬ ‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫او‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺠﻬﺪ‪،‬‬ ‫اي‬

‫ﺷﺪ آﺑﻨﺎك‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻨﺸﮑﺎﻓﯽ‪،‬‬

‫را‬

‫ﮐﺰ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻪ ﺷﻮي‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻔﺎﯾﺖ‬

‫ﮐﻔﻮ‬

‫او‬

‫ﮐﻼﭘﯿﺴﻪ‬

‫ﭘﺬﯾﺮاي‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫او‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫اﻧﺰاﻟﺶ‬

‫‪ .165‬وﺻﻒ ﺿﻌﯿﻒ‪ ‬دل و ﺳﺴﺘﯽ آن ﺻﻮﻓﯽ ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺮوردة ﻣﺠﺎﻫﺪه ﻧﺎﮐﺮدة داغ ِﻋﺸﻖ ﻧﺎﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺠﺪه و دﺳﺖ ﺑﻮس ﻋﺎم و ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﻮدن اﯾﺸﺎن ﮐﻪ اﻣﺮوز در زﻣﺎﻧﻪ‬ ‫ﺻﻮﻓﯽ اوﺳﺖ‪ .‬ﻏﺮّه ﺷﺪن و ﺑﻪ و‪‬ﻫﻢ ﭼﻮن ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻮدﮐﺎن رﻧﺠﻮر ﺷﺪن و ﺑﺎ آن وﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺠﺎﻫﺪم ﻣﺮا در اﯾﻦ راه ﭘﻬﻠﻮان ﻣﯿﺪاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻏﺎزﯾﺎن ﺑﻪ ﻏﺰا رﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﯿﺰ ﻫﻨﺮ ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ ﺟﻬﺎد را‪،‬‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻪ در ﺟﻬﺎد اﮐﺒﺮ ﻣﺴﺘﺜﻨﺎام‪ ،‬ﺟﻬﺎد‪ ‬اﺻﻐﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﻞ دارد؟‬

‫رﻓﺖ ﯾﮏ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﻪ ﻟﺸﮑﺮ در ﻏﺰا‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺎ ﺑﻨﻪ و ﺧﯿﻤﻪ و ﺿﻌﺎف‬

‫ﻓﺎرﺳﺎن‬

‫راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻮن‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫او‬

‫ﻣﺜﻘﻼن‬ ‫ﺟﻨﮕﻬﺎ‬ ‫ارﻣﻐﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺧﺎك‬ ‫ﮐﺮده‪،‬‬

‫دادﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﻈﻔﺮ‬ ‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪809‬‬

‫ﻗﻄﺎرﯾﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺎ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬

‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫در‬

‫ﻣﺼﺎف‬ ‫راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻏﻨﺎﯾﻢ‬ ‫ﻧﺴﺘﺪ‬

‫وﻏﺎ‬

‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﺧﺸﻤﯿﻨﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ز آن ﺗﻠﻄﻒ ﻫﯿﭻ ﺻﻮﻓﯽ ﺧﻮش ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒ‪‬ﺮش‬

‫آوردﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪم‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﮐﺎو ﻣﯿﺎن ِ ﻏﺰو‬ ‫آن‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻏﺰا‬

‫از‬

‫ﺧﻨﺠﺮ ﮐﺶ ﻧﺸﺪ‬ ‫ُﮐﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻏﺎزي ﺷﻮي‬

‫اﻧﺪﮐﯽ ﺧﻮش ﮔﺸﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ ،‬دل ﻗﻮي‬

‫ﮐﺂب را ﮔﺮ در وﺿﻮ ﺻﺪ روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫در‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﯿﻤﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺮﮔﺎه‬

‫وﻏﺎ‬

‫آرد‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اي ﻋﺠﺐ! ﭼﻮن ﺷﺪ ﻓﻘﯿﺮ؟‬

‫ﮐﺎﻓﺮ ِ ﺑﺴﺘﻪ دو دﺳﺖ‪ ،‬او ﮐﺸﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺴﻤﻠﺶ‬

‫ﺷﺨﺺ آﻣﺪ در ﺗﻔﺤﺺ از ﭘﯽ اش‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﺮ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫ﻣﺎده‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﯿﺨﺎﺋﯿﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺧﺎﺋﯿﺪ‬

‫او‬

‫دﻧﺪان‬

‫دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺒﺮ‬ ‫ُﮐﺸﺘﺶ‬

‫آن‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‪،‬‬ ‫اﻓﺘﺎده‬

‫وي‬ ‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اش‬

‫زﯾﺮش‪،‬‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮده ﺣﻠﻖ ِ او‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬ ‫ﮔﻠﻮ‬

‫را‬

‫ﻫﻮش‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ ﺣﺮﺑﻪ اي‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫رﯾﺶ او ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮن ز ﺣﻠﻖ ِ آن ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺰ دﺳﺖ‪ ‬ﻧﻔﺲ ِ ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺻﻮﻓﯽ زﺑﻮن ﮔﺸﺘﯽ و ﭘ‪‬ﺴﺖ‬

‫ِ ﮐﯿﺶ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﺷﺪه‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻏﺎزﯾﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣﻮﺟﺐِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺮﺑﻪ اي‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﮔﻠﻮش‬

‫دﻧﺪان‬

‫را‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ ز ﺗﻞّ‬ ‫ِ‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺘﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮدي‬ ‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫از‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫روي‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻘﺒﻬﺎي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﻮه؟‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻫﻢ در آن ﺳﺎﻋﺖ ز ﺣﻤﯿﺖ ﺑﯽ درﯾﻎ‬

‫ﺑﺮ ر‪‬خ ﺻﻮﻓﯽ زدﻧﺪ آب و ﮔﻼب‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ ز ﺑﯽ ﻫﻮﺷﯽ و ﺗﺎب‬

‫ﺑﺪﯾﺪ آن ﻗﻮم را‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ‬

‫را‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ِ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﷲ اﷲ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺎل اﺳﺖ اي ﻋﺰﯾﺰ؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﻬﻮش ﮔﺸﺘﯽ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰ؟‬

‫ُﮐﺸﺖ‪ ‬ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺖ‬

‫ﭘﺴﺖ؟‬

‫از اﺳﯿﺮ ِ ﻧﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺪﻫﻮش اﻓﺘﺎدي‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﻗﺼﺪ‪ ‬ﺳﺮش ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ در ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ آن ﺷﻮخ ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ را وا ﮐﺮد ﭘﻬﻦ او ﺳﻮي ﻣﻦ‬

‫ﻫﻮﺷﻢ ز ﺗﻦ‬

‫ﮔﺮدش‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﯽ ﻧﯿﺎرم ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﭘ‪‬ﺮ ﻫﻮل ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﻪ ﮐﻮﺗﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﺰ آن ﭼﺸﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬

‫اوﻓﺘﺎدم‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .166‬ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﺒﺎرزان او را ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ دل و ز‪‬ﻫﺮه ﮐﻪ ﺗﻮ داري ﮐﻪ از ﮐﻼﭘﯿﺴﻪ ﺷﺪن ﭼﺸﻢ ِ ﮐﺎﻓﺮ ِ‬ ‫اﺳﯿﺮي دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﯿﻬﻮش ﺷﻮي و دﺷﻨﻪ از دﺳﺘﺖ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬زﯾﻨﻬﺎر ﮐﻪ ﻣﻼزم ﻣﻄﺒﺦ ِ ﺧﺎﻧﻘﺎه ﺑﺎش و‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬

‫ﻣﻄﺒﺦ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬ ‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﺳﻮي ﭘﯿﮑﺎر ﻣﺮو ﺗﺎ رﺳﻮا ﻧﺸﻮي‬ ‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ز‪‬ﻫﺮه ﮐﻪ ﺗﻮ داري‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎه‬ ‫‪810‬‬

‫دﮔﺮ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﻣﮕﺮد‬ ‫در‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺸﻢ ِ آن اﺳﯿﺮ ِ ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﺣﻤﻠﮥ‬ ‫ﻃﺎﻗﺎ‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﻃﺎق‬

‫ﮔﺮدﻧﻬﺎ‬

‫َﻓﺸﺎﻓَﺶ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ِ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺮ‬ ‫زدن‬

‫ﺟﺎﻧﺴﺘﺎن‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺷﻨﺎ؟‬

‫آ‬

‫زﯾﺮ‬

‫و‬

‫دﺳﺖ‬

‫اﺳﺒﺎن‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺑﺎ ﺗﯿﻐﺸﺎن‬

‫ﻃﺎق‬

‫ﻃﺎق‬

‫اﺑﺮ‬

‫آزاري‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺲ ﺗﻦ ِ ﺑﯽ ﺳﺮ ﮐﻪ دارد اﺿﻄﺮاب‬ ‫در‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬

‫َﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫اي‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‬ ‫در‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﺑﺲ ﺳﺮ ﺑﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺮ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻏﺰا‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻤﺘﻬﻦ‬

‫ﺧﺠﻞ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫درﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺒﺎب‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﻮﺷﯽ ﮐﻪ از ﻣﻮﺷﯽ ﭘﺮﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر آن ﺻﻒ‪ ،‬ﺗﯿﻎ ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ؟‬

‫ﭼﺎﻟﺸﺖ اﯾﻦ ﺣﻤﺰه ﺧﻮردن ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮردن‪،‬‬

‫ﺣﻤﺰه‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻫﻨﯿﻦ‬

‫ﺣﻤﺰه اي ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻦ ﺻﻒ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻟﻮت‪ ‬ﭼﺮب‪ ،‬ﺗﯿﻎ و ﺧﻨﺠﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺧﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﺎي ﺳﺮ اﺳﺖ؟‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎر‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﻧﺎزك‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﺗﺮﮐﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺗﺮﮐﺎن‪ ،‬ﺑﺮو‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻏﺰوه ﮐﯽ ﺗﺎﻧﯽ ﮐﺰ آن ﭼﺸﻢ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ؟‬

‫رﻓﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬ ‫ﺗﺮﮐﺎن‬ ‫از‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻓﺘﺎدي‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫‪ .167‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻋﯿﺎﺿﯽ‪ ،‬رﺣﻤﻪ اﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﺎد ﺑﺎر ﺑﻪ ﻏﺰو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻏﺰاﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﺎﻣﯿﺪ ﺷﻬﯿﺪ‬ ‫ﺷﺪن‪ ،‬ﭼﻮن از ﺟﻬﺎد‪ ‬اﺻﻐﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎد اﮐﺒﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﺧﻠﻮت ﮔﺰﯾﺪ‪ ،‬آواز ﻃﺒﻞ ﻏﺎزﯾﺎن ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ او‬ ‫را رﻧﺠﻪ داﺷﺘﯽ ﺟﻬﺖ ﻏﺰا ﮐﺮدن و او ﻧﻔﺲ را در اﯾﻦ دﻋﻮت ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﯿﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫ﺗﯿﺮ‬ ‫ﻣﻘﺘﻠﯽ‬

‫در‬

‫در ﺗﻨﻢ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﮕﻪ ﺑﯽ زﺧﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫زره‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮردن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫آﻣﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫ﻧﻮ‪‬د‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻣﻘﺘﻞ‬

‫ﺷﻬﺎدت‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫و‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫روزي‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‪،‬‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺗﯿﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮرم‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬ ‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﺻﻔﻬﺎ‬

‫زدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎﯾﮕﯿﺮ‬

‫ﺷﻬﯿﺪ‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﻘﺒﻠﯽ‬ ‫ﭘﺮوﯾﺰﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﯿﺮﻫﺎ‬

‫ﮐﺎر ِ ﺑﺨﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﻠﺪي و دﻫﺎ‬ ‫زود‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫رﻓﺘﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎد‪‬‬

‫اﮐﺒﺮ‬

‫اﻓﮑﻨﺪم‬

‫ﺑﺪن‬

‫در‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ِﻏﺎزﯾﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮاﻣﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫داد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را در ﻏﺰو ﮐﺮدن ﮐﻦ ﮔﺮو‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫اي‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫آﻣﺪ‬

‫آواز‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ﻏﺰا‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫و‬

‫ﺧﻠﻮت‬ ‫ﮐﺮدن‬ ‫ﺟﯿﺶ‬

‫ﮔﻮش‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ِ‬

‫ﻏﺰو‬

‫ﮐﻮش‬

‫رﺳﯿﺪم‬

‫ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﭼﻠﻪ‬

‫ﻏﺰا؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮ اي ﻧﻔﺲ ﮐﯿﻦ ﺣﯿﻠﺖ ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﻧﻔﺲ ِ ﺷﻬﻮت از ﻃﺎﻋﺖ ﺑﺮﯾﺴﺖ‬

‫آرﻣﺖ‬

‫اﻓﺸﺎرﻣﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫در‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻧﮓ آورد آن دم از درون‬ ‫‪811‬‬

‫رﯾﺎﺿﺖ‬ ‫ﻓﺼﺎﺣﺖ‪،‬‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺗﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ُﮐﺸﯽ‬

‫ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺟﺎن ِﮔﺒﺮان ﻣﯽ ﮐﺸﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺣﺎﻟﻢ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﺑﯽ ﺧﻮاب و ﺧﻮر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺲ‬

‫در ﻏﺰا ﺑﺠﻬﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ زﺧﻢ از ﺑﺪن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫اي‬

‫روز‬ ‫را‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫از‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻮار و ﺧﻮد روي و ﻣ‪‬ﺮاﺋﯽ ﺑﻮده اي‬

‫در‬

‫دو‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻧﺬر‬

‫ﻧﻔﺴﮏ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫زاﻧﮑﻪ در ﺧﻠﻮت ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺗﻦ‬ ‫و‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آراﻣﺶ‬

‫ﻣﺮدي‬ ‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﺮي‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫اي‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﻧﺎرم‪ ،‬ﭼﻮ زﻧﺪه ﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺪن‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﺰ‬

‫ﺧﻠﻮﺗﺶ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﺮد‬

‫روي‬

‫ﺑﺮاي‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫زن‬

‫ﻧﯿﺘﺶ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎد اﮐﺒﺮ اﺳﺖ‪ ،‬آن اﺻﻐﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ دو ﮐﺎر رﺳﺘﻢ اﺳﺖ و ﺣﯿﺪر اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر ِ آن ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎو را ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش‬

‫ﭘ‪‬ﺮّد از ﺗﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﻣﻮﺷﯽ ﺧﺮوش‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﮐﺲ را ﺑﺒﺎﯾﺪ ﭼﻮن زﻧﺎن‬

‫دور‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ آن‪ ،‬ﺻﻮﻓﺌﯽ اﯾﻦ‪ ،‬اﯾﻨﺖ ﺣﯿﻒ‬

‫آن ز ﺳﻮزن ﻣﺮده‪ ،‬اﯾﻦ را ﻃﻌﻤﻪ ﺳﯿﻒ‬

‫ﻧﻘﺶ ِ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او را ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ در و دﯾﻮار ﺟﺴﻢ ِ ﮔ‪‬ﻞ ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﺣﻖ ز ﻏﯿﺮت ﻧﻘﺶ ﺻﺪ ﺻﻮﻓﯽ ﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ِ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﻓﺮﻋﻮن اﺳﺖ ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫از‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻋﺼﺎي‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﻮي‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ ﻣﯿﺎن ِ ﺻﻒ‪ ِ ‬ﺣﺮب‬

‫اﻧﺪر آﻣﺪ ﺑﯿﺴﺖ ﺑﺎر از ﺑﻬﺮ ِ ﺿﺮب‬

‫زﺧﻢ ﺧﻮرد و ﺑ‪‬ﺴﺖ زﺧﻤﯽ را ﮐﻪ ﺧَﻮرد‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﯿﺮد ﺗﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ زﺧﻢ از ﮔﺰاف‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرد او ﺑﯿﺴﺖ زﺧﻢ اﻧﺪر ﻣﺼﺎف‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﺑﻮدن‬

‫ﻣﺼﺎف‬

‫و‬

‫از‬

‫َﮔﺮد و ﺣﺼﺎ‬

‫‪ .168‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺠﺎﻫﺪي دﯾﮕﺮ و ﺟﺎن ﺑﺎزي او در ﻏﺰا‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫واﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﺣﯿﻔﺶ آﻣﺪ ﮐﺎو ﺑﻪ زﺧﻤﯽ ﺟﺎن دﻫﺪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫و‬

‫آورد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﺟﺎن ز دﺳﺖ‪ ‬ﺻﺪق ِ او آﺳﺎن رﻫﺪ‬

‫‪ .169‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺠﺎﻫﺪ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﺎن ﺳﯿﻢ ﻫﺮ روز ﯾﮏ درم در ﺧﻨﺪق اﻓﮑﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻔﺎرﯾﻖ از ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺳﺘﯿﺰه ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ِ ﺣﺮص ورز و ﺳﺮزﻧﺶ ِ ﻧﻔﺲ ﮐﻪ "ﭼﻮن اﻧﺪازي‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎر اﻧﺪاز ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫ﺧﻼﺻﯽ ﯾﺎﺑﻢ ﮐﻪ اﻟﯿﺎس اﺣﺪي اﻟﺮاﺣﺘﯿﻦ"‪ ،‬و ﺟﻮاب او‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﺑﻮدش ﺑﻪ ﮐﻒ در‪ ،‬ﭼﻞ درم‬

‫ﻫﺮ ﺷﺐ اﻓﮑﻨﺪي ﯾﮑﯽ در آب ﯾﻢ‬ ‫دراز‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮔﺮدد ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ِ ﻣﺠﺎز‬

‫در‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‪،‬‬

‫درد‪‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺎدي‬

‫زار‬

‫در‬

‫ُﮐﺸﺘﯽ‬

‫ام‬

‫در‬

‫ﻏﺼﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻟﺒﺄس‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫او‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻔﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﯾﮑﺒﺎرﮔﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﺒﺎرﮔﯽ؟‬ ‫ﺑﮕﺬار‬

‫دﯾﻦ‬ ‫‪812‬‬

‫ﮐﻨﺪن‬ ‫ﺗﺎب‬

‫و‬

‫ﺗﺒﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ‬

‫اﺣﺪي‬

‫اﻟﺮاﺣﺘﯿﻦ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‬

‫او‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﻠﺘﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ُﮐﺸﺘﯽ ﻣﺮ او را در ﻋﻨﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫‪ .170‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻣﺠﺎﻫﺪ در ﻗﺘﺎل‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ آن ﺻﻮﻓﯽ اﻧﺪر وﻗﺖ‪ ‬ﺟﻨﮓ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﻓﺮّ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫او واﻧﮕﺸﺖ از ﺧﺼﻢ ﺗﻔﺖ‬

‫زﺧﻢ ِ دﯾﮕﺮ ﺧﻮرد‪ ،‬آن را ﻫﻢ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﮐﺮّت ﺗﯿﺮ و‪ ،‬رﻣﺢ از وي ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق او ز ﺻﺪق ِﻋﺸﻖ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻮا‬

‫ﺧﻮان "رﺟﺎلٌ ﺻﺪﻗﻮا "‬

‫ﺑﻌﺪ از‬

‫آن ﻗﻮت‬

‫ﺻﺪق‪،‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺘﺎد‬

‫دادن‬

‫ﺻﻮرﺗﺴﺖ‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﺧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﻧﺶ رﯾﺨﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻧﻔﺲ ِ زﻧﺪه آن ﺟﺎﻧﺐ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫آﻟﺘﺶ ﺑﺸﮑﺴﺖ و‪ ،‬ره زن زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ زﻧﺪه ﺳﺖ‪ ،‬ار ﭼﻪ ﻣﺮﮐﺐ ﺧﻮن ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ُﮐﺸﺖ و‪ ،‬ره ﻧﺮﻓﺖ آن ﺧﯿﺮه ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺎم و زﺷﺖ و از ﺣﻖ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﺋﯽ‬

‫َﮔﺸﺘﯽ ﺷﻬﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻮﺳﻌﯿﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﭼﻮ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫اي‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫اﯾﻦ ﺑﺪن ﻣﺮ روح را ﭼﻮن آﻟﺘﺴﺖ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻬﯿﺪ‪‬‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ‬ ‫دﻧﯿﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫روح ِ رﻫﺰن ﻣ‪‬ﺮد و‪ ،‬ﺗﻦ ﮐﻪ ﺗﯿﻎ ِ اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻗﯽ در ﮐﻒ‪ ‬آن ﻏﺰو ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﯿﻎ آن ﺗﯿﻎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮد آن ﻣﺮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﺻﻮرت ﺗﻮ را ﺣﯿﺮان ﮐﻨﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺗﯿﻎ ِ ﺗﻦ‬

‫ذواﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻣﺒﺪل ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﺮدﯾﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻮﺗﺶ ﺟﻤﻠﻪ درد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫وان دﮔﺮ ﻣﺮدي ﺗﯽ ﺟﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﮔﺮد‬

‫‪ .171‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻣﺼﺮ و ﺷﺎه ﻣﻮﺻﻞ و ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﮐﻨﯿﺰك و ﺻﻔﺖ ﮐﺮدن ﻏﻤﺎزان و‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫را‬

‫دارد‬

‫ﻏﻤﺎز‬ ‫او‬

‫ﻧﻘﺲ او ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺷﻪ‪ ‬ﻣﻮﺻﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻮري ﮔﺸﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﻧﮕﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در ﺑﯿﺎن ﻧﺎﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣ‪‬ﺴﻨﺶ ﺑﯿﺤﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ او اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﺎﻧﺪر ﮐﺎﻏﺬ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ در ﮐﺎﻏﺬ ﭼﻮ دﯾﺪ آن ﮐﯿﻘﺒﺎد‬

‫ﺧﯿﺮه ﮔﺸﺖ و ﺟﺎم از دﺳﺘﺶ ﻓﺘﺎد‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ور دﻫﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫َﺗﺮﮐﺶ ﮐﻦ و ﻣﻪ را ﺑﯿﺎر‬

‫ﺗﺎ ﮐﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﻪ در ﮐﻨﺎر‬

‫ﺣﺸﻢ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﻮﺻﻞ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻣﻮﺻﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﺳﺘﻢ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺑﯽ ﻋﺪد ﺑﺮ ﮔﺮد‪ ‬دﺷﺖ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‪‬‬

‫اﻫﻼك‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﻮه‪‬‬

‫ﻫﺮ‬ ‫زﺧﻢ‬

‫ﻧﻮاﺣﯽ‬ ‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺳﭙﺎﻫﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﮐﻦ از ﺑ‪‬ﻦ آن در و درﮔﺎه را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﻨﺠﻨﯿﻘﯽ‬ ‫و‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎي‬

‫از‬

‫ﺗﯿﻐﻬﺎ‬

‫ﻣﻨﺠﻨﯿﻖ‬ ‫‪813‬‬

‫در‬

‫ِ‬

‫اﻫﻞ‬ ‫ﻗﺎف‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ِ‬

‫او‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺮق‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺮد‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮﯾﻖ‬

‫ﻫﻔﺘﻪ اي ﮐﺮد اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮن رﯾﺰ ﮔﺮم‬

‫ﺑﺮج ِ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺳ‪‬ﺴﺖ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﻮم ﻧﺮم‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﻣﻬﻮل‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن؟‬

‫ﺣﺮب‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﻣﻮﺻﻞ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮادت ﻣﻠﮏ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫روم‬

‫ز‬

‫درون‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫از‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﻬﺮ ﻣﻮﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰي اﯾﻨﺖ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫آ‬

‫را‬

‫ﺷﻬﺮ‪،‬‬

‫در‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن‬

‫ور ﻣﺮادت ﮔﻮﻫﺮ و ﺳﯿﻢ و زر اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ز ﻣﻠﮏ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد آﺳﺎن ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮ را از ﺳﯿﻢ و زر‬

‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ آﺷﻮب و ﺷﺮّ؟‬

‫‪ .172‬اﯾﺜﺎر ﮐﺮدن ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺻﻞ آن ﮐﻨﯿﺰك را ﺑﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺗﺎ ﺧﻮن رﯾﺰي ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن زﯾﺎد ﻧﺸﻮد‬

‫ﭼﻮن رﺳﻮل آﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ِ ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻠﮏ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻤﻢ ﻧﻪ ﻣﺎل‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﮐﺎﻏﺬ‬

‫داد‬

‫او‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫را‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫او‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬ ﻧﮕﺮ ﭼﻪ ﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫زود ﺑﻔﺮﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﻣﻠﮏ و ﺟﺎﻧﺖ ر‪‬ﺳﺖ‬ ‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻏﺎﻟﺒﻢ‬

‫آن‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻃﺎﻟﺒﻢ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺪه‪،‬‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻮﻟﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ ﺣﺎل‬

‫داد‬

‫ﮐﺎﻏﺬ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻌﻠﻮﻣﺶ‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﻔﺖ آن ﺷﺎه‪ ‬ﻧﺮ؟‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻢ ﮔﯿﺮ و زود او را ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﯿﻢ در ﻋﻬﺪ اﯾﺸﺎن ﺑ‪‬ﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ِ آن ﺑ‪‬ﺖ ﭘ‪‬ﺮﺳﺖ اوﻟﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺗﺒﺮك‬

‫روي‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‪،‬‬

‫داد‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫او‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫روح‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻟﯿﺨﺎ‬

‫ﺑﺮ وي ﮐﻔﯽ‬

‫و‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺟﻤﺎﻟﺶ‬

‫ز ﻣﻮج ِ ﻋﺸﻖ دان‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﺑﻔﺴ‪‬ﺮدي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﺎت؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻓﺪاي‬

‫روح‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﯿﺎت؟‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻓﺪاي‬

‫آن‬

‫دﻣﯽ؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﺴﯿﻤﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮﯾﻤﯽ‬

‫ذره‬

‫ﺳ‪‬ﺒ‪‬ﺢ‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻟﺸﮑﺮﮔﺎه‬

‫در‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﺳﭙﺮد‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺮ ﺟﺎ‬ ‫ذره‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬

‫دور ِ ﮔﺮدون را‬ ‫ﮐﯽ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﺤﺮي‪ ،‬آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺟﻤﺎدي‬

‫را‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﻓﺴ‪‬ﺮدي ﻫﻤﭽﻮ ﯾﺦ‬

‫ﮐﯽ ﺑﺪي ﭘﺮّان و ﺟﻮﯾﺎن ﭼﻮن ﻣﻠﺦ؟‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻧﻬﺎل‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫ﷲ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻋﻠﻮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺷﺘﺎﺑﺎﺗﺸﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ر‪‬ه ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﺷﻮره اش ﺧﻮش آﻣﺪه‪ ،‬ﺣﺐ ﮐﺎﺷﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﯿﺎﻟﯽ دﯾﺪ آن ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫و‬

‫از وي رﻓﺖ آب‬

‫ﻟﻌﺒﺖ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻮردم‪،‬‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬ﭼ‪‬ﻪ را‬

‫ﺗﻨﻘﯿﮥ ﺗﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ ﺑﺎ او‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ از ﺧﻮاب و ﺷﺪ ﺑﯿﺪار زود‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان‬ ‫ﻣﺮﮐﺐِ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻦ‬ ‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫دﯾﺪ‬

‫آبِ ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺮدم‪ ،‬درﯾﻎ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫او‪،‬‬ ‫درﯾﺪه‬

‫ﻣﺮدي‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻋﺸﻮة‬

‫ﮐﺎن‬ ‫آن‬

‫ﻋﺸﻮه‬

‫از ﺑﻬﺮ ِ ﺟﺎن‬

‫ﺑﻪ‬ ‫د‪‬ه‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ ﻣﺮدي در زﻣﯿﻦ ِ رﯾﮓ ﮐﺎﺷﺖ‬

‫ﻟﮕﺎم‬

‫ﮐﺎﻟﺤﻤﺎم‬

‫ﻧﻌﺮه‬ ‫‪814‬‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‪:‬‬

‫اﯾﺶ‬

‫ﺑﺎﻟﺨﻠﯿﻔﮥ‬

‫اﺑﺎﻟﯽ‬

‫اﻟﻬﻮي‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮزان و ﮔﺮم‪ ،‬آﺧﺮ ﻣﮑﺎر‬ ‫ﻣﺸﻮرت ﮐﻮ؟‬

‫ﺳﯿﻼبِ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﻮ؟‬

‫از‬

‫ﭼﻬﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺲ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺑﻨﻤﻮده‬ ‫را‬

‫ﺳﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ ﮐﯽ ﺑﯿﻨﺪ آن ﻣﻔﺘﻮن ِ ﺧﺪ؟‬

‫ﺳﯿﻞ ِ ﺳﯿﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫در‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﮐﻪ ﻣﺜﺎل اﯾﻦ دو‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫زﻟﯿﺨﺎي‬

‫ز‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‪‬‬

‫اﺗﻤﺎم‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﺧﺮاﺑﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫روﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﺧﻨﻬﺎ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬ ‫اﻧﺪازد‬

‫ﭼﻪ‬

‫دراز‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﻮد‬

‫ﮐﺎﻟﺠﺒﺎل‬

‫ﭘﻨﺒﻪ ﺳﺖ و ﺷﺮار‬

‫آبِ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻣﻌﺘﺼﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺮو‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﯿﺮان‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫واﮐﺸﺪ‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ِ‬

‫ذوﻓﻨﻮن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﻧﻔﺲ ِ ﺧﻮد را ﮐﯽ ﺗﻮان ﮐﺮدن زﺑﻮن؟‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آز‬

‫ﻣﻌﺪوﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻦ اﯾﺪي ﺳﺪ‪ ‬و ﺳﻮي ﺧﻠﻒ‬ ‫آﻣﺪه در ﻗﺼﺪ‪ ‬ﺟﺎن‬

‫اﺳﺘﻮي‬

‫ﻋﻨﺪي‬

‫وﺟﻮدي‬

‫و‬

‫اﻟﺘﻮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﺰ‬

‫ران‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫اﻣﺪاد‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫رﻫﻖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ از ﻣﻮﺻﻞ و ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ راه‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮود آﻣﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺸﻪ و ﻣﺮج ﮔﺎه‬

‫ﻓﺮوزان‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬ ‫آن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺖ‬

‫از‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﻮف ﮐﻮ؟‬

‫ﻋﻘﻞ ﮐﻮ و از ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺪ ﺷﻬﻮت در اﯾﻦ وادي ﺷﺮار‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺳﻮزد در آن ﺷﻌﻠﻪ ﭼﻮ ﺧﺎر‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺮون اﻧﺪاﺧﺖ ﺷﻠﻮار و ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ذﮐﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫در ﻣﯿﺎن ﭘﺎي زن‬

‫راﺳﺖ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ او ﮐﻮن ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺳﻮي ﺻﻒ‬

‫ذواﻟﻔﻘﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آﺗﺸﯿﻨﺶ‬

‫ﻏﻠﻐﻞ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺗﺎزﯾﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻘﺮ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﻓﺖ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫زده‬

‫آن زن ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﮔﻨﺒﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ ﮐﺮد از ﻟﻐﺰ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﮔﺰ‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫ﺣﺬر‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮج ِ درﯾﺎ‬

‫در ﻫﻮا‬

‫ﭼﻮ ﺷﯿﺮ ِ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﻧﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺷﯿﺮ آﻣﺪ‬

‫زد ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ و ﺳﺮش را ﺑﺮ ﺷﮑﺎﻓﺖ‬

‫زود‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮد را او ﺑﺪان ﺣﻮرا ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺮدي‬

‫او‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﯿﺮي ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮔﺸﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺖ‪‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻟﻘﺎي‬

‫در‬

‫رو‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﻌﺠﺐ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺷﻬﻮت آن زﻣﺎن‬

‫ﻣﺘﺤﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺒﺸﺎن‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ِ‬

‫زادﻧﯽ‬

‫اﺗﺼﺎل‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫دو‬

‫اﯾﻦ‬ ‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ دو ﮐﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻬﺮي ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﯿﻦ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﮑﻒ‬

‫ﭼﻮن دﯾﻮ در ﺟﻮش آﻣﺪه‬

‫ﺳﻮي‬

‫رو‬

‫او‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﺧﯿﻤﮥ‬

‫ز‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﻃﻮﯾﻠﻪ و ﺧﯿﻤﻪ را ﺑﺮ ﻫﻢ زده‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫آن‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫از‬ ‫ﺛﺎﻟﺜﯽ‬

‫ﭼﻮن روي آن ﺳﻮ‬ ‫‪815‬‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫رو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﭘﺎي‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣﺮدي‬

‫آن‬

‫دو‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫ﻋﻠﻮﻗﺶ‬ ‫زاﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺨﻔﺖ‬ ‫او‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫دﮔﺮ‬ ‫رﻫﺰﻧﯽ‬ ‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ از ﻧﻈﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﺘﺎﯾﺞ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫از‬

‫ﻗﺮاﻧﺎت‬

‫ﻣﯿﺒﺎش‬ ‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﮐﺰ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﻋﻠﻞ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺸﺎن در ﻣﯿﺮﺳﺪ ز آن ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬

‫ﮐﺎي‬

‫ز‬

‫زن‬

‫ﻣﻮل‬

‫ﻣﻮﻟﺖ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫دان‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫زاﺋﯿﺪه‬

‫ﻣﯿﻘﺎت‬

‫را‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﻣﮕﺮد‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زاد‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻗﺮﯾﻨﯽ‬

‫اﻟﺤﺎق‬ ‫را‬

‫زود‬

‫ذر‪‬ﯾﺎت‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‪،‬‬

‫ﻧﻄﻖ‬ ‫ﻫﻼ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﮐﻠﻞ‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ﺗﻌﺎل‬

‫ﮔﺎم‬

‫زوﺗﺮ‬

‫زن‬

‫‪ .173‬ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪن آن ﺳﺮ ﻟﺸﮑﺮ از ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺮد و ﺳﻮﮔﻨﺪ دادن ِ او آن ﮐﻨﯿﺰك را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪ‬ ‫ﺑﺎز ﻧﮕﻮﯾﺪ از آﻧﭽﻪ رﻓﺖ‬

‫راه ﮔﻢ ﮐﺮد او‪ ،‬از آن ﺻﺒﺢ دروغ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﺪ روزي ﻫﻢ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪ ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن‬

‫ﻣﻨﯿﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺣﺬر ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪش‬

‫داد‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪر‬

‫در ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎي ﺧﻮرﺷﯿﺪ رو‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دﯾﺪ او آن ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫اﻓﺘﺎد‬ ‫از‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫دﯾﮓ‪‬‬

‫دوغ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﻧﮕﺮدد زﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫زآﻧﭽﻪ‬ ‫را‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺑﺎم اﻓﺘﺎد او را ﻧﯿﺰ ﻃﺸﺖ‬

‫دﯾﺪ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ وﺻﻒ اﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻨﻮد؟‬

‫وﺻﻒ‪ ،‬ﺗﺼﻮﯾﺮ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﭼﺸﻢ ِ ﻫﻮش‬

‫ﺻﻮرت آن ﭼﺸﻢ دان‪ ،‬ﻧﯽ آن ِ ﮔﻮش‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫‪ .174‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺷﺨﺼﯽ از ﺑﺰرﮔﯽ‪ ،‬ﻓﺮق ِ ﻣﯿﺎن ِ ﺣﻖّ و ﺑﺎﻃﻞ را‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫از‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺳﺨﻨﺪاﻧﯽ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫دار‬

‫ﮐﻦ‬

‫و‬

‫اﻣﺜﺎل‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫دار‬

‫ﺳﺆال‬

‫ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ ﭼﯿﺴﺖ اي ﻧﯿﮑﻮ ﻣﻘﺎل؟‬

‫ﮔﻮش را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ و‪ ،‬ﯾﻘﯿﻨﺶ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﯿﻦ‬

‫آن ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﻃﻞ آﻣﺪ ﭘﯿﺶ ِ اﯾﻦ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺣﺘﺠﺎب‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‬

‫ز‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮف‪‬‬ ‫آن‬ ‫از‬

‫ار‬

‫ﮐﺮد‬

‫او‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ِ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺧﻔﺎش‬ ‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫از‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ِ دﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫از‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫رﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﺳ‪‬ﻤﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮﺳﺎﻧﺪش‬

‫ﺷﺐِ‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﭼﻔﺴﺎﻧﺪش‬

‫و ﺗﺼﻮﯾﺮ اوﺳﺖ‬ ‫ُﮐﻪ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎبِ‬

‫ﻣﺨﯿﻞ‬

‫ﺗﺤﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﯽ‬

‫ﻣﺮ ﺧﯿﺎﻟﺶ را و زﯾﻦ ره‬

‫ﻧﻬﺮاﺳﯿﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫"ﻻ ﺷﺠﺎﻋﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺮب" اﯾﻦ دان و ﺑﺲ‬

‫ﺣﯿﺰ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ ﭼﻮن رﺳﺘﻤﺎن ﺻﺪ ﮐﺮّ و ﻓﺮّ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻤﺎﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗﺮن‬

‫ﺣﻤﻠﮥ ﻓﮑﺮ ِ ﻫﺮ ﺧﺎﻣﯽ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﺒﺼﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﯿﺰ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﺮب‬ ‫ﺣﺮب‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺶ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﭼﻔﺴﯿﺪه اي ﺑﺮ ﯾﺎر و دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﺎ‪ ،‬ﮐﺸﻒ ﻟﻤﻊ ﺑﺮ‬ ‫ﻏﺮّه‬

‫واز‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‪،‬‬

‫اي‬

‫‪816‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫رﺳﺘﻤﯽ‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫واﺻﻠﯽ‬

‫ﮐﺰ ﮔﻮش در ﭼﺸﻤﺖ رود‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮدت‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ز آن ﺳﭙﺲ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻮد ﻫﻤﻄﺒﻊ ِ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﻫﺮي ﮔﺮدد دو ﮔﻮش ِ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺸﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﮔﻮش‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﻧﮕﯿﺰد‬

‫ﭼﻮ‬ ‫و‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ آن ﺧﯿﺎل اﻓﺰون ﺷﻮد‬ ‫آن‬

‫ﺧﻠﯿﻔﮥ‬

‫دﻻﻟﮥ‬

‫ﺗﺎ‬

‫وﺻﺎل‬ ‫رﻫﺒﺮ‬

‫دﻻﻟﻪ‬

‫ِ‬ ‫ِ‬

‫آن‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻠﮏ ﻏﺮب و ﺷﺮق ﮔﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ آن را ﺑﺮق ﮔﯿﺮ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫اي دﻟﺖ ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻮ آن را ﺧﻮاب دان‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد آن ﺑﺎد و ﺑﺮوت‬

‫ﮔﻠﻮت‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻠﮑﺘﯽ‬

‫ﻫﻢ ﯾﮏ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫رﯾﺶ ﮔﺎوي ﮐﺮد ﺧﻮش ﺑﺎ آن ﮐﻨﯿﺰ‬

‫ﻣﻠﮏ را‬

‫ﮔﻮل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻼدان‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫‪ .175‬در ﺑﯿﺎن ﺿﻌﻒ‪ ‬ﻋﻘﻞ ﻣﻨﮑﺮان ﺑﻌﺚ‬ ‫ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪان ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻨﯿﺴﺖ‬

‫از ﻣﻨﺎﻓﻖ ﮐﻢ ﺷﻨﻮ‪ ،‬ﮐﺎو ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﯾﺪﻣﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﻞ؟‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫از‬

‫دل‬

‫ﺣﺠﺘﺶ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ور‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﻋﺎﻗﻠﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺣﻮال‬ ‫اﺣﻮال‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ ِ ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ِ‬

‫دﯾﺪة اﺧﻮان ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺼﺎ را ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻮب دﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫دﮔﺮ‪،‬‬ ‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎه‪‬‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻓﺎل‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳ‪‬ﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳ‪‬ﺮّ در ﺟﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺳﯽ دﺳﺖ‪ ‬ﺧﻮد را دﺳﺖ دﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﭼﺸﻢ ِ ﻏﯿﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭼﻮن ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﺶ او‬ ‫ﭘﯿﺶ ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﮐﻢ ﺑﯿﺎن‬

‫َﻓﺮج و ﮔﻠﻮﺳﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫َﻓﺮج و ﮔﻠﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ؟‬

‫اﻓﻌﯽ و آﺷﻮب دﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺣﺠﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻧﻮري ﺑ‪‬ﺪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ُﮐﻦ ﭘﯿﺶ او اﺳﺮار ِ دوﺳﺖ‬ ‫دم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﻓﺮج و ﮔﻠﻮ آﺋﯿﻦ و ﺧﻮﺳﺖ‬

‫آن "ﻟﮑﻢ دﯾﻦ و‪‬ﻟﯽ د‪‬ﯾﻦِ" ﺑﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﺣﻤﺪا‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮي‬

‫‪ .176‬آﻣﺪن ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻧﺰد آن ﮐﻨﯿﺰ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﻮت راﻧﯽ و ﺟﻤﺎع‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫راي‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺟﺘﻤﺎع‬

‫آن‬

‫زن‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﻤﺎع‬

‫ذ‪‬ﮐﺮ او ﮐﺮد و‬

‫َذﮐﺮ ﺑﺮ ﭘﺎي ﮐﺮد‬

‫ﻗﺼﺪ ﺧﻔﺖ و ﺧﯿﺰ ِ ﻣﻬﺮاﻓﺰاي ﮐﺮد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻋﯿﺸﺶ‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫رﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪي از‬

‫ﺣﺼﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺸﺖ ﺧﺸﺖ‪ ‬ﻣﻮش در ﮔﻮﺷﺶ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺧﻔﺖ‬

‫وﻫﻢ ِ آن‪ ،‬ﮐﺰ ﻣﺎر ﺑﺎﺷﺪ آن ﺻﺮﯾﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫‪817‬‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮدي‪،‬‬ ‫ﻫﻤﯽ ﺟﻨﺒﺪ‬

‫ره‬ ‫ﺷﻬﻮﺗﺶ‬

‫‪ .177‬ﺧﻨﺪه ﮔﺮﻓﺘﻦ آن ﮐﻨﯿﺰك را از ﺿﻌﻒ‪ ‬ﺷﻬﻮت‪ ‬ﺧﻠﯿﻔﻪ و ﻗﻮت‪ ‬ﺷﻬﻮت آن ﭘﻬﻠﻮان و ﻓﻬﻢ ﮐﺮدن‬ ‫ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺣﺎل او را و ﭘﺮﺳﯿﺪن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫زن ﭼﻮ دﯾﺪ آن ﺳ‪‬ﺴﺘﯽ او‪ ،‬از ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﯾﺎدش‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﻨﺪه‪،‬‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬ ‫زن‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎو ﺑﮑﺸﺖ او ﺷﯿﺮ و‬

‫دراز‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫زود‬ ‫در‬

‫دﻟﻢ‬

‫ور‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﻨﮕﯿﺎن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﻣﯿﻔﺰود‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﮔﺎﻫﺎن‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫دان‬

‫ﻣﺴﺘﻘﻞ‬

‫ﻏﻢ‬

‫و‬

‫ﺷﺎدي‬

‫دل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺨﺰن‬

‫و‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫آن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺑﺮﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻇﻨﯽ‬

‫دل‬

‫در دل ِ ﺷﺎﻫﺎن‬

‫را‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‪،‬‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﻔﺮﯾﺒﯿﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻌﺪﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳ‪‬ﺮّ ﺧﻨﺪه‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫راﺳﺘﯽ‬

‫در‬

‫و‬

‫زﯾﺎن‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﻼف‬

‫ﻧﻤﯿﺸﺪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﭼﻮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫و‪،‬‬

‫اﻧﺪاﻣﺶ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ ﺳﺎﮐﻦ ﻣﯽ ﻧﺸﺪ آن ﺧﻨﺪه رو‬ ‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﻗﻬﻘﻬﻪ‪،‬‬

‫اش‬

‫ﺳﻮد‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﻓﺘﺎح‬ ‫و‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺎﻫﯽ دان ﺳﻄﺒﺮ‬

‫ﺧﻮ‬

‫را ﮔﻮ‪ ،‬اي ﭘﻠﯿﺪ‬ ‫ﻋﺸﻮه‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯿﻢ‬

‫داد‬

‫ﺑﻪ‬

‫د‪‬م‬

‫ﯾﺎ ﺑﻬﺎﻧﮥ ﭼﺮب آري ﺗﻮ‬

‫روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫دان‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ‬

‫ﮔﻪ ﮔﻪ ﺷﺪ ز ﻏﻔﻠﺖ زﯾﺮ ِ اﺑﺮ‬

‫ﯾﮏ ﭼﺮاﻏﯽ ﻫﺴﺖ در دل وﻗﺖ‪ ‬ﮔﺸﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺧﺸﻢ و ﺣﺮص اﻧﺪر زﯾﺮ ِ ﻃﺸﺖ‬

‫آن ﻓﺮاﺳﺖ اﯾﻦ زﻣﺎن ﯾﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﻮﺋﯽ آﻧﭽﻪ ﺣﻖ ِ ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﮐﺮدﻧﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺮّم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑ‪‬ﮑﺸﻢ ﺗﻮ را ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ‬

‫ﺗﯿﻎ را ﮐﺮد او ﺣﻮاﻟﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮏ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺷﺎدت‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺮ‬

‫داد‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫آزادت‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻔﺖ ﻣﺼﺤﻒ در زﻣﺎن ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎد‬

‫ِ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﻧﮑﺸﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫‪ .178‬ﻓﺎش ﮐﺮدن آن ﮐﻨﯿﺰك راز را ﺑﺎ ﺧﻠﯿﻔﻪ از ﺑﯿﻢ ِ زﺧﻢ ﺷﻤﺸﯿﺮ و اﮐﺮاه ﺧﻠﯿﻔﻪ ﮐﻪ‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻮ‬ ‫ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ﺧﻨﺪه را و ﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﮑﺸﻤﺖ‬

‫زن ﭼﻮ ﻋﺎﺟﺰ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ اﺣﻮال را‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺷﺮح آن ﮔﺮدك ﮐﻪ اﻧﺪر راه ﺑﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ُﮐﺸﺘﻦ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫و آن‬

‫آﻣﺪن‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﺳﺘﻢ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫زال‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫را‬

‫واﻧﻤﻮد‬

‫َذﮐﺮ ﻗﺎﺋﻢ ﭼﻮ ﺷﺎخ ِ ﮐﺮﮔﺪن‬

‫او ﺑﺪان ﻗﻮ‪‬ت ﮐﻪ از ﺷﯿﺮ ِ ﺷﮑﺎر‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﯾﻦ ﺳ‪‬ﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﮐﺮدي ﺑﮕﻮش‬

‫ﺧﺸﺖ ﺧﺸﺖ‪ ‬ﻣﻮﺷﮑﯽ‪ ،‬رﻓﺘﯽ ز ﻫﻮش‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ دﯾﺪم از ﺗﻮ اﯾﻦ و از وي آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫رازﻫﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫را‬ ‫ﺑﻬﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ز‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺑﺮگ‬

‫زآن‬

‫ﺗﻐﯿﯿﺮش‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻧﺸﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫اي‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ر‪‬ﺳﺖ ﺗﺨﻢ ِ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﻣﮑﺎر‬

‫رﯾﺰ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫‪818‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻫﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﺟﻮد‪‬‬

‫آﺗﺶ و ﺑﺎد‪ ،‬اﺑﺮ و آب و آﻓﺘﺎب‬ ‫ﺑﻬﺎران‬

‫در‬

‫د‪‬ﻣ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّﻫﺎ‬ ‫از‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫دﻫﺎن‬

‫از‬

‫و‬

‫را‬

‫رازﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﻟﺒﺶ‬

‫ﻣﺬﻫﺒﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ ِ ﺑﯿﺦ ِ ﻫﺮ درﺧﺘﯽ و ﺧﻮر‪‬ش‬ ‫ﻫﺮ ﻏﻤﯽ ﮐﺰ وي ﺗﻮ دل آزرده اي‬

‫از ﺧﻤﺎر ِ ﻣﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﮐﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ آن رﻧﺞ ِ ﺧﻤﺎر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫ﺷﺎخ‬

‫و‬

‫اﺷﮑﻮﻓﮥ‬ ‫اﺷﮑﻮﻓﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻫﯿﻮﻻ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫از‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫آن‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﮐﺂﮔﻪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﻄﻔﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺛﺮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‬ ‫ﻣﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮردﺳﺖ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ رﺳﻮا ﺷﻮد‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮآرﻧﺪ‬

‫ﺗﺮاب‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎن ﺧﻮرده اي‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪ‬ ‫و‬

‫آﺷﮑﺎر؟‬

‫ﻓﺮزاﻧﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫را؟‬ ‫ﺷﺠﺮ؟‬

‫ﻧﻄﻔﻪ از ﻧﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎن؟‬

‫ﻣﺮدم از ﻧﻄﻔﻪ ﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎن؟‬

‫ﺟﻨﯽ از ﻧﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎر؟‬

‫از ﺑﺨﺎر اﺳﺖ اﺑﺮ و‪ ،‬ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﺑ‪‬ﺨﺎر‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﻤﭽﻮ او ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ؟‬

‫آدم از ﺧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك؟‬

‫ﺗﺎك‬

‫دم‬

‫از‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫اﺻﻠﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫اﻧﮕﻮري‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار؟‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد دزدي ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ِ ﭘﺎي دار؟‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺪاﻧﯽ اﺻﻞ ِ رﻧﺞ و درد‪ ‬ﺳﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ اﺻﻞ اﺳﺖ و ﮐﺸﻨﺪة ﻫﺮ ﺷﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ وي ﻫﻢ از وي اﺳﺖ‬

‫زﻟﺘﯿﺴﺖ‬

‫آﻓﺖ‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺿﺮﺑﺘﺖ‬

‫از‬

‫ﺷﻬﻮﺗﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫زود‬

‫زاري‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﮐﻦ‬

‫اﻏﺘﻔﺎر‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪان‪،‬‬ ‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫رﻧﺠﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬ ‫را‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ز‬

‫ﺳﺠﺪه ﮐﻦ ﺻﺪ ﺑﺎر‪ ،‬ﻣﯿﮕﻮ‪ :‬اي ﺧﺪا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﻏﻢ ﻏﯿﺮ ِ در ﺧﻮرد و ﺳﺰا‬

‫اي ﺗﻮ ﺳﺒﺤﺎن‪ ،‬ﭘﺎك از ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ‬

‫ﮐﯽ دﻫﯽ ﺑﯽ ﺟﺮم ﺟﺎن را درد و ﻏﻢ؟‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﺮم‬

‫را‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫دار‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪي‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﺰا‬ ‫ﮔﺮدم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬ ‫ﺳﺒﺐ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﺟﺮم‬

‫را‬

‫ﺟﺮم‬

‫ﺳﻮي‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫واز‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ً‬

‫ﺟﺮﻣﯽ‬ ‫ﺟﺮم‬

‫آن‬ ‫ﺳﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬ ‫را‬

‫دزدﯾﻢ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫اﺳﺮار‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ِ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫‪ .179‬ﻋﺰم ﮐﺮدن ﺷﺎه ﭼﻮن واﻗﻒ ﺷﺪ ﺑﺮ آن ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﻪ ﺑﭙﻮﺷﺪ و ﻋﻔﻮ ﮐﻨﺪ و او را ﺑﻪ وي دﻫﺪ و‬ ‫داﻧﺴﺖ ﮐﻪ آن ﻓﺘﻨﻪ ﺟﺰاي ﻗﺼﺪ‪ ‬او ﺑﻮد و ﻇﻠﻢ او ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐِ ﻣﻮﺻﻞ ﮐﻪ "و‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ أَﺳﺎء‪ ‬ﻓَﻌ‪‬ﻠَﯿﻬﺎو إِنﱠ‬

‫ر‪‬ﺑ‪‬ﮏ‪ ‬ﻟَﺒِﺎﻟْﻤ‪‬ﺮْﺻﺎد‪ "‬و ﺗﺮﺳﯿﺪن ﮐﻪ اﮔﺮ اﻧﺘﻘﺎم ﮐﺸﺪ‪ ،‬آن اﻧﺘﻘﺎم ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ او آﯾﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻇﻠﻢ و‬ ‫ﻃﻤﻊ ﺑﺮ ﺳﺮش آﻣﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫ﯾﺎد‪‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬آﻧﭽﻪ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﮐﺴﺎن‬

‫ﺟ‪‬ﺮم‬

‫و‬

‫ﺷﺪ ﺟﺰاي آن‬ ‫‪819‬‬

‫زﻟﺖ‬

‫و‬

‫اﺻﺮار‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎن ِ ﻣﻦ رﺳﺎن‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﺟﻔﺖ‪‬‬ ‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﯾﮕﺮان‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮدم‬ ‫ﮐﺲ‬

‫ز‬

‫ﺟﺎه‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫زدم‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ آﻣﺪ آن و‬ ‫او‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ِ‬

‫اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﭼﺎه‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫زد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻫﻞ ﮐﺴﺎن ﺷﺪ ﻓﺴﻖ ﺟﻮ‬

‫اﻫﻞ ﺧﻮد را دان ﮐﻪ ﻗﻮ‪‬اد اﺳﺖ او‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫او‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺜﻠﺶ‬

‫ﺳ‪‬ﯿﺌﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ ﮐﺮدي ﮐﺸﯿﺪي ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺜﻞ آن را‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ د‪‬ﯾﻮﺛﯽ ز ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻨﯿﺰ‬

‫ﻏﺼﺐ ﮐﺮدﻧﺪ از ﻣﻦ او را زود ﻧﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﻻﻻي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﺰاري‬

‫و‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺮدم ﮐﺎر ِ ﺧﺎم‬

‫ﮔﺮ ﮐ‪‬ﺸﻢ ﮐﯿﻨﻪ از آن ﻣﯿﺮ و ﺣﺮم‬

‫ﺳﺮم‬

‫ﻏﺼﺐ‬ ‫او‬

‫ﮐﺮدم‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺷﻪ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻣﻮﺻﻞ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺎﯾﻨﺶ‬ ‫آن‬

‫ﺟﺰا‬

‫درد‪‬‬

‫ﺻﺎﺣﺐِ‬

‫ﻣﻮﺻﻠﻢ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫داد‬

‫ﺣﻘﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﻣ‪‬ﮑﺎﻓﺎت‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫"ر‪‬ﺑ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﻇﻠﻤﻨﺎ"‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺎس‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫دار‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻣﯿﺮت‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫او‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬ ‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫ز‬

‫روﯾﻢ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺰﻣﺎﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ‬

‫را‬

‫ِان‬

‫ﻋ‪‬ﺪﺗﻢ‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬ ‫از‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ورا‬

‫ﮔﻨﺎﻫﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺴﺖ‬

‫ﻋ‪‬ﺪﻧﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺤﻤﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اي‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺣﯿﻤﯿﻬﺎت‬ ‫ﺟﺮم‬

‫و‬

‫زﻓﺖ‬ ‫ﮐﻬ‪‬ﻦ‬

‫ِ‬

‫واﻣﮕﻮ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﻣﻦ ز ﺗﻮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬اي ﮐﻨﯿﺰك‪ ،‬زﯾﻦ ﺳﺨُﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﺰن‬

‫اﷲ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫د‪‬م‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﮐﺎو ﯾﮑﯽ ﺑ‪‬ﺪ ﮐﺮد و‪ ،‬ﻧﯿﮑﯽ ﺻﺪ ﻫﺰار‬

‫ام‬

‫ام‬

‫ﮐﺮده‬ ‫او‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ ﺻﺒﺮ و ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﻋﻔﻮ ﮐﻦ‬ ‫اي‬

‫ﻧﯿﺎرم‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫آن‬

‫ﺗﻌﺪ‪‬ي‬

‫آزﻣﻮدم‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﻓﺰوﻧﯽ ﮐﺮدن اﯾﻨﺠﺎ ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺳﻬﻮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺧﯿﺎﻧﺘﻬﺎي‬

‫را‬

‫ﺧﻮب‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎﯾﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺴﭙﺮده‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺮد‪‬هام‬

‫از‬

‫‪ .180‬ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﻠﯿﻔﻪ ﭘﻬﻠﻮان را و ﮐﻨﯿﺰك را ﺑﻪ او ﻋﻘﺪ ﮐﺮدن‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ آن اﻣﯿﺮ ِ ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ُﮐﺸﺖ در ﺧﻮد ﺧﺸﻢ ِ ﻗﻬﺮ اﻧﺪﯾﺶ را‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺎﻧﮥ‬

‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز آن ﺳﺒﺐ ﮐﺰ ﻏﯿﺮت و رﺷﮏ‪ ‬ﮐﻨﯿﺰ‬ ‫ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪ را‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دارد‬

‫ازﯾﺰ‬

‫ﺣﻖ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫او ﻧﻪ در ﺧﻮرد‪ ‬ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻮر و ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫رﺷﮏ و ﻏﯿﺮت ﻣﯿﺒﺮد ﺧﻮن ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﭼﻮن ﮐﺴﯽ را‬

‫ﺑ‪‬ﺲ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﺷُﺪﺳﺘﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﻣﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﺰك‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫داد ﺧﻮاﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﻨﯿﺰ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ را اوﻟﯿﺘﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬اي ﻋﺰﯾﺰ‬

‫او‬

‫ﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﺪ دادن او را ﺟﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻋﻘﺪ ﮐﺮدش ﺑﺎ اﻣﯿﺮ او را و داد‬

‫ﺧﺸﻢ را و ﺣﺮص را ﯾﮏ ﺳﻮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪش‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎزي‬ ‫ﺳ‪‬ﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﻮدي‬ ‫ز‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻧﺮّي‬

‫ﺑﻮد‬ ‫‪820‬‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻣﺮدي‬

‫‪ .181‬در ﺑﯿﺎن "ﻧَﺤ‪‬ﻦُ ﻗَﺴ‪‬ﻤ‪‬ﻨﺎ"‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﮑﯽ را ﻗﻮت و ﺷﻬﻮت ﺧﺮان دﻫﺪ و ﯾﮑﯽ را ﺻﻔﺎ و ﺻﻔﻮ‪‬ت‪‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﻮﺗﯽ َﻧﺒ‪‬ﻮ‪‬د‬

‫ﺳﺮ ز ﻫﻮا ﺗﺎﻓﺘﻦ از ﺳﺮورﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻫﻮا ﻗﻮت‪ ‬ﭘﯿﻐﻤﺒﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﺧﺸﻢ و ﺷﻬﻮت و ﺣﺮص آوري‬ ‫ﻧﺮّي‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫اي‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺮ ِ او ﺟﺰ ﻗﯿﺎﻣﺘﯽ َﻧﺒ‪‬ﻮ‪‬د‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﮔﺶ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮد‬

‫ﺑﻪ از آن ﮐﻪ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ دور و ر‪‬د‬

‫ﻣﻐﺰ ِ ﻣﺮدي اﯾﻦ ﺷﻨﺎس و‪ ،‬ﭘﻮﺳﺖ آن‬

‫آن ﺑ‪‬ﻮ‪‬د در دوزخ و‪ ،‬اﯾﻦ در ﺟ‪‬ﻨﺎن‬ ‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻢ‪،‬‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬

‫ﺣﻔﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﮑﺎره‬

‫اﻟﺠﻨﮥ‬

‫داﻧﺪ‬

‫رگ‪‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫و‬

‫را‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺣﻔﺖ‬

‫اﻟﻨﺎر‬

‫اي اﯾﺎز ِ ﻧﺮّه ﺷﯿﺮ ِ دﯾﻮ‬

‫ُﮐﺶ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﺧﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﺪﯾﺪه‬

‫ﻟﺬت‪‬‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ِ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﺻﺪر‬

‫ِ‬

‫ذوق‬

‫"اﻟﻎ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬ ‫ﺑﮕﺶ"‬

‫ﺑﮕﻠﺮ‬

‫ادراﮐﺶ‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ﻟﻌﺐِ‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﭙﺮده‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﻣﺮم‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‬

‫اﻣﺮش‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﯿﺶ‬

‫در‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫واﻟﻬﯽ‬ ‫ﻣﻌﻨﻮﯾﺶ‬

‫‪ .182‬دادن ﺷﺎه ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻮﻫﺮ را ﺑﺰم ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ‬وزﯾﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻨﺪ ارزد و ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﮐﺮدن وزﯾﺮ در‬ ‫ﻗﯿﻤﺖ و ﻓﺮﻣﻮدن ِ ﺷﺎه وزﯾﺮ را ﮐﻪ اﯾﻦ را ﺑﺸﮑﻦ و ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﻔﯿﺲ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺸﮑﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫روزي‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫آن‬

‫دﯾﻮان‬

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫او‬

‫ﻣﺴﺘﻨﯿﺮ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺶ ارزد ز ﺻﺪ ﺧﺮوار‬

‫زر‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن اﺳﺖ و ﭼﻪ ارزد اﯾﻦ ﮔﻬﺮ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺸﮑﻦ‪،‬‬ ‫روا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دارم‬

‫ﺷﺎﺑﺎش‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ارﮐﺎن را در آن دﯾﻮان ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻏﺰﻧﯿﻦ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﺪادش‬

‫ﺑﺸﮑﻨﻢ؟‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺎدش‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻬﺮ‬ ‫ﺧﻠﻌﺘﯽ‬

‫ﺧﻮاه‪‬‬

‫در‬

‫زود‬ ‫ﻣﺨﺰن‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺑﺴﺘﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﻣﺎﻟﺖ‬ ‫ﮔﺮدد‬ ‫آن‬

‫ﻫﺪر؟‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﮐﺮد اﯾﺜﺎر ِ وزﯾﺮ آن ﺷﻪ ز ﺟﻮد‬

‫ﻫﺮ ﻟﺒﺎس و ﺣﻠﻪ‬

‫ﮐﺎو ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯿﺸﺎن‬

‫ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﻗﻀﯿﮥ‬

‫و‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن دادش ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﺟﺒﯽ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﭼﻪ ارزد اﯾﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻃﺎﻟﺒﯽ؟‬

‫ﻣﻤﻠﮑﺖ‬

‫ﻣﻬﻠﮑﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ارزد‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﻤﮥ‬

‫ﺣﺎﻓﻈﺶ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎدا‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺸﮑﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﺲ درﯾﻎ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺷﮑﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺲ درﯾﻎ‬

‫ﻟﻤﻊ‬

‫او را ﺗﺒﻊ‬

‫ﻗﯿﻤﺘﺶ‬

‫ﺑﮕﺬار‪،‬‬

‫دﺳﺖ ﮐﯽ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﺒﺪ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎب‬

‫و‬

‫ﮐﻪ ﺷﺪﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻮر ِ روز‬ ‫ﮐﯽ‬

‫در ﮐﺴﺮ او؟‬ ‫‪821‬‬

‫ﺧﺰاﻧﮥ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﻋﺪو؟‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﭘﺲ دﻫﺎن در ﻣﺪح ِ ﻋﻘﻞ ِ او ﮔﺸﻮد‬

‫ﺷﺎه‬

‫داد‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﺮ داد‬

‫د‪‬ر‪ ‬را‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ‬

‫ِﺑﺎزدﯾﺎد‬

‫او ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ و ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮان ﻫﻤﯿﻦ‬

‫داد‬

‫ﺟﺎﻣﮕﯿﻬﺎﺷﺎن‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ادرارش‬

‫و‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﭼﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ اﺳﺖ اﺳﺘﻮن ِ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫اﻓﺰود‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن ﺧﺴﯿﺴﺎن را ﺑﺒ‪‬ﺮد از ره‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‪،‬‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﯾﮏ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ ﭼﺎه‬ ‫ﺗﻘﻠﯿﺪ‪‬‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ز‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ور‬

‫ِ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ او را‪ :‬ﮐﺎي ﺣﺮﯾﻒ‪ ‬دﯾﺪه ﺑﺎز‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﺪﻧﺪ اﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‬

‫دور‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫آﺧﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫ِ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﻣﺎل و ﺧﻠﻌﺖ ﺑ‪‬ﺮد ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﯿﮑﺮان‬

‫در‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﻠﻌﺘﯽ‬

‫ﺛﻤﯿﻦ‬

‫ﮔﺮدان‬ ‫ﮐﻒ‪‬‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫دﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﻌﺎﻋﺶ‬

‫اﯾﺎز‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫دﯾﺪه‬ ‫اي‬

‫‪ .183‬رﺳﯿﺪن آن ﮔﻮﻫﺮ آﺧﺮ دور ﺑﻪ دﺳﺖ اﯾﺎز و ﮐﯿﺎﺳﺖ اﯾﺎز و ﻣﻘﻠﺪ ﻧﺎﺷﺪن او اﯾﺸﺎن را‪ ،‬و ﻣﻐﺮور‬ ‫ﻧﺎﺷﺪن او ﺑﻪ ﻣﺎل و ﺧﻠﻌﺖ و ﺟﺎﻣﮕﯽ اﻓﺰون ﮐﺮدن‪ ،‬و ﻣﺪح ِ ﻋﻘﻞ اﯾﺸﺎن ﮐﺮدن‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺸﺎﯾﺪ ﻣﻘﻠﺪ را‬ ‫ﻣﺴﻠﻤﺎن داﻧﺴﺘﻦ اﮔﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﺎدر ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﻠﺪ ﺛﺒﺎت ﮐﻨﺪ ﺑﺮ آن اﻋﺘﻘﺎد و ﻣﻘﻠﺪ از آن‬ ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ﮐﻪ ﺛﺒﺎت ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن ﻧﺪارد‬

‫اي اﯾﺎز‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﮔﻬﺮ‬

‫ارزد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻓﺰون ز آﻧﭽﻪ ﺗﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮐﻨﻮن زود ﺧُﺮدش در ﺷﮑﻦ‬

‫ﺑﻮدش‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﺧُﺮد ﮐﺮد و‪ ،‬ﭘﯿﺶ او ﺑﻮد اﯾﻦ ﺻﻮاب‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﮑﻤﺘﺶ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ‬ ‫ز‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫در‬

‫دوﻟﺘﺶ‬

‫دﺳﺖ‬

‫داد‬

‫آن‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﯾﺎ ﺑﺨﻮاب اﯾﻦ دﯾﺪه ﺑﻮد آن ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﻃﺎﻟﻊ‬

‫ِ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را‬

‫ﮐﺎﻧﺪرون‬ ‫ﻓﺘﺢ‬

‫ِ‬

‫و ﻇﻔﺮ‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫داد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫او‬

‫دو‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫را‬

‫ﮐﺎرش‬

‫از‬

‫اﻟﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣ‪‬ﺮاد‬

‫و‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮاد‬

‫ﺗﺮﺳﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‪‬‬

‫ﮐﺎرزار؟‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺮّﻫﺎت‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻨﺪان وي ﺷﺪ وﺻﻞ ِ ﯾﺎر‬

‫او‬

‫ﭼﻮن ﯾﻘﯿﻦ ﮔﺸﺘﺶ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﻣﺎت‬

‫ﻓﻮت‪‬‬

‫ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺮد اﺳﺒﺶ ﻫﺮ آﻧﮑﻪ اﺳﺐ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫اﺳﺐِ او ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آﻫﻨﮓ‪ ‬اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد را ﺑﺎ اﺳﺐ ﮐﯽ ﺧﻮﯾﺸﯽ ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ز‬

‫ﻣﮑﺶ‬ ‫را‬ ‫آﻏﺎز‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫ِ‬

‫ﻏﻢ‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫زراﻋﺖ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ِ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﺪاع‬

‫و‬

‫اﺳﺒﺶ‬

‫ﭘﯿﻞ‬ ‫از‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﭘﯿﺸﯽ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎل او روز ِ ﺷﻤﺎر‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﻓﺎرﻏﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد ﻋﺎرف را ﻏﻢ ِ ﺧﻮف و رﺟﺎ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﻏﻢ‬

‫و‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻪ داﻧﯿﺶ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ِ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺧﻮرد آن ﻫﺮ دو را‬

‫ﻣﺎش‬

‫او ﻫﻤﯽ داﻧﺪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﭼﺎش‬

‫ﻋﺎرف اﺳﺖ او‪ ،‬ﺑﺎز ر‪‬ﺳﺖ از ﺧﻮف و ﺑﯿﻢ‬

‫ﻫﺎي و ﻫﻮ را ﮐﺮد ﺗﯿﻎ ِ ﺣﻖ دو ﻧﯿﻢ‬ ‫‪822‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﺧﻮف‬ ‫ز‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮف‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻃﯽ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﮔﻪ‬

‫و‬

‫ادرار‬

‫از‬

‫راﻫﺶ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺎن ﺷﺪ آن رﺟﺎ‬ ‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﮔﻤﺮه‬

‫اﯾﺎز‬

‫اﯾﺎز‬

‫در‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﺒ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﺮد ﮔﻮﻫﺮ ز اﻣﺮ ﺷﺎه او ﺧُﺮد و ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫‪ .184‬ﺗﺸﻨﯿﻊ ِ اﻣﯿﺮان اﯾﺎز را ﮐﻪ‪ :‬ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﻫﺮ را ﺷﮑﺴﺘﯽ؟ و ﺟﻮاب او‬ ‫ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺖ او ﮔﻮﻫﺮ ﺧﺎص آن زﻣﺎن‬

‫ز آن اﻣﯿﺮان ﺧﺎﺳﺖ ﺑﺲ ﺑﺎﻧﮓ و ﻓﻐﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺑﺎﮐﯿﺴﺖ؟ و اﷲ ﮐﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻮر ﮔﻮﻫﺮ را ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫را‬

‫و آن ﺟﻤﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ از ﺟﻬﻞ و ﻋﻤﺎ‬

‫در‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﻮر‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺘﯿﺠﮥ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫اﯾﺎز‪:‬‬

‫اي‬

‫ﻣﻬﺘﺮان‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اي‬

‫ﻧﻈﺮﺗﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻬﺮ؟‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ ﺗﺎن ﻏﻮل اﺳﺖ و‪ ،‬ﺟﺎدة راه ﻧﯽ‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﻢ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﻣﺸﺮك روي ﻧﺎرم در ﺣﺠﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﻧﮕﯿﻦ ﺳﻨﮓ‪ ‬راه‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻬﺪ او اﻣﺮ ِ ﺷﺎه‬

‫ُﮔﻞ رﻧﮓ ﮐﻦ‬

‫دﻧﮓ ﮐﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮔﻬﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺖ ﺳﻮي ﻟﻌﺒﺖ‪‬‬ ‫اﻧﺪر آ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﯿﮑﻮ ﮔﻬﺮ؟ ﺑﻬﺮ ِ ﺧﺪا‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻬﺮ‬

‫و‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻋﻘﻞ در رﻧﮓ آورﻧﺪه‬

‫در ﺟﻮ‪ ،‬ﺳﺒﻮ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ زن‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ اي در راه‪ ‬دﯾﻦ از ره زﻧﺎن‬

‫رﻧﮓ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﮐﺴﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭼﻮن اﯾﺎز اﯾﻦ راز‬

‫ﺑﺮ ﺻﺤﺮا ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺮوران‬

‫ﻋﺬر ﮔﻮﯾﺎن ﮔﺸﺘﻪ زﯾﻦ ﻧﺴﯿﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫از دل ِ ﻫﺮ ﯾﮏ دو ﺻﺪ آه آن زﻣﺎن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻓﺮو‬

‫اي‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺑﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﭙﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﯿﺪ‬ ‫ارﮐﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﺧﻮار‬

‫دودي‬

‫رﻧﮓ‬

‫زن‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫زﻧﺎن‬

‫را‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫‪ .185‬ﻗﺼﺪ ﮐﺮدن ﺷﺎه ﺑﻪ ﻗﺘﻞ اﻣﯿﺮان و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدن اﯾﺎز آﻧﻬﺎ را ﮐﻪ اﻟﻌﻔﻮ اوﻟﯽ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫اﺷﺎرت‬

‫اﯾﻦ‬ ‫اﻣﺮ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ِ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ِ‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺟﻼد‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺪر‬ ‫اﻫﻞ‬

‫اﻓﺰا‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﮐﻪ ز ﺻﺪرم اﯾﻦ ﺧﺴﺎن را ﭘﺎك ﮐﻦ‬

‫ﻣﻨﻨﺪ؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﺑﻬﺮ ِ رﻧﮕﯿﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﺪ ﺧﻮار و ﮐﺴﺎد‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﺗﺨﺖ‪‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻟﻎ‬

‫را‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺳﺠﺪه ﮐﺮد و ﭘﺲ ﮔﻠﻮي ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺎي ﻗﺒﺎدي ﮐﺰ ﺗﻮ ﭼﺮخ آرد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﺎﯾﺎن‬

‫ﻓﺮّﺧﯽ‬

‫از ﺗﻮ دارﻧﺪ و‪ ،‬ﺳﺨﺎوت ﻫﺮ ﺳﺨﯽ‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮﻣﻬﺎي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﯾﺜﺎرت‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪ‬

‫اي ﻟﻄﯿﻔﯽ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺤﻮ‬ ‫از‬

‫ُﮔﻞ ﺳ‪‬ﺮﺧﺖ ﭼﻮ دﯾﺪ‬ ‫‪823‬‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬

‫ِ‬ ‫را‬

‫از‬

‫ﻏﻔﻮري‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﻔﺮان‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ز‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻫﯿﺒﺘﺶ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ِ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻏﺎرت‪،‬‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫دارد‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﮐﯽ‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬ ‫دﻣﺪ‬

‫رﻣﺪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫از وﻓﻮر ِ ﻋﻔﻮ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﻋﻔﻮ ران‬

‫ﻓﻄﻨﺖ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫روﺑﻬﺎن ﺑﺮ ﺷﯿﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫از ﻋﻔﻮ ِ ﺗﻮ ﭼﯿﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ز‬

‫آﺗﺶ‬

‫از‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺳﻬﻮ و ﻧﺴﯿﺎن از دﻟﺶ ﺑﯿﺮون ﺟﻬﺪ‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﺒﺮُﺑﺎﯾﺪ‬

‫دﻟﻖ‬

‫زو‬

‫ﺧﻮاب‪ ،‬ﭼﻮن در ﻣﯿﺮَﻣ‪‬ﺪ از ﺑﯿﻢ ِ دﻟﻖ‬

‫ﺧﻮاب و ﻧﺴﯿﺎن ﮐﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﯿﻢ ﺣﻠﻖ؟‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﻧﯿﺎوردي‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬

‫ﺗﻮاﺧﺬ‪،‬‬

‫"ﻻ‬

‫او‬

‫ﻧﮑﺮد‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﺴﯿﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺴﯿﺎن ﻻ ﺑﺪ و ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ان‬

‫اﺳﺘﮑﻤﺎل‬ ‫ﺗﻬﺎون‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﺴﯿﻨﺎ"‬ ‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫ِ‬

‫در‬ ‫او‬

‫ورزﯾﺪن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺨﺘﺎر‬

‫ﻫﺎ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ :‬ﻣﻌﺬور ﺑﻮدم ﻣﻦ ز ﺧﻮد‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪ :‬ﻟﯿﮑﻦ ﺳﺒﺐ‪ ،‬اي زﺷﺖ ﮐﺎر‬

‫از‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻮش ﺧﻮاﻧﺪه اي‬

‫اﺧﺘﯿﺎر از ﺧﻮد ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺗﻮش راﻧﺪه اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫رﺳﯿﺪي‬

‫ﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ زآن ﻧﺴﯿﺎن ﺷﺪ و ﺳﻬﻮ و ﺧﻄﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﮐﺎو‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬

‫وﺟﻬﯽ‬

‫ﺟﻨﺎﯾﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﺌﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺖ دارت او ﺑ‪‬ﺪي و ﻋﺬر ﺧﻮاه‬ ‫ﻋﻔﻮﻫﺎي‬ ‫ﻋﻔﻮﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﺛﻨﺎي‬

‫ذره‬ ‫ِ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫د‪‬ر‬

‫ﺣﻔﻆ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫رﻓﺘﻦ‬ ‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﻟﺖ‪‬‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ‪‬‬

‫اي‬

‫ﻋﮑﺲ ِﻋﻔﻮت‪ ،‬اي ز ﺗﻮ ﻫﺮ ﺑﻬﺮه اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻟﻨﱠﺎس‪‬‬

‫اﺗﻘﻮا‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﻣﺮان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻔﻮش‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺑﺨﺶ و ز ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﻣﺮان‬

‫ﮐﺎم‬

‫رﺣﻢ ﮐﻦ ﺑﺮ آﻧﮑﻪ او روي ِ ﺗﻮ دﯾﺪ‬

‫ﻓﺮﻗﺖ‪ ‬ﺗﻠﺦ ِ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﭼﺸﯿﺪ؟‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ اﯾﻦ ﻣﮑﻦ‬

‫ﯾﺎر‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ از ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮد ﮔﻮش دار‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻣﺮگ‪ ‬ﺗﻠﺦ از دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﻫﺠﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺘﺮ‬

‫از‬

‫از‬

‫ذﮐﻮر‬

‫ﻫﺠﺮ‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫دور‬

‫اﻧﺎث‬

‫ﺑﺮ اﻣﯿﺪ‪ ‬وﺻﻞ ِ ﺗﻮ ﻣ‪‬ﺮدن ﺧﻮش اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺒﺮ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﻨﺪة‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺳﻘﺮ‬ ‫رﻧﺠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫أَﯾﻬ‪‬ﺎ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‪‬‬ ‫دار‬ ‫ﻫﺠﺮ‬ ‫ﻏﻤﻢ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﻣ‪‬ﺠﺮﻣﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺷﺴﺖ‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺎث‬

‫را‬ ‫آﺗﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي دﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺖ‬

‫‪ .186‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن را در وﻗﺖ‪ ‬ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻻ ﺿَﯿﺮَ إِﻧﱠﺎ إِﻟﯽ ر‪‬ﺑ‪‬ﻨﺎ ﻣ‪‬ﻨْﻘَﻠ‪‬ﺒ‪‬ﻮنَ‬ ‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﻻ‬

‫ﺿﺮﺑﺖ‪‬‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺿَﯿﺮَ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬ ‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺿﯿﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫‪824‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮﻟﺠﺎن‬ ‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫داد‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺳﻮ‬

‫را‬

‫ﻣﻀﻞ‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺎن ارﻏﻨﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﺌﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اي‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ر‪‬ﻫﺎﻧﯿﻤﺎن‬ ‫زﻧﺪ‬

‫ز‬

‫"ﯾﺎ‬

‫رﻧﺞ‪،‬‬ ‫ﻟَﯿﺖ‪‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻮردل‬

‫اي‬ ‫ﻗَﻮ‪‬ﻣ‪‬ﯽ‬

‫ﯾﻌﻠﻤﻮن"‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻮﻧﺌﯽ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ آر و ﻣﻠﮏ ﺑﯿﻦ زﻧﺪه و ﺟﻠﯿﻞ‬

‫اي ﺷﺪه ﻏﺮّه ﺑﻪ ﻣﻠﮏ ﻣﺼﺮ و ﻧﯿﻞ‬

‫ُﮐﻨﯽ‬

‫ﻧﯿﻞ را در ﻧﯿﻞ ِ ﺟﺎن ﻏﺮﻗﻪ ﮐﻨﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺪار از ﻣﺼﺮ‪ ،‬اي ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬دﺳﺖ‬

‫در ﻣﯿﺎن ِ ﻣﺼﺮ ِ ﺟﺎن‪ ،‬ﺻﺪ ﻣﺼﺮ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺪام‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺗﺮك‪ ‬اﯾﻦ ﻧﺠﺲ ﺧﺮﻗﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫رﺑﯽ"‬

‫"اﻧﺎ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫"رب"‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺮﺑﻮب‬

‫ﮐﯽ ﻟﺮزان ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﯽ اﻧﺎ دان ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺑﻮد؟‬

‫ﻣﺎﺋﯿﻢ‬

‫اﻧﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫ﺷﻮم ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﻣﺤﺘﻮم‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﻧﮏ‬

‫از‬

‫رﺳﺘﻪ‬

‫آن اﻧﺎﺋﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ اي ﺳﮓ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدﯾﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺷﮑﺮ ِ آن ﮐﺰ دار ِ ﻓﺎﻧﯽ ﻣﯿﺮﻫﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ‬

‫دار ِ ﻗﺘﻞ ِ ﻣﺎ ﺑﺮاق ِ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫دار ِ ﻣﻠﮏ ﺗﻮ ﻏﺮور و ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ِ ﻣﻤﺎت‬

‫و آن ﻣﻤﺎﺗﯽ ﺧﻔﯿﻪ در ﻗﺸﺮ ِ ﺣﯿﺎت‬

‫ﻧﺎر‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ور‬

‫اﻟﻐﺮور؟‬

‫اول‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺮوب آري‪ ،‬ﺑﺮ آر از ﺷﺮق‬

‫دل‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ اﻧﺎ دل ﺑﯿﺨﻮد و ﺟﺎن دﻧﮓ ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻨﮓ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ اﻧﺎ ﺧﻢ داده ﻫﻤﭽﻮن ﭼﻨﮓ ﺷﺪ‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺎي‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎ‬

‫دوﻟﺖ‪‬‬

‫ﮐﯽ زدي ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻗﺒﺎل ﺧﻮش؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫در‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫زان‬

‫اﻧﺎﺋﯽ‬

‫در‬

‫آن‬

‫اﻧﺎﺋﯽ‬

‫ﺳﺮد‬

‫از‬

‫اﻧﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﻌﺠﯿﻞ‪،‬‬ ‫ازل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺸﺖ‬ ‫ر‪‬ﺳﺖ‪،‬‬

‫ز آن اﻧﺎي ﺑﯽ ﻋﻨﺎ‬ ‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫او‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫اﻧﺎي‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫اﻧﺎ‬

‫و‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫اوﺋﯽ‪،‬‬

‫زﻧﺪه اي‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﺮده ﺷﻮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﻮش ﮔﺸﺖ ﺟﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮدي‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺒﯽ‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺑﺤﺚ‪ ،‬ار ﺧﺮد ره ﺑﯿﻦ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﮐﯽ‬

‫زان‬

‫دﯾﺪ‬

‫وﯾﺮاﻧﯽ‬

‫ِ رازي‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻟﻢ ﯾﺬق ﻟﻢ ﯾﺪر ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﮐﺸﻒ از ﺗﻔﮑﺮ اﯾﻦ اﻧﺎ؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﻣﮑﺸﻮف‬

‫در‬

‫اﻓﺘﻘﺎد‬

‫در‬

‫ز‬

‫اﻗﺘﺮاب‬

‫ﻣﯽ‬ ‫اي‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻓﺘﺪ‬ ‫اﯾﺎز‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ِ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﻧﻄﻔﻪ‬

‫ﻋﻔﻮ ﮐﻦ‪ ،‬اي‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺪ‪‬ل‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ‬

‫در ﺻﻨﺪوق ﺗﻮ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫را؟‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫اﻟﻔﻨﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫در‬

‫و‬

‫اﺗﺤﺎد‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﻠﻮل‬

‫و‬

‫اﺗﺤﺎد‪‬‬

‫و‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺴﺒﻮق‬

‫ﻟﻄﻔﯽ‬

‫اش‬ ‫ﻣﻄﻠﺒﺖ‬

‫دار‬

‫ﺣﻠﻮل‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫وي‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫راز‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻼت‬

‫اﯾﻨﺠﻬﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻄﻠﺒﺖ‬

‫ﺿﻮ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫اﻧﺎي‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺖ‬

‫ﻣﻐﺎﮐﯽ‬

‫دار‬

‫اﻧﺎي‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫دار‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮﯾﺪ ﺗﻮ را؟‬

‫ﭘﻨﺪت‬

‫ﻣﻔﺘﺘﻦ‬ ‫ِ‬

‫‪ .187‬ﻣﺠﺮم داﻧﺴﺘﻦ اﯾﺎز ﺧﻮد را در اﯾﻦ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﺮي و ﻋﺬر اﯾﻦ ﺟﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻦ و در آن ﻋﺬر‬ ‫‪825‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ ﺧﻮد را ﻣﺠﺮم داﻧﺴﺘﻦ‪ ،‬و اﯾﻦ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ از ﻋﻈﻤﺖ‪ ‬ﺷﺎه ﺧﯿﺰد ﮐﻪ أﻋﻠﻤﮑﻢ ﺑﺎﷲ اﺧﺸﺎﮐﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﷲ إِﻧﱠﻤﺎ ﯾﺨْﺸَﯽ اﻟﻠﱠﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﻋ‪‬ﺒﺎد‪‬ه‪ ‬اﻟْﻌ‪‬ﻠَﻤﺎء‪‬‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ :‬ﻋﻔﻮ ﮐﻦ؟‬

‫اي ﺗﻮ ﺳﻠﻄﺎن و ﺧﻼﺻﮥ اﻣﺮ ِ‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﻮ‪‬م ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ؟‬

‫اي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ آرم رﺣﻢ ِ ﺧﻠﻢ آﻟﻮد را‬

‫ره‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫را‬

‫ارزاﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻋﻼﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﯿﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺻﻔﻊ‬ ‫ﭘﯿﺸﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﭼﺒﻮد‬

‫ﻧﺒﻮ‪‬د‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺲ‬

‫را‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺴﻢ‬

‫ﮐﺮدي‪،‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫آن؟‬

‫ﻣﻦ ﻫﺎ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪود‬

‫ﺻﻔﻌﻬﺎ‬

‫ﺷﺮط‪ ‬ﮐﺮَم‬

‫ﮐﻮ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫را‬

‫وي‬

‫اﻧﮕﺎﺷﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ام‬

‫را‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫آن ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻫﻢ‬

‫را‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﻢ‬

‫وا ﯾﺎدت دﻫﻢ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ‬

‫داﻣﻨﺖ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫وآﻧﭽﻪ ﯾﺎدت ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ از ﻧﻘﺸﻢ ﭼﻮ ﺑﯿﺮون ﺑ‪‬ﺮده اي‬ ‫ﭼﻮن ز ر‪‬ﺧﺖ‪ ‬ﻣﻦ‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ‬

‫اي ﺗﻮ ﭘﺎك از ﺟﻬﻞ و‪ ،‬ﻋﻠﻤﺖ ﭘﺎك از آن‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫اﻓﺮاﺷﺘﯽ‬ ‫ﮐﺮَم‬

‫از‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮد را ﮐﺮده اي‬

‫ُﺗﻬﯽ ﮔﺸﺖ اﯾﻦ وﻃﻦ‬

‫ﺗﺮّ و ﺧﺸﮏ‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد آن ِ ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ دﻋﺎ از ﻣﻦ روان ﮐﺮدي ﭼﻮ آب‬

‫ﻫﻢ ﺛﺒﺎﺗﺶ ﺑﺨﺶ و ﮔﺮدان ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫آرﻧﺪة‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫رﺟﺎ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﻣﻦ‬

‫زﻧﻢ‬

‫درد ﺑﻮدم‬ ‫دوزﺧﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻻف‪،‬‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫را‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺮﻫﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دوزخ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺷﻮر‬

‫و‬

‫ﺷﺮي‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫دوزخ‬

‫در‬

‫ﻗﻮ‪‬د‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮوﯾﺎﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اوﯾﻢ‬

‫دﮔﺮ‬ ‫وي‬

‫از‬

‫ﮐﻮﺛﺮي‬

‫ﺑﺎر‬

‫از‬

‫ﻧﺎﺑﺖ‬

‫ﺟﺴﺪ‬ ‫اﻧﺪوﺧﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ دوزخ ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎز آورم‬

‫ﺧﺰان‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ دوزخ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮگ و ﭼﻮن ﻓﻨﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ دوزخ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮگ و ﺧﺎك‪ ‬ﮔﻮر‬

‫ﻫﺴﺖ ﮐﻮﺛﺮ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ِ ﻧﻔﺦ ِ ﺻﻮر‬

‫اﺟﺴﺎﻣﺘﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﮐﺮاﻣﺘﺎن‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‬

‫دوزخ‬

‫"ﻻ ﻻن‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دردﻣﻨﺪ‬

‫ﻋﻔﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﺮﻣﺎي‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫اﻟﺨﻠﻖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ارﺑﺢ ﻋﻠﯿﻬﻢ"‬

‫ﻋﻔﻮ ﮐﻦ زﯾﻦ‬ ‫ﻋﻔﻮ ِ ﺧﻠﻘﺎن‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮐﺮد‬ ‫داروي‬

‫از‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬

‫ﯾﻨﺒﺖ‬

‫اي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺷﺎﻫﻢ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﻟﺤﻤﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺳﻮزﯾﺪ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫اول‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫را‬

‫ﯾﺮﺑﺢ‬

‫ﺟﻮد‪ ‬ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻗﺼﺎن ِ ﺗﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮي و ﻫﻤﭽﻮ ﺳﯿﻞ‬

‫ﻋﻔﻮﻫﺎ ﻫﺮ ﺷﺐ از اﯾﻦ دل ﭘﺎره ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎزﺷﺎن‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﭘﺮّان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺟﺪﯾﺪا‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪان‬ ‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬ ‫از‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬ ‫اي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ِ‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﻣﯽ‬

‫زو‬

‫ﺧﺎﻟﺼﺎ‬

‫ﺑﻬﺎر‬ ‫ِ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﻔﻮ از‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ً‬

‫ً‬

‫ً‬

‫ﻗﯿﻮم‬ ‫ﻧﺎﻗﺼﻬﺎ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺣﯽ‬ ‫درﺳﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ اوﻟﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎزﻧﺪ‬

‫ﺧﯿﻞ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻣﺤﺒﻮس اﯾﻦ اﺑﺪان ﮐﻨﯽ‬ ‫‪826‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫زﻧﺎن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ از ﺗﻦ‬

‫ﺷﺎم‬

‫ﻣﯿﭙﺮﻧﺪ از ﻋﺸﻖ ِ آن اﯾﻮان و ﺑﺎم‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎر ِ وﺻﻠﺖ ﺑ‪‬ﮕﺴﻠﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻘﺒﻠﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ زﻧﺎن اﯾﻤﻦ ز رﺟﻊ ِ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ آﯾﺪ "ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا" ز آن ﮐﺮم‬

‫ﺑﻌﺪ از آن رﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ درد و ﻏﻢ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯿﻬﺎ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫زﯾﺮ‬ ‫ﭘﺎﯾﻬﺎي‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺣﻮرﯾﺎن‬ ‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫درﺧﺘﻢ‬

‫ﻋﻨﺎ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﻐﻤﺰ‬

‫رو‬ ‫راه‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪازﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﺎر‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﺎﻫﺎ‬ ‫دﺳﺖ‪‬‬

‫و‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﺻﺎﻓﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﻗﺬر‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺳﺮﻫﺎﺷﺎن‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫اه‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫اي ﮐﻪ ﻟﻄﻔﺖ ﻣﺠﺮﻣﺎن را‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﮐﻨﻮن‪،‬‬

‫آﻟﻮدﮔﺎن‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻏﺴﻞ آرﻧﺪ ز آن ﺟﺮم ِ دراز‬

‫در‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﭘﺎﮐﺎن‬

‫ز‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫اﻧﺪازه‬

‫و‬

‫ﻗﺬر‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫دﯾﻮاري‬

‫ﮐﻌﺒﺘﯿﻦ‬

‫اﻟﻌﺠﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﻏﺮﻗ‪‬ﮕﺎن‬

‫ﺧﺎك‬

‫ِﺧﻮر‬

‫در‬

‫ﺻﻔﻬﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮات‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﻮران‬

‫ﺧﺎﻟﺪﯾﻦ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫آن‬

‫را‬

‫دراز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﻪ‬

‫راﺟﻌﻮن"‬ ‫اي‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ده‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫"ﮐﺎﻧﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫إِﻟَﯿﻪ‪‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫ﺧﻄﺎ و ﺟﺮم‬ ‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ‪‬‬ ‫از‬

‫ِ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫آﯾﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ره ﮐﻨﺎن‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬ ‫ِﻣﻐﺘﺴﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺤﻦ‬

‫ﻧﻤﺎز‬ ‫اﻟﺼﺎﻓﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ در وﺻﻒ‪ ‬آن ﺣﺎﻟﺖ رﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ ﻗﻠﻢ ﺑﺸﮑﺴﺖ و ﻫﻢ ﮐﺎﻏﺬ درﯾﺪ‬

‫اي؟‬

‫اي؟‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﭘﯿﻤﻮد‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮔﺮ ﺣﺠﺎب اﺳﺘﺖ‬

‫اﺳﮑﺮه‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮون رو ز اﺣﺘﺠﺎب‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺑﺮّه‬

‫ﻋﺠﺎب‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺸﮑﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎﻣﺖ ﻗﻮم ِ ﻣﺴﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ ﻣﺴﺖ از ﺗﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺬرﯾﺶ ﻫﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎل‬

‫ﻧﻪ ز ﺑﺎدة ﺗﻮﺳﺖ؟ اي ﻧﯿﮑﻮ ﺧﺼﺎل‬

‫ﺗﺨﺼﯿﺺ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻋﻔﻮ ﮐﻦ از ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺧﻮد‪ ،‬اي ﻋﻔﻮﻣﻨﺪ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﮐﻪ ﻧﺎﯾﺪ از ﺻﺪ‬

‫ُﺧﻢ ﺷﺮاب‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫زدن‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬ ‫اي‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﺷﻬﻨﺸﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ اﻗﺒﺎل‬ ‫ﻣﺴﺖ‪‬‬

‫ﻟﺬت‬

‫ﺗﺨﺼﯿﺺ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﺮده‬

‫ﺗﻮ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬ ‫اي‪،‬‬

‫ﻫﺸﯿﺎر‬

‫آن‬

‫ﺣ‪‬ﺪ‪‬م‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺷﺮع‬

‫آﻧﮕﺎﻫﻢ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ ﺧﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ از ﺟﺎم ِ ﺗﻮ ﺧﻮرد‪ ،‬اي ذو اﻟﻤﻨﻦ‬ ‫ﺧﺎﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻓﻨﺎء‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﮑﺮﻫﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫را‬

‫ﺣ‪‬ﺪ‪‬‬

‫ﻫﺸﯿﺎر ﻣﻦ‬

‫ر‪‬ﺳﺖ از ﻫ‪‬ﺶ و از ﺣ‪‬ﺪ زدن‬ ‫ﯾﻔﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﻮاﮐﻢ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﯾﻘﻢ‬

‫ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﺪ دل ِ ﻣﺎ را ﮐﻪ‪ :‬رو‬

‫اي ﺷﺪه در دوغ ِ ﻋﺸﻖ ِ ﻣﺎ ﮔﺮو‬

‫ﭼﻮن ﻣﮕﺲ در دوغ ِ ﻣﺎ اﻓﺘﺎده اي‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اي ﻣﺴﺖ‪ ،‬اي ﻣﮕﺲ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎده اي‬

‫ﮐﺮﮐﺴﺎن ﻣﺴﺖ از ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬اي ﻣﮕﺲ‬

‫ﻓﺮس‬

‫ﮐﻮه ﻫﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫راﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن ذره ﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺗﻮ‬

‫ﻧﻘﻄﻪ و ﭘﺮﮔﺎر و ﺧﻂ در دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻟﺮزﻧﺪ از او‪ ،‬ﻟﺮزان ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ارزان ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮔﺮان ﻗﯿﻤﺖ ﮔﻬﺮ‬ ‫‪827‬‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ ﺷﺮح ِ ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺟﺎن ِ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫دادي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﯾﮏ دﻫﺎن دارم ﻣﻦ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻣﻨﮑﺴ‪‬ﺮ‬

‫در‬

‫داﻧﺎي‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻣ‪‬ﻢ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﮐﺰ ﻋﺪم ﺑﯿﺮون ﺟﻬﺪ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫ﺳﺮم‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎي‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺟﺬبِ ﺣﻖ دان‪ ،‬اﯾﻨﮑﻪ رﻫﺮو ﮔﺸﺖ ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﯽ رود؟‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻣ‪‬ﻨﮑﺴ‪‬ﺮﺗﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺒﺎﺷﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫از‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﻏﺒﺖ‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﯽ ﺑﺎدي‬ ‫ِ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آﺛﺎر‬

‫آبِ‬

‫آبِ‬

‫ﺣﯿﻮان‪،‬‬

‫ﻣﺮگ‬

‫آﺷﺎﻣﺎن‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬

‫ِ‬

‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬ ‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬ ‫ﺑﻤﺮده‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫آﻣﺪﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ آﺑﺖ‬

‫آن‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﯽ‬

‫رواﻧﻪ‬

‫آبِ ﺣﯿﻮان اﺳﺖ درد‬

‫دوﺳﺘﺎن‬

‫ز آب ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺒﺰ و ﺧﻨﺪان ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫اﻧﺪ‬

‫دل ز ﺟﺎن و آبِ ﺟﺎن ﺑﺮ ﮐﻨﺪه اﻧﺪ‬

‫آبِ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﭼﻮ ﻣﺎ را دﺳﺖ داد‬

‫آبِ ﺣﯿﻮان ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ِ ﻣﺎ ﮐﺴﺎد‬

‫ُﻧﻮي‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ز‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺠﺎﻟﺖ‬

‫اي‬

‫ﻧﻤ‪‬ﺮد‬

‫از‬

‫اي‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻋﺸﻘﺶ‬

‫ز آبِ ﺣﯿﻮان ﻫﺴﺖ ﻫﺮ ﺟﺎن را‬ ‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺮﮔﯽ‬

‫ﺧﻔﺘﻦ‬

‫ﺣﺸﺮي‬

‫و‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺮدن‬

‫اﯾﻦ‬

‫آبِ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫آبِ‬

‫دادﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‪‬‬

‫ﺑﻌﺚ‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮد‪‬‬

‫آن‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﮐﺮدن‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﻔﺖ درﯾﺎ‪ ،‬ﻫﺮ دم ار ﮔﺮدد ﺳﺮاب‬

‫ﮔﻮش ﮔﯿﺮي‪ ،‬آورﯾﺶ‪ ،‬اي آبِ آب‬

‫ﻋﻘﻞ ﻟﺮزان از اﺟﻞ‪ ،‬و آن ﻋﺸﻖ ﺷﻮخ‬

‫ﺳﻨﮓ ﮐﯽ ﺗﺮﺳﺪ ز ﺑﺎران‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻠﻮخ؟‬

‫اﯾﻦ ﭘﻨﺠﻢ اﺳﺖ‬

‫در ﺑﺮوج ِ ﭼﺮخ‪ ،‬ﺟﺎن ﭼﻮن اﻧﺠﻢ اﺳﺖ‬ ‫اﺳﺘﺎره‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻗ‪‬ﺮآن‬

‫ﻫﺎي‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺳﻮز‬

‫از ﺻﺤﺎف‪ ‬ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ره‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﻈﺎره‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺷﻨﺎﺋﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫از‬

‫ﺳﻌﻮدش‬

‫ﺷﺒﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫روز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫دﻓﻊ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫اﺧﺘﺮ ار ﺑﺎ دﯾﻮ ﻫﻤﭽﻮن ﻋﻘﺮب اﺳﺖ‬ ‫ﻗﻮس‬

‫اﮔﺮ‬

‫از‬

‫ﺣﻮت‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﺳﺘﺎره‬ ‫ﻧﻔﻂ‬

‫را‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫اﻧﺪاز‬ ‫او‬

‫ﻗﻠﻌﮥ‬

‫وﻟﯽ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﻻﻗﺮب‬

‫اﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫دوﺳﺖ را ﭼﻮن ﺛﻮر ﮐﺸﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﻤﺲ اﮔﺮ ﺷﺐ را ﺑﺪر‪‬د ﭼﻮن اﺳﺪ‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﺧﺮﭼﻨﮓ اﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﺞ رو اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﺌﺖ ﻣﯿﺰان از او ﺑﯿﺮون ﺷﻮ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰي‬

‫اﺳﺖ‬

‫وي‬

‫در‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دم‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﮥ‬

‫دوزد‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ‬

‫دﻟﻮ ِ ﭘ‪‬ﺮ آب اﺳﺖ زرع و ﻣﯿﻮ را‬

‫ﻣﺮﯾﺦ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫اﮔﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻏﯽ‬

‫ﺧﻮﻧﺮﯾﺰي‬

‫او‬

‫را‬

‫زو‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺷﺎرق‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻧﺤﺲ آﻣﺪ ز‪‬ﺣﻞ‬

‫دﻗﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻣﺎﻫﻢ از ﻣﻬﺮ از دو ﮐﻒ ﺑﺮ ﻫﻢ زﻧﺪ‬

‫ز‪‬ﻫﺮه‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ز‪‬ﻫﺮه‬

‫ﺑﻞ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫ﻧﺴﺮ‬

‫ﻋﻄﺎرد‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﻢ‬

‫را‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻟﺮزد‪،‬‬

‫دل‬

‫ﻃﭙﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ آب او ﻓﺘﺪ ﻣﻪ ﭼﻮن ﺳﺒﺪ‬

‫ز‬

‫ﺷﺮم‬

‫وز ﻃﻤﻊ ﻃﻨﯿﻦ ﺷﻮد ﭼﻮن ﻣﻮم ﻧﺮم‬

‫ﻃﺎﺋﺮ‬

‫از‬

‫‪828‬‬

‫ﺟﻮز‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﯾﺰد‬

‫او‬

‫از‬

‫وز‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺟﻨﻮن‬

‫و‬ ‫ِ‬

‫ِ‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﺟﻮزا‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫دﺧﺘﺮان‬ ‫در‬

‫ِ‬

‫ﮔﺬر‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﮕﺎه‬

‫رﻣﺰﻫﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻬﮑﺸﺎن‬

‫ﺳﻨﺒﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻟﺒﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﻫﻦ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ زﻫﺮ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﺷﮑﺮ‬

‫دوﺳﺖ ﺷﻮ‪ ،‬وز ﺧﻮي ﻧﺎﺧﻮش ﺷﻮ ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ز‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫وﺟﻮدي‬ ‫آن‬

‫وز‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﻋﺪو‬

‫زد‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺗﻘﻮا‬

‫ﻋﺪو‪‬ي‪،‬‬

‫ﮐﻮه‬

‫آﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﻣﺠﺘﻤﻊ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺗﻠﺦ آﻣﺪ ﺗﻮ را اﯾﻦ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫ﻧﻌﺶ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫و‬

‫دﺳﺘﮏ‬

‫زن‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﺪ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﮑﻠﻒ‬ ‫ز‬

‫ﺧﻤﺮة‬

‫ﻧﺸﺪ ﻓﺎروق را زﻫﺮي‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اي‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺮﯾﺎق‬

‫ﻓﺎروق‪،‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫‪829‬‬

‫زﻫﺮ‬ ‫زﻫﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬ ‫ﻓﺎروق‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﺮﯾﺎق‬ ‫ِ‬

‫در‬ ‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﻓﺎروﻗﯿﺶ‬ ‫دوران‪،‬‬

‫ﻗﻨﺪ‬ ‫واﻟﺴﻼم‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ و ﺗﺼﺤﯿﺢ از ﻧﺴﺨﻪ "ﮐﻼﻟﻪ ﺧﺎور"‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺴﯿﻦ ُﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪي ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﯾﺖ ‪www.sufism.ir‬‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ً اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮔﺰارش دﻫﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﯾﻠﻬﺎي اﺻﻠﯽ را ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﺳﺎﯾﺖ زﯾﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪www.guidinglights.org‬‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫اي‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫دل‪،‬‬

‫‪ .1‬ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ از ﺟﺬبِ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻋﻼﻣﻪ اي‬ ‫ﮐﺶ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺣﺴﺎﻣﯽ ﻧﺎﻣﻪ اي‬

‫در ﺟﻬﺎن ﮔﺮدان‬

‫ﻣﯿﮑ‪‬ﺸﻢ‬

‫در‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ را ﻧﻮر د‪‬ه زﯾﻦ ﺷﺶ ﺻ‪‬ﺤﻒ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ ﭘﻨﺞ و ﺑﺎ ﺷﺶ ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻘﺼﺪ‪ ‬او ﺟﺰ ﮐﻪ‬

‫ﺟﺬبِ ﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫رﺿﺎﯾﺖ‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﺳﺎدﺳﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آرﻣﺖ‪،‬‬

‫ﻓﯿﻤﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫اي‬

‫دﺳﺘﻮري‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺂن‬

‫راز‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺎ راز دان‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫ﺳﺎدس‪،‬‬

‫ﯾﻄﻮف‬

‫رازﻫﺎي‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ‬ ‫اﻧﺒﺎز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗ‪‬ﺴﻢ‬ ‫در‬

‫ﺣﻮﻟﻪ‬

‫ﺷﺸﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﯾﻄﻒ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫دﻗﯿﻖ‬

‫ﮐﻨﺎﯾﺎت‪‬‬

‫ِ‬

‫راز اﻧﺪر ﮔﻮش ِ ﻣ‪‬ﻨﮑﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﺘﺮ‬ ‫راز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دﻋﻮت وارد اﺳﺖ از ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﺎ ﻗﺒﻮل و ﻧﺎﻗﺒﻮل‪ ،‬او را ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺳﺎل‬

‫دﻋﻮت‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫اﻧﮑﺎر ِ ﻗﻮﻣﺶ ﻣﯿﻔﺰود‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ُﻧﻪ‬ ‫از‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻨﺎن‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫و‬

‫ﻋﻼﻻي‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫واﮔﺮدد‬

‫ﻣﻬﺘﺎب‪،‬‬

‫از‬

‫ﻏﻮﻏﺎي‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ ﮔﺮدد ﺑﺪر را در ﺳﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﺐ‬

‫دم ﺑﻪ دم‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺳﮓ‬

‫ﻋﻮﻋﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﯽ‬

‫داده‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﻏﺎر‬ ‫ز‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫آن‬

‫ِ‬

‫ﺧﺰﯾﺪ؟‬

‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬ ‫راﻫﯽ‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‪‬‬

‫ﮐﺎروان؟‬ ‫ﺗﮓ؟‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﻮﻫﺮش‪،‬‬

‫ﻣﯿﺘﻨﺪ‬ ‫اﺑﺘﻼ‬

‫در‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﮕﺬارد ﺳﮓ آن ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﺳﻘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻣ‪‬ﻬ‪‬ﻢ‪ ،‬ﺳﯿﺮان ﺧﻮد را ﮐﯽ ﻫﻠﻢ؟‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻗﻬﺮ‪،‬‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‪،‬‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ ﮔﺮ زآﻧﮑﻪ ﮐﻢ ﺑﺎﺷﺪ ز ﺧﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻠﻞ‬

‫ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻮح‬

‫را‬

‫ﻗﻨﺪ او را ﺑ‪‬ﺪ ﻣﺪد از ﺑﺤﺮ ِ ﺟﻮد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ‪،‬‬ ‫وي‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫را‬

‫ﮐﺎﯾﻦ دو ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻞ ِ ﻫﺮ اﺳﮑﻨﺠﺒﯿﻦ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺳﺮﮐﻪ‪،‬‬

‫ﺳﺮﮐﮕﯽ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫واﺟﺐ‬

‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫‪830‬‬

‫آن‬

‫اﺳﮑﻨﺠﺒﯿﻦ‬ ‫درﯾﺎ‬

‫ﺳﺮﮐﮥ‬

‫ﻓﺰون‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﻔﺰود‬

‫واﺣﺪ‪ ‬ﮐﺎﻻﻟﻒ‬ ‫ﺧﻢ‬

‫ﺑﻮ‪‬د؟ آن وﻟﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺪ ﻗﺮن اﺳﺖ آن ﻋﺒﺪ اﻟﻌﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ از درﯾﺎ در او راﻫﯽ ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫درﯾﺎ‪،‬‬

‫درﯾﺎﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺪ دﻫﺎﻧﺸﺎن ﺗﻠﺦ زﯾﻦ ﺷﺮم و‬ ‫در ﻗﺮان ِ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫ﺑﺎ آن ﺟﻬﺎن‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﺟﯿﺤﻮﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬ ‫ِ‬

‫ﻧﺎم‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫و‬

‫اﻋﻈﻢ‬

‫اﻗﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫از ﺷﺮم ﻣﯿﮕﺮدد ﺟ‪‬ﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ ﻋﺒﺎرت ﺗﻨﮓ و ﻗﺎﺻﺮ رﺗﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺲ را ﺑﺎ اﺧﺺ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ؟‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ از آواز ﺧﻮش ﮐﯽ ﮐﻢ‬

‫ُﮐﻨﺪ؟‬

‫ﭘﺲ ﺧﺮﯾﺪار اﺳﺖ ﻫﺮ ﯾﮏ را ﺟﺪا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺸﺎء‬

‫زاغ‬

‫رز‬

‫در‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﺧﺎرﺳﺘﺎن‬

‫زاﻏﺎن‬

‫ﻏﺬاي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﻠﯿﺪان‬

‫ِ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﭘﻠﯿﺪﯾﻬﺎ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻧﺤﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻮه و ﮐﻨﺪو‬

‫زﻫﺮﻫﺎ‬

‫زﻫﺮي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﻨﮓ اﺳﺖ ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آن‬

‫ذره‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ذره اي ﺑﺎﻻ و‬ ‫ﻓﻌﻠﯽ‬

‫ﺟﻨﮓ‪‬‬ ‫ذر‪‬ه اي‬

‫ﭘ‪‬ﺮّد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﻣﺤﻮش‬

‫ﺷﺠ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﻠﺨﺎﻧﻤﺎن‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن‬

‫ﺷﻬﺪ‬

‫اﻧﺒﺎر‬

‫از‬

‫ﺗﺮﯾﺎﻗﺎﺗﺸﺎن‬

‫ذره ﺑﺎ ذره‬

‫ﭼﭗ‬

‫ﺟﻨﮓ‪‬‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ ﮐﺎﻓﺮي‬

‫ﺗﺨﺎﻟﻒ‪،‬‬

‫اﻧﺪر ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺷﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ دﯾﻦ‬

‫ﻓﻌﻠﯿﺸﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و آن دﮔﺮ ﺳﻮي ﯾﻤﯿﻦ‬

‫آن دﯾﮕﺮ ﻧﮕﻮن‬ ‫ﺟﻨﮓ‪‬‬

‫آﺑﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ور‬

‫ُﮐﻞّ ﺑﻨﮕﺮي‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻮت‪ ‬دﻣﺎغ ِ ﺳﺮ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻫﺮ اﻓﺸﺎن ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬ ‫و‬

‫ﺑﻮي‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﯾﻔْﻌ‪‬ﻞ‬

‫ﺧﻮك و ﺳﮓ را ﺷﮑـّﺮ و ﺣﻠﻮا ﺑﻮد‬

‫ور ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘ‪‬ﺮ ﺷﻮد از ﺧﺎر و ﺧﺲ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﺎران‬

‫در‬

‫ﻣﺰاد‪‬‬

‫اﷲ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺨﺎﻟﻒ‬

‫رﮐﻮن‬ ‫را‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﮐﺎو ﻣﺤﻮ ﺷﺪ در آﻓﺘﺎب‬

‫ﺟﻨﮓ او ﺑﯿﺮون ﺷﺪ از وﺻﻒ و ﺣﺴﺎب‬

‫ﭼﻮن ز ذر‪‬ه ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﻧﻔﺲ و ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﻨﮕﺶ اﮐﻨﻮن ﺟﻨﮓ‪ ‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫رﻓﺖ از وي ﺟﻨﺒﺶ ِ ﻃﺒﻊ و ﺳﮑﻮن‬

‫از‬

‫راﺟﻌﻮن"‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ِ ﻧﻮر ﺧﻮد راﺟﻊ ﺷﺪﯾﻢ‬

‫و از رﺿﺎع اﺻﻞ‬

‫در‬

‫راه‪،‬‬

‫ﻓﺮوع‬

‫ﻣﺴﺘﺮﺿﻊ ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﻏﻮل‬

‫ﺟﻨﮓ‪ ‬ﻣﺎ و ﺻﻠﺢ ِ ﻣﺎ در ﻧﻮر ِ ﻋﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻻﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﮓ‪ ‬ﻓﻌﻠﯽ‪ ،‬ﺟﻨﮓ‪ ‬ﻃﺒﻌﯽ‪ ،‬ﺟﻨﮓ‪ ‬ﻗﻮل‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫زﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﯽ ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‬

‫ﻗﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻋﻨﺼﺮ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺘﻮﻧﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻨﺎي‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اي‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫"إِﻧّﺎ‬

‫ﻻف ﮐﻢ زن از اﺻﻮل ِ ﺑﯽ اﺻﻮل‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺟﺰوﻫﺎ‬ ‫درﻧﮕﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻘﻒ‪‬‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺿﺪاد‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫اﺛﺮ‬

‫راه‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ا‪‬ﺷﮑﻨﻨﺪة‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺟﻨﮕﯽ ﺷﺪﻧﺪ از ﺿﺮّ و ﺳﻮد‬ ‫ﻫﺮ‬

‫آب‬

‫ﺣﺮﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻮل‬

‫ا‪‬ﺷﮑﻨﻨﺪة‬ ‫ﺧﻼف‪‬‬

‫اﺳﺘﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫دم‬

‫اﺳﺘﻮن‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﯿﻦ‬

‫دﮔﺮ‬

‫اﺣﻮاﻟﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ز‬

‫از‬

‫إِﻟَﯿﻪ‪‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ دﮔﺮ ﮐﺲ‬ ‫‪831‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ‬

‫آن‬ ‫در‬

‫ﺷﺮر‬

‫ﺳﺎزﮔﺎري ﭼﻮن ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻣﻮج‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﻨﮕﺮ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﺸﮑﺮﻫﺎي‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫زﯾﻦ‬

‫اﺣﻮاﻟﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ دﯾﮕﺮي در ﺟﻨﮓ و ﮐﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﮓ‪‬‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‪ ‬دﯾﮕﺮان؟‬

‫ﺣﻘـّﺖ‬

‫واﺧﺮد‬

‫در ﺟﻬﺎن ِ ﺻﻠﺢ ِ ﯾﮏ رﻧﮕﺖ ﺑ‪‬ﺮد‬

‫آﺑﺎد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﺟﻨﮓ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻔﺎﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﺿﺪ‬

‫و‬

‫ﺿﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﻔﯽ ﺿﺪ ﮐﺮد از ﺑﻬﺸﺖ آن ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺻﻮل‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐِ‬

‫وي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺿﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﺒﻮ‪‬د‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﺻﻠﺤﻬﺎ‬

‫اﺿﺪاد‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺿﺪش‬

‫ﺑﻘﺎ‬ ‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬ ‫ﺟﻨﮕﻬﺎ‬

‫اﺻﻮل‬

‫آن ﺟﻬﺎن اﺳﺖ اﺻﻞ ِ اﯾﻦ ﭘ‪‬ﺮ ﻏﻢ وﺛﺎق‬

‫وﺻﻞ ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻞ ﻫﺮ ﻫﺠﺮ و ﻓﺮاق‬

‫وز ﮐﺠﺎ؟‬

‫وز ﭼﻪ زاﯾﺪ وﺣﺪت اﯾﻦ اﺿﺪاد را؟‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻋﯿﻢ و‪ ،‬ﭼﺎر اﺿﺪاد اﺻﻞ‬

‫اﺻﻞ‬

‫اﯾﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ از‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺑﯿﻦ‬

‫وراي‬

‫ﺧﻮي ﺧﻮد در ﻓﺮع ﮐﺮد اﯾﺠﺎد‬

‫ﻓﺼﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮي او اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮي ﮐﺒﺮﯾﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن اﺻﻮل ﺻﻠﺢ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺟﻨﮓ او ﺑﻬﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﯽ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ آن ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ اﺻﻞ ﺻﻠﺢ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺎد آن‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻨﮓ او ﺑﻬﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ و ﭼﯿﺮ در ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ؟‬

‫در‬

‫ﺟﺰﯾﺮة‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫آبِ‬

‫ﺟﯿﺤﻮن‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻋﻄﺸﺎن‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻓﺮﺟﻪ‬

‫اي‬

‫ﻓﺮﺟﻪ ﮐﻦ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ اﻧﺪر ﻫﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫را‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫َﮐﻪ را‪ ،‬ز آبِ ﺟﻮ‪ ،‬ﭼﻮن وا‬

‫ز‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬ ‫ﻗﺪر‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫َﮐﻨَﺪ‬

‫آب‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻫﺎي‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﯾﮑﺘﺎ ﺷﻮد‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺣﺮف ﮔﻮي و‪ ،‬ﺣﺮف ﻧﻮش و‪ ،‬ﺣﺮﻓﻬﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻧﺎن دﻫﻨﺪه و‪ ،‬ﻧﺎن ﺳﺘﺎن و‪ ،‬ﻧﺎن ِ ﭘﺎك‬

‫ﺳﺎده ﮔﺮدﻧﺪ از ﺻ‪‬ﻮ‪‬ر‪ ،‬ﮔﺮدﻧﺪ ﺧﺎك‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫در ﻣﺮاﺗﺐ‬

‫ﻫﻢ ﻣﺪام‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺷﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫روح‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻪ‬

‫اﻣﺮ‬

‫آﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺷﺎﺧﻪ‬

‫ﻣﺮﺟﺎن‬

‫ﺗﺎزة‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺮف و ﺻﻮت‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺸﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫در‬

‫راﮐﺐ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﺮﮐﻮب‬ ‫را‬

‫ﺑﮕﺬارد‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫و‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻤﯿﺰ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻮﯾﺶ‪ :‬ﻧﯽ ﻧﺸﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫در‬

‫رود‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻟﻪ اﻻﻣﺮش‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺧﻠﻖ ﺻﻮرت‪ ،‬اﻣﺮ ِ ﺟﺎن‬

‫رو‪،‬‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ز‬

‫ﻫﻢ‬

‫راﮐﺐ ﺑﺮ آن‬

‫ﺷﺎه‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺷﺎه ﮔﻮﯾﺪ ﺟﯿﺶ ﺟﺎن را ﮐﻪ‪ :‬ارﮐﺒﻮا‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻠﻮ‬

‫اﻧﺰﻟﻮا‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آﯾﺪ‬

‫درﮔﺎه‬

‫اﻣﺮش‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻣﺠﺮد‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﮐﺂب‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫آبِ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻪ ز ﺻﻮرت ﻫﺎرب و ﮔﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﭘﺲ‪" ،‬ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ" و‬ ‫و‬

‫دم‬

‫ﺧﻮد‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﻘﯿﺒﺎن‬

‫ﺑﺎرﮔﺎه‬

‫در‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺑﺎرﯾﮏ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺳﺨُﻦ‬

‫ﮐﻢ ﮐﻦ آﺗﺶ‪ ،‬ﻫﯿﺰﻣﺶ اﻓﺰون ﻣﮑﻦ‬

‫زود‬

‫ﻓﺮود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺠﻮﺷﺪ‬

‫دﯾﮕﻬﺎي‬

‫ﺧُﺮد‬

‫دﯾﮓ‪‬‬ ‫‪832‬‬

‫ادراﮐﺎت‪،‬‬

‫ﺧُﺮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺳﺒﺤﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺳﯿﺒﺴﺘﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫زﯾﻦ ﻏﻤﺎم ِ ﺻﻮت و ﺣﺮف و ﮔﻔﺖ وﮔﻮي‬ ‫ﺑﻮ‬

‫ﻧﮕﻬﺪار‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺸﺎﻣﺖ‬

‫ﻧﯿﻨﺪاﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺻﻠﺖ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺎﯾﺪ ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬

‫از‬

‫ز‪‬ﮐﺎم‬

‫ﺗﻦ ﺑﭙﻮش از ﺑﺎد و ﺑﻮد‪ ‬ﺳﺮد‪ ‬ﻋﺎم‬

‫از‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺳﺮدﺗﺮ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎدﻧﺪ و‪ ،‬ﻓﺴﺮده و‪ ،‬ﺗﻦ ﺷﮕﺮف‬ ‫ﭼﻮن زﻣﯿﻦ‬

‫ﻏﻤﺎم‬

‫ﺣﺮﻓﺸﺎن‬

‫ﭘﺮده اي‪ ،‬ﮐﺰ ﺳﯿﺐ‬

‫ﺑﺎري‪ ،‬اﻓﺰون ﮐﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺑﻮ را ﺑﻪ ﻫﻮش‬ ‫ﺑﭙﺮﻫﯿﺰ‬

‫ِ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﻮاﺷﺎن‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫زﯾﻦ ﺑﺮف در ﭘﻮﺷﺪ ﮐﻔﻦ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫از‬

‫اﻧﻔﺎﺳﺸﺎن‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫از‬ ‫ﺣﺴﺎم‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺗﻞّ‬

‫ﺑﺮف‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺮ آر از ﺷﺮق ﺳﯿﻒ اﷲ را‬

‫ﮔﺮم ﮐﻦ ز آن ﺷﺮق اﯾﻦ درﮔﺎه را‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﯿﻠﻬﺎ رﯾﺰد ز‬

‫ُﺗﺮاب‬

‫او‬

‫روز‬

‫ﺑﺮف‬

‫را‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺮﻗﯽ‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺖ‬ ‫از‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫زﻧﺪ‬ ‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻗﺰح‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻻ‬

‫ﻏﺮﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫در‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺪي‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫ز‬

‫ﻣﻨﮑﺮي اﯾﻦ را ﮐﻪ "ﺷﻤﺲ‪ ‬ﮐﻮ‪‬ر‪‬ت"‬ ‫از‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ز‪‬ﻫﺮه‬

‫ﺗﺼﺮﯾﻒ‪‬‬ ‫ز‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ او در ﺟﺎن ﺗﻮﺳﺖ و‬ ‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ز‬ ‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻬﺖ‬ ‫د‪‬ر‬

‫ﻟﻤﻌﮥ‬

‫ﻫﻔﺖ ﭼﺮخ ِ ازرﻗﯽ‬ ‫ز‪‬ﻫﺮه‬ ‫در‬

‫ﭼﻨﮓ‬ ‫ﻫﻮاي‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﺴﺌﻠﺖ‬ ‫ﭘﺎي‬

‫در‬

‫ﺑﻮس‬

‫ﻣﺮﯾﺦ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫"إذا‬

‫اﻟﻨﺠﻢ‬

‫ﻫﻮي"‬

‫آﯾﺪ‬

‫آب‬

‫اي ﺑﺴﺎ آﺑﺎ‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺗﻮ‬ ‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﮐﻪ "ﻣﻘﺎﻟﯿﺪ اﻟﺴﻤﺎوات"‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺸَﻖﱠ‬

‫ﮐﻪ ﮐﺮد او ﺗﻦ ﺧﺮاب‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ز‬

‫اﻟﻘﻤﺮ‬

‫ﻧﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎره ﺳﺖ و ﻗﻤﺮ‬ ‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫رﻧﺠﯽ‬

‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫اﻵﻓﻠﯿﻦ‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﯾﺰد ﻋ‪‬ﺮق ِ ﺟﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﺌﯿﻤﯽ‬ ‫ﻻ‬

‫و‬

‫ﻋﻤﯽ؟‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﻔﺘﺎح ﺧﺎص آﯾﺪ ز دوﺳﺖ‬ ‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﺷﺐ‬

‫از‬

‫ﺣﺮﺑﯿﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺖ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﭘﻨﺪ‪ ‬دوﺳﺖ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‪،‬‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‬

‫ُﮐﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫آن ِ اوﺳﺖ‬ ‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎي‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻧﺪ‪‬راﻧﺪ‬

‫را‬

‫ﮔﺮگ‪‬‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎش‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﺲ ِ دﻧﯿﺎ در ﺻﻔﺖ ﺧﻔﺎش ِ اوﺳﺖ‬

‫رقّ اوﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﮏ‪ ‬ﻣﺎه اﻧﺪر ﺗﺐ و در دقّ اوﺳﺖ‬

‫وي‬

‫زده‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﭘﯿﺸﺶ ﺷﺪه‬

‫او‬

‫ز‪‬ﺣ‪‬ﻞ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﺑﺎ ﻧﻘﺪ‪ ‬ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺧَﺴﺖ از او‬

‫و آن ﻋﻄﺎرد ﺻﺪ ﻗﻠﻢ ﺑﺸﮑﺴﺖ از او‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫ﮐﺎي رﻫﺎ ﮐﺮده ﺗﻮ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪه رﻧﮓ‬

‫ﺟﺎن وي اﺳﺖ و‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺶ و رﻗﻮم‬

‫ﮐﻮﮐﺐِ ﻫﺮ ﻓﮑﺮ او‬

‫ﺟﺎن ِ ﻧﺠﻮم‬

‫ﻓﮑﺮ ﮐﻮ؟ آﻧﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻮر اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﻟﻔﻆ‪ ‬ﻓﮑﺮ‪ ،‬اي ﻓﮑﺮﻧﺎك‬

‫ﻋﻼ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻨﺠﻢ‪ ،‬اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﻫﻤﻪ اﻧﺠﻢ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫دارد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫‪833‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫درﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﻧﺠﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن ِ ﺑﯿﺴﻮ در ﻣﮑﺎن ﮐﯽ در رود؟‬ ‫ﺗﻤﺜﯿﻠﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮر ِ ﻧﺎﻣﺤﺪود را‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺜﯿﻞ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺣﺪ ﮐﯽ ﺑﻮد؟‬

‫درﯾﺎﺑﺪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﯽ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻋﺸﻘﻤﻨﺪ‬ ‫ﮔﺴﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺳﺮ ﺗﯿﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﭘﺎي ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ دل وﯾﺮان ﺷﺪﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻦ درﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﺸﺎن در ﻋﻘﻞ ِ دﻧﯿﺎ‬

‫ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭻ‬

‫ﺻﺪرﺷﺎن در وﻗﺖ‪ ‬دﻋﻮي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﺮق‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻤﯽ‪،‬‬ ‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﻧﺒﺎﺗﯽ‬

‫ﺻﺒﺮﺷﺎن در وﻗﺖ‪ ‬ﺗﻘﻮي‬

‫ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮق‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﯽ وﻓﺎ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﯿﻮﺳﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ روﺷﻨﯽ‬

‫ﮐﺎو ﮐﻨﺪ رو در ﻧﺒﺎت‬

‫او‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ‬

‫رو‬

‫ﺟﺎن‬

‫در ﮔﻠﻮ و ﻣﻌﺪه‬

‫وﻗﺖ‪ ‬وﻓﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫َﮔﻨﺪه‬

‫ﻫﺮ ﺟﻤﺎدي‬

‫ﻓﮑﺮﺷﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اوﺻﺎﻓﺸﺎن‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫در ﺗﺮك ﺷﻬﻮت‪،‬‬

‫از‬

‫آورد‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‪ ،‬ﺟﺎن ﭼﻮن رو ﺳﻮي ﺟﺎﻧﺎن ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫درﺧﺖ‪‬‬

‫ﺧﻀﺮوار‬

‫ُﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮ ﻧﺎن‬ ‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬ ‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫از‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫رﺧﺖ را در ﻋﻤﺮ ِ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻬﺪ‬

‫‪ .2‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺳﺎﺋﻠﯽ از واﻋﻈﯽ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﺮﻏﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ِ ﺑﺎرو ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬از ﺳﺮ و د‪‬م‪ ‬او ﮐﺪام ﻓﺎﺿﻞ ﺗﺮ‬ ‫را‬

‫واﻋﻈﯽ‬

‫اﺳﺖ؟ و ﺟﻮاب دادن واﻋﻆ ﺳﺎﺋﻞ را‬

‫روزي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺳﺎﺋﻠﯽ‬

‫ﯾﮏ ﺳﺆال اﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺑﮕﻮ اي ذو ﻟﺒﺎب‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎرو‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ روﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و‬

‫د‪‬م ﺑﻪ د‪‬ه‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺎﻟﻮده‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎك‪ ‬آن د‪‬م ﺑﺎش و‬ ‫ﭘ‪‬ﺮّ ِ ﻣﺮدم‬

‫از روﯾﺶ ﺑﺠﻪ‬

‫ﻫﻤ‪‬ﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺷﺮ‬ ‫ﻧﻈﯿﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﯿﺪش ﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺪ ﺣﻘﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﻞ او ﺑﻪ ﺷﺎه‬

‫او ﺳﺮ ِ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﮕﺮ در ﮐﻼه‬

‫ور ﻫﻤﯽ ﺷﯿﺮي ﺧﻮرد از ﻣ‪‬ﺮده ﺧﺮ‬

‫ﺳﮓ ﺑﻮد او‪ ،‬ﺷﮑﻞ ﺷﯿﺮي ﮐﻢ ﻧﮕﺮ‬

‫ور ﭘﻠﻨﮓ و ﮔﺮگ را اﻓﮑﻨﺪ ﺳﮓ‬

‫ﺷﯿﺮ ﻣﯽ دان ﻣﺮ ورا‪ ،‬ﺑﯽ رﯾﺐ و ﺷﮏ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺑﺮﮔﺬﺷﺖ از ﭼﺮخ و از ﮐﻮﮐﺐ ﺑﻪ دل‬

‫ﺧﻤﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در ﺧﯿﺮ و‬

‫روي او‬

‫ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ ﻣﻨﮕﺮ‪ ،‬ﺗﻮ در ﻫﻤ‪‬ﺖ ﻧﮕﺮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ‬

‫از د‪‬م‪ ِ ‬او ﻣﯿﺪان ﮐﻪ ﺑﻪ‬

‫آﺷﯿﺎن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺳﺆاﻟﻢ را ﺟﻮاب‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ور ﺳﻮي ﺷﻬﺮ اﺳﺖ د‪‬م‪‬‬ ‫را‬

‫را‬

‫از ﺳﺮ و د‪‬ﻣ‪‬ﺶ‪ ،‬ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ؟‬

‫روﯾﺶ ﺑﻪ د‪‬ه‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻗﺎﯾﻠﯽ‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫و‬

‫ور ﺑﻮد ﺟﻐﺪي و‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺴﺮﺷﺘﻪ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐَﺮﱠﻣ‪‬ﻨﺎ‬

‫از‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻃﺸﺖ‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ و ﭼﺮخ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد ﮐﺲ؟‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ﻋﺒﺎرات‬

‫و‬

‫ﻫﻮس؟‬

‫آﺳﻤﺎن؟‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫روي‬

‫و‬

‫اﺻﺎﺑﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﻤﺎن؟‬

‫ﺟﻠﻮه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪834‬‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫از‬

‫و‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺰود‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﻏﻤﺎن‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺸﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎي‬

‫ِ‬

‫ﺑﮕﺬري‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺣﻤﺎم‪،‬‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎي‬

‫اي‬

‫وﻟﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺣﻮر‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮدي ﻫﯿﭻ ﺳﯿﻢ اﻧﺪام‬ ‫آري‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﻋﺠﻮزي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد؟‬ ‫ﮐﻮر‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫در‬

‫ﻋﺠﻮزه ﭼﯿﺴﺖ ﮐﺎﯾﺸﺎن را ﻧﺒﻮد؟‬

‫ﮐﺎو ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد رﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ و‪ ،‬ﺣﺲ و‪ ،‬درك و‪ ،‬ﺗﺪﺑﯿﺮ اﺳﺖ و ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻋﺠﻮزه‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫در‬

‫آﻣﯿﺰش‬ ‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺳﺮاﺳﺮ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اول‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﮔﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﯿﺮون‬

‫درﮔﺎه‬

‫از‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﺿﺮر‬

‫و‪،‬‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﺎ ﺟﺎن ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ آﮔﻪ ﺗﺮ ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﻦ ﻧﻬﺎد‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﻋﺠﻮزت‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او آﮔﺎه ﺗﺮ‬

‫آﮔﻬﯿﺴﺖ‬

‫آﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﻣ‪‬ﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻗﺘﻀﺎي ﺟﺎن ﭼﻮ اي دل‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫را‬

‫در زﻣﺎن از ﺻﺪ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ از ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬ ‫ﭼﻮن ﺳﺮ و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺟﺎن‬

‫ﻫﺎ‬

‫روح‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ ﻗﻮﯾﺴﺖ‬ ‫ﺑﯿﺶ‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺠﺎﻧﺴﺖ‬

‫اﻟﻠﻬﯽ‬

‫از داﻧﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ُﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ ﺟﺎﻧﻬﺎ در آن ﻣﯿﺪان‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻤﺎد‬ ‫ﺷﺪ‬

‫اﷲ‬

‫آن ﻣﻼﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن ِ ﺗﻮ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺟﺴﻢ ِ آن ﺷﺪﻧﺪ‬

‫از ﺳﻌﺎدت ﭼﻮن ﺑﺮ آن ﺟﺎن ﺑﺮ زدﻧﺪ‬

‫آن روح را ﺧﺎدم ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آن ﺑﻠﯿﺲ‪ ،‬از ﺟﺎن‬ ‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻦ‬

‫از آن در ﭘﺮده ﺑﻮد‬

‫آن‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﯾﮏ ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﺟﺎن‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻧﺸﺪ ﻧﺎﻗﺺ‪ ،‬ﮔﺮ آن ﻋﻀﻮش ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﻣ‪‬ﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﻣﻄﯿﻊ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﮑﺮ؟‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ ِ دﯾﮕﺮ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻮ ﮔﻮش ِ دﮔﺮ؟‬

‫ﻃﻮﻃﯿﯽ‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن ﺧﺎص را ﻗﻨﺪي اﺳﺖ ژرف‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن ﻋﺎم از اﯾﻦ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ ﻃﺮف‬

‫ﮐﯽ ﭼﺸﺪ دروﯾﺶ ِ ﺻﻮرت ز آن ﻧﮑﺎت؟‬

‫ﻓﻌﻮﻟﻦ ﻓﺎﻋﻼت‬

‫از‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻗﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺧﺘﻤﻬﺎﺋﯽ‬ ‫ﻗﻔﻠﻬﺎي‬

‫را‬

‫"ﻧَﺨْﺘ‪‬ﻢ‬ ‫ز‬

‫درﯾﻐﺶ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻃﺮب‬

‫ﻋ‪‬ﻠﯽ‬ ‫ﺧﺎﺗﻢ‬

‫راه‪‬‬ ‫ﮐﺎﻧﺒﯿﺎ‬ ‫ﻧﺎﮔﺸﺎده‬

‫ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ آن‪ ،‬ﻧﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺧﺮ آﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ‬

‫ﻗﻨﺪ‬ ‫اﻧﮕﯿﺨﺘﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫أﻓﻮاﻫﻬ‪‬ﻢ"‬

‫اﯾﻦ ﺷﻨﺎس‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰد ز ﻟﺐ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻨﻄﺎر‬

‫دﯾﻦ‬

‫از د‪‬م ِ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫َﮐﻪ ﭘﺴﻨﺪ‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ره‬

‫رﯾﺨﺘﯽ‬ ‫ﻣ‪‬ﻬﻢ‬

‫رو را‬

‫ﺧﺘﻢ ِ ﮔﺮان‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫اﺣﻤﺪي‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫"إِﻧﺎ ﻓَﺘَﺤ‪‬ﻨﺎ "‬

‫او ﺷﻔﯿﻊ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻬﺎن و آن ﺟﻬﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن در دﯾﻦ و‪ ،‬آﻧﺠﺎ در ﺟﻨﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ رﻫﺸﺎن ﻧﻤﺎ‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ اش اﻧﺪر ﻇﻬﻮر‬

‫و‬

‫وآﻧﺠﻬﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در ﮐﻤﻮن‬

‫اﻫﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻪ از د‪‬م ِ او ﻫﺮ دو ﺑﺎب‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﺧﺎﺗﻢ ﺷﺪﺳﺖ او‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟ‪‬ﻮد‬

‫ﻣﺜﻞ او ﻧﯽ ﺑﻮد و‪ ،‬ﻧﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‬ ‫‪835‬‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺸﺎن‬

‫دو‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﻧﻬ‪‬ﻢ‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﻌﻠﻤﻮن‬

‫دﻋﻮت‪‬‬

‫او‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ در ﺻﻨﻌﺖ ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫در‬

‫ﮔﺸﺎد‪‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﺘﻤﻬﺎ‬

‫اﺷﺎرات‪‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ُاﺳﺘﺎد دﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ ﺧﺘﻢ ِ ﺻﻨﻌﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺣﺎﺗﻤﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﺗﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﻟﻤﺮاد‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﮔﺸﺎد‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺪوم‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ِ‬

‫زادﮔﺎن‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﺑﺨﺸﺎن‬

‫روح‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫و‬

‫ﮔﺸﺎد‪،‬‬ ‫دور‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫ﮔﺸﺎد‬ ‫او‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﻣ‪‬ﻘﺒﻠﺶ‬

‫زاده اﻧﺪ از ﻋﻨﺼﺮ ِ ﺟﺎن و دﻟﺶ‬

‫ﮔﺮ ز ﺑﻐﺪاد و ﻫ‪‬ﺮي‪ ،‬ﯾﺎ از ري اﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺰاج آب و ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﻧﺴﻞ وي اﻧﺪ‬

‫ﺷﺎخ ِ ُﮔﻞ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺮوﯾﺪ ُﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺠﻮﺷﺪ ﻣ‪‬ﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺧُﻢ‪ ِ ‬ﻣ‪‬ﻞ‬

‫ﮔﺮ ز ﻣﻐﺮب ﺳﺮ زﻧﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﺮ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮐﻮر دار‬

‫ﻫﻢ‬

‫از اﯾﻦ دم‬

‫ﻋﯿﺐ ﺟﻮﯾﺎن را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻔﺎش ِ ﺑ‪‬ﺪ ﺧﺼﺎل‬ ‫از‬

‫ﺧﻔﺎش‬

‫ﻧﻈﺮﻫﺎي‬

‫و‬

‫ﮐﻢ‪‬‬

‫اﻧﺠﻢ آﻣﺪ ﭼﻮن ﻣﺮﯾﺪ و‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺳﺘﺎري‬

‫ام‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﻮد‪،‬‬ ‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﯿﺰ‬ ‫اي‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺠﻢ ِ آن ﺷﻤﺲ ﻧﯿﺰ اﻧﺪر ﺧﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﺲ ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﯿﺮ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‪،‬‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪر‬

‫‪ .3‬ﻧﮑﻮﻫﯿﺪن ﻧﺎﻣﻮﺳﻬﺎي ﭘﻮﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ذوق اﯾﻤﺎن و دﻟﯿﻞ ِ ﺿﻌﻒ‪ ‬ﺻﺪﻗﻨﺪ و راه زن ﺻﺪ ﻫﺰاران‬ ‫اﺑﻠﻪ ﻧﺎدان‬

‫اي‬

‫ﺿﯿﺎء‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫را‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﺸﺮوح‬

‫ده‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺣﺴﺎم‬ ‫و‬

‫ﻣﺴﺮح‬

‫ﺗﺎ ﺣﺮوﻓﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺳﻌﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻋﻤﺮت‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ز‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﻘﺎل‬

‫دام‬

‫ارواح‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﻔﺰا‬

‫ﭼﻮن ﺧﻀﺮ‪ ،‬و اﻟﯿﺎس ﻣﺎﻧﯽ در ﺟﻬﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻤﯽ از ﻟﻄﻒ‪ ‬ﺗﻮ ﺟﺰوي ز ﺻﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ از ﭼﺸﻢ ِ ﺑﺪ‪ ‬زﻫﺮ آب دم‬

‫زﺧﻤﻬﺎي‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﻣﺰ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫ﺻﺪ‬

‫دل‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺎﻧﻊ‬

‫دﯾﮕﺮان‬ ‫دﻟﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ از‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪم ﻋﺮب؟ ﮐﺰ ﻃﻔﻞ ِ ﺧﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬اي ﻋﻢ‪ ،‬ﯾﮏ ﺷﻬﺎدت ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﻨﺼﺐ‬ ‫آن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﺟﺪاد‬ ‫رﺳﻮل‬ ‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫و‬ ‫ِ‬ ‫ﻓﺎش‬

‫ﭘﺎﮐﺒﺎز‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫روح‬

‫ﭘﺮّان ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺣﺮف‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﺤﺼﺮ‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ز‬

‫ﻟﻄﻔﺖ‬

‫ﻃﻤﻄﺮاق‬ ‫روح‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮﺳﺎ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اوﯾﻢ‬

‫ﭘﺎي‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ام‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﻧﯿﺎرم‬ ‫دل اﻧﺪر‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﮔﻮش ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮد ﯾﮑﯽ ﺑﻮﻃﺎﻟﺐ‪ ،‬آن ﻋﻢ‪ ِ ‬رﺳﻮل‬ ‫آﺑﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﺳﻤﺎع‬ ‫‪836‬‬

‫ﺷﻨﻌﺖ‪‬‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪه‬ ‫ﻣﻬﻮل‬

‫دﯾﻦ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔ‪‬ﻠﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺮﺑﺎن‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬ ‫اﺣﻤﺪ‬

‫ده‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﺷﺪه‬

‫ِ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮدش‬

‫را‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺳﻮي ﺧﻠﺪﺳﺘﺎن ِ ﺟﺎن‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺣﺎل‬

‫روح‬

‫اﻣﺜﺎل‬

‫و‬

‫اﻟﻬﺪي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﺟﺎو‪‬ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬ ‫ره‬

‫ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮو‬

‫را‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻻﺛﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﺎع‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﻟﻐﯿﺎث‪،‬‬

‫ِ‬

‫زﺑﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪي اﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪ دﻟﯽ ﺑﺎ ﺟﺬبِ ﺣﻖ؟‬

‫ﻏﯿﺎث‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﺑﻮدﯾﺶ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻐﯿﺚ‬

‫زﯾﻦ‬

‫دو‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﮔﺮدم‬

‫ﺷﺎﺧﮥ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﺧﺘﯿﺎرات‪‬‬

‫ﻣﻦ ز دﺳﺘﺎن و ز ﻣﮑﺮ دل ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪم‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﺮخ ﺑﺎ ﺻﺪ ﮐﺎر و ﺑﺎر‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﯾﮑﺮاﻫﮥ‬

‫و‬

‫اﻟﺼ‪‬ﺮاطَ‬

‫ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫د‪‬ه‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻘﯿﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﻣﺎﻧﻢ‬ ‫ز‬

‫زﯾﻦ‬

‫دو‬

‫دو‬

‫راﻫﮥ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫از‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺷﺎﺧﮥ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫اي‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺗﺮد‪‬د‪،‬‬

‫زﯾﻦ دو ره‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺧﻮد ﺟﺎن ﮐﻨﺪن آﻣﺪ اﯾﻦ دوﺋﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ دو ره‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺠﺰ ﺗﻮ ﻋﺰم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ رزم‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺧﺪا‬

‫آﯾﺖ‬

‫اﺷﻔﻘﻦ‬

‫ان‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﺗﺮد‪‬د‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯿﺎﻧﺶ‬ ‫در‬

‫از‬

‫دل‬

‫در‬

‫ﺗﺮدد‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺘﻤﺎن‬

‫ﺑﺰم‬

‫ﯾﺤﻤﻠﻨﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن وﻏﺎ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﮐﻪ آن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮا؟‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫در ﮐﺮّ و ﻓﺮّ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺧﻮف و اﻣﯿﺪ‬ ‫اي ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﻬﯽ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ را ﮐﻦ ﺗﻮ ﺷﺎد‬

‫‪ .4‬ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﭘﻨﺎه ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ از ﻓﺘﻨﮥ اﺧﺘﯿﺎر و اﺳﺒﺎب آن و ﺑﯿﺎن ﺷﮑﻮﻫﯿﺪن و ﺗﺮﺳﯿﺪن آﺳﻤﺎن و‬ ‫اي‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬ ‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫دواﻟﺠﻼل‬ ‫ﺣﯽ‬

‫اﻟﻌﻔﻮ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬ ‫ﻟﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ از اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﯾﺰل‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫اﺑﺘﻼﯾﻢ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫آه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ اﯾﻦ اﺑﺘﻼ؟‬ ‫اﺷﺘﺮي ام ﻻﻏﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﮋاوه‬

‫ﺑﻔﮑﻦ‬

‫و‬

‫ﮔﻪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﺷﻮد‬

‫دادﯾﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫اﻟﻐﯿﺎث‬

‫اي‬

‫ذﮐﻮر‬

‫ﺣﻤﻞ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺐ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺎل‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻮدم‬

‫ﻣﯿﺮﻫﻢ‬ ‫ﺷﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫آن‬

‫ﻣﯿﺦ‬

‫ﭼﺎر‬ ‫اﯾﺎم‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫اﺑﺘﻼﯾﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺎث‬

‫د‪‬ه ﻣﺬﻫﺐ ﻣﮑﻦ‬

‫ﮔﺮان‬

‫آﻧﺴﻮ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫اﻧﻮار‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﮐﮋاوه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫روﺿﮥ‬

‫ﭼﺮم‪ ،‬اﯾﻘﺎظ‬

‫ﺑﻞ ﻫ‪‬ﻢ رﻗﻮد‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﯾﺴﺎر‬

‫ﺑﺮ ﻧﮕﺮدم‪ ،‬ﺟﺰ ﭼﻮ ﮔﻮ‪ ،‬ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ذات‬

‫اﻟﯿﻤﯿﻦ‬

‫ﯾﺎ ﺳﻮي ذات اﻟﺸﻤﺎل‪ ،‬اي رب‪ ِ ‬دﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﻄﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺧﻮاب‪،‬‬

‫ارﺗﺤﺎل‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪﺳﺖ آن وﻗﺖ و ﺣﺎل‬ ‫ِ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اي ﻣﺠﯿﺪ‬ ‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﺬﻫﺒﯽ ام ﺑﺨﺶ و‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن اﺻﺤﺎبِ ﮐﻬﻒ از ﺑﺎغ ِ ﺟﻮد‬ ‫ﯾﻤﯿﻦ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺖ رﯾﺶ‬ ‫ﻧﺎﻫﻤﻮار‬ ‫ﯾﺎ‬

‫اﻟﺨﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺪل‬

‫ز اﺧﺘﯿﺎر ِ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺎﻻن ﺷﮑﻞ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﯾﻨﺴﻮ‬ ‫ِ‬

‫ﮐﺜﯿﺮ‬

‫داراي‬

‫ور ﻧﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺤﺮ‬

‫ﯾﺎ رب ﻣﮑﻦ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫داﺋﻢ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫او‪‬ﻟﻢ اﯾﻦ ﺟﺰر و ﻣﺪ‪ ‬از ﺗﻮ رﺳﯿﺪ‬ ‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫اﻟﻤﻌﺮوف‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻣﺎﺿﯿﻬﺎي‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ذرات‬

‫ﯾﺎدﮔﺎرم‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻮا‬ ‫در‬

‫ﻣﯿﺠﻬﻢ در ﻣﺴﺮح ِ ﺟﺎن‬ ‫ﻣﯿﭽﺸﻢ‬

‫ﺧَﻮد‬ ‫‪837‬‬

‫از‬

‫داﯾﮥ‬

‫ﺧﻮاب‪،‬‬

‫زﯾﻦ ﻣﻨﺎخ‬ ‫اي‬

‫ﺻﻤﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ز اﺧﺘﯿﺎر و ﻫﺴﺖ‪ ‬ﺧﻮد‬

‫دﻣﯽ‬

‫وارﻫﻨﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ‪ ‬ﺧﻤﺮ و‪ ،‬ﺑ‪‬ﻨﮓ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯿﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ داﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﻓﺦ اﺳﺖ‬

‫ذﮐﺮ و ﻓﮑﺮ ِ اﺧﺘﯿﺎري دوزخ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ‪ ،‬اي ﻣ‪‬ﻬﺘﺪي‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯽ‬

‫ﺑﯽ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺪ اﻧﺪر ﺑﯽ ﻫ‪‬ﺸﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰﻧﺪ‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎري‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻟﯿﺲ‪‬‬

‫ﻟﻠﺠﻦ‬

‫ﺧﻮدي‬

‫زآن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻻ‬

‫ﻧﻔﻮذ‬

‫ﻻ‬

‫ﻫﺪي‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺲ‬

‫در‬ ‫وا‬

‫آن‬ ‫و‬

‫از‬

‫ﻻ‬

‫اﻻ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻟﻼﻧﺲ‬

‫ان‬

‫ﺑﺴﻠﻄﺎن‬

‫اﻻ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﺴﻠﻄﺎن‬

‫را‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫او‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰد‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺴﺖ‪‬‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ اﻧﺪر آن‬ ‫ﺗﻨﻔﺬوا‬

‫اﻟﻬﺪي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﻘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ره‬

‫اﻟﺴﻤﺎوات‬ ‫اﻟﺸﻬﺐ‬

‫روح‬

‫اﻟﻤﺘﻘﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺎرﮔﺎه‪‬‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺧﻮد ﺷﺎه را ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻮد‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻃﻦ ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺑﯽ ﮐﺒﺮ و رﯾﺎ و ﮐﯿﻨﻪ اي‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن را ر‪‬ﺧﺶ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺤﺮابِ‬ ‫و‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﯾﯿﻨﻪ اي‬

‫ﻣﻔﻘﻮد‬ ‫ِ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﮐﻪ ز ﺧﻮف از ﮐﺒﺮ ﮐﺮدي اﺣﺘﺮاز‬

‫و‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﺮدن‬

‫زده‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫دور‬

‫از‬

‫وﺟﻞ‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ دﯾﺪ‪ ‬ﭼﺎرﻗﺶ ز آن ﺷﺪ ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﮐﺰ ﻧﺴﯿﻢ ِ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﻧﺴﯿﻢ‬

‫و‬

‫زﯾﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﺗﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﻬﺬب‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫و‬

‫را‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫او‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻤﮑﯿﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎي‬

‫زآن‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫اﻟﺰﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﻠﯽ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫از‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫اﻗﻄﺎر‬

‫را‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﺗﺠﺎوﯾﻒ‬ ‫ﺣﺮاس‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ ِ اﺣﺪ‬

‫ﻣﺬﻫﺐ‬

‫ﭼﺎرق‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫دﺧﻤﻪ‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﻨﺪد‬

‫دﺧﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدﮔﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﻋﯿﺶ‬ ‫ِ‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ و ﻣﺎل و اﻃﻠﺲ ِ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﺟﺎن ِ ﺳﺒ‪‬ﮏ رو‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در ﺳﻮراخ ِ ﭼﺎﻫﯽ‪ ،‬ﺟﺎن‬

‫ز‬

‫اﻓﻌﺌﯽ ﭘ‪‬ﺮ زﻫﺮ و‪ ،‬ﻧﻘﺸﺶ‬

‫ُﮔﻞ ر‪‬ﺧﯽ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﮥ‬

‫زرﯾﻦ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺟﻨﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺆﻣﻦ‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻏﺮّه‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺳﻘﺮ‬

‫دوزﺧﯽ‬

‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫ﺿﺮر‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ز آﻧﺠﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دوزخ دور دارد زو ﻧﮑﺎل‬ ‫اﻟﺤﺬر‪ ،‬اي ﻧﺎﻗﺼﺎن‪ ،‬زﯾﻦ‬ ‫اﻟﻔﺮار‬

‫اي‬

‫ﻏﺎﻓﻼن‬

‫ﻟﯿﮏ ﺟﻨﺖ ﺑﻪ ورا‬

‫ُﮔﻞ ر‪‬ﺧﯽ‬ ‫زآن‬

‫زﯾﻨﻬﺎر اي ﺟﺎﻫﻼن زآن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﻠﺸﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺎه‪‬‬

‫ُﮔﻞ ﺷﮑﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﺮ ﺗﻮ را‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺗﻠﺦ آﻣﺪ ﺗﻮ را ﮔﻔﺘﺎر ِ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاب ﻣﯿﮕﯿﺮد ﺗﻮ را‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺎو ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑ‪‬ﺪﺗﺮ اﺳﺖ از‬

‫وز‬

‫ﺷﻮ‬ ‫‪838‬‬

‫ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‬ ‫ﻗﺘﺎﻟﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺣﯿﺎت‬

‫دﻫﺎن‬ ‫زآن‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫دﺷﺖ‬ ‫ﮔﺬر‬

‫ﻓﯽ ﮐﻞّ ِ ﺣﺎل‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬ ‫دوري‬

‫دوزﺧﯽ‬ ‫ُﮔﻠﺨﻨﯽ‬ ‫ﺷﺮر‬ ‫ﮔﺰﯾﻦ‬

‫زاﻧﺬار ِ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻫﯿﻦ روش ﺑﺮ ﮔﯿﺮ و ﺗﺮك رﯾﺶ‬

‫در‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﻔﺘﯿﺶ‬

‫‪ .5‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻏﻼم ﻫﻨﺪو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪ زادة ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﻫﻮس داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن دﺧﺘﺮ را ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺮ زاده‬ ‫اي ﻋﻘﺪ ﮐﺮدﻧﺪ ﻏﻼم رﻧﺠﻮر ﺷﺪه و ﻣﯿﮕﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮐﺲ ﻋﻠﺖ او ﻧﺪاﻧﺴﺖ و او زﻫﺮة ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫آداﺑﺶ‬

‫ﭘﺮورﯾﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻫﻨﺪو‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫اي‬

‫ﭘﺮورﯾﺪه‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻃﻔﻮﻟﯿﺖ‬

‫ﮐﺮده‬

‫در‬

‫او‬

‫دﻟﺶ‬

‫را‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫اي‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﻧﺎز‬

‫در ﮐﻨﺎر ِ ﻟﻄﻔﺶ‬

‫آن اﮐﺮام ﺳﺎز‬

‫ﺑﻮد ﻫﻢ اﯾﻦ ﺧﻮاﺟﻪ را ﯾﮏ دﺧﺘﺮي‬

‫ﮔﺸﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﺳﯿﻢ اﻧﺪاﻣﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣ‪‬ﺮاﻫﻖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﺑﺬل‬

‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫ﺑﻬﺮ دﺧﺘﺮ‪ ،‬دم ﺑﻪ دم‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﮔﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺛﺒﺎت‬

‫روز‬

‫ﺟﻬﺎت‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﮐﻪ ﺷﻮد ر‪‬خ زرد‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫را‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﻬﺘﺮزادﮔﯽ‬

‫اي ﺑﺴﺎ ﻣﻬﺘﺮ ﭘﺴﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﺰ ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ‬ ‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺎﺑﯿﻦ‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﻏﺮّه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻠﻢ ﺑﻮدش‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﻋﺸﻖ ِ دﯾﻦ‬

‫او ﻧﺪﯾﺪ از آدم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎ‪،‬‬

‫دﻗﺖ‪‬‬

‫داﻧﯽ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎر‪ ،‬ﺗﻘﻮي‬

‫دﺳﺘﺎري‬ ‫از‬

‫ﻣ‪‬ﻌﺮّف‬

‫از‬

‫ﻧﻨﮓ‪ ‬ﭘﺪر‬

‫ﻋﺒﺮﺗﯽ ﮔﯿﺮ از ﺑﻠﯿﺲ‬ ‫اﻻ ﻧﻘﺶ ِ ﻃﯿﻦ‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ز آﻧﺖ ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ دو دﯾﺪة ﻏﯿﺐ ﺑﯿﻦ‬

‫رﯾﺶ‬

‫از ﻣ‪‬ﻌﺮّف ﭘﺮﺳﺪ از ﺑﯿﺶ و ﮐﻤﯿﺶ‬

‫ﻓﺎرﻏﯽ‬

‫ﺑﺎزﻏﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫و ﺻﻼح‬ ‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ او ﻓﺨﺮ ِ ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻞ و ﺗﺒﺎر‬

‫ﭘﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬او را ﻣﺎل ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫و‬

‫داﻣﺎد‪‬‬ ‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺳﺎدﮔﯽ‬

‫ﮐﻪ از او ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻼح‬

‫ﯾﮏ‬

‫دارد‬

‫و‬

‫از ﯾﮏ زﺧﻢ ِ ﺧﺎر‬

‫ﺷﺪ ز ﻓﻌﻞ ِ زﺷﺖ ﺧﻮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻫﻨﺮ را ﻧﯿﺰ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻧﻔﯿﺲ‬ ‫ﻋﻠﻢ‪،‬‬

‫رود‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻢ ﭘﺮﺳﺖ و‬

‫اي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﺎﻟﺢ‬ ‫ز‪‬ﻫﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫دﯾﻦ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﺑﯽ زر او ﮔﻨﺠﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺪ ﺗﺰوﯾﺞ دﺧﺘﺮ ﮔﺸﺖ ﻓﺎش‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻏﻼم ِ ﺧﺎﺟﻪ ﮐﺎﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﯿﻤﺎر و ﺿﻌﯿﻒ و زار زود‬

‫ﻣﯿﮕﺪاﺧﺖ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫دﻗﯽ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﻤﺎن‬ ‫او‬

‫ﻋﻠﺖ‪‬‬

‫و‬

‫اﺳﺘﻘﻼل‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ﻃﺒﯿﺒﯽ‬

‫و‬ ‫ﮐﻢ‬

‫ﻗﻤﺎش‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ رﻧﺠﺶ از دل اﺳﺖ‬

‫داروي ﺗﻦ در ﻏﻢ ِ دل ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫آن ﻏﻼﻣﮏ دم ﻧﺰد از ﺣﺎل ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ از او در ﺳﯿﻨﻪ رﯾﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﺗﻮن را ﺷﺒﯽ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫ﻣﺎدري‪،‬‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘ‪‬ﺮس‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻼ‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو ﻏﻢ ِ ﺧﻮد ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺎﺗﻮن ﮐﺮد در ﮔﻮش اﯾﻦ ﮐﻼم‬

‫روز‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﭘﺲ ﺳﺮش را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮد آن ﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻣﻬﺮ و دﻻل و دوﺳﺘﯽ‬ ‫‪839‬‬

‫ِ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﺎدران‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫زادة‬

‫ﻣﺎ‬

‫از‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﺣﯿﻒ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ آن ﺧﺎﺗﻮن‪ ،‬ز ﺧﺸﻤﯽ ﮐﺎﻣﺪش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﻫﻨﺪوي‬

‫در‬

‫در‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮥ‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫ﮐﺎو‬

‫رود‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﮔﺮ؟‬

‫وز‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫زﻧﺪ‪،‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫دارد‬

‫زﯾﺮ‬

‫اﻧﺪازدش‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫دﺧﺘﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺒﺮ اوﻟﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺸﻨﻮ اﯾﻦ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺸﻢ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ورا‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮّاي‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﺋﻦ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺣﺎل ﺧﻮد را اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ او ﻣﺮا‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫‪ .6‬ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮدن ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ را ﮐﻪ ﻏﻼم را زﺟﺮ ﻣﮑﻦ ﻣﻦ او را ﺑﯽ زﺟﺮ از اﯾﻦ ﻃﻤﻊ ﺑﺎز‬ ‫آورم ﮐﻪ ﻧﻪ ﺳﯿﺦ ﺳﻮزد ﻧﻪ ﮐﺒﺎب ﺧﺎم ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ ،‬او را ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﻪ از او ﺑﺮّﯾﻢ و ﺑﺪﻫﯿﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﮑﺮ اﯾﻦ از دﻟﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ ﮐﻪ دﻓﻌﺶ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ دﻟﺶ ﺧﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪ :‬ﻣﯿﺪان درﺳﺖ‬

‫آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮش‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دﺧﺘﺮ ﻣﺎ‬ ‫داﻧﺴﺘﯿﻢ‪،‬‬

‫اوﻟﯿﺘﺮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﺗﺶ ِ ﻣﺎ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﮐﺎﻧﻮن ِ ﻣﺎ‬

‫ﻟﯿﻠﯽ آن ِ ﻣﺎ و ﻫﻢ ﻣﺠﻨﻮن ِ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺧﯿﺎل و ﻓﮑﺮ ﺧﻮش ﺑﺮ وي زﻧﺪ‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﺮف‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ز‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﻓﺮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﺑﺎﻧﻢ‬

‫از‬ ‫راه‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﺧﺎﺗﻮن‪ :‬از اﯾﻦ ﻧﻨﮓ‪ ‬ﻣﻬﯿﻦ‬ ‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ژاژي‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺎﯾﻢ‬

‫ﮔﻮ‬

‫او؟‬

‫ﺑﻤﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﺮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﺰّ‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬ ‫آن‬

‫ﻧﻮش‬

‫و‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‬ ‫ﺧﺎﺋﻦ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﺧﻮ‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ‪ :‬ﻧﯽ ﻣﺘﺮس و‪ ،‬دم د‪‬ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﺗﺎ رود ﻋﻠﺖ از او زﯾﻦ ﻟﻄﻒ ﺧﻮش‬

‫ﻧﻮﯾﺲ‬

‫ﻫﻞ ﮐﻪ ﺻﺤﺖ ﯾﺎﺑﺪ آن ﺑﺎرﯾﮏ رﯾﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺖ آن ﺧﺴﺘﻪ را ﺧﺎﺗﻮن ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫زﻓﺖ ﮔﺸﺖ و ﻓﺮﺑﻪ و ﺳﺮخ و ﺷﮑـُﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮔﻪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫دﻟﺒﺮا‪،‬‬

‫ﻧﮕﻨﺠﯿﺪ‬

‫ﺗﺒﺨﺘﺮ‬

‫ُﮔﻞ ﺳﺮخ و‪ ،‬ﻫﺰاران ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻮن دﯾﺪش ﮐﻪ ﺳﺮخ و زﻓﺖ ﮔﺸﺖ‬

‫رﻓﺖ‬

‫از‬

‫او دﻟﺶ دادي ﺑﻪ ﺗﺰوﯾﺮ و ﻓﺴﻮس‬

‫ﺗﺎ ﻓﺰون ﻣﯿﺸﺪ ﻧﺸﺎﻃﺶ ﭼﻮن ﺧﺮوس‬

‫دﻋﻮﺗﯽ‬

‫را‬

‫وﺻﻠﺘﯽ‬

‫ﻣﺒﺎرك‬

‫اﺗﺼﺎل‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺰم‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﮋده‬

‫اي‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﺶ‬

‫ﺑﮑﺮد‬ ‫ﻣﯿﺪادﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺎي‬

‫ﮔﺎل‬

‫ﺗﺎ ﯾﻘﯿﻦ ﺷﺪ ﻣﺮ ﻓﺮج را اﯾﻦ ﺳﺨُﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﯾﻨﯿﻢ‬ ‫وي‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﻓﺮج‪،‬‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﺳﺎزم‬ ‫ﺑﺎدت‬

‫ﻋﻠﺖ از وي رﻓﺖ‬ ‫‪840‬‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫ﻓﺎرغ‬ ‫و‬ ‫ﻓﺮج‬

‫و‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﻫﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ُﮐﻞ از ﺑﯿﺦ و ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬اﻧﺪر ﺷﺐ ﻋﺸﺮت ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫اﻣﺮدي‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﻋﺮوس‬

‫ﻣﺎﮐﯿﺎن‬

‫ﺑﻨﻤﻮدش‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻟﻨﮓ‪‬‬

‫اﻣﺮَد‬

‫ُﮐﺸﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻧﮕﺎرش ﮐﺮد ﺳﺎﻋﺪ‬ ‫و‬

‫ﻣﻘﻨﻌﻪ‬

‫ﻋﺮوﺳﺎﻧﻪ‬

‫ﺣﻠﮥ‬

‫ﺷﻤﻊ را ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻠﻮت زود‬ ‫ﻫﻨﺪوك‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﻫﻨﺪو‬

‫ﺣ‪‬ﻨـّﺎ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دادش‬

‫را‬ ‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻨﮓ‪‬‬

‫او‬ ‫درﺷﺖ‬

‫از دف زﻧﺎن‬

‫ﺿﺮب دف و ﮐﻒ و ﻧﻌﺮة ﻣﺮد و زن‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ روز آن ﻫﻨﺪوك را ﻣﯿﻔﺸﺎرد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد در ﭘﯿﺶ ﺳﮓ اﻧﺒﺎن ِ آرد؟‬

‫ﺑﻮق‬

‫زﻓﺖ‬

‫رﺳﻢ‬

‫رﻓﺖ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﻮن‬

‫روز‬

‫آوردﻧﺪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﺎس‬ ‫ﺣﻤﺎم‬

‫از‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﻣﺎدرش‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫روز‬

‫و‬

‫ﮔﺮدك‬

‫ﻓﺴﻮس‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺟﺎ‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫وي‬

‫ﮐﺲ‬

‫روﯾﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫داﻣﺎدان‬ ‫درﯾﺪه‬

‫ﭘﯿﺶ او‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﻓﺮج‬

‫زن‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﻮﻧﯿﺎن‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺮوس‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫روز‬

‫ﻋﻨﺎد‬

‫وآﻧﮕﻬﺎن ﺑﺎ ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ د‪‬ه ﺑﺪاد‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫اﺗﺼﺎل‬

‫ﺑﺎ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻧﺎﺧﻮش ﻋﺮوس ﺑﺪ ﻓﻌﺎل‬

‫ﺧﺎﺗﻮﻧﺎن‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﮐﯿﺮ ﺧﺮ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺧﺮوس‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‬

‫وز ﺑﺮون ﻧﺸﻨﯿﺪ ﮐﺲ‬

‫زن‬

‫ﮐﯿﺮ زﺷﺘﺖ ﺷﺐ ﺑ‪‬ﺘﺮ از‬

‫‪ .7‬در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺣﮑﺎﯾﺖ و ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻫﻤﭽﻮ آن ﻫﻨﺪو ﻣﺒﺘﻼ اﺳﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺲ ﺧﻮش اﺳﺖ از دور‪ ،‬ﭘﯿﺶ از اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫دور‬

‫آب‬

‫ﭼﻮن روي ﻧﺰدﯾﮏ‪ ،‬آن ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮاب‬

‫ﮔﻨﺪه ﭘﯿﺮ اﺳﺖ او و‪ ،‬از ﺑﺲ ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺟﻠﻮه دﻫﺪ ﭼﻮن ﻧﻮ ﻋﺮوس‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺸﻮ ﻣﻐﺮور ِ آن ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ اش‬

‫ﻧﻮش‬

‫را‬

‫ﻣﭽﺶ‬

‫ﺣﺮج‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻔﺘﯽ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮج‬

‫اﻧﺪر‬

‫داﻧﻪ‪،‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫دام‬

‫ِ‬

‫ﺑﭙﯿﻮﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دام‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻫﻮﺷﯿﺎر‬

‫ﻣﯿﺮي‬

‫و‪،‬‬

‫وزﯾﺮي‬

‫آﺷﮑﺎرا‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻌﯿﻢ‬ ‫ﻧﻈﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻨﺪه ﺑﺎش و‬

‫و‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ِ‬

‫آﻟﻮدة‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮐﺎﻟﺼﺒﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﯽ‬

‫ز‬ ‫در‬

‫اوﻟﺖ‬ ‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ رو ﭼﻮن ﺳﻤﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﺎزه ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻨﺎزه ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﻓﺎرس ِ ﻣﻨﺼﺐ ﺷﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ آن ﺗﺎﺑﻮت‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑﺮ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﺑﺎر‬

‫ﺑﺎر ِ ﺧﻮد ﺑﺮ ﮐﺲ ﻣﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻪ‬ ‫ﻣﺮﮐﺒﯽ‬

‫زار‬

‫زار‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺣﻤﺎل ِ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻔﻮر‬

‫اﻋﻨﺎق‬ ‫را‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﻻ درد و‪ ،‬ﻣﺮگ و‪ ،‬ﺟﺎن دﻫﯽ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫او‬

‫ﮐﺎﺧﺮش‬

‫ﻣﺮدم‬ ‫ﺗﻮ‬

‫د‪‬ه د‪‬ﻫﺶ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ رﮐﺎب‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻃﻠﺐ‪،‬‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دو‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻣﭙﺎي‬ ‫د‪‬ﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮي ﻣﺎﻧﯽ و‪ ،‬وﯾﺮان د‪‬ﻫﯽ‬

‫َﺷﻬﺮت ﻧﻤﻮد‬

‫ُﮔﺸﻮد‬

‫ﺗﺎ‬ ‫‪841‬‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﻧ‪‬ﻘﺮﺳﺖ‬ ‫رﺧﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺒﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﺒﻮر‬

‫در‬

‫وﯾﺮان‬

‫د‪‬ه د‪‬ﻫﺶ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺻﺪ ﺑ‪‬ﺴﺘﺎﻧﺖ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮاﻫﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻔﯿﻠﻢ ﻣﺮ ﺗﻮ را‬

‫دﯾﺪار‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﺻﺤﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ‬

‫زان‬

‫از‬ ‫از‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮔﺮ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬ز ﮐﺲ ﭼﯿﺰي ﻣﺨﻮاه‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮐﻔﺎﻟﺖ‬

‫ﮐﻔﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫دادش‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ور ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﺨﻮاﻫﯽ‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﭘ‪‬ﺮَﺳﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﻨّﮥ‬

‫ﻋﯿﺎر‬

‫ُ‬

‫و‬

‫اﻟﻤ‪‬ﺄوي‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ ﯾﮑﯽ روزي ﮐﻪ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻓﺮود آﻣﺪ‪ ،‬ز ﮐﺲ آن را ﻧﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫داﻧﺪ‬

‫آن رواﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﺸﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﭼﻮن اﺷﺎرت ﮐﺮد دوﺳﺖ‬

‫ﮐﻔﺮ اﯾﻤﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮ ﮐﻔﺮ از ﺑﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺑ‪‬ﺪي ﮐﻪ اﻣﺮ ِ او ﭘﯿﺶ آورد‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬرد‬

‫ز آن ﺻﺪف ﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺮدد ﻧﯿﺰ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫د‪‬ه ﻣﺪ‪‬ه‪ ،‬ﮐﻪ ﺻﺪ ﻫﺰاران د‪‬ر‬

‫در اوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫از‬

‫د‪‬ه‬

‫د‪‬ﻫﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎز رو در ﮐﺎن‪ ،‬ﭼﻮ زر‪ ِ ‬د‪‬ه د‪‬ﻫﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﻮرت‪ ‬ﺑ‪‬ﺪ را ﭼﻮ در دل ر‪‬ه دﻫﻨﺪ‬

‫از‬

‫دزد‬

‫را‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﭼﻮن‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻗﻄﻊ‬

‫دادن‬ ‫ﻗﻼب‬

‫از‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﺂرﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﯿﻬﺎي‬

‫ﺷﺎه‬

‫رﻫﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‪،‬‬ ‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﺧﺮش‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻫﺪ‬

‫ذوق ِ دزدي را‪ ،‬ﭼﻮ زن‪ ،‬د‪‬ه ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺣﺰﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﻧﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫ز‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫و‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻟﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﺪادن‬

‫وﻗﺖ‪‬‬ ‫ﺑﺎز‬

‫وار‬

‫ز دور آن ﻧﺎر را‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‪،‬‬ ‫ﻧ‪‬ﺴﯿﺎن‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪﺷﺎن‬

‫ﻧﻮر دﯾﺪ و‬

‫دﺳﺖ‬ ‫د‪‬ه‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺴﺖ آن ﺳﻮ ﺑﺎر را‬

‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﻣﺪ‪ ،‬ﺳﻮﺧﺖ ﭘﺮّش‪ ،‬وا ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﻃﻔﻼن ﻓﺘﺎد و ﻣﻠﺢ رﯾﺨﺖ‬

‫ﺑﺎر ِ دﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﮔﻤﺎن و ﻃﻤﻊ ِ ﺳﻮد‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫زود‬

‫ﺑﺎر ِ دﯾﮕﺮ ﺳﻮﺧﺖ ﭘﺮ‪ ،‬واﭘﺲ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮐﺮدش ﺣﺮص ِ دل‬

‫آن‬

‫ﮐﺰ‬

‫زﻣﺎن‬

‫وا‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫ﮐﺎي ر‪‬ﺧَﺖ ﺗﺎﺑﺎن ﭼﻮ ﻣﺎه‪ ‬ﺷﺐ ﻓﺮوز‬

‫ﺑﺮ‬

‫زد‬ ‫ﻫﻨﺪو‪،‬‬

‫ﻟﻬﯿﺐِ‬ ‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﻧﺎﺳﯽ و ﻣﺴﺖ‬ ‫د‪‬ه‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫وي ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺎذب و ﻣﻐﺮور ﺳﻮز‬

‫‪ .8‬در ﺑﯿﺎن ﻋﻤﻮم آﯾﻪ ﮐَُﻠﻤﺎ أَو‪‬ﻗَﺪ‪‬وا ﻧﺎراً ﻟ‪‬ﻠْﺤ‪‬ﺮْبِ اﻃﻔﺎه اﷲ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﯾﺎدش‬

‫از‬

‫ﮐﻠﻤﺎﻫﻢ‬ ‫ﻋﺰم‬ ‫ﭼﻮن‬

‫رود‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫اوﻗﺪوا‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺨﻢ‬

‫و‬

‫اﻧﯿﻦ‬

‫اﻟﺮﺣﻤﻦ‬

‫ﮐﺎوﻫﻦ‬

‫ﻧﺎر‪‬‬

‫اﻟﻮﻏﯽ‬

‫دﻻ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺎﺳﯽ‪ ،‬زاﻧﮑﻪ اﻫﻞ ِ ﻋﺰم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺻﺪﻗﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﮕﻤﺎﺷﺘﻪ‬

‫آﺗﺶ زﻧﻪ‬

‫أﻃﻔﺄ‬ ‫ﺣﻖ‬

‫دل ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫اﷲ‬

‫ﮐﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺎرﻫﻢ‬

‫اﻟﮑﺎﻓﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﻧ‪‬ﺴﯿﺎن‬

‫آن ﺳﺘﺎره ش را ﮐﻒ‪‬‬

‫‪ .9‬آﺗﺶ زدن در ﺷﺐ و ﮐﺸﺘﻦ ِ دزد آن را و ﻏﻔﻠﺖ‪ ‬آن ﻣﺮد‬ ‫‪842‬‬

‫ﺣﺘﯽ‬ ‫او‬

‫اﻧﻄﻔﺎ‬

‫ُﮐﻞ ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫رﻓﺖ دزدي ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﯾﮏ ﺑﺰرگ‬

‫از ره ﭘﻨﻬﺎن در آﻣﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﺮگ‬

‫آن‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﮐﺎﺗﺶ‬

‫زﻧﺪ‬

‫آوازي‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬

‫زد‬

‫آن‬

‫وﺣﯿﺪ‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﻦ‬

‫ﮐﺮدﯾﺶ‬

‫ﭘ‪‬ﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﺳ‪‬ﺮﻓﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫آﺗﺶ‬

‫دزد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺎد‬

‫ﺷﺐ‬

‫در‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫زﻣﺎن‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬ ‫ِ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﮐﺎو ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫آﺗﺶ‬

‫آﺗﺶ‬

‫زﻧﻪ‪،‬‬ ‫آواز‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‪،‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‬

‫اﺳﺘﺎرة‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯽ ﻣ‪‬ﺮَد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﻤﻨﺎك ﺑﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺮَد‬

‫اﺳﺘﺎره‬

‫ﺑﺴﮑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻮد و ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺪﯾﺪ آﺗﺶ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ آﺗﺶ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ُﮐﺸﯽ اﻧﺪر دﻟﺶ‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺪ‬

‫داﻧﻨﺪه‬

‫دل‬

‫دﯾﺪة‬

‫اي؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﯿﮕﻮﺋﯽ ﮐﻪ‪ :‬روز و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧَﻮد‬ ‫ﻣﻌﻘﻮﻻت‬

‫ﮔﺮد‪‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫اي‬

‫ﺧﻂ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫دزدش‬ ‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ُﮐﺸﺪ‬

‫ﺗﺮّﯾﺶ‬

‫زود‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮدﻧﺪه‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪي‪،‬‬

‫ﻋﻤﺶ‬

‫ﮔﺮداﻧﻨﺪه‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫اي‬ ‫رود؟‬

‫ﻣﯿﮕﺮدي‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯽ ﻋﻘﻠﯽ ﺧﻮد‪ ،‬اي ﻣﻬﯿﻦ‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻟﺘﺮ؟‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﮐﺎﺗﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﯾﺎ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫وﻗﺎر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﻨﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫اي‬

‫اوﺳﺘﺎدي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﮐﺎر؟‬

‫ﻣﻌﻘﻮﻟﺘﺮ؟‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﺎﺗﺐ‪ ،‬ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﺟﯿﻢ ِ ﮔﻮش و‪ ،‬ﻋﯿﻦ ِ ﭼﺸﻢ و‪ ،‬ﻣﯿﻢ ِ ﻓﻢ‬

‫ﮐﺎﺗﺒﯽ؟‬

‫اي‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫اي‪،‬‬

‫داﻧﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﺷﻤﻊ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ُﮐﺸﯽ را ﻧﺰد‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫زﻧﻪ‪،‬‬

‫روﺷﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﯿﺮاﻧﻨﺪه‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﯾﺎ‬

‫اي؟‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‪ ‬ﺧﻮب‪ ،‬از ﮐﻒ‪ ‬ﺷﻞّ ِ ﺿﺮﯾﺮ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﻗﻬﺮت‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﯿﺮاﻧﻨﺪه‬

‫ﺑﻪ‬ ‫اوﻟﯽ‬ ‫ﺳﺮت‬

‫ﯾﺎ‬

‫ز‬

‫ﮔﯿﺮاﺋﯽ‬

‫ﺑﺼﯿﺮ؟‬

‫دﺑﻮس‬

‫ِ‬

‫ﻣﺤﻨﺖ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮑﻦ دﻓﻌﺶ‪ ،‬ﭼﻮ ﻧﻤﺮودي ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺳﻮي او ﮐﺶ در ﻫﻮا‬

‫ﺗﯿﺮ ِ ﺧﺪﻧﮓ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺟﺎن‬

‫اﺳﭙﺎه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫آرزو‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻐﻮل‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺪاز‪،‬‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫وي‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﺎﻧﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮو‬

‫ﭼﻮن روي؟ ﭼﻮن در ﮐﻒ‪ ‬اوﺋﯽ ﮔﺮو‬

‫از‬

‫ﮐﻔﺶ‬

‫از ﮐﻒ او ﭼﻮن رﻫﯽ؟ اي دﺳﺖ ﺧَﻮش‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺮﯾﺨﺘﻦ‬

‫ﺧﻮن ِ ﺗﻘﻮي رﯾﺨﺘﻦ‬

‫ﻧﺮﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ ﻋﺪﻟﺶ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن دام اﺳﺖ و‪ ،‬داﻧﻪ ش آرزو‬ ‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ رﻓﺘﯽ‬

‫در ﮔﺮﯾﺰ از داﻣﻬﺎ‪ ،‬روي آر‬

‫ﺑﺪﯾﺪي ﺻﺪ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي در ﺿﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﯽ ﺿﺪ‪ ‬آن‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫را‬

‫اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻔﺘﯿﺘﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫زو‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي در ﺿﺪ‪ ِ ‬آن‪ ،‬دﯾﺪي ﻓﺴﺎد‬ ‫از‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﻧﺰع‬

‫اﺳﺘﻔﺖ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ﺑﺮون‬

‫اي‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﻄﻮب‬

‫‪ .10‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "اﺳﺘﻔﺖ ﻗﻠﺒﮏ و ﻟﻮ اﻓﺘﺎك اﻟﻤﻔﺘﻮن"‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻮش ﮐﻦ "اﺳﺘﻔﺖ ﻗﻠﺒﮏ" از رﺳﻮل‬ ‫‪843‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻓﺼﻮل‬

‫آرزو‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫آﯾﺪش‬

‫رﺣﻢ‬

‫آزﻣﻮدي‬

‫ﭼﻮن ﻧﺘﺎﻧﯽ ﺟﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺶ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ روي از ﺣﺒﺲ ِ او در‬

‫د‪‬م ﺑﻪ د‪‬م ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﯽ ﺷﻮي‬

‫داد‬

‫ور ﺑﺒﻨﺪي ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ز اﺣﺘﺠﺎب‬

‫ﮐﺎر ِ ﺧﻮد را ﮐﯽ ﮔﺬارد آﻓﺘﺎب؟‬

‫ر‪‬ﺗﺒﺘﺶ‬

‫رﻓﻌﺘﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ران‬

‫و‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﻣﯽ‬

‫وآن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ﻓﻀﯿﻠﺖ‬

‫داور‪،‬‬

‫ُﮔﻠﺸﻨﺶ‬

‫در‬

‫اي‬ ‫ِ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﻏﻮي‬

‫‪ .11‬ﺣﺴﺪ ﺑﺮدن اﻣﯿﺮان ﺑﺮ اﯾﺎز و ﻧﻤﻮدن ﺳﻠﻄﺎن ﮐﯿﺎﺳﺖ او را‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﻣﯿﺮان‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﺎرواﻧﯽ‬

‫از‬ ‫ِ‬

‫ﺣﺴﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺳﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﺟﺎﻣﮕﯽ‬

‫ﺳﯽ‬

‫ﺳﯽ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي ﺻﺤﺮا‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ُﮐﻬﺴﺘﺎن ﺻﯿﺪ ﮔﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫رﺻﺪ‬

‫رﻓﺖ و ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﺑﯿﺎﻣﺪ ﮐﻪ‪ :‬ز‬

‫ري‬

‫را‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫دور‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ؟‬

‫آن‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑ‪‬ﺮد؟‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﭙﺮس‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺮي را ﮐﻪ‪ :‬رو اي ﻣﺆﺗﻔﮏ‬

‫رو‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺟﻮﺷﺎن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‬

‫رو‬

‫رﻓﺖ‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺣﯿﺮان‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫وي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻣﺶ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ؟ درﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اﻟﻌﻼ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رﺧﺘﺶ ﭼﯿﺴﺖ ﻫﺎن اي ﻣﻮﺗﻤﻦ؟‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫ﺑﺎﻣﯿﺮي‬

‫ﭘﺮس از ﮐﺎروان ﮐﻪ‪ :‬ﺗﺎ ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﺎز آﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻫﺮ ﺟﻨﺲ ﻫﺴﺖ‬

‫واﭘﺮس‬

‫ﺑﺮو‬

‫اﻏﻠﺐ آن‬

‫آن‬

‫رﺧﺖ‪‬‬

‫ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎي رازي اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﯽ ﺑﯿﺮون ﺷﺪﻧﺪ از ﺷﻬﺮ ري؟‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫آن دﮔﺮ را ﮔﻔﺖ‪ :‬رو واﭘﺮس ﻫﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ ﻫﻔﺘﻢ از رﺟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ري ﭼﯿﺴﺖ ﺗﺴﻌﯿﺮ؟ اي ﻋﺠﺐ!‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫د‪‬م‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻋﺪد‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ راي و ﻧﺎﻗﺺ‪ ،‬اﻧﺪر ﮐﺮّ و ﻓﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻮال‬

‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﯿﺮان را ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ روزي ﺟﺪا‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺑﭙﺮس آن ﮐﺎروان را ﮐﺰ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫او ﺑﺮﻓﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﭘﺮﺳﯿﺪ راﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ وﺻﯿﺖ‪ ،‬ﺑﯽ اﺷﺎرت‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن درﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﯽ رﯾﺒﯽ و ﺷﮏ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ زﯾﻦ ﺳﯽ ﻣﯿﺮ اﻧﺪر ﺳﯽ ﻣﻘﺎم‬

‫ﮐﺸﻒ ﺷﺪ‪ ،‬زو‬

‫آن ﺑﻪ ﯾﮑﺪم ﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺳﯽ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﯿﺮان‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫و‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﻮدﺳﺖ‬ ‫آن‬

‫ِ‬ ‫ﻧﻘﻞ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬ ‫ِ‬ ‫زان‬

‫ادراك‪‬‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﯾﺎز‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮐﺎروان‬

‫را‬

‫‪ .12‬ﻣﺪاﻓﻌﮥ اﻣﺮا آن ﺣﺠﺖ را ﺑﻪ ﺷﺒﻬﮥ ﺟﺒﺮﯾﺎﻧﻪ و ﺟﻮاب دادن ﺷﺎه اﯾﺸﺎن را‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‪‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫اﻣﯿﺮان‪:‬‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫را‬

‫ﻓﻨﯿﺴﺖ‬

‫روي‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﻐﺰ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫دادة ﺑﺨﺖ اﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫‪844‬‬

‫ﺗﻔﺎﺧﺮ‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ُﮔﻞ را ﺑﻮي ﻧﻐﺰ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎن‪ :‬ﺑﻠﮑﻪ آﻧﭻ از ﻧﻘﺶ زاد‬

‫رﯾﻊ ِ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﺳﺖ و دﺧﻞ ِ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﻧﻔﺴﻨﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ور‬

‫ﮐﯽ‬

‫آدم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ر‪‬ﺑ‪‬ﻨﺎ‬

‫ﻇﻠﻤﻨﺎ‬

‫اﻧﺎ‬

‫ﺧﻮد ﺑﮕﻔﺘﯽ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﮔﻨﺎه از ﺑ‪‬ﺨﺖ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺰم ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬

‫أﻏﻮﯾﺘﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬

‫اﺑﻠﯿﺴﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻞ ﻗﻀﺎ ﺣﻖ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺟﻬﺪ‪ ‬ﺑﻨﺪه ﺣﻖ‬ ‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫در‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫دو‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﮑﺴﺘﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺟﺎم‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺒﺎش اﻋﻮر ﭼﻮ اﺑﻠﯿﺲ ِ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫اﺧﺘﯿﺎر؟‬

‫اﯾﻦ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ آن ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮐﯽ ﮔﻮﯾﺪ او؟‬

‫ﮐﻪ دو دﺳﺖ و ﭘﺎش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻋﻤﻮ‬

‫ﺳﺮم؟‬

‫ﭘ‪‬ﺮم؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬

‫اﯾﻦ ﺗﺮدد ﻫﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺮد‪‬د‬ ‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻣﻮﺻﻞ روم؟‬

‫را‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ُﮐﻨﺪ زﯾﺪ و‬

‫اي‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‬ ‫ﺧﻨﺪه‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﺑﻞ‬

‫روم؟‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﯽ‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻗﺼﺎص او ﺑﻪ ﻋﻤﺮ؟‬

‫ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻋﻤﺮو و‪ ،‬ﺑﺮ اﺣﻤﺪ ﺣﺪ‪ ِ ‬ﺧﻤﺮ؟‬

‫ﺟ‪‬ﺮم ﺧﻮد ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ از ﺧﻮد ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺗﻮ از ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﭘﺎداش ِ ﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﺧﻮردي‪ ،‬ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺗﺐ‬ ‫در ﭼﻪ ﮐﺮدي ﺟﻬﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫در‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺟﺮم ِ ﺧﻮد را ﭼﻮن ﻧﻬﯽ ﺑﺮ دﯾﮕﺮان؟‬

‫ﮔ‪‬ﺮد ﺧﻮد ﺑﺮ َﮔﺮد و‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﺪرﺗﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫روم‬

‫ﺑﺤﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻏﯿﺮ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺪ‬

‫ﻣﺰد‪ ‬روز ِ ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ‬

‫ﮐﺎن واﺗﻮ ﻧﮕﺸﺖ؟‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﺪي ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺪ رﯾﻊ ﮐﺸﺖ؟‬

‫ﻓﻌﻞ ِ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺎن زاﯾﺪ از ﺟﺎن و ﺗﻨﺖ‬

‫داﻣﻨﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ را‬ ‫دار‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫ﻓﺮزﻧﺪي‬

‫در ﻏﯿﺐ ﺻﻮرت ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻓﻌﻞ دزدي را‬

‫ﻧﻪ داري ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ؟‬

‫ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ دزدي؟ ﻟﯿﮏ آن‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ‬

‫دان‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺧﺪاي‬

‫در دل ِ ﺷﺤﻨﻪ ﭼﻮ ﺣﻖ اﻟﻬﺎم داد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺻﻮرت ﺑﺴﺎز از ﺑﻬﺮ ِ داد‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺳﺰا؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺣﺎﮐﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﮑﺎري‬

‫ﺟ‪‬ﺮم‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎدل‬

‫و‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫ُﮐﻨﺪ اﻧﺪر ﮔﺰﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﺣﮑﻢ‬

‫داور‬

‫دﻫﺪ‬

‫اﺣﮑﻢ ِ اﯾﻦ ﺣﺎﮐﻤﯿﻦ؟‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻗﺮض ﺗﻮ ﮐﺮدي‪ ،‬ز ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮔﺮو؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﮔﻮش و ﻫﻮش ِ ﺧﻮد ﺑﺮ اﯾﻦ ﭘﺎداش ده‬

‫ﺟ‪‬ﺮم ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧ‪‬ﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد ﮐﺎﺷﺘﯽ‬

‫ُﮐﻦ آﺷﺘﯽ‬

‫رﻧﺞ‬

‫را‬

‫را‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺟﺰا و ﻋﺪل ِ ﺣﻖ‬

‫ﮐﺮدﻧﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ز ﻓﻌﻞ ِ ﺧﻮد ﺷﻨﺎس‪ ،‬از ﺑﺨﺖ ﻧﯽ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن ﻧﻈﺮ در ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ اﺣﻮل ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻠﺐ‬

‫را‬

‫ﮐﻬﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫در ﻓﺴﻮن ِ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺳﺮ‬

‫را‪،‬‬ ‫آور‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ذرات‪‬‬

‫ﺧﻮاﻃﺮ‬

‫و‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﻋﺪل‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ره‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻤ‪‬ﻦ‬

‫ﯾﻌﻤﻞ‬

‫ﺑﻤﺜﻘﺎل‬

‫ٍ‬

‫ﯾﺮه‬

‫ﮐﻢ ﺷﻮ ﻏﺮّه اي‬

‫ﻫﺴﺖ آن ذرات ﺟﺴﻤﯽ‬

‫ﮐﺎﻫﻞ‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎبِ‬

‫اي ﻣﻔﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻓﺘﮑﺎر‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫‪845‬‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﭙﻮﺷﺪ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ذره‬

‫اي‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺮّ ﻏﯿﺐ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﻣﮑﻦ ﻓﮑﺮي در آن‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫‪ .13‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺻﯿﺎد ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﮔﯿﺎه ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و دﺳﺘﮥ ﮔﻞ و ﻻﻟﻪ ُﮐﻼﻟﻪ وار ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎده ﺗﺎ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫داﻧﮥ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫ﻣﺮﻏﺎن ﮔﯿﺎه ﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ ،‬و داﻧﺴﺘﻦ آن ﻣﺮغ زﯾﺮك آن را‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و آن ﺻﯿﺎد آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﭘﯿﭽﯿﺪه در ﺑﺮگ و ﮔﯿﺎه‬

‫ُﮔﻞ و ﻻﻟﻪ ورا ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻼه‬

‫در ﮐﻤﯿﻦ‬ ‫ﻣ‪‬ﺮﻏﮏ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫و ﮐﺮده‬

‫وز‬ ‫ﺗﺎ‬

‫*‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫راه‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او را‪ :‬ﮐﯿﺴﺘﯽ اي ﺳﺒﺰ ﭘﻮش؟‬

‫وﺣﻮش؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫زاﻫﺪم‬

‫زﻫﺪ و ﺗﻘﻮي را‬ ‫ﻣﺮگ‪‬‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫روي‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺷﺪه‬

‫واﻋﻆ‬

‫ﻓﺮد‬ ‫ﮐﺮد‬

‫زرﺑﻔﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫آﺧﺮ‬

‫و‬

‫رو ﺑﻪ ﺧﺎك آرﯾﻢ‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﻣﺎﻧﺪن‬

‫در‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻟﺤﺪ‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫و‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آن ﺑﻪ آﯾﺪ ﮐﻪ‬ ‫آن‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دل‬

‫ﮐﺰ وي ر‪‬ﺳﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺪ‪ ‬و ﺧﻮﯾﺸﺎﻧﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ‬

‫ﭼﺎر ﻃﺒﻊ‬

‫و‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫داﺷﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﯽ‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫زن‬

‫ﺧﻮ ﺑﺎ اﺣﺪ‬

‫زﻧﺦ‬

‫اﺳﺘﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﺮﻫﻢ‬

‫ُﮐﻨﻢ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ِ‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫زده‬

‫ﭼﻮن ز‪‬ﻧَﺦ را ﺑﺴﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬اي ﺻﻨﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫و‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﻣﻘﺘﻨﻊ‬

‫ُﮔﺰﯾﺪم دﯾﻦ و ﮐﯿﺶ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﻘﻄﻊ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‪،‬‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ اﺟﻞ را ﭘﯿﺶ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‬

‫دام‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻃﻮاﻓﯽ ﮐﺮد و ﺳﻮي ﻣﺮد ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺮدي‬

‫او‬

‫ﻧﮕﺎه‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﻧﺎدوﺧﺘﻪ‬

‫وﻓﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫اﯾﻢ؟‬

‫ﺑﺴﺘﯿﻢ ﻃﻤﻊ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ِ‬

‫روح ِ او ﺧﻮد از ﻧﻔﻮس و از ﻋﻘﻮل‬

‫روح ِ اﺻﻞ ِ ﺧﻮﯾﺶ را ﮐﺮده ﻧﮑﻮل‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫رو‬

‫از‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫و‬

‫ﯾﺎرﮐﺎن‬

‫ِ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫روزه‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺸﺎن‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺑﺎزي ﻃﻔﻞ ِ ﺧُﺮد‬

‫دزد‬

‫ﻧﺎﮔﺎﻫﺶ‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﮐﻼه‬

‫و‬

‫ﺷﺪ ﺷﺐ و‬

‫ﺑﺎزي او ﺷﺪ ﺑﯽ ﻣﺪد‬

‫رو‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﻟﻌﺐ"؟‬

‫ﺑﺎد‬

‫دادي‬

‫رﺧﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﺮم‬

‫او‬

‫در‬

‫ز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷُﺪ ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎزي‬

‫"اﻧﻤﺎ‬

‫در‬

‫اﻟﺪﻧﯿﺎ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫و‬

‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬ ‫و‬

‫ﻣﯿﮑ‪‬ﺸﻨﺪ‬

‫ﮐﻔﺶ‬ ‫رﻓﺘﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫ز‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫!‬

‫ﯾﺎد‬ ‫رود‬

‫ﻣﺮﺗﻌﺐ‬

‫ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺷﺐ ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺠﻮ‬

‫روز را ﺿﺎﯾﻊ ﻣﮑﻦ در ﮔﻔﺖ وﮔﻮ‬

‫ﺧﻠﻮﺗﯽ‬

‫ام‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫از‬

‫ﺟ‪‬ﺒﻪ را ﺑ‪‬ﺮد آن‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪه‬

‫آرزوي‬

‫دﻟﺴﺘﺎن‬

‫ُﮐﻠﻪ را اﯾﻦ ﺑﺒ‪‬ﺮد‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫از‬

‫دزد‬ ‫ﻏﺼﻪ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﻫﺎي‬

‫دﯾﺪه‬

‫دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﻏﺮق ﺑﺎزي ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ِ ﺧُﺮد‬ ‫‪846‬‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه‪‬‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺳﻮار ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺐ‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫را‬

‫ﻧﺪزدد‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬ ‫ﻣﯿﺪار‬

‫ﻣﺮﮐﺒﺖ‬

‫ﺧﻞ‬

‫د‪‬زد ر‪‬س‬ ‫از‬ ‫ﻧﯿﺰ‬

‫را‬

‫ﻫﺬا‬

‫ﺑﺸﮏ‬

‫اﻟﻠﻌﺐ‬

‫ﻻ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎ از دزد ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺗﻌﺪ‬

‫ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﺗﺎزد ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ز ﭘﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﺎس دار اﯾﻦ ﻣﺮﮐﺒﺖ را‬

‫ﺑﺪزدﯾﺪ‬

‫ﻗﺒﺎﯾﺖ‬

‫آن‬

‫دم ﺑﻪ دم‬

‫‪ .14‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ دزدان ﻗﻮچ او را ﺑﺪزدﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺮ آن ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﻪ ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﻫﺎش را ﻫﻢ دزدﯾﺪﻧﺪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻗﭻ داﺷﺖ از ﭘﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آﮔﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دوان ﺷﺪ ﭼﭗ و راﺳﺖ‬ ‫را‬

‫در‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﺎﻫﯽ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻻن از ﭼﻪ اي‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫دزد‬

‫اي اوﺳﺘﺎد؟‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻓﻐﺎن‬ ‫ﻫﻤﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﻗﭻ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫زرم‬

‫ِ‬

‫و‬ ‫در‬

‫واوﯾﻠﺘﺎ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬

‫درم‬

‫ﮔﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﻄﻒ و ﮐﺮم‬

‫ﺻﺪ درم ﺑﺪﻫﻢ ﺗﻮ را ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬اﯾﻦ ﺑﻬﺎي د‪‬ه ﻗﭻ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ دري در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬د‪‬ه در ﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻗﭽﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﻋﻮض‬

‫ُاﺷﺘﺮ ﺑﺪاد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ و اﻧﺪر ﭼﺎه رﻓﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﺒﺮد آن دزد ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺮَد‬

‫آورد‬

‫در‬

‫ﺣﺎزﻣﯽ‬ ‫آن‬

‫روي‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺣﺒﻞ‬

‫او‬

‫ﺧُﻤﺲ ﺑﺪﻫﻢ ﻣﺮ ﺗﻮ را ﺑﺎ دل ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫در‬

‫دزد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﭻ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﯿﺎن‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ره‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دزدﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬ ‫او‪،‬‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺣﺰم‬

‫ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﻃﺎﻋﻮن‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺳﯿﺮﺗﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺧﯿﺎل او را ﺑﻪ ﻫﺮ دم ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫در ﺧﺪا ﺑﮕﺮﯾﺰ و‪ ،‬وا ره زﯾﻦ دﻏﺎ‬

‫اﻻ‬

‫‪ .15‬ﻣﻨﺎﻇﺮة ﻣﺮغ ﺑﺎ ﺻﯿﺎد در ﺗﺮﻫﺐ و در ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺮﻫﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﻧﻬﯽ ﮐﺮد از‬ ‫آن اﻣ‪‬ﺖ ﺧﻮد را ﮐﻪ "ﻻ رﻫﺒﺎﻧﯿﮥ ﻓﯽ اﻻﺳﻼم"‬

‫ﻣ‪‬ﺮغ ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﺧﻮاﺟﻪ در ﺧﻠﻮت ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫دﯾﻦ ِ اﺣﻤﺪ را ﺗﺮّﻫﺐ ﻧﯿﮏ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫از‬

‫ﺗﺮّﻫﺐ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫آن‬

‫ﺑﺪﻋﺘﯽ‬

‫ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺮط اﺳﺖ و ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﻧﻤﺎز‬ ‫رﻧﺞ‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﻣﺮ‬ ‫ﻣﻨﻔﻌﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺎن ﮐﺸﯿﺪن زﯾﺮ ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻌﺮوف‬

‫و‬

‫ز‬

‫دادن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫اي‬ ‫ﻣﻨﮑﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺣﺘﺮاز‬ ‫اﺑﺮ‬

‫"ﺧﯿﺮ ﻧﺎس ان ﯾﻨﻔﻊ اﻟﻨﺎس" اي ﭘﺪر‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺮﯾﻘﯽ ﺑﺎ ﻣﺪر؟‬

‫ﻣﺮﺣﻮم‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﺑﺎش‬

‫آﻣﺪ اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﮐﺰ رﺣﻤﺖ آري ﺗﺎج ِ ﺳﺮ‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺻﯿﺎد‬

‫ﻋﯿﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻄﻠﻖ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻫﻮش دار‬

‫ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ‬

‫از‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ﻧﺸﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺑ‪‬ﺪ ﺷﻮد‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ رﺣﻤﺖ‬

‫در‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻣ‪‬ﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﻧﯿﮏ ﭼﻮن ﺑﺎ‬ ‫‪847‬‬

‫ﻣ‪‬ﻬﻞ‪،‬‬

‫ﻣﺤﮑﻮم‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻋﻘﻞ ِ ﻫﺮ ﮐﻪ را ﻧﺒﻮد رﺳﻮخ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﻋﺎﻗﻞ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ و ﮐﻠﻮخ‬

‫ﭼﻮن ﺣﻤﺎر اﺳﺖ آﻧﮑﻪ ﻧﺎﻧﺶ ﻣ‪‬ﻨﯿﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻮش او ﺳﻮي ﻋﻠﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﺧﺮ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ر‪‬ﻓﺎت‬

‫ﮔﺮدد‬

‫او‬

‫رﻫﺒﺎﻧﯿﺖ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫ُﮐﻞّ‬

‫آت‪‬‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺣﯿﻦ‬

‫ٍ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻓﻬﻮ‬

‫آت‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ آن وﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺎﻟﮏ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﮏ و ﻣﺎﻟﮏ ﻋﮑﺲ آن ﯾﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﺳﺖ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻋﮑﺲ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫از‬

‫روان‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺷﺨﺼﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﺳﺎﯾﻪ ﺷﺨﺺ را ﻣﯿﮑﻦ ﻃﻠﺐ‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺠﻮ‪،‬‬

‫را‬

‫در ﻣﺴﺒﺐ رو‪،‬‬

‫ﮐﺎروان‬

‫اي‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮔﺬر ﮐﻦ از‬

‫ﻣﺮگ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮده اش دان‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺮده ﺟﻮ ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﺎﺷﺪ راﻫﺐ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻠﻮخ و ﺳﻨﮓ او را ﺻﺎﺣﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﺬر از ﺳﻨﮓ و ﮐﻠﻮخ ِ ﺑﯽ وﺟﻮد‬

‫ﺳﻮي ﮐﺎن ﻟﻌﻞ رو از ﺑﻬﺮ ِ ﺟﻮد‬

‫ﺧﻮد ﮐﻠﻮخ و ﺳﻨﮓ ﮐﺲ را ر‪‬ه زﻧﺪ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﮑﻢ ِ ﻗﺒﻠﮥ او‬

‫ﻣﺮﻏﺶ‪:‬‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﻋﺮق‬

‫روﯾﺶ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﺶ ﺷﻮم اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد ﺗﺮك‬

‫ﺣﮑﻢ او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺣﻔﻆ‪‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﻠﻮﺧﺎن‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻣﺮدي‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫آﻧﮕﻬﯽ‬

‫ره‬

‫ﺻﺪ‬ ‫ره‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﻫﺰار‬ ‫زن‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ره‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺮد‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫اﻋﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﯽ اﻟﺴﯿﻒ ﺑﻮده ﺳﺖ آن رﺳﻮل‬

‫اﻣﺖ‬

‫او‬

‫ﺻﻔﺪراﻧﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﻓﺤﻮل‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ در دﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ و ﺷﮑﻮه‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ در دﯾﻦ ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ داده اﺳﺖ ﻫﺮ ﯾﮏ را ﺟﺪا‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﻮ‪‬د ﯾﺎري و زور‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮ‪‬ت ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻗﻮﺗﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﯾﺎر‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻗﻮ‪‬ﺗﯽ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﺠﻮ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎر‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻓﮑﺮﺗﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻨﺖ‪ ‬ره‬

‫در‬

‫آﺳﺎن ﺑﺠﻪ‬ ‫اﻧﺠﺎم‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺎر‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ور‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﻧﻪ‬

‫دﯾﻮ ﮔﺮگ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﻮﺳﻔﯽ‬ ‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﺟﺎ‬

‫را‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮدوار‬

‫راه‬

‫ﯾﻌﻘﻮب‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫ﺑﺮ ﺷﺮّ و ﺷﻮر‬

‫را‬ ‫ﻋﺪد‬

‫آن‬

‫ﻣﺮد‬

‫در ﻓﺮار از ﻻ ﯾﻄﺎق‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ورﻧﻪ ﮐﯽ داﻧﯽ ﺗﻮ راه و ﭼﺎه را؟‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬ ‫دل‬

‫ﻣﺮدوار‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺪق‬ ‫ﺷﻮ‬

‫ره‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻏﺎر و ﮐﻮه‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﺎران‬ ‫ﻣﮕﺬار‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫اي‬

‫ﻣﺪد‬ ‫ﺻﻔﯽ‬

‫ﮔﯿﺮا‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ رﻣﻪ ﺷﯿﺸﮏ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎ رود‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﮐﺮد‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺒﻊ ز ﺧﻮن ِ ﺧﻮﯾﺶ ﺧَﻮرد‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﭼﻮن رﻓﯿﻖ‬

‫ﺑﯽ ر‪‬ه و ﺑﯽ ﯾﺎر اﻓﺘﯽ در ﻣﻀﯿﻖ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫رود‬

‫ﻣﺪان‬

‫ﻏﺎﻓﻼن‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﻣﺪان‬

‫راه‪‬‬

‫ﺳﻨﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻤﺮاه‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮه‬

‫‪848‬‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ِ‬

‫اﺳﺒﺎن‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫را‬

‫ﻫﻤﺮﻫﯽ‬

‫را‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫او‬

‫ﻫﻤﺮﻫﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﻣﺪد‬

‫ﻫﻤﺪل‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﺧ‪‬ﺮد‬

‫ﻓﺮﺻﺘﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﺒﻪ‬

‫اي‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻧﻬﺒﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮدت‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﻨﻮش از ﻧﻮش او‪ ،‬ﮐﺎن ﻫﺴﺖ ﻧﯿﺶ‬

‫ﯾﺎ ﺑﻮد‬

‫ُاﺷﺘﺮ دﻟﯽ‪ ،‬ﭼﻮن دﯾﺪ ﺗﺮس‬

‫درس‬

‫را‬

‫دﻟﯽ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﻤﺮه ﻋﺪو دان‪ ،‬ﻧﻪ وﻟﯽ‬

‫ﯾﺎر ﺑ‪‬ﺪ ﻣﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺑﮕﺮﯾﺰ از او‬

‫ﺗﺎ ﻧﺮﯾﺰد ﺑﺮ ﺗﻮ زﻫﺮ آن زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫زن‬

‫ِ‬

‫زن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ره‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﯾﺎر‬

‫ﺗﺮﺳﺎن‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﺳﻮد‪‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﺪرد‪،‬‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬

‫ِ‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ره‬

‫ز‬

‫ﺑﺮَد‬

‫اﺷﺘﺮ‬ ‫راه‬

‫آن‬

‫ﮔﻮﯾﺪت ﺑﻬﺮ رﺟﻮع از راه‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫راه‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺎزي اﺳﺖ در ﻫﺮ ﻋﯿﺸﻪ اي‬

‫آﻓﺘﯽ‪،‬‬

‫راه‪ ‬دﯾﻦ ﻫﺮ ﮔﻤﺮﻫﯽ ﺧﻮد ﮐﯽ رود؟‬

‫ﺣﺎزﻣﯽ‬

‫راه‪ ‬دﯾﻦ ز آن رو ﭘ‪‬ﺮ از ﺷﻮر و ﺷﺮ اﺳﺖ‬ ‫در‬

‫ره‬

‫ﺗﺮس‬

‫اﯾﻦ‬

‫راه‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫آن‬

‫ﮔﺮﮔﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﺎﯾﻬﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻏﻠﯿﻈﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ز‬

‫راه‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﺮي‬

‫راه‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫رﻓﯿﻘﺎن‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ آن ﺧﺮ‪ :‬ﺧﻮش ﺷﻨﻮ‬ ‫ﻧﺒﯿﯽ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎري‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎري‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺼﯿﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺻﺪ‬

‫راه‬

‫ﺑﺎ‬

‫د‪‬ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫دﯾﻮارﻫﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺪا‬

‫و‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺴﺘﺮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﻖ ز ﻫﺮ ﺟﻨﺴﯽ ﭼﻮ زوﺟﯿﻦ آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺣﺒﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫آن‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺧﺮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻓ‪‬ﺘﺪ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺮو‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫رود‬

‫ﯾﺎران‬

‫را‬

‫ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫اﻧﺒﺎرﻫﺎ؟‬

‫ﻣﻌﻠﻖ‬

‫روي‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪد‬

‫ﻧﺘﺎﯾﺞ‬

‫ﺻﺪ ﺗﻮ ﺷﻮد‬ ‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﮔﻤﺎن‬ ‫و‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫در‬

‫ﻫﻮا؟‬

‫ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ‬

‫رﻗﻢ؟‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬ ‫ز‬

‫ﺑﺎدش‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬

‫ﺑﺮَد‬ ‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اي‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﺲ ﺷﮑﺎل اﻓﺘﺎد و ﺷﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻔﺖ و آن ﺑﮕﻔﺖ از‬

‫اﻫﺘﺰاز‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫دراز‬

‫ﻣﻮﺟﺰ‬

‫و‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺑﯿﻄﺎﻗﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﻣﺜﻨﻮي را‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫را‬

‫ﭼﺎﺑﮏ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﯿﺎد‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫راﯾﻬﺎ‬

‫او‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫رﻓﯿﻘﺎن‬

‫ﺳﻘﻒ‬

‫و‬

‫اﮔﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫ﺳﺒﻮس‬

‫ﺑﺮ وي آن راه از ﺗﻌﺐ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻧﺸﺎط‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻤﻌﯿﺘﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ زﺧﻢ ﭼﻮب و ﺳﯿﺦ اﻓﺰون ﺧﻮرد‬ ‫ﺧﻮش‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫رود‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﭘﺮوﯾﺰن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫رود‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺮ ز ﯾﺎران‪ ،‬اي ﻓﻘﯿﺮ‬ ‫ﮐﺎروان‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﻓﺘﺪ‬ ‫ِﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫رود‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﺤﺜﺸﺎن‬

‫و‬

‫دل‬

‫ﺧﻮاه ﮐﻦ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺷﺪ‬ ‫را‬ ‫او‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬ﮔﻨﺪم زآن ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎﻧﺖ از ﯾﺘﯿﻢ ِ ﺑﯽ وﺻﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻮﺗﻤﻦ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ِ‬

‫اﯾﺘﺎم‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫‪849‬‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻫﺴﺖ ﻣ‪‬ﺮدار اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻼل‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ دﺳﺘﻮري ﮐﺰ اﯾﻦ ﮔﻨﺪم ﺧﻮرم؟‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ور‬

‫ﻣﻀﻄﺮّم‬

‫ﻣ‪‬ﻔﺘﯽ‬

‫ﻣﺠﺮوح‬

‫و‬

‫ﺿَﺮورت‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫و‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﭘﺎرﺳﺎ‬

‫ﺗﻮي‬

‫ﺑﯽ ﺿﺮورت ﮔﺮ ﺧﻮري ﻣﺠﺮم ﺷﻮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺪه‬

‫ور‬

‫ﺧﻮري‪،‬‬

‫ﺑﺎري‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﺪ‬

‫ﺿﻤﺎن‬

‫ﻣﺮغ ﺑﺲ در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ آن زﻣﺎن‬

‫ﺗﻮﺳﻨﺶ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻮرد آن ﮔﻨﺪم و در ﻓﺦ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‪ ‬درﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬ﭼﻪ اﻓﺴﻮس و ﭼﻪ آه‬

‫ﭘﯿﺶ از‬

‫آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﺣﺮص ﺟﻨﺒﯿﺪ و ﻫﻮس‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻣﯿﮕﻮ ﮐﻪ‪ :‬اي ﻓﺮﯾﺎد ر‪‬س‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺎﯾﻦ داﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﯾﺦ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫آه و دود و ﻧﺎﻟﻪ آن د‪‬م ﮐﺎر ﺑﻨﺪ‬

‫ﺣﺮص را آواره ﮐﻦ‪ ،‬اي ﻫﻮش ﻣﻨﺪ‬

‫ﮐﺎن زﻣﺎن ﭘﯿﺶ از ﺧﺮاﺑﯽ ﺑﺼﺮه اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﺑﺼﺮه وارﻫﺪ ﻫﻢ ز آن ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺛﺎﮐﻠﯽ‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫اﻟﻤﻮﺻﻞ‬

‫ﻧﺢ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫ﻣﻮﺗﯽ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﻔﺮ‬

‫ﻻ‬

‫اﺑﮏ‪‬‬

‫ﻟﯽ‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫ﺛﺒﻮري‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻟﯽ‬

‫اﺑﮏ‬

‫ﺑﺎﮐﯿﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫او‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﯾﺎﺳﯿﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻟﺒﺼﺮه‬

‫ﻫﺪم‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﻟﯽ‬

‫اﻟﻨﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫زن‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﻪ اﺷﮑﺴﺘﻪ ﮔﺮدد ﮐﺎروان‬

‫آن‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫دﯾﻮ‬

‫روز‬

‫و‬ ‫و‬ ‫َﺧﻞ‬

‫اﻟﺒﮑﺎء‬

‫ﯾﺎﺳﯿﻦ‬

‫ﭼﻮﺑﮏ‬

‫ﺑﺰن‪،‬‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫اي‬

‫دزد اﺳﺒﺎب ﺑ‪‬ﺮد‬

‫رﺧﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫آن‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﻓﺸﺮد‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن در ﻫﯽ ﻫﯽ و ﭼﻮﺑﮏ زدن‬

‫ﮔﺮم ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮد ﻫﻢ او ﺑ‪‬ﺪ راﻫﺰن‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮐﺎي ﺣﺎرس‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ اﯾﻦ رﺧﺖ و‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺒﺎب ﮐﻮ؟‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫دزدان‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻗﻤﺎش‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫رﻓﺘﻪ دﯾﺪﻧﺪ رﺧﺖ و ﺳﯿﻢ و اﺷﺘﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﺣﺎرس‬

‫ﻣﺎل‬

‫و‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫اﺻﻄﺒﺮ‬

‫‪ .16‬ﻫﺎي و ﻫﻮي ﮐﺮدن ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﻌﺪ از ﺑﺮدن دزدان اﺳﺒﺎب ﮐﺎروان را‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺷﺐ ﺧُﻔﺖ و‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﯾﺦ‬

‫ﻣﻮﺗﯽ‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫دود‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫اﻟﻨﻮي‬

‫راه‬

‫اﻻﻧﻌﺎم‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ اﯾﻦ‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺗﻨﺢ‬

‫ﺟﺬبِ‬

‫و‬

‫ﻋﻨﺎن‬

‫رﺧﺘﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﻧﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﻢ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬اي ﭼﻮن ﺗﻞّ ِ رﯾﮓ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدي؟ ﭼﻪ اي ﺗﻮ ﻣﺮد‪ ‬رﯾﮓ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺲ ﺑ‪‬ﺪم‪ ،‬اﯾﺸﺎن ﮔﺮوه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﮑﻮه‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ در ﺟﻨﮓ ﮐﻢ ﺑﻮدت اﻣﯿﺪ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن دم ﮐﺎرد ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ و ﺗﯿﻎ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻤ‪‬ﺶ‪ ،‬ور ﻧﻪ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺘﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺳﻼح‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺠﺎﻋﺖ‪،‬‬

‫زد ن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫"ﺑﺮﺟﻬﯿﺪ"‬

‫ُﮐﺸﯿﻤﺖ ﺑﯽ درﯾﻎ‬ ‫و‬

‫و‬

‫ﻫﯿﻬﺎي‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫آن زﻣﺎن ﺑ‪‬ﺴﺖ اﯾﻦ دﻣﻢ ﮐﻪ دم زﻧﻢ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫ﻓﺎﺿﺤﻪ‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﻤﺮت‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫دﯾﻮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽ ﻧﻤﮏ اﮐﻨﻮن ﺣ‪‬ﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻋﻮذ‬

‫و‬

‫ﻫﺴﺖ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﯽ ﻧﻤﮑﺘﺮ ز آن ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫‪850‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﯽ ﻧﻤﮏ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺎل ﻧﯿﺰ‬

‫ﻗﺎدري‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﺎه ﭼﺒﻮ‪‬د‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﺎه‬

‫از ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻓﻮت ﮐﯽ ﺷﺪ؟ اي اﻟﻪ‬

‫ﻋ‪‬ﻠﯽ‬

‫ﻓﺎﺗﮑﻢ‬

‫ُﮔﻢ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﺎﺳﻮا‬

‫ﻻ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫را‬

‫ذﻟﯿﻼن‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اي‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد از ﻗﺪرﺗﺶ ﻣﻄﻠﻮب‬

‫‪ .17‬ﺣﻮاﻟﻪ ﮐﺮدن ﻣﺮغ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﮑﺮ ِ ﺻﯿﺎد‪ ،‬و ﺻﯿﺎد ﺑﻪ ﺣﺮص‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﻣﺮغ‪ :‬اﯾﻦ ﺳﺰاي آن ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺸﺎف‬

‫ﮐﻪ‬

‫زاﻫﺪ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﻨﺎﻗﻀﻬﺎي‬

‫زﯾﺮ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﺑﯿﺰار‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎل‬

‫از‬

‫ﮔﺰاف‬

‫ﯾﺘﯿﻤﺎن‬

‫ﭘﺸﺘﻢ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻣﯽ ﻣﺎل دﺳﺖ‬

‫ﺳﺮم‬

‫را‬

‫راﺣﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در ﻏﻤﺖ‪ ،‬اي رﺷﮏ ﺳﺮو و ﯾﺎﺳﻤﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﻏﻤﯽ؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻻﯾﻖ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫زاﻫﺪان‬

‫را‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﮐﻪ ﻓﺦ و ﺻﯿﺎد ﻟﺮزان ﺷﺪ ز درد‬

‫دل‬ ‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫از‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮم‪ ،‬ﺟﺎﻧﺎ‪ ،‬ﺑﯿﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬ ‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﻗﺮارم‪،‬‬

‫ﻧﺎﺳﺰاﺋﯽ‬

‫ﺷُﮑﺮ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺸﯽ‬

‫ﻗﺮارم‪،‬‬ ‫ﺑﭙ‪‬ﺮﺳﯽ‬

‫آﯾﺘﯿﺴﺖ‬ ‫ﻗﺮار‬

‫ﺑﯽ‬ ‫در‬

‫ﻣﺮ ﻋﺪم را ﺧﻮد ﭼﻪ اﺳﺘﺤﻘﺎق ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ او ﻟﻄﻔﺖ ﭼﻨﯿﻦ درﻫﺎ ﮔﺸﻮد‬

‫َﮐﺮم آن ﺳﯿﺐ ﮐﺮد‬

‫د‪‬ه ﮔﻬﺮ از ﻧﻮر ِ ﺣﺲ در ﺟﯿﺐ ﮐﺮد‬ ‫آن‬

‫ﺧﺎك ﮔﺮﮔﯿﻦ را‬ ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺣﺲ‪‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻘﺖ‪،‬‬

‫ﺳ‪‬ﺒﻠﺘﺎن ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ز‬

‫اي‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﻨﺞ‬ ‫اي‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﯽ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﯾﮏ ﯾﮏ‬ ‫وﯾﺮان‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﮐﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﻄﻔﮥ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﻨﺎﻟﻢ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‬ ‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻣﺎه‬ ‫ﺑﯿﻔﺸﺎري‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎرم را ﻧﻈﺎم‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺎر ﮐﯽ ﮔﺮدد ﺗﻤﺎم؟‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﯾﺰم؟ زآﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ زﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎن ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺟﺎن را اﺻﻮل‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻪ ام از ﺟﺎن ﻣﻠﻮل‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬

‫ﻓﺮزاﻧﮕﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫در‬ ‫اي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺪرد‬

‫ﺣﯿﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫رﻓﯿﻘﺎن‪،‬‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬ ‫ﺷﺪم‬

‫راﻫﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫را‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ و رﺿﺎ‬

‫راز‬ ‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺖ‬ ‫از‬

‫ﺳﯿﺮم‬

‫ﺑﻮد‪‬‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‬

‫ﺑﻨﺪه‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﭼﻨﺪ از اﯾﻦ ﺻﺒﺮ و زﺣﯿﺮ و ارﺗﻌﺎش‬

‫ﺳﺠﺎف‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺠﻬﻢ‬

‫ز‬

‫زﯾﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻟﺤﺎف‬

‫ﯾﺎر‬

‫آﻫﻮي‬

‫ﻟﻨﮕﯿﻢ‪،‬‬

‫و‬

‫او‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫در‬

‫ﮐﻮ ﭼﺎره اي؟‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﺧﻮﻧﺨﻮاره‬

‫ﻧﺮ‬

‫اي‬

‫او ﻧﺪارد ﺧﻮاب و ﺧﻮر‪ ،‬ﭼﻮن آﻓﺘﺎب‬

‫روﺣﻬﺎ را ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﯽ ﺧﻮرد و ﺧﻮاب‬

‫ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻣﻦ ﺑﺎش‪ ،‬ﯾﺎ ﻫﻢ ﺧﻮي ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ور ﻧﺪﯾﺪي‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ ﺷﯿﺪا ﺷﺪي؟‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮔﺮ ز ﺑﯽ ﺳﻮﯾﺖ ﻧﺪادﺳﺖ او ﻋﻠﻒ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺟﺎﻧﺖ ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪﺳﺖ اﯾﻦ ﻃﺮف؟‬

‫از آن ﺷﺪ ﻣﻌﺘﮑﻒ‬

‫ﻣﻌﺘﻠﻒ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬در ﺳﻮراخ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫‪851‬‬

‫در‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬ ‫از‬

‫آن‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫روي‬ ‫اﺣﯿﺎ‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪي‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮔﺮﺑﮥ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﯿﮑﺎر‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫رو‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺟﻮﻻﻫﮕﯽ‬ ‫در‬

‫و‬

‫ﺷﮑﺎر‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮغ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﺣﺎرس‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫او‬

‫ﺟﺎﻣﮕﯽ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﮐﻪ از آن ﺳﻮ دادﯾﺶ ﺗﻮ ﻗﻮت‪ ‬ﺟﺎن‬

‫او دارد‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﻖ را ﺷﺪ ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﯾﮕﺮان‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎن‪ ،‬اﯾﻦ روز ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ در ﺧﺎك‬

‫ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫وﺳﻮاس‬

‫ﻋﺸﻮه‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫رو ﺑﺨﺴﺐ اي ﺟﺎن ﮐﻪ ﻧﮕﺬارﯾﻢ ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ از‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﮐﻨﯽ از ﺑﯿﺦ ِ ﺧﻮاب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﺸﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﻨﻮد او ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬آب‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫آور‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎﮐﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﺑﻢ‬

‫ﺑﺮﺟﻪ‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﻘﻈﻪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪،‬‬

‫داﯾﮥ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اش‬

‫ﺑﺠﻬﺎﻧﺪ ﺗﻮ را‬ ‫از‬

‫ﻣﯿﺮﺳﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬آب و‪ ،‬ﺗﺸﻨﻪ و‪ ،‬آن ﮔﺎه ﺧﻮاب؟‬

‫‪ .18‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﺮ اﻣﯿﺪ وﻋﺪة ﻣﻌﺸﻮق ﺑﯿﺎﻣﺪ ﺑﺪان وﺛﺎق ﮐﻪ اﺷﺎرت ﮐﺮده ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﺐ را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺶ رﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﺸﻮق آﻣﺪ ﺟﯿﺒﺶ را ﭘ‪‬ﺮ ﮔﺮدﮐﺎن ﻧﻤﻮد و رﻓﺖ‬ ‫ﺑﻮدﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫در‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪه‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﺎر‬

‫در‬

‫روزي‬ ‫ﻓﻼن‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﺣﺠﺮه‬

‫ﻣﺎه‬

‫ِ‬ ‫ﯾﺎﺑﻨﺪه‬

‫ﮐﺎﻣﺸﺐ‬

‫او‪:‬‬ ‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮج‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﭙﺨﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫و‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺑﯿﺎﯾﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫ﻣﺎت‪‬‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه‪‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫زاﯾﻨﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻟﻮﺑﯿﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﭘﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺮد ﻗﺮﺑﺎن ﮐﺮد و ﻧﺎﻧﻬﺎ ﺑﺨﺶ ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ ﻣ‪‬ﻬﺶ از زﯾﺮ ِ ﮔﺮد‬

‫ﺷﺐ در آن ﺣﺠﺮه ﻫﻤﯽ ﻣﺮد اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻏﺎر‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺑﯿﺪار‬ ‫ﻧﺼﻒ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺧﻮاﺑﺶ‬ ‫ﺧﻮاﺑﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬ ‫اﻟﻠﯿﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮدﮐﺎن‬

‫و‬

‫را‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﻓﺘﺎده‬

‫ﭼﻨﺪش‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫آن‬

‫وﻋﺪة‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎر‬

‫رﺑﻮد‬

‫اوﻓﺘﺎد و ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ و ﻏﻨﻮد‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ دل داده را ﺧﻮاب؟ اي ﺷﮕﻔﺖ!‬ ‫او‬

‫او‬

‫ﺻﺎدق‬

‫اﻟﻮﻋﺪاﻧﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫از‬

‫دﻟﺪار‬

‫آن‬

‫او‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫درﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺟﯿﺐ ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻃﻔﻠﯽ‪ ،‬ﮔﯿﺮ اﯾﻦ‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﺎز ﻧﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﺤﺮ از ﺧﻮاب ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎه‪ ‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺪق و وﻓﺎﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﮔﺮدﮐﺎﻧﻬﺎ‬

‫اي دل‬ ‫ﮔﺮدﮐﺎن‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻄﺤﻦ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﯿﻢ از ﻏﻢ ﺧﻮد اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎذﻻ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺻﻼي‬

‫ﻣﺎﺟﺮا؟‬

‫ﭘﻨﺪ ﮐﻢ د‪‬ه ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ دﯾﻮاﻧﻪ را‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫آزﻣﻮد؟‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻋﺸﻮة‬ ‫ﺷﻮرش‬

‫ﻫﺠﺮان‬ ‫و‬

‫آزﻣﻮدم‪،‬‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺮس‬

‫آن ﻫﻢ ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻣﺎ زآن اﯾﻤﻨﯿﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫را‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ره‬ ‫‪852‬‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﭼﻮﺑﮏ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ‬

‫روي در ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﺟﻌﺪ‪‬‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﻧﮕﺎر‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻘﺒﻠﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ و ﻧﺎﻣﻮس‪ ،‬اي ﺑﺮادر‪ ،‬راﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬آن آﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺮﯾﺎن ﺷﻮم‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫اي‬

‫ﻋﺪو‪‬‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺮم‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫درﯾﺪم‬ ‫دو‬ ‫در‬

‫ﺳﻠﺴﻠﮥ‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫آري‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﺳﺮاﺳﺮ‬

‫درﯾﺪم‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﻮم‬

‫و‬

‫ﺣﯿﺎ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﺧﻮابِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﻔﺸﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺧﻨﮏ ﮔﺮدد دل ﻋﺸﻖ‪ ،‬اي ﺳﻮار‬

‫ﻧﺴﻮزم‪،‬‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﻨﮏ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫دﻟﺶ؟‬

‫ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺳﻮزي‪،‬‬

‫ﺑﺴﻮز‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﻻ ﯾﺠﻮز؟‬

‫ﺧﻮش ﺑﺴﻮز اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ را‪ ،‬اي ﺷﯿﺮ ﻣﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫ازﯾﻦ‪،‬‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫را‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﺑﮕﺴﻠﻢ‬

‫ﺑﮕﺬارم‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫اي‬

‫دل‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﻣﺸﺐ‬

‫دل ﯾﺎرا ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫در‬

‫ﺧﺎﻧﺪان‬

‫در‬

‫اوﻟﯿﺘﺮ‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮزش روﺷﻨﻢ‬ ‫ﺑﯿﺨﻮاﺑﺎن‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﺑﻨﮕﺮ آﻧﻬﺎ را ﮐﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻪ وﺻﻠﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺧﻠﻘﺎن ﻏﺮق ِ ﻋﺸﻖ‬

‫اژدﻫﺎﺋﯽ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﻮﺋﯽ‬

‫دﻟﺮﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫اژدﻫﺎﺋﯽ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﻫﺮ ﻋﻄﺎر ﮐﺂﮔﻪ ﺷﺪ از او‬

‫ﻃﺒﻠﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﯾﮑﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺮآ‬

‫در‬

‫ﺷﻮد‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﺬر از ﻣﺴﺘﯽ و‪ ،‬ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺨﺶ ﺑﺎش‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رو‬

‫ﮐﺰ‬

‫اي‬

‫ﻣﺰو‪‬ر‪،‬‬

‫ﺟﻮ‬

‫از‬

‫وﺑﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫"ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ"‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫زرق‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺮوﻣﯽ‬ ‫"ﺑﯿﻨﻢ"‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺣﻘﺎ‬ ‫ِ‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻪ‪‬‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻗﯿﻮﻣﯽ‬

‫ﺣﯽ‬

‫"ﻣﯽ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﮐﻬﺮﺑﺎ‬

‫آبِ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ً‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﮐﻔﻮا‬

‫"ﻧﺪاﻧﻤﻬﺎت"‪،‬‬ ‫ﺗﻠﻮ‪‬ن‬

‫را‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﻠﻖ ِ ﻋﺸﻖ‬

‫و اﯾﻦ؟‬ ‫درآ‬

‫داﻧﻢ"‬ ‫در‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺳﺘﻮاش‬

‫ﮔﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﭘ‪‬ﺮ ﺷﻮد ﺳﺮ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﯾﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺷﻨﺪ و‪ ،‬آن ﯾﮏ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮار‬

‫ﺧﻮارﺋﯽ‬

‫ﻧﺎرﺋﯽ‬

‫ﺑﺴﯿﺎري‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫را‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﭘﺴﺖ؟‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﮕﺸﺎي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﮐﻮي ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺴﺖ ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎزي‬

‫و‬

‫و‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﻤﻌﻢ ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪ ز ﺗﺎبِ ﻧﻮر ﻣ‪‬ﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ز‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﺒﻮ‪‬د؟‬ ‫ﮐﺴﺎد‬

‫ﺗﻦ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﯽ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ِ‬

‫وﻟﻪ؟‬

‫ﻧﻮر‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﺧﻮار آن ﺗﻒ‪ ‬ﺧﻮش اﻟﺘﻬﺎب؟‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫ﺧﺮام‬

‫ﺑﻮد و رام‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ارض اﷲ‬

‫واﺳﻊ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﭼﻮ ﺑﺎز ِ اﺷﻬﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از وي در زﻣﯿﻦ ِ ﻗﺪس ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ ز اﺑﺮار و‪ ،‬ﻣ‪‬ﻘﺮب زآن ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣ‪‬ﻘﺮب ﺷﯿﺮ او ﭼﻮن روﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺘﯿﺎز‬

‫در دﻣﻨﺪة روح و ﻣﺴﺖ‪ ‬ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺳﺎز‬

‫ﻣﺴﺖ را ﭼﻮن دل ﻣﺰاح اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ ﺷﺪ‬

‫رو‬

‫ﺳﺮاﻓﯿﻠﯽ‬

‫ﺷﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫"اﯾﻦ ﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬و آن ﻧﺪاﻧﻢ"‬ ‫ﺗﺎ‬

‫"اﯾﻦ ﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬و آن ﻧﺪاﻧﻢ" ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫‪853‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯿﻢ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺛﺒﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫در‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ز‬

‫و‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﺛﺒﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫"ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ و‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ آن" ﻫﯿﻦ واﮔﺬار‬

‫آﻧﮑﻪ آن ﻫﺴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬آن را ﭘﯿﺶ آر‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫واﺣﻮال ِ ﺷﺐ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫و‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫و‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﺮك و ﻣﻄﺮب را ﺑﮕﻮ‬

‫ﭘﺮَﺳﺖ‬

‫ُﺗﺮك‪ ‬ﻣﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺑﯿﺎﻣﻮز اي ﭘﺪر ز آن‬

‫‪ .19‬اﺳﺘﺪﻋﺎي اﻣﯿﺮ ﺗﺮك ﻣﺨﻤﻮر ﻣﻄﺮب را ﺑﻪ وﻗﺖ ﺻﺒﻮح و ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ "ان ﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺷﺮاﺑﺎ‬ ‫اﻋﺪه ﻻوﻟﯿﺎﺋﻪ إذا ﺷﺮﺑﻮا ﺳ‪‬ﮑﺮوا و إذا ﺳﮑﺮوا ﻃﺎﺑﻮا‪ ،‬اﻟﺦ و ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ إِنﱠ اﻻﺑ‪‬ﺮار‪ ‬ﯾﺸْﺮَﺑ‪‬ﻮنَ ﻣﻦ ﮐﺎس ٍ‬ ‫ﮐﺎن ﻣﺰاﺟﻬﺎ ﮐﺎﻓﻮرا ً‬

‫ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺠﺮد اﺳﺖ از آن ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺪ‬

‫ﻣﯽ در ﺧﻢ اﺳﺮار ﺑﺪان ﻣﯿﺠﻮﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮري ﺣﺮاﻣﺴﺖ‬

‫ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ز ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺴﺖ ﺷﻮي‬ ‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫ُﺗﺮﮐﯽ‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﺤﺮ آﮔﺎه ﺷﺪ‬

‫وز ﺷﺮاب ﺧﺪاي ﻣﺴﺖ ﺷﻮي‬ ‫ﻣﻄﺮب ﺧﻮاه ﺷﺪ‬

‫وز ﺧﻤﺎر ِ ﺧﻤﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫ﺑﺮَد‬

‫وﯾﻦ ﺷﺮابِ ﺗﻦ از اﯾﻦ ﻣﻄﺮب ﭼﺮَد‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﺮ ﯾﮏ ﻧﺎم دارد در ﺳﺨﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻓﺮق اﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺴﻦ ﺗﺎ آن ﺣﺴﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺧﻮد ﮐﻮ آﺳﻤﺎن؟ ﮐﻮ رﯾﺴﻤﺎن؟‬

‫رﻫﺰن‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺷﺘﺮاك‪ ‬ﮔﺒﺮ و ﻣﺆﻣﻦ در ﺗﻦ اﺳﺖ‬ ‫درﻧﮕﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﻮﻧﺲ‬

‫ﻣﺎ ﻣﯽ ﻧﺨﻮرﯾﻢ ﺟﺰ ﺣﻼﻟﯽ‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺷﺘﺮاك‪‬‬

‫ﻟﻔﻆ‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻮزه ﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻮزة‬

‫ﻟﻔﻈﯽ‬ ‫داﯾﻢ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آبِ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻈﺮوﻓﺶ ﻧﻈﺮ داري‬ ‫را‬

‫ﻟﻔﻆ‬ ‫دﯾﺪة‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫در‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪة‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ز‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫اﷲ اﷲ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ِ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دو‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻤﺎران‬

‫از‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫ور‬

‫ﻇﺮﻓﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺿﺎل اﺳﺖ و ﻫﺎدي ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دل‬

‫ﻫﺎدي‬

‫را‬

‫ﻣ‪‬ﻀﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫ﺷﺌﯽ؟‬

‫ز‬

‫ﺑﺎدة‬ ‫ﻣﻄﺮب‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫د‪‬م‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﮐﻮزة آن ﺗﻦ ﭘ‪‬ﺮ از زﻫﺮ ِ ﻣﻤﺎت‬

‫دﯾﺪة ﺟﺎن‪ ،‬ﺟﺎن ِ ﭘ‪‬ﺮ ﻓﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫اﻧﺒﺎزﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﮐﻮزه ﭼﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻗﺮآن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫دان‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫ِﻣﻄﺮب‬

‫ﭼﺸﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﯿﺶ‬

‫ﻟﻔﻈﻬﺎي‬ ‫ﻋﺎرف‬

‫ﻧﻘﻞ و ﻗﻮت و ﻗﻮت‪ ‬ﻣﺴﺖ‬ ‫دم‬

‫آن ﺑﻮ‪‬د‬

‫اﻧﺪرون‪،‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬ ‫ِﻋﺎرف‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‪‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮ را ﻓﻬﻢ ِ ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫ﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﺸﺎن‬

‫و‬

‫آن‬

‫رﺣﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﺎن‬

‫دارد‬

‫ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺘﺎب‬ ‫ﺑﺮَﻧﺪ‬

‫آن ﺳﺮ ﻣﯿﺪان و‬

‫اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن اوﺳﺖ‬

‫دل ﺷﺪه ﭼﻮن ﮔﻮي‪ ،‬در ﭼﻮﮔﺎن ِ اوﺳﺖ‬

‫در ﺳﺮ آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﮔﻮش آﻧﺠﺎ رود‬

‫آن ﺳﻮدا ﺷﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‬

‫اﯾﻦ دو‬

‫در ﺳﺮ ار ﺻﻔﺮاﺳﺖ‬ ‫واﻟﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ روﻧﺪ‬ ‫‪854‬‬

‫و‬

‫ﻣﻮﻟﻮد‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﻄﺮب‬ ‫أﻧﺖ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫آﺷﺘﯽ‬

‫آﻏﺎزﯾﺪ‬ ‫وﺟﻬﯽ‬

‫ﻻ‬ ‫أﻧﺖ‬

‫ﺟﺌﺖ‬ ‫ﺑﻞ‬

‫اﻏﺎﻟﻄﻬﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎك‬ ‫اراه‬

‫ﻏﺎﯾﮥ‬

‫ُ‬

‫ِان ﻟﻢ‬

‫َارك‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻓﻮر‬

‫ان‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻻ‬

‫ﺣﺒﻞ‬

‫اﻟﻮرﯾﺪ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮ‬ ‫ﭘﯿﺮان‬

‫اﻟﻘﻔﺎر‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺗﻤﯿﺰ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺿﺮﯾﺮ‬

‫رﺷﮑﺶ ﻓﺰون‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻗﻤ‪‬ﺎ‬

‫را‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻮن‬

‫اﻓﮑﻨﺪم‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث‪،‬‬

‫ﻏﯿﻮري‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ؟‬

‫اي‬

‫آﮔﻬﻨﺪ‬ ‫ﻋﻮن‬

‫را‬

‫در ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬اي اﺧﺘﺮان‪ ،‬زو روي را‬

‫ﻧﻈﯿﺮم‬

‫ﻻ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ور‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﮐﯿﻮان‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﺧﻔﺎش‬

‫وار‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺑﻨﻮن‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ُﮐﻦ‪،‬‬

‫ﻧﺎز ﺧﯿﺰد ﯾﺎ‬ ‫ﻓﺮّ‬

‫ﻫﺮ‬

‫رو‬

‫ِ‬

‫ﯾﺰداﻧﯿﺶ‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫رﺷﮑﻨﺎك‬

‫از‬

‫ﻏﺎﺋﺐ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﺷﻮم‬

‫آن‬

‫اﺣﺘﺠﺎب‬

‫و‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮي‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺳﺎﻗﯿﻢ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫ر‪‬و‪‬م؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اي‬

‫رﺳﻮل‬

‫اﻻ‬

‫ﻃﺎوﺳﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫ﺧﻤﯿﺮ‬

‫ﻏﯿﺮت آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﺻﺪ ﺗﻮ را رﺳﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﻮا‬

‫زاﻧﮑﻪ رﺷﮏ از‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺎث‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎل اﺣﻤﺪي در ﻫﺮ دو ﮐﻮن‬

‫در‬

‫ﻧ‪‬ﺪاء‬

‫اﮐﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺴﻘﯽ ام‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟ‪‬ﻠﺒﻌﯿﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ واﻗﻒ ﺑﻮد آن ﺧﺎﺗﻮن ِ ﭘﺎك‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ِ‬

‫ﻣﻌﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﻤﺸﺘﺒﮏ‬ ‫ﻣﻤﻦ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫اﻻﺷﺘﺒﺎه‬

‫اﻏﺎر‬

‫ﭼﻮن در آﻣﺪ آن ﺿﺮﯾﺮ از در ﺷﺘﺎب‬

‫در‬

‫اﻻﻟﺘﺒﺎس‬

‫اﻗﻞ‬

‫ﻋﺎﯾﺸﻪ‬

‫ﻧﺎزﻫﺎي‬

‫اﻟﻘﺮب‬

‫‪ .20‬آﻣﺪن ﺿﺮﯾﺮ ﺑﺨﺎﻧﮥ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﻋﺎﯾﺸﻪ و ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن‬

‫اي ﺗﻮ ﻣﯿﺮ ِ آب و‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ُاﻟﮑﺎس ﯾﺎ ﻣﻦ ﻻ اراك‬

‫ﯾﺎ‬

‫أﻧﺎدي‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎن‬

‫ُﺗﺮك‪‬‬

‫َاﻧ‪‬ﻠﻨﯽ‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫أﻧﺖ ﻋﻘﻠﯽ ﻻ ﻋﺠﺐ‬ ‫اﻗﺮب‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺘﯽ‬

‫درد‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ر‪‬و‪‬م‬ ‫ﻣﻄﺎر‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺳ‪‬ﺴﺖ و ﻣﻨﮑﺮ و ﻣﻌﺠﺐ ﺷﻮﯾﺪ‬

‫از‬

‫اﻣﺘﯿﺎز‬

‫اﯾﺎز‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﺎرق‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدﯾﺪ از ﻣﻨﯽ ز اﻫﻞ ِ ﺷﻤﺎل‬

‫زﯾﺮا دراز اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫از‬

‫درازي‪،‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫‪ .21‬اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ ﻋﺎﯾﺸﻪ را ﮐﻪ ﭼﺮا ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﻮي ﮐﻪ او ﺗﻮ را‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫اﺷﺎرت‬

‫ﻏﯿﺮت‪‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫ورا‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫روح‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ز ﺗﺸﺒﯿﻬﺎت و ﺗﻤﺜﯿﻞ اي ﻧﺼﻮح‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺮ وي اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ رﺷﮑﯿﻦ ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫ﻋﺎﯾﺸﻪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯿﯽ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫او ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺗﻮ را‪ ،‬ﮐﻢ ﺷﻮ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫روح‬

‫او‬

‫‪855‬‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫از ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اي رﺷﮏ ﺧﻮ؟‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻓﺮط‪‬‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫روي‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﻮش‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪﺳﺖ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻮرش‬

‫روي‬

‫روﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫از ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﻨﯽ اي رﺷﮏ ور؟‬ ‫رﺷﮏ از آن اﻓﺰوﻧﺘﺮ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺗﻨﻢ‬

‫ﮐﺰ ﺧﻮدش ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﮐﻨﻢ‬

‫ز آﺗﺶ ِ رﺷﮏ‪ ‬ﮔﺮان آﻫﻨﮓ‪ ‬ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎد و ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺧﻮد در ﺟﻨﮓ‪ ‬ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ رﺷﮑﯿﺴﺘﺖ‪ ،‬اي ﺟﺎن و دل‬

‫ﭘﺲ دﻫﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻦ را ﺑﻬﻞ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫از‬

‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﻣﺎ‬

‫اﻇﻬﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﺮّش‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﻮش‬

‫ار‬

‫ﺗﺮﺳﻢ‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫در‬

‫ﺧﻤﻮﺷﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻐﺮّد‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺣﺮف ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻦ ِ آن روزن اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻠﺒﻼﻧﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ُﮔﻞ‬

‫زن‬

‫ُﻗﻞ ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮔﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ز‬

‫ﻣﻨﻊ‪،‬‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻣﯿﻞ‪،‬‬

‫اﻓﺰوﻧﺘﺮ‬

‫ﻻن‬ ‫ﺳﺨﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﺎن‬

‫روي‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺑﺪر‪‬اﻧﺪ‬

‫آن‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﮐﺎو ﺑﺲ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺣﺒﺒﺖ‪‬‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎب‬

‫آن‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﻋﺮف‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ُﮔﻞ‬

‫از‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﻫﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﻧﭙﺮد‬

‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ره زن اﺳﺖ‬

‫‪ .22‬آﻏﺎز ﮐﺮدن ﻣﻄﺮب اﯾﻦ ﻏﺰل را در ﺑﺰم ِ اﻣﯿﺮ ِ ﺗُﺮك‬ ‫ﮔﻠﯽ ﯾﺎ ﺳﻮﺳﻨﯽ ﯾﺎ ﺳﺮو ﯾﺎ ﻣﺎﻫﯽ؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‬

‫از اﯾﻦ آﺷﻔﺘﮥ ﺑﯽ دل ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‬

‫و ﺧﻄﺎب ﮐﺮدن ﺗﺮك ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺨﻮان و ﺟﻮاب ﻣﻄﺮب اﻣﯿﺮ را‬

‫آﻏﺎزﯾﺪ‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ﻧﺰد‪‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اي‬

‫ﻋﺠﺐ!‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺣﺠﺎبِ‬

‫وﺛﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻪ‬

‫ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‬

‫آرﻣﺖ‬

‫ﺗﻦ‬

‫زﻧﻢ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺒﺎرت‬

‫ﺟ‪‬ﺪا‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻐﻤﻪ‪،‬‬ ‫در‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺳﺮار‬

‫أَﻟﺴﺖ‬ ‫ز ﻣﻦ‬ ‫آرﻣﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺠﺎﯾﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن ﻣﯽ‬

‫َﮐﺸﯽ‬

‫ﮔﺎه در ﺑ‪‬ﺮ‪ ،‬ﮔﺎه در ﺧﻮن ﻣﯽ َﮐﺸﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‬

‫ﭼﻮن ز ﺣ‪‬ﺪ ﺷﺪ "ﻣﯽ ﻧﺪاﻧﻢ"‪ ،‬از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻣﺎ را زﯾﻦ ﺣﺮاره دل ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ُﺗﺮك و دﺑﻮﺳﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ آن‬ ‫ﮔﺮز‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﻋﻠﯿﻬﺎ‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻄﺮب ُﮐﺸﯽ اﯾﻦ دم ﺑ‪‬ﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺗﮑﺮار ﺑﯽ ﺣﺪ و ﻣﺮَش‬

‫ﮐﻮﻓﺖ‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﻣﺨﻮر‬

‫زآﻧﭽﻪ‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎﻧﺎ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮕﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫ُﮔﻪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻃﺒﻌﻢ‬ ‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬

‫آن ﺑﮕﻮ‪ ،‬اي ﮔﯿﺞ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ اش‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺑﮑﻮﺑﻢ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ :‬از ﮐﺠﺎﺋﯽ؟ ﮐﯽ ﻣﺮي؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑﻠﺨﻢ‪،‬‬

‫ز روم و ﻧﻪ ز ﭼﯿﻦ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺷﺎم‬

‫و‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﺮاق‬

‫ﻧﻪ ز ﻫﻨﺪ و ﻧﻪ‬

‫ﻧﻪ ز ﺑﻐﺪاد و‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻮﺻﻞ‪ ،‬ﻧﻪ ﻃﺮاز‬

‫ز‬

‫در ﮐﺸﯽ در ﻧﯽ و ﻧﯽ‬ ‫‪856‬‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﮑﺶ‬

‫ﻧﺰ‬ ‫و‬

‫ﻫﺮي‬ ‫ﺑﺎردﯾﻦ‬

‫راه‪ ‬دراز‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ره‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮردي‬

‫ﻧﺎﺷﺘﺎب؟‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻨﻘﯿﺢ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﻣﻨﺎط‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫و‬

‫ﺟﺎﯾﮕﻪ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﻘﻮل‬

‫و‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﭘﻨﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺼﻞ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻗﺪﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺛﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﺪس‬

‫آﻧﭽﻪ ﺧﻮردي آن ﺑﮕﻮ ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﺲ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﺎﺋﯽ دراز از ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻄﺮب‪ :‬زاﻧﮑﻪ ﻣﻘﺼﻮدم ﺧﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫اﺛﺒﺎت‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺎز‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫راز‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﻮا‬

‫اﺛﺒﺎت‬ ‫آرم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻪ ز ﺷﯿﺮ و ﻧﻪ ز ﺷﮑﺮ‬

‫ﮐﺒﺎب‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﯿﺮي‬

‫ﻧﻪ ﻋﺴﻞ‬

‫ز‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫‪ .23‬در ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺪﯾﺚ "ﻣﻮﺗﻮا ﻗﺒﻞ ان ﺗﻤﻮﺗﻮا" و ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺑﯿﺖ ﺣﮑﯿﻢ ﺳﻨﺎﺋﯽ‬ ‫ﺑﻤﯿﺮ اي دوﺳﺖ ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ اﮔﺮ ﻣﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺴﯽ ﮐﻨﺪي‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻤﯿﺮي‬

‫ﮐﻪ ادرﯾﺲ از ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮدن ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ‬

‫و اﻧﺪر‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﺮده اي‬

‫ﮐﻨﺪن‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﺪ ﭘﺎﯾﻪ دو ﭘﺎﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﺎم‬

‫را‬

‫ﮐﻮﺷﻨﺪه‬

‫ﭼﻮن ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ ﯾﮏ ﮔﺰ ز ﺻﺪ ﮔﺰ ﮐﻢ ﺑﻮد‬

‫آب‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﻏﺮق ِ اﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﯿﺎﺋﯽ‬ ‫"ﻣﻦّ آﺧﺮ"‬ ‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اي اﻣﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻧﺎورده‬

‫اي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﻧﺎﺋﯽ‬ ‫ﻧﺎﻣﺤﺮم‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﮐﯽ‬

‫رود؟‬

‫دﻟﻮ‬

‫ﻧﻨﻬﯽ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬ ‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻻﺧﯿﺮ"‬

‫"ﻣﻦّ‬

‫اﺻﻞ دان ﮐﺎن ﻃﺎرق اﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ وﺳﻮاس و ﻏﯽ را ﻏﺎرق اﺳﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ازرق‬

‫ُﮔﻨﺒﺪ‪‬‬

‫ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺮدي‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﺟﺎن ﮐﻨﺪن دراز‬

‫ﻣﺎت ﺷﻮ در ﺻﺒﺢ‪ ،‬اي ﺷﻤﻊ ﻃﺮاز‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬

‫دان ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮز ﺑﺮ ﺧﻮد زن‪ ،‬ﻣﻨﯽ را در ﺷﮑﻦ‬ ‫ﮔﺮز ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻫﻢ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﭘﻨﺒﮥ ﮔﻮش آﻣﺪ‬

‫اي دﻧﯽ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺪر ﻓﻌﺎﻟﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻨﯽ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺧﻮد در ﺻﻮرت‪ ‬ﻣﻦ دﯾﺪه اي‬

‫در‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺷﯿﺮي ﮐﻪ در ﭼ‪‬ﻪ ﺷﺪ ﻓﺮو‬

‫ﻋﮑﺲ ِ ﺧﻮد را ﺧﺼﻢ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ او‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﻧﻔﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺘﺎل‬ ‫ز‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺿﺪ‬

‫ﺿﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺌﻪ‬

‫درﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫را‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﺟﺰ ﻧﻔﯽ ِ ﺿﺪ اﻋﻼم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ ﺣﺠﺎﺑﺖ ﺑﺎﯾﺪ آن‪ ،‬اي ذو ﻟﺒﺎب‬

‫ﻣﺮگ را ﺑﮕﺰﯾﻦ و ﺑ‪‬ﺮدر آن ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺳﻮري‬

‫رو ي‬

‫زﻧﮕﯽ‬

‫ﺳﺘﺮد‬

‫ﻏﻤﻨﺎﮐﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﯽ ﭼﻨﺎن ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ در ﮔﻮري روي‬

‫ﻣﺮگ‪‬‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ‬

‫آن ﻃﻔﻠﯽ ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫روﻣﺌﯽ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮد ﭼﻮن ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪ‬ ‫ﺧﺎك‬

‫ﻏﻢ‬

‫زر ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﯿﺄت ﺧﺎﮐﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ زﯾﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎي اﺳﺮار ﺟﻮ‬ ‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﭼﻮن‬

‫زﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮح‬

‫ﻣ‪‬ﺮده را‬ ‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﺧﺎﮐﺪان‬ ‫‪857‬‬

‫و‪،‬‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫در‬

‫ﺻﺒﻐﮥ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺎر‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫دام‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﻧﺪه ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺶ را اﯾﻦ دم ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﺴﮑﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ او ﮐﺮد‪‬ﺳﺖ ﻧﻘﻞ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣ‪‬ﺮدن ﻓﻬﻢ آﯾﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﭼﻮ ﻧﻘﻞ ِ ﺟﺎن ِ ﻋﺎم‬

‫از ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺗﺎ ﻣﻘﺎم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫اﺑﻮ‬

‫ﺑﮑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫را‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﺻﺪ‪‬ﯾﻘﯽ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺣﻞ ﺷﺪ در ﻓﻨﺎﺋﺶ ﺣﻞّ و ﻋﻘﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫راه‬

‫ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﺗﻘﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫زادة‬

‫ﺛﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زو‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﺣﺎل‬

‫را‬

‫ﻧﺸﺄت‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻤﯿﺮد‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﻠﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫اﯾﻦ‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮﺳﯿﺪه‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬ ‫اﻟﺼﺎدﻗﯿﻦ‬

‫ﺣﺸﺮ اﻓﺰون ﮐﻨﯽ ﺗﺼﺪﯾﻖ را‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮐﻪ ز ﻣﺤﺸﺮ ﺣﺸﺮ را ﭘ‪‬ﺮﺳﺪ ﮐﺴﯽ؟‬

‫ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ آن رﺳﻮل ﺧﻮش ﭘﯿﺎم‬

‫رﻣﺰ‬

‫ﮐﺮام‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻣ‪‬ﺮده ام ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ِ ﻣﻮت‬

‫ز آن ﻃﺮف آورده ام اﯾﻦ ﺻﯿﺖ و ﺻﻮت‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﻧﺎر‬

‫را‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻫﺎن‬ ‫اﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫در‬ ‫آن‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﯿﺶ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﮐﺎن‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮔﺮدي‪،‬‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫اﻧﻮار‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻇﻼم‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫را‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮرد‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻣ‪‬ﺒﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﮔﺮ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻗﻨﻖ‬

‫و‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﻧﺰع و اﻧﺪر ﻣ‪‬ﺮدﻧﻨﺪ‬

‫ﺷﻤ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻪ ﭘﺪر ﮔﻮﯾﺪ در آن دم ﺑﺎ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻋﺒﺮت‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺮّد ﺑﯿﺦ ِ ﺑﻐﺾ و رﺷﮏ و ﮐﯿﻦ‬

‫در‬

‫اﻗﺮﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﺰع ِ او ﺑﺴﻮزد دل ﺗﻮ را‬

‫دان‬

‫دوﺳﺖ را در ﻧﺰع و اﻧﺪر ﻓﻘﺪ دان‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﯿﺐ‬

‫ﻣﺮد‬

‫را‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﻞ‬

‫آت‬

‫آت‬

‫آن‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﻏﺮﺿﻬﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺣﺠﯿﺐ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫را‬

‫ﺷﺮط‬

‫اﺳﺖ‬

‫ادراك‬

‫وﺻﯿﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫"ﻣﻮﺗﻮا‬

‫ﻣﻮت"‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺳﺨﻨﻬﺎ‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﻗﺒﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫زﻧﺠﯿﺮﯾﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﻧﻈﺮﻫﺎ را‬

‫اﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﺑﺮون اﻓﮑﻦ‬

‫ﻋﺠﺰي‬

‫ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ﮔﺰﯾﺪه‬

‫زﻧﺠﯿﺮت‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫در‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﻧﻪ‪،‬‬

‫ز‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻣﻌﺠﺰﯾﺴﺖ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﭘﺲ ﺗﻀﺮع ﮐﻦ ﮐﻪ‪ :‬اي ﻫﺎدي زﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﮐﻪ "ﻟﻔﯽ ﺧﺴﺮم" ز ﻗﻬﺮت دم ﺑﻪ دم‬

‫ﺑﻮده‬

‫ام‬

‫ﺑ‪‬ﺖ ﺷﮑﻦ دﻋﻮي و‪ ،‬ﺑ‪‬ﺖ ﮔﺮ ﺑﻮده ام‬

‫ﯾﺎد‪ ‬ﺻﻨﻌﺖ ﻓﺮض ﺗﺮ ﯾﺎ ﯾﺎد‪ ‬ﻣﺮگ؟‬

‫ﻣﺮگ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺰان‪ ،‬ﺗﻮ اﺻﻞ ِ ﺑﺮگ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫از‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﺮ‬

‫اﻓﺸﺮده‬

‫ﻧﺼﯿﺤﺘﻬﺎي‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺮگ‬

‫ام‬

‫در‬ ‫ﮐﺮّ‬

‫ﻃﺒﻠﮏ‬

‫ﮔﻮش‬ ‫‪858‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﮕﺎه‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫‪ .24‬ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﻐﻔﻠﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﻨﺪ و در ﻧﺰع ﺑﯿﺪار ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ اﻫﻞ ﺣﻠﺐ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ اﻧﺪر ﻧﺰع از ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺮگ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫در‬

‫دﻗﺎﯾﻖ‬

‫آه ﻣﺮگ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﮐﺮدت ز ﺧﻮد آﮔﺎه‪ ،‬ﻣﺮگ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻃﺒﻞ او ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ از ﺿﺮب‪ ،‬اي ﺷﮕﻔﺖ!‬

‫را‬

‫درﺗﺎﻓﺘﯽ‬

‫درﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‬

‫رﻣﺰ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .25‬رﺳﯿﺪن ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻪ ﺣﻠﺐ روز ﻋﺎﺷﻮرا و ﺣﺎل ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻤﻮدن و ﻧﮑﺘﻪ ﮔﻔﺘﻦ و ﺑﯿﺎن ﺣﺎل ﮐﺮدن‬ ‫ﺣﻠﺐ‬

‫ﺑﺎب‬

‫روز‬

‫ﮔ‪‬ﺮد آﯾﺪ ﻣﺮد و زن ﺟﻤﻌﯽ ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺎﺷﻮرا‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﺸﻤﺮﻧﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻇﻠﻤﻬﺎ‬ ‫ﻧﻌﺮه‬

‫و‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫دارد‬

‫ﻋﺎﺷﻮرا‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫و‬

‫ﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﺷﻤﺮ‬

‫ﮐﺮﺑﻼ‬ ‫ﺧﺎﻧﺪان‬

‫آن‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫روز‬

‫اﻓﻐﺎن‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ را ﺑﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬و آن ﺳﻮ راي ﮐﺮد‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﻫﯿﻬﺎي‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮس‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﻌﻪ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﻣ‪‬ﻘﯿﻢ‬

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺎ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻫﻤﯽ ﮔﺮدد ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫اﻧﻄﺎﮐﯿﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﺎﻋﺮي‬

‫ﭘ‪‬ﺮﺳﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺸﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﺋﯿﺴﯽ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫و‬

‫اﻟﻘﺎب‬

‫او‬

‫او‪،‬‬

‫ره‬

‫ﻋﺎﺷﻮرا‬

‫ِ‬

‫اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺠﻤﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎر ِ ﺧُﺮد‬

‫ﺷﺮﺣﻢ‬

‫دﻫﯿﺪ‬

‫د‪‬ه‬

‫اﯾﺪ‬

‫ز‬

‫اﻟﻄﺎف‪‬‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻻﻟﻨﮕﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎم و‬

‫ﭘﯿﺸﻪ و اوﺻﺎف‪ ‬او؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﺮﺛﯿﻪ‬

‫ﺳﺎزم‪،‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ دﯾﻮاﻧﻪ اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫روز ِ ﻋﺎﺷﻮرا‬

‫آن‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﻏﻢ؟ ﺑﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻓﺘﺎد؟‬ ‫ﻏﺮﯾﺒﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮي‬

‫آن‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﺮﺛﯿﻪ‬ ‫ﺑﺮگ‬ ‫ﺷﯿﻌﻪ‪،‬‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﻣﺎﺗﻢ ِ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻗﺮﻧﯽ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﺆﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺧﻮار؟‬

‫ﻋﺸﻖ ِ ﮔﻮﺷﻮار‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺆﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎﺗﻢ‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آري‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﻮران‪،‬‬

‫آن‬

‫ﺧﺴﺎرت‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺷﻬﺮه ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ز ﺻﺪ ﻃﻮﻓﺎن ِ ﻧﻮح‬

‫روح‬

‫‪ .26‬ﻧﮑﺘﻪ ﮔﻔﺘﻦ آن ﺷﺎﻋﺮ ﺟﻬﺖ ﻃﻌﻦ ﺷﯿﻌﮥ ﺣﻠﺐ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﻮدﺳﺘﯿﺪ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻗﺪر ﻋﺸﻖ ﮔﻮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫دور‬

‫را‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﯾﺰﯾﺪ؟‬

‫ﮐﯽ ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ آن ﻏﻢ؟ ﭼﻪ دﯾﺮ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ؟‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫را‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫درﯾﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﺰا‬

‫ﮐﺮّان‪،‬‬ ‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﭘﺲ ﻋﺰا ﺑﺮ ﺧﻮد ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬اي ﺧﻔﺘﮕﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﻣﺮﮔﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺧﻮاب ِ ﮔﺮان‬

‫ز زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﭼﻮن د‪‬ر‪‬ﯾﻢ و ﭼﻮن ﺧﺎﺋﯿﻢ دﺳﺖ؟‬ ‫ﺑﻨﺪ‬

‫روح ِ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﺎد‪‬روان‬

‫ﺧﺴﺮو‬ ‫ِ‬

‫دﯾﻦ‬ ‫دوﻟﺖ‬

‫ﺑﻮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫و‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫ﮔﺮ‬

‫دور ِ ﻣﻠﮏ اﺳﺖ و ﮔﻪ و ﺷﺎﻫﻨﺸﻬﯽ‬ ‫‪859‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺴﺴﺘﻨﺪ‬ ‫را‬

‫از‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬ ‫آﮔﻬﯽ‬

‫ور ﻧﻪ اي آﮔﻪ‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮي‬ ‫ﺑﺮ دل و دﯾﻦ ِ ﺧﺮاﺑﺖ ﻧﻮﺣﻪ‬

‫در‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﻣﺤﺸﺮي‬

‫و‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺟﺰ اﯾﻦ ﺧﺎك‪ ‬ﮐﻬﻦ‬

‫دﻟﯿﻞ؟‬

‫ﭘﺸﺖ دار و‪ ،‬ﺟﺎن ﺳﭙﺎر و‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺮ‬

‫در ر‪‬ﺧَﺖ ﮐﻮ از ﻣﯽ دﯾﻦ ﻓﺮّﺧﯽ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺨﯽ؟‬

‫آن ﮐﻪ ﺟﻮ دﯾﺪ‪ ،‬آب را ﻧﮑﻨﺪ درﯾﻎ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آن ﮐﺎو دﯾﺪ درﯾﺎ را و ﻣﯿﻎ‬

‫ور‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﺤﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﮐﻮ‬

‫‪ .27‬ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺣﺮﯾﺺ ﺑﺮ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻮري ﻧﺎﺑﯿﻨﻨﺪه رز‪‬اﻗﯽ ﺣﻖ و ﺧﺰاﯾﻦ رﺣﻤﺖ او را ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﻪ اي از‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮر‬

‫از‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺧﺮﻣﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ و ﺳﻌﺖ آن ﺧﺮﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﻣﯽ ﮐ‪‬ﺸﺪ ﯾﮏ داﻧﻪ را ﺑﺎ ﺣﺮص و ﺑﯿﻢ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭼﺎش‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ِﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻫﯽ‬

‫اي ز ﮐﻮري ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻣﻌﺪوم ﺷﺌﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن داﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪه اي‬

‫اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ذره‪ ،‬ﮐﯿﻮان را ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اي اﯾﻦ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺑﻞ آن دﯾﺪه اي‬

‫وارﻫﯽ از ﺟﺴﻢ‬

‫آدﻣﯽ دﯾﺪﺳﺖ و ﺑﺎﻗﯽ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺶ دﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬آن ﭼﯿﺰ اوﺳﺖ‬

‫ُﮐﻨﺪ ﯾﮏ ﺧُﻢ ز ﻧﻢ‪‬‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺧُﻢ ﭼﻮن ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮي ﯾﻢ‬ ‫اﺷﺘﻠﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫ﺧﺮﻣﻨﻬﺎي‬

‫اﻋﻤﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺮﻣﻨﻬﺎي‬

‫ز‬

‫ﮐﻮه را ﻏﺮﻗﻪ‬

‫آن‬

‫رو‬

‫ﻟﻨﮕﯽ‪،‬‬

‫را‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺟﺎن دﯾﺪه اي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درﯾﺎ راه ﺷﺪ از ﺟﺎن ِ ﺧُﻢ‬

‫ﺧُﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﯿﺤﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻮذ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دﻟﺶ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﺧﻢ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﻣﺎﻫﯽ از درﯾﺎ ﺑﻮد؟‬ ‫و‬

‫او‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫اول‬

‫اﺳﺖ‬

‫"ﻗُﻞْ"‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮔﻔﺘﮥ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫داد‪‬‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﮥ‬

‫اﺣﻤﺪي‬

‫ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻧﻔﻮذ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺣﺲ اﻓﺴﺮد ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ِ ﻗﻤﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ دوﺋﯽ اوﺻﺎف‪ ‬دﯾﺪة اﺣﻮل اﺳﺖ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮔﺬر از ﻧﻘﺶ ﺧُﻢ‪ ،‬در ﺧُﻢ ﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر او ﺑﺤﺮﯾﺴﺖ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن و ﺳﺮ‬ ‫در‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﭘﺎك‬

‫اول‬

‫ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧُﻢ را ﺗﻮ درﯾﺎ دان ﯾﻘﯿﻦ‬

‫زﻧﺪه‬

‫وي‬

‫درﯾﺎﺋﯽ‬

‫دوﺋﯽ‬

‫ز‬

‫ﻗﻬﺮش‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫و‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺷﺪ ز ﺳﻮ در ﺑﯽ ﺳﻮﺋﯽ در ﻋﯿﻦ وﺻﻞ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ وﺣﺪت ﮔﺸﺘﻪ او را در وﺻﺎل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ذواﻟﺠﻼل‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺣﻘﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺼﻮر وار‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﺮ دار ِ ﺷﻬﺮت او ﺳﻮار‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﺮ‬

‫در‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺰاﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫در‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫آﺧﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺤﺮوﻣﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آﻏﺎز‬

‫و‬

‫آﺧﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫آورد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﻮﺷﺶ‬

‫ﻣﻘﺒﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﺧﻄﺎبِ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﯿﺴﺮ‬

‫او‬

‫ﺧﻄﺎبِ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬ ‫ﮔﺮددش‬

‫ﻣﺎﻫﺮ‬ ‫دﯾﺪار‬

‫ِ‬

‫ﻫﻮ‬

‫اﻫﻞ دل ﻫﻤﭽﻮﻧﮑﻪ ﺟﻮ در وي روان‬

‫ﺑﯽ دوﺋﯽ ﯾﮏ ﮔﺸﺘﻪ در درﯾﺎي ﺟﺎن‬

‫ﻫﯽ‪ ،‬ز ﭼﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد اﯾﻦ؟ ز ﺑﻌﺚ‬

‫ﺑﻌﺚ را ﺟﻮ‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻦ اﻧﺪر ﺑﻌﺚ ﺑﺤﺚ‬ ‫‪860‬‬

‫ﺷﺮط‪‬‬

‫روز‬

‫ﺑﻌﺚ‬

‫اول‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﻌﺚ از ﻣ‪‬ﺮده زﻧﺪه ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫راه‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﺪم‬

‫و‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪ‬

‫آن‬

‫آﻣﺪ‬

‫از ﮐﺠﺎ ﺟﻮﺋﯿﻢ ﻋﻠﻢ؟ از ﺗﺮك‪ ‬ﻋﻠﻢ‬

‫از ﮐﺠﺎ ﺟﻮﺋﯿﻢ ﺳﻠﻢ؟ از ﺗﺮك‪ ‬ﺳﻠﻢ‬

‫از ﮐﺠﺎ ﺟﻮﺋﯿﻢ ﻫﺴﺖ؟ از ﺗﺮك‪ ‬ﻫﺴﺖ‬

‫از ﮐﺠﺎ ﺟﻮﺋﯿﻢ دﺳﺖ؟ از ﺗﺮك‪ ‬دﺳﺖ‬

‫اﻟﻤﻌﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﯿﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‪‬‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫از‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ِ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﻢ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﺟﻨﺎت‪‬‬

‫در‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﻈﺎره‬

‫ﻧﻌﻢ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ذات‪‬‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫آن‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﻧﯿﺰ‬

‫را‬

‫اﻫﻞ‬

‫از‬

‫ﻣﻠﻮﻟﯽ‬

‫ﮐﺎﻟﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻗﺪوم‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺻﺪ‬ ‫و‬

‫در‬

‫دو‬

‫را‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﻧﻮر‬

‫ﺷﻮد‬

‫و‬

‫ﻧﺎﺗﻤﺎم‬ ‫دوزﺧﯽ‬

‫ﺷﺪ ﻣﺤﺮّم‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﻖ آﻣﺪ ﺳﺨﯽ‬ ‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﺧُﻠﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫از‬

‫ﺳﻮداﮔﺮي‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺟ‪‬ﻨﺒﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﻈﺎره‪،‬‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﺨﺮﯾﺪن‬

‫ﭘ‪‬ﺮس ﭘ‪‬ﺮﺳﺎن‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ و آن ﺑﻪ ﭼﻨﺪ؟‬ ‫ﮐﺎﻟﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﻌﺪوم‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺧﺎﻣﺎن ﺑﻮ‪‬د ﻓﻬﻤﺶ ﺣﺮام‬

‫ﺷﻬﺪ‪‬‬

‫در‬ ‫ِ‬

‫دﯾﺪة ﻣﻌﺪوم ﺑﯿﻦ را‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫واﻓﯿﺎن‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﻮل‬

‫ﺗﻐﯿﯿﺮ‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫ﻣﺸﺘﺮي؟‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﮔﺮدﯾﺪن‬ ‫و‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ آن ﮐﺲ ﻣﺸﺘﺮي و ﮐﺎﻟﻪ ﺟﻮ‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫داد‬

‫ﺑﺎد‬

‫و‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي؟‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﮔﻨﮕﻠﯽ‬

‫ﺳﺮﺳﺮي؟‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺨﺺ زﺷﺖ‪ ،‬او ﭼﻪ ﺳﺎﯾﻪ اي؟‬

‫زر‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ آﻧﺠﺎ ﻋﺸﻖ و دو ﭼﺸﻢ ِ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺑﯽ ﻣﺎﯾﻪ در ﺑﺎزار رﻓﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ رﻓﺖ و‪ ،‬ﺑﺎز ﮔﺸﺖ او ﺧﺎم و ﺗﻔﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻫﯽ ﭼﻪ ﭘ‪‬ﺨﺘﯽ ﺑﻬﺮ ﺧﻮردن؟ ﻫﯿﭻ ﺑﺎ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﺠﺎرت‬ ‫در‬

‫ﻣﺎﯾﻪ‬ ‫ﻫﯽ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫او؟‬

‫ﺟﺰ ﭘﯽ ﮔﻨﮕﻞ‬

‫در‬

‫ﻣﻠﮑﺶ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﺣﺒﻪ‬

‫ﭘﯿﻤﻮد‬

‫ﭘﯿﻤﻮد‬

‫دﻧﯿﺎ‬ ‫ﺑﺮادر؟‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﭼﻪ ﺟﻮﯾﺪ ﺟﺒﻪ اي؟‬

‫آﺑﺴﺖ‪‬‬

‫ﻣﻌﺪن‬

‫ﻣﺸﺘﺮي ﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺳ‪‬ﺴﺖ و ﺑﺎرد اﺳﺖ‬

‫دﻋﻮت دﯾﻦ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ دﻋﻮت وارد اﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﭘﺮّان‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺧﺪﻣﺘﯽ‬

‫ﺣﻤﺎم‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫روح‬

‫ﺑﺮاي‬

‫در‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫دﻋﻮت‬

‫ره‪‬‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺑﺎ ﻗﺒﻮل و رد‪ ِ ‬ﺧﻠﻘﺎﻧﺖ ﭼﻪ ﮐﺎر‬

‫‪ .28‬ﺳﺤﻮري زدن ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺮ در ﺳﺮاي ﺧﺎﻟﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ و اﻋﺘﺮاض ﻣﻌﺘﺮض و ﺟﻮاب دادن او را‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫اوﻻ‪،‬‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﺳﺤﻮري‬

‫ﺳﺤﻮري‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫را‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫را‬

‫رواق‬

‫ﻗﺎﺋﻠﯽ‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺪ‬

‫ﺳﺤﻮر‬

‫ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﻧﺒﻮد ﮔﻪ‪ ‬اﯾﻦ ﺷﺮّ و ﺷﻮر‬

‫ُﮐﻦ اي ﺑﻮ اﻟﻬﻮس‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ درون‪ ،‬ﺧﻮد ﻫﺴﺖ ﮐﺲ؟‬

‫ﮐﺲ در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ دﯾﻮ و ﭘﺮي‬

‫ﻣﯿﺒﺮي؟‬

‫دﯾﮕﺮ آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﻓﻬﻢ‬

‫زن‬

‫ﺑﺮ‬

‫دري‬

‫درﮔﻬﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻣﻬﺘﺮي‬

‫روزﮔﺎر‬ ‫‪861‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﯿﺰﻧﯽ دف‪ ،‬ﮔﻮش ﮐﻮ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪،‬‬

‫ﭼﺎﮐﺮ‬

‫از‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ اﯾﻦ دم ﺑﺮ ِ ﺗﻮ ﻧﯿﻤﺸﺐ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺷﮑﺴﺘﯽ‬

‫ﭘﯿﺮوز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﺰد ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺷﺒﻬﺎ‬

‫ﻫﻮش‬ ‫و‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺷﺪ ﺻﺒﺢ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ِ ﻃﺮب‬

‫ﭼﺸﻤﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫روز‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺧﻮن اﺳﺖ آبِ رود ﻧﯿﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﻦ آب اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﺧﻮن‪ ،‬اي ﻧﺒﯿﻞ‬

‫در ﺣﻖ ﺗﻮ آﻫﻦ اﺳﺖ آن و رﺧﺎم‬

‫رام‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ُﮐﻪ ﺑﺲ ﮔﺮان اﺳﺖ و ﺟﻤﺎد‬

‫داود‬

‫ﻣﻄﺮب‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮم‬

‫او‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫داود‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ آن ﺳﻨﮓ رﯾﺰه ﺳﺎﮐﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ اﺣﻤﺪ ﺑﺲ ﻓﺼﯿﺢ و ﻗﺎﻧﺖ اﺳﺖ‬ ‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺳﺘﻮ‪‬ن‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫و‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫دل‬

‫داﻧﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫رام‬

‫و‬

‫وآﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﯽ "ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﻗﺼﺮ و ﺳﺮا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺲ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽ زﻧﯽ اﯾﻦ ﻃﺒﻞ را؟"‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫زرﻫﺎ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اﺳﺎس‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎل و ﺗﻦ‪ ،‬در راه‪ ‬ﺣﺞ ِ دور دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﺑﺎزﻧﺪ ﭼﻮن ﻋﺸﺎق ِ ﻣﺴﺖ؟‬

‫ﺗﻬﯿﺴﺖ"؟‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﯽ ﮔﻮﯾﺪ آﻧﮑﺶ آﮔﻬﯿﺴﺖ؟‬ ‫اﻟﻬﺴﺘﺶ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺎن‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺲ‬

‫"ﮐﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺳﺮاي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺳﺮاي‬ ‫ز‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دوﺳﺖ‬ ‫و‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫را‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫اﻧﺒﻬﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ در ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ز‬

‫از‬

‫رﺗﺎج‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻟﺒﯿﮑﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟﺒﯿﮑﯽ‬

‫دﻫﯽ؟‬

‫از‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‬

‫آورد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫او‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﻮ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻧﺪا‬

‫ﻓﺎﺧﺮ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫و‬ ‫ﻣﻨﺰه‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﻮﻓﯿﻘﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ِﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫زﻣﺎن‬

‫در‬

‫اﷲ‬

‫ﺑﯿﺖ‬ ‫ﻣﺮدم‬ ‫ﻧﺪاﺋﯽ‬

‫ﻧﺪا‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﻧﺪاﺋﯽ‬

‫از‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻮ داﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺼﺮ و ﺳﺮا‬ ‫ﻣﺲ‪ ‬ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻃﺮﯾﻖ زﯾﺮ و ﺑﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﺮبِ‬

‫ﺳﺤﻮر‬

‫در‬

‫و‬

‫ﮐﺎرزار‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺧﻠﻖ‬

‫در‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫اﯾﻮب‬

‫ﺑﻼ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺰم‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﺣﺘﯿﺎج‬ ‫ﺗﻬﯽ؟‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‬

‫د‪‬ر‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﺧﺎﮐﺶ‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎﯾﺶ‬

‫اﻓﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ز‬ ‫ﺑﺎزﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺤﻮر‬ ‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫وار‬

‫و آن دﮔﺮ در ﺻﺎﺑﺮي ﯾﻌﻘﻮب وار‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﭘﻮن ﻧﻮح در اﻧﺪوه و ﮐﺮب‬

‫وآن دﮔﺮ ﭼﻮن اﺣﻤﺪ اﻧﺪر ﺻﻒ‪ ِ ‬ﺣﺮب‬

‫ﺑﺮ ﺣﺬر‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ ز دﻧﯿﺎ ﭼﻮن اﺑﻮذر‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬ ‫ﻏﻔﻮر‬

‫وآن‬

‫دﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ از وي زر ﺑ‪‬ﺮي‬

‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻬﺪي‬ ‫اﻣﯿﺪش‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬ ‫ﺳﺤﻮر‬

‫ﺑﻪ ز ﺣﻖ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اي دل‪ ،‬ﻣﺸﺘﺮي؟‬ ‫‪862‬‬

‫ﻣﯿﺨﺮد‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻟﺖ‬

‫ﻣﯿﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺦ‬

‫ﻣﯿﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﻄﺮة‬

‫ﻣﯿﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫آه‪‬‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫آور‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫آﻫﯽ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‪،‬‬

‫در‬

‫اﻧﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﭼﻨﺪي‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫ﺳﻮدا‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﺎﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺳﻮدي‬

‫اﺷﮏ‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎزار‬

‫از‬

‫ﻧﺠﺲ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻓﻨﺎ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮑﯽ‬

‫ﺑﺮون‬

‫از‬

‫وﻫﻢ‬

‫ِ‬

‫اﺷﮏ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﮐﻮﺛﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫آرد‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫رﺷﮏ‬

‫دود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮑﻨﯽ‬

‫زﯾﺎن‬

‫ﺑﺪان‬

‫"اواه"‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺴﯿﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫راﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﻠﯿﻠﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻈﯿﺮ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﻔﺮوش‬

‫و‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺴﮑﻪ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻫﺮ آه را ﺻﺪ ﺟﺎه و ﺳﻮد‬

‫ور ﺗﻮ را ﺷﮑﯽ و رﯾﺒﯽ ره زﻧﺪ‬ ‫اﻓﺰود‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﺮم‬

‫آن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻘﺘﺒﺲ‬

‫ﺗﺎﺟﺮان‬

‫ﺑﺨﺘﺸﺎن‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫ِ‬ ‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺳﻨﺪ‬ ‫رﺧﺘﺸﺎن‬

‫ﮐﺸﯿﺪن‬

‫‪ .29‬ﻗﺼﮥ ﺑﻼل ﺣﺒﺸﯽ و ﺷﻮق او و رﻧﺠﺎﻧﯿﺪن ﺧﻮاﺟﻪ او را‪ ،‬و ﻣﻌﻠﻮم ﮐﺮدن ﺻﺪﯾﻖ ﺣﺎل او را‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﺧﺎر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎد‪‬‬

‫آن‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺧﺎر‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺻﺪﯾﻖ آن ﻃﺮف ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫آن‬

‫ﭼﺸﻢ او ﭘ‪‬ﺮ آب ﺷﺪ‪ ،‬دل ﭘ‪‬ﺮ ﻋﻨﺎ‬

‫ز‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﺧﻠﻮت ﺑﺪﯾﺪش‪ ،‬ﭘﻨﺪ داد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫اﻟﺴﺮّ‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫از‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺑﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫او‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫او‬

‫ﺑﻼل‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫اش‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫اﺣﺪ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﻬﻮدان‬

‫ﮔﻮش او‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻣﯿﺪار‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫آن ﻃﺮف از ﺑﻬﺮ ﮐﺎري ﻣﯽ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎز اﺣﺪ ﺑﺸﻨﯿﺪ و ﺿﺮب زﺧﻢ ِ ﺧﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺮار‬

‫ﺑﺎز ﭘﻨﺪش داد و‪ ،‬ﺑﺎز او ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫اﺳﭙ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫در‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻓﺮوزﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‪،‬‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﮕﻪ‬

‫دار‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫دﻟﺶ‬

‫اي‬

‫ﺷﻮر‬

‫و‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺑﮥ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺗﻮﺑﻪ را‬

‫اي ﺗﻦ ﻣﻦ‪ ،‬وي رگ‪ ‬ﻣﻦ ﭘ‪‬ﺮ ز ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫ﻋﺪوي‬

‫ﺑﺨَﻮرد‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ُﮔﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ در او؟‬

‫ﺗﻮﺑﻪ را زﯾﻦ ﭘﺲ ز دل ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻢ‬

‫از‬

‫ﻋﺸﻖ ﻗﻬﺎر اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻣﻘﻬﻮر ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻤﺮ روﺷﻦ ﺷﺪم از ﻧﻮر ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﻢ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺘﺎد؟‬

‫ﻣﯿﺪوم‬

‫ﻣﯿﺸﻮم‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﮐﺎﻫﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻼﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ور‬

‫اي‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﺑﻼﻟﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﮐﺎه‪‬‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺣﯿﺎت‪‬‬

‫ﻣﻘﺘﺪي‬

‫ﻣﺎه را ﺑﺎ زﻓﺘﯽ و زاري ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬ ‫ﻗﺮاري‬

‫ﺧﻠﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫رﯾﺶ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﺧﻨﺪ‪‬‬

‫ﭘﻮﯾﺪ‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‪‬‬ ‫آﻧﮕﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫ﻓﮑﺮ‬

‫وار‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﻗﺮار؟‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰي‪،‬‬

‫اﻧﺒﺎﻧﻢ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﯾﮏ دﻣﯽ ﺑﺎﻻ و ﯾﮏ دم ﭘﺴﺖ‪ ‬ﻋﺸﻖ‬ ‫‪863‬‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﮐﺎر؟‬

‫او‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‪،‬‬

‫ﮔﺮداﻧﺪم‬ ‫در‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﯿﻞ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻀﺎي‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫آرام‬

‫زﯾﺮ‬

‫دارم‪،‬‬ ‫دل‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫زﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻣﺪار‬

‫روز و ﺷﺐ ﮔﺮدان و ﻧﺎﻻن ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫ﮔﺮدﺷﺶ ﺑﺮ ﺟﻮي ﺟﻮﯾﺎن ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﮐﺲ ﮐﻪ‪ :‬آن ﺟﻮ راﮐﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﺟﻮ را در ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮔﺮدش‬

‫دوﻻبِ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺮاري ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮدون را از او‬

‫اي‬

‫دل‪،‬‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﮔﺮ زﻧﯽ در ﺷﺎخ دﺳﺘﯽ‪ ،‬ﮐﯽ ﻫﻠﺪ؟‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﭘﯿﻮﻧﺪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫در‬

‫ﻋﻨﺎﺻﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﮔﺮدﺷﻬﺎي آن ﺧﺎﺷﺎك و ﮐﻒ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﮔﺮدوﻧﯽ‬ ‫وار‪،‬‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫آراﻣﯽ‬

‫ﺳﺎزي‬

‫ﮔﺮدش‬ ‫ﻏﻠﯿﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺴﻠﺪ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﺟﻮﺷﺶ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬ ‫ﺷﺮف‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺮوش‬

‫ﭘﯿﺶ ِ اﻣﺮش ﻣﻮج ِ درﯾﺎ ﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫ﻣﺎه‪،‬‬

‫دو‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺧﺮاس‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﻣﯿﺪارﻧﺪ‬

‫ﭘﺎس‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﺪوﻧﺪ‬

‫ﻣﺮﮐﺐِ‬

‫ﺳﻌﺪي‬

‫ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬

‫دورﻧﺪ‪،‬‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫و‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﭼﺮخ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﻧﺤﺲ‬

‫ﻫﯽ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺣﻮاﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﺮان ِ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش و ﻫﻮش ﻣﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮐﺠﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺎه در ﺳﻌﺪ و وﺻﺎل و دل ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﮔﺎه در ﻧﺤﺲ و ﻓﺮاق و ﺑﯽ ﻫ‪‬ﺸﯽ‬

‫ﻣﺎه‪ ‬ﮔﺮدون ﭼﻮن در اﯾﻦ ﮔﺮدﯾﺪن اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺑﻬﺎر و ﺻﯿﻒ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻬﺪ و ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮐﻠﯿﺎت ﭘﯿﺶ او‬

‫و‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺎه‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﺑﺮف‬

‫و‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫ﮔﻮﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﺮه و ﺳﺠﺪه ﮐﻦ ِ ﭼﻮﮔﺎن ِ اوﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺰوي‪ ،‬دﻻ‪ ،‬زﯾﻦ ﺻﺪ ﻫﺰار‬

‫ﭘﯿﺶ ﺣﮑﻤﺶ ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺑﯽ ﻗﺮار؟‬

‫در‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﮔﻪ در آﺧﻮر ﺣﺒﺲ و‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ در ﻣﺴﯿﺮ‬

‫ﺑﺒﻨﺪد‪،‬‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎﯾﺪ‪ ،‬ﭼﺎﺑﮏ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺘﻮري‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺨﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮐﺰ ذﻧﺐ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﻦ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﻫﻮش دار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫اﺑﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫را‬ ‫ﻓﻼن‬

‫وادي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﺶ‬

‫ﺑﺒﺎر‪،‬‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﺗﻮ‬

‫رو‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ روﺋﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻮش‬

‫دار‬

‫ﮐﮋ ﻣﻨﻪ‪ ،‬اي ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﺎم ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺗﺎب‬

‫و‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫دﯾﮓ‬

‫وار‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎزﯾﺎﻧﮥ‬

‫آﺗﺸﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ ﻫﺎن‬

‫روﺋﯽ‬

‫اﻧﺪر آن ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ﻧﻬﯽ آﻣﺪ ﻣﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ِ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﮋ‬

‫ﮐﺴﻮﻓﺶ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻨﮑﺴﻒ‬

‫آن‬

‫ﮐﺴﻮﻓﺖ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺟﺮم ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﺗﻮ را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻘﺮﯾﺮ‬

‫در‬

‫ﺧﻮاه ﻧﯿﮏ و ﺧﻮاه ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﻓﺎش و ﺳﺘﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﯾﻦ ﮔﺬر ﮐﻦ اي ﭘﺪر‪ ،‬ﻧﻮروز ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﻣﺎ‬ ‫‪864‬‬

‫رو‬ ‫داد‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫اﺷﯿﺎ‬

‫ﺳﻤﯿﻌﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫از‬

‫ﺧﻼق‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﭘﺪﻓﻮز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫آﻣﺪ‬

‫آبِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫در‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺨﺮاﻣﺪ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺎر‬

‫دﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫داﻣﻦ‬ ‫ﺳﯿﻼب‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﻓﺮﺻﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺧﻤﺎري‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ و ﺑﺎده ﺧَﻮرد‬

‫ر‪‬ﺧﺖ‬

‫ز آن ﺷﺮابِ ﻟﻌﻞ و ﻟﻌﻞ ِ ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﺧُﺮّم‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﻣﺠﻠﺲ‬

‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﮏ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫دل‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻫﻼﻟﯽ‬ ‫ز‬

‫ﻓﺮوز‬

‫ﺑﺎ‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﺑﻼﻟﯽ‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﺧﺎر‪،‬‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﻏﺮﺑﺎل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺧﻮاب‬

‫را‬

‫اﻣﺸﺐ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻌﻞ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﺧﯿﺰ و دﻓﻊ ِ ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪم‬ ‫ﺷﺪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻦ‬ ‫را‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺎ‪،‬‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺴﻤﻢ‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬

‫اﺳﭙﻨﺪ ﺳﻮز‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫زﺧﻢ ِ ﺧﺎر او را‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﺎﯾﺪم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ُﮔﻞ و ُﮔﻠﺰار ﺷﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺗﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ زﺧﻢ ِ ﺧﺎر آن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺟﺎن ِ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب آن ودود‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻮي‬ ‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ‬ ‫ﺣﺒﺬا‬

‫ﺑﻼﻟﺶ‬

‫ﺣﺒﺬا‬

‫آن‬

‫‪ .30‬ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﺻﺪﯾﻖ ﺻﻮرت ﺣﺎل ﺑﻼل را ﻧﺰد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﺪﯾﻖ از ﺑﻼل ِ د‪‬م د‪‬ر‪‬ﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬از ﺗﻮﺑﮥ او دﺳﺖ ﺷﺴﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻼل‬

‫ﮐﺎن ﻓﻠﮏ ﭘﯿﻤﺎي ﻣﯿﻤﻮن ﺑﺎل ِ ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن از ﻋﺸﻖ اﻧﺪر دام ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ِ ﺳﻠﻄﺎن اﺳﺖ ز آن ﺟﻐﺪان ﺑﻪ رﻧﺞ‬

‫در ﺣﺪث ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪﺳﺖ آن زﻓﺖ ﮔﻨﺞ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻐﺪﻫﺎ‬

‫ِاﺳﺘﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﺎﻟﺶ‬

‫و‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟ‪‬ﺮم او اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﺎو ﺑﺎز اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺟ‪‬ﺮم ﯾﻮﺳﻒ ﭼﯿﺴﺖ ﭘﺲ؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺴﺘﺸﺎن ﺑﺮ ﺑﺎز از آن ﺧﺸﻢ ِ ﺟﻬﻮد‬

‫ﯾﺎد آري ﺗﻮ از آن؟‬

‫و‬

‫ﮔﻠﺴ‪‬ﺘﺎن‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫را‬

‫ﺟ‪‬ﻐﺪ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﯽ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زار‬

‫دﯾﺎر؟‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫و‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺮاﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫وﻫﻢ و ﺳﻮداﺋﯽ در اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﺗﻨﯽ‬

‫ﻧﺎم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮت ﭼﻨﺪان زﻧﯿﻢ‪ ،‬اي ﺑﺪ ﺻﻔﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫از ﺗﻨﺶ ﺻﺪ ﺟﺎي ﺧﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫او‬

‫اﺣﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎن‬

‫در‬ ‫ﻣﺴﮑﻦ‬ ‫ﺷﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﯾﺎدت‬

‫ﺟﻐﺪان‬ ‫را‬

‫ﻣﺎ‬ ‫آوردي‬

‫ِ‬

‫ﻓﻀﻮﻟﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﭘﻨﺪﻫﺎ‬

‫دادم‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫رﺷﮏ‪‬‬ ‫ِ‬

‫ﺟﻐﺪان‬

‫ﻣﯿﺨﺶ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫دار‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﻣﮑﺎن‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﯾﺎ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫زاد‬ ‫از‬

‫و‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﻮﯾﺒﺎر‬ ‫ﺳﺎﻋﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ‬ ‫داﻧﯽ‬ ‫را‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺎﻓﮑﻨﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‬

‫ﺣﻘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻓﺮدوس‪،‬‬

‫"وﯾﺮان"‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫و‬

‫ﺗﺮّﻫﺎت‬

‫ﺧﺎرش‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﺷﯿﺪ‬

‫ﺷﺎخ‬ ‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺟﻬﻮدان‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬ ‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻣﺤﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اي ﺟﺎن ﺑﺲ ﺳﻄﺒﺮ‬ ‫‪865‬‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﮐ‪‬ﺮم‬

‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ز‬

‫و‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫اوﺻﺎف‪‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ آن ﻣﺲ ِ زر اﻧﺪود آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﻧﻮر‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫رود‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﺪاي‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫دﺧﺎن‬

‫وا رود آن ﺣ‪‬ﺴﻦ‬ ‫راﺟﻊ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ وﺻﻒ‪ ‬ﺧﻠﻖ و‪ ،‬آن وﺻﻒ‪ ‬ﺧﺪا‬

‫ﻏﻢ‬

‫ِ‬

‫دﺧﺎن‬

‫ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻓﺰا‬

‫ﺑﻔﺴﺮد‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﻮي اﺻﻞ ِ ﺧَﻮد‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻣﺎه‬

‫وا‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫او‬

‫اﻧﺪرون‬ ‫ِ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫دود‬

‫ﻣﺠﺎزي‬ ‫و‬

‫ﻋﮑﺴﺶ‬

‫ﺟﻤﺎﻟﺶ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬ ‫آن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫رود‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ر‪‬ﺳﻮا‬ ‫ز‬

‫ﻫﻮا‬ ‫و‬

‫دﯾﻮار‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻓﺮﺧﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪ آب و ﮔ‪‬ﻞ ﺑﯽ آن ﻧﮕﺎر‬

‫ﮔﺮدد آن دﯾﻮار ﺑﯽ ﻣﻪ‬

‫ﻗﻠﺐ را‪ ،‬ﮐﺎن زر ز روي او ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ آن زر‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎن ِ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺖ‬

‫و‪‬ش‬

‫رو‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺶ‬

‫زر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺲ‬ ‫ِ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫زو‪،‬‬

‫ﺗﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫دﯾﻮ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫وار‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﮐﺎن را در زري ﻧﺒﻮد ﺷﺮﯾﮏ‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ اي ﮐﺎن ِ زر ﻻ ﺷﮏ‪ ‬ﻓﯿﮏ‬

‫ﮐﺎن‬

‫وا رود زر ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺎن از ﻻﻣﮑﺎن‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ﻣﺎﻫﯽ‪ ،‬رﻓﺘﻪ ز آن ﮔﺮداب‪ ،‬آب‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﻇﻼل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬ ‫و‬

‫ِ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ز‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺑ‪‬ﺎﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫‪ .31‬وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺻﺪﯾﻖ را ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻼل را ﻣﺸﺘﺮي ﻣﯽ ﺷﻮي ﻫﺮ آﯾﻨﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن از ﺳﺘﯿﺰ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺰود ﺑﻬﺎي او را‪ ،‬ﻣﺮا در اﯾﻦ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺷﺮﯾﮏ ﺧﻮد ﮐﻦ وﮐﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﺎش و‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺑﻬﺎ از ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎن‬

‫ُﮔﻞ ﺑﺮ ﺷ‪‬ﮑﻔﺖ‬

‫رﻏﺒﺖ اﻓﺰون ﮔﺸﺖ او را ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﻣﺮ او را ﻣﺸﺘﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺨﺮم‬

‫ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ زﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫او‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﮐﺎو "اﺳﯿﺮ اﷲ ﻓﯽ اﻻرض" آﻣﺪﺳﺖ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫زﯾﺎن‬

‫و‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﺣﯿﻒ‪‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ِﻋ‪‬ﺪو‪‬‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي ﺷﻮ‪ ،‬ﻗﺒﺾ‬

‫ُﮐﻦ از ﻣﻦ ﺛﻤ‪‬ﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬رﻓﺖ آن زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﻮد‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺗﻮان‬

‫آﺳﺎن‬

‫ﺧﺮﯾﺪن‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎش‬

‫و‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬ﮐﺰ ﮐﻒ‪ ‬ﻃﻔﻼن‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ُﮔﻬﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ و اﯾﻤﺎن را از اﯾﻦ ﻗﻮم ﺟﻬﻮل‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫زﯾﻨﺖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدار‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﻬﺘﺎب‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﺮد‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻣﯿﺸﻮم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﺑﺎﻧﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وﮐﯿﻠﻢ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﻣﻮﯾﺶ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِﻏﻮل‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ﺧﺮَد ز اﯾﺸﺎن دو ﺻﺪ ﮔﻠﺰار را‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‬

‫ﮐﺰ ﺧﺴﺎن ﺻﺪ ﮐﯿﺴﻪ ﺑﺮﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳ‪‬ﺤﺮ‬ ‫‪866‬‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺷﺎن‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎﺟﺮي‬

‫دﯾﻮ و ﻏﻮل ﺳﺎﺣﺮ‪ ،‬از ﺳﺤﺮ و ﻧﺒﺮد‬ ‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫زﺷﺖ‬ ‫دﯾﺪه‬

‫را‬

‫ﻫﺎﺷﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺤﺮي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫در‬

‫ِ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻧﻈﺮﺷﺎن‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺗﺎ ﻃﻼق اﻓﺘﺪ ﻣﯿﺎن ِ ﺟﻔﺖ و ﺷﻮ‬

‫دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻔﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻦ ﮔﻬﺮ از ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺨﺮ زﯾﻦ ﻃﻔﻞ ِ ﻧﺎدان‪ ،‬ﮐﺎو ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺰد ﺧﺮ‪ ،‬ﺧﺮ ﻣ‪‬ﻬﺮه و ﮔﻮﻫﺮ ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ِاﺷﮏ را‪ ،‬د‪‬ر د‪‬ر و درﯾﺎ ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﮑﺮ‬ ‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺧﺮان‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﺣﯿﻮان‬

‫و‬

‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎي‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﻨﻬﺎده‬

‫آن‬

‫او‬

‫د‪‬ر و ﭘﯿﺮاﯾﻪ ﺟﻮ؟‬

‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﺣﯿﻮان‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻮد در ﺑﻨﺪ‪ ‬ﻟﻌﻞ و د‪‬ر ﭘ‪‬ﺮﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﺷﻮار؟‬

‫ﮔﻮش و ﻫﻮش ِ ﺧﺮ ﺑﻮد در ﺳﺒﺰه زار‬

‫"واﻟﺘﯿﻦ"‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮاﻣﯽ ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اي دوﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎن‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫اﺣﺴﻦ‬

‫ﻋﺮﺷﺶ‬

‫ﻓﺰون‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻤﺘﻨﻊ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺴﻮزم‪،‬‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ اﯾﻨﺠﺎ و‪ ،‬ﺧﺮ اﯾﻦ ﺳﻮ ﻣﺮان‬

‫رﻓﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ در زد‪ ،‬ﭼﻮ در را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫رﻓﺖ ﺑﯽ ﺧﻮد در ﺳﺮاي آن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﯿﺨﻮد و ﺳﺮ ﻣﺴﺖ و ﭘ‪‬ﺮ آﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫"اﺣﺴﻦ‬

‫اﻟﺘﻘﻮﯾﻢ"‬

‫"اﺣﺴﻦ‬

‫اﻟﺘﻘﻮﯾﻢ"‬

‫ﮔﺮ‬

‫در‬ ‫از‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺻﺪﯾﻖ‬

‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﮐﻼم‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺧﺮان‬

‫آن‬ ‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﺻﺪﻗﯿﺴﺖ اﻧﺪر دﯾﻦ ﺧَﻮد‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ؟‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻫﻤﻪ‪،‬‬

‫اﷲ‬

‫اﻟﺘﻘﻮﯾﻢ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﻘﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻋﺪوي روﺷﻨﯽ؟‬

‫در‬

‫را‬

‫دﯾﻦ‬ ‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺟﻬﻮدي‬ ‫ﮐﮋ‬

‫آﺋﯿﻨﮥ‬

‫ﻣﺎده‬ ‫ﺳﺎز‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺻﺎدق‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻟﺖ‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﮔﻤﺎن داري ﺗﻮ ﺑﺮ ﺷﻪ زاده اي‬

‫ﺧَﻮد‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﻣﺮدود‪‬‬

‫اي‬

‫ِ‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ آن دم از ﻟﺐِ ﺻﺪﯾﻖ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ُﮔﻢ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﭘﺎي و دﺳﺖ‬

‫ﻓﺮات‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﯿﺠﻬﺎت‬

‫ﯾﻨﺎﺑﯿﻊ‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫اﻟﺤﮑﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻮ از ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ آﺑﯽ ﺷﺪ روان‬

‫روان‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﻪ ز ﭘﻬﻠﻮ ﻣﺎﯾﻪ‬

‫دارد‪،‬‬

‫ﻧﻪ از ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﯿﻨﺎ‬

‫را‬

‫اﺳﭙﺮ ﺧﻮد ﮐﺮده ﺣﻖ آن ﺳﻨﮓ را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‪ ،‬ﮐﺰ ﭼﺸﻤﮥ ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻮ ﻧﻮر‬

‫او روان ﮐﺮدﺳﺖ ﺑﯽ ﺑ‪‬ﺨﻞ و ﻓﺘﻮر‬

‫ﻧﻪ ز ﭘﯿﻪ آن ﻣﺎﯾﻪ دارد‪ ،‬ﻧﻪ ز ﭘﻮﺳﺖ‬

‫اﯾﺠﺎد‪‬‬

‫دوﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﺎذﺑﺶ‬

‫ﺧﻼي‬

‫در‬

‫ﮔﻮش‪،‬‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﮔﺸﺎده‬

‫روي‬

‫ﺟﺎذﺑﺶ‬

‫آبِ‬

‫از‬

‫ﭘﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﺪرك‪‬‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ِ‬

‫ﺻﺪق‬

‫در‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﮐﻼم‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺎد اﺳﺖ اﻧﺪر آن ﺧُﺮد اﺳﺘﺨﻮان؟‬

‫ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮد ﺣﺮف و ﺻﻮت‪ ‬ﻗﺼﻪ ﺧﻮان‬

‫اﺳﺘﺨﻮان و ﺑﺎد‪ ،‬رو ﭘﻮﺷﺴﺖ و ﺑ‪‬ﺲ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﻏﯿﺮ ﯾﺰدان ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺲ‬

‫اﺣﺘﺠﺎب‬

‫زاﻧﮑﻪ "اﻻذﻧﺎن ﻣﻦ اﻟﺮأس"‪ ،‬اي ﻣﺜﺎب‬ ‫ﺧﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻤﻊ‬

‫او‪،‬‬

‫ﻗﺎﺋﻞ‬

‫او‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮ رﺣﻤﺖ ﻫﻤﯽ آﯾﺪ ﺑﺮ او‬

‫زر‬

‫ﺑﺪه‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺆﻧﺖ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﻣﻨﺶ‬

‫واﺧﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﺴﻮزد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺠﻮد‬ ‫‪867‬‬

‫ﺑﺴﺘﺎﻧﺶ‪،‬‬ ‫ﺣﻞ‬ ‫دارم‬

‫اﮐﺮام‬

‫اي‬ ‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﻧﮑﻮ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻣﺸﮑﻠﺖ‬ ‫ﺟﻬﻮد‬

‫ﺳﯿﺎﻫﺴﺘﺶ‪،‬‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫در ﻋﻮض د‪‬ه ﺗﻦ ﺳﯿﺎه و دل ﻣ‪‬ﻨﯿﺮ‬

‫ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺎورد‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫ﻏﻼم‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﻮد‬

‫آن دل ﭼﻮن ﺳﻨﮕﺶ از ﺟﺎ رﻓﺖ زود‬

‫ﺣﺎﻟﺖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫راﺿﯽ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺎز‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫دل‬

‫و‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫ﺳﻨﮕﺸﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫آن‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻣﻮﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﯾﮏ ﻧﺼﺎب ﻧﻘﺮه ﻫﻢ ﺑﺮ وي ﻓﺰود‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ راﺿﯽ ﮔﺸﺖ ﺣﺮص آن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﯿﻐﺮض‬

‫ﻋﻮض‬

‫ﺑﯿﻊ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻨﻌﻘﺪ‬

‫داد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺴﺘﺪ‬

‫و‬ ‫ﺳﻮدي‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﮐﺮده‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﻊ‬

‫داد‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‪،‬‬

‫ام‬

‫دادم‬

‫اﺳﻮد‪،‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫اﯾﺠﺎب‬

‫در‬

‫ﺑﺴﺘﺪ‬

‫اﺑﯿﻀﯽ‬ ‫و‬

‫آورده‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ام‬ ‫دوان‬

‫‪ .32‬ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺟﻬﻮد و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺻﺪﯾﻖ ﻣﻐﺒﻮن اﺳﺖ و ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﺑﻬﺎي ﺑﻼل را‬ ‫دل‬

‫از ﺳﺮ اﻓﺴﻮس و ﻃﻨﺰ و ﻏﺶ‪ ‬و ﻏﻞ‬

‫ﻗﻬﻘﻬﻪ‬

‫آن‬

‫زد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪﯾﻘﺶ ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻦ ﺧﻨﺪه ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫در‬

‫ﻓﺰود‬

‫ِﺟﺪ‪‬ت ﻧﺒﻮدي و ﻏﺮام‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺟﻬﻮد‪‬‬

‫اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﯿﺮزد‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻮاﺑﺶ‬

‫داد‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‪:‬‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻢ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺧﺮﯾﺪاري‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋ‪‬ﺸﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫او‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺳﻮد‬

‫اﯾﻨﺶ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻏﻼم‬ ‫ﺑﻔﺮوﺧﺘﻢ‬

‫داﻧﮓ‬

‫ﺗﻮ ﮔﺮان ﮐﺮدي ﺑﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻏﺒﯽ‬

‫ﮔﻮﻫﺮي دادي ﺑﻪ ﺟﻮزي ﭼﻮن ﺻﺒﯽ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ارزد دو ﮐﻮن‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﺎﻇﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﻮن‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﮐﺪه‬

‫زر‪‬‬

‫ﺳﺮخ‬

‫دﯾﺪة‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‪،‬‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫اي‬ ‫ﺗﺎب‬

‫رﻧﮓ‪‬‬

‫از‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫درﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫رﺷﮏ‪‬‬ ‫زﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫اﺣﻤﻖ‬ ‫روح‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﮔﺮ ﻣﮑﯿﺴﯽ ﮐﺮده اي در ﺑﯿﻊ ﺑﯿﺶ‬

‫دادﻣﯽ ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻠﮏ و ﻣﺎل ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ور ﻣﮑﯿﺲ اﻓﺰوده اي‪ ،‬ﻣﻦ ز اﻫﺘﻤﺎم‬

‫وام‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫دادي‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﻘﮥ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺣﻘﮥ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫را‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫ﺑﺨﺖ‬ ‫او‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﻧﻤﻮدت‬ ‫ﺳﯿﺎه‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬ ‫دادي‬

‫واﺣﺴﺮﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ارزان‬ ‫ﺑﻪ‬

‫داﻣﻨﯽ‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫زر‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﺪﯾﺪي‪،‬‬

‫ﺑﺪاد‬

‫زود‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫از‬

‫ﺣﻘﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﺸﮑﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻏﺒﻨﺖ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ زﻧﮕﯽ در ﺳﯿﻪ روﺋﯽ ﺗﻮ ﺷﺎد‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺑﺨﺖ و دوﻟﺖ ﭼﻮن ﻓﺮوﺷﺪ ﺧﻮد ﮐﺴﯽ‬

‫ﻏﻼﻣﺎﻧﻪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺑﺨﺘﺖ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺧﻮي زﺷﺘﺖ ﮐﺮد ﺑﺎ او ﻣ‪‬ﮑﺮ و ﻓﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫را‬

‫ژاژﺧﺎ‬

‫ِ‬

‫اﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﺗﻮ را و آن ﻣﺮا‪ ،‬ﺑ‪‬ﺮدﯾﻢ ﺳﻮد‬

‫ﻫﯿﻦ "ﻟﮑﻢ دﯾﻦٌ و‪ ‬ﻟ‪‬ﯽ د‪‬ﯾﻦِ"‪ ،‬اي ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟ‪‬ﻠﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻮر ِ ﮐﺎﻓﺮان ﭘ‪‬ﺮ دود و ﻧﺎر‬

‫اﻃﻠﺲ‪،‬‬

‫اﺳﺐ‬

‫او‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫وز ﺑﺮون ﺑ‪‬ﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺻﺪ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬ ‫‪868‬‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫و ز دروﻧﺶ ﺧﻮن ِ ﻣﻈﻠﻮم و وﺑﺎل‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻨﺎﻓﻖ‪ ،‬از ﺑ‪‬ﺮون ﺻﻮم و ﺻﻼت‬

‫و‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﺑﺮ ِ ﺑﯽ ﻧﻢ ِ ﭘ‪‬ﺮ ﻗﺮّ و ﻗﺮ‬

‫ﻧﯽ در او ﻧﻔﻊ ِ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﻧﯽ ﻗﻮت ﺑﺮ‬

‫دروغ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﻌﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎن‪،‬‬

‫وﻋﺪة‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫و‬ ‫او‬

‫راه‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻣﯿﺸﺘﺎﻓﺖ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن او ﮐﺮده ﺑ‪‬ﺪ دﯾﻨﺶ ﻗﺒﻮل‬

‫ﺧﺴﺘﻪ روي ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺎﺑﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﻮا‬

‫اول‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺧﻼﻟﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫آﺧﺮش‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻼل‬

‫در‬ ‫آن‬

‫درون‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫آن ز زﺧﻢ ﺿﺮس ِ ﻣﺤﻨﺖ ﭼﻮن ﺧﻼل‬

‫دﻫﺎﻧﯽ‬

‫آورﯾﺪش‬

‫ز‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫زﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﻃﺒﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻼل اﯾﻦ را ﺷﻨﯿﺪ از ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺧﺮَ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﯾﺮي ﺑﯽ ﺧﻮد و ﺑﯿﻬﻮش ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ ز ﺷﺎدي اﺷﮏ راﻧﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮐﺲ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺑﺨﺸﺸﯽ ﮐﺎو را رﺳﯿﺪ؟‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد ﻣﺴ‪‬ﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ اﮐﺴﯿﺮ زد؟‬

‫ﻣﻔﻠﺴﯽ‬

‫زد‬

‫ﻣﺎﻫﺌﯽ‬

‫در‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫در‬

‫اش‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﻐﺸﯿﺎ‬

‫ﻓﺎدﺧﻠﻮﻫﺎ‬

‫ً‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫او‬

‫ﮔﻨﺞ‬ ‫ﮔﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺗﻮﻓﯿﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫زد‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫رﺷﺎد‬

‫آن ﺧﻄﺎﺑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ آن د‪‬م ﻧﺒﯽ‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺮ آﯾﺪ از ﺷﺒﯽ‬

‫روز ِ روﺷﻦ ﮔﺮدد آن ﺷﺐ‪ ،‬ﭼﻮن ﺻﺒﺎح‬

‫آن‬

‫اﺻﻄﻼح‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﻗﻞ‬

‫رﯾﺎﺣﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﻬﺎل‬

‫ﺧﻮد‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻤ‪‬ﻞ‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ آن آبِ زﻻل‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﺒﺎت‬ ‫ﺑﺎ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﺻﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﺪ ﻧﻬﺎن ﺑﯽ ﺣﺮف و ﻟﺐ‬

‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ از ﻗﺪر ﻣﻌﻤﻮل ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﻘﻮل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫ﻓﻀﻮل‬

‫و‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن دم و ﺣﺮف اﺳﺖ از اﻓﺴﻮﻧﮕﺮان‬

‫ﺟﺬبِ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎﺛﯿﺮش‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺻﻮل‬

‫دان‬

‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﭙﺮﺳﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮام؟‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫آﻣﺪ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﯿﺪ‪‬‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﮐﻮﻧﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻓﺮوﻋﺶ‪،‬‬ ‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آن‬

‫‪ .33‬ﻣﻌﺎﺗﺒﻪ ﮐﺮدن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﯾﻖ وﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺻﺪﯾﻖ رﺿﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺻﺪﯾﻖ‪،‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﺮﯾﺪي‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ؟‬

‫اﷲ ﻋﻨﻪ‬

‫دو ﺑﻨﺪﮔﺎن ِ ﮐﻮي ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯿﺪار‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯿﺖ‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫اﻧﺒﺎز‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮ‬

‫اﺣﻮال‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮐﺮدﻣﺶ‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻏﺎر‬

‫آزاد‬

‫ﻣﻦ‬

‫آزادي‬

‫ﻣﮑﺮﻣﺖ‬

‫در‬ ‫ﭘﺎﮐﯿﺰه‬ ‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﯿﺶ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫آزادي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﻨﺖ و ﺑﯿﺪادي اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫ﺟﻬﺎن را زﻧﺪه ﮐﺮده ز‬

‫اﺻﻄﻔﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﺎص‬ ‫‪869‬‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻋﺎم‬

‫را‪،‬‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺳﻼﻣﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻗﺮص‬

‫ِ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ز‬

‫ارﺗﻘﺎ‬

‫ﻣﺤﺎل‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﺣﺎل؟‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را دﯾﺪم‪ ،‬ﺑﺪﯾﺪم ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را دﯾﺪم‪ ،‬ﻣﺤﺎﻟﻢ ﺣﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را دﯾﺪم ﻣﻦ‪ ،‬اي روح اﻟﺒﻼد‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ِ اﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﻫﻤﺖ از ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ِ ﻣﻦ‬

‫ﺟﺰ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫زﻣﯿﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺎﺧﻮﻟﯿﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬ ‫در‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻢ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫در‬ ‫او‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺷﺒﺎب‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫و‬

‫ﻧﻮر‬ ‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬م‬

‫ِ‬

‫ﺳﯿﻢ‬ ‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﯿﻠﯽ‬ ‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﮐﯿﺶ‬

‫ﺧﻮش‬

‫اﺟﻼل‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬

‫را‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ از‬

‫ﭼﺸﻤﻢ ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻨﮕﺮد‬

‫ز‪‬ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺣﻮر ﺟ‪‬ﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺪﯾﺪم رﺷﮏ‪ ‬ﺣﻮر‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺴﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﺟﻨﺘﯽ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺪح و ﺛﻨﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻗﺪح و ﻫﺠﺎ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﭼﻮﭘﺎن‬

‫ﺳﻠﯿﻢ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫اﺷﭙﺸﺖ‬

‫ﺷﯿﺮت‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺪح‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﻗﺪح ِ او را‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﺪﺣﯽ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻓﺮﻣﺎ‬

‫اﯾﻬﺎ‬

‫اﻟﻌﺸﺎق‪،‬‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻗﺼﻮر‬ ‫ِ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫اﺑﺸﺮوا‬

‫ﯾﺎ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫زﯾﺮ‬

‫ﻗﻮم‪،‬‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﺎ‬

‫اي‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫وراي‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﺎء‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﮐﺎزة‬

‫ﻫﻼل‬

‫در‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﮐﻮري‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ُﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻧﺒﻮد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻫﺎ‬

‫و‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫اي‪،‬‬

‫ﻧﻮ‬

‫در‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﻓﺮﺣﻮا‬

‫ِ‬

‫وادوزم‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ رﺣﻤﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﮐﺎو ﭼﺎرة ﺑﯿﭽﺎره ﺟﻮﺳﺖ‬ ‫إذ‬

‫را‬

‫ﻧﺎدرة‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻗﻮم‪،‬‬

‫ﻗﺪ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫اوﺳﺖ‬

‫زال‬

‫اﻟﺤﺮج‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ارﺣﻨﺎ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﻼل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺎره‬

‫رو‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﺪﺑﺮ‪،‬‬

‫ره‪‬‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫او‪،‬‬

‫ﻣﯿﺪﻣﺪ در ﮔﻮش ِ ﻫﺮ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺸﯿﺮ‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫اي در اﯾﻦ ﺣﺒﺲ و در اﯾﻦ ﮔﻨﺪ و ﺷﭙﺶ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﺲ ﻧﺸﻨﻮد رﺳﺘﯽ ﺧﻤﺶ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﯽ ﺧﺎﻣ‪‬ﺶ ﮐﻨﻮن؟ اي ﯾﺎر ﻣﻦ‬

‫زن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﻃﺮﯾﺴﺖ‬

‫او ز ﮐﻮري ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﯾﻦ آﺳﯿﺐ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺠﺪ ﺣﻮر‪ ،‬دﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﮐﻮر ﺣﯿﺮان‪ ،‬ﮐﺰ ﭼﻪ دردم ﻣﯽ ﮐﺸﺪ؟‬

‫اﯾﻦ ﮐﺸﺎﮐﺶ ﭼﯿﺴﺖ ﺑﺮ دﺳﺖ و ﺗﻨﻢ؟‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫آﻧﮑﻪ در ﺧﻮاﺑﺶ ﻫﻤﯽ ﺟﻮﺋﯽ‪ ،‬وي اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﮕﺸﺎ‪ ،‬ﮐﺎن ﻣ‪‬ﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﭘﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﻓﺰود‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ز‬

‫ام‪،‬‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﯾﮏ د‪‬م ﺑﺪﯾﻦ ﮐﻮران دﻫﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬

‫ﻋﺰﯾﺰان‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬار‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻼﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺠﻤﻞ‬

‫ﻻغ‬

‫آن‬

‫روش‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﻣﻮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﯾﻦ ﭼﻨﺪﯾﻦ د‪‬ﻫﻞ را ﺑﺎﻧﮓ ﮐﻮ؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫رﺷﮏ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اي‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در‬

‫‪870‬‬

‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫ﯾﺎر‬ ‫از‬

‫را‬ ‫ﮐﻮي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮاﺑﯽ‬ ‫ﺧﻮﺑﺎن‬ ‫ﺑﺸﻮراﻧﺪ‬

‫ﮔﻬﯽ‬

‫ﮐﻮران‬

‫ﺑﺮﺟﻬﺪ‬

‫‪ .34‬ﻗﺼﮥ ﻫﻼل ﮐﻪ ﺑﻨﺪة ﻣﺨﻠﺺ ﺑﻮد ﺧﺪاي را‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺼﯿﺮت ﺑﯽ ﺗﻘﻠﯿﺪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه در ﺑﻨﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎن ﺟﻬﺖ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻋﺠﺰ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻟﻘﻤﺎن و ﯾﻮﺳﻒ از روي ﻇﺎﻫﺮ و ﻏﯿﺮ اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻨﺪه اي‬ ‫ﺳﺎﯾﺲ ﺑﻮد اﻣﯿﺮي را و آن اﻣﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ ﮐﻮر‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮﻧﯽ ﺑﻪ وﻫﻢ درﻧﺎرد‬

‫داﻧﺪ اﻋﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدري دارد‬

‫اﮔﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ داﻧﺶ ﺗﻌﻈﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﺎدر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻋﻤﯽ ﺧﻼص ﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮐﻪ إذا اراد اﷲ ﺑﻌﺒﺪ‬ ‫ﺧﯿﺮا ﻓﺘﺢ ﻋﯿﻨﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﻟﯿﺒﺼﺮه ﺑﻬﻤﺎ اﻟﻐﯿﺐ‬

‫اﯾﻦ راه ز زﻧﺪﮔﯽ دل ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ ﺻﻔﺖ ﺣﯿﻮان اﺳﺖ‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﺑﻌﺾ‬

‫ِ‬

‫اوﺻﺎف‪‬‬

‫ﺑﻼل‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫روش‬

‫ﺧﻮي ﺑ‪‬ﺪ را ﺑﯿﺶ ﮐﺮده ﺑﺪ ﮐﺸﺶ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﺗﻮ ﭘﺲ رو‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ دم ﭘﺲ ﺗﺮي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮔﻮﻫﺮي‬

‫آن ﭼﻨﺎن‪ ،‬ﮐﺎن ﺧﻮاﺟﻪ را ﻣﻬﻤﺎن رﺳﯿﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﺮت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ اي ﭘﺴﺮ؟‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮي و در ﻣﺪ‪‬زد و ﺑﺮ ﺷﻤﺮ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺎﻧﺰده‬

‫ﻓﺮج‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎدرت‬

‫از‬

‫ﺑﻼل‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫ﺳﻨﮕﯽ‬ ‫از‬

‫و‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺠﺪه‪ ،‬ﻫﻔﺪه‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﺷﺎﻧﺰده‬

‫اي‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬واﭘﺲ واﭘﺲ‪ ،‬اي ﺧﯿﺮه ﺳﺮت‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﺮو‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪ .35‬ﺣﮑﺎﯾﺖ در ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺿﻌﻒ‪‬‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻼل‬

‫از‬

‫ﺳﺎﻟﺶ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن ﯾﮑﯽ اﺳﺒﯽ ﻃﻠﺐ ﮐﺮد از اﻣﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو آن اﺳﺐِ اﺷﻬﺐ را ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن را ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او واﭘﺲ رواﺳﺖ و ﺑﺲ ﺣﺮون‬

‫ﺳﺨﺖ ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﯿﺮود او ﺳﻮي ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻣﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫د‪‬م‪ ‬اﯾﻦ اﺳﺘﻮر ِ ﻧﻔﺴﺖ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫زان ﺳﺒﺐ ﭘﺲ ﭘﺲ رود آن ﺧﻮد ﭘ‪‬ﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﻮت‪ ‬او را‪ ،‬ﮐﻪ د‪‬م آﻣﺪ ز ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺒﻨﺪي‬ ‫ﺷﺎﺧﯽ‬

‫ﺷﻬﻮﺗﺶ‬

‫ﺷﻬﻮت‬

‫را‬

‫از‬

‫رﻏﯿﻒ‬

‫ﺳﺮ ُﮐﻨﺪ آن ﺷﻬﻮت از ﻋﻘﻞ ِ ﺷﺮﯾﻒ‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮي‬

‫از‬

‫ﻧﯿﮑﺒﺨﺖ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮐﺮدي د‪‬م‪ ِ ‬او را آن ﻃﺮف‬

‫ﮔﺮ‬

‫رود‪،‬‬

‫واﭘﺲ‬

‫رو‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﺒﺬا‬

‫ﮐﻪ‬

‫اي‬

‫ﻣﺒﺪل‪،‬‬

‫ِ‬

‫اﺳﺒﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رام‬

‫ﮔﺮم رو‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺴﻢ ِ ﻣﻮﺳﺎي ﮐﻠﯿﻢ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻫﻔﺼﺪ‬

‫راه‪‬‬

‫ﻫﻤﺖ‪ ‬ﺳﯿﺮ ِ ﺗﻨﺶ‬ ‫ﺷﻬﺴﻮاران‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫در‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻘﺐ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ز‬ ‫رود‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺤﺮﯾﻨﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺮوﻧﯽ را‬ ‫ﭘﻬﻨﺎي‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮔﺮو‬ ‫ﮔﻠﯿﻢ‬

‫ﻋﺰم‬

‫در‬

‫ﭼﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻠﯿﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﻄﺎن‬

‫در‬

‫ﭘﺎﯾﮕﺎه‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫را‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﺎرواﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﺪاز‬

‫از‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮون‬ ‫‪871‬‬

‫دﻫﯽ‬

‫او‬

‫ﻣﮑﺘﻨﻒ‬

‫ﺳﯿﺮان‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺪر اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎي ﺳﺨﺖ‬ ‫آﻣﺪ‪:‬‬

‫ﺳﭙﺲ رو‪،‬‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺣﺐ‪‬‬

‫ﺳﺒﺎﻗﺖ‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻋﻘﺒﯿﺶ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫روز‬ ‫آﻧﮕﻬﺎﻧﯽ‬

‫دري‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫اﻧﺪرآ‬

‫ﺑﯿﻨﺪازﯾﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ر‪‬ﺧﺖ‬ ‫اﻧﺪرون‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺮون اﻓﮑﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﻫﻼل‬

‫ﺳﺎﯾﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫آﻧﭻ اﻓﮑﻨﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫در ﻣﯿﺎ ﺑﺎ آن‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﯿﺴﺖ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯽ‬

‫دل‬

‫در‬

‫ﺟﺎن‬ ‫آن‬

‫آﺧﻮر‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺳﺎﯾﺲ اﺳﺒﺎن و ﻧﻔﺲ ِ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻢ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﺳﺎﯾﺲ‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺳﻼﻃﯿﻦ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺷﺪه‬

‫در ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻠﯿﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫از ﻓﺮاوان ﮐﺲ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ِ‬

‫آب و ﮔ‪‬ﻞ ﻣﯿﺪﯾﺪ و‪ ،‬در وي ﮔﻨﺞ ﻧﯽ‬

‫ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ ﻣﯿﺪﯾﺪ و‪ ،‬اﺻﻞ ﭘﻨﺞ ﻧﯽ‬

‫رﻧﮓ ﻃﯿﻦ ﻣﯿﺪﯾﺪ و در وي دﯾﻦ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آن ﻣﻨﺎره دﯾﺪ و‪ ،‬ﺑﺮ وي ﻣﺮغ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺎره‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻓﻨﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﻫﻢ ز ﻣﺮغ و ﻫﻢ ز ﻣﻮي آﮔﻪ ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮه‬

‫و‬

‫دﮔﺮ‬

‫آن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﯾﺪ‬ ‫ﯾﻨﻈﺮ‬

‫ﺑﻨﻮر‬

‫اﷲ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ِ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔ‪‬ﻞ دﯾﺪ ﻧﻘﺸﯿﻦ در وﺣﻞ‬

‫و آن دﮔﺮ ﮔ‪‬ﻞ دﯾﺪ ﭘ‪‬ﺮ ﻋﻠﻢ و ﻋﻤﻞ‬

‫ﻓﺮﻏﻮده‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﺣﻠﻤﺖ ﻧﻮر ﯾﺎﺑﺪ ﻗﻮم ِ ﻟﺪ‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﻧﻮراﻧﯽ‬

‫ر‪‬ه‬

‫ز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺮده‬

‫را‬

‫ﺟﺎن ِ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺠﺰات اﯾﻦ اﺳﺖ ﺧَﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻦ ﻣﻨﺎرة ﻋﻠﻢ و ﻃﺎﻋﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮغ‬

‫ﺧﻮاه ﺳﯿﺼﺪ ﻣﺮغ ﮔﯿﺮ و‪ ،‬ﯾﺎ دو ﻣﺮغ‬ ‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺮد‪ ‬اوﺳﻂ‪ ،‬ﻣﺮغ ﺑﯿﻦ اﺳﺖ او و ﺑ‪‬ﺲ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﻮي آن ﻧﻮرﯾﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن آن ِ ﻣﺮغ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪآن‬

‫ﭘﺎﯾﻨﺪه‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺮه‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮغ ﮐﺎن ﻣﻮي اﺳﺖ در ﻣﻨﻘﺎر ِ او‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻋﺎرﯾﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻋﻠﻢ ِ او از ﺟﺎن ِ او ﺟﻮﺷﺪ ﻣ‪‬ﺪام‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ِ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫اﺑ‪‬ﺪ‬

‫او‬ ‫وام‬

‫‪ .36‬رﻧﺠﻮر ﺷﺪن ﻫﻼل و ﺑﯿﺨﺒﺮي ﺧﻮاﺟﮥ او از رﻧﺠﻮري او از ﺗﺤﻘﯿﺮ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و واﻗﻒ ﺷﺪن‬ ‫ﺣﻀﺮت ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ وآﻟﻪ و ﺳﻠﻢ‪ ،‬و رﻓﺘﻦ آﻧﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت او‬ ‫ﻫﻼل‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ را‬

‫وﺣﯽ ﺷﺪ‬

‫ﻏﻤ‪‬ﺎز ِ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ز رﻧﺠﻮرﯾﺶ ﺧﻮاﺟﻪ ش ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺴﺎد‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫او‬

‫آﮔﺎه‬

‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫روزي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ُﻧﻪ روز اﻧﺪر آﺧﻮر ﻣﺤﺴﻨﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺴﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺻﺪ ﭼﻮن ﻗﻠﺰﻣﺶ ﻫﺮ ﺟﺎ رﺳﺎن‬

‫وﺣﯿﺶ آﻣﺪ‪ ،‬رﺣﻢ ِ ﺣﻖ ﻏﻤﺨﻮار ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬ ‫ﻫﻼل‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎه‪‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺷﺮف‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻼن‬

‫رﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻋﯿﺎدت‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬ ‫آن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻃﺮف‬

‫در ﭘﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬وﺣﯽ آن ﻣﻪ روان‬

‫و آن ﺻﺤﺎﺑﻪ در ﭘﯿﺶ ﭼﻮن اﺧﺘﺮان‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﻟﻠﺴﺮي‬

‫رﺟﻮم‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫او ز ﺷﺎدي ﺑﯽ دل و ﺟﺎن ﺑﺮ ﺟﻬﯿﺪ‬

‫ﻣﺎه‬ ‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ‬ ‫را‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﮐﺎن‬

‫اﺻﺤﺎﺑﯽ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫‪872‬‬

‫ﻗﺪوه‬

‫و‬

‫ﻟﻠﻄﺎﻏﯽ‬

‫ﺑﺮ ﮔﻤﺎن ِ آن‪ ،‬ز ﺷﺎدي زد دو دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن ﺷﻬﻨﺸﻪ ﺑﻬﺮ ِ آن ﻣﯿﺮ آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮود‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫ﻏﺮﻓﻪ‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺑﺸﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻮس‬

‫و‬

‫ﺳﻼم‬

‫آورد‬

‫او‬

‫ﮐﺮد ر‪‬خ را از ﻃﺮب ﭼﻮن و‪‬رد او‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺴﻢ‬ ‫ﻓﺰاﯾﺪ‬ ‫از‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﻣﺸﺮف‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‪:‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻓﺮدوﺳﯽ‬ ‫دﯾﺪم‬

‫ﻣﺰد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻗﻄﺐ‬

‫دوران‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫زﻣﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﻣﺪم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬روﺣﻢ آن ِ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻮد روح ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﮐﺎﯾﻦ ﺗﺠﺸﻢ ﺑﻬﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺗﻮﺳﺘﺶ‬

‫ﻣﻐﺮﺳﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺷﻮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ او و ﻧﺨﻮت را ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﺶ‪ :‬ﮐﺎن ﻫﻼل ِﻋﺮش ﮐﻮ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻬﺘﺎب‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫در‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻋﺘﺎب‬

‫ﺗﺮك‪‬‬ ‫از‬

‫ﻓﺮش‬

‫ﺗﻮاﺿﻊ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻮ؟‬ ‫آﻣﺪه‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﮐﺎو ﺑﻨﺪه‪ ،‬و آﺧﻮرﭼﯽ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺑﺪان ﮐﻪ‪ ،‬ﮔﻨﺞ در وﯾﺮاﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﭼﻮﻧﺴﺖ از ﺳﻘﻢ آن ﻫﻼل؟‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫او‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫رﻧﺠﺶ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬ ‫آﺧﻮر‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﯾﺲ اﺳﺖ و ﻣﻨﺰل او آﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫او‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫و‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﭼﻮن اﻟﻔﺖ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﭘﺪر‬

‫آﺧﻮر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻣﻌﺠﺰات از ﺑﻬﺮ ِ ﻗﻬﺮ ِ دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫اﻣﺎ‬

‫دﺷﻤﻦ‪،‬‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫درﮔﺎه‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫روزي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ‬ ‫آن‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻫﺴﺘﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﺳﺘﺮ‬

‫رﻏﺒﺖ‬

‫ﻣﻈﻠﻢ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺳﺘﻮر‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﭘﺎي‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﭘﯽ‬

‫دل‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻔﺎت‬

‫ﺑ‪‬ﺮدن‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮدﻧﯽ؟‬

‫اﻧﺪر آﻣﺪ او ز ﺧﻮاب از ﺑﻮي او‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮﮔﯿﻦ دان درون زﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮ؟‬

‫اﺳﺘﻮران‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻏﮋﻏﮋان‬

‫روي‬

‫آن‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ز‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺎي‬ ‫ُﮐﻨﺞ‬

‫ﯾﺎرا‪،‬‬

‫آﺧﻮر‬

‫روي‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫روﯾﺶ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﺑﺮ‬

‫رﺳﻮل‬ ‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﭼﺸﻢ و روﯾﺶ ﺑﻮﺳﻪ داد‬ ‫ﺧﻮﺷﺘﺮي؟‬

‫ﮔﻮﻫﺮي؟‬

‫اي‬

‫ﻏﺮﯾﺐِ‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﭼﻮﻧﯽ‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮد آن ﺷﻮرﯾﺪه ﺧﻮاب‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫آﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد آن ﺗﺸﻨﻪ اي ﮐﺎو ﮔ‪‬ﻞ ﺧﻮرد؟‬

‫آب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻨﻬﺪش‬

‫ﺧﻮش‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬ ‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫‪ .37‬در ﺑﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻋﻠﯿﻪ و ﻋﻠﯽ آﻟﻪ اﻟﺼﻠﻮاة و اﻟﺴﻠﻢ ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي آب رﻓﺖ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﻟﻮ ازداد ﯾﻘﯿﻨﻪ َﻟﻤﺸﯽ ﻋ‪‬ﻠﯽ اﻟﻬﻮاء‬ ‫ﺳﺮش‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﮐﺎﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﻓﺮات‬

‫‪873‬‬

‫از‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫در‬

‫آبِ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﻤﺪ‪ :‬ﮔﺮ ﯾﻘﯿﻨﺶ اﻓﺰون ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﻮاﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﻮا راﮐﺐ ﺷﺪم‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﻣﺴﺘﺼﺤﺐ‬

‫ﭘﻠﯿﺪ؟‬

‫ﻧﯽ ﭼﻨﺎن ﺷﯿﺮي ﮐﻪ ﮐﺲ ﺗﯿﺮش زﻧﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺳﮓ‪‬‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﻣﺄﻣﻮن‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ او از ﺧﻮاب و ﺧﻮد را ﺷﯿﺮ دﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﮐﻮر‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫روﻧﺪه‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد آن‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ از ﭼﻮﻧﯽ رﻫﺪ؟‬ ‫ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺑﮕﺸﺎد‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺎﺗﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺎغ‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫و‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺑﯿﭽﻮﻧﯽ‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬ ‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫در ﺟﻨﺎﺑﺖ ﺗﻦ زن‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻮره ﻣﺨﻮان‬

‫ﺗﺎ ز "ﭼﻮﻧﯽ" ﻏﺴﻞ ﻧﺎري ﺗﻮ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣ‪‬ﺼﺤﻒ ﻣﻨﻪ ﮐﻒ اي ﻏﻼم‬

‫ﻧﻈﯿﻔﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﻢ در ﺟﻬﺎن؟‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺛﻮاب‬

‫ز‬

‫او‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻤﺶ‬

‫و‬

‫ﮔﺮد‪ ‬ﺧﻮاﻧﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﯿﺮان ﭼﻮن ﺳﮕﺎن‬

‫ﺑﯿﭽﻮﻧﯽ‬

‫ﭘﻠﯿﺪم‪،‬‬ ‫ﻣﺮا‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﭘﯿﮑﺎن‬

‫دﻫﺪﺷﺎن‬

‫ور‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺨﻮاﻧﻢ‬ ‫ﻏﺴﻞ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺣﻮض ﻧﺎﯾﺪ ﭘﺎك ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫واي‬

‫ﺑﺮ‬

‫آب‬

‫دارد‬

‫آﺑﻬﺎ‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﺻﺪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮم‬

‫اوﻣﯿﺪ‪‬‬ ‫ﺻﺪ‬

‫وز‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﺣﻮض‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﮐﺎو ﭘﺬﯾﺮد ﻣﺮ ﺧﺒﺚ را دم ﺑﻪ دم‬

‫او‬

‫او‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﺣﺘﺮام‬

‫اي ﺿﯿﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻮر‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﺎﮐﺮده‬

‫در‬

‫آب‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺴﺮت‪‬‬

‫ﭘﻠﯿﺪان‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫را‬

‫ﭘﺬﯾﺮد‪،‬‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫و‬

‫ارﺗﻘﺎش‬

‫اي‬

‫ﺗﻮ‬

‫روي‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫ﺟﺎوﯾﺪ‬

‫واﻟﺴﻼم‬

‫از‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫اﻟﻄﯿﻮر‬

‫ﺷﺮّ‬

‫ﻣﺴﺘﺮ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫ﺷﻌﺸﻌﻪ‬

‫ﺧﻔﺎش‬ ‫ﺗﺎب‬

‫ﺣ‪‬ﺠﺐ اﯾﻦ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻫﻢ ﻧﻮر رب اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ از وي‪ ،‬ﺧﻔﺎﺷﺴﺖ و ﺷﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ دو‪ ،‬ﭼﻮن در ﺑ‪‬ﻌﺪ و ﭘﺮده ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻮﺷﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻫﻼل‬

‫ﺑﻌﻀﯽ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﻫﻼل‬ ‫اﺗﺤﺎد‬

‫از دوﺋﯽ دورﻧﺪ و از ﻧﻘﺺ و ﻓﺴﺎد‬

‫آن ﻫﻼل از ﻧﻘﺺ در ﺑﺎﻃﻦ ﺑ‪‬ﺮﯾﺴﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻘﺺ ِ ﺗﺪرﯾﺞ آورﯾﺴﺖ‬ ‫ﺗﻔﺮﯾﺞ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎم‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﺑﺪر‬

‫ﻓﺴ‪‬ﺮده‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﯾﺎ‬ ‫آر‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫درس ﮔﻮﯾﺪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺗﺪرﯾﺞ را‬

‫در‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫اﺳﺘﺎداﻧﻪ‬

‫ﺟﻮش‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻓﻠﮏ؟‬

‫در ﯾﮑﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ " ُﮐﻦ"‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ‬ ‫اي‬

‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﻣﯿﻔﺰود‬

‫در‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫دﯾﮓ‬ ‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫را‪،‬‬ ‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺪرﯾﺞ‬ ‫ﻗﺎدر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺠ‪‬ﻮل‬

‫و‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﺶ روز آن را ﺑﺮ ﮐﺸﯿﺪ؟‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﯾﻮم‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‬

‫آدم‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﭼﻞ‬

‫ﺻﺒﺢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﺗﻮان‬ ‫ﻗﻠﯿﮥ‬

‫اﻟﻒ‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‪،‬‬

‫رﻓﺘﻦ‬ ‫"دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﻋﺎم‬ ‫اﻧﺪك‬

‫ﺟﻮش"‬

‫ﺧﻠﻘﺖ ﻃﻔﻞ از ﭼﻪ اﻧﺪر ﻧُﻪ ﻣ‪‬ﻪ اﺳﺖ؟‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ از ﺷﻌﺎر آن ﺷﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﯽ ﻣﺮار‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﯾﺎﻓﺖ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻗﺮار‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺧﺎم‪ ،‬ﮐﺎﮐﻨﻮن ﺗﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ و‪ ،‬ﺧﻮد را ﺗﻮ ﺷﯿﺨﯽ ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺤﺮ ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫‪874‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوﯾﺪي‬

‫ﺗﮑﯿﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫ار‬

‫اول‬

‫ﮐﺪو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻮق‬

‫درﺧﺘﺎن‬ ‫ﻣﺮﮐﺒﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻮ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻣﻠﺤﻤﻪ؟‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺟﺪار‬

‫ﺑﺮ ﺷﺪي‪ ،‬اي اﻗﺮﻋﮏ ﻫﻢ ﻗﺮع وار‬

‫ﺳﺮو‬

‫و‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫اﺻﻠﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﻬﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫رﻧﮓ‪ ‬ﺳﺒﺰت زرد ﺷﺪ اي ﻗﺮع زود‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫‪ .38‬در ﺑﯿﺎن ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻤﭙﯿﺮ ﻧﻮد ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ روي ِ زﺷﺖ‪ ‬ﺧﻮد را ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ اﻧﺪود و ﭘﺬﯾﺮا ﻧﻤﯽ آﻣﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮد‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮي‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﺳﻔﺮه‪ ،‬ر‪‬خ ِ او‬

‫ﮐﻼن‬

‫زﻋﻔﺮان‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺗﺸﻨﺞ‪ ،‬روي و رﻧﮕﺶ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻟﯿﮏ در وي ﺑﻮد ﻣﺎﻧﺪه ﻋﺸﻖ ِ ﺷﻮي‬

‫رﯾﺨﺖ دﻧﺪاﻧﻬﺎ و ﻣﻮ ﭼﻮن ﺷﯿﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫دام‬

‫ﻗﺪ ﮐﻤﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ ِ ﺷﻮي و ﺷﻬﻮت و ﺣﺮﺻﺶ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﺑﯽ ر‪‬ﻫﯽ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﺳﺐ و ﭘﺎي ﻧﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫زﻣﺮ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم و راه‪‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ِ ﻣﯿﺪان و‬

‫ﻟﺐ‬

‫دﯾﮓ‪‬‬ ‫و‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺳﺮﻧﺎي‬

‫رﯾﺨﺖ دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﺳﮓ ﭼﻮن ﭘﯿﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻣﺮدم ﮐﺮد و ﺳﺮﮔﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﯿﺰﺗﺮ‬

‫ﭘﯿﺮﺳﮓ‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫ﻋﺸﻘﺸﺎن و ﺣﺮﺻﺸﺎن در ﻓﺮج و ز‪‬ر‬

‫دم ﺑﻪ دم ﭼﻮن ﻧﺴﻞ ﺳﮓ ﺑﯿﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫زﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻤﺮي ﮐﻪ ﻣﺎﯾﮥ دوزخ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻨﺪش‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫از‬

‫دﻣﯽ‬

‫ِ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫ﭘﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺳﮕﺸﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺳﮕﺎن ِ ﭘﯿﺮ ِ اﻃﻠﺲ ﭘﻮش ﺑﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﺟﻬﻮدان‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﻣﺒﺎد‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫را‬

‫و‪ ،‬ﭘﺎره ﭘﺎره‬

‫اي ﺷﻘﯿﯽ‪ ،‬ﮐﺶ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺣﺮص داد‬

‫ﺳﮕﺎن‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﻤﺮ‬ ‫دﻋﺎ‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻏﻀﺐ‬

‫ﻗﺼﺎﺑﺎن‬

‫ﻣﺴﻠﺦ‬

‫را‬

‫دراز‬

‫ﻣﯿﺸﻮد دل ﺧﻮش‪ ،‬دﻫﺎﻧﺶ از ﺧﻨﺪه ﺑﺎز‬

‫او‬

‫او‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﯾﺪي ﯾﮏ ﺳﺮ ﻣﻮي از ﻣﻌﺎد‬

‫ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎرد‬

‫ﺳﺮي‬

‫اوش ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻤﺮ ِ ﺗﻮ ﺑﺎد‬

‫‪ .39‬دﻋﺎ ﮐﺮدن دروﯾﺶ ﺧﻮاﺟﮥ ﮔﯿﻼﻧﯽ را ﮐﻪ‪ :‬ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺑﺎز رﺳﺎﻧﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫روزي‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺪ زو ﻧﺎن‪ ،‬ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﺧﺎن و ﻣﺎن ِ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎزش رﺳﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ آن اﺳﺖ ﺧﺎن ﮐﻪ دﯾﺪه ام‬

‫اي‬

‫دژم‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻧﺎزل‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫درزي‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﺧﺴﺎن‬ ‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮔﯿﻠﺌﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﭘﺮﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺪا‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﺮ ﺗﻮ را اﯾﻦ ﯾﮏ دﻋﺎ‬

‫ﻫﺮ ﻣﺤﺪ‪‬ث را‬

‫ﻣﺮا‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻧﺮ‬

‫زﻧﺒﯿﻠﺌﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫دل ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺮﻓﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺒﺎ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﯿﻐﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺪ‪‬‬

‫را‬ ‫ار‬

‫آﻧﺠﺎ‬ ‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫از ﺣﺪﯾﺚ‪ ‬ﭘﺴﺖ و ﻧﺎزل ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪ .40‬ﺻﻔﺖ آن ﻋﺠﻮزه و رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ او‬ ‫‪875‬‬

‫ﻫﯿﻦ اﯾﻦ‬

‫واﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺳﺨﻦ را از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻣ‪‬ﺴﻦ ﮔﺸﺖ و در اﯾﻦ ره ﻧﯿﺴﺖ ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯽ ﻣﺮ او را رأس ﻣﺎل و ﭘﺎﯾﻪ اي‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﻫﻨﺪه‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫ﭘﺬﯾﺮاي‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫اي‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﻧﯽ زﺑﺎن‪ ،‬ﻧﯽ ﮔﻮش‪ ،‬ﻧﯽ ﻋﻘﻞ و ﺑﺼﺮ‬

‫ﻧﯽ ﻫ‪‬ﺶ و ﻧﯽ ﺑﯽ ﻫ‪‬ﺸﯽ و ﻧﯽ ﻓﮑﺮ‬

‫ﺟﻤﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭘﺎي‬

‫راه‬

‫ﻧﯽ ﺗﭙﺶ آن ﻗﺤﺒﻪ را‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﻮز و آه‬

‫ﻧﺪاﻣﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ورا‬

‫ورا‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫ﻧﯽ‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻌﺼﺐ‪،‬‬

‫ﺳﺎﺋﻠﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻧﯽ در او ﻣﻌﻨﯽ و ﻧﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﺸﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻧﺪة‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﻋﺠﻮزه‬

‫رو‬

‫ﻧﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺒﺮﯾﺪه‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺪل‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﻋﺰم‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫‪ .41‬در ﺑﯿﺎن ﺳﻮال ﺳﺎﺋﻞ از ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ و ﺟﻮاب او را ﺑﺮ ﺳﺒﯿﻞ ﻃﻨﺰ‬ ‫اي‬

‫ﺧﺸﮏ ﻧﺎﻧﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺗﺮ ﻧﺎﻧﻪ اي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ‪ :‬ﻧﺎن اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻧﺎﻧﻮاﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻗﺼﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﺧﺮ‪:‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﺎرة‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺸﺘﯽ آرد د‪‬ه‬ ‫ﺑﺎري‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫آب‬

‫ﻫﻢ‬

‫اي‪،‬‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﺑﯿﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي ﮐﺪﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻣﮑﺮﻋﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﭘﻨﺪاري ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ ﻧﯽ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻮ‬

‫آﺳﯿﺎ؟‬

‫ﯾﺎ ﻣﺸﺮﻋﻪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ او درﺧﻮاﺳﺖ از ﻧﺎن ﺗﺎ ﺳﺒﻮس‬

‫ﭼﺮﺑﮑﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻣﯽ ﮐﺮدش ﻓﺴﻮس‬

‫آن ﮔﺪا در رﻓﺖ و داﻣﻦ ﺑﺮ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫واﻧﺪر آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺒﺖ ﺧﻮاﺳﺖ رﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯽ ﻫﯽ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻦ زن اي دژم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫زﯾﺴﺘﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫در‬

‫وﺟﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ اي ﺑﺎزي ﮐﻪ ﮔﯿﺮي ﺗﻮ ﺷﮑﺎر‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﺎوس‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺻﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻢ ﻧﻪ اي ﻃﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻗﻨﺪت دﻫﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﻫﻢ ﻧﻪ اي ﺑﻠﺒﻞ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ وار زار‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﻫ‪‬ﺪﻫ‪‬ﺪ‬

‫در‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ؟‬

‫ﭘﯿﮑﯿﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫آﻣﻮز‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﻧﻘﺸﺖ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬ ‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺑﻨﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫در‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫رﯾﺴﺘﻦ‬ ‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ِ‬ ‫روﺷﻦ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻨﺖ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻻﻟﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫زار‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ ﻟﮑﻠﮏ‪ ،‬ﮐﻪ وﻃﻦ ﺑﺎﻻ ﮐﻨﯽ‬

‫روي‬

‫ﺷﻮي‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎران‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺮﮐﺴﺘﺎن‬

‫در ﭼﻪ ﺑﺎزاري و‬

‫ﺑﻬﺮ ﭼﺖ ﺧﺮﻧﺪ؟‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﻏﯽ و ﺗﻮ را ﺑﺎ ﭼﻪ ﺧﻮرﻧﺪ؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮﺗﺮآ‬

‫اﺷﺘﺮي‬

‫زﯾﻦ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﮐﺎﻟﻪ‬

‫اي‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬

‫ﺳﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ِ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻣﮑﯿﺴﺎن‬

‫ﺑﯿﻊ‬ ‫اﻓﻀﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫اﷲ‬

‫ﺧﻠﻘﺶ‬

‫ﻧﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫از ﺧﻼﻗﺖ آن ﮐﺮﯾﻢ آن را ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮدود‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻗﺼﺪش از ﺧﺮﯾﺪن ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﮐﻮش ﻧﯿﮑﻮ ﺧُﻠﻖ و ﻫﻢ ﻧﯿﮑﻮش ﺧﻮ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫رو‬

‫او‬ ‫آن‬ ‫او‬

‫ﯾﺎر‬ ‫آﯾﺲ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫‪876‬‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﻋﺠﻮزه‬

‫ﺑﺎز‬

‫‪ .42‬رﺟﻮع ﺑﻪ داﺳﺘﺎن آن ﮐﻤﭙﯿﺮ‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﻮري‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮاﺳﺖ رﻓﺖ آن ﻣﺴﺘﺨﯿﻒ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رو‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫آن‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎراﯾﺪ‬

‫ر‪‬خ‬

‫و‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎراﯾﺪ‬

‫ر‪‬خ‬

‫و‬

‫ُﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﻤﺎﻟﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻄﺮ‬

‫ﺳﻔﺮة‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺑﺴﺖ ﭼﺎدر‪ ،‬ﻣﯽ ﻓﺘﺎد‬

‫ﻋﺸﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪو‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﻃﺮاف‪‬‬

‫رو‬

‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻋﺸﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﺮدم‬ ‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﻮي‬

‫اﺑﺮو‬

‫آن‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫ﻋﺸﺮﻫﺎي‬

‫اش‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﻣﺼﺤﻒ‬ ‫ﺳﻔﺮة‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺸﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫او‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﺎدر‬

‫از‬

‫روي‬

‫روي‬ ‫آن‬

‫راﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ‬ ‫از‬

‫ﻗﻀﺎ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫روﯾﺶ‬

‫از‬

‫ﭘﻮز‬

‫و‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﺗﺮ‬

‫آن‬

‫ﭘﻠﯿﺪ‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫رو‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻓﺘﺎدي‬

‫ﺧﺮﯾﻒ‬

‫رﺧﺴﺎر‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﯿﺪ‬

‫را‬

‫ر‪‬ﺧﺴﺎر‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫آن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﯿﺪ‬ ‫ﻧﮕﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫او‬

‫رﻣﻮز‬

‫رو‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﻦ وآن ﻣﯽ ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ آن اﺑﻠﯿﺲ ﺑﺎد‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫زود‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﮐﻤﭙﯿﺮ ِ زﺷﺖ‪ ‬ﺑﯽ ورود‬

‫ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪه‬

‫ام‬

‫اﯾﻦ دﯾﺪه ام‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺼﻮ‪‬ر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺨﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﻤﺮ‬ ‫در‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﺑﻠﯿﺴﯽ ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫دزدي‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫دزدي‬

‫ﻧﯽ ز ﺟﺰ ﺗﻮ ﻗﺤﺒﻪ اي‬

‫ﻓﻀﯿﺤﺖ‬

‫ﮐﺎﺷﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﺧﻤﯿﺲ اﻧﺪر‬

‫ﺧﻤﯿﺲ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻣﻦ ﮔﻮي اي ﻋﺠﻮزة دردﺑﯿﺲ‬

‫اﻟﮑﺘﯿﺐ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﯿﺐ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﻋﺸﺮ‬ ‫ﺣﺮف‪‬‬

‫ام‪‬‬ ‫ﻣﺮدان‬

‫رﻧﮓ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﻮ را ﮔﻠﮕﻮن ﻧﮑﺮد‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‪،‬‬

‫ﭼﺎدر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺮﮔﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﺷﺎخ‬ ‫از‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺼﺤﻔﯽ‬ ‫ﻣﻠﻮ‪‬ن‬

‫روﯾﺖ‬

‫ﻓﺮوﺷﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ر‪‬ﺧﺖ‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺳﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﻓﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫ﻋﺮﺟﻮن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺸﺮﻫﺎ‬

‫ﻧﮑﺮد‬ ‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آﯾﺪ "ﺧﯿﺰ ﺧﯿﺰ ِ" آن رﺣﯿﻞ‬

‫ﮔﻢ ﺷﻮد ز آن ﭘﺲ ﻓﻨﻮن و ﻗﺎل و ﻗﯿﻞ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ُاﻧﺴﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ِ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫واي آﻧﮑﻪ در درون‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ ﮐﻦ ﯾﮏ دو روزي ﺳﯿﻨﻪ را‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻗﺮان‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﻟﯿﺨﺎي‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫آن‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﺑﺎرد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪‬‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺒﺪل‬

‫ﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﻋﺠﻮزه‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺳﻮز‬ ‫ﮐﻮﺷﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮ‬

‫از‬ ‫ﺑﺮد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻟﻌﺠﻮز‬

‫ﻣﺮﯾﻤﯽ‬ ‫ﻗﻀﺎ؟‬

‫ﺟﻮ اﮐﻨﻮن‪ ،‬رﻫﺎ ﮐﻦ ﻣﺎ ﻣﻀﯽ‬

‫ﻧﻘﺪ‬ ‫ﺧﻮاه‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‬

‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫‪ .43‬ﺣﮑﺎﯾﺖ رﻧﺠﻮري ﮐﻪ ﻃﺒﯿﺐ در وي اﻣﯿﺪ ﺻﺤﺖ ﻧﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﺷﺎخ ِ ﻟﺐ ﺧﺸﮑﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺨﻞ ﺧﺮّﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن ر‪‬ﺧﺖ را ﻧﯿﺴﺖ در ﺧﻮﺑﯽ اﻣﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﺎز‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫‪877‬‬

‫ﻧﺒﻀﻢ را ﻓﺮو‬

‫ﻣﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﻦ اي ﻟﺒﯿﺐ‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﺒﺾ آﮔﻪ ﺷﻮي ﺑﺮ ﺣﺎل دل‬

‫ﮐﻪ رگ دﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺎ دل ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دل ﻏﯿﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯽ زو ﻣﺜﺎل‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎ دل اﺳﺘﺶ اﺗﺼﺎل‬

‫زو ﺑﺠﻮ‬

‫ﺑﺎد ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ از ﭼﺸﻢ‪ ،‬اي اﻣﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﮐﺰ ﯾﻤﯿﻦ اﺳﺖ آن و‪‬زان‪ ،‬ﯾﺎ از ﺷﻤﺎل‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﮔﺖ‬

‫ﮐﻮ‬

‫وﺻﻒ‬

‫او‬

‫دل‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫داﻧﯽ‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ﺣﺎل‬

‫از‬

‫ﻧﺮﮔﺲ‬

‫از‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﭼﻮن ز ذات ﺣﻖ ﺑﻌﯿﺪي‪ ،‬وﺻﻒ‪ ‬ذات‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺧﻔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻠﯿﺲ اﷲ ﮔﺸﺖ آن ﻧﯿﮏ ﺑﺨﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺼﺎ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺤﺮ‪،‬‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻧﺪروﻧﺸﺎن‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰي‪،‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﺎدات‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﺣﺒﺬا‪،‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺧﻮان‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﺛﺮ‬ ‫از‬

‫ﮐﺮاﻣﺎﺗﯽ‬

‫آن‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬ ‫آن‬

‫دل‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺧﻤﺎر‬ ‫و‬

‫ز‬

‫روح‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﭘﯿﺮان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﻮ‬ ‫ﺻﻔﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺳﻌﯿﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺷﻖ‬

‫اﻟﻘﻤﺮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺧﻮش‬

‫راﺑﻄﻪ‬ ‫ﺳﺖ‬

‫ﻣﺘﻮارﯾﻪ‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺣﺒ‪‬ﺬا‪،‬‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﻮﻻي‬

‫ﺧﻤﯿﺮ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻤﯽ‬

‫ﺣﺒﺬا‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫ﻣﯿﻮة‬

‫ﻣﺮﯾﻤﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎﻣﻞ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮن ﺣﯿﺎت‬

‫ﺑﺮ ﺿﻤﯿﺮ ِ ﺟﺎن ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺑﺤﺮ اﺳﺖ و ﻧﺎﻗﺺ ﻣﺮغ ِ ﺧﺎك‬

‫ﻣﺮغ ﺧﺎﮐﯽ رﻓﺖ در ﯾﻢ‪ ،‬ﺷﺪ ﻫﻼك‬

‫ﻫﻼك‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫زﻧﺪ‬

‫زد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻤﺎدي‬

‫اﺛﺮ‬ ‫واﺳﻄﻪ‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫داﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﺑﺮﮔﺶ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫وي‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫در‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺸﺎﻋﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻌﺎدت‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن را ﻣﺮگ‬

‫داروﺋﯽ‬

‫ﻗﺪرت‬ ‫ز‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ِﺟﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﺳﺘﺪﻻل‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻮﺛﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﺨﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻗﻮﺗﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻀﻤﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻓﻌﻞ آﯾﺪ ﻋﯿﺎن و ﻣﻈﻬﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﺰدت؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺒﻬﺎ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫آﺛﺎر اﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﺪت‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫و‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺠﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫اﺛﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫آﺛﺎر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫آﺛﺎر‬

‫ز آﺛﺎر ﺑﺨﺸﯽ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫از‬

‫اﺛﺮ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﯿﺮي ﺷﺎه‪ ‬ﻏﺮب و ﺷﺮق را؟‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اي‬

‫ﻗﺒﺎد‬

‫ﺣﺮص ِ ﻣﺎ را اﻧﺪر اﯾﻦ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺒﺎد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫اﻇﻬﺎرش‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا‬

‫از‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫دم‬

‫دﻣﯽ‬

‫در ﻓﻌﻞ و آﺛﺎرش ﮐﻨﯽ‬ ‫دروﻧﺶ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺤﺮ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫درﯾﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ؟‬

‫‪ .44‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ رﻧﺠﻮر‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﻧﺒﺾ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و آﮔﻪ ﺷﺪ ز ﺣﺎل‬ ‫‪878‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﺒﯿﺐِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫آﮔﻪ‬ ‫ﺻﺤﺖ‪‬‬

‫او‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺤﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﺖ دل ﺑﺨﻮاﻫﺪ آن ﺑﮑﻦ‬

‫ﺗﺎ رود از ﺟﺴﻤﺖ آن رﻧﺞ ِ ﮐﻬ‪‬ﻦ‬

‫واﻣﮕﯿﺮ‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰت‬

‫و‬

‫ﺻﺒﺮ و ﭘﺮﻫﯿﺰ اﯾﻦ ﻣﺮض را دان زﯾﺎن‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ دل‪ ،‬در آرش در ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺷﺌﺘﻢ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ رﻧﺠﻮر را ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﻤﻮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رو‪ ،‬ﻫﯿﻦ ﺧﯿﺮ ﺑﺎدت ﺟﺎن ِﻋﻢ‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎي‬

‫ﺑﺮ ﻣ‪‬ﺮاد دل ﻫﻤﯽ ﮔﺸﺖ او ﺑﺮ آب‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺻﺤﺖ را ﺑﯿﺎﺑﺪ ﻓﺘﺢ ِ ﺑﺎب‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ و رو ﻣﯽ ﺷﺴﺖ و ﭘﺎﮐﯽ ﻣﯿﻔﺰود‬

‫ﺗﺨﯿﯿﻠﺌﯽ‬

‫آرزوي‬

‫ﺳﯿﻠﺌﯽ‬

‫راﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد از ﺑﺮاي ﺻﻔﻊ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫او‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﯽ‬

‫ﻗﻔﺎﯾﺶ‬ ‫ﻗﻔﺎي‬

‫ﮐﺂرزو‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺳﯿﻠﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﭘﺮَﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺮاﻧﻢ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮَم‬

‫ﮐﺮد‬

‫رود‬

‫در‬

‫ﻟﺐِ‬

‫او‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻌﺮﮐﻪ‬

‫ِاﻋ‪‬ﻤ‪‬ﻠُﻮا‬

‫را‬

‫ﻃﺒﯿﺒﻢ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫"ﻻ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﺗﻠﻘﻮا‬

‫ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﺗﻬﻠﮑﻪ"‬

‫ﺑﺎﯾﺪي‬

‫ﺗﻬﻠﮑﻪ ﺳﺖ اﯾﻦ ﺻﺒﺮ و ﭘﺮﻫﯿﺰ‪ ،‬اي ﻓﻼن‬

‫ﺧﻮش ﺑﮑﻮﺑﺶ‪ ،‬ﺗﻦ ﻣﺰن ﭼﻮن دﯾﮕﺮان‬

‫ﭼﻮن زدش ﯾﮏ ﺳﯿﻠﯽ آﻣﺪ در ﻃﺮاق‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﻫﯽ ﻫﯽ‪ ،‬اي ﻗﻮ‪‬اد ﻋﺎق‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺻﻮﻓﯽ ﺗﺎ دو ﺳﻪ ﻣ‪‬ﺸﺘﺶ زﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﺿﻌﻒ‪‬‬

‫وي‬

‫ﺑﺮآورده‬

‫دﻣﺎر‬

‫د‪‬ق‬

‫ﺑﯿﭽﺎره‬

‫اﻧﺪ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ِ‬

‫دق‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫در‬

‫اي‬

‫زﻧﻨﺪه‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫اﯾﺬاي‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫را‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺟﺮﻣﺎن‬

‫ﮔﻨﺎﻫﺎن‬

‫ﻃﺐ‪‬‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫ورا‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻓﻨﺎ‬ ‫ﻧﺰار‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫دﯾﺪ‬ ‫و‬

‫اوش‬ ‫اوش‬ ‫ﮐﻮه‬

‫ﻟﻐﺰاﻧﯿﺪ‬

‫ﻗﻔﺎ‬ ‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺎن‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺗﻮﮐﻞ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒ‪‬ﺮّد‬

‫ﺗﯿﻐﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﻌﯿﺪي‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺻﻔﻊ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دارو‬

‫ﺧﺎﻟﺪﯾﻦ"‬

‫زﻟﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎن ِ ﺗﺮﯾﺎق اﺳﺖ و ﺑﯽ اﺿﺮار ﺷﺪ‬

‫ﻧﺪاري‬

‫ذره‬

‫اي‬

‫از ﺧﻼص ِ ﺧﻮد ﭼﺮا ﻣﯽ ﻏﺮه اي؟‬

‫ﺧﻠﯿﻼﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را؟‬

‫و آن ﮐﺮاﻣﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻠﯿﻤﺖ از ﮐﺠﺎ؟‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬

‫را‬

‫ﺷﻪ راه‬

‫ﻗﻌﺮ ِ ﻧﯿﻞ را‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫رﻫﯿﺪ‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﻨﺎره‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﯽ‬ ‫ﺑﺎدش‬

‫اوﻓﺘﯿﺪ‬

‫و‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﺳﺘﮕﯿﺮش‬

‫ﭼﻮن ﯾﻘﯿﻨﺖ ﻧﯿﺴﺖ آن ﺑﺨﺖ‪ ،‬اي ﺣﺴﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻋﺎد‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻤﺎﺷﺘﻪ‬

‫"ﺗﮑﻮﻧﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﺎره‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫را‬

‫ﺟﺰا؟‬

‫ﮐﺂدم را ﺑﻪ ﮔﻨﺪم رﻫﻨﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﻮﯾﺎن‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻧﻘﯿﺺ‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﺮﯾﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﺑﺎره‬

‫آن ﻗﻔﺎ واﮔﺸﺖ و ﺷﺪ او را ﺟﺰا‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫آدم‬

‫ز‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫و‬

‫ﺧ‪‬ﺪاع‬

‫در‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮرﯾﺪ اﯾﻦ داﻧﻪ‪ ،‬اي دو ﻣﺴﺘﻌﯿﻦ‬ ‫ﻟﻐﺰاﻧﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﺸﺘﺶ‬

‫زﻧﻢ‬

‫را‬

‫ﻗﻔﺎي‬

‫آﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﺖ‪ :‬اﯾﻦ دواﺳﺖ‬ ‫و‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫را‬

‫ﯾﮑﺎﯾﮏ‬

‫ﺑﺲ ﺿﻌﯿﻒ و زار و زرد و ﻋﻮر دﯾﺪ‬

‫در‬

‫ﺧﻮد‬

‫زد‬

‫و‬

‫ﻗﻔﺎي‬

‫را‬

‫او‬

‫رﯾﺸﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫‪879‬‬

‫اﻓﺘﺎد‬ ‫دادي‬ ‫و‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ؟‬ ‫ﺑﺎد‬

‫داد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫اﻓﺘﺎدﮔﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫زﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﭘﺮ ﻣﺴﺎز از ﮐﺎﻏﺬ و از‬

‫ﻣﻨﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﭘﺎﻫﺎ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ُﮐﻪ ﻣ‪‬ﭙﺮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آن ﺻﻮﻓﯽ ﭘ‪‬ﺮ آﺗﺶ ﺷﺪ ز ﺧﺸﻢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫راد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮕﻪ‬

‫آن ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎن‬

‫دﯾﺪ اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎو‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻋﺮش‬

‫و‬

‫و‬

‫را‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺪﻣﻬﺎ‬

‫اول‬

‫ﺻﻒ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺒﺬا‬

‫دو‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮐﺮﺳﯽ‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺟﻨﺎت‬

‫ﺳﻼﻣﺖ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫و‪،‬‬

‫ﺳﻮدا‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫رﻓﺘﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﯿﺮو‬ ‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫داﻧﻪ‪،‬‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫دام‬

‫از‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫را‬

‫دارﻧﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫دﯾﺪ‬

‫دوزخ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪ‬

‫او‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﻏﻔﻼت‬

‫را‬

‫ﺿﺮر‬

‫ﭼﺸﻢ ز اول ﺑﻨﺪ و ﭘﺎﯾﺎن را ﻧﮕﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﭘﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫اﯾﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎري‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺶ ﻋﻘﻞ ﻫﺴﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻧﯿﺴﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺳﻮدي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺨﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫در‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‪ ،‬ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺟﻮدي ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﮐﺎﻧﻬﺎ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻣﺰارع‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫دﺧﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﻐﺎرس‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫در‬

‫ﻣﺪارس‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻋﻠﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﺻﻮاﻣﻊ‪،‬‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻫﺴﺘﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫و‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻣﺨﺰن‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ‬

‫را‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫اﻧﺪ‬ ‫اﻧﺠﻼ‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ رﻣﺰي ﺑﮕﻔﺘﺴﺘﯿﻢ از اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ و آن را ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﻦ‪ ،‬دو ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﺻﻨﺎﻋﺖ ﮔﺮ ﮐﻪ ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻣﻮﺿﻌﯽ‬

‫ﺑﻨﺎ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺻﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﺎﯾﮕﺎه‬

‫وﯾﺮان‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺳﻘﻔﻬﺎ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ ﺳﻘﺎ ﮐﻮزه اي ﮐﺶ آب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و آن دروﮔﺮ ﺧﺎﻧﻪ اي ﮐﺶ ﺑﺎب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺻﯿﺪ اﻧﺪر ﻋﺪم ﺑﯿﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺎن‬

‫و از ﻋﺪم آﻧﮕﻪ ﮔﺮﯾﺰان ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن اﻣﯿﺪت ﻻﺳﺖ‪ ،‬زو ﭘﺮﻫﯿﺰ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮن اﻧﯿﺲ ِ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫از ﻓﻨﺎ و ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﺮ اﻧﯿﺲ "ﻻ" ﻧﻪ اي‪ ،‬اي ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ؟‬

‫زآﻧﮑﻪ داري‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ دل ﺑ‪‬ﺮ ﮐﻨﺪه اي‬

‫ﺷﺴﺖ دل در ﺑﺤﺮ ِ ﻻ اﻓﮑﻨﺪه اي‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﯾﺰت ﭼﯿﺴﺖ زﯾﻦ ﺑﺤﺮ ِ ﻣﺮاد؟‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﺷﺴﺘﺖ ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺻﯿﺪ داد‬

‫از ﭼﻪ ﻧﺎم ﺑﺮگ ﮐﺮدﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺮگ؟‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ دان ﮐﻪ ﻧﻤﻮدت‬

‫ﺑﺮگ‬

‫ﻫﺮ دو ﭼﺸﻤﺖ ﺑﺴﺖ ﺳﺤﺮ ِ ﺻﻨﻌﺘﺶ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺎن را در ﭼﻪ آﻣﺪ رﻏﺒﺘﺶ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﻓﻮق ِ ﭼ‪‬ﻪ‪ ،‬زﻫﺮ اﺳﺖ و ﻣﺎر‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺮگ او را ﺑﻪ ﭼﺎه اﻧﺪاﺧﺘﺴﺖ‬

‫در‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ز‬

‫او‬ ‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻧﯿﺲ‬

‫ﺧﯿﺸﺘﻦ‬

‫اﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫ﭘﻨﺎﻫﯽ‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫‪ .45‬ﻗﺼﮥ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد و ﻏﻼم ﻫﻨﺪو‬ ‫‪880‬‬

‫"ﻻ"‬

‫ﭼﺮاﺋﯽ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫رﺣﻤﮥ‬

‫اﷲ‬

‫ﻫ‪‬ﻤﺎم‬

‫در‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﯿﻔﻪ ش ﮐﺮد و ﺑﺮ ﮐﺮﺳﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻮل و ﻋﺮض و وﺻﻒ‪ ‬ﻗﺼﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬آن ﮐﻮدك ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﺨﺖ ﻧﻀﺎر‬

‫ﺷﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد‪ ،‬اﺷﮏ ﻣﯿﺮاﻧﺪ او ﺑﻪ ﺳﻮز‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎه او را ﮐﻪ‪ :‬اي ﭘﯿﺮوز روز‬

‫ﻧﺎﮔﻮار؟‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﮐﺰ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻏﺰاي‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻏﻠﻄﻬﺎش‪،‬‬ ‫ﻋﻠﯿﻪ‬

‫ﻫﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮔﺮﯾﯽ؟‬

‫اي‬

‫ِ‬

‫دوﻟﺘﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﭙﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪم‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺎر‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﻏﺎزي‬

‫ﺳﻔﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اوﻓﺘﺎدش‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪش‬

‫و‪،‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﺰرگ‪‬‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬ ‫ِ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻗﺒﺎد‪‬‬

‫اﻓﻼﮐﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬ ‫ِ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﺨﺖ و‪ ،‬وزﯾﺮان و ﺳﭙﺎه‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﺨﺘﺖ ﺻﻒ زده ﭼﻮن ﻧﺠﻢ و ﻣﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﻮدك‪ :‬ﮔﺮﯾﻪ ام زآﻧﺴﺖ زار‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺎدر در آن ﺷﻬﺮ و دﯾﺎر‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ارﺳﻼن‬

‫ﻣﺎدرم‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﺟﻨﮓ ﮐﺮدي‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺧﺸﻢ اﺳﺖ و ﻋﺬاب؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫دﮔﺮ؟‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﻬﻞ‬

‫ﺗﺮ؟‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﯿﺮﺣﻤﯽ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺲ ﺳﻨﮕﯿﻦ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﻗﺎﺗﻠﯽ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﻮام‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﻬﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﺪر‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﻤﺖ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬ ‫ﻣ‪‬ﻬﻠﮏ‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻦ ز ﮔﻔﺖ‪ ‬ﻫﺮ دو ﺣﯿﺮان ﮔﺸﺘﻤﯽ‬

‫در‬

‫دل‬

‫اﻓﺘﺎدي‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دوزخ ﺧﻮﺳﺖ ﻣﺤﻤﻮد؟ اي ﻋﺠﺐ!‬

‫ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ در وﯾﻞ و ﮐﺮب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻣﺎدرم‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻟﺮزﯾﺪﻣﯽ‬

‫ﮐﻮ‬ ‫ﭘﺪر‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﮐﻮ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن؟‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ؟‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﻘﺮ‪ ،‬آن ﻣﺤﻤﻮد‪ ‬ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﺑﯽ ﺳﻌﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫رﺣﻢ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫راد‬

‫اﮐﺮام‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺨﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫او‬

‫داﺋﻢ‬

‫از‬

‫ﺧﻮش‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫ﺗﻌﻈﯿﻢ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫دﯾﻦ‬

‫ﺗﺮﺳﺎﻧﺪت‬ ‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﻓﻘﺮ‪ ،‬آن ﻣﺤﻤﻮد‪ ‬ﺗﻮ ﺳﺖ اي ﻧﯿﻢ دل‬

‫ﮐﻢ ﺷﻨﻮ زﯾﻦ ﻣﺎدر ِ ﻃﺒﻊ ِ ﻣﻀﻞ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻮدك اﺷﮏ ﺑﺎري ﯾﻮم ِ دﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﭘﺮورش ﺗﻦ ﻣﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ از ﺻﺪ دﺷﻤﻨﺖ دﺷﻤﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ ﺷﺪ ﺑﯿﻤﺎر‪ ،‬دارو ﺟﻮت ﮐﺮد‬

‫ور ﻗﻮي ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮ ﺗﻮ را ﻃﺎﻏﻮت ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن زره دان اﯾﻦ ﺗﻦ ﭘ‪‬ﺮ ﺣﯿﻒ را‬

‫را‬

‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺻﯿﻒ‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺻﺪر‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻣﻨﻮر‬

‫ﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫داردش‬

‫ﺻﺒﺮ ِ ﺷﯿﺮ اﻧﺪر ﻣﯿﺎن ﻓﺮث و ﺧﻮن‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺘﺎ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ُﮔﻞ‬ ‫او‬

‫ﺑﺎ‬ ‫را‬

‫ﺧﺎر‬

‫اذﻓﺮ‬

‫داردش‬

‫ﻧﺎﻋﺶ‬

‫اﺑﻦ‬

‫اﻟﻠﺒﻮن‬

‫ﻣﻨﮑﺮان‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن ﺧﺎص ﺣﻖ و ﺻﺎﺣﺐ ﻗ‪‬ﺮان‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﯿﻨﯽ ﯾﮑﯽ ﺟﺎﻣﻪ د‪‬ر‪‬ﺳﺖ‬

‫داﻧﮑﻪ او آن را ﺑﻪ ﮐﺴﺐ و ﺻﺒﺮ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را دﯾﺪي ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺑﯽ ﻧﻮا‬

‫ﮔﻮا‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫‪881‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﺒﺮي‬

‫او‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻮﺣﺶ ﺑﻮد ﭘ‪‬ﺮ ﻏﺼﻪ ﺟﺎن‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ز‬

‫ﮐﺮدي‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫اُﻟﻒ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪي‬ ‫ﺻﺒﺮي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﯿﻮﻓﺎ‬

‫از‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫او‬

‫ﻓﺮاق‬ ‫ﻟﺒﻦ‬

‫ﮐﺎﺗﺸﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻪ‬

‫راه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮي ﺑﺎ او ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﻮ را آﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻫﺎي‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﭘﺮورﻧﺪة‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﯽ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫روﺑﻬﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﺪﻟﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮّه‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﺮّه‬

‫ﺑﺪﻫﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ار‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫دو‬

‫ﻣﺮ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫را‬

‫ﺷﻠﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻟﺖ‬

‫دارد‬ ‫از‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن‬

‫از‬

‫ﭼﻮن‬ ‫از‬

‫اﻓﻮل‬

‫و‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﺻﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﺎور‪،‬‬

‫را‬

‫رب‪‬‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﺮﻫﯽ‬ ‫زو‬

‫از‬

‫ﺑﻬﯽ‬ ‫ﺟﺎﻫﻠﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﻨﺜﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺟﻨﺲ آن ﻣﺮدان ﮐﻨﺪ‬

‫ُﮐﺲ ﻣﮑﺘﻮم ِ او‬

‫او‬

‫ز‬

‫دو‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻠﻪ‬

‫دﻻل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺘﻮ‬ ‫ﭘﺮورﯾﺪ‬

‫ﻣﻔﺮﻣﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫دو‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﺧﻤﺖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﺰدان‪ :‬ز آن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎزت‬

‫ﮐﺎروان‬ ‫ﻣﯿﻨﻬﯽ؟‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﺧﻮي‬

‫اﻵﻓﻠﯿﻦ‬

‫"‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫در ﻓﺮاﻗﺶ ﭘ‪‬ﺮ ﻏﻢ و ﺑﯽ ﺧﯿﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﺖ ﭼﻮن ﻫﺴﺖ زر‪ ِ ‬ده دﻫﯽ‬ ‫او‬

‫ﻧﺨﻮردي‬ ‫"ﻻ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫دﻏﺎﯾﯽ‬ ‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫ﺧﺎﺋﻦ‬

‫ﮐﺎﻣﺎﻧﺘﻬﺎي‬

‫اﻗﺘﺮان‬

‫ﺧﻮد‬ ‫اي‬

‫درﻧﯿﻔﺘﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮاﻫﺮ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﺎزﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﻃﻮم‬

‫ﻓﻦ‬

‫او‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺟﻮال‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آن‪ ،‬ﮐﺰ ﻫﺮ ذﮐﺮ ﻧﺎﯾﺪ ﻧﺮي‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﺟﺎﻫﻞ ﺗﺮس اﮔﺮ داﻧﺶ وري‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻢ ﺷﻨﻮ ﮐﺎن ﻫﺴﺖ ﭼﻮن ﺳﻢ ﮐﻬﻦ‬

‫روﺷﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫ﺟﺰ ﻏﻢ و ﺣﺴﺮت از او ﻧﻔﺰوﯾﺪت‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ﮐﻪ ز ﻣﮑﺘﺐ ﺑﭽﻪ ام ﺑﺲ ﺷﺪ ﻧﺰار‬

‫آوردﺋﯽ‬

‫ﺑﺮ وي اﯾﻦ ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ ﮐﻢ ﮐﺮدﺋﯽ‬

‫از ﺟﺰ از ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑ‪‬ﺪي اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ام‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻫﻢ‬

‫او‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫او‬

‫ﻫﺴﺖ ﻣﺎدر ﻧﻔﺲ و‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻘﻞ ِ راد‬

‫اوﻟﺶ‬

‫ﺗﻨﮕﯽ‬

‫و‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫رس‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻫﻢ ﻃﻠﺐ از ﺗﻮﺳﺖ و‪ ،‬ﻫﻢ آن ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﺌﯿﻢ؟‬

‫اول‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﮔﻮي و‪،‬ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎش‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻻﺷﯿﻢ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﺗﺮاش‬

‫دوﺳﺘﯽ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬ ‫ﻣﺎدر‪،‬‬

‫ﭘﺪر‬

‫از‬ ‫ﻫﯿﻦ‬ ‫اي‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫را‬

‫زن‬ ‫ﺑﺠﻪ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎل‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آن‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫دﻫﻨﺪة‬

‫ﺣﻮاﻟﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫اﮔﺮ‬ ‫ﻣﺎدر‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﺗﯿﺒﺎي‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﻓﺸﺎر‬

‫زن‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﻏﺒﺖ‬

‫اﻓﺰا‬

‫در‬

‫ﺳﺠﻮد‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫ﭘﺮّ‬

‫و‬

‫ﺑﺎل‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎﻣﻼن‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آبِ‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫دان‬

‫را‬

‫آب‬

‫ﻣﻮﻣﻦ را و ﺧﻮن‬

‫ﺑﺎزان‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺮَد‬

‫ﺑﺎل‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫‪882‬‬

‫ﺟﺒﺮ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫زاﻏﺎن‬

‫ﻣﻔﺮﺳﺖ‬ ‫زﻧﺪان‬ ‫را‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﻤﻮد‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﮐﺎﻫﻼن‬

‫ﻣﺮ ﮔﺒﺮ را‬ ‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮَد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺷﺮح‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮐﺎو ﭼﻮ ﭘﺎزﻫﺮ اﺳﺖ و ﭘﻨﺪارﯾﺶ ﺳﻢ‬ ‫ﺗﺮﺳﺎن‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻻﺷﺌﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻫﻨﺪو ﺑﭽﻪ‪ ،‬ﻫﺎن اي ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫رو‬

‫ز‬

‫در‬

‫وﺋﯽ‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎﻟﺖ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﯽ را ره زده ﺳﺖ‬

‫از‬

‫وﺟﻮدي‬

‫ﻻﺷﺌﯽ‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎﮐﻨﻮن‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻻﺷﺌﯽ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﺤﻤﻮد‪‬‬

‫و‬

‫ﻻﺷﯽ‬

‫‪ .46‬ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻠﻢ‪ :‬ﻟﯿﺲ‪ ‬ﻟﻠﻤﺎﺿﯿﻦ ﻫ‪‬ﻢ اﻟﻤﻮت اﻧﻤﺎ ﻟﻬﻢ ﺣﺴﺮه اﻟﻔﻮت‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺳﭙﻬﺪار‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫آﻧﮑﺎو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون رﻓﺖ اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت از ﻣﯿﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺶ درد و درﯾﻎ و ﻏﺒﻦ ِ ﻣﻮت‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺴﺘﺶ ﺻﺪ درﯾﻎ از ﺑﻬﺮ ﻓﻮت‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻟﻠﻤﺎﻇﯿﻦ‬

‫ﻟﯿﺲ‬

‫ﻫﻢ‪‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻟﻤﻮت‬

‫ﻧﮑﺮدم‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﻫﻢ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺮگ‬ ‫از‬

‫ﺣﻮ‪‬ل‬

‫ُﮔﻢ ﺷﺪ در اﺟﻞ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫آن ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ آﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ و ﮐﻒ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﺑﮕﻮ‪:‬‬

‫ﮐﻔﻬﺎ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﺣﺴﺮت‬

‫را؟‬

‫ﺣﺴﺮت‪ ‬آن ﻣ‪‬ﺮدﮔﺎن از ﻣﺮگ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻮﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﺰن ِ ﻫﺮ دوﻟﺖ و ﻫﺮ ﺑﺮگ را‬ ‫زآﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫را‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺟ‪‬ﻨﺒﺪ‬

‫ز‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻋﻠﻒ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن رو‪ ،‬آن ﮐﻔﻬﺎ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺟﻮﻻﻧﺘﺎن؟‬

‫ﺑﺤﺮاﻧﺘﺎن‬

‫اﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫در‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪت‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺐ ﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻞ ﺑﻪ ﺣﺎل‬

‫ﮐﻪ ز درﯾﺎ‬

‫ﻧﻘﺶ ِ ﭼﻮن ﮐﻒ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺑﯽ ز ﻣﻮج؟‬

‫ﺧﺎك‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﺎدي ﮐﺠﺎ آﯾﺪ ﺑﻪ اوج؟‬

‫ﺑﺎد ﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺒﺎر ِ ﻧﻘﺶ دﯾﺪي‬

‫ﮐﻒ‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻣﺎ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺆال‬ ‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫اﯾﺠﺎد‬

‫ﻗﻠﺰم‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺰ ﺗﻮ ﻧﻈﺮ آﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺖ‪ ،‬ﺷﺤﻤﯽ و ﻟﺤﻤﯽ‪ ،‬ﭘﻮد و ﺗﺎر‬

‫ﺗﺎب‬

‫ﮐﺒﺎب‬

‫ﺷﺤﻢ‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻧﻔﺰود‬

‫ﺷﻤﻌﻬﺎ‬

‫ﻟﺤﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺨﻤﻮر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫را‬

‫ُﮔﺪاز اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻦ را در ﺑﺼﺮ‬

‫در ﻧﻈﺮ رو‪ ،‬در ﻧﻈﺮ رو‪ ،‬در ﻧﻈﺮ‬

‫ﯾﮏ ﻧﻈﺮ‪ ،‬دو ﮔﺰ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ز راه‬

‫ﯾﮏ ﻧﻈﺮ‪ ،‬دو ﮐﻮن دﯾﺪ و روي ﺷﺎه‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺳ‪‬ﺮﻣﻪ‬

‫ﺑﺎﻟﺴﺮار‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻮش‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺳﺘﺎدان‬

‫ﻻﺟﺮم‪،‬‬

‫دو‬ ‫ﺷﺮح‬ ‫ِ‬

‫اﺳﺘﺎد‪‬‬

‫ﻓﺮﻗﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎه‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫واﷲ‬

‫داﺋﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻋﻠﻢ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫اﯾﺴﺘﯽ‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺧﻼ و ﺑﯽ ﻧﺸﺎن اﺳﺖ و ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫اﻇﻬﺎر‬

‫ﮐﺎر‬

‫اﻧﮑﺴﺎر‬

‫اﺳﺘﺎدان‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺻﻤﺪ‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎﻫﺶ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﺟﺎي‬ ‫و‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﻓﺰون ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر ﺣﻖ و ﮐﺎرﮔﺎﻫﺶ آن ﺳ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﺳ‪‬ﺒﻖ‬

‫"ﻧﯿﺴﺘﯽ"‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻻﺋﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ دروﯾﺸﯽ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﯽ ﺟﺴﻢ و ﻣﺎل‬

‫ﮐﺎر‪،‬‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﺳﺎﺋﻞ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺴﻢ او ﮔﺪاﺧﺖ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ آن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎل ِ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎﺧﺖ‬ ‫‪883‬‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺟﺴﻢ‬

‫دروﯾﺸﺎن‬ ‫دارد‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﺆال‬

‫ﭘﺲ ز درد اﮐﻨﻮن ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﺮ ﻣﺪار‬ ‫ﻗﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻓﮑﺮ اﮔﺮ‬

‫اﻫﺘﺰاز‬

‫ذﮐﺮ‬

‫را‬

‫اﺻﻞ‪ ،‬ﺧﻮد ﺟﺬب اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮏ اي ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎش‬

‫ﮐﺎر‬

‫ُﮐﻦ‪،‬‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫آرد‬

‫َﺗﺮك‪ ‬ﮐﺎر‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮐﺎوﺳﺖ‬

‫در‬ ‫ﻧﺎزي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺎز‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﯽ ﻗﺒﻮل اﻧﺪﯾﺶ‪ ،‬ﻧﯽ رد‪ ،‬اي ﻏﻼم‬ ‫ﻣﺮغ ِ ﺟﺬﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫اﺳﺒﯽ‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬رو‬

‫ذﮐﺮ ﮐﻦ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‪‬‬

‫آن‬

‫ﺟﺬﺑﻪ‬

‫ﻣﺒﺎش‬

‫ﺟﺎﻧﺒﺎزي‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﻮرد‪‬‬

‫در‬

‫اﻣﺮ را و ﻧﻬﯽ را‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺮّد ز ﻋﺶ‬

‫راﻫﻮار‬

‫ﻣﯽ ﺑﯿﻦ ﻣ‪‬ﺪام‬ ‫ِﺑﮑﺶ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دﯾﺪي ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺷﻤﻊ آﻧﮕﻪ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﭼﻮن ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺬاره ﻧﻮر ِ اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ او در ﻋﯿﻦ ِ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ذره‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ُﮐﻞّ‬

‫ﻗﻄﺮه‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ِ‬

‫‪ .47‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ و ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬در ﻗﺼﺎص ِ ﯾﮏ ﻗﻔﺎ‬ ‫ﺧﺮﻗﮥ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎد‬

‫آﺳﺎن‬

‫دادن‬ ‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﻋﻤﯽ‬ ‫ﺧﻮردﻧﻢ‬

‫دﯾﺪ ﺻﻮﻓﯽ ﺧﺼﻢ ِ ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ زار‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﺸﺘﺶ زﻧﻢ ﻣﻦ ﺧﺼﻢ وار‬

‫او ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﺘﻢ ﺑﺮﯾﺰد ﭼﻮن رﺻﺎص‬

‫ﻗﺼﺎص‬

‫ﺧﯿﻤﻪ‬

‫وﯾﺮاﻧﺴﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‪،‬‬

‫ﻧﻤﯿﺘﺎﻧﺴﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ‬

‫وﺗﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻗﺼﺎﺻﻢ‬

‫درﯾﻎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫زد‬

‫ﮐﻪ ﺗﺮازوي ﺣﻖ اﺳﺖ و ﮐﯿﻞ ِ او‬

‫زآن ﺳﻮي ﺣﻖ اﺳﺖ داﯾﻢ ﻣﯿﻞ ِ او‬

‫ﻣﺨﻠﺺ اﺳﺖ از ﻣﮑﺮ دﯾﻮ و ﺣﯿﻠﻪ اش‬

‫ﻣﺄﻣﻦ اﺳﺖ از ﻗﯿﺪ دﯾﻮ و ﻗﺒﻠﻪ اش‬

‫ﺟﺪال‬

‫ﻗﺎﻃﻊ ﺟﻨﮓ دو ﺧﺼﻢ و ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫او‬

‫او‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫دﯾﻮ‬

‫در‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ور‬

‫ﻣﻘﺮاض‬ ‫ﺷﯿﺸﻪ‬

‫ﺗﺮازو‬

‫اﺣﻘﺎد‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫و‬

‫اﻓﺴﻮن‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ِ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺳﺮﮐﺸﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﮕﺬارد‬

‫ﻗﺎﻧﻮن‬

‫و‬

‫ﮔﺮدد‬

‫دﻫﯿﺶ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد راﺿﯽ ز ﺗﻮ ﻃﺒﻊ ﺗﻬﯿﺶ؟‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻗﺎﺿﯽ رﺣﻤﺖ و دﻓﻊ ِ ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﻗﻄﺮه اي از ﺑﺤﺮ ِ ﻋﺪل ِ رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﻗﻄﺮه‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧُﺮد و ﮐﻮﺗﻪ ﭘﺎ ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﺟﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﺟﺰوﻫﺎ‬

‫ار‬

‫ِ‬

‫ُﮐﻠﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺤﺮ‬ ‫ﻗﻄﺮه‬

‫و‬

‫از‬

‫اﺑﻠﻬﯿﺶ‬

‫او‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺷﺎﻫﺪﺳﺖ‬

‫آن ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ِ اﺣﻤﺪ راﻧﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻟﺸﻔﻖ"‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﺑ‪‬ﺪي؟‬

‫ﮔﺮ از آن ﯾﮏ داﻧﻪ ﺧﺮﻣﻦ دان ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺮف آ‪ ،‬ﮐﻪ ﺻﻮﻓﯽ ﺑﯽ دل اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﯿﺪاﻧﺸﯽ‬

‫اﺑﻠﻬﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻔﻖ ﻏﻤﺎز ِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎك‬

‫داري‬

‫ﮐﻠﻪ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫از‬

‫آبِ‬

‫راﺿﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫از‬

‫ﺗﺮازو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﻋﺰﻣﺶ آن ﺷﺪ ﮐﺶ ﺳﻮي ﻗﺎﺿﯽ ﺑﺮَد‬

‫او‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫زﺟﺮ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫و‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫در‬ ‫‪884‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ‬ ‫ﻣﮑﺎﻓﺎت‪‬‬

‫"ﮐﻼ‬ ‫ﺟﻔﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺠﻞ‬

‫اي ﺗﻮ ﮐﺮده ﻇﻠﻤﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻮش دﻟﯽ؟‬

‫از‬

‫ﯾﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﺷﺪﺳﺖ آن ﮐﺮده ﻫﺎت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺟﺮم ﮔﺮدون رﺷﮏ ﺑﺮدي ﺑﺮ ﺻﻔﺎت‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺳﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫ﺑﺎرت‬

‫ﯾﮏ‬

‫آن‬

‫ﺣﻘﻮق‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺘﺴﺐ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﻣﮑﺎﻓﯽ‬ ‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫آوﯾﺨﺖ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺧﺼﻤﯿﻬﺎﺳﺘﯽ‬

‫اﻧﺪك‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ‬ ‫ﻫﺎت‬ ‫ﻗﻔﺎت‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻘﻮق‬

‫ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮاه از‬

‫آبِ ﺧﻮد روﺷﻦ ﮐﻦ اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﻣ‪‬ﺤﺐ‬

‫‪ .48‬رﻓﺘﻦ ﺻﻮﻓﯽ ﺳﻮي آن ﺳﯿﻠﯽ زن و ﺑﺮدن او را ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫رﻓﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آوردش‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﻧﮑﻪ‬

‫زﺧﻢ‬ ‫از‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫د‪‬ر‪‬ه‬

‫زﺟﺮ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫او‬ ‫ﺗﻮ‬

‫زد‬

‫زﻧﺶ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺮ ِ ادﺑﺎر را‬

‫را‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺟﺰا‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﯿﺮد‬

‫در‬

‫دﻣﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫داﻣﻨﺶ‬

‫در‬

‫ﺑﺮ ﺧﺮ ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫راي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺳﺰا‬

‫ﺗﺎوان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﺒﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫وآﻧﮑﻪ از ﺗﻮ زﺧﻢ ﺑﯿﻨﺪ ﻣﺮگ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﺑﺮ ﺣﺪ و ﺗﻌﺰﯾﺮ ﻗﺎﺿﯽ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﻗﺎﺿﯽ ﺿﻤﺎن‪ ،‬ﮐﺎو ﻧﯿﺴﺖ ﺧُﺮد‬

‫ﻧﺎﺋﺐ ﺣﻖ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺳﺎﯾﮥ ﻋﺪل ِ ﺣﻖ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﮐﺎو‬

‫از‬

‫ادب‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫دوزخ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ ﺑﺮاي ﻋﺮض و ﺧﺸﻢ و دﺧﻞ ِ ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮاي ﺣﻖ و روز ِ آﺟﻠﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻄﺎﺋﯽ ﺷﺪ‪ ،‬دﯾﺖ ﺑﺮ ﻋﺎﻗﻠﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ورق‬

‫آﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮد زﻧﺪ‪ ،‬او ﺿﺎﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﺑﻤﺮد‬

‫ﺷﻤﺮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫زد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻪ‬

‫او‬

‫ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭘﺪر‬

‫زد‬

‫ﮔﺮ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫واﺟﺐ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ‬

‫از‬

‫رود‬

‫داﻧﯽ؟‬ ‫زﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫زد‬

‫او‬ ‫را‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺻﺒﯽ‬

‫ﻧﺎﺋﺐ‬

‫را‬ ‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺘﺎ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫آن‬

‫ﺑﯿﺖ‬ ‫ﭘﺪر‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫اﻟﻤﺎل‬

‫را‬ ‫او‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﻣﯿﻨﯽ‬

‫واﺟﺐ‬ ‫ﻻ‬

‫ﺣﮑﻤﺶ‬

‫ﺗﺨﻒ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬ ‫ﻧﺮَﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺧﻮدي را ﺳﺮ ﺑﺒ‪‬ﺮ ﺑﺎ ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬

‫ﺷﻮ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﺑﯿﺨﻮد‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺗﻮ ُﮐﻨﯽ‬

‫"ﻣﺎ‬

‫آن ﺿﻤﺎن ﺑﺮ ﺣﻖ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﺮ اﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻟﺪ‬

‫او‬

‫ور ﭘﺪر زد‪ ،‬او ﺑﺮاي ﺧﻮد زده ﺳﺖ‬

‫دﮐﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ زﺟﺮ اُﺳﺘﺎ ﻧﺒﻮدش ﮐﺎر ﺟﻮ‬ ‫ﻻﺟﺮم‪،‬‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﯿﺰي‪،‬‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺎزار‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﺮﮔﺮدان‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﺧﻮن‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ‬ ‫إِذْ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫ﺗﻔﺼﯿﻠﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دادن‬

‫و‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫"‪،‬‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣ‪‬ﺒﯿﻦ‬

‫ﻓﻘﻪ‬

‫وار‬

‫دﮐﺎن ِ ﻓﻘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﭘﺪر‬

‫در دﮐﺎن ِ ﮐﻔﺶ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﺮم اﺳﺖ ﺧﻮب‬

‫ﻗﺎﻟﺐِ ﮐﻔﺶ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﭼﻮب‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺰازان‪،‬‬

‫ﻗﺰ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫واﺣﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ادﮐﻦ‬

‫و‬

‫وﺣﺪت‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺰ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫آﻫﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ اﻧﺪر رﺣﻤﺖ‪ ،‬اﻧﺪر رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎﻧﯽ‬ ‫‪885‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫دان‬

‫ﺳﺘﻮدن‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫دام‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪش اﻧﺪر ﺳﻮرة "و اﻟﻨﺠﻢ" زود‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫ﺳﺎﺟﺪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫دان‬

‫"ﮐﺎﻟﻐﺮاﻧﯿﻖ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫اﻟﻌﻠﯽ"‬ ‫ﺳﻮره‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻢ ﺳ‪‬ﺮي ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﮑﻪ ﺳ‪‬ﺮ ﺑﺮ د‪‬ر زدﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﯿﺴﺖ ﭘﯿﭽﺎ ﭘﯿﭻ و دور‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﺎش و‪ ،‬دﯾﻮان را ﻣﺸﻮر‬

‫ﺑﯿﺎر‬

‫زار‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‪‬‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫ﺛﺒﺖ‬

‫اﻟﻌﺮش‪،‬‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫و‬

‫ﺳﺘﻤﮑﺎر‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫زار‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‪‬‬

‫‪ .49‬ﻫﻢ در ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻗﺼﻪ ﻗﺎﺿﯽ و ﺻﻮﻓﯽ‬ ‫زﻧﻨﺪه؟‬

‫ﮐﻮ‬ ‫ﺷﺮع‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آن‬

‫زﻧﺪﮔﺎن‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ او ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻨﯿﻢ از ﺧﯿﺮ و ﺷﺮ‬

‫اي‬

‫اﻧﺘﻘﺎم؟‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺳﻘﺎم‬

‫اﻏﻨﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺮع‬

‫ِ‬ ‫و‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﻘﯿﺮي‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺻﺤﺎبِ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺳﺮﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺟﻬﺖ ز آن ﻣ‪‬ﺮدﮔﺎن ﻓﺎﻧﯽ ﺗﺮﻧﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده از ﯾﮏ روﺳﺖ ﻓﺎﻧﯽ در ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﻣﺮگ ﯾﮏ ﻗﺘﻞ اﺳﺖ و‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﯿﺼﺪ ﻫﺰار‬ ‫ﮔﺮ ﭼﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ُﮐﺸﺖ اﯾﻦ ﻗﻮم را ﺣﻖ ﺑﺎرﻫﺎ‬ ‫از‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺮﺟﯿﺲ اﻧﺪ ﻫﺮ ﯾﮏ در ﺳ‪‬ﺮار‬

‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ِ دوم ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﯽ‪ :‬ﻣﻦ ﻗﻀﺎ دار ﺣ‪‬ﯽ ام‬

‫ﺣﺎﮐﻢ‬

‫ام؟‬

‫اﯾﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮ ﻧﻪ در ﮔﻮر اﺳﺖ ﭘ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﻮرﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬ ‫ز‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﮔﻮري‬ ‫ﺧﺸﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫اﺻﺤﺎب‬ ‫در‬

‫زﺧﻤﯽ‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫دودﻣﺎﻧﺶ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮر را در ﻣ‪‬ﺮده ﺑﯿﻦ‪ ،‬اي ﮐﻮر‪ ،‬ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺸﺘﯽ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫از‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫داد؟‬

‫ﮐﯿﻨﮥ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﻣ‪‬ﮕﺮد‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﮑﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ‬

‫ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮر‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﺑﺰن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎر‬

‫دادﮔﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺰارد‬

‫زﻧﺪه‬

‫اﻧﺒﺎرﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫واﷲ‬

‫ذوق‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ زﻧﺪه اي ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺰد‬

‫ﮐﺎن ﮐﻪ زﻧﺪه ر‪‬د ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﮐﺮد ر‪‬د‬

‫ﺧﺸﻢ ِ اﺣﯿﺎ‪ ،‬ﺧﺸﻢ ِ ﺣﻖ و زﺧﻢ ِ اوﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ زﻧﺪه ﺳﺖ آن ﭘﺎﮐﯿﺰه ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺑﮑﺸﺖ او را و در ﭘﺎﭼﻪ اش دﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫ﻣﺂب‬ ‫اﻟﻨﻔﺨﺘﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﯾﻦ اﺳﺖ و ﺑﺎﻗﯽ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﺣﯿﺎت از وي ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ و ﺷﺪ ﻣﻀﺮ‬

‫و آن ﺣﯿﺎت‪ ،‬از ﻧﻔﺦ ِ ﺣﻖ ﺷﺪ ﻣ‪‬ﺴﺘﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ دم‪ ،‬آن دم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﯾﺪ آن ﺑﻪ ﺷﺮح‬

‫زﯾﻦ ﻗﻌﺮ ِ ﭼ‪‬ﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﺻﺮح‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻗﺼﺎﺑﺎﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺦ ِ ﺣﻖ ﻧﺒﻮد ﭼﻮ ﻧﻔﺨﮥ آن ﻗﺼﺎب‬

‫ﻓﺮق‬

‫وي‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‪‬‬

‫او‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫زود‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫وي‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪن‬ ‫ﭘ‪‬ﺸﺖ‪‬‬

‫وﺿﻊ‪،‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺮآ‬

‫ﻣﺠﺘﻬﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﺳ‪‬ﺰد‬

‫ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﻮﺿﻌﺶ‬ ‫‪886‬‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫را‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺗﺎﺑﻮﺗﯿﺶ‬ ‫ﻣﮑﻦ‬

‫در‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﻬﺪ؟‬

‫اوﻟﯿﺘﺮ‬

‫ﺳﺰد‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫ﺿﺎﯾﻌﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﭘﺲ روا داري ﮐﻪ او‬

‫ﺳﯿﻠﯽ ام زد ﺑﯽ ﻗﺼﺎص و ﺑﯽ ﺗﺴﻮ؟‬

‫ﮐﯽ روا ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺧﺮﺳﯽ ﻗﻼش‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻻش؟‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎن‬

‫ﺻﻔﻊ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ را‪ :‬ﭼﻪ ﺑﺎك از ﺻﻔﻊ ﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ داري ﺻﻮﻓﯿﺎ از ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دارم زﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻦ ﺷﺶ درم‬

‫ُﮐﻦ‬

‫وآن ﺳﻪ دﯾﮕﺮ را ﺑﺪو ده ﺑﯽ ﺳﺨُﻦ‬

‫زار و رﻧﺠﻮر اﺳﺖ و دروﯾﺶ و ﺿﻌﯿﻒ‬

‫ﺳﻪ‬

‫رﻏﯿﻒ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ و ﺻﻮﻓﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ در ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫ﻟﯿﮏ آن رﻧﺠﻮر‪ ،‬زار و ﺳﺨﺖ ﺣﺎل‬

‫اﻓﺘﺎدش‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﺳﯿﻠﯿﺶ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﯽ‪ :‬ﺳﻪ درم ﺗﻮ ﺧﺮج‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻔﺎي‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﭘﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺒﺎﯾﺪش‬

‫درم‬ ‫ﻗﻔﺎي‬

‫ﺗﺮّه‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫ﻗﺼﺎص‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺳﯿﻠﯿﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ارزان‬

‫‪ .50‬ﺳﯿﻠﯽ زدن رﻧﺠﻮر ﻗﺎﺿﯽ را و ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ ﻗﺎﺿﯽ را‬ ‫ﺳﻮي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮔﻮش ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ِ راز‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺳﯿﻠﺌﯽ‬

‫آورد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﺷﺶ را ﺑﯿﺎرﯾﺪ‪ ،‬اي دو ﺧﺼﻢ‬

‫ﺗﺎ روم‬

‫آزاد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻗﺎﺿﯽ ﻃﯿﺮه‪ ،‬ﺻﻮﻓﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯽ‬

‫ﺣﮑﻢ ِ ﺗﻮ ﻋﺪل اﺳﺖ ﻻ ﺷﮏ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﻏﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻧﭙﺴﻨﺪي ﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬اي ﺷﯿﺦ ِ دﯾﻦ‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺴﻨﺪي‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫را‬

‫ﺧﺮﺧﺎش و‬ ‫ﺑﺮادر؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﺻﻢ‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ؟‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﻫﻢ در آن ﭼ‪‬ﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﯾﺶ اﻓﮑﻨﯽ‬

‫"ﻣﻦ‬

‫ﺣﻔﺮ‬

‫ﺑﺌﺮا"‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﺪي‬

‫از‬

‫ﺧﺒﺮ؟‬

‫آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻧﺪي ﮐﻦ ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﺟﺎن ِ ﭘﺪر‬

‫اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺣ‪‬ﮑﻤﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺑ‪‬ﺪ در ﻗﻀﺎ‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫واي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫اﺣﮑﺎم‬

‫دﯾﮕﺮﻫﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫!‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ آرد ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﭘﺎي ﺗﻮ !‬

‫ﻇﺎﻟﻤﯽ‬

‫را‬

‫رﺣﻢ‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬

‫!‬

‫!‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻇﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫را‬

‫آورد‬

‫ﺑﺮ‬

‫آري‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﺪﻫﺶ‬

‫ﻧﻔﻘﻪ‬

‫درم‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺟﺎي‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ او دﻫﯽ ﺣﮑﻢ و ﻋﻨﺎن؟‬

‫ﺑ‪‬ﺰي را ﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬اي ﻣﺠﻬﻮل‬

‫داد‬

‫داد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮋاد‪‬‬

‫ﮔﺮگ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫‪ .51‬ﺟﻮاب ﺑﺎ ﺻﻮابِ ﻗﺎﺿﯽ ﺻﻮﻓﯽ را در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫آﯾﺪﻣﺎن‬

‫واﺟﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺧﻮش دﻟﻢ در ﺑﺎﻃﻦ از ﺣﮑﻢ ِ زﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ روﯾﻢ ﺗﺮُش ﮐﺎﻟﺤﻖ ﻣﺮ‬

‫اﯾﻦ دﻟﻢ ﺑﺎغ اﺳﺖ و ﭼﺸﻤﻢ اﺑﺮ و‪‬ش‬

‫اﺑﺮ ﮔﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎغ ﺧﻨﺪد ﺷﺎد و ﺧﻮش‬

‫ﺧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ در ﻣﺮگ و ﺟﺎن ﮐﻨﺪن رﺳﻨﺪ‬

‫ز اﻣﺮ ﺣﻖ "و اﺑﮑﻮا ﮐﺜﯿﺮا" ﺧﻮاﻧﺪه اي؟‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺎن ﭼﻪ ﺧﻨﺪان ﻣﺎﻧﺪه اي؟‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫دﻣﻊ‬

‫ﺳﺎل‬ ‫روﺷﻨﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻗﺤﻂ‪،‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫از‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺧﯿﺮه‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮو ﺑﺎري ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻤﻊ‬

‫ذوق ِ ﺧﻨﺪه دﯾﺪه اي؟ اي ﺧﯿﺮه ﺧﻨﺪ‬

‫ذوق ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺴﺖ آن ﮐﺎن ِ ﻗﻨﺪ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺿﺮر‬

‫آن‬

‫ﺗﺮُش‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬ ‫‪887‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﻬﻨﻢ‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫در‬

‫آرد‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫"أَﻣ‪‬ﺮُﻫ‪‬ﻢ‪‬‬ ‫ﯾﺎر‬

‫از‬ ‫را‬

‫ُﮔﻢ ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫آبِ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ده‬

‫ﭼﺎر ُﮐﻦ‬

‫ﺷُﻮري"‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺘﯿﻢ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫در‬

‫ﻫﺎ‬

‫ذوق در ﻏﻤﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﯽ‬ ‫ﻧﻌﻞ‬

‫ﯾﺎد‪‬‬

‫آن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﻬﻨﻢ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫راه‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺟﻮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬ ‫را‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﺑﺎط‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫در‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﯾﺎر ُﮐﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻮد‪ ،‬دو ﭼﺸﻢ ِ ﯾﺎر‬

‫ﺻﺤﻒ‬

‫اف‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫در‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻧﺎز‬

‫از‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ در ﯾﺎران رﺳﯽ ﺧﺎﻣ‪‬ﺶ ﻧﺸﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر آن ﺣﻠﻘﻪ ﻣﮑﻦ ﺧﻮد را ﻧﮕﯿﻦ‬

‫در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻨﮕﺮ ﺧﻮش ﺑﻪ ﻫﻮش‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻤﻌﻨﺪ و‪ ،‬ﯾﮏ اﻧﺪﯾﺶ و ﺧﻤﻮش‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﺟﻮﺋﯽ‪ ،‬ﻣﮑﻦ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫در‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻫﻤﻮم‬

‫در‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫اﺳﺘﺎرﮔﺎن‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‪،‬‬

‫ره‬

‫ﺑﺠﻮي‬

‫ﻧﻄﻖ‪،‬‬

‫ﮔﺮ دو ﺣﺮف‪ ‬ﺻﺪق ﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬اي ﻓﻼن‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺷﺠﻮن‬

‫رﺧﺘﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺑﺎش‬

‫ُﮐﻦ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﺪي؟‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﺑﻨﮕﺮي‪" ،‬ﯾﺎر" اﺳﺖ راه‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﻨﺎن‬

‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﮐﺎﻟﮑﻼم‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎم‬

‫اي‬

‫دﻻﻟﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دان‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻘﺐ‬ ‫ﺟﺮّه‬

‫ﻣﮕﻮي‬ ‫روان‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﻟﮑﻼم‬

‫ﺟﺮُ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺸﻮ ﺷﺎرع در آن ﺣﺮف‪ ‬رﺷَﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﯽ ﺷﮏ‪ ،‬ﺳﺨﻦ را ﻣﯽ ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ در ﺿﺒﻄﺖ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﮕﺸﺎدي دﻫﺎن‬

‫روان‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻌﺼﻮم‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫"ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫ره‬

‫ِ‬ ‫ﯾﻨﻄﻖ‬ ‫ﺳﺎز‬

‫از‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﺷﻮد‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﺻﺎف اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ رواﺳﺖ‬

‫رﺳﻮلٌ‬

‫ﺑﺎﻟﻬﻮي"‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﻣﻨﻄﯿﻘﯽ‬

‫ز‬

‫ﮐﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻫﻮا‬

‫زاﯾﺪ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻌﺼﻮم‬ ‫ﻣﻦ‬

‫‪ .52‬ﺳﺆال ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ از ﻗﺎﺿﯽ و ﺟﻮاب ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺮ او را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﭼﻮن ز ﯾﮏ ﮐﺎن اﺳﺖ زر‬

‫اﯾﻦ ﭼﺮا ﻧﻔﻊ اﺳﺖ و آن دﯾﮕﺮ ﺿﺮر؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ اﯾﻨﺠﻤﻠﻪ از ﯾﮏ دﺳﺖ آﻣﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﭼﺮا ﻫﺸﯿﺎر و آن ﻣﺴﺖ آﻣﺪﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ز ﯾﮏ درﯾﺎﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﻮﻫﺎ روان‬

‫اﯾﻦ ﭼﺮا زﻫﺮ اﺳﺖ و آن ﻧﻮش ِ روان؟‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ اﻧﻮار از ﺷﻤﺲ ِ ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﮐﺎذب از ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﭼﻮن ز ﯾﮏ ﺳ‪‬ﺮﻣﻪ ﺳﺖ ﻧﺎﻇﺮ را ﮐﺤﻞ‬

‫از‬

‫ﺣﻮ‪‬ل؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دار اﻟﻀﺮب را ﺳﻠﻄﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺪﻫﺎ ﭼﻮن ﺿﺮبِ ﺧﻮب و ﻧﺎرواﺳﺖ؟‬

‫ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮد ر‪‬ه را "راه‪ ‬ﻣﻦ"‬

‫راه زن؟‬

‫ﭼﻮن‬ ‫وﺣﺪﺗﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫راﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺧﻔﯿﺮ از ﭼﯿﺴﺖ و آن ﯾﮏ‬

‫ﭼﻮن ز ﯾﮏ ﺑﻄﻨﻨﺪ آن ﺣﺒﺮ و ﺳﻔﯿﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺟﻨﺒﺶ‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫در‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫و‬

‫ور‬

‫اﯾﻦ ﺑﺒﯿﻦ و‪ ،‬ﺣﺎل اﯾﻦ را ﻧﯿﮏ دان‬ ‫‪888‬‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫اﻟﻮﻟﺪ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫اﺑﯿﻪ؟‬

‫از‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻗﺮار؟‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﻨﻮ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺑﺨﻮان‬

‫ﻗﺮاري‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫آن‬

‫درون‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﺧﻨﺪة‬

‫در‬

‫او‬

‫ِ‬ ‫ﻧﺎز‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫روﯾﺶ‪،‬‬

‫آبِ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻮن زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺿﺪ‪ ‬و ﻧﺪ‪‬ش ﻧﯿﺴﺖ در ذات و ﻋﻤﻞ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻗﺮار‬ ‫ﻟﺮزان‬

‫آبِ‬

‫درﯾﺎي‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺿﺪ‪ ،‬ﺿﺪ را ﺑﻮد و ﻫﺴﺘﯽ ﮐﯽ دﻫﺪ؟‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫زو‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﻧﺪ‪ ‬ﭼﺒﻮد؟ ﻣﺜﻞ ِ ﻣﺜﻞ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ‪،‬‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫را‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دو‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﺮگ‬

‫اي‬

‫ﻫﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﺣﻠﻞ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻘﯽ؟‬

‫در‬

‫ﺑﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﯿﻦ ﺗﻮ ﺑ‪‬ﺮد و ﻣﺎت‪ ‬ﺑ‪‬ﺤﺮ‬

‫"ﭼﻮن"‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﻨﺠﺪ اﻧﺪر ذات‪ ‬ﺑﺤﺮ؟‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ "ﭼﮕﻮﻧﻪ و ﭼﻮن"‪ ،‬ز ﺟﺎن ﮐﯽ ﺷﺪ د‪‬رﺳﺖ؟‬

‫ﭘﺲ ﭼﻨﺎن ﺑﺤﺮي‪ ،‬ﮐﻪ در ﻫﺮ ﻗﻄﺮه زآن‬

‫از ﺑﺪن ﻧﺎﺷﯽ ﺗﺮ آﻣﺪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﮐﯽ ﺑﮕﻨﺠﺪ در ﻣﻀﯿﻖ ِ "ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن"؟‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﮐﻞ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ از ﻻ ﯾﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺮ ﺟﺴﺪ را‪ :‬ﮐﺎي ﺟﻤﺎد‬

‫ﺑﻮي ﺑ‪‬ﺮدي ﻫﯿﭻ از آن ﺑﺤﺮ ِ ﻣﻌﺎد؟‬

‫ﺗﻮام‬

‫ﺑﻮي از ﺳﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﺟﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ِ ﻋﻢ؟‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻧﻪ آن ﺣﯿﺮت ﺳﺮاﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﻟﻌﺒﺖ‪‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‪،‬‬ ‫اﻧﺪر‬

‫او‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﻮ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﻄﭙﺪ‬

‫ﻧﺪ‪‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫روﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻔﯽ در ﺑﺤﺮ‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﺪ‪ ‬اﺳﺖ و ﺿﺪ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺘﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺘﻘﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﺪه‬ ‫رﯾﺨﺘﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اوﻟﯿﺘﺮ‬

‫دﻟﺴﺘﺎن‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫آﻫﻮ‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬ ‫ﺑﺎور‬

‫را‬

‫اﻧﻮري‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪:‬‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ِ‬

‫ﺳﺰا‪،‬‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬ ‫ذره‬

‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻧﺰد‬

‫از‬

‫ﺗﯿﻬﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻨﺎن‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﭼﺎﮐﺮي‬ ‫دﻋﺎ؟‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﯿﻦ ﺗﺠﻬﯿﻞ از ﭼﻪ رو ﺗﻔﻬﯿﻢ ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﯿﺸﻤﺎر‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﺧﺮاﺑﯿﻬﺎ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ﮔﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻧﻌﻞ ِ ﻣﻌﮑﻮس وي اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺟﺰوﯾﺶ ﺟﺎﺳﻮس وي اﺳﺖ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻔﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻞ ﺻﺪ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﯿﺎ‪ ،‬ﺧﻮش ﭘﻬﻦ ﺑ‪‬ﮕﺸﺎ ﮔﻮش ِ ﺟﺎن‬ ‫آن‬

‫ﺑﻞ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻗﻠﻤﺎﺷﯿﺖ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﻫﺮ زﺧﻢ ﮐﺎﯾﺪ ز آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬

‫ران‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﻗﻔﺎ‬

‫را‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺎن ﻧﻪ آن ﺷﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺖ ﺳﯿﻠﯽ زﻧﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻃﻮق‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﻗﻔﺎﻫﺎ‬

‫ﮐﺎﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﭘﺸﻪ‬ ‫زرﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺳﯿﻠﺌﯽ‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬ ‫ﮔﺮدن‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺨﺖ‬ ‫رﺷﻮت‪‬‬

‫از‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ د‪‬ر د‪‬زد و‪ ،‬ز ﺣﻖ ﺳﯿﻠﯽ ﺳﺘﺎن‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش در ﺧﻮد‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻠﻌﺖ را ﺑ‪‬ﺮَد او ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫‪889‬‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯿﺪم‬

‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﭼﻪ ﺑﻮدي ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‪،‬‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﻮري‬

‫ﻧﯿﺎوردي‬ ‫ﭼﺮاغ‬

‫ﻧﺪزدﯾﺪي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫روز‬

‫را‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫اﺑﺮوي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯿﺂوردي‬

‫دي‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﺟﺎم ِ ﺻﺤﺖ را ﻧﺒﻮدي ﺳﻨﮓ‪ ‬ﺗﺐ‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﮐﻢ ﮔﺸﺘﯽ ز ﺟﻮد و رﺣﻤﺘﺶ؟‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺣﺎل ﺑﻮدي ﺧﻮب و ﺧﻮش ﺑﺮ ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﺗﯿﺮه ﮐﻢ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺑﺲ‬

‫در‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫آن‬

‫رو‬

‫ﺑﺎغ‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫اﻧﺪوز‬

‫ﻧﺂوردي‬

‫ﺧﺮﺧﺸﻪ‬

‫ﮐﺮَب‬ ‫ﻧﻌﻤﺘﺶ‬

‫در‬ ‫و‬

‫ﺑﻮدي روان اﻧﺲ‬

‫داﺋﻤﺎ ً در ﺟﺎن ﺑ‪‬ﺪي ﻫﻢ ﺷﻮق ﺧﻮش‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‬ ‫ﻟﺐ؟‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﺧﯿﺎﻃﺎن‬

‫آن‬

‫ﻃﺎﯾﻔﻪ‬

‫ﻣﯿﻨﻤﻮد‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﻦ‬

‫ﻣﯽ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮد او ﺑﺎ آن و اﯾﻦ‬ ‫آﻣﺪه‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫اي‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ‬

‫درزي‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﺎذب‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫رﺑﺎﺋﯽ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻗﻨﺪ‬

‫دزدي‬

‫ﭘﺎره‬

‫در‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ذوق‬

‫ﺗﻠﻮﯾﻨﻬﺎش‬ ‫ﻋﯿﺶ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫‪ .53‬ﺟﻮاب دادن ﻗﺎﺿﯽ ﺻﻮﻓﯽ را و ﻗﺼﮥ ﺗﺮك و درزي را ﻣﺜﻞ آوردن‬

‫ﺑﻨﺸﻨﯿﺪي‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮔﺸﺎدي‬ ‫ز‬

‫ﺟﺎودان؟‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻓﻄﻨﺖ‪،‬‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫او‬

‫وﻗﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺟﺰاﯾﺶ‬

‫ﮐﺎف‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﮐﻮﻓﺌﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺳﺎﻟﻔﻪ‬

‫‪ .54‬ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "ان اﷲ ﯾﻠﻘﻦ اﻟﺤﮑﻤﮥ ﻋﻠﯽ ﻟﺴﺎن اﻟﻮاﻋﻈﯿﻦ ﺑﻘﺪر ﻫﻤﻢ اﻟﻤﺴﺘﻤﻌﯿﻦ"‬

‫ﺟﺬبِ ﺳﻤﻊ اﺳﺖ‪ ،‬ار ﮐﺴﯽ را ﺧﻮش ﻟﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬

‫ﭼﻨﮕﺌﯽ ﮐﺎو در ﻧﻮازد ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻧﯿﺎﺑﺪ ﮔﻮش‪ ،‬ﮔﺮدد ﭼﻨﮓ‪ ،‬ﺑﺎر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻏﺰل‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺶ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫در‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﮔﯿﺮ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ز‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺸﯿﺮ‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﻧﻈﺎر‬

‫ﺣﺮاره‬

‫ﻧﯽ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﺎدش‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ور‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎي‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻧﺂوردي‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫آن دم ﻟﻮﻻك اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺎر‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ را از ﻋﺸﻖ ِ ﻫﻤﺨﻮاﺑﻪ و ﻃﺒﻖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮواي‬

‫ﻋﺸﻖ ﺻﻨﻊ ِ‬

‫ﺣﻖ؟‬

‫ﺳﮕﯽ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫ﻃﻌﻤﻪ‬

‫ﺧﻮار‬

‫آب‬

‫دﯾﺪه‬

‫ده‬

‫و‪‬ﺟﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﮓ‪‬‬

‫رو‬

‫ﻧﺮﯾﺰي‬

‫ﮐﻬﻒ‪‬‬

‫در‬

‫ﺗﻐﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺻﺒﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺘﻤﺎﺟﯽ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫و‬

‫ﺷﺐ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫اﺻﻄﻔﺎش‬

‫ﺗﻐﺎرت‬

‫‪ .55‬ﺷﻨﯿﺪن ُﺗﺮك ﺣﮑﺎﯾﺖ دزدي درزﯾﺎن را‪ ،‬و ﮔﺮو ﺑﺴﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬درزي از ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮدن‬ ‫دزدﯾﻬﺎي‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭼﻮ‬

‫روز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آﺋﯽ‬

‫رﺣﻤﺎﻧﻪ‬ ‫ﺗﺮﮐﯽ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫درزﯾﺎن اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻧﻬﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺗﯿﺮه ﺷﺪ ز ﮐﺸﻒ‪ ‬آن ﻏﻄﺎ‬

‫آن‬

‫رازﻫﺎ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺟﻨﮕﯽ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ آن ﺟﺎ دو ﻋﺪو در ﮐﺸﻒ‪ ‬راز‬ ‫‪890‬‬

‫ﻣﺤﺸﺮ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫ﻣﺬﮐﻮر‬

‫ِ‬

‫و آن ﮔﻠﻮي رازﮔﻮ را‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺴﺖ‬

‫و آن ﻓﻀﺎﯾﺢ را ﺑﻪ ﮐﻮي اﻧﺪاﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﻏﺪر‪ ،‬درزﯾﺎن را ذﮐﺮ ﮐﺮد‬

‫ُﺗﺮك را و ﺧﺸﻢ و درد‬

‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﺸﻤﯽ‬

‫دان‬

‫ﺻﻮر دان‬

‫در‬

‫ﻗﺼﺎص‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﺣﯿﻒ آﻣﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﯿﺎﻃﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺶ ﭘﻮر ُﺷﺶ‬

‫ﭼﺎﺑﮑﺘﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫ﻓﻦ‬

‫اﻧﺪرﯾﻦ دزدي و ﭼﺴﺘﯽ ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺿﺎﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪ اﺿﻄﺮار‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ﮐﻪ از ﺗﻮ ﭼ‪‬ﺴﺖ ﺗﺮ‬

‫ﻣﺎت‪‬‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬ ‫در‬

‫رﺷﺘﻪ‬ ‫دﻋﻮي‬

‫ﻣ‪‬ﭙ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ِ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﻏﺮه ﻣﺒﺎش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮم ﺗﺮ ﮔﺸﺖ او و ﺑﺴﺖ آﻧﺠﺎ ﮔﺮو‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻄﻤﻌﺎﻧﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﺮﻣﺘﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻮ‬

‫زود‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮﮐﺐِ‬

‫ﺗﺎزي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‪،‬‬

‫اﺳﺒﯽ‬

‫از‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫واﺳﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﺗﺮك را آن ﺷﺐ ﻧﺒ‪‬ﺮد از ﻓﮑﺮ ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﺎﻣﺪادان‬

‫ﺗﺰوﯾﺮﻫﺎش‬

‫او ﮔﺮو ﺑﺴﺖ و دﻫﺎن را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫رﻫﻦ‬ ‫ﻧﺘﺎﻧﺪ‬

‫ُﮐﺶ‬ ‫ﺗﺎر‬

‫در‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫دﻏﺎ؟‬

‫دزدد‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫رﻫﻦ‬

‫دزد‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫زد‬ ‫ﮔﺮم‬

‫آن‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ از ﺟﺎ‪ ،‬ﻟﺐ ﺑﻪ ﺗﺮﺣﯿﺒﺶ ﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﺮم ﭘﺮﺳﯿﺪش‪ ،‬ز ﺣﺪ‪‬‬

‫ُﺗﺮك ﺑﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻓﮑﻨﺪ اﻧﺪر دل ِ او ﻣﻬﺮ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﻧﻮاي‬

‫ﺑﻠﺒﻠﯽ‬

‫اﺳﺘﻨﺒﻠﯽ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻗﺒﺎي‬

‫روز‬

‫ﺳﻼﻣﺶ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬ ‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آراي‬

‫ﺑﺎزار‬

‫او‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻧﺎﻓﻢ‬

‫را‬

‫زﯾﺮ‬

‫واﺳﻊ‪،‬‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺣ‪‬ﺮاب‬

‫در‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺘﺪا‬

‫ﺑﻐﻞ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﻃﻠﺴﯽ‬

‫ار‬

‫ﻗﻤﺎش‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫ِ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺎﻻش‬

‫واﺳﻊ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻏﻞ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻨﮓ‬ ‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ اي ذو وداد‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ دو ﭼﺸﻢ و ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﻬﺎد‬

‫روي‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﮕﺸﺎد ﻟﺐ را در ﻓﺸﺎر‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﭙﯿﻤﻮد‬

‫از‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺘﻬﺎي‬ ‫ز‬

‫و‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫و‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﯿﺮان‬

‫ﺑﺨﯿﻼن‬ ‫آﺗﺶ‬

‫او‬ ‫ز‬

‫و‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺗﺨﺴﯿﺮاﺗﺸﺎن‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻘﺮاﺿﯽ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮐﺮﻣﻬﺎ‬ ‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫و‬

‫داد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ و‪ ،‬ﻟﺐ ﭘ‪‬ﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪ و ﻓﺴﻮن‬

‫‪ .56‬ﻣﻀﺎﺣﮏ ﮔﻔﺘﻦ ِ درزي و ُﺗﺮك را از ﻗﻮت‪ ‬ﺧﻨﺪه ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن دو ﭼﺸﻢ و ﻓﺮﺻﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ درزي‬ ‫ﯾﮏ ﻣﻈﺎﺣﮏ ﮔﻔﺖ آن ﭼ‪‬ﺴﺖ اوﺳﺘﺎد‬

‫ُﺗﺮك ﻣﺴﺖ از ﺧﻨﺪه ﺷﺪ ﺳﺴﺖ و ﻓﺘﺎد‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻨﮕﺶ ﮔﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ آن زﻣﺎن‬

‫زﯾﺮ ِ ران‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻨﺪﯾﺪن‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﺎره اي دزدﯾﺪ و ﮐﺮد او‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آن‬

‫ﺣﻖ ﻫﻤﯽ دﯾﺪ آن‪ ،‬وﻟﯽ ﺳﺘﺎر ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮن از ﺣ‪‬ﺪ‪ ‬ﺑ‪‬ﺮي‪ ،‬ﻏﻤﺎز اوﺳﺖ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫اش‬

‫اش‬

‫رﻫﻦ‬

‫ﭼﯽ؟‬

‫ﺗﺮك‬

‫را‬

‫از‬

‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﭼﻪ؟‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﻟﺬت‪‬‬ ‫ﭼﻪ؟‬

‫رﻓﺖ‬

‫از‬

‫دل‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﭘﯿﺸﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺮك ﺳﺮ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ در ﻻغ اي َاﭼﻪ‬ ‫‪891‬‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻻغ‬

‫ﭘﺎره‬

‫اي‬

‫ُﺗﺮك‪:‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫اﻧﮕﯿﺰ‬

‫ِ‬ ‫اﻃﻠﺲ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻻغ‬

‫ﻣﯿﮕﻮ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫آن‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﯿﻔﻪ‬

‫در‬

‫ُﺗﺮك‪‬‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫رﺣﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺳﻮم‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﭼﻬﺎرم‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫از‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﻬﻘﻬﻪ‬

‫زد‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‪،‬‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻻﻏﯽ‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﻏﯽ ﺧﻨﺪﻣﯿﻦ ﺗﺮ از دو ﺑﺎر‬ ‫ﺟﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬ ‫از‬

‫ﻣﺮا‬ ‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻀﺎﺣﮏ‬ ‫از‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﻮﻟﻬﻪ‬

‫ﻗﻔﺎ‬ ‫ﻣﯿﻤﺰد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺮد او آن ﺗﺮك را‬ ‫ُﺗﺮك‪‬‬

‫ﻣﻐﺘﺬا‬

‫ﺧﺪا‬

‫ُﮐﻠﯽ ﺷﮑﺎر‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫ﻗﻬﻘﻬﻪ‬

‫از‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫دزدﯾﺪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﮐﻪ ز ﺧﻨﺪه اش ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﺪان ِ ﻓﺮاخ‬

‫آن‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫اﻗﺘﻀﺎ‬

‫وي‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﻻغ‬

‫از‬

‫آن اﺳﺘﺎد را‬

‫ﮐﺮد‬

‫در‬

‫اﺳﺘﺎد‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻓﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫داد‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮﻟﻊ ﮔﺸﺖ اﯾﻦ ﻣﻔﺘﻮن ﺑﺮ اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺧﺴﺎر اﺳﺖ و ﻏﺒﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫از وﺟﻮد‬

‫اي ﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ و ﻣﺤﻮ‬

‫ﺧﻨﺪﻣﯿﻦ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﻫﯿﭻ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬ ‫ﮔﻮر‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺧﺮاب‬

‫آزﻣﻮد؟‬ ‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫‪ .57‬ﺧﻄﺎب ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻤﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻼ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ‬ ‫اي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺟﻬﻞ و ﺷﮏ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻧﻮﺷﯽ ﺗﻮ ﻋﺸﻮة اﯾﻦ ﺟﻬﺎن؟‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻻغ ِ اﯾﻦ ﭼﺮخ ﻧﺪﯾﻢ ِ ﮐﺮد و ﻣ‪‬ﺮد‬

‫آب روي ﺻﺪ ﻫﺰاران ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻣﯽ درد‪ ،‬ﻣﯽ دوزد اﯾﻦ درزي ﻋﺎم‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﭘﯿﺮه‬

‫ﻃﻔﻼن‪،‬‬

‫ﺷﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﻻغ ِ او ﮔﺮ ﺑﺎﻏﻬﺎ را داد‬

‫ﻻغ‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫و‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﮕﺎن‪ ،‬و اﻃﻔﺎل ِ‬

‫ﮐﺪ‪‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ ِ او ﻻﻏﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫داد‬

‫ﭼﻮن دي آﻣﺪ‪ ،‬داده ﻫﺎ ﺑﺮ ﺑﺎد داد‬

‫‪ .58‬ﮔﻔﺘﻦ درزي ُﺗﺮك را ﮐﻪ اﮔﺮ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﻻغ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻗﺒﺎﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ درزي ُﺗﺮك را‪ :‬زﯾﻦ در ﮔﺬر‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﺧﻨﺪة‬

‫ﻗﺒﺎﯾﺖ‬ ‫ﭼﻪ‪،‬‬

‫ﺗﻨﮓ‬ ‫رﻣﺰي‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﮔﺮ‬

‫ُﮐﻨﻢ ﻻﻏﯽ دﮔﺮ‬

‫واي ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ُﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺧﻮد ﻫﯿﭻ ﮐﺲ؟‬

‫داﻧﺴﺘﺌﯽ‬

‫آن‬

‫داﻧﺴﺘﺌﯽ‬

‫ز‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺘﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﺧﻨﺪه ﮐﻦ‪ ،‬اﯾﺎ اي ُﺗﺮك‪ ‬ﻣﺴﺖ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻋﻤﺮت رﻓﺖ و ﺧﻮاﻫﯽ ﮔﺸﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﻨﻬﺎد آن ﻗﺒﺎ درزي ز دﺳﺖ‬

‫اﺳﺐ را ﺑﺮ ﺑﺎد داد آن ُﺗﺮك‪ ‬ﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺶ ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﺗﻮﺋﯽ آن ُﺗﺮك‪ ‬ﮔﻮل‬

‫ﻏﻮل‬

‫اﻃﻠﺴﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺗﻘﻮي‬

‫و‬

‫ﺻﻼح‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻏﺪ‪‬ار‬

‫دوﺧﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺎط‪‬‬ ‫ﺧﺮج‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫ﻣﺰاح‬

‫اﻃﻠﺴﺖ ﻋﻤﺮ و‪ ،‬ﻣﻈﺎﺣﮏ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ ﻣﻘﺮاض و ﺧﻨﺪه ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺐ‪ ،‬اﯾﻤﺎن اﺳﺖ و ﺷﯿﻄﺎن در ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫‪892‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫آ‪،‬‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫اﻃﻠﺲ ِ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻤﺮت‬

‫ﺗﻤﻨﺎ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻘﺮاض ِ‬ ‫ﮐﺎﺧﺘﺮ‬

‫ﻣﯿﺒﺮي‬

‫ﺷﻬﻮر‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻣﺪام‬

‫ﻻغ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺳﻌﺪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫آﻓﺎت‪‬‬

‫آن‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﯿﺘﻮﻟﯽ‬

‫ز‬

‫ﺗﺮﺑﯿﻌﺎت‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﯿﺮﻧﺠﯽ‬

‫ز‬

‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫او‬

‫و ز ﻧﺤﻮس و ﻗﺒﺾ و ﮐﯿﻦ ﮐﻮﺷﯽ او‬

‫ﻣﺸﺘﺮي و زﻫﺮه ﭼﻮن در رﻗﺺ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﻬﺮام و زﺣﻞ را ﻧﻘﺺ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ُﮐﻠﯽ ات ﻣﻐﺒﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫اﺧﺘﺮت‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﻼﺑﯽ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﻻغ را ﭘﺲ‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫دوام‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﺧﯿﺎط‬

‫و‬

‫اﻓﺰون‬

‫ز‬

‫و‬

‫ﻏﺮور‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻗﻠﺐ زن ﺑﯿﻦ اي ﻓﻼن‬

‫‪ .59‬ﻣﺜﻞ در ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻓﻘﯿﺮان ﺑﺠﻮر روزﮔﺎر و ﺣﮑﺎﯾﺖ‬ ‫دﮐﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ ره را ﺑﺴﺘﻪ دﯾﺪ او از زﻧﺎن‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺸﺪ‬

‫ﭘﺎي او ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ از ﺗﻌﺠﯿﻞ و راه‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫رو ﺑﻪ ﯾﮏ زن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎرﻧﺪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﭼﮕﺎن !‬

‫رو ﺑﺪو ﮐﺮد آن زن و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي اﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺴﯿﺎري‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺴﺎط‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻣﯿﺂﯾﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫را‬

‫اﻧﺒﺴﺎط‬

‫زن‬

‫ﻓﺎﻋﻞ‬

‫و‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﻟﻮاﻃﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺣﻤﺘﯽ‬ ‫آن‬

‫ﺑﻪ ره‬

‫ﺑﺴﯿﺎري‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺘﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﻗﺤﻂ‪‬‬

‫ﻣﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﺨﺴﯿﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دان‬

‫ﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫واﻗﻌﺎت‬ ‫روزي‬

‫ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﻧﺎﮔﻮار‬

‫او‬

‫ﻣﺮدة‬

‫او‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫را‬

‫ﻧﻘﻤﺘﯽ‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﻠﺨﯿﻬﺎي‬ ‫ِ‬

‫ﺗﻠﻒ‬

‫ﻣﻔﻌﻮل‬

‫رﺳﻮاي‬

‫زﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻣﻌﺎش‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﺟﻮق‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﻗﺤﻂ و ﺧﻮف و ارﺗﻌﺎش‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫از‬

‫روزﮔﺎر‬

‫از‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اوﺋﯿﺪ‬ ‫دان‬

‫و‬ ‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‪‬‬

‫وﯾﻦ ﺑﺮاﻫﯿﻢ از‬ ‫ﻧﻌﻞ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺴﻮزد‪ ،‬وآن ﺑﺴﻮزد اي ﻋﺠﺐ !‬

‫ﻣﻌﮑﻮس‬

‫ﻧﺎﭘﺮواي‬ ‫ﻣﺮو‬

‫ﺑﻠﺦ‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺷﺮف ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ راﻧﺪ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫راه‪‬‬

‫در‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫‪ .60‬ﺑﺎز ﻣﮑﺮّر ﮐﺮدن ﺻﻮﻓﯽ ﺳﺆال را و ﺟﻮاب ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﯽ‪ :‬ﻗﺎدر اﺳﺖ آن ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﮐﻨﺪ ﺳﻮداي ﻣﺎ را ﺑﯽ زﯾﺎن‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺿﺮر‬

‫را‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺷﺠﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ُﮔﻞ آرد ﺑﺮون از ﻋﯿﻦ ﺧﺎر‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫دي‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺮو‬

‫آزادي‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﺎدر اﺳﺖ ار ﻏﺼﻪ را ﺷﺎدي ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻮﺟﻮد از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﻢ؟‬

‫آﻧﮑﻪ ﺗﻦ را ﺟﺎن دﻫﺪ ﺗﺎ ﺣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺑﺒﺨﺸﺪ آن ﺟﻮاد؟‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫را‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫دل‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫زو‬

‫دور‬

‫دارد‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫را‬ ‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ورد‬

‫وي‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺎن‬ ‫را‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن‬

‫و‬

‫در‬ ‫ﮐﻢ‬

‫‪893‬‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺪارد‬ ‫ﻧﻤﯿﺮاﻧﺪ‬

‫او‬

‫را‬

‫زﯾﺎﻧﺶ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‪‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫را‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﺟﻢ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫‪ .61‬ﺟﻮاب دادن ﻗﺎﺿﯽ ﺻﻮﻓﯽ را‬ ‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ور‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‪:‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻧﺒﻮدي‬ ‫و‬

‫ِ‬

‫اﻣﺮ‬ ‫و‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺮ‬

‫ور ﻧﺒﻮدي ﺧﻮب و زﺷﺖ و ﺳﻨﮓ و د‪‬ر‪‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫وﻏﺎ‬

‫ور‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫را‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺎم و ﻟﻘﺐ ﺧﻮاﻧﺪي ﻣﻠﮏ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺘﯽ‪ :‬اي ﺻﺒﻮر و اي ﺣﻠﯿﻢ؟‬

‫ﮐﯽ ﺑﮕﻔﺘﯽ‪ :‬اي ﺷﺠﺎع و اي ﺣﮑﯿﻢ؟‬

‫ﻣﻨﻔﻘﯿﻦ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺻﺎﺑﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺻﺎدﻗﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫و‬

‫ﭼﺎﻟﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫رﻫﺰن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﮏ؟‬ ‫دﯾﻮ‬

‫و‬

‫رﺳﺘﻢ و ﺣﻤﺰه و ﻣﺨﻨﺚ ﯾﮏ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻋﻠﻢ و ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎﻃﻞ و ﻣ‪‬ﻨﺪك ﺷﺪي‬

‫ﻋﻠﻢ و ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻬﺮ راه‪ ‬ﺑﯽ رﻫﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ره ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﺣﮑﻤﺖ ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫آب‬

‫ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ را روا داري ﺧﺮاب؟‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺎم‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﺟﻮر ِ دوران و ﻫﺮ آن رﻧﺠﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﻬﻠﺘﺮ‬

‫از‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ و درد و ﺟﻮع و ﻓﻘﺮ اﯾﻦ دﯾﺎر‬

‫ﺻﻌﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دﮐﺎن‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﺑﮕﺬرد‪،‬‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﻧﮕﺬرد‬

‫وآن‬

‫ﺳﺆاﻟﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﻮ‪:‬‬

‫و‬ ‫ﻓﺮاق‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‪‬‬

‫و‬

‫ﯾﺎر‬

‫دوﻟﺖ آن دارد ﮐﻪ ﺟﺎن آﮔﻪ ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫آن ﯾﮑﯽ زن‪ ،‬ﺷﻮي ﺧﻮد را ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯽ‬ ‫ﺗﯿﻤﺎرم‬

‫ﺣﻖّ‬

‫ﭼﻮن‬

‫‪ .62‬ﺣﮑﺎﯾﺖ زن ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ و ﻣﺎﺟﺮاي اﯾﺸﺎن‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‪‬‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﻣﺮوت‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﯾﮑﺮه‬

‫ﻃﯽ‬

‫داري‪،‬‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ داري در اﯾﻦ ﺧﻮاري ﻣﺮا؟‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻮرم دﺳﺖ و ﭘﺎﺋﯽ ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫ﻧﻔﻘﻪ و ﮐﺴﻮه اﺳﺖ واﺟﺐ‪ ،‬اي ﺻﻨﻢ‬

‫از ﻣ‪‬ﻨﺖ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﻫﺴﺖ و ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻢ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫زن‬

‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫ﮐﺲ ﮐﺴﯽ را ﮐﺴﻮه زﯾﻦ ﺳﺎن آورد؟‬

‫ﺳﺆاﻟﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﻨﻢ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻣﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﻧﻔﻘﻪ‬

‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺳﺨﺘﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اي‬

‫زن‪،‬‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫درﺷﺖ‬

‫ﭘﺮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫دروﯾﺸﻢ‬

‫اﯾﻦ درﺷﺖ اﺳﺖ و ﻏﻠﯿﻆ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﻨﺪﯾﺶ‪،‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ درﺷﺖ و زﺷﺖ ﺗﺮ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﻃﻼق‬

‫اﯾﻦ ﺗﻮ را ﻣﮑﺮوه ﺗﺮ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﻓﺮاق‬

‫زن‬

‫از ﺑﻼ و ﻓﻘﺮ و از رﻧﺞ و ﻣﺤﻦ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺲ‬

‫و‬

‫وﺳﺦ‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫ﺗﺸﻨﯿﻊ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ ﺷﮏ اﯾﻦ ﺗﺮك ﻫﻮا ﺗﻠﺨﯽ ده اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎد و ﺻﻮم ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و ﺧﺸﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﺞ ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ دﻣﯽ ﮐﻪ ذو اﻟﻤﻨﻦ؟‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‪ :‬ﭼﻮﻧﯽ ﺗﻮ اي رﻧﺠﻮر ِ ﻣﻦ؟‬

‫ور ﻧﮕﻮﯾﺪ ﮐﺖ ﻧﻪ آن ﻓﻬﻢ و ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ذوق ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫دﻟﻨﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺎﯾﻠﻨﺪ‬

‫ور ﺣﺬر از ﻧﻨﮓ و از ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﺎره‬

‫آن‬

‫ﻣﻠﯿﺤﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ِ‬

‫‪894‬‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫زن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ز‬

‫رﻧﺠﻮران‬ ‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‪‬‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫اي‬

‫ﭘﺮﺳﺶ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ور‬

‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫در‬

‫دﻟﺸﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫ﺑﺠﻮﺷﯿﺪي‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﻋﻤﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎرﻓﯽ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﻋﻬﺪ‬

‫ﻣﺪﯾﺪ‬

‫ﺗﺮك‬

‫و‬

‫داوري‬

‫واﻧﮕﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺮد‪،‬‬

‫از‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫ُاﺳﺘﺎد‬

‫واﻟﺪﯾﻨﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ز‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺟﻮﺷﯽ‬

‫داد‬

‫ﺷﺎﮔﺮدﯾﺶ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ﻧﻮادر‬

‫ﻣﻔﺘﮑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺎزان‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺑﺨﻮان‬

‫را‬

‫ﻧﮕﺸﺘﯽ‪ ،‬اي ﻗﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺎدﯾﺪﮔﺎن‬

‫ﺗﺮي؟‬

‫ﻧﺎﺷﯽ‬

‫ﺗﻮ ﺳﭙﺴﺘﺮ رﻓﺘﻪ اي‪ ،‬اي ﮐﻮر‬ ‫ﻫﻢ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻋﺒﺮت‬

‫ﻧﺒﻮدت‬

‫ﻟﯿﻞ‬

‫از‬

‫ُﻟﺪ‬ ‫ﻧﻬﺎر‬

‫و‬

‫‪ .63‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻋﺎرﻓﯽ از ﮐﺸﯿﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮي ﯾﺎ ﺑﻪ رﯾﺶ‬ ‫ﮐﺸﯿﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ اي ﺧﻮاﺟﻪ ﻣ‪‬ﺴﻦ ﺗﺮ‪ ،‬ﯾﺎ ﮐﻪ رﯾﺶ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﯿﺶ از او زاﺋﯿﺪه ام‬

‫ﺑﺲ ﺑﻪ ﺑﯽ رﯾﺸﯽ ﺟﻬﺎن را دﯾﺪه ام‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رﯾﺸﺖ ﺷﺪ ﺳﭙﯿﺪ از ﺣﺎل ِ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻮي‬

‫وﺷﺖ‬

‫او ﭘﺲ از ﺗﻮ زاد و‪ ،‬از ﺗﻮ ﺑﮕﺬرﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺪآن‬

‫از‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫دوغ ِ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫آن‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﺗﺮﺷﯽ‬

‫ﺧﻤﯿﺮي‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﯾﮏ‬

‫اول‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻣﻌﺪﻧﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫زاده‬

‫دري‬

‫اﻟﻄﯿﻨﻪ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻧﮕﺮدﯾﺪﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫زو‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ز‬

‫ﺳﻮداي‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﻧﻨﻬﺎده‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫ﻋﻤﺮي‬

‫ﺛﺮﯾﺪ‬

‫در‬

‫اي‬

‫روﻏﻨﯽ‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫آذري‬

‫ﭼﻮن ﺣﺸﯿﺸﯽ ﭘﺎ ﺑﻪ ﮔ‪‬ﻞ در ﻫﺸﺘﻪ اي‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺑﺎد‪ ‬ﻫﻮا ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ اي‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺣﺮ‬

‫ﺗﯿﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه اي ﭼﻞ ﺳﺎل ﺑﺮ ﺟﺎي‪ ،‬اي ﺳﻔﯿﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﯿﺪوي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﮕﺬري‬

‫زﯾﻦ‬

‫روز‬

‫ﺳﯿﺼﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻋﺠﻞ‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺠﻠﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫در‬

‫وﻟﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ‬

‫داري‬

‫در‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻋﺸﻖ اﯾﻦ‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ﺑ‪‬ﺮ اﯾﺸﺎن ﺗﯿﻪ ﭼﻮن ﮔﺮدابِ ﺗﻔﺖ‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﻄﻒ و ﻧﻌﻤﺖ دﯾﺪه اي‬

‫زﻓﺖ‬

‫از دﻟﺖ در ﻋﺸﻖ اﯾﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎري‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺗﻮ ز ﻫﺮ ﺟﺰوت ﺑﭙ‪‬ﺮس‬

‫ﺧﺮس‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻃﺒﻌﯽ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫زآن‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎي‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫او‪‬ل‬

‫او‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪه‬

‫ﻧﮑﻮﺋﯿﻬﺎي‬ ‫رز‪‬اق‬

‫ِ‬

‫ﺻﺪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ آن در اوراق ِ زﺑﺎن‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺟﻮﯾﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰوت ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺘﻪ ﺳﺖ از ﻋﺪم‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬

‫ﻟﺬت‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻓﺴﺎﻧﻪ‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﮔﻮي‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻻﻏﺮ ﮔﺮدد از ﻫﺮ ﭘﯿﭻ‬

‫ﻏﻢ‬ ‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰو ﻣﺎﻧﺪ و‪ ،‬آن ﺧﻮﺷﯽ از ﯾﺎد رﻓﺖ‬

‫ﺑﻞ ﻧﺮﻓﺖ‪ ،‬آن ﺧﻔﯿﻪ ﺷﺪ از ﭘﻨﺞ و ﻫﻔﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮐﻪ از وي ﭘﻨﺒﻪ زاد‬

‫ﯾﺎد‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﺘﺎ‬

‫ﺷﺪ ﺷﺘﺎ ﭘﻨﻬﺎن و‪ ،‬آن ﯾﺦ ﭘﯿﺶ ِ ﻣﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ آن ﯾﺦ‪ ،‬ز آن ﺻﻌﻮﺑﺖ‪ ،‬ﯾﺎدﮔﺎر‬

‫ﺛﻤﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﯾﺦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺰو‬

‫زاﺋﯿﺪ‬ ‫ﺟﺰوي‪،‬‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‪،‬‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫ز‬

‫اي‬

‫ﯾﺎدﮔﺎر‬ ‫در‬

‫ﻓﺘﯽ‬ ‫‪895‬‬

‫ﺻﯿﻒ‬ ‫ﺗﻨﺖ‬

‫در‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫دي‬ ‫ﮔﻮي‬

‫از‬

‫ﻧﻌﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺣﺎﮐﯽ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺣﻤﻞ ﻧﺒﻮد ﺑﯽ ز ﻣﺴﺘﯽ و ز ﻻغ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺎري‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ﺣﺎﻣﻼن‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪش‬

‫ﺑﭽﮕﺎﻧﺸﺎن‬ ‫در‬

‫درﺧﺘﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫رﺿﺎع‬

‫ﺧﻮش‬

‫ِﻋﺸﻖ‬ ‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زاﺋﯿﺪه‬

‫ﺑﺎغ؟‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫از‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در آب آﺗﺸﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﮐﻒ ﺑﺮ او ﺟﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ درﯾﺎ ﺳﺨﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﺗﻨﺪ‬

‫ﮐﻒ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﺣﺎﻣﻞ‬

‫از‬

‫ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎي‬

‫واﻣﺎﻧﺪه‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻏﺎﺋﺐ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﻨﻈﻮر‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﺴﺘﻮر‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﺎن‬

‫اﺟﺰاي‬

‫در‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﺣﺎل‬

‫آن‬

‫ﻣﻮاﻟﯿﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ره‪‬‬

‫آن‬

‫ﻣﻮاﻟﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫زاده‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫زاده‬

‫د‪‬ه‬

‫اﺷﺎرت‬

‫اﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﺣﺎل‬ ‫از‬

‫ﻗﺎل‬

‫و‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺑﺼﺎر‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﺳﺎده‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻋﺒﺎرت‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ارﺷﺎد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ُﻗﻞ‬

‫ﺑﻠﺒﻠﯽ‬

‫ﻣﻔﺮوش‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ُﮔﻞ ﮔﻮﯾﺎﺳﺖ ﭘ‪‬ﺮ ﺟﻮش و ﺧﺮوش‬

‫ﺑﻠﺒﻼ‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻟﻄﯿﻒ‪‬‬

‫ﻣﺮﺗﻀﯽ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﯾﺦ‪،‬‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﺗﻤﻮز‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ذﮐﺮ‬

‫آن‬

‫ارﯾﺎح‬

‫ﺳﺮد‪‬‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫زاد‬

‫ﻫﯿﻦ ﺧﻤﺶ ﺷﻮ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺷﺎه‪‬‬ ‫ﺗﻤﺜﺎل‬

‫ﮔﻮن‬ ‫ﮔﻮن‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دور‬

‫ﭘﺎﮐﯿﺰه‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫در‬

‫ﺗﺒﺴﻤﻬﺎي‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫رﻓﺖ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺷﺘﺎ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻋﺪﻟﻨﺪ‬

‫اﯾﺎم‬

‫در‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ‬ ‫ﻧﺒﻮدي‬

‫زﯾﺮﮐﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﺴﺘﯿﯽ‬

‫واﺟﺴﺘﺌﯽ‬

‫ز‬

‫دم‬

‫آن‬

‫ﺗﻬﺘﮑﻬﺎ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪ‬

‫اﻧﻌﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﮑﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ز‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫آن‬

‫ُﮔﻞ ﺗﻨﺖ اﻧﺒﺎر ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ُﮔﻞ ﺷﺪ ﮔﻼب‪ ،‬اﯾﻨﺖ ﻋﺠﺎب !‬

‫َﮐﻪ درﯾﻎ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺒﯽ ﺧﻮﯾﺎن ﻧﺜﺎر از ﻣﻬﺮ و ﻣﯿﻎ‬

‫ﮐﭙﯿﺴﺖ‬

‫و آن ﺳﭙﺎس و ﺷﮑﺮ ﻣﻨﻬﺎج ِ ﻧﺒﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﺮد؟‬

‫ﻗﺎﻧﻮن‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﺮد؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺳﮕﺎﻧﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﻘﻮر‬

‫در‬

‫ﺧﺮاﺑﯿﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺰوغ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺴﻮف‬

‫ﮔﻢ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫از‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ِ‬

‫ﺟﺰوت‬

‫از ﮐﭙﯽ ﺧﻮﯾﺎن ِ ﮐﻔﺮان‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ازﻣﺎن‬

‫ﻋﺴﯿﺮ‬

‫ﯾﺎدﮔﺎر‬

‫ُﮔﻞ ﺗﻦ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮن ﮔﻼب‬

‫ﮐﭙﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﺎ از او واﭘ‪‬ﺮس‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﯾﺎد آر‬

‫ﻫﺮ دﻣﺖ ﮔﺮ ﻧﯽ ﺑﻬﺎر و ﺧﺮّﻣﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭼﺎش‬

‫آن‬

‫ﻣﻀﯽ‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫اﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ اش اي ﻏﺼﮥ ﻣﻨﮑﺮ ﺑﻪ ﺣﺎل‬

‫ﻟﺠﺎج‬

‫وﺻﺎل‬

‫و آن ﻋﺮوﺳﺎن ﭼﻤﻦ را ﻃﻤﺲ و ﻟﻤﺲ‬

‫ﻏﻤﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻔﺮ‪،‬‬

‫و‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬ ‫ﺣﺸﺮ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﮥ‬

‫راﺗﺒﮥ‬

‫ﭼﺎش‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺣﯿﺎء‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ُﮔﻞ‬

‫روﯾﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻨﺞ‬ ‫راه‬

‫ﺧﺮﻃﻮم‬

‫‪ .64‬ﺑﺎﻗﯽ ﻗﺼﮥ ﻓﻘﯿﺮ ِ روزي ﻃﻠﺐ ﺑﯽ واﺳﻄﮥ ﮐﺴﺐ‬ ‫‪896‬‬

‫ﺗﻨﺴﮑﻬﺎ‬ ‫ِ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ﻋﺰّ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫و‬

‫داغ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﻓﯿﻠﺴﻮف‬ ‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﭼﺎرة‬ ‫در‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫ز‬

‫درد‬

‫ﮐﺎو ز ﺑﯽ ﭼﯿﺰي ﻫﺰاران زﺧﻢ ﺧَﻮرد‬

‫و‬

‫در‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﮐﺎي‬

‫رﻋﺎ‬

‫آﻓﺮﯾﺪي‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﯽ ﻓﻦ ِ ﻣﻦ روزي ام د‪‬ه زﯾﻦ ﺳﺮا‬ ‫ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﺟﻬﺪي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﻻ ﯾﻌﺪ اﯾﻦ داد و ﻻ ﯾﺤﺼﯽ ز ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻠﯿﻠﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دادﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫در‬

‫د‪‬رج‬

‫ﺧﻼﻗﯿﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫زو‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫و‬ ‫دﯾﮕﺮي‬ ‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﯿﺎﻧﺶ‬

‫رزاﻗﯿﻢ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻧﮕﻬﺒﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫زاري‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫رو‬ ‫ﻣﺴﺘﻮي‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ روزي ﺣﻼل‬

‫از ﺧﺪا ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯽ ﮐﺴﺐ و ﮐﻼل‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﻬﺪ‪‬‬

‫ﻣﻌﺪﻟﺖ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫دﻋﺎ‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮐﺮﯾﻢ‬

‫در‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﺑﺸﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﻧﻮﻣﯿﺪ در ﺟﻬﺪ و ﮐﻼل‬

‫از‬

‫ﺟﻨﺎب‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺧﺎﻓﺾ اﺳﺖ و‪ ،‬راﻓﻊ اﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﯽ از اﯾﻦ دو ﺑﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎر‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﯽ از اﯾﻦ دو ﻧﯿﺴﺖ دوراﻧﺶ‪ ،‬اي ﻓﻼن‬

‫ﺧﻔﺾ و رﻓﻊ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﻧﻮﻋﯽ دﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻟﯽ ﺧﺸﮏ و‪ ،‬ﻧﯿﻤﯽ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﮔﺎو‬

‫آوردش‬ ‫ﻣﺘﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺳﻌﺎدت‬ ‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺑﺎز‬

‫زارﯾﻬﺎ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ارﺟﺎء‬

‫ﺧﻔﺾ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ارﺿﯽ‬

‫ﺧﻔﺾ‬

‫و‬

‫رﻓﻊ‬

‫ﺧﻔﺾ‬

‫و‬

‫رﻓﻊ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻓﻊ‬

‫و‬

‫روزﮔﺎر‬

‫دان‬

‫داود‬ ‫ﻣﯿﺪان‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮب‬

‫ﻧﻮع‬

‫دﯾﮕﺮ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ِ‬

‫ﻣﻤﺘﺰج‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﺻﺤﺖ‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺣﻮال‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﻮ‬

‫رﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﺟﺰا‬

‫ﭘﺎداش‬ ‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫و‬

‫زﻋﯿﻢ‬

‫ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺗﻌﺎل‬

‫روز‬ ‫ﮔﺎه‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫و‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﻣﻀﺞ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺤﻂ و ﺧﺼﺐ و‪ ،‬ﺻﻠﺢ و ﺟﻨﮓ و اﻓﺘﺘﺎن‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ دو ﭘ‪‬ﺮ اﻧﺪر ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻣﻮﻃﻦ ِ ﺧﻮف و رﺟﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧُﻢ‬

‫ﺑﺮگ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ ﻧﺮخ ِ ﺧُﻢ ِ ﺻﺪ رﻧﮓ را‬

‫ﮐﺂن ﺟﻬﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﻧﻤﮏ زار آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺖ ﺑﯽ ﺗﻠﻮﯾﻦ ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺧﻠﻖ ِ رﻧﮕﺎرﻧﮓ را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻮرﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻤﮏ زار ِ ﺟﺴﻮم ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫ﯾﮏ‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫زار‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫زﯾﻦ دو‬

‫در ﺷﻤﺎل و در ﺳﻤﻮم ﺑﻌﺚ و ﻣﺮگ‬

‫ِ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﺑﻮد‬

‫ِ‬

‫ﻟﺪ‪‬ﻧﯽ‬

‫ﻋﯿﺴﺎي‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻮي‬

‫را‬

‫ﮐﻬﻨﮕﯽ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﻌﻨﻮﯾﺴﺖ‬ ‫ﺿﺪ‪‬ش‬

‫روي‬

‫از‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻧﻤﮏ‬ ‫ازل‬

‫آن‬

‫زار‬ ‫ﺗﺎ‬

‫رﻧﮓ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اﺑﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن ﻧﻮي ﺑﯽ ﺿﺪ و ﻧﺪ‪ ‬اﺳﺖ و ﻋﺪد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺷﺪ ﺿﯿﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﻮع ﻇﻠﻤﺖ‬

‫از ﺟﻬﻮد و ﻣﺸﺮك و ﺗﺮﺳﺎ و ﻣﻎ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ ﯾﮑﺮﻧﮓ ﺷﺪ ز آن اﻟﺐ اﻟﻎ‬

‫دراز‬

‫ﺷﺪ ﯾﮑﯽ در ﻧﻮر ِ آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬راز‬

‫ﻧﯽ درازي ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﯽ ﮐﻮﺗﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﻬﻦ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫رﻫﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﯾﮑﺮﻧﮕﯽ ﮐﻪ اﻧﺪر ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺑ‪‬ﺪ و ﺑﺮ ﻧﯿﮏ ﮐﺸﻒ و ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫و‬

‫‪897‬‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫در‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﻣﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺲ‬

‫دوك ﻧﻄﻖ اﻧﺪر ﻣﻠﻞ ﺻﺪ رﻧﮓ رﯾﺲ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪ ‬ﺻﺪ رﻧﮕﯽ اﺳﺖ و ﺻﺪ دﻟﯽ‬

‫ﺟﻠﯽ؟‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫آﻧﮕﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ‪،‬‬ ‫ﺳ‪‬ﺮﻫﺎ‬

‫ﻧﻘﺶ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫زﻧﮕﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﺎر‬ ‫ﮐﯽ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﺟﺎﻣﻬﺎ‬

‫ِ‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪ ‬ﮔﺮگ اﺳﺖ و‪ ،‬ﯾﻮﺳﻒ زﯾﺮ ﭼﺎه‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺗﺎ ز رزق ِ ﺑﯽ درﯾﻎ ِ ﺧﯿﺮه ﺧﻨﺪ‬

‫آن ﺳﮕﺎن را ﺣﺼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﻄﺎﻧﻪ‬

‫روي‬

‫ﺧﺼﻠﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺷﺐ اﺳﺖ و‪ ،‬آﻓﺘﺎب اﻧﺪر رﻫﺎن‬

‫درون‬

‫روﻣﯽ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺷﯿﺮان‬

‫ﻗﺒﻄﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫اﻣﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫روز ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻣﻨﺘﺸﺮ‬

‫ﺗَﻌﺎﻟَﻮ‪‬ا‬

‫ﭘﺲ ﺑ‪‬ﺮون آﯾﻨﺪ آن ﺷﯿﺮان ز ﻣﺮج‬

‫ﺑﯽ ﺣﺠﺎﺑﯽ ﺣﻖ ﻧﻤﺎﯾﺪ دﺧﻞ و ﺧﺮج‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻧﺤﺮ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ‬

‫اﻧﺴﺎن‬

‫روز‬

‫ﻧﺤﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‬

‫و‬

‫ﺑﺮّ‬

‫رﺳﺘﺨﯿﺰ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫آﺑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺎوان‪،‬‬

‫ﭘﯿﺲ‬

‫ﺳﻬﻤﻨﺎك‬ ‫ﻧﺤﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺸﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ "ﯾﻬﻠﮏ ﻣﻦ ﻫﻠﮏ ﻋﻦ ﺑﯿﻨﮥ"‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎزان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺴﻤﻼن‬

‫روز‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن را ﻋﯿﺪ و‪ ،‬ﮔﺎوان را ﻫﻼك‬

‫روز‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫روان‬

‫"ﯾﻨﺠﻮاﻣﻦ‬ ‫زاﻏﺎن‬

‫روي‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺠﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺳﺘﯿﻘﻨﻪ"‬

‫و‬

‫روﻧﺪ‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺟﯿﻔﻪ و ﺳﺮﮔﯿﻦ ِ ﺧﺸﮏ و اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻧﻘﻞ ِ زاﻏﺎن آﻣﺪه ﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫زاغ از ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺑﺎغ از ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﻗﻨﺪ‪ ‬ﺣﮑﻤﺖ از ﮐﺠﺎ؟‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﻻﯾﻖ‬

‫ﻏﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻻﯾﻖ ﻣﺸﮏ و ﻋﻮد و‪ ،‬ﮐﻮن ِ ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺰا ﻧﺪﻫﺪ زﻧﺎن را ﻫﯿﭻ دﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻧﺎدر‪ ،‬در ﺗﻦ ِ زن رﺳﺘﻤﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻧﻔﺲ و‪ ،‬ﻣﺮد‬

‫ﻏﺰو‬

‫ﮐﺮم ِ ﺳﺮﮔﯿﻦ از ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻣﺮدان‪،‬‬

‫ِ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫دﻫﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺎده‬

‫در‬

‫ﻣﺮدي‬

‫از‬

‫ﻣﺮﯾﻤﯽ‬

‫ﺿﻌﻒ‪‬‬

‫آن ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺻﻮرت ﺷﻮد اﯾﻦ ﻣﺎدﮔﯽ‬ ‫روز ِ ﻋﺪل و‪ ،‬ﻋﺪل و داد اﻧﺪر ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﮐﻔﺶ زان ِ ﭘﺎ‪ ،‬ﮐﻼه آن ِ ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﺎرﺑﯽ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﺟﻔﺖ‪ ‬ﺗﺎﺑﺶ ﺷﻤﺲ و‪ ،‬ﺟﻔﺖ‪ ‬آب ﻣﯿﻎ‬ ‫ﮐﺮدي‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻄﻠﺐ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫در‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫از‬

‫ﻏﺮبِ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ِ ﻗﻬﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّ و ﺑﺎل ِ ﻣﺮغ ﺑﯿﻦ ﺑﺮ ﮔﺮد‪ ‬دام‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺧﺮ ﭘ‪‬ﺸﺘﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﻬﻨﻪ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻗﻬﺮﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﻮي‬

‫ﻣ‪‬ﺮد او‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﺎش‬

‫ﻣﻘﻬﻮران‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺟﻨﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫اﮐﺒﺮ‬

‫رود‬ ‫ﻗﻬﺮ‬

‫اﻓﮑﻨﺪه اﻧﺪر‬ ‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻨﻨﺪه‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﺮ‬

‫آﻣﺎدﮔﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺘﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﺟﻔﺖ ﮐﺮده ﻋﺪل ِ ﺣﻖ‬

‫ﭘﯿﻞ را ﺑﺎ ﭘﯿﻞ و‪ ،‬ﺑﻖ را ﺟﻨﺲ ِ ﺑﻖ‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻣﻮﻧﺲ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﻋﺘﺒﻪ و ذو اﻟﺨﻤﺎر‬

‫ﺳﺪره‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻣﻮﻧﺲ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺠﻠﺲ‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫ﺟﺒﺮﯾﻞ‬

‫و‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬ ‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫وﺻﺎل‬ ‫‪898‬‬

‫ﻋﺒﺪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫اﻟﺒﻄﻮن‬ ‫ﻣﻔﻠﺴﻒ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻔﺮه‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫زاﻫﺪ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﻋﻤﺎل‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﻧﺎ‬

‫و‬

‫درﻧﮓ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‪،‬‬

‫ذو‬

‫اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‪،‬‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺧﺮ‬

‫وران‪،‬‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﻧﺸﯿﻨﺎن‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮده‬ ‫ﻧﻘﺶ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫روي‬

‫زن‬

‫اي‬

‫ﭘﺪر‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭼﺒﻮد؟‬

‫رﯾﮓ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﺧﺮ‬

‫و ﮐﻬﻦ‬

‫رزق ِ ﻣﺎ از ﮐﺎس ِ زرﯾﻦ ﺷﺪ ﻋ‪‬ﻘﺎر‬

‫ﺳﮕﺎن را‬

‫آبِ ﺗﺘﻤﺎج از ﺗﻐﺎر‬

‫آن‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﻻﯾﻖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ِ‬

‫ور ﻣﻠﻮﻟﯽ‪ ،‬رو ﺗﻮ ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻦ‬

‫آن‬

‫ﺷﻤﺮ ﺗﺎزه‬

‫ﻃﺎﻣﻊ‬

‫ﻫﻤﯿﺎن‬

‫زر‬

‫ﮐﻪ‬

‫داده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫را‬

‫ﺳﯿﺮ از ﺟﺎن ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ اﯾﻦ را‪ ،‬ﭼﺮا؟‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺧﻮي اﯾﻦ را ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺟﺎﻧﺎن ﮐﺮده اﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮي ﺧﻮد ﺧﻮﺷﯽ و ﺧﺮّﻣﯽ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ از در ﺧﻮرد‪ ‬ﺧﻮﯾﺖ ﻣﯿﺮﻣﯽ؟‬

‫ﭼﺎدر‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺟﻮﺷﻦ‬

‫ﺑﭙﻮش‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺧﻮي‬

‫آن‬

‫ﻣﺎدﮔﯽ‬ ‫ﻏﺎزﺋﯽ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﺑﺪو‬

‫وآن‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ‬ ‫را‬

‫آن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺧﻮش‬ ‫ﺧﻮش‬

‫ﻧﺎن‬

‫آﯾﺪت‪،‬‬ ‫آﯾﺪت‪،‬‬

‫در‬

‫ﺧﻮر‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻤﯽ‬

‫رزق‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺎده‬

‫ﺧﻨﺠﺮ‬

‫آﯾﺪت‪،‬‬

‫ور ﺑﻪ ﺣﯿﺰي ﻣﺎﯾﻠﯽ‪ ،‬رو ﮐﻮن ﻓﺮوش‬

‫‪ .65‬ﺧﻮاب دﯾﺪن ﻓﻘﯿﺮ و ﻧﺸﺎن دادن ﻫﺎﺗﻒ او را ﺑﻪ ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﯾﺪ در ﺧﻮاب او ﺷﺒﯽ و‪ ،‬ﺧﻮاب ﮐﻮ؟‬

‫واﻗﻌﻪ‪،‬‬

‫ﺑﯽ ﺧﻮاب ﺻﻮﻓﯽ راﺳﺖ‬

‫ﻫﺎﺗﻔﯽ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﺧﻔﯿﻪ زآن‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫اي‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫وراق ﮐﺖ‬

‫آن‬ ‫دﯾﺪه‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫ﺗﻌﺐ‬

‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ اﺳﺖ‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﺗﺎبِ‬

‫از‬

‫دروﯾﺸﯽ‬ ‫ور‪‬اﻗﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﻮي ﮐﺎﻏﺬ ﭘﺎره ﻫﺎش‬

‫ﻋﻘﯿﺮ‬ ‫ﺧﻮ‬ ‫ﻃﻠﺐ‬

‫آور ﺗﻮ دﺳﺖ‬

‫رﻗﻌﻪ اي‪ ،‬ﺷﮑﻠﺶ ﭼﻨﺎن‪ ،‬رﻧﮕﺶ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻮان آن را ﺑﻪ ﺧﻠﻮت‪ ،‬اي ﺣﺰﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪزدي آن ز ور‪‬اق‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺨﻮان آن را ﺑﻪ ﺧﻮد‬ ‫ور ﺷﻮد آن ﻓﺎش ﻫﻢ‬ ‫ور‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫آن‬

‫دﯾﺮ‪،‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ز اﻧﺒﻬﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون رو‬

‫در ﺧﻠﻮﺗﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺠﻮ در ﺧﻮاﻧﺪن ِ آن ﺷﺮﮐﺘﯽ‬

‫ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫ﻧﯿﻢ ِ ﺟﻮ‬

‫زﻧﻬﺎر‬

‫ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺑﺪ ﻏﯿﺮ ﺗﻮ‬ ‫ورد‪ ‬ﺧﻮد ﮐﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زآن‬

‫دم ﺑﻪ دم "ﻻ ﺗﻘﻨﻄﻮا"‬

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و‪ ،‬دﺳﺖ‪ ‬ﺧﻮد آن ﻣﮋده ور‬

‫ﺑﺮ دل ِ او زد ﮐﻪ رو زﺣﻤﺖ ﺑﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ ز ﻏﯿﺒﺖ‪ ،‬آن ﺟﻮان‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زﻫﺮة‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪي‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﻓﺮح‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻠﻖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﻋﻮن و رﻓﻖ و ﻟﻄﻒ‪ ‬ﺣﻖ‬

‫ﯾﮏ ﻓﺮح آن‪ ،‬ﮐﺰ ﭘﺲ ﻧﻬﺼﺪ ﺣﺠﺎب‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ﯾﮏ ﻓﺮح آن‪ ،‬ﮐﺰ ﺳﻮال آﻣﺪ ﺧﻼص‬

‫ﺧﻮاﻫﺪش ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪن آن ﮔﻨﺞ ِ ﺧﺎص‬

‫از ﺣﺠﺐ ﭼﻮن ﺣﺲ ﺳﻤﻌﺶ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺷﺪ ﺳﺮاﻓﺮاز و ز ﮔﺮدون ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد؟ ﮐﺂن ﺣﺲ ﭼﺸﻤﺶ ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ز آن ﺣﺠﺎب ﻏﯿﺐ ﻫﻢ ﯾﺎﺑﺪ ﮔﺬار‬ ‫‪899‬‬

‫او‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺣﻀﺮت‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬاره ﺷﺪ ﺣﻮاﺳﺶ از ﺣﺠﺎب‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺳﭙﺎه زﻧﮓ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ ز روم‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﻓﺮح‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬ ‫زد‬

‫ﮔﺮددش‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﻠﻮم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ورا‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫رد‪‬ش‬

‫دﻋﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫او‬

‫دﺳﺖ در ﮐﺮد او ﺑﻪ ﻣﺸﻖ از ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ور‪‬اق‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺶ آﻣﺪ آن ﻣﮑﺘﻮب زود‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻼﻣﺎﺗﯽ‬

‫در ﺑﻐﻞ زد‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ‪ :‬ﺧﯿﺮ ﺑﺎد‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣﺎن‬

‫وا‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫وز‬

‫ﺗﺤﯿﺮ‬

‫واﻟﻪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺧﻠﻮﺗﯽ‬

‫ُﮐﻨﺞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﺎن‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫ﻫﺎﺗﻒ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫رﺑﻮد‬

‫زر‪‬‬

‫ﻧﻘﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﺿﺎي‬

‫ﺣﻖ‬

‫ور ﺑﺨﻮاﻧﯽ ﺻﺪ ﺻﺤﻒ ﺑﯽ ﺳﮑﺘﻪ اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ور ﮐﻨﯽ ﺧﺪﻣﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻧﯽ ﯾﮏ ﮐﺘﯿﺐ‬

‫ﮐﺂﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﯿﺠ‪‬ﺴﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﺂﺳﻤﺎﻧﻬﺎي‬

‫او‪‬ل‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﯿﺪا و‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫ﯾﺰدان‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‬

‫ر‪‬ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺟﻮي‬

‫ﯾﺎدت‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎي‬

‫ﺷﺪ ز ﺟﯿﺐ آن ﮐﻒ‪ ِ ‬ﻣﻮﺳﯽ ﺿﻮ ﻓﺸﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻣﺸﻘﻬﺎ؟‬ ‫ﮔﺰاف‬

‫اﮐﺘﻨﺎف؟‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯿﺮﺳﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮐﺰ ﭘﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﯾﺰدان ﺣﺎﻓﻆ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﺬارد‬

‫وآﻧﺮا‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺧﻄﺎب‬

‫ﻧﺎدره‬ ‫ﻓﺰون‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﻧﮑﺘﻪ‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﺟﯿﺐ‬

‫ز‬

‫ﻣﺎه‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ آورده ﺳﺖ اي ﻣﻮﺳﯽ ز ﺟﯿﺐ‬

‫ﺳﻤﯽ‬

‫ﻣﺪرﮐﺎت‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫آﻓﺮﯾﺪ؟‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‪،‬‬

‫ﻣﮕﺲ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺠﯿﺪ؟‬

‫از‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫دو‬

‫ِ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﺤﺮم‬

‫‪ .66‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺼﮥ آن ﻓﻘﯿﺮ و ﻧﺸﺎن ﺟﺎي آن ﮔﻨﺞ‬ ‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ر‪‬ﻗﻌﻪ‬

‫آ‪،‬‬

‫ﻧﺒﺸﺘﻪ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫و‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫آور‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫دان‬

‫ﺳﺮ‬ ‫دﻓﯿﻦ‬

‫آن ﻓﻼن ﻗﺒ‪‬ﻪ ﮐﻪ در وي ﻣﺸﻬﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ او در ﺷﻬﺮ و رو در ﻓﺪﻓﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ ﮐﻦ در ﻗﺒﻪ‪ ،‬رو در ﻗﺒﻠﻪ آر‬

‫و آﻧﮕﻬﺎن از ﻗﻮس ﺗﯿﺮي در ﮔﺬار‬

‫ﭼﻮن ﻓﮕﻨﺪي ﺗﯿﺮ از ﻗﻮس‪ ،‬اي ﺳﻌﺎد‬

‫ﺑﺮ ﮐﻦ آن ﻣﻮﺿﻊ ﮐﻪ ﺗﯿﺮت اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﻓﻀﺎ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﮐﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫آورد‬

‫آن‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﭘﺮاﻧﯿﺪ‬

‫ﭘﺲ ﮐﻠﻨﺪ آورد و ﺑﯿﻞ او ﺷﺎد ﺷﺎد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﮐﻨﺪ ﺷﺪ ﻫﻢ او و ﻫﻢ ﺑﯿﻞ و ﺗﺒﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫روز‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﻓﭽﻔﭽﯽ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ اﯾﻦ را ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺮد او ﺑﺮ دوام‬

‫در‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ِ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﺎي‬ ‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻨﺞ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫‪ .67‬ﻓﺎش ﺷﺪن ﺧﺒﺮ اﯾﻦ ﮔﻨﺞ و رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﮔﻮش ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫‪900‬‬

‫ﺻﺤﻦ‬

‫را‬ ‫ﺧﺎص‬

‫اوﻓﺘﺎد‬ ‫اﺛﺮ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‬ ‫و‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﺋﯽ اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺎﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ﻓﺎﺳﺪي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن را از اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺧﺒﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫در‬

‫ﺣﺎﺳﺪي‬

‫ﯾﮏ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮدﻧﺪ آن ﺳﺨﻦ را زﯾﺮ دﺳﺖ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻓﻼﻧﯽ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ آن ﺷﺨﺺ ﮐﺎن ﺑﺎ ﺷﻪ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫و‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫رﻧﺞ‬

‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ از آﻧﮏ اﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﯿﻨﺪ ز آن ﻗﺒﺎد‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫را‬

‫آورد‬

‫ام‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﻮد ﻧﺸﺪ ﯾﮏ ﺣﺒﻪ زان ﮔﻨﺞ آﺷﮑﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫رﻓﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫رﻗﻌﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪه‬

‫را‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﭼﻨﯿﻨﻢ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ام‬ ‫ﻣﺎر‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﮐﻪ زﯾﺎن و ﺳﻮد اﯾﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮام‬ ‫و‬

‫دژ‬

‫ﮔﺸﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﺑﺨﺘﺖ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ زﯾﻦ ﮐﺎن ﻏﻄﺎ‬

‫اي‬

‫ﺷﻪ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺗﯿﺮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻫﺮ ﺳﻮ ﮔﻨﺞ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺪت‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺶ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﮐﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺳﺨﺘﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ ﺗﺸﻮﯾﺶ و ﻏﻢ و ﻃﺎﻣﺎت‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭘﯿﺮوز‬

‫ﻋﻨﻘﺎ‪،‬‬

‫ﺟﻨﮓ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﻧﺎم‬

‫ذات‬

‫و‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ آﻣﺪ اﻧﺪر ﻋﺮض و ﻃﻮل‬

‫ﺷﺎه ﺷﺪ دل ﺳﯿﺮ از آن ﮔﻨﺞ و ﻣﻠﻮل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺮا ﮔﺰ ﮔﺰ آن ﺷﻪ ﭼﺎه ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺪﯾﺪ از ﮔﻨﺞ او‪ ،‬ﺟﺰ رﯾﺸﺨﻨﺪ‬

‫ِ دردﻣﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻃﻠﺐ ﮐﺮد‬

‫رﻗﻌﻪ‬

‫از‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﯿﺮ اﯾﻦ رﻗﻌﻪ‪ ،‬ﮐﺶ آﺛﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺴﯽ ﮐﺶ ﻫﺴﺖ ﮐﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺑﺴﻮزد‬

‫ُﮔﻞ‪ ،‬ﻧﮕﺮدد ﮔ‪‬ﺮد‪ ‬ﺧﺎر‬

‫ﻣﺎﺧﻮﻟﯿﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﯿﺎ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‪،‬‬

‫اوﻟﯿﺘﺮي‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﮐﺖ‬

‫روﯾﺪ‬

‫آﻫﻦ‬

‫از‬

‫ﺳﺨﺖ ﺟﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻓﻦ را ﭼﻮ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﯽ ﺳﺨﺖ داري‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺠﻮ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ور‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﮐﯽ‬

‫رود؟‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺂن ﻃﺮف ﺑﺮ ﺳﺮ دود‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻋﻘﻞ آن ﺟﻮﯾﺪ ﮐﺰ آن ﺳﻮدي ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﯿﺎ‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﻻ‬

‫ﻧﺒﻮدت‬ ‫راه‪‬‬

‫اﺑﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺮﮐﺘﺎزي‬ ‫ﺳﺨﺖ‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪي‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﮔﺪازي‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎزد‪،‬‬ ‫ﺣﻖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬ ‫ﻫﺴﺘﯿﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﺰد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫رو‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﮐﺮدم‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ‪‬‬

‫ﺑﻬﺮه ﺟﻮﺋﯽ ﮐﻪ درون ﺧﻮﯾﺶ‬

‫او‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺳﭙﺎرد‬

‫ﭘﺎك‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﯿﮕﯿﺮد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ُﮐﺸﺖ‬ ‫ز‬

‫ﻋﻠﺖ‬

‫ﻫﻮ‬ ‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ "ﻓﺘﻮت"‪ ،‬دادن ِ ﺑﯽ ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫"ﭘﺎك ﺑﺎزي"‪ ،‬ﺧﺎرج از ﻫﺮ ﻣﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻼص‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫و‬

‫زﯾﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﻠﺖ‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫را‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬ ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺎزاﻧﻨﺪ‬ ‫در‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮد‬

‫‪ .68‬ﺑﺎز دادن ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ آن ﻓﻘﯿﺮ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮ‪ ،‬ﻣﺎ از ﺳﺮ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯿﻢ‬ ‫‪901‬‬

‫رﻗﻌﮥ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫آﺷﻮب‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﺴﻠﻢ‬

‫ﺷﻪ‬

‫آن‬

‫داﺷﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﮑﺮوب‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﺲ اﯾﻤﻦ ز ﺧﺼﻤﺎن و ز ﻧﯿﺶ‬

‫رﻓﺖ و ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ در ﺳﻮداي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﯾﺎر ﮐﺮد او ﻋﺸﻖ ِ درد اﻧﺪﯾﺶ را‬

‫ﮐﻠﺐ ﻟﯿﺴﺪ ﺧﻮﯾﺶ رﯾﺶ ِ ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﻋﺸﻖ را در ﭘﯿﭽﺶ ﺧﻮد ﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻃ‪‬ﺐ‬

‫ﮔﺮ ﻃﺒﯿﺒﯽ را رﺳﺪ زﯾﻦ ﮔﻮن ﺟﻨﻮن‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫ﻃﺐ‬

‫را‬

‫ﻃﺐ‪‬‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻣﺪﻫﻮش‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫دل‬

‫از‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫"‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﮐﺎو ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد‬ ‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻟَﯿﺲ‪‬‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﻨﯿﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﯽ دف رﻗﺺ ﻣﯿﮑﺮد آن ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‪‬‬

‫ﺳﻮي او ﻧﯽ ﻫﺎﺗﻒ و ﻧﯽ ﭘﯿﮏ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮش‬

‫اﻣﯿﺪش‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫رو ﭘﻮش ِ اوﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﻌﺎل‬

‫إِﻟﱠﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﻟ‪‬ﻠْﺈِﻧْﺴﺎنِ‬

‫ﮐﺮم‬

‫زﺑﺎن‬

‫دﻋﺎﻫﺎ‬

‫اﺣﮑﺎم‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اي ﻣﻔﺘﻮن ﺗﻮ را ﺟﺰ ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫روي ﺟﻤﻠﮥ دﻟﺒﺮان‬

‫روي در روي ﺧﻮد آر‪ ،‬اي ﻋﺸﻖ ﮐﯿﺶ‬ ‫در‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﺳﻮداي او ﮐﻮر اﺳﺖ و ﮐﺮ‬ ‫را‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﻋﺎم‬

‫در‬

‫ارﺷﺎد‪‬‬

‫ِ‬

‫دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮﻣﺶ‬

‫د‪‬ه‬

‫دﯾﺎر‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺧﻼق‬

‫ِ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫از‬

‫ﻟﺒﯿﮏ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺟﻮد‪‬‬ ‫اﻣﯿﺪش‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺳﻌﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﺮُﻓﺖ‬

‫"‬

‫آن‬

‫ﻣﻼل‬

‫دﻋﻮت‬

‫آن ﮐﺒﻮﺗﺮ را ﮐﻪ ﺑﺎم آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺨﻮان‪ ،‬ﻣﯿﺮاﻧﺶ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘ‪‬ﺮ دوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮاﻧﺶ‬

‫ﮐﺰ ﻣﻼﻗﺎت‪ ‬ﺗﻮ ﺑﺮ ر‪‬ﺳﺘﻪ ﺳﺖ ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮاﻧﯽ ﻣﺮغ ِ ﺟﺎن را از ﮔﺰاف‬

‫ﻫﻢ‬

‫آرد ﻃﻮاف‬

‫ﭼﯿﻨﻪ و ﻧﻘﻠﺶ ِ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ زﻧﺎن ﺑﺮ اوج‬

‫اي ﺿﯿﺎء‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﻟﺤﻖ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ﻣﺴﺖ‪ ‬دام ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دزداﻧﻪ‬

‫روح‬

‫ﻣﮑﺮّر‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫اش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫اش‬

‫زوﺗﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎم‬

‫و‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﻋﺸﻘﻢ‬

‫و‬

‫ﺳ‪‬ﺪره‬

‫ام‬

‫ﺟﻮش‬

‫د‪‬ه‬

‫آن‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬

‫در اداي ﺷﮑﺮت‪ ،‬اي ﮔﻨﺞ ِ ﻓﺘﻮح‬ ‫ﻃﺸﺖ‪‬‬

‫ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﺳﻮي ﻣﻪ و‪ ،‬ﺑﮕﺬر ز ﮔﺮد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎم ِ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﮔﻮﻫﺮﺑﺎر‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻋﺸﻘﺖ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﻘﯿﻤﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮش‬

‫را‬

‫ﻧﻬﺪ‬ ‫زﻧﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬ ‫اﻣﺮوز‬

‫ﺑﭙ‪‬ﺮس‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫را‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ آن ِ او ﺷﺪي‪ ،‬ﺑﺤﺮ آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ د‪‬م ﻧﻮﺑﺖ ﺑ‪‬ﺤﺮان ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺧﻮد آن ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺖ ﮐﺎو ﮐﺮد آﺷﮑﺎر‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫دو‬ ‫ﯾﮏ‬

‫دﻫﺎن‬ ‫دﻫﺎن‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫زآﻧﭽﻪ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﯾﮏ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻧﺎﻻن‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫ﻫﺎي‬

‫و‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺴﺖ‬ ‫ﻫﻮﺋﯽ‬

‫در‬

‫رب‬ ‫در‬ ‫ﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﻟﺒﻬﺎي‬

‫وي‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﻟﯿﮏ داﻧﺪ ﻫﺮ ﮐﻪ او را ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻓﻐﺎن اﯾﻦ ﺳﺮي ﻫﻢ ز آن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻫﺎي و ﻫﻮي روح از ﻫﯿﻬﺎي اوﺳﺖ‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫دﻣﺪﻣﮥ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻧﺎي‬ ‫ﺑﺎ‬

‫از‬ ‫ﻟﺒﺶ‬

‫دﻣﻬﺎي‬ ‫ﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﯽ‬ ‫‪902‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫از‬

‫ﺑﺎ ﮐﻪ ﺧﻔﺘﯽ؟ و ز ﭼﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﺎﺳﺘﯽ؟‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭘ‪‬ﺮ ﺟﻮش ﭼﻮن درﯾﺎﺳﺘﯽ‬

‫رﺑﯽ"‬

‫ﺧﻮاﻧﺪي‬

‫راﻧﺪي‬

‫ﮐﻮﻧﯽ‬

‫ﺑﺎردا"‬

‫ﯾﺎ‬

‫َاﺑﯿﺖ‪‬‬

‫"‬

‫ﻧﻌﺮة‬

‫ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻧﺎر‬

‫"ﯾﺎ‬

‫اي ﺿﯿﺎء اﻟﺤﻖ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺣﺴﺎم‬

‫ﮐﺮدﺳﺘﻨﺪ‬

‫در دل‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻫﺎ‬

‫در‬ ‫ﻋﺼﻤﺖ‪‬‬

‫ﻣﺤﺮم‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﻮ‬ ‫ﺳ‪‬ﺮَت‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﻒ‪‬‬ ‫ﮔﻮ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭘﺮواي‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺎﻻﻣﺎل‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﻢ‬

‫ﺳﺮ را ﻓﺮو‬

‫را‬

‫ﭼﺎه‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اوﻟﯿﺘﺮ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺧﯿﻤﻪ ﺑﺮ ﺻﺤﺮا زﻧﻢ‬

‫آﺗﺸﯿﻦ‬

‫واﻧﮕﻪ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫آن ﻓﻘﯿﺮ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﺳﻨﺎد‬

‫ﺑﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫اﻧﺪود‬

‫ﭼﺎﻫﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫از ﺧﺪا ﺧﻮاه‪ ،‬اي ﻓﻘﯿﺮ‪ ،‬اﯾﻦ دم ﭘﻨﺎه‬ ‫آن‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ؟‬

‫رﺳﺘﻤﯽ؟‬

‫ﻏﻮﻏﺎ‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ اﺧﻮان را دل ِ ﮐﯿﻨﻪ ور اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﻘﺘﺪا‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﺪ ﺧﺮﻣﻦ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﺟﻮ ﮔﻔﺘﻤﯽ‬

‫آﻫﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﮐﯽ ﺗﻮان‬

‫ُﮐﻪ‪ ،‬ﻟﻌﻠﻬﺎ دﻻل ِ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮدﯾﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﯾﻦ‬ ‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫و‬

‫دل‬

‫دل‬

‫آﺗﺶ‬

‫وآبِ‬

‫از‬

‫آن ﮐﺮّ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫و ﻓﺮ ِ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‬ ‫دم‬

‫ﻏﺮﻗﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻋﺼﯿﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﺨﻮاه‬

‫ﯾﺎري‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫از ﺧﻮد و از رﯾﺶ ِ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رو‬

‫ﻣﻮ؟‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺮاﺑﯽ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬

‫در د‪‬ه اي ﺳﺎﻗﯽ ﯾﮑﯽ رﻃﻞ ِ ﮔﺮان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را از رﯾﺶ و ﺳﺒﻠﺖ وارﻫﺎن‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬رﯾﺶ از رﺷﮏ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺎت‪ ‬او ﺷﻮ‪ ،‬ﻣﺎت او ﺷﻮ‪ ،‬ﻣﺎت او‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫از ﭘﺲ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ آﻧﭻ آﯾﺪ ﺑﺮ او‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻋﺎم؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻮﺳﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺨﻮﺗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻟﺤﯿﺎﻧﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺒﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫داﻧﯿﻢ‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺗﺰوﯾﺮات‪‬‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺧﺸﺖ‪‬‬

‫ﺧﺎم‬

‫آن‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﯾﮑﺎﯾﮏ‬

‫رو ﺑﻪ درﯾﺎ‪ ،‬زان ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽ زاده اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺲ در رﯾﺶ ﭼﻮن اﻓﺘﺎده اي؟‬

‫ﺧﺲ ﻧﻪ اي‪ ،‬دور از ﺗﻮ رﺷﮏ‪ ‬ﮔﻮﻫﺮي‬

‫در‬

‫اوﻟﯿﺘﺮي‬

‫ﺑﺤﺮ ِ وﺣﺪاﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺟﻔﺖ و زوج ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫اي ﻣﺤﺎل و‪ ،‬اي ﻣﺤﺎل اﺷﺮاك‪ ‬او‬

‫دور از آن درﯾﺎ و ﻣﻮج ِ ﭘﺎك‪ ‬او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﻧﺪر ﺑﺤﺮ ﺷﺮك و ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺎ اﺣﻮل ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﻤﻦ‬

‫د‪‬م‬

‫زدن‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﻔﺖ‪‬‬

‫اﺣﻮﻻﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻻزم‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻣﻮج‬ ‫ﻣﺎﻫﯿﺶ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻣﻮج‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺮﮐﺎﻧﻪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ زآن ﺳﻮي وﺻﻒ اﺳﺖ و ﺧﯿﺎل‬ ‫ﯾﺎ ﭼﻮ اﺣﻮل اﯾﻦ دوﺋﯽ را ﻧﻮش ﮐﻦ‬

‫ﯾﺎ دﻫﺎن ﺑﺮ دوز و ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻦ‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ‪ ،‬ﮔﻪ ﺳﮑﻮت و‪ ،‬ﮔﻪ ﮐﻼم‬

‫و‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻠﺒﻼن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﺤﺮﻣﯽ‪،‬‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﺸﮏ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ ﻣﮑﺮ و ﻣﺠﺎز‬

‫ﻧﺂﯾﺪ‬ ‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫اﺣﻮﻻﻧﻪ‬

‫دوﺋﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻣﯿﺰن‪،‬‬ ‫ﻧﻌﺮه‬

‫زن‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ و‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ را ﭼﻮن ﺧﻨﺐ ﺳﺎز‬ ‫‪903‬‬

‫دﺷﻤﻦ ِ آب اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺶ او ﻣ‪‬ﺠﻨﺐ‬

‫ور ﻧﻪ ﺳﻨﮓ‪ ‬ﺟﻬﻞ ِ او ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺧﻨﺐ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺧﻮش ﻣﺪارا ﮐﻦ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ِ ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﺟﻼﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺻﺎﻓﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ دل اﺳﺖ‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺟﻼ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺒﻖ‬

‫ﻣﺮآت‪‬‬

‫روح‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺘﻬﺎي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫ﻧﺎاﻫﻞ‪،‬‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫اﻫﻼن‬

‫ﻧﻤﺮود‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫را‬ ‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﻧﺎﻣﺮد‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫ﺻﻔﻮت‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﻮر و ﮐﻔﺮ ِ ﻧﻮﺣﯿﺎن و ﺻﺒﺮ ﻧﻮح‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﻮح‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺻﯿﻘﻞ‬

‫‪ .69‬آﻣﺪن ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﯽ ﺑﺰﯾﺎرت‪ ‬ﺷﯿﺦ‬

‫رﻓﺖ‬

‫دروﯾﺸﯽ‬

‫ز‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﻘﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﻮﻫﻬﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺒﺮﯾﺪ‬

‫و‬

‫وادي‬

‫دراز‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﺻﯿﺖ‪‬‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺧﺎرﻗﺎن‬

‫ﺗﺎ‬ ‫و‬

‫ﺻﺪق‬

‫ﻧﯿﺎز‬

‫آﻧﭽﻪ در ره دﯾﺪ از ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺧﻮرد اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮﺗﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ آﻣﺪ از ره آن ﺟﻮان‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣ‪‬ﺮﻣﺖ ﺑﺰد ﺣﻠﻘﮥ درش‬

‫زن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ؟‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﻮاﻟﮑﺮم‬

‫اي‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺷﺎه‬

‫او‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮون ﮐﺮد از ره‪ ‬روزن ﺳﺮش‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫آﻣﺪم‬

‫زﯾﺎرت‬

‫ﺧﻨﺪه اي زد زن ﮐﻪ‪ :‬ﺧﻪ ﺧﻪ رﯾﺶ ﺑﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﮔﯿﺮي و اﯾﻦ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ را ﮐﺎري ﻧﺒﻮد آن ﺟﺎﯾﮕﺎه‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻬﻮده ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﻋﺰم ِ راه؟‬

‫آﻣﺪت؟‬

‫ﺷﺪت؟‬

‫اﺷﺘﻬﺎي‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻮل‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫از‬

‫دﯾﻮت‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﮔﺮدي‬ ‫دو‬

‫و‬

‫وز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎﺧﻪ‬ ‫ﻓﺤﺶ‬

‫رﯾﺸﺨﻨﺪ‪‬‬

‫و‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻠﻮﻟﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ وﺳﻮاس ِ ﺳﻔﺮ را در ﮔﺸﺎد‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺣﺴﺎب‬

‫آن‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫در‬

‫آن‬

‫واﺿﻄﺮاب‬

‫ﻏﻢ‬

‫‪ .70‬ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ و ﺟﻮاب ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﺷﻨﯿﺪن از ﺣﺮم او‬

‫اﺷﮑﺶ از دﯾﺪه ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ و ﮔﻔﺖ او‬ ‫آن‬

‫ﺳﺎﻟﻮس‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯿﺶ‬

‫و‪،‬‬

‫ِ‬

‫زراق‬

‫رﯾﺸﺎن‬ ‫ﺳﻼﻣﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫وا‬

‫ُﺗﻬﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‪،‬‬

‫آن‬

‫دام‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮﻻن‬

‫اوﻓﺘﺎده‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫روي‬

‫از‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫و‬

‫وي‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫زو‬

‫ﻏﻮي‬

‫اﻃﺮاف‪‬‬

‫دﯾﺎر‬

‫ﻣﺎﻟﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻻف ﮐﯿﺸﯽ‪ ،‬ﮐﺎﺳﻪ ﻟﯿﺴﯽ‪ ،‬ﻃﺒﻞ ﺧﻮار‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪‬‬

‫ﺳﺒﻄﯽ اﻧﺪ اﯾﻦ ﻗﻮم و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫"ﺟﯿﻔﮥ اﻟﻠﯿﻞ" اﺳﺖ و "ﺑﻄﺎل اﻟﻨﻬﺎر"‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﺷﺪ ﻏﺮة اﯾﻦ ﻃﺒﻞ ﺧﻮار‬

‫ﻫﺸﺘﻪ اﻧﺪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺻﺪ ﻋﻠﻢ و ﮐﻤﺎل‬

‫ﻣﮑﺮ و ﺗﺰوﯾﺮي ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮐﯿﻨﺖ‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫رﯾﺰﻧﺪ‬

‫ﺧﻮن‬

‫آل‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ره‬

‫ﮐﻮ؟‬ ‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫درﯾﻐﺎ‬ ‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫ﻃﺒﻠﺶ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‪‬‬

‫ﮐﻮ؟‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﺑﺪان‬ ‫ﮐﻮ‬

‫او؟‬ ‫‪904‬‬

‫ﮔﺎوي‬

‫ﻋﺠﻞ‬ ‫ﻧﻤﺎز‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫را‬ ‫ﺳﺒﺤﻪ‬

‫و‬

‫آداب‬

‫او؟‬

‫ﻋﻤﺮ؟‬

‫ﺷﺮع و ﺗﻘﻮي را ﻓﮑﻨﺪه ﺳﻮي ﭘ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ اﺑﺎﺣﺖ زﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻓﺎش ﺷﺪ‬

‫رﺧﺼﺖ‪‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﮐﻮ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻌﺮوف‪‬‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫ﻗﻼش‬

‫‪ .71‬ﺟﻮاب ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ و زﺟﺮ ﮐﺮدن آن ﻃﻌﺎﻧﻪ را از ُﮐﻔﺮ و ﺑﯿﻬﻮده ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺮ وي ﺟﻮان و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺲ‬ ‫ﻣﺮدان‬

‫ﻧﻮر‬ ‫آﻓﺘﺎبِ‬ ‫ﺗﺮّﻫﺎت‪‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺎدي‬

‫ﻧﺎﻣﺪم‬

‫آن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﺠﻞ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺑﺎﺣﺖ‬

‫از‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻐﺮب‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﺑﻠﯿﺴﯽ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﺷﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﺠﺪه آدم را‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﺣﺠﻞ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭼﺎدر‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﺴﺲ؟‬

‫از‬

‫ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫رﻓﺖ‬ ‫ز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺠﻞ‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺮا؟‬

‫َﮔﺮدي ﺑﺎز ﮔﺮدم زﯾﻦ ﺟﻨﺎب‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﻗﺒﻠﻪ ﺑﯽ آن ﻧﻮر ﺷﺪ ﮐﻔﺮ و ﺻﻨﻢ‬

‫ﺿﻼل‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﺑﺎﺣﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺧﺪا‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫آﻧﻄﺮف‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﻧﺪازه‬

‫ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﮐﺮّوﺑﯿﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫را‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮐﻔﺮ اﯾﻤﺎن ﮔﺸﺖ و‪ ،‬دﯾﻮ اﺳﻼم ﯾﺎﻓﺖ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮبِ‬

‫روﺷﻦ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﺤﺎب‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﻫﻮا‬

‫روز‬

‫از‬

‫درﺷﺖ؟‬

‫ﺑﺤﻖ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎن ِ ﺳﺒﻖ اوﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫آرد‬

‫ﺷﻤﻊ ﺣﻖ را ﭘ‪‬ﻒ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ؟ اي ﻋﺠﻮز‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﻮزي‪ ،‬ﻫﻢ ﺳﺮت‪ ،‬اي ﮔﻨﺪه ﭘﻮز‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد درﯾﺎ ز ﭘﻮز ﺳﮓ ﻧﺠﺲ؟‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﭘ‪‬ﻒ ﻣﻨﻄﻤﺲ؟‬

‫ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫روﺷﻨﯽ؟‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻇﺎﻫﺮﻫﺎ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﻇﻬﻮر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻏﺎﯾﺖ‪‬‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﻊ ﺧﺪا آرد ﭘ‪‬ﻒ او‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﯿﺮد؟‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫درﯾﺎﻫﺎي‬

‫روح‬

‫ﻫﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﻃﻮﻓﺎن ِ ﻧﻮح‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻧﻮح و ﮐﺸﺘﯽ را ﺑﻬﺸﺖ و‪ ،‬ﮐﻮه ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﻮه و ﮐﻨﻌﺎن را ﻓﺮو ﺑ‪‬ﺮد آن زﻣﺎن‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫اﻣﺘﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎي‬ ‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﻣﻪ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺐ روان‬ ‫ﺟﺰو‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﺎن ﺑﺴﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫و‪،‬‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‪،‬‬

‫ﻧﻘﺺ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻇﺎﻫﺮﺗﺮ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﻌﺎن‬ ‫ﺳﮓ‬

‫و‬

‫ﻣﻮي‬ ‫ﻋﻮﻋﻮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻮﺟﯽ‬ ‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﻮز‬ ‫از‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‪‬‬

‫ﻗﺼﻮر‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮد‬

‫او‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﺮﻫﺎن ﻣ‪‬ﻪ ﺑﻪ ﺗﮓ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬رﻓﺘﻦ ﮐﯽ ﮐﻨﻨﺪ از ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﺳﮓ؟‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﮐﯽ ﮐﻨﺪ وﻗﻒ از ﭘﯽ ﻫﺮ ﮔﻨﺪه ﭘﯿﺮ؟‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ُﮐﻞ‬

‫روان‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ِ ﺷﺮع و ﺟﺎن ِ ﺗﻘﻮي ﻋﺎرف اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺤﺼﻮل‬

‫ﮐﺎﺷﺘﻦ‬

‫ﮐﻮﺷﯿﺪن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‪،‬‬

‫آن ﮐ‪‬ﺸﺖ را روﺋﯿﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﺟﺎن ِ اﯾﻦ ﮐ‪‬ﺸﺘﻦ‬

‫زﻫﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺟﻬﺎد‬

‫ز‪‬ﻫﺪ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺳﺎﻟﻒ‬

‫ﻧﺒﺎت اﺳﺖ و ﺣﺼﺎد‬

‫اﻣﺮ ﻣﻌﺮوف او و‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻌﺮوف اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﺷﻒ‪ ‬اﺳﺮار و‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﮑﺸﻮف اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫داﺋﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫اﻣﺮوزﯾﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﻓﺮداي‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن "اﻧﺎ اﻟﺤﻖ" ﮔﻔﺖ ﺷﯿﺦ و ﭘﯿﺶ ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫‪905‬‬

‫ﺑﻨﺪة‬ ‫ﮔﻠﻮي‬

‫ﻣﻐﺰ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻐﺰش‬ ‫ﮐﻮران‬

‫را‬

‫ﻓﺸﺮد‬

‫ﭼﻮن اﻧﺎي ﺑﻨﺪه "ﻻ" ﺷﺪ از وﺟﻮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﻫﯿﻦ ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ‪ ،‬اي ﺟﺤﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﭼﺸﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺸﺎ‪ ،‬درﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ‪" ‬ﻻ" آﺧﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ دﮔﺮ؟‬

‫اي ﺑ‪‬ﺮﯾﺪه‪ ،‬آن ﻟﺐ و ﺣﻠﻖ و دﻫﺎن‬

‫ُﺗﻒ ﺳﻮي ﻣﻪ‪ ،‬ﯾﺎ آﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫و‬

‫ﻃﺒﻞ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ُﺗﻒ‬

‫راﯾﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﺎه‪‬‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫"ﻟﻮﻻك"‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﺴﻠﮑﯽ‬ ‫ر‪‬ب‬

‫ﺑﺮ روان ِ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﻧﺎن ﺧﻮاه‪ ‬وي اﻧﺪ‬

‫ﺷﺮق و ﻣﻐﺮبِ ﭼﺮخ‬

‫او‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫و‬

‫اﻧﻌﺎم‬

‫ﺗﻮزﯾﻊ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻓﻠﮏ‬

‫ﮔﺮدش و ﻧﻮر و ﻣﮑﺎن ﺟﺎﺋﯽ ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫ﻫﯿﺌﺖ‬

‫و‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﺷﺎﻫﻮار‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯿﺪي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫دروﻧﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯿﺪي‬

‫ﺟﺒﺎل‬

‫زر‪‬‬

‫و‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯿﺪي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‪،‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫ﺗﻮﻗﯿﻊ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯿﺪي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ "ﺗﺒﺖ"‬

‫ﺳﮓ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪ او را ﻃﺒﻞ ﺧﻮار‬

‫وي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻒ ﺑﻪ روﯾﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺑﯽ ﺷﮑﯽ‬

‫ُﺗﻒ ﺑﺮ او ﺑﺎرد ز‬ ‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫رزﻗﻬﺎ ﻫﻢ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯿﺪي‬

‫رزق ﺧﻮاران ِ وي اﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﻨﮕﯽ‪ ،‬ﺟﻔﺖ‪ ‬آن ﻣﻘﺒﻮل روح‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‪‬‬ ‫را‬

‫دادﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻬﻨﺸﺎه‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻼص‬

‫اﯾﻦ‬

‫زﻣ‪‬ﻦ‬

‫رو دﻋﺎ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﮓ اﯾﻦ ﻣﻮﻃﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫رزﻗﻬﺎي‬

‫ﺑﺨﺶ‬

‫ﺣﺮﯾﺮ‬ ‫ﺳﺮا‬

‫و‬

‫ﺳﻮال‬ ‫ﺑﯿﮑﺮان‬

‫ﻟﺐ ﺧﺸﮏ‪ ‬ﺑﺎران وي اﻧﺪ‬

‫ﺻﺪﻗﻪ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﻣﻮﻣﯿﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﺳﺘﺖ‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫زﮐﺎﺗﯽ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫زر‪‬‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻣﯿﻮه ﻫﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﮑﻮس اﺳﺖ در اﻣﺮ اﯾﻦ ﮔ‪‬ﺮه‬ ‫و‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ده‬

‫را‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‪،‬‬

‫ﺻﺪﻗﻪ‬

‫ﺑﺪه‬

‫اي‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﻋﻘﺪ‪‬‬

‫ﻧﻮح‬

‫را‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دم‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺸﺮّف‬

‫ﮔﺸﺘﻤﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻗﺼﺎص‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﺴﺘﺎﺧﺌﯽ‬

‫ور ﻧﻪ اﯾﻦ دم‬

‫ز‬

‫ﻧﺂﯾﺪ‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ ﻣﻦ‬

‫را‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺮدﻧﯽ‬

‫‪ .72‬واﮔﺸﺘﻦ ﻣﺮﯾﺪ از وﺛﺎق ﺷﯿﺦ و ﭘﺮﺳﯿﺪن از ﻣﺮدم و ﻧﺸﺎن دادن اﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﺑﻪ ﻓﻼن ﺑﯿﺸﻪ رﻓﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﯿﺦ را ﻣﯽ ﺟ‪‬ﺴﺖ از ﻫﺮ ﺳﻮ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﭘ‪‬ﺮﺳﺎن ﺷﺪ او از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﭘﺲ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﺶ ﮐﻪ‪ :‬آن ﻗﻄﺐِ دﯾﺎر‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮﯾﺪ‪‬‬

‫ذو‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫اﻟﻔﻘﺎر‬

‫رﻓﺖ‬ ‫در‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫دﯾﻮ ﻣﯽ آورد ﭘﯿﺶ ِ ﻫﻮش ِ ﻣﺮد‬ ‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ زن را ﭼﺮا آن ﺷﯿﺦ ِ دﯾﻦ‬ ‫ﺿﺪ‪‬‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎز‬

‫او‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫اﯾﻨﺎس‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫وﺳﻮﺳﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻔﯿﻪ ﮔﺮدد ﻣ‪‬ﻪ ز‬

‫َﮔﺮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫اﻟﻨﺎس‪،‬‬

‫ﯾﺎر‬ ‫ﻧﺴﻨﺎس‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ؟‬

‫و‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﺗﺸﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﻋﺘﺮاض ﻣﻦ ﺑﺮ او ﮐﻔﺮ اﺳﺖ و ﮐﯿﻦ‬

‫ﺗﻌﺮﻓﻬﺎي‬

‫ﺣﻖ؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ آرد ﻧﻔﺲ ﻣﻦ اﺷﮑﺎل و دق‬ ‫‪906‬‬

‫اﻣﺎم‪‬‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻮﻫﺴﺎر‬ ‫رﻓﺖ‬

‫دارد‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﻧﻔﺴﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﻢ ﻣﻘﯿﻞ‬

‫آزر‬

‫ﺧﻠﯿﻞ؟‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺎ ره زن دﻟﯿﻞ؟‬

‫‪ .73‬ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻣ‪‬ﺮﯾﺪ ﺷﯿﺦ را ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﺸﻪ ﺳﻮار ﺷﯿﺮي‬

‫او‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻏﺮّان‬

‫ﻫﯿﺰﻣﺶ‬

‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﯿﺰم‬

‫ش‬

‫ﻧﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﺮف‬

‫ﻣﺎر را ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﭼﻮن ﺧﺮزن ﺑﻪ ﮐﻒ‬

‫ﺗﻮ ﯾﻘﯿﻦ ﻣﯿﺪان ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﯿﺨﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آن ﻣﺤﺴﻮس و‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺤﺴﻮس ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ِ ﺟﺎن ﻣﻠﺒﻮس ﻧﯿﺴﺖ‬

‫راﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آورد‬

‫را‬

‫زود‬

‫زﯾﻦ ﺗﻌﺮض ﺑﺎ دﻟﺶ ﭼﻮن ﮐﺎه دود‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺳﻮاري‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دور‬

‫آن‬

‫ﺳﻌﯿﺪ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫ﻫﯿﺰم‬

‫دان‬

‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﯾﮏ را ﺧﺪا ﻣﺤﺴﻮس ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ ﻧﯿﺰ‪ ،‬او ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮد‬

‫دﯾﺪش از دور و ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ آن ﺧﺪﯾﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن را ﻣﺸﻨﻮ‪ ،‬اي ﻣﻔﺘﻮن ز دﯾﻮ‬

‫ﺟﻠﯿﻞ‬

‫اﻟﺪﻟﯿﻞ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺖ‬

‫ز‬

‫ﻫﻢ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ وي ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ آن ذو ﻓﻨﻮن‬

‫آﻧﭽﻪ در ر‪‬ه رﻓﺖ ﺑﺮ وي ﺗﺎ ﮐﻨﻮن‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬در ﻣﺸﮑﻞ ِ اﻧﮑﺎر ِ زن‬

‫دﻫﻦ‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﺗﺤﻤﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺻﺒﺮم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪي ﺑﺎر ِ زن‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ﺑﺨﺘﺌﯿﻢ‬

‫ﮐﺸﯿﺪي‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﯿﻢ در اﻣﺮ و ﻓﺮﻣﺎن ﻧﯿﻢ ﺧﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻋﺎم ﻣﺎ و‪ ،‬ﺧﺎص ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﺮ رو دوان ﺟﻮﯾﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺤﺴﯿﻦ‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﺧﻮد‪ ،‬زﯾﺮ ﻣﺤﻤﻠﻬﺎي ﺣﻖ‬

‫دورم‬

‫ِ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺎد‬

‫ﺧﻮش‬

‫آن ﺧﯿﺎل ﻧﻔﺲ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫اﺷﺘﺮان‬

‫از‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮاﯾﻨﺪه‬

‫ﺗﺸﻮﯾﻖ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻢ‬ ‫از‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺗﮑﺬﯾﺐ‬

‫ﺗﺸﻨﯿﻊ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﺗﺼﺪﯾﻘﺶ‬

‫ﻓﺮدي ﻣﺎ‪ ،‬ﺟﻔﺘﯽ ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﭼﻮن ﻣ‪‬ﻬﺮه در دﺳﺖ‪ ‬ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﺎز آن اﺑﻠﻪ ﮐﺸﯿﻢ و ﺻﺪ ﭼﻮ او‬

‫ﻧﯽ ز ﻋﺸﻖ رﻧﮓ و‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﻮداي ﺑﻮ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺪر ﺧﻮد درس ِ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺮّ‬

‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺗﺎ ﮐﺠﺎ؟‬

‫آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺟﺎ را راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫دور‬

‫ﻧﻮر ِ ﻧﻮر ِ‪ ،‬ﻧﻮر ِ ﻧﻮر ‪ ِ،‬ﻧﻮر ِ ﻧﻮر‬ ‫ﺧﻮ‬

‫از‬

‫و‬

‫اوﻫﺎم‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮات‬

‫و‬

‫ﻣﻠﺤﻤﮥ‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺳﻨﺎ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﭘﺴﺖ ﮐﺮدم ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺴﺎزي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ ﮐﺸﯽ ﺧﻨﺪان و ﺧﻮش ﺑﺎر ﺣﺮج‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫"اﻟﺼﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺴﺎزي‬

‫ﮐﺎﻧﺒﯿﺎ‬

‫رﻧﺞ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ﺑﺲ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫از‬

‫اﻧﺪ‬ ‫‪907‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ِ‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫رﻓﯿﻖ‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺎران‬

‫ﺗﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺴﯽ‬

‫اﷲ‬ ‫زﺷﺖ‬ ‫اﻟﻔﺮج‬ ‫ﺳ‪‬ﻨﺘﻬﺎ‬ ‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫"‬ ‫رﺳﺎن‬ ‫اﻧﺪ‬

‫‪ .74‬ﺣﮑﻤﺖ در آﯾﻪ "إِﻧﱢﯽ ﺟﺎﻋ‪‬ﻞٌ ﻓ‪‬ﯽ اﻟْﺄَر‪‬ضِ ﺧَﻠ‪‬ﯿﻔَﮥً "‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺮاد و ﺣﮑﻢ ِ ﯾﺰدان ِ ﻏﻔﻮر‬ ‫ز‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﯿﻨﻪ اي‬

‫اي‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺿﺪ‪‬ي‪،‬‬

‫دو‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﺪودش‬

‫اﻓﺮاﺧﺖ‬

‫اﺳﭙﯿﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻗ‪‬ﺪﻣﺖ‬

‫و‬

‫و آن ﺷﻪ ﺑﯽ ﻣﺜﻞ را ﺿﺪي ﻧﺒﻮد‬

‫ﺻﻔﺎي‬

‫ﺿﺪ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫در‬

‫ﺗﺠﻠﯽ‬

‫ﻇﻬﻮر‬

‫دو‬

‫دور‬

‫و‬

‫از‬

‫واﻧﮕﻪ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫آن‬

‫ﻟﺸﮑﺮﮔﺎه‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﭼﺎﻟﺶ‬

‫ﻫﺎﺑﯿﻞ‬

‫ﺷﺪ‬

‫دوم‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن اﯾﻦ دو ﻋﻠﻢ‬

‫داد‬

‫ﺗﺎ‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺧﺼﻢ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫درازي‬

‫ﺟﻨﮓ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫و‬

‫ﭘﯿﮑﺎر‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻓﯿﺼﻞ‬

‫دور دور و‪ ،‬ﻗﺮن و ﻗﺮن‪ ،‬اﯾﻦ دو ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آبِ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ُﻧﮑﺮ‬

‫را‬ ‫و‬

‫دور‬ ‫ﺳﺎزﯾﺪ‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﻣﺸﮑﻞ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻧﻔﺮ‬

‫دو‬

‫ﻏﺮﯾﻖ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺳﺎزﯾﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﮐﻪ ﺑﺮد زﯾﻦ دو ﺳﺒﻖ؟‬

‫آن‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﺎن‬

‫آب‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﭙﻬﺪار‬

‫ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻗﻮم‬

‫آن‬

‫ﺟﻬﻞ‪،‬‬

‫ﻋﺎد‬

‫ﺑﺎد‬

‫زود‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺰي‪،‬‬ ‫ﻓﺮو‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫رو‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮدش‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫اژدرﻫﺎ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد ﻗﺎرون را و ﮔﻨﺠﺶ را ﺑﻪ ﻗﻌﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ اي را ﮐﻪ ﺳﺘﻮن اﯾﻦ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫دﻓﻊ ِ ﺗﯿﻎ ِ ﺟﻮع ِ ﻧﺎن ﭼﻮن ﺟﻮﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺣﻖ ﻗﻬﺮي ﻧﻬﺪ در ﻧﺎن ِ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻨﺎق آن ﻧﺎن ﺑﮕﯿﺮد در ﮔﻠﻮ‬

‫ﻣﺠﯿﺮ‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﺒﺎﺳﯽ‬

‫ز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺑﻮ‬

‫ﻏﺮﻗﺸﺎن‬

‫ﺛﻤﻮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﯿﺤﻪ اي ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن را در رﺑﻮد‬

‫ُﻧﮑﺮ ﺳﺎزﯾﺪ ﺑﺮ ﻗﺎرون ز ﮐﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دو‬

‫ﺣﺮب‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﻠﯿﻤﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ُﻧﮑﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫دور دور‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺪ رﻓﺖ و ﻣﻠﻮﻟﺖ ﻣﯿﻔﺰود‬

‫از‬

‫ﺳﺎزﯾﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﯿﻞ‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺶ‬

‫آن‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﺗﺸﺶ‬

‫ﭘﺲ ﺣﮑﻢ ﮐﺮد آﺗﺸﯽ را و‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫او‬

‫رﻓﺖ‬

‫او‬ ‫ُﻧﮑﺮ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫راه‬

‫و آن دو ﻟﺸﮑﺮ ﮐﯿﻦ ﮔﺰار و ﺟﻨﮕﺠﻮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﺎك‪‬‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫او‬

‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺮود آﻣﺪ اﻧﺪر‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺿﺪش‬

‫آدم‪،‬‬

‫ﺿﺪ‬

‫از ﻋﺪل و ﺟﻮر‬

‫ﺷﺎﻫﯿﺶ‬

‫را‬ ‫دﮔﺮ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﻣﺰاج‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺗﻦ ﺗﻮ را ﺟ‪‬ﺒﮥ ﺷﮕﺮف‬

‫ﺳﺮد ﻫﻤﭽﻮن ﯾﺦ‪ ،‬ﮔﺰﻧﺪه ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮف‬

‫ﺣﺮﯾﺮ‬

‫زﻣﻬﺮﯾﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫آري‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫ُﻗﻠﻪ اي‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫از‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫اﻣﺮ ِ ﺣﻖ آﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن و د‪‬ه‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﻮ دو‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫وﺷﻖ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﻢ‬

‫ُﻗﻠﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﯾﮏ‬ ‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮدﯾﻢ‬

‫ﻣﺒﺎش‬ ‫اﻏﻠﺐ‪،‬‬

‫و‬ ‫اي‬

‫زو‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻬﺘﺮ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺑﺪان‬ ‫اش‬

‫دﯾﻮار‬ ‫ﻣﺮﺳﻞ‬ ‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫ُﻇﻠﻪ‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻣﺪه‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﻣﺖ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ِ‬

‫ﺗﻔﺴﯿﺮ‬

‫ﺧﻮان‬

‫دﻓﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ را ﻣﺎر ﮐﺮد آن ﭼ‪‬ﺴﺖ دﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را ﻋﻘﻠﯿﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫در‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬ ‫‪908‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ِ‬

‫اﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫زآن‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫و‬

‫دﯾﺪ‬ ‫داري‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮدت‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫او‬

‫ﻓﺮو‬

‫وﻟﯿﮏ اﻣﻌﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫اﻓﺴﺮده‬

‫ﻧﮕﺎرﻧﺪة‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮐﻮب‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫اﺳﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ران‬

‫دل ﻓﺴﺮدت‪ ،‬رو‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻧﺎورد‬

‫آﻫﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫در ﺧﯿﺎل از ﺑﺲ ﮐﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﻣﮑﺘﺴﯽ‬ ‫ُﻟﺐ‪ِ ‬‬

‫او ﺧﻮد از‬ ‫ﮔﺮ ز ﺧﻮد وز‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﮏ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﮐﺮدش‬ ‫و‬

‫از‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اﯾﺴﺖ‬

‫اﻣﻌﺎن‬

‫ﭘﻮﻻد‪،‬‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫داود‬

‫ﻧﻈﺮ‬ ‫ﮔﺮد‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺟﻨﺎن‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﺋﯽ‬

‫رﺳﯽ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد ﻣﻌﺰول ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪ ز ﺣﺲ ﻣﻌﺰول و‪ ،‬ﻣﺤﺮوم از وﺟﻮد‬

‫ُﻟﺐ‪ ‬ﺧﻮد ﻣﻌﺰول ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻣﻔﺼﻮل‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫رﺳﻮاﺋﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺣﺲ‪‬‬

‫وﺟﻮد‪‬‬

‫ﻫﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﺎ‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ‪ ‬ﻟﺐ ﺧﺎﺋﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ اﻣﻌﺎن؟ ﭼﺸﻤﻪ را ﮐﺮدن روان‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﻦ ﺟﺎن رﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮﯾﻨﺪش روان‬

‫آن ﺣﮑﯿﻤﯽ را ﮐﻪ ﺟﺎن از ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺗﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫روان‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫از‬

‫زاوﯾﻪ‬

‫در‬

‫زاوﯾﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫روان‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﺎوﯾﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫و‬

‫ﻣﻮش‬

‫را‪،‬‬

‫دو ﻟﻘﺐ را او ﺑﺮ اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺮق‪ ،‬اي آﻓﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺎد‬

‫رود‬

‫ُﮔﻠﯽ را ﺧﺎر ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬آن ﺷﻮد‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫‪ .75‬ﺑﯿﺎن ﻣﻌﺠﺰة ﻫﻮد ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در ﺗﺨﻠﺺ ﻣﻮﻣﻨﺎن اﻣﺖ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﺰول ﺑﺎد‬ ‫ﻫﻮد‬

‫ﺧﻄﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ ز‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﺿﺎﺋﺮه‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻋﺴﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ از اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎن و اﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺴﯽ‬

‫ﺑﺎد‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻮد و‪ ،‬ﮐﺸﺘﯽ ﻟﻄﻒ‪ ‬ﻫﻮ‬

‫ﺑﺲ ﭼﻨﯿﻦ ﻃﻮﻓﺎن و ﮐﺸﺘﯽ دارد او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺮص ِ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ ﺻﻔﻬﺎ زﻧﺪ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺷﺎه آن ﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ اﯾﻤﻦ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻗﺼﺪش‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫آن ﺧﺮ آﺳﯽ ﻣﯿﺪود‪ ،‬ﻗﺼﺪش ﺧﻼص‬

‫ﺗﺎ ﺑﯿﺎﺑﺪ او ز زﺧﻢ آن دم ﻣﻨﺎص‬

‫ﻗﺼﺪ او آن ﻧﯽ ﮐﻪ آﺑﯽ ﺑﺮ ﮐﺸﺪ‬

‫ُﮐﻨﺠﺪ را ﺑﺪان روﻏﻦ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‪،‬‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬ ‫دﺳﺖ‪‬‬

‫از‬

‫ﺑﺎد‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﻮد و او ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‪،‬‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دادش‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﺳﺒﯽ‬ ‫درد‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ‬

‫ﮔﺎو ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ ز ﺑﯿﻢ ِ زﺧﻢ ِ ﺳﺨﺖ‬

‫آن ﻗﻮم او رﻧﺠﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮدن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﺧﻮف‪‬‬

‫وﺟﻊ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺼﺎﻟﺢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻮﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮﻫﻤﯽ‬

‫در‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫ﻗﺎﺋﻢ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﮔﺮدون‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫داﺋﺮه‬

‫ﭘﺎي‬

‫رﺧﺖ‬

‫و‬ ‫در‬

‫ﺗﺒﻊ‬

‫اﺻﻼح‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺣﻖ‪ ،‬ﺳﺘﻮن ِ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن از ﺗﺮس ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ از ﺗﺮس‪ ،‬ﺟﺎن در ﮐﺎر ﺑﺎﺧﺖ‬ ‫اﺻﻼح‬

‫ِ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ز‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺣﻤﺪ‬

‫اﯾﺰد‬

‫را‪ ،‬ﮐﻪ‬

‫ﺗﺮﺳﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫او‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺳﻨﺪه اﻧﺪ از ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪه‬

‫ﭘﺲ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﮐﺴﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻗﺮﯾﺐ اﺳﺖ او اﮔﺮ ﻣﺤﺴﻮس ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫‪909‬‬

‫ﻣﻌﻤﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻧﺘﺮﺳﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫او‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺤﺴﻮس‬

‫اي‬

‫ﺑﻮاﻟﻬﻮس‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدي ﻓﺎرغ از ﺷﺐ‪ ،‬اي ﻋﺴﺲ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﮑﻤﻨﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﺤﺴﻮس ِ ﺣﺲ ِ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫آن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺪآن ﺣﺲ ﻣﻈﻬﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺲ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬آن دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‬ ‫و‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺣﺲ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﯿﻮان‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫آن‬

‫ﺻﻮر‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‪‬‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫روح‬

‫ﮐﺮد‬

‫واﻧﮑﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻋﯿﻦ ِ ﮐﺸﺘﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮ‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ دﻣﺖ ﻃﻮﻓﺎن و ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬اي ﻣﻘﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫و‬

‫اﺻﻞ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﺗﺮﺳﺶ‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺮاق‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬ ‫و‬

‫ﺑﻪ‬ ‫را‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﮔﻮن‬

‫ُاﺷﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺖ ﺑﺮ اﻋﻤﯽ زﻧﺪ ﯾﮏ ﺟﻠﻒ‪ ‬ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﭘﻨﺪارد‬

‫ﻟﮕﺪ‬

‫ُاﺷﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﻮر‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻮر‪ :‬ﻧﯽ اﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﺮس‬

‫و‬

‫ﻟﺮزه‬

‫آن‬

‫ﺣﮑﯿﻤﮏ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫وﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و‪‬ﻫﻢ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫و‬ ‫از‬

‫آن‬ ‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ‬

‫ﺗﺮس‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﯽ دروﻏﯽ ﻗﯿﻤﺖ آرد ﺑﯽ ز‬ ‫راﺳﺖ‬

‫را‬

‫دﯾﺪ‬

‫رواﺟﯽ‬

‫از‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﻔﻠﺴﻒ‬

‫زن‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺗﺮس‬

‫او‬ ‫از‬

‫ﻧﻪ‬

‫دﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻃﻨﮓ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬ ‫ﻧﺘﺮﺳﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫اي‬

‫ﺣﺰﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻓﻬﻢ ﮐﮋ ﮐﺮدﺳﺖ او اﯾﻦ درس را‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫رود؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺻﺤﯿﺤﯽ‬

‫راﺳﺖ؟‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺮ دروغ از راﺳﺖ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫او‬

‫دروغ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫راﺳﺖ‬

‫و‬

‫درﯾﺎﻫﺎي‬

‫و‬

‫اي دروﻏﯽ ﮐﻪ ز ﺻﺪﻗﺖ اﯾﻦ‬ ‫و‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎ ﻣﮕﺮ از ﻗﺒﻪ اي‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫او‬

‫را‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻋﯿﻮن‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﻟﺮزه ﻫﺎ ﺑﯿﻦ در ﻫﻤﻪ اﺟﺰاي ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺗﺮس‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺷﺎدﯾﺖ‬

‫دارد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫از‬

‫زاﻧﮑﻪ آن دم ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺳﻮداي‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫او‬

‫آن‬

‫روان‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬ ‫ز‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫ﮐﺸﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫او‬

‫ﺑﻞ ز ﮐﺸﺘﯿﻬﺎش‪ ،‬ﮐﺂن ﭘﻨﺪ‪ ‬دل اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ از ُﮐﻞ‪ ،‬ﺟﺰو در ُﮐﻞ داﺧﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ وﻟﯽ را ﻧﻮح و ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫از‬

‫در‬

‫ﺗﻼﻗﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﻧﺸﻒ‬

‫ﮐﺮدﺳﺘﺖ‬

‫اژدرﻫﺎي‬

‫و‬

‫روزﮔﺎرت‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﻣﯿﺒ‪‬ﺮﻧﺪ‬

‫ﯾﺎدﻫﺎﺷﺎن‪،‬‬

‫ﻣﯿﭽﺮﻧﺪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻗﻒ‬

‫از‬

‫ﺷﺒﻨﻤﯽ‬

‫ﻏﺎﺋﺒﯽ‬ ‫ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎن ِ ﻧﺸﻒ‪ ‬آب اﻧﺪر ﻏﺼﻮن‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﮐﺮدﻧﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻋﻀﻮ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺎﺧﯽ‬

‫ﺳﺒﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫را‬

‫ز آﺷﻨﺎﯾﺎن و ز ﺧﻮﯾﺸﺎن ﮐﻦ ﺣﺬر‬

‫وﺷﺎت‬ ‫ﺗﺎزه‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﻃﻮﻓﺎن‬ ‫ات‬

‫ﻓﮑﺮ‬ ‫داري‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫را‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻧﺠﻨﺒﺪ‬ ‫ﺳﻮ‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﮑﯽ‬ ‫اﻟﺤﯿﺎت‬

‫در‬

‫رﮐﻮن‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭼﻨﺒﺮ‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ آن ﻧﺎﺷﻒ ز ﻧﺸﻒ‪ ‬ﺑﯿﺦ ﺧَﻮد‬

‫ﻧﺂﯾﺪ آن ﺳﻮﺋﯽ ﮐﻪ اﻣﺮش ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬

‫از ﻧﺒﯽ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺨﺶ‬

‫ﻃﺒﯽ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫و‬

‫اﺣﻮاﻟﺶ‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻮان "ﻗﺎﻣ‪‬ﻮا ﮐُﺴﺎﻟﯽ"‬ ‫آﺗﺸﯿﻦ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬ ‫‪910‬‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬ ‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﻬﺎل؟‬

‫آﺗﺶ ﺟﺎن ﺑﯿﻦ ﮐﺰ او ﺳﻮزد ﺧﯿﺎل‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ز آﺗﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﺳﻮزان ﺟﺎن و دل‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺎ اﻧﻮار روان اﯾﻦ ﺟﺴﻢ و ﮔ‪‬ﻞ‬

‫اﻣﺎن‬

‫زﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ آﺗﺶ ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪ زد ز ﺟﺎن‬

‫ﺧﺼﻢ ﻫﺮ ﺷﯿﺮ آﻣﺪ و‪ ،‬ﻫﺮ روﺑﻪ او‬

‫ﮐُﻞﱡ‬

‫وﺟﻬﻪ‪‬‬

‫در وﺟﻮه و وﺟﻪ او رو‪ ،‬ﺧﺮج ﺷﻮ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ در ﺑﺴﻢ در رو‪ ،‬درج ﺷﻮ‬

‫آن اﻟﻒ در ﺑﺴﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد اﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ او در ﺑﺴﻢ و‪ ،‬ﻫﻢ در ﺑﺴﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺎت‬

‫ﺻﻼت‬

‫ﻧﯽ‬

‫دﯾﺪي‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﻮزد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫او‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﺣﺮوف‪‬‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺷَﯽ‬

‫وﻗﺖ‬

‫ء‪‬‬

‫ﺣﺬف‬

‫ﻫﺎﻟ‪‬ﮏ‪،‬‬

‫ﺣﺮف‪،‬‬

‫إِﻻ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫او ﺻﻠﻪ ﺳﺖ و‪ ،‬بِ و ﺳﯿﻦ‪ ،‬زو وﺻﻞ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫وﺻﻞ بِ و ﺳﯿﻦ اﻟﻒ را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫وﺻﺎل‬

‫واﺟﺐ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻓﺮاق ﺳﯿﻦ و ﺑﯽ ﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﯽ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ از ﺧﻮد ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﻣﮑﺘﻨﻒ‬

‫بِ و ﺳﯿﻦ ﺑﯽ او ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ اﻟﻒ‬

‫ﺑﯽ وي اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ "ﻗﺎل اﷲ" از ﺿﻤﻨﺶ ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬ ‫ِﻋﻠﻞ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﺮﻓﯽ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫"ﻣﺎ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ ‬إِذْ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪" ‬‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫آﻣﺪ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻣﻬﻢ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫او‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﻠﻢ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻣﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫را‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﺎر ﭼﻮب ﺧﺸﺖ زن ﺗﺎ ﺧﺎك ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺗﻘﻄﯿﻊ‬

‫ﮔﺮ‬

‫دارو‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫در‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬ ‫ﺗﺮ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺸﻨﺪ‬

‫ﺷﻌﺮش‬

‫از‬

‫واﺟﺒﯿﺴﺖ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺧﺎك و ﺑﻮدش‪ ،‬ﺟﻒ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎك ﺳﺎزد ﺑﺤﺮ او ﭼﻮن ﮐﻒ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻓﺮج‬

‫ﺣﺮج"‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪‬‬

‫آن‬

‫"ﺣﺪﺛﻮا‬

‫ﺑﺤﺮﻧﺎ‬

‫ﻋﻦ‬

‫ﻻ‬

‫إذ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد از ﺑﺤﺮ و‪ ،‬رو در ﺧﺸﮏ ﻧﻪ‬

‫ﻫﻢ ز ﻟﻌﺒﺖ ﮔﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻮدك راﺳﺖ ﺑﻪ‬

‫در ﺻﺒﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ‬

‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﺻﺒﯽ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ﺗﺎ ز ﻟﻌﺒﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﻘﻞ از‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك‬

‫آن ﺑﺎزي‬

‫ﮐﻮدك‬

‫دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫او‬

‫ﺑﺎزي‬

‫آن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻓﻘﯿﺮم‬ ‫ﻧﺸﻨﻮي‪،‬‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫در ﻇﺎﻫﺮ اﺑﯽ‬

‫ﺟﺰو ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﻞ را ﻓﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫‪ .76‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﻓﻘﯿﺮ ﮔﻨﺞ ﻃﻠﺐ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫رﯾﺎ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫آورد‪،‬‬

‫ﺑﺸﻨﻮم‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫از‬ ‫اﺳﺮار‬

‫و‬

‫ﻫﻤﺮاز‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫وي‬

‫ام‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﮔﻨﺠﺶ ﻣﺒﯿﻦ‪ ،‬ﺧﻮد ﮔﻨﺞ اوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻏﯿﺮ دوﺳﺖ؟‬

‫ﺳﺠﺪه ﺧﻮد را ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ او‬

‫ﺑﻬﺮ رو‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﺪي‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﯿﺎﻻﺗﺶ‪،‬‬

‫ز‬

‫داﻧﺸﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫"اﺳ‪‬ﺠ‪‬ﺪ‪‬وا‬

‫ﻵد‪‬م‪‬‬

‫آﯾﻨﻪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫او‬ ‫او‪،‬‬

‫ز‬ ‫"‬

‫ﻧﺪا‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫آﯾﻨﻪ ﺳﺖ‪ ،‬از‬

‫ﭘﺸﯿﺰ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪي‬

‫داﻧﺶ‬

‫ﻧﺎداﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﺑﺮ آوردي ﻋﯿﺎن‪ ،‬ﮐﻪ "اﻧﯽ اﻧﺎ"‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﮐﺂدﻣﯿﺪ‬ ‫‪911‬‬

‫ِ‬

‫زو‬ ‫او‬

‫و‪،‬‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪي‬ ‫ﻣﺤﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻧﺎداﻧﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯿﺪش‬

‫ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺷﺪي‬

‫از‬

‫اﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻻ‬

‫اﻟﻪ‬

‫آن‬

‫ﺣﺒﯿﺐ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ور‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫اﻻ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‪،‬‬

‫دﻫﺎن‬

‫اﷲ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻻ اﻻ اﷲ و‪ ،‬وﺣﺪت ﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ر‪‬ﺷﺪ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬آن آﻣﺪ ﮐﻪ ﮔﻮش ِ ﻣﺎ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫زﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﺸﻮ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‪،‬‬

‫ﻣﮕﻮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫از‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‪ ‬ﮐﺸﻒ‬

‫ﮔﺮدي ﺟ‪‬ﺮم دار‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﻗﺎﺋﻞ‬

‫ﺳﺎﻣﻊ‬

‫ﻣﻨﻢ‬

‫ﺻﻮرت دروﯾﺶ و‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﮔﻨﺞ‬

‫ﮔﻮ‬

‫رﻧﺞ ﮐﯿﺸﻨﺪ اﯾﻦ ﮔﺮوه‪ ،‬از رﻧﺞ ﮔﻮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺮام‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫دور‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻗﻮم‪،‬‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻻﺟﻮرد‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫داﻣﻦ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﺟﺎم‪،‬‬

‫ﻗﺎﺗﻞ‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﺸﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﻨﺪ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ را ﺧﺸﮏ ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺪد؟‬

‫ﻣﻨﻄﻤﺲ زﯾﻦ ﻣﺸﺖ‪ ‬ﺧﺎك‪ ‬ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ام‬

‫ام‬

‫درﯾﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻌﮑﻮﺳﻨﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﻤﺎ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﺎك ﺧﻮار و‪ ،‬آب را ﮐﺮده رﻫﺎ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫دارﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫اي؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫را‬

‫ﻣ‪‬ﺘﮑﺎ‬ ‫از‬

‫داﻧﯽ‬

‫دارﻧﺪ‬ ‫دﯾﺪه‬

‫ﭼﻪ‬

‫اي؟‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﺸﺎدي ﺑ‪‬ﺪل اﯾﻦ دﯾﺪه ﻫﺎ؟‬

‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺌﺲ اﻟﺒﺪل دان آن ﺗﻮ را‬ ‫ﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬ ‫ﻧﺮد‪‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬ ‫ز‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫آﯾﺴﺎن‬

‫را‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﮐﻔﺮان‬

‫ﻣﻨﻔﺠﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮه‬

‫را‪،‬‬

‫آرد‬

‫ﻧﻬﺎر‬

‫و‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﺧﻠﻖ‪ ،‬آن ﺟﻮاد‬ ‫ﻏﻨﭽﻪ‬ ‫از‬ ‫آرد‬ ‫ﮐﻮه‪‬‬

‫را‪،‬‬

‫از‬

‫ﺳﻮاد‪‬‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺳﺎزد‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎر‬ ‫ﺑﺮون‬ ‫را‬

‫رﯾﮓ‬

‫وﺣﺸﺖ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺰ‪،‬‬

‫اي‬

‫داود‪‬‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫دروﯾﺶ‪:‬‬

‫آن‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﮐﺮم‬ ‫را‬ ‫دو‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫اﻧﺎﺑﺖ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫وداد‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﭘﯿﺮاﯾﻪ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻣﻌﺴﺮ‬

‫ﺑﺮوﯾﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﺴﺎر‬

‫ﻫﻢ‬

‫رﺳﯿﻞ‬

‫از‬

‫ﮐﻒ‪‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫درﯾﺎﻓﺘﻪ‬

‫داود‬

‫ﮔﺮدد‬

‫اﺑﺮ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﭼﻨﮓ و زﯾﺮ و ﺑ‪‬ﻢ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬آن ﮐﺮدي‪ ،‬ﻋﻮض از ﻣﺎ ﺑﮕﯿﺮ‬

‫‪ .77‬اﻧﺎﺑﺖ ﻃﺎﻟﺐِ ﮔﻨﺞ و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ او از ﺗﻌﺠﯿﻞ و ﺑﯽ ﺻﺒﺮي‬ ‫راز‬

‫از‬

‫دﯾﻮ ِ ﺣﺮص و آز و ﻣﺴﺘﻌﺠﻞ ﺗﮕﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ز‬

‫دﯾﮕﯽ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﮐﺮدم‪،‬‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻧﯽ‬ ‫را‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻢ‬

‫ﻗﻮل ِ ﺣﻖ را‪ ،‬ﻫﻢ ز ﺣﻖ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺟﻮ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﮕﻮ ژاژ از ﮔﻤﺎن‪ ،‬اي ﯾﺎوه ﮔﻮ‬

‫آن ﮔ‪‬ﺮه ﮐﺎو زد‪ ،‬ﻫﻢ او ﺑﮕﺸﺎﯾﺪش‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮه‬

‫ﺑﺮُﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻨﺪوﺧﺘﻢ‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﺴﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫آﻫﺴﺘﮕﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﻮﻗﻨﻢ‬

‫آﺳﺎﻧﺖ‬

‫در‬

‫اي‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ز آن ﮔﺮه زن‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﺮه را ﺣﻞ ﮐﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫اي‬

‫ﻟﻘﻤﻪ‬

‫داﻧﺎي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻨﺞ‪،‬‬

‫ﯾﺎوه‬

‫ﺗﺎز‬

‫اﯾﻨﺴﺎن‬

‫‪912‬‬

‫ﮐﺎو‬ ‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬ ‫آﺳﺎن‬

‫رﻣﻮز‬

‫او‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﺪن؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدم زﯾﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ در ﺑﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻦ ﻫﻢ ﻓﺘﺢ ِ ﺑﺎب‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﻗﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺷﺪم‬

‫دﻋﺎ‬

‫در‬

‫ﺑ‪‬ﺪم‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﻮ ﻫﻨﺮ؟ ﮐﻮ ﻣﻦ؟ ﮐﺠﺎ دل ﻣﺴﺘﻮي؟‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ از ﻋﮑﺲ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻢ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﺮ ﺷﺒﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮ و ﻓﺮﻫﻨﮕﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫آب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ و‪ ،‬ﻧﻪ آن ﻫﻨﺮ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‪ ،‬ﺟﻤﻠﮥ ﺷﺐ‪ ،‬آن ﺷﺎه‪ ‬ﻋﻠﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ اﻟﺴﺖ و‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻠﯽ‬

‫ﮐﻮ ﺑﻠﯽ؟ ﮔﻮ ﺟﻤﻠﻪ را ﺳﯿﻼب ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ُﮐﻞ را‪ ،‬ﮐﺮد و ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﯾﺎ ﻧﻬﻨﮕﯽ ﺧﻮرد‬

‫ﺻﺒﺤﺪم‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﯿﻎ ِ ﮔﻮﻫﺮ دار ﺧَﻮد‬ ‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﺷﺮق‬

‫ﻧﯿﺎم‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ ﭼﻮن ﯾﻮﻧﺲ‪ ،‬ز ﻣﻌﺪة آن ﻧﻬﻨﮓ‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫ﺳﺤﺮ‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻄﻦ ﺣﻮت‪ ‬ﺷﺐ آﯾﺪ ﺑﻪ در‬

‫ﻟﯿﻞ‬

‫وﺣﺶ‬

‫ﮔﻨﺞ ِ رﺣﻤﺖ ﺑﻨﻬﯽ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﭼﺸﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﯿﺰ و‪ ،‬ﮔﻮش ﺗﺎزه و‪ ،‬ﺗﻦ ﺳﺒﮏ‬

‫اﻟﺤﺒﮏ‬

‫ﮐﺎي‬ ‫از‬

‫ﯾﻮﻧﺲ‬

‫ﮔﺮدﯾﻢ‬

‫ﺑﻮ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺒﺢ‬

‫ﻣﻨﺘﺸﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﻇﻠﻤﺎت ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬راﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫آن ﻧﻬﻨﮓ‪ ،‬آن ﺧﻮرده ﻫﺎ را ﻗﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻃﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﻣﯿﮕﺮدد‬

‫ﻣ‪‬ﺮداري‬

‫در‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﺮﯾﻤﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺎت‪‬‬

‫آن‬

‫روزﯾﻦ‬

‫وﺣﺶ‪،‬‬

‫از‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﺷﺐِ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻧﻬﻨﮓ‪‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﮐﺲ‬

‫زﻧﮕﺌﯽ‬

‫دﯾﺪﯾﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺣﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪه‬

‫اي‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫ﮔﺸﯽ‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪه‬

‫اي‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺎ دﯾﺪه ﺧﻮاﻫﯿﻢ از ﺗﻮ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻮﺷﺪ ﺑﺤﺮ را ﺧﺎﺷﺎك و ﺧﺲ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ر‪‬ﺳﺖ از ﻋﻤﺎ‬

‫ﮐﻒ زﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯽ اﯾﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺟﺰ اﺳﺒﺎب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻟﺮزد ﺑﺮ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ز اﺻﺤﺎب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﯽ ﭘ‪‬ﺮده اي اﺻﺤﺎب را‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﻣﻮﺳﯽ آن را ﻧﺎر دﯾﺪ و ﻧﻮر ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﯿﻢ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻔﺶ‪،‬‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫در‬

‫ﻋﺪم‬

‫اي‬ ‫ﺧﺎك‪‬‬

‫از‬

‫ﻧﺎﻣ‪‬ﺴﺘﺤﻖ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﮑﺮده‬

‫و‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺰﯾﻢ ﻣﺎ‬

‫ذو‬

‫در‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﺤﻖ‬

‫ُﮔﺸﺎد‬ ‫ِ‬

‫ﻣﻌﺘﻘﺎن‬

‫و‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫رﺣﻤﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ِرق‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻘﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﯾﻢ؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺟﺎن و ﺑﺮ اﯾﻦ داﻧﺶ زدﯾﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﺳﺘﺤﻘﺎق‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫را‬ ‫ﯾﺎر‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺛﺎﻧﯿﺎ‬

‫ً‪،‬‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫اي‬

‫ﺑﺪاده‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‪‬‬

‫و‬

‫ﺧﺎر‬

‫ُﮔﻞ‬

‫را‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻧﯽ را‪ ،‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﭼﯿﺰ‬

‫اﺑﺘﺪا‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺎﮐﯽ را ﭼﻪ زﻫﺮة اﯾﻦ ﻧﺪا؟‬

‫ﭼﻮن دﻋﺎﻣﺎن اﻣﺮ ﮐﺮدي‪ ،‬اي ﻋﺠﺎب‬

‫ُﮐﻦ ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫در‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﭘﺎﻟﯿﺰ‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫رو‬

‫اﯾﻦ دﻋﺎي ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫و‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ﻧﯽ اﻣﯿﺪي ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻧﯽ ﺧﻮف و ﻧﻪ ﺑﺎس‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫اﯾﺰدم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪم‬

‫ﺟﻼل‬

‫وﯾﻦ دﮔﺮ را ﮐﺮده ﭘ‪‬ﺮ وﻫﻢ و ﺧﯿﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﻫﯿﭻ راي و ﻓﻦ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ز‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫راي‬ ‫‪913‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ز‬ ‫و‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮم‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﺷﺐ‬ ‫ﺑﻮدﻣﯽ‬

‫ﻫﻮش‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻔﻢ زﯾﻦ ﺣﻞّ و ﻋﻘﺪ‪ ‬او ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! اﯾﻦ ﻣﻌﺠﺒﯽ ﻣﻦ ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫اﻧﮕﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺰﻟﻬﺎي‬

‫دام‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺧﻮاب و ﺑﯽ ﻫ‪‬ﺸﯽ و اﻣﺘﺤﺎن‬

‫دﯾﺪه‬

‫ز‬

‫ِ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﺑﺎز‬

‫دﻋﺎ‬

‫زﻧﺒﯿﻞ‬

‫ﭼﻮن "اﻟﻒ" ﭼﯿﺰي ﻧﺪارم‪ ،‬اي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﺟﺰ دﻟﯽ‪ ،‬وآن ﺗﻨﮓ ﺗﺮ از ﭼﺸﻢ ِ ﻣﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ اﻟﻒ‪ ،‬وﯾﻦ ﻣﯿﻢ‪ ،‬ام‪ ‬ﺑﻮد‪ ‬ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﻢ ِ "ام" ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﻒ زآن ﻧﺮ ﮔﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﻗﻠﯿﺴﺖ‬

‫اي‬

‫اﻟﻒ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﭽﯽ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ِ "دوﻟﺖ"‬

‫ﻫﯿﭻ‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن ز وﻫﻢ ِ "دارم اﺳﺖ" اﯾﻦ ﺻﺪ ﻋﻨﺎ‬

‫داراﺋﯿﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﺑﯿﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ در ِ ﺗﻮ ﭼﻮن ﮐﻪ دﯾﺪه ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫را‬

‫ﺳﺒﺰه اي ﺑﺨﺶ و ﻧﺒﺎﺗﯽ‬

‫زﯾﻦ ﭼﺮا‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻫﻄﺎﻟﺘﯿﻦ‬

‫ﻫ‪‬ﺸﯽ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ور‬

‫ﻧﺪارم‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ز‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫در‬

‫آبِ‬

‫دﯾﺪه‬

‫آبِ‬

‫دﯾﺪه‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ور‬

‫آب‪،‬‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﺑﻢ‬

‫دﯾﺪه‬ ‫ز‬

‫ده‬

‫رﻧﺞ‬

‫او ﭼﻮ آبِ دﯾﺪه ﺟ‪‬ﺴﺖ از ﺟﻮد‪ ‬ﺣﻖ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ز اﺷﮏ‪ ‬ﺧﻮن ﺑﺎرﯾﮏ رﯾﺲ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻮش‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺪم‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن ﭼﺸﻢ‬

‫دﻟﺘﻨﮓ‪ ،‬آن زﻣﺎن ِ‬

‫راﺣﺖ‬

‫اﺟﻼل‬

‫ﻫﯿﭽﯽ ﻣﻨﻪ‬ ‫اﻓﺰاﺋﯿﻢ‬

‫ﻋﯿﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﭘﯿﭻ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺳﺒﻖ‬

‫ُﺗﻬﯽ دﺳﺖ‪ ‬ﻗﻀﺎ و ﮐﺎﺳﻪ ﻟﯿﺲ‬

‫اﺷﮏ را ﻣﻔﺘﻮن ﺑﻮد‬

‫اﺷﮏ‪ ‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺻﺪ ﺟﯿﺤﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﺮه اي زآن‪ ،‬زﯾﻦ دو ﺻﺪ ﺟﯿﺤﻮن ِﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪان ﯾﮏ ﻗﻄﺮه ﺟﻦ و اﻧﺲ رﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎران ﺟﺴﺖ آن روﺿﮥ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺧﺎك‪ ‬زﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺠﻮﯾﺪ آبِ ﺷﻮره‬

‫اي اﺧﯽ‪ ،‬دﺳﺖ از دﻋﺎ ﮐﺮدن ﻣﺪار‬

‫ﺑﺎ اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﻧﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺪ‪ ‬و ﻣﺎﻧﻊ ِ اﯾﻦ آب ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ از آن ﻧﺎن ﻣﯽ ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﻣﻮزون و ﭼﺴﺖ و ﺳﺨﺘﻪ ﮐﻦ‬

‫ز آب دﯾﺪه ﻧﺎن ِ ﺧﻮد را ﭘ‪‬ﺨﺘﻪ ﮐﻦ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﯾﺎ رد‪ ‬اوﯾﺖ ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬ ‫ُﺷﺴﺖ زود‬

‫‪ .78‬اﻟﻬﺎم آﻣﺪن ﻓﻘﯿﺮ را و ﮐﺸﻒ ﺷﺪن آن ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮ او‬

‫او‪ ،‬ﮐﻪ اﻟﻬﺎم‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫آﻣﺪش‬

‫ﺗﯿﺮي‬

‫ﮐﺸﻒ‬

‫ﺑﻨﻪ‬

‫ﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت از اﯾﺰدش‬

‫ﮐﯽ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ "اﻧﺪر ﮐﺶ ﺗﻮ زه"؟‬

‫ﻣﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﺎﯾﻦ ﮐﻤﺎن را ﺳﺨﺖ ﮐﺶ‬

‫"در ﮐﻤﺎن ﻧﻪ" ﮔﻔﺘﻤﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﭘ‪‬ﺮ ُﮐﻨﺶ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﻀﻮﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﺗﯿﺮ‪،‬‬

‫ﮐﻤﺎن‬ ‫ﮐﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ اﻗﺮب‪ ،‬از ﺣﺒﻞ اﻟﻮرﯾﺪ‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺗﯿﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﺮّﯾﺪ‪‬ن‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫زور ﺑﮕﺬار و‪ ،‬ﺑﻪ زاري ﺟﻮ ذﻫﺐ‬

‫و‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫رو‬

‫ﺻﻨﻌﺖ‪‬‬ ‫در‬

‫ﻗﻮ‪‬اﺳﺌﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫‪914‬‬

‫ﻓﮑﻨﺪي‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺗﯿﺮ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻓﮑﺮت‬ ‫ﺗﻮ‬

‫را‬ ‫دور‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او دور اﺳﺖ‪ ،‬دور از روي او‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﯽ‬

‫دور‬

‫ﮐﺂزﻣﺎﯾﺪ‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‪‬‬

‫دورﺗﺮ‬

‫وز ﭼﻨﯿﻦ‬

‫َﮔﻨﺞ اﺳﺖ او ﻣﻬﺠﻮرﺗﺮ‬

‫ِﺑﮑﺸﺖ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺪو ﮐﺎو را ﺳﻮي ﮔﻨﺞ اﺳﺖ ﭘ‪‬ﺸﺖ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﻣﯿﺪود‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫آن‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫"ﺟﺎﻫﺪوا ﻋﻨﺎ"‬

‫او‬

‫اﻧﺪازﺗﺮ‪،‬‬

‫ﺧﻮد را ز اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺪو‪:‬‬

‫"ﺟﺎﻫ‪‬ﺪ‪‬وا‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻓ‪‬ﯿﻨﺎ"‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﮐﺎو ز ﻧﻨﮓ‪ ‬ﻧﻮح رﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ اﻓﺰوﻧﺘﺮ ﻫﻤﯽ ﺟ‪‬ﺴﺖ او ﺧﻼص‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﯾﻦ دروﯾﺶ ﺑﻬﺮ ﮔﻨﺞ و ﮐﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻤﺎﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬اي ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫ﻓﺮاز‬

‫آن‬

‫ﻗﻠﮥ‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﮐﻮه‪‬‬

‫ُﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺪاﺗﺮ از ﻣﻨﺎص‬ ‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﺑﻮدي از‬

‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﺗﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫از‬

‫اوﺳﺘﺎد‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫اي‬

‫ﻧﮕﺎر‬

‫ﮔﻨﺪه و ﭘ‪‬ﺮ ﮐﮋدم اﺳﺖ و ﭘ‪‬ﺮ ز ﻣﺎر‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺳﻮي ﺳﺒﺰه و ﮔﻠﺴﺘﺎن و آب ﺧﻮرد‬

‫ﻧﯽ ﭼﻮ ﮐﻨﻌﺎن ﮐﺎو ز ﮐﺒﺮ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫داﺷﺖ‬

‫آن‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫زود‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﻧﻨﮓ‬ ‫اﺳﺘﺎد‪،‬‬ ‫و‬

‫دﮐﺎن‬

‫اﻧﺪازﯾﺶ‬ ‫و‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ذﮐﺎوات‬

‫اﺻﺤﺎبِ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را ﻋﺮﯾﺎن‬

‫آﻣﺪ‬ ‫و‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫از‬

‫ﻧﺎداﻧﺎن‬

‫ﺟﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻫﻞ‬

‫زﻣﺎﻧﻪ‬

‫ﺟﺪاﺗﺮ‬

‫ﺟﺎن ِ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻣﺮاد‪‬‬

‫ﺑﺎزوي‬

‫دل‬

‫او‬

‫رﻓﺖ‬

‫ُﮐﻪ‪‬‬

‫ﺑﻪ رﻧﺞ ارزاﻧﯽ اﺳﺖ‬ ‫و‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻋﺎﺻﻢ‪،‬‬

‫ِ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﺳﻔﯿﻨﮥ ﻓﻮر‬

‫ﺣﺠﯿﺐ‬

‫و آن ﻣ‪‬ﺮاد او را ﺑ‪‬ﺪه‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ‬

‫ﻓﻄﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ره رو را‬

‫ﭼﻮ ﻏﻮل و راه زن‬

‫اﺑﻠﻬﻨﺪ‬

‫ﺷﺮّ‬

‫ﻣﯿﺮﻫﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻦ از ﻓﻀﻞ و ﻓﻀﻮل‬

‫ز‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﺧﻮد‬

‫ﻓﯿﻠﺴﻮﻓﯽ‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻨﺪ رﺣﻤﺖ ﻧﺰول‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‪ ،‬ﺿﺪ‪ ِ ‬ﺷﮑﺴﺖ اﺳﺖ و ﻧﯿﺎز‬

‫زﯾﺮﮐﯽ‬

‫زﯾﺮﮐﯽ ﺷﺪ دام ﺑﺮد و ﻃﻤﻊ و ﮔﺎز‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ زﯾﺮﮐﯽ را ﭘﺎك ﺑﺎز‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫زﯾﺮﮐﺎن‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﻃﻔﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺻﻨﻌﺘﯽ‬ ‫ﺧُﺮد‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬ ‫ﻣﺎدر‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬار‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﻧﻬﺎر‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫و‪،‬‬

‫ﺻ‪‬ﻨﻊ‬ ‫ﭘﺎ‬

‫ﮔﻮﻟﯽ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫در‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺻﺎﻧﻊ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺑﺴﺎز‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫‪ .79‬داﺳﺘﺎن آن ﺳﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﺴﻠﻢ و ﺟﻬﻮد و ﺗﺮﺳﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﯽ رﻓﺘﻨﺪ و ﻟﻘﻤﻪ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺮﺳﺎ و ﺟﻬﻮد ﺳﯿﺮ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺻﺎﺋﻢ‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫آن ﺟﻬﻮد و‬ ‫ﺑﺎ‬

‫دو‬

‫ﻣﺮﻏﺰّي‬

‫ﻣﻮﻣﻦ و‬ ‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﻣﻮﻣﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻔﺲ و ﺑﺎ آﻫﺮﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫رازي‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫در ﻗﻔﺲ اﻓﺘﻨﺪ زاغ و‬

‫در‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺳ‪‬ﻔﺮه‬

‫در‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ در ﺣﺒﺲ‪ ،‬ﭘﺎك و ﺑﯽ ﻧﻤﺎز‬

‫ﮐﺮده ﻣﻨﺰل ﺷﺐ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﻪ ﻫﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه در ﻣﻨﺰل ز‬

‫ر‪‬ه‬

‫ﺟﻐﺪ و‬

‫ﻫﻤﺮﻫﯽ‬ ‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺮﺳﺎ ﻣﮕﺮ‬

‫ﮔﻤﺮه‬ ‫و‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اي‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﻣ‪‬ﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﻣﺸﺮﻗﯽ‬

‫ُﺧﺮد و ﺷﮕﺮف‬

‫و‬

‫ﻣﻐﺮﺑﯽ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫روزﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ز ﺳﺮﻣﺎ و‬ ‫‪915‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ز ﺑﺮف‬

‫ﭼﻮن‬

‫ُﮔﺸﺎده ﺷﺪ ر‪‬ه و ﺑ‪‬ﮕﺸﺎد ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫را‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺴﻠﻨﺪ‬ ‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﮔﺸﺎده ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺮ ﺷﻮق و ﯾﺎد‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﭘﺮّﯾﺪن‬

‫ﺳﻮي ﻣﻌﺎد‬

‫روي‬

‫راه‬

‫و‬

‫ﺑﺎد‬

‫آﻧﻄﺮف ﮐﺶ ﺑﻮد اﺷﮏ و ﺳﻮز و آه‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬آن ﺳﻮ ﮐﻮﻓﺖ راه‬

‫در ﺗﻦ ِ ﺧﻮد ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬اﯾﻦ اﺟﺰاي ﺗﻦ‬

‫ﺑﺪن؟‬

‫و‬

‫واﺷﺪ‪،‬‬

‫ِ ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ﺳﻮﺋﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮَد‬

‫ﺳﻮي آن‪ ،‬ﮐﺰ ﯾﺎد او ﭘ‪‬ﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺎد‬

‫آﺑﯽ‬

‫ر‪‬ه‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫و‬

‫از اﻣﯿﺪ ﻋﻮد‬ ‫ﺑﺮف‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮَد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻮﺋﯽ‬

‫در ﻫﻮاي ﺟﻨﺲ ِ ﺧﻮد‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﮔﺸﺎده ﻫﺮ دﻣﯽ ﺑﺎ اﺷﮏ و آه‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫روﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎدي‬

‫از‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫و ﻓﺮﺷﯽ‬

‫و ﮐﺸﯽ‬

‫و روﻣﯽ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﻃﺮف‬ ‫ﺟﻤﺎد‬

‫داد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﻤﻮد‪‬‬

‫در‬

‫ﭼﻮن ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺗﻒ‪ ِ ‬آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﺧﺸﻢ‬ ‫در‬

‫ﮔﺪاز‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻤﺎدات‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮔﺮم‬

‫و‬

‫ﺻﺤﻦ‬

‫ﺷﺘﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‪‬‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮐﻮه ﮔﺮدد‪ ،‬ﮔﺎه‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫رﯾﮓ و‪ ،‬ﮔﺎه‪ ،‬ﭘﺸﻢ‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮن ﮔﺪاز ﺗﻦ‪ ،‬ﺑﻪ وﻗﺖ‪ ‬ﻧﻘﻞ ِ ﺟﺎن‬

‫ﻫﻤﺮه‬

‫ﻣﻨﺰﻟﯽ‬

‫ﻫﺪﯾﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻘﺒﻠﯽ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﻣﺤﺴﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺣﻠﻮاي‬

‫ﻋﺴﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ِ‬

‫اﻟﻤﺪر‬

‫اﻟﻀﯿﺎﻓﮥ‬

‫اﻟﻘﺮي‬

‫اودع‬

‫ﺳﻪ‬

‫آن‬

‫اﻟﮑﯿﺎﺳﻪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﻫﻢ از ﺑﯿﻢ ِ ﺑﺮف‬

‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪،‬‬

‫و‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﻋﺮﺷﯽ‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺛﻮاﺑﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻟﺮﺣﻤﻦ‪،‬‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﺿﯿﻒ‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﻻﻟﻪ‬

‫ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻣﻐﯿﺚ‬

‫وﻓﺪ‪‬‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻟﻬﻢ‬

‫ﺛﻢ‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫ﺗﺨﻤﻪ ﺑﻮدﻧﺪ آن دو ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ز ﺧَﻮر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺎﺋﻢ‬

‫روز‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ِ‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻞ‬ ‫ﮐﻞ‬

‫ﻟﯿﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎز‬

‫ﻓﯽ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫اﻟﻘﺮي‬ ‫آن‬

‫ﺷﺎم‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫اﻟﻘﺮي‬

‫اﻣﻞ‬ ‫اﻟﻘﺮي‬

‫اﻟﻘﺮي‬

‫و‬

‫"اﻧﯽ‬ ‫ﻻﻫﻞ‬

‫ﯾﻮم‬

‫ﻟﻠﻐﺮﯾﺐ‬

‫و‬

‫از‬

‫ﻣﻄﺒﺦ‬

‫ِ‬

‫ﻗﺮﯾﺐ"‬ ‫اﻟﻮﺑﺮ‬

‫اﻟﻀﯿﺎﻓﮥ‬

‫اﻻدب‬

‫ﻻﻫﻞ‬

‫ﺷﺎن‬

‫آورد‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺟﻮع‬

‫در‬

‫آن دو ﮐﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ از ﺧﻮر ﭘ‪‬ﺮﯾﻢ‬

‫اﻣﺸﺒﺎن‬

‫ﺻﺒﺮ ﮔﯿﺮﯾﻢ از ﺧﻮر‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﺗﻦ زﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺮدا‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻣﻦ‪ :‬اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺧﻮرده ﺷﻮد‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻨﻬﯿﻢ‬

‫ﮔﺮي‬

‫ﻗﺼﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻧﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﯾﺎران‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﻨﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻼف‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ِ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺟﺎن زﻧﺪ‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ِ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ‬

‫آن دو ﮔﻔﺘﻨﺪش‪ :‬ز ﻗﺴﻤﺖ در ﮔﺬر‬

‫ﮔﻮش ﮐﻦ "ﻗﺴﺎم ﻓﯽ اﻟﻨﺎر"‬

‫از ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬زﯾﻦ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﺑﻨﻬﯿﻢ‬

‫آن‬ ‫و‪،‬‬

‫ﻟﻮت‬

‫ﻓﺮدا‬ ‫را‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻓﺘﺎدﻣﺎن‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪" :‬ﻗﺴﺎم" آن ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اوﺳﺘﯽ‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫را‬

‫ﻣﻠﮏ‪‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺧﻮري‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻫﯽ‪،‬‬

‫دو‬

‫ﮔﻮﺳﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ اﺳﺪ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪي ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﮕﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ر‪‬ﮔﺎن‬

‫ﺑﻘﻮر‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫آن‬

‫ﮔﺎو‬

‫زور‬

‫اﯾﻦ اﺳﺪ‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻮا‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪916‬‬

‫ﻗﺼﺪﺷﺎن آن‪ ،‬ﮐﺂن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻏﻢ ﺧﻮرد‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫روي‬

‫ﺷﺴﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﯾﮏ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫و‬

‫و‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﻤﻌﺎ‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان‬

‫ً‬

‫ً‬

‫اﺻﺤﺎﺑﻨﺎ‬

‫ﻃﺎﻋﮥ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬ ‫آورد‬

‫روي‬

‫ﺳﻮي ورد‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬از ﺣﻖ ﻓﻀﻞ ﺟﻮي‬

‫ﻣﺆﻣﻦ و ﺗﺮﺳﺎ‪ ،‬ﺟﻬﻮد و ﮔﺒﺮ و ﻣﻎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﻟﻎ‬

‫ﻣﺆﻣﻦ و ﺗﺮﺳﺎ ﺟﻬﻮد و ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ و ﺧﺎك و ﮐﻮه و آب را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﯾﺎر‬

‫رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ آن دم‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ‪ :‬ﻫﺮ ﯾﮏ ﺧﻮابِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫آﻧﭽﻪ دﯾﺪ او دوش‪ ،‬ﮔﻮ آرد ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﻪ ﺑﻮد ﺣﻠﻮا ﺧﻮرد‬

‫را‪،‬‬

‫ﻓﺎﺿﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَد‬

‫او‪،‬‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻓﺎﯾﻖ‬ ‫ﻋﺎﻗﻼن‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫را‪،‬‬ ‫ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫ِ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫آورد‬

‫اﻧﻮار‬

‫ِ‬

‫ﭘﯽ‬

‫در‬

‫رو‬

‫او‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫واﮔﺸﺖ‪‬‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﻘﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﺠﺎ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﮐﻮه‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﺳﻪ‬

‫آن‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫رو‬

‫ﺳﻮي‬

‫اﺣﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﻔﻀﻮل‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫راه و ﻣ‪‬ﺴﻠﮑﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫را‬

‫ﺧﻮردن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ر‪‬ه ﻣﻮﺳﯽ ام آﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫را‬

‫ﻗﺴﻢ‬

‫رود‬

‫ِورد‬

‫آراﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫او‬

‫داﺷﺖ اﻧﺪر‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‪،‬‬

‫ﺷﺐ‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﻮاﺋﯽ‬

‫ﺑﮕﺬرد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎر وار‬

‫ﺗﯿﻤﺎر‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫او‬ ‫ﺑﻮد‬

‫روح او ﮔﺮدﯾﺪه ﺑﻮد‬

‫د‪‬ﻧﺒﻪ‬ ‫ﻣﺎن‬

‫اﻧﺪر ﺧﻮابِ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫ز‬

‫ﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ز آن آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬زآن ﻧﻮر ﺷﺪ ﯾﮏ ﻓﺘﺢ ِ ﺑﺎب‬

‫ﻧﻮر ِ دﯾﮕﺮ از دل آن ﻧﻮر ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮﻗﯽ ﺟﺴﺖ‪ ،‬آن ﺛﺎﻧﯿﺶ ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻦ و‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻮﺳﯽ و‪ ،‬ﻫﻢ ﮐﻮه‪ ‬ﻃﻮر‬

‫ُﮔﻢ ﮔﺸﺘﯿﻢ از اﺷﺮاق ِ ﻧﻮر‬

‫ُﮐﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن دﯾﺪم ﮐﻪ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﻪ ﺷﺎخ ﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫در‬

‫ﻧﻔﺎخ‬

‫او‬

‫ﺷﺪ‬

‫وﺻﻒ‪ ‬ﻫﯿﺒﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺠﻠﯽ زد ﺑ‪‬ﺮ او‬

‫ﻣﯽ ﮔﺴﺴﺖ از ﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻤﯽ ﺷﺪ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫زآن ﯾﮑﯽ ﺷﺎﺧﯽ ﮐﻪ آﻣﺪ ﺳﻮي ﯾﻢ‬

‫آبِ ﺗﻠﺦ ِ ﻫﻤﭽﻮ ﺳ‪‬ﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫آن دﮔﺮ ﺷﺎﺧﺶ‬

‫ﻓﺮو ﺷﺪ در زﻣﯿﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫آب‬

‫از‬

‫زود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻔﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫وآﻧﺪﮔﺮ‬

‫رﻧﺠﻮران‬ ‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﭘﺮّﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫زاد‬ ‫ﻫﻤﺎﯾﻮﻧﯽ‬ ‫ﺟﻮار‬

‫ﺑﺮون‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬ ‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﻋﺮﻓﺎت‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز‪ ،‬از آن ﺻﻌﻘﻪ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺎ ﺧﻮد آﻣﺪم‬

‫ﻃﻮر ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻓﺰون و ﻧﻪ ﮐﻢ‬

‫ﯾﺦ‬

‫ﺷﺦ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫زﯾﺮ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭘﺎي‬ ‫ﻫﻤﻮار‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد آﻣﺪم‬

‫از‬

‫ﻣﯿﮕﺪازﯾﺪ‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻬﯿﺐ‬

‫ز آن اﻧﺘﺸﺎر‬

‫و آن ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ در ذﯾﻞ ِ ﮐﻮه‬ ‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ و ﺧﺮﻗﮥ او‬

‫و‬ ‫ﺑﺎﻻﯾﺶ‬

‫ﺑﺎز دﯾﺪم‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﻗﻪ ﺷﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪش‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫از‬

‫ﻫﯿﺒﺖ‬

‫ﻃﻮر و ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮي ﻃﻮر‬ ‫‪917‬‬

‫ﺷﺎخ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻧﺸﯿﺐ‬ ‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﺧﻮش داﻣﻦ ﮐﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﻔﻬﺎ‬

‫اﻓﺮاﺧﺘﻪ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻧﻐﻤﮥ‬

‫ﺑﺎز‪ ،‬آن ﻏﺸﯿﺎن ﭼﻮ از ﻣﻦ رﻓﺖ‪ ،‬زود‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫اﻣﻼﮐﯽ‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻤﻂ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫داري‬

‫ز‬

‫ﭼﻪ‬

‫دﯾﺪم‬ ‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫و‪‬د‬

‫آن‬

‫اﺣﻮال‬

‫ﺧﻮاري‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺗﺤﺎد‪‬‬

‫اﻧﺒﯿﺎﯾﻢ‬

‫ﺷﮕﺮف‬ ‫ﻣﺴﺘﻌﯿﻦ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻣﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻬﻮدي ﮐﺂﺧﺮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯽ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺴﯿﺤﻢ‬

‫رو‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﺎرم‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﺮﮐﺰ‬

‫و‬

‫ﻣﺜﻮاي‬

‫ﻗﻼع‬

‫ِ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫اﻟﺒﻨﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫اي‬

‫داﻧﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آﺗﺸﯿﻦ‬ ‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﯾﮑﺒﺎره‬

‫رو‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻨﺎم‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﯾﺎت‪‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪ .80‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﺷﺘﺮ و ﮔﺎو و ﻗﻮچ ﮐﻪ ﺑﻨﺪي ﮔﯿﺎه در راه ﺟ‪‬ﺴﺘﻨﺪ‬

‫اﺷﺘﺮ و ﮔﺎو و‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ ﻓﺰون ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻦ ﭼﺮخ‬

‫ُﻗﭽﯽ در ﭘﯿﺶ ِ راه‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮف‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ از اﺟﺮام‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫او‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدﻧﺶ‬

‫او‬

‫ﻋﺠﺒﻬﺎي‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﻮرت اﯾﺸﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺮﺳﺎ در آﻣﺪ در ﮐﻼم‬ ‫ﺑﺎ‬

‫"أَرِﻧ‪‬ﯽ"‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫درﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ر‪‬وش‬

‫از زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﮔﯿﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﭻ‪ :‬ﺑﺨﺶ ار ﮐﻨﯿﻢ اﯾﻦ را ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﻧﮕﺮدد ﺳﯿﺮ از اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻋﻠﻒ او راﺳﺖ اوﻟﯽ‪ ،‬ﮔﻮ‪ :‬ﺑﺨَﻮر‬

‫داﺷﺘﻦ"‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺳﻨﻦ‬

‫ﻣﯿﺪارﻧﺪ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫"اﮐﺎﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﻘﺪم‬

‫ﺳﺖ‬

‫آﻣﺪه‬

‫از‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺮان را در اﯾﻦ دور اﯾﻦ ﻟﺌﺎم‬

‫در‬

‫ﯾﺎ در آن ﻟﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺲ ﺳﻮزان ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ ﺑﺮ آن ﭘ‪‬ﻞ ﮐﺰ ﺧﻠﻞ وﯾﺮان ﺑﻮد‬

‫ﻗﺎﺋﺪي‬

‫ﻓﺎﺳﺪي‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﺷﯿﺨﯽ‬

‫دو‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺧﯿﺮﺷﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻮد ﺷﺮّﺷﺎن؟‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬ ‫ﻧﺂرد‬

‫ﻗﺒﺤﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﻗﺮﯾﻨﮥ‬

‫ﺑﺎز‬

‫از‬

‫دان‬

‫ﻓﺮّﺷﺎن‬

‫‪ .81‬ﻣﺜﻞ در ﺑﺎب ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺘﺎن و ﺷﺮّ اﯾﺸﺎن در ﻟﺒﺎس ﺧﯿﺮ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﺸﺪي‬

‫ﺟﺎﻣﻊ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر‬

‫آن ﯾﮑﯽ را ﺳﺮ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﭼﻮب زن‬ ‫در‬

‫ﺑﯿﺪﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮب‬

‫ده‬

‫و‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫را‬ ‫آن‬

‫ﻣﯿﺰد‬ ‫دﮔﺮ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﯽ‬

‫را‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻘﯿﺐ‬

‫و‬

‫ﭼﻮﺑِﺪار‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪي‬

‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬

‫از‬

‫ﺑﺮد‬

‫راه‬

‫ﮔﺮد‬

‫ﺧﻮن ﭼﮑﺎن رو ﮐﺮد ﺑﺎ ﺷﺎه و ﺑﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻇﻠﻢ ِ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﭘﺮﺳﯽ از ﻧﻬﻔﺖ؟‬

‫ﺟﺎﻣﻊ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮ و وزرت‪ ،‬اي ﻏﻮي؟‬

‫از‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺳﻼﻣﯽ‬

‫ﮔﺮگ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫درﯾﺎﺑﺪ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﻨﻮد‬ ‫وﻟﯽ‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﭙﯿﭽﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫از‬

‫وي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ درﯾﺎﺑﺪ ﻣﺮ او را ﻧﻔﺲ ِ ﺑ‪‬ﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﮔﺮگ‪ ،‬ار ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺲ اﺳﺘﻤﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮑﺶ آن ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﮐﯿﺪ و ﻣﮑﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫‪918‬‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﯽ اﻧﺪر ﻓﺘﺎدي او ﺑﻪ دام؟‬

‫ﻣﮑﺮ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﮑﺮ از آن ِ اوﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎو دارد ﮐﺮم‬

‫ﺑﺸﻨﻮد‬

‫آواز‬

‫آدﻣﯽ‬ ‫و‬

‫‪ .82‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﮔﺎو و اﺷﺘﺮ و ﻗﻮچ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﭻ ﺑﺎ ﮔﺎو و اﺷﺘﺮ‪ :‬اي رﻓﺎق‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺮﺗﺮ‬

‫اوﻟﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﺑﺪا‬

‫ِﻋﻤﺮ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫اﺗﻔﺎق‬

‫ﺗﻦ‬

‫زﻧﯿﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﭻ‪ :‬ﻣﺮج ﻣﻦ اﻧﺪر آن ﻋﻬﻮد‬ ‫ﮔﺎو ﮔﻔﺘﺎ‪ :‬ﺑﻮده ام ﻣﻦ ﺳﺎل ﺧَﻮرد‬

‫ﺟﻔﺖ آن ﮔﺎوي ﮐﺶ آدم ﺟﻔﺖ ﮐﺮد‬

‫ﺟﺪ‪ ِ ‬ﺧﻠﻖ‬

‫ﻓﻠﻖ‬

‫ﺟﻔﺖ‪ ‬آن ﮔﺎوم ﮐﺶ آدم‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﺎ‬ ‫در‬

‫ﻗﭻ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺮ‬

‫زراﻋﺖ‬

‫ِاﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ از ﮔﺎو و ﻗﭻ‪ ،‬اﺷﺘﺮ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮود آورد و‪ ،‬آن را ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﻗﺼﯿﻞ‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻗﯿﻞ‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺴﻤﯽ و ﻋﺎﻟﯽ ﮔﺮدﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻫﻤﻪ ﮐﺲ داﻧﺪ‪ ،‬اي ﺟﺎن ﭘﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧُﺮدﺗﺮ‬

‫داﻧﺪ اﯾﻦ را‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ ز اﺻﺤﺎب ُﻧﻬﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫آن‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‪‬‬

‫داﻧﻨﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺨﺘﯽ‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻬﺎد‪‬‬

‫ﻗﺎل‬

‫ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺗﺮ‬

‫ﻓﺰون‬

‫و‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎك‪ ‬ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫آﺳﻤﺎن؟‬

‫ﺧﺎﮐﺪان؟‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﺎدات‬

‫ﺳﯿﺪ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺑﻘﻌﻪ‬

‫‪ .83‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺮ ﺗﺮﺳﺎ و ﻧﻮﺑﺖ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫ﯾﺎران‬

‫اي‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﻢ‬

‫رﺳ‪‬ﻞ‬

‫ﻣﻔﺨﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﮐﻮﻧﯿﻦ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺳﺒﻞ‬

‫ﻫﺎدي‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﯾﮑﯽ ﺑﺮ ﻃﻮر ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺎ ﮐﻠﯿﻢ ِ ﺣﻖ و ﻧﺮد‪ ‬ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫و آن دﮔﺮ را ﻋﯿﺴﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫اوج‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺿﺮر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ‬

‫زود‬

‫ﻓﻦ‬

‫راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﮥ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺰ‬

‫اي‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان‬

‫ﻣﺎﻧﺪة‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ِ‬

‫آن دو ﻓﺎﺿﻞ ﻓﻀﻞ ِ ﺧﻮد درﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫اي ﺳﻠﯿﻢ ِ ﮔﻮل واﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺗﻮ‬ ‫آن‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﺑﻠﻪ‬ ‫ﺷﺎه‪‬‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻓﺨﺮ‬

‫ز‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫را‬

‫ﻣﻨﺼﺐ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫درﺑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺨَﻮر‬

‫ﮐﺎﺳﮥ‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﺧﻮردي ز ﺣﻠﻮاي ﺧﺒﯿﺺ‬

‫ﻣﻄﺎع‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﮐﻨﻢ ز آن اﻣﺘﻨﺎع؟‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺧﻮردم‬

‫ﺗﻮ ﺟﻬﻮد‪ ،‬از اﻣﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺳﺮ ﮐﺸﯽ؟‬ ‫ﻣﺴﯿﺤﯽ‪،‬‬

‫ﺟﻪ‬

‫ﭼﻬﺎرم‬

‫ﮔﺮ‬

‫آن‬

‫دم‬

‫ﮐﺎﺳﮥ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﺣﻠﻮا‬ ‫ﯾﺎ‬

‫و‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫از‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﺳﺮ ﺗﻮاﻧﯽ ﺗﺎﻓﺖ در ﺧﻮب و ﻗﺒﯿﺢ؟‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮐﺸﻢ؟‬

‫ﺧﻮردم آن ﺣﻠﻮا و اﯾﻦ دم ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻢ‬ ‫‪919‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬واﷲ ﺧﻮابِ راﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﯾﺪي و‪ ،‬ﺑﻪ از ﺻﺪ ﺧﻮابِ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮابِ ﺗﻮ ﺑﯿﺪاري اﺳﺖ‪ ،‬اي ذو ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﺧﻮاب ﺗﻮ ﺑﯿﺪاري اﺳﺖ اي ﺧﻮش ﻧﻬﺎد‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺧﻮاﺑﺖ رﺳﯿﺪي ﺑﺎ ﻣﺮاد‬

‫ﻧﯿﮑﺨﻮ‬

‫ﮐﻪ از آن ﺧﻮاﺑﺖ رﺳﯿﺪ اﻣﺮ "ﮐﻠﻮا"‬

‫ﺧﻮاب ﺗﻮ ﺑﯿﺪاري اﺳﺖ اي ﻧﯿﮏ ﻣﺮد‬

‫ﮐﻪ از آن ﺧﻮاب ﺗﻮ روي ﻣﺎﺳﺖ زرد‬

‫ﺧﻮاب ﺗﻮ ﺑﯿﺪاري اﺳﺖ اي ﺳﺮّ ﺟﺎن‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‪‬‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آوردﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺪاري‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ً‬

‫ﻇﺎﻫﺮا‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﮐﻪ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺧﻮاب ﺗﻮ ﺑﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮ‬

‫در ﮔﺬر از ﻓﻀﻞ و از ﺟﻠﺪي و ﻓﻦ‬ ‫ﯾﺰدان‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﯿﺎﻧﺴﺘﺶ‬

‫ﮐﺎر ﺧﺪﻣﺖ دارد و‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‬

‫"ﻣﺎ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ُﺧﻠﻖ ِ ﺣﺴﻦ‬ ‫إﻻ‬

‫اﻹﻧﺲ‪،‬‬

‫ﯾﻌﺒﺪون‬

‫"‬

‫ﺳﺎﻣﺮي را آن ﻫﻨﺮ ﭼﻪ ﺳﻮد ﮐﺮد؟‬

‫ﮐﺂن ﻓﻦ از ﺑﺎب‪ ‬اﻟﻠﻬﺶ ﻣﺮدود ﮐﺮد‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻗﺎرون؟‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮدش‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﮑﻢ آﺧﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺖ از ﻫﻨﺮ؟‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن رﻓﺖ او ز ﮐﻔﺮان در ﺳﻘﺮ‬ ‫اﻟﺪﺧﺎن‬

‫ﺧﻮد ﻫﻨﺮ آن دان ﮐﻪ‬ ‫اي‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫دﻟﯿﻠﺖ‬

‫دﯾﺪ آﺗﺶ ﻋﯿﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﭗ‬

‫دلّ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﻟﺒﯿﺐ‬

‫در‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫از‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻧﺰد‪‬‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﭼﻮن دﻟﯿﻠﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ اﯾﻦ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ژاژ ﻣﯿﺨﺎ‬

‫آن‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ذﻟﯿﻞ‬

‫ﭘﯿﺸﯽ‬

‫اي‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬ ‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﻏﻠﻐﻞ و ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ و ﮔﯿﺮ و دار‬

‫در‬ ‫دلّ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻠﯽ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آن‬

‫ُﮐﻤﯿﺰي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻟﻨﺎر‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‪،‬‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﻣﯽ ﻧﮕﺮ‬ ‫ﻋﯿﺐ‬

‫اﻟﻌﻤﯽ‬

‫داﻧﺎﯾﺎن‬

‫ﻗﻠﯿﻞ‬

‫ﻣﻌﺬور‬

‫دار‬

‫‪ .84‬ﻣﻨﺎدي ﮐﺮدن ﺳﯿﺪ ﻣﻠﮏ ﺗﺮﻣﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﻫﺮ ﮐﻪ در ﺳﻪ روز ﯾﺎ ﭼﻬﺎر روز ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ رود ﭼﻨﺪﯾﻦ‬ ‫ﺧﻠﻌﺖ زر دﻫﻢ‪ ،‬و ﺷﻨﯿﺪن دﻟﻘﮏ و از د‪‬ه ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺗﺮﻣﺪ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺎه ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎري ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ‬ ‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﺳﯿﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﻬﻢ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫اﻻﻗﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫روز‬

‫آردم‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﺗﺮﻣﺪ‬

‫داﺷﺖ‬ ‫زد‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺨﺮة‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﻣﻨﺎدي‪:‬‬

‫آﻧﺠﺎ‬ ‫او‬

‫ﺑﺨﺸﻢ او را زر‪ ‬و ﮔﻨﺞ ِ ﺑﯿﺸﻤﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دﻟﻘﮏ اﻧﺪر د‪‬ه ﺑ‪‬ﺪ و ﭼﻮن اﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر آن ره ﺷﺪ ﺳﻘﻂ‬

‫از‬

‫دواﻧﯿﺪن‬

‫ﻣﺮﮐﺒﯽ دو‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﯾﻮان در دوﯾﺪ از‬

‫دﻟﻘﮏ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺑﻮد‬

‫او‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﺘﻢ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ِ‬

‫ﺧﻮبِ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮس‬

‫را‬

‫ﺑﺎﻓﺮوز‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﺗﺮﻣﺪ‬ ‫زآن‬

‫دﯾﺎر‬ ‫ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬ ‫ﻧﻤﻂ‬

‫َﮔﺮد‪ ‬راه‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﻧﺎﻫﻨﮕﺎم ر‪‬ه ﺟ‪‬ﺴﺖ او ﺑﻪ ﺷﺎه‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺷﻮرﺷﯽ در وﻫﻢ ِ آن ﺳﻠﻄﺎن ﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺎص و ﻋﺎم ﺷﻬﺮ را دل ﺷﺪ ز دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ و ﺑﻼ ﺣﺎدث ﺷﺪﺳﺖ؟‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺠﻔﺠﯽ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻋﺪوي‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﻗﺎﻫﺮي‬

‫در‬

‫دﯾﻮان‬ ‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﯾﺎ‬ ‫‪920‬‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﻣﻬﻠﮑﯽ‬

‫از‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﮐﻪ ز‬ ‫ﺟﻤﻊ‬

‫د‪‬ه دﻟﻘﮏ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺳﯿﺮان‬

‫ﺳﺮاي‬

‫از‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫او‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫درﺷﺖ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻓﺤﺶ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫و‬

‫دو‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫زﻧﺎن‬

‫از‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫راه‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ و‪ ،‬راه‬

‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﻗﯿﻤﺘﯽ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻏﻠﻐﻞ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫و‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ‬

‫و ﻓﺘﻨﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮف‬

‫و‬

‫ﻧﮑﺎل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺎﻟﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زد‬

‫از‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﺷﺎرت‬

‫در‬

‫ُﺗﺮُش‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‪‬‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﺑﺎز آﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﻠﻢ دﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺘﺎدم‬

‫ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﺷﺎه از وﻫﻢ و ﻇﻦ‬

‫ﺗﻠﺦ‬

‫ﮔﺸﺘﺶ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫اﻓﺮاﺷﺘﯽ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺷﺎد‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺧﻨﺪاﻧﺶ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﺑﺎز‬

‫اﻣﺮوز‪،‬‬

‫وﻫﻢ‬

‫در‬ ‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫را‬

‫ﻻغ‬

‫ﮐﻪ ز زور ِ ﺧﻨﺪه‬ ‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫در‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫در‬ ‫ﻫﻢ‬

‫دﻧﮓ‪‬‬

‫او‬

‫دم‬

‫زﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻋﺠﺎﯾﺐ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬ ‫و‬

‫دﻫﻦ‬ ‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬ ‫داﺷﺘﯽ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺷﻪ ﺷﮑﻢ را ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮي ﮐﺮدي ﺗﻨﺶ‬

‫ﮐﺮدﻧﺶ‬

‫و‬

‫زرد‬

‫وﻫﻢ و‪ ،‬ﺧﯿﺎل اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﻧﻬﺎد او‬ ‫دﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻼس؟‬

‫ﮐﻪ ﺧﻤﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬار‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺷﺎه زود‬ ‫او‬

‫ﺑﻮد‬

‫ُﮐﻨﺎن‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫دﻟﻘﮏ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫واوﯾﻼ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫دﻟﻖ‪:‬‬

‫ﺗﺮﻣﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺎي‬

‫دﻟﻖ؟‬

‫ﭼﻮن زﻣﯿﻦ ﺑﻮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺎ‪ :‬ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺣﺎﻟﯽ ز آن‬ ‫اﻓﺰود‬

‫اﺷﺘﺎب‬

‫و آن دﮔﺮ از وﻫﻢ‬ ‫دﻟﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫راه‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫دادش‬

‫در‬

‫ُﮐﺸﺖ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ ﺷﻬﺎن ِ آن ﻃﺮف را‬

‫رو‬

‫در‬

‫اﻓﺘﺎدي‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ز‬

‫ُﺗﺮُش‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯿﺰﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎي ﺷﻪ ﺧﻤﺶ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺷﺎه را ﺗﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ آﯾﺪ از ﻧﮑﺎل؟‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ ﺧﻮن رﯾﺰ ﺑﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺧﻮارزﻣﺸﺎه‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻄﻮت‪ ،‬آن ﻋﻨﻮد‬

‫وﯾﻦ ﺷﻪ ﺗﺮﻣﺪ از او در وﻫﻢ ﺑﻮد‬

‫وز ﻓﻦ ِ دﻟﻘﮏ ﻫﻤﯽ وﻫﻤﺶ ﻓﺰود‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬زوﺗﺮ ﺑﺎز ﮔﻮ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺎل ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ آﺷﻮبِ ﺗﻮ از ﺷﺮّ ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ در د‪‬ه ﺷﻨﯿﺪم آﻧﮑﻪ ﺷﺎه‬

‫زد‬

‫ﻣﻨﺎدي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺮاه‬

‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺎزد در ﺳﻪ روز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭘﯿﮏ‪‬‬

‫ﺑﺎﻓﺮوز‬

‫ﭘﯿﻐﺎﻣﺶ‬

‫ﻏﺮض‬

‫آن‬

‫ﺗﻮان‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ورا‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﯿﺪم‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻮض‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮد ز ﻣﻦ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ز‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻧﺪارم‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ‪ :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ اﯾﻦ زودﯾﺖ ﺑﺎد‬

‫ﮐﻪ دو ﺻﺪ ﺗﺸﻮﯾﺶ در ﺷﻬﺮ اوﻓﺘﺎد‬

‫رﯾﺶ‬

‫آﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪي در اﯾﻦ ﻣﺮج و ﺣﺸﯿﺶ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﯾﻦ ﺧﺎﻣﺎن ِ ﺑﺎ ﻃﺒﻞ و ﻋﻠﻢ‬

‫ﻋﺪم‬

‫از‬ ‫ﻻف‪‬‬

‫ﺑﺮاي‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺷﯿﺨﯽ‬

‫ﻗﺪر‪،‬‬ ‫در‬

‫اي‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬

‫اﻟﻎ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﻣﺤﻔﻠﯽ‬

‫ﻫﻢ ز ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﺎﻟﮏ ﺷﺪه واﺻﻞ ﺷﺪه‬ ‫‪921‬‬

‫ﺧﺎﻧﯿﻢ‬ ‫را‬ ‫واﮐﺮده‬

‫در‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪي‬ ‫در‬

‫دﻋﻮت‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﮐﺪه‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫داﻣﺎد‬

‫وﻟﻮﻟﻪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫را‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻃﺮف‬

‫زﯾﻦ‬

‫آﺷﻮب‬

‫و‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﺮﻃﻬﺎﺋﯽ ﮐﺎن ز ﺳﻮي ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ر‪‬وﻓﺘﻪ‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫رﺳﺎﻻت‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫آراﺳﺘﻪ‬

‫ﭘﯿﻐﺎم؟‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ِ‬

‫زﯾﻦ ﻫﻮس‬

‫ﻧﺒﻮده‬

‫را‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫زان‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﺮﻣﺴﺖ و ﺧﻮش ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ آﻣﺪ اﯾﻦ ﻃﺮف ز آن ﺑﺎم؟ ﻧﯽ‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ؟‬

‫ﯾﮏ‬

‫ز‬

‫ﺟﻮاﺑﯽ‬

‫ﺣﻮاﻟﯿﺘﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﯽ‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﯾﺎر ﻣﺎ زﯾﻦ آﮔﻪ اﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ از دل ﺳﻮي دل‪ ،‬ﻻ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ره اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬از آن ﯾﺎري ﮐﻪ اﻣﯿﺪ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫ﺻﺪ ﻧﺸﺎن اﺳﺖ از ﺳ‪‬ﺮار و از ﺟﻬﺎر‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺲ‬

‫رو‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻟﻖ‬

‫ﺟﻮاب‬

‫ره‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬ﭘﺮده اي زﯾﻦ ﺑﺮﻣﺪار‬

‫ﺟﻬﻮل‬

‫ﮐﻪ ﺑﻼ آورد ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ از ﻓﻀﻮل‬

‫ﭘﺲ وزﯾﺮش ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺣﻖ را ﺳ‪‬ﺘﻦ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫دﻟﻘﮏ از د‪‬ه‬

‫او‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ ﮐﺎري آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ز آب و روﻏﻦ‬ ‫ﻏﻤﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬

‫و‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺟﻮز‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺴﺨﺮﮔﯽ‬ ‫اﻓﺸﺮدن‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺸﮑﻨﯽ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫دل‪،‬‬

‫ﻣﺸﻨﻮ اﯾﻦ دﻓﻊ ِ وي و ﻓﺮﻫﻨﮓ‪ ‬او‬

‫در‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﻖ‪:‬‬ ‫ﻣ‪‬ﻌﺎﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺳﯿﻤﺎﻫﻢ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫وﺟﻬﻬﻢ‬ ‫آن‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﭘﺴﺘﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎن زآن ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫او‬

‫را‪،‬‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫ﮐﻤﯿﻨﻪ‬

‫راي او ﮔﺸﺖ و‬

‫ﮐﻬﻨﻪ را ﻧﻮ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫او‬

‫را‬

‫در‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﺷﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﻓﺸﺎرد‬

‫را‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‬

‫ارﺗﻌﺎش‬

‫روﻏﻨﯽ‬

‫و‬

‫رﻧﮓ‪‬‬

‫او‬

‫ﻏﻤﺎز‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳﯿﻤﺎ‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﻨﻢ‬

‫ﺷﺮّ‬

‫ﺑﺴﺮﺷﺘﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻟﻘﮏ ﺑﺎ ﻓﻐﺎن و ﺑﺎ ﺧﺮوش‬

‫ﺻﺎﺣﺒﺎ‪ ،‬در ﺧﻮن اﯾﻦ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﮑﻮش‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﮐﺂن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﻖّ و ﺻﺎدق‪ ،‬اي اﻣﯿﺮ‬

‫إِنﱠ ﺑ‪‬ﻌ‪‬ﺾ‪ ‬اﻟﻈﻦﱢ إِﺛﻢ‪ ‬اﺳﺖ‪ ،‬اي وزﯾﺮ‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫وﻫﻢ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫از‬

‫رﻧﺠﺎﻧﺪش‬

‫اﺳﺘﻢ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫راﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻨﺪاﻧﺪش؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺻﺎﺣﺐ ﭘﯿﺶ ﺷﻪ ﺟﺎ ﮔﯿﺮ ﺷﺪ‬

‫ﮐﺎﺷﻒ‪ ‬اﯾﻦ ﻣﮑﺮ و اﯾﻦ ﺗﺰوﯾﺮ ﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫د‪‬ﻫ‪‬ﻞ‬

‫اﺷﮑﻢ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫او‬

‫دﻫﺪﻣﺎن‬

‫آﮔﻬﯽ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬او آﮔﻪ ﮐﻨﺪ ﻣﺎ را ز‬

‫ُﮐﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﯽ‬

‫دﻟﻘﮏ‬ ‫زﻧﯿﺪش‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮس‬ ‫ﺗﺎ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﻫﻢ ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻬﯽ ﺑﺎﺷﺪ د‪‬ﻫ‪‬ﻞ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫اﺿﻄﺮار‬

‫و‬

‫د‪‬ﻫ‪‬ﻞ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫زرق‬ ‫وار‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﺳﺖ ﺻﺪق ِ ﺑﺎ ﻓﺮوغ‬

‫دل‬

‫ﻧﯿﺎراﻣﺪ‬

‫ﮐﺬب ﭼﻮن ﺧﺲ ﺑﺎﺷﺪ و‪ ،‬دل ﭼﻮن دﻫﺎن‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫او‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫زﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺪاﻧﺶ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﯿﺮد‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫در‬ ‫از‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬ ‫دﻫﺎن‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻗﺮار‬ ‫دروغ‬ ‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﮐﺎﻧﺪر ﭼﺸﻢ اﻓﺘﺪ ﺧﺲ ز ﺑﺎد‬

‫ﭼﺸﻢ اﻓﺘﺪ در ﻧﻢ و ﺑﻨﺪ و ﮔﺸﺎد‬

‫ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺲ اﯾﻦ ﺧﺲ را زﻧﯿﻢ اﮐﻨﻮن ﻟﮕﺪ‬

‫ﺗﺎ دﻫﺎن و ﭼﺸﻢ زﯾﻦ ﺧﺲ وارﻫﺪ‬ ‫‪922‬‬

‫ﮔﻔﺖ دﻟﻘﮏ‪ :‬اي ﻣﻠﮏ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫روي ﺣﻠﻢ و ﻣﻐﻔﺮت را ﮐﻢ ﺧﺮاش‬

‫ﺗﻌﺠﯿﻞ‬

‫ﻧ‪‬ﻘﻢ؟‬

‫ﻣﻦ‬

‫درم‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﻋﺎرﺿﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ادب‬

‫واﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ‬

‫ار‬

‫ﻃﺒﻊ‬

‫رﺿﺎ‪،‬‬

‫ﺻﺎدق‬ ‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺸﻤﺶ‬

‫رود‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺪ‬

‫در‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫ﺧﻮف‪‬‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫دﻓﻊ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﭼﺎرة‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﮐﺎذب‬

‫اﺷﺘﻬﺎ‬

‫از‬

‫و‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﻬﻮت‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻼﯾﻢ‬

‫ِ‬

‫رﺧﻨﻪ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺻﺪﻗﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫از‬

‫ﻣﻨﻘﻀﯽ‬

‫ﻓﻮت‪‬‬

‫ذوق‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﻘﺎم‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮارﻧﺪه‬

‫ﺷﻮد‬

‫آن‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﺪش‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫دارد‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻋﻔﻮ‬

‫و‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﺼﺪﻗﻪ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫رﺧﻨﻪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آن‬

‫رﺧﻨﻪ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺳﺘﻢ‬

‫ﭼﺎره‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﻟﻠﺒﻼ‬

‫داو‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮﺿﺎك‬

‫را‬

‫ﮐﻮر ﮐﺮدن ﭼﺸﻢ ِ ﺣﻠﻢ اﻧﺪﯾﺶ را‬

‫ﻣﻮﻗﻌﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮن ﺧﯿﺮي ﮐﻨﯽ در ﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ ِ ر‪‬خ‪ ،‬ﺷﻪ ﻧﻬﯽ‪ ،‬وﯾﺮاﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در ﺷﺮﯾﻌﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﻄﺎ‪ ،‬ﻫﻢ زﺟﺮ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺷﺎه را ﺻﺪر و‪ ،‬ﻓﺮس را درﮔﻬﺴﺖ‬

‫ﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫وﺿﻊ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫را‬

‫ﻇﻠﻢ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫آب‬

‫دادن‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﻪ‪:‬‬

‫دروﯾﺶ‬

‫ذوق‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫او‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺠﻠﯽ‬

‫روا‬

‫ﻓﺎﯾﺖ‬

‫ﺗﺮد‪‬‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮّم‪،‬‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﻟﺼﺪﻗﮥ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫وﺿﻊ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫آب‬

‫د‪‬ه‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺷﺠﺎر‬

‫ﯾﺰدان‬

‫زﯾﻨﻬﺎ‬

‫ﻧﻔﻊ و ﺿﺮّ ﻫﺮ ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﻧﺎداﻧﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﺎر‬

‫آﻓﺮﯾﺪ‬

‫از ﻏﻀﺐ‪ ،‬و ز ﺣﻠﻢ و‪ ،‬از ﻧﺼﺢ و ﻣﮑﯿﺪ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺷﺮّ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫زﯾﻨﻬﺎ‬

‫از ﻣﻮﺿﻊ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ از اﯾﻦ رو واﺟﺐ اﺳﺖ و ﻧﺎﻓﻊ اﺳﺖ‬

‫اي ﺑﺴﺎ زﺟﺮي ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﮑﯿﻦ رود‬

‫ِﺑﻪ ﺑﻮد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺳﯿﻠﯿﯽ‬

‫در‬ ‫در‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﮔﺮﻣﯽ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﺰم‬

‫و‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺷﻖ‬

‫ّ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫در ﺛﻮاب‪ ،‬از ﻧﺎن و ﺣﻠﻮا‬

‫ﺻﻔﺮا‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻬﺮام‬

‫را‬

‫ﺑﺰم‪ ،‬ﻣﺨﻠﺺ را و‪ ،‬زﻧﺪان‬

‫را‬

‫ﻣﺮﻫﻢ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫از‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫دﻟﻘﮏ‪:‬‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ره‪‬‬

‫در‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﺒﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫در روش "ﯾﻤ‪‬ﺸ‪‬ﯽ‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫و‬

‫ﺗﺄﻧﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﭼﺮك‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرد ﻣﺮ ﮔﻮﺷﺖ را در زﯾﺮ آن‬ ‫ﺗﻒ‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﺮدن‬

‫زدن‬

‫ﭼﻮب‬

‫رﯾﺶ‬

‫آن‬

‫اش‬

‫از‬

‫ﺧﺒﺚ‬

‫ﻣﺴﺘﻨﻘﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﺮد‬ ‫در‬

‫را‬ ‫ﺳﻮدي‬

‫اوﻓﺘﺪ‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫ﺧﺎم را‬

‫ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫زﯾﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آر‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﺮك‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﺬار‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﻣ‪‬ﺒﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ ،‬اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﯿﮑﻦ روز ِ ﭼﻨﺪ‬ ‫ُﮐﻨﯽ‬

‫ﯾﻘﯿﻨﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ِ‬

‫ﻣ‪‬ﮑ‪‬ﺒ‪‬ﺎ"‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼﺮا؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺸﺎﯾﺪ‬

‫‪923‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻘﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﺳﺘﻮا‬

‫ﻣﺸﻮرت‬

‫ُﮐﻦ‬

‫"أَﻣ‪‬ﺮُﻫ‪‬ﻢ‪‬‬

‫ﺷُﻮري"‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﮔﺮوه‪‬‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﻤﺒﺮ‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﺸﺎور‬

‫ﺳﻬﻮ‬

‫ﺷﺎوِر‪‬ﻫ‪‬ﻢ‪‬‬ ‫ﮐﮋ‬

‫و‬

‫ﺑﺪان‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﻤﺘﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺮدﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺼﺎﺑﯿﺢ اﻧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺼﺒﺎح‪ ،‬از ﯾﮑﯽ روﺷﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﺸﺘﻌﻞ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﻔﻠﯽ و ﻋﻠﻮي ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺨﺖ و روزي را ﻫﻤﯽ ﮐﻦ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻃﻠﺐ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻣﺼﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﻏﯿﺮت‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳ‪‬ﯿﺮُوا‬

‫در‬

‫ﻓﺘﺪ‬ ‫اي‬

‫ﭘﺮده‬ ‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺠﺎﻟﺲ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻋﻘﻠﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻣﯿﺮاث از رﺳﻮل آن اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آن ﺑﺼﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫در ﺑﺼﺮﻫﺎ ﻣﯽ ﻃﻠﺐ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﮐﺮدﺳﺖ ﻣﻨﻊ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﮐﺂن‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫از‬

‫ﻏﯿﺒﻬﺎ‬ ‫ﺷﺮح‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﻓﻮت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻮع‬

‫اﻟﺘﻘﺎ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫اﺻﻠﺤﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮﻗﯿﻌﺶ‬

‫از‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﺻﺤﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﺒﺎر‬

‫اﻧﺲ‬

‫و‬

‫ﺟﻦ‬

‫ﺣﻖ‬

‫داﺣﺾ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻘﺘﺮن‬

‫ﺳﺮ‬ ‫او‬

‫ﮐﻔﻮ‬

‫ﮐﻪ‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﺎ او را ﺑﻪ ﺧﻮد اﻓﺮاﺷﺘﯿﻢ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﻗﺒﻠﻪ را ﭼﻮن ﮐﺮد دﺳﺖ‪ ‬ﺣﻖ ﻋﯿﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺗﺤﺮّي ﺑﻌﺪ از آن‬

‫از‬

‫ﺑﮕﺮدان‬

‫رو‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن زﯾﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﮔﺮ‬ ‫ﺷﻮي‬

‫ده"‬

‫"ﺗﻤﯿﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﺳﺮ‬

‫ذاﻫﻞ ﺷﻮي‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫ﻧﺎﺳﭙﺎس‬

‫ﺑﺠﻬﺪ‬

‫را‬

‫دم ﮐﻪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﺮ از اﯾﻦ اﻧﺒﺎر ﺧﻮاﻫﯽ ﺑ‪‬ﺮّ و ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺣﺠﺖ‪،‬‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫از‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮّي زان ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﮔﺮدي‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﻣﺮدود دان‬

‫ﻣﻌﺎد‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ‬ ‫و‬

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﺷﻮي‬ ‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﺧﻄﺮت‪‬‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺌﺲ‬

‫از‬ ‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫ﻧﺮد‪‬‬

‫دل‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‬

‫را‬

‫رازﮔﻮﯾﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﭼﻐﺰي‬

‫ﻣﯿﻘﺎﺗﯽ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫وﺳﺎوس‬

‫از‬

‫ﺗﻼﻗﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺘﺴﻊ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﺑﺎن‬

‫"اﻟﺠﻤﺎﻋﮥ‬

‫ﻣﺮﺑﻮط‪‬‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫دل‬ ‫زﺑﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫آن اﺷﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﻔﺖ‪ ‬آن ﺷﺎد آﻣﺪي‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺟﻮش ِ ﻧﻄﻖ‪ ،‬از دل‪ ،‬ﻧﺸﺎن ِ دوﺳﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺴﺘﮕﯿﯽ‬

‫دل ﮐﻪ دﻟﺒﺮ دﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮﯾﺎن‬

‫ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺮُش؟‬ ‫ز‬

‫آﺳﯿﺐِ‬

‫ﺑﻠﺒﻠﯽ‬

‫ﺧﻀﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫ﻗﺼﻪ‬

‫را‬

‫رﺣﻤﻪ"‬

‫ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫ﻧﻄﻖ‬ ‫ُﮔﻞ دﯾﺪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫اي‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‬

‫را‬

‫ﺗﺄوﯾﻞ‬

‫اش‬

‫ﯾﺎد‬

‫از‬

‫آﺷﻨﺎ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺒ‪‬ﺮ‬ ‫اﻟﻘﺮﯾﻦ‬

‫‪ .85‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻮش ﺑﺎ ﭼ‪‬ﻐﺰ و ﺑﺴﺘﻦ ﭘﺎي ﺧﻮد ﺑﺮ ﭘﺎي او و ﺻﯿﺪ ﮐﺮدن زاغ اﯾﺸﺎن را‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﮐﺂن ﻧﻈﺮ ﺑﺨﺖ اﺳﺖ و اﮐﺴﯿﺮ ﺑﻘﺎ‬

‫در ﻣ‪‬ﺮي اش آﻧﮑﻪ ﺣﻠﻮ و ﺣﺎﻣﺾ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﭘﺲ‬

‫آن ﺑﺎﺷﮑﻮه‬

‫ﺷﺪ‬

‫آن‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺣﺠﺖ‪‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺪر‬

‫از ﺗﺮﻫﺐ‪ ،‬وز ﺷﺪن ﺧﻠﻮت ﺑﻪ ﮐﻮه‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﻤﻊ‬ ‫دان‬ ‫آﻣﺪي‬ ‫اﻟﻔﺘﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻤﺶ؟‬

‫زﻧﺪه ﺷﺪ‪ ،‬در ﺑﺤﺮ ﮔﺸﺖ او ﻣﺴﺘﻘﺮ‬ ‫‪924‬‬

‫ﯾﺎر ﭼﻮن ﺑﺎ ﯾﺎر ﺧﻮش ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﯾﺎر‬

‫راز‬

‫ﮐﻮﻧﯿﻨﺶ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﻣﺤﻔﻮظ‬

‫ِ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻫﺎدي‬

‫راه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻧﺠﻢ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﺎر‬ ‫و‬

‫اﻧﺪر‬ ‫درﯾﺎ‬

‫او‬

‫روي‬

‫ﻗﺪوم‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺜﺎر‬

‫ﻧﻨﮕﯿﺰد‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫زاﻧﮑﻪ ﮔﺮدد ﻧﺠﻢ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫وﺣﯽ‬

‫ﺷﻌﺎر‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ آدم ﻣﻈﻬﺮ وﺣﯽ و وداد‬

‫ﻧﺎﻃﻘﮥ‬

‫او‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﭼﯿﺰي‪،‬‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ‬

‫اﺻﺤﺎﺑﯽ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﯿﺪار‬ ‫اﺳﺘﺶ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﮔﺮد ﻣﻨﮕﯿﺰان‪ ،‬ز راه‪ ‬ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺖ‬

‫زآن ﻏﺒﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫رﻫﻨﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻟﻮح‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ﭼﺸﻢ اﻧﺪر "ﻧﺠﻢ" ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻮ ﻣﻘﺘﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ِ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫رؤﯾﺘﺶ‬

‫و‪،‬‬

‫َﮔﺮد‬ ‫"ﻋﻠﻢ‬

‫اﻻﺳﻤﺎء"‬

‫دل روي‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﺸﺘﺶ زﺑﺎن‬

‫را‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫و‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﺳﺰد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﻫﯿﺰ‬

‫را‬

‫اﺳﺪ‬

‫ﻧﻮح‪،‬‬

‫ُﻧﻪ ﺻﺪ ﺳﺎل در راه ﺳﻮي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ز ﯾﺎﻗﻮت اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﻧﯽ‬

‫رﺳﺎﻟﻪ‬

‫اﺷﯿﺎ‬

‫ﻟﻌﻞ ِ او ﮔﻮﯾﺎ‬ ‫وﻋﻆ‬

‫ﻧﺂﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫را‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺘﺶ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫آن‬

‫از ﺻﺤﯿﻔﮥ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﯽ‬

‫روزﯾﺶ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‪،‬‬

‫ﺗﺬﮐﯿﺮ‬

‫ﻧﻮي‬

‫ﻗﻮت‬

‫اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﺷﺮوح‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﯾﻨﺒﻮع ِ ﮐﺸﻮف و ﺷﺮح ِ روح‬

‫زآن ﻣﯿﯽ‪ ،‬ﮐﺂن ﻣﯽ ﭼﻮ ﻧﻮﺷﯿﺪه ﺷﻮد‬

‫ُﮔﻨﮓ ﺟﻮﺷﯿﺪه ﺷﻮد‬

‫آبِ ﻧﻄﻖ از‬

‫ﻃﻔﻞ ِ ﻧﻮ زاده ﺷﻮد ﺣﺒﺮ و ﻓﺼﯿﺢ‬ ‫از ُﮐﻬﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﺎﻓﺖ زآن ﻣﯽ‬

‫ﺑﺎﻟﻎ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‪‬‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‬

‫داود‪‬‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫داود‪‬‬

‫ﻣﻠﯿﮏ‬

‫ﺧﻮش ﻟﺒﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﺗﺮك ﮐﺮده ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﻣﺮغ ﮔﺮدد ﻣﺴﺖ‪ ‬او؟‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ آﻫﻦ‬

‫ﺻﺪاي دﺳﺖ‪ ‬او‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻫﺮ ﺻﺒﺎح و ﻫﺮ ﻣﺴﺎ‬

‫ﺻﺮﺻﺮي‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎد‬

‫ﺻﺮﺻﺮي‪،‬‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺘﺎﻟﯽ‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺨﺖ‪‬‬

‫ﻏﺰل‬ ‫و‬

‫زﺑﺎن‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺣﻤ‪‬ﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﯾﮏ ﻣﺎﻫﻪ راه‬

‫ﻫﻢ ﺷﺪه ﺣﻤﺎل و‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﺎﺳﻮس ِ او‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬ﻏﺎﺋﺐ را ﮐﻨﺎن ﻣﺤﺴﻮس ِ او‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻏﺎﯾﺐ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﻓﻼﻧﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ آن زﻣﺎن‬

‫ﮔﻮش‬ ‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫اي‬

‫آن‬ ‫و‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻗﺮان‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫‪ .86‬ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻣﻮش ﺑﺎ ﭼﻐﺰ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﺎ وﺳﯿﻠﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﻗﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺮ ِ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﻢ آﻣﺪن و ﺳﺨﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫وﻗﺘﻬﺎ‬

‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬

‫راز‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐِ ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻧﻌﺮه زﻧﺎن‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫وﻗﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﺎز‪،‬‬

‫اي‬ ‫اي‬

‫ﭼﻐﺰ را روزي ﮐﻪ‪ :‬اي ﻣﺼﺒﺎح ِ ﻫﻮش‬ ‫درون‬

‫ﻧﺸﻨﻮي‬ ‫ﻣﯽ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫رﻫﻨﻤﻮن‬ ‫‪925‬‬

‫آب‬

‫در‬

‫آب‬

‫داري‬ ‫از‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫از‬

‫ﻣﻼﻗﺎت‪‬‬

‫را‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﺻﻼة‬

‫ﺗﺮك‬

‫ﺗﺎز‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﯿﺮ‬ ‫داﺋﻤﻮن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫آرام‬

‫"ز‪‬رﻏﺒﺎ"‬ ‫"ز‪‬ر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﺳﺮﻫﺎﺳﺖ ﻧﯽ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻫﺰار‬

‫ِ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬ ‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﻏﺒﺎ"‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﺴﻘﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻤﺎر ِ ﻣﺎﻫﯿﺎن‬

‫ﭼﻮ ﺳﺎل‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‬

‫وﺻﻞ‬

‫ُاﻧﺲ ِ ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮد ﺟﺮﻋﻪ اﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‪،‬‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫در ﭘﯽ ﻫﻢ‪ ،‬اﯾﻦ و آن‪ ،‬ﭼﻮن روز و ﺷﺐ‬

‫روز ﺑﺮ ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ و ﻣ‪‬ﻀﻄﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺸﺎن از ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺖ‬

‫از ﭘﯽ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ زﻣﺎﻧﺸﺎن اﯾﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﺎي آن‪ ،‬آن ﮔﻮش ِ اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ ﺑﺮ آن ﻣﺪﻫﻮش و‪ ،‬آن ﺑﯽ ﻫﻮش ِ اﯾﻦ‬ ‫واﻣﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻔﺮوق‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در‬

‫دل‬

‫در‬

‫در دل ِ ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﺑﺠﺰ ﻣﻌﺸﻮق ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫درا‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ "ز‪‬ر ﻏﺒﺎ" ﺑﮕﻨﺠﺪ اﯾﻦ دو را؟‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ "ز‪‬ر ﻏﺒﺎ" ﻧﻤﻮد؟‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﯾﺎر ﺑﻮد؟‬

‫آن ﯾﮑﯿﯽ ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻓﻬﻢ ﮐﺮد‬

‫ﻓﻬﻢ ِ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻮف ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﺮگ‪ ‬ﻣﺮد‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ ﻣ‪‬ﺮد‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ور ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ادراك‪ ‬اﯾﻦ ﻣﻤﮑﻦ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻗﻬﺮ ِ ﻧﻔﺲ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ واﺟﺐ ﺷﺪي؟‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن رﺣﻤﺖ ﮐﻪ دارد ﺷﺎه‪ ‬ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ُﮐﺶ؟‬

‫ﺑﺮ‬

‫دل‬

‫ﻣﺴﺘﺴﻘﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﯽ درﯾﺎ ﻧﺪارﻧﺪ‬

‫آبِ اﯾﻦ درﯾﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺎﯾﻞ ﺑﻘﻌﻪ اﯾﺴﺖ‬ ‫ﯾﮏ دم ِ ﻫﺠﺮان ﺑﺮ ِ ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﺴﻘﯿﺴﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روز‪،‬‬ ‫از‬

‫ﯾﺎر‬

‫و‬

‫ﻣﺮو‪‬ت‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﺴﺐ‬

‫ﺷﺒﺎﻧﺮوزي‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬

‫ﻓﺎرق‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﯽ ﺿﺮورت‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﻧﻔﺲ‬

‫از‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺗﺎﺑﻢ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺷﺐ‪ ،‬ﻗﺮار و ﺳﻠﻮت و ﺧﻮاﺑﻢ ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺷﺎدم‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ از ﮐﺮم ﯾﺎدم ﮐﻨﯽ‬

‫ﭼﺎﺷﺘﮕﺎه‬

‫ﺧﻮاه‬

‫وﻇﯿﻔﮥ‬ ‫ﯾﮑﺒﺎر‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ار‬

‫اﺳﺘﺴﻘﺎﺳﺘﻢ‬ ‫ﻧﯿﺎزي‬

‫دو‬

‫ﻋﺬرا‬

‫‪ .87‬ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﮐﺮدن ﻣﻮش در ﻻﺑﻪ و زاري و وﺻﻠﺖ ﺟﺴﺘﻦ از ﭼﻐﺰ آﺑﯽ‬

‫اي‬ ‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪارم ﺑﯽ ر‪‬ﺧﺖ‬

‫راﺗﺒﻪ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫در‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫د‪‬ه‬

‫زﮐﺎت‪‬‬

‫اي‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫وﺻﺎل‪،‬‬

‫ﻫﻮاﯾﺖ‬

‫ﯾﮏ دم ﻗﺮار‬

‫اي‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ‬ ‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫اﺳﺘﺴﻘﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺟﺎه‬

‫اﻧﺴﺎﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫ﺟﻮع‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫در‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻓﻘﯿﺮ ِ ﺑﯽ ادب ﻧﺎ د‪‬ر ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻟﻄﻒ‪ ‬ﻋﺎم ﺗﻮ زآن ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﻨﺪ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪه‬

‫و آن ﺣﺪث‬

‫از ﺧﺸﮑﺌﯽ ﻫﯿﺰم ﺷﺪه‬

‫ﺗﺎ ﺣﺪث در‬

‫ُﮔﻠﺨﻨﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮر ﯾﺎﻓﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫آﻻﯾﺶ‪،‬‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او ﺑﺮﺧﻮاﻧﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ آن ﻓﺴﻮن‬

‫ﺷﻤﺲ ﻫﻢ ﻣﻌﺪة زﻣﯿﻦ را ﮔﺮم ﮐﺮد‬

‫ﺑﺨَﻮرد‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺠﻮﯾﺪ‬ ‫او‬

‫را‪،‬‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬ ‫زآن‪،‬‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﺗﻮ‬

‫زﯾﺎﻧﯽ‬ ‫آراﯾﺶ‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫‪926‬‬

‫در‬ ‫زﻣﯿﻦ‬

‫دﯾﻮار‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺣﺪﺛﻬﺎ‬ ‫ﺣﻤﺎﻣﯽ‬ ‫ﺣﺪﺛﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺰو ﺧﺎﮐﯽ ﮔﺸﺖ و ر‪‬ﺳﺖ از وي ﻧﺒﺎت‬

‫ﻫﮑﺬا‬

‫ﺟﺰو ﺧﺎﮐﯽ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺷﺪ او ﭘ‪‬ﺮ ز ﻧﻮر‬

‫ﻫﮑﺬا‬

‫ﯾﻐﻔﺮ‬

‫ﺟﺰو ﺧﺎﮐﯽ ﮔﺸﺖ از وي ﺑﺎر ﺷﺎد‬

‫ﻫﮑﺬا‬

‫ﯾﺴﺮ‬

‫ﺑﺎ ﺣﺪث ﮐﺎن ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ِ‬ ‫را‬

‫ﺧﺒﯿﺜﺎن‬

‫ﻣﻨﺎﺳﮏ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﯾﻤﺤﻮ‬

‫اﻻﻟﻪ‬ ‫ﻟﻤﻦ‬

‫اﻟﺴﯿﺌﺎت‬

‫ﯾﻌﻄﯽ‬

‫اﻟﻐﻔﻮر‬

‫اﻟﻪ‬

‫ﻟﻠﻌﺒﺎد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺶ ﻧﺒﺎت و ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫در‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﺣﻖ ﭼﻪ ﺑﺨﺸﺪ در ﺟﺰا و در ﻋﻄﺎ؟‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫در‬

‫ﻟﻐﺖ‬

‫ﭼﻪ ﺳﺎن‬

‫ﻃﯿﺒﯿﻦ را ﺗﺎ‬

‫آن دﻫﺪ ﺣﻘﺸﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﻻ ﻋﯿﻦ رأت‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻢ؟ اﯾﻦ را ﺑﯿﺎن ﮐﻦ‪ ،‬ﯾﺎر ﻣﻦ‬

‫روز ِ ﻣﻦ روﺷﻦ ﮐﻦ از‬

‫ُﺧﻠﻖ ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﮑﺮوﻫﯿﻢ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﻮﻫﯿﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫و‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫در‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫زﻫﺮي‬

‫و‬ ‫ﻣﺎر‬

‫اي ﮐﻪ ﻣﻦ زﺷﺖ و‪ ،‬ﺧﺼﺎﻟﻢ ﺟﻤﻠﻪ زﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮم ُﮔﻞ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺮا او ﺧﺎر ﮐ‪‬ﺸﺖ؟‬

‫ﻧﻮ ﺑﻬﺎرا‪ ،‬ﺣ‪‬ﺴﻦ ِ ُﮔﻞ د‪‬ه ﺧﺎر را‬

‫را‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫در‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ام‬ ‫ز‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‪،‬‬

‫زﯾﻨﺖ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻃﺎوس‬

‫ﻣﺎر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﻟﻄﻒ‪ ‬ﺗﻮ در ﻓﻀﻞ و در ﻓﻦ ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﺳﻬﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫آر‪،‬‬

‫ﺳﺮو‬

‫ﺣﺴﺮت‪‬‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﯿﺮم‪ ،‬ﻓﻀﻞ ِ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫از ﮐﺮم‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ ز ﺣﺎﺟﺖ او ﺑﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ از ﭼﺸﻢ ِ ﻟﻄﯿﻔﺖ اﺷﮏ ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﺮوﻣﯿﻢ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫ﮔﻮرم‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ‬

‫آن‬

‫ز‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫از‬

‫ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﮑﻦ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ اي در ﮔﻮش ِ ﻣﻦ ُﮐﻦ زﯾﻦ ﺳﺨُﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﺎك‪ ‬ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺸﺎن‬

‫ﻏﻤﻨﺎك‪‬‬

‫ﻣﺪرك‪‬‬

‫‪ .88‬ﻻﺑﻪ ﮐﺮدن ﻣﻮش ﻣﺮ ﭼﻐﺰ را ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ و در اﻣﺮ ﻣﻦ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﻣﯿﻨﺪاز ﮐﻪ " وﻓﯽ اﻟﺘﺎﺧﯿﺮ‬ ‫ﺻﻮﻓﺌﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﺳﯿﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫آﻓﺎت" و ﺗﻤﺜﯿﻞ‬

‫ﭘﺎش‬

‫اي‬

‫ﯾﮏ د‪‬ر‪‬م ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ اﻣﺮوز؟ اي ﺷﻬﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻧﯿﻤﯽ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫ﻧﻘﺪ‪،‬‬

‫از‬

‫در‪‬م‪،‬‬ ‫ﻋﻄﺎي‬

‫راﺿﯽ‬ ‫ﻧﺴﯿﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﺮم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﮏ‬

‫ﻗﺪﻣﻬﺎي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮدا‬

‫دﻫﯽ‬ ‫ﻗﻔﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﭼﺎﺷﺘﮕﺎﻫﯽ‬

‫اﻣﺮوز‬

‫ﺳﻪ‬

‫در‪‬م‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺻﺪ‬

‫درم‬

‫ﮐﺸﯿﺪم‪،‬‬

‫ﻧﻘﺪ‬

‫د‪‬ه‬

‫و‪،‬‬

‫ﭘﯿﺸﺖ‬

‫ﻓﺮاش‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آن ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ از دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻗﻔﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺳﯿﻠﯿﺶ ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺎدي‬

‫و‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫دار‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫د‪‬ر ﻣ‪‬ﺪ‪‬زد آن روي ﻣﺎه از ﺷﺐ روان‬

‫ﺳﺮ ﻣﮑ‪‬ﺶ زﯾﻦ ﺟﻮي‪ ،‬اي آبِ روان‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻟﺐِ‬

‫ﺧﻨﺪد‬

‫ﺟﻮ‬

‫از‬

‫آبِ‬

‫وز‬

‫ﻟﺐِ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آرد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺑﺮ ﻟﺐِ ﺟﻮ ﺳﺒﺰه ﻣ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان‪ ،‬از دور‪ ،‬ﮐﺂﻧﺠﺎ آب ﻫﺴﺖ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫زار‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﯿﻤﺎﻫ‪‬ﻢ‬ ‫ﺑﺒﺎرد‬

‫ﺷﺐ‪،‬‬

‫وﺟﻮه‪‬‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻏﻤﺎز‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮد در ﺧﻮاب‬ ‫‪927‬‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﻫﺮ ﻧﻔﺲ و ﻧﻔَﺲ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎزﮔﯽ‬

‫ِ‬

‫ُﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﯿﻞ‬

‫ﺑﺎران‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬

‫‪ .89‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭼﻐﺰ و ﻣﻮش‬ ‫اي‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺧﯽ‪،‬‬

‫آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﮐﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫آﺑﺌﯽ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫وﻫﺎﺑﺌﯽ‬

‫و‬

‫ُﮐﻦ از ﻋﻄﺎ و از ﻗﺴ‪‬ﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻪ و ﺑﯿﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯿﺮﺳﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐِ ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﯿﺨﻮاﻧﻤﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫آﻣﺪن در آب‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺪد‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﺳﻮﻟﯽ‪،‬‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﻢ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫از‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺒﻢ‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را از‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ر‪‬ﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﻣﻦ‬

‫آﮔﻪ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﻧﺪ اﻧﺪر اﯾﻦ ﮐﺎر آن دو ﯾﺎر‬

‫آﺧﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻗﺮار‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آرﻧﺪ ﯾﮏ رﺷﺘﮥ دراز‬

‫ﺗﺎ ز ﺟﺬبِ رﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮدد ﮐﺸﻒ‬

‫راز‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫آن‬

‫ﯾﮏ ﺳﺮي ﺑﺮ ﭘﺎي اﯾﻦ ﺑﻨﺪة دو ﺗﻮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ آﺋﯿﻢ زﯾﻦ ﻓﻦ ﻣﺎ دو ﺗﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﻣﯿﺰﯾﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﻫﺴﺖ ﺗﻦ ﭼﻮن رﯾﺴﻤﺎن ﺑﺮ ﭘﺎي ﺟﺎن‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻐﺰ ﺟﺎن در آبِ ﺧﻮاب ﺑﯽ ﻫﺸﯽ‬

‫رﺳﺘﻪ از ﻣﻮش ِ ﺗﻦ آﯾﺪ در ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ِﮐﺸﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زﯾﻦ ﮐ‪‬ﺸﺶ ﺟﺎن ﻣﯿﭽ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﭼﻐﺰ‬

‫ﻣﻮش ِ ﺗﻦ ز آن رﯾﺴﻤﺎن ﺑﺎزش‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺟﺬبِ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫ﮔﻨﺪه‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﯾﮏ‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﻋﯿﺸﻬﺎ ﮐﺮدي درون ِ آب‬

‫ﺑﺎﻗﯿﺶ‪ ،‬ﭼﻮن روز ﺑﺮﺧﯿﺰي ز ﺧﻮاب‬ ‫ﭘﺎي‬

‫زﻣﯿﻨﺶ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮرﺑﺨﺶ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ز آن ﺳﺮ دﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﭘﺎ‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﻋ‪‬ﻘﺪه زن‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را‪ ،‬ﻧﮏ ﺷﺪ ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺗﻠﺦ آﻣﺪ ﺑﺮ دل ِ ﭼﻐﺰ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ‬

‫ﺧﺒﯿﺚ‬

‫ﻫﺮ‬

‫در‬

‫ﮐﺮاﻫﺖ‬

‫ِ‬

‫دل‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﺣﯽ ﺣﻖ دان آن ﻓﺮاﺳﺖ را‪ ،‬ﻧﻪ و‪‬ﻫﻢ‬ ‫اﻣﺘﻨﺎع‬

‫ﭘﯿﻞ‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫در‬

‫آﻓﺘﯽ‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر ِ دل‪ ،‬از ﻟﻮح ِ‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ُﮐﻞ ﮐﺮدﺳﺖ ﻓﻬﻢ‬

‫ﺑﯿﺖ‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻟﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﮐﺜﯿﺮ و ﻧﯽ ﻗﻠﯿﻞ‬

‫او‬

‫ﯾﺎ ﺑﻤ‪‬ﺮد آن ﺟﺎن ِ ﻫﻮل اﻓﺰاي او‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫وان ﺧﺴﺎن را ﮔﻮل و ﮔﻤﺮه ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫ﭘﯿﻞ ِ ﻧﺮ ﺻﺪ اﺳﺒﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﮔﺎم زن‬

‫ﺣﺲ‪ ِ ‬ﭘﯿﻞ از زﺧﻢ ِﻏﯿﺐ آﮔﺎه ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ورود؟‬

‫اﺧﻮان‬

‫او‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺌﯽ‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫را‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﯿﺮان‬

‫در‬

‫آرد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫از‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‬ ‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪي‬

‫ﺳﺮش‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﯾﻌﻘﻮبِ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ‬ ‫را‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻋ‪‬ﻘﺪه‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺎﻫﺎي‬ ‫آﮔﻪ‬ ‫ﺳﻮي‬ ‫ﭘﺎك‬ ‫آن‬

‫ﺧﻮ‬ ‫دادران‬

‫ِﺟﺪ آن ﭘﯿﻠﺒﺎن و‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﻫﯿﺖ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﺲ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮَﻧﺪش‬

‫ﺳﻮي‬

‫وﻟﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫ِ‬

‫زﻣﺎن‬

‫از‬

‫ﺿﺮر‬

‫ﯾﮏ دو روزش ﻣﻬﻠﺘﯽ د‪‬ه‪ ،‬اي ﭘﺪر‬

‫ﻧﻤﯿﺪاري‬

‫اﻣﯿﻦ؟‬

‫ﺣﺎﻓﻈﯿﻦ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫‪928‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺴﭙ‪‬ﺮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﻣﺎ در اﯾﻦ دﻋﻮت اﻣﯿﻦ و ﻣ‪‬ﺤﺴﻨﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﺮﺟﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ داﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻘﻠﺶ از ﺑﺮَم‬

‫ﻣﯿﻔﺮوزد‬

‫در‬

‫دﻟﻢ‬

‫درد‬

‫و‬

‫ﺳ‪‬ﻘﻢ‬

‫دروغ‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻋﺮش‬

‫دارد‬

‫دل‬

‫ﻓﺮوغ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫آن‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻗﺎﻃﻌﯽ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻓﺴﺎد‬

‫و ز ﻗﻀﺎ آن را ﻧﮑﺮد او اﻋﺘﺪاد‬

‫در ﮔﺬﺷﺖ از وي ﻧﺸﺎﻧﯽ آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﻮر اﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﺎه‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﺑﯿﻨﺎي‬

‫راه‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻗﻀﺎ را ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮن ﺗﺼﺮﯾﻔﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫دل‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪي‬

‫اﻟﻌﺠﺐ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻨﺪش‬

‫ﯾﻔﻌﻞ‬

‫ﻣﻮم‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﷲ‬ ‫آن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﻣﺎت اﻧﺪر اﯾﻦ آن ﺑﻮاﻟﻌﻼ‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺎت‪،‬‬

‫ﺧﺮَد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﺒﻮﻃﺶ‪،‬‬

‫ﻣﺪام‬

‫از‬

‫ﺧﺎم‬

‫از‬

‫ﺷﻮﺧﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﻼﯾﺶ‬

‫رﻫﺎﻧﯿﺪش‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫اﺳﺘﺎد‬

‫و‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫آﻫﻨﺶ‬

‫او‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫وا‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺸﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎش ﮔﻮ‬ ‫در‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﻐﻔﻞ‬

‫اﻓﺘﺎدن‬

‫ﻋﻘﺎﻟﺶ‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دل‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻓﻨﺶ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ از‬

‫ﻣﻌﻘﻞ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺑﺘﻼ‬

‫ﻣﻌﺎرﺟﻬﺎ‬

‫ﺑﺮَد‬

‫زﺷﺖ‪‬‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ِرقّ ِ ﺟﻬﺎن‪ ،‬و آزاد ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫ﻻﯾﺰاﻟﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ز‬

‫اﻋﺘﻘﺎد‪‬‬

‫ﺳ‪‬ﺴﺖ‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪﺷﺎن‬

‫اي‬

‫ﻋﺠﺐ!‬

‫زﻧﺪ‬

‫ادراﮐﺸﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺟﺰر و ﻣﺪ‪ ‬ﺑﺤﺮ ﺑﯽ ﻧﺸﺎن؟‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫وزارﺗﻬﺎ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺟﻮق‬

‫ﺟﻮق‬

‫و‬

‫ﻏﺎدﯾﻪ‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ز آن ﺑﯿﺎﺑﺎن ِﻋﺪم‬ ‫در‬

‫ﮐﺎروان‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻤﯿﺰ‪،‬‬

‫وز‬

‫ﺧﻼﯾﻖ‬

‫واز‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ِ‬

‫دﯾﺪة‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫ﻣﺴﺘﺎن ِ ﺷﻮق‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺎز‬ ‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﻬﺎدت‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺳﯿﺪم‪،‬‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪‬‬

‫ﺧ‪‬ﺮد را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫زود‬

‫ﺑﺎﺑﺎ‬

‫رﺧﺖ‬

‫ﺟﺎدة ﺷﺎه اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬زﯾﻦ ﺳﻮ روان‬

‫وآن‬

‫از آن ﺳﻮ ﺻﺎدران و‬

‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﮐﺎروان‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﯿﺮد‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﺎﻟﯽ‬

‫وﺛﺎق‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﻢ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮي راس ِ ﻣﺎل‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫از‬

‫ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺎ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫دﯾﺪﺷﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺮدون‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﻬﺎد‬ ‫واردان‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻏﺮﺿﻬﺎ‬

‫رو‬

‫ﻧﻮﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﻣ‪‬ﺂل‬

‫ﭘﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮ آن ﺑﻮد‪ ،‬اي ر‪‬ه ﭘ‪‬ﺮَﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ و‬

‫روش در ﻣ‪‬ﺴﺘﻘﺒﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻼل‬

‫دم‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﮔﺮﻧﻪ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮات‬

‫ﺟﻮق‬

‫ﺟﻮق‬

‫ﺟ‪‬ﺮه‪‬‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻓﮑﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫دل‬ ‫ﯾﮏ‬

‫از‬ ‫اﺳﭙﺎه‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﺳﻌﺪ دﯾﺪي‪ ،‬ﺷﮑﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﻣﻐﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫دل‬

‫ﻣﯿﺮوﻧﺪ‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮات‬ ‫و‬

‫دم‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ً‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫دل‬ ‫ﺷﺘﺎﺑﺎن‬

‫و‬

‫ﭼﺮخ‬

‫دان‬

‫داﯾﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬اﯾﺜﺎر‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻧﺤﺲ‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫ﺻﺪﻗﻪ‬

‫‪929‬‬

‫ﺧﯿﻞ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ِ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫دﯾﮕﺮ‬ ‫واﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫ﻇﻤﺎ‬ ‫ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ‬ ‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ُﮐﻦ‬

‫ﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻢ اﯾﻦ را؟ ﺑﯿﺎ اي ﺷﺎه‪ ‬ﻣﻦ‬

‫ﻃﺎﻟﻌﻢ‬

‫ُﮐﻦ از اﻧﻮار ِ ﻣﺎه‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫روح را ﺗﺎﺑﺎن‬

‫از ﺧﯿﺎل و وﻫﻢ و ﻇﻦ‬

‫ﺑﺎزش رﻫﺎن‬

‫ﺧﻮبِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ز‬

‫اي‬

‫دﻟﺪاري‬ ‫ﻣﺼﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ‬

‫در‬

‫ﺧﻼص‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﮥ‬

‫دﻟﯽ‬ ‫ﮔﯿﺮ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﻗﺤﻂ‬

‫ﻣﺼﺮت‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﺬر‬

‫ﺧﻮاﺑﯽ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫زود‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬

‫از‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺧﺸﮏ‪‬‬

‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﻨﺒﻼت‪‬‬

‫ﺧﻮد‬ ‫در‬

‫در‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﯾﺤ‪‬ﺐ‪‬‬

‫اﻟﻤ‪‬ﺤﺴﻨﯿﻦ‬

‫ﻓﺮﺑﻬﺶ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫اش‬

‫را‬

‫ﻣﯿﭽﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎزه‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺒﺎش‪ ،‬اي ﺷﺎه‪ ،‬اﯾﻦ را ﻣﺴﺘﺠﯿﺰ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﻢ در ﺣﺒﺲ ِ ﺗﻮ‪ ،‬اي ﺷﻪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫زﻧﺎﻧﻢ‬

‫وارﻫﺎن‬

‫از ﺳﻮي ﻋﺮﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻣﺮﺑﻂ او‬

‫ﺷﻬﻮت‪‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻫﺒﻄﻮا‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻓﺘﺎدم‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﺑﺮآﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎزش رﻫﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺑﺮ آرد‪ ،‬ﺑﺮ ﭘ‪‬ﺮد‬

‫اﷲ‬

‫زآن‬ ‫از‬

‫اي‬

‫ﺟﺎن ﺷﺪ ﺳﯿﺎه‬ ‫ز آب و ﮔ‪‬ﻠﯽ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪‬‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﺷﺖ‪‬‬

‫زآﺳﯿﺐ ذﻧﺐ‬

‫ﻣﻈﻠﻮم‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻻﻏﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻘﺒﻞ‬

‫و‬

‫از ﭼ‪‬ﻪ و ﺟﻮر ِ ر‪‬ﺳ‪‬ﻦ‬

‫اي ﻋﺰﯾﺰ ﻣﺼﺮ و‪ ،‬در ﭘﯿﻤﺎن د‪‬رﺳﺖ‬ ‫او‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﭼﺮﺧﯽ‬

‫ﺑﺰن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬ ‫ﻧﺎﻟﻪ‬

‫اﺧﻮان‬

‫از‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ِ‬

‫آرد‬

‫در‬

‫ﺣﻄﯿﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ز‬

‫زن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﻮدم روح و‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺪن‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫در‬

‫ﻋﺜﺎر‬

‫رﺣﻢ آر‬

‫ﯾﺎ‬

‫از‬

‫زﻧﺎن؟‬

‫ﮐﻨﻢ‪،‬‬

‫زآن‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫دي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬

‫ﻟﻄﻒ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﭙﻨﺪ‪‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫داﻓﻊ ﻫﺮ ﭼﺸﻢ ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ز‬

‫را‬

‫ﻣﺎدر‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زاﻟﯽ‬

‫ﮐﯿﺪ‪‬‬

‫زﻧﺪان‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎ ﺑﺮ آن ﯾﻌﻘﻮبِ ﺑﯿﺪل‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻓﮑﻨﺪﻧﺪم‬

‫ر‪‬ﺣﻢ‬

‫آدم‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫ﺟﻨﺎن‬

‫از‬

‫ﭘﮋﻣﺮده‬

‫ام‬

‫ﮐﺰ ﺑﻬﺸﺖ‪ ‬وﺻﻞ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫و آن ﺳﻼم و‪ ،‬ﺳﻠﻢ و‪ ،‬ﭘﯿﻐﺎم ﺗﻮ را‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫اﮐﺮام‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻓﮑﻨﺪم‪،‬‬

‫ﻣﺴﺘﺘﻢ‬

‫اول و آﺧﺮ ﻫﺒﻮط ﻣﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫از‬

‫ﻋﺮش‬ ‫زاري‬

‫ز‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫در‬

‫ﺳﭙﻨﺪم‬

‫از ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎي‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫ﻣﺎت‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﯾﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎﻫﺎ‬

‫ﮔﻨﺪم ﺧﻮرده ام‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ‬ ‫را‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺲ‬

‫"ﻧﻌﻢ‬

‫اﻟﺪوا"‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﻪ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ِ ﺑﺎز ِ دل زده ﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺑﺎزش ﺳﺨﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺑﺲ ﻫﻤﺖ ﮐﻪ ﯾﺎﺑﯿﺪ از ﻧﻈﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺷﯿﺮ ﻧﺮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻫﻢ ﺷﮑﺎر ﺗﻮﺳﺖ و‪ ،‬ﻫﻢ ﺻﯿﺪش ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺷﺪ ﺻﻔﯿﺮ ﺑﺎز ِ ﺟﺎن در ﻣﺮج ِ دﯾﻦ‬

‫اﻵﻓﻠﯿﻦ"‬

‫ﺑﺎز‬

‫ِ‬

‫ﭼﻪ؟‬ ‫دل‬

‫ﮐﺂن‬ ‫را‪،‬‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﺎﻫﺒﺎز‬

‫ﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮد ﺑﺎز ِ ﺷﻪ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫أُﺣ‪‬ﺐ‪‬‬

‫"ﻻ‬

‫از ﻋﻄﺎي ﺑﯽ ﺣﺪت‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻮي و‪ ،‬ﮔﻮش از ﺗﻮ ﺳﻤﺎع‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ ﺣﺴﯽ را ﭼﻮن دﻫﯽ ره ﺳﻮي ﻏﯿﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد آن ﺣﺲ را ﻓﺘﻮر و ﻣﺮگ و ﺷﯿﺐ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‪ ‬اﻟﻤﻠﮑﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺲ ﭼﯿﺰي دﻫﯽ‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺲ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺣﺴﯽ‬

‫را‬

‫ﭼﺸﻤﯽ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﻬﺎ‬

‫رود‬

‫ﻗﺴﻤﺘﯽ‬ ‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺣﺲ‬ ‫‪930‬‬

‫آﻣﺪ‬

‫آن ﺣﺲ‬

‫ﻣﺸﺎع‬

‫از آن ﺑﺎﻻ ﺷﻮد‬

‫‪ .90‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد ﻏﺰﻧﻮي و رﻓﺎﻗﺖ او ﺷﺐ ﺑﺎ دزدان و ﺑﺮ اﺣﻮال اﯾﺸﺎن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪن‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺷﺒﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﻟﻮﻓﺎ؟‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﮔﺮوه ﻣﮑﺮ ﮐﯿﺶ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ از ﻓﻦ و ﻓﺮﻫﻨﮓ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﺌﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻮ‬

‫اي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ام از ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﺷﻪ ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬ﻓﺮد‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ‬

‫دزدان‬

‫ﺧَﻮرد‬

‫در‬

‫ﺣﺮﯾﻔﺎن‬

‫ﮐﺎو‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﮔﺮوه ﻓﻦ ﻓﺮوش‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﮓ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﮔﺮوه‬ ‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫دارد‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫ﻗﻮم‬

‫زر ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‪:‬‬

‫ﺟﺒﻠﺖ‬

‫ﻣﺮا‬ ‫ز‬

‫اﻧﺪر‬

‫دو‬

‫ﮔﻮش‬

‫دﯾﻨﺎري‪،‬‬

‫دو‬

‫داﻧﮓ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﻣﺮا‬ ‫روز‬

‫ﻗﯿﺮوان‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ اﻧﺪر اﺳﺖ‬ ‫را‪،‬‬

‫او‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﮏ‪:‬‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﺎزو‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ زﻧﻢ ﻣﻦ ﻧﻘﺒﻬﺎ ﺑﺎ زور ِ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﯾﮏ‪:‬‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﻢ‬

‫در‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر ﻣﻦ در ﺧﺎﮐﻬﺎ‬

‫ﺑﻮ ﺑﯿﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ رﺳﻮل آن را ﭘﯽ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫آن‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻘﺪ اﺳﺖ و‪ ،‬ﭼﻪ دارد او ز ﮐﺎن‬

‫در ﯾﮑﯽ ﮐﺎن زر‪ ِ ‬ﺑﯽ اﻧﺪازه درج‬

‫و آن دﮔﺮ دﺧﻠﺶ ﺑﻮد ﮐﻤﺘﺮ ز ﺧﺮج‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮن‬

‫ﺑﻮ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺧﺎك را‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ُﮐﻨﻢ‪،‬‬

‫داﻧﻢ‬

‫ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺣﻤﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﺮّ‬

‫اﻟﻨﺎس‬

‫ﻣﻦ ز‬

‫ِ‬

‫داد‬

‫ﻣﻌﺎدن‬

‫ﺧﺎك‪ ‬ﺗﻦ ﺑﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ز‬ ‫ﺑﺮَد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﻮ‬

‫از‬

‫ﺧﺎك‪‬‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ز‬

‫ﯾﻤﻦ‬

‫ﮐﻪ ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺧﺎك‪ ‬ﻫﻤﺴﺎﯾﮥ زر اﺳﺖ‬ ‫ﻗﺼﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺎﺑﻢ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪،‬‬ ‫ﻧﺼﯿﺒﯽ‬

‫و‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﯾﺎ ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺧﺎك‬

‫ﮔﻔﺖ ﯾﮏ‪ :‬ﻧﮏ ﺧﺎﺻﯿﺖ در ﭘﻨﺠﻪ ام‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﻟﯿﻠﯽ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫آﻫﺮﻣﻨﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺻﻔﺮ و اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻤﻨﺪي‬

‫اﻓﮑﻨﻢ‬

‫در‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﮐﻨﮕﺮش‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻃﻮل‬ ‫ﮔﺮداﻧﻢ‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﺣﻤﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻤﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫ﮐﻪ ﮐﻤﻨﺪش ﺑ‪‬ﺮد ﺳﻮي ﺗﺨﺖ و ﺑﺨﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ ﺟﺎﻧﺶ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻤﻨﺪش‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺣﻘﺶ‪ :‬ﮐﺎي ﮐﻤﻨﺪ اﻧﺪاز‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫آن ز ﻣﻦ دان‪" ،‬ﻣﺎ ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪ ‬إِذْ ر‪‬ﻣﯿﺖ"‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻫﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻧﻘﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺪ‬

‫رﯾﺶ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫رﻫﻨﺪ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫در‬

‫رﯾﺸﻢ‬

‫ﻣ‪‬ﺠﺮﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﺷﻪ‪:‬‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻼدان‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫را‬

‫ﻃﯽ ﮐﻨﻨﺪ آن ﻗﺘﻞ و آن ﺗﺸﻮﯾﺶ را‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻼص‬

‫ِ‬

‫روز‬

‫ﻣﺤﻨﺘﻤﺎ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﯿﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺼﺮ‬

‫آن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻣﯿﻤﻮن‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫رﺣﻤﺖ‬ ‫ﻗﻄﺐ‬

‫رﯾﺶ‬

‫دﻫﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮕﯽ ﺑﺎﻧﮕﯽ ﺑﺰد از دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك ﺑﻮ ﮐﺮد آن دﮔﺮ از رﯾﻮه اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻫﺴﺖ از وﺛﺎق ﺑﯿﻮه اي‬ ‫‪931‬‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫اﺳﺘﺎد‪‬‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻤﻨﺪ‬

‫ﺟﺎي دﯾﮕﺮ ﺧﺎك را ﭼﻮن ﺑﻮي ﮐﺮد‬ ‫ﻧﻘﺐ زن‬

‫آن‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﻣﺨﺰن‬

‫ﺷﺎﻫﯿﺴﺖ‬

‫ﻓﺮد‬

‫از‬

‫ﻣﺨﺰن‬

‫اﺳﺒﺎﺑﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫زد ﻧﻘﺐ و در ﻣﺨﺰن رﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎي زﻓﺖ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺑ‪‬ﺮدﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﺰﻟﮕﺎﻫﺸﺎن‬

‫ﺣﻠﯿﻪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﺲ زر و‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫زرﺑﻔﺖ و‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫و‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫و‪،‬‬

‫راﻫﺸﺎن‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را دزدﯾﺪ از اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫روز در دﯾﻮان ﺑﮕﻔﺖ آن ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺮﻫﻨﮓ دزدي را ﺑﺒﺴﺖ‬

‫دﯾﻮان‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫روان‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫وز‬

‫ﻧﻬﯿﺐِ‬

‫ِاﺳﺘﺎدﻧﺪ ﭘﯿﺶ ﺗﺨﺖ‪ ‬ﺷﺎه‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺷﺒﺸﺎن‬

‫ﺧﻮد ﻟﺮزان‬

‫ﺟﺎن ِ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫آﻧﮑﻪ ﺷﺐ ﺑﺮ ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫روز‬

‫ﺷﺎه را ﺑﺮ ﺗﺨﺖ دﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺎ دوش‪ ،‬ﺷﺐ ﮔﺮد و ﻗﺮﯾﻦ‬

‫آﻧﮑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺧﺎﺻﯿﺖ در رﯾﺶ اوﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ ‬ﻣﺎ ﻫﻢ از ﺗﻔﺘﯿﺶ اوﺳﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﺸﻢ‬

‫ﺳ‪‬ﺮﻣﺎن ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﻮد‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻋﺎرف‬

‫ﭼﺸﻤﺶ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﯾﺪي‪،‬‬

‫آن‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﻮ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﺶ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﻣ‪‬ﻌ‪‬ﮑُﻢ‪ ، ‬اﯾﻦ ﺷﺎه ﺑﻮد‬

‫ﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﻣﻦ ر‪‬ه ﺑ‪‬ﺮد ﺷﺐ ﺷﻪ را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ روي ﻣﺎﻫﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‬ ‫ز‬

‫ﻋﺎرف‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫رو‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻬﺮام‬

‫ﻋﻮن‬

‫او‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﺪ‬

‫اﻣ‪‬ﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ِﻋﺎرف دان اﻣﺎن ﻫﺮ دو ﮐﻮن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪو‬

‫ز‬

‫ﺧﻮد‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺎﻓﻊ‬

‫از‬ ‫داغ‬

‫و‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ ز ﺟﺰ ﺣﻖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ او‬

‫ﻣﺎ زاغ ﺑﻮد‬

‫زو‬

‫ﺑﻮدش‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫در ﺷﺐ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﺠﻮب اﺳﺖ ﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﺎﻇﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫از " أَ ﻟَﻢ‪ ‬ﻧَﺸْﺮَح‪ " ‬دو ﭼﺸﻤﺶ ﺳ‪‬ﺮﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫دﯾﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫او‬

‫ﺷﻮد‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﻻﺟﺮم ﻧﺎﻣﺶ ﺧﺪا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﯾﺘﯿﻤﯽ‬

‫را‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫آﻟﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣﺪ‪‬ﻋﯽ‬

‫د‪‬ر‪‬ﻫﺎ‬

‫ﺳﺮﻣﻪ‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺎت‪‬‬

‫ﺑﻮدش‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ِ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬ ‫ِ‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫آن‬ ‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﻣﻄﻠﻮبِ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ر‪‬ﺷﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫ﺷﻮد‬

‫"ﺷﺎﻫﺪ"‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﮐﻪ ز ﺷﺐ ﺧﯿﺰش ﻧﺪارد ﺳﺮ ﮔﺮﯾﺰ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﮔﻮش‪،‬‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫ﻗﺎﺿﯿﺎن را در ﺣﮑﻮﻣﺖ اﯾﻦ ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ اﯾﺸﺎن را دو ﭼﺸﻢ ِ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﺪ‪ ،‬ز آن ﺑﻪ ﺟﺎي دﯾﺪه اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ دﯾﺪة ﺑﯿﻐﺮض ﺳ‪‬ﺮّ دﯾﺪه اﺳﺖ‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﻣﺪﻋﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺳﺖ‪،‬‬

‫اﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺣﻖ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ زاﻫﺪ ﺷﻮي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮض ﺑ‪‬ﮕﺬاري و‬

‫ﺣﻖ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻏﺮض را ﺗﺮك ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻈﺮ‪،‬‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ ﻃ‪‬ﻢ‪ ‬و‬

‫ِرم‬

‫ﺣﺒﮏ‪‬‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻏﺮﺿﻬﺎ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫دﯾﺪة‬

‫دل‬

‫را‬

‫‪932‬‬

‫اﻓﺘﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫اﻻﺷﯿﺎء‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﺷﺎﻫﺪ ﺷﻮي‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺮده‬ ‫ﯾﻌﻤﯽ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﯾﺼﻢ‬

‫در دﻟﺶ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﻮن ﻧﻮري ﻧﺸﺎﻧﺪ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ او‬

‫در زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫ﺣﺠﺎب اﺳﺮار را‬

‫اﺧﺘﺮ‬ ‫روح‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫را‬ ‫ِ‬

‫ﺣﻖ را و‪ ،‬در ﭼﺮخ ﺳﻤﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺑﺎز ﮐﺮد از ﺣﻖ دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺑﺎز ﮐﺮد از رﻃﺐ و ﯾﺎﺑﺲ ﺣﻖ ﻧﻮرد‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ دﯾﺪ آن روح را ﭼﺸﻢ ِﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫در‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺰاع‬

‫ﻫﺮ‬

‫و‬

‫ﮐﻔﺎر‬

‫ز‬

‫روح‬

‫ِ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫رﻓﻌﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫در‬

‫ﺳﻨﻦ‬

‫أَﻣ‪‬ﺮِ‬

‫ر‪‬ﺑ‪‬ﯽ"‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﺗﺮ‬

‫"ﻣ‪‬ﻦْ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﻘﺎدﯾﺮي‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻤﺎر‬

‫را‬

‫ﺻﺪاع‬

‫ﻧﺎم ِﺣﻖ ﻋﺪل اﺳﺖ و ﺷﺎﻫﺪ آن ِ اوﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‪ ‬ﻋﺪل اﺳﺖ زﯾﻦ رو ﭼﺸﻢ ِ دوﺳﺖ‬ ‫را‬

‫ﻣﻨﻈﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫دل‬

‫دو‬

‫در‬

‫ﺳﺮا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎزي اش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﭘﺲ از آن ﻟﻮﻻك ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﻟﻘﺎ‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻣﻌﺮاج‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﻗﻀﺎ ﺑﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻗﻀﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ ِ ﺣﻖ و ﺳ‪‬ﺮّ ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﻗﻀﺎ‪،‬‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺮ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﻗﻀﺎ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫اش‬

‫ﺳﺎزي‬ ‫ﺷﺎﻫﺪﺑﺎز‬

‫ﻧﻪ‬

‫اي‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ِ‬

‫ﺣﺎﮐﻢ ﻣﯽ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﺮﺗﻀﯽ‬

‫ﻋﺎرف از ﻣﻌﺮوف ﭘﺲ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎي رﻗﯿﺐ ﻣﺎ ﺗﻮ اﻧﺪر ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫ﺷﺮ‬

‫دﻟﻤﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻣﺎ‬

‫اي‬

‫ﻣﺸﯿﺮ‬

‫اي‬

‫"ﯾﺮاﻧﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻻ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﻧﺮاه"‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ ﻣﻦ از‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﻣﻌﺮوف‪‬‬

‫رب‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آن‪،‬اي‬

‫ﺑﻬ ﯽ‬

‫ﭘﺲ‪،‬‬

‫اﺗﻤﻢ‬

‫و‬

‫ﻧﻮرﻧﺎ‬

‫ﯾﺎر ﺷﺐ را‬

‫از‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫روز‬

‫و‬

‫روز‬

‫ﺑﺎﻟﺴﺎﻫﺮة‬

‫اﺷﺎرﺗﻬﺎت‬ ‫ﺑﻨﺪ‪‬‬ ‫ﮐﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﻬﺠﻮري ﻣ‪‬ﺪه‬

‫ﻣﺎ‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫اﻟﺒﺮ‬

‫اﻧﺠﻨﺎ‬ ‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫آﻓﺘﺎﺑﻢ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺮﺑﺖ‬

‫دﯾﺪه‬

‫اﺗﻤﺎﻣﻪ‬

‫ﻣﻔﻀﺤﺎت‬ ‫را‪،‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺷﺪ‬ ‫اﻟﻘﺎﻫﺮه‬

‫دوري‬

‫ﻣﺪه‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ‪ ‬ﺗﻮ ﻣﺮگ اﺳﺖ ﺑﺎ درد و ﻧﮑﺎل‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺑ‪‬ﻌﺪي ﮐﺎن ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ اﻟﻮﺻﺎل‬

‫اش‬

‫آب‬

‫زن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺒﺰة‬

‫ﺑﺎﻟﯿﺪه‬

‫اش‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺷﻔﯿﻖ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺷﯽ‬

‫آن‬ ‫ﻣﻦ‬

‫دﯾﺪﺳﺘﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﮑﺮدم‬

‫ﻧﺎدﯾﺪه‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫در‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺮان از روي ﺧﻮد او را ﺑﻌﯿﺪ‬ ‫دﯾﺪ‪ ‬روي ﺟﺰ ﺗﻮ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎﻃﻠﻨﺪ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ُﻏﻞ ِ ﮔﻠﻮ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﻨﺪم‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫رﺷﺪ‬

‫ء‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‪،‬‬

‫ﺑﺎر‬ ‫ﻣﺎ‬

‫روي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎﻃﻼن‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﷲ‬ ‫را‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎﻃﻞُ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ذر‪‬ه ذر‪‬ه‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ارض و ﺳ‪‬ﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ ِ ﺧﻮد را‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺎه و ﮐﻬﺮﺑﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎن را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﺟﮕﺮ‬

‫ﻣﻌﺪه‬ ‫ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫ﺟﺬاب‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺣﺲ‪‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﮐﺸﺸﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻏﺎﻟﺒﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺘﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫زﯾﻦ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫اي‬ ‫ﺟﺎذﺑﺎن‪،‬‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬ ‫ﻣﻐﺰ‪،‬‬

‫ﮐﻮﯾﻬﺎﺳﺖ‬

‫آب‬

‫ﻣﺮ‬ ‫ﺟﻮﯾﺎن‬

‫از‬

‫را‬

‫َﺗﻒ‪‬‬

‫ﺑﻮﯾﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫رﻧﮓ‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﻣﻐﺰ و ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﻮﻫﺎي ﺧَﻮش‬

‫راز‬

‫دان‬

‫ﺑﻪ ﺟﺬبِ ﻟﻄﻒ ﺧﻮدﻣﺎن د‪‬ه اﻣﺎن‬

‫ﺧﺪاي‬ ‫اي‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮي‬ ‫‪933‬‬

‫ار‬

‫درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن‬

‫را‬

‫واﺧﺮي‬

‫ﺑﻪ اﺑﺮ‬

‫آﻧﮑﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺷﺐِ ﻗﺪر او ﭼﻮ ﺑﺪر‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﺎه آورد‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻟﺴﺎن و ﺟﺎن ِ او ﺑﻮد آن ِ او‬

‫آن‬

‫ﮔﺴﺘﺎخ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﮔﺸﺘﯿﻢ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﻨﺪ‪ ‬ﻃﯿﻦ‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ِ‬

‫دﯾﻦ‬

‫آن ﺷﺪ‪ ،‬اي ﺷﻪ ﻣﮑﺘﻮم‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫او‬ ‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫در‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ز آن ﻣﻨﺎﺻﺐ‬

‫ﺣﺒﻞ‬

‫ﻣﺴﺪ"‬

‫روز ِ ﻣ‪‬ﺮدن ﻧﯿﺴﺖ زﯾﻦ ﻓﻦ ﻫﺎ ﻣ‪‬ﺪد‬

‫ﺟﺰ ﻫﻤﺎن ﺧﺎﺻﯿﺖ‪ ‬آن ﺧﻮش ﺣﻮاس‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑ‪‬ﺪ ﭼﺸﻢ ِ او ﺳﻠﻄﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫آن‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫آن‬

‫"ﻓﯽ‬

‫ﻫﻨﺮﻫﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺟﯿﺪﻧﺎ‬

‫ﻏﻮل ِ راه‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺷﺎه را ﺷﺮم آﻣﺪ از وي روز ﺑﺎر‬ ‫و‬

‫آن‬

‫ﺳﮓ‪‬‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫آﮔﺎه از ﺷﺎه‬

‫در‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻮش‬

‫ﺳﮓ ﭼﻮ ﺑﯿﺪار اﺳﺖ ﺷﺐ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﺑﺨﺘﯽ‬

‫ﻓﺰود‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺳﺎرﯾﻢ و ﭘ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺷﺎه‬

‫ز‬

‫آﮔﺎه‬

‫ﺑﺮ روي ﺷﻪ‬

‫ﺧﻮد ﺳﮓ‪ ‬ﮐﻬﻔﺶ‬

‫ﺑﻮدش ﻧﻈﺎر‬

‫ﻟﻘﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ ز ﺷﯿﺮ آﮔﻪ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺷﻬﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻫﯿﻦ ز ﺑﺪ ﻧﺎﻣﺎن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻨﮓ داﺷﺖ‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ او ﯾﮏ ﺑﺎر ﺧﻮد ﺑ‪‬ﺪ ﻧﺎم ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫اي ﺑﺴﺎ زر‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫وداد‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫رﯾﺸﯽ‬

‫روز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ ﺳﯿﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﻮن ﭘﯽ ﺑﺮَد در ﺳ‪‬ﺮّ ﻣﺎ‬

‫ز‬

‫ﺷﺒﺨﯿﺰ‬

‫اﺳﺮارﺷﺎن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬ ‫ز‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﺗﺎراج‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز ﮐﻦ دو ﭼﺸﻢ و ﺳﻮي ﻣﺎ ﺑﯿﺎ‬

‫‪ .91‬ﻗﺼﻪ ﭼﺮﯾﺪن ﮔﺎو ﺑﺤﺮي در ﻧﻮر ﮔﻮﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﺮاغ و رﯾﺨﺘﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺗﺎﺑﻨﺪه و‬ ‫ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ِ‬

‫در‬

‫آﺑﯽ‪،‬‬

‫آب‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﻋﻨﺒﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﻼل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺰاﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﻮن زﻧﺒﻮر وﺣﯽ اﺳﺘﺶ ﻧﻔﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫آن‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﭽﺮد‬ ‫ﺗﺎﺟﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫در‬

‫ﻗﻮت‪‬‬ ‫ﻧﻮر‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﮔﺮﯾﺰد‬ ‫ﺑﺎر‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‪،‬‬

‫آورد‬

‫ﻣﯿﭽﺮد‬

‫ز‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫ﻧﻮر‬

‫از‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫آن‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬ ‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﻟﺠﻢ‬

‫ﺗﺎﺟﺮ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ِ‬

‫ﺑﻨﻬﺪ اﻧﺪر ﻣﺮج‬

‫آن‬

‫ﺑﻘﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﺎزد‬

‫ﻟﺠﻢ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ِ‬

‫ﻏﺬاﯾﺶ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﮔﺎو‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮج‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺷﺎﻫﻮار‬

‫از‬

‫ﺳﻮﺳﻦ‬ ‫و‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺳ‪‬ﺤﺮ‬

‫ﺣﻼل؟‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻋﺴﻞ؟‬

‫ﮔﻮﻫﺮ‬

‫دورﺗﺮ‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ‬

‫ﻟﺒﺶ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﺮج و ﺳﺒﺰه ﮔﺎه‬

‫ﺟﻮﯾﺎن ﻣﺮد را ﺑﺎ ﺷﺎخ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ُﮐﻨﺪ آن ﺧﺼﻢ را در ﺷﺎخ درج‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﭘﺲ ز ﻃﯿﻦ‬

‫ﮐﺂن ﺑﻠﯿﺲ از ﻣﺘﻦ ﻃﯿﻦ ﮐﻮر و ﮐﺮ اﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﻧﺮﮔﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ﭼﻮن از او ﻧﻮﻣﯿﺪ ﮔﺮدد ﮔﺎو ِ ﻧﺮ‬ ‫د‪‬ر‪‬‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺳﻨﺒﻞ‬

‫ﮔﺮدش ﻣﯿﭽﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺮﯾﺰد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫او اﺑﻠﯿﺲ‬

‫ﮔﻬﺮ‬ ‫وار‬

‫ﮔﺎو ﮐﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ در ﮔ‪‬ﻞ ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ؟‬ ‫‪934‬‬

‫اﻫ‪‬ﺒِﻄُﻮا‬ ‫اي‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫رﻓﯿﻘﺎن‬

‫را‬

‫زﯾﻨﻬﺎر‬

‫اﻫ‪‬ﺒِﻄُﻮا‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎﺟﺮش‬

‫داﻧﺪ‪،‬‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ﮔ‪‬ﻠﯽ‬

‫و آن ﮔ‪‬ﻠﯽ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺣﻀﯿﺾ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫اﺗﻘﻮا‬

‫در‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﺎو‬

‫دل‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮﺷﺘﮥ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﻮﻫﺮﯾﺴﺖ‬

‫ان‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﻟﻬﻮي‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﮔﻮﻫﺮش‬

‫ﺣﯿﺾ‬ ‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫اﻟﺮﺟﺎل‬ ‫ﻋﺪن‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﻫﺮ ﮔ‪‬ﻞ ﮐﺎو‬

‫ﻏﻤﺎز‬

‫ﺻﺤﺒﺖ‬

‫آن‬

‫ﮔﻠﻬﺎي‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫دﯾﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫د‪‬ر‬

‫ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫‪ .92‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﻣﻮش و ﭼﻐﺰ و رﺑﻮدن زاغ ﻣﻮش و ﭼﻐﺰ را‬ ‫ﻣﻮش‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎي ﺟﻮ ﺑﺮ ﮔﻮش ِ ﻣﺎ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ر‪‬ﺷﺪ‬

‫دم ﺑﻪ دم‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﯽ ﺗﻨﺪ ﺑﺮ رﺷﺘﮥ دل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺗﺎري ﺷﺪ دل و ﺟﺎن در ﺷﻬﻮد‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﻫﻞ ِ دل داﻧﻨﺪ و‬

‫ﮐﺰ رش‪ ِ ‬ﺣﻖ ﻧﻮري ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﻤﺎزش‬

‫ﻣﺤﺮوم‬

‫ﻣﺤﯿﺾ‬

‫ُﻏﺮاب‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻟﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫ِ‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻐﺰ‬

‫ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ام‬ ‫رﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫روﺋﯽ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫در ﺷﮑﺎر ﻣﻮش و ﺑ‪‬ﺮدش ز آن ﻣﮑﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آﻣﺪ ﺑﺮ ﻫﻮا ﻣﻮش از ﻏﺮاب‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫آب‬

‫در‬

‫رﺗﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺻﯿﺪ؟‬

‫ﻣﻨﺴﺤﺐ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮش در ﻣﻨﻘﺎر ِ زاغ و‪ ،‬ﭼﻐﺰ ﻫﻢ‬

‫در‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬زاغ از ﻣﮑﺮ و ﮐﯿﺪ‬

‫ﭼﻐﺰ‬

‫آﺑﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ اﻧﺪر آب و ﭼﻮﻧﺶ در رﺑﻮد؟‬

‫ﭼﻐﺰ ِ آﺑﯽ‬

‫ﭼﻐﺰ‬ ‫اي‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺰاي‬

‫از‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﺎﺟﻨﺲ‪،‬‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫آن‬ ‫اي‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﯿﮕﻔﺘﺶ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺸﻮ ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ و‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‪،‬‬ ‫را‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﮐﯽ ﺷﮑﺎر زاغ ﺑﻮد؟‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﮐﺎو ﭼﻮ ﺑﯽ آﺑﺎن ﺷﻮد ﺟﻔﺖ‪ ‬ﺧﺴﯽ‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﻣﻬﺎن‬

‫ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ را اﻓﻐﺎن ز ﻧﻔﺲ ِ ﭘ‪‬ﺮ ﻋﯿﻮب‬ ‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﭼﻐﺰ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺟﻮﺋﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺑﯿﻨﯽ ِ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ روي ﺧﻮب‬

‫از ره ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﯽ از ﻣﺎء‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ ِ ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻣﮕﻮ‬

‫و ﻃﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت در ﻣﺠﻮ‬

‫ﺻﻮرت آﻣﺪ ﭼﻮن ﺟﻤﺎد و ﭼﻮن ﺣﺠﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﻣﻮر و‪ ،‬ﺗﻦ ﭼﻮ داﻧﮥ ﮔﻨﺪﻣﯽ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﻫﺮ دﻣﯽ‬

‫ﻣﺮﺗﻬﻦ‬

‫ﺷﺪن‬

‫ﻣﻮر‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺣﺒﻮبِ‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﯿﻞ‬

‫و‬

‫را‬ ‫ﺟﻨﺲ‬

‫ز‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﻮري ﮔﺮﻓﺖ از راه ﺟﻮ‬

‫ﻣﻮر‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﮔﻨﺪﻣﯽ‬

‫ﺗﺎزد‪،‬‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮر را ﺑﯿﻦ ﮐﺎو ﺑﻪ ﺟﻨﺴﺶ راﺟﻊ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ‪ :‬ﮔﻨﺪم ﭼﺮا ﺷﺪ ﺳﻮي ﺟﻮ؟‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺑﺮ ﺧﺼﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﺮ ﮔﺮو‬ ‫ِ‬

‫راه‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫رﻓﺘﻦ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮔﻨﺪم‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻣﻮر‬

‫اﺳﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫را‪:‬‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫و‬

‫آﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻟﺒﺪ‬

‫ﺳﯿﺎه‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﮐﯽ‬

‫رود‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ آﻣﺪ ﺳﻮي اﺻﺤﺎب ﮐﻠﺐ‬ ‫‪935‬‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎ‬

‫ﺣﺒﻮب‬

‫دو‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﻮر‬

‫ﺑﻠﯽ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫ز آن ﺷﻮد ﻋﯿﺴﯽ ﺳﻮي ﭘﺎﮐﺎن ِ ﭼﺮخ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﭘﯿﺪا و آن ﻓﺮﺧﺶ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﯽ ﻗﻔﺲ ﮐﺶ‪ ،‬ﮐﯽ ﻗﻔﺲ ﺑﺎﺷﺪ روان؟‬

‫اي ﺧﻨﮏ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ اﺳﺘﺶ اﻣﯿﺮ‬

‫ﻗﺮﯾﺮ‬

‫ﻓﺮق ِ زﺷﺖ و ﻧﻐﺰ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻏﺮه‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﻓﺖ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻗﻔﺴﻬﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺣﺒﺮ‬

‫د‪‬ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﺎش‬

‫زن‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ‬

‫دام‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﻀﺮاء‬ ‫ﮐﺎم‬

‫ِ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺴﯿﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻟﯽ و ﻟﮏ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻧﯿﻠﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺤﮏ‪‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫ِ‬ ‫ِ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫وﺣﯽ ﻏﺎﯾﺐ ﺑﯿﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﻮ‬

‫ﺟﻨﺲ و ﻧﺎﺟﻨﺲ از ﺧﺮد داﻧﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و‬

‫از ﻋﻘﻞ آورﯾﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‬

‫و‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻧﯽ ز ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﻪ ﮔﻔﺖ و ﺳﭙﯿﺪ‬

‫دام ِ دﯾﮕﺮ ﺑ‪‬ﺪ ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺶ درﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﻓﻮق‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻓﺮخ‬

‫ﺣﺼﺎر‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎ‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ز آن ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺸﺮ‬

‫در‬

‫ﺗﺎﺧﺖ‬

‫زود‬ ‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮغ ِ ﮔﺮدوﻧﯽ ﭼﻮ ﭼﻐﺰش زاغ وار‬

‫‪ .93‬ﺑﺮدن ﭘﺮﯾﺎن ﻋﺒﺪاﻟﻐﻮث را ﻣﺪﺗﯽ در ﻣﯿﺎن ﺧﻮد و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ آﻣﺪن ﭘﯿﺶ ﻓﺮزﻧﺪان و ﺑﺎز‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﺒﺪ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫اﻟﻐﻮث‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﺮﯾﺎن رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺟﻨﺴﯿﺖ ﻣﻌﻨﯽ و ﻫﻤﺪﻟﯽ او ﺑﺎ اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﭘ‪‬ﺮي‬

‫ﭼﻮن ﭘ‪‬ﺮي‪ُ ،‬ﻧﻪ ﺳﺎل در ﭘﻨﻬﺎن ﭘﺮي‬

‫و‬

‫زو‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫زو‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﺴﻞ‬

‫از‬

‫ﺷﻮي‬

‫دﮔﺮ‬

‫و آن ﯾﺘﯿﻤﺎﻧﺶ ز ﻣﺮﮔﺶ در ﺳﻤﺮ‬

‫ﯾﺎ ره زﻧﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﮑﻤﻨﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻨﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺘﻮارﯾﻪ‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫را‬

‫زﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮ او را ﮔﺮگ زد‬

‫ِاﺷﻐﺎل‬

‫در‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ُﻧﻪ ﺳﺎل آﻣﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﯾﮏ ﻣ‪‬ﻬﯽ ﻓﺮزﻧﺪ و زن را دﯾﺪ و ﺑﺎز‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﺮﯾﺎﻧﺶ‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ ر‪‬ﺑﺎﯾﺪ روح را‬

‫زﺧﻢ‬

‫ﻫﻢ ز ﺟﻨﺴﯿﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬ ‫ُاﺑﺎﻟﯽ‬

‫آورد‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﻫﺸﺖ ﺳﺎل او ﺑﺎ‬

‫ُزﺣﻞ ﺑ‪‬ﺪ در ﻗﺪوم‬

‫او‬

‫و‬

‫او‬

‫ﺑﻮد‬ ‫در‬

‫ﻣﺸﺎرق‪،‬‬

‫در‬

‫ادرﯾﺲ‬ ‫ﻣﻐﺎرب‬

‫ﻣﺤﻤﺪه؟‬

‫ﺷﺎخ‬ ‫ﻗﻬﺮﻫﺎ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺠﻨﺴﻨﺪ‬

‫ﯾﺰدان ﭘ‪‬ﺮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻻ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ آورد او ﻗﺪوم‬ ‫اﺳﺘﺎرﮔﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺟﺬب‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫دان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫ﻗﻬﺮ‬

‫دان‬

‫در‬

‫ﺧﺮَد‬

‫اﯾﺸﺎن‬ ‫ﻣﺤﺮم‬

‫در زﻣﯿﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ او‬

‫درس ِ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺻﻒ‬ ‫ِ‬

‫ﻧﺠﻮم‬

‫ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ از ﺧﺼﻮص و از ﻋﻤﻮم‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﺒﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺧﺘﺮان‬ ‫اﺧﺘﺮان‬ ‫‪936‬‬

‫در‬ ‫را‬

‫درس‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ِ‬

‫آﺛﺎر‬

‫زده‬

‫آواز‬ ‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ِ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺟﻨﺴﯿﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫راز‬

‫ﺟﻮد‬

‫در‬

‫او‬

‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫ُاﺑﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ‪ ‬ﻏﯿﺒﺖ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭼ‪‬ﻬﯽ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪش ﺑﺎز‬

‫ﺟﻨﺲ ِ ﺟﻨﺖ آﻣﺪﺳﺖ‬

‫را‬

‫ﻻ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪ‬

‫زن‬

‫ﺑﻮد و ز آن ﭘﺲ ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪش رﻧﮓ ﺑﯿﺶ‬

‫ﺟﻨﺴﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺘﯽ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻫﻢ‬

‫او‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﺎم‬ ‫ﺟﻨﺴﯿﺖ؟‬

‫اﺣﻮال‬

‫و‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻮع‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪ‬

‫ﺷﺮح‬ ‫ر‪‬ه‬

‫ر‪‬ﺻ‪‬ﺪ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫در‬

‫آن ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﮐﺮد ﺣﻖ در وي ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺪ در ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﺮدي ﺟﻨﺲ ِ آن‬ ‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻫﺮ ﻃﺮف ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﻦ را؟ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫زن‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫او‬

‫ﻣﺨﻨﺚ‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﻧﺮي‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‬

‫زن‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻓﺮﺧﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺮد‬

‫در زن‬ ‫در‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮي‬ ‫ﺻﻔﺎت‪‬‬

‫دﯾﺪه‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺻﻔﺘﻬﺎي‬

‫از‬

‫ﺧﺮي‬

‫از ﭘﯽ ﺻﻮرت ﻧﯿﺎﻣﺪ ﻣﻮش‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﮔﺮدد‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﻃﻌﻤﻪ ﺟﻮي و ﺧﺎﺋﻦ و ﻇﻠﻤﺖ ﭘ‪‬ﺮﺳﺖ‬

‫آن‬

‫در‬ ‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺒﯿﺜﯽ‬

‫ﺑﺎز ِ اﺷﻬﺐ را ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮي ﻣﻮش‬ ‫ﺧﻮي آن ﻫﺎروت و ﻣﺎروت‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﮕﺸﺖ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ﻟﻮح ِ ﻣﺤﻔﻮظ از ﻧﻈﺮﺷﺎن دور ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﺑﻞ‬

‫ﻟﻮح ِ اﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺧﻮار‬

‫ِ‬

‫و‬

‫وﺣﻮش‬

‫ﻋﺎر‬

‫دادﺷﺎن‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺳﺎﺣﺮ و ﻣﺴﺤﻮر ﺷﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮ ﻫﻤﺎن و‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﻫﻤﺎن‪ ،‬ﻫﯿﮑﻞ ﻫﻤﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﺌﯽ‬

‫در ﭘﯽ ﺧﻮ ﺑﺎش و‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮش ﺧﻮ ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﺧﺎك‪ ‬ﮔﻮر از ﻣ‪‬ﺮده ﻫﻢ ﯾﺎﺑﺪ ﺷﺮف‬

‫ﺗﺎ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﮔﻮر او دل روي و ﮐﻒ‬

‫از ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ِ ﺟﺴﻢ ِ ﭘﺎك‬

‫ﻧﺎك‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ "اﻟﺠﺎر‬ ‫ﺧﺎك‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اي ﺑﺴﺎ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺳﯿﺮت‪‬‬

‫در ﮔﻮر ﺧﻔﺘﻪ‬

‫دﻟﯽ‬

‫ﺳﺮﻣﮥ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎك وار‬

‫ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮده او و‪ ،‬ﺧﺎﮐﺶ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻨﺪ‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫و‬

‫داري‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺎن‬

‫و‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻗﺒﺎل‬

‫ﺑ‪‬ﺮو‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ز‬

‫و‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻣﺸﺮف‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﭘﺬﯾﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ُﺛﻢ اﻟﺪ‪‬ار" ﮔﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫واز دوﺷﺎب ﻣ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻧﻨﮓ‪‬‬

‫در‬

‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫در آﺧﻮر ﭘ‪‬ﺮي‬

‫زﺑﻮن‬

‫ﻣﻮﺷﺎن‬

‫ﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﺳﻌﺘﺮي‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫از ﭘﻨﯿﺮ و ﺟﻮز‬

‫اﻟﺼﺎﻓﻮن‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫زن‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﺻﺪ ﭘ‪‬ﺮَت ﮔﺮ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﻟَﻨَﺤ‪‬ﻦُ‬

‫ﮐﺸﺎﻧﺪ؟‬ ‫و‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫دﻟﺪار‬

‫ﻋﺰﯾﺰان‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻧﻔﻊ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﻮ‬ ‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫و‬

‫اﺑﺘﺸﺎر‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران زﻧﺪه در ﺳﺎﯾﮥ وي اﻧﺪ‬

‫‪ .94‬داﺳﺘﺎن ﻣﺮد وﻇﯿﻔﻪ دار از ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﮐﻪ واﻣﻬﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮ اﻣﯿﺪ‪ ‬وﻇﯿﻔﻪ و ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﻮد از‬ ‫وﻓﺎت او‪ ،‬و از ﻫﯿﭽﮑﺲ واخ ﮔﺰارده ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﻻ از ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻣﺘﻮﻓﯽ ﮔﺰارده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﯿﺖ‬ ‫ﻟﯿﺲ ﻣﻦ ﻣﺎت ﻓﺎﺳﺘﺮاح ﺑﻤﯿﺖ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫دروﯾﺶ‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻫﺰارش‬

‫وام‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺣﺎﺗﻢ‬

‫ار‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺪادي‬

‫او‬

‫ﺑﻮدي‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ز‬ ‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫اﻃﺮاف‬

‫دﯾﺎر‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫از‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰ‬

‫وام‬

‫دار‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺪر‬

‫اﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺣﺎﺗﻢ‬

‫ﮐﺪه‬

‫او‬

‫ﺷﺪي‬

‫زر‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻮﯾﺶ‬

‫او‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﻬﺎدي‪،‬‬

‫ﺑﺤﺮي‬

‫زﻻل‬

‫در ﮐﺮم ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮدي ز آن ﻧﻮال‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﮔﺪاي‬ ‫را‬

‫اﻧﻤﺎ اﻟﻤﯿﺖ ﻣﯿﺖ اﻻﺣﯿﺎء‬

‫‪937‬‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫ﭘﺎي‬

‫ذر‪‬ه‬

‫ور‬

‫ﺑﮑﺮدي‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫درش‬

‫ﺑﻮد‬

‫اي‬

‫را‬

‫ﻣﺸﺮﻗﯽ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫آن‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﮐﺎو ﻏﺮﯾﺒﺎن را ﺑ‪‬ﺪي ﺧﻮﯾﺶ و ﻧﺴﯿﺐ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫از ﻋﻄﺎﯾﺶ ﺗﻮﺧﺘﻪ‬

‫آن‬

‫آن‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ آن ﮐﺮﯾﻢ‬

‫او وام ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫وام‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮐﺎم‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ُاﺑﺎﻟﯽ‬

‫ﻻ‬ ‫وام‬

‫داران‬

‫ﺗﺮُش‪،‬‬

‫رو‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﮐﻪ دارد ﻋﻬﺪ و ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺳﺤﺎب‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﭘﺸﺘﺶ‬ ‫ِ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪‬‬

‫ز‬

‫واﻗﻒ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫از‬

‫ﻫﻤﺘﺶ‬

‫وام ِ ﺑﯽ ﺣﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫در‬

‫واﺛﻖ‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻬﺎش‬ ‫ِ‬

‫ﻗﻠﺰم‬

‫ﻧﺎﻻﯾﻘﯽ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﮐﺮام‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ُﮔﻞ ﺧﻨﺪان از آن روض اﻟﮑﺮام‬ ‫ﻏﻢ‬

‫اﺳﺘﺶ‬

‫از‬

‫آﯾﺪ‬

‫ز‬

‫درﯾﻎ‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﻟﻬﺐ؟‬

‫ﺳﺒﺎل‬

‫ﺳﻘﺎﯾﺎﻧﺶ‬

‫آب؟‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﮐﯽ ﻧﻬﻨﺪ اﯾﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ را دﺳﺖ و ﭘﺎ؟‬

‫روﺑﻬﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ او را ﺷﯿﺮ ﭘ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﻠﻨﮕﺎن‬

‫ﮐﻠﮥ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫‪ .95‬آﻣﺪن ﺟﻌﻔﺮ رﺿﯽ اﷲ ﻋﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻠﻌﻪ و ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدن ِ ﻣ‪‬ﻠﮏ آن ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺎ وزﯾﺮ در‬ ‫دﻓﻊ او‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻦ وزﯾﺮ ﮐﻪ زﻧﻬﺎر ﻣ‪‬ﻠﮏ را ﺑﻪ وي ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ او ﻣﻮﯾﺪ اﺳﺖ و از ﺣﻖ ﺟﻤﻌﯿﺖ‬ ‫ﻋﻈﯿﻢ دارد در ﺟﺎن ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺟﻌﻔﺮ‬ ‫ﺳﻮاره‬

‫ﺳﻮي‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫اي‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﻧﺰد‪‬‬ ‫در‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺧﻨﮕﺶ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫اي‬ ‫ﺣﺬر‬

‫زﻫﺮه ﻧﯽ ﮐﺲ را ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫اﻫﻞ ﮐﺸﺘﯽ را ﭼﻪ زﻫﺮه ﺑﺎ ﻧﻬﻨﮓ؟‬

‫وزﯾﺮ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﺎره ﺳﺖ اﻧﺪرﯾﻦ وﻗﺖ؟ اي ﻣﺸﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻧﮑﻪ ﺗﺮك ﮔﻮﺋﯽ ﻣﮑﺮ و ﻓﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺧﺮ ﻧﯽ ﮐﻪ او ﻣﺮدﯾﺴﺖ ﻓﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﻓﺮدي‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﯿﻤﺎب‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ِ زﯾﻦ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ ﭘﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫روي‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫داده‬

‫آن‬

‫آورد‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺸﺎ‪،‬‬ ‫ﮐﺲ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻓﺪاﺋﯽ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑﻮدش‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ِ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫آﺋﯽ‬

‫او‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﺧﻮار‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻟﺮزان‬

‫او‬

‫ﺷﺮﻗﯽ و ﻏﺮﺑﯽ ﺑﺎ وي اﺳﺖ‬ ‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﺮزي‬

‫ﻣﯿﻔﮑﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮕﻮن‬

‫ﺳﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻗﺪام‬

‫ِ‬

‫ﺳﻤﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫زد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﻨﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﺘﯽ‬

‫اﻋﺪاد‬

‫از‬

‫ﮐﺜﺮت‬

‫ﭼﻮن دﯾﺪ روي آن ﻗﺒﺎد‬

‫اﺧﺘﺮان ﺑﺴﯿﺎر و‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ار ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ آﯾﻨﺪ ﻣﻮﺷﺎن‪ ،‬اي ﻓﻼن‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻓﺸﺎر‬

‫ﺟﻤﻊ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺟﺴﻢ را ﺑﺮ ﺑﺎد ﻗﺎﺋﻢ دان‪ ،‬ﭼﻮ اﺳﻢ‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ‬

‫ﺣﻤﯿﺘﯽ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫در‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬ ‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬ ‫دل‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻪ‬

‫آرﻧﺪ‬ ‫در‬

‫ز‬

‫ﺑﺴﯿﺎري‬

‫ار‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺟﻤﻊ‬ ‫‪938‬‬

‫او‬ ‫را‬

‫ﺑﻨﯿﺎد‪‬‬

‫ﭼﺸﻤﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺗﺮس‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﻮاه‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻨﺪﮐﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺣﺬر‬

‫درون‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫از‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﻮش‬

‫از‬

‫ﺑﺮ زدﻧﺪي‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را‬ ‫ﭼﻮن‬

‫زدﻧﺪي‬

‫ﮔﺮﺑﻪ اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﻓﺪاﺋﯽ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬ ‫را‬

‫وي زدﻧﺪي‬

‫ﺣﺮﺑﻪ اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي‬

‫ﮔﺮﺑﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﻠﻪ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮑﻨﺪي از ﺿﺮاب‬

‫و آن دﮔﺮ ﮔﻮﺷﺶ درﯾﺪي ﻫﻢ ﺑﻨﺎب‬

‫ﭘﻬﻠﻮاش‬

‫ﺑﯿﺮون ﺷﻮاش‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫از‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺳﻮراخ‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﻋﺪاد‪‬‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻠﮥ‬

‫ﻣﺎﻟ‪‬ﮏ‪‬‬

‫اﻧﺒ‪‬ﻪ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﻏﻢ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺴﺎزد‬

‫زﻣﺎﻧﯿﺸﺎن‬

‫ﮔﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻮش‬

‫ﺑﺠﻬﺪ از ﺟﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﻫﻮش‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﮔﺮﺑﮥ‬

‫ﻧﺰار‬

‫ﻗﺼﺎب‬

‫را؟‬

‫اﻧﺒ‪‬ﻬﯽ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫را؟‬

‫ﻣﻮﺷﺎن‬

‫اﻟْﻤ‪‬ﻠْﮏ‪‬‬

‫در‬

‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﮔﺮدد‬

‫از‬

‫ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﻨﺪد‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺟﻤﻌﯿﺖ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺷﯿﺮ را‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﮔﻠﮥ ِ ﮔﻮران ﺟﻬﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﺮت‬

‫ﭘﺮت‬

‫ﺗﺮت‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﻧﯿﺎرد‬

‫راه‬

‫از‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﮔﻮر ِ د‪‬ه ﺷﺎخ و دﻟﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺪم ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﯿﺶ ِ ﺻﻮل ِ ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﺎﻟ‪‬ﮏ‪ ‬اﻟْﻤ‪‬ﻠْﮏ‪ ‬اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻫﺪ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﺰن‬

‫در‬

‫ﺑﻨﻬﺪ‬

‫ر‪‬ﺧﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﺑﻨﻬﺪ اﻧﺪر روي دﯾﮕﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫اﺧﺘﺮي‬

‫را‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺎء‬

‫ﻏﻼم‬

‫دﺧﺘﺮي‬

‫ِ‬

‫ﻧﻮر ِ ﺧَﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﻫﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ و ﻣﻮﺳﯽ ز ﺣﻖ ﺑ‪‬ﺮدﻧﺪ ﻧﻮر‬

‫در ﯾﺪ و رﺧﺴﺎر و در ذات اﻟﺼﺪور‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬

‫آوﯾﺨﺘﻪ‬

‫روي‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﺎرﻗﯽ‬

‫روﯾﺶ‬ ‫ز‬

‫او‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‪،‬‬

‫ﺑُِﺮدي‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫درﺧﻮاﺳﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻠﯿﻤﺖ‬

‫از‬

‫رو‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ زﻣﺮّد‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‬

‫از دو ﭼﺸﻢ ﻣﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‬

‫ﮔﺮدد‬

‫آن‬

‫ﺳﺎز‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﮐﺂن‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫ﻗﻮي‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ِﻋﺎرﻓﯽ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﺳﺎﺗﺮه‬

‫را‬

‫اﻣﯿﻦ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﮐﺂن ﮐﺴﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮر ﺻﺒﺮي ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ِ ﺟﺎن ﺑﺮ ﭘﻮد و ﺗﺎرش ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺷﺪ ﺻ‪‬ﻮان‬

‫آن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺧﺮﻗﻪ‪،‬‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻮه ﻗﺎف‬

‫ار ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﺑﻬﺮ ِ ﺳ‪‬ﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﻮه‪‬‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫رﺟﺎل‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫از‬

‫ﻗﺪرت‬

‫اﺑﺪان‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻃﻮرش‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻃﻮرش‬

‫ﺑﺮﻧﺘﺎﺑﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺸﮑﺎةِ‬

‫ز‪‬ﺟﺎﺟﯽ‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن‬ ‫ﻧﻮرﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺸﮑﺎة‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫دان‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ِ‬

‫ﻗﺪرﺗﺶ‬

‫اي‬

‫ﮐﯿﺎ‬

‫ذر‪‬ه‬

‫ﺟﺎي‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ در‪‬د ز ﻧﻮرش‬

‫اي‬

‫ﻗﺎف و ﻃﻮر‬

‫ﻧﻮر‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺿﺤﯽ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻟﻢ‬

‫ﯾﺰل‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﺘﺎره‬

‫ﺧﻼ‬

‫در‬

‫زﺟﺎﺟﯽ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺟﺎ‬

‫دﻟﺸﺎن‬

‫در‬

‫و‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﻻ‬ ‫و‬

‫ﯾﺰال‬ ‫در‬

‫و‬

‫ﻧﻔﻮس‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻋﻼ‬

‫ﺿﯿﻒ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﻻﻟﯽ آن دل‪ ،‬ﻓﻮق و ﺗﺤﺖ‬

‫و‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ ز ﭼﻮن و‪ ،‬ﺑﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ز ﮐﯿﻒ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دل‬

‫از‬

‫ﻗﺎروره‬

‫اي‬

‫ز‪‬ﺟﺎج‬

‫ﻋﻘﻮل‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫اﺣﺘﻤﺎل‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻋﺮش و اﻓﻼك‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻨﺠﯿﺪم‬

‫د‪‬ر‪‬د‬

‫اﯾﻦ ﺳﺮاج‬

‫زﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮد آن ﺧﺘﻢ ِ ر‪‬ﺳ‪‬ﻞ‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﯿﭽﻮن‬

‫ذره‬

‫از‬

‫ﻧﮕﻨﺠﯿﺪم‬

‫ﻃﻮر‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻧﻮرش‬

‫اي‬

‫ﻣﻠﯿﮏ‪‬‬

‫در‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫‪939‬‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯿﻬﺎ‬

‫ﻧﺘﺎﺑﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﮐﻮن‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﺮﺣ‪‬ﻢ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﯿﻢ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﺮﯾﺾ‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ﭘﻨﺠﺎه‬

‫ﻋ‪‬ﺮس‬

‫ﺑﺸﻨﻮ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‪،‬‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺷﺮﺣﺶ‬

‫ﻗﻤﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ آن‪ ،‬ﮐﺰ ﻟﺒﺲ ِ ﺧﻮﯾﺸﺶ ﭘ‪‬ﺮده ﺑﺎﻓﺖ‬ ‫ﭘﺮده‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ز‬

‫آﻫﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ز‬

‫آن‬

‫در‬ ‫اوﻻ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﻟﺒﺲ‬

‫دﯾﻮارﻫﺎ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺎﻓﺬ‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‬

‫آن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﭘﺎره ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺖ‬ ‫دو ﺗﻮ‬

‫ور ﺑ‪‬ﺪي ﮐﻮه‪‬‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺗﻔﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﺘﺎر‬

‫ﻧﻮر‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﻮد از ﺧﺮﻗﮥ ﯾﮏ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫رﻫﯿﻦ‬ ‫آن‬

‫او‬

‫ﻧﻔﻮذ‪‬‬

‫را‬

‫ﻣﭙ‪‬ﺮس‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‬

‫ﺗﻮﺑﺮه‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫رﺷﺎد‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻧﻮر ِ ﺣﻖ ﭼﻪ ﻓﻦ زدي؟‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﮐﺎوﺳﺖ‬

‫ﺷﻮر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺮﻗﮥ‬ ‫ز‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻋﺎرﻓﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺧﻮد ﺻﻔﻮرا‪ ،‬ﻫﺮ دو دﯾﺪه‬ ‫ﻧﻮر ِ روي او و‬

‫ﺑﺎد داد‬

‫آن ﭼﺸﻤﺶ ﭘ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺻﺒﺮش ﻧﻤﺎﻧﺪ و‪ ،‬آن دﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎد و ﮐﺮد ﺧﺮج ِ آن ﻗﻤﺮ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او زد ﻧﻮر ِ ﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺟﺎن دﻫﺪ‬

‫ﻋﺒﻬﺮي‬

‫ﭼﻮن ز دﺳﺘﺖ رﻓﺖ ﺣﺴﺮت ﻣﯽ ﺧﻮري؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﺮت ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ ﺻﺪ ﻫﺰار‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻧﺜﺎر‬

‫روزن ِ ﭼﺸﻤﻢ ز ﻣ‪‬ﻪ وﯾﺮان ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﻣ‪‬ﻪ ﭼﻮن ﮔﻨﺞ در وﯾﺮان ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫وﺛﺎق‬

‫و‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ام؟‬

‫ز‬

‫ﻧﻮرش‬

‫ﺳﺎز‬

‫داد‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﺮد‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻣﺠﺎﻫﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﮔﺬارد‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺑﻮدي‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ ام‬

‫ﯾﺎد‬

‫آرد‬

‫ﺣﻖ ﺷﻨﯿﺪ اﯾﻦ و دو ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎز داد‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫روي‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪي‬

‫درون‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫زو‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻋﺒﻮر‬

‫درﻓﺘﺎدي‬

‫از‬ ‫را‬

‫ﺧﺰﯾﻨﮥ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺧﺎص‬ ‫در‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﺒﺎك‬

‫ﻧﺸﺪ‬ ‫ﻗﺼﻮر‬

‫در‬

‫ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﯿﺮان در ﮔﺬر‬

‫ﺷﻌﺎع‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﺑﻘﺎع‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اي را ﮐﺶ درﯾﭽﻪ ﺳﺖ آن ﻃﺮف‬

‫دارد‬

‫از‬

‫وز‬

‫ﺷﮑﺎﻓﺶ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫دﯾﺪﻧﺪي‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻫﯿﻦ درﯾﭽﻪ ﺳﻮي ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺎز‬

‫ﻋﺸﻖ ورزي‪ ،‬آن درﯾﭽﻪ ﮐﺮدن اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻫﻤﺎره‬

‫راه‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎ‬

‫داري‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﭘﺮورش‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮑﺖ‪‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫روي‬ ‫در‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ‬

‫اﻧﺪروﻧﻬﺎ‬

‫دواي‬ ‫زﯾﺒﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﺎغ‬

‫ﻣﻠﮏ‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫زﯾﺒﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ِ‬

‫را‬ ‫دون‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‪‬‬

‫ﺟﻤﺎﻟﺶ‬

‫داد‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻨﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻧﺪان‬

‫اﺻﺤﺎبِ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪﯾﺶ‬ ‫ﺳﯿﺮان‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻓﺮﺟﻪ‬

‫ﮐﺰ ﺟﻤﺎل دوﺳﺖ‬

‫اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺮَف‬

‫آﻏﺎز‬

‫ُﮐﻦ‬

‫دﯾﺪه روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﮕﺮ‬

‫اﯾﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮ اي ﭘﺴﺮ‬

‫را‬

‫را‬

‫دور‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ادراك‪‬‬

‫اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن را زﯾﻦ ﺻﻨﺎﻋﺖ دوﺳﺖ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫َﮐﺴﯽ‬

‫ر‪‬ﺳﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫رﻫﺎﻧﺪ‬

‫روح‬

‫را‬

‫ﻧﻤ‪‬ﺶ‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣﺮدة‬

‫ﻏﻢ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮑﺖ‪‬‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ‪،‬‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮑﺖ‪‬‬

‫ﻋﻠﻤﺶ‬

‫‪940‬‬

‫ﻣﻠﮏ‪‬‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫از‬ ‫را‬

‫د‪‬ﻣﺶ‬

‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬

‫دﻫﺪ؟‬

‫درس‬ ‫ﮐﯿﻮان‬

‫و‬

‫ﺳﺒ‪‬ﻖ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫او‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻏﻼم‬

‫آن‬

‫ﻏﺮﯾﺐِ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮي ﺗﺒﺮﯾﺰ‬

‫از‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﻠﮏ‪ ‬ﻋﻠﻢ از ﻣﻠﮏ‪ ‬ﺣ‪‬ﺴﻦ اﺳﺘﻮده ﺗﺮ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫‪ .96‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮد واﻣﺪار و آﻣﺪن ﺑﻪ ﺗﺒﺮﯾﺰ و آﮔﺎﻫﯽ از ﻓﻮت‪ ‬ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫روز‬

‫ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫دار‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫و ﮐﻮي‬

‫وام‬

‫ُﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫اﻣﯿﺪش‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ ﺧﻨﺪان ﺷﺪ از آن روﺿﮥ رﺟﺎل‬

‫از‬

‫ﻧﺴﯿﻢ‬

‫روﺷﻨﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪‬‬

‫اﺑﺮﮐﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﺎﻗﺘﯽ‬

‫ﻃﺎب‬

‫اﻻﻣﻮر‬

‫انّ‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰا‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫اﺳﺮﺣﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﺎﻗﺘﯽ‬

‫ﺣﻮل‬

‫اﻟﺮﯾﺎض‬

‫ان‬

‫ﺳﺎرﺑﺎﻧﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺸﺎ‬

‫ز‬

‫اﺷﺘﺮان‬

‫ﻓﺮدوﺳﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ِ‬

‫روح‬

‫ﭘﺎﻟﯿﺰ‬ ‫اﻧﮕﯿﺰ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻃﺎرت‬

‫اﻟﺼﺪور‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﯾﺰ اﺳﺖ و ﮐﻮي‬

‫ُﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫از‬

‫ﻟﻨﺎ‬

‫ﻓﺎﻗﺘﯽ‬ ‫اﻟﻤﻔﺎض‬

‫ﺷﻌﺸﻌﮥ‬

‫ﺟﺎن‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﻧﺎﻗﺘﯽ‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰا‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎء‬

‫ﻣﻮج‬

‫اﻧﺦ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫اﺳﻌﺎدي‬

‫ِ‬

‫ﺣﺎدي‬

‫ﻟﯽ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﻓﺮّ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻣﯿﺪش‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﺳﻮي‬

‫دار‬

‫اﻟﺴﻼم‬

‫ﻋﺮﺷﯿﺴﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺮش‬

‫را‬

‫ﺗﺒﺮﯾﺰﯾﺎن‬

‫ﭼﻮن وﺛﺎق ِ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺟﺴﺖ آن ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬ﺑﮕﺬﺷﺖ آن ﺣﺒﯿﺐ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺮد و زن از واﻗﻌﮥ او روي زرد‬

‫رﻓﺖ آن ﻃﺎوس ِﻋﺮﺷﯽ ﺳﻮي ﻋﺮش‬

‫ﺑﻮي ﻋﺮش‬

‫او‬

‫ﭘﺮﯾﺮ‬

‫از‬

‫دار‬

‫ِ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن رﺳﯿﺪ از ﻫﺎﺗﻔﺎﻧﺶ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ اش ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﺎه ِ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد‬ ‫راﻧﺪ او ﮐﺸﺘﯽ از اﯾﻦ‬

‫ﺳﺎﺣﻞ‬

‫ﻧﻮ‪‬ردﯾﺪ آﻓﺘﺎﺑﺶ‬

‫در‬

‫زود‬

‫زود‬

‫ﭘ‪‬ﺮﯾﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد آن ﺧﻮاﺟﻪ زﯾﻦ ﻏﻤﺨﺎﻧﻪ ﺳﯿﺮ‬

‫ﻧﻌﺮه اي زد ﻣ‪‬ﺮد و‪ ،‬ﺑﯽ ﻫﻮش اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﺑﺪاد‬

‫ﭘﺲ ﮔﻼب و آب ﺑﺮ روﯾﺶ زدﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﺮﻫﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از آن‬

‫ﻧﯿﻢ ﻣ‪‬ﺮده‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺰ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ از‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻏﯿﺐِ‬

‫‪ .97‬اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﺮدن آن ﻏﺮﯾﺐ از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﻣﺨﻠﻮق و ﯾﺎد ﻧﻌﻤﺘﻬﺎي ﺧﺎﻟﻖ ﮐﺮدن و اﻧﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮدن‪ ،‬ﺛُﻢ‪‬‬ ‫اﻟﱠﺬ‪‬ﯾﻦَ ﮐَﻔَﺮُوا ﺑِﺮَﺑ‪‬ﻬِﻢ‪ ‬ﯾﻌ‪‬ﺪ‪‬ﻟُﻮنَ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اي ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﺠﺮﻣﻢ‪،‬‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺲ ﺳﺨﺎوت ﮐﺮد و ﺟﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫او‬

‫او‬

‫ُﮐﻠﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪ و‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺮ ﭘ‪‬ﺮ ﺧﺮَد‬

‫ﺑﻮدم‬ ‫آن‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻔﻮ‪‬‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻋﻄﺎي‬

‫و‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﻣﯿﺪوار‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻧﺒﻮد‬ ‫و‬

‫ﻗﺪ‬

‫او زرم داد و‪ ،‬ﺗﻮ دﺳﺖ‪ ‬زر ﺷﻤﺎر‬

‫او ﺳﺘﻮرم داد و‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﻘﻞ ِ ﺳﻮار‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﻤﻌﻢ داد و‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻗﺮﯾﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ُﻧﻘﻠﻢ داد و ﺗﻮ ﻃﻌﻤﻪ ﭘﺬﯾﺮ‬

‫او وﻇﯿﻔﻪ داد و‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﻤﺮ و ﺣﯿﺎت‬

‫وﻋﺪه‬

‫او وﺛﺎﻗﻢ داد و‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮخ و زﻣﯿﻦ‬

‫در وﺛﺎﻗﺖ او و ﺻﺪ ﭼﻮن او رﻫﯿﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ او داد‪ ،‬اي ﻣﻠﮏ‪ ،‬ﻫﻢ از ﺗﻮ داد‬

‫ﮐﻪ دل و دﺳﺖ ورا ﮐﺮدي ﺗﻮ راد‬ ‫‪941‬‬

‫اش‬

‫زر‪،‬‬

‫وﻋﺪة‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻃﯿﺒﺎت‬

‫زر از آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬او زر ﻧﺎﻓﺮﯾﺪ‬

‫ﻧﺎن از آن ِ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻧﺶ از ﺗﻮ رﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﻮ‬

‫دادﯾﺶ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺷﺎدﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺂن‬

‫دﯾﺎن‬

‫رﺣﻢ‬

‫آن‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﺳﺎز‬

‫اﺻﻞ‬

‫را‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﻣﯿﮑﺎرﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎء‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ ﮐﺮد از ﻋﺪم ﮔﺮدون ﭘﺪﯾﺪ‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﺑﺴﺎط‪‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫او‬

‫ﺳﺨﺎوت‬ ‫ﻣﻨﺖ‬

‫ﻣﯿﻔﺰودي‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‪،‬‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ز‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫آدم‬

‫ﻣﯿﺴﺎﺧﺖ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﺑﻨﯿﺎدﻫﺎ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ُاﺳﻄﺮﻻبِ‬

‫اوﺻﺎف‬

‫ﻋﻠﻮﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ‬

‫وﺻﻒ‪‬‬

‫ِﻋﻨﮑﺒﻮت‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮت‪‬‬

‫اﯾﻦ‬ ‫داد‬

‫در‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ﺳﻄﺮﻻبِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر آبِ ﺟﻮﺳﺖ‬ ‫دارد‬

‫ﺛﺒﻮت‬

‫ازل‬

‫اوﺻﺎف‪‬‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺮوح‬

‫در‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﻋﺎم‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫درس‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‬ ‫را‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻋﮑﺲ در ﭼ‪‬ﻪ دﯾﺪ و از ﺑﯿﺮون ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫دوﯾﺪ‬

‫از ﺑﺮون دان ﻫﺮ ﭼﻪ در ﭼﺎﻫﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫ور ﻧﻪ آن ﺷﯿﺮي ﮐﻪ در ﭼ‪‬ﻪ ﺷﺪ ﻓﺮود‬

‫ﻓﻼن‬

‫در ﺗﮓ‪ ‬ﭼﺎه اﺳﺖ آن ﺷﯿﺮ ِ ژﯾﺎن‬

‫در رو اﻧﺪر ﭼﺎه و ﮐﯿﻦ از وي ﺑﮑﺶ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﺶ‬

‫آن‬

‫ﻓﺘﺎدﻧﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آﯾﺎت‪‬‬

‫ﻗﺮون‬

‫ﺧﺮﮔﻮﺷﯿﺶ‬ ‫ﻣﻘﻠﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺨﺮة‬

‫او ﻧﮕﻔﺖ اﯾﻦ ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻢ از دﺷﻤﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻔﺘﺎﺣﻬﺎ‬

‫ﻋﮑﺲ ﺧﻮد را دﯾﺪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﭼ‪‬ﻪ درون‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺗﻨﺠﯿﻢ‬

‫آدم‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﺶ‬

‫رﺷﺎد‬ ‫ِ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﮑﺲ ِ ﻣﺎه‬

‫ﺗﺎ ز ﭼﺮخ ِﻏﯿﺐ و از ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬روح‬ ‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻣﯿﮕﺴﺘﺮﯾﺪ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﺳﻄﺮﻻﺑﺶ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﻣﻀﻤﺮ اﯾﻦ ﺳﻘﻒ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﻓﺮاش‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ در وي ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻋﮑﺲ ِ اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﯿﻦ؟‬

‫او‬

‫ﻧﻘﻮش‬

‫ﻃﺒﺎﯾﻊ‪،‬‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﺼﺒﺎﺣﻬﺎ‬ ‫و‬

‫ز‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫ﻣﯿﻨﻬﯽ؟‬

‫ره‪،‬‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﺧﺮﮔﻮش‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻮل‬

‫او‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺘﺮي‪،‬‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫وز‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ِ‬

‫داد‪ ‬آب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺐِ‬

‫ﭼ‪‬ﻪ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺟﻮش‬

‫آن ﻗﻼب‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮ ﮐﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ‬

‫اي زﺑﻮن ِ ﺷﺶ ﻏﻠﻂ در ﻫﺮ ﺷﺸﯽ‬

‫آن ﻋﺪاوت اﻧﺪر او ﻋﮑﺲ ِ ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ ﺻﻔﺎت‪ ‬ﻗﻬﺮ‬

‫آﻧﺠﺎ ﻣﺸﺘﻖ اﺳﺖ‬

‫و آن ُﮔﻨﻪ در وي ز ﻋﮑﺲ ِ ﺟ‪‬ﺮم ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ آن ﺧﻮ را ز ﻃﺒﻊ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻠﻖ ِ زﺷﺘﺖ اﻧﺪر آن روﯾﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻗﺒﺢ ِ ﺧﻮﯾﺶ دﯾﺪي‪ ،‬اي ﺣﺴﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آب‬

‫اﺳﺘﺎرة‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺻﻔﺤﮥ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ‬ ‫آﺋﯿﻨﻪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ُﺷﺴﺖ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺰن‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺘﺎرة ﻧﺤﺲ در آب آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﺪ ﻣﺮ ﺳﻌﺪ‪ ‬ﻣﺎ را زﯾﺮ دﺳﺖ‬

‫ﺳﺮش‬

‫اﺧﺘﺮش‬

‫ﺧﺎك‬

‫از‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺖ و ﺳﻮي ﻏﯿﺐ راﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻤﺎن ﺑ‪‬ﺮدي ﮐﻪ آن اﺧﺘﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫دوا‬

‫آن‬

‫ﺳﺘﺎرة‬

‫اﺳﺘﯿﻼ‬ ‫ﻧﺤﺲ‬

‫ﺑﺮﯾﺰي‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ دل ﺳﻮي ﺑﯽ ﺳﻮي ﺑﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺪان‬

‫ﭘﻨﺪاري‬ ‫ﺳﻮ‬

‫ز‬ ‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﺷﺒﻬﻪ‬ ‫ﮐﺮدن‬

‫ﻧﺤﺲ اﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬ﻋﮑﺲ ِ ﻧﺤﺲ آن ﺳﻮﯾﺴﺖ‬ ‫‪942‬‬

‫ﺑﺨﺸﺸﺶ‬

‫ﻋﮑﺲ ِ آن داد اﺳﺖ اﻧﺪر ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫داد‬

‫داد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد داد‪ ‬ﺧﺴﺎن اﻓﺰون ز رﯾﮓ‬

‫رﯾﮓ‬

‫ﻋﮑﺲ‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺷﻨﺎس‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﭘﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻈﺮ؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﻟﺪﯾﻦ‬ ‫داد‪ ‬ﺣﻖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻠﯿﻪ‬

‫اﺷﺘﻬﺎي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺎن‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن ﭘ‪‬ﺮي را ﻗﻮت‬

‫در‬

‫آب‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﺎزي زآن ﺳﻨﺪ؟‬ ‫ﺧﻠﻖ را ﭼﻮن آب دان‪ ،‬ﺻﺎف و زﻻل‬ ‫ﻟﻄﻔﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫و‬

‫ﻋﻠﻤﺸﺎن‬

‫زﯾﺒﺪ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬ ‫ﻗﺮﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﻼق‬

‫آن‬

‫ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫و‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫ﻗﻮت‪ ‬ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫ﻗﻮت‪‬‬

‫را‬

‫زﻧﺪه ت ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﺎن‬

‫او‬ ‫ﺳﺘﺎرة‬

‫در‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﺎن‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻗﺮن‬

‫ﻧﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺎه آن ﻣﺎه اﺳﺖ و‪ ،‬آب آن آب ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫اﻣﻢ‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫اي‬

‫رﻓﺖ‪،‬‬

‫آب ﻣﺒﺪل ﺷﺪ در اﯾﻦ ﺟﻮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬

‫آن‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻣﺎه‬

‫و‬

‫روان‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻗﻄﺎر‬

‫ﻣﻌﻨﻮﯾﺴﺖ‬

‫دان‬

‫ﮐﻪ‬

‫او‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ِ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮد رود اﯾﻦ ﺧﺪ‪ ‬و ﺧﺎل‬

‫داﺋﻤﺎ‬

‫در‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺻﻔﺘﻬﺎ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺧﻮب‬

‫روﯾﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﺎز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺠﻮم‬

‫آﯾﻨﮥ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮات‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬار‬

‫آب‬ ‫ِ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫آبِ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﺮﻗﺮار‬

‫اﺧﺘﺮ‬

‫ﻣﻌﺎﻧﯽ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫آب‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻣﺴﺘﻮﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫او‬ ‫ﺧﯿﺎل؟‬

‫ﺣﻮل‬

‫ﺧﻞّ دوﺷﺎب اﺳﺖ و‪ ،‬دوﺷﺎب اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﮐﺎو در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺖ از اﺛﯿﺮ‬ ‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻞ‬

‫ﺟﻨﺲ‬

‫از‬

‫و‬

‫دوام‬

‫ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﭼﻮن ﻏﯿﺮ ﮔﻔﺘﯽ از ﻗﺼﻮر؟‬ ‫اﺑﻠﯿﺲ‬

‫و‬

‫ﻋﺮض‬

‫ﭼﺮخ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫آﮔﺎﻫﯽ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻗﺮن‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫ورا‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻟﯽ ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻮد ﺟﻤﻠﻪ اوﺳﺖ‬ ‫ﺷﺮم دار‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آبِ‬

‫روان‬

‫ﻓﺎﺿﻼن‬

‫ﻣ‪‬ﺮآت‪‬‬

‫ﻋﺪل آن ﻋﺪل اﺳﺖ و‪ ،‬ﻓﻀﻞ آن ﻓﻀﻞ ﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﺎﯾﺶ‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫را‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎن ﻣﺨﻮاه‬

‫ﺻﻔﺎت‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﺒﺪل‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎ‬

‫إﻟﯿﻪ‬ ‫ﺗﻮ آن‬

‫ﺗﻮ از او آن رزق ﺧﻮاه و‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻋﺪﻟﺸﺎن‬

‫ِ‬

‫آن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ و‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺨﻮاه‬

‫دراز‬

‫ﻓﺎﺟﺘﺎزوا‬

‫ﺑﺪﻫﺪت ﺑﯽ اﯾﻦ دو‬

‫ﻻﻏﺮي‬

‫و‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﻟﻤﻮﺗﺎﺳﺖ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ‬

‫از ﺑﻮ ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫زو ﺣﯿﺎت‪ ‬ﻋﺸﻖ ﺧﻮاه و‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬اي ﮐﮋ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﯿﺪﺷﺎن‬

‫ﻣﺤﯿﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ در آﻣﯿﺰد ﭼﻮ ﺟﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﻤﯿﺮي‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﺻﻞ ﺑﯿﻨﯽ ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﺑﺨﺸﺶ ﮐﺮد ﺑﺮ اﻫﻞ ِ ﻧﯿﺎز‬ ‫ﻣﻨﻌﻢ‬

‫وآن‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫اي اﺣﻮل‬ ‫اﯾﻦ‬

‫از ﺷﺎه‪ ‬ﻏﯿﻮر‬ ‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﻮﺷﺎن‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﻟﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ و‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﻣﮑﻦ او را ﺑﻪ ﻃﯿﻦ‬ ‫اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﺟﺎن ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺒﯿﻦ ﺟﺴﻢ ِ ﮔﺮان‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﺮه ﺧﻮرﺷﯿﺪ را "ﺷﺐ ﭘ‪‬ﺮ" ﻣﺨﻮان‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫او‬

‫ﻋﮑﺴﻬﺎ را ﻣﺎﻧﺪ و‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در ﻣﺜﺎل ِ ﻋﮑﺲ ﺧﻮد ﺑﻨﻤﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﯾﺦ‬

‫ﺟﺎﻣﺪ‬

‫روﻏﻦ‬ ‫‪943‬‬

‫او‬

‫را‪،‬‬

‫ﻣﺴﺠﻮد‬ ‫ﮔﻞ‪،‬‬

‫ﻣﺒﯿﻨﺶ‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫روﻏﻦ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ‬ ‫ﮐﻨﺠﺪ‬

‫ﻣﺪان‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣ‪‬ﺒﺪل‬

‫ﻗﺒﻠﮥ‬

‫وﺣﺪاﻧﯿﺖ‪،‬‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﺑﺪال‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫دو‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ِ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫ﺧﺎك‪،‬‬

‫ﻣﺴﺠﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ‪،‬‬

‫ﮔﺮدان‬

‫ورق‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﭼﻮن در اﯾﻦ ﺟﻮ دﯾﺪ ﻋﮑﺲ ِ ﺳﯿﺐ ﻣﺮد‬

‫داﻣﻨﺶ را دﯾﺪ‪ ‬آن‬

‫آﻧﭽﻪ در ﺟﻮ دﯾﺪ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﯿﺎل؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺷﺪ از دﯾﺪﻧﺶ ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻋﮑﺴﻬﺎ را ﻣﺎﻧﺪ اﯾﻦ و‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﻋﮑﺲ‬

‫در ﻣﺜﺎل ﻋﮑﺲ ِ ﺣﻖ‪ ،‬ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ ﻋﮑﺲ‬

‫ﺗﻦ ﻣﺒﯿﻦ و‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﮐﺂن ﺑ‪‬ﮑﻢ و ﺻﻢ‪‬‬

‫ﻟَﻤ‪‬ﺎ‬

‫ﺟﺎﺋﻬﻢ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ‬

‫ﺷﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫"ﻣﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪‬ﺳﺖ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮ او را ﺑﺮ ﮔﺰﯾﺪ از اﻧﺲ و ﺟﺎن‬

‫رﺣﻤﮥ‬

‫ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻨﺶ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ او‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ‪ ‬ﺣﻖ ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫روز دﯾﺪن‪ ،‬دﯾﺪن ِ اﯾﻦ روزن اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﯾﻦ روزن‪ ،‬درﺧﺸﺎن از ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮﻗﺪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ از راه و ﺳﻮي ﻣﻌﻬﻮد‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫ر‪‬ﻣ‪‬ﯿﺖ"‬

‫ﺑِﺎﻟْﺤ‪‬ﻖﱢ‬

‫زد‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﯽ‬

‫روزﻧﯽ‬

‫دﯾﺪن‬

‫ﺻﺪ ﺟﻮال‬

‫او‪،‬‬

‫از‬

‫إِذ‬

‫اﺣﻤﺪ‬

‫ﮐَﺬﺑ‪‬ﻮا‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺳﯿﺐ ﮐﺮد‬

‫ذرﯾﻌﮥ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫از‬

‫و‬

‫آن‬

‫در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺲ و اﯾﻦ روزن رﻫﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ و روزن را ﻧﺸﺪ زآن آﮔﻬﯽ‬

‫اﺑﺮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﭘﻮش‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ روزن ﺑﻮد ﻧﻮرش ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻮا‬

‫و‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﻣﺄﻟﻔﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫راه‪‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﻣﺪﺣﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﻣﯿﺮوﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺳﯿﺐ روﯾﺪ زﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﺧﻮش َﻟﺨﺖ َﻟﺨﺖ‬

‫ﻋﯿﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﯾﻦ ﺳﺒﺪ را ﺗﻮ درﺧﺖ‪ ‬ﺳﯿﺐ ﺧﻮان‬

‫ﮐﺰ‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫روﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺳﺒﺪ را ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫اﻃﻼق‬

‫او‪،‬‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫در ﻣﯿﺎن ِ روزن و ﺧﻮر‬

‫درﺧﺖ‪‬‬ ‫درﺧﺖ‪‬‬ ‫آورد‪،‬‬

‫ﺑﺨﺖ‬ ‫اي‬

‫ﺑﺎرو‪‬ر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ز‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دو‪،‬‬

‫ِ‬

‫ره‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﺒﻖ‬ ‫درﺧﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺪ روﯾﺪ ﻫﻤﺎن ﻧﻮع‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫از ﺛﻤﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫زﯾﺮ ﺳﺎﯾﮥ اﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﺧﻮش ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺧﻮان‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻧﯿﺶ؟‬

‫ﻣﺤﻤﻮده‬

‫ﺧﺎك‪ ‬ر‪‬ه ﭼﻮن ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺟﺎن‬

‫ﺧﺎك‪ ‬ره را ﺳ‪‬ﺮﻣﻪ ﺑﯿﻦ و ﺳﺮﻣﻪ دان‬

‫ﭼﻮن ز روي اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﺗﺎﺑﺪ ﺷﺮوق‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﯿﻮق؟‬

‫ﺷﺪ ﻓﻨﺎ‪ ،‬ﻫﺴﺘﺶ ﻣﺨﻮان‪ ،‬اي ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻮ‪ ،‬ﺧﺸﮏ ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻠﻮخ؟‬

‫ﭘﯿﺶ اﯾﻦ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬ﮐﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﻫﻼل؟‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ر‪‬ﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ زور ِ زال؟‬

‫ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ و‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ آن ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫د‪‬ﻣﺎر‬

‫دو ﻣﮕﻮي و‪ ،‬دو ﻣﺪان و‪ ،‬دو ﻣﺨﻮان‬

‫ﺑﻨﺪه را در ﺧﻮاﺟﮥ ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻫﻢ در ﻧﻮر ِ ﺧﻮاﺟﻪ آﻓﺮﯾﻦ‬

‫ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ﻣ‪‬ﺮده و ﻣﺎت و دﻓﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺟﺪا ﺑﯿﻨﯽ ز ﺣﻖ اﯾﻦ ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﮔﻢ ﮐﻨﯽ ﻫﻢ ﻣﺘﻦ و ﻫﻢ دﯾﺒﺎﺟﻪ را‬

‫ُﮐﻦ ز ﻃﯿﻦ‬

‫ﻣﺒﯿﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ دل را ﻫﯿﻦ ﮔﺬاره‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن دو دﯾﺪي‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪي از ﻫﺮ دو ﻃﺮف‬

‫ﭼﺮا‬

‫ز‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﻬﺎ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺖ‪،‬‬

‫رو‬

‫آرد‬

‫دو‬

‫در‬

‫او‬

‫ﻣﺤﻮ دان‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫آﺗﺸﯽ در ﺧﻒ ﻓﺘﺎد و‪ ،‬رﻓﺖ ﺧﻒ‬

‫‪ .98‬ﻣﺜﻞ دو ﺑﯿﻦ ﻫﻤﭽﻮن آن ﻏﺮﯾﺐِ ﺷﻬﺮ ﮐﺎﺷﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺒﺎز ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﯾﻦ‬ ‫‪944‬‬

‫ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻪ دﮐﺎن دﯾﮕﺮان ﺣﻮاﻟﺖ ﮐﺮد‪ ،‬و او ﻓﻬﻢ ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﮥ دﮐﺎﻧﻬﺎ ﯾﮑﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﻋﻤﺮ ﻧﺎﻣﯽ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫او‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺑﻪ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﭘﺲ‬

‫زدي‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫ﻋ‪‬ﻤ‪‬ﺮم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﺑﺪان‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ز آن ﯾﮑﯽ ﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺰﯾﻦ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﺎن‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫دﮐﺎن‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ دل ِ ﮐﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺷﺪي ﻋﻤ‪‬ﺮ‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫رو‬

‫ﻧﺒﻮدي‬ ‫از‬

‫اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ِ ﮐﺎش‬

‫ﮐﺲ ﻧﺒﻔﺮوﺷﺪ ﺑﻪ ﺻﺪ داﻧﮕﺖ ﻟﻮاش‬

‫اﺣﻮل‬

‫او‬

‫اﺷﺮاق‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎاﺣﻮﻟﯽ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺧﺒﺎز‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‪:‬‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮوﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﺎن‬

‫را‬

‫از‬

‫اي‬

‫ﻓﺮوش‪،‬‬

‫ﻧﺎﻧﻮا‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪ او ﻫﻢ ﻋﻤﺮ‪ ،‬از اﺣﻮﻟﯽ‬

‫در ﮐﺸﯿﺪآن ﻧﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺴﺖ آن ِ ﻋﻠﯽ‬

‫ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﻧﺎن ز ﭘﯿﺶ ِ روي او اﻧﺪر ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﻋ‪‬ﻤ‪‬ﺮ را ﻧﺎن د‪‬ه‪ ،‬اي اﻧﺒﺎز ِ ﻣﻦ‬

‫راز‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻬﻢ‬

‫ُﮐﻦ ز آواز ِ ﻣﻦ‬

‫او ﻫﻤﺖ ز آن ﺳﻮ ﺣﻮاﻟﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻋﻤﺮ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﺎن زﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﯾﮏ دﮐﺎن ﻋﻤﺮ ﺑﻮدي‪ ،‬ﺑﺮو‬

‫ﻣﺤﺮوم ﺷﻮ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدش‬

‫ﭘﺲ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫در ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺷﺎن ز‬

‫ور ﺑﻪ ﯾﮏ دﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﺑﮕﯿﺮ‬ ‫اﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫دو ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﯽ ﺑ‪‬ﺮ ﺷﺪ ز ﻧﻮش‬

‫آﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫از‬

‫اﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﺪ ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬اي ﻣﺎدر ﻓﺮوش‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﮐﺎﺷﺎن ِ ﺧﺎك‪ ،‬از اﺣﻮﻟﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮ‬

‫ﻣﯿﮕﺮد‪،‬‬

‫دﯾﺮ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫ﻫﺴﺖ اﺣﻮل را در اﯾﻦ وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﺣﻮاﻟﻪ‪،‬‬

‫زﺣﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﻧﻮ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮي‬

‫ﻋﻠﯽ‬

‫ﺛﻢ‪‬‬

‫ﺧﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور دو ﭼﺸﻢ ِ ﺣﻖ ﺷﻨﺎس آﻣﺪ ﺗﻮ را‬

‫دوﺳﺖ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻋﺮﺻﮥ ﻫﺮ دو ﺳﺮا‬

‫ﺟﺎ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﮐﺎﺷﺎن ِ ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮف و رﺟﺎ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺟﻮ ﻏﻨﭽﻪ دﯾﺪي ﺑﺎ ﺷﺠﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻫﺮ ﺟﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﯿﺎﻟﺶ‪ ،‬ﻇﻦ ﻣﺒﺮ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را از ﻋﯿﻦ ِ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻧﻘﻮش‬

‫ﺣﻖ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﺮدد و ﺑﯿﻨﯽ ﺗﻮ روش‬

‫ﭼﺸﻢ از اﯾﻦ آب از ﺣﻮل ﺣ‪‬ﺮّ ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺎغ ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﻪ آب‬

‫ﭘﺲ ﻣﺸﻮ ﻋﺮﯾﺎن ﭼﻮ ﺑﻠﻘﯿﺲ از ﺣﺒﺎب‬

‫ﺧﺮان‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﻮب اﯾﻦ ﺧﺮان را ﺗﻮ ﻣ‪‬ﺮان‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺎر ﻟﻌﻞ و ﮔﻮﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺎر ﺳﻨﮓ‪ ‬ﻣ‪‬ﺮﻣ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﻣ‪‬ﺮان‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺟﻮ ﻣﺎه ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻋﮑﺴﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫آبِ ﺧﻀﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﻧﻪ آبِ دام و دد‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر وي ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫زﯾﻦ ﺗﮓ‪ ‬ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﺎه ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻣ‪‬ﻬ‪‬ﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋﮑﺴﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﺪﯾﺜﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ر‪‬ﻫ‪‬ﻢ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻫﺴﺖ‬

‫دار دﺳﺖ‬

‫وارﻫﯿﺪي‬

‫ﺑﺎر‬

‫ِ‬

‫از‬

‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺟﻮ‬ ‫از‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺣﻮاﻟﮥ‬

‫ﺟﻮﻫﺎ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﺟﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘ‪‬ﺸﺖ‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺳﺒﺪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮاه ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﺮ وي‬ ‫ﻣﺎه‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫دان‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫روي‬

‫ﻣ‪‬ﻪ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺟﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺒﯿﻦ‬

‫از ﻧﻌﯿﻢ و ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ و ﻫﻢ ز دﯾﻦ‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﺟﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ داري ﺗﻮ ﻣ‪‬ﺮاد‬

‫ﺑﺎز‬

‫زﯾﺎد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﺎت ﺧﻠﻖ ِ ﻫﺮ دو ﮐﻮن‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻮﺟﻮد اﻧﺪر او ﺑﯽ ﺑ‪‬ﻌﺪ و ﺑﻮن‬ ‫‪945‬‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫‪ .99‬ﺗﻮزﯾﻊ ﮐﺮدن ﭘﺎي ﻣﺮد در ﺟﻤﻠﮥ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﯾﺰ و ﺟﻤﻊ ﺷﺪن اﻧﺪك ﭼﯿﺰي و رﻓﺘﻦ آن ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺮﺑﺖ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﻪ زﯾﺎرت و اﯾﻦ ﻗﺼﻪ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮر او ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﻔﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫واﻗﻌﮥ‬

‫آن‬

‫وام‬

‫از‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﻣﺸﻬﻮر‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮزﯾﻊ‬

‫ﻧﺂورد‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‪‬‬ ‫ره‬

‫از‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻣﺮد‬

‫درد‪‬‬

‫از‬

‫از‬

‫آن‬

‫او‬

‫درد‪‬‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﻟﺒﯿﺐ‬

‫رﻧﺠﻮر‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫وز ﻃﻤﻊ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﭘﺮَﺳﺖ‬

‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫آن‬

‫ﭘﺎي ﻣﺮد آﻣﺪ ﺑﻪ دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻮر آن ﮐﺮﯾﻢ ِ ﺑﺲ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻖ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫اي‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻓﺮﺧﻨﺪه‬

‫اي‬

‫اﯾﺜﺎر‬

‫راه‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﺎه‪‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫او‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﻘﺶ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎل‬

‫ﺧﻮد‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ُﺷﮑﺮ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫او‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫ُﺷﮑﺮش‪َ ،‬ﺗﺮك‪‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﺜﺎر‬ ‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺟﺎه‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ُﺷﮑﺮ ِ ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫ﺣﻘﺎ ً او ﻻ ﺷﮏ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣ‪‬ﻠﺤﻖ ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﻧﯿﺰ ﻣﯿﮑﻦ ذﮐﺮ و ﺷﮑﺮ ﺧﻮاﺟﻪ ﻫﻢ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ‪ ‬او ﻫﻢ ﻓﺮﯾﻀﻪ ﺳﺖ و ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺻ‪‬ﻠﱡﻮا ﻋﻠﯿﻪ‬

‫إﻟﯿﻪ‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫را‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدي آﻧﭽﻪ دادم ﻣﻦ ﺗﻮ را؟‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اي رب‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﻮ ﺑﻮد اﺻﻞ ِ آن روزي و ﻧﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﮑﺮدي ﺷﮑﺮ آن اﮐﺮام و ﻓﻦ‬

‫ﺑﺮ ﮐﺮﯾﻤﯽ ﮐﺮده اي ﺣﯿﻒ و ﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻢ؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﻮر آن وﻟﯽ ﻧﻌﻤﺖ رﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﮔﺮﯾﺎن زار و آﻣﺪ در ﻧﺸﯿﺪ‬

‫ﻧﺒﯿﻞ‬

‫اﻟﺴﺒﯿﻞ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﻦ‬

‫رﺣﻤﺖ‪‬‬ ‫زﯾﻦ‬ ‫در‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺎدر‪،‬‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺣﻖ‪:‬‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﻏﻢ‬

‫اي‬

‫ﻓﻘﯿﺮان‬

‫ﻧﻪ‪،‬‬

‫ﭘﺸﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ارزاق‬ ‫را‬

‫را‬

‫ﭼﻪ‬

‫در‬

‫از‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻧﮑﺮدي‬

‫و‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻣﺮﺗﺠﯽ‬

‫او‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺘﺎل‬

‫رﺳﯿﺪت‬

‫ﻏﻮث‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺎﻃﺮت‬

‫ﻋﺸﯿﺮه‬

‫و‬

‫واﻟﺪﯾﻦ‬

‫در ﺧﺮاج و ﺧﺮج و در اﯾﻔﺎء دﯾﻦ‬

‫ُﮔﻬﺮ‬

‫ﻣﻄﺮ‬

‫اي ﭼﻮ ﺑﺤﺮ از ﺑﻬﺮ ِ ﻧﺰدﯾﮑﺎن‬

‫اي ﭼﻮ رزق ِ ﻋﺎم‬

‫اﺑﻨﺎء‬

‫داده‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺗﺤﻔﻪ‬

‫اﺣﺴﺎن و ﺑﺮت‬ ‫دوران‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﺸﺖ ﻣﺎ ﮔﺮم از ﺗﻮ ﺑﻮد‪ ،‬اي آﻓﺘﺎب‬

‫روﻧﻖ ﻫﺮ ﻗﺼﺮ و ﮔﻨﺞ ِ ﻫﺮ ﺧﺮاب‬

‫اي‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬

‫ﮐﺲ‬

‫در‬

‫اﺑﺮوﯾﺖ‬

‫ﮔ‪‬ﺮه‬

‫اي‬

‫د‪‬ه‬

‫اي‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫اي ﺑﻪ ﻗﺎف‪ ‬ﻣﮑﺮﻣﺖ‬

‫ﯾﺎد ﻧﺂورده ﮐﻪ‪ :‬از ﻣﺎﻟﻢ ﭼﻪ رﻓﺖ؟‬ ‫اي ﻣﻦ و ﺻﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﻘﻒ‪‬‬

‫ﻣﯿﮑﺎﺋﯿﻞ‬

‫ﺳﻤﺖ‬

‫راد‬ ‫ﻫﻤﺘﺖ‬

‫و‬

‫رزق‬

‫ﻋﻨﻘﺎي ﻏﯿﺐ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﮑﻔﺖ‬

‫در ﻣﺎه و ﺳﺎل‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﭼﻮن ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﯿﺎل‬

‫ﻧﻘﺪ‪ ‬ﻣﺎ و ﺟﻨﺲ ِ ﻣﺎ و رﺧﺖ‪ ‬ﻣﺎ‬

‫ﻧﺎم ِ ﻣﺎ و ﻓﺨﺮ ِ ﻣﺎ و ﺑﺨﺖ‪ ‬ﻣﺎ‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫ﺑﺒ‪‬ﺮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤ‪‬ﺮدي‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ از ﺣﻖ ﺑ‪‬ﺪ و‪ ،‬ﺗﻮ واﺳﻄﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫رزق‬

‫در ﻣﯿﺎن ِ ﻣﺎ و ﺣﻖ‬ ‫‪946‬‬

‫ﻣﺴﺘﻮﻓﯽ‬

‫ﺗﻮ راﺑﻄﻪ‬

‫واﺣﺪ‪‬‬

‫ﮐﺎﻻﻟﻒ‬

‫ﺣﺎﺗﻢ‬

‫ار‬

‫در‬ ‫ﻣﺮده‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫وارﺛﯽ‬

‫ﺑﺰم‬

‫ﻧﺎﺑﻮده‬

‫ﮐﺮَم‬

‫و‬

‫ﺑﻤﺮده‬ ‫در‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﺣﺎﺗﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﻧﻘﺪ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮي‬

‫را‬

‫زر‪‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫ﮐﺴﺎد‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫و‬

‫ﮐﻮي ﺗﻮ را‬

‫اﷲ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫در‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺷﺒﺎن‬

‫‪ .100‬ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﮐﻠﯿﻢ اﷲ و ﺷﻔﻘﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ او‬ ‫اﷲ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫اي ﻓﻠﮏ ﺳﺠﺪه ﮐﻨﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ را از ﮔﺮگ‪ ‬ﻏﻢ ﻟﻄﻔﺖ ﺷﺒﺎن‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي‬

‫ﺷﻤﺮده‬

‫ﻧﻔﯿﺴﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﺎه‪ ‬اﯾﺜﺎر ِ‬

‫ﮔ‪‬ﺮدﮐﺎﻧﻬﺎي‬

‫ﻧ‪‬ﻌ‪‬ﻢ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫آﺑﻠﻪ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ِ‬

‫رﯾﺨﺖ‬

‫ﻧﻌﻞ‬

‫در ﭘﯽ او ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫و آن رﻣﻪ ﻏﺎﯾﺐ ﺷﺪه از ﭼﺸﻢ ِ او‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪ ﺳ‪‬ﺴﺖ و ﻣﺎﻧﺪ‬

‫َﮔﺮد از وي ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﮐﻠﯿﻢ اﷲ‬

‫ﮐﻒ ﻫﻤﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ﺑﺮ ﭘ‪‬ﺸﺖ و ﺳ‪‬ﺮش‬ ‫ذره‬

‫ﻧﯿﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ‬

‫ﮔﯿﺮم‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﻨﺖ‬

‫رﺣﻤﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ﺷﺒﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫و‬

‫ﮐﺮدن‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫و‬

‫و‪‬ﻗﺎر‬

‫ﻧﻮازش‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻏﯿﺮ ﻣ‪‬ﻬﺮ و رﺣﻢ و آبِ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻃﺒﻊ ِ ﺗﻮ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺻﺒﺮﺷﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻮد ﭼﺮا ا‪‬ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻮد؟‬

‫ﻧﺒﻮت‬

‫ﻫﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻣﺎدرش‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫را‬ ‫ﭼﻪ‬

‫زﯾﺒﺪ‬

‫ﻓﻼن‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺻﺒﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﻧﺎ‪،‬‬

‫ﻧﺪادش‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﯿﺸﻮاﺋﯽ‬

‫ﺣﻖ ﺷﺒﺎن‬

‫ﮐﺮدﺷﺎن ﭘﯿﺶ از ﻧﺒﻮت‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻢ اي ﭘﻬﻠﻮان؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮده ام دﯾﺮي ﺷﺒﺎن‬

‫ﺷﺒﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﺆﺗﻤﺮ‬

‫رﻋﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﻣﯿﺮي‬ ‫ِ‬

‫ﺣﻠﻢ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫وار‬ ‫ﺣﻘﺶ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎري‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫در‬

‫داﻧﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫وام ﮐﺮدم‬

‫دﻫﺪ‬ ‫را‬

‫ِ‬

‫در‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺧَﻮد‬

‫او‬

‫ﺑﺠﺎي‬

‫ﮐﻪ‬

‫آرد‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ِ‬

‫رﻋﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬

‫و‬

‫داد‬

‫زﯾﻦ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﯿﺖ‬

‫ﻣﮑﺎﻓﺎت‬

‫اﯾﺰدت‬

‫ﭼﻮن‬

‫آرد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ﮐﻮر‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺳﺮوري‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫وﻇﯿﻔﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺧ‪‬ﺮَد‬

‫روﺣﺎﻧﺌﯽ‬

‫رﻋﯽ‬

‫اﺻﻔﯿﺎ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺷﺎﻧﯿﺖ‬

‫ﺟﺎوداﻧﻪ‬

‫ﺑﺨﺸﺪت‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫دادن‬

‫اﯾﻔﺎي‬

‫ُﻧﻪ ﻫﺰار از زر ﮔﺰاف‬

‫ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺋﯽ ﺗﺎ ﺷﻮد اﯾﻦ درد ﺻﺎف؟‬

‫ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺋﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻨﺪان ﭼﻮن ﭼﻤﻦ؟‬

‫ﮔﻮﺋﯿﻢ ﺑﺴﺘﺎن دو ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ز ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺋﯽ ﺗﺎ دو ﺻﺪ ﻟﻄﻒ و ﻋﻄﺎ؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺋﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﺮم؟‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺠﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻟﻄﻒ و اﺣﺴﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺠﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫در‬

‫ﻣﺨﺰﻧﻢ؟‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﯽ از وام‬ ‫‪947‬‬

‫دل‬ ‫ﺑﺠﺎ‬

‫آري‬ ‫آري‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪان ﮐﻨﯽ‬ ‫و‬

‫ﻓﺎﻗﻪ‬

‫اﯾﻤﻨﻢ‬

‫و ﺗﻮ ﻣﻔﻀﻠﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪ :‬ﺑﺲ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻢ ﮔﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﯽ‬

‫ُﮔﻨﺠﺪ ﺟﻬﺎﻧﯽ زﯾﺮ ِ ﻃﯿﻦ؟‬

‫ﷲ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ وﻗﺖ‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻫﻢ اﯾﻦ زﻣﺎن‬ ‫ُﮔﺴﺘﺮد‬

‫ﺣﺎش‬ ‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﺮوﻧﯽ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﻣﺮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻨﺠﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از ﺑﻬﺮ دﻟﻢ‬

‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮد‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫او‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫دل‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫ﮐﯽ اﻧﺪر ﺧﻮر ﭘﺎﯾﮥ دل اﺳﺖ؟‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫زﻣﯿﻦ؟‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬روح ِ او ﭼﻮن آﻓﺘﺎب‬

‫در ﻓﻠﮏ ﺗﺎﺑﺎن و‪ ،‬ﺗﻦ در ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺟﺎن ﻧﻬﺎن اﻧﺪر ﺧﻼ ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺠﺎف‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﻟﺤﺎف‬

‫روح ﭼﻮن "ﻣ‪‬ﻦ اﻣﺮ رﺑﯽ" ﻣﺨﺘﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﮐﻮ ﻟﻌﻞ ِ ﺷ‪‬ﮑﺮ ﺑﺎر ﺗﻮ؟‬

‫و‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﮐﻮ آن ﻋﻘﯿﻖ ِ ﻗﻨﺪ ﺧﺎ؟‬

‫آن‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﮐﻮ آن دم ﭼﻮن ذو اﻟﻔﻘﺎر؟‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﺋﯽ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬ ‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺟﻮاﺑﺎت‪‬‬ ‫ﮐﻠﯿﺪ‪‬‬

‫ﻣﻨﺘﻔﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫و‬

‫ِ‬

‫اﺳﺮار‬

‫ﻣﺸﮑﻠﻬﺎي‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻗﺮار‬

‫ﺳﺎن؟‬

‫اي‬

‫ﻋﻤﻮ‬

‫ﮐﻮ و ﮐﻮ و ﮐﻮ و ﮐﻮ و ﮐﻮ و ﮐﻮ‬

‫و‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫اش‬

‫داﺋﻢ آﻧﺠﺎ ﺑ‪‬ﺪ ﭼﻮ ﺷﯿﺮ و ﺑﯿﺸﻪ اش؟‬

‫ﮐﻮ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺻﻔﺎت‪ ‬رﺣﻤﺖ اﺳﺖ؟‬

‫ﻗﺪرت اﺳﺖ و ﻧﺰﻫﺖ اﺳﺖ و ﻓﻄﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫زن؟‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺣﺰن‬

‫وﻗﺖ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ؟‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ِ‬

‫زﺷﺘﺌﯽ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫او "ﻣﻊ اﷲ" اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯽ ﮐﻮ ﮐﻮ ﻫﻤﯽ‬

‫ﮐﺎش‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﮐﻮ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻏﺮب و ﺷﺮق؟‬

‫روﺣﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺟﺰر و ﻣﺪش ﺑ‪‬ﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺮي در زﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻔﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻧﻪ ﻫﺰارم وام و‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﯽ دﺳﺖ ر‪‬س‬

‫ﻫﺴﺖ ﺻﺪ دﯾﻨﺎر از اﯾﻦ ﺗﻮزﯾﻊ و ﺑﺲ‬

‫ﺣﻖ ﮐﺸﯿﺪت‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪه ام در ﮐ‪‬ﺶ ﻣ‪‬ﮑ‪‬ﺶ‬

‫ﻣﯽ روم ﻧﻮﻣﯿﺪ‪ ،‬اي ﺧﺎك‪ ‬ﺗﻮ ﺧﻮش‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺖ‬

‫اي ﻫﻤﺎﯾﻮن دﺳﺖ و روي و ﻫﻤﺘﺖ‬

‫ﻋﯿﻮن‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻓﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺗﻘﻠﺐ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬

‫دل‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﻄﺮف‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫آﻧﻄﺮف‬

‫ﮐﻪ‬

‫دل‬

‫ﻣﯿﺪار‬

‫ﻫﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻣﺪم‬ ‫ﭼﺮخ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫اﺻﻞ‬

‫دارد‬ ‫ﺟﻮﺋﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫زﺑﺎن‬

‫اﻣﯿﺪ‪‬‬ ‫ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﺌﯽ‬

‫و‬

‫"ﯾﺎ‬

‫ﻫﻮ"‬

‫ﻋﺒﺎرت‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺟﻮﻻﻫﺎﻧﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬ ‫ﺟﺰر‬

‫ﺻﺪ‬ ‫و‪،‬‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ در وي ﺑﻪ ﺟﺎي آب‬

‫ﻣ‪‬ﺪ‪‬‬

‫ﻣﺴﺘﻄﺎب؟‬

‫آﻓﺘﺎب؟‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻮي‬ ‫ﭘﺎي‬

‫ﮐﻮ‬

‫آن‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫اﺧﺘﺮان‬

‫ﮐﻮ‬

‫اي‬

‫ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺣﻖ روم ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ‬

‫ﻣﺎوي‬

‫ﻣﺤﻀﺮون‬

‫اﻟﻘﺮون‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺒﺮ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫در‬

‫دم‬

‫در‬

‫ﺻﻔﺤﮥ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺷﺎن‬

‫ﺛﺒﺖ و ﻣﺤﻮي ﻣﯿﮑﻨﺪ آن ﺑﯽ ﻧﺸﺎن‬

‫آرد‪،‬‬

‫رﺿﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫آن‬

‫ﮐﻞٌ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ‬ ‫دم‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺤﺘﯽ‬

‫آن ﭼﺮخ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻬﺘﺎب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﺷﺎرت‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻣﺠﻤﻊ‬

‫دﻓﻊ‬

‫در‬

‫اﻧﺪوه‬

‫ﺟﻮ ﻫﻢ آن ﺟﻮﯾﺴﺖ‪ ،‬آب آن آب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺴﻨﺎن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫و‬

‫را‬

‫ﺑﺨﻞ‬ ‫‪948‬‬

‫ﻣﯽ‬

‫آرد‪،‬‬

‫ﻟﺪﯾﻨﺎ‬ ‫ﮐﻒ‪‬‬ ‫ﺳﺨﺎ‬

‫ﻧﻘﺎش‬ ‫را‬

‫ﻣﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫و‬

‫ﺣﻘﺪ‬

‫آرد‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺪرود‬

‫ﺻﻔﺎ‬

‫و‬

‫ﻏﺪو‬

‫ﻫﯿﭻ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ زﯾﻦ اﺛﺒﺎت و ﻣﺤﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺎرﺳﺎز‬

‫ﮐﻮزه از ﺧﻮد ﮐﯽ ﺷﻮد ﭘﻬﻦ و دراز؟‬

‫دروﮔﺮ‬

‫ﻣﻌﺘﮑﻒ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﮔﺮدد ﺑ‪‬ﺮﯾﺪه و ﻣﺆﺗﻠﻒ؟‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺪوزد ﯾﺎ د‪‬ر‪‬د؟‬

‫ﻣﺪرﮐﺎﺗﻢ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻮزه‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻮب‬

‫در‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣ‪‬ﺸﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﺎم‬

‫ﮐﻮزه‬ ‫دﺳﺖ‪‬‬ ‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺳﻘﺎ‬

‫ﺧﯿﺎﻃﯽ‬ ‫اي‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫و‬

‫ﻋﺠﺰ‬

‫ﮐﺎرد‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ور ﻧﻪ آن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ور ﻧﻪ آن‬

‫ﺧﻮد ﮐﯽ ﺷﻮد ﭘ‪‬ﺮ ﯾﺎ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ُﺗﻬﯽ؟‬

‫ﯾﮏ دﻣﯽ ﭘ‪‬ﺮ ﻣﯿﺸﻮي ﯾﮏ د‪‬م ﺗﻬﯽ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﮐﺎﻧﺪر ﮐﻒ‪ ‬ﺻﻨﻊ ِ ﺷﻬﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﻨﻊ از ﺻﺎﻧﻊ ﭼﻪ ﺳﺎن ﺷﯿﺪا ﺷﻮد؟‬

‫ﭼﺸﻢ داري‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻮد ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫ﮔﻮش داري‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮش ِ ﺧﻮد ﺷﻨﻮ‬

‫ﮔﻮش ِ ﮔﻮﻻن را ﭼﺮا ﺑﺎﺷﯽ ﮔﺮو؟‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻨﺪ‬

‫ز‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺪي‬

‫دوز‬

‫را‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫آﮔﻪ‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮاي و‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻣﻦ ﯾﮏ ﺣﮑﺎﯾﺖ در ﻧﻈﯿﺮ‬

‫از‬

‫ﺷﻮي‬

‫ِ‬

‫ﺳﻔﯿﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪‬‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﺑﯽ‬

‫‪ .101‬دﯾﺪن ﺧﻮارزﻣﺸﺎه در ﺳﯿﺮان در ﻣﻮﮐﺐِ ﺧﻮد اﺳﺒﯽ ﺑﺲ ﻧﺎدر و ﺗﻌﻠﻖ او ﺑﻪ آن اﺳﺐ و ﺳﺮد‬

‫ﮐﺮدن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﮏ آن را در دل ﺷﺎه و ﮔﺰﯾﺪن ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ ‬او را ﺑﺮ دﯾﺪه ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺣﮑﯿﻢ‬ ‫در اﻟﻬﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ ﯾﺎﺑﯽ از ﮔﺰي ﮐﺮﺑﺎس‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎن ﺣﺴﺪ ﺷﻮد ﻧﺨﺎس‬

‫از دﻻﻟﯽ ﺑﺮادران ﯾﻮﺳﻒ ﺣﺴﻮداﻧﻪ در دل ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن آن ﭼﻨﺪان ﺣﺴﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ و زﺷﺖ ﻧﻤﻮدن‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ و‪ ‬ﮐﺎﻧُﻮا ﻓ‪‬ﯿﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦَ اﻟﺰﱠاﻫ‪‬ﺪ‪‬ﯾﻦَ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫را‬

‫ُﮔﺰﯾﻦ‬

‫اﺳﺒﯽ‬

‫او ﺳﻮاره ﮔﺸﺖ در ﻣﻮﮐﺐ‬

‫در‬

‫ﭘﮕﺎه‬

‫ﮔﻠﮥ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫دﯾﺪ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﯾﮏ‬

‫را‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﺧﻮارزﻣﺸﺎه‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺷﻪ را ﻓﺮّ و رﻧﮓ او رﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ رﺟﻌﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ِ ﺷﻪ ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻫﺮ آن ﻋﻀﻮي ﮐﻪ اﻓﮑﻨﺪي ﻧﻈﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ ﭼﺴﺘﯽ و‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﺗﺠﺴﺲ‬

‫ﮔﺸﯽ و‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫اي ر‪‬خ‬

‫ﺷﺎﻫﺎن‬

‫ﺟﺎدوﺋﯽ‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روﺣﻨﺖ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫راه‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺎو زﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ‬

‫و‬

‫ﻻﺣﻮل‬

‫ﻧﯿﻢ‬ ‫ﺟﺬﺑﻪ‬

‫آﻓﺮﯾﻦ‬

‫دو‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﺳﺒﻢ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫در‬

‫رﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻧﻪ‬

‫آن‪،‬‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫دارد‬ ‫ﻧﺎ‬ ‫ﺧﺎﺻﯿﺎت‬

‫ﺣﻘﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ ش در ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺑﻔﺰود‬

‫درد‬

‫او را ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫وﺣﯿﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻏﯿﺮ ﻫﻢ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﯽ ذﻗﯽ‬

‫ﺟﺎدو‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮ او را داده ﺑ‪‬ﺪ ﻧﺎدر ﺻﻔﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﻣﻦ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ و ﺳﯿﺮ اﺳﺖ و ﻏﻨﯽ‬ ‫ِ ﻣﻦ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻧﻤﻮدي‬

‫زآن‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ‬

‫ﺗﻤﻮﯾﻪ اوﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﺟﺮّ‬

‫و‬

‫ور رود ﻏﯿﺮ از ﻧﻈﺮ‬

‫ﭘﺲ ﯾﻘﯿﻦ ﮔﺸﺘﺶ ﮐﻪ ﺟﺬاب آن ﺳﺮﯾﺴﺖ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺗﻨﺒﯿﻪ اوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎر ِ ﺣﻖ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎدر آورﯾﺴﺖ‬ ‫‪949‬‬

‫اﺳﺐ رﻧﮕﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ز اﺑﺘﻼ‬

‫ﮔﺎو رﻧﮕﯿﻦ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺖ‬

‫را‬

‫ﺛﺎﻧﯿﯽ‬

‫آن‬

‫ﺟﺎذب؟‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻣﺴﺠﻮد‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫از‬

‫ﺗﺎﺑﯿﺪه‬

‫ز‬

‫ﺳﯿﺮان‬

‫ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن‬

‫ﺑﻔﺮﻣﻮد‬

‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫رﺳﯿﺪﻧﺪ‬

‫آن‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺸﻤﯽ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ از درد و ﺣﺰن ﺑﺮ ﻟﺐ رﺳﯿﺪ‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫ﭘﺲ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آﺗﺶ‬ ‫ﻋﻤﺎد‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺤﺘﺮم‬ ‫ﺑﯽ‬

‫در‬ ‫اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫زو‬

‫ﺗﺮ‬ ‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫ﻧﺒ‪‬ﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎي‬ ‫ﺧﻮد‬

‫اﺻﯿﻞ‬

‫ﺑﺲ ﻫﻤﺎﯾﻮن راي و‬ ‫در‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮاص‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎرﻧﺪ‬

‫اﺳﺐ‬

‫را‬

‫اﻣﯿﺮ ِ ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻮه‬ ‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻋﻤﺎد‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﻤﺮاز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫آن‬

‫ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ز‬

‫زﻧﻬﺎري‬

‫ﺑﻬﺮ ﻫﺮ ﻣﻈﻠﻮم و‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﻫﺮ ﻣﻘﺘﻮل ﻫﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﺎرﺳﺎ‬

‫ﺑﺎ ﺗﺪﺑﯿﺮ و راد‬

‫ﻣﺮاد‬

‫آزﻣﻮده‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎل‬

‫او‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫و‬

‫ﻣﺤﺘﺎج‬

‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﺮ ﺑﺪان را ﺳﺘﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫راﺋﺾ و ﺷﺐ ﺧﯿﺰ و ﺣﺎﺗﻢ در ﺳﺨﺎ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺬل ِ ﺟﺎن ﺳﺨﯽ و‬ ‫اﻣﯿﺮي‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻤﻠﮑﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫روﺣﺎﻧﺌﯽ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑ‪‬ﺖ را ﻓﺮّ و ﻧﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﺤﺠﻮب اﺳﺖ و ﺟﺎن ﻫﻢ زﯾﻦ ﮐﻤﯿﻦ‬ ‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪا‬

‫او‬

‫راي‬

‫در‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬ﻏﯿﺐ‬ ‫در‬

‫ﻣﺤﺘﺒﺲ‬ ‫ﭘﺪر‬

‫ﻟﺒﺎس‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﻫﺮ‬

‫او ﭼﻮن ﻫﻼل‬ ‫و‬

‫ﺧُﻠﺖ‬ ‫و‬

‫ﺷﺎﻓﻊ‬

‫ﻣﻠﺘﺒﺲ‬ ‫ﺿﺮر‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﭼﻮن ﺣﻠﻢ ِ ﺧﺪا‬

‫ﺧﻠﻖ او ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ِ ﺧﻠﻘﺎن و ﺟﺪا‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﮐﻮه‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫او‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫را‬

‫ﻫﺮ دم ار ﺻﺪ ﺟ‪‬ﺮم را ﺷﺎﻓﻊ ﺷﺪي‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺳﻠﻄﺎن را از او ﺷﺮم آﻣﺪي‬

‫راد‬

‫درﭘﺎﯾﺶ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﻐﯿﺮ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺣﺮَم ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ دارم‪ ،‬ﮔﻮ‪ ،‬ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫اﯾﻦ ﯾﮑﯽ اﺳﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻢ رﻫﻦ ِ اوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮد ﻣ‪‬ﺮدم ﯾﻘﯿﻦ‪ ،‬اي ﺧﯿﺮ دوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮد اﯾﻦ اﺳﺐ را از دﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫زﯾﺴﺘﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻋﻤﺎد‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‪‬‬

‫ام‬

‫از زر و زن‪ ،‬وز ﻋﻘﺎرم‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫آن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﮏ‬

‫داده‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫داﻧﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮم ﻣﺎل‪ ،‬اي ﻣﺴﯿﺤﺎ‪ ،‬زود دﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺗﮑﻠﻒ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﺗﺰوﯾﺮي اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎورم‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻣﯿﻨﺪاري‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺎل‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺳﻠﻄﺎن در دوﯾﺪ آﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎل‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫اﯾﺴﺘﺎد‬

‫اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫واﻧﺪر آن اﻧﺪﯾﺸﻪ اش اﯾﻦ ﻣﯽ ﺗﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﺎي ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﺮ آن ﺟﻮان ﮐﮋ رﻓﺖ راه‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫ﺗﻮ از آن ِ ﺧﻮد ﮐﻦ و ﺑﺮ وي ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻼص از ﻫﺮ اﺳﯿﺮ‬

‫ﺧﻠﻘﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫و‬

‫ذﺑﺎل‬

‫ﻟﺐ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده‬

‫زاﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫راز‬

‫ﻣﺤﺘﺎﺟﻨﺪ‬ ‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﮔﺮﯾﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫رازﮔﻮﯾﺎن‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫رﻫﻨﻤﺎﺋﯽ‬ ‫‪950‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫رب‪‬‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ‬ ‫ﮔﯿﺮ‪،‬‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫ﺟﺰ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫از‬

‫ﺷﻤﻊ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻟﯿﮏ‬

‫آﻓﺘﺎبِ‬

‫ﻣﺴﺎغ‬

‫ﺧﻮش‬

‫روﺷﻨﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ادب ﺑﺎﺷﺪ ز ﻣﺎ‬

‫اﻏﻠﺐ‬

‫در‬

‫ﻣﻮﺷﻬﺎ‬

‫در ﺷﺐ ار ﺧﻔﺎش‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫اﻓﺘﮑﺎر‬

‫ﮐﺮﻣﯽ ﻣﯿﺨﻮرد‬

‫در ﺷﺐ ار ﺧﻔﺎش از ﮐﺮم اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫زو‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺧﻔﺎﺷﯽ ﮐﻪ او ره‬ ‫ﺷﻬﺒﺎزي‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻫﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬

‫و‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﻨﺪ‬ ‫را‬ ‫از‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫ﭘﺮورد‬

‫ﺟﻨﺒﻨﺪه‬ ‫را‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﻫﻮا‬

‫دوﺳﺘﺪار‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ‬

‫ُﮔﻢ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺧﻔﺎش‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﮐﺮم‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ‬

‫ﭼﺮاغ‬

‫ﺷﺪﺳﺖ‬

‫ﻧﻮاﻟﻪ‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬ ‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺑﺎزش راﺳﺖ ﺑﯿﻦ و روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺟﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮ ﺧﻔﺎش‪ ،‬او ﻧﻤﻮ‬

‫ﮔﻮش ِ او‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪ :‬ﮔﯿﺮم ﮐﻪ آن ﺧﻔﺎش‬ ‫ﺑﺪﻫﻢ‬

‫ﻣﺎﻟﺸﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫از‬

‫زﺟﺮ‬

‫در‬

‫ُﻟﺪ‬

‫ادب ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺎﻟﺪ‬

‫ﻋﻠﺘﯽ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﮐﺘﺌﺎب‬

‫دارد‪،‬‬ ‫ﻧﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺎري‬

‫را‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺷﺪ؟‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ز‬

‫‪ .102‬ﻣﻮاﺧﺬة ﯾﻮﺳﻒ ﺻﺪﯾﻖ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺑﻀﻊ ﺳﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐِ ﯾﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﻏﯿﺮ ﺣﻖ و‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ‪ :‬اذْﮐُﺮْﻧ‪‬ﯽ ﻋ‪‬ﻨْﺪ‪ ‬ر‪‬ﺑ‪‬ﮏ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫زﻧﺪاﻧﺌﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺎزي‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻌﺪاﻧﺌﯽ‬

‫ﺧﺎﺿﻌﯽ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﺎري‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺑﯿﺮون روي‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺷﻪ‪ ،‬در ﮐﺎر ﮔﺮدي ﻣﺴﺘﻮي‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﯾﺎد‪‬‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻫﺪ‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫اﻗﺘﻨﺎص‬

‫زﻧﺪاﻧﺌﯽ‬

‫زﻧﺪاﻧﯿﻨﺪ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻓﺮداﻧﺌﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﻌﯿﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫دﯾﻮ‬

‫از‬

‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫ﺳﺘﺮد‬

‫وز دﻟﺶ دﯾﻮ آن ﺳﺨﻦ از ﯾﺎد ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﮐﺂﻣﺪ‬

‫از‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺧﺼﺎل‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺟﺰاي‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﺎد‪‬‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫زآن‬

‫در‬

‫او‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫دﯾﺪ‬

‫او‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫از‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺧﻄﺎﺋﯽ‬

‫ﺗﺨﺖ‪‬‬

‫آن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺮا‬

‫واﺧﺮَد‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﻣﺮگ‪‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫زﻧﺪان‪،‬‬

‫در‬

‫را‬

‫دار‬

‫ِ‬

‫ﻓﺎﻧﯿﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫ﮐﯿﻮاﻧﺌﯽ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺧﻼص؟‬

‫ز‬

‫ﺑﻀﻊ‬

‫در‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫داور‬

‫ﺳ‪‬ﻨﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ آﻣﺪ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ‬داد؟‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻔﺎش رﻓﺘﯽ در ﺳﻮاد‬

‫ﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ آﻣﺪ از ﺑﺤﺮ و ﺳﺤﺎب؟‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﯾﺎري ﺟﻮﺋﯽ از رﯾﮓ و ﺳﺮاب‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻋﺎم‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺧﻔﺎش‬

‫ﻃﺒﻌﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎ‪،‬‬

‫ﮔﺮ ﺧﻔﺎﺷﯽ رﻓﺖ در ﮐﻮر و ﮐﺒﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﺧﺮ‬

‫داري‬

‫ﺑﺎز ِ ﺳﻠﻄﺎن دﯾﺪه را‬

‫ﺑﺎري ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﭘﺲ ادب ﮐﺮدش ﺑﺪﯾﻦ ﺟ‪‬ﺮم اوﺳﺘﺎد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﯾﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ در دﻟﺶ ز آن ﺣﺒﺲ درد‬

‫ُاﻧﺲ و ﻣﺴﺘﯽ داد ﺣﻖ‬

‫ﻏﺴﻖ‬

‫آن ﭼﻨﺎﻧﺶ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﻧﺪاﻧﯽ‬

‫وﺣﺶ‬

‫ﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺎز‬ ‫ﻧﻪ‬

‫از‬ ‫زﻧﺪان‬

‫ﭼﻮبِ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﯾﺎدش‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻋﻤﺎد‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش و ﺗﺎرﯾﮏ و ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮن و و‪‬ﺧﻢ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎدت ﺣﻖ درﯾﭽﻪ ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺮدد ﺟﺴﻢ ﺑﯿﺶ‬

‫در رﺣﻢ‬ ‫‪951‬‬

‫اﻧﺪر آن زﻧﺪان‪ ،‬ز ذوق ِ ﺑﯽ ﻗﯿﺎس‬

‫ﺑﺸﮑﻔﺖ ﭼﻮن ﮔﻞ ز ﻏﺮس ِ ﺗﻦ ﺣﻮاس‬

‫درﺷﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫زآن‬ ‫راه‪‬‬

‫رﺣﻢ‬ ‫ﻟﺬت‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫از‬

‫ﺷﺪن‬

‫درون‬

‫آن ﯾﮑﯽ در‬

‫آﯾﺪ‬ ‫ﻧﺰ‬

‫دان‪،‬‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰﯾﺪ‬

‫زﻫﺎر‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫اﺑﻠﻬﯽ دان ﺟ‪‬ﺴﺘﻦ از ﻗﺼﺮ و ﺣﺼﻮن‬

‫ُﮐﻨﺞ زﻧﺪان ﻣﺴﺖ و ﺷﺎد‬

‫ُﺗﺮش و ﺑﯽ ﻣ‪‬ﺮاد‬

‫ﻗﺼﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬وﯾﺮان‬

‫وآﻧﺪﮔﺮ در ﺑﺎغ‬

‫ُﮐﻦ ﺑﺪن‬

‫ﮔﻨﺞ در وﯾﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اي ﻣﯿﺮ ِ ﻣﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ در ﺑﺰم ِ ﺷﺮاب‬

‫ﻣﺴﺖ آﻧﮕﻪ ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫ﮐﺎو ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑ‪‬ﺮ َﮐﻨﺶ‬

‫ﮔﻨﺞ ﺟﻮ‪ ،‬وز ﮔﻨﺞ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اي ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻘﺶ و ﺗﺼﻮﯾﺮ و ﺧﯿﺎل‬

‫وﯾﻦ ﺻﻮر ﭼﻮن ﭘ‪‬ﺮده‬

‫ﺗﺎﺑﺶ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﭘﺮﺗﻮﻫﺎي‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫زر‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ُﮐﻨﺶ‬

‫آﺑﺎدان‬

‫ﺑﺮ ﮔﻨﺞ ِ وﺻﺎل‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺻﻮ‪‬ر‬

‫ﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﻫﻢ ز ﻟﻄﻒ و ﺟﻮش ﺟﺎن ﺑﺎ ﺛﻤﻦ‬

‫ﭘﺮده اي ﺑﺮ روي ﺟﺎن ﺷﺪ ﺷﺨﺺ ِ ﺗﻦ‬

‫ﻫﻢ ز ﻟﻄﻒ و ﻋﮑﺲ ِ آبِ ﺑﺎ ﺷﺮف‬

‫اﺟﺰاي ﮐﻒ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﭘﺮده ﺷﺪ ﺑﺮ روي آب‬

‫ﮐﻪ در اﻓﻮاه ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﺂﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﯿﺮود آن ﻫﻢ ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺣﺠﺎب‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﺸﻨﮕﺎن ِ ﮐﻒ ﭘﺮَﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﺎ‪،‬‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺳﻮي ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫ﻋﻤﺎد‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‬

‫اﻣﯿﻢ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﯽ‬

‫و‬

‫ُﮐﻦ اﯾﻦ ﺧﻔﺎﺷﺎن را‪ ،‬ﻣﻄﺎر‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﻔﺎﺷﯿﺸﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﺠﺎر‬

‫ﺿﺎل اﺳﺖ و ﻣﻐﯿﺮ‬

‫ﮐﺎو‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻣﻼﯾﮏ‬ ‫اﻧﺪرون‬

‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫آبِ‬

‫اوﻓﺘﺎده‬

‫ﺧﻔﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻮان زﯾﻦ ﺟ‪‬ﺮم‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫دور‬

‫ﺷﻮر‬

‫و‬

‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﭼﻮن اﺳﺪ در ﺑﯿﺸﻪ ﻫﺎ‬

‫ﻇﺎﻫﺮش‬

‫ﻃﺎﯾﺮش‬

‫در‬

‫او ﺑﻪ اﻗﻠﯿﻢ أَ ﻟﺴﺖ‬ ‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺨﺮ‪،‬‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻗﺪس‬

‫رﯾﺎض‬

‫ﻫﺮ دﻣﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ‬

‫ﻏﻤﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ُﺷﺮبِ ﺗﺎزه‬

‫در ﺗﻦ ِ ﻫﻤﭽﻮن ﻟﺤﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺧﻮش ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫او در اﯾﻦ ﺣﯿﺮت ﺑ‪‬ﺪ و‬

‫در اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﭘﯿﺪا آﯾﺪ از ﻏﯿﺐ و ﺳﺮار‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﻮارزﻣﺸﺎه‪،‬‬

‫اﺳﭙﺎﻫﯿﺎن‬

‫و‬

‫ﺗﮓ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫زاﺋﯿﺪه‬

‫را‬

‫اﺳﺐ‬

‫را‬

‫اﻟﺤﻖ‪،‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﯽ‬

‫رﺑﻮدي‬

‫اﻧﺪر‬ ‫زﯾﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫او‬

‫رﻧﮓ‬

‫آن‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻋﺮﺻﮥ‬

‫ﮐﺒﻮد‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫اﺳﺒﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫آن‬

‫ﺑﺮق‬

‫ﺗﯿﺰ رو‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺎ‬

‫ﺻﺮﺻﺮ ﻋﻠﻒ ﺑﻮدش‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﻮ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎه‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻋﻄﺎرد‬ ‫آﺳﻤﺎن‬

‫زﻣﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺷﺒﯽ‬

‫ﺑﺮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺴﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﻣﺎه اﺳﺖ آن ﻋﺠﺐ د‪‬ر‪ ِ ‬ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ اﯾﻤﺎء او ﻣﻪ ﺷﺪ دو ﻧﯿﻢ‬

‫آن ﻋﺠﺐ ﮐﺎو در ﺷﮑﺎف‪ ‬ﻣ‪‬ﻪ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻓﻬﻢ ِ ﺣﺲ‪ ‬ﺧﻠﻖ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮﺳﻠﻮن‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﺑﺎر‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫از‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﻣﯿﺸﻮي‬

‫ﻣﺬﻫﺒﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻣﻪ ﺑ‪‬ﺮد اﺑﺮاج را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫ﻣﻪ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﺪ‪‬‬

‫و‬

‫ﻣﻌﺮاج‬

‫اﺧﺘﺮﻫﺎ‬

‫را؟‬

‫ﺗﻮ ﺑ‪‬ﺮون ﺷﻮ ﻫﻢ ز اﻓﻼك و دوار‬

‫و آﻧﮕﻬﯽ ﻧﻈﺎره ﮐﻦ آن ﮐﺎر و ﺑﺎر‬

‫ﻓﺮﺧﻬﺎ‬

‫ﻫﻮا‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺑﯿﻀﻪ‬

‫اي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺸﻨﻮي‬ ‫‪952‬‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن‬

‫ِ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ز اﺳﺐ و ﺳﻠﻄﺎن ﮔﻮي ﺣﺎل و ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫آﻓﺘﺎبِ ﻟﻄﻒ‪ ‬ﺣﻖ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫از ﺳﮓ و از اﺳﺐ ﻓﺮ ﮐﻬﻒ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎبِ ﻟﻄﻔﺶ را ﺗﻮ ﯾﮑﺴﺎن ﻫﻢ ﻣﺪان‬

‫ﺳﻨﮓ را و ﻟﻌﻞ را داد او ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻘﺘﺒﺲ‬

‫ﺳﻨﮓ را‬

‫ﮔﺮﻣﯽ و ﺗﺎﺑﺎﻧﯽ و ﺑﺲ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫زآن‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫ﻧﻮر‬

‫دﯾﻮار‬

‫ِ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن دﻣﯽ ﺣﯿﺮان ﺷﺪ از وي ﺷﺎه ﻓﺮد‬ ‫ﮐﺎي اﺧﯽ‪ ،‬ﺑﺲ ﺧﻮب اﺳﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ؟‬

‫از ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﮕﺮ‪ ،‬ﻧﯽ از زﻣﯿﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﮏ ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬اي ﺧﺪﯾﻮ‬

‫دﯾﻮ؟‬

‫در‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫آوري‬

‫آﻧﭻ‬ ‫ﻧﺎﻗﺺ‬

‫دل‬

‫در‬ ‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﻏﺮض‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮارﻣﺸﻪ‬ ‫دﻻﻟﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮو ﺷﺪ اﺑﻠﻪ‬ ‫وآن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﯿﻔﺮوﺷﯽ‬

‫آن‬

‫ﭘﺲ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺑﺲ ﮔﺶ و رﻋﻨﺎﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﺮﮐﺐ‪ ،‬وﻟﯿﮏ‬

‫ﭘﯿﮑﺮش‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﮔﺎو اﺳﺖ ﮔﻮﺋﯽ‬

‫آن ﺳﺮش‬

‫ﮐﺮد‬

‫او‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﺳﺐ‬

‫واﺻﻔﯽ‬

‫ﺟﺎن‬

‫از‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻣﻨﻈﺮ‬

‫ﮔﺰ‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﮐﺮﺑﺎس‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫اﯾﻤﺎن را ﺷﺘﺎب‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن ﺗﻨﮕﯽ‬

‫ﺑﻪ ﯾﮏ اﺑﺮﯾﻖ‬

‫اﺑﺮﯾﻖ‬

‫ِ‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺮدد از ﻣﯿﻞ ِ ﺗﻮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﯾﻤﺎن‬

‫آب‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻗﺼﺪ آن دﻻﻟﻪ ﺟﺰ ﺗﺤﺮﯾﻖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫و ﻓﺮﺑﻬﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫ﮔﺮد‪‬ﮐﺎن‬

‫د‪‬ر‪‬ي‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﻋﻤﺎد‬

‫دﻻﻟﮥ‬

‫ﺻﺤﯿﺢ‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﻟﻤﻠﮏ‬

‫د‪‬ر‬

‫و‪،‬‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﮐﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آﺑﯽ‬

‫روي‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺻﺪق‬

‫ز‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ِ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫روز‬

‫ﺳﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫اي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﻮزي‪ ،‬وﻗﺖ‪ ‬دق‪ ،‬ﭘﻮﺳﯿﺪه اي‬

‫ﻫﺴﺖ از آﻏﺎز ﭼﻮن ﺑﺪر آن ﺧﯿﺎل‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻫﻼل‬

‫آﺧﺮش‬

‫ﻓﺎرغ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اول‬

‫ﺑﻨﮕﺮي‬

‫ﺟﻮز‬

‫ِ‬

‫ﭘﻮﺳﯿﺪه‬

‫ﺳﺖ‬

‫ﺟﻮﺷﯿﺪه‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻧﯿﺎ‪ ،‬اي اﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آﺧﺮ‬ ‫آﯾﯽ‬

‫ﺷﻮد‬ ‫از‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﻢ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻓﺎﺗﺮش‬

‫ﻓﺮﯾﺐِ‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬از دورش ﺑﺒﯿﻦ‬

‫ﺷﺎه دﯾﺪ آن اﺳﺐ را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ِ ﺣﺎل‬

‫و آن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﮏ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ِ ﻣﺂل‬

‫دو ﮔﺰ ﻫﻤﯽ دﯾﺪ از ﻟﻐﺰ‬

‫ﮔﺰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﻪ‬

‫ِ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ر‪‬ﺷَﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺳ‪‬ﺮﻣﻪ ﺳﺖ آﻧﮑﻪ ﯾﺰدان ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﻣﻬﺘﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﻮد ﺟﻔﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان دﯾﺪه ﺟﻬﺎن را ﺟﯿﻔﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫زآن ﯾﮑﯽ ﻋﯿﺒﺶ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮد او و ﺣﺴﺐ‬

‫ﻣﻬﺮ ِ اﺳﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻮد ﺑ‪‬ﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ِ او‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫در‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫از‬

‫ﮐﺎن‬ ‫ﺣﺴﻦ‬

‫دﯾﺎن‬ ‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭘﺲ ﻓ‪‬ﺴ‪‬ﺮد اﻧﺪر دل ِ ﺷﻪ‬

‫ُﮔﺰﯾﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﭘﺲ ﺻﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﻓﺮد‬ ‫ﺑﺼﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬در‬

‫آن ﺳﺨﻦ ﺑ‪‬ﺪ در ﻣﯿﺎن‬

‫ﭘﺮده ﮐﺮد آن ﻧﮑﺘﻪ را ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺷﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﺼﻮن‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﺑﻨّﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺖ‪،‬‬

‫ﻗﻮل‬

‫او‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‬

‫از ﻧﯿﺎز‪ ،‬آن ﺑﺮ دل ﺷﻪ ﺳﺮد ﮐﺮد‬ ‫از‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻧﮕﺮ‪،‬‬

‫ﭘﻨﺠﺎه‬

‫‪953‬‬

‫آن‬ ‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻪ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫و‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬در دان ﮔﻔﺖ را از ﻗﺼﺮ راز‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬واﺷﺪه ﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﻓﺮاز‬

‫از ﺣﺲ ﺑ‪‬ﺮون‬

‫ﺗﺒﺼﺮون‬

‫ﺑﺎﻧﮓ در ﻣﺤﺴﻮس و‪ ،‬در‬

‫ﺗﺒﺼﺮون‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪،‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻻ‬

‫در‬

‫ﭼﻨﮓ ﺣﮑﻤﺖ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮش آواز ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ در از روض ﺟﻨﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫وا ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از ﺳﻘﺮ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ در وا ﻣﯿﺸﻮد؟‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬د‪‬ر ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﭼﻮ دوري از درش‬

‫اي ﺧﻨﮏ او را ﮐﻪ واﺷﺪ ﻣﻨﻈﺮش‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﭼﻮ در‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﻘﺼﯿﺮ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫دﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﻣﮕﺬار‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫و‬

‫راﺣﺘﯽ‬

‫ﻓﺴﺎدي‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﺎت‬

‫و‬

‫ذوق‬

‫دﯾﺪ‪‬‬

‫ﺧﺴﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣ‪‬ﺮدارت ﮐﺸﻨﺪ‬

‫از‬

‫اﯾﻦ ﮐﺮﮐﺴﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﭼﻮن ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺮو ﺑﻨﺪي ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﻋﺼﺎﯾﻢ ﮐﺶ ﮐﻪ ﮐﻮرم‪ ،‬اي اﭼﯽ؟‬

‫آن ﻋﺼﺎ ﮐﺶ ﮐﻪ‬

‫ُﮔﺰﯾﺪي در ﺳﻔﺮ‬

‫از ﺗﻮ ﮐﻮرﺗﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫زن‬

‫ﮐﻮراﻧﻪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫"ﺣﺒﻞ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ "ﺣﺒﻞ اﷲ"؟‬

‫اﷲ"‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺟﺰ‬

‫رﻫﺎ ﮐﺮدن ﻫﻮا‬

‫در زﻧﺪان ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬از ﻫﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎﺑﮥ‬

‫ﺑﺎز ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺎو ﻫﺴﺖ‬

‫از‬

‫ﮔﺮم‪،‬‬

‫اﻣﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫و‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻮا ﺷﺪ‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫را‬

‫ﯾﺰداﻧﯽ‬

‫ﺻﺮﺻﺮي‬

‫ﭘﺮﻫﺎ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺎد را‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫رﻓﺘﻪ از ﻣﺴﺘﻮرﯾﺎن‬

‫ﻣﺘﻦ‬ ‫ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺷﺮم‪ ،‬از ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ ِ ﺷﺤﻨﻪ و ﺷﻌﻠﮥ ﻧﺎر‪ ،‬از ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫ﭼﺎر ﻣﯿﺦ و ﻫﯿﺒﺖ‪ ‬دار‪ ،‬از ﻫﻮاﺳﺖ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ‬

‫اﺟﺴﺎم‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﺪي‬

‫ﺷﺤﻨﮥ‬

‫روح را در ﻏﯿﺐ‪ ،‬ﺧﻮد اﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫رﻫﯿﺪي‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫اﺣﮑﺎم‬

‫ﻟﯿﮏ ﺗﺎ‬

‫دﻣﺎر‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻧﺠﻬﯽ‪،‬‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺿﺪ‪‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫را‬

‫ﺷﮑﻨﺠﻪ‬

‫از ﺿﺪ‪‬‬

‫ﺧﻔﺎﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﺮدد آﺷﮑﺎر‬

‫آﻧﮑﻪ در ﭼ‪‬ﻪ زاد و در آبِ ﺳﯿﺎه‬

‫او ﭼﻪ داﻧﺪ ﻟﻄﻒ‪ ‬دﺷﺖ و رﻧﺞ ﭼﺎه؟‬

‫ﭼﻮن رﻫﺎ ﮐﺮدي ﻫﻮا از ﺑﯿﻢ ِ ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻟﺤﺸﯿﺶ‬

‫ان‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﻄﺮّق‬

‫ﻻ‬

‫ﺗﮑﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻓﯽ‬

‫ﻫﻮاك‬

‫ﻃﻮع‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫اﻟﻌﺮش‬

‫اوﻟﯽ‬

‫ﺑﺎزم‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ز‬

‫داو‬

‫رو ﻧﺪوزد ﺣﻖ ﺑﺮ اﺳﺒﯽ‪ ،‬ﺷﺎخ ِ ﮔﺎو‬

‫ﺑﺲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺻﻨﻌﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺷﻬﺮه زاو‬

‫ﮐﯽ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ اﺳﺐ او ﻋﻀﻮ ﮔﺎو؟‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﻗﺼﺮﻫﺎي‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﺴﺖ‬

‫ﺗﺨﺮﯾﺠﻬﺎ‬

‫از ﺳﻮي آن‪ ،‬ﺳﻮي اﯾﻦ ﺻﻬﺮﯾﺞ ﻫﺎ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫ﻓﻀﺎ‬

‫را‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﭼﺎه‬

‫را‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﮔﺎو‬

‫اﻧﺪر‬

‫زاو‬

‫اﺑﺪان‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫و‬ ‫ﮔﻪ‬

‫ز‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‬

‫را‬

‫ﻗﺼﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫دروﻧﺸﺎن‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺎه‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻈﻠﻤﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻋﺮﯾﺶ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آري‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﺤﻮ‬

‫واﭘﺲ‬

‫دل‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﻔﺮﻣﻮد‬

‫ﺟﻨﺎب‬ ‫ﻇﻞ‬

‫اﷲ‬

‫اﻟﺴﻠﺴﺒﯿﻞ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﺳﺐ‬

‫را‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺗﺴﻨﯿﻢ‬

‫زودﺗﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن‪:‬‬

‫اﻟﻬﻮي‬

‫ﺳﻞ‬

‫ﺳ‪‬ﻐﺮاق‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﻣﻔﺮﯾﺐ‬

‫رأس‬

‫زﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻨﺘﻘﻞ‬ ‫ﺧﺮﮔﻬﯽ‬ ‫روﺿﻪ‪،‬‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻂ‪ ‬ﭼﺸﻢ و دل‪ ،‬از ذو اﻟﺠﻼل‬

‫دم ﺑﻪ دم ﭼﻮن ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺳﺤﺮ ﺣﻼل‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺣﻖ ﻧﻤﺎ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ درﺧﻮاﺳﺖ از ﺣﻖ‬

‫زﺷﺘﻬﺎ را زﺷﺖ و‪ ،‬ﺣﻖ را‬ ‫‪954‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ورق‬

‫از‬

‫ﻣﮑﺮ ﮐﻪ ﮐﺮد؟ آن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﮏ‪ ‬ﻓﺮد‬ ‫ﻣﺤﻤﻮد‬

‫ﺣﯿﻠﮥ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ ِ ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫وﻟﯿﮏ‬

‫ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ اﯾﻦ ﻣﮑﺮﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ارﺷﺎد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ز‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫اﻟﻤﻠﮑﺶ‬ ‫ﺑﺎش‬

‫ﻣﻤﯿﺰ‬

‫ﻗﻠﺐ‬

‫آﻧﮑﻪ ﺳﺎزد در دﻟﺖ ﻣﮑﺮ و ﻗﯿﺎس‬

‫ﻧﯿﻔﺘﻢ‬

‫در‬

‫ﻗﻠﻖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫را‬

‫اﺻﺒﻌﯿﻦ‬ ‫زد‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻼس‬

‫آن‬

‫‪ .103‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻏﺮﯾﺐِ وام دار و ﺧﻮاب دﯾﺪن ﭘﺎي ﻣﺮد‬ ‫ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ آﻣﺪ آن ﺧﻮش ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺮﯾﺐ از ﮔﻮر ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺳﭙﺮد‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻣﺮدش‬

‫ﻟﻮﺗﺶ‬

‫ﺳﻮي‬

‫آورد‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫و‬

‫ﺣﮑﺎﯾﺘﻬﺎش‬

‫آﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ اﻟﻌ‪‬ﺴﺮ‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫و‬

‫دﯾﻨﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺰ اﻣﯿﺪ اﻧﺪر دﻟﺶ ﺻﺪ‬

‫ﯾﺴﺮ او دﯾﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ‬

‫دﯾﺪ ﭘﺎ ﻣﺮد‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫را‬

‫او‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﻏﺮﯾﺐ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاﺑﺸﺎن‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ُﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ‬

‫آن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫ﻣﺮﻋﺎي‬

‫ﺟﺎن‬

‫آن ﻫﻤﺎﯾﻮن ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫اﻧﺪر آن ﺷﺐ ﺧﻮاب در ﺻﺪر ﺳﺮا‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﭘﺎي ﻣﺮد ﺑﺎ ﻧﻤﮏ‬

‫آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬ ‫ﮔﺸﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺷﺎرت‬

‫ﭘﺎﺳﺦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ واﻗﻒ ﮔﺸﺘﻪ اﯾﻢ از ﭼﻮن و ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫دادﻧﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻏﯿﺐ‬

‫رازﻫﺎي‬ ‫ﻫﯿﭽﮑﺲ‬

‫ﺑﺮ‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻣ‪‬ﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺒﻬﺎي‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻓﺎش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻣ‪‬ﻨﻬﺪم‬

‫ﻋﯿﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﻧﺴﻮزد‬

‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬ ‫و‬

‫ﻣﻌﺎش‬

‫دﻋﻮي‬

‫وران‬

‫ﻧﺪرد‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫دﯾﮓ‪‬‬

‫از‬

‫ﻃﺒﻖ‬

‫ﺳﺮﭘﻮش‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬

‫دﯾﺪﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ‪ ،‬ﮐﺮ ﺷﺪ ﻧﻘﺶ ﮔﻮش‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﯿﻨﯿﻢ ﮔﺮ ﺷﺪ ﻧﻘﺶ ِ ﻋﯿﻦ‬

‫ﺑﻞ ﻫﻤﻪ ﻋﯿﻨﯿﻢ ﻣﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻎ و ﻏﯿﻦ‬

‫اﯾﻢ‬

‫اﯾﻢ‬

‫ﺑﺮﻧﯿﻔﺘﺪ‬

‫ﻏﺮق‬ ‫ﺑﯽ‬

‫درﯾﺎﺋﯿﻢ‬ ‫ﺣﺠﺎب‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮔﻞ‬

‫د‪‬رد‬

‫ﻗﻄﺮه‬ ‫آﺑﯿﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬ ‫در‬

‫ﺻﺎف‬

‫ﻧﻄﻘﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺴﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫را‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫اﻣ‪‬ﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺧﺎم‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺟﺎودان‬

‫رﯾﺐ‬ ‫ﺧﻤﻮش‬

‫ذره‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻣﻌﺎف‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ دادﯾﻢ‬

‫دﯾﺪﯾﻢ اﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺮده ﺳﺖ و‪ ،‬ﻋﯿﻦ اﺳﺖ آن ﺟﻬﺎن‬

‫روز‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﺮدن‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ در ﺧﺎﮐﯽ ﭘﺮﯾﺸﺎن ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ‬

‫ﻣﻨﺠﻞ‬

‫زدن‬

‫ﺷﺪن‬

‫روز‬ ‫وﻗﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﺪرودن‬

‫روز‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺎداش‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫‪ .104‬ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻪ آن ﭘﺎي ﻣﺮد وﺟﻮه‪ ‬وام آن دوﺳﺖ را ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫دادن ﺟﺎي دﻓﻦ آن ﺳﯿﻢ را‪ ،‬و ﭘﯿﻐﺎم ﺑﻪ وارﺛﺎن ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ از آن ﻫﯿﭻ ﺑﺎز ﻣﯿﮕﯿﺮد‬

‫اﮐﻨﻮن‬ ‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫داد‪‬‬

‫ﺑﻮدم‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫از‬

‫واﻣﺶ‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫‪955‬‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫او‬

‫دو‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮐﻪ‬

‫وﻓﺎي‬

‫وام‬

‫وام‬

‫دارد‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺿﯿﻔﻢ را ﻧﮕﺮدد ﺳﯿﻨﻪ رﯾﺶ‬

‫او‬

‫ُﻧﻪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫ﺑﺮﮔﺰار‬

‫ور دﻋﺎ ﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬ﻣﺮا ﻫﻢ درج‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ذﻫﺐ‬

‫وام‬

‫ﻓﻀﻠﻪ ﻣﺎﻧﺪ زآن ﺑﺴﯽ‪ ،‬ﮔﻮ‪ :‬ﺧﺮج ﮐﻦ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد دﻫﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻋﺪن‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﻟﻌﻞ و ﯾﺎﻗﻮت اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ِ وام ِ او‬ ‫ﻓﻼن‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‪‬‬

‫ﻃﺎﻗﯿﺶ‬

‫آن‬

‫ﻣﺪﻓﻮن‬

‫ﻣﯽ‬

‫در ﺑﯿﻮع آن‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ز‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫در‬

‫ﻣ‪‬ﻠﻮك‬

‫ﺑﺎﻟﺒﯿﻊ‬

‫ﻓﺎﺟﺘﻬﺪ‬

‫در ﻣﯿﻔﺖ‬

‫ﺑﺴﯿﺎري‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫او‪:‬‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﯾﺨﺪﻋﻮك‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ام‬

‫رواج‬

‫زر‬

‫و‪،‬‬

‫د‪‬ر‪‬‬

‫ﻣﻦ ﻏﻢ ِ آن ﯾﺎر ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺧﻮرده ام‬

‫ُﮐﻦ ﺗﻮ از ﺧﻮف‪ ‬ﻏﺮار‬ ‫ﺳﻼم‬

‫ﺑﺪو‪،‬‬

‫ﺧﻨﻮر‪‬ي‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﺑﺴﭙﺎرم‬

‫رﺳﻮل‬

‫از ﮐﺴﺎد‪ ‬آن ﻣﺘﺮس و‬ ‫وارﺛﺎﻧﻢ‬

‫را‬

‫ﺑﻌﺾ‬

‫در ﻓﻼن دﻓﺘﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻗﺴ‪‬ﻢ‬

‫ﺧﻮد اﺟﻞ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪادم‬ ‫در‬

‫از‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻻ‬

‫ان‬

‫آﻣﻮﺧﺖ‬ ‫آن‬

‫ﺳﻪ‬

‫روز‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﻔﺖ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫وﯾﻦ وﺻﯿﺖ را ﺑﯿﺎن‬

‫ُﮐﻦ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﻧﺸﮑﻬﻨﺪ‬

‫ﮔﺮاﻧﯽ‪ ،‬ﭘﯿﺶ ِ‬

‫ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫آن ﻣﻬﻤﺎن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮه‬

‫ﮔﻮ‪ :‬ﺑﮕﯿﺮ و‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺪه‬

‫ﻧﺴﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﮓ ﻗﯽ را اﮐﻮل‬

‫ﻣ‪‬ﺴﺘﺮد‪‬‬

‫دادم‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺑﺒﻨﺪد‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ او‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‪،‬‬

‫آن‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫رواﻧﻢ‬

‫آن‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫درش‬

‫ﻣﯿﺒﺮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﮐﺮده‬

‫ام‬

‫ز آن ﺳﺘﺪ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﺪان‬

‫آن از‬

‫ور روا دارﻧﺪ ﭼﯿﺰي‬

‫ﺻﺪﻗﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻮل‬

‫ِ‬

‫زرش‬

‫زر‬ ‫دو‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫رﺳﻮل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬرد‬ ‫ام‬

‫ﭘﺴﺘﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ‬

‫ﻫﺪﯾﮥ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺎن‬ ‫ﻧﺬرﻫﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﺴﺘﺮد‬

‫ذو‬

‫اﻟﺠﻼل‬

‫زﯾﺎﻧﺸﺎن‬

‫اوﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭘﮋوﻻﻧﻨﺪ‬

‫زود‬

‫ﺻﺪ در ِ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﺑ‪‬ﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫َﻟﺒﻖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﺷﺮح‬

‫داد‬

‫ﻟﺐ‬

‫و‬

‫راز‬

‫ﻫﻢ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﮏ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﮔﻪ ﻏﺰل ﺧﻮاﻧﺎن و‪ ،‬ﮔﻪ ﻧﻮﺣﻪ ﮐﻨﺎن‬

‫ﺳﻮداﻫﺎﺳﺘﯽ؟‬

‫ﭘﺎي ﻣﺮدا‪ ،‬ﻣﺴﺖ و ﺧﻮش ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دﯾﺪي ﺧﻮاب دوش‪ ،‬اي ﺑﻮ اﻟﻌﻼ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ُﮔﻨﺠﯽ ﺗﻮ در ﺷﻬﺮ و ﻓﻼ‬ ‫دوﺳﺘﺎن‬

‫از‬

‫ﺧﺪا‬

‫اوﻣﯿﺪ‬

‫دارم‬

‫دو‬

‫ﻗﻀﯿﮥ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫دو‬

‫ﻗﻀﯿﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﻬﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‪،‬‬

‫را‬ ‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫در‬ ‫ﭘﯿﻞ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺳﻮداﻧﺎك‬

‫ﭼﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻣﯿﺪه‬

‫دﯾﺪه‬

‫ام‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫را‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺳﺘﯽ‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ‬

‫دراز‬

‫ﺣﻠﻘﮥ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫دﯾﺪه‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺳﭙﺮده‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭘﯽ‬

‫دﯾﺪار‬

‫را‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را دﯾﺪم ﺑﻪ ﺧﻮاب‪ ،‬اي ﺑﻮاﻟﻌﻼ‬

‫آن‬

‫ﺳﭙﺮده‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫راه‪‬‬

‫ﺧﻮاب‬ ‫ﺧﻮاب‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﺧﻮاﺟﮥ‬ ‫ﺧﻮاﺟﮥ‬

‫ﻣﻌﻄﯽ‬

‫واﺣﺪ‬

‫اﻟﻤﻨﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﯿﺨﻮد اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد‬

‫ﺷﺐ‬

‫ز‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﮔﺸﺎد‬

‫ام‬

‫دﯾﺪم‬

‫ﺧﻮاﺑﯽ‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫در‬

‫ﮐﺎﻻﻟﻒ‬

‫از‬

‫اﻣﺮ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺎ‬ ‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮﺷﺶ را ﺑﺒ‪‬ﺮد‬ ‫‪956‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫دراز‬

‫او‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺑﺤﺮ ﺧﻮﺷﯽ‬ ‫در‬

‫ﺧﻮاب‬

‫اي‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬

‫اﻧﺒ‪‬ﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﯿﺪارﺋﯽ‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﻣﻨﻌﻤﯽ ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ُﮐﻨﯽ در ذلّ ِ ﻓﻘﺮ‬

‫ﻃﻮق‬

‫ﺿﺪ‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻨﺪرج‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫روﺿﻪ‬

‫اي‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻘﺺ‬

‫ﺟﻮﺷﺶ‬ ‫آن‬

‫ﺿﺪ‬ ‫در‬

‫ِ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻣﺎلّ‬ ‫و‬

‫زﮐﺎﺗﺖ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫اﻟﺴﻤﺎح‬ ‫اﻧﻤﺎ‬

‫ﻗﻂ‬

‫آﻫﻦ‬

‫و‬

‫درج‬

‫در‬

‫را‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ز ﮔﺮﮔﺎﻧﺖ ﺷﺒﺎن‬

‫و آن ﺻﻼﺗﺖ ﻫﻢ‬

‫ﻣﻮﺟﻮدﺋﯽ‬

‫در‬

‫در‬

‫ﺟﺎودان‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ِ‬

‫زاده زﻣﯿﻦ را ﻣﯿﻮه اي‬ ‫ﺳﺎﺟﺪي‪،‬‬

‫ﺳﺮﺷﺖ‪‬‬

‫ﺑﺮوﻧﺶ‬

‫ﻣ‪‬ﻈﻠﻤﯽ‬

‫وز‬

‫درون‬

‫ﻧﻮري‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫در‬

‫ﺳﻮاد‪‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﻪ زاده اي‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫در‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮي ﭘﯿﺮي ﮔﺮﯾﺰد ز آن ﻧﻔﯿﺲ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺷﺎه؟‬

‫اﻧﺪرون ِ ﮔﺎو ِ ﺗﻦ‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫در‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺧﻮﻓﯽ‬

‫اﻟﻤﺮﺗﺒﻂ‬

‫زﮐﺎت‬

‫زﺑﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﻗﻮت ﺧﺎك از ﺷﯿﻮه اي‬ ‫ﺳﻨﮓ‬

‫اوﻟﯽ‬

‫ﻋﺼﻤﺖ از ﻓﺤﺸﺎ و ﻣﻨﮑﺮ در ﺻﻼة‬

‫ز آن ﻏﺬا‬

‫از‬

‫اﻟﻨﻌﻤﯽ‬

‫اﻟﺨﯿﺮات‬

‫ﻣﯿﻮة ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻧﻬﺎن در ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬ ‫در‬

‫ﺳﻮزان‬

‫ﻧﺠﺎح‬

‫ﯾﺎ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻋﺪم‬

‫ﻣﻨﺪﻣﺞ‬ ‫رﺑﺎح‬

‫ات‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫آب‬

‫ﻏﻞّ‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫زر‬

‫ﮐﯿﺴﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫درج‬

‫اﻟﺼ‪‬ﺪﻗﺎت‬

‫اﻓﺰوﻧﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫دل دارﺋﯽ‬

‫دﺧﻠﻬﺎ روﯾﺎن ﺷﺪه از ﺑﺬل و ﺧﺮج‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﻮﺷﻬﺎ‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻫ‪‬ﺸﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ اي در ﺑﯽ دﻟﯽ‬ ‫دوﻟﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫او‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﺮاز‬

‫و‬

‫ﻣﺴﺠﻮدﺋﯽ‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﯽ‬

‫ﺷﻤﻊ‬ ‫ﭼﻨﺪان‬ ‫اي‬

‫ﻧﯽ‪،‬‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺑﻨﻬﺎده‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫اي‬ ‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫‪ .105‬ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﭘﺎدﺷﺎه و وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﮐﻪ‪ :‬در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ در ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﻼن‬

‫ﺟﺎ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﻬﯿﺪ و ﻓﻼن ﺟﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮ‪‬اب ﻧﺼﺐ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬اﷲ اﷲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻼن ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺮوﯾﺪ و ﮔ‪‬ﺮد‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫او‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﭘﯿﺶ ِ ﺷﻪ‪ ،‬ﺷﻪ زادﮔﺎن اﺳﺘﺎده ﺟﻤﻊ‬

‫ﻗﺮة اﻟﻌﯿﻨﺎن ِ ﺷﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن ﺳﻪ ﺷﻤﻊ‬

‫ﻋﯿﻨﯿﻦ‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫آﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫و‬

‫ﺑﺎب‬

‫واﻟﺪﯾﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺎري ﻋﯿﻨﺸﺎن‬

‫ره‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ز ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎزه‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫ﻧﺨﻠﺶ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﮐﺎرﯾﺰ‬

‫اي‬

‫ﮐﺸﯿﺪه‬

‫ز‬

‫ﺗﻦ‬

‫ز‬

‫ز‬

‫آبِ اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ُاﺳﺘﻮده‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻄﻨﺖ و‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ‬

‫در ﺳﺨﺎ و در وﻏﺎ و ﮐﺮّ و ﻓﺮّ‬

‫از‬

‫از‬

‫را‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫آن ﻣﮕﺮدﯾﺪ‬

‫اﺟﺰاء‬

‫رﯾﺎض‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻧﺨﯿﻞ‬

‫رﯾﺎض‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎم‬

‫زﯾﻦ ﻫﺮ دو ﻋﯿﻦ‬

‫ز‬

‫ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﺧﺸﮏ ﮔﺮدد ﺑﺮگ و ﺷﺎخ آن ﻧﺨﯿﻞ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ز ﻓﺮزﻧﺪ آن ﺷﺠﺮ ﻧﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﯿﻦ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬ ‫دزدﯾﺪه‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫اي‬ ‫‪957‬‬

‫ﭘﺎﯾﻪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺘﺎن‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺴﻢ ِ ﺗﻮ ﺳﻤﯿﻦ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪه‬

‫اي‬

‫از‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﭘﻨﺪاري‬

‫ﮐﺎﻟﮥ‬

‫ﮐﻪ‬

‫دزدﯾﺪه‬

‫و‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﭘﺎرﻫﺎ‬

‫ﺑﺮدي‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫ﺑﺎر‬

‫ﭘﺎﯾﺪار‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫دوﺧﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫و‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺴﺘﺎﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫و‬

‫آن‬

‫آرد‬

‫دزد‬

‫را‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺎي‬

‫دار‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻋﺎرﯾﻪ ﺳﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﮐﻢ ﻫﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺸﺎرد‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫ﺟﺰ ﻧﻔﺨﺖ‪ ،‬ﮐﺎن ز وﻫﺎب آﻣﺪه ﺳﺖ‬

‫روح را ﺑﺎش‪ ،‬آن دﮔﺮﻫﺎ ﺑﯿﻬﺪه ﺳﺖ‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻤﺶ‬

‫ﻣﺤﮑﻤﺶ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﯿﻬﺪه‪،‬‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺘﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺰارد‬

‫ﺻﻨﯿﻊ‬

‫‪ .106‬ﺑﯿﺎن اﺳﺘﻤﺪاد ﻋﺎرف از ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ﺣﯿﺎت اﺑﺪي و ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ﺷﺪن او از اﺳﺘﻤﺪاد و اﻧﺠﺬاب از‬

‫ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎي آﺑﻬﺎي ﺑﯿﻮﻓﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻼﻣﮥ ذﻟﮏ اﻟﺘﺠﺎﻓﯽ ﻋﻦ دار ِ اﻟﻐﺮور‪ ،‬ﮐﻪ آدﻣﯽ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﺪدﻫﺎي آن‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﺪ در ﻃﻠﺐِ ﭼﺸﻤﮥ ﺑﺎﻗﯽ داﺋﻢ ﺳ‪‬ﺴﺖ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺣﮑﯿﻢ راﺳﺖ‬ ‫ﮐﺰ ﻋﺎرﯾﻪ ﻫﺎ ﺗﺮا دري ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺎري ز درون ﺟﺎن ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﯾﮏ ﭼﺸﻤﮥ آب از درون ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﮐﺎرﯾﺰ‬

‫ﺣﺒﺬا‪،‬‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎ‬

‫ﻓﺎرﻏﺖ‬

‫ﺷﺮﺑﺖ ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ز آن ﺻﺪ ﮐﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺎﻫﺪ ﺧﻮﺷﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬

‫ﺳﻨﯽ‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﻪ ز رودي ﮐﺎن ﻧﻪ در ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ اي‬

‫ﻗﺮة اﻟﻌﯿﻨﺖ ﭼﻮ ز آب و ﮔ‪‬ﻞ ﺑﻮد‬

‫درد‪‬‬

‫دل‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺰون‬

‫ﺗﻮ ز ﺻﺪ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﮥ‬ ‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫اﺻﻞ‬

‫ﯾﻨﺒﻮع‬ ‫از‬

‫آﺑﯽ‬ ‫را‬

‫ِ‬

‫ﺑﻪ ز آن ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻪ آن ز ﺑﯿﺮون آﯾﺪ‬

‫درون‬ ‫درون‬ ‫آب‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ دﺷﻤﻦ ﮔ‪‬ﺮد آن ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫آبِ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ز‬

‫آرد‬

‫اﺳﺘﺮاق‬

‫راﺗﺒﮥ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮون‬ ‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫در‬

‫از‬ ‫ﻫﺎ‬

‫ﻗﺮّه‪،‬‬

‫زﻣﺎن‬

‫اﻣﻦ‬

‫ِ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﺧﻮﻧﺸﺎن‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﮐﺎرﯾﺰﻫﺎ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ‬ ‫ز‬

‫را‬

‫ُﮐﻨﺪ‬ ‫آﻧﻬﺎ‬

‫ﭘﻨﺎه‬

‫آن زﻣﺎن ﯾﮏ ﭼﺎه‪ ‬ﺷﻮري از درون‬

‫ﺑﻪ ز ﺻﺪ ﺟﯿﺤﻮن ِ ﺷﯿﺮﯾﻦ از ﺑ‪‬ﺮون‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ دي آﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﻬﺎر ِ روي ﯾﺎر‬

‫ﻗﺎﻃﻊ‬ ‫در‬

‫اﻻﺳﺒﺎب‬ ‫ﺟﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﺸﮑﺮﻫﺎي‬ ‫ﻣﺪدﺷﺎن‬

‫ز آن ﻟﻘﺐ ﺷﺪ ﺧﺎك را‬

‫از‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ در ﺟﺎن‬

‫"دار اﻟﻐﺮور"‬

‫ﮐﺎو ﮐﺸﺪ ﭘﺎ را ﺳﭙﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن از راﺳﺖ وز ﭼﭗ ﻣﯿﺪوﯾﺪ‬ ‫او‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮ‬ ‫رﻧﺞ‬

‫را‬ ‫آﻣﺪ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻏﻤﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺑﭽﯿﻨﻢ‬

‫درد‬

‫ﯾﻮم اﻟﻌﺒﻮر‬ ‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫دور از ﺗﻮ رﻧﺞ و ده‬

‫ﻧﭽﯿﺪ‬

‫ُﮐﻪ در ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺳﭙﺎه‬

‫د‪‬م‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻮ را‪ :‬ﻣﻦ دﯾﺪه ام‬

‫ﺣﻖ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣﯿﻞ‬

‫و‪،‬‬

‫در‬

‫ﻋﻨﺎ‬

‫ﭘﯽ ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن زد ﻣﺜﻞ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ را ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﭘ‪‬ﺸﺘﻢ ﺗﻮ را‬

‫در‬

‫ﺑﻼ‬

‫و‪،‬‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را ﯾﺎري دﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮام‬

‫در‬

‫ﺧﻄﺮﻫﺎ‬

‫اﺳﭙﺮت ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﻓﺪاي‬

‫ﮔﻪ‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﻢ‬

‫در‬ ‫در‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﯿﺮ ِ ﺧﺪﻧﮓ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺖ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫اﻧﺘﻌﺎش‬

‫رﺳﺘﻤﯽ‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮي‪،‬‬

‫در‬

‫‪958‬‬

‫رزم‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺟﻔﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﻫﻼ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺪوم‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﻣﺮداﻧﻪ‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻔﺮش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﻫﯽ‬

‫ﺑﯿﺎ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺘﺮﺳﯿﺪي‬

‫آورد‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫زﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻃﻤﻌﻬﺎ‬

‫ﺧﻨﺪق‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ُﮔﺸﺎد‬

‫ز‬

‫ﺗﻮ‬

‫دارم‬

‫رو ﮐﻪ ﺑﯿﺰارم ز ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪ :‬رو‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬ﺧﻮد او ﺟﺪا ﮔﺸﺖ از ﺑﻬﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﯽ رﻫﯽ؟‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫رو‬

‫ﻓﺎﻋﻞ‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫را‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫در‬

‫ﻣﻔﻌﻮل‬

‫ره زده و ره زن‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺑﻘﻬﻘﻪ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ‪ ،‬ﺗﻮ دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺪار‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻋﺸﻮه‬

‫در‬

‫ﻫﺎ‬

‫آن ﺟﻮال ِ ﺧﺪﻋﻪ و ﻣﮑﺮ و دﻏﺎ‬

‫ِ‬

‫روز‬

‫ﯾﻘﯿﻦ در ﺣﮑﻢ وداد‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺗﺰوﯾﺮﻫﺎ‬

‫ﺳﯿﺎﻫﻨﺪ‬

‫در ﭼ‪‬ﻪ‪‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪﻧﺪ و‪ ،‬در ﺑﺌﺲ اﻟﻤﻬﺎد‬

‫ﮔﻮل را و ﻏﻮل را‪ ،‬ﮐﺎو را ﻓﺮﯾﻔﺖ‬

‫از ﺧﻼص و ﻓﻮز ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮑﯿﻔﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ در ﮔ‪‬ﻠﻨﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫آﻓﻠﻨﺪ‬

‫آﯾﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﺧﺰان‬

‫و‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﻌﻢ‬

‫اﻻﻣﯿﺮ‬

‫از‬

‫اﻧﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ ﺧﺮ و ﺧﺮ ﮔﯿﺮ‬ ‫ﺟﺰ ﮐﺴﺎﻧﯽ را‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﮐﺎي‬

‫ﮐﻪ واﮔﺮدﻧﺪ از آن‬

‫در‬

‫ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﭘﺬﯾﺮ‬

‫اﻣﺮ‬

‫او‬

‫ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﻟﺮزد‬

‫دﺳﺘﺸﺎن‬

‫ﮔﯿﺮد‪،‬‬

‫و‪،‬‬

‫از‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪاﺗﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫واﺧﺮﯾﺪه‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺗﺎن‬

‫از‬

‫و‪‬ﻟﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ‬ ‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫اﻟﻤﺬﻧﺒﯿﻦ‬ ‫ﮐﺸﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻏﺮور‬

‫ﻧﮏ رﯾﺎض ِ ﻓﻀﻞ و‪ ،‬ﻧﮏ رب‪ ‬ﻏﻔﻮر‬

‫ﺑﺮگ و رزق ِ ﺟﺎودان‬

‫ﻧﺎودان‬

‫از‬

‫ﭼﻮن ﮐﻪ درﯾﺎ ﺑﺮ وﺳﺎﯾﻂ رﺷﮏ ﮐﺮد‬ ‫ﻗﺼﮥ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻟﺮزد‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﻬﺰادﮔﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫آور‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯽ‬

‫از‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺘﺮك‪ ‬ﻣﺸﮏ ﮐﺮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ از ﺣﺪ‪ ‬اﻣﮑﺎن اﺳﺖ ﺑﯿﺶ‬

‫‪ .107‬روان ﺷﺪن ﺷﻬﺰادﮔﺎن در ﻣﻤﺎﻟﮏ ﭘﺪر ﺑﻌﺪ از وداع و اﻋﺎدت ﮐﺮدن ﺷﺎه وﻗﺖ‪ ‬وداع وﺻﯿﺖ‬ ‫ﺧﻮد را‬

‫ﻋﺰم‬

‫ر‪‬ه‬

‫در‬

‫ﻃﻮاف‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﻮس‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫اﺟﺎزت‪،‬‬ ‫ﺷﺎه‬

‫دﻟﺘﺎن‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻫﺎش‬

‫از‬

‫ره‬

‫اﷲ‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ز‬

‫رو و ﭘﺸﺖ‪‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫آن‬

‫دژ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﺟﻬﺎش و‬ ‫ﺣ‪‬ﺠﺮة‬

‫آن‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﮔﺎه‪‬‬

‫ﻋﺰم‬

‫داد‬

‫اﺟﺎزﺗﺸﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫وداع‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺪﯾﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣ‪‬ﻄﺎع‬

‫ﻋﺎزم‬

‫ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﻓﯽ‬

‫اﻣﺎن‬

‫اﻓﺸﺎن‬

‫روﯾﺪ‬

‫ذات‬

‫اﻟﺼﻮر‬

‫ﺳﻘﻒ و ﭘﺴﺖ‬

‫زﻟﯿﺨﺎ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺻ‪‬ﻮ‪‬ر‬

‫اﷲ‪،‬‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﮐﻠﻪ‬

‫دور‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ‬

‫از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺗﻤﺜﺎل‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﺻﻮرﺗﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﺎﻫﺶ‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫آﯾﺎت‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﺟﻬﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫و‬

‫ﻗﺒﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﭘ‪‬ﺮ ﻧﻘﺶ ِ ﺧﻮد ﮐﺮد آن ﻣﮑﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻨﮕﺮد آن ﺧﻮش ﻋ‪‬ﺬار‬ ‫ﯾﺰدان‬

‫و‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫روي‬

‫ِ‬

‫دﺳﺖ‬

‫داران‬

‫او‬

‫دﯾﺪة‬

‫و‬

‫ﻧﯿﺖ‬

‫ﺳﻮي او ﻣﯽ‬

‫روﺷﻨﺎن‬

‫دﯾﻮان‬

‫ﻣﻌﺎش‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ آن ﻗﻠﻌﻪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ "ﻫ‪‬ﺶ ر‪‬ﺑﺎ"‬ ‫ِ‬

‫اﻣﻼك‪‬‬

‫رﺳﻢ‬

‫ﺟﺰم‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﺪر‬

‫ِ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫‪959‬‬

‫را‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫را‬

‫او‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺣﯿﻮان‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫از ﻗﺪح‬

‫ﻧﺎﻣﯽ‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﮐﺎﻧﮕﺮﻧﺪ‬ ‫اﺳﭙﻪ‬

‫از‬

‫او‬

‫رﯾﺎض‬

‫ﺣﯿﺚ‬

‫ﮔﺮ در ﻋﻄﺶ آﺑﯽ ﺧﻮرﯾﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫وﻟﯿﺘﻢ‬

‫در‬

‫او در آب د‪‬ر‬

‫ِ‬

‫درون ِ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫آب‬ ‫ﺑﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﭼ‪‬ﺮَﻧﺪ‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﻓﺜﻢ‬

‫وﺟﻬﻪ‬

‫ﺣﻖ را‬

‫ﻧﺎﻇﺮﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺻﻮرت ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻮ ﻓﺎﻧﯽ ﺷﺪ در او‬

‫ﭘﺲ در آب اﮐﻨﻮن ﮐﻪ را ﺑﻨﯿﺪ؟ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﻮر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻪ در آب‬

‫از ﺻﻨﻊ ﻏﯿﻮر‬

‫و‬

‫ﺑﺮ ُاﺳﺘﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫و‪،‬‬

‫دﯾﻮي‬

‫ﺑﻤ‪‬ﺮد‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻏﯿﺮﺗﺶ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫روي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺻﺎدﻗﯿﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺮﺗﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮ اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮد ﻫﻢ ﮔﻮي ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻠﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﻟﺸﯿﻄﺎن‬

‫اﺳﻠﻢ‬

‫و‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫اي‬

‫ﮔﺮوه‬

‫اﻟﺤﺬر‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺒﺎدا‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﻮ‪‬ﺳﺘﺎن‬

‫از‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ر‪‬ه‬

‫آﻣﺪ‬

‫در ﻓﺮج ﺟﻮﺋﯽ ﺧﺮد‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺗﯿﺰ ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را آن ﭘﺪر‬

‫ور‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﺑﺪان‬

‫ﺧﯿﻠﺸﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫زآن‬

‫ﮐﻤﯿﻨﮕﺎه‬ ‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ‬

‫رﻏﺒﺘﯽ‬ ‫ﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻧﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮُﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫اﯾﻦ‬

‫را‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻣﻤﺘﻨﻊ؟‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫دﻟﺸﺎن‬ ‫ﮔﺮدد‬ ‫ﺗﺒﻐﯿﺾ‬

‫ﺷﺪ‬

‫"اﻻﻧﺴﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺣﺮﯾﺺ‪‬‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﻫﻮا‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ً‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺣﻤﺎﻣﺎت‪‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫و‬

‫اﻃﻌﻨﺎﻫﺎ‬

‫ﺗﻨﯿﻢ‬

‫از‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻤﻌﻨﺎ‬

‫ﻧﮕﺮداﻧﯿﻢ‬

‫از‬

‫ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬ ‫ذﮐﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻧﯽ‬

‫اﺳﺘﺜﻨﺎ‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ‬ ‫و‬

‫ﺣﺰم‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫ﻣﻠﺘﻮي‬

‫اﻋﺘﻤﺎد‪‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﯾﻬﺪي‬

‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺗﺤﺮﯾﺾ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺣ‪‬ﻤﺎم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫"‬ ‫ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫اﺳﺘﺜﻨﺎ‬

‫دور‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺗﻘﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﻟﺸﺎن ز آن ﻣﻘﺎل‬

‫آﺷﻨﺎ؟‬

‫رو‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻣﻨﺎﻫﺞ‬

‫ﻣﯿﻠﺸﺎن‬

‫در‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﻫﻮس‬

‫رﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫ﺣﺬر‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺲ از اﯾﻦ ﯾﻐﻮي ﺑﻪ ﻗﻮﻣﺎ ً ﮐﺜﯿﺮ‬ ‫ﮐﯽ‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻫﻢ‬

‫رﻣﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫در‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻏﺮض‬

‫آن‬

‫از‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﻣﻤﻨﻮع‬

‫اﻫﻞ‬

‫از‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫در‬ ‫ِ‬

‫از‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‪‬‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﮐﺎن ﻧﺒﺪ ﻣﻌﺮوف و‪ ،‬ﺑﺲ ﻣﻬﺠﻮر ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﯾﺰﯾﺪ‬

‫ﺷﻘﺎوت‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‬

‫از‬

‫زآن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻗﻼع‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮐﺮد او ﻣﻨﻊ‬

‫ﻓﻀﻠﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫آن‬

‫ﻗﻠﻌﮥ‬

‫ﻓﺘﯿﺪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‬ ‫از‬

‫ﻧﻤﯿﺸﺪ‬

‫ﯾﺰﯾﺪي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻔﺘﺮض‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫در‬

‫ﻗﻠﺒﺎ‬

‫از‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫اﺑﺘﺪاي‬

‫ِ‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺟﺪا‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﺻﺪ ﮐﺘﺎب ار ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﯾﮏ ﺑﺎب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﺪ ﺟﻬﺖ را ﻗﺼﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﺤﺮاب ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻃﺮُق را ﻣﻨﺘﻬﯽ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﺒﻠﮥ‬

‫داﻧﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫از ﯾﮑﯽ ﭼﻮن ﺳﯿﺮ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫در ﻣﺠﺎﻋﺖ ﭘﺲ ﺗﻮ اﺣﻮل دﯾﺪه اي‬

‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ را ﺻﺪ‬

‫ﮐﻨﯿﺰ‬

‫و‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫ﺧﻮردﻧﯿﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﺳﻘﺎم‬

‫ﺻﺪ‬

‫آن‬

‫و‬ ‫‪960‬‬

‫ز‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﮐﮋي‬

‫دﯾﺪه اي‬ ‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‪،‬‬

‫ﮐﺎن‬ ‫ﮐﺎﻣﺸﺎن‬

‫زﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺎﺷﺪه‬

‫واﻗﻒ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺳﺐ‬ ‫ﻧﮏ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺮداﻧﯽ‬ ‫ُﮔﻞ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺬار‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﻗﺮع‬

‫ﻟﮕﺎم‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭘﺸﺖ‪‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫آن‬

‫ﻃﺒﯿﺒﺎن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺒﻨﺪي‬ ‫ﺧﺮي‬

‫از‬

‫در‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻐﺎﻓﻞ‬

‫ﺳ‪‬ﻤ‪‬ﺸﺎن‬

‫ﻣﺮوح‬

‫راﺋﺾ‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻟﮕﺎم‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺘﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮔﻞ‬

‫ﻧﻤﻮده‪،‬‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺼﺮﯾﻒ‪‬‬

‫ِ‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺗﺤﻮﯾﻞ‬

‫اﺳﺘﺎدي‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﺳﻮار‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎم‬

‫آن‬

‫ﺧﺎري‬

‫ﺑ‪‬ﺪه‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻠﻮي‬

‫از‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻟﮕﺪ؟‬

‫ﻣﯿﮑﻮﺑﺪ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ از ﻣﮑﺮ ِ ﯾﺰدان ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫ﻧﺮ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫در‬

‫ﯾﺎﺑﯽ‬

‫ﮔﺎو‬

‫ﻣﻘﺎم‬

‫وار‬

‫ﮐﻪ ﻧﺠﻮﺋﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﯽ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺧﻔﯿﻪ ﮐﺎر؟‬

‫ﺧﻮد ﻧﮕﻔﺘﻪ‪ :‬ﮐﺎﯾﻦ ﻣﺒﺪل ﺗﺎ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫اﺳﺖ؟‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺳﻮي‬

‫راﺳﺖ‬

‫آﻫﻮﺋﯽ‬ ‫ﭘﯽ‬

‫در‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮدي‬

‫ﭼﺎﻫﻬﺎ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺮه‬ ‫از‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺻﻄﺒﻠﯽ‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﻫﯿﭽﺸﺎن اﯾﻦ ﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ از ﺧ‪‬ﺮَد‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺳﻮار‬

‫ﭘﺮّاﻧﯿﺪه‬

‫اي‬ ‫ﺗﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺧﻮﮐﯽ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‬

‫ﮐﺒﺲ‬

‫ﻧﺎرﺳﯿﺪه‬

‫ﺳﻮد‬

‫و‪،‬‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫دﯾﮕﺮان‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﻓﺘﺎده‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻨﺪه‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺮاي‬

‫در ﺳﺒﺐ ﭼﻮن ﺑﯿﻤ‪‬ﺮادت ﮐﺮد‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﮑﺴﺒﯽ‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺪا‪،‬‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﺳﻮي ﭼﭗ رﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﺗﯿﺮت‪ ،‬دﯾﺪه اي؟‬

‫ﺻﯿﺪي‬ ‫دوﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫او‬

‫اﻓﻼﮐﯽ‬

‫ﺧﺎﻗﺎن‬

‫را‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫آن‬

‫رب‪‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺪ ﻇﻦ ﻧﮕﺮدي در ﺳﺒﺐ؟‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺷﺪه‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﻣﺴﮑﺒﻪ‬

‫ﺑﺲ ﮐﺲ از ﻋﻘﺪ‪ ‬زﻧﺎن ﻗﺎرون ﺷﺪه‬

‫ﺑﺲ ﮐﺲ از ﻋﻘﺪ‪ ‬زﻧﺎن ﻣﺪﯾﻮن ﺷﺪه‬

‫ﭘﺲ ﺳﺒﺐ‬

‫ﮔﺮدان ﭼﻮ د‪‬م‪ ِ ‬ﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ وي ﮐﻢ‬

‫ُﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻓﺘﻬﺎش‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫اﺳﺘﺜﻨﺎﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﺣﺬر‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺧﺮ را ﺑ‪‬ﺰ ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺪر‬

‫ﻣﺸﺮﮐﺎن را دو دو ﭼﺸﻢ اﻫﻞ ﺑﺪر‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﺣﺰم‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻧﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ‬ ‫او‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫دل‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﭼﺎه‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺴﻔﺴﻂ‬

‫آﻧﮑﻪ‬ ‫او‬

‫اﻧﮑﺎر‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﻘﻠﯿﺐ‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ُﮔﺮﺑ‪‬ﺰ اﺳﺖ‬ ‫اﻓﮑﺎر‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺣﺴﺒﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﻧﻤﻮده‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫اﯾﭻ‬

‫ز اﺣﻮﻟﯽ اﻧﺪر دو ﭼﺸﻤﺶ‪ ،‬ﺧﺮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫را‬ ‫ﻟﻄﯿﻒ‬

‫دام‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﯽ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻣﻘﻠﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫او‬ ‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺑﺼﺎر‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪت‪،‬‬

‫ﺑ‪‬ﺰ اﺳﺖ‬ ‫را‬

‫ﻇﺮﯾﻒ‬ ‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬ ‫ﺑﻤﺎل‬

‫‪ .108‬رﻓﺘﻦ ﺷﻬﺰادﮔﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﻠﻌﮥ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﺤﮑﻢ اﻻﻧﺴﺎن ﺣﺮﯾﺺ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ‪ ،‬و وﺻﯿﺘﻬﺎي‬ ‫ﭘﺪر را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن و در ﺑﻼ اﻓﺘﺎدن و ﻧﻔﺲ ﻟﻮاﻣﻪ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺑﺰﺑﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻦ‪ :‬اﻟﻢ ﯾﺄﺗﮑﻢ ﻧﺬﯾﺮ‪ ،‬و‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ اﯾﺸﺎن در ﺟﻮاب‪ :‬ﻟﻮ ﮐﻨﺎﻧﺴﻤﻊ اوﻧﻌﻘﻞ ﻣﺎ ﮐﺎﻧﺎ ﻓﯽ اﺻﺤﺎب اﻟﺴﻌﯿﺮ‬

‫ﺧﻮب ﺑﺪ ﺗﻮ ﺑﻨﺪه ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﺧﺮﯾﺪن‬

‫ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻤﻮدﯾﻢ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ‬ ‫‪961‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﺧﺖ‪‬‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻓﺮﯾﻖ‬

‫آن‬ ‫ﻣﻨﻬﯽ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﭘﯽ آن دژ‬ ‫از‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪﻧﺪ از ﻣﻨﻊ و ﻧﻬﯿﺶ ﮔﺮﻣﺘﺮ‬ ‫ﺳﺘﯿﺰ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻗﻮل‬

‫از‬

‫اﻧﺪر‬

‫رﻏﻢ‬ ‫ﻗﻠﻌﮥ‬

‫آن‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺠﺘﺒﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﭘﻨﺪ‬ ‫ذات‬

‫ﻃﻮﯾﻠﮥ‬

‫ﺳﻮي‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺎن‬

‫اﻟﺼﻮر‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫آن‬

‫ﻗﻠﻌﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﻠﻌﮥ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺳﻮز‬

‫در ﺷﺐ ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫ﭘﻨﺞ در‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آوردﻧﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﺳﺮ‬ ‫ر‪‬ﺑﺎ‬

‫ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪ ز روز‬

‫در ﺑﺤﺮ و‪ ،‬ﭘﻨﺞ از ﺳﻮي ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ از آن‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺲ‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﭘﻨﺞ از آن ﭼﻮن ﺣﺲ‪ ‬ﺑﺎﻃﻦ‪ ،‬راز ﺟﻮ‬

‫زآن ﻫﺰاران ﺻﻮرت و ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ از ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ ﺑﺲ ﺑﯽ ﻗﺮار‬

‫ﮐﻢ ﺑﺎش ﻣﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدي ﺑ‪‬ﺖ ﺗﺮاش و ﺑ‪‬ﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺎده در ﺟﺎم اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮏ از ﺟﺎم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﮕﺸﺎ ﭘﻬﻦ ﮔﻮش‬

‫ﺗﺎ از آن ﺳﻮ ﺑﺸﻨﻮي ﺑﺎﻧﮓ و ﺧﺮوش‬

‫َﮐﻢ‬

‫ﮔﻮش دار‪ ،‬آوازت آﻣﺪ دم ﺑﻪ دم‬

‫ﺑﺠﻮي‬

‫ﺑﮕﻮي‬

‫زﯾﻦ ﻗﺪﺣﻬﺎي ﺻ‪‬ﻮ‪‬ر‬ ‫از‬

‫ﻗﺪﺣﻬﺎي‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺬر‪،‬‬

‫ﺻ‪‬ﻮر‬

‫ﺑﺎده ﺑﺨﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫رﺳﺪ‬

‫آدﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎده‪،‬‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺟﺎم‬

‫"دﻟﺒﻨﺪم"‬

‫ﺗﺮك‪‬‬

‫و‪،‬‬

‫ﻗﺸﺮ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ رﯾﮕﯽ آرد ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ِ ﺧﻠﯿﻞ‬

‫دان ﮐﻪ ﻣﻌﺰول اﺳﺖ ﮔﻨﺪم‪ ،‬اي ﻧﺒﯿﻞ‬

‫ﺻﻮرت از ﺑﯽ ﺻﻮرت آﻣﺪ در وﺟﻮد‬

‫دود‬

‫ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﺣﯿﺮت‬

‫ﻣﺤﺾ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز‬

‫ﻣﺼﻮ‪‬ر‬ ‫آردت‬ ‫دﺳﺘﻬﺎ‬

‫دﺳﺘﯽ‪،‬‬

‫در‬

‫ﺧﺼﺎل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﺑﺎﻓﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﺰ آﺗﺸﯽ زاده ﺳﺖ‬ ‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﭼﻮن‬ ‫ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﺎﻧﺪر دل از ﻫﺠﺮ و وﺻﺎل‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫اﺛﺮ؟‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﻮﺛﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫زاده ﺻﺪ ﮔﻮن آﻟﺖ از‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اش‬

‫ﺑﯽ آﻟﺘﯽ‬

‫ﺳﺎزد‬ ‫ﺑﺎﻓﯿﺪه‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﻣﺼﻮ‪‬ر‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺿﺮر؟‬

‫ﻧﻮﺣﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﻮﺣﻪ را ﺻﻮرت ﺿﺮر ﺑﯽ ﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺧﺎﯾﻨﺪ از ﺿﺮر ﮐﺶ ﻧﯿﺴﺖ دﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﺪل‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫اﻟﻤﻘﻞ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺻﻨﻊ‬

‫ﻧﺎﻻﯾﻖ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺻﻮرت ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اي‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﻔﻬﯿﻢ‬ ‫ﻧﮕﺎرد‬

‫را‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺟ‪‬ﻬﺪ‬

‫ﺣﻮاس‬

‫آﻟﺘﯽ‬

‫و‬

‫آن ﺑﺮ وﻓﻖ ﺧَﻮد‬

‫اﻧﺪر آرد ﺟﺴﻢ را در ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﻧﻌﻤﺖ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺷﺎﮐﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺻﺎﺑﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫زﺧﻤﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻧﺎﻻن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫رﺣﻤﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺑﺎﻻن‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺳﯿﺮي‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺗﯿﺮي‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﺳﭙﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺧﻮﺑﺎن‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻋﺸﺮت‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻏﯿﺒﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻧﺎز‬

‫آورد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭼﻨﮕﯽ‬

‫ﺳﺎز‬

‫آورد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﺤﺘﺎﺟﯽ‬

‫آرد‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﺴﺐ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻏﺼﺐ‬

‫ﺑﺎزو‬

‫اﯾﻦ ز ﺣﺪ‪‬‬

‫واﻧﺪازه ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮون‬

‫داﻋﯽ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻇﻞّ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﯿﺸﻬﺎ‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫‪962‬‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫وري‪،‬‬ ‫ِ‬

‫از‬

‫آرد‬ ‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ِ‬

‫ﮔﻮﻧ‪‬ﮕﻮن‬ ‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﺎم‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‬

‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ارﮐﺎن‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﻟﯿﮏ در ﺗﺎﺛﯿﺮ و‬

‫ﮐﺰ ﺟﺎم ِ ﺧﻮﺷﯿﺴﺖ‬

‫ﻓﺎﯾﺪة آن‬

‫ﻟﻌﺐ و ﺟﻤﺎع‬

‫ش‬

‫وﻗﺎع‬

‫ﺻﻮرت ﻧﺎن و ﻧﻤﮏ‬ ‫ﻣﺪرﺳﮥ‬

‫ﻓﮑﺮت‬

‫ﻣﮑﺘﺘﻢ‬

‫وﺻﻠﺖ‪ ،‬دو ﺑﻬﻢ‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي و ﺑﯽ ﻫ‪‬ﺸﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺮد و زن و‬ ‫در ﻣﺼﺎف‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻣﺸﯿﺪ‬

‫و آن ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺮ ارﮐﺎن ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‪،‬‬

‫آن ﺻﻮر در ﺑﺰم‬

‫ﺧَﻮش‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻦ ﺳﺎﯾﻪ اش‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﻫﻮﺷﯽ‬

‫ﮐﺎن ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﯾﺪة آن‬

‫ﻗﻮت‪ ‬ﺑﯽ ﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫آن ﺻﻮرت‪ ‬ﺗﯿﻎ و ﺳﭙﺮ‬

‫ش‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ‬

‫ﺻﻮرﺗﻬﺎي‬

‫و‪،‬‬

‫ﻓﺎﯾﺪه‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‪،‬‬

‫وي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ داﻧﺶ ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﻃﯽ‬

‫اﯾﻦ ﺻﻮر ﭼﻮن ﺻﻮرت‪ ‬ﺑﯽ ﺻﻮرﺗﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻔﯽ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻨﺪ؟‬

‫اوﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺻﻮرﺗﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ او روﯾﻨﺪ و در ﻧﻔﯽ‬

‫در‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺻﻮرﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ ﺻﻮر دارد ز ﺑﯽ ﺻﻮرت وﺟﻮد‬

‫ﭼﯿﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﻮﺟﺪ‪ ‬ﺧﻮﯾﺸﺶ ﺟﺤﻮد؟‬

‫اﻧﮑﺎر ِ او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﻏﯿﺮ ﻋﮑﺲ‬

‫اﯾﻦ ﮐﺎر ِ او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﮥ‬

‫ِ‬

‫اﻓﺘﮑﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب و ﺧﺸﺘﯽ آﺷﮑﺎر‬

‫ﯾﻘﯿﻦ ﺑﯽ ﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت اﻧﺪر دﺳﺖ او ﭼﻮن آﻟﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﺮم‬

‫ﺧﻮد از او ﯾﺎﺑﺪ ﻇﻬﻮر‬ ‫ﺻﻮرت‪‬‬ ‫ﮔﺮ‬

‫دﯾﻮار‬

‫ﭼﻪ‬

‫و‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺎﻋﻞ ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﺳﻘﻒ‪‬‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺤﻞ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﻌﻤﺎر‬

‫ﮔﻪ ﮔﻪ آن ﺑﯿﺼﻮرت از ﮐﺘﻢ ﻋﺪم‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺻﻮر‬

‫را‬

‫رو‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫از‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫و‬

‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺪد‬

‫از‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫او‬

‫دان‬

‫از‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫ﺟﻤﺎل‬

‫ﻗﺪرﺗﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز ﺑﯽ ﺻﻮرت ﭼﻮ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد رو‬

‫آﻣﺪﻧﺪ از ﺑﻬﺮ ِ ﮐﺪ‬

‫در رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺿﻼل‬

‫از‬

‫وداد‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺤﺘﺎﺟﯽ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺸﺒﯿﻬﺶ‬

‫ﻣﺠﻮ‬

‫ﺻﻮ‪‬ر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺠﻮﯾﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ آن ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺂن ﻣﯿﺮ زاد‬

‫ﺑﺎﺑﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ اي ﺑﯽ ﻫﻨﺮ‬

‫اﺣﺘﯿﺎج‬

‫ﭼﻮن ﺻﻮر ﺑﻨﺪه ﺳﺖ ﺑﺮ ﯾﺰدان‪ ،‬ﻣﮕﻮ‬

‫ﻇﻦ‬

‫ﻣﺒﺮ‪،‬‬

‫در اﻓﻨﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺗﻔﮑﺮ‬

‫در ﺗﻀﺮع ﺟﻮي و‬ ‫ور‬

‫ز‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﺻﻮرﺗﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ‬ ‫ﺷﻬﺮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﯾﺎري‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻣﯿﺮوي‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺰد‬

‫ارﺷﺎد‬ ‫ِ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدش‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻓﺮه‬

‫ﻣﯽ‬

‫روي‬

‫ذوق ِ ﺑﯽ ﺻﻮرت ﮐﺸﯿﺪت‪ ،‬اي روي‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮﺷﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﮑﺎن اﺳﺖ و زﻣﺎن‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﻣﯿﺮوي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫او‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺎن ﺑﯽ ﺗﻮ زاﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮاي‬

‫ﻣﻮﻧﺴﯽ‬

‫ﺳﻮي ﺑﯽ ﺻﻮرت ﺷﺪي‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫زآن‬

‫ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ُﮐﻞّ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ذوق‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻮ‪‬د ﻣﻌﺒﻮد‪‬‬

‫در ﺗﻮ‬

‫اش‬ ‫ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫ﺳﯿﺮان‬

‫ِﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫آﻣﺪي‬ ‫ﺳﺒﻞ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬روي ﺧﻮد ﺳﻮي د‪‬م ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳ‪‬ﺮ اﺻﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳ‪‬ﺮ ُﮔﻢ ﮐﺮده اﻧﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ آن ﺳ‪‬ﺮ‪ ،‬ﭘﯿﺶ ِ اﯾﻦ ﺿﺎﻻن ِ ُﮔﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫د‪‬م‬

‫آن ز ﺳﺮ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ آن داد‪ ،‬اﯾﻦ ز د‪‬م‬

‫ﻗﻮم ِ دﯾﮕﺮ‬ ‫‪963‬‬

‫داد‪‬‬

‫ﺳ‪‬ﺮي‬

‫از‬

‫راه‪‬‬

‫ﭘﺎ و ﺳ‪‬ﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ُﮔﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ُﮔﻢ ﺷﺪ ﺟﻤﻠﻪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ُﮐﻞ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻢ آﻣﺪ‪ ،‬ﺳﻮي‬

‫‪ .109‬دﯾﺪن آن ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﺎه در ﻗﺼﺮ ﻗﻠﻌﮥ ذات اﻟﺼﻮر ﻧﻘﺶ ِ روي دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﭼﯿﻦ را و ﺑﯿﻬﻮش‬ ‫ﺷﺪن ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮادر و در ﻓﺘﻨﻪ اﻓﺘﺎدن و ﺗﻔﺤﺺ ﮐﺮدن‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮب ﺗﺮ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫زآن‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﮔﺮوه‬

‫آن‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ‬

‫دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ آن ﻓﺮﯾﻖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬ ‫در‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻋﻤﯿﻖ‬

‫اﻓﯿﻮﻧﺸﺎن از اﯾﻦ ﮐﺎﺳﻪ رﺳﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺴﻮس و‬

‫اﻓﯿﻮن ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻗﻠﻌﮥ ﻫ‪‬ﺶ ر‪‬ﺑﺎ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﮐﺮد ﮐﺎر ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﯿﺮ ﻏﻤﺰه دوﺧﺖ دل را ﺑﯽ ﮐﻤﺎن‬ ‫ﻗﺮﻧﻬﺎ‬

‫دﯾﺪﻧﺪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫را‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬

‫را‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﯾﺎذاﻻﻣﺎن‪،‬‬

‫اﻻﻣﺎن‬

‫در‬

‫اي‬

‫ﭼﺎه‪‬‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﺴﻮﺧﺖ‬

‫آﺗﺸﯽ در دﯾﻦ و دﻟﺸﺎن ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﻮد؟‬

‫دﯾﮕﺮﮔﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺳﻨﺎن‬

‫اش‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ ِ ﺻﻮرت در دل ِ ﺷﻪ زادﮔﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫اﺷﮏ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﯿﻎ‬

‫دﺳﺖ ﻣﯽ ﺧﺎﺋﯿﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي درﯾﻎ‬

‫آﻏﺎز‬

‫دﯾﺪ‬

‫آن ﺑﯽ ﻧﺪﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫را‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫دﯾﺪﯾﻢ‪،‬‬ ‫ﺣﻖّ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻣﯿﮑﺎري‬

‫ﺗﺨﻢ از ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ِ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ز‬

‫اﺳﺖ‬

‫واﺟﺒﯽ‬

‫ﺧﻠﺶ‬

‫ﭼﻨﺪﻣﺎن ﺳﻮﮔﻨﺪ داد‬

‫آن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺧﺎر‬

‫وﯾﻦ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺗﺎ رﯾﻌﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﺑﺎ ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻦ ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺮوﯾﺪ‬ ‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﭘ‪‬ﺮّي‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﻤﺎن‬ ‫زو‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﻣﻄﺎر‬

‫ﮐﻪ ﺗﯿﺮ آن ﺳﻮ ﺟﻬﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬آﺧﺮ آن واﺟﺐ ﺑ‪‬ﺪﺳﺖ‬

‫او ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ اﯾﻦ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫آن ﺗﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﺮ از ﻣﺎ و ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺪاري‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻫﺴﺖ اﻧﺪر ﺳﻮي و ﺗﻮ از ﺑﯽ ﺳﻮﺋﯽ‬

‫ﮔﻬﺮ‬

‫ﺗﻮي ﺧﻮد را‬

‫ﻧﯽ ﻣﺪان‪ ،‬ﻣﯿﺪان ﺷﮑﺮ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﻮي ﺧﻮد را ﯾﺎب و ﺑﮕﺬر از دوﺋﯽ‬

‫او‪‬ﻟﺖ‬

‫آﻣﺪه‬

‫و‬

‫ﺻﻠﺖ‬

‫دﻓﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آﯾﻨﻪ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫آﻣﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺎت‪‬‬

‫داﻧﺴﺘﯿﻢ‬

‫ﻗﻮل‬

‫را‬

‫و‬

‫آن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﺪف‬

‫ﻟﺮزان‬

‫ﭼﺮاﺋﯽ؟‬

‫اي‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻮي‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﺗﻮي‬ ‫ﺗﻮي‬ ‫ز‬ ‫ﺳﻬﻞ‬ ‫ﻧﮏ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬ ‫اﻣﺮ‬ ‫در‬

‫ﺑﺎ‬

‫در‬

‫ﺗﻮي‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫اﻓﺘﺎدﯾﻢ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ﺧﻨﺪق‬

‫ﺳﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺘﻬﺎي‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ِ ﺧﻮد و ﻓﺮﻫﻨﮓ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻮدﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯽ زرق‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻋﻠﺖ‪‬‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﺳﺎﯾﮥ رﻫﺒﺮ ﺑﻪ اﺳﺖ از ذﮐﺮ ِ ﺣﻖ‬

‫از‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﭘﺪر‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫از‬

‫ﯾﺎﻏﯽ‬

‫ﮐﺸﺘﮥ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺮض دﯾﺪﯾﻢ ﺧﻮد را‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫از‬

‫ﺗﻨﺒﯿﻪ‬

‫ﺑﻼ‬ ‫ﺑﻨﺪ‬

‫ﺷﺪﯾﻢ‬

‫اﺷﺒﺎه‬

‫ﺑﻼ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫را‬ ‫ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫را‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫دق‬ ‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﯾﮏ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺻﺪ ﻟﻮت و ﻃﺒﻖ‬ ‫‪964‬‬

‫در‬

‫ﺧﺴﻦ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻗﻨﺎﻋﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ِ ﺑﯿﻨﺎ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺳﯿﺼﺪ ﻋﺼﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫در‬

‫ﺗﻔﺤﺺ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺻﻮرت ﮐﻪ ﺑﻮد؟ ﻋﺠﺐ! اﯾﻦ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﺴﯿﺎري‬

‫ﺗﻔﺤ‪‬ﺺ‬

‫در‬

‫ﻣﺴﯿﺮ‬

‫ﮐﺸﻒ ﮐﺮد آن راز را ﺷﯿﺨﯽ ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﻧﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ِ ﮔﻮش‪ ،‬ﺑﻞ از وﺣﯽ ﻫﻮش‬

‫رازﻫﺎ ﺑ‪‬ﺪ ﭘﯿﺶ ِ او ﺑﯽ روي ﭘﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻘﺶ ِ رﺷﮏ‪ ‬ﭘﺮوﯾﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫دﺧﺘﺮي‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫دارد‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬

‫ﺷﻪ‬

‫اي‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن و ﭼﻮن ﭘﺮي‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫در‬

‫ﺑﻬﺎ و‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﺴﺖ او‬

‫در‬

‫ﻣﮑﺘﻢ‬

‫ﭘﺮده‬

‫ﻧﻪ زن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫او‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﭙﺮّد‬

‫ﻏﯿﺮﺗﯽ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دارد‬

‫واي آن دل‬

‫ِ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ُﮔﻬﺮ‬

‫را‬

‫زادة‬ ‫در‬

‫ﺳﻮي او ﻧﻪ ﻣﺮد ر‪‬ه دارد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺷﻪ‬

‫و‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ‬ ‫از‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﺎل و‬

‫در ﮐﻤﺎل‬

‫و‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫ﺣﺼﺎ‬

‫اﯾﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫او‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺘﻦ‬

‫ﺑﺎم‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﮐﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮدا ﻓﺘﺎد‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮدا ﻣﺒﺎد‬

‫اﯾﻦ ﺳﺰاي آﻧﮑﻪ ﺗﺨﻢ ِ ﺟﻬﻞ ﮐﺎﺷﺖ‬

‫و آن ﻧﺼﯿﺤﺖ را ﮐﺴﺎد و ﺳﻬﻞ داﺷﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺮَم ﻣﻦ ﮐﺎر ِ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻋﻘﻞ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ‬

‫رﺳ ﺪ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدي‬ ‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ذره‬

‫ﺑﺮ‬

‫ز‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ِﺑﻪ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﺗﺮك‪ ‬ﻣﮑﺮ ِ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﮔﯿﺮ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻘﺪر‬ ‫ﻧﻤﯿﺮي‬

‫ﺣﯿﻠﮥ‬ ‫ﺳﻮد‬

‫اي اﻣﯿﺮ‬

‫ﻣﻌﺪود‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫رﺑﻮد؟‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ز‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬ ‫ﺑﮑ‪‬ﺶ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫و‬

‫زﯾﻦ ﺣﯿﻞ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺮي‬ ‫رو‬

‫و‬

‫ﺑﻤﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﺮه‬

‫ﺑﻤﯿﺮ‬

‫ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮدار‬

‫وﺟﻮد‬

‫از‬

‫‪ .110‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن در ﺑﺨﺎرا و ﮐﺮم او و آﻧﮑﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺰﺑﺎن از او ﺳﻮال ﮐﺮدي‪ ،‬ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻧﺪادي‬

‫در‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫داد‬ ‫زر‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﮐﺎﻏﺬ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﻋﻄﺎي‬ ‫ﭘﺎره‬

‫ِ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫ﻫﺎ‬

‫اﺟﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﻮدي ز ﺟﻮدش‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﭼﻮ ﻣﺎه‪ ‬ﭘﺎك ﺑﺎز‬ ‫ﺧﺎك را زر ﺑﺨﺶ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺎﺣﯽ‬

‫ﻣﺒﺘﻼﯾﺎن‬ ‫روز‬

‫ﻓﺮﻗﻪ‬

‫را‬

‫ﮔﯿﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫از‬

‫اﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺿﯿﺎ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﺑﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐ‪‬ﺒﻮ‪‬د؟ آﻓﺘﺎب‬ ‫را‬

‫راﺗﺒﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﺋﺒﻪ‬

‫روزي‬

‫ُاﻣﺘﯽ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﯿﻮﮔﺎن‬

‫ﻣ‪‬ﻘﻞ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻘﯿﻬﺎن‬

‫روز‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺳﺨﺎ‬

‫ﻋﺎم‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎران‬

‫وام‬

‫ﺻﻐﯿﺮ‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺿﻌﯿﻔﺎن‬

‫اﺑﻨﺎء‬

‫اﻟﺴﺒﯿﻞ‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﮑﺎﺗﺐ‬

‫ﺷﺮط آن ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺴﯽ زاو‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن‬

‫زر‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫و‪،‬‬

‫روز‬ ‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﻠﻮﯾﺎن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫زو‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫روز‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫وﺟﻮدش‬

‫ﻣﯽ‬

‫زر ﻧﺜﺎر‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺘﻐﻞ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪﮔﺎن‬

‫ِ‬

‫زر از او در ﮐﺎن و‪ ،‬ﮔﻨﺞ اﻧﺪر ﺧﺮاب‬

‫اي‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺣ‪‬ﺴﻦ‬

‫ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﻬﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﺳﺘﺎن‬

‫ﯾﺘﯿﻤﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ِ‬

‫‪965‬‬

‫ِ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﻔﯿﻞ‬

‫ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺧﺎﻣﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺣﻮاﻟﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﯾﺴﺘﺎده‬

‫رﻫﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﮐﺮدي ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻟﺐ ﺳﺆال‬

‫دﯾﻮارو‪‬ش‬

‫ﻣﻔﻠﺴﺎن‪،‬‬

‫زو ﻧﺒﺮُدي زﯾﻦ ﮔﻨﻪ‬

‫ﻣﻦ ﺻﻤﺖ ﻣﻨﮑﻢ ﻧﺠﺎ ﺑ‪‬ﺪ ﯾﺎﺳﻪ اش‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻤﻮﺷﯽ داﺷﺖ ﻋﺸﻖ و ﺗﺎﺳﻪ اش *‬

‫ﺧﺎﻣﺸﺎن را ﺑﻮد ﮐﯿﺴﻪ و ﮐﺎﺳﻪ اش‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ً‬

‫ﻧﺎدرا‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫روزي‬

‫ﻣﻨﻊ ﮐﺮد از ﭘﯿﺮ و‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫اش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺮي‬

‫اﻫﻞ‬

‫ﯾﮏ ﺣﺒﻪ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ﺑﺨﺎرا‬

‫د‪‬ه زﮐﺎﺗﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺟﻮع‬

‫ﭘﯿﺮش ﺟﺪ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ﺧﻠﻖ از ﺟﺪ‪ ِ ‬ﭘﯿﺮ اﻧﺪر ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اي ﭘﺪر‬

‫ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﻦ ﺗﻮﺋﯽ ﺑﯽ ﺷﺮم ﺗﺮ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮردي و ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ‬

‫ﮐﺎن ﺟﻬﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮔﯿﺮي ﺑﻪ ﺟﻤﻊ‬

‫ﺧﻨﺪه ش آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎل داد آن ﭘﯿﺮ را‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺗﻮﻓﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﭘﯿﺮ‬

‫اﯾﭻ ﺧﻮاﻫﻨﺪه از او‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺗﺴﻮ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪‬‬

‫روز‬

‫ﻓﻘﯿﻬﺎن‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﮐﺮد‬

‫زارﯾﻬﺎ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺲ ﺑﯽ ﺷﺮم ﭘﯿﺮي‬

‫روز‬

‫ﺑﺎ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﭼﺎره‬ ‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫رﮔﻮ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺣﺒ‪‬ﻪ‬

‫آن‬

‫زر‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﯾﮏ ﻓﻘﯿﻪ از‬

‫ﺣﺮص‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻧﺎﮐﺲ‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫و‬

‫در ﻓﻐﺎن‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺻﻒ‪‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﻮد‬

‫ِ‬

‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﻗﻮم‬

‫ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺎق ﺑﺴﺖ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮَد آن ﺷﻪ ﮔﻤﺎن ﮐﺎﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺪاد‬

‫از ﻟﺒﺎد‬

‫دﯾﺪش‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﺶ‪،‬‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫روز ِ دﯾﮕﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﺳﺖ‬

‫او‬

‫ﻧﺪادش‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫از ﮔﻨﺎه و ﺟﺮم ِ ﮔﻔﺘﻦ آن ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ ز ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣ‪‬ﮑﯿﺪ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺎن او ﭼﺎدري ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭼﯿﺰي‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺘﺶ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻮﮔﺎن‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯿﺪش‬

‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺻﺪﻗﻪ‬

‫ﻧﺪادش‬

‫در‬

‫رو ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫اﻋﻤﯿﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮو اﻓﮑﻨﺪ و‬

‫اي‬

‫دﻟﺶ‬

‫در‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‬ ‫ﺣﺮﻣﺎن‬

‫آﻣﺪ ز‬

‫او‬

‫ﺣﺮﻗﻪ اي‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﭘﮕﺎه‬

‫ﮐﻪ ﺑﭙﯿﭽﻢ در ﻧﻤﺪ‪ ،‬ﻧ‪‬ﻪ ﭘﯿﺶ ِ راه‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﮕﺸﺎ‬

‫ﻟﺐ‪،‬‬

‫ﻧﺸﯿﻦ‬

‫ﻣﯽ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﺑﻮ‬

‫ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮده‬

‫وﺟﻪ‪‬‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ِ ﮐﺪﯾﻪ‬

‫ﺧﻮ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺗﻌﺠﯿﻞ‬

‫ﺧَﻮد‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺪﻫﺪ‬ ‫ﻧﻤﺪ‬

‫در‬ ‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﭘﻨﺪارد ﺑﻪ ﻇﻦ‬

‫زر‬

‫در‬

‫ﻧﯿﻤﻪ اي ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫زر‬

‫ﻧ‪‬ﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آن ﻓﻘﯿﺮ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫راﻫﺶ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﻌﺒﺮ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫روي‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﮐﺮد‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺻﻠﻪ‬

‫از‬

‫او‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫آن‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫از‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‪،‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫اﻧﺪازد‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﺮد‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﮐﻔﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ ِ "ﻣﻮﺗﻮا‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﮑﻨﺪ‬

‫ده‬

‫آن‬

‫دﻟﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﮐﺮد از ﭘﯽ دﺳﺖ او ز ﭘﺴﺖ‬

‫ﺟﻬﺎن‪:‬‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺴﺘﺪم‬

‫اي‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﻋﻨﻮد‬

‫از‬

‫ﺟﻨﺎبِ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻗﺒﻞ ﻣﻮت‪ "‬اﯾﻦ ﺑﻮد‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺮدن‬

‫دﮔﺮ‬

‫در‬

‫ﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﻧﻤ‪‬ﺮدي‪،‬‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‬

‫‪966‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﺑﻮابِ‬

‫ﻧﺒﺮدي‬ ‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﻮد‬

‫ﻏﻨﯿﻤﺘﻬﺎ‬

‫ر‪‬ﺳ‪‬ﺪ‬

‫اي‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﮏ ﻋﻨﺎﯾﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ز ﺻﺪ ﮔﻮن اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺟﻬﺪ را ﺧﻮف اﺳﺖ از ﺻﺪ ﮔﻮن ﻓﺴﺎد‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‬

‫ﻣﻤﺎت‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ‬

‫ﺛﻘﺎت‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻋﻨﺎﯾﺖ‪ ،‬ﻫﺎن و ﻫﺎن‪ ،‬ﺟﺎﺋﯽ ﻣﺄﯾﺴﺖ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺿﺮﯾﺮ؟‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬ ‫ﻣﺮﮔﺶ‬

‫ز‪‬ﻣﺮّد‬

‫آن‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ِ‬

‫اﻓﻌﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫زﻣﺮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ره‬

‫ﺷﻮد‬

‫را‬ ‫اﻓﻌﯽ‬

‫‪ .111‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﺮد و ﮐﻮﺳﻪ در ﺧﺎﻧﻘﺎه ﺑﺎ ﻟﻮﻃﯽ و ﺗﺪﺑﯿﺮ اﻣﺮد‬ ‫و‬

‫اﻣﺮدي‬

‫ﮐﻮﺳﻪ‬

‫ﻣﺸﺘﻐﻞ‬

‫اي‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺠﻤﻦ‬

‫در‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺠﻤﻌﯽ‬

‫در‬

‫ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫روز رﻓﺖ و‪ ،‬ﺷﺪ زﻣﺎن ِ ﺛﻠﺚ‪ ‬ﺷﺐ‬

‫ز آن ﻋﺰب ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ آن دو ﮐﺲ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ آن ﺳﻮ از ﺗﺮس ﻋﺴﺲ‬

‫ﭼﺎر ﻣﻮ‬

‫رو‬

‫ﮐﻮﺳﻪ را ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻗﻮم‬

‫و‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫وﻃﻦ‬

‫ﺑﺮ زﻧﺨﺪان‬

‫ﮐﻮدك‪‬‬

‫اﻣﺮد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻟﻮﻃﯿﯽ‬

‫د‪‬ب‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫از‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪرش‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﻫﻢ ﻧﻬﺎد اﻧﺪر ﭘﺲ ِ ﺧﻮد ﺑﯿﺴﺖ ﺧﺸﺖ‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ‬

‫ﻣ‪‬ﺸﺘﻬﯽ‬

‫ﺧﺸﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻘﻞ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﮐﺮد‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﮐﻮدك زد‪ ،‬او از ﺟﺎ ﺑﺠ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯽ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺘﯽ اي ﺳﮓ ﭘﺮﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺳﯽ ﺧﺸﺖ ﭼﻮن اﻧﺒﺎﺷﺘﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺳﯽ ﺧﺸﺖ ﭼﻮن ﺑﺮداﺷﺘﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻓﯽ اﻟﻨﺎر ﺧﺮس ﻣ‪‬ﺮده رﯾﮓ‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﯿﻤﺎرم‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫داري‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬

‫وآﻧﮑﻪ‬

‫ﯾﮏ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺿﻌﻒ‪‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﺮدم‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‪‬‬

‫رﻧﺠﻮري‬

‫ﺗﻔﯽ‬

‫ﻃﺒﯿﺐ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫آرﻧﺪ‬

‫ور‬

‫ﻣﺸﻔﻘﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﮔﺸﺎدي‬

‫از‬

‫ﺳﻘﺎﻣﺖ‬

‫ﻣ‪‬ﻐﻠﻘﯽ‬

‫ﺷﺪن؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯿﺮوم‬

‫ﺗﺎﻧﻢ‬

‫ﭘﻠﯿﺪي‪،‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪم ﯾﮏ زﻣﺎن در وي اﻣﺎن‬ ‫ﺧﺎﯾﻪ ﻓﺸﺎر‬

‫ﺧﻮار‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻏﻤﺰه‬

‫دزدد‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ زﯾﻦ ﻧﻈﺮ دﯾﻦ ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻄﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺎزار ِ ﻋﺎم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺧﺮ ﮔﻠﻪ و دﯾﻮان ِ ﺧﺎم؟‬

‫ﻧﺎﻣﻮس و ﺗﻘﻮي از ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺧﺮ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺧﺸﯿﺖ و ﺧﻮف و رﺟﺎ؟‬

‫و‬

‫ﻋﺪل‬

‫ﺟﻮ‬

‫زن و ﺑﺮ ﻣﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻘﻞ ﮐﻮ؟‬

‫روم‬

‫ﺳﻮي‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻤﺮ‬ ‫را‬

‫ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮔﺮﯾﺰم‬

‫را‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫زﯾﺮ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ از زن ﯾﺎﻓﺖ زﻧﺪان و ﻓﺸﺎر‬ ‫آن زﻧﺎن‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ز‬

‫ﻣﻦ ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﺤﺪي‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﺮﻓﺘﯽ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ‬

‫دار‬

‫اﻟﺸﻔﯽ؟‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺮ ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﻣ‪‬ﺮﺗﻘﺪ‬

‫ﻣﯽ ﺑﺮآرد ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﭼﻮن د‪‬دي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﻣﻮﺳﯿﺴﺖ‬ ‫ِ‬

‫ز‬

‫زﻧﺪﯾﻘﯽ‪،‬‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﯽ‬ ‫رو‬

‫و‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﺎﺻﯿﺖ‬

‫از‬

‫اﺑﻠﻪ‬

‫و‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از ﺟﺎﻫﻠﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﻨﺪ‬ ‫ﻣﺮدان‬

‫ﭼﺎره‬

‫دارم‪،‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﻧﻄﻔﻪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻣﺎﻟﺶ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﺷﻮم‬

‫اوﻟﯿﺎﺷﺎن‬

‫ﺗﻮزﯾﻊ‬ ‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﺑﻪ ﮐﯿﺮ‬

‫ُاﻓﺘﻢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﻨﺠﺎه‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻓﺘﺘﺎن‬ ‫دار‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﭼﻮن ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﻧﯽ از اﯾﻨﻢ ﻧﯽ از آن؟‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﮐﻮدك ﺑﻪ ﮐﻮﺳﻪ ﺑﻨﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﺑﺎ آن دو ﻣﻮ از ﻏﻢ ﺑ‪‬ﺮﯾﺴﺖ‬ ‫‪967‬‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﺧﺸﺖ و از ﭘﯿﮑﺎر ِ ﺧﺸﺖ‬

‫و ز ﭼﻮ ﺗﻮ ﻣﺎدر ﻓﺮوش ﮐﻨﮓ‪ ‬زﺷﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ِ‬

‫ﻧﻤﻮن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﮐﻮن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﺧﺸﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را ر‪‬ه ﮐﻨﺪ‬

‫زﻫﺮه‬

‫اي‬

‫اي‬

‫ﺑﺮ زﻧﺨﺪان‬ ‫ذره‬

‫ﭼﺎر ﻣﻮ‬

‫اي‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﺧﺸﺖ‪‬‬ ‫او‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺧﺸﺖ اﮔﺮ ﭘ‪‬ﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﻬﺎدة ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ اي‬

‫ﺑﻨﻬﯽ‬

‫ﻗﻔﻞ‬

‫از ﻣﻮم‬

‫ﺧﺸﺖ‬ ‫رو‬

‫ﻣ‪‬ﮕﺬار‪،‬‬

‫را‬

‫دو ﺗﺎ ﻣﻮ‬

‫آن‬

‫اي‬

‫ﺳﺎﺑﺢ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ِﺑﻪ ﺑﻮ‪‬د‬ ‫آﺷﻨﺎ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﺳﺒﺎح‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫درﯾﺎﺋﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺎل‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﺻﻠﮥ‬

‫و‬

‫از‬

‫را‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻬﯿﺴﺖ‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺳﺮي‬

‫آن‬

‫ﺑﺸﮑﻬﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮّ ﺳﯿﻤﺎ در وﺟﻮه‬ ‫اﯾﻤﻦ ﻣ‪‬ﺨُﺴﺐ از دﯾﻮ ِ زﺷﺖ‬

‫ﻫﻢ‬

‫وآﻧﮕﻬﺎن‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻋﻠﻤﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻼن‬

‫دل‬

‫ﺑﺨُﺴﺐ‬

‫رود‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ ز ﺟﻬﺪ‪ ‬اﻋﺠﻤﯽ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻪ آب اﻧﺪر ﺳﺒﺎح‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻬﺮه‬

‫از ﻋﻄﺎي آن ﺳﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺳ‪‬ﺪ ﺷﺪه‬

‫ﺳﺮﺷﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫اﻣﺎن‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن‬

‫در دﺳﺖ آر‬

‫از ﻋﺒﺎدت‬

‫ﺳﮑﻮن‬

‫دري‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﺪ آن ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻮه‬

‫زآن ﮐﺮم‬

‫ﻧﻮم ِ ﻋﺎﻟ‪‬ﻢ‬

‫ﮐﺎن‬

‫اﮔﺮ ﻣ‪‬ﻬﺮي ﻧﻬﺪ‬

‫آن دو ﺳﻪ ﺗﺎر ِ ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﺑﺴﺎزد‬

‫ﮐﻮﺷﺶ‬

‫ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺧُﺮد ﻣﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻮﻫﯽ دان‬

‫ُﮐﻬﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫آن دو ﺳﻪ ﻣﻮ‬

‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﻣﻮ را از آن‬ ‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﯾﮏ از آن ﻣﻮ‬

‫ﺳﯽ‬

‫ﭘﯿﺮاﻣﻮن‬

‫از‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﻣﺴﺘﻨﺒﻪ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫اﻧﺘﻄﺎح‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﻤ‪‬ﺪ‬

‫اﻋﺠﻤﯽ زد دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﻏﺮق ﺷﺪ‬

‫و ﮐﻨﺎر‬

‫ﺑﺤﺎر‬

‫ِ‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐِ‬

‫او‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ِ‬

‫ﻏﻮاص‬

‫ﻣﯽ ﻧﮕﺮدد ﻫﯿﭻ ﺳﯿﺮ از ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫‪ .112‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻨﻬﻮﻣﺎن ﻻ ﯾﺸﺒﻌﺎن ﻃﺎﻟﺐ اﻟﻌﻠﻢ و ﻃﺎﻟﺐ اﻟﺪﻧﯿﺎ‬ ‫ﮐﺎن رﺳﻮل ِ ﺣﻖ ﺑﮕﻔﺖ اﻧﺪر ﺑﯿﺎن‬

‫اﯾﻨﮑﻪ‪:‬‬

‫ﻣﻨﻬﻮﻣﺎن‬

‫ﺗﻮﻓﯿﺮاﺗﻬﺎ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‪‬‬

‫اﻟﻌﻠﻢ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ‪‬‬

‫و‬

‫اﻟﺪﻧﯿﺎ‬

‫ﻫﻤﺎ‬

‫ﻻ‬

‫و‬

‫ﯾﺸﺒﻌﺎن‬ ‫ﺗﺪﺑﯿﺮاﺗﻬﺎ‬

‫ﭘﺲ در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﭼﻮ ﺑﮕﻤﺎري ﻧﻈﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ ِ دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ ﻋﻠﻢ‪ ،‬اي ﭘﺪر‬

‫آﺧﺮت؟‬

‫ﮔﺮدد رﻫﺒﺮت‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫آﺧﺮت‬

‫ﮐﺖ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫َﮐﻨﺪ‬

‫ز ﯾﻨﺠﺎ و‬

‫ﮐﺎن ﺑ‪‬ﺮد ز اﯾﻨﺠﺎت آﻧﺠﺎ‪ ،‬اي اﻣﯿﻦ‬

‫‪ .113‬ﺑﺤﺚ ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ در آن ﻗﻀﯿﻪ و ﻣﻘﺎﻟﻪ ي ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮ‬ ‫ﺳﻪ‬

‫ﻣﻔﺘﺘﻦ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ را ﯾﮏ درد و ﯾﮏ رﻧﺞ و ﺣﺰن‬

‫رو‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ در ﯾﮏ ﻓﮑﺮ و ﯾﮏ ﺳﻮدا‬

‫ﻧﺪﯾﻢ‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ از ﯾﮏ رﻧﺞ و ﯾﮏ ﻋﻠﺖ‬

‫در ﺧﻤﻮﺷﯽ ﻫﺮ ﺳﻪ را ﺧﻄﺮت ﯾﮑﯽ‬

‫در ﺳﺨﻦ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺳﻪ را ﺣﺠﺖ ﯾﮑﯽ‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎﻧﯽ اﺷﮏ رﯾﺰان ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺎن‬

‫ﺧﻮن ﻓﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮان ِ ﻣﺼﯿﺒﺖ‬ ‫‪968‬‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﮐﺲ‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن از آﺗﺶ دل‬

‫زده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﺠﻤﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫آن ﺑﺰرﮔﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎي اﺧﻮان ِ ﺧﯿﺮ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﺮ ﺑﻮدﯾﻢ اﻧﺪر ﻧﺼﺢ ِ ﻏﯿﺮ؟‬

‫از ﺣﺸﻢ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺮدي ﮔ‪‬ﻠﻪ‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺣﺮج؟‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‪:‬‬

‫از‬

‫ﻧﺎل‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﮐﻦ‪،‬‬

‫و‬

‫ﻓﻘﺮ‬

‫ﮐﺎﻟﺼﺒﺮ‬

‫و‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‪‬‬

‫اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺪ‪ ‬ﺻﺒﺮ ﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬

‫ﻣﮑﺶ‬

‫اﻧﺪر آﺗﺶ ﻫﻤﭽﻮ زر ﺧﻨﺪﯾﻢ ﺧﻮش؟‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ‪ ‬ﺟﻨﮓ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫رﻧﮓ‬

‫وﻃﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‪:‬‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﻣﺮ ﺳﭙﻪ را‬ ‫آن‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺶ‬ ‫را‬

‫اﺳﺒﺎن‬

‫ﻣﺎ ﺳﭙﺎه‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ را ﻫﯽ ﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫ﻣﮕﺮداﻧﯿﺪ‬ ‫زﯾﺮ‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬

‫ﭘﺎ‬

‫ُﮐﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﺑﻪ ﭘﯿﺶ آﺋﯿﺪ ﻗﺎﻫﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺻﺒﺮ آﻣﺪ ﭼﺮاغ و ﻧﻮر ﺻﺪر‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‪ ‬ﻣﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﯿﺮه ﺳﺮ ﺷﺪﯾﻢ !‬

‫در ﭼﺎدر ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﻪ‬

‫داده‬

‫ﭼﻮن زﻧﺎن ِ زﺷﺖ‬

‫اي دﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ را ﮐﺮدي ﺗﻮ ﮔﺮم‬ ‫اي‬

‫زﺑﺎن‬

‫اي‬

‫ﺧﺮد‪ ،‬ﮐﻮ‬

‫اي‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬ ‫دﻟﻬﺎ‬

‫از ﻏﺮي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﭘﻨﺪ‪‬‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮده‬

‫ﻧﺎﺻﺢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دار ﺷﺮم‬

‫ُﮐﻦ ﺧﻮد را و‪ ،‬از ﺧﻮد‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﮔﺸﺖ‪ ،‬از ﭼﻪ ﺗﻦ زدي؟‬

‫ﺧﺎي ﺗﻮ؟‬

‫دور ِ ﺗﻮﺳﺖ اﯾﻦ دم‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪ ﻫﯿﻬﺎي ﺗﻮ؟‬

‫را‬

‫را‬

‫ﺗﺸﻮﯾﺶ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﺑﺠﻨﺒﺎن‬

‫رﯾﺶ ار ﮐﻨﻮن دزدﯾﺪه اي‬

‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﺮ رﯾﺶ ِ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪه اي‬

‫درﻣﺎن ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻣﻬﻤﺎن ِ ﺗﻮ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻦ زدي؟‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درد‪ ‬دﯾﮕﺮان‬ ‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﮔﺮم‬

‫ﭼﻮن ﺳﻨﺎن‬

‫ﭘﻨﺪ‪‬‬

‫ﻫﺎي‬

‫در ﻏﻢ ﺧﻮد ﭼﻮن زﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬واي واي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻟﺸﮑﺮ زدن ﺑ‪‬ﺪ ﺳﺎز ِ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زن‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﺮﻓﺖ آواز ِ ﺗﻮ؟‬

‫ﻫﻮش‬

‫ﺑﭙﻮش‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫دﯾﮕﺮاﻧﯽ‬ ‫ﺳﺎل‬

‫ﭘﻨﺠ‪‬ﻪ‬

‫ﻫﺎي‬

‫درد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻓﯿﺪي‬

‫ز‬

‫آن‬

‫ﻧﺴﯿﺞ‬

‫ﺑﻐﻠﺘﺎﻗﯽ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از ﻧﻮاﯾﺖ ﮔﻮش ِ ﯾﺎران ﺑﻮد ﺧَﻮش‬

‫دﺳﺖ ﺑﯿﺮون آر و ﮔﻮش ﺧﻮد ﺑﮑﺶ‬

‫ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺪي ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را د‪‬م ﻣﮑﻦ‬

‫ُﮔﻢ ﻣﮑﻦ‬

‫ﺑﺎزي‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫آن‬

‫روي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎ و دﺳﺖ و رﯾﺶ و ﺳﺒﻠﺖ‬

‫ﺑﺴﺎط‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را در ﻃﺒﻊ آر و در ﻧﺸﺎط‬

‫اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬اي ﺑﺎ ﺧ‪‬ﺮد‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫‪ .114‬ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻓﻘﯿﻬﯽ را و ﺑﺰﺧﻢ ﻣ‪‬ﺸﺖ ﺑﻄﺒﻊ آوردن‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﺮد اﺷﺎرت‬ ‫ﭘﺲ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺶ در اﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫دﻫﯿﺪ‬

‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪش‬

‫ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺧَﻮش‬

‫ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ آن ﯾﮏ ﻓﻘﯿﻬﯽ ﺑﺮ در‪‬ش‬

‫ﮐﺮدش‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺰم‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﭙﺬرﻓﺖ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﯽ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺨﻮردﺳﺘﻢ‬

‫وز‬

‫ﻟﻌﻞ‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫در‬

‫ﺧﻮردش‬

‫اﺧﺘﯿﺎر‬

‫ﺷ‪‬ﺴﺖ در ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺮُش ﭼﻮن زﻫﺮ ﻣﺎر‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫از‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﺮاب‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﺮا زﻫﺮي دﻫﯿﺪ‬

‫ﺷﻪ‬

‫و‬ ‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫از‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬ ‫ﺷﺮاﺑﻢ‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ از ﺧﻮﯾﺶ و‪ ،‬ﺷﻤﺎ زﯾﻦ وا رﻫﯿﺪ‬ ‫‪969‬‬

‫ﻧﺨﻮرده‪،‬‬

‫ﻣ‪‬ﯽ‬

‫آﻏﺎز‬

‫ﻋﺮﺑﺪه‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ در ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮان ﭼﻮن ﻣﺮگ درد‬ ‫دل‬

‫ﻫﻤﭽﻮ اﻫﻞ ﻧﻔﺲ و اﻫﻞ آب و ﮔ‪‬ﻞ‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻤﻮن‬

‫از‬

‫ﻣ‪‬ﯽ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺣﻖ‬ ‫ﻋﺮﺿﻪ‬

‫ﺧﺎﺻﮕﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺪارﻧﺪ‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫رو‬

‫در‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﺑﺮار‬

‫اﺻﺤﺎبِ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﯾﺸﺮﺑﻮن‬

‫در‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﺪ از او‪ ،‬ﻏﯿﺮ از ﮐﻼم‬ ‫داد‪‬ﺷﺎن‬

‫ارﺷﺎدﺷﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ز ﮔﻮﺷﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺶ ر‪‬ه ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺳﺮّ‬

‫ﻧﺼﺢ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻧﺎر اﺳﺖ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻮر‬

‫ﮐﺎﻓﮑﻨﺪ در ﻧﺎر ِ ﺳﻮزان‬

‫ﻣﻐﺰ ﺑﯿﺮون ﻣﺎﻧﺪ و ﻗﺸﺮ ِ ﮔﻔﺖ رﻓﺖ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد از ﻗﺸﺮ ﻣﻌﺪه ﮔﺮم و زﻓﺖ؟‬

‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﻗﺸﺮ اﻓﺸﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎر ِ دوزخ‬ ‫ور‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎري‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻖ ﺣﮑﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪه‬

‫ﻣﻐﺰ ِ ﻧﻐﺰ و ﻗﺸﺮﻫﺎ‬ ‫از‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ور‬

‫ﻧﮑﻮﺑﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﭼﺮخ را‬

‫دروﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﻐﺰي‬

‫ﭘﺨﺘﻦ‬

‫دان‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫در‬

‫دان‬

‫ﺷﺪي‬

‫در‬

‫ﺟﺰ ﻗﺸﻮر‬ ‫ﮐﺎر‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪه‬

‫و‬

‫ﻣﻐﻔﻮر از او‬ ‫ﺑﮑﻮﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮش‬

‫اﺷﺘﻬﺎ‬

‫اﺣﻤﺮش‬

‫او‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻓﻘﯿﻪ از ﺷُﺮب و‬

‫ﺣﺎﮐﻤﯽ‬

‫ﻣﺸﺮق‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﻐﺰ را ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺴﻮزد؟ دور از او‬

‫ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اي‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻌﻠﻪ‬

‫را‬

‫دﯾﺪه‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺷﺮابِ‬

‫آرد‬

‫ﺑﺰم ِ اﯾﻦ ﺷﻬﺎن‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﭼﻪ ﺧﻤﻮﺷﯽ؟ ده ﺑﻪ ﻃﺒﻌﺶ آر ﻫﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻓﻦ از ﺧﻮد ﺑﺮد‬

‫ﺗﻨﻮﯾﺮ‬

‫او‬

‫زﻧﺠﯿﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻓﻦ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﺮخ اﻧﺪر آرد در زﻣ‪‬ﻦ‬

‫اﺳﯿﺮان‬

‫در‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﺪ در دﻣﺎﻏﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﮐﺎو ﻋﻘﻞ ِ دﮔﺮ را ﺳ‪‬ﺨﺮه ﮐﺮد‬

‫ﻣﻬﺮه زو دارد‪ ،‬وي اﺳﺖ اﺳﺘﺎد‪ ‬ﻧﺮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺳﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﺳﺮش زد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﯿﺮ‬

‫در ﮐﺸﯿﺪ از ﺑﯿﻢ ِ ﺳﯿﻠﯽ‬

‫آن زﺣﯿﺮ‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺷﺪ ﭼﻮ ﺑﺎغ‬

‫در ﻧﺪﯾﻤﯽ و ﻣﻀﺎﺣﮏ رﻓﺖ و ﻻغ‬

‫ﺷﯿﺮ ﮔﯿﺮ و ﺧﻮش ﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﮏ ﺑﺰد‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﯾﮏ ﮐﻨﯿﺰك دﯾﺪ در ﻣﺒﺮز‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﭼﻮ ﻣﺎه‬

‫ﻋ‪‬ﻤﺮﻫﺎ‬

‫ز ﻗﺮﻧﺎﻗﺎن ِ ﺷﺎه‬ ‫ﺗﻦ ﺳﺘﻢ ﭘﺮداز ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ رﻓﺖ و‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻃﭙﯿﺪ آن دﺧﺘﺮ و ﻧﻌﺮه ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬ﻣﺮد‬

‫ﺑﺴﺮﺷﺪ‬ ‫ﮔﺎه‬

‫ﻋﺰب‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻨﯿﺰك در زﻣﺎن ﺑﺮ زد دو دﺳﺖ‬

‫زن‬

‫ﺑﻮده‬

‫ﻣﺸﺘﺎق‬

‫ﻣﺒﺮز‬

‫ﺳﺨﺖ زﯾﺒﺎ ر‪‬خ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺪ او را‪ ،‬دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﮔﺎﻫﯿﺶ ﻧﺮم و‬

‫ﺑﺮ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﻟﻘﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﻪ در‪‬ﺷﺖ‬

‫زو‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫ﺧﻤﯿﺮ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﻧﺎﻧﻮا‬

‫آرد‬

‫ﭼﺎق‬

‫ﭼﺎﻗﯽ‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻣﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اي‬

‫ﮔﺎه در وي رﯾﺰد آب و‬

‫ﮔﻪ ﻧﻤﮏ‬

‫ﺳﺎزد‬

‫ﻣﺤﮏ‬

‫ﻣﻄﻠﻮب‬

‫ﻃﻠﻮب‬

‫و‬

‫ﻏﻠﻮب‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻟﻌﺐ‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺷﻮ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ‬

‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‬

‫وي‬

‫ﺳﻮدي‬

‫در ﻫﻤﺶ آرد ﮔﻬﯽ ﯾﮏ ﻟﺨﺘﻪ اي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﻬﻨﺶ‬

‫واﮐﺸﺪ‬

‫و‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﺰك‬

‫و‬

‫از‬ ‫اﻧﺪر‬

‫را ﺑﺎ زن اﺳﺖ‬

‫ﺗﻨﻮر‬ ‫اﯾﻦ‬

‫و‬ ‫ﻟﻌﺒﻨﺪ‬

‫آﺗﺸﺶ‬ ‫ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ﻫﺮ ﻋﺸﯿﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ را اﯾﻦ ﻓﻦ اﺳﺖ‬ ‫‪970‬‬

‫از ﻗﺪﯾﻢ و ﺣﺎدث و ﻋﯿﻦ و ﻋﺮض‬

‫ﭘﯿﭽﺸﯽ ﭼﻮن وﯾﺲ و‬

‫راﻣﯿﻦ ﻣﻔﺘﺮض‬

‫دﮔﺮ‬

‫ز‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﻌﺐ‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﯿﭽﺶ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ‬

‫ﺷﻮي و زن را ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﺜﯿﻞ‬

‫ﮐﻪ ﻣﮑﻦ اي ﺷﻮي‬

‫زن را ﺑﺪ ﮔﺴﯿﻞ‬

‫آن ﺷﺐ ﮔﺮدك‪ ،‬ﻧﻪ ﯾﻨﮕﺎ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬او‬

‫داد‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺗﻮ؟‬

‫ﮐﻨﯽ‪،‬‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫او‬

‫اي‬

‫ﺧﻮش‬ ‫از‬

‫اﯾﻦ زن ِ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ او ﻣﺴﺖ‪ ‬ﺗﻮ‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ‪،‬‬ ‫آن‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻓﻘﯿﻪ‬

‫آن‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻓﻘﯿﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﺨﻮدي‬ ‫ﺣﻮر‬

‫زاد‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬ ‫و‬

‫ﺑﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯿﮑﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺣﻖ‬

‫اﻣﺎﻧﺖ‬

‫دادش‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻋﻔﯿﻔﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﺪش‬

‫و‬

‫ِ‬

‫آﺗﺶ‬

‫اﻧﺪر‬

‫او‬

‫ﻧﯽ‬

‫آن‬

‫زاﻫﺪي‬ ‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﻨﺒﻪ‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﯿﻮﺳﺖ و‪ ،‬ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ ﭼﺨﯿﺪ‬

‫زن ﭼﻮ ﻣﺮغ‬

‫ﭼﻪ ﺷﺮاب و ﭼﻪ ﻣﻠﮏ‪ ،‬ﭼﻪ ارﺳﻼن؟‬

‫ﭼﻪ ﺣﯿﺎ‪ ،‬ﭼﻪ دﯾﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮف و ﺑﯿﻢ ﺟﺎن؟‬

‫ﻏﯿﻦ‬

‫ﻧﯽ ﺣﺴﻦ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻧﯽ ﺣﺴﯿﻦ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﻫﺮ ﯾﮑﺸﺎن از آن دﯾﮕﺮ ﻣﺮاد‬

‫ﻃﺒﻊ ِ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺧﺮّم و دل ﮔﺸﺖ ﺷﺎد‬

‫ﺷﺪ دراز و‪ ،‬ﮐﻮ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ؟‬

‫اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﮔﺬﺷﺖ‬

‫واﻗﻌﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن‬

‫ﺷﺎه‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﺘﺎده‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫آن ﻓﻘﯿﻪ از ﺟﺎي ﺑﺮ ﺟ‪‬ﺴﺖ و ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪه ﻣﯽ ﻃﭙﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﺎه‬

‫از‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺣﺪ‬

‫زﻟﺰﻟﻪ‬

‫و‬

‫ﺳﻮي ﻣﺠﻠﺲ‪ ،‬ﺟﺎم ِ ﻣﯽ‬

‫ﺑﺮﺑﻮد‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻓﻌﺎل‬

‫ﺷﻪ ﭼﻮ دوزخ‪ ،‬ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺮار و ﭘ‪‬ﺮ ﻧﮑﺎل‬

‫ﺗﺸﻨﮥ‬

‫ﭼﻮن ﻓﻘﯿﻬﺶ دﯾﺪ ﭘ‪‬ﺮ از ﺧﺸﻢ و ﻗﻬﺮ‬

‫ﺗﻠﺦ و ﺧﻮﻧﯽ ﮔﺸﺘﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺟﺎم ِ زﻫﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺮ ﺳﺎﻗﯽ اش‪ ،‬ﮐﺎي ﮔﺮم ﮐﺎر‬

‫ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﺧﯿﺮه؟ ﻫﯿﻦ‬

‫در ﻃﺒﻌﺶ آر‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﮐﯿﺎ‬

‫آن‬

‫را‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺷﺎه را‪،‬‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻣﺪم‬

‫دو‬

‫اﻟﻘﺎرﻋﻪ‬

‫ﺟﻔﺖ‪‬‬

‫ﻃﺒﻊ‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻢ‪ ،‬ﮐﺎر ﻣﻦ ﻋﺪل اﺳﺖ و داد‬

‫ز آن ﺧﻮرم ﮐﻪ ﯾﺎر را‬

‫آﻧﭽﻪ آن را ﻣﯿﺨﻮرم از ﺗﺮش و ﺧﻮش‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ در ﺧﻮرد‪ ‬ﯾﺎر از ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫آﻧﭽﻪ آن را ﻣﯽ ﻧﻨﻮﺷﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﻧﻮش‬

‫ﮐﯽ دﻫﻢ آن را ﺑﻪ ﺧﻮرد‪ ‬ﯾﺎر و ﺗﻮش‬

‫زآن ﺧﻮراﻧﻢ ﻣﻦ ﻏﻼﻣﺎن را ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫زآن‬

‫ﻃﻌﺎم‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﭘﻮﺷﻢ از ﺧﺰ و اﻃﻠﺲ ﻟﺒﺎس‬

‫ﭘﻼس‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺧﺎص‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮرم ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮد ز ﭘﺨﺘﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﮐﻪ ﺧﺎم‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﺧﻮراﻧﻢ‬ ‫دارم‬ ‫ﮐﺮد‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫وﺻﯿﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺨﻮرم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮان‬

‫ِ‬

‫ﺟﻮدم ﺑﺪاد‬

‫ذو‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ز‬

‫دﯾﮕﺮان را‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ‬

‫ﻓﻨﻮن‬

‫أﻟﺒﺴﻮﻫ‪‬ﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻤﺎ‬

‫ﺗﻠﺒﺴﻮن‬

‫ﺑﻨﻮن‬

‫اﻃﻌﻤﻮا‬

‫اﻻذﻧﺎب‬

‫ﻣﻤﺎ‬

‫ﺗﺎﮐﻠﻮن‬

‫ﮐﺸﺎف‬

‫اﻟﮑﺮوب‬

‫ﺷﺪ ﻓﻘﯿﻪ و ﺑ‪‬ﺮد ﺑﺎ ﺧﻮد ﺟﻔﺖ ﺧﻮب‬

‫از‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫ﺧﺎص‬

‫ِ‬

‫آورده اي‬

‫در ﺻﺒﻮري ﭼ‪‬ﺴﺖ و راﻏﺐ ﮐﺮده اي‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ آور ﺑﻪ ﻣﺮدي ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ُﮐﻦ ﻋﻘﻞ ِ دور اﻧﺪﯾﺶ را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺲ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ‬

‫آن‬

‫ﺣﺸﻢ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﻗﻼووزي‬

‫ﺻﺒﺮت‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﭘﯿﺸﻮا‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ اوج ِ ﻋﺮش و ﮐﺮﺳﯽ ﺑ‪‬ﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺑﯿﻦ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﺒﺮش ﺷﺪ ﺑﺮاق‬

‫ﻃﺒﺎق‬

‫ﺑﺮﮐﺸﺎﻧﯿﺪش‬ ‫‪971‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﭼﻮن ﺻﺒﻮري ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺮد اﯾﻮب ِ راد‬ ‫ﺻﺒﺮ ﺻﺪر آﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﺸﻨﯿﺪه‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫اﻟﻔﺮج‬

‫ﻣﻔﺘﺎح‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫آرد‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫را‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎم‬ ‫ﮐﻮﺗﺎه‬

‫از‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫را‬

‫او‬ ‫واﻣﮕﺬار‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺘﻮان‬

‫ز‬

‫در‬

‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫اي‬

‫ِ‬

‫دل‬

‫اي‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﻌﺠﯿﻞ‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﺪﻻن‬

‫را‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﮐﻦ‬

‫واز‬

‫ﺣﺪﯾﺚ‬

‫رﺣﻤﺖ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺸﺎد‬ ‫دﺳﺖ‬

‫آرام‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻮ‬

‫‪ .115‬رﻓﺘﻦ ﺷﺎه زادﮔﺎن ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ وﻻﯾﺖ ﭼﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر اﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﮔﺮ راه وﺻﻞ ﻣﺴﺪود اﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺪر اﻣﮑﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻣﺤﻤﻮد اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد اي ﻋﺎﺷﻖ و‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺷﻬﺰاده‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﮐﺎر‬

‫روان‬

‫ﺑﮕﺰﯾﺪﻧﺪ‬

‫واﻟﺪﯾﻦ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫و‬

‫و‬

‫زوﺗﺮ ﺑﺮان‬

‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺻﺪ‪‬ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫را‬

‫ادﻫﻢ‬

‫ﭼﻮ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﻣﺮﺳﻞ‬

‫ﯾﺎ‬

‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﮐﺎﻧﺘﻈﺎر‬

‫اﻓﺘﺎدﺷﺎن‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‬

‫در‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻬﺰادﮔﺎن‬ ‫دادﺷﺎن‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﯽ‬

‫زود‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اي ﯾﺎر ﻣﻦ‪ ،‬آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫راه‬

‫از‬

‫ﺳﻮي‬

‫آن‬

‫ﺑﻼد‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫از‬

‫ﺳﺮﯾﺮ‬

‫ﻋﺸﻘﺸﺎن ﺑﯽ ﭘﺎ و ﺳﺮ ﮐﺮد و ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﻮﺷﯽ‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫ﺻﺒﺎر‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺠﯿﺪ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻋﺸﻖ و ﺧﻨﺠﺮش ﺣﻠﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫‪ .116‬ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﺮؤ اﻟﻘﯿﺲ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻋﺮب ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺟﻤﺎل و ﮐﻤﺎل و زﻧﺎن ﻋﺮب ﭼﻮن زﻟﯿﺨﺎ ﺷﯿﻔﺘﮥ‬ ‫اﻣﺮؤ‬

‫او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ داﻧﺴﺖ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻤﺜﺎل ﺻﻮرﺗﯽ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺪ‬

‫اﻟﻘﯿﺲ‬

‫ﻣﻤﺎﻟﮏ‬

‫از‬

‫ﺧﺸﮏ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‬

‫ﺑﻮد ﻧﺎزك ﻃﺒﻊ و ﻫﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻤﺎل‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬

‫و‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﺳﺮد‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دﻟﻘﯽ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫در‬

‫ﺗﺒﻮك‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﻧﯿﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫اﻣﺮؤ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫زد‬ ‫ﺷﺐ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬ ‫اﻟﻘﯿﺲ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫آن ﻣﻠﮏ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ ﺷﺐ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﺪ‬

‫ﺷﺪ ﭘﯿﺶ او‬

‫ﺷﮑﺎر‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫از‬

‫او‪:‬‬

‫اي‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﻠﻮك‬

‫ﺧﺸﺘﯽ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﻋﯿﺎل‬

‫ﻣﻤﻠﮑﺖ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻤﺎل‬

‫اﺻﻮل‪،‬‬ ‫و‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺧﻄﮥ‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬ ‫و‬ ‫ﻣﻠﯿﮏ‪‬‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﺧﻮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ وﻗﺘﯽ‬

‫دو ﻣﻠﮑﺖ ﺷﺪ ﮐﻤﺎل‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را رام از ﺑﻼد و از ﺟﻤﺎل‬

‫ﻣﺮدان‬

‫ﺗﻮ‬

‫و آن زﻧﺎن ﻣﻠﮏ ﻣﻪ ﺑﯽ ﻣﯿﻎ ِ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ ﺟﺎن ﺷﻮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﻫﻢ ﻣﻦ و ﻫﻢ ﻣ‪‬ﻠﮏ‪ ‬ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺑﺨﺖ‪‬‬ ‫و‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن ِ ﻣﺎ از وﺻﻞ ِ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻤﻠﻮك‪ ‬ﺗﻮ‬ ‫او‬

‫اي‬

‫ﺧﻤﻮش‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﻣﻠﮑﻬﺎ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن وا ﮐﺮد از ﺳﺮّ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﺶ او ﺑﻪ ﮔﻮش از ﻋﺸﻖ و درد‬

‫ﻣﺘﺮوك‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫روي ﭘﻮش‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮد در ﺣﺎل‪ ،‬ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺶ ﮐﺮد‬ ‫‪972‬‬

‫دﺳﺖ‪ ‬او ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺎ او ﯾﺎر ﺷﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻼد‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‬

‫دور‬

‫ﺑﺮ ﺑﺰرﮔﺎن ﺷﻬﺪ و‬

‫دو‬

‫آن‬

‫او‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺮ ﻃﻔﻼﻧﺴﺖ ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ اﻻﺧﯿﺮ‬

‫آن‬

‫او ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﺗﺎ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺟﺎن اﯾﻦ ﺳﻪ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ‬ ‫زﻫﺮه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﺸﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻗﻌﺮ از‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻏﯿﺮ اﯾﻦ دو‪ ،‬ﺑﺲ ﻣﻠﻮك‪ ‬ﺑﯽ ﺷﻤﺎر‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﮐﻤﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ ﯾﮏ ﮐﺮّت ﻧﮑﺮده ﺳﺖ اﯾﻦ ﮔﻨﻪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮ در ﮐﺸﺘﯽ ﺷﻮد ﻏﺮﻏﺶ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﮐﯿﺨُﺴﺮو‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺷﻬﺮه‬

‫ﻋﺸﻘﺸﺎن‬

‫ﭘﺎي ﺗﺎ ﻓﺮﻗﺶ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫در ﻣﯿﺎن اﻧﺲ و‬

‫ﺟﺎن‬

‫و‬

‫ﺗﺒﺎر‬

‫ﺑﺮﺑﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﻠﮏ‬

‫از‬

‫ﮔﺮد‪ ‬ﭼﯿﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﻏﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ داﻧﻪ ﭼﯿﻦ‬

‫ﺿﻤﯿﺮ‬

‫ﺧﻄﯿﺮ‬

‫از‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺳﺮ ﺑﻪ ﯾﮑﺠﻮ آن زﻣﺎن‬

‫رازي‬

‫ﺧﻄﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﺸﻢ آﻟﻮده‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ِزه ﮐﺮده‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﺸﻢ در وﻗﺖ‪ ‬ﺧﻮﺷﯽ‬ ‫اﯾﻦ ﺑﻮد آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎو ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﭼﻮن ﮐﻪ ﺧﺸﻢ آﻟﻮد ﺷﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﻣﺮج ِ ﺟﺎن ﻓﺪاي ﺷﯿﺮ ِ او‬

‫آن ﺷﻤﺸﯿﺮ ِ او‬

‫ﮐﺸﺘﻨﺶ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫راز‬

‫ﮐﻨﺎﯾﺖ‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻫﺰاران‬

‫رازﻫﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﭘﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﺪ ﺧﻮف و ﺧﻄﺮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬ ‫ﮐﻮ‬ ‫دﯾﻮ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﺟﺎي‬

‫اﻟﻄﯿﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺒﻪ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬ ‫آن‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﯿﻤﺮﻏﺎن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺳﺘﺒﻘﺎي‬

‫آن‬

‫اﺳﺒﻘﺎي‬

‫ﺟﺴﻢ‬ ‫آن‬

‫ﻧﺎم‬

‫او‬

‫ور‬

‫اﻧﺪوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻃﯿﺮ؟‬ ‫اﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫و‪،‬ﻋ‪‬ﻠﻤﻨﺎش‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ز‬

‫ﻋ‪‬ﻠﻤﻨﺎش‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣ‪‬ﻦ‬

‫ﻟﺪ‪‬ن‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎف‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫اﻟﻌﯿﺎن‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﻣﮑﺮش‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺪﯾﺪﺳﺘﯽ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻗﺎف‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫آن اﺗﻔﺎق‬

‫اﻟﻄﯿﺮي‬

‫آﻧﮕﻬﺶ‬

‫ﻃﯿﻮر‬

‫ﻣﺮد‪ ‬ﺧﺎم‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻤﻦ اﺳﺖ از ﻫﺮ ﻓﺮاق آن ﻣﻨﻘﺒﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮر ﮔﺮدد ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ اي در اﺑﺮ‬ ‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺟﺴﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﺮف‬

‫از ﺳﭙﻨﺪان ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻮد‬

‫"ﻣﻪ‬

‫اﯾﺮاد‪‬‬

‫دﯾﻮ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻠﮏ ﮔﯿﺮد‪ ،‬ﻫﺴﺖ ﻏﯿﺮ‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ز اﯾﺸﺎن ﺻﻼح‬

‫در‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ِ‬

‫دم‬

‫ﺳﺮوري‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺪزد از‬

‫ﻧﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﺟﺎن ﻣ‪‬ﺮﻏﺎن‬

‫ﻣﮑﺘﻮم‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺘﯽ "ﻣﻮم ز آﺗﺶ ﻧﺮم ﺷﺪ"‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺑﺸﺎش‬

‫روﺣﯽ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﯾﺶ ﺟﻮ‬ ‫آن زﻟﯿﺨﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ دﯾﺪ‬ ‫ﻗﻄﻊ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻃﻤﻄﺮاق‬

‫آن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻨﻄﻖ‬

‫ﻫﻮاﺋﯽ‬ ‫آن‬

‫را‬

‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺧﺪا‬

‫آه‬

‫ﻣﺮدة‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﻟﺤﻦ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫ﻫﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ را‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﺳﺖ‬ ‫داﻧﺪ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣ‪‬ﺤﺮم‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫آواز‬

‫ﮐﺶ ُﮐﺸﺪ اﯾﻦ ﻋﺸﻖ و‬

‫ﺧﯿﺮه‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﺸﯽ‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺘﻬﺎ‬

‫از‬

‫ﻟﺴﺎن‬

‫د‪‬م‬

‫د‪‬م‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫ﺧﻮي‬

‫ﺑﻪ‬

‫دارد‬

‫و‬

‫را‬

‫ﯾﮏ‬

‫در‬

‫ﺣﺮف‪ ‬اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﺮّ‬

‫اﯾﻦ ﺑ‪‬ﺪي "ﮐﺎن ﯾﺎر‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ"‬

‫دم‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫آن‬

‫ﮐﺸﺪ‬ ‫اﺻﻄﻼح‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﮔﺮم ﺷﺪ"‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﯽ "ﺳﺒﺰ ﺷﺪ آن ﺷﺎخ ِ ﺑﯿﺪ"‬ ‫‪973‬‬

‫ور‬ ‫ور‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﺧﻮش‬

‫"آﺑﻬﺎ‬

‫ﺧﻮش‬

‫"ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫ﻣﯿﻄﭙﻨﺪ"‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﯽ "ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﺳﻮزد ﺳﭙﻨﺪ"‬

‫ﺗﻨﻨﺪ"‬

‫"دﺳﺖ ﺑﺮ ﻫﻢ رﻗﺺ و ﻣﺴﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ"‬ ‫ﺷﻬﺒﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ"‬

‫اﻓﺸﺎﻧﯿﺪ‬

‫رﺧﺖ"‬

‫ﻣﯽ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﯽ " ُﮔﻞ ﺑﻪ ﺑﻠﺒﻞ راز ﮔﻔﺖ"‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫"ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﯽ "ﭼﻪ ﻫﻤﺎﯾﻮن اﺳﺖ ﺑﺨﺖ؟"‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫آورد‬

‫"ﺳﻘﺎ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫"دوش‬

‫دﯾﮕﯽ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫"ﻫﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﻪ‬ ‫"ﺑﺮ‬

‫آب"‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﯽ " ﻫﯿﻦ ﺑﺮ آﻣﺪ آﻓﺘﺎب "‬

‫اﻧﺪ"‬

‫ﯾﺎ "ﺣﻮاﺋﺞ از ﺑ‪‬ﺮش ﯾﮏ ﻟﺨﺘﻪ اﻧﺪ"‬

‫ﻧﻤﮏ"‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﯽ "ﻋﮑﺲ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﻓﻠﮏ"‬ ‫ﺧﻮﺷﺘﺮم"‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ "ﺑﻪ درد آﻣﺪ ﺳﺮم"‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‬

‫"درد‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﺤﺮﻣﺎن را زآن ﺧﺒﺮ ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻣﻮاﻓﻖ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ور‬

‫ﻧﮑﻮﻫﯿﺪي‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زدي‬

‫ﻗﺼﺪ‪ ‬او و‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺳﺘﻮدي‪،‬‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫اﻋﺘﻨﺎق‬ ‫ﻧﺎم‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬ ‫از‬

‫ﺗﺸﻨﮕﯿﺶ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﭼﻮ‬ ‫ﻧﺎم‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫ﻓﺮاق‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﺷﺪي‬

‫ﻧﺎم‬

‫ِ‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‪‬‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ُﮐﻨﺪ در ﻋﺸﻖ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ور ﺑ‪‬ﺪي دردﯾﺶ‪ ،‬ز آن ﻧﺎم ِ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮدي‬

‫او‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﻣﯽ ﺷﺪي او ﺳﯿﺮ و‪ ،‬ﻣﺴﺖ از ﺟﺎم ِ او‬ ‫درد‬

‫او‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﺧﻮاه‪ ‬او‪ ،‬ﯾﻮﺳﻒ ﺑ‪‬ﺪي‬

‫او‬

‫را‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺣﺎل‬

‫در‬

‫ﺑﺎﻃﻦ‬

‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﺎم ِ دوﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ‬

‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻫﺮ دم ﻧﺎم ِ ﭘﺎك‬

‫اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮ ﻧﺒﻮد ﻋﺸﻘﻨﺎك‬

‫آﻧﭽﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد از ﻧﺎم ِ ﻫﻮ‬

‫ﻣﯽ ﺷﺪي ﭘﯿﺪا‬

‫از ﻧﺎم او‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ذﮐﺮ آن اﯾﻦ اﺳﺖ و‪ ،‬ذﮐﺮ اﯾﻨﺴﺖ آن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ از ﺧﻮد ﺑﻮد و ﭘ‪‬ﺮ از ﻋﺸﻖ ِ دوﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر اوﺳﺖ‬

‫ﺧﻨﺪه‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬

‫زﻋﻔﺮان‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‬

‫ورا‬

‫وﺻﻞ‬

‫ِ‬

‫ﭘﺲ ز ﮐﻮزه آن ﺗﺮاﺑﺪ‬

‫داد‬

‫ﮔﺮﯾﻪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را ﻫﺴﺖ در دل ﺻﺪ ﻣ‪‬ﺮاد‬ ‫ﯾﺎر‬

‫آﻣﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫روز‬

‫را‬

‫اﯾﻦ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫و‬

‫روزي‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫آن‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺬﻫﺐِ‬ ‫روي‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫و‬

‫وداد‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫را‬

‫ﯾﺎر‬ ‫او‬

‫دل ﻫﻢ او‪ ،‬دل ﺳﻮزي ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ او‬

‫از ﻋﯿﻦ آب‬

‫ﻧﺎن و آب و ﺟﺎﻣﻪ و دارو و ﺧﻮاب‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ او‪ ،‬ز ﭘﺴﺘﺎن ﺷﯿﺮ ﮔﯿﺮ‬

‫ﻏﯿﺮ ِ ﺷﯿﺮ‬

‫روز‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﻧﻘﺎب‬

‫از‬

‫ﭘﯿﺎز‬

‫"ﻋﺎﺑﺪ اﻟﺸﻤﺲ" اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ از وي ﺑﺪار‬

‫او‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺎن را ﻧﻘﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﻃﻔﻞ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﮔﯿﺞ ﮐﺮد‬

‫ﻫﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮد ﻧﺎﻣﻪ‬

‫روي‬

‫ﺑﻮﻫﺎي‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫ﺑﻌﺎد‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻣﯽ ﻧﺪاﻧﺪ در دو ﻋﺎﻟﻢ‬

‫را‬

‫روح را‬

‫ﮔﯿﺞ ﻧﺒﻮد در روش‪ ،‬ﺑﻠﮏ اﻧﺪر او‬ ‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﺑﺪ او ﮐﻪ ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ُﮔﻢ ﺷﻮد‬

‫داﻧﻪ ﭼﻮن ﮔﻢ ﮔﺮدد آﻧﮕﻪ ﺗﯿﻦ ﺑﻮد‬

‫راه‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻃﺮف‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻓﺎﺗﺢ‬

‫و‬

‫ﻣﻔﺘﻮح‬

‫ﻧﻪ‬

‫و‬

‫ﺣﺎﻣﻠﺶ‬

‫درﯾﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺳﯿﻠﯽ‬

‫"ﺗﺎ ﻧﻤ‪‬ﺮدي‬ ‫‪974‬‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻏﺮﻗﮥ‬ ‫زر ﻧﺪادم"‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫را‬ ‫را‬ ‫ﺟﻮ‬

‫ﺳﯿﻞ‬ ‫ﻗﻠﺰم‬

‫ﺷﻮد‬ ‫اﯾﻦ ﺑﻮد‬

‫‪ .117‬ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪن ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ و ﻣﺘﻮاري ﺷﺪن در ﺑﻼد ﭼﯿﻦ در ﺷﻬﺮ ﺗﺨﺖ ﮔﺎه‬ ‫و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ اﻟﻮداع ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﺎه ﭼﯿﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫او اﻟﻘﯽ راﺳﯽ ﮐﻔﻮادي ﺛﻤﻪ‬

‫اﻣﺎ ﻗﺪﻣﯽ ﺗﻨﯿﻠﻨﯽ ﻣﻘﺼﻮدي‬

‫ﯾﺎ ﺳﺮ ﺑﻨﻬﻢ ﻫﻤﭽﻮ دل از دﺳﺖ اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﯾﺎ ﭘﺎي رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد و ﻣﺮاد‬

‫و ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺑﺮادران او را ﺳﻮد ﻧﺎداﺷﺘﻦ‪،‬‬

‫ﯾﺎ ﻋﺎذل اﻟﻌﺎﺷﻘﯿﻦ دع ﻓﺌﻪ‬

‫آن ﺑﺰرﮔﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي اﺧﻮان ِ ﻣﻦ‬ ‫ﻻاﺑﺎﻟﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻃﺎﻗﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ز‬

‫ام‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺮم‬

‫ز اﻧﺘﻈﺎر آﻣﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ اﯾﻦ ﺟﺎن ِ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺻﺒﻮري‬

‫ﻃﺎق‬

‫ﺷﺪ‬

‫واﻗﻌﮥ‬

‫آﻣﺪم‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﺮاق‬

‫زﻧﺪه‬

‫ﻣﺮا؟‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫درد‪‬‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﺿﻠﻬﺎ اﷲ ﮐﯿﻒ ﺗﺮﺷﺪﻫﺎ‬

‫ﺑ‪‬ﮑﺸﺪ‬

‫ﻓﺮﻗﺘﺶ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮدن‬ ‫ﺑﺒﺮ‬

‫در‬

‫ﻋﺒﺮت‪‬‬ ‫در‬ ‫ﺗﺎ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﺸﺎق‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻓﺮاق‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دﯾﻦ ﻣﻦ از ﻋﺸﻖ زﻧﺪه ﺑﻮدن اﺳﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ زﯾﻦ ﺟﺎن و‪ ،‬ﺳﺮ ﻧﻨﮓ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﯿﻎ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻬﺎ را ﮐﻨﺪ ﭘﺎك از ﻋﯿﻮب‬

‫اﻟﺬﻧﻮب‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﻋﻤﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻃﺒﻞ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﺑﺸﺪ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﻋﺸﻘﺖ‪ ،‬اي ﺻﻨﻢ‬

‫"ان‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑﻂ‬ ‫زﻧﺪه‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ز اﺷﮑﺴﺘﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﭼﻪ ﻏﻢ؟‬ ‫دﻋﻮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﮐﺮدﺳﺖ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺑﯿﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫وﻟﯿﮑﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎر‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﺎه‪ ‬ﺟﺎن ِ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﯽ‬

‫ﻣﺮﻏﺎﺑﺌﯽ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎﻫﻢ‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﯿﻒ‬

‫ﻣﺤﺎء‬

‫ﻫﻮاي ﺻﺎف ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻮﺗﯽ‬ ‫ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﮐﺸﺘﯽ اش‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ"‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫دارد‬

‫ﻓﻐﺎن؟‬

‫ﺑﻼ‬ ‫آب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺪم‬

‫ﺑﺲ‬

‫و‬

‫ﺗﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ از اﯾﻦ دﻋﻮي ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻦ زﻧﻢ؟‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻣﺪ‪‬ﻋﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫وﻟﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﻤﻌﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺬاب‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﻓﺮوزم‬

‫آﺗﺶ‬

‫ار ﺧﺮﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮد ﭘﯿﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﺷﺐ روان را ﺧﺮﻣﻦ ِ آن ﻣﺎه‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫و‬

‫ﻣﺨﺘﺒﯽ‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﯾﻌﻘﻮبِ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﺧﻔﯿﻪ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪش‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﺳﺎزﺋﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫دو‬

‫آن‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫را‬ ‫ز‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻨﻪ‬

‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ﻧﺼﯿﺤﺖ‬

‫در‬

‫رﯾﺸﻬﺎي‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫ز‬

‫اﺧﻮان‪،‬‬ ‫آﺧﺮ‬

‫ﭘﯿﺮﻫﻦ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﻣﮑﻦ ز اﺧﻄﺎر‬

‫ﻏﻤﺎزﺋﯽ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻧﻤﮏ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺨﻮر اﯾﻦ زﻫﺮ از ﺟﻠﺪي و ﺷﮏ‬

‫ﺷﯿﺨﯽ‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﭼﻮن روي؟ ﭼﻮن ﻧﺒﻮدت ﻗﻠﺒﯽ ﺑﺼﯿﺮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮ ﭘ‪‬ﺮد در اوج و‬

‫اﻓﺘﺪ در ﺧﻄﺮ‬

‫و‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ‪،‬‬

‫رﻫﺒﺮي‬

‫ﺟﻮي‬

‫ﺑﺎش‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﻈﺮور‪،‬‬

‫ﺑﯽ ز ﻣﻔﺘﺎح ِ ﺧ‪‬ﺮد اﯾﻦ ﻗﺮع ﺑﺎب‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻮا‬

‫و‬

‫ز‬

‫ﺟﺮاﺣﺘﻬﺎي‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺪﺑﯿﺮ‬

‫واي‬

‫آن‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻈﻔﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده‬

‫در‬ ‫ﻣﺎر‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﺮد‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﻪ‬ ‫را‬ ‫ﻣﻈﻔﺮ‬

‫دام‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﻧﺎروﺋﯿﺪه‬ ‫ﺑﺎل‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫از‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﻧﺪارد‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻧﻈﺮور‬ ‫ﻧﻪ‬

‫در دﻫﺎﻧﺶ ﺑﻬﺮ ﺻﯿﺪ‬ ‫‪975‬‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬ ‫ﺟﻮي‬

‫از‬ ‫ﻫﻢ‬

‫روي‬ ‫رﻧﮓ‪‬‬

‫ﺑﺎش‬ ‫ﺻﻮاب‬ ‫دوا‬

‫اﺷﮕﺮف ﺑﺮگ‬

‫در ﺣﺸﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺸﯿﺸﯽ او ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﯿﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮر ﺑﺮ روي ﺑﺮگ‬ ‫ﮐﺮده‬ ‫از‬

‫ﺗﻤﺴﺎﺣﯽ‬ ‫ﺑﻘﯿﮥ‬

‫ﺧﻮر‬

‫ﻣﺮﻏﮑﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫در‬

‫ﭘﻨﺪارد‬ ‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد‬

‫در‬

‫دﻧﺪاﻧﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮐﺮﻣﻬﺎ‬

‫روﺋﯿﺪ‬

‫ﻗﻮت‬

‫را‬

‫ﻣﺮج‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﮐﺮم‬

‫ﭼﻮن دﻫﺎن ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪ ز ﻣﺮغ‪ ،‬او ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ُﻧﻘﻞ و ﭘ‪‬ﺮ ز‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ِ ﭘ‪‬ﺮ ز‬

‫در‬

‫ﻧﺎن‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ِ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ِ‬

‫دراز‬

‫ِ‬

‫دﻧﺪان‬

‫آن‬ ‫و‬

‫دﻫﺎن‬

‫ِ‬

‫ﮐﺮﻣﺎن‬

‫ﮐﺸﺪﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫او‬ ‫دﻫﺎن‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎش‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﮔﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﻮت‬

‫را‬

‫ﻓﺮو‬

‫ﺑﻨﺪد‬

‫دﻫﺎن‬

‫آن‬

‫ﺗﻤﺴﺎح‬

‫دان‬

‫ﺑﻬﺮ ﮐﺮم و ﻃﻌﻤﻪ اي روزي ﺗﺮاش‬

‫از ﻓﻦ ِ ﺗﻤﺴﺎح ِ دﻫﺮ اﯾﻤﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﮑﺮﻧﺎك‬

‫روﺑﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫ﭘﻬﻦ‬ ‫زاغ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن‬

‫ﻣﺼﺤﻔﯽ‬

‫ﺧﻨﺪان‬

‫ﮔﻮﯾﺪت‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫آن ﻣﮑﺮ دان‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻣﮑﺮ ﺑﺸﺮ‬

‫ﭼﻮ زﯾﻦ اﻟﻌﺎﺑﺪﯾﻦ‬ ‫ﻣﻮﻻي‬

‫ﺧﺎﮐﺶ‬

‫ﭘﺎي او ﮔﯿﺮد ﺑﻪ ﻣﮑﺮ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻣﮑﺮ در ﺣﯿﻮان ﭼﻮ ﻫﺴﺖ‬ ‫در ﮐﻒ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺣﺒﻮبِ‬

‫ﺧﻨﺠﺮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﺎو ﻣ‪‬ﻬﺘﺮ اﺳﺖ؟‬

‫زﻫﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫در دل ِ او ﺑﺎﺑﻠﯽ‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫زﻫﺮ ِ ﻗﺎﺗﻞ ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﻬﺪ اﺳﺖ و ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺮو‬

‫آﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺳﺤﺮ و ﻓﻦ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ‪‬‬

‫ﺧﺒﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻟﺬات ﻫﻮا‬

‫ﻣﮑﺮ اﺳﺖ و زرق‬

‫ﺳﻮز و ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺳﺖ ﮔ‪‬ﺮد ِ ﻧﻮر ﺑﺮق‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫راه‪ ‬ﺗﻮ‬

‫دراز‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬

‫راﻧﺪن‬

‫ﺑﺮق‪،‬‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﻮر‬ ‫ﺑﻪ‬

‫و‬

‫ﻧﻮرش‬

‫ﮐﺬب‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫و‬

‫ﺗﺎﻧﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺟﺮم ِ آﻧﮑﻪ ﺑﺎﺷﯽ رﻫﻦ ِ ﺑﺮق‬ ‫ﺧﺸﻢ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﯿﺮد‬ ‫ﮐﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺎه ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ﺑﺮﻗﺖ‬

‫آن‬ ‫ﺑﯽ‬

‫او ﻇﻠﻤﺎت و‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﻣﻨﺰل‬

‫اﻧﻮار ِ ﺷﺮق‬

‫از ﺗﻮ رو اﻧﺪر ﮐﺸﺪ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺟﻮﺋﯽ از ﻋﻄﺎرد ﻧﻮر و ﺗﺎب‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫در‬

‫ﻣﻈﻠﻤﯽ‬

‫ﻣﻔﺎزة‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﺷﺐ‬

‫َﮐﻪ‪ ،‬ﮔﺎه در ﺟﻮي اوﻓﺘﯽ‬

‫ﮔﻪ ﺑﺪان ﺳﻮ‪ ،‬ﮔﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﻮي اوﻓﺘﯽ‬ ‫او‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫اي‬

‫دﻟﯿﻞ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﺮدم در اﯾﻦ ره‬

‫ﺟﻮ‬

‫ور‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﺷﺼﺖ ﻣﯿﻞ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫رو‬ ‫ﮔﻤﺮاه‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯽ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫از‬

‫دﻟﯿﻞ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻬﻢ ﻣﻦ ﮔﻮش ﺳﻮي اﯾﻦ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ز اﻣﺮ او را ﻫﻢ ز ﺳﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﮐﺮدم ﮔﺮو‬

‫ﺑﺮو‬

‫ﻣﻦ در اﯾﻦ ره‬

‫راه ﮐﺮدي‪ ،‬ﻟﯿﮏ در ﻇﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﭼﻮ ﺑﺮق‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫درآ‬

‫در‬

‫ز ﺷﺮﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه اي‬

‫و ز ﭼﻨﺎن ﺑﺮﻗﯽ‬

‫ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ او‪ :‬ﭼﻮن ﺗﺮك ﮔﯿﺮم ﮔﯿﺮ و دار؟‬

‫ﮐﻮروار؟‬

‫ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬ ‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫ﮐﺸﺘﯽ‬

‫ُﮐﻦ ﭘﯽ وﺣﯽ ﭼﻮ ﺷﺮق‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ آن ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﮐﻮر ﺑﺎ رﻫﺒﺮ‬

‫ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺎدا‬

‫ﻋ‪‬ﺸﺮ آن ر‪‬ه‬

‫ﻇﻦ ﻻ ﯾﻐﻨﯽ ﻣﻦ اﻟﺤﻖ ﺧﻮاﻧﺪه اي‬ ‫اي‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺑﺎد‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫ﺑﻪ از ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﭘﺸﻪ‬

‫از‬ ‫از‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﻦ‬

‫روم‬

‫ﻃﻔﯿﻠﺖ‬

‫در‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫زآن ﯾﮑﯽ ﻧﻨﮓ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺻﺪ ﻧﻨﮓ اﺳﺖ از اﯾﻦ‬ ‫ﺑﺤﺮﻫﺎ‬

‫در‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫ﺟﻔﺎﻫﺎي‬

‫ﭘﺪر‬

‫در‬

‫ِ‬

‫‪976‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫از‬

‫ﯾﻤﯽ‬

‫ﻟﻮﻃﯿﺎن‬

‫ِ‬

‫در‬ ‫ﺷﻮر‬

‫و‬

‫ﺷﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺰي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫زﯾﻦ ﺗﻔﺮّج در ﭼﻪ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدي‬

‫آن‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺿﺮﯾﺮي‬

‫ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺿﻮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫از‬

‫ُاﻓﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮ او‬ ‫ﭘﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫داد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن اﯾﻦ اﺳﺖ ﻣﯿﻠﺖ‪ ،‬ﺧﯿﺮ ﺑﺎد‬

‫ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫ر‪‬ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫اذن‬

‫او‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ‬

‫ﺟﻬﻮداﻧﻪ‬

‫از‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش ﻋﯿﺴﯽ‪ :‬ﺑﺰن ﺑﺮ ﻣﻦ دو دﺳﺖ‬

‫اي ﻋﻤﯽ‪ ،‬ﮐﺤﻞ ِ ﺿﺮﯾﺮي ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ار‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﻮري‪،‬‬

‫ﮐﻮر‬

‫او‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﯿﺎوردي‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﺷﺪ از اﯾﻦ اﻋﺮاض او ﮐﻮر و ﮐﺒﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺮﺗﻊ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﻣﺮ ﺗﻮ را‪ ،‬ﻟﯿﮏ‪ ،‬آن ﻋﻨﺎﯾﺖ ﯾﺎر ﮐﻮ؟‬

‫دﺳﺘﻮري‬

‫دل‬ ‫ﮐﺰ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ز‬

‫ﻧﻠﻌﺒﺖ‬

‫وﺑﺎل‬

‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‪‬‬

‫ﻗﻤﯿﺺ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﮐﺎر و ﺑﺎري ﮐ‪‬ﺖ رﺳﺪ ﺑﻌﺪ‪ ‬ﺷﮑﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر آن اﻗﺒﺎل و ﻣﻨﻬﺎج ِ ره اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﺮك ﮐﻦ‪ ،‬اي ﭘﯿﺮ ﺧﺮ‪ ،‬اي ﭘﯿﺮ ﺧﺮ‬

‫ﮐﺎر و ﺑﺎري ﮐﺎن ﻧﺪارد ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫ﺗﺮك ﮔﯿﺮ‪ ،‬اي ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮل ِ ﮔﯿﺞ ِ ﻣﺴﺖ‬

‫ُاﺳﺘﺎد و ﺳﺮ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺒﺎد‬

‫ﭘﯿﺮ ﮔﺮدون ﻧﯽ‪ ،‬وﻟﯽ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮ ِ رﺷﺎد‬

‫در زﻣﺎن‪ ،‬ﮔﺮ ﭘﯿﺮ را ﺷﺪ زﯾﺮ دﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺑﺮَﺳﺖ‬

‫و‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺑﺎري ﮐﻪ‬

‫ﻏﯿﺮ ﭘﯿﺮ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺷﺮط ﺗﺴﻠﯿﻢ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫ز‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‪،‬‬

‫از‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دراز‬

‫راه‪‬‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺳﻮد ﻧﺪﻫﺪ در ﺿﻼﻟﺖ‬ ‫ﭘﯿﺮ‬

‫اﺛﯿﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺟﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺗﺮك ﺗﺎز‬

‫ﺟﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ِ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﻤﺮود‪‬‬

‫ﮔﺮان‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﺴﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﮐﺮﮐﺴﺖ‬

‫ﺳﺎزي‬

‫ﺑﺒﺎﻻ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‪:‬‬ ‫ز‬

‫ِ‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ‬

‫و‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫ﺗﯿﺮ ﭘﺮان از ﮐﻪ ﮔﺮدد؟‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ﻧﯽ ﮐﺎر‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫و‬

‫او‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﮐﺮﮐﺲ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از ﮐﻤﺎن‬

‫ﮔﺮدون‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺮﯾﺪن‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﭙﺮد‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﯿﺮ‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺷﻮي‬

‫ﮐﺮﮐﺴﯽ‬

‫اﯾﻨﺖ‬

‫ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﯿﺮود ﺗﺎ ﻏﺮب و ﺷﺮق‬

‫ﺑﯽ ز زاد و راﺣﻠﻪ اﯾﻦ دل ﭼﻮ ﺑﺮق‬

‫اﻏﺘﺮاب‬

‫ﺣﺲ‪ ‬ﻣﺮدم ِ ﺷﻬﺮﻫﺎ‪ ،‬در وﻗﺖ‪ ‬ﺧﻮاب‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯿﺮود‬ ‫ﻋﺎرف‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪادﺳﺘﺶ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺮﻫﺎ‪،‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﺧﻼﻓﯽ‬

‫آن‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫ﺷﺐ‬ ‫از‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫وﯾﻦ‬ ‫ﻧﯽ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫ﺧﯿﺰ اي ﻧﻤﺮود و‬

‫ﺧﻮش‬

‫رﻓﺘﺎر‬

‫دﺳﺖ‬

‫رواﯾﺎت‪‬‬

‫ﻣ‪‬ﺤﻖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻋﯿﻮن‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﯿﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬

‫راه‬

‫ﻟﯿﻞ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺎر‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫ِ‬

‫اﺑﺪاﻻن‬

‫ﺑﺎز ِ ﺳﻠﻄﺎﻧﻢ‪ ،‬ﮔﺸﻢ‬ ‫ﺗﺮك‪ ‬ﮐﺮﮐﺲ ﮐﻦ‬

‫ﻫﺰاران‬ ‫ﮐﻪ‬

‫وﯾﻦ‬ ‫ﭘﺮّ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺮ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺣﻀﻮر‬

‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﻋﻘﻞ ِ ﺟﺰوي ﮐﺮﮐﺲ آﻣﺪ‪ ،‬اي ﻣﻘﻞ‬ ‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫اﯾﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ ز آن وﻻﯾﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺟﻮي از ﮐﺴﺎن‬ ‫ﭘﺮّ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪت‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﯿﻔﻪ‬

‫از ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﺑﺮ‬ ‫در‬

‫وي‬ ‫ﻋﻠﻢ‬

‫و‬

‫ِ‬

‫وﺳﻂ‪‬‬

‫ﻧﻬﺎر‬

‫ﮐﺮﮐﺴﺎن‬

‫ﺧﻮاري‬ ‫ﻣﯿﻞ‬

‫ﻓﺎرغ از ﻣ‪‬ﺮدارم و‪ ،‬ﮐﺮﮐﺲ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﺴﺖ‬

‫ﻣﺘﻔﻖ‬ ‫ﻇﻨﻮن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﯽ ﭘﺮد ﺗﺎ ﻇﻞّ ِ ﺳﺪره‬

‫ﻧﯿﮑﻮ ﭘﯽ ام‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ‬ ‫ﻣﯿﻞ‬ ‫ﻧﯽ ام‬

‫ﯾﮏ ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ ﮐﺮﮐﺴﺖ‬ ‫‪977‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫دواﻧﯽ‬

‫ﻋﻤﯿﺎن‬

‫را؟‬

‫اﺳﺐ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را رﺳﻮا ﻣﮑﻦ در ﺷﻬﺮ ﭼﯿﻦ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﻓﻼﻃﻮن‬

‫آن‬

‫ِ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ‪ :‬اﻧﺪر ﭼﯿﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﺧﻨﺪﻗﯽ‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬ ‫از‬

‫ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺟﻬﻞ‬

‫از‬

‫ﻗﻌﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﺎر‬

‫از‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫زود‬

‫ﮐﻨﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﻟَﻢ‪‬‬

‫ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑ‪‬ﺮّان‬ ‫دارم‬ ‫ِ‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﺣﻘﯽ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ز‬

‫ﺗﯿﺰم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻠﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﮔﺮدن‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻻف‪‬‬ ‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫ز‬

‫ﺧﻮد‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫دﻟﻖ ِ ﺗﻮ‬ ‫آﻣﯿﻎ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪه‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻨﺪﻗﯽ‬

‫ﺑﺮﯾﺪه‬ ‫را‬

‫ﻋﯿﺎل‬ ‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﮐ‪‬ﺬب‬

‫ﺳﺮﻫﺎي‬

‫ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﮐ‪‬ﺸﻢ از ﺻﻮﻓﯽ ﺟﺎن‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ِ اﻋﺘﺒﺎر‬ ‫ﺗﻠﺦ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ﺑﺮ ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫از‬

‫ﯾﻠﺪ‬

‫زن را ره ﻧﺪاد‬

‫ﺗﯿﻎ‬

‫اي‬

‫ﺧﻨﺪق‬

‫ﮐﻪ‬ ‫ِ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻣﻦ ﺑﺒﺮم ﺣﻠﻖ ِ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﯿﻎ‬

‫ﺷﺎه‬

‫رو ﺑﺮ وﻓﻖ ِ آن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ از ﺷﺎﻫﺎن از اﯾﻦ ﻧﻮﻋﺶ ﺑﮕﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯽ ﺟﻮ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺶ را زو‬

‫در ﻣﭽﯿﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺰاد‬

‫اﯾﻦ‬

‫ُاﺳﺘﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻫﻮا ﺑﮕﺬار و‬

‫ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪي‬

‫ﭘﯿﺸﻪ را و‬

‫ﮐﺴﺐ را‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻏﻠﻮ‬

‫دﻋﻮي‬

‫زده‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺎر‬

‫ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ‬

‫ﻋﻤﺮ ِ ﻣﺎ‬

‫ﮐﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﯿﺪارد‪ ،‬اي دادر ﺗﻮ را؟‬

‫ﮔﺮ رود ﺻﺪ ﺳﺎل‪ ،‬آﻧﮏ آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻋﻤﯽ‪ ،‬آن از ﺣﺴﺎبِ راه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺮﮐﻪ‬

‫ﺗﻬﻠﮑﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﻼﺣﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺮو‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ و‬

‫در‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ آن ﻧﺎﺻﺒﻮر‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎﮐﺎن‬ ‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺮو‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﻧﻔﻮر‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ﭘ‪‬ﺮ آﺗﺶ ﻣﺮا ﭼﻮن ﻣﻨﻘﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺸﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺸﺖ‪ ،‬وﻗﺖ‪ ‬ﻣﻨﺠﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪر را ﺻﺒﺮي ﺑ‪‬ﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن آن ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ ِ ﻣﻦ ﻣ‪‬ﺮد آن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ زاد‬

‫در ﮔﺬﺷﺖ او‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮان را ﻋﻤﺮ ﺑﺎد‬

‫اي ﻣﺤﺪث‪ ،‬از ﺧﻄﺎب و از ﺧﻄﻮب‬

‫ﻣﮑﻮب‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻫﯿﻦ رﻫﺎ‬ ‫اﺷﺘﺮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻦ‪،‬‬

‫ز‬

‫ُﮐﻦ ﭘﺎي ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﮐﺸﻢ‬

‫ﻣﻘﺎم‬ ‫آن‬

‫ﺻﺒﺮ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﻮ‬

‫آﻫﻦ‬

‫در‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ زد دﮔﺮ از ﺧﻮف و ﺑﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻃﺒﻞ ِ ﻫﻮا‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻠﻖ‪،‬‬ ‫دﯾﺪه‬ ‫ﮔﻮش‬

‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﺰاي‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ﺷﺮاب‬

‫آن ﺑ‪‬ﺮﯾﺪه ﺑﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ‬

‫آن ﭼﻨﺎن دﯾﺪه‬

‫ﺳﭙﯿﺪ و ﮐﻮر‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫راز‬

‫ِ‬

‫ﺑﺮﮐﻨﺶ‪،‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭘﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﻓﺘﺎر‬

‫اﻧﺪازي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫آن ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎن‬

‫او‬ ‫‪978‬‬

‫ﻧﭙﯿﻮﻧﺪد‬

‫و‪،‬‬

‫زﯾﺮ ﮔﻠﯿﻢ‬

‫ﺻﺤﺮا‬

‫او‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻢ‬

‫اﻧﺪر آن دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد آن ﻧﺼﺎب‬ ‫از‬

‫درد‪‬‬

‫ﻣﺰاح‬

‫ِ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮐﺎن ﻧﺒﻮد ز وﺻﻠﺶ در ﻓﺮه‬ ‫ﺳﺰاي‬

‫اﺟﺰاي‬

‫ﭼﻮن ﻓﺘﺎدم زار‪ ،‬ﺑﺎ‬

‫ﻣﻦ؟‬

‫ُﮐﺸﺘﻦ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﺳﺮ ﻣﻘﻄﻮع اﮔﺮ ﺻﺪ ﺧﻨﺪق اﺳﺖ‬ ‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﺳﺮدي‬

‫ﺟﻤﻠﮥ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﯾﺎ‬

‫آن‬

‫روي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻨﻢ‬ ‫ﺿﺮاب‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻃﻮر ِ ﻗﺼﺎب‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺮﮔﺲ‬

‫زار‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﮐﺎﻧﭽﻨﺎن‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﭘﺎ‪ ،‬در ﺣﺪﯾﺪ اوﻟﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫درد‪‬‬

‫اﺳﺖ‬

‫‪ .118‬ﺑﯿﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﻣﺠﺎﻫﺪه ﺑﺎز ﻧﺪارد‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﻄﺖ ﻋﻄﺎء ﺣﻖ را ﮐﻪ آن‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ و ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﻤﻞ دﯾﮕﺮ ﺑﺪو ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ در وﻫﻢ او ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﺪ و او در اﯾﻦ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻌﯿﻦ اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ در ﻣﯿﺰﻧﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ آن روزي را از در دﯾﮕﺮ رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ او‬ ‫آن ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و‪ ‬ﯾﺮْز‪‬ﻗْﻪ‪ ‬ﻣ‪‬ﻦْ ﺣ‪‬ﯿﺚُ ﻻ ﯾﺤ‪‬ﺘَﺴ‪‬ﺐ‪ ،‬اﻟﻌﺒﺪ ﯾﺪﺑﺮ و اﷲ ﯾﻘﺪر‪ ،‬و ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪه را ﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا از ﻏﯿﺮ اﯾﻦ در ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺣﻠﻘﮥ اﯾﻦ در ﻣﯽ زﻧﻢ‪ ،‬ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ او را ﻫﻢ از‬ ‫اﯾﻦ در روزي رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﯽ اﻟﺠﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درﻫﺎي ﯾﮏ ﺳﺮاي اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎ درﯾﻦ ره ﻣﯽ ﺑﯿﺎﺑﻢ ﮐﺎم‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮ ﺑﺎز آﯾﻢ‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻮف اﺳﺖ ﮐﺎﻣﻢ ﺑﺮ ﺳﻔﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﺣﺴﺎب ﺧﻄﻮﺗﯿﻦ ِ ﻓﻘﺪ و‬

‫ﭼﻮن‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﮔﺮددم‬

‫ر‪‬وم ﺳﻮي وﻃﻦ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺑﯿﺎﺑﻢ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫روﺷﻦ‬

‫در‬

‫ﺣﻀﺮ‬

‫اﺷﮑﺎل‬

‫ﺣﻞ‬

‫ﮐﯽ ﺑﻪ ﺟ‪‬ﺪ ﻣﯽ ﺟ‪‬ﺴﺘﻤﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ ورا؟‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮد از ﻣﻦ ﺟﺪا ﯾﮏ‪ ،‬اي ﻓﺘﯽ‬ ‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﯾﺎر را ﭼﻨﺪان ﺑﺠﻮﯾﻢ ﺟ‪‬ﺪ و ﭼ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫آن ﻣﻌﯿﺖ‪ ‬ﮐﯽ رود از ﮔﻮش ِ ﻣﻦ؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫ُﮐﻨﻢ ﻣﻦ از ﻣﻌﯿﺖ ﻓﻬﻢ‬

‫ﺣﻖ ﻣﻌﯿﺖ ﮔﻔﺖ و‬ ‫ﺳﻔﺮﻫﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫ِ‬

‫داﻧﺶ‬ ‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫آن ﺣﺴﺎبِ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬

‫ﺧﻄﺎ‬

‫و‬

‫وﺟﻪ‪‬‬

‫راه‬

‫داد‪‬‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﯿﺰي‬

‫ﻓﮑﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﮥ‬

‫آن‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‪‬‬

‫ﺳﻔﺮ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫وام‬

‫ﺷﯿﺦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫و‬

‫زار‬

‫ﺗﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫از‬

‫ِ‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫آن‬

‫در‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﺧﻮف‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫از‬

‫ﻣﻮﺿﻌﯽ‬

‫در‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻓﺎﺋﺪة‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫اي ﻃﻤﻊ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ در ﯾﮏ ﺟﺎي‬ ‫آن‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫از‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮاي‬ ‫دﻟﺖ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻫﻢ‬

‫دﻟﺖ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﻣﻮﻗﻮف‪،‬‬ ‫وام ِ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺧﻼل‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ِ‬

‫ﻣﻄﻤﻌﯽ‬

‫آﻧﺖ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫درﺧﺖ‬

‫ﮐﺂﯾﺪم‬ ‫ﺑﻞ‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﻣﯿﻮه‬ ‫ز‬

‫ﭼﻮن‬

‫آن‬

‫ﺟﺎي‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﻧﯿﺖ‪‬‬

‫اﮐﺮام‬

‫و‬

‫داد‬

‫و‬

‫ﺻﻨﻌﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫اي‬

‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺪ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﻣ‪‬ﺮادم‬

‫ﻣﻨﺘﺠﻊ‬

‫از‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫در‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﯿﺦ ِ ﮐﺒﺎر‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﻋﺠﺰ ِ ﺧﻮﯾﺶ و ﺟﻬﻞ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺷﻮد‬

‫داﻧﺶ‬

‫و آن ﻣ‪‬ﺮادت از ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ دﻫﺪ‬

‫آن ﻃﻤﻊ را ﭘﺲ ﭼﺮا در ﺗﻮ ﻧﻬﺎد؟‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﯽ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫داﻧﺴﺘﻤﯽ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﻃﻤﻊ‬

‫ﮔﺮددش‬

‫ز‬

‫دو‬

‫اﯾﻦ ﻣﻌﯿﺖ را‪ ،‬ﮐﯽ او را ﺟ‪‬ﺴﺘﻤﯽ؟‬

‫ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﯾﻨﺠﺎ‬

‫روﺷﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺣﻠﻮاﺋﯿﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺳﻔﺮﻫﺎي‬

‫دراز‬

‫داد‬

‫آن‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫دوران‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﻣ‪‬ﻬﺮ از دﻟﺶ او ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫آن‬

‫ﮐﻮدك‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ِ‬

‫ز‪‬ﻣﻦ‬

‫دل را ﻣ‪‬ﻬﺮ ﮐﺮد‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ آن ﺑﻪ ﮔﻮش آﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻃﺮد‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺧﻄﺎﺋﯿﻦ‬

‫راز؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﯾﺴﺖ‬

‫دﻟﺖ‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺮﺗﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ؟‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﯾﻘﺎن ِ ﺗﻮ در ﻗﻠﺐ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫از‬

‫ﮐﻪ ز ﭼﻪ روﯾﺎﻧﺪ ﻣﺼﺮّف‬ ‫‪979‬‬

‫زﯾﻦ ﻃﻤﻊ؟‬

‫ﻃﻤﻊ‬ ‫رزق‬

‫داري‬ ‫ِ‬

‫روزﺋﯽ‬ ‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫زرﮔﺮي‬

‫ﭘﺲ ﻃﻤﻊ در درزﺋﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫ﺣﮑﻤﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ﯾﺎ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ِ ﯾﺎر‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺮاد‬

‫در‬

‫ﻣﺮغ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را از ﺟﺎي دﯾﮕﺮ در ﮔﺸﻮد‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺖ آن ﺣ‪‬ﮑﻢ را در ﻣﺎ ﺳﺒﻖ‬

‫ات‬

‫ﭘﯿﺸﻪ ات‬

‫ِ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﻌﯿﻢ رﺳﺪ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ‬

‫ﻣ‪‬ﺮاد‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﻮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﯿﺎﻃﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮐﻪ ز وﻫﻤﺖ ﺑﻮد آن ﻣﮑﺴﺐ ﺑﻌﯿﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﻮد‬

‫زﯾﻦ‬

‫درزﺋﯽ‬

‫ز‬

‫ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﺗﺎزﺋﯽ‬

‫ﻣﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﯿﺮاﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﯾﺎ ز راﻫﯽ‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫ﺗﭙﻢ‪،‬‬

‫ﺧﺎرج از ﺳﻌﯽ ﺟ‪‬ﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﺎ ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﺧﺮوج‬

‫ز‬

‫ُﮐﻞ‬

‫از‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳﻮ رﻫﺪ‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮﺟﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫ﺟﺎن از ﺟﺴﺪ‬ ‫از‬

‫اﻟﺒﺮوج‬

‫ذات‪‬‬

‫‪ .119‬ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺮد ﻣﯿﺮاث ﯾﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ در ﺧﺮج اﺳﺮاف ﮐﺮده و ﻣﻔﻠﺲ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺎل‬

‫ِ‬

‫ﻣﯿﺮاﺛﯽ‬

‫او‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﻗﺪر‬

‫ﻣﯿﺮاﺛﺌﯽ‬

‫ﻗﺪر ِ ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺪارد‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺧﻮرد و‬

‫وﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺎم از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺪ‪ ‬و ﮐﺴﺐ و رﻧﺠﺶ ﮐﻢ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫زآن ﻣﯽ ﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬اي ﻓﻼن‬

‫راﯾﮕﺎن‬

‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ او ﻋﻮر و زار‬

‫ﮐﺎرزان‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﺪادت‬

‫ﺑﺨﺸﺶ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻘﺪ رﻓﺖ و‪ ،‬ﺟﻨﺲ رﻓﺖ و‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﺟ‪‬ﻐﺪان در اﯾﻦ وﯾﺮاﻧﻪ ﻫﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رب‪ ،‬ﺑﺮگ دادي‪ ،‬رﻓﺖ ﺑﺮگ‬

‫ﻣﺮگ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﺎ‬

‫ُﺗﻬﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﺎد‪ ‬ﺣﻖ آﻏﺎز ﮐﺮد‬

‫ﺑﺪه‬

‫ﯾﺎ رب و‬

‫ﭼﻮن ﭘﯿﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮﻣﻦ ﻣﺰﻫﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮﮔﯽ‬

‫ﯾﺎ‬

‫و‪،‬‬

‫ﯾﺎ رب اﺟﺮﻧﯽ‬

‫در زﻣﺎن ِ ﺧﺎﻟﺌﯽ‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺶ ﺑﻨﻬﺪ ز دﺳﺖ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻣﺸﻮ‪ ،‬ﮐﺎﺳﯿﺐِ‬

‫ﺗﯽ ﺷﻮ و ﺧﻮش ﺑﺎش ﺑﯿﻦ اﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫ﮐﺰ ﻣﯽ ﻻ‬

‫ﺳﺎز ﮐﺮد‬

‫ﻧﺎﻟﻪ ﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬او ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ اﯾﻦ‬

‫‪ .120‬در ﺑﯿﺎن ﺳﺒﺐ ﺗﺄﺧﯿﺮ در اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎي ﻣﺆﻣﻦ از ﺣﻀﺮت ﻋﺰت‬ ‫رﻓﺖ ﻃﻐﯿﺎن‪ ،‬آب از ﭼﺸﻤﺶ‬

‫اﺑﺮ ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﮔﺸﺎد‬

‫آب داد‬

‫زرع ِ دﯾﻦ را‬

‫در دﻋﺎ و ﻻﺑﻪ در زد ﻫﺮ دو دﺳﺖ‬

‫زر ﻃﻠﺐ ﺷﺪ ﺑﯽ ﺗﻌﺐ آن زر ﭘ‪‬ﺮﺳﺖ‬

‫دﻋﺎ‬

‫ﺳﻤﺎ‬

‫اي‬

‫ﺑﺴﺎ‬

‫ﻣ‪‬ﺨﻠﺺ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رود‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻼﯾﮏ‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﮥ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫در‬

‫ﻧﺎﻟﺪ‬

‫ﺳﻘﻒ‪‬‬ ‫ﻧﺎﻟﻨﺪ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫دود‪‬‬

‫رود‬

‫ﺑﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﻣﺠﻤﺮ‬

‫زار‬

‫ﮐﺎي‬

‫ﻣﺠﯿﺐ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻠﻮﺻﺶ‬ ‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﯿﻦ‬

‫اﻟﻤﺬﻧﺒﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻋﺎ‪،‬‬

‫وي‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎر‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﺑﺠﺰ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫آرزو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺸﺘﻬﯽ‬

‫ﯾﺎري‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﺗﻀﺮع‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺪﻫﯽ‬

‫ﻧﺰ‬

‫ﺧﻮاري‬

‫اوﺳﺖ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫دارﯾﻢ‬

‫دوﺳﺖ‬

‫ﮔﻮ ﺗﻀﺮّع ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻋﺰاز ِ اوﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﻫﻤﯽ‬

‫‪980‬‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬

‫دارد‬ ‫ِ‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫آوردش ز ﻏﻔﻠﺖ ﺳﻮي ﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ﺣﺎﺟﺖ‬

‫رود‬

‫ﻫﻢ‬

‫در‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن‪" :‬ﯾﺎ ﻣﺴﺘﺠﺎر"‬

‫دل‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آرم‬

‫ﺧﻮش‬ ‫و‬

‫ﻫﻤﯽ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻃﻮﻃﯿﺎن‬ ‫زاغ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ‪،‬‬

‫و‬ ‫را‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎن‬

‫دو‬

‫ﺑﺎزﯾﭽﻪ‬

‫آن‬

‫ﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺑﺰار‬

‫ﺧﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫و آن ﺧﺪاﯾﺎ ﮔﻔﺘﻦ و‬

‫و‬ ‫را‬

‫از‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫از ﺧﻮش آوازي‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻗﻔﺺ‬

‫ﮐﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ اﯾﻦ ﺧﻮد ﻧﯿﺎﻣﺪ در ﻗﺼﺺ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن آﯾﺪ دو ﺗﻦ‬

‫آن ﯾﮑﯽ ﮐﻤﭙﯿﺮ و آن ﯾﮏ ﺧﻮش ذﻗﻦ‬ ‫ﮔﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﻧﻮﻋﯽ‬

‫ﻗﻔﺲ در ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻓﻄﯿﺮ‬

‫آرد‬

‫و‪،‬‬

‫ﮐﻤﭙﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‬

‫و آن دﮔﺮ را ﮐﻪ ﺧﻮش اﺳﺘﺶ ﻗﺪ‪ ‬و ﺧﺪ‬

‫ﮐﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻧﺎن؟‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎﺧﯿﺮ اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪:‬‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬او زوﺗﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آن راز ِ او‬

‫در‬

‫را‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺟﻐﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺷﺎﻫﺪ‬

‫آواز‬

‫ﻻﺑﻪ‬

‫ِ‬

‫او‬

‫ﮐﺸﯿﺪش‬

‫در‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن‬

‫و‬

‫او‬

‫ﻣﺮا‬

‫وا‬

‫ﻣﻮﮐﺸﺎن‬

‫ﮐﻮي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ آن ﻧﺎن ِ ﮔﺮﻣﺶ ﺑﻌﺪ ﮐﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺪش‪:‬‬

‫دار دارش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ره‬

‫ﻫﻢ ﺑﺪﯾﻦ ﻓﻦ‬

‫وز‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﮐﺎري اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮏ زﻣﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫آن‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬ ‫ﮐﻤﭙﯿﺮ‬

‫ﻓﺮﯾﺒﺎﻧﺪ‬ ‫دان‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ورا‬ ‫ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن‬

‫ﻧﺎن ِ ﺗﺎزه ﻣﯽ ﭘﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺸﯿﻦ‬

‫ﺣﻠﻮا‬

‫ﺷﮑﺎرش‬

‫ﺑﺎش‪،‬‬

‫ﻣﻄﯿﻊ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اي‬ ‫رام‬

‫و‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮب‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ورا‬

‫روي‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﻣﺜﻞ‬

‫‪ .121‬دﯾﺪن ﻣﯿﺮاﺛﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻣﻮﺿﻊ ﮔﻨﺠﯽ اﺳﺖ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺼﺮ در‬ ‫ﻃﻠﺐ آن‬

‫ﺑﯽ ﻣ‪‬ﺮادي ِ ﻣﻮﻣﻨﺎن‬ ‫اي‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺗﻮ‬

‫از ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬ ‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫ﮐﺎﻓﺮان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻮن ﻣﯿﺮاث ﺧﻮرد و ﺷﺪ ﻓﻘﯿﺮ‬

‫را‬

‫آﻣﺪ اﻧﺪر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮﯾﻪ و‬

‫ﻧﻔﯿﺮ‬

‫اﺟﺎﺑﺖ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ رب و‬

‫ﺧﻮد ﮐﻪ ﮐﻮﺑﺪ اﯾﻦ در رﺣﻤﺖ ﻧﺜﺎر؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮاب دﯾﺪ او‪ ،‬ﻫﺎﺗﻔﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬او ﺷﻨﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬ﻏﻨﺎي‬

‫رو ﺑﻪ ﻣﺼﺮ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺷﻮد ﮐﺎر ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﮐﺮد ﮔﺮﯾﻪ ات را ﻗﺒﻮل‪ ،‬او ﻣﺮﺗﺠﺎﺳﺖ‬

‫در ﻓﻼن ﻣﻮﺿﻊ ﯾﮑﯽ ﮔﻨﺠﯿﺴﺖ زﻓﺖ‬

‫در‬

‫رﻓﺖ‬

‫در ﻓﻼن ﮐﻮي و ﻓﻼن ﻣﻮﺿﻊ دﻓﯿﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ درﻧﮕﯽ‪ ،‬ﻫﯿﻦ ز ﺑﻐﺪاد‪ ،‬اي ﻧﮋﻧﺪ‬

‫رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺼﺮ و‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻐﺪاد آﻣﺪ او ﺗﺎ ﺳﻮي ﻣﺼﺮ‬ ‫ﺑﺮ اﻣﯿﺪ‪‬‬

‫وﻋﺪة ﻫﺎﺗﻒ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻧﻔﻘﻪ ش ﺑﯿﺶ و ﮐﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺷﺮم‬

‫و‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻧﺎدر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﺘﺶ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮم ﺷﺪ ﭘﺸﺘﺶ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻨﺞ‬ ‫داﻣﻦ‬

‫در‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫‪981‬‬

‫را‬

‫در‬

‫ﺑﺲ ﺛﻤﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﺒﺖ ﮔﺎه‪ ‬ﻗﻨﺪ‬

‫ﭼﻮ دﯾﺪ او روي ﻣﺼﺮ‬

‫ﻣﺼﺮ‬ ‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﻋﻮام‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫اﻟﻨﺎس‬

‫اﻓﺸﺮدن‬

‫ِ‬

‫رﻧﺞ‬ ‫راﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺴﺶ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﻃﭙﯿﺪ‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺖ‬

‫ﻧﺮم ﻧﺮم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻨﻢ ﻣﻦ ذﮐﺮ و ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺐ ﺑﯿﺮون روم ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﺒﮑﻮﮐﯽ‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬ ‫ز‬

‫ﮐﺮدن‬

‫ﻇﻠﻤﺖ‬

‫رﺳﺪ‬

‫او‬

‫ﻧﺎﯾﺪم‬

‫از‬

‫از‬

‫ﺑﺎﻣﻬﺎﯾﻢ‬

‫ﭼﺎره‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﺪﯾﻪ‬

‫ﺷﺮم‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫داﻧﮓ‬

‫‪ .122‬رﺳﯿﺪن آن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪن ﺑﻪ ﮐﻮي در ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﺒﮑﻮﮐﯽ و ﮔﺪاﺋﯽ و‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﺴﺲ او را و ﻣﺮاد او ﭘﺲ از رﻧﺞ ﺣﺎﺻﻞ آﻣﺪن‪ ،‬و‪ ‬ﻋ‪‬ﺴﯽ أَنْ ﺗَﮑْﺮَﻫ‪‬ﻮا ﺷَﯿﺌﺎً و‪ ‬ﻫ‪‬ﻮ‪ ‬ﺧَﯿﺮٌ ﻟَﮑُﻢ‪،‬‬

‫إِنﱠ ﻣ‪‬ﻊ‪ ‬اﻟْﻌ‪‬ﺴ‪‬ﺮِ ﯾﺴ‪‬ﺮاً‪ ،‬و ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم اﺷﺘﺪي أزﻣﮥ ﺗﻨﻔﺮﺟﯽ‪ ،‬و ﺟﻤﯿﻊ اﻟﻘﺮآن و اﻟﮑﺘﺐ اﻟﻤﻨﺰﻟﮥ ﻓﯽ‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺮ ﻫﺬا‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﻣﺎﻧﻊ ﻫﻤﯽ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ ﮐﻮ‬

‫و اﻧﺪر اﯾﻦ ﻓﮑﺮت ﻫﻤﯽ ﺷﺪ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫ﺷﺮم و ﺟﺎه‬

‫ﺑﺨﻮاه‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ‪:‬‬

‫ﺟﻮع ﻣﯽ‬

‫ﭘﺎي ﭘﯿﺶ و‪ ،‬ﭘﺎي ﭘﺲ‪ ،‬ﺗﺎ ﺛﻠﺚ‪ ‬ﺷﺐ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ؟ ﯾﺎ ﺑﺨﺴﺒﻢ ﺧﺸﮏ ﻟﺐ؟‬

‫ﺧﻮد ﻋﺴﺲ او را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﺎﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﺎ‬

‫ً‬

‫ﺗﺎر‬ ‫ﻣﻨﺘﺤﺲ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟ‪‬ﺪ ﻣﯿﺠﺴﺖ دزدان را ﻋﺴﺲ‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺐ ﮔﺮدد‪ ،‬و ﮔﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻋﺴﺲ ﮐﺮده ﻣﻠﮏ ﺗﻬﺪﯾﺪ و ﺑﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺣﯿﻢ؟‬

‫ﻋﺸﻮﻫﺎ ﺷﺎن از ﭼﻪ رو ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ؟‬

‫ﯾﺎ‬

‫رﺣﻢ ﺑﺮ دزدان و ﻫﺮ ﻣﻨﺤﻮس دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺿﻌﯿﻔﺎن ﺿﺮﺑﺖ و ﺑﯽ رﺣﻤﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻫﯿﻦ ز رﻧﺞ ﺧﺎص ﻣﮕﺴﻞ ز اﻧﺘﻘﺎم‬

‫رﻧﺞ او ﮐﻢ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻧﮕﺮ در رﻧﺞ ِ ﻋﺎم‬ ‫ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﭼﻮﺑﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫دﯾﺪه ﺑ‪‬ﺪ ﻣﺮدم ز ﺷﺐ دزدان ﺿﺮار‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺷﺒﻬﺎي‬ ‫ﺧﻠﯿﻔﻪ‬

‫ﻣﺨﻮف‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﺻﺒﻊ‬

‫ﻣﻠﺪوغ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫درد‬

‫ﺷﺒﻬﺎي‬

‫زد‬

‫ﻣﺤﺎﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫زﯾﺸﺎن‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺷﺮ‬ ‫ﺑﺲ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫اﻓﺘﺎد‬

‫اﯾﺎم‬

‫دزد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺒﻮه و‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ وﻗﺘﺶ ﺑﺪﯾﺪ و‬

‫ﺳﺨﺖ زد‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ‬

‫آن‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫اﯾﺎم‬

‫ﭼﻮﺑﻬﺎ‬

‫ﻧﻌﺮه و ﻓﺮﯾﺎد از آن دروﯾﺶ ﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫در‬

‫ﺗﻦ‬ ‫دﺳﺖ‬

‫ﻋﺴﺲ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ و ﺧﺎم دزد‬ ‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺪد‬

‫زﺧﻤﻬﺎي‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺣﺎل‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اي زﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻏﺮﯾﺐ و ﻣﻨﮑﺮي‬

‫راﺳﺘﯽ ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﮑﺮ اﻧﺪري‬

‫زدﻧﺪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫دزدان‬

‫ﮐﻨﻮن‬

‫اﻧﺒﻪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ؟‬

‫زﺷﺘﺖ‬

‫را‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬

‫اﻫﻞ‬

‫اﯾﻨﮏ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺰن‬

‫ﻫﻼك‪‬‬

‫ِ‬

‫زر‬

‫ﮐﻨﯿﺪ؟‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﭼﻮن آﻣﺪي ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﮐﻮ؟‬

‫دﯾﻮان‬

‫دادﻣﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺴﺲ‬

‫ﻣﻬﻠﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫دزدان‬

‫ﻗﺒﻮل‬

‫در‬

‫در‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‬

‫ﺗﻌﺪي‬

‫اﻧﺒﻪ‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫ً‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺒﺮﯾﺪ‬

‫ﻃﻌﻨﻪ‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫اﻧﺒﻬﯽ از ﺗﻮﺳﺖ و از ﯾﺎران ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫وا‬

‫ور ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﯿﻦ ِ ﺟﻤﻠﻪ را از ﺗﻮ ﮐ‪‬ﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﯾﻤﻦ ز ﺷﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‬

‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪان‬

‫ﻧﻤﺎ‬

‫ﯾﺎران‬

‫ِ‬

‫ﻫﺮ ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻮز و ﮐﯿﺴﻪ ﺑ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺮد دزدي و ﺑﯽ دادي ام‬

‫ام‬

‫ﻣﻦ‬ ‫‪982‬‬

‫ﻏﺮﯾﺐِ‬

‫ﻣﺼﺮم‬

‫و‬

‫ﺑﻐﺪادي‬

‫‪ .123‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "اﻟﺼﺪق ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﮥ و اﻟﮑﺬب رﯾﺒﮥ"‬ ‫ﮔﻨﺞ ِ زر ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻗﺼﮥ آن ﺧﻮاب و‬ ‫ﺑﻮي‬

‫ﺻﺪﻗﺶ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دل‬

‫ﺑﯿﺎراﻣﺪ‬

‫ز‬

‫ﺟﺰ‬

‫دل‬

‫از‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻣﺤﺠﻮب‪،‬‬

‫ور ﻧﻪ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﭘﺲ ز ﺻﺪق ِ او‬ ‫ﺳﻮز‬

‫او‬

‫ﺻﻮاب‬

‫را‬

‫او‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﻋﻠﺘﯿﺴﺖ‬

‫از ﻧﺒﯽ اش‬

‫آن ﭘﯿﻐﺎم ﮐﺰ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻪ ﺷﮑﺎﻓﺪ‪ ،‬و آن دل ﻣﺤﺠﻮب‬

‫ﺑﺮ‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻧﺪ‬

‫دل آﻧﮑﺲ ﺷﮑﻔﺖ‬ ‫از‬

‫اﺳﭙﻨﺪ‪‬‬

‫او‬

‫آراﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫آب‬

‫ﺗﺎ ﻏﺒﯽ‬ ‫ﻣﻪ‬

‫ﻣﺮدود‬

‫ﺗﻤﯿﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺷﮑﺎﻓﯿﺪه‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫او‪،‬‬

‫ﺷﻮد‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ِ ﻋﺴﺲ ز اﺷﮏ ﻣﺒﻞ‬

‫ﻧﯽ ز ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺧﺸﮏ‪ ،‬ﺑ‪‬ﻞ از ﺑﻮي دل‬

‫از دوزخ آﯾﺪ ﺳﻮي ﻟﺐ‬

‫در ﮐﻮي ﻟﺐ‬

‫ﯾﮏ ﺳﺨﻦ‬

‫از ﺷﻬﺮ ﺟﺎن‬

‫ﯾﮏ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ ِ ﺟﺎن اﻓﺰا و ﺑﺤﺮ ِ ﭘ‪‬ﺮ ﺣﺮج‬

‫در ﻣﯿﺎن ﻫﺮ دو ﺑﺤﺮ اﯾﻦ ﻟﺐ ﻣﺮج‬

‫ﮐﺎه‬

‫ﻫﺮ دوان ﺑﺮ ﻟﺐ ﮔﺬر دارﻧﺪ و راه‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﻬﺮﻫﺎ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫اﻓﺰا‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫و‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﯾﭙﻨﻠﻮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ِ‬

‫ﮐﺎﻟﮥ‬

‫ﻣﻌﯿﻮب‬

‫و‬

‫ﻗﻠﺐِ‬

‫ﮐﯿﺴﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮ‬

‫زﯾﻦ ﯾﭙﻨﻠﻮ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﯾﭙﻨﻠﻮ‬

‫اﻟﺮﺑﺎح‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ‬

‫دار‬

‫ورا‬

‫از‬ ‫ﮐﺎﻟﮥ‬

‫ﻧﻮاﺣﯽ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺳﻮد‬

‫آﻧﺠﺎ‬ ‫ﻣﺴﺘﺸﺮف‬

‫و‬

‫ﺑﺮ ﻗﻠﺒﻬﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫د‪‬ر‬

‫دﯾﺪه ور اﺳﺖ‬

‫و آن دﮔﺮ را از ﻋﻤﯽ‬

‫دار اﻟﺠﻨﺎح‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ز اﺟﺰاي ﻋﺎﻟﻢ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ‬

‫ﺑﺮ ﻏﺒﯽ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ و‪ ،‬ﺑﺮ اﺳﺘﺎد ﻓﮏ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻗﻨﺪ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ زﻫﺮ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻟﻄﻒ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ دﯾﻮ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﺣﻮر‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻧﺎر اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﻧﻮر‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﮔﻨﺞ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﻣﺎر‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ورد اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﺧﺎر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺗﺮُش‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻣﺒﻬﻮت و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﻫ‪‬ﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺳﻮد اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ زﯾﺎن‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻗﯿﺪ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﻣﺮاد‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻧﻮش اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﻧﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ روز اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﺷﺐ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻋﯿﺶ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﺗﻌﺐ‬

‫ﻋﺪو‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ راح اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﺪو‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ آب اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﺧﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺣﻠﻮا و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﺳﻢ‪‬‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﺻﻨﻢ‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺟﺴﻢ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﻮ روح‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺣﺒﺲ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﻓﺘﻮح‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﺗﯿﺮ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻧﺎن اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﺳﻨﺎن‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻧﻘﺺ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻤﺎل‬

‫ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﻫﺠﺮ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﯾﮕﺮ وﺻﺎل‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﮔﻮاه و ﻧﻄﻖ ﺟﻮ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻣﺤﺒﻮب‬

‫ﺟﻤﺎدي‪،‬‬ ‫ﻣﺼﻠﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ‬

‫آﻣﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﻋﺠﺎز‬

‫ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﺎو ﻫﻤﯽ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫‪983‬‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫از دور راه‬

‫ﺑﺎ ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ُﮔﻞ و رﯾﺤﺎن ﺑﻮد‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﺧﻮردي‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﺴﻦ‬ ‫ذﺑﻮل‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﺸﺘﯽ ﻣﻠﻮل؟‬

‫در ﺗﻮ ﺟﻮﻋﯽ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﻧﻮ‪ ،‬ز اﻋﺘﺪال‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﺳﻮزد از او ﺗﺨﻤﻪ و ﻣﻼل‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺟﺰو ﺟﺰوش ﻋﻘﺪ ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫را‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺮ ﻧﻤﺮود‬ ‫ﻣﯽ‬

‫را‬

‫اي‬

‫آن ﻣﺮگ اﺳﺖ و درد‬

‫ﻧﺎن‬

‫درد‪‬‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﻣﺠﺎﻋﺖ‬

‫ِ‬ ‫ﻧﻘﺪ‬

‫ﻧﮕﺮدم‬

‫ﻟﺬت از ﺟﻮع اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻧﻘﻞ ِ ﻧﻮ‬ ‫ﭘﺲ ز ﺑﯽ ﺟﻮﻋﯿﺴﺖ و‪ ،‬از ﺗﺨﻤﮥ ﺗﻤﺎم‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﭼﻮن ز دﮐﺎن و ﻣﮑﺎس و ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬

‫وز‬

‫ﻓﺮﯾﺐ‬

‫ﭼﻮن ز ﻏﯿﺒﺖ‪ ،‬و اﮐﻞ ِ ﻟﺤﻢ ِ ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺷﺼﺖ‬

‫در‬

‫ﻣﺪﺣﻬﺎ‬

‫ﺷﻠﻪ‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫درد‪،‬‬

‫داروي‬

‫ﮐﻬﻦ‬

‫ﻧﻮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪه‬

‫ﮐﯿﻤﯿﺎي‬ ‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﻣﺰن‬

‫ﺧﺎدع‬ ‫آبِ‬

‫ﺗﻮ‬

‫از‬

‫دردﻧﺪ‬

‫و‬

‫ﺷﻮري‬

‫را‬

‫ﺳﯿﺮﺋﯽ‬

‫ﮔﺮم ﺗﺮ ﺻﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﻣﻼل؟‬

‫ﻣﺮدﻣﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﺖ‪،‬‬

‫درد‬

‫ﺗﮑﺮار‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫آن؟‬

‫از‬

‫ُﮔﻞ ﺑﺸﮑﻔﺘﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎر از‬

‫ﺷﺎخ‬

‫ﺑﺎر ِ‬

‫ﻣﻠﻮﻟﯽ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺧﻮ‬

‫دردﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻮ ﻣﻠﻮﻟﯽ آن ﻃﺮف ﮐﻪ درد ﺧﺎﺳﺖ؟‬

‫آه‪‬‬

‫ﺳﺮد‬

‫درد ﺟﻮ و‪ ،‬درد ﺟﻮ و‪ ،‬درد‪ ،‬درد‬

‫درﻣﺎﻧﻬﺎي‬

‫ژاژ‬

‫ﺑﺎژ‬

‫ﻣﻠﻮﻟﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺧﺎدع ﮔﺸﺖ و‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ز ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﺰ او ﺻﺪ ﺳﺒﺰه ر‪‬ﺳﺖ‬

‫ﺑﺎل‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮّت‬

‫و‬

‫را‬

‫درﻣﺎن‬

‫زﻧﻨﺪ‬

‫زرﺳﺘﺎﻧﺎن‪،‬‬

‫ﻋﻄﺶ‬

‫زر‪‬‬

‫ِ‬

‫ره‬

‫و‪،‬‬

‫رﺳﻢ‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮردن‪ ،‬ﮔﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺳﺮد و ﺧﻮش‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺎن ِ ﺟﻮ‬

‫ز‬

‫ﺑﯽ ﻣﻼﻟﺖ ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺎر آﺧﺮ ﮔﻮﺋﯽ اش ﺳﻮزان و ﭼ‪‬ﺴﺖ‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬از ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻼﻟﺖ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪‬‬

‫از‬

‫ﻧﻮ ﺷﺪن‬

‫ﺑﯿﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ز آبِ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‬

‫ﻗﻠﺒﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از ﺷﻨﺎس ِ زر‪ ‬ﺧﻮش‪ ،‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺰوﯾﺮي‬

‫ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬

‫اي ﻣﺮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣ‪‬ﺮاد‪ ‬ﺗﻮ ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﮔﯿﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دردت ﭼﯿﻨﻢ و‪ ،‬ﺧﻮد درد ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ار ﭼﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ورد ﺑﻮد‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺰ‬

‫ﻣﺸﮏ ﺑﯿﺰ‬

‫رو‪،‬‬

‫ز‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫دروﻏﯿﻦ‬

‫درﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد دردت ﻣﺼﯿﺐ و‬

‫‪ .124‬ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺴﺲ ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺐ و ﻧﺸﺎن ﮔﻨﺞ دادن در ﺧﺎﻧﮥ او‬ ‫دزدي ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﻧﯽ ﻓﺎﺳﻘﯽ‬

‫ﻣﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺧﯿﺎل و ﺧﻮاب ﭼﻨﺪﯾﻦ ره ﮐﻨﯽ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺧﻮاب‬

‫راه‬ ‫دﯾﺪم‬

‫ﻧﯿﮑﯽ‪،‬‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻋﻘﻠﺖ‬

‫ﮔﻮل‬

‫را‬

‫اﺣﻤﻘﯽ‬

‫و‬

‫روﺷﻨﯽ‬

‫ﺗﺴﻮﺋﯽ‬

‫دراز‬

‫ﭘﯿﺶ ﮔﯿﺮي از ﺳﺮ ِ ﺟﻬﻞ و ز آز‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﻐﺪاد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮔﻨﺠﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫در ﻓﻼن ﮐﻮ‪ ،‬در ﻓﻼن ﻣﻮﺿﻊ دﻓﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد آن‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﺎم ِ ﮐﻮي آن ﺣﺰﯾﻦ‬ ‫ﮐﻮي‬

‫او‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫را‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫در‬

‫دﯾﺪه‬

‫ام‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫ﺧﻮابِ اﺣﻤﻖ‬

‫ﻓﻼﻧﯽ‪،‬‬

‫رو‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﻧﺎم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎرﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺮو‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮاب‬ ‫ﺟﺎ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﻢ‬

‫ﻻﯾﻖ ﻋﻘﻞ وي اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ او‬ ‫‪984‬‬

‫ﯾﮏ‬

‫و‬

‫ﺧﻮاﺑﯽ‬

‫ﻧﺎم‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎﺋﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻼل‬

‫ﺑﯽ ﻗﯿﻤﺖ اﺳﺖ و ﻻﺷﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮابِ زن ﮐﻤﺘﺮ ز ﺧﻮابِ ﻣﺮد دان‬

‫از ﭘﯽ ﻧﻘﺼﺎن ِ ﻋﻘﻞ و ﺿﻌﻒ‪ ‬ﺟﺎن‬

‫آﻣﺪ ﮐﺴﺎد‬

‫ﭘﺲ ز ﺑﯽ ﻋﻘﻠﯽ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮاب؟ ﺑﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ :‬ﮔﻨﺞ در ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا آﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻓﻘﺮ و ﺷﯿﻮن اﺳﺖ؟‬

‫ام‬

‫ام‬

‫ﺧﻮابِ ﻧﺎﻗﺺ ﻋﻘﻞ و ﮔﻮل‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ﻣ‪‬ﺮده‬

‫ﮔﺪاﺋﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﭘﺮده‬

‫در‬

‫زﯾﻦ ﺑﺸﺎرت ﻣﺴﺖ ﺷﺪ‪ ،‬دردش ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰار اﻟﺤﻤﺪ ﺑﯽ ﻟﺐ او ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﻟﻮت‪ ‬ﻣﻦ‬

‫ﺣﯿﻮان‬

‫ﺑﻮد‬

‫در‬

‫ﺣﺎﻧﻮت‪‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﮐﻮري‬

‫آن‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫ﺑ‪‬ﺪم‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻢ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮔﻮ ﻣﺮا‪ ،‬اي ﺑ‪‬ﺪ دﻫﺎن‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﭘ‪‬ﺮ درد و‬

‫ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﻠﺰار و‬

‫ﭘﯿﺶ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮار‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑ‪‬ﺪ ﻣﻮﻗﻮف‪ ‬اﯾﻦ ﻟﺖ‪،‬‬

‫آبِ‬

‫رو ﮐﻪ زﯾﻦ ﻟﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﻟﻮﺗﯽ ﺷﺪم‬ ‫اﺣﻤﻖ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﻣﻦ ﻣ‪‬ﺮاد‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬

‫و‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﺮا‬

‫دﯾﺪم‬

‫درد‬

‫اي‬

‫ﮔﻮ‪،‬‬

‫واي اﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺑﻮدي اﯾﻦ ﻣﻄﺎر‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻓﻘﯿﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫او‪:‬‬

‫روزي‬ ‫ﻣﯽ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻧﺪاﻧﺪ‬

‫ﺧﺴﯽ‬

‫ﻋﺎﻣﯽ‬

‫‪ .125‬ﻣﺜﻞ‬

‫ام‬

‫ﮐﻪ‪:‬‬

‫را‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻣﻦ‬

‫دﻟﻢ‬

‫داﻧﺪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﻢ‬

‫ﮐﯿﻢ‬

‫واي اﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺑﻮدي درد و رﯾﺶ‬

‫او ﺑ‪‬ﺪي ﺑﯿﻨﺎي ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻮر ِ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻟﺠﺎج و روي ﺳﺨﺖ‬

‫ﮔﯿﺮ‪ ،‬اﺣﻤﻘﻢ‬

‫اﺣﻤﻘﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫از‬

‫ﻣﻦ‬

‫وﻓﻖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫ﻇﻨﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺨﺖ‬ ‫ور‬

‫ﻣﯿﺠﻬﺪ‬

‫ﻧﻪ‬

‫داد‪،‬‬

‫ﺑﺨﺘﻢ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﻢ‬

‫‪ .126‬ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد و ﯾﺎﻓﺘﻦ ﮔﻨﺞ را در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺼﺮ‪،‬‬

‫ﺑﻐﺪاد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ‬

‫او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ره ﺣﯿﺮان و ﻣﺴﺖ او زﯾﻦ ﻋﺠﺐ‬ ‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﮐﺰ‬

‫اﻧﻌﮑﺎس‬

‫و‬

‫روزي‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫راه‪‬‬

‫ﺑﻮد؟‬

‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻮد؟ ﮐﺎن ﮐﺎن ِ ﻣ‪‬ﺮاد‬

‫ﮐﺮدم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮون‪ ،‬ﮔﻤﺮاه و ﺷﺎد‬

‫ﻣﯿﺸﺪم‬

‫ﺑ‪‬ﺪم‬

‫ﺗﺎ‬

‫اوﻣﯿﺪوارم‬

‫و‬

‫ﺛﻨﺎﮔﺮ‪،‬‬

‫و ز ﮐﺠﺎ اﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﯿﻢ ِ ﺟﻮد؟‬

‫در‬

‫ﺷﺘﺎﺑﺎن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ز‬

‫راﮐﻊ‪،‬‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ﺿﻼﻟﺖ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﻣﻄﻠﺐ‬

‫از‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺟﺪاﺗﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻋﯿﻦ ِ آن ﺿﻼﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﻮد‬

‫ﺣﻖ وﺳﯿﻠﺖ ﮐﺮد اﻧﺪر ر‪‬ﺷﺪ و ﺳﻮد‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻤﺮﻫﯽ را‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻨﻬﺞ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫اﻧﺪرون‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺤﺴﻦ‬

‫زﻫﺮ‬ ‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ِ اﯾﻤﺎن‬ ‫ﺗﺮﯾﺎق‬

‫در‬

‫ﻣ‪‬ﻨﮑﺮان‬

‫را‬

‫ﻗﺼﺪ‪‬‬

‫ﻗﺼﺪﺷﺎن‪،‬‬

‫ز‬

‫اﻧﮑﺎر‪،‬‬

‫ﮐﮋروي‬

‫ﺑﯽ‬

‫وﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫آن‬

‫ﺣﻔﯽ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻘﺼﺪ‪‬‬ ‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺧﺎﯾﻦ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬

‫آن‬

‫ﻣﮑﺮﻣﺖ‬

‫در‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ‬

‫اذﻻل‬

‫ﺛﻘﺎت‬

‫ذل‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻋﺰّ‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫ِ‬

‫ذل‪،‬‬

‫ﻧﻤﺎز‬ ‫ذ‪‬لّ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪه‬ ‫‪985‬‬

‫ﻋﺮﻓﺎن‬

‫ذو‬

‫اﻟﻠﻄﻒ‬

‫اﻟﺨﻔﯽ‬

‫آن‬

‫ﻣﻐﻔﺮت‬

‫ِ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻧﻬﺪ‬

‫و‬

‫ﻇﻬﻮر‬ ‫ﻋﺰ‬

‫ﺑﯽ‬

‫رﺟﺎ‬

‫رﺳﻮﻻن‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫آﻣﺪي‬

‫اﻧﮑﺎر‬

‫ﺧﺼﻢ ِ ﻣﻨﮑﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﻣﺼﺪاق ﺧﻮاه‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﮐﯽ؟‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺻﺪق‬

‫ز‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﻃﻌﻦ ﭼﻮن ﻣﯽ آﻣﺪ از ﻫﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬ ‫ﻣﮑﺮ ِ آن ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫ﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫و‬

‫ﺑﺎﻃﻞ‬

‫و‬

‫رﺳﻮا‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ ِ آن ﻣﮑﺮ‬ ‫ﺑﯿﻌﺪد‬

‫ﻧﯿﻞ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬ ‫اﯾﻤﻨﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﻮل ِ‬

‫اﻣﺖ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫او‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫و‬ ‫ِ‬

‫او‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻻ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻗﻮﻣﺶ‬

‫ﺳﺒﯿﻞ‬

‫ﻣﻌﺠﺰة‬ ‫ز‬

‫دﻟﻬﺎ‬

‫آن‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﯽ‬

‫ﺷﮑﯽ‬ ‫ﻣﯿﻨﻮاﺧﺖ‬

‫ﻗﻤﻊ‬

‫ﻋﺼﺎ‬

‫زﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﺣﻖ‬

‫را‬

‫اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي‬

‫ﮔﻮاه؟‬

‫ﻣ‪‬ﺪﻋﯽ‬

‫ﺟﺮح‬

‫اﻋﺘﺒﺎرش‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ِ‬

‫ذل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﻣﯿﺪاد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫آﯾﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺷﺪه‬

‫آرد‬

‫ﻣﻌﺠﺰه‬

‫ﺳﯿﺼﺪ ﺗﻮ ﺷﺪه‬

‫ﺣﺎﺿﺮ‬

‫را‬

‫و‬ ‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﮔﻮاه‬

‫آورده‬

‫ﺑﺮﻫﺎن‬

‫ﻧﺎزل‬

‫ﺷﺪي؟‬

‫و‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﺗﺤﺖ اﻻرض و ﻫﺎﻣﻮن در رود‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺼﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‪،‬‬

‫او‬

‫ﻧﺎﻣﺪي‬

‫وﻫﻢ‬

‫ﺷﺪي؟‬

‫آﻣﺪ‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺳﺒﻂ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﮔﺪاز‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺎﻣﻦ در ﺧﻮف اﺳﺖ‬

‫آن ﺑﻮد ﻟﻄﻒ ﺧﻔﯽ‪ ،‬ﮐﺎو را ﺻﻤﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ﻣﺰد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫وﺻﻞ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺨﻔﯽ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ز‬

‫آﻧﻨﺪ‬

‫از‬

‫اﻣﻨﺸﺎن‬ ‫اﻣﻦ‬

‫دﯾﺪي‬

‫آن‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫از‬

‫ﻣﮑﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﯿﺎوﯾﺰﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫وﺻﻞ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫داد‬

‫روا‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را ﺳﯿﺮ ﺑﯿﻦ در ﻗﻄﻊ ِ ﭘﺎ‬

‫آﻣﻨﻮن‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫از‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﺧﻮن‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫در‬

‫ﻣﺰﯾﺪ‬

‫ﮔﺬر‬

‫ﮐﻪ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﺧﻮﻓﯽ‬

‫ﺧﻔﯽ‬

‫ﺧﻮف ﻫﻢ ﺑﯿﻦ در اﻣﯿﺪي‪ ،‬اي ﺻﻔﯽ‬

‫ﺗﻨﺪ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺗﺎﺟﺪار‬ ‫ﻧﯽ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫رو‬

‫ﺧﻮد ز ﺷﺒﻪ ﻋﯿﺴﯽ آﻣﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ام‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻣﯿﺮم‬

‫ﺗﺎج‬

‫ﺟﻬﻮدان‬

‫دار‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﭘﯿﻢ‬

‫آوﯾﺰﯾﺪ‪ ،‬ﮐﺎو‬

‫ﻋﯿﺴﯽ اﺳﺖ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺨﻠﯿﺺ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺮگ او ﻧﯽ ﮔﺮدد و‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎن‬

‫رود‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﻮي‬

‫ﺳﻮد؟‬

‫ﻋﯿﺪ‬

‫ﺑﺴﻮزد‬

‫ﻋﻮد‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫اﯾﻦ؟‬

‫زﻫﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮورش‬

‫ﺑ‪‬ﺮش‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫او‬

‫در‬

‫دار‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻮري‬

‫راز‬

‫ﺗﻘﺎ‬

‫داﺋﻢ‬ ‫در‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را اﺟﺮ ﺑﯿﻦ در ﻗﻄﻊ ِ ﭘﺎ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﺗﺎ‬

‫زوﺗﺮَش‬

‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻫﯽ‬

‫دادن‬

‫ﻋﯿﻦ‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﺳﺒﻄﯽ‬

‫زاﺋﻞ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﺲ ﺳﭙﻪ ﺑﻨﻬﺎد دل ﺑﺮ ﻣﺮگ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫اﺑﺮﻫﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺮﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫و‬ ‫ﻋﯿﻦ‬

‫ز‬

‫ﭘﯿﻞ‬ ‫ﮐﻌﺒﻪ‬ ‫زوار‬

‫ﻋﺮب‬ ‫ﺳﻌﯿﺶ‬

‫ﮐﯿﻨﻪ‬

‫ﭘﻨﺪارد‪،‬‬

‫روﺷﻨﯿﻬﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ُذل‬

‫را‬

‫وﯾﺮان‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫او‬

‫ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻣﻮﺟﺐ‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬ ‫ﮐﺸﺪ‬ ‫ﻋﺰت‬

‫ِ‬

‫ﭘﻨﺪارد‪،‬‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫و‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫اﻓﮑﻨﺪ‬

‫آن‬ ‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻣﯿﺖ‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ز آن ﺟﺎي ﺳﺮ ﮔﺮدان ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻗﺒﻠﻪ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫آﺗﺶ‬

‫زﻧﻨﺪ؟‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫آﻣﺪه‬

‫او‬ ‫ﭼﺮا‬

‫ﺣﯽ‬

‫را‬ ‫در‬ ‫اﻋﺰاز‬

‫را‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬

‫آﻣﺪه‬

‫‪986‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﮐﻌﺒﻪ‬ ‫آن‬

‫ام‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬

‫ﻋﺰﺷﺎن‬

‫ﻣﮑﯿﺎن‬

‫او و ﮐﻌﺒﻪ اش ﻣﯿﺸﻮد ﻣﺨﺴﻮف ﺗﺮ‬

‫از‬

‫ﭼﻪ اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ؟‬

‫دده‬

‫آن‬

‫ﻓﻘﯿﺮان‬

‫از‬

‫را‬

‫ﻋﺰّ‬

‫ﺟﻬﺎز‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‪،‬‬

‫اﺑﺮﻫﮥ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن‬

‫ِ‬

‫او ﮔﻤﺎن ﺑ‪‬ﺮده ﮐﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫اﻫﻞ‬

‫"ﻓﺴﺦ ِ ﻋﺰاﯾﻢ" وﯾﻦ ﻫ‪‬ﻤ‪‬ﻢ‬

‫در‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﯾﺎدم‬

‫ﺣﮑﻤﺖ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﮐﺸﺪ‬

‫زر‬

‫ﻫﺮ‬

‫ره‬

‫ﮐﺎرش از ﻟﻄﻒ ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫ﻗﺪﯾﻢ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﻣﻨﻌﻢ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻋﺮب‬

‫ﺑﯿﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺞ ِ زر را ﺑﺎز ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺎت‪‬‬

‫ﻗﺪر‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ‬

‫ﻣﻤﺘﺪ‬

‫ﺷﺪه‬

‫اﯾﻤﻨﯿﻬﺎ‬

‫ﺷﻬﺰادﮔﺎه‬

‫در‬

‫ﻣﯿﻨﻬﺪ‬

‫ﻗﺪم‬

‫ﺳﺎز ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺧﻮف‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫و‬

‫ﮔﻮش ﻫﻮش آور ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮ ﺑﯿﺎن‬

‫‪ .127‬ﻣﮑﺮر ﮐﺮدن ﺑﺮادران ﭘﻨﺪ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ و ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدن او و ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ او و ﺧﻮد را ﺑﯽ‬ ‫دﺳﺘﺮي ﭘﺪر ﺑﺪرﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎن ﭼﯿﻦ رﺳﺎﻧﯿﺪن‬

‫آن دو ﮔﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ‪ :‬اﻧﺪر ﺟﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫آن‪،‬‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯿﻢ‬

‫راﺳﺖ‬

‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ ﭘﺎﺳﺨﻬﺎ‬ ‫ور‬

‫ﻧﺮد‬

‫ﭼﻮ ﻧﺠﻢ اﻧﺪر ﺳﻤﺎ‬ ‫آن‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫دﻟﺖ‬

‫درد‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﭼﻐﺰﯾﻢ اﻧﺪر آب از ﮔﻔﺖ اﻟﻢ‬

‫و ز ﺧﻤﻮﺷﯽ اﺧﺘﻨﺎق اﺳﺖ و ﺳﻘﻢ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺨﻦ دﺳﺘﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬

‫در زﻣﺎن ﺑﺮ ﺟﺴﺖ‪ ،‬ﮐﺎي ﯾﺎران‬

‫وداع‬

‫ﻣﺘﺎع‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯿﻢ‪،‬‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬

‫آﺗﺸﯽ‬

‫اﻧﻤﺎ‬

‫و‬

‫اﻟﺪﻧﯿﺎ‬

‫ﻓﯿﻬﺎ‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮُون ﺟ‪‬ﺴﺖ او‬

‫ﭼﻮ ﺗﯿﺮي از ﮐﻤﺎن‬

‫ﮐﻪ ﻣﺠﺎل ﮔﻔﺖ ﮐﻢ ﺑﻮد آن زﻣﺎن‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫زود‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫اول‬

‫آﻣﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫را‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﮑﺸﻮف‬

‫ﺷﺎه‬ ‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‬ ‫و‬

‫ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ‬

‫آﺧﺮ‬

‫او‬

‫ﻏﻢ‬

‫زﻟﺰاﻟﺸﺎن‬

‫و‬

‫ﻣﯿﺶ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ در ﻣﺮﻋﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮﭘﺎن واﻗﻒ اﺳﺖ از ﺣﺎل ﻣﯿﺶ‬

‫رﻣﻪ‬

‫ﮐﻪ ﻋﻠﻒ ﺧﻮار اﺳﺖ و‪َ ،‬ﮐﻪ در ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺻﻮرت از آن ﺻﻒ دور ﺑﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮن دف در ﻣﯿﺎن ِ ﺳﻮر ﺑﻮد‬

‫وﻓﻮد‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ آن ﺑ‪‬ﺪ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ آورده ﺑﻮد‬ ‫اﻋﺠﻤﯽ‬

‫راع"‬

‫"ﮐﻠﮑﻢ‬

‫زآن‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫واﻗﻒ از ﺳﻮز و ﻟﻬﯿﺐ آن‬ ‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫ﺻﻮرت‪‬‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‬ ‫آﺗﺶ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺮون‬ ‫زاده‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫آن‬

‫ﺳﻤﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺧﻮد‬

‫را‬

‫ِ‬

‫دﯾﮓ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آﺗﺶ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫و‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ﮔﻮش‬

‫در‬

‫ِ‬

‫زده‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻣﻌﺮف‬

‫ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﺣﺎﻟﺶ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻣﯿﮑﺮدي‬

‫ﻣﻌﺮف‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫اي‬

‫ﺻﻔﯽ‬

‫زاﻧﻮ‬

‫ﻣﻌﺮف‪،‬‬

‫داﺷﺘﻦ‬

‫آﻧﮑﻪ او را ﭼﺸﻢ ِ دل ﺷﺪ دﯾﺪﺑﺎن‬

‫اﻟﻌﯿﺎن‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ‬

‫ﻣﻌﺮف‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫از‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫آﯾﺖ ﻣﺤﺠﻮﺑﯽ اﺳﺖ و ﺣﺰر و ﻇﻦ‬

‫ﺗﻮاﺗﺮ‬

‫را‬

‫رﻫﻦ‬

‫ﺟﺎن‬

‫دﯾﮓ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ﯾﮏ ذره ﻧﻮر ِ ﻋﺎرﻓﯽ‬ ‫ِ‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﻣﻌﻨﯽ ﻣﻌﺸﻮق ِ ﺟﺎن در رگ ﭼﻮ ﺧﻮن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻪ ﻋﺎرف ﺑ‪‬ﺪ از ﮐﻞ ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ‬ ‫در درون‬

‫ﻗﺎﺻﺪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ِ‬

‫دﯾﺪ‬ ‫ﺑﻞ‬

‫او‬ ‫‪987‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ز‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ‬ ‫دل‬

‫او‬ ‫رﺳﺪ‬

‫ﻋﯿﻦ‬ ‫اﯾﻘﺎن‬

‫او‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻌﺮف‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺎﻫﺎ‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﻧﺰد‬

‫اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ در ﻓﺘﺮاك اﯾﻦ دوﻟﺖ زدﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺷﻪ‪:‬‬

‫اﺣﺴﺎن‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﻣﻨﺘﺠﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫در‬

‫و‬

‫ﻣﻨﺼﺒﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﻠﮑﺘﯽ‬

‫ﺣﺎل‬

‫او‬

‫ِ‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﮕﺸﻮد‬

‫ُﮐﻦ ﮐﻪ او آن ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‬ ‫ِ‬

‫ﺳﺮﻣﺴﺖ‪‬‬

‫ﮐﺎﻟﺘﻤﺎﺳﺶ‬

‫او‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﻤﺎل‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫ﻓﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪان ﻣﻠﮏ ﮐﺎو ﺷﺪ ز آن ﺑ‪‬ﺮي‬

‫ﺑﺨﺸﻤﺶ اﯾﻨﺠﺎ و ﻣﺎ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺷﺎﻫﯿﺖ در وي ﻋﺸﻖ ﮐﺎﺷﺖ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ؟‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫از‬

‫و‪‬ﺟﺪ‬

‫در‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻧﺪ‪‬م‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﻨﺪﮔﯽ‬

‫َ‬

‫ﺗﺶ‬

‫ﺷﺎﻫﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﻬﺰادﮔﯽ‬

‫ﺧﻮرد‬

‫در‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻮاي‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﻫﻮاﺋﯽ‬

‫ﺷﻬﯽ‬

‫اﻧﺪر دل او ﺳﺮد ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺧﺮﻗﮥ‬

‫دﮔﺮ؟‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻣﻐﺒﻮن‬

‫ﺷﺪم‬

‫ﺑﺎز ده آن ﺧﺮﻗﻪ اﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬اي ﻗﺮﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ارزﯾﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫دور از ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ آﯾﺪش‬

‫ور‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﯾﺪش‬

‫ﮐﺎﻟﺒﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬

‫دارد‬

‫ﮐﺎﺑﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫داﻧﮓ‪‬‬

‫ﻫﺴﺘﯿﺶ‬

‫را‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻏﻼم‬

‫ﻣﻌﺰوﻟﺶ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺑﻪ‬

‫در‬

‫ﺻﻮﻓﺌﯽ ﮐﺎﻧﺪاﺧﺖ ﺧﺮﻗﻪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﯿﻞ‬

‫اي‬

‫ﺧﺮﻗﻪ‬

‫داده‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ارزد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ‬

‫ﺧﺮﻗﮥ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﺗﻦ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎن‬

‫ﻋﺎﻣﻞ‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫اﺳﺖ‪،‬‬

‫و‬

‫ﺧﺮﻗﮥ‬

‫ﭘﯽ‬ ‫رود‬

‫در‬ ‫او‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫و‬

‫ﺣﺲ‬ ‫درد‪‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ِ‬

‫و‬

‫ﺧﺮَد‬

‫ﺳﺮ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫زوال‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺸﻐﻮﻟﺶ ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﻨﺼﺒﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﻢ ز روﯾﺖ ﻣ‪‬ﺤﺠﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻋﯿﻦ ِ ﻣﻌﺰوﻟﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺶ ﻣﻨﺼﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ‬

‫ﺗﻦ‬

‫آﻣﺪن‬

‫ﻓﻘﺪ‬

‫اﺳﺘﻌﺪاد‬

‫روي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺧﺮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺮ ﺧﻮرد؟‬

‫ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﯽ ﺑﯽ ز زﯾﺖ و ﺑﯽ ﻓﺘﯿﻞ‬

‫ﻧﯽ ﮐﺜﯿﺮ اﺳﺘﺶ ز ﻧﻮر و ﻧﯽ ﻗﻠﯿﻞ‬

‫اﺧﺸﻤﯽ‬

‫ﺧﺮﻣﯽ؟‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺎﺧﯿﺮ‬ ‫ز‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫در‬

‫اﺳﺘﻌﺪاد‬ ‫ﻋﻨﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﮑﺮي‬

‫آﯾﺪ‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻐﺰش‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫رﯾﺤﺎن‬

‫ز‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮ ﻣﺮغ ِ ﺧﺎك‬

‫ﮐﺎﯾﺪ در ﺑﺤﺎر‬

‫زآن ﭼﻪ ﯾﺎﺑﺪ؟ ﺟﺰ ﻫﻼك و ﺟﺰ ﺧﺴﺎر‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﻋﻄﺎ‬

‫ﯾﺎ‬

‫دﻟﺒﺮي‬

‫ﺣﺒﻪ‬

‫ﻣﺤﺘﻮي‬

‫ﻏﺮّ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن‬

‫ﮐﯽ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‪ ‬ﭼﻨﮓ و ﺑﺮﺑﻄﯽ در ﭘﯿﺶ ِ ﮐﺮ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﮐﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺿﻌﻒ‪‬‬

‫ﺷﺪه‬

‫آﺳﯿﺎي‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﺎﮔﻨﺪﻣﺎن‬

‫اول‬

‫اﺳﺘﻌﺪاد‪‬‬

‫ﻃﻔﻞ ﻧﻮ را‬

‫در‬

‫ﺑﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺳﭙﯿﺪي‬

‫رﯾﺶ‬

‫ﮔﻨﺪﻣﺎن‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺳﭙﯿﺪي‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫آﺳﯿﺎ‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪت‬

‫از ﺷﺮاب و‬

‫از ﮐﺒﺎب‬

‫ﻣﻠﮏ ﺑﺨﺶ آﻣﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﭼﻪ ﺣﻼوت‬

‫ﺣﺪ ﻧﺪارد اﯾﻦ ﻣﺜﻞ‪ ،‬ﮐﻢ ﮔﻮ ﺳﺨُﻦ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﺳﺘﻌﺪاد‬ ‫اﺳﺘﻌﺪاد‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﮐﻨﻮن‬

‫ﻫﻢ‬

‫از‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺷﻪ‬

‫ز‬

‫ﺟﻨﺖ‬

‫ﺑﺮو‬

‫رﺳﺪ‬ ‫‪988‬‬

‫و‬ ‫و‬

‫ﺿﻌﻒ‪‬‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫دﻫﺪ ﮐﺎر و ﮐﯿﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬

‫زاﯾﺪت‬

‫وز ﻗﺼﻮر و از ﻗﺒﺎب‬ ‫ﺗﺤﺼﯿﻞ‬

‫ﺷﻮق از ﺣﺪ رﻓﺖ و‬ ‫ﺑﯽ ز ﺟﺎن‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ِ اﺳﺘﻌﺪاد‬

‫ُﮐﻦ‬

‫آن ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮐﯽ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﮔﺮدد ﺟﺴﺪ؟‬

‫ﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﯿﺪ ﺷﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺻﯿﺪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎي‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ در اﺷﮑﺎر ﭼﻮن ﺗﻮ ﺻﯿﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻏﻤﺶ‬

‫اﻣﯿﺮي‬

‫ﻣﯿﺪان‬ ‫ﺗﻦ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫را‬

‫ﺟﻮﯾﺎي‬

‫در‬

‫ﻧﻘﺶ‬ ‫ﮐﮋ‬

‫ِ‬ ‫ﺑﮕﺬار‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﻧﺎﮐﺮده‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫دﯾﺒﺎﭼﮥ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺎم ِ ﻫﺮ ﺑﻨﺪة ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺧﻮاﺟﮥ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻌﮑﻮس‬

‫رو‬

‫ﮔﺮو‬

‫ﺣﯿﻠﺖ‬

‫ﭘﺰي‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺻﺪ‬

‫آزاد‬

‫ﻫﺰار‬

‫ور در آزادﯾﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺮ‪ ،‬راه ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ‬

‫رو‬

‫ﺣﺮﯾﻒ‪‬‬

‫آزاد‬

‫ﮐﻦ‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫رو‬

‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ِ‬

‫ﺗﺮك‪‬‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﮐﺮده‬

‫را‬

‫ﭼﻨﺪ دم ﭘﯿﺶ از اﺟﻞ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ دﻟﻮت‬

‫ﺟﺎن‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ از آن اﻧﺪر اﺳﯿﺮي ﺷﺪ رﻫﯿﻦ‬

‫ﻓﮑﺮت‪‬‬ ‫از‬

‫را‬

‫ﻗﯿﺪ‪،‬‬

‫ﻗﯿﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫اي ﺗﻦ ِ ﺻﺪ ﮐﺎره‪ ،‬ﺗﺮك‪ ‬ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺳﯿﺮ‬

‫ﺟﺰ در ﭼﺎه ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﮕﺮي‬

‫را‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫آزاد زي‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﻣﻦ‬

‫داﻣﺎد‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺑﺠﻮ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدي‪،‬‬

‫ﺟﺰ‬

‫‪ .128‬ﻗﺼﮥ زن ﺟﻮﺣﯽ و ﻋﺸﻮه دادن او ﻗﺎﺿﯽ را و ﺑﻪ ﻣﮑﺮ و ﺣﯿﻠﻪ در ﺻﻨﺪوق ﮐﺮدن‬ ‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﺟﻮﺣﯽ ز دروﯾﺸﯽ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫رو ﺑﻪ زن ﮐﺮدي‪ ،‬ﮐﻪ اي دل ﺧﻮاه‪ ‬ﻣﻦ‬

‫رو ﺻﯿﺪي ﺑﮕﯿﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺻﯿﺪ‬

‫ﺧﻮردش‬

‫ﻣﺪه‬

‫ﭼﻮن ﺳﻼﺣﺖ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻗﻮس ِ اﺑﺮو‬ ‫ﭘﯽ‬

‫رو‬

‫ﺗﯿﺮ ِ ﻏﻤﺰه‬

‫ﻣﺮﻏﯽ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ِ‬

‫زن‬

‫دام ِ ﮐﯿﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻧ‪‬ﻪ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﺎ‪،‬‬

‫ﺷﮕﺮﻓﯽ‬

‫ﮐﺎم ﺑﻨﻤﺎ و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪوﺷﺎﻧﯿﻢ‬

‫دام‬

‫از‬

‫دادت‬

‫دﻟﻪ‬

‫ﮔ‪‬ﻠﻪ‬

‫او‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺪ ﻗﺎﺿﯽ ﺷﮑﺎر‬

‫از‬

‫ﺟﻤﺎل‬

‫و‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت آﺋﯽ‪ ،‬اي ﺳﺮو ﺳﻬﯽ‬

‫وز‬

‫ﺳﺘﻤﮑﺎري‬

‫ﻓﻬﻢ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫آن‬ ‫ﻣﺮا‬

‫در‬

‫ُﮐﻦ او را ﺗﻠﺦ ﮐﺎم‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫از‬

‫ﮐﯽ ﺧﻮرد داﻧﻪ ﭼﻮ ﺷﺪ ﻣﺤﺒﻮس ِ دام؟‬ ‫ﻣﺮا‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺪا؟‬

‫ﻟﯿﮏ‬ ‫اﻓﻐﺎن‬

‫ﻗﺼﻪ ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﺻﯿﺪ‪‬‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﻣﺤﮑﻤﻪ‬

‫در‬ ‫و‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﮐﻨﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‬

‫ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﺷﻮي‬

‫از‬

‫ﻓﻬﻢ‬

‫ﻣﻘﺎل‬

‫آن‬

‫ﻧﮕﺎر‬

‫ﮐﺮدن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔ‪‬ﻠﻪ‬

‫ﺷﻮ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ﺷﺮﺣﻢ‬

‫ﺳﺰاش‬

‫آﻧﭽﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮ زﯾﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺘﻮ‬

‫را‬

‫ﻧﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻮ ز ﻫﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔ‪‬ﻠﻪ‬

‫ﺳﻮدا‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪر‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫وﺳﻮاس‬

‫آﺳﻮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫و آن ﺻﺪور از ﺻﺎدران ﻓﺮﺳﻮده اﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﺎخ از ﺑﺮگ و از ﻣﯿﻮة ﮐﻬ‪‬ﻦ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫اﻋﻀﺎ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬ ‫در‬

‫و‬ ‫ﺧﺰان‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺷﻘﺎﯾﻖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ز‬ ‫ﻣﯿﻮه‬ ‫و‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻫﺎي‬

‫ﺷﻮﻫﺮت‬

‫ز‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮﯾﺰ‬

‫آن‬

‫ﻣﻨﻊ ِ ﻧﻮ اﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ را در ﺧﻮاب‬

‫ﺧﻮف‪‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺎزم‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬

‫ﺷﺪي‬ ‫ﻏﻮﻏﺎ‬

‫ﮔﺮد ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺎ رﺳﺪ از اﻣﺮ‬ ‫از‬

‫ﺑﺎد‪‬‬

‫ﻧﻮ‬

‫ِ‬

‫ز‬

‫ده‬

‫ﭘﯽ‬

‫آن‬

‫ﮐﻬﻨﮕﯽ‬

‫ﺷﻘﺎﯾﻘﻬﺎي‬ ‫درﺧﺖ‪‬‬

‫دل‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﭘﺎرﯾﻦ‬ ‫ﺑﺮاي‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫رﯾﺐ‬

‫را‬

‫ﺑﺮﯾﺰ‬

‫آن‬

‫ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ُﮐﻦ زﯾﻦ اﻓﺘﮑﺎر‬

‫ﺳﺮ ز زﯾﺮ ﺧﻮاب در ﯾﻘﻈﻪ ﺑﺮ آر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ‪ ،‬اي ﺧﻮاﺟﻪ زود‬

‫رﻗﻮد‬

‫رو‬ ‫‪989‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻘﺎﻇﺎ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺤﺴﺒﻬﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﯽ‪ :‬ﮐﺎي ﺻﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺪﺑﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﮥ اﯾﻦ ﮐﻨﯿﺰك ﺑﺲ ﺗﻬﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﺎرس ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﮑﻮ ﻣﺴﮑﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺼﻢ در د‪‬ه رﻓﺖ و‬ ‫اﻣﺸﺐ‬

‫ار‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ز ﺧﻤﺮ ِ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫زﻧﮕﯽ ﺷﺐ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﮔﺮدن زد‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﻋﺠﺐ‬

‫آن ﺷﮑﺮ ﻟﺐ‪ ،‬و آﻧﮕﻬﺎﻧﯽ‪ ،‬از ﭼﻪ ﻟﺐ؟‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﺮد؟‬

‫ﭼﻮن ﺣﻮا ﮔﻔﺘﺶ‪ :‬ﺑﺨﻮر‪ ،‬آن ﮔﺎه ﺧﻮرد‬

‫اوﻟﯿﻦ ﺧﻮن در ﺟﻬﺎن ِ ﻇﻠﻢ و داد‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫آدم‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﻮح‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫ﺧﻠﻮت‬

‫ﮐﺎر ﺷﺐ ﺑﯽ ﺳ‪‬ﻤﻌﻪ اﺳﺖ و ﺑﯽ رﯾﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫اﻣﮑﺎن‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ ِ‬

‫ﺳﺨﺖ‬

‫ﻓﺴﻮن‬ ‫ﺑﻠﯿﺲ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﮥ‬

‫از‬

‫ﻣﯿﭙﺮداﺧﺘﯽ‬

‫ﻣﮑﺮ ِ زن ﺑﺮ ﻓﻦّ ِ او ﭼﯿﺮه ﺷﺪي‬ ‫ﻗﻮم‬

‫را‬

‫ﭘﯿﻐﺎم‬

‫ﻟﻮط‬

‫را‬

‫زن‬ ‫از‬

‫ﯾﻮﺳﻒ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫ِ‬

‫واﻫﻠﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎﺑﻪ‬

‫ﺳﻨﮓ‬

‫آب‬

‫ﺻﺎﻓﯽ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫از‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﮐﺎﻓﺮه‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه‬

‫زﻟﯿﺨﺎي‬

‫ﺟﻮان‬

‫ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﻋﯿﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﮐﯿﺪ‬ ‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫زن‬

‫ﮐﻒ‪‬‬

‫ﻗﺎﺑﯿﻞ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫وﻋﻆ‬

‫او‬

‫در‬ ‫از‬

‫آن‬

‫زﻧﺪان‬

‫زﯾﺮك‬

‫ﺷﺪي‬

‫زﯾﻦ ﮔﻤﺮﻫﺎن‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫ﺷﻮﻣﯽ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﮐﻪ ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ دﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‬

‫زن‬

‫ﻓﺎﺟﺮه‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﺮاي‬

‫زن‬

‫در‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﺳﻮي‬

‫زن‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫دب‪‬‬

‫‪ .129‬رﻓﺘﻦ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ زن ﺟﻮﺣﯽ و ﺣﻠﻘﻪ زدن ﺟﻮﺣﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي و ﺧﺸﻢ ﺑﺮ در و ﮔﺮﯾﺨﺘﻦ‬ ‫ﻗﺎﺿﯽ در ﺻﻨﺪوق‬

‫زن دو ﺷﻤﻊ و ُﻧﻘﻞ ِ ﻣﺠﻠﺲ راﺳﺖ ﮐﺮد‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زان‬

‫ﻧﻮازش‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﺷﺪ‬

‫آﺳﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻓﺮد‬ ‫ﺧﻠﻮﺗﯽ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺴﺖ او ﭘﻬﻠﻮي زن ﺑﺎ ﻣﺮاد‬

‫ﮔﺸﺖ ﺟﺎن ِ ﭘ‪‬ﺮ ﻏﻤﺶ زآن وﺻﻞ ﺷﺎد‬

‫اﻧﺪر آن دم‪ ،‬ﺟﻮﺣﯽ آﻣﺪ‪ ،‬در ﺑﺰد‬

‫ﺧﺰد‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﺻﻨﺪوﻗﯽ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻠﻮﺗﯽ‬

‫رﻓﺖ در ﺻﻨﺪوق از ﺧﻮف آن ﻓﺘﯽ‬

‫اﻧﺪر آﻣﺪ ﺟﻮﺣﯽ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺣﺮﯾﻒ‬

‫اي‬

‫و‬

‫در‬

‫ﺧﺮﯾﻒ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ دارم ﮐﻪ ﻓﺪاﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ آن؟‬

‫ﺗﺎ‬

‫داري‬

‫ﻫﺮ‬

‫زﻣﺎن؟‬

‫اي‬

‫در‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺨﺼﯽ‬ ‫ﻟﺐ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﻧﺰد‬

‫او‬

‫ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﯽ‬

‫در‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺧﺸﮑﻢ‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺎدﺳﺘﯽ‬

‫وﺑﺎﻟﻢ‬ ‫ز‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻘﻢ‬

‫رﺑﯿﻊ‬

‫در‬

‫ﻓﺮﯾﺎد‬ ‫ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯽ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﮔﻪ‬

‫اي‬ ‫ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫اﯾﻦ دو ﻋﻠﺖ ﮔﺮ ﺑﻮد‪ ،‬اي ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﺮا‬

‫آن ﯾﮑﯽ از ﺗﻮﺳﺖ و‪ ،‬دﯾﮕﺮ از ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ دارم ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻨﺪوق؟ ﮐﺎن‬

‫ﮔﻤﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺻﻮرت‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺎﯾﮥ‬

‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ‪،‬‬

‫زر‬

‫دارم‬

‫درون‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﻋﺎﻟﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫از ﻋﺮوض و ﺳﯿﻢ و زر ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﮏ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﯽ‪،‬‬

‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫ﭼﺎر‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻦ ِ زراق ﺧﻮب و ﺑﺎ وﻗﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻮ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﺑﺴﻮزم‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻬﻤﺖ‬

‫ﺻﻠﻪ واﮔﯿﺮﻧﺪ از ﻣﻦ‬ ‫آن‬

‫ﺑﺮَم‬

‫و‬

‫ﭘﺎﯾﮥ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫را‬

‫ﻓﺮدا‬

‫ﺑﻪ‬

‫‪990‬‬

‫ﺳﻠﻪ‬ ‫در‬

‫زﯾﻦ ﻇﻨﻮن‬

‫و‬

‫ﺟﻬﻮد‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮔﺒﺮ‬

‫و‬

‫ﮔﻔﺖ زن‪ :‬ﻫﯽ در ﮔﺬر اي ﻣﺮد‬

‫از اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫رﺳﻦ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫را‬

‫از‬

‫ﭘﮕﻪ‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫آورد‬

‫اﻧﺪروﻧﺶ‬

‫در‬ ‫او‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﺎد‬

‫زود‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭘﺸﺘﺶ‬

‫ﻧﻬﺎد‬

‫ﻧﻈﺮ‬

‫ﮐﺰ ﭼﻪ ﺳﻮ در ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺑﺎﻧﮓ و ﺧﺒﺮ؟‬

‫ﻫﺎﺗﻒ اﺳﺖ اﯾﻦ داﻋﯽ ﻣﻦ‪ ،‬اي ﻋﺠﺐ!‬

‫ﻃﻠﺐ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫از‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫داﻧﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﯿﻢ‬

‫آن‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ‬

‫ﻧﮑﺎل‬

‫آن‬

‫از‬

‫ﺑﺒﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻢ ﺟﺰ ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯿﺰد‪ :‬ﮐﺎي ﺣﻤﺎل و‪ ،‬اي ﺣﻤﺎل‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫دم‬

‫ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺻﻨﺪوق‬ ‫ﺧﻮرد ﺳﻮﮔﻨﺪان‬

‫ﺟﺰ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﺒﻮد‬

‫آن‬

‫ﮐﺎن‬ ‫در‬

‫ﭘﯽ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫در‬

‫آن‬

‫ﺳﺮي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﺑﺪن‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ﻧﺪارد‪،‬‬

‫از‬

‫ُﮐﻦ‬

‫آﮔﻪ‬

‫آوازه‬ ‫و‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫ﺑ‪‬ﺪ ز ﺻﻨﺪوق و ﮐﺴﯽ در وي ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺮون اﺳﺖ‪ ،‬در ﺻﻨﺪوق رﻓﺖ‬

‫از‬

‫اﻧﺪ‪‬ﻫﺎن‬

‫ﺟﺰ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﻮق‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫از ﻫﻮس او را در آن ﺻﻨﺪوق دان‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﻮد‬

‫او ز‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫اش‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺣﻤﺎل و‬

‫اي ﺻﻨﺪوق ﮐﺶ‬

‫ﻣﺤﮑﻤﻪ‬

‫زودﺗﺮ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫درون‬

‫اي‬

‫ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﺧﻠﻖ‬

‫را‬

‫از‬

‫ﻗﻮﻣﯽ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫رﺣﻢ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺴﻮن‬

‫ﺻﻨﺪوﻗﯽ‬

‫ﮔﻮري‬ ‫را‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻣﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺎﯾﺒﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮد اﯾﻦ را ﺑﻪ زر زﯾﻦ ﺑﯽ ﺧﺮد‬ ‫ﺑﮕﻤﺎر‬

‫ام‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﺶ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺎﺗﻒ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎز آﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﮔﻮري‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬ ‫ﺧﺮد؟‬

‫از‬

‫آن‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺪن‬

‫ﺟﺰ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫را‬

‫ﻣﺎ‬ ‫و‬

‫ﺑﺮَد‬ ‫ﺧﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺮﺳﻠﻮن‬

‫از ﻫﺰاران ﮐﺲ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﺧﻮش ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﺎو ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫آن ﺷﻨﺎس‬

‫ﮐﺎو ز روح ِ اﯾﻨﺠﻬﺎن دارد ﻫﺮاس‬

‫آﻧﺠﻬﺎن را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭘﯿﺶ از آن‬

‫اﯾﻦ ﺿﺪش ﮔﺮدد ﻋﯿﺎن‬

‫آﻧﮑﻪ داﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻧﺶ‬ ‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ‬ ‫آﻧﮑﻪ‬ ‫ﯾﺎ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ذوق‬ ‫داﺋﻤﺎ‬

‫ِ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﻧﺪﯾﺪه‬ ‫ﻋﻘﻠﺶ‬

‫در‬

‫ﻗﻔﺲ‬

‫ﻓﺮﺟﮥ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺸﺪ‬

‫ِ‬

‫ﯾﺎ‬

‫او‬

‫ﻧﻮ‬ ‫ﻏﺮّه‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫اول‬

‫ﻋﻼ‬

‫ﺧﻮد ز‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫از ﻗﻔﺲ‬

‫ِ‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫ﺻﻮ‪‬ر‬

‫ﺑﻨﺪه‬

‫زاد‬

‫ﻣﯿﺪان‬

‫او‬

‫اﻧﺪر ﻗﻔﺲ دارد‬

‫در ﻗﻔﺴﻬﺎ ﻣﯿﺮود‬

‫ُﮔﺬر‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎ‬

‫از ﺟﺎ‬

‫ﺗﻨﻔﺬوا‬

‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ اﻧﺲ و ﺟﻦ آﻣﺪ ز ﻫﻮ‬

‫ﮔﺮدوﻧﺘﺎن‬

‫ﺑﻪ وﺣﯽ آﺳﻤﺎن‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﺎن و‬

‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪوﻗﯽ رود‬ ‫ﻧﻮ‬

‫ز‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﻮ‪‬ر‬

‫ﺳﻮي‬ ‫از‬

‫او در اﯾﻦ ادﺑﺎر‬

‫اوﻓﺘﺎد‬

‫اﺳﺘﻄﻌﺘﻢ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ز ﺻﻨﺪوﻗﯽ‬ ‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ان‬ ‫ﻣﻨﻔﺬ‬

‫را‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻧﺒﯽ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫ﮐﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻃﭙﯿﺪ؟‬

‫اﺳﯿﺮي‬

‫آزادي‬ ‫ﻣﺤﺒﻮس‬

‫ﺿﺎﻟﮥ ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎرف ﺿﺎﻟﮥ ﺧﻮد اﺳﺖ و ﻣﻮﻗﻦ اﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫ﻃﻔﻠﯽ‬

‫ﻣﻨﻔﺬش‬ ‫در‬

‫روز‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺿﺪ‬

‫ﻣﻨﮑﺮ‬

‫او‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺳﻤﺎﺋﯽ‬

‫ﺻﻨﺪوﻗﯽ‬

‫ﺑﻮ‪‬د‬

‫اﺳﺖ‬

‫درﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫ﺻﻨﺪوﻗﻬﺎ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫رﻫﺎ‬

‫‪991‬‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫اﻃﻼق‬

‫و‬

‫داﻧﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫رﻫﺮوي‬

‫را‬

‫ﻧﺎﯾﺒﺶ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﮔﻮي‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬار‬

‫رﻫﺮو‬

‫ﺑ‪‬ﺮد‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫را‬

‫ﺷﻐﻞ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺶ‬

‫اﻟﻘﺼﻪ‬

‫را‬

‫ارﺗﻌﺎد‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﺮاس‬

‫ﮐﯽ ﺑﺮ آﯾﺪ ﯾﮏ دﻣﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫از ﺟﺎﻧﺶ ﺷﺎد؟‬

‫آن‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﺷﺎد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮو در ﻣﺤﮑﻤﮥ ﻗﺎﺿﯽ ﭼﻮ ﺑﺎد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻗﺎرﻋﻪ‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫زآن‬

‫ﻧﺸﺎن‬

‫ﮐﺎو‬

‫ﺑﯽ‬

‫و‬

‫ﻓﻐﺎن‬

‫اﯾﻨﺠﺎ‬

‫زود‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫واﻗﻌﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫زو‬

‫ﺑﺨﺮ‬

‫را‬

‫رﺳﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫ﮐﺶ‬

‫ﺑﯿﺎﻣﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ زو ﺑﺸﻨﯿﺪ اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺎﯾﺐ‬

‫ﺣﺴﻦ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﺧﯿﺮه ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫را‬

‫ﻏﻤﺶ‬

‫از‬

‫‪ .130‬آﻣﺪن ﻧﺎﯾﺐ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﯿﺎن ﺑﺎزار و ﺧﺮﯾﺪاري ﮐﺮدن ﺻﻨﺪوق را از ﺟﻮﺣﯽ‬

‫ﻧﺎﯾﺐ آﻣﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﻨﺪوﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫از‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﮔﺮ ﺧﺮﯾﺪاري ﺗﻮ ﭘﯿﺶ آ‪ ،‬زر ﺷﻤﺎر‬

‫ﮐﻮﺗﻪ‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﺷﺮﻣﯽ‬

‫ﻓﺮوﺗﺮ‬

‫دار‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯽ رؤﯾﺖ‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺎﯾﻢ‪،‬‬ ‫اي‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﺘﺮ‬

‫ﺷﺮي‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻗﯿﻤﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺻﻨﺪوق‬

‫زر‬ ‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮد ﻓﺎﺳﺪﯾﺴﺖ‬ ‫ﻣﺨﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﮕﺸﺎي‬

‫راز‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﺘﺎري‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ارزد‬

‫ﺑﺲ در اﯾﻦ ﺻﻨﺪوق ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﺑﯿﻊ ﻣﺎ زﯾﺮ ﮔﻠﯿﻢ؟ اﯾﻦ راﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺳﺘﺎر‪،‬‬

‫ُﮐﻦ‬

‫اي‬

‫ُﻧﻬﺼﺪ‬

‫را‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺒﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺣﯿﻔﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺨﺮم‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﯾﻤﻨﯽ‬ ‫را‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻼ‬

‫اﻧﺪر‬

‫اي‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺴﺎز‬

‫ﮐﺲ‬

‫ﻣﺨﻨﺪ‬ ‫اﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪه‬

‫ﺧﻮاﻫﺪت‬

‫ﺑﻮدن‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ دﮔﺮ ﮐﺲ آن‬

‫روا‬

‫داري‬

‫ﻫﻤﺎن‬

‫ﻣﯽ ﺑﮑﻦ از ﻧﯿﮏ و از ﺑ‪‬ﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﺎن‬

‫وآﻧﭽﻪ ﻧﭙﺴﻨﺪي ﺑﻪ ﺧﻮد از ﻧﻔﻊ و ﺿﺮّ‬

‫ﻫﻨﺮ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬ ‫آن‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮﺻﺎد‪‬‬

‫ﺣﻖ‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‬

‫اﻟﻌﺮش‬

‫ﻋﺮش‬

‫ﻋﺮﺷﺶ‬

‫ﮔﻮﺷﮥ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫او‬

‫ﻣﺤﯿﻂ‬

‫دادش‬

‫ﺗﺨﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫رو ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﺑﺮ اﺣﻮال ِ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺧﻮد ﺟﺰاي ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬ ‫وآﻧﺠﺰا‬ ‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫ﮐﺎﻧﺠﺎ‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻣﭙﺴﻨﺪ‬

‫ﻣﯿﺪﻫﺪ ﭘﺎداش‬

‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﮐﺴﯽ‬

‫ِ‬

‫ﯾﻮم‬ ‫آﻧﺠﺎ‬

‫ُﮐﻦ از رﻧﺞ و ﮔﺰﻧﺪ‬ ‫ﻫﻢ‪،‬‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي‬

‫ﭘﯿﺶ از ﯾﻮم ِ دﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺴﯿﻂ‬

‫ﻫﯿﻦ ﻣﺠﻨﺒﺎن ﺟﺰ ﺑﻪ دﯾﻦ و داد‬

‫دﺳﺖ‬

‫ﻧﻮش ﺑﯿﻦ در داد و‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻠﻢ‬

‫ﻧﯿﺶ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺟﺰا‬

‫دوزخ‬

‫ﺑﺎ‬ ‫او‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫و‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺎر‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮد‬

‫ﻧﯿﮏ‬ ‫ﺟﺎي‬

‫ﺑﯿﻦ‬ ‫ﻧﺎﺳﺰا‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮐﺮدم اﺳﺘﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﻫﻢ ﻣﯿﺪان ﮐﻪ "ﺑﺎدي اﻇﻠﻢ" اﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎدﺋﯿﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﯾﺐ‪ :‬ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺎ "ﺑﺎدﺋﯿﻢ"‬

‫ﺑﺎ‬

‫"ﺳﻮاد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن زﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﺷﺎدان و ﺧﻮش‬

‫او‬

‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﯾﺰﯾﺪ‬

‫داد‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻧﺎ‬

‫ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﻫﺎﺗﻔﺎن‬

‫ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫زﻣﺎن‬

‫ﺷﺪ‬ ‫ﺻﻨﺪوﻗﺌﯽ‪،‬‬

‫در‬ ‫اي‬

‫‪992‬‬

‫وﺟﻪ"‬ ‫ﻏﯿﺮ‬ ‫دﯾﻨﺎر‪،‬‬ ‫و‬

‫اﻧﺪر‬ ‫او‬

‫آن‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﻏﯿﺒﯿﺎﻧﺖ‬

‫وي‬

‫ر‪‬ﺧﺶ‬ ‫ﺧﺮﯾﺪ‬ ‫ﻣﯿﺨﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﺪه اي‬

‫زآﻧﮑﻪ در ﺻﻨﺪوق ِ ﻏﻤﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه اي‬

‫اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ ﻣﯿﺪان ﮐﺎﺳﯿﺮ‬

‫ﺑﻨﺪ‪ ‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻪ اي از ﻧﯿﮏ و ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺪ‪‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫زاﯾﻦ‬

‫ﻧﮕﺮدي‬

‫و‬

‫آزاد‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻮ ﺻﻨﺪوﻗﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮي‪ ،‬اي ﺟﺎن‪ ،‬ز ﻏﻢ دﻟﺸﺎد ﺗﻮ؟‬

‫ﺗﻮ‬

‫‪ .131‬در ﺑﯿﺎن ﺟﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮي ﮐﻪ "ﻣﻦ ﮐﻨﺖ ﻣﻮﻻه‪ ،‬ﻓﻬﺬا ﻋﻠﯽ ﻣﻮﻻه"‬ ‫اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﻧﺎم ﺧﻮد‪ ،‬و آن ِ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﻣﻮﻻ ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﮐﺎو را ﻣﻨﻢ ﻣﻮﻻ و دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﻻي اوﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ ﻣﻮﻻ؟‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ‬

‫اي‬

‫ﮔﺮوه‬

‫ﺑﺎ‬

‫ِ‬

‫آﻧﮑﻪ آزادت‬

‫آزادي‬

‫ﻫﺎدي‬

‫ﻧﺒﻮ‪‬ت‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‪،‬‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﯿﺪ ﻫﺮ دم‬ ‫ﺑﯽ‬

‫زﺑﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﺳﺮو‬

‫ﺣﻠﻪ‬

‫ﻫﺎ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫و‬

‫ﺟﺰو‬

‫آﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﻣﺎه‪ ‬ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻄﻖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮو و ﺳﻮﺳﻦ‬

‫ﺳﺒﺰه‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫در ﺟﻮال ِ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﮑﺮ ِ آب و‬

‫داﻣﻦ‬

‫ﮐﺸﺎن‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺑﻬﺎر‬

‫ﭘ‪‬ﺮ د‪‬ر‪ ِ ‬ﺛﻤﺎر‬

‫ِﻋﯿﺴﯽ‬ ‫آن‬

‫آزادي ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ و رﻗﺎص و ﺧﻮش و ﻋﻨﺒﺮ ﻓﺸﺎن‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‬

‫آزادي‬

‫زار‬

‫ُﻧﻄﻖ ﺧﻮش ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬ ‫از‬

‫را‬

‫ز‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ ِ ﻋﺪل ِ ﻧﻮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن ﭼﻮن د‪‬رج‬

‫آﺑﺴﺖ از ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﺗﺎ زﯾﺎدت ﮔﺮدد از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ‪‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫ُﺷﮑﺮ ِ آب‬ ‫و‬

‫ﻓﺮ‬

‫رﻗﯿﺖ‬

‫ز‬

‫ﭘﺎﯾﺖ‬

‫َﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ زﺑﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن ِ ﺧﻮش ﺧﻀﺎب‬

‫از‬

‫ﻣﺮﯾﻤﺎن ﺑﯽ ﺷﻮي‬

‫اﺑﻦ ِﻋﻢ‪ ِ ‬ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬

‫ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺎﻣ‪‬ﺸﺎن‬

‫ﺑﯽ ﻻف و ﮔﻔﺘﺎري ﻓﺼﯿﺢ‬

‫ﻫﺮ زﺑﺎن‬

‫ُﻧﻄﻖ از ﻓﺮ ِ او ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫آدم‬

‫ُﺷﮑﺮ‪ ،‬اي ﺛﻘﺎت‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫"ذل‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫آن‬ ‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﺒﺎت‬

‫ﻗﻨﻊ"‬

‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ "ﻋﺰ ﻣﻦ ﻃﻤﻊ"‬

‫ﺧﻮد ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺮو‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﻣﺸﻮ‬

‫اي‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫دﻻن‬

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ‬

‫د‪‬م‬

‫ﺑﻮد‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﺧﺮﯾﺪاران‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪،‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫‪ .132‬ﺑﺎز آﻣﺪن زن ﺟﻮﺣﯽ ﺳﺎل دﯾﮕﺮ ﻧﺰد ﻗﺎﺿﯽ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻗﺎﺿﯽ او را‬ ‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺳﺎﻟﯽ‪،‬‬

‫ﺑﺎز‬

‫آن‬

‫ﺟﻮﺣﯽ‬

‫آن‬

‫وﻇﯿﻔﮥ‬

‫ﭘﺎر‬

‫را‬

‫ﺗﺠﺪﯾﺪ‬

‫زن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫در‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﺪ‬

‫ز‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻓﺘﻨﮥ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‬

‫ز‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫ﻏﻤﺎز‬

‫ﻏﻤﺰة‬

‫آوازي‬

‫ﻓﻦ‬

‫رو ﺑﻪ زن ﮐﺮد و ﺑﮕﻔﺖ‪ :‬اي ﭼ‪‬ﺴﺖ زن‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ ﻗﺎﺿﯽ از‬

‫ﺳﺨُﻦ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﻣﺮ زﻧﯽ را ﮐﺮد آن زن‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن‬

‫ﻗﺎﺿﯿﺶ‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﻣﺎﺿﯿﺶ‬

‫ﯾﺎد‬

‫زن‬

‫ﻏﻤﺰة‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﯽ‪ :‬رو ﺗﻮ ﺧﺼﻤﺖ را ﺑﯿﺎر‬ ‫ﺟﻮﺣﯽ‬ ‫زو‬

‫آﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺷﻨﯿﺪه‬

‫ﻗﺎﺿﯿﺶ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫آواز‬

‫از‬

‫از‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬آن ﺻﺪ ﺗﻮ ﺷﻮد‬

‫ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻠﮥ ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺗﻨﻬﺎي‬ ‫دﻫﻢ‬

‫ﮐﺎر‬

‫زن‬ ‫ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮ‬

‫ز آواز ِ زن‬ ‫ﺳﻮدي‬

‫را‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫وي‬

‫ﻗﺮار‬

‫زود‬

‫ﮐﺎو ﺑﻪ وﻗﺖ ﻟﻘﯿﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺮون‬

‫در ﺷﺮي و ﺑﯿﻊ و در ﻧﻘﺺ و ﻓﺰون‬ ‫‪993‬‬

‫در ﺻﻨﺪوق ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﻔﻘﮥ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫اﮔﺮ ﻣﯿﺮم‬

‫زﯾﻦ‬

‫زن‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﻤﺎم؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺰ ﺟﺎن ﺷﺮع را ﻫﺴﺘﻢ ﻏﻼم‬

‫ﻧﺪﻫﯽ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻧﺪارم ﻣﻦ ﮐﻔﻦ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﯾﻦ ﻟﻌﺒﻢ و‬

‫ﺷﺶ ﭘﻨﺞ زن‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﯾﺎد آورد آن دﻏﻞ‬

‫و آن ﺑﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﻣﮕﺮ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﺷﺶ ﭘﻨﺞ‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫اﻣﺴﺎل‬

‫ﭘﺎر‬

‫اﻧﺪر‬

‫د‪‬ر‪‬م‬

‫آن‬

‫ﻗﻤﺎر‬

‫ﺑﺎ دﮔﺮ ﮐﺲ ﺑﺎز‪ ،‬دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺪار‬

‫از ﺷﺶ و از ﭘﻨﺞ ﻋﺎرف ﮔﺸﺖ‬

‫ﻓﺮد‬

‫ﻣﺤﺘﺮز ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ زﯾﻦ ﺷﺶ ﭘﻨﺞ ﻧﺮد‬

‫ر‪‬ﺳﺖ او زﯾﻦ ﭘﻨﺞ ﺣﺲ و ﺷﺶ ﺟﻬﺖ‬

‫ﮐﺮد‬

‫آﮔﻬﺖ‬

‫و‬

‫اﻋﺘﺰل‬

‫ﺷﺪ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺧﺘﯽ‬

‫و‬

‫ﺷﺶ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬

‫اﺷﺎراﺗﺶ‪،‬‬

‫زﯾﻦ ﭼ‪‬ﻪ‪‬‬ ‫واردي‬

‫دﻟﻮﻫﺎ‬

‫اﻻوﻫﺎم‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳ‪‬ﺘﻦ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫دﻟﻮش‬

‫زده‬

‫آب‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫از‬

‫ﻏﻮ‪‬اص‬

‫ِ‬

‫در‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫دﻟﻮﻫﺎ‬

‫ازل‬

‫ﻃﺮا‬

‫ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﺮون‬ ‫ﭼﻨﮕﺎل‬

‫دﻟﻮﻫﺎي‬

‫ﺟﺎوز‬

‫آن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ آرد ﯾﻮﺳﻔﯽ را از درون؟‬

‫ﺑﺎﻻي‬

‫ﯾﻮﺳﻔﺎن‬

‫اﺷﺎرات‪‬‬

‫از‬

‫وراي‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫ِ‬

‫ﭼﻪ‬ ‫آب‬

‫واﺑﺴﺘﮥ‬

‫از‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻗﻮت‬

‫ِ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺟﺴﻢ ِ او ﭼﻮن دﻟﻮ در ﭼﻪ‪ ،‬ﭼﺎره‬ ‫رﺳﺘﻪ از ﭼﺎه و‬ ‫دﻟﻮ‬

‫او‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻓﺎرغ ز‬

‫آب‪،‬‬

‫دﻟﻮ او ﻗﻮت و‬ ‫او‬

‫دﻟﻮ‬

‫ﻣﺼﺮي ﺷﺪه‬ ‫ﺟﻮ‬

‫اﺻﺤﺎب‬

‫در‬

‫ﺣﯿﺎت‪ ‬ﺟﺎن ﺣﻮت‬ ‫اﺻﺒﻌﯿﻦ‬

‫زورﻣﻨﺪ‬

‫ِ‬

‫دﻟﻮ ﭼﻪ؟ ﯾﺎ ﺣﺒﻞ ﭼﻪ؟‬

‫ﯾﺎ ﭼﺮخ ﭼﯽ؟‬

‫اﯾﻦ ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺲ رﮐﯿﮏ اﺳﺖ‪ ،‬اي اﭼﯽ‬

‫ﻣﺜﺎﻟﯽ‬

‫ﻧﯽ‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫درج‬

‫ﻧﺎوﮐﯽ‬

‫از‬

‫آرم‬

‫ﮐﺠﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫"ﻣﺎ‬

‫رﻣﯿﺖ‬

‫إذ‬

‫آﻓﺘﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ؟‬

‫ﮐﻔﻮ‬

‫او‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﯾﮑ ﯽ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﮐﻤﺎن‬

‫و‬

‫اي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺧﺮﻣﻦ‬

‫آن‬

‫ذره‬

‫در‬

‫رﻣﯿﺘﯽ"‬

‫در‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺣﻔﻨﻪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟ‪‬ﺴﺖ از ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﭼﻪ در ﺧﻮرد‪ ‬ﺗﻦ اﺳﺖ؟‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﺸﻮ‪ ،‬اي ﺗﻦ‪ ،‬از اﯾﻦ ﺟﺎن ﻫﺮ دو دﺳﺖ‬

‫اي ﺗﻦ ﮔﺸﺘﻪ وﺛﺎق ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ؟‬

‫ذره‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﻧﯽ‬

‫و‬

‫اﻓﻼك‬

‫ﭼﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫اي‬

‫ﻣﺴﯿﺤﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻧﻤﺪ‬

‫واﻗﻒ اﺳﺖ از ﺧﻮف و رﺳﺖ از ﺑﻨﺪ و ﺑﺪ‬

‫اي ﺣﺒﯿﺐ اﷲ ﻧﻬﺎن در ﻏﺎر ِ ﺗﻦ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اي‬

‫ﻫﺰاران‬

‫اي‬

‫ﮐﻠﯿﻢ‬

‫اي‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺳﺠﺪه‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫اﷲ‬ ‫ﮐﻌﺒﻪ‬

‫ﮔﺎه‬

‫ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻻﻣﮑﺎﻧﯽ‬

‫در‬

‫ﮐﻨﯿﺲ‬

‫در‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﮔﻨﺞ‬

‫ِ‬

‫اي‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫در‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺗﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺸﺎﯾﺪ‬

‫اي‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ذر‪‬ه‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ذره‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫و‬

‫ﻣﺸﮑﯽ‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬ ‫اﻧﺪاز‬

‫ﺟﻮف‪‬‬

‫در‬

‫ﻧﻬﺎن‬

‫در‬

‫ِ‬

‫ﻋﻔﺮﯾﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺑﻠﯿﺴﺎن را ز ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎر‬ ‫و‬

‫ِ‬

‫ﺧﺮ‬

‫ﺑﻠﯿﺲ‬

‫وﯾﺮان دﮐﺎن‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺳﺠﺪة اﯾﻦ ﻃﯿﻦ ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺻﻮرﺗﯽ دون را ﻟﻘﺐ ﭼﻮن "دﯾﻦ" ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﺑﻤﺎل‬

‫ﺟﻼل‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت‪،‬‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫را‬

‫ﻧﯿﮑﻮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﺷﻌﺸﻌﮥ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬

‫‪ .133‬ﺑﺎز آﻣﺪن ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﺷﺎﻫﺰاده و ﻣﻼزﻣﺖ او در ﺣﻀﺮت ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫ﺷﺎﻫﺰاده‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺣﯿﺮان‬

‫ِ‬

‫ﻫﻔﺖ ﮔﺮدون دﯾﺪه در ﯾﮏ ﻣﺸﺖ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫‪994‬‬

‫ﻃﯿﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﯽ ﻟﺐ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻟﯿﮏ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺟﺎن دﻣﯽ ﺧﺎﻣﺶ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺑﺲ ﺧﻔﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﻨﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺻﻮرت ز ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﮐﻦ‬

‫آﻣﺪه در ﺧﺎﻃﺮش‬ ‫ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫آن‬

‫از‬

‫ﺻﻮرﺗﺖ‬

‫ﮐﻼﻣﺖ‬

‫ﺑﯿﺰار‬

‫ﻣﯿﺮﻫﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻘﺎم ِ ﻋﺸﻖ‬

‫از‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﺟﺎن ِ ﺻﺤﺖ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬ ‫آن‬

‫ُﮔﺪاز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رﻧﺠﻮران‪،‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫رﻧﺠﻮران‬

‫ﺷﻔﺎ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ از اﯾﻦ‬

‫ﺳﻢ‪‬‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫رﻧﺠﻬﺎﯾﺶ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫دارﻧﺪ‬

‫دوا‬

‫و‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪ‬ ‫ﻧﺪﯾﺪم‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫آن‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺷﻪ‬

‫او از آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﻮن ﻣ‪‬ﻪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎه اﻧﺪر‬

‫ﻧﻤﻮ‬ ‫اﻣﯿﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﺪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫رﻧﺞ‬

‫اﻓﺰون‬

‫ﺷﺮﺑﺘﯽ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻃﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻧﺴﻖ‬

‫ﺑﺎ‬

‫دو‬

‫از‬

‫ﭘﺎ‪،‬‬

‫زر‬ ‫در‬

‫از‬

‫و‪،‬‬ ‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﻣﻦ‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺗﺎزه رو‬ ‫اﻓﺰون‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‬

‫و‬

‫ﺣﻨﯿﻦ‬

‫درد‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺻﺤﺘﯽ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫دم‪،‬‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫او‬

‫ﮐﻢ‬

‫ﺟﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﺮض‬

‫ﻣﯿﮕﺪاﺧﺖ‬

‫ﮔﺪازش‬

‫رﻧﺠﻮر‪،‬‬

‫دل ﮐﺒﺎب و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎه از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﯾﮏ ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺮﯾﺪ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ور ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺋﯽ‪ ،‬ﺟﺰ اﯾﻦ ﺟﺎﻧﯽ ﺑﺠﻮ‬

‫ﻧﯿﮏ او را ﻣﯿﻨﻮاﺧﺖ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﻓﻘﯿﺮم‬

‫ﺣﺴﺮت‪‬‬

‫راﺣﺖ‬

‫‪ .134‬در ﺑﯿﺎن ﻧﻮازش و اﺣﺘﺮام ﺷﺎه ﭼﯿﻦ ﺷﺎﻫﺰادة ﻏﺮﯾﺐ را‬

‫آن ﺷﻪ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﺮ‬

‫را‬

‫و آن ﺳﻘﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻣﯽ ﺟﻬﺎﻧﺪ از ﺳﻘﺎم‬

‫اي ﺗﻦ‪ ،‬اﮐﻨﻮن دﺳﺖ‪ ‬ﺧﻮد زﯾﻦ ﺟﺎن ﺑﺸﻮ‬

‫ﮔﻨﻪ‬

‫اي‪،‬‬

‫ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﺑﯿﺪار‬

‫ﺟﺎن ﻧﻬﺎده ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻢ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﻏﻨﯽ‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﺳﺮ ﺧﻠﻒ داد آن ﺳﻨﯽ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺳﺮ‪،‬‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﺧﻮد دو ﭘﺎ و ﯾﮏ ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻫﺰاران ﭘﺎ و ﺳﺮ‬

‫ﺗﻦ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫ُﮐﻞ ﻫﺪر‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ‬

‫ﮔﺮﻣﺘﺮ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﻌﺪن‬ ‫زآﺗﺶ‬

‫ﮔﺮﻣﯿﺴﺖ‬ ‫دوزخ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮﯾﺰان‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دم‬

‫ﯾﮏ دﺧﺎن‬

‫ﻻﻣﮑﺎن‬

‫ﻫﻔﺖ دوزخ از ﺷﺮارش‬

‫ﺟﺤﯿﻢ‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﺸﺎن راﺳﺖ ﭘﺮ ﻧﺎز و ﻧﻌﯿﻢ‬

‫‪ .135‬در ﺑﯿﺎن ﺣﺪﯾﺚ "ﺟﺮ ﯾﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻓﺎن ﻧﻮرك اﻃﻔﺎ ﻧﺎري"‬ ‫ز آﺗﺶ ﻣﻮﻣﻦ از اﯾﻦ رو‪ ،‬اي ﺻﻔﯽ‬ ‫ﮔﻮﯾﺪش‪:‬‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫ﺳﺒﮏ‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮐﻔﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺒﺮﯾﺖ‪ ‬دوزخ اوﺳﺖ و ﺑﺲ‬ ‫زود‬

‫ﮐﺒﺮﯾﺘﺖ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﺷﻮد‬

‫دوزخ‬

‫ﺿﻌﯿﻒ‬

‫و‬

‫ﻣﻨﻄﻔﯽ‬

‫ور ﻧﻪ ز آﺗﺸﻬﺎي ﺗﻮ‬

‫ﻣ‪‬ﺮد آﺗﺸﻢ‬

‫ﺑﯿﻦ ﭼﻪ ﭘﺨﺴﺎﯾﻨﺪ او را‬

‫اﯾﻦ ﻧﻔﺲ‬

‫واﺳﭙﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻧﻪ دوزخ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎزد‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﺮار‬

‫ﮔﻮﯾﺪش ﺟﻨﺖ‪ :‬ﮔﺬر ﮐﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎد‬

‫ﮐﺴﺎد‬

‫ور ﻧﻪ ﮔﺮدد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ دارم‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮﻣﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻟﺮزان زو ﺟﺤﯿﻢ و ﻫﻢ ﺟﻨﺎن‬

‫ﻧﯽ ﻣﺮ اﯾﻦ را‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﺮ آن را‪ ،‬زو اﻣﺎن‬ ‫‪995‬‬

‫ﺑﺘﯽ‬

‫ام‪،‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫وﻻﯾﺘﻬﺎي‬

‫ﭼﯿﻦ‬

‫‪ .136‬وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ آن ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن و ﻣﻼزﻣﺖ ﮐﺮدن ﺑﺮادر ﻣﯿﺎﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﯿﻦ را‬ ‫رﻓﺖ ﻋﻤﺮش‪ ،‬ﭼﺎره را ﻓﺮﺻﺖ ﻧﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺲ ﺳﻮزان ﺑ‪‬ﺪ و‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻣﺪﺗﯽ‬

‫دﻧﺪان‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﺎن‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻧﺎرﺳﯿﺪه‪،‬‬

‫آﺧﺮ‬

‫او‬

‫ﺻﻮرت‪ ‬ﻣﻌﺸﻮق از او ﺷﺪ در ﻧﻬﻔﺖ‬

‫رﻓﺖ و ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﻌﺸﻮق ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﺒﺴ‪‬ﺶ ﮔﺮ ز ﺷﻌﺮ ﺷﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻋﺘﻨﺎق‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺷﺪم ﻋﺮﯾﺎن ز ﺗﻦ‪ ،‬او از ﺧﯿﺎل‬

‫ﻣﯿﺨﺮاﻣﻢ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺒﺎﺣﺚ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﭙﻮﺷﯽ‪،‬‬

‫ور‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ درﯾﺎ‬ ‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯿﺴﺖ‬ ‫ﺻﺪ‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﺑﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻤﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﻤﻮﺷﯽ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻣﻠﻮﻟﺖ‬

‫در‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺳﯿﺮ اﺳﺐ و زﯾﻦ ﺑﻮد‬ ‫اﺑﺘﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺣﺠﺎﺑﺶ‬

‫اﻟﻮﺻﺎل‬

‫ﻧﻬﺎﯾﺎت‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ آﯾﺪ زﯾﻦ ﺳﭙﺲ‬

‫ﻫﺰار‬ ‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﯿﮕﺎر‬ ‫از‬

‫ﺑﻌﺪ‬

‫آﻧﺖ‬

‫ﺧﺎص آن‬ ‫ﺑﺤﺮﯾﺎن‬ ‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﻨﻬﻔﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﻣﺮﮐﺐِ‬

‫آﺷﮑﺎر‬

‫ﭼﻮﺑﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫درﯾﺎﺋﯿﺎن را رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬ ‫را‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﺧﺎﻣﺸﯽ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﻠﻘﯿﻦ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫زآن‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﺋﯽ‪ :‬ﻋﺠﺐ! ﺧﺎﻣﺶ ﭼﺮاﺳﺖ؟‬

‫او ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻋﺠﺐ! ﮔﻮﺷﺶ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻣﻦ ز ﻧﻌﺮه ﮐﺮ ﺷﺪم‪ ،‬او ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺳﻤﺮ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﺮ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫و‬

‫ﺗﻠﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﺧﻮاب‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫آن ﮐﺴﯽ ﮐﺶ ﻣﺮﮐﺐِ ﭼﻮﺑﯿﻦ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪ در آب‪ ،‬او ﺧﻮد ﻣﺎﻫﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺧﻤﻮش اﺳﺖ و ﻧﻪ ﮔﻮﯾﺎ‪ ،‬ﻧﺎدرﯾﺴﺖ‬

‫ﺣﺎل او را در ﻋﺒﺎرت‬

‫ﻧﺎم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ دو‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻫﺴﺖ آن ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺷﺮح اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮون اﺳﺖ از ادب‬

‫اﯾﻦ ﻣﺜﺎل آﻣﺪ رﮐﯿﮏ و ﺑﯽ ورود‬

‫ﻟﯿﮏ در ﻣﺤﺴﻮس از اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ ﭘ‪‬ﺮ آذر‪ ،‬ﺟﮕﺮ ﭘ‪‬ﺮ ﺳﻮز ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﻬﺰاده‬

‫آن‬

‫ﺑﯽ‬

‫آن‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺑﺤﺚ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺧﻮد آن اﺳﺖ و ﮐﺮ زآن ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي‬

‫ﻧﻌﺮه‬

‫ﮔﻮﺷﺎن زﯾﻦ‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫از‬

‫‪ .137‬آﻣﺪن ﺑﺮادر ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺎزة ﺑﺮادر ﮐﻪ آن ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮ ﻓﺮاش رﻧﺠﻮري ﺑﻮد و ﻧﻮاﺧﺘﻦ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه او را ﺗﺎ ﻣﻼزم ﺷﻮد و ﺻﺪ ﻫﺰار ﻏﻨﺎﺋﻢ ﻏﯿﺒﯽ و ﻋﯿﻨﯽ ﺑﺪو رﺳﯿﺪ از ﻧﻈﺮ ﺷﺎه‬

‫ﮐﻮﭼﮑﯿﻦ رﻧﺠﻮر ﺑﻮد و‬

‫ﺑﺮ‬

‫آن وﺳﻂ‬

‫آن‬

‫ﺟﻨﺎزة‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﺑﺰرگ‬

‫ﻓﻘﻂ‬

‫ﺷﺎه دﯾﺪش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﺎﺻﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﯽ اﺳﺖ؟‬

‫ﮐﻪ از آن ﺑﺤﺮ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻫﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ُﺧﺮدﺗﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻣﻌﺮف‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﻧﻮازﯾﺪش‬

‫از‬

‫ﻧﻮازﺷﻬﺎي‬

‫ﮐﻪ‬ ‫آن‬

‫آن‬

‫ﭘﻮر‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫ﺷﺎه‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﯾﺎدﮔﺎر‬

‫ﺑﺮادر‬

‫آن‬

‫ز‬

‫ﺑﺮادر‬

‫ﮐﺮد او را ﻫﻢ ﺑﺪﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ‬

‫وﺣﯿﺪ‬

‫در ﺗﻦ ِ ﺧﻮد‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﮐﺎن ﻧﯿﺎﺑﺪ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺧﻠﻮت ﻫﻤﯽ‬

‫در‬

‫دل‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﯽ‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫ﭼﻠﻪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻋﺮﺻﻪ و دﯾﻮار و ﺳﻨﮓ و ﮐﻮه ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﯿﺎﺑﺪ‬

‫ﻏﯿﺮ ﺟﺎن‬

‫ﺷﮑﺎر‬

‫ﺻﻮﻓﯽ‬

‫آن‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫در‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ او ﭼﻮن ﻧﺎر ﺧﻨﺪان ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﺖ‬ ‫‪996‬‬

‫ذره‬

‫ذره‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﮔﻪ روزن‬

‫او‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪي‬

‫در ﻧﻈﺮﻫﺎ ﭼﺮخ‬

‫و‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻣﯿﮑﺮد ﺻﺪ ﮔﻮن‬

‫ﻓﺘﺢ ِ ﺑﺎب‬

‫ﮔﻪ ﺷﻌﺎع‬

‫ﺧﺎك ﮔﻪ ﮔﻨﺪم ﺷﺪي و‬

‫ﮔﺎه ﺻﺎع‬

‫ﺑﺲ ﮐﻬﻨﻪ و ﻗﺪﯾﺪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﻫﺮ دﻣﯽ ﺧﻠﻘﯽ ﺟﺪﯾﺪ‬

‫روح ِ زﯾﺒﺎ ﭼﻮﻧﮑﻪ وارﺳﺖ از ﺟﺴﺪ‬

‫ﺑﯽ ﺷﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﺸﻤﺶ رﺳﺪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭘﯿﺸﺶ‬

‫آﻧﭽﻪ او اﻧﺪر‬ ‫از‬

‫ﻏﺒﺎر‬

‫ﻣﺮﮐﺐ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫ﺷﺪ‬

‫از ﻗﻀﺎ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫آﻧﭽﻪ‬

‫ُﮐﺘﺐ ﺑﺮﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ را‬

‫ﻧﺮ‬

‫او‬

‫ﺷﺎه‬

‫آن‬ ‫داﻣﻦ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫ِ‬

‫ﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺻﻮرت‪‬‬ ‫ُﮐﺤﻞ‬

‫آن‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻋﺰﯾﺰي‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰوش ﻧﻌﺮه زن‬

‫ﮔﺸﻮد‬

‫در‬

‫ﺑﺼﺮ‬

‫"ﻫ‪‬ﻞْ ﻣ‪‬ﻦْ ﻣﺰﯾﺪ"‬

‫ﮔﻠﺸﻨﯽ ﮐﺰ ﻧﻘﻞ روﯾﺪ ﯾﮏ دم اﺳﺖ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﻋﻘﻞ‬

‫روﯾﺪ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺗﺒﺎه‬

‫ﮔﻠﺸﻨﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫دل‬

‫دﻣﺪ‬

‫واﻓﺮﺣﺘﺎه‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﺎن‬

‫زآن ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﯾﮏ دو ﺳﻪ‬

‫ُﮔﻠﺪﺳﺘﻪ دان‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎي‬

‫دﻣﺪ‬ ‫ﻣﺰة‬

‫ﺑﺎ‬

‫زآن زﺑﻮن ِ اﯾﻦ دو ﺳﻪ‬ ‫ﻣﻔﺘﺎﺣﻬﺎ‬

‫آﻧﭽﻨﺎن‬

‫ُﮔﻠﺪﺳﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﻪ‬

‫دم‬

‫ور دﻣﯽ ﻫﻢ ﻓﺎرغ آرﻧﺪت ز‬ ‫ﺑﺎز‬

‫اﺳﺘﺴﻘﺎت‬

‫ﻣﺎر‬

‫ﺑﻮدي‪،‬‬

‫اژدﻫﺎي‬ ‫دام‬

‫ﭼﻮن‬

‫را‬

‫ﮔﺸﺘﯽ‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﮔ‪‬ﺮد‬

‫ﺳﺮ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺑﺴﻮزان‬

‫را‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﭼﺎدر‬

‫درﯾﻐﺎ‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﻋﺸﻮة‬

‫و‬

‫ﺑﻮد‬ ‫را‬

‫ﺑﺎز ُﮐﻦ درﻫﺎي ﻧﻮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫زﻧﺎن‬

‫ﭘ‪‬ﺮ ﻧﺎن و زن‬

‫ﺣﺮص ﺗﻮ داﻧﻪ ﺳﺖ و‬ ‫ﮐﻮﻫﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺎن‬

‫ﻫﻔﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﻓﺦ ﺑﻮد‬

‫دوزخ‬

‫اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ را‬

‫ﺑﯽ‬

‫داري‬

‫ﺧﺒﺮ‬

‫ﺻﺪا‬

‫ﺧﻮد؟‬

‫ﻋﮑﺲ ِﻏﯿﺮ اﺳﺖ آن ﺻﺪا‪ ،‬اي ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫زآﻧﺮو ﮐﻪ ﻋﮑﺲ دﯾﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ و ذوﻗﺖ ﻫﺴﺖ ﻋﮑﺲ ِ دﯾﮕﺮان‬

‫ﺷﺎدي‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ‬ﺗﻮ‬ ‫آن ﻋﻮان را‬

‫ﮐﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻓﺘﺪ‬

‫دم‪،‬‬

‫از‬

‫ﯾﮏ ﺳﺮت ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻦ زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬اي ﻧﺮ ﮔﺪا‬ ‫ز‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺮّم‬

‫ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫ﻣﻠﮏ ﺷﻬﺮي ﺑﺎﯾﺪت‬

‫ﻣﮕﺮ؟‬

‫دوزخ‬

‫ﺑﺪران‪،‬‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻮج زن‬

‫اژدﻫﺎ‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ﮐﻪ در ِ ﮔﻠﺰار‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﺣﻮاﻟﺖ‬ ‫و‬

‫ﺑﻐﯿﺮ‬ ‫و‬

‫ﻗﻮ‪‬ادي‬

‫ﻋﮑﺲ‬ ‫ِ‬

‫ﺧﺸﻢ‬

‫ﻋﻮان‬

‫آن ﺿﻌﯿﻒ آﺧﺮ ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬

‫ﮐﻪ دﻫﺪ او را ﺑﻪ ﮐﯿﻨﻪ زﺟﺮ و درد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻋﮑﺲ ِ ﺧﯿﺎل ِ ﻻﻣﻌﻪ؟‬

‫واﻗﻌﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﺎرت‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ز‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﺣﺎل‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد‬ ‫ﻏﯿﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺑﯽ ﺑﻬﺮه اﺳﺖ از ﻟﺤﻢ ِ ﻃﯿﺮ‬

‫از ﮐﻮﻫﺴﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم ﺷﺎﻫﺶ ﺧﻮراﻧﺪ ﮐﺒﮏ و ﺳﺎر‬ ‫ﮐﺒﮏ‬

‫ﺻﯿﺪ‬ ‫ﺑﺎز‪،‬‬

‫ﺻﯿﺪ آرد ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎ ﭘ‪‬ﺮّ ِ ﺧﻮد آرد ﺻﯿﺪ ﺷﺒﮏ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‬

‫را‬

‫ِ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم‬

‫از ﻫﻮاﺳﺖ‬ ‫اﯾﻦ‬

‫دم‬

‫اﺣﻤﺪا‪،‬‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺖ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺷﺎﻫﺶ‬

‫ﺧﻮراﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺮ ﻫﻮا‬

‫ﻏﻠﻂ‬

‫ﻟﺤﻢ‬ ‫و‬

‫ز اول "و اﻟﻨﺠﻢ" ﺑﺮ ﺧﻮان‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ "ﻣﺎ ﯾﻨﻄﻖ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻦ ﻫﻮي"‬ ‫از‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﯿﺮ ِ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘ‪‬ﺮّ و ﺑﺎل ِ ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﻣﻨﻄﻘﯽ ﮐﺰ وﺣﯽ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﺮددت‬

‫اﯾﻦ‬

‫ان‬ ‫ﺟﺴﻤﯿﺎن‬

‫ﯾﺎس‬ ‫‪997‬‬

‫اﻻ‬

‫ﻫﻮ‬ ‫را‬

‫د‪‬ه‬

‫ِ‬

‫در ﻫﺒﺎﺳﺖ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺧﻂ‬

‫ﺑﻮﺣﯽ‬ ‫ﺗﺤﺮي‬

‫اﺣﺘﻮي‬ ‫و‬

‫ﻗﯿﺎس‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮐﺰ‬

‫ﺿﺮورت‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫واﺟﺘﻬﺎدات‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺎدش‬

‫ﺑ‪‬ﺮ ﺑ‪‬ﺮد ﺑﺎد و‬

‫ﻋﺎد را‬

‫ﻣﺤﻤﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻫﻮا‬

‫وا‬

‫ﻣ‪‬ﺮداري‬

‫ﺣﻼل‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻫﺪي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ُﮐﺸﺪ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪش‬

‫ﻋﺎدﯾﺎن‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺣﻤﺎل ﺧﺬول‬

‫ﻧﻬﺎده‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻨﺎر‬

‫ز‬

‫اﺳﺘﮑﺒﺎر‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‬

‫ﺑﺎد را ﺑﺸﮑﻦ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ‬

‫ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮد‬

‫ﮐﻒ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺖ‬

‫اﻏﯿﺎر‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ َﮐﻨﺪ از دﺳﺘﺘﺎن‬ ‫ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﻫﻮا‬

‫ﺑﺎ‬

‫اﮐﻮل‬

‫ﻗﺼﺎب وار‬

‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫روزي‬

‫از‬

‫ﻣﺮد‪‬‬

‫ﺑﺌﺲ‬

‫ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺖ ﺑﺸﮑﻨﺪ او‬

‫ﮐﺎي ﭘ‪‬ﺮ ﮐﺒﺮ ﺧﯿﻞ‬ ‫ﺑﺎد و‬

‫ﮐﻌﺒﮥ‬

‫ُﺑﮑﺸﺪش‬

‫ﻣﯽ‬

‫وﺻﺎل‬

‫ﺗﺎ ﺗﺨﺘﺶ ﮐ‪‬ﺸﺪ‬

‫در‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﺮدﺷﺎن‬

‫در‬

‫ﭘﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺮّه‬

‫ﯾﺎر‬

‫از‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺪﻋ‪‬ﺖ‬

‫ﻣﯽ ﺑﺮد‬

‫ﺑﺎد‬

‫از‬

‫و‬

‫ﺗﺤﺮّي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺲ ﻓﺘﻨﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻫﻮد دادي ﭘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻟﺸﮑﺮ‬

‫از‬

‫ﻧﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫وﺣﯽ‬

‫ﺧﺪا‬

‫ﺑﻮد‬ ‫اﻟﻘﺮﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺎد‬

‫اﯾﻦ ﺑﺎد ذﯾﻞ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫او ﺑﻪ ﺳ‪‬ﺮّ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ِ ﺧﻮد راﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن اﺟﻞ آﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﺑﺎد اﺳﺖ ﮐﺎﯾﻤﻦ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﻮد ﻫﻤﭽﻮن ﺟﺎن و‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮگ ﮐﺸﺖ‬

‫دﺳﺖ‪ ‬آﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺑﮑﺮدت دﺳﺖ ﺑﻮس‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺧﺸﻢ آن دﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮدد دﺑﻮس‬

‫رﻫﮕﺬر‬

‫ﺑﺎ ﮐﺮّ و ﻓﺮ‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺣﻠﻖ‬

‫و‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎ‬

‫از‬

‫آن‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ذرة‬

‫ﺑﺎد‬

‫ﯾﺎرب و‬ ‫اي‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ِ‬

‫ﮔﺮ‬ ‫ﻋﺎرﯾﻪ‬

‫وار‬

‫ﺳﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺎران‬

‫دﻧﺪان‬

‫زار‬

‫ﮐﻪ ﺑﺒ‪‬ﺮ اﯾﻦ ﺑﺎد را‬ ‫از‬

‫دﻧﺪان‬

‫ﺑ‪‬ﻦ‬

‫اي ﻣﺴﺘﻌﺎن‬ ‫اﺳﺘﻐﻔﺎر‬

‫در‬

‫ز‬

‫ﻣ‪‬ﺮد‬

‫وﺣﯽ ﺣﻖ را ﻫﯿﻦ ﭘﺬﯾﺮا ﺷﻮ ز درد‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﮔﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﯿﺮ آورم‪ ،‬ﮔﻪ ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫اﻣﯿﺮ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻧﯿﻢ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ ز ﺷﺎه‪ ‬ﺧﻮد ﮐﯿﻢ؟‬

‫ﺑﻮدي‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻧﭙﺬرﻓﺘﯽ‬

‫ﻣﻠﮏ‪‬‬

‫ﮔﺸﺘﻤﯽ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﻔﺖ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫اﷲ ﺧﻮان‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫ﭘﯿﮑﻢ‬

‫ﺳﻠﯿﻤﺎن‬

‫زﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻣﺄﻣﻮرم‪،‬‬

‫ﺑﺎد‬

‫درد‪‬‬

‫داردش‬

‫و‬

‫ﻣﻨﮑﺮان را درد‬

‫ﯾﺰدان‬

‫ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫زاﻧﮑﻪ‬

‫و‬

‫ﺛﻘﯿﻞ‬

‫ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ‬

‫ﺳﺨﺘﺶ‬

‫ﺑﺎد‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫رو‬

‫اﺷﮑﻬﺎ‬

‫روان‪،‬‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﯾﺎرب‬

‫ﺑ‪‬ﺪي‬

‫آﯾﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎد دﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺪان در رود‬

‫ﺑﺮ آرد او ز ﺟﺎن‬

‫دﻫﺎن‪،‬‬ ‫د‪‬م‬

‫ﺑﯿﻦ‬

‫ﻫﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺮ آرد‬

‫اﻋﺘﻨﺎق‬

‫ﺣﻤﺎل‬

‫ﮔﺸﺘﻤﯽ‬

‫ﮐﺮدﻣﯽ ﺑﺮ راز ِ ﺧﻮد‬

‫ُﮐﻨﺪ‬

‫ِ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ واﻗﻔﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﯾﺎﻏﺌﯽ‬

‫ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ را روزي ﺳﻪ ﭼﺎر‬

‫ﺳﺮ‬

‫دﻫﻢ‬

‫ﺑﺮﺟﻬﻢ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻋﺎدت‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻧﮕﻮﻧﯿﻬﺎ‬

‫ز‬

‫اﺳﭙﻪ‬

‫ﯾﺎﻏﯿﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﯿﺐ اﯾﻤﺎن ِ ﺗﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﻮد‬

‫آن زﻣﺎن‬

‫آن زﻣﺎن ﺧﻮد ﺟﻤﻠﮕﺎن ﻣﺆﻣﻦ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫آن زﻣﺎن ﺧﻮد ﺳﺮﮐﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ دوﻧﺪ‬

‫ﻣﻘﯿﻢ‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺳﻘﯿﻢ‬

‫و‬

‫اﻓﺘﻘﺎر‬

‫ﻫﻤﭽﻮ دزد و راه زن‬

‫ﮔﺮدي‬

‫ﻣﺴﺘﻮي‬

‫رو‬ ‫آن‬ ‫ﻟﯿﮏ‪،‬‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫زﻣﺎن‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬ ‫زاري‬

‫در‬

‫ﻏﯿﺐ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‬

‫دو‬

‫ﮐﺎﯾﻤﺎﻧﺖ‬ ‫روزه‬

‫ﻣﺎﻟﮏ‪ ‬دارﯾﻦ و‬ ‫‪998‬‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫ﻣﺎﯾﮥ ﻏﻢ ﺷﻮد‬ ‫و‬

‫ﻧﯽ‬

‫در زﯾﺮ دار‬

‫ﺷﺤﻨﮥ ﺧﻮد‬

‫ﺗﻮﺋﯽ‬

‫ُﮐﻨﯽ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺷﺎه و‬

‫رﺳﺘﯽ از ﭘﯿﮑﺎر و‬

‫ﭼﻮن ﮔﻠﻮ ﺗﻨﮓ آورد ﺑﺮ ﻣﺎ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﺎش ﺧﻮردي ﺧﺎك اﯾﻦ ﺣﻠﻖ و دﻫﺎن‬

‫ﺧﺎك ﺧﻮاري‬

‫آﻣﺪﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺧﺎﮐﯽ را ﮐﻪ آن رﻧﮕﯿﻦ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺷﮑﺮ‬

‫اي ﭘﺴﺮ‬

‫اﯾﻦ دﻫﺎن ﺧﻮد‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺒﺎب و‬

‫ﮐﺎر ﺧﻮد‬

‫اﯾﻦ ﺷﺮاب و‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﻃﺒﻞ ِ ﺧﻮد زﻧﯽ‬

‫ﺧﺎك‪ ‬رﻧﮕﯿﻦ اﺳﺖ و ﻧﻘﺸﯿﻦ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﻮردي و ﺷﺪ آﻧﻬﺎ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ‪ ‬ﻟﺤﻤﺶ داد و اﯾﻦ ﻫﻢ ﺧﺎك‪ ‬ﮐﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ‬

‫ز‬

‫ﻫﻨﺪو‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬ ‫و‬

‫ﺑﺨﯿﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬

‫روﻣﯽ‬

‫ﻗﺒﭽﺎق‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﮔ‪‬ﻞ‬

‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫را‬

‫ﻫﻢ‬

‫و‬

‫ﺣﺒﺶ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﯾﮏ‬

‫رﻧﮕﻨﺪ‬

‫ﮔﻮر‬

‫ﺻ‪‬ﺒ‪‬ﻐَﮥَ اﷲ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻫﻤﭽﻮن ﺟﺮس‬

‫رﻧﮓ‪ ‬ﺻﺪق و‪ ،‬رﻧﮓ ﺗﻘﻮي و‬

‫ﻏﯿﺮ آن ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ دان‬

‫ﯾﻘﯿﻦ‬

‫رﻧﮓ ﮐﻔﺮان و ﺷﮏ و ﺷﺮك و ﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺑﺮق‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﻮش‬

‫ﮐﺎن ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ رو ﭘﻮش اﺳﺖ و ﻣﻠﮏ‪ ‬ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫رﻧﮓ‪ ‬ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫روﺋﯽ‬ ‫ﻓﺮّ‬

‫ﻓﺮﻋﻮن‬

‫روي‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮبِ‬

‫دﻏﺎ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫رﻧﮓ‪ ‬او ﺑﺎﻗﯽ و‬

‫ﺻﺎدﻗﯿﻦ‬

‫ﻋﺎﺑﺪﯾﻦ‬ ‫ﻋﺎق‬

‫ِ‬

‫ﺟﺴﻢ ِ او ﻓﻨﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﯾﻮم ِ دﯾﻦ‬

‫ﺗﻦ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ‪ ،‬وآن ﺑﺠﺎ‬

‫زﺷﺖ آﻧﺰﺷﺖ اﺳﺖ و ﺧﻮب آﻧﺨﻮب و ﺑﺲ‬

‫داﯾﻢ اﯾﻦ ﺿﺤﺎك و آن اﻧﺪر ﻋﺒﺲ‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ‬

‫دﻫﺪ‬

‫ﻃﻔﻞ ﺧﻮﯾﺎن را ﺑﺮ آن ﺟﻨﮕﯽ دﻫﺪ‬

‫ﺷﯿﺮي‬

‫ﭘﺰﻧﺪ‬

‫ﮐﻒ ﻣﯿﻤﺰﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫دﻫﺎن‬

‫ﺧﺎك‬ ‫از‬

‫را‬

‫رﻧﮕﯽ‬

‫ﺧﻤﯿﺮي‬

‫ﺷﯿﺮ‬ ‫داﻣﻦ‬

‫و‬

‫و‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫اﺷﺘﺮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫و‬ ‫ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎن‬

‫ﺧﺎك‪‬‬

‫اﯾﻦ‬

‫درﻧﮕﯿﺮد‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫از‬

‫ﮐﻮدك اﻧﺪر ﺟﻬﻞ و ﭘﻨﺪار و ﺷﮏ اﺳﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﺑﺎري‬

‫واي از آن ﻃﻔﻼن ﮐﻪ ﭘﯿﺮي ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬

‫ﻟﻨﮓ‬

‫ﻃﻔﻞ را اﺳﺘﯿﺰه‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن از ﺣﺮص ِ آن‬

‫آﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫و ﺻﺪ‬

‫واي از آن ﭘﯿﺮان ِ ﻃﻔﻞ ِ ﻧﺎادﯾﺐ‬ ‫ﭼﻮن ﺳﻼح و ﺟﻬﻞ ﺟﻤﻊ آﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ و‬ ‫ﺧﺎﻟﯽ‬ ‫اﺷﮑﻢ‬

‫اﺷﮑﻢ‪،‬‬ ‫ِ‬

‫ﻻف‬

‫ﺧﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﺷﮑﻢ ِ ﭘ‪‬ﺮ ﻟﻮت دان‬

‫از ﻗﺼﻮر‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ ﻧﻪ اي‬ ‫اﻟﻠﻬﯽ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻗﻮت‪،‬‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬ ‫از‬

‫ﺟﻬﺎﻧﺴﻮز‬

‫از‬

‫ﺳﺘﻢ‬

‫ز‬

‫ﮐﻔﻮر‬

‫رﻫﯿﺪي‬

‫و‬

‫و‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﮐﺶ ﻏﻢ ِ ﻧﺎن ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ از ﻣﮑﺮ و رﯾﻮ‬

‫ﺑﺎزار ِ دﯾﻮ‬

‫ﻏﺮﯾﻮ‬

‫زﻧﺪان‬

‫ﺧﻢ روان ﮔﺮدد ز ﺳﺤﺮي ﭼﻮن ﻓﺮس‬

‫ﮐﺮده‬

‫ﮐﺮﺑﺎﺳﯽ‬

‫ﺑﺮﯾﺸﻢ‬

‫ﺧﺎك را ﺑﺮ ﻣﯽ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﺎك‬

‫را‬

‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﻻﺷﯽ‬

‫ﻋﻮدي‬

‫ﺑﺮ‬ ‫‪999‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﻮ‬

‫را‬

‫ﺗﯿﺮه‬

‫ﻫﯿﺰم‬ ‫وي‬

‫در‬

‫ﮐﺮده‬ ‫ز‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﮐﻠﻮﺧﯿﻤﺎن‬

‫از‬

‫ﻓﺘﻨﻪ‬

‫اي‬

‫ﻧﺰد‬

‫ﻓﺮوش‬

‫ﭼﻨﺪﻟﯽ‬

‫ﺑﻼي‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﮐﺎﺗﺸﺶ‬

‫ِ‬

‫را‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫رﻧﮓ‪‬‬

‫ﻣﯿﺮي‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫را‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‬ ‫ﻟﺒﯿﺐ‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬

‫ﺗﺎﺟﺮان‬

‫ﺗﺎﺟﺮان‬

‫و‬

‫ﺑﯽ ﻓﻦ و ﺑﯽ آﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان‬

‫و‬

‫ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ‬ ‫ز‬

‫اﺳﺒﺎب‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻗﻮ‪‬ت‪ ‬او اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮراﻧﻨﺪ‬ ‫از‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺟﻬﺪ‪‬‬

‫ﺷﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺷﮑﺮ ُﮐﻦ‪ ،‬اي ﻣﺮد‪ ‬دروﯾﺶ‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫از‬

‫ﻣﻬﺘﺎب‬ ‫ِ‬

‫ﻣﻤﯿﺰ‬

‫ﺣﺴﻮدي‬

‫ﻣﺪد‬

‫ﺧﺮوش‬ ‫و‬

‫ﻏﻠﺲ‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ‬

‫ﭘﺎك آن ﮐﺎو‬ ‫داﻣﻦ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺧﺎك را رﻧﮕﯽ دﻫﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻮدﮐﻤﺎن ﺑﺮ آن ﭼﻨﮕﯽ دﻫﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻃﻔﻠﮑﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻮن زر‪ ِ ‬ﮐﺎن‬

‫ﺧﺎﮐﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫را‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫ﮔﺮ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺎﻟﻐﺎن‬

‫در ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺧﺎك‬

‫ﺟﺪال‬

‫ﻃﻔﻞ را ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﻫﺴﺖ ﺧﺎم‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ آن ﺧﺎم ِ‬

‫ﮐﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﺑﺎ رﺟﺎل؟‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﻧﺒﻮد‬

‫ُﺗﺮُش‬

‫ﻏﻮره ﺧﻮاﻧﻨﺪش ﺑﻪ ﻧﺎم‬

‫ﻃﻔﻞ و ﻏﻮره ﺳﺖ او ﺑﺮ ِ ﻫﺮ ﺗﯿﺰ‬

‫ُﻫﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮ و رﯾﺶ ِ او ﺳﭙﯿﺪ‬

‫ﻫﻢ در آن ﻃﻔﻠﯽ ﺧﻮف اﺳﺖ و اﻣﯿﺪ‬

‫ﯾﺎ‬

‫ِرﺳ‪‬ﻢ‬

‫ﺣﻖ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﻀﺐ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﮐﺮم‬

‫ﻧﺎرﺳﯿﺪه‬

‫ﻣﺎﻧﺪم‬

‫اي ﻋﺠﺐ! ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺪ ﮐﺮم آن ﮐﺮَم؟‬

‫دورﺋﯽ‬

‫اﻧﮕﻮرﺋﯽ؟‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﻪ‬

‫رﺳﻢ‪،‬‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﻧﺎﻗﺎﺑﻠﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‬

‫اﻣﯿﺪوار‬ ‫آن‬

‫ﮐﺮد‬ ‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺎرﺳﯿﺪه‪،‬‬

‫ﺧﺎﻗﺎن‬

‫اﻧﺪازﯾﻢ‬

‫ﮔﺎم‬ ‫زاﻧﮑﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺧﺸﺖ‬

‫اﮔﺮ‬

‫ﮐﻮه‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ﺳﻮ‬

‫ﻃﻮﺋﯽ‬

‫ﻧﮑﻮ‬

‫در‬

‫ﻧﺎاﻣﯿﺪي‬

‫اﺳﺒﺎن‬

‫و‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ‬

‫اﺷﯿﺎ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‪،‬‬ ‫ﺧﺸﺖ‬

‫زر‪‬ﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﺧﺸﺘﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ‬

‫ﻏﻮرة‬

‫و آن ﮐﺮم ﻣﯿﮕﻮﯾﺪم‬ ‫ﮔﻮش‬

‫را‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﻻ‬

‫ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻼ زد دﺳﺖ‬

‫ﺳﭙﺲ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﻣﺮﻋﺎي‬

‫اﻧﺲ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﻧﯽ‬

‫و‬

‫رﺑﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺧﺮاب‬

‫زﺷﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫در‬

‫ﻧﯽ‬

‫ﺟﺎم‬

‫ﭘﺮدازﯾﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ِ‬ ‫ﻣﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﺎﯾﮥ‬

‫را‬

‫ﮐﻨﺪﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﺎي ﺧﺸﺖ وﺣﯽ و روﺷﻨﯿﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﺪك‬

‫ﭘﺎره ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﻧﻮر‬ ‫ﭘﺎره‬

‫ُﮐﻪ ﭼﻮ زد ﻧﻮر ِ ﺻﻤﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﮐﻔﺶ زد ﻗﺮص ِ ﻧﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫واﺷﮑﺎﻓﺪ‬

‫ﺗﺎ‬ ‫از‬

‫ﻫﻮس‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫و‬

‫دﻫﺎن‬

‫اي‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﭘﺎره‬

‫ﮔﺸﺘﻦ‬

‫ارزد‬

‫اﯾﻦ‬

‫از‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﮔﺮدد‬

‫ﺳﺎﯾﻪ‬

‫ﺳﻮز‬

‫ﺷﺐ ز ﺳﺎﯾﮥ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اي ﯾﺎﻏﯽ روز‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﮔﺎﻫﻮارة‬

‫ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫ﻣﮑﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﻣﯿﺎن‬

‫در‬

‫دروﻧﺶ‬

‫ﻫﻢ‬

‫زﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻟﻐﺎن‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫را‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪ از اﯾﻦ ﮔﻬﻮاره ﻫﺎ‬

‫ﻃﻔﻠﮑﺎن را زود‬

‫ﺗﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ‬

‫رﻓﺖ‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﮑﻦ‬

‫اي‬

‫ﮔﺎﻫﻮاره‬ ‫رو‬

‫اﯾﮕﻬﻮاره‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺿﯿﻖ‬

‫در‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻃﻔﻼن ﺣﻖ زﻣﯿﻦ را ﻣ‪‬ﻬﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﻘﻨﻄﻮا‬

‫اﻧﺪازان روﯾﻢ‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻫﺎن‬

‫"ﻻ ﺗﯿﺄﺳﻮا"‬

‫ﻣﯿﮑﺸﺪ‬

‫دوﯾﺪن‬

‫ﮔﺎم‬

‫ﺑﻮد‬

‫دﻓﻊ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮون ِ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻣﺎ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫اﻧﺪازﯾﻢ‬

‫ﺻﺪ‬

‫از‬

‫ﭼﻪ ﻣﺎ زﯾﻦ‬

‫دﺳﺖ‬

‫و‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﮔﻬﻮاره‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﻣﯿﺪارد‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﻔﻼن‬

‫ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻟﻎ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫درﻧﮓ‬

‫ﺑﺎﻟﻎ‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎﻟﻎ‬

‫اﻧﺘﺸﺎر‬

‫‪ .138‬در ﺑﯿﺎن اﺳﺘﻐﻨﺎ و ﻋﺠﺐ ﺷﺎﻫﺰاده و زﺧﻢ ﺧﻮردن از ﺑﺎﻃﻦ ﺷﺎه‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺴﻠﻢ ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﺑﯿﻊ و ﺷﺮي‬ ‫ﻗﻮت‬

‫ﻣﯿﺨﻮردي‬

‫ز‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﺟﺎن‬

‫از درون ﺷﺎه‬

‫ﺷﺎه‬

‫در ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﻣﺎه‪ ‬ﺟﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫‪1000‬‬

‫ﺟﺮي‬ ‫ﻣﺎه‬

‫ﻧﺪﯾﺪ‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﺟﺎن ِ ﻣﺴﺘﺶ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬

‫راﺗﺒﮥ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬

‫آن ﻧﻪ ﮐﺶ ﺗﺮﺳﺎ و ﻣﺸﺮك ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ز آن ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﺶ ﻣﻼﯾﮏ ﻣﯿﺨﻮرﻧﺪ‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫اﻧﺪرون‬

‫ز‬

‫ﺷﺎه‪‬‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اﺳﺘﻐﻨﺎ‬

‫ﻃﻐﯿﺎﻧﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ‬

‫اﺳﺘﻐﻨﺎ‬

‫ز‬

‫ﮐﻪ‪ :‬ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎه و ﻫﻢ ﺷﻬﺰاده ام؟‬

‫ﭼﻮن ﻋﻨﺎن ﺧﻮد ﺑﺪﯾﻦ ﺷﻪ داده ام؟‬

‫ﻟﻤﻊ‬

‫ﺗﺒﻊ؟‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫ﺑﺎ‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﭘﺲ‬

‫آب در ﺟﻮي ﻣﻦ اﺳﺖ و وﻗﺖ‪ ‬ﻧﺎز‬ ‫ﺳﺮ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﻨﺪم‬

‫ﻧﺎز ِ ﻏﯿﺮ‬

‫ﻣﻦ ﺑﯽ ﻧﯿﺎز؟‬

‫از ﭼﻪ ﮐﺸﻢ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ؟‬

‫ﭼﻮن ﺷﮑﺮ ﻟﺐ ﮔﺸﺘﻪ ام ﻋﺎرض ﻗﻤﺮ‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﺳﺮو‬

‫ﻗﺪ‪‬‬

‫و‪،‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻣﻨﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫درد‪‬‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻏﺒﺎري‬

‫وﻗﺖ‪ ‬روي زرد و ﭼﺸﻢ ِ ﺗﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺎه‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‬

‫را‬

‫ر‪‬ﺧﺴﺎري‬ ‫زاﺋﯿﺪن‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺎز‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ِ‬

‫دﮐﺎن‬

‫ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﺷﻬﺰاده اي اﮐﻨﻮن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎن ز آن ﺳﻮي ﺣﺮص و ﺣﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺤﺮ ِ ﺷﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺮﺟﻊ ﻫﺮ آب اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ آﻧﭽﻪ اﻧﺪر ﺳﯿﻞ و ﺟﻮﺳﺖ؟‬

‫ﺷﺎه را دل درد ﮐﺮد از ﻓﮑﺮ ِ او‬

‫او‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اي‬

‫آﺧﺮ‪:‬‬

‫ِ‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﮑﺮ‬

‫ادب‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺗﻮ زﯾﻦ ﮔﻨﺞ ِ ﻧﻔﯿﺲ؟‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺮدي ﺑﺎ ﻣﻦ از ﺧﻮي ﺧﺴﯿﺲ؟‬

‫ﻧﻬﺎدم در ﮐﻨﺎر‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را‬ ‫در‬

‫ﺟﺰاي‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫درد‪‬‬ ‫ﻣﺮغ‬

‫آن‬ ‫را‬

‫ﻋﻄﺎي‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻏﯿﺮت‬ ‫ِ‬

‫ﺧﺲ‬

‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﯽ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﻣﯿﺮﺳﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺰاي داد ﻣﻦ ﺑﻮد؟ اي ﻋﺠﺐ !‬

‫ﻣﺎﻫﯽ‬

‫واﻫﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ‬

‫ژاژ‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﺎﺋﯿﺪن‬

‫آﻣﺪ‬

‫دوﻟﺖ‬

‫ﻧﻮر‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫در‬

‫ﭘﺎك‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺷﺪه در ﺣﺮب ﻣﻦ ﺗﯿﺮ و ﮐﻤﺎن؟‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﭘﺪﯾﺪ‬

‫ﻋﮑﺲ‬

‫اﻧﺪر‬

‫وي‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻃﭙﯿﺪ‬

‫ﭘﺮدة‬

‫ﮔﻮﺷﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫درﯾﺪ‬

‫ﮐﺎري‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺘﺎﺑﺶ‬

‫ﭼﻮن درون ﺧﻮد ﺑﺪﯾﺪ آن ﺧﻮش ﭘﺴﺮ‬

‫از‬

‫آن وﻇﯿﻔﮥ ﻟﻄﻒ و ﻧﻌﻤﺖ ﮐﻢ ﺷﺪه‬

‫ﺧﺎﻧﮥ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫آﻣﺪ‬

‫ز‬

‫او‬

‫ﻏﺮوﺑﺶ‬

‫روز‬

‫ﺗﻮ زدي در دﯾﺪة ﻣﻦ ﺧﺎر و ﺧﺎك؟‬

‫اﻧﺪر‬

‫ِ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ِ‬

‫ﺳﯿﻪ‬

‫ﺷﺎدي‬

‫او‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫اﺛﺮ‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﻋﻘﺎر‬

‫ز آن ﮔﻨﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺮش ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻤﺎر‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﺪ در راه‪ ‬دوﺳﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫دﺷﻤﻦ ﻣﻦ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫درد‪‬‬ ‫آن‬

‫ﺷﺎه‬

‫ﻣﻐﺰ‬

‫را‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻠﯽ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺧﻮد ﺑﯿﻦ ﻣﺒﺎد‬

‫زآﻧﮑﻪ از ﺧﻮد ﺑﯿﻦ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻓﺴﺎد‬

‫ﻣ‪‬ﯽ‬

‫از آن آﻣﺪ ﺣﺮام اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮري‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﯿﻦ ﺷﻮي اﻧﺪر زﻣﺎن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﻧﺎﯾﺪت‬

‫وﯾﻦ ﻫﻤﻪ از ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺑﯿﻦ زاﯾﺪت‬

‫آﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﺨﻮرد ﻣﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮار و ﻣﺮﺗﺪ اﺳﺖ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺗﺼﻮ‪‬ر‬

‫در‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺑﺎ او ﻣﯿﺨﻮرد‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ او ﻣﯽ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاره‬

‫ﺑﺎدش ﺣﻼل‬

‫وآﻧﮑﻪ ﺑﯽ او دم زﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎدش وﺑﺎل‬

‫ﺧﻮرم از ﺟﺎم ِ ﻫﻮ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫او‬

‫ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ‬

‫روي‬

‫ﺑﻌﺪ از آن از ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑ‪‬ﮕﺴﻠﻢ‬

‫ﻫﻢ ز ﻣﯽ ﺧﻮردن ﺷﻮد اﯾﻦ ﺣﺎﺻﻠﻢ‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺴﻠﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ اﻧﺪر ﺑﻨﺪ‪ ‬اﯾﻦ ﺟﺎن و دﻟﯽ؟‬

‫اﯾﮑﻪ‬

‫ﻣﯿﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫از‬

‫ﺧﻮد‬

‫‪1001‬‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎن واﮔﺬار‪ ،‬اي ﺟﺎن ِ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫دل‬

‫ده‬

‫دﻟﺪاري‬

‫آزاد‬

‫و‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‬

‫دل‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫رﻧﺠﺎن‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺷﻮ‬

‫ﻏﻢ ﺧﻮر او ﺑﺎش و از وي ﺷﺎد ﺷﻮ‬

‫ﻧﻔﺲ ِ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﮕﺮدان ﭼﯿﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ‬

‫زود او را ﺑﺎز ﮔﯿﺮ از ﺷﯿﺮ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ آن ﻣﺴﺘﺌﯽ دارد ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﺧﻮاه‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫آن‪،‬‬

‫اي‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﮑﺮد‬

‫ﺑﯿﺮون‬

‫ﺷﺪه‬

‫ﺧﻠﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﮐﺮد‬

‫زﻫﺮ ِ آن ﻣﺎ و ﻣﻨﯿﻬﺎ‬

‫ﮐﺎر ﮐﺮد‬

‫در ﮔﻠﺰار ِ ﻧﺎز‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻣﺠﺎز‬

‫ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﻨﺪم‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺧﻮرده‬

‫ﮔﻨﺪم‪،‬‬

‫ﺣﻠﻪ‬

‫زو‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺷﺮﺑﺖ‬

‫ورا‬

‫ﺟﺎن ِ ﭼﻮن ﻃﺎوس‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫و‬

‫ﺧﻮاه‬

‫آن‬ ‫وي‬

‫ﺧﻤﺮ‬

‫ﺑﺎدﯾﻪ‬

‫ﺟﻐﺪي‬

‫و‬

‫آدﻣﯽ‬

‫را‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‬

‫اﻧﮕﺒﯿﻦ‬ ‫اﻋﺠﻤﯽ‬ ‫ﺷﺪه‬

‫ﻫﺎﻣﻮن‬ ‫وﯾﺮاﻧﮥ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آدم دور ﻣﺎﻧﺪ او از ﺑﻬﺸﺖ‬

‫در زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺮاﻧﺪ ﮔﺎوي‬

‫ﺑﻬﺮ ﮐ‪‬ﺸﺖ‬

‫اﺳﯿﺮ‬

‫ﮔﺎو‬

‫اﺷﮏ ﻣﯿﺮاﻧﺪ او ﮐﻪ‪ :‬اي ﻫﻨﺪوي زاو‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫را‬

‫ﮐﺮده اي اي ﻧﻔﺲ ِ ﺳﺮد‪ ‬ﺑ‪‬ﺪ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺣﻔﺎﻇﯽ‬

‫دام‬

‫ﺑ‪‬ﮕﺰﯾﺪي‬

‫در‬

‫ﺳﺮت‬

‫ﺣﺮص‬

‫ز‬

‫ﻫﻮاي‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻦ ﻧﻤﻂ‬

‫ِ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺸﺮ‬

‫را‬ ‫را‬

‫ﻗﯿﺪ ﺑﯿﻦ ﺑﺮ ﭘﺎي ﺧﻮد‬

‫ﻣﻦ‬

‫آدﻣﯽ اﻧﺪر‬ ‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﮐﺎﻓﺮ‬

‫آدﻣﯽ‬

‫ﺟﺎﻣﮥ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﻫﻤﯽ‬ ‫ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﭘﻨﺠﺎه ﻣﻦ‬

‫اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎ‬ ‫رﺣﻢ‬

‫در‪‬ﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺧﻦ‬

‫ُﮐﺸﺘﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﮐﮋدﻣﯽ‬

‫ﮐﺮد‬

‫و‬

‫ﺑﻼ‬

‫ﺷﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻣﺒﺎ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﻓﺮﯾﺎدرس‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻫﺮ ﮔﻨﺪم ِ او‬

‫ﮐﺎن از وﺣﺸﺖ‪ ‬اﯾﻤﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫د‪‬م‪‬‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﮔﺸﺘﻢ ﺿﺪ‪ ‬ﺳﻠﻄﺎن ِ ﺧﻮﯾﺶ؟‬

‫آﻣﺪ او ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ و‬ ‫درد‬

‫ﮔﻨﺪﻣﯽ‬

‫ﮐﺮدي‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ُﮐﻦ‪ ،‬ﮐﺎن درد ﺑﯽ درﻣﺎن ﺑﻮد‬ ‫در ﺣﯿﻦ ﺻﺪر ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮐﺎو ﻧﻪ دﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﺪ آﻧﮕﻪ‬

‫ﺑﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺪﻫﺪ‬

‫اﻧﺎﺑﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﭼﻮن رﻫﯿﺪ از ﺻﺒﺮ‬

‫ﻣﺒﺎد‬ ‫اﻣﺎن‬

‫ﭼﯿﺰ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻧﯽ ﺳﺪاد‬

‫ﮐﺎﻓﺮ ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ و ﮔﻤﺮه اﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻃﺎﻏﯽ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻓﺎرغ ﺷﺪ ز‬ ‫زآﻧﮑﻪ‬

‫زار‬

‫ﻋﺎﺟﺰ‬

‫و‬

‫ﻣﻀﻄﺮ‬

‫و‬

‫ﻧﺎن‬ ‫ﺑﻮد‬

‫‪ .139‬ﺧﻄﺎب ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﺰراﺋﯿﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ را رﺣﻢ ﺑﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ آﻣﺪ از اﯾﻦ ﺧﻼﯾﻖ ﮐﻪ ﻗﺒﺾ روح‬ ‫اﯾﺸﺎن ﮐﺮدي‪ ،‬و ﺟﻮاب دادن او ﺣﻀﺮت ﻋﺰت را‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﻋﺰراﺋﯿﻞ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻧﻘﯿﺐ‬

‫ﺑﺮ ﮐﻪ رﺣﻢ آﻣﺪ ﺗﻮ را از ﻫﺮ ﮐﺌﯿﺐ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ دﻟﻢ ﺳﻮزد ﺑﻪ درد‬

‫اﻫﻤﺎل‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻓﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫رﺣﻢ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﺑﺲ‬ ‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ‪:‬‬ ‫دو‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﮐﻨﺪ‬

‫آﻣﺪت؟‬ ‫ﺗﯿﺰ‬

‫در ﺷﮑﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪ رﯾﺰ رﯾﺰ‬

‫ﻫﻤﻪ‬

‫زﻧﯽ‬

‫ﺟﺎن ِ‬ ‫اي‬

‫در‬

‫ﻋﻮض‬

‫اﻣﺮ‬

‫از ﮐﻪ دل ﭘ‪‬ﺮ ﺳﻮز و ﺑﺮﯾﺎن ﺗﺮ ﺷﺪت؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬روزي ﮐﺸﺘﯿﯽ ﺑﺮ ﻣﻮج‬ ‫ﻗﺒﺾ ﮐﻦ‬

‫ﻟﯿﮏ‬

‫ﻧﺘﻮان‬

‫را‬

‫ﺟﺰ‬

‫درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ او ﻓﮑﻨﺪ آن ﺗﺨﺘﻪ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎ‬

‫ﺑﺎد‬

‫ز اﻣﺮ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫آن‬

‫ﻃﻔﻠﮑﯽ‬ ‫ﺗﺨﺘﻪ‬

‫اﻧﺪر‬ ‫را‬

‫رﻣﻪ‬ ‫ﻣﯿﺮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫از ﺧﻼص ﻫﺮ دو ام دل ﮔﺸﺖ ﺷﺎد‬ ‫‪1002‬‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﺟﺎن ِ ﻣﺎدر ﻗﺒﺾ‬ ‫ﭼﻮن‬

‫ز‬

‫ﺑﺲ‬

‫ﺑﺪﯾﺪم‬

‫ﺑﮕﺴﻠﯿﺪم‬

‫ﻣﺎدر‬ ‫درد‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫ﻣﺎﺗﻤﻬﺎي‬

‫ﻃﻔﻞ را ﺑﮕﺬار ﺗﻨﻬﺎ‬

‫را‬

‫ﺧﻮد‬

‫زﻓﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‪ :‬آن ﻃﻔﻞ را از ﻓﻀﻞ ِ ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺑﯿﺸﮥ ﭘ‪‬ﺮ ﺳﻮﺳﻦ و رﯾﺤﺎن و‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ‬

‫آبِ‬

‫ﻫﺎي‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫زﻻل‬

‫ﺑ‪‬ﺴﺘﺮش‬

‫ز‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ را‪:‬‬ ‫اﺑﺮ‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﮐﺎو را ﻣﮕﺰ‬ ‫او‬

‫زﯾﻦ ﭼﻤﻦ‪ ،‬اي دي‬

‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﺜﺎل‬

‫ﻣﺒﺮ آن اﻋﺘﺪال‬

‫ﺧﻂ‬

‫آن‬

‫داﺋﺮة‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﯾﮏ‬ ‫آن‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫اﻧﺪر‬

‫آن‬

‫ﮐﺮدم‬

‫او‬

‫ﻓﮑﻨﺪه‬

‫ﺻﺪ‬

‫را‬

‫اﯾﻤﻦ‬

‫از‬

‫ﺻﺪﻣﮥ‬

‫ﻓﺘﻦ‬

‫ﺑﺎد‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫آﻫﺴﺘﻪ‬

‫وز‬

‫ﺑﺮق‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﮕﺮاي‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺑ‪‬ﺮدي‬

‫ﺟﻤﻌﻪ‬

‫ﺑﺮ رﻋﺎ‬

‫و ز‬

‫ﺻﺮﺻﺮ‬

‫ﺑﺮون‪،‬‬

‫ﺧﻂ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫اﻣﺎن ِ آل ﺑﻮد‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ‬

‫ﻣﺜﻠﻪ‬

‫ﺣﺠﺮ‬

‫ُﮔﺮه را ﺑﺮ ﻫﻮا ﺑﺮ ﻫﻢ زدي‬

‫اﺳﺘﺨﻮان رﯾﺰان ﺷﺪي‬

‫را‬

‫ﻟﺮزﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺧﺸﺨﺎش‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ اﯾﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ‪ ،‬اي ﺑﺎد‪ ‬ﺳﺮد‬

‫ﮔﺮد‪‬‬

‫ﺧﻂ‬

‫ور ﺑﻪ ﺣﺮص اﯾﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮔﺮگ ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﮔﻮ‪:‬‬

‫ﺑﯿﺎ‬

‫اي ﻃﺒﯿﻌﯽ‪ ،‬ﻓﻮق ﻃﺒﻊ‬ ‫ﻣﻘﺮﯾﺎن‬

‫روﺿﻪ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺻﺪ‬

‫دﻻل‬

‫ﺗﺎ درﯾﺪي ﻋﻈﻢ و ﻟﺤﻢ از ﯾﮑﺪﮔﺮ‬

‫ﺳﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﮑﻨﺪي‬

‫دار‬ ‫را‬

‫ِ‬

‫ﺧﻮش‬

‫اﮐﻞ‬ ‫ﻧﻮا‬

‫ﮐﺎﻧﺪر آن‬

‫ﻫﺸﺖ روزي اﻧﺪر اﯾﻦ ﺧﻂ ﺗﻦ زﻧﯿﺪ‬ ‫ﻫﻮا‬

‫ﻣﯿﻮه‬

‫در‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﯿﺸﻪ اﯾﺶ‬

‫ﻧﯽ در آﯾﺪ ﮔﺮگ و دزد‪‬‬

‫ﻫﻮد‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﯾﺎدم‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﻓﮑﻦ‬

‫درﺧﺖ‪‬‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫ﺗﻌﻮﯾﺬ‪‬‬

‫از‬

‫آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮا‬

‫ﭘﻨﺠﻪ اي ﺑﻬﻤﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ روﺿﻪ ﻣﻤﺎل‬

‫ﮐﻪ از ﮔﺮگ‪ ‬ﻋﻨﯿﺪ‬

‫ﻧﺎﯾﺪ از‬ ‫ِ‬

‫ﻣﺮﯾﺰ‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻃﻔﻞ‬

‫‪ .140‬ذﮐﺮ ﮐﺮاﻣﺎت ﺷﯿﺒﺎن راﻋﯽ و ﺑﯿﺎن ﻣﻌﺠﺰة ﻫﻮد‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺷﯿﺒﺎن‬ ‫ﺑﺮون‬

‫ﻧﺴﺘﺮن‬

‫ﺑﺎران‬

‫آن‬

‫ﭘﺮورﯾﺪم‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران ﻣﺮغ ِ ﻣﻄﺮب ﺧﻮش ﺻﺪا‬ ‫ﺑﺮگ‪‬‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬

‫ﻣﻮج را‬

‫ُﮔﻞ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ز اﻣﺮ ِ‬ ‫ﺗﻠﺦ‬

‫ُﮐﻦ‬

‫را‬

‫ﻣﻨﻊ‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫و‬

‫در‬

‫اﯾﻦ ﻣﻠﮏ ﺑﯿﻦ‬ ‫ﺑﻨﻪ‬

‫را‬

‫ُﮐﻦ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺪي‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﻣﻌﻠﻢ‬

‫آن‬

‫ﻫﻮد‬

‫ﮔﺮد‬

‫راﻋﯽ‬

‫ﮐﻦ‬

‫ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ُﮐﻦ از ﻣﺼﺤﻒ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺧﻂ‬

‫ﯾﺎ ﺑﯿﺎ و ﻣﺤﻮ‬

‫ﺷﺮح‬

‫داﯾﺮة‬

‫ِ‬

‫آن‬

‫و‬

‫ﺑﻤﺎل‬

‫ﺳﻬﻢ‬

‫د‪‬ه‬

‫ﻋﺎﺟﺰي و ﺧﯿﺮه‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻋﺠﺰ از ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻋﺠﺰ ِ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎﺑﯽ از آن روز ِ ﺟﺰاﺳﺖ‬

‫ﻋﺠﺰﻫﺎ داري ﺗﻮ در ﭘﯿﺶ‪ ،‬اي ﻟﺠﻮج‬

‫وﻗﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻧﮏ ﺧﺮوج‬

‫ﺧﺮّم آن‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﻋﺠﺰ و ﺣﯿﺮت ﻗﻮت‪ ‬اوﺳﺖ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻔﺘﻪ اﻧﺪر ﻇﻞّ ِ دوﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ در آﺧﺮ ﻋﺠﺰ ِ ﺧﻮد را او ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﻋﺠﺎﯾﺰ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮔﺰﯾﺪ‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ‬

‫راه‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن زﻟﯿﺨﺎ‬

‫ﻣﺮده‬

‫ﯾﻮﺳﻔﯽ ﺑﺮ وي ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬

‫در ﻣﺮدن و‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫از‬

‫در ﻣﺤﻨﺖ اﺳﺖ‬ ‫آن‬

‫اﻟﻄﺎف‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯿﺎن را‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫دﯾﻦ‬

‫ﻋﺠﻮزي‬

‫آبِ ﺣﯿﻮان‬ ‫زﯾﺮ‬

‫را‬ ‫‪1003‬‬

‫ﭘﺎ‬

‫ِ‬ ‫در‬

‫در درون ِ ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫از‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫و‬

‫ﻋﻤﯽ‬

‫‪ .141‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﭘﺮوردن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻧﻤﺮود را ﺑﻪ ﺷﯿﺮ ِ ﭘﻠﻨﮓ‬ ‫آن‬

‫ﺣﺎﺻﻞ‪،‬‬ ‫ﯾﮏ‬

‫روﺿﻪ‬

‫ﭘﻠﻨﮕﯽ‬

‫ﭘﺲ‬

‫ﻧﻮزاده‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻃﻔﻠﮑﺎن‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻬﺎش‬

‫ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﮔﺸﺖ و زﻓﺖ و ﺷﯿﺮ ﻣﺮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﭘﺮي‬

‫ﺗﺎ‬

‫داوري‬

‫دادم ﻣﺮ او را زﯾﻦ‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﻧﯿﺎﯾﺪ ﻓﻦّ ِ ﻣﻦ‬

‫ﭘﺪر‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﺿﺮر‬

‫وﻟﺪ‬

‫ﺑﺮ ﭘﺪر ﻣﻦ اﯾﻨﺖ ﻗﺪرت‪،‬‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻓﻄﺎﻣﺶ‬

‫ﭘﺮورش‬ ‫داده‬

‫ﻣﻦ‬

‫داده‬

‫ﮐﺮﻣﺎن‬

‫را‬

‫ﻣﺎدران‬

‫و‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﯾﻮب‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬

‫ﮐﺮدم‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮد‬

‫از‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫را‬ ‫از‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻢ‬ ‫را‬

‫ﻣﻬﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺑﺎغ‬

‫از ﺳﻤﻮم و ﺻﺮﺻﺮ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬او را‬

‫ﺑﺪادش‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫آﻣﺪ در اﻣﺎن‬

‫او‬

‫ﺣﻀﺎﻧﺖ‬

‫ﻣﻬﺮ‬ ‫ﻣﻦ‬

‫و‬

‫ﺳﺒﺐ‬ ‫ﻣﺎ‬

‫ِ‬

‫دﯾﺪ‬

‫ﺑﻮد‬

‫و‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﮐﺮﻣﺎن‬ ‫ﺷﻤﻌﯽ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬

‫ﺻﺪ‬

‫راﺑﻄﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‬

‫ﮐ‪‬ﺶ‬

‫ﻣﮑﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‬

‫ﻋﺬري‬

‫ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺷﮑﻮه‬

‫ﺻﺪ‬

‫راﺑﻄﻪ‬

‫اي‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﭙﺮوردم‬

‫ز‬

‫اﯾﻨﺖ ﯾﺪ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻟﻄﻒ‪‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺷﮑﺮ او آن ﺑﻮد‪،‬‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫آﻣﻮزﻧﺪ‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ده‪ ،‬ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫در‬

‫ﻫﯿﭻ‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﺷﯿﺮ‬

‫ﻧﻤﻮد‬

‫اﻓﺮوﺧﺘﻢ؟‬ ‫ﺑﯽ‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫از‬

‫ﻣﻨﺶ‬

‫ﯾﺎر‬

‫ﺑ‪‬ﺪش‬

‫ﻫﺮ‬

‫ورا‬

‫واﺳﻄﻪ‬

‫ﺑﯽ‬

‫اي ﺑﻨﺪة ﺟﻠﯿﻞ‬

‫ﮐﻪ ﺷﺪ او ﻧﻤﺮود و‬

‫ﺳﻮزﻧﺪة ﺧﻠﯿﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺷﺎﻫﺰاده‬

‫ﺷﮑﺮ ِ ﺷﺎه‬

‫و‬

‫ﺟﺎه‬

‫ﺗﺎﺑﻊ‬

‫ﻏﯿﺮي‬

‫ﺷﻮم؟‬

‫آن‬

‫ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎي‬

‫ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﻪ‬

‫ذﮐﺮ‬ ‫آن‬

‫ﻧﻤﺮود‬

‫رﻓﺘﻪ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰاران‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﻨﺠﻢ‬

‫آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻃﻔﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ِ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫از‬

‫را‬

‫زﯾﺮ‬

‫ﭘﺎ‬

‫ره ﻣﯿﺰﻧﺪ‬

‫ﮐﺒﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺗﻠﻮﯾﻢ‬

‫ﮐﺎﻧﺪر‬

‫ز‬ ‫ﺗﺠﺒﺮ‬

‫اﻟﻄﺎف‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪ و‬

‫ﮐﺮد‬

‫اﺳﺘﮑﺒﺎر‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺟﻼل‬

‫ﻣﻠﮏ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﻟﺶ‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬

‫ﺑﻨﻬﺎد‬

‫از‬

‫و‬

‫دﻋﻮي‬

‫ﺑﺎ ﺳﻪ ﮐﺮﮐﺲ‬ ‫ﮐﺸﺖ‬

‫را‬

‫زاد‬

‫ﺳﺎل‬

‫اﺳﺘﮑﺜﺎر‬ ‫اﻗﺒﺎﻟﯽ‬

‫ﺟﻬﻞ‬

‫ﺑﻮ‪‬م‬ ‫ﮔﺸﺖ‬

‫و‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ‬

‫ﻋﻤﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ُﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺘﺎل‬

‫او‬

‫ﺗﺎ‬

‫را‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬

‫ﯾﺎﺑﺪ‬

‫ِ‬

‫ﺑﻬﺮ‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫ﻫﯿﻦ ﺑﮑﻦ در دﻓﻊ ِ آن ﺧﺼﻢ اﺣﺘﯿﺎط‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯿﺰاﺋﯿﺪ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺖ از ﺧﺒﺎط‬

‫رﺳﺖ ﻃﻔﻞ ِ وﺣﯽ ﮐﺶ‬

‫ﺧﻮﻧﻬﺎي‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ﮐﻮري او‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫از ﭘﺪر ﯾﺎﺑﯿﺪ آن ﻣﻠﮏ؟ اي ﻋﺠﺐ !‬

‫ﺗﺎ‬

‫َاب ﺷﺪ ﺣﺠﯿﺐ‬

‫او‬

‫دﯾﮕﺮان را‬

‫ﮔﺮ‬

‫َام و‬

‫دﮔﺮ‬

‫ﻏﺮورش‬ ‫ز‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‬

‫ﻇﻠﻤﺎت‪‬‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ‬

‫ﮔﺮگ‪ ‬درﻧﺪه ﺳﺖ ﻧﻔﺲ ِ ﺑﺪ ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﭼﻪ‬

‫در ﺿﻼﻟﺖ ﻫﺴﺖ ﺻﺪ ﮐﻞ را ﮐﻠﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ ِ زﺷﺖ ِ ﮐﻔﺮﻧﺎك‪‬‬

‫ﻓﻘﯿﺮ‬

‫ﺳﮓ‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﺳﺒﺐ‬

‫اي‬

‫ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ‪:‬‬

‫ﺑﻨﺪة‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻌﻠﻢ ﮔﺸﺖ اﯾﻦ ﺳﮓ ﻫﻢ ﺳﮓ اﺳﺖ‬ ‫ﻓﺮض‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫داد‬

‫در‬

‫از‬

‫ﻣﯿﻨﻬﯽ‬ ‫ﮔﺮدن‬

‫ﺑﺎش "ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ"‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﯿﺐ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻗﺮﯾﻦ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ ﺳﻔﻪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ‬

‫ﮐﺎو ﺑ‪‬ﺪ رگ اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ‬

‫آري‬

‫ﺑﺠﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻃﺎﺋﻔﯽ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﻬﯿﻠﺖ‬

‫واﺧﺮد‬

‫از‬

‫ﻧﻨﮓ‪‬‬

‫ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ ﺷﻮي ﭼﻮن ﻣﻮزه اي ﺑﺮ ﭘﺎي دوﺳﺖ‬ ‫‪1004‬‬

‫ﺳﻬﯿﻠﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﻧﺴﺐ‬

‫ادﯾﻢ‬

‫ﻃﺎﺋﻔﯽ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮآن‬

‫ﺷﺮح ِ ﺧﺒﺚ ﻧﻔﺴﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻣﺼﺤﻒ‪ ،‬آن ﭼﺸﻤﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﯿﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﯿﺸﮑﺎﻓﺖ‬

‫ذﮐﺮ‬

‫ﻗﺮن ﻗﺮن‬

‫ﮐﺂﻟﺖ‬

‫ﻋﺎدﯾﺎن‬

‫در‬

‫از ﻧﻔﺲ ِ ﺷﻮم ِ ﺑﯽ ادب‬

‫ﻗﺘﺎل‬

‫ﻣﯿﻔﺘﺎد‬

‫ِ‬

‫اﻧﺒﯿﺎ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﻮ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﻬﺐ‬

‫ﻣﯿﺰد‬

‫‪ .142‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﮥ ﺷﺎﻫﺰاده ﮐﻪ زﺧﻢ ﺧﻮرده از ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺎه‪ ،‬ﭘﯿﺶ از اﺳﺘﮑﻤﺎل ِ ﻓﻀﺎﯾﻞ دﯾﮕﺮ از‬ ‫دﻧﯿﺎ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻗﺼﻪ ﮐﻮﺗﻪ‬ ‫ﺷﺎه‬

‫ﮐﻪ رأي ﻧﻔﺲ ِ ﮐﻮر‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ﺑ‪‬ﺮد او را ﺑﻌﺪ‪ ‬ﺳﺎﻟﯽ‬

‫ﭼﻮن از ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﺳﻮي وﺟﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﺮﮐﺶ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ ِ ﻣﺮﯾﺨﯿﺶ‬

‫آن ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ‬

‫ﺳﻮي ﮔﻮر‬

‫آن ﺧﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﯾﮏ ﭼﻮﺑﻪ ﺗﯿﺮ‬

‫دﯾﺪ ﮐﻢ از ﺗﺮﮐﺸﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮ آن ﺗﯿﺮ؟ و از ﺣﻖ ﺑﺎز ﺟ‪‬ﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺪر ﺣﻠﻖ ِ او آن ﺗﯿﺮ ِ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫وﻟﯽ‬

‫ﻣﻘﺘﻠﯽ‬

‫ﻋﻔﻮ ﮐﺮد آن ﺷﺎه‪ ‬درﯾﺎ دل‪،‬‬ ‫ﮐﺸﺘﻪ‬

‫در‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﻧﻮﺣﮥ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﺮ دو او‬ ‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫ِ‬

‫ﺟﺴﻢ‬

‫آن‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬

‫او‬

‫آﻣﺪه‬

‫ﺗﯿﺮ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫ﺑﺮ‬

‫او‬

‫ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺖ‬

‫اوﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻢ ﮐﺸﻨﺪه‪ ،‬ﻫﻢ وﻟﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻫﻢ ﻣﺎﺗﻢ ﮐﻨﯿﺴﺖ‬

‫زرد‬

‫ﺷﻬﯿﺪ‪‬‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻫﻢ ﮐﺸﻨﺪة ﺧﻠﻖ و‬

‫ﺧﺪ‪‬‬

‫ﮐﺎن ﺑﺰد ﺑﺮ ﺟﺴﻢ و‬ ‫ﺗﺎ‬

‫رﻓﺘﻨﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫اﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺰد‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﺎد‬

‫آن ﻋﺘﺎب از رﻓﺖ ﻫﻢ‬

‫ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ رﻓﺖ‬

‫ﻓﺘﺮاك‪‬‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﺧﺮ از ﻋﯿﻦ اﻟﮑﻤﺎل او ره ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﺘﺮﯾﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻮد‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ‬

‫او‬

‫ﭼﻪ‬

‫و آن ﺳﯿﻢ‬

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ‬

‫دﺧﺘﺮ و‬

‫ﻣﻠﮏ و ﺧﻼﻓﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ز‬

‫ﻣﻠﻮل‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻃﻮل‬

‫ﮔﺸﺘﺴﺘﻢ‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫دوﺳﺖ ﺑﯽ آزار‬

‫زﯾﺴﺖ‬

‫و‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻣﯽ ﺳﺰد‬ ‫ﻣﻦ‬

‫آن ﮐﻬﯿﻦ از ذﻟﺖ و ﻋﺠﺰ و ﻧﯿﺎز‬

‫ﺳﻮي دوﺳﺖ رﻓﺖ‬ ‫او‬

‫ﺑﮑﻠﯽ‬

‫ﮔﺮ زﯾﻦ ﻧﻤﺎﻧﯽ در ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻏﺮﯾﻖ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ِ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‪،‬‬

‫ﻋﺠﻮل‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ ﻣﻘﺼﻮد از ﮐﺮﯾﻢ و ﮐﺎر ﺳﺎز‬

‫‪ .143‬ﻣﺜﻞ ِ وﺻﯿﺖ ﮐﺮدن آن ﺷﺨﺺ ﮐﻪ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺮاث او ﺑﮑﺎﻫﻞ ﺗﺮﯾﻦ اوﻻد او دﻫﻨﺪ‬ ‫آن ﯾﮑﯽ ﻣﺮدي ﺑﻮﻗﺖ‪ ‬ﻣﺮگ‪ ‬ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدش‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر وﺻﯿﺖ‬

‫ﺳﺮو ِ روان‬

‫وﻗﻒ اﯾﺸﺎن ﮐﺮده او ﺟﺎن و روان‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺎﻟﻪ و ﺳﯿﻢ و زر اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ ﮐﺎو ﮐﺎﻫﻠﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻮ ﺳﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺎ ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫و‬

‫آن ﺑﺮَد‪،‬‬

‫ﺑﺲ اﻧﺪرز ﮐﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺎم ِ ﺷﺮاب ﻣﺮگ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ‪ :‬ﮐﺎي ﮐﺮﯾﻢ‬

‫ﯾﺘﯿﻢ‬

‫ﻧﮕﺬرﯾﻢ‬

‫ﺳﻤﻊ و ﻃﺎﻋﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬او راﺳﺖ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﭼﻮ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻗﺎﺿﯽ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫از‬

‫آﻧﭽﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‬

‫ز اﺑﺮاﻫﯿﻢ ِ ﺧﻮد‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺣﮑﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﻧﭙﯿﭽﯿﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﯿﺶ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫‪1005‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫او‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎﻓﺬ اﺳﺖ‬

‫ار‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن‬

‫ﻗﺼﻪ‬

‫اي‬

‫از‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﯾﮏ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬ ‫ﮐﺎﻫﻠﯿﺶ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺷﮑﯽ‬

‫آن‬

‫ﺳﻮم‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﮐﺎﻫﻠﺘﺮﯾﻦ‬ ‫از‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫ِ‬

‫دو‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﮐﺎﻫﻠﺘﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ‬

‫زآﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺑﯽ ﺷﺪﯾﺎر‬

‫را‬

‫ﮐﺮده‬

‫اﻧﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﻨﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﯾﺰدان‬

‫را‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﺎم‬

‫ﻣﯽ ﻧﯿﺎﺳﺎﯾﻨﺪ از ﮐﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫دﻧﯿﺎ‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ز‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ز‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫ﺣﺪ‪‬‬

‫ﮔﻮﺋﯿﺪ‬ ‫ﺷﺮﺣﯽ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯽ‬

‫ره‬

‫ﭼﻮ‬

‫را‬

‫ﻋﻘﺒﯽ‬

‫ﺑﺎز‬ ‫دﻫﯿﺪ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن‪ ،‬ﺧﻮد ﻫﺮ زﺑﺎن ﭘﺮدة دل اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‬

‫ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫ﮔﻮ‬

‫از ﮐﺸﻒ‪ ‬راز‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﮐﺎﻫﻠﯿﺪ‬

‫ﺣﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮﻫﺎ واﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮده اي ﮐﻮﭼﮏ‪،‬‬

‫ﭼﻮ ﯾﮏ ﺷﺮﺣﮥ ﮐﺒﺎب‬

‫ﻧﻄﻖ‬

‫ﮐﺎذب‬

‫ﻧﯿﺰ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ‪ ،‬ﺑﻮي از ﺻﺪق و ﮐﺬﺑﺶ ﻣﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‬

‫از‬

‫ﭼﻤﻦ‬

‫ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﺑﯿﺎن‬

‫آن‬

‫ﻧﺴﯿﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﯾﺰدان‬ ‫ﻣﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺪ ﭘﺮده‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‬

‫ﻣﯿﮑﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‬

‫ز‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﺣﺪ‪ ‬آن‬

‫را‬

‫ﺧﺮﻣﻦ ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﮐﺎﻫﻠﺘﺮﻧﺪ‬

‫اﯾﺸﺎن‬

‫در‬

‫او‬

‫رﺑﻮد‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺻﺪ‬

‫از‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﻤﻮم‬

‫ﺑﻮي ﺻﺪق و ﺑﻮي ﮐﺬب ﮔﻮل ﮔﯿﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ ﭘﯿﺪا در ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻣﺸﮏ و ﺳﯿﺮ‬

‫ﻣﺰه‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫و‬

‫اﻧﮕﺰه‬

‫دﻟﻪ‬

‫از ﻣﺸﺎم ِ ﻓﺎﺳﺪ ﺧﻮد‬

‫ُﮐﻦ‬

‫ِﮔﻠﻪ‬

‫ﺑﻮي‬

‫و‬

‫اﺧﻼص‬

‫ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﯾﺎر‬

‫را‬

‫ور‬

‫ﻧﺪاﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻋﺠﻮز‬

‫ور‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ده‬

‫از‬ ‫از‬ ‫را‬

‫ﺷﮑﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺷﺎﻫﺪي‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫ﺑﯿﮕﻤﺎن‬

‫ﺷﺪ‬

‫از‬

‫ﻋﻮد‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ‬ ‫ذوق‬

‫ﺣﺲ‪‬‬

‫ﻓﺎﺳﺪي‬ ‫ﺧﺪر‬

‫ﺗﻮ‬

‫ور ﯾﮑﯽ ﺷﺪ ﺻﻮت‪ ‬ﺑﻠﺒﻞ ﺑﺎ ﻏﺮاب‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺣﺲ ِ ﺳﻤﻊ ِ ﺗﻮ ﺧﺮاب‬

‫ور ﯾﮑﯽ ﮔﺸﺘﺖ ﺳﻤﻮر و ﺧﺎر ﭘ‪‬ﺸﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫ﭼﺎرة‬

‫ﻫﯿﺰان‬ ‫ﮐﺎر‬

‫و‬

‫ﺷﺠﺎﻋﺎن‬ ‫ِ‬

‫ﺣﻮاس‬

‫ِ‬

‫ﺣﺲ‪‬‬

‫دﻟﯿﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﻫﺴﺖ ﭘﯿﺪا‬

‫ُﮐﻦ‬

‫واﻧﮕﻬﯽ‬

‫ﯾﺎ زﺑﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮ ِ دﯾﮓ اﺳﺖ راﺳﺖ‬ ‫از‬

‫ﺑﺨﺎر‬

‫آن‬

‫ﺑﺮ‬

‫دﯾﮓ‬

‫دﺳﺖ‬ ‫آن‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ‬ ‫ﻧﻮي‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‬

‫ﺗﯿﺰ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫ‪‬ﺶ‬ ‫زد‬

‫ﻓﺘﺎ‬

‫وﻗﺖ‪‬‬

‫درد‬

‫را‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻓﻦ ِ روﺑﺎه و ﺷﯿﺮ‬ ‫ﻃﻠﺐ‬

‫راه‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺪ‬ ‫دﯾﮓ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﺻﺎﺣﺐ‬

‫ﻟﻤﺲ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﻤﻮد‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﯽ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ز‬

‫را‬

‫ﺑﺨﺮﯾﺪن‬ ‫در‬

‫در‬

‫ﭼﻪ اﺑﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﮑﺒﺎج‬

‫ﺑﺪﯾﺪ‬

‫ﭼﻨﺪي‬

‫ﮐﻦ‬ ‫ﺗﺮُش‬

‫ِ‬

‫اﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫ﻣﺮد‬

‫را؟‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬داﻧﻢ ﻣﺮد را در ﺣﯿﻦ ز ﭘﻮز‬

‫ور‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫داﻧﻤﺶ اﻧﺪر‬

‫ﺳﻪ روز‬

‫داﻧﻤﺶ‬

‫ور‬

‫ﻧﮕﻮﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﯿﭽﺎﻧﻤﺶ‬

‫ﺑﺸﻨﯿﺪه‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﻟﺐ‬

‫ﺑﺒﻨﺪد‪،‬‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻫﻔﺘﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﮔﺮ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻪ‬

‫ﺷﻮد؟‬

‫واﻧﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺎدر‬

‫و آن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ار ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﯿﺮو‬

‫ﮔﻮي‬

‫ﺣﺎل‬

‫ﯾﮑﺘﻦ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫اﺑﺪ‬

‫در‬ ‫در‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه‬ ‫آن‬

‫ﺧﻤﻮﺷﯽ‬ ‫ﺑﺎدم‬

‫ﻧﻘﺼﺎن‬

‫ِ‬

‫در‬

‫ﺣﺎل‬ ‫دﯾﻨﻢ‬

‫رود‬ ‫ِ‬

‫ﭼﻪ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫ﺑﻮد؟‬

‫‪ .144‬ﺗﻤﺜﯿﻞ‬ ‫آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﭽﻪ‬

‫ﮔﺮ‬

‫را‬ ‫‪1006‬‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫آﯾﺪت‬

‫در‬

‫ﺷﺐ‬

‫ﻓﺮا‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎي‬

‫و‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ‬

‫دل ﻗﻮي دار و ﺑﮑﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ او‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺧﯿﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﯿﻨﯽ‬

‫او ﺑﮕﺮداﻧﺪ ز ﺗﻮ‬ ‫آن‬

‫زآﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﻫﺮ ﮐﻪ رﻓﺖ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫در ﺣﺎل‬ ‫وش‬

‫رو‬

‫ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﮐﻮدك‪:‬‬

‫آن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ‬

‫آرم‪،‬‬

‫اﻓﺘﺪ‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫ز اﻣﺮ ﻣﺎدر‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻦ آﻧﮕﻪ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﭼ‪‬ﺴﺖ اﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﺎدرﯾﺴﺖ‬

‫دﯾﻮ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﻣﺮدم‬

‫ﮐﺪاﻣﯿﻦ‬ ‫اﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫را‬

‫ﻣﻠﻘﻦ‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﮑﺮ‬

‫از‬

‫ﯾﮑﯿﺴﺖ‬

‫آن‬ ‫آن‬ ‫در‬

‫ﻧﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺗﻔﺖ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫آن‬

‫ﮔﺮ‬

‫ز‬

‫دﯾﻮوش‬

‫ﺗﻮ ﻫﻤﯽ آﻣﻮزي ام ﮐﻪ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫دﯾﻮ‬

‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫ﮐﯿﻦ‬

‫زﺷﺖ‬

‫ﺧﯿﺎل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫را‬

‫ﻏﺎﻟﺐ از وي ﮔﺮدد‬

‫ﻣﺎدرش‬

‫ﻫﻢ‬

‫ار ﺧﺼﻢ اﻧﺪﮐﯿﺴﺖ‬

‫ﯾﺮاش‬

‫اﷲ اﷲ‪ ،‬رو ﺗﻮ ﻫﻢ زآن ﺳﻮي ﺑﺎش‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﻫﻤﺎم‬

‫ﺣﯿﻠﻪ‬

‫داﻧﺴﺘﻪ‬

‫را‬

‫آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ او را ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﺎﻣﺶ ﻧﺸﯿﻨﻢ ﭘﯿﺶ ِ او‬

‫درج‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮج‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﻇﻔﺮ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫روزي‬

‫از‬

‫دﻟﻢ‬

‫ﻣﻨﻄﻘﯽ‬

‫ﺑﯿﺮون از اﯾﻦ‬

‫ﺻﺒﺮ‬

‫را‬

‫ﺳﻠﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺑﺠﻮﺷﺪ‬

‫ور‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪاﻧﻢ‬

‫ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺻﺒﺮ‬

‫در‬

‫را‬

‫ﺣﻀﻮرش‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻣﺮ‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﭼﻮن‬

‫ﻓﺘﺎد‬

‫آﯾﻢ‬

‫ﺳﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ‪‬‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ‬ ‫ﺷﺎدي‬

‫ﺷﮑﺮ‬ ‫و‬

‫ﻏﻢ‬

‫ﮐﺎو ﻓﺮﺳﺘﺎد آن ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫از ﺿﻤﯿﺮ ِ ﭼﻮن ﺳﻬﯿﻞ‬

‫اﻧﺪر ﯾﻤﻦ‬

‫زآن ﻣﯿﻤﻨﻪ ﺳﺖ‬

‫زاﻧﮑﻪ از دل ﺟﺎﻧﺐ دل‬

‫روزﻧﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫ﺑﺮون‬

‫در دل ﻣﻦ آن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ِ‬

‫ِ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺷﺮح‬ ‫ورا‬

‫روزن‬

‫از‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬

‫درون‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮدن‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﯽ‬

‫ﻫﻢ‬

‫دل‬

‫آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﺘﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ‬ ‫دل‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫آﯾﺪ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫واﷲ‬

‫ﺗﻦ‬

‫اﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﻬﻢ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪ .145‬ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻟﻮﻟﺪه اﻟﮑﺎﻣﻞ اﻟﻤﺤﻘﻖ ﺑﻬﺎء اﻟﺪﯾﻦ‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ‬ ‫از‬

‫زﯾﻦ‬ ‫ﭼﻪ‬

‫ﻗﺼﮥ‬

‫رو‬

‫ﻣﺜﻨﻮي‬ ‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﺷﻬﺰادﮔﺎن‬

‫ﭼﻮن‬

‫واﻟﺪم‬

‫ﺷﺪ ﺧﻤ‪‬ﺶ ﮔﻔﺘﻢ روا‪ :‬ﮐﺎي زﻧﺪه دم‬

‫ﻧﻤﯿﮕﻮﺋﯽ‬

‫ﺳﺨُﻦ؟‬

‫از ﭼﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﯽ در ِ ﻋﻠﻢ ِ ﻟﺪ‪‬ن‬

‫ﺳﺮ‬

‫ِ‬

‫ﺳﻮ‪‬م‬

‫ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺎ‬

‫ﻫﯿﭽﮑﺲ‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺣﺸﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺪ‪،‬‬

‫دﯾﮕﺮ‬

‫ﻧﻤﯽ‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﺑﺴﺘﻢ ز‬

‫ﮔﻔﺖ‬

‫اﻻ‬

‫وﺟﻬﻪ‪‬‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻄﻘﻢ ﭼﻮن ﺷﺘﺮ زﯾﻦ ﭘﺲ ﺑﺨﻔﺖ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬

‫ﺷﺮح‬

‫اﯾﻦ‪،‬‬

‫اﺷﺘﺮ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪ‬

‫وﻗﺖ رﺣﻠﺖ‬

‫و‬

‫ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮ‬

‫اﯾﻦ‬ ‫آﺧﺮ‬

‫آﻣﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺟﺴﺘﻦ ز‬

‫آﯾﺪ‬ ‫و‬

‫ﺑﯽ‬ ‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﺶ‬

‫د‪‬ر‬

‫ﻧﺎﺳﻔﺘﻪ‬

‫درون‬

‫ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺨﻔﺖ‬

‫ار ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻦ زﺑﺎن‬

‫ﺟﻮ‬

‫ﻫﺎﻟﮏ‬

‫ﮐﻞ‬

‫ﺷﯽ‬

‫زﺑﺎن‬

‫در دل آﻧﮑﺲ ﮐﻪ دارد زﻧﺪه ﺟﺎن‬

‫ﻫﻢ‬

‫ﮐﺎﻣﺪ وﻗﺖ ﮐﺰ ﻏﻢ وارﻫﻢ‬

‫ﻣﮋده‬

‫در ﺟﻬﺎن ِ ﺟﺎن ﮐﻨﻢ ﺟﻮﻻن ﻫﻤﯽ‬

‫ﺑﮕﺬرم‬

‫زآﻧﮑﻪ اﯾﻨﻌﺎﻟﻢ ز ﻧﻢ زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺧﻮش‬

‫از ﯾﻤﯽ ﻧﻢ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺟﺎن در ﺧﺎك و ﻧﻢ زﻧﺪه ﺑﻮد‬

‫در ﺟﻬﺎن ِ ﯾﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺷﻮد‬ ‫‪1007‬‬

‫زﯾﻦ‬

‫ﻧﻢ‪،‬‬

‫در‬

‫آﯾﻢ‬

‫در‬

‫ﯾﻤﯽ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ زآن ﺧﻮﺑﺴﺖ و ﮔﺶ‬

‫ﯾﻢ ﭼﻮ ﺷﻬﺮ اﺳﺖ و ﭼﻮ دروازه اﺳﺖ ﻧﻢ‬

‫ﻧﻢ ﭼﻮ ﻗﻄﺮه دان و ﺑﯽ اﻧﺪازه ﯾﻢ‬

‫زﯾﻦ ﻧﻤﯽ‪ ،‬ﮐﺎو ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎﻧﺴﺖ‪،‬‬

‫اﻧﺪرآ‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﺎﺑﯽ ﺑﻘﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺴﺖ‬

‫اﯾﻨﻄﺮف‬

‫ﭘﺲ ز راه ﺟﺎن ﻃﻠﺐ ﮐﻦ اﯾﻦ ﺷﺮف‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را آﻧﺠﺎ ﺑﺮَد ﮐﺎو ﺑﻮده اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ‬ ‫ﺟﺰو‬

‫ﻧﻢ‬

‫از‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ‬

‫ﭘﺲ ز ﺟﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫رﻫﯽ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺎن‬

‫در ﯾﻢ ِ ﺟﺎﻧﺎن‬ ‫ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﺧﺎك‬

‫اﻧﺪر‬

‫ﺑﯿﻬﻮده‬

‫ﯾﻢ‬

‫ﺑﺮَد‬

‫ﻣﻮج ِ ﺑﺤﺮ ِ ﺟﺎن ﺳﻮي ﺟﺎﻧﺎن ﺑﺮَد‬

‫َﮐﻦ‪ ،‬وﺻﻞ ِ ﺟﺎﻧﺎن را ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﯽ ﻟﺐ و ﺑﯽ ﮐﺎم ﻣﯿﮕﻮ ﻧﺎم ِ رب‬ ‫ﺟﺎودان‬

‫ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﺟﻬﺎن‬

‫در‬

‫ﺷﻮره‬

‫ﺧﺎك‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺑﮑﺎري‬

‫ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﺑﻬﺎ‬

‫ﺑﯽ ﻋﻮض ﺿﺎﯾﻊ ﮐﻨﯽ ﻫﺮ دم‪ ،‬ﭼﺮا؟‬

‫ﻏﺒﻦ ﻣﯽ ﻧﺎﯾﺪ ﺗﻮ را؟ اي ﻣﺮد‪ ‬ﮐﺎر‬

‫زار‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎي‬

‫از‬

‫ﺣﺒﺲ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫را‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﺗﺎ‬

‫دﻫﯽ‬

‫ِ‬

‫ﺟﺎن‬ ‫ﺗﺎ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﻮي‬ ‫و‬

‫ﮔﻠﺰار‬

‫آﺧﺮ‬

‫ﮔﯿﺮي‬

‫ﻫﻼك‬ ‫ﺧﺎر‬

‫ﻋﻤﺮ ﮐﺎن ﺷﺪ ﺻﺮف در دﻧﯿﺎ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺮّم آﻧﮑﺶ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺘﻬﯽ‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﻌﺪود‪‬‬ ‫و‬

‫ﺑﯿﺸﻤﺎر‬

‫ﺷﻤﺮده‬ ‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫ﻫﯿﻦ ﺗﺠﺎرت ﮐﻦ‬ ‫از‬

‫ﯾﮑﯽ‬

‫داﻧﻪ‬

‫ﺧﻮد‬

‫ﺷﻤﺎر‬

‫ﺳﻮي‬

‫ﮐﻞّ‬

‫ﭼﻮن‬

‫دﻫﯽ‬

‫در‬

‫ره‬

‫ﺣﻖ‪،‬‬

‫ﺑﯿﻌﺪ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ‬

‫د‪‬ه‬

‫روزه‬

‫و‬ ‫در اﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎزار ﺗﻮ‬

‫ﮐﺎري‬ ‫ﺑﻮد‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫ﺧﻮد رو اي‬

‫ﺻﺪ‬

‫ﻫﺰار‬

‫ﮐﺎﺧﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺟﺰو‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺻﺪ ﻫﺰاران‬ ‫داﻧﻪ‬

‫در‬

‫رود‬

‫ﻃﺎﻋﺖ‬

‫ُﮔﻞ ﺑﺮ از ﯾﮏ ﺧﺎر ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮﮔﯿﺮي‬

‫ز‬

‫ﻓﻀﻞ‬

‫ﮐﺮدﮔﺎر‬

‫اﺳﺖ‬

‫آﻧﻄﺮف‬

‫ﮐﺎن‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﯿﺸﻤﺎر‬ ‫از‬

‫ﮔﺮدد‬ ‫ﮐﻪ‬

‫آن‬

‫ﺧﻮدي‬

‫زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎ‬

‫آ‬

‫در ﺗﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺒﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﭼﻮ آب‬

‫ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﺻﻠﺢ و ﺟﻨﮕﺖ ﭼﻮن ﺣﺒﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺣﺒﺎب اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻘﻮش و اﯾﻦ ﺻﻮر‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ‬

‫آب‬

‫درون‪،‬‬

‫اي‬

‫ﻧﺎﻣﻮر‬

‫درون‬

‫ﺗﺎ‬

‫ﺷﻮد‬

‫ﺳ‪‬ﺮّ‬

‫درون‬

‫ﭘﯿﺪا‬

‫ﺑﺮون‬

‫ﯾﺎ‬

‫ﭼﻮ‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﮐﻔﯽ‬

‫آب‬

‫ﺳﺮ‬

‫از ﺗﻒ و از ﮐﻒ‪ ‬و از ﺑﻮي ﻗﺬور‬

‫ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ﯾﺎ ﺗﺮﺷﯽ اﺳﺖ آن‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫از‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ِ‬

‫ﭘﯿﺮ‬

‫ﺟﻮان‬

‫و‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺟﺎن او در ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭼﻮن اﺳﺖ و ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻣﺆﻣﻦ اﺳﺖ او ﯾﺎ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ‪ ،‬ﯾﺎ وﻟﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺪار‬

‫ﻧﺎﮔﻮار‬

‫اﻧﺪر‬

‫آب‬ ‫ﮐﺎب‬

‫ﺳﺎﮐﻦ‬

‫و‬

‫ﺑﺮ‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺸﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﻪ ﭼﻪ ﺳﺎن اﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫را‬

‫ﻗﻮل‬ ‫ﺳﺒﻮ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش‬

‫ﺗﺎ‬

‫آبِ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﻤﺪ‪ :‬ﻫﺮ ﮐﻪ دو روزش ﯾﮑﯽ ﺳﺖ‬

‫ِ‬

‫ﺷﮑﯿﺴﺖ‬

‫اﻧﺒﺎن‬

‫ﺗﻬﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻣﺪد‬

‫ﯾﻢ‬

‫ﻧﮕﺮدد‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮي و ﻃﻤﻊ آب از وي رود‬

‫ﯾﻘﯿﻨﯽ‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻓﻌﻞ‬

‫ﺧﻮردﻧﯿﻬﺎ‬

‫ﺗﻨﻮر‬

‫در‬

‫ﻣﯿﺰﯾﺪ‬

‫ﻫﺴﺖ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬

‫اﺑﻠﻬﯽ‬

‫ﻫﺮ دﻣﯽ ﭘﺲ ﻣﯿﺮود از ﭘﯿﺶ ِ ﺻﻒ‬ ‫رﻧﺞ‬ ‫ﺳﻮي‬ ‫ﭘﯿﺶ‬

‫او‬

‫ﻫﺮ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﺑ‪‬ﺪ‬

‫دوزخ‬

‫ﻣﯿﺮود‬

‫آن‬

‫رد‪‬‬

‫ﮐﺎر‬

‫ﺗﻮ‬

‫آﻧﺠﺎ‬

‫از‬

‫آﻧﮑﻪ‬

‫ﺗﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻣﻐﺒﻮن‬ ‫ز‬

‫ﺑﺎدي‪،‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﺻﺎﻓﯿﺶ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫ﺑﺎب‬

‫ﺑﯽ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫رﺳﺪ‬

‫ﻫﺮ‬

‫دﻣﯽ‬

‫‪1008‬‬

‫و‬

‫او‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫د‪‬ردي‬

‫زﺷﺖ‬ ‫ﺑﺤﺮ‬

‫در‬

‫ﻏﻔﻠﺖ‬

‫ﺗﻮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﮐﻒ‬

‫اﺑﺘﺮ‬

‫ﻣﯿﺸﻮد‬

‫ِ‬

‫ﻋﺬاب‬

‫و‬ ‫ﻧﺎر‬ ‫را‬

‫ِ‬

‫واﭘﺲ‬

‫ﺑﺮد‬

‫رو ﺑﻪ ﺳﻮي اﺻﻞ ﺧﻮد ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻠﯿﻞ‬ ‫ﻫﻤﺖ‬

‫ﭘﺎي‬

‫ﻧﻪ‬

‫اﯾﻦ ﺧﻮدي را ﺧﺮج ﮐﻦ اﻧﺪر ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ‬

‫اﺑﻠﯿﺴﯽ‬

‫ﺟﺪا‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ‬

‫و‬

‫ﮐﺮان‬

‫آب‬

‫ﺧﻮر‬ ‫رﯾﺰد‬

‫را‬

‫ﺑﺮ‬

‫ﺑﮕﺬر‬

‫اﺳﺘﺎره‬

‫ﭼﺮخ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ آن اﯾﻮان و آن درﮔﺎه ﻧﻪ‬

‫ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ‬

‫و‬ ‫اﻧﺪر‬

‫ﻣﺎه‬

‫از‬

‫و‬

‫ﻋﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﺤﺮ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ‬

‫ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺷﻮي‬

‫درﯾﺎي‬

‫ﻗﺼﻪ ﮐﻮﺗﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ رﻓﺘﻢ در ﺣﺠﺎب‬

‫ﻫﯿﻦ‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﻋﻨﻮاﻧﯽ‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﮔﻢ‬

‫اﺳﺖ‬

‫اﯾﻦ‬

‫ﮐﻼم‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺑﺮ رود آﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫اﺧﻀﺮ‬

‫ﺑﻮد‬

‫ﺑﻞ‬

‫ﺑﻮد‬

‫آﯾﺪ‬

‫ﻧﻮا‬

‫ﮔﺮدﺷﺶ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ‬

‫ﺷﮑﺮ‬ ‫ﻧﺮدﺑﺎن‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎم‬

‫ﻧﺎﻣﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎم‬

‫ﮔﺮدون‬

‫ﭼﺮخ‬ ‫را‬

‫ﮐﺎن‬ ‫از‬

‫او‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺜﻨﻮي ﻣﻮﻟﻮي‬

‫‪1009‬‬

‫ﺧﻤﺶ‬

‫ﺑﯿﺤﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫ﻧﻘﺪ‬ ‫ﺑﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬

‫واﷲ‬ ‫و‬ ‫ﮐﺰ‬

‫اﻋﻠﻢ‬ ‫ﺑﻪ‬

‫اﺧﻮاﻧﯽ‬

‫ﻓﻠﮏ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‬ ‫زآن‬

‫رﺳﯿﺪ‬

‫ﻫﻮا‬

Recommend Documents