Kamienie Elfów

T ERRY B ROOKS K AMIENIE E LFÓW T OM DRUGI CYKLU „S HANNARA”

Tytuł oryginału: The Elfstones of Shannara Copyright by Terry Brooks, 1982

´ SPIS TRESCI ´ SPIS TRESCI. I . . . . . . II. . . . . . III . . . . . IV . . . . . V. . . . . . VI . . . . . VII . . . . . VIII. . . . . IX . . . . . X. . . . . . XI . . . . . XII . . . . . XIII. . . . . XIV . . . . XV . . . . . XVI . . . . XVII . . . . XVIII . . . . XIX . . . . XX . . . . . XXI . . . . XXII . . . . XXIII . . . . XXIV . . . . XXV . . . . XXVI . . . . XXVII . . . XXVIII . . . XXIX . . . . XXX . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2 4 9 14 22 29 38 48 53 64 74 81 87 90 99 109 117 124 134 144 149 156 161 169 175 184 201 208 212 219 225

XXXI . . XXXII . XXXIII . XXXIV . XXXV . XXXVI . XXXVII . XXXVIII XXXIX . XL . . . XLI. . . XLII . . XLIII . . XLIV . . XLV . . XLVI . . XLVII . . XLVIII . XLIX . . L. . . . LI . . . LII . . . LIII . . . LIV. . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

232 240 249 257 260 271 278 288 295 303 312 321 330 335 347 356 364 371 374 379 384 394 397 408

I ˙ Na wschodzie s´wit ró˙zowił ju˙z niebo, gdy Wybrani wkraczali do Ogrodów Zycia. W oddali le˙zał Arborlon, miasto elfów, którego mieszka´ncy jeszcze smacznie spali w swoich ciepłych łó˙zkach. Dla Wybranych jednak dzie´n si˛e zaczał ˛ du˙zo wcze´sniej. Ich powłóczyste białe szaty powiewały lekko w podmuchach letniego, chłodnego jeszcze wiatru, gdy mijali wartowników z Czarnej Stra˙zy. Stali oni przed kutymi z z˙ elaza, misternie zdobionymi srebrem i ko´scia˛ słoniowa˛ wrotami; wyprostowani, troch˛e na uboczu, tak samo jak przez wszystkie minione wieki ich poprzednicy. Wybrani szli szybko i tylko ich ciche głosy i chrz˛est sandałów na z˙ wirowej s´cie˙zce zakłócały spokój budzacego ˛ si˛e dnia. Wkrótce te˙z znikn˛eli w cieniu sosen. Wybrani byli opiekunami Ellcrys, niezwykłego i cudownego drzewa, które stało w gł˛ebi Ogrodów. Jak głosiła legenda, drzewo chroniło przed pradawnym złem wyplenionym z ziemi, zanim jeszcze powstał stary rodzaj ludzki. Przed wiekami jednak owo zło nieomal zniszczyło lud elfów. Od tamtego czasu Wybrani troszczyli si˛e o Ellcrys. Stało si˛e to tradycja˛ przekazywana˛ przez elfy z pokolenia na pokolenie. Był to zarówno godny pozazdroszczenia przywilej, jak i powa˙zny obowiazek. ˛ Jednak w´sród Wybranych, którzy tego ranka szli przez Ogrody, mało ju˙z było zna´c tej powagi. Min˛eło wła´snie dwie´scie trzydzie´sci dni słu˙zby i ich młode dusze nie chciały si˛e dłu˙zej poddawa´c uroczystemu nastrojowi chwili. Pierwsze uczucie l˛eku przed odpowiedzialno´scia,˛ która˛ ich obarczono, nale˙zało ju˙z do przeszłos´ci. Wybrani byli teraz po prostu sze´scioma młodymi m˛ez˙ czyznami, którzy mieli spełni´c swoje zadanie: prac˛e, która˛ wykonywali codziennie od chwili wyboru. To zadanie stało si˛e teraz dla nich rutynowym obowiazkiem ˛ — po prostu powitanie drzewa wraz z pierwszym promieniem sło´nca. Jedynie Lauren, najmłodszy z tegorocznych Wybranych, był cichy i milczacy. ˛ Trzymał si˛e nieco z tyłu za innymi, którzy oddawali si˛e rozmowie o błahostkach. Pochylił w zadumie ruda˛ głow˛e, a na jego czole pojawiła si˛e gł˛eboka zmarszczka. Zagubiony w my´slach nie zorientował si˛e, z˙ e głosy na przedzie umilkły i z˙ e kto´s idzie obok niego, dopóki nie poczuł na ramieniu czyjego´s dotyku. Podniósł szybko zmartwione oczy i ujrzał Jase, który uwa˙znie mu si˛e przygladał. ˛ 4

— O co chodzi, Lauren? Jeste´s chory? — zapytał m˛ez˙ czyzna. Jase był kilka miesi˛ecy starszy od reszty i z tego powodu uwa˙zano go za przywódc˛e Wybranych. — Wszystko w porzadku. ˛ — Lauren pokiwał głowa,˛ ale na jego twarzy wcia˙ ˛z wida´c było s´lady zmartwienia. — Co´s ci˛e jednak trapi. Przez cały ranek jeste´s pogra˙ ˛zony w my´slach. O ile sobie przypominam, ostatniej nocy te˙z byłe´s raczej milczacy. ˛ — Jase ujał ˛ młodszego elfa za rami˛e i obrócił go twarza˛ do siebie. — No dalej, wyrzu´c to z siebie. Je´sli nie czujesz si˛e dobrze, nikt nie b˛edzie oczekiwał, by´s dzisiaj pełnił słu˙zb˛e. Lauren zawahał si˛e, potem westchnał ˛ i skinał ˛ głowa.˛ — W porzadku. ˛ Chodzi o Ellcrys. Wczoraj o zachodzie sło´nca, tu˙z zanim ja˛ opu´scili´smy, miałem wra˙zenie, z˙ e dostrzegłem na jej li´sciach jakie´s plamy. Wygladało ˛ to tak, jakby zaczynała wi˛edna´ ˛c. — Wi˛edna´ ˛c? Jeste´s pewien? Nigdy przedtem Ellcrys nic takiego si˛e nie przydarzyło, przynajmniej tak wynika z tego, co nam zawsze mówiono — powiedział niepewnie Jase. ´ — Musiałem si˛e pomyli´c — przyznał Lauren. — Sciemniało si˛e i wtedy pomy´slałem, z˙ e to po prostu cienie si˛e kłada˛ na li´sciach, ale im wi˛ecej o tym my´sl˛e, tym bardziej wydaje mi si˛e, z˙ e to naprawd˛e były oznaki wi˛edni˛ecia. W´sród innych Wybranych rozległ si˛e zaniepokojony pomruk. — To wszystko wina Amberle — odezwał si˛e jeden z nich. — Ju˙z przedtem mówiłem, z˙ e wybór dziewczyny spowoduje jakie´s kłopoty. — Wcze´sniej były w´sród Wybranych inne dziewczyny i nic si˛e nie stało — zaprotestował Lauren. Zawsze lubił Amberle. Przyjemnie si˛e z nia˛ rozmawiało, cho´c była przecie˙z wnuczka˛ króla Eventina Elessedila. — Ale nie przez ostatnie pi˛ec´ set lat — dodał inny. — Dobrze. Dosy´c tego — przerwał Jase. — Umówili´smy si˛e, z˙ e nie b˛edziemy rozmawia´c o Amberle. Wiecie o tym. — Zatrzymał si˛e na chwil˛e, zastanawiajac ˛ si˛e nad tym, co powiedział Lauren. Potem wzruszył ramionami. — Nie byłoby dobrze, gdyby co´s złego przytrafiło si˛e drzewu — stwierdził. — Zwłaszcza teraz, gdy Ellcrys jest pod nasza˛ opieka.˛ W ko´ncu jednak nic nie trwa wiecznie. — Lauren był wzburzony. — Ale˙z Jase, je´sli drzewo straci swoja˛ sił˛e, Zakaz si˛e sko´nczy i demony b˛eda˛ wolne. . . — Naprawd˛e wierzysz w te wszystkie stare opowie´sci, Lauren? — Jase rozes´miał si˛e. Młodzieniec spojrzał na starszego elfa. — Jak mo˙zesz by´c Wybranym i nie wierzy´c w nie? — Nie pami˛etam, z˙ eby mnie pytano, w co wierz˛e, gdy zostałem wybrany. A ciebie o to pytali? Lauren potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Tych, którzy mieli dostapi´ ˛ c tego wielkiego zaszczytu, nigdy o nic nie pytano. Młode elfy, dziewczyny i chłopców, którzy w poprzed5

nim roku osiagn˛ ˛ eli dojrzało´sc´ , przyprowadzano po prostu przed drzewo. O brzasku, pierwszego dnia nowego roku zbierali si˛e, aby przej´sc´ pod konarami Ellcrys i uzyska´c jej akceptacj˛e. Ci, których dotkn˛eła, zostawali nowymi Wybranymi i słuz˙ yli jej do ko´nca roku. Lauren pami˛etał jeszcze t˛e mieszanin˛e ekstazy i dumy, jaka go ogarn˛eła, gdy Ellcrys smukła˛ gał˛ezia˛ dotkn˛eła jego ramienia i wymówiła jego imi˛e. Pami˛etał równie˙z zdziwienie wszystkich, gdy jedna˛ z Wybranych została Amberle. — To tylko bajki dla niegrzecznych dzieci — mówił Jase. — Ellcrys słu˙zy jedynie jako przypomnienie, z˙ e elfy, tak samo jak i ona, przetrwały pomimo tych wszystkich zmian, jakie zaszły w dziejach czterech krain. Jest symbolem siły naszego ludu, Lauren, nic wi˛ecej. Jase odszedł i dołaczył ˛ do pozostałych, aby uda´c si˛e do Ogrodów. Lauren pogra˙ ˛zył si˛e znowu w swych my´slach. Brak poszanowania ze strony starszego elfa dla legendy zwiazanej ˛ z drzewem bardzo go zdenerwował. Jase był oczywi´scie z miasta, a Lauren zauwa˙zył, z˙ e ludzie z Arborlon traktuja˛ stare wierzenia du˙zo mniej powa˙znie ni˙z mieszka´ncy małej północnej osady, z której pochodził. Jednak opowie´sc´ o Ellcrys i Zakazie nie była li tylko taka˛ sobie opowiastka; ˛ była podstawa˛ wszystkiego, co miało dla elfów istotne znaczenie, dotyczyła najwa˙zniejszego wydarzenia w historii jego ludu. Zdarzyło si˛e to dawno temu, przed powstaniem nowego s´wiata. Toczyła si˛e wtedy wielka wojna mi˛edzy dobrem a złem. Dzi˛eki stworzeniu Ellcrys i ustanowieniu Zakazu, co skazało demony na wieczna˛ ciemno´sc´ , wygrały ja˛ ostatecznie elfy. Dopóki Ellcrys b˛edzie si˛e dobrze miała, dopóty zło nie b˛edzie miało dost˛epu do ziemi. Dopóki Ellcrys b˛edzie si˛e dobrze miała. . . Lauren pokr˛ecił niepewnie głowa.˛ Mo˙ze to wyobra´znia spłatała mu figla, a mo˙ze była to tylko gra s´wiateł. Lecz je´sli nie, b˛eda˛ musieli po prostu znale´zc´ jakie´s lekarstwo. Zawsze przecie˙z jest jakie´s lekarstwo. Kilka chwil pó´zniej znalazł si˛e wraz z innymi w pobli˙zu drzewa. Spojrzał z l˛ekiem w gór˛e — i odetchnał ˛ z ulga.˛ Wydawało si˛e, z˙ e Ellcrys trwa nie zmieniona. Była doskonale ukształtowana. Jej srebrzystobiały pie´n wznosił si˛e ku niebu, tworzac ˛ na jego tle symetryczna˛ sie´c sto˙zkowatych konarów obwieszonych szerokimi, pi˛eciokatnymi ˛ li´sc´ mi w kolorze krwistej czerwieni. U dołu zielony mech, niczym spływajacy ˛ z gór szmaragdowy strumie´n, porastał pasmami szczeliny w jej gład˙ kiej korze. Zadne p˛ekni˛ecia nie szpeciły gładko´sci pnia, nie było ani jednej złamanej gał˛ezi. Jest taka pi˛ekna, pomy´slał. Spojrzał jeszcze raz na drzewo, ale nie dojrzał z˙ adnych oznak choroby, której si˛e tak obawiał. Pozostali Wybrani poszli po narz˛edzia, których u˙zywano do piel˛egnacji drzewa i Ogrodów; został jedynie Jase. — Chciałby´s ja˛ dzisiaj powita´c, Lauren? — zapytał. 6

Zdziwiony Lauren wyjakał ˛ podzi˛ekowanie. Jase zrezygnował wła´snie z najwi˛ekszego przywileju, oczywi´scie po to, z˙ eby go rozweseli´c. Lauren stanał ˛ pod rozło˙zystymi konarami i poło˙zył r˛ece na gładkiej korze. Pozostali zebrali si˛e kilka kroków dalej, aby wygłosi´c słowa powitania. Lauren spojrzał w gór˛e w oczekiwaniu na pierwszy promie´n sło´nca, który miał za chwil˛e pa´sc´ na Ellcrys. Nagle odsunał ˛ si˛e do tyłu; li´scie nad jego głowa˛ nosiły s´lady zepsucia. Serce mu zamarło. Plamy były wsz˛edzie, na całym drzewie. To nie była gra s´wiateł ani cienie, nie był to te˙z wymysł wybujałej wyobra´zni. To była prawda. Lauren zamachał nerwowo na Jase gdy wszyscy podeszli, wskazał na drzewo. Tak jak to było w ich zwyczaju, nikt si˛e nie odezwał, jedynie Jase westchnał ˛ ci˛ez˙ ko, gdy zobaczył, jak bardzo jest ju˙z zniszczone. Powoli obeszli je we dwójk˛e, odkrywajac ˛ wsz˛edzie plamy, niektóre ledwo widoczne, inne tak ciemne, z˙ e krwistoczerwone li´scie wydawały si˛e zupełnie wyschni˛ete. Cokolwiek Jase my´slał na temat wierze´n dotyczacych ˛ drzewa, teraz był bardzo wstrza´ ˛sni˛ety. Gdy podszedł do pozostałych, aby naradzi´c si˛e z nimi cichym głosem, na jego twarzy malowało si˛e przera˙zenie. Lauren postapił ˛ krok, aby przyłaczy´ ˛ c si˛e do reszty, ale Jase szybko kiwnał ˛ głowa,˛ wskazujac ˛ na czubek drzewa, gdzie s´wiatło dnia zacz˛eło si˛e przebija´c przez najwy˙zsze gał˛ezie. Lauren znał swoje obowiazki ˛ i wrócił z powrotem pod drzewo. Cokolwiek miałoby si˛e zdarzy´c, Wybrani musza˛ dzisiaj powita´c Ellcrys tak samo, jak robili to ka˙zdego dnia od poczatku ˛ swej słu˙zby. Lauren delikatnie poło˙zył dłonie na srebrnym pniu i ju˙z miał wypowiedzie´c słowa powitania, gdy poczuł na ramieniu lekki dotyk smukłego konaru pradawnego drzewa. — Lauren. Młody elf podskoczył na d´zwi˛ek swojego imienia. Nikt jednak go nie wypowiedział. Głos rozległ si˛e w jego umy´sle i był zaledwie czym´s wi˛ecej ni˙z obrazem jego własnej twarzy. To była Ellcrys! Lauren odetchnał ˛ gł˛eboko i odwrócił głow˛e, by spojrze´c szybko na gała´ ˛z, która spoczywała na jego ramieniu. Poczuł zmieszanie i zarazem zaniepokojenie. Przedtem tylko raz przemówiła do niego, a było to w dniu wyboru. Wypowiedziała wtedy imi˛e jego oraz wszystkich pozostałych Wybranych. To był pierwszy i ostatni raz. Nigdy wi˛ecej ju˙z si˛e do nikogo nie odezwała. Do nikogo, z wyjatkiem ˛ Amberle, oczywi´scie, ale Amberle nie była ju˙z jedna˛ z nich. Spojrzał szybko na pozostałych. Przygladali ˛ mu si˛e zaciekawieni, dlaczego si˛e zatrzymał. Potem gała´ ˛z ze´slizn˛eła si˛e z jego ramienia i obj˛eła go swobodnie. Lauren wzdrygnał ˛ si˛e odruchowo pod wpływem jej dotyku. — Lauren. Wezwij do mnie Wybranych.

7

Obrazy pojawiły si˛e szybko i znikn˛eły. Lauren z wahaniem przywołał swych towarzyszy. Podeszli, patrzac ˛ z ciekawo´scia˛ na drzewo o srebrzystych konarach. Gał˛ezie obni˙zyły si˛e, by obja´ ˛c ka˙zdego z nich, i Ellcrys przemówiła cichym głosem. — Posłuchajcie. Zapami˛etajcie to, co wam powiem. Nie zawied´zcie mnie. ˙ Poczuli chłód, a całe Ogrody Zycia pogra˙ ˛zyły si˛e w gł˛ebokiej, głuchej ciszy, jak gdyby byli jedynymi z˙ ywymi istotami na Ziemi. Ich umysły przepełniały nast˛epujace ˛ szybko po sobie wizje. Były pełne trwogi i przera˙zenia. Gdyby mogli, uciekliby i schowali si˛e gdzie´s, dopóki ten koszmar, który ich ogarnał, ˛ by nie minał ˛ i nie został na zawsze zapomniany. Ale drzewo oplotło ich mocno, obrazy napływały, a napi˛ecie stale narastało. Wreszcie poczuli, z˙ e wi˛ecej nie sa˛ w stanie znie´sc´ . Potem wszystko si˛e sko´nczyło, Ellcrys zamilkła raz jeszcze, zdj˛eła konary z ich ramion i wyciagn˛ ˛ eła je szeroko, z˙ eby poczu´c ciepło porannego sło´nca. Lauren stał bez ruchu, a po jego policzkach spływały łzy. Sze´sciu Wybranych patrzyło na siebie z rozpacza,˛ do ich umysłów za´s kołatała okrutna prawda. Legenda nie była li tylko legenda.˛ Legenda była z˙ yciem. Za murem Zakazu, który utrzymywała Ellcrys, rzeczywi´scie czaiło si˛e zło. Tylko Ellcrys zapewniała elfom bezpiecze´nstwo. A teraz umierała.

II Poza Breakline, daleko na zachód od Arborlon, powietrze si˛e poruszyło. Pojawiło si˛e co´s czarniejszego ni˙z ciemno´sc´ wczesnego s´witu. Wiło si˛e i dygotało pod wpływem mocy, która chciała je zniszczy´c. Na chwil˛e zasłona ciemno´sci znieruchomiała, a potem rozpadła si˛e rozdarta wewn˛etrzna˛ siła.˛ Spoza s´ciany nieprzeniknionego mroku rozległo si˛e wycie i ryk rado´sci, a szponiaste łapy rzuciły si˛e do wyrwy, aby dosi˛egna´ ˛c s´wiatła. Potem rozległ si˛e wybuch czerwonego ognia, a zako´nczone pazurami ko´nczyny cofn˛eły si˛e przypalone i poskr˛ecane. Z otchłani wynurzył si˛e Dagda Mor, syczac ˛ w´sciekle. Jego Magiczne Berło dymiło z goraca, ˛ gdy odpychał nim najbardziej niecierpliwych, pragnacych ˛ si˛e s´miało wydosta´c przez otwór w ciemno´sci. Chwil˛e pó´zniej poda˙ ˛zyły za nim mroczne sylwetki Kosiarza i Przemie´nca. Inni próbowali rozpaczliwie przepchna´ ˛c si˛e przez szczelin˛e, ale jej brzegi zwarły si˛e szybko, zamykajac ˛ ciemno´sc´ i z˙ yjace ˛ w niej istoty. Po chwili szczelina znikn˛eła i niesamowita trójka pozostała sama. ´ Dagda Mor ostro˙znie rozejrzał si˛e wokół. Stali w cieniu Breakline. Swit, który zda˙ ˛zył zburzy´c ju˙z spokój Wybranych, był jedynie słabym s´wiatłem na wschodnim niebie za pot˛ez˙ na˛ s´ciana˛ gór. Ogromne, wysokie szczyty przecinały niebiosa, kładac ˛ sto˙zkowe cienie na Hoare Flats. Równina ciagn˛ ˛ eła si˛e na zachód od linii gór, przechodzac ˛ dalej w pustkowie — jałowa˛ i nieurodzajna˛ pustyni˛e, na której długo´sc´ z˙ ycia mierzyła si˛e minutami i godzinami. Nic si˛e na niej nie poruszało, nic nie maciło ˛ ciszy poranka. Dagda Mor pokazał w u´smiechu haczykowate, błyszczace ˛ z˛eby. Jego przybycie pozostało niezauwa˙zone. Po tych wszystkich latach był nareszcie wolny. Jeszcze raz mógł swobodnie porusza´c si˛e w´sród tych, którzy go uwi˛ezili. Z daleka mógł uchodzi´c za jednego z nich. W zasadzie wygladał ˛ jak człowiek. Chodził wyprostowany na dwóch nogach, a jego r˛ece były tylko odrobin˛e dłu˙zsze ni˙z ludzkie. Wprawdzie si˛e garbił, jego ruchy były przez to troch˛e skr˛epowane, ale ciemne szaty do´sc´ dobrze skrywały ten defekt. Jedynie z bliska mo˙zna było dojrze´c wielki garb wykrzywiajacy ˛ kr˛egosłup. Jak równie˙z g˛este k˛epki zielonkawych włosów, które niczym ostra trawa wyrastały ze wszystkich cz˛es´ci jego ciała. Albo łuski pokrywajace ˛ przedramiona i łydki. Czy zako´nczone pazurami dłonie i stopy. Wreszcie t˛e twarz, która przypominała raczej koci pysk. Na koniec ten niby koci 9

pysk, który był jego twarza.˛ Albo oczy, czarne i błyszczace, ˛ zwodniczo łagodne, jak dwie sadzawki ukrywajace ˛ pod powierzchnia˛ co´s złego i niszczycielskiego. Je´sli si˛e to dostrzegło, nie było ju˙z z˙ adnych watpliwo´ ˛ sci co do pochodzenia Dagdy Mora. To, co skrywał, nie nale˙zało do człowieka, lecz do demona. A demon nienawidził. Nienawidził do granic szale´nstwa. Setki lat uwi˛ezienia w mocy ciemno´sci za s´ciana˛ Zakazu dały tej nienawi´sci wystarczajaco ˛ du˙zo czasu, aby si˛e zaogniła i spot˛egowała. A teraz go po˙zerała. Była dla niego wszystkim. Dawała mu moc, i on u˙zyje tej mocy, aby zniszczy´c istoty, które sprawiły mu tyle cierpienia. Elfy! Wszystkie elfy! I nawet to nie da mu satysfakcji. Nie teraz, nie po tych wszystkich wiekach sp˛edzonych w zamkni˛eciu, w bezkształtnej, pozbawionej z˙ ycia otchłani bezkresnego i z˙ ałosnego marazmu, z dala od s´wiata, który kiedy´s nale˙zał do niego. Nie, zniszczenie elfów nie wystarczy, by zado´sc´ uczyni´c zniewadze i poni˙zeniu, jakie stały si˛e jego udziałem. Inni te˙z musza˛ zosta´c zniszczeni. Ludzie, karły, trolle, gnomy — wszyscy, którzy byli cz˛es´cia˛ znienawidzonej ludzko´sci, rasy, które z˙ yły w jego s´wiecie i ro´sciły sobie do´n prawo. Moja zemsta nadejdzie, pomy´slał, tak jak nadeszła wolno´sc´ . Czuł to. Czekał na to wieki, tkwiac ˛ za s´ciana˛ Zakazu, sprawdzajac ˛ jego sił˛e, badajac ˛ słabo´sci. Cały czas wiedział, z˙ e pewnego dnia Zakaz si˛e złamie. I wła´snie teraz nadszedł ten dzie´n. Ellcrys umiera. Ach, słodkie słowa! Chciał wykrzycze´c je na cały głos! Ona umiera! Ona umiera i nie b˛edzie mogła dłu˙zej utrzymywa´c Zakazu! Gdy pulsowała w nim nienawi´sc´ , Magiczne Berło, które dzier˙zył w r˛ekach, z˙ arzyło si˛e czerwonym blaskiem; ziemia pod nim spalona była na popiół. Z trudem si˛e opanował, a Berło zgasło. Oczywi´scie jeszcze przez jaki´s czas Zakaz si˛e utrzyma. Całkowite zniszczenie nie nastapi ˛ w ciagu ˛ jednej nocy ani w ciagu ˛ kilku tygodni. Jednak nawet mała szczelina, która˛ zdołał zrobi´c, wymagała u˙zycia pot˛ez˙ nej mocy. Ale pot˛ega Dagdy Mora była wi˛eksza ni˙z cokolwiek, co wcia˙ ˛z pozostawało uwi˛ezione moca˛ Zakazu. Był ich szefem; rozkazywał im. W ciagu ˛ długich lat wygnania kilku przeciwstawiło si˛e jego rozkazowi, tylko kilku. Zniszczył ich, ukarał dla przykładu. Teraz wszyscy byli mu posłuszni i bali si˛e go. Podzielali jednak jego nienawi´sc´ , tak samo si˛e nia˛ z˙ ywili. Doprowadziło ich to do oszalałej potrzeby zemsty, i gdy tylko stana˛ si˛e znowu wolni, minie bardzo du˙zo czasu, zanim si˛e poczuja˛ usatysfakcjonowani. Na razie jednak musza˛ czeka´c. Na razie musza˛ by´c cierpliwi. To nie potrwa długo. Zakaz b˛edzie ka˙zdego dnia coraz słabszy, b˛edzie zanika´c wraz z powolnym słabni˛eciem Ellcrys. Tylko jedno mo˙ze temu zapobiec — powtórne narodziny. Dagda Mor pokiwał głowa.˛ Dobrze znał histori˛e Ellcrys. Czy˙z nie był obecny, gdy pierwszy raz ujrzała s´wiatło dzienne i gdy zamkn˛eła go wraz z bra´cmi w wi˛ezieniu ciemno´sci? Czy˙z nie widział mocy czarów, które ich pokonały — czarów tak pot˛ez˙ nych, z˙ e przewy˙zszały nawet s´mier´c? Dobrze wiedział, z˙ e ta wolno´sc´ mo˙ze mu by´c jeszcze odebrana. Je´sli jeden z Wybranych otrzyma pozwolenie, by 10

zanie´sc´ nasionko drzewa do z´ ródła jego mocy, Ellcrys si˛e odrodzi, a Zakaz zostanie przywrócony. Wiedział o tym i z tego powodu był teraz tutaj. Nie był pewien, ´ czy uda mu si˛e przełama´c Scian˛ e Zakazu. Forsowanie mocy w próbie, która mogła si˛e nie powie´sc´ , było ryzykowna˛ gra; ˛ mógłby zosta´c nawet powa˙znie osłabiony. ´ Za Sciana˛ Zakazu było kilku prawie tak samo pot˛ez˙ nych jak on; z pewno´scia˛ wykorzystaliby okazj˛e, aby go zniszczy´c. Lecz to ryzyko było konieczne. Elfy nie zdawały sobie jeszcze sprawy z rozmiaru niebezpiecze´nstwa, w jakim si˛e znale´z´ li. Na razie wierzyli, z˙ e sa˛ bezpieczni. Nie sadzili, ˛ z˙ e cokolwiek za Scian a˛ Zakazu mo˙ze mie´c dostateczna˛ moc, aby go przełama´c. Odkryja˛ swój bład ˛ zbyt pó´zno. Do tego czasu Dagda Mor sprawi, z˙ e Ellcrys nie odrodzi si˛e ju˙z nigdy wi˛ecej, a Zakaz nie zostanie przywrócony. Wła´snie dlatego zabrał ze soba˛ dwóch pozostałych. Rozejrzał si˛e za nimi. Od razu zauwa˙zył Przemie´nca; jego ciało przez cały czas zmieniało kolory i kształty, gdy si˛e wprawiał w na´sladowaniu form z˙ ycia, które tutaj znalazł: na niebie — jastrz˛ebia polujacego ˛ na małego kruka; na ziemi — s´wistaka, potem w˛ez˙ a, robaka o wielu odnó˙zach i kleszczach, a wreszcie zmienił si˛e w co´s jeszcze innego, prawie tak szybko, z˙ e oko nie było w stanie nada˙ ˛zy´c. Przemieniec mógł by´c czymkolwiek. Zamkni˛ety w ciemno´sci, jedynie w towarzystwie podobnych do siebie istot, nie mógł w pełni korzysta´c ze swojej mocy, która tam si˛e rzeczywi´scie marnowała. Tutaj za´s, w tym s´wiecie, mo˙zliwo´sci były wprost nieograniczone. Tutaj mógł by´c wszystkim — istota˛ ludzka˛ albo zwierz˛eciem, ryba˛ lub ptakiem — bez wzgl˛edu na wielko´sc´ , kształt, kolor czy zdolno´sci. Doskonale na´sladował ich cechy. Nawet Dagda Mor nie był pewien, jak naprawd˛e wyglada ˛ Przemieniec; miał tak wielkie skłonno´sci do przyswajania obcych form z˙ ycia, z˙ e w zasadzie cały czas sp˛edzał na udawaniu kogo´s innego. To był nadzwyczajny dar, ale znajdował si˛e w posiadaniu istoty prawie tak złej jak Dagda Mor. Przemieniec był równie˙z demonem, samolubnym i kochajacym ˛ nienawi´sc´ . Uwielbiał fałsz i krzywdzenie innych. Zawsze był wrogiem elfów i ich sprzymierze´nców. Nienawidził ich za pobo˙zna˛ trosk˛e o słabsze formy z˙ ycia, które zamieszkiwały ich s´wiat. Mniejsze stworzenia nic nie znaczyły dla Przemie´nca. Były słabe, bezbronne, stworzone po to, by mogły wykorzystywa´c je istoty pot˛ez˙ niejsze — takie jak on sam. Elfy nie były lepsze od stworze´n, które usiłowały ochrania´c. Nie umiały oszukiwa´c tak jak on. Były złapane w pułapk˛e swojego istnienia; nie mogły by´c niczym innym, ni˙z były. A on mógł by´c, czymkolwiek zechciał. Gardził nimi wszystkimi. Przemieniec nie miał przyjaciół. Nie chciał ich ˙ mie´c. Zadnego z wyjatkiem ˛ Dagdy Mora, który miał co´s, przed czym odczuwał respekt — moc pot˛ez˙ niejsza˛ ni˙z jego własna. To był jedyny powód, dla którego mu słu˙zył. Min˛eło kilka chwil, zanim Dagda Mor zlokalizował Kosiarza. Znalazł go w ko´ncu w odległo´sci nie wi˛ekszej ni˙z dziesi˛ec´ stóp. Doskonale nieruchomy, był niemal cieniem w bladym s´wietle s´witu, okruchem gasnacej ˛ nocy przyczajonym 11

na tle szaro´sci równiny. Kosiarz, osłoni˛ety od stóp do głów szata˛ w kolorze popiołu, z twarza˛ ukryta˛ w cieniu wielkiego kaptura, był prawie niewidoczny. Nikt nigdy nie spojrzał w jego twarz wi˛ecej ni˙z raz. Na to tylko pozwalał Kosiarz swoim ofiarom, a potem je zabijał. Je´sli Przemie´nca mo˙zna było uwa˙za´c za niebezpiecznego, to Kosiarz był dziesi˛ec´ razy bardziej gro´zny. Był zabójca; ˛ zabijanie stanowiło jedyny sens jego istnienia. Był pot˛ez˙ ny, silnie umi˛es´niony, a gdy si˛e wyprostował, miał prawie siedem stóp wzrostu. Jego wielko´sc´ wprowadzała przeciwnika w bład, ˛ bo w najmniejszym stopniu nie był oci˛ez˙ ały ani niezgrabny. Poruszał si˛e z lekko´scia˛ i wdzi˛ekiem najlepszych elfijskich my´sliwych — sprawnie, płynnie, szybko i bezszelestnie. Gdy raz zaczał ˛ polowanie, nigdy z niego nie rezygnował. Nigdy nic nie zdołało mu uciec. Nawet Dagda Mor si˛e go obawiał, chocia˙z Kosiarz nie miał tak wielkiej mocy. Obawiał si˛e go, poniewa˙z Kosiarz słu˙zył mu dla kaprysu, a nie ze strachu, jak inni. Kosiarz nie bał si˛e niczego. Był potworem, który nie dbał o z˙ ycie, nawet o swoje. Nie zabijał li tylko dla przyjemno´sci. Zabijał, bo tak nakazywał mu instynkt. Zabijał, poniewa˙z uwa˙zał, z˙ e to konieczne. Czasami, uwi˛eziony wraz ze swymi bra´cmi w ciemno´sciach Zakazu, stawał si˛e prawie nie do zniesienia. Dagda Mor musiał dawa´c mu do zabicia co mniejsze demony, trzymajac ˛ go pod kontrola˛ tylko dzi˛eki obietnicy. Kiedy´s, gdy b˛eda˛ wolni — a pewnego dnia na pewno tak si˛e stanie — Kosiarz otrzyma we władanie cały s´wiat stworze´n, na które b˛edzie mógł polowa´c. B˛edzie je s´ciga´c, jak długo zechce, a potem wszystkie zabije. Przemieniec i Kosiarz. Dagda Mor dokonał dobrego wyboru. Jeden b˛edzie jego oczami, a drugi r˛ekami. Oczy i r˛ece zaprowadza˛ go do serca narodu elfów i na zawsze poło˙za˛ kres szansie ponownych narodzin Ellcrys. Spojrzał na wschód, gdzie poranne sło´nce wstawało szybko nad szczytami Breakline. Nadszedł czas, by ruszy´c w drog˛e. Przed wieczorem musza˛ dotrze´c do Arborlon. Zaplanował to z wielka˛ uwaga.˛ Czas jest teraz bardzo cenny; nie mo˙ze go marnowa´c, je´sli chce zaskoczy´c elfy podczas snu. Nie moga˛ si˛e dowiedzie´c o jego obecno´sci, dopóki nie b˛edzie za pó´zno, by cokolwiek zrobi´c. Dagda Mor przywołał szybkim ruchem swoich towarzyszy i ruszył ci˛ez˙ kim krokiem w kierunku gór. Przymknał ˛ z lubo´scia˛ swoje czarne oczy i smakował sukces, jaki przyniesie mu z pewno´scia˛ wieczór. Po dzisiejszej nocy elfy b˛eda˛ zgubione. B˛eda˛ musiały patrze´c, jak ich ukochana Ellcrys usycha bez najmniejszej nadziei na odrodzenie. W samej rzeczy. Zanim minie noc, wszyscy Wybrani zostana˛ zabici. Dagda Mor zatrzymał si˛e w gł˛ebokim cieniu, kilkaset jardów od podnó˙za górskiego ła´ncucha. Chwycił Magiczne Berło w obie r˛ece i wbił jeden koniec w sucha,˛ sp˛ekana˛ ziemi˛e. Pochylił lekko głow˛e i wzmocnił uchwyt. Przez kilka długich chwil stał bez ruchu. Za nim przyczaiły si˛e dwie czarne postaci i obserwowały go z zainteresowaniem, błyskajac ˛ z˙ ółtymi s´lepiami.

12

Nagle Berło zapłon˛eło słabym czerwonawym s´wiatłem, w którym na tle ciemno´sci rysowały si˛e ci˛ez˙ kie sylwetki demonów. Potem s´wiatło przybrało na sile i zacz˛eło pulsowa´c. Promieniowało na ramiona Dagdy Mora, zamieniajac ˛ zielonkawa˛ skór˛e w krew. Demon uniósł głow˛e i z Berła strzelił waski, ˛ jaskrawy słup ognia, który uleciał w niebo niczym spłoszona z˙ ywa istota. Po chwili znikł. Magiczne Berło rozbłysło jeszcze raz i zgasło. Dagda Mor cofnał ˛ si˛e i opu´scił Berło. Ziemia wokół niego była wypalona i czarna, a powietrze pachniało popiołem. Nad równina˛ zapadła s´miertelna cisza. Demon usiadł na ziemi, przymykajac ˛ z zadowoleniem m˛etne oczy. Nie poruszył si˛e wi˛ecej, a obok niego zamarły w bezruchu dwa potwory. Czekali razem — pół godziny, godzin˛e, dwie. Czekali cierpliwie. W ko´ncu od strony rozległej pustki Nordlandii nadleciał monstrualny skrzydlaty potwór wezwany przez demona, aby zabra´c ich na wschód, do Arborlon. — A teraz zobaczymy — wyszeptał Dagda Mor.

III Zaledwie sło´nce wstało nad horyzontem, Ander Elessedil wyszedł ze swojego małego domku i poda˙ ˛zył s´cie˙zka˛ w stron˛e z˙ elaznych wrót, które prowadziły na tereny otaczajace ˛ pałac. Jako młodszy syn Eventina, króla elfów, mógłby mieszka´c w królewskich apartamentach, ju˙z wiele lat temu jednak przeniósł si˛e wraz z ksia˙ ˛zkami do swojej obecnej siedziby. W ten sposób zyskał spokój, którego brakowałoby mu w pałacu. Przynajmniej wtedy tak my´slał; teraz ju˙z nie był tego taki pewien. Cała uwaga ojca skupiała si˛e na jego starszym bracie Arionie i prawdopodobnie miałby spokój wsz˛edzie, gdzie zdecydowałby si˛e zamieszka´c. Ksia˙ ˛ze˛ zaciagn ˛ ał ˛ si˛e czystym, ciepłym powietrzem poranka i u´smiechnał ˛ si˛e przelotnie. Dobry dzie´n na przeja˙zd˙zk˛e. Obaj, on i jego ulubiony wierzchowiec, moga˛ za˙zy´c dzi´s troch˛e ruchu. Ander dobiegał ju˙z czterdziestki. Szczupła twarz nosiła s´lady zmarszczek, zwłaszcza w kacikach ˛ waskich ˛ oczu i na czole. Jego kafle był jednak ciagle ˛ szybki i lekki, a gdy si˛e u´smiechał, co zdarzało si˛e teraz bardzo rzadko, twarz przybierała niemal chłopi˛ecy Wyglad. ˛ Gdy zbli˙zył si˛e do bramy, zobaczył starego Wenta; pochylonego nad klombem z mała˛ motyka.˛ Usłyszawszy kroki, ogrodnik wyprostował si˛e powoli i dotknał ˛ r˛eka˛ pleców. — Dzie´n dobry, ksia˙ ˛ze˛ . Ładny dzie´n, prawda? — Cudowny, Went — zgodził si˛e Ander. — Plecy ciagle ˛ ci˛e bola? ˛ — Bez przerwy. — Staruszek westchnał ˛ i delikatnie pomasował bolace ˛ miejsce. — Chyba wiek daje mi si˛e we znaki. Ale wcia˙ ˛z jestem w stanie prze´scigna´ ˛c w pracy młodych, których daja˛ mi do pomocy. Ander pokiwał głowa,˛ wiedzac, ˛ z˙ e przechwałki starego ogrodnika sa˛ prawda.˛ Went ju˙z wiele lat temu powinien przej´sc´ na emerytur˛e, ale uparcie odmawiał porzucenia swoich obowiazków. ˛ Gdy Elessedil przechodził przez bram˛e, wartownicy powitali go skinieniem głowy, a on odpowiedział im tym samym. Ju˙z od dawna stra˙znicy i ksia˙ ˛ze˛ obywali si˛e bez formalno´sci. Arion, jako nast˛epca tronu, mógł domaga´c si˛e oficjalnego traktowania, ale pozycja i oczekiwania Andera były nieco mniejsze.

14

Ksia˙ ˛ze˛ poda˙ ˛zył obsadzona˛ ozdobnymi krzewami aleja,˛ która prowadziła do stajni. Wtem cisz˛e poranka zakłócił t˛etent ko´nskich kopyt i czyj´s krzyk. Ander skoczył w bok, ujrzawszy wielkiego ogiera Ariona, który rozpryskujac ˛ z˙ u˙zel, p˛edził prosto na niego. Ko´n stanał ˛ d˛eba i zanim zda˙ ˛zył si˛e uspokoi´c, Arion stał ju˙z obok brata. Ander był niski i ciemny, Arion za´s wysoki i jasny; jego podobie´nstwo do ojca było uderzajace. ˛ Był równie˙z znakomitym sportowcem, mistrzem walk, my´sliwym i je´zd´zcem i to wszystko sprawiało, z˙ e stał si˛e duma˛ i rado´scia˛ króla Eventina. Arion posiadał jeszcze pewien nieodparty urok, którego brakowało Anderowi. — Dokad ˛ to, braciszku? — zapytał Arion. Jak zwykle, gdy zwracał si˛e do młodszego brata, w jego głosie była odrobina kpiny i lekcewa˙zenia. — Na twoim miejscu nie zawracałbym teraz głowy naszemu ojcu. Pracowali´smy do pó´zna nad pewnymi wa˙znymi sprawami pa´nstwowymi. Jeszcze spał, gdy do niego zajrzałem. — Szedłem do stajni — odparł Ander cichym głosem. — Nie miałem zamiaru nikomu zawraca´c głowy. Arion u´smiechnał ˛ si˛e, po czym wrócił do swojego wierzchowca. Chwycił jedna˛ r˛eka˛ za siodło i wskoczył lekko na konia, lekcewa˙zac ˛ strzemi˛e. Potem obrócił si˛e i spojrzał z góry na brata. — Có˙z, jad˛e do Sarandanon na kilka dni. Ludzie na farmach sa˛ zaniepokojeni jakimi´s starymi opowie´sciami o złym losie, który nas wszystkich wkrótce spotka. Same bzdury, ale musz˛e ich uspokoi´c. Jednak nie rób sobie nadziei. Wróc˛e, zanim ojciec wyjedzie do Kershalt. — Ander u´smiechnał ˛ si˛e i dodał: — Zajmij si˛e ´ wszystkim w tym czasie, braciszku. Dobrze? — Sciagn ˛ ał ˛ lejce i pomknał ˛ w kierunku bramy. Ander zaklał ˛ cicho i zawrócił. Nie miał ju˙z nastroju na przeja˙zd˙zk˛e. To on powinien towarzyszy´c królowi do Kershalt. Zacie´snianie wi˛ezi mi˛edzy trollami a elfami było niezmiernie istotne. Pewne podstawy zostały ju˙z wypracowane, ale sprawa wymagała jeszcze dyplomacji i ostro˙znych negocjacji. Arion był zbyt niecierpliwy i lekkomy´slny, brakowało mu wra˙zliwo´sci na potrzeby i idee innych. Mo˙ze Ander nie miał fizycznych umiej˛etno´sci swego brata, chocia˙z był dosy´c sprawny; mo˙ze nie miał jego wrodzonych zdolno´sci przywódczych, ale za to odznaczał si˛e darem bezkompromisowego, rozwa˙znego rozumowania i cierpliwos´cia˛ potrzebna˛ podczas dyplomatycznych narad. Jak do tej pory miał okazj˛e zademonstrowa´c te umiej˛etno´sci jedynie kilka razy. Wzruszył ramionami. Nie było sensu si˛e teraz nad tym rozwodzi´c. Zgłosił ju˙z Eventinowi swoja˛ gotowo´sc´ podró˙zy do Kershalt, ale ojciec wybrał Ariona. To on zostanie kiedy´s królem, musi wi˛ec si˛e wprawia´c w dyplomacji, dopóki z˙ yje jeszcze Eventin i mo˙ze udziela´c mu wskazówek. Mo˙ze to ma sens, przyznał w duchu Ander. Kiedy´s bracia byli sobie bliscy. To było wtedy, gdy z˙ ył Aine, najmłodszy z synów Elessedila. Lecz Aine zginał ˛ w wypadku, który zdarzył si˛e na polowaniu 15

jedena´scie lat temu. Od tego czasu wi˛ezy pokrewie´nstwa nie wystarczały, aby utrzyma´c bliskie, braterskie stosunki. Amberle, młodziutka córka Aine’a, zwróciła si˛e o pomoc do Andera, nie do Ariona, i wtedy starszy z braci, powodowany zazdro´scia,˛ otwarcie zaczał ˛ okazywa´c młodszemu lekcewa˙zenie. Gdy Amberle porzuciła swa˛ pozycj˛e Wybranej, Arion przypisał to zgubnemu wpływowi brata, a jego pogarda zamieniła si˛e w ledwie maskowana˛ wrogo´sc´ . Ander podejrzewał, z˙ e teraz i ojciec zwrócił si˛e przeciwko niemu. Nie mógł jednak nic na to poradzi´c. Zagubiony w my´slach minał ˛ bram˛e i skierował si˛e do swego domu. — Panie, zaczekaj! — Z zadumy wytracił ˛ go czyj´s głos. Ander obejrzał si˛e zdziwiony. Biegła ku niemu posta´c odziana w białe szaty, wymachujac ˛ nerwowo r˛eka.˛ To był jeden z Wybranych, rudowłosy Lauren. Chyba tak wła´snie miał na imi˛e? O tej porze jego obecno´sc´ poza Ogrodami była niezwykła. Ander poczekał, a˙z młody elf go dogoni. Wybrany był bardzo zm˛eczony, a jego twarz i r˛ece pokryte kroplami potu. — Ksia˙ ˛ze˛ , musz˛e si˛e zobaczy´c z królem — wyrzucił z siebie ledwo dyszac. ˛ — A teraz mnie do niego nie wpuszcza.˛ Czy mo˙zesz mnie zaprowadzi´c? — Król jeszcze s´pi — zawahał si˛e Ander. — Musz˛e natychmiast si˛e z nim zobaczy´c! — nalegał młody elf. — Prosz˛e! To nie mo˙ze czeka´c! W jego oczach i napi˛etej, pobladłej twarzy była prawdziwa rozpacz. Głos mu si˛e łamał, gdy próbował wyrazi´c, jak istotna jest wiadomo´sc´ , która˛ chce przekaza´c królowi. Ander zastanawiał si˛e, co mo˙ze by´c a˙z tak wa˙zne. — Je´sli masz jakie´s kłopoty, Lauren, mo˙ze ja mógłbym. . . — Nie chodzi o mnie, ksia˙ ˛ze˛ . Chodzi o Ellcrys! — Wahanie Andera natychmiast znikn˛eło. Skinał ˛ głowa˛ i chwycił Laurena za rami˛e. — Chod´z ze mna.˛ Razem pop˛edzili z powrotem w kierunku bramy i pałacu, a stra˙znicy patrzyli za nimi w zdziwieniu. Gael, młody elf, który był osobistym słu˙zacym ˛ Eventina Elessedila, stanowczo potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Ubrany w ciemna,˛ jeszcze poranna˛ szat˛e, poruszył si˛e niespokojnie, unikajac ˛ spojrzenia Andera. — Nie mog˛e obudzi´c króla, ksia˙ ˛ze˛ . Mam pilnowa´c, z˙ eby nic mu nie przeszkadzało. — Nic czy nikt, Gaelu? — spytał cicho Ander. — Nawet Arion? — Arion wyjechał. . . — zaczał ˛ Gael, ale umilkł i wygladał ˛ jeszcze bardziej nieszcz˛es´liwie. — Wła´snie. Ale ja jestem tutaj. Masz zamiar mi powiedzie´c, z˙ e nie mog˛e zobaczy´c si˛e ze swoim ojcem? Słu˙zacy ˛ nie odpowiedział. Ander skierował si˛e do sypialni króla, a młody elf pospieszył za nim. — Zaczekaj, ksia˙ ˛ze˛ . Ja go obudz˛e. 16

Min˛eło kilka minut, zanim si˛e znowu pojawił. Wcia˙ ˛z był zmartwiony, ale skinał ˛ na Andera. — Zobaczy si˛e z toba,˛ ksia˙ ˛ze˛ ; na razie tylko z toba.˛ Król był jeszcze w łó˙zku i wła´snie ko´nczył mała˛ szklaneczk˛e wina, która˛ z pewno´scia˛ przygotował dla niego Gael. Przywitał syna skinieniem głowy, a potem wysunał ˛ si˛e ostro˙znie spod warstwy ciepłych kocy. Jego stare ciało zadr˙zało pod wpływem chłodnego powiewu wczesnego poranka. Gael, który wszedł z Anderem do sypialni, podał Eventinowi szat˛e, a król otulił si˛e nia˛ szczelnie. Pomimo osiemdziesi˛eciu dwóch lat Eventin Elessedil cieszył si˛e dobrym zdrowiem. Jego ciało było jeszcze sprawne i mocne. Ciagle ˛ jeszcze był w stanie je´zdzi´c konno, a nawet szybko i pewnie posługiwał si˛e mieczem, co czyniło go niebezpiecznym. Umysł miał jeszcze s´wie˙zy, bystry i z˙ wawy, i gdy sytuacja tego wymagała, a zdarzało si˛e to cz˛esto, był zdecydowany i stanowczy. W dalszym ciagu ˛ posiadał ów niezwykły zmysł wyczuwania odpowiednich proporcji, potrafił dostrzec wszystkie strony problemu, rozwa˙zy´c je i wybra´c to, co przyniesie najwi˛eksze korzy´sci jemu samemu i ludowi, nad którym sprawował władz˛e. Był to dar, bez którego nie mógłby zosta´c królem, a nawet nie mógłby prze˙zy´c. Ander wierzył, z˙ e w jaki´s sposób odziedziczył t˛e umiej˛etno´sc´ , chocia˙z w obecnej sytuacji wydawała si˛e ona zupełnie bezu˙zyteczna. Król podszedł do r˛ecznie tkanych zasłon, które przysłaniały jedna˛ ze s´cian, rozsunał ˛ je, po czym otworzył kilka si˛egajacych ˛ podłogi okien, które wychodziły na las. Komnat˛e zalało łagodne, przyjemne s´wiatło, a powietrze wypełniło si˛e słodkim zapachem porannej rosy. Gael poruszał si˛e cicho po pokoju, zapalajac ˛ oliwne lampy, by wypłoszy´c ostatnie cienie nocy. Eventin przystanał ˛ przy oknie i zapatrzył si˛e w odbicie swojej twarzy w zaparowanym szkle. Patrzyły na niego niebieskie oczy o przenikliwym, twardym spojrzeniu. Były to oczy człowieka, który prze˙zył zbyt wiele lat i widział zbyt wiele zła. Eventin westchnał ˛ i zwrócił si˛e do syna: — No dobrze, Ander. O co chodzi? Gael mówił co´s o wiadomo´sci, jaka˛ ma mi przekaza´c Wybrany, którego tu przyprowadziłe´s. — Tak, sir. Twierdzi, z˙ e ma pilne przesłanie od Ellcrys. — Przesłanie od drzewa? — Eventin zmarszczył brwi. — Kiedy ostatnio przekazała komu´s jaka´ ˛s wiadomo´sc´ ? Ponad siedemset lat temu? O co chodzi? — Tego mi nie powiedział — odparł Ander. — Twierdził, z˙ e powie tylko tobie. — Wobec tego niech mówi. Wprowad´z go, Gael. Elf skłonił si˛e lekko i wyszedł z sypialni, zostawiajac ˛ uchylone drzwi. Chwil˛e pó´zniej wsunał ˛ si˛e przez nie olbrzymi, kudłaty pies i podszedł cicho do króla. To był Manx, owczarek Eventina. Król pogłaskał czule siwy łeb, a potem potarmosił delikatnie szorstka˛ sier´sc´ na grzbiecie i bokach. Manx był z nim prawie od dziesi˛eciu lat, wierniejszy i bli˙zszy ni˙z jakikolwiek człowiek. — Siwiejesz, tak jak ja — mruknał ˛ smutno Eventin. 17

Drzwi otwarły si˛e szeroko, ukazujac ˛ Gaela i Laurena. Wybrany przystanał ˛ na chwil˛e w progu i spojrzał niepewnie na Gaela. Król odprawił słu˙zacego ˛ skinieniem głowy. Ander równie˙z chciał wyj´sc´ , ale zauwa˙zył, z˙ e ojciec zrobił ruch nakazujacy ˛ mu pozostanie. Gael skłonił si˛e raz jeszcze i wyszedł, zamykajac ˛ za soba˛ drzwi. Wybrany zrobił niepewnie jeden krok. — Mój panie, wybacz mi. . . Oni stwierdzili, z˙ e ja. . . z˙ e ja powinienem. . . — młody elf niemal dusił si˛e słowami. — Nie ma nic do wybaczania — zapewnił go Eventin. Potem z gracja,˛ która˛ Ander dobrze znał, podszedł do Laurena i poło˙zył mu r˛ece na ramionach. — Wiem, z˙ e to musi by´c co´s wa˙znego. Inaczej nie opu´sciłby´s Ogrodów. Usiad´ ˛ z i opowiedz mi o wszystkim. Król spojrzał pytajaco ˛ na Andera, potem zaprowadził Wybranego do małego biureczka, posadził go na jednym z krzeseł, a sam usiadł na drugim. Ander poda˙ ˛zył za nimi i stanał ˛ obok. — Nazywasz si˛e Lauren, prawda? — zapytał Eventin. — Tak, panie. — Bardzo dobrze, Lauren. A teraz powiedz mi, z czym przychodzisz. Lauren przysunał ˛ si˛e do stołu i poło˙zył dłonie na blacie, splatajac ˛ mocno palce. — Panie mój, dzisiejszego ranka Ellcrys przemówiła do Wybranych. — Młody elf zni˙zył głos prawie do szeptu. — Powiedziała nam. . . Powiedziała nam, z˙ e umiera! Ander zamarł. Król przez chwil˛e nie odpowiadał; usiadł jedynie sztywno z oczami utkwionymi w Laurena. — To musi by´c pomyłka — odezwał si˛e w ko´ncu. Lauren potrzasn ˛ ał ˛ zdecydowanie głowa.˛ — To nie pomyłka, mój panie. Mówiła do nas wszystkich. My. . . my wszyscy słyszeli´smy. Ona umiera. Zakaz zaczał ˛ si˛e ju˙z rozpada´c. Król podniósł si˛e wolno, podszedł do otwartego okna i nic nie mówiac, ˛ spojrzał na las. Manx, który do tej pory le˙zał zwini˛ety w nogach łó˙zka, wstał i poszedł za nim. Ander zobaczył, jak ojciec wyciaga ˛ r˛ek˛e, z˙ eby bezwiednie podrapa´c psa za uszami. — Jeste´s tego pewien, Lauren? — zapytał w ko´ncu Eventin. — Naprawd˛e pewien? — Tak. . . tak. Wybrany płakał cicho, prawie bezgło´snie, z głowa˛ ukryta˛ w dłoniach. Eventin nie odwrócił si˛e; patrzył niewzruszenie na las, który był jego domem i domem jego ludu. Ander stał bez ruchu, oszołomiony, wpatrzony w ojca. Powoli docierała do niego potworno´sc´ tego, co przed chwila˛ usłyszał. Ellcrys umiera! Zakaz si˛e rozpada! Zło, które kiedy´s zostało za nim zamkni˛ete, b˛edzie znowu wolne. Chaos, szale´nstwo, wojna! W ko´ncu za´s zniszczenie wszystkiego, co dobre i z˙ ywe. 18

Ander dowiedział si˛e kiedy´s o tej historii od swoich nauczycieli, a teraz miał na ten temat ksia˙ ˛zki w swojej własnej bibliotece. Była to historia noszaca ˛ wszelkie znamiona legendy. Bardzo dawno temu, w czasach Wielkich Wojen, przed narodzeniem cywilizacji starego s´wiata, a nawet przed pojawieniem si˛e starego rodzaju ludzkiego, toczyła si˛e wojna mi˛edzy dobrem a złem. Elfy walczyły w tej wojnie po stronie dobra. Była to straszna, wyniszczajaca ˛ walka. W ko´ncu zwyci˛ez˙ yło dobro, a zło zostało pokonane. Jednak zło jest takiej natury, z˙ e nigdy nie mo˙ze zosta´c zupełnie zniszczone; mo˙ze jedynie zosta´c skazane na wygnanie. Dlatego elfy i ich sojusznicy połaczyli ˛ swoja˛ magi˛e z witalnymi siłami ziemi i stworzyli Ellcrys, aby utrzymywała Zakaz, który wi˛eził złe moce. Dopóki Ellcrys b˛edzie z˙ y´c i kwitna´ ˛c, dopóty zło nie b˛edzie mogło wróci´c na ziemi˛e. B˛edzie trwało, zamkni˛ete w otchłani ciemno´sci, b˛edzie mogło zawodzi´c i wy´c z bólu, ale ziemia pozostanie dla niego niedost˛epna. A˙z do teraz! Je´sli Ellcrys umrze, Zakaz si˛e sko´nczy. Zostało zapisane, z˙ e tak musi si˛e kiedy´s sta´c, bo z˙ adna moc nie jest tak silna, by przetrwa´c na zawsze. Do tej pory wydawało si˛e, z˙ e Ellcrys pozostanie stałym punktem w zmiennym labiryncie z˙ ycia. Tak si˛e jednak tylko wydawało. Król odwrócił si˛e nagle od okna, spojrzał szybko na syna i podszedł do stołu. Usiadł, a potem ujał ˛ r˛ece posła´nca w swoje dłonie. — Lauren, musisz powiedzie´c mi wszystko, co usłyszałe´s. Ka˙zdy szczegół. Niczego nie opuszczaj. Wybrany skinał ˛ głowa.˛ Oczy miał ju˙z suche, a twarz spokojna.˛ Eventin uwolnił jego r˛ece i zamarł w oczekiwaniu. Ander przysunał ˛ krzesło z wysokim oparciem i usiadł obok nich. — Panie, czy słyszałe´s, jak Ellcrys si˛e z nami porozumiewa? — zapytał ostro˙znie młody elf. — Byłem kiedy´s Wybranym, Lauren — odparł Eventin. Ander spojrzał zaskoczony na ojca. Nie wiedział o tym. Ale Laurenowi ta odpowied´z dodała nieco pewno´sci siebie; Elf skinał ˛ głowa˛ i zwrócił si˛e do Andera: — Jej głos nie jest wła´sciwie d´zwi˛ekiem, ale czym´s w rodzaju obrazu, który pojawia si˛e w naszych umysłach. Rzadko sa˛ to słowa; jest to po prostu przeło˙zenie na obraz my´sli wysyłanych przez Ellcrys. Wła´snie w ten sposób tłumacz˛e, gdy ona u˙zywa mego imienia. Obrazy trwaja˛ krótko i sa˛ niewyra´zne, a my musimy interpretowa´c je najlepiej jak umiemy. — Przerwał i znowu spojrzał na Eventina. — Ja. . . Ellcrys przemówiła do mnie przedtem tylko jeden raz, panie. Zwróciła si˛e do naszej szóstki w dniu wyboru. Do dzisiejszego ranka prawie cała wiedza o sposobie porozumiewania si˛e z Ellcrys pochodziła z zapisu dotyczacego ˛ naszej słu˙zby lub rozmów z Wybranymi, którzy słu˙zyli przed nami. Nawet teraz wszystko wydaje si˛e pogmatwane. Eventin pokiwał zach˛ecajaco ˛ głowa.˛ 19

— Panie — ciagn ˛ ał ˛ dalej Lauren — dzisiejszego ranka Ellcrys rozmawiała z nami bardzo szczegółowo; nigdy przedtem tego nie robiła. Wezwała nas do siebie i powiedziała, co si˛e zdarzy i co my, Wybrani, musimy zrobi´c. Obrazy nie były całkiem zrozumiałe, ale jedno jest pewne. Zniszczenie ju˙z si˛e zacz˛eło. Gdy Ellcrys straci siły, Zakaz si˛e rozpadnie. Jest dla niej tylko jedna szansa — ponowne narodziny. Eventin szybkim ruchem chwycił Laurena za r˛ek˛e. Ander, oszołomiony i wstrza´ ˛sni˛ety zapowiedzia˛ s´mierci Ellcrys, równie˙z o tym zapomniał. Odrodzenie! Tak było zapisane w najstarszym z przekazów. Ellcrys mo˙ze si˛e odrodzi´c, a Zakaz zostanie zachowany. — Wi˛ec jest jeszcze nadzieja — wyszeptał. Oczy Eventina były utkwione w Laurena. — Co trzeba zrobi´c, z˙ eby Ellcrys si˛e odrodziła? — Panie. — Elf pokr˛ecił głowa.˛ — Ona powierzyła swój los Wybranym. Tylko dzi˛eki nam b˛edzie si˛e mogła na nowo narodzi´c. Nie rozumiem jej powodów, ale obrazy były bardzo wyra´zne. Ellcrys dostarczy swoje nasionko jednemu z nas; któremu. . . tego jednak nie powiedziała. Nie pokazała z˙ adnej twarzy. Wiadomo jednak, z˙ e tylko ten Wybrany, którego ona wska˙ze, mo˙ze je otrzyma´c. Nikt inny nie b˛edzie brany pod uwag˛e. Ten kto´s b˛edzie musiał zanie´sc´ je do z´ ródła z˙ ycia Ziemi, fontanny Krwawego Ognia, i umie´sci´c je tam. Potem nasionko przyniesione z powrotem do starego drzewa zapu´sci korzenie, a z niego zrodzi si˛e nowe drzewo i zastapi ˛ stare. Ander przypominał sobie teraz szczegóły legendy — nasionko Ellcrys, rytuał Krwawego Ognia, odrodzenie. Wszystko było napisane dziwacznym, formalnym j˛ezykiem pradawnego eposu, opowie´sci, o której wi˛ekszo´sc´ zapomniała lub nigdy nie słyszała. — Fontanna Krwawego Ognia. Gdzie to mo˙ze by´c? — zapytał nagle. Lauren wygladał ˛ na przygn˛ebionego. — Pokazała nam to miejsce, ksia˙ ˛ze˛ , ale. . . Ale nikt z nas go nie rozpoznał. Obrazy były niewyra´zne, jakby ona sama nie umiała ich dokładnie opisa´c. — Powiedz, co widziałe´s. Wszystko — odezwał si˛e cichym głosem Eventin. — To była puszcza znajdujaca ˛ si˛e gdzie´s w górach i otoczona bagnami. Nad wszystkim unosiła si˛e g˛esta mgła. Sterczał tam samotny szczyt, a pod nim był labirynt, który prowadził do wn˛etrza Ziemi. Gdzie´s w tym labiryncie znajdowały si˛e drzwi ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c. Za drzwiami był Krwawy Ogie´n. ˙ — Zadnych nazw? Nic, co pomogłoby rozwiaza´ ˛ c t˛e łamigłówk˛e? — pytał cierpliwie król. — Tylko jedna, panie, ale ona nam nic nie mówi. Labirynt, w którym ukryty jest Krwawy Ogie´n, nazywa si˛e Safehold. Safehold? Ander szukał w pami˛eci, ale nic nie znalazł.

20

Eventin spojrzał na syna i pokr˛ecił głowa.˛ Potem wstał, zrobił kilka kroków i zatrzymał si˛e. — Czy jeszcze co´s wam powiedziała? Jaka´s wskazówka, co´s, co miałoby jakie´s znaczenie? — Nic. To wszystko. — Dobrze, Lauren. — Król skinał ˛ głowa.˛ — Miałe´s racj˛e, z˙ e chciałe´s mi o tym od razu opowiedzie´c. Czy mógłby´s zaczeka´c teraz chwil˛e za drzwiami? Gdy drzwi zamkn˛eły si˛e za Wybranym, Eventin usiadł powoli na swoim krzes´le. Jego twarz postarzała si˛e nagle, ruchy stały si˛e powolne. Manx podszedł do króla, uniósł posiwiały łeb i spojrzał współczujaco ˛ na swego pana. Eventin westchnał ˛ i zm˛eczonym ruchem poło˙zył r˛ek˛e na głowie psa. — Czy z˙ yj˛e zbyt długo? — mruknał ˛ do siebie. — Je´sli Ellcrys umrze, jak zdołam ochroni´c mój lud przed tym, co si˛e pó´zniej stanie? Jestem ich królem; do mnie nale˙zy odpowiedzialno´sc´ za nich. Zawsze to akceptowałem. Teraz, po raz pierwszy w z˙ yciu, chciałbym, z˙ eby było inaczej. . . — Spojrzał na syna. — Có˙z, musimy zrobi´c, co w naszej mocy. Skoro Arion wyjechał do Sarandanon, b˛ed˛e potrzebował twojej pomocy. Ander zaczerwienił si˛e, słyszac ˛ ten mimowolny wyrzut. — Id´z z Laurenem i wypytaj ostro˙znie pozostałych Wybranych. Mo˙ze dowiesz si˛e czego´s wi˛ecej. Czegokolwiek. Ja ka˙ze˛ przynie´sc´ z krypty te wszystkie stare tomiska i przebadam je. — My´slisz, z˙ e co´s w nich znajdziesz? — zapytał niepewnie Ander. — Nie. Czytałe´s je wprawdzie pó´zniej ode mnie, a ja nic sobie nie przypominam. Co jeszcze mo˙zemy zrobi´c? Je´sli chcemy, by zaistniała jakakolwiek szansa znalezienia Krwawego Ognia, musimy dowiedzie´c si˛e czego´s wi˛ecej, ni˙z powiedział nam Lauren. Król skinał ˛ głowa˛ na po˙zegnanie. Ander wyszedł i udał si˛e z Laurenem do Ogrodów, gdzie w pobli˙zu drzewa czekali pozostali Wybrani. Musi spróbowa´c dowiedzie´c si˛e czego´s wi˛ecej o tajemniczym miejscu zwanym Safehold. B˛edzie to chyba beznadziejny wysiłek. Lecz, tak jak powiedział ojciec, co jeszcze mogli zrobi´c?!

IV Letni dzie´n zako´nczył si˛e cudownym wybuchem czerwieni i bł˛ekitu, które zalały zachodni horyzont nieba. Przez długie, wspaniałe minuty sło´nce wisiało nad szczytami Breakline, o´swietlajac ˛ lasy Westlandii i snujac ˛ cienie, które spowijały zalesiona˛ ziemi˛e nieruchomymi, mi˛ekkimi wst˛egami ciemno´sci. Powietrze ozi˛ebiało si˛e powoli; ciepło dnia umykało rozwiewane podmuchami wieczornego wiatru, który szumiał delikatnie w gał˛eziach wielkich drzew. Potem mrok przepłoszył s´wiatło dzienne i noc zmyła z nieba wszystkie kolory. Zm˛eczeni trudami dnia mieszka´ncy Arborlon, miasta elfów, zmierzali ku swoim domom. ˙ W Ogrodach Zycia Ander Elessedil spogladał ˛ w gór˛e na Ellcrys. Na tle wieczornego nieba wielkie drzewo wydawało si˛e nie zmienione. Przedtem, zanim zaszło sło´nce, s´lady niszczacej ˛ je choroby były wyra´znie widoczne. Choroba rozprzestrzeniała si˛e bardzo szybko. Na ni˙zszych gał˛eziach rozkład zaczynał ju˙z trawi´c srebrzystobiała˛ kor˛e. Całe p˛eki wi˛ednacych ˛ li´sci zwisały bez z˙ ycia, skr˛econe na ko´ncach i czarne. Wybrani oczy´scili ostro˙znie kor˛e balsamem z ziół i zerwali uschni˛ete li´scie. Wbrew rozsadkowi ˛ mieli nadziej˛e, z˙ e choroba si˛e zatrzyma, cho´c przez cały czas wiedzieli, z˙ e to niemo˙zliwe. Ander widział prawd˛e, która odbijała si˛e w ich oczach. Nie mogli wyleczy´c Ellcrys. Nikt nie mógł. Umierała i nic nie mogło tego powstrzyma´c. Ksia˙ ˛ze˛ westchnał ˛ i obrócił si˛e, nie wiedzac, ˛ dlaczego ostatnia˛ wizyt˛e tego dnia ˙ zło˙zył wła´snie w Ogrodach Zycia. Wybrani powrócili do swoich domostw ju˙z godzin˛e temu — zm˛eczeni, zniech˛eceni, milczacy, ˛ w poczuciu zupełnej bezradno´sci. Ander przyszedł tu jednak jeszcze raz, wiedziony jaka´ ˛s nieuzasadniona˛ nadzieja,˛ z˙ e znajdzie odpowiedzi, których tak rozpaczliwie szukał. Nie znalazł ich oczywis´cie. Zapadała noc i nie było sensu pozostawa´c tu dłu˙zej. ˙ Wychodzac ˛ z Ogrodów Zycia, czuł na sobie niespokojne spojrzenia wartowników z Czarnej Stra˙zy. Byli nie´swiadomi choroby trawiacej ˛ Ellcrys, zdawali sobie wszak spraw˛e, z˙ e dzieje si˛e co´s złego. Tyle zdołali wywnioskowa´c z poruszenia, które zapanowało w´sród Wybranych. Wkrótce rozejda˛ si˛e plotki, pomy´slał Ander, i trzeba b˛edzie powiedzie´c ludziom prawd˛e.

22

´ Na razie panował jeszcze spokój. Swiatła w oknach pogasły; mieszka´ncy Arborlon szykowali si˛e do snu. Ander zazdro´scił im. Niewielka była szansa, z˙ e król i on udadza˛ si˛e tej nocy na spoczynek. Ksia˙ ˛ze˛ westchnał. ˛ Pragnał ˛ co´s zrobi´c, by ul˙zy´c swojemu ojcu. Eventin zawsze był niezwykle pewny siebie i przekonany, z˙ e mo˙zna rozwiaza´ ˛ c ka˙zdy problem. Lecz podczas ostatnich dwóch wizyt, które Ander zło˙zył ojcu, by poinformowa´c go o braku post˛epów w poszukiwaniach Safehold, król sprawiał wra˙zenie zagubionego. Próbował nieudolnie ukry´c to przed synem, tylko jego oczy były pełne rozpaczy, bo wszystko, czego dokonał w z˙ yciu, miało wkrótce zosta´c zniszczone; stanał ˛ bowiem oko w oko z wyzwaniem, któremu nie był w stanie sprosta´c. Nie odzywał si˛e prawie do Andera i od razu odesłał go do pomocy Wybranym. Pomoc ta okazała si˛e zupełnie daremna i bezowocna. Ksia˙ ˛ze˛ przepytał dokładnie ka˙zdego z osobna, a potem zebrał wszystkich i badał ich wspólne wspomnienia, szukajac ˛ jakiejkolwiek informacji, która mogłaby naprowadzi´c go na s´lad Safehold. Nie dowiedział si˛e jednak niczego, o czym nie wiedziałby ju˙z przedtem. Poszukiwania w pieczołowicie przechowywanych ksi˛egozbiorach dotycza˛ cych słu˙zby równie˙z nic nie dały. Prze´sledził uwa˙znie dzieje sprzed wielu wieków i znalazł powtarzajace ˛ si˛e wzmianki o s´wi˛etym Krwawym Ogniu, z´ ródle z˙ ycia s´wiata elfów i wszystkich istot, ale nigdzie nie było najkrótszej bodaj informacji o tajemniczym miejscu zwanym Safehold. Ellcrys tak˙ze nie ułatwiała im zadania. Ander zaproponował, aby Wybrani zwrócili si˛e do niej o pomoc; chodzili do niej razem i pojedynczo, błagajac ˛ o jakiekolwiek wyja´snienie. Ona ju˙z jednak nie przemówiła. Pozostała cicha i niema. Ksia˙ ˛ze˛ zbli˙zył si˛e do siedziby Wybranych i zauwa˙zył, z˙ e wszystkie s´wiatła sa˛ wygaszone. Rutyna wzi˛eła najwyra´zniej gór˛e i wkrótce po wieczornym posiłku wszyscy wrócili do swoich domostw. Ander miał nadziej˛e, z˙ e sen przyniesie im ulg˛e. Oby tak było! Czasem brak nadziei i rozpacz sa˛ bardziej m˛eczace ˛ ni˙z praca fizyczna, a tego dnia Wybrani nie do´swiadczyli zbyt wiele dobrego. Ander minał ˛ cicho ich domostwo, poda˙ ˛zajac ˛ s´cie˙zka˛ do pałacu, aby zło˙zy´c ojcu ostatni raport. Wtem spod drzewa rosnacego ˛ przy drodze oderwał si˛e cie´n. — Ksia˙ ˛ze˛ ? — Lauren? — spytał Ander i ujrzał ciemna˛ posta´c; był to rzeczywi´scie młody elf. — Dlaczego nie s´pisz? — Próbowałem, ale nie mog˛e zasna´ ˛c. Widziałem. . . widziałem, panie, jak szedłe´s do Ogrodów, i miałem nadziej˛e, z˙ e b˛edziesz t˛edy wraca´c. Ksia˙ ˛ze˛ Anderze, czy mog˛e z toba˛ porozmawia´c? — Wła´snie ze mna˛ rozmawiasz, Lauren — u´swiadomił mu Ander, ale jego z˙ art nie zdołał rozja´sni´c powa˙znego oblicza Wybranego. — Przypomniałe´s sobie co´s?

23

— By´c mo˙ze, ale nie chodzi o to, co powiedziała nam Ellcrys. My´sl˛e jednak, z˙ e powiniene´s o tym wiedzie´c. Mog˛e ci towarzyszy´c? — Ander skinał ˛ głowa˛ i ruszyli w dalsza˛ drog˛e. — Czuj˛e, z˙ e to ja powinienem rozwiaza´ ˛ c ten problem — zaczał ˛ po chwili Lauren. — Mo˙ze dlatego, z˙ e przemówiła najpierw do mnie. . . Znalezienie Safehold staje si˛e moim obowiazkiem. ˛ Wiem, z˙ e prawdopodobnie wywy˙zszam si˛e w ten sposób, ale po prostu tak czuj˛e. W ka˙zdym razie nie chciałbym niczego przeoczy´c. Czy rozumiesz, panie, co chc˛e przez to powiedzie´c? — Młody elf rzucił ksi˛eciu niespokojne spojrzenie. — Chyba tak. Czy co´s przeoczyli´smy? — Có˙z, pomy´slałem sobie o czym´s i wydaje mi si˛e, z˙ e powinienem komu´s o tym powiedzie´c. Ander przystanał ˛ i spojrzał na Wybranego. — Nie chciałem mówi´c o tym królowi ani nikomu innemu — ciagn ˛ ał ˛ coraz bardziej zdenerwowany Lauren. — Nie jestem pewien, ile oni wiedza.˛ . . Nigdy o niej nie rozmawiamy. . . — Zamilkł na chwil˛e, a ksia˙ ˛ze˛ czekał cierpliwie na dalszy ciag. ˛ — Chodzi o Amberle. Panie, gdy została wybrana, prowadziła z Ellcrys długie rozmowy. Zdarzyło si˛e to wiele razy. — Słowa płyn˛eły wolno. — Z nia˛ było zupełnie inaczej ni˙z z pozostałymi Wybranymi. Nie wiem, czy Amberle zdawała sobie z tego spraw˛e. Nigdy o tym nie rozmawiali´smy. . . Ander zesztywniał gwałtownie. Lauren dostrzegł jego reakcj˛e i jał ˛ pospiesznie tłumaczy´c. — Mo˙ze Ellcrys przemówiłaby do niej. . . mo˙ze Amberle lepiej by ja˛ zrozumiała i dowiedziała si˛e czego´s wi˛ecej. Przez długa˛ chwil˛e m˛ez˙ czy´zni patrzyli na siebie bez słowa. W ko´ncu Ander pokr˛ecił wolno głowa.˛ — Amberle nie mo˙ze nam pomóc, Lauren. Ona odeszła. Nawet jej matka nie wie, gdzie teraz jest. Nie mamy czasu, z˙ eby jej szuka´c. Rudowłosy elf skinał ˛ głowa.˛ Ostatni cie´n nadziei zniknał ˛ z jego twarzy. — To był tylko pomysł. Dobranoc, ksia˙ ˛ze˛ — odezwał si˛e wreszcie i odszedł. Skłonił si˛e raz jeszcze. Białe szaty Wybranego powiewały przez chwil˛e na wietrze, a potem znikn˛eły w ciemno´sci. Ander odprowadził go wzrokiem. Na jego s´niadej twarzy pojawił si˛e wyraz zakłopotania. Ojciec prosił o jakakolwiek ˛ wskazówk˛e, najmniejszy s´lad, który zaprowadziłby ich do Safehold. W tej chwili nie mieli z˙ adnej szansy, by odszuka´c Amberle. Mogła by´c gdziekolwiek w granicach czterech krain. Poza tym nie był to odpowiedni czas, aby wspomina´c jej imi˛e przy Eventinie. Była jego ukochana˛ wnuczka; ˛ gdy została jedna˛ z Wybranych, jego serce napełniło si˛e duma˛ i rado´scia.˛ Potem jednak wyparła si˛e swojego powołania i to było dla króla ci˛ez˙ szym prze˙zyciem ni˙z s´mier´c jej ojca, Aina. Ander pokr˛ecił wolno głowa˛ i ruszył w stron˛e pałacu.

24

Gael był wcia˙ ˛z na słu˙zbie. Miał s´ciagni˛ ˛ eta˛ ze zm˛eczenia twarz i zmartwione oczy. Wiedział o ich problemach — to było nieuniknione — lecz mo˙zna mu było zaufa´c. Chciał wsta´c na widok ksi˛ecia, ale gdy Ander machnał ˛ r˛eka,˛ opadł z powrotem na krzesło. — Król czeka na ciebie, panie — powiedział. — Jest w swoim gabinecie i nie chce si˛e poło˙zy´c. Gdyby´s mógł go jako´s do tego zmusi´c, chocia˙z na kilka godzin. . . — Zobacz˛e, co si˛e da zrobi´c — obiecał Ander. Gdy wszedł do gabinetu, Eventin Elessedil spojrzał na niego i przez chwil˛e przygladał ˛ si˛e twarzy syna, na której malowała si˛e rezygnacja. Potem odsunał ˛ si˛e od stołu i przetarł zm˛eczone oczy. Wstał, przeciagn ˛ ał ˛ si˛e i podszedł do zasłoni˛etych okien, by wyjrze´c w ciemno´sc´ . Na zarzuconym ksia˙ ˛zkami stole stała taca z prawie nietkni˛etym jedzeniem. Z dopalajacych ˛ si˛e s´wiec kapał wosk. W gabinecie było cicho i mroczno; d˛ebowe półki i obite materiałem s´ciany tworzyły zamazana˛ mieszank˛e kolorów i cieni. Wsz˛edzie le˙zały stosy ksia˙ ˛zek, które Gael zapewne przez cały dzie´n znosił z krypty. Król rzucił synowi krótkie spojrzenie. — Nic? Ander pokr˛ecił głowa˛ w milczeniu. Eventin skrzywił si˛e. — U mnie te˙z nic. — Wzruszył ramionami, wskazujac ˛ na otwarta˛ ksi˛eg˛e, która le˙zała na stole. — Ostatnia nadzieja. Jedna wzmianka o nasionku Ellcrys i Krwawym Ogniu. Przeczytaj sam. Ksi˛ega była jednym z ponad setki historycznych tomów, które zgromadzili królowie elfów i ich uczeni od czasów ginacych ˛ w pomroku dziejów. Bardzo ju˙z stare i zniszczone dzieła starannie oprawiono w skór˛e i mosiadz, ˛ zamkni˛eto w futerałach, które miały je chroni´c przed zgubnym działaniem czasu. Ksi˛egi przetrwały w ten sposób Wielkie Wojny i zniszczenie starego rodzaju ludzkiego. Miały za soba˛ Pierwsza˛ i Druga˛ Wojn˛e Ludów. Przele˙zały wieki, stajac ˛ si˛e kronika˛ z˙ ycia i s´mierci. Zawierały dokładny opis znanej historii elfów. Tysiace, ˛ tysiace ˛ stron zapisanych przez wieki. Ander pochylił si˛e nad ksi˛ega; ˛ atrament zblakł ze staro´sci, pismo było archaiczne, ale wyra´zne i zrozumiałe. I Siewca, który jest Wybranym, we´zmie owo nasionko i umie´sci je w Krwawym Ogniu. Zanurzy je w nim, by mogło powróci´c do ziemi. Wtedy Drzewo odrodzi si˛e, a Zakaz przetrwa na wieki. Tak przemówił najwy˙zszy czarownik do swoich elfów, by po jego s´mierci tajemna wiedza przetrwała w´sród jego ludu. Ander sko´nczył czyta´c i spojrzał na ojca. — Przeczytałem dokładnie wszystkie ksi˛egi, analizujac ˛ ka˙zdy fragment, który mógłby dotyczy´c naszej sprawy, ale z˙ aden z nich nie był tak dokładny jak ten. — 25

Król podszedł do stołu i zaczał ˛ powoli przewraca´c złocone stronice. — To jest najstarsza ksi˛ega. Zawiera w wi˛ekszo´sci same legendy: opowie´sci o pradawnych walkach dobra ze złem, imiona bohaterów, wszystko, co doprowadziło do powstania Zakazu. Nie ma jednak nic o Safehold, ani o miejscu, w którym znajduje si˛e Krwawy Ogie´n, ani o magii, która dała z˙ ycie Ellcrys i moc Zakazowi. To przeoczenie nie jest czym´s niezwykłym, pomy´slał Ander. Jego przodkowie niezbyt ch˛etnie zdradzali sekrety swojej sztuki magicznej, zwłaszcza na pi´smie. Istniały jedynie przekazy ustne, dzi˛eki czemu tajemnice były bezpieczne i niedost˛epne wrogom elfów. Podobno niektóre z czarów były tak pot˛ez˙ ne, z˙ e działały tylko w okre´slonym miejscu i czasie. Tak mogło by´c wła´snie w wypadku zakl˛ecia, które stworzyło Ellcrys. Król usiadł na krze´sle, jeszcze przez chwil˛e studiował ksi˛eg˛e, a potem zamknał ˛ ja˛ bez słowa. — B˛edziemy musieli polega´c na tym, czego dowiedzieli´smy si˛e od Ellcrys — powiedział cicho. — Okre´slimy prawdopodobne miejsce lokalizacji Krwawego Ognia, a potem je znajdziemy. Ander pokiwał głowa.˛ To beznadziejne. Z tak niejasnym opisem mieli nikła˛ szans˛e na odnalezienie Safeholdu. — Chciałbym, z˙ eby Arion był tutaj — szepnał ˛ nagle ojciec. Ander nie odezwał si˛e. Rzeczywi´scie król ma powody, by teraz potrzebowa´c Ariona, przyznał w duchu. Jako dowódca prowadzacy ˛ poszukiwania Safeholdu byłby najlepszy, a jego obecno´sc´ dodałaby ojcu otuchy. Nie czas teraz, by mu tego zazdro´sci´c. — My´sl˛e, ojcze, z˙ e powiniene´s odpocza´ ˛c — odezwał si˛e Ander po chwili milczenia. — Musisz zachowa´c siły na pó´zniej. Król podniósł si˛e i zgasił s´wiece. — Masz racj˛e, Anderze — powiedział i u´smiechnał ˛ si˛e z wysiłkiem do syna. — Przy´slij do mnie Gaela. Id´z do domu i spróbuj zasna´ ˛c. Te˙z miałe´s długi dzie´n. Ander wrócił do siebie, poło˙zył si˛e do łó˙zka i ku swojemu zdziwieniu poczuł, z˙ e ogarnia go sen. Jego umysł pracował coraz bardziej oci˛ez˙ ale, a˙z w ko´ncu zm˛eczenie fizyczne przewa˙zyło. Obudził si˛e raz w ciagu ˛ nocy, zlany zimnym potem; m˛eczył go jaki´s potworny koszmar. Po chwili zapomniał o nim i znowu zasnał. ˛ Tym razem nic mu si˛e nie przy´sniło. Gdy ponownie si˛e obudził, na dworze zaczynało s´wita´c. Wyskoczył szybko z po´scieli, ubrał si˛e i zjadł s´niadanie. Uczucie s´wie˙zej determinacji dodawało mu sił. Gdzie´s przecie˙z znajdowała si˛e odpowied´z, która pomo˙ze rozwiaza´ ˛ c im wszystkie problemy; musi istnie´c jaki´s sposób na odnalezienie Safeholdu. Mo˙ze wszystko zale˙zy teraz od umierajacej ˛ Ellcrys, a mo˙ze od Wybranych. W ka˙zdym razie na pewno jest jaka´s odpowied´z, musi by´c! Wyszedł z domu i poda˙ ˛zył z˙ wirowa˛ s´cie˙zka˛ w kierunku pałacu. Promienie porannego sło´nca saczyły ˛ si˛e przez g˛esta˛ zasłon˛e okolicznych lasów. Przede wszyst26

˙ kim chciał pój´sc´ do Wybranych — z pewno´scia˛ sa˛ teraz w Ogrodach Zycia, ich dzie´n ju˙z si˛e zaczał ˛ — w nadziei, z˙ e odkryli jaki´s nowy szczegół. Prawdopodobnie my´sleli o tym przez cały czas, analizujac ˛ wszystko starannie. Mo˙ze który´s przypomniał sobie co´s jeszcze. A mo˙ze Ellcrys przemówiła do nich tego poranka. Wstapił ˛ najpierw do pałacu, lecz Gael, który pełnił ju˙z słu˙zb˛e, nakazał mu cisz˛e; król spał jeszcze i nie nale˙zało mu przeszkadza´c. Ander kiwnał ˛ głowa˛ i wyszedł, wdzi˛eczny za ka˙zda˛ chwil˛e wytchnienia, która˛ udało si˛e znale´zc´ ojcu. Rozejrzał si˛e po pałacowym ogrodzie. Poranna rosa połyskiwała w sło´ncu, które było coraz wy˙zej, ale nigdzie nie było wida´c Wenta. Ander zdziwił si˛e, poniewa˙z stary ogrodnik powinien ju˙z by´c w pracy. Był jeszcze bardziej zaskoczony, gdy ujrzał porozrzucane na klombach ró˙ze i s´wie˙zo zabrudzone ziemia˛ narz˛edzia. To niemo˙zliwe, z˙ eby Went porzucił nie doko´nczona˛ robot˛e. Mo˙ze ma jakie´s kłopoty z plecami. . . Trzeba b˛edzie sprawdzi´c, pomy´slał Ander. Ale to na razie mo˙ze poczeka´c. Sa˛ du˙zo wa˙zniejsze sprawy. Rzucił ostatnie spojrzenie na klomb i przyspieszył kroku. Kilka minut pó´zniej poda˙ ˛zał wzdłu˙z poro´sni˛etego bluszczem muru Ogrodów ´ zka prowadziła prosto do bram. Ze szczytu Carolanu, wysokiej s´cia˙Zycia. Scie˙ ny skalnej, która wznosiła si˛e stromo na wschodnim brzegu Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni, wynoszac ˛ Arborlon ponad le˙zace ˛ ni˙zej krainy, widział rozległa˛ przestrze´n Westlandii. Od wschodu w kierunku pomocy — wie˙ze i zadrzewione aleje rodzinnego miasta elfów otulonego g˛esta˛ platanin ˛ a˛ lasów; na południu — zamglone szare turnie Gór Skalistych Szczytów i Pykonu ozdobione kawałkami bł˛ekitu tam, gdzie rzeka Mermidon w swoim biegu na wschód do Callahornu wdziera si˛e mi˛edzy s˛edziwe skały; na zachodzie, poni˙zej Carolanu, za Rzeka˛ Szemrzacej ˛ Pie´sni — dolina Sarandanon, kołyska elfów. Ojczyzna elfów, pomy´slał z duma˛ Ander. Musi znale´zc´ sposób, on, jego ojciec i Wybrani, by ja˛ uratowa´c. Kilka chwil pó´zniej stanał ˛ u stóp Ellcrys. Nie było z˙ adnego s´ladu Wybranych. Drzewo stało samotnie. Ander rozejrzał si˛e z niedowierzaniem. Niemo˙zliwe, z˙ eby wszyscy Wybrani zaspali, nawet je´sli wyznanie Ellcrys wytraciło ˛ ich z równowagi. Od setek lat wraz z pierwszymi promieniami sło´nca szli ja˛ powita´c i nigdy nie zawiedli. Ksia˙ ˛ze˛ opu´scił szybko Ogrody i ruszył biegiem ku domostwu Wybranych. Wsz˛edzie było mnóstwo zieleni, wzdłu˙z kamiennych s´cie˙zek kwitły kwiaty, a na tyłach domu ciagn˛ ˛ eły si˛e równe grzadki ˛ z warzywami; czarna ziemia pełna była zielonych łody˙zek i kiełków. Dziedziniec otaczał niski skalny murek, w którym zrobiono wyłom na bram˛e utworzona˛ z białych palików. Dom był ciemny i cichy. Ander zwolnił. O tej porze Wybrani nie powinni ju˙z spa´c. Nie było jednak z˙ adnego s´ladu z˙ ycia. Ksia˙ ˛ze˛ elfów poczuł, z˙ e ogarnia go dziwny chłód. Szedł, nie spuszczajac ˛ oczu z tajemniczego półmroku czajacego ˛ si˛e za otwartymi drzwiami domostwa. 27

— Lauren? — zawołał cicho, stajac ˛ w progu. Odpowiedziała mu głucha cisza. Przeszedł przez próg. Katem ˛ oka dostrzegł w zaro´slach jaki´s ruch i zmroził go nagły strach. Co tam było? Poniewczasie przypomniał sobie o broni, która˛ zostawił w swoim domku. Stał przez chwil˛e bez ruchu, czekajac ˛ na dalsze wydarzenia. Ale ju˙z nic wi˛ecej si˛e nie poruszyło, z˙ aden d´zwi˛ek nie zdradzał obecno´sci innej z˙ ywej istoty. Ander wszedł zdecydowanie do s´rodka. — Lauren. . . ? Gdy wzrok przyzwyczaił si˛e do panujacej ˛ wewnatrz ˛ ciemno´sci, głos zamarł mu w krtani. Wsz˛edzie le˙zały ciała Wybranych, porozrzucane jak zu˙zyte worki; rozszarpane, połamane, pozbawione z˙ ycia. Lauren, Jase — wszyscy martwi, porozrywani, jakby dopadły ich oszalałe bestie. Ksi˛ecia ogarn˛eła rozpacz. Nie prze˙zył z˙ aden Wybrany. . . I kto miał teraz si˛e uda´c na poszukiwania Safehold i umie´sci´c nasionko Ellcrys w Krwawym Ogniu. . . ? Drzewo si˛e nie odrodzi, nie ma ratunku dla elfów. Widok martwych Wybranych przyprawiał go o mdło´sci, ale mimo to nie mógł si˛e ruszy´c. Stał tam, przera˙zony i oszołomiony. W jego umy´sle tłukło si˛e jedno słowo: Demony! Chwil˛e pó´zniej Ander wyszedł chwiejnym krokiem na zewnatrz ˛ i oparł si˛e o s´cian˛e domu, aby opanowa´c dr˙zenie i miotajace ˛ nim torsje. Gdy doszedł do siebie, ruszył zaalarmowa´c Czarna˛ Stra˙z, a potem pop˛edził do miasta. Trzeba powiedzie´c o wszystkim ojcu, a najlepiej b˛edzie, je´sli powie mu to własny syn. Nietrudno było si˛e domy´sli´c, co spotkało Wybranych. Ellcrys była coraz słabsza i Zakaz zaczynał si˛e rozpada´c. Pot˛ez˙ niejsze demony zdołały si˛e ju˙z uwolni´c. Tylko jeden z nich mógł zrobi´c tak straszna˛ rzecz. Jednym celnym uderzeniem demony chciały zdoby´c pewno´sc´ , z˙ e ju˙z nigdy nie zostana˛ uwi˛ezione. Zniszczyły wszystkich, którzy mogli pomóc w ponownych narodzinach Ellcrys i przywróceniu Zakazu. Ander biegł z˙ wirowa˛ s´cie˙zka˛ prowadzac ˛ a˛ wzdłu˙z ogrodu, którym opiekował si˛e Went. Był tam teraz. Kopał i pielił, a gdy Ander go mijał, podniósł na chwil˛e pomarszczona˛ twarz. Ksia˙ ˛ze˛ jednak przebiegł obok i nie odezwał si˛e do´n. M˛ez˙ czyzna przymknał ˛ z zadowoleniem oczy. Przesiewajac ˛ leniwie czarna˛ ziemi˛e mi˛edzy palcami, Przemieniec podjał ˛ przerwana˛ na chwil˛e prac˛e.

V Wieczorem ksia˙ ˛ze˛ elfów po raz ostatni zamknał ˛ domostwo Wybranych. Patrzył w g˛estniejacy ˛ mrok, otoczony gł˛eboka,˛ martwa˛ cisza.˛ Dom stał zupełnie pusty; ciała sze´sciu zamordowanych zostały ju˙z dawno wyniesione, a teraz Ander zabierał pozostałe po nich drobiazgi, by zwróci´c je krewnym. Przez kilka krótkich chwil był sam na sam ze swoimi my´slami. Nie chciał jednak si˛e nad nimi dłu˙zej rozwodzi´c; miał wa˙zniejsze zadanie do spełnienia. Nadzorował usuwanie zmasakrowanych ciał, a potem zabranie ksiag ˛ dziejów słu˙zby, które miały zosta´c umieszczone w bezpiecznym miejscu w krypcie pałacu Elessedilów. Zgodnie z poleceniem ojca prze´sledził zbiory strona po stronie, szukajac ˛ najmniejszej wskazówki rozwiazania ˛ zagadki Safeholdu, która˛ by´c mo˙ze przeoczyli. Nie znalazł dosłownie nic. Co za ró˙znica, pomy´slał i pokiwał smutno głowa.˛ Jakie to ma znaczenie, czy dowiedza˛ si˛e czego´s o Safeholdzie, czy nie? Nie ma przecie˙z Wybranego, który mógłby zanie´sc´ nasionko, po co wi˛ec szuka´c Krwawego Ognia? Na razie Ander był zadowolony, z˙ e mo˙ze robi´c cokolwiek i odwróci´c my´sli od tego, co zobaczył rano. Pozostawił pusty domek, przeszedł przez dziedziniec i poda˙ ˛zył s´cie˙zka˛ do ˙ Ogrodów Zycia. W całym Carolanie migotały s´wiatła pochodni, roz´swietlajac ˛ g˛estniejacy ˛ mrok. Wsz˛edzie było pełno z˙ ołnierzy; Czarna Stra˙z otoczyła Ogrody, a przyboczna gwardia króla, składajaca ˛ si˛e z elfijskich my´sliwych, patrolowała ulice i aleje. Wszyscy byli przera˙zeni tym, co si˛e stało. Gdy rozeszła si˛e wie´sc´ o zamordowaniu Wybranych, Eventin szybko zapewnił elfy, z˙ e natychmiast znajda˛ si˛e pod ochrona,˛ by nie spotkał ich podobny los. Sam jednak był przekonany, z˙ e jego ludowi nie zagra˙za bezpo´srednie niebezpiecze´nstwo. Bestia, która zabiła młode elfy, nie polowała ju˙z na nikogo innego. Wybrani byli jej jedynym celem. Tylko takie rozwiazanie ˛ miało jaki´s sens. Mimo to podj˛eto s´rodki ostro˙zno´sci, aby w ten sposób powstrzyma´c wybuch paniki, która˛ wyczuwało si˛e w całym mie´scie. Oczywi´scie, prawdziwe zniszczenie zostało ju˙z dokonane. Drzewo umierało, a jego ponowne narodziny były niemo˙zliwe. Gdy Ellcrys uschnie, Zakaz rozpadnie si˛e całkowicie, a uwi˛ezione zło b˛edzie wolne. Wtedy zniszczy wszystkie elfy, nie zostawiajac ˛ nikogo przy z˙ yciu. Jakie˙z cudowne zakl˛ecie elfijskiej magii mogłoby temu zapobiec? 29

Ander zatrzymał si˛e przy murze okalajacym ˛ Ogrody. Odetchnał ˛ gł˛eboko, by si˛e uspokoi´c i zdusi´c uczucie bezradno´sci, które niczym podst˛epna choroba narastało w nim po trochu przez cały dzie´n. Có˙z maja˛ teraz pocza´ ˛c? Nawet gdyby Wybrani z˙ yli, nikt nie wiedział przecie˙z, gdzie szuka´c Krwawego Ognia. Zakaz zaczynał słabna´ ˛c i było coraz mniej czasu, by odnale´zc´ owo z´ ródło z˙ ycia. A teraz, gdy Wybrani nie z˙ yli. . . Amberle. To imi˛e pojawiło si˛e niespodziewanie w jego umy´sle. Amberle. Ostatnie słowa Laurena dotyczyły wła´snie jej. Mo˙ze ona mogłaby pomóc. Gdy rudowłosy Wybrany to zaproponował, jego pomysł wydał si˛e Anderowi niedorzeczny. Teraz jednak cokolwiek było lepsze ni˙z to, co mieli. Umysł ksi˛ecia pracował na przyspieszonych obrotach. Jak przekona´c ojca, z˙ eby rozwa˙zył taka˛ mo˙zliwo´sc´ ? Jak nakłoni´c go, aby zechciał chocia˙z porozmawia´c z nim o Amberle? Pami˛etał dobrze jego gorycz i rozczarowanie, gdy si˛e dowiedział, z˙ e dziewczyna zrezygnowała z zaszczytu. Ander porównał to z rozpacza,˛ która˛ zobaczył na twarzy króla, gdy rano przyniósł mu wiadomo´sc´ o masakrze Wybranych. Podjał ˛ szybka˛ decyzj˛e. Eventin natychmiast rozpaczliwie potrzebował pomocy i niewa˙zne było, z jakiej strony ona nadejdzie. Arion wyjechał do Sarandanonu, na nim wi˛ec spoczywa ten obowiazek. ˛ A mo˙ze to zrobi´c tylko w jeden sposób. Musi powiedzie´c ojcu, z˙ e trzeba odnale´zc´ Amberle. — Ksia˙ ˛ze˛ ? Głos dobiegał znikad. ˛ Ander podskoczył z przera˙zenia, łapiac ˛ gwałtownie oddech. Spod sosen rosnacych ˛ naprzeciwko ogrodowego muru oderwał si˛e cie´n, ciemniejszy ni˙z noc. Ander zamarł i wstrzymał oddech. Potem wydobył szybko krótki miecz, który był przytroczony do jego pasa. Cie´n był ju˙z nad nim, trzymajac ˛ w z˙ elaznym u´scisku jego rami˛e. — Spokojnie, Anderze Elessedilu — przemówił cichy, lecz stanowczy głos. — Nie jestem twoim wrogiem. Ksia˙ ˛ze˛ dostrzegł, z˙ e cie´n nale˙zy do wysokiego człowieka liczacego ˛ ponad siedem stóp wzrostu. Szczupła˛ posta´c m˛ez˙ czyzny otulały szczelnie czarne szaty, a głow˛e osłaniał kaptur podró˙znego płaszcza. Nie było wida´c twarzy; w ciemno´sci błyszczały jedynie waskie ˛ kocie oczy. — Kim jeste´s? — wykrztusił wreszcie Ander. M˛ez˙ czyzna cofnał ˛ r˛ek˛e z ramienia ksi˛ecia i zdjał ˛ kaptur, by odsłoni´c twarz. Była pomarszczona i zaro´sni˛eta krótka,˛ czarna˛ broda,˛ która okalała szerokie, pozbawione u´smiechu usta. Nieznajomy nosił długie do ramion włosy, jego ciemne oczy patrzyły uwa˙znie spod krzaczastych brwi zro´sni˛etych nad długim, płaskim nosem. Te niesamowite oczy spogladały ˛ prosto na ksi˛ecia, który nie był w stanie odwróci´c spojrzenia. — Twój ojciec mnie zna — szepnał ˛ wysoki m˛ez˙ czyzna. — Nazywam si˛e Allanon. 30

Ander zesztywniał, na jego twarzy malowało si˛e niedowierzanie. — Allanon? — Potrzasn ˛ ał ˛ wolno głowa.˛ — Ale. . . Ale przecie˙z Allanon nie z˙ yje! — Ksia˙ ˛ze˛ , czy ja wygladam ˛ na nie˙zywego? — W gł˛ebokim głosie pojawiła si˛e nuta sarkazmu, a oczy rozbłysły jeszcze ja´sniej. — Nie, nie. . . skad˙ ˛ ze — odparł niepewnie Ander. — Ale to było ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu. . . Zamilkł, bo stare historie, które kiedy´s opowiadał mu ojciec, stan˛eły przed nim jak z˙ ywe: poszukiwania Miecza Shannary; odbicie Eventina z obozu wrogiej armii; bitwa pod Tyrsis; pora˙zka Warlocka, który został pokonany przez małego mieszka´nca Vale, She˛e Ohmsforda. Przez cały czas Allanon był z obleganymi mieszka´ncami czterech krain, u˙zyczajac ˛ im swojej mocy i madro´ ˛ sci. Gdy wszystko si˛e sko´nczyło, a Warlock został zniszczony, mag zniknał. ˛ Mówiono, z˙ e Shea Ohmsford widział go ostatni. Potem rozeszły si˛e plotki, z˙ e Allanon zjawił si˛e w czterech krainach w innym czasie i miejscu. Nigdy nie odwiedził Westlandii i elfów i nikt go te˙z tu nie oczekiwał. Ojciec powtarzał jednak cz˛esto Anderowi, z˙ e po tym druidzie mo˙zna si˛e spodziewa´c najbardziej nieoczekiwanych rzeczy. Podró˙znik, historyk, filozof i mistyk, stra˙znik ras, ostatni z pradawnych druidów — madrych ˛ ludzi nowego s´wiata; to wła´snie był Allanon. Ale czy to naprawd˛e on, pomy´slał nieufnie Ander. — Przyjrzyj mi si˛e uwa˙znie, ksia˙ ˛ze˛ elfów — polecił olbrzym i podszedł bliz˙ ej. — Przekonasz si˛e, z˙ e mówi˛e prawd˛e. Ander spojrzał na s´niada˛ twarz, potem zajrzał gł˛eboko w błyszczace ˛ oczy i nagle wszystkie watpliwo´ ˛ sci znikn˛eły. Nie był ju˙z nieufny. Człowiek, który stał przed nim, był naprawd˛e Allanonem. — Chc˛e, z˙ eby´s zaprowadził mnie do ojca — powiedział przybysz cicho. — Wybierz jaka´ ˛s boczna˛ drog˛e. Chciałbym utrzyma´c swoje przybycie w tajemnicy. Szybko, zanim nadejda˛ stra˙znicy. Ander nie spierał si˛e z nim. Druid poda˙ ˛zał za nim jak jego własny cie´n. Min˛eli ˙ Ogrody Zycia i poda˙ ˛zyli w kierunku miasta. Wkrótce dotarli do małej, zamkni˛etej na ła´ncuch furtki, która prowadziła na tereny pałacu, i ukryli si˛e w bujnej ro´slinno´sci. Ander wyciagn ˛ ał ˛ z kieszeni p˛ek kluczy i umie´scił jeden z nich w zamku. Klucz obrócił si˛e z ostrym zgrzytem i kilka sekund pó´zniej obaj znale´zli si˛e w s´rodku. Zazwyczaj pałac strze˙zony był jedynie przez wartowników stojacych ˛ przy bramie. Niedługo po odkryciu zmasakrowanych zwłok Wybranych, w południowej cz˛es´ci ogrodu znaleziono ciało Wenta, któremu kto´s złamał kark. Stary ogrodnik zginał ˛ w zupełnie inny sposób ni˙z pozostali, nie było wi˛ec powodu, z˙ eby łaczy´ ˛ c te dwa zdarzenia. Jednak to ostatnie morderstwo popełniono zbyt blisko króla i nie mo˙zna ju˙z było polega´c jedynie na stra˙zy pałacowej. Podj˛eto dodatkowe s´rod-

31

ki ostro˙zno´sci; przy drzwiach królewskiego apartamentu czuwali Dardan i Rhoe, osobista stra˙z Eventina. Anderowi wydawało si˛e, z˙ e nie ma najmniejszego prawdopodobie´nstwa, aby kto´s obcy wszedł nie zauwa˙zony na teren pałacu, a jednak obaj z druidem zdołali si˛e przedosta´c bez zatrzymania. Allanon poruszał si˛e bezszelestnie niczym nocny cie´n, Ander za´s trzymał si˛e blisko niego. Wreszcie dotarli do okien mieszczacego ˛ si˛e na parterze gabinetu króla. Tam zatrzymali si˛e na moment. Druid nadsłuchiwał przez chwil˛e, a potem nacisnał ˛ z˙ elazna˛ klamk˛e. Okiennice otworzyły si˛e cicho i obaj m˛ez˙ czy´zni weszli do s´rodka. Eventin wstał od stołu, na którym ciagle ˛ jeszcze le˙zały stosy ksia˙ ˛zek, i spojrzał na nich z niedowierzaniem — najpierw na syna, a potem na towarzyszacego ˛ mu człowieka. — Allanon! — szepnał. ˛ Druid zamknał ˛ okiennice, starannie zaciagn ˛ ał ˛ zasłony i obrócił si˛e do s´wiatła. — Po tylu latach. . . — Król potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ ze zdumieniem. Wyszedł zza stołu, by lepiej si˛e przyjrze´c twarzy przybysza. Jego niedowierzanie zmieniło si˛e w zdziwienie. — Allanon! Nic si˛e nie postarzałe´s! W ogóle si˛e nie zmieniłe´s od czasu. . . — słowa uwi˛ezły mu w gardle. — W jaki sposób. . . ? — Jestem tym, kim zawsze byłem — przerwał mu druid. — To wszystko, co powiniene´s wiedzie´c, królu elfów. Eventin przytaknał ˛ mu bez słowa, ciagle ˛ oszołomiony nieoczekiwanym pojawieniem si˛e go´scia. Wolno wrócił do stołu i obaj m˛ez˙ czy´zni zaj˛eli miejsca naprzeciwko siebie. Ander stał przez cały czas w tym samym miejscu, niepewny, co dalej robi´c. — Przysiad´ ˛ z si˛e do nas, ksia˙ ˛ze˛ . — Allanon wskazał mu trzecie krzesło. Ander usiadł szybko, wdzi˛eczny, z˙ e pozwolono mu zosta´c. Bardzo pragnał ˛ usłysze´c, o czym b˛eda˛ rozmawia´c. — Wiesz, co si˛e stało? — król zwrócił si˛e do przybysza. — Wła´snie dlatego tu jestem. — Druid skinał ˛ głowa.˛ — Wyczułem wyłom w Zakazie. Co´s przedostało si˛e do tego s´wiata, co´s majacego ˛ naprawd˛e wielka˛ moc. Pojawienie si˛e tego potwora. . . Usłyszeli słaby odgłos kroków, który rozległ si˛e tu˙z za drzwiami gabinetu. Allanon poderwał si˛e szybko na nogi. Po chwili stał ju˙z spokojnie. — Nikt nie mo˙ze si˛e dowiedzie´c, z˙ e tu jestem — powiedział. Eventin nie kwestionował tego. Kiwnał ˛ po prostu głowa,˛ podszedł szybko do drzwi i otworzył je. W progu siedział Manx, machajac ˛ wolno ogonem i spogla˛ dajac ˛ na swojego pana. Król wyszedł na korytarz i ujrzał Gaela niosacego ˛ tac˛e z fili˙zanka˛ herbaty. U´smiechnał ˛ si˛e do niego i odebrał tac˛e. — Id´z teraz do domu i prze´spij si˛e troch˛e — rozkazał słu˙zacemu. ˛ Gdy Gael próbował oponowa´c, król szybko potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛

32

˙ — Zadnych sporów. Rano b˛edziemy mieli du˙zo pracy. Id´z do domu. Nic mi si˛e nie stanie. Popro´s Dardana i Rhoe’a, z˙ eby stali na stra˙zy, dopóki si˛e nie poło˙ze˛ . Nie chc˛e ju˙z nikogo widzie´c. Obrócił si˛e szybko i wszedł z powrotem do gabinetu, zamykajac ˛ za soba˛ drzwi. Manx obwachał ˛ z zainteresowaniem nieznajomych siedzacych ˛ przy stole, a potem, najwidoczniej usatysfakcjonowany, spoczał ˛ u stóp kamiennego kominka. Poło˙zył wygodnie pysk na przednich łapach i przymknał ˛ z zadowoleniem oczy. Eventin zajał ˛ ponownie swoje miejsce. — Czy to wła´snie ten potwór zabił Wybranych? — zapytał. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e tak wła´snie było. — Druid skinał ˛ głowa.˛ — Poczułem, z˙ e Wybranym grozi niebezpiecze´nstwo i przybyłem najszybciej, jak mogłem. Niestety nie do´sc´ szybko, aby ich ocali´c. — Obawiam si˛e, z˙ e wina le˙zy po mojej stronie. — Eventin u´smiechnał ˛ si˛e smutno. — Zostawiłem ich bez ochrony, chocia˙z wiedziałem, z˙ e Zakaz zaczał ˛ zanika´c. Zreszta˛ mo˙ze to nie ma znaczenia. Nawet gdyby z˙ yli, nie byliby w stanie ocali´c Ellcrys. Nie mo˙zna rozpozna´c z˙ adnego z obrazów, który ułatwiłby lokalizacj˛e Krwawego Ognia, nie mówiac ˛ ju˙z o tej nazwie. Safehold. . . Znasz to miejsce? Allanon pokr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ — Nasze zbiory nie mówia˛ nic na temat Safehold, moi poprzednicy równie˙z, ani ci, którzy rzadzili ˛ przede mna,˛ ani ci, którzy byli w´sród Wybranych — mówił dalej król. — Znalazłem si˛e w rozpaczliwej sytuacji. Ellcrys umiera, a z˙ eby ja˛ ocali´c, jeden z Wybranych musiałby zanie´sc´ jej nasionko do Krwawego Ognia, umie´sci´c je w płomieniach, a potem powróci´c z nim do Ellcrys. Jedynie w ten sposób mogłoby si˛e dokona´c odrodzenie. — Znam t˛e histori˛e — przerwał druid. Król zaczerwienił si˛e z gniewu i zakłopotania. — Zastanów si˛e wi˛ec. Nie wiemy, gdzie jest Krwawy Ogie´n. Nie mamy z˙ adnego zapisu na temat Safehold. Nikt z Wybranych nie z˙ yje i nie ma nikogo, kto zaniósłby nasionko Ellcrys. Rezultat tego wszystkiego jest zatem nieunikniony. Ellcrys umrze, Zakaz si˛e rozpadnie, zło zostanie uwolnione i zaleje ziemie, a elfy i wszystkie pozostałe rasy zamieszkujace ˛ cztery krainy stana˛ w obliczu wojny, która zniszczy nas wszystkich! — Eventin pochylił si˛e nagle do przodu. — Ja jestem tylko królem i nikim wi˛ecej. Ty jeste´s druidem i czarownikiem. Je´sli mo˙zesz pomóc, zrób to. To nasz jedyny ratunek. Allanon uniósł lekko głow˛e, jakby zastanawiajac ˛ si˛e nad czym´s. ˙ — Zanim przyszedłem do ciebie, Eventinie, byłem w Ogrodach Zycia i rozmawiałem z Ellcrys. — Rozmawiałe´s z nia? ˛ — spytał z niedowierzaniem król. — Mo˙ze lepiej powiem, z˙ e to ona rozmawiała ze mna.˛ Oczywi´scie, gdyby si˛e na to nie zdecydowała, nie byłoby mi˛edzy nami z˙ adnego porozumienia.

33

— Ale ona rozmawia tylko z Wybranymi — przerwał Ander, po czym szybko zamilkł, widzac ˛ irytacj˛e na twarzy ojca. — Mój syn ma racj˛e, Allanonie — zwrócił si˛e do druida Eventin. — Ellcrys nie rozmawia z nikim prócz Wybranych, a i to robi rzadko. — Ona rozmawia z tymi, którzy jej słu˙za˛ — odparł mag. — W´sród elfów tylko Wybrani maja˛ ten zaszczyt, ale druidzi zawsze słu˙zyli Ellcrys, tyle z˙ e w inny sposób. W ka˙zdym razie po prostu zaoferowałem jej swoja˛ słu˙zb˛e, a ona zdecydowała si˛e do mnie przemówi´c. Z tego, co powiedziała, wynika, z˙ e mylisz si˛e przynajmniej w jednej sprawie. Eventin czekał chwil˛e na dalszy ciag, ˛ ale druid nic ju˙z nie powiedział. Siedział tylko i spogladał ˛ na nich badawczo. — Bardzo dobrze, zapytam wi˛ec sam. — Król starał si˛e zachowa´c spokój. — W jakiej sprawie si˛e myl˛e? — Zanim ci odpowiem — powiedział Allanon, pochylajac ˛ si˛e do przodu — chc˛e, z˙ eby´s co´s zrozumiał. Przyszedłem tu, aby udzieli´c wam pomocy, na jaka˛ tylko mnie sta´c, poniewa˙z zło uwi˛ezione za Zakazem zagra˙za wszelkiemu z˙ yciu w czterech krainach. Moja pomoc jest dobrowolna, ale pod jednym warunkiem. Musz˛e mie´c swobod˛e działania, nawet wtedy, gdy nie b˛edziesz tego aprobowa´c, Eventinie. Nawet wtedy. Czy rozumiesz to? Król zawahał si˛e. Bł˛ekitnymi oczyma przygladał ˛ si˛e uwa˙znie s´niadej twarzy czarownika, szukajac ˛ na niej odpowiedzi. W ko´ncu skinał ˛ głowa.˛ — Rozumiem. Mo˙zesz post˛epowa´c tak, jak zechcesz. Druid wyprostował si˛e i zwrócił twarz ku Anderowi i Eventinowi, maskujac ˛ przy tym starannie wszelkie emocje. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e najpierw mógłbym pomóc w odnalezieniu Safehold. Tak jak ju˙z mówiłem, nie poznałem miejsca, które pokazała mi Ellcrys. Nie rozpoznałem go, bo pochodziło z czasów jej stworzenia. Wielkie Wojny zmieniły geografi˛e starego s´wiata tak dalece, z˙ e jej wyobra˙zenie o tym miejscu jest całkiem bł˛edne. Mamy jednak nazw˛e Safehold. Powiedziałe´s, z˙ e zbiory królów elfów i ksi˛egi słu˙zby Wybranych nie wymieniaja˛ tej nazwy. Jednak jest jeszcze jedno miejsce, gdzie mo˙zna to sprawdzi´c. W Paranorze, twierdzy druidów, znajduja˛ si˛e zbiory dotyczace ˛ nauk i tajemniczych zjawisk starego s´wiata. Mo˙zliwe, z˙ e w tych ksi˛egach b˛edzie jaka´s wzmianka na temat stworzenia Ellcrys i lokalizacji Krwawego Ognia. Prawdopodobie´nstwo jest bardzo du˙ze, poniewa˙z wi˛ekszo´sc´ informacji tam zawartych pochodzi z czasów Pierwszej Rady Druidów. Przekazał je ka˙zdy jej uczestnik, tak jak to czyniono od czasów wojennego pogromu. Pami˛etam równie˙z, z˙ e pierwsza˛ znakomito´scia˛ tej rady był Galaphile, który był elfem. On wiedział co´s o stworzeniu Ellcrys i miejscu, gdzie znajduje si˛e Krwawy Ogie´n. — Dzi´s wieczorem — podjał ˛ po chwili — gdy sko´nczymy t˛e rozmow˛e, udam si˛e do Paranoru. Ksi˛egi sa˛ dobrze ukryte przed ka˙zdym z wyjatkiem ˛ druidów, wi˛ec musz˛e tam pój´sc´ osobi´scie. Sadz˛ ˛ e, z˙ e znajd˛e w nich jaka´ ˛s wzmiank˛e na 34

temat Safehold. Jest nadzieja, z˙ e z tego, co tam odkryj˛e, dowiemy si˛e, gdzie jest Krwawy Ogie´n. — Allanon poło˙zył r˛ece na blacie stołu i spojrzał na króla. — A teraz sprawa Wybranych, Eventinie. Zupełnie si˛e tutaj mylisz. Nie wszyscy sa˛ martwi. W komnacie zapanowała głucha cisza. Amberle, pomy´slał zaskoczony Ander. On ma na my´sli Amberle! — Wszyscy zostali zamordowani! Cała szóstka. . . — zaczał ˛ Eventin i nagle zamilkł. — Było siedmioro Wybranych — powiedział cicho druid. — Siedmioro. Król zesztywniał i wbił palce w kraw˛ed´z stołu tak mocno, z˙ e zbielały mu kostki. W jego oczach odbijał si˛e gniew i niedowierzanie. — Amberle — wyszeptał jej imi˛e niczym przekle´nstwo. — Ona jest jedna˛ z Wybranych. — Druid skinał ˛ głowa.˛ — Nie! — krzyknał ˛ Eventin i zerwał si˛e na równe nogi. — Nie, druidzie! Usłyszeli dobiegajacy ˛ z korytarza odgłos szybkich kroków, a po chwili stukanie do drzwi. Ander u´swiadomił sobie, z˙ e podniesiony ton ojca przywiódł do gabinetu Dardana i Rhoe’a. Podszedł szybko do drzwi i otworzył je. Zdziwiony ujrzał nie tylko stra˙zników, lecz równie˙z Gaela. Wszyscy zagladali ˛ ciekawie do s´rodka, ale ksia˙ ˛ze˛ elfów zasłonił im widok. Ojciec znalazł si˛e zaraz obok niego. — Gaelu, powiedziałem ci, z˙ eby´s poszedł do domu — król upomniał surowo młodego elfa. — Zrób to teraz. Gael skłonił si˛e sztywno. Na jego twarzy malował si˛e ból wywołany słowami starego człowieka. Słu˙zacy ˛ odwrócił si˛e i odszedł bez słowa. Król skinał ˛ głowa˛ do ˙ gwardzistów, zapewniajac ˛ ich w ten sposób, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ Zołnierze wrócili wi˛ec z powrotem na swoje posterunki. Eventin stał przez chwil˛e w progu gabinetu, a potem zamknał ˛ drzwi i powiódł badawczym wzrokiem od swego syna do Allanona. — Skad ˛ wiesz o Amberle? — Ellcrys powiedziała mi o siedmiu Wybranych. Była mi˛edzy nimi młoda dziewczyna. Nazywała si˛e Amberle Elessedil. — Druid zamilkł i przyjrzał si˛e uwa˙znie twarzy króla elfów. Była naznaczona gorycza,˛ pobladła. — To niezwykłe, z˙ e młoda kobieta zostaje Wybrana˛ — ciagn ˛ ał ˛ cicho Allanon. — Nie zdarzyło si˛e to, jak mi si˛e wydaje, od co najmniej pi˛eciuset lat. — Dla Amberle ten zaszczyt nic nie znaczył. — Król potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ ze zło´scia.˛ — Wzgardziła nim. Przyniosła wstyd swojemu ludowi i rodzinie. Nie jest ju˙z jedna˛ z Wybranych. Nie jest te˙z mieszkanka˛ tej krainy. Jest wyrzutkiem z własnego wyboru! Allanon wstał szybko, jego twarz przybrała surowy wyglad. ˛ — Mówisz jak głupiec. Amberle jest przecie˙z twoja˛ wnuczka.˛ — Eventin poczuł si˛e dotkni˛ety ta˛ wymówka,˛ ale nic nie powiedział. Mag zbli˙zył si˛e do niego.

35

— Posłuchaj mnie, Eventinie. Amberle jest Wybrana.˛ Prawda˛ jest te˙z, z˙ e nie słu˙zyła Ellcrys tak jak inni. To prawda, z˙ e porzuciła swoje zadania. To prawda równie˙z, z˙ e z sobie tylko znanych powodów opu´sciła dom rodzinny, Arborlon i Westlandi˛e, nie zwa˙zajac ˛ na obowiazki, ˛ które bezspornie na niej spoczywały. W oczach swojego ludu zha´nbiła rodzin˛e, a zwłaszcza ciebie jako króla. To prawda, z˙ e nie chciała by´c dłu˙zej jedna˛ z Wybranych. Wiedz jednak, z˙ e ani ty, ani twój lud nie mo˙zecie odebra´c jej tego, co dała jej Ellcrys. Nawet ona nie mo˙ze tego zrobi´c. To nale˙zy jedynie do samej Ellcrys. Dopóki ona nie zmieni zdania, Amberle pozostaje Wybrana˛ w jej słu˙zbie — Wybrana,˛ która mo˙ze umie´sci´c jej nasionko w Krwawym Ogniu i da´c jej nowe z˙ ycie. Król nie musi rozumie´c tego wszystkiego, Eventinie Elessedilu — powiedział na koniec Allonon. — Nawet je´sli jest królem. Niektóre sprawy trzeba po prostu zaakceptowa´c. Eventin spojrzał bez słowa na druida. Gniew zniknał ˛ z jego oczu, a w jego miejsce pojawiły si˛e ból i zmieszanie. — Kiedy´s byli´smy sobie bardzo bliscy — odezwał si˛e w ko´ncu. — Po s´mierci jej ojca, a mojego syna Aina, ja stałem si˛e jej ojcem. Była jeszcze dzieckiem, miała dopiero pi˛ec´ lat. Wieczorami bawili´smy si˛e razem. . . — przerwał, bo nie był w stanie dalej mówi´c. Odetchnał ˛ gł˛eboko, z˙ eby si˛e uspokoi´c. — Było w niej co´s, czego pó´zniej ju˙z u nikogo nie znalazłem — jaka´s słodycz, niewinno´sc´ i miło´sc´ . Jestem starym człowiekiem i mówi˛e w ten sposób o swojej wnuczce, ale nie robi˛e tego bez zastanowienia. Znałem ja.˛ Allanon nie odezwał si˛e. Król podszedł do swojego krzesła i usiadł wolno. — Od czasów Jerle Shannary ksi˛egi nie wspominaja˛ o z˙ adnej innej kobiecie, która zostałaby Wybrana.˛ Amberle była pierwsza, pierwsza od ponad pi˛eciuset lat. Spotkał ja˛ zaszczyt, za który inni oddaliby wszystko. — Pokiwał ze zdumieniem głowa.˛ — Ale Amberle zrezygnowała z tego. Nie wyja´sniła niczego ani mnie, ani swej matce. . . nikomu. Po prostu odeszła bez słowa. Eventin zamilkł bezradnie. Allanon usiadł naprzeciw niego, a oczy błyszczały mu z˙ ywo. — Ona musi wróci´c, Eventinie. Jest jedyna˛ nadzieja˛ elfów. — Ojcze — odezwał si˛e Ander, zanim zda˙ ˛zył przemy´sle´c, co chce powiedzie´c. W nagłym odruchu uklakł ˛ u boku starego człowieka. — Ojcze, w noc przed zabójstwem Lauren powiedział mi o czym´s. Twierdził, z˙ e Ellcrys bardzo du˙zo rozmawiała z Amberle. Wszak nigdy przedtem si˛e to nie zdarzyło. Mo˙ze Amberle jest nasza˛ jedyna˛ i najwi˛eksza˛ nadzieja.˛ Król spojrzał na syna oboj˛etnie, jak gdyby jego słowa nic nie znaczyły. Potem poło˙zył dłonie na zniszczonym blacie stołu i pochylił głow˛e. — My´sl˛e, Anderze, z˙ e ta nadzieja jest raczej nikła. Mo˙zliwe, z˙ e nasz lud zaakceptuje ja˛ jeszcze raz, ale tylko dlatego, z˙ e jej potrzebuje. Jednak nie jestem tego całkiem pewien; to, co zrobiła, jest w oczach naszego narodu niewybaczal36

ne. Mo˙ze Ellcrys te˙z ja˛ zaakceptuje, zarówno jako Wybrana,˛ jak i dostarczycielk˛e jej nasionka. Nie twierdz˛e, z˙ e znam odpowiedzi na te pytania. Nie jestem te˙z pewien własnych uczu´c. Amberle si˛e nam przeciwstawi, druidzie. — Król zwrócił si˛e teraz do Allanona. — Gdy opu´sciła swój kraj, zrobiła to ju˙z na zawsze. Była przekonana, z˙ e tak musi by´c; co´s ja˛ w tym upewniło. Nie znasz jej tak jak ja. Ona nigdy nie powróci. — Twarz Allanona wcia˙ ˛z pozostawała niezmienna. — To si˛e oka˙ze. Przynajmniej mo˙zemy ja˛ zapyta´c. — Nie wiem, gdzie ona jest — stwierdził król cierpkim tonem. — Watpi˛ ˛ e, czy ktokolwiek wie. Mag napełnił fili˙zank˛e ziołowa˛ herbata˛ i podał ja˛ królowi. — Ja wiem. Eventin przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e bez słowa. Miotały nim sprzeczne uczucia, oczy niespodziewanie wypełniły si˛e łzami, które jednak znikn˛eły tak szybko, jak si˛e pojawiły. — Powinienem był si˛e tego domy´sli´c — powiedział w ko´ncu. Potem wstał i odszedł od stołu. Jego twarz cz˛es´ciowo skryła si˛e w mroku. — Tak jak sobie z˙ yczyłe´s, Allanonie, w tej sprawie masz swobod˛e działania. Wiesz o tym. — Zanim wyjad˛e, chc˛e, z˙ eby twój syn pomagał mi przez jaki´s czas — powiedział Allanon ku zdziwieniu Andera, po czym równie˙z si˛e podniósł. Eventin nie poruszył si˛e. — Jak sobie z˙ yczysz. — Pami˛etaj, nikt nie mo˙ze wiedzie´c, z˙ e tu jestem. — Nikt si˛e nie dowie. — Król pokiwał głowa.˛ Chwil˛e pó´zniej druid wyszedł przez okno i zniknał ˛ w ciemno´sci. Ander popatrzył z wahaniem na ojca, po czym ruszył w s´lady Allanona. Wiedział, z˙ e my´sli starego człowieka kra˙ ˛za˛ teraz wokół Amberle. Ukryty w ciemno´sciach lasów Westlandii, na północ od Carolanu, Dagda Mor siedział cicho z zamkni˛etymi oczami. Gdy je otworzył, ja´sniały zadowoleniem. Przemieniec dobrze mu słu˙zył. Wstał powoli i objał ˛ r˛ekoma wypolerowane drewno Berła Mocy; zapłon˛eło jasno. — Druidzie — syknał ˛ cicho. — Wiem o tobie. Ruszył w kierunku bezkształtnego cienia, jaki stanowił Kosiarz; potwór wyłonił si˛e z otchłani nocy. Dagda Mor spojrzał na wschód. Poczeka na druida w Paranorze. Lecz nie sam. Wyczuwał moc czarownika i obawiał si˛e jej. Kosiarz był do´sc´ silny, z˙ eby przeciwstawi´c si˛e takiej pot˛edze, ale dla niego miał inne zadanie. Nie, tu b˛edzie potrzebny kto´s jeszcze. Przeprowadzi wi˛ec kilkoro swoich braci przez słabnac ˛ a˛ s´cian˛e Zakazu. To wystarczy, z˙ eby pochwyci´c maga w pułapk˛e. Wystarczy, z˙ eby go zabi´c.

VI Allanon zaczekał, a˙z Ander wyjdzie z o´swietlonego gabinetu, po czym przeszli z powrotem przez tereny pałacowe. Wyszli przez mała˛ boczna˛ furtk˛e i znale´zli si˛e na drodze. Czarownik poprosił, by ksia˙ ˛ze˛ zabrał go do stajni. Bez słowa poda˙ ˛zyli s´cie˙zka,˛ która zaprowadziła ich przez mały lasek do wybiegu dla koni, a stamtad ˛ ku wej´sciu do stajni. Ander zwolnił starego stajennego, zapewniajac, ˛ z˙ e wszystko jest w porzadku, ˛ i obaj z Allanonem weszli do s´rodka. Przegrody były o´swietlone podwójnym rz˛edem oliwnych lamp, cisz˛e rozpraszało za´s lekkie r˙zenie koni. Druid przeszedł wzdłu˙z pierwszego rz˛edu boksów, przesuwajac ˛ wzrok z jednego wierzchowca na drugiego, po czym ruszył z powrotem. W ko´ncu zatrzymał si˛e i zwrócił do Andera. — Ten — wskazał. — Chc˛e tego. Ksia˙ ˛ze˛ spojrzał z niepokojem na konia, którego wybrał Allanon. Rumak nazywał si˛e Artaq. Był pot˛ez˙ nym, czarnym jak w˛egiel ogierem mierzacym ˛ ponad siedemdziesiat ˛ cali. Artaq miał do´sc´ siły, by unie´sc´ kogo´s tak du˙zego jak Allanon, i na dodatek wytrzyma´c długa,˛ forsowna˛ jazd˛e. Był dobrym koniem na polowanie, a jego atutem była bardziej wytrzymało´sc´ ni˙z szybko´sc´ . Ander poznał go na tyle, z˙ e wiedział, i˙z na krótkich dystansach Artaq jest w stanie osiagn ˛ a´ ˛c du˙za˛ pr˛edko´sc´ . Ogier miał do´sc´ mała,˛ wask ˛ a˛ głow˛e, zwłaszcza gdy porównało si˛e ja˛ z pot˛ez˙ nym, silnie zbudowanym tułowiem. Oczy konia były szeroko rozstawione i oszałamiajaco ˛ bł˛ekitne. Czaiła si˛e w nich wielka inteligencja; Artaq nie był koniem, który dawał si˛e ujarzmi´c ka˙zdemu człowiekowi. W tym wła´snie był problem. Ogier miał silna˛ wol˛e i jego zachowanie było zupełnie nieprzewidywalne. Uwielbiał zabawia´c si˛e z dosiadajacymi ˛ go je´zd´zcami, a zabawy te ko´nczyły si˛e zazwyczaj zrzuceniem z siodła. Co najmniej kilku je´zd´zców zostało rannych podczas takich upadków. Je´sli s´miałek, który dosiadał Artaqa, nie był do´sc´ silny i szybki, ko´n znajdował sposób, by strzasn ˛ a´ ˛c go z siebie zaledwie w kilka sekund. Niewielu zadawało sobie trud, z˙ eby zaryzykowa´c. Nawet król rzadko teraz na nim je´zdził, chocia˙z kiedy´s Artaq był jego ulubie´ncem. — Sa˛ inne. . . — zaproponował niezdecydowanie Ander, ale Allanon potrza˛ snał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ 38

— Ten ko´n b˛edzie dobry. Jak si˛e nazywa? — Artaq — odparł ksia˙ ˛ze˛ elfów. Allanon przez chwil˛e z uwaga˛ przygladał ˛ si˛e ogierowi, potem nacisnał ˛ klamk˛e i wszedł do przegrody. Ander podszedł bli˙zej, by lepiej si˛e przyjrze´c. Druid stanał ˛ spokojnie przed wielkim czarnym koniem i podniósł r˛ek˛e na przywitanie. Ku zdziwieniu elfa Artaq podszedł do maga. Ten pogłaskał delikatnie atłasowa˛ szyj˛e i nachylił si˛e, by szepna´ ˛c co´s do ko´nskiego ucha. Potem nało˙zył ogierowi postronek i zaprowadził go do stanowiska ze sprz˛etem. Ander potrzasn ˛ ał ˛ ze zdumieniem głowa˛ i poszedł za nimi. Druid wybrał siodło i uzd˛e, i po zdj˛eciu postronka umocował je w odpowiednich miejscach. Rzucił ostatnie słowo zach˛ety i wskoczył na grzbiet wierzchowca. Ksia˙ ˛ze˛ wstrzymał oddech. Druid ruszył wolno wzdłu˙z rz˛edu przegród, a potem zawrócił. Artaq był posłuszny i reagował wła´sciwie; z tym je´zd´zcem nie było z˙ artów. Allanon podprowadził konia do miejsca, gdzie stał Ander, i zeskoczył na ziemi˛e. — Gdy mnie nie b˛edzie, ksia˙ ˛ze˛ — powiedział, spogladaj ˛ ac ˛ czarnymi oczami na Andera — ty zaopiekujesz si˛e swoim ojcem. Upewnij si˛e, z˙ e nic mu nie grozi. Licz˛e na ciebie. Ander skinał ˛ głowa˛ zadowolony, z˙ e Allanon okazał mu takie zaufanie. Druid patrzył na´n jeszcze przez chwil˛e, po czym zaprowadził Artaqa na tył stajni i uchylił szeroko podwójne drzwi. Ander jeszcze raz poszedł za nimi. — Zatem do widzenia, Anderze Elessedilu — rzucił Allanon i wsiadł na konia. Skierował Artaqa ku wyj´sciu i szybko wyjechał w ciemno´sc´ . Ander patrzył za nimi, dopóki całkiem nie znikn˛eli mu z oczu. Przez nast˛epne trzy dni Allanon i Artaq poda˙ ˛zali na wschód w kierunku Paranoru. Droga wiodła przez g˛este lasy Westlandii ku wej´sciu do historycznej przeł˛eczy Rhenn, a stamtad ˛ ku rozległym pustyni przestrzeniom równiny Streleheim. Allanon jechał przez cały czas, przystajac ˛ jedynie po to, by da´c odpocza´ ˛c Artaqowi, nakarmi´c go i napoi´c. Je´sli to było mo˙zliwe, poruszał si˛e w obr˛ebie zalesionych terenów, trzymajac ˛ si˛e z dala od szlaków karawan i ucz˛eszczanych dróg. Na razie nikt, z wyjatkiem ˛ króla i jego syna, nie wiedział o powrocie czarownika do czterech krain. Nikt oprócz nich nie wiedział równie˙z o ksi˛egach druidów przechowywanych w Paranorze ani o siódmym Wybranym. Je´sli zło, które przedostało si˛e przez s´cian˛e Zakazu, zdoła si˛e o tym dowiedzie´c, jego poszukiwania b˛eda˛ powa˙znie zagro˙zone. Zachowanie tajemnicy było jego najwi˛ekszym atutem i chciał, aby tak pozostało. Drugiego dnia o zachodzie sło´nca Allanon przybył do Paranoru. Był pewien, z˙ e nikt za nim nie jechał. Swego wierzchowca zostawił w pewnej odległo´sci od fortecy, w małym s´wierkowym zagajniku pełnym soczystej trawy i s´wie˙zej wody, a reszt˛e drogi postanowił przeby´c pieszo. Wszystko wygladało ˛ inaczej ni˙z w czasach lorda Warlocka. Znikn˛eły stada wilków, które grasowały po okolicznych la39

sach. Nie było ogrodzenia z trujacych ˛ cierni wznoszacego ˛ si˛e wokół twierdzy. Lasy były ciche i spokojne, wypełnione przyjemnymi d´zwi˛ekami nadchodzacej ˛ nocy. W ciagu ˛ kilku minut Allanon stanał ˛ u stóp twierdzy druidów. Osadzony na pot˛ez˙ nej skale, wiekowy zamek górował nad drzewami, jakby wypchni˛ety r˛eka˛ olbrzyma z wn˛etrzno´sci ziemi. Był to zapierajacy ˛ dech w piersiach obraz niczym z dzieci˛ecej bajki: oszałamiajacy ˛ labirynt strzelistych wie˙z i murów, iglic i parapetów. Wyblakłe białe kamienie, z których były zbudowane, rysowały si˛e dumnie na tle gł˛ebokiego granatu nocnego nieba. Allanon zatrzymał si˛e w zadumie. Historia Paranoru była historia˛ druidów, historia˛ jego przodków. Zacz˛eła si˛e tysiac ˛ lat po Wielkich Wojnach, gdy wszystko z wyjatkiem ˛ rasy ludzkiej zostało zniszczone, a oblicze starego s´wiata zmieniło si˛e ju˙z na zawsze. Zacz˛eła si˛e po latach spustoszenia, zniszczenia i okrucie´nstwa, kiedy ci, którzy ocaleli z masakry, walczyli, by prze˙zy´c w nowym, morderczym s´wiecie. Bo człowiek nie był ju˙z dłu˙zej gatunkiem panujacym. ˛ Zacz˛eło si˛e po tym, gdy z rodzaju ludzkiego powstały nowe gatunki — ludzie, karły, gnomy i trolle, i gdy na Ziemi znów pojawiły si˛e elfy. Zacz˛eło si˛e w Paranorze, gdzie w desperackiej próbie ocalenia s´wiata przed totalna˛ anarchia˛ zebrała si˛e Pierwsza Rada Druidów. Zwołał ja˛ Galaphile, najpot˛ez˙ niejszy z druidów. Wła´snie tutaj zgromadzono wszystkie historie starego s´wiata, te przekazywane ustnie i te zapisane, by zachowa´c je dla pokole´n, które miały dopiero nadej´sc´ . Tutaj zbadano tajemnice pradawnych nauk, połaczono ˛ ich zapomniane fragmenty, wyja´sniono wiele tajemnic. Przez setki lat druidzi — m˛edrcy nowego s´wiata — mieszkali i pracowali w Paranorze, pragnac ˛ odbudowa´c to, co zostało stracone. Lecz ich wysiłki nie na wiele si˛e zdały. Jeden z nich stał si˛e ofiara˛ własnych szalonych ambicji i nierozwa˙znego, zgubnego ostatecznie braku cierpliwos´ci. Igrał z moca˛ tak pot˛ez˙ na˛ i zła,˛ z˙ e w ko´ncu go pochłon˛eła. Nazywał si˛e Brona i w Pierwszej Wojnie Ludów dowodził armia˛ ludzi przeciw innym gatunkom, chcac ˛ zdoby´c panowanie nad czterema krainami. Druidzi pokonali go i zmusili do ucieczki. Sadzili, ˛ z˙ e zginał, ˛ ale pi˛ec´ set lat pó´zniej powrócił — ju˙z nie jako Brona, lecz jako lord Warlock. Zaatakował niczego nie podejrzewajacych ˛ druidów w ich twierdzy i wymordował wszystkich z wyjatkiem ˛ jednego. Tym jedynym ocalałym był Bremen, ojciec Allanona. Bremen wykuł zaczarowany Miecz i podarował go królowi elfów. Był nim Jerle Shannara. Ten Miecz stał si˛e talizmanem, którego mocy lord Warlock nie był si˛e w stanie przeciwstawi´c. Dzi˛eki niemu elfy i ich sprzymierze´ncy wygrali Druga˛ Wojn˛e Ludów i wyp˛edzili lorda Warlocka ze s´wiata ludzi. Gdy Bremen umarł, Allanon został ostatnim z druidów. Zamknał ˛ wtedy twierdz˛e na wieki i Paranor stał si˛e historia,˛ pomnikiem minionych czasów, czasów wielkich ludzi i jeszcze wi˛ekszych czynów.

40

Druid potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ To wszystko było ju˙z przeszło´scia; ˛ teraz musi zatroszczy´c si˛e o tera´zniejszo´sc´ . Allanon poruszał si˛e skrajem kamiennej podstawy zamku, badajac ˛ uwa˙znie jej wyszczerbiona˛ powierzchni˛e pełna˛ gł˛ebokich szczelin. Wreszcie zatrzymał si˛e, wyciagn ˛ ał ˛ r˛ece w kierunku skały i dotknał ˛ jej. Cz˛es´c´ kamienia obróciła si˛e do s´rodka, ukazujac ˛ sprytnie ukryte przej´scie. Druid prze´sliznał ˛ si˛e szybko przez waski ˛ otwór, a skała zamkn˛eła si˛e za nim. W s´rodku panowała zupełna ciemno´sc´ . Allanon bładził ˛ przez chwil˛e r˛ekoma, zanim natrafił na pochodnie umocowane na skale w z˙ elaznym s´wieczniku. Zdjał ˛ jedna,˛ potem wyjał ˛ z sakiewki krzesiwo i kamie´n, i pocierał nimi tak długo, dopóki iskra nie zapaliła smoły pokrywajacej ˛ głowni˛e pochodni. Poczekał chwil˛e, a˙z oczy przyzwyczaja˛ si˛e do s´wiatła i przyjrzał si˛e otoczeniu. Przed nim rozciagał ˛ si˛e korytarz, w oddali za´s słabo majaczyły nierówno wyciosane w skale schody niknace ˛ w gł˛ebokiej ciemno´sci. Zaczał ˛ si˛e wspina´c. Poczuł zapach kurzu i st˛echłego powietrza; zmarszczył ze wstr˛etem nos. W grocie panował chłód zamkni˛ety tu na wieki pod tonami skał. Druid otulił si˛e szczelniej swoim ci˛ez˙ kim płaszczem. Pokonał ju˙z setki stopni, a tunel ciagle ˛ wił si˛e przed nim w ciemno´sci. Wreszcie stanał ˛ przed masywnymi drewnianymi drzwiami i zbadał uwa˙znie ci˛ez˙ kie z˙ elazne obramowania. Po chwili jego palce natrafiły na kombinacj˛e metalowych sworzni i drzwi stan˛eły otworem. Wszedł do s´rodka. Znalazł si˛e teraz w palenisku twierdzy. Była to okragła, ˛ przepastna komnata, w której znajdowała si˛e jedynie waska ˛ kładka biegnaca ˛ wokół wielkiego, ciemnego dołu, zabezpieczona niska˛ z˙ elazna˛ balustrada.˛ Poza tym w komnacie był szereg drewnianych drzwi z z˙ elaznymi okuciami, teraz zamkni˛etych i okratowanych. Druid zbli˙zył si˛e do balustrady i spojrzał w dół. Na poczerniałych s´cianach pokrytych popiołem i rdza˛ zamajaczyło słabo s´wiatło jego pochodni. Palenisko było zimne; maszyneria, która kiedy´s tłoczyła ciepło do wie˙z i komnat zamku, stała zamkni˛eta i cicha. Ale gł˛eboko w dole, poza bladym s´wiatłem pochodni, pod ci˛ez˙ kimi z˙ elaznymi zaworami szybu paleniska wcia˙ ˛z płon˛eły naturalne ognie ziemi. Nawet teraz Allanon czuł ich ciepło. Przypomniał sobie ostatni pobyt w twierdzy druidów. Ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu przybył do Paranoru w towarzystwie kilku przyjaciół z Culhaven, wioski karłów: Shei i Flicka Ohmsfordów, Balinora Buckhannaha — ksi˛ecia Callahornu, Meniona — ksi˛ecia Leah, a tak˙ze Durina i Dayela Elessedilów, a nade wszystko za´s m˛ez˙ nego karła Hendela. Przybyli tu w poszukiwaniu legendarnego Miecza Shannary, poniewa˙z lord Warlock powrócił do czterech krain i tylko moc Miecza mogła go pokona´c. Allanon przyprowadził swych przyjaciół do twierdzy i niewiele brakowało, by ju˙z z niej nigdy nie wyszli. W ka˙zdej komnacie druid musiał ´ stoczy´c s´miertelna˛ walk˛e ze Zwiastunami Smierci. Lord Warlock wiedział o jego przybyciu i zastawił pułapk˛e.

41

Allanon uniósł szybko oczy i wsłuchał si˛e w gł˛eboka˛ cisz˛e. Pułapka. To słowo wzbudzało w nim niepokój, sprawiało, z˙ e odzywał si˛e w nim jaki´s szósty zmysł, zaczynał działa´c instynkt. Co´s było nie tak. Co´s. . . Stał przez chwil˛e niezdecydowany. Potem potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ To absurdalne. Przecie˙z to tylko wspomnienie, nic wi˛ecej. Trzymajac ˛ przed soba˛ pochodni˛e, szedł kładka,˛ dopóki nie dotarł do waskich, ˛ kr˛etych schodów. Nie po´swi˛ecajac ˛ ju˙z palenisku ani jednego spojrzenia, wspiał ˛ si˛e po nich szybko na wy˙zej poło˙zone korytarze twierdzy druidów. Wszystko było tak jak pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu. Przez wysokie okna przesacza˛ ło si˛e srebrnymi wst˛egami s´wiatło gwiazd, muskajac ˛ łagodnie ci˛ez˙ kie drewniane boazerie i wypolerowane belki zdobiace ˛ wysoki korytarz. Na jego całej długo´sci wisiały malowidła i ozdobne tkaniny. Ich z˙ ywe kolory były w ciemno´sci stłumione do szaro´sci i gł˛ebokich bł˛ekitów. Przed wielkimi drewnianymi drzwiami z mosi˛ez˙ nymi klamkami stały cicho na stra˙zy kamienne i z˙ elazne posagi. ˛ Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu, a z sufitu ku marmurowej podłodze zwisały długie serpentyny paj˛eczyn. Allanon szedł wolno korytarzem. Płomie´n pochodni o´swietlał mu drog˛e w zawiesinie st˛echłego powietrza, które wisiało nieruchomo we wszystkich pomieszczeniach twierdzy. Wsz˛edzie panowała głucha, przejmujaca ˛ cisza. Odgłos jego kroków brzmiał w niej dziwnie tajemniczo i gro´znie, a wokół unosiły si˛e małe kł˛eby kurzu wzbijane jego stopami. Po ka˙zdej stronie znajdował si˛e szereg zamkni˛etych drzwi; w ich metalowych okuciach, niczym w zwierciadle, odbijało si˛e s´wiatło pochodni. Allanon doszedł do skrzy˙zowania z nast˛epnym korytarzem i skr˛ecił w prawo. W ko´ncu stanał ˛ przed małymi drzwiami z białego d˛ebu i z˙ elaza. Zabezpieczał je pot˛ez˙ ny zamek. Druid poszperał przez chwil˛e w swojej sakiewce i wyjał ˛ wielki metalowy klucz. Umie´scił go w zamku i przekr˛ecił dwa razy. Zardzewiały mechanizm zgrzytnał ˛ w prote´scie, ale ci˛ez˙ ki rygiel odskoczył, uwalniajac ˛ ze swojego uchwytu z˙ elazna˛ klamk˛e. Allanon wszedł do s´rodka. Znalazł si˛e w małym pokoju bez okien. Kiedy´s był tu gabinet. Wzdłu˙z s´cian ciagn˛ ˛ eły si˛e półki z oprawionymi w materiał ksi˛egami. Ich okładki wyblakły ju˙z dawno temu, a stronice niemal zupełnie si˛e rozsypały. Pod jedna˛ ze s´cian stały dwa stoły i dwa wiklinowe krzesła — sztywne i samotne niczym pełniacy ˛ wart˛e stra˙znicy. Przy drzwiach znajdowały si˛e dwa wy´sciełane skóra˛ fotele, które wygladały ˛ na troch˛e bardziej wygodne. Na podłodze z drewnianych desek le˙zał stary, r˛ecznie tkany dywan, przetykany złotymi ni´cmi i zdobiony heraldycznymi wzorami. Druid rozejrzał si˛e wokół pobie˙znie i podszedł do s´ciany po lewej stronie. Si˛egnał ˛ za ksia˙ ˛zki stojace ˛ na ko´ncu trzeciej półki od dołu i odnalazł dwa du˙ze metalowe gwo´zdzie. Gdy ich dotknał, ˛ cz˛es´c´ półek rozsun˛eła si˛e cicho, ukazujac ˛ tajemne przej´scie. Allanon pchnał ˛ je jeszcze troch˛e, by zrobi´c sobie wi˛ecej miejsca, Wszedł do s´rodka i zasunał ˛ je z powrotem. 42

Znajdował si˛e teraz w krypcie zbudowanej w cało´sci z wielkich granitowych bloków, odpowiednio ociosanych i scementowanych zaprawa˛ murarska.˛ Komnata była pusta, je´sli nie liczy´c długiego, drewnianego stołu i sze´sciu krzeseł z wysokimi oparciami. Nie było równie˙z z˙ adnych okien ani drzwi oprócz tych, przez które wszedł. Powietrze w krypcie było nie´swie˙ze, ale nadawało si˛e do oddychania. Dzi˛eki szczelnej konstrukcji pomieszczenie było prawie całkowicie pozbawione kurzu. U˙zywajac ˛ swojej pochodni, Allanon zapalił głownie zawieszone na s´cianie przy wej´sciu i dwie grube s´wiece, które stały na stole. Potem podszedł do s´ciany po prawej stronie drzwi i zaczał ˛ wodzi´c r˛ekami po gładkim kamieniu. Po chwili przyło˙zył ko´nce palców połaczonych ˛ dłoni do granitu i opu´scił głow˛e, koncentrujac ˛ si˛e. Z poczatku ˛ nic si˛e nie działo, ale po chwili z palców Allanona wystrzeliły nagle ciemnoniebieskie promienie i przenikn˛eły przez kamie´n. Chwil˛e pó´zniej s´ciana zapłon˛eła bezgło´snie niebieskim ogniem, a potem znikn˛eła. Allanon cofnał ˛ si˛e. Tam gdzie przed chwila˛ był granitowy mur, stały rz˛edy wielkich, oprawionych w skór˛e ksiag, ˛ starannie wygrawerowanych złotymi literami. To był wła´snie cel jego podró˙zy do Paranoru, te wszystkie ksi˛egi druidów, cała wiedza starego i nowego s´wiata, ocalona z pogromu Wielkich Wojen, gromadzona od czasów Pierwszej Rady Druidów. Allanon wyciagn ˛ ał ˛ ostro˙znie jeden z opasłych tomów. Był w dobrym stanie — skóra mi˛ekka i gi˛etka, brzegi stronic równiutkie, oprawa nienaruszona. Ksi˛ega całkiem dobrze zniosła upływ czasu. Pi˛ec´ wieków wcze´sniej, tu˙z po s´mierci Bremena, po tym, gdy zdał sobie spraw˛e, z˙ e jest ostatnim z druidów, Allanon zbudował t˛e krypt˛e, by chroni´c zbiory. Musiał zachowa´c je dla przyszłych pokole´n m˛ez˙ czyzn i kobiet, którzy b˛eda˛ kiedy´s z˙ yli na tej ziemi. Od czasu do czasu Allanon powracał do twierdzy, sumiennie rejestrujac ˛ to, czego dowiedział si˛e w trakcie swoich podró˙zy po czterech krainach. Zapisywał i utrwalał tajemnice wieków, które inaczej byłyby stracone na zawsze. Wi˛ekszo´sc´ informacji dotyczyła tajników czarnej magii. Magia ta była tak pot˛ez˙ na, z˙ e nikt — tak on, jak i zwykły s´miertelnik — nie mógł jej w pełni zrozumie´c ani tym bardziej zastosowa´c. Przodkowie Allanona postanowili kiedy´s trzyma´c wszystkie magiczne sekrety z dala od ludzi, gdy˙z ci mogliby zrobi´c z nich nieodpowiedni u˙zytek. A teraz wszyscy druidzi z wyjat˛ kiem Allanona odeszli, a i on te˙z kiedy´s b˛edzie musiał odej´sc´ . Kto odziedziczy wówczas te wszystkie tajemnice? Był to dla niego wcale niemały problem, dylemat, dla którego nie znalazł jeszcze odpowiedniego rozwiazania. ˛ Allanon szybko przerzucił stronice ksi˛egi, która˛ trzymał w r˛ekach, i odło˙zył ja˛ na miejsce. Wybrał nast˛epna,˛ przyjrzał jej si˛e, a potem podszedł do długiego stołu, usiadł i zaczał ˛ czyta´c. Przez niemal trzy godziny poruszał r˛eka˛ jedynie po to, by przewróci´c nast˛epna˛ kartk˛e. Poza tym siedział nieruchomo, pochylony nisko nad pieczołowicie zapisanymi stronicami. 43

Zanim upłyn˛eła pierwsza godzina, odkrył, gdzie le˙zy Safehold. Czytał jednak dalej, szukajac ˛ czego´s wi˛ecej. W ko´ncu podniósł oczy znad ksi˛egi i wyprostował si˛e zm˛eczony. Przez chwil˛e siedział bez ruchu na krze´sle z wysokim oparciem i patrzył niewzruszenie na ksi˛egi, które zawierały cała˛ wiedz˛e druidów. Znalazł wszystko, czego szukał, i pragnał, ˛ z˙ eby to nie było prawda.˛ Wrócił pami˛ecia˛ do spotkania z Eventinem Elessedilem. Dwa dni temu powie˙ dział królowi elfów, z˙ e zanim do niego przyszedł, był w Ogrodach Zycia i rozmawiał z Ellcrys. Nie wyjawił mu jednak wszystkiego, czego si˛e od niej dowiedział. Nie zrobił tego, bo wszystko było bardzo zawiłe i niejasne, a s´wiat przedstawiony w jej wspomnieniach odszedł ju˙z dawno w niepami˛ec´ i nikt nie był w stanie go rozpozna´c. Jedna˛ z wizji ukazanych przez Ellcrys zrozumiał jednak a˙z nazbyt dobrze. Była tak niesamowita, z˙ e musiał ja˛ najpierw sprawdzi´c w ksi˛egach druidów. I wła´snie to zrobił. Teraz wiedział, z˙ e to prawda, i zdawał sobie spraw˛e, z˙ e musi wszystko ukry´c — przed Eventinem, przed wszystkimi. Był zrozpaczony. Było tak samo, jak pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu z młodym Shea˛ Ohmsfordem; prawda zostanie wyjawiona dopiero w wyniku nieubłaganego przebiegu wypadków. Nie on miał decydowa´c o czasie i miejscu jej odkrycia. Nie do niego nale˙zała zmiana naturalnego porzadku ˛ rzeczy. Na razie jednak si˛e wahał. Sam na sam z duchami przodków, ostatni w swoim rodzaju, Allanon miał watpliwo´ ˛ sci. Rzeczywi´scie, ukrył wówczas prawd˛e przed Shea˛ Ohmsfordem i wszystkimi z małej kompanii łowców przygód z Culhaven. Ryzykowali oni własnym z˙ yciem, biorac ˛ udział w poszukiwaniach Miecza Shannary, poniewa˙z on przekonał ich, z˙ e tak musi by´c. Jednak przede wszystkim ukrył prawd˛e przed Shea.˛ W ko´ncu jednak zrozumiał, z˙ e si˛e mylił. Czy teraz równie˙z był w bł˛edzie? Czy tym razem nie powinien by´c szczery od samego poczatku? ˛ Zatopiony w my´slach zamknał ˛ ksi˛eg˛e i zaniósł ja˛ na miejsce. Zrobił szybki, kolisty ruch r˛eka˛ i półki z ksi˛egami znikn˛eły, a w ich miejsce pojawiła si˛e z powrotem granitowa s´ciana. Przez chwil˛e patrzył na nia˛ nieobecnym wzrokiem, po czym wział ˛ do r˛eki pochodni˛e, pogasił w krypcie wszystkie s´wiatła i pociagn ˛ ał ˛ za klamk˛e tajemnych drzwi. Znalazł si˛e znowu w gabinecie i przez chwil˛e doprowadzał wszystko do porzadku. ˛ Wreszcie rozejrzał si˛e niemal smutno po komnacie. Twierdza druidów stała si˛e grobowcem, pachniało w niej s´miercia.˛ Kiedy´s było to miejsce nauki i wielkich wizji. To si˛e jednak sko´nczyło. W´sród tych murów nie było ju˙z miejsca dla z˙ ywych. Allanon skrzywił si˛e z niezadowoleniem. Od czasu, gdy przeczytał ksi˛eg˛e druidów, przepełniała go gorycz. Pragnał ˛ ju˙z opu´sci´c Paranor. To było nieszcz˛es´liwe miejsce, a on musi teraz przekaza´c innym nieszcz˛es´liwe wie´sci. Podszedł cicho do drzwi gabinetu, otworzył je i wyszedł na korytarz. Niecałe dwadzie´scia stóp dalej stała zgarbiona posta´c Dagdy Mora. 44

Allanon zamarł. Wydawało si˛e, z˙ e demon był sam. Spogladał ˛ twardo na druida, w jego r˛ekach kołysało si˛e swobodnie Magiczne Berło. Nie odezwał si˛e ani słowem, jedynie jego chrapliwy oddech kaleczył swym d´zwi˛ekiem gł˛eboka˛ cisz˛e. Stał i przygladał ˛ si˛e uwa˙znie człowiekowi, którego chciał zabi´c. Allanon odsunał ˛ si˛e od drzwi gabinetu, poruszajac ˛ si˛e ostro˙znie w stron˛e s´rodka korytarza. Powiódł dookoła wzrokiem i prawie natychmiast zauwa˙zył majacza˛ ce w ciemno´sciach upiorne sylwetki. Wypełzły z cienia, szparki ich oczu płon˛eły zielonym ogniem. Było ich coraz wi˛ecej; otaczały go, podchodziły bli˙zej, kra˛ z˙ ac ˛ wolno niczym wilki osaczajace ˛ przyparta˛ do muru zdobycz. Z bezkształtnych pysków wydobywał si˛e niski skowyt. Skamlały przera´zliwie w oczekiwaniu na to, co si˛e zaraz wydarzy. Kilka z nich znalazło si˛e w bladym kr˛egu s´wiatła rzucanym przez pochodni˛e Allanona. Druid ujrzał groteskowo wygladaj ˛ ace ˛ stwory z ciałami, które były wijac ˛ a˛ si˛e masa˛ szarych kudłów. Miały nieludzkie, poskr˛ecane odnó˙za, a ich liczne palce ko´nczyły si˛e szponami. Wyglad ˛ pysków potworów przyprawiał Allanona o dreszcz grozy. Były to kobiece twarze o rysach wykrzywionych okrucie´nstwem i szale´nstwem, o ustach wygladaj ˛ acych ˛ jak szcz˛eki monstrualnych kotów. Druid poznał je teraz, chocia˙z ju˙z od tysi˛ecy lat nie chodziły po ziemi. Zostały uwi˛ezione za s´ciana˛ Zakazu jeszcze przed narodzinami ludzko´sci, ˙ ale legenda o nich została zapisana w historii starego s´wiata. Zywiły si˛e ludzkim ciałem, a zrodzona z szale´nstwa z˙ adza ˛ krwi pozbawiała je rozsadku ˛ i umiaru. To były furie. Allanon obserwował, jak zacie´sniaja˛ krag ˛ wokół niego, pełzajac ˛ na kraw˛edzi s´wiatła jego pochodni, delektujac ˛ si˛e perspektywa˛ jego s´mierci. Ta s´mier´c wydawała si˛e pewna. Było ich zbyt wiele na jednego druida; Allanon wiedział o tym. Nie miał tak wielkiej mocy, by pokona´c je wszystkie. Rzuca˛ si˛e na niego jednocze´snie i rozerwa˛ na strz˛epy. Spojrzał szybko na Dagd˛e Mora. Demon stał cały czas w tym samym miejscu, poza kr˛egiem swoich sług, i patrzył badawczo na druida. Było oczywiste, z˙ e Dagda Mor nie widzi potrzeby, aby u˙zy´c swojej mocy; furie w zupełno´sci wystarcza.˛ Allanon znalazł si˛e w pułapce, wróg przewy˙zszał go liczebno´scia.˛ Oczywi´scie b˛edzie walczy´c, ale w ko´ncu i tak zginie. Skowyt narastał gwałtownie, rozbrzmiewał w całej twierdzy, odbijajac ˛ si˛e głucho i przera´zliwie od kamiennych s´cian. Szponiaste palce drapały marmurowa˛ podłog˛e, wydajac ˛ d´zwi˛ek gruchotanych ko´sci. Wydawało si˛e, z˙ e cały Paranor zamarł z przera˙zenia. Wtem, zupełnie bez ostrze˙zenia, Allanon zniknał. ˛ Stało si˛e to tak nagle, z˙ e przez chwil˛e oszołomione furie zastygły w bezruchu, gapiac ˛ si˛e z niedowierzaniem w miejsce, gdzie przed chwila˛ stał. Jedynie pochodnia trwała jeszcze zawieszona w ciemno´sci, hipnotyzujac ˛ je swoim s´wiatłem. Po chwili spadła na podłog˛e w powodzi iskier. Płomie´n zgasł i korytarz pogra˙ ˛zył si˛e w mroku. 45

Iluzja trwała tylko kilka sekund, ale to pozwoliło Allanonowi wydosta´c si˛e z kr˛egu s´mierci. W jednej chwili uwolnił si˛e od furii i ruszył w kierunku zamkni˛etych d˛ebowych drzwi znajdujacych ˛ si˛e przy ko´ncu korytarza. Dagda Mor wrzasnał ˛ rozw´scieczony i uniósł Berło Mocy. Czerwony płomie´n pomknał ˛ w stron˛e druida, o´swietlajac ˛ oszalałe furie, które rzuciły si˛e za nim w pogo´n. Allanon jednak był szybszy. Zamaszystym ruchem rozwinał ˛ poły płaszcza i odparł atak. Płomie´n przeszedł obok niego i uderzył w podwójne drzwi, wyrywajac ˛ z nich z˙ elazne okucia i rozbijajac ˛ je w drzazgi. Allanon wpadł do komnaty i zniknał ˛ w ciemno´sci. Lecz furie były tu˙z za nim. Posuwały si˛e skokami niczym zwierz˛eta, wydajac ˛ z siebie przepełnione w´sciekłym głodem okrzyki. Najszybsze zdołały dopa´sc´ druida, który zmagał si˛e z zatrzaskiem zabezpieczajacym ˛ okno prowadzace ˛ na blanki. Allanon obrócił si˛e przodem do furii i skulił si˛e. Złapał dwie najbli˙zsze; które skoczyły mu do gardła, i rzucił je na reszt˛e. Potem podniósł r˛ece, a z jego palców buchnał ˛ niebieski płomie´n, zamieniajac ˛ przestrze´n mi˛edzy nimi w s´cian˛e ognia. Furie s´cigały go wszak˙ze dalej. Jedna z nich rzuciła si˛e lekkomy´slnie w płomienie i zgin˛eła. Gdy chwil˛e pó´zniej ogie´n zniknał, ˛ okno było otwarte, a druida ju˙z tam nie było. Tysiac ˛ stóp ponad sklepieniem, które tworzyły okoliczne lasy, z plecami przyci´sni˛etymi do s´ciany twierdzy Allanon posuwał si˛e wzdłu˙z waskiego ˛ wyst˛epu niknacego ˛ dalej w gł˛ebokim mroku. U góry wiał silny wiatr i ka˙zdy nast˛epny krok groził upadkiem. Allanon zda˙ ˛zał szybko w kierunku waskiego ˛ pomostu, który prowadził do sasiedniej ˛ wie˙zy. Pomost miał nie wi˛ecej ni˙z trzy stopy szeroko´sci; poni˙zej była tylko pusta przestrze´n. Druid jednak si˛e nie wahał. To była jedyna droga ucieczki. Poszedł wi˛ec dalej. Za soba˛ słyszał krzyki w´sciekło´sci i zawodu. Furie przeszły przez otwarte okno i ruszyły za nim w po´spiechu. Były bardziej bezpieczne, gdy˙z ich pazury wbijały si˛e w gładkie kamienie, z których zbudowana była twierdza, i to pomagało im zachowa´c równowag˛e. W oknie stał Dagda Mor z uniesionym wysoko Berłem Mocy, miotajacym ˛ mordercze płomienie w kierunku uciekajacego ˛ druida. Allanon zdał sobie spraw˛e, z˙ e nie zdoła przej´sc´ przez kładk˛e i umkna´ ˛c furiom. Przykl˛eknał ˛ wi˛ec na jedno kolano i podniósł złaczone ˛ r˛ece. Tu˙z przed nim pojawiła si˛e tarcza niebieskiego ognia, o która˛ rozbił si˛e płomie´n z berła demona. Siła ataku Dagdy Mora odrzuciła go do tyłu i Allanon przewrócił si˛e na wask ˛ a˛ kładk˛e. W jednej chwili furie były tu˙z przy nim. Tym razem druid nie był do´sc´ szybki. Szpony rozdzierały materiał jego płaszcza i szarpały ciało. Poczuł palacy ˛ ból w ramionach i piersiach. Z wielkim wysiłkiem zdołał odrzuci´c nacierajace ˛ bestie, które spadły ze straszliwym wrzaskiem z waskiego ˛ pomostu. Zataczajac ˛ si˛e i chwiejac, ˛ poszedł dalej w kierunku wie˙zy. Furie były znowu za nim; potykały si˛e jedna o druga,˛ wyły i skamlały z z˙ adzy ˛ mordu. Ich dziwne, na pół kobiece twarze były wykrzywione z nienawi´sci. I znowu druid zdołał odeprze´c ich atak. Jego ciało było poszarpane i obolałe, a płaszcz miał przesiakni˛ ˛ ety krwia.˛ 46

Dotarł wreszcie do ko´nca kładki i oparł si˛e bezwładnie o s´cian˛e wie˙zy. Potem obrócił si˛e i podniósł r˛ece. Na kamienny mostek buchnał ˛ niebieski ogie´n, rozcinajac ˛ go na pół. Kładka zadr˙zała i rozpadła si˛e. Wrzeszczace ˛ z przera˙zenia furie spadły w noc i znikn˛eły. Wokół Allanona płonał ˛ ogie´n wzniecony przez berło Dagdy Mora, ale druid zdołał go unikna´ ˛c. Skoczył szybko poza załom muru wie˙zy i znalazł si˛e poza zasi˛egiem wzroku demona. Potem znalazł małe, z˙ elazne drzwi. Były zamkni˛ete, ale wywa˙zył je jednym pot˛ez˙ nym pchni˛eciem ramienia i wszedł do s´rodka.

VII Mijał poranek. Nad wioska˛ uzdrowicieli, małej społeczno´sci gnomów ze Storlock, wreszcie przestała szale´c burza. Była do´sc´ szczególna — masy przetaczaja˛ cych si˛e czarnych chmur przetykanych błyskami piorunów, którym towarzyszył łoskot grzmotów; ulewne deszcze siekace ˛ lasy z ogromna˛ siła; ˛ wiatry wyrywajace ˛ drzewa z korzeniami i zrywajace ˛ dachy z niskich, murowanych budynków. Burza przyw˛edrowała tu o s´wicie znad równiny Rabb i teraz zmierzała dalej na wschód, w kierunku pasma Wolfsktaag, pozostawiajac ˛ po sobie błoto i muł. Wil Ohmsford stał samotnie na ganku centrum wypoczynkowego Storów, który był tutaj głównym o´srodkiem medycznym, i obserwował, jak deszcz zamienia si˛e powoli w cienka˛ strug˛e. Sło´nce było ciagle ˛ przykryte chmurami, a dzie´n ponury i pos˛epny, spowity w ró˙zne odcienie szaro´sci. Wokół unosiła si˛e lekka mgiełka — mieszanina zimnego, burzowego powietrza i pary unoszacej ˛ si˛e znad ciepłej ziemi. Dachy i s´ciany o´srodka były mokre i błyszczace, ˛ z li´sci l´sniacych ˛ s´wie˙za˛ zielenia˛ zwisały ci˛ez˙ kie krople wilgoci, a ziemi˛e za´smiecały kawałki drewna, tworzac ˛ małe zapory dla strumieni wody, która pokrywała dosłownie wszystko. Chłopak z Vale ziewnał ˛ i przeciagn ˛ ał ˛ si˛e ze zm˛eczenia. Pracował przez cała˛ noc, opiekujac ˛ si˛e dzie´cmi dotkni˛etymi szczególnie paskudna˛ goraczk ˛ a,˛ która wysysała z ciała wszelkie płyny i podwy˙zszała temperatur˛e. Mógł oczywi´scie poprosi´c o wcze´sniejsze zwolnienie, ale nie czułby si˛e wtedy dobrze. Był jeszcze uczniem w´sród Storów, s´wiadomym, z˙ e stale musi si˛e sprawdza´c, je´sli pewnego dnia chce si˛e sta´c uzdrowicielem. Został wi˛ec z dzie´cmi cały wczorajszy dzie´n i cała˛ noc, dopóki goraczka ˛ nie została opanowana. Teraz był zbyt zm˛eczony i zbyt pobudzony nocna˛ praca,˛ by zasna´ ˛c. Poza tym wiedział, z˙ e powinien sp˛edzi´c troch˛e czasu z Flickiem. U´smiechnał ˛ si˛e mimo wyczerpania. Stary wujek Flick na pewno sam wyciagnie ˛ go z łó˙zka, je´sli teraz nie wpadnie do niego chocia˙z na kilka minut. Wil zszedł z ganku i z pochylona˛ głowa˛ zaczał ˛ stapa´ ˛ c ci˛ez˙ ko po rozmoczonej ziemi. Był szczupły i niezbyt wysoki, mo˙ze cal lub dwa wy˙zszy od Flicka. Po dziadku miał cechy przynale˙zne elfom — waskie ˛ szcz˛eki i nos, małe uszy ukryte pod k˛edziorami jasnych włosów i waskie ˛ brwi, które stykały si˛e nad nosem pod

48

ostrym katem. ˛ To wszystko, co wyró˙zniało kiedy´s She˛e Ohmsforda, wyró˙zniało teraz jego wnuka. Z zamy´slenia wyrwał go odgłos kroków. Był to jeden z pomocników, gnom słu˙zacy ˛ Storom. Podbiegł bli˙zej do Wila; jego z˙ ółta twarz była mokra od deszczu, a ciało owini˛ete szczelnie płaszczem. — Sir, wuj wypytywał o pana przez cała˛ noc — wydyszał przystajac. ˛ — Nalegał, z˙ ebym pana odnalazł. . . Wil skinał ˛ ze zrozumieniem głowa˛ i chwycił gnoma za rami˛e. — Jestem wła´snie w drodze do niego. Dzi˛ekuj˛e. Słu˙zacy ˛ obrócił si˛e i pomknał ˛ przez mgł˛e w kierunku schronienia, z którego go wyrwano. Wil popatrzył, jak znika mu z oczu, a potem poszedł dalej. U´smiech rozja´snił mu twarz. Biedny wujek Flick. Nie byłoby go tu, gdyby Shea nie zachorował. Estlandia niewiele go obchodziła, mógł całkiem miło bez niej z˙ y´c, gdyby nie Wil. Flick nie lubił gnomów, chocia˙z Storowie byli do´sc´ przyzwoitym i porzadnym ˛ ludem. W przeszło´sci zbyt wielu gnomów próbowało go zabi´c, szczególnie podczas poszukiwa´n Miecza Shannary. Flick niczego nie zapomniał; wspomnienia wlokły si˛e za nim i nie mógł odło˙zy´c ich na bok tylko dlatego, z˙ eby zmieni´c zdanie na temat gnomów. W ka˙zdym razie Flickowi zupełnie nie zale˙zało na tym, z˙ eby tu by´c i na pewno nigdy by si˛e tu nie znalazł, gdyby Shea był w stanie przyjecha´c do Wila, tak jak mu to przyobiecał. Flick poczuł si˛e wi˛ec zobowiazany ˛ go zastapi´ ˛ c. Z tej perspektywy wszystkiemu był winien Shea, jak obwie´scił Wilowi Flick dziesi˛ec´ sekund po przyje´zdzie. W ko´ncu, gdyby Shea nie zło˙zył tak nierozwa˙znej obietnicy, z˙ e odwiedzi Wila, Flick siedziałby sobie w Vale zamiast tutaj, w Storlock, gdzie w ogóle nie miał ochoty przebywa´c. Ale Flick był bratem Shei i wujem Wila (nie dopuszczał do siebie my´sli, z˙ e mógłby by´c czyim´s stryjecznym dziadkiem) i skoro Shea nie mógł pojecha´c, kto´s musiał uda´c si˛e w t˛e podró˙z za niego. Tym kim´s był wła´snie Flick. Wil ujrzał mały, go´scinny domek, w którym Flick si˛e zatrzymał, i skr˛ecił niech˛etnie w jego kierunku. Był zm˛eczony i nie miał ochoty na kłótni˛e, a na to si˛e zanosiło, gdy˙z w ciagu ˛ ostatnich kilku dni, które wuj sp˛edził w Storlock, po´swi˛ecił mu niewiele czasu. Przez ostatnie trzydzie´sci sze´sc´ godzin nie widzieli si˛e nawet przez chwil˛e. Wil miał absorbujac ˛ a˛ prac˛e, ale dla jego wuja była to jedynie kiepska wymówka. Gdy my´slał o tym wszystkim, na werandzie domku pojawił si˛e nagle Flick z mina˛ wyra˙zajac ˛ a˛ absolutna˛ dezaprobat˛e. Pogodzony z losem Wil wspiał ˛ si˛e na ganek i strzasn ˛ ał ˛ wod˛e z płaszcza. Flick przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e bez słowa, a potem pokr˛ecił głowa.˛ — Wygladasz ˛ na zm˛eczonego — powiedział. — Dlaczego nie jeste´s w łó˙zku? — Nie jestem w łó˙zku, poniewa˙z dostałem wiadomo´sc´ , z˙ e chcesz si˛e ze mna˛ zobaczy´c. 49

— Niezupełnie! — Có˙z. — Wil wzruszył bezradnie ramionami. — Chyba pomy´slałem sobie, z˙ e powinienem si˛e z toba˛ zobaczy´c. Nie po´swi˛ecałem ci dotad ˛ zbyt wiele czasu. — To prawda — mruknał ˛ wuj. W jego głosie pojawił si˛e cie´n satysfakcji. — Masz jeszcze czas, z˙ eby naprawi´c swój bład. ˛ Wiem, z˙ e pracowałe´s przez cała˛ noc. Sprawdziłem. Chciałem si˛e tylko przekona´c, czy z toba˛ wszystko w porzadku. ˛ — Czuj˛e si˛e dobrze. — Wil zdobył si˛e na zdawkowy u´smiech. — Nie wygladasz ˛ za dobrze. To równie˙z wina tej pogody. — Flick potarł energicznie ramiona. — Ten przekl˛ety deszcz nie przestaje pada´c, odkad ˛ tu przyjechałem. Wiesz, to nie przeszkadza takim starym ludziom jak ja, ale daje si˛e we znaki wszystkim innym, nawet uzdrowicielom. — Flick potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Powiniene´s wróci´c do Vale. Wil skinał ˛ odruchowo głowa.˛ Min˛eło du˙zo czasu, od kiedy opu´scił Shady Vale. Prawie od dwóch lat z˙ ył i pracował w wiosce Storów, uczac ˛ si˛e sztuki uzdrawiania od uznanych mistrzów tego rzemiosła. Kiedy´s opu´sci osad˛e, wróci do Sudlandii jako uzdrowiciel i b˛edzie dzieli´c si˛e dobrodziejstwem swych umiej˛etno´sci z własnym ludem. Niestety, sprawa nauki stała si˛e przyczyna˛ ciagłego ˛ rozdra˙znienia Flicka, chocia˙z dziadek Wila w ko´ncu zaakceptował jego decyzj˛e. Gdy goraczka ˛ zabrała rodziców Wila, chłopiec postanowił dzielnie, z˙ e gdy doro´snie, zostanie uzdrowicielem. Powiedział wtedy dziadkowi i Flickowi na swój dzieci˛ecy sposób i z dzieci˛eca˛ determinacja,˛ z˙ e chciałby ratowa´c innych przed chorobami i bólem. Zgodzili si˛e, z˙ e to wspaniały pomysł, biorac ˛ słowa Wila za chwilowy kaprys. Ale chłopiec nie zmienił zdania. Gdy stał si˛e m˛ez˙ czyzna˛ i o´swiadczył, z˙ e chce si˛e uczy´c rzemiosła od Storów, najlepszych uzdrowicieli w czterech krainach, a nie od tych z Sudlandii, których umiej˛etno´sci były zaledwie s´rednie, ich postawa całkowicie si˛e zmieniła. Dobry stary wujek Flick ju˙z od dawna miał swoje zdanie na temat gnomów i ca˙ łej Estlandii. Nawet dziadek si˛e sprzeciwiał. Zaden mieszkaniec południa nigdy nie studiował u Storów. W jaki sposób Wil, który nawet nie zna j˛ezyka, chce si˛e odnale´zc´ w ich społeczno´sci? Wil jednak wyjechał, mimo zastrze˙ze´n dziadka i wuja. Stanał ˛ przed rada˛ Storów, gdzie uprzejmie, ale stanowczo powiedziano mu, z˙ e nikt spoza wioski Storlock nie uzyska pozwolenia, by pobiera´c u nich nauki. Mo˙ze tu zosta´c, jak długo zechce, ale nigdy nie stanie si˛e jednym z nich. Wil si˛e nie poddał. Postanowił najpierw nauczy´c si˛e ich j˛ezyka. Zaj˛eło mu to prawie dwa miesiace. ˛ Potem drugi raz stanał ˛ przed rada˛ i usiłował przekona´c do siebie jej członków, mówiac ˛ tym razem w ich własnym j˛ezyku. Tym razem równie˙z mu si˛e nie udało. Ka˙zdego tygodnia, przez prawie miesiac, ˛ zjawiał si˛e przed obliczem rady, by broni´c swojej sprawy. Opowiedział wszystko o sobie i swojej rodzinie, o powodach, dla których chce zosta´c uzdrowicielem. Mówił o wszystkim, co mogłoby przekona´c ich, by pozwolili mu studiowa´c. Co´s musiało w ko´ncu zadziała´c, poniewa˙z pewnego razu, bez sło50

wa wyja´snienia, usłyszał, z˙ e mo˙ze pozosta´c w wiosce; naucza˛ go wszystkiego, co sami potrafia,˛ a je´sli oka˙ze si˛e, z˙ e jest pracowity i uzdolniony, w swoim czasie zostanie uzdrowicielem. Wil u´smiechnał ˛ si˛e z rozrzewnieniem do swoich wspomnie´n. Jak bardzo był wtedy szcz˛es´liwy! Tak samo cieszyli si˛e dziadek i Flick, chocia˙z ten ostatni nigdy si˛e do tego nie przyznał, podobnie jak nigdy nie wyznał prawdziwego powodu swojego niezadowolenia z całego przedsi˛ewzi˛ecia. Tym, co naprawd˛e martwiło Flicka, była odległo´sc´ dzielaca ˛ go od Wila. T˛esknił za wspólnymi polowaniami, łowieniem ryb i wycieczkami z czasów, gdy Wil dorastał. Brakowało mu obec˙ no´sci chłopca. Zona Flicka umarła dawno temu, a dzieci nie miał. Wila traktował jak syna. Flick był zawsze pewien, z˙ e chłopak zostanie w dolinie i poprowadzi gospod˛e z nim i Shea.˛ Ale Wil wyjechał i zamieszkał w Storlock z dala od Shady Vale i swego dawnego z˙ ycia. Zdawał sobie jednak spraw˛e, z˙ e jego wuj nie potrafi zaakceptowa´c sposobu, w jaki wszystko si˛e potoczyło. — Słuchasz mnie? — zapytał nagle Flick, marszczac ˛ swoja˛ brodata˛ twarz. — Słucham — zapewnił Wil i delikatnie poło˙zył dło´n na ramieniu wuja. — Bad´ ˛ z cierpliwy, wujku. Pewnego dnia wróc˛e. Na razie musz˛e si˛e jeszcze du˙zo uczy´c. — Có˙z, chodzi mi tylko o ciebie, nie o siebie — rzucił szybko Flick i wyprostował swa˛ kr˛epa˛ posta´c. — Twój dziadek i ja s´wietnie sobie bez ciebie radzimy, ale nie jestem pewien, czy ty radzisz sobie bez nas. Spójrz na siebie, Wil. Za ci˛ez˙ ko pracujesz. Jeste´s taki uparty. Nie zdajesz sobie sprawy, z˙ e nie mo˙zna robi´c wszystkiego, na co si˛e ma ochot˛e. Jeste´s normalnym człowiekiem, tak jak my wszyscy. Co mam zrobi´c, z˙ eby´s to zrozumiał? — Wilowi wydawało si˛e, z˙ e wuj chce co´s jeszcze powiedzie´c, ale Flick zdołał si˛e powstrzyma´c. — Nie czas teraz na to — westchnał ˛ i poło˙zył r˛ek˛e na dłoni Wila. — Dlaczego si˛e nie poło˙zysz? Mo˙zemy porozmawia´c, gdy. . . Flick zamilkł nagle, a spojrzenie jego szarych oczu pow˛edrowało gdzie´s dalej. Wil obrócił si˛e w t˛e sama˛ stron˛e. Dostrzegł, z˙ e we mgle rusza si˛e jaki´s cie´n — wielki i samotny. Przygladali ˛ mu si˛e obaj z zaciekawieniem, obserwujac ˛ jak przed nimi materializuje si˛e ko´n wraz z je´zd´zcem, jeden czarniejszy od drugiego. Je´zdziec siedział pochylony do przodu, jakby zm˛eczony jazda.˛ Miał mokry płaszcz, który oblepiał ciasno jego wysoka˛ posta´c. Wil zrozumiał nagle, z˙ e to nie jest Stor. W samej rzeczy, przybysz nie wygla˛ dał jak ludzie, których dotad ˛ spotykał. — To nie mo˙ze by´c. . . — usłyszał szept Flicka. Wuj nie doko´nczył zdania. Przemknał ˛ obok i stanał ˛ na progu ganku, trzymajac ˛ si˛e wyciagni˛ ˛ etym ramieniem mokrej od deszczu por˛eczy. Wil zbli˙zył si˛e i stanał ˛ obok. Je´zdziec jechał wprost na nich. Przeczucie czego´s nieuchronnego, które wywołał w chłopaku z Vale, było tak wielkie, z˙ e ten miał ochot˛e uciec. Nie

51

był w stanie jednak tego zrobi´c. Mógł tylko czeka´c, nie spuszczajac ˛ spojrzenia z upiornej postaci. Je´zdziec znalazł si˛e tu˙z przy nich i zatrzymał konia. Miał nisko opuszczona˛ głow˛e, jego twarz skrywały fałdy czarnego kaptura. — Witaj, Flick — odezwał si˛e przybysz gł˛ebokim, niskim szeptem. Wil dostrzegł jakby strach w oczach swojego wuja. — Allanon! Wielki m˛ez˙ czyzna ze´sliznał ˛ si˛e z konia. Jednym ramieniem obejmował ciagle ˛ szyj˛e wierzchowca, jakby nie był w stanie si˛e utrzyma´c na własnych nogach. Wil zrobił krok do przodu i zatrzymał si˛e. Najwyra´zniej co´s było nie w porzadku. ˛ Allanon poszukał jego spojrzenia. — Wil Ohmsford? — zapytał. Chłopak przytaknał ˛ ze zdziwieniem. — Id´z szybko i popro´s Storów, z˙ eby przyszli. . . — zaczał, ˛ ale nagle osunał ˛ si˛e na ziemi˛e, ledwo unikajac ˛ upadku. Wil zszedł szybko z ganku, s´pieszac ˛ druidowi na pomoc, lecz pot˛ez˙ ny m˛ez˙ czyzna powstrzymał go ruchem r˛eki. — Zrób tak, jak powiedziałem. Id´z! Wtedy Wil zobaczył to, co ukrył przed nim deszcz. Całe ubranie Allanona było przesiakni˛ ˛ ete krwia.˛ Bez jednego słowa Wil pomknał ˛ w kierunku drogi prowadzacej ˛ do centrum medycznego. Zm˛eczenie i złe samopoczucie znikn˛eły jak sen po przebudzeniu.

VIII Storowie zabrali Allanona do o´srodka medycznego. Wil i Flick chcieli towarzyszy´c rannemu, ale powiedziano im uprzejmie acz stanowczo, z˙ e ich obecno´sc´ nie jest konieczna. Storowie i druid znikn˛eli cicho i tajemniczo w korytarzach centrum, a oni pozostali na deszczu. Gdy stało si˛e jasne, z˙ e nie dowiedza˛ si˛e ju˙z teraz nic nowego na temat przybysza, Wil Ohmsford po˙zegnał si˛e z wujem i poszedł spa´c. Wczesnym wieczorem tego samego dnia Allanon przesłał wiadomo´sc´ , z˙ e chce si˛e zobaczy´c z Ohmsfordami. Chłopak z Vale przyjał ˛ t˛e informacj˛e z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony był ciekaw, co przytrafiło si˛e druidowi. Dobrze znał ró˙zne historie o Allanonie, które dziadek i wuj opowiadali mu setki razy. W z˙ adnej jednak nie było wzmianki o tym, z˙ e mo˙zna prze˙zy´c po odniesieniu takich ´ ran. Nawet Zwiastuny Smierci, złowieszcze czarne istoty, które zaatakowały go w Paranorze w trakcie poszukiwa´n Miecza Shannary, nie dokonały takiego zniszczenia. Wil chciał si˛e zatem dowiedzie´c, jakie stworzenie zamieszkujace ˛ cztery krainy okazało si˛e bardziej niebezpieczne ni˙z skrzydlaci łowcy lorda Warlocka. Z drugiej strony obecno´sc´ druida w Storlock niepokoiła go. Prawdopodobnie Allanon przybył tu zupełnie przypadkowo akurat wtedy, gdy obaj — Flick i Wil — przebywali w osadzie. Prawdopodobnie przypadkowo natknał ˛ si˛e wła´snie na nich, a nie na Storów. Niestety, chłopak nie wierzył w to ani przez chwil˛e. Mag przybył tu wła´snie do nich. Dlaczego to zrobił? Dlaczego wezwał ich na spotkanie? Wil mógł zrozumie´c, z˙ e Allanon miałby ochot˛e porozmawia´c z Flickiem. W ko´ncu ju˙z kiedy´s si˛e spotkali i wspólnie prze˙zywali ró˙zne przygody. Ale dlaczego on? Przecie˙z przesławny badacz dziejów nawet nie znał najmłodszego z Ohmsfordów. Dlaczego Allanon miałby by´c zainteresowany spotkaniem z nim? Mimo watpliwo´ ˛ sci posłusznie poszedł przez g˛estniejac ˛ a˛ ciemno´sc´ w stron˛e go´scinnego domku, gdzie czekał na niego Flick. Chocia˙z nie znał celu spotkania, niezale˙znie od wszystkiego zdecydował si˛e wzia´ ˛c w nim udział. Nie nale˙zał do tych, którzy cofaja˛ si˛e przed trudno´sciami, a poza tym jego podejrzenia mogły si˛e przecie˙z okaza´c bezpodstawne. Mo˙ze druid chce jedynie podzi˛ekowa´c mu za pomoc.

53

Flick czekał na ganku owini˛ety szczelnie grubym podró˙znym płaszczem i ze zło´scia˛ mamrotał co´s na temat pogody. Ujrzawszy Wila, zszedł ze schodów i razem ruszyli do centrum medycznego Storów. — Czego on mo˙ze chcie´c? Jak my´slisz, wujku? — spytał po chwili Wil i otulił si˛e płaszczem, by ochroni´c si˛e przed zimnym powietrzem wieczoru. — Trudno powiedzie´c. — Flick u´smiechnał ˛ si˛e. — Mog˛e ci tylko przestrzec, z˙ e za ka˙zdym razem, gdy on si˛e zjawia, wynikaja˛ z tego jakie´s kłopoty. — Jego przybycie do Storlock ma co´s wspólnego z nami, prawda? — zasugerował Wil, spogladaj ˛ ac ˛ wujowi w oczy. — Przybył tu w jakim´s celu — pokr˛ecił niepewnie głowa˛ Flick — i ma nam do powiedzenia na pewno co´s wi˛ecej ni˙z „dzie´n dobry” i „jak si˛e macie”. Cokolwiek to jest, nie b˛edzie nam si˛e podobało. Jestem tego pewien. Zawsze tak było i nie widz˛e powodu, z˙ eby tym razem miało by´c inaczej. — Przerwał nagle i spojrzał na bratanka. — Uwa˙zaj na siebie, Wil, gdy b˛edziesz z nim rozmawia´c. Jemu nie mo˙zna za bardzo ufa´c. — B˛ed˛e ostro˙zny, wujku. Nie ma si˛e czym martwi´c — odparł Wil. — Obaj wiemy co´s na temat Allanona, nieprawda˙z? Poza tym, ty b˛edziesz miał oko na wszystko. — Taki mam wła´snie zamiar. — Flick obrócił si˛e i poszli dalej. — Pami˛etaj, co powiedziałem. Kilka chwil pó´zniej weszli do centrum medycznego. Budynek był długi, niski, zbudowany z kamienia i cementu, z krytym glina˛ dachem. Przestronny, wygodnie urzadzony ˛ hall rozgał˛eział si˛e na dwa korytarze, które gin˛eły w bocznych skrzydłach o´srodka, gdzie znajdowały si˛e pokoje dla chorych i rannych. Gdy weszli, powitał ich ubrany na biało Stor z personelu centrum. Skłonił si˛e bez słowa i poprowadził ich pustym korytarzem. Na ko´ncu znajdowały si˛e zamkni˛ete drzwi. Stor zapukał, odwrócił si˛e i odszedł. Wil spojrzał niepewnie na wujka, ale Flick wpatrywał si˛e niewzruszenie w zamkni˛ete podwoje. Czekali. Wtem drzwi otworzyły si˛e i stanał ˛ przed nimi Allanon. Wygladał ˛ tak, jakby nigdy w z˙ yciu nie był ranny. Nie było wida´c z˙ adnych skalecze´n, a na czarnej szacie, która go okrywała, nie było s´ladów krwi. Twarz druida była nieco s´ciagni˛ ˛ eta, ale nie wyra˙zała bólu. Przez chwil˛e patrzył na swoich go´sci, a potem wskazał r˛eka˛ mały stolik z czterema krzesłami. — Mo˙ze usiadziemy? ˛ — propozycja Allanona zabrzmiała prawie jak rozkaz. Weszli do s´rodka i usiedli. W pokoju nie było ani okien, ani mebli, z wyjat˛ kiem stołu, krzeseł i du˙zego łó˙zka. Wil rozejrzał si˛e szybko wokół, a potem skoncentrował si˛e na druidzie. Flick i Shea opisywali mu Allanona setki razy i opis zgadzał si˛e z rzeczywisto´scia.˛ Ale jak to mo˙zliwe, zastanawiał si˛e Wil, z˙ e tak dobrze opisali człowieka, którego ostatni raz widzieli przed jego urodzeniem? — Có˙z, oto jeste´smy — powiedział w ko´ncu Flick, gdy okazało si˛e, z˙ e nikt nie zamierza si˛e odezwa´c. 54

— Na to wyglada. ˛ — Allanon u´smiechnał ˛ si˛e słabo. — Prezentujesz si˛e do´sc´ dobrze jak na człowieka, który zaledwie kilka godzin temu był pół˙zywy. — Storowie sa˛ znakomici w swojej sztuce. Ty powiniene´s najlepiej o tym wiedzie´c — odparł troch˛e zbyt uprzejmie druid. — Obawiam si˛e jednak, z˙ e nie czuj˛e si˛e tak dobrze, jak powinienem. A ty jak si˛e masz, Flick? — Jestem starszy i, mam nadziej˛e, madrzejszy ˛ — odrzekł powa˙znie Ohmsford. Allanon nie odpowiedział. Z nieodgadnionym wyrazem twarzy przygladał ˛ si˛e młodemu chłopakowi. Wil siedział cicho i nie odwracał oczu, chocia˙z spojrzenie maga wprawiało go w zakłopotanie. Potem Allanon pochylił si˛e do przodu i poło˙zył dłonie na stole. — Potrzebuj˛e twojej pomocy, Wilu Ohmsfordzie — powiedział cicho. Obaj Ohmsfordowie spojrzeli na niego niespokojnie. — Chc˛e, z˙ eby´s pojechał ze mna˛ do Westlandii. — Wiedziałem — mruknał ˛ Flick i pokiwał głowa.˛ — Dobrze wiedzie´c, z˙ e niektóre rzeczy w tym z˙ yciu si˛e nie zmieniaja,˛ prawda, Flick? — Allanon u´smiechnał ˛ si˛e smutno. — Jeste´s tego dowodem. Czy b˛edzie to miało jakie´s znaczenie, je´sli powiem, z˙ e potrzebuj˛e pomocy Wila nie dla siebie, lecz dla elfów, a w szczególno´sci dla pewnej elfijskiej dziewczyny? — Nie b˛edzie — odparł bez wahania Flick. — On nigdzie nie pojedzie. Koniec dyskusji. — Poczekaj chwil˛e, wujku — wtracił ˛ si˛e Wil. — Mo˙zliwe, z˙ e nigdzie nie pojad˛e, ale chciałbym sam o tym zadecydowa´c. Posłuchajmy przynajmniej, do czego jestem potrzebny. — Uwierz mi, nie chc˛e ju˙z nic słysze´c na ten temat — Flick zignorował uwag˛e bratanka. — W taki sposób zaczynaja˛ si˛e wszystkie kłopoty. Pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu tak samo było z twoim dziadkiem. — Flick spojrzał szybko na Allanona. — Prawda? Czy nie tak to si˛e wszystko zacz˛eło, gdy przybyłe´s do Shady Vale, naszej cienistej spokojnej doliny. . . ? Czy nie opowiedziałe´s nam wtedy o Mieczu? — Tak było — przyznał druid. — Wi˛ec widzisz! — triumfował Flick. — Było dokładnie tak samo. Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e podró˙z, która˛ dla niego zaplanowałe´s, jest równie niebezpieczna, czy˙z nie? Druid jeszcze raz skinał ˛ głowa.˛ — Có˙z, zatem to chyba załatwia spraw˛e. — Na twarzy człowieka z Vale malowała si˛e satysfakcja. — Prosisz o zbyt wiele. On nigdzie nie pojedzie. — Musi pojecha´c — Allanon błysnał ˛ ciemnymi oczami. — Musi? — Flick wygladał ˛ na zaskoczonego. — Dowiesz si˛e wszystkiego, Flick, gdy opowiem, co si˛e stało kilka dni temu w czterech krainach. Posłuchajcie mnie uwa˙znie. — Allanon przysunał ˛ krzesło

55

bli˙zej stołu i pochylił si˛e do przodu. — Dawno, bardzo dawno temu, przed Wielkimi Wojnami i powstaniem nowych ras, a nawet przed narodzinami cywilizacji człowieka, rozegrała si˛e straszna walka mi˛edzy istotami, które w wi˛ekszo´sci ju˙z nie istnieja.˛ Niektóre z tych istot były dobre i troskliwe; kochały ziemi˛e i pragn˛e˙ ły chroni´c ja˛ przed niewła´sciwym traktowaniem i zniszczeniem. Zycie było dla nich s´wi˛ete. Inne istoty były za to złe i samolubne. Post˛epowały w sposób szkodliwy i niszczacy. ˛ Brały od ziemi to, czego chciały, bez potrzeby i celu. Wszystkie te stworzenia ró˙zniły si˛e od was wygladem ˛ i zdolno´sciami, zachowywały si˛e zupełnie inaczej ni˙z ludzie z tego s´wiata. Polegało to zwłaszcza na tym, z˙ e w ró˙znym stopniu operowały moca˛ magii, a przynajmniej czym´s, co mo˙zemy nazwa´c magia,˛ czarnoksi˛estwem lub mistyka.˛ Taka moc była w tamtych czasach bardzo powszechna, z tym z˙ e niektóre istoty posiadały ja˛ w wi˛ekszym stopniu ni˙z inne. W ten sposób rosła proporcjonalnie ich zdolno´sc´ do dobra lub zła. Wszystkie stworzenia, zarówno dobre jak i złe, egzystowały obok siebie i poniewa˙z człowiek rozwinał ˛ si˛e dopiero w bardzo prymitywnej formie i zamieszkiwał mała˛ przestrze´n, cały s´wiat nale˙zał wyłacznie ˛ do nich. Tak było przez wieki. Ich egzysten˙ cja nie była jednak nigdy harmonijna. Zyły w ciagłym ˛ konflikcie, poniewa˙z ich cele wzajemnie si˛e wykluczały: dobre istniały, by chroni´c, złe, by niszczy´c. Od czasu do czasu równowaga mocy mi˛edzy zwa´snionymi przechylała si˛e na która´ ˛s ze stron — najpierw dominowało dobro, a potem zło. Przez lata niezgoda mi˛edzy nimi przybierała na sile, a˙z w ko´ncu, gdy kolejne wieki nie przyniosły rozwiazania ˛ konfliktu, przywódcy ka˙zdego obozu zebrali wszystkich, którzy ich popierali, i rozpocz˛eła si˛e wojna. Nie była taka, jaka˛ my znamy. Nie była te˙z taka jak Wielkie Wojny, gdy˙z w nich starły si˛e tak straszliwe moce, z˙ e ludzie, którzy nimi władali, stracili kontrol˛e i wszystko zako´nczyło si˛e okropnym kataklizmem. To była wojna, w której moce magiczne zostały u˙zyte w umiej˛etny sposób po ka˙zdej ze stron. Istoty walczyły rami˛e przy ramieniu, z˙ yły i umierały. Przypominało to Wojn˛e Ludów, która zdominowała histori˛e nowego s´wiata. Wtedy lord Warlock wypaczył sposób my´slenia wszystkich, którzy mu słu˙zyli, obracajac ˛ jednych przeciw drugim, i w rezultacie zapanował nad nimi. W tej wojnie nie było jednak oszustwa i iluzji, które mogłyby przechyli´c szal˛e na która´ ˛s ze stron. Dobro i zło od poczatku ˛ były spolaryzowane; z˙ adne z nich nie mogło by´c neutralne, bo z˙ adna neutralno´sc´ nie była mo˙zliwa. Była to wojna o ostateczne okre´slenie charakteru i sposobu ewolucji z˙ ycia na ziemi. W ten sposób miano na zawsze zdecydowa´c, czy ziemia b˛edzie szanowana, czy profanowana. Ka˙zdy obóz zamierzał odnie´sc´ totalne zwyci˛estwo. Oznaczało to, z˙ e je´sli złe istoty zostana˛ pokonane, czeka je wygnanie; dla dobrych istot kl˛eska oznaczała unicestwienie. Była to wi˛ec straszna, potworna wojna. Nie b˛ed˛e nawet próbował opisywa´c tego wszystkiego, poniewa˙z nie ma to wi˛ekszego sensu. Wa˙zne jest tylko, z˙ eby´scie wiedzieli, i˙z złe istoty w ko´ncu przegrały. Ich pot˛ega została przełamana, a one 56

same wygnane i uwi˛ezione. Ci, którzy je zwyci˛ez˙ yli, u˙zyli swojej mocy, by stworzy´c Zakaz — s´cian˛e, za która˛ uwi˛eziono zło. To wi˛ezienie nie nale˙zy do z˙ adnego ze s´wiatów; jest czarna˛ dziura˛ pustki i osamotnienia, gdzie nie ma niczego innego prócz zła. Tam wła´snie wygnano złe istoty i po wsze czasy zamkni˛eto za nimi ´ Scian˛ e Zakazu. Siła˛ utrzymujac ˛ a˛ Zakaz było cudowne drzewo zwane Ellcrys. Dobre istoty stworzyły je, u˙zywajac ˛ do tego własnych mocy i z´ ródła z˙ ycia ziemi, które nazywano Krwawym Ogniem. Dały z˙ ycie Ellcrys, by swoja˛ obecno´scia˛ na tym s´wiecie chroniła istnienie Zakazu jeszcze długo po tym, gdy ich zabraknie i gdy s´wiat, o który walczyły tak wytrwale i rozpaczliwie, zmieni si˛e nie do poznania. Nie wiedzieli, jak długo b˛edzie z˙ yła, ale dopóki nie umrze, Zakaz b˛edzie trwał dalej, a dopóki Zakaz b˛edzie trwał, zło pozostanie w swoim wi˛ezieniu. — Allanon oparł si˛e wygodnie, odsunał ˛ od stołu i opu´scił r˛ece na kolana, by pozwoli´c odpocza´ ˛c zdr˛etwiałym mi˛es´niom. Jego ciemne oczy były ciagle ˛ utkwione w Ohmsfordów. — Wierzono, z˙ e Ellcrys nigdy nie umrze. Oczywi´scie jej stwórcy wiedzieli, z˙ e wszystko musi kiedy´s przemina´ ˛c, ale ich nast˛epcy, którzy opiekowali si˛e tym cudownym drzewem, kochali je i czcili, wierzyli, z˙ e ono na zawsze pozostanie ich obro´nca.˛ Ellcrys stała si˛e dla nich symbolem nieprzemijalno´sci; przetrwała zagład˛e starego s´wiata podczas Wielkich Wojen, prze˙zyła Wojn˛e Ludów, pot˛eg˛e lorda Warlocka i wszystkie z˙ ywe istoty, które z˙ yły obok niej i ju˙z dawno przemin˛eły. Przetrwała wszystko z wyjatkiem ˛ samej ziemi, ale nawet ziemia zmieniała si˛e, a Ellcrys pozostawała taka sama. — Druid zamilkł na chwil˛e, lecz szybko podjał ˛ wypowied´z. — Tak wi˛ec rosła legenda. — Ellcrys nigdy nie umrze. B˛edzie z˙ yła wiecznie. Wiara w to pozostawała niezachwiana a˙z do teraz. — Allanon uniósł lekko głow˛e. — Teraz legła w gruzach. Ellcrys umiera, Zakaz zaczyna zanika´c. Uwi˛ezione zło zacz˛eło przedostawa´c si˛e na wolno´sc´ , by powróci´c do s´wiata, nad którym kiedy´s panowało. — I to wła´snie te złe istoty tak ci˛e poraniły? — domy´slił si˛e Wil. Allanon skinał ˛ głowa.˛ — Niektóre z nich trafiły ju˙z do czterech krain. My´slałem, z˙ e uda si˛e utrzyma´c moja˛ obecno´sc´ w tajemnicy, ale odkryły mnie. Dopadły mnie w Paranorze, w twierdzy druidów, i prawie mnie wyko´nczyły. — Wcia˙ ˛z ci˛e szukaja? ˛ — Flick wygladał ˛ na zatrwo˙zonego. — Tak, ale mam powody przypuszcza´c, z˙ e tym razem nie znajda˛ mnie tak szybko. — To mnie jako´s nie uspokaja — mruknał ˛ stary Ohmsford, spogladaj ˛ ac ˛ z l˛ekiem w kierunku drzwi. Allanon zignorował jego uwag˛e. — Pami˛etasz, Flick, histori˛e rodzajów, która˛ opowiadałem kiedy´s tobie i Shei? — zapytał. — Powiedziałem wam, jak po Wielkich Wojnach ze starego

57

gatunku powstały wszystkie rodzaje ludzi; wszystkie z jednym wyjatkiem. ˛ Tym wyjatkiem ˛ sa˛ elfy. Powiedziałem wam, z˙ e elfy istniały zawsze. Pami˛etasz? — Pami˛etam. — Flick u´smiechnał ˛ si˛e. — Nigdy nam tego nie wyja´sniłe´s. — Powiedziałem, z˙ e to historia na zupełnie inna˛ por˛e. Teraz wła´snie nadeszła ta pora. Przynajmniej cz˛es´ciowo, bo nie zamierzam tu rozwodzi´c si˛e nad historia˛ ludu elfów. Niektóre rzeczy powinni´scie jednak wiedzie´c. Opowiem wam w skrócie o istotach, które walczyły w wojnie dobra ze złem zako´nczonej stworzeniem Ellcrys. Musimy nada´c im jaka´ ˛s to˙zsamo´sc´ . Gdy człowiek wyłonił si˛e z mroku epoki barbarzy´nstwa i zaczał ˛ zaludnia´c s´wiat, wszystkie te stworzenia stały si˛e cz˛es´cia˛ starej legendy o czarach. Tak jak powiedziałem, były to istoty znajace ˛ czarna˛ magi˛e, zarówno t˛e wielka,˛ jak i mała.˛ Dzieliły si˛e na ró˙zne gatunki — niektóre były wyłacznie ˛ dobre, inne złe, a niektóre podzieliły si˛e na dwie strony i poszły swoja˛ droga.˛ Na pewno znacie ich nazwy — czarodzieje, krasnoludki, gobliny, strzygi i tak dalej. Nowe gatunki, zwłaszcza te, które miały ludzkie pochodzenie, otrzymały nazwy od czterech najbardziej licznych i najlepiej znanych ze starej legendy rodzajów istot — karły, gnomy, trolle i elfy. Z tym oczywi´scie wyjatkiem, ˛ z˙ e elfy ró˙zniły si˛e od pozostałych. Były inne, poniewa˙z ich legenda nie była nowa; ona po prostu przetrwała z dawnych czasów. Elfy sa˛ potomkami czarodziejskich istot, które z˙ yły w starym s´wiecie. — Poczekaj chwil˛e — przerwał szybko Flick. — Chcesz powiedzie´c, z˙ e dzisiejsze elfy sa˛ tymi samymi elfami, o których opowiada stara legenda, z˙ e one naprawd˛e z˙ yły w starym s´wiecie? — Oczywi´scie, z˙ e z˙ yły, tak samo jak trolle, karły i inne istoty, które dały poczatek ˛ legendzie. Jedyna ró˙znica polega na tym, z˙ e wszystkie inne stworzenia znikn˛eły na przestrzeni wieków, a elfy pozostały. Zmieniły si˛e, oczywi´scie, i rozwin˛eły; musiały si˛e przecie˙z dostosowa´c do nowych warunków. Flick sprawiał wra˙zenie, jakby nie rozumiał ani słowa z tego, co usłyszał. — Elfy z˙ yły w starym s´wiecie? — powtórzył z niedowierzaniem. — To przecie˙z niemo˙zliwe. — Naturalnie, z˙ e mo˙zliwe — odparł spokojnie druid. — No có˙z, jak wobec tego zdołały przetrwa´c Wielkie Wojny? — A jak ludzie je przetrwali? — Ale stare legendy opowiadaja˛ o ludziach, a nie wspominaja˛ ani jednym słowem o elfach! — warknał ˛ Flick. — Elfy były istotami z ba´sni. Je´sli rzeczywi´scie z˙ yły w starym s´wiecie, gdzie wtedy były? — Tam gdzie zawsze. Ludzie nie mogli ich po prostu zobaczy´c. — Chcesz powiedzie´c, z˙ e elfy były niewidzialne? — Flick zamachał r˛ekami. — Nie wierz˛e w ani jedno słowo! — O ile dobrze pami˛etam, nie wierzyłe´s równie˙z w to, co opowiedziałem ci o Shei i Mieczu Shannary — zauwa˙zył Allanon, a na jego ustach pojawił si˛e cie´n u´smiechu.

58

— Nie rozumiem, co to wszystko ma wspólnego z moja˛ pomoca˛ dla elfów — wtracił ˛ si˛e Wil, uprzedzajac ˛ nast˛epny wybuch wuja. — Spróbuj˛e to wyja´sni´c — druid skinał ˛ głowa˛ — je´sli Flick zachowa jeszcze przez chwil˛e troch˛e cierpliwo´sci. Historia elfów jest wa˙zna w naszej dyskusji tylko z jednego powodu. To wła´snie elfy wpadły na pomysł stworzenia Ellcrys. To wła´snie one dały jej z˙ ycie i troszczyły si˛e o nia˛ przez wieki. Jej ochron˛e powierzano młodym elfom zwanym Wybranymi. Przez jeden rok kolejni Wybrani słu˙zyli drzewu i opiekowali si˛e nim. Pod koniec ka˙zdego roku nast˛epowała zmiana. Tak było od chwili stworzenia Ellcrys — tylko jeden rok słu˙zby. Wybrani ciesza˛ si˛e w´sród elfów szacunkiem i sa˛ otaczani czcia,˛ gdy˙z ka˙zdego roku jedynie kilku do´swiadcza zaszczytu słu˙zby. Zajmuja˛ oni wysoka˛ pozycj˛e w społeczno´sci elfów. Ta opowie´sc´ zaprowadziła nas do chwili obecnej. Tak jak powiedziałem, Ellcrys umiera. Kilka dni temu powiadomiła o tym Wybranych. Była w stanie to zrobi´c, poniewa˙z jest czujac ˛ a˛ istota˛ i posiada zdolno´sc´ komunikacji telepatycznej. Objawiła im, z˙ e jej s´mier´c jest bliska i nieunikniona. Przypomniała im równie˙z o tym, co mówi stara legenda i co wiedziały pierwsze elfy, a pó´zniejsze pokolenia zapomniały, z˙ e chocia˙z musi umrze´c, tak jak umieraja˛ wszystkie z˙ ywe istoty, moz˙ e si˛e odrodzi´c. Jej ponowne narodziny zale˙za˛ jednak w du˙zej mierze od wysiłku Wybranych. Mianowicie jeden z nich musi odnale´zc´ kolebk˛e z˙ ycia ziemi zwana˛ Safehold i umie´sci´c tam jej nasionko. Mo˙ze tego dokona´c tylko jeden z Wybranych, b˛edacy ˛ na słu˙zbie. Ellcrys przesłała im wizj˛e tego miejsca i nakazała poczyni´c przygotowania do jego odnalezienia. Lecz zanim zda˙ ˛zyli to zrobi´c — podjał ˛ po chwili druid — zło zdołało si˛e wydosta´c na wolno´sc´ , gdy˙z wraz ze zmniejszaniem si˛e siły Ellcrys zacz˛eła si˛e ´ równie˙z załamywa´c Sciana Zakazu. Jaka´s zła istota zdołała dotrze´c do Arborlon, miasta elfów, i zamordowa´c wszystkich Wybranych, których tam znalazła, wierzac, ˛ z˙ e wraz z ich s´miercia˛ znikn˛eła ostatnia szansa na odrodzenie Ellcrys. Przybyłem zbyt pó´zno, by ich ocali´c. Rozmawiałem jednak z Ellcrys i dowiedziałem si˛e, z˙ e jeden z Wybranych pozostaje ciagle ˛ przy z˙ yciu. Tym Wybranym jest młoda dziewczyna, której nie było w mie´scie, gdy zabito pozostałych. Nazywa si˛e Amberle. Wyruszyłem z Arborlon, aby ja˛ odnale´zc´ . Allanon pochylił si˛e znowu do przodu. — Ale złe istoty równie˙z si˛e o niej dowiedziały. Chca˛ mnie dopa´sc´ , zanim zdołam odnale´zc´ Amberle, i ju˙z im si˛e prawie udało. Je´sli b˛eda˛ miały taka˛ szans˛e, spróbuja˛ znowu. Jednak, przynajmniej na razie, nie wiedza,˛ gdzie jej szuka´c. Je´sli b˛ed˛e do´sc´ szybki, zdołam ja˛ odnale´zc´ i zawie´zc´ bezpiecznie do Arborlon, nim znowu mnie odkryja.˛ — My´sl˛e wi˛ec, z˙ e niepotrzebnie marnujesz tu swój cenny czas — o´swiadczył twardo Flick. — Powiniene´s by´c w drodze i szuka´c tej dziewczyny. Druid zignorował go, chocia˙z twarz pociemniała mu lekko.

59

— Nawet je´sli wróc˛e z nia˛ do Arborlon, zostanie jeszcze wiele problemów do rozwiazania. ˛ Jako ostatnia z Wybranych, Amberle b˛edzie musiała wyruszy´c na poszukiwanie Krwawego Ognia, by umie´sci´c w nim nasionko Ellcrys. Nikt, ze mna˛ włacznie, ˛ nie wie dokładnie, gdzie znajduje si˛e Krwawy Ogie´n. Kiedy´s wiedziała Ellcrys, ale s´wiat, który ona znała, ju˙z dawno odszedł. Podała Wybranym jedynie nazw˛e Safehold. Ta nazwa nic dla nich nie znaczy, poniewa˙z pochodzi ze starego s´wiata. Kiedy opu´sciłem Arborlon, pojechałem najpierw do Paranoru, by przejrze´c ksi˛egi druidów opracowane przez Pierwsza˛ Rad˛e po Wielkich Wojnach. Te ksi˛egi zawieraja˛ tajemnice starego s´wiata. Czytajac ˛ jedna˛ z nich, odkryłem kraj, w którym le˙zy Safehold. Jednak miejsce poło˙zenia Krwawego Ognia musi odkry´c ten, kto wyruszy na jego poszukiwanie. Nagle Wil Ohmsford zdał sobie spraw˛e, dlaczego Allanon chce, by udał si˛e do Westlandii. Domy´slił si˛e, ale nie mógł w to uwierzy´c. — Amberle nie mo˙ze sama uda´c si˛e na te poszukiwania — ciagn ˛ ał ˛ mag. — Kraj, do którego musi pojecha´c, jest niebezpieczny, zbyt niebezpieczny dla młodej elfijskiej dziewczyny. W najlepszym razie b˛edzie to trudna podró˙z. Ci, którzy ´ wydostali si˛e przez Scian˛ e Zakazu, b˛eda˛ nadal jej szuka´c. Je´sli ja˛ znajda,˛ nikt jej przed nimi nie ochroni. Amberle nie mo˙ze si˛e sta´c z˙ adna krzywda. Jest ostatnia˛ nadzieja˛ swojego ludu. Je´sli Ellcrys si˛e nie odrodzi, Zakaz w ko´ncu całkiem si˛e rozpadnie i zło za nim uwi˛ezione wydostanie si˛e na wolno´sc´ . Wtedy rozp˛eta si˛e wojna, której elfy w z˙ aden sposób nie moga˛ wygra´c. Je´sli elfy zostana˛ pobite, zło dotrze równie˙z do innych krain. B˛edzie rosło w sił˛e i w ko´ncu pochłonie wszystkie gatunki z˙ ywych istot. — Ale przecie˙z ty b˛edziesz tam, by pomóc Amberle. . . — zaczał ˛ Wil, szukajac ˛ sposobu, by wyrwa´c si˛e z pułapki, która zacie´sniała si˛e wokół niego. — Nie b˛ed˛e mógł jej pomóc — uciał ˛ szybko Allanon. Zapadła długa cisza. Druid poło˙zył obie r˛ece na stole. — Mam ku temu powody, Wilu Ohmsfordzie. Powiedziałem ju˙z, z˙ e zło zacz˛e´ ło przedostawa´c si˛e przez Scian˛ e Zakazu. Ellcrys robi si˛e coraz słabsza, a uwi˛e´ zione istoty coraz zuchwalsze. Przez cały czas b˛eda˛ napiera´c na Scian˛ e Zakazu, a˙z w ko´ncu zdołaja˛ ja˛ rozerwa´c. Równie dobrze mo˙ze si˛e to sta´c jeszcze przed odnalezieniem Krwawego Ognia. Istnieje tak˙ze mo˙zliwo´sc´ , z˙ e Krwawy Ogie´n nigdy nie zostanie odnaleziony lub stanie si˛e to zbyt pó´zno. Elfy musza˛ si˛e przygotowa´c na ka˙zda˛ ewentualno´sc´ i w razie potrzeby stana´ ˛c do walki. Niektóre z istot uwi˛ezionych za Zakazem sa˛ bardzo pot˛ez˙ ne, a przynajmniej jedna z nich posiada moc równa˛ prawie mojej własnej. Elfy nie b˛eda˛ w stanie obroni´c si˛e przed taka˛ pot˛ega,˛ poniewa˙z utraciły swoja˛ moc. Nie ma te˙z druidów, którzy im kiedy´s pomagali. Pozostałem tylko ja. Je´sli ich opuszcz˛e i pojad˛e z Amberle, b˛eda˛ bezbronni. Nie mog˛e tego zrobi´c. Musz˛e ofiarowa´c im taka˛ pomoc, na jaka˛ tylko mnie sta´c.

60

Kto´s jednak musi pojecha´c z Amberle; kto´s, kto ma wystarczajac ˛ a˛ moc, by przeciwstawi´c si˛e złu, które z pewno´scia˛ b˛edzie ja˛ prze´sladowa´c. Ten kto´s musi zrobi´c wszystko, co tylko w ludzkiej mocy, by ja˛ ocali´c. Tym kim´s jeste´s ty. — O czym ty mówisz? — krzyknał ˛ zagniewany Flick. — W jaki sposób Wil mógłby si˛e przeciwstawi´c stworzeniom, którym prawie udało si˛e ciebie pokona´c? Chyba nie my´slisz, z˙ e mógłby u˙zy´c Miecza Shannary? — Moc Miecza jest skuteczna tylko przeciw iluzjom, zrodzonym w chorym umy´sle szale´nca. — Allanon potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Zło, któremu musimy si˛e przeciwstawi´c, jest rzeczywiste i namacalne. Moc Miecza nic tu nie zdziała. — Có˙z zatem? — Flick nieomal poderwał si˛e na nogi. Oczy druida były ciemne i przenikliwe. Wil poczuł, jak zamarło w nim serce. — Kamienie Elfów. — Flick osłupiał. — Kamienie! Przecie˙z ma je Shea. Wil poło˙zył szybko r˛ek˛e na ramieniu wuja. — Nie, wujku Flick. Ja je mam. — Chłopak si˛egnał ˛ do swojej tuniki i wycia˛ gnał ˛ z niej mały skórzany woreczek. — Dziadek dał mi je, gdy opuszczałem Shady Vale, by uda´c si˛e do Storlock. Powiedział mi wtedy, z˙ e ju˙z nie b˛edzie ich potrzebował i w zwiazku ˛ z´ tym powinny nale˙ze´c do mnie — rzekł Wil dr˙zacym ˛ głosem. — To dziwne. Wziałem ˛ je tylko po to, z˙ eby sprawi´c mu przyjemno´sc´ , a nie dlatego, i˙z my´slałem, z˙ e kiedykolwiek mógłbym ich u˙zy´c. Nigdy zreszta˛ nie próbowałem. — Nie przyniosłoby ci to z˙ adnego po˙zytku, Wil. — Flick obrócił si˛e szybko w stron˛e Allanona. — On wie, z˙ e nikt oprócz Shei nie mo˙ze u˙zywa´c czarodziejskich kamieni. Dla innych sa˛ one po prostu bezu˙zyteczne. . . zwykłe przezroczyste kamyczki. — To niezupełnie prawda, Flick. — Wyraz twarzy Allanona nie zmienił si˛e. — Mo˙ze ich u˙zywa´c ka˙zdy, komu zostały dobrowolnie podarowane. Ja dałem je Shei, gdy musiał ucieka´c z Vale do Culhaven. Pozostawały w jego posiadaniu do czasu, gdy podarował je Wilowi. Teraz Wil mo˙ze przywoła´c ich moc, tak jak kiedy´s mógł to robi´c Shea. Flick wygladał ˛ na zrozpaczonego. — Mo˙zesz je zwróci´c — zaproponował, widzac ˛ zmieszanie w oczach Wila. — Albo oddaj je komu´s innemu, komukolwiek. Nie musisz ich zatrzymywa´c i bra´c udziału w tym szale´nstwie! — Flick, on ju˙z bierze w tym udział. — Allanon potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — A co z moimi planami? — zapytał Wil. — Miałem zosta´c uzdrowicielem. Wło˙zyłem w to wiele pracy i czasu. Zawsze chciałem zosta´c uzdrowicielem i wreszcie jestem na dobrej drodze. Czy mam to wszystko porzuci´c? — Je´sli teraz odmówisz swojej pomocy, jak chcesz si˛e sta´c uzdrowicielem? — głos druida brzmiał twardo. — Uzdrowiciel musi pomaga´c zawsze, w jakikolwiek sposób potrafi. To nie jest kwestia wyboru. Je´sli odmówisz pomocy i wszystko, co 61

w zwiazku ˛ z tym zaplanowałem, zawiedzie, a tak si˛e na pewno stanie, jak b˛edziesz z˙ y´c, wiedzac, ˛ z˙ e nigdy nie spróbowałe´s nawet temu zapobiec? — A kiedy b˛ed˛e mógł wróci´c? — Wil zaczerwienił si˛e. — Nie wiem. To mo˙ze długo potrwa´c. — Je´sli nawet z toba˛ pojad˛e, czy jeste´s pewien, z˙ e moc czarodziejskich kamieni b˛edzie na tyle silna, by ochroni´c t˛e dziewczyn˛e? — Nie jestem. — Twarz druida pociemniała tajemniczo. — Kamienie czerpia˛ swoja˛ moc z siły posiadacza. Shea nigdy ich do ko´nca nie wypróbował. Mo˙ze ty b˛edziesz musiał to zrobi´c. — Wi˛ec nie mo˙zesz da´c mi z˙ adnego zapewnienia? — Wil s´ciszył głos do szeptu. — Nie — powiedział mag, nie spuszczajac ˛ z niego wzroku. — Mimo to musisz pój´sc´ ze mna.˛ Wil osunał ˛ si˛e oszołomiony na krzesło. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie mam wyboru. — Oczywi´scie, z˙ e masz wybór — warknał ˛ Flick. — Porzucisz wszystko tylko dlatego, i˙z Allanon mówi, z˙ e musisz. . . ? Pójdziesz z nim tylko z tego powodu? — A czy ty, wujku, i dziadek nie szukali´scie Miecza Shannary? — zapytał Wil, patrzac ˛ na Flicka. Ten zawahał si˛e, a potem chwycił bratanka za r˛ek˛e i mocno s´cisnał. ˛ — Nie tak szybko, Wil. Ostrzegałem ci˛e przed Allanonem. Posłuchaj mnie. Wiem wi˛ecej od ciebie i czuj˛e, z˙ e co´s si˛e kryje za jego słowami. — W głosie Flicka słycha´c było napi˛ecie, a twarz zaro´sni˛eta siwa˛ broda˛ jeszcze bardziej si˛e pomarszczyła. — Boj˛e si˛e o ciebie. Boj˛e si˛e i dlatego to wszystko mówi˛e. Jeste´s jak mój własny syn. Nie chc˛e ci˛e straci´c. — Wiem — szepnał ˛ Wil. — Wiem. — Wi˛ec nie id´z. — Flick cały zesztywniał. — Niech Allanon znajdzie kogo´s innego. — Nie mog˛e, Flick. — Druid pokr˛ecił głowa.˛ — Nie ma nikogo innego. Tylko Wil mo˙ze to zrobi´c. — Uczony spojrzał na młodego chłopaka z Vale. — Musisz i´sc´ ze mna.˛ — Pozwól, z˙ ebym ja poszedł zamiast niego — zaproponował nagle Flick z rozpacza˛ w głosie. — Wil da mi kamienie i ja b˛ed˛e strzegł elfijskiej dziewczyny. Allanonie, mo˙zemy przecie˙z podró˙zowa´c razem, zanim. . . — Nie, Flick — przerwał mu łagodnie druid. — Nie mo˙zesz i´sc´ . Masz wielkie serce, ale brakuje ci sił. Ta podró˙z b˛edzie długa i ci˛ez˙ ka. Mo˙ze jej podoła´c tylko młody człowiek. — Zamilkł na chwil˛e, a potem dodał: — Nasze wspólne podró˙ze ju˙z si˛e sko´nczyły, Flick. Zapanowała długa cisza. Wreszcie druid obrócił si˛e do Wila Ohmsforda, czekajac ˛ na jego decyzj˛e. Chłopak popatrzył na swego wuja. Spogladali ˛ na siebie

62

przez moment; spojrzenie szarych oczu Flicka było niespokojne, Wila — mocne i pewne. Flick zrozumiał, z˙ e decyzja została podj˛eta. Prawie niedostrzegalnie skinał ˛ głowa.˛ — Rób wi˛ec to, co uwa˙zasz za słuszne — mruknał ˛ niech˛etnie. — Pójd˛e z toba˛ — powiedział Wil, odwracajac ˛ si˛e do Allanona.

IX Wczesnym rankiem nast˛epnego dnia Allanon przyszedł do Wila Ohmsforda i oznajmił, z˙ e natychmiast musza˛ opu´sci´c Storlock. Gdy srogi druid pojawił si˛e na progu jego domu, Wil chciał zaprotestowa´c przeciw tak nagłemu wyjazdowi, ale wyraz twarzy olbrzyma i ton jego głosu przekonały go, z˙ e nie powinien tego robi´c. Ostatniego wieczora, który sp˛edzili w swoim towarzystwie, w zachowaniu druida nie było tak wielkiego po´spiechu. Teraz widocznie miał do tego powód. Wil spakował bez słowa swoje rzeczy, zamknał ˛ drzwi i poda˙ ˛zył za Allanonem. Na dworze znowu padało, gdy˙z od pomocy nadciagała ˛ burza. Poranne niebo było zasnute ołowianymi chmurami. Druid miał na sobie czarna˛ szat˛e i kaptur, który osłaniał go przed deszczem i wiatrem. Szli obaj błotnista˛ droga˛ prowadzac ˛ a˛ do centrum medycznego, gdzie czekało kilku Storów z zapasami z˙ ywno´sci i pakunkiem dla Wila. Osiodłany Artaq potrzasał ˛ niecierpliwie głowa.˛ Allanon wspiał ˛ si˛e na jego grzbiet; pewna sztywno´sc´ w jego ruchach s´wiadczyła o tym, z˙ e rany nie zostały jeszcze całkowicie wyleczone. Wilowi przypadł szary, z˙ ylasty wałach o imieniu Spitter. Zanim chłopak zda˙ ˛zył wło˙zy´c jedna˛ nog˛e w strzemi˛e, nadbiegł Flick z rozogniona˛ twarza.˛ Szybko s´ciagn ˛ ał ˛ bratanka z konia i poprowadził go na zadaszona˛ werand˛e budynku. — Wła´snie si˛e dowiedziałem — wydyszał, wycierajac ˛ wod˛e napływajac ˛ a˛ do oczu. — Jestem zaskoczony, z˙ e si˛e fatygowali! — Popatrzył ze zło´scia˛ na Allanona. — Czy musicie tak szybko wyje˙zd˙za´c? — My´sl˛e, z˙ e to konieczne — potwierdził Wil. — Nie jest jeszcze za pó´zno, z˙ eby´s przemy´slał swoja˛ decyzj˛e — szepnał ˛ Flick szorstko, a w jego oczach pojawił si˛e niepokój. Powiedziałby z pewno´scia˛ co´s jeszcze, ale Wil ju˙z kr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ — Có˙z, opowiem zatem twojemu dziadkowi, co si˛e wydarzyło, chocia˙z jestem pewien, z˙ e mu si˛e to nie spodoba, tak samo jak i mnie. Bad´ ˛ z ostro˙zny, Wil. Pami˛etaj, co ci powiedziałem o wszystkich ograniczeniach, które sa˛ naszym udziałem. Wil pokiwał głowa.˛ Po˙zegnali si˛e szybko i szorstko, jakby obawiali si˛e wyrazi´c swoje uczucia. Gdy si˛e po´spiesznie obejmowali i wymieniali niespokojne spojrzenia, ich twarze były niewzruszone i s´ciagni˛ ˛ ete. Wreszcie Allanon i Wil odjechali. Flick, Storowie, a po chwili tak˙ze i cała wioska stali si˛e niewyra´znymi 64

ciemnymi cieniami, które blakły we mgle i szaro´sci lasów Westlandii, a potem znikn˛eli. Druid i chłopak z Vale skierowali si˛e na zachód od Storlock i poda˙ ˛zali ku skrajowi równiny Rabb, stamtad ˛ za´s skr˛ecili na południe. Allanon zatrzymał si˛e na chwil˛e, by powiedzie´c Wilowi, z˙ e pierwszym etapem ich podró˙zy b˛edzie mała wioska poni˙zej Srebrnej Rzeki, le˙zaca ˛ na zachodniej kraw˛edzi Dolnego Anaru zwanej Havenstead. Tam wła´snie znajda˛ Amberle. Druid nie chciał mówi´c nic wi˛ecej na ten temat, a Wil o nic nie pytał. Burza przybierała na sile, deszcz lał si˛e na nich strugami. Cały czas trzymali si˛e obrze˙za lasu. Nisko pochylone głowy skrywali za ko´nskimi karkami i jechali, nie odzywajac ˛ si˛e do siebie ani słowem. Wil wracał my´slami do wydarze´n poprzedniego wieczora. Nawet teraz nie był pewien, dlaczego zdecydował si˛e na podró˙z z druidem. To go niepokoiło. W zasadzie powinien umie´c wyja´sni´c, co sprawiło, z˙ e zgodził si˛e na t˛e nieprawdopodobna˛ wypraw˛e — przynajmniej sobie, je´sli ju˙z nie komu´s innemu. Nie potrafił jednak. Miał dosy´c czasu, by przemy´sle´c swoja˛ decyzj˛e i w zasadzie nie robił nic innego. Chocia˙z w ko´ncu powinien zrozumie´c powody swojego działania, to jednak mu si˛e nie udało. W dalszym ciagu ˛ czuł si˛e zmieszany i zaniepokojony. Wszystko mu si˛e gmatwało, w głowie miał kompletny zam˛et — kotłowały si˛e w nim odmienne uczucia, emocje przeplatały si˛e i mieniły ró˙znymi kolorami. Nie mógł si˛e z nimi upora´c, a one same nie chciały si˛e uło˙zy´c w uporzadkowany ˛ i logiczny wzór. Kr˛eciły si˛e tylko jak zabłakane ˛ owce, on za´s mógł jedynie bezradnie za nimi goni´c. Chciał wierzy´c, z˙ e zdecydował si˛e pojecha´c z Allanonem dlatego, i˙z jest potrzebny. Je´sli wszystko, co opowiedział druid, było prawda,˛ to on, mimo oczywistych watpliwo´ ˛ sci Flicka, odda elfom, a zwłaszcza Amberle, wielka˛ przysług˛e. Kogo chciał oszuka´c? Nie miał najmniejszego poj˛ecia, czy b˛edzie mógł u˙zy´c Kamieni Elfów, które podarował mu dziadek. Przypuszczalnie wykorzystanie ich mocy nie le˙zy w jego mo˙zliwo´sciach. Allanon prawdopodobnie si˛e mylił, sa˛ dzac, ˛ z˙ e kamienie mogły przej´sc´ w jego, Wila, władanie. Przypuszczalnie chodziło o wszystko razem. W ka˙zdym razie podjał ˛ do´sc´ spontaniczna˛ decyzj˛e i teraz musi z tym z˙ y´c. Z drugiej strony z˙ ywiołowo´sc´ tej decyzji nie umniejszała przecie˙z jej wagi. Je´sli jest w stanie pomóc elfom, musi to zrobi´c. Powinien przynajmniej spróbowa´c. Poza tym dziadek na pewno by pomógł. Wil wiedział o tym bardzo dobrze. Shea Ohmsford poszedłby za Allanonem, je´sli tylko druid by o to poprosił, tak samo jak udał si˛e na poszukiwania Miecza Shannary. Wil nie mógł by´c gorszy. Odetchnał ˛ gł˛eboko. Tak, podjał ˛ słuszna˛ decyzj˛e i wierzył, z˙ e zrobił to z wła´sciwych pobudek, które teraz mogły wydawa´c si˛e skomplikowane. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e najbardziej niepokoi go co´s, co nie miało nic wspólnego z sama˛ decyzja˛ ani jej motywacja.˛ Chodziło o Allanona. Wil chciał wierzy´c, z˙ e zdecydował si˛e na wszystko samodzielnie. Lecz im intensywniej o tym my´slał, tym bardziej 65

był pewien, z˙ e decyzja w ogóle nie nale˙zała do niego. Nale˙zała do Allanona. Och, przemawiał słowami, które mogły by´c jego własnymi. Wypowiadał je odwa˙znie i s´miało, pomimo ostrze˙ze´n wuja. Allanon przewidział dokładnie, co przekona Wila, i sprytnie kierował rozmowa,˛ by wypowiedział wła´snie takie słowa. W jaki´s sposób dowiedział si˛e, jakie b˛eda˛ reakcje chłopaka z Vale, jakie Flicka, jak oni dwaj b˛eda˛ na siebie oddziaływa´c i jak jego własne komentarze na nich wpłyna.˛ Wiedział to wszystko i odpowiednio skorzystał ze swojej wiedzy. Shea Ohmsford powiedział kiedy´s Wilowi, z˙ e Allanon potrafi czyta´c w umysłach innych ludzi, pozna´c ich my´sli. Chłopak zrozumiał teraz dokładnie, o czym mówił jego dziadek. W taki oto sposób przyjał ˛ na siebie zobowiazanie. ˛ Nie była to sprawa, która˛ mo˙zna by pozostawi´c nie załatwiona,˛ nawet gdyby si˛e na to zdecydował, a przecie˙z tego nie zrobił. Od tej pory musi strzec si˛e sprytnej manipulacji ze strony druida. O ile to mo˙zliwe, b˛edzie si˛e doszukiwa´c w jego słowach i czynach prawdziwych znacze´n, aby si˛e zorientowa´c, w jaki sposób Allanon nim kieruje. Wil Ohmsford nie jest głupcem. Przez kilka ostatnich lat sam dbał o siebie i nie zamierzał tego zmienia´c. Musi si˛e mie´c na baczno´sci przed magiem. B˛edzie mu ufał, ale nie s´lepo i nierozwa˙znie. Mo˙zliwe, z˙ e b˛edzie w stanie pomóc elfom i Amberle; nie odrzuci tej mo˙zliwo´sci tylko ze wzgl˛edu na sposób, w jaki został nakłoniony do współpracy. Powinien by´c jednak ostro˙zny w wyborze swojej własnej metody post˛epowania. B˛edzie bardzo uwa˙zny, decydujac, ˛ o czyje interesy ma si˛e troszczy´c w pierwszej kolejno´sci. Nie zaakceptuje niczego, dopóki tego nie sprawdzi. Wil uniósł twarz i spojrzał czujnie na jadac ˛ a˛ przed nim ciemna˛ posta´c — Allanon, ostatni druid, istota pochodzaca ˛ z innego czasu; istota, której moc przewy˙zsza wszystko, co zna współczesny s´wiat. Wil musi na nim polega´c, a jednocze´snie nie mo˙ze mu ufa´c do ko´nca. Przez chwil˛e chłopak poczuł si˛e zupełnie skonsternowany. W co ja si˛e wpakowałem, pomy´slał. Mo˙ze Flick miał racj˛e. Mo˙ze powinien si˛e nad tym gł˛ebiej zastanowi´c. Lecz było ju˙z za pó´zno. Za pó´zno było równie˙z na takie my´sli. Wil pokr˛ecił głowa.˛ Nie ma sensu dłu˙zej si˛e nad tym zastanawia´c. Musi skierowa´c swoje my´sli w inna˛ stron˛e. Pozostała˛ cz˛es´c´ dnia sp˛edził, próbujac ˛ bez powodzenia tego dokona´c. Deszcz przechodził stopniowo w m˙zawk˛e, a˙z w ko´ncu ustał całkowicie w chłodnej szaro´sci wczesnego wieczora. Burzowe chmury w dalszym ciagu ˛ zasnuwały niebiosa, szary zmierzch zmienił si˛e w czarna˛ noc, a powietrze wypełniała mgiełka, która snuła si˛e na kraw˛edzi lasu niczym zabłakane ˛ dziecko. Allanon skierował si˛e pod dajacy ˛ schronienie baldachim wielkich drzew. W odległo´sci kilkuset jardów od brzegu rzeki Rabb znale´zli mała˛ polan˛e i rozbili na niej obóz. Za nimi, ponad dachem lasu, wznosiła si˛e ciemna s´ciana Wolfsktaagu, co´s jakby cie´n na tle atramentowej nocy. Pomimo wilgoci zdołali uzbiera´c wystarczajac ˛ a˛ ilo´sc´ drewna, aby rozpali´c małe ognisko i ogrza´c si˛e w jego cieple. Płaszcze podró˙zne rozwiesili na rozpi˛etych w górze linach i rozsiodłali konie. 66

Potem zjedli skromny posiłek zło˙zony z zimnej wołowiny, owoców i orzechów, które zabrali ze soba,˛ opuszczajac ˛ Storlock, i zamienili ze soba˛ kilka mało znaczacych ˛ słów. Druid od poczatku ˛ wspólnej podró˙zy pogra˙ ˛zony we własnych my´slach, nie był zainteresowany podtrzymywaniem jakiejkolwiek rozmowy. Wil jednak chciał si˛e koniecznie dowiedzie´c czego´s wi˛ecej o tym, co ich czeka i nie miał zamiaru dłu˙zej pozostawa´c w niepewno´sci. Gdy sko´nczyli je´sc´ , przysunał ˛ si˛e bli˙zej ognia, upewniajac ˛ si˛e, z˙ e jego ruch przyciagn ˛ ał ˛ uwag˛e Allanona. — Czy mo˙zemy troch˛e porozmawia´c? — zapytał ostro˙znie, majac ˛ w pami˛eci opowie´sci dziadka na temat zmiennego usposobienia swego towarzysza. Druid popatrzył na´n oboj˛etnie i po chwili skinał ˛ głowa.˛ — Powiesz mi co´s o historii elfów? — Wil postanowił, z˙ e od tego wła´snie rozpocznie rozmow˛e z Allanonem. — Dobrze. — Uczony u´smiechnał ˛ si˛e lekko. — A co chciałby´s wiedzie´c, Wilu Ohmsfordzie? Chłopak zawahał si˛e. — Ostatniej nocy powiedziałe´s nam, z˙ e nawet legendy starego s´wiata nie wspominaja˛ o elfach inaczej ni˙z w formie ba´sni i ludowych opowie´sci. Mimo to elfy z˙ yły i były prawdziwymi istotami. Powiedziałe´s równie˙z, z˙ e ludzie nie mogli ich zobaczy´c. Nie rozumiem tego. — Naprawd˛e? — Druid wygladał ˛ na rozbawionego. — Có˙z wi˛ec, nale˙zy ci si˛e wyja´snienie. Po prostu elfy zawsze były le´snymi stworzeniami, a zwłaszcza w czasach przed Wielkimi Wojnami. Jak ju˙z mówiłem wcze´sniej, znały si˛e na czarach i potrafiły sprawi´c, z˙ e nie mo˙zna było odró˙zni´c ich od otoczenia. Stawały si˛e na przykład krzakiem, obok którego mógłby´s przej´sc´ z tysiac ˛ razy i go nie zauwa˙zy´c. Ludzie nie mogli ich dostrzec, bo nie wiedzieli, gdzie ich szuka´c. — Ale nie były niewidzialne? — Prawie. — To znaczy, z˙ e trudno je było zauwa˙zy´c. — Tak, tak. — W głosie Allanona pojawiła si˛e nutka irytacji. — A dlaczego teraz nie mamy z tym z˙ adnych problemów? — Nie słuchasz, co mówi˛e. — Druid ju˙z całkiem si˛e zniecierpliwił. — W starym s´wiecie elfy były czarodziejskimi istotami, a teraz ju˙z tak nie jest. Sa˛ po prostu lud´zmi, tak jak ty. Straciły swoje magiczne zdolno´sci. — Jak to si˛e stało? — Wil poło˙zył łokcie na kolanach i podparł r˛ekami brod˛e w taki sposób, jak robia˛ to zaciekawione dzieci. — Niełatwo to wytłumaczy´c — stwierdził Allanon. — Widz˛e jednak, z˙ e nie dasz mi spokoju, dopóki nie spróbuj˛e ci tego wyja´sni´c. — Pochylił si˛e lekko do ´ przodu. — Po stworzeniu Ellcrys i wygnaniu złych istot za Scian˛ e Zakazu, elfy i ich czarodziejscy bracia ponownie si˛e rozdzielili. Musiało si˛e tak sta´c, poniewa˙z ich zjednoczenie nastapiło ˛ przede wszystkim ze wzgl˛edu na obron˛e przed wspólnym wrogiem. Gdy ten został wyeliminowany, ów s´cisły sojusz nie był ju˙z potrzebny. Poza celem ochrony Ziemi nie mieli ze soba˛ wiele wspólnego. Ka˙zdy 67

gatunek z˙ ył na swój własny sposób, miał swoje zwyczaje i sprawy. Elfy, karły, gnomy, trolle, lecz tak˙ze całe mnóstwo ró˙znych duszków i strzyg. . . wszyscy oni byli tak ró˙zni od siebie, jak zwierzyna le´sna ró˙zni si˛e od ryb. Ludzie nie wyszli jeszcze poza prymitywna˛ form˛e egzystencji i miało to im zaja´ ˛c jeszcze setki lat. Czarodziejskie istoty po´swi˛ecały człowiekowi bardzo mało uwagi, bo rzeczywi´scie nie było ku temu istotnych powodów. W ich postrzeganiu istoty ludzkie były tylko wy˙zsza˛ forma˛ z˙ ycia zwierz˛ecego, posiadajac ˛ a˛ wi˛eksza˛ inteligencj˛e, lecz mniejszy instynkt. Elfy i pozostałe czarodziejskie istoty nie przewidziały, jak bardzo z˙ ycie na Ziemi b˛edzie zale˙zało od ludzi. Było jednak co´s — podjał ˛ po chwili druid — co powinny były przewidzie´c, gdyby zwróciły wi˛eksza˛ uwag˛e na ró˙znice mi˛edzy soba˛ a lud´zmi. Dwie z nich były szczególnie istotne. Elfy i ich bracia nie rozmna˙zali si˛e szybko, a ludzie tak. Elfy były, na przykład, najliczniejszym ludem w´sród czarodziejskich istot, chocia˙z rezultatem ich przedłu˙zonego z˙ ycia była mniejsza liczba urodzin. W´sród wielu z czarodziejskich stworze´n narodziny nast˛epowały raz na kilka setek lat, a w jednej rodzinie ludzkiej przychodziło na s´wiat wiele dzieci i populacja rosła bardzo szybko. Na poczatku ˛ magiczne istoty przewy˙zszały liczebnie ludzi, ale na przestrzeni tysiaca ˛ lat sytuacja zmieniła si˛e diametralnie. Podczas gdy populacja ludzi stale si˛e powi˛ekszała, liczba elfów i ich czarodziejskich braci zacz˛eła si˛e zmniejsza´c. Za chwil˛e znów do tego wróc˛e, a na razie wyja´sni˛e ci t˛e druga˛ ró˙znic˛e. Chodzi o zdolno´sc´ adaptacji lub jej brak. Elfy zamieszkiwały w lasach i rzadko je opuszczały. Z pozostałymi było podobnie. Ka˙zdy gatunek egzystował na okres´lonym, ograniczonym terenie; tak było zawsze. Niektóre takie społeczno´sci z˙ yły w lasach, inne nad rzekami i morzami, a jeszcze inne w górach lub na nizinach. Wszystkie przystosowały swój sposób z˙ ycia do terenu, który był ich ojczyzna; ˛ nie potrafiły i nie chciały z˙ y´c gdzie indziej. Natomiast ludzie mieli wi˛eksza˛ zdolno´sc´ adaptacji; z˙ yli wsz˛edzie. Lasy, rzeki, góry, niziny — to wszystko nale˙zało do nich. W ten sposób ich populacja rozwijała si˛e w sposób naturalny i nieskomplikowany. Przystosowywali si˛e do ka˙zdej zmiany s´rodowiska, podczas gdy elfy przeciwstawiały si˛e wszelkiej odmienno´sci. — Allanon przerwał na chwil˛e i u´smiechnał ˛ si˛e blado. — Był taki czas, Wilu Ohmsfordzie, kiedy z˙ ycie w starym s´wiecie było bardzo podobne do naszego. Ludzie z˙ yli, pracowali i bawili si˛e tak, jak robia˛ to teraz. Czy to ci˛e nie dziwi? — Przyznaj˛e, z˙ e troch˛e. — Wil skinał ˛ głowa.˛ — Tak było. Elfy powinny były wówczas zrobi´c krok do przodu i połaczy´ ˛ c si˛e z lud´zmi, by razem kształtowa´c s´wiat. Ani one, ani ich bracia tego nie zrobili. Pozostali ukryci w swoich lasach i tylko obserwowali, wierzac ˛ ciagle, ˛ z˙ e rozwój rodzaju ludzkiego nie b˛edzie miał wpływu na ich własna˛ egzystencj˛e. Uwa˙zali, z˙ e to im nie zagra˙za. Ludzie nie mieli zdolno´sci magicznych i przynajmniej jeszcze wówczas w ich sposobie z˙ ycia nie było pustej i głupiej agresji, ch˛eci zabijania dla samej przyjemno´sci. . . I nie niszczyli jeszcze wtedy własnego s´wiata i samych 68

siebie. Elfy kontynuowały wi˛ec swoja˛ polityk˛e odosobnienia, my´slac ˛ naiwnie, z˙ e tak b˛edzie zawsze. To ich zgubiło. Populacja ludzka ciagle ˛ si˛e rozprzestrzeniała i rozwijała. Poniewa˙z czarodziejskie istoty wybrały odosobnienie jako swój sposób na z˙ ycie, zasłu˙zyły sobie, oczywi´scie w mniemaniu ludzi, na brak zaufania. Uwa˙zano je za złe stwory, które szpieguja˛ i działaja˛ na szkod˛e innych, psoca,˛ a ich najlepsza˛ rozrywka˛ jest wyszukiwanie nowych sposobów utrudniania z˙ ycia ci˛ez˙ ko pracujacym ˛ ludziom. Było w tym troch˛e prawdy, gdy˙z niektóre z zaczarowanych istot rzeczywi´scie znajdowały przyjemno´sc´ w dokuczaniu ludziom za pomoca˛ małych sztuczek magicznych. W wi˛ekszo´sci jednak opinia o nich była niezasłu˙zona. W ka˙zdym razie elfy i ich bracia zdecydowali, z˙ e b˛eda˛ to wszystko ignorowa´c. Nie obchodziło ich, co sadz ˛ a˛ o nich ludzie. Ich jedyna˛ troska˛ była ochrona Ziemi i istot na niej z˙ yjacych ˛ i trzeba przyzna´c, z˙ e efekty ich działa´n były znakomite, pomimo wszystkich złych uczu´c, jakie z˙ ywili do nich ludzie. Pó´zniej nawet ten stan rzeczy zaczał ˛ si˛e zmienia´c. Ludzie ciagle ˛ si˛e rozmnaz˙ ali i szybko zaludniali Ziemi˛e, budujac ˛ miasta i fortece, pływajac ˛ po morzach w poszukiwaniu nowych ladów, ˛ trzebiac ˛ lasy i puszcze, które ich otaczały. Po raz pierwszy ludzie zacz˛eli powa˙znie wpływa´c na charakter ladu, ˛ dostosowujac ˛ go do swoich potrzeb mieszkaniowych i konsumpcyjnych. Wycinali drzewa i krzewy, elfy za´s były zmuszone wycofa´c si˛e gł˛ebiej w le´sne ost˛epy, które były ich domem. Wszystkie czarodziejskie istoty narzekały, z˙ e ich rodzime tereny zostały naruszone, a niektóre stwierdziły w ko´ncu, z˙ e ju˙z nie maja˛ gdzie mieszka´c. — Ale nie opierali si˛e tej inwazji? — zapytał nagle Wil. — Było ju˙z na to za pó´zno — odparł Allanon z gorzkim u´smiechem. — Do tego czasu wiele z nich wymarło; niektóre na skutek utraty zdolno´sci do reprodukowania wystarczajacej ˛ liczby młodych osobników, inne — z braku zdolno´sci adaptacji do zmieniajacych ˛ si˛e warunków z˙ ycia. Te, które pozostały, ju˙z nie były w stanie si˛e zjednoczy´c, tak jak kiedy´s. Od czasów ostatniej wojny min˛eły setki lat i wszystkie czarodziejskie istoty rozproszyły si˛e po s´wiecie, tracac ˛ ze soba˛ kontakt. Najgorsze jednak było to, z˙ e utraciły swa˛ magi˛e. Gdy Ziemi˛e zalały złe moce, zaistniała potrzeba powstania dobrej magii, aby je powstrzyma´c. Gdy w ko´ncu złe moce zostały wygnane i uwi˛ezione, ta potrzeba znikn˛eła. Czarodziejskie istoty przestały w wi˛ekszo´sci u˙zywa´c magii, a wraz z upływem czasu uległa ona całkowitemu zapomnieniu. Ludzie nigdy nie stosowali czarów, wi˛ec elfy i ich bracia nie musieli korzysta´c z z˙ adnych magicznych sztuczek, które kiedy´s pomogły im zwyci˛ez˙ y´c zło. Gdy stwierdzili, z˙ e jednak sa˛ konieczne, było ju˙z za pó´zno: nie liczac ˛ pewnych wyjatków ˛ stracili swoja˛ moc. Tak wi˛ec nie mogli si˛e skutecznie opiera´c ekspansji człowieka na ich rodzime tereny. Na poczatku ˛ walczyli dzielnie, u˙zywajac ˛ całej pot˛egi, jaka im jeszcze pozostała. Nic nie pomogło. Ludzi było zbyt wielu, a oni zbyt nieliczni. Magia nie była ju˙z skuteczna. Odnosili małe zwyci˛estwa, zyskujac ˛ krótkie chwile wytchnienia, nic wi˛ecej. W ko´ncu zostali po prostu zmia˙zd˙zeni; wygnani ze swoich domów, szukali nowych miejsc lub gin˛eli. 69

W ostatecznym rozrachunku pokonała ich nauka i nowoczesne technologie, przed którymi nie umieli si˛e broni´c. — A elfy? Co z nimi? — zapytał cicho Wil. — Nauczyły si˛e, jak przetrwa´c. Ich liczebno´sc´ si˛e zmniejszyła, ale nie wygin˛eły, tak jak wiele innych gatunków. Pozostały w swoich lasach ukryte gł˛eboko przed lud´zmi, którzy opanowali prawie cała˛ Ziemi˛e. Patrzyły z przera˙zeniem na zniszczenie dokonujace ˛ si˛e w ich s´wiecie. Były s´wiadkami eksploatacji jego naturalnych bogactw i zabijania zwierzat. ˛ Obserwowały, jak człowiek całkowicie i nieodwracalnie narusza równowag˛e ekologiczna˛ Ziemi. Patrzyły na bezustanne wojny wywoływane przez rzady, ˛ które chciały dominowa´c jedne nad drugimi. Obserwowały, czekały i przygotowywały si˛e do tego, czym to wszystko bezsprzecznie musiało si˛e sko´nczy´c. — Wielkie Wojny — domy´slił si˛e Wil. — Wielkie Wojny — potwierdził Allanon. — Elfy przewidziały ten horror. Korzystały z magii, jaka im jeszcze pozostała, by uchroni´c siebie i nieliczne skarby swojej przeszło´sci, mi˛edzy innymi Ellcrys, przed zbli˙zajac ˛ a˛ si˛e zagłada.˛ Podj˛eły si˛e wielkiego wysiłku, który w rezultacie pozwolił im przetrwa´c. Zgin˛eła wtedy wi˛ekszo´sc´ czarodziejskich istot. Przetrwało równie˙z niewielu ludzi, i to wcale nie dzi˛eki ich zapobiegliwo´sci. Przetrwali tylko dlatego, z˙ e było ich tak wielu w tylu ró˙znych cz˛es´ciach Ziemi i pogrom Wojen po prostu ich ominał. ˛ Zniszczeniu uległo natomiast wszystko, co ludzie stworzyli. Ich niezmiernie rozro´sni˛eta cywilizacja została starta na proch. Stary s´wiat zamienił si˛e w jałowa,˛ wyludniona˛ pustyni˛e. Przez setki nast˛epnych lat wszystko pogra˙ ˛zone było w okrutnej, bezlitosnej walce o przetrwanie. Nieliczne pozostałe przy z˙ yciu stworzenia musiały przystosowa´c si˛e do prymitywnego s´rodowiska, które zmieniło si˛e nie do poznania. Rodzaj ludzki równie˙z uległ diametralnej zmianie. Powstały cztery nowe, ró˙zne od siebie gatunki: ludzie, karły, gnomy i trolle. Wierzono, i nadal niektórzy w to wierza,˛ z˙ e elfy sa˛ piatym ˛ gatunkiem wyodr˛ebnionym z holokaustu Wielkich Wojen. Dla nowych rodzajów był to poczatek ˛ z˙ ycia. Wkrótce historia starego s´wiata została prawie zupełnie zapomniana, a wi˛ekszo´sc´ dawnych zwyczajów zanikn˛eła. Tylko elfy zachowały swoja˛ histori˛e i tradycj˛e. Utraciły jedynie swa˛ magi˛e, ale tym razem wyszło im to na dobre. Musiały przystosowa´c si˛e do nowych warunków, co przyniosło ze soba˛ zmiany, które inaczej nie miałyby miejsca: zbli˙zyły si˛e kulturalnie i fizjologicznie do nowych gatunków istot. Nowi ludzie i ocalałe elfy asymilowali si˛e razem w nowym s´wiecie, a˙z w ko´ncu stali si˛e jednym. A gdy pierwsze tysiaclecie ˛ po Wielkich Wojnach dobiegło ko´nca i z prymitywnych ludów, które prze˙zyły walk˛e o przetrwanie, wyłoniły si˛e nowe gatunki, elfy stały si˛e ich towarzyszami. Ju˙z nie ukrywały si˛e w lasach jako bezstronni obserwatorzy rozwijajacego ˛ si˛e s´wiata. Tym razem stały si˛e jego cz˛es´cia˛ i pracowały wraz z innymi, by mie´c pewno´sc´ , z˙ e ludzie nie wybiora˛ drogi, która kiedy´s 70

doprowadziła nieomal do zniszczenia z˙ ycia na Ziemi. By tak si˛e nie stało, elfy — za po´srednictwem druida zwanego Galaphilem — zwołały Pierwsza˛ Rad˛e w Paranorze. W ten sposób chciały powstrzyma´c inne gatunki przed nierozwa˙znym si˛eganiem do zasobów pradawnych nauk w poszukiwaniu energii i mocy, zalecajac ˛ ostro˙zniejsze podej´scie do tajemnic z˙ ycia. Dzi˛eki temu chciały równie˙z odzyska´c utracona˛ magi˛e, poniewa˙z wierzyły, z˙ e pomo˙ze im ona w zapewnieniu bezpiecze´nstwa nowemu s´wiatu. — Przecie˙z elfy nie znały magii — przypomniał Wil. — Jedynie druidzi nia˛ władali. — Druidzi i jeszcze garstka innych istot rozproszonych po s´wiecie — poprawił Allanon i zamilkł na chwil˛e, jak gdyby poczuł si˛e zagubiony. Gdy znów si˛e odezwał, jego głos był daleki i jakby nieobecny. — Druidzi dobrze wiedzieli, jakie niebezpiecze´nstwa wia˙ ˛za˛ si˛e nieodłacznie ˛ z poszukiwaniem utraconej magii. Pewien druid o imieniu Brona był tego najlepszym przykładem. Zgubiło go pragnienie poznania jej granic, zmieniajac ˛ go w istot˛e zwana˛ lordem Warlockiem. To nie był ju˙z człowiek. Gdy druidzi zorientowali si˛e, co głód magii uczynił z Brona,˛ zakazali dalszego jej badania. Magia nie była bowiem ani całkowicie dobra, ani zła; była po prostu pot˛ez˙ na — zbyt pot˛ez˙ na, aby zwykły s´miertelnik mógł nad nia˛ zapanowa´c. Przez jaki´s czas pozostawiono ja˛ wi˛ec w spokoju. A potem Brona zastawił w Paranorze pułapk˛e i zabił wszystkich druidów, rozpoczynajac ˛ w ten sposób Druga˛ Wojn˛e Ludów. Jedynym ocalałym druidem był Bremen, a kiedy i on odszedł, pozostałem tylko ja. . . Allanon zamilkł i mru˙zac ˛ oczy, zapatrzył si˛e na ogie´n płonacy ˛ u ich stóp. Potem spojrzał szybko na Wila. — Co jeszcze chciałby´s wiedzie´c, chłopcze z Vale? — zapytał oschle, niemal gniewnie. Ta gwałtowno´sc´ zaskoczyła Wila, ale zdołał si˛e zmusi´c, by nie odwróci´c oczu i wytrzyma´c spojrzenie druida. — Czy jest jeszcze co´s, co powinienem wiedzie´c? — spytał cicho. Allanon nie odezwał si˛e, czekał. Zapanowała długa, nieprzyjemna cisza; dwaj m˛ez˙ czy´zni patrzyli na siebie bez słowa. Wreszcie Wil odwrócił spojrzenie i czubkiem jednego buta zaczał ˛ wygrzebywa´c z˙ ar z ogniska. ´ — A co z tymi stworzeniami, które zostały zamkni˛ete za Scian a˛ Zakazu? — zapytał po chwili. — Jak zdołały przetrwa´c tyle czasu? Dlaczego nie zgin˛eły? Allanon nie poruszył si˛e. — Nazywaj je demonami, bo tym wła´snie si˛e stały. Zostały uwi˛ezione w niebycie, czarnej pustce poza s´wiatem. W tej ciemno´sci nie istnieje czas, który mógłby przynie´sc´ im staro´sc´ i s´mier´c. Przypuszczam, z˙ e elfy nie zdawały sobie z tego sprawy, a mo˙ze wydawało si˛e im to bez znaczenia, poniewa˙z ich jedyna˛ troska˛ było usuni˛ecie zła ze s´wiata. W ka˙zdym razie demony nie umarły, a wr˛ecz przeciwnie, rozmno˙zyły si˛e. Zło, które w nich mieszka, karmi si˛e soba,˛ robi si˛e coraz 71

silniejsze i od˙zywa. Zło, mój chłopcze, nie umiera tak po prostu: ono trwa i rozwija si˛e. Zło uwi˛ezione nie jest złem pokonanym. Ono b˛edzie rosna´ ˛c, wzmaga´c si˛e i kipie´c, a˙z w ko´ncu. . . w ko´ncu zdoła si˛e uwolni´c. — A magia? — zapytał szybko Wil. — Czy jego magia równie˙z przybiera na sile? Twarz druida straciła poprzednia˛ szorstko´sc´ . — Oczywi´scie, w taki sam sposób. Demony ucza˛ si˛e z niej korzysta´c, walczac ˛ jeden z drugim w swoim wi˛ezieniu, oszalałe z nienawi´sci i zemsty za to, co im uczyniono. Teraz z kolei Wil pogra˙ ˛zył si˛e w ciszy. Opu´scił głow˛e, objał ˛ ramionami kolana i przyciagn ˛ ał ˛ je do piersi. Na wschodzie rozległ si˛e słaby, daleki grzmot rzucony na po˙zegnanie przez burz˛e odchodzac ˛ a˛ za postrz˛epiona˛ s´cian˛e Wolfsktaagu. Gdy Allanon spogladał ˛ na Wila, na jego s´niadej twarzy pojawiał si˛e wyraz zniecierpliwienia. — Czy odpowiedziałem ju˙z na wszystkie twoje pytania, Wilu Ohmsfordzie? — zapytał, pochylajac ˛ si˛e do przodu. — Nie. — Chłopak zamrugał oczami i podniósł szybko głow˛e. — Nie, mam jeszcze jedno. — Doprawdy. — Allanon zmarszczył brwi. — Pytaj zatem. — Druid był wyra´znie niezadowolony i Wil wahał si˛e, wa˙zac ˛ w duchu celowo´sc´ dalszych pyta´n. Zdecydował jednak, z˙ e musi si˛e dowiedzie´c. — To wszystko, co usłyszałem, sugeruje, z˙ e te demony sa˛ zbyt silnym przeciwnikiem dla elfów — odezwał si˛e, ostro˙znie dobierajac ˛ słowa. — Z twojego spotkania z nimi wynika, z˙ e nawet dla ciebie sa˛ równym przeciwnikiem. Na twarzy Allanona pojawił si˛e gniew, ale Wil mówił dalej. — Je´sli b˛ed˛e towarzyszy´c Amberle w poszukiwaniu Krwawego Ognia, tak jak mnie prosiłe´s, b˛eda˛ nas s´ciga´c i na pewno nas znajda.˛ Jaka˛ mam szans˛e, Allanonie, by im si˛e przeciwstawi´c? Czy Kamienie Elfów mi pomoga? ˛ Nie odpowiedziałe´s mi przedtem, odpowiedz wi˛ec teraz. — Có˙z. — Druid zakołysał si˛e lekko, przybierajac ˛ oboj˛etny wyraz twarzy. — My´slałem, z˙ e to wszystko co´s ci wyja´sni. — Prosz˛e, odpowiedz na moje pytanie — nalegał Wil cichym głosem. Allanon uniósł w zadumie głow˛e. — Nie znam odpowiedzi. — Nie znasz? — powtórzył chłopak z niedowierzaniem. — Przede wszystkim — zamrugał oczami druid — mam nadziej˛e, z˙ e uda mi si˛e ich powstrzyma´c i nie znajda˛ was. Je´sli was nie znajda,˛ to równie˙z nie zdołaja˛ uczyni´c wam z˙ adnej krzywdy. W tej chwili nic o was nie wiedza˛ i mam zamiar dalej utrzymywa´c ich w tej niewiedzy. — A je´sli im si˛e uda? Co si˛e wtedy stanie?

72

— Wtedy u˙zyjesz Kamieni. Zrozum, Wil. — Allanon zawahał si˛e. — Kamienie pochodza˛ ze starego s´wiata i dysponuja˛ magia,˛ która istniała ju˙z wtedy, gdy Ellcrys po raz pierwszy pokonała demony. Ich moc mierzy si˛e siła˛ m˛ez˙ czyzny lub kobiety, którzy nimi władaja.˛ Jak wiesz, sa˛ trzy kamienie: pierwszy z nich czerpie sił˛e z serca posiadacza, drugi z umysłu, a trzeci z ciała. Wszystkie działaja˛ jednocze´snie i je´sli tylko u˙zyje si˛e ich prawidłowo, uwolniona wówczas pot˛ega mo˙ze by´c bardzo du˙za. — Allanon spojrzał surowo na Wila. — Rozumiesz zatem, dlaczego nie mog˛e odpowiedzie´c na twoje pytanie? Sam okre´slisz sił˛e, z jaka˛ przeciwstawisz si˛e swoim wrogom; ona musi wyj´sc´ z ciebie, nie z samych kamieni. Nie mog˛e zmierzy´c siły, która jest w tobie. Jedynie ty mo˙zesz to zrobi´c. Powiem ci tylko, i˙z sadz˛ ˛ e, z˙ e b˛edziesz tak dobry jak twój dziadek, a wierz mi, Wilu Ohmsfordzie, z˙ e nigdy nie spotkałem lepszego. Chłopak patrzył przez chwil˛e na druida, a potem spojrzał na ogie´n. — Ani ja — wyszeptał. — Gdy twój dziadek wyruszał na poszukiwania Miecza Shannary, jego szanse nie wygladały ˛ zbyt dobrze. — Allanon u´smiechnał ˛ si˛e lekko. — Lord Warlock ´ wiedział o nim od samego poczatku ˛ i wysłał do Vale Zwiastuna Smierci, by go odszukał. Był s´cigany przez cała˛ drog˛e, a jednak prze˙zył i udało mu si˛e wyj´sc´ z tych wszystkich przygód obronna˛ r˛eka.˛ Mo˙zesz mi wierzy´c, z˙ e watpliwo´ ˛ sci miał nie mniej ni˙z ty. Olbrzym wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i poło˙zył ja˛ na ramieniu Wila. Jego gł˛ebokie oczy błyszczały w s´wietle płomieni ogniska. — Twoje szanse sa˛ du˙zo wi˛eksze. Wierz˛e w ciebie i ty sam musisz równie˙z uwierzy´c. — Cofnał ˛ r˛ek˛e i wstał. — Ju˙z zbyt długo rozmawiamy. Prze´spij si˛e. Mamy przed soba˛ ci˛ez˙ ka˛ podró˙z. Zostan˛e na stra˙zy. Druid owinał ˛ si˛e szczelniej swa˛ czarna˛ szata˛ i zamierzał odej´sc´ . — Ja popilnuj˛e — zaproponował szybko Wil, pami˛etajac ˛ o ranach towarzysza. ´ — Spij — mruknał ˛ Allanon i zniknał ˛ pochłoni˛ety przez nocne cienie. Wil patrzył za nim przez chwil˛e, po czym rozło˙zył koce w pobli˙zu ogniska i wyciagn ˛ ał ˛ si˛e na nich znu˙zony. Nie zasn˛e, pomy´slał. Jeszcze nie teraz. Dopóki nie zastanowi˛e si˛e nad wszystkim, co usłyszałem dzisiejszego wieczora, i zdecyduj˛e, czy mam w to wierzy´c; dopóki nie b˛ed˛e pewien, z˙ e wiem, co robi˛e. Nie wcze´sniej. Wil zamknał ˛ na chwil˛e oczy i natychmiast zasnał. ˛

X O s´wicie znów byli w drodze. Las co prawda l´snił jeszcze wilgocia,˛ jednak niebo nad nimi było ju˙z czyste, bł˛ekitne i słoneczne. Jechali na południe skrajem Anaru. Równina Rabb ja´sniała rozkołysanymi trawami i kusiła zapachem drzew owocowych, który przywiewała łagodna, poranna bryza. Pó´znym popołudniem dotarli do legendarnej Srebrnej Rzeki, gdzie natkn˛eli si˛e na grup˛e karlich saperów budujacych ˛ kładk˛e, aby połaczy´ ˛ c g˛esto poro´sni˛ete brzegi. Allanon pozostawił Wila wraz z ko´nmi w jodłowym zagajniku i poszedł porozmawia´c z karłami. Nie było go przez jaki´s czas, po powrocie za´s był zatopiony w my´slach. Dopiero gdy wsiedli na konie i oddalili si˛e od budowniczych, poinformował młodzie´nca, z˙ e opowiedział karłom o niebezpiecze´nstwie zagra˙zajacym ˛ elfom i poprosił je o pomoc. Jeden z saperów rozpoznał go i obiecał, z˙ e pomoc zostanie wysłana tak szybko jak to mo˙zliwe. Zebranie odpowiednich sił zajmie wszak˙ze troch˛e czasu. . . Na tym Allanon zako´nczył relacj˛e i kilka minut pó´zniej przeprawiali si˛e brodem przez Srebrna˛ Rzek˛e w miejscu, gdzie z wody wyłaniała si˛e piaszczysta łacha, a wystajace ˛ skały na tyle spowalniały jej prad, ˛ z˙ e konie i je´zd´zcy mogli bezpiecznie przej´sc´ . Potem skierowali si˛e wolnym truchtem na południe, obserwujac ˛ jak wraz z upływem dnia ich cienie robia˛ si˛e coraz dłu˙zsze. Sło´nce ju˙z zacz˛eło zachodzi´c, gdy Allanon zatrzymał Artaqa na kraw˛edzi zalesionego wzniesienia i zeskoczył na ziemi˛e. Wil poszedł w jego s´lady i podprowadził Spittera do miejsca, gdzie czekał druid. Przywiazali ˛ konie w małym orzechowym zagajniku i podeszli do skalnego rumowiska rozdzielajacego ˛ s´cian˛e lasu. Weszli pomi˛edzy skały i rozejrzeli si˛e. Pod nimi le˙zała szeroka lesista dolina w kształcie ko´nskiej podkowy. Otaczały ja˛ g˛esto zalesione zbocza; jedynie z zachodniej strony przechodziła w równin˛e poro´sni˛eta˛ zbo˙zem i ro´slinami uprawnymi. Mi˛edzy lasem a polami rozło˙zyła si˛e osada. Biegł przez nia˛ waski ˛ strumie´n, który zmierzał na północ, nawadniajac ˛ ziemi˛e dzi˛eki systemowi starannie wykopanych kanałów. Allanon i Wil dostrzegli równie˙z male´nkie postaci ludzi, którzy krzatali ˛ si˛e pracowicie po wiosce. Daleko na południu równina przechodziła w usiana˛ skałami nizin˛e ciagn ˛ ac ˛ a˛ si˛e a˙z po horyzont. 74

— Havenstead — obwie´scił mag, wskazujac ˛ na wiosk˛e i pola. Potem jego palec uniósł si˛e lekko i zatrzymał si˛e na równinie. — A tam jest Battlemound. Wil pokiwał głowa˛ i zapytał: — Co teraz zrobimy? Druid usiadł wygodnie na ziemi. — Poczekamy do zmroku. Im mniej ludzi nas zobaczy, tym lepiej. Storowie nic nikomu nie powiedza,˛ ale mieszka´ncy tej wioski sa˛ znani z długiego j˛ezyka. Utrzymanie tajemnicy jest ciagle ˛ naszym najwi˛ekszym atutem; nie zamierzam go niepotrzebnie traci´c. Wjedziemy cicho do osady i tak samo ja˛ opu´scimy. — Spojrzał na sło´nce zachodzace ˛ szybko za horyzont. — Jeszcze godzina — dodał. Usiedli razem i w milczeniu czekali, a˙z ostatnie promienie sło´nca znikna˛ za drzewami, a zmierzch zacznie zasnuwa´c dolin˛e szarymi cieniami. W ko´ncu Allanon wstał. Wrócili po konie, wsiedli na nie i ruszyli w drog˛e. Druid zmierzał przez jaki´s czas na wschód, okra˙ ˛zajac ˛ kra´nce doliny, dopóki nie trafili na g˛esto poro´sni˛ety drzewami odcinek wzgórza. Znale´zli dogodne zej´scie i zacz˛eli posuwa´c si˛e wolno mi˛edzy drzewami. Zapadała noc, pozwalajac ˛ koniom bezpiecznie przedziera´c si˛e przez zaro´sla. Wil szybko stracił orientacj˛e, Allanon natomiast wiedział dokładnie, dokad ˛ idzie, i nie zwalniał kroku. Po jakim´s czasie osiagn˛ ˛ eli dno doliny i podró˙z zrobiła si˛e łatwiejsza. Przez szczeliny w g˛estym baldachimie gał˛ezi prze´switywało czyste niebo roz´swietlone blaskiem ksi˛ez˙ yca, a podniecone ich obecno´scia˛ nocne ptaki gło´sno si˛e nawoływały. Powietrze było słodkie i ci˛ez˙ kie od zapachu lasu i Wil poczuł si˛e senny. W ko´ncu dostrzegli z˙ ółte s´wiatła sacz ˛ ace ˛ si˛e przez g˛esta˛ zasłon˛e drzew i usłyszeli słabe d´zwi˛eki głosów. Allanon zsiadł z konia, nakazujac ˛ to samo Wilowi. Szli dalej; las stawał si˛e coraz rzadszy. Nie było ju˙z g˛estych krzewów i martwych pni. W oddali dostrzegli niski kamienny mur z drewnianymi wrotami. Mur był poro´sni˛ety bluszczem, który przesłaniał wszystko, co znajdowało si˛e w s´rodku. Mimo to Wil był pewien, z˙ e znale´zli si˛e na wschodnim kra´ncu osady, a z˙ ółte s´wiatła, które widzieli, pochodziły od lamp naftowych. Podeszli do bramy i przywiazali ˛ konie do z˙ elaznego słupa. Allanon poło˙zył palec na ustach, nakazujac ˛ cisz˛e, a potem przeszli bezszelestnie przez drewniane wrota i znale´zli si˛e po drugiej stronie. Wil był oszołomiony tym, co tam ujrzeli. Przed nimi rozpo´scierał si˛e wielki ogród z rz˛edami wielokolorowych kwiatów o´slepiajacych ˛ barwami nawet w bladym s´wietle ksi˛ez˙ yca. Przetykana srebrem kamienna s´cie˙zka prowadziła w głab ˛ ogrodu, gdzie stało kilka ławek, i dalej do małego domku zbudowanego z drewna i kamienia. Był to jednopi˛etrowy domek ze strychem i gankiem. W oknach stały skrzynki z kwiatami, przed domem przycupn˛eły purpurowe cisy i niebieskie s´wierki, a tu˙z przy surowych s´cianach rosły g˛este, niskie krzaki. Od ganku biegła druga s´cie˙zka, która przechodziła pod wspaniała˛ biała˛ brzoza˛ i znikała przy z˙ ywopłocie. W oknach domku paliło si˛e s´wiatło, które rozpraszało czer´n nocy. 75

Wil przygladał ˛ si˛e temu z wielkim zdziwieniem. Wszystko pulsowało kolorami i z˙ yciem i wygladało ˛ jak obrazek z bajki. Poza tym wsz˛edzie panował idealny porzadek. ˛ Chłopak spojrzał pytajaco ˛ na Allanona. Na ustach druida pojawił si˛e cie´n kpia˛ cego u´smiechu. Ruszyli s´cie˙zka˛ w kierunku ławek, a stamtad ˛ do domku. Przez zasłoni˛ete okna padało jasne s´wiatło, a ze s´rodka dochodził cichy gwar głosów. Wil ze zdziwieniem odkrył, z˙ e te głosy nale˙za˛ do dzieci. Przez to nieomal nie zauwaz˙ ył grubego, pra˙ ˛zkowanego kota, który rozło˙zył si˛e na pierwszym stopniu ganka. Zorientował si˛e w ostatnim momencie i ominał ˛ s´piacego ˛ zwierzaka. Kot podniósł swe wasate ˛ oblicze i spojrzał na niego wynio´sle. Inny kocur, czarny jak w˛egiel, czmychnał ˛ pospiesznie z werandy i zniknał ˛ bezgło´snie w krzakach. Podró˙zni weszli po schodach i zbli˙zyli si˛e do drzwi, zza których dobiegł ich dzieci˛ecy s´miech. Allanon zapukał gło´sno i głosy zamilkły. Usłyszeli czyje´s zbli˙zajace ˛ si˛e kroki. — Kto tam? — zapytał cichy głos, a zasłony w oknie rozchyliły si˛e lekko. Druid pochylił si˛e, aby s´wiatło dobiegajace ˛ z domu padło prosto na jego ciemna˛ posta´c. — Jestem Allanon — odparł. Zapanowała długa cisza, a potem usłyszeli zgrzyt naciskanej klamki. Drzwi otworzyły si˛e i stan˛eła w nich elfijska dziewczyna. Była niska, nawet jak na elfa, miała smukłe i opalone ciało. Orzechowe włosy spływały jej do pasa, skrywajac ˛ dziecinna˛ twarz, zarazem niewinna˛ i madr ˛ a.˛ Zielonymi, pełnymi z˙ ycia oczami spojrzała szybko na Wila, a potem znów utkwiła spojrzenie w olbrzyma. — Allanon opu´scił cztery krainy ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu. — Jej głos był spokojny, ale w oczach czaił si˛e strach. — Kim jeste´s? — Jestem Allanon — powtórzył druid. — Któ˙z inny mógłby ci˛e tu znale´zc´ , Amberle? Któ˙z inny wiedziałby, z˙ e jeste´s jedna˛ z Wybranych? Dziewczyna patrzyła na niego bez słowa. Chciała co´s powiedzie´c, lecz słowa uwi˛ezły jej w gardle. Splotła ciasno r˛ece i uspokoiła si˛e z widocznym wysiłkiem. — Dzieci si˛e boja,˛ gdy zostaja˛ same. Musz˛e poło˙zy´c je do łó˙zek. Poczekajcie chwil˛e, prosz˛e. Po drugiej stronie drzwi rozległ si˛e tupot małych stóp i cichy szept podnieconych głosów. Amberle obróciła si˛e i znikn˛eła w s´rodku. Słyszeli jej uspokajajacy ˛ głos, gdy po drewnianych schodach prowadziła swych podopiecznych na strych. Allanon podszedł do stojacej ˛ po drugiej stronie werandy ławki z szerokim oparciem i usiadł. Wil pozostał na swoim miejscu i nadsłuchiwał głosów dziewczyny i dzieci. Na wszystkie duchy tego s´wiata, pomy´slał, przecie˙z ona sama jest jeszcze dzieckiem. Chwil˛e pó´zniej Amberle była ju˙z z powrotem. Starannie zamkn˛eła za soba˛ drzwi i spojrzała na Wila, który u´smiechał si˛e do niej z zakłopotaniem. — Ten młody człowiek to Wil Ohmsford — dobiegł z ciemno´sci głos Allanona. — Studiuje w Storlock, aby zosta´c uzdrowicielem. 76

— Witaj. . . — zaczał ˛ Wil, ale dziewczyna min˛eła go bez słowa. — Dlaczego tu przybyłe´s, druidzie, je´sli w ogóle nim jeste´s? — zapytała. W jej głosie pobrzmiewał gniew zmieszany z niepewno´scia.˛ — Czy przysłał ci˛e mój dziadek? Allanon wstał. — Czy mo˙zemy pój´sc´ do ogrodu i tam porozmawia´c? Dziewczyna zawahała si˛e, lecz w ko´ncu si˛e zgodziła. Poprowadziła ich kamienna˛ s´cie˙zka˛ w kierunku ławek. Usiadła na jednej z nich; Allanon usadowił si˛e naprzeciw, a Wil troch˛e z boku. Chłopak zorientował si˛e, z˙ e w tej konfrontacji mo˙ze pełni´c jedynie rol˛e widza. — Dlaczego tu jeste´s? — zapytała ponownie Amberle troch˛e spokojniejszym głosem. Allanon owinał ˛ si˛e szczelniej swa˛ czarna˛ szata.˛ — Najpierw powiem ci, z˙ e nikt mnie tu nie przysłał. Jestem tutaj z własnego wyboru. Przybyłem, by poprosi´c ci˛e, z˙ eby´s wróciła ze mna˛ do Arborlon. Powiem krótko, Amberle. Ellcrys umiera, Zakaz zaczyna si˛e rozpada´c i wkrótce wszystkie demony znajda˛ si˛e na wolno´sci; zaleja˛ cała˛ Westlandi˛e. Tylko ty mo˙zesz temu zapobiec. Jeste´s ostatnia˛ z Wybranych. — Ostatnia.˛ . . — szepn˛eła i słowa uwi˛ezły jej w krtani. — Nikt z nich nie z˙ yje. Demony odnalazły ich i zabiły. Teraz szukaja˛ ciebie. — Nie! — Jej twarz zamarła z przera˙zenia. — Czy to jaka´s sztuczka, druidzie? Jaka˛ sztuczk˛e. . . — znów nie doko´nczyła, bo jej oczy wypełniły si˛e łzami, które zacz˛eły spływa´c po dziecinnej twarzy. Wytarła je szybko. — Czy naprawd˛e wszyscy nie z˙ yja? ˛ Wszyscy? Allanon pokiwał głowa.˛ — Musisz wróci´c ze mna˛ do Arborlon. — Nie — zaprotestowała. — Nie jestem ju˙z Wybrana.˛ Wiesz o tym. — Wiem, z˙ e chciałaby´s, aby tak było. — Zielone oczy błysn˛eły gniewnie. — To, czego bym chciała, nie ma tutaj z˙ adnego znaczenia. Nie jestem ju˙z w słu˙zbie Ellcrys; to wszystko jest poza mna.˛ Nie jestem ju˙z jedna˛ z Wybranych. — Ellcrys ci˛e wybrała — powiedział cicho Allanon — i ona musi o tym zadecydowa´c. Ona równie˙z podejmie decyzj˛e, czy ty zaniesiesz jej nasionko do Krwawego Ognia, tak by mogła si˛e odrodzi´c i przywróci´c Zakaz. Do niej nale˙zy decyzja, nie do ciebie ani nie do mnie. — Nie wróc˛e z toba˛ — stwierdziła Amberle cichym głosem. — Musisz. — Nie. Nigdy nie wróc˛e. Tutaj jest teraz mój dom i mój lud. Sama dokonałam takiego wyboru. — Twój dom jest wsz˛edzie tam, gdzie go stworzysz — perswadował Allanon — a twój lud tam, gdziekolwiek zechcesz, by był. Ale to, za co jeste´s odpowiedzialna, nie zawsze zale˙zy od twojego wyboru i przyzwolenia. Tak jest wła´snie 77

tym razem, dziewczyno. Jeste´s ostatnia˛ z Wybranych; jeste´s ostatnia˛ nadzieja˛ elfów. Nie mo˙zesz od tego uciec, nie mo˙zesz si˛e ukry´c. A przede wszystkim nie mo˙zesz tego zmieni´c. Amberle wstała, zrobiła krok do tyłu i odwróciła si˛e. — Nic nie rozumiesz. — Rozumiem lepiej, ni˙z ci si˛e wydaje. — Je´sli tak, to nie pro´s mnie, z˙ ebym z toba˛ wróciła. Gdy opuszczałam Arborlon, wiedziałam, z˙ e ju˙z nigdy tam nie wróc˛e. W oczach mojej matki, dziadka i mojego ludu jestem zha´nbiona. Zrobiłam co´s, czego mi nigdy nie wybacza: ˛ odrzuciłam przywilej bycia Wybrana.˛ Nawet je´sli bym chciała, a nie chc˛e, nie zostanie mi to zapomniane. Elfy sa˛ ludem o gł˛ebokim poczuciu tradycji i honoru. Nigdy nie zaakceptuja˛ tego, co si˛e wydarzyło. Nawet je´sli wiedzieliby, z˙ e wszyscy zgina,˛ a jedyna˛ osoba,˛ która mo˙ze ich uratowa´c, jestem ja, nie chcieliby, abym wróciła. Jestem wyrzutkiem i to si˛e nigdy nie zmieni. Druid podniósł si˛e i stanał ˛ naprzeciwko Amberle; wysoki i czarny, z budzacy˛ mi groz˛e oczami spogladał ˛ z góry na mała˛ posta´c elfijskiej dziewczyny. — Pleciesz bzdury, dziewczyno. Nie zastanawiasz si˛e nad tym, co mówisz. Twoje argumenty sa˛ nieszczere i przedstawiasz je bez przekonania. One ci nie przystoja.˛ Wiem, z˙ e jeste´s silniejsza, ni˙z twierdzisz. Dotkni˛eta uwaga˛ Allanona, Amberle zesztywniała. — Co ty o mnie wiesz, druidzie? Nic nie wiesz! — Podeszła do´n bli˙zej z płonacymi ˛ gniewem oczami. — Jestem nauczycielka˛ i ucz˛e dzieci. Widziałe´s dzisiaj niektóre z nich. Przychodza˛ do mnie w sze´scioro lub o´smioro i zostaja˛ przez jeden sezon. Ich rodzice powierzaja˛ je mojej opiece. Sa˛ ze mna,˛ poniewa˙z przekazuj˛e im cała˛ moja˛ wiedz˛e na temat z˙ ycia. Ucz˛e je kocha´c i szanowa´c s´wiat, na którym si˛e urodziły — lady, ˛ morza, niebo i wszystko, co z˙ yje. Pomagam im zrozumie´c ten s´wiat. Ucz˛e je dawa´c z˙ ycie w zamian za to, które same otrzymały. Ucz˛e, jak je piel˛egnowa´c i troszczy´c si˛e o nie. Zaczynamy od tego ogrodu, a ko´nczymy na wszystkich zawiło´sciach z˙ ycia człowieka. W tym, co robi˛e, jest miło´sc´ . Jestem zwykła˛ osoba˛ majac ˛ a˛ zwykły dar, którym dziel˛e si˛e z innymi. Wybrani niczym nie dzielili si˛e z innymi. Nigdy nie byłam Wybrana.˛ Nigdy! Zostałam powołana do czego´s, czego nigdy nie pragn˛ełam i do czego si˛e nie nadawałam. Wszystko to zostawiłam za soba.˛ Ta wioska i ci ludzie stali si˛e moim z˙ yciem. Oto kim jestem. Tutaj jest moje miejsce. — Mo˙zliwe. — Głos druida był cichy, spokojny, kojacy ˛ gniew dziewczyny. — Czy tylko z tego powodu chcesz si˛e odwróci´c od elfów? Bez ciebie z pewno´scia˛ zgina.˛ B˛eda˛ walczy´c tak samo, jak w dawnych czasach, gdy zło zagroziło im po raz pierwszy. Tym razem jednak nie maja˛ swojej magii, która czyniła ich silnymi. Zostana˛ wi˛ec zniszczone. — Te dzieci zostały oddane pod moja˛ opiek˛e i. . . — zacz˛eła Amberle, ale Allanon szybko podniósł r˛ek˛e. 78

— Czy wiesz, co si˛e stanie, gdy elfy zostana˛ unicestwione? Czy my´slisz, z˙ e zło zadowoli si˛e jedynie Westlandia? ˛ A co stanie si˛e wtedy z twoimi dzie´cmi? Elfijka patrzyła przez chwil˛e na uczonego, a potem opadła wolno na ławk˛e. Z jej oczu znowu popłyn˛eły łzy; zacisn˛eła mocno powieki. — Dlaczego akurat ja zostałam wybrana? — zapytała cicho; jej głos był jedynie odrobin˛e gło´sniejszy od szeptu. — Nie było z˙ adnego powodu. Nie chciałam tego. Było wielu innych, którym na tym zale˙zało. — Zacisn˛eła mocno dłonie spoczywajace ˛ na kolanach. — To kpina, druidzie, z˙ art. Nie widzisz tego? Od ponad pi˛eciuset lat z˙ adna kobieta nie została Wybrana.˛ Byli tylko m˛ez˙ czy´zni. Mój wybór jest jaka´ ˛s nieprawdopodobna,˛ okrutna˛ pomyłka.˛ Druid z oboj˛etna˛ mina˛ spogladał ˛ na ogród. — To nie pomyłka — powiedział gło´sno, chocia˙z Wil był pewien, z˙ e mówi do siebie. — Co ci˛e tak przera˙za, Amberle? — Allanon spojrzał znów na dziewczyn˛e. — Boisz si˛e, prawda? Nie otworzyła oczu; kiwn˛eła jedynie głowa.˛ — Strach jest cz˛es´cia˛ z˙ ycia — przemówił łagodnym głosem — trzeba mu jednak stawi´c czoło. Nie mo˙zna si˛e przed nim chowa´c. Powiedz, co ci˛e tak przera˙za? Zapanowała długa cisza. Wil, siedzacy ˛ kilka ławek dalej, pochylił si˛e do przodu. — Ona — szepn˛eła Amberle. — Ellcrys? — Druid zmarszczył brwi. Tym razem dziewczyna nie odpowiedziała. Podniosła r˛ece ku zapłakanej twarzy i wytarła łzy. Otworzyła swe zielone oczy i wstała. — A je´sli zgodz˛e si˛e pojecha´c z toba˛ do Arborlon i stana´ ˛c przed dziadkiem i moim ludem, i je´sli po raz ostatni zobacz˛e si˛e z Ellcrys; jednym słowem, jes´li zrobi˛e wszystko to, o co mnie prosisz, co b˛edzie, gdy ona nie da mi swego nasionka? — Wtedy wrócisz do Havenstead. — Allanon si˛e wyprostował. — I ju˙z nie b˛edziesz musiała si˛e o nic martwi´c. — Pomy´sl˛e o tym. — Nie ma czasu na my´slenie — perswadował mag. — Musisz zdecydowa´c teraz, jeszcze dzisiejszego wieczora. Demony ju˙z ci˛e szukaja.˛ — Pomy´sl˛e o tym — powtórzyła Amberle. — A jaka jest twoja rola, uzdrowicielu? — zapytała z oczami utkwionymi w Wila. Chłopak z Vale chciał odpowiedzie´c, ale powstrzymał go jej u´smiech. — Mniejsza z tym. Czuj˛e, z˙ e podobna do mojej. Wiesz o tym wszystkim nie wi˛ecej ode mnie. Wil zamierzał co´s odrzec, ale ona ju˙z na niego nie patrzyła. — Nie mam dla was miejsca w moim domku — zwróciła si˛e do Allanona. — Mo˙zecie spa´c tutaj, je´sli chcecie. Jutro jeszcze porozmawiamy. Poszła w stron˛e domu, kołyszac ˛ długimi, orzechowymi włosami. 79

— Amberle! — zawołał za nia˛ druid. — Jutro. Szła, nie zwalniajac ˛ kroku, i wkrótce dotarła do małego domku. Allanon i Wil patrzyli, jak znika w ciemno´sci.

XI Potwór przyszedł po Wila, wyłaniajac ˛ si˛e z leniwej mgły jego snu: bezkształtny stwór sunacy ˛ jak szybki wa˙ ˛z z gł˛ebin pod´swiadomo´sci. Był przera˙zajacy. ˛ Czaił si˛e w ciemnych zakamarkach umysłu, gdzie si˛e skrywa pierwotny strach. Przyszedł po niego ukradkiem, sprytnie pokonujac ˛ przeszkody, które miały go zatrzyma´c. Poruszał si˛e zwinnie i szybko, n˛ekajac ˛ go i gn˛ebiac. ˛ Wil nie widział go i nigdy nie zobaczy. Był pozbawiony ciała, to˙zsamo´sci i rozumu. Był tylko przygniatajacym ˛ poczuciem strachu wynikajacym ˛ z samego faktu jego istnienia. Wil uciekał przed nim przez krajobrazy swojej wyobra´zni; uciekał i uciekał, dopóki nie uznał, z˙ e zostawił go za soba.˛ Ale tak nie było. Stwór pojawiał si˛e na nowo, zbli˙zał si˛e szybko i pewnie. Wil rzucał si˛e desperacko do przodu, wołajac ˛ bezgłos´nie o pomoc, ale nikt si˛e nie zjawiał. Był sam na sam z monstrum i nie mógł mu uciec. Musiał jednak tego dokona´c, bo wiedział, z˙ e je´sli stwór go dopadnie, to na pewno zginie. Biegł wi˛ec przera˙zony, czujac ˛ na plecach goracy ˛ oddech prze´sladowcy. . . Obudził si˛e nagle i usiadł. Poczuł na twarzy i ciele chłód nocy. Po ramionach s´ciekał mu pot, a w głowie słyszał dzikie kołatanie swego serca. Nagle pochwyciły go mocno czyje´s r˛ece. Ujrzał ciemna˛ sylwetk˛e Allanona. — Szybko, chłopcze. Znale´zli nas — szepnał ˛ druid. Wil Ohmsford nie musiał pyta´c, o kogo chodzi. Jego sen stał si˛e rzeczywistos´cia.˛ Zerwał si˛e szybko, złapał swój koc i pospieszył za Allanonem, który p˛edził w stron˛e domku Amberle. Dziewczyna, jakby co´s przeczuwajac, ˛ zjawiła si˛e na progu ubrana w biała˛ koszul˛e nocna,˛ która powiewała niesamowicie, nadajac ˛ jej nieziemski wyglad. ˛ Allanon podszedł do niej szybko. — Powiedziałem, z˙ eby´s si˛e ubrała — szepnał ˛ gniewnie. — Chyba nie chcesz mnie nabra´c, druidzie? — zapytała z powatpiewaniem ˛ w głosie. — Czy to mo˙zliwe, z˙ eby´s si˛e tak ze mna˛ zabawiał, chcac ˛ pomóc mi podja´ ˛c decyzj˛e o powrocie do Arborlon? Twarz Allanona pociemniała. — Jeszcze kilka minut, a otrzymasz odpowied´z! Ubieraj si˛e! — Dobrze. Ale przecie˙z nie mog˛e zostawi´c dzieci. — Dziewczyna nie ust˛epowała. — Musz˛e je zaprowadzi´c w bezpieczne miejsce. 81

— Nie ma na to czasu — ponaglał druid. — Poza tym tutaj b˛eda˛ bezpieczniejsze, ni˙z gdyby miały błaka´ ˛ c si˛e w ciemno´sciach. — Nie zrozumieja,˛ dlaczego pozostały same. — Wi˛ec zosta´n z nimi, a podziela˛ twój los! — Cierpliwo´sc´ Allanona była na wyczerpaniu. — Obud´z najstarszego i powiedz mu, z˙ e musisz odej´sc´ na jaki´s czas, z˙ e nie masz wyboru. Powiedz mu równie˙z, z˙ e gdy si˛e rozwidni, ma zaprowadzi´c pozostałych do najbli˙zszego domu. A teraz rób, co mówi˛e, i pospiesz si˛e! Tym razem si˛e nie sprzeciwiała. Obróciła si˛e i znikn˛eła we wn˛etrzu domu. Wil wygładził swoje ubranie i zwinał ˛ koc. Potem osiodłali konie i przyprowadzili je przed dom, by tam poczeka´c na Amberle. Wróciła prawie natychmiast, ubrana w wysokie buty, spodnie, tunik˛e i długi, niebieski płaszcz podró˙zny. Allanon podprowadził dziewczyn˛e i chłopaka do Artaqa i głaszczac ˛ jego atłasowa˛ szyj˛e, wyszeptał do´n kilka słów. Potem wr˛eczył lejce Wilowi. — Wsiadaj — rozkazał. Wil spełnił polecenie. Artaq potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i zar˙zał. Allanon szeptał do niego jeszcze przez chwil˛e, a potem chwycił Amberle niczym piórko i posadził obok Wila. Sam dosiadł Spittera. — A teraz cicho — ostrzegł. — Ani słówka. Skr˛ecili w drog˛e, która prowadziła do domku, i pojechali przez u´spiona˛ wiosk˛e na wschód. Wsz˛edzie panowała gł˛eboka cisza; zakłócał ja˛ jedynie stukot ko´nskich kopyt. Po kilku minutach opu´scili zabudowania osady i znale´zli si˛e na skraju lasu. Przed nimi rozciagały ˛ si˛e pola uprawne, a gdy mijali równe rz˛edy dojrzewajacego ˛ zbo˙za i kukurydzy, w kanałach irygacyjnych połyskiwała woda o´swietlona ksi˛ez˙ ycowym blaskiem. W oddali majaczyły poro´sni˛ete lasami wzgórza otaczajace ˛ dolin˛e. Allanon zsiadł z konia i stał chwil˛e bez ruchu, wsłuchujac ˛ si˛e w nocna˛ cisz˛e. Na jego twarzy malował si˛e niepokój. W ko´ncu podszedł blisko do Artaqa, nakazujac ˛ gestem Wilowi i Amberle, by si˛e nachylili. — Okra˙ ˛zaja˛ nas — szepnał. ˛ Wil zamarł. Druid spojrzał na niego, jakby szacował, ile jest wart. — Czy brałe´s kiedy´s udział w polowaniu? — zapytał. Chłopak potwierdził skinieniem głowy. — Dobrze. Ty i Amberle zostaniecie z Artaqiem. Je´sli was dogonia,˛ pozwól mu prowadzi´c. On was ocali. Pojedziemy na pomoc wzdłu˙z wioski. Tam, gdzie dolina przechodzi w łak˛ ˛ e, spróbujemy przerwa´c ich krag. ˛ Nie zatrzymuj si˛e pod z˙ adnym pozorem, rozumiesz? Je˙zeli si˛e rozdzielimy, nie zawracaj. Jed´z na północ a˙z do Srebrnej Rzeki. Je´sli si˛e nie spotkamy, przeprawcie si˛e przez rzek˛e i jed´zcie na zachód do Arborlon. — A co z toba? ˛ — zapytał Wil. — Nie martw si˛e o mnie — uciał ˛ Allanon. — Rób to, co ci powiedziałem.

82

Wil zgodził si˛e niech˛etnie. Nie podobało mu si˛e to wszystko. Gdy Allanon si˛e odwrócił, spojrzał do tyłu na Amberle. — Trzymaj si˛e — szepnał ˛ i u´smiechnał ˛ si˛e do dziewczyny. Nie odwzajemniła u´smiechu. W jej oczach l´sniły łzy. Allanon wsiadł z powrotem na konia. Wolno i ostro˙znie zacz˛eli posuwa´c si˛e skrajem lasu, zahaczajac ˛ o zachodnia˛ granic˛e Havenstead. Wokół panowała gł˛eboka, przenikliwa cisza. Przemykali si˛e bezszelestnie jak cienie, korzystajac ˛ ze schronienia, jakiego udzielały im drzewa. Wpatrywali si˛e uwa˙znie w ciemno´sc´ nocy, szukajac ˛ jakiegokolwiek s´ladu ruchu. Przed nimi majaczył północny stok doliny. Druid s´ciagn ˛ ał ˛ ostro lejce i zbli˙zył si˛e do Artaqa. Bez słowa wskazał na pole po lewej stronie. Na poczatku ˛ Wil i Amberle widzieli jedynie rz˛edy ciemnoszarych łodyg, ale po chwili ich oczy wychwyciły jaki´s ruch. Z rowów nawadniajacych ˛ wypełzało co´s nieokre´slonego i znikało w zbo˙zu. Czekali przez chwil˛e, stojac ˛ nieruchomo, a potem znów ruszyli do przodu. Zda˙ ˛zyli przejecha´c niewielki dystans, gdy z tyłu, z gł˛ebi lasu, rozległo si˛e gł˛ebokie, przenikliwe wycie. Amberle obj˛eła mocniej Wila i przyło˙zyła głow˛e do jego pleców. — To demony-wilki — powiedział cicho Allanon. — Wytropiły nas. Uderzył mocno w boki Spittera, wprowadzjac ˛ konia w lekki kłus. Artaq prychnał ˛ niespokojnie i ruszył jego s´ladem. Do wycia przyłaczyły ˛ si˛e inne demony i je´zd´zcy usłyszeli szelest przedzierajacych ˛ si˛e w´sród drzew ciał. — Szybko! — krzyknał ˛ Allanon. Konie skoczyły do przodu, skr˛ecajac ˛ ostro w lewo i pozostawiajac ˛ za soba˛ schronienie, jakie dawały drzewa. Pop˛edzili galopem wzdłu˙z rowu nawadniajace˛ go, który biegł równolegle do skraju pola, kierujac ˛ si˛e w stron˛e łaki. ˛ Wokół nich rozlegało si˛e dzikie, po˙zadliwe ˛ wycie. Z lewej strony, w´sród z´ d´zbeł zbo˙za i kukurydzy, pojawiły si˛e wielkie, skaczace ˛ cienie, które p˛edziły dziko w ich kierunku. Wil pochylił si˛e ni˙zej nad karkiem Artaqa i przyspieszył. Przed soba˛ ujrzeli przejs´cie prowadzace ˛ z doliny na łak˛ ˛ e, która była ich przeznaczeniem. Z lasu wyłoniło si˛e z pół tuzina ciemnych, naje˙zonych kształtów. Przypominały wygladem ˛ wilka, ale były du˙zo wi˛eksze, miały groteskowe, ludzkie twarze i długie, kłapiace ˛ z˛eby. Allanon skierował Spittera w ich stron˛e; z palców uniesionej gro´znie r˛eki buchnał ˛ niebieski ogie´n. Chwil˛e pó´zniej płomienie uderzyły w stado, które rozbiegło si˛e z dzikim wrzaskiem. Spitter skoczył w sam s´rodek, r˙zac ˛ z przera˙zenia. Artaq zda˙ ˛zył ju˙z mina´ ˛c druida i kł˛ebowisko demonów; jego l´sniace ˛ ciało kołysało si˛e równo, gdy biegł ku otwartej równinie. Kilka ciemnych kształtów rzuciło si˛e na nich, kasaj ˛ ac ˛ ostrymi z˛ebami nogi koni. Artaq nie zwalniał. Kopnał ˛ noga˛ jednego z demonów i odrzucił go daleko od siebie. Pozostałe zwolniły kroku. Wil pochylił si˛e nisko, pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ Amberle, i polu´znił lejce. Z prawej strony, spod drzew, oderwało si˛e znowu kilka demonów-wilków; 83

ich wycie wypełniało nocna˛ cisz˛e. Gdy strzelił w nie niebieski ogie´n z palców Allanona, wycie zamieniło si˛e w skowyt bólu. Artaq biegł dalej. Wtem na skraju lasu pojawił si˛e samotny, olbrzymi demon i ruszył równolegle do strumienia, który zasilał rowy irygacyjne. Poruszał si˛e z zadziwiajac ˛ a˛ szybko´scia,˛ zwinnie i bezgło´snie, chcac ˛ odcia´ ˛c im drog˛e. Wil poczuł, jak lodowaty strach s´ciska mu serce. Bestia zbyt szybko zmniejszała dzielac ˛ a˛ ich odległo´sc´ ; nie zdołaja˛ uciec. Wtedy Wil uczynił jedyna˛ rzecz, która˛ mógł zrobi´c w tej sytuacji. Wrzasnał ˛ dziko do Artaqa i pozwolił mu prowadzi´c. Rumak zareagował. Gdzie´s z gł˛ebi siebie wykrzesał reszt˛e sił i wydłu˙zył krok. Bestia była tu˙z za nimi: wielki, ciemny potwór, który wyłonił si˛e z czerni nocy. Wil zamknał ˛ oczy i krzyknał ˛ po raz ostatni. Artaq zar˙zał w odpowiedzi i przeskoczył strumie´n, który przecinał drog˛e. Pop˛edził ku otwartej równinie, zostawiajac ˛ za soba˛ lasy i pola Havenstead. Wil wcia˙ ˛z nie miał odwagi otworzy´c oczu. Przywarł ciasno do szyi Artaqa, czujac ˛ uspokajajacy ˛ ruch mi˛es´ni wielkiego konia, gdy tak p˛edzili przez noc. Gdy w ko´ncu podniósł głow˛e i odwa˙zył si˛e spojrze´c za siebie ponad skulona˛ postacia˛ Amberle, stwierdził, z˙ e byli sami. Nad dolina˛ unosił si˛e dym, a powietrze wypełniało oszalałe wycie. Nigdzie nie było s´ladu demonów-wilków. Nie było równie˙z s´ladu Allanona. Prawie bez zastanowienia Wil s´ciagn ˛ ał ˛ ostro lejce i zawrócił Artaqa. Instrukcje druida były wyra´zne: pod z˙ adnym pozorem nie zawraca´c. Musi mie´c na wzgl˛edzie przede wszystkim Amberle. Została oddana pod jego opiek˛e i powinien broni´c jej bez wzgl˛edu na wszystko. Wil spojrzał szybko na jej dziecinna˛ twarz, która majaczyła w mroku za jego plecami. Zielone oczy dziewczyny spogladały ˛ na´n pytajaco. ˛ Wiedział, co powinien zrobi´c. Wiedział równie˙z, z˙ e Allanon znalazł si˛e prawdopodobnie w wielkich opałach. Czy mógł tak po prostu zostawi´c go i odjecha´c? Jego niezdecydowanie trwało tylko chwil˛e, gdy˙z z doliny wyłonił si˛e nagle przera˙zony Spitter; jego stalowe ciało było wyciagni˛ ˛ ete w pełnym galopie. Na koniu siedział nisko pochylony druid; jego ciemna posta´c majaczyła na tle czerwonego od ognia horyzontu, a czarne szaty powiewały dziko na wietrze. Tu˙z za nim biegły demony-wilki, skaczac ˛ zajadle przez wysoka˛ traw˛e i wyjac ˛ z nienawis´ci da ludzi, którym udało si˛e przed nimi uciec. Wil natychmiast skierował Artaqa na północ i spiał ˛ go ostrogami. Czarny rumak parsknał ˛ i skoczył do przodu. Tym razem chłopak nie popu´scił cugli. Starał si˛e trzyma´c konia w ryzach, gdy˙z po´scig mógł potrwa´c jeszcze przez jaki´s czas, a siły wierzchowca nie były niewyczerpane. Artaq poddał si˛e posłusznie prowadzeniu Wila i biegł bez wysiłku. Chłopak pochylił si˛e nisko. Amberle ukryła twarz za jego plecami i obj˛eła go mocno w pasie. Mil˛e dalej dogonił ich Spitter; dyszał ci˛ez˙ ko, nozdrza mu falowały, a ciało było pokryte potem i kurzem. Zaczynał traci´c siły. Wil spojrzał niespokojnie na

84

Allanona, ale druid nie zwracał na niego uwagi. Zapatrzony przed siebie, pop˛edzał swego konia lekkimi uderzeniami rak. ˛ Po´scig przez łaki ˛ dorzecza Srebrnej Rzeki trwał dalej z zawzi˛eta˛ determinacja.˛ W´sciekłe wycie demonów-wilków ucichło, zmieniajac ˛ si˛e szybko w nierówne sapanie. Do uciekajacych ˛ je´zd´zców docierał jedynie przytłumiony s´wist wiatru i stukot kopyt. Jechali przez dolin˛e wci´sni˛eta˛ mi˛edzy łagodnie opadajace ˛ zbocza wzgórz, pokonywali szerokie, puste wzniesienia, mijali gaje drzew owocowych, samotne d˛eby, wierzby i niewielkie strumyczki; wszystko pogra˙ ˛zone było w całkowitej ciszy i ciemno´sci. Czas płynał. ˛ Ujechali ju˙z prawie sze´sc´ mil, a odległo´sc´ dzielaca ˛ ich od prze´sladowców si˛e nie zmniejszyła. W ko´ncu ujrzeli przed soba˛ Srebrna˛ Rzek˛e: szeroka˛ wst˛eg˛e ksi˛ez˙ ycowej wody l´sniac ˛ a˛ mi˛edzy niskimi wzgórzami, które wznosiły si˛e nad jej brzegami. Wil pierwszy dostrzegł rzek˛e i krzyknał. ˛ Na d´zwi˛ek jego głosu Artaq natychmiast zwi˛ekszył tempo, zostawiajac ˛ Spittera w tyle. Wil chciał go powstrzyma´c, ale ogier tym razem nie posłuchał. Biegł równo i lekko, zwi˛ekszajac ˛ dystans do zm˛eczonego Spittera. Odległo´sc´ mi˛edzy Artaqiem a wierzchowcem Allanona stale si˛e powi˛ekszała. Chłopak próbował zwolni´c bieg wierzchowca, gdy nagle ujrzał wyłaniajace ˛ si˛e z mroku skulone, czarne sylwetki potworów. Ich ciała były poskr˛ecane i pokryte szczeciniastymi, szarymi włosami. Demony! Wil poczuł, jak s´ciska mu si˛e z˙ oładek. ˛ To zasadzka. Czekały tu na nich, w razie gdyby udało im si˛e uciec demonom-wilkom, które polowały na nich w Havenstead. Rozstawiły si˛e na brzegach Srebrnej Rzeki i czekały na przybycie je´zd´zców. Artaq ju˙z je dostrzegł i skr˛ecił gwałtownie w lewo, w kierunku małego wzgórza. Pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów za nim galopował Spitter. Demony-wilki znowu zawyły przera´zliwie i zacz˛eły si˛e zbli˙za´c do zm˛eczonego zwierz˛ecia. Artaq zdobył szczyt wzgórza w pełnym galopie i rzucił si˛e w dół ku Srebrnej Rzece. Demony rzuciły si˛e szybko do przodu, by przecia´ ˛c mu drog˛e. Wil widział je teraz wyra´znie: podobne do kotów bestie z kobiecymi twarzami, poskr˛ecane i groteskowe. Zbli˙zały si˛e do Artaqa, zawodzac ˛ odra˙zajaco ˛ i ukazujac ˛ swe długie, ostre z˛eby. Ogier skr˛ecił w ostatniej chwili i zawrócił z powrotem w stron˛e wzgórza. Demony pozostały w tyle, skrzeczac ˛ z gniewu. W tym momencie zm˛eczony Spitter dotarł na szczyt wzgórza i zaczał ˛ zbiega´c na dół. Allanon zeskoczył na ziemi˛e, placz ˛ ac ˛ si˛e w zwojach swojej szaty, przekoziołkował kilka razy, a potem skoczył na nogi. Ze wszystkich stron opadły go demony-wilki, ale druid nie dał za wygrana.˛ Z jego palców buchnał ˛ szerokim łukiem niebieski ogie´n i uderzył w potwory, które rozpierzchły si˛e jak li´scie na wietrze. Artaq znów skr˛ecił ostro w lewo. Wil i Amberle przylgn˛eli mocno do jego boków, by uchroni´c si˛e przed upadkiem. Ogier pop˛edził w stron˛e demonów-kotów, biegnac ˛ teraz równolegle do brzegów Srebrnej Rzeki. Poruszał si˛e tak szybko, z˙ e wrzeszczace ˛ z nienawi´sci bestie nie zdołały si˛e nawet zorientowa´c, co zamierza. Kilka z nich, szarpiac ˛ szponiastymi odnó˙zami, rzuciło si˛e ku niemu, ale Artaq wyminał ˛ je jednym długim skokiem 85

i pop˛edził w noc. Z tyłu łuk niebieskiego ognia spalił kilka najbli˙zszych demonów na popiół. Wil obejrzał si˛e i zobaczył Allanona stojacego ˛ nadal na szczycie wzgórza. Demony-wilki i demony-koty okra˙ ˛zały go ze wszystkich stron. Jest ich za du˙zo, kołatało w głowie Wila. Z palców Allanona znów strzelił ogie´n i druida przykryła mgła dymu i czarnych, podskakujacych ˛ kształtów. Wil poczuł nagle, z˙ e odzywa si˛e w nim jaki´s szósty zmysł, ostrzegajac ˛ przed nowym niebezpiecze´nstwem. Szybko przeniósł spojrzenie z bitwy toczacej ˛ si˛e na szczycie wzgórza na to, co dzieje si˛e wokół niego. Skad´ ˛ s, nie wiadomo skad, ˛ wyskoczyło co najmniej sze´sc´ demonów-wilków i posuwało si˛e wielkimi skokami w kierunku Artaqa. Wil poczuł przez chwil˛e wielki strach. Oto bowiem on i Amberle znale´zli si˛e w pułapce: z jednej strony była rzeka, z drugiej — dzikie bestie; z przodu przej´scie blokował g˛esty las, z tyłu — demony, którym przed chwila˛ zdołali uciec. Nie mieli wyj´scia. Artaq nie wahał si˛e ani przez chwil˛e. Skr˛ecił w stron˛e rzeki; za nim pop˛edziły wilki — bezgło´sne, zwinne, przera˙zajace ˛ bestie. Wil był pewien, z˙ e tym razem nie uciekna.˛ Allanon nie mógł im ju˙z pomóc. Zostali sami. Srebrna Rzeka była coraz bli˙zej. W polu widzenia nie było z˙ adnej płycizny — jedynie otwarta przestrze´n wody zbyt szerokiej, zbyt gł˛ebokiej i zbyt wartkiej, by przez nia˛ przepłyna´ ˛c. Je´sli spróbujemy, pomy´slał Wil, na pewno nas zniesie i utoniemy. Mimo to Artaq nie zwalniał. Jakiekolwiek by si˛e z tym wiazało ˛ niebezpiecze´nstwo, czarny ogier ju˙z zdecydował. Jego celem była rzeka. Demony-wilki wyczuły zamiar Artaqa. Rzuciły si˛e za nim, zdecydowane dopa´sc´ Wila i Amberle. Były niecałe sze´sc´ jardów za nimi. Dziewczyna krzykn˛eła ostrzegawczo i wtedy zrozpaczony Wil si˛egnał ˛ do tuniki i wyjał ˛ z niej woreczek z Kamieniami Elfów. Nie wiedział, czy b˛edzie mógł ich u˙zy´c; wiedział jedynie, z˙ e co´s musi uczyni´c. Za pó´zno. Nim zda˙ ˛zył zacisna´ ˛c r˛ek˛e, znale´zli si˛e na brzegu rzeki. Artaq odbił si˛e pewnie od ziemi, a Wil i Amberle przywarli mocniej do jego grzbietu. W tej samej chwili rozbłysło wokół nich białe s´wiatło, zatrzymujac ˛ je´zd´zców i konia w ruchu, jakby wszyscy zostali uchwyceni na obrazie. Demony znikn˛eły. Znikn˛eła te˙z Srebrna Rzeka. Wszystko znikn˛eło. Zostali sami, unoszac ˛ si˛e wolno w stron˛e s´wiatła.

XII Był tam, zanim czas stał si˛e czasem. Był tam, nim pojawili si˛e m˛ez˙ czy´zni i kobiety, narody i rzady, ˛ zanim zacz˛eła si˛e historia rodzaju ludzkiego. Był tam, zanim s´wiat czarodziejskich istot podzieliła wojna mi˛edzy dobrem a złem. Był tam, gdy s´wiat był jeszcze s´wi˛etym rajem, a wszystkie stworzenia z˙ yły w pokoju i harmonii. Był wtedy młody. Sam był ju˙z czarodziejska˛ istota,˛ podczas gdy inne ˙ w ogrodach, które mu oddano pod opiek˛e, takie istoty dopiero si˛e rodziły. Zył ufajac, ˛ z˙ e b˛edzie odpowiedzialnie zajmowa´c si˛e nimi, z˙ e b˛edzie dba´c i troszczy´c si˛e o wszystkie mieszkajace ˛ w nich stworzenia. Nie miał imienia, bo imiona nie były wówczas potrzebne. Był tym, kim był, a jego z˙ ycie wła´snie si˛e zaczynało. Nie rozumiał, czym jest. Jego przyszło´sc´ była niewyra´zna˛ i daleka˛ tajemnica˛ wyszeptana˛ w zaułkach jego wyobra´zni i nie mógł przewidzie´c, czy si˛e stanie rzeczywisto´scia.˛ Nie był równie˙z w stanie przewidzie´c, z˙ e jego z˙ ycie nie sko´nczy si˛e w zwykły sposób, ale b˛edzie trwa´c przez wieki, w czasie których inni b˛eda˛ si˛e rodzi´c w chwale i umiera´c w zapomnieniu, a˙z w ko´ncu on sam zniknie za zasłona˛ niemoralno´sci. Nie mógł przewidzie´c, z˙ e wszyscy, którzy urodzili si˛e w jego s´wiecie, i wszyscy, którzy si˛e dopiero urodza˛ — czarodzieje czy ludzie — przemina,˛ a on b˛edzie trwa´c. Nie potrafił przewidzie´c ani nawet nie chciał, bo wcia˙ ˛z był na tyle młody, by wierzy´c, z˙ e jego s´wiat b˛edzie zawsze taki, jaki był kiedy´s. Gdyby przypuszczał, z˙ e b˛edzie s´wiadkiem tego wszystkiego, co zmieniło si˛e nie do poznania, nie chciałby z˙ y´c. Chciałby umrze´c i zjednoczy´c si˛e z ziemia,˛ która go zrodziła. Byłaby to niepowetowana strata, poniewa˙z stanowił ostatnie ogniwo łacz ˛ ace ˛ s´wiat współczesny z legendarnymi czasami poczatku ˛ s´wiata, z czasami pokoju, harmonii, pi˛ekna i s´wiatła raju. To, co zostało przesadzone ˛ na poczatku, ˛ zmieniło na zawsze jego los i cel jego z˙ ycia. Dla pozbawionego łaski s´wiata stał si˛e pamiat˛ ka˛ tego, co zostało utracone. Stał si˛e pamiatk ˛ a˛ i obietnica˛ tego, co kiedy´s było i co mogło jeszcze nadej´sc´ . Na poczatku ˛ niczego nie rozumiał. Był tylko szok i przera˙zenie, z˙ e s´wiat si˛e zmienia, pi˛ekno przemija, a s´wiatło umiera. Nie było ju˙z spokoju i harmonii. Wkrótce jego ogród był wszystkim, co pozostało. Nie było ju˙z nikogo z tych, którzy razem z nim przyszli na s´wiat. Pozostał sam. Przez jaki´s czas czuł si˛e 87

zrozpaczony. Trawił go smutek i z˙ al nad soba.˛ A potem zmiany, które dotkn˛eły otaczajace ˛ go krainy, zacz˛eły zagra˙za´c równie˙z jego małemu s´wiatu. Przypomniał sobie wówczas o swoich obowiazkach ˛ i rozpoczał ˛ długa˛ i trudna˛ walk˛e o utrzymanie ogrodów, które były jego domem. Był zdecydowany ochroni´c t˛e ostatnia˛ czastk˛ ˛ e pierwotnego s´wiata, chocia˙z wszystko inne było ju˙z stracone. Mijały lata, a jego walka wcia˙ ˛z trwała. Zorientował si˛e, z˙ e prawie si˛e nie starzeje i odnalazł w sobie moc, o której przedtem nie wiedział. Po jakim´s czasie zaczał ˛ sobie zdawa´c spraw˛e, jaki jest cel jego istnienia. Wstapiła ˛ w niego nowa nadzieja, z której nie wolno mu było zrezygnowa´c. Wraz z ta˛ s´wiadomo´scia˛ przyszła akceptacja, a z akceptacja˛ zrozumienie. Pracował samotnie przez wieki, a jego istnienie stało si˛e jedynie mitem b˛eda˛ cym cz˛es´cia˛ folkloru ró˙znych ludów, które rozwijały si˛e wokół niego, bajka˛ opowiadana˛ z kpiacym ˛ u´smiechem i pobła˙zliwo´scia.˛ Tak było do czasów kataklizmu nazwanego przez ludzi Wielkimi Wojnami, czasów całkowitej destrukcji starego s´wiata i pojawienia si˛e nowych gatunków. Wtedy mit zaczał ˛ zdobywa´c potwierdzenie. Wówczas postanowił wyj´sc´ po raz pierwszy ze swoich ogrodów, rozwaz˙ ywszy najpierw starannie powody swojej decyzji. Na s´wiecie znów pojawiła si˛e ´ magia, a on był najznakomitszym i najlepszym magiem; był magiem z˙ ycia. Swiat poza ogrodami był znów nowy i s´wie˙zy. W tym odrodzeniu ziemi dostrzegł szans˛e na przywrócenie tego wszystkiego, co znał ze swojej młodo´sci. Dzi˛eki niemu przeszło´sc´ i przyszło´sc´ mogłyby si˛e połaczy´ ˛ c. Nie stanie si˛e to oczywi´scie łatwo ani szybko, ale w ko´ncu si˛e stanie. W tej sytuacji nie mógł pozostawa´c dłu˙zej w odosobnieniu swoich ogrodów. Musiał je opu´sci´c. W jego małym sanktuarium krył si˛e zala˙ ˛zek wszystkiego, czego tak rozpaczliwie potrzebował s´wiat — nadziei, która˛ on otrzymał jako pierwszy. Wiedział, z˙ e nie wystarczy jedynie, by ja˛ zachowa´c. Rozumiał, z˙ e trzeba budowa´c ja˛ ciagle ˛ od nowa, by została dostrze˙zona i zaakceptowana. Postanowił, z˙ e musi zobaczy´c, jak to si˛e dokonuje. Wyszedł wi˛ec z ogrodów, które przez wiele wieków były jego domem, i zaczał ˛ podró˙z po krainie le˙zacej ˛ w ich pobli˙zu. Była to kraina wonnych traw i niewysokich wzgórz, lesistych dolin i cichych stawów. Wszystko łaczyła ˛ rzeka, z˙ yciodajny strumie´n tego ladu. ˛ Nie odszedł jednak daleko od ogrodów, gdy˙z one były dla niego najwa˙zniejsze i ich potrzeby wymagały, by pozostał w pobli˙zu. Poza tym nie uwa˙zał za konieczne uda´c si˛e w dalsza˛ podró˙z. Ta kraina go w pełni zadowoliła. W jej sercu zasadził nasionko pierwotnego s´wiata i naznaczył je specjalnym blaskiem, by mo˙zna je łatwo rozpozna´c. W ten sposób podarował jej mieszka´ncom, podró˙znym i wszystkim potrzebujacym ˛ swoje błogosławie´nstwo i ochron˛e przed złem. Po pewnym czasie nowe gatunki zrozumiały, co dla nich uczynił. Opowiadano o nim i jego krainie ze strachem i szacunkiem, a˙z w ko´ncu stał si˛e legenda.˛ Nadano mu imi˛e od nazwy krainy, która˛ uczynił swoja.˛ Nazwano go Królem Srebrnej Rzeki. 88

Przyszedł do Wila i Amberle w przebraniu starego człowieka. Wyłonił si˛e ze s´wiatła pomarszczony i zgi˛ety ze staro´sci. Szaty wisiały na jego chudych członkach, jakby składał si˛e z samych ko´sci. Włosy spływały mu na ramiona g˛estymi, siwymi splotami. Miał pokryta˛ zmarszczkami, spalona˛ od sło´nca twarz i ciemnoniebieskie oczy w kolorze morskiej wody. U´smiechnał ˛ si˛e na powitanie, a Wil i Amberle odpowiedzieli mu takim samym u´smiechem, wiedzac, ˛ z˙ e ze strony tego człowieka nie grozi im nic złego. Ciagle ˛ jeszcze siedzieli na Artaqu i trzymali si˛e mocno jego grzbietu. Czarny ogier trwał wcia˙ ˛z uwi˛eziony w pełnym skoku, uwi˛eziony razem z je´zd´zcami w jasnym s´wietle. Ani młody chłopak z Vale, ani te˙z elfijska dziewczyna nie rozumieli, co si˛e wydarzyło. Czuli, z˙ e nie ma w nich strachu, tylko krzepiaca ˛ senno´sc´ , która unieruchamiała ich z siła˛ z˙ elaznych ła´ncuchów. Starzec pojawił si˛e przed nimi, niewyra´zny w s´wietlistej mgle. Dotknał ˛ wa˛ skiego pyska Artaqa, a ogier zar˙zał cicho. Potem stary człowiek spojrzał na Amberle, a w jego oczach pojawiły si˛e łzy. — Dziecko, nale˙zysz do mnie. . . do mnie — szepnał ˛ i podszedł bli˙zej, chwytajac ˛ ja˛ za r˛ek˛e. — W tej krainie nie spotka ci˛e z˙ adna krzywda. Bad´ ˛ z spokojna. Mamy ten sam cel, jeste´smy zjednoczeni z ziemia.˛ Wil chciał co´s powiedzie´c, ale słowa nie przechodziły mu przez gardło. Starzec cofnał ˛ si˛e i podniósł r˛ek˛e na po˙zegnanie. ´ — Odpoczywajcie teraz. Spijcie. — Jego sylwetka robiła si˛e coraz bledsza ´ i coraz bardziej niewyra´zna. — Spijcie, dzieci z˙ ycia. Wil poczuł, jak jego powieki robia˛ si˛e coraz ci˛ez˙ sze. Było to bardzo przyjemne uczucie i nie usiłował z nim walczy´c. Amberle oparła si˛e ci˛ez˙ ko o jego plecy, ´ a u´scisk rak, ˛ którymi obejmowała go w talii, zel˙zał. Swiatło przygasało powoli, zamieniajac ˛ si˛e w czer´n nocy. Wil zamknał ˛ oczy i zapadł w sen. ´ Snił, z˙ e stoi po´srodku ogrodu pełnego nieprawdopodobnego pi˛ekna i spokoju, o´slepiajacego ˛ kolorami i zapachem, tak cudownego, z˙ e wszystko, co znał do tej pory i co sobie wyobra˙zał, wydawało si˛e nijakie. Były tam skrzace ˛ si˛e srebrem strumienie, które wypływały z wn˛etrza ziemi, a potem tworzyły ciche, spokojne stawy i jeziora. Były tam te˙z g˛este drzewa, przez które prze´switywały promienie słoneczne, opromieniajac ˛ wszystko złotym ciepłem. Były mi˛ekkie, wonne trawy pokrywajace ˛ aleje i dró˙zki szmaragdowym jedwabiem. Ptaki, ryby i ssaki z˙ yły tu w pełnej harmonii, zadowoleniu i pokoju. Wila ogarn˛eło poczucie błogiej ciszy, spełnienia i szcz˛es´cia. Czuł je tak intensywnie, z˙ e a˙z zapłakał. Gdy chciał podzieli´c si˛e tymi uczuciami z Amberle, zorientował si˛e, z˙ e dziewczyna znikn˛eła.

XIII Zacz˛eło ju˙z s´wita´c, gdy Wil Ohmsford obudził si˛e po raz drugi. Le˙zał w małej trawiastej dolince, w kryjówce utworzonej przez konary dwóch klonów. Przez g˛estwin˛e ich wielkich zielonych li´sci prze´swiecały o´slepiajace ˛ promienie porannego sło´nca. Gdzie´s w pobli˙zu szemrała woda chlupoczaca ˛ o brzeg. Przez chwil˛e my´slał, z˙ e ciagle ˛ jeszcze si˛e znajduje w cudownym ogrodzie ze swojego snu. Ten ogród wydawał si˛e tak realny, z˙ e Wil uniósł si˛e na łokciu i popatrzył wokoło, szukajac ˛ jego s´ladów. Ale senny obraz zniknał. ˛ Obok niego le˙zała s´piaca ˛ Amberle. Zawahał si˛e, w ko´ncu jednak dotknał ˛ jej ramienia i potrzasn ˛ ał ˛ nim delikatnie. Poruszyła si˛e niespokojnie i otworzyła oczy. Spojrzała na niego ze zdziwieniem. — Jak si˛e masz? — zapytał. ´ — Swietnie — odparła, s´cierajac ˛ z oczu resztki snu. — Gdzie jeste´smy? — Nie wiem. — Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Dziewczyna podniosła si˛e i rozejrzała po małej dolince. — Gdzie jest Allanon? — Tego równie˙z nie wiem. — Wil wyciagn ˛ ał ˛ na prób˛e nogi i zdziwił si˛e, z˙ e nie sa˛ skr˛epowane. — Zniknał. ˛ Wszyscy znikn˛eli: Allanon i te stwory. . . — przerwał, nasłuchujac ˛ odgłosów dochodzacych ˛ z zaro´sli na drugim kra´ncu doliny. Z li´sci wychynał ˛ znajomy, czarny pysk i zar˙zał cicho. — Có˙z — Wil si˛e u´smiechnał ˛ — przynajmniej Artaq jest nadal z nami. Ko´n skubał leniwie traw˛e, strzasaj ˛ ac ˛ z siebie gał˛ezie. Potem przykłusował do Wila i obwachał ˛ go. Chłopak głaskał przez chwil˛e aksamitna˛ głow˛e konia i podrapał go pomi˛edzy uszami. Amberle przypatrywała si˛e temu ze spokojem. — Widziała´s tego staruszka? — zapytał Wil. Dziewczyna skin˛eła powa˙znie głowa.˛ — Ten staruszek. . . To był Król Srebrnej Rzeki. — Tak wła´snie my´slałem. Mój dziadek kiedy´s go widział. Nie jestem jednak pewien, czy był prawdziwy. Zabawne. — Artaq oddalił si˛e kilka kroków i zaczał ˛ znów skuba´c traw˛e. — Ocalił nam z˙ ycie. — Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Demonywilki ju˙z nas prawie dopadły. . . — Chłopak pochwycił wystraszone spojrzenie Amberle i zamilkł. — W ka˙zdym razie teraz jeste´smy bezpieczni — dodał szybko. 90

— To nie był sen, prawda? — zapytała cicho. — Płyn˛eli´smy w jakim´s s´wietle. Jechali´smy na Artaqu, a pod nami nie było nic z wyjatkiem ˛ s´wiatła. A potem pojawił si˛e on; przyszedł do nas z nico´sci i co´s powiedział. . . — zamilkła nagle, jakby si˛e zawstydziła. — Widziałe´s to? Wil przytaknał ˛ milczaco. ˛ — A potem zniknał ˛ — ciagn˛ ˛ eła dziewczyna, mówiac ˛ bardziej do siebie ni˙z do niego i próbujac ˛ przypomnie´c sobie wszystko, co si˛e wydarzyło. — Zniknał ˛ i s´wiatło równie˙z znikn˛eło, a potem. . . potem. . . — Spojrzała dziwnie na swego towarzysza. — Ogród? — zasugerował. — Widziała´s mo˙ze ogród? — Nie. — Zawahała si˛e. — Nie, to nie był ogród, tylko ciemno´sc´ i. . . Nie potrafi˛e opisa´c tego uczucia. Co´s. . . chyba co´s jakby spełnienie. — Spojrzała na niego, szukajac ˛ pomocy, ale w oczach Wila dostrzegła jedynie zmieszanie. — Byłe´s tam ze mna˛ — mówiła. — Stałe´s obok, ale mnie nie widziałe´s. Wołałam ci˛e, ale mnie nie słyszałe´s. To było takie niesamowite. — Pami˛etam starego człowieka i s´wiatło, tak jak je opisała´s — stwierdził chłopak. — Pami˛etam to dobrze. Potem wszystko znikn˛eło, a ja zasnałem. ˛ . . albo przynajmniej my´slałem, z˙ e s´pi˛e. W ka˙zdym razie byli´smy tam oboje i Artaq równie˙z był z nami. Czułem, jak obejmujesz mnie w pasie. Dalej pami˛etam ten ogród. Nigdy nie widziałem czego´s podobnego. Był taki spokojny, pi˛ekny i cichy. Ale kiedy rozejrzałem si˛e wokół, by ci˛e odnale´zc´ , ciebie tam nie było. Znikn˛eła´s. Przez chwil˛e patrzyli na siebie bez słowa. — Chyba lepiej b˛edzie, je´sli zaczniemy si˛e martwi´c o to, co dalej robi´c — powiedział w ko´ncu Wil. Wstał i rozejrzał si˛e po okolicy. U´swiadomił sobie poniewczasie, z˙ e powinien pomóc Amberle, ale ona stała ju˙z obok niego, strzasaj ˛ ac ˛ z włosów resztki li´sci i trawy. Zastanawiał si˛e przez chwil˛e, a potem poszedł przez zaro´sla w kierunku szemrzacej ˛ wody. Wkrótce znale´zli si˛e na brzegu jeziora. Było tak rozległe, z˙ e rozciagało ˛ si˛e a˙z poza horyzont. Fale pi˛etrzyły si˛e delikatnie, by chwil˛e pó´zniej rozla´c si˛e w nagłych wybuchach srebrnej piany. Woda o´swietlona promieniami sło´nca była gł˛eboka i przezroczysta. Brzegi jeziora porastała trawa, dalej za´s rosły gaje pełne wierzb, wiazów ˛ i jesionów. Li´scie drzew szumiały cicho, poruszane łagodnym południowym wiatrem, który przywiewał ze soba˛ zapach kapryfolium i azalii. W górze, na bezchmurnym bł˛ekicie nieba, połyskiwała kolorowa t˛ecza; wyrastała z jednego ko´nca horyzontu i znikała na drugim. Wil spojrzał w gór˛e, by ustali´c pozycj˛e sło´nca, a potem na Amberle, kr˛ecac ˛ z niedowierzaniem głowa.˛ — Czy wiesz, gdzie teraz jeste´smy? Gdzie´s na północnym brzegu Bursztynowego Jeziora. Stary człowiek niósł nas w dół Srebrnej Rzeki, potem przez jezioro

91

i zostawił tu, gdzie wła´snie jeste´smy. A jeste´smy wiele mil od miejsca, z którego zaczynali´smy podró˙z. — Chyba masz racj˛e — stwierdziła dziewczyna nieobecnym głosem. — Na pewno. — Podekscytowany Wil przeszedł kilka kroków i zatrzymał si˛e na brzegu jeziora. Amberle usiadła na trawie i zapatrzyła si˛e w gładka˛ to´n. — Legenda mówi, z˙ e Król Srebrnej Rzeki pomaga wszystkim potrzebujacym, ˛ którzy podró˙zuja˛ przez jego krain˛e, i chroni ich od złego. — Dziewczyna zamilkła i zamy´sliła si˛e. — Powiedział co´s do mnie. . . Chciałabym sobie przypomnie´c. . . Wil ju˙z jej nie słuchał. — Powinni´smy rusza´c. Arborlon jest jeszcze daleko stad. ˛ Je´sli b˛edziemy podró˙zowa´c na północny zachód, natrafimy na Mermidon i poruszajac ˛ si˛e wzdłu˙z niego, dotrzemy do Westlandii. Tam jest du˙zo otwartej przestrzeni, ale niełatwo b˛edzie nas znale´zc´ . Tym razem nie zostawili´smy z˙ adnego s´ladu. Wil nie zauwa˙zył strapienia, które pojawiło si˛e nagle na twarzy Amberle; był całkowicie pochłoni˛ety układaniem planu podró˙zy. — Powinno nam to zabra´c około czterech dni, mo˙ze pi˛eciu — w ko´ncu mamy tylko jednego konia. Je´sli b˛edziemy mie´c szcz˛es´cie, mo˙ze znajdziemy gdzie´s drugiego, ale przypuszczam, z˙ e prosz˛e o zbyt wiele. Dobrze by było, gdyby´smy mieli równie˙z jaka´ ˛s bro´n. Na razie nie mamy nawet łuku, a to oznacza karmienie si˛e dzikimi owocami i warzywami. Oczywi´scie, mogliby´smy. . . — Zamilkł, u´swiadamiajac ˛ sobie nagle, z˙ e Amberle potrzasa ˛ z dezaprobata˛ głowa.˛ — O co chodzi? — zapytał i usiadł obok dziewczyny, która siedziała na ziemi ze skrzy˙zowanymi nogami. — O ciebie. — Jak to o mnie? — Wydaje mi si˛e, z˙ e ju˙z postanowiłe´s, co b˛edziemy dalej robi´c. Nie sadzisz, ˛ z˙ e powiniene´s wysłucha´c, co ja o tym my´sl˛e? — No có˙z, pewnie, ja. . . — Wil spojrzał na Amberle troch˛e zbity z tropu. — Nie zauwa˙zyłam, z˙ eby´s pytał mnie o zdanie — ciagn˛ ˛ eła, nie zwracajac ˛ na niego uwagi. — Nie sadzisz, ˛ z˙ e powiniene´s? — Przepraszam. — Wil si˛e zaczerwienił. — Ja tylko. . . — Ty tylko podjałe´ ˛ s decyzj˛e, do której nie miałe´s prawa. — Spojrzała na niego chłodno. — Nie wiem nawet, co ty tutaj robisz. Jechałam z toba˛ a˙z tutaj tylko dlatego, z˙ e nie miałam innego wyboru. Nadszedł czas, by ustali´c pewne sprawy. Wilu Ohmsfordzie, dlaczego Allanon przyprowadził wła´snie ciebie? Kim jeste´s? Wil opowiedział jej wszystko, zaczynajac ˛ od historii Shei Ohmsforda i poszukiwa´n Miecza Shannary, a ko´nczac ˛ na wizycie Allanona w Storlock i jego pro´sbie o pomoc w odnalezieniu Krwawego Ognia. Zdecydował, z˙ e ukrywanie czegokolwiek nie ma wi˛ekszego sensu. Czuł, z˙ e je´sli nie b˛edzie całkowicie szczery, dziewczyna nie b˛edzie chciała go zna´c. 92

Gdy sko´nczył, Amberle popatrzyła na niego przez chwil˛e, a potem powoli skin˛eła głowa.˛ — Nie wiem, czy ci wierzy´c. Chyba powinnam, bo nie mam z˙ adnego powodu, z˙ eby ci nie ufa´c. Tyle si˛e ostatnio wydarzyło, z˙ e teraz nie jestem ju˙z niczego pewna. Słyszałam opowie´sci o czarodziejskich kamieniach. Była w nich pradawna magia, ale podobno zanikła na długo przez Wielkimi Wojnami. A teraz ty twierdzisz, z˙ e Allanon dał je twemu dziadkowi, on za´s z kolei tobie. Je´sli w tym wszystkim tkwi cho´c ziarnko prawdy. . . — Zamilkła i spojrzała na´n przenikliwie. — Czy mógłby´s mi je pokaza´c? Chłopak z Vale zawahał si˛e, ale si˛egnał ˛ do tuniki. Zdawał sobie spraw˛e, z˙ e dziewczyna go sprawdza, lecz jednocze´snie czuł, z˙ e ma do tego prawo. W ko´ncu miała na wszystko tylko jego słowo, a z˙ adano ˛ od niej, by powierzyła mu swój los i bezpiecze´nstwo. Wyciagn ˛ ał ˛ zniszczona˛ skórzana˛ sakiewk˛e, rozwiazał ˛ sznurki i wysypał przejrzyste klejnoty na r˛ek˛e. Zamigotały jasno w porannym sło´ncu — doskonale ukształtowane, w kolorze gł˛ebokiego, l´sniacego ˛ bł˛ekitu. Amberle pochyliła si˛e i przyjrzała im si˛e z uwaga,˛ po czym ponownie przeniosła spojrzenie na Wila. — Skad ˛ wiesz, z˙ e to sa˛ owe kamienie? — Mam na to słowo mojego dziadka i Allanona. — Nie zrobiło to na niej z˙ adnego wra˙zenia. — Wiesz, jak ich u˙zy´c? — Nigdy nie próbowałem. — Potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ — Wi˛ec tak naprawd˛e nie wiesz, czy b˛edziesz mógł zrobi´c z nich jaki´s u˙zytek? — Za´smiała si˛e cicho. — I nie b˛edziesz wiedział, dopóki ich nie u˙zyjesz. Nie jest to zbyt pocieszajace, ˛ prawda? — Nie, nie bardzo — przyznał. — W ka˙zdym razie jeste´s teraz tutaj. Wil wzruszył ramionami. — To chyba słuszna decyzja. — Wrzucił kamienie do sakiewki i ukrył ja˛ w kieszeni tuniki. — My´sl˛e, z˙ e powinienem zaczeka´c i przekona´c si˛e, jak działaja.˛ Wtedy dowiem si˛e, czy miałem racj˛e. Przez chwil˛e przygladała ˛ mu si˛e z uwaga˛ i milczała. Wil czekał. — Mamy du˙zo ze soba˛ wspólnego, Wilu Ohmsfordzie — odezwała si˛e w ko´ncu. Obj˛eła kolana ramionami i przyciagn˛ ˛ eła je do siebie. — Có˙z, powiedziałe´s mi, kim jeste´s. Sadz˛ ˛ e, z˙ e nale˙zy ci si˛e to samo ode mnie. Nazywam si˛e Elessedil. Moim dziadkiem jest Eventin Elessedil. W pewnym sensie jeste´smy zaplatani ˛ w to wszystko z powodu naszych dziadków. — To prawda — przytaknał ˛ Wil. Wiatr porwał jej orzechowe włosy i rzucił na twarz niczym welon. Odgarn˛eła je i znowu zapatrzyła si˛e na jezioro. — Wiesz, z˙ e nie chc˛e wraca´c do Arborlon. 93

— Wiem. — Ale uwa˙zasz, z˙ e powinnam, prawda? Oparł si˛e wygodnie na łokciach, obserwujac ˛ t˛ecz˛e rozpi˛eta˛ łukiem nad ich głowami. — Uwa˙zam, z˙ e musisz tam pojecha´c — odparł. — Nie mo˙zesz wróci´c do Havenstead, bo demony b˛ed˛e ci˛e tam z pewno´scia˛ szukały. Niedługo b˛eda˛ ci˛e szuka´c i tutaj. Musisz i´sc´ dalej. Je´sli Allanon zdołał uciec. . . — Zamilkł oszołomiony znaczeniem swych słów. — Je´sli Allanon zdołał uciec, b˛edzie nas oczekiwa´c w Arborlon; tam wła´snie go odnajdziemy. Je˙zeli masz lepszy pomysł, jestem gotowy go wysłucha´c. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e nie odpowiadała; patrzyła na falujac ˛ a˛ wdzi˛ecznie tafl˛e jeziora, pozwalajac, ˛ by wiatr owiewał jej twarz. — Boj˛e si˛e — szepn˛eła w ko´ncu. Spojrzała na niego tak, jakby chciała co´s jeszcze powiedzie´c, ale zachowała to dla siebie. U´smiechn˛eła si˛e za to i był to pierwszy jej szczery u´smiech, jaki ujrzał Wil. — Jeste´smy chyba para˛ głupców, co? Ty ze swoimi kamieniami, które sa˛ lub nie sa˛ tym, czym my´slisz, i ja, która mam zrobi´c t˛e jedyna˛ rzecz, której przysi˛egałam nigdy nie zrobi´c. — Wstała i przeszła kilka kroków. Wil równie˙z si˛e podniósł i stanał ˛ za nia.˛ — Chc˛e, z˙ eby´s co´s wiedział. My´sl˛e, z˙ e podró˙z do Arborlonu jest bezcelowa. Uwa˙zam równie˙z, z˙ e Allanon si˛e myli. Ani Ellcrys, ani elfy nie zaakceptuja˛ mnie, poniewa˙z mimo tego, co twierdzi druid, nie jestem ju˙z Wybrana.˛ — Po chwili dodała: — Jednak uczynienie czegokolwiek innego nie ma sensu, prawda? — Tak sadz˛ ˛ e — zgodził si˛e Wil. — My´sl˛e wi˛ec, z˙ e ta sprawa jest załatwiona. — Kiwn˛eła głowa˛ i spojrzała na niego trze´zwo. — Mam tylko nadziej˛e, z˙ e nie popełniamy bł˛edu. — Je´sli tak, wkrótce si˛e o tym dowiemy. — Wil westchnał ˛ i zmusił si˛e do u´smiechu. — Osiodłajmy zatem Artaqa i przekonajmy si˛e. Reszt˛e dnia i cały nast˛epny sp˛edzili, podró˙zujac ˛ na północny zachód przez trawiaste równiny Callahornu. Było ciepło, sucho i przyjemnie, a czas mijał szybko. Pierwszego dnia około południa na niebie pojawiły si˛e burzowe chmury i zawisły złowieszczo nad stromymi skałami Smoczych Z˛ebów. Do zachodu sło´nca zda˙ ˛zyły si˛e jednak rozpłyna´ ˛c; wiatr pognał je na wschód, w stron˛e Rabb. Chłopak z Vale i elfijska dziewczyna na przemian dosiadali Artaqa lub szli pieszo, aby przez jaki´s czas da´c odpocza´ ˛c czarnemu ogierowi. Artaq wygladał ˛ s´wie˙zo nawet po kilkunastu godzinach jazdy, jednak Wil nie miał zamiaru ryzykowa´c. Nie widzieli demonów, które zgubili nad Srebrna˛ Rzeka,˛ ale byli pewni, z˙ e potwory ju˙z stamtad ˛ odeszły i znów ich szukaja.˛ Je´sli nie dopisze im szcz˛es´cie i zostana˛ odnalezieni, Artaq powinien by´c w pełni sił. Nie majac ˛ z˙ adnej broni z wyjatkiem ˛ krótkiego no˙za my´sliwskiego, który wisiał u pasa Wila, zmuszeni byli do jedzenia dziko rosnacych ˛ owoców i warzyw. Wil uwa˙zał, z˙ e takie jedzenie jest niewiele warte, ale dla Amberle nie miało to 94

znaczenia; wydawała si˛e całkiem zadowolona z posiłków. Miała talent do wynajdywania czego´s do jedzenia gdziekolwiek. Z najbardziej nieprawdopodobnych miejsc wyciagała ˛ jadalne ro´sliny i korzenie i opisywała je z wielka˛ łatwo´scia˛ i dokładno´scia.˛ Wil słuchał z uwaga˛ i od czasu do czasu zadawał pytania, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e jest to jedyny temat, na który dziewczyna chce z nim rozmawia´c. Z poczatku ˛ próbował porusza´c inne sprawy, ale bez wi˛ekszego rezultatu. Rozmawiali wi˛ec troch˛e o ro´slinach i korzeniach, a przez reszt˛e czasu jechali w milczeniu. Pierwszej nocy spali w topolowym zagajniku w pobli˙zu z´ ródła, które dostarczyło im s´wie˙zej wody do picia. Drugiego dnia po południu dotarli do Mermidonu i zacz˛eli posuwa´c si˛e na północ. Do tej pory nie spotkali nikogo, teraz za´s min˛eli z tuzin podró˙zników. Niektórzy szli pieszo, inni podró˙zowali konno, a jeden jechał w małym drewnianym wozie ciagni˛ ˛ etym przez osła. Wymienili ze wszystkimi słowa powitania i pomachali im r˛eka˛ na po˙zegnanie. O zachodzie sło´nca rozbili obóz nad Mermidonem, na południowy zachód od miasta Tyrsis. Znale´zli schronienie w zagajniku, gdzie rosły białe sosny i wierzby. Wykorzystujac ˛ długa˛ wierzbowa˛ witk˛e i haczyk ze swojego ubrania, Wil skonstruował prymitywna˛ w˛edk˛e i w ciagu ˛ pół godziny udało mu si˛e złowi´c par˛e pr˛egowanych okoni. Czy´scił wła´snie ryby nad brzegiem rzeki, gdy od południa nadcia˛ gn˛eła karawana wozów i skierowała si˛e w stron˛e drugiego brzegu. Wesoło pomalowane domki na kółkach ze spiczastymi dachami z cedrowych gontów, r˛ecznie rze´zbionymi drewnianymi drzwiami i oknami nabijanymi mosiadzem ˛ błyszczały jasno w s´wietle zachodzacego ˛ sło´nca. Wagony ciagn˛ ˛ eły zaprz˛egi wspaniale wypiel˛egnowanych koni; ich postronki były zdobione okruchami srebra. Kilkunastu odzianych w srebrne szaty je´zd´zców prowadziło swe wierzchowce równym krokiem. Podgardla i uzdy koni zdobiły powiewajace ˛ na wietrze kolorowe proporce i choragwie. ˛ Wil mimo woli przerwał swoje zaj˛ecie i zapatrzył si˛e na niesamowita˛ procesj˛e zbli˙zajac ˛ a˛ si˛e do przeciwległego brzegu; osie wozów trzeszczały, skórzane uprz˛ez˙ e skrzypiały, ludzie gwizdali i nawoływali do siebie. Karawana ustawiła si˛e w nieregularne koło i zatrzymała si˛e prawie naprzeciw miejsca, gdzie siedział Wil. Z wozów wyszli m˛ez˙ czy´zni, kobiety i dzieci i wszyscy zaj˛eli si˛e wyprz˛eganiem koni lub rozkładaniem obozu. Zza drzew wyszła Amberle i przyłaczyła ˛ si˛e do swego towarzysza podró˙zy. Wil spojrzał na nia˛ przelotnie i zaraz powrócił wzrokiem do towarzystwa na drugim brzegu. — W˛edrowcy — stwierdził odrobin˛e zadumany. — Ju˙z ich kiedy´s widziałam. — Dziewczyna kiwn˛eła głowa.˛ — Elfy nie maja˛ z nich wielkiego po˙zytku. — Nikt nie ma — powiedział Wil i wrócił do oprawiania ryb. — Ukradna˛ wszystko, co nie jest przybite, a je´sli nawet b˛eda˛ si˛e musieli z tym troch˛e pom˛eczy´c, to znajda˛ sposób, z˙ eby ci˛e zagada´c i odwróci´c twoja˛ uwag˛e. Rzadz ˛ a˛ si˛e swoimi regułami i nie zwa˙zaja˛ na nikogo. 95

Amberle dotkn˛eła jego ramienia i wskazała na wysokiego m˛ez˙ czyzn˛e ubranego całkiem na czarno, z wyjatkiem ˛ płaszcza i szarfy w kolorze soczystej zieleni. Towarzyszyły mu dwie starsze kobiety w długich, barwnych spódnicach i bluzach, niosace ˛ wiadra na wod˛e. Gdy kobiety zatrzymały si˛e na brzegu, by napełni´c wiadra, wysoki m˛ez˙ czyzna zdjał ˛ kapelusz z szerokim rondem i wymachujac ˛ nim, skłonił si˛e Wilowi i Amberle. Jego opalona twarz rozja´sniła si˛e w szerokim u´smiechu, który przebijał si˛e przez g˛esta,˛ czarna˛ brod˛e. Wil podniósł r˛ek˛e i pomachał serdecznie. — Ciesz˛e si˛e, z˙ e sa˛ po drugiej stronie rzeki — mruknał, ˛ gdy wracali do obozu. Zjedli smaczny posiłek składajacy ˛ si˛e z ryb, warzyw, owoców i z´ ródlanej wody, a potem siedzieli przy ognisku i przygladali ˛ si˛e blaskowi ognia, który w˛edrowcy rozpalili na drugim brzegu. Przez jaki´s czas milczeli, zagubieni we własnych my´slach. Po chwili Wil spojrzał na dziewczyn˛e i podjał ˛ dyskusj˛e. — Skad ˛ tak dobrze znasz si˛e na tym wszystkim, co ro´snie? Na ogrodzie przy twoim domku w Havenstead, na korzeniach i ro´slinach, które znajdujesz w trakcie naszej podró˙zy? Czy kto´s ci˛e tego nauczył? Na twarzy Amberle pojawiło si˛e zdziwienie. — Jeste´s tylko w cz˛es´ci elfem i z pewno´scia˛ nie wiesz o nas wielu rzeczy, prawda? — Niestety tak. Mam w sobie elfia˛ krew po rodzinie ojca, który umarł, gdy byłem mały. Nie sadz˛ ˛ e jednak, z˙ eby mój dziadek był kiedykolwiek w Westlandii, a przynajmniej nigdy o tym nie wspominał. W ka˙zdym razie chyba nigdy nie my´slałem wiele o tym, z˙ e jestem elfem tylko w cz˛es´ci. — Jest co´s, o czym powiniene´s był pomy´sle´c — powiedziała cicho i spojrzała na niego swymi zielonymi oczami. — Przede wszystkim zanim spróbujemy zrozumie´c, kim jeste´smy teraz, musimy zrozumie´c, kim byli´smy przedtem. Jej słowa nie były wyrzutem skierowanym do Wila, lecz raczej samokrytyka.˛ Chłopak z Vale zapragnał ˛ nagle dowiedzie´c si˛e czego´s wi˛ecej na temat tej dziewczyny i znale´zc´ sposób, aby przekona´c ja,˛ z˙ e mo˙ze mu zaufa´c. — Mo˙ze mogłaby´s mi pomóc zrozumie´c, przynajmniej cz˛es´ciowo — zaproponował po chwili namysłu. W jej oczach pojawił si˛e błysk watpliwo´ ˛ sci, zupełnie jakby sadziła, ˛ z˙ e Wil si˛e z nia˛ bawi. Zastanawiała si˛e bardzo długo, zanim odpowiedziała. — Dobrze, mo˙ze spróbuj˛e — rzekła i obróciła si˛e do niego twarza.˛ — Najpierw musisz zrozumie´c, z˙ e elfy wierza,˛ i˙z ochrona ziemi i wszystkiego, co na niej ro´snie i z˙ yje, jest ich moralnym obowiazkiem. ˛ Elfy zawsze były przekonane o swojej głównej roli jako opiekunów ziemi. W dawnych czasach po´swi˛ecały całe swoje z˙ ycie na zajmowanie si˛e lasami, w których z˙ yły, upraw˛e ro´slinno´sci i hodowl˛e zwierzat. ˛ Nie musiały si˛e, oczywi´scie, martwi´c o nic innego, poniewa˙z z˙ yły w izolacji i osamotnieniu. Teraz wszystko si˛e zmieniło, ale elfy wcia˙ ˛z wierza˛ w swoja˛ moralna˛ odpowiedzialno´sc´ za s´wiat. Ka˙zdy z nas sp˛edza jaka´ ˛s 96

cz˛es´c´ swego z˙ ycia, oddajac ˛ ziemi to, co od niej wział. ˛ Chodzi mi o to, z˙ e ka˙zdy elf po´swi˛eca cz˛es´c´ z˙ ycia, pracujac ˛ dla ziemi i zapobiegajac ˛ uszkodzeniom, jakie mogłaby ponie´sc´ przez złe traktowanie i zaniedbanie. Opiekuje si˛e zwierz˛etami i innymi formami z˙ ycia, dba o drzewa i mniejsze ro´sliny. — Czy to wła´snie robiła´s w Havenstead? — W pewnym sensie — potwierdziła ze skinieniem głowy. — Wybrani sa˛ zwolnieni ze słu˙zby ziemi. Gdy przestałam by´c jedna˛ z nich i nie czułam si˛e ju˙z mile widziana w mojej ojczy´znie, postanowiłam, z˙ e b˛ed˛e słu˙zy´c ziemi. Wi˛ekszo´sc´ swojej pracy elfy wykonuja˛ w Westlandii, poniewa˙z to jest ich rodzinna kraina. Wierzymy jednak, z˙ e troska o ziemi˛e jest nie tylko obowiazkiem ˛ elfów, ale obowiazkiem ˛ wszystkich ludzi. W pewnym sensie nasze zainteresowanie ta˛ sprawa˛ podzielaja˛ równie˙z karły, ale reszta gatunków nie jest do niej przekonana. Niektóre z elfów wyje˙zd˙zaja˛ wi˛ec z Westlandii i udaja˛ si˛e do innych społeczno´sci, próbujac ˛ nauczy´c ludzi, jak powinni spełnia´c swój obowiazek ˛ troski i ochrony zasobów ziemi. To wła´snie robiłam w Havenstead. — I pracowała´s z dzie´cmi — domy´slił si˛e Wil. — Głównie z dzie´cmi, poniewa˙z one maja˛ najbardziej chłonne umysły i maja˛ czas na nauk˛e. Ja równie˙z uczyłam si˛e wszystkiego o ziemi, gdy byłam dzieckiem; w ten sposób odbywa si˛e to u elfów. Jestem bardziej od innych biegła w przekazywaniu wiedzy. Sadz˛ ˛ e, z˙ e jedna˛ z przyczyn jest to, z˙ e byłam Wybrana.˛ Umiej˛etnos´ci Wybranych z zakresu ochrony ziemi i z˙ ycia sa˛ sprawa˛ najwa˙zniejsza; ˛ Ellcrys potrafi to wyczuwa´c. Ma taki dar. . . — Amberle zamilkła nagle i pogra˙ ˛zyła si˛e w my´slach, których nie chciała wyjawi´c. — W ka˙zdym razie — wzruszyła ramionami — byłam bardzo dobra w uczeniu dzieci z Havenstead i ludzie z wioski byli dla mnie bardzo mili. Havenstead było moim domem i nie chciałam go opuszcza´c. Dziewczyna odwróciła wzrok i zapatrzyła si˛e na płomienie. Wil nie odezwał si˛e. Nachylił si˛e tylko, by dorzuci´c do ogniska kilka kawałków drewna. Po chwili milczenia Amberle spojrzała na niego ponownie. — Có˙z, teraz wiesz ju˙z co´s o stosunku elfów do ziemi. To równie˙z cz˛es´c´ twojego dziedzictwa, wi˛ec powiniene´s rozumie´c. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e zrozumiałem — odparł z zaduma˛ chłopak z Vale. — Przynajmniej cz˛es´ciowo. Nie uczono mnie tak, jak robia˛ to elfy, ale pobierałem nauki u Storów, by zosta´c uzdrowicielem. Ich troska o ludzkie z˙ ycie przypomina trosk˛e elfów o ziemi˛e. Uzdrowiciel musi robi´c, co w jego mocy, by ochroni´c z˙ ycie i zdrowie m˛ez˙ czyzn, kobiet i dzieci, których leczy. Takie zobowiazanie ˛ zło˙zyłem, gdy zdecydowałem si˛e zosta´c uzdrowicielem. Dziewczyna spojrzała na niego z zaciekawieniem. — Teraz twoja zgoda na opiekowanie si˛e mna˛ w czasie tej podró˙zy wydaje mi si˛e jeszcze dziwniejsza. Jeste´s uzdrowicielem i masz chroni´c ludzkie z˙ ycie. Co zrobisz, je´sli w moje obronie b˛edziesz musiał kogo´s zrani´c, a mo˙ze nawet zabi´c?

97

Wil patrzył na nia˛ bez słowa. Nigdy nie rozwa˙zał takiej mo˙zliwo´sci. My´slac ˛ o niej teraz, doznawał przykrego uczucia zwatpienia. ˛ — Nie wiem, co zrobi˛e — przyznał z niepokojem. Milczeli przez chwil˛e, patrzac ˛ na siebie przez płomienie ogniska, niezdolni przełama´c skr˛epowania. Po chwili Amberle wstała i podeszła do Wila. Usiadła obok niego i chwyciła go za r˛ek˛e. Jej twarz okolona welonem orzechowych włosów wygladała ˛ uroczo i ujmujaco. ˛ — To nie było uczciwe pytanie, Wilu Ohmsfordzie. Przepraszam, z˙ e je zadałam. Udałe´s si˛e w t˛e podró˙z, poniewa˙z wierzysz, z˙ e mo˙zesz mi pomóc. Nieładnie z mojej strony, z˙ e w to watpi˛ ˛ e. — Pytanie było uczciwe — odparł twardo Wil. — Tylko ja nie mam na nie odpowiedzi. — I nie powiniene´s mie´c — stwierdziła. — Wła´snie ja najlepiej ze wszystkich powinnam wiedzie´c, z˙ e niektórych decyzji nie mo˙zna podja´ ˛c z góry. Nie zawsze potrafimy przewidzie´c, jak si˛e sprawy potocza,˛ i dlatego nie mo˙zemy równie˙z przewidzie´c, jak si˛e wówczas zachowamy. Trzeba to zaakceptowa´c. Jeszcze raz przepraszam. Równie dobrze mo˙zesz zada´c mi pytanie, co zrobi˛e, je´sli Ellcrys stwierdzi, z˙ e ju˙z nie jestem Wybrana.˛ — Bad´ ˛ z ostro˙zna. — Wil u´smiechnał ˛ si˛e lekko. — Wła´snie mam zamiar to zrobi´c. Pu´sciła szybko jego r˛ek˛e i wstała. — Nie rób tego. Nie spodobałaby ci si˛e moja odpowied´z — odparła i potrza˛ sn˛eła smutno głowa.˛ — My´slisz, z˙ e mam prosty wybór, ale si˛e mylisz. — Przeszła na druga˛ stron˛e ogniska, si˛egn˛eła po swój płaszcz podró˙zny i rozło˙zyła go na ziemi. Układajac ˛ si˛e do snu, zwróciła si˛e do niego po raz ostatni tego wieczoru. — Wierz mi, człowieku z Vale, z˙ e je´sli b˛edziemy musieli decydowa´c, twoja decyzja b˛edzie z pewno´scia˛ łatwiejsza. Wtuliła głow˛e w fałdy płaszcza i po chwili zasn˛eła. Wil Ohmsford patrzył w zamy´sleniu na ogie´n. Chocia˙z nie umiałby wyja´sni´c dlaczego, był pewien, z˙ e ona ma racj˛e.

XIV Gdy si˛e obudzili nast˛epnego ranka, stwierdzili, z˙ e nie ma Artaqa. Najpierw my´sleli, z˙ e gdzie´s odszedł, gdy spali, ale szybkie przeszukanie zagajnika i pobliskiej łaki ˛ nie dało z˙ adnych rezultatów; po czarnym ogierze nie został nawet najmniejszy s´lad. Wtedy w umy´sle Wila zacz˛eło rodzi´c si˛e nieprzyjemne podejrzenie. Pospiesznie zbadał teren, gdzie pasł si˛e Artaq. Poruszał si˛e po obwodzie obozowiska, kl˛ekajac ˛ od czasu do czasu, by powacha´ ˛ c ziemi˛e lub dotkna´ ˛c jej palcami. Amberle przygladała ˛ si˛e temu z zainteresowaniem. Po kilku minutach odnalazł s´lad. Utkwił oczy w ziemi˛e i zaczał ˛ posuwa´c si˛e na południe — sto stóp, dwie´scie. Skr˛ecił w kierunku rzeki, dziewczyna za´s szła cicho jego s´ladem. Kilka chwil pó´zniej stan˛eli nad brzegiem Mermidonu, patrzac ˛ na ła´ncuch płycizn ciagn ˛ acych ˛ si˛e kilkaset jardów dalej. — W˛edrowcy. — Wil wypluł to słowo jak gorzka˛ pigułk˛e. — Przeszli t˛edy w nocy i ukradli go. — Jeste´s pewien? — Amberle była zaskoczona. — Oczywi´scie — stwierdził chłopak. — Odnalazłem ich s´lady. Poza tym nikt inny nie byłby w stanie tego zrobi´c. To musiał by´c ekspert od koni, w przeciwnym razie Artaq dałby zna´c. A w˛edrowcy sa˛ najlepsi. Spójrz, ju˙z ich nie ma. Wskazał na miejsce, które wczoraj zajmowała karawana. Stali przez chwil˛e i patrzyli w milczeniu na pusty obóz. — Co teraz zrobimy? — zapytała w ko´ncu dziewczyna. Wil był tak w´sciekły, z˙ e ledwo mógł mówi´c. — Pójdziemy z powrotem i zabierzemy swoje rzeczy. Potem przekroczymy rzek˛e i rozejrzymy si˛e po ich obozowisku. Wrócili szybko na miejsce noclegu, spakowali si˛e i po chwili byli znów nad brzegiem rzeki. Z łatwo´scia˛ przeszli przez mielizn˛e i znale´zli si˛e w pustym teraz obozie w˛edrowców. Wil jeszcze raz zbadał s´lady, poruszajac ˛ si˛e szybko po całym terenie. W ko´ncu powrócił do miejsca, gdzie stała Amberle. — Wujek Flick nauczył mnie czyta´c s´lady, gdy polowali´smy w lasach Cienistej Doliny — poinformował ja˛ beztroskim tonem. Jego nastrój znacznie si˛e poprawił. — Gdy byłem mały, polowali´smy i łowili´smy całymi tygodniami. Czułem, z˙ e to, czego si˛e wtedy nauczyłem, mo˙ze mi si˛e kiedy´s przyda´c. 99

— Co znalazłe´s? — zapytała niecierpliwie. — Pojechali na zachód. Wyruszyli najprawdopodobniej jeszcze przed s´witem. — To wszystko? Sa˛ jakie´s dowody, z˙ e zabrali Artaqa? — Och, jasne. Jest z nimi. Przy płyciznach sa˛ s´lady konia, który wszedł do wody z jednej strony, a wyszedł z drugiej. Jeden ko´n i kilkoro m˛ez˙ czyzn. Maja˛ go bez watpienia, ˛ ale my go odzyskamy. — Chcesz i´sc´ za nimi? — Spojrzała na´n watpi ˛ aco. ˛ — Oczywi´scie, z˙ e pójd˛e za nimi! — o´swiadczył ze zło´scia˛ Wil. — Pójdziemy za nimi oboje. — Tylko ty i ja? Pieszo? — Dogonimy ich przed zmrokiem. Te wozy sa˛ do´sc´ powolne. — Zakładasz wi˛ec, z˙ e ich odnajdziemy? — Nie ma w tym nic trudnego. Pewnego razu, w lesie, w którym od tygodni nie było deszczu, wytropiłem jelenia. My´sl˛e wi˛ec, z˙ e na trawiastej równinie uda mi si˛e wytropi´c cała˛ karawan˛e wozów. — Nie podoba mi si˛e to — stwierdziła cicho Amberle. — Nawet je´sli ich znajdziemy i oka˙ze si˛e, z˙ e maja˛ Artaqa, jak zdołamy go stamtad ˛ wydosta´c? — Pó´zniej b˛edziemy si˛e o to martwi´c — odparł gładko Wil. — My´sl˛e, z˙ e powinni´smy martwi´c si˛e o to teraz — nie ust˛epowała dziewczyna. — Tam jest pełno uzbrojonych m˛ez˙ czyzn, a ty mówisz o po´scigu. To, co si˛e stało, nie podoba mi si˛e tak samo jak tobie, ale nie mo˙zemy przez to traci´c zdrowego rozsadku. ˛ — Nie mam zamiaru straci´c tego konia. — Wil z trudem powstrzymał wybuch zło´sci. — Po pierwsze gdyby nie Artaq, demony z pewno´scia˛ by nas dopadły. On zasługuje na lepszy los ni˙z sp˛edzenie reszty z˙ ycia w słu˙zbie u takich złodziei. Po drugie jest jedynym koniem, jakiego mamy i najprawdopodobniej b˛edziemy mie´c. Bez niego b˛edziemy musieli cała˛ drog˛e do Arborlon przeby´c na piechot˛e. To nam zajmie ponad tydzie´n i prawie cały ten czas b˛edziemy porusza´c si˛e po równinach. To zasadniczo zwi˛eksza szans˛e, z˙ e te potwory nas w ko´ncu odkryja,˛ a mnie si˛e to zupełnie nie podoba. Dlatego potrzebujemy Artaqa. — Wydaje mi si˛e, z˙ e ju˙z podjałe´ ˛ s decyzj˛e — stwierdziła oschle. — Tak — potwierdził Wil. — Poza tym w˛edrowcy i tak podró˙zuja˛ na zachód. Przynajmniej b˛edziemy zmierza´c w dobrym kierunku. Przez chwil˛e nic nie mówiła i starała si˛e na niego nie patrze´c. W ko´ncu skin˛eła głowa.˛ — Dobrze, pójdziemy za nimi. Chc˛e odzyska´c Artaqa. Zastanówmy si˛e jednak troch˛e, zanim ruszymy w po´scig. Dobrze byłoby opracowa´c jaki´s plan. — Opracujemy. — U´smiechnał ˛ si˛e rozbrajajaco. ˛ Przez cały dzie´n szli przez otwarta˛ równin˛e, poda˙ ˛zajac ˛ s´ladami karawany w˛edrowców. Było goraco ˛ i sucho; z bł˛ekitnego, bezchmurnego nieba lał si˛e z˙ ar. Przy drodze znale´zli zacienione miejsce i schronili si˛e tam przed upałem. Woda, która˛ 100

mieli ze soba,˛ dawno si˛e sko´nczyła, a dotad ˛ nie natrafili nawet na najmniejszy strumie´n. W ustach mieli jedynie kurz i wielkie pragnienie. Bolały ich mi˛es´nie nóg, a stopy pokryły si˛e p˛echerzami. Prawie ze soba˛ nie rozmawiali, oszcz˛edzajac ˛ siły i koncentrujac ˛ si˛e na stawianiu jednej stopy przed druga.˛ Obserwowali z ulga,˛ jak sło´nce chowa si˛e powoli za horyzontem; w ko´ncu s´wiatło dnia stało si˛e jedynie przy´cmiona,˛ pomara´nczowa˛ po´swiata˛ obejmujac ˛ a˛ rozległa˛ przestrze´n równiny. Po chwili zacz˛eło si˛e s´ciemnia´c. Dzie´n przeszedł w zmierzch, ten z kolei w noc. Szli jednak dalej, chocia˙z nie mogli odnale´zc´ s´ladów kół wozów. Opierali si˛e teraz na swoim poczuciu kierunku i poda˙ ˛zali prosto na zachód. Na niebie połyskiwały gwiazdy i ksi˛ez˙ yc, rzucajac ˛ na równin˛e słabe s´wiatło, które prowadziło w ciemno´sciach chłopaka z Vale i elfijska˛ dziewczyn˛e. Kurz i pot pokrywajace ˛ ich ciała szybko wyschły, a ubrania zesztywniały nieprzyjemnie. Jednak z˙ adne z nich nie zaproponowało odpoczynku. Postój oznaczałby, z˙ e tej nocy nie dogonia˛ ju˙z karawany i nazajutrz b˛eda˛ znowu zmuszeni do m˛eczacego ˛ marszu. Szli wi˛ec dalej — w milczeniu, z determinacja˛ teraz tak samo wielka˛ u dziewczyny, jak i u m˛ez˙ czyzny. Wil był tym bardzo zaskoczony i odczuwał szczery zachwyt dla siły ducha Amberle. W ko´ncu ujrzeli w oddali s´wiatło: ognisko płonace ˛ w ciemno´sci niczym latarnia. Zdali sobie spraw˛e, z˙ e odnale´zli obóz w˛edrowców. Bez słowa dotarli do granicy s´wiatła, obserwujac, ˛ jak spiczaste dachy wozów z ka˙zdym krokiem nabieraja˛ kształtów, a˙z w ko´ncu ich oczom ukazała si˛e cała karawana ustawiona w nieregularne koło, tak samo jak nad brzegami Mermidonu. Wil chwycił Amberle za rami˛e i delikatnie pociagn ˛ ał ˛ w dół. — Wchodzimy — szepnał, ˛ nie spuszczajac ˛ z oka obozu w˛edrowców. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. — To jest twój plan? — Znam troch˛e tych ludzi. Rób po prostu to, co mówi˛e, a wszystko b˛edzie dobrze. Wstał i nie czekajac ˛ na jej odpowied´z, zaczał ˛ i´sc´ w kierunku obozu. Po chwili dziewczyna równie˙z si˛e podniosła i ruszyła jego s´ladem. Gdy podeszli bli˙zej, w s´wietle ukazały si˛e twarze m˛ez˙ czyzn, kobiet i dzieci. Dotarły do nich odgłosy s´miechu i rozmów. W˛edrowcy sko´nczyli ju˙z swój wieczorny posiłek i teraz odwiedzali si˛e wzajemnie. Gdzie´s z gł˛ebi obozu dochodziły d´zwi˛eki jakiego´s instrumentu. Dwadzie´scia jardów od granicy obozowiska Wil gło´sno zawołał. Amberle była tym tak zaskoczona, z˙ e a˙z podskoczyła. W tej samej chwili ruch w obozie zamarł i wszyscy zwrócili si˛e w ich stron˛e. Rozległ si˛e tupot stóp i w przej´sciu mi˛edzy wozami pojawiło si˛e kilku m˛ez˙ czyzn. Stali tyłem do ognia i ich twarze pozostały ukryte w cieniu. Wil nie zwalniał kroku; szedł prosto ku nim. Amberle trzymała si˛e dwa kroki za nim. Cała karawana pogra˙ ˛zyła si˛e w ciszy. 101

— Dobry wieczór — powiedział wesoło Wil, zbli˙zajac ˛ si˛e do kilku w˛edrowców, którzy tarasowali wej´scie do obozu. M˛ez˙ czy´zni nie odpowiedzieli. W blasku ognia chłopak dostrzegł błysk metalowych ostrzy. — Zobaczyli´smy wasze ognisko i pomy´sleli´smy, z˙ e mogliby´scie da´c nam co´s do picia — mówił dalej Wil i cały czas si˛e u´smiechał. — Jeste´smy w drodze od s´witu. Sko´nczyła nam si˛e woda i czujemy si˛e zupełnie wyczerpani. Przez grup˛e milczacych ˛ m˛ez˙ czyzn przepchnał ˛ si˛e wysoki człowiek w płaszczu koloru soczystej zieleni i kapeluszu z szerokim rondem; był to ten sam m˛ez˙ czyzna, którego widzieli nad rzeka.˛ — Ach, to nasi młodzi podró˙znicy z wczorajszego wieczora — powiedział cicho przybysz bez słowa powitania. — Witaj — odezwał si˛e Wil uprzejmie. — Mieli´smy strasznego pecha. W nocy stracili´smy konia; pewnie gdzie´s odszedł, gdy spali´smy. Szli´smy przez cały dzie´n bez wody i przydałoby si˛e nam co´s zimnego do picia. — Oczywi´scie. — Wysoki m˛ez˙ czyzna u´smiechnał ˛ si˛e chłodno. Miał ponad sze´sc´ stóp wzrostu, był chudy i ko´scisty, a jego s´niada˛ twarz okalała czarna broda i wasy, ˛ czyniac ˛ jego u´smiech niemal złowieszczym. Spod spłowiałych brwi opadajacych ˛ na lekko haczykowaty nos spogladały ˛ oczy czarniejsze ni˙z noc. Na ka˙zdym palcu r˛eki, która˛ podniósł, aby przywoła´c stojacych ˛ za nim m˛ez˙ czyzn, błyszczał wielki pier´scie´n. — Ka˙zcie przynie´sc´ wod˛e — rozkazał, wpatrujac ˛ si˛e w Wila. — Kim jeste´s, młody przyjacielu, i dokad ˛ zmierzasz? — Nazywam si˛e Wil Ohmsford — odparł chłopak z Vale — a to jest moja siostra Amberle. Jeste´smy w drodze do Arborlon. — Arborlon — powtórzył m˛ez˙ czyzna z namysłem. — Jeste´scie oczywi´scie elfami, przynajmniej cz˛es´ciowo. Nawet głupiec by si˛e tego domy´slił. A teraz, powiadasz, stracili´scie konia. Czy nie byłoby madrzej, ˛ gdyby´scie zostali nad Mermidonem, zamiast i´sc´ na zachód? — Och, tak. — Wil si˛e u´smiechnał. ˛ — My´sleli´smy o tym, ale widzisz, musimy jak najszybciej dosta´c si˛e do Arborlon, a na piechot˛e zajmie nam to zbyt du˙zo czasu. Widzieli´smy was wczoraj na drugim brzegu rzeki i wydawało nam si˛e, z˙ e macie bardzo du˙zo dobrych koni. Pomy´sleli´smy, z˙ e je´sli spotkamy was jeszcze przed noca,˛ mogliby´smy da´c wam co´s warto´sciowego w zamian za jednego z koni. — Co´s warto´sciowego? — Wysoki m˛ez˙ czyzna wzruszył ramionami. — Mo˙zliwe, ale najpierw musieliby´smy zobaczy´c, co to takiego. — Oczywi´scie — zgodził si˛e Wil. Wtem pojawiła si˛e stara kobieta niosaca ˛ dzban z woda˛ i jeden drewniany kubek. Podała je Wilowi, który przyjał ˛ wszystko bez słowa. Nalał wody do kubka i wypił, ignorujac ˛ przy tym Amberle, która patrzyła na niego ze zdumieniem. Po-

102

tem nalał drugi kubek i znowu wypił. Gdy sko´nczył, bez słowa komentarza podał jej puste naczynie i dzban. — Wiesz co´s o tradycji — zauwa˙zył wysoki m˛ez˙ czyzna, a w jego oczach pojawiła si˛e ciekawo´sc´ . — Wiesz zatem równie˙z, z˙ e jeste´smy w˛edrowcami. — Leczyłem kiedy´s w˛edrowców. Jestem uzdrowicielem. Przez zgromadzenie, na które składał si˛e teraz prawie cały obóz — około trzydziestu m˛ez˙ czyzn, kobiet i dzieci w kolorowych jedwabiach, szarfach i chustach — przebiegł szybki pomruk. — Uzdrowicielem? To niesamowite. — M˛ez˙ czyzna zrobił krok do przodu, zdjał ˛ kapelusz i skłonił si˛e nisko. Potem wyprostował si˛e i wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e na powitanie. — Nazywam si˛e Cephelo. Jestem przywódca˛ tej rodziny. — Wil ujał ˛ jego dło´n i potrzasn ˛ ał ˛ nia˛ mocno. Cephelo u´smiechnał ˛ si˛e. — Có˙z, nie mo˙zesz tu zosta´c, bo noc robi si˛e coraz chłodniejsza. Chod´z ze mna.˛ Twoja siostra równie˙z. Wygladacie ˛ oboje, jakby´scie potrzebowali kapieli ˛ i czego´s do zjedzenia. Poprowadził ich przez tłum w˛edrowców do s´rodka obozowiska. Palił si˛e tam ogromny ogie´n, a nad nim stał trójnóg z z˙ elaznym czajnikiem. Blask ognia o´swietlał wesoło pomalowane wagony, mieszajac ˛ t˛ecz˛e kolorów z cieniami nocy. Przed wozami stały drewniane ławki; były bogato rze´zbione i wypolerowane, a na ich szerokich siedzeniach spoczywały puchowe poduszki. Okna z mosi˛ez˙ nymi klamkami były otwarte, lecz zasłoni˛ete kotarami i ła´ncuchami paciorków. Na długim stole le˙zał cały asortyment złowrogo wygladaj ˛ acych ˛ pik, mieczy i no˙zy. Dwóch małych chłopców pracowicie oliwiło metalowe ostrza. Dotarli do buzujacego ˛ ognia i wtedy Cephelo obrócił si˛e nagle do Wila. — Co wi˛ec ma by´c pierwsze: jedzenie czy kapiel? ˛ — Wil nie spojrzał nawet na Amberle. — My´sl˛e, z˙ e kapiel. ˛ Moja siostra równie˙z chciałaby si˛e wykapa´ ˛ c, je´sli oczywi´scie macie dosy´c wody. — Mamy — przyznał Cephelo. — Eretria! Rozległ si˛e cichy szum jedwabiu i Wil stanał ˛ twarza˛ w twarz z najbardziej oszałamiajac ˛ a˛ dziewczyna,˛ jaka˛ kiedykolwiek widział. Była niewysoka i delikatna, tak jak Amberle, ale nie miała w sobie tej dzieci˛ecej niewinno´sci. Na jej ramiona spływały grube, czarne loki wijace ˛ si˛e nad ciemnymi, tajemniczymi oczami. Jej twarz była pi˛ekna, doskonała, niezapomniana. Dziewczyna nosiła wysokie skórzane buty, spodnie i tunik˛e ze szkarłatnego jedwabiu, strój ten jednak nie zdołał ukry´c jej kobiecych wdzi˛eków. Na jej r˛ekach i szyi dzwoniły srebrne bransolety. Wil spojrzał na nia˛ zachwycony i ju˙z nie mógł odwróci´c spojrzenia. — Moja córka — o´swiadczył Cephelo znudzonym głosem i wskazał na Amberle. — Zabierz t˛e dziewczyn˛e. Niech si˛e wykapie. ˛ — Wolałabym wykapa´ ˛ c jego. — Eretria u´smiechn˛eła si˛e figlarnie i kiwn˛eła głowa˛ w kierunku Wila. — Rób, co mówi˛e — skarcił ja˛ ojciec. 103

Eretria nie spuszczała oczu z chłopaka z Vale. — Chod´z ze mna,˛ dziewczyno — powiedziała, odwróciła si˛e i odeszła. Amberle poszła za nia,˛ nie wygladaj ˛ ac ˛ na uszcz˛es´liwiona.˛ Cephelo zaprowadził Wila na drugi koniec obozu, gdzie mi˛edzy dwoma sasiaduj ˛ acymi ˛ ze soba˛ wozami rozwieszono kilka koców. Za zasłona˛ stała balia z woda.˛ Wil zdjał ˛ ubranie i uło˙zył je porzadnie ˛ na ziemi. Zdawał sobie spraw˛e, z˙ e w˛edrowiec cały czas go obserwuje, chcac ˛ dostrzec, czy uzdrowiciel ma przy sobie co´s cennego. Wil zachował szczególna˛ ostro˙zno´sc´ , by podczas rozbierania sakiewka z Kamieniami Elfów nie wysun˛eła si˛e z kieszeni jego tuniki. Wszedł do balii i zaczał ˛ polewa´c si˛e woda,˛ zmywajac ˛ z siebie kurz i pot z całego ci˛ez˙ kiego dnia. — Niecz˛esto spotyka si˛e uzdrowiciela, który leczy w˛edrowców — powiedział po chwili Cephelo. — Zwykle sami musimy si˛e o siebie troszczy´c. — Ja uczyłem si˛e u Storów — odparł Wil — a oni pomagaja˛ za darmo. — Storowie? — zdziwił si˛e jeszcze raz Cephelo. — Przecie˙z oni sa˛ gnomami. — Owszem — przytaknał ˛ Wil. — Byłem wyjatkiem. ˛ — Chyba jeste´s wyjatkiem ˛ w wielu sprawach — stwierdził wysoki m˛ez˙ czyzna. Usiadł na stojacej ˛ w pobli˙zu ławce i zaczał ˛ si˛e przyglada´ ˛ c, jak Wil wyciera si˛e do sucha, a potem płucze swoje ubranie. — Mam dla ciebie prac˛e, uzdrowicielu. Zapłacisz nia˛ za jedzenie i nocleg. Sa˛ mi˛edzy nami tacy, którzy potrzebuja˛ twojej pomocy. — Zrobi˛e, co w mojej mocy. — Dobrze. — Cephelo skinał ˛ głowa˛ zadowolony. — Znajd˛e dla ciebie jakie´s ubranie. Wstał z ławki i odszedł. Wil natychmiast przeło˙zył bezcenna˛ sakiewk˛e z kieszeni tuniki do buta, a potem znowu zaczał ˛ pra´c ubranie. Cephelo wrócił prawie natychmiast. Wil wział ˛ od niego rzeczy i ubrał si˛e. Naciagn ˛ ał ˛ szybko prawy but, mimo niewygodnego w˛ezełka, który go uwierał w palce, a potem lewy. Cephelo przywołał stara˛ kobiet˛e, która przedtem przyniosła wod˛e, aby zabrała mokre ubranie Wila. Chłopak wr˛eczył jej rzeczy, wiedzac, ˛ z˙ e zostana˛ dobrze przeszukane i z˙ e mimo wysiłków, nikt nic w nich nie znajdzie. Potem obaj m˛ez˙ czy´zni podeszli do ogniska, a tam dołaczyła ˛ do nich Amberle. Była czysta i ubrana podobnie jak Wil. Ka˙zde z nich otrzymało talerz parujacego ˛ jadła i kubek wina. Usiedli przy ogniu i jedli w milczeniu, a zgromadzeni wokół w˛edrowcy przygladali ˛ im si˛e z ciekawo´scia.˛ Cephelo usiadł naprzeciw na szerokiej, zdobionej złotem poduszce i skrzy˙zował nogi. Jego s´niada twarz pozostała nieodgadniona. Nie było natomiast s´ladu Eretrii. Gdy posiłek dobiegł ko´nca, przywódca w˛edrowców zebrał chorych członków swojej rodziny i oddał ich pod opiek˛e Wilowi. Uzdrowiciel przystapił ˛ bez słowa do badania swych pacjentów. Leczył infekcje, dolegliwo´sci wewn˛etrzne, podra˙znienia skóry i goraczk˛ ˛ e. Chocia˙z jej o to nie prosił, Amberle pracowała razem z nim, przynoszac ˛ banda˙ze i gorac ˛ a˛ wod˛e. Pomagała równie˙z przy podawaniu 104

chorym ziołowych leków i ma´sci. To wszystko zaj˛eło Wilowi prawie godzin˛e, a gdy sko´nczył, podszedł do niego Cephelo. — Dobrze wykonałe´s swoja˛ robot˛e, uzdrowicielu. — U´smiechnał ˛ si˛e troch˛e zbyt uprzejmie. — Teraz zobaczymy, co my mo˙zemy dla ciebie zrobi´c. Przejd´z si˛e ze mna˛ kawałek. T˛edy. Poło˙zył swa˛ długa˛ r˛ek˛e na ramionach Wila i odsunał ˛ go od ognia. Poszli obaj w kierunku dalszego kra´nca obozu, Amberle za´s została, by posprzata´ ˛ c po pracy. — Powiedziałe´s, z˙ e ostatniej nocy, gdy obozowali´smy nad Mermidonem, straciłe´s konia — odezwał si˛e Cephelo w zamy´sleniu. — Jak on wygladał? ˛ Wil nie zmienił wyrazu twarzy. Wiedział, z˙ e gra si˛e rozpocz˛eła. — To był czarny ogier. — No có˙z. — Cephelo był jeszcze bardziej zamy´slony. — Rankiem, było jeszcze bardzo wcze´snie, znale´zli´smy takiego konia. Bardzo ładne zwierz˛e. Przybłakał ˛ si˛e do naszego obozu, gdy wła´snie zaprz˛egali´smy do wozów nasze konie. Mo˙ze to twój ko´n, uzdrowicielu? — Mo˙ze — zgodził si˛e Wil. — Oczywi´scie nie wiedzieli´smy, czyje to zwierz˛e — u´smiechnał ˛ si˛e Cephelo — wi˛ec zabrali´smy je razem z naszymi. Mo˙ze pójdziemy go obejrze´c? Wyszli poza granic˛e wyznaczana˛ przez krag ˛ wozów i znale´zli si˛e na równinie. Pi˛ec´ dziesiat ˛ stóp od obozu stały sp˛etane konie w˛edrowców. Z ciemno´sci wyłoniły si˛e dwie postacie z pikami i łukami. Cephelo odprawił ich jednym słowem i zaprowadził Wila na sam koniec stada, gdzie stał Artaq. — To ten ko´n — potwierdził Wil. — Czy nosi twój znak, uzdrowicielu? — zapytał w˛edrowiec w taki sposób, jakby to pytanie wprawiało go w zakłopotanie. Wil potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ — To wielki pech, bo skad ˛ mo˙zemy wiedzie´c, z˙ e to naprawd˛e twój ko´n. W ko´ncu w czterech krainach sporo jest czarnych ogierów. Jak mamy je rozró˙zni´c, skoro wła´sciciele ich nie znacza? ˛ Mamy spory problem, uzdrowicielu. Chciałbym ci da´c tego konia, ale to dla mnie ogromne ryzyko. Chodzi o to, z˙ e je´sli ci go dam, a przyjdzie do mnie inny człowiek i powie, z˙ e równie˙z zgubił czarnego ogiera, i odkryjemy, z˙ e pomyłkowo wydałem go tobie, to co wtedy poczn˛e? B˛ed˛e odpowiedzialny za strat˛e tego człowieka. — Tak, to prawda — przytaknał ˛ Wil z cieniem watpliwo´ ˛ sci w głosie, unikajac ˛ starannie jakiejkolwiek reakcji na tak s´mieszne domniemanie Cephela. Była to w ko´ncu tylko cz˛es´c´ ich wspólnej gry. — Ja ci, oczywi´scie, wierz˛e. — Twarz w˛edrowca spowa˙zniała. — Je´sli mamy komukolwiek ufa´c na tym s´wiecie, to wła´snie uzdrowicielowi. — U´smiechnał ˛ si˛e z własnego dowcipu. — Jednak nadal ryzykuj˛e, je˙zeli zdecyduj˛e si˛e podarowa´c ci tego konia. Jako praktyczny człowiek interesu musz˛e przyja´ ˛c ten fakt do wiadomo´sci. Poza tym pozostaje jeszcze sprawa wy˙zywienia i opieki, które otrzymało to zwierz˛e. Wyczy´scili´smy go i troszczyli´smy si˛e o niego jak o własnego konia. 105

Karmili´smy go tym, co mamy dla swoich. Chyba rozumiesz, z˙ e co´s nam si˛e za to wszystko nale˙zy? — Oczywi´scie. — Có˙z — Cephelo zatarł r˛ece z rado´sci — wobec tego dogadali´smy si˛e. Wszystko ma swoja˛ cen˛e. Powiedziałe´s przedtem, z˙ e dasz co´s cennego w zamian za konia. Teraz mo˙zemy dokona´c uczciwej zamiany. Cokolwiek masz, przyjmiemy to jako zado´sc´ uczynienie. Poza tym nie powiesz nikomu, kto twierdziłby, i˙z zaginał ˛ mu czarny ogier, z˙ e my go znale´zli´smy. Cephelo mrugnał ˛ porozumiewawczo. Wil podszedł do Artaqa i pogłaskał go po l´sniacym ˛ czole, pozwalajac, ˛ by zwierz˛e go obwachało. ˛ — Obawiam si˛e, z˙ e nie mam jednak nic cennego — odezwał si˛e po chwili. — Nie zabrałem ze soba˛ nic, czym mógłbym zapłaci´c wam za to, co zrobili´scie. — Nic? — Cephelo był zupełnie zaskoczony. Zupełnie nic. — Ale przecie˙z mówiłe´s, z˙ e masz co´s cennego. . . — To prawda — potwierdził szybko Wil. — Miałem na my´sli swoje usługi jako uzdrowiciela. My´slałem, z˙ e to ma jaka´ ˛s warto´sc´ . — Ale tym zapłaciłe´s za jedzenie, schronienie i ubranie dla ciebie i twojej siostry. — Zgadza si˛e. — Chłopak miał nieszcz˛es´liwa˛ min˛e. Wział ˛ gł˛eboki oddech. — Czy mógłbym co´s zaproponowa´c? W oczach Cephela znów pojawiło si˛e zaciekawienie. — Wydaje mi si˛e, z˙ e wy równie˙z podró˙zujecie na zachód. Je˙zeli pozwolisz, z˙ eby´smy zabrali si˛e razem z wami, mogliby´smy znale´zc´ jaki´s sposób zapłaty. Mo˙ze znów b˛edziecie potrzebowa´c moich umiej˛etno´sci medycznych? — To nie wydaje mi si˛e prawdopodobne — zastanawiał si˛e Cephelo. — Nie masz nic warto´sciowego? Zupełnie nic? — Nic. — Raczej kiepski sposób na odbywanie podró˙zy — mruknał ˛ w˛edrowiec, pocierajac ˛ zaro´sni˛ety podbródek. Wil nic nie odpowiedział. — Có˙z — mówił dalej Cephelo — przypuszczam, z˙ e nic si˛e nie stanie, je´sli pojedziecie z nami a˙z do granicy lasów. To kilka dni drogi. Je˙zeli przez ten czas nic dla nas nie zrobicie, zatrzymamy konia w zamian za fatyg˛e. Zgadzasz si˛e? Wil pokiwał bez słowa głowa.˛ — Jeszcze jedno. — W˛edrowiec podszedł bli˙zej; jego twarz nie miała ju˙z przyjemnego wyrazu. — Mam nadziej˛e, uzdrowicielu, z˙ e nie b˛edziesz taki głupi, z˙ eby próbowa´c ukra´sc´ nam tego konia. Znasz nas na tyle dobrze, z˙ eby wiedzie´c, co si˛e stanie, je˙zeli si˛e na to odwa˙zysz. Chłopak z Vale odetchnał ˛ gł˛eboko i jeszcze raz skinał ˛ głowa.˛ Wiedział. — Dobrze. — Cephelo cofnał ˛ si˛e. — Pilnuj si˛e, z˙ eby´s nie popełnił takiego bł˛edu. — W˛edrowiec był wyra´znie niezadowolony z przebiegu sprawy, ale wzru106

szył tylko oboj˛etnie ramionami. — Dosy´c tych interesów. Chod´z do mojego domu i napij si˛e ze mna.˛ Weszli znowu w krag ˛ wozów. Cephelo klasnał ˛ gło´sno w dłonie i przywołał wszystkich, by przyłaczyli ˛ si˛e do nich z winem i muzyka˛ i uczcili ten szcz˛es´liwy dzie´n i młodego uzdrowiciela, który okazał im tyle uprzejmo´sci. Wila posadzono na mi˛ekkiej ławce tu˙z obok przywódcy, za´s zaciekawieni m˛ez˙ czy´zni, kobiety i dzieci z obozu tłoczyli si˛e obok. Podano wielka˛ beczk˛e wina i kubki. Cephelo wstał i wzniósł kwiecisty toast za zdrowie swojej rodziny. Kubki z winem podniesiono wysoko w gór˛e i szybko opró˙zniono. Wil pił razem z innymi. Rozejrzał si˛e szybko za Amberle i znalazł ja˛ siedzac ˛ a˛ troch˛e dalej w´sród innych biesiadników. Nie wygladała ˛ na zadowolona.˛ Chciał jej wyja´sni´c wszystko, co si˛e wydarzyło do tej pory, ale to b˛edzie mo˙zliwe dopiero, gdy b˛eda˛ sami. Na razie musiała znosi´c wszystko razem z nim. Kubki ponownie napełniono, wzniesiono nast˛epny toast i spełniono go winem. Cephelo poprosił gło´sno o muzyk˛e i rozbrzmiała melodia grana na instrumentach strunowych i cymbałach. Poczatkowo ˛ muzyka była dzika i niespokojna. Unosiła si˛e wolno na tle nocy, a wraz z nia˛ narastał beztroski i wesoły s´miech w˛edrowców. Znowu rozlano wino i szybko je wypito, zach˛ecajac ˛ gło´sno muzyków do dalszego grania. Wil poczuł, z˙ e kr˛eci mu si˛e w głowie. Alkohol był mocny, zbyt mocny dla kogo´s, kto nie jest do niego przyzwyczajony. Pomy´slał, z˙ e musi by´c ostro˙zny, i wzniósł do góry kubek, by spełni´c kolejny toast. Tym razem powoli saczył ˛ bursztynowy napój. Bolały go palce prawej stopy, bo w bucie spoczywała wcia˙ ˛z sakiewka z Kamieniami Elfów. Muzykanci grali teraz szybciej. W˛edrowcy podnie´sli si˛e z miejsc i zacz˛eli ta´nczy´c. Sze´sciu, mo˙ze o´smiu z nich chwyciło si˛e za ramiona i utworzyło krag ˛ wokół ogniska. Przyłaczali ˛ si˛e do nich inni, a ci, którzy siedzieli, klaskali dziko w dłonie. Wil odstawił kubek na ławk˛e i przyłaczył ˛ si˛e do oklasków. Gdy ponownie wział ˛ go do r˛eki, był pełen. Pochłoni˛ety nastrojem, jaki stwarzała muzyka, wypił do dna. Tancerze ustawili si˛e teraz parami, wirujac ˛ i skaczac ˛ przez płomienie. Kto´s s´piewał t˛esknie, a głos splatał si˛e niesamowicie z muzyka˛ i ta´ncem. Nagle przed Wilem pojawiła si˛e Eretria — smagła, pi˛ekna i smukła, ubrana w szat˛e ze szkarłatnego jedwabiu. Chwyciła go za r˛ece i poderwała na nogi. Jej u´smiech był wr˛ecz o´slepiajacy. ˛ Pociagn˛ ˛ eła go do s´rodka kr˛egu utworzonego przez tancerzy i pu´sciła na chwil˛e jego dłonie. Zawirowała, a wokół niej falowały kolorowe wsta˙ ˛zki i czarne włosy. Potem znów była przy nim, trzymajac ˛ go w ta´ncu szczupłymi ramionami. Zapach jej włosów i ciała mieszał si˛e z goracem, ˛ które wywoływało kra˙ ˛zace ˛ w jego z˙ yłach wino. Czuł, jak dziewczyna przytula si˛e do niego — lekka jak piórko i mi˛ekka — szeptajac ˛ do ucha słowa, których prawie nie słyszał. Taniec powodował, z˙ e kr˛eciło mu si˛e w głowie; wszystko wokół niego było zamazana˛ mieszanina˛ kolorów, które wirowały jak szalone na tle nocy. Muzyka i oklaski rozbrzmiewały jeszcze gło´sniej. Do nich dołaczyły ˛ si˛e okrzyki 107

i gwizdy. Wil poczuł, z˙ e grunt ucieka mu spod nóg, ciagle ˛ jednak trzymał Eretri˛e blisko siebie. Potem dziewczyna znikn˛eła, a on zaczał ˛ si˛e przewraca´c.

XV Obudził si˛e z najokropniejszym w swoim z˙ yciu bólem głowy. Czuł si˛e jak krucha gałazka ˛ miotana porywami huraganu i zanim u´swiadomił sobie, z˙ e le˙zy w jednym z wozów w˛edrowców, min˛eło kilka długich minut. Spoczywał na drewnianym łó˙zku na wypchanym słoma˛ sienniku. Łó˙zko znajdowało si˛e w tyle domku na kółkach i ze swojego miejsca Wil mógł obserwowa´c cały ten dziwny asortyment: tkaniny, jedwabie, koronki, metalowe i drewniane przybory — wszystko kołysało si˛e i podskakiwało wprawiane w ruch przez toczacy ˛ si˛e wóz. Przez szczelin˛e w oknie przedzierał si˛e jaskrawy promie´n sło´nca i Wil zorientował si˛e, z˙ e przespał cała˛ noc. Wtem zjawiła si˛e przy nim Amberle z wyrazem niezadowolenia w zielonych oczach. — Chyba nie potrzebuj˛e pyta´c, jak si˛e dzisiaj czujesz? — zapytała, a jej słowa, zagłuszane stukotem kół, były ledwo słyszalne. — Mam nadziej˛e, z˙ e ci si˛e to opłaciło, człowieku z Vale. — Nie opłaciło si˛e. — Wil podniósł si˛e powoli, czujac ˛ okropne pulsowanie w głowie. — Gdzie jeste´smy? — W wozie Cephela. Nie wiem, czy pami˛etasz, ale jeste´smy tu od wczorajszego wieczora. Powiedziałam im, z˙ e jeszcze dochodzisz do siebie po chorobie i z˙ e twoje samopoczucie mo˙ze by´c spowodowane nie tylko winem. Umie´scili mnie wi˛ec razem z toba,˛ z˙ ebym mogła si˛e o ciebie zatroszczy´c, dopóki nie poczujesz si˛e lepiej. Wypij to. Wr˛eczyła mu kubek z jakim´s ciemnym płynem. Wil spojrzał podejrzliwie na nieciekawie wygladaj ˛ ac ˛ a˛ mikstur˛e. — Wypij — powtórzyła głosem nie znoszacym ˛ sprzeciwu. — To ziołowa odtrutka na zbyt du˙za˛ ilo´sc´ wina. Nie trzeba by´c uzdrowicielem, z˙ eby zna´c si˛e na paru rzeczach. Wil wypił posłusznie cała˛ zawarto´sc´ kubka i wtedy zauwa˙zył, z˙ e nie ma butów. — Moje buty! Co si˛e stało. . . ? — Cicho! — ostrzegła Amberle i przeszła szybko na druga˛ stron˛e wozu, gdzie si˛e znajdowały zamkni˛ete drewniane drzwiczki. Bez słowa si˛egn˛eła pod łó˙zko

109

i wyciagn˛ ˛ eła stamtad ˛ trzewiki Wila. Potem wło˙zyła r˛ek˛e za szarf˛e, która˛ była przewiazana ˛ w talii, i na jej dłoni pojawiła si˛e sakiewka z Kamieniami Elfów. Wil odetchnał ˛ z ulga.˛ — Przyj˛ecie okazało si˛e dla ciebie zbyt m˛eczace ˛ — powiedziała Amberle z sarkazmem w głosie. — Gdy zemdlałe´s, Cephelo zabrał ci˛e do swojego wozu. Chciał, z˙ eby ta stara kobieta ci˛e rozebrała, ale przekonałam go, z˙ e je˙zeli masz nawrót goraczki, ˛ to mo˙zesz ja˛ zarazi´c. Poza tym, dodałam, mógłby´s si˛e czu´c obraz˙ ony, je´sli kto´s zdjałby ˛ ci ubranie bez pozwolenia. Widocznie Cephelo nie uwa˙zał, z˙ e to ma jakie´s znaczenie, bo kazał kobiecie wyj´sc´ . Gdy on równie˙z opu´scił wóz, przeszukałam ci˛e i znalazłam kamienie. — Masz głow˛e na karku — pochwalił ja˛ Wil. — Dobrze, z˙ e chocia˙z jedno z nas ja˛ ma. — Dziewczyna skwitowała jego komplement lekkim uniesieniem brwi, a potem spojrzała na zamkni˛ete drzwi. — Cephelo zostawił t˛e staruszk˛e w nast˛epnym pomieszczeniu, z˙ eby nas pilnowała. Nie sadz˛ ˛ e, aby był całkowicie przekonany, z˙ e wie o tobie wszystko, co powinien. Wil pochylił si˛e i oparł brod˛e na r˛ekach. — To mnie wcale nie dziwi. — Wi˛ec dlaczego tu jeszcze jeste´smy? Czy dlatego, z˙ e ostatniej nocy wypiłe´s zbyt du˙zo wina? Si˛egnał ˛ po sakiewk˛e z kamieniami i wło˙zył ja˛ do prawego buta. Potem nacia˛ gnał ˛ oba trzewiki i zbli˙zył si˛e do Amberle. — Dlatego, z˙ e musimy znale´zc´ sposób na odzyskanie Artaqa, a nie uczynimy tego, je´sli nie zostaniemy z tymi lud´zmi. — Pochylił si˛e nad nia˛ i szepnał ˛ na tyle gło´sno, z˙ eby usłyszała go poprzez skrzypienie wozu. — Poza tym jest jeszcze jeden powód. Demony, które s´cigaja˛ nas od Havenstead, b˛eda˛ szuka´c pary ludzi, a nie całej karawany. Mo˙ze dzi˛eki temu ich zgubimy. Zreszta˛ i tak cały czas jedziemy na zachód, tak jak zamierzali´smy, i odbywa si˛e to szybciej ni˙z na piechot˛e. ´ — Swietnie, ale to równie˙z jest niebezpieczne — zauwa˙zyła.- Co zamierzasz zrobi´c, gdy dotrzemy do granicy lasów Westlandii, a Cephelo nie odda ci Artaqa? — B˛ed˛e si˛e tym martwi´c, gdy nadejdzie czas. — Wil wzruszył ramionami. — Ju˙z kiedy´s tak mówiłe´s. — Amberle potrzasn˛ ˛ eła z oburzeniem głowa.˛ — Mógłby´s przynajmniej mi troch˛e bardziej zaufa´c. Musz˛e na tobie polega´c, a nie mam najmniejszego poj˛ecia, co zamierzasz. To nie jest zbyt uspokajajace. ˛ — Masz racj˛e — przyznał. — Przepraszam za ostatnia˛ noc. Powinienem powiedzie´c ci wi˛ecej, zanim weszli´smy do obozu, ale szczerze mówiac, ˛ nie wiedziałem jeszcze, co zrobimy. — Akurat w to wierz˛e. — Amberle zmarszczyła brwi. — Słuchaj, spróbuj˛e ci to wytłumaczy´c. W˛edrowcy podró˙zuja˛ całymi rodzinami; wiesz ju˙z o tym. Termin rodzina jest jednak troch˛e mylacy, ˛ bo jej członkowie nie zawsze sa˛ spokrewnieni. W˛edrowcy cz˛esto handluja˛ swymi z˙ onami i dzie´cmi z innymi obozami lub nawet je sprzedaja.˛ To rodzaj pewnej wspólnoty. Ka˙zda 110

rodzina ma jednego przywódc˛e — starszego, który podejmuje wszystkie decyzje. Kobiety pełnia˛ słu˙zebna˛ rol˛e w stosunku do m˛ez˙ czyzn; to wła´snie nazywa si˛e tradycja.˛ Dla w˛edrowców jest to naturalny porzadek ˛ rzeczy. Wierza˛ niezbicie, z˙ e kobiety sa˛ po to, by słu˙zy´c m˛ez˙ czyznom i by´c im posłusznymi, a oni za to je chronia˛ i utrzymuja.˛ Ka˙zdy, kto przybywa do ich obozu, powinien przestrzega´c tego zwyczaju. Dlatego pierwszy pocz˛estowałem si˛e woda.˛ Dlatego zostawiłem ci˛e, z˙ eby´s posprzatała ˛ po leczeniu chorych. Chciałem przekona´c w˛edrowców, z˙ e rozumiem ich zwyczaje i je powa˙zam. Gdyby mi uwierzyli, byłaby szansa, z˙ e oddadza˛ nam Artaqa. — Nie wydaje mi si˛e, z˙ eby to zadziałało — zauwa˙zyła Amberle. — Na razie nie — przyznał — ale pozwolili nam na wspólna˛ podró˙z. Zazwyczaj nie biora˛ takiej rzeczy nawet pod uwag˛e. W˛edrowcy maja˛ mało powa˙zania dla obcych. — Pozwolili nam ze soba˛ jecha´c, poniewa˙z Cephelo si˛e toba˛ zainteresował i chce si˛e dowiedzie´c czego´s wi˛ecej, ni˙z wie. Eretria czuje do ciebie te˙z co´s wi˛ecej ni˙z przelotna˛ sympati˛e. To było wida´c. Wil u´smiechnał ˛ si˛e mimo woli. — I pewnie my´slisz, z˙ e te wczorajsze ta´nce i picie wina sprawiały mi przyjemno´sc´ ? — Je´sli naprawd˛e chcesz wiedzie´c, to tak wła´snie my´sl˛e. — Powiedziała to bez cienia u´smiechu w głosie. Wil usiadł; głowa mu pulsowała przy ka˙zdym ruchu. — W porzadku. ˛ Przyznaj˛e, z˙ e przesadziłem, ale pomimo tego, co sadzisz, ˛ miałem ku temu powody. Musiałem ich przekona´c, z˙ e nie jestem sprytniejszy od nich. Gdyby my´sleli, z˙ e jestem, ju˙z byliby´smy martwi. Piłem wi˛ec, ta´nczyłem i zachowywałem si˛e tak, jak ka˙zdy obcy zachowałby si˛e na moim miejscu. Wszystko po to, z˙ eby nie zacz˛eli niczego podejrzewa´c. — Wil wzruszył ramionami i dodał: — Nie mam wpływu na to, co my´sli o mnie Eretria. — Nie prosz˛e ci˛e o to. — W głosie Amberle pojawiła si˛e zło´sc´ . — Nie obchodzi mnie, co my´sli o tobie Eretria. Nie chc˛e tylko, z˙ eby´s nas wydał przez takie głupie zachowanie! Zobaczyła zdziwienie w jego oczach i zaczerwieniła si˛e. — Bad´ ˛ z po prostu ostro˙zny, dobrze? — dodała szybko i wzi˛eła z jego rak ˛ pusty kubek. Potem odwróciła si˛e i przeszła na drugi koniec wozu. Wil spogladał ˛ na nia˛ z zaciekawieniem. Chwil˛e pó´zniej ju˙z była z powrotem, znów cicha i spokojna. — Jest jeszcze co´s, co powiniene´s wiedzie´c. Wcze´snie rano karawana mijała starego trapera podró˙zujacego ˛ na wschód. Dopiero co przeje˙zd˙zał przez Tirfing, krain˛e jezior graniczac ˛ a˛ z Westlandia˛ poni˙zej Mermidonu, i ostrzegł Cephela, z˙ eby tamt˛edy nie jechał. Powiedział, z˙ e widziano tam diabła. — Diabła? — Wil si˛e skrzywił. 111

— Tak to nazwał. W˛edrowcy nadaja˛ takie miano czemu´s nieludzkiemu, złemu. — Amberle zrobiła znaczac ˛ a˛ pauz˛e. — Mo˙ze ten diabeł jest jednym z demo´ nów, które przedostały si˛e przez Scian˛ e Zakazu. — Co Cephelo na to odpowiedział? — On si˛e nie boi diabłów. — Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e słabo. — Tak czy inaczej chce jecha´c do Tirfing; jest na to zdecydowany. My´sl˛e, z˙ e ma tam jaki´s interes. Reszta rodziny nie jest zbyt zadowolona. — Jestem skłonny pojecha´c z nimi — o´swiadczył Wil. — Gdybym była toba,˛ nie byłabym skłonna jecha´c z nikim z tego obozu. — Amberle obdarzyła go długim i uwa˙znym spojrzeniem. — Pami˛etaj o tym, je´sli znowu zaproponuja˛ ci wino. Odwróciła si˛e bez słowa, odeszła na drugi koniec wozu i oddała si˛e jakim´s czynno´sciom, które skrz˛etnie ukrywała przed Wilem. Popatrzył na nia˛ zirytowany, ale ból głowy sprawił, z˙ e szybko si˛e uspokoił. Usiadł ostro˙znie i oparł obolała˛ głow˛e o słomiana˛ mat˛e wy´sciełajac ˛ a˛ s´ciany wozu. Jedno jest pewne, pomy´slał ponuro, Amberle nie musi si˛e martwi´c, z˙ e znowu upij˛e si˛e tym winem. Do południa karawana posuwała si˛e stale na zachód, a potem zatrzymała si˛e na postój, podczas którego zjedzono lekki posiłek. Do tego czasu Wil poczuł si˛e na tyle dobrze, by zje´sc´ troch˛e suszonego mi˛esa i warzyw. Cephelo porozmawiał z nim przez chwil˛e, dopytujac ˛ si˛e uprzejmie o zdrowie pasa˙zera, a potem odszedł, zaj˛ety swoimi sprawami. W˛edrowcy szeptali mi˛edzy soba˛ na temat owego niesprecyzowanego diabła i dla Wila stało si˛e oczywiste, z˙ e rodzina jest wi˛ecej ni˙z troch˛e zaniepokojona opowie´scia˛ starego trapera. W˛edrowcy sa˛ przesadnym ˛ ludem i decyzja Cephela ignorujaca ˛ takie ostrze˙zenie im si˛e nie spodobała. Popołudnie min˛eło bardzo szybko. Wil przejał ˛ prowadzenie wozu Cephela, a stara kobieta poszła si˛e zdrzemna´ ˛c. Chłopak powoził czterokonnym zaprz˛egiem przez bezmiar poro´sni˛etej trawa˛ równiny. Obok niego siedziała Amberle; prawie si˛e do niego nie odzywała, nuciła co´s tylko po cichu do siebie. Wil zostawił ja˛ sama˛ sobie i skoncentrował si˛e na prowadzeniu wozu. Przez cały czas obserwował uwa˙znie rozległa˛ przestrze´n. Kilka razy przejechał obok nich Cephelo na wielkim gniadoszu; za nim powiewały poły zielonego płaszcza, a jego s´niada twarz była pokryta potem, gdy˙z dzie´n był upalny. Raz tylko, gdy w˛edrowcy prowadzili konie do wodopoju znajdujacego ˛ si˛e gdzie´s na poczatku ˛ karawany, Wil dostrzegł Artaqa. Nikt na nim nie jechał; widocznie Cephelo nie zdecydował jeszcze, co zrobi´c z czarnym ogierem. Mogło to oznacza´c, z˙ e nie zdecydował si˛e równie˙z go zatrzyma´c. Jaka´ ˛s godzin˛e przed zachodem sło´nca wjechali do Tirfing — krainy małych jezior i lasów ciagn ˛ acych ˛ si˛e od kraw˛edzi równiny. Daleko na zachodzie, tu˙z pod czerwona˛ kula˛ zachodzacego ˛ sło´nca, rozciagała ˛ si˛e czarna s´ciana lasów Westlandii. Wozy w˛edrowców wjechały na zalesiony odcinek drogi; szlak był pokryty koleinami i bruzdami wyrytymi przez niezliczona˛ ilo´sc´ podró˙znych, którzy jechali 112

t˛edy przed nimi. Gdy tylko wjechali do lasu, upał szybko zel˙zał. Na drodze kładły si˛e długie cienie, kł˛ebiły si˛e tumany kurzu. Przez prze´swity mi˛edzy drzewami dostrzegali fragmenty jezior, w które obfitowała ta kraina. Gdy Cephelo zarzadził ˛ w ko´ncu postój, było ju˙z ciemno. Stan˛eli na du˙zej polanie otoczonej d˛ebami; kilkaset metrów na północ le˙zało małe jezioro. Wozy, turkoczac ˛ i skrzypiac, ˛ ustawiły si˛e w znany okrag. ˛ Wil był tak zesztywniały, z˙ e ledwo mógł si˛e rusza´c. Gdy m˛ez˙ czy´zni wyprz˛egali konie, a kobiety zaczynały przygotowania do wieczornego posiłku, chłopak z Vale zszedł ostro˙znie z twardego kozła i próbował rozprostowa´c ko´sci. Amberle poszła inna˛ droga˛ i Wil nie usiłował jej goni´c. Poku´stykał w stron˛e pobliskich drzew, przystajac ˛ co par˛e kroków, aby si˛e z bólem przeciagn ˛ a´ ˛c i przywróci´c kra˙ ˛zenie w zdr˛etwiałych ko´nczynach. Chwil˛e pó´zniej usłyszał za soba˛ czyje´s kroki. Obrócił si˛e i ujrzał Eretri˛e; jej smukła posta´c była kolejnym cieniem na tle ciemno´sci. Miała na sobie buty z wysokimi cholewami i skórzane ubranie do jazdy. Wokół talii i na szyi powiewały czerwone, jedwabne chusty. Na ramiona spływały falujace ˛ na wietrze sploty czarnych włosów. U´smiechn˛eła si˛e do niego, a jej czarne oczy błysn˛eły figlarnie. — Nie odchod´z zbyt daleko, Wilu Ohmsfordzie — powiedziała. — Diabeł mo˙ze ci˛e złapa´c i co wtedy poczniesz? — Niech mnie złapie. — Wil skrzywił si˛e, pocierajac ˛ bolace ˛ plecy. — W ka˙zdym razie nie planuj˛e z˙ adnych w˛edrówek, dopóki si˛e nie najem. Usiadł w wysokiej trawie, opierajac ˛ si˛e o jeden z d˛ebów. Eretria przygladała ˛ mu si˛e przez chwil˛e bez słowa, a potem usiadła obok. — Co robiła´s przez cały dzie´n? — zapytał Wil. — Obserwowałam ci˛e — odparła i widzac ˛ wyraz jego twarzy, u´smiechn˛eła si˛e filuternie. — Ty mnie oczywi´scie nie widziałe´s i wcale nie miałe´s mnie zobaczy´c. — Dlaczego mnie obserwujesz? — Wil si˛e zaniepokoił. — Cephelo tego chciał. — Dziewczyna uniosła w gór˛e brwi. — Nie ufa tobie ani tej elfijskiej dziewczynie, która jest rzekomo twoja˛ siostra.˛ Patrzyła na niego zuchwale, jak gdyby chciała sprowokowa´c go, aby zaprzeczył. Wil zamarł przez chwil˛e ze strachu. — Amberle jest moja˛ siostra˛ — o´swiadczył tak stanowczo, jak tylko mógł. — Ona jest tak samo twoja˛ siostra,˛ jak ja córka˛ Cephela. — Eretria pokr˛eciła głowa.˛ — Nie wyglada ˛ tak, jak wygladałaby ˛ twoja siostra; jej oczy mówia,˛ z˙ e jest kim´s wi˛ecej. Na razie jest mi to oboj˛etne. Je´sli chcesz, z˙ eby była twoja˛ siostra,˛ niech tak b˛edzie. Nie pozwól tylko, z˙ eby Cephelo rozszyfrował to twoje małe oszustwo. Teraz Wil popatrzył na nia˛ ze zdziwieniem. — Czekaj — powiedział po chwili. — Co masz na my´sli, mówiac, ˛ z˙ e Amberle jest tak samo moja˛ siostra,˛ jak ty córka˛ Cephela? Przecie˙z powiedział, z˙ e jeste´s jego córka,˛ prawda?

113

— To, co mówi Cephelo, niekoniecznie zgadza si˛e z prawda.˛ W istocie rzadko kiedy tak bywa. Cephelo nie ma dzieci. Kupił mnie od mojego ojca, gdy miałam pi˛ec´ lat. Mój ojciec był biedny i nie mógł mi niczego zapewni´c. Miał jeszcze inne córki, wi˛ec nikt nie odczuł braku tej jednej. Teraz nale˙ze˛ do Cephela, ale nie jestem jego córka.˛ Powiedziała to tak rzeczowo, z˙ e Wil nie wiedział przez chwil˛e, co odpowiedzie´c. Eretria spostrzegła jego zmieszanie i roze´smiała si˛e wesoło. — Jeste´smy w˛edrowcami, Wil. Wiesz, jak to u nas bywa. Poza tym mogłam gorzej trafi´c. Mogłam trafi´c do mniej wa˙znego człowieka. Cephelo jest przywódca; ˛ ma pozycj˛e i ludzie go szanuja,˛ a ja jako jego córka równie˙z z tego korzystam. Jestem bardziej swobodna ni˙z wi˛ekszo´sc´ kobiet i du˙zo si˛e ucz˛e. To daje mi wi˛ecej ni˙z innym mał˙ze´nstwo. — Nie chciałbym by´c tym, który miałby si˛e o tym przekona´c — przyznał chłopak. — Ale dlaczego mówisz mi o tym wszystkim? — Poniewa˙z ci˛e lubi˛e. Jaki mógłby by´c inny powód? — Dziewczyna zacisn˛eła usta ze zło´scia.˛ — Wła´snie si˛e nad tym zastanawiam. — Wil zignorował jej oburzone spojrzenie. Eretria wyprostowała si˛e nagle, na jej twarzy wida´c było rozdra˙znienie. — Czy ta elfijska dziewczyna jest twoja˛ z˙ ona? ˛ Czy jest ci obiecana? — Nie — odparł zdziwiony Wil. — To dobrze. Rozdra˙znienie znikn˛eło, a zamiast niego na jej twarzy pojawił si˛e figlarny u´smiech. — Cephelo nie zamierza zwróci´c ci konia. Wil zastanawiał si˛e przez chwil˛e nad odpowiedzia.˛ — Wiesz o tym? — Wiem, jaki on jest. Nie odda ci konia. Je´sli nie sprawisz mu z˙ adnych kłopotów lub nie b˛edziesz próbował odzyska´c konia, pozwoli ci odej´sc´ swoja˛ droga,˛ ale nigdy dobrowolnie ci go nie odda. Na twarzy Wila nie malowały si˛e z˙ adne uczucia. — Zapytam jeszcze raz. Dlaczego mi o tym mówisz? — Bo chc˛e ci pomóc. — Dlaczego miałaby´s to robi´c? — Poniewa˙z potem ty pomo˙zesz mnie. — Jak? — Wil zmarszczył brwi. Eretria skrzy˙zowała przed soba˛ nogi i oparła dłonie na kolanach, przechylajac ˛ si˛e do tyłu. Jej oczy błyszczały z rozbawienia. — Wilu Ohmsfordzie, przypuszczam, z˙ e jeste´s kim´s wi˛ecej, ni˙z nam powiedziałe´s. Jeste´s z pewno´scia˛ kim´s wi˛ecej ni˙z zwyczajnym uzdrowicielem podróz˙ ujacym ˛ wraz z siostra˛ przez rozległe równiny Callahornu. Przypuszczam, z˙ e 114

opiekujesz si˛e ta˛ elfijska dziewczyna,˛ z˙ e towarzyszysz jej jako eskorta, a nawet ochrona. — Eretria uniosła szybko brazow ˛ a˛ r˛ek˛e. — Nie zaprzeczaj, uzdrowicielu. Twoje kłamstwo b˛edzie nadaremne, poniewa˙z ja jestem córka˛ najprzedniejszego kłamcy tego s´wiata i znam si˛e na tej sztuce lepiej od ciebie. — U´smiechn˛eła si˛e i poło˙zyła dło´n na jego ramieniu. — Lubi˛e ci˛e, Wil. To nie kłamstwo. Chc˛e, z˙ eby´s odzyskał swojego konia. To wa˙zne, z˙ eby´s dostał go z powrotem, ale sam sobie nie poradzisz. Mogłabym ci pomóc. Wil spojrzał na nia˛ z wahaniem. — Dlaczego miałaby´s to zrobi´c? — zapytał w ko´ncu. — Je´sli pomog˛e ci odzyska´c konia, chciałabym, z˙ eby´s zabrał mnie ze soba.˛ — Co?! — krzyknał, ˛ zanim zda˙ ˛zył pomy´sle´c. — Zabierz mnie ze soba˛ — powtórzyła twardo. — Nie mog˛e tego zrobi´c! — Mo˙zesz, je˙zeli pragniesz mie´c z powrotem swego konia. — Dlaczego chcesz ich opu´sci´c? — Wil pokr˛ecił bezradnie głowa.˛ — Przed chwila˛ mówiła´s, z˙ e. . . — To wszystko przeszło´sc´ — uci˛eła krótko. — Cephelo zdecydował, z˙ e nadszedł dla mnie czas na mał˙ze´nstwo. Zgodnie z tradycja˛ w˛edrowców wybierze dla mnie m˛ez˙ a i sprzeda mnie jemu. Moje z˙ ycie było dobre, ale nie zamierzam pozwoli´c, aby sprzedano mnie po raz drugi. — Nie mogłaby´s sama odej´sc´ ? Wydaje mi si˛e, z˙ e odwa˙zyłaby´s si˛e na to. — Odwa˙zyłabym si˛e na du˙zo wi˛ecej, gdyby była taka potrzeba, uzdrowicielu. Dlatego wła´snie b˛edziesz mnie potrzebowa´c. Je˙zeli odzyskasz konia, a watpi˛ ˛ e, czy uda ci si˛e to bez mojej pomocy, w˛edrowcy pojada˛ za toba.˛ Poniewa˙z i tak b˛edziesz s´cigany, chyba nie zrobi ci ró˙znicy, je´sli zabierzesz mnie razem z koniem. B˛edziesz musiał jako´s im si˛e wymkna´ ˛c, a ja znam ich na tyle dobrze, z˙ e mog˛e słu˙zy´c za przewodnika. A co do ucieczki na własna˛ r˛ek˛e — ciagn˛ ˛ eła dalej — owszem, my´slałam o tym. Je˙zeli nie b˛ed˛e miała wyboru, zrobi˛e to, bo nie chc˛e znowu zosta´c sprzedana. Ale gdzie pójd˛e? W˛edrowcy nie sa˛ nigdzie mile widziani, a ja — czy mi si˛e to podoba, czy nie — jestem w˛edrowcem. Sama b˛ed˛e prawie jak wyrzutek, a moje z˙ ycie nie b˛edzie zbyt przyjemne. Z toba˛ inne gatunki mogłyby mnie zaakceptowa´c. Ty jeste´s uzdrowicielem i cieszysz si˛e szacunkiem. Mogłabym z toba˛ podró˙zowa´c i pomaga´c w leczeniu chorych. Przekonałby´s si˛e, z˙ e. . . — Eretria — przerwał jej łagodnie Wil. — Nie ma sensu o tym rozmawia´c. Nie mog˛e ci˛e zabra´c. Nie mog˛e zabra´c nikogo z wyjatkiem ˛ Amberle. — Nie odtracaj ˛ mnie tak szybko, uzdrowicielu — powiedziała z pociemniała˛ od gniewu twarza.˛ — To nie ma nic wspólnego z odtracaniem ˛ — wyja´snił Wil, zastanawiajac ˛ si˛e, ile mo˙ze jej powiedzie´c. Nie za du˙zo, pomy´slał szybko. — Słuchaj. Podró˙z ze mna˛ nie byłaby dla ciebie bezpieczna. Gdy stad ˛ wyjad˛e, Cephelo nie b˛edzie jedynym, 115

który mnie s´ciga. Sa˛ jeszcze inni, du˙zo bardziej niebezpieczni. Szukaja˛ mnie przez cały czas. Je´sli zabior˛e ci˛e ze soba,˛ znajdziesz si˛e w wielkim niebezpiecze´nstwie. Nie mog˛e na to pozwoli´c. — A przecie˙z ta elfijska dziewczyna podró˙zuje z toba˛ — nalegała Eretria. — Amberle podró˙zuje ze mna,˛ poniewa˙z musi. — To tylko słowa. Nie wierz˛e. Zabierzesz mnie ze soba,˛ Wilu Ohmsfordzie. Zabierzesz mnie, poniewa˙z musisz. — Nie mog˛e. — Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Wstała szybko, a jej pi˛ekna twarz pociemniała od gniewu i zastygła nieruchomo. — Jeszcze zmienisz zdanie, uzdrowicielu. Nadejdzie czas, z˙ e nie b˛edziesz miał innego wyboru. Obróciła si˛e i odeszła dumnym krokiem. Kilkana´scie jardów dalej przystan˛eła i nagle spojrzała na niego swymi ciemnymi oczami. Na jej twarzy zabłysnał ˛ cudowny, ol´sniewajacy ˛ u´smiech. — Jestem dla ciebie stworzona, Wilu Ohmsfordzie! — zawołała. Popatrzyła na´n jeszcze przez chwil˛e, po czym obróciła si˛e i poszła w stron˛e obozu. Chłopak z Vale spogladał ˛ na nia˛ w niemym zdumieniu.

XVI Wkrótce po obiedzie łagodna˛ nocna˛ cisz˛e rozdarł głuchy, dudniacy ˛ d´zwi˛ek przypominajacy ˛ kaszel, przyprawiajac ˛ wszystkich biesiadników o dr˙zenie. Nadszedł od południowego kra´nca jeziora, nad którym obozowali w˛edrowcy; zagrzmiał raz, drugi i ucichł. Wszystkie głowy jak jedna obróciły si˛e w tym samym kierunku, a przera˙zone twarze zamarły w oczekiwaniu. Po chwili zagrzmiał raz jeszcze, ryczac ˛ w ciemno´sci jak rozw´scieczony byk szykujacy ˛ si˛e do ataku. W˛edrowcy skoczyli szybko po bro´n, a potem ustawili si˛e wzdłu˙z wozów wyznaczaja˛ cych lini˛e obozu i wpatrywali si˛e w mrok. Tym razem jednak tajemniczy d´zwi˛ek ju˙z si˛e nie powtórzył. Cephelo i jego kilkunastu ludzi stali, czekajac ˛ przez jaki´s czas na dalszy rozwój wypadków. Gdy jednak nic si˛e nie wydarzyło, przywódca rozkazał burkliwie, aby wszyscy wrócili do ogniska i zaj˛eli si˛e piciem wieczornej ˙ porcji wina. Zartuj ac ˛ gło´sno na temat diabłów i innych stworów włóczacych ˛ si˛e po nocy, przechwalał si˛e, z˙ e z˙ adne z nich nie o´smieli si˛e wej´sc´ do obozu w˛edrowców bez pozwolenia. Napełniono winem kubki, które wszyscy przyj˛eli z ochota˛ i wychylili do dna. Jedynie raz po raz spojrzenia biesiadników poda˙ ˛zały w kierunku, z którego dobiegł ten dziwny odgłos. Pół godziny pó´zniej rozległ si˛e ponownie — nagły i głuchy — ale tym razem ju˙z bli˙zej ni˙z poprzednio. Mocno ju˙z podenerwowani w˛edrowcy skoczyli na równe nogi, po raz drugi złapali za bro´n i pop˛edzili na obrze˙za obozu. Tym razem Wil poszedł z nimi — Amberle poda˙ ˛zała o krok za nim — stanał ˛ mi˛edzy dwoma wozami i zaczał ˛ si˛e uwa˙znie wpatrywa´c w ciemno´sc´ . Nic nie było wida´c, z˙ adnego ruchu. Cephelo podkradł si˛e niepewnie do samej kraw˛edzi lasu, przez cały czas trzymajac ˛ przed soba˛ r˛ekoje´sc´ wielkiego pałasza. Stał tak przez chwil˛e, czarny kształt na tle drzew, w ka˙zdej chwili gotowy do obrony. Odpowiedzia˛ była tylko cisza. W ko´ncu Cephelo odwrócił si˛e i z napi˛eta˛ twarza˛ poda˙ ˛zył z powrotem do obozu. Tym razem nie miał ju˙z ochoty na z˙ arty. Konie, które do tej pory pasły si˛e w pobli˙zu małej zatoczki, zostały dla wi˛ekszego bezpiecze´nstwa sprowadzone bli˙zej obozu. Wokół polany rozstawiono wartowników, którzy musieli teraz mie´c oczy szeroko otwarte. Pozostali wrócili do wn˛etrza ciepłego kr˛egu utworzonego przez wozy i zaj˛eli miejsca przy ognisku. Dawało ono poczucie wspólnoty i bezpiecze´nstwa. Znowu polało si˛e wino, ale tym razem było ju˙z mniej ch˛etnych 117

do picia. Podj˛eto przerwana˛ dyskusj˛e, w której pojawiało si˛e szeptane cichymi, ostro˙znymi głosami słowo „diabeł”. M˛ez˙ czy´zni zgromadzili wokół siebie swoje kobiety i dzieci; wszyscy wygladali ˛ na bardzo zatrwo˙zonych. Wil chwycił Amberle i oboje odeszli kawałek od zaniepokojonego towarzystwa. — Trzymaj si˛e blisko mnie — powiedział cicho chłopak z Vale, pochylajac ˛ nisko głow˛e. — Nie oddalaj si˛e ode mnie pod z˙ adnym pozorem. — Dobrze — obiecała dziewczyna. Spojrzała na niego wielkimi z przera˙zenia oczami, a potem szybko odwróciła wzrok. — Czy my´slisz, z˙ e. . . ? Nie doko´nczyła, bo przerwało jej gło´sne wołanie Cephela, który domagał si˛e muzyki. Klaskał gło´sno i zach˛ecał pozostałych, by robili to samo. Wil i Amberle przyłaczyli ˛ si˛e posłusznie, a przy ognisku rozległo si˛e kilka słabych okrzyków na cze´sc´ przywódcy. Wil rozejrzał si˛e niespokojnie. — Je´sli cokolwiek zaatakuje obóz, wtedy uciekniemy. Spróbujemy dosta´c si˛e do Artaqa, a potem odjedziemy. Chcesz zaryzykowa´c? — Pewnie. — Amberle skin˛eła głowa.˛ Cisz˛e przerwały sm˛etne d´zwi˛eki cymbałek i cichy płacz gitary. R˛ece podniosły si˛e do oklasków — pewnych, miarowych i mocnych. Wtem tu˙z nad nimi rozległ si˛e ten sam potworny, przera˙zajacy ˛ huk. Towarzyszyły mu pełne trwogi okrzyki stra˙zników ostrzegajace ˛ pozostałych przed nadchodzacym ˛ diabłem. Ludzie zgromadzeni wokół ogniska rozproszyli si˛e szybko — m˛ez˙ czy´zni rzucili si˛e po bro´n, a kobiety i dzieci rozbiegły si˛e w popłochu. Nad t˛e ludzka˛ wrzaw˛e wzbił si˛e szybko jaki´s wysoki d´zwi˛ek i równie szybko zamarł. W ciemno´sci, poza obwodem obozu, poruszało si˛e co´s wielkiego i ciemnego. — Demon! — szepnał ˛ Wil. Chwil˛e pó´zniej stwór pojawił si˛e mi˛edzy wozami, zgniatajac ˛ je, jakby były z papieru. Był to bez watpienia ˛ demon, ale wi˛ekszy ni˙z te, które Wil i Amberle widzieli, uciekajac ˛ z Havenstead. Stał na dwóch nogach, miał ponad pi˛etna´scie stóp wzrostu, jego pot˛ez˙ ne, wygi˛ete cielsko pokryte było brazowoszar ˛ a,˛ c˛etkowana˛ skóra,˛ która zwisała grubymi fałdami. Przez cała˛ długo´sc´ pleców i nóg biegł grzebie´n łusek. Demon miał obrzydliwy, bezmy´slny pysk, a z otwartej paszczy, która wydawała ów gł˛eboki, dudniacy ˛ kaszel, szczerzyła si˛e cała masa krzywych z˛ebów. Potwór w wielkich, szponiastych łapach trzymał bezwładne ciało jednego z wartowników. Nagle demon odrzucił martwego w˛edrowca i ruszył do przodu. Cephelo i jego ludzie rzucili si˛e ku niemu ze swymi pikami i mieczami. Kilka z nich zdołano zanurzy´c w grubej skórze potwora, ale wi˛ekszo´sc´ ciosów chybiła. Potwór był powolny i oci˛ez˙ ały, ale niebywale silny. Przedzierał si˛e przez szeregi obro´nców, odrzucajac ˛ ich bez wysiłku na boki jak szmaciane lalki. Cephelo skoczył prosto na niego, usiłujac ˛ wbi´c miecz w otwarta˛ paszcz˛e. Bestia zwolniła nieco i kłapn˛eła potwornymi szcz˛ekami a˙z zadudniło. Stalowy pałasz chrupnał ˛ zgrzytliwie 118

i powyginał si˛e, jakby był zrobiony z cienkiej, kruchej blaszki. Potem wyciagn˛ ˛ eła szpony, usiłujac ˛ pochwyci´c przywódc˛e w˛edrowców. Cephelo był jednak szybszy i zdołał umkna´ ˛c. Lecz inny z wojowników potknał ˛ si˛e w po´spiechu o swoje nogi i upadł. Wtedy, niczym opadajaca ˛ z łoskotem skała, przygniotła go do ziemi ci˛ez˙ ka noga demona. Wil prowadził wła´snie Amberle na drugi koniec obozu, chcac ˛ jak najszybciej dosta´c si˛e do koni, gdy zobaczył, z˙ e Cephelo równie˙z si˛e przewrócił. Obro´ncy próbowali sp˛eta´c nogi potwora, gdy jego pot˛ez˙ ne rami˛e pochwyciło przywódc˛e jednym szybkim ruchem i odrzuciło na bok. Wil widział, jak pozostali w˛edrowcy rzucili si˛e na ratunek. Dwóch pochwyciło bezwładne ciało Cephela i odciagn˛ ˛ eło je w bezpieczne miejsce; reszta zadawała demonowi ciosy, aby przyciagn ˛ a´ ˛c jego uwag˛e. Potwór odparował uderzenia pik i mieczy, które siekły jego opancerzone cielsko, i wyciagn ˛ ał ˛ łap˛e po najbli˙zej stojacy ˛ wóz. Pochwycił go, uniósł i rab˛ nał ˛ nim z hukiem o ziemi˛e. Wóz rozpadł si˛e jak dzieci˛eca zabawka, a metalowe ornamenty i jedwabie powpadały do ogniska. Obro´ncy wrzasn˛eli z w´sciekło´sci i rzucili si˛e do nierównej walki z pokracznym olbrzymem. Amberle ciagn˛ ˛ eła nerwowo Wila Ohmsforda za rami˛e, ale ten si˛e ociagał ˛ si˛e. Nie wierzył jako´s, z˙ eby co´s tak wielkiego i powolnego przywlokło si˛e tu za ni´ mi z Havenstead. Nie, ten potwór wydostał si˛e raczej sam poza Sciany Zakazu, przyw˛edrował do Tirfing i natknał ˛ si˛e po prostu na ich wozy. Pojawił si˛e tu sam, s´lepym trafem — ogromna niszczycielska siła, wobec której ludzie byli bezradni. Było jasne, z˙ e jakiekolwiek próby powstrzymania go, nie mówiac ˛ ju˙z o pokonaniu, z góry były skazane na niepowodzenie. . . Jeszcze troch˛e, a demon zniszczy cały obóz. W˛edrowcy nie zamierzali si˛e bynajmniej podda´c ani te˙z ucieka´c. . . no bo te˙z i dokad ˛ mieliby ucieka´c. . . ? Te wielkie, jaskrawe wozy na kołach były wszystkim, co mieli, były ich domami. Nie, nie uciekna.˛ Zostana˛ tu i b˛eda˛ walczy´c. Lecz je´sli zostana,˛ to czeka ich niechybna s´mier´c. Demon nie nale˙zał do czasu i przestrzeni, które znali. Nie był istota˛ z krwi i ko´sci, która˛ mo˙zna było zrani´c bronia˛ s´miertelnika. Tylko istota taka sama jak owo monstrum mogła je powstrzyma´c. Tylko on miał taka˛ moc, ale przecie˙z to nie była jego walka. Ci ludzie go okradli, nie był wi˛ec im nic winien. Jego pierwsza˛ powinno´scia˛ była Amberle. Powinien zabra´c ja˛ stad ˛ jak najszybciej i ucieka´c. Je´sli wszak tak uczyni, co si˛e stanie z w˛edrowcami. . . z kobietami, z dzie´cmi. . . ? Czy to oni uczynili mu krzywd˛e? Bez jego pomocy zgina˛ tu, tej nocy, od kłów i szponów potwora nie z tego s´wiata. Jego niepewno´sc´ wzmogła si˛e jednak, gdy przypomniał sobie, co powiedział mu niegdy´s jego dziad. Gdy podczas ucieczki przed lordem Warlockiem u˙zył mocy Kamieni Elfów, mimowolnie zdradził miejsce swego pobytu. Działanie takiej magii nie mogło pozosta´c nie zauwa˙zone przez inne istoty, które si˛e nia˛ posługiwały. Tak

119

mogło si˛e sta´c i teraz. Wszak Allanon powiedział mu, z˙ e takie istoty potrafia˛ u˙zywa´c magicznych sił. Je´sli u˙zyłby teraz kamieni, to mógłby sprowadzi´c je tutaj. Spojrzał szybko na Amberle. Jedno spojrzenie w jej oczy powiedziało mu, ´ agn z˙ e ona wie, co on zamierza. Nic nie mówiac, ˛ opu´sciła r˛ek˛e. Sci ˛ ał ˛ prawy but i si˛egnał ˛ w głab ˛ po kamienie. Musz˛e chocia˙z spróbowa´c, szeptał sam do siebie. Chocia˙z tylko tyle. Nie mo˙ze pozwoli´c tym ludziom umrze´c. Rozsupłał sakiewk˛e i wysypał na dło´n trzy bł˛ekitne kamienie. Zacisnawszy ˛ pi˛es´c´ rozejrzał si˛e po obozowisku. — Zosta´n tutaj — szepnał ˛ do dziewczyny i ruszył w stron˛e potwora. — Nie, zaczekaj. . . — zawołała za nim, ale on ju˙z nie usłyszał. Tymczasem demon odstapił ˛ od niszczenia wozów i ruszył na w˛edrowców, spychajac ˛ ich na sam s´rodek obozowiska. Cephelo zdołał ju˙z si˛e otrzasn ˛ a´ ˛c i podnosił si˛e wolno, słaniajac ˛ si˛e i opierajac ˛ o jeden z wozów. Krzyczał co´s do walczacych, ˛ starajac ˛ si˛e doda´c im odwagi. Wil był coraz bli˙zej obro´nców, a˙z w ko´ncu dzieliło go od nich nie wi˛ecej ni˙z dwadzie´scia jardów. Wzniósł nad głow˛e zaci´sni˛eta˛ pi˛es´c´ , starajac ˛ si˛e uwolni´c spoczywajac ˛ a˛ w Kamieniach Elfów magiczna˛ moc. Ale nic si˛e nie stało. Poczuł, jak z˙ oładek ˛ podchodzi mu ze strachu do gardła. Stało si˛e to, czego si˛e najbardziej obawiał — nie potrafił kontrolowa´c mocy drzemiacej ˛ w bł˛ekitnych klejnotach. A wi˛ec Allanon mylił si˛e. Tylko jego dziad potrafił tego dokona´c, on nie. Nie były mu posłuszne, nie miał nad nimi z˙ adnej władzy. Nie, to niemo˙zliwe. Musza˛ go posłucha´c. Spróbował jeszcze raz, koncentrujac ˛ wszystkie swe my´sli i siły w zaci´sni˛etej pi˛es´ci, za wszelka˛ cen˛e pragnac ˛ dotrze´c do ukrytej w kamieniach magii. I znowu nic. Ale tym razem doznał uczucia, jakby o czym´s zapomniał, jakby umkn˛eło mu co´s wa˙znego, istotnego dla uwolnienia mocy magii. Było to co´s w nim samym, jaka´s wewn˛etrzna s´ciana, która powstrzymywała jego wysiłki. Pełne przera˙zenia okrzyki w˛edrowców przeszyły jego my´sli. . . dostrzegł zbliz˙ ajacego ˛ si˛e do niego demona. M˛ez˙ czy´zni kłuli i ci˛eli pokraczne cielsko w plecy, nogi i gdzie popadło, starajac ˛ si˛e odciagn ˛ a´ ˛c jego uwag˛e od młodzie´nca z Vale. Potwór wyciagn ˛ ał ˛ pot˛ez˙ ne rami˛e i powalił dwóch m˛ez˙ czyzn, a reszt˛e odrzucił na boki. Z jego gardła wydobył si˛e dudniacy ˛ ryk. Cephelo zaczał ˛ ku´styka´c w kierunku walczacych; ˛ opierał si˛e na złamanej włóczni, a jego wspaniałe szaty były podarte, pokryte kurzem i krwia.˛ Wil miał wra˙zenie, jakby wszyscy zamarli na chwil˛e, walczac ˛ tak, jak i on walczył, usiłujac ˛ wydoby´c zakl˛eta˛ w kamieniach moc. Nie przyszło mu do głowy, by ucieka´c; stał po prostu w s´rodku obozowiska w˛edrowców — samotna posta´c z ramieniem wzniesionym ku ciemnemu niebu. A potem nagle pojawiła si˛e Eretria. Niczym cie´n przemkn˛eła mi˛edzy demonem a Wilem, rzucajac ˛ w potwora gorejac ˛ a˛ pochodni˛e. Monstrum pochwyciło ja˛ w paszcz˛e i kłapn˛eło odruchowo z˛ebami. Zwolniło przy tym na chwil˛e, jakby zaniepokojone ogniem i dymem. Korzystajac ˛ z jego wahania, dziewczyna chwyciła 120

Wila za r˛ek˛e i ciagn˛ ˛ eła go za soba˛ tak długo, a˙z oboje stracili równowag˛e i upadli na ziemi˛e. W˛edrowcy natychmiast oprzytomnieli, pochwycili z ogniska płonace ˛ z˙ agwie i zacz˛eli rzuca´c nimi w demona. Bestia parła jednak dalej niewzruszenie do przodu. Wil podniósł si˛e pospiesznie na równe nogi i pomógł wsta´c Eretrii. W tej samej chwili pojawiła si˛e przy nich Amberle, dzier˙zac ˛ w małych dłoniach długa˛ włóczni˛e, gotowa, by stawi´c czoło potworowi. Chłopak chwycił ja˛ bez słowa za rami˛e, zasłonił obie kobiety własnym ciałem i stanał ˛ twarza˛ w twarz ze zbli˙zajacym ˛ si˛e demonem. Potwór ju˙z miał ich dopa´sc´ , gdy Wil Ohmsford wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie dło´n z Kamieniami Elfów. Nie było w nim teraz ani cienia wahania, ani s´ladu zmieszania. Rozbił tkwiac ˛ a˛ gdzie´s wewnatrz ˛ barier˛e, która stała mi˛edzy nim a pot˛ega˛ czarodziejskich kamieni. Rozbił ja˛ dzi˛eki sile woli zrodzonej z rozpaczy i konieczno´sci, nie próbujac ˛ zrozumie´c, czym była. Wtedy poczuł w sobie jaka´ ˛s zmian˛e, której nie umiał wyja´sni´c ani te˙z stwierdzi´c, czy była zmiana˛ na dobre. Nie było czasu na my´slenie. Si˛egajac ˛ do serca magicznych kamieni, wreszcie natchnał ˛ je z˙ yciem. Z zaci´sni˛etej dłoni buchn˛eło jaskrawoniebieskie s´wiatło i uderzyło w demona. Monstrum zawyło, ale ciagle ˛ parło do przodu. Wil nie ust˛epował. Skupił si˛e jeszcze mocniej na mocy buchajacej ˛ z kamieni i wszystko wokół niego stało si˛e zamglone od ich blasku. Wtedy kamienie uderzyły w potwora po raz drugi. Tym razem demon nie zdołał przeciwstawi´c si˛e magii elfów. Stanał ˛ w ogniu i w jednej chwili zamienił si˛e w słup o´slepiajacego ˛ s´wiatła. Przez chwil˛e palił si˛e bł˛ekitnym płomieniem, a potem zamienił si˛e w popiół i zniknał. ˛ Wil Ohmsford opu´scił powoli rami˛e. Tam, gdzie przed chwila˛ stał demon, była teraz tylko wypalona ziemia, z której unosiła si˛e czarna smuga dymu. Zapadła głucha cisza, zakłócana jedynie trzaskiem palacych ˛ si˛e ognisk. Chłopak rozejrzał si˛e wokół niepewnie. Nikt si˛e nie poruszył; wszyscy w˛edrowcy stali w osłupieniu z bronia˛ gotowa˛ do walki. Kobiety i dzieci tuliły si˛e do siebie, a na ich twarzach malował si˛e wyraz niedowierzania i strachu. Wil poczuł, jak ogarnia go panika. Czy teraz, gdy wiedza,˛ z˙ e ich oszukał, zwróca˛ si˛e przeciwko niemu? Spojrzał szybko na Amberle, ale ona równie˙z stała nieporuszona, a jej zielone oczy przepełniało zdziwienie. Cephelo odrzucił złamana˛ włóczni˛e i poku´stykał w kierunku Wila. Twarz miał umazana˛ krwia˛ i sadza.˛ — Kim jeste´s? — zapytał cicho. — Powiedz mi, kim jeste´s. — Chłopak zawahał si˛e. — Jestem tym, kim mówiłem, z˙ e jestem — odezwał si˛e w ko´ncu. — Nie. — Cephelo potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie jeste´s zwyczajnym uzdrowicielem. Jeste´s kim´s wi˛ecej. — Głos w˛edrowca był stanowczy i natarczywy. — Miałem racj˛e co do ciebie, prawda? Wil nie wiedział, co odpowiedzie´c.

121

— Powiedz mi, kim jeste´s — powtórzył Cephelo, a w jego głosie zabrzmiała gro´zba. — Ju˙z ci powiedziałem. — Nic mi nie powiedziałe´s! — Twarz przywódcy zapłon˛eła gniewem. — Mys´l˛e, z˙ e wiedziałe´s o tym demonie. My´sl˛e tak˙ze, z˙ e przybył tu z twojego powodu. Wszystko przez ciebie! Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ten potwór natrafił na was przypadkiem. A ja równie˙z przez przypadek byłem akurat z wami. — Kłamiesz, uzdrowicielu! Wil poczuł, z˙ e przestaje nad soba˛ panowa´c. — Kto kogo okłamał, Cephelo? Grali´smy w twoja˛ gr˛e. To ty ustaliłe´s wszystkie reguły! — Mogłe´s si˛e ich nauczy´c. — W˛edrowiec zrobił krok do przodu. — Nie sadz˛ ˛ e — odparł spokojnie chłopak i s´cisnał ˛ lekko dło´n, w której trzymał kamienie. Cephelo nie przeoczył tego gestu. Cofnał ˛ si˛e o krok, a na jego twarzy pojawił si˛e z trudem wymuszony u´smiech. — Powiedziałe´s, z˙ e nie masz nic cennego, uzdrowicielu. Zapomniałe´s o kamieniach? — Dla nikogo prócz mnie nie maja˛ z˙ adnej warto´sci. — Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie miałby´s z nich z˙ adnego po˙zytku. — Doprawdy? — Cephelo nawet nie starał si˛e ukry´c drwiny. — Zatem jeste´s czarownikiem? A mo˙ze samym diabłem? Dlaczego mi o tym nie powiedziałe´s? Wil zawahał si˛e. W ten sposób daleko nie zajdzie. Musi poło˙zy´c kres tej rozmowie. Amberle stan˛eła przy nim i dotkn˛eła lekko jego ramienia. Było to dla niego niczym kojacy ˛ balsam. — Cephelo, musisz odda´c mi konia — powiedział cicho. Twarz w˛edrowca pociemniała. — Amberle i ja musimy natychmiast wyjecha´c. Sa˛ jeszcze inne demony prócz tego, którego zniszczyłem. Jest ich du˙zo wi˛ecej. Tropia˛ nas, a poniewa˙z u˙zyłem kamieni, b˛eda˛ wiedziały, gdzie nas znale´zc´ . Musimy ucieka´c. Ty równie˙z. Cephelo patrzył na niego bez słowa przez kilka długich chwil, próbujac ˛ najwidoczniej zdecydowa´c, czy to, co usłyszał, było prawda.˛ W ko´ncu rozwaga zwyci˛ez˙ yła brak zaufania i w˛edrowiec skinał ˛ krótko głowa.˛ — We´z konia i odje˙zd˙zajcie. Nie chc˛e tu widzie´c z˙ adnego z was. Odwrócił si˛e i zawołał do swoich ludzi, by zwijali obóz. Z pewno´scia˛ chciał równie˙z znale´zc´ si˛e daleko od Tirfing. Wil tymczasem wrzucił kamienie do sakiewki i schował ja˛ do tuniki. Wział ˛ Amberle za rami˛e i poprowadził ja˛ w kierunku koni. A potem przypomniał sobie o Eretrii. Poszukał jej wzrokiem i znalazł w cieniu waganów. Spogladała ˛ na niego swymi ciemnymi oczami. — Do widzenia, Wilu Ohmsfordzie — powiedziała cicho. 122

U´smiechnał ˛ si˛e słabo. Dziewczyna wiedziała, z˙ e straciła ostatnia˛ szans˛e, by z nim pojecha´c. Przez chwil˛e chłopak wahał si˛e. Uratowała mu z˙ ycie; był jej co´s winien. Czy b˛edzie w tym co´s złego, je´sli jej teraz pomo˙ze? Zdawał sobie jednak spraw˛e, z˙ e nie mo˙ze tego zrobi´c. Musiał troszczy´c si˛e jedynie o Amberle. Nie mógł tego zarzuci´c, nawet dla tak czarujacej ˛ dziewczyny. Dług spłaci zatem innym razem. — Do widzenia, Eretrio. Przez jej twarz przemknał ˛ cie´n ol´sniewajacego ˛ u´smiechu. — Jeszcze si˛e spotkamy! — zawołała, a potem zakr˛eciła si˛e na pi˛ecie i znikn˛eła. Chwil˛e pó´zniej Wil i Amberle skierowali Artaqa na pomoc i odjechali w noc.

XVII Krótko przed s´witem dotarli do południowego brzegu Mermidonu, kilkana´scie mil od miejsca, gdzie rzeka wypływała z lasów Westlandii na równiny Callahornu. Jechali na Artaqu przez wi˛ekszo´sc´ nocy, pragnac ˛ znale´zc´ si˛e jak najdalej od Tirfing. Zrobili tylko jedna˛ przerw˛e, by napi´c si˛e wody i da´c odpocza´ ˛c zesztywniałym mi˛es´niom. Potem znowu wsiedli na konia i pojechali dalej. Gdy dotarli do rzeki, zarówno je´zd´zcy, jak i wierzchowiec byli bliscy wyczerpania. Wil nie zdołał jednak dostrzec z˙ adnego miejsca dogodnego do przeprawienia si˛e na drugi brzeg; jak okiem si˛egna´ ˛c Mermidon był równie szeroki i gł˛eboki. Szybko stało si˛e wi˛ec oczywiste, z˙ e b˛eda˛ musieli albo przepłyna´ ˛c rzek˛e, albo jecha´c wzdłu˙z jej brzegów, by znale´zc´ płytsze miejsce. Poniewa˙z na razie było zbyt ciemno na podejmowanie jakiejkolwiek próby, Wil zdecydował, z˙ e pozostały do s´witu czas wykorzystaja˛ na odpoczynek. Skierował Artaqa do topolowego lasku, tam przywiazał ˛ go do drzewa, rozsiodłał, a potem rozło˙zył koce dla siebie i Amberle. Wkrótce cała trójka pogra˙ ˛zyła si˛e we s´nie. Gdy Wil otworzył oczy, było ju˙z prawie południe. Przez zasłon˛e drzew przesaczały ˛ si˛e ciepłe promienie letniego sło´nca. Chłopak delikatnie obudził swa˛ towarzyszk˛e. Potem wstali, umyli si˛e, zjedli szybko s´niadanie i ruszyli w dalsza˛ podró˙z do Arborlon. Jechali tak ju˙z kilkana´scie mil i dotarli prawie do lasów Westlandii, ale nie znale´zli z˙ adnego miejsca nadajacego ˛ si˛e do przeprawy w bród. Postanowili, z˙ e zamiast dalej traci´c czas, przepłyna˛ po prostu przez rzek˛e. Przytroczyli swój dobytek do szyi Artaqa, przywiazali ˛ si˛e długa˛ lina˛ do siodła, a potem skierowali czarnego wierzchowca do brzegu i pogra˙ ˛zyli si˛e w odm˛etach Mermidonu. Woda była lodowato zimna. Przez kilka chwil walczyli zawzi˛ecie z silnym pradem ˛ i chłodem, trzymajac ˛ si˛e mocno liny. Artaq płynał ˛ niestrudzenie i chocia˙z fale zniosły ich niemal pół mili w dół rzeki, zdołali bez szwanku dotrze´c do brzegu. Stamtad ˛ odjechali wolno na północ, zsiadajac ˛ cz˛esto z dzielnego ogiera, by da´c mu chwil˛e oddechu. Wil był przekonany, z˙ e wystarczajaco ˛ oddalili si˛e od Tirfing i z˙ e teraz nie grozi im jakie´s bezpo´srednie i nagłe niebezpiecze´nstwo. Szybkie tempo całonocnej podró˙zy znacznie nadwatliło ˛ siły pi˛eknego Artaqa. Teraz wi˛ec nale˙zało zadba´c o niego i da´c mu mo˙zliwo´sc´ odpoczynku. Je´sli nie odzy124

ska sił, potem b˛edzie bezu˙zyteczny, a Wil nie watpił, ˛ z˙ e moga˛ potrzebowa´c jego raczych ˛ kopyt, zanim dotra˛ do Arborlon. I tak zdołaja˛ dotrze´c do doliny Rhenn przed s´witem nast˛epnego dnia, nawet wtedy, gdy nie zmienia˛ tempa. To wystarczało; nie musieli si˛e spieszy´c. A tam b˛eda˛ ju˙z bezpieczni. Amberle mogła mie´c, co prawda, inne zdanie na ten temat, ale nie dała tego po sobie pozna´c. Z dala od w˛edrowców jej samopoczucie wyra´znie si˛e poprawiło. Nuciła cicho jaka´ ˛s melodi˛e, a na jej twarzy coraz cz˛es´ciej go´scił u´smiech, gdy spogladała ˛ na pełne przepysznych barw kwiaty. Całe to bogactwo zielonego kobierca uszło jednak uwagi chłopaka z Vale. Nie rozmawiali wiele. Amberle z miłym u´smiechem na twarzy odpowiadała tylko Wilowi na pytania, poza tym cały czas zachowywała wyra´zny dystans i grzeczna˛ rezerw˛e; nie dawała si˛e wcia˛ gna´ ˛c w z˙ adna˛ dłu˙zsza˛ dyskusj˛e. Od czasu, gdy wyruszyli znad brzegów T˛eczowego Jeziora, odgrodziła si˛e szczelna˛ zasłona˛ i trwała we własnym, przez siebie wybranym s´wiecie. Wil za´s zauwa˙zył, z˙ e coraz wi˛ecej my´sli po´swi˛eca Eretrii. Zastanawiał si˛e, czy spełniła swoje gro´zby i opu´sciła Cephela i w˛edrowców. Czy zobaczy ja˛ jeszcze kiedy´s. . . pewnego dnia. . . ? Było w tej dziewczynie co´s, co go fascynowało. W jaki´s sposób przypominała mu pewna˛ wizj˛e utkana˛ przez Syreny, które pojawiły si˛e nad Battlemound — hipnotycznie pociagaj ˛ ac ˛ a,˛ wzniecajac ˛ a˛ dzikie i pi˛ekne my´sli. U´smiechnał ˛ si˛e w duchu do tej ułudy; to było głupie i nierozsadne. ˛ Ona nie była iluzja,˛ była dziewczyna˛ z krwi i ko´sci. Lecz mo˙ze. . . czy nie okazałoby si˛e to jeno kuszacym ˛ podst˛epem. . . ? Zwodnicza˛ i zgubna˛ ułuda.˛ . . ? Gdyby mógł przenikna´ ˛c gł˛ebiej, pod powierzchni˛e! Było w tej dziewczynie co´s, czego nie rozumiał i si˛e bał. Nie zapomniał, jak bez wahania zaryzykowała własne z˙ ycie, by chroni´c jego. Czy było to tylko czyste po´swi˛ecenie. . . ? Czy nie było w tym jakiego´s podst˛epu. . . jakiej´s gry. . . ? Miał szczera˛ nadziej˛e, z˙ e nie. O zmroku skr˛ecili ku zachodowi i jechali wzdłu˙z linii drzew, które skr˛ecały na północ w kierunku rozległych terytoriów Streleheim. Kiedy otoczyła ich ciemno´sc´ , Wil wprowadził Artaqa w głab ˛ lasu. Idac ˛ wzdłu˙z wijacego ˛ si˛e w´sród drzew strumienia, dotarli do małego wodospadu. Było tu pod dostatkiem czystej i s´wiez˙ ej wody, a i okolica wydawała si˛e do´sc´ spokojna. Postanowili wi˛ec, z˙ e zatrzymaja˛ si˛e tu na nocleg. Najpierw zatroszczono si˛e o Artaqa, który dostał s´wie˙zej trawy i wody. Dopiero potem zakrzatn˛ ˛ eli si˛e wokół własnych spraw. Rozpalanie ogniska jednak było zbyt niebezpieczne; kto´s mógłby ich zauwa˙zy´c i zaskoczy´c. Musieli wi˛ec si˛e zadowoli´c warzywami i owocami, o które zadbała Amberle. Wil nie przepadał za takim po˙zywieniem, ale nie miał wyboru. Zauwa˙zył jednak, z˙ e zajadał je ze smakiem. Widocznie z biegiem czasu do wszystkiego mo˙zna si˛e przyzwyczai´c, a nawet polubi´c. Wil ko´nczył ju˙z, gdy Amberle z figlarnym u´smiechem podrzuciła mu jeszcze jedna,˛ pi˛ekna˛ i soczysta˛ pomara´ncz˛e. — Miałby´s co´s przeciwko temu, gdybym zapytała ci˛e o co´s?

125

— Nie wiem, doprawdy. . . — Chłopak zmarszczył brwi. — Nie wiem, o co chciałaby´s zapyta´c. — No có˙z, nie musisz nic mówi´c, je´sli sobie tego nie z˙ yczysz. . . Ale chodzi to za mna,˛ odkad ˛ opu´scili´smy obóz w˛edrowców. — No, to pytaj wi˛ec. Mała polanka, na której siedzieli, o´swietlona była bladym s´wiatłem, a platani˛ na konarów tworzyła nad nimi pi˛ekny i tajemniczy baldachim, przez który przes´wiecał srebrny ksi˛ez˙ yc. Amberle przysun˛eła si˛e bli˙zej, by widzie´c twarz chłopaka. — Czy b˛edziesz ze mna˛ szczery? — Dziewczyna wpatrywała si˛e w niego intensywnie. — Tak, b˛ed˛e. — Czy kiedy u˙zyłe´s Kamieni Elfów, czy. . . — zawahała si˛e na moment, jakby nie była pewna, jakiego słowa powinna u˙zy´c. — Czy to ci˛e bolało. . . ? Czy si˛e zraniłe´s? Spojrzał na nia˛ szybko. Jakie´s bli˙zej nieokre´slone przeczucie przeszyło mu umysł. — To do´sc´ dziwne pytanie. — Wiem. — Przytakn˛eła lekko głowa,˛ a słaby u´smiech zniknał ˛ z jej twarzy, teraz znów bardzo powa˙znej. — Nie potrafi˛e tego wyja´sni´c, wierz mi. To było jakby pewne delikatne uczucie. . . wtedy, gdy na ciebie patrzyłam. Wydawało mi si˛e, z˙ e nie masz kontroli nad kamieniami. Trzymałe´s je w górze i nic si˛e nie stało, ale mogłabym przysiac, ˛ z˙ e za wszelka˛ cen˛e starałe´s si˛e wyzwoli´c z nich moc. Demon był wtedy bardzo blisko. . . A kiedy kamienie si˛e przebudziły, dostrzegłam w tobie wielka˛ zmian˛e. . . to było w twoich oczach. . . to było jak. . . był w nich ból. Chłopak pochylił głow˛e. Tak, pami˛etał, ale wspomnienie tych chwil nie było miłe. Po tym wszystkim niemal odruchowo zepchnał ˛ je gdzie´s gł˛eboko do pods´wiadomo´sci. Nie chciał o tym my´sle´c. Ta rozmowa u´swiadomiła mu jednak, z˙ e i tak od tego nie ucieknie, z˙ e b˛edzie musiał zastanowi´c si˛e nad tym, co wtedy czuł. Dziewczyna była troch˛e zakłopotana i nie bardzo wiedziała, co teraz pocza´ ˛c, ale w oczach miała szczera˛ trosk˛e. — Wil, je´sli nie chcesz o tym mówi´c. . . — zacz˛eła szybko. — Nie. — Chłopak potrzasn ˛ ał ˛ wolno głowa.˛ Mówił cicho, lecz pewnym głosem. — Nie. Nie wiem, czy tak do ko´nca rozumiem sam siebie. . . ale by´c mo˙ze dzi˛eki temu b˛edzie mi łatwiej. — Zaczerpnał ˛ powietrza i rozpoczał, ˛ dobierajac ˛ starannie słowa. — Czułem jaki´s wewn˛etrzny opór, jaka´ ˛s blokad˛e. Nie wiem, co to było ani co było tego przyczyna,˛ ale to co´s nie pozwalało mi u˙zy´c kamieni. Nie mogłem tego w z˙ aden sposób przełama´c. — Chłopak potrzasn ˛ ał ˛ z rezygnacja˛ głowa.˛ — A potem, jak wiesz, demon był ju˙z bardzo blisko, a ty i Eretria te˙z tam były´scie. Wszyscy mogli´smy wtedy zgina´ ˛c i wtedy przełamałem w jaki´s sposób t˛e 126

blokad˛e. Przełamałem ja.˛ . . p˛ekła, i poczułem uwolniona˛ moc kamieni. — Przerwał na chwil˛e, popatrzył w ciemno´sc´ , po czym mówił dalej: — To nie był ból, ale jakie´s nieprzyjemne uczucie, z˙ e co´s si˛e dzieje. . . we mnie, a jednocze´snie poza mna,˛ co´s. . . nie wiem, jak to opisa´c. Miałem wra˙zenie, z˙ e zrobiłem co´s złego, co´s niewła´sciwego. . . A przecie˙z w tym, co robiłem, nie było niczego złego. — To co´s złego, jak mówisz, mogło dotyczy´c ciebie samego — mrukn˛eła dziewczyna po chwili. — By´c mo˙ze magia elfów jest dla ciebie. . . nie wiem. . . szkodliwa, zakazana. . . — By´c mo˙ze — przyznał chłopak. — Ale mój dziadek nigdy o czym´s takim nie wspominał. Czy mo˙ze tak by´c, z˙ e on niczego takiego nigdy nie do´swiadczył, z˙ e byłoby to tylko moim udziałem? Dlaczego w moim wypadku miałoby by´c inaczej? Dziewczyna potrzasn˛ ˛ eła z powatpiewaniem ˛ głowa.˛ — Magia elfów ró˙znie wpływa na ró˙zne osoby. Zawsze tak było. Jest to magia zrodzona z sił nadprzyrodzonych i duszy, a ta nigdy nie jest taka sama. — Ale mój dziadek i ja jeste´smy do siebie tacy podobni. Bardziej nawet ni˙z mój ojciec i ja. — Wil zamy´slił si˛e przez chwil˛e. — Pokrewne dusze, tak bym to nazwał. A ró˙znice, które nas dziela,˛ na pewno nie sa˛ tak wielkie, by spowodowa´c to, co si˛e stało, co´s takiego. . . takie odmienne odczucia podczas u˙zywania magii kamieni. Przecie˙z gdyby to było wa˙zne, to dziadek powiedziałby mi o tym. Amberle wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i s´cisn˛eła go za rami˛e. — My´sl˛e, z˙ e nie powiniene´s ju˙z u˙zywa´c kamieni. — Nawet po to, by ci˛e broni´c? — Chłopak u´smiechnał ˛ si˛e smutno. Spojrzał na nia,˛ ale dziewczyna nie odpowiedziała u´smiechem. Dla niej nie było w tym nic zabawnego. — Nie chc˛e, z˙ eby z mojej przyczyny miała ci˛e spotka´c jakakolwiek przykro´sc´ , uzdrowicielu — powiedziała powa˙znie. — To nie z mojego wyboru bierzesz udział w tej wyprawie i z´ le si˛e czuj˛e z tego powodu, z˙ e w ogóle tu jeste´s. Lecz skoro ju˙z tak jest, to powiem ci, o czym my´sl˛e. Magia elfów to nie zabawka, z tym nie mo˙zna igra´c. W niepowołanych r˛ekach mo˙ze si˛e okaza´c bardziej niebezpieczna ni˙z demony, przeciw którym została stworzona. Wiele naszych opowie´sci wspomina o tym. Ta magia działa nie tylko przeciw ciału, ale tak˙ze mo˙ze rozerwa´c na strz˛epy dusze i umysły. Rany na ciele mo˙zna uleczy´c, ale co z poranionymi duszami i umysłami? Jakby´s je uleczył, uzdrowicielu? — Pochyliła nisko głow˛e, a potem zajrzała mu w oczy. — Nikt nie jest wart takiej ofiary, nikt. A zwłaszcza ja. Wil odpowiedział na jej spojrzenie i dostrzegł w jej oczach łzy. Zapadła chwila milczenia. Ujał ˛ delikatnie jej dłonie w swoje r˛ece. — Musimy na siebie uwa˙za´c i dba´c o siebie nawzajem. — Spróbował si˛e u´smiechna´ ˛c. — Mo˙ze nie b˛edziemy ju˙z musieli u˙zywa´c kamieni. . . ?

127

Patrzył na nia,˛ ale jej spojrzenie mówiło mu, z˙ e dziewczyna w to nie wierzy. Jej oczy były smutne. Było około północy, gdy cisz˛e le´snej polanki przerwało demoniczne wycie wilków — jeszcze odległe, ale ju˙z przenikliwe, pełne w´sciekłego głodu i nienawi´sci. Wil i Amberle obudzili si˛e jednocze´snie, a błogi sen odszedł natychmiast, zastapiony ˛ s´ciskajacym ˛ za gardło strachem. Przez chwil˛e trwali w bezruchu, podparci r˛ekoma na swoich kocach, i wpatrywali si˛e w chłodny mrok lasu. Coraz bli˙zsze wycie odbijało si˛e echem po le´snych bezdro˙zach, po chwili wszak zamarło. Lecz po krótkim czasie ponownie je usłyszeli, znów bli˙zsze, wwiercajace ˛ si˛e w umysł, ostre i przenikliwe. Teraz ju˙z nie wahali si˛e ani sekundy. Skoczyli na równe nogi, zało˙zyli buty i szybko pozbierali le˙zace ˛ szaty i drobiazgi. Po paru chwilach Artaq był ju˙z osiodłany i oboje ruszyli pospiesznie na północ. Jechali kłusem, trzymajac ˛ si˛e otwartego terenu, tu˙z przy linii lasu. Ksi˛ez˙ yc o´swietlał cała˛ okolic˛e, wi˛ec rozgladali ˛ si˛e bacznie na boki. Oddychali rze´skim nocnym powietrzem; wokół roztaczał si˛e zapach chłodnej le´snej ciemno´sci. Gdzie´s daleko za ich plecami, prawdopodobnie jeszcze poza linia˛ Mermidonu, rozbrzmiewało złowieszcze wycie. Wilki-demony wcia˙ ˛z szukały. Trop, którym poda˙ ˛zały, był bardzo s´wie˙zy, zaledwie jednodniowy. Ich ofiary były zatem blisko. Artaq biegł płynnie i spokojnie, jego pi˛ekna sylwetka tworzyła jeszcze jeden spo´sród wielu cieni letniej nocy. Odpoczał ˛ wystarczajaco ˛ i teraz mógł da´c z siebie wszystko. Wil trzymał mocno lejce i uwa˙zał, by nic nie spłoszyło wierzchowca. Było jeszcze bardzo wcze´snie, cho´c dało si˛e ju˙z wyczu´c powiew nadchodzace˛ go s´witu. Pogo´n wkrótce dokładnie si˛e zorientuje w ich poczynaniach. Chłopak był zły na siebie. Nie wierzył, z˙ e tak szybko zostana˛ odkryci. Magiczne kamienie musiały ujawni´c ich obecno´sc´ w Tirfing. Wilki przyszły po nich natychmiast i poda˙ ˛zajac ˛ ich s´ladem, wywabiły ich z westlandzkich lasów. A kiedy ju˙z znajda˛ obozowisko opuszczone w po´spiechu przez uciekinierów, b˛eda˛ ich tropi´c a˙z do samego ko´nca. Za nimi nadejda˛ te˙z z pewno´scia˛ pozostałe demony. P˛edzili ju˙z tak od godziny, a za plecami wcia˙ ˛z słyszeli w´sciekłe wycie. Teraz wtórowały mu jeszcze inne głosy, ponure i złowieszcze; nadchodziły znad równiny le˙zacej ˛ poni˙zej Smoczych Z˛ebów. Wil poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła. Wilki zaczynały ich otacza´c. Tylko Westlandia była jeszcze dla nich otwarta. Chłopakowi przemkn˛eło przez my´sl, z˙ e by´c mo˙ze ju˙z i to jest przeszłos´cia.˛ Przypomniały mu si˛e wydarzenia nad Srebrna˛ Rzeka.˛ Taka˛ sama˛ pułapka˛ mogła by´c dolina Rhenn. By´c mo˙ze zwabiono ich tam celowo, by´c mo˙ze czekały ju˙z tam na nich demony, by rozprawi´c si˛e z nimi ostatecznie. Lecz czy˙z mieli jaki´s wybór. . . ? Czy˙z nie lepiej było mimo wszystko spróbowa´c? Chwil˛e pó´zniej wycie i zawodzenie spot˛ez˙ niało do granic wytrzymało´sci. Demoniczne wilki odnalazły ich obozowisko. Wil zmusił teraz Artaqa do pełnego galopu. Demony przyspiesza˛ zapewne, wiedzac, ˛ z˙ e ich ofiary sa˛ ju˙z niedaleko i z˙ e wkrótce b˛eda˛ mogły ich dopa´sc´ . W od128

powiedzi na zawodzenie dochodzace ˛ z miejsca, które tak niedawno opu´scili, na pomocy i wschodzie rozległo si˛e wycie. Artaq p˛edził szybko z wysuni˛eta˛ do przodu głowa,˛ rozwiana˛ grzywa˛ i poło˙zonymi po sobie uszami. W pewnej chwili trawa sko´nczyła si˛e nagle i pojawiły si˛e rachityczne krzaczki; przekroczyli granic˛e Streleheim. Dolina Rhenn nie mogła by´c daleko. Wil pochylił si˛e nad szyja˛ wierzchowca i pop˛edzili prosto przed siebie. W trzeciej godzinie po´scigu, gdy trawiaste równiny Callahornu pozostały daleko za nimi, a twarde kopyta Artaqa uderzały w piaszczysta,˛ sp˛ekana˛ ziemi˛e, wycie wilków-demonów było ju˙z bardzo blisko. Wydawało si˛e, z˙ e z mroku wyłonia˛ si˛e ich wielkie, szare cienie. Wiatr targał szatami chłopaka i siedzacej ˛ za nim dziewczyny, gdy p˛edzili tak na złamanie karku w tumanach kurzu, który wciskał si˛e do oczu i zgrzytał w z˛ebach. W ko´ncu dostrzegli niewyra´zne jeszcze, poszarpane grzbiety tworzace ˛ wej´scie do doliny Rhenn. Jechali teraz obok ciemnego zagajnika; na tle nocnego nieba majaczyły wierzchołki drzew. Artaq oddychał ju˙z ci˛ez˙ ko, jego aksamitna sier´sc´ l´sniła od potu. Znajdowali si˛e tu˙z przed wej´sciem do doliny. Z mroku po obu stronach wynurzały si˛e skaliste grzbiety. Tu˙z przed nimi majaczyła ciemna szczelina. Wil miał załzawione, pełne pyłu oczy, lecz rozgladał ˛ si˛e bacznie na boki. Czy demony zastawiły tu na nich pułapk˛e? Nikogo ani niczego jednak nie było. Byli tu sami, sami w całej dolinie. Wil poczuł przypływ odwagi i o˙zywienia. Mo˙ze si˛e uda. Pogo´n była za daleko, by ich złapa´c, nim si˛e schronia˛ w bezpiecznych lasach Westlandii, krainie elfów. A tam moga˛ ju˙z liczy´c na pomoc. W głowie chłopaka huczały setki my´sli, ale z˙ adna z nich nie trwała dłu˙zej ni˙z par˛e sekund. Był to kalejdoskop pomysłów i przemy´sle´n, zmieniajacy ˛ si˛e w tempie uderze´n kopyt Artaqa. Gnali przez wicher i ciemno´sc´ . Nagły chłód przeniknał ˛ jego umysł. O czym on my´sli? Na co liczy? Przecie˙z nie moga˛ oczekiwa´c z˙ adnej pomocy. Nikt nawet nie wie, z˙ e nadje˙zd˙zaja; ˛ nikt z wyjatkiem ˛ Allanona. Allanona za´s tu nie było; druid przebywał gdzie´s daleko stad. ˛ Pomoc? Jaka pomoc? Demony trafiły w samo serce Arborlon, by zgładzi´c Wybranych. Kto mógłby im pomóc? Czy jeden chłopak z Vale i elfijska dziewczyna mogli my´sle´c o powstrzymaniu tak wielkiej siły? Jedyne, co na razie zrobił, to skierowanie Artaqa z równin, gdzie mogli p˛edzi´c bez przeszkód, na zalesione tereny, gdzie jego szybko´sc´ nie zda si˛e na nic. Nie było tu nic, co mogłoby powstrzyma´c wilcza˛ pogo´n. Demony — szybsze i zwinniejsze od nich — b˛eda˛ w stanie wytropi´c ich w ka˙zdym lesie i na ka˙zdym terenie. B˛eda˛ goni´c ich szybciej, ni˙z oni moga˛ ucieka´c. Wszystkie te my´sli zebrały si˛e w okrzyk bezradno´sci i rozpaczy. Ale˙z głupiec z niego! Ta krótkowzroczno´sc´ odebrała im jedyna˛ szans˛e ucieczki. Tak bardzo chciał ucieka´c z miejsc, w których byli, z˙ e zapomniał pomy´sle´c o drodze odwrotu i miejscach, do których chcieli dotrze´c. Nie uciekna,˛ nie uda im si˛e. Zostana˛ złapani i zabici. A wszystko z jego winy. 129

Musi co´s zrobi´c, musi by´c jakie´s wyj´scie. Skoncentrował si˛e i zebrał my´sli. . . szybko, rozpaczliwie. Pozostała mu tylko jedna bro´n. Kamienie Elfów. Amberle krzykn˛eła. Chłopak rozejrzał si˛e spłoszony i powiódł przera˙zonym wzrokiem za r˛eka˛ dziewczyny wskazujac ˛ a˛ na niebo. Od wej´scia do doliny nadlatywało czarne, straszliwe monstrum. Miało ogromne, szeroko rozło˙zone, postrz˛epione skrzydła i skierowana˛ ku dołowi haczykowata˛ głow˛e. Wydało okropny, przenikliwy skrzek i ruszyło ku nim. Wil nigdy nie widział czego´s tak olbrzymiego. Poganiał rozpaczliwie Artaqa, ale ko´n nie mógł mu zaofiarowa´c nic wi˛ecej ponad to, czego ju˙z dokonał. Gnał teraz tylko siła˛ swej niezłomnej woli. Były to ju˙z resztki jego niespo˙zytych niegdy´s sił. Sto jardów dalej zamajaczyła ciemna przeł˛ecz. Poni˙zej rozciagał ˛ si˛e las, który by´c mo˙ze skryje ich na jaki´s czas przed potworem. Potrzebowali jeszcze tylko kilku sekund. Monstrum spikowało w dół niczym czarna, ci˛ez˙ ka skała. Wil Ohmsford spojrzał w gór˛e i uchwycił niewyra´zny zarys sylwetki siedzacej ˛ na skrzydlatej bestii. Była to posta´c nie z tego s´wiata, nie całkiem ludzka. Na ciemnej twarzy błyskały złowrogo czerwone oczy. Chłopak poczuł, jak te straszne oczy przeszywaja˛ go na wskro´s, a jego odwaga topnieje jak s´nieg. Przez chwil˛e my´slał, z˙ e to ju˙z koniec. W tym samym momencie jednak Artaq wykrzesał z siebie resztki sił, wyrwał do przodu i wpadł w wej´scie do doliny, znikajac ˛ w zbawczym mroku g˛estych drzew. Ko´n biegł po nierównym terenie, nie zwalniajac ˛ ani na sekund˛e. Zr˛ecznie przemykał mi˛edzy drzewami, przeskakiwał niskie krzaki i zwalone pnie drzew. Wil i Amberle trzymali si˛e go kurczowo, uderzani gał˛eziami i rosnacymi ˛ wysoko krzewami. Chłopak nie był ju˙z w stanie utrzyma´c kontroli nad rozp˛edzonym wierzchowcem. Teraz był to jego własny wy´scig ze s´miercia.˛ Ju˙z po kilku chwilach tego szalonego biegu zupełnie stracili orientacj˛e. Otoczyła ich niemal całkowita ciemno´sc´ . Wil nie słyszał ju˙z okropnego wycia wilków ani te˙z skrzeku skrzydlatej bestii. Wcia˙ ˛z był s´miertelnie przera˙zony. Mogli przecie˙z w ka˙zdej chwili zosta´c zaatakowani przez jakiego´s demona. Z ogromnym trudem próbował s´ciagn ˛ a´ ˛c wodze wierzchowca, ale Artaq parł naprzód. Chłopak szykował si˛e ju˙z na s´mier´c; gdyby wpadli na jakie´s drzewo, roztrzaskaliby si˛e na drobne kawałki. Tymczasem jednak czarny rumak zwolnił nieco, po chwili za´s zatrzymał si˛e. Jego boki unosiły si˛e i opadały gwałtownie. Ko´n pochylił swa˛ pi˛ekna˛ głow˛e i zaczał ˛ w˛eszy´c. Przez chwil˛e nic si˛e nie działo. Wil i Amberle spogladali ˛ po sobie niepewnie. Nagle tu˙z przed nimi zamajaczył wielki, ciemny kształt, który wyłonił si˛e bezszelestnie z le´snej ciemno´sci. Stało si˛e to tak szybko, z˙ e Wil nie miał nawet czasu pomy´sle´c ani tym bardziej si˛egna´ ˛c po kamienie. Ciemna posta´c zbli˙zyła si˛e do nich i poklepała delikatnie szyj˛e Artaqa, wodzac ˛ dłonia˛ po spoconej sier´sci. Ocieniona kapturem twarz uniosła si˛e i padła na nia˛ odrobina s´wiatła. 130

Allanon. — Wszystko w porzadku? ˛ — zapytał mi˛ekko i pomagajac ˛ Amberle zej´sc´ z konia, postawił ja˛ delikatnie na ziemi. Dziewczyna podzi˛ekowała mu skinieniem głowy. W jej oczach koloru morskiej zieleni błysn˛eło zdziwienie i jakby cie´n gniewu. Druid zmarszczył lekko brwi i ruszył, by pomóc Wilowi, ale chłopak ju˙z gramolił si˛e z grzbietu Artaqa. — My´sleli´smy, z˙ e nie z˙ yjesz! — wykrzyknał ˛ z niedowierzaniem Wil. — Wyglada ˛ na to, z˙ e kto´s ciagle ˛ obwieszcza moja˛ s´mier´c, zanim stanie si˛e ona faktem. — Druid był wyra´znie rozdra˙zniony. — Lecz jak widzicie, mam si˛e całkiem. . . — Allanonie, musimy natychmiast si˛e stad ˛ wydosta´c. — Wil rozejrzał si˛e trwo˙zliwie na boki. — Wilki-demony poda˙ ˛zaja˛ za nami a˙z znad Mermidonu — mówił szybkim, urywanym głosem. — I jeszcze s´ciga nas jaka´s wielkie, czarne, skrzydlate monstrum, i. . . — Spokojnie, Wil. Poczekaj chwil˛e. . . — . . . i prawie nas złapało w dolinie. . . i było wi˛eksze, ni˙z cokolwiek przedtem widziałem. — Wil! Chłopak zamilkł na moment. Allanon pokr˛ecił z dezaprobata˛ głowa.˛ — Czy pozwolisz mi wreszczie doj´sc´ do słowa? — Ohmsford wzruszył ramionami i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Dzi˛ekuj˛e ci bardzo. Po pierwsze tu jeste´scie bezpieczni. Demony ju˙z was nie gonia.˛ Ten, który ich prowadzi, potrafi wyczuwa´c moja˛ obecno´sc´ , lecz boi si˛e mnie. Wycofał si˛e. Chłopak z Vale popatrzył na druida z powatpiewaniem. ˛ — Jeste´s pewien? — Oczywi´scie. Nikt was tu nie gonił i nie goni. A teraz chod´zcie tu i siad´ ˛ zcie obok. — Podeszli do zwalonego pnia le˙zacego ˛ nie opodal i usiedli. Allanon jednak dalej stał. — Musimy poda˙ ˛zy´c do Arborlon jeszcze tej nocy, ale kilka minut odpoczynku nie zaszkodzi. — Jak si˛e tu dostałe´s? — dopytywał si˛e Wil. — Ja równie˙z mógłbym zada´c wam to samo pytanie. — Olbrzym przykl˛eknał ˛ na jedno kolano i szczelniej okrył si˛e płaszczem. — Pojmujecie, co si˛e stało nad rzeka? ˛ — Wydaje mi si˛e, z˙ e tak — o´swiadczył chłopak. — To był Król Srebrnej Rzeki — wtraciła ˛ cicho Amberle. — Widzieli´smy go. . . przemówił do nas. — Mówił do Amberle — poprawił ja˛ Wil. — Ale co przydarzyło si˛e tobie? Czy i tobie udzielił pomocy? — Allanon potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ — Obawiam si˛e, z˙ e nawet go nie widziałem. Było to tylko pewnego rodzaju s´wiatło, które was otoczyło i uniosło w dal. On jest samotnikiem i do´sc´ tajemnicza˛ 131

postacia.˛ Tylko nieliczni maja˛ szans˛e go zobaczy´c. Tym razem to byli´scie wy. W ka˙zdym razie jego pojawienie si˛e wywołało wielkie zamieszanie i konsternacj˛e w´sród demonów. Wykorzystałem to do mojej własnej ucieczki. — Druid zamilkł na moment, a potem zwrócił si˛e do dziewczyny: — Amberle, powiedziała´s, z˙ e przemówił do was. Czy pami˛etasz, co powiedział? — Raczej nie, niezupełnie. — Dziewczyna wygladała ˛ na zmartwiona.˛ — To było jak. . . jak sen. Mówił co´s o. . . o przyłaczeniu ˛ si˛e. W oczach druida błysn˛eło zdziwienie, ale ani Wil, ani Amberle niczego nie zauwa˙zyli. — No nic, niewa˙zne. — Allanon my´slał ju˙z o czym´s innym. — W ka˙zdym razie pomógł wam, b˛edziemy jego dłu˙znikami. — Jego tak, ale nie twoimi. — Dziewczyna nawet nie próbowała ukry´c gniewu. — Gdzie si˛e podziewałe´s, Allanonie? — Druid wydawał si˛e nieco zaskoczony. — Szukałem was. Tak si˛e niestety stało, z˙ e pomagajac ˛ wam, Król Srebrnej Rzeki niechcacy ˛ nas rozdzielił. Wiedziałem, z˙ e jeste´scie ju˙z bezpieczni, ale nie wiedziałem, gdzie was szuka´c. Mogłem, rzecz jasna, pomóc sobie magia,˛ ale to byłoby niebezpieczne ryzyko. Ten, który przewodzi demonom, ma moc równa˛ mojej, a by´c mo˙ze i wi˛eksza.˛ U˙zycie magii mogło zwabi´c go do nas. Tak wi˛ec zdecydowałem, z˙ e b˛ed˛e poda˙ ˛za´c dalej do Arborlon i szuka´c was po drodze. Ufałem te˙z, z˙ e b˛edziecie pami˛eta´c o moich przestrogach i poleceniach. Poniewa˙z szedłem pieszo, byłem przekonany, z˙ e jeste´scie daleko przede mna.˛ Tak było do momentu, kiedy u˙zyłe´s Kamieni Elfów. Wtedy zdałem sobie spraw˛e, z˙ e si˛e myl˛e. — Zamilkł na chwil˛e i pochylił głow˛e. — Byłem ju˙z wtedy w pobli˙zu Arborlon. Zawróciłem wi˛ec natychmiast i poda˙ ˛zyłem na południe przez lasy. Sadziłem, ˛ z˙ e b˛edziecie szuka´c schronienia na zalesionych terenach poni˙zej Mermidonu. I znowu si˛e myliłem. Kiedy i do mnie dotarło wycie wilków-demonów, zdałem sobie spraw˛e, z˙ e próbujecie si˛e dosta´c do doliny Rhenn. I dlatego znalazłem si˛e tutaj. — Wydaje mi si˛e, z˙ e myliłe´s si˛e przez cały czas — mrukn˛eła gniewnie Amberle. Allanon spojrzał na nia,˛ ale nic nie odpowiedział. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e myliłe´s si˛e równie˙z, przychodzac ˛ do mnie po raz pierwszy — ciagn˛ ˛ eła dziewczyna, a w jej głosie brzmiało oskar˙zenie. — To było konieczne. Musiałem do ciebie przyj´sc´ . — Tak, na to wyglada. ˛ Martwi mnie, z˙ e demony zawsze wyprzedzaja˛ ci˛e o krok. Ile˙z razy ju˙z o mały włos by mnie dopadły. — Druid wstał i zaczerpnał ˛ gł˛eboko powietrza. — Tak, wiele razy. Ale to si˛e ju˙z nie powtórzy. Amberle równie˙z wstała, a w jej oczach błyskały iskierki gniewu. — Nie czuj˛e si˛e jako´s szczególnie uspokojona twoimi obietnicami. Chc˛e, aby ta podró˙z wreszcie si˛e sko´nczyła. Chc˛e wróci´c do domu, do Havenstead. 132

Twarz druida była nieprzenikniona. — Rozumiem. Robi˛e dla was, co mog˛e. — By´c mo˙ze. By´c mo˙ze równie˙z robisz tylko to, co jest dla ciebie wygodne. Twarz Allanona st˛ez˙ ała, a oczy zw˛ez˙ yły si˛e niebezpiecznie. — To nie w porzadku, ˛ dziewczyno. Wiesz o tym wszystkim mniej, ni˙z ci si˛e wydaje. — Wiem jedno. Ani ty, ani obro´nca, którego mi wybrałe´s, nie okazali´scie si˛e skuteczni. Nie był to trafny wybór. Byłabym znacznie szcz˛es´liwsza, gdybym was obu nigdy nie spotkała. — Była tak zła, z˙ e łzy napłyn˛eły jej do oczu. Patrzyła na nich gniewnie, wyra´znie pragnac ˛ ich sprowokowa´c. A kiedy nic nie odpowiedzieli, obróciła si˛e i poszła w mrok le´sna˛ s´cie˙zka.˛ — Powiedziałe´s, z˙ e musimy i´sc´ do Arborlon jeszcze dzisiejszej nocy, druidzie — odezwała si˛e gło´sno, nie odwracajac ˛ si˛e. — Chc˛e, z˙ eby to si˛e wreszcie sko´nczyło. Wil Ohmsford patrzył za nia,˛ a na jego twarzy uraza walczyła ze zmieszaniem i zakłopotaniem. Przez sekund˛e my´slał nawet, z˙ eby tu zosta´c i pozwoli´c dziewczynie i´sc´ własna˛ droga.˛ Po chwili jednak poczuł na ramieniu dło´n Allanona. — Nie osadzaj ˛ jej zbyt pochopnie — usłyszał jego cichy, spokojny głos. Druid cofnał ˛ r˛ek˛e i podszedł do Artaqa. Chwycił lejce i spojrzał na chłopaka ponaglajaco. ˛ Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i wstał niech˛etnie. Ostatecznie skoro zaszedł ju˙z tak daleko. . . Nie było sensu pozostawa´c tu dłu˙zej. Nic by nie zyskał. Allanon ruszył za dziewczyna,˛ która znikała ju˙z w le´snym mroku. Ociagaj ˛ ac ˛ si˛e, Wil poda˙ ˛zył za nimi.

XVIII Był wieczór nast˛epnego dnia. Na Arborlon kładły si˛e długie cienie, a szary zmrok przechodził stopniowo w czer´n nocy. Eventin Elessedil siedział samotnie w zaciszu swego gabinetu, studiujac ˛ uwa˙znie sporzadzon ˛ a˛ przez Gaela list˛e spraw, które miał załatwi´c jutro rano. Na jego twarzy malowało si˛e zm˛eczenie, a znu˙zone oczy mru˙zyły si˛e pod wpływem s´wiatła dochodzacego ˛ z lampy oliwnej stojacej ˛ na drewnianym biurku. Komnata była cicha, odgradzała starego króla elfów od reszty s´wiata i pozwalała mu na zagł˛ebienie si˛e we własnych my´slach. Eventin spojrzał przelotnie na Manxa, który le˙zał opodal półki z ksia˙ ˛zkami pogra˙ ˛zony w gł˛ebokim s´nie. Boki wilczura unosiły si˛e rytmicznie i opadały, a ka˙zdemu wydechowi towarzyszyło osobliwe, nosowe kwilenie. Król u´smiechnał ˛ si˛e. Sen łatwo do ciebie przychodzi, staruszku, pomy´slał, mocny i bez koszmarów. Pokiwał głowa˛ z gorycza.˛ Du˙zo by oddał, by przespa´c spokojnie cho´c jedna˛ noc. Miał mało odpoczynku, dr˛eczyły go zmory, które były nast˛epstwem bolesnej rzeczywisto´sci. M˛eczyły go, zakradały si˛e podst˛epnie do jego snów, niszczace ˛ i nienawistne. Powracały ka˙zdej nocy, kłuły pod´swiadomo´sc´ i wyrywały ze snu, by wreszcie ustapi´ ˛ c o s´wicie. Eventin potarł zm˛eczone oczy i twarz, a potem zasłonił je od s´wiatła. Musi poło˙zy´c si˛e spa´c, bo jest mu teraz potrzebna cho´c odrobina snu. Wiedział jednak, z˙ e nie znajdzie w nim ukojenia. Gdy opu´scił r˛ece, ujrzał przed soba˛ Allanona. Przez chwil˛e nie wierzył swym oczom; sadził, ˛ z˙ e to jedynie wytwór zm˛eczonego umysłu. Zamrugał szybko, ale obraz nie zniknał. ˛ Z przera˙zeniem poderwał si˛e na równe nogi. — Allanonie! My´slałem, z˙ e mam przywidzenia! — Druid przybli˙zył si˛e i podali sobie r˛ece. W oczach króla elfów pojawił si˛e błysk niepewno´sci. — Znalazłe´s ja? ˛ — Jest tutaj. — Allanon pokiwał głowa.˛ Eventin nie wiedział, co odpowiedzie´c. M˛ez˙ czy´zni patrzyli na siebie bez słowa. Manx podniósł głow˛e i ziewnał ˛ szeroko. — Nie sadziłem, ˛ z˙ e wróci — powiedział w ko´ncu król i zawahał si˛e. — Dokad ˛ ja˛ zabrałe´s? — Tam, gdzie b˛edzie bezpieczna — odparł Allanon i pu´scił dło´n gospodarza. — Mamy mało czasu. Musisz wezwa´c swoich synów i najbardziej zaufa134

nych doradców, którym powierzyłe´s tajemnic˛e niebezpiecze´nstwa zagra˙zajacego ˛ elfom. Musisz by´c pewien swojego wyboru. Zbierz ich w ciagu ˛ godziny w komnacie Najwy˙zszej Rady Elfów i powiedz im, z˙ e chc˛e z nimi porozmawia´c. Nikomu wi˛ecej o tym nie mów. Dopilnuj, z˙ eby stra˙znicy mieli na wszystko baczenie. Daj˛e ci godzin˛e. Potem si˛e spotkamy. Allanon obrócił si˛e i podszedł do otwartego okna, przez które dostał si˛e do komnaty. — A Amberle. . . ?! — zawołał za nim Eventin. — Za godzin˛e — powtórzył druid, w´sliznał ˛ si˛e za zasłon˛e i zniknał. ˛ Gdy min˛eła wyznaczona godzina, wszyscy wezwani przez króla zgromadzili si˛e w komnacie Najwy˙zszej Rady. Było to ogromne, sze´sciokatne ˛ pomieszczenie zbudowane z d˛ebowego drewna i kamienia, wysokie niczym katedra i zwie´nczone sklepieniem z pot˛ez˙ nych belek. Do izby prowadził szereg wielkich drewnianych wrót o´swietlonych lampami oliwnymi zawieszonymi na czarnych metalowych ła´ncuchach. Pod jedna˛ ze s´cian stało podwy˙zszenie dla króla, na którym umieszczono r˛ecznie rze´zbiony, d˛ebowy tron. Po jego bokach wznosiły si˛e sztandary z herbem domu Elessedilów. Pod pozostałymi s´cianami wznosiła si˛e galeria krzeseł; ka˙zdy garnitur składał si˛e z dwunastu rz˛edów foteli górujacych ˛ nad błyszczac ˛ a˛ podłoga,˛ otoczonych niska˛ barierka.˛ Dokładnie na s´rodku komnaty stał okragły ˛ stół i dwadzie´scia jeden krzeseł przeznaczonych dla członków Najwy˙zszej Rady Elfów. Tej nocy zaj˛etych było jedynie sze´sc´ krzeseł. Na jednym z nich zasiadł Ander Elessedil. Powiedział par˛e słów do pozostałych członków zgromadzenia, a jego spojrzenie pow˛edrowało niespokojnie w stron˛e zamkni˛etych podwójnych drzwi. My´slał o Amberle. Chocia˙z ojciec nie wymienił jej imienia, gdy przyszedł z wiadomo´scia˛ o powrocie Allanona, Ander był pewien, z˙ e druid odnalazł dziewczyn˛e i sprowadził ja˛ do Arborlon; inaczej nie zwołano by rady w tak wielkim po´spiechu. Poza tym ksia˙ ˛ze˛ był przekonany, z˙ e Allanon zamierza postawi´c Amberle przed obliczem zgromadzenia i poprosi´c, by powierzyło jej zadanie odszukania Krwawego Ognia. Nie był natomiast pewien, jaka b˛edzie odpowied´z rady. Je´sli król na pro´sb˛e maga przemówi pierwszy i poprze całe przedsi˛ewzi˛ecie, pozostali prawdopodobnie przychyla˛ si˛e do jego z˙ ycze´n. Z drugiej strony biorac ˛ pod uwag˛e uczucia, jakie elfy z˙ ywiły w stosunku do Amberle, nie było to wcale przesadzone. ˛ W ka˙zdym razie Ander nie wierzył, by ojciec tak postapił. ˛ Najpierw wysłucha na pewno rad zgromadzonych, a potem dopiero podejmie decyzj˛e. Ksia˙ ˛ze˛ spojrzał szybko na ojca, a potem znowu rozejrzał si˛e dookoła. Zaczał ˛ si˛e zastanawia´c, co wła´sciwie on sam o tym my´sli, czy b˛edzie umiał by´c obiektywny w sprawie, która dotyczy Amberle. Targały nim sprzeczne emocje, miło´sc´ walczyła z rozczarowaniem. W odpowiedzi na dr˛eczace ˛ go watpliwo´ ˛ sci zacisnał ˛ dłonie na kraw˛edzi stołu a˙z do bólu. Mo˙ze najlepiej b˛edzie, je´sli nic nie powie. Mo˙ze powinien pozostawi´c decyzj˛e innym członkom rady. 135

Powiódł spojrzeniem po ich twarzach. Poza nimi oraz Dardanem i Rhoe’em, którzy trzymali stra˙z przed drzwiami komnaty, nikt nie wiedział o tym spotkaniu. Było wielu innych szlachetnych ludzi, których mógł wezwa´c król, ale wybrał włas´nie tych. To bardzo wywa˙zony wybór, pomy´slał Ander, rozwa˙zajac ˛ cechy charakteru ka˙zdego z zebranych. Jakiego jednak dokonaja˛ osadu, ˛ gdy usłysza,˛ o co si˛e ich prosi? Ksia˙ ˛ze˛ stwierdził, z˙ e tego nie mo˙ze by´c w z˙ aden sposób pewien. Arion Elessedil zajał ˛ miejsce po prawej r˛ece ojca, zarezerwowane dla nast˛epcy tronu. Wła´snie jemu po´swi˛ecił król pierwsze spojrzenie, co czynił zawsze, gdy nale˙zało podja´ ˛c jaka´ ˛s wa˙zna˛ decyzj˛e. Arion był dla swego starego ojca pociecha˛ i siła,˛ a ten kochał go goraco. ˛ Obecno´sc´ Ariona dawała królowi poczucie bezpiecze´nstwa, którego Ander nie był mu w stanie zapewni´c, chocia˙z próbował. Jednak Arionowi brakowało współczucia, a czasami bywał tak uparty, z˙ e tracił zdrowy rozsadek. ˛ Trudno było przewidzie´c, jak postapi ˛ w sprawie dotyczacej ˛ Amberle. Kiedy´s darzył ja˛ uczuciem, gdy˙z była jedynym dzieckiem jego ukochanego brata Aine’a. To wszystko jednak nale˙zało ju˙z do przeszło´sci. Uczucia Ariona zmieniły si˛e wraz ze s´miercia˛ brata, a potem zdrada˛ Amberle, która wyparła si˛e zaszczytu bycia Wybrana.˛ Odczuwał wielki z˙ al spowodowany głównie rana,˛ jaka˛ dziewczyna zadała królowi. Ander nie wiedział, jak gł˛eboka jest ta uraza. Na pewno gł˛eboka, pomy´slał i zmartwił si˛e tym, co to mo˙ze oznacza´c dla całej sprawy. Obok Ariona usiadł pierwszy minister, Emer Chios. Podczas nieobecno´sci króla to on wła´snie przewodził radzie. Był to zdecydowany i przekonywaja˛ cy m˛ez˙ czyzna. Mo˙zna było liczy´c, z˙ e w swoich opiniach oka˙ze si˛e bezstronny i szczery. Chocia˙z Eventin i jego pierwszy minister nie zawsze zgadzali si˛e w sprawach przedstawianych na zgromadzeniu, z˙ ywili do siebie ogromny szacunek. Król na pewno z uwaga˛ wysłucha, co ma do powiedzenia Emer Chios. Kael Pindanon, dowódca armii elfów, był najstarszym i zarazem najbli˙zszym przyjacielem Eventina. Chocia˙z był od niego dziesi˛ec´ lat młodszy, wygladał ˛ na du˙zo starszego. Jego twarz sprawiała wra˙zenie kawałka suchego drewna, a posta´c, mimo z˙ e jeszcze krzepka i mocna, nosiła s´lady lat sp˛edzonych na polu walki. Na ramiona Kaela spływały białe włosy, a usta okalały wielkie, sumiaste wasy. ˛ Post˛epowanie dowódcy armii elfów, człowieka zdecydowanego i o z˙ elaznej woli, było najłatwiejsze do przewidzenia. Stary z˙ ołnierz całkowicie po´swi˛ecił si˛e królowi i zawsze miał na celu tylko jego dobro. Tak samo b˛edzie ze sprawa˛ Amberle. Ostatni m˛ez˙ czyzna siedzacy ˛ przy stole nie nale˙zał do rady. Był to młodszy od Andera, szczupły, ciemnowłosy elf. Jego brazowe ˛ oczy zdradzały czujno´sc´ i niepokój. Siedział obok Pindanona na krze´sle odsuni˛etym nieco od okragłego ˛ stołu i przygladał ˛ si˛e w milczeniu swym towarzyszom. Do pasa miał przytroczone dwa sztylety, a przez por˛ecz fotela przewiesił miecz. Nie nosił z˙ adnych insygniów z wyjatkiem ˛ małego medalionu z herbem Elessedilów, kołyszacego ˛ si˛e na srebrnym ła´ncuchu na jego szyi. Nazywał si˛e Crispin i był kapitanem stra˙zy 136

przybocznej, elitarnego oddziału, którego jedynym zadaniem była ochrona króla elfów. Jego obecno´sc´ na radzie była do´sc´ zagadkowa; Anderowi wydawało si˛e bowiem, z˙ e nie jest on człowiekiem, u którego ojciec poszukiwałby wsparcia. Lecz ojciec nie zawsze post˛epował tak, jak si˛e wydawało Anderowi. Ksia˙ ˛ze˛ przerwał swe rozmy´slania. Wszyscy zebrani, cho´c byli lud´zmi o ró˙znej przeszło´sci i odmiennych osobowo´sciach, mieli jedna˛ wspólna˛ cech˛e: byli absolutnie lojalni wobec starego króla. Mo˙ze dlatego Eventin zdecydował, z˙ e wła´snie im powierzy trudna˛ decyzj˛e w sprawie Amberle. Mo˙ze zreszta˛ byli jedynymi lud´zmi, na których mógł polega´c, gdy nadejdzie czas, by stana´ ˛c w obronie ojczyzny elfów. A ten czas był ju˙z blisko. Nieuchronno´sc´ okrutnej wojny z demonami rysowała si˛e przed nimi na ka˙zdym kroku. Ellcrys była coraz słabsza; jej konary nieubłaganie toczył rozkład, a moc utrzymujaca ˛ Zakaz zmniejszała si˛e z minuty na minut˛e. Ka˙zdego dnia dostarczano nowe raporty na temat dziwnych, przera˙zaja˛ cych stworze´n zrodzonych z nocnych koszmarów i mrocznych fantazji. Chocia˙z z˙ ołnierze elfów patrolowali tereny od doliny Rhenn do Sarandanon i od Matted Brakes do Kershalt, liczba potworów stale rosła. Było pewne, z˙ e wkrótce nadejda˛ nast˛epne, by w ko´ncu zjednoczy´c si˛e i zaatakowa´c krain˛e elfów. Ander poło˙zył łokcie na stole i oparł głow˛e na zło˙zonych dłoniach, osłaniajac ˛ oczy przed s´wiatłem. Ellcrys umierała tak szybko, z˙ e mogło nie starczy´c czasu na dotarcie do Krwawego Ognia, mimo i˙z Allanonowi udało si˛e odszuka´c Amberle. Czas! Wszystko sprowadzało si˛e do tego jednego. W drugim ko´ncu komnaty otworzyły si˛e szeroko wielkie drzwi i stanał ˛ w nich Allanon — wysoki i gro´zny w swych czarnych szatach. Towarzyszyły mu dwie małe postaci okryte szczelnie płaszczami, z twarzami ukrytymi w kapturach. Amberle, pomy´slał natychmiast Ander. Jedna˛ z tych osób musi by´c Amberle! Ale kim jest ten drugi? Troje przybyszów weszło bez słowa do komnaty i podeszło do stołu. Druid nakazał swym towarzyszom, by usiedli, a sam zwrócił si˛e do króla. — Mój panie. — Skłonił si˛e lekko. — Witaj, Allanonie. — Czy sa˛ wszyscy? — Tak — zapewnił go Eventin i przedstawił zgromadzonych. — Powiedz, prosz˛e, z czym przybywasz. — Allanon postapił ˛ kilka kroków i stanał ˛ mi˛edzy elfami a dwiema postaciami w kapturach. — A wi˛ec dobrze. Powiem to tylko raz, wi˛ec prosz˛e, aby´scie uwa˙zali. Naród elfów stoi w obliczu wielkiego niebezpiecze´nstwa. Ellcrys umiera. Bardzo szybko opada z sił i ka˙zdego dnia pogł˛ebia si˛e to coraz bardziej. Wraz z nia˛ słabnie ´ Sciana Zakazu. Demony, które kiedy´s uwi˛ezili wasi przodkowie, zaczynaja˛ znowu wdziera´c si˛e do tego s´wiata. Wkrótce zostana˛ uwolnione i b˛eda˛ robi´c wszystko, by was unicestwi´c. — Druid znowu przesunał ˛ si˛e do przodu. — Nie lekcewa˙zcie 137

tego, lordowie. Nie przypuszczacie nawet, jak wielka jest ich nienawi´sc´ . Widziałem jedynie kilka z tych stworów, które zdołały ju˙z si˛e przedrze´c przez zasłon˛e Zakazu, ale nawet ta garstka dała mi wyobra˙zenie o ogromie nienawi´sci, jaka ich trawi. Jest ona doprawdy straszliwa i przera˙zajaca. ˛ Daje im moc jeszcze wi˛eksza,˛ ni˙z miały przed wyp˛edzeniem z waszego s´wiata. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ e b˛edziecie w stanie si˛e im przeciwstawi´c. — Nie znasz pot˛egi armii elfów! — przerwał mu Pindanon z pociemniała˛ twarza.˛ — Komandorze — upomniał go łagodnie Eventin. — Wysłuchajmy go do ko´nca. Pindanon usiadł z powrotem, zaciskajac ˛ szcz˛eki ze wzburzenia. — Kluczem do przetrwania jest Ellcrys — ciagn ˛ ał ˛ Allanon, ignorujac ˛ dowódc˛e armii. — Gdy ona umrze, Zakaz b˛edzie stracony. Zniknie bowiem siła magiczna, która go utrzymuje. Mo˙ze temu zapobiec tylko jedno. Zgodnie z legenda˛ elfów i zasadami magii, która dała jej z˙ ycie, Ellcrys musi si˛e narodzi´c na nowo. Mo˙zna tego dokona´c tylko w jeden sposób. Dobrze o tym wiecie. Jeden z Wybranych musi zanie´sc´ jej nasionko do z´ ródła wszelkiego z˙ ycia zwanego Krwawym Ogniem, zanurzy´c je w ogniu, a potem wróci´c do korzeni drzewa matki. Tak Ellcrys narodzi si˛e na nowo, zasłona Zakazu zostanie przywrócona, a wszystkie demony znikna˛ z powierzchni ziemi. Panowie Arborlon, dwa tygodnie temu, gdy odkryto, z˙ e Ellcrys umiera, przybyłem do Eventina Elessedila, by zaoferowa´c mu pomoc. Przybyłem zbyt pó´zno. Zakaz zaczał ˛ ju˙z traci´c swa˛ moc, co pozwoliło kilku demonom na ucieczk˛e. Zanim zaczałem ˛ działa´c, zamordowały podczas snu wszystkich Wybranych, jakich znalazły. Mimo to powiedziałem królowi, z˙ e jestem w stanie pomóc elfom w dwóch sprawach. Po pierwsze — pojad˛e do Paranoru, do twierdzy druidów, i odszukam histori˛e spisana˛ przez moich przodków, by dzi˛eki niej pozna´c znaczenie słowa Safehold. I tak uczyniłem. Odkryłem, gdzie znajduje si˛e miejsce zwane Krwawym Ogniem. — Allanon przerwał na chwil˛e, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e twarzom słuchaczy. — Powiedziałem tak˙ze, z˙ e odszukam tego, kto znajdzie Krwawy Ogie´n i zaniesie tam nasionko, poniewa˙z wierzyłem, z˙ e taki kto´s istnieje. Tego równie˙z dokonałem i przybyłem z ta˛ osoba˛ do Arborlon. Ander zamarł w napi˛eciu, a w´sród zebranych rozległ si˛e pomruk niedowierzania. Druid obrócił si˛e i dał znak ni˙zszej z dwóch zakapturzonych postaci. — Podejd´z. Mała figurka wstała niepewnie i podeszła do niego. — Zdejmij kaptur. I znów moment wahania. Wszystkie elfy z wyjatkiem ˛ Eventina pochyliły si˛e niecierpliwie do przodu. Król siedział sztywno na swoim krze´sle i zaciskał palce na drewnianych, rze´zbionych por˛eczach. 138

— Zdejmij kaptur — powtórzył łagodnie Allanon. Tym razem figurka była posłuszna. Z fałdów szaty wysun˛eły si˛e szczupłe bra˛ zowe dłonie i si˛egn˛eły do zakrywajacego ˛ twarz kaptura. Amberle spojrzała na swego dziadka oczami w kolorze morskiej zieleni, w których czaiła si˛e niepewno´sc´ . Zapadła ogłuszajaca ˛ cisza. Nagle Arion skoczył na równe nogi, siny z w´sciekło´sci. — Nie! Nie, druidzie! Zabierz ja˛ stad! ˛ Zabierz ja˛ tam, gdzie ja˛ znalazłe´s! Ander uniósł si˛e z krzesła, zaszokowany słowami brata, ale król złapał go za rami˛e i zmusił do pozostania na miejscu. Zebrani wymienili mi˛edzy soba˛ kilka szybkich, nieprzyjaznych słów, ale wszystkie uton˛eły w mieszaninie głosów. Eventin podniósł r˛ek˛e i w komnacie znowu zapadła cisza. — Wysłuchamy Allanona do ko´nca — powiedział stanowczo i Arion opadł z powrotem na swoje krzesło. Druid podzi˛ekował skinieniem głowy. — Prosz˛e, aby´scie pami˛etali o jednym. Tylko Wybrany mo˙ze zanie´sc´ nasionko Ellcrys. Na poczatku ˛ roku było ich siedmiu, teraz za´s sze´sciu nie z˙ yje. Amberle Elessedil jest wasza˛ ostatnia˛ nadzieja.˛ — Ona nie jest z˙ adna˛ nadzieja! ˛ — zaoponował Arion. — Nie jest ju˙z Wybrana! ˛ — Głos ksi˛ecia był nieugi˛ety i ostry. Kael Pindanon pokiwał głowa˛ na znak aprobaty, a na jego poznaczonej bliznami twarzy malowała si˛e wyra´zna niech˛ec´ . — Watpicie, ˛ czy ona jest wcia˙ ˛z Wybrana? ˛ — Na ustach Allanona pojawił si˛e słaby, drwiacy ˛ u´smiech. — Zatem dowiedzcie si˛e, i˙z Amberle równie˙z w to watpi. ˛ Powiedziałem wszak jej, powiedziałem królowi, a teraz mówi˛e wam, z˙ e jakiekolwiek uczucia, ani wasze, ani te˙z jej, nie sa˛ w stanie zmieni´c prawdy. Nie maja˛ z˙ adnego znaczenia. Wnuczka króla czy wyrzutek społecze´nstwa. . . Jakie to ma znaczenie, ksia˙ ˛ze˛ ? Powiniene´s si˛e troszczy´c o przetrwanie swego narodu i ludów czterech krain, poniewa˙z im równie˙z zagra˙za niebezpiecze´nstwo. Je´sli Amberle ma pomóc wam i im, to, co si˛e kiedy´s zdarzyło, musi zosta´c zapomniane. — Ja nie zapomn˛e. — Arion był nieust˛epliwy. — Nigdy nie zapomn˛e. — Czy wła´snie o to nas prosisz? — wtracił ˛ si˛e szybko Emer Chios, a Arion znów usiadł na miejsce. — Wła´snie o to. — Allanon zwrócił si˛e do pierwszego ministra. — Ani wy, ani sama Amberle nie macie prawa orzeka´c, czy dziewczyna jest jeszcze Wybrana.˛ Jedynie Ellcrys mo˙ze tego dokona´c, poniewa˙z to ona wyró˙zniła Amberle. Dlatego te˙z musimy pozna´c jej zdanie. Niech Amberle stanie przed Ellcrys, a ona zdecyduje, czy ja˛ zaakceptowa´c, czy odrzuci´c. Je´sli zostanie przyj˛eta, dostanie nasionko i wyruszy na poszukiwanie Krwawego Ognia. — A je˙zeli zostanie odrzucona? — Wtedy pozostanie nam nadzieja, z˙ e wiara komandora Pindanona w pot˛eg˛e armii elfów jest uzasadniona.

139

Arion znowu wstał, lekcewa˙zac ˛ ostrzegawcze spojrzenie, które rzucił mu ojciec. — Prosisz o zbyt wiele, druidzie. Prosisz, aby´smy zaufali komu´s, kto ju˙z raz okazał si˛e tego niegodny. — Chc˛e tylko, z˙ eby´scie zaufali Ellcrys — odparł Allanon spokojnym głosem. — Robili´scie to przecie˙z od wieków. Pozwólcie, by sama podj˛eła decyzj˛e. — Nie, druidzie. — Arion potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Wszystko rozegra si˛e tutaj. Drzewo nie rozmawia z nikim, nie przemówi wi˛ec i do Amberle. — Ksia˙ ˛ze˛ rzucił dziewczynie złe spojrzenie. — Je´sli chce, by´smy jej zaufali, niech powie, dlaczego opu´sciła Arborlon i zha´nbiła siebie i swoja˛ rodzin˛e. Allanon rozwa˙zał przez chwil˛e słowa Ariona, a potem spojrzał na Amberle. Jej twarz była biała jak płótno. — Nie zamierzałam nikogo zha´nbi´c — stwierdziła cicho. — Zrobiłam to, co musiałam. — Zha´nbiła´s nas! — wybuchnał ˛ Arion. — Jeste´s córka˛ mojego brata, a ja go bardzo kochałem. Chciałbym ci˛e zrozumie´c, ale nie potrafi˛e. To, co zrobiła´s, przyniosło wstyd całej twojej rodzinie, nam wszystkim. Skalało pami˛ec´ twojego ojca. Jeszcze z˙ aden Wybrany nie porzucił słu˙zby. Nigdy! Ale ty odrzuciła´s ten zaszczyt, jakby nie miał z˙ adnego znaczenia! — Nie chciałam zosta´c Wybrana,˛ Arionie — powiedziała sztywno Amberle. — To była pomyłka. Próbowałam wykonywa´c swe obowiazki ˛ jak pozostali, ale nie wychodziło mi. Wiem, z˙ e wszyscy tego ode mnie oczekiwali, ale. . . naprawd˛e nie potrafiłam. — Nie potrafiła´s? — zawołał gro´znie Arion. — Dlaczego? Wyja´snij to. Teraz masz szans˛e! — Nie mog˛e! — odparła dziewczyna ze s´ci´sni˛etym gardłem. — Nie umiałabym sprawi´c, by´s to zrozumiał, nawet gdybym chciała, nawet gdybym. . . — Amberle spojrzała błagalnie na Allanona. — Dlaczego sprowadziłe´s mnie tutaj, druidzie? To bez sensu. Oni mnie tutaj nie chca,˛ a i ja nie chc˛e tu pozosta´c. Boj˛e si˛e, rozumiesz? Pozwól mi wróci´c do domu. — Jeste´s w domu — powiedział łagodnie Allanon, a w jego głosie słycha´c było smutek. Potem spojrzał na Ariona. — Twoje zastrze˙zenia sa˛ bezcelowe, ksia˙ ˛ze˛ . Pomy´sl o ich z´ ródłach. Ból wywołuje z˙ al i uraz˛e, one za´s gniew. Nie zajdziesz w ten sposób zbyt daleko. — Przerwał na chwil˛e i utkwił w Ariona spojrzenie swych ciemnych oczu. — Nie udaj˛e, z˙ e rozumiem, dlaczego Amberle opu´sciła swój lud i zdecydowała si˛e na z˙ ycie z dala od Arborlon. Nie do mnie nale˙zy prawo jej sadzenia ˛ ani te˙z do was. To, co si˛e stało, ju˙z si˛e nie odstanie. Amberle wykazała du˙za˛ odwag˛e, decydujac ˛ si˛e na powrót do Arborlon. Demony ju˙z si˛e o niej dowiedziały i podj˛eły po´scig. Zniosła trudy i niebezpiecze´nstwa podró˙zy. Czy to wszystko nadaremnie?

140

Na wzmiank˛e o niebezpiecze´nstwie zagra˙zajacym ˛ wnuczce w oczach Eventina błysn˛eła trwoga. Pojawiła si˛e i szybko znikn˛eła, lecz Ander zdołał ja˛ dostrzec. — Mogłe´s postawi´c dziewczyn˛e przed obliczem Ellcrys, nie konsultujac ˛ si˛e z nami — zauwa˙zył nagle Emer Chios. — Dlaczego tego nie zrobiłe´s? — Amberle nie chciała tu wróci´c — odparł Allanon. — Zrobiła to, poniewa˙z wytłumaczyłem jej, z˙ e musi pomóc swojemu ludowi. Nie powinna wi˛ec robi´c tego w tajemnicy i ukradkiem, lecz całkiem otwarcie. Je´sli ma stana´ ˛c przed obliczem Ellcrys, to tylko z wasza˛ aprobata.˛ — Objał ˛ szczupłe ramiona Amberle. Dziewczyna spojrzała na niego, a na jej dziecinnej buzi malowało si˛e zdziwienie. — Musicie podja´ ˛c decyzj˛e, lordowie — zako´nczył Allanon z kamiennym wyrazem twarzy. — Który z was stanie po jej stronie? Zapadła cisza. Elfy i druid popatrzyli na siebie bez słowa. Wszyscy, z wyjat˛ kiem drugiej postaci w kapturze, poruszali si˛e nerwowo. Mijały sekundy, ale nikt si˛e nie podniósł. Wtedy Ander Elessedil poczuł na sobie spojrzenie Allanona. Przebiegła mi˛edzy nimi jaka´s ni´c porozumienia. Ksia˙ ˛ze˛ ju˙z wiedział, co musi zrobi´c. Powoli wstał z miejsca. — Ander! — zaprotestował Arion. Ksia˙ ˛ze˛ popatrzył na s´niada˛ twarz swego brata; oczy Ariona błysn˛eły ostrzegawczo. Ander bez słowa okra˙ ˛zył stół i stanał ˛ przy Amberle. Dziewczyna rzuciła mu spłoszone spojrzenie niczym dzikie zwierzatko ˛ gotowe do ucieczki. Objał ˛ ja˛ delikatnie i pochylił si˛e, by ucałowa´c jej czoło. W oczach dziewczyny zal´sniły łzy. — Sadz˛ ˛ e, panowie, z˙ e decyzja nie b˛edzie trudna. Niezale˙znie od naszych opinii powinni´smy si˛e skoncentrowa´c na tym, co b˛edzie dla nas najbardziej korzystne — powiedział Emer Chios i powstał, by przyłaczy´ ˛ c si˛e do Andera. Crispin spojrzał szybko na Eventina. Król siedział sztywno, a jego twarz pozostała niewzruszona. Crispin wstał i stanał ˛ obok Andera. Rada podzieliła si˛e równo na dwa obozy: trzech jej członków opowiedziało si˛e za Amberle, trzech było przeciw. Eventin popatrzył na Ariona. Ksia˙ ˛ze˛ pochwycił katem ˛ oka spojrzenie ojca, a potem rzucił bratu pełne urazy spojrzenie. — Nie jestem tak głupi, jak Ander. Mówi˛e: nie. Król zwrócił si˛e teraz do Pindanona. Stary z˙ ołnierz pozostał nieugi˛ety. — Wierz˛e w armi˛e elfów, a nie w to dziecko. — Potem jednak zawahał si˛e nieco i dodał: — To twoja krew, panie. B˛ed˛e głosowa´c tak jak ty. Podejmij słuszna˛ decyzj˛e. Teraz wszystkie oczy były utkwione w Eventina. Przez chwil˛e krój jakby tego nie zauwa˙zał; siedział wpatrzony w stół, a w jego oczach czaił si˛e smutek i rezygnacja. Potem poło˙zył r˛ece na wypolerowanym blacie i zacisnał ˛ je mocno. Wreszcie powstał. — A wi˛ec zdecydowałem: Amberle stanie przed Ellcrys. Rada jest zako´nczona. 141

Arion Elessedil rzucił bratu mia˙zd˙zace ˛ spojrzenie, po czym wyszedł dumnym krokiem z komnaty, nie wypowiedziawszy ani słowa. Spod zasłony swego kaptura Wil Ohmsford dojrzał, jak w oczach Andera Elessedila odbija si˛e ból i niedowierzanie. Mi˛edzy bra´cmi otwarła si˛e przepa´sc´ , która z pewno´scia˛ szybko si˛e nie zamknie. Potem ksia˙ ˛ze˛ zwrócił si˛e niespodziewanie ku niemu i Wil z zakłopotaniem odwrócił spojrzenie. Allanon znowu przemówił, informujac ˛ zgromadzonych, z˙ e przed spotkaniem z Ellcrys Amberle odpocznie dzie´n lub dwa. Po wszystkim znowu zostanie zwołana Najwy˙zsza Rada Elfów. Wil wstał ze swego miejsca, zasłaniajac ˛ si˛e szczelnie płaszczem, gdy˙z Allanon dał mu znak, z˙ eby si˛e nie ujawniał. Komnata powoli pustoszała. Chłopak zobaczył, jak Ander spoglada ˛ na nich z wahaniem, a potem wychodzi wraz z innymi. Druid odciagn ˛ ał ˛ na bok Eventina; rozmawiali przyciszonymi głosami, ale zdawało si˛e, z˙ e si˛e o co´s spieraja.˛ Wreszcie król kiwnał ˛ niech˛etnie głowa˛ i opu´scił komnat˛e. Wil, Amberle i Allanon zostali sami. — Chod´zcie za mna˛ — polecił druid. Wyprowadził ich na korytarz. Szli szybko, dopóki nie znale´zli si˛e na zewnatrz, ˛ w chłodnym mroku. Olbrzym zatrzymał si˛e, nasłuchiwał przez chwil˛e, a potem powiedział: — Amberle, chc˛e, z˙ eby´s dzi´s wieczorem spotkała si˛e z Ellcrys. — Twarz dziewczyny wyra˙zała zaskoczenie i zakłopotanie. — Dlaczego? — zapytała z niedowierzaniem i potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nie, to zbyt szybko! Musz˛e mie´c czas, z˙ eby si˛e przy gotowa´c. Poza tym powiedziałe´s dziadkowi, z˙ e pójd˛e do niej dopiero za dzie´n lub dwa! — To było małe, ale konieczne oszustwo — wyja´snił cierpliwie Allanon. — O jakich przygotowaniach mówisz? To nie jest test na zr˛eczno´sc´ lub wytrzymało´sc´ . Nie musisz si˛e wi˛ec przygotowywa´c. Albo nadal jeste´s Wybrana˛ w słu˙zbie Ellcrys, albo nie. — Jestem zm˛eczona, druidzie! — zawołała zirytowana Amberle. — Jestem zm˛eczona i musz˛e si˛e przespa´c! Nie mog˛e i´sc´ tam teraz! — Musisz. Wiem, z˙ e jeste´s zm˛eczona i z˙ e potrzebujesz snu. Ale to mo˙ze poczeka´c. Najpierw musisz spotka´c si˛e z Ellcrys i to wła´snie teraz. Amberle zesztywniała, a w jej oczach pojawił si˛e strach. Zacz˛eła płaka´c. Wszystko, co si˛e wydarzyło — nieoczekiwane pojawienie si˛e Allanona, wiadomo´sc´ o zamordowaniu Wybranych i umieraniu Ellcrys, s´wiadomo´sc´ , z˙ e musi powróci´c do Arborlon, m˛eczaca ˛ ucieczka z Havenstead na pomoc, spotkanie z rada˛ i dziadkiem, a teraz jeszcze i to — przygn˛ebiło ja˛ i kompletnie wyprowadziło z równowagi. Znikn˛eła cała jej odwaga. Stała teraz przed nimi — mała, słaba i bezbronna. Zanosiła si˛e płaczem, nie mogac ˛ wykrztusi´c ani słowa. Gdy druid wyciagn ˛ ał ˛ do niej r˛ek˛e, odskoczyła szybko i odwróciła si˛e od nich. Wil popatrzył na nia˛ bezradnie. W ko´ncu przestała płaka´c, ale nawet na nich nie spojrzała. Gdy wreszcie przemówiła, jej głos był ledwie słyszalny. 142

— Czy to jest naprawd˛e konieczne, Allanonie? Musz˛e tam i´sc´ dzi´s wieczorem? — Tak, Amberle. — Druid pokiwał głowa.˛ Zapadło ci˛ez˙ kie milczenie. — Zatem tak uczyni˛e. Znów spokojna i opanowana dołaczyła ˛ do Allanona i Wila. Bez słowa ruszyli ulicami miasta.

XIX Z nieba saczyło ˛ si˛e słabe s´wiatło ksi˛ez˙ yca, posrebrzajac ˛ swym blaskiem letnia˛ noc. W powietrzu unosiły si˛e słodkie, oszałamiajace ˛ zapachy, które przynosił ze ˙ soba˛ ciepły wiatr, ta´nczacy ˛ w´sród kwiatów i drzew Ogrodów Zycia. Tak pełne kolorów za dnia, były teraz przedziwna˛ mozaika˛ szaro´sci i czerni. Wsz˛edzie było słycha´c odgłosy nocnego z˙ ycia; małe stworzonka zrywały si˛e nagle do lotu lub biegu i znikały bez s´ladu. W s´rodku tego wszystkiego, na szczycie niewielkiego wzgórza górujacego ˛ nad kraina˛ elfów, stało samotnie cudowne drzewo zwane Ellcrys i nieuchronnie poda˛ z˙ ało ku s´mierci. Długa w˛edrówka zbli˙zała si˛e powoli do ko´nca. Sko´nczone pi˛ekno Ellcrys i jej doskonała symetria były ju˙z przeszło´scia.˛ Srebrna kora odpadała czarnymi, zbutwiałymi płatami, które zwisały z pnia i gał˛ezi niczym zdarta skóra. Krwistoczerwone li´scie wi˛edły, a te, które ju˙z opadły, znaczyły ziemi˛e niczym suche, martwe łupiny. Ellcrys stała na tle nocnego nieba jak wyblakły strach na wróble. Troje przybyszów stan˛eło u podnó˙za wzniesienia i patrzyło na nia˛ bez słowa. Trwali tak nieruchomo przez długa˛ chwil˛e; jedynie lekki wiatr poruszał połami ich płaszczy. Pierwsza odezwała si˛e Amberle, a jej głos wypełnił cisz˛e gł˛eboka˛ gorycza.˛ — Och, Allanonie! Ona wyglada ˛ tak smutno. Druid nie odpowiedział; stał wyprostowany z twarza˛ ukryta˛ w cieniu kaptura. Letnia bryza przyniosła ze soba˛ słodki zapach lilii, który owionał ˛ ich na chwil˛e i zaraz zniknał. ˛ Dziewczyna spojrzała na Allanona i owin˛eła si˛e szczelniej płaszczem. — Czy ona cierpi? — Troch˛e. — Druid prawie niedostrzegalnie skinał ˛ głowa.˛ — Czy ona umiera? — Jej z˙ ycie dobiega ko´nca. Jej czas mija. Zapadła chwila długiej ciszy. — Mo˙zesz co´s dla niej zrobi´c? — Tylko ty mo˙zesz jej pomóc — szepnał ˛ łagodnie Allanon.

144

Amberle westchn˛eła gło´sno, a przez jej ciało przebiegł dreszcz. Mijały sekundy. Wil szurał niecierpliwie nogami, czekajac, ˛ a˙z dziewczyna podejmie decyzj˛e. Nie było to łatwe. Amberle nie spodziewała si˛e, z˙ e znajdzie si˛e w tym miejscu ju˙z tej nocy; zreszta˛ z˙ adne z nich dwojga tego nie przypuszczało. My´sleli, z˙ e w przerwie obrad b˛eda˛ mogli si˛e wreszcie wyspa´c. Nie spali od chwili ucieczki do doliny Rhenn i niespodziewanego spotkania z Allanonem. Byli wyczerpani. — Ona teraz odpoczywa — szepn˛eła nagle Amberle. — Obudzi si˛e dla ciebie — odparł druid. Ona tego nie chce, pomy´slał Wil. Nigdy tego nie chciała. Po prostu nie chce tego i boi si˛e. Powiedziała to ju˙z pierwszej nocy, gdy si˛e spotkali´smy przed jej domem. Ale nigdy nie powiedziała dlaczego. Wil spojrzał na szczyt wzgórza. Dlaczego Amberle tak boi si˛e Ellcrys? — Jestem gotowa — powiedziała dziewczyna cichym głosem. Allanon przez chwil˛e nic nie mówił, a potem skinał ˛ powoli głowa.˛ — Zatem id´z. Poczekamy tu na ciebie. Nie poruszyła si˛e od razu; stała przez chwil˛e, jakby oczekiwała, z˙ e druid udzieli jej jeszcze jakiej´s rady. Ale on ju˙z si˛e nie odezwał. Amberle otuliła si˛e wi˛ec płaszczem i powoli ruszyła na gór˛e. Na szczycie wzgórza czekało na nia˛ samotne, umierajace ˛ drzewo. Nie obejrzała si˛e za siebie. Po kilku chwilach wspi˛eła si˛e na wierzchołek i stan˛eła przed Ellcrys. Znajdowała si˛e jeszcze poza jej zasi˛egiem — drobna sylwetka spowita w czarna˛ szat˛e, z r˛ekami przyci´sni˛etymi mocno do boków. Przed nia˛ a˙z po horyzont rozciagała ˛ si˛e ogromna przestrze´n Westlandii; Amberle poczuła si˛e samotna i bezbronna. Twarz owiewała jej nocna bryza, przynoszac ˛ ze soba˛ zapachy ogrodów. Odetchn˛eła gł˛eboko, usiłujac ˛ si˛e uspokoi´c. Potrzebuj˛e tylko jednej chwili, pomy´slała. Po prostu jednej chwili. Lecz tak si˛e bała. Wcia˙ ˛z nie rozumiała, dlaczego tak si˛e stało. Nawet teraz, cho´c min˛eło tak wiele czasu. Powinna to zrozumie´c; powinna nad tym zapanowa´c. Na razie jednak nie potrafiła. To jeszcze bardziej pogarszało sytuacj˛e. Czuła niezrozumiały, bezsensowny, s´lepy strach. Zawsze jej towarzyszył. Czaił si˛e w zakamarkach jej umysłu niczym drapie˙zne zwierz˛e i pojawiał si˛e wtedy, gdy pomy´slała o Ellcrys. Walczyła z nim, walczyła rozpaczliwie, ale mimo to dr˛eczył ja˛ nieustannie — nieodparty i mroczny. Mogła nad nim zapanowa´c jedynie w Havenstead, poniewa˙z tam nie było jego przyczyny. Ale tutaj, w Arborlon, stojac ˛ tak blisko, majac ˛ w pami˛eci dotyk Ellcrys. . . Wzdrygn˛eła si˛e na to wspomnienie. Naprawd˛e bała si˛e tego dotyku. Ale dlaczego? Przecie˙z nie robił jej z˙ adnej krzywdy. Słu˙zył tylko temu, by Ellcrys mogła si˛e z nia˛ komunikowa´c poprzez obrazy. A jednak było w tym co´s jeszcze. Pojawiło si˛e ju˙z wtedy, gdy Ellcrys przemówiła do niej po raz pierwszy. Co´s. 145

Ciche pohukiwanie sowy wytraciło ˛ ja˛ z zadumy. Zdała sobie spraw˛e, z˙ e stoi tak ju˙z od kilku minut, a z dołu obserwuja˛ ja˛ dwaj m˛ez˙ czy´zni. Nie chciała tego. Zacz˛eła szybko okra˙ ˛za´c drzewo, by znale´zc´ si˛e po jego drugiej stronie. Allanon i Wil patrzyli w milczeniu na ciemna˛ posta´c, która obeszła Ellcrys i znikn˛eła z pola widzenia. Czekali jeszcze przez chwil˛e, ale dziewczyna si˛e nie pojawiła. Wtedy druid usiadł bez słowa na trawie, a Wil przyłaczył ˛ si˛e do niego po chwili. — Co zrobimy, gdy Ellcrys zadecyduje, z˙ e Amberle nie jest ju˙z Wybrana? ˛ — Tak si˛e nie stanie. — Chłopak zawahał si˛e chwil˛e, nim si˛e znowu odezwał. — Wiesz co´s, o czym nam nie powiedziałe´s, prawda? — Nie — odparł chłodno Allanon. — Nie w tym sensie, który masz na my´sli. — Ale w pewnym sensie tak. — Chłopcze, martw si˛e tylko o to, by nic jej si˛e nie stało, gdy opu´scicie Arborlon. Sposób, w jaki to powiedział, dał Wilowi do zrozumienia, z˙ e ten temat jest zamkni˛ety. Chłopak uło˙zył si˛e wygodniej na trawie. — Czy odpowiesz mi zatem na inne pytanie? — zapytał po chwili. — Powiesz mi, dlaczego Amberle tak boi si˛e Ellcrys? — Nie. Wil zaczerwienił si˛e z podniecenia. — Dlaczego nie? — Bo nie jestem pewien, czy sam to rozumiem. Nie sadz˛ ˛ e równie˙z, by ona to rozumiała. W ka˙zdym razie gdy uzna, z˙ e powiniene´s o tym wiedzie´c, na pewno sama ci powie. — Watpi˛ ˛ e. — Wil zgiał ˛ si˛e wpół i objał ˛ kolana ramionami. — Nie sadz˛ ˛ e, by w ogóle o mnie my´slała. Allanon nie odpowiedział. Siedzieli przez chwil˛e w milczeniu, spogladaj ˛ ac ˛ od czasu do czasu na szczyt wzgórza i samotne drzewo. Po Amberle nie było s´ladu. — Czy ona jest tam bezpieczna? — zapytał Wil. Druid skinał ˛ głowa.˛ Chłopak czekał na jakie´s wyja´snienie, lecz mag wcia˙ ˛z milczał. Chyba jest pewien, z˙ e nic jej nie zagra˙za, pomy´slał Wil. Przynajmniej miał taka˛ nadziej˛e. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e Amberle nie mogła si˛e poruszy´c. Strach ja˛ parali˙zował. Stała nieruchomo w odległo´sci nie wi˛ekszej ni˙z pi˛ec´ stóp od najbli˙zszej gał˛ezi i wpatrywała si˛e w Ellcrys niczym zahipnotyzowana. Strach mroził ja˛ lodem, pora˙zał my´sli. Straciła poczucie czasu i miejsca. Czuła tylko, z˙ e nie mo˙ze si˛e ruszy´c. Gdy w ko´ncu zdołała zrobi´c kilka ostatnich kroków, miała wra˙zenie, i˙z kto´s przeszedł je za nia.˛ Wiedziała tylko, z˙ e odległo´sc´ mi˛edzy nia˛ a drzewem zmniejsza si˛e, a˙z w ko´ncu znikn˛eła całkowicie. Znalazła si˛e pod baldachimem gał˛ezi. Nocny wiatr zamarł, a chłód, który mroził ja˛ od s´rodka, zamienił si˛e w ciepło. Padła na kolana w´sród zeschłych li´sci i połamanych gałazek. ˛ Czekała.

146

Po chwili jedna z postrz˛epionych gał˛ezi opadła na dół i zawin˛eła si˛e delikatnie wokół jej ramion. — Amberle. Dziewczyna zacz˛eła szlocha´c. Milczeli ju˙z od dłu˙zszego czasu, gdy Wil przypomniał sobie nagle dziwna˛ rzecz, o której mówił kiedy´s Allanon. Chocia˙z obiecał sobie, z˙ e ju˙z nie zapyta go o nic wi˛ecej, ciekawo´sc´ zwyci˛ez˙ yła. — Allanonie? Druid podniósł głow˛e i spojrzał na niego. — Co´s mnie trapi. — Wil przerwał na chwil˛e, by odpowiednio dobra´c słowa. — Gdy powiedziałe´s Amberle, z˙ e musi przyj´sc´ tu dzi´s w nocy, przypomniała ci słowa, które wypowiedziałe´s na zebraniu Rady Elfów. Poinformowałe´s ich, z˙ e dziewczyna potrzebuje jednego, dwóch dni, by odpocza´ ˛c. A jej wyja´sniłe´s, z˙ e to było małe, ale potrzebne oszustwo. Co miałe´s na my´sli? W s´wietle ksi˛ez˙ yca Wil ujrzał na twarzy druida znajomy, drwiacy ˛ u´smiech. — Zastanawiałem si˛e, kiedy o to zapytasz, Wilu Ohmsfordzie. — Roze´smiał si˛e cicho. — Twoja ciekawo´sc´ jest wszechogarniajaca. ˛ — Czy otrzymam odpowied´z na moje pytanie? — Wil skrzywił si˛e ponuro. — Ta odpowied´z ci˛e nie zachwyci. Oszustwo było potrzebne, poniewa˙z w obozie elfów jest szpieg. — Wil zamarł. — Skad ˛ o tym wiesz? — To logiczne. Gdy przybyłem do Paranoru, demony ju˙z na mnie czekały. Czekały, chłopcze, poniewa˙z nikt mnie nie s´ledził. To sugeruje z kolei, i˙z z góry wiedziały, z˙ e tam przyb˛ed˛e. Ale skad? ˛ A tym samym, skad ˛ w ogóle o mnie wiedziały? Tylko Eventin znał moje plany podró˙zy do Paranoru. Powiedziałem mu w zaufaniu, z˙ e udam si˛e tam, by przestudiowa´c ksi˛egi druidów i odkry´c, gdzie si˛e znajduje Safehold. Ostrzegłem króla, by nikomu o tym nie mówił i tak wła´snie było. — Allanon zamilkł na chwil˛e. — Pozostaje wi˛ec tylko jedna mo˙zliwo´sc´ . Kto´s podsłuchał nasza˛ rozmow˛e; kto´s, kto miał powód, aby nas zdradzi´c. — Ale jak to si˛e mogło sta´c? — watpił ˛ Wil. — Sam powiedziałe´s, z˙ e przed rozmowa˛ z Eventinem nikt nie wiedział o twoim powrocie do czterech krain. — To wła´snie mnie zastanawia — przyznał druid. — Szpiegiem musi by´c osoba, która ma łatwy dost˛ep do króla i zna ka˙zdy jego krok. Prawdopodobnie kto´s ze słu˙zby. W ka˙zdym razie — wzruszył ramionami — dobrze, i˙z nie wspomniałem mu, gdzie jest Amberle. Inaczej demony znalazłyby ja˛ przede mna.˛ — Spojrzał na Wila i dodał: — Sadz˛ ˛ e, z˙ e dopadłyby równie˙z ciebie. Wil poczuł, jak cierpnie mu skóra. Takie przypuszczenie było bardzo niepokojace. ˛ Po raz pierwszy, od kiedy si˛e spotkali, chłopak był zadowolony, z˙ e druid jest tak pow´sciagliwy. ˛

147

— Je´sli to wszystko prawda, to dlaczego powiedziałe´s elfom tak wiele? — zapytał. — Skoro istnieje jaki´s szpieg, to bardzo prawdopodobne, z˙ e dowie si˛e wszystkiego, o czym była mowa na zebraniu rady. — To prawda — przyznał Allanon. — Nawet zamierzam si˛e upewni´c, z˙ e tak si˛e stanie. Oto powód mojego oszustwa. Widzisz, demony ju˙z wiedza,˛ z˙ e tutaj jeste´smy. Wiedza˛ te˙z, kim ja jestem i kim jest Amberle. Nie wiedza˛ jedynie o tobie. Wszystko odkryły dzi˛eki mojej rozmowie z Eventinem i temu, co widziały podczas po´scigu z Havenstead. Nie powiedzieli´smy elfom nic nowego, z wyjatkiem ˛ jednej małej sprawy. Otó˙z poinformowali´smy ich, z˙ e zanim Amberle stanie przed Ellcrys, b˛edzie odpoczywa´c przez kilka dni. Tak wi˛ec przez ten czas demony nie b˛eda˛ si˛e spodziewa´c z naszej strony z˙ adnego ruchu. Mam nadziej˛e, z˙ e to oszustwo da nam niewielka,˛ lecz znaczac ˛ a˛ przewag˛e. — Jakiego rodzaju przewag˛e? — Wil zmarszczył brwi. — Co masz na my´sli, Allanonie? Druid s´ciagn ˛ ał ˛ wargi. — Obawiam si˛e, z˙ e b˛ed˛e musiał ci˛e prosi´c o jeszcze troch˛e cierpliwo´sci. Ale obiecuj˛e, z˙ e odpowiem, zanim noc dobiegnie ko´nca. Wystarczy? To nie jest całkiem w porzadku, ˛ pomy´slał ponuro chłopak. Nie było jednak sensu nalega´c. Gdy Allanon co´s postanowił, nic nie było w stanie zmieni´c jego zdania. — Jeszcze jedno. — Druid poło˙zył ostrzegawczo dło´n na ramieniu chłopaka. — Nie mów nic Amberle. Jest ju˙z wystarczajaco ˛ przera˙zona i nie ma powodu, z˙ eby ja˛ jeszcze bardziej straszy´c. Niech to pozostanie nasza˛ tajemnica.˛ Wil pokiwał głowa.˛ Przynajmniej co do tego byli zgodni. Kilka chwil pó´zniej z cienia drzewa wyłoniła si˛e Amberle. Stała przez chwil˛e nieruchomo na tle nocy, zawahała si˛e, a potem spojrzała na Allanona i Wila. Ruszyła powoli, ostro˙znie, jakby niepewna swych ruchów, z r˛ekoma zło˙zonymi na piersiach. Nie miała na głowie kaptura, a jej długie orzechowe włosy falowały swobodnie na wietrze. Gdy podeszła bli˙zej, zobaczyli wyra´znie jej pogra˙ ˛zona˛ w smutku twarz. Była blada, s´ciagni˛ ˛ eta i zalana łzami. W oczach za´s czaił si˛e strach. Podeszła do nich i zatrzymała si˛e. Jej szczupłe ciało dr˙zało. — Allanonie. . . ? — załkała cicho. Druid zrozumiał, z˙ e dziewczyna zaraz si˛e przewróci. Pochwycił ja˛ szybko i mocno przytulił. Pozwalała si˛e trzyma´c w ramionach i bezgło´snie płakała. Trwali tak w milczeniu przez dłu˙zsza˛ chwil˛e, a Wil spogladał ˛ na nich niespokojnie i czuł si˛e zupełnie niepotrzebny. Po jakim´s czasie płacz ustał. Allanon pu´scił dziewczyn˛e i odsunał ˛ si˛e. Amberle stała przez chwil˛e ze spuszczona˛ głowa; ˛ w ko´ncu spojrzała na druida. — Miałe´s racj˛e — szepn˛eła. Wysun˛eła r˛ece zza zwojów swej szaty i rozło˙zyła je. W jej dłoniach, niczym doskonale uformowany srebrnobiały kamie´n, spoczywało nasionko Ellcrys.

XX ˙ Allanon wyprowadził ich z Ogrodów Zycia. W kapturach naciagni˛ ˛ etych gł˛eboko na twarze, owini˛eci szczelnie płaszczami przemkn˛eli si˛e przez bram˛e koło posterunków Czarnej Stra˙zy i ruszyli w stron˛e miasta. Druid nie wyja´snił ani jednym słowem, dokad ˛ zmierzaja,˛ a oni o to nie pytali. Szli w milczeniu; Allanon na przedzie, a Wil i Amberle dwa kroki za nim. Wszyscy byli bardzo zm˛eczeni. Chłopak spogladał ˛ z troska˛ na swa˛ towarzyszk˛e; martwił si˛e o nia˛ bardziej, ni˙z chciał si˛e przyzna´c nawet przed samym soba.˛ Nie był w stanie stwierdzi´c, jak si˛e czuje, gdy˙z jedynie chwilami mógł dojrze´c jej twarz zakryta˛ kapturem. Raz tylko zapytał czy wszystko w porzadku, ˛ a ona w odpowiedzi skin˛eła głowa.˛ Wkrótce znale´zli si˛e w pobli˙zu pałacu Elessedilów. Allanon poprowadził ich przez tereny przylegajace ˛ do ciemnego teraz domostwa. Min˛eli szpaler sosen rosnacych ˛ przy południowym trawniku, potem kilka z˙ ywopłotów, a˙z wreszcie znale´zli si˛e przed mała˛ altanka˛ z si˛egajacym ˛ do ziemi oknem. Allanon zapukał delikatnie w szyb˛e. Po chwili oczekiwania zasłony poruszyły si˛e lekko i kto´s otworzył okno. Druid rozejrzał si˛e dookoła i dał im znak, by weszli. Potem sam poszedł w ich s´lady i zamknał ˛ za soba˛ okiennice. Przez chwil˛e stali w zupełnej ciemno´sci, wsłuchujac ˛ si˛e w słaby odgłos czyich´s kroków. Wreszcie kto´s zapalił s´wiec˛e i Wil stwierdził, z˙ e znajduja˛ si˛e w ma´ łym gabinecie. Sciany i półki były zbudowane z d˛ebowego drewna, które połyskiwało w przydymionym blasku s´wiecy. Chłopak dojrzał równie˙z oprawione w skór˛e ksi˛egi. Stary wilczur le˙zacy ˛ na dywaniku w kolorze ziemi podniósł siwa˛ głow˛e i pomachał ogonem na powitanie. Eventin Elessedil postawił s´wiec˛e na małym biurku i obrócił si˛e do go´sci. — Czy wszystko załatwione? — przerwał cisz˛e gł˛eboki głos Allanona. Stary król przytaknał. ˛ — A co z twoim dworem? — Druid podszedł do drzwi prowadzacych ˛ do pozostałej cz˛es´ci domu. Otworzył je, wyjrzał na zewnatrz, ˛ po czym znowu zamknał. ˛ — Wszyscy s´pia.˛ Jedynie Dardan i Rhoe stoja˛ na stra˙zy przed moja˛ sypialnia,˛ przekonani zreszta,˛ z˙ e s´pi˛e. Nie ma tutaj nikogo z wyjatkiem ˛ starego Manxa. Na d´zwi˛ek swego imienia pies spojrzał bystrzej, zaraz jednak poło˙zył głow˛e mi˛edzy łapy i zamknał ˛ oczy. 149

— A zatem mo˙zemy zaczyna´c — stwierdził Allanon i przeszedł przez pokój. Dał znak Wilowi i Amberle, by usiedli przy biurku, a sam przystawił sobie trzecie krzesło. Chłopak usiadł znu˙zony. Amberle spojrzała na dziadka. Eventin odwzajemnił spojrzenie, a potem podszedł szybko do dziewczyny i przytulił ja˛ do siebie. Amberle zesztywniała, ale po chwili obj˛eła go ramionami. — Kocham ci˛e, dziadku — szepn˛eła. — T˛eskniłam za toba.˛ Stary król nie odpowiedział. Skinał ˛ tylko głowa˛ i pogłaskał wnuczk˛e po włosach. Potem ujał ˛ jej głow˛e w swe dłonie i popatrzył jej prosto w oczy. — To, co si˛e stało, min˛eło. Jest ju˙z zapomniane. Nie b˛edzie mi˛edzy nami wi˛ecej przykrych słów. To jest twój dom, Amberle. Pragn˛e, by´s pozostała tu ze mna˛ i swoja˛ rodzina.˛ — Rozmawiałam z Ellcrys, dziadku. — Pokr˛eciła głowa˛ ze smutkiem. — Powiedziała mi, z˙ e jestem Wybrana,˛ i dała mi swoje nasionko. — Twarz starca pobladła. — Przykro mi, Amberle. Wiem, z˙ e chciałaby´s, z˙ eby było inaczej. Wierz mi, z˙ e ja te˙z bym tego chciał. — Wiem o tym — odparła, ale w jej oczach czaiła si˛e rozpacz. Odsun˛eła si˛e od niego i usiadła obok Allanona i Wila. Król stał nieruchomo, patrzac ˛ na swoja˛ wnuczk˛e. Spogladał ˛ na to zagubione, samotne dziecko i ten widok napawał go przera˙zeniem. Powoli doszedł do siebie, a potem przyłaczył ˛ si˛e do pozostałych. — Eventin i ja umówili´smy si˛e w sekrecie, z˙ e spotkamy si˛e tutaj jeszcze dzisiejszej nocy. Wszystko, o czym tutaj powiemy, zostanie mi˛edzy nami. Czas ucieka i je´sli chcemy uratowa´c lud elfów, musimy działa´c szybko. Ellcrys umiera. ´ Wkrótce demony zamkni˛ete za Scian a˛ Zakazu wedra˛ si˛e do czterech krain. Eventin i ja pozostaniemy tutaj, by si˛e z nimi zmierzy´c. Ale ty, Amberle, i ty, Wil, musicie wyruszy´c na poszukiwanie Krwawego Ognia. Pojechałbym z toba,˛ gdybym tylko mógł — Allanon zwrócił si˛e do Amberle. — Ale nie ma takiej mo˙zliwo´sci. Jeden z demonów, który ju˙z zdołał si˛e przedrze´c przez Zakaz, ma moc tak ogromna,˛ z˙ e twój dziadek i elfy nie zdołaja˛ si˛e jej przeciwstawi´c bez mojej pomocy. Moim zadaniem b˛edzie obrona elfów przed ta˛ pot˛ega.˛ Czary przeciwstawia˛ si˛e czarom. Tak musi by´c. Zamiast mnie b˛edzie ci towarzyszy´c Wil Ohmsford. Nie wybrałem go pochopnie i nie powierzyłem twego bezpiecze´nstwa komu´s przypadkowemu. Jego dziadek, Shea, poszukiwał ze mna˛ Miecza Shannary, odnalazł go, a potem zmierzył si˛e samotnie z lordem Warlockiem i go pokonał. Natomiast wuj Wila, Flick, ocalił z˙ ycie twemu dziadkowi. Wil ma sił˛e charakteru obu m˛ez˙ czyzn i ich poczucie honoru. Widziała´s te˙z, z˙ e ma Kamienie Elfów, które kiedy´s dałem jego dziadkowi. B˛edzie ci˛e bronił tak samo, jak ja bym to robił. Zostanie z toba,˛ Amberle, i nie zawiedzie ci˛e.

150

Zapadła długa chwila milczenia. Wil czuł si˛e zakłopotany słowami druida; zakłopotany i zarazem zaniepokojony. Sam nie był tak pewny siebie i swojej odwagi. Popatrzył na Amberle, a ona odpowiedziała mu spojrzeniem. — Jeste´s Wybrana˛ w słu˙zbie Ellcrys — podjał ˛ znów Allanon, przyciagaj ˛ ac ˛ uwag˛e dziewczyny. — Chocia˙z wszyscy chcieliby´smy, z˙ eby było zupełnie inaczej, sprawy uło˙zyły si˛e w ten sposób i musimy si˛e z tym pogodzi´c. Jeste´s ostatnia˛ z Wybranych i tym samym ostatnia˛ nadzieja˛ swego ludu. Tylko ty mo˙zesz przywróci´c Zakaz. To ogromna odpowiedzialno´sc´ , Amberle, ale musisz ja˛ znie´sc´ . Je´sli zawiedziesz, demony i elfy przystapi ˛ a˛ do krwawej wojny i b˛eda˛ walczy´c tak długo, dopóki jedna ze stron nie zostanie unicestwiona. Ellcrys dała ci swoje nasionko, musisz je wi˛ec zabra´c i wyruszy´c na poszukiwanie Krwawego Ognia. To nie b˛edzie łatwe. Krwawy Ogie´n znajduje si˛e w miejscu zwanym Safehold, które jest cz˛es´cia˛ starego s´wiata. Ten s´wiat jest ju˙z przeszło´scia,˛ zmienił si˛e bezpowrotnie. Przez wieki zapomniano o Safehold. Nawet Ellcrys nie rozpoznaje ju˙z s´cie˙zek, które do niego wioda.˛ Gdyby nie ksi˛egi druidów, byłoby dla nas bezpowrotnie stracone. Ale przeczytałem je i wiem, gdzie si˛e znajduje. — Allanon zawiesił na chwil˛e głos. — Jest w Wilderun. Nikt nie odezwał si˛e ani słowem. Nie było potrzeby. Nawet Wil Ohmsford, mieszkaniec południa, który nigdy przedtem nie postawił nogi w Westlandii, słyszał o Wilderun. Zakopane gdzie´s w lasach le˙zacych ˛ na południe od krainy elfów, było obszarem zdradliwej, niebezpiecznej i pos˛epnej puszczy. Otaczały je góry i moczary. Znajdowało si˛e tam nie wi˛ecej ni˙z pół tuzina wiosek zamieszkanych przez złodziei, bandytów i wszelkiego rodzaju wyrzutków. Nawet oni rzadko oddalali si˛e od swoich osad i podró˙zowali tylko utartymi szlakami. Jak bowiem głosiła plotka, lasy zamieszkiwały stworzenia, których z˙ aden człowiek nie chciałby spotka´c na swej drodze. Wil odetchnał ˛ gł˛eboko. — A nie wiesz przypadkiem, jak tam odnajdziemy Krwawy Ogie´n? — Nie mog˛e tego wiedzie´c. — Allanon pokr˛ecił głowa.˛ — Nawet ksi˛egi druidów jedynie cz˛es´ciowo opisuja˛ geografi˛e starego s´wiata. Poza tym jakiekolwiek punkty orientacyjne ju˙z na pewno nie istnieja.˛ Musisz polega´c na Kamieniach Elfów. — Tak wła´snie my´slałem. — Wil z rezygnacja˛ opadł na krzesło. — Ale je´sli zrobi˛e z nich u˙zytek, demony si˛e dowiedza,˛ gdzie nas znale´zc´ . — Niestety to prawda. B˛edziesz musiał by´c bardzo ostro˙zny. Powiem ci, co Ellcrys przekazała Wybranym, zanim zostali zamordowani, a potem opowiedziała o tym mnie. Mo˙ze to ułatwi ci poszukiwania. Krwawy Ogie´n znajduje si˛e w puszczy otoczonej górami i bagnami. To oczywi´scie Wilderun, tak jak mówia˛ ksi˛egi druidów. A oto, co powiedziała dalej Ellcrys. Nad całym obszarem zalega gł˛eboka mgła. Trzeba odszuka´c samotny szczyt; pod nim znajduje si˛e labirynt tuneli si˛egajacy ˛ w głab ˛ ziemi. Gdzie´s w tym labiryncie sa˛ drzwi ze szkła, którego nie 151

mo˙zna rozbi´c. Za tymi drzwiami znajdziecie Krwawy Ogie´n. — Allanon uniósł w zadumie głow˛e. — Jak widzisz, ogólny opis Wilderun wydaje si˛e zaskakujaco ˛ dokładny, biorac ˛ oczywi´scie pod uwag˛e, z˙ e min˛eły setki lat, a kataklizmy i Wielkie Wojny zmieniły nie do poznania geografi˛e Ziemi. By´c mo˙ze jednak Krwawy Ogie´n w dalszym ciagu ˛ znajduje si˛e w labiryncie tuneli pod samotnym szczytem. Pomógłbym ci bardziej, gdybym tylko mógł. Niestety, nie jestem w stanie tego uczyni´c. Musisz zrobi´c, co w twojej mocy. Wil zdobył si˛e na słaby, wymuszony nieco u´smiech. Nie miał odwagi spojrze´c na Amberle. — Jak dostaniemy si˛e do Wilderun? — zapytał. Druid spojrzał pytajaco ˛ na Eventina, ale król wydawał si˛e by´c czym´s zaabsorbowany. W ko´ncu spojrzał z roztargnieniem na Allanona i skinał ˛ głowa.˛ — Wszystko załatwione. Mag rozwa˙zał co´s przez chwil˛e, a potem zwrócił si˛e do Amberle. — Twój dziadek wyznaczył kapitana Crispina, dowódc˛e stra˙zy przybocznej, by w tej podró˙zy był waszym przewodnikiem i obro´nca.˛ Jest zaradnym i odwa˙znym z˙ ołnierzem; b˛edzie wam dobrze słu˙zył. Wybierze równie˙z sze´sciu innych z˙ ołnierzy. To niewiele, ale w tym wypadku mała liczba jest najodpowiedniejsza. B˛edzie przyciaga´ ˛ c mniej uwagi ni˙z du˙zy oddział i umo˙zliwi szybkie poruszanie si˛e w terenie. Opracowali´smy z królem nast˛epujacy ˛ plan. Zostaniecie potajemnie wywiezieni z miasta; sposób pozostawili´smy kapitanowi Crispinowi. Tylko on zna cel ˙ waszej misji. Zołnierze b˛eda˛ wam towarzyszy´c tak długo, jak to b˛edzie konieczne. Zostana˛ poinstruowani, z˙ e nie mo˙ze si˛e wam przytrafi´c z˙ adna krzywda, i zrobia˛ wszystko, by was ochroni´c. — Allanonie — przemówił nagle Eventin, a na jego twarzy malowała si˛e gł˛eboka troska. — Jest co´s, o czym ci jeszcze nie mówiłem. Nie było na to czasu, ale teraz sadz˛ ˛ e, z˙ e powinienem. Poza oczywistym niebezpiecze´nstwem gro˙zacym ˛ ze strony demonów, jest jeszcze jeden powód do zmartwienia. — Król pochylił si˛e i skrzy˙zował r˛ece na blacie stołu. Jego twarz widoczna w słabym s´wietle s´wiecy wydawała si˛e bardzo stara. — Wiesz, jak zgin˛eli Wybrani, ale mo˙ze Wil i Amberle nie wiedza.˛ Zostali rozszarpani i tak okaleczeni, z˙ e trudno było ich rozpozna´c. Na twarzach słuchaczy odbiło si˛e przera˙zenie. Król poło˙zył delikatnie dło´n na ramieniu wnuczki. — Nie mówi˛e tego, by was jeszcze bardziej przestraszy´c. Od kiedy wyjechałe´s — Eventin spojrzał na Allanona — zdarzyło si˛e jeszcze wi˛ecej takich morderstw. Du˙zo wi˛ecej. Ktokolwiek to zrobił, w˛edruje teraz po całym kraju i niszczy wszystko, co napotka na swej drodze — ludzi i zwierz˛eta, młodych i starych. Zgin˛eło ponad pi˛ec´ dziesi˛ecioro elfów — wszyscy w ten sam sposób: rozerwani na strz˛epy. Przed trzema dniami cały patrol wpadł w zasadzk˛e i został wybity. Szes´ciu uzbrojonych ludzi. Tydzie´n wcze´sniej w pomocnej cz˛es´ci miasta co´s zaata152

kowało oddział wojska i wymordowało ludzi podczas snu. Od czasu gdy Ellcrys zacz˛eła usycha´c, w Westlandii pojawia si˛e coraz wi˛ecej demonów. Dochodzi równie˙z do nieprzyjemnych potyczek, ale do tej pory nie było to nic tak perfidnego i okrutnego. To mordercze stworzenie wie, co robi; zabija z premedytacja.˛ Nikt go nie widział, ale czai si˛e gdzie´s i poluje na nas. — Eventin zamilkł na chwil˛e, a potem spojrzał na Allanona. — My´sl˛e, z˙ e zostało przysłane tu specjalnie, by zabi´c Wybranych. I dokonało tego z jednym wyjatkiem. ˛ By´c mo˙ze wi˛ec zjawi si˛e tu ponownie. Amberle pobladła, druid za´s potarł w zamy´sleniu brod˛e. — Tak, był kiedy´s taki demon — mruknał. ˛ — Miał morderczy instynkt. Nazywano go Kosiarzem. — Nie obchodzi mnie, jak go nazywano — odezwał si˛e nagle Wil. — Chc˛e tylko wiedzie´c, jak go unikna´ ˛c. — Dzi˛eki tajemnicy — zaproponował druid. — Jakkolwiek jest niebezpieczny i przebiegły, nie b˛edzie miał z˙ adnych powodów, by podejrzewa´c, z˙ e opu´scili´scie Arborlon. Je´sli uwierzy, z˙ e nadal tu jeste´scie, i je´sli wszystkie demony w to uwierza,˛ nie b˛eda˛ was szuka´c w z˙ adnym innym miejscu. Mo˙ze uda nam si˛e sprawi´c, z˙ eby tak my´slały. Wkrótce nadejdzie czas, kiedy Ellcrys nie b˛edzie mogła dłu˙zej ´ utrzyma´c Sciany Zakazu i reszty uwi˛ezionych tam bestii — Allanon zwrócił si˛e do Eventina. — Wówczas demony skoncentruja˛ swa˛ sił˛e na najsłabszym punkcie i wydostana˛ si˛e na wolno´sc´ . Nie mo˙zemy czeka´c, a˙z do tego dojdzie. Musimy znale´zc´ to miejsce i zapobiec ich ucieczce. Nawet je˙zeli si˛e nam nie powiedzie, opó´znimy ich marsz na Arborlon. B˛eda˛ usiłowały dosta´c si˛e tutaj, poniewa˙z chca˛ zniszczy´c Ellcrys. Musza˛ to zrobi´c. Nie moga˛ jej znie´sc´ . We´z pod uwag˛e, z˙ e była dla nich prawdziwym przekle´nstwem. Ale teraz, gdy osłabła, nie jest ju˙z taka gro´zna. Je´sli raz uda im si˛e przełama´c jej opór, przyb˛eda˛ tu szybko, by ja˛ zniszczy´c. Zrobimy wszystko, by temu zapobiec. Musimy da´c czas Amberle, aby mogła odnale´zc´ Krwawy Ogie´n i wróci´c. Do tego czasu musimy trzyma´c demony z dala od Arborlon. — Tak — Allanon zawiesił głos. — Oszukamy demony, które ju˙z zdołały ´ przełama´c Scian˛ e Zakazu, dajac ˛ do zrozumienia, z˙ e przygotowania do poszukiwa´n Krwawego Ognia sa˛ nadal w toku. B˛edziemy udawa´c, z˙ e jeszcze nie opus´cili´scie miasta. Demony wiedza,˛ z˙ e to wła´snie ja sprowadziłem Amberle do Arborlon. B˛eda˛ wi˛ec przypuszcza´c, i˙z razem ze mna˛ z niego wyjedzie. Mo˙zemy to wykorzysta´c. Skupimy ich uwag˛e na mnie. Zanim zorientuja˛ si˛e, z˙ e zostały wprowadzone w bład, ˛ b˛edziecie ju˙z poza ich zasi˛egiem. Chyba, z˙ e ich szpieg jest bardziej pomysłowy, ni˙z przypuszczasz, chciał powiedzie´c Wil, ale postanowił si˛e powstrzyma´c. — To wszystko brzmi bardzo obiecujaco ˛ — stwierdził gło´sno. — Wyglada ˛ na to, z˙ e ju˙z wszystko zostało ustalone z wyjatkiem ˛ terminu naszego wyjazdu. — Wyjedziecie o s´wicie. 153

— O s´wicie? — spytał z niedowierzaniem Wil. — Jutro? — To niemo˙zliwe, druidzie! — zawołała Amberle i wstała. — Jeste´smy zm˛eczeni! Nie spali´smy prawie od dwóch dni, a do s´witu zostało zaledwie kilka godzin! — Spokojnie, dziewczyno. — Allanon uniósł r˛ece w uspokajajacym ˛ ge´scie. — Rozumiem to, ale zastanów si˛e chwil˛e. Demony wiedza,˛ z˙ e przybyli´scie tu, aby zanie´sc´ nasionko Ellcrys do Krwawego Ognia. Wiedza˛ równie˙z, z˙ e wkrótce spróbujecie opu´sci´c miasto. B˛eda˛ obserwowa´c, ale nie wcze´sniej ni˙z za dzie´n lub dwa. Rozumiesz, dlaczego? Spodziewaja˛ si˛e po prostu, z˙ e najpierw odpoczniecie. Dlatego wła´snie musicie wyjecha´c od razu. Zaskoczenie jest wasza˛ najlepsza˛ bronia.˛ W oczach Wila błysn˛eło zrozumienie. To była wła´snie ta przewaga, na która˛ miał nadziej˛e Allanon, oszukujac ˛ Najwy˙zsza˛ Rad˛e. — Gdy wyjedziecie z miasta, b˛edziecie mogli wystarczajaco ˛ dobrze wypocza´ ˛c — obiecał druid. — Po dwóch dniach podró˙zy dotrzecie do placówki w Drey Wood. Tam si˛e wy´spicie. Pozostanie w Arborlon jest niebezpieczne. Im szybciej stad ˛ znikniecie, tym wi˛eksze sa˛ wasze szans˛e na prze˙zycie. Wil przyznał niech˛etnie, z˙ e rozumowanie druida było jasne i logiczne. Spojrzał na Amberle. W jej oczach czaił si˛e gniew i niezadowolenie. — Zanim wyjad˛e, chc˛e si˛e zobaczy´c z matka.˛ — To nie jest dobry pomysł. — Allanon pokr˛ecił głowa.˛ Dziewczyna zacisn˛eła szcz˛eki. — Zdaje ci si˛e, z˙ e do ciebie nale˙zy ostatnie słowo w ka˙zdej sprawie, która mnie dotyczy, druidzie. Tak jednak nie jest. Chc˛e si˛e zobaczy´c z moja˛ matka.˛ — Demony wiedza,˛ kim jeste´s. Je˙zeli wiedza˛ równie˙z o twojej matce, z pewno´scia˛ b˛eda˛ tam na ciebie czeka´c. To niebezpieczne. — Bycie tutaj jest niebezpieczne. Z pewno´scia˛ znajdziesz jaki´s sposób, bym mogła sp˛edzi´c z nia˛ kilka minut. Chyba nie jeste´s tak głupi, by proponowa´c mi, z˙ ebym zrobiła to po powrocie — powiedziała Amberle i spu´sciła powieki. ´ Zapanowało nieprzyjemne milczenie. Sniada twarz Allanona straciła wszelki wyraz, jakby mag si˛e obawiał, z˙ e mo˙ze ujawni´c co´s, co miało pozosta´c ukryte. Wil zauwa˙zył t˛e zmian˛e i bardzo go to zaintrygowało. — Jak sobie z˙ yczysz — zgodził si˛e w ko´ncu druid i powstał. — A teraz musicie si˛e poło˙zy´c i zasna´ ˛c, je´sli potraficie. Idziemy. — Eventin równie˙z podniósł si˛e z miejsca i spojrzał na wnuczk˛e. — Przepraszam ci˛e za ostre słowa Ariona — powiedział i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — My´sl˛e, z˙ e wkrótce zrozumie wszystko, tak jak i ja. . . — Zamilkł zmieszany, po czym objał ˛ dziewczyn˛e ramionami i ucałował jej policzki. — Gdybym nie był taki stary. . . — zaczał ˛ wzruszony, ale Amberle poło˙zyła palce na jego ustach. — Nie jeste´s a˙z tak stary, z˙ eby nie rozumie´c, z˙ e tutaj si˛e bardziej przydasz. — U´smiechn˛eła si˛e ze łzami w oczach i ucałowała dziadka na po˙zegnanie.

154

Wil, czujac ˛ si˛e troch˛e zakłopotany, wstał od stołu i podszedł do s´piacego ˛ Manxa. Pies usłyszał go i otworzył jedno oko. Wil wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, by pogłaska´c staruszka, ale wilczur warknał ˛ ostrzegawczo. Chłopak cofnał ˛ si˛e zaskoczony. Nieprzyjemna bestia, pomy´slał. Powrócił do pozostałych. Eventin po˙zegnał si˛e z nim u´sciskiem dłoni i z˙ yczeniami pomy´slno´sci. W ko´ncu z Amberle u boku Wil pow˛edrował za Allanonem. Wyszli znów przez si˛egajace ˛ ziemi okno i pogra˙ ˛zyli si˛e w ciemnej nocy.

XXI Druid zabrał ich do małego domu stojacego ˛ na zalesionym wzgórzu na północnym kra´ncu miasta, gdzie znajdowało si˛e wiele podobnie zbudowanych domków. Nie wyró˙zniało go nic szczególnego i jak domy´slił si˛e Wil, był to zasadniczy powód jego wyboru. Domek był niezamieszkany, ale całkowicie umeblowany, jakby kto´s w nim niedawno przebywał. Allanon nie wyja´snił jednak, co si˛e stało z jego wła´scicielami. Wszedł pewnie do s´rodka, jakby mieszkanie nale˙zało do niego, i zapalił w salonie kilka lamp oliwnych. Potem zaciagn ˛ ał ˛ dokładnie wszystkie zasłony. Gdy Wil i Amberle stali w pobli˙zu małego stolika nakrytego wyszywana˛ serweta˛ i ozdobionego wazonem ze s´wie˙zymi kwiatami, druid sprawdzał pozostałe pokoje. Powrócił z bochenkiem chleba, serem, owocami i dzbanem wody. Jedli w milczeniu. Wil pochłaniał wszystko mimo tak pó´znej pory, Amberle jednak prawie w ogóle nie tkn˛eła jadła. Gdy sko´nczyli, Allanon zaprowadził dziewczyn˛e do małej sypialni na tyłach domu. Jedyne okno było zamkni˛ete, zabezpieczone kratami i zasłonami. Druid sprawdził wszystko starannie, a potem skinał ˛ na Amberle. Weszła bez słowa do s´rodka i rzuciła si˛e na łó˙zko. Była tak zm˛eczona, z˙ e nie próbowała si˛e nawet rozebra´c. Zrzuciła tylko buty i natychmiast zasn˛eła. Allanon okrył ja˛ kocem i wyszedł, zamykajac ˛ cicho drzwi. Pozostawiony w salonie Wil uchylił zasłon˛e i wyjrzał przez okno. Wokół panowała nieprzenikniona ciemno´sc´ . Z dala niczym robaczki s´wi˛etoja´nskie mrugały do niego s´wiatła miasta. Gdy druid znowu si˛e pojawił w pokoju, Wil spojrzał na niego z niepokojem. — Musimy porozmawia´c, Allanonie. — Masz jeszcze jakie´s pytania, Wilu Ohmsfordzie? — zapytał zdziwiony olbrzym. — Niezupełnie. — Chłopak poczuł si˛e do´sc´ nieswojo. — Rozumiem. Usiad´ ˛ zmy wi˛ec. Wil skinał ˛ głowa˛ i zaj˛eli miejsca przy małym stoliku, gdzie przed chwila˛ jedli kolacj˛e. Chłopak nie bardzo wiedział, jak zacza´ ˛c, a Allanon siedział z niewzruszonym wyrazem twarzy i czekał. — Gdy w Tirfing próbowałem u˙zy´c Kamieni Elfów przeciwko demonowi, zdarzyło si˛e co´s dziwnego; co´s, czego nie rozumiem — zaczał ˛ w ko´ncu, unikajac ˛ 156

spojrzenia ciemnych oczu druida. — Najpierw zamierzałem zachowa´c to tylko dla siebie, z˙ eby´s nie pomy´slał, z˙ e szukam wymówki, by nie jecha´c do Wilderun. — To byłoby głupie — stwierdził Allanon cichym głosem. — Powiedz, co si˛e stało. Wil nie słuchał go jednak i ciagn ˛ ał ˛ dalej. — Zdecydowałem, z˙ e porozmawiam o tym z toba,˛ poniewa˙z niepokoj˛e si˛e o bezpiecze´nstwo Amberle. Je˙zeli mam ja˛ chroni´c, musz˛e schowa´c dum˛e do kieszeni. — Powiedz, co si˛e stało — powtórzył Allanon. Wil spojrzał na niego z niepokojem. — Wytłumacz˛e to najlepiej, jak potrafi˛e. Gdy próbowałem u˙zy´c kamieni przeciwko demonowi, co´s we mnie przeciwstawiło si˛e temu. Było to co´s w rodzaju blokady, jaka´s s´ciana, która wyrosła mi˛edzy mna˛ a kamieniami, tak z˙ e nie mogłem skorzysta´c z ich pomocy. Trzymałem je przed soba˛ i próbowałem czerpa´c moc z ich wn˛etrza, ale nic si˛e nie działo. Byłem wówczas pewien, z˙ e si˛e co do mnie pomyliłe´s i z˙ e nie b˛ed˛e mógł u˙zywa´c ich tak jak mój dziadek. Pomy´slałem, z˙ e za chwil˛e umr˛e. Ale potem, gdy demon ju˙z miał mnie dopa´sc´ , s´ciana run˛eła, a kamienie zabłysły z pełna˛ moca˛ i zniszczyły potwora. Od tej pory ciagle ˛ si˛e nad tym zastanawiam. Najpierw wydawało mi si˛e, z˙ e po prostu nie wiem, jak u˙zywa´c talizmanu elfów. Sadziłem, ˛ z˙ e mój wewn˛etrzny opór jest wynikiem braku do´swiadczenia. Ale teraz ju˙z w to nie wierz˛e. To było co´s zupełnie innego. Co´s we mnie. . . Druid przygladał ˛ mu si˛e w milczeniu. Szarpał leniwie swa˛ mała˛ czarna˛ bródk˛e, ciagn ˛ ał ˛ ja˛ i zawijał na palec. — Musisz pami˛eta´c, z˙ e Kamienie Elfów nale˙za˛ do starej magii, pochodza˛ cej z czasów przed człowiekiem. Magia ta była własno´scia˛ czarodziejskich istot, które wówczas władały ziemia,˛ i była zjawiskiem powszechnym. Istniało wiele rodzajów kamieni i ka˙zdy słu˙zył innemu celowi. Miały ró˙zne kolory, które informowały o ich przeznaczeniu. Niebieskie, takie jak twoje, słu˙zyły do poszukiwa´n. Ich posiadanie umo˙zliwiało wła´scicielowi znalezienie tego, co było przed nim ukryte — na przykład Krwawego Ognia, którego szukamy. Wszystkie natomiast chroniły przed magia˛ i czarami. Jednak zasi˛eg tej ochrony, a tym samym moc kamieni, zale˙zał od siły charakteru ich wła´sciciela. Kamienie zawsze wyst˛epowały trójkami. Ka˙zdy z nich reprezentował jaka´ ˛s cz˛es´c´ ludzkiej natury: jeden serce, drugi ciało, a trzeci umysł. Aby skorzysta´c z ich magii, nale˙zy połaczy´ ˛ c wszystkie trzy w jedno. Sukces posiadacza kamieni zale˙zy od tego, czy zdoła to uczyni´c. — Allanon poło˙zył obie r˛ece na stole. — Kamienie maja˛ jeszcze jedna˛ wła´sciwo´sc´ , Wil, w zasadzie podstawowa.˛ Nale˙za˛ do s´wiata magii elfów; zostały stworzone przez ich czarowników i słu˙za˛ tylko elfom. Były przekazywane z pokolenia na pokolenie, władały nimi ró˙zne rodziny, ró˙zne osoby, ale zawsze były to elfy. Nikt inny bowiem nie mo˙ze ich u˙zy´c. 157

Na twarzy Wila pojawił si˛e wyraz niedowierzania. — Chcesz mi powiedzie´c, z˙ e nie mog˛e u˙zy´c Kamieni Elfów, poniewa˙z nie jestem elfem? — zawołał. — To nie jest takie proste. — Allanon pokr˛ecił głowa.˛ — Cz˛es´ciowo jeste´s elfem, Wil. Tak samo było z twoim dziadkiem. Ale on jest półelfem zrodzonym z elfa i człowieka. Z toba˛ jest zupełnie inaczej. Ani twoja matka, ani babcia nie były elfami; nale˙zały do rasy ludzi. To, co masz z elfa, odziedziczyłe´s od swojego ojca, a po´srednio od dziadka. — Nie widz˛e tu z˙ adnej ró˙znicy — zaprotestował Wil. — Dlaczego miałbym mie´c trudno´sci z u˙zyciem kamieni, skoro mój dziadek ich nie miał? W ko´ncu mam w sobie troch˛e elfiej krwi. — Nie chodzi o elfia˛ krew — wtracił ˛ szybko Allanon. — To ludzka krew sprawia ci kłopoty. Psychicznie jeste´s podobny do swojego dziadka, ta cz˛es´c´ twojej osobowo´sci jest bez watpienia ˛ spu´scizna˛ elfów. Ale niestety jest to tylko mała czastka ˛ cało´sci; w wi˛ekszo´sci jeste´s człowiekiem. Zrozum, gdy usiłujesz u˙zy´c kamieni, tylko mała czastka ˛ ciebie mo˙ze si˛e połaczy´ ˛ c z ich moca.˛ Twoje serce, umysł i ciało opieraja˛ si˛e magii. Traktuja˛ ja˛ jak intruza i blokuja.˛ Ich siła jest w znacznym stopniu zmniejszona i ogranicza si˛e jedynie do tej niewielkiej ilo´sc´ elfiej krwi, która jest w tobie. Mo˙ze wła´snie tego do´swiadczyłe´s — odrzucenia magii elfów przez przewa˙zajac ˛ a˛ cz˛es´c´ człowiecza.˛ — A co z moim dziadkiem? — Wil pokr˛ecił głowa.˛ — On nie do´swiadczył takiego odrzucenia. — To prawda — zgodził si˛e Allanon. — Ale twój dziadek jest w połowie elfem i to dało mu władz˛e nad moca˛ kamieni. Blokada była wi˛ec ledwie wyczuwalna. Z toba˛ jest zupełnie inaczej, poniewa˙z ogniwo łacz ˛ ace ˛ ci˛e z moca˛ kamieni jest o wiele słabsze. — Wiedziałe´s o tym, gdy przyszedłe´s po mnie do Storlock. Musiałe´s to wiedzie´c, a nie powiedziałe´s ani jednego słowa. Ani jednego. — A co miałem powiedzie´c, chłopcze? — Druid nie zmienił nawet wyrazu twarzy. — Nie wiedziałem, jakiego rodzaju trudno´sci napotkasz, u˙zywajac ˛ kamieni. To w głównej mierze zale˙zy od charakteru ich posiadacza. Wierzyłem, z˙ e b˛edziesz do´sc´ silny, by pokona´c ka˙zdy wewn˛etrzny opór. I nadal w to wierz˛e. Ostrze˙zenie spowodowałoby jeszcze wi˛eksze watpliwo´ ˛ sci, a to z kolei mogłoby si˛e sko´nczy´c dla ciebie s´miercia.˛ Wil wstał bez słowa; na jego twarzy malowało si˛e oszołomienie. Odszedł kilka kroków, a potem znów spojrzał na Allanona. — To mo˙ze si˛e znowu zdarzy´c, prawda? — zapytał cicho. — Za ka˙zdym razem, gdy spróbuj˛e u˙zy´c kamieni. Druid pokiwał głowa.˛ Wil przygladał ˛ si˛e przez chwil˛e jego s´niadej twarzy, a w głowie, niczym opadajace ˛ li´scie, wirowało znaczenie, jakie niosły ze soba˛ te słowa. 158

— Za ka˙zdym razem — powtórzył, a li´scie zastygły w bezruchu. — Zatem mo˙ze nadej´sc´ czas, z˙ e opór oka˙ze si˛e zbyt du˙zy. Mo˙ze zdarzy´c si˛e, z˙ e wezw˛e na pomoc pot˛eg˛e kamieni, a one nie odpowiedza.˛ — Allanon zastanawiał si˛e długo, nim odpowiedział. — Tak, to mo˙zliwe. Wil usiadł znowu przy stole, a niedowierzanie malujace ˛ si˛e na jego twarzy zmieniło si˛e w strach. — Jak mo˙zesz wi˛ec powierzy´c Amberle mojej opiece? — Druid uderzył r˛eka˛ w stół niczym pot˛ez˙ nym młotem. — Poniewa˙z nie ma nikogo innego! — Jego twarz płon˛eła gniewem, ale głos pozostał spokojny. — Mówiłem ci kiedy´s, z˙ eby´s zaczał ˛ w siebie wierzy´c. Proponuj˛e to jeszcze raz. Nie zawsze los wyposa˙zy nas odpowiednio, by´smy mogli stawi´c czoło trudno´sciom. Tak jest i teraz. Chciałbym mie´c moc tak pot˛ez˙ na,˛ z˙ eby twoja pomoc nie była konieczna. Chciałbym równie˙z da´c ci wi˛ecej, ni˙z dałem, aby´s mógł chroni´c Amberle i siebie. Chciałbym jeszcze wielu innych rzeczy, ale one nie moga˛ si˛e spełni´c. Sprowadziłem ci˛e do Arborlon, poniewa˙z wiedziałem, z˙ e sam nie jestem w stanie uratowa´c elfów i zapobiec niebezpiecze´nstwu, które im zagra˙za. Obaj tutaj nie pasujemy, Wilu Ohmsfordzie, ale musimy zrobi´c wszystko, co w naszej mocy. Druidzi odeszli, a magia elfów jest ju˙z stracona. Jeste´smy tylko my obaj, twoje kamienie i moja moc. Nic wi˛ecej, ale to musi wystarczy´c. — Nie boj˛e si˛e o siebie — powiedział Wil. — Boj˛e si˛e o Amberle. Je´sli ja˛ zawiod˛e. . . — Nie wolno ci tego zrobi´c, chłopcze! — powiedział Allanon twardo. — Nie wolno! Jeste´s wszystkim, co ma. — To mo˙ze nie wystarczy´c. — Nie wystarczy´c? — W głosie druida pojawił si˛e sarkazm. — Twój dziadek te˙z tak my´slał, nie tak dawno temu zreszta.˛ Nie mógł zrozumie´c, na jakiej podstawie sadz˛ ˛ e, z˙ e dysponuje wystarczajac ˛ a˛ siła,˛ by pokona´c straszliwego lorda Warlocka. W ko´ncu był tylko nic nie znaczacym ˛ chłopakiem z południa. Zapadła długa cisza. Wil i Allanon patrzyli na siebie w milczeniu, a na ich twarzach ta´nczyły cienie rzucane przez płomie´n oliwnej lampki. W ko´ncu druid podniósł si˛e powoli i z ociaganiem. ˛ — Uwierz w siebie. Ju˙z raz u˙zyłe´s Kamieni Elfów; pokonałe´s swój opór i przywołałe´s ich magi˛e. I zrobisz to znowu. Zrobisz to. Jeste´s synem rodu Shannary. Twoja˛ spu´scizna˛ sa˛ siła i odwaga silniejsze od zwatpienia ˛ i strachu. — Druid pochylił si˛e nagle. — Daj mi r˛ek˛e. Wil wyciagn ˛ ał ˛ posłusznie dło´n, Allanon za´s pochwycił ja˛ mocno. — Oto moja r˛eka i moja przysi˛ega. Uda ci si˛e, Wilu Ohmsfordzie. Znajdziesz Krwawy Ogie´n i powrócisz szcz˛es´liwie z ostatnia˛ z Wybranych, która sprawi, z˙ e Ellcrys si˛e odrodzi. Wierz˛e w to i ty te˙z musisz uwierzy´c.

159

Wil poczuł si˛e zupełnie nagi i bezbronny pod twardym spojrzeniem ciemnych oczu druida. Nie odwrócił wzroku, a gdy przemówił, jego słowa były zaledwie szeptem. — Spróbuj˛e. Allanon pokiwał głowa.˛ Był na tyle madry, ˛ by pozostawi´c to bez odpowiedzi. Eventin Elessedil siedział w swym gabinecie jeszcze długo po tym, jak pozostała trójka go opu´sciła: samotna, przygarbiona posta´c, o´swietlona blaskiem oliwnej lampy, zatopiona w swym ulubionym skórzanym fotelu. Król elfów patrzył niewidzacymi ˛ oczami na półki z ksia˙ ˛zkami, obrazy i draperie i rozmy´slał o tym, co było i co b˛edzie. Nadeszła północ, a potem min˛eła. W ko´ncu król powstał. Zebrał rozproszone my´sli, zgasił lamp˛e i zm˛eczonym krokiem wyszedł na korytarz. Tej nocy nie było ju˙z nic do zrobienia. O s´wicie Amberle wyruszy do Wilderun. Lecz teraz nie mo˙ze ju˙z si˛e o nia˛ martwi´c; musi zadba´c o swój lud. Król kroczył ciemnym korytarzem pełen obaw o to, co przyniesie mu sen. Gdzie´s w gł˛ebokim mroku puszczy le˙zacej ˛ na południe od Arborlon Dagda Mor wstał z kamienia, na którym siedział. W jego okrutnych oczach błysn˛eła iskra rado´sci. Tym razem nie b˛edzie z˙ adnej pomyłki, pomy´slał. Tym razem sam si˛e upewni, czy wszyscy zostali zgładzeni. Najpierw dopilnuje, by spotkało to t˛e dziewczyn˛e. Kiwnał ˛ szponiastymi palcami i z cienia wyłonił si˛e Kosiarz.

XXII Dzie´n nad Arborlon wstał mglisty i pochmurny. Nim Amberle i Wil zda˙ ˛zyli si˛e ubra´c i zje´sc´ s´niadanie, zaczał ˛ pada´c deszcz. Najpierw pojawiły si˛e pojedyncze krople, by za chwil˛e zmieni´c si˛e w gwałtowna˛ ulew˛e uderzajac ˛ a˛ z łoskotem w dach i okna. Gdzie´s daleko rozległ si˛e gło´sny grzmot i wstrzasn ˛ ał ˛ okolica.˛ — Nie b˛edzie łatwo was znale´zc´ w taka˛ pogod˛e — ucieszył si˛e Allanon i wyprowadził ich na deszcz. Ubrani w wełniane tuniki, spodnie i wysokie skórzane buty, okryci szczelnie płaszczami szli le´snymi s´cie˙zkami prowadzacymi ˛ wzdłu˙z najdalej wysuni˛etej na zachód cz˛es´ci miasta, le˙zacej ˛ na szerokim urwisku Carolan. Było jeszcze ciemno i z trudno´scia˛ odnajdywali drog˛e. Fragmenty domów, płotów i ogrodów pojawiały si˛e przed nimi niczym mira˙ze i zaraz znikały we mgle i burzy. Twarze owiewał im chłodny, porywisty wiatr, musieli wi˛ec pochyla´c nisko głowy, by si˛e przed nim osłoni´c. Z trudem brn˛eli przez kału˙ze i potoki wody płynacej ˛ koleinami znacza˛ cymi szlak. Gdy znale´zli si˛e ju˙z za miastem, Allanon zszedł ze s´cie˙zki i poprowadził ich ku przytulonej do zbocza wzgórza samotnej stajni. Podwójne drzwi były lekko uchylone, weszli wi˛ec szybko do s´rodka, by schroni´c si˛e przed burza.˛ Przez szpary w pobitych oknach i zniszczonych s´cianach wpadała do s´rodka szara po´swiata. Przegrody dla koni i wysokie poddasze były puste, przysypane kurzem i piaskiem. Powietrze miało tu ci˛ez˙ ki, st˛echły zapach. Przybysze strzasn˛ ˛ eli wod˛e z płaszczy i podeszli do drzwi znajdujacych ˛ si˛e na tyłach stajni. Prawie natychmiast stan˛eło przy nich dwóch uzbrojonych po z˛eby z˙ ołnierzy, którzy bezszelestnie wyłonili si˛e z mroku. Allanon nie zwrócił na nich uwagi i szedł prosto do drzwi. Zastukał cicho, poło˙zył jedna˛ r˛ek˛e na klamce i spojrzał na Amberle. — Pi˛ec´ minut. To wszystko, na co mo˙zemy sobie teraz pozwoli´c. Otworzył drzwi i zajrzeli do s´rodka. Zobaczyli male´nki pokoik, w którym czekał kapitan Crispin wraz z jaka´ ˛s elfijska˛ kobieta˛ odziana˛ w płaszcz i kaptur. Kobieta odsłoniła twarz i Wil ujrzał starsze odbicie Amberle. A zatem Allanon dotrzymał słowa: przed nimi stała matka dziewczyny. Amberle podbiegła do niej szybko, pochwyciła w ramiona i ucałowała. Crispin wyszedł z pokoju i zamknał ˛ za soba˛ drzwi. 161

— Zostajesz tutaj — powiedział druid. Kapitan stra˙zy przybocznej pokiwał posłusznie głowa.˛ Był ubrany tak samo jak reszta z˙ ołnierzy. Nosił szaro-brazow ˛ a˛ szat˛e, wygodna˛ i zlewajac ˛ a˛ si˛e z kolorami lasu. Na ramiona narzucił płaszcz, a pod nim błyskały przytroczone do pasa długie no˙ze. Na plecach wisiał za´s łuk i krótki miecz. Deszcz zmoczył jego jasnobrazowe ˛ włosy, nadajac ˛ mu zdecydowanie chłopi˛ecy wyglad. ˛ Jedynie twarde spojrzenie piwnych oczu wskazywało na to, z˙ e ju˙z dawno nie jest chłopcem. Crispin przywitał si˛e krótko z Wilem, po czym wydał polecenia swym z˙ ołnierzom. Jeden z nich zaraz wybiegł na zewnatrz, ˛ a drugi na poddasze. Poruszali si˛e cicho i zwinnie jak koty. Mijały minuty. Wil stał cicho przy Allanonie i przysłuchiwał si˛e, jak deszcz b˛ebni o dach stajni. W ko´ncu druid podszedł do drzwi i cicho zastukał. Chwil˛e pó´zniej z pokoju wyłoniła si˛e Amberle ze swoja˛ matka.˛ Obie płakały. Allanon chwycił dziewczyn˛e za r˛ek˛e i u´scisnał ˛ ja˛ mocno. — Musicie ju˙z jecha´c. Crispin dopilnuje, z˙ eby´scie bezpiecznie opu´scili Arborlon. Twoja matka zostanie tutaj ze mna,˛ dopóki nie wyjedziesz. — Allanon zamilkł na chwil˛e, po czym dodał: — Uwierz w siebie, Amberle, i bad´ ˛ z dzielna. Dziewczyna skin˛eła głowa˛ w milczeniu. Potem obróciła si˛e i po raz ostatni u´scisn˛eła matk˛e. Wtedy Allanon wział ˛ Wila na stron˛e. ˙ — Zycz˛e ci szcz˛es´cia, Wilu Ohmsfordzie — powiedział ledwie słyszalnym szeptem. — Pami˛etaj, z˙ e najbardziej polegam wła´snie na tobie. U´scisnał ˛ dło´n chłopaka i odsunał ˛ si˛e. Wil patrzył na niego przez chwil˛e, a potem obrócił si˛e, gdy˙z poczuł na swoim ramieniu r˛ek˛e Crispina. — Trzymaj si˛e blisko mnie — poradził mu kapitan i spojrzał na drzwi prowadzace ˛ na zewnatrz. ˛ Wil i Amberle ruszyli bez słowa za nim. Gdy doszli do wyj´scia, Crispin dał znak, by si˛e zatrzymali, i gwizdnał ˛ na pozostałych z˙ ołnierzy. Odpowiedzieli mu prawie natychmiast. Kapitan wy´sliznał ˛ si˛e na deszcz; chłopak i dziewczyna owin˛eli si˛e szczelnie płaszczami i ruszyli za nim. Szli w dół zbocza ta˛ sama˛ s´cie˙zka,˛ która ich tutaj przywiodła. Gdy pokonali mniej wi˛ecej pi˛ec´ dziesiat ˛ stóp, skr˛ecili na szlak wiodacy ˛ na wschód w stron˛e Carolanu. Po kilku sekundach zjawili si˛e przy nich pozostali z˙ ołnierze; wyszli z lasu cicho i niepostrze˙zenie niczym duchy. Wil obrócił si˛e, by spojrze´c na samotna˛ stajni˛e, ale znikn˛eła ju˙z przykryta zasłona˛ mgły i deszczu. ´ zka zw˛ez˙ ała si˛e; wiodła teraz w´sród drzew, musieli wi˛ec si˛e przeciska´c Scie˙ obok ciemnych, błyszczacych ˛ pni i ci˛ez˙ kich od deszczu konarów. Szlak zaczynał opada´c w dół, a˙z wreszcie zako´nczył si˛e długimi, kr˛etymi schodami wijacymi ˛ si˛e przez gaszcz ˛ Carolanu. Daleko przed nimi majaczyła we mgle szara wst˛ega Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni. Na wschodzie rozciagała ˛ si˛e szachownica łak ˛ i lasów. Crispin dał znak, by poszli zanim. Było to długie i strome zej´scie, gdy˙z drewniane stopnie były s´liskie i waskie. ˛ Za por˛ecz słu˙zyła postrz˛epiona, szorstka lina, 162

której Wil i Amberle chwycili si˛e z wielka˛ ostro˙zno´scia.˛ Pokonali tak setki stopni, a potem weszli na nowa˛ s´cie˙zk˛e znikajac ˛ a˛ w´sród sosnowego lasu. Gdzie´s z przodu huczała ponuro wezbrana rzeka; towarzyszył jej ryk wiatru przybywajacego ˛ znad wzgórz. Kilkaset jardów dalej las si˛e sko´nczył i znale´zli si˛e w poro´sni˛etej wierzbami i cedrami zatoczce, która otwierała si˛e na główne koryto Rzeki Szemrzacej ˛ Pies´ni. Do spróchniałego, skrzypiacego ˛ pomostu przycumowano bark˛e, której pokład wyło˙zony był zakrytymi płótnem pakami i ró˙znorakim sprz˛etem. Crispin dał znak do postoju. Jego z˙ ołnierze znikn˛eli mi˛edzy drzewami niczym duchy. Kapitan rozejrzał si˛e i zagwizdał. Jedna odpowied´z padła z barki, a druga z czoła zatoczki. Crispin skinał ˛ głowa˛ do swych podopiecznych i cała trójka opu´sciła osłon˛e lasu. Pochyleni mocno pod naporem wiatru, pobiegli szybko na pomost i weszli na pokład barki. Spod płóciennej paki wyłonił si˛e nagle z˙ ołnierz i szybko odsłonił skrzydło namiotu. Gdy na znak Crispina weszli do s´rodka, płótno opadło bezszelestnie i zamkn˛eło wej´scie. Wewnatrz ˛ było sucho i przytulnie. Przez chwil˛e stali niepewnie w kompletnej ciemno´sci, czujac ˛ pod stopami lekkie kołysanie. Po chwili jednak ich oczy przywykły do mroku. Przez płócienne s´ciany przesaczała ˛ si˛e nikła srebrna po´swiata i to pozwoliło im dojrze´c, z˙ e znale´zli si˛e w male´nkiej kabinie pełnej porzadnie ˛ uło˙zonych kocy i pakunków z jedzeniem. Oprócz tego była tam równie˙z bro´n zapakowana starannie w skórzane pokrowce. Zdj˛eli płaszcze, rozło˙zyli je, by mogły wyschna´ ˛c, i usiedli w oczekiwaniu na rozwój wydarze´n. Kilka chwil pó´zniej poczuli, z˙ e barka wypływa z zatoczki i zaczyna porusza´c si˛e z pradem ˛ rzeki. Rozpocz˛eła si˛e podró˙z do Wilderun. Reszt˛e dnia i cały nast˛epny sp˛edzili ukryci w swej płóciennej kabinie, Crispin bowiem zabronił im si˛e pokazywa´c na pokładzie. Deszcz ciagle ˛ padał, niebo było zachmurzone, a ziemia szara. Przypadkowe spojrzenia rzucane przez poły namiotu informowały ich, z˙ e kraina, przez która˛ podró˙zuja,˛ jest w wi˛ekszo´sci pokryta lasami i falistymi wzgórzami. Kilka godzin płyn˛eli mi˛edzy wysokimi urwiskami i poszarpanymi s´cianami skalnymi wznoszacymi ˛ si˛e wzdłu˙z brzegów Rzeki ´ Szemrzacej ˛ Pie´sni. Swiat przesłaniała zasłona mgły i deszczu, dajac ˛ wra˙zenie, i˙z wszystko jest jedynie niewyra´znym snem. Rzeka toczyła swe spienione wody na południe, niosac ˛ ze soba˛ połamane gał˛ezie i odłamki skalne, które obijały si˛e o dno barki. Sen był zupełnie niemo˙zliwy. Zapadali jedynie w krótkie drzemki, po których budzili si˛e tak samo zm˛eczeni i zagubieni. Bolały ich mi˛es´nie i stawy, a nieustanne kołysanie łodzi odbierało resztki apetytu. Czas ciagn ˛ ał ˛ si˛e w niesko´nczono´sc´ . Byli sami, nie liczac ˛ rzadkich chwil, gdy Crispin bad´ ˛ z który´s z z˙ ołnierzy chował si˛e do namiotu przed deszczem. Nie wiadomo, kiedy jedli lub spali, poniewa˙z wi˛ekszo´sc´ czasu sp˛edzali na kierowaniu łodzia˛ i czuwaniu nad bezpiecze´nstwem swych pasa˙zerów. Jeden z elfów bez163

ustannie czuwał przy wej´sciu do ich małej kabiny. Po jakim´s czasie znali ju˙z imiona z˙ ołnierzy: niektóre z rozmów toczacych ˛ si˛e na zewnatrz, ˛ o inne pytali, gdy który´s z nich zajrzał na chwil˛e do s´rodka. Do kilku imion dopasowali nawet twarze. Na przykład Dilph — mały, s´niady elf o przyjaznych oczach i z˙ elaznym u´scisku; albo Katsin — wielki, ko´scisty z˙ ołnierz, który w ogóle si˛e nie odzywał. Kian, Rin, Cormac i Ped pozostali jedynie głosami. Wil i Amberle potrafili rozpozna´c ostre, nerwowe przekle´nstwa rzucane przez Kiana i wesołe pogwizdywanie Peda. Najcz˛es´ciej widywali Crispina, poniewa˙z kapitan odwiedzał ich, by opowiedzie´c o przebiegu podró˙zy i spyta´c o ich potrzeby. Nigdy nie został dłu˙zej ni˙z pi˛ec´ minut, zawsze uprzejmie przepraszał i wracał do swych z˙ ołnierzy. W ko´ncu, by jako´s znie´sc´ przymusowe odosobnienie, zacz˛eli rozmawia´c. Oboje tego potrzebowali, ale z poczatku ˛ rozmowy te były bardzo ostro˙zne i niezr˛eczne. Ciagle ˛ przygladali ˛ si˛e sobie z du˙za˛ doza˛ nieufno´sci, a Wil nie był do ko´nca pewien, dlaczego Amberle wreszcie si˛e zdecydowała zrzuci´c skorup˛e, która otaczała ja˛ przez wi˛eksza˛ cz˛es´c´ podró˙zy z Havenstead. Wydawało mu si˛e jednak, z˙ e postawa dziewczyny uległa zadziwiajacej ˛ przemianie. Przedtem nie chciała rozmawia´c o niczym, a teraz ch˛etnie słuchała jego opowie´sci o dzieci´nstwie sp˛edzonym z rodzicami w Shady Vale, a potem o latach, gdy po ich s´mierci mieszkał razem z dziadkiem i Flickiem. Chciała wiedzie´c, jakie było jego z˙ ycie w´sród Storów i praca, która˛ b˛edzie wykonywał, kiedy wreszcie opu´sci ich wiosk˛e i wróci na południe jako uzdrowiciel. Zainteresowanie Amberle jego osoba˛ było szczere i wynikało z gł˛ebokiej potrzeby poznania jego z˙ ycia. Nie tylko wszak˙ze o nim rozmawiali. Rozmawiali równie˙z o niej, wnuczce króla elfów i córce nie˙zyjacego ˛ ju˙z syna Eventina. Dziewczyna opowiedziała Wilowi o sposobie z˙ ycia elfów, ich silnej wierze w dawanie czastki ˛ siebie tej ziemi, która ich karmi i chroni. Rozmawiali o swych pogladach ˛ na temat sposobów, jakimi ró˙zne rasy mogłyby zaspokaja´c potrzeby swoje i ziemi. Dyskutowali o zrozumieniu, współczuciu i miło´sci i stwierdzili ze zdziwieniem, z˙ e cenia˛ te same warto´sci. Powoli i stopniowo przywiazywali ˛ si˛e do siebie. Celowo unikali jednak rozmów o podró˙zy, w która˛ zostali wysłani, o niebezpiecze´nstwie zagra˙zajacym ˛ elfom i własnej odpowiedzialno´sci za poło˙zenie kresu temu zagro˙zeniu, a tak˙ze o tajemniczym drzewie zwanym Ellcrys. Przyjdzie na to czas, ale jeszcze nie teraz. Nie uzgodnili tego; po prostu oboje czuli, z˙ e tak b˛edzie lepiej. Mogli bez skr˛epowania rozmawia´c o przeszło´sci i przyszło´sci, ale na temat tera´zniejszo´sci nie byli w stanie wypowiedzie´c ani jednego słowa. Te rozmowy bardzo ich uspokajały. Na zewnatrz ˛ padał deszcz, burze n˛ekały ziemi˛e, a Rzeka Szemrzacej ˛ Pie´sni huczała złowieszczo w swym nieprzerwanym biegu na południe. Zamkni˛eci w ciemnym wi˛ezieniu miotanym przez wiatr i wod˛e, pozbawieni snu i apetytu, z łatwo´scia˛ mogli si˛e podda´c l˛ekom i zwatpieniu. ˛ Rozmowa dawała im ukojenie zrodzone ze wspólnych uczu´c, przyja´zni i zrozumienia. Obecno´sc´ drugiego człowieka zapewniała im poczucie bezpiecze´nstwa 164

i cz˛es´ciowo zacierała nieprzyjemne wra˙zenie, z˙ e cały s´wiat odszedł gdzie´s bezpowrotnie. Dawała równie˙z nadziej˛e. Cokolwiek miało si˛e zdarzy´c w nadchodza˛ ˙ cych dniach, stawia˛ temu czoło we dwójk˛e. Zadne z nich nie pozostanie samotne. W ciagu ˛ tych długich, deszczowych godzin przydarzyło si˛e Wilowi co´s bardzo dziwnego. Po raz pierwszy od pami˛etnej nocy w Storlock, gdy zgodził si˛e wyruszy´c w t˛e podró˙z, poczuł w sobie gł˛eboka˛ i nieodparta˛ trosk˛e o los Amberle Elessedil. Pó´znym popołudniem drugiego dnia podró˙zy przybyli do Drey Wood. Deszcz był ju˙z teraz tylko drobna˛ m˙zawka,˛ powietrze za´s zrobiło si˛e przenikliwie zimne. Lasy otulał szary mrok, a z zachodu toczyły si˛e ku nim zwały czarnych chmur. Drey Wood porastał g˛esty las. Był to teren pokryty niskimi wzniesieniami biegnacymi ˛ od lewego brzegu Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni na wschód ku wysokiemu, stromemu urwisku. Nad platanin ˛ a˛ zaro´sli górowały wiazy, ˛ czarne d˛eby i orzechy o włochatych pniach, a wsz˛edzie roznosił si˛e zapach zgnilizny. Kilka jardów w głab ˛ ladu ˛ nie było nic z wyjatkiem ˛ gł˛ebokiej, nieprzeniknionej czerni. Nieustajacy ˛ szum deszczu był jedynym d´zwi˛ekiem naruszajacym ˛ martwa˛ cisz˛e. ˙Zołnierze wprowadzili bark˛e do płytkiej zatoki i zatrzymali ja˛ tu˙z przy pomos´cie, o który rozbijały si˛e rzeczne fale. Na brzegu, tu˙z przy skraju lasu, stała stara, samotna chata z zamkni˛etymi na głucho okiennicami. Elfy rzuciły liny i zacumowały bark˛e. Crispin wyprowadził swych podopiecznych z kabiny, ostrzegajac, ˛ by nie zdejmowali kapturów. Poszli za nim na pomost, prostujac ˛ z ulga˛ zesztywniałe mi˛es´nie. Rzeka ochlapała ich na powitanie i wkrótce znale´zli si˛e na brzegu. Dilph otworzył drzwi chaty, zajrzał do niej na chwil˛e i kiwnał ˛ głowa˛ do Crispina. Kapitan zmarszczył brwi i rozejrzał si˛e wokoło. — Czy co´s si˛e stało? — zapytał Wil. — Po prostu jeste´smy ostro˙zni — odparł kapitan. — Główny posterunek jest pół mili w głab ˛ ladu. ˛ Stoi na szczycie wzgórza, ukryty w´sród drzew, co pozwala obserwowa´c okolic˛e. Wydaje mi si˛e, z˙ e z˙ ołnierze, którzy tam stacjonuja,˛ powinni byli zauwa˙zy´c nasze przybycie, ale by´c mo˙ze pogoda im to uniemo˙zliwiła. — A co z ta˛ chata? ˛ — nie ust˛epował Wil. — To jedna z kilku stra˙znic. Zazwyczaj jest tu kto´s na posterunku. — Crispin wzruszył ramionami. — Gdy panuje zła pogoda, dowódca mo˙ze odwoła´c wszystkie jednoosobowe warty. Nie wiedział, z˙ e przyb˛edziemy, i dlatego nikt nas nie oczekiwał. Kapitan spojrzał w kierunku lasu i przeprosił Wila na moment. Potem dał znak pozostałym z˙ ołnierzom, by do niego podeszli, i cały oddział odbył cicha˛ narad˛e. — Wierzysz mu? — zapytała szeptem Amberle. — Nie jestem pewien. — A ja jestem. Stało si˛e co´s złego.

165

Wil nie odpowiedział. Konferencja była zako´nczona. Katsin poszedł na mostek i stanał ˛ w pobli˙zu barki. Cormac i Ped zaj˛eli pozycje na skraju lasu. Crispin rozmawiał jeszcze z Dilphem, wi˛ec Wil zbli˙zył si˛e do nich, by lepiej słysze´c. — We´z Rina i Kiana i id´zcie na zwiad. — Kapitan spojrzał przez rami˛e na Wila. — Je´sli wszystko b˛edzie w porzadku, ˛ wrócicie po nas. — Chłopak podjał ˛ szybka˛ decyzj˛e. — Pójd˛e z nimi. — Nie widz˛e powodu. — Kapitan zmarszczył brwi. — Zaraz ci jeden przedstawi˛e — nie ust˛epował Wil. — Odpowiadam za Amberle tak samo jak wy; dlatego wła´snie Allanon wysłał mnie razem z nia.˛ Sam wybieram sposób spełniania tego obowiazku, ˛ kapitanie, a w tym wypadku wydaje mi si˛e, z˙ e powinienem i´sc´ na zwiad razem z Dilphem. Crispin zastanawiał si˛e przez chwil˛e, po czym skinał ˛ głowa.˛ — Zgoda, ale masz robi´c dokładnie to, co ka˙ze Dilph. Wil popatrzył z troska˛ na Amberle. — Wszystko w porzadku? ˛ Przytakn˛eła, a potem w milczeniu patrzyła, jak Wil i z˙ ołnierze znikaja˛ w ciemno´sciach. Przemykali si˛e w´sród rozmokłego lasu bezszelestnie niczym duchy. Wsz˛edzie unosiły si˛e smugi wilgotnej mgły. Zostawiali za soba˛ czarne od deszczu pnie i pla˛ tanin˛e zaro´sli, wspinali si˛e na strome wzniesienia i granie. Mijały minuty, a Wil czuł si˛e coraz bardziej niespokojny. W ko´ncu rozdzielili si˛e: Kian i Rin znikn˛eli mi˛edzy drzewami, a Wil pozostał ˙ razem z Dilphem. Z mroku wyłoniła si˛e nagle pusta polana. Zołnierz przykucnał ˛ szybko i pociagn ˛ ał ˛ za soba˛ swego towarzysza. Potem wskazał na drzewa. — Tam — szepnał. ˛ Wysoko, wpleciony w gał˛ezie dwóch wielkich d˛ebów, znajdował si˛e posterunek elfów. Deszcz i mgła spowijały zabudowania wilgotnym całunem. Nie paliła si˛e ani jedna lampa, ani nawet pochodnia. Nie było z˙ adnego ruchu czy d´zwi˛eku. Posterunek sprawiał wra˙zenie opuszczonego. Lecz nie powinno tak by´c. Dilph przesunał ˛ si˛e nieco do przodu, spogladaj ˛ ac ˛ w lewo, gdzie w mroku czaił si˛e Rin, a potem w prawo, gdzie znalazł Kiana. Obaj kl˛eczeli ukryci mi˛edzy drzewami, obserwujac ˛ cichy posterunek. Dilph zagwizdał lekko, by przyciagn ˛ a´ ˛c ich uwag˛e. Potem dał znak Kianowi, by podszedł bli˙zej zabudowa´n, Rina wysłał za´s na zwiad na skraj polany. Wil obserwował, jak Kian biegnie ku d˛ebom wspierajacym ˛ zabudowania posterunku, a potem wspina si˛e po wielkim pniu. Po chwili obaj z Dilphem ruszyli skrajem polany na poszukiwania zaginionych z˙ ołnierzy z posterunku. Było ciemno i mokro, nie widzieli wi˛ec niczego z wyjatkiem ˛ plataniny ˛ zaro´sli.

166

Wil spojrzał raz jeszcze w stron˛e posterunku. Kian dotarł ju˙z prawie do najni˙zszych zabudowa´n, gdzie znajdowała si˛e budka stra˙znika. Rina nie było nigdzie wida´c. Chłopak ciagle ˛ s´ledził wzrokiem ruchy Kiana, gdy nagle potknał ˛ si˛e o martwe ciało jakiego´s elfa. Odskoczył przera˙zony do tyłu, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e niespokojnie dookoła siebie. Po lewej stronie le˙zały jeszcze dwa inne ciała, poskr˛ecane i okaleczone. — Dilph! — wyszeptał chrapliwie. Elf od razu znalazł si˛e przy nim. Zatrzymał si˛e tylko na chwil˛e, by przyjrze´c si˛e tej przera˙zajacej ˛ scenie, a potem gwizdnał ˛ przenikliwie. Zza drzew wyłonił si˛e Rin z przera˙zeniem na twarzy. Koło budki stra˙znika pojawił si˛e Kian i spojrzał na nich z góry. Dilph zamachał do niego szale´nczo, ale prawie w tej samej chwili Kian zniknał. ˛ Zdawało si˛e, z˙ e co´s pochwyciło go nagle, a zaskoczony Wil miał wra˙zenie, z˙ e elf po prostu wyparował. Wtem rozległ si˛e przera´zliwy krzyk Kiana, krótki i zduszony. Zza gał˛ezi wyfrun˛eło jego martwe ciało, poszybowało w deszcz niczym złamana gała´ ˛z i upadło z głuchym łoskotem na ziemi˛e. — Uciekaj! — krzyknał ˛ Dilph i rzucił si˛e mi˛edzy drzewa. Wil stał przez chwil˛e, nie mogac ˛ si˛e ruszy´c ze strachu. Kian nie z˙ ył. Wszyscy z˙ ołnierze z posterunku w Drey Wood pewnie te˙z byli martwi. Je´sli nie dotrze na czas do Amberle, ona równie˙z zginie. Zaczał ˛ biec, p˛edzac ˛ niczym ranny jele´n przez le´sny gaszcz, ˛ kluczył w´sród zaro´sli i martwych gał˛ezi, rozpaczliwie pragnac ˛ si˛e dosta´c do łodzi i dziewczyny, której z˙ ycia miał strzec. Gdzie´s po prawej stronie słyszał biegnacego ˛ Dilpha, a nieco dalej Rina. Instynktownie wiedział, z˙ e co´s ich s´ciga. Nie widział tego i nie słyszał, ale wyczuwał — straszna,˛ mroczna,˛ bezlitosna˛ besti˛e. Deszcz spływał mu po twarzy i zalewał oczy, zamazujac ˛ obraz. Raz przewrócił si˛e o powalona˛ kłod˛e, ale natychmiast zerwał si˛e na nogi i nie zwalniajac, ˛ biegł dalej, by oderwa´c si˛e od swego niewidzialnego prze´sladowcy. Nie mógł złapa´c oddechu; jego płuca pracowały ostatkiem sił, a bolace ˛ nogi odmawiały posłusze´nstwa. Było w jego z˙ yciu zaledwie kilka momentów, kiedy si˛e bał, a teraz bał si˛e naprawd˛e. Był przera˙zony. W cisz˛e wdarł si˛e krzyk Rina. Potwór ju˙z go dopadł. Wil zacisnał ˛ z˛eby z w´sciekło´scia.˛ Mo˙ze to ostrze˙ze ludzi na barce. Mo˙ze zaraz odpłyna˛ i nawet je´sli on tak˙ze zostanie pochwycony przez besti˛e, Amberle b˛edzie bezpieczna. Gał˛ezie i li´scie wczepiały si˛e w jego ubranie i utrudniały bieg. Wil rozejrzał si˛e za Dilphem, ale nie mógł go znale´zc´ . Pozostał sam. Nad Drey Wood zaczał ˛ gwałtownie zapada´c zmierzch. M˙zawka, która padała przez cały dzie´n, zmieniła si˛e w ulew˛e, a wiatr znów przywiał ze soba˛ czarne burzowe chmury. Gdzie´s w oddali rozległ si˛e gł˛eboki, złowró˙zbny grzmot. Gromadka na brzegu Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni owin˛eła si˛e szczelniej płaszczami. Wtem z lasu dobiegł przenikliwy, krótki krzyk. Przez chwil˛e nikt si˛e nie poruszył; wszyscy wpatrywali si˛e w milczeniu w ciemna˛ s´cian˛e drzew. W ko´ncu Crispin wysłał Amberle z powrotem na bark˛e i przywołał do siebie Peda i Cor167

˙ maca. Zołnierze wyciagn˛ ˛ eli bro´n i wrócili na pomost, obserwujac ˛ uwa˙znie le´sna˛ g˛estwin˛e. Katsin poluzował cumy i stał gotowy do wypłyni˛ecia na rzek˛e. Amberle skuliła si˛e w ciemnej kabinie i wsłuchiwała si˛e w wycie wiatru i szum deszczu. Potem wstała nagle, rozsun˛eła poły namiotu i wyszła na zewnatrz. ˛ Bez wzgl˛edu na konsekwencje nie mogła pozosta´c w s´rodku. Ruszyła w kierunku pomostu. Katsin okr˛ecił jeden koniec liny wokół słupka, a drugi trzymał w dłoni, gotowy w ka˙zdej chwili pu´sci´c go i wyprowadzi´c bark˛e z zatoczki. Gdy zobaczył Amberle, posłał jej ostrzegawcze spojrzenie, ale dziewczyna zignorowała je. Na brzegu pozostała trójka elfów stała zwrócona w kierunku lasu z mieczami gotowymi do walki. Nagle zza drzew wyłoniła si˛e jaka´s samotna posta´c, potkn˛eła si˛e i upadła. Gdy znowu poderwała si˛e na nogi, rozpoznali w niej Dilpha. — Uciekajcie! — krzyczał chrapliwie. — Szybko, uciekajcie! Rzucił si˛e w ich stron˛e, ale znów stracił równowag˛e. Crispin zaczał ˛ działa´c. Rozkazał P˛edowi i Cormacowi, by powrócili na bark˛e, a sam podbiegł do le˙zacego ˛ Dilpha. Złapał go za ramiona i zaczał ˛ ciagn ˛ a´ ˛c w kierunku barki. Amberle wpatrywała si˛e z niepokojem w mgł˛e i deszcz. Gdzie si˛e podział Wil Ohmsford? — Rzu´c lin˛e! — zawołał Crispin. Katsin wykonał rozkaz, a potem pchnał ˛ Amberle na łód´z, gdzie czekali ju˙z Ped i Cormac. Kilka sekund pó´zniej Crispin i Dilph równie˙z znale´zli si˛e na pokładzie i barka ruszyła. Wtedy z lasu wyłonił si˛e Wil i pomknał ˛ w kierunku pomostu. Amberle zacz˛eła krzycze´c, a potem zamarła. Za biegnacym ˛ Wilem pojawiło si˛e co´s olbrzymiego i rzuciło si˛e za nim w po´scig. — Uwa˙zaj! — krzykn˛eła dziewczyna. Ponaglony jej okrzykiem Wil dopadł do pomostu, minał ˛ go błyskawicznie i nie zwalniajac, ˛ skoczył na odpływajac ˛ a˛ bark˛e. Spadłby z pewno´scia˛ do wody, gdyby nie przytomno´sc´ umysłu z˙ ołnierzy, którzy pochwycili go i wciagn˛ ˛ eli na pokład. Łód´z wypłyn˛eła na s´rodek rzeki i zacz˛eła przyspiesza´c. Katsin chwycił ster i zawrócił ci˛ez˙ ka˛ bark˛e. Wil opadł bez sił na pokład, a Amberle owin˛eła go szczelnie płaszczem. Crispin pochylił si˛e nad Dilphem. Wiatr i szum rzeki zagłuszały jego bezładne słowa. — . . . nie z˙ yja,˛ wszyscy. . . zmia˙zd˙zeni, połamani niczym kruche gałazki. ˛ .. jak patrol z Arborlon, jak. . . Wybrani — Dilph zamykał i otwierał usta, nie mogac ˛ złapa´c tchu. — Kian te˙z. . . i Rin, obaj martwi. . . demon ich dopadł. . . czekał tam na nas. . . Amberle nie słyszała reszty. Spojrzała na Wila i oboje zdali sobie spraw˛e ze straszliwej prawdy. Czekał tam na nich. Demon. Allanon podał im jego imi˛e. Nazwał go Kosiarzem.

XXIII Około północy Crispin skierował bark˛e do brzegu. Tu˙z poni˙zej Drey Wood Rzeka Szemrzacej ˛ Pie´sni skr˛ecała na zachód w swych meandrach na drodze do Innisbore. Kiedy elfy wprowadziły bark˛e do małej zalesionej zatoczki, znale´zli si˛e w najbardziej wysuni˛etej na północ cz˛es´ci Matted Brakes. A było to o całe mile od miejsca, gdzie chcieli opu´sci´c rzek˛e. Deszcze ustały nieco i siapiła ˛ zimna m˙zawka. Ci˛ez˙ kie chmury zakrywały ksi˛ez˙ yc i gwiazdy; noc była tak ciemna, z˙ e nawet oczy elfów nie dostrzegały niczego, co było poza zasi˛egiem kilku kroków. Wiatr zamarł, a nad cała˛ okolica˛ wisiała g˛esta mgła. Gdy barka zaryła dziobem w piaszczysty brzeg, zwiadowcy rozeszli si˛e we wszystkie strony, by si˛e upewni´c, z˙ e nic im nie zagra˙za. Po chwili powrócili do Crispina. Kapitan zdecydował, z˙ e nie warto ju˙z podró˙zowa´c dalej przed nastaniem s´witu. Wilowi i Amberle polecono pozosta´c w ich kabinie. Owin˛eli si˛e wi˛ec szczelnie kocami i natychmiast zasn˛eli, nie n˛ekani nareszcie m˛eczacym ˛ kołysaniem i przechyłami. Elfy otoczyły bark˛e i wystawiły stra˙ze. Crispin natomiast stanał ˛ u wej´scia do kabiny i tam trzymał nocna˛ stra˙z. O s´wicie zebrali swoje zapasy i bro´n, która˛ mogli ud´zwigna´ ˛c, odcumowali bark˛e i pozwolili jej odpłyna´ ˛c wraz z nurtem rzeki. Oddalała si˛e cicho, a kiedy wreszcie znikn˛eła za najbli˙zszym załomem, obrócili si˛e i poda˙ ˛zyli przez zaro´sla Matted Brakes. Był to nizinny teren pokryty w wi˛ekszo´sci platanin ˛ a˛ poskr˛ecanych, cienkich gał˛ezi i krzaków, a tak˙ze niskimi, lecz do´sc´ g˛estymi zagajnikami i martwymi jeziorkami pełnymi stojacej ˛ wody. Gdzieniegdzie rosły te˙z je˙zyny, a od czasu do czasu mo˙zna było napotka´c małe oczka wodne przypominajace ˛ doły kloaczne. Matted Brakes oddzielały rozległe lasy Westlandii od Gór Skalistych Szczytów. Przej´scie przez nie było bardzo trudne. Próbowało tego wielu s´miałków, lecz wi˛ekszo´sci z nich ju˙z nikt potem nie widział. Gin˛eli w´sród rozlicznych bagien, moczarów i grzaskich, ˛ zdradliwych jeziorek. Mo˙zna te˙z było natkna´ ˛c si˛e na nieprzyjemnych mieszka´nców tej nieprzyjaznej okolicy. Były to zło´sliwe, przebiegłe i całkowicie niewybredne stwory. Ich ofiara˛ mogło sta´c si˛e dosłownie wszystko. Niewiele istot tu mieszkało, ale ka˙zda z nich kierowała si˛e tylko jedna˛ zasada: ˛ tropisz albo jeste´s tropiony. A tylko ten pierwszy mógł przetrwa´c. 169

— Gdyby´smy mieli jaki´s wybór, nie szliby´smy t˛edy. — Crispin zwolnił nieco kroku, by podzieli´c si˛e ta˛ uwaga˛ z chłopakiem z Vale. — Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, wzi˛eliby´smy konie z posterunku i udali si˛e na południe przez zachodnie rubie˙ze Matted Brakes ku Mermidonowi. Potem mo˙zna by było skr˛eci´c na zachód do Gór Skalistych Szczytów. No, ale có˙z. Wszystko zmieniło si˛e w Drey Wood. Teraz musimy bardzo uwa˙za´c na to, co jest przed nami. Jedyna˛ zaleta˛ tego terenu jest to, z˙ e ukryje nasze s´lady. Wil pokiwał głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ — Kto´s taki jak Kosiarz nie podda si˛e zbyt łatwo. — To prawda — zgodził si˛e elf. — B˛edzie nas nadal tropił, ale ju˙z nie uda mu si˛e tak nas zaskoczy´c. To co´s czekało na nas w Drey Wood, poniewa˙z wiedziało, z˙ e nadchodzimy. Nie wiem skad, ˛ ale tak było. — Kapitan spojrzał na chłopaka, lecz Wil nie odpowiedział. — W ka˙zdym razie teraz demon nie b˛edzie wiedział, gdzie jeste´smy. Je´sli chce nas znale´zc´ , b˛edzie musiał nas s´ledzi´c. To byłoby do´sc´ łatwe w lesie, ale nie tutaj. B˛edzie musiał wpierw si˛e zorientowa´c, w którym miejscu opu´scili´smy rzek˛e; ju˙z samo to mo˙ze zaja´ ˛c nawet kilka dni. A potem musi nas wytropi´c w´sród tych zaro´sli, a tu mo˙zna znikna´ ˛c dosłownie jak kamie´n w wodzie. Na tym grzaskim ˛ podło˙zu s´lady znikaja˛ po kilku sekundach. W dodatku jest z nami Katsin, który urodził si˛e w tej krainie i ju˙z kiedy´s t˛edy przechodził. Demon za´s, cho´cby był nie wiem jak pot˛ez˙ ny, jest na obcym terenie. Pozostaje mu tylko kierowa´c si˛e instynktem. To za´s daje nam znaczna˛ przewag˛e. Ale Wil Ohmsford nie zgadzał si˛e z tym. Allanon sadził, ˛ z˙ e demony nie poda˙ ˛za˛ za nim, kiedy uciekał z Paranoru. A przecie˙z tak si˛e stało. Chłopak sadził ˛ równie˙z, z˙ e owe stwory go nie znajda,˛ gdy wraz z Amberle niesieni byli ku odległym brzegom T˛eczowego Jeziora przez Króla Srebrnej Rzeki. Lecz znów si˛e pomylili. Dlaczegó˙z wi˛ec tym razem miałoby by´c inaczej? Demony były istotami z innej epoki i ich pot˛ega pochodziła z innego czasu. Sam Allanon to powiedział. I dodał równie˙z, z˙ e ich przywódca jest czarnoksi˛ez˙ nikiem. Czy dla takich istot s´ledzenie garstki elfów mo˙ze doprawdy stanowi´c problem? Wil wiedział, z˙ e ju˙z nic nie mogli na to poradzi´c. Je´sli Kosiarz wytropi ich w Matted Brakes, to równie łatwo znajdzie ich wsz˛edzie. Crispin podjał ˛ wła´sciwa˛ decyzj˛e. Zwiadowcy elfów mieli niesamowita˛ wpraw˛e; by´c mo˙ze to wystarczy, by wyszli cało z tej opresji. Chłopak z Vale my´slał te˙z o czym´s o wiele powa˙zniejszym. Od czasu spotkania z Kosiarzem w Drey Wood nie potrafił skoncentrowa´c si˛e na niczym innym. Demon wiedział, z˙ e szli do posterunku elfów. Musiał wiedzie´c, gdy˙z czekał tam na nich. Co do tego Crispin si˛e nie mylił. Był wszak tylko jeden sposób, w jaki mógł si˛e o tym dowiedzie´c. Zapewne powiedział mu o tym szpieg, kto´s z obozu elfów, kto´s, kogo Allanon tak bardzo chciał zdemaskowa´c i wywie´sc´ w pole. A je´sli demony wiedziały o ich podró˙zy do Drey Wood, to mogły wiedzie´c o wiele wi˛ecej. Całkiem mo˙zliwe, pomy´slał chłopak, z˙ e wiedziały o wszystkim. 170

Istniała te˙z pewna mo˙zliwo´sc´ , o której wolał w ogóle nie my´sle´c. Wszystko jednak zaczynało do siebie pasowa´c. Allanon był pewien, z˙ e w obozie jest zdrajca lub szpieg. W jaki´s sposób musiał podsłucha´c rozmow˛e z Eventinem. Cho´c wydawało si˛e to mało prawdopodobne, tak jednak musiało by´c. W rozmowie padła nazwa Drey Wood; to mogło si˛e przyda´c Kosiarzowi. Ale mówiono tak˙ze o Wilderun. To za´s znaczyło, z˙ e demony znały dokładnie miejsce, do którego zamierzali si˛e uda´c z Drey Wood. Tak wi˛ec nie miało wi˛ekszego znaczenia, jaka˛ drog˛e wybiora˛ i co zrobia˛ dla zatarcia s´ladów przed rzekoma˛ pogonia.˛ W momencie, gdy przyb˛eda˛ do Wilderun, demony b˛eda˛ ju˙z tam na nich czekały. Te my´sli towarzyszyły Wilowi przez cały dzie´n, gdy maszerowali przez grza˛ skie tereny Matted Brakes. Zwarte, g˛este krzaki, kłujace ˛ gałazki ˛ je˙zyn i wystajace ˛ spod ziemi korzenie nie ułatwiały im z˙ ycia. Na dodatek dokuczliwa mgła ograniczała widoczno´sc´ ; ich odzienie było sztywne z zimna i wilgotne, w butach za´s chlupotała cuchnaca ˛ woda i błoto. Szli jednak dzielnie, nie odzywajac ˛ si˛e prawie do siebie. Oczy bolały ich ju˙z od ciagłego ˛ wpatrywania si˛e w siapi ˛ acy ˛ mrok i sina˛ szaro´sc´ mgły. O pomocy byli ju˙z skrajnie wyczerpani. Rozbili skromny obóz na kawałku suchej przestrzeni. Nie ryzykowali rozpalania ogniska. Owin˛eli si˛e szczelniej wilgotnymi derkami i posilili si˛e. Zwiadowcy uwin˛eli si˛e szybko i wystawili warty. Wil ko´nczył wła´snie swój posiłek, na który składało si˛e suszone mi˛eso i owoce, gdy nadeszła Amberle i przysiadła obok niego. Spod derki, która˛ okryła głow˛e, wystawały mokre kosmyki kasztanowych włosów. — I jak tam sobie radzisz? — zagadnał ˛ Wil. — Znakomicie — odparła, cho´c wygladała ˛ jak przestraszone i zabłakane ˛ dziecko. — Musimy porozmawia´c. — Słucham. — Przez cały dzie´n o czym´s my´slałam. . . — Wil przytaknał ˛ zach˛ecajaco. ˛ — Kosiarz czekał na nas przy Drey Wood — powiedziała cicho, po czym zawahała si˛e przez moment. — Czy zdajesz sobie spraw˛e z tego, co to oznacza? Chłopak nic nie powiedział. Wiedział, jaki b˛edzie dalszy ciag ˛ dyskusji. To było tak, jakby dziewczyna czytała w jego my´slach. — To oznacza, z˙ e wiedział, i˙z nadchodzimy. — Amberle mówiła dokładnie to, o czym pomy´slał. — Jak to si˛e mogło sta´c? — Po prostu, tak si˛e stało. — Chłopak wzruszył ramionami i próbował si˛e u´smiechna´ ˛c. Ale wiedział, z˙ e to była zła odpowied´z. Dziewczyna zmarszczyła brwi, a twarz a˙z jej poczerwieniała z gniewu. — Tak po prostu nas sobie znalazły, tak jak w Havenstead?! I tak po prostu znalazły Allanona w Paranorze? I wyglada ˛ na to, z˙ e tak po prostu znajda˛ nas, gdziekolwiek pójdziemy?! — Amberle mówiła cicho i spokojnie, ale w jej głosie brzmiał tłumiony gniew. — Masz mnie a˙z za tak głupia,˛ Wil? Chłopak wpatrywał si˛e w nia˛ przez chwil˛e zupełnie zaskoczony. Po raz pierwszy wymówiła jego imi˛e, zwracajac ˛ si˛e wprost do niego. Ale w jej oczach do171

strzegł ból i czajace ˛ si˛e podejrzenie. Wil zrozumiał, z˙ e albo powie jej to, co Allanon przekazał mu w tajemnicy, albo b˛edzie musiał skłama´c. Szybko podjał ˛ decyzj˛e i opowiedział jej o szpiegu. Kiedy sko´nczył, dziewczyna pokr˛eciła głowa˛ z dezaprobata.˛ — Powiniene´s był mi o tym powiedzie´c wcze´sniej. — Lecz Allanon prosił mnie o utrzymanie tego w tajemnicy. — Chłopak próbował si˛e broni´c. — Uznał, z˙ e i tak dosy´c masz ju˙z zmartwie´n. — Lecz Allanon nie zna mnie tak dobrze, jak to mu si˛e wydaje — powtórzyła z przekasem ˛ dziewczyna. — Tak czy inaczej, powiniene´s mi był o tym powiedzie´c. Wil nie chciał si˛e ju˙z dłu˙zej o to spiera´c, wi˛ec skinał ˛ głowa˛ przepraszajaco. ˛ ´ — Wiem, masz racj˛e. Zle zrobiłem. Przez chwil˛e panowała cisza. Który´s z trzymajacych ˛ stra˙z elfów wyłonił si˛e z mgły jak duch, przeszedł obok i znów zniknał ˛ w szarej zawiesinie. Amberle patrzyła przez chwil˛e za nim, a potem odwróciła twarz ku Wilowi. Chłopak nie widział jej oczu, gdy˙z zasłaniała je narzucona na głow˛e derka. Usłyszał tylko jej głos. — Nie jestem zła, naprawd˛e. U´smiechnał ˛ si˛e słabo. — To dobrze. I tak jest tu ju˙z do´sc´ ponuro. — Ale byłabym zła, gdyby´s mi nie powiedział teraz całej prawdy. — Dlatego te˙z ci powiedziałem. Amberle nie chciała ju˙z dłu˙zej na ten temat rozmawia´c. My´slała ju˙z o czym´s innym. — Wi˛ec je´sli ten szpieg podsłuchał rozmow˛e w komnacie mego dziadka, to demony wiedza,˛ dokad ˛ zmierzamy, czy˙z nie? — Tak mi si˛e wydaje — odpowiedział z rezygnacja˛ Wil. — A wi˛ec to oznacza, z˙ e wiedza˛ tak˙ze o Safehold. Wiedza,˛ co Ellcrys powiedziała Wybranym, poniewa˙z sam Allanon nam to powtórzył. Maja˛ taka˛ sama˛ szans˛e znalezienia Krwawego Ognia, jak my. — By´c mo˙ze nie. — Co to znaczy: „by´c mo˙ze nie”? — Mamy Kamienie Elfów — powiedział z o˙zywieniem chłopak, lecz zaraz potem jakby posmutniał. Czy rzeczywi´scie jest jaka´s ró˙znica mi˛edzy nimi a demonami? Czy to co´s im daje. . . ? Czy maja˛ jaka´ ˛s przewag˛e. . . ? Czy b˛edzie mógł u˙zy´c jeszcze kamieni? To go cały czas gn˛ebiło. — Kto mógł podej´sc´ tak blisko, by usłysze´c, o czym rozmawiali´smy? — Dziewczyna zmarszczyła czoło. Chłopak pokr˛ecił bezradnie głowa.˛ On te˙z si˛e nad tym zastanawiał. — Mam tylko nadziej˛e — mrukn˛eła po chwili — z˙ e mój dziadek jest cały i zdrowy. 172

— Co´s mi si˛e wydaje — u´smiechnał ˛ si˛e Wil — z˙ e ma si˛e przynajmniej lepiej ni˙z my. Ma ciepłe i suche miejsce do spania. Podciagn ˛ ał ˛ kolana do piersi, szukajac ˛ cho´c odrobiny dodatkowego ciepła. Amberle przysun˛eła si˛e do niego, dr˙zac ˛ z zimna. Owin˛eli si˛e razem jeszcze jedna˛ derka.˛ — Chciałabym, z˙ eby to si˛e wreszcie sko´nczyło — szepn˛eła tak cicho, jakby szeptała tylko do siebie. Wil skrzywił si˛e i mruknał. ˛ — A ja chciałbym, z˙ eby to si˛e nigdy nie zacz˛eło. — Wi˛ec je´sli ju˙z mówimy o tym, co by´smy chcieli, to ja chciałabym jeszcze, ˙ z˙ eby´s był ze mna˛ szczery. Zadnych wi˛ecej sekretów. ˙ — Zadnych wi˛ecej sekretów — przyrzekł Wil. Zapadła cisza. Po chwili Amberle oparła głow˛e na jego ramieniu i zasn˛eła. Chłopak nie poruszał si˛e, by jej nie zbudzi´c. Zapatrzył si˛e w mrok, my´slac ˛ o lepszych i spokojniejszych czasach. Przez nast˛epne dwa dni mała grupa przedzierała si˛e z trudem przez tereny Matted Brakes. Prawie przez cały czas padało, a zimna m˙zawka ust˛epowała co jaki´s czas silniejszym strugom deszczu. Wszyscy byli skrajnie wyczerpani, zzi˛ebni˛eci i przemoczeni. Wszystko było spowite sina˛ mgła,˛ a sło´nce rzadko kiedy wyglada˛ ło zza ci˛ez˙ kich, burzowych chmur. Tylko koło południa było w miar˛e jasno, lecz w nocy cały s´wiat znów tonał ˛ w nieprzeniknionym mroku. Szło im si˛e ci˛ez˙ ko i powoli. Posuwali si˛e małymi krokami, omijajac ˛ grzaskie ˛ bagna i bulgoczace ˛ jeziorka pełne zielonej, cuchnacej ˛ mazi. Cokolwiek by tam dotarło, nie miało szans na wydostanie si˛e. Na ziemi walały si˛e martwe gał˛ezie i kawałki drewna, tworzac ˛ platanin˛ ˛ e grzaskiego ˛ gruntu i na pół zatopionych, przegniłych krzaków i korzeni. Cała ta kraina była ponura, zimna i wilgotna. Cokolwiek tu z˙ yło, chowało si˛e przed nimi, ale mimo to wcia˙ ˛z słyszeli wokół siebie odgłosy stapania ˛ po grzaskim ˛ gruncie, mlaskania i bulgotania. Wszystko to jednak ton˛eło w szarym mroku i pozostawało zakryte kurtyna˛ zimnej m˙zawki. Tu˙z przed południem trzeciego dnia podró˙zy dotarli nad brzeg du˙zego jeziora; było martwe, pełne przegniłych korzeni i gał˛ezi. Widok przesłaniały co chwila pasma sinej mgły, które potem odchodziły w martwa˛ cisz˛e. Jak okiem si˛egna´ ˛c, brzegi jeziora otoczone były spi˛etrzonymi, wielkimi gał˛eziami, które niczym s´liskie i straszne potwory zanurzyły si˛e w martwa˛ tafl˛e i zastygły tak na wieki. Drugi brzeg jeziora niknał ˛ w szarym mroku. Natychmiast zdali sobie spraw˛e, z˙ e okra˙ ˛zenie jeziora zabierze im mnóstwo czasu. Mogli wi˛ec spróbowa´c tylko jednej drogi. I tym razem poprowadził ich Katsin. Dwa elfy poszły przed Wilem i Amberle, dwaj pozostali z˙ ołnierze trzymali si˛e z tyłu. Przedarli si˛e przez gaszcz ˛ i stan˛eli na waskiej ˛ grobli pełnej wystajacych ˛ korzeni i gał˛ezi. Grobla ciagn˛ ˛ eła si˛e wzdłu˙z brzegu jeziora i nikn˛eła we mgle. Mo˙ze przy odrobinie szcz˛es´cia uda im si˛e przedosta´c na drugi brzeg. 173

Szli ostro˙znie, badajac ˛ grunt i trzymajac ˛ si˛e samego s´rodka grobli. Po chwili nie widzieli ju˙z brzegu, z którego wyruszyli. Mgła nie pozwalała dojrze´c niczego w promieniu kilku metrów. Deszcz wzmógł si˛e jeszcze bardziej i zacinał w twarze ostrymi strugami. Nagle mgła urwała si˛e jak uci˛eta no˙zem. Z przera˙zeniem zobaczyli, z˙ e zaledwie kilka jardów przed nimi grobla niknie pod powierzchnia˛ wody. Troch˛e dalej wznosiła si˛e hałda ziemi pokryta kamieniami i małymi krzewami. Dalej nie było ju˙z nic. Drugiego brzegu nie było nawet wida´c. A wi˛ec weszli w s´lepy zaułek. . . Nie było ju˙z wyj´scia. Crispin poszedł par˛e kroków do przodu, by si˛e upewni´c, co le˙zy za hałda˛ ziemi, a Katsin wyciagn ˛ ał ˛ ostrzegawczo r˛ek˛e. Obejrzał si˛e do tyłu na pozostałych i podniósł palec do ust. Potem wskazał na hałd˛e, a jego r˛eka zatoczyła łuk. Po jednej stronie, tu˙z powy˙zej tafli wody, wydostawała si˛e strumieniami goraca ˛ para. Oddychajace ˛ dziury! Crispin dał znak do postoju. Cokolwiek to było, nie chciał zakłóca´c jego spokoju. Ale było ju˙z za pó´zno. Stwór wyczuł ich obecno´sc´ . Jego wielkie cielsko uniosło si˛e nagle, rozbryzgujac ˛ fontanny wody. Sapnał ˛ chrapliwie, a znad powierzchni wychyn˛eło z˙ ółte s´lepie i łypn˛eło w ich stron˛e. Wijace ˛ si˛e macki wystrzeliły w gór˛e i z wody wynurzył si˛e wielki, szeroki pysk. Ujrzeli paszcz˛e z ogromnymi kłami, która na przemian otwierała si˛e i zamykała. Potwór był głodny. Wil Ohmsford popatrzył przez chwil˛e na monstrualna˛ poczwar˛e, a potem pognał przez mgł˛e za P˛edem i Cormakiem, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Amberle i rozpaczliwie starajac ˛ si˛e utrzyma´c równowag˛e. Słyszał za soba˛ kroki Katsina, Dilpha i Crispina, którzy zaryzykowali i obejrzeli si˛e za siebie. Chcieli wiedzie´c, jak blisko jest potwór. W pewnej chwili Wil po´sliznał ˛ si˛e na jakim´s kamieniu i runał ˛ jak długi, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Amberle. Upadek uratował im z˙ ycie. Z mgły wychyn˛eła nagle straszliwa paszcza, pochwyciła Peda i Cormaca i pociagn˛ ˛ eła ich za soba˛ w martwa˛ to´n. Pozostali usłyszeli tylko krótki krzyk potwornego przera˙zenia. Po chwili ogromne cielsko znikn˛eło pod powierzchnia.˛ Wil stał jak sparali˙zowany i wpatrywał si˛e w niemym przera˙zeniu w miejsce, gdzie przed chwila˛ zniknał ˛ potwór. Crispin podbiegł do dziewczyny, podniósł ja,˛ przerzucił przez rami˛e i pognał na brzeg. Katsin pochwycił za´s Wila, który nie mógł doj´sc´ do siebie, i pop˛edził za Crispinem. Dilph był tu˙z za nimi, trzymajac ˛ w pogotowiu krótki miecz. Po chwili przedzierali si˛e przez platanin˛ ˛ e przybrze˙znych korzeni i gał˛ezi, a zaraz potem wpadli w krzaki je˙zyn. Dopiero gdy byli daleko od brzegu, padli wyczerpani na grzask ˛ a˛ ziemi˛e i ci˛ez˙ ko łapali oddech, wsłuchujac ˛ si˛e w odgłosy dochodzace ˛ znad jeziora. Ale nic ju˙z im nie groziło. Zostało ich tylko pi˛ecioro.

XXIV Nad Westlandi˛e nadciagała ˛ noc, pokrywajac ˛ niebo jak lepka paj˛eczyna; chłód wdzierał si˛e w ka˙zdy zakatek ˛ lasu. Ci˛ez˙ kie chmury, które od siedmiu dni przesłaniały letnie niebo, p˛edziły teraz szybciej, odsłaniajac ˛ raz po raz ciemny granat nadchodzacej ˛ nocy. Na zachodzie horyzont tonał ˛ w krwawej purpurze. Z mgły, która okrywała Matted Brakes, wyłoniła si˛e pi˛ecioosobowa grupka. Wygladali ˛ jak strz˛epy cieni poszarpanych w´sciekło´scia˛ piekła. Twarze mieli brudne i wymizerowane, a podarte odzienie wisiało na nich jak łachmany na chudym ciele z˙ ebraków. I tylko bro´n, która˛ mieli ze soba,˛ wskazywała, z˙ e byli kim´s wi˛ecej. Resztkami sił przedarli si˛e przez ostatnie g˛este zaro´sla i krzaki je˙zyn, omin˛eli ostatnie cuchnace ˛ jeziorka i przeszli przez nieliczne ju˙z, wystajace ˛ z ziemi głazy o ostrych kraw˛edziach. Wreszcie, słaniajac ˛ si˛e na nogach, wyszli na otwarty teren. Zatrzymali si˛e i oddychajac ˛ ci˛ez˙ ko, spogladali ˛ na dwie bli´zniacze, skaliste wie˙ze Pykon. Był to widok wzbudzajacy ˛ groz˛e, lecz zarazem pi˛ekny i tajemniczy. Strzeliste formy skalne, przypominajace ˛ wie˙ze dawnych fortec królów elfów, siedziały okrakiem po obu stronach wst˛egi Mermidonu, który skr˛ecał tu na wschód i płynał ˛ w kierunku równin Callahornu. Była to wi˛ec jakby naturalna gigantyczna brama wiodaca ˛ ku rozległemu ła´ncuchowi górskiemu zwanemu przez elfy Górami Skalistych Szczytów. Wielkie wie˙ze Pykon stały na uboczu, pewnie i mocno, jak pot˛ez˙ ni gwardzi´sci strzegacy ˛ przej´scia do krainy le˙zacej ˛ poni˙zej. Ich powierzchnia, pełna gł˛ebokich szczelin, pokryta była siecia˛ drobnych p˛ekni˛ec´ , które na olbrzymich formach skalnych wygladały ˛ jak pomarszczona twarz starca. U pomocnej ich podstawy rozciagało ˛ si˛e szerokie pasmo lasu, porastajacego ˛ równie˙z wzgórza, z których pi˛eły si˛e ku niebu skalne wie˙ze. Rosły tam te˙z wonne krzewy i pi˛ekne kolorowe kwiaty. Crispin prowadził wła´snie pospieszna˛ narad˛e. Przedzierajac ˛ si˛e przez Matted Brakes, zboczyli na wschód bardziej, ni˙z wcze´sniej zamierzali. Skoro wi˛ec byli teraz du˙zo dalej od Skalistych Szczytów, wydawało si˛e logiczne, z˙ e powinni okra˙ ˛zy´c Pykon, a potem poda˙ ˛zy´c w gór˛e Mermidonu, a˙z do miejsca, gdzie rzeka wcinała si˛e w ła´ncuch górski. Wszelako jednak podró˙z taka zabrałaby im przynajmniej dodatkowe dwa dni, gdy˙z musieliby i´sc´ cały czas na piechot˛e. Co wi˛ecej, 175

na takim terenie zostawiliby mnóstwo łatwych do odkrycia s´ladów. Kapitan elfów uznał, z˙ e znalazł lepsze rozwiazanie. ˛ Pami˛etał, z˙ e w gł˛ebi Pykon przycupn˛eła stara forteca elfów, opuszczona od czasów Drugiej Wielkiej Wojny Ludów. Crispin był ju˙z tu kiedy´s, wi˛ec gdyby udało mu si˛e ponownie znale´zc´ twierdz˛e, mogliby wykorzysta´c przej´scie ze staro˙zytnej budowli — to znaczy kamienisto-piaszczysta˛ drog˛e wiodac ˛ a˛ w dół wzgórz ku Mermidonowi, który płynał ˛ tu mi˛edzy wie˙zami. Przy samej za´s rzece znajdowały si˛e doki, a wi˛ec pewnie te˙z i jakie´s łodzie lub stare barki. Je´sli jednak niczego takiego nie znale´zliby, to z pewno´scia˛ było tam a˙z nadto drewna, by zbudowa´c co´s nadajacego ˛ si˛e do pływania. Wtedy te˙z mogliby popłyna´ ˛c z nurtem Mermidonu na wschód, gdzie rzeka ostro zakr˛ecała szerokim półkolem, tu˙z przy wschodniej kraw˛edzi Skalistych Szczytów i terenów zwanych Shroudslip. W ten sposób skróciliby o ponad połow˛e czas podró˙zy, mo˙ze nawet tylko do jednego dnia. Poza tym unikn˛eliby zostawiania za soba˛ s´ladów. To ostatnie te˙z przekonało ich ostatecznie. Nikt nie zapomniał spotkania z Kosiarzem w Drey Wood. Demon z pewno´scia˛ nie zaniechał poszukiwa´n, powinni wi˛ec wykorzysta´c wszystko, co mogło mu pomiesza´c szyki. Rada Crispina została przyj˛eta. Nie tracac ˛ ju˙z wi˛ecej czasu, rozpocz˛eli wspinaczk˛e na skały Pykon. Min˛eli szybko tereny poro´sni˛ete drzewami i wonnie pachnacymi ˛ krzewami i doszli do nagich skał. W tym czasie sło´nce znikało ju˙z za horyzontem i zapadał zmierzch. Na ciemnogranatowe niebo wypłynał ˛ sierp ksi˛ez˙ yca, o´swietlajac ˛ drog˛e srebrnym blaskiem. Pojawiły si˛e te˙z pierwsze gwiazdy. Piatka ˛ podró˙znych wspinała si˛e coraz wy˙zej. Tu wiał ju˙z delikatnie wiatr, niosac ˛ ze soba˛ słodki zapach lasu i kwiatów. Noc jednak zapowiadała si˛e spokojnie, było te˙z znacznie cieplej. Po pewnym czasie odnale´zli poczatek ˛ drogi, dobrze ubitej, biegnacej ˛ mi˛edzy k˛epami otoczaków i skalnych uskoków i niknacej ˛ w szybko zapadajacej ˛ ciemno´sci. To było ich przej´scie. Gdy byli ju˙z bardzo wysoko, odwrócili si˛e i zobaczyli daleko za soba˛ spowite mrokiem i chłodem straszne Matted Brakes. A za nimi, hen na horyzoncie, połyskiwała w s´wietle ksi˛ez˙ yca srebrna wst˛ega Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni. Około północy dostrzegli wreszcie zarysy opuszczonej fortecy elfów. Czer´n konturów pradawnej twierdzy odcinała si˛e od bladoniebieskiego s´wiatła ksi˛ez˙ yca. Mała grupka podró˙znych patrzyła w milczeniu na strzeliste wie˙zyce, wielkie mury i baszty, dawniej t˛etniace ˛ zapewne z˙ yciem, teraz s´piace ˛ w wiecznej, niczym nie zakłóconej ciszy. Ku górze pi˛eły si˛e kamienne schody, które biegły a˙z do głównej stra˙znicy przy zewn˛etrznym murze. Gdy podeszli bli˙zej, zobaczyli wielkie, wzmacniane z˙ elazem, drewniane wrota. Były otwarte i zapraszały milczaco ˛ do s´rodka. Nad nimi wznosiły si˛e smukłe baszty z waskimi, ˛ ciemnymi oknami. Wszechobecna˛ tu, uroczysta˛ jakby cisz˛e przeciał ˛ nagle ostry krzyk ptaka, nocnego łowcy. Odbił si˛e echem od górskich szczytów, błakał ˛ przez chwil˛e po skalistych turniach, po czym znów nastała cisza.

176

Cała piatka ˛ ruszyła wolno w gór˛e schodami; na chwil˛e przystan˛eli przy wielkich wrotach, po czym weszli ostro˙znie do s´rodka. Otoczona kamieniami droga wiodła do muru wewn˛etrznego. Porastał go mech, a w dolnych partiach wszystkie szczeliny wypełniała trawa. Poszli dalej; cicha noc niosła daleko odgłosy ich kroków, gdy stapali ˛ po kamienistej s´cie˙zce. Z załomów murów zwisały nietoperze. Co pewien czas przebiegały małe gryzonie, zapewne zdziwione niepomiernie nagłymi odwiedzinami niezwykłych istot. Nie sposób te˙z było unikna´ ˛c wszechobecnych tu, wielkich paj˛eczyn, które oplatały szaty w˛edrowców jak delikatny jedwab, gdy nieopatrznie przez nie przechodzili. Doszli wreszcie do ko´nca dró˙zki i stan˛eli u wej´scia na wielki dziedziniec, po którego zawalonej gruzem posadzce hulał swawolnie nocny wiatr. Podwórzec spoczywał w cichych obj˛eciach wielkich schodów biegnacych ˛ po obu jego stronach i pnacych ˛ si˛e wysoko w gór˛e. Tam schody spotykały si˛e na szerokim balkonie, z którego wiodła droga do głównej wie˙zy. Była to pot˛ez˙ na, strzelista, otoczona pasmem murów cytadela. Czer´n okien wskazywała na ilo´sc´ pi˛eter; było ich mnóstwo. Cz˛es´c´ okien wychodziła na tereny Matted Brakes. Na s´rodku balkonu kryły si˛e w cieniu gł˛ebokiego zadaszenia pojedyncze drewniane wrota. Pod nimi za´s, prowadzac ˛ bezpo´srednio z dziedzi´nca na wie˙ze˛ , znajdowały si˛e drugie drzwi. Podobnie jak pierwsze, tak i te były zamkni˛ete. Wil niepewnie rozgladał ˛ si˛e dookoła, obserwujac ˛ wielkie mury i blanki, trwajace ˛ w wiecznej ciszy, ciemne, ponure i gro´zne, przytłoczone ci˛ez˙ arem wieków. Zawodzacy ˛ wiatr rzucił mu w oczy pył z gruzów, chłopak naciagn ˛ ał ˛ wi˛ec na głow˛e kaptur. Nie podobało mu si˛e to miejsce. Bał si˛e go. Wydawało mu si˛e, z˙ e tak wyglada ˛ domostwo upiorów i zn˛ekanych dusz martwych od wieków ludzi. W jego mniemaniu zwykły s´miertelnik nie powinien zakłóca´c im spokoju. Czuł si˛e tu jak intruz. Spojrzał na Amberle. Twarz dziewczyny wyra˙zała te same uczucia. Crispin wysłał Dilpha, by zbadał balkon, sam za´s, w towarzystwie Katsina, poszedł w kierunku wej´scia do wie˙zy. Kapitan próbował odciagn ˛ a´ ˛c blokujac ˛ a˛ je sztab˛e, ale ta nawet nie drgn˛eła. Katsinowi równie˙z si˛e nie udało. Wil przygladał ˛ im si˛e z coraz wi˛ekszym niepokojem, gdy na przemian mocowali si˛e z pot˛ez˙ na˛ sztaba.˛ Ta twierdza zamieniała si˛e w wi˛ezienie. Czy zdołaja˛ si˛e z niej wydosta´c. . . ? Czy te˙z raczej b˛eda˛ musieli wraca´c ta˛ sama˛ droga.˛ . . ? Na balkonie pojawił si˛e Dilph. Krzyknał ˛ co´s do nich, ale prawie go nie usłyszeli w zawodzacym ˛ coraz silniej wietrze. Dotarło tylko do nich, z˙ e górne drzwi sa˛ otwarte. Crispin machnał ˛ w odpowiedzi r˛eka.˛ Poprowadził swoja˛ kompani˛e w gór˛e schodami, zbierajac ˛ po drodze kawałki drewna. B˛eda˛ mogli ich u˙zy´c jako pochodni. Po chwili doszli pod gł˛ebokie zadaszenie na balkonie. Drzwi rzeczywi´scie stały otworem. Kapitan za pomoca˛ krzesiwa zapalił jedna˛ z desek, a druga˛ wr˛eczył Dilphowi, po czym popchnał ˛ lekko reszt˛e do s´rodka. Wiatr wiał prosto w nich, tote˙z elf miał kłopoty z zamkni˛eciem drzwi.

177

Rozejrzeli si˛e dookoła. Znajdowali si˛e w małym przedpokoju, z którego odchodziło kilka korytarzy. Wszystkie drzwi wydawały si˛e jednak zamkni˛ete na głucho. Powietrze było tu st˛echłe i ci˛ez˙ kie. Nawet same s´ciany zdawały si˛e przesiak˛ ni˛ete tym zapachem, st˛echlizna˛ wieków, i duszna,˛ mroczna˛ cisza.˛ Crispin przeszedł przez małe pomieszczenie i sprawdzał wloty do korytarzy. Były puste. Mogli wi˛ec tu w miar˛e bezpiecznie odpocza´ ˛c do rana. Katsin i Dilph mieli trzyma´c stra˙z na dziedzi´ncu, podczas gdy Wil i Amberle mogli si˛e troch˛e przespa´c. Crispin za´s chciał si˛e uda´c na poszukiwanie przej´scia z twierdzy, które miało ich zaprowadzi´c nad brzegi Mermidonu. Dilph oddał swoja˛ pochodni˛e Wilowi i z wraz z Katsinem wyszli w mrok. Crispin zamknał ˛ za nimi drzwi i zasunał ˛ sztab˛e, przestrzegajac ˛ Wila i Amberle, by jej nie odsuwali. Sam za´s zniknał ˛ w ciemno´sciach jednego z korytarzy. Chłopak z Vale i elfijska dziewczyna odprowadzili wzrokiem s´wiatło jego pochodni, a˙z roztopiło si˛e całkowicie w mroku. Wtedy Wil wsunał ˛ pochodni˛e w jedna˛ z z˙ elaznych obr˛eczy przymocowanych do s´ciany, podszedł do drzwi i usiadł tam, opierajac ˛ si˛e o nie plecami. Amberle owin˛eła si˛e grubym kocem i przysiadła obok niego. Za drzwiami zawodził wiatr, hulajac ˛ po dziedzi´ncu i całej twierdzy. Du˙zo czasu upłyn˛eło, zanim zdołali wreszcie zasna´ ˛c. Wil nie był pewien, czy to był ju˙z sen, czy jeszcze jawa. Dryfował lekko w półs´nie, wracajac ˛ co jaki´s czas do rzeczywisto´sci, by po chwili znów zapa´sc´ w krótka˛ drzemk˛e. Gdy tylko odpływał w mgł˛e pod´swiadomo´sci, natychmiast zaczynał s´ni´c. W˛edrował samotnie po mrocznych lasach pod´swiadomo´sci, chłodnych ost˛epach, w których ju˙z był i w tych, których nigdy przedtem nie widział. Lecz znał ten mrok i chłód, rozpoznawał krajobrazy. . . s´nił ten sam, co niegdy´s, sen. . . . . . Wyczuł obecno´sc´ czajacej ˛ si˛e w mroku istoty, obcej, s´liskiej i niebezpiecznej. . . przypomniał sobie. Havenstead — to samo s´niło mu si˛e w Havenstead. Zjawa przyszła po niego. . . próbował ucieka´c, ale nie miał dokad. ˛ . . zjawa była coraz bli˙zej. . . chciał si˛e przebudzi´c. Czy ju˙z si˛e przebudził? Ogarn˛eła go panika, strach s´ciskał za gardło. To było tam. . . w mroku, tu˙z obok. . . nie ucieknie od tego, je´sli si˛e nie przebudzi. . . Ale gdzie jest wyj´scie, gdzie jest droga ucieczki. . . ? Uciec z tej ciemno´sci. . . ! Wydosta´c si˛e! Zjawa dopadła go. . . Usłyszał własny krzyk. I nagle przebudził si˛e. Kamienie Elfów, spoczywajace ˛ w kieszeni jego tuniki, paliły jak ogie´n. Wil rozejrzał si˛e nieprzytomnie, usiłujac ˛ przebi´c wzrokiem szary dym pochodzacy ˛ z mrugajacej ˛ czerwonym s´wiatłem pochodni. Przy nim przycupn˛eła Amberle. Jej twarz była zaspana i blada z przera˙zenia. Chłopak dotknał ˛ niepewnie kamieni. Zastanawiał si˛e, czy zbudził ich jego krzyk. Ale dziewczyna nie patrzyła na niego; wzrok miała utkwiony w drzwi. — Kto´s jest na zewnatrz ˛ — szepn˛eła. Wil wstał szybko i pociagn ˛ ał ˛ za soba˛ Amberle. Zaczał ˛ nadsłuchiwa´c, lecz nic nie usłyszał. 178

— Mo˙ze to wiatr — powiedział w ko´ncu, ale jego głos zabrzmiał bardzo niepewnie. Objał ˛ dziewczyn˛e ramieniem. — Lepiej to sprawdz˛e. Zamknij za mna˛ drzwi i nie otwieraj, dopóki nie usłyszysz mojego głosu. Chłopak odciagn ˛ ał ˛ ci˛ez˙ ka˛ zasuw˛e i wyszedł w noc. Wiatr zagwizdał ostro w szczelinie drzwi. Gdy tylko zniknał ˛ w mroku, Amberle zatrzasn˛eła ci˛ez˙ kie wrota, umocowała sztab˛e i zastygła w oczekiwaniu. Wil przykucnał ˛ na chwil˛e w cieniu i rozejrzał si˛e wokoło. Ksi˛ez˙ yc srebrzył swym s´wiatłem opuszczone balkony, mury i blanki. Chłopak podniósł si˛e ostro˙znie i wyjrzał zza parapetu na dziedziniec. Był pusty. Nigdzie ani s´ladu Katsina czy Dilpha. Zawahał si˛e, niepewny, co dalej robi´c. Po chwili zaczał ˛ si˛e skrada´c wzdłu˙z balkonu. Zatrzymał si˛e u szczytu schodów i jeszcze raz wyjrzał na dziedziniec. I znowu nic. Zaczał ˛ schodzi´c na dół. Po dziedzi´ncu snuły si˛e tumany kurzu miotane bez przerwy podmuchami wiatru. Wil poruszał si˛e bezszelestnie. Był ju˙z prawie na dole, gdy ujrzał Katsina, a przynajmniej to, co z niego zostało. Ciało elfa le˙zało poskr˛ecane groteskowo tu˙z pod balkonem. Kilka stóp dalej spostrzegł Dilpha, który spoczywał pod rozbitymi w drzazgi wrotami blokujacymi ˛ jeszcze tak niedawno dost˛ep do wie˙zy. Wil zamarł z przera˙zenia. Kosiarz! Odnalazł ich i był tutaj. . . By´c mo˙ze wewnatrz ˛ wie˙zy. Rzucił si˛e szybko na gór˛e, modlac ˛ si˛e w duchu, z˙ eby nie było za pó´zno. Amberle, zamkni˛eta samotnie w korytarzu prowadzacym ˛ do wn˛etrza twierdzy, miała wra˙zenie, z˙ e co´s si˛e poruszyło w mroku. D´zwi˛ek dochodził gdzie´s z wn˛etrza budowli. Rozejrzała si˛e niespokojnie dookoła i zacz˛eła nadsłuchiwa´c. Nagłe walenie do drzwi tak ja˛ przeraziło, z˙ e a˙z podskoczyła zaskoczona i krzykn˛eła ze strachu. — Amberle! Otwórz drzwi! To był głos Wila, tak stłumiony przez zawodzenie wiatru, z˙ e prawie nie do poznania. Pospiesznie odsun˛eła zasuw˛e, a chłopak wpadł do s´rodka i natychmiast zatrzasnał ˛ drzwi. Jego twarz była blada ze strachu. — Nie z˙ yja! ˛ Obaj! — wydyszał. — Kosiarz ich dopadł. Teraz jest tutaj, w wiez˙ y! Amberle chciała co´s powiedzie´c, ale Wil szybko zakrył jej dłonia˛ usta. Usłyszał jaki´s hałas dochodzacy ˛ gdzie´s z mroku. To Kosiarz. Wiedział to z cała˛ pewno´scia.˛ Szedł po nich. Gdy tylko znajdzie drog˛e do tego pomieszczenia, dopadnie ich. Poczuł, z˙ e przestaje racjonalnie my´sle´c. Ogarniał go paniczny strach. Jak to si˛e mogło sta´c? W jaki sposób demon zdołał ich tak szybko odnale´zc´ ? Co teraz czyni´c? Gdzie ucieka´c? Gdzie jeszcze moga˛ uciec!? Trzymajac ˛ pochodni˛e niczym tarcz˛e, Wil odsunał ˛ si˛e od drzwi. Amberle przywarła do niego i posuwała si˛e mechanicznie tu˙z za nim. Nie mo˙zemy tu zosta´c, powtarzał sobie w odr˛etwieniu Wil. Przyjrzał si˛e poszczególnym korytarzom. Jed179

nym z nich poszedł Crispin. Ale którym? Wil nie był pewien, nie pami˛etał dokładnie, wi˛ec wybrał ten najbardziej prawdopodobny. Potem chwycił Amberle mocno za r˛ek˛e i ze s´ci´sni˛etym sercem weszli w mrok. Zatrzymali si˛e kilkaset stóp dalej. Korytarz rozwidlał si˛e tutaj na trzy rozgał˛ezienia. Wil znów poczuł, jak ogarnia go panika. Któr˛edy i´sc´ ? Opu´scił pochodni˛e i o´swietlił podłog˛e. Buty Crispina zostawiły w kurzu zalegajacym ˛ tu od setek lat wyra´zny s´lad; s´lad, dzi˛eki któremu zdołaja˛ odnale´zc´ kapitana; s´lad, dzi˛eki któremu odnajdzie ich Kosiarz. Chłopak zdusił strach i ruszyli przed siebie. Biegli ciemnymi korytarzami twierdzy, wpadali do pokoi pokrytych gruba˛ warstwa˛ ple´sni i paj˛eczyn, p˛edzili przez komnaty pełne butwiejacych ˛ tkanin i rozsypujacych ˛ si˛e mebli. Wsz˛edzie panowała gł˛eboka i przenikliwa cisza. Nie docierał tu nawet szum wiatru, a jedynym d´zwi˛ekiem były uderzenia ich stóp o kamienna˛ posadzk˛e. Dwa razy gubili drog˛e, by w ko´ncu stwierdzi´c, z˙ e s´lad Crispina zniknał ˛ i z˙ e w po´spiechu wybrali zły korytarz. Kilka razy znajdowali podwójny trop, który s´wiadczył o tym, z˙ e kapitan cofał si˛e po swych s´ladach, by odnale´zc´ szlak. Za ka˙zdym razem tracili cenne sekundy, aby znowu trafi´c do wła´sciwego korytarza. Ciagle ˛ mieli wra˙zenie, z˙ e Kosiarz wyłoni si˛e za chwil˛e z mroku, z˙ e czai si˛e za najbli˙zszym zakr˛etem i odetnie im ostatnia˛ drog˛e ucieczki. Nagle w ciemno´sci błysn˛eło migoczace ˛ s´wiatło pochodni. Podkradli si˛e ostro˙znie do niego, obserwujac ˛ z ulga,˛ jak z cienia wyłania si˛e posta´c Crispina. Kapitan podbiegł do nich błyskawicznie; ostrze jego miecza l´sniło gro´znie w czerwonym s´wietle pochodni. — Co si˛e stało? — zapytał, widzac ˛ wyzierajacy ˛ z ich oczu paniczny strach. Wil opowiedział wszystko, a wtedy twarz Crispina zszarzała niczym popiół. — A wi˛ec Dilph i Katsin równie˙z! Czy nic nie jest w stanie zatrzyma´c tego potwora? Kapitan spojrzał na swój miecz, zawahał si˛e, a potem wskazał im drog˛e. — T˛edy. To mo˙ze by´c nasza szansa. Ruszyli korytarzem, którym przed chwila˛ nadszedł Crispin. Potem skr˛ecili w lewo, min˛eli ogromny hall b˛edacy ˛ kiedy´s zbrojownia,˛ pop˛edzili w dół kr˛etymi schodami i jeszcze jednym korytarzem. Na jego ko´ncu znajdowały si˛e z˙ elazne drzwi przymocowane do skały szeregiem sworzni i belek. Crispin odsunał ˛ zasuwy i otworzył ci˛ez˙ kie wrota. Poczuli na twarzach pot˛ez˙ ny podmuch wiatru, który odrzucił ich do tyłu. Kapitan dał znak Wilowi i Amberle, by poszli za nim, zgasił pochodni˛e, wtulił głow˛e w ramiona i wyszedł na zewnatrz. ˛ Znale´zli si˛e naprzeciw gł˛ebokiej przepa´sci, która dzieliła gór˛e na dwie cz˛es´ci. Łaczyła ˛ je waska ˛ kładka prowadzaca ˛ od małej skalnej niszy, w której stali, do samotnej wie˙zy znajdujacej ˛ si˛e na przeciwległej kraw˛edzi wawozu. ˛ Wiatr zawodził dziko, uderzajac ˛ z w´sciekło´scia˛ w niewielki mostek, a przepastna˛ otchła´n o´swietlał jedynie waski ˛ promie´n ksi˛ez˙ ycowego blasku, kładacy ˛ si˛e srebrna˛ wst˛ega˛ na ko´ncowym odcinku kładki. 180

Crispin pochylił si˛e do swych podopiecznych. — Musimy przej´sc´ t˛edy! — krzyknał ˛ gło´sno, starajac ˛ si˛e pokona´c ryk wiatru. — Trzymajcie si˛e por˛eczy i nie patrzcie w dół! — Nie jestem pewna, czy zdołam to zrobi´c! — zawołała Amberle, spogladaj ˛ ac ˛ z niepokojem na kładk˛e. Wil poczuł, jak małe dłonie dziewczyny chwytaja˛ si˛e kurczowo jego ramienia. — Musimy! — powiedział kapitan zdecydowanie. — To jedyna droga ucieczki! Amberle spojrzała na zamkni˛ete drzwi, potem na Crispina i bez słowa skin˛eła głowa.˛ — Trzymajcie si˛e blisko mnie! — polecił elf. Weszli na mostek i zacz˛eli si˛e posuwa´c g˛esiego; na przedzie Crispin, za nim Amberle, a na ko´ncu Wil. Poruszali si˛e powoli i ostro˙znie, trzymajac ˛ si˛e por˛eczy. Wiatr targał dziko ich watłymi ˛ ciałami, szarpał ubrania i potrzasał ˛ kładka.˛ Wydawało si˛e, z˙ e za chwil˛e mostek si˛e rozpadnie i zwali w przepa´sc´ . Gdy tylko wyszli ze skalnej niszy, owiało ich lodowate górskie powietrze. R˛ece i stopy natychmiast skostniały z zimna, a metalowe elementy mostu parzyły jak lód. Posuwali si˛e powoli, krok po kroku, a˙z wreszcie dotarli do ko´ncowego odcinka o´swietlonego srebrnym s´wiatłem ksi˛ez˙ yca. Chwil˛e pó´zniej znale´zli si˛e na waskiej ˛ platformie znajdujacej ˛ si˛e u stóp wie˙zy. Strzeliste okna budowli były ciemne, a kamienne s´ciany pokrywała warstwa lodu. Do wn˛etrza prowadziły pojedyncze, zamkni˛ete na głucho drzwi. Crispin sprowadził Amberle z kładki i postawił przy wej´sciu do wie˙zy. Gdy Wil znalazł si˛e ju˙z przy nich, kapitan wyjał ˛ z przymocowanej do s´ciany drewnianej skrzynki dwa młotki i wr˛eczył jeden z nich chłopakowi z Vale. Potem wskazał na most. — Kładk˛e podtrzymuje sze´sc´ kołków! — krzyknał ˛ głosem stłumionym przez wiatr. — Trzy po ka˙zdej stronie! Gdy si˛e je wybije, most spadnie w przepa´sc´ ! Został skonstruowany w ten sposób, by odcia´ ˛c po´scig wroga w razie najazdu na fortec˛e. We´z te z prawej strony! Wil wszedł z powrotem na platform˛e. Trzy poziomo umocowane kołki przytwierdzały podpory do platformy, na której stał. Chwycił mocniej młotek i zaczał ˛ wybija´c pierwszy z nich. Szło mu do´sc´ opornie, sworze´n był bowiem zardzewiały i pokryty twardym nalotem. W ko´ncu jednak wypadł, potoczył si˛e kawałek i zniknał ˛ bezgło´snie w przepa´sci. Wil zajał ˛ si˛e szybko nast˛epnym. W uszach huczał mu wiatr, a r˛ece dr˛etwiały z zimna. Po chwili udało mu si˛e wybi´c równie˙z nast˛epny kołek. I wtedy kładka zatrz˛esła si˛e gwałtownie. Wil i Crispin jednocze´snie podnie´sli głowy. . . Na drugim ko´ncu mostu poruszał si˛e jaki´s cie´n. — Szybko! — wrzasnał ˛ kapitan.

181

Wil zaczał ˛ desperacko wali´c w ostatni kołek. Ten ani drgnał. ˛ Chłopak chwycił młotek w obie r˛ece i uderzył z całej siły; w ko´ncu sworze´n si˛e poruszył. Na mo´scie, poza zasi˛egiem ksi˛ez˙ ycowego s´wiatła, poruszał si˛e cie´n czarniejszy ni˙z noc. Crispin skoczył na równe nogi. Zda˙ ˛zył wybi´c dwa kołki, ostatni jeszcze w połowie tkwił na miejscu. Czas uciekał. Z ciemno´sci wyłonił si˛e Kosiarz — pot˛ez˙ na, bezkształtna, pozbawiona twarzy ohyda. Kapitan napiał ˛ łuk i posłał w jego stron˛e kilka strzał; s´migały tak szybko, z˙ e Wil z ledwo´scia˛ mógł dostrzec ruchy łucznika. Wszystkie jednak chybiły celu. Chłopak poczuł skurcz w z˙ oładku. ˛ Uderzył rozpaczliwie w ostatni kołek i zdołał poruszy´c go o kilka cali. Sworze´n tkwił jednak wcia˙ ˛z na swoim miejscu. Nagle przypomniał sobie o Kamieniach Elfów. Kamienie! Musi ich teraz u˙zy´c! Wil poczuł w sobie niezwykła˛ determinacj˛e. Zerwał si˛e i wydobył z tuniki woreczek z magicznymi kamieniami. Po chwili trzymał je w dłoni, s´ciskajac ˛ tak mocno, z˙ e a˙z raniły skór˛e. Kosiarz był coraz bli˙zej. Skradał si˛e wzdłu˙z kładki, straszny, czarniejszy ni˙z noc. Był ju˙z jakie´s dwana´scie stóp od nich. Wil podniósł zaci´sni˛eta˛ pi˛es´c´ , w której trzymał kamienie, zebrał cała˛ sił˛e woli i wezwał ogie´n, aby zniszczył potwora. Kamienie przez chwil˛e jasno zapłon˛eły czystym, bł˛ekitnym s´wiatłem. Lecz nagle Wil poczuł w sobie jaki´s opór i blask zamarł. Ogarn˛eło go przera˙zenie. Zrozpaczony spróbował jeszcze raz, ale nic si˛e nie wydarzyło. Amberle podbiegła do niego, wołajac ˛ co´s szale´nczo, ale jej słowa uton˛eły we w´sciekłym wichrze. Oszołomiony Wil zatoczył si˛e jak pijany. Przegrał! Moc Kamieni Elfów ju˙z nie jest w jego władaniu! Chwil˛e pó´zniej Crispin znalazł si˛e ma mo´scie. Nie zawahał si˛e. Rzucił łuk, dobył miecza i rzucił si˛e na demona. Stwór stracił na moment pewno´sc´ siebie. Nie spodziewał si˛e bezpo´sredniej walki. Podmuch wiatru uderzył w kładk˛e; konstrukcja zachwiała si˛e niebezpiecznie i zatrzeszczała w prote´scie. — Kołki! — krzyknał ˛ ostro Crispin. Ciagle ˛ oszołomiony Wil wrzucił kamienie do tuniki, chwycił młotek i znowu podjał ˛ desperacka˛ prób˛e wybicia zapiekłego w rdzy kołka. Bezskutecznie. Po chwili z cienia wyłoniła si˛e Amberle, złapała porzucony przez Crispina młotek i zacz˛eła wali´c dziko w sworze´n po drugiej stronie. Tymczasem kapitan zbli˙zył si˛e do Kosiarza. Szybkimi wypadami i unikami próbował go zdezorientowa´c, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e potwór straci równowag˛e i spadnie w przepa´sc´ . Ale Kosiarz pochylił si˛e nisko i jednym pot˛ez˙ nym ramieniem odpierał ataki elfa. Czekał cierpliwie na swoja˛ szans˛e. Crispin był do´swiadczonym szermierzem, jednak nie potrafił przełama´c obrony przeciwnika. W pewnej chwili Kosiarz naparł do przodu i elf musiał si˛e cofna´ ˛c. Wil Ohmsford poczuł narastajac ˛ a˛ w´sciekło´sc´ i frustracj˛e. Chwycił młotek w obie dłonie, uderzył z cała˛ moca,˛ jaka jeszcze w nim pozostała, i w ko´ncu wybił 182

kołek w przepa´sc´ . Wtedy mostek przechylił si˛e lekko i Crispin stracił równowag˛e. Potknał ˛ si˛e, a wówczas Kosiarz rzucił si˛e na niego, zaciskajac ˛ kły na tunice elfa. Wil i Amberle patrzyli z przera˙zeniem, jak potwór unosi go wysoko w gór˛e. Kapitan wycelował miecz w gardło przeciwnika, ale ostrze rozprysn˛eło si˛e na nim, jakby było ze szkła. Kosiarz przytrzymał elfa nad swoja˛ głowa,˛ po czym rzucił go w otchła´n. Wicher zagłuszył ostatni krzyk kapitana. Potwór ruszył do przodu. Wtem nagły podmuch wiatru wstrzasn ˛ ał ˛ i tak ju˙z osłabiona˛ kładka˛ i jednym pot˛ez˙ nym uderzeniem wyrwał ostatni sworze´n. Most odpadł od skały, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ demona. Zaczał ˛ powoli spada´c ze szcz˛ekiem metalu uderzajacego ˛ o skały, kołysał si˛e w waskiej ˛ wst˛edze ksi˛ez˙ ycowego s´wiatła, uderzał o zbocze góry. Nie oderwał si˛e jednak całkowicie; zawisł na zniszczonych podporach, poruszany podmuchami wiatru. W cieniu skały był prawie niewidoczny, nie było mo˙zna równie˙z nigdzie dostrzec Kosiarza. W wycie wiatru wdarł si˛e piskliwy, przera˙zony głos Amberle. Ogłuszony huraganem i zmarzni˛ety niemal na ko´sc´ , Wil nie zrozumiał jej krzyku. Nie dbał o to. W r˛ece trzymał jeszcze bezu˙zyteczny teraz młotek. Jego umysł przeszywały mys´li szybkie jak błyskawica. Crispin i jego z˙ ołnierze zgin˛eli. Pot˛ega Kamieni Elfów min˛eła bezpowrotnie. Zostali sami. Amberle płakała na jego ramieniu, błagajac, ˛ by wreszcie stad ˛ odeszli. Obrócił si˛e do niej i przytulił do siebie. Przez chwil˛e wydawało mu si˛e, z˙ e słyszy głos Allanona mówiacy, ˛ z˙ e to wła´snie on jest osoba,˛ na której najbardziej polega. Stał jeszcze przez chwil˛e na skraju przepa´sci, tulac ˛ do siebie elfijska˛ dziewczyn˛e i patrzac ˛ bezradnie w ciemno´sc´ . Potem obrócił si˛e i wraz z Amberle znikn˛eli we wn˛etrzu wie˙zy.

XXV Poszukiwanie wyj´scia z wie˙zy zaj˛eło im reszt˛e nocy. Mieli jedynie do dyspozycji t˛e jedna˛ pochodni˛e, która˛ Crispin umocował na s´cianie przy wej´sciu. Kra˙ ˛zyli niezliczonymi korytarzami i schodami prowadzacymi ˛ nieustannie w dół. Wyczerpani prze˙zyciami kilku ostatnich dni, snuli si˛e oboj˛etnie po staro˙zytnej budowli z oczami utkwionymi w ciemno´sc´ . Nie rozmawiali ze soba; ˛ nie mieli po prostu nic do powiedzenia. Szok sprawił, z˙ e poruszali si˛e jak w transie. Pragn˛eli teraz tylko jednego: wymkna´ ˛c si˛e tej twierdzy i górze. Szybko stracili poczucie czasu, jakby nie miał on ju˙z z˙ adnego znaczenia. Moz˙ e od chwili, gdy zostali zamkni˛eci wewnatrz ˛ skały, min˛eły jedynie minuty, a moz˙ e godziny lub nawet dni. Nie wiedzieli tego i nie mieli poj˛ecia, dokad ˛ zaprowadza˛ ich nieko´nczace ˛ si˛e korytarze. Zaufali s´lepo swemu szcz˛es´ciu i instynktowi. Szli dalej z jakim´s rozpaczliwym, niewypowiedzianym uporem, mimo z˙ e bolały ich wszystkie mi˛es´nie, a oczy zachodziły mgła˛ zm˛eczenia. Pochodnia wypaliła si˛e ju˙z prawie całkowicie i była teraz tylko niewielkim ogarkiem. Kolejny korytarz zaprowadził ich wreszcie na samo dno skały i zaczał ˛ zagł˛ebia´c si˛e w ziemi. W ko´ncu jednak si˛e sko´nczył i w˛edrowcy stan˛eli przed z˙ elaznymi drzwiami zabezpieczonymi podwójnym zamkiem i sztaba.˛ Wil chciał ju˙z odbezpieczy´c zamki, gdy Amberle chwyciła go za rami˛e. — Wil, a je´sli po drugiej stronie czekaja˛ na nas demony? — zapytała zm˛eczonym głosem. — A je´sli Kosiarz nie był sam? Chłopak popatrzył na nia˛ bez słowa. Nie rozwa˙zał na razie tej mo˙zliwo´sci. Nie chciał jej rozwa˙za´c. Cofnał ˛ si˛e my´slami do tego wszystkiego, co wydarzyło si˛e od czasu Drey Wood. Demony zawsze ich odnajdywały. Było to w jaki´s sposób nieuniknione. Nawet je´sli Kosiarz zginał, ˛ byli przecie˙z inni. Poza tym szpieg w Arborlon wszystko słyszał. — Wil? — Zaniepokojony głos Amberle przywołał go do rzeczywisto´sci. — Musimy spróbowa´c — zdecydował. — I tak nie mamy dokad ˛ pój´sc´ . Łagodnie zdjał ˛ jej r˛ek˛e z ramienia. Potem zasłonił dziewczyn˛e swym ciałem, ostro˙znie zwolnił zamki, odsunał ˛ zasuw˛e i otworzył drzwi. Przez szczelin˛e wdarło si˛e zamglone s´wiatło dnia. Ujrzeli szare wody Mermidonu uderzajace ˛ lekko

184

o s´ciany groty skrywajacej ˛ doki. Nic si˛e nie poruszyło. Wil i Amberle wymienili szybkie spojrzenia. W dokach cumowały przerdzewiałe i bezu˙zyteczne łodzie. W˛edrowcy ruszyli waskim ˛ wyst˛epem prowadzacym ˛ wzdłu˙z groty, a˙z w ko´ncu znale´zli si˛e na zalesionym brzegu rzeki rozciagaj ˛ acym ˛ si˛e u stóp Pykonu. Poza nimi nie było tu nikogo. Wstał ju˙z dzie´n. Powietrze było chłodne, a drzewa i krzewy pokrywała zmroz˙ ona rosa, dajac ˛ złudzenie s´niegu. Patrzyli ze zdziwieniem, jak oddechy zamieniaja˛ si˛e w białe obłoczki, i czuli dotkliwe zimno przenikajace ˛ ich wilgotne ciała. Rzeka kipiała i pieniła si˛e hała´sliwie, płynac ˛ na wschód w´sród lasów, a cała jej powierzchnia zakryta była ci˛ez˙ kim całunem mgły. W t˛e mgł˛e wdzierały si˛e pot˛ez˙ ne, czarne iglice Pykonu. Wil rozejrzał si˛e niepewnie. Wszystkie łodzie przycumowane w grocie były zniszczone i ju˙z nic nie mogło im pomóc. Po chwili dojrzał mała˛ łódk˛e kołysza˛ ca˛ si˛e na brzegu rzeki i cz˛es´ciowo zakryta˛ przez krzaki. Chwycił Amberle za r˛ek˛e i poprowadził ja˛ wzdłu˙z zaro´sni˛etego brzegu. W ko´ncu dotarli do łódki i stwierdzili ku swej rado´sci, z˙ e znajduje si˛e w całkiem dobrym stanie. Była zabezpieczona linami i zapewne u˙zywał jej kto´s, kto od czasu do czasu lubił łowi´c ryby w pobli˙zu groty. Wil odwiazał ˛ liny, wsadził Amberle do s´rodka i zepchnał ˛ łódk˛e na rzek˛e. Teraz bardziej jej potrzebowali ni˙z nieobecny rybak. ´ Popłyn˛eli na wschód z pradem ˛ rzeki. Swit zmienił si˛e w poranek i robiło si˛e coraz cieplej. Amberle owin˛eła si˛e szczelnie płaszczem i prawie natychmiast zasn˛eła. Wil równie˙z potrzebował snu, ale był tak zm˛eczony, z˙ e nie mógł usna´ ˛c. My´slał o wszystkim, co si˛e wydarzyło. Na dnie łódki znalazł małe wiosło, umies´cił je w dulce na rufie i usiadł z tyłu. Patrzył w odr˛etwieniu, jak sło´nce wyłania si˛e zza gór, rozpraszajac ˛ poranna˛ mgł˛e i topiac ˛ zamro˙zona˛ ros˛e pokrywajac ˛ a˛ pnie drzew. Rzeka niosła ich coraz dalej i w ko´ncu znikn˛eły równie˙z szczyty Pykonu, a w ich miejsce pojawiła si˛e wilgotna ziele´n lasów. Niebo było znowu czyste, bezchmurne i jasnobł˛ekitne. Po kilku godzinach Mermidon zaczał ˛ powoli zakr˛eca´c na południe, a˙z w ko´ncu skierował si˛e na zachód, ku ciemnemu pasmu Gór Skalistych Szczytów. Było coraz cieplej; wilgo´c parowała z ich ciał i ubra´n. Na całej długo´sci rzeki latało mnóstwo ptaków, wypełniajac ˛ przestrze´n niesamowita˛ feeria˛ d´zwi˛eków i barw, a w powietrzu unosił si˛e zapach dzikich kwiatów. Amberle przebudziła si˛e i skierowała zaspane spojrzenie na Wila. — Spałe´s? — zapytała sennie. — Nie mogłem. — Chłopiec potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Wi˛ec prze´spij si˛e teraz. W tym czasie ja pokieruj˛e łódka.˛ Musisz troch˛e odpocza´ ˛c. — Nie, w porzadku. ˛ Nie jestem zm˛eczony.

185

— Wil, jeste´s wyko´nczony. — W głosie dziewczyny pojawiła si˛e troska. — Musisz si˛e przespa´c. — Chłopak popatrzył na nia˛ badawczo. — Czy wiesz, co mi si˛e tam przydarzyło? — Nie. — Amberle potrzasn˛ ˛ eła powoli głowa.˛ — I my´sl˛e, z˙ e ty te˙z nie wiesz. — Wiem. Doskonale wiem, co si˛e stało. Próbowałem u˙zy´c kamieni i nie potrafiłem. . . Znowu nie potrafiłem! Nie panuj˛e ju˙z nad nimi. Straciłem moc. — Nie mo˙zesz tego wiedzie´c. Miałe´s kłopoty z kamieniami ju˙z przedtem, gdy chciałe´s u˙zy´c ich w Tirfing. Mo˙ze tym razem zbyt mocno próbowałe´s. Mo˙ze nie dałe´s sobie szansy. — To nieprawda — powiedział cicho. — Zrobiłem wszystko, by wezwa´c pot˛eg˛e kamieni, ale nic si˛e nie wydarzyło. Nic. Allanon ostrzegł mnie, z˙ e tak si˛e mo˙ze zdarzy´c. To dlatego, z˙ e krew elfa miesza si˛e we mnie z krwia˛ człowieka. Tylko elfia krew włada kamieniami, a zdaje si˛e, z˙ e jest jej we mnie zbyt mało. Pojawia si˛e wi˛ec jaka´s blokada. Raz zdołałem ja˛ przezwyci˛ez˙ y´c, ale ju˙z wi˛ecej nie jestem w stanie. Amberle przysun˛eła si˛e bli˙zej do Wila i poło˙zyła dło´n na jego ramieniu. — Wobec tego poradzimy sobie bez kamieni. — One sa˛ jedyna˛ bronia,˛ jaka˛ mamy. — Chłopak u´smiechnał ˛ si˛e blado. — Je´sli demony znowu nas znajda,˛ to b˛edzie nasz koniec. Nie mamy niczego do obrony. — Wi˛ec nie mo˙zemy pozwoli´c, aby nas znalazły. — Zawsze im si˛e to udawało, Amberle. Mimo ró˙znych s´rodków ostro˙zno´sci znajdowały nas wsz˛edzie tam, gdzie poszli´smy. Znajda˛ nas i tym razem. Wiesz o tym. — Wiem, z˙ e to wła´snie ty nalegałe´s, aby´smy nie zawracali z drogi po naszej ucieczce z Havenstead — odparła. — Wiem, z˙ e to wła´snie ty nigdy nie chciałe´s si˛e podda´c. Wiem, z˙ e to wła´snie ciebie wybrał Allanon na mojego obro´nc˛e. Czy teraz mnie opu´scisz? — Nie. — Wil zarumienił si˛e. — Nigdy. — Ani ja ciebie. Razem zacz˛eli´smy t˛e podró˙z i razem ja˛ zako´nczymy. Musimy na sobie polega´c i wspiera´c si˛e nawzajem. My´sl˛e, z˙ e to wystarczy. — Zamilkła na chwil˛e i u´smiechn˛eła si˛e przelotnie. — Oczywi´scie, zdajesz sobie spraw˛e, z˙ e to ty powiniene´s tak do mnie przemawia´c. To przecie˙z ja nie wierzyłam w moje dziedzictwo i słowa druida. Ty zawsze byłe´s ich pewien. — Gdyby tylko kamienie mnie nie zawiodły. . . — zaczał ˛ Wil ponuro. Amberle szybko przyło˙zyła swa˛ dło´n do jego ust. — Nie bad´ ˛ z taki pewien, z˙ e ci˛e zawiodły. Pomy´sl przez chwil˛e nad tym, co próbowałe´s z nimi zrobi´c. Chciałe´s ich u˙zy´c jako niszczacej ˛ broni. Czy to do ciebie pasuje, Wil? Przecie˙z jeste´s uzdrowicielem. Twoja˛ zasada˛ jest chroni´c z˙ ycie, a nie niszczy´c. Tym wła´snie zawsze chciałe´s si˛e kierowa´c. Magia elfów nie jest niczym innym ni˙z tylko przedłu˙zeniem osobowo´sci człowieka, który nia˛ włada. 186

Mo˙ze nie powiniene´s u˙zywa´c kamieni w taki sposób, jak to próbowałe´s w walce z Kosiarzem. Wil zastanowił si˛e przez chwil˛e. Allanon powiedział, z˙ e kamienie łacz ˛ a˛ serce, umysł i ciało w jedno´sc´ , która tworzy magi˛e. Je´sli brakuje jednego elementu. . . — Nie. — Chłopak pokr˛ecił stanowczo głowa.˛ — To niemo˙zliwe. Mój dziadek wierzył w z˙ ycie tak samo mocno, jak ja, a u˙zywał kamieni, by niszczy´c. I udawało mu si˛e to bez z˙ adnych problemów. — Có˙z, jest jeszcze jedna mo˙zliwo´sc´ . Allanon ostrzegł ci˛e przed oporem spowodowanym mieszanina˛ krwi ludzkiej i elfiej. Ju˙z raz tego do´swiadczyłe´s. Mo˙ze to spowodowało, z˙ e pod´swiadomie stworzyłe´s w swoim mózgu własna˛ blokad˛e, która utwierdza ci˛e w przekonaniu, i˙z moc kamieni jest dla ciebie stracona, gdy w rzeczywisto´sci tak nie jest. Mo˙zliwe, z˙ e opór, który odczuwałe´s w walce z Kosiarzem, został wywołany przez ciebie samego. Wil popatrzył w milczeniu na dziewczyn˛e. Czy to mo˙zliwe? — Nie wiem. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie jestem pewien. To stało si˛e tak szybko. — Wi˛ec posłuchaj mnie. — Amberle przysun˛eła swoja˛ twarz do twarzy Wila. — Nie akceptuj tak szybko tego, co mo˙ze by´c tylko przypuszczeniem. Ju˙z kiedy´s u˙zyłe´s mocy kamieni. Wezwałe´s ich pot˛eg˛e i uczyniłe´s ja˛ swoja˛ własna˛ siła.˛ Nie sadz˛ ˛ e, z˙ e łatwo si˛e traci taki dar. Mo˙ze jest tylko w złym miejscu. Odszukaj go wi˛ec w sobie, nim zdecydujesz, z˙ e nie nale˙zy ju˙z do ciebie. Chłopak spojrzał na Amberle ze zdziwieniem. — Bardziej wierzysz we mnie ni˙z ja sam. To bardzo dziwne. W czasie podró˙zy z Havenstead uwa˙zała´s, z˙ e jestem niepotrzebny. . . bezu˙zyteczny. Pami˛etasz? Dziewczyna odsun˛eła si˛e lekko. — Myliłam si˛e. Mówiłam rzeczy, których nie powinnam była mówi´c. Bałam si˛e. . . Przez chwil˛e wydawało si˛e, z˙ e powie co´s jeszcze. Ale i tym razem, tak samo jak wtedy, gdy przy innej okazji była tu˙z o krok od wyjawienia powodów swojego strachu, zamilkła. Wil nie pytał wi˛ec o nic wi˛ecej. — Có˙z, w jednym masz racj˛e — przyznał, silac ˛ si˛e na swobodny ton. — To ja powinienem pociesza´c ciebie, a nie odwrotnie. — W oczach dziewczyny pojawiła si˛e iskierka zadumy. — Wi˛ec pami˛etaj, aby to zrobi´c, gdy zobaczysz, z˙ e tego potrzebuj˛e. Prze´spisz si˛e teraz? — Chyba tak. — Wil skinał ˛ głowa.˛ — Przynajmniej troszeczk˛e. Przesunał ˛ si˛e, aby dziewczyna mogła przeja´ ˛c ster, a potem usadowił si˛e na dnie łódki. Zrobił sobie poduszk˛e z płaszcza i poło˙zył na niej zm˛eczona˛ głow˛e, po której ciagle ˛ bładziły ˛ my´sli o Kamieniach Elfów. W ko´ncu przymknał ˛ oczy. Uwierz w siebie, powiedział mu Allanon. Czy miał t˛e wiar˛e? Czy była ona wystarczajaca? ˛ 187

My´sli rozproszyły si˛e i odpłyn˛eły. Zasnał. ˛ Gdy si˛e przebudził, było ju˙z popołudnie. Zesztywniały i obolały podniósł si˛e z twardego dna łódki i przejał ˛ ster od Amberle. Odczuwał głód i pragnienie, ale nie mieli nic, czym mógłby je zaspokoi´c. Stracili wszystko podczas ucieczki przez Pykon. Wkrótce rzeka zacz˛eła si˛e wyra´znie zw˛ez˙ a´c, a gał˛ezie drzew rosnacych ˛ na brzegach zamkn˛eły si˛e nad nimi niczym baldachim. Cienie wydłu˙zyły si˛e; na zachodzie sło´nce wisiało nisko nad s´ciana˛ Gór Skalistych Szczytów i roz´swietlało czerwonym blaskiem nadchodzacy ˛ zmierzch. Natrafili na odcinek pełen katarakt i łódka zacz˛eła si˛e gwałtownie kołysa´c. Wil starał si˛e płyna´ ˛c z dala od skał i utrzymywa´c kurs, dopóki nie znajda˛ si˛e na spokojniejszych wodach. Gdy rzeka znowu skr˛eciła na południe w swej długiej w˛edrówce ku równinom Callahornu, przybili do brzegu i wysiedli. Noc sp˛edzili pod stara˛ rozło˙zysta˛ wierzba˛ rosnac ˛ a˛ kilkaset jardów od Mermidonu. Najpierw ukryli łódk˛e w przybrze˙znych zaro´slach, a potem zebrali dost˛epne tu owoce i warzywa na kolacj˛e i wyruszyli na poszukiwania czystej wody do picia. Nie znale´zli jej jednak, byli wi˛ec zmuszeni poprzesta´c na jedzeniu. Po kolacji porozmawiali jeszcze przez chwil˛e, a potem uło˙zyli si˛e do snu. Ranek wstał jasny i przyjemny. Wil i Amberle poda˙ ˛zyli na zachód, w kierunku Gór Skalistych Szczytów. Szli z˙ wawo, cieszac ˛ si˛e ciepłem nowego dnia. Po drodze zjedli resztk˛e owoców, która pozostała od wczorajszego wieczora. Godziny mijały szybko. Znikn˛eła równie˙z sztywno´sc´ mi˛es´ni, która˛ poczuli tu˙z po przebudzeniu. Około południa odkryli mały strumie´n wpływajacy ˛ wartko do stawu. Stwierdzili, z˙ e woda nadaje si˛e do picia, i ugasili pragnienie. Nie mieli jednak z˙ adnych pojemników, nie mogli wi˛ec zrobi´c zapasów. Z biegiem czasu Góry Skalistych Szczytów wynurzały si˛e coraz wyra´zniej zza s´ciany lasu. Ich pot˛ez˙ ne, przygarbione szczyty zajmowały cała˛ przestrze´n zachodniego horyzontu. Jedynie na dalekim południu, gdzie le˙zały niedost˛epne bagna Shroudslip i gdzie nie było gór, niebo zakrywała gruba warstwa szarej mgły unoszacej ˛ si˛e znad moczarów. Po raz pierwszy, od kiedy wydostali si˛e z Pykon, Wil zaczał ˛ si˛e zastanawia´c, czy ida˛ wła´sciwa˛ droga.˛ Decyzja, by popłyna´ ˛c Mermidonem do lasów graniczacych ˛ z górami, wydawała si˛e słuszna. Teraz jednak nie był ˙ pewien, czy zdołaja˛ si˛e wspia´ ˛c na te niebotyczne szczyty. Zadne z nich nie znało tych gór; nie wiedzieli równie˙z, czy znajda˛ jakiekolwiek przeł˛ecze, które przeprowadza˛ ich bezpiecznie na druga˛ stron˛e. Czy nie zgubia˛ si˛e, pozbawieni opieki elfijskich z˙ ołnierzy? Przed zachodem sło´nca znale´zli si˛e tu˙z na wprost ciemnej linii gór. Patrzyli, zadzierajac ˛ wysoko głowy, na labirynty wysokich na tysiace ˛ stóp szczytów, które wyrastały jeden za drugim, bez z˙ adnego s´ladu przeł˛eczy czy wyłomu. Wil i Amberle przedzierali si˛e przez las, dopóki nie znale´zli si˛e na zboczu najbli˙zszej góry. Pokrywały ja˛ rozległe trawiaste pastwiska poro´sni˛ete dzwonkami i czerwo188

nymi centuriami. Sło´nce ju˙z prawie zaszło, zacz˛eli wi˛ec szuka´c miejsca na biwak. Znale´zli spływajacy ˛ ze skał strumie´n, który zaprowadził ich do małej sadzawki znajdujacej ˛ si˛e w sosnowym zagajniku i tam rozło˙zyli si˛e na noc. Znowu zjedli posiłek zło˙zony z owoców i warzyw. Wil t˛esknił za mi˛esem i chlebem i spo˙zywał kolacj˛e bez wi˛ekszego apetytu. Na niebie pojawił si˛e ksi˛ez˙ yc w nowiu i miliardy gwiazd. W˛edrowcy owin˛eli si˛e w swoje płaszcze, z˙ yczyli sobie dobrej nocy i zamkn˛eli oczy. Wil zastanawiał si˛e jeszcze, w jaki sposób zdołaja˛ si˛e przedosta´c przez góry, lecz po chwili ju˙z spał. Gdy si˛e przebudził, ujrzał siedzacego ˛ nie opodal chłopca, który przygladał ˛ mu ´ si˛e z du˙zym zainteresowaniem. Switało; na dalekim horyzoncie pojawiła si˛e zamglona, złocista kula sło´nca, którego promienie rozpraszały pozostało´sci nocnej szaro´sci. Dzikie kwiaty pachniały oszałamiajaco, ˛ a na soczystej zielonej trawie perliła si˛e rosa. Wil zamrugał oczami, spodziewajac ˛ si˛e, z˙ e posta´c chłopca zniknie wraz z resztkami snu. Ale chłopak tkwił tam ciagle: ˛ siedział ze skrzy˙zowanymi nogami na trawie, bacznie si˛e im przygladaj ˛ ac. ˛ Wi˛ec to nie sen, pomy´slał Wil i podniósł si˛e na łokciu. — Dzie´n dobry — zaczał ˛ niepewnie. — Dzie´n dobry — odpowiedział uroczystym tonem mały nieznajomy. Wil przetarł jeszcze raz oczy i przyjrzał si˛e siedzacemu ˛ uwa˙zniej. Chłopak był elfem, do´sc´ niskim, ale mogło to by´c tylko złudzenie. Był jednak drobnej budowy. Jego piegowata˛ i raczej pospolita˛ twarz okalały lokowate włosy w kolorze pustynnego piasku. Miał na sobie skórzane bryczesy i jasna˛ tunik˛e. U nadgarstków wisiały małe woreczki. Tak˙ze przez rami˛e przewieszony miał sporych rozmiarów tobołek. Był bardzo młody. Z pewno´scia˛ du˙zo młodszy od Wila i Amberle. — Nie chciałem was budzi´c. . . — odezwał si˛e nieznajomy. — Byłe´s bardzo cichy. — Wil skinał ˛ głowa˛ z uznaniem. — Wiem. Potrafi˛e przej´sc´ przez suche li´scie, nie czyniac ˛ najmniejszego hałasu. — Rzeczywi´scie to potrafisz? — Tak. I potrafi˛e zapolowa´c na lisa w jego własnej norze. Raz ju˙z tak zrobiłem. — To doprawdy zadziwiajace. ˛ Chłopiec spojrzał na nich ciekawie. — A co wy tutaj robicie? Wil u´smiechnał ˛ si˛e. — Wła´snie to samo my´slałem o tobie. Czy mieszkasz gdzie´s w pobli˙zu? — Młody elf potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie. Mieszkam na południe stad. ˛ Jeszcze a˙z za Irrybis. W Wing Hove.

189

Wil nie miał najmniejszego poj˛ecia, gdzie i czym mo˙ze by´c Wing Hove. Usłyszał, z˙ e Amberle si˛e budzi. — Jaka˙z ona pi˛ekna — szepnał ˛ młody elf. — Czy jeste´scie mo˙ze mał˙ze´nstwem? — Hmm, nie. . . Po prostu w˛edrujemy razem. — Wil był troch˛e zakłopotany. — Jak si˛e tu dostałe´s? — Przyleciałem. Jestem skrzydlatym je´zd´zcem. Wil wpatrywał si˛e przez chwil˛e w elfa z otwartymi ustami. Ale chłopak nie zwracał ju˙z na niego uwagi i patrzył na siedzac ˛ a˛ za Wilem Amberle zupełnie tak, jakby ten był przezroczysty. — Dzie´n dobry, pani — pozdrowił ja˛ elf. — Dzie´n dobry — odpowiedziała Amberle, a jej zielone oczy wyra˙zały zdumienie i zaciekawienie. — Jak masz na imi˛e? — Perk. — Ja mam na imi˛e Amberle, a to jest Wil. — Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e. Chłopak podniósł si˛e i podszedł, by u´scisna´ ˛c dło´n Wila. Miał zadziwiajaco ˛ mocny u´scisk. Przypomniał chyba sobie o tym, bo szybko cofnał ˛ r˛ek˛e. Nie podał te˙z jej Amberle, tylko skłonił si˛e krótko. — Macie ochot˛e na s´niadanie? — Wil wzruszył ramionami. — Co masz na my´sli? — Mleko, orzechy, ser i chleb. To wszystko, co ze soba˛ zabrałem. — Aaa, to brzmi wspaniale. — Wil za´smiał si˛e, spogladaj ˛ ac ˛ za siebie, na Amberle. Nie miał poj˛ecia, skad ˛ si˛e tu wział ˛ ten młody elf, ale s´niadanie zapowiadało si˛e smakowicie. — B˛edziemy szcz˛es´liwi, mogac ˛ z toba˛ zje´sc´ wspólny posiłek. Usiedli w koło. Z jednego z tobołków, które miał przy sobie, chłopak wycia˛ gnał ˛ obiecane orzechy, ser i chleb. Z drugiego wydobył trzy kubeczki, w trzeciej za´s torebce, z wyprawianej skóry, znajdowało si˛e mleko. Wil i Amberle po˙zerali wpierw te wszystkie dobra wzrokiem, a po chwili zabrali si˛e z apetytem do jedzenia. — A gdzie˙ze´s zdobył mleko? — zapytała dziewczyna po pewnym czasie. — Kozy — mruknał ˛ chłopak z pełnymi ustami. — Pewien pasterz trzyma w dolinie małe stadko. B˛edzie jakie´s par˛e mil stad. ˛ . . na północ. Wydoiłem jedna˛ koz˛e dzi´s rano. Amberle spogladała ˛ pytajaco ˛ na Wila, ale ten wzruszył tylko ramionami. — Powiada, z˙ e jest skrzydlatym je´zd´zcem. . . Potrafi lata´c. . . — Tak naprawd˛e to nie jestem skrzydlatym je´zd´zcem. . . jeszcze nie — przerwał mu elf. — Jestem jeszcze za młody. Ale pewnego dnia stan˛e si˛e nim. Przez chwil˛e panowała cisza, a cała trójka wpatrywała si˛e w siebie, nie bardzo wiedzac, ˛ co powiedzie´c. W ko´ncu odezwał si˛e Perk. — Nie powiedzieli´scie mi, co tu robicie. Czy uciekacie przed czym´s? — Dlaczego o to pytasz, Perk? — zapytała natychmiast Amberle. 190

— Bo wygladacie ˛ tak, jakby´scie przed kim´s uciekali. Wasze odzienie jest brudne i podarte. Nie macie ani broni, ani jedzenia. . . ani nawet kocy. Nie rozpalili´scie ogniska. . . No i. . . no i wygladacie ˛ na przestraszonych. — Perk, jeste´s bardzo bystrym chłopakiem — powiedział szybko Wil. W jednej chwili podjał ˛ decyzj˛e. — Co´s ci powiem, ale czy obiecujesz dochowa´c tajemnicy? Chłopak przytaknał ˛ milczaco, ˛ wyra´znie zadowolony, z˙ e kto´s chce mu zdradzi´c jaki´s sekret. — Dobrze wi˛ec — zaczał ˛ Wil, pochylajac ˛ si˛e w jego stron˛e. — Ta dama, Amberle, jest bardzo wa˙zna˛ osoba.˛ Jest ksi˛ez˙ niczka,˛ wnuczka˛ Eventina Elessedila, króla elfów. — Króla ladowych ˛ elfów — poprawił Perk. Wila zatkało na moment. Patrzył na chłopaka, nie wiedzac ˛ za bardzo, jak zinterpretowa´c t˛e jego do´sc´ dziwna˛ poprawk˛e. — Czy szukacie skarbu? A mo˙ze ta pani jest zaczarowana. . . mo˙ze kto´s rzucił na nia˛ urok. . . ? — Tak. Nie. . . ! — Wil nie doko´nczył zdania. Opowiadanie bajek nie miało sensu. — Szukamy. . . szukamy pewnego talizmanu, Perk. Tylko ta dama wie, jak go u˙zy´c. Wszystkim elfom grozi wielkie niebezpiecze´nstwo, a tylko ten talizman mo˙ze ich obroni´c. Musimy wi˛ec go szybko znale´zc´ . Czy chciałby´s nam w tym pomóc? Oczy Perka a˙z si˛e rozszerzyły z podniecenia. — Przygoda? Prawdziwa przygoda. . . ? — Wil — wtraciła ˛ si˛e Amberle — nie jestem pewna, czy. . . — Zaufaj mi, prosz˛e. — Wil poło˙zył r˛ek˛e na jej ramieniu, po czym odwrócił si˛e do młodego elfa. — Perk, posłuchaj uwa˙znie. To jest bardzo niebezpieczna sprawa. Te stwory, które nas s´cigaja,˛ zabiły ju˙z wielu dzielnych elfów. To nie b˛edzie zabawa. B˛edziesz musiał robi´c dokładnie to, co ci powiem. A kiedy uznam, z˙ e powiniene´s nas zostawi´c i odej´sc´ , zrobisz to natychmiast. Zgoda? Chłopak przytaknał ˛ skwapliwie. — Co chciałby´s, z˙ ebym zrobił? Wil wskazał na Góry Skalistych Szczytów. — Chciałbym, z˙ eby´s mi pokazał drog˛e przez te góry. Czy znasz jaka´ ˛s? — Jasne. — Chłopak był oburzony. — A dokad ˛ zmierzacie? — Wil zawahał si˛e. Nie był pewien, czy mo˙ze wyjawi´c cel ich w˛edrówki nieznajomemu. — A czy to wa˙zne? — zapytał w ko´ncu. — Oczywi´scie, z˙ e tak — zapewnił natychmiast Perk, patrzac ˛ z niejakim zdziwieniem na Wila. — Jak mam wam pokaza´c drog˛e, skoro nie wiem, gdzie chcecie i´sc´ ?

191

— Tak, to brzmi sensownie — wtraciła ˛ si˛e Amberle, posyłajac ˛ jednocze´snie Wilowi karcace ˛ spojrzenie. Powinien przecie˙z przewidzie´c to wszystko. — My´sl˛e, z˙ e powiniene´s mu powiedzie´c, Wil. — Dobrze. Idziemy do Wilderun. — Wilderun?! — Chłopak jakby posmutniał, a poczatkowy ˛ entuzjazm zniknał ˛ z jego oczu. — Dolina Wilderun jest dla mnie zakazana. . . tam jest bardzo niebezpiecznie. — Wiemy o tym — przytakn˛eła Amberle. — Ale my nie mamy wyboru. Musimy tam i´sc´ . Czy mo˙zesz nam jako´s pomóc? — Tak, mog˛e — o´swiadczył pewnie chłopak. — Ale nie mo˙zecie i´sc´ przez góry. To wam zabierze wiele, wiele dni. — No dobrze, Perk. Lecz je´sli nie przez góry, to jak si˛e tam dostaniemy? Czy jest jaka´s inna droga? — dopytywał si˛e Wil. Młody elf u´smiechnał ˛ si˛e i skinał ˛ głowa.˛ — Pewnie, z˙ e tak. Mo˙zemy polecie´c. Wil wpatrywał si˛e przez chwil˛e w chłopca, a potem spojrzał bezradnie na Amberle, szukajac ˛ u niej pomocy. — Perk — zacz˛eła delikatnie dziewczyna. — My. . . my nie potrafimy. . . lata´c. — Mo˙zemy polecie´c — obstawał przy swoim elf. — Mówiłem wam przecie˙z. Jestem skrzydlatym je´zd´zcem, a w ka˙zdym razie ju˙z prawie. Co za wyobra´znia, pomy´slał Wil. Gło´sno za´s rzekł: — Posłuchaj, Perk. Aby lata´c, trzeba mie´c skrzydła. My nie mamy skrzydeł. — Skrzydła? — Chłopak wydawał si˛e troch˛e zdezorientowany i zakłopotany. A potem u´smiechnał ˛ si˛e szeroko. — Aaach, wi˛ec ty my´slałe´s. . . No tak, rozumiem. — Wcia˙ ˛z si˛e szczerze s´miał. — To nie tak, to nie my pofruniemy. Mamy przecie˙z Genewena. Jest tutaj, ze mna.˛ Wstał szybko i poszedł przed siebie, a Wil i Amberle, zdumieni i zaciekawieni, poda˙ ˛zyli za nim, spogladaj ˛ ac ˛ niepewnie na siebie. Po chwili stan˛eli na małej polance. Perk si˛egnał ˛ do zawieszonego na szyi woreczka i wyciagn ˛ ał ˛ mały srebrny gwizdek. Przyło˙zył go do ust i dmuchnał, ˛ Wil i Amberle niczego jednak nie usłyszeli. Wil spojrzał z rezygnacja˛ na dziewczyn˛e i pokr˛ecił milczaco ˛ głowa.˛ Tymczasem młody elf schował gwizdek do woreczka i zaczał ˛ obserwowa´c niebo. Chłopak z Vale i dziewczyna równie˙z unie´sli bezwiednie głowy. I nagle, tu˙z nad szczytami gór, dostrzegli lecacy ˛ ku nim, l´sniacy ˛ i migoczacy ˛ jak szczere złoto kształt. Para w˛edrowców patrzyła na to zjawisko i nie wierzyła własnym oczom. To był najwi˛ekszy ptak, jakiego kiedykolwiek widzieli. Pi˛ekne, wielkie skrzydła mogły mierzy´c ponad trzydzie´sci stóp. Głowa ptaka miała kolor złotego ognia, a gdzieniegdzie biegły pasma najczarniejszej do wyobra˙zenia czerni. W promieniach sło´nca połyskiwał pot˛ez˙ ny, zakrzywiony dziób i ciemnoszare, jakby z metalu zrobione szpony. Przez chwil˛e Wilowi i Amberle zdawało si˛e, z˙ e 192

oto maja˛ przed soba˛ obraz skrzydlatego potwora, który prawie ich dopadł podczas ucieczki przez dolin˛e Rhenn. To jednak nie była ta sama istota. Ptak wyladował ˛ mi˛ekko na polanie, zaledwie dwana´scie stóp od nich, i poło˙zył po sobie wielkie skrzydła, cofajac ˛ jednocze´snie głow˛e, jakby przysiadł na grz˛edzie. Krzyknał ˛ ostro, przerywajac ˛ poranna˛ cisz˛e, i opu´scił swój pot˛ez˙ ny dziób w kierunku elfa. Chłopak odpowiedział mu krótkim okrzykiem i odwrócił si˛e do swych nowych, zdumionych przyjaciół. — To jest Genewen. — Perk ruchem dłoni przedstawił im wielkiego ptaka, a potem u´smiechnał ˛ si˛e. — Widzicie? Mówiłem wam, z˙ e mo˙zemy polecie´c. Widzac ˛ na własne oczy wielka˛ skrzydlata˛ istot˛e, Wil i Amberle bardziej byli skłonni da´c wiar˛e opowie´sci Perka. Jeszcze przed czasami Jerle Shannary i przed wybuchem Drugiej Wielkiej Wojny Ludów mała społeczno´sc´ elfów opu´sciła swoje ojczyste ziemie i pow˛edrowała na południe. Przyczyny owej w˛edrówki zostały ju˙z dawno zapomniane. Osiedlili si˛e oni nie opodal gór Irrybis, w rozległych lasach ciagn ˛ acych ˛ si˛e wzdłu˙z dzikiego i urwistego pasma górskiego, którego nie było wtedy na z˙ adnych mapach. Góry owe graniczyły z wielka˛ woda,˛ zwana˛ przez ten lud Bł˛ekitna˛ Granica.˛ To plemi˛e elfów było przodkami Perka. W ciagu ˛ wielu lat stali si˛e oni społecznos´cia˛ łowców i rybaków. Swoje domy budowali nad urwistymi brzegami Bł˛ekitnej Granicy, mi˛edzy rzeka˛ a zachodnimi brzegami jeziora Myrian. Elfy szybko si˛e zorientowały, z˙ e nie sa˛ jedynymi mieszka´ncami tych ziem. W ogromnych jaskiniach urwistego klifu mieszkały kolonie wielkich ptaków. W starym s´wiecie z˙ ył legendarny ptak Rok, na jego wi˛ec pamiatk˛ ˛ e nazwali tak swych współmieszka´nców. Z poczatku ˛ roki i elfy z˙ yły obok siebie, nie wchodzac ˛ sobie w drog˛e i zachowujac ˛ dystans. Po pewnym jednak czasie elfy spostrzegły, z˙ e gigantyczne ptaki mogłyby by´c bardzo u˙zyteczne dla plemienia jako znakomity s´rodek transportu, gdyby je oswoi´c i skłoni´c do pracy. Elfy były narodem pomysłowym i upartym, tak wi˛ec osiagn˛ ˛ eły zamierzony cel. Po wielu niepowodzeniach odkryto wreszcie sposób porozumiewania si˛e ze skrzydlatymi sasiadami. ˛ Wpierw na współprac˛e przystały najmłodsze spo´sród nich, a potem ju˙z cała kolonia. Ptaki stały si˛e dla elfów skrzydlatymi wierzchowcami. Tak wi˛ec plemi˛e mogło znacznie rozszerzy´c swoje tereny łowieckie. Ptaki stały si˛e tak˙ze obro´ncami i wykorzystywano je w czasie wojen z innymi mieszka´ncami okolicy. Elfy za´s ze swej strony dbały o to, by nikt si˛e nie wdzierał na tereny nale˙zace ˛ do roków i nie odbierał im po˙zywienia. Nauczono si˛e, jak je chroni´c od chorób i leczy´c. Z biegiem czasu łacz ˛ aca ˛ ich wi˛ez´ stawała si˛e coraz silniejsza, a cała społeczno´sc´ nazwała si˛e Wing Hove i tak te˙z zacz˛eto nazywa´c zamieszkane przez nia˛ tereny; dzikie i niedost˛epne, z rzadka tylko odwiedzane przez w˛edrowców. Kontakty pomi˛edzy Wing Hove a pozostałymi plemionami elfów, które z˙ yły na pomoc od Wilderun, ustały na długie lata. W Wing Hove stworzono własny rzad. ˛ Co prawda uznawano teoretycznie zwierzchnictwo króla elfów z Arborlon nad zachodnimi plemionami, ale poza tym był to lud nie193

zale˙zny. Coraz cz˛es´ciej te˙z nazywali siebie podniebnymi elfami, a tych, którzy zamieszkiwali reszt˛e Westlandii, zwano elfami ladowymi. ˛ Perk był synem i wnukiem skrzydlatych je´zd´zców. Oni to wła´snie przysposabiali ptaki i dosiadali ich. Oni te˙z byli odpowiedzialni za wyprawy po wielkie zapasy jedzenia i za obron˛e Wing Hove. Wiele było obowiazków ˛ i przywilejów zwiazanych ˛ z z˙ yciem w tej społeczno´sci, ale przynale˙zno´sc´ do skrzydlatych je´zd´zców była najbardziej po˙zadana ˛ tak przez m˛ez˙ czyzn, jak i kobiety. Tylko je´zdziec mógł rozkazywa´c rokowi i tylko on mógł przemierza´c niebieskie przestrzenie. Je´zd´zcy cieszyli si˛e szacunkiem i zaufaniem, po´swi˛ecali swe z˙ ycie ludowi i byli symbolem ich drogi z˙ ycia. Perk terminował ju˙z dwa lata. Na kandydata na je´zd´zca wybrano go, gdy był dzieckiem, sama nauka trwała za´s dopóty, dopóki chłopak nie stał si˛e m˛ez˙ czyzna.˛ W rodzinie Perka dziadek i ojciec byli skrzydlatymi je´zd´zcami, spodziewano si˛e wi˛ec, z˙ e i on poda˙ ˛zy w ich s´lady. Genewen nale˙zał do dziadka Perka, który jako starszy ju˙z człowiek nie mógł regularnie słu˙zy´c Wing Hove. Kiedy Perk osiagnie ˛ dojrzało´sc´ , wielki ptak b˛edzie nale˙zał do niego. Roki z˙ yły bardzo długo, zazwyczaj prze˙zywały trzy lub nawet cztery generacje elfów. Tak wi˛ec rok mógł słu˙zy´c kilku panom w swym z˙ yciu. Genewen rozpoczał ˛ swa˛ słu˙zb˛e u dziadka Perka, lecz je´sli dopisze mu zdrowie, b˛edzie zapewne tak samo słu˙zył jemu, jego synowi i wnukowi. Teraz za´s słu˙zył Perkowi, który terminował na skrzydlatego je´zd´zca pod dos´wiadczonym okiem swojego dziadka. I wła´snie w trakcie jednego z c´ wicze´n, które zawiodło Perka a˙z do Gór Skalistych Szczytów, chłopak spotkał Wila i Amberle. Wymagano od uczniów, aby odbywali coraz dłu˙zsze loty, i to jak najdalej od rodzinnego Wing Hove. Podczas ka˙zdego lotu ucze´n musiał wykona´c ró˙zne zadania i trzyma´c si˛e okre´slonych zasad. Tym razem wymagano od niego, aby pozostawał z dala od Wing Hove przez siedem dni, dajac ˛ mu skromne racje jedzenia; troch˛e chleba i sera, oraz mały pojemnik z woda.˛ Reszt˛e po˙zywienia musiał znale´zc´ sam. Miał te˙z bada´c i zapami˛eta´c okre´slone partie górzystego terenu otaczajacego ˛ Wilderun. Po powrocie oczekiwano od niego zło˙zenia raportu. Sama ˙ za´s Wilderun była dla niego zakazana. Zaden z uczniów nie mógł wej´sc´ do doliny. Mógł bada´c wszystkie tereny wokół Wilderun, ale nie wewnatrz. ˛ Nie wolno mu te˙z było nawiazywa´ ˛ c z˙ adnego kontaktu z jej mieszka´ncami. Wszystkie instrukcje były jasne i wyra´znie okre´slone, a Perk nigdy ich nie kwestionował. Ale tego ranka, podczas drugiego dnia swego podniebnego treningu, gdy leciał wzdłu˙z wschodniego pasma Skalistych Szczytów, młody elf spostrzegł Wila i Amberle; dwie drobne sylwetki skulone pod wysoka˛ sosna,˛ gdzie postanowili zatrzyma´c si˛e na nocleg. Zni˙zył lot, by si˛e im bli˙zej przyjrze´c i w ten sposób stanał ˛ przed swym pierwszym powa˙zniejszym problemem. Kim byli owi podró˙znicy — elfy tak jak i on — młody chłopak i jeszcze młodsza dziewczyna, wyra´znie utrudzeni długa˛ droga˛ z bardzo daleka. Co robili w tej dzikiej krainie, 194

nie majac ˛ ze soba˛ dosłownie nic. Perk zastanawiał si˛e tylko przez chwil˛e i podjał ˛ decyzj˛e. Nie wolno mu było kontaktowa´c si˛e z nikim z Wilderun, lecz zasady nic nie mówiły o unikaniu zupełnie obcych. Wpajano mu dyscyplin˛e i uczono ostro˙zno´sci, ale Perk był młodym chłopakiem, pełnym ciekawo´sci i z˙ adnym ˛ przygód. Dotychczas drzwi do wielkich przygód i tajemnic trzymano przed nim zamkni˛ete. Nic wi˛ec dziwnego, z˙ e chciał je cho´c na chwil˛e otworzy´c. Zawsze był posłusznym uczniem, ale te˙z bardzo ciekawym s´wiata. Czasem to pierwsze musi ustapi´ ˛ c miejsca drugiemu. Na szcz˛es´cie dla Wila i Amberle, elf zdecydował si˛e wła´snie teraz. Perk zako´nczył swoja˛ opowie´sc´ i przez jaki´s czas odpowiadał spokojnie na pytania. Wkrótce jednak zaczał ˛ si˛e niecierpliwi´c i koniecznie chciał wyruszy´c na spotkanie swej przygody. Jał ˛ wi˛ec wypytywa´c, czy nowi przyjaciele sa˛ ju˙z gotowi do drogi. Genewen nie był przyzwyczajony do niesienia wi˛ecej ni˙z jednego je´zd´zca, ale nie ulegało watpliwo´ ˛ sci, z˙ e nie sprawiłoby mu to kłopotu. Mogli przeby´c Góry Skalistych Szczytów, zanimby si˛e obejrzeli. Wil i Amberle spojrzeli z powatpiewaniem ˛ na wielkiego ptaka. Wida´c było, z˙ e gdyby istniała jakakolwiek inna mo˙zliwo´sc´ , ch˛etnie by z niej skorzystali. Ju˙z sama nawet my´sl o lataniu w przestworzach podnosiła im z˙ oładki ˛ do gardeł. Lecz nie było innego rozwiazania, ˛ a chłopak stał z opartymi na biodrach r˛ekami i czekał na nich. W ko´ncu Wil spojrzał na dziewczyn˛e i wzruszył ramionami. Je´sli taki młokos mógł lata´c, to moga˛ i oni. Ruszyli wi˛ec w stron˛e Genewena. Wielki ptak miał na sobie siodło mocno przytroczone do pierzastego ciała. Perk wskazał na strzemiona, które ułatwiały wej´scie. Przytrzymał roka, Wil i Amberle za´s wspi˛eli si˛e na jego grzbiet. Młody elf równie˙z si˛e wspiał, ˛ po czym przywiazał ˛ chłopaka i dziewczyn˛e do siodła. W ten sposób, jak oznajmił z u´smiechem, wiatr nie zepchnie ich tak szybko z siodła. Ale chłopak z Vale i elfijska dziewczyna byli zanadto przera˙zeni, by z˙ arty elfa mogły ich rozbawi´c. Perk wr˛eczył im mały brazowawy ˛ korze´n i polecił go zje´sc´ . Miało ich to uchroni´c przed przykrymi dolegliwo´sciami spowodowanymi podniebna˛ podró˙za.˛ Wil i Amberle zjedli go natychmiast. Kiedy oboje byli ju˙z zabezpieczeni, Perk wydobył spod siodła skórzany bicz i zaciał ˛ nim ostro. Z przenikliwym krzykiem rok rozpostarł swe wielkie skrzydła i poszybował w poranny bł˛ekit. Wil i dziewczyna z przera˙zeniem patrzyli, jak ziemia ucieka spod nich gwałtownie, a wysokie drzewa jakby zapadały si˛e. . . Wznie´sli si˛e szybko nad ich korony; rok zaczał ˛ kołowa´c nad polanka,˛ na której jeszcze przed chwila˛ stali. W ko´ncu wielki ptak złapał odpowiedni prad ˛ powietrzny i łagodnym łukiem skr˛ecił na zachód, ku szczytom ła´ncucha górskiego. Dla chłopaka z Vale i Amberle były to niezapomniane wra˙zenia. Niesamowita mieszanka rado´sci i mdło´sci, l˛eku i podniecenia. Tylko sok z tajemniczego korzenia ratował ich przed konsekwencjami gwałtownych protestów ich z˙ oładków. ˛ Po chwili jednak mdło´sci i zawroty głowy ustapiły; ˛ opanowała ich rado´sc´ i podniecenie. Czuli si˛e wolni i równi bo195

gom, gdy przed ich oczami rozciagał ˛ si˛e szeroki i pusty horyzont. Wznosili si˛e, s´wiat za´s malał i powi˛ekszał si˛e jednocze´snie. Widzieli lasy, bagna i moczary. Mieli przed soba˛ góry i srebrne wst˛egi rzek. Góry Skalistych Szczytów ogromniały przed nimi jak monstrualna paszcza gigantycznego potwora. Dostrzegli te˙z migoczac ˛ a˛ w oddali wst˛eg˛e Mermidonu wcinajac ˛ a˛ si˛e w skały Skalistych Szczytów. Na północy za´s kładła si˛e szara˛ smuga˛ plama Matted Brakes, osadzona po´sród zieleni lasów Westlandii. Na wschodzie, bardzo daleko, majaczyły dwie skalne wie˙ze Pykon — smutny był to widok, ponury i straszny. Na południu za´s dostrzegli zamglone Shroudslip, dochodzace ˛ a˙z do pasma Irrybis. Wszystko to było pod nimi i wokół nich, cała kraina, rozległa i niesko´nczona, migoczaca ˛ i zalana s´wiatłem porannego sło´nca, zlewajaca ˛ si˛e z bł˛ekitem nieba. Genewen wzniósł si˛e na ponad kilkaset stóp i leciał nad górami. Omijał wysokie szczyty, wznosił si˛e nad innymi, zni˙zał si˛e ku dolinom i wzbijał si˛e lekko, by pokona´c urwiste granie i poszarpane grzbiety. Wil i Amberle trzymali si˛e kurczowo z˙ elaznych uchwytów, cho´c lot był bardzo spokojny. Rok posłuszny był ka˙zdemu poleceniu swego młodego pana i reagował na ka˙zdy ruch r˛eki lub nogi. Dzie´n był ciepły i słoneczny, a lekkie podmuchy wiatru nie groziły upadkiem. Perk odwrócił si˛e przez rami˛e i u´smiechnał ˛ si˛e szeroko, ale u´smiech, który otrzymał w zamian, był znacznie mniej entuzjastyczny. Lecieli przez ponad godzin˛e, wchodzac ˛ gł˛eboko w górskie tereny, a˙z lasy znikn˛eły całkowicie. Co jaki´s czas widzieli zamglone Shroudslip, szare i nieprzyjazne, ale po chwili nawet one znikn˛eły. Teraz otaczały ich ju˙z bardzo wysokie góry, skalne wie˙ze, ostre granie i zupełnie pozbawione ro´slinno´sci turnie. Lecieli w chłodnym cieniu niebotycznych szczytów; przed soba˛ mogli zobaczy´c tylko inne, równie wysokie wierzchołki. Wil u´smiechnał ˛ si˛e w duchu na my´sl, z˙ e chcieli z Amberle przej´sc´ przez te góry na piechot˛e. To było niewykonalne, zwłaszcza bez pomocy elfów, z którymi podró˙zowali. Zastanawiał si˛e te˙z, czy i tutaj poda˛ z˙ a˛ za nimi demony. Pewnie tak, ale b˛eda˛ si˛e musiały mocno napoci´c tym razem. A Kosiarz, je´sli nawet prze˙zył upadek w przepa´sc´ , b˛edzie miał teraz niezła˛ przepraw˛e. Po pewnym czasie Perk skierował roka w dół, ku bezdrzewnemu skalnemu cyplowi, na którym błyszczało oczko małego jeziorka górskiego, otoczonego dywanem soczystej, zielonej trawy i dzikich, kolorowych kwiatów. Rok usiadł na nim mi˛ekko. Perk zeskoczył lekko, natomiast Wil i Amberle gramolili si˛e niezdarnie z siodła. Kiedy dotkn˛eli stopami ziemi, na ich twarzach malowała si˛e niewysłowiona ulga. Zaledwie po półgodzinnym odpoczynku, według pary w˛edrowców stanowczo za krótkim, znów znale´zli si˛e na grzbiecie Genewena i po chwili szybowali ju˙z ku zachodnim szczytom. Dwukrotnie jeszcze tego przedpołudnia stawali na odpoczynek. Za ka˙zdym te˙z razem Perk chciał si˛e podzieli´c z przyjaciółmi swym jedzeniem, ale za ka˙zdym razem spotykał si˛e z grzeczna˛ odmowa.˛ Zgodzili si˛e je196

dynie na dodatkowa˛ porcj˛e brazowego ˛ korzenia. Perk ofiarował im go bez słowa komentarza, ale mo˙zna było dostrzec delikatne drganie w kacikach ˛ ust; pami˛etał, z˙ e za pierwszym razem z nim było podobnie. Dobiegało południe, gdy zbli˙zali si˛e do wschodniej cz˛es´ci Wilderun. Z grzbietu ptaka widzieli jak na dłoni cała˛ dolin˛e; g˛este lasy otoczone pier´scieniem Skalistych Szczytów i pasmem Irrybis, a tak˙ze ciemna˛ plam˛e Shroudslip. Był to teren mało go´scinny. G˛este i ciemne lasy porastały górskie stoki, gł˛ebokie doliny, strome klify i spadziste zbocza. Gdzieniegdzie strzelały w niebo skalne wie˙ze wyrastajace ˛ z korony lasu niczym gigantyczne ramiona olbrzyma. Nigdzie nie było s´ladu z˙ ycia, ani wiosek, ani nawet stojacych ˛ samotnie domostw, z˙ adnych pól uprawnych. Nic. Wil i Amberle spogladali ˛ na to wszystko z l˛ekiem w sercu. Chwil˛e pó´zniej Perk skierował roka w cienie wielkich szczytów i Wilderun znikn˛eło im z oczu. Lecieli dalej, nie zatrzymujac ˛ si˛e ju˙z a˙z do południa, a wtedy je´zdziec poprowadził Genewena z powrotem na wschód. Rok zatoczył delikatny łuk i wleciał w wask ˛ a˛ przerw˛e mi˛edzy szczytami. Przed nimi znów si˛e pojawiło Wilderun. Kierowali si˛e teraz prosto przed siebie, zni˙zajac ˛ si˛e coraz bardziej, a˙z dolecieli nad sama˛ dolin˛e. Tutaj Genewen skr˛ecił lekko w prawo i wyladował ˛ na szerokim skalnym uskoku, tu˙z u podnó˙za jednego ze szczytów. Rosła tu wysoka jodła, pod która˛ postanowili si˛e zatrzyma´c. Wil i Amberle zeszli ostro˙znie z grzbietu ptaka i rozprostowali ramiona, s´cierpni˛ete po długim locie. Zaraz za nimi zsiadł Perk, a jego twarz płon˛eła z wyra´znego zadowolenia, podniecenia i ciekawo´sci. — Widzicie? Mówiłem, z˙ e si˛e nam uda. — Chłopak s´miał si˛e od ucha do ucha. — W rzeczy samej, udało si˛e. — Wil odpowiedział ponurym raczej u´smiechem, rozcierajac ˛ sobie mi˛es´nie na karku. — No wi˛ec co teraz? — dopytywał si˛e niecierpliwie chłopak. Wil wyprostował si˛e i powiedział powa˙znie: — Perk, ty ju˙z nic nie b˛edziesz robił. Tutaj ko´nczy si˛e twoja podró˙z. — Ale ja chc˛e wam pomóc. — Elf upierał si˛e. Amberle podeszła do niego i obj˛eła go ramieniem. — Ju˙z nam pomogłe´s, Perk. Bez ciebie nie byłoby nas tutaj. — Ale ja chc˛e. . . — Nie, Perk — przerwała mu szybko dziewczyna. — To, co teraz musimy zrobi´c, jest dla ciebie zbyt niebezpieczne. Nie mo˙zesz si˛e w to anga˙zowa´c. Musimy zej´sc´ do samego Wilderun, a przecie˙z sam powiedziałe´s, z˙ e to miejsce jest dla ciebie zakazane. Musisz wi˛ec nas teraz opu´sci´c. Pami˛etaj, z˙ e obiecałe´s to Wilowi. Chłopak skinał ˛ ponuro głowa.˛ — Ja si˛e nie boj˛e — mruknał ˛ cicho. — Wiem o tym. — Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e do niego. — Jestem pewna, z˙ e prawie niczego si˛e nie boisz, i wiem, z˙ e jeste´s bardzo odwa˙zny. 197

Smutna twarz Perka rozpogodziła si˛e nieco i chłopak u´smiechnał ˛ si˛e niepewnie. — Jest jeszcze co´s, co mo˙zesz dla nas zrobi´c, Perk — powiedział Wil, kładac ˛ mu r˛ek˛e na ramieniu. — Nie wiemy zbyt wiele o Wilderun. Czy mo˙zesz nam powiedzie´c, czego mo˙zemy si˛e spodziewa´c, gdy tam zejdziemy? — Potwory — odpowiedział chłopak bez wahania. — Potwory!? — Wszelkiego rodzaju. Tak˙ze czarownice. Tak mówi mój dziadek. Wil nie wiedział, czy wierzy´c chłopcu. W ko´ncu przecie˙z dziadek Perka starał si˛e trzyma´c wnuka z dala od tego miejsca, a potwory mogły by´c tylko pot˛ez˙ nym straszakiem. — Czy słyszałe´s kiedykolwiek o miejscu zwanym Safehold? — zapytał pod wpływem impulsu. Perk potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ — A znasz jakie´s drogi do Wilderun? — Tak. — Chłopak spojrzał na nich smutno. — Poka˙ze˛ wam. — Poprowadził ich na małe wzniesienie, skad ˛ rozciagał ˛ si˛e widok na dolin˛e. — Widzicie to? — spytał, wskazujac ˛ na długi szereg powalonych drzew u podstawy zbocza. Wil i Amberle patrzyli uwa˙znie we wskazanym kierunku i po chwili dostrzegli miejsce, które wskazywał chłopak. — Poni˙zej tych drzew jest droga, która wiedzie do wioski Grimpen Ward. Wszystkie drogi w Wilderun wioda˛ do Grimpen Ward. Stad ˛ nie mo˙zna tego zobaczy´c, ale to tam jest, par˛e mil w głab ˛ lasu. Dziadek mówi, z˙ e to jest złe miejsce, z˙ e tam sa˛ sami złodzieje i zbóje. Ale mo˙ze znajdziecie kogo´s, kto wam wska˙ze drog˛e. — By´c mo˙ze. — Wil u´smiechnał ˛ si˛e do Perka, a tak˙ze i do swoich my´sli. Zdecydowanie wolał si˛e spotka´c ze złodziejami i zbójami ni˙z z potworami. A jednak nie zaszkodzi by´c ostro˙znym. Je´sli nawet złodzieje, zbóje, potwory i wszelakie czarownice były jedynie wytworem wyobra´zni chłopaka, to nie da si˛e ukry´c, z˙ e przecie˙z szukaja˛ ich prawdziwe demony. A mo˙ze ju˙z nawet czekaja˛ tam na nich. . . ? Perk my´slał nad czym´s goraczkowo. ˛ Po chwili uniósł głow˛e i spojrzał na nich. — A co zrobicie, jak ju˙z znajdziecie to Safehold? — Wil zawahał si˛e, po czym odpowiedział, patrzac ˛ przy tym na Amberle: — No có˙z, Perk. Kiedy ju˙z znajdziemy Safehold, to odnajdziemy tak˙ze nasz talizman. . . Mówiłem ci ju˙z o tym. A wtedy b˛edziemy mogli wróci´c do Arborlon. Twarz chłopaka wyra´znie poja´sniała. — W takim razie mog˛e jeszcze co´s dla was zrobi´c — oznajmił z o˙zywieniem. Si˛egnał ˛ do powieszonego na szyi woreczka, wyciagn ˛ ał ˛ srebrny gwizdek i wr˛eczył go Wilowi. — Perk, co ty. . . ? — zaczał ˛ Wil, ale chłopak poło˙zył mu ju˙z na r˛ece srebrny gwizdek.

198

— Mam jeszcze pi˛ec´ dni, zanim b˛ed˛e musiał wróci´c do Wing Hove — powiedział szybko. — Codziennie raz przelec˛e nad dolina˛ dokładnie w południe. Je´sli b˛edziecie mnie potrzebowa´c, dacie mi sygnał gwizdkiem i przylec˛e do was. Ludzie nie słysza˛ tego d´zwi˛eku, tylko roki. Je´sli odnajdziecie talizman w ciagu ˛ pi˛eciu dni, Genewen i ja odstawimy was do domu. — Perk, nie sadz˛ ˛ e, by. . . — zacz˛eła Amberle, wolno kr˛ecac ˛ głowa.˛ — Chwileczk˛e — wtracił ˛ si˛e Wil. — Je´sli Genewen mo˙ze polecie´c na północ, to zaoszcz˛edzimy wiele dni, tygodni nawet. Nie musieliby´smy ponownie przemierza´c tych wszystkich krain. Amberle, musimy przecie˙z jak najszybciej wraca´c, wiesz o tym. — Odwrócił si˛e do Perka. — Czy Genewen mo˙ze odby´c taka˛ podró˙z? I czy ty mo˙zesz? Chłopak pokiwał w odpowiedzi pewnie głowa.˛ — Ale przecie˙z on powiedział, z˙ e Wilderun jest dla niego zakazane — denerwowała si˛e Amberle. — Jak tam b˛edzie mógł wyladowa´ ˛ c? — Je´sli uda mi si˛e posadzi´c Genewena na wystarczajaco ˛ długo, z˙ eby was zabra´c. . . To b˛edzie tylko chwila. — Nie podoba mi si˛e to ani troch˛e — orzekła Amberle, marszczac ˛ gniewnie brwi i patrzac ˛ na Wila. — To jest dla niego zbyt niebezpieczne. I nadu˙zyje zaufania, które w nim pokładaja.˛ — Chc˛e wam pomóc. — Chłopak upierał si˛e. — Sami przecie˙z mówili´scie, jakie to dla was wa˙zne. Był tak zdeterminowany, z˙ e przez chwil˛e Amberle nie potrafiła znale´zc´ z˙ adnego argumentu. Wtedy odezwał si˛e Wil. — Posłuchajcie. Zawrzyjmy układ. . . Składam obietnic˛e. Je´sli Perkowi zagraz˙ ałoby jakiekolwiek niebezpiecze´nstwo, to pod z˙ adnym pozorem go nie wezw˛e. Czy to w porzadku? ˛ — Ale Wil. . . — zaczał ˛ chłopak. — Perk za´s zgodzi si˛e — ciagn ˛ ał ˛ dalej Wil — z˙ e po upływie pi˛eciu dni powróci do Wing Hoye, niezale˙znie od tego, czy go wezwiemy, czy te˙z nie. — Chłopak z Vale zako´nczył dyskusj˛e i uniósł w gór˛e dło´n, widzac, ˛ z˙ e młody elf chce jeszcze co´s powiedzie´c. Amberle my´slała przez chwil˛e, po czym skin˛eła niech˛etnie głowa˛ na zgod˛e. — Dobrze — powiedziała powoli. — Ale b˛ed˛e pilnowała, aby´s dotrzymał słowa, Wil. — Ich oczy spotkały si˛e. — A wi˛ec umowa stoi. — Wil powiedział to do elfa, nie patrzac ˛ na Amberle. — Musimy ju˙z i´sc´ , Perk. Jeste´smy ci bardzo wdzi˛eczni. Bardzo nam pomogłe´s. Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i u´scisn˛eli sobie dłonie. — Do widzenia — powiedziała mi˛ekko Amberle, pochyliła si˛e i pocałowała Perka w policzek. Oczy młodego elfa zal´sniły na moment, u´smiechnał ˛ si˛e smutno i szepnał: ˛ — Do widzenia, Amberle. Powodzenia. 199

Chłopak z Vale i dziewczyna poszli w dół zbocza ku dolinie. Po chwili odwrócili si˛e i pomachali ostatni raz na po˙zegnanie. Perk stał i patrzył, jak jego przyjaciele znikaja˛ w le´snej g˛estwinie.

XXVI Pó´znym popołudniem Eventin Elessedil siedział w swoim gabinecie pochylony nad wielkim stołem pokrytym ró˙znymi mapami i kartami. Było to na drugi dzie´n po odej´sciu Wila i Amberle wraz z eskorta˛ elfijskich zwiadowców. Za oknami zacinał wiatr i siapił ˛ deszcz, okrywajac ˛ cały s´wiat ciemnym, ołowianym mrokiem. Manx le˙zał skulony przy nogach swego pana; łeb poło˙zył wygodnie na przednich łapach. Spał, oddychajac ˛ równo i gł˛eboko. Stary król podniósł głow˛e znad papierów i rozejrzał si˛e po pokoju zaczerwienionymi ze zm˛eczenia oczami. Oparł si˛e r˛ekami o kraw˛ed´z stołu i odsunał ˛ krzesło. Allanon powinien ju˙z tu by´c, pomy´slał z niepokojem. Było jeszcze wiele do zrobienia, ale nie mo˙zna było tego zrobi´c bez pomocy druida. Eventin nie miał poj˛ecia, dokad ˛ ten olbrzym mógł pój´sc´ . Wyszedł wcze´snie rano i tej pory nikt go nie widział. Król popatrzył przez okno na zalany deszczem s´wiat. Przez trzy dni pracował bez wytchnienia wraz z członkami swojej rady, przygotowujac ˛ obron˛e ojczystej ziemi. Wiedział, z˙ e b˛eda˛ jej potrzebowali. Czas uciekał szybko. Ellcrys słabła z dnia na dzie´n, a i Zakaz stawał si˛e coraz słabszy. I ka˙zdego dnia król ´ obawiał si˛e najgorszego; z˙ e oto demony przerwały ostatecznie Scian˛ e Zakazu, z˙ e Ellcrys umarła, a inwazja na Westlandi˛e wła´snie si˛e rozpocz˛eła. Zmobilizowano ju˙z armi˛e. Stała w pełnej gotowo´sci bojowej; oszczepnicy, ci˛ez˙ kozbrojna piechota, łucznicy i lansjerzy, a tak˙ze znakomicie wyszkolona kawaleria. W pogotowiu czekała Gwardia Narodowa i Czarna Stra˙z, armia regularna i rezerwa. Pod bro´n wzywano w ka˙zdym zakatku ˛ kraju. Do miasta s´ciagali ˛ wszyscy, którzy potrafili unie´sc´ miecz. Opuszczali swe domy i rodziny i przybywali, by wydano im bro´n oraz ekwipunek. Król wszak wiedział, z˙ e nawet ta wspaniała armia gotowych na wszystko elfów nie zdoła na długo powstrzyma´c ataku w´sciekłej hordy demonów, ´ je´sli te wydostana˛ si˛e przez Scian˛ e Zakazu i połacz ˛ a˛ w zwarte szeregi. Wiedział, poniewa˙z tak powiedział Allanon. Eventin Elessedil wiedział bez pytania, z˙ e kiedy wielki druid obwieszcza tak straszne proroctwo, to z˙ adna pomyłka nie jest mo˙zliwa. Demony przewy˙zszały elfy liczebnie, a tak˙ze fizycznie. Były to bestie szybkie, w´sciekłe i bezlitosne, przepełnione bezbrze˙zna˛ nienawi´scia˛ gromadzona˛ 201

´ od dnia ich uwi˛ezienia za Scian a˛ Zakazu. Za wszystkie te wieki niewoli obwiniały wła´snie elfy. Teraz za´s niewola ta miała si˛e zako´nczy´c. Eventin nie miał złudze´n. Je´sli pomoc nie nadejdzie na czas, elfy znikna˛ z powierzchni ziemi. Lecz z drugiej strony polega´c jeno na samej Amberle i zarodniku Ellcrys takz˙ e nie było rozwiazaniem. ˛ Jakkolwiek bolesne to było, Eventin musiał si˛e liczy´c z tym, z˙ e ju˙z nigdy nie zobaczy swojej wnuczki. Jeszcze przed jej powrotem do Arborlon, Eventin rozesłał wiadomo´sci do wszystkich ludów z pro´sba,˛ by wspólnie stan˛eły do walki z demonami u boku elfów. W tej chwili było jeszcze oczywis´cie za wcze´snie na jakakolwiek odpowied´z, jako z˙ e nawet Callahorn znajdował si˛e o par˛e dni drogi stad. ˛ Watpliwe ˛ jednak było, by zgłosiło si˛e wielu ochotników. Z pewno´scia˛ nadejda˛ z pomoca˛ karły. Karły i elfy zawsze razem stawiały czoło wszelkim niebezpiecze´nstwom, które zagra˙zały wolno´sci ludów czterech krain. Działo si˛e tak od czasów Pierwszej Rady Druidów. Lecz karły miały do pokonania długa˛ drog˛e, gdy˙z zamieszkiwały odległe lasy Anaru. Poza tym musiały ja˛ przeby´c na piechot˛e, bo nie był to lud je´zd´zców. Eventin potrzasn ˛ ał ˛ smutno głowa.˛ Przyjda˛ tak szybko, jak to b˛edzie mo˙zliwe, lecz by´c mo˙ze za pó´zno, by ocali´c lud elfów. Był jeszcze, oczywi´scie, Callahorn. Ale nie było to ju˙z to samo ksi˛estwo, co za czasów Balinora. Gdyby Balinor jeszcze z˙ ył lub gdyby przynajmniej rzadzi˛ ła dynastia Buckhannahów, legendarny Legion Graniczny przybyłby natychmiast z odsiecza.˛ Lecz Balinor, ostatni ze swego rodu, ju˙z nie z˙ ył. Obecny za´s władca Callahornu, który na tron dostał si˛e raczej przypadkiem ni˙z za sprawa˛ powszechnego poparcia, był kuzynem Balinora z do´sc´ dalekiej linii. Nie widział on specjalnego powodu, by si˛e miesza´c w wojny, które, jak mu si˛e wydawało, w ogóle go nie dotycza.˛ Zapomniał te˙z łacno, jak to elfy przelewały krew za Callahorn. Tak czy inaczej Rada Miast, w której skład wchodziły Tyrsis, Varfleet, a tak˙ze odbudowane z ruin Kern, miała daleko wi˛ecej władzy ni˙z król. Na pewno jej członkowie nie b˛eda˛ si˛e spieszy´c z decyzja,˛ nawet je´sli posłaniec Eventina dotrze na czas i przekona ich, z˙ e sytuacja jest bardzo gro´zna. Nie było tam ju˙z silnego przywódcy, który potrafiłby ich zjednoczy´c w obliczu nadchodzacego ˛ niebezpiecze´nstwa. B˛eda˛ debatowa´c, a słynny Legion Graniczny b˛edzie czeka´c w niesko´nczono´sc´ na rozkazy, które nigdy nie nadejda.˛ Ironia˛ w tym wszystkim było to, z˙ e nie chodziło wcale o Arborlon i elfy. Powodem takiego kunktatorstwa była Sudlandia, w szczególno´sci za´s brak zaufania do federacji. Dlatego wła´snie Rada Miast b˛edzie chciała opó´zni´c podj˛ecie jakiejkolwiek decyzji. Pokonawszy lorda Warlocka, którego armie dokonały ogromnych spustosze´n, wi˛eksze miasta Sudlandii zdały sobie spraw˛e z rozmiarów katastrofy. Postanowiono wi˛ec stworzy´c co´s na kształt unii, lu´zno połaczonych ˛ terytoriów, które w razie potrzeby miały si˛e wzajemnie wspiera´c. W stosunkowo krótkim czasie unia ta rozrosła si˛e i stworzyła skomplikowana˛ struktur˛e federacji. Była to najbardziej zwarta organizacja, jaka˛ stworzył człowiek od co najmniej 202

tysiaca ˛ lat. Głównym celem federacji było zjednoczenie całej Sudlandii i rasy człowieka pod jednymi rzadami, ˛ które stanowi´c miała, rzecz jasna, wła´snie federacja. Podj˛eto wspólny wysiłek celem jednoczenia miast i prowincji. Po upływie czterech dekad federacja miała ju˙z pod swymi rzadami ˛ prawie cała˛ Sudlandi˛e. I wła´snie spo´sród wi˛ekszych miast tylko te w Callahornie opierały si˛e zjednoczeniu. Takie post˛epowanie wywołało wiele kontrowersji, a tak˙ze i ostrych star´c — tym bardziej, z˙ e federacja wcia˙ ˛z si˛e rozrastała i ogarniała coraz to rozleglejsze terytoria, coraz bli˙zej granic Callahornu. Eventin skrzy˙zował r˛ece na piersi i zmarszczył brwi. Posłał oczywi´scie wołanie o pomoc do federacji, ale nie obiecywał sobie wiele. Federacja okazywała nikłe zainteresowanie sprawami innych ras, dlatego te˙z zapewne i tym razem uzna, i˙z inwazja demonów na Westlandi˛e nie dotyczy ludzi. By´c mo˙ze nawet nie zechce uwierzy´c, z˙ e taka inwazja jest w ogóle mo˙zliwa. Człowiek nie orientował si˛e dokładnie w sprawach innych ras i niewiele wiedział o problemach, z który´ mi owe ludy musiały si˛e boryka´c od czasów Wielkiej Rady Druidów. Swiat ludzi był s´wiatem całkowicie innych problemów. Ostatnia wspólna walka człowieka, karłów i elfów przeciw wrogowi z zewnatrz ˛ miała miejsce ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu. Od tamtych czasów ich drogi si˛e znacznie rozeszły, pojawiły si˛e odmienne problemy. Król znowu pokr˛ecił smutno głowa.˛ Nie, nie miał co liczy´c na pomoc miast federacji. . . Nie przyjda.˛ Dawno temu, kiedy nadchodził lord Warlock, człowiek równie˙z uwierzył w niebezpiecze´nstwo jako ostatni. Teraz te˙z nie uwierzy lub uwierzy ostatni. Do gnomów nie posłano z˙ adnych wiadomo´sci. Nie było sensu. Gnomy były społeczno´scia˛ plemienna.˛ Nie odpowiedza˛ na z˙ adne posłanie pojedynczego władcy lub rzadu, ˛ zwłaszcza z zewnatrz. ˛ Ka˙zde plemi˛e miało swoich wodzów i proroków, ci za´s zaciekle mi˛edzy soba˛ walczyli. Od pi˛ec´ dziesi˛eciu lat gnomy, zgorzkniałe, niezadowolone i pełne dawnych uraz, zwłaszcza po swojej pora˙zce pod Tyrsis, całkowicie si˛e odci˛eły od z˙ ycia i problemów innych ras. Nic ich nie obchodziło. Nic oprócz ustawicznych, wewnatrzplemiennych ˛ walk o władz˛e. Nie mo˙zna wi˛ec było liczy´c na ich pomoc. Pozostawały jeszcze trolle. Oni tak˙ze byli społeczno´scia˛ plemienna,˛ lecz po Trzeciej Wojnie Ludów rozpocz˛eli powolny proces jednoczenia plemion po przywództwem połaczonych ˛ rad plemiennych. Najbardziej zorganizowana˛ społecznos´cia˛ były terytoria Kershalt, graniczace ˛ z północnymi ziemiami królestwa elfów. Kershalt zamieszkiwało głównie plemi˛e górskich trolli, lecz pomniejsze społeczno´sci równie˙z znalazły tam dla siebie miejsce. Trolle i elfy były rasami tradycyjnie wrogimi wobec siebie; w trakcie dwóch ostatnich Wojen Ludów zaciekle walczyły ze soba.˛ Po upadku lorda Warlocka jednak wzajemna wrogo´sc´ znacznie osłabia. Od pi˛ec´ dziesi˛eciu lat obie rasy z˙ yły obok siebie, nie wchodzac ˛ sobie w drog˛e, i nie było mi˛edzy nimi z˙ adnych star´c. Mo˙zna było nawet powiedzie´c, 203

z˙ e wzajemne stosunki mi˛edzy Arborlon i Kershalt były całkiem poprawne. Od pewnego czasu handlowano nawet wspólnie i działalno´sc´ ta stale si˛e rozwijała. Istniała wi˛ec jaka´s szansa, z˙ e Kershalt zdecyduje si˛e pomóc. Król u´smiechnał ˛ si˛e smutno do swych my´sli. Nikła szansa, westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. Nie mógł wszak pomina´ ˛c z˙ adnej, nawet najmniejszej szansy. Elfy ch˛etnie przyjma˛ pomoc od ka˙zdego, kto zdecydowałby si˛e stana´ ˛c u ich boku do walki o przetrwanie. Wstał powoli, wyprostował si˛e i spojrzał na roboczy stół zawalony papierami i mapami. Ka˙zda z nich przedstawiała okre´slone terytorium Westlandii, a takz˙ e wszystkie przyległe do niego ziemie. Wpatrywał si˛e w mapy tak długo, a˙z wszystko zacz˛eło mu si˛e zamazywa´c przed oczami. Znał ju˙z jednak ka˙zdy zakatek ˛ terytorium, mógł recytowa´c wszystko s´piac ˛ nawet. Z którego´s z tych terytoriów nadejda˛ demony, a armia elfów musi ju˙z tam na nich czeka´c. Ale z którego z nich? ´ Gdzie. . . w którym miejscu Sciana Zakazu p˛eknie najpierw? Gdzie rozpocznie si˛e inwazja? Król wodził oczami z jednej mapy na druga.˛ Allanon obiecał odkry´c to miejsce, miejsce p˛ekni˛ecia Zakazu. To była ta informacja, której teraz potrzebowali najbardziej. A potem. . . Westchnał ˛ i podszedł do oszklonych drzwi prowadzacych ˛ na wewn˛etrzne tereny pałacowe. Gdy patrzył na pogra˙ ˛zony w szarej m˙zawce s´wiat, zobaczył nadchodzacego ˛ s´cie˙zka˛ Andera, który targał ze soba˛ rulony ró˙znorakich wykazów i list, które polecono mu zebra´c. Pochyliwszy nisko głow˛e, szedł ochraniajac ˛ si˛e ramionami od deszczu i wiatru. Zafrasowana twarz króla rozpogodziła si˛e nieco. Ander okazał si˛e nieoceniony w czasie ostatnich trudnych dni. Na jego młodszego syna spadła trudna i monotonna praca zbierania informacji. Była to praca co najmniej niewdzi˛eczna i Arion, starszy syn, zlekcewa˙zył ja.˛ Natomiast Ander podjał ˛ si˛e jej bez jednego słowa protestu. Dziwne to było uczucie. Arion był ksi˛eciem koronnym i najbli˙zszym mu z synów, a jednak w ciagu ˛ ostatnich dni to w Anderze król widział samego siebie za młodych lat. Po chwili jego wzrok pow˛edrował po zasnutym chmurami niebie; król zastanawiał si˛e, czy Ander odczuwał to samo. Na twarzy Andera Elessedila malowało si˛e ogromne zm˛eczenie, gdy przez główne drzwi wszedł do przestronnego hallu. Zdjał ˛ przemoczona˛ opo´ncz˛e i wszedł w korytarz prowadzacy ˛ do gabinetu ojca. Pod pachami i w dłoniach trzymał listy nazwisk i zestawienia ekwipunku. Miał bardzo ci˛ez˙ ki dzie´n. Ze wszystkim musiał sobie radzi´c sam, gdy˙z nikt mu nie pomógł, a brat wcia˙ ˛z trzymał si˛e ode´n z daleka. Tak było od czasu, gdy w trakcie zebrania rady wział ˛ stron˛e Amberle. Zawsze panował mi˛edzy nimi dystans, lecz teraz była to ju˙z przepa´sc´ , która˛ trudno było przeby´c. Dzisiejsze za´s starcie z bratem jasno pokazywało, jak była ona ogromna. Ojciec nakazał mu zebranie informacji, tych, które teraz miał ze soba.˛ Zwrócił si˛e o pomoc do Ariona, gdy˙z ten był odpowiedzialny za zmobilizowanie i wyposa˙zenie armii. Aczkolwiek jego pomoc mogła skróci´c Anderowi 204

prac˛e o całe godziny, Arion odmówił nawet spotkania si˛e z nim. Przysłał tylko którego´s z młodszych oficerów kwatermistrzostwa, a sam nie pokazał si˛e przez cały dzie´n. To zezło´sciło Andera do tego stopnia, z˙ e chciał ju˙z i´sc´ i zrobi´c awantur˛e. Ale powstrzymał si˛e. To mogło przysporzy´c królowi dodatkowych zmartwie´n, a to z kolei było najmniej teraz potrzebne. Obecnie, gdy zagra˙zaja˛ im demony, urazy osobiste musza˛ zej´sc´ na dalszy plan. Potrzasn ˛ ał ˛ gniewnie głowa.˛ Takie rozumowanie, aczkolwiek rozsadne, ˛ nie poprawiało jego samopoczucia. Lecz na razie cała sprawa była tylko mi˛edzy nim a Arionem. Zbli˙zył si˛e do gabinetu, nacisnał ˛ łokciem klamk˛e i pchnał ˛ drzwi noga.˛ Wszedł i równie˙z noga˛ zatrzasnał ˛ je. U´smiechnał ˛ si˛e do ojca, który podszedł do niego, by mu pomóc. Potem klapnał ˛ ci˛ez˙ ko na wolne od papierów krzesło. — To wszystko — powiedział po chwili odpoczynku. — Wszystko sprawdzone, zapisane i uło˙zone. Eventin poło˙zył dostarczone materiały na stole z mapami i odwrócił si˛e. — Wygladasz ˛ na zm˛eczonego. — Bo jestem zm˛eczony. Wtem szklane drzwi do ogrodu otworzyły si˛e z trzaskiem. Do gabinetu wtargnał ˛ chłodny, wilgotny wiatr. Mapy pofrun˛eły na podłog˛e, a płomie´n w oliwnej lampce silnie zamigotał. I nagle spostrzegli, z˙ e nie byli ju˙z sami; w progu oparty o framug˛e stał Allanon. Jego czarna peleryna powiewała na wietrze, a na posadzk˛e przy oknie kapały krople deszczu. Twarz druida była s´ciagni˛ ˛ eta, usta miał zacis´ni˛ete. W r˛ekach trzymał dziwna,˛ cienka,˛ drewniana˛ lask˛e, połyskujac ˛ a˛ matowo srebrem. Przez jedna˛ sekund˛e oczy Andera i Allanona si˛e spotkały i ksia˙ ˛ze˛ poczuł, z˙ e krew stygnie mu w z˙ yłach. W twarzy druida było co´s strasznego, jaki´s nieokres´lony błysk dzikiej determinacji, pot˛egi i s´mierci. Allanon wszedł do s´rodka, zamknał ˛ drzwi i umie´scił z powrotem zasuw˛e, która˛ przedtem w jaki´s niepoj˛ety sposób otworzył z zewnatrz. ˛ Kiedy ponownie odwrócił si˛e do nich, Ander zobaczył dokładnie srebrna˛ lask˛e i blada˛ jak kreda twarz maga. — Allanon, co´s ty zrobił!? — krzyknał ˛ Ander, zanim zastanowił si˛e nad tym, co mówi. Jego ojciec równie˙z to zauwa˙zył i zawołał: — Ellcrys! Druidzie, uciałe´ ˛ s gała´ ˛z z˙ yjacego ˛ drzewa! — Nie, Eventinie — powiedział mi˛ekko olbrzym. — Nie uciałem. ˛ I nie zraniłem tej, która jest z˙ yciem tej krainy. Nigdy bym tego nie zrobił. — Ale to, co trzymasz. . . — zaczał ˛ król, wyciagaj ˛ ac ˛ ostro˙znie r˛ece, jakby miał zamiar dotkna´ ˛c ognia. — Nie jest uci˛eta — powtórzył druid. — Przypatrz si˛e.

205

Wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie gała´ ˛z i okr˛ecił ja˛ tak, aby mogli si˛e dokładnie przyjrze´c. Elessedilowie pochylili si˛e. Obie ko´ncówki gał˛ezi były idealnie okragłe ˛ i gładkie. Nie było z˙ adnych naci˛ec´ , zadrapa´n ani odprysków, ani te˙z z˙ adnego s´ladu ostrza. Gała´ ˛z nie nosiła te˙z najmniejszego s´ladu plam. Eventin był oszołomiony i wygladał ˛ na zupełnie zdezorientowanego. — Jak wi˛ec. . . ? — Dała mi to sama Ellcrys, królu elfów. Mamy to nie´sc´ na czele naszych szeregów, idac ˛ do boju przeciw tym, którzy zagra˙zaja˛ jej ziemi i ludowi. — Głos druida był chłodny i opanowany. — Tu oto jest siła, tu drzemie magia, która pomo˙ze armii elfów oprze´c si˛e złu nadchodzacemu ˛ wraz z hordami demonów. To b˛edzie nasz talizman. . . Gałazka ˛ Ellcrys. Poniesiemy ja˛ do boju. — Allanon postapił ˛ krok naprzód, wcia˙ ˛z trzymajac ˛ gała´ ˛z przed soba.˛ Jego ciemne oczy l´sniły twardym blaskiem spod zmarszczonych brwi. — Wczesnym rankiem poszedłem do niej, sam, szukajac ˛ jakiej´s skutecznej broni, której mogliby´smy u˙zy´c przeciw naszemu wrogowi. Udzieliła mi posłuchania i rozmawiała ze mna.˛ . . Malowała obrazy w moich my´slach. . . Spytała, co mnie do niej sprowadza. Powiedziałem jej, z˙ e elfy nie władaja˛ ju˙z magia,˛ która˛ mogliby przeciwstawi´c sile demonów. . . z˙ e tylko ja władam magia,˛ lecz mo˙ze to by´c siła niewystarczajaca, ˛ z˙ e mog˛e nie da´c rady. Lecz by´c mo˙ze ona sama ma co´s, co pomogłoby walczacym ˛ elfom. Wszak dla demonów jest ona klatw ˛ a,˛ przekle´nstwem, a jest to moc niebagatelna. I wtedy Ellcrys si˛egn˛eła w swa˛ gł˛ebi˛e i podarowała mi wła´snie to co´s, t˛e gałazk˛ ˛ e, czastk˛ ˛ e samej siebie. Taka słaba. . . umierajaca. ˛ . . a jednak dała mi jeszcze czastk˛ ˛ e samej siebie, czastk˛ ˛ e uchodzacego ˛ z niej z˙ ycia. Dla was to zrobiła. Stałem obok i patrzyłem, czułem sił˛e jej woli. . . Poznaj ja˛ te˙z, królu elfów, dotknij tego! Allanon wyciagn ˛ ał ˛ w stron˛e Eventina gała´ ˛z. R˛ece króla zacisn˛eły si˛e na niej i w tym momencie jego oczy a˙z rozszerzyły si˛e ze zdumienia. Druid wysunał ˛ gała´ ˛z z jego rak ˛ i podszedł do Andera. Ksia˙ ˛ze˛ wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. Gałazka ˛ była ciepła. Było to ciepło z˙ ycia, jak gdyby pod srebrna˛ kora˛ pulsowała krew. — To z˙ yje — odezwał si˛e druid, a jego głos był cichy i uroczysty, pełen czci. — Oderwana czastka, ˛ daleko od niej, a jednak pełna jej z˙ ycia i jej sił. To jest ta bro´n, o której my´slałem. To ochroni armi˛e elfów przed złem demonów. Tak długo, jak ja˛ b˛eda˛ miały, Ellcrys b˛edzie nad nimi czuwała. . . nie da ich skrzywdzi´c. Zabrał Anderowi gałazk˛ ˛ e. Ich oczy znów si˛e spotkały. Ksia˙ ˛ze˛ elfów czuł, z˙ e jest mi˛edzy nimi co´s niewypowiedzianego, co´s prawie nieuchwytnego. Nie potrafił tego jednak w z˙ aden sposób ani nazwa´c, ani rozpozna´c. Allanon popatrzył na niego podobnie tego wieczora, gdy obradowała Najwy˙zsza Rada; wtedy, gdy podszedł do Amberle. Druid przeniósł wzrok na króla. — A teraz posłuchajcie mnie — mówił cicho i szybko. — Tej nocy deszcze ustana.˛ Czy armia jest gotowa? — Eventin skinał ˛ twierdzaco ˛ głowa.˛ — A wi˛ec wyruszymy o s´wicie. Musimy si˛e teraz spieszy´c. 206

— Ale dokad ˛ pomaszerujemy? — zapytał natychmiast król. — Czy odkryłe´s ´ mo˙ze miejsce, gdzie p˛eknie Sciana Zakazu? Oczy druida zabłysły. — Tak. Ellcrys mi powiedziała. Ona czuje, gdzie demony si˛e gromadza,˛ gdzie jest najwi˛eksze nat˛ez˙ enie zła. Tam Zakaz p˛eknie najpierw. Pierwszego rozdar´ cia dokonali ci, którzy potem wymordowali Wybranych. Sciana Zakazu zamkn˛eła si˛e, lecz jej nie naprawiono, nie zabezpieczono. W tym wła´snie miejscu nastapi ˛ kolejne p˛ekni˛ecie. Zakaz słabnie pod naporem rozzuchwalonego zła. Wszystkie demony ciagn ˛ a˛ do tego miejsca. . . Woła je ich przywódca. Jest on bardzo silny, a magia˛ włada równie sprawnie jak ja. Zwie si˛e Dagda Mor. On pomo˙ze przełama´c Zakaz, który tym razem ju˙z si˛e nie zamknie. — Allanon zamilkł na moment. Potem popatrzył na nich i ciagn ˛ ał ˛ dalej pewnym głosem: — Ale b˛edziemy tam na nich czeka´c. — Uniósł wysoko r˛ek˛e z gałazk ˛ a.˛ — B˛edziemy czeka´c. Dopadniemy ich, kiedy wychyna˛ na s´wiat i b˛eda˛ jeszcze nie zorganizowani. Zagrodzimy im drog˛e do Arborlon tak długo, jak tylko zdołamy. W ten sposób damy Amberle czas na odnalezienie Krwawego Ognia i na powrót. Allanon dał Elessedilom znak r˛eka,˛ by podeszli do stołu, po czym podniósł jedna˛ z le˙zacych ˛ na podłodze map i poło˙zył ja˛ na stole. — Wyłom nastapi ˛ tutaj — powiedział cicho. Jego palec wskazywał na rozległe tereny Hoare Flats.

XXVII Tego samego dnia, gdy zaczynało ju˙z powoli zmierzcha´c, a ulewa zamieniła si˛e w m˙zawk˛e, do Arborlon wkroczył Legion Wolnych Strzelców. Mieszka´ncy z zaskoczeniem obserwowali ich przemarsz i zatrwo˙zonymi szeptami przekazywali sobie nowin˛e. Na szlakach i le´snych s´cie˙zkach rozbrzmiewały dziesiatki ˛ i setki przyciszonych głosów: nie mo˙ze by´c z˙ adnej pomyłki, to oddział Wolnych Strzelców z Legionu Granicznego. Ander Elessedil w dalszym ciagu ˛ naradzał si˛e ze swym ojcem i Allanonem — rzecz zastanawiajaca, ˛ gdy˙z druid nalegał, by ksia˙ ˛ze˛ zapoznał si˛e z mapami Sarandanon i zaproponował plan obrony — gdy wszedł Gael i obwie´scił ich przybycie. — Lordowie, wła´snie przybywa oddział kawalerii Legionu Granicznego z Callahornu — oznajmił młody słu˙zacy, ˛ który pojawił si˛e nagle w drzwiach gabinetu. — Nasze patrole natkn˛eły si˛e na nich godzin˛e drogi na wschód od miasta i eskortowały a˙z tutaj. Powinni si˛e tu zjawi´c za kilka minut. — Legion! — Na zm˛eczonej twarzy króla elfów pojawił si˛e szeroki u´smiech. — Nie s´miałem mie´c nadziei. Jaki oddział, Gaelu? Ilu ich jest? — Nie wiem, panie. Posłaniec przyniósł wiadomo´sc´ , ale bez z˙ adnych szczegółów. — Niewa˙zne. — Eventin wstał i podszedł do drzwi. — Ka˙zda pomoc si˛e przyda, jakakolwiek. . . — Królu elfów! — odezwał si˛e Allanon gł˛ebokim głosem, który zatrzymał Eventina w pół kroku. — Mamy tutaj wa˙zne sprawy do załatwienia. One nie moga˛ czeka´c. Mo˙ze twój syn ci˛e zastapi ˛ i przywita legionistów. Ander spojrzał ze zdziwieniem na druida i obrócił si˛e pytajaco ˛ w stron˛e ojca. Król wahał si˛e przez chwil˛e, ale widzac ˛ o˙zywienie na twarzy syna, skinał ˛ głowa.˛ — Dobrze, Anderze. Przeka˙z me pozdrowienia dowódcy Legionu i powiedz, z˙ e spotkam si˛e z nim dzi´s wieczorem. I dopilnuj, by przygotowano kwatery dla z˙ ołnierzy. Ksia˙ ˛ze˛ , zadowolony z odpowiedzialnego zadania, które powierzył mu ojciec, pospiesznie wyszedł z pałacu, eskortowany przez oddział elfijskich z˙ ołnierzy. Zdziwienie wywołane niespodziewana˛ propozycja˛ Allanona szybko zmieniło si˛e w ciekawo´sc´ . Zdawało mu si˛e, z˙ e nie po raz pierwszy druid włacza ˛ go w działania, 208

cho´c przecie˙z wcale nie musiałby tego robi´c. Było tak ju˙z na pierwszym spotkaniu, gdy opowiedział Eventinowi o Amberle i Krwawym Ogniu. Allanon zach˛ecił Andera, by podczas jego podró˙zy do Paranoru zajał ˛ si˛e ochrona˛ króla. A potem, w trakcie obrad Najwy˙zszej Rady Elfów, zawiazała ˛ si˛e mi˛edzy nimi jaka´s ni´c porozumienia, by trwa´c przy Amberle, podczas gdy inni byli przeciwko niej. Było tak równie˙z tego popołudnia, gdy mag dał ojcu gałazk˛ ˛ e Ellcrys. To Arion powinien by´c na jego miejscu. Dlaczego nie było go nigdy na tych wszystkich naradach z Allanonem? Ander minał ˛ bram˛e prowadzac ˛ a˛ na tereny pałacowe, ciagle ˛ zastanawiajac ˛ si˛e nad ta˛ sprawa,˛ gdy na horyzoncie pojawiły si˛e pierwsze szeregi kawalerii Legionu. Wkrótce ujrzał cały oddział. Zwolnił nieco i zmarszczył brwi. Rozpoznawał tych je´zd´zców. Z ich ramion spływały drugie szare płaszcze wyko´nczone purpura,˛ a na głowach spoczywały kapelusze z szerokimi rondami ozdobione purpurowym piórem. Z siodeł sterczały długie łuki i szerokie miecze, a przez plecy przewieszone mieli krótkie pałasze. Ka˙zdy je´zdziec trzymał kopi˛e, na której powiewał mały purpurowo-szary proporzec. Konie za´s nosiły lekka˛ zbroj˛e zrobiona˛ ze skóry i metalu. Eskortowani przez oddział elfijskich z˙ ołnierzy, jechali mokrymi od deszczu ulicami Arborlon w nienagannym szyku. Tłumowi zgromadzonemu po obu stronach drogi nie po´swi˛ecili ani jednego spojrzenia. — Wolni Strzelcy — mruknał ˛ do siebie Ander. — Przysłali nam Wolnych Strzelców. Prawie wszyscy słyszeli o tym oddziale — najsławniejszym i budzacym ˛ najwi˛ecej emocji oddziale Legionu Granicznego. Jego nazwa pochodziła od obietnicy, która˛ dawano z˙ ołnierzom wst˛epujacym ˛ w jego szeregi. Mogli oni bez strachu i potrzeby tłumaczenia si˛e pozostawi´c za soba˛ swoja˛ przeszło´sc´ . W wi˛ekszo´sci wypadków była ona bowiem do´sc´ niechlubna. Wolni Strzelcy pochodzili z ró˙znych krain i ró˙znymi torami toczyło si˛e ich z˙ ycie, ale powody wstapienia ˛ do oddziału zawsze były podobne. Byli mi˛edzy nimi złodzieje, mordercy, oszu´sci, z˙ ołnierze wyrzuceni z innych armii za szczególne okrucie´nstwo, ludzie niskiego urodzenia, ludzie bez czci i honoru; niektórzy z nich poszukiwali swego celu, inni przed czym´s uciekali, a jeszcze inni unosili si˛e bezwładnie na fali z˙ ycia. Wszyscy jednak poszukiwali ucieczki przed tym, czym sa,˛ i zapomnienia tego, czym kiedy´s byli. Chcieli zacza´ ˛c wszystko od nowa. Oddział Wolnych Strzelców dawał ˙ im t˛e szans˛e. Zadnego z nich nigdy nie pytano o przeszło´sc´ ; jego z˙ ycie zaczynało si˛e z dniem wstapienia ˛ do oddziału. Wszystko, co si˛e kiedy´s zdarzyło, było zamkni˛etym ju˙z rozdziałem; znaczenie miała tylko tera´zniejszo´sc´ i to, czego człowiek w trakcie swej słu˙zby dokona. Dla wi˛ekszo´sci ten czas był bardzo krótki. Oddział Wolnych Strzelców był jednostka˛ uderzeniowa,˛ przeznaczona˛ na wyniszczenie. Jego z˙ ołnierze szli pierwsi do boju i pierwsi gin˛eli. W ka˙zdej potyczce, stoczonej od czasu jego zało˙zenia jakie´s trzydzie´sci lat temu, s´mier´c zbierała tu najwi˛eksze z˙ niwo. Wolni Strzelcy 209

zostawiali za soba˛ przeszło´sc´ , przyszło´sc´ ich za´s była bardzo niepewna. Wi˛ekszo´sc´ uwa˙zała jednak, i˙z jest to sprawiedliwa zamiana. W ko´ncu za wszystko trzeba płaci´c, a ta cena nie była a˙z tak pozbawiona sensu. Dla z˙ ołnierzy, którzy ja˛ płacili, była z´ ródłem dumy. Dawała im poczucie wa˙zno´sci i to˙zsamo´sc´ , która stawiała ich obok innych ludzi walczacych ˛ w obronie czterech krain. Tradycja˛ Wolnych Strzelców była s´mier´c w boju. Nie miało dla nich znaczenia, z˙ e musza˛ umrze´c; s´mier´c była cz˛es´cia˛ składowa˛ ich istnienia i witali ja˛ jak stara˛ znajoma,˛ o która˛ nieraz si˛e otarli. Nie, s´mier´c nie miała z˙ adnego znaczenia; wa˙zne było tylko, z˙ eby umrze´c godnie. Ander wiedział, z˙ e Wolni Strzelcy dowiedli tego ju˙z wiele razy. A teraz zostali przysłani do Arborlon, by dowie´sc´ tego po raz kolejny. Oddział zatrzymał si˛e przed z˙ elazna˛ brama.˛ Ogromny je´zdziec w szarym płaszczu zsiadł z konia i przekazał lejce swemu towarzyszowi. Potem podszedł do Andera, zdjał ˛ kapelusz i lekko skłonił głow˛e. — Jestem Stee Jans, kapitan Wolnych Strzelców, do usług. Ksia˙ ˛ze˛ nie odzywał si˛e przez chwil˛e, spłoszony nieco wygladem ˛ rozmówcy. Stee Jans był pot˛ez˙ nym m˛ez˙ czyzna.˛ Jego ogorzała, młoda jeszcze twarz była naznaczona wieloma bliznami; niektóre z nich znikały pod jasnoruda˛ broda.˛ Na ramiona opadały splecione i zwiazane ˛ rdzaworude włosy. Z jednego ucha zwisał złoty kolczyk, a drugie było cz˛es´ciowo nadszarpni˛ete. Spojrzenie piwnych oczu było twarde jak kamie´n. Ksia˙ ˛ze˛ szybko si˛e opanował i przemówił: — Jestem Ander Elessedil, a Eventin jest moim ojcem. — Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e na powitanie. Stee Jans pochwycił ja˛ w z˙ elazny u´scisk; jego brazowe ˛ dłonie były twarde i s˛ekate. Ander szybko cofnał ˛ r˛ek˛e i spojrzał na długie szeregi szarych je´zd´zców. — Król poprosił mnie, bym przekazał wam jego pozdrowienia. Kiedy mo˙zemy si˛e spodziewa´c nast˛epnych oddziałów? Na pokrytym bliznami obliczu dowódcy pojawił si˛e słaby u´smiech. — Nie ma innych oddziałów, panie. Tylko Wolni Strzelcy. — Tylko Wo. . . — Ander zawahał si˛e. — Ilu was jest, kapitanie? — Sze´sciuset. — Sze´sciuset?! — Ksia˙ ˛ze˛ nie zdołał ukry´c przera˙zenia.- A co z Legionem Granicznym? Kiedy przyb˛edzie? — Panie, b˛ed˛e z toba˛ szczery. Legion Graniczny mo˙ze w ogóle nie przyby´c. Rada Miast nie podj˛eła jeszcze decyzji. Łatwiej dyskutowa´c im o podj˛eciu decyzji, ni˙z ja˛ podja´ ˛c. Słyszałem, z˙ e wasz ambasador przemawiał bardzo dobrze, ale pojawiło si˛e wiele głosów ostrze˙zenia, a nawet sprzeciwu. Król liczy si˛e ze zdaniem Rady, a ona spoglada ˛ z niepokojem na południe. Federacja jest autentycznym zagro˙zeniem, wasze demony za´s jedynie westlandzkim mitem. — Mitem?! — krzyknał ˛ oburzony Ander.

210

— Macie szcz˛es´cie, z˙ e przysłali wam Wolnych Strzelców — ciagn ˛ ał ˛ spokojnym głosem Stee Jans. — Nie byłoby nas tutaj, gdyby członkowie Rady nie odczuwali potrzeby uciszenia swego sumienia. Argumentowali, z˙ e nale˙zy wysła´c sojusznikom chocia˙zby symboliczna˛ pomoc. Wybór Wolnych Strzelców nasunał ˛ si˛e sam przez si˛e — tak jak zawsze, gdy trzeba zło˙zy´c jaka´ ˛s ofiar˛e. Było to proste stwierdzenie faktu, wypowiedziane bez cienia z˙ alu czy goryczy. Oczy olbrzyma pozostały spokojne, pozbawione wyrazu. Ander zaczerwienił si˛e z gniewu. — Nigdy nie przypuszczałem, z˙ e mieszka´ncy Callahornu moga˛ by´c a˙z tak głupi! — warknał. ˛ Stee Jans przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e, mierzac ˛ go wzrokiem. — Rozumiem, z˙ e gdy Callahorn został zaatakowany przez armi˛e lorda Warlocka, ludzie z pogranicza poprosili elfy o pomoc. Jednak wówczas Eventin był jego wi˛ez´ niem, a Najwy˙zsza Rada nie była w stanie podja´ ˛c samodzielnej decyzji. To samo zdarzyło si˛e teraz. Krainy pogranicza nie maja˛ z˙ adnego przywódcy; nie maja˛ go od czasu s´mierci Balinora. — Mówisz bez ogródek, kapitanie — powiedział Ander nieco spokojniej, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e krytycznie swemu rozmówcy. — Jestem uczciwym człowiekiem, panie. To pomaga mi widzie´c rzeczy du˙zo ja´sniej. — To, co mi powiedziałe´s, mo˙ze nie odpowiada´c niektórym z Callahornu. — Mo˙ze wła´snie dlatego tu jestem. — Dowódca wzruszył ramionami. Ander u´smiechnał ˛ si˛e nieznacznie. Polubił Stee Jansa, nawet je´sli wiedział o nim tyle tylko, ile do tej pory zdołał si˛e dowiedzie´c. — Nie miałem zamiaru ci˛e urazi´c, kapitanie. To nie ma nic wspólnego z toba.˛ Zrozum to, prosz˛e. Wolni Strzelcy sa˛ tutaj mile widziani. A teraz pozwól, z˙ e zaprowadz˛e ci˛e do twojej kwatery. — Nie jest mi potrzebna z˙ adna kwatera. — Stee Jans potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — ´ e razem z moimi z˙ ołnierzami. Powiedziano mi, panie, z˙ e armia elfów wyruszy Spi˛ ju˙z nast˛epnego ranka. Ander przytaknał. ˛ — Wobec tego — ciagn ˛ ał ˛ kapitan — pójdziemy razem z nimi. Wypoczniemy przez reszt˛e nocy; to nam wystarczy. Prosz˛e, powiedz o tym królowi. — Powiem mu — obiecał Ander. Dowódca zasalutował, po czym wskoczył na swego konia i kiwnał ˛ głowa˛ do elfów, którzy eskortowali jego oddział. Długie, szare kolumny Wolnych Strzelców ruszyły znowu błotnista˛ droga.˛ Ander patrzył za nimi, czujac ˛ podziw pomieszany z niedowierzaniem. Szes´ciuset! Có˙z mo˙ze zdziała´c sze´sciuset z˙ ołnierzy z Sudlandii wobec tysi˛ecy demonów, z którymi przyjdzie im walczy´c?

XXVIII O s´wicie, przy wtórze zawodzacych ˛ piszczałek, dudnienia b˛ebnów i s´piewów, armia elfów wymaszerowała z Arborlon. Kolorowe sztandary powiewały na wietrze, wyró˙zniajac ˛ si˛e jaskrawo na tle zachmurzonego, ołowianego nieba. Na czele jechał Eventin Elessedil; jego siwe włosy spływały lu´zno na wykuta˛ z bł˛ekitnej stali zbroj˛e. W prawej dłoni dzier˙zył srebrnobiała˛ gałazk˛ ˛ e Ellcrys. Przy jego boku niczym widmowy cie´n jechał na koniu wi˛ekszym i czarniejszym od Artaqa tajemniczy Allanon. Wygladał ˛ jak sama s´mier´c, która wyszła wła´snie z wn˛etrza Ziemi, by czuwa´c nad elfami. Za królem poda˙ ˛zali jego synowie; Arion — odziany w białe szaty, trzymajacy ˛ w dłoni sztandar bitewny przedstawiajacy ˛ orła na purpurowym tle, i Ander — w zielonej szacie, ze sztandarem dworu Elessedilów przedstawiajacym ˛ koron˛e otoczona˛ wie´ncem konarów rozło˙zystego d˛ebu w r˛eku. Za nimi poda˙ ˛zali Dardan, Rhoe i trzy tuziny dzielnych elfijskich z˙ ołnierzy stanowiacych ˛ stra˙z przyboczna˛ Elessedilów, a dalej szaropurpurowy legion Wolnych Strzelców w sile sze´sciuset ludzi. Pindanon jechał samotnie na czele swego oddziału — pos˛epna, pot˛ez˙ na posta´c w zniszczonej w licznych bitwach zbroi, która zdawała si˛e trzyma´c w ryzach jego ciało i ko´sci. Za nim kroczyła tysi˛eczna armia — szeroka na sze´sc´ kolumn, pot˛ez˙ na i budzaca ˛ respekt. Składała si˛e z trzech kompanii kawalerii z lasem ostrych włóczni zako´nczonych metalowymi grotami, czterech kompanii piechoty z pikami i tarczami i dwóch kompanii strzelców z wielkimi, długimi łukami. A wszyscy ubrani w tradycyjny strój elfijskich wojowników — lekka˛ kolczug˛e i skórzane osłony, zapewniajace ˛ swobod˛e ruchów i szybko´sc´ . Była to wzbudzajaca ˛ groz˛e procesja. Bro´n i uprza˙ ˛z pobrz˛ekiwały w ciszy poranka i błyszczały słabym blaskiem w s´wietle wschodzacego ˛ sło´nca, w którym na wpół ludzkie cienie elfów szeptały o nadchodzacej ˛ s´mierci. Na błotnistej drodze dudniły buty ludzi i ko´nskie kopyta; kolumny wojowników kierowały si˛e na urwisko Carolanu, by potem skr˛eci´c w kierunku Elfitch — ogromnej kamiennej budowli, która˛ w istocie tworzyły połaczone ˛ szeregowo rampy. Prowadziła ona w dół, z płaskowy˙zu Carolan na le˙zac ˛ a˛ poni˙zej klifu przybrze˙zna˛ równin˛e. Przemarsz wojsk obserwowali mieszka´ncy miasta: wzdłu˙z całej drogi — na murach i płotach, na polach i w ogrodach — z˙ egnali swych z˙ ołnierzy okrzykami zach˛ety ˙ i nadziei i cisza˛ zrodzona˛ ze wzruszenia i emocji. Przed brama˛ Ogrodów Zycia 212

stali wartownicy Czarnej Stra˙zy z uniesionymi w salucie włóczniami. Na szczycie urwiska zebrała si˛e Gwardia Narodowa pod dowództwem Emera Chiosa — pierwszego ministra Najwy˙zszej Rady Elfów — który zast˛epował króla podczas jego nieobecno´sci i sprawował teraz obowiazki ˛ obro´ncy Arborlon. Armia elfów zeszła po Elfitch, mijajac ˛ siedem kamiennych wrót oznaczaja˛ cych kolejne progi ramp. Na samym dole z˙ ołnierze skr˛ecili na południe w kierunku przesmyku, gdzie samotny most, zalany teraz wezbranymi wodami, łaczył ˛ oba brzegi Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni. Było to jedyne wyj´scie z miasta od zachodniej strony. Armia wkroczyła na most niczym długi, z˙ elazny wa˙ ˛z, min˛eła go i zagł˛ebiła si˛e w le˙zace ˛ poni˙zej ciche lasy. Połyskujace ˛ zbroje i bro´n straciły w ciemno´sciach swój blask, znikn˛eły sztandary, a d´zwi˛eki piszczałek, b˛ebnów i pie´sni stały si˛e jedynie echem niknacym ˛ powoli pod baldachimem li´sci. Zanim poranne sło´nce przedarło si˛e przez chmury, które pozostawiła po sobie odchodzaca ˛ burza, i wzeszło nad szczytem Carolanu, ostatnie szeregi wojowników znikn˛eły w les´nym gaszczu. ˛ Przez pi˛ec´ dni armia zda˙ ˛zała na zachód, przedzierajac ˛ si˛e przez g˛este lasy w kierunku Sarandanon. Deszcze ustały, a z bł˛ekitnego, bezchmurnego nieba przygrzewało sło´nce. Wojsko maszerowało równym, miarowym krokiem; jedynie kawaleria zmuszona była zwolni´c tempa, by dostosowa´c si˛e do rytmu piechurów. Gdy wojsko znalazło si˛e dalej na zachodzie, niebezpiecze´nstwo zagra˙zajace ˛ elfom stało si˛e bardziej realne. Całe elfijskie rodziny wraz z dobytkiem zda˙ ˛zały na wschód, do swego ojczystego miasta, by tam szuka´c schronienia. Opu´scili swe domy i wioski, gdy˙z na zachodzie grasowały przera˙zajace, ˛ okrutne stwory, które zabijały bez powodu, po czym znikały bez s´ladu. Łupiły wioski i bezcze´sciły domy, raniac ˛ i mordujac ˛ ich mieszka´nców. Wypadki te zdarzały si˛e w ró˙znych miejscach, ale to tylko upewniało uciekajacych ˛ wie´sniaków, z˙ e na zachód od Arborlon nie jest ju˙z bezpiecznie. Witali wi˛ec armi˛e gło´snymi wiwatami, na ich twarzach jednak malowało si˛e zwatpienie. ˛ Pó´znym popołudniem piatego ˛ dnia marszu oddziały wkroczyły do doliny Sarandanon, wci´sni˛etej od południa i wschodu mi˛edzy tereny le´sne, od północy graniczacej ˛ z górami Kensrowe, a od zachodu z wielkim jeziorem Innisbore. Dolina Sarandanon była bogata w z˙ yzne gleby i z´ ródła s´wie˙zej wody. Łagodne temperatury i umiarkowane deszcze stwarzały idealny klimat dla upraw i dlatego przez całe pokolenia dolina była spichlerzem krainy elfów. Farmerzy uprawiali tam kukurydz˛e, pszenic˛e i inne zbo˙za, które pó´zniej wymieniali na ró˙zne towary lub sprzedawali. Armia rozło˙zyła si˛e na noc obozem na wschodnim kra´ncu doliny, a o s´wicie znowu rozpocz˛eła swój marsz na zachód. Szeroka, ubita droga prowadziła wzdłu˙z płotów okalajacych ˛ niewielkie siedziby i szałasy. Na polach z cicha˛ determinacja˛ mozolili si˛e mieszka´ncy doliny. Niewielu opu´sciło swoje domostwa; wszystko, co

213

miało w ich z˙ yciu znaczenie, wywodziło si˛e z tej ziemi i dlatego niełatwo było ich z niej wypłoszy´c. Około południa armia dotarła do zachodniego kra´nca doliny. W oddali, za Innisbore, na tle horyzontu majaczył pot˛ez˙ ny masyw Breakline skr˛ecajacy ˛ powy˙zej gór Kensrowe na pomoc, w kierunku terytorium Kershalt. Sło´nce wisiało nad górami, o´swietlajac ˛ skały złocistym blaskiem. Na wschodzie zacz˛eło ju˙z zmierzcha´c i pojawiła si˛e biała po´swiata ksi˛ez˙ ycowego s´wiatła. Armia skr˛eciła na pomoc. Mi˛edzy jeziorem Innisbore a Kensrowe rozciagał ˛ si˛e przesmyk Baen, prowadzacy ˛ z urwistych wzgórz gór Breakline do Sarandanon. Tam wła´snie armia elfów rozbiła swój kolejny obóz. Allanon zszedł z gór Kensrowe o zmierzchu tak samo cicho i nieoczekiwanie, jak zniknał ˛ kilka godzin wcze´sniej. W˛edrował po obozie elfów, kluczac ˛ w´sród ognisk niczym samotny, nocny cie´n. Skierował si˛e od razu do namiotu króla, nie zwa˙zajac ˛ na baczne spojrzenia z˙ ołnierzy strzegacych ˛ Eventina. Wartownicy odsun˛eli si˛e bez słowa na widok zakapturzonej postaci i wpu´scili druida do s´rodka. Król siedział przy małym, napr˛edce z desek skleconym stole, a przed nim stał talerz z parujac ˛ a˛ wieczorna˛ strawa.˛ W gł˛ebi namiotu stali cicho Dardan i Rhoe, odprawieni zaraz przez Eventina przynaglonego znaczacym ˛ spojrzeniem Allanona. Gdy wyszli, druid podszedł do stołu i zajał ˛ miejsce. — Czy wszystko gotowe? — zapytał cicho. Król skinał ˛ głowa.˛ — A plan obrony? W s´wietle lampy oliwnej Eventin zauwa˙zył, z˙ e s´niada twarz Allanona l´sni od potu. Spojrzał na niego niepewnie, odsunał ˛ talerz i rozło˙zył na stole map˛e krainy elfów. — O s´wicie ruszymy w góry Breakline. — Król wskazał palcem tras˛e. — Zabezpieczymy przeł˛ecze Halys Cut i Worl Run i b˛edziemy ich broni´c przed demonami tak długo, jak si˛e da. Je´sli przełamia˛ nasz opór, wycofamy si˛e ni˙zej, do Sarandanon. Przesmyk Baen b˛edzie nasza˛ druga˛ linia˛ obrony. Po przekroczeniu Breakline demony b˛eda˛ miały przed soba˛ trzy mo˙zliwo´sci. Je˙zeli pójda˛ na południe, b˛eda˛ musiały okra˙ ˛zy´c Innisbore, a potem znowu skr˛eci´c na północ. Je˙zeli za´s najpierw skieruja˛ si˛e na północ, ich droga b˛edzie biegła przez urwiste wzgórza powy˙zej Kensrowe i znowu na południe. Ka˙zda trasa opó´zni o kilka dni ich najazd na Arborlon. Trzecia˛ mo˙zliwo´scia˛ jest przedarcie si˛e przez przesmyk Baen i armi˛e elfów. — Wybiora˛ wi˛ec przesmyk Baen. — Allanon utkwił w Eventinie twarde spojrzenie swych ciemnych oczu. — Zdołamy utrzyma´c go przez kilkana´scie dni — ciagn ˛ ał ˛ król. — A mo˙ze nawet dłu˙zej, je´sli nie wpadna˛ na pomysł, by nas okra˙ ˛zy´c. — Jedynie dwa dni, nie wi˛ecej — stwierdził druid bezbarwnym głosem.

214

— Zatem dobrze. — Eventin zesztywniał. — Je˙zeli nie utrzymamy przesmyku, Sarandanon równie˙z b˛edzie stracony, a Arborlon stanie si˛e ostatnia˛ linia˛ obrony. — Niech wi˛ec tak b˛edzie. Musimy porozmawia´c o czym´s jeszcze. Dotad ˛ ci tego nie wyjawiłem. Otó˙z demony ju˙z za nami nie poda˙ ˛zaja˛ — ani Dagda Mor, ani pozostali, którzy zdołali si˛e przedrze´c przez Zakaz. Nie obserwuja˛ nas i nie tropia.˛ Gdyby tak było, na pewno bym ich wyczuł, a nie czuj˛e niczego, od kiedy opu´scili´smy Arborlon. Król elfów patrzył w milczeniu na druida. — Pomy´slałem, z˙ e to bardzo dziwne, i˙z tak nagle przestały si˛e nami interesowa´c. — Mag u´smiechnał ˛ si˛e słabo. — Poszedłem wi˛ec po południu w góry, by tam w samotno´sci odkry´c, co si˛e stało z naszymi prze´sladowcami. Mam bowiem moc pozwalajac ˛ a˛ mi odszuka´c tych, którzy sa˛ ukryci przed moim wzrokiem. Musz˛e jej jednak u˙zywa´c z umiarem, gdy˙z ujawnia ona istotom takim jak Dagda Mor obecno´sc´ zarówno moja,˛ jak i tych, których szukam. Nie mog˛e wi˛ec ryzykowa´c próby wy´sledzenia Wila Ohmsforda i twojej wnuczki w ich w˛edrówce na południe. Gdybym to uczynił, demony natychmiast by ich odnalazły. Czułem jednak, z˙ e odszukanie Dagdy Mora jest ryzykiem, które nale˙zy podja´ ˛c. U˙zywajac ˛ swej mocy, przeszukałem wi˛ec cała˛ okolic˛e, aby odkry´c, gdzie si˛e zaszył. Nie zdołał si˛e przede mna˛ schowa´c. Znalazłem Dagd˛e Mora i jego kompanów za masywem Breakline na równinach Hoare. Wyczuwam tam obecno´sc´ demonów, ale nie jestem w stanie stwierdzi´c, jakie sa˛ ich zamiary. Zło, które ich przepełnia, jest tak silne, z˙ e nawet chwilowe mu´sni˛ecie sprawia mi ogromny ból; musiałem wi˛ec szybko si˛e wycofa´c i zrezygnowa´c z poszukiwa´n. Z pewno´scia˛ oczekuja˛ tam, a˙z Zakaz ostatecznie si˛e rozpadnie — ciagn ˛ ał ˛ dalej druid. — Z pewno´scia˛ te˙z ich działania spowoduja,˛ z˙ e nastapi ˛ to du˙zo szybciej. Zachowanie demonów wyra´znie wskazuje na to, z˙ e zupełnie nie zwa˙zaja˛ one na plany elfów. Z tego wniosek, z˙ e dobrze je znaja.˛ — To ten szpieg w moim domu. — Eventin pobladł. — Ten sam, który ostrzegł demony, z˙ e zmierzasz do Paranoru. — To tłumaczyłoby z kolei, dlaczego te bestie okazuja˛ tak oczywisty brak zainteresowania naszymi planami — stwierdził Allanon. — Je˙zeli wiedza,˛ z˙ e zamierzamy zatrzyma´c je w górach, nie musza˛ ju˙z nas s´ledzi´c. Czekaja˛ po prostu na nasze przybycie. — Wobec tego góry Breakline sa˛ pułapka.˛ — Eventin natychmiast zrozumiał ukryta˛ intencj˛e druida. — Chodzi jedynie o to, jaka to pułapka. — Mag pokiwał głowa.˛ — Na razie jest ich zbyt mało, by były w stanie si˛e przeciwstawi´c tak wielkiej armii. Potrze´ buja˛ wsparcia ze strony tych, którzy wcia˙ ˛z sa˛ uwi˛ezieni za Scian a˛ Zakazu. Je˙zeli si˛e pospieszymy. . . — Zawiesił głos i wstał. — Jeszcze jedno, Eventinie — dodał na koniec. — Bad´ ˛ z ostro˙zny. Szpieg jest jeszcze w´sród nas. Mo˙zliwe, z˙ e znajdu215

je si˛e nawet w tym obozie, mi˛edzy tymi, którym ufasz. Je´sli si˛e nadarzy okazja, spróbuje ci˛e zabi´c. Druid obrócił si˛e i skierował do wyj´scia. Jego ciemna sylwetka o´swietlona migoczacym ˛ płomieniem lampy oliwnej rzucała olbrzymi cie´n na płótno namiotu. Król patrzył na niego przez chwil˛e, a potem skoczył na równe nogi. — Allanonie! Je˙zeli demony wiedza,˛ z˙ e maszerujemy w góry Breakline, to by´c mo˙ze wiedza˛ równie˙z, z˙ e Amberle niesie nasionko Ellcrys do Wilderun. Zapadła nieprzyjemna cisza. Dwaj m˛ez˙ czy´zni patrzyli na siebie przez chwil˛e; w ko´ncu druid bez słowa wyszedł z namiotu i pogra˙ ˛zył si˛e w mroku. W tym samym czasie Ander przedzierał si˛e przez pełen z˙ ołnierzy obóz, by odnale´zc´ oddział Wolnych Strzelców i Stee Jansa. Oficjalnie miał si˛e dowiedzie´c, czego potrzeba dzielnym wojownikom, ale przede wszystkim interesowała go posta´c ich dowódcy. Od kiedy Wolni Strzelcy przybyli do Arborlon, ksia˙ ˛ze˛ dwukrotnie miał okazj˛e, by z nim porozmawia´c, i bardzo pragnał ˛ dowiedzie´c si˛e czego´s wi˛ecej o tajemniczym mieszka´ncu Sudlandii. Poniewa˙z nie miał teraz nic pilnego do zrobienia, zdecydował, z˙ e odnajdzie Stee Jansa i porozmawia z nim raz jeszcze. Obozowisko Wolnych Strzelców znajdowało si˛e na południowym kra´ncu Kensrowe. Ich konie były ju˙z wyprz˛egni˛ete i nakarmione, a wartownicy stali na swoich posterunkach. Nikt go nie zaczepiał i nie zatrzymywał. Nie mógł odnale´zc´ kwatery dowódcy, poprosił wi˛ec o pomoc kilku z˙ ołnierzy, którzy natychmiast skierowali go do swego kapitana. Lecz jego samego nie było w namiocie. Na pytanie, gdzie mo˙ze si˛e znajdowa´c, nie dostał konkretnej odpowiedzi. — Stee Jans? — Pot˛ez˙ nie zbudowany, brodaty wojak roze´smiał si˛e tubalnie. — Któ˙z to mo˙ze wiedzie´c? Tyle jedynie mog˛e powiedzie´c, z˙ e nie ma go w namiocie. Wyszedł, gdy tylko rozbili´smy obóz, i poszedł w stron˛e wzgórz. — Na zwiady? — zapytał z niedowierzaniem Ander. — Co´s w tym rodzaju. — Wojak wzruszył ramionami. — Chce wiedzie´c wszystko o miejscu, w którym by´c mo˙ze przyjdzie mu umrze´c. — Roze´smiał si˛e szorstko. — Zawsze robi to sam i nie pozwala, by zajmował si˛e tym ktokolwiek inny. — Przypuszczam, z˙ e wła´snie dlatego jeszcze z˙ yje — powiedział zaniepokojony Ander. — Jeszcze z˙ yje? Skad˙ ˛ ze! Tacy jak on nigdy nie umieraja.˛ Wiesz, jak go nazy˙ waja? ˛ Zelazny Człowiek. To wła´snie cały on. Nasz dowódca. — Wyglada ˛ na do´sc´ twardego — zgodził si˛e ksia˙ ˛ze˛ , a jego ciekawo´sc´ jeszcze wzrosła. Wojak podszedł bli˙zej i na chwil˛e obaj zapomnieli o ró˙zniacej ˛ ich pozycji. — Wiesz o Rybecku? Ander potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ przeczaco; ˛ w oczach strzelca błysn˛eła iskierka satysfakcji. 216

— A zatem posłuchaj. Dziesi˛ec´ lat temu banda gnomów podpaliła osad˛e na wschodnim kra´ncu pogranicza i wymordowała jej mieszka´nców. Zło´sliwe, małe szczury. . . Legion robił wszystko, z˙ eby pochwyci´c tych łupie˙zców, ale si˛e nie udało. W ko´ncu król wysłał oddział Wolnych Strzelców z rozkazem wytropienia i unieszkodliwienia bandy, nawet je´sli miałoby to trwa´c przez cały rok. Pami˛etam ˙ ten po´scig; ju˙z wtedy byłem w oddziale. — Zołnierz usiadł przy ognisku, a Ander przyłaczył ˛ si˛e do niego. Podeszli równie˙z pozostali z˙ ołnierze, korzystajac ˛ z okazji, z˙ e mo˙zna wysłucha´c tak frapujacej ˛ opowie´sci. — Po pi˛eciu tygodniach wytropilis´my t˛e band˛e gnomów i szli´smy za nimi na wschód do Górnego Anaru. Pewnego dnia, gdy byli´smy ju˙z blisko, nasz patrol w sile dwudziestu trzech chłopa natknał ˛ si˛e na tylna˛ stra˙z kilkusetosobowego oddziału gnomów. Nasi mogli si˛e wycofa´c, ale nie zrobili tego. Byli z˙ ołnierzami oddziału Wolnych Strzelców i wybrali walk˛e. Jednego wysłali po posiłki, a reszta schroniła si˛e w małej wiosce zwanej Rybeck. Ot, garstka byle jakich chałup i nic wi˛ecej. Przez trzy godziny dwudziestu dwóch z˙ ołnierzy odpierało wszystkie ataki napastników — porucznik, trzech podoficerów i osiemnastu szeregowców. Jeden z podoficerów był prawie dzieckiem. Słu˙zył w oddziale od siedmiu miesi˛ecy i ju˙z był kapralem. Nikt o nim nic nie wiedział, bo tak jak wi˛ekszo´sc´ Wolnych Strzelców niewiele mówił o swojej przeszło´sci. Po dwóch godzinach walki ten chłopak był jedynym pozostałym przy z˙ yciu oficerem. Zebrał sze´sciu ocalałych z pogromu z˙ ołnierzy i schronił si˛e z nimi w małej kamiennej chatce. Nie poddał si˛e i nie chciał łaski. Gdy odsiecz dotarła ˙ wreszcie do Rybecku, wokół chatki le˙zały stosy martwych gnomów. — Zołnierz zacisnał ˛ pi˛es´c´ i machnał ˛ nia˛ tu˙z przed nosem Andera. — Ponad setka. Wszyscy nasi ludzie polegli. Wszyscy z wyjatkiem ˛ dwóch, ale jeden i tak umarł jeszcze tego samego dnia. Został wi˛ec ostatni. Młody kapral. — Kapitan zamilkł na chwil˛e i zachichotał. — Tym młodym kapralem był Stee Jans. Oto dlaczego nazywaja˛ ˙ go Zelaznym Człowiekiem. A Rybeck? Rybeck pokazało, jak powinien walczy´c i umiera´c z˙ ołnierz z oddziału Wolnych Strzelców. W´sród zebranych wokół ogniska wojaków rozległ si˛e pomruk akceptacji i za˙ dowolenia. Ander znieruchomiał na moment, w ko´ncu wstał. Zołnierz równie˙z si˛e wyprostował, jakby nagle przypomniał sobie, z kim rozmawia. — W ka˙zdym razie, panie, nie ma tutaj naszego dowódcy. Czy mog˛e co´s dla ciebie zrobi´c? — Chciałem tylko zapyta´c, czy niczego wam nie brakuje? — Ander pokr˛ecił głowa.˛ — Przydałoby si˛e co´s do picia — zawołał kto´s, ale oficer skarcił go ostrym przekle´nstwem. — Wszystko w porzadku, ˛ panie — odparł. — Mamy wszystko, czego potrzebujemy.

217

Ksia˙ ˛ze˛ skinał ˛ powoli głowa.˛ Twardzi ludzie, ci Wolni Strzelcy. Przebyli długa˛ drog˛e do Arborlon, a potem do Sarandanon, odpoczywajac ˛ tylko przez jedna˛ noc. Ander watpił ˛ wi˛ec, czy naprawd˛e maja˛ wszystko, czego potrzebuja.˛ — Wobec tego dobranoc, panie oficerze. — Obrócił si˛e i odszedł w głab ˛ elfijskiego obozu, rozmy´slajac ˛ nad usłyszana˛ przed chwila˛ opowie´scia˛ o dowódcy ˙ Wolnych Strzelców zwanym Zelaznym Człowiekiem.

XXIX Nast˛epnego ranka armia elfów i jej sojusznicy wyruszyli na północ. Gdy s´wit zasrebrzył si˛e słabym blaskiem, z˙ ołnierze przeszli przez przesmyk Baen Draw i skierowali si˛e ku le˙zacym ˛ za nim wzgórzom. D´zwi˛eczały zbroje wojowników i uprza˙ ˛z rumaków, buty i kopyta uderzały w ziemi˛e nierównym rytmem, a z ust ludzi i ko´nskich pysków wydobywały si˛e białe kł˛eby pary. Nikt nie rozmawiał ani nie s´piewał. Szeregi armii przepełniało napi˛ecie oczekiwania i czujno´sci. Wszyscy wiedzieli, z˙ e dzisiejszego dnia ich marsz zako´nczy si˛e bitwa.˛ Wzgórza, ku którym zmierzali, były jałowe i urwiste; ich zbocza, wy˙złobione wiatrem i deszczem, porastała rzadka, niska trawa. W oddali, na tle odchodzacej ˛ nocy, rysował si˛e ciemny masyw Breakline. Powoli, w miar˛e jak sło´nce o´swietlało ziemi˛e, z ciemno´sci wraz z labiryntem szczytów, turni i uskoków wyłaniały si˛e góry. Było coraz cieplej. Minał ˛ ranek i armia skr˛eciła na zachód. Kolumny je´zd´zców i piechoty wiły si˛e po´sród wawozów ˛ i zboczy niesko´nczenie długim korowodem. Na południu połyskiwały bł˛ekitne wody Innisbore, a nad nimi unosiły si˛e z krzykiem białe mewy o zako´nczonych na czarno skrzydłach. W południe armia dotarła do Breakline i Eventin zarzadził ˛ postój. Na tle horyzontu majaczyła ciemna, pot˛ez˙ na s´ciana skał. Urwiska i szczyty wyrastały w niebo na tysiace ˛ stóp. Były pop˛ekane i pełne rozpadlin, jakby r˛ece jakiego´s olbrzyma s´cisn˛eły je zbyt mocno. Ciche, spokojne, jałowe i zimne, wypełnione były pustka,˛ ciemno´scia˛ i s´miercia.˛ Góry rozdzielały, niczym cienkie nici łacz ˛ ace ˛ krain˛e elfów z równinami Hoare, dwie przeł˛ecze. Na południu Halys Cut, a na pomocy Worl Run. Je˙zeli demony zdołałyby przełama´c Zakaz na równinach, tak jak przewidywał to Allanon, musiałyby uda´c si˛e na wschód i pokona´c jedna˛ z przeł˛eczy. Tam wła´snie mogła zatrzyma´c je armia elfów. — Tu si˛e rozdzielimy — oznajmił Eventin swym oficerom. Ander podjechał bli˙zej zebranych z˙ ołnierzy, by lepiej usłysze´c tre´sc´ odprawy. — Armia zostanie podzielona na dwie cz˛es´ci. Jedna uda si˛e na pomoc z ksi˛eciem Arionem i dowódca˛ Pindanonem, by zabezpieczy´c przeł˛ecz Worl Run. Druga za´s pójdzie ze mna˛ na południe do Halys Cut. Kapitanie Jans? W kr˛egu oficerów pojawiła si˛e natychmiast s´niada twarz dowódcy. 219

— Chciałbym, aby Wolni Strzelcy pomaszerowali na południe — zwrócił si˛e do´n król. — Pindanonie, wydaj rozkazy. Wkrótce potem oficerowie rozjechali si˛e do swych oddziałów. Ander popatrzył na Ariona, ale brat odpowiedział mu zimnym spojrzeniem i odszedł. — Ander! — zawołał ojciec. — Chciałbym, aby´s pojechał ze mna.˛ Do króla podjechał jeszcze galopem Kael Pindanon. Wszystko było przygotowane. Dwaj starzy przyjaciele u´scisn˛eli sobie jeszcze dłonie na po˙zegnanie. Ander spojrzał ponownie na brata, lecz Arion nie zwrócił na niego uwagi, zmierzajac ˛ ju˙z na czoło kolumny. — Jego gniew jest nie na miejscu — powiedział cicho Allanon, który nagle pojawił si˛e przy Anderze. Druid znów dosiadał Artaqa. ˙ Rozległ si˛e dono´sny głos Pindanona. Zołnierze unie´sli w gór˛e sztandary i włócznie, by odda´c hołd rozdzielajacej ˛ si˛e armii elfów. Cisz˛e przerwały okrzyki i wiwaty, odbijajac ˛ si˛e echem od skał i rozpadlin. Oddział dowódcy armii ruszył na północ w chmurze pyłu i kurzu, by po chwili znikna´ ˛c z pola widzenia. Dru˙zyna króla skierowała si˛e na południe. Przez kilka godzin maszerowali skrajem Breakline, pokonujac ˛ łagodne zbocza wzgórz. Sło´nce przesun˛eło si˛e na zachód i w˛edrowało teraz wzdłu˙z kraw˛edzi gór, rzucajacych ˛ coraz dłu˙zsze cienie. Południowa bryza wiejaca ˛ znad lasów ochłodziła nieco parne powietrze. Wzgórza rozszerzały si˛e stopniowo i przechodziły w trawiasta˛ równin˛e. Na jej skraju, otoczone szeregiem waskich, ˛ nierównych szczytów, otwierało si˛e skaliste wej´scie do przeł˛eczy Halys Cut. Eventin podniósł r˛ek˛e i zatrzymał armi˛e, by odby´c ze swymi oficerami krótka˛ narad˛e. Poni˙zej wschodniego wej´scia do przeł˛eczy rozciagała ˛ si˛e na kilka mil otwarta równina biegnaca ˛ na południe a˙z do linii lasu. Je˙zeli demony wybiora˛ drog˛e przez Halys Cut, przekradna˛ si˛e z pewno´scia˛ przez lasy na północ i schwytaja˛ elfy w pułapk˛e. Nale˙zy zatem koniecznie wystawi´c tylna˛ stra˙z i zapobiec takiej mo˙zliwo´sci. Najlepiej uczyni to kawaleria, gdy˙z w waskiej ˛ przeł˛eczy i tak nie byłoby z niej wielkiego po˙zytku. Ander zauwa˙zył, z˙ e spojrzenie ojca spocz˛eło krótko na Stee Jansie. Po chwili król zdecydował, z˙ e tylna˛ stra˙z uformuje kawaleria elfów. Rozkazy zostały wydane. Kawaleria odłaczyła ˛ si˛e od głównej kolumny i zacz˛eła formowa´c szyki. Na znak Eventina pozostała cz˛es´c´ armii skierowała si˛e do Halys Cut. Maszerowali przez szeroka,˛ zacieniona˛ przeł˛ecz, wokół której wznosiły si˛e urwiste skały. Było coraz bardziej stromo i z˙ ołnierze posuwali si˛e z coraz wi˛ekszym trudem; od skał niesamowitym echem odbijały si˛e uderzenia obutych stóp i stukot ko´nskich kopyt. Było coraz zimniej. Szlak wznosił si˛e wy˙zej i wy˙zej, a kroki piechurów i je´zd´zców stawały si˛e coraz bardziej niepewne. Drog˛e utrudniały równie˙z odłamki skał i zdradzieckie szczeliny. Ludzie i konie potykali si˛e na ka˙zdym kroku i zwalniali tempo marszu.

220

Nagle cała kolumna stan˛eła w miejscu. Przed z˙ ołnierzami otwarła si˛e gł˛eboka, ziejaca ˛ czarna˛ pustka˛ przepa´sc´ , która rozdzielała przeł˛ecz na przestrzeni setek jardów. Po lewej stronie szlak schodził w dół wzdłu˙z szerokiego, gładkiego zbocza si˛egajacego ˛ a˙z do wawozu, ˛ który znajdował si˛e na drugim ko´ncu przepa´sci. Z prawej strony wzdłu˙z rozpadliny biegła waska ˛ skalna półka, która byłaby w stanie pomie´sci´c zaledwie jednego je´zd´zca. Wsz˛edzie wznosiły si˛e pionowe skały si˛egajace ˛ nieba; stad ˛ był widoczny jedynie waski ˛ skrawek bł˛ekitu. Armia skr˛eciła w lewo, poda˙ ˛zajac ˛ szersza˛ s´cie˙zka˛ prowadzac ˛ a˛ w bezpiecznej odległo´sci od skraju przepa´sci. Gdy z˙ ołnierze dotarli do wawozu, ˛ ich oczom ukazał si˛e kanion, zielony od rosnacej ˛ wsz˛edzie trawy i roz´swietlony blaskiem popołudniowego sło´nca. Dno kanionu pokrywały głazy i otoczaki, a ze skał spływał niewielki strumyczek wpadajacy ˛ do małego, okolonego zaro´slami stawu. Maszerujace ˛ wojsko wypłoszyło buszujace ˛ w trawie króliki i brodzace ˛ na brzegu ptaki. ˙Zołnierze dotarli do ko´nca kanionu, gdzie przeł˛ecz przechodziła w szeroki, kr˛ety wawóz ˛ prowadzacy ˛ na bezkresna˛ przestrze´n równin Hoare. Eventin znów uniósł rami˛e i zasygnalizował postój. Potem przyjrzał si˛e uwa˙znie labiryntowi skalnych zagł˛ebie´n i uskoków i bez słowa skinał ˛ głowa.˛ Wła´snie w tym miejscu armia elfów stawi czoło wrogowi. Nad Breakline zapadł zmierzch; szara po´swiata skradała si˛e ku zachodzacemu ˛ sło´ncu, które roz´swietlało horyzont złotem i purpura.˛ Nad lasem, za pot˛ez˙ na˛ s´ciana˛ gór, pojawił si˛e srebrny kra˙ ˛zek ksi˛ez˙ yca i zamrugała samotna gwiazda. Nad przeł˛ecza˛ Halys Cut zapadła gł˛eboka cisza. Ander Elessedil stał na szczycie małego pagórka znajdujacego ˛ si˛e w połowie wawozu ˛ i biegnacego ˛ ku równinom i kołysał w ramionach srebrnobiała˛ gałazk˛ ˛ e Ellcrys. W pami˛eci odtwarzał przebieg linii obrony elfów i Wolnych Strzelców i po raz dwudziesty w ciagu ˛ ostatniej półgodziny zastanawiał si˛e nad obmy´slona˛ przez ojca strategia˛ utrzymania przeł˛eczy. Kilkaset jardów od wej´scia do niej wznosiło si˛e szerokie wzgórze; tworzyło ono do´sc´ płaski skalny wyst˛ep, górujacy ˛ nad zboczem pokrytym g˛esto kamieniami i kosodrzewina.˛ To tam wła´snie armia sformuje pierwsza˛ lini˛e obrony. Łucznicy zajma˛ frontowe pozycje, skad ˛ b˛eda˛ mogli strzela´c do nadciagaj ˛ acych ˛ od strony równin demonów. Gdy wróg zacznie si˛e wspina´c po zboczu i znajdzie tak blisko, z˙ e strzały przestana˛ by´c skuteczne, łuczników zastapi ˛ a˛ z˙ ołnierze miotajacy ˛ włóczniami i pikami. Oni wła´snie przejma˛ na siebie pierwszy impet ataku. Druga falanga natomiast b˛edzie przez cały czas w gotowo´sci, by w ka˙zdej chwili wesprze´c pierwsza.˛ Obro´ncy powinni jak najdłu˙zej utrzyma´c wzgórze, a potem wycofa´c si˛e kilkaset jardów i zaja´ ˛c podobne pozycje. Je˙zeli wawóz ˛ zostanie stracony, armia b˛edzie musiała si˛e cofna´ ˛c a˙z do wej´scia do kanionu. Gdyby i stamtad ˛ ich wyparto, b˛eda˛ broni´c kanionu. I tak krok po kroku, dopóki nie zostana˛ zmuszeni do całkowitego wycofania si˛e z przeł˛eczy. Był to znakomity plan. Ander pomy´slał z satysfakcja,˛ z˙ e elfy nie oddadza˛ tak ła-

221

two przeł˛eczy Halys Cut. Pozycje obronne zostały dobrze wybrane; gdy nastapi ˛ atak, b˛eda˛ na to przygotowani. Ander zapatrzył si˛e na równiny. Nic si˛e nie poruszało; jedynie wszechogarniajaca ˛ pustka i cisza, i z˙ adnego s´ladu demonów. W ko´ncu jednak nadejda,˛ pomy´slał Ander i pogłaskał gładka˛ gałazk˛ ˛ e Ellcrys. Ojciec przeprowadzał wła´snie inspekcj˛e obronnych linii elfów i pozostawił ja˛ pod opieka˛ syna. Ksia˙ ˛ze˛ odetchnał ˛ gł˛eboko nocnym, orze´zwiajacym ˛ powietrzem. Czy gałazka ˛ naprawd˛e zdoła ich ocali´c? Czy u˙zyczy swej magii zwykłym s´miertelnikom, którzy nie byli ju˙z tymi czarodziejskimi istotami, co ich pradziadowie? Ander spojrzał na talizman i s´cisnał ˛ mocno, jakby chciał odnale´zc´ w nim swa˛ moc. Allanon powiedział, z˙ e w tej wła´snie gałazce ˛ drzemie pot˛ega Ellcrys, która sprawi, z˙ e demony stana˛ si˛e słabsze, elfy za´s mniej podatne na rany. Ander miał jednak watpliwo´ ˛ sci. Zło przepełniajace ˛ demony było wprost niepoj˛ete. Narodziło si˛e w s´wiecie, który ju˙z dawno odszedł; s´wiecie, którego nikt oprócz nich samych nie widział, nie pami˛etał i nie potrafił sobie nawet wyobrazi´c. Nikt z wyjatkiem ˛ Allanona, poprawił si˛e Ander. Druid za´s sam by´c mo˙ze był cz˛es´cia˛ tego mrocznego, zapomnianego s´wiata. Nagle z ciemno´sci wyłonił si˛e Eventin i stanał ˛ obok syna. Ander wr˛eczył mu bez słowa gałazk˛ ˛ e Ellcrys. Potem spojrzał na zm˛eczona˛ i strapiona˛ twarz ojca i zmusił si˛e, by odwróci´c wzrok. — Czy wszystko w porzadku? ˛ — zapytał po chwili. — Tak, pozycje obronne zostały ju˙z obsadzone — odparł sztywno król. Znowu pogra˙ ˛zyli si˛e w milczeniu. Ander pomy´slał o czym´s, czego nie umiał wyrazi´c. Był w nim jaki´s dziwny niepokój, który sprawiał, z˙ e chciał by´c blisko ojca. Pragnał, ˛ by Eventin to zrozumiał, ale trudno mu było rozmawia´c z nim o ta˙ kich sprawach. Zaden z nich nigdy nie umiał wyra˙za´c swych uczu´c wzgl˛edem drugiego. Ander zas˛epił si˛e. Tak samo było z Arionem, zwłaszcza z nim. Była mi˛edzy nimi jaka´s przepa´sc´ , której nie rozumiał, a która˛ mo˙zna było przecie˙z tak łatwo ˙ zlikwidowa´c, gdyby tylko potrafili zdoby´c si˛e na szczera˛ rozmow˛e. Zaden z nich jednak nawet nie próbował tego zrobi´c. Teraz było oczywi´scie jeszcze gorzej. Arion miał pretensje o to, co zdarzyło si˛e podczas obrad Najwy˙zszej Rady. Ander zgodził si˛e wówczas, by uzna´c Amberle za godna˛ przej˛ecia nasionka Ellcrys. Sprzeciwił si˛e równie˙z z˙ adaniu ˛ od niej wyja´snie´n, a tego chciał Arion. Tak oto bracia ju˙z w ogóle przestali ze soba˛ rozmawia´c. Skad ˛ si˛e wzi˛eła u Ariona taka zawzi˛eto´sc´ ? Do tej pory Ander rozumiał gorycz drzemiac ˛ a˛ w bracie. Gdy wiele miesi˛ecy temu Amberle opu´sciła Arborlon i bez słowa wyja´snienia porzuciła obowiazki ˛ Wybranej, obaj bracia odczuli z˙ al, poniewa˙z obaj kochali siostrzenic˛e. Ander zbyt długo pozwalał, by ten z˙ al całkowicie przesłonił to wszystko, co kiedy´s dla niego znaczyła. Lecz gdy ja˛ znowu ujrzał, od˙zyły w nim wszystkie

222

dawne uczucia. Chciał wyja´sni´c to Arionowi; odczuwał potrzeb˛e rozmowy z nim. Niestety nie znalazł z˙ adnego sposobu, z˙ eby to uczyni´c. Ander drgnał ˛ niespokojnie, gdy nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e obok niego stoi Allanon. Druid pojawił si˛e zupełnie niespodziewanie, nawet bez najmniejszego szelestu czarnych szat. Popatrzył przez chwil˛e na ksi˛ecia spod zwojów kaptura, a potem zwrócił si˛e do króla. — Nie s´pisz? — Nie, jeszcze nie. — Eventin zdawał si˛e nieobecny. — Musisz odpocza´ ˛c, królu elfów. — Za chwileczk˛e. Allanonie, czy my´slisz, z˙ e Amberle jeszcze z˙ yje? Ander złapał oddech i spojrzał szybko na olbrzyma. Allanon milczał przez chwil˛e, nim odpowiedział. ˙ — Zyje — odezwał si˛e w ko´ncu i znowu zamilkł. — Skad ˛ to wiesz? — dopytywał si˛e Eventin. — Nie wiem; po prostu tak uwa˙zam. — Zatem dlaczego uwa˙zasz, z˙ e ona z˙ yje? — Druid uniósł lekko głow˛e i przyjrzał si˛e niebu. — Poniewa˙z Wil Ohmsford nie u˙zył jeszcze Kamieni Elfów. Gdyby z˙ ycie Amberle było zagro˙zone, na pewno by to zrobił. Ander zmarszczył brwi. Kamienie Elfów? Wil Ohmsford? O czym oni mówia? ˛ Wreszcie przypomniał sobie towarzyszac ˛ a˛ Allanonowi i Amberle zakapturzona˛ posta´c, której twarzy do ko´nca nie zobaczył. To z pewno´scia˛ był ów Wil Ohmsford. Ander obrócił si˛e szybko do Allanona z pytaniem cisnacym ˛ si˛e na usta, ale w ko´ncu zrezygnował. Mo˙ze nie powinien o to pyta´c? Przecie˙z nigdy przedtem nie rozmawiali o tej sprawie. Je´sli druid chciałby, aby Ander co´s o tym wiedział, na pewno porozmawiałby z nim. Tylko dlaczego Allanon w ogóle nic nie mówił? Zakłopotany Ander popatrzył na równiny, gdzie sło´nce wła´snie chowało si˛e za horyzontem, ust˛epujac ˛ nocy. — Rozstawiono ogniska u wej´scia do przeł˛eczy — mruknał ˛ Eventin. — Musz˛e wyda´c rozkaz, aby je zapalono. Potem odszedł w dół wawozu, ˛ Ander za´s został sam na sam z magiem. Stali w milczeniu, nieruchomo, spogladaj ˛ ac ˛ na niknac ˛ a˛ w ciemno´sciach sylwetk˛e starego króla. Mijały minuty. Ksia˙ ˛ze˛ pomy´slał, z˙ e Allanon zapomniał o nim, gdy nagle głos druida przerwał martwa˛ cisz˛e. — Chciałby´s si˛e czego´s dowiedzie´c o Wilu Ohmsfordzie, ksia˙ ˛ze˛ elfów? Ander popatrzył na niego ze zdziwieniem i nie´smiało przytaknał. ˛ — A wi˛ec si˛e dowiesz — rzekł Allanon, nie patrzac ˛ na niego. — Posłuchaj. Opowiedział Anderowi o Wilu Ohmsfordzie, o jego dziedzictwie i misji, jaka˛ ma wypełni´c dla elfów. Ksia˙ ˛ze˛ przypomniał sobie opowie´sci swego ojca o Shei i Flicku Ohmsfordach, i poszukiwaniach legendarnego Miecza Shannary. A teraz 223

wnuk Shei dysponuje magiczna˛ moca,˛ której nie miał z˙ aden elf od czasu zniszczenia starego s´wiata, i dlatego jest obro´nca˛ Amberle w drodze do Wilderun. Gdy Allanon sko´nczył opowiada´c, Ander przez chwil˛e wpatrywał si˛e w ciemno´sc´ , w której zniknał ˛ jego ojciec. W ko´ncu znowu spojrzał na druida. — Dlaczego mi o tym mówisz, Allanonie? — Poniewa˙z powiniene´s o tym wiedzie´c. — Nie. — Ander pokr˛ecił głowa.˛ — To znaczy, dlaczego wła´snie ja? W ko´ncu druid obrócił si˛e w stron˛e ksi˛ecia; jego twarz, skryta w cieniu kaptura, była ledwo dostrzegalna. — Z wielu powodów, Anderze — powiedział cicho. — Mo˙ze dlatego, z˙ e nikt inny nie stanał ˛ po stronie Amberle tej nocy, gdy zebrała si˛e Rada Elfów. Ty to zrobiłe´s. Mo˙ze wi˛ec wła´snie dlatego. — Spojrzał na Elessedila swymi ciemnymi oczami, po czym znowu odwrócił wzrok. — A teraz powiniene´s odpocza´ ˛c. Prze´spij si˛e troch˛e. Ander pokiwał głowa,˛ ale jego my´sli wirowały ju˙z wokół czego´s innego. Czy tak naprawd˛e Allanon odpowiedział mu na pytanie? Niepewny spojrzał szybko na druida, a potem zapatrzył si˛e w ciemno´sc´ . Gdy chwil˛e pó´zniej znowu odwrócił spojrzenie, Allanona ju˙z nie było.

XXX Noc odchodziła powoli, a znad gór wypełzała blada, srebrzysta po´swiata ´ wschodzacego ˛ sło´nca. Swit wstawał szara˛ mgła,˛ która rozpo´scierała swój welon nad równinami Hoare; g˛esta i nieprzenikniona, okrywała ziemi˛e niczym s´miertelny całun. Kipiała wokół skalnych s´cian niczym obrzydliwa ma´z, wirowała coraz szybciej i szybciej, otaczała urwiska i szczyty, a˙z w ko´ncu si˛e wydawało, z˙ e pochłonie je całkowicie. Wysoko na skałach górujacych ˛ nad Halys Cut, Ander Elessedil w towarzystwie ojca, Allanona i stra˙zy przybocznej przygladał ˛ si˛e armii elfów przygotowujacej ˛ si˛e do bitwy z demonami. Niezliczone szeregi łuczników i z˙ ołnierzy z włóczniami i pikami obsadziły wawóz ˛ łacz ˛ acy ˛ przeł˛ecz z równinami Hoare, wpatrujac ˛ si˛e intensywnie w wirujac ˛ a˛ mgł˛e. Gdzie´s tam musza˛ czai´c si˛e demony, w tej chwi˙ li jeszcze niewidoczne. Mijały minuty, a atak nie nast˛epował. Zołnierze byli coraz bardziej niespokojni i zdenerwowani. Ander wyczuwał ten niepokój, który podobnie jak jego własny, zmieniał si˛e powoli w strach. — Trzymajcie si˛e! — zabrzmiał niespodziewanie głos Allanona, a oczy wszystkich zebranych zwróciły si˛e ku niemu. — Nie bójcie si˛e! To tylko mgła, chocia˙z do´sc´ demoniczna. Odwagi! Zakaz słabnie i demony w ka˙zdej chwili moga˛ si˛e wyrwa´c na wolno´sc´ ! Mgła wcia˙ ˛z kipiała dziko u wej´scia do przeł˛eczy, jakby jaka´s niewidzialna bariera zagradzała jej drog˛e i nie pozwalała przedosta´c si˛e do s´rodka. Nad górami zapadła gł˛eboka, przenikliwa cisza. Ander pochwycił drzewce sztandaru rodu Elessedilów; czuł, z˙ e dr˙za˛ mu r˛ece, i za wszelka˛ cen˛e usiłował si˛e uspokoi´c. Nagle rozległy si˛e wrzaski: dalekie, dzikie i nie do zniesienia, jakby wydobywały si˛e wprost z wn˛etrzno´sci ziemi. Mgł˛e przeszyły czerwone błyski płomieni i pomkn˛eły w gór˛e ku ciemnemu niebu. Potworne krzyki stawały si˛e coraz głos´niejsze, coraz bardziej przera´zliwe i przepełnione szale´nstwem. Wzmagały si˛e z ka˙zda˛ chwila,˛ a˙z w ko´ncu stały si˛e jednym, nie ko´nczacym ˛ si˛e rykiem, który napłynał ˛ od strony równin i wypełnił cały wawóz. ˛ — Nadchodza˛ — wyszeptał Allanon. ˙ Zołnierze rzucili si˛e na kolana; potworny d´zwi˛ek przetoczył si˛e po nich niczym fala. Łuki zostały szybko napi˛ete, a włócznie i piki przygotowane do rzutu. 225

Mgła kł˛ebiaca ˛ si˛e u wej´scia do przeł˛eczy zaczerwieniła si˛e od ognia, nadajac ˛ ziemi kolor purpury. Wrzaski były ju˙z nieomal ogłuszajace, ˛ gdy nagle powietrze eksplodowało; rozległ si˛e pot˛ez˙ ny grzmot, który odbił si˛e od gór i wstrzasn ˛ ał ˛ nimi a˙z do gł˛ebi. Ander krzyknał ˛ z przera˙zenia, a wszyscy padli na ziemi˛e powaleni siła˛ grzmotu. Pozbierali si˛e jednak pospiesznie, przeszukujac ˛ wzrokiem okolic˛e. Zapadła cisza; mgła była znowu szara i spokojna. — Allanonie? — odezwał si˛e cicho Ander. — Stało si˛e. Zakaz został przełamany — westchnał ˛ druid. W nast˛epnej chwili wycie i zawodzenie buchn˛eły z nowa˛ siła,˛ niczym szale´nczy ryk triumfu. Do przeł˛eczy Halys Cut wdarły si˛e hordy demonów, uwolnionych wreszcie ze swego wiecznego wi˛ezienia. Ohydne, czarne i poskr˛ecane ciała ró˙znych rozmiarów i kształtów wlewały si˛e fala za fala˛ do wawozu. ˛ Ich bronia˛ były z˛eby, pazury, ostre jak brzytwa kolce, łuski i szczeciniaste futra. Niektóre posuwały si˛e oci˛ez˙ ale, inne pełzały, ryły ziemi˛e, latały lub skakały. Wszystkie były istotami z legend i nocnych koszmarów. Był tam ka˙zdy stwór z najstarszych i najbardziej przera˙zajacych ˛ opowie´sci; były istoty b˛edace ˛ cz˛es´ciowo lud´zmi, a cz˛es´ciowo zwierz˛etami — chy˙ze, szare cienie, za którymi oko ledwie mogło nada˙ ˛zy´c; ogromne, powłóczace ˛ nogami ogary z odra˙zajacymi, ˛ zniekształconymi pyskami; gremliny niesione podmuchami wiatru; gobliny pokryte błotem i szlamem; istoty wijace ˛ si˛e w dzikim szale i ziejace ˛ jadem; furie i demony-wilki, wampiry i inne bestie z˙ ywiace ˛ si˛e ludzkim ciałem i krwia; ˛ harpie i wielkie nietoperze zakrywaja˛ ce niebo swymi ci˛ez˙ kimi cielskami. Przedzierały si˛e przez mgł˛e, depczac ˛ po sobie i rozrywajac ˛ si˛e wzajemnie w dzikim pragnieniu wolno´sci. Zad´zwi˛eczały ci˛eciwy; na pierwsze demony spadł grad czarnych strzał. Reszta zwolniła nieznacznie, wspinajac ˛ si˛e szybko po ciałach poległych. Łucznicy wystrzelili po raz drugi, monstra jednak nie zatrzymały si˛e, wrzeszczac ˛ przera´zliwie z w´sciekło´sci i furii. Gdy przeciwników dzieliła odległo´sc´ niespełna pi˛ec´ dziesi˛eciu jardów, strzelcy wycofali si˛e i ustapili ˛ miejsca oddziałom z˙ ołnierzy z włóczniami i pikami. Demony rzuciły si˛e do przodu po nierównych skałach wawozu, ˛ gdzie czekały elfy. Natarły na szeregi obro´nców, szarpiac ˛ dziko z˛ebami i pazurami. Przednia linia zachwiała si˛e lekko, ale wytrzymała. Wawóz ˛ wypełnił si˛e wrzaskami potworów przebitych włóczniami elfijskich z˙ ołnierzy, którzy z przeraz˙ eniem obserwowali, jak odparte przez nich demony gina˛ stratowane przez swych towarzyszy. I znowu rozw´scieczone stwory rzuciły si˛e na elfy. Tym razem zdołały zrobi´c kilka wyłomów w szeregach obro´nców, ale tylko po to, by zaraz zgina´ ˛c z broni drugiej falangi. Jednak elfy równie˙z gin˛eły, wyrwane przemoca˛ z szeregu, rozerwane na strz˛epy i pogrzebane pod czarna˛ masa˛ ciał napastników. A demonów ciagle ˛ przybywało; wypełzały z mgły setkami, zapełniajac ˛ dno i s´ciany wawozu. ˛ Bez przerwy spadał na nie grad strzał, ale tam, gdzie zginał ˛ jeden, pojawiało si˛e zaraz trzech nast˛epnych. Szeregi elfów zacz˛eły si˛e chwia´c pod ciagłym ˛ naporem atakujacych ˛ i groziło niebezpiecze´nstwo, z˙ e cała linia obrony wkrótce si˛e załamie. 226

Eventin dał rozkaz do wycofania si˛e. Elfy rozproszyły si˛e natychmiast, zajmujac ˛ pozycje na drugiej linii obrony znajdujacej ˛ si˛e na skalnej półce tu˙z poni˙zej przej´scia prowadzacego ˛ z powrotem do kanionu. Znowu zaszemrały łuki i seria ˙ strzał pomkn˛eła w stron˛e kł˛ebiacej ˛ si˛e masy. Zołnierze z włóczniami i pikami uformowali szeregi, gotowi do ataku. Nastapił ˛ on niemal natychmiast; fala rozw´scieczonych potworów pazurami torowała sobie drog˛e przez krzaki, kamienie i las elfijskich kopii. Setki demonów gin˛eły od strzał i włóczni lub stratowane pod stopami towarzyszy. Ciagle ˛ jednak napływały nowe, wypełzajac ˛ z mgły i nacierajac ˛ na szeregi obro´nców. Elfy zdołały odeprze´c je raz, drugi i trzeci. Cała przeł˛ecz pokryła si˛e czarnymi ciałami — zmasakrowanymi, krwawiacymi, ˛ wrzeszczacymi ˛ z bólu i nienawi´sci. Ander obserwował przebieg bitwy, stojac ˛ w wej´sciu do kanionu. Elfy traciły grunt. Tak jak zapowiedział Allanon, gałazka ˛ Ellcrys osłabiła demony, które gin˛eły masowo z r˛eki elfów. Zdawało si˛e jednak, z˙ e to zbyt mało, by powstrzyma´c nacierajace ˛ hordy. Nie wystarczała ju˙z nawet waleczno´sc´ z˙ ołnierzy, dobrze wybrane pozycje obronne czy dokładne zaplanowanie bitwy. Demonów było po prostu zbyt wiele, a siły elfów niewystarczajace. ˛ Ander spojrzał szybko na ojca, ale król go nie widział. Zacisnał ˛ r˛ece na gałazce ˛ Ellcrys i cała˛ uwag˛e skupił na rozgrywajacej ˛ si˛e na dnie wawozu ˛ bitwie. Obronna linia elfów zaczynała si˛e niebezpiecznie załamywa´c. U˙zywajac ˛ broni wyciagni˛ ˛ etej z martwych ciał, kawałków skał, drewnianych maczug, z˛ebów, pazurów i zwierz˛ecej siły, demony torowały sobie drog˛e przez topniejace ˛ szeregi obro´nców. Trzymany do tej pory w rezerwie oddział Wolnych Strzelców rzucił si˛e z bojowym okrzykiem w sam s´rodek bitwy. A liczba demonów stale rosła. — Nie utrzymamy si˛e — mruknał ˛ Eventin i wydał komend˛e do wycofania si˛e. — Trzymaj si˛e blisko — szepnał ˛ nagle Allanon do Andera. W tym samym momencie demony przedarły si˛e przez lewe skrzydło i ruszyły w stron˛e m˛ez˙ czyzn stojacych ˛ przy wej´sciu do kanionu. Stra˙z przyboczna osłoniła króla i Andera, a po bokach, w odległo´sci paru kroków, stan˛eli Dardan i Rhoe, trzymajac ˛ w dłoniach krótkie, l´sniace ˛ miecze. Ksia˙ ˛ze˛ rzucił na ziemi˛e sztandar i dobył swej własnej broni. Czuł pot spływajacy ˛ pod kolczuga˛ i sucho´sc´ w ustach. Nagle Allanon wysunał ˛ si˛e do przodu i podniósł r˛ece. Czarne szaty druida powiewały na wietrze, a z palców tryskał niebieski ogie´n. Ziemia wokół napastników eksplodowała, a ze skał uniósł si˛e dym, który rozwiał si˛e po chwili, odsłaniajac ˛ martwe ciała. Nie wszystkie jednak demony poległy. Te, które ocalały, wahały si˛e przez chwil˛e niepewne, co uczyni´c; czy wraca´c do nacierajacej ˛ s´rodkiem hordy, czy te˙z atakowa´c. W tym momencie szeregi elfów zwarły si˛e za nimi na nowo i demony nie miały ju˙z odwrotu. Wrzeszczac ˛ z w´sciekło´sci, rzuciły si˛e na przyboczna˛ stra˙z króla. Rozgorzała rozpaczliwa walka. Bestie padały jedna za druga˛ pod ciosami wojowników, jednak˙ze kilka zdołało si˛e przedrze´c i przypus´ci´c atak na Eventina. Mały, czarny goblin skoczył na Andera, si˛egajac ˛ szponami 227

do jego gardła. Ksia˙ ˛ze˛ dobył miecza i odparł atak, ale stwór zerwał si˛e i znowu natarł. Wtedy jeden z z˙ ołnierzy stra˙zy przybocznej stanał ˛ mi˛edzy nimi i jednym pchni˛eciem przygwo´zdził demona do ziemi. Ander zachwiał si˛e ogarni˛ety strachem, obserwujac, ˛ jak bitwa zbli˙za si˛e coraz bardziej. Lewe skrzydło ponownie si˛e załamało i Allanon jeszcze raz musiał u˙zy´c swej mocy. Na napastników buchnał ˛ niebieski ogie´n i przeł˛ecz wypełniła si˛e okrzykami bólu. Kilku hordom demonów udało si˛e zada´c straty prawej flance i teraz desperacko zmierzały w dół zbocza, by pomóc swym towarzyszom okra˙ ˛zonym przez elfijska˛ obron˛e. Ander zamarł. Przyboczna stra˙z króla była zbyt słaba, by je wszystkie powstrzyma´c. Wtem, zupełnie nieoczekiwanie, Eventin upadł bez przytomno´sci na ziemi˛e, trafiony w skro´n maczuga˛ rzucona˛ przez jednego z napastników. Gdy z r˛eki wypadła mu czarodziejska gałazka ˛ Ellcrys, z gardeł demonów wydobył si˛e triumfalny ryk i stwory rzuciły si˛e do bitwy ze zdwojona˛ w´sciekło´scia.˛ Sze´sciu z nich udało si˛e zbli˙zy´c do rannego króla, by zada´c mu ostateczny cios. Lecz Ander, zapomniawszy o własnym strachu, był ju˙z przy ojcu z twarza˛ płonac ˛ a˛ furia.˛ Rzucił si˛e na pierwszych napastników — czarne gobliny, takie same jak ten, który omal nie zabił go kilka minut wcze´sniej — i od razu zdołał u´smierci´c dwóch, zanim reszta si˛e zorientowała, co si˛e stało. Potem jak oszalały rzucił si˛e na pozostałych, odrzucajac ˛ ich od le˙zacego ˛ króla. Przez chwil˛e zapanował chaos. Linia obronna była zmuszona si˛e wycofa´c ze wzgórza prawie do wej´scia prowadzacego ˛ do kanionu. Demony parły naprzód, wycinajac ˛ w pie´n zagradzajace ˛ im drog˛e elfy i wrzeszczac ˛ z szale´nczej rado´sci na widok le˙zacego ˛ Eventina. Ander walczył zawzi˛ecie, by trzyma´c nacierajace ˛ potwory z dala od rannego ojca. W zapami˛etaniu i furii potknał ˛ si˛e o jednego z martwych napastników i padł na ziemi˛e. Demony natychmiast na niego naskoczyły. Drapały swymi ostrymi szponami, rozdzierajac ˛ zbroj˛e, i przez chwil˛e Ander my´slał, z˙ e to ju˙z koniec. Ale Dardan i Rhoe zdołali si˛e przedrze´c do niego i rozp˛edzi´c bestie. Oszołomiony ksia˙ ˛ze˛ przeczołgał si˛e do miejsca, gdzie le˙zał król, i przykl˛eknał ˛ przy nim, wstrza´ ˛sni˛ety i przepełniony rozpacza.˛ Poszukał po omacku pulsu. Serce starego człowieka biło, ale bardzo słabo i powoli. Ojciec z˙ ył jeszcze, ale ju˙z był stracony dla Andera i dla elfów; ich król, jedyny, który mógł ich ocali´c przed tym potwornym pogromem. . . Po chwili przy ksi˛eciu znalazł si˛e Allanon. Pomógł mu wsta´c, a potem wr˛eczył podniesiona˛ z ziemi gałazk˛ ˛ e Ellcrys. — Pó´zniej b˛edziesz si˛e smuci´c, ksia˙ ˛ze˛ elfów — powiedział druid, zbli˙zywszy swa˛ s´niada˛ twarz do twarzy Andera. — Teraz musisz przeja´ ˛c dowodzenie. Szybko! Wycofaj armi˛e do kanionu. Ander chciał si˛e sprzeciwi´c, ale powstrzymał si˛e. To, co zobaczył w oczach druida, przekonało go, z˙ e nie jest to ani czas, ani miejsce na kłótnie. Przytaknał ˛ wi˛ec bez słowa i rozkazał, by zaniesiono ojca w bezpieczne miejsce. Potem ze228

brał dookoła siebie stra˙z przyboczna˛ i wysłał posła´nców na oba skrzydła elfijskiej obrony z rozkazem odwrotu. Z Allanonem przy boku zajał ˛ pozycj˛e u wylotu wa˛ wozu, gdzie, widoczny dla walczacych, ˛ mógł kierowa´c bitwa.˛ Elfijscy z˙ ołnierze i Wolni Strzelcy zacz˛eli si˛e wycofywa´c, zamykajac ˛ wej´scie do kanionu. Ujrzeli. Stee Jansa z powiewajacymi ˛ na wietrze rudymi włosami i szerokim mieczem w dłoniach. Wtedy Allanon podniósł wysoko r˛ece i z jego palców trysnał ˛ snop niebieskich płomieni. — Teraz! — krzyknał ˛ Ander i uniósł czarodziejska˛ gałazk˛ ˛ e Ellcrys. — Wycofa´c si˛e do kanionu! Ostatni z obro´nców oderwali si˛e od walki i rzucili do przesmyku łacz ˛ acego ˛ wawóz ˛ z kanionem. Demony wrzasn˛eły z w´sciekło´sci i rzuciły si˛e w pogo´n. Pop˛edziły prosto na Allanona stojacego ˛ samotnie u wej´scia do przeł˛eczy, wdrapujac ˛ si˛e po skałach kanionu. Druid zebrał siły i z jego palców buchnał ˛ raz jeszcze niebieski ogie´n. Przed kotłujacymi ˛ si˛e u wej´scia do kanionu demonami stan˛eła s´ciana płomieni i zagrodziła im drog˛e. Z w´sciekłym wyciem napastnicy wycofali si˛e poza zasi˛eg ognia. — B˛edzie si˛e pali´c tylko przez kilka chwil — powiedział Allanon; jego s´cia˛ gni˛eta˛ twarz pokrywała warstwa potu i kurzu. — Potem znowu zaatakuja.˛ — Jak mo˙zemy ich powstrzyma´c? — zapytał Ander z rozpacza˛ w głosie. — Nie mo˙zemy. Nie teraz i nie tutaj — odparł mag i chwycił ksi˛ecia za rami˛e. — Przeł˛ecze Breakline sa˛ stracone. Musimy ucieka´c. Ander szybko wydał odpowiednie rozkazy. Zarzadził, ˛ by armia wycofała si˛e wzdłu˙z kanionu. Na przedzie mieli jecha´c kawalerzy´sci wraz z rannymi, którzy byli w stanie utrzyma´c si˛e na koniach. Za nimi za´s szli strzelcy i z˙ ołnierze z włóczniami, niosac ˛ ci˛ez˙ ej poszkodowanych, a stra˙z przyboczna transportowała nieprzytomnego króla. Pochód zamykali Allanon i Ander. Gdy uciekajaca ˛ armia znikn˛eła za stawem znajdujacym ˛ si˛e po´srodku kanionu, płomienie zagradzajace ˛ wej´scie błysn˛eły po raz ostatni i zgasły. Przez moment nic si˛e nie działo, ale po chwili demony przypu´sciły szturm i przetoczyły si˛e czarna˛ fala˛ do kanionu. Z przera´zliwym wyciem rzuciły si˛e w pogo´n za uciekajacymi ˛ elfami. Ale było ju˙z za pó´zno. Wi˛eksza cz˛es´c´ z˙ ołnierzy dotarła ju˙z do przesmyku prowadzacego ˛ do rozpadliny i zdołała si˛e przez niego przedrze´c. Tylna stra˙z Wolnych Strzelców pod dowództwem Stee Jansa rozstawiła lini˛e obrony, by asekurowa´c Allanona, Andera i stra˙z przyboczna,˛ którym pozostało do pokonania jeszcze kilkaset jardów. U wej´scia do przesmyku z˙ ołnierze odwrócili si˛e na mgnienie oka, by popatrze´c na nadciagaj ˛ ac ˛ a˛ hord˛e demonów. Był to naprawd˛e przera˙zajacy ˛ widok. Potwory wypełniły cały kanion swa˛ ohydna,˛ czarna˛ masa,˛ skrobiac ˛ i miotajac ˛ si˛e jak szczury uciekajace ˛ przed powodzia.˛ Ziemia i powietrze były ciemne od skaczacych, ˛ latajacych, ˛ poskr˛ecanych i wijacych ˛ si˛e ciał. Allanon i elfy patrzyli na to z niedowierzaniem. Wydawało si˛e bowiem, z˙ e liczba demonów jest wprost niesko´nczona. 229

A potem nagle co´s oderwało si˛e od tej czarnej masy i oczom z˙ ołnierzy ukazał si˛e ogromny, ciemnozielony, szponiasty stwór. Nie zwa˙zajac ˛ na swych towarzyszy, brutalnie torował sobie drog˛e, tratujac ˛ ich i łamiac ˛ niczym kruche gałaz˛ ki. Elfy krzykn˛eły ze strachu i trwogi. Oto mieli przed soba˛ wielkiego smoka. Miał on pokryte s´liskimi łuskami w˛ez˙ owate cielsko i sze´sc´ poro´sni˛etych k˛epkami ciemnej szczeciny i zako´nczonych szponami ko´nczyn podpierajacych ˛ jego obwisły korpus. Potwór wyciagn ˛ ał ˛ ohydna,˛ zrogowaciała˛ głow˛e, w której płon˛eło jedno zielonkawe, pozbawione powieki oko, i w˛eszył w poszukiwaniu ofiary. Gdy zapach elfijskiej krwi dotarł do jego nozdrzy, smok rozdziawił szeroko paszcz˛e, odsłaniajac ˛ rz˛edy wyszczerbionych z˛ebów. Ogon bestii młócił w´sciekle dookoła, rozrywajac ˛ na strz˛epy wszystko, co stan˛eło na jego drodze. Demony odsun˛eły si˛e pospiesznie, a smok parł do przodu, kruszac ˛ skały ci˛ez˙ arem swego ogromnego cielska. — Uciekaj za rozpadlin˛e! Szybko! — zawołał do Andera Allanon, który obserwował wszystko, stojac ˛ na drugim ko´ncu kanionu. — Ale smok. . . — Ander zbladł. — . . . jest dla ciebie zbyt pot˛ez˙ ny — doko´nczył druid lodowatym głosem. — Rób, co mówi˛e. Zostaw go mnie. Ksia˙ ˛ze˛ wydał rozkaz i armia wycofała si˛e na drugi kraniec rozpadliny. Ander i Stee Jans przystan˛eli, by obserwowa´c walk˛e Allanona ze smokiem. Druid stał samotnie i spogladał ˛ w dół kanionu, gdzie potwór wdrapywał si˛e niezgrabnie po zboczu wawozu. ˛ Smok dostrzegł ju˙z posta´c w czarnej szacie, która nie uciekła wraz z innymi, i zapragnał ˛ natychmiast ja˛ u´smierci´c. Wprawił w ruch pot˛ez˙ ne odnó˙za, drapiac ˛ z całej siły ziemi˛e i rozrywajac ˛ skały. Wrzeszczace ˛ z uciechy demony ruszyły za swym monstrualnym towarzyszem, wspinajac ˛ si˛e jeden na drugiego, by mie´c lepszy widok. Mag si˛e nie cofnał. ˛ Dopóki smok znajdował si˛e ponad sto jardów od niego, szaty druida spływały lu´zno wokół jego wysokiej sylwetki. Potem rozsun˛eły si˛e nagle, a spod nich wynurzyły si˛e szczupłe dłonie miotajace ˛ niebieskim ogniem. Płomienie uderzyły w głow˛e i gardło smoka, a powietrze wypełniło si˛e odorem spalonego ciała. Potwór jednak nie zwolnił. Otrzasn ˛ ał ˛ si˛e jedynie i dalej parł do przodu. Z palców Allanona znowu buchnał ˛ ogie´n, przypalajac ˛ nogi i klatk˛e piersiowa˛ smoka. Napastnik zasyczał gniewnie, ale i tym razem si˛e nie zatrzymał. Druid wycofał si˛e szybko na przeciwległy kraniec wawozu. ˛ Smok cały czas poda˙ ˛zał za nim, przeciskajac ˛ si˛e przez waski ˛ przesmyk. Allanon przypu´scił nast˛epny atak. Potwór syczał jadowicie i kłapał niecierpliwie paszcza,˛ zły, z˙ e nie ´ mo˙ze dosi˛egna´ ˛c tego stworzenia, które tak z niego szydzi. Sciany kanionu utrudniały mu ruchy, ale wrzaski towarzyszy cały czas zagrzewały go do walki. Allanon powoli posuwał si˛e w stron˛e rozpadliny. Smok był teraz niewidoczny, gdy˙z zasłaniała go mgła dymu i kurzu. Po chwili jednak potwór wyłonił si˛e z oparów i zakłapał po˙zadliwie ˛ paszcza.˛ Druid wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie rozpostarte 230

dłonie i posłał kul˛e ognia prosto w oko stwora. Płomienie obj˛eły cała˛ jego głow˛e i smok zawył straszliwie z bólu i w´sciekło´sci. Jego cielsko uniosło si˛e w gór˛e i uderzyło o skały, wstrzasane ˛ siła˛ buchajacego ˛ ognia i spadajacych ˛ głazów. Chwil˛e pó´zniej w południowej s´cianie wawozu ˛ pojawiła si˛e szczelina i cała skała zacz˛eła si˛e rozpada´c i obsuwa´c. Smok wyczuł niebezpiecze´nstwo i rzucił si˛e do przodu, rozpaczliwie próbujac ˛ si˛e wydosta´c z przesmyku. Na pół o´slepiony bólem i pyłem, zdołał wyle´zc´ z wawozu, ˛ zanim tony skał i kamieni pogrzebały jego towarzyszy, którzy próbowali uciec razem z nim. Allanon natychmiast przypu´scił atak, ale tym razem smok był przygotowany; balansował ostro˙znie swa˛ niezdarna˛ głowa,˛ by unikna´ ˛c niebieskiego ognia buchajacego ˛ z dłoni maga. Zasyczał w´sciekle i kłapiac ˛ paszcza,˛ rzucił si˛e na skulona˛ posta´c swego przeciwnika. Druid obrócił si˛e na pi˛ecie i pomknał ˛ do przodu. Nie wybrał jednak szerokiego szlaku znajdujacego ˛ si˛e po prawej stronie, lecz wask ˛ a˛ półk˛e skalna˛ prowadzac ˛ a˛ wzdłu˙z kraw˛edzi rozpadliny. Rozw´scieczony smok rzucił si˛e za nim, usiłujac ˛ pochwyci´c w paszcz˛e uciekajacego ˛ człowieka. Lecz skalna półka nagle znikn˛eła; rozpadła si˛e pod wpływem ogromnego ci˛ez˙ aru potwora. Ostatkiem sił smok próbował jeszcze dosi˛egna´ ˛c druida, ale ten odskoczył do tyłu, o włos unikajac ˛ s´mierci w pot˛ez˙ nej paszczy. Bestia zasyczała po raz ostatni i z hukiem zwaliła si˛e w czarna˛ otchła´n, znikajac ˛ pod lawina˛ gruzu i kamieni. Wycharczała tylko jeszcze zgrzytliwie swa˛ nienawi´sc´ i znikn˛eła na zawsze. Ander Elessedil stał na drugim ko´ncu rozpadliny i obserwował wysiłki Allanona, który posuwał si˛e ostro˙znie wzdłu˙z tego, co pozostało po skalnej półce. Po chwili przesunał ˛ wzrok i ujrzał wawóz ˛ zatarasowany tonami skał. Na jego zakrwawionej twarzy pojawił si˛e gorzki u´smiech. Demony ju˙z nie b˛eda˛ ich s´ciga´c przez przeł˛ecz Halys Cut. Elfy otrzymały chwilowe odroczenie, szans˛e, by si˛e przegrupowa´c i zaja´ ˛c nowe pozycje obronne. Odwrócił si˛e i spojrzał na zm˛eczone twarze swoich z˙ ołnierzy. Wiedział, co ´ teraz my´sla.˛ Zza Sciany Zakazu wydostało si˛e tak wiele demonów; wi˛ecej, ni˙z ktokolwiek mógł przypuszcza´c. Zawiedli całkowicie, nie potrafili ich powstrzyma´c. Jak zdołaja˛ je odeprze´c w dolinie Sarandanon? Ander odwrócił si˛e bez słowa i nie odpowiedział na to nie wypowiedziane pytanie. Nie miał na nie odpowiedzi i zastanawiał si˛e, czy miał ja˛ ktokolwiek inny.

XXXI Armia, która wyłoniła si˛e z przeł˛eczy Halys Cut, była w opłakanym stanie. Zniknał ˛ duch walki. Wstyd im było za pora˙zk˛e, której doznali, a liczba zabitych i rannych wprawiła ich w szok i konsternacj˛e. Ci, co zgin˛eli, pozostana˛ tam na zawsze. Nie dane im b˛edzie spocza´ ˛c w ojczystej ziemi, która wydała ich na s´wiat. Ranni za´s nie mogli liczy´c ani na chwil˛e ulgi i ukojenia. Trucizna, wsaczona ˛ pazurami i kłami demonów, paliła ich ciała z˙ ywym ogniem. Zewszad ˛ słycha´c było ich j˛eki, krzyki i wołanie o pomoc. Dla całej reszty armii, która maszerowała teraz na południe wzdłu˙z pasma Breakline, dzie´n nie zapowiadał si˛e lepiej. Sło´nce pra˙zyło ju˙z niemiłosiernie, wysuszajac ˛ z˙ ołnierzom usta i gardła, a w sercach nie´sli smutek i gorycz. Prowadził ich Ander Elessedil. On sam nie uwa˙zał si˛e za przywódc˛e, raczej za ofiar˛e przypadku i tragicznego zbiegu okoliczno´sci. W głowie huczały mu niewesołe my´sli. Jak˙ze by chciał, aby to si˛e wreszcie sko´nczyło, z˙ eby ojciec odzyskał przytomno´sc´ i by mógł si˛e zobaczy´c z bratem. Wcia˙ ˛z trzymał w r˛eku gałazk˛ ˛ e Ellcrys. Czuł si˛e jak sko´nczony głupiec. To wszystko poszło nie tak. Musiał wszak˙ze dalej gra´c przeznaczona˛ mu rol˛e, przynajmniej tak długo, a˙z armia dojdzie do przesmyku Baen Draw. Wtedy, by´c mo˙ze, to wszystko si˛e sko´nczy. Spojrzał na jadacego ˛ obok Allanona. Druid był przez cała˛ drog˛e ponury i milczacy. ˛ To, o czym my´slał, trzymał dla siebie. Tylko raz podczas drogi odezwał si˛e do Andera. — Rozumiem teraz — powiedział cichym, smutnym głosem — dlaczego pozwolili nam podej´sc´ tak blisko, dlaczego nas nie zatrzymali. — Chcieli nas mie´c w tych górach. Wła´snie w górach chcieli nas dopa´sc´ . — Chcieli nas? — zapytał Ander. — Tak, chcieli nas, ksia˙ ˛ze˛ elfów — powtórzył chłodno Allanon. — Wiedzieli tak du˙zo, z˙ e nic nie mogli´smy zrobi´c, by ich powstrzyma´c. Pozwolili nam samym wpakowa´c si˛e w zasadzk˛e. Po prostu. Dalej jechali ju˙z w milczeniu. Po pewnym czasie zza wzgórza wyłonił si˛e jaki´s je´zdziec i zbli˙zał si˛e do nich bardzo szybko. Jego wierzchowiec wygladał ˛ na wyczerpanego. Gdy był ju˙z blisko, Ander wzniósł w gór˛e dło´n i nakazał wszyst-

232

kim zatrzyma´c si˛e, sam za´s podjechał do pokrytego pyłem i kurzem, potarganego je´zd´zca. Ander poznał go. Był to posłaniec w słu˙zbie jego brata. — Flyn — wymówił gło´sno imi˛e elfa na przywitanie. Posłaniec zawahał si˛e. Wspiał ˛ si˛e nieco w strzemionach i spojrzał za Andera, na szeregi z˙ ołnierzy. — Kazano mi zda´c raport królowi. . . — zaczał ˛ niepewnie. — Przeka˙z swa˛ wiadomo´sc´ ksi˛eciu — wtracił ˛ si˛e Allanon. — Panie mój. — Flyn zasalutował. Jego twarz była blada i s´ciagni˛ ˛ eta. I nagle w oczach stan˛eły my łzy. — Panie mój. . . — zaczał ˛ znowu, ale głos mu si˛e załamał i nie mógł dalej mówi´c. Ander zsiadł z konia i polecił posła´ncowi uczyni´c to samo. Odszedł z nim na stron˛e i poło˙zył dło´n na ramieniu. — A teraz powoli i spokojnie. Co to za wiadomo´sc´ ? — zapytał. Flyn przetarł oczy wierzchem dłoni i spojrzał na ksi˛ecia. — Kazano mi powiedzie´c królowi, z˙ e ksia˙ ˛ze˛ Arion poniósł kl˛esk˛e. On. . . nie z˙ yje, panie. Ander patrzył na niego przez chwil˛e, a potem pokr˛ecił wolno głowa,˛ jakby te słowa nie mogły by´c prawda.˛ — Nie z˙ yje. . . ? — Usłyszał swój głos z daleka. To wszystko wydawało mu si˛e takie dziwne, nieprawdopodobne. — Jak mo˙ze. . . nie z˙ y´c? Nie mo˙ze nie z˙ y´c! — Panie, zaatakowano nas o s´wicie. — Flyn mówił gło´sno, prawie krzyczał. — Demony. . . było ich mnóstwo. Wyparły nas z przeł˛eczy. Musieli´smy si˛e wycofa´c. . . nasze szyki si˛e załamały. . . I wtedy go dopadły. . . Ksia˙ ˛ze˛ próbował zewrze´c. . . Ander uniósł szybko dło´n i pochylił głow˛e. Nie chciał dalej tego słucha´c. To był jaki´s koszmar. Odwrócił si˛e gwałtownie i spojrzał na Allanona. Ciemne oczy druida równie˙z wpatrywały si˛e w niego. Allanon wiedział. Ander odwrócił si˛e powoli. — Czy mamy jego ciało? — Zmusił si˛e, by zada´c to pytanie. — Tak, panie. — Chc˛e, by mi je przyniesiono. Flyn skinał ˛ głowa.˛ Ksia˙ ˛ze˛ chciał ju˙z odej´sc´ , gdy posłaniec odezwał si˛e niepewnie. — Panie, jest jeszcze co´s. — Ander odwrócił si˛e powoli i czekał, nic nie mówiac. ˛ — Stracili´smy Worl Run. Ale dowódca Pindanon twierdzi, z˙ e mo˙zemy ja˛ odzyska´c. Prosi o posiłki, o jazd˛e. Mówi, z˙ e mo˙zna by wtedy szybkim wypadem przez równin˛e, która dochodzi do samej przeł˛eczy. . . — Nie! — Ander urwał mu w pół słowa. Z wielkim trudem opanowywał głos. — Nie, Flyn. Powiedz dowódcy Pindanonowi, z˙ e ma si˛e natychmiast wycofa´c. Ma wraca´c do Sarandanon. Elf przełknał ˛ nerwowo s´lin˛e, popatrujac ˛ na milczacego ˛ druida.

233

— Wybacz mi, panie, ale kazano mi o tym rozmawia´c z królem. Dowódca b˛edzie pytał. . . Ander zrozumiał, z˙ e musi powiedzie´c co´s wi˛ecej. — Powiedz swojemu dowódcy, z˙ e mój ojciec jest ci˛ez˙ ko ranny. — Flyn pobladł jeszcze bardziej. Ander westchnał ˛ ci˛ez˙ ko i mówił dalej: — Przeka˙z te˙z Kaelowi Pindanonowi, z˙ e od tej chwili ja przejmuj˛e dowodzenie i nakazuj˛e mu natychmiastowy odwrót. Bierz nowego konia, Flyn, i ruszaj. Bezpiecznej drogi, posła´ncze! Flyn zasalutował i pospieszył wypełni´c rozkazy. Ander za´s stał dalej i wpatrywał si˛e, gdzie´s hen daleko, w bezkres trawiastej równiny. Chłód, z˙ al i smutek s´ciskały mu serce. Zdał sobie spraw˛e, z˙ e oto ju˙z nigdy nie zobaczy brata, z˙ e ju˙z nigdy z nim nie porozmawia. Wszystko odeszło. . . Tyle było spraw, o których chciał mu powiedzie´c, tyle było mi˛edzy nimi do naprawienia. . . Lecz Arion odszedł. . . na zawsze. Stojac ˛ plecami do Allanona, Ander pozwolił łzom płyna´ ˛c swobodnie po policzkach. Zmierzch obejmował cała˛ dolin˛e Sarandanon i kładł si˛e długimi cieniami na przesmyk Baen Draw i armi˛e elfów. Eventin Elessedil le˙zał w swym namiocie, nie odzyskawszy przytomno´sci. Oddech miał płytki i nierówny. Ander siedział przy nim w milczeniu i modlił si˛e, by ojciec si˛e obudził. Dopóki król pozostawał nieprzytomny, nie mo˙zna było stwierdzi´c z cała˛ pewno´scia,˛ jak powa˙znie był ranny. Król był starym człowiekiem i Ander bardzo si˛e bał o niego. Nagle pochylił si˛e i ujał ˛ w swa˛ dło´n r˛ek˛e ojca. Była chłodna i wiotka. Trzymał ja˛ przez czas jaki´s, po czym poło˙zył delikatnie na posłaniu. — Ojcze — szepnał ˛ bardzo cicho, prawie w swoich my´slach. Rozpacz i smutek rozsadzały mu piersi. Wstał gwałtownie i odszedł par˛e kroków. Jak to si˛e wszystko mogło sta´c. . . ? I dlaczego? Ojciec ci˛ez˙ ko ranny, nieprzytomny. . . brat zabity. . . Wszystko to tak nagle, jednocze´snie. . . A on sam. . . ? Był teraz przywódca˛ elfów. . . całej armii. To jaki´s koszmar, szale´nstwo. . . Oczywis´cie, było to wszystko teoretycznie mo˙zliwe. Przecie˙z szli na wojn˛e. . . Wszystko mogło si˛e wydarzy´c. Ale teraz, kiedy tak si˛e wła´snie stało, okazało si˛e, z˙ e nie był na to przygotowany. To ju˙z nie była odległa teoria. Czuł, z˙ e ogarnia go panika. Zawsze był tylko para˛ sprawnych i silnych rak ˛ do pomocy. . . i dla ojca, i dla brata. Lecz teraz. . . ? Prowadzi´c do boju cała˛ armi˛e. . . ? Rzadzi´ ˛ c narodem elfów. . . ? Wszak nie jemu było to przeznaczone. To nale˙zało do ojca. . . A dziedzictwo. . . ? A nadzieje i oczekiwania. . . ? To jego brat miał. . . Potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ nie mogac ˛ si˛e z tym pogodzi´c. Teraz on b˛edzie musiał przeja´ ˛c ster rzadów. ˛ . . przynajmniej na jaki´s czas. I b˛edzie musiał dalej poprowadzi´c armi˛e, która˛ wyprowadził do boju jego ojciec. Musi obroni´c Sarandanon i powstrzyma´c demony. Halys Cut pokazało, jakie to mo˙ze by´c trudne. Wiedział, tak samo jak wszyscy, z˙ e je´sli skalne obsuni˛ecie, powstałe w trakcie walki Allanona ze smokiem, nie zablokowało dostatecznie Halys Cut, demony moga˛ ich dopa´sc´ 234

i zniszczy´c. Tak wi˛ec jego pierwszym zadaniem było przekona´c armi˛e, z˙ e tak si˛e nie stało i z˙ e tu, w Baen Draw, nie spotka ich nic złego. Nawet mimo z˙ e utracili króla i jego nast˛epc˛e. Innymi słowy, musi im da´c nadziej˛e. Usiadł znów na łó˙zku przy ojcu. Kael Pindanon mógł im pomóc. Był weteranem wielu wojen i bardzo do´swiadczonym z˙ ołnierzem. Czy jednak pomo˙ze? Ander wiedział, z˙ e Pindanon b˛edzie na niego w´sciekły z powodu rozkazu wycofania si˛e z przeł˛eczy. Jeszcze nie powrócił, pozostajac ˛ jako tylna stra˙z, by powstrzyma´c ewentualny nagły atak demonów na Sarandanon. Wszak przedsmakiem tego, co nastapi ˛ po jego przybyciu, były komentarze oficerów Andera, które doszły do jego uszu. Z pewno´scia˛ wi˛ec konfrontacja mi˛edzy nimi jest nieunikniona. Ander wiedział te˙z, z˙ e Pindanon poprosi o przekazanie mu naczelnego dowództwa. Potrzasn ˛ ał ˛ smutno głowa.˛ To byłoby bardzo łatwe. . . Odda´c Pindanonowi dowodzenie, a tym samym zrzuci´c na starego z˙ ołnierza cała˛ odpowiedzialno´sc´ za obron˛e ojczyzny. By´c mo˙ze nawet tak powinien postapi´ ˛ c. Wszelako jednak co´s w s´rodku wzdragało si˛e przed takim prostym rozwiazaniem, ˛ co´s mu mówiło, z˙ e to nie jest w porzadku. ˛ Nie mo˙zna ot tak przerzuci´c całej odpowiedzialno´sci na kogo´s innego, gdy oczywiste jest, z˙ e znaczna cz˛es´c´ tych zada´n nale˙zy do niego samego. Co robi´c, pytał sam siebie i patrzył na ojca, jakby szukajac ˛ u niego wsparcia. Minuty mijały powoli, a na dworze robiło si˛e coraz ciemniej. Po pewnym czasie nadszedł Dardan i oznajmił, z˙ e przybył dowódca Pindanon, proszac ˛ o natychmiastowa˛ rozmow˛e. Ander skinał ˛ przyzwalajaco ˛ głowa,˛ zastanawiajac ˛ si˛e jednocze´snie, gdzie te˙z mógł si˛e podzia´c Allanon. Nie widział druida, odkad ˛ tu przybyli. W ko´ncu jednak rozmowa z Pindanonem była jego własnym problemem. Wpatrywał si˛e w podłog˛e i zauwa˙zył gałazk˛ ˛ e Ellcrys, le˙zac ˛ a˛ obok łó˙zka króla. Chwycił ja˛ w obie dłonie i zawahał si˛e przez moment, spogladaj ˛ ac ˛ na ojca. — Odpoczywaj — szepnał ˛ i wyszedł z pomieszczenia. W przyległej cz˛es´ci namiotu czekał ju˙z na niego Pindanon. Zbroj˛e pokryta˛ miał pyłem i krwia,˛ a jego okolona biała˛ broda˛ twarz s´ciagni˛ ˛ eta była gniewem. Postapił ˛ krok do przodu i gło´sno przemówił: — Dlaczego nakazałe´s mi zawraca´c, Ander?! — Ksia˙ ˛ze˛ nie tracił zimnej krwi. — Poskrom nieco swój gniew i nie przemawiaj tak gło´sno, wodzu. Król jest obok. Przez chwil˛e Pindanon wpatrywał si˛e w niego w milczeniu, a potem zapytał, znacznie ju˙z ciszej: — Jak on si˛e czuje? ´ — odpowiedział chłodno Ander. — A teraz, o co chcesz zapyta´c? — Spi Pindanon mówił cicho, lecz spojrzenie miał gniewne i twarde. — Dlaczego nakazano mi wycofa´c si˛e? Mogłem odbi´c Worl Run. Mogli´smy utrzyma´c całe Breakline, tak jak to nakazał nam twój ojciec. — Mój ojciec mówił, z˙ eby utrzyma´c Breakline tak długo, jak to b˛edzie mo˙zliwe — odpowiedział wolno Ander, patrzac ˛ Pindanonowi prosto w oczy. — Lecz 235

gdy król jest ci˛ez˙ ko ranny, mój brat poległ, a Halys Cut stracone, nie było to dłu˙zej mo˙zliwe. Wyparto nas z Halys Cut tak, jak was wyparto z Worl Run. — Pindanon naje˙zył si˛e i chciał co´s powiedzie´c, ale ksia˙ ˛ze˛ zignorował go i mówił dalej: — Aby odzyska´c Worl Run, musiałbym i´sc´ forsownym marszem na północ, prowadzac ˛ armi˛e, która dopiero co uszła szponom demonów i s´mierci. Osłabiona,˛ musiałbym natychmiast znowu posła´c do boju. Gdyby za´s nasze połaczone ˛ siły poniosły kl˛esk˛e, to musiałbym si˛e wycofa´c z mizernymi resztkami i maszerowa´c bez odpoczynku a˙z do Sarandanon, bo dopiero w tej dolinie mogliby´smy my´sle´c o jakiej´s skutecznej obronie. Najgorsze jest to, z˙ e jakakolwiek bitwa w przeł˛eczach Breakline musi si˛e odbywa´c bez udziału naszej kawalerii. A przecie˙z je´sli chcemy powstrzyma´c demony, to musimy przeciwstawi´c im wszystkie nasze siły. . . kawaleri˛e równie˙z. Dlatego te˙z, wodzu, otrzymałe´s rozkaz wycofania si˛e. Pindanon wyczekał do ko´nca, a potem pokr˛ecił wolno głowa.˛ — Nie jeste´s do´swiadczonym z˙ ołnierzem, ksia˙ ˛ze˛ . Nie miałe´s racji, podejmujac ˛ tak istotna˛ decyzj˛e bez konsultacji z dowódca˛ armii. Gdyby nie moja lojalno´sc´ wobec twego ojca. . . — Ander uniósł szybko w gór˛e dło´n. — Nie ko´ncz tego zdania, wodzu! Ander spojrzał szybko w bok, gdy˙z zasłona namiotu uniosła si˛e i do s´rodka weszli Allanon i Stee Jans. Co prawda przybycie druida nie dziwiło Andera, jednakowo˙z obecno´sc´ dowódcy Wolnych Strzelców była nieco zaskakujaca. ˛ Człowiek z pogranicza ukłonił si˛e, ale nic nie powiedział. Ander odwrócił si˛e do Pindanona. — Tak czy inaczej, sprawa jest zako´nczona. Pomy´slmy lepiej teraz o tym, co nas czeka. Ile mamy czasu, zanim demony nas dogonia? ˛ — By´c mo˙ze dzie´n lub dwa — odpowiedział szorstko Pindanon. — Musza˛ zapewne odpocza´ ˛c, przegrupowa´c si˛e. — Allanon uniósł głow˛e i powiedział pewnie: — Jutro o s´wicie. Na chwil˛e zapanowało milczenie. — Jeste´s pewien? — zapytał cicho Ander. — One nie potrzebuja˛ snu. Jutro o s´wicie. — Musimy wi˛ec si˛e zastanowi´c, jak je powstrzymamy, gdy tu ju˙z b˛eda.˛ — Ander patrzył na nich, wodzac ˛ r˛ekoma po gałazce ˛ Ellcrys. — To jest do´sc´ proste — odezwał si˛e Pindanon z wyra´zna˛ niecierpliwo´scia˛ w głosie. — Broni´c Baen Draw. Całkowicie otoczy´c i obsadzi´c wojskiem. Tam musimy powstrzyma´c demony, zanim wejda˛ w dolin˛e. Ander westchnał ˛ ci˛ez˙ ko i pokr˛ecił głowa.˛ — Próbowali´smy tego w Halys Cut. Nie udało si˛e. Demony zepchn˛eły falang˛e elfów sama˛ tylko siła˛ swej liczebno´sci. Nie ma powodu sadzi´ ˛ c, z˙ e tym razem b˛edzie inaczej.

236

— Jest taki powód. — Pindanon nie ust˛epował. — Nasze siły nie sa˛ teraz podzielone tak, jak to było w Breakline. Droga z Hoare Flats jest daleka. Demony b˛eda˛ zm˛eczone, a przynajmniej nie tak pełne sił jak wtedy. W Halys Cut nie mogli´smy wykorzysta´c naszej kawalerii. . . Tu mo˙zemy. Doprawdy, wiele si˛e teraz zmieniło, uwierz mi. Tym razem b˛edzie inaczej. — Ander zerknał ˛ szybko na Allanona, ale druid nic nie powiedział. Pindanon za´s postapił ˛ krok do przodu. — Ander, oddaj dowództwo w moje r˛ece i pozwól zorganizowa´c obron˛e tak, jak zrobiłby to twój ojciec. Elfy utrzymaja˛ Baen Draw. Demony nie przejda,˛ cho´cby były nie wiem jak silne. Twój ojciec i ja wiemy. . . — Wodzu — zaczał ˛ Ander cicho i spokojnie. — Widziałem ju˙z w Halys Cut, co potrafia˛ demony. Widziałem na własne oczy, co zrobiły z naszymi liniami obronnymi, których ojciec był tak pewien. To, z czym walczymy, to zupełnie inny rodzaj przeciwnika. Ten wróg nienawidzi nas ponad wszelkie wyobra˙zenie. . . karmi si˛e ta˛ nienawi´scia,˛ czerpie z niej sił˛e. Dla nich s´mier´c nic nie znaczy. Padnie jeden, idzie za nim nast˛epny. Lecz czy my, dla których z˙ ycie jest tak cenne. . . czy my mo˙zemy powiedzie´c to samo o nas? Czy s´mier´c nic nas nie obchodzi? Czy nie opłakujemy poległych. . . ? Czy karmimy si˛e nienawi´scia? ˛ My´sl˛e, z˙ e odpowied´z jest oczywista dla ka˙zdego. Dlatego te˙z potrzebujemy czego´s wi˛ecej ni˙z rutynowej taktyki. . . Inaczej nie przetrwamy tego. Dostrzegł katem ˛ oka, z˙ e druid przytaknał ˛ krótko. Pindanon westchnał ˛ ci˛ez˙ ko i machnał ˛ r˛eka.˛ — Brak ci wiary, mój ksia˙ ˛ze˛ . Twój ojciec by tak szybko nie. . . — Mojego ojca nie b˛edzie z nami. — Ander przerwał mu szorstko. — Lecz nawet gdyby teraz tu był i stał mi˛edzy nami, powiedziałby to samo co ja. Oczekuj˛e na propozycj˛e, wodzu. Nie na argumenty do sprzeczki. Pindanon dostał wypieków na twarzy, ale si˛e opanował. Po chwili milczenia zwrócił si˛e ku Allanonowi. — A co on ma do powiedzenia? Czy nie ma z˙ adnych pomysłów na zatrzymanie demonów? Czy nic nam nie mo˙ze zaproponowa´c? — Twarz Allanona pozostała bez wyrazu. — Nie mo˙zna ich zatrzyma´c, wodzu. Mo˙zna je tylko powstrzyma´c. . . na jaki´s czas. — Powstrzyma´c? Na jaki´s czas? — Wła´snie. Powstrzyma´c na tak długo, aby pewne osoby zda˙ ˛zyły odnale´zc´ Krwawy Ogie´n i powróci´c. — I znowu to samo?! — Pindanon prychnał. ˛ — Nasz los w r˛ekach dziewczyny? Druidzie, nie wierz˛e w ludowe podania. Je´sli Westlandia ma by´c ocalona, to musza˛ tego dokona´c zbrojne zast˛epy. . . ich odwaga, do´swiadczenie i umiej˛etnos´ci. Demony umieraja.˛ . . Mo˙zna je zabi´c. Tak jak i inne istoty z krwi i ko´sci.

237

— Tak. Na przykład tak jak elfy — odciał ˛ si˛e druid ponuro. Zapanowała długa cisza. Pindanon obrócił si˛e do nich tyłem i splótł r˛ece na plecach. Po chwili jednak odwrócił si˛e znowu. — B˛edziemy broni´c Baen Draw czy nie? Jak na razie nie słyszałem z˙ adnych propozycji. Poza moimi, rzecz jasna. Ander zawahał si˛e przez chwil˛e. Chciał, aby Allanon co´s powiedział. Ale to Stee Jans postapił ˛ nagle krok do przodu i przemówił swym szorstkim głosem: — Panie, czy mog˛e co´s powiedzie´c? Ander prawie zapomniał o obecno´sci dowódcy legionu Wolnych Strzelców. Zerknał ˛ szybko na tego wielkiego m˛ez˙ czyzn˛e i skinał ˛ głowa.˛ — Panie — zaczał ˛ Stee Jans, popatrujac ˛ na Pindanona. — Wolni Strzelcy, słu˙zac ˛ ziemiom pogranicza, byli ju˙z w niejednej dziwnej sytuacji i stawali przeciw wielu strasznym wrogom. Jest to sprawa dumy i honoru wojownika, by si˛e nie poddawa´c, gdy wróg jest w pewnym momencie silniejszy i wygrywa, i by sprawi´c, aby to on ostatecznie poniósł kl˛esk˛e. Otrzymali´smy ju˙z wiele bolesnych lekcji, panie. Co´s z tego, czego si˛e nauczyli´smy, chciałbym ci teraz przekaza´c. Oto, panie, nigdy nie ustawiaj sztywnej obrony, gdy atakuje przewa˙zajaca ˛ siła i gdy ta siła mo˙ze ci˛e otoczy´c. Nauczyli´smy si˛e organizowa´c szereg elastycznych linii obrony, które moga˛ reagowa´c na ka˙zdy ruch przeciwnika i włacza´ ˛ c si˛e do bitwy w ka˙zdej chwili. Takie szybkie linie moga˛ atakowa´c przeciwnika na flankach w momencie, gdy chce on naciera´c głównymi siłami. . . Moga˛ te˙z bardzo szybko si˛e wycofa´c, przeformowa´c i zaatakowa´c z drugiej flanki. Pindanon parsknał ˛ i wydał ˛ wargi. — W takim wi˛ec razie, wodzu, ani nigdy nie zyskacie terenu, ani go nie utrzymacie. Stee Jans obrócił si˛e ku niemu. — Gdy za´s wróg atakuje ju˙z zwartymi szeregami i jego linia wydłu˙za si˛e i staje si˛e coraz cie´nsza. . . wtedy dajesz rozkaz do ataku po obu stronach, odcinasz wysuni˛eta˛ do przodu falang˛e i niszczysz ja.˛ Tak po prostu. Jans uło˙zył dłonie w klin, a potem klasnał ˛ gło´sno, obrazujac ˛ kl˛esk˛e wysuni˛etej falangi wroga. — No, nie wiem. . . — Pindanon nie był przekonany. — A jak broniłby´s Baen Draw? — zapytał Ander. — My´sl˛e, z˙ e byłaby to kombinacja tego, o czym mówiłem, oraz paru nowych elementów — odpowiedział spokojnie Stee Jans. — Długodystansowe łuki na wzniesieniach Kensrowe, tu˙z przy wej´sciu do Baen Draw. Tym sposobem mo˙zna by n˛eka´c najbardziej wysuni˛ete szeregi wrogiej armii. Piesi z˙ ołnierze na czele stwarzaja˛ pozory ch˛eci utrzymania terenu. Próbowałe´s to zrobi´c, panie, ale to miałaby by´c tylko symulacja, a nie obrona za wszelka˛ cen˛e. Kiedy za´s demony atakuja,˛ walczysz przez jaki´s czas, a potem ust˛epujesz. Niech si˛e przedra.˛ . . niech pogonia˛ za zajacem, ˛ niech poczuja˛ smak zwyci˛estwa. Musza˛ si˛e wedrze´c 238

gł˛eboko, tak gł˛eboko, by nie mogli si˛e szybko wycofa´c. Nasi z˙ ołnierze z kolei nie bronia˛ ka˙zdej pi˛edzi ziemi, nie gina.˛ Uciekaja,˛ niby to w przera˙zeniu. Wtedy atakuje wielka siła z obu stron. . . kiedy ich flanki sa˛ odsłoni˛ete, a falanga coraz cie´nsza. Do bezpo´sredniego ataku trzeba u˙zy´c długich włóczni, by utrudni´c im walk˛e i trzyma´c ich z daleka. Byleby tylko by´c poza zasi˛egiem ich broni, kłów i pazurów. Potem nagle z jednego zajaca ˛ robi si˛e wi˛ecej. . . rozproszenie, rozumiecie? Niech pogonia,˛ niech si˛e równie˙z rozprosza.˛ A my cały czas atakujemy po bokach i nie dopuszczamy do zwarcia szeregów. Stee Jans odsapnał ˛ gło´sno, gdy sko´nczył swój wykład. Nikt nic nie mówił i tylko Pindanon marszczył brwi. — A kto, je´sli wolno spyta´c, ma by´c tym zajacem? ˛ — A któ˙z inny mógłby by´c? — Stee Jans u´smiechnał ˛ si˛e kwa´sno. — To si˛e mo˙ze uda´c — mruknał ˛ Pindanon. — Je´sli zajac ˛ zna si˛e na rzeczy. . . — Zna si˛e — odpowiedział Jans. — I zna par˛e niezłych sztuczek. Dlatego te˙z, wodzu, ten zajac ˛ jest wcia˙ ˛z z˙ ywy, mimo tylu pogoni. — Ander spojrzał szybko na Allanona. Druid skinał ˛ głowa.˛ — A wi˛ec, wydaje si˛e, z˙ e mamy plan obrony Sarandanon — ogłosił ksia˙ ˛ze˛ . — Upewnijmy si˛e teraz, z˙ e to si˛e naprawd˛e powiedzie. Przedyskutujmy to. Du˙zo pó´zniej, gdy wszyscy ju˙z odpoczywali lub spali, Ander Elessedil rozmy´slał o tym, co si˛e wydarzyło. Był bardzo zadowolony, z˙ e przy rozmowie z Pindanonem obecny był Stee Jans. Ksia˙ ˛ze˛ elfów u´swiadomił sobie, z˙ e miał dzi´s wiele szcz˛es´cia i z˙ e to wszystko mogło si˛e zako´nczy´c zupełnie inaczej, gdyby nie szczególna przezorno´sc´ zagadkowego w˛edrowca i badacza dawnych dziejów. . . druida Allanona.

XXXII Ariona Elessedila pochowano o brzasku. Ander, Pindanon oraz cztery tuziny z˙ ołnierzy stra˙zy przybocznej uczestniczyli w pogrzebie, który si˛e odbył — zgodnie z tradycja˛ elfów — z nadej´sciem nowego dnia. Nie´sli go w milczeniu na niewielki cypel, tu˙z poni˙zej przesmyku Baen Draw. Rozciagał ˛ si˛e stad ˛ widok na Innisbore, a tak˙ze na cała˛ dolin˛e Sarandanon. Pierworodny syn Eventina Elessedila spoczał ˛ na małym wzniesieniu, zacienionym rosłymi, cicho szumiacymi ˛ d˛ebami. Przy grobie nie postawiono z˙ adnego znaku. Nie s´piewano pie´sni, nikt nie przemawiał, nie zło˙zono kwiatów. Po najstarszym synu Eventina Elessedila nie pozostało nic oprócz wspomnie´n. Ander widział łzy w oczach tych, którzy zebrali si˛e tu wraz z nim. Tak, wspomnienia musza˛ wystarczy´c. Niecała˛ godzin˛e pó´zniej demony zaatakowały armi˛e elfów przy Baen Draw. Gdy czarne hordy wylały si˛e z przeł˛eczy, wzniesie´n i waskich ˛ dolinek, ich wycie i w´sciekły jazgot rozszarpały cisz˛e poranka na strz˛epy. I tak jak w Halys Cut, atakowały zwarta˛ masa,˛ jak sunie gwałtownie wezbrana powód´z. Falanga elfów czekała u wylotu przesmyku Baen Draw; las włóczni i oszczepów, zwarte szeregi stojacych ˛ rami˛e w rami˛e z˙ ołnierzy. Kiedy pierwsze grupy demonów wyrwały w´sciekle do przodu, na wzniesieniach po bokach pojawili si˛e nagle łucznicy. Przestrze´n wypełniła si˛e gradem długich opierzonych strzał. Trafione demony skr˛ecały si˛e w biegu i padały, przygniecione i stratowane natychmiast przez te, które biegły za nimi. A ka´ ˛sliwe strzały niezmordowanie siały spustoszenie w czarnych hordach; nie mo˙zna było przed nimi uciec. W krótkim czasie poległy setki demonów. W ko´ncu przecie˙z w´sciekła czarna powód´z dosi˛egła falang˛e elfów. Rozległy si˛e krzyki i j˛eki pierwszych rannych. Demony wyły z bólu, nadziewajac ˛ si˛e na długie piki i włócznie. Atak si˛e załamał i został odparty. Po chwili nastapił ˛ drugi atak; wykrzywione i zdeformowane ciała, długie i ostre kły i szpony, wycie i zawodzenie, w´sciekło´sc´ i nienawi´sc´ . Ale i druga fala została odparta. Przed falanga˛ elfów le˙zały stosy poskr˛ecanych ciał, martwych lub umierajacych. ˛ Demony jednak wcia˙ ˛z atakowały, fala za fala.˛ W ko´ncu linie obronne elfów zachwiały si˛e, 240

a s´rodkowe szeregi poszły w rozsypk˛e i roztopiły si˛e jak s´nieg na goracym ˛ metalu. W t˛e luk˛e natychmiast wpadły hordy demonów, goniac ˛ za cofajacymi ˛ si˛e elfami. I wtedy nastapiło ˛ pot˛ez˙ ne zderzenie; w rozp˛edzone watahy demonów uderzyła jak burza fala jazdy. Odziani w szare stroje je´zd´zcy wpadli z impetem w tłum wrogów, siekac ˛ długimi mieczami i kłujac ˛ oszczepami. Najstraszniejszy był wielki ma˙ ˛z dosiadajacy ˛ ogromnego bł˛ekitnego deresza. A potem nagle je´zd´zcy znikn˛eli, wycofujac ˛ si˛e w pełnym galopie ku dolinie. Zostawili za soba˛ dziesiatki ˛ pokłutych i posiekanych ciał. Demony zawyły straszliwie i rzuciły si˛e w s´lepej furii w pogo´n. Lecz oto uciekajaca ˛ jazda zatrzymała si˛e nagle, a zbrojne jej szeregi obróciły si˛e ku goniacym ˛ potworom. Las włóczni pochylił si˛e do przodu, ku dołowi. . . I ruszyli jak błyskawica, uderzajac ˛ szybciej ni˙z jadowity wa˙ ˛z, i znowu si˛e wycofali. . . Demony zawyły z w´sciekło´sci. Były zdezorientowane dziwna˛ taktyka,˛ ale poda˙ ˛zyły za legionistami. Wtem je´zd´zcy w szarych strojach zatrzymali si˛e i ustawili w półkole, blokujac ˛ w ten sposób demonom przej´scie. Ogromny dowódca kawalerii, unoszac ˛ si˛e w strzemionach na swym wielkim koniu, wzniósł do góry rami˛e. Demony nie były ju˙z s´ci´sni˛ete w mas˛e, lecz ich szeregi były rozciagni˛ ˛ ete, a du˙za ich cz˛es´c´ wylała si˛e z przeł˛eczy przez wej´scie do przesmyku Baen Draw. Stojac ˛ przed liniami obronnymi elfów, bestie spostrzegły, co si˛e stało. Po obu stronach pojawiły si˛e długie linie jazdy elfów i spychały rzesze wroga, jakby zagarniały bydło. Na drugim za´s ko´ncu, za plecami, miały przeciw sobie jakowa´ ˛s straszliwa˛ czarna˛ posta´c stojac ˛ a˛ na niskim wzniesieniu, której r˛ece tryskały ogniem i sma˙zyły stłoczone stado. Demony rzuciły si˛e w´sciekle na linie elfów, ale armia była przygotowana i nie dała si˛e zaskoczy´c. Błysn˛eły miecze, jazgotały długie strzały, głucho zawodziły ciskane włócznie. Wkrótce cała czołówka demonów była wybita do nogi. O s´ciany Baen Draw odbiło si˛e echo zwyci˛eskich okrzyków. To wszak˙ze nie był jeszcze koniec. Bitwa trwała przez cały poranek, a˙z po pó´zne popołudnie. Raz za razem demony gromadziły si˛e w czarne, zbite masy i próbowały rozbi´c linie blokujace ˛ wyj´scie z Baen Draw. Przedzierały si˛e przez z˙ ołnierzy piechoty, mijały dziesiatkuj ˛ ace ˛ je oddziały łuczników, a wszystko to tylko po to, by si˛e okazało, z˙ e stoja˛ przed linia˛ je´zd´zców w szarych szatach, Wolnych Strzelców Legionu Granicznego. N˛ekani strzałami i włóczniami, rzucali si˛e w pogo´n za przeciwnikiem. Nie zwa˙zajac ˛ na to, co było przed nimi, zbita masa pozwalała si˛e spycha´c czasami w kierunku wzniesie´n Kensrowe, czasami a˙z po brzegi Innisbore lub te˙z do samej doliny Sarandanon. A kiedy ju˙z si˛e wydawało, z˙ e wreszcie udało si˛e złapa´c szarych je´zd´zców, okazywało si˛e, z˙ e kawaleria elfów otoczyła kolejna˛ hord˛e, teraz prawie bezbronna,˛ z odsłoni˛etymi bokami, oddzielona˛ od pozostałych, którzy zostali w Baen Draw. Zamykajac ˛ pier´scie´n, armia elfów zamykała te˙z wej´scie do przeł˛eczy. Demony nie miały dokad ˛ ucieka´c. Od czasu do czasu wróg próbował atakowa´c wzniesienia, gdzie za skałami ukryci byli łucznicy. Ich stanowiska były doskonale bronione. Dlatego te˙z wszel241

kie próby ich zdobycia spełzły na niczym; łucznicy siali prawdziwe spustoszenie w´sród tych, którzy chcieli sforsowa´c ich linie. Na dodatek obok nich stał straszliwy olbrzym w czarnej szacie, który raził ogniem wszystkie poczwary; i te, które ˙ chciały si˛e dosta´c do łuczników, oraz te, które walczyły na dole. Zaden demon nie mógł go pokona´c, a wielu próbowało; zarówno te, które pełzały po ziemi, jak i te, które latały, a tak˙ze i te, które niczym stado opancerzonych łuskami much obsiadywały zbocza i klify. Wszystkie gin˛eły. Podczas jednego z ataków demony przedarły si˛e przez lini˛e obronna,˛ która walczyła przy brzegach Innisbore. Wydawało si˛e, z˙ e cała defensywa pójdzie w rozsypk˛e. Szeregi wroga ruszyły w kierunku doliny, lecz w tym momencie kawaleria elfów otoczyła ich półkolem i zepchn˛eła z powrotem ku brzegom Innisbore. Demony w z˙ aden sposób nie mogły si˛e zgrupowa´c, o co te˙z dbali z˙ ołnierze i łucznicy. Pozostawały rozproszone wzdłu˙z brzegów rzeki i coraz bardziej spychano je do wody. Atak demonów załamał si˛e, rozniesiony na włóczniach elfów. Przyczółek został utrzymany. Tego popołudnia zgin˛eły tysiace ˛ demonów. Poczwary szły na rze´z, nie baczac, ˛ co jest przed nimi, nie baczac ˛ na nic. W swej s´lepej nienawi´sci i zacietrzewieniu parły naprzód. Elfy i je´zd´zcy z pogranicza umierali wraz z nimi, przeciwstawiajac ˛ im swój upór i determinacj˛e w walce. Pogrom z Halys Cut jednak si˛e nie powtórzył. Raz za razem demony daremnie próbowały przełama´c linie, a potem nie były ju˙z w stanie zorganizowa´c swych szeregów. Ostateczny atak nastapił ˛ pó´znym popołudniem. Zebrawszy si˛e w przesmyku Baen Draw, demony run˛eły na falang˛e elfów, spychajac ˛ ja˛ siła˛ swej masy i ilo´scia˛ kł˛ebiacych ˛ si˛e poczwar. Wpierw szeregi si˛e ugi˛eły, a potem p˛ekły. Powstały luki, w które zaczał ˛ si˛e wdziera´c wróg. W tym momencie nie było ju˙z czasu na taktyk˛e ani na finezyjne ataki. Piechota elfów wraz z legionistami przeprowadziła s´miały kontratak, rzucajac ˛ si˛e w sam wir walki i nie baczac ˛ ju˙z na nic. Siekli mieczami i kłuli włóczniami. Ramiona omdlewały z wysiłku, ale nie było ani sekundy wytchnienia. Konie, je´zd´zcy, piesi, demony; wszystko to było jedna˛ wielka˛ kotłowanina.˛ Po obu stronach walczono z ogromna˛ i zaciekła˛ determinacja.˛ W ko´ncu hordy demonów zostały odepchni˛ete. Rozpoczał ˛ si˛e krwawy odwrót. Poczwary wycofywały si˛e w głab ˛ Baen Draw, wyjac ˛ i zawodzac ˛ jak zgraja pot˛epie´nców, depczac ˛ i tratujac ˛ swoich rannych i zabitych. Monstra znikały za skałami i wzniesieniami, a po chwili przesmyk był ju˙z pusty. Elfy patrzyły za nimi, nie wiedzac, ˛ czy demony rzeczywi´scie si˛e wycofuja,˛ ˙ czy to tylko jaki´s podst˛ep. Zołnierze rozgladali ˛ si˛e wokół, po tym strasznym pobojowisku. Jak okiem si˛egna´ ˛c wsz˛edzie le˙zały tysiace ˛ poskr˛ecanych i poszarpanych ciał, pokrywajac ˛ ogromna˛ przestrze´n znacznie poza przesmykiem Baen Draw: od Kensrowe a˙z po Innisbore. W samym przesmyku nie było ani skrawka wolnej przestrzeni, gdzie nie byłoby stosów martwych ciał. Przez cała˛ armi˛e przeszedł dreszcz grozy. Wydawało si˛e, z˙ e dla demonów z˙ ycie nic nie znaczy, z˙ e wr˛ecz 242

pchały si˛e s´lepo w obj˛ecia s´mierci i z˙ e nie liczyło si˛e zupełnie, ile z nich polegnie. Jak długo mo˙zna było walczy´c z takim przeciwnikiem? Zwyci˛eska armia jednak nie trapiła si˛e tym długo. Rozpocz˛eły si˛e teraz goraczkowe ˛ poszukiwania; rozgladano ˛ si˛e za znajomymi twarzami, szukano przyjaciół i towarzyszy broni. Wszystkich ogarniała szalona rado´sc´ , z˙ e zwyci˛ez˙ yli, z˙ e prze˙zyli. U wylotu Baen Draw Ander Elessedil spotkał Kaela Pindanona i pod wpływem radosnego uniesienia u´scisnał ˛ starego z˙ ołnierza. Byli z siebie zadowoleni i dumni. Ten dzie´n nale˙zał do nich. Po chwili podjechał Stee Jans, a za nim stała grupka jego Wolnych Strzelców. Ich twarze równie˙z ja´sniały duma˛ i szcz˛es´ciem, a włócznie unie´sli wysoko w gór˛e w z˙ ołnierskim pozdrowieniu. A˙z po sama˛ dolin˛e Sarandanon skały odbijały echem okrzyki rado´sci ze zwyci˛estwa. Tylko Allanon stał na uboczu, na jednym ze wzniesie´n Kensrowe. Ciemna˛ twarz zwrócona˛ miał ku północy, ku wzgórzom i skałom, za którymi znikn˛eły demony. Zastanawiał si˛e, dlaczego bestie tak tanio oddawały swe z˙ ycie, dlaczego nie walczyły dalej. . . ? A przede wszystkim, dlaczego w´sród nich nie było tego najwa˙zniejszego? Gdzie teraz był Dagda Mor? Zapadł zmierzch i wkrótce wraz z chłodem nadeszła noc. Przy wej´sciu do Baen Draw w pełnej gotowo´sci bojowej czekała armia Westlandii. Lecz demony si˛e nie pojawiły. Wsz˛edzie tylko pustka i cisza. Nadszedł s´wit, a ich wcia˙ ˛z nie było. Kiedy dochodziło południe, w szeregi armii wkradł si˛e niepokój. W samo południe Ander udał si˛e na poszukiwania Allanona. Miał nadziej˛e, z˙ e druid wyja´sni t˛e dziwna˛ sytuacj˛e. Wspiał ˛ si˛e na wzniesienia Kensrowe, tam gdzie Allanon czuwał, schowany w´sród cieni skał. Ksia˙ ˛ze˛ nie rozmawiał z nim od wczoraj, kiedy to rozstali si˛e przed bitwa.˛ Potem równie˙z nie było stosownej ´ etujac okazji. Swi˛ ˛ zwyci˛estwo nad potwornym wrogiem, Ander nie zwrócił uwagi, dokad ˛ poszedł Allanon. Poza tym druid cz˛esto gdzie´s odchodził i powracał, nigdy niczego nie wyja´sniajac. ˛ W tej chwili jednak ksia˙ ˛ze˛ zastanawiał si˛e, dlaczego mag chciał by´c sam akurat wła´snie teraz. Znalazł odpowied´z, ujrzawszy twarz druida. Jego zwykle ciemna cera była teraz blada jak popiół — poorana bruzdami twarz, potwornie zm˛eczona i wycie´nczona, a w niej smutne, zamy´slone oczy. Ander stanał ˛ jak wryty, nie rozumiejac, ˛ skad ˛ a˙z taka odmiana. — Czy co´s ci˛e martwi, ksia˙ ˛ze˛ elfów? — odezwał si˛e druid. — Nie. Ja. . . to znaczy. . . Allanonie, wygladasz. ˛ .. — Wszystko ma swoja˛ cen˛e. — Mag wzruszył ramionami. Sposób, w jaki z˙ yjemy, równie˙z. Takie jest prawo natury, chocia˙z cz˛esto próbujemy je ignorowa´c. Druidzi równie˙z mu podlegaja.˛ — Allanon zamilkł na chwil˛e i zamy´slił si˛e. — Czy rozumiesz, co do ciebie mówi˛e? — zapytał po chwili. Ander nie był pewien. — Czy. . . czy to z powodu magii? — Allanon przytaknał ˛ i zapatrzył si˛e w dal.

243

— Magia, mój ksia˙ ˛ze˛ , nie jest oboj˛etna dla ciała. Czerpie z niego sił˛e. . . wysysa z˙ ycie. . . to sa˛ bardzo pot˛ez˙ ne siły. Mo˙zna odzyska´c to, co si˛e utraciło, ale trwa to bardzo długo. A do tego jeszcze ten ból. . . Druid nie doko´nczył zdania, Ander za´s poczuł chłód w z˙ oładku. ˛ — Allanonie, czy utraciłe´s swa˛ magi˛e? — Nie mo˙zna utraci´c magii, dopóki si˛e z˙ yje. Ale sa˛ pewne granice, których nie mo˙zna przekroczy´c. Z biegiem lat te granice sa˛ coraz w˛ez˙ sze. Wszyscy si˛e starzejemy, mój ksia˙ ˛ze˛ . — Nawet ty? — zapytał cicho Ander. Allanon nie odpowiedział, a jego oczy pozostały nieodgadnione. — Co ci˛e do mnie sprowadza? — Druid zmienił nagle temat rozmowy. — Przyszedłem zapyta´c ci˛e, dlaczego demony nie atakuja.˛ — Poniewa˙z nie sa˛ jeszcze gotowe — odparł Allanon, wpatrujac ˛ si˛e gdzie´s w daleki horyzont. Po chwili jednak spojrzał na Andera i mówił dalej: — Nie łud´z si˛e i nie daj si˛e zwie´sc´ . Na pewno przyjda.˛ Spó´zniaja˛ si˛e, ale maja˛ w tym jaki´s cel. Dagda Mor, który im przewodzi, nie robi nic bez powodu. — Allanon zwinał ˛ si˛e z bólu, poczym znowu przemówił: — Pomy´sl o tym. Dagdy Mora nie było po´sród tych, z którymi wczoraj walczyli´smy. — No to gdzie wtedy był? — zapytał z niepokojem Ander, marszczac ˛ brwi. — Pytanie powinno brzmie´c, gdzie on jest teraz. — Druid spojrzał Anderowi w oczy i owinał ˛ si˛e szczelniej swa˛ czarna˛ peleryna.˛ — My´sl˛e, z˙ e byłoby dobrze wysła´c dwie grupy zwiadowców. Jedna poszłaby na północ, za góry Kensrowe, a druga na południe, poni˙zej Innisbore. Musimy si˛e upewni´c, z˙ e demony nas nie okra˙ ˛zaja.˛ Ander nie odzywał si˛e przez chwil˛e, my´slac ˛ o tym, co powiedział Allanon. — Czy one potrafiłyby to zrobi´c? — zapytał w ko´ncu, majac ˛ w pami˛eci hordy demonów, które wczoraj szły s´lepo na włócznie i miecze. — O tak, sa˛ do tego zdolne — zapewnił mag, u´smiechajac ˛ si˛e gorzko. — A teraz zostaw mnie samego. Ksia˙ ˛ze˛ odwrócił si˛e i zaczał ˛ schodzi´c ku dolinie, pełen obaw i watpliwo´ ˛ sci. Gdy powrócił do swych z˙ ołnierzy, natychmiast wydał rozkaz, by wysłano zwiadowców. Rozpocz˛eło si˛e oczekiwanie. Sło´nce w˛edrowało wolno po nieboskłonie; dzie´n minał ˛ leniwie, bezwietrzny i goracy, ˛ a˙z wreszcie nadszedł chłodniejszy wieczór. Niebo zasnuło si˛e chmurami i powiał zimny wiatr. Armia czekała, ale demony si˛e nie pojawiały. Atak nastapił ˛ około północy. Był tak gwałtowny, z˙ e wysuni˛ete stra˙ze ledwie zda˙ ˛zyły podnie´sc´ alarm, gdy demony ju˙z siedziały im na karku. Nadeszły od strony Baen Draw; czarna, ohydna masa koszmarnych kształtów i cieni, która wychyn˛eła z ciemno´sci prosto na o´swietlona˛ ogniskami przestrze´n. Jedno po drugim ogniska migotały, a potem znikały, zalane rzeka˛ poczwar, które ruszyły w kierunku Kensrowe. A kiedy ju˙z wszystkie zgasły, w przesmyku Baen Draw zapanowała 244

złowroga, nieprzenikniona ciemno´sc´ , gdy˙z zasnute chmurami niebo nie przepuszczało ksi˛ez˙ ycowego s´wiatła. Była to ciemno´sc´ , w której demony z˙ yły przez całe ´ wieki, zamkni˛ete za Scian a˛ Zakazu. Znały ja˛ wi˛ec bardzo dobrze i potrafiły wykorzysta´c. Elfy i legioni´sci nie mogli przenikna´ ˛c wzrokiem takiego mroku, dla demonów jednak nie ró˙znił si˛e on od s´wiatła dziennego. Ze w´sciekłym wyciem i rykiem fala potworów przypu´sciła swój kolejny atak. Ander Elessedil, z gałazk ˛ a˛ Ellcrys w dłoni, w otoczeniu z˙ ołnierzy stra˙zy przybocznej, stał u wylotu Baen Draw. Tutaj elfy stawiły pierwszy opór. Fala demonów natarła na obro´nców, ale ich szeregi si˛e nie załamały i nie p˛ekły. Tysiace ˛ ˙ poczwar rzuciło si˛e na elfy, gryzac ˛ i tnac ˛ swymi ostrymi szponami. Zołnierze odpowiadali lancami i mieczami, siekac ˛ i kłujac ˛ na o´slep potworna˛ czarna˛ mas˛e. Noc wypełniła si˛e krzykiem, j˛ekami rannych i ginacych, ˛ i w´sciekłym rykiem monstrów. Te napierały bez przerwy, usiłujac ˛ przełama´c linie obronne. Przez jaki´s czas elfy dzielnie odpierały ataki przeciwników, ale ciemno´sc´ im nie sprzyjała. Nie min˛eło du˙zo czasu, gdy armia, przytłoczona ogromem w´sciekłej masy, zacz˛eła si˛e wycofywa´c. Niedługo potem demony zdołały si˛e przedrze´c. I to byłby ju˙z koniec, gdyby nie Allanon. Druid zszedł na ni˙zsze wzniesienie, gdzie stali bezradni łucznicy, i z przymocowanej do nadgarstka sakiewki wycia˛ gnał ˛ połyskujacy ˛ piasek. Rzucił go wysoko w gór˛e i wtedy cała okolica rozbłysła migoczacym ˛ blaskiem, jakby nagle ksi˛ez˙ yc w pełni o´swietlił niebo i ziemi˛e. Kiedy znikn˛eła nieprzenikniona ciemno´sc´ , demony straciły przewag˛e. W najwi˛ekszy wyłom, który udało im si˛e zrobi´c, wpadła jazda Wolnych Strzelców pod wodza˛ Stee Jansa. Uderzyli w zwarta˛ mas˛e czarnych ciał niczym z˙ elazny taran. Było ich ju˙z tylko czterystu, ale mimo to zdołali odepchna´ ˛c wroga do wej´scia do przesmyku. Ze wsparciem przybyła te˙z kawaleria Kaela Pindanona, która na swych włóczniach rozniosła pierwsze szeregi demonów i powstrzymała impet ich ataku. Natomiast na wzniesieniach Kensrowe potwory przedarły si˛e przez linie łuczników i spływały czarna˛ rzeka˛ ku dolinie Sarandanon. Allanon stał samotnie na skale, ra˙zac ˛ w poczwary bł˛ekitnym ogniem, który tryskał z jego palców. Podchodziły do niego ze wszystkich stron i okra˙ ˛zały. Co chwila który´s z demonów skr˛ecał si˛e z bólu, spalony s´miertelnym ogniem. Allanon nie ust˛epował. Kiedy hordy były ˙ ju˙z bardzo blisko, druid zamienił okolic˛e w istne piekło. Zaden z demonów nie był w stanie przekroczy´c gorejacych ˛ pier´scieni ognia. Kiedy tylko który´s spróbował to uczyni´c, natychmiast ginał ˛ w płomieniach, spalony na popiół. Tymczasem kilkaset stóp ni˙zej elfy i Wolni Strzelcy walczyli rozpaczliwie o utrzymanie głównych sił wroga wewnatrz ˛ przeł˛eczy, by nie rozlały si˛e swa˛ ohydna˛ masa˛ na cała˛ dolin˛e Sarandanon. Powietrze przesiakni˛ ˛ ete było odorem s´mierci i krwi. W pewnym momencie, gdy szał walki si˛egnał ˛ zenitu, Kael Pindanon upadł wraz ze swym wierzchowcem na ziemi˛e. Bardzo osłabiony, wstał chwiejnie na nogi, szukajac ˛ swego miecza. Natychmiast otoczyła go sfora demo245

˙ nów. Zołnierze rzucili si˛e z furia˛ na pomoc swemu dowódcy, próbujac ˛ rozpaczliwie przebi´c si˛e do niego przez zbita˛ mas˛e nieprzyjaciela. Lecz potwory były zbyt szybkie. Błysn˛eły ostre szpony, popłyn˛eła krew i stary z˙ ołnierz spotkał swa˛ s´mier´c. W tym samym momencie zgraja demonów przełamała pier´scie´n z˙ ołnierzy stra˙zy przybocznej i ruszyła w stron˛e Andera Elessedila. Ksia˙ ˛ze˛ chwycił gałaz˛ k˛e Ellcrys i trzymał ja˛ przed soba˛ jak tarcz˛e. Bestie skurczyły si˛e i zawyły. Ander był sam, otoczony poczwarami, które czyhały, aby go pochwyci´c w swe szpony. Jednak talizman nie zawiódł i trzymał je z daleka. Elfy walczyły rozpaczliwie, by si˛e dosta´c do ksi˛ecia, ale demony zablokowały skutecznie drog˛e. Ci, którzy próbowali podej´sc´ zbyt blisko lub byli nieostro˙zni, gin˛eli natychmiast od kłów i pazurów. Demony były w´sciekłe i rozjuszone; miały ju˙z prawie w swych szponach posiadacza znienawidzonego talizmanu. Nagle, w tym strasznym zamieszaniu, pojawił si˛e ogromny je´zdziec z blizna˛ na twarzy, odziany w szary płaszcz. Wjechał w sam s´rodek bitwy i siekł swym mieczem tak długo, dopóki nie znalazł si˛e przy Anderze. Demony zawyły w s´lepej furii i ponownie ruszyły do natarcia. Ale Stee Jans wytrzymał ten napór i nie dopuszczał ich do ksi˛ecia. Tymczasem z pomoca˛ przedzierali si˛e ju˙z Wolni Strzelcy. Przedostali si˛e, a potem otoczyli wodza i Andera z˙ elaznym kordonem. Po chwili ksia˙ ˛ze˛ elfów siedział ju˙z na wielkim wierzchowcu kapitana i obaj pognali przez ci˙zb˛e demonów. W pierwszej chwili Ander nie wiedział, co si˛e dzieje. Widział tylko Stee Jansa i jego rozwiane rude włosy oraz kilku najbli˙zszych Wolnych Strzelców. Garstka przeciw setkom demonów. . . A do tego atakowali! Ander zeskoczył z wierzchowca, złapał pierwszego konia bez je´zd´zca i pop˛edził do przodu, wołajac ˛ na swych towarzyszy. Kiedy zebrała si˛e wokół niego spora grupa z˙ ołnierzy, wraz z oddziałem Stee Jansa natarli na szeregi demonów. Wielka˛ fala˛ spychali czarna˛ mas˛e w głab ˛ Baen Draw. Ogarnał ˛ ich krwawy szał. Wszyscy razem; jazda, piechurzy, elfy i Wolni Strzelcy, krzyczac ˛ i wyjac, ˛ siekli mieczami i roznosili potwory na strz˛epy. Przez pewien czas demony próbowały stawia´c opór, ale wraz z nadej´sciem pomocy i z˙ ołnierzy Stee Jansa, wojska elfów, ogarni˛ete szałem, atakowały zaciekle. Potwory zacz˛eły si˛e cofa´c. Najpierw powoli, a potem coraz szybciej, a˙z odwrót zamienił si˛e w ucieczk˛e. Nie potrafiły ju˙z oprze´c si˛e armii obro´nców, której zaci˛eto´sc´ i furia były wi˛eksze ni˙z ich własne. I znów znikały za skałami, w wawozach, ˛ schodziły ze wzniesie´n Kensrowe w głab ˛ przesmyku, znikajac ˛ w ciemno´sciach nocy. Po chwili Baen Draw był ju˙z pusty, a dolina Sarandanon pozostała w r˛ekach elfów. Ander Elessedil siedział w swym namiocie i cierpiał katusze, gdy opatrywano mu rany zadane pazurami i kłami demonów. Milczał, gdy˙z był zbyt zm˛eczony, 246

by st˛eka´c i j˛ecze´c. Co chwil˛e wchodzili i wychodzili posła´ncy, donoszac ˛ o post˛epach w pracach. Postanowiono bowiem okopa´c si˛e przy wej´sciu do Baen Draw. Namiot otoczyli z˙ ołnierze stra˙zy przybocznej, strzegac ˛ swojego wodza, a ich bro´n połyskiwała w jasnym s´wietle ognisk. Opatrunki były ju˙z zało˙zone i Ander zaczał ˛ zakłada´c zbroj˛e. Wtedy zasłona namiotu si˛e uniosła i w progu pojawił si˛e Stee Jans. Zapadła cisza. Ksia˙ ˛ze˛ nakazał wszystkim wyj´sc´ i stanał ˛ przed kapitanem. Obaj wojownicy podali sobie r˛ece. — Dzi´s w nocy ocaliłe´s nam wszystkim z˙ ycie, kapitanie — powiedział cicho Ander. — Trudno b˛edzie spłaci´c taki dług. Stee Jans popatrzył przez chwil˛e na ksi˛ecia, a potem potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ — Panie, nie ma z˙ adnego długu. Jestem z˙ ołnierzem. Cokolwiek dzi´s w nocy zrobiłem, to było to, co powinienem był zrobi´c. — Ander u´smiechnał ˛ si˛e ciepło. — Nigdy mnie nie przekonasz. Za bardzo ci˛e jednak podziwiam i szanuj˛e, by si˛e o to spiera´c. Po prostu dzi˛ekuj˛e ci. — Ksia˙ ˛ze˛ pu´scił r˛ek˛e kapitana i cofnał ˛ si˛e o krok. — Kael Pindanon nie z˙ yje, a ja potrzebuj˛e w tej chwili nowego dowódcy. Chc˛e, z˙ eby´s ty nim był. Stee Jans milczał przez chwil˛e, a potem powiedział cicho: — Panie, nie jestem elfem. Nie jestem nawet z tej samej krainy. — Nie ma elfa ani z˙ adnego innego mojego rodaka, który by si˛e lepiej do tego nadawał — zapewnił go szybko Ander. — Przecie˙z to twój plan pozwolił nam utrzyma´c Baen Draw. Stee Jans popatrzył twardo na ksi˛ecia. — Niektórzy b˛eda˛ kwestionowa´c t˛e decyzj˛e. — Nie jestem taki jak mój ojciec. — Ander westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — Ani nawet taki jak Arion. Nie jestem przywódca,˛ o którym by marzyli. Ale to jest moja decyzja. Wła´snie ja˛ podjałem ˛ i chc˛e, z˙ eby´s był moim dowódca˛ polowym. Zgadzasz si˛e? — Tak. Zgadzam si˛e — odparł kapitan po chwili namysłu. Ander odetchnał ˛ z ulga.˛ — No to zaczynajmy. . . Nagle u wej´scia stanał ˛ jaki´s cie´n. Obaj spojrzeli w t˛e sama˛ stron˛e i zobaczyli gniewna˛ twarz Allanona. — Powrócili zwiadowcy z północy i południa. — Druid mówił tak cicho, z˙ e ledwie go słyszeli. — Ci, którzy poszli na południe wzdłu˙z Innisbore, nic nie odkryli. Ale ci z północy natkn˛eli si˛e na armi˛e demonów tak wielka,˛ z˙ e ta, z która˛ walczyli´smy, byłaby jak karzełek stojacy ˛ przy olbrzymie. Ida˛ na południe wzdłu˙z wschodniego pasma Kensrowe. W tej chwili weszli ju˙z pewnie do doliny Sarandanon. Ander patrzył bez słowa na Allanona. Czuł, jak opuszczaja˛ go siły i nadzieja.

247

— To był ich plan. . . — podjał ˛ po chwili druid — od samego poczatku, ˛ ksia˙ ˛ze˛ . Chcieli ci˛e tu zatrzyma´c, w Baen Draw. Uwikłali nas w bitw˛e z mniejszymi siłami, a tymczasem główny atak nastapi ˛ z drugiej strony. W ten sposób chca˛ nas wzia´ ˛c w krzy˙zowy ogie´n. Gdyby´smy nie wysłali zwiadowców. . . Olbrzym zawiesił głos i pogra˙ ˛zył si˛e w ponurym milczeniu. Ander chciał co´s powiedzie´c, ale powstrzymał si˛e. Nie mógł wydusi´c ani słowa, a w oczach błysn˛eły mu łzy. — A wi˛ec — wykrztusił wreszcie — wszyscy ci, którzy tu zgin˛eli. . . tu i w Halys Cut. . . mój brat. . . i Pindanon. . . Wszyscy, którzy oddali z˙ ycie, aby utrzyma´c Sarandanon. . . Czy nic nie mo˙zemy zrobi´c. . . ? — Demony w tamtej armii sa˛ o wiele pot˛ez˙ niejsze od czegokolwiek, co dotychczas widzieli´scie. — Allanon mówił powoli, kr˛ecac ˛ głowa.˛ — Zbyt wielka to siła, by mo˙zna ich powstrzyma´c. Je´sli zdecydujemy si˛e dalej broni´c Sarandanon, tu, czy nawet w innym miejscu, w samej dolinie. . . No có˙z, obawiam si˛e, z˙ e wszyscy by´smy zgin˛eli. Młoda twarz Andera była s´ciagni˛ ˛ eta i blada. — A wi˛ec Sarandanon jest stracona. Allanon przytaknał ˛ niech˛etnie. Ksia˙ ˛ze˛ zawahał si˛e i spojrzał za siebie, gdzie za zasłona˛ z płótna le˙zał nieprzytomny król, pogra˙ ˛zony w s´nie bez snów, nies´wiadom tego, z czym borykał si˛e teraz jego młodszy syn. Stracone! Wszystko. . . Breakline, Sarandanon, jego rodzina, armia. . . Wydawało mu si˛e przez chwil˛e, z˙ e ogarnia go ciemno´sc´ i chłód, gdy poczuł na ramieniu r˛ek˛e Allanona. — Musimy natychmiast stad ˛ odej´sc´ . Spu´scił głow˛e i wyszedł z namiotu, by wyda´c odpowiednie rozkazy.

XXXIII Wilowi Ohmsfordowi Wilderun wydała si˛e tak odpychajaca ˛ i niego´scinna, jak w opowie´sciach, które niegdy´s słyszał. Gdy opuszczali Góry Skalistych Szczytów, niebo było jasne i bł˛ekitne, sama dolina Wilderun jednak kryła si˛e w cieniu pot˛ez˙ nych drzew i ogromnych skał. Wsz˛edzie rosły bujne iglaste krzaki, a spod ziemi wystawały s˛ekate, poskr˛ecane korzenie. Długie, uschłe gał˛ezie wiły si˛e jak w˛ez˙ e, a mi˛edzy nimi sterczały winoro´sle i kłujace ˛ li´scie, połyskujace ˛ srebrem na wietrze. Wsz˛edzie było pełno suchego drewna, a bardziej wilgotne podło˙ze za´scielały butwiejace ˛ li´scie. Wkomponowana w ten niesamowity pejza˙z drewna, winoro´sli i ple´sni, Wilderun sprawiała straszne, wr˛ecz groteskowe wra˙zenie. Było tu tak, jakby natura wpierw tchn˛eła z˙ ycie w t˛e tajemnicza˛ krain˛e, a potem wycofała si˛e nagle, pozostawiajac ˛ wszystko swojemu losowi. Chłopak z Vale i elfijska dziewczyna szli le´sna˛ droga,˛ wpatrujac ˛ si˛e z uwaga˛ w otaczajacy ˛ ich mrok g˛estego lasu i wsłuchujac ˛ si˛e w jego odgłosy. Droga, która˛ poda˙ ˛zali, była niczym tunel otoczony wysoka˛ ciemnozielona˛ s´ciana.˛ Z góry padała odrobina s´wiatła, kładac ˛ si˛e bladozłota˛ wst˛ega˛ na ciemnej s´cie˙zce. W lesie, co dało si˛e od razu zauwa˙zy´c, nie było ptaków. Wil pomy´slał sobie, z˙ e ptaki nie mieszkałyby w takim nieprzeniknionym mroku, skoro mogły si˛e kapa´ ˛ c w słonecznym blasku bł˛ekitnych przestrzeni. Nie było te˙z małych le´snych zwierzatek ˛ ani nawet owadów czy kolorowych motyli. Mieszka´ncami tego lasu były istoty przywykłe do ciemno´sci i nocy: s´liskie i cuchnace ˛ nietoperze i z˙ ywiace ˛ si˛e robactwem jaszczurki. A wszelkiego robactwa było tu co niemiara. Zamieszkiwało ono wilgotna˛ s´ciółk˛e pokryta˛ gnijacymi ˛ li´sc´ mi i butwiejacymi ˛ gał˛eziami. Dwa razy przemkn˛eły przez drog˛e wi˛eksze zwierz˛eta podobne do kotów. Wil i Amberle przystawali wówczas, ale nocni tropiciele znikali tak szybko, jak si˛e pojawili. Trzeba było si˛e jednak spieszy´c. Nie wiadomo, jakie jeszcze stwory zamieszkiwały ten niego´scinny las. W pewnym momencie usłyszeli, jak przez zaro´sla przedziera si˛e co´s du˙zego. Zwierz stapał ˛ cicho, sapiac ˛ gło´sno i zbli˙zajac ˛ si˛e z ka˙zda˛ chwila.˛ Nie mieli poj˛ecia, có˙z to mo˙ze by´c, a stwór albo ich nie zauwa˙zył, albo nie chciał zawraca´c sobie głowy jakimi´s dwiema małymi istotami. Po chwili odszedł w głab ˛ lasu, a Wil i Amberle przyspieszyli kroku. 249

W drodze nie napotkali wielu podró˙znych. Wszyscy szli pieszo, pojawił si˛e tylko jeden je´zdziec, strasznie chudy zreszta.˛ Nikt nie pozdrowił ich ani jednym słowem, natomiast oczy podró˙znych wyra˙zały chłodne zainteresowanie, jakby szacowały, ile spotkana na drodze para jest warta. Wil i Amberle ogladali ˛ si˛e trwo˙znie za siebie, nawet długo po tym, jak mijani przez nich ludzie znikn˛eli w mroku le´snego traktu. Sło´nce ju˙z zachodziło, gdy wreszcie wyszli z mrocznego gaszczu ˛ i ujrzeli przed soba˛ osad˛e Grimpen Ward. Trudno było sobie wyobrazi´c mniej go´scinna˛ społeczno´sc´ . Poło˙zona w kotlinie osada była brudna i zrujnowana. Proste, zbite z desek budy przylegały do siebie tak ciasno, z˙ e wygladały ˛ jak jedna wielka drewniana stodoła. Mie´sciły si˛e tu prymitywne sklepy, stajnie, gospody i jadłodajnie. Kiedy´s wiele z nich było pomalowanych na jaskrawe kolory; teraz farba przyblakła i w wielu miejscach odchodziła całymi płatami. Szyldy na s´cianach i nad drzwiami zapraszały do obskurnych wn˛etrz. Paliły si˛e tam lampy oliwne, wypełniajac ˛ pomieszczenia migoczac ˛ a,˛ mdła˛ z˙ ółcia.˛ Prawie wszyscy mieszka´ncy siedzieli w tawernach i gospodach. Przy wielkich stołach z grubo ciosanego drzewa raczono si˛e obficie piwem i winem. Zewszad ˛ dochodziły gło´sne rozmowy, kłótnie i rechotliwe, pijackie s´miechy. Wil i Amberle mijali te wszystkie budy i zagladali ˛ do nich przez okna. Siedzieli tam m˛ez˙ czy´zni i kobiety wszystkich ras: jedni ubrani do´sc´ bogato, inni za´s obszarpani i brudni. A wsz˛edzie lało si˛e strumieniami piwo i wino, brz˛eczały podawane z rak ˛ do rak ˛ pieniadze, ˛ szcz˛ekały kubki i szkło. Kto´s zwalił si˛e na podłog˛e, kto´s inny, chwiejac ˛ si˛e i czkajac, ˛ wyszedł na zewnatrz, ˛ obszarpany i bez pieni˛edzy; nie opodal le˙zał jeszcze kto´s z podci˛etym gardłem, z którego lała si˛e krew. Pełno było tu zawszonych, chudych psów, przemykajacych ˛ w mroku jak zjawy. Có˙z to była za osada; złodzieje i bandyci, ladacznice i drobni oszu´sci, handlarze z˙ yciem, s´miercia˛ i ulotna˛ przyjemno´scia.˛ Wielkie, obdarte, złe i cuchnace ˛ legowisko m˛ez˙ czyzn i kobiet. Dziadek Perka nie mylił si˛e co do Grimpen Ward. Trzymajac ˛ mocno Amberle za r˛ek˛e, chłopak wszedł w jedna˛ z uliczek. I co teraz robi´c? Z pewno´scia˛ nie mogli wraca´c do lasu, a przynajmniej nie w nocy. Wil nie chciał pozostawa´c w Grimpen Ward, ale nie mieli wyboru. Byli głodni i zm˛eczeni. Min˛eły ju˙z całe dnie, odkad ˛ spali w łó˙zku i jedli goracy ˛ posiłek, nie wspominajac ˛ ju˙z o kapieli. ˛ A tutaj nie zanosiło si˛e na nic takiego. Nie mieli ze soba˛ pieni˛edzy ani te˙z nic, co mogliby na nie zamieni´c. Wszystko stracili podczas ucieczki z Pykon. Wil miał tylko nadziej˛e, z˙ e mo˙ze znajda˛ tu kogo´s, kto zleciłby im jaka´ ˛s prac˛e, za która˛ otrzymaliby troch˛e pieni˛edzy. Gdy jednak rozejrzał si˛e dokoła, poniechał tej my´sli. Z pewno´scia˛ w Grimpen Ward nie znajdzie si˛e nikt taki. W pewnym momencie stanał ˛ przed nimi pijany gnom i zaczał ˛ bezceremonialnie szpera´c w ubraniu Wila. Chłopak odepchnał ˛ go mocno, jednocze´snie trzymajac ˛ r˛ek˛e Amberle. Gnom przewrócił si˛e na zabłocona˛ drog˛e i roze´smiał głupawo. 250

Chłopak popatrzył na niego, zdziwiony nieco, a potem odszedł, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ dziewczyn˛e. Je´sli opuszcza˛ Grimpen Ward, czy znajda˛ drog˛e powrotna? ˛ Czy przetrwaja˛ noc w tym dzikim lesie? Czy znajda˛ kogo´s, kto mógłby im pomóc? Czy moga˛ komu´s zaufa´c? Je´sli nie znajda˛ drogi do celu swych poszukiwa´n, b˛edzie zmuszony u˙zy´c Kamieni Elfów, a przynajmniej tego spróbowa´c. Jak inaczej trafia˛ do tuneli Safehold? Jak odnajda˛ Krwawy Ogie´n? A je´sli u˙zyje kamieni zbyt szybko? Ich magia s´ciagnie ˛ tu demony. Z drugiej strony bez ich pomocy lub bez przewodnika i tak nie b˛eda˛ w stanie odnale´zc´ Safehold. Mo˙ze wówczas, gdyby mieli na to cały rok, a nie pi˛ec´ dni. . . Wil zatrzymał si˛e bezradnie, patrzac ˛ na o´swietlone drzwi i okna budynków osiedla Grimpen Ward, na przemykajace ˛ w mroku postacie i na odległy, ciemny horyzont. Mieli nie lada problem do rozwiazania, ˛ a z˙ aden pomysł nie przychodził mu do głowy. — Wil. — Amberle pociagn˛ ˛ eła go za rami˛e. — Zejd´zmy z tej ulicy. Chłopak skinał ˛ głowa.˛ Tak, najpierw to, co najwa˙zniejsze. Musza˛ znale´zc´ jaki´s nocleg i zdoby´c troch˛e jedzenia. Wszystko inne musi poczeka´c. Chwycili si˛e za r˛ece i poszli w gór˛e ulicy, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e stojacym ˛ po bokach tawernom i gospodom. Przeszli jakie´s kilkana´scie jardów, gdy chłopak zauwa˙zył mały domek, cofni˛ety nieco w głab ˛ chodnika i otoczony sosnowym zagajnikiem. Okna na pierwszym pi˛etrze ja´sniały s´wiatłem płonacych ˛ wewnatrz ˛ lamp, ale drugie pi˛etro było ciemne. Nie słyszeli te˙z z˙ adnych odgłosów pijackiej burdy ani ochrypłych s´miechów. Wil przeszedł przez ogródek i zajrzał do głównej izby. W s´rodku nie było tłumów i panował spokój. Wil uniósł głow˛e i spojrzał na szyld: Gospoda pod Ogarkiem. Wahał si˛e jeszcze przez chwil˛e, a potem podjał ˛ decyzj˛e. Spojrzał pytajaco ˛ na Amberle; jej oczy wyra˙zały wiele watpliwo´ ˛ sci. Chłopak jednak chwycił ja˛ za rami˛e i zaprowadził do drzwi. Były otwarte. — Nałó˙z kaptur na głow˛e — szepnał ˛ nagle, a kiedy dziewczyna rzuciła na´n zdziwione spojrzenie, sam nasunał ˛ jej kapot˛e na głow˛e. Potem u´smiechnał ˛ si˛e, starajac ˛ si˛e ukry´c ogarniajacy ˛ go strach. Chwycił mocniej r˛ek˛e Amberle i weszli do s´rodka. Było tam kilka osób, a cała˛ izb˛e wypełniał dym z lamp oliwnych. Na przedzie stał bar, przy którym ludzie popijali piwo i wino. Za barem stało kilkana´scie stołów otoczonych krzesłami i stołkami. Tu równie˙z siedziało kilka osób w podró˙znych płaszczach, które rozmawiały przyciszonymi głosami. Z głównej izby do innych pomieszcze´n budynku prowadziło kilkoro drzwi. Po lewej stronie biegły schody, a ich szczyt ginał ˛ w mroku. Podłoga nie nale˙zała tu do najczystszych, a w rogach zwisały z sufitu paj˛eczyny. Obok drzwi siedział stary my´sliwy i przez˙ uwał kawałek mi˛esa oderwany od pot˛ez˙ nej ko´sci le˙zacej ˛ na brudnym talerzu.

251

Wil poprowadził Amberle w głab ˛ pomieszczenia, gdzie stał mały stoliczek z poka´znych rozmiarów s´wieca.˛ Usiedli i rozejrzeli si˛e dokoła. Par˛e osób popatrzyło na nich w przelocie, ale szybko przestano zwraca´c na nich uwag˛e. — Co my tu robimy? — zapytała zaniepokojona Amberle. Trudno jej było mówi´c tak cicho, by nikt nie usłyszał. — Bad´ ˛ z cierpliwa. Chwil˛e pó´zniej podeszła do nich t˛ega, nieprzyjemnie wygladaj ˛ aca ˛ kobieta. Była w trudnym do okre´slenia wieku: ani stara, ani młoda, ale z pewno´scia˛ niechlujna. Przez rami˛e przewiesiła brudny r˛ecznik, a jej ubranie równie˙z nie grzeszyło czysto´scia.˛ Kiedy podchodziła, Wil zauwa˙zył, z˙ e mocno utyka. Wydało mu si˛e nagle, z˙ e rozpoznaje to utykanie. Co´s błysn˛eło mu w głowie, jaki´s nieokre´slony jeszcze pomysł.. — Co´s do picia? — zapytała szorstko karczmarka. Wil u´smiechnał ˛ si˛e przyja´znie. — Dwa kufle piwa. Kobieta odeszła bez słowa, a chłopak patrzył za nia˛ jeszcze przez chwil˛e. — Nie lubi˛e piwa — zaprotestowała Amberle. — Co ty najlepszego robisz? — Jestem towarzyski. Czy zauwa˙zyła´s, jak ta kobieta chodzi? Ona utyka, i to mocno. — A co to ma z nami wspólnego? Wil u´smiechnał ˛ si˛e tajemniczo. — Wszystko. Uwa˙zaj i patrz. Przez chwil˛e siedzieli w milczeniu. Kobieta wróciła, niosac ˛ dwa kufle piwa. Postawiła je na stole, przeczesujac ˛ tłusta˛ r˛eka˛ siwawe włosy. — To wszystko? — Czy podajecie tu kolacj˛e? — zapytał chłopak, pociagaj ˛ ac ˛ nieco piwa z kufla. Amberle nawet swojego nie tkn˛eła. — Gulasz, chleb i ser. Mo˙ze by´c troch˛e ciasta, dzisiaj s´wie˙ze. — Hmm. Za ciepło dzi´s na wypieki. — No pewnie, z˙ e tak. Szkoda roboty. I tak nikt nie je. Wil przechylił głow˛e i spojrzał współczujaco ˛ na kobiet˛e. — Nie powinno si˛e marnowa´c takiego wysiłku. — Wszyscy ino chlejo — prychn˛eła karczmarka. — Ja by te˙z piła, gdyby był czas. Wil u´smiechnał ˛ si˛e szczerze. — Sama prowadzisz t˛e gospod˛e? — Ja i chłopaki. Ma˙ ˛z ju˙z nie. A chłopaki pomagajo, jak nie pijo i nie grajo. A cz˛esto im si˛e pi´c chce, oj cz˛esto. Ja by to sama mogła robi´c, gdyby nie te nogi. Ciagle ˛ mi dr˛etwiejo. I bola,˛ ciagle ˛ bola.˛ — Czy próbowała´s je ogrzewa´c? — Pewnie. Troch˛e pomaga. — A mieszanki z ziół? 252

— Do niczego. — Kobieta splun˛eła na podłog˛e. — A, to problem. Jak długo to ju˙z trwa? — Ooo, to ju˙z b˛edzie pare lat. Nie pami˛etam. Niedobrze ciagle ˛ o tym my´sle´c. — No có˙z. — Wil wygladał ˛ na zamy´slonego. — Wydaje mi si˛e, z˙ e kolacja b˛edzie smakowita. Chyba spróbujemy. Dwie porcje dla nas. Wła´scicielka Gospody pod Ogarkiem skin˛eła milczaco ˛ i odeszła. Amberle nachyliła si˛e szybko do Wila. — Jak chcesz zapłaci´c za jedzenie? Przecie˙z nie mamy pieni˛edzy. — Wiem o tym — odparł chłopak. — My´sl˛e, z˙ e nie b˛edziemy ich teraz potrzebowa´c. Amberle wygladała ˛ tak, jakby chciała go uderzy´c. — Obiecałe´s, z˙ e nie b˛edziesz ju˙z tego robił. Obiecałe´s, z˙ e najpierw powiesz mi, co masz zamiar zrobi´c. Pami˛etasz? Ostatni raz, kiedy próbowałe´s podobnej sztuczki z w˛edrowcami, o mało co nie przypłacili´smy tego z˙ yciem. A ci ludzie tutaj wygladaj ˛ a˛ na du˙zo gro´zniejszych. — Wiem, Amberle. Wiem. My´slałem o tym i doszedłem do wniosku, z˙ e musimy si˛e przespa´c i co´s zje´sc´ . Wyglada ˛ na to, z˙ e to nasza jedyna szansa. Dziewczyna cofn˛eła si˛e, a jej twarz znikn˛eła w cieniu kaptura. — Nie podoba mi si˛e to miejsce, Wil; ta gospoda, ta osada i ci ludzie. Moglis´my da´c sobie rad˛e bez łó˙zka i jedzenia. — Mogli´smy, ale nie zrobimy tego. — Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — A teraz cicho, wraca karczmarka. Kobieta postawiła przed nimi talerze i ju˙z chciała odej´sc´ , gdy Wil rozpoczał ˛ rozmow˛e. — Zosta´n na chwil˛e — poprosił. — My´slałem o twoich nogach. By´c mo˙ze mógłbym ci pomóc. Kobieta przyjrzała mu si˛e podejrzliwie. — Co masz na my´sli? — zapytała. — To proste. My´sl˛e, z˙ e mog˛e zaradzi´c co´s na ten ciagły ˛ ból. — Karczmarka była coraz bardziej podejrzliwa. — A niby czemu chcesz to dla mnie zrobi´c? — zaskrzeczała. — Zrobimy interes. — Wil u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie mam za wiele pieni˛edzy — odparła. — To mo˙ze handel wymienny? Ty zapłacisz mi piwem, jedzeniem i miejscem na nocleg, a ja zlikwiduj˛e twój ból. Sprawa jasna. Umowa stoi? — Stoi. — Gruba kobieta usiadła ci˛ez˙ ko na krze´sle. — A czy ty aby potrafisz to zrobi´c? — Przynie´s kubek ciepłej herbaty i czysta˛ szmatk˛e. No i wtedy si˛e przekonamy. Kobieta wstała natychmiast i poku´stykała do kuchni. Wil popatrzył za nia˛ i u´smiechnał ˛ si˛e niepewnie. Amberle pokr˛eciła z niezadowoleniem głowa.˛ 253

— Mam nadziej˛e, z˙ e wiesz, co robisz. — Ja te˙z. Ale na wszelki wypadek zabierz si˛e za jedzenie. Wiesz, by´c mo˙ze si˛e myl˛e i wtedy. . . Amberle rzuciła mu w´sciekłe spojrzenie, chłopak wi˛ec przestał z˙ artowa´c. Zanim wróciła karczmarka, zda˙ ˛zyli niemal opró˙zni´c talerze. Wil popatrzył na m˛ez˙ czyzn stojacych ˛ przy barze; kilka głów zwróciło si˛e ju˙z w ich stron˛e. Cokolwiek si˛e jednak stanie, pomy´slał, nie byłoby dobrze dalej zwraca´c na siebie uwag˛e. — Powinni´smy to zrobi´c gdzie´s na osobno´sci. Czy mo˙zemy przej´sc´ do innego pomieszczenia? Kobieta wzruszyła ramionami i zaprowadziła ich do małej izby, gdzie stał stół i sze´sc´ stołków. Zapaliła s´wiec˛e i zamkn˛eła drzwi. — No i co tera? — zapytała, gdy wszyscy usiedli. Chłopak wyciagn ˛ ał ˛ z wiszacego ˛ przy nadgarstku woreczka suchy li´sc´ , pokruszył go na drobne kawałeczki i wsypał do herbaty. Zamieszał starannie, po czym podał kobiecie. — Wypij to do dna. B˛edzie ci si˛e troch˛e chciało spa´c, ale nic wi˛ecej. Karczmarka wpatrywała si˛e przez chwil˛e w kubek z herbata,˛ w ko´ncu jednak wypiła duszkiem cała˛ jego zawarto´sc´ . Kiedy naczynie było ju˙z puste, Wil wycia˛ gnał ˛ jeszcze jeden li´sc´ , rozkruszył go i wsypał do kubka. Potem wlał do niego odrobin˛e swojego piwa. Tym razem mieszał długo i powoli, a˙z li´sc´ rozpu´scił si˛e całkowicie. Katem ˛ oka widział, z˙ e Amberle kr˛eci lekko głowa.˛ — Połó˙z nog˛e na ten stołek — polecił. — A teraz podciagnij ˛ spódnic˛e. Kobieta popatrzyła na niego niepewnie, ale posłusznie podniosła skrawek przybrudzonej tkaniny. Jej noga była z˙ ylasta, guzowata i pokryta ciemnymi plamami. Wil zamoczył szmatk˛e w miksturze i zaczał ˛ wciera´c płyn w skór˛e. — Trochu szczypie. — Pacjentka zachichotała. Chłopak u´smiechnał ˛ si˛e zach˛ecajaco. ˛ Kiedy płyn ju˙z si˛e sko´nczył, wyciagn ˛ ał ˛ z woreczka srebrna˛ igł˛e z okragł ˛ a˛ główka.˛ Kobieta odchyliła si˛e z przestrachem. — Chyba nie chcesz mnie tym kłu´c, co? — Nic nie poczujesz — powiedział uspokajajaco ˛ Wil. — Jedynie lekkie dotkni˛ecie. Przesunał ˛ igł˛e przez płomie´n s´wiecy, a potem chwycił ja˛ w dwa palce i zaczał ˛ wkłuwa´c w nog˛e, tu˙z powy˙zej kolana. Po chwili z nogi karczmarki wystawała jedynie srebrna główka. Wil zostawił ja˛ tam na moment, a pó´zniej wyciagn ˛ ał. ˛ Kobieta skrzywiła si˛e lekko i przymkn˛eła oczy. Gdy je otworzyła, Wil siedział z powrotem na stołku. — Ju˙z po wszystkim — powiedział, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e rzeczywi´scie tak było. — Wsta´n i przejd´z si˛e kawałek. Zdumiona kobieta spojrzała na niego z oburzeniem i opu´sciła spódnic˛e. Co´s nie tak, pomy´slała, za szybko jako´s. Wstała jednak i odeszła par˛e kroków od sto-

254

łu, sprawdzajac ˛ stan swojej nogi. Nagle odwróciła si˛e z szerokim u´smiechem na twarzy. — No, ni ma go! Odszedł! Ból odszedł! Nie mog˛e w to uwierzy´c! Jake´s to zrobił? — Czary — odparł Wil i poniewczasie ugryzł si˛e w j˛ezyk. Nie powinien był tego mówi´c. Spojrzał na Amberle, która marszczyła gniewnie brwi. — Aaa, czary, co? — Kobieta przeszła jeszcze par˛e kroków, kr˛ecac ˛ z niedo˙ wierzaniem głowa.˛ — No, niech ci tam b˛edzie, z˙ e czary, skoro tak gadasz. Zadnego bólu. . . — No có˙z, to niezupełnie czary. — Chłopak u´smiechnał ˛ si˛e niepewnie, ale kobieta ruszyła ju˙z w stron˛e drzwi. — Czuj˛e si˛e tak dobrze, z˙ e postawi˛e wszystkim szklaneczk˛e. Nie mog˛e si˛e doczeka´c, z˙ eby zobaczy´c ich g˛eby, jak o tym usłysza.˛ — Nie, poczekaj! — zawołał Wil, ale karczmarka ju˙z go nie słyszała. A niech to, mruknał ˛ do siebie, z˙ ałujac, ˛ z˙ e nie kazał jej tego trzyma´c w tajemnicy. — Jak to zrobiłe´s? — zapytała Amberle. — Jestem uzdrowicielem, nie pami˛etasz? U Storów liznałem ˛ troch˛e wiedzy o u´smierzaniu bólu. — Chłopak pochylił si˛e i s´ciszył głos. — Problem w tym, z˙ e leczenie nie jest trwałe. — Nie jest trwałe?! — Dziewczyna była przera˙zona. Wil przyło˙zył palec do ust. — Polepszenie b˛edzie tylko chwilowe. Rano ból powróci, wi˛ec do tego czasu nie powinno nas tu by´c. — Wil, okłamałe´s t˛e kobiet˛e! — krzykn˛eła Amberle. — Powiedziałe´s, z˙ e moz˙ esz ja˛ wyleczy´c. — Nie, tego nie zrobiłem. Powiedziałem tylko, z˙ e mog˛e zlikwidowa´c ból, ale nie było wzmianki na jak długo. Noc ulgi dla niej, łó˙zko i jedzenie dla nas. Uczciwa wymiana. Amberle popatrzyła na niego z wyrzutem, ale ju˙z si˛e nie odezwała. — Je´sli ci to ul˙zy, to. . . ból nie b˛edzie ju˙z tak wielki, jak poprzednio. Ale jej stan jest ju˙z taki, z˙ e z˙ aden uzdrowiciel nie pomo˙ze. Nakłada si˛e na to wiele okoliczno´sci: sposób z˙ ycia tej kobiety, jej wiek, waga. . . i mnóstwo innych, na które nie mam z˙ adnego wpływu. Zrobiłem wszystko, co mo˙zna w takiej sytuacji zrobi´c. Prosz˛e ci˛e, Amberle, bad´ ˛ z rozsadna. ˛ — Czy mo˙zesz jej da´c co´s, kiedy ból powróci? Co´s, co b˛edzie mogła sama zastosowa´c? — Jeste´s naprawd˛e wspaniała˛ dziewczyna,˛ wiesz o tym? — Chłopak ujał ˛ delikatnie jej małe dłonie. — Tak, mog˛e jej da´c co´s przeciw bólowi. Ale zostawimy to dopiero wtedy, gdy b˛edziemy wychodzi´c. Co ty na to?

255

Nagle ich uwag˛e przyciagn ˛ ał ˛ niewielki hałas. Wil wstał i wyjrzał przez drzwi. Niedawno było tu niewiele osób, a teraz gospoda p˛ekała wprost w szwach, pełna klientów zwabionych obietnica˛ darmowej szklanki piwa. Karczmarka za´s demonstrowała ka˙zdemu skutki swojego cudownego wyleczenia. — Czas i´sc´ — mruknał ˛ Wil i wyprowadził Amberle z izby. Nie uszli nawet kilku kroków, gdy kobieta zawołała co´s gło´sno i ruszyła, by ich zatrzyma´c. — Kufel piwa dla was? — zapytała z u´smiechem. Jej tłusta r˛eka wyladowała ˛ na ramieniu Wila, omal nie zbijajac ˛ go z nóg. — My´sl˛e, z˙ e powinni´smy si˛e troch˛e przespa´c. — Chłopak u´smiechnał ˛ si˛e słabo. — Jeste´smy w długiej podró˙zy i padamy z nóg. — Kobieta za´smiała si˛e i machn˛eła r˛eka.˛ — Ady zosta´ncie i bawcie si˛e. Nie musicie płaci´c. Pijcie wszystko, co chcecie. — Dzi˛ekujemy, ale naprawd˛e musimy i´sc´ spa´c. — Spa´c? W tym hałasie? — Kobieta wzruszyła ramionami. — We´zcie numer dziesi´nc´ , na gór˛e schodami i do ko´nca korytarza. To na samych tyłach gospody, wi˛ec b˛edzie troch˛e ciszej. — Przerwała na chwil˛e i spojrzała niepewnie na Wila. — Ale tera jeste´smy kwita, no nie? Nic ju˙z wam nie jestem winna? — Nic — odpowiedział Wil. — Ej, tanio si˛e sprzedajesz, wiesz o tym? — Karczmarka u´smiechn˛eła si˛e szorstko. — Ja by zapłaciła dziesi´nc´ razy tyle. A co tam, par˛e godzin bez bólu warte kufla, z˙ arcia i wyrka. Ale trza ci mocno rusza´c głowo, je´sli chcesz tu do czego´s doj´sc´ . Zakarbuj se to ino, mały elfie. Ta rada jest za darmo. Roze´smiała si˛e gło´sno i poszła do baru. Darmowe piwo ju˙z si˛e sko´nczyło. Teraz, przy tej ilo´sci ludzi, trzeba było robi´c interes. Kobieta fruwała wzdłu˙z lady jak strzyga, chciwie łapiac ˛ pieniadze. ˛ Wil chwycił Amberle za r˛ek˛e i poprowadził ja˛ schodami w gór˛e. — A ty si˛e o nia˛ martwiła´s — mruknał ˛ chłopak, gdy weszli na korytarz i poszli szuka´c swego pokoju. Amberle u´smiechn˛eła si˛e i nic nie odpowiedziała.

XXXIV Spali od dobrych kilku godzin, gdy przebudził ich hałas przy drzwiach pokoju. Wil obudził si˛e pierwszy i usiadł na łó˙zku, wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . Słyszał odgłosy szurania, szepty i ci˛ez˙ kie oddechy. Nie, to nie demony, pomy´slał szybko, ale chłód w z˙ oładku ˛ nie zniknał. ˛ Zasuwa przy drzwiach powoli si˛e otwierała. Amberle te˙z si˛e ju˙z przebudziła i usiadła obok Wila. Jej twarz, okolona kasztanowymi włosami, była blada i przestraszona. Chłopak przyło˙zył palec do ust. — Poczekaj tutaj. Wysunał ˛ si˛e z łó˙zka i podszedł cicho do drzwi. Zasuwa wcia˙ ˛z si˛e wolno poruszała, ale przed pój´sciem spa´c Wil zablokował ja˛ mała˛ zapadka,˛ wi˛ec pokój był bezpieczny. Przyło˙zył ucho do drzwi i nadsłuchiwał. Głosy dochodzace ˛ z zewnatrz ˛ były niskie i przytłumione. — . . . ostro˙znie, głupku. . . po prostu podnie´s to. . . — Przecie˙z podnosz˛e. Odsu´n si˛e, zasłaniasz s´wiatło! — . . . strata czasu. Wyłam to. . . Jest nas wystarczajaco ˛ wielu. — Nie, je´sli on u˙zywa czarów. — Złoto jest warte ryzyka. . . Wyłam to! Głosy wcia˙ ˛z si˛e sprzeczały, bełkotliwe, pijane, przemieszane z odgłosami sapania i gło´snymi oddechami. Według Wila za drzwiami było przynajmniej sze´sc´ osób. Złodzieje, a mo˙ze i bandyci. Zapewne zwabił ich tu czyj´s długi j˛ezyk paplajacy ˛ o cudownym uzdrowieniu wła´scicielki gospody. A pewnie te˙z, jak to z opowie´sciami bywa, bajarz dodał co nieco od siebie, ubarwiajac ˛ cała˛ histori˛e. Chłopak wrócił pospiesznie do łó˙zka, posuwajac ˛ si˛e w ciemno´sci po omacku. Amberle chwyciła go za rami˛e. — Musimy stad ˛ ucieka´c — szepnał ˛ jej do ucha. Dziewczyna bez słowa wysun˛eła si˛e z łó˙zka. Spali w ubraniach, wi˛ec nasun˛eli tylko wierzchnia˛ odzie˙z i buty i byli gotowi do ucieczki. Wil podszedł do okna i otworzył je szeroko. Zaraz pod nim było zadaszenie werandy, a od jego kraw˛edzi brakowało do ziemi około dwunastu stóp. Wil odwrócił si˛e i pomógł Amberle przej´sc´ przez ciemny pokój. — No dalej, wychod´z, dziewczyno — szepnał ˛ i przytrzymał ja˛ za rami˛e.

257

W tym samym momencie dobiegło ich z korytarza gło´sne przekle´nstwo, a w drzwi uderzyło co´s ci˛ez˙ kiego, wyłamujac ˛ deski i zawiasy. Złodzieje stracili widocznie cierpliwo´sc´ . Amberle znikała ju˙z za oknem, a Wil ogladał ˛ si˛e za siebie, czy bandyci wdarli si˛e ju˙z do pokoju. Ale jeszcze byli na zewnatrz. ˛ Drzwi nadal trzymały. Było wszak jasne, z˙ e długo nie wytrzymaja,˛ targane wcia˙ ˛z pot˛ez˙ nymi uderzeniami. W pewnym momencie skobel pu´scił. Do s´rodka wtargn˛eła grupka zakapturzonych postaci, wpadajac ˛ jedna na druga˛ i gło´sno przeklinajac. ˛ Wil nie czekał ju˙z na to. Wspiał ˛ si˛e na parapet i wyszedł na dach werandy. — Skacz! — krzyknał ˛ do Amberle, która czołgała si˛e ostro˙znie w stron˛e kraw˛edzi. Dziewczyna zsun˛eła nogi i skoczyła. Po chwili Wil stał ju˙z obok niej. W oknie ich pokoju pojawiło si˛e kilka sylwetek w kapturach, obrzucajac ˛ ich gniewnie wyzwiskami. Wil pchnał ˛ dziewczyn˛e w cie´n najbli˙zszego budynku i rozejrzał si˛e dokoła. — I któr˛edy teraz? — mruknał, ˛ straciwszy orientacj˛e. Amberle chwyciła go za rami˛e i w milczeniu pobiegli wzdłu˙z s´ciany gospody, a potem pognali do nast˛epnego budynku. Z dachu werandy dały si˛e słysze´c krzyki i tupanie. Uciekinierzy p˛edzili przed siebie, znikajac ˛ w ciemno´sciach waskich ˛ uliczek i cieniu zabudowa´n, a˙z w ko´ncu znale´zli si˛e na głównej alei. Ale odgłosy pogoni wcia˙ ˛z szły za nimi. Grimpen Ward jakby nagle si˛e przebudziło. Zapalały si˛e s´wiatła, kto´s krzyczał gniewnie, kto´s inny domagał si˛e ciszy. Amberle wyszła na główna˛ alej˛e, ale Wil pociagn ˛ ał ˛ ja˛ w ciemno´sc´ . Około stu stóp od nich z gospody wyszło kilka osób i rozgladało ˛ si˛e bacznie dokoła. — Musimy pobiec w druga˛ stron˛e — powiedział cicho chłopak. Przeszli obok stajni, a potem wzdłu˙z s´ciany jakiej´s szopy. Wil zawahał si˛e. Je´sli spróbuja˛ uciec do lasu, b˛eda˛ straceni. Musza˛ jednak si˛e wydosta´c z osady. By´c mo˙ze dopiero poza nia˛ nikt nie b˛edzie ich goni´c. Poszli ostro˙znie na tyły budynku. Po obu stronach ciagn˛ ˛ eły si˛e opłotki, a na s´cie˙zce le˙zało pełno s´mieci. Odgłosy pogoni ucichły nieco, a zabudowania przed nimi pozostawały ciemne. Jeszcze par˛e minut i by´c mo˙ze uda im si˛e zgubi´c pogo´n. Skr˛ecili w mała˛ uliczk˛e, która biegła wzdłu˙z stajni i sklepu z z˙ ywno´scia.˛ Pojawiła si˛e tam ciemna posta´c i machajac ˛ ramionami, podniosła gło´sny alarm. Wtedy z boku i z tyłu odpowiedziały jej jakie´s krzyki. Zaskoczeni nagłym odkryciem Wil i Amberle wpadli na siebie, przewracajac ˛ si˛e na ziemi˛e. Chwil˛e pó´zniej człowiek spod sklepu był ju˙z przy nich. Wil poczuł na sobie uderzenia silnych pi˛es´ci i zaczał ˛ si˛e mocowa´c z z˙ ylastym, cuchnacym ˛ piwem m˛ez˙ czyzna.˛ To dało czas Amberle, która zdołała unikna´ ˛c pierwszego impetu uderzenia. Chłopak chwycił napastnika za płaszcz i w przypływie w´sciekło´sci odepchnał ˛ go mocno. Rozległo si˛e gło´sne stukni˛ecie, gdy napastnik uderzył głowa˛ w drewniany płot i osunał ˛ si˛e bez przytomno´sci.

258

Wil podniósł si˛e ci˛ez˙ ko. Na pi˛etrze sklepu i w okolicznych budynkach zapaliły si˛e s´wiatła. Za nimi zamigotała pochodnia. Odgłosy pogoni dochodziły ju˙z zewszad. ˛ Wil chwycił dziewczyn˛e za r˛ek˛e i rzucili si˛e do biegu. Gnali wzdłu˙z s´ciany szopy, a potem skr˛ecili w kierunku głównej alei, biegnac ˛ wask ˛ a˛ uliczka˛ mi˛edzy dwoma zawalonymi budynkami. Wil usiłował prowadzi´c, ale był to w zasadzie bieg zupełnie na o´slep. Po chwili dostrzegli przed soba˛ s´wiatła głównej alei. — Wil! — krzykn˛eła Amberle, ale było ju˙z za pó´zno. Chłopak nie miał tak bystrych oczu jak ona i całym impetem wpadł na stojace ˛ na sztorc deski, oparte o jedna˛ ze s´cian. Zwalił si˛e z hukiem i uderzył o s´cian˛e budynku. Na chwil˛e stracił przytomno´sc´ ; potem podniósł si˛e nagle, ciagle ˛ w szoku, i zamachał na o´slep r˛ekami. Głos Amberle dudnił mu w uszach, a cały s´wiat si˛e kołysał. Dotknał ˛ czoła i nieco oprzytomniał. Na r˛ekach miał krew. Amberle złapała go za ramiona. Oparł si˛e o nia˛ i próbował i´sc´ dalej w kierunku odległej alei. Przed oczami wirowały mu czerwone plamy i co chwil˛e ogarniała go ciemno´sc´ . Usiłował z tym walczy´c. Nie mogli si˛e przecie˙z zatrzyma´c; musieli i´sc´ dalej. Amberle mówiła co´s do niego, ale nie potrafił odró˙zni´c słów. Czuł si˛e bezradny jak dziecko. Jak mógł dopu´sci´c, by stało si˛e co´s takiego? Wyszli na główna˛ alej˛e, schowali si˛e w cieniu najbli˙zszej werandy i przeszli pod nia˛ par˛e kroków. Amberle cały czas musiała go podtrzymywa´c, z˙ eby si˛e nie przewrócił. Krew zalewała mu oczy, dotykał wi˛ec co chwil˛e czoła i mruczał co´s w zło´sci. Nagle usłyszał stłumiony krzyk Amberle. Przez mrok i plamy migajace ˛ mu przed oczami chłopak dostrzegł jakie´s cienie i usłyszał szorstkie, niskie głosy. Wszystko mu si˛e zamazywało i mieszało. Kto´s dawał jakie´s ostrze˙zenie. . . Amberle znikn˛eła. . . a on został sam. Poczuł si˛e opuszczony. Po chwili zdał sobie spraw˛e, z˙ e kto´s go podnosi, a potem czyje´s r˛ece poniosły go w ciemno´sc´ . Błyskała pochodnia, a przed oczami pojawiały si˛e kolorowe plamy. Potem znowu kto´s go pochwycił i zaniósł do jakiego´s namiotu, w którym migotała oliwna lampka. Słyszał szepty i czuł, z˙ e kto´s przeciera mu czoło chłodna˛ szmatka.˛ W ko´ncu owini˛eto go kocem i poło˙zono pod głow˛e poduszk˛e. Otworzył wolno oczy. Le˙zał w kolorowym wozie ozdobionym barwnymi płótnami, paciorkami i jedwabiami. Zdziwił si˛e, poniewa˙z znał skad´ ˛ s ten wóz. A potem pochyliła si˛e nad nim jaka´s miła twarz, delikatna, zmysłowa i okolona ciemnymi włosami. U´smiech, którym ta pi˛ekna istota go obdarzyła, był wr˛ecz ol´sniewajacy. ˛ — Mówiłam, z˙ e si˛e jeszcze spotkamy, Wilu Ohmsfordzie. To była Eretria.

XXXV Przez pi˛ec´ dni armia elfów i Wolni Strzelcy z Legionu Granicznego przedzierali si˛e do Arborlon. Szli przez szeroka˛ dolin˛e Sarandanon, przez g˛este lasy, wyboistymi traktami. Maszerowali w dzie´n i w nocy, bez odpoczynku i cz˛esto bez jedzenia; bo te˙z i istoty, które szły za nimi, równie˙z nie spały i nie jadły. Nie zwiazane ˛ ludzkimi potrzebami, wolne od ludzkich ogranicze´n, demony szły za nimi wytrwale, nieubłaganie, gnane własnymi z˙ adzami ˛ i szale´nstwem. Szły za armia˛ niczym psy my´sliwskie, blokujac ˛ drog˛e odwrotu i zachodzac ˛ z obu stron, zdecydowane zaatakowa´c w dogodnej chwili. Idaca ˛ przed nimi armia była ju˙z zm˛eczona i wyczerpana. Wraz z wyczerpaniem przyszła rozpacz, a za rozpacza˛ strach. Ander Elessedil równie˙z czuł si˛e ofiara˛ strachu. Wszystko zacz˛eło si˛e od poczucia kl˛eski. Ci, którzy polegli, ranni, nadzieja, która˛ jeszcze tak niedawno z˙ yli, a która rozwiała si˛e jak poranna mgła; wszystko to cia˙ ˛zyło mu jak kamie´n i nie dawało spokoju. Ale i to nie było najgorsze. Teraz jego zmaltretowana armia musiała i´sc´ forsownym marszem, który był ponad siły niejednego z z˙ ołnierzy. Wielu z nich mogło pa´sc´ , nie dotarłszy do Arborlon. Z tych wszystkich my´sli narodził si˛e jego własny demon: podst˛epny, zaczajony w cieniu jego determinacji, pozbawiony twarzy. Wodzu elfów, pytał chytrze demon, co zrobisz, by uratowa´c swoich ludzi? Czy jeste´s a˙z tak bezradny? Tylu ju˙z poległo. . . A je´sli i ci, którzy ocaleli, równie˙z zgina? ˛ N˛ekał go, dra˙znił pytaniami, doprowadzał do rozpaczy. Nawet obecno´sc´ Allanona nie pomagała. Druid, mimo z˙ e jechał tu˙z obok, pogra˙ ˛zony był we własnych my´slach; przebywał teraz w swym odległym i niedost˛epnym s´wiecie. Tak wi˛ec Ander w samotno´sci walczył ze swym demonem i prowadził wyczerpana˛ armi˛e z powrotem do Arborlon. A przecie˙z tym, który ocalił ich wszystkich od s´mierci, był Stee Jans. W chwili gdy ich ogarn˛eła rozpacz i s´mier´c zagladała ˛ im w oczy, on okazał si˛e godny swego ˙ legendarnego zawołania. Udowodnił, z˙ e naprawd˛e jest Zelaznym Człowiekiem, odwa˙znym, twardym i wytrzymalszym od nich wszystkich. A teraz ten człowiek zebrał pod soba˛ elfy i swoich strzelców i osłaniał tyły, podczas gdy armia niosła swych rannych do macierzystego miasta. Atakował idac ˛ a˛ za nimi nieprzebrana˛ hord˛e demonów nagłymi wypadami, stosujac ˛ t˛e sama˛ taktyk˛e, która okazała si˛e 260

tak skuteczna w przesmyku Baen Draw. Demony usiłowały zamkna´ ˛c okra˙ ˛zenie i złapa´c armi˛e elfów w potrzask. Ale za ka˙zdym razem, tak w samej dolinie Sarandanon, jak i w lasach na jej wschodniej rubie˙zy, znajdowały ju˙z tylko pusta˛ równin˛e, noszac ˛ a˛ czasami tylko s´wie˙zy s´lad niedawnego przemarszu. Z niesamowita˛ zr˛eczno´scia,˛ która dziwiła i wyprowadzała bestie z równowagi, Stee Jans bawił si˛e z nimi w kotka i myszk˛e; atakował z jednej strony, znikał nagle, by po chwili zaatakowa´c z drugiej strony, n˛ekał hordy demonów małymi, szybkimi wypadami. W ten sposób cały czas trzymał je z dala od głównych sił, które zmierzały do bezpiecznego Arborlon. Gniew demonów wcia˙ ˛z przybierał na sile i przeradzał si˛e we w´sciekło´sc´ . Te demony były inne, ró˙zniły si˛e od czarnych poczwar, które walczyły, by wedrze´c si˛e do doliny Sarandanon. Były pot˛ez˙ niejsze ni˙z ludzkie o nich wyobra˙zenie. Niektóre miały ogromne rozmiary, były silnie umi˛es´nione i pokryte łuskami, zdolne mia˙zd˙zy´c kamienie. Inne za´s były małe i zwinne jak z˙ ywe srebro, ale potrafiły zabija´c samym dotkni˛eciem. Jedne miały wiele odnó˙zy zako´nczonych ostrymi jak sztylety szponami, a inne nie miały ich wcale. Były i takie, które ziały ogniem, i takie, które z˙ ywiły si˛e ludzkim mi˛esem. Tam, gdzie przeszła ta koszmarna armia, umierało wszystko i nic nie mogło ju˙z urosna´ ˛c. Pogo´n poda˙ ˛zała za nimi wytrwale. Zwiadowcy i Wolni Strzelcy robili wszystko, by opó´zni´c marsz potworów, których nieprzebrane rzesze parły nieust˛epliwie do przodu. Gdyby nie Stee Jans, jego odwaga i pomysłowo´sc´ , z˙ ołnierze z tylnej stra˙zy ponie´sliby du˙zo wi˛eksze straty, je´sli nie całkowita˛ kl˛esk˛e. A i tak wielu zgin˛eło lub odniosło ci˛ez˙ kie rany, broniac ˛ główna˛ armi˛e od strasznej s´mierci w kłach i szponach przewa˙zajacych ˛ sił wroga. Chodziło przede wszystkim o to, by wojsko nie musiało stawa´c ponownie do boju, dopóki nie dojdzie do Arborlon. Piatego ˛ dnia po południu z˙ ołnierze dotarli do brzegów Rzeki Szemrzacej ˛ Pies´ni, ostatkiem sił przekroczyli ja˛ i doszli do miasta. I tutaj dopiero okazało si˛e, jaka˛ cen˛e przyszło im zapłaci´c. Co trzeci elf, który rozpoczał ˛ odwrót z Sarandanon, nie doszedł z powrotem do Arborlon. Wielu z tych, którzy prze˙zyli, było ci˛ez˙ ko rannych. Z sze´sciuset Wolnych Strzelców nie pozostała nawet połowa. A demony szły nieust˛epliwie za nimi. Nad Arborlon zapadał zmierzch. Było ju˙z chłodno, a ci˛ez˙ kie chmury przesłaniały niebo i ksi˛ez˙ yc. W domach zapalały si˛e s´wiatła; rodziny zasiadały do kolacji. Stra˙z miejska rozpoczynała swe nocne patrole. Oddziały armii elfów patrolowały tereny wzdłu˙z wschodniego brzegu Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni, przy wzniesieniach Carolan i starej budowli Elfitch. Wpatrywali si˛e w ciemno´sc´ , ale w lasach za rzeka˛ nic si˛e nie poruszało. W komnacie Najwy˙zszej Rady Elfów Ander Elessedil po raz pierwszy, odkad ˛ wyruszyli do Sarandanon, stał twarza˛ w twarz z królewskimi ministrami, dowódcami armii i kilkoma obcokrajowcami, którzy przybyli z pomoca˛ dla Westlandii. W r˛eku trzymał gałazk˛ ˛ e Ellcrys. Nie miał czasu na kapiel, ˛ zda˙ ˛zył tylko przespa´c 261

si˛e par˛e godzin. Cały był pokryty pyłem, potem i krwia.˛ Obok niego stał Allanon, ponury i niedost˛epny, zatopiony w swych my´slach. Był te˙z Stee Jans; piwne oczy ˙ Zelaznego Człowieka były smutne i zm˛eczone. Gdy weszli do komnaty, wszyscy wstali z miejsc. Rozległy si˛e szepty i przyciszone, krótkie rozmowy. Zacz˛eto zadawa´c pytania, ka˙zdy chciał przekrzycze´c drugiego i otrzyma´c odpowied´z. Emer Chios uderzył pi˛es´cia˛ w stół i zaległa cisza. — Usiad´ ˛ zmy — nakazał pierwszy minister. Wszyscy usłuchali polecenia, ale szmery nie ustały. Ander czekał przez chwil˛e, po czym postapił ˛ krok do przodu. Znał reguły. Gdy król był nieobecny, obradom przewodniczył pierwszy minister. Emer Chios był człowiekiem pot˛ez˙ nym i powszechnie szanowanym. Ander zamierzał przedstawi´c Radzie swój pomysł i potrzebował poparcia Chiosa, je´sli chciał osiagn ˛ a´ ˛c sukces. Był zm˛eczony i zaniepokojony, ale wszystko wymagało czasu. — Panie pierwszy ministrze — zwrócił si˛e do Chiosa. — Chciałbym przemówi´c do Rady. — Uczy´n wi˛ec tak, ksia˙ ˛ze˛ — przyzwolił Emer Chios, wymawiajac ˛ zwyczajowa˛ formuł˛e. Z poczatku ˛ wolno i do´sc´ niezr˛ecznie, gdy˙z nie był tak dobrym mówca˛ jak ojciec czy brat, Ander opowiedział o wszystkim, co si˛e wydarzyło po wymarszu armii do doliny Sarandanon. Opisał, jak król został ranny, potem s´mier´c Ariona, obron˛e Breakline, obl˛ez˙ enie Baen Draw, a tak˙ze powrót przez Sarandanon i lasy Westlandii do Arborlon. Nie pominał ˛ odwagi i po´swi˛ecenia Wolnych Strzelców ani te˙z czynów Stee Jansa, który przejał ˛ czasowo dowodzenie po s´mierci Pindanona. Opisał te˙z natur˛e wroga, jego rozmiar, sił˛e i w´sciekło´sc´ . Ostrzegł przed zamiarami demonów, które pragn˛eły wymordowa´c ludno´sc´ i obja´ ˛c w posiadanie utracone przed wiekami krainy. Było wi˛ec jasne, z˙ e albo elfy zniszcza˛ zło ostatecznie, albo znikna˛ z powierzchni ziemi. Kiedy przemawiał, przygladał ˛ si˛e twarzom członków Rady. Jak teraz zareaguja,˛ wiedzac, ˛ z˙ e stracili króla i jego nast˛epc˛e. Ojciec mógł przecie˙z umrze´c, a wtedy on, Ander, zostanie królem. Wiedział, z˙ e Rada powinna go zaakceptowa´c jako nast˛epc˛e. Jeszcze nie tak dawno w ogóle o tym nie my´slał, lecz teraz, gdy ojciec le˙zał ci˛ez˙ ko ranny, nieprzytomny. . . — Lordowie — zako´nczył swa˛ przemow˛e Ander — jestem synem swego ojca i wiem, czego oczekuje si˛e od ksi˛ecia elfów. Armia wyszła z Sarandanon i jest teraz tutaj. Powinienem by´c z nimi i zamierzam ich poprowadzi´c. Nie byłoby tak, gdyby rzeczy miały si˛e inaczej w ciagu ˛ paru ostatnich tygodni. Lecz, niestety, rzeczy nie maja˛ si˛e inaczej. Gdyby tu był mój ojciec, wszyscy zebraliby´scie si˛e wokół niego, ka˙zdy z was. Wiem o tym. Postaram si˛e wi˛ec go zastapi´ ˛ c i prosz˛e was, aby´scie zebrali si˛e wokół mnie. Jestem bowiem ostatnim z jego krwi. Ci, którzy sa˛ ze mna,˛ udzielili mi pomocy i poparcia. Teraz szukam go w´sród was. Przyrzeknijcie mi to poparcie, lordowie. 262

Zamilkł i czekał bez słowa. Nie musiał prosi´c o to wszystko, wiedział o tym. Był teraz prawowitym nast˛epca,˛ miał władz˛e i niewielu o´smieliłoby si˛e temu zaprzeczy´c. Mógł te˙z poprosi´c Allanona, by przemówił w jego imieniu. Samo wystapienie ˛ druida mogło uciszy´c wszelkie głosy opozycji. Ander jednak tym razem nikogo nie chciał prosi´c o wstawiennictwo. Decyzja Najwy˙zszej Rady, a nawet zgromadzonych tu obcokrajowców musiała wypłyna´ ˛c z analizy jego zalet, a nie ze strachu czy pod wpływem emocji. Emer Chios wstał z miejsca. Jego ciemne oczy przygladały ˛ si˛e zebranym w komnacie lordom. Potem zwrócił si˛e do Andera: — Ksia˙ ˛ze˛ — zagrzmiał jego gruby głos. — Wszyscy, którzy si˛e tutaj zebrali, wiedza,˛ z˙ e nigdy nie poda˙ ˛zam s´lepo za kim´s, nawet je´sli jest on synem króla. I wiele ju˙z razy mówiłem, z˙ e bardziej wierz˛e osadom ˛ moich ludzi ni˙z jednemu człowiekowi, nawet gdyby był królem całego s´wiata. — Chios przerwał i rozejrzał si˛e po twarzach zebranych. — Lecz jestem zaufanym ministrem Eventina Elessedila i jestem te˙z jego wielbicielem. . . Podziwiam go. On jest królem, lordowie, prawdziwym i wielkim. Chciałbym, aby był teraz z nami i prowadził nas przez te ci˛ez˙ kie czasy. Ale nie ma go tutaj. Jego syn oferuje nam siebie na jego miejsce. Znam Andera Elessedila. . . Sadz˛ ˛ e, z˙ e znam go tak, jak nikt inny. Wysłuchałem go i oceniłem na podstawie tego, kim zawsze był, jak post˛epował i kim w ko´ncu si˛e okazał. I powiadam wam, z˙ e nie ma w tej chwili nikogo, komu ch˛etniej powierzyłbym los mojego kraju i bezpiecze´nstwo naszego narodu. Przerwał na chwil˛e, po czym poło˙zył prawa˛ r˛ek˛e na sercu w ge´scie składania przysi˛egi. Zapanowała cisza. A potem powstali wszyscy. Najpierw kilku członków Rady, potem inni. Poło˙zyli r˛ece na sercu i spojrzeli na ksi˛ecia. Wodzowie armii wystapili ˛ do przodu: Ehlron Tay, człowiek o srogiej twarzy, który po s´mierci Pindanona objał ˛ naczelne dowództwo; Kobold, wysoki kapitan Czarnej Stra˙zy w nieskazitelnym mundurze; i Kevrin, dowódca Gwardii Narodowej. Do Andera zbli˙zyła si˛e wysoka, czarna posta´c. — Teraz wszyscy pójda˛ za toba,˛ ksia˙ ˛ze˛ — powiedział cicho Allanon. Ander przytaknał. ˛ Prawie z˙ ałował, z˙ e tak si˛e stało. Pó´zniej rozmawiali o obronie Arborlon. Przygotowania do niej zacz˛eły si˛e prawie natychmiast po wyruszeniu armii do Sarandanon, a wi˛ec dwa tygodnie temu. Emer Chios jako głównodowodzacy ˛ podczas nieobecno´sci króla wezwał Rad˛e oraz tych spo´sród dowódców armii, którzy nie wyruszyli na wypraw˛e z królem. Radzono wówczas nad sposobem obrony miasta, gdyby armia poniosła kl˛esk˛e. Teraz pierwszy minister omawiał te plany z Anderem. Do miasta mo˙zna było dotrze´c z dwóch stron: od wschodu, szlakami wioda˛ cymi przez dolin˛e Rhenn i lasy znajdujace ˛ si˛e tu˙z powy˙zej, a tak˙ze od zachodu, z doliny Sarandanon. Na pomocy i południu drog˛e blokowały góry, przez które nie było przej´scia. Były to szczyty wysokie i niedost˛epne, pełne stromych turni 263

´ i przepa´sci. Allanon ostrzegał uprzednio, z˙ e Sciana Zakazu p˛eknie na równinach Hoare. To oznaczało, z˙ e demony musza˛ przej´sc´ przez dolin˛e Sarandanon. Je´sli nie skieruja˛ si˛e ani na północ, ani na południe, co zabrałoby im mnóstwo dni, to z pewno´scia˛ nadejda˛ od zachodu. A tu wła´snie obrona elfów była najsilniejsza. Na wroga czekały dwie naturalne przeszkody. Pierwsza˛ była Rzeka Szemrzacej ˛ Pie´sni, nieco w˛ez˙ sza w miejscu, gdzie skr˛ecała na wschód, poni˙zej Carolanu. Była jednak gł˛eboka i trudna do przebycia. Druga˛ przeszkoda˛ był sam klif, stromy i wysoki na czterysta stóp, poros´ni˛ety miejscami g˛estymi zaro´slami. Przerzucono tu tylko jeden most, w miejscu, gdzie rzeka była najw˛ez˙ sza, w dodatku nie było tam płycizn; rzeka płyn˛eła rwa˛ cym nurtem i była do´sc´ gł˛eboka. Natomiast ku urwisku Carolan prowadził Elfitch. Było to główne przej´scie, mimo waskich, ˛ kr˛etych schodów biegnacych ˛ w gór˛e po klifie. Tak wi˛ec obrona Arborlonu zale˙zała od zabezpieczenia rzeki i urwiska. Zdecydowano, z˙ e most zostanie zburzony zaraz po powrocie armii do Arborlon. Tak te˙z si˛e stało; ostatnie ogniwo łacz ˛ ace ˛ miasto z dolina˛ Sarandanon zostało przerwane. Na wschodnim za´s brzegu rzeki ustawiono słupy z palac ˛ a˛ si˛e w kotłach smoła,˛ aby o´swietli´c teren w razie nocnej napa´sci. Zbudowano te˙z redut˛e, tu˙z nad brzegiem rzeki, ciagn ˛ ac ˛ a˛ si˛e w obu kierunkach na kilkaset stóp. Z obu stron reduty zainstalowano mnóstwo pułapek, aby uniemo˙zliwi´c demonom obej´scie tej linii obronnej. Schody biegnace ˛ z dołu ku płaskowy˙zowi Carolan równie˙z zostały zniszczone. Teraz jedynym wej´sciem był Elfitch — system siedmiu połaczonych ˛ ze soba˛ szeregowo ramp z kamiennych bloków. Budowla biegła od wschodniego brzegu rzeki i pi˛eła si˛e w gór˛e klifu a˙z na Carolan. Ka˙zda z siedmiu ramp odgrodzona była baszta,˛ zaopatrzona˛ w solidna˛ bram˛e, która˛ mo˙zna było w ka˙zdej chwili zamkna´ ˛c, blokujac ˛ tym samym drog˛e ku dalszym rampom. Na basztach umieszczono szereg stanowisk dla łuczników, którzy mogli razi´c długimi strzałami w tłoczacego ˛ si˛e na rampie wroga. W czasach pokoju bramy stały otworem, a baszty s´wieciły pustkami. Korzystano z nich od czasu do czasu, wystawiajac ˛ stra˙ze, które nigdy nie miały nawet sposobno´sci ogłosi´c alarmu. Cała za´s kamienna budowla obrastała bluszczem i winoro´slami. Teraz jednak, po powrocie armii z Sarandanon, baszty wypełniły si˛e uzbrojonymi z˙ ołnierzami i stra˙zami. Połyskiwały zbroje, miecze i długie włócznie. Bramy za´s były cały czas zamkni˛ete i pilnie strze˙zone. Natomiast na szczycie Carolanu nie było ju˙z z˙ adnych linii obronnych. Od kraw˛edzi klifu płaskowy˙z ciagn ˛ ał ˛ si˛e a˙z do wielkich lasów, które porastały opadajac ˛ a˛ coraz ni˙zej ku wschodowi równin˛e. Stały tu samotne gospodarstwa, znajdowa˙ ły si˛e tu tak˙ze Ogrody Zycia. Mi˛edzy kraw˛edzia˛ klifu a lasami, we wschodniej cz˛es´ci Carolanu, wznosiło si˛e miasto Arborlon. Je´sli demony zdołaja˛ dotrze´c do płaskowy˙zu, armii elfów pozostanie niewiele mo˙zliwo´sci. Je˙zeli prze˙zyje ich wystarczajaca ˛ liczba, b˛eda˛ mogli próbowa´c zepchna´ ˛c wroga z klifu. Lecz je´sli i to 264

si˛e nie uda, b˛eda˛ musieli si˛e cofna´ ˛c a˙z do odległej doliny Rhenn i tam stana´ ˛c do ostatecznej bitwy o cała˛ Westlandi˛e. Chios zako´nczył swój raport, pomy´slał chwil˛e, a potem dodał: — Oczywi´scie, mówimy tu cały czas o obronie zachodniej strony. Lecz jes´li demony omina˛ góry i zaatakuja˛ od wschodu. . . — Allanon potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i uniósł w gór˛e dło´n. — Nie, nie zrobia˛ tego. Czas jest dla nich bardzo cenny. Nadejda˛ od zachodu. Ander spojrzał pytajaco ˛ na Stee Jansa, ale dowódca Wolnych Strzelców nie miał nic innego do powiedzenia. Ksia˙ ˛ze˛ zwrócił si˛e wi˛ec do Emera Chiosa: — A inne wiadomo´sci, pierwszy ministrze? — Co do naszego apelu o pomoc, to bardzo ró˙zne, obawiam si˛e. Callahorn przysłał kolejne dwie setki konnej Starej Gwardii. To ju˙z regularny oddział Legionu Granicznego. Jest jeszcze, niepewna co prawda, obietnica dalszej pomocy. Nasi posła´ncy donosza,˛ z˙ e Rada Miast nie zdecydowała dotad, ˛ w jakim stopniu wojna elfów powinna interesowa´c Callahorn. Nie zdołano jeszcze doj´sc´ do zgody w tym wzgl˛edzie. Wydaje si˛e, z˙ e przysłanie Starej Gwardii jest wynikiem pewnego kompromisu. W ka˙zdym razie sprawa nadal jest dyskutowana, a my nic wi˛ecej nie wiemy. Stee Jans ostrzegał nas przed tym, pomy´slał Ander ponuro. — Federacja przesłała nam tylko wiadomo´sc´ . — Emer Chios ciagn ˛ ał ˛ dalej z gorzkim u´smiechem. — Wiadomo´sc´ , która jest tyle krótka, co dosadna. Otó˙z Federacja nie zamierza si˛e wtraca´ ˛ c w sprawy innych krajów i ras. Zaczna˛ działa´c dopiero wtedy, gdy zagro˙zenie zacznie dotyczy´c ich samych. A według nich nic si˛e w tej chwili takiego nie dzieje. Dlatego te˙z z ich strony nie mo˙zemy obecnie liczy´c na z˙ adna˛ pomoc. — A Kershalt? — zapytał szybko Ander. — Co z trollami? — Nic. — Chios pokr˛ecił głowa.˛ — Pozwoliłem sobie wysła´c kolejnych posła´nców. Ander przytaknał ˛ milczaco. ˛ — A karły? — Jeste´smy tu — rozległ si˛e nagle szorstki, gruby głos. — A przynajmniej niektórzy z nas. Brodaty, kr˛epy karzeł przepchnał ˛ si˛e przez zgromadzonych w komnacie m˛ez˙ czyzn. Miał z˙ ywe niebieskie oczy i opalona˛ na braz ˛ twarz. Oparł swe s˛ekate r˛ece o kraw˛ed´z stołu i zwrócił si˛e do Allanona. — Druidzie. — Skłonił lekko głow˛e, po czym spojrzał na Andera. — Nazywam si˛e Browork, starszy z Culhaven. Przyprowadziłem ze soba˛ setk˛e saperów, by słu˙zyli Elessedilom. Mo˙zecie za to dzi˛ekowa´c druidowi. Spotkał nas par˛e tygodni temu przy mo´scie łacz ˛ acym ˛ brzegi Srebrnej Rzeki. Pracowali´smy tam. Allanon powiedział nam o nadchodzacym ˛ niebezpiecze´nstwie. Karły znaja˛ Allanona, nie

265

było wi˛ec z˙ adnych zb˛ednych pyta´n. Wysłali´smy wiadomo´sc´ do Culhaven i wyruszyli´smy. Dziesi˛ec´ dni marszu, ale jeste´smy tutaj. Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e do Andera i u´scisnał ˛ ja˛ mocno. — A co z pozostałymi? — zapytał Allanon. Karzeł skinał ˛ niecierpliwie głowa.˛ — Przypuszczam, z˙ e ju˙z sa˛ w drodze. Do ko´nca tygodnia powinni´scie dysponowa´c kilkutysi˛eczna˛ armia.˛ A póki co masz nas, druidzie, i mo˙zesz uwa˙za´c si˛e za szcz˛es´ciarza. Nikt oprócz saperów nie przygotowałby tak rampy. — Chodzi o Elfitch. — Emer Chios wyja´snił zdumionemu Anderowi. — Browork i jego saperzy pracowali z nami przy umocnieniach obronnych. Studiujac ˛ konstrukcj˛e Elfitch, zauwa˙zyli, z˙ e mo˙zna spowodowa´c, by piata ˛ rampa si˛e zawaliła. — Dziecinna zabawa, bułka z masłem. — Karzeł zbył to machni˛eciem r˛eki. — Podci˛eli´smy kamienne bloki, usun˛eli´smy dodatkowe wzmocnienia, spi˛eli´smy ła´ncuchami i zablokowali´smy z˙ elaznymi klinami. Ła´ncuchy sa˛ na dole zamaskowane g˛estymi krzakami, ida˛ w gór˛e po kamiennych blokach, a na szczycie trzyma je mechanizm wielokra˙ ˛zków. Je´sli demony dojda˛ do piatej ˛ rampy, uwolnimy mechanizm, wybijemy skoble. . . i cała rampa a˙z do piatej ˛ bramy spadnie w dół. Proste. — Proste — u´smiechnał ˛ si˛e Ander — je´sli ma si˛e do dyspozycji in˙zynierskie umiej˛etno´sci saperów. Dobra robota, Browork. B˛edziemy ci˛e potrzebowa´c. — Sa˛ tu te˙z inni, których mo˙zesz potrzebowa´c. — Allanon poło˙zył r˛ek˛e na ramieniu Andera i wskazał na koniec stołu. Ksia˙ ˛ze˛ spojrzał w kierunku, gdzie stał samotnie elf w skórzanej kurtce. Prawa˛ r˛ek˛e trzymał na sercu na znak poparcia i lojalno´sci. — Nazywam si˛e Dayn, ksia˙ ˛ze˛ — powiedział cicho. — Jestem skrzydlatym je´zd´zcem. — Skrzydlatym je´zd´zcem? — Ander zdumiał si˛e. Słyszał kiedy´s od ojca opowie´sci o ludziach zwanych podniebnymi elfami. Opowie´sci tych nikt ju˙z prawie nie pami˛etał, bo od co najmniej stu lat w murach Arborlon nie go´scił z˙ aden skrzydlaty je´zdziec. — Ilu was jest? — zapytał w ko´ncu. — Pi˛eciu — odparł Dayn. — Byłoby nas wi˛ecej, gdyby nie obawa przed atakiem demonów na Wing Hove, nasze ojczyste miasto. Mój ojciec, Herrol, wysłał tu nasza˛ piatk˛ ˛ e. Jeste´smy jedna˛ rodzina.˛ — Elf spojrzał na Allanona. — Były takie czasy, gdy mój ojciec i druid si˛e przyja´znili — wyja´snił cichym głosem. — Wcia˙ ˛z jeste´smy przyjaciółmi — odparł zamy´slony mag. Dayn skinał ˛ głowa˛ w podzi˛ekowaniu i zwrócił si˛e do Andera. — Ojciec uwa˙za, z˙ e jego zwiazki ˛ pokrewie´nstwa z elfami ladowymi ˛ sa˛ silniejsze ni˙z u wi˛ekszo´sci jego rodaków, ksia˙ ˛ze˛ . Wi˛ekszo´sc´ z nich zerwała wszelkie kontakty ze starymi prawami i starym sposobem z˙ ycia. Mój ojciec wie równie˙z, z˙ e Allanon jest z rodem Elessedilów i opiekuje si˛e nim. A to ma ogromne znaczenie. Przysłał wi˛ec nas. Byłby tu osobi´scie, gdyby nie nieobecno´sc´ jego roka, imieniem Genewen. Terminuje na nim syn mojego brata, aby kiedy´s sam mógł zosta´c 266

skrzydlatym je´zd´zcem, tak jak jego ojciec i dziadek. Ale my, którzy tu jeste´smy, te˙z mo˙zemy si˛e na co´s przyda´c. Mo˙zemy przemierzy´c całe niebo Westlandii, odnale´zc´ demony i donie´sc´ o ruchach ich hord. Mo˙zemy je s´ledzi´c i odkry´c ich sił˛e i słabo´sci. To wszystko mo˙zemy wam ofiarowa´c. — Przyjmujemy to z ogromna˛ wdzi˛eczno´scia,˛ Dayn — powiedział gło´sno Ander. — Witamy was serdecznie. Dayn ukłonił si˛e i cofnał ˛ o krok. — Czy mo˙ze jeszcze kto´s przybył z pomoca,˛ pierwszy ministrze? — zwrócił si˛e Ander do Chiosa. — Nie. To ju˙z wszyscy, mój panie. — A wi˛ec musi nam to wystarczy´c. — Ander westchnał ˛ i poprosił, by wszyscy usiedli. Teraz dyskusja dotyczyła takich spraw, jak rozmieszczenie z˙ ołnierzy, rozdział broni, taktyka i dodatkowe s´rodki obrony. Ehlron Tay zło˙zył raport dotycza˛ cy regularnej armii, Kerrin opowiedział o przygotowaniach poczynionych przez Gwardi˛e Narodowa,˛ a Kobold o Czarnej Stra˙zy. Browork przedstawił ogólna˛ ocen˛e skuteczno´sci elfijskiej obrony, a Stee Jans zaproponował strategi˛e, która˛ trzeba b˛edzie zastosowa´c, by sprosta´c przewa˙zajacym ˛ siłom demonów. Nawet Dayn opisał krótko bojowe zdolno´sci roków i ich przydatno´sc´ w walkach powietrznych. Czas mijał szybko, noc miała si˛e ju˙z ku ko´ncowi. Ander czuł, z˙ e ze zm˛eczenia kr˛eci mu si˛e w głowie, a my´sli zaczynaja˛ wirowa´c. Nagle rozległ si˛e pot˛ez˙ ny trzask i do komnaty wpadł Gael ze zmierzwionymi włosami, w otoczeniu stra˙zników. Ledwo dyszac, ˛ mały elf pomknał ˛ przed siebie i upadł przed ksi˛eciem na kolana. — Panie! — wykrztusił z twarza˛ czerwona˛ z emocji. — Panie, król si˛e obudził! — Obudził si˛e? Ander skoczył na równe nogi i wybiegł z komnaty. Kiedy spał, wydawało si˛e królowi, z˙ e płynał ˛ z nurtem jakiej´s ciemno´sci, która oblekała go chłodnym całunem, s´ciskała jak strach za gardło, wsaczała ˛ si˛e w niego. Nie istniał czas, nie istniała przestrze´n; był tylko przypływajacy ˛ falami l˛ek, pozostawiajacy ˛ za soba˛ mroczna˛ pustk˛e. Na poczatku ˛ odczuwał ciepło i błogo´sc´ , jak noworodek w ramionach matki, otoczony troska˛ i miło´scia.˛ A potem owo ciepło zacz˛eło go dusi´c, osacza´c i wciaga´ ˛ c. Walczył rozpaczliwie, z˙ eby si˛e uwolni´c, ale nie potrafił. Uderzył we´n nagły chłód, zaczał ˛ zapada´c si˛e w ciemno´sc´ , jego koc zmienił si˛e w całun, a on nie nale˙zał ju˙z do z˙ ycia, lecz stał nad czelu´scia˛ s´mierci. Przera˙zony walczył ze swym straszliwym całunem-wi˛ezieniem, targajac ˛ i rwac ˛ tkanin˛e mroku i chłodu, dopóki nie rozpadła si˛e i nie znikn˛eła. Otworzył oczy i o´slepiło go s´wiatło ostre, niemiłe, migoczace. ˛ Zamrugał nie wiedzac, ˛ gdzie si˛e znajduje. Powoli pokój zaczał ˛ przybiera´c znajome kształty. Rozpoznał zapach lamp oliwnych i dotyk wełnianych prze´scieradeł i kocy, w które był zawini˛ety. Wróciło do niego wszystko, co si˛e wydarzyło, nim zapadł w s´piacz˛ 267

k˛e. Przed jego oczami przesuwały si˛e chaotyczne obrazy: Breakline, Halys Cut i wychodzace ˛ z mgły demony; widział broniace ˛ si˛e elfy, słyszał okrzyki bólu i s´mierci; rozpoznał Allanona, Andera, błysk broni, a potem nagłe uderzenie. . . Schował si˛e pod przykrycia, chciał ucieka´c. . . Lecz nagle obraz wyostrzył si˛e. . . rozpoznał swoja˛ sypialni˛e. Był w pałacu, w Arborlon. Kto´s do niego podchodził. — Panie. . . ? — Król usłyszał znajomy, przestraszony głos Gaela, a jego młoda twarz pochyliła si˛e nad nim. — Panie, czy przebudziłe´s si˛e? — Co si˛e stało? — Własny głos wydał si˛e królowi dziwnie zniekształcony. Ledwie go rozpoznał. — Byłe´s ranny, panie. . . w Halys Cut. Zraniono ci˛e w głow˛e. — Palec Gaela wskazał na skro´n króla. — Dotad ˛ byłe´s nieprzytomny. Panie, tak bardzo si˛e martwili´smy. . . — Jak długo. . . spałem? — przerwał król. Dotknał ˛ r˛eka˛ głowy, w karku poczuł dotkliwy ból. — Siedem dni, panie. — Siedem dni! Gael cofnał ˛ si˛e o krok. — Panie, przyprowadz˛e tu twojego syna. — Mojego syna? — Ksi˛ecia Andera, panie. Odbywa teraz spotkanie z Rada.˛ Le˙z, panie, a ja zaraz go przyprowadz˛e. Eventin patrzył, jak sługa otwiera drzwi i rozmawia z kim´s na zewnatrz, ˛ potem je zamyka. . . Nastała cisza. Król usiłował si˛e podnie´sc´ , ale był to zbyt wielki wysiłek i opadł z powrotem na łó˙zko. Ander. . . ? Czy Gael powiedział, z˙ e Ander rozmawia z Rada? ˛ A gdzie był Arion? Czoło króla zmarszczyło si˛e, ogarnał ˛ go l˛ek i watpliwo´ ˛ sci, my´sli przelatywały w popłochu przez obolała˛ głow˛e. Co tu robił. . . w Arborlon? Co si˛e przydarzyło armii. . . Co z obrona˛ Sarandanon. . . ? Znów usiłował si˛e podnie´sc´ i ponownie opadł na łó˙zko. Ogarn˛eła go fala mdłos´ci. Poczuł si˛e stary, bardzo stary. Czuł si˛e tak, jakby prze˙zyte lata zamieniły si˛e w wyczerpujac ˛ a˛ chorob˛e, które wyssała ze´n siły. Z˛eby mu zacz˛eły dzwoni´c, mdłos´ci podchodziły do gardła. Ach, z˙ eby tak chocia˙z na pi˛ec´ minut znów by´c młodym i na tyle silnym, z˙ eby móc wsta´c z tego przekl˛etego łó˙zka! Rozgorzał w nim ogie´n gniewu, podniósł si˛e i oparł na poduszce, ci˛ez˙ ko oddychajac. ˛ Król obrócił powoli głow˛e. Po drugiej stronie pokoju le˙zał Manx. Pies podniósł łeb i ich spojrzenia si˛e spotkały. W tym momencie skóra s´cierpła królowi i poczuł chłód w z˙ oładku. ˛ W oczach psa dostrzegł co´s, co sprawiło, z˙ e musiał na chwil˛e odwróci´c wzrok; była to zimna, przenikajaca ˛ do szpiku ko´sci, nieugi˛eta nienawi´sc´ . Król zamrugał, nie wierzac ˛ własnym oczom. Przemógł si˛e, przezwyci˛ez˙ ajac ˛ wstr˛et: Manx?! Ale w oczach psa dalej była tylko nienawi´sc´ . Król odwrócił wzrok. Chciał patrze´c na cokolwiek innego, na s´ciany, na meble, na dra268

perie nad oknami. Rozpaczliwie usiłował si˛e uspokoi´c, ale nie mógł. Jestem sam, pomy´slał nagle i strach s´cisnał ˛ mu serce. Sam! Spojrzał znów na Manxa. Oczy owczarka były teraz puste, skrywajac ˛ to, co dostrzegł był przed chwila.˛ A mo˙ze to mu si˛e tylko wydawało? Patrzył, jak stary pies podnosi si˛e wolno, obraca kilka razy i kładzie si˛e z powrotem. Dlaczego do mnie nie podchodzi, pomy´slał król. Dlaczego nie podchodzi? Osunał ˛ si˛e na poduszki. O czym ja mówi˛e? Nienawi´sc´ w oczach psa, który jest moim przyjacielem od tylu lat? Widzie´c w starym, dobrym łobuzie zaciekłego wroga. . . ? Co si˛e z nim dzieje. . . ? Za drzwiami rozległy si˛e głosy. Król usłyszał, jak drzwi si˛e otwieraja˛ i zamykaja.˛ To był Ander. Podszedł i objał ˛ ojca bez słowa. Król przytulił syna, poklepał po plecach i wskazał na łó˙zko. — Powiedz, co si˛e stało? — polecił łagodnie. W tym momencie zobaczył jaki´s błysk w oczach syna i poczuł nagły chłód. Zmusił si˛e, by zada´c pytanie: — Gdzie jest Arion? Ander ju˙z otwierał usta, ale słowa uwi˛ezły mu w gardle. Twarz króla st˛ez˙ ała. — Nie z˙ yje? — W Worl Run — zdołał wyszepta´c syn. Chciał powiedzie´c co´s jeszcze, ale potrzasn ˛ ał ˛ tylko powoli głowa.˛ Oczy starego króla wypełniły si˛e łzami, a r˛ece dr˙zały, gdy chwycił si˛e ramion syna. — Arion nie z˙ yje. . . ? — zapytał raz jeszcze, jakby tamte słowa były tylko kłamstwem albo nie padły w ogóle. Ander przytaknał ˛ milczaco, ˛ po czym odwrócił wzrok. — Pindanon tak˙ze. Przez chwil˛e król nic nie mówił, tylko r˛ece opadły mu powoli na łó˙zko. — A Sarandanon? — Stracona. Patrzyli na siebie w milczeniu, ojciec i syn, dzielac ˛ mi˛edzy siebie jakby sekret, który nigdy nie powinien by´c ujawniony. Ander pochylił si˛e nagle ku ojcu i przytulił go. Trwali tak przez chwil˛e bez słowa. Kiedy w ko´ncu król si˛e odezwał, jego głos był niski i jakby odległy. — Opowiedz mi o Arionie. Niczego nie pomijaj. Ander opowiedział, jak zginał ˛ jego brat, jak przynie´sli go z Breakline do Sarandanon i jak pochowali w przesmyku Baen Draw. Potem mówił o tym wszystkim, co si˛e zdarzyło od pierwszego dnia bitwy w Halys Cut a˙z po marsz do Arborlon. Eventin słuchał w milczeniu. Gdy Ander sko´nczył, stary król zapatrzył si˛e pustym wzrokiem na migajacy ˛ płomie´n oliwnej lampy. Po chwili spojrzał na syna. — Chc˛e, by´s wrócił na posiedzenie Najwy˙zszej Rady, Anderze. Zrób, co musi by´c zrobione — powiedział łamiacym ˛ si˛e głosem. — Id´z ju˙z. Nic mi nie b˛edzie. — Mo˙ze poprosz˛e Gaela, by przyszedł do ciebie? — spytał niepewnie ksia˙ ˛ze˛ . 269

— Nie, nie teraz. — Król pokr˛ecił głowa.˛ — Chc˛e po prostu. . . — Przerwał i chwycił syna mocno za rami˛e. — Jestem z ciebie bardzo dumny, synu. Wiem, jak trudno. . . Ander pokiwał głowa,˛ czujac, ˛ jak co´s go s´ciska w gardle, a potem chwycił ojca za r˛ek˛e. — Gael b˛edzie na korytarzu. Ksia˙ ˛ze˛ wstał i ruszył do drzwi. Miał ju˙z wyj´sc´ , gdy Eventin zawołał go dziwnie nieswoim głosem. — Zabierz ze soba˛ Manxa. Ander zagwizdał na starego wilczura i wyprowadził go z komnaty ojca. Król elfów został sam, tym razem naprawd˛e sam. Oparł si˛e wygodnie o poduszki i zaczał ˛ rozmy´sla´c nad potworno´scia˛ tego wszystkiego, co si˛e dotad ˛ wydarzyło. W ciagu ˛ zaledwie siedmiu dni jedna z najwspanialszych armii w całych czterech krainach została przegnana ze swojego kraju, jak stado owiec uciekajace ˛ przed horda˛ wilków; zmuszona do wycofania si˛e z Breakline i Sarandanon i zap˛edzona do ojczystego miasta, gdzie by´c mo˙ze przyjdzie jej zgina´ ˛c. Gdzie´s w gł˛ebi duszy Eventin poczuł si˛e zupełnie zdruzgotany. To on pozwolił, by to wszystko si˛e zdarzyło, on był za to odpowiedzialny. — Arion — szepnał ˛ nagle, gdy wspomniał swego starszego syna, i z jego oczu popłyn˛eły łzy. Eventin Elessedil płakał.

XXXVI — Eretria! — krzyknał ˛ słabo Wil; w jego głosie słycha´c było zdziwienie. Nie zwa˙zajac ˛ na ból i rany, podniósł si˛e na łokciu, by lepiej widzie´c. — Co ty tutaj robisz? — Zdaje mi si˛e, z˙ e ratuj˛e ci z˙ ycie. — Roze´smiała si˛e, a jej oczy zapłon˛eły figlarnie. Uwag˛e Wila przykuło jakie´s nagłe poruszenie. Z tyłu wozu dwie kobiety zajmowały si˛e wła´snie praniem jakich´s zakrwawionych szmat. Instynktownie si˛egnał ˛ do głowy i wyczuł banda˙z przykrywajacy ˛ ran˛e. Dotknał ˛ jej szybko i skrzywił si˛e z bólu. — Nie robiłabym tego — powiedziała Eretria i chwyciła jego r˛ek˛e. — To jedyna cz˛es´c´ twego ciała, o której mo˙zna powiedzie´c, z˙ e jest czysta. Chłopak rozejrzał si˛e szybko dokoła. — Co zrobiła´s z Amberle? — Z twoja˛ siostra? ˛ — Dziewczyna prychn˛eła drwiaco. ˛ — Jest w miar˛e bezpieczna. — Wybacz mi, ale nie bardzo w to wierz˛e — stwierdził Wil i zaczał ˛ wstawa´c. — Stój, uzdrowicielu. — Eretria pchn˛eła go z powrotem na łó˙zko i s´ciszyła głos, by jej nie usłyszały kobiety płuczace ˛ zakrwawione kawałki materiału. — Obawiasz si˛e, z˙ e b˛ed˛e szukała zemsty z powodu twojej głupiej decyzji, aby pozostawi´c mnie w Tirfing? Tak nisko mnie cenisz? — Roze´smiała si˛e i potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Teraz masz jeszcze jedna˛ szans˛e, by przemy´sle´c swoja˛ decyzj˛e. Czy to mo˙zliwe? — Bynajmniej. Co z Amberle? — Gdybym zamierzała skrzywdzi´c ja˛ lub ciebie, Wilu Ohmsfordzie, zostawiłabym was oboje na pastw˛e tych rzezimieszków, którzy gonili was przez całe Grimpen Ward. Dziewczyna ma si˛e dobrze. Przyprowadz˛e ja,˛ gdy sko´nczymy rozmawia´c. — Eretria obróciła si˛e do słu˙zacych ˛ i kazała im wyj´sc´ . Kobiety przerwały prac˛e i znikn˛eły za zasłona˛ wiszac ˛ a˛ u wej´scia do wozu. Wtedy dziewczyna znowu spojrzała na Wila i przekrzywiła zalotnie głow˛e. — I co mam z toba˛ zrobi´c, Wilu Ohmsfordzie? — Jak nas znalazła´s? — zapytał chłopak i odetchnał ˛ gł˛eboko. 271

— Całkiem łatwo. — Eretria u´smiechn˛eła si˛e. — Wie´sc´ o twojej cudownej mocy uzdrawiania rozeszła si˛e po całym Grimpen Ward dosłownie w ciagu ˛ dziesi˛eciu minut, od kiedy wyleczyłe´s t˛e szynkark˛e. My´slałe´s, z˙ e takie wspaniałe przedstawienie pozostanie niezauwa˙zone? W jaki sposób, według ciebie, znale´zli was ci bandyci? — A wi˛ec ty równie˙z o tym wiedziała´s? — Jeste´s głupcem, uzdrowicielu — powiedziała cicho i dotkn˛eła jego policzka. — W˛edrowcy pierwsi wiedza˛ o tym, co dzieje si˛e w miejscach, przez które podró˙zuja.˛ Gdyby tak nie było, nie po˙zyliby długo. To lekcja, która˛ musisz zapami˛eta´c. Gdy tylko rozeszła si˛e wie´sc´ o cudownym uzdrowieniu, którego dokonałe´s, ka˙zdy, kto ma chocia˙z połow˛e mózgu, domy´slił si˛e, z˙ e kto´s z takim talentem musi by´c bardzo bogaty. Chciwo´sc´ i alkohol to niesamowita mieszanka, uzdrowicielu. Masz szcz˛es´cie, z˙ e z˙ yjesz. — Te˙z tak sadz˛ ˛ e — przyznał zmartwiony Wil. — Powinienem by´c troch˛e bardziej ostro˙zny. — Troch˛e. Na szcz˛es´cie domy´sliłam si˛e, z˙ e chodzi tu o ciebie, i przekonałam Cephela, z˙ eby pozwolił mi was odnale´zc´ . Inaczej byliby´scie strawa˛ dla psów. — Miła perspektywa. — Wil skrzywił si˛e i spojrzał szybko na dziewczyn˛e. — Czy Cephelo wie, z˙ e tutaj jestem? — Wie. — Eretria u´smiechn˛eła si˛e, a w jej oczach znów pojawiły si˛e figlarne błyski. — Czy to ci˛e przera˙za? — Powiedzmy, z˙ e mnie niepokoi — przyznał Wil. — Zastanawiam si˛e, dlaczego miałby robi´c dla mnie cokolwiek po tym wszystkim, co wydarzyło si˛e w Tirfing. Dziewczyna przysun˛eła si˛e do niego i poło˙zyła ma na ramieniu swa˛ szczupła,˛ opalona˛ dło´n. — Poniewa˙z jego córka potrafi by´c na tyle przekonujaca, ˛ by czasami mie´c wpływ nawet na tak upartego człowieka jak on. Poza tym miał czas, by pomy´sle´c o tym wszystkim, co si˛e zdarzyło w Tirfing. Chyba udało mi si˛e przekona´c go, z˙ e to nie była twoja wina i z˙ e to wła´snie ty ocaliłe´s rodzin˛e. — Nie ufam mu. — Wil pokr˛ecił głowa˛ z niedowierzaniem. — I nie powiniene´s — zgodziła si˛e Eretria. — Ale przynajmniej dzisiejszej nocy Cephelo nie b˛edzie si˛e toba˛ interesowa´c. Porozmawia z toba˛ rano. A do tego czasu wasi prze´sladowcy straca˛ cierpliwo´sc´ i wróca˛ do gospody w poszukiwaniu s´wie˙zego piwa, dziewek i pewniejszego z´ ródła zysku. Eretria wstała, zaszele´sciła swa˛ jedwabna˛ szata˛ i wróciła po chwili z mokra˛ szmatka˛ i miska˛ czystej wody. — Musimy ci˛e troch˛e od´swie˙zy´c, uzdrowicielu. Zalatujesz potem i brudem, a twoje ubranie jest kompletnie zniszczone. Zdejmij je, a ja ci˛e umyj˛e. — Sam si˛e umyj˛e. Po˙zyczysz mi jakie´s ubranie? — Skin˛eła twierdzaco ˛ głowa,˛ ale nie ruszyła si˛e z miejsca. Chłopak zaczerwienił si˛e wstydliwie. 272

— Chciałbym zrobi´c to sam, je´sli nie masz nic przeciwko temu. — Ale˙z mam. — Twarz dziewczyny rozja´snił ol´sniewajacy ˛ u´smiech. — Jeste´s niepoprawna. — Wil pokr˛ecił głowa.˛ — A ty jeste´s mi przeznaczony, Wilu Ohmsfordzie. Ju˙z ci to mówiłam. U´smiech przygasł nieco, a jego miejsce zaj˛eło spojrzenie tak zmysłowe i zniewalajace, ˛ z˙ e Wil natychmiast zapomniał o całym s´wiecie. Gdy dziewczyna pochyliła si˛e nad nim, usiadł sztywno na łó˙zku. Poczuł, z˙ e kr˛eci mu si˛e w głowie, ale trzymał si˛e prosto. — Przyniesiesz mi to ubranie? Oczy Eretrii pociemniały z gniewu. Potem dziewczyna wstała, podeszła do szafy i wyj˛eła z niej jakie´s rzeczy. — We´z to. — Rzuciła ubranie na łó˙zko, pochyliła si˛e nad Wilem i pocałowała go prosto w usta. — Umyj si˛e i ubierz. Potem pociagn˛ ˛ eła nosem i wyszła z wozu, starannie zamykajac ˛ za soba˛ drzwi. Chłopak u´smiechnał ˛ si˛e do siebie. Jakiekolwiek były zamiary Eretrii, dziewczyna na pewno nie pozwoli mu si˛e wymkna´ ˛c. Szybko si˛e rozebrał i umył, a potem zało˙zył s´wie˙ze ubranie. Pasowało doskonale, chocia˙z czuł si˛e w nim troch˛e dziwnie, gdy˙z była to typowa szata w˛edrowca. Zaledwie sko´nczył si˛e ubiera´c, w progu stan˛eła Eretria, prowadzac ˛ ze soba˛ Amberle. Elfijska dziewczyna miała na sobie spodnie i tunik˛e z szarfa,˛ a długie włosy przewiazała ˛ opaska.˛ Na jej s´wie˙zo umytej twarzy malował si˛e lekki przestrach. Spojrzała na głow˛e Wila i w jej zielonych oczach natychmiast pojawiła si˛e troska. — Dobrze si˛e czujesz? — zapytała szybko. — Wszystkiego dopilnowałam. — Eretria zbyła jej pytanie, a potem wskazała na drugie łó˙zko. — Mo˙zesz si˛e tutaj przespa´c. A nie próbujcie czasem ucieka´c. Eretria posłała Wilowi znaczacy ˛ u´smiech, a potem obróciła si˛e na pi˛ecie i ruszyła do drzwi. Zatrzymała si˛e jednak w połowie drogi i rzuciła im po˙zegnalne spojrzenie. ´ — Dobranoc, bracie Wilu. Dobranoc, siostro Amberle. Spijcie dobrze. Potem wy´slizn˛eła si˛e z wozu i zamkn˛eła za soba˛ drzwi. T˛e noc sp˛edzili w wozie w˛edrowców. Obudzili si˛e o s´wicie, gdy przez szpary w okiennicach saczyły ˛ si˛e pierwsze promienie poranka. Wil le˙zał przez chwil˛e w milczeniu i w oczekiwaniu, a˙z znikna˛ ostatnie s´lady snu, usiłował zebra´c rozproszone my´sli. Potem si˛egnał ˛ do sakiewki, by upewni´c si˛e, czy Kamienie Elfów sa˛ wcia˙ ˛z na swoim miejscu. Ostro˙zno´sc´ nie zawadzi, pomy´slał. Chciał wsta´c z łó˙zka, ale Amberle nakazała mu si˛e poło˙zy´c. Podeszła do niego, by zbada´c jego rany i poprawi´c banda˙z na głowie. Gdy sko´nczyła, Wil usiadł przy niej i pocałował ja˛ w policzek. Dziewczyna zarumieniła si˛e lekko i u´smiechn˛eła; jej dzieci˛eca jeszcze twarzyczka promieniała rado´scia.˛

273

Po chwili otworzyły si˛e drzwi i w progu stan˛eła Eretria, niosac ˛ tac˛e pełna˛ chleba, miodu, mleka i owoców. Miała na sobie przezroczysta˛ sukienk˛e, która owiewała jej ciało niczym mgiełka. Na powitanie posłała Wilowi swój ol´sniewajacy ˛ u´smiech. — Wyspałe´s si˛e, Wilu Ohmsfordzie? — Podała mu tac˛e i mrugn˛eła znacza˛ co. — Cephelo chce teraz z toba˛ porozmawia´c. Potem wyszła, nie zaszczycajac ˛ Amberle ani jednym słowem. Wil spojrzał na swa˛ towarzyszk˛e i wzruszył bezradnie ramionami. W odpowiedzi dziewczyna zdobyła si˛e na wymuszony u´smiech. Kilka minut pó´zniej pojawił si˛e Cephelo. Wszedł bez pukania lekkim krokiem, w czarnej szacie i zielonym płaszczu. Wygladał ˛ zupełnie tak samo jak tego dnia, gdy po raz pierwszy ujrzeli go na brzegu Mermidonu. Na głowie miał kapelusz z szerokim rondem, przekrzywiony zabawnie na jedna˛ stron˛e. Zamachał nim na powitanie, a na jego s´niadej twarzy pojawił si˛e u´smiech. — Ach, te elfy. Uzdrowiciel i jego siostra. I znowu si˛e spotykamy. Ciagle ˛ szukacie swojego konia? — Nie tym razem. — Wil u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie? Wi˛ec zgubili´scie drog˛e? Z tego, co pami˛etam, Arborlon le˙zy na północy. — Byli´smy ju˙z w Arborlonie i znowu musieli´smy go opu´sci´c — odparł chłopak, odstawiajac ˛ tac˛e. — I przybyli´scie do Grimpen Ward. — Tak jak i ty. — Rzeczywi´scie — przyznał m˛ez˙ czyzna i usiadł naprzeciw Wila i Amberle. — Ale w moim wypadku chodzi o interesy. Musz˛e podró˙zowa´c przez takie miejsca, gdyby nie to nigdy bym si˛e tu nie pojawił. A ty, uzdrowicielu? Co ciebie sprowadza do Grimpen Ward? Z pewno´scia˛ nie perspektywa zastosowania twej umiej˛etno´sci wobec mieszka´nców tak n˛edznej wioski. Wil zastanawiał si˛e przez chwil˛e, co odpowiedzie´c. Musiał by´c bardzo ostro˙zny. Znał Cephela na tyle, by wiedzie´c, z˙ e w˛edrowiec odkryje wszystko, co tylko mo˙ze si˛e dla niego okaza´c korzystne. I na pewno zrobi to bardzo szybko. — My te˙z mamy tutaj swoje sprawy do załatwienia — odparł niedbale. — Nie wydaje mi si˛e, aby´s wyszedł cało z tej kabały, uzdrowicielu. Gdyby nie ja, ju˙z by´s nie z˙ ył. Wil miał ochot˛e roze´smia´c si˛e w głos. Stary lis! Nie miał zamiaru przyzna´c, z˙ e to Eretria uratowała im z˙ ycie. — A zatem znowu jeste´smy twoimi dłu˙znikami — przyznał. — Zbyt pochopnie oceniłem ci˛e w Tirfing. — Cephelo wzruszył ramionami. — Pozwoliłem, by troska o moich ludzi zwyci˛ez˙ yła nad zdrowym rozsadkiem. ˛ Winiłem ci˛e za to, co si˛e stało, zamiast podzi˛ekowa´c za pomoc. To mnie dr˛eczyło. A teraz, gdy uratowałem ci z˙ ycie, moje poczucie winy si˛e ulotniło. 274

— Ciesz˛e si˛e, z˙ e tak to widzisz — powiedział Wil, nie wierzac ˛ w ani jedno słowo w˛edrowca. — To był bardzo trudny okres dla mojej siostry i dla mnie. — Trudny? — Na s´niadej twarzy Cephela pojawiła si˛e znakomicie udana troska. — Mo˙ze mógłbym co´s dla was zrobi´c? Je´sli powiesz mi dokładnie, co sprowadza was do tak niebezpiecznej krainy. . . ? A wi˛ec o to chodzi, pomy´slał Wil. Katem ˛ oka zauwa˙zył ostrzegawcze spojrzenie Amberle. — Chciałbym, aby´s mógł nam pomóc — westchnał, ˛ silac ˛ si˛e na szczero´sc´ — ale obawiam si˛e, z˙ e to niemo˙zliwe. Potrzebuj˛e przewodnika, który zna histori˛e tej doliny, jej legendy i charakterystyczne miejsca. — Có˙z, zatem chyba b˛ed˛e mógł wam pomóc. — Cephelo klasnał ˛ w dłonie. — Wiele razy podró˙zowałem do Wilderun i znam sekrety tej doliny. Mo˙ze, pomy´slał Wil. A mo˙ze nie. Cephelo chce po prostu wiedzie´c, co tutaj robimy. — Nie mam zamiaru dłu˙zej nadu˙zywa´c twej go´scinno´sci i anga˙zowa´c ci˛e w nasze sprawy. — Chłopak wzruszył ramionami. — Jako´s sobie poradzimy. Twarz w˛edrowca nie zmieniła wyrazu. — Dlaczego nie powiesz mi, co was tutaj sprowadza? Pozwól, z˙ e sam oceni˛e, czy rzeczywi´scie nadu˙zywasz mej go´scinno´sci. Wil poczuł, jak dło´n Amberle zaciska si˛e na jego ramieniu, ale zignorował to i nie spuszczał oczu z Cephela. Wiedział, z˙ e w ko´ncu b˛edzie musiał co´s mu powiedzie´c. — Na dworze Elessedilów kto´s zachorował. — Chłopak zni˙zył konspiracyjnie głos. — Wnuczka króla jest bardzo cierpiaca. ˛ Potrzebuje lekarstwa, które mo˙zna uzyska´c z korzenia ro´sliny rosnacej ˛ jedynie tutaj, w Wilderun. Wiemy o tym tylko my dwoje — moja siostra i ja. Przybyli´smy tu w poszukiwaniu tego korzenia. Gdy go odnajdziemy, wrócimy do Arborlon i otrzymamy wysoka˛ nagrod˛e. Wil poczuł, z˙ e Amberle pu´sciła jego rami˛e. Nie o´smielił si˛e jednak na nia˛ spojrze´c. — Czy wiesz, w którym miejscu w Wilderun mo˙zna znale´zc´ t˛e ro´slin˛e? — zapytał Cephelo po chwili milczenia. — Istnieja˛ staro˙zytne ksi˛egi traktujace ˛ o sposobach leczenia w dawnych czasach. Tam wła´snie znalazłem wzmiank˛e o tym korzeniu i nazw˛e miejsca, w którym ro´snie. Ale ta nazwa została ju˙z dawno zapomniana i usuni˛eta ze wszystkich map. Watpi˛ ˛ e, czy ja˛ znasz. — Tak czy inaczej powiedz mi, o jaka˛ nazw˛e chodzi. — Safehold — o´swiadczył Wil, spogladaj ˛ ac ˛ na s´niada˛ twarz w˛edrowca. — Ta nazwa to Safehold. Cephelo pomy´slał przez chwil˛e, a potem potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Masz racj˛e. Ta nazwa nic mi nie mówi. Chocia˙z. . . — M˛ez˙ czyzna zawiesił głos i zamy´slił si˛e gł˛eboko. — Jest jeden człowiek, który mógłby ja˛ zna´c. By´c 275

mo˙ze wiedziałby, o co chodzi. Zna wszystkie stare nazwy, które dotycza˛ tej doliny. Mog˛e ci˛e do niego zaprowadzi´c. Ale Wilderun to bardzo niebezpieczna kraina, uzdrowicielu. Sam si˛e o tym przekonałe´s, chocia˙z dotarłe´s jedynie do Grimpen Ward. Je´sli zdecydujemy si˛e pomóc ci w tej wyprawie, b˛edzie to dla nas wielkie ryzyko. Poza tym mamy równie˙z inne zobowiazania ˛ i inne sprawy do załatwienia. Czas jest dla nas bardzo cenny. Z pewno´scia˛ potrafisz to doceni´c. — Co chcesz przez to powiedzie´c? — zapytał stanowczo Wil. ˙ beze mnie niczego nie znajdziesz. Potrzebujesz mnie, a ja oferuj˛e ci — Ze swoja˛ pomoc. A taka pomoc wymaga. . . có˙z, odpowiedniej zapłaty. — Jakiej zapłaty, Cephelo? — Oczy w˛edrowca poja´sniały. — Twoich kamieni. Tych, które maja˛ t˛e tajemnicza˛ moc. — One sa˛ dla ciebie bezu˙zyteczne. — Chłopak pokr˛ecił głowa.˛ — Naprawd˛e? Czy ich tajemnica jest a˙z tak niepoj˛eta? — Oczy Cephela zw˛eziły si˛e niebezpiecznie. — Przypuszczasz, z˙ e jestem głupcem? Nie jeste´s zwykłym uzdrowicielem. Zreszta˛ nie interesuje mnie, kim jeste´s, ale co posiadasz. Masz czarodziejskie kamienie, a ja chc˛e je dosta´c. — Ich moc jest u˙zyteczna tylko dla elfów. — Wil zmuszał si˛e, z˙ eby zachowa´c spokój, majac ˛ rozpaczliwa˛ nadziej˛e, z˙ e nie straci panowania nad sytuacja.˛ — Tylko elf mo˙ze nia˛ włada´c. — Kłamiesz, uzdrowicielu — stwierdził w˛edrowiec nieprzyjemnym tonem. — On mówi prawd˛e — wtraciła ˛ si˛e Amberle. — Gdyby nie te kamienie, nigdy nie wybrałby si˛e w t˛e podró˙z. Nie mo˙zesz z˙ ada´ ˛ c, aby ci je oddał. — Mam prawo z˙ ada´ ˛ c, co zechc˛e — warknał ˛ Cephelo. — W ka˙zdym razie nie wierz˛e z˙ adnemu z was. — Wierz, w co chcesz — odparł spokojnie Wil. — Nie oddam ci ich. Dwaj m˛ez˙ czy´zni patrzyli na siebie bez słowa. Na nieprzejednanej twarzy Cephela pojawił si˛e cie´n strachu wywołany z˙ ywym wspomnieniem pot˛egi zamkni˛etej w kamieniach; pot˛egi, która˛ władał Wił Ohmsford. — Wi˛ec co mi dasz, uzdrowicielu? — W˛edrowiec u´smiechnał ˛ si˛e z wysiłkiem. — Mam wykona´c swa˛ usług˛e zupełnie za darmo? Chyba masz co´s wartos´ciowego; co´s, co jest warte tyle samo, co kamienie, których uparcie nie chcesz mi odda´c? A zatem? Co mi dasz? Wil rozpaczliwie próbował wpa´sc´ na jaki´s pomysł, ale nie miał absolutnie niczego, co byłoby warte wi˛ecej ni˙z kilka pensów. Był ju˙z pewien, z˙ e sytuacja jest beznadziejna, gdy nagle Cephelo strzelił palcami. — Ubijemy interes, uzdrowicielu. Powiedziałe´s, z˙ e król elfów da ci nagrod˛e, gdy mu dostarczysz lekarstwo, które uzdrowi jego wnuczk˛e. Bardzo dobrze. Zrobi˛e, co b˛ed˛e mógł, aby´s si˛e czego´s dowiedział o miejscu zwanym Safehold. Zaprowadz˛e ci˛e do kogo´s, kto by´c mo˙ze zna t˛e nazw˛e. Ale to wszystko. W zamian ty dasz mi połow˛e nagrody, która˛ otrzymasz od króla. Połow˛e. Zgoda?

276

Wil my´slał przez chwil˛e. Ciekawy interes. W˛edrowcy rzadko, je´sli w ogóle kiedykolwiek, daja˛ co´s pierwsi, nie otrzymawszy uprzednio odpowiedniej zapłaty. O co zatem chodzi? — Twierdzisz, z˙ e pomo˙zesz mi odnale´zc´ Safehold. . . — Je´sli b˛ed˛e w stanie. — . . . ale nie pojedziesz tam ze mna? ˛ — Nie mam zamiaru niepotrzebnie ryzykowa´c z˙ yciem. — Cephelo wzruszył ramionami. — Znalezienie lekarstwa i dostarczenie go królowi jest twoim problemem. Ja tylko pomog˛e ci znale´zc´ drog˛e. Jednak˙ze nie sad´ ˛ z, z˙ e uwolnisz si˛e ode mnie. Ka˙zda próba oszustwa sko´nczy si˛e dla ciebie tragicznie. — A skad ˛ b˛edziesz wiedział, z˙ e mi si˛e udało? — Wil zmarszczył brwi. — Uzdrowicielu, jestem w˛edrowcem i na pewno si˛e dowiem! Uwierz mi. B˛ed˛e wiedział o wszystkim, co ci si˛e przydarzyło. U´smiech Cephela był tak przebiegły, i˙z Wilowi zdawało si˛e przez chwil˛e, z˙ e jego słowa maja˛ jakie´s ukryte znaczenie. Co´s było nie w porzadku ˛ i Wil to wyczuwał. Potrzebowali jakiejkolwiek pomocy, by odnale´zc´ drog˛e do Wilderun, nie u˙zywajac ˛ przy tym kamieni. Pomoc Cephela mogła zawa˙zy´c na ich sukcesie bad´ ˛ z pora˙zce w znalezieniu Safehold, zanim dopadna˛ ich demony. — A wi˛ec zgoda? — zapytał raz jeszcze w˛edrowiec. Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Musiał go sprawdzi´c. — Połowa to za du˙zo — powiedział. — Dam ci jedna˛ trzecia.˛ — Jedna˛ trzecia? ˛ — Twarz Cephela pociemniała natychmiast, ale zaraz si˛e rozpogodziła. — Dobrze. Jestem rozsadnym ˛ człowiekiem. Niech b˛edzie jedna trzecia. To zbyt proste, pomy´slał Wil. Spojrzał na Amberle i w jej oczach dostrzegł taka˛ sama˛ nieufno´sc´ . Ale dziewczyna si˛e nie odezwała, pozostawiajac ˛ decyzj˛e Wilowi. ´ — Smiało, elfie — naciskał Cephelo. — Przecie˙z nie zmarnujemy na to całego dnia. — A wi˛ec dobrze. Umowa stoi. — W porzadku. ˛ Wyjedziemy natychmiast, jak tylko załatwimy tu swoje interesy. Ale wy zostaniecie przez ten czas w wozie. Lepiej, z˙ eby was nie widziano w Grimpen Ward. Wyjdziecie, gdy znajdziemy si˛e gł˛eboko w lesie. U´smiechnał ˛ si˛e szeroko na po˙zegnanie, zamachał kapeluszem i wyszedł. Gdy zamkn˛eły si˛e za nim drzwi, Wil i Amberle popatrzyli na siebie niepewnie. — Nie ufam mu — szepn˛eła dziewczyna. — Ani ja — przytaknał ˛ Wil. Jaki´s czas pó´zniej wóz ruszył i zaczał ˛ si˛e toczy´c w stron˛e Wilderun. Znowu byli w drodze.

XXXVII Stary człowiek zamruczał cicho do siebie, usiadł w bujanym fotelu i zapatrzył si˛e na ciemna˛ s´cian˛e lasu. Daleko na zachodzie, za drzewami rosnacymi ˛ wokół polany, na której si˛e znajdował, za dolina˛ Wilderun i górami, sło´nce opadało powoli za horyzont, a dzie´n ust˛epował miejsca wieczorowi. Stary człowiek najbardziej lubił wła´snie t˛e por˛e, gdy wieczorne cienie przynosiły ze soba˛ chłód, a zachodzace ˛ sło´nce barwiło nieboskłon purpura˛ i szkarłatem, by w ko´ncu przej´sc´ w gł˛eboki granat nocy. Przez szczeliny mi˛edzy drzewami prze´swiecał ksi˛ez˙ yc i migotały gwiazdy, powietrze pachniało s´wie˙zo´scia,˛ wolne nareszcie od odoru wilgoci i st˛echlizny, tak nieodłacznego ˛ od dziennego skwaru, a li´scie szumiały cicho, poruszane łagodnymi podmuchami nocnej bryzy. Przez te nieliczne chwile dolina Wilderun była zupełnie inna˛ kraina; ˛ wtedy człowiek mógł ja˛ traktowa´c jak starego, serdecznego przyjaciela. Starzec postrzegał ja˛ w ten sposób, a w tym czasie nawet bardziej ni˙z o innej porze dnia czy nocy — zawsze jednak z tym samym uczuciem gł˛ebokiej, nieprzemijajacej ˛ wierno´sci. Niewielu czuło tak jak on, lecz niewielu równie˙z miało okazj˛e pozna´c t˛e dolin˛e tak, jak jemu si˛e zdarzyło. Och, była taka zdradliwa i niebezpieczna — surowa, pełna pułapek, które łapały ludzi w swe sidła i zabijały. Wilderun zamieszkiwały istoty, których nie spotyka si˛e w z˙ adnym innym miejscu, z wyjatkiem ˛ mrocznych legend opowiadanych tajemniczym szeptem przy ognisku. Była tam s´mier´c nadchodzaca ˛ w ka˙zdej godzinie, bezlitosna, okrutna i pewna; byli my´sliwi i ofiary, a ka˙zde z˙ ywe stworzenie było po trochu jednym i drugim. W ciagu ˛ sze´sc´ dziesi˛eciu lat sp˛edzonych w dolinie starzec natknał ˛ si˛e na jednych i drugich, i nic ju˙z nie było w stanie go zadziwi´c. Zab˛ebnił palcami o drewniana˛ por˛ecz fotela i zaczał ˛ snu´c wspomnienia. Min˛eło ju˙z sze´sc´ dziesiat ˛ lat od czasu, gdy po raz pierwszy przybył do Wilderun. Dolina była jego domem przez te wszystkie długie lata, i był to dom, który nale˙zało szanowa´c; nie jakie´s zwykłe miejsce z domami i lud´zmi — bezpieczne i bezbrze˙znie nudne, lecz miejsce wymagajace ˛ odwagi, samotne, puste, b˛edace ˛ wyzwaniem dla tych nielicznych, którzy do niego nale˙zeli. Dla takich jak ja, pomy´slał starzec. A teraz z tych wszystkich, którzy kiedy´s przybyli do Wilderun, pozostał jedynie on jeden. Pozostali odeszli, zabrani przez puszcz˛e, pogrzebani 278

gdzie´s gł˛eboko w ziemi. Oczywi´scie byli te˙z głupcy, którzy si˛e gnie´zdzili niczym wystraszone psy w rozwalajacych ˛ si˛e chatach Grimpen Ward i okradali innych głupców, którzy odwa˙zyli si˛e zapu´sci´c do tej dzikiej krainy. Dolina jednak nie nale˙zała do nich, poniewa˙z nigdy nie mieli zrozumienia dla jej natury ani te˙z nigdy nie zamierzali jej pozna´c. Mieszkajac ˛ w zamkowej stajni, nie mo˙zna si˛e przecie˙z nazywa´c panem zamku. Ci głupcy z Grimpen Ward nazywali go wariatem. Był szalony, bo mieszkał w tej dziczy, stary i samotny. Na t˛e my´sl u´smiechnał ˛ si˛e do siebie krzywo. Mo˙ze jest to jaki´s szczególny rodzaj szale´nstwa, ale sam je dla siebie wybrał. — Drifter — zawołał burkliwie. Wielki, czarny pies le˙zacy ˛ u jego stóp uniósł głow˛e i ziewnał ˛ szeroko. Była to pot˛ez˙ na, kudłata bestia przypominajaca ˛ troch˛e nied´zwiedzia, a troch˛e wilka. — Hej, ty — mruknał ˛ starzec, a pies poło˙zył swa˛ wielka˛ głow˛e na jego kolanach i czekał na pieszczot˛e. M˛ez˙ czyzna podrapał go za uszami. Wtem w ciemno´sci rozległ si˛e przeszywajacy ˛ krzyk. Odbił si˛e echem o s´cian˛e lasu i zamarł. Drifter spojrzał w gór˛e, a starzec pokiwał znaczaco ˛ głowa.˛ Bagienny kot. Co´s stan˛eło na jego drodze i zapłaciło swa˛ cen˛e. M˛ez˙ czyzna przesunał ˛ leniwie wzrok i spojrzał na znajome kształty majacza˛ ce w półmroku. Za nim stała chata, w której mieszkał — mała, ale zbudowana solidnie z pni i gontów umocnionych zaprawa.˛ Za chata˛ była szopa, a dalej studnia, wybieg dla muła i warsztat stolarski. Starzec lubił rze´zbi´c i wi˛ekszo´sc´ dnia sp˛edzał na ociosywaniu drewna, które przynosił z lasu rosnacego ˛ wokół polany. Podejrzewał, z˙ e innym ludziom mo˙ze si˛e to wyda´c bezwarto´sciowe, ale zupełnie si˛e tym nie przejmował. Nie widywał zbyt wielu ludzi, a ci, których zdarzało mu si˛e spotka´c, a˙z nadto wystarczali. Nie szukał wi˛ec z nimi kontaktu, a jedynym towarzyszem, którego potrzebował, był Drifter. No i koty wał˛esajace ˛ si˛e w poszukiwaniu po˙zywienia i miejsca do spania, i muł — milczace, ˛ lecz niezawodne stworzenie. Starzec przeciagn ˛ ał ˛ si˛e i wstał. Sło´nce ju˙z zaszło; niebo usiane było gwiazdami i o´swietlone promieniami ksi˛ez˙ yca. Nadeszła pora, by przygotowa´c jaka´ ˛s straw˛e dla siebie i psa. Spojrzał na naczynia stojace ˛ nad małym ogniskiem. Wczorajsza zupa, troch˛e mało, ale mo˙ze starczy na jeszcze jeden posiłek. Ruszył w stron˛e ognia, potrzasaj ˛ ac ˛ lekko głowa.˛ Był niewielkim, szczupłym m˛ez˙ czyzna,˛ przygarbionym ze staro´sci. Nosił podarta˛ koszul˛e i krótkie spodnie. Jego łysa˛ głow˛e otaczał wianuszek cienkich, siwych włosów, a twarz okalała bro˙ da naznaczona okruchami sadzy i trocin. Zylaste ciało pokrywała brazowa, ˛ pomarszczona skóra, a oczy przykryte obwisłymi powiekami były ledwie widoczne. Poruszał si˛e z trudem, jakby przed chwila˛ wstał z łó˙zka i nie mógł rozprostowa´c zesztywniałych mi˛es´ni. Zatrzymał si˛e przed trójnogiem i zapatrzył si˛e na zawarto´sc´ garnka, zastanawiajac ˛ si˛e, co zrobi´c, by poprawi´c smak zupy. W tym momencie usłyszał r˙zenie koni i turkot wozu, jeszcze dalekie, dochodzace ˛ gdzie´s z ciemno´sci, ale z pewno279

s´cia˛ zbli˙zajace ˛ si˛e do jego małej chatki. Spojrzał w noc i czekał, co b˛edzie dalej; Drifter zawarczał nieprzyja´znie. Mijały minuty, a d´zwi˛eki stawały si˛e coraz bli˙zsze. W ko´ncu z cienia, od strony wzgórza wznoszacego ˛ si˛e przy polanie, wyłonił si˛e wóz eskortowany przez sze´sciu je´zd´zców. Ten widok sprawił, z˙ e starca opu´scił dobry nastrój. Znał dobrze ów wóz, wiedział, z˙ e nale˙zy on do tego hultaja Cephela. Splunał ˛ z niesmakiem i zaczał ˛ si˛e powa˙znie zastanawia´c nad napuszczeniem Driftera na swych nieproszonych go´sci. Wóz i je´zd´zcy zatrzymali si˛e na skraju polany. Cephelo zsiadł z konia i ruszył w stron˛e gospodarza, zamiatajac ˛ kapeluszem na powitanie. — Witaj, Hebelu. Dobrze ci˛e znowu widzie´c. — Cephelo. — Starzec prychnał. ˛ — Czego tu znowu szukasz? — Hebelu, Hebelu! — W˛edrowiec udawał wstrza´ ˛sni˛etego. — Czy tak wita si˛e starego przyjaciela? Przecie˙z kiedy´s wspólnie dzielili´smy trudy istnienia. Witaj zatem. Chwycił dło´n Hebela i u´scisnał ˛ ja˛ mocno. Starzec nie protestował, ale te˙z nie odwzajemnił u´scisku. — Ach, s´wietnie wygladasz. ˛ — Cephelo u´smiechnał ˛ si˛e rozbrajajaco. ˛ — Ta kraina dobrze słu˙zy twoim starym ko´sciom. — Starym ko´sciom, mówisz? — Hebel splunał ˛ i zmarszczył nos. — Co sprzedajesz, Cephelo? Lekarstwo na zniedoł˛ez˙ nienie? W˛edrowiec spojrzał na swych towarzyszy i wzruszył przepraszajaco ˛ ramionami. — Jeste´s nieuprzejmy, Hebel. Bardzo nieuprzejmy. — A co zrobiłe´s z reszta˛ bandy? — zapytał starzec i powiódł spojrzeniem za wzrokiem Cephela. — Uciekli z jakim´s innym hultajem? Twarz przybysza pociemniała. — Wysłałem ich naprzód. Jada˛ głównym szlakiem na wschód i b˛eda˛ czeka´c na mnie w Tirfing. Przyjechałem tutaj, poniewa˙z mam co´s wa˙znego do załatwienia. Mo˙zemy pogada´c? — Przecie˙z ju˙z tu jeste´s, nieprawda˙z? — zauwa˙zył Hebel. — Gadaj wi˛ec, co chcesz. — Mo˙zemy przyłaczy´ ˛ c si˛e do ogniska? — Nie mam tyle jedzenia, by nakarmi´c was wszystkich. — Starzec wzruszył ramionami — Mo˙ze przywie´zli´scie co´s ze soba,˛ h˛e? — Przywie´zli´smy. — Cephelo westchnał ˛ z udana˛ przesada.˛ — Mo˙zesz zje´sc´ z nami kolacj˛e. Na polecenie Cephela je´zd´zcy zsiedli z koni i zacz˛eli je wyprz˛ega´c. Stara kobieta, jadaca ˛ z Wilem i Amberle, wyciagn˛ ˛ eła z wozu prowiant i zaniosła w pobli˙ze ogniska. Chłopak z Vale i jego towarzyszka wahali si˛e przez chwil˛e, nie wiedzac, ˛ co robi´c, a potem, na zaproszenie Cephela, przyłaczyli ˛ si˛e do pozostałych. Towarzyszyła im szczupła, ciemnowłosa dziewczyna. 280

Hebel odwrócił si˛e bez słowa i usiadł w swoim fotelu. Było co´s szczególnego w tej parze, która wysiadła z wozu, lecz nie potrafił tego okre´sli´c. Wygladali ˛ jak w˛edrowcy, a jednocze´snie nimi nie byli. Starzec obserwował Cephela i jego młodych towarzyszy. Podeszli do´n i usiedli na trawie. Ciemnowłosa dziewczyna przysun˛eła si˛e do młodego chłopaka i mrugn˛eła do niego zuchwale. — To moja córka, Eretria — powiedział Cephelo, posyłajac ˛ jej zirytowane spojrzenie. — A tych dwoje to elfy. — Nie jestem s´lepy — mruknał ˛ Hebel, u´swiadamiajac ˛ sobie, dlaczego ta para wydała mu si˛e czym´s wi˛ecej ni˙z w˛edrowcami. — Co oni maja˛ z toba˛ wspólnego? — Prowadzimy razem pewne poszukiwania — o´swiadczył Cephelo. — Poszukiwania? Z toba? ˛ — Starzec si˛e zdziwił i zwrócił si˛e do Wila. — Wygladasz ˛ na bystrego. Dlaczego si˛e z nim zadajesz? — Poniewa˙z potrzebuje kogo´s, kto poprowadzi go przez t˛e nieszcz˛esna˛ krain˛e — odparł szybko Cephelo; zbyt szybko, jak na gust starca. — A ty, Hebelu? Dlaczego uparłe´s si˛e, by mieszka´c w tej dziczy? Pewnego dnia, gdy b˛ed˛e t˛edy przeje˙zd˙za´c, znajd˛e twoje ko´sci, staruszku. A wszystko dlatego, z˙ e jeste´s zbyt uparty, by przenie´sc´ si˛e w bezpieczniejsze miejsce. — Nie martw si˛e o to — warknał ˛ Hebel. — Dla kogo´s takiego jak ja ta kraina jest równie bezpieczna jak ka˙zda inna. Znam ja.˛ Znam wszystko, co tu z˙ yje, oddycha i poluje. Wiem, kiedy trzyma´c si˛e z daleka i kiedy pokaza´c z˛eby. Prze˙zyj˛e ci˛e, w˛edrowcze. Zapami˛etaj moje słowa. — Hebel oparł si˛e wygodnie i spojrzał na Driftera le˙zacego ˛ u jego stóp. — Czego ode mnie chcecie? — Tylko troch˛e porozmawia´c. — Cephelo wzruszył ramionami. Starzec rozes´miał si˛e chrapliwie. — Troch˛e rozmowy, powiadasz? No, Cephelo, czego chcesz? Nie marnuj mojego czasu. Nie zostało mi go ju˙z zbyt wiele. — Nie chc˛e niczego dla siebie. Chodzi o te elfy. Potrzebuja˛ pewnej informacji ukrytej w twojej łysej głowie. Kosztowało mnie wiele wysiłku, by dosta´c si˛e tutaj, ale istnieja˛ pewne specjalne powody. . . — Co tu gotujesz? — Hebel przerwał mówiacemu, ˛ gdy˙z to, co usłyszał, zupełnie mu wystarczyło. Zaciagn ˛ ał ˛ si˛e gł˛eboko smakowitym zapachem wydobywajacym ˛ si˛e z garnka. — Co tam jest? — Skad ˛ mog˛e wiedzie´c? — warknał ˛ Cephelo, zdenerwowany udawanym brakiem zainteresowania ze strony starca. — Chyba wołowina. Wołowina z warzywami. — Hebel zatarł swoje zniszczone r˛ece. — My´sl˛e, z˙ e zanim zaczniemy rozmawia´c, powinni´smy co´s zje´sc´ . Przywiozłe´s ze soba˛ piwo, Cephelo? Zjedli parujacy ˛ gulasz z chlebem, a potem suszone owoce i orzechy. Na ko´ncu spłukali wszystko szklanka˛ piwa. Niewiele mówili podczas jedzenia; wymieniali tylko mi˛edzy soba˛ znaczace ˛ spojrzenia, które powiedziały Hebelowi du˙zo wi˛ecej ni˙z słowa. Doszedł do wniosku, z˙ e elfy przybyły tutaj, poniewa˙z nie miały innego 281

wyboru. Cephelo i jego banda nie obchodziły ich bardziej ni˙z jego samego. Oczywi´scie Cephelo znalazł si˛e tutaj, poniewa˙z ma w tym jaki´s interes, który starannie ukrywa. Najbardziej interesowała go posta´c ciemnowłosej dziewczyny, córki tego złodziejaszka. Sposób, w jaki patrzyła na młodego elfa, s´wiadczył o tym, z˙ e ma wobec niego jakie´s zamiary i z˙ e znaczy to dla niej wi˛ecej, ni˙z chciałaby okaza´c. Starzec był coraz bardziej ciekawy, có˙z to takiego. Gdy doko´nczono posiłku i wypito piwo, Hebel wyjał ˛ długa˛ fajk˛e oraz krzesiwo i zapalił, wypuszczajac ˛ w niebo wielki kłab ˛ dymu. Cephelo podjał ˛ nast˛epna˛ prób˛e. — Ten młody elf i jego siostra potrzebuja˛ twojej pomocy. Przebyli ju˙z długa˛ drog˛e, ale nie b˛eda˛ mogli i´sc´ dalej, je´sli im tej pomocy nie udzielisz. Oczywi´scie powiedziałem im, z˙ e to uczynisz. Stary człowiek prychnał ˛ znaczaco. ˛ Znał dobrze t˛e gr˛e. — Nie lubi˛e elfików. My´sla,˛ z˙ e sa˛ zbyt dobre dla tej krainy i ludzi takich jak ja. Nie lubi˛e te˙z w˛edrowców, jak dobrze wiesz. Nie lubi˛e ich jeszcze bardziej ni˙z elfików. — Wydaje mi si˛e, z˙ e mało jest rzeczy, które lubisz. — Eretria u´smiechn˛eła si˛e. — Zamknij si˛e! — warknał ˛ Cephelo z pociemniała˛ twarza.˛ Eretria zamilkła, a Hebel zobaczył, jak jej oczy błysn˛eły gniewem. — Nie mam do ciebie z˙ alu, dziewczyno. — Starzec zachichotał i spojrzał na w˛edrowca. — A co mi dasz, je´sli pomog˛e tym elfikom? Interes musi by´c uczciwy, je˙zeli chcesz dosta´c to, co wiem. — Nie nadu˙zywaj mojej cierpliwo´sci, Hebel. — Ha! Poder˙zniesz mi gardło? Uwa˙zaj, co mówisz! A teraz gadaj, co mi dasz. — Ubrania, po´sciel, skóry, jedwab. Wszystko jedno. — W˛edrowiec zbył szybko pytanie starca. — Mam ju˙z to wszystko. — Hebel splunał. ˛ Cephelo z najwi˛ekszym trudem zdołał nad soba˛ zapanowa´c. — A wi˛ec czego chcesz? Mów, stary! — Chc˛e no˙zy. Pół tuzina ostrych no˙zy, siekier˛e, dwa tuziny jesionowych strzał i kamie´n szlifierski. — Cephelo skinał ˛ głowa˛ z zadowoleniem. — Załatwione, złodzieju. A teraz daj mi co´s w zamian. — Mów zatem, czego chcesz. — Hebel wzruszył ramionami. — Ten elf jest uzdrowicielem. — W˛edrowiec wskazał na Wila. — Szuka pewnego korzenia, z którego mo˙zna uzyska´c cenne lekarstwo. Dowiedział si˛e z ksiag, ˛ z˙ e mo˙zna je znale´zc´ wła´snie tutaj, w Wilderun, a konkretnie w miejscu zwanym Safehold. Zapadła chwila milczenia. Hebel i Cephelo patrzyli na siebie bez słowa i czekali na dalszy rozwój wypadków. — Wi˛ec? — odezwał si˛e w ko´ncu w˛edrowiec. 282

— Co: wi˛ec? — warknał ˛ starzec. — Safehold! Gdzie to jest? — Tam, gdzie powinno by´c. — Hebel u´smiechnał ˛ si˛e krzywo, a w oczach Cephela odbiło si˛e zdziwienie. — Znam t˛e nazw˛e, w˛edrowcze — ciagn ˛ ał ˛ starzec. — To stara, zapomniana przez wszystkich nazwa, ale ja ja˛ pami˛etam. Chodzi o grobowce ukryte we wn˛etrzu góry. — Zgadza si˛e! — zawołał Wil z płonac ˛ a˛ twarza˛ i zerwał si˛e z miejsca. Po chwili znowu usiadł, gdy˙z spostrzegł, z˙ e wszyscy mu si˛e przygladaj ˛ a.˛ — A przynajmniej tak opisuja˛ ksia˙ ˛zki — dodał nieprzekonywajaco. ˛ — Naprawd˛e? — Hebel wypu´scił kolejny kłab ˛ dymu. — Czy mówia˛ tak˙ze o Hollows? Młody elf pokr˛ecił głowa˛ i spojrzał na swa˛ towarzyszk˛e. — Masz na my´sli, z˙ e Safehold znajduje si˛e na terenie Hollows? — Cephelo zmru˙zył oczy, a w jego głosie pojawiła si˛e dziwna nuta, która nie uszła uwagi starca. W˛edrowiec był przera˙zony. — Wła´snie. — Hebel zachichotał. — Czy nadal zamierzasz szuka´c Safehold, w˛edrowcze? — A gdzie znale´zc´ Hollows? — zapytał młody elf. — Na południu, o dzie´n drogi stad ˛ — odparł starzec i zdecydował, z˙ e ju˙z czas poło˙zy´c kres tej głupiej rozmowie. — To piekło, elfiku. Gł˛ebokie, czarne, bezkresne piekło. Ten, kto raz tam wpadnie, nigdy si˛e z niego nie wydostanie. ´ Smier´ c, elfiku. Nikt stamtad ˛ nie powrócił. Istoty, które tam z˙ yja,˛ chca,˛ z˙ eby tak wła´snie było. — Nie rozumiem. — Wil pokr˛ecił głowa.˛ Eretria mrukn˛eła co´s pod nosem i rzuciła młodemu elfowi szybkie spojrzenie. Ona wie, pomy´slał Hebel i zni˙zył głos do szeptu. — Czarownice, elfiku. Dwie siostry: Marag i Mallenroh. Hollows nale˙zy włas´nie do nich i do czarodziejskich stworze´n, które im słu˙za.˛ — A Safehold le˙zy wła´snie w Hollows, tak? — dopytywał si˛e Wil. — Mówiłe´s o jakiej´s górze. . . ? — Iglica, samotny szczyt wyrastajacy ˛ z Hollows niczym r˛eka wystajaca ˛ z grobu. Tam wła´snie znajduje si˛e Safehold. Albo znajdowało si˛e kiedy´s. — Starzec wzruszył ramionami. Nie byłem w Hollows od wielu, wielu lat. Nikt ju˙z tam nie chodzi. — Powiedz mi co´s o tych czarownicach — poprosił Wil. — Marag i Mallenroh. Ostatnie w swoim rodzaju. Kiedy´s było ich wiele, elfiku, ale teraz zostały tylko one dwie. Niektórzy mówia,˛ z˙ e były słu˙zebnicami lorda Warlocka, a niektórzy, i˙z z˙ yły ju˙z długo przed nim. Inni za´s uwa˙zaja,˛ z˙ e maja˛ moc równa˛ pot˛edze druidów. Prawd˛e znaja˛ tylko one. Odkryj ja,˛ je´sli chcesz. Jeden elfik wi˛ecej czy mniej. . . To nic dla mnie nie znaczy. — Hebel roze´smiał si˛e gło´sno, a potem wypił łyk piwa i spojrzał w oczy młodego elfa. — 283

Marag i Mallenroh sa˛ siostrami krwi — ciagn ˛ ał ˛ dalej — ale dzieli je wielka nienawi´sc´ , zrodzona z jakiej´s zadawnionej krzywdy. . . Prawdziwej czy wymy´slonej, nie umiem powiedzie´c i watpi˛ ˛ e, czy ktokolwiek potrafi. Walcza˛ wi˛ec ze soba: ˛ Marag panuje na wschodzie, a Mallenroh na zachodzie, i ka˙zda próbuje zniszczy´c t˛e druga,˛ przeja´ ˛c jej terytorium i władz˛e, A w samym centrum Hollows, mi˛edzy posiadło´sciami obu sióstr, wznosi si˛e Iglica, pod nia˛ za´s le˙zy Safehold. — Czy widziałe´s Safehold? — Ja? Nie. Hollows nale˙zy do sióstr; mnie za´s wystarczy dolina. Kiedy´s, tak wiele lat temu, z˙ e nawet nie potrafi˛e ich zliczy´c, polowałem na skraju Hollows. Byłem głupi, ale chciałem pozna´c cała˛ krain˛e, która˛ wybrałem na swój dom. Mys´lałem, z˙ e to wszystko to tylko bajki, i wybrałem si˛e na skraj Hollows. W dzie´n niczego nie widziałem, ale pewnej nocy, gdy zasnałem, ˛ za jedynego towarzysza majac ˛ tylko z˙ ar mego ogniska, przyszła do mnie Mallenroh. Była wysoka i wygladała ˛ niczym zjawa z nocnego koszmaru. Miała długie szare włosy, w które ´ wplecione były wilcze jagody, i twarz Pani Smierci. Powiedziała, z˙ e przyszła do mnie, gdy˙z zapragn˛eła porozmawia´c z jaka´ ˛s s´miertelna˛ istota.˛ Przez cała˛ noc opowiadała mi o sobie, swojej siostrze Marag i wojnie, jaka˛ ze soba˛ tocza.˛ — Hebel zatopił si˛e we wspomnieniach; jego głos był daleki i cichy. — Rano znikn˛eła, tak jakby jej nigdy nie było, i ju˙z wi˛ecej jej nie spotkałem. Mo˙zna by pomy´sle´c, i˙z to wszystko mi si˛e przy´sniło, gdyby nie to, z˙ e zabrała ze soba˛ czastk˛ ˛ e mojego z˙ ycia. Wi˛ekszo´sc´ z tego, co mi opowiedziała, rozwiało si˛e jak sen. Ale pami˛etam jej słowa o Safehold, elfiku; o miejscu z dawnych czasów, gdzie kiedy´s odprawiano dziwne magiczne sztuki. Jest ono tak stare, z˙ e nawet siostry nie znaja˛ jego pochodzenia. Mallenroh powiedziała mi o tym. Pami˛etam to. . . Przynajmniej tyle. . . Hebel zamilkł, wracajac ˛ pami˛ecia˛ do tego, co kiedy´s prze˙zył. Nawet po tylu latach wspomnienie Mallenroh było tak z˙ ywe, jak ci, którzy przy nim siedzieli. Mallenroh! to dziwne, z˙ e tak dobrze ja˛ pami˛eta. — Bardzo du˙zo pami˛etasz, Hebelu — powiedział cicho młody elf, kładac ˛ dło´n na por˛eczy fotela. Starzec spojrzał na niego zdziwiony. Zrozumiał, i˙z chłopak jest zdecydowany, z˙ eby tam pój´sc´ . Chciał i´sc´ do Hollows! — Nie rób tego — szepnał ˛ starzec. — Nie id´z tam. — Musz˛e. — Wil u´smiechnał ˛ si˛e. — Inaczej Cephelo nie otrzyma swojej nagrody. W˛edrowiec nie odezwał si˛e ani słowem, a jego twarz pozostała nieodgadniona. Eretria spojrzała szybko na Cephela, po czym zwróciła si˛e do Wila. — Nie rób tego, uzdrowicielu — błagała. — Posłuchaj, co mówi ten staruszek. Hollows to nie miejsce dla ciebie. Poszukaj swego lekarstwa gdzie´s indziej. — Nie ma go gdzie´s indziej. Daj spokój, Eretria. — Dziewczyna zarumieniła si˛e z emocji, ale po chwili opanowała si˛e i spojrzała na niego chłodno. — Jeste´s głupcem — stwierdziła i odeszła w mrok. 284

Hebel spojrzał na młodego elfa i dostrzegł, z˙ e jego wzrok pow˛edrował za Eretria.˛ Za´s dziwne, zielone oczy elfijskiej dziewczyny pozostały ukryte w cieniu jej długich włosów opadajacych ˛ na dziecinna˛ buzi˛e. — Czy ten korze´n jest a˙z tak wa˙zny? — zapytał starzec, zwracajac ˛ si˛e do Amberle. — Czy nie mo˙zna znale´zc´ go w innym miejscu? — Zostaw ich — odezwał si˛e nagle Cephelo. — Decyzja nale˙zy do nich. — Tak szybko wysyłasz ich na pewna˛ s´mier´c, w˛edrowcze? — Hebel zmarszczył brwi. — A co z nagroda,˛ o której mówił ten elf? — Nagrody sa˛ dawane i odbierane przez kaprysy losu, starcze. Gdy jeden przegrywa, drugi wygrywa. Elf i jego siostra musza˛ zrobi´c to, na co si˛e zdecydowali. Nie mamy prawa wydawa´c z˙ adnych sadów. ˛ — Musimy tam pój´sc´ — odezwała si˛e cicho Amberle i spojrzała staremu człowiekowi w oczy. — Có˙z. — Cephelo podniósł si˛e z miejsca. — Do´sc´ ju˙z o tym. Wieczór jeszcze si˛e nie sko´nczył, a zostało du˙zo dobrego piwa. Wypijmy, przyjaciele. Porozmawiajmy o tym, co było, a nie o tym, co mo˙ze si˛e kiedy´s zdarzy´c. Hebelu, posłuchaj, co zrobili ostatnio ci głupcy z Grimpen Ward — szale´nstwo, które tacy ludzie jak ty i ja naprawd˛e powinni doceni´c. Zawołał stara˛ kobiet˛e, by przyniosła nowa˛ butelk˛e piwa. Pozostali w˛edrowcy przysiedli si˛e do ogniska i napełnili swoje kubki. Cephelo, s´miejac ˛ si˛e i z˙ artujac, ˛ zaczał ˛ opowiada´c o niesamowitych miejscach, w których prawdopodobnie nigdy nie był i ludziach, których nigdy nie spotkał. Noc wypełniła si˛e jego beztroskimi, zuchwałymi opowie´sciami, s´miechem w˛edrowców i brz˛ekiem szklanek wznoszonych na toast. Hebel słuchał tego wszystkiego z niedowierzaniem. Cephelo za bardzo wypierał si˛e zainteresowania spodziewana˛ nagroda˛ i zbyt szybko zlekcewa˙zył ostrze˙zenie przed pój´sciem do Hollows. Zbyt szybko. A przecie˙z dobrze wiedział, z˙ e nikomu nie udało si˛e powróci´c z Hollows. Hebel kołysał si˛e powoli na swym bujanym fotelu; jedna˛ r˛eka˛ głaskał kudłaty łeb Driftera. Jak jeszcze mógł ostrzec t˛e dwójk˛e elfów? Co miał powiedzie´c, by zniech˛eci´c ich do tego głupiego przedsi˛ewzi˛ecia? Mo˙ze nic? Ten chłopak wyglada ˛ na zdecydowanego. Zastanawiał si˛e, czy elf spotka Mallenroh, tak jak on spotkał wiele lat temu; gdy pomy´slał, z˙ e mo˙ze si˛e tak zdarzy´c, poczuł ukłucie zazdro´sci. Jaki´s czas pó´zniej Wil Ohmsford opu´scił kompani˛e biesiadników i poszedł do studni znajdujacej ˛ si˛e na tyłach domu Hebela. Amberle ju˙z spała, zawini˛eta w koce, wyczerpana podró˙za˛ i wydarzeniami mijajacego ˛ dnia. Wil równie˙z odczuwał niezwykła˛ senno´sc´ wywołana˛ wypitym piwem. Zimna woda mogła go orze´zwi´c i odegna´c sen. Napełnił metalowy kubek przymocowany ła´ncuchem do wiadra i zaczerpnał ˛ z niego pot˛ez˙ ny łyk. Nagle, niczym cie´n, pojawiła si˛e przy nim Eretria. — Nie rozumiem ci˛e, uzdrowicielu — powiedziała otwarcie. 285

Wil odstawił kubek i usiadł na kamiennym podmurowaniu studni. Zobaczył dziewczyn˛e po raz pierwszy od czasu, gdy wobec wszystkich nazwała go głupcem. — Naraziłam si˛e na mnóstwo kłopotów, by w Grimpen Ward ocali´c ci z˙ ycie — ciagn˛ ˛ eła. — Przekonanie Cephela do tego przedsi˛ewzi˛ecia nie było wcale łatwym zadaniem. Wcale nie. A teraz okazuje si˛e, z˙ e moje wysiłki były nadaremne. Równie dobrze mogłam pozwoli´c, by te rzezimieszki poder˙zn˛eły gardło tobie i twojej siostrze. Mimo ostrze˙ze´n, upierasz si˛e, by pojecha´c do Hollows. Chc˛e wiedzie´c dlaczego. Czy Cephelo ma z tym co´s wspólnego? Nie wiem, jaki układ z nim zawarłe´s, ale cokolwiek to jest, nie jest warte takiego ryzyka. — On nie ma z tym nic wspólnego — powiedział cicho Wil. — Je´sli ci w jaki´s sposób zagroził, stan˛e po twojej stronie. Pomog˛e ci. — Wiem o tym, ale Cephelo nie miał wpływu na moja˛ decyzj˛e. — Wi˛ec co? Musisz to zrobi´c? — To lekarstwo jest potrzebne dla. . . — Wil spu´scił oczy. — Nie kłam! — Eretria doskoczyła do niego z twarza˛ pociemniała˛ od gniewu. — Mo˙ze Cephelo dał si˛e nabra´c na t˛e bzdur˛e o korzeniu i lekarstwie, ale on nie czyta w twoich oczach, uzdrowicielu. Ta dziewczyna nie jest twoja˛ siostra.˛ Opiekujesz si˛e nia,˛ jeste´s za nia˛ odpowiedzialny. To wszystko. Nie szukasz z˙ adnego korzenia ani lekarstwa, lecz czego´s wi˛ecej. Co to jest? Wil podniósł wolno oczy i spojrzał na dziewczyn˛e. Gdy nie odpowiadał, wyciagn˛ ˛ eła impulsywnie r˛ek˛e i chwyciła mocno dło´n chłopaka. — Nigdy ci˛e nie zdradz˛e — powiedziała. — Nigdy. — Wil u´smiechnał ˛ si˛e smutno. — Jest to chyba jedyne, czego jestem pewien, Eretrio. Powiem ci wi˛ec. Istnieje pewne niebezpiecze´nstwo, które zagra˙za wszystkim krainom. Mo˙ze je uratowa´c tylko jedna rzecz, która wła´snie jest w Safehold. Amberle i ja musimy ja˛ odszuka´c. W oczach Eretrii błysnał ˛ ogie´n. — Wi˛ec zabierz mnie ze soba.˛ Zabierz mnie teraz, tak jak powiniene´s uczyni´c to przedtem. — Jak˙ze mógłbym to uczyni´c? — Wil westchnał. ˛ — Wła´snie powiedziała´s, z˙ e jestem głupcem, upierajac ˛ si˛e przy podró˙zy do Hollows. Traktuj mnie wi˛ec jak głupca. Twoje miejsce jest przy twoich ludziach, przynajmniej na razie. Jed´z na wschód, jak najdalej od tego, co mo˙ze si˛e zdarzy´c. — Uzdrowicielu, mam zosta´c sprzedana przez tego diabła, który podaje si˛e za mojego ojca, jak tylko dotrzemy do Sudlandii! — powiedziała łamiacym ˛ si˛e głosem. — Czy mam sadzi´ ˛ c, z˙ e jest to dla mnie lepszy los ni˙z ten, który czeka ciebie? Zabierz mnie! — Eretria. . . ! — Wysłuchaj mnie! Wiem co´s o tej krainie, poniewa˙z w˛edrowcy podró˙zuja˛ po niej od czasu moich narodzin. Mo˙ze b˛ed˛e mogła ci pomóc. Je´sli nie, przynaj286

mniej nie b˛ed˛e przeszkadza´c. Potrafi˛e si˛e o siebie zatroszczy´c. Uzdrowicielu, nie prosz˛e ci˛e o nic wi˛ecej, ni˙z ty prosiłby´s mnie, gdyby´smy znale´zli si˛e w odwrotnej sytuacji. Zabierz mnie ze soba! ˛ — Eretrio, nawet je´sli si˛e zgodz˛e, Cephelo nigdy nie pozwoli ci odej´sc´ . — Cephelo nie musi o tym nic wiedzie´c — mówiła szybko, z podnieceniem w głosie. — Zabierz mnie, uzdrowicielu. Powiedz „tak”. Prawie to uczynił. Była tak nieziemsko pi˛ekna, z˙ e w normalnych warunkach trudno byłoby jej odmówi´c. Jej oczy płon˛eły niecierpliwie, a w głosie była desperacja, która poruszyła go do gł˛ebi. Dziewczyna bała si˛e Cephela i tego, co si˛e z nia˛ stanie. Wil wiedział, z˙ e dziewczyna nie b˛edzie go błaga´c, ale posun˛eła si˛e w swych pro´sbach tak daleko, jak tylko mogła. Lecz w Hollows była s´mier´c. Nikt tam nie chodził, bo nie było stamtad ˛ powrotu. Trudno b˛edzie chroni´c Amberle, a mimo pełnych goryczy słów Eretrii, Wil z pewno´scia˛ martwiłby si˛e o nia˛ tak samo, jak o wnuczk˛e Eventina. — Nie mog˛e, Eretrio — powiedział wolno. — Nie mog˛e. — Zapadła długa chwila milczenia. Dziewczyna patrzyła na niego z niedowierzaniem, a w jej oczach czaił si˛e gniew. — Chocia˙z uratowałam twoje z˙ ycie, ty nie chcesz uratowa´c mojego. — Eretria wstała powoli i odsun˛eła si˛e. Po jej policzkach płyn˛eły łzy. — Dwa razy mnie odtraciłe´ ˛ s, Wilu Ohmsfordzie. Ju˙z nigdy nie b˛edziesz miał okazji, by zrobi´c to po raz trzeci. Obróciła si˛e na pi˛ecie i odeszła kilka kroków. — Nadejdzie czas, uzdrowicielu, z˙ e po˙załujesz, i˙z odrzuciłe´s moja˛ pomoc. Obiecuj˛e ci to. Potem odeszła, znikajac ˛ w ciemno´sciach. Wil patrzył za nia˛ jeszcze przez chwil˛e, pragnac ˛ rozpaczliwie, by wszystko uło˙zyło si˛e zupełnie inaczej, by mógł znale´zc´ jaki´s sposób i udzieli´c dziewczynie pomocy, której tak potrzebowała. Ogarniała go coraz wi˛eksza senno´sc´ , wi˛ec wstał i odszedł, by uło˙zy´c si˛e do snu.

XXXVIII Nad Wilderun wstawał s´wit, kładac ˛ si˛e na dolin˛e ponura˛ czerwienia˛ zimnego jeszcze sło´nca. Niebo przesłaniały chmury wiszace ˛ ci˛ez˙ ko nad ziemia.˛ W powietrzu wyczuwało si˛e nadchodzac ˛ a˛ letnia˛ burz˛e. Cephelo i jego mała kompania pokonywali wzgórza, kierujac ˛ si˛e w dół, ku głównej drodze prowadzacej ˛ do Hollows. W˛edrowcy opuszczali obóz Hebela tak, jak do niego przybyli: konni je´zd´zcy prowadzili samotny wóz, w którym jechali Wil i Amberle. Pomachali na po˙zegnanie staruszkowi, który stał przed otwarta˛ chata˛ i patrzył, jak odje˙zd˙zaja.˛ Znikali wolno w mroku lasu. Po chwili le´sny baldachim zamknał ˛ si˛e za nimi i wida´c było jedynie słabe migotanie s´wiateł. Droga była znów cicha i pusta. Pó´znym rankiem dojechali z powrotem do głównej drogi i skr˛ecili na wschód. Pasma mgły snuły si˛e nisko przy ziemi, a nocny chłód jeszcze nie ustapił. ˛ Wil i Amberle jechali w milczeniu, my´slac ˛ o tym, co ich jeszcze czeka. Nie rozmawiali ju˙z wi˛ecej z Hebelem, gdy˙z spali tej nocy wyjatkowo ˛ twardo i gł˛eboko, poza tym Cephelo upewnił si˛e jeszcze, z˙ e staruszek nie ma ochoty na zwierzenia. Teraz oboje zastanawiali si˛e, czy i ile mógł im jeszcze powiedzie´c, gdyby miał do tego okazj˛e. W tym te˙z momencie podjechał do nich Cephelo, ale rozmowa jako´s si˛e nie kleiła. Jeszcze kilka razy tego ranka próbował ich zagadywa´c, za ka˙zdym razem trwało to krótko. Wygladało ˛ to tak, jakby w˛edrowiec czego´s szukał, ale Wil i Amberle nie mieli najmniejszego poj˛ecia, co by to mogło by´c. Eretria trzymała si˛e z daleka, a elfijska dziewczyna zupełnie si˛e nie domy´slała, dlaczego. Było ju˙z popołudnie, gdy Cephelo zarzadził ˛ postój na waskim ˛ skrzy˙zowaniu dróg, gdzie´s w gł˛ebi lasu. Drzewa szumiały gło´sno, wiatr hulał w´sród gał˛ezi, a w oddali zagrzmiało po raz pierwszy tego dnia. W powietrzu czuło si˛e chłód i wilgo´c. Cephelo podjechał do lasu i zatrzymał si˛e. — Tutaj nasze drogi si˛e rozchodza,˛ uzdrowicielu. — W˛edrowiec wskazał na skrzy˙zowanie. — Twoja droga wiedzie na południe. Wystarczy cały czas i´sc´ prosto. Powinni´scie dotrze´c do Hollows jeszcze przed noca.˛ Wil chciał co´s powiedzie´c, lecz Cephelo powstrzymał go, unoszac ˛ w gór˛e dło´n.

288

— Zanim cokolwiek powiesz, pozwól, z˙ e ci poradz˛e, by´s nie prosił mnie, z˙ ebym z toba˛ pojechał. To nie jest nasz problem, a ja mam jeszcze inne zobowiaza˛ nia, które musz˛e wypełni´c. — Chciałem zapyta´c tylko, czy mógłby´s nam da´c troch˛e jedzenia — rzekł chłodno Wil. — Na dzie´n lub dwa. — W˛edrowiec wzruszył ramionami. — Nie wi˛ecej. Skinał ˛ na stara˛ kobiet˛e jadac ˛ a˛ w wozie, która natychmiast weszła do s´rodka. Wil popatrzył na w˛edrowca, który wiercił si˛e niespokojnie na siodle. Co´s go wyra´znie trapiło. — Jak ci˛e znajd˛e, by odda´c ci twoja˛ cz˛es´c´ nagrody? — zapytał nagle chłopak. — Nagroda? Ach, tak. — Cephelo wydawał si˛e jakby zaskoczony. — B˛ed˛e wiedział, kiedy ja˛ otrzymasz. Wtedy ci˛e odnajd˛e, uzdrowicielu. Wil skinał ˛ głowa,˛ podniósł si˛e, wyskoczył z wozu i podał r˛ek˛e Amberle. Spojrzał na nia˛ przelotnie i zorientował si˛e, z˙ e ona równie˙z zauwa˙zyła dziwne zachowanie w˛edrowca. — Czy mógłby´s da´c nam konia? Wtedy. . . — Nie mam konia na wydanie — przerwał mu Cephelo. — My´sl˛e, z˙ e powinni´scie ju˙z i´sc´ . Nadchodzi burza. Stara kobieta podeszła do Wila i wr˛eczyła mu mała˛ sakw˛e. Chłopak przewiesił ja˛ sobie przez rami˛e i podzi˛ekował. Potem spojrzał raz jeszcze na w˛edrowca. — Bezpiecznej podró˙zy, Cephelo. — M˛ez˙ czyzna skinał ˛ milczaco ˛ głowa.˛ — A szybkiej tobie, uzdrowicielu. Bywaj. Wil ujał ˛ Amberle pod rami˛e i poprowadził na rozstaje dróg. Gdy przechodzili koło siedzacej ˛ na koniu Eretrii, chłopak zatrzymał si˛e i wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. — Do widzenia, Eretrio. Dziewczyna skin˛eła krótko głowa.˛ Jej oczy nie wyra˙zały z˙ adnej emocji, były chłodne i dalekie. Potem Eretria s´ciagn˛ ˛ eła lejce i podjechała do Cephela. Wil patrzył jeszcze na nia,˛ ale ona nie zwróciła ju˙z na niego uwagi. Powiał wiatr i zaszumiały drzewa. Wil spojrzał na drog˛e, potem na Amberle i ruszyli w głab ˛ lasu. Hebel sp˛edził cały ranek w swoim warsztacie za chatka,˛ siedzac ˛ na ławeczce razem z bagiennym kotem. Podczas pracy my´slał o wydarzeniach poprzedniej nocy, o odwiedzinach elfów i ostrze˙zeniu, które im przekazał, a które oni zlekcewaz˙ yli. Nie mógł tego zrozumie´c. Dlaczego go nie posłuchali? Przecie˙z powiedział, z˙ e pój´sc´ do Hollows to to samo, co prosi´c si˛e o s´mier´c. I do´sc´ jasno si˛e wyraził, z˙ e spokój czarownic powinien pozosta´c nienaruszony. Dlaczego wi˛ec to rodze´nstwo tak usilnie pragn˛eło si˛e tam dosta´c? Tylko po jaki´s bli˙zej nieokre´slony korze´n? A potem przyszło mu do głowy, z˙ e mo˙ze w tym by´c co´s wi˛ecej. Im dłu˙zej o tym my´slał, tym bardziej wydawało mu si˛e to mo˙zliwe. Przecie˙z nie byliby tak głupi i nieostro˙zni, by powiedzie´c cała˛ prawd˛e w towarzystwie kogo´s takiego jak ów Cephelo. Nie, nie. Ten chłopak wydawał si˛e bardzo bystry. Safehold le˙zało w czelu´sciach Iglicy. Jaki˙z to korze´n rósłby w takich gł˛ebokich podziemiach, 289

pozbawiony z˙ yciodajnych promieni sło´nca. . . ? Lecz kiedy´s Safehold zostało zaczarowane. Tak powiedziały siostry — czarownice. A była to magia z dawnych epok, stracona ju˙z i zapomniana. Czy te elfiki miały nadziej˛e odkry´c ja˛ ponownie? Niebo ciemniało coraz bardziej. Cho´c zbli˙zało si˛e południe, było coraz chłodniej. Porywisty wiatr hulał w koronach drzew, które chwiały si˛e i gło´sno szumiały. Stary człowiek przerwał swoja˛ prac˛e i spojrzał w gór˛e. Zanosi si˛e na niezgorsza˛ burz˛e, pomy´slał. To jeszcze jeden zły znak dla elfików, nie zda˙ ˛za˛ bowiem dojecha´c przed nia˛ do Hollows. Pojechałby za nimi, gdyby to co´s dało, ale oni podj˛eli ju˙z decyzj˛e. Było z´ le, bardzo z´ le. Cokolwiek mieli nadziej˛e tam znale´zc´ — korze´n czy te˙z inna˛ magi˛e — lepiej byłoby, gdyby o tym zapomnieli. Nie b˛eda˛ ju˙z mieli mo˙zliwo´sci tego u˙zy´c. Drifter podniósł swój kudłaty łeb i zaczał ˛ w˛eszy´c pod wiatr. Nagle pies poło˙zył uszy po sobie i warknał ˛ gniewnie. Hebel spojrzał na niego i rozejrzał si˛e dokoła. Wiatr targał koronami drzew, ale nic si˛e mi˛edzy nimi nie poruszało. Drifter znowu warknał, ˛ sier´sc´ zje˙zyła mu si˛e na grzbiecie. Hebel rozgladał ˛ si˛e bacznie dokoła. Co´s tam jednak było, co´s czaiło si˛e w mroku lasu. Wstał i si˛egnał ˛ po siekier˛e. Wpatrywał si˛e w ciemno´sc´ , tam, gdzie patrzył zje˙zony Drifter. Nagle pies przestał warcze´c. Hebel poczuł parali˙zujacy ˛ chłód, który przeniknał ˛ go na wskro´s. Stał jak słup lodu, niezdolny do jednego ruchu. Nie mógł nawet oddycha´c. Drifter le˙zał na brzuchu, skulony i dr˙zacy ˛ i skomlał, jakby kto´s go zdzielił obuchem. Starzec zauwa˙zył, z˙ e co´s si˛e poruszyło. Jaki´s cie´n, ciemniejszy od cieni rzucanych przez drzewa. Potworny strach s´cisnał ˛ mu gardło i podniósł włosy na głowie. Siekiera wypadła mu z r˛eki, a r˛ece opadły bezradnie wzdłu˙z tułowia. I nagle wszystko min˛eło, przeszło obok tak szybko, jak si˛e pojawiło. Hebel poczuł, z˙ e wróciło mu czucie w r˛ekach i nogach i tylko w sercu pozostał jeszcze chłód. Wiatr wiał troch˛e słabiej, drzewa tak˙ze si˛e nieco uspokoiły. Stary człowiek odetchnał ˛ gł˛eboko i podniósł siekier˛e. Potem cofnał ˛ si˛e par˛e kroków i zahaczył nogami o ławk˛e. Zatrzymał si˛e wtedy i pogłaskał psa, który wcia˙ ˛z był naje˙zony i dr˙zał. Hebel wiedział, z˙ e jeszcze nigdy w ciagu ˛ sze´sc´ dziesi˛eciu lat walki o przetrwanie, które sp˛edził w tej dolinie, nie był tak blisko s´mierci, jak tego pochmurnego, wietrznego dnia. Wil i Amberle szli ju˙z prawie od godziny, gdy złapała ich burza. Ci˛ez˙ kie krople spadajace ˛ przez g˛esty baldachim z li´sci wkrótce zmieniły si˛e w rz˛esista˛ ulew˛e. Zachodni wiatr przynosił ze soba˛ strugi deszczu, a rozmokły las rozbrzmiewał co chwil˛e grzmotami. Nie widzieli ju˙z prawie drogi; waski ˛ trakt znikał w ciemnos´ciach, a obrzmiałe woda˛ gał˛ezie opadały ku nim niczym mokre serpentyny. Pozbawieni płaszczy podró˙znych, których wraz z pozostałymi rzeczami nie zdołali odzyska´c od w˛edrowców, w ciagu ˛ kilku minut przemokli do suchej nitki. Cienkie szaty zaraz przylepiły im si˛e do skóry i nie mo˙zna było zrobi´c nic, by jako´s poprawi´c sytuacj˛e. Opu´scili wi˛ec nisko głowy i szli dalej. 290

Deszcz zacinał przez kilka godzin, z wyjatkiem ˛ krótkich chwil dajacych ˛ fałszywa˛ obietnic˛e ko´nca burzy. Posuwali si˛e wi˛ec z trudem do przodu, z ich ubra´n kapała woda, a buty lepiły si˛e od błota. Gdy w ko´ncu ulewa nieco zel˙zała i burza przesun˛eła si˛e na wschód, z lasu zacz˛eła si˛e saczy´ ˛ c g˛esta mgła. Drzewa i krzewy ton˛eły w ciemno´sciach, zewszad ˛ z hałasem spływała woda. Niebo było w dalszym ciagu ˛ zachmurzone i mroczne; gdzie´s na wschodzie rozległ si˛e grzmot piorunu. Mgła zaczynała g˛estnie´c i podró˙zni musieli zwolni´c kroku. ´ zka opadała powoli na dół; najpierw ledwo dostrzegalnie, a potem coScie˙ raz bardziej wyra´znie. Wil i Amberle s´lizgali si˛e w błocie, spogladaj ˛ ac ˛ co chwila na trakt w nadziei, z˙ e ujrza˛ przed soba˛ co´s wi˛ecej ni˙z tylko ciemny tunel drzew. Wsz˛edzie panowała wr˛ecz namacalna cisza; umilkło nawet słabe brz˛eczenie owadów. A potem nagle, tak nagle, jakby kto´s zdjał ˛ z ich oczu ciemna˛ zasłon˛e, drzewa rozstapiły ˛ si˛e i ujrzeli przed soba˛ wielka,˛ mroczna˛ czar˛e Hollows. Przystan˛eli na s´rodku zabłoconej s´cie˙zki i spojrzeli w dół na to okropne, budzace ˛ groz˛e miejsce. Od razu zorientowali si˛e, z˙ e oto odnale´zli Hollows; ten pot˛ez˙ ny czarny las nie mógł by´c niczym innym, jak tylko owym wspomnianym przez Hebela piekłem. Zdawało im si˛e, z˙ e trafili na brzeg ogromnego, martwego jeziora. Jego mroczna˛ powierzchni˛e porastała gruba˛ warstwa˛ niesamowita ro´slinno´sc´ ; mo˙zna si˛e było tylko domy´sla´c, co jest pod spodem. Ze s´rodka tego mroku wyrastał szczyt Iglicy — samotna kolumna nagich skał. Hollows było niego´scinne i ponure niczym otwarty grób. Wil i Amberle stali w milczeniu u wrót tego piekła, walczac ˛ z pragnieniem ucieczki, które narastało z ka˙zda˛ chwila.˛ Nic, co dotad ˛ widzieli w z˙ yciu, nie wygladało ˛ tak przera˙zajaco ˛ i złowieszczo. — Musimy tam zej´sc´ — odwa˙zył si˛e w ko´ncu powiedzie´c Wil. — Wiem — odparła cicho Amberle. Chłopak rozejrzał si˛e dokoła w poszukiwaniu jakiej´s s´cie˙zki. Wygladało ˛ na to, z˙ e szlak ko´nczył si˛e wła´snie tutaj, na brzegu Hollows. Gdy jednak postapił ˛ krok do przodu, okazało si˛e, z˙ e dalej droga si˛e rozgał˛ezia i prowadzi w dół. Wahał si˛e przez moment nad wyborem s´cie˙zki i w ko´ncu zdecydował, z˙ e ta z lewej strony zapewni im wygodniejsze zej´scie. Podał rami˛e Amberle i spojrzał w dół, czujac, ˛ jak jego buty s´lizgaja˛ si˛e na błotnistej mazi i odłamkach skał. Amberle trzymała si˛e mocno jego ramienia. Zacz˛eli ostro˙znie schodzi´c. Wtem Wil stracił równowag˛e i runał ˛ do przodu. Dziewczyna upadła razem z nim i te˙z zacz˛eła spada´c, potykajac ˛ si˛e o jego nogi. Toczyła si˛e po zabłoconej ziemi, a˙z w ko´ncu znikn˛eła z krzykiem w le´snym mroku. Wil rzucił si˛e za nia˛ szale´nczo, przedzierajac ˛ si˛e przez g˛este krzaki, które rozdzierały jego ubranie i kaleczyły twarz. Mo˙zliwe, z˙ e w ogóle nie znalazłby dziewczyny, gdyby nie jaskrawoczerwony jedwab jej szaty. Le˙zała pod platanin ˛ a˛ gał˛ezi, serce kołatało jej ze strachu, a twarz oblepiona była gruba˛ warstwa˛ błota. Gdy jej dotknał, ˛ niepewnie zamrugała oczami. 291

— Wil? Pomógł jej usia´ ˛sc´ , a potem objał ˛ ramionami. — Wszystko w porzadku? ˛ Jeste´s ranna? — Nie, nie sadz˛ ˛ e. — U´smiechn˛eła si˛e. — Jeste´s niezdara, wiesz? — Kiwnał ˛ głowa˛ i u´smiechnał ˛ si˛e z ulga.˛ — Chod´zmy wi˛ec dalej. Objał ˛ ja˛ w talii, pomógł wyplata´ ˛ c si˛e z gał˛ezi, a potem postawił na nogi; była lekka jak piórko. — Skr˛eciłam nog˛e! Wil zbadał kostk˛e, sprawdzajac ˛ ko´sci. — Nie ma złama´n, jest tylko zwichni˛eta. Odpoczniemy kilka chwil, a potem pójdziemy dalej. Pomog˛e ci zej´sc´ ; mog˛e ci˛e nawet nie´sc´ , je´sli to b˛edzie konieczne. — Przepraszam, Wil. Powinnam by´c bardziej ostro˙zna. — Ty? Przecie˙z to ja upadłem. — U´smiechnał ˛ si˛e, silac ˛ si˛e na beztroski ton. — Có˙z, mo˙ze przyjdzie jedna z tych czarownic, o których opowiadał starzec, i nam pomo˙ze. — To nie jest zabawne. — Amberle zmarszczyła brwi i rozejrzała si˛e wokół z niepokojem. — Mo˙ze powinni´smy poczeka´c do rana. Do tego czasu kostka przestanie bole´c. Poza tym, nawet je´sli zeszliby´smy na dół przed nastaniem ciemno´sci, musieliby´smy sp˛edzi´c tam noc, a wcale mi na tym nie zale˙zy. — Ani mnie. Nie sadz˛ ˛ e te˙z, z˙ e powinni´smy podró˙zowa´c noca.˛ Zupełnie wystarczy, gdy wyruszymy o s´wicie. — Mo˙ze powinni´smy wróci´c na gór˛e. — Amberle spojrzała z nadzieja˛ na Wila. — Naprawd˛e wierzysz w opowie´sci tego staruszka? — Wil u´smiechnał ˛ si˛e. — My´slisz, z˙ e tam na dole sa˛ czarownice? — A ty nie? — Nie wiem. — Chłopak zawahał si˛e. — Mo˙ze. . . Tak, sadz˛ ˛ e, z˙ e tak. Niewiele jest zjawisk, w które ju˙z nie wierz˛e. — Usiadł na ziemi i objał ˛ kolana ramionami. — Je´sli istnieja˛ jakie´s czarownice, mam nadziej˛e, z˙ e przestrasza˛ si˛e Kamieni Elfów, poniewa˙z jest to jedyna bro´n, jaka˛ mamy. Oczywi´scie, je˙zeli b˛ed˛e musiał ich u˙zy´c, znajdziemy si˛e w nie lada kłopocie. — Nie sadz˛ ˛ e — odparła cicho. — Nadal wierzysz, z˙ e potrafi˛e nimi włada´c? Nawet po tym, co si˛e zdarzyło w Pykonie? — Tak, ale nie powiniene´s. — Ju˙z raz powiedziała´s co´s takiego, pami˛etasz? To było za Tirfing, gdy rozbili´smy obóz nad Mermidonem. Martwisz mnie. Powiedziała´s, z˙ e nie powinienem ju˙z wi˛ecej u˙zy´c kamieni, nawet w obronie twojego z˙ ycia. — Pami˛etam.

292

— A potem, gdy uciekali´smy z Pykonu, powiedziałem ci, z˙ e nie mog˛e ju˙z u˙zywa´c kamieni, bo ich moc jest dla mnie stracona, a moja elfia czastka ˛ krwi zbyt słaba. Odpowiedziała´s, z˙ e nie powinienem wydawa´c takich pochopnych sadów ˛ i z˙ e wierzysz we mnie. — To te˙z pami˛etam. — Có˙z, spójrz wi˛ec, co z tego wynikn˛eło. — Wil ciagn ˛ ał ˛ swój wywód. — Ja my´sl˛e, z˙ e powinienem u˙zy´c kamieni, ale wydaje mi si˛e, z˙ e nie potrafi˛e. Ty z kolei sadzisz, ˛ z˙ e potrafi˛e, ale nie powinienem. Zabawne, co? I nadal nie wiemy, które z nas ma racj˛e, prawda? Doszli´smy ju˙z prawie do Safehold, a ja jeszcze si˛e nie dowiedziałem. . . — Wil przerwał nagle, zdajac ˛ sobie spraw˛e z tego, co mówi. — Có˙z, to niewa˙zne — stwierdził i odwrócił wzrok. — Lepiej, z˙ eby´smy si˛e nigdy nie dowiedzieli. Oddam je dziadkowi i koniec. Zamilkli. Wil bezwiednie si˛egnał ˛ do tuniki po sakiewk˛e z kamieniami. Trzymał ja˛ przez chwil˛e w dłoni i ju˙z chciał schowa´c, gdy nagle zauwa˙zył co´s bardzo dziwnego. Rozwiazał ˛ sznureczki, wysypał zawarto´sc´ sakiewki na dło´n i ujrzał trzy zwykłe kamienie. — Wil! — krzykn˛eła wstrza´ ˛sni˛eta Amberle. Chłopak z Vale patrzył oszołomiony na kamyki, a jego umysł wirował. — To Cephelo — wyszeptał. — Cephelo. Ukradł nasze kamienie. Prawdopodobnie ostatniej nocy, gdy spali´smy. Tak. . . To musiało by´c wtedy. Jeszcze rano, w Grimpen Ward, były w sakiewce. Sprawdzałem. — Wstał powoli i zaczał ˛ spacerowa´c. — Ale tego ranka zapomniałem sprawdzi´c. Wieczorem byłem taki zm˛eczony, z˙ e prawie od razu zasnałem. ˛ Pewnie dosypał co´s do piwa, by si˛e upewni´c, z˙ e si˛e nie obudz˛e. Nic dziwnego, z˙ e chciał si˛e nas tak szybko pozby´c. Nic dziwnego, z˙ e zlekcewa˙zył ostrze˙zenia Hebela przed podró˙za˛ do Hollows. Byłby szcz˛es´liwy, gdyby´smy nigdy nie wrócili. Nagroda nic dla niego nie znaczy. Chciał tylko naszych kamieni. Wil zapatrzył si˛e na s´cie˙zk˛e, siny z w´sciekło´sci. Nagle przypomniał sobie o Amberle. Obrócił si˛e szybko, chwycił dziewczyn˛e za rami˛e i pociagn ˛ ał ˛ ja˛ za soba˛ na gór˛e. Rozgladał ˛ si˛e przez chwil˛e, po czym podszedł do k˛epy wysokich krzaków. Odgarnał ˛ gał˛ezie i usadowił dziewczyn˛e w tej ro´slinnej kryjówce. — Musz˛e wróci´c po kamienie — powiedział cicho. — Nic ci nie b˛edzie, je´sli ci˛e tu zostawi˛e? — Wil, nie potrzebujesz kamieni. — Je˙zeli b˛edziemy musieli sprawdzi´c nasza˛ teori˛e, wolałbym mie´c je przy sobie. Słyszała´s, co staruszek mówił o Hollows. Kamienie sa˛ wszystkim co mam, by ci˛e chroni´c. — Cephelo ci˛e zabije. — Twarz Amberle była biała jak płótno. — Mo˙zliwe. Mógł te˙z odjecha´c tak daleko, z˙ e ju˙z nie zdołam go dogoni´c. Ale musz˛e spróbowa´c, Amberle. Je´sli nie znajd˛e go do s´witu, wróc˛e z powrotem. Obiecuj˛e. Z kamieniami czy bez, pójd˛e z toba˛ do Hollows. 293

Dziewczyna chciała co´s powiedzie´c, ale milczała. Po jej policzkach płyn˛eły łzy. Podniosła dłonie, by dotkna´ ˛c jego twarzy. — Zale˙zy mi na tobie — szepn˛eła. — Naprawd˛e. — Amberle! — zawołał zdziwiony. — Id´z! — ponagliła go łamiacym ˛ si˛e głosem. — Cephelo na pewno zatrzymał si˛e na noc i je´sli si˛e pospieszysz, zdołasz go dogoni´c. Bad´ ˛ z ostro˙zny, Wilu Ohmsfordzie. Nie stra´c z˙ ycia w jaki´s głupi sposób i wró´c do mnie. — Chwyciła go za głow˛e i pocałowała. — Id´z. Szybko. Popatrzył na nia˛ bez słowa, a potem wstał i nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie, pop˛edził do przodu. Po kilku sekundach zniknał ˛ w mroku.

XXXIX W ten sam dzie´n, gdy Wil odkrył kradzie˙z Kamieni Elfów, demony zaatakowały Arborlon. Poranna˛ cisz˛e rozdarło pełne furii wycie i jazgot i potwory wyłoniły si˛e z lasów po zachodniej stronie Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni. Ich czarne formacje rozciagały ˛ si˛e na cała˛ długo´sc´ płaskowy˙zu Carolan. Z niepoj˛eta˛ w´sciekło´scia˛ fala pokracznych potworów rzuciła si˛e prosto do rzeki. Woda zakipiała i zakotłowała si˛e, rozbryzgiwana monstrualnymi cielskami ró˙znorakich kształtów. Wszystkie one miały teraz tylko jeden cel: jak najszybciej dopa´sc´ drugiego brzegu. Rzucały si˛e wi˛ec w furii, czołgały, przerzucały wzajemnie i topiły, depczac ˛ i tratujac ˛ jeden drugiego. Były tu potwory, które mogły przej´sc´ po dnie, nie zanurzajac ˛ łbów i pysków. Te odpychały si˛e gigantycznymi ramionami i pochylone ci˛ez˙ ko do przodu, brn˛eły przez rzeczna˛ to´n i mas˛e swych pobratymców. Niektóre płyn˛eły na prymitywnych łódkach i tratwach, wiosłujac ˛ długimi ramionami i szponami, złaczony˛ mi włochatymi błonami. Cz˛es´ci z nich udało si˛e zbli˙zy´c do brzegu, inne natomiast wywracały si˛e w swych chybotliwych łodziach i ton˛eły lub gin˛eły przygniecione przez inne poczwary. Były te˙z i bestie, przypominajace ˛ spotworniałe z˙ aby i jaszczurki, które skakały zwinnie lub prze´slizgiwały si˛e po grzbietach potworów. Inne, okropne i s´liskie nietoperze-wampirki o ostrych jak igły kłach, podczepiały si˛e pod ogromne poczwary i w ten sposób przekraczały rzek˛e. Wszystkie te ohydne istoty pchało do przodu szale´nstwo, w´sciekło´sc´ i nienawi´sc´ . Widziały swojego przeciwnika zaledwie kilkaset stóp dalej. Tym razem dopadna˛ go i u´smierca.˛ Elfy jednak zachowywały zimna˛ krew. I chocia˙z liczba, kształty i rozmiary nadciagaj ˛ acych ˛ demonów mogły skruszy´c najodwa˙zniejsze nawet serca, elfy stały pewnie na swych pozycjach i nie cofały si˛e ani o krok. To miała by´c ich ostateczna walka. Bronili teraz swojego ojczystego miasta, serca swego kraju i ziemi, na której mieszkali tak długo, jak długo istniała ich rasa. Tu z˙ yły ich rodziny, ich z˙ ony i dzieci, matki i ojcowie. W tej chwili wszystko na zachód od Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni było stracone, skalane wstr˛etnymi poczwarami, zatrute wyziewami zła. Ale tej ziemi b˛eda˛ broni´c do ko´nca. Nie oddadza˛ Arborlon. B˛eda˛ walczy´c, cho´cby do ostatniego z˙ ołnierza, cho´cby miała tu zgina´ ˛c ostatnia kobieta, cho´cby nie ocalało ani jedno dziecko. Wierzyli, z˙ e lepszy to los ni˙z tułaczka po obcych krainach i s´mier´c ka˙zdego dnia od jadu zła, szponów i kłów swych prze´sladowców. 295

Na basztach Elfitch stali Ander Elessedil i Allanon. Obaj patrzyli w milczeniu na kotłujace ˛ si˛e, czarne fale demonów przelewajacych ˛ si˛e przez rzek˛e. Po chwili Ander uniósł wzrok. Na porannym bł˛ekitnym niebie pojawiła si˛e plamka, która z ka˙zda˛ minuta˛ rosła w oczach. Po chwili z bezkształtnej plamki uformowała si˛e sylwetka roka imieniem Dancer. Mo˙zna te˙z ju˙z było dostrzec na jego grzbiecie Dayna. Ksia˙ ˛ze˛ i druid obserwowali, jak spływaja˛ łagodnie ku klifom płaskowy˙zu. Po chwili wyladowali ˛ na rampie, nieco dalej od baszty Andera. Dayn zsiadł z roka i pospieszył ku nim. — Ilu? — spytał od razu Ander. — Nie mieszcza˛ si˛e nawet w lasach. Te, które tu widzimy, to zaledwie garstka, je´sli je porówna´c z reszta.˛ Ander pokiwał ponuro głowa.˛ Allanon przewidział, z˙ e b˛edzie ich tak wiele. — Czy szykuja˛ si˛e mo˙ze do okra˙ ˛zenia? — Dayn potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — My´sl˛e, z˙ e nie. Nic na to nie wskazuje. Cała masa idzie prosto na nas, jedna˛ wielka˛ fala˛ na całej długo´sci Carolanu. — Elf wychylił si˛e i spojrzał w dół, gdzie demony wcia˙ ˛z parły w´sciekle do przodu, po czym ponownie odwrócił si˛e do Andera i druida. — Dam nieco odpocza´ ˛c Dancerowi i za chwil˛e polecimy jeszcze raz. Powodzenia, ksia˙ ˛ze˛ . — Skłonił im si˛e i odszedł. Walka ju˙z rozgorzała. Nad brzegiem rzeki ustawieni w równe szeregi łucznicy ju˙z rozpocz˛eli ostrzał. Długie ka´ ˛sliwe strzały pruły powietrze i znikały w kotłujacej ˛ si˛e, czarnej masie potworów, które nie zda˙ ˛zyły jeszcze dotrze´c do brzegu. Niektóre strzały odbijały si˛e od łuskowatych pancerzy demonów, nie czyniac ˛ im z˙ adnej krzywdy, lecz inne wbijały si˛e w pokraczne ciała a˙z po bełty. Rozległy si˛e wrzaski, jazgot i zawodzenie. Czarne cielska zginały si˛e, pochylały lub wypr˛ez˙ ały, by po chwili pogra˙ ˛zy´c si˛e w rzecznej toni. Nie miały z˙ adnej szansy na wynurzenie, gdy˙z natychmiast gin˛eły, zmia˙zd˙zone i stratowane przez inne poczwary. Płonace ˛ strzały wbijały si˛e w burty łódek i tratw, w karki, pyski i s´lepia. Łucznicy dokonywali cudów zr˛eczno´sci, mierzyli dokładnie w czułe miejsca, pustoszyli ohydne szeregi. Ale to wszystko było za mało. Wcia˙ ˛z nowe i nowe fale demonów wylewały si˛e z lasów i toczyły ku rzece. Cały teren był nimi pokryty — od rzeki a˙z po odległy le´sny horyzont. Nagle na wzniesieniach Carolanu, na basztach i murach obronnych rozległa ˙ si˛e wrzawa i gromkie okrzyki. Zołnierze patrzyli z niedowierzaniem i rado´scia,˛ jak oto w porannym sło´ncu pojawia si˛e siwowłosy je´zdziec na wspaniałym rumaku. Rozbrzmiewały coraz gło´sniejsze okrzyki entuzjazmu, wie´sc´ rozchodziła si˛e z szybko´scia˛ błyskawicy. W dół rampy, a˙z po klify Carolanu i jeszcze dalej, a˙z nad sama˛ rzek˛e podawano sobie radosna˛ wiadomo´sc´ . Eventin! Oto nadje˙zd˙za Eventin, by nam pomóc! Nasz król!! W jednej chwili w armi˛e wstapił ˛ nowy duch, przepełnił ich nadzieja,˛ nowa˛ wiara˛ i nowym z˙ yciem, dodał sił i uskrzydlił. Bo oto ujrzeli swojego króla, człowieka, który władał i opiekował si˛e nimi od ponad sze´sc´ dziesi˛eciu lat. Dla wielu 296

spo´sród nich było to całe z˙ ycie; innego władcy nie znali, nie potrafili sobie go nawet wyobrazi´c. Oto król, który walczył z armia˛ lorda Warlocka i zwyci˛ez˙ ył. Oto król, który przeprowadził kraj przez tyle trudnych chwil. Ci˛ez˙ ko ranny pod Halys Cut, bliski s´mierci, a jednak wrócił; wrócił do nich! W proste z˙ ołnierskie serca wstapiła ˛ nadzieja i wiara, z˙ e teraz ju˙z z˙ adne zło nie zdoła nad nimi zapanowa´c, z˙ e ich ojczyzna b˛edzie ocalona i wolna na zawsze. Eventin! A jednak co´s było nie tak; Ander wiedział o tym w chwili, gdy ojciec zsiadł z konia i spojrzał mu w oczy. To nie był ten sam człowiek, jak sadzili ˛ jego ludzie. Na pozór twarz króla była sroga i opanowana, a oczy pełne energii. Miało to wyglada´ ˛ c tak, jakby Eventin nie prze˙zył z˙ adnej tragedii, jakby był jedyna˛ teraz opoka˛ i ostoja˛ swego wojska. Lecz Ander wiedział. Wiedział, z˙ e ten człowiek ucieka. Nie przed samym bólem czy strachem. To zawsze potrafił przezwyci˛ez˙ y´c. To była ucieczka przed bezbrze˙znym smutkiem. Twarz króla była maska,˛ kostiumem; przybrał ja,˛ lecz nie zdołał zwie´sc´ swego syna. Ander znał prawd˛e. To oczy zdradziły króla. Był w nich ból straty, która˛ odczuwał tak mocno, z˙ e złamało to jego waleczne serce. Ander czytał w jego oczach jak w otwartej ksi˛edze i wiedział, z˙ e Allanon równie˙z potrafi to odczyta´c. Władca elfów, był tylko skorupa,˛ zewn˛etrzna˛ powłoka,˛ wizerunkiem na pokaz dla swoich z˙ ołnierzy. Na to, z˙ e stary, ci˛ez˙ ko ranny król zdołał do nich przyby´c, składało si˛e by´c mo˙ze wiele okoliczno´sci: s´mier´c Ariona i Pindanona; przeczucie blisko´sci własnej s´mierci; uprzytomnienie sobie, z˙ e armia poniosła kl˛esk˛e, a kraj ginał ˛ w demonicznej paszczy szale´nstwa, zła i nienawi´sci; a nade wszystko s´wiadomo´sc´ , z˙ e je´sli teraz poniosa˛ kl˛esk˛e, to zło przedrze si˛e i zaleje wszystkie cztery krainy. Wtedy elfy, tak jak i inne rasy, znikna˛ z powierzchni ziemi, a s´wiat, który znali, odejdzie wraz z nimi na zawsze. Ów stary człowiek czuł si˛e za to odpowiedzialny, on to bowiem był królem. Królem elfów. Ander u´sciskał ojca, starannie skrywajac ˛ swe my´sli, po czym odstapił ˛ o krok i wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie gałazk˛ ˛ e Ellcrys. — To nale˙zy do ciebie, panie. Eventin zdawał si˛e waha´c przez chwil˛e, a potem potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie, synu. Teraz nale˙zy do ciebie. Nie´s ja˛ ty, w moim imieniu. Ander patrzył na ojca w milczeniu. Zauwa˙zył w jego oczach co´s, co umkn˛eło mu za pierwszym razem. Oto jego ojciec wiedział, z˙ e syn zdaje sobie spraw˛e, jak bardzo si˛e zmienił i z˙ e pozory stworzone dla innych nie moga˛ go zwie´sc´ . Ander schował gałazk˛ ˛ e i poło˙zył dło´n na ramieniu króla. — Wobec tego zosta´n ze mna˛ na murach — powiedział mi˛ekko. Ojciec zgodził si˛e i weszli razem na blanki. W tym samym czasie pierwsze forpoczty demonów osiagn˛ ˛ eły wschodni brzeg Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni. Wychodziły i wypełzały całymi falami, dziesiatki ˛ i setki, a w tym samym momencie nast˛epne hordy wchodziły do rzeki po drugiej 297

stronie. Z rykiem i potwornym jazgotem monstra rzuciły si˛e na pierwsze szeregi obro´nców. Rozp˛etało si˛e piekło. Wielkie cielska nadziewały si˛e na długie włócznie, z˙ elazne groty wbijały si˛e w nie i przeszywały na wylot, zbroczone ohydna˛ posoka.˛ Wielkie paszcze mia˙zd˙zyły r˛ece, ostre kły rozrywały mi˛es´nie, zakrzywione szpony rozdzierały gardła. Zbrojne w twarde jak stal rogi poczwary nadziewały na nie nieszcz˛esnych obro´nców i odrzucały wysoko w powietrze. W samym s´rodku tej jatki walczył Stee Jans, przewodzac ˛ małemu oddziałowi najlepszych Wolnych Strzelców. Szeroki miecz ogromnego wojownika z pogranicza spływał krwia; ˛ kapitan strzelców siał prawdziwe spustoszenie w´sród watah poczwar, które nie mogły go dosi˛egna´ ˛c mimo wszelkich wysiłków. Na flankach walczyli Ehlron Tay i Kerrin. Widzac, ˛ z˙ e elfy powoli si˛e wycofuja,˛ dowódcy zacz˛eli krzycze´c: „Nie poddawa´c si˛e! Wytrzymajcie! Wytrzymajcie jeszcze troch˛e!” Ostatecznie jednak musieli rozpocza´ ˛c odwrót. Demony przygniatały ich ju˙z liczba˛ i siła,˛ a nawet zacz˛eły powoli otacza´c poszczególne grupy, czyniac ˛ w liniach obrony ogromne luki. Wpadały w nie natychmiast całe zgraje wszelkich poczwar. Nie mo˙zna ju˙z było dłu˙zej utrzyma´c nadrzecznej reduty. A do rzeki wcia˙ ˛z wchodziły coraz to nowe hordy; nie było ju˙z nawet wida´c wody. Brzegi Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni spływały krwia,˛ wsz˛edzie le˙zały stosy poskr˛ecanego s´cierwa potworów i ciała poległych obro´nców. A przez to okropne pobojowisko przedzierały si˛e nowe zast˛epy demonów. Obserwujac ˛ bitw˛e ze szczytu baszty drugiej rampy Elfitch, Ander zdecydował si˛e da´c rozkaz do odwrotu. Natychmiast te˙z obro´ncy zacz˛eli opuszcza´c umocnienia reduty, wycofali si˛e sprawnie do małego zagajnika i pospieszyli dobrze sobie znanymi s´cie˙zkami ku Elfitch. Zanim demony si˛e zorientowały, z˙ e jest to odwrót zorganizowany, za obro´ncami zamkn˛eły si˛e ju˙z bramy pierwszej rampy. Bestie natychmiast pu´sciły si˛e w pogo´n. Wpadły cała˛ masa˛ do zagajnika, lecz tam czekały na nie zmy´slnie skonstruowane i dobrze ukryte pułapki i zasadzki. Wiele poczwar straciło w nich z˙ ycie. Przez krótka˛ chwil˛e pogo´n straciła tempo i si˛e zatrzymała. Ale ju˙z w nast˛epnej chwili nadbiegły inne potwory i tratujac ˛ swych pobratymców, przebiegły po nich i pognały dalej. W krótkim czasie dopadły umocnie´n Elfitch i rozpocz˛eły szturm. Tak jak wielka fala uderza w stojac ˛ a˛ na jej drodze przeszkod˛e, tak i monstra gruchn˛eły o obronne mury, wypi˛etrzajac ˛ si˛e ogromna˛ i zwarta˛ masa˛ i osiagaj ˛ ac ˛ niemal˙ze same szczyty umocnie´n. Wdrapywały si˛e jedne na drugie, a˙z w ko´ncu zacz˛eły si˛e przedostawa´c na druga˛ stron˛e. Natychmiast wycofano wszystkich obro´nców na wy˙zsza˛ ramp˛e. Udało si˛e, lecz prawie w ostatniej chwili. Bramy zamkn˛eły si˛e dosłownie przed pyskami poczwar, które zawyły straszliwie z furii i niezaspokojonego głodu s´mierci. Ze szczytów baszt obserwowano niemal z przera˙zeniem, jak demony wspinaja˛ si˛e nawet po zboczach stromego klifu. Wpierw szły te najwi˛eksze, potem wciagały ˛ nast˛epne. Inne przyssawały si˛e do skał i podczołgiwały si˛e uparcie. Monstra wykorzystywały ka˙zdy załom, ka˙zda˛ wystajac ˛ a˛ skał˛e. Wbijały swe szpony i pazury i były coraz wy˙zej. 298

Omal˙ze nie doszło do paniki w szeregach elfijskiej armii. Rzeka nie powstrzymała nacierajacych ˛ hord. Nadrzeczna˛ redut˛e zdobyto w ciagu ˛ kilkunastu minut. Teraz nawet ju˙z pierwsza rampa Elfitch była stracona, a wydawało si˛e, z˙ e i strome s´ciany klifu nie sa˛ zdolne powstrzyma´c potworów. Wygladało ˛ na to, z˙ e wszystkie wysiłki elfów i przemy´slana obrona na nic si˛e nie zdadza.˛ Teraz nastapił ˛ atak na bramy drugiej rampy. Mocarne łapy waliły jak straszliwe tarany, pi˛etrzyły si˛e czarne masy cielsk. Zbite z twardego drewna i wzmocnione z˙ elazem bramy wygi˛eły si˛e niebezpiecznie, ale nie pu´sciły. Obro´ncy ciskali w dół długie włócznie, które wbijały si˛e z ogromna˛ siła˛ w pokraczne ciała. Niezwykle ostre strzały pruły ze s´wistem powietrze i zatapiały si˛e a˙z po bełty. Potwory wyły straszliwie, miotane bólem i w´sciekło´scia.˛ Tym razem równie˙z wróg piał ˛ si˛e ogromna˛ masa˛ w gór˛e, starajac ˛ si˛e w ten sposób przedosta´c na druga˛ stron˛e. Nagle, zupełnie nie wiadomo skad, ˛ na szczycie muru pojawiło si˛e kilka furii. Straszliwe kobiety-koty zaatakowały szybciej ni˙z najszybszy gad. Najbli˙zej stoja˛ ca grupa elfijskich z˙ ołnierzy wpadła w panik˛e; nie potrafili si˛e broni´c, nie zda˙ ˛zyli. Zaledwie paru z nich zdołało si˛e uratowa´c, uciekajac ˛ i krzyczac ˛ z przera˙zenia. Reszta zgin˛eła w ciagu ˛ paru sekund rozerwana długimi szponami i jadowitymi kłami; wypłyn˛eły wn˛etrzno´sci, z rozdartych gardeł chlusn˛eła krew. W tym momencie pojawił si˛e Allanon. Z jego palców trysnał ˛ niebieski płomie´n i uderzył w furie. Błysnał ˛ snop iskier, buchnał ˛ dym. Wiazka ˛ płomieni przeszyła kobietykoty, powietrze wypełnił swad ˛ spalonego mi˛esa. Furie zawyły i skr˛eciły si˛e, tar˙ gane straszliwym bólem. Zołnierze rzucili si˛e do ataku. Wbijajac ˛ miecze i siekac ˛ toporami, zdołali zepchna´ ˛c je z muru. Druid i Elessedilowie wycofali si˛e na trzecia˛ ramp˛e. Stamtad ˛ obserwowali, jak demony szykuja˛ si˛e do kolejnego ataku. Ruszyły szale´nczo, ale obro´ncy wcia˙ ˛z utrzymywali swoje pozycje, wspierani dodatkowo przez łuczników z wy˙zszych poziomów. Za´s po stromych zboczach klifu dalej uparcie si˛e wspinała szeroka, czarna masa cielsk. Były coraz wy˙zej. Nadszedł wi˛ec czas na saperów. Karły zgromadziły si˛e tu˙z nad kraw˛edzia˛ klifu i zacz˛eły zrzuca´c przygotowane uprzednio kamienie. Ogromne pociski leciały w dół, rozbijajac ˛ lub gilotynujac ˛ wstr˛etne łby demonów, odrywajac ˛ je od s´cian klifu i pociagaj ˛ ac ˛ za soba.˛ Jedna po drugiej poczwary spadały w przepa´sc´ i gin˛eły, mia˙zd˙zone przez lawin˛e głazów. Wtem rozległo si˛e okropne syczenie i skrzek, jakby samo piekło rozwarło swój gorejacy ˛ pysk, a znad atakujacej ˛ masy demonów wychynał ˛ upiorny kształt monstrualnego jaszczura. Demoniczny gad wyprostował si˛e na swoich dwóch gigantycznych odnó˙zach i stał przez chwil˛e, lekko kiwajac ˛ waskim ˛ łbem. Nagle zaskrzeczał zgrzytliwie, jednocze´snie rozwierajac ˛ swe krótkie szponiaste łapy i wyginajac ˛ do tyłu łuskowate cielsko, wyprostował si˛e i ruszył oci˛ez˙ ale na bram˛e. Rabn ˛ ał ˛ w nia˛ jak taran, za nic majac ˛ rozpaczliwe ataki elfijskich z˙ ołnierzy. Jego pokryte zrogowaciałymi łuskami cielsko odporne było na wszelka˛ bro´n, jaka˛ dysponowała armia elfów. Za drugim razem brama nie wytrzymała i run˛eła z hu299

kiem w´sród tumanów kurzu i pyłu, przygniatajac ˛ kilkunastu z˙ ołnierzy. Cała reszta natychmiast rzuciła si˛e do ucieczki, w kierunku otwartej jeszcze, trzeciej bramy. Jaszczur zaskrzeczał ponownie i potoczył si˛e dalej, a za nim przez rozbita˛ bram˛e wlała si˛e czarna, kotłujaca ˛ si˛e masa demonów. Przez jedna˛ okropna˛ chwil˛e wydawało si˛e, z˙ e z˙ ołnierze nie zda˙ ˛za˛ zamkna´ ˛c trzeciej bramy, zanim dobrna˛ do niej demony. Lecz w tym samym momencie pojawił si˛e niezawodny Stee Jans i zastapił ˛ jaszczurowi drog˛e; mała figurka naprzeciw olbrzymiego gada. Dzielny wojownik nie był sam. Przy jego boku szli do walki Wolni Strzelcy i oddział Gwardii Narodowej Kerrina. Gad natarł na kapitana strzelców, ale ten był szybszy. Uniknał ˛ pierwszego uderzenia, zamachnał ˛ si˛e i cisnał ˛ z całej siły włócznia˛ prosto w otwarty pysk jaszczura. Ostry grot trafił w gardziel i przebił ja˛ na wylot. Jaszczur zachrypiał straszliwie i zachwiał si˛e, ale machnał ˛ jeszcze swa˛ krótka˛ łapa,˛ nie trafiajac ˛ na szcz˛es´cie nikogo. W ciagu ˛ paru sekund obro´ncy znale´zli si˛e za brama,˛ która˛ te˙z natychmiast zamkni˛eto. Stamtad ˛ ju˙z obserwowali, jak ogromny jaszczur, syczac ˛ i chwiejac ˛ si˛e, stacza si˛e z rampy w przepa´sc´ , pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ kilka czarnych poczwar. Najbardziej wysuni˛ete szeregi demonów były nieco zaskoczone szybka˛ s´miercia˛ wielkiego gada. Powarkujac ˛ ochryple, szły dalej do przodu, ale wyra´znie straciły rezon, a tym samym impet uderzenia. Poza tym rampa była za waska ˛ i demony nie mogły atakowa´c, wykorzystujac ˛ przewag˛e swej liczebno´sci. Tłoczyły si˛e wi˛ec w jednej wielkiej masie, przez co stanowiły doskonały cel dla elfijskich łuczników. Sami za´s z˙ ołnierze, którym s´miały atak Stee Jansa i Kerrina ogromnie zaimponował, odzyskali nieco wiary we własne siły. Ander natychmiast si˛e zorientował w sytuacji i dał sygnał do kontrnatarcia. Na rozkaz Kerrina szeroko otwarto trzecia˛ bram˛e i wypadło z niej kilka oddziałów z˙ ołnierzy. Atak całkowicie zaskoczył hord˛e demonów. W ciagu ˛ niespełna paru minut poczwary zostały zepchni˛ete pod rozbita˛ bram˛e drugiej rampy. Nagle z˙ ołnierze si˛e zatrzymali. Z wy˙zszych ramp wychylili si˛e łucznicy. Zacz˛eły furkota´c strzały i z trzech szeregów demonów nie ocalało ani jedno monstrum. Teraz z˙ ołnierze znowu rzucili si˛e do przodu, roznoszac ˛ na swych mieczach kolejne szeregi poczwar. W ten sposób zdołano zepchna´ ˛c wroga a˙z na sam dół, do pierwszej bramy. Tu jednak demony zdołały si˛e opami˛eta´c i otrzasn ˛ a´ ˛c. Błyskawicznie si˛e przegrupowały i wspierane przez nowe watahy, ruszyły do kontrnatarcia. Elfy trzymały lini˛e tylko przez chwil˛e, aby da´c czas tylnym szeregom na odwrót i przygotowanie prowizorycznej obrony przy drugiej bramie. Potem oddział cofnał ˛ si˛e i zabarykadowany za z˙ elaznymi belkami, zatrzymał si˛e przy bramie. Tak te˙z ju˙z było do zmierzchu. Zaci˛eta walka o utrzymanie pozycji, atak, kontrnatarcie, znowu atak i ponownie kontratak. Elfy spychały wrogie hordy do samych podstaw Elfitch, po czym same musiały si˛e cofa´c pod w´sciekłym naporem demonów. Krew si˛e lała strumieniami, s´lizgano si˛e po wn˛etrzno´sciach, potykano si˛e o odci˛ete lub odgryzione cz˛es´ci ciała. Nie proszono o łask˛e i łaski nie udziela300

no; s´mier´c zbierała okrutne z˙ niwo. Dwa razy elfy zostały zepchni˛ete poza druga˛ bram˛e i dwa razy zdołały odepchna´ ˛c szeregi demonów na sam dół. Poczwary padały setkami, ale i z˙ ołnierzy elfijskiej armii ubywało coraz wi˛ecej. A od rzeki wcia˙ ˛z przybywały nowe zast˛epy potworów. Nagle, bez z˙ adnego wyra´znego powodu, demony przestały atakowa´c. Odwróciły si˛e i zacz˛eły schodzi´c w dół Elfitch. Nie była to ucieczka ani te˙z pospieszny odwrót. Po prostu oddalały si˛e wolno i niech˛etnie, a potem jakby na czyj´s stanowczy rozkaz wchodziły do zagajnika i nikn˛eły w szybko zapadajacej ˛ ciemno´sci. Za bramami Elfitch i na kraw˛edziach klifu, a tak˙ze na całym płaskowy˙zu Carolan obro´ncy odetchn˛eli, nie zastanawiajac ˛ si˛e nawet nad przyczyna˛ tego odwrotu. Opuszczono miecze i topory, zamilkły łuki. Dzi´s zdołano obroni´c miasto. Tego samego wieczora, mniej wi˛ecej dwie godziny pó´zniej, Eventin i Ander Elessedilowie odbywali narad˛e ze swymi ministrami. Wtedy te˙z przybył posłaniec i obwie´scił podekscytowanym głosem, z˙ e oto przybyła z terytoriów Kershalt armia górskich trolli. Król i jego syn pospieszyli te˙z zaraz na wielki dziedziniec pałacowy. Stały tam szeregi wspaniale i gro´znie prezentujacych ˛ si˛e sojuszników, odzianych w skórzane i z˙ elazne zbroje. Ogromne pałasze, las długich włóczni, topory i maczugi, srogie zimne oczy, pot˛ez˙ ne postury; dla króla, Andera i członków Najwy˙zszej Rady nie było w tej chwili pi˛ekniejszego i bardziej krzepiacego ˛ widoku. Z pierwszego szeregu wystapił ˛ ogromny troll. Na szerokich plecach umocowane miał na krzy˙z dwa wielkie topory. Podszedł par˛e kroków i stanał ˛ przed królem. — Jam jest Amantar, maturen tej oto armii. — Poinformował uroczystym tonem, mówiac ˛ w typowym dla górskich trolli dialekcie. — Siła nas pi˛etna´scie secin, królu Eventinie. B˛edziem was wspiera´c. Król był wzruszony i jednocze´snie zdumiony. Nie spodziewał si˛e pomocy z Kershalt. Był przekonany, z˙ e trolle nie zechca˛ si˛e anga˙zowa´c w ten konflikt. A oto teraz stoja˛ tutaj. . . Amantar dostrzegł zaskoczenie króla. — Królu Eventinie, trza ci wiedzie´c, z˙ e wiele my´slano o twym posłaniu o pomoc. — Przywódca trolli dudnił swym grubym głosem — Zawsze´c przecie bylis´my sobie wrogami, walczyli´smy przeciw sobie. Tego nie sposób zapomnie´c od razu. Lecz kiedy´s trzeba by nam było zacza´ ˛c wszystko od nowa. Czas ten, zda si˛e, nadszedł teraz. I dla was, i dla nas. Trolle pojmuja˛ niebezpiecze´nstwo, jakie niesie ze soba˛ napór demonów. Moc złego uczynił kiedy´s naszej rasie lord Warlock. Zatruł nam umysły, rzucił nas przeciw sobie i przeciw innym rasom. Nie zapomnieli´smy tego. Pami˛etamy i jego, i zło niesione przez straszliwe Zwiastuny ´ Smierci. Demony sa˛ takim samym złem, niosa˛ jeno s´mier´c i zagład˛e. I nas to przera˙za. Dlatego te˙z staniemy razem z wami do walki. To jest nasz wspólny wróg. Przybyli´smy i zostaniemy z wami. 301

Wygłosiwszy t˛e kwiecista˛ mow˛e. Amantar przykl˛eknał ˛ na jedno kolano w tradycyjnym u trolli ge´scie lojalno´sci. Za maturenem poszli jego wojownicy, przykl˛ekajac ˛ w milczeniu i pochylajac ˛ głowy. Ander dostrzegł w oczach starego ojca łzy. Wiedział, jak bardzo wa˙zny to moment dla króla, widział na jego twarzy nadziej˛e i dum˛e. I oto król elfów uniósł prawa˛ r˛ek˛e, przyło˙zył ja˛ do serca i oddał gest lojalno´sci wodzowi z Kershalt. Amantar wstał i obaj u´scisn˛eli sobie r˛ece. ˙ Allanon szedł waskimi ˛ alejkami Ogrodów Zycia. Po ciemnym nocnym niebie p˛edziły szarogranatowe chmury. Chłodne powietrze pachniało s´wie˙zo´scia.˛ Zewszad ˛ dochodziła upojna wo´n kwiatów rosnacych ˛ w starannie piel˛egnowanych rabatkach. Druid jednak nie zwa˙zał na pi˛ekno nocy. Szedł powoli, pochyliwszy nisko głow˛e, z zało˙zonymi do tyłu r˛ekami schowanymi pod czarna˛ szata.˛ Jego twarz z˙ łobiły gł˛ebokie bruzdy zm˛eczenia, troski i smutku. Oto bowiem tej nocy druid przybył tu, by stana´ ˛c przed obliczem s´mierci. Allanon zbli˙zył si˛e do podnó˙za małego wzniesienia, otoczonego przez z˙ ołnierzy Czarnej Stra˙zy. Uniósł dło´n i minał ˛ ich tak szybko, jak szybko mija przelotna my´sl; z˙ ołnierze niczego nie zauwa˙zyli. Wspinał si˛e wolno na szczyt wzniesienia, uporczywie wpatrujac ˛ si˛e w trawiaste podło˙ze. Nie chciał patrze´c na to, z czym przyszedł si˛e tej nocy spotka´c. Kiedy na koniec stał ju˙z na samym szczycie, podniósł wolno głow˛e. Przed soba˛ miał Ellcrys. Uschni˛ete gał˛ezie były poskr˛ecane i powyginane; sterczały jak szkielety monstrualnych ramion, pnac ˛ si˛e w niemym prote´scie ku niebu. Odeszło dawne pi˛ekno, pełne gracji i pradawnej wspaniało´sci, minał ˛ zapach z˙ ywotnej s´wie˙zo´sci i kojacego ˛ spokoju, zniknał ˛ kolor srebrnej ma˛ dro´sci wieków. Wsz˛edzie wokół trawa usłana była rdzawobrunatnymi zeschłymi li´sc´ mi, które jak zwitki pergaminu szele´sciły pod stopami druida. Ellcrys stała naga i cicha jak nocne niebo, samotna jak gwiazdy, bezbronna jak listek na wietrze. Allanon stał w milczeniu i patrzył. Smutek i z˙ al przepełniały to srogie serce, ale tak˙ze i bezsilny gniew. Nawet on, pot˛ez˙ ny i ostatni z druidów, nie panował nad pot˛egami z˙ ycia i s´mierci. Tak˙ze i dla Ellcrys nie mógł ju˙z teraz niczego uczyni´c. Taka była kolej rzeczy, takie prawa natury. Wszystko, co z˙ yje, musi kiedy´s umrze´c, wszystko, co nadeszło, musi kiedy´s przemina´ ˛c. Teraz za´s, za sprawa˛ demonów, nadszedł czas dla Ellcrys. Druid wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, by dotkna´ ˛c poskr˛ecanej gał˛ezi, ale zaraz ja˛ cofnał. ˛ Nie chciał czu´c jej bólu. Czuł jednak, z˙ e musi to zrobi´c; musi wiedzie´c. Uniósł r˛ek˛e. . . lekki dotyk, ból. . . z˙ al. . . i z˙ adnej nadziei. Jeszcze dzie´n, dwa, by´c mo˙ze trzy. . . A potem Ellcrys umrze. Allanon wyprostował si˛e, r˛ece opadły mu wzdłu˙z długiej szaty, a czarne oczy patrzyły na umierajace ˛ drzewo. Tak mało czasu. Kiedy odwracał si˛e i poda˙ ˛zał w dół zbocza, zastanawiał si˛e, czy wystarczy im czasu. Czy Amberle zda˙ ˛zy wróci´c..?

XL Wil Ohmsford pobiegł s´cie˙zka˛ przez mroczny i mglisty las doliny Wilderun. Po twarzy chłostały go ci˛ez˙ kie od deszczu gał˛ezie bujnej ro´slinno´sci, a pryskajace ˛ z kału˙zy błoto oblepiało jego ubranie. Ale chłopak nie zwa˙zał na to. Wcia˙ ˛z jeszcze był oszołomiony, rozgoryczony i zrozpaczony po stracie Kamieni Elfów. Jego młodzie´nczym sercem targały ró˙zne uczucia: gniew na Cephela, strach o Amberle, a tak˙ze absolutne zdumienie jej po˙zegnalnymi słowami. „Zale˙zy mi na tobie”, powiedziała i naprawd˛e tak my´slała. Zale˙zy mi na tobie. . . Jałcie to dziwne — usłysze´c takie słowa z jej ust. Nigdy nie przypuszczał, z˙ e to b˛edzie mo˙zliwe. Kiedy´s stroniła od niego, gniewała si˛e i nie ufała mu: wyra´znie dała mu to do zrozumienia. A i on nie bardzo ja˛ lubił. Lecz podczas długiej podró˙zy, która zacz˛eła si˛e dla nich w Havenstead, du˙zo si˛e o sobie dowiedzieli, a trudy wyprawy i niebezpiecze´nstwa, którym musieli stawia´c czoło, bardzo ich do siebie zbli˙zyły. Tych par˛e dni połaczyło ˛ ich nierozerwalnymi wi˛ezami. A teraz, do´sc´ przecie˙z nieoczekiwanie, okazało si˛e, z˙ e z tego przywiazania ˛ mogło narodzi´c si˛e jakie´s uczucie. Słowa Amberle bez przerwy brzmiały w jego głowie. „Zale˙zy mi na tobie”. Wil wiedział, z˙ e to prawda, i zastanawiał si˛e, w jakim stopniu jemu zale˙zy na niej. Nagle chłopak potknał ˛ si˛e i przewrócił w błoto. Podniósł si˛e jednak szybko, ze zło´scia˛ starł z ubrania kleista˛ ma´z i pobiegł dalej. Popołudnie min˛eło zbyt szybko: b˛edzie miał szcz˛es´cie, je´sli dotrze do głównej drogi jeszcze przed zmrokiem. Gdyby nie zda˙ ˛zył, b˛edzie musiał szuka´c drogi w kompletnej ciemno´sci, sam, na nieznanym terenie, uzbrojony tylko w my´sliwski nó˙z. Głupiec! Było to bardzo łagodne okre´slenie, wziawszy ˛ pod uwag˛e, z˙ e si˛e dał nabra´c komu´s takiemu jak Cephelo. Powinien wiedzie´c, jak dalece nie mo˙zna mu było ufa´c, a pomy´slał naiwnie, z˙ e w˛edrowiec pomo˙ze mu za obietnic˛e jakiej´s, bli˙zej nie sprecyzowanej, nagrody. Byłe´s bardzo sprytny, Wilu Ohmsfordzie, strofował si˛e w my´slach, płonac ˛ z gniewu. A druid sadził, ˛ z˙ e jeste´s jedynym człowiekiem, któremu mo˙ze powierzy´c bezpiecze´nstwo Amberle! Biegł bez chwili odpoczynku i powoli zaczynał odczuwa´c ból w mi˛es´niach. Ogarn˛eła go rozpacz na my´sl, ile dziewczyna i on przetrwali niebezpiecze´nstw po to tylko, by na ko´ncu straci´c wszystko przez mała˛ chwil˛e nieuwagi. Siedmiu 303

elfijskich z˙ ołnierzy oddało swe z˙ ycie, aby mogli dotrze´c do Wilderun. Wielu poległo ju˙z zapewne, broniac ˛ Westlandii przed demonami, bo do tego czasu Zakaz musiał si˛e rozpa´sc´ . I po co to wszystko? Tak to ma si˛e sko´nczy´c? Poczuł przypływ wstydu i determinacji, które odsun˛eły na bok rozpacz. Nigdy si˛e nie podda! Nigdy! Odzyska kamienie i wróci do Amberle! Doprowadzi ja˛ bezpiecznie do Iglicy i Krwawego Ognia, a potem z powrotem do Arborlon. Zrobi to wszystko, poniewa˙z musi. Ka˙zde inne rozwiazanie ˛ b˛edzie pora˙zka.˛ Nie tylko Allanona czy elfów, lecz przede wszystkim jego własna.˛ Nie miał zamiaru na to pozwoli´c. Nagle na drodze pojawił si˛e jaki´s cie´n. Zmaterializował si˛e w mroku niczym duch i czekał cicho na jego przybycie. Chłopak zatrzymał si˛e, przestraszony tak bardzo, z˙ e omal nie uciekł w czer´n lasu. Odetchnał ˛ gł˛eboko i zdał sobie spraw˛e, z˙ e cie´n wyglada ˛ jak je´zdziec na koniu. Podszedł ostro˙znie w jego kierunku i wtedy ostro˙zno´sc´ zmieniła si˛e w niedowierzanie, a potem w zdziwienie. To była Eretria. — Zaskoczony? — zapytała chłodno. — Bardzo. — Przyjechałam tu, by uratowa´c ci˛e po raz ostatni, Wilu Ohmsfordzie. Mam nadziej˛e, z˙ e tym razem wysłuchasz, co mam do powiedzenia. — Cephelo ma moje kamienie. — Wiem. Zatruł wino i zabrał je, gdy spałe´s. — I nic nie zrobiła´s, by mnie ostrzec? — Ostrzec ci˛e? — Dziewczyna pokr˛eciła wolno głowa.˛ — Ostrzegłabym ci˛e, uzdrowicielu. Pomogłabym ci, ale przecie˙z ty nie pomogłe´s mnie, pami˛etasz? Prosiłam tylko, z˙ eby´s mnie ze soba˛ zabrał. Gdyby´s to uczynił, uprzedziłabym ci˛e co do planów Cephela i dopilnowała, by nie ukradł ci kamieni. Ale ty mnie odtraci˛ łe´s, uzdrowicielu. Zostawiłe´s mnie. My´slałe´s, z˙ e poradzisz sobie beze mnie. Có˙z, pomy´slałam, zobacz˛e, jak uzdrowiciel daje sobie beze mnie rad˛e. — Pochyliła si˛e i przyjrzała mu si˛e badawczo. — Zdaje si˛e, z˙ e niezbyt dobrze. Umysł Wila pracował na przyspieszonych obrotach. Musiał uwa˙za´c, by nie powiedzie´c teraz czego´s głupiego. — Amberle jest ranna. Upadła i skr˛eciła sobie nog˛e w kostce. Nie mo˙ze chodzi´c, wi˛ec zostawiłem ja˛ przy zej´sciu do Hollows. — Z tego wynika, z˙ e zostawianie kobiet w niedoli bardzo dobrze ci wychodzi. — Eretia parskn˛eła. Wil nie tracił panowania nad soba.˛ — Tak to mo˙ze wyglada´ ˛ c, ale pomagajac ˛ innym, nie zawsze mo˙zemy robi´c to, co by´smy chcieli. — To ty tak twierdzisz i zdaje si˛e, z˙ e w to wierzysz. Wi˛ec zostawiłe´s t˛e elfijska dziewczyn˛e? — Tylko dopóki nie odzyskam kamieni. — Co beze mnie ci si˛e nie uda. 304

— Co uda mi si˛e z toba˛ czy bez ciebie. — I w to równie˙z wierzysz, jak sadz˛ ˛ e. — Twarz Eretrii złagodniała. — Pomo˙zesz mi? — zapytał i poklepał konia po szyi. Patrzyła na niego przez chwil˛e, a potem przytakn˛eła. — Je´sli ty pomo˙zesz mnie. Tym razem musisz to zrobi´c. Wiedz o tym. — Nie odpowiadał, ciagn˛ ˛ eła wi˛ec dalej: — To po prostu interes, Wil. Pomog˛e ci odzyska´c kamienie, je´sli zgodzisz si˛e zabra´c mnie potem ze soba.˛ — Jak zdołasz je odzyska´c? — zapytał ostro˙znie. Po raz pierwszy, od kiedy spotkali si˛e na tej le´snej drodze, jej twarz rozja´snił znajomy, cudowny i ol´sniewajacy ˛ u´smiech, który zapierał dech w piersiach. — Jak, uzdrowicielu? Jestem przecie˙z córka˛ złodzieja. Dobrze za mnie zapłacił. On ukradł kamienie tobie, a ja ukradn˛e je jemu. Znam ten fach lepiej ni˙z on. Musimy go tylko odnale´zc´ . — Nie zorientuje si˛e? — Nie. — Pokr˛eciła głowa.˛ — Gdy si˛e rozdzielili´smy, powiedziałam mu, z˙ e chc˛e pojecha´c do przodu, by dogoni´c tabor. Zgodził si˛e, poniewa˙z wie, z˙ e tak jak wszyscy w˛edrowcy, znam dobrze s´cie˙zki Wilderun i do zmroku b˛ed˛e ju˙z poza dolina.˛ Jak widzisz, uzdrowicielu, zale˙zy mu na moim bezpiecze´nstwie. Uszkodzony towar jest du˙zo mniej wart. W ka˙zdym razie pojechałam z mil˛e za Whistle Ridge, potem szlakiem, który biegnie na południe i kilkaset jardów dalej łaczy ˛ si˛e z ta˛ s´cie˙zka.˛ My´slałam, z˙ e dogoni˛e was przed zmrokiem, albo w Hollows, albo gdy b˛edziecie t˛edy wraca´c, bo przecie˙z wcze´sniej czy pó´zniej musiałe´s odkry´c brak kamieni. Jak widzisz, dopóki Cephelo nie dogoni taboru, nie b˛edzie wiedział, co si˛e ze mna˛ stało. Wóz jedzie do´sc´ wolno, mamy wi˛ec czas do rana. W nocy Cephelo rozbije obóz przy drodze prowadzacej ˛ z doliny. — A wi˛ec musimy odzyska´c kamienie jeszcze dzisiejszej nocy. — Mamy dosy´c czasu — stwierdziła Eretria — pod warunkiem, z˙ e nie b˛edziemy tu dalej sta´c i rozmawia´c. Poza tym nie chcesz chyba, z˙ eby ta elfijska dziewczyna była długo sama? — Nie! — Wzmianka o Amberle przywróciła Wila do rzeczywisto´sci. — Ruszamy. — Chwileczk˛e. Najpierw twoje słowo. Ja pomogłam tobie, teraz twoja kolej. Zabierzesz mnie ze soba,˛ gdy odzyskasz kamienie, i pozwolisz zosta´c, dopóki nie znajd˛e si˛e w bezpiecznej odległo´sci od Cephela. Obiecaj mi to, uzdrowicielu. Niewiele mógł ju˙z zrobi´c, by odwie´sc´ ja˛ od tego pomysłu, i wcale nie był pewien, czy zdołałby to zrobi´c. — Dobrze. Obiecuj˛e. ´ — Swietnie. Musz˛e by´c pewna, z˙ e dotrzymasz obietnicy, wi˛ec zatrzymam kamienie, dopóki nie wydostaniemy si˛e z doliny. Siadaj za mna.˛ Wil dosiadł konia w milczeniu. Nie miał zamiaru pozwoli´c, by Eretria zatrzymała kamienie, ale nie było sensu si˛e teraz o to spiera´c. 305

— Nie zasługujesz na to, co dla ciebie robi˛e. Ale lubi˛e ci˛e; podoba mi si˛e ryzyko, które podejmujesz w z˙ yciu, zwłaszcza, je´sli mog˛e ci pomóc. Obejmij mnie w pasie. Wil zawahał si˛e, ale zrobił, co mu kazała. Dziewczyna przysun˛eła si˛e mocniej do niego. — Du˙zo lepiej — mrukn˛eła uwodzicielsko. — Wol˛e, kiedy nie ma przy tobie tej elfijskiej dziewczyny. A teraz trzymaj si˛e. Krzykn˛eła ostro i przyło˙zyła ostrogi do boków wierzchowca. Wystraszone zwierz˛e stan˛eło d˛eba i z r˙zeniem rzuciło si˛e do przodu. Pochyleni nisko nad ko´nskim karkiem, p˛edzili przez dzika˛ puszcz˛e, a gał˛ezie smagały ich twarze i ubrania. Eretria miała oczy jak kot; prowadziła wierzchowca pewna,˛ do´swiadczona˛ r˛eka,˛ bezbł˛ednie omijajac ˛ przewrócone pnie drzew, kłody i rwace ˛ potoki deszczowej wody. Wil trzymał si˛e jej rozpaczliwie, zastanawiajac ˛ si˛e, czy dziewczyna postradała zmysły. Je´sli dalej tak b˛eda˛ p˛edzi´c, z pewno´scia˛ dojdzie do katastrofy. O dziwo, nic si˛e nie stało. Po chwili Eretria skr˛eciła z głównego szlaku w waski ˛ przesmyk mi˛edzy g˛esto rosnacymi ˛ drzewami. Rumak przeskoczył jednym susem przez gaszcz ˛ i wydostał si˛e na kolejny trakt, którego Wil, w˛edrujac ˛ do Hollows, zupełnie nie zauwa˙zył. P˛edzili dalej w g˛estniejacym ˛ mroku, prawie nie zwalniajac ˛ przy pokonywaniu przeszkód. Sło´nce, zatopione gdzie´s w le´snym gaszczu, ˛ zachodziło powoli za grzbiety gór, zabierajac ˛ ze soba˛ t˛e odrobin˛e jasnos´ci, która im jeszcze pozostała. Cienie były coraz dłu˙zsze i gł˛ebsze, a powietrze chłodniejsze. Eretria nie zwalniała. Gdy si˛e w ko´ncu zatrzymali, znowu byli na głównym szlaku. Dziewczyna s´ciagn˛ ˛ eła lejce, poklepała wierzchowca po spoconym boku i spojrzała figlarnie na Wila. — To było po to, by ci pokaza´c, z˙ e potrafi˛e sobie poradzi´c bez czyjejkolwiek pomocy. Nie musisz si˛e o mnie troszczy´c. — Wil zaczał ˛ si˛e w ko´ncu uspokaja´c. — Dopi˛eła´s swego, Eretrio. Dlaczego si˛e tutaj zatrzymali´smy? — Aby co´s sprawdzi´c — odparła i zsiadła z konia. Rozgladała ˛ si˛e przez chwil˛e, a potem zmarszczyła brwi. — To dziwne. . . Nie ma s´ladów wozu. Chłopak spojrzał w dół i przygladał ˛ si˛e badawczo traktowi. — Mo˙ze deszcz zmył s´lady? — Wóz jest na tyle ci˛ez˙ ki, z˙ e deszcz nie mógłby zmy´c wszystkich s´ladów. Poza tym gdy dotarł w to miejsce, ju˙z nie padało. Nic z tego nie rozumiem, uzdrowicielu. Tymczasem robiło si˛e coraz ciemniej. — A mo˙ze Cephelo zatrzymał si˛e gdzie´s, z˙ eby przeczeka´c burz˛e? — zapytał Wil i rozejrzał si˛e dookoła. — Mo˙ze. Lepiej cofnijmy si˛e troch˛e. Pojechali na zachód, raz po raz badajac ˛ błotniste podło˙ze. Ale nic nie znale´zli. Ko´n biegł teraz lekkim kłusem. Przed nimi kł˛ebiła si˛e mgła, wyciagaj ˛ ac ˛ w mrok 306

swe wijace ˛ si˛e macki. Coraz cz˛es´ciej te˙z słyszeli odgłosy budzacych ˛ si˛e do z˙ ycia nocnych stworze´n. Wtem usłyszeli jaki´s nowy d´zwi˛ek: najpierw słaby i daleki jak echo, a po chwili silniejszy i bardziej natarczywy. W ko´ncu tajemniczy odgłos przeszedł w niesamowite i pełne grozy wycie, jakby jaka´s pot˛epiona dusza nie mogła ju˙z znie´sc´ wi˛ecej bólu i krzyczała w potwornej udr˛ece. — Co to? — zapytał Wil i złapał Eretri˛e za rami˛e. — To przed nami, w Whistle Ridge. — Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e nerwowo. — Czasami wiatr tak dziwnie tam zawodzi. Odgłos był coraz bardziej ostry i zjadliwy. Trakt zaczał ˛ si˛e wznosi´c; jechali teraz zalesionym, skalistym zboczem. Wkrótce znale´zli si˛e powy˙zej poziomu mgły i ujrzeli małe skrawki nocnego nieba prze´swiecajace ˛ zza drzew. Ko´n parskał przestraszony tajemniczymi d´zwi˛ekami i ta´nczył nerwowo pod uspokajajacym ˛ dotykiem Eretrii. Jechali teraz bardzo wolno, a˙z w ko´ncu znale´zli si˛e na szczycie wzgórza. Dalej wiodła prosta droga niknaca ˛ gdzie´s w ciemno´sciach. Wtedy Wil dostrzegł jaki´s cie´n, który zmaterializował si˛e z wycia wiatru i mroku nocy i poda˙ ˛zał w ich kierunku. Eretria równie˙z go zauwa˙zyła i s´ciagn˛ ˛ eła cugle. Cie´n zbli˙zył si˛e i stwierdzili, z˙ e maja˛ przed soba˛ konia. Był to wielki gniadosz. Nikt na nim nie jechał, a lejce wlokły si˛e lu´zno po ziemi. Podszedł do nich wolno i przywitał si˛e z ich wierzchowcem. Zarówno Wil, jak i Eretria od razu go rozpoznali. Gniadosz nale˙zał do Cephela. Dziewczyna przekazała wodze Wilowi i zeskoczyła na ziemi˛e. Bez słowa zbadała gniadosza, głaskajac ˛ go po bokach i szyi, by nieco go uspokoi´c. Nie miał z˙ adnych s´ladów ani ran; był tylko bardzo spocony. Eretria spojrzała na Wila z pociemniała˛ twarza.˛ — Co´s si˛e stało. Jego ko´n nigdy by nie uciekł. — Chłopak z Vale skinał ˛ głowa.˛ Miał bardzo złe przeczucia. Eretria wskoczyła na konia Cephela i wzi˛eła lejce. — Pojedziemy troch˛e dalej — zadecydowała, ale w jej głosie pobrzmiewało zwatpienie. ˛ Krok za krokiem posuwali si˛e grzbietem wzgórza. Wiatr zawodził złowró˙zbnie w szczelinach skał i gał˛eziach drzew. Na nieboskłonie pojawiły si˛e gwiazdy, o´swietlajac ˛ swym nikłym blaskiem nieprzeniknione ciemno´sci Wilderun. Po chwili z mroku wyłonił si˛e nast˛epny kształt: czarny, zwalisty i nieruchomy. Zwolnili jeszcze bardziej i ostro˙znie podjechali w jego kierunku. W ko´ncu go rozpoznali. Był to kolorowy wóz Cephela. Zbli˙zyli si˛e jeszcze bardziej i zamarli z przera˙zenia. Konie ciagn ˛ ace ˛ wóz le˙zały martwe, skr˛econe w s´miertelnej agonii. W pobli˙zu były równie˙z pozostałe wierzchowce i ich je´zd´zcy, porozrzucani na drodze niczym marionetki. Wszyscy byli martwi, porozrywani i poskr˛ecani. Barwne ubrania ludzi i zdobiona srebrem uprza˙ ˛z koni spływały krwia.˛

307

Wil rozejrzał si˛e dookoła, szukajac ˛ w mrocznym cieniu lasu sprawcy tej rzezi. Nic si˛e jednak nie poruszało. Chłopak spojrzał na Eretri˛e. Siedziała sztywno na swym wierzchowcu z twarza˛ blada˛ jak płótno. Wil zsiadł z konia, podniósł zwisajace ˛ lu´zno lejce i podał je przera˙zonej dziewczynie. Ale Eretria ani drgn˛eła. Wtedy Wil chwycił jej r˛ece i wcisnał ˛ w nie porzucone lejce. Spojrzała na niego bez słowa. — Zaczekaj tu — rozkazał. Podszedł do wozu, by przyjrze´c si˛e uwa˙zniej poskr˛ecanym ciałom. Wszyscy byli martwi, nawet stara słu˙zaca. ˛ Chłopak poczuł, jak cierpnie mu skóra. Wiedział ju˙z, co tu si˛e stało. Sprawdzał wszystkich po kolei, a˙z w ko´ncu odnalazł Cephela. Olbrzym równie˙z nie z˙ ył. Jego ciało le˙zało wyciagni˛ ˛ ete na ziemi; na twarzy zastygł wyraz przera˙zenia, a zielony płaszcz był cały w strz˛epach. Ciało w˛edrowca było tak pokiereszowane, z˙ e trudno było go rozpozna´c. Wil pochylił si˛e i szybko przejrzał ubranie w poszukiwaniu magicznych kamieni. Niczego nie znalazł. Strach s´cisnał ˛ mu z˙ oładek. ˛ Musi je znale´zc´ . Spojrzał jeszcze na r˛ece Cephela. Prawa˛ s´ciskał ziemi˛e w ge´scie s´wiadczacym ˛ o potwornej agonii, lewa˛ odrzucił za´s daleko od ciała i zacisnał ˛ w pi˛es´c´ . Chłopak odetchnał ˛ gł˛eboko i si˛egnał ˛ do lewej dłoni Cephela. Po kolei odginał wszystkie palce. Z wn˛etrza dłoni błysn˛eło bł˛ekitne s´wiatło Kamieni Elfów. Wil odczuł wielka˛ ulg˛e. Cephelo najwidoczniej chciał ich u˙zy´c w obliczu niebezpiecze´nstwa, tak jak zrobił to Wil w Tirfing, ale talizman nie zareagował i w˛edrowiec wraz z cała˛ rodzina˛ musiał zgina´ ˛c. Chłopak wyciagn ˛ ał ˛ kamienie z r˛eki martwego Cephela, wytarł je w swoja˛ tunik˛e i wło˙zył do skórzanej sakiewki. Potem wstał, wsłuchujac ˛ si˛e w wycie wiatru. Poczuł w nozdrzach zapach s´mierci i zakr˛eciło mu si˛e w głowie. Tylko jedna istota mogła to zrobi´c. Przypomniał sobie elfy zamordowane w Drey Wood i w fortecy Pykon. Jedna istota. Kosiarz. W jaki sposób ich odnalazł? Jak zdołał ich wy´sledzi´c od Pykon a˙z do Wilderun? Wil opanował si˛e i wrócił do Eretrii. Dziewczyna wcia˙ ˛z siedziała nieruchomo na swym koniu, a na jej twarzy malowało si˛e przera˙zenie. — Znalazłe´s go? — zapytała cicho. Wil skinał ˛ głowa.˛ — Nie z˙ yje. Wszyscy nie z˙ yja.˛ Odzyskałem kamienie. — Ale ona ju˙z nie słuchała. — Kto to mógł zrobi´c, uzdrowicielu? Mo˙ze jakie´s zwierz˛e? Albo te czarownice, albo. . . — Nie. Nie, Eretrio. Ja wiem, kto to zrobił. To co´s tropi Amberle i mnie cała˛ drog˛e z Arborlon. My´slałem, z˙ e go zgubili´smy po drugiej stronie Gór Skalistych Szczytów, ale widocznie nas odnalazł. — Czy to diabeł? — zapytała wstrza´ ˛sni˛eta dziewczyna. — W pewnym sensie — odparł Wil i spojrzał na martwych w˛edrowców. — Nazywaja˛ go Kosiarzem. — Chłopak zamilkł i zamy´slił si˛e na chwil˛e. — Chyba 308

sadził, ˛ z˙ e podró˙zujemy razem z Cephelo. Pewnie deszcz go zmylił. Poda˙ ˛zał wi˛ec za nim i tutaj go dopadł. — Biedny Cephelo — mrukn˛eła. — Zagrał o jeden raz za du˙zo. — Eretria zamilkła i spojrzała gro´znie na Wila. — Uzdrowicielu, to co´s wie teraz, z˙ e nie pojechałe´s na wschód. Gdzie si˛e teraz uda? Patrzyli na siebie w milczeniu. Oboje znali odpowied´z. *

*

*

Amberle przycupn˛eła w swym schronieniu z gał˛ezi, gdzie zostawił ja˛ Wil, i wsłuchiwała si˛e w nocne d´zwi˛eki. Ciemno´sc´ okrywała Wilderun niczym nieprzenikniony całun i dziewczyna nie mogła zobaczy´c niczego z wyjatkiem ˛ otaczajacych ˛ ja˛ pnaczy. ˛ Słyszała tylko zwierz˛eta grasujace ˛ gdzie´s w mroku. Wiedziała, z˙ e Wil nie wróci przed s´witem, próbowała wi˛ec troch˛e si˛e przespa´c. Sen jednak nie przychodził; bolała ja˛ kostka, a w głowie wirowały my´sli o chłopaku z Vale, o dziadku i wszystkich niebezpiecze´nstwach, które jej zagra˙zały. W ko´ncu dała za wygrana.˛ Wyjrzała z zaro´sli, gotowa w ka˙zdej chwili znowu sta´c si˛e cz˛es´cia˛ lasu — cicha,˛ nieruchoma˛ i niewidoczna.˛ ˙ Najpierw nic si˛e nie działo. Zaden z le´snych stworów nie zapu´scił si˛e akurat w pobli˙ze jej kryjówki. W Hollows panowała gł˛eboka cisza, która˛ było słycha´c tak samo wyra´znie jak nocne odgłosy. Raz czy dwa co´s zatrzepotało obok skrzydłami, by zaraz znikna´ ˛c. Mijał czas. W ko´ncu głowa Amberle opadła i dziewczyna zasn˛eła. Nagle poczuła straszliwy chłód, jakby co´s wyssało z niej całe ciepło. Obudziła si˛e i roztarła energicznie ramiona. Zimno odeszło i znowu upał letniej nocy ogrzał jej ciało. Rozejrzała si˛e niepewnie. Wszystko było tak jak przedtem. Dziewczyna odetchn˛eła i zamkn˛eła oczy. Wtedy chłód znów powrócił. Tym razem nie poruszyła si˛e i nie otworzyła oczu, próbujac ˛ wy´sledzi´c jego z´ ródło. Odkryła, z˙ e pochodzi z jej wn˛etrza. Nie rozumiała tego. Zimno, przejmujace ˛ zimno parali˙zujace ˛ jak dotyk. . . s´mierci. Otworzyła szeroko oczy i natychmiast zrozumiała. To było ostrze˙zenie. Nie wiedziała, skad ˛ si˛e wzi˛eło, ale dawało jej do zrozumienia, z˙ e co´s zmierza, by ja˛ zabi´c. Gdyby nie była soba,˛ pewnie by to zignorowała i potraktowała jako wytwór wyobra´zni. Ale Amberle była bardzo wra˙zliwa. Ju˙z kiedy´s odczuwała co´s takiego i wiedziała, z˙ e to nie wyobra´znia. Ostrze˙zenie było prawdziwe. Jedynie jego z´ ródło wprawiało ja˛ w zakłopotanie. Skuliła si˛e, niepewna, co dalej robi´c. Wiedziała, z˙ e przyjdzie po nia˛ co´s pot˛ez˙ nego i okrutnego, a potem ja˛ zniszczy. Nie ukryje si˛e przed tym; nie przeciwstawi si˛e jego pot˛edze. Mo˙ze tylko ucieka´c. Zapomniawszy o bólu w kostce, wy´slizn˛eła si˛e z zaro´sli, przycupn˛eła przy nich i spojrzała w ciemno´sc´ . To co´s było ju˙z blisko. Wyra´znie wyczuwała je309

go obecno´sc´ , gdy tak bezszelestnie podkradało si˛e coraz bli˙zej. Pomy´slała nagle o Wilu. Rozpaczliwie pragn˛eła, aby teraz był przy niej i mógł jej pomóc. Ale chłopca z Vale nie było. Musi wi˛ec poradzi´c sobie sama, i to szybko. Było tylko jedno miejsce, gdzie mogła pój´sc´ ; jedno miejsce, gdzie prze´sladowca by´c mo˙ze nie odwa˙zy si˛e zapu´sci´c — Hollows. Poku´stykała do kraw˛edzi i spojrzała w bezdenna˛ ciemno´sc´ . Ogarnał ˛ ja˛ strach. Hollows jest tak samo przera˙zajace ˛ dla niej, jak i dla tej istoty, która ja˛ tropi. Opanowała si˛e jednak i zatrzymała spojrzenie na ciemnej sylwetce Iglicy. Tam wła´snie musi pój´sc´ . Tam b˛edzie jej szuka´c Wil. Znalazła s´cie˙zk˛e prowadzac ˛ a˛ w dół i ostro˙znie opu´sciła si˛e w ciemno´sc´ . Po chwili otulił ja˛ g˛esty mrok; do tej ponurej czelu´sci nie docierał nawet najmniejszy promie´n ksi˛ez˙ ycowej po´swiaty. Amberle poczuła determinacj˛e, która dodała jej nieco sił. Poruszała si˛e tak cicho, jak tylko mogła. Zdradzało ja˛ jedynie lekkie skrzypienie butów na skalistym podło˙zu. Ni˙zej panowała głucha cisza. W ko´ncu dotarła na dno Hollows. Zatrzymała si˛e tam, oparła o pie´n drzewa i roztarła energicznie obolała˛ kostk˛e, która była bardzo spuchni˛eta, nadwer˛ez˙ ona ˙ jeszcze przez forsowny marsz. Otarła pot z twarzy i spojrzała w gór˛e. Nic. Zadnego poruszenia ani d´zwi˛eku. Mniejsza z tym, pomy´slała. Cokolwiek to jest, na pewno szuka jej teraz na górze. Musi i´sc´ dalej. Jej oczy zacz˛eły przyzwyczaja´c si˛e do ciemno´sci i powoli zacz˛eła rozró˙znia´c niewyra´zne kształty drzew i zaro´sli. Był ju˙z najwy˙zszy czas, by ruszy´c w drog˛e. Wstała i poku´stykała w mrok, próbujac ˛ przerzuci´c ci˛ez˙ ar ciała na zdrowa˛ nog˛e. Poruszała si˛e od jednego drzewa do drugiego, odpoczywajac ˛ chwil˛e przy ka˙zdym i nadsłuchujac ˛ niespokojnie. Ból w kostce był coraz wi˛ekszy i narastał z ka˙zdym krokiem, a mi˛es´nie zdrowej nogi Zesztywniały od ciagłego ˛ utykania. Amberle zacz˛eła odczuwa´c zm˛eczenie. W ko´ncu musiała si˛e zatrzyma´c. Oddychajac ˛ ci˛ez˙ ko, usiadła w pobli˙zu zaros´li i poło˙zyła si˛e na chłodnej ziemi. Potem zebrała my´sli, by sprawdzi´c, czy nadal czuje w sobie to dziwne ostrze˙zenie. Przez chwil˛e nic si˛e nie działo, a potem ogarnał ˛ ja˛ przenikliwy, gryzacy ˛ chłód. Złapała oddech. Stworzenie, które ja˛ s´cigało, było ju˙z w Hollows. Wstała resztka˛ sił i poku´stykała przez mrok. Przez chwil˛e zdawało si˛e jej, z˙ e chodzi w kółko, ale szybko odsun˛eła od siebie t˛e my´sl. Raz po raz si˛e przewracała. Kilka razy potłukła si˛e tak mocno, z˙ e omal nie straciła przytomno´sci. Za ka˙zdym razem podnosiła si˛e na kolana, łapała oddech, wstawała i szła dalej. Mijały minuty i w ko´ncu dziewczyna straciła poczucie czasu. A wokół niej mrok i cisza pogł˛ebiały si˛e z ka˙zda˛ chwila.˛ W ko´ncu nie mogła ju˙z dalej i´sc´ . Upadła na kolana i płaczac ˛ z bezsilno´sci, zacz˛eła si˛e czołga´c. Oddychała z trudem, a odłamki skał i gał˛ezie kaleczyły jej r˛ece i nogi. Kostka ciagle ˛ pulsowała bólem. Nie poddam si˛e, przysi˛egała sobie w duchu. Ten potwór mnie nie dostanie. Pomy´slała o Wilu. Przypomniała sobie wyraz 310

jego twarzy, gdy powiedziała, z˙ e jej na nim zale˙zy. Nie powinna była tego mówi´c, ale tak tego pragn˛eła, musiała mu to powiedzie´c. Zdziwiło ja,˛ z˙ e tak bardzo tego potrzebowała. A zdziwienie w jego oczach. . . Upadła twarza˛ na ziemi˛e i zaszlochała. Wil! Wyszeptała jego imi˛e jak zakl˛ecie, które miało odegna´c zło tropiace ˛ ja˛ w ciemno´sci. Potem uniosła si˛e i poczołgała dalej. Wydawało jej si˛e, z˙ e wyczuwa obecno´sc´ innych istot, poruszajacych ˛ si˛e gdzie´s obok, szybkich i bezszelestnych. To na pewno nie sa˛ ludzie, pomy´slała. Ale gdzie jest ten stwór? Czy ju˙z blisko? Czołgała si˛e tak długo, dopóki całkiem nie opadła z sił, a˙z w ko´ncu poło˙zyła si˛e na mi˛ekkiej s´ciółce. Była wyczerpana. Wiedziała, z˙ e nic ju˙z z siebie nie wykrzesze. Zamkn˛eła oczy i czekała na s´mier´c. Chwil˛e pó´zniej zasn˛eła. Spała równie˙z wtedy, gdy złapały ja˛ zakrzywione drewniane palce wielu s˛ekatych dłoni i uniosły gdzie´s daleko.

XLI Wil i Eretria zjechali skalistym szlakiem Whistle Ridge, która˛ nazywano Wietrzna˛ Grania,˛ za towarzysza majac ˛ przera´zliwie zawodzacy ˛ wiatr. Gnali na s´lepo przez ciemny las, a jedwabne ubrania smagały ich ciała, gdy pochylali si˛e w p˛edzie nad ko´nskimi karkami. Wkrótce zamknał ˛ si˛e nad nimi g˛esty baldachim lasu i nocne niebo zupełnie znikn˛eło. P˛edzili szale´nczo, lekcewa˙zac ˛ własne z˙ ycie, ufajac ˛ jedynie swemu szcz˛es´ciu i instynktowi wierzchowców. Nie dyskutowali ju˙z wi˛ecej, nie było na to czasu. Gdy tylko Wil zdał sobie spraw˛e, z˙ e Kosiarz b˛edzie tropił tak długo, a˙z znajdzie s´lad i uda si˛e na południe do Hollows, my´slał tylko o jednym: na ko´ncu tego s´ladu była Amberle, samotna, ranna i bezbronna. Je´sli nie dotrze do niej przed Kosiarzem, dziewczyna zginie. I on b˛edzie za to odpowiedzialny, gdy˙z to on zostawił ja˛ sama.˛ W pami˛eci błysnał ˛ mu widok rozszarpanych ciał w˛edrowców i w tym momencie zapomniał o wszystkim z wyjatkiem ˛ przemo˙znego pragnienia, by natychmiast znale´zc´ si˛e przy Amberle. Skoczył na swego rumaka i pop˛edził przed siebie. Eretria ruszyła za nim. Nie musiała ju˙z tego robi´c. Cephelo nie z˙ ył, wi˛ec nie potrzebowała ju˙z pomocy chłopaka z Vale. Nie nale˙zała ju˙z do nikogo; była wolna. Mogła zawróci´c i wyjecha´c bezpiecznie z doliny, unikajac ˛ spotkania z potworem, który rozszarpał w˛edrowców. Dziewczyna jednak nie zastanawiała si˛e ani przez chwil˛e. My´slała tylko o Wilu, który ponownie ja˛ zostawił. Miotały nia˛ ró˙zne uczucia — duma, upór i dziwny pociag ˛ do chłopaka z Vale. Nie mogła pozwoli´c, by zostawił ja˛ po raz kolejny. Bez wahania pop˛edziła wi˛ec za nim. Tak rozpoczał ˛ si˛e ich wy´scig, by uratowa´c Amberle. Wil p˛edził jak szalony i szybko stracił orientacj˛e. Otoczony ciemno´scia˛ i g˛esta˛ mgła,˛ ledwo rozró˙zniał migajace ˛ sylwetki drzew. Nie zwalniał jednak. Słyszał drugiego konia i zdał sobie spraw˛e, z˙ e Eretria jedzie za nim. Zaklał. ˛ Czy nie miał ju˙z dosy´c trosk? Nie mógł zamartwia´c si˛e jeszcze o Eretri˛e. Nie miał na to czasu. Wyrzucił ja˛ wi˛ec z pami˛eci i skoncentrował si˛e, by znale´zc´ skrót prowadzacy ˛ na południe. Minałby ˛ go jednak, gdyby nie Eretria. Dopiero gdy dziewczyna zawołała, zawrócił zdziwiony i pognał dalej. Teraz jednak Eretria przej˛eła prowadzenie. Lepiej znała szlak i potrafiła pewniej porusza´c si˛e w ciemno´sci.

312

Była to bardzo m˛eczaca ˛ jazda. Panował tak nieprzenikniony mrok, z˙ e nawet bystre oczy dziewczyny z ledwo´scia˛ mogły dostrzec s´cie˙zk˛e wijac ˛ a˛ si˛e przez las. Kilka razy wierzchowce omal si˛e nie przewróciły, potykajac ˛ si˛e o powalone pnie i skaczac ˛ przez rowy. Te konie wszak˙ze nale˙zały do w˛edrowców i były trenowane przez najznamienitszych je´zd´zców w czterech krainach. Bezbł˛ednie reagowały na dzikie okrzyki dziewczyny i p˛edziły tak szybko, z˙ e chłopakowi brakowało tchu. Nagle znale´zli si˛e z powrotem na szlaku, którym Amberle i Wil poda˙ ˛zali jeszcze tak niedawno do Hollows. Gał˛ezie i winoro´sla znowu smagały ich twarze, a spod kopyt tryskało błoto. Nie zwalniajac, ˛ gnali dalej na południe. Mijały minuty. W ko´ncu wydostali si˛e z lasu i znale´zli si˛e na kraw˛edzi Hollows. Jego czarny okrag ˛ rozpo´scierał si˛e przed nimi niczym bezdenna piekielna czelu´sc´ . Zatrzymali wierzchowce i zeskoczyli na ziemi˛e, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e w´sród wszechogarniajacej ˛ czerni. Nad Hollows panowała gł˛eboka, przenikliwa cisza. Wil wahał si˛e tylko przez chwil˛e, a potem zaczał ˛ szuka´c zaro´sli, w których ukrył Amberle. Znalazł je prawie od razu i przedarł si˛e do s´rodka. Nie było nikogo. Wpadł w panik˛e. Szukał jakich´s s´ladów, które mogłyby mu wskaza´c, co si˛e przytrafiło jego towarzyszce, ale niczego nie znalazł. Panika narastała. Gdzie ona jest? Wstał i wydostał si˛e z zaro´sli. Mo˙ze to nie te, pomy´slał nagle i zaczał ˛ rozglada´ ˛ c si˛e za innymi. W pobli˙zu jednak nie było z˙ adnych innych krzaków. Nie, to wła´snie tutaj ukrył Amberle. — Gdzie ona jest? — zapytała Eretria. — Nie wiem — szepnał ˛ z mokra˛ od potu twarza.˛ — Nie mog˛e jej znale´zc´ . Opanował si˛e z wysiłkiem. Zastanów si˛e, mówił do siebie w duchu. Albo uciekła, albo Kosiarz zabrał ja˛ ze soba.˛ Je´sli uciekła, to dokad ˛ poszła? Spojrzał od razu w stron˛e Hollows. Tam, zdecydował, poszła w stron˛e Iglicy. A je´sli została porwana? Uznał, z˙ e to niemo˙zliwe, gdy˙z w pobli˙zu nie było z˙ adnych s´ladów walki. Poza tym na pewno zostawiłaby mu jaki´s znak. Je˙zeli za´s uciekła, musiała uwa˙za´c, by nie zostawi´c s´ladów, które mógłby odkry´c jej prze´sladowca. Odetchnał ˛ gł˛eboko. Na pewno uciekła. W tym momencie uderzyła go nast˛epna my´sl. Zało˙zył, z˙ e Amberle uciekła przed Kosiarzem. A je´sli to nie był Kosiarz, ale jaki´s stwór pochodzacy ˛ z Hollows? Zacisnał ˛ z˛eby z bezsilno´sci. Nie było z˙ adnego sposobu, by si˛e dowiedzie´c. W tej ciemno´sci nie znajdzie z˙ adnego s´ladu. Albo b˛edzie czeka´c do rana, kiedy mo˙ze by´c ju˙z za pó´zno na ratunek, albo. . . Albo u˙zyje Kamieni Elfów. Si˛egał wła´snie po sakiewk˛e, gdy Eretria złapała go tak gwałtownie za rami˛e, z˙ e a˙z podskoczył ze strachu. — Uzdrowicielu! — szepn˛eła. — Kto´s nadchodzi! Wil poczuł ostry ucisk w z˙ oładku. ˛ Przez chwil˛e stał nieruchomo, poda˙ ˛zajac ˛ za spojrzeniem dziewczyny. Na drodze, która˛ przed chwila˛ jechali, co´s si˛e poruszało. Chłopaka ogarnał ˛ parali˙zujacy ˛ strach. Wło˙zył r˛ek˛e pod tunik˛e i wyjał ˛ trzy czarodziejskie kamienie. Eretria si˛egn˛eła za´s do swego wysokiego buta i wyciagn˛ ˛ eła

313

zza cholewki gro´znie wygladaj ˛ acy ˛ sztylet. Razem stawili czoło nadchodzacemu ˛ niebezpiecze´nstwu. — Zaczekajcie! — zawołał znajomy głos. — Spokojnie! — Wil i Eretria spojrzeli na siebie ze zdziwieniem i powoli opu´scili uzbrojone w kamienie i sztylet dłonie. Głos nale˙zał do Hebela. Dziewczyna mrukn˛eła co´s po nosem i poszła po konie, które w˛edrowały gdzie´s po lesie. Droga˛ nadchodził starzec, a przy nim jego wierny Drifter. Hebel nosił skórzany strój, przez plecy przewiesił worek, przez jedno rami˛e łuk i strzały, a do pasa przytroczył my´sliwski nó˙z. Poruszał si˛e z trudem, opierajac ˛ si˛e na s˛ekatej lasce. Gdy podszedł bli˙zej, zobaczyli, z˙ e cały jest pokryty błotem. — Prawie mnie stratowali´scie! — warknał. ˛ — Spójrzcie na mnie! Gdybym był na tyle głupi, z˙ eby sta´c bli˙zej, gdy przeje˙zd˙zali´scie, byłbym pokryty s´ladami ˙ ko´nskich kopyt tak samo, jak błotem! Co sobie my´slicie? Zeby tak p˛edzi´c przez las! Jest tak ciemno, z˙ e oko wykol, a wy gnacie tak, jakby był jasny dzie´n. Na lito´sc´ boska,˛ dlaczego si˛e nie zatrzymali´scie, gdy was wołałem? — No có˙z. . . Poniewa˙z ci˛e nie słyszeli´smy — odparł zakłopotany, Wil. — Dlatego, z˙ e nie słuchali´scie tak, jak powinni´scie! — Hebel nie zamierzał im tego wybaczy´c. — Straciłem cały dzie´n, z˙ eby si˛e tu dosta´c. Na dodatek bez konia. A wy co, u diabła, tak długo robili´scie? Mogli´scie tu by´c ju˙z dawno temu! Hebel dostrzegł Eretri˛e, która wła´snie wracała z ko´nmi. — A ty co tu robisz? Gdzie ta mała elfijka? Co´s ja˛ porwało, no nie? — Wiesz o Kosiarzu? — Wil zadr˙zał. — O Kosiarzu? Je´sli tak go nazywasz. . . Owszem, wiem. Przyszedł dzisiaj do mojego obozowiska zaraz po waszym odje´zdzie. Szukał was, jak sadz˛ ˛ e, chocia˙z wtedy nie byłem pewien. Tak naprawd˛e wcale go nie widziałem. Ot, jedynie mi mignał. ˛ My´sl˛e sobie, z˙ e gdybym go zobaczył, ju˙z bym teraz nie z˙ ył. — Te˙z tak my´sl˛e — zgodził si˛e Wil. — Cephelo i pozostali nie z˙ yja.˛ Dopadł ich na Whistle Ridge. — Cephelo musiał tak sko´nczy´c, wcze´sniej czy pó´zniej — stwierdził Hebel z kamienna˛ twarza˛ i spojrzał na Eretri˛e. — Nie gniewaj si˛e, dziewczyno, ale taka jest prawda. A gdzie ta mała elfijka? — zwrócił si˛e do chłopaka z Vale. — Nie wiem — odparł Wil. — Musiałem wróci´c i. . . — Zawahał si˛e. — Musiałem wróci´c po co´s, co zostało u Cephela. Amberle zwichn˛eła kostk˛e, wi˛ec zostawiłem ja˛ w zaro´slach. Poszedłem inna˛ droga,˛ ni˙z tu przyszli´smy. Gdyby nie to, te˙z pewnie bym nie z˙ ył. Potem odnalazłem Eretri˛e, a raczej ona odnalazła mnie, jak sadz˛ ˛ e. Gdy zobaczyli´smy, co przytrafiło si˛e Cephelo i jego ludziom, natychmiast tu wrócili´smy, ale Amberle ju˙z nie było. Nie jestem wi˛ec pewien, co si˛e stało. Nie wiem nawet, czy Kosiarz dotarł tutaj, czy mo˙ze nadal poda˙ ˛za naszym s´ladem. — Przyszedł tu i ju˙z odszedł — powiedział Hebel. — Drifter i ja szli´smy jego s´ladem, podczas gdy on tropił was. Zgubił s´lad na rozwidleniu; poszedł na wschód 314

w kierunku Whistle Ridge, a my na południe. Ale potem trop znowu powrócił. Kosiarz musiał wi˛ec pój´sc´ na skróty przez puszcz˛e. Je´sli zdołał to zrobi´c, musi by´c bardzo niebezpieczny, elfiku. — Zapytaj o to Cephela — mrukn˛eła Eretria, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e dookoła. — Uzdrowicielu, mo˙zemy ju˙z stad ˛ pój´sc´ ? — Najpierw musimy si˛e dowiedzie´c, co si˛e stało z Amberle — powiedział z naciskiem Wil. Hebel poklepał go po ramieniu. — Poka˙z, gdzie ja˛ zostawiłe´s. Chłopak podszedł do k˛epy krzaków; za nim poda˙ ˛zał starzec wraz ze swym psem i Eretria. Hebel pochylił si˛e, zajrzał w głab ˛ i gwizdnał ˛ na Driftera. Powiedział co´s cicho, a pies zaczał ˛ w˛eszy´c. W ko´ncu trafił na s´lad i poszedł w kierunku kraw˛edzi Hollows. — Ma w˛ech, co? — mruknał ˛ z satysfakcja˛ staruszek, a Drifter zatrzymał si˛e i warknał ˛ cicho. — Jest na dole, elfiku. Kosiarz te˙z tam jest. Prawdopodobnie ciagle ˛ ja˛ tropi. Tyle si˛e mog˛e domy´sli´c. — Zatem musimy ja˛ zaraz znale´zc´ . — Wil był ju˙z gotów do wymarszu. — Nie musimy si˛e spieszy´c, elfiku. — Hebel powstrzymał go. — Mówimy o Hollows, pami˛etasz? Nie ma tam nic z wyjatkiem ˛ sióstr czarownic i stworze´n, które im słu˙za.˛ Ka˙zdy, kto tam postawi nog˛e, zaraz zostaje pochwycony. Dowiedziałem si˛e tego sze´sc´ dziesiat ˛ lat temu od Mallenroh. Do tego czasu dziewczyna i stwór, który na nia˛ poluje, ju˙z dawno dotrzymuja˛ towarzystwa jednej z sióstr. O ile w ogóle z˙ yja,˛ rzecz jasna. Wil zbladł jak płótno. — Czy czarownice ich zabija? ˛ — Starzec zastanawiał si˛e przez chwil˛e. — Och, nie. Dziewczyny chyba nie zabija.˛ Ale tego stwora z pewno´scia.˛ I nie my´sl, elfiku, z˙ e nie potrafia.˛ — Nie wiem ju˙z, co my´sle´c — odparł Wil i spojrzał w ciemno´sc´ wiszac ˛ a˛ nad Hollows. — Nie wiem, ale id˛e na dół i mam zamiar odnale´zc´ Amberle. I to zaraz. Sposób, w jaki to powiedział, nie pozostawiał miejsca na spory. — Ja te˙z id˛e, elfiku — o´swiadczył staruszek. — Ale powiedziałe´s, z˙ e nikt nie powinien tam chodzi´c — przypomniał Wil. — Nie rozumiem nawet, skad ˛ si˛e tutaj wziałe´ ˛ s. — Poniewa˙z to, gdzie jestem, nie ma ju˙z dla mnie znaczenia. — Hebel wzruszył ramionami. — Jestem stary. Zrobiłem w swoim z˙ yciu to, co chciałem zrobi´c, ale nie widziałem tego, co chciałem zobaczy´c. Nie zostało mi ju˙z nic z wyjatkiem ˛ jednego. Chc˛e si˛e dowiedzie´c, co jest tam na dole w Hollows. — Hebel pokiwał smutno głowa.˛ — My´slałem o tym przez ostatnie sze´sc´ dziesiat ˛ lat. Zawsze mówiłem sobie, z˙ e pewnego dnia si˛e tam wybior˛e. To tak jak z gł˛ebokim stawem; zawsze zastanawiasz si˛e, co jest na dnie. Có˙z, rozsadny ˛ człowiek nie marnowałby

315

na to czasu. Za młodu byłem rozsadny, ˛ ale teraz troch˛e si˛e zmieniłem. Jestem zm˛eczony ju˙z tym rozsadkiem ˛ i my´sleniem o wyprawie do Hollows. Teraz po prostu si˛e tam wybior˛e. To ty pomogłe´s mi podja´ ˛c decyzj˛e. Gdy pierwszy raz powiedziałe´s mi o swoich planach, zamierzałem ci to wyperswadowa´c, tak jak wybiłem z głowy sobie. Byłem pewien, z˙ e stracisz zainteresowanie Hollows, gdy tylko ci opowiem, co to za miejsce. Myliłem si˛e. Zorientowałem si˛e, z˙ e to, czego szukasz, jest tak wa˙zne, i˙z strach nie ma dla ciebie znaczenia. Dlaczego wi˛ec miałby mie´c znaczenie dla mnie? A potem przyszedł do mnie Kosiarz i zdałem sobie spraw˛e, jak blisko s´mier´c przeszła koło mnie. Od tej pory zacz˛eło mi zale˙ze´c tylko na tym, by dowiedzie´c si˛e prawdy o Hollows. Poszedłem wi˛ec za wami. Pomy´slałem sobie, z˙ e mo˙zemy pój´sc´ tam razem. Wil zrozumiał. — Miejmy wi˛ec nadziej˛e, z˙ e obaj znajdziemy to, czego szukamy — powiedział. — Có˙z, mo˙ze przydam wam si˛e na co´s. — Staruszek wzruszył ramionami. — Ta cz˛es´c´ Hollows nale˙zy do Mallenroh. Mo˙ze b˛edzie mnie pami˛etała. — Przez chwil˛e Hebel bładził ˛ gdzie´s my´slami, a potem spojrzał na Wila. — Drifter b˛edzie tropił tak długo, jak b˛edzie potrzeba. — Starzec gwizdnał ˛ na psa. — Zabierz nas na dół, piesku. Ruszaj, mały. Drifter zniknał ˛ poni˙zej kraw˛edzi Hollows. Eretria zdj˛eła uprza˙ ˛z z koni i pogoniła je do lasu. Potem przyłaczyła ˛ si˛e do Wila i Hebela. Stan˛eli na kraw˛edzi i spojrzeli w dół. — Nie b˛edziemy mogli zbyt długo polega´c na Drifterze — stwierdził starzec. — Mallenroh szybko nas znajdzie. Je´sli tak si˛e sprawy maja,˛ pomy´slał Wil, miejmy nadziej˛e, z˙ e odnalazła równie˙z Amberle. *

*

*

Amberle obudziło łagodne kołysanie, delikatny ruch s´wiadczacy ˛ o tym, z˙ e kto´s ja˛ niesie. Ogarn˛eła ja˛ panika. Trzymały ja˛ czyje´s s˛ekate palce; s´ciskały mocno ramiona, nogi, ciało, a nawet szyj˛e i głow˛e. Były tak szorstkie, jakby zrobione z drewna. W pierwszej chwili chciała si˛e uwolni´c, ale powstrzymała si˛e z trudem i zmusiła do pozostania w bezruchu. Cokolwiek to było, nie zdawało sobie sprawy, z˙ e ju˙z si˛e obudziła. Je´sli miała w tej sytuacji zdoby´c jaka´ ˛s przewag˛e, to wła´snie nadarzała si˛e odpowiednia okazja. Mo˙ze przynajmniej udawa´c, z˙ e s´pi, i w tym czasie dowiedzie´c si˛e jak najwi˛ecej. Nie miała poj˛ecia, jak długo spała. Mo˙ze par˛e minut, mo˙ze kilka godzin, a moz˙ e jeszcze dłu˙zej. Logika podpowiadała jej jednak, z˙ e z pewno´scia˛ jest to jeszcze ta sama noc. Pomy´slała, z˙ e stworzenie, które ja˛ pochwyciło, nie jest tym, które 316

ja˛ s´cigało. Gdyby tak było, z pewno´scia˛ ju˙z by nie z˙ yła. Z tego wniosek, z˙ e to zupełnie co´s innego. Ten staruszek, Hebel, opowiadał, z˙ e Hollows jest prywatna˛ domena˛ sióstr czarownic. Mo˙ze to jedna z nich ja˛ pojmała. Dzi˛eki tej my´sli poczuła si˛e zdecydowanie lepiej. Odpr˛ez˙ yła si˛e nieco, próbujac ˛ si˛e zorientowa´c w okolicy. Nie było to łatwe; drzewa zasłaniały całkowicie ksi˛ez˙ yc i gwiazdy, a wszystko zakrywał g˛esty mrok. Gdyby nie znajome zapachy, nie wiedziałaby nawet, z˙ e wokoło ro´snie las. Wsz˛edzie panowała gł˛eboka cisza. Nieliczne d´zwi˛eki, które dotarły do jej uszu, były dalekie i pochodziły spoza Hollows. Był wszak˙ze jeszcze jeden d´zwi˛ek, przypominajacy ˛ szum gał˛ezi na wietrze. Nie było jednak wiatru, dziwny odgłos dochodził gdzie´s z dołu, a nie z góry. Wydawała go z pewno´scia˛ istota, która ja˛ niosła. Mijały minuty. Amberle pomy´slała o Wilu, próbujac ˛ sobie wyobrazi´c, co zrobiłby na jej miejscu. U´smiechn˛eła si˛e mimo woli. Któ˙z mógłby zgadna´ ˛c, co zrobiłby w tej sytuacji nieobliczalny Wil? Czy jeszcze kiedy´s go zobacz˛e, zastanawiała si˛e w duchu. Zaczynała cierpna´ ˛c. Musiała co´s zrobi´c, by da´c wytchnienie zdr˛etwiałym mi˛es´niom, a jednocze´snie si˛e nie zdradzi´c. Wyciagn˛ ˛ eła nogi, udajac ˛ poruszenie w czasie snu. Palce równie˙z si˛e przesun˛eły, ale nie pu´sciły. Nic wi˛ecej nie nastapiło. ˛ Nagle usłyszała odgłos płynacej ˛ wody, który narastał z ka˙zda˛ chwila.˛ Poczuła s´wie˙zy zapach strumienia nasycony wonia˛ dzikich kwiatów. Wkrótce szum stał si˛e tak gło´sny, z˙ e zagłuszył d´zwi˛eki lasu i szelest, który czyniło stworzenie o drewnianych palcach. Potem usłyszała głuchy stukot butów o deski i domy´sliła si˛e, z˙ e ida˛ przez most. Wkrótce szmer strumienia był coraz słabszy. Zamiast tego rozległ si˛e brz˛ek ła´ncuchów i t˛epe stukniecie. Zamkn˛eły si˛e za nimi jakie´s drzwi, a potem zatrzasn˛eła z˙ elazna sztaba. Amberle wyra´znie wszystko słyszała, ale wcia˙ ˛z nic nie widziała, bo tu, gdzie si˛e znale´zli, było tak samo ciemno. Czuła tylko zapach kamienia i zaprawy. Znowu ogarnał ˛ ja˛ strach. Była zamkni˛eta gdzie´s za murami; mo˙ze był to dziedziniec czego´s w rodzaju wi˛ezienia. Pomy´slała, z˙ e je´sli nie zdoła si˛e natychmiast uwolni´c, pozostanie tu ju˙z na zawsze. Ale drewniane palce dalej trzymały ja˛ mocno, w dodatku było ich bardzo wiele. Wyrwanie si˛e z ich uchwytu wymagałoby wielkiego wysiłku, a dziewczyna doskonale wiedziała, z˙ e nie znajdzie w sobie tyle siły. Poza tym je´sli nawet zdołam si˛e uwolni´c, pomy´slała ponuro, to dokad ˛ pójd˛e? Otworzyły si˛e nast˛epne drzwi, lecz w dalszym ciagu ˛ nie było s´wiatła. Wsz˛edzie panowała nieprzenikniona ciemno´sc´ . — Ładniutka — odezwał si˛e jaki´s głos, Amberle za´s zamarła ze zdziwienia. Stworzenie niosło ja˛ dalej. Drzwi si˛e zamkn˛eły z lekkim skrzypni˛eciem i zapach lasu zniknał. ˛ Była w s´rodku, ale w s´rodku czego? Kra˙ ˛zyli teraz kr˛etymi korytarzami, które pachniały wilgocia˛ i ple´snia.˛ Unosił si˛e jednak jeszcze jeden

317

zapach, co´s w rodzaju perfum. Dziewczyna zaciagn˛ ˛ eła si˛e nim mocno, a˙z zawirowało jej w głowie. W ko´ncu, zupełnie nagle i nieoczekiwanie, rozbłysło s´wiatło dochodzace ˛ znad wysokiego sklepionego przej´scia. Amberle zamrugała przyzwyczajonymi do mro´ ku oczami. Przeszli pod sklepieniem i poszli dalej kr˛etymi schodami. Swiatło zamrugało i poda˙ ˛zyło za nimi, kołyszac ˛ si˛e i balansujac ˛ w ciemno´sci. Zatrzymali si˛e. Amberle poczuła, jak drewniane palce kłada˛ ja˛ na gruba,˛ pleciona˛ mat˛e, a potem zwalniaja˛ u´scisk. Podniosła si˛e na łokciach i zamrugała ocza´ mi. Swiatło zawisło na moment tu˙z nad nia,˛ a potem wycofało si˛e wolno za kamienne wrota umocnione z˙ elaznymi sztabami. Drzwi zatrzasn˛eły si˛e i znowu zapadła ciemno´sc´ . Zanim jednak s´wiatło znikn˛eło, dziewczyna zda˙ ˛zyła przyjrze´c si˛e stworzeniom, które ja˛ pojmały. W białej po´swiacie wyra´znie było wida´c, z˙ e składaja˛ si˛e z samych patyków. *

*

*

Na dnie Hollows Wil zarzadził ˛ postój. Było tak ciemno, z˙ e prawie nie widzieli własnych rak. ˛ Chłopak nie mógł dojrze´c ani Hebela, ani Eretrii, a oni nie widzieli jego. Je´sli dalej b˛eda˛ maszerowa´c w takich warunkach, wkrótce na pewno si˛e pogubia.˛ Odczekał kilka chwil, a˙z jego oczy przywykna˛ cho´c troch˛e do ciemno´sci. I tak jednak Hollows pozostało jedynie zamglonym, ledwo dostrzegalnym kł˛ebowiskiem cieni. W ko´ncu Hebel wpadł na pomysł, jak rozwiaza´ ˛ c ten problem. Zagwizdał na Driftera, a potem wyciagn ˛ ał ˛ z worka długa˛ lin˛e. Jeden jej koniec przywiazał ˛ do szyi psa, a reszt˛e ka˙zdy przywiazał ˛ do swego pasa. Złaczeni ˛ w ten sposób, mogli pomaszerowa´c dalej bez ryzyka rozdzielenia. Stary człowiek sprawdził lin˛e i zawołał co´s cicho do Driftera. Pies ruszył tropem Amberle. Wil odnosił wra˙zenie, z˙ e klucza˛ po Hollows ju˙z od kilku godzin, przedzierajac ˛ si˛e przez nieko´nczacy ˛ si˛e labirynt drzew i zaro´sli. Niemal zupełnie s´lepi w nieprzeniknionej ciemno´sci, musieli zaufa´c instynktowi psa, który ich prowadził. Nie odzywali si˛e do siebie, a˙z nadto s´wiadomi, z˙ e w tym samym lesie grasuje Kosiarz. Wil jeszcze nigdy przedtem nie czuł si˛e tak bezradny. Nie do´sc´ , z˙ e zupełnie nic nie widział, to jeszcze gdzie´s tu był ich prze´sladowca. I to było najgorsze. Stale my´slał o Amberle. Je˙zeli on był przera˙zony, jak musi si˛e czu´c ona? Strach wprawiał go w zakłopotanie. Nie miał prawa si˛e ba´c; nie wtedy, gdy ona była samotna i bezbronna, a on zostawił ja˛ na pastw˛e losu. Strach trwał ciagle ˛ przy nim. By go odegna´c, zacisnał ˛ palce na Kamieniach Elfów, jakby ich dotyk miał go chroni´c przed tym, co si˛e kryło w ciemnym lesie. Gdzie´s w gł˛ebi czuł jednak, z˙ e talizman go nie ochroni, z˙ e ich moc jest dla niego bezpowrotnie stracona. Nie ma znaczenia, co sadziła ˛ o tym Amberle ani to, co 318

on sam sobie pomy´slał. To uczucie było niezrozumiałe i bezzasadne; po prostu było — jadowite, uporczywe, przera˙zajace. ˛ Ciagle ˛ próbował si˛e go pozby´c, gdy nagle lina si˛e polu´zniła i Wil niemal potknał ˛ si˛e o Hebela, który nieoczekiwanie przystanał. ˛ Po chwili Eretria równie˙z na nich wpadła i cała trójka zatrzymała si˛e, usiłujac ˛ co´s dostrzec w mroku. — Drifter co´s znalazł — szepnał ˛ staruszek. Potem upadł na kolana i poczołgał si˛e do miejsca, gdzie w˛eszył pies. Wil i Eretria trzymali si˛e blisko niego. Hebel pogłaskał psa i obszukał ziemi˛e. — Mallenroh — powiedział cicho i wstał. — Złapała dziewczyn˛e. — Jeste´s pewien? — Jasne. — Starzec kiwnał ˛ głowa.˛ — Ten Kosiarz musi by´c teraz gdzie indziej. Drifter ju˙z go nie czuje. Wil nie rozumiał, jak Hebel mo˙ze by´c tego pewien, skoro wokół panuje wszechogarniajaca ˛ czer´n. Nie było jednak sensu si˛e o to spiera´c. — Co teraz zrobimy? — zapytał zaniepokojony. — Pójdziemy dalej — mruknał ˛ Hebel. — Drifter, prowad´z dalej, malutki. Pies znowu podjał ˛ trop, a ludzie poszli za nim. Mijały minuty i stopniowo robiło si˛e coraz ja´sniej. Wil my´slał poczatkowo, ˛ z˙ e oczy płataja˛ mu figla, ale w ko´ncu zdał sobie spraw˛e, z˙ e po prostu zaczyna s´wita´c. Drzewa i krzewy nabierały powoli kształtów, a przez g˛estwin˛e le´sna˛ zacz˛eło si˛e przebija´c słabe s´wiatło sło´nca. Przed nimi, po raz pierwszy od kiedy zeszli do Hollows, była wyra´znie widoczna kudłata sylwetka Driftera. Pies szedł z nisko pochylonym łbem i nieustannie w˛eszył w wilgotnej ziemi. A potem nagle wielki łeb podniósł si˛e i pies stanał. ˛ Ludzie równie˙z si˛e zatrzymali, a na ich twarzach pojawiło si˛e przera˙zenie. Przed nimi stała najdziwniejsza istota, jaka˛ kiedykolwiek widzieli. Składała si˛e z patyków; miała dwie r˛ece, dwie nogi i korpus — wszystko drewniane. Z ramion i nóg wystawały s˛ekate korzenie, tworzac ˛ palce. Głowy nie było. Istota stan˛eła z nimi twarza˛ w twarz, o ile oczywis´cie tak mo˙zna powiedzie´c, a s˛ekate palce-korzenie wyciagn˛ ˛ eły si˛e w ich stron˛e. Patyczkowate ciało zakołysało si˛e jak młode drzewko na wietrze, a potem stwór obrócił si˛e i odszedł w las. Hebel spojrzał na swych towarzyszy. — Mówiłem wam. To robota Mallenroh. Kiwnał ˛ na nich i poszedł za drewniana˛ istota.˛ Wil i Eretria spojrzeli po sobie niepewnie i poda˙ ˛zyli s´ladem Hebela. Mała procesja przedzierała si˛e w milczeniu przez g˛esty las, nad którym powoli wstawał nowy dzie´n. Po chwili pojawiła si˛e przy nich nast˛epna patyczkowata istota; tak samo pozbawiona głowy, s˛ekata i bezszelestna, je´sli nie liczy´c delikatnego d´zwi˛eku przypominajacego ˛ szum gał˛ezi na wietrze. Prawie natychmiast s´miałkowie zorientowali si˛e, z˙ e sa˛ otoczeni przez tuziny podobnych stworze´n, które tropia˛ ich w le´snym mroku niczym duchy.

319

— Mówiłem wam — szepnał ˛ Hebel do Wila i Eretrii, a na jego pomarszczonej twarzy pojawiło si˛e napi˛ecie. A potem las nagle si˛e przerzedził. Stan˛eli przed samotna˛ baszta,˛ której wiez˙ yczka nikn˛eła wysoko w´sród drzew. Baszta stała na małym pagórku. Nie miała prawie z˙ adnych okien, była wiekowa, zniszczona, obro´sni˛eta winoro´slami i mchem. Pagórek był wyspa˛ otoczona˛ wodami strumienia, który wypływał gdzie´s z lasu, po czym znikał znów za drzewami. Budowl˛e otaczał niski kamienny murek zbudowany blisko brzegu strumienia. Do baszty prowadził zwodzony most, teraz opuszczony i pusty. Po ka˙zdej stronie stały budki stra˙znicze, z których zwisały mi˛ekko ła´ncuchy podtrzymujace ˛ most. Wokół wzgórza i baszty rosły olbrzymie stare d˛eby. Ich pot˛ez˙ ne konary zatrzymywały s´wiatło słoneczne, tak z˙ e wyspa, jak i cała reszta Hollows, ton˛eła w ciemno´sciach. Patyczkowata istota na czele pochodu zatrzymała si˛e i obróciła lekko, jakby chciała sprawdzi´c, czy jeszcze za nia˛ ida.˛ Potem weszła na most. Hebel bez wahania poszedł za nia,˛ majac ˛ u boku wiernego Driftera. Wil i Eretria nie byli przekonani, czy maja˛ zrobi´c to samo. Baszta wydawała im si˛e bardzo odpychaja˛ ca; wiedzieli, z˙ e nie powinni do niej wchodzi´c i z˙ e ju˙z w ogóle zrobili zbyt du˙zo. Chłopak z Vale jednak wyczuwał w jaki´s sposób, z˙ e mo˙ze tam znale´zc´ Amberle. Spojrzał na Eretri˛e i oboje weszli na most. Szli za cicha,˛ drewniana˛ istota,˛ a za nimi poda˙ ˛zali jej pobratymcy. Gł˛eboka˛ cisz˛e zakłócał jedynie szelest spowodowany ruchami patyczkowatych stworze´n i szum strumienia. Prowadzaca ˛ pochód istota zeszła w ko´ncu z mostu i znikn˛eła w cieniu bramy baszty. Ludzie i pies poszli za nia,˛ rzucajac ˛ l˛ekliwe spojrzenia na tajemnicza˛ budowl˛e. Gdy znale´zli si˛e w bramie, znów pojawił si˛e przed nimi drewniany maszkaron. Ruszyli ku niemu, spogladaj ˛ ac ˛ od czasu do czasu na baszt˛e. Gdy znale´zli si˛e tu˙z za brama,˛ usłyszeli skrzypienie ła´ncucha. Most podniósł si˛e i przywarł do s´ciany. Teraz nie było ju˙z odwrotu. Razem wkroczyli do baszty, gdzie czekała ju˙z na nich drewniana istota. Stała wewnatrz ˛ wysokiej niszy, która kryła par˛e szerokich, drewnianych drzwi. Jedne z nich były otwarte. Stworzenie weszło do s´rodka i znikn˛eło. Wil spojrzał w gór˛e, na pot˛ez˙ na˛ budowl˛e, si˛egnał ˛ do tuniki i wyjał ˛ sakiewk˛e z Kamieniami Elfów. Potem wraz z innymi wszedł w ciemno´sc´ . Przez chwil˛e nikt si˛e nie ruszał, usiłujac ˛ dojrze´c co´s w nieprzeniknionej czerni. Wrota zamkn˛eły si˛e za nimi, z˙ elazne sztaby opadły na miejsce. Wtedy rozbły´ sło s´wiatło dochodzace ˛ ze szklanej lampy wiszacej ˛ na suficie. Swiatło było białe i łagodne; jego z´ ródłem nie był olej ani smoła, lecz jaka´s substancja nie dajaca ˛ płomienia przy spalaniu. Wokół stały drewniane istoty, rzucajace ˛ na s´ciany swe patyczkowate cienie. Na koniec z mroku wyłoniła si˛e kobieta ubrana w czarna,˛ powłóczysta˛ szat˛e utkana˛ z nocnych cieni. — Mallenroh — szepnał ˛ Hebel, a Wil poczuł, jak powietrze zmienia si˛e w lód.

XLII Drugi dzie´n bitwy o Arborlon nale˙zał do Andera Elessedila. Był to dzie´n krwi i bólu, s´mierci i wielkiej odwagi. Przez cała˛ noc demony przeprawiały si˛e przez rzek˛e, pojedynczo i wielkimi hordami. Po raz pierwszy od czasu, gdy przełamały ´ Scian˛ e Zakazu, zgromadziły si˛e wszystkie po tej stronie, podeszły pod Arborlon i tu stan˛eły, zdecydowane zosta´c do krwawego ko´nca. Demony były wsz˛edzie; stały pod skałami klifu płaskowy˙zu Carolan, w zagajniku i nad sama˛ rzeka,˛ obozowały po zachodniej stronie Rzeki Szemrzacej ˛ Pie´sni, morze potworów rozcia˛ gało si˛e na wschód i zachód. Wsz˛edzie, jak okiem si˛egna´ ˛c, ziemia zamieniła si˛e w kł˛ebiac ˛ a˛ i kotłujac ˛ a˛ si˛e mas˛e poczwarzego plugastwa. O s´wicie monstra zaatakowały miasto. Pod gradem strzał parły do przodu, wspinajac ˛ si˛e po skalnych s´cianach Carolanu i na mury Elfitch. Gin˛eły jedne po drugich, tratowały martwe i zdychajace ˛ cielska, jazgoczac ˛ szły do przodu i warczac ˛ wycofywały si˛e poza zasi˛eg s´mierciono´snych strzał. Tego dnia Ander Elessedil był innym człowiekiem. Był taki, jak jego ojciec ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu, gdy szedł z odsiecza˛ obl˛ez˙ onemu Tyrsis i zwyci˛ez˙ ał armi˛e lorda Warlocka. W niepami˛ec´ odeszły rozpacz i rozczarowanie, odeszły watpliwo´ ˛ sci i koszmary dr˛eczace ˛ go od czasu kl˛eski w Halys Cut. Tego dnia uwierzył w siebie i w twarda˛ determinacj˛e swych z˙ ołnierzy. Był to moment zgoła historyczny, a ksia˙ ˛ze˛ był jego najwa˙zniejszym ogniwem. Miał pod soba˛ armie czterech ras. Na porannym wietrze powiewały ich sztandary; tu oto rozpo´scierał swe wielkie skrzydła srebrny orzeł, tam pysznił si˛e rozło˙zysty dab; ˛ ciemnoszare tło przecinała karmazynowa błyskawica Wolnych Strzelców, a nieco dalej pi˛eły si˛e w gór˛e czarne rumaki gwardii z legendarnego Legionu Granicznego; na choragwiach ˛ saperów soczysta˛ ziele´n lasów przecinała wst˛ega Srebrnej Rzeki, a na proporcach Kershaltu widniał wojenny młot na tle dwóch bli´zniaczych, bł˛ekitnych szczytów. Nigdy przedtem w historii czterech krain sztandary te nie powiewały razem, zjednoczone wspólna˛ sprawa˛ i pod wspólnym dowództwem. Trolle i elfy, ludzie i karły — istoty nowego s´wiata stan˛eły do walki przeciw pradawnemu złu. I tego wła´snie dnia Ander Elessedil był ta˛ iskierka,˛ która rozpaliła w nich ogie´n siły i z˙ ycia.

321

Był wsz˛edzie jednocze´snie; to nad klifem Carolanu, to znów na murach Elfitch; czasami nadje˙zd˙zał konno, czasem szedł na piechot˛e, ale zawsze był tam, gdzie toczono najzacieklejsze boje. W misternej kolczudze, z gałazk ˛ a˛ Ellcrys w r˛eku, zawsze w pierwszych szeregach, zawsze ze słowami otuchy i pocieszenia. W swych z˙ ołnierzy potrafił tchna´ ˛c ducha walki, nawet tam, gdzie musieli wytrzymywa´c napór o wiele liczniejszych zast˛epów atakujacych ˛ w´sciekle demonów. Tego dnia Ander Elessedil sam był demonem s´mierci. Walczył tak zaciekle, z˙ e z˙ adna poczwara nie mogła go dosi˛egna´ ˛c i prawie natychmiast padała martwa. Demony zorientowały si˛e, z˙ e on to wła´snie jest sercem i dusza˛ tej armii, i atakowały go ze zdwojona˛ w´sciekło´scia.˛ Były chwile, gdy wydawało si˛e, z˙ e ksia˙ ˛ze˛ polegnie, z˙ e nie mo˙zna wyj´sc´ z takich opresji. Za ka˙zdym razem jednak jemu udawało si˛e tego dokona´c. Wraz ze swymi z˙ ołnierzami odparł wszystkie ataki czarnych bestii. To był dzie´n bohaterów. Wszyscy z˙ ołnierze bili si˛e z odwaga˛ w sercach, z pogarda˛ dla s´mierci. Eventin Elessedil był tam równie˙z, ze swym synem u boku. Obecno´sc´ króla była dla elfów jak sło´nce dla ro´slin; czerpali z niej sił˛e i odwag˛e do walki o prze˙zycie. Był z nimi równie˙z Allanon. Na jego widok poczwary uciekały w s´lepej panice. Te, które nie zda˙ ˛zyły, a było ich wiele, gin˛eły natychmiast, spalone bł˛ekitnymi płomieniami druida. Dwa razy demony zdołały si˛e przebi´c przez umocnienia trzeciej rampy i dwa razy zostały odepchni˛ete przez oddziały górskich trolli pod wodza˛ Amantara. Stee Jans i jego Wolni Strzelcy powstrzymali trzeci atak. Ich kontruderzenie było tak gwałtowne i dzikie, z˙ e demony zostały zepchni˛ete a˙z do drugiej bramy. Przez chwil˛e wydawało si˛e, z˙ e mo˙zna b˛edzie utrzyma´c ramp˛e dłu˙zej. Elfijska kawaleria i oddziały karłów zabezpieczały s´ciany klifu Carolanu. Saperzy ciskali w dół głazy i kamienie, u´smiercajac ˛ setki bestii. A gdy tylko niektóre zdołały si˛e wspia´ ˛c na szczyt, natychmiast gin˛eły, rozniesione na kopiach elfijskiej jazdy. Wszystkim dowodził Ander Elessedil, walczył w pierwszych szeregach, dodawał sił i odwagi. Jego za´s siły wydawały si˛e tego dnia niespo˙zyte. Gdy nadszedł zmierzch, demony musiały si˛e wycofa´c. Odchodziły, warczac ˛ i zawodzac ˛ z bezsilnej w´sciekło´sci. Minał ˛ drugi dzie´n obrony Arborlon, a miasto wcia˙ ˛z pozostawało wolne. To były najszcz˛es´liwsze godziny Andera Elessedila. Pó´zniej jednak nadeszły bardzo gorace ˛ chwile dla obro´nców Arborlon. Gdy tylko sło´nce schowało si˛e za horyzontem, demony wychyn˛eły z lasu i ruszyły do ataku. Jedna po drugiej gasły pochodnie porozstawiane na murach ni˙zszych partii Elfitch. Górskie trolle broniły dost˛epu do bram trzeciej rampy, a z˙ ołnierze Legionu walczyli na umocnieniach drugiej. Atak demonów był wszak zbyt gwałtowny. Czarne masy przedarły si˛e i ruszyły dalej, do przodu. Równie˙z i te demony, które zawzi˛ecie atakowały s´ciany klifu, ostatecznie wspi˛eły si˛e na sam szczyt. Wiele przedarło si˛e przez oddziały kawalerii i pomkn˛eło w stron˛e miasta. Cz˛es´c´ z nich, grubo ponad setka, ruszyła w kierunku Ogrodów ˙ Zycia. Tam wła´snie była ta magiczna moc, która przez tyle stuleci trzymała je 322

´ w niewoli za Scian a˛ Zakazu. Lecz tutaj bestie natkn˛eły si˛e na z˙ ołnierzy Czarnej Stra˙zy, którzy zdecydowani byli walczy´c do ostatniego w obronie prastarego drzewa. Demony rzuciły si˛e na z˙ ołnierzy, zbrojnych w długie piki i szerokie ostre miecze. Walka trwała krótko, a bestie zostały rozniesione na drobne kawałki. Lecz równie˙z i z południowego kra´nca płaskowy˙zu Carolan wylała si˛e fala demonów. Omin˛eły pułapki, zastawione na´n przez karły, a tak˙ze linie Czarnej Stra˙zy ˙ przy Ogrodach Zycia, i ruszyły w kierunku miasta. Napotkawszy po drodze zamieszkane domostwa, demony wymordowały cz˛es´c´ mieszka´nców. Ofiar w´sród elfów byłoby znacznie wi˛ecej, gdyby nie oddział karłów, który zgodził si˛e wesprze´c stra˙z miejska˛ patrolujac ˛ a˛ tereny wokół miasta. Gdy si˛e zorientowali, z˙ e bestie przedarły si˛e przez linie obrony wzdłu˙z klifu, saperzy pospieszyli w kierunku, z którego dochodziły krzyki mordowanych elfów. Rozgorzała krótka walka. Tylko trzy karły pozostały przy z˙ yciu, ale demony padły wszystkie. Do s´witu Carolan był oczyszczony, a potwory zepchni˛ete raz jeszcze. Ale trzecia rampa była stracona, a czwarta powa˙znie zagro˙zona. U podstawy klifu znów si˛e zacz˛eły gromadzi´c watahy bestii. Obro´ncom zamarły serca, gdy poranna˛ cisz˛e rozdarło złowró˙zbne wycie. Wielu z nich pomy´slało w tym momencie, z˙ e zapewne nie dane im b˛edzie do˙zy´c do ko´nca dnia. I rzeczywi´scie, ataki, które nastapiły ˛ par˛e chwil pó´zniej, były straszliwie zajadłe. Bestie przytargały ze soba˛ ogromne tarany; pod ich naporem brama czwartej rampy rozleciała si˛e na kawałki. Trolle i elfy uformowały natychmiast zwarta˛ falang˛e i run˛eły na stwory. Rozp˛etała si˛e istna jatka, szeregi po jednej i po drugiej stronie topniały w oczach. Jednakz˙ e przewaga liczebna demonów była przygniatajaca. ˛ Resztki obro´nców czwartej rampy musiały si˛e szybko wycofa´c wy˙zej, za bram˛e piatej ˛ ju˙z rampy. To był krytyczny moment. Cztery z siedmiu ramp Elfitch były stracone. Demony były w połowie drogi na szczyty klifu. Ander, Amantar i Kerrin, otoczeni z˙ ołnierzami Gwardii Narodowej, z coraz wi˛ekszym trudem odpierali ataki demonów, spychani coraz bardziej pod bramy rampy. I kiedy ju˙z si˛e wydawało, z˙ e linie obronne musza˛ si˛e załama´c i pój´sc´ w rozsypk˛e, na murach pojawił si˛e Allanon. Z jego rak ˛ trysnał ˛ s´mierciono´sny ogie´n; uderzał w czarne cielska, przebijał, s´cinał jak toporem. Odpadały łapy i nogi, korpusy demonów rozrywały si˛e na drobne kawałki, eksplodowały wstr˛etne łby. Bestie nie mogły wytrzyma´c takiego uderzenia. Odstapiły ˛ od ataku, odwróciły si˛e i z wielka˛ szybko´scia,˛ jakby rzeka˛ wulkanicznej lawy spływały w dół Elfitch. Przez cały ranek demony usiłowały przełama´c obron˛e piatej ˛ rampy. Udało im si˛e to w południe. Para olbrzymich ogrów zaatakowała bramy — raz, drugi. Za trzecim razem drewno i z˙ elazo nie wytrzymały i wrota poszły w drzazgi. Ogry pierwsze przeszły przez resztki bramy i jak tarany roznosiły w puch linie elfijskich z˙ ołnierzy. Nawet wielkie trolle nie mogły ich zatrzyma´c. Mały oddział wojowników z Kershaltu, który zastapił ˛ ogrom drog˛e, został unicestwiony w mgnieniu oka, a krwawe ich szczatki ˛ poleciały wysoko w gór˛e, jakby zmiecione straszliwa˛ 323

trab ˛ a˛ powietrzna.˛ Ander zagrzewał z˙ ołnierzy do boju, sam walczac ˛ w pierwszych szeregach, ale tym razem demony nie ustapiły ˛ i szły uparcie coraz dalej. Nagle ko´n pod Eventinem Elessedilem padł z rozdartym brzuchem. Król zachwiał si˛e i runał ˛ wraz z wierzchowcem na kamienie. Demony natychmiast to dostrzegły i z chrapliwym jazgotem rzuciły si˛e ku niemu. I gdyby nie Stee Jans, Eventin zginałby ˛ na miejscu. Wolni Strzelcy natychmiast otoczyli króla szczelnym kordonem i nie dopu´scili do niego w´sciekłych bestii. Kilku legionistów odniosło powa˙zne rany, ale poczwary zostały wybite do nogi. Król podniósł si˛e ci˛ez˙ ko na kolana. Potłukł si˛e dotkliwie, ale z˙ ył. Podbiegli do´n z˙ ołnierze Gwardii Narodowej z Kerrinem na czele i króla odniesiono w bezpieczne miejsce. Wolni Strzelcy bronili si˛e jeszcze, coraz bardziej spychani, a˙z w ko´ncu ulegli pod naporem demonów. Na czele rozjuszonych hord szły ogry, zabijajac ˛ wszystkich obro´nców, którzy stan˛eli im na drodze. Ander Elessedil próbował powstrzyma´c szybki marsz bestii i skrzykna´ ˛c wokół siebie z˙ ołnierzy. Ale demony atakowały zbyt szybko. Na czele czarnej fali szły wyjatkowo ˛ wielkie monstra, szybkie jak gadziny, potwornie silne i zajadłe. Tym razem Stee Jans i Amantar walczyli ju˙z tylko o z˙ ycie i cho´c byli zaledwie par˛e kroków dalej, przy murze rampy, nie mogli pospieszy´c Anderowi z pomoca.˛ Przez jedna˛ chwil˛e ksia˙ ˛ze˛ elfów został sam, bez ochrony i wsparcia, tu˙z przed rozjuszona˛ wataha.˛ Zaledwie par˛e minut wcze´sniej, widzac, ˛ z˙ e sprawy przybieraja˛ coraz gorszy obrót, Allanon przywołał Dancera. Wielki ptak nadleciał znad wschodniego klifu Carolanu. Teraz druid sam wskoczył na roka. Dayn ze zdumieniem patrzył, jak ptak posłusznie wzbija si˛e w powietrze, jakby to wła´snie Allanon był jego panem. Rok poszybował łagodnie, a potem, zataczajac ˛ szeroki łuk, pomknał ˛ w dół. W tym samym momencie, gdy demony ju˙z miały rozszarpa´c ksi˛ecia swymi szponami, błysnał ˛ bł˛ekitny ogie´n Allanona, trafiajac ˛ w tylne szeregi demonów. Buchnał ˛ wielki snop iskier, rampa zamieniła si˛e w morze ognia. Wybuchła panika. To była jedyna bro´n, której bestie s´miertelnie si˛e bały. Allanon zni˙zył lot, wychylił si˛e i pochwycił Andera w swe mocarne r˛ece jak małe dziecko. Chwil˛e pó´zniej ksia˙ ˛ze˛ siedział ju˙z na grzbiecie roka. Ostatni obro´ncy wycofali si˛e w tym czasie za bramy szóstej rampy. Płomienie paliły si˛e jeszcze przez chwil˛e i zacz˛eły powoli gasna´ ˛c, a˙z w ko´ncu ju˙z tylko kł˛eby dymu unosiły si˛e znad pogorzeliska. Wielka, kotłujaca ˛ si˛e fala potworów przetoczyła si˛e przez spalone cielska pobratymców i doszła do bram; a za nia˛ szły nast˛epne hordy, dziesiatkami ˛ i setkami, warczac ˛ i jazgoczac. ˛ Obro´ncy odczekali jeszcze par˛e minut; wreszcie padł rozkaz. Teraz do działania przystapi˛ li saperzy. Zad´zwi˛eczały wybijane skoble, poszły w ruch kołowrotki; przemy´slna pułapka Broworka zacz˛eła si˛e zatrzaskiwa´c. Gdy zgrzytn˛eły ci˛ez˙ kie ła´ncuchy i s´mign˛eły ku górze jak bicze, dolna, osłabiona podstawa Elfitch, st˛ekn˛eła głucho i zachwiała si˛e. W jednej chwili, z ogłuszajacym ˛ łoskotem, pot˛ez˙ na budowla załamała si˛e i run˛eła w dół, pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ w tumanach pyłu całe hordy demonów 324

i grzebiac ˛ je pod tonami gruzu. Huk walacych ˛ si˛e głazów i całych fragmentów ramp zagłuszył straszliwe, pełne paniki i bólu wycie i jazgot demonów. Po chwili z opadajacego ˛ pyłu zacz˛eła si˛e wyłania´c górna cz˛es´c´ Elfitch. Pi˛ec´ ramp znikn˛eło, a za brama˛ szóstej była ju˙z tylko przepa´sc´ . Na dole za´s sterczały mizerne resztki tak s´wietnej jeszcze niedawno twierdzy. A wsz˛edzie wokół le˙zały poskr˛ecane i zmia˙zd˙zone ciała demonów. Ani jedna bestia nie unikn˛eła s´mierci. Tego dnia demony nie zaatakowały ju˙z ani razu miasta Arborlon. Ci˛ez˙ ko rannego Eventina Elessedila zaniesiono do pałacu, do jego prywatnej komnaty. Wierny Gael zaopiekował si˛e królem troskliwie; opatrzył rany i przygotował posłanie, a Dardan i Rhoe trzymali stra˙z przed drzwiami. Po chwili Gael wyszedł cicho z komnaty, by król mógł spokojnie zasna´ ˛c. Eventin wszak˙ze nie spał. Nie mógł. Le˙zał, oparty o poduszki tak, jak zostawił go Gael, i wpatrywał si˛e strapionym wzrokiem w ciemny kat ˛ pokoju. Opadły go niewesołe my´sli. Oto pomoc, której udzieliły elfom oddziały Legionu, karły z Anaru i trolle z Kershaltu, zdawała si˛e stracona. Ponosili kl˛esk˛e. Jak długo jeszcze b˛eda˛ w stanie odpiera´c ataki nieprzeliczonych hord bestii. . . ? Zdziesiatkowa˛ ni, wyczerpani do granic wytrzymało´sci. . . bez nadziei na jakiekolwiek wsparcie. Jak mo˙zna oprze´c si˛e takiej sile, która zdaje si˛e niewyczerpana. . . ? Zabijali setki demonów i natychmiast nadchodziły nast˛epne. W ko´ncu Elfitch zostanie zdobyty, demony wedra˛ si˛e na Carolan. . . To b˛edzie ju˙z koniec; Arborlon zdobyty i obrócony w pył, potem spustoszona Westlandia.˛ . . wymordowani mieszka´ncy. . . Je´sli demony pokonaja˛ ich tutaj, to b˛edzie oznaczało, z˙ e Eventin Elessedil zawiódł. I to nie tylko swoich z˙ ołnierzy i poddanych, ale wszystkie narody krain. Demony nie zatrzymaja˛ si˛e w Westlandii. Teraz były ju˙z wolne, nie zwiazane ˛ okowami Zakazu. Rozleja˛ si˛e na wszystkie krainy, spustosza˛ je, pokalaja˛ nienawi´scia,˛ zatruja˛ złem. A jego przodkowie. . . ? Przodkowie, którzy stworzyli Zakaz, zdołali uwi˛ezi´c w nim w´sciekłe bestie. . . Ich tak˙ze zawiódł. Gdy bowiem tworzyli mi´ sterne Sciany Zakazu, wierzyli, z˙ e ich potomkowie b˛eda˛ umieli zatrzyma´c w nim bestie, z˙ e nie pozwola,˛ aby si˛e ze´n wylał jad zła. Lecz ich nast˛epcy zapomnieli o Zakazie; zlekcewa˙zono go. Nawet Wybrani nie traktowali Zakazu inaczej jak tylko jako ciekawa,˛ lecz nader odległa˛ cz˛es´c´ historii starego s´wiata. Była to dla nich legenda, opowiadana czasem przez bajarzy, legenda nale˙zaca ˛ do przeszło´sci lub przyszło´sci, ale nigdy do tera´zniejszo´sci. A je´sli teraz Arborlon padnie. . . je´sli padnie cała Westlandia. . . czy to nie on ˙ na b˛edzie za to odpowiedzialny? W smutnych oczach króla błysnał ˛ gniew. Zył tej ziemi przez osiemdziesiat ˛ dwa lata, a przez ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ lat władał nia.˛ Tak wiele dokonał przez ten czas, a teraz to wszystko miało si˛e obróci´c w ruin˛e. My´slał o Arionie, swym pierworodnym synu. Kołysał go w ramionach, gdy był niemowl˛eciem, jako chłopaka uczył nakłada´c ci˛eciw˛e na łuk. To on miał przeja´ ˛c ster rzadów, ˛ on miał by´c królem tej ziemi. A Kael Pindanon. . . ? Przyjaciel z czasów młodo´sci, wierny towarzysz broni. . . I wszyscy z˙ ołnierze elfijskiej ar325

mii, którzy oddali swe z˙ ycie w obronie ojczyzny na polach Sarandanon i tutaj, pod Arborlon. . . Czy wszystko to na pró˙zno. . . ? Stary król nie znalazł odpowiedzi na dr˛eczace ˛ go pytania, bo jej nie było. A jego wnuczka. . . ? Co z Amberle. . . ? Allanon powiedział, z˙ e Amberle z˙ yje. . . Gdzie´s hen, daleko, w dolnej Westlandii. . . Eventin wprawdzie nie wiedział, jak dalece mo˙zna było wierzy´c druidowi: czy rzeczywi´scie si˛e nie mylił, czy naprawd˛e wiedział. Gdyby wszak wnuczka nie z˙ yła, nie chciałby o tym wiedzie´c. Jednak. . . Nie. Eventin wiedział, z˙ e próbuje oszuka´c sam siebie. Chciałby wiedzie´c. Musiałby wiedzie´c. Gorycz wezbrała w zn˛ekanym sercu starego króla, oczy wypełniły si˛e łzami. Wszystko odchodziło, gin˛eło, umierało — jego rodzina, przyjaciele, kraj, wszystko, co miało dla niego jakiekolwiek znaczenie. Nie mógł tego zrozumie´c. Zdawało si˛e, z˙ e nie ma na tym s´wiecie sprawiedliwo´sci. Jak˙ze to poja´ ˛c. . . ? Eventin wiedział, z˙ e nigdy si˛e z tym nie pogodzi. To by oznaczało s´mier´c wszystkiego, w co wierzył i co kiedykolwiek kochał. Król przymknał ˛ oczy. Gdzie˙z jest Amberle? Musi wiedzie´c. Musi jej pomóc, je´sli wnuczka tego potrzebuje. Musi znale´zc´ sposób, który sprowadzi ja˛ z powrotem do domu. Odetchnał ˛ gł˛eboko i wcia˙ ˛z my´slac ˛ o Amberle, wreszcie zasnał. ˛ Było ju˙z ciemno, gdy otwarł oczy. W pierwszej chwili nie wiedział, co go obudziło. Umysł był jeszcze pogra˙ ˛zony w pół´snie, ot˛epiały, my´sli rozproszone. Podniósł si˛e z wysiłkiem na poduszce. Ksi˛ez˙ yc prze´switywał przez zasłony, obramowujac ˛ srebrnym blaskiem kontury okien. Czekał, wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . Usłyszał jaki´s d´zwi˛ek, stłumiony pomruk, który po chwili rozpłynał ˛ si˛e w ciszy. Dochodził wyra´znie zza drzwi, za którymi stali pilnujacy ˛ go Dardan i Rhoe. Eventin uniósł si˛e jeszcze wy˙zej i nasłuchiwał, ale zewszad ˛ otaczała go tylko cisza. Zsunał ˛ si˛e na kraw˛ed´z łó˙zka i opu´scił ostro˙znie jedna˛ nog˛e. Nagle drzwi do jego komnaty zacz˛eły si˛e wolno otwiera´c. Przez szczelin˛e padł promie´n s´wiatła z lamp oliwnych wiszacych ˛ na korytarzu. Król zamarł w oczekiwaniu. Przez uchylone drzwi wszedł Manx. Kudłate cielsko kołysało si˛e, a wielki łeb uniósł si˛e i obrócił w kierunku, w którym siedział jego pan. Paszcza była ciemna, ociekajaca ˛ krwia.˛ Ale najbardziej króla przeraziły jego łapy i pazury. To były łapy i szpony demona. Manx wyszedł z o´swietlonego prostokata ˛ i zniknał ˛ w cieniu. Eventin zamrugał z niedowierzaniem. Przez jedna˛ chwil˛e miał wra˙zenie, z˙ e uległ złudzeniu, z˙ e to odr˛etwiały, nie rozbudzony jeszcze umysł spłatał mu figla. Wilczur podchodził do niego powoli. Starzec dostrzegł, z˙ e pies kiwa ogonem. Odetchnał. ˛ To tylko Manx, pomy´slał z ulga.˛ — Manx, dobre psisko. . . — zaczał ˛ król, pochylajac ˛ si˛e nad psem, ale słowa uwi˛ezły mu w gardle, gdy zobaczył krwawe s´lady, które pies zostawił na podłodze. ˙ Nagle, bez z˙ adnego ostrze˙zenia, wilczur skoczył swemu panu do gardła. Zycie królowi ocaliła gruba derka, która˛ był przykryty, a która˛ teraz miał na kolanach. 326

Gdy wilczur skakał, a jego długie kły ju˙z miały si˛egna´ ˛c gardła, król odchylił si˛e instynktownie i na tyle szybko, z˙ e zdołał unikna´ ˛c ostrych z˛ebów. Natychmiast te˙z zarzucił derk˛e, owijajac ˛ nia˛ psa. Dobywajac ˛ resztek swych nadwatlonych ˛ sił, król odepchnał ˛ mocno wilczura i skoczył do drzwi. Kilka sekund pó´zniej był ju˙z na korytarzu i zatrzasnał ˛ za soba˛ drzwi. Oparł si˛e o s´cian˛e i odetchnał. ˛ Dopiero teraz ogarn˛eło go przera˙zenie, gdy w pełni sobie u´swiadomił, co si˛e stało i jak bliski był strasznej s´mierci. Opu´scił bezwiednie wzrok; pot wystapił ˛ mu na czoło i poczuł mdło´sci. Kilka stóp dalej le˙zał Rhoe z rozszarpanym gardłem, a jego głowa spoczywała w kału˙zy krwi. ´ Swiat zawirował mu w oczach. Manx? Ale dlaczego. . . ? Nie. To nie był Manx. To, co weszło do jego komnaty, nie było Manxem, to co´s tylko wygladało ˛ jak jego wilczur. Król oderwał si˛e od s´ciany i poszedł w dół schodami, by odszuka´c Dardana. Znalazł go obok wej´scia, z sercem przebitym włócznia.˛ Nagle drzwi od sypialni otwarły si˛e z hukiem i na korytarz wyszło to co´s, co przypominało Manxa. Król doskoczył do drzwi, ale te były zamkni˛ete. Ogarn˛eła go panika. Szarpał za klamk˛e, drzwi jednak nie puszczały, monstrum za´s było coraz bli˙zej. Co robi´c?! Strach s´ciskał mu serce. Był zamkni˛ety we własnym domu, a w pobli˙zu nie było nikogo, z˙ eby mu pomóc. Był sam. Bestia zbli˙zała si˛e. Słycha´c ju˙z było jej chrapliwy oddech. Demon, który wcielił si˛e w jego Manxa, starego poczciwego wilczura. W pami˛eci mignał ˛ mu obraz, gdy si˛e przebudził w swojej komnacie ranny po bitwie na polach Sarandanon. Pomy´slał wtedy, patrzac ˛ na psa, z˙ e to nie był jego Manx. Wtedy wydało mu si˛e to irracjonalne, był przekonany, z˙ e si˛e pomylił. A jednak nie. Manx odszedł, nie z˙ ył ju˙z prawdopodobnie od wielu dni, by´c mo˙ze nawet tygodni. . . I w tym momencie Eventin wszystko zrozumiał. Jego spotkania z Allanonem, te wszystkie plany, które tak bardzo chcieli utrzyma´c w sekrecie, s´rodki bezpiecze´nstwa, jakie podj˛eli dla Amberle — przecie˙z Manx zawsze był z nimi. Lub raczej demon, który wygladał ˛ jak Manx. W ich obozie był szpieg, Allanon ostrzegał ich przed tym. I ten szpieg był tak blisko nich. . . Skóra s´cierpła królowi na plecach, kiedy sobie przypomniał, ile razy gładził kudłaty łeb. Łeb demona. A teraz bestia była ju˙z nie dalej ni˙z dwana´scie stóp od niego; szła wolno, na ugi˛etych łapach, gotowa do skoku. Zmarszczona górna warga odsłaniała długie, zbroczone krwia˛ kły. I w tym momencie stało si˛e co´s, co po raz drugi uratowało z˙ ycie królowi. Wstapiła ˛ we´n nagła furia, w´sciekło´sc´ . W okamgnieniu stan˛eli mu przed oczyma ci wszyscy, którzy zgin˛eli na skutek podst˛epu demona i jego przemiany. A tak˙ze i to, z˙ e był teraz tutaj sam, bezradny, przed bestia,˛ która karmiła si˛e jego strachem i rozpacza.˛ Król napiał ˛ mi˛es´nie. Tu˙z obok Dardana le˙zał krótki, szeroki miecz, ulubiona bro´n elfów. Patrzac ˛ stworowi prosto w oczy, Eventin przesunał ˛ si˛e nieco od drzwi. Gdyby tylko udało mu si˛e złapa´c ten miecz. . .

327

Demon zaatakował błyskawicznie, skaczac ˛ do gardła. Król osłonił si˛e ramieniem. Kły rozorały mu r˛ek˛e od łokcia a˙z po pi˛es´c´ , a impet uderzenia zwalił go z nóg. Gdy padał, zdołał jednak trafi´c demona swa˛ wcia˙ ˛z silna˛ pi˛es´cia˛ w pysk. Sekund˛e pó´zniej Eventin był ju˙z na nogach i skoczył ku Dardanowi, chwytajac ˛ jego miecz i obracajac ˛ si˛e do wilczura. Spojrzał i zdr˛etwiał. Na jego oczach monstrum, które przypominało jego psa, zacz˛eło si˛e przeobra˙za´c; p˛ekała skóra i tkanka, trysn˛eła krew. Z ciała psa wydobywało si˛e z potwornym d´zwi˛ekiem rozdzieranego ciała monstrum, jego prawdziwe kształty; bezwłose, pokryte s´luzem, ociekajace, ˛ ohydne. Zrzuciło resztki skóry i poczłapało w kierunku króla na czterech odnó˙zach, cienkich, ale silnie umi˛es´nionych. Pysk si˛e skurczył, z˛eby wydłu˙zyły. Bestia uniosła si˛e na tylnych łapach, a przednie, uzbrojone w szpony, trzymała w pogotowiu jak bokser przed ´ atakiem innego. Slepia demona były czarne, jakby nieme, ale czaiła si˛e w nich straszliwa nienawi´sc´ . Przemieniec, pomy´slał w panice król. Demon, który mógł przybra´c jakakolwiek ˛ posta´c. Przemieniec skoczył do przodu, szpony uderzyły w króla, rozdzierajac ˛ mu rami˛e i cały bok. Trysn˛eła krew. Król zamachnał ˛ si˛e mieczem — za pó´zno. Demona ju˙z w tym miejscu nie było. Teraz potwór okra˙ ˛zał go, zataczał koło, wpatrujac ˛ si˛e w człowieka. Kra˙ ˛zył jak kot wokół swej ofiary. Tym razem musz˛e by´c szybszy, pomy´slał król. Demon skoczył, w locie poszedł w dół, pod l´sniacym ˛ łukiem miecza i zatopił kły w lewej nodze króla. Ból przeszył całe ciało i król opadł na jedna˛ ´ nog˛e. Zaparł si˛e na mieczu. Swiat zawirował mu w oczach, ale wstał, dobywajac ˛ resztek sił. Przemieniec stał, przyczajony, gotowy do skoku. I znów zaczał ˛ kra˙ ˛zy´c. Starzec tracił coraz wi˛ecej krwi, był coraz słabszy. Wyko´nczy mnie, pomy´slał Eventin, wyko´nczy mnie tu, zgin˛e tu sam, demon odejdzie, nikt si˛e nie dowie, co si˛e stało. Trzeba atakowa´c. . . Ale jak. . . jak! Ruszył do przodu, starajac ˛ si˛e zap˛edzi´c demona w róg i cia´ ˛c mieczem. Przemieniec był szybszy i wymknał ˛ si˛e. Król spróbował jeszcze raz, ale znów si˛e nie udało. To nie miało sensu. A demon wcia˙ ˛z kra˙ ˛zył wokół niego. Nagle Eventin udał, z˙ e si˛e potknał, ˛ i opadł na jedno kolano. Ból szarpnał ˛ całym ciałem, ale podst˛ep si˛e udał. Sadz ˛ ac, ˛ z˙ e to ju˙z koniec, demon skoczył na człowieka. Tym razem jednak król ju˙z czekał i był przygotowany. Złapał monstrum za przednie łapy, rzucił si˛e całym ciałem i wbił gł˛eboko miecz, przebijajac ˛ mi˛es´nie. Ostrze zgrzytn˛eło o ko´sci. Bestia wyrwała si˛e natychmiast, szarpiac ˛ z˛ebami i pazurami, i chwil˛e pó´zniej była ju˙z wolna. Z gł˛ebokiej rany chlustała zielona posoka,˛ demon zachwiał si˛e i dyszał ci˛ez˙ ko. Stali tak naprzeciw siebie, król elfów i demon, patrzac ˛ sobie w oczy, obaj ci˛ez˙ ko ranni, czyhajac ˛ na najmniejsza˛ nieuwag˛e przeciwnika. I znów demon zaczał ˛ swój taniec wokół króla, a zielona posoka˛ wypływała z jego cielska przy ka˙zdym ruchu. 328

Tym razem Eventin nie stał w miejscu, lecz kroczył w przeciwnym kierunku, czujny, gotowy do skoku lub nagłej obrony. Ale król wiedział, z˙ e długo ju˙z tak nie wytrzyma. Stracił bardzo du˙zo krwi, siły uchodziły ze´n szybko. Nagły ruch, napi˛ecie mi˛es´ni, błyskawiczny skok i z˛eby demona ju˙z si˛egały królowi do gardła. Eventin zda˙ ˛zył si˛e tylko zasłoni´c, po czym padł jak długi na podłog˛e. Straszliwe z˛eby i pazury rozdzierały mu ciało, skór˛e i mi˛es´nie, ból targał całym jestestwem. Eventin krzyczał, oszołomiony bólem, który był nie do zniesienia. I w tym momencie drzwi otworzyły si˛e z hukiem, zgrzytn˛eły wyłamywane zawiasy i zasuwy. W jednej chwili korytarz wypełnił si˛e krzykiem i nawoływaniami, wbiegli ludzie. Wreszcie kto´s go usłyszał, wreszcie kto´s przyszedł! Demon z dzikim pomrukiem uniósł łeb, na ten jeden moment odsłaniajac ˛ gardło. Eventin zebrał siły i pchnał ˛ mocno. Ostrze weszło a˙z po głowni˛e. Demon zacharczał, trysn˛eła zielona posoka.˛ W tym samym momencie w besti˛e wbiły si˛e nast˛epne miecze, przygwa˙zd˙zajac ˛ ja˛ do podłogi. Demon zawył jeszcze, potem wycie zamieniło si˛e w charkot i rz˛ez˙ enie, a˙z wreszcie monstrum padło. Eventin podniósł si˛e chwiejnie, opierajac ˛ si˛e na mieczu, który zaraz potem podniósł w gór˛e, na wszelki wypadek. Lecz demon nie poruszył si˛e ju˙z. Król zda˙ ˛zył jeszcze zobaczy´c, z˙ e Ander podtrzymuje go za rami˛e, a potem ciemno´sc´ zamkn˛eła si˛e nad nim.

XLIII ´ Przyszła po nich niczym sama Smier´ c. Była wy˙zsza ni˙z Allanon, miała popielate włosy przetykane czarnymi jagodami, a z jej szczupłych ramion spływała czarna szata, szeleszczac ˛ jedwabiem w gł˛ebokiej ciszy baszty. Była pi˛ekna; jej twarz była delikatna, a skóra tak blada, z˙ e niemal nieziemska. Nie miała wieku; była ponadczasowa, jak istota, która zawsze z˙ yła i b˛edzie z˙ yła wiecznie. Gdy si˛e zbli˙zyła, patyczkowate istoty odsun˛eły si˛e, szurajac ˛ swymi drewnianymi nogami. Min˛eła ich oboj˛etnie, nie spuszczajac ˛ fiołkowych oczu z przybyszów, którzy stali bez ruchu, sparali˙zowani jej obecno´scia.˛ Wyciagn˛ ˛ eła małe, delikatne r˛ece i zgi˛eła palce, by przywoła´c ich bli˙zej. — Mallenroh! — szepnał ˛ po raz drugi Hebel. Zatrzymała si˛e i spojrzała beznami˛etnie na starego człowieka. Potem obróciła si˛e do Wila i Eretrii. Chłopak z Vale wprost trzasł ˛ si˛e z zimna. — Jestem Mallenroh — powiedziała cichym, nieobecnym głosem. — Co tutaj robicie? Nikt nie odpowiedział. Czekała chwil˛e, a potem machn˛eła swa˛ blada˛ dłonia.˛ — Nie wolno wchodzi´c do Hollows. Nie pozwalam na to z˙ adnemu człowiekowi. To jest mój dom i władam tu z˙ yciem i s´miercia˛ wszystkich istot. Tym, które mnie zadowalaja,˛ darowuj˛e z˙ ycie. Pozostałe umieraja.˛ Zawsze tak było i zawsze tak b˛edzie. Spojrzała na ka˙zdego z nich po kolei, tym razem badawczo si˛e im przygladaj ˛ ac ˛ swymi fiołkowymi oczami i nie pozwalajac ˛ im odwróci´c wzroku. W ko´ncu jej wzrok spoczał ˛ na Hebelu. — Kim jeste´s, starcze? Dlaczego przybyłe´s do Hollows? — Hebel przełknał ˛ s´lin˛e. — Szukałem. . . Chyba szukałem ciebie — wyjakał. ˛ — Co´s ci przyniosłem, Mallenroh. — Co mi przyniosłe´s? — zapytała i wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e. Hebel zdjał ˛ z pleców swój worek, otworzył go i zaczał ˛ szpera´c w jego wn˛etrzu. Chwil˛e pó´zniej wyciagn ˛ ał ˛ drewniana˛ figurk˛e z d˛ebowego drewna. Rze´zba przedstawiała Mallenroh z wr˛ecz perfekcyjna˛ dokładno´scia.˛ Czarownica wzi˛eła figurk˛e

330

z rak ˛ starego człowieka i obejrzała ja˛ w milczeniu. Jej palce gładziły delikatnie wypolerowana˛ powierzchni˛e rze´zby. — Ładna rzecz — powiedziała w ko´ncu. — To ty — wyja´snił szybko Hebel. Mallenroh spojrzała na staruszka, ale Wilowi nie spodobało si˛e to spojrzenie. Czarownica u´smiechn˛eła si˛e lodowato. — Znam ci˛e — stwierdziła, a potem zamilkła i przyjrzała si˛e uwa˙zniej pomarszczonej twarzy Hebela. — Spotkałam ci˛e dawno temu na kraw˛edzi Hollows, gdy byłe´s jeszcze młodym człowiekiem. Darowałam ci noc. . . — Zapami˛etałem — wyszeptał Hebel, wskazujac ˛ na rze´zb˛e. — Zapami˛etałem, jaka była´s. Drifter, le˙zacy ˛ u stóp swego pana, przywarł do podłogi i zaskamlał. Ale Hebel go nie słyszał. Zatopił si˛e całkowicie w oczach czarownicy. Mallenroh pokr˛eciła wolno swa˛ popielata˛ głowa.˛ — To była głupia zachcianka. . . chwilowa słabo´sc´ — mrukn˛eła i zrobiła krok w stron˛e Eretrii. Oczy dziewczyny były szerokie ze strachu. — A co ty mi przyniosła´s? — Zabrzmiało w ciszy. Eretria milczała. Spojrzała z rozpacza˛ na Wila, a potem znowu na Mallenroh. Czarownica zrobiła gest, który był zarazem uspokajajacy ˛ i przynaglajacy. ˛ — Ładna rzecz. — Mallenroh u´smiechn˛eła si˛e. — Przyniosła´s sama˛ siebie? Eretria nie mogła powstrzyma´c dr˙zenia. — Ja. . . nie. Ja. . . — Zale˙zy ci na niej? — Czarownica zwróciła si˛e nagle do Wila. — Nie, jemu zale˙zy na kim´s innym. Mo˙ze na elfijskiej dziewczynie? Czy tak? Wil skinał ˛ głowa.˛ Niesamowite oczy czarownicy przeszywały go swym spojrzeniem i nie pozwalały odwróci´c wzroku, a jej słowa były zuchwałe i natarczywe. — To ty władasz magia? ˛ — Magia? ˛ — wyjakał ˛ Wil. Mallenroh schowała r˛ece w fałdach swej szaty. — Poka˙z mi to! Chłopak nie był w stanie si˛e przeciwstawi´c. Wyjał ˛ kamienie z sakiewki i poło˙zył je na wyciagni˛ ˛ etej dłoni. Mallenroh wciagn˛ ˛ eła gwałtownie powietrze. — Kamienie Elfów — powiedziała cicho. — Bł˛ekitne. Czy to b˛edzie twój prezent dla mnie? Wil chciał co´s powiedzie´c, ale słowa uwi˛ezły mu w gardle. Zacisnał ˛ tylko dło´n i ju˙z nie był w stanie jej otworzy´c. Mallenroh spojrzała mu gł˛eboko w oczy. Jej spojrzenie było przera˙zajace. ˛ Czarownica pokazała, co mo˙ze z nim zrobi´c, je´sli si˛e jej sprzeciwi. Zrobiła krok do tyłu. — Wisp! — zawołała.

331

Z cienia wyszło podobne do gnoma, małe futrzaste stworzenie z pomarszczona˛ twarza˛ starca. Pop˛edziło do Mallenroh, a na jego obliczu malował si˛e niepokój. — Tak, pani. Wisp słu˙zy tylko tobie. — Mam tu ró˙zne prezenty. . . — U´smiechn˛eła si˛e lekko i podała Wispowi drewniana˛ figurk˛e. Potem stan˛eła znowu przed Hebelem. Wisp pop˛edził za nia,˛ placz ˛ ac ˛ si˛e w fałdach jej szaty. — Starcze — zacz˛eła, przybli˙zajac ˛ swa˛ blada˛ twarz do twarzy Hebela. — Co mam teraz z toba˛ zrobi´c? Zdawało si˛e, z˙ e Hebel odzyskał zmysły. Gdy patrzył na czarownic˛e, jego spojrzenie nie było ju˙z nieobecne. — Ze mna? ˛ Nie wiem. — Mo˙ze zostaniesz w Hollows. — U´smiechn˛eła si˛e bezlito´snie. — To bez znaczenia — odparł, czujac, ˛ z˙ e czarownica i tak zrobi z nim to, co zechce. — Ale te elfiki. . . Mallenroh. Pomó˙z im. Mogłaby´s. . . mo˙ze. . . — Pomóc im?! — uci˛eła. Starzec pokiwał głowa.˛ — Je´sli chcesz, z˙ ebym został, zostan˛e. To dla mnie nic takiego. Ale im pozwól odej´sc´ i udziel im pomocy, której potrzebuja.˛ — Mo˙ze ty mógłby´s im pomóc, starcze. — Czarownica roze´smiała si˛e. — Ale ja zrobiłem ju˙z wszystko, co mogłem. . . — Mo˙ze nie. Je˙zeli powiem ci, co to jest, na pewno b˛edziesz chciał to zrobi´c, prawda? Mallenroh spojrzała na starca, a Wil zrozumiał, z˙ e po prostu si˛e z nim bawi. — Nie wiem — odparł niepewnie Hebel. — Oczywi´scie, z˙ e wiesz. Spójrz na mnie! Oni sa˛ twoimi przyjaciółmi i chcesz im pomóc, czy˙z nie? Mimo przera˙zenia Wil czuł, jak narasta w nim gniew. Co´s było nie w porzadku, ˛ groziło im jakie´s niebezpiecze´nstwo, a on nie mógł nawet ostrzec Hebela. Spojrzał na przera˙zona˛ twarz Eretrii i zrozumiał, z˙ e dziewczyna równie˙z wyczuwa niebezpiecze´nstwo. Hebel tak˙ze zdawał sobie z tego spraw˛e, ale nie potrafił przed nim uciec. Spojrzał w oczy czarownicy. — Chc˛e im pomóc. — A wi˛ec pomo˙zesz, starcze. — Mallenroh kiwn˛eła głowa.˛ A potem wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e ku jego twarzy. W jej oczach Hebel zobaczył swój los. Drifter podniósł si˛e i obna˙zył z˛eby, ale jego pan chwycił go w por˛e za kark i przytrzymał. Czas oporu si˛e sko´nczył. Palce czarownicy uderzyły lekko w zaros´ni˛ety policzek staruszka, a jego ciało zesztywniało. Nie! Wil próbował krzycze´c, ale było ju˙z za pó´zno. Szata Mallenroh przykryła Hebela i Driftera. Przez chwil˛e tak pozostała, a po chwili opadła lu´zno. Kobieta była ju˙z sama. W jednej r˛ece trzymała doskonale wyrze´zbione figurki starego człowieka i psa.

332

— W ten sposób najlepiej im pomo˙zesz. — U´smiechn˛eła si˛e zimno. Potem wr˛eczyła figurki Wispowi i zwróciła si˛e do Eretrii. — A co mam zrobi´c z toba,˛ s´licznotko? — szepn˛eła. Uniosła r˛ek˛e i wyciagn˛ ˛ eła jeden palec. Eretria padła na kolana z pochylona˛ głowa.˛ Palec zgiał ˛ si˛e i dziewczyna wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e w ge´scie pokory i posłusze´nstwa. Po twarzy ciekły jej łzy. Mallenroh patrzyła na nia˛ przez chwil˛e, a potem zwróciła si˛e do Wila. — Czy chcesz, aby ona te˙z stała si˛e drewniana˛ figurka? ˛ — Jej głos ciał ˛ niczym nó˙z, a Wil w dalszym ciagu ˛ nie mógł wydoby´c z siebie słowa. — A mo˙ze wolisz, by stało si˛e to z ta˛ elfijska˛ dziewczyna? ˛ Wiesz, oczywi´scie, z˙ e ja˛ mam. — Nie czekała na odpowied´z, która nie mogła pa´sc´ . Podeszła bli˙zej i pochyliła si˛e nad Wilem. — Chc˛e dosta´c te kamienie, a ty mi je dasz. Musisz mi je da´c, mały elfiku, bo je´sli zabior˛e ci je przemoca,˛ nie b˛eda˛ działały. — Fiołkowe oczy czarownicy płon˛eły. — Potrzebuj˛e ich mocy, rozumiesz? Lepiej od ciebie wiem, ile sa˛ warte. Jestem starsza ni˙z ten s´wiat i jego rasy; starsza ni˙z druidzi, którzy zabawiali si˛e czarodziejskimi sztuczkami w Paranorze. Moja siostra i ja władały´smy prawdziwa˛ magia˛ ju˙z du˙zo wcze´sniej. Tak samo jest z kamieniami. Chocia˙z nie mam elfijskiej krwi, moja krew pochodzi od wszystkich ras, mog˛e wi˛ec włada´c ich moca.˛ Jednak nawet ja nie jestem w stanie przekroczy´c prawa, które przywołuje ich pot˛eg˛e. Kamienie Elfów musza˛ zosta´c oddane dobrowolnie. I tak si˛e stanie. — Mallenroh wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i niemal dotkn˛eła twarzy Wila. — Mam siostr˛e, elfie. Nazwała si˛e ˙ smy tutaj przez wieki i zwano nas siostrami-czarownicami. Jeste´smy Marag. Zyły´ ostatnie z naszego sabatu. Kiedy´s, dawno temu, Marag bardzo mnie skrzywdziła i nigdy jej tego nie wybaczyłam. Ju˙z dawno bym si˛e jej pozbyła, ale nasze siły sa˛ wyrównane tak bardzo, z˙ e z˙ adna z nas nie mo˙ze odnie´sc´ zwyci˛estwa. Lecz moja siostra nie posiada Kamieni Elfów, wi˛ec ich magia pozwoli mi z nia˛ sko´nczy´c. Marag, wstr˛etna Marag! Jakie˙z to b˛edzie słodkie widzie´c, jak słu˙zy mi tak samo, jak te drewniane ludziki! I uciszy´c ten jej znienawidzony głos! Och, tak długo na to czekałam, elfie! Tak długo! Jej głos brzmiał coraz gło´sniej i odbijał si˛e echem o kamienne s´ciany baszty. Pi˛ekna, zimna twarz odwróciła si˛e od Wila, a r˛ece spocz˛eły w fałdach czarnej szaty. Chłopak poczuł, jak pot spływa mu po ciele. — Kamienie b˛eda˛ twoim prezentem dla mnie — szepn˛eła Mallenroh. — A ja daruj˛e ci z˙ ycie. . . tych kobiet i twoje. Przyjmij ten podarunek. I przypomnij sobie tego starca. Pomy´sl o nim, zanim podejmiesz decyzj˛e. Przystan˛eła przy drzwiach, które nagle stan˛eły otworem i wpu´sciły do s´rodka drewnianych ludzi. Podeszli do niej, stukajac ˛ patyczkowatymi nogami. Czarownica pochyliła si˛e nisko, by wysłucha´c, co maja˛ do powiedzenia, a potem wyprostowała si˛e i spojrzała lodowato na Wila. — Sprowadziłe´s do Hollows demona!- wrzasn˛eła. — Demon! Po tylu latach! Trzeba go znale´zc´ i unicestwi´c! Wisp! We´z jego podarunek! 333

Futrzaste stworzenie rzuciło si˛e na Wila i wyrwało mu z r˛eki sakiewk˛e z talizmanem. Potem uniosło ku niemu swa˛ pomarszczona˛ twarz i schowało si˛e szybko w fałdach szaty swej pani. Mallenroh uniosła r˛ek˛e i Wil poczuł si˛e nagle zupełnie słaby i bezbronny. — Zapami˛etaj, co tu widziałe´s, elfie. — Jej głos był znów daleki i nieobecny. — Władam z˙ yciem i s´miercia.˛ Wybierz rozsadnie. ˛ Czarownica przeszła obok niego i znikn˛eła w otwartych drzwiach. Wil zaczał ˛ opada´c z sił, a jego spojrzenie było coraz bardziej zamglone. Eretria upadła na podłog˛e, a po chwili i on sam poszedł w jej s´lady. Poczuł tylko, z˙ e drewniane palce zaciskaja˛ si˛e mocno na jego ciele.

XLIV — Wil. D´zwi˛ek jego imienia zawisł niczym echo bładz ˛ ace ˛ w czarnej otchłani, która go pochłon˛eła. Głos dochodził z daleka, napływał z ciemno´sci, by zagł˛ebi´c si˛e w jego sen. Poruszył si˛e z trudno´scia,˛ czujac, ˛ z˙ e jest zwiazany. ˛ — Wil, dobrze si˛e czujesz? Głos nale˙zał do Amberle. Chłopak zamrugał, by odegna´c sen. — Wil? Dziewczyna kołysała jego głow˛e na swoich kolanach. Pochylała si˛e nad nim nisko, a jej włosy otaczały go i muskały niczym welon. — Amberle? — zapytał, wcia˙ ˛z jeszcze nieco oszołomiony, i usiadł z wysiłkiem. Bez słowa wyciagn ˛ ał ˛ r˛ece i przytulił ja˛ mocno do siebie. — My´slałem, z˙ e ci˛e straciłem — wyszeptał. — I ja tak my´slałam. — Roze´smiała si˛e cicho i obj˛eła go za szyj˛e. — Spałe´s przez wiele godzin. Chłopak pokiwał głowa˛ nad jej ramieniem i nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e czuje jaka´ ˛s ostra,˛ gryzac ˛ a˛ wo´n. U´swiadomił sobie, z˙ e to wła´snie ten zapach przyprawia go o taka˛ słabo´sc´ . Odsunał ˛ łagodnie dziewczyn˛e i rozejrzał si˛e dokoła. Byli zamkni˛eci w celi pozbawionej okien i całkowicie ciemnej, je´sli nie liczy´c nikłego s´wiatełka wydostajacego ˛ si˛e ze szklanej latarni przymocowanej do ła´ncucha ´ zwisajacego ˛ z sufitu. Zródłem tego s´wiatła nie był ani olej, ani smoła. Paliło si˛e, nie dajac ˛ s´ladu dymu. Jedna ze s´cian celi składała si˛e w cało´sci z z˙ elaznych sztab umieszczonych pionowo od kamiennej podłogi a˙z do sufitu. Kraty były zawieszone z jednej strony na zawiasach, a z drugiej zabezpieczone pot˛ez˙ nym zamkiem. W celi znajdowało si˛e wiadro z woda,˛ z˙ elazna miednica, a poza tym r˛eczniki, koce i trzy sienniki. Na jednym z nich le˙zała Eretria; oddychała równo i gł˛eboko. Za s´ciana˛ z z˙ elaznych sztab wida´c było korytarz, który ko´nczył si˛e schodami, a dalej niknał ˛ w ciemno´sciach. — My´sl˛e, z˙ e wszystko z nia˛ w porzadku ˛ — powiedziała Amberle, idac ˛ za wzrokiem Wila i spogladaj ˛ ac ˛ na Eretri˛e. — Po prostu s´pi. Nie mogłam dobudzi´c z˙ adnego z was. — Mallenroh — przypomniał sobie Wil. — Skrzywdziła ci˛e? 335

— Prawie wcale ze mna˛ nie rozmawiała. — Amberle potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Tak naprawd˛e to nie wiem nawet, kto mnie uwi˛eził. Najpierw przynie´sli mnie tutaj ci drewniani ludzie i zasn˛ełam na jaki´s czas. Potem przyszła Mallenroh i powiedziała, z˙ e szukaja˛ mnie inni ludzie, którzy zostana˛ sprowadzeni do niej tak samo jak ja. Pó´zniej wyszła. — Oczy w kolorze morskiej zieleni odszukały wzrok Wila. — Ona mnie przera˙za. Jest pi˛ekna, ale taka zimna i nieczuła. — To potwór. Ale w jaki sposób ci˛e odnalazła? — Amberle pobladła. — Co´s ciagn˛ ˛ eło mnie a˙z na dno Hollows. Nie widziałam tego, ale czułam, z˙ e to co´s złego. Uciekałam, dopóki mogłam, a potem zacz˛ełam si˛e czołga´c. W ko´ncu dałam za wygrana.˛ Znale´zli mnie ci drewniani ludzie i zanie´sli do niej. Wil, czy wyczuwałam Mallenroh? — Nie. Chodziło o Kosiarza. Przez chwil˛e dziewczyna patrzyła na niego w milczeniu, a potem odwróciła wzrok. — On teraz jest w Hollows, prawda? — Tak. Czarownica te˙z ju˙z o nim wie. Poszła, z˙ eby go odnale´zc´ . Mo˙ze zniszcza˛ si˛e nawzajem. — U´smiechnał ˛ si˛e ponuro. — Jak zdołałe´s mnie znale´zc´ ? — zapytała. Opowiedział jej o wszystkim, co si˛e wydarzyło, od kiedy zostawił ja˛ w zaros´lach na kraw˛edzi Hollows: o spotkaniu z Eretria, s´mierci Cephela i w˛edrowców, odnalezieniu Kamieni Elfów, szale´nczym biegu przez Wilderun, spotkaniu z Hebelem i jego psem, wyprawie do Hollows, o drewnianym człowieku i konfrontacji z Mallenroh. Powiedział jej te˙z o tragicznym losie Hebela. — Biedny staruszek — szepn˛eła, a w jej oczach błysn˛eły łzy. — Przecie˙z nie chciał jej skrzywdzi´c. Dlaczego mu to zrobiła? — Nie zale˙zy jej na z˙ adnym z nas — odparł chłopak. — Interesuja˛ ja˛ tylko Kamienie Elfów. Chce je mie´c, Amberle, i nie z˙ artuje. Hebel był po prostu ostrze˙zeniem dla nas wszystkich, a zwłaszcza dla mnie. — Ale nie oddasz jej kamieni, prawda? — Je˙zeli w ten sposób b˛ed˛e mógł ocali´c nasze z˙ ycie, zrobi˛e to — odparł niepewnie Wil. — Musimy si˛e stad ˛ wydosta´c. — Ona nie pozwoli nam odej´sc´ , Wil. — Amberle pokr˛eciła głowa.˛ — Nawet wtedy, gdy dasz jej to, czego pragnie, i nie po tym, co zrobiła z Hebelem. — Wiem — zgodził si˛e Wil. — Ale mo˙ze dobijemy z nia˛ targu. Zgodzi si˛e na wszystko, z˙ eby dosta´c kamienie. . . — przerwał nagle i zaczał ˛ nadsłuchiwa´c. — Cicho. . . Kto´s nadchodzi. Wyjrzeli zza krat na ciemny korytarz. Usłyszeli lekkie szuranie, a po chwili na schodach pojawił si˛e Wisp. — Jedzenie — obwie´scił pogodnie. W r˛ekach trzymał tac˛e z chlebem i owocami, która˛ wsunał ˛ do celi przez wask ˛ a˛ szczelin˛e mi˛edzy podłoga˛ a krata.˛ — Dobre jedzenie — powiedział i obrócił si˛e, by odej´sc´ . 336

— Wisp! — zawołał Wil. Futrzaste stworzonko przystan˛eło i spojrzało figlarnie na chłopaka z Vale. — Mo˙zesz zosta´c chwil˛e i porozmawia´c z nami? — zapytał Wil. — Wisp mo˙ze porozmawia´c. — Pomarszczona twarz skrzywiła si˛e w u´smiechu. Chłopak spojrzał z troska˛ na Amberle. — Co z twoja˛ kostka? ˛ Mo˙zesz chodzi´c? — Du˙zo lepiej — odparła dziewczyna. Wil chwycił ja˛ za r˛ek˛e i podprowadził do tacy z jedzeniem. Usiedli na ziemi, a Wisp kucnał ˛ na najni˙zszym stopniu schodów. Wil wział ˛ kawałek chleba, ugryzł i skinał ˛ z uznaniem głowa.˛ — Bardzo dobre. — Bardzo dobre. — Kudłacz ucieszył si˛e. — Od jak dawna jeste´s tutaj, Wisp? — zapytał z u´smiechem chłopak. — Długo. Wisp słu˙zy Pani. — Czy Pani stworzyła ciebie tak samo, jak drewnianych ludzi? — Drewniani ludzie. — Kudłacz roze´smiał si˛e. — Klik, klik. Wisp słu˙zy Pani, ale nie jest zrobiony z drzewa. — Jestem elfem, tak jak ty. — Oczy Wispa zaja´sniały. Wil był zaskoczony. — Ale jeste´s taki mały. A co z włosami? — Chłopak wskazał na swoje r˛ece i nogi, a potem na Wispa. — Czy Pani ci to zrobiła? — Ona mówi, z˙ e to takie milutkie. — Futrzak pokiwał głowa˛ uszcz˛es´liwiony. — Sprawiła, z˙ e Wisp jest milutki. Skacze i bawi si˛e z drewnianymi lud´zmi. Milutki. — Mały elf przerwał na chwil˛e i spojrzał na Eretri˛e. — Ładniutka. — Wskazał na nia.˛ — Najładniejsza ze wszystkich. — Co wiesz o Marag? — zapytał z naciskiem Wil, ignorujac ˛ uwag˛e Wispa. Na pomarszczonej twarzy kudłacza pojawił si˛e grymas. — Zła Marag — powiedział. — Bardzo zła. Od dawna z˙ yje w Hollows. Ona i Pani. Sa˛ siostrami. Marag na wschodzie, a Pani na zachodzie. Drewniani ludzie sa˛ dla nich obu, a Wisp tylko dla Pani. — Czy Marag i Pani kiedykolwiek opuszczaja˛ Hollows? — Nigdy — odparł z powaga˛ mały elf. — Dlaczego? — Nie ma magii poza Hollows. — Wisp u´smiechnał ˛ si˛e chytrze. To przekonało Wila, z˙ e jego podejrzenia były uzasadnione. Pot˛ega sióstr miała swoje granice; nie si˛egała poza Hollows. To wyja´snia, dlaczego nikt nigdy nie spotkał ich na terenie Westlandii. A zatem była mała iskierka nadziei. Je´sli znajdzie sposób, by wydosta´c si˛e z Hollows. . . — Dlaczego Pani tak nienawidzi Marag? — zapytała Amberle. Wisp zastanawiał si˛e przez chwil˛e. 337

— Dawno temu był pewien m˛ez˙ czyzna. Pani mówi, z˙ e pi˛ekny. Pani go chciała. I Marag go chciała. Obie próbowały go dosta´c. M˛ez˙ czyzna. . . — Wisp zaplótł palce, a potem znowu je rozłaczył. ˛ — Nie było go ju˙z. Odszedł. Marag go zabiła. Zła Marag. Zła Mallenroh, pomy´slał Wil. W ka˙zdym razie wiedział ju˙z, co obie czarownice do siebie czuja.˛ Zdecydował, z˙ e wyciagnie ˛ z Wispa wszystko na temat Hollows. — Czy wychodziłe´s kiedy´s z baszty, Wisp? — Wisp słu˙zy Pani. — Na pomarszczonej twarzy pojawił si˛e dumny u´smiech. Wil zrozumiał, z˙ e odpowied´z jest twierdzaca. ˛ — Czy byłe´s kiedy´s w Iglicy? — Safehold — stwierdził szybko kudłacz. Zapadła cisza jak makiem zasiał. Amberle chwyciła Wila za rami˛e i rzuciła mu szybkie spojrzenie. Chłopak był tak oszołomiony natychmiastowa˛ reakcja˛ futrzaka, z˙ e na chwil˛e zaniemówił. Uspokoił si˛e szybko i pochylił do przodu, zaginajac ˛ konspiracyjnie palec. Wisp podszedł bli˙zej. — Pełno tuneli i korytarzy, które wija˛ si˛e i zakr˛ecaja˛ — powiedział Wil. — Łatwo si˛e tam zgubi´c, Wisp. — Nie Wisp. — Kudłaty elf pokr˛ecił głowa.˛ — Nie? — prowokował Wil. — A co z drzwiami ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c? Wisp pomy´slał chwil˛e, a potem klasnał ˛ w dłonie. — Nie, nie. Tylko udaje szkło. Wisp wie, z˙ e udaje szkło. Wisp słu˙zy Pani. — Wil próbował rozszyfrowa´c t˛e odpowied´z, gdy kudłacz wskazał na co´s palcem. — Patrz. Ładniutka, witaj, witaj. Wil i Amberle obrócili si˛e i spojrzeli na Eretri˛e. Dziewczyna siedziała na sienniku, rozcierajac ˛ obolały kark. Jej długie czarne włosy spływały lu´zno i zakrywały jej twarz. W ko´ncu jednak podniosła głow˛e i chciała co´s powiedzie´c, ale Wil poło˙zył ostrzegawczo palec na ustach. Dziewczyna spojrzała na Wispa siedzacego ˛ kilka kroków od krat ich celi. — Witaj, ładniutka — powtórzył kudłacz z szerokim u´smiechem na twarzy. — Witaj — odpowiedziała niepewnie Eretria. Potem dostrzegła, z˙ e Wil kiwa zach˛ecajaco ˛ głowa˛ i posłała Wispowi swój najbardziej ol´sniewajacy ˛ u´smiech. — Witaj, Wisp. — Porozmawiam z toba,˛ ładniutka. — Wisp zapomniał zupełnie o Wilu i Amberle. Eretria wstała chwiejnie, zamrugała zaspanymi oczami i podeszła do swych towarzyszy. Potem przyjrzała si˛e uwa˙znie schodom i ciemnemu korytarzowi. — Co to za gra, uzdrowicielu? — zapytała cicho, prawie nie otwierajac ˛ ust. W jej ciemnych oczach czaił si˛e l˛ek, ale głos był opanowany. — Próbuj˛e dowiedzie´c si˛e czego´s, co pomo˙ze nam si˛e stad ˛ wydosta´c — odparł Wil, nie spuszczajac ˛ wzroku z Wispa. 338

Dziewczyna kiwn˛eła głowa˛ z aprobata,˛ a potem zmarszczyła nos. — Co to za zapach? — Kadzidło. Nie jestem pewien, ale wydaje mi si˛e, z˙ e to działa jak narkotyk. Dlatego jeste´smy tacy słabi. — Co robi to kadzidło, Wisp? — zapytała dziewczyna. — Ładny zapach. — Futrzak wzruszył ramionami. — Nie ma zmartwienia. — Rzeczywi´scie — mrukn˛eła Eretria i posłała Wispowi kolejny promienny u´smiech. — Czy mo˙zesz otworzy´c drzwi, Wisp? — Wisp słu˙zy Pani, ładniutka. Ty zostajesz. — Czy Pani jest teraz w baszcie? — Eretria nie zmieniła wyrazu twarzy. — Szuka demona — odparł kudłacz. — Bardzo zły. Połamał wszystkich drewnianych ludzi. Pani złapie demona i zniszczy go. Wisp mo˙ze pokaza´c figurki. — Pomarszczona twarz rozja´sniła si˛e w u´smiechu. — Mały człowiek i pies. Sa˛ w pudełku. Tacy ładni jak ty. Wisp wskazał na Eretri˛e, która zbladła momentalnie i potrzasn˛ ˛ eła szybko głowa.˛ — Nie sadz˛ ˛ e, Wisp. Lepiej porozmawiaj ze mna.˛ — Tak, Wisp porozmawia. — Stworzonko przytakn˛eło swa˛ futrzasta˛ głowa.˛ Słuchajac ˛ ich, Wil wpadł nagle na pewien pomysł. Przysunał ˛ si˛e bli˙zej i złapał za kraty. — Wisp, co Pani zrobiła z Kamieniami Elfów? — Sa˛ w pudełku. — Jakim pudełku, Wisp? Gdzie Pani trzyma to pudełko? — Kudłacz wskazał oboj˛etnie na ciemny korytarz, nie spuszczajac ˛ oczu z Eretrii. — Rozmawiaj, ładniutka — poprosił. Wil popatrzył na Amberle i wzruszył ramionami. Nie odniósł wielkiego sukcesu. Mały elf był zainteresowany tylko Eretria.˛ Dziewczyna skrzy˙zowała przed soba˛ nogi i odchyliła si˛e do tyłu. — Czy mógłby´s pokaza´c mi te s´liczne kamienie, Wisp? Mogłabym je zobaczy´c? Kudłacz rozejrzał si˛e wokół ukradkiem. — Wisp słu˙zy Pani. Wierny Wisp. Poka˙ze˛ ci drewniane figurki, ładniutka. Eretria potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Chc˛e po prostu porozmawia´c. Dlaczego musisz zosta´c w Hollows? Dlaczego nie odejdziesz? — Wisp słu˙zy Pani. — Futrzasty elf powtórzył po raz kolejny swe ulubione zdanie, a na jego twarzy pojawiło si˛e zakłopotanie. — Nigdy nie opuszcza Hollows. Nie mo˙ze. Gdzie´s z góry dobiegł ich d´zwi˛ek dzwonka. Wisp zerwał si˛e szybko na nogi. — Pani woła — powiedział i pobiegł na gór˛e.

339

— Wisp! — krzyknał ˛ za nim Wil, a mały elf zatrzymał si˛e jeszcze na chwil˛e. — Czy Pani nas uwolni, gdy dam jej kamienie? — Uwolni? — Wisp nie zrozumiał. — Czy pozwoli, z˙ eby´smy opu´scili Hollows? — Nigdy nie uwolni. — Futrzak pokr˛ecił głowa.˛ — Nigdy. Drewniane figurki. Ładniutka dla Wispa. Opiekuj si˛e ładniutka.˛ Porozmawiamy jeszcze. Pó´zniej. Obrócił si˛e i pop˛edził schodami w mrok. Wi˛ez´ niowie spogladali ˛ za nim bez słowa. Gdzie´s w górze znowu zad´zwi˛eczał dzwonek, a echo odpowiedziało mu tym samym. Pierwszy odezwał si˛e Wil. — Mo˙ze Wisp si˛e myli. Mallenroh chce koniecznie dosta´c kamienie. My´sl˛e, z˙ e wypu´sci nas z Hollows, je´sli si˛e zgodz˛e je odda´c. Usiedli na podłodze, wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ panujac ˛ a˛ za okratowanymi drzwiami ich celi. — Wisp si˛e nie myli — stwierdziła Amberle. — Przecie˙z Hebel powiedział, z˙ e nikt nie chodzi do Hollows i z˙ e jeszcze nikt nigdy z niego nie powrócił. — Ona ma racj˛e — zgodziła si˛e Eretria. — Czarownica nigdy nas nie pu´sci. Zrobi z nas wszystkich drewniane figurki. — No có˙z. Lepiej wymy´slmy co´s innego. — Wil chwycił za krat˛e, by wypróbowa´c, czy jest mocno przytwierdzona. — Ju˙z wymy´sliłam, uzdrowicielu — powiedziała cicho Eretria i spojrzała uwa˙znie w mrok panujacy ˛ na schodach poza cela.˛ Potem si˛egn˛eła do prawego buta, odsun˛eła cholewk˛e i wyciagn˛ ˛ eła pr˛et z dziwnie wygi˛etym ko´ncem. Pó´zniej si˛egn˛eła do lewego buta i wyj˛eła ten sam sztylet, który pokazała Wilowi, gdy zostali zaskoczeni przez Hebela na kraw˛edzi Hollows. Podniosła go szybko i schowała z powrotem za cholewk˛e. — W jaki sposób Mallenroh to przeoczyła? — zdziwił si˛e chłopak. — Nie zawracała sobie głowy przeszukiwaniem mnie. — Eretria wzruszyła ramionami. — Była zbyt zaj˛eta udowadnianiem nam, z˙ e jeste´smy kompletnie bezradni. Dziewczyna podeszła do kraty i zacz˛eła bada´c zamek. — Co robisz? — zapytał Wil i podszedł szybko do Eretrii. — Próbuj˛e nas stad ˛ wydosta´c — wyja´sniła, zagladaj ˛ ac ˛ w dziurk˛e od klucza. Po chwili spojrzała znowu na chłopaka z Vale i wskazała na swój metalowy pr˛et. — ˙ To wytrych. Zaden w˛edrowiec si˛e bez niego nie rusza. Zbyt wielu nierozsadnych ˛ obywateli zadaje sobie trud, by nas pozamyka´c. Chyba nam nie ufaja.˛ — Eretria mrugn˛eła do Amberle. — Niektórzy nie maja˛ zapewne powodów, by wam ufa´c. — Amberle zmarszczyła brwi. — Prawdopodobnie. — Eretria dmuchn˛eła w zamek, by usuna´ ˛c kurz. — Czasami oszukujemy, prawda, siostro Amberle? 340

— Zaczekaj chwil˛e. — Wil ukl˛eknał ˛ przy niej, ignorujac ˛ wymian˛e zda´n mi˛edzy dziewcz˛etami. — Nawet je´sli ci si˛e uda otworzy´c drzwi, to co b˛edzie dalej? Dziewczyna spojrzała na niego jak na niedorozwini˛etego. — Uciekniemy, uzdrowicielu. Tak szybko i tak daleko, jak tylko b˛edziemy mogli. — Nie mo˙zemy tego zrobi´c. Musimy zosta´c w Hollows. — Musimy zosta´c w Hollows? — powtórzyła z niedowierzaniem. — Przynajmniej na troch˛e. — Wil spojrzał na Amberle i podjał ˛ decyzj˛e. — Posłuchaj, Eretrio. My´sl˛e, z˙ e to dobra pora, by wyja´sni´c to małe oszustwo, o którym wspomniała´s. Słuchaj uwa˙znie. Chłopak kiwnał ˛ na Amberle, by do nich podeszła, i razem usiedli na podłodze ciemnej celi. Wil powiedział Eretrii cała˛ prawd˛e o wnuczce króla elfów i o sobie, o powodach, które sprowadziły ich do Wilderun, i o tym, czego szukaja.˛ Niczego nie opu´scił, poniewa˙z zale˙zało mu, by dziewczyna zrozumiała, jak wa˙zne sa˛ poszukiwania Krwawego Ognia. Byli w wielkim niebezpiecze´nstwie, ale to niebezpiecze´nstwo wcale si˛e nie zmniejszy, gdy wydostana˛ si˛e z baszty. Je˙zeli przydarzy mu si˛e co´s złego, musi by´c pewien, z˙ e Eretria zrobi wszystko, by wydosta´c Amberle z Hollows. Gdy sko´nczył, dziewczyna patrzyła na niego w milczeniu, po czym zwróciła si˛e do Amberle. — Czy to wszystko prawda? Chyba musz˛e ci zaufa´c. — To prawda. — Amberle pokiwała głowa.˛ — I jeste´s zdecydowana, by zosta´c tu, dopóki nie znajdziesz tego Krwawego Ognia? Amberle raz jeszcze skin˛eła głowa.˛ — Czy mog˛e zobaczy´c to nasionko? — zapytała Eretria ze zwatpieniem ˛ w głosie. Amberle wyciagn˛ ˛ eła z tuniki nasionko Ellcrys zawini˛ete pieczołowicie w płótno. Odwin˛eła materiał i na jej dłoni ukazał si˛e srebrno-biały kształt. Eretria spojrzała na nasionko i zwatpienie ˛ znikn˛eło. — Jestem z toba,˛ Wilu Ohmsfordzie. Je˙zeli mówisz, z˙ e musimy zosta´c w Hollows, to tak b˛edzie. Na razie jednak powinni´smy si˛e wydosta´c z tej celi. — W porzadku ˛ — zgodził si˛e Wil. — Zatem odszukajmy Wispa. — Wispa? — Potrzebujemy go. Wie, gdzie Mallenroh ukryła kamienie, i zna sekrety Safehold. Z nim b˛edziemy mie´c wi˛eksza˛ szans˛e, z˙ e znajdziemy to, po co tu przyszlis´my, i z˙ e potem zdołamy si˛e wydosta´c z Hollows. — Najpierw musimy wydosta´c si˛e z tej celi. Zajmie mi to tylko chwil˛e. Bad´ ˛ zcie cicho i uwa˙zajcie na schody. Dziewczyna umie´sciła wytrych w zamku i zacz˛eła nim ostro˙znie obraca´c.

341

Wil i Amberle obserwowali w tym czasie ciemny korytarz i schody prowadza˛ ce gdzie´s w gór˛e baszty. Mijały minuty, a Eretrii ciagle ˛ nie udawało si˛e otworzy´c drzwi. Wytrych skrzypiał cichutko w zamku; dziewczyna pomrukiwała od czasu do czasu, gdy mechanizm uparcie tkwił na miejscu. Amberle przykucn˛eła przy Wilu i poło˙zyła r˛ek˛e na jego kolanie. — A je´sli si˛e jej nie uda? — szepn˛eła. — Uda si˛e. — Chłopak nie spuszczał oczu z ciemnego korytarza. — Ale je´sli nie, to co wtedy zrobimy? — Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie chc˛e, z˙ eby´s oddał kamienie tej Mallenroh — powiedziała cicho Amberle. — Ju˙z o tym rozmawiali´smy. Musz˛e ci˛e stad ˛ wydosta´c. — Gdy je dostanie, zniszczy nas. — Je´sli dobrze to rozegram, tak si˛e nie stanie. — Posłuchaj! — Głos Amberle brzmiał gro´znie. — Mallenroh ma za nic ludzkie z˙ ycie. W jej oczach ludzie nie maja˛ z˙ adnej warto´sci; nie słu˙za˛ z˙ adnym celom z wyjatkiem ˛ tych, które ona sama im wyznaczy. Hebel nie zrozumiał tego, gdy sze´sc´ dziesiat ˛ lat temu spotkał ja˛ po raz pierwszy na kraw˛edzi Hollows. Widział tylko pi˛ekno i magi˛e, w które si˛e przyozdobiła; snuł marzenia wywołane jej słowami i wra˙zeniem, jakie na´n wywarła. Wszystko było zmy´slone, fałszywe. Nie widział zła, które le˙zało pod ta˛ ułuda.˛ Gdy je dojrzał, było ju˙z za pó´zno. — Nie jestem Hebelem. — To prawda. — Dziewczyna wzi˛eła gł˛eboki oddech. — Ale martwi˛e si˛e, z˙ e przez trosk˛e o mnie zaczynasz widzie´c wszystko w fałszywych barwach. Jeste´s taki zdeterminowany, Wil. My´slisz, z˙ e pokonasz wszelkie przeszkody, cho´cby i najstraszniejsze. Zazdroszcz˛e ci tej determinacji. Wła´snie jej tak bardzo mi brakuje. — Amberle wzi˛eła Wila za r˛ece. — Chc˛e tylko, z˙ eby´s zrozumiał, z˙ e polegam na tobie. Nazwij to zreszta˛ jak chcesz. Potrzebuj˛e twojej siły, twojej pewno´sci i zdecydowania. Nic nie mo˙ze jednak zniekształca´c twego trze´zwego spojrzenia na sytuacj˛e; nawet twoje uczucia do mnie. W przeciwnym razie oboje b˛edziemy straceni. — Zdecydowanie to wszystko, co mam — odparł Wil, zagladaj ˛ ac ˛ w jej oczy. — I nie zgadzam si˛e, z˙ e ty go nie masz. — Ale˙z tak, Wil. Allanon dobrze o tym wiedział, gdy wybierał ciebie na mojego obro´nc˛e. Wydaje mi si˛e, z˙ e wiedział, jak wa˙zne b˛edzie ono dla naszego przetrwania. Bez tego nie po˙zyliby´smy zbyt długo. Ale mylisz si˛e, twierdzac, ˛ z˙ e nie brakuje mi zdecydowania. — Amberle s´ciszyła głos, tak z˙ e ledwo ja˛ było słycha´c. — Zawsze mi go brakowało. — Nie wierz˛e w to. — Nie znasz mnie tak dobrze, jak my´slisz, Wil. — Co masz na my´sli? — Chłopak rzucił jej badawcze spojrzenie.

342

— Ró˙zne rzeczy. . . Na przykład to, z˙ e nie jestem a˙z tak silna, jak bym chciała. Nie jestem te˙z zbyt odwa˙zna ani tak niezawodna jak ty. Pami˛etasz nasza˛ podró˙z z Havenstead? Nie miałe´s wtedy o mnie zbyt dobrego zdania. Chc˛e, z˙ eby´s wiedział, z˙ e ja te˙z go nie miałam. — Była´s przera˙zona, Amberle. To nie. . . — Och, tak. Byłam przera˙zona — przerwała mu szybko. — Nadal jestem. Mój strach jest powodem tego wszystkiego, co si˛e wydarzyło. Eretria mrukn˛eła niecierpliwie i zajrzała do dziurki zamka, który ciagle ˛ nie ust˛epował. Potem rzuciła szybkie spojrzenie na chłopaka z Vale i wróciła do pracy. — Co próbujesz mi powiedzie´c, Amberle? — zapytał cicho Wil. — Chyba usiłuj˛e znale´zc´ w sobie do´sc´ odwagi, by opowiedzie´c ci o czym´s, czego nie zdołałam z siebie wykrztusi´c od czasu, gdy rozpocz˛eli´smy nasza˛ podró˙z. Przypuszczam, z˙ e chc˛e ci teraz o tym powiedzie´c, bo pó´zniej mo˙ze ju˙z nie by´c okazji. — Zatem powiedz — zach˛ecił ja˛ Wil. Amberle uniosła swa˛ dziecinna˛ twarzyczk˛e. — Opu´sciłam Arborlon i słu˙zb˛e Ellcrys, poniewa˙z bałam si˛e jej. Byłam tak przera˙zona, z˙ e nawet nie mogłam przebywa´c w jej obecno´sci. Wiem, z˙ e to brzmi głupio, ale wysłuchaj mnie, prosz˛e. Jeszcze nikomu o tym nie mówiłam. My´sl˛e, z˙ e moja matka to zrozumiała, ale nikt poza tym. Nie mog˛e ich za to wini´c. Mogłam to jako´s wyja´sni´c, ale zdecydowałam inaczej. Czułam, z˙ e nie mog˛e o tym mówi´c. Gdy Ellcrys mnie wybrała, bardzo to prze˙zyłam. Wiedziałam, na czym polega wyjatkowo´ ˛ sc´ tego wyboru. Wiedziałam, z˙ e jestem pierwsza˛ kobieta˛ w słu˙zbie Ellcrys od ponad pi˛eciuset lat; pierwsza˛ kobieta˛ od czasu Drugiej Wojny Ludów. Zaakceptowałam jej decyzj˛e, chocia˙z wielu ja˛ kwestionowało i to otwarcie. Ale byłam wnuczka˛ Eventina Elessedila. Pomy´slałam, z˙ e mo˙ze to nie jest wcale takie niesamowite, z˙ e zostałam Wybrana.˛ A moja rodzina, zwłaszcza dziadek. . . byli ze mnie tacy dumni. Wkrótce jednak przekonałam si˛e, z˙ e wyjatkowo´ ˛ sc´ tego wyboru wykracza poza fakt, z˙ e jestem kobieta.˛ Od pierwszego dnia słu˙zby Ellcrys traktowała mnie inaczej ni˙z pozostałych Wybranych. Jak wiadomo, rzadko z kimkolwiek rozmawiała, nie liczac ˛ oczywi´scie dnia wyboru, A je´sli nawet zdecydowała si˛e na to, miało to miejsce tylko jeden raz podczas całej słu˙zby. Ze mna˛ jednak rozmawiała ju˙z od pierwszego dnia; mówiła do mnie nie raz i nie dwa, lecz codziennie; nie mimochodem, lecz długo i w jakim´s celu. Zawsze byłam sama. Mówiła, kiedy mam przyj´sc´ , i oczywi´scie zawsze jej słuchałam. Czułam si˛e wyró˙zniona; byłam dla niej kim´s specjalnym, wa˙zniejszym ni˙z ktokolwiek inny i odczuwałam z tego powodu wielka˛ dum˛e. Najpierw byłam zachwycona. Opowiadała mi o rzeczach, o których nikt inny nie wiedział; zdradzała mi sekrety z˙ ycia i ziemi, które zostały ju˙z dawno zapomniane bad´ ˛ z stracone. Mówiła o Wielkich Wojnach, o Wojnach Ludów, narodzi343

nach czterech krain i ich ludów, o wszystkim, co zdarzyło si˛e od poczatku ˛ s´wiata. Opowiedziała mi troch˛e o starym s´wiecie, chocia˙z jej pami˛ec´ ju˙z si˛e nieco zatarła. Nie wszystko rozumiałam. Pojmowałam to, co mówiła o uprawianiu i piel˛egnowaniu ro´slin, o dbaniu o ziemi˛e. To był jej dar dla mnie — dała mi umiej˛etno´sc´ hodowania ro´slin. To wspaniały dar. Nasze rozmowy były cudowne, mogłam cały czas słucha´c o tych wspaniałych rzeczach. Tak działo si˛e na poczatku ˛ słu˙zby. Rozmowy z Ellcrys były dla mnie czym´s nowym i ekscytujacym. ˛ Akceptowałam je bez zastrze˙ze´n. Ale po niedługim czasie było ju˙z do´sc´ nieprzyjemnie. Mo˙ze to zabrzmi dziwnie, ale powoli zaczynałam si˛e w niej zatraca´c. Traciłam poczucie własnej osobowo´sci. To ju˙z nie byłam ja, tylko przedłu˙zenie Ellcrys. . . zaczynałam si˛e czu´c jak jedna z jej. . . gał˛ezi. Ciagle ˛ jednak nie wiedziałam, czy robiła to celowo, czy był to po prostu naturalny rezultat naszych bliskich stosunków. Po czasie zorientowałam si˛e, z˙ e to było celowe. Przeraziłam si˛e i byłam zła. Czy jako Wybrana miałam zrzec si˛e swojej osobowos´ci tylko po to, by zaspokoi´c jej potrzeby? Czułam, z˙ e ona si˛e ze mna˛ bawi, z˙ e mnie wykorzystuje. Nie podobało mi si˛e to. Reszta Wybranych zauwa˙zyła, z˙ e si˛e zmieniłam — mówiła dalej cicho Amberle. — Zacz˛eli podejrzewa´c, z˙ e w moich stosunkach z Ellcrys zaszła jaka´s zmiana. Czułam, z˙ e mnie unikaja; ˛ czułam na sobie ich podejrzliwe spojrzenia. Cały ten czas zatracałam si˛e w niej. Z ka˙zdym dniem ubywała ze mnie jaka´s czastka. ˛ Zdecydowałam, z˙ e poło˙ze˛ temu kres. Zacz˛ełam unika´c Ellcrys, tak jak pozostali Wybrani unikali mnie. Nie przychodziłam, gdy mnie o to prosiła; wysyłałam do niej kogo´s innego. Bałam si˛e jej, wstydziłam si˛e i byłam zła z powodu tej całej sytuacji. — Amberle zacisn˛eła usta. — W ko´ncu doszłam do wniosku — podj˛eła po chwili — z˙ e prawdziwy problem le˙zy w tym, i˙z tak naprawd˛e nigdy nie chciałam zosta´c Wybrana.˛ Nie byłam w stanie poradzi´c sobie z taka˛ odpowiedzialno´scia˛ i zrozumie´c, czego si˛e ode mnie oczekuje. Ellcrys zrobiła dla mnie to, co powinna była zrobi´c dla innego Wybranego — cudowna,˛ wspaniała˛ rzecz — a ja nie mogłam tego zaakceptowa´c. Myliłam si˛e, rozumujac ˛ w ten sposób; nikt inny nie zareagowałby tak jak ja. Wybranie mnie na słu˙zb˛e Ellcrys było pomyłka.˛ Wyjechałam wi˛ec zaledwie miesiac ˛ po wyborze. Powiedziałam matce i dziadkowi, z˙ e opuszczam Arborlon, poniewa˙z nie mog˛e ju˙z dłu˙zej by´c Wybrana.˛ Nie wyjawiłam im jednak powodów mojej decyzji; nie mogłam si˛e na to zdoby´c. Pora˙zka w słu˙zbie Ellcrys była wystarczajaca. ˛ Nie mogłam im wyjawi´c, z˙ e przegrałam z powodu z˙ ada´ ˛ n, z których kto´s inny byłby zadowolony. Nie. . . Mogłam przyzna´c si˛e przed soba˛ do tego, co stało si˛e mi˛edzy nami, ale nie mogłam zdradzi´c tego komukolwiek innemu. Wydawało mi si˛e, z˙ e moja matka to rozumie. Natomiast dziadek nie zrozumiał. Powiedzieli´smy sobie par˛e ostrych słów, które pozostawiły po sobie gorycz. Wyjechałam z Arborlon zha´nbiona w oczach swojej rodziny i ludu, zdecydowana nigdy nie powróci´c. Zło˙zyłam przysi˛eg˛e, z˙ e b˛ed˛e słu˙zy´c na obcej ziemi; postanowiłam zamieszka´c w innej krainie i nauczy´c jej mieszka´nców 344

wszystkiego, co wiedziałam o ochronie z˙ ycia i ziemi. Podró˙zowałam tak długo, dopóki nie trafiłam do Havenstead, które stało si˛e moim domem. — W oczach Amberle błysn˛eły łzy. — Teraz wiem, z˙ e si˛e myliłam. Uciekłam przed odpowiedzialno´scia,˛ przed strachem i obawami. Rozczarowałam wszystkich i opu´sciłam swych towarzyszy, by umarli beze mnie. — Oceniasz si˛e zbyt surowo. — Wil pocieszył ja.˛ — Naprawd˛e? Obawiam si˛e, czy aby nie oceniam si˛e zbyt łagodnie. Gdybym pozostała w Arborlon, mo˙ze Ellcrys powiedziałaby wcze´sniej o swojej s´mierci. Rozmawiała tylko ze mna.˛ Pozostali nie zdawali sobie sprawy z tego, co si˛e dzieje. Mo˙ze powiedziałaby mi o wszystkim na tyle wcze´snie, by mo˙zna było na czas odnale´zc´ Krwawy Ogie´n i umie´sci´c w nim nasionko, zanim Zakaz zaczałby ˛ p˛eka´c. Nie rozumiesz tego, Wil? Je´sli jest tak, jak my´sl˛e, to jestem odpowiedzialna za s´mier´c wszystkich elfów. — Mogło zdarzy´c si˛e równie˙z tak, z˙ e Ellcrys nie powiedziałaby ci wcze´sniej o swojej s´mierci. Le˙załaby´s teraz równie martwa jak pozostali i ci, którzy prze˙zyli, nie mieliby z ciebie z˙ adnego po˙zytku. — Sugerujesz wi˛ec, bym usprawiedliwiła swoje poczynania? — Nie. — Wil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Sugeruj˛e, by´s nie rozpami˛etywała, co by było, gdyby. . . Mo˙ze tak wła´snie miało si˛e zdarzy´c. Nie wiemy tego. A teraz posłuchaj mnie. — W głosie Wila pojawiła si˛e twarda nuta. — Przypu´sc´ my, z˙ e Ellcrys wybrałaby na twoje miejsce kogo´s innego. Jeste´s pewna, z˙ e ten Wybrany zareagowałby inaczej ni˙z ty? My´slisz, z˙ e oparłby si˛e emocjom, które towarzyszyły tobie? Nie sadz˛ ˛ e, Amberle. Znam ci˛e. Mo˙ze po tym, co przeszli´smy, znam ci˛e lepiej ni˙z ktokolwiek inny. Masz silny charakter i wbrew twym słowom masz w sobie do´sc´ determinacji. — Wil ujał ˛ jej podbródek i przytrzymał. — Nie znam nikogo innego, Amberle, kto lepiej od ciebie przetrwałby trudy i niebezpiecze´nstwa tej podró˙zy. My´sl˛e, z˙ e nadszedł czas, bym powiedział ci to, co ty tak lubisz powtarza´c mnie. Uwierz w siebie! Przesta´n watpi´ ˛ c i domniemywa´c. Po prostu uwierz w siebie. Zaufaj sobie, Amberle. Zasługujesz na to zaufanie. — Dziewczyna płakała cicho rzewnymi łzami. — Zale˙zy mi na tobie, Wil. — A mnie na tobie. — Chłopak ucałował jej czoło; nie miał ju˙z watpliwo˛ s´ci. — Bardzo mi zale˙zy. Dziewczyna oparła głow˛e na jego ramieniu, a on objał ˛ ja˛ mocno. Gdy znowu na niego spojrzała, jej oczy były ju˙z suche. — Chc˛e, z˙ eby´s mi co´s obiecał. — Zgoda. — Obiecaj mi, z˙ e dopilnujesz, z˙ ebym doprowadziła te poszukiwania do włas´ciwego ko´nca, z˙ ebym nie straciła odwagi i nie uciekła. Bad´ ˛ z moja˛ siła˛ i moim sumieniem. Obiecaj mi. — Obiecuj˛e. — Wil u´smiechnał ˛ si˛e mi˛ekko. 345

— Ciagle ˛ si˛e boj˛e — przyznała cicho Amberle. — Uzdrowicielu! — zawołała nagle Eretria. Chłopak zerwał si˛e szybko na nogi i razem z Amberle pospieszyli do drzwi celi. Czarne oczy Eretrii płon˛eły. Dziewczyna wyj˛eła metalowy pr˛et z zamka i schowała go do buta. Potem mrugn˛eła do Wila i odciagn˛ ˛ eła sztaby zabezpieczajace ˛ kraty. Drzwi rozsun˛eły si˛e cicho. Wil Ohmsford u´smiechnał ˛ si˛e triumfalnie. Teraz musieli tylko odnale´zc´ Wispa.

XLV Znale´zli go prawie natychmiast. Opu´scili cel˛e, weszli na schody i zajrzeli ostro˙znie w mrok korytarza. Usłyszeli tupot zbli˙zajacych ˛ si˛e kroków. Wil dał znak Eretrii, by stan˛eła po jednej stronie, a Amberle przyciagn ˛ ał ˛ do siebie. Przyci´sni˛eci do s´cian korytarza czekali, a˙z kroki b˛edzie słycha´c bli˙zej. Wil rozpoznał je od razu; były lekkie i z pewno´scia˛ nale˙zały do Wispa. Chwil˛e pó´zniej z ciemno´sci wyłoniła si˛e pomarszczona twarz kudłacza, który podchodził wła´snie do kraty. — Ładniutka, porozmawiasz z Wispem? W tym momencie Wil zacisnał ˛ r˛ek˛e na szyi małego elfa. Wisp sapnał ˛ przeraz˙ ony i zaczał ˛ si˛e szamota´c. Próbował si˛e uwolni´c, ale chłopak z Vale trzymał go mocno w górze. — Bad´ ˛ z cicho! — Wil ostrzegł go przyciszonym głosem i obrócił futrzaka tak, by ten mógł zobaczy´c, kto go pojmał. Oczy Wispa rozszerzyły si˛e ze strachu. — Niee. . . ! Nnnieehh. . . mo˙zesz. . . khhh. . . wyyj´sc´ ! — Cicho! — Wil potrzasał ˛ nim tak długo, a˙z mały elf zamilkł. — Jedno słowo, Wisp, a skr˛ec˛e ci kark. Kudłacz pokiwał głowa˛ jak op˛etany, wijac ˛ si˛e dziko w u´scisku Wila. Chłopak z Vale przykl˛eknał ˛ na jedno kolano i postawił swego je´nca na podłog˛e, nadal s´ciskajac ˛ go mocno za szyj˛e. Oczy Wispa były wielkie jak spodki. — A teraz posłuchaj uwa˙znie, Wisp. Chc˛e odzyska´c kamienie, a ty masz mi pokaza´c, gdzie one sa.˛ Rozumiesz? — Wisp potrzasn ˛ ał ˛ gwałtownie głowa.˛ — Wisp słu˙zy Pani! Nie mo˙zesz wyj´sc´ ! — Powiedziałe´s, z˙ e ta czarownica schowała je do jakiego´s pudełka. — Wil nie zwrócił uwagi na słowa małego elfa. — Zabierz mnie tam. — Wisp słu˙zy Pani! Wisp słu˙zy Pani! — krzyczało zrozpaczone stworzenie. — Ty zosta´n! Wracaj! Wil nie wiedział, co teraz pocza´ ˛c. Wtem podeszła do nich Eretria i przysun˛eła swa˛ twarz do twarzy Wispa. Przy jego szyi błysn˛eło ostrze sztyletu. — Słuchaj, ty mały sier´sciuchu! — powiedziała dziewczyna. — Je´sli nie poka˙zesz nam, gdzie sa˛ kamienie, to poder˙zn˛e ci to kosmate gardło. Wtedy nie b˛edziesz ju˙z nikomu słu˙zył. 347

— Nie krzywd´z Wispa, ładniutka. — Kudłacz skrzywił si˛e. — Wisp ci˛e lubi, ładniutka. Nie krzywd´z Wispa. — Gdzie sa˛ kamienie? — nie ust˛epowała Eretria, przybli˙zajac ˛ sztylet do szyi elfa. Wtem znów rozległ si˛e d´zwi˛ek dzwonka; najpierw raz, potem drugi, trzeci i wreszcie czwarty. Wisp j˛eknał ˛ przera˙zony i zaczał ˛ si˛e wyrywa´c. Wil potrzasn ˛ ał ˛ nim ze zło´scia.˛ — Co si˛e stało, Wisp? Co to? Kudłacz osunał ˛ si˛e zrezygnowany i bezradny. — Marag przyszła — zaskomlał. — Marag? — zapytał rozpaczliwie Wil. Dlaczego Marag zjawiła si˛e w twierdzy swej siostry? Chłopak spojrzał na Amberle i Eretri˛e, ale w ich oczach odbijało si˛e takie samo zdziwienie. — Wisp słu˙zy Pani — zamruczał elf i zaczał ˛ płaka´c. Wil rozejrzał si˛e wokoło. — Potrzebujemy czego´s, by zwiaza´ ˛ c mu r˛ece. Eretria zdj˛eła długa˛ szarf˛e, która˛ była przepasana, i zwiazała ˛ Wispowi r˛ece za plecami. Wil podniósł lu´zny koniec i owinał ˛ go sobie wokół r˛eki. — Posłuchaj, Wisp. — Chłopak potrzasn ˛ ał ˛ broda˛ j˛eczacego ˛ futrzaka i spojrzał mu w oczy. — Posłuchaj mnie! Chc˛e, z˙ eby´s zaprowadził nas tam, gdzie Pani trzyma kamienie. Je˙zeli spróbujesz uciec albo b˛edziesz dawa´c jakie´s znaki, wiesz, co si˛e z toba˛ stanie, prawda? — Wil zaczekał cierpliwie, a˙z Wisp pokiwa głowa.˛ — A wi˛ec bad´ ˛ z rozsadny ˛ i nie próbuj z˙ adnych sztuczek. Poka˙z nam po prostu, gdzie sa˛ kamienie. Wisp chciał co´s powiedzie´c, ale Eretria natychmiast przyło˙zyła nó˙z do jego gardła. Mały elf jeszcze raz potulnie pokiwał głowa.˛ — Dobry Wisp. — Wil pu´scił brod˛e futrzaka. — A teraz chod´zmy. Weszli g˛esiego na schody: najpierw Wisp, za nim Wil trzymajacy ˛ koniec szarfy kr˛epujacej ˛ r˛ece elfa, a dalej Eretria i Amberle. Przez chwil˛e szli w całkowitej ciemno´sci, przytrzymujac ˛ si˛e kamiennych murów. Wreszcie gdzie´s przed nimi błysn˛eło s´wiatło i dostrzegli nikły zarys schodów. Na suficie wisiała taka sama latarnia jak ta, która o´swietlała cel˛e. Przeszli pod nia,˛ a przed nimi pojawiły si˛e nast˛epne. Wspinali si˛e po kr˛etych schodach baszty. Od czasu do czasu mijali ciemne korytarze i zamkni˛ete na głucho drzwi. Wisp jednak nie zwalniał. Dzwonek ju˙z wi˛ecej nie zadzwonił i cała twierdza pogra˙ ˛zona była w głuchej ciszy. Wsz˛edzie roztaczał si˛e gryzacy, ˛ pi˙zmowy zapach kadzidła, ale nic na to nie mogli poradzi´c; musieli przecie˙z oddycha´c. Mijały minuty i Wil zaczał ˛ nabiera´c podejrze´n. Mo˙ze Wisp jest sprytniejszy ni˙z si˛e wydaje? W ko´ncu jednak dotarli na jakie´s półpi˛etro i mały elf si˛e zatrzymał. Wskazał na słabo o´swietlony korytarz, na którego ko´ncu znajdowały si˛e pot˛ez˙ ne drzwi z z˙ elaznymi obr˛eczami. Dochodziły stamtad ˛ odgłosy rozmowy. 348

— Co si˛e dzieje, Wisp? — zapytał Wil. — Marag — odparł futrzak, a jego twarz spływała potem. — Zła. Bardzo zła. — Marag nas nie obchodzi. Gdzie sa˛ kamienie? Wisp znowu wskazał na drzwi. Wil zawahał si˛e i spojrzał na niego niepewnie. Czy Wisp mówi prawd˛e? Wtem Eretria przykucn˛eła przy małym kudłaczu, ale w jej r˛ece nie było tym razem sztyletu. — Jeste´s pewien, Wisp? — zapytała łagodnie. — Wisp nie kłamie, ładniutka. Nie krzywd´z Wispa. — Nie chc˛e ci˛e skrzywdzi´c — zapewniła go dziewczyna. — Ale ty słu˙zysz Pani, a nie nam. Mamy wi˛ec wierzy´c w to, co mówisz? — Wisp słu˙zy Pani — zgodził si˛e elf słabo, a potem potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Wisp nie kłamie. Ładne kamyki sa˛ tam. Najpierw wielki korytarz, a potem mała komnata na górze. W pudełku ze s´licznymi kwiatami, czerwonymi i złotymi. Eretria patrzyła na niego jeszcze przez chwil˛e, a potem przeniosła wzrok na Wila i skin˛eła głowa.˛ Oznaczało to, z˙ e uwierzyła małemu elfowi. — Czy mo˙zemy w jaki´s sposób dosta´c si˛e do tego pudełka? — zapytał Wil. — Jedne drzwi — odparł Wisp i wskazał na korytarz. Wil dał znak, by pozostali poszli za nim. Podkradł si˛e cicho do drzwi i zaczał ˛ nadsłuchiwa´c. Głosy były ostre i rozw´scieczone. Cokolwiek tam si˛e działo, chłopak nie chciał w tym uczestniczy´c. Odetchnał ˛ gł˛eboko i ostro˙znie nacisnał ˛ klamk˛e. Drzwi otworzyły si˛e z trzaskiem i Wil zajrzał do s´rodka. Zobaczył korytarz, w którym pochwyciła ich Mallenroh; był ogromny, zacieniony, o´swietlony słabym blaskiem osobliwych latarni zwisajacych ˛ z niewidocznego sufitu niczym paj˛eczyny. Zaraz za drzwiami znajdował si˛e podest, z którego prowadziło w dół kilka półokragłych ˛ stopni, a na nim kilkuset drewnianych ludzi tłoczyło si˛e wokół dwóch smukłych, czarnych postaci wrzeszczacych ˛ przera´zliwie niczym złapane w potrzask koty. Wil Ohmsford oniemiał. Czarownice, Marag i Mallenroh, ostatnie ze swego sabatu, od wieków s´miertelnie skłócone o co´s, czego nikt ju˙z nie pami˛etał, były bli´zniaczkami. Czarne szaty okrywajace ˛ ich smukłe ciała, popielate włosy przeplatane czarnymi jagodami, pozbawiona˛ skazy skóra — wszystko to było identyczne niczym lustrzane odbicie. Obie były wysokie, doskonale uformowane, obie gibkie i delikatne. Ale w tej chwili ich pi˛ekno szpeciła okrutna nienawi´sc´ , która wykrzywiała ich doskonałe rysy i nadawała twardy wyraz fiołkowym oczom. Ich słowa, które dotarły do Wila, były troch˛e mniej skrzekliwe, ale ostre i jadowite. — Moja moc jest tak samo silna, jak twoja, siostro. Nie boj˛e si˛e niczego, co mogłaby´s zrobi´c. Nie mo˙zesz nawet trzyma´c mnie z dala od tego twojego azylu. Jeste´smy jak kamie´n i skała i z˙ adna z nas nie mo˙ze zwyci˛ez˙ y´c drugiej. Ale ty to zmieniła´s, siostro. Pragn˛eła´s u˙zy´c magii, która do ciebie nie nale˙zy. Tym samym poło˙zyła´s kres naszemu równemu panowaniu nad Hollows. Jeste´s głupia, siostro.

349

Nic przede mna˛ nie ukryjesz. Wiem tak samo jak ty, co zamierzasz. Wiem o Kamieniach Elfów. — Nic nie wiesz — wrzasn˛eła druga, w której Wil rozpoznał Mallenroh. — Wracaj do domu, siostro. Odejd´z, póki mo˙zesz, albo znajd˛e sposób, by´s po˙załowała, z˙ e tego nie zrobiła´s. — Zamilcz, głupia. — Marag roze´smiała si˛e. — Nie mo˙zesz mnie przestraszy´c. Odejd˛e, gdy dostan˛e to, po co przyszłam. — Kamienie nale˙za˛ do mnie! — warkn˛eła Mallenroh. — Sa˛ moje i mam zamiar je zatrzyma´c. Dostałam je w podarunku. ˙ — Zaden podarunek nie b˛edzie twój, siostro, dopóki ja si˛e na to nie zgodz˛e. Pot˛ega kamieni musi nale˙ze´c do tej, która potrafi nia˛ najlepiej włada´c. A ta˛ osoba˛ jestem ja. Zawsze nia˛ byłam. — Nigdy niczego nie potrafiła´s, siostro. — Mallenroh splun˛eła z pogarda.˛ — Pozwoliłam ci włada´c cz˛es´cia˛ tej doliny, bo była´s ostatnia˛ z moich sióstr. Czułam lito´sc´ do kogo´s tak wstr˛etnego i z˙ ałosnego jak ty. Pomy´sl o tym. Ja zawsze posiadałam pi˛ekne rzeczy, a ty nie miała´s nic. . . z wyjatkiem ˛ tych paskudnych drewnianych ludzików — sykn˛eła. — Przypomnij sobie m˛ez˙ czyzn˛e, którego próbowała´s mi zabra´c. Był pi˛ekny, a ty go tak bezgranicznie pragn˛eła´s. Pami˛etasz, siostro? Dlaczego straciła´s nawet kogo´s tak pi˛eknego jak on? Była´s tak nieostro˙zna, z˙ e pozwoliła´s mu zgina´ ˛c. Marag zesztywniała. — To ty go zniszczyła´s. To ty. . . — Ja? — Mallenroh roze´smiała si˛e. — Jeden twój dotyk i biedak umarł ze strachu. Twarz Marag zapłon˛eła w´sciekło´scia.˛ — Oddaj mi kamienie! — Niczego ci nie oddam. — Skulony za masywnymi drzwiami Wil Ohmsford poczuł czyja´ ˛s r˛ek˛e na swoim ramieniu i a˙z podskoczył ze strachu. — Co si˛e dzieje? — usłyszał głos Eretrii. — Odsu´n si˛e — szepnał ˛ i znowu spojrzał na dwie czarownice. Marag podeszła wolno i stan˛eła tu˙z przed Mallenroh. — Oddaj mi kamienie — powiedziała cicho i gro´znie. — Musisz mi je da´c. — Wracaj do swojej nory, s´liska jaszczuro — szydziła Mallenroh. — Wracaj do swego pustego gniazda. ˙ — Ty z˙ mijo! — prychn˛eła Marag i splun˛eła. — Zywisz si˛e własna˛ krwia! ˛ — Wyno´s si˛e stad, ˛ s´mierdzaca ˛ gadzino! — wrzasn˛eła Mallenroh. Marag wysun˛eła r˛ek˛e zza swej czarnej szaty i uderzyła siostr˛e w twarz. Mallenroh zachwiała si˛e, zaskoczona. Zaklekotały ko´nczyny drewnianych ludzi, którzy odsun˛eli si˛e z niepokojem od walczacych ˛ czarownic. Nagle Mallenroh wybuchn˛eła gło´snym s´miechem.

350

— Jeste´s z˙ ałosna, siostro. Nie jeste´s w stanie mnie zrani´c. Id´z do domu i czekaj, a˙z przyjd˛e po ciebie. Czekaj na s´mier´c. Zasługujesz na nia.˛ Nie jeste´s nawet warta, z˙ eby by´c moja˛ niewolnica.˛ Marag uderzyła po raz drugi, a Mallenroh wrzasn˛eła przera´zliwie. — Dawaj kamienie! — głos Marag brzmiał prawie rozpaczliwie. — Dostan˛e je, siostro! B˛ed˛e je miała! Oddaj mi je! Podeszła do Mallenroh i zacisn˛eła r˛ece na jej gardle. Mallenroh znowu si˛e zachwiała, a jej pi˛ekna˛ twarz wykrzywiła nienawi´sc´ . Upadły na podłog˛e i zacz˛eły si˛e bi´c jak zwykłe ulicznice, i drapa´c jak w´sciekłe koty. Nagle Mallenroh zdołała uwolni´c si˛e i skoczyła na nogi. Wyciagn˛ ˛ eła jedna˛ r˛ek˛e i w tej samej chwili pot˛ez˙ ny korze´n oderwał si˛e od podłogi, trzasnał ˛ jak bicz i owinał ˛ wokół szczupłego ciała Marag. Potem wystrzelił w gór˛e, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ szamoczac ˛ a˛ si˛e czarownic˛e. Korze´n grubiał błyskawicznie i robił si˛e coraz dłu˙zszy, si˛egał wy˙zej i wy˙zej, a˙z w ko´ncu zniknał ˛ w ciemno´sciach poza kr˛egiem s´wiatła latarni. Marag wrzeszczała dziko, próbujac ˛ si˛e uwolni´c. Nagle komnata rozbłysła s´wiatłem i zielony ogie´n spalił w mgnieniu oka korze´n na popiół. To, co z niego pozostało, w chmurze g˛estego dymu opadło na podłog˛e. Wtedy pojawiła si˛e Marag, unoszac ˛ si˛e w powietrzu niczym widmo i spłyn˛eła powoli na ziemi˛e. Mallenroh wrzasn˛eła z w´sciekło´sci i z jej palców znowu wystrzelił zielony ogie´n, ogarniajac ˛ płomieniami druga˛ z czarownic. Marag odpowiedziała tym samym i przez chwil˛e obie siostry stały w ogniu, krzyczac ˛ przera´zliwie. A potem płomienie znikn˛eły i czarownice znowu stan˛eły ze soba˛ twarza˛ w twarz, kra˙ ˛zac ˛ wokół siebie jak s˛epy. — Tym razem ci˛e dostan˛e — szepn˛eła Mallenroh z cicha˛ furia˛ w głosie i skoczyła na siostr˛e. Marag równie˙z si˛e nie zawahała i rzuciła si˛e na Mallenroh. Z ich palców znowu buchnał ˛ zielony ogie´n. Mallenroh wrzasn˛eła przera´zliwie i znikn˛eła za zasłona˛ dymu. Po chwili wyłoniła si˛e kilkana´scie stóp dalej, miotajac ˛ ogniem. Siostry atakowały z dzika˛ furia˛ i wycofywały si˛e, by po chwili znowu rzuci´c si˛e na siebie. Na drewnianych widzów tego widowiska spadały iskry zielonego ognia i wkrótce wielu z nich stało w płomieniach. I znowu siostry zwarły si˛e w walce, mocujac ˛ si˛e z dzika˛ zawzi˛eto´scia,˛ a z ich palców bez przerwy tryskały płomienie. Obie stały ogarni˛ete słupem ognia, a ich czarne szaty powiewały złowieszczo. Z obu gardeł wydobywały si˛e dzikie wrzaski, a zwinne ciała zwierały si˛e w zapami˛etałej albo zaciekłej walce. Płomienie pryskały wokoło jak woda, palac ˛ nieszcz˛esne drewniane figurki na popiół. W komnacie było tak goraco, ˛ z˙ e nawet ludzie stojacy ˛ za drzwiami czuli ciepło na swych twarzach. W ko´ncu wie˙za zacz˛eła si˛e chwia´c w posadach; kamienie i drewno odpadały kaskadami, niknac ˛ w´sród dymu i ciemno´sci. Wil obserwował, jak słup nienasyco-

351

nego ognia pełznie wolno w stron˛e drewnianych belek podpierajacych ˛ baszt˛e. Płomienie ogarn˛eły ju˙z wszystkich drewnianych ludzi, a cały korytarz stał w ogniu. Wil podniósł si˛e szybko. Je˙zeli zostana˛ tu dłu˙zej, oni równie˙z zgina˛ w płomieniach. A co gorsze, cała budowla mo˙ze si˛e zaraz zawali´c. Musza˛ stad ˛ ucieka´c. To b˛edzie niebezpieczne, ale mniej ni˙z pozostanie tutaj. — Gdzie sa˛ kamienie, Wisp? — zapytał Wil i przyciagn ˛ ał ˛ do siebie małego kudłacza. Wisp j˛eknał ˛ i zaszlochał. Wil potrzasn ˛ ał ˛ nim ze zło´scia.˛ — Poka˙z mi, gdzie one sa! ˛ Wisp wskazał na jakie´s drzwi. Daleko po prawej stronie, prawie na ko´ncu korytarza, były waskie, ˛ kr˛ete schody prowadzace ˛ na podest zako´nczony pojedynczymi drzwiami. Wil spojrzał szybko na Amberle. Jej zwichni˛eta kostka mogła opó´zni´c ucieczk˛e. — Poradzisz sobie? — zapytał. Dziewczyna przytakn˛eła. Wil spojrzał na Eretri˛e i znowu otrzymał twierdzac ˛ a˛ odpowied´z. Odetchnał ˛ gł˛eboko. — A zatem chod´zmy. Chwycił za rami˛e szamoczacego ˛ si˛e Wispa, otworzył szerzej drzwi i wszedł do s´rodka. Uderzyła go s´ciana goraca, ˛ które paliło twarz i gardło. Chłopak pochylił głow˛e i ruszył wzdłu˙z s´ciany, schodzac ˛ po półokragłych ˛ schodach. Zaraz otoczyli go zdezorientowani drewniani ludzie, ale odepchnał ˛ ich, torujac ˛ drog˛e swym towarzyszom. Obeszli z dala płomienie i skierowali si˛e w stron˛e schodów. Wtem, gdzie´s blisko nich, uderzył słup ognia. Wstrzasn˛ ˛ eła nimi eksplozja i rzuciła ich na podłog˛e. Podnie´sli si˛e na kolana i oszołomieni obserwowali, jak walka mi˛edzy siostrami przybiera na sile. Ogie´n nie był ju˙z tylko magiczna˛ zielenia,˛ lecz trzaskajac ˛ a˛ z˙ ółcia; ˛ był prawdziwym płomieniem. Siostry krzyczały przera´zliwie. Ogie´n ogarnał ˛ ich szczupłe ramiona i pełznał ˛ w dół przez platanin˛ ˛ e ich długich popielatych włosów. Spalał je. — Siostro. . . ! — j˛ekn˛eła jedna z czarownic w przebłysku s´wiadomo´sci i strachu. Lecz trzask płomieni zagłuszył dalsze słowa. Ogie´n z ogromna˛ szybko´scia˛ pochłaniał ciała obydwu walczacych ˛ czarownic, objał ˛ je całunem z˙ ółci i czerwieni, palił, zamieniajac ˛ pi˛ekne kobiety w sczerniałe kukły. W jednej chwili stały tam jeszcze, walczac ˛ ze soba˛ zaciekle, a w nast˛epnej znikn˛eły. Ka˙zda z nich była odporna na moc drugiej, ale z˙ adna z nich nie była w stanie znie´sc´ połaczonych ˛ mocy. Pozostała z nich tylko sterta popiołu i poczerniałe, spalone ciała. Wil usłyszał, jak Amberle łapie oddech z przera˙zenia. Drewniani ludzie rozpadali si˛e niczym szmaciane lalki; r˛ece i nogi odpadały od ciał, kruszyły si˛e palce, a˙z w ko´ncu nie pozostało nic z wyjatkiem ˛ kawałków tlacego ˛ si˛e drewna. Magia,

352

która ich stworzyła, umarła razem z siostrami-czarownicami. Jedynymi z˙ ywymi istotami była teraz trójka przybyszów i Wisp. Nie mieli wszak wiele czasu. Wil wstał szybko, dławiac ˛ si˛e dymem, który wypełniał cały korytarz. Chwycił mocno małego kudłacza i zaczał ˛ si˛e przedziera´c przez płomienie, odsuwajac ˛ na bok kawałki drewnianych ludzi. Amberle i Eretria ruszyły za nim. Wisp płakał i mruczał co´s do siebie, ale Wil nie zwracał na´n uwagi. Przeciskał si˛e w stron˛e schodów, znajdujacych ˛ si˛e w dalszej cz˛es´ci korytarza. W ko´ncu znalazł si˛e na pode´scie i nacisnał ˛ klamk˛e, modlac ˛ si˛e, by drzwi były otwarte. Na szcz˛es´cie były. Ze łzawiacymi ˛ oczami i piekacym, ˛ suchym gardłem wszedł do s´rodka. Wisp krzyczał, przera˙zony sykiem ognia szalejacego ˛ za ich plecami. Pokój, do którego weszli, był labiryntem ciemnych jedwabi i czarnych jagód wiszacych ˛ na s´cianach i z˙ elaznych kratach. Zaniepokojony rozejrzał si˛e w ciemno´sci i w ko´ncu dostrzegł to, czego szukał. Na stole, w drugim ko´ncu komnaty, w´sród słoików z perfumami i kadzidłem stało du˙ze inkrustowane pudełko. Jego wieko zdobione było malowanymi na czerwono i złoto kwiatami. Kamienie Elfów! Wil odczuł ogromna˛ ulg˛e i rado´sc´ . Wisp zaczał ˛ krzycze´c przera´zliwie, ale chłopak nie zwrócił na niego uwagi, oszołomiony goracem, ˛ dymem i blisko´scia˛ talizmanu. Zapomniał nawet o obecno´sci dziewczat. ˛ Si˛egał ju˙z do pudełka, gdy Eretria krzykn˛eła ostrzegawczo i odsun˛eła go na bok. — Ile razy jeszcze b˛ed˛e musiała ci˛e ratowa´c z opresji, uzdrowicielu? — krzykn˛eła, by zagłuszy´c trzask ognia. Dziewczyna chwyciła za z˙ elazna˛ sztab˛e wiszac ˛ a˛ na s´cianie i jednym ko´ncem podwa˙zyła wieko. Z pudełka wyskoczyło co´s zielonego i owin˛eło si˛e wokół sztaby. Dziewczyna uderzyła nia˛ mocno o kamienna˛ podłog˛e i z w˛ez˙ a pozostała jedynie pozbawiona z˙ ycia skorupa, która po chwili rozsypała si˛e w proch. ˙ Wil zamarł z przera˙zenia. Zmija! — Wisp próbował ci˛e ostrzec — powiedziała Eretria i wskazała na zalanego łzami elfa. Chłopak trzasł ˛ si˛e tak bardzo, z˙ e nie był w stanie wydusi´c z siebie ani słowa. Jedno ukaszenie ˛ takiej z˙ mii, a. . . Eretria szturchn˛eła pudełko swoim sztyletem, popychajac ˛ je tak długo, a˙z w ko´ncu spadło na podłog˛e. Ze s´rodka wysypały si˛e drogocenne kamienie i bi˙zuteria. A w samym s´rodku le˙zała sakiewka z czarodziejskim talizmanem. Dziewczyna chwyciła woreczek, zastanawiajac ˛ si˛e przez chwil˛e, co z nim zrobi´c, a potem wr˛eczyła go Wilowi. Chłopak wział ˛ go bez słowa, rozwiazał ˛ rzemienie i zajrzał do s´rodka. Jego twarz rozja´sniła si˛e w u´smiechu. Kamienie Elfów znowu nale˙zały do niego. Wtem baszta zatrz˛esła si˛e w posadach i jeden z d´zwigarów runał ˛ w płomieniach na podłog˛e. Wil wsunał ˛ sakiewk˛e pod tunik˛e i rzucił si˛e do drzwi, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ reszt˛e gromadki. 353

Zatrzymał si˛e jednak, gdy˙z zza pot˛ez˙ nych, drewnianych drzwi wielkiej komody dobiegło go nagłe walenie przeplatane przytłumionymi krzykami i warczeniem jakiego´s zwierz˛ecia. Wil spojrzał szybko na Eretri˛e. Wahał si˛e tylko przez chwil˛e. Co´s było uwi˛ezione w tej komodzie i cokolwiek to było, zasługiwało na wolno´sc´ . Podszedł do drzwi i nacisnał ˛ klamk˛e. Drzwi odskoczyły i prosto na Wila skoczył jaki´s ciemny kształt. Chłopak usiłował si˛e osłoni´c przed napastnikiem, a pozostali zacz˛eli krzycze´c. Wtem stworzenie odskoczyło na bok i Wil ujrzał przed soba˛ znajoma˛ twarz. — Hebel! — krzyknał ˛ zdziwiony. — Wracaj, Drifter! — Staruszek przywołał psa, wskazujac ˛ miejsce przy swojej nodze. — Co si˛e tutaj dzieje? Co ja robi˛e w tej komodzie, u diabła? Wil podniósł si˛e z trudem i stanał ˛ niepewnie na nogach. — Hebel! Mallenroh zamieniła ci˛e w drewniana˛ figurk˛e! Nie pami˛etasz? — zapytał chłopak i u´smiechnał ˛ si˛e z ulga.˛ — My´sleli´smy, z˙ e nie z˙ yjesz! Nie rozumiem, w jaki sposób. . . — To sprawa magii, Wil — odezwała si˛e Amberle i dotkn˛eła jego ramienia. — Gdy umarła Mallenroh, zgin˛eła równie˙z jej magia. Dlatego rozpadli si˛e drewniani ludzie, dlatego te˙z o˙zyli Hebel i Drifter. Do komnaty wdarła si˛e nowa fala dymu, a Eretria krzykn˛eła ostrzegawczo. — Musimy stad ˛ ucieka´c — zawołał Wil i rzucił si˛e do drzwi, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ przera˙zonego Wispa. — Zabierz Amberle! — zawołał do Hebela. Na pode´scie musieli si˛e znowu zatrzyma´c, gdy˙z cały korytarz stał w płomieniach. Podłoga była zarzucona palacymi ˛ si˛e kawałkami drewnianych ludzi. Belki podtrzymujace ˛ łukowaty sufit opadały lu´zno, trawione ogniem. Nawet kamienne s´ciany zdawały si˛e jarzy´c czerwienia.˛ Drzwi prowadzace ˛ z korytarza były zamkni˛ete i zablokowane. Wil spojrzał z wahaniem na schody, szukajac ˛ w płomieniach przej´scia do drzwi. Wtem wrota otworzyły si˛e z trzaskiem, uderzajac ˛ z wielka˛ siła˛ o s´cian˛e, jakby pchni˛ete czyja´ ˛s mocarna˛ r˛eka.˛ Wil i jego towarzysze zatrzymali si˛e zaskoczeni, usiłujac ˛ przenikna´ ˛c wzrokiem s´cian˛e ognia. Przez otwarte drzwi wdarło si˛e do s´rodka s´wiatło słoneczne i Wil odniósł wra˙zenie, z˙ e widzi jaki´s cie´n. Spojrzał przez płomienie, próbujac ˛ odgadna´ ˛c, co przed chwila˛ zobaczył. A mo˙ze mu si˛e wydawało. . . Kilka kroków za nim Drifter skulił si˛e i zaskomlał. I wtedy Wil ju˙z wiedział. Kosiarz! Całkiem zapomniał o Kosiarzu. — Wisp! — krzyknał ˛ dziko i potrzasn ˛ ał ˛ mocno małym elfem. — Musimy si˛e stad ˛ wydosta´c! Posłuchaj mnie! Jest tu jakie´s inne wyj´scie? — Wisp. . . tam. . . Wil spojrzał we wskazanym kierunku. Drzwi po lewej stronie, mo˙ze z dwadzie´scia jardów przez ogie´n. Nie wahał si˛e ani chwili. Zawołał na swych towarzy-

354

szy i zaczał ˛ si˛e przedziera´c przez płomienie i dym w kierunku drzwi. Czuł niemal na plecach oddech Kosiarza. Był gdzie´s z tyłu i szedł po nich. Dotarli do celu. Wil złapał klamk˛e i nacisnał. ˛ Te drzwi równie˙z były otwarte. Przepu´scił przez nie pozostałych, a sam wszedł ostatni. Zatrzasnał ˛ za soba˛ wrota i zabezpieczył zasuwa.˛ Biegli po kr˛etych schodach wijacych ˛ si˛e w mroku i zat˛echłej wilgoci, która chłodziła ich rozgrzane ciała. Potykali si˛e i zataczali, a ich kroki odbijały si˛e echem od kamiennych s´cian baszty. Wil tylko dwa razy odezwał si˛e do pozostałych: raz, by powiedzie´c im, kto ich s´ciga, a drugi, by ostrzec, z˙ e Kosiarz wkrótce ich odnajdzie. Potem nikt ju˙z si˛e nie odzywał. W ko´ncu dotarli na sam dół i znale´zli si˛e w korytarzu o´swietlonym słabym s´wiatłem szklanych latarni. Wil ciagn ˛ ał ˛ ze soba˛ j˛eczacego ˛ Wispa; u jego boku szedł Hebel z Drifterem, a Eretria podtrzymywała kulejac ˛ a˛ Amberle. Korytarz wił si˛e i zakr˛ecał. Było w nim mnóstwo robaków i pyłu, który unosił si˛e pod ich stopami. Co jaki´s czas Wil ogladał ˛ si˛e za siebie. Czy co´s si˛e poruszyło w ciemno´sci? Czy co´s ich s´cigało? Łzy zalewały mu oczy. Gdzie był teraz Kosiarz? Wytropił ich z Arborlon a˙z do tego tunelu. Był gdzie´s tutaj, blisko; Wil wyczuwał jego obecno´sc´ . Przed nimi pojawiły si˛e nast˛epne schody, kr˛ete, ciemne i puste. Wil zatrzymał si˛e przy nich i poczekał, a˙z pozostali do niego dołacz ˛ a.˛ Potem wszyscy ruszyli na gór˛e. Przez kilka minut biegli przez mrok, z trudem zachowujac ˛ równowag˛e na s´liskich stopniach i nadsłuchujac ˛ odgłosów pogoni. Ale nie słyszeli niczego z wyjatkiem ˛ własnych kroków. W tunelu panowała zupełna cisza. Schody ko´nczyły si˛e zapadnia˛ zabezpieczona˛ zasuwa.˛ Wil odciagn ˛ ał ˛ rygiel i naparł ramieniem na drzwi. Przesun˛eły si˛e w gór˛e z głuchym odgłosem i przez szpar˛e wpadło do s´rodka nikłe s´wiatło dnia. Szybko padli na ziemi˛e i przeczołgali si˛e na zewnatrz. ˛ Znowu znale´zli si˛e w Hollows — zamglonym, szarym i cichym. Za nimi samotna twierdza Mallenroh, otoczona tumanami dymu wznoszacego ˛ si˛e wysoko mi˛edzy drzewami, rozpadała si˛e powoli w pył. Las był pusty. Ani s´ladu Kosiarza.

XLVI Wil rozejrzał si˛e wokół niepewnie. Mrok i mgła zasłaniały wszystko z wyjat˛ kiem płomieni trawiacych ˛ baszt˛e Mallenroh. Poza tym nie było niczego wida´c. Chłopak nie miał najmniejszego poj˛ecia, gdzie teraz powinni pój´sc´ . — Hebel, gdzie jest Iglica? — zapytał pospiesznie. — Nie jestem pewien, elfiku. Nic nie widz˛e. Wil zawahał si˛e, a potem ukl˛eknał ˛ na ziemi i pociagn ˛ ał ˛ za soba˛ skulonego Wispa. Kudłaty elf ukrył twarz w dłoniach i zwinał ˛ si˛e w kł˛ebek. Wil próbował go wyprostowa´c, ale w ko´ncu musiał si˛e podda´c. Chwycił Wispa za ramiona i potrzasn ˛ ał ˛ nim. — Wisp, posłuchaj mnie. Musisz ze mna˛ porozmawia´c. Spójrz na mnie, Wisp. Futrzak popatrzył niech˛etnie przez palce. Nie mógł opanowa´c dr˙zenia. — Wisp, gdzie jest Iglica? — zapytał szybko Wil. — Musisz zaprowadzi´c nas do Iglicy. Wisp nie odpowiedział, patrzac ˛ ciagle ˛ przez palce niczym przestraszone dziecko. Po chwili znowu ukrył za nimi twarz. — Wisp! — Chłopak potrzasn ˛ ał ˛ go za ramiona. — Wisp, odpowiedz! — Wisp słu˙zy Pani! — wykrzyknał ˛ nagle mały elf. — Słu˙zy Pani! Słu˙zy Pani! Słu˙zy. . . Wil potrzasn ˛ ał ˛ nim tak mocno, z˙ e futrzakowi a˙z zadzwoniły z˛eby. — Przesta´n! Ona nie z˙ yje, Wisp! Pani nie z˙ yje! Ju˙z nikomu nie słu˙zysz! Wisp zamilkł i odsunał ˛ r˛ece od twarzy. Zaczał ˛ płaka´c. Wstrzasn ˛ ał ˛ nim gwałtowny, gł˛eboki szloch. — Nie krzywd´z Wispa — prosił. — Dobry Wisp. Nie krzywd´z. — I mały kudłacz znów zwinał ˛ si˛e w kł˛ebek niczym ranne zwierzatko. ˛ — Dobra robota, uzdrowicielu — westchn˛eła Eretria. — Przestraszyłe´s go na s´mier´c. Nie b˛edziemy ju˙z mieli z niego wielkiego po˙zytku. — Dziewczyna chwyciła Wila za rami˛e i odsun˛eła go od skulonego Wispa. — Pozwól, z˙ e ja si˛e tym zajm˛e. Wil stanał ˛ przy Amberle i razem patrzyli, jak Eretria kl˛eka przy szlochajacym ˛ elfie i bierze go w ramiona. Przytuliła go do siebie, szepn˛eła co´s cicho i pogłaskała

356

delikatnie kudłata˛ głow˛e. Po chwili Wisp przestał płaka´c i uniósł pomarszczona˛ twarz. — To ty, ładniutka? — Wszystko w porzadku, ˛ Wisp. — Ładniutka zaopiekuje si˛e Wispem? — Zaopiekuj˛e si˛e toba˛ — odparła i posłała Wilowi srogie spojrzenie. — Nikt ci˛e nie skrzywdzi. — Nie skrzywdzi Wispa. . . ? Obie. . . obiecujesz? — Eretria posłała mu uspokajajacy ˛ u´smiech. — Obiecuj˛e. Ale musisz nam pomóc, Wisp. Zrobisz to? Pomo˙zesz nam? — Pomog˛e. — Mały elf kiwnał ˛ ochoczo. — Dobry Wisp. — Rzeczywi´scie, dobry Wisp — zgodziła si˛e Eretria i pochyliła si˛e nad nim. — Ale musimy si˛e pospieszy´c. Ten demon, który przyszedł za nami do Hollows, nadal nas szuka. Je´sli nas znajdzie, zrobi nam krzywd˛e. — Nie pozwól skrzywdzi´c Wispa, ładniutka. — Nie pozwol˛e ci˛e skrzywdzi´c, ale trzeba si˛e spieszy´c. — Dziewczyna pogłaskała pomarszczony policzek kudłacza. — Najpierw jednak musimy znale´zc´ t˛e gór˛e. Jak ona si˛e nazywa, uzdrowicielu? — Iglica — podpowiedział Wil. — Wła´snie, Iglica. Wisp, czy mo˙zesz pokaza´c nam, jak si˛e tam dosta´c? Moz˙ esz nas tam zabra´c? Wisp spojrzał niepewnie na Wila, a potem na płonac ˛ a˛ wie˙ze˛ . Przez chwil˛e zatrzymał na niej wzrok, po czym zwrócił si˛e do Eretrii: — Zabior˛e ci˛e tam, ładniutka. Dziewczyna wstała i chwyciła kudłacza za r˛ek˛e. — Nie martw si˛e ju˙z, Wisp. Zaopiekuj˛e si˛e toba.˛ — Gdy przechodzili koło Wila, Eretria mrugn˛eła do niego znaczaco. ˛ — Mówiłam ci, z˙ e mnie potrzebujesz. Zagł˛ebili si˛e w le´sny mrok. Prowadził Wisp, wijac ˛ si˛e jak piskorz mi˛edzy spla˛ tanymi gał˛eziami; Eretria cały czas trzymała mocno jego r˛ek˛e. Za nimi szedł Hebel z Drifterem, na ko´ncu Wil i Amberle. Chłopak obejmował w talii utykajac ˛ a˛ dziewczyn˛e, by troch˛e ul˙zy´c jej obolałej kostce, lecz dystans mi˛edzy nimi a pozostała˛ czwórka˛ zaczał ˛ si˛e szybko zwi˛eksza´c. Amberle próbowała dotrzyma´c kroku, ale potkn˛eła si˛e i upadła. Wil wział ˛ ja˛ na r˛ece. Ku jego zdziwieniu nie protestowała. Spodziewał si˛e tego, gdy˙z podczas całej podró˙zy Amberle była wprost szale´nczo niezale˙zna. Ale teraz milczała. Oparła głow˛e na jego ramieniu i obj˛eła go za szyj˛e. Nie padło mi˛edzy nimi ani jedno słowo. Wil tylko przez chwil˛e zastanawiał si˛e nad jej zachowaniem, miał bowiem do przemy´slenia inne sprawy. Opracowywał plan ucieczki, nie tyle z Hollows, co przed Kosiarzem. Było oczywiste, z˙ e je´sli nie zdołaja˛ umkna´ ˛c demonowi, nie wydostana˛ si˛e równie˙z z Hollows. Z pewno´scia˛ było tu bardzo niebezpiecznie, ale

357

tak naprawd˛e to Kosiarz przera˙zał Wila. Był bezlitosnym, nieust˛epliwym my´sliwym, który nigdy nie rezygnował. Negował wszystkie prawa i odsuwał na bok przeszkody, które miały mu uniemo˙zliwi´c polowanie na t˛e delikatna˛ dziewczyn˛e. Wil wiedział, z˙ e nie mo˙ze pozwoli´c, by Kosiarz ja˛ odnalazł. A przecie˙z nawet Kamienie Elfów, je´sli w ogóle zdoła ich u˙zy´c, moga˛ nie wystarczy´c, by powstrzyma´c tego potwora. Musza˛ ucieka´c i to szybko. Pomy´slał, o ile łatwiej byłoby to uczyni´c, majac ˛ do tego jakie´s s´rodki. Mijał ju˙z piaty ˛ dzie´n, od kiedy znale´zli si˛e w Wilderun — ostatni dzie´n, kiedy Perk b˛edzie kra˙ ˛zy´c nad dolina˛ na swym Genewenie. Wil opu´scił na chwil˛e jedna˛ r˛ek˛e, by wło˙zy´c ja˛ do kieszeni tuniki, gdzie le˙zał mały srebrny gwizdek, który dostał od Perka, aby w odpowiedniej chwili przywoła´c Genewena. Był on jedynym ogniwem łacz ˛ acym ˛ ich ze skrzydlatym je´zd´zcem i chłopak z Vale strzegł go uwa˙znie przez cały czas. Pami˛etał, z˙ e obiecał Amberle, i˙z nie przywoła chłopca, je´sli ich sytuacja naprawd˛e nie b˛edzie tragiczna. Czy˙z mogła by´c bardziej tragiczna ni˙z teraz? Je´sli b˛eda˛ musieli podró˙zowa´c z powrotem przez Hollows, potem przez Wilderun i przez cała˛ Westlandi˛e, by w ko´ncu dotrze´c do Arborlon, z pewno´scia˛ nie zdołaja˛ tego dokona´c. Kosiarz znajdzie ich s´lad i dopadnie ich. Byłoby głupota˛ wierzy´c, z˙ e b˛edzie inaczej. Musza˛ znale´zc´ jakie´s inne wyj´scie; najlepszym, jakie Wilowi przychodziło na my´sl, b˛edzie lot na Genewenie. Kosiarz b˛edzie nadal ich s´cigał, tak jak robił to do tej pory, ale oni b˛eda˛ ju˙z wtedy poza jego zasi˛egiem. By´c mo˙ze, pomy´slał Wil. By´c mo˙ze. Potrzebowali czasu na ucieczk˛e, a pozostawało go coraz mniej. Kosiarz wcia˙ ˛z szedł ich s´ladem. Nawet je´sli udało im si˛e zmyli´c trop w ruinach baszty Mallenroh, to z pewno´scia˛ nie na długo. Jez˙ eli maja˛ uciec, musza˛ dotrze´c do Safehold, znale´zc´ Krwawy Ogie´n, umie´sci´c w nim nasionko Ellcrys, wspia´ ˛c si˛e na zbocze Iglicy, da´c znak Perkowi, który kra˛ z˙ y nad Wilderun, potem dosia´ ˛sc´ Genewena — o ile wielki rok zdoła ich wszystkich unie´sc´ — i polecie´c w jakie´s bezpieczne miejsce. Wil wiedział, z˙ e to nazbyt wiele. Przedzierali si˛e teraz przez g˛esty las, pogra˙ ˛zony w gł˛ebokiej ciszy; gał˛ezie smagały ubranie i twarz Wila, a Amberle, która˛ niósł na r˛ekach, zaczynała mu coraz bardziej cia˙ ˛zy´c. Chłopak pomy´slał przez chwil˛e o Arborlon i elfach. Zastanawiał si˛e, czy de´ mony zdołały wydosta´c si˛e spoza Sciany Zakazu, zala´c Westlandi˛e i zmusi´c elfy do obrony ojczyzny. Wojna, której Eventin tak pragnał ˛ unikna´ ˛c, musiała si˛e ju˙z z pewno´scia˛ rozpocza´ ˛c. A co z Ellcrys? Czy Allanon znalazł sposób, by uratowa´c umierajace ˛ drzewo? Czy jego moc była na tyle pot˛ez˙ na, by przeciwstawi´c si˛e szturmowi demonów? Druid powiedział kiedy´s, z˙ e tylko odrodzenie Ellcrys uratuje elfy. Ile czasu pozostało, nim b˛edzie za pó´zno? Bezsensowne pytania, skarcił si˛e Wil. Nie mógł na nie odpowiedzie´c, nie wiedział przecie˙z, co si˛e działo poza Hollows. Zapragnał ˛ nagle, by Allanon zdołał mu w jaki´s sposób przekaza´c, co dzieje si˛e teraz w Westlandii i z˙ e maja˛ jeszcze czas, by znale´zc´ drog˛e do domu. 358

Ogarn˛eła go rozpacz — nagła i przera˙zajaca, ˛ gdy˙z u´swiadomił sobie, z˙ e nawet je´sli powiedzie mu si˛e w Hollows i spełni swoje zadanie, to dla tych, którzy na niego czekaja,˛ mo˙ze ju˙z by´c za pó´zno. A je´sli tak. . . Wil nie pozwolił sobie na doko´nczenie tej my´sli, gdy˙z za nia˛ kryło si˛e jedynie szale´nstwo. Teren zaczał ˛ si˛e podnosi´c; najpierw łagodnie, a potem coraz gwałtowniej. Byli ju˙z na zboczach Iglicy. W plataninie ˛ lasu pojawiły si˛e pierwsze skalne uskoki i złomowiska kamieni. Waska ˛ s´cie˙zka wiła si˛e coraz wy˙zej i znikała we mgle. Szli dalej bez odpoczynku. Mgła zaczynała rzedna´ ˛c i powoli wychodzili ponad poziom lasu. Przez gał˛ezie prze´swiecały ju˙z du˙ze połacie szarego nieba i le´sny mrok znikał stopniowo w promieniach sło´nca. Wspinali si˛e powoli i ostro˙znie, spogladaj ˛ ac ˛ od czasu do czasu na le˙zace ˛ w dole Hollows. Nagle las si˛e sko´nczył i stan˛eli na skale, ze szczytu której wida´c było najwy˙zsze wzniesienia Wilderun. Rosły tu k˛epy zaro´sli, a połacie ostrej trawy zarzucone były uschni˛etymi gał˛eziami. W skale za´s otwierała si˛e czelu´sc´ przepastnej pieczary biegnacej ˛ w dół Iglicy niczym wielka, czarna gardziel. Wisp ominał ˛ platanin˛ ˛ e g˛estych zaro´sli i zaprowadził grupk˛e w˛edrowców ku wej´sciu do jaskini. Tam zatrzymał si˛e i zwrócił si˛e do Eretrii. — Safehold, ładniutka. Tam. . . — Wskazał na pieczar˛e. — Tunele i korytarze, które si˛e wija˛ i zakr˛ecaja.˛ Safehold. Dobry Wisp. — Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e uspokajajaco ˛ i spojrzała na Wila. — I co teraz? Chłopak podszedł i zajrzał w ciemno´sc´ , lecz bez powodzenia. Postawił Amberle na ziemi i obrócił si˛e do Wispa. Mały futrzak schował si˛e natychmiast za Eretri˛e i ukrył twarz w fałdach jej spodni. — Wisp? — zawołał łagodnie Wil, ale elf nie chciał mie´c z nim nic wspólnego. Wil westchnał. ˛ Nie miał czasu na głupstwa. — Eretria, zapytaj go o drzwi ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c. Dziewczyna pochyliła si˛e i spojrzała futrzakowi w pomarszczona˛ twarz. — Wisp, wszystko w porzadku. ˛ Nie pozwol˛e ci˛e nikomu skrzywdzi´c. Spójrz na mnie. — Mały elf podniósł głow˛e i u´smiechnał ˛ si˛e niepewnie. Eretria pogłaskała go po policzku. — Wisp, czy mo˙zesz pokaza´c nam, gdzie sa˛ drzwi ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c? Wiesz, gdzie sa? ˛ Wisp pokiwał głowa.˛ — Pobawisz si˛e ze mna,˛ ładniutka? Zagrasz w co´s z Wispem? — Eretria nie wiedziała, co pocza´ ˛c. Spojrzała szybko na Wila, który wzruszył ramionami i pokiwał głowa.˛ — Jasne, z˙ e si˛e pobawimy, Wisp. — U´smiechn˛eła si˛e. — Poka˙zesz nam, gdzie sa˛ te drzwi? Pomarszczona twarz elfa poja´sniała z rado´sci. — Wisp poka˙ze. 359

Futrzak podskoczył i pomknał ˛ w stron˛e wej´scia do pieczary. Potem cofnał ˛ si˛e, chwycił Eretri˛e za r˛ek˛e i pociagn ˛ ał ˛ ja˛ za soba.˛ Wil pokr˛ecił głowa.˛ Ten mały elf naprawd˛e zwariował; albo od tego, co przytrafiło mu si˛e podczas przymusowego pobytu w Hollows, albo z powodu szoku po stracie swej Pani. Jakikolwiek był powód tego szale´nstwa, wiele ryzykowali, powierzajac ˛ komu´s takiemu zaprowadzenie ich do Krwawego Ognia. Nie mieli jednak wyboru. Wil zajrzał jeszcze raz w czelu´sc´ pieczary. — Nie chciałbym si˛e tam zgubi´c — mruknał ˛ Hebel. — Wisp, tam niczego nie wida´c — powiedziała Eretria i zatrzymała kudłacza. — Musimy zrobi´c jakie´s pochodnie. ˙ ˙ — Zadne pochodnie. — Wisp zamarł. — Zaden ogie´n. Ogie´n pali i niszczy. Robi krzywd˛e Wispowi. Pali wie˙ze˛ jego Pani. Pani. . . Wisp słu˙zy. . . Elf przerwał nagle. Z jego oczu popłyn˛eły łzy, a ramiona obj˛eły mocno nogi Eretrii. — Nie krzywd´z Wispa, ładniutka! — Nie, nie, Wisp. — Zapewniła go szybko i przytuliła do siebie. — Nikt ci˛e nie skrzywdzi. Potrzebujemy tylko s´wiatła, Wisp. Nie b˛edziemy nic widzie´c w takich ciemno´sciach. Elf podniósł zalana˛ łzami twarz. ´ — Swiatło, ładniutka? Och, s´wiatło. Jest s´wiatło. Chod´z. Tam jest s´wiatło. Mruczac ˛ co´s do siebie, znowu poprowadził ich do wej´scia do groty. Podszedł do skały, si˛egnał ˛ do małej niszy i wyciagn ˛ ał ˛ z niej dwie dziwne latarnie. Gdy wszedł z nimi do jaskini, zapłon˛eło w nich to samo pozbawione dymu s´wiatło, które paliło si˛e w baszcie Mallenroh. ´ — Swiatło. — Wisp u´smiechnał ˛ si˛e z˙ ywo i wr˛eczył latarnie Eretrii. Dziewczyna zatrzymała jedna˛ dla siebie, a druga˛ podała Wilowi. Chłopak z Vale zwrócił si˛e do Hebela. — Nie musisz i´sc´ z nami, je´sli nie chcesz. — Nie bad´ ˛ z głupi. — Staruszek parsknał. ˛ — Chcesz si˛e tam zgubi´c? Potrzebujesz Driftera i mnie, z˙ eby si˛e stamtad ˛ wydosta´c. Poza tym chc˛e zobaczy´c to Safehold. Wil zrozumiał, z˙ e nie ma sensu si˛e dalej spiera´c. Kiwnał ˛ głowa˛ do Eretrii, a dziewczyna złapała Wispa za r˛ek˛e i trzymajac ˛ przed soba˛ latarni˛e, zacz˛eła schodzi´c do jaskini. Wil wział ˛ Amberle na r˛ece i poszedł w jej s´lady. Pochód zamykali Hebel z Drifterem. Szli bardzo ostro˙znie. Stopniowo ich oczy przyzwyczajały si˛e do ciemno´sci i mogli si˛e ju˙z zorientowa´c, z˙ e jaskinia biegnie dokładnie przez sam s´rodek Iglicy; jej dach i s´ciany były poza zasi˛egiem s´wiatła. Podłoga pieczary była nierówna, ale nie było na niej z˙ adnych zatorów ni przeszkód. W ko´ncu Wisp zaprowadził ich do przeciwległej s´ciany pieczary. Zobaczyli szereg otworów, tylko troch˛e szerszych ni˙z szczelina w skale i bardzo do siebie podobnych. 360

Wisp bez wahania wybrał jeden z nich i wszedł do s´rodka. Prowadził ich labiryntem kr˛etych tuneli, które prowadziły stopniowo w dół. Wszyscy byli kompletnie zagubieni, tylko Wisp szedł pewnie dalej. Nagle znale´zli si˛e u szczytu schodów, a wyglad ˛ korytarza niespodziewanie si˛e zmienił. Znikn˛eły skalne s´ciany, podłoga i sufit. Schody i korytarz były zbudowane z kamiennych bloków, nierówno ociosanych i masywnych, ale bez watpienia ˛ stworzonych ludzka˛ r˛eka.˛ Na s´cianach i suficie błyszczały plamy wilgoci, a po stopniach spływały strumienie wody. W ciemno´sci przed nimi rozległo si˛e drapanie pazurów jakich´s małych zwierzatek ˛ i pisk zaniepokojenia. W s´wietle latarni dojrzeli s´liskie, ciemne szczurze cielska. Wisp poprowadził ich schodami w ciemno´sc´ . Szli tak setki stóp, a schody wcia˙ ˛z nie miały ko´nca; wiły si˛e i zakr˛ecały pod dziwnymi katami, ˛ a raz czy dwa formowały w niewielkie rampy, by znowu nikna´ ˛c w mrocznych czelu´sciach góry. Poza kr˛egiem s´wiatła latarni panowała nieprzenikniona ciemno´sc´ i słycha´c było nieprzyjemne piski i drapanie szczurów. Powietrze było tu przesiakni˛ ˛ ete ostra˛ wonia˛ wilgoci i rozkładu. Dalej schodzili w dół, obserwujac ˛ nieko´nczace ˛ si˛e stopnie. W ko´ncu jednak dotarli na samo dno. Stali w wielkiej sali, której łukowate sklepienie wspierały pot˛ez˙ ne kolumny. W komnacie znajdowały si˛e zniszczone kamienne ławki ustawione rz˛edami wokół niskiej, okragłej ˛ platformy. Na kolumnach i s´cianach wyrze´zbiono dziwne znaki, za´s słupy wspierajace ˛ platform˛e były ju˙z przerdzewiałe. Kiedy´s była to mo˙ze komnata obrad lub nawet miejsce, gdzie składano ofiary i odprawiano dziwne rytuały. Kiedy´s zbierali si˛e tu jacy´s ludzie, pomy´slał Wil. Zda˙ ˛zył rozejrze´c si˛e po komnacie jedynie przez krótka˛ chwil˛e, gdy˙z Wisp ju˙z prowadził ich przez rz˛edy ławek ku pot˛ez˙ nym drzwiom, które stały otworem po przeciwległej stronie sali. Za drzwiami były kolejne schody prowadzace ˛ w dół. Zacz˛eli schodzi´c. Wil był coraz bardziej zmartwiony. Przeszli ju˙z długa˛ drog˛e wewnatrz ˛ tej góry i tylko Wisp wiedział, gdzie si˛e znajduja.˛ Je´sli Kosiarz dopadnie ich tutaj. . . Schody si˛e sko´nczyły i znale´zli si˛e w nast˛epnym korytarzu. Gdzie´s z góry dochodził szum spływajacej ˛ wody. Wisp p˛edził ochoczo do przodu, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Eretri˛e i spogladaj ˛ ac ˛ niespokojnie przez rami˛e, by upewni´c si˛e, czy pozostali ida˛ za nim. W ko´ncu przeszli przez korytarz i znale´zli si˛e w wielkiej jaskini, która była dziełem samej tylko natury. W jej s´cianach znajdowało si˛e wiele zagł˛ebie´n i szczelin, z sufitu zwisały stalaktyty, a skalna podłoga była pop˛ekana i nierów´ na. Swiatło ich latarni rozpraszało nieco g˛esty mrok panujacy ˛ w grocie. Usłyszeli szum płynacej ˛ wody. Wisp poprowadził ich przez jaskini˛e, przemykajac ˛ si˛e zwinnie w´sród pokruszonych skał. Pod jedna˛ ze s´cian le˙zała sterta kamieni. Z jej s´rodka wypływała waska ˛ stru˙zka wody wpadajaca ˛ do małego jeziorka, które z drugiej strony rozgał˛eziało si˛e na wiele mniejszych strumyczków znikajacych ˛ gdzie´s w ciemno´sciach. 361

— Tutaj — o´swiadczył pogodnie Wisp i wskazał na wodospad. Wil postawił Amberle na ziemi i spojrzał na małego elfa. — Tutaj — powtórzył Wisp. — Drzwi ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c. A teraz zabawa dla Wispa. — Wil, on ma na my´sli wodospad — powiedziała nagle Amberle. — Przyjrzyj si˛e uwa˙znie miejscu, gdzie woda rozpryskuje si˛e mi˛edzy skałami tu˙z powy˙zej jeziorka. Wil spojrzał tam, gdzie wskazała Amberle, i zobaczył to samo, co ona. Woda spływała do jeziorka mi˛edzy dwiema bli´zniaczymi kolumnami skał cienka˛ i równa˛ tafla˛ sprawiajac ˛ a˛ wra˙zenie szklanych drzwi. Wil podszedł kilka kroków bli˙zej, obserwujac, ˛ jak s´wiatło jego latami odbija si˛e w wodzie. — Ale to nie jest szkło! — Eretria parskn˛eła. — To po prostu woda! — Mo˙ze Ellcrys tak to zapami˛etała? — odpowiedziała szybko Amberle. — To było tak dawno temu. Stary s´wiat, taki jakim go znała, odszedł ju˙z dawno w zapomnienie. Wielu rzeczy nie jest pewna. Mo˙ze zapami˛etała wodospad jako drzwi ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c. — Czy to te drzwi, Wisp? — zapytała Eretria. — Jeste´s pewien? — Mały elf pokiwał ochoczo głowa.˛ — Zabawa dla Wispa, ładniutka. Pobaw si˛e z Wispem. — Je´sli to te drzwi, za nimi powinna by´c komnata. . . — zaczał ˛ Wil. — Wisp mo˙ze pokaza´c! — Futrzak pop˛edził za Wilem, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Eretri˛e. — Patrz, ładniutka! Patrz! — Zaprowadził dziewczyn˛e na prawa˛ stron˛e jeziorka, do którego spływał wodospad. Spojrzał krótko na Eretri˛e i pu´scił jej r˛ek˛e. — Patrz, ładniutka! Chwil˛e pó´zniej wszedł do wodospadu i zniknał. ˛ Zaraz jednak pojawił si˛e znowu; jego mokre futerko kleiło si˛e do ciała, ale twarz promieniała rado´scia.˛ — Chod´z! — zawołał i znowu chwycił dło´n dziewczyny, ciagn ˛ ac ˛ ja˛ za soba.˛ Mała grupka przeszła przez wodospad, ciagle ˛ trzymajac ˛ przed soba˛ latarnie i osłaniajac ˛ oczy. Za wodospadem znajdowała si˛e nisza i waski ˛ korytarz. Przeszli za Wispem do jego ko´nca i znale´zli si˛e w nast˛epnej jaskini, tym razem du˙zo mniejszej i nadspodziewanie suchej. Jedna z jej s´cian była zabudowana w cało´sci szerokimi stopniami niknacymi ˛ gdzie´s wysoko w ciemno´sciach. Wil odetchnał ˛ gł˛eboko. Je˙zeli wodospad był drzwiami zrobionymi ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c, to w tej komnacie powinni znale´zc´ Krwawy Ogie´n. Wil obszedł cała˛ jaskini˛e. Nie było tu z˙ adnych tuneli ani korytarzy. Rozgladał ˛ si˛e uwa˙znie dokoła, a s´ciany, podłoga i sufit odbijały si˛e słabo w s´wietle latarni. Komnata była pusta. U wej´scia do jaskini prowadzacej ˛ do Iglicy pojawił si˛e cie´n i bezszelestnie wniknał ˛ do wn˛etrza Safehol. W obliczu jego obecno´sci las zamarł nagle i pogra˙ ˛zył si˛e w głuchej ciszy. Wil stał w pustej komnacie i rozgladał ˛ si˛e bezradnie. W jego głowie wirowały najgorsze my´sli. To nie był Krwawy Ogie´n. Pokonali tyle niebezpiecze´nstw, by 362

dotrze´c do Safehold, i nie znale´zli Krwawego Ognia. Nie było go; mo˙ze w ciagu ˛ minionych wieków zniknał ˛ bezpowrotnie z powierzchni ziemi. Mo˙ze był mitem, legenda.˛ . . A mo˙ze był tylko fikcja,˛ płonna˛ nadzieja˛ stworzona˛ przez umierajac ˛ a˛ Ellcrys, iluzja,˛ która odeszła wraz ze s´wiatem magii i czarów. W ka˙zdym razie je´sli nawet istniał kiedy´s jaki´s Krwawy Ogie´n, to na pewno nie tutaj. Mo˙ze był gdzie´s w innym miejscu Wilderun, gdzie´s w innej jaskini, której ju˙z nigdy nie odnajda.˛ Ukryty. . . — Wil! — Głos Amberle przerwał nagle cisz˛e. Chłopak obrócił si˛e i spojrzał na dziewczyn˛e. Stała z uniesiona˛ dłonia,˛ szukajac ˛ jedna˛ r˛eka˛ w powietrzu, jakby była niewidoma. — Wil, to tutaj! Krwawy Ogie´n jest tutaj! Czuj˛e go! Głos Amberle dr˙zał z podniecenia. Pozostali patrzyli, jak kroczy przez jaskini˛e niczym zahipnotyzowana, przebierajac ˛ w ciemno´sci palcami. Eretria podeszła szybko do Wila, ciagle ˛ trzymajac ˛ r˛ek˛e Wispa. — Uzdrowicielu, co ona. . . ? Ale Wil przyło˙zył tylko palec do ust i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Oczy miał utkwione w Amberle, która wchodziła z trudem po szerokich stopniach, a˙z w ko´ncu znalazła si˛e na małej półce skalnej zawieszonej prawie w samym centrum s´ciany jaskini. W jednym z dalszych ko´nców skalnego wyst˛epu le˙zał wielki głaz. Amberle poku´stykała do niego i zatrzymała si˛e. Potem pogłaskała delikatnie jego powierzchni˛e. — Tutaj — wyszeptała. Wil wdrapał si˛e za Amberle, a za nim poda˙ ˛zyła Eretria. — Nie! Nie podchod´z bli˙zej, Wil! — krzykn˛eła Amberle. Chłopak zatrzymał si˛e. Jaka´s nuta w jej głosie zmusiła go, by to zrobił. Stali przez chwil˛e naprzeciwko siebie; w oczach dziewczyny czaiły si˛e rozpacz i strach. Patrzyła na niego przez chwil˛e, a potem obróciła si˛e, przylgn˛eła ciałem do kamienia i popchn˛eła go. Potoczył si˛e lekko, jakby był zrobiony z papieru. Gdy Amberle odsun˛eła go całkowicie, z ziemi trysnał ˛ biały ogie´n. Si˛egnał ˛ sufitu, błyszczac ˛ i mieniac ˛ si˛e niczym płynny lód. Palił si˛e jaskrawo, ale nie dawał ciepła. Po chwili biel zmieniła si˛e w kolor krwi. Wil cofnał ˛ si˛e przera˙zony, nie zdajac ˛ sobie przez chwil˛e sprawy, z˙ e Amberle znikn˛eła całkowicie w ogniu. Wtedy Wisp krzyknał ˛ przera´zliwie. — Pali si˛e! Wisp si˛e spali! Ogie´n skrzywdzi Wispa! — Głos małego elfa zmienił si˛e w przenikliwy wrzask. Jego pomarszczona twarz skrzywiła si˛e ze strachu. — Pani! Pani! Pani si˛e pali! Pani si˛e pali! Wisp. . . słu˙zy Pa. . . Pali si˛e! Co´s poruszyło si˛e w jego umy´sle. Futrzak wyrwał r˛ek˛e z u´scisku Eretrii i wybiegł z komnaty, krzyczac ˛ w wielkiej udr˛ece. Hebel chciał go pochwyci´c, ale nie zda˙ ˛zył. — Wisp! Wracaj! — krzyczała Eretria. — Wisp! Ale było ju˙z za pó´zno. Słyszeli jeszcze, jak mały elf przebiegł przez wodospad, a potem jego kroki oddaliły si˛e i zamilkły. Ci, którzy pozostali, patrzyli na siebie bez słowa, o´swietleni purpurowa˛ po´swiata˛ Krwawego Ognia.

XLVII W nast˛epnej chwili Wil zdał sobie spraw˛e, z˙ e nie widzi Amberle. Pomy´slał, z˙ e to tylko oczy odmówiły mu posłusze´nstwa, a dziewczyna wcia˙ ˛z stoi w tym samym miejscu, ukryta za zasłona˛ karmazynowej po´swiaty. Lecz gdyby tak było w rzeczywisto´sci, to dlaczego jej nie widział? Chłopak spojrzał jeszcze raz w Krwawy Ogie´n, gdy rozległ si˛e wysoki, przera˙zajacy ˛ krzyk. — Wisp! — szepn˛eła zatrwo˙zona Eretria. Dziewczyna ruszyła w kierunku tunelu, lecz Wil zda˙ ˛zył w ostatniej chwili złapa´c ja˛ za r˛ek˛e i powstrzyma´c. Hebel chwycił za kark warczacego ˛ Driftera i stanał ˛ obok nich. Wtedy usłyszeli, jak co´s przechodzi przez wodospad. Wil wiedział, z˙ e to nie Wisp. To było co´s du˙zo wi˛ekszego. A je´sli to nie był Wisp. . . Włosy na karku Driftera zje˙zyły si˛e ze strachu; pies skulił si˛e i zawarczał. — Schowajcie si˛e za mnie — nakazał Wil i si˛egnał ˛ do tuniki, by wyja´ ˛c z niej sakiewk˛e z Kamieniami Elfów. Cofn˛eli si˛e do kraw˛edzi skalnej półki, na której płonał ˛ Krwawy Ogie´n, i utkwili spojrzenia w wej´sciu do komnaty. Wil rozwiazał ˛ rzemienie woreczka i zaczał ˛ jak oszalały przebiera´c w nim palcami. Kosiarz! Cie´n demona pojawił si˛e w progu komnaty bezszelestnie niczym ksi˛ez˙ yc na niebie. Kosiarz poruszał si˛e jak człowiek, chocia˙z był du˙zo wi˛ekszy i wy˙zszy nawet od Allanona. Mo˙zna było zobaczy´c jedynie kaptur i szat˛e w kolorze wilgotnego popiołu. Gdy stanał ˛ u wej´scia, purpurowa po´swiata ognia zalała go swym s´wiatłem niczym krew. Eretria krzykn˛eła z przera˙zenia. Z wielkich, zakrzywionych szponów potwora zwisało bezwładne ciało Wispa. W tej samej chwili w r˛ece dziewczyny pojawił si˛e sztylet. Kosiarz obrócił ku niej czarna˛ czelu´sc´ swego kaptura — pozbawione rysów, nieprzejednane oblicze okrucie´nstwa. Wil zastygł w bezruchu; poczuł potworne zimno, wi˛eksze jeszcze ni˙z to, które zawładn˛eło nim, gdy ujrzał Mallenroh. Z demona emanowało czyste zło. Wil pomy´slał nagle o jego ofiarach: o elfach zamordowanych w Drey Wood i w twierdzy Pykon — Crispinie, Dilphie i Katsinie; o Cephelo i w˛edrowcach, 364

których dopadł w Whistle Ridge, i o wszystkich innych, których zgładził. A teraz przyszedł po nich. Wil dr˙zał z przera˙zenia; jego strach był tak wielki i namacalny, jakby był z˙ ywa˛ istota.˛ Chłopak nie mógł spu´sci´c wzroku z demona; nie potrafił zmusi´c si˛e do spojrzenia w inna˛ stron˛e, cho´c ka˙zda czastka ˛ jego ciała zdawała si˛e o to prosi´c. Twarz stojacej ˛ obok Eretrii była szara jak popiół. Hebel cofnał ˛ si˛e jeszcze o krok, a Drifter skowyczał s´miertelnie przera˙zony. Kosiarz wszedł do s´rodka. Poruszał si˛e płynnie i bezszelestnie. Wil zmobilizował si˛e i podniósł r˛ek˛e, w której trzymał kamienie. Wtedy demon zatrzymał si˛e i lekko uniósł zakapturzona˛ głow˛e. Jednak to nie chłopak z Vale był powodem jego wahania. Niepokój wiazał ˛ si˛e z karmazynowym ogniem płonacym ˛ za plecami s´miałków. Kosiarz z uwaga˛ studiował krwiste j˛ezyki buzujace ˛ od powierzchni skalnej półki a˙z do sufitu. Po chwili jednak uznał widocznie, z˙ e ogie´n nie wygla˛ da gro´znie. Palił si˛e po prostu zimnym, pozbawionym dymu płomieniem. Demon ruszył do ataku. W tym momencie powróciły do Wila wszystkie koszmary senne, które dr˛eczyły go w Havenstead i twierdzy Pykon; koszmary o strasznej istocie, przed która˛ uciekał przez mgł˛e i noc, lecz uciec nie zdołał. I teraz te zmory przyszły do niego tak samo, jak przychodziły we s´nie. Wróciły te˙z wszystkie uczucia, których wtedy do´swiadczał, tylko silniejsze i bardziej przera˙zajace. ˛ Ta˛ istota,˛ która s´cigała go w snach, był Kosiarz. Skradał si˛e za nim z jednego snu do drugiego, zawsze bez twarzy i o krok za nim. A teraz nocna zmora zmieniła si˛e w rzeczywisto´sc´ . Ale tym razem nie mógł uciec, nie mógł si˛e schowa´c ani obudzi´c. Tym razem nie było ratunku. Allanonie! Pomó˙z mi! Wil zajrzał w głab ˛ swej duszy i w powodzi strachu odszukał słowa druida. Uwierz w siebie. Uwierz, Wil. Zaufaj sobie. Pami˛etaj, z˙ e najbardziej polegam wła´snie na tobie. Wil wsłuchał si˛e w te słowa, zebrał wszystkie siły i wezwał magi˛e kamieni. Zanurzał si˛e w niej coraz gł˛ebiej i gł˛ebiej, czujac, ˛ jak ze wszystkich stron zalewa go bł˛ekitne s´wiatło. Wzrok zaczał ˛ mu si˛e zamazywa´c, a˙z w ko´ncu purpurowy blask Krwawego Ognia stał si˛e szary. Był blisko, bardzo blisko. Czuł ju˙z moc magii kamieni. . . Nic si˛e jednak nie wydarzyło. Wil wpadł w panik˛e; przez chwil˛e ogarnał ˛ go strach tak potworny, z˙ e omal nie uciekł. Powstrzymała go jedynie s´wiadomo´sc´ , z˙ e po prostu nie ma gdzie ucieka´c. A wi˛ec bariera blokujaca ˛ dost˛ep do magii nie znikn˛eła; jest w nim tak samo, jak była podczas spotkania z demonami w Tirfing; jest tak samo, jak była zawsze, poniewa˙z to nie on jest prawdziwym panem i prawowitym posiadaczem kamieni. Jest tylko głupim chłopakiem z Vale, który przypuszczał, z˙ e mo˙ze by´c kim´s wi˛ecej, ni˙z jest w istocie. — Uzdrowicielu! — krzykn˛eła Eretria z rozpacza˛ w głosie. Spróbował raz jeszcze przywoła´c magi˛e kamieni i raz jeszcze musiał si˛e podda´c. Pot˛ega talizma365

nu była poza jego zasi˛egiem. Nie mógł jej dosi˛egna´ ˛c, nie mógł jej rozkazywa´c. ´Sciskał kamienie tak mocno, z˙ e ich kraw˛edzie raniły mu dło´n, a twarz spływała potem. Dlaczego moc nie przychodzi? Eretria wysun˛eła si˛e do przodu, trzymajac ˛ przed soba˛ sztylet i s´ciagaj ˛ ac ˛ na siebie uwag˛e demona. Kosiarz obrócił w jej stron˛e czarny, pozbawiony twarzy kaptur i s´ledził ruchy dziewczyny, która zsuwała si˛e wolno ze skalnej półki, jakby chciała uciec. Wil domy´slił si˛e od razu, z˙ e Eretria daje mu w ten sposób tych kilka cennych sekund, by mógł raz jeszcze przywoła´c magi˛e elfów. Chciał zawoła´c, by wróciła, ostrzec ja,˛ z˙ e nie jest ju˙z w stanie zapanowa´c nad talizmanem, ale nie mógł mówi´c. Usiłował pokona´c wewn˛etrzna˛ barier˛e, która odgradzała go od kamieni, a z oczu płyn˛eły mu łzy. Ona zginie, pomy´slał oszalały z rozpaczy. Kosiarz ja˛ zabije, podczas gdy on b˛edzie tylko stał i patrzył. Demon odrzucił leniwie to, co zostało z nieszcz˛esnego Wispa. Spod czarnej szaty wysun˛eły si˛e zakrzywione szpony i si˛egn˛eły ku dziewczynie. Eretrio! To, co stało si˛e pó´zniej, wyryło si˛e w jego umy´sle jak w skale. Czas stanał ˛ w miejscu, a przeszło´sc´ i przyszło´sc´ stały si˛e jednym. Tak jak niegdy´s jego dziadek, tak i teraz Wil Ohmsford stanał ˛ twarza˛ w twarz z samym soba.˛ Wydawało mu si˛e, z˙ e słyszy szept Amberle wydobywajacy ˛ si˛e z czerwonego blasku Krwawego Ognia; jej głos był spokojny i przepełniony nadzieja.˛ Przemawiała do niego tak samo jak tego ranka, gdy uciekali z twierdzy Pykon i płyn˛eli Mermidonem na południe — bezpieczni, z dala od horroru minionej nocy. Mówiła, z˙ e mimo tego wszystkiego, co si˛e stało, moc kamieni nie jest stracona, z˙ e wcia˙ ˛z nale˙zy do niego i z˙ e jest w stanie ja˛ przywoła´c. Ale moc naprawd˛e była stracona. Przecie˙z Amberle widziała, co si˛e wydarzyło na kładce w twierdzy. Gdy zobaczył, co si˛e stało z walecznym Crispinem, rozpaczliwie próbował zniszczy´c demona, ale mu si˛e nie udało. Stał tam tak samo bezradny jak teraz i s´ciskał bezu˙zyteczne kamienie a˙z do bólu. Gdyby wiatr nie zerwał kładki, Kosiarz dopadłby ich ju˙z wtedy. Chyba Amberle zdaje sobie spraw˛e, z˙ e moc talizmanu jest dla niego stracona. Wtedy usłyszał w my´slach jej szept. Ona nie jest stracona, Wil. Zbyt mocno jej pragnałe´ ˛ s. Tak mocno, z˙ e sam zbudowałe´s barier˛e, która odgradza ci˛e od kamieni. Nie zdarzyłoby si˛e to, gdyby´s potrafił zrozumie´c natur˛e mocy, nad która˛ chciałe´s zapanowa´c. Musisz spróbowa´c ja˛ zrozumie´c. Musisz pami˛eta´c, z˙ e magia elfów jest niczym innym, jak tylko przedłu˙zeniem i obrazem duszy jej posiadacza. . . Głos Amberle ucichł, a na jego miejscu pojawił si˛e głos Allanona. Serce, umysł i ciało — po jednym kamieniu dla ka˙zdego. Połaczenie ˛ tych trzech sił o˙zywi kamienie. Wil, musisz stworzy´c to połaczenie. ˛ By´c mo˙ze nie obejdzie si˛e bez wysiłku, jak w wypadku twojego dziadka, bo przecie˙z ty jeste´s zupełnie inna˛ osoba.˛ Od Shei Ohmsforda dziela˛ ci˛e dwa pokolenia i to, co było łatwe dla niego,

366

tobie mo˙ze sprawia´c trudno´sc´ . W twoim przypadku wi˛eksza cz˛es´c´ osobowo´sci opiera si˛e magii. Tak! Tak! Krzyknał ˛ w duchu Wil. To ludzka krew stwarza ten opór. To ludzka krew blokuje dost˛ep do mocy kamieni. To ludzka cz˛es´c´ jestestwa odrzuca magi˛e. ´ Smiech Allanona był cichy i drwiacy. ˛ Je´sli to wszystko prawda, w jaki sposób zdołałe´s ju˙z raz przywoła´c t˛e magi˛e? Głos druida równie˙z rozpłynał ˛ si˛e w ciszy. I wtedy Wil dostrzegł swoja˛ pomyłk˛e, do której doszło, gdy w Tirfing wezwał moc kamieni i poczuł, jak pot˛ez˙ na magia pali go niczym ogie´n. Pozwolił, by z watpliwo´ ˛ sci, czy rzeczywi´scie jest zdolny nia˛ włada´c, zrodziło si˛e kłamstwo. Potem wzmocnił je jeszcze nie´swiadomie, łacz ˛ ac ˛ ze strasznymi słowami Allanona, z˙ e tylko elfia krew mo˙ze zapanowa´c nad moca˛ kamieni. Jak˙ze szybko doszedł do wniosku, i˙z jego ludzka krew była przyczyna˛ pora˙zki. A przecie˙z był wtedy taki sam, jak podczas pierwszej próby; mieszanka krwi ludzkiej i elfiej nie zmieniła si˛e ani na jot˛e. Sam siebie oszukał! Mo˙ze nie´swiadomie, ale jednak oszukał sam siebie i stracił władanie nad moca˛ kamieni. Jak to si˛e stało? Amberle dotkn˛eła prawdy. Dwa razy podczas ich podró˙zy zasugerowała, z˙ e u˙zywajac ˛ magii w Tirfing, musiał wyrzadzi´ ˛ c sobie jaka´ ˛s krzywd˛e. Zlekcewa˙zył te ostrze˙zenia, cho´c musiał przyzna´c, z˙ e dziewczyna miała racj˛e. Musiał co´s sobie zrobi´c, gdy przywołał moc kamieni. Nie wiedział jednak, co to było. Najpierw pomy´slał, z˙ e jest ranny, ale wszystko było w porzadku. ˛ Amberle uwa˙zała, z˙ e to mo˙ze by´c co´s wi˛ecej, z˙ e magia talizmanu mogła w jaki´s sposób zrani´c jego dusz˛e. Wtedy w to nie uwierzył. Gdy stwierdził, z˙ e nie poniósł z˙ adnej szkody, szybko zapomniał o całej sprawie. Nie mógł marnowa´c czasu na zamartwianie si˛e o własna˛ skór˛e, gdy˙z w pierwszej kolejno´sci musiał si˛e troszczy´c o Amberle. I to był wielki bład. ˛ Powinien si˛e wtedy zorientowa´c, z˙ e Amberle miał racj˛e. Kamienie zraniły jego dusz˛e tak bardzo, z˙ e dopóki tego nie naprawi i nie opanuje, ich magia b˛edzie dla niego stracona. Wil Ohmsford si˛e bał. Oto, co si˛e stało. Teraz mógł si˛e do tego przyzna´c. Musiał to przyzna´c. Do tej pory nie był w stanie rozpozna´c tego strachu, gdy˙z był on sprytnie ukryty. Był tam przez te wszystkie tygodnie, a on go nie rozpoznał. Nie był to strach przed istota,˛ która polowała na niego w snach i która s´cigała jego i Amberle ju˙z od Arborlon. To był strach przed jedyna˛ rzecza,˛ która miała ich chroni´c; strach przed Kamieniami Elfów i ich niezwykła,˛ nieprzewidywalna˛ pot˛ega.˛ Nagle zrozumiał. To nie ludzka krew zamykała mu drog˛e do magii talizmanu, lecz strach. To była jego własna sprawa i gdyby ja˛ wcze´sniej rozwiazał, ˛ bez problemu wykonałby zadanie, które przed nim postawił Allanon. Gdyby pogrzebał swój strach ju˙z w momencie jego narodzin, nic nie byłoby w stanie go powstrzyma´c. Ale nie chciał uzna´c jego istnienia i ukrył go nawet przed samym soba.˛ W ko´ncu strach 367

zaczał ˛ wpływa´c na u˙zycie kamieni. W jego obecno´sci nie mogło si˛e w nim dokona´c połaczenie ˛ serca, umysłu i ciała z magia˛ talizmanu. Wil wierzył, z˙ e to ludzka cz˛es´c´ jego jestestwa odrzuca magi˛e elfów. W ten sposób oszustwo si˛e dokonało i dalsze korzystanie z pot˛egi kamieni stało si˛e niemo˙zliwe. A˙z do teraz. W ko´ncu zrozumiał, jaka bariera oddziela go od magicznego talizmanu. Strach. A z nim mógł sobie poradzi´c. Wil zagł˛ebił si˛e w siebie, łacz ˛ ac ˛ serce, umysł i ciało, wol˛e, my´sli i sił˛e w jedna,˛ niezłomna˛ cało´sc´ . Nie przyszło mu to łatwo. Strach ciagle ˛ czaił si˛e w nim. Wznosił si˛e przed nim jak s´ciana, ostrzegał go i niszczył jego trud. Był tak silny, z˙ e przez chwil˛e zdawało si˛e, z˙ e chłopak da za wygrana.˛ U˙zycie kamieni wiazało ˛ si˛e z niebezpiecze´nstwem, z˙ e mo˙ze nie zobaczy´c i nie dotkna´ ˛c, nie okre´sli´c i nie zrozumie´c. To niebezpiecze´nstwo było namacalne i prawdziwe; mogło zniszczy´c jego ciało i dusz˛e. Mogło go zgładzi´c, a co gorsze, mogło pozwoli´c mu z˙ y´c. Istniały bowiem rzeczy gorsze od s´mierci. . . Walczył wi˛ec z nim. Pomy´slał o swoim dziadku. Gdy Shea Ohmsford miał doby´c Miecza Shannary, pojawiło si˛e niebezpiecze´nstwo, z˙ e poczuje jego magi˛e, lecz jej nie zrozumie. Ale magia Miecza była wtedy bardzo potrzebna i Shea Ohmsford dokonał słusznego wyboru. Tak samo było teraz z Wilem. Z tym, z˙ e nie jego potrzeby były tu najwa˙zniejsze. Zaufano mu i tylko on mógł uratowa´c wielu przed niechybna˛ s´miercia.˛ Wil zagł˛ebił si˛e w bł˛ekitnym s´wietle kamieni i strach rozsypał si˛e na drobne kawałki. Krew człowieka ustapiła ˛ miejsca elfiej i zalała go moc magii elfów. Przeszło´sc´ i przyszło´sc´ rozdzieliły si˛e i znów popłynał ˛ czas. Eretria! Kosiarz, skapany ˛ w krwawej po´swiacie, zbli˙zał si˛e nieubłaganie do dziewczyny. Wil podniósł kamienie i z jego rak ˛ buchnał ˛ ogie´n. Uderzył w demona i rzucił nim o s´cian˛e jaskini. Nie było przy tym z˙ adnego d´zwi˛eku, tylko straszliwa, głucha cisza. W nast˛epnej sekundzie Kosiarz stał ju˙z na nogach i atakował. Wil nie mógł uwierzy´c, z˙ e co´s tak ogromnego mo˙ze si˛e porusza´c z taka˛ szybko´scia.˛ Kosiarz skoczył ku niemu, drapiac ˛ pazurami. I znowu trysnał ˛ z kamieni bł˛ekitny ogie´n, miotajac ˛ demonem jak szmaciana˛ lalka.˛ I tym razem wszystko odbyło si˛e w zupełnej ciszy. Wil poczuł, jak ogarnia go ogie´n. Tego samego uczucia do´swiadczył w Tirfing. Co´s si˛e znowu stało, i to nie całkiem przyjemnego. Nie było jednak czasu, by o tym my´sle´c. Szara sylwetka Kosiarza ju˙z mkn˛eła ku niemu bezszelestnie jak cie´n. Z rozpostartych dłoni Wila wystrzelił ogie´n, ale tym razem demon był szybszy. Odparł atak i napierał dalej. Wil próbował go powstrzyma´c i znowu poniósł pora˙zk˛e. Zachwiał si˛e rozpaczliwie, próbujac ˛ utrzyma´c magi˛e elfów, ale zaczał ˛ traci´c koncentracj˛e i ogie´n powoli si˛e rozpraszał. Kosiarz przedarł si˛e przez niego i wynurzył przed chłopakiem. W ostatniej chwili Wil zdołał osłoni´c si˛e płomieniami jak tarcza.˛ Lecz demon ju˙z skoczył na 368

niego i zaatakował. Chłopak przewrócił si˛e i uderzył głowa˛ o podłog˛e. Na chwil˛e stracił s´wiadomo´sc´ . Wtedy szpony demona przedarły si˛e przez bł˛ekitny ogie´n i wyciagn˛ ˛ eły w kierunku Wila. Chłopak jednak zdołał przezwyci˛ez˙ y´c zawrót głowy i ból i magia elfów znowu o˙zyła. Kosiarz odskoczył z w´sciekło´scia˛ i zaczał ˛ kra˙ ˛zy´c cicho wokół swej ofiary. Oszołomiony Wil podniósł si˛e chwiejnie na nogi. Bolało go całe ciało, a przed oczyma wirowały czarne płaty. Z trudno´scia˛ mógł utrzyma´c pionowa˛ pozycj˛e. Sprawy nie układały si˛e tak, jak si˛e spodziewał. Gdy udało mu si˛e zapanowa´c nad magia˛ kamieni, pomy´slał, z˙ e najgorsze ma ju˙z za soba.˛ Miał przecie˙z bro´n, której Kosiarz — cho´c tak pot˛ez˙ ny i niebezpieczny — nie był w stanie si˛e przeciwstawi´c. Teraz nie był ju˙z tego taki pewien. Wtedy przypomniał sobie o Eretrii. Gdzie jest Eretria? Magiczny ogie´n elfów miotał si˛e w nim niczym uwi˛ezione zwierz˛e. Przez jedna˛ straszna˛ chwil˛e obawiał si˛e, z˙ e zupełnie stracił nad nim kontrol˛e. W tym momencie Kosiarz zaatakował po raz drugi. Wychynał ˛ z cienia, cichy i szybki jak wa˙ ˛z. Magia kamieni błysn˛eła, jakby sama była z˙ yciem, jakby kierowała si˛e własna˛ wola.˛ Jaskrawa eksplozja zrzuciła ich obu ze skalnej półki. Wil nie był na to przygotowany. Poleciał do tyłu i uderzył o s´cian˛e. Jego z˙ ebra trzasn˛eły jak sucha gałazka. ˛ P˛ekł równie˙z łokie´c, gdy bezwiednie usiłował osłoni´c głow˛e przed uderzeniem. Ból przeszył go tysiacem ˛ lodowatych igiełek, a całe rami˛e zdr˛etwiało. Mimo wszystko spróbował si˛e podnie´sc´ , opierajac ˛ si˛e plecami o s´cian˛e. Opanował ból i krzyknał ˛ gło´sno, wołajac ˛ Eretri˛e. Dziewczyna wyłoniła si˛e z cienia i dobiegła do niego zaledwie sekund˛e wcze´sniej, nim Kosiarz ponownie zaatakował. Tym razem był zbyt szybki, by obolały chłopak zda˙ ˛zył zareagowa´c. I pewnie byłby to ju˙z koniec, gdyby nie Drifter, o którym wszyscy zapomnieli. Pies wyrwał si˛e Hebelowi i skoczył na demona. Monstrum odskoczyło szybko i obaj znikn˛eli w cieniu. Było słycha´c tylko dzikie skomlenie Driftera. Po chwili jednak Kosiarz znów si˛e pojawił, uderzajac ˛ w psa jak kto´s, kto odgania much˛e. Drifter przeleciał w powietrzu i uderzył o s´cian˛e. Pisnał ˛ jeszcze tylko i zamilkł. Tych kilka sekund wystarczyło Wilowi. Uniósł rami˛e, a z pi˛es´ci błysn˛eło bł˛ekitne s´wiatło. Jednak demon znów si˛e uchylił. Kra˙ ˛zył teraz wolno w mroku jaskini, a po chwili zniknał, ˛ zasłoni˛ety krwawym blaskiem ognia. Chłopak czekał, wpatrujac ˛ si˛e w płomienie i mrok pieczary. Demona nigdzie nie było wida´c. Wil wiedział jednak, z˙ e jakikolwiek cie´n w licznych zakamarkach jaskini mo˙ze by´c Kosiarzem. Na pewno wkrótce zaatakuje. Eretria stała ze sztyletem w r˛eku i równie˙z si˛e rozgladała. ˛ Hebel kl˛eczał nad Drifterem i szeptał co´s do psiego ucha. Mijały sekundy, potem minuty, ale nic si˛e nie poruszyło. I wtedy Wil spojrzał w gór˛e, i pod samym sklepieniem jaskini dojrzał ciemna˛ sylwetk˛e Kosiarza. Zauwa˙zył go w ostatniej chwili, gdy monstrum opadało ju˙z na niego z rozwianymi szatami. Błyskawicznie odepchnał ˛ Eretri˛e i zacisnał ˛ w gar´sci kamienie. 369

Demon opadł przed nim mi˛ekko jak kot, wielki i milczacy. ˛ Eretria krzykn˛eła i cofn˛eła si˛e o krok. Powoli, bardzo wolno, czarna dziura w kapturze ogromniała, była coraz wi˛eksza i wi˛eksza, a˙z zdawało si˛e, z˙ e zaraz ich połknie. Wil Ohmsford zamarł z przera˙zenia; nie mógł si˛e nawet poruszy´c. Ciemno´sc´ uwi˛eziła go, zamykała si˛e wokół niego coraz cia´sniej. Kosiarz rzucił si˛e do przodu i przez t˛e jedna˛ chwil˛e Wil miał wra˙zenie, z˙ e ju˙z nigdy si˛e nie wydostanie z tej ciemno´sci. Zginałby ˛ niechybnie, gdyby nie Kamienie Elfów. I nagle przypomniał sobie, co kiedy´s mówił mu Allanon. Znajd´z twarz Kosiarza, krzykn˛eło co´s w jego głowie. Twarz Kosiarza! Musi ja˛ znale´zc´ ! Magia zadziałała szybciej ni˙z my´sl. W głowie chłopaka a˙z huczało, ogarn˛eła go w´sciekło´sc´ i pierwotna z˙ adza ˛ walki o przetrwanie. Usłyszał swój własny krzyk i w tym samym momencie błysn˛eło o´slepiajace ˛ s´wiatło. Uderzyło w ciemno´sc´ , rozbłysło tysiacami ˛ gwiazd, odepchn˛eło mroczna˛ gł˛ebi˛e. . . Uwi˛eziło głow˛e Kosiarza i zacisn˛eło mocno jak stalowe, gigantyczne imadło. Monstrum wiło si˛e rozpaczliwie, usiłujac ˛ si˛e uwolni´c od mia˙zd˙zacej ˛ mu głow˛e siły. Wtedy Wil wyprostował ramiona i znów trysn˛eło s´wiatło, i trafiło prosto w Kosiarza. Demon poleciał do tyłu jak z´ d´zbło trawy zdmuchni˛ete przez huragan i uderzył o s´cian˛e. Moc bł˛ekitnego s´wiatła przygwo´zdziła go do skały i rozmazała, jak but rozdeptuje na kamieniu lichego robaczka. Kosiarz, miotany straszliwym, rozdzierajacym ˛ bólem, eksplodował w feerii iskier, o´slepiajacego ˛ s´wiatła i krwawych szczatków. ˛ Po chwili s´wiatło zgasło, a ogie´n si˛e dopalił. Po Kosiarzu pozostały tylko strz˛epy wci´sni˛ete straszliwa˛ siła˛ w skał˛e jaskini.

XLVIII Krwawy Ogie´n obejmował Amberle jak czułe r˛ece matki. Płomienie pie´sciły ja˛ delikatnie, otaczajac ˛ migoczac ˛ a˛ s´ciana,˛ poza która˛ zdawało si˛e ju˙z nic nie istnie´c. Nie czyniły jej z˙ adnej krzywdy, wprawiajac ˛ ja˛ tym w zdumienie. Jakie˙z to dziwne, pomy´slała. Płomienie, które nie parza.˛ . . W jaki´s sposób wiedziała o tym ju˙z nawet wówczas, gdy odsuwała kamie´n. Ogie´n rozgorzał wokół niej migoczac ˛ a˛ fontanna˛ przyjemnego ciepła. Ogarnał ˛ ja˛ cała,˛ a ona nie uczuła z˙ adnego bólu; nie było ani goraca, ˛ ani dymu, ani nawet zapachu. Był tylko ciepły kolor, otaczajaca ˛ ja˛ tajemnicza purpura, migoczacy ˛ szkarłat i przyjemne wra˙zenie, z˙ e oto otuliła ja˛ najdelikatniejsza na s´wiecie tkanina. Ogarniała ja˛ senno´sc´ . Ból i strach towarzyszace ˛ jej od tylu dni zdawały si˛e odpływa´c gdzie´s daleko. Rozgladała ˛ si˛e ciekawie, podziwiajac ˛ jedwab płomieni i starajac ˛ si˛e dojrze´c co´s jeszcze poza nimi, owa˛ tonac ˛ a˛ w półmroku jaskini˛e i przyjaciół, którzy tu z nia˛ przyszli. Ale nic nie było; nic oprócz płomieni. Pomy´slała przez chwil˛e, by przestapi´ ˛ c przez próg migoczacego ˛ kr˛egu, ale co´s ja˛ powstrzymało. Czuła, z˙ e powinna tu pozosta´c. Powinna zrobi´c to, po co tu przyszła. Co to było. . . to co´s, co musiała zrobi´c. . . cel jej podró˙zy. To była taka długa w˛edrówka, ci˛ez˙ ka próba sił. A teraz nadszedł jej kres. Znalazła Krwawy Ogie´n. Jakie˙z to dziwne, z˙ e tak si˛e stało, pomy´slała. Stała tu, zm˛eczona, sponiewierana i przede wszystkim, tak bardzo zawiedziona. Ona i jej towarzysze podró˙zy. . . Przeszli przez drzwi ze szkła, którego nie mo˙zna rozbi´c i nic nie znale´zli. Pusta, ciemna i chłodna jaskinia. . . i nic wi˛ecej. A˙z nagle. . . Pami˛eta ten moment, wyczuła obecno´sc´ ognia. Wyczuła jego drzemiac ˛ a˛ pot˛eg˛e. Nie potrafiła tego opisa´c. Mogła to jedynie porówna´c do uczucia, którego doznała nad kraw˛edzia˛ Hollows. Schowała si˛e wtedy w g˛estych krzakach i czekała na powrót Wila. Wtedy co´s ja˛ ostrzegło, z˙ e zbli˙za si˛e Kosiarz. Wyczuła to, wiedziała. . . I b˛edac ˛ w jaskini, te˙z wiedziała, z˙ e ogie´n tu jest. Było tak, jakby ogie´n prowadził ja˛ swym ciepłem, cho´c fizycznie tego ciepła nie było. Wiedziała, z˙ e gdyby wtedy odwróciła si˛e i chciała poda˙ ˛zy´c w jakim´s innym kierunku, to wsz˛edzie byłoby zimno, chłód. Tylko tu było to, czego szukali od tak dawna. Zaufała wi˛ec swemu instynktowi, nie wiedzac ˛ nawet, dlaczego to robi. Nawet wtedy, gdy odnalazła to miejsce, odsun˛eła od 371

siebie Wila i uwolniła drzemiacy ˛ pod kamieniem ogie´n, nie wiedziała, jaka siła nia˛ kieruje. Ta my´sl ja˛ dra˙ ˛zyła. W dalszym ciagu ˛ tego wszystkiego nie rozumiała. Co´s ja˛ dotkn˛eło, co´s nawiedziło, co´s pozostało z nia.˛ . . I wiedziała, z˙ e to zostanie ju˙z z nia˛ na zawsze, do ko´nca. . . Przymkn˛eła oczy. . . Zrozumienie przychodziło powoli. W pierwszej chwili my´slała, z˙ e dzieje si˛e to za sprawa˛ Krwawego Ognia, bo wła´snie on przyciagn ˛ ał ˛ ja˛ tutaj, za nim szła jak po sznurku. Lecz przecie˙z ogie´n nie miał tej siły, nie był istota˛ z˙ ywa˛ i czujac ˛ a; ˛ była to siła bezosobowa, odwieczna, dajaca ˛ i odbierajaca ˛ z˙ ycie. . . ale bez woli i my´sli. Wi˛ec je˙zeli nie ogie´n, to. . . Mo˙ze nasionko, które niosła? Mała z˙ yciodajna drobinka, która˛ dała jej Ellcrys. Ona była istota˛ my´slac ˛ a,˛ z˙ ywa˛ i czujac ˛ a; ˛ jej nasionko równie˙z takie mogło by´c. I ono tak˙ze mogło ja˛ ostrzec przed Kosiarzem, mogło wyczu´c ogie´n. . . Ale i tak nie było, myliła si˛e. Nasionko Ellcrys było martwe, nienarodzone, nie mogło mie´c w sobie z˙ ycia a˙z do chwili, gdy zostanie skapane ˛ w płomieniach ognia. To ogie´n miał wyrwa´c je z martwoty. Nie było to wi˛ec równie˙z nasionko. Lecz je´sli nie Krwawy Ogie´n ani nie nasionko, to co jeszcze pozostawało. . . ? Co to mogło by´c. . . ? I wtedy dopiero zdała sobie z tego spraw˛e. To było tak oczywiste, z˙ e dotad ˛ nie pomy´slała o tym. To przecie˙z była ona sama. Co´s w niej samej ostrzegło ja˛ przed Kosiarzem. Odczucia i ostrze˙zenia były w niej, w jej duszy, nale˙zały do niej. To była jedyna sensowna odpowied´z na wszystko. Oczy Amberle rozszerzyły si˛e ze zdumienia, a potem szybko je zamkn˛eła. Dlaczego ona sama. . . ? Ogarn˛eły ja˛ wspomnienia, obrazy z przeszło´sci przelatywały jak gnane wichrem chmury. Przypomniała sobie, jak bliskie były sobie z Ellcrys, jaka mi˛edzy nimi była wi˛ez´ , jak prastare drzewo wciagało ˛ ja˛ w gł˛ebi˛e jej i swojej s´wiadomo´sci a˙z do momentu, gdy poczuła, z˙ e ju˙z wi˛ecej nie mo˙ze, z˙ e si˛e boi. Czy rzeczywi´scie drzewo tak bardzo na nia˛ wpłyn˛eło. . . ? Czy bardziej ni˙z sadziła. ˛ ..? Bała si˛e przez chwil˛e, z˙ e tak jest naprawd˛e. Zawsze si˛e tego bała; zawsze, kiedy my´slała o tym, jak bardzo Ellcrys pozbawiła ja˛ własnej to˙zsamo´sci, jak bardzo przyciagn˛ ˛ eła ja˛ do siebie. Z wielkim wysiłkiem tłumiła swój l˛ek. Teraz nie było ju˙z przecie˙z powodów do obaw. To wszystko było ju˙z za nia.˛ W˛edrówka po Krwawy Ogie´n jest zako´nczona. Dotrzymała obietnicy. Pozostało jedynie przywróci´c z˙ ycie Ellcrys. Jej dło´n pow˛edrowała w dół, mi˛edzy fałdy tuniki, gdzie spoczywało nasionko, z´ ródło tego z˙ ycia. Zdawało si˛e by´c ciepłe i z˙ ywe. Ju˙z miała je wyciagn ˛ a´ ˛c, gdy nagle strach powrócił ze zdwojona˛ siła.˛ Zawahała si˛e, a jej wola zacz˛eła słabna´ ˛c. Bała si˛e. Czy ten rytuał na tym si˛e zako´nczy? Gdzie jest Wil? Obiecał, z˙ e b˛edzie z nia,˛ z˙ e przejdzie z nia˛ przez to wszystko, z˙ e b˛edzie jej pilnował. Gdzie on jest? Potrzebowała go. 372

Lecz Wil Ohmsford nie mógł przyj´sc´ . Wiedziała o tym. Był poza s´ciana˛ ognia. Musi zrobi´c to sama. To zadanie jej było przeznaczone; to była odpowiedzialno´sc´ , która˛ sama na siebie wzi˛eła. Zaczerpn˛eła gł˛eboko powietrza. Jeszcze chwila i umie´sci nasionko Ellcrys w płomieniach Krwawego Ognia i b˛edzie po wszystkim. Po to tu przyszła i teraz powinna to zrobi´c. Ale te my´sli nie uspokajały jej. Strach wzmagał si˛e, wypełniał ja˛ jak trucizna, trawił jak ci˛ez˙ ka choroba. Zła była na siebie i swój l˛ek, bo nie rozumiała, skad ˛ si˛e bierze. Dlaczego. . . ? Dlaczego tak si˛e bała? Nasionko o˙zyło w jej r˛eku, zacz˛eło delikatnie pulsowa´c. Spojrzała w dół. Nawet to nasionko ja˛ przera˙zało, nawet tak mała cz˛es´c´ drzewa. Tego drzewa! I znów wspomnienia przeszyły jej umysł nagłym błyskiem. Blisko´sc´ z Ellcrys, z˙ adnego strachu, prawie miło´sc´ . Była rado´sc´ , dzielenie si˛e uczuciami. Co to było, co zmieniło to wszystko. . . ? Dlaczego czuła, z˙ e drzewo pochłania ja˛ coraz bardziej i bardziej, wciaga ˛ i wia˙ ˛ze. . . ? To było straszne, to ja˛ od Ellcrys odpychało. Co dawało jej prawo, by tak ja,˛ Amberle, zagubi´c, zwiaza´ ˛ c ze soba,˛ wykorzysta´c. . . ? Poczuła si˛e zawstydzona. Te pytania nie miały sensu. Ellcrys umierała i potrzebowała pomocy. Obwinianie si˛e te˙z nie pomo˙ze. Cały naród elfów potrzebował pomocy. Dziewczyna otworzyła oczy i zamrugała, o´slepiona przez purpur˛e Krwawego Ognia. Nie było ju˙z czasu poddawa´c si˛e goryczy wspomnie´n czy rozwa˙za´c powody strachu i l˛eków. Teraz musi zrobi´c to, co zrobione by´c musi: włoz˙ y´c nasionko Ellcrys do ognia. Zacz˛eła je powoli wyciaga´ ˛ c. Ogie´n! Dlaczego nasionko nie zostało dotkni˛ete przez ogie´n?! Czy płomienie nie mogły go dosi˛egna´ ˛c przez tunik˛e? Czy ju˙z go nie dotkn˛eły? Co za ró˙znica, czy wyjmie je z tuniki, czy nie? Wcia˙ ˛z pytania, na które nie było odpowiedzi. Znów zacz˛eła wyciaga´ ˛ c nasionko i ponownie ogarnał ˛ ja˛ strach. Do oczu napłyn˛eły łzy. Musi by´c co´s jeszcze, co´s, o czym nie pomy´slała. Mo˙ze kto´s inny powinien tu by´c, nie ona. Ona nie była Wybrana! ˛ Nie jej to jest przeznaczone. Ona nie była. . . nie była. . . Szlochajac, ˛ wyj˛eła nasionko i otworzyła dło´n ku szkarłatnym promieniom Krwawego Ognia.˛ Zapłon˛eło pod jego dotkni˛eciem jak z˙ ywe. Gdzie´s, z jej wn˛etrza, znów nadeszło to uczucie. To samo, które ostrzegło ja˛ przed Kosiarzem; to samo, które ja˛ tu przywiodło. Ogarn˛eło ja˛ z taka˛ moca,˛ z˙ e osun˛eła si˛e na kolana. Wolno uniosła r˛ek˛e i przycisn˛eła nasionko Ellcrys do piersi, czujac ˛ pulsujace ˛ w nim z˙ ycie. Po policzkach płyn˛eły jej łzy. To była ona. To była ona. Teraz wreszcie zrozumiała. Przycisn˛eła nasionko mocno do siebie i wchłon˛eła Krwawy Ogie´n.

XLIX Skuleni pod s´ciana˛ jaskini, Wil Ohmsford i Eretria patrzyli, jak zanika szkarłat płomieni ognia. Stało si˛e to tak nagle, z˙ e przez chwil˛e nic nie widzieli, mimo z˙ e paliły si˛e lampy, które ze soba˛ przynie´sli. Chłopak z Vale i dziewczyna przymkn˛eli oczy, przyzwyczajajac ˛ je do ciemno´sci. Powoli odzyskiwali wzrok. Dostrzegli jaki´s ruch na skalnej półce, gdzie przed chwila˛ płonał ˛ ogie´n. Wil podniósł dło´n, w której trzymał kamienie. Zapłon˛eły bł˛ekitnym s´wiatłem. Wcia˙ ˛z miał nad nimi władz˛e. — Wil. . . ! To była Amberle. Wyłoniła si˛e z mroku jak małe przestraszone dziecko, które wyszło z ciemnego pokoju. . . Jej głos był zaledwie szeptem. Zapominajac ˛ o bólu, Wil podskoczył do niej i złapał ja˛ w ostatnim momencie, zanim upadła. — Wil. . . — Amberle łkała cicho; łzy płyn˛eły jej po policzkach. Odchyliła do tyłu głow˛e, a jej kasztanowe włosy opadły do tyłu. Jej niegdy´s zielone oczy miały teraz kolor purpury Krwawego Ognia. — Duchy — szepn˛eła przera˙zona Eretria i odsun˛eła si˛e jak najdalej od Amberle. Wil przytulił dziewczyn˛e, a po chwili, przezwyci˛ez˙ ajac ˛ ból, wział ˛ ja˛ na r˛ece. Była lekka jak piórko, jakby nie miała ko´sci ani ciała, jakby była tylko muszelka.˛ Płakała, oparłszy mu głow˛e na ramieniu. — Och, Wil, myliłam si˛e co do niej. . . tak bardzo si˛e myliłam. To nie była ona. . . to byłam ja. . . to zawsze od poczatku ˛ byłam ja. . . ja, bo nie rozumiałam. . . ale to byłam. . . — mówiła szybko, jakby si˛e bała, z˙ e nie zda˙ ˛zy, ale chłopak i tak nie mógł jej zrozumie´c. Uderzył ja˛ lekko w blady policzek. — Ju˙z dobrze, Amberle. Ju˙z dobrze. Wszystko sko´nczone, ju˙z po wszystkim. Spojrzała na niego swymi purpurowymi oczami. — Nie rozumiałam. Ona wiedziała. . . cały czas wiedziała i próbowała mi to pokaza´c. Ale ja nie rozumiałam. . . byłam przestraszona. — Nic ju˙z nie mów, odpocznij. — Chłopak przytulił ja˛ delikatnie. Ogarnał ˛ go jaki´s niewytłumaczalny l˛ek. Musz˛e wyj´sc´ z tych ciemno´sci na zewnatrz, ˛ na s´wiatło sło´nca, pomy´slał. Obrócił si˛e do Eretrii. — We´z lampy. . . ! 374

Zrobiła posłusznie to, co kazał, i szybko do niego wróciła. — Mam je ju˙z, uzdrowicielu. — No to wynosimy si˛e stad. ˛ .. Urwał w pół zdania. Ellcrys. . . Nasionko. . . Czy Amberle. . . ? — Amberle — wyszeptał delikatnie. — Czy umie´sciła´s nasionko w ogniu? Amberle?! — Ju˙z zrobione, sko´nczone — powiedziała tak cicho, z˙ e ledwie ja˛ słyszał. Ile˙z to ja˛ musiało kosztowa´c, zastanawiał si˛e chłopak. Co si˛e z nia˛ działo, gdy była w płomieniach ognia. . . ? Ale nie, nie teraz. Nie było na to czasu. Wpierw musza˛ si˛e stad ˛ wydosta´c. W Arborlon dziewczyna wyzdrowieje, tam b˛edzie ju˙z wszystko w porzadku. ˛ — Hebel! — zawołał gło´sno w ciemno´sc´ . — Tutaj, elfiku. — Głos starego był słaby i chrapliwy. Wyłonił si˛e z mroku, trzymajac ˛ na r˛ekach Driftera. — Noga złamana na pewno. Mo˙ze co´s jeszcze. . . — Hebel miał łzy w oczach, gdy patrzył na swojego psa. — Nie mog˛e go tu zostawi´c. — Uzdrowicielu! — Twarz Eretrii pojawiła si˛e obok niego. — Jak teraz znajdziemy drog˛e bez psa?! Chłopak patrzył na nia˛ przez chwil˛e, a ona zawstydziła si˛e, bo my´slała, z˙ e jemu chodzi o jej reakcj˛e na widok oczu Amberle. — Kamienie nam pomoga˛ — mruknał ˛ w ko´ncu. Przytulił mocniej Amberle, poprawiajac ˛ ja˛ sobie na r˛ekach. A˙z si˛e skrzywił, gdy ogarn˛eły go gwałtowne mdło´sci z bólu, który uderzał falami i odbierał władz˛e w r˛ekach i nogach. — Nie mo˙zesz nie´sc´ dziewczyny i jednocze´snie u˙zywa´c kamieni. Daj mi ja.˛ — Dam rad˛e. — Chłopak potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Chciał mie´c Amberle blisko siebie. — Nie bad´ ˛ z taki uparty — prosiła delikatnie i cierpliwie. — Wiem, co czujesz, uzdrowicielu. Wiem. Ale to dla ciebie za du˙zo. Pozwól sobie pomóc. Ponios˛e ja.˛ Chłopak patrzył na nia˛ przez chwil˛e, po czym skinał ˛ głowa.˛ — Dobrze, masz racj˛e. Sam nie dam rady. — Podał dziewczyn˛e Eretrii, a ona trzymała ja˛ na r˛ekach jak dziecko. Amberle ju˙z spała. — Trzymaj si˛e blisko mnie — polecił, biorac ˛ do r˛eki jedna˛ z lamp i odwracajac ˛ si˛e do wyj´scia. Wracali przez ciemno´sci, mijajac ˛ jaskini˛e, wodospad, tunele i korytarze. Po pewnym czasie Wil nie mógł ju˙z prawie i´sc´ . Nie było jednak czasu na odpoczynek. Musieli spotka´c si˛e z Perkiem przed zachodem sło´nca. To był ju˙z ostatni dzie´n. Je´sli Perk odleci, to wszystko przepadło. Nie zdołaja˛ nawet wyj´sc´ z doliny Wilderun. Wil przystanał. ˛ Zawahał si˛e przez moment, a potem si˛egnał ˛ do woreczka przywiazanego ˛ do nadgarstka. Wyciagn ˛ ał ˛ z niego ciemnoczerwony korze´n. Ciagle ˛ si˛e wahał. Je´sli go zje, to ból ustapi ˛ i wtedy b˛edzie mógł dalej i´sc´ . Ale sok z tej ro´sliny miał jeszcze i inne działanie. Stanie si˛e s´piacy, ˛ mo˙ze nawet straci´c s´wiadomo´sc´ . 375

A na pewno po jakim´s czasie przestanie logicznie my´sle´c. Je´sli stanie si˛e to szybciej, ni˙z odnajda˛ drog˛e na zewnatrz. ˛ .. Eretria patrzyła na niego bez słowa. Wil spojrzał na Amberle i podjał ˛ decyzj˛e. Ugryzł kawałek korzenia i zaczał ˛ go z˙ u´c. Szli dalej, ale teraz ju˙z nic nie widzieli. Trudno im było wybra´c wła´sciwa˛ drog˛e. Wil si˛egnał ˛ po kamienie. Nie zastanawiał si˛e ju˙z długo. Moc kamieni przychodziła na jego wezwanie, miał nad nia˛ pełna˛ kontrol˛e. Bł˛ekitne s´wiatło wskazywało im drog˛e. Za Wilem szła jak cie´n Eretria, trzymajac ˛ s´piac ˛ a˛ Amberle, potem staruszek z wiernym Drifterem na r˛ekach. Ból ran zadanych Wilowi przez Kosiarza odszedł, lecz na jego miejsce przyszła dr˛etwota i ot˛epienie. Chłopakowi zdawało si˛e, z˙ e jest lekki i kruchy jak gliniana figurka, z˙ e dryfuje w ciemno´sci, jakby był wypełniony powietrzem. Wiedział tylko jedno, i cały czas to sobie powtarzał: i´sc´ do przodu. Szedł wi˛ec, a przez głow˛e przelatywały mu wspomnienia, ogarniały go senne majaki. Czuł obecno´sc´ magii kamieni. Wiedział, z˙ e ta pradawna moc zmieniła go, z˙ e nigdy ju˙z nie b˛edzie tym samym człowiekiem. Ale to si˛e teraz ju˙z nie liczyło, nie chciał my´sle´c o niczym wi˛ecej ni˙z tylko o tym, by Amberle była bezpieczna. To było teraz dla niego najwa˙zniejsze. Grupa s´miałków szła dalej, prowadzona bł˛ekitnym s´wiatłem Kamieni Elfów, a korytarze, tunele i schody nikn˛eły za nimi w mroku. Byli zupełnie wyczerpani, gdy w ko´ncu pojawili si˛e przy wyj´sciu z podziemi Safehold. Stali teraz wszyscy razem na stokach Iglicy i patrzyli na otwarta˛ przestrze´n. Na dolin˛e kładły si˛e długie cienie, a sło´nce chowało si˛e ju˙z za górami. Wil poczuł, z˙ e traci nadziej˛e. — Sło´nce. . . Eretrio. . . Podeszła do niego, poło˙zyła Amberle delikatnie na traw˛e i oboje usiedli obok siebie. — Eretrio, zobacz. . . — Wil mówił bardzo niewyra´znie, walczac ˛ z napływajac ˛ a˛ senno´scia˛ i ot˛epieniem. Wyciagn ˛ ał ˛ mały srebrny gwizdek i podał go dziewczynie. — Masz, u˙zyj go. . . szybko! — Uzdrowicielu, co ja mam. . . ? — zacz˛eła Eretria, ale chłopak s´cisnał ˛ jej dło´n niecierpliwie. — U˙zyj go — wykrztusił i opadł na plecy. Za pó´zno, kołatało mu wcia˙ ˛z w głowie, za pó´zno. Perk na pewno ju˙z odleciał. . . Z minuty na minut˛e tracił s´wiadomo´sc´ . Za chwil˛e b˛edzie ju˙z spał. W dłoni wcia˙ ˛z s´ciskał kamienie i czuł, jak ich ostre kraw˛edzie wbijaja˛ mu si˛e w skór˛e. Jeszcze par˛e minut. . . Kto je b˛edzie potem chronił. . . Jak przez mgł˛e widział, z˙ e Eretria wstaje i przyciska do ust gwizdek. Po chwili odwróciła si˛e do niego. — Nie działa. . . nie ma d´zwi˛eku. . .

376

— Jeszcze raz. . . No, dmuchnij jeszcze raz. . . — Zrobiła, co kazał, i znów spojrzała na niego. — Patrz teraz. . . — Wskazał oczami na niebo. — Wypatruj. . . Odwróciła si˛e i zadarła głow˛e. Wil widział katem ˛ oka, jak Hebel poło˙zył delikatnie psa na trawie i siadł obok. Widział te˙z Amberle. Spała wcia˙ ˛z, lecz była bardzo blada. Goraczkowo ˛ zastanawiał si˛e, jak jej pomóc. Nie mog˛e tego tak zostawi´c. . . nie mog˛e. . . Spojrzał w niebo. Mrok zapadał coraz szybciej, robiło si˛e coraz zimniej. Perk. . . ! Nie odlatuj jeszcze. . . pomó˙z nam. . . potrzebujemy ci˛e. . . — Wil. . . ! To był realny d´zwi˛ek. Dochodził z bardzo bliska. Chłopak uniósł głow˛e. Amberle nie spała ju˙z i wpatrywała si˛e w niego. Jej dło´n dotkn˛eła jego r˛eki. — Wszystko. . . w porzadku. ˛ . . Amberle — szepnał, ˛ z trudem przełykajac ˛ s´lin˛e przez wysuszone gardło. — Ju˙z wyszli´smy. . . — Wil, posłuchaj mnie. — Dziewczyna mówiła wyra´znie, bez nerwowego po´spiechu. — Myliłam si˛e co do niej. Chodzi mi o Ellcrys. Ona nie próbowała si˛e mna˛ posłu˙zy´c. Nie było z˙ adnej ukrytej gry. . . Strach, który był niezamierzony, był spowodowany tym, z˙ e ja jej nie rozumiałam. A ona chciała mi pokaza´c, z˙ e jestem ta˛ jedyna.˛ Widzisz, ona wiedziała, z˙ e ja jestem. . . wyjatkowa, ˛ kim´s wi˛ecej ni˙z tylko Wybrana.˛ Ona wiedziała, a ja si˛e bałam. Wiedziała te˙z, z˙ e ma coraz mniej czasu, z˙ e. . . Dziewczyna zamilkła na moment, zaciskajac ˛ usta i próbujac ˛ powstrzyma´c łzy, ale i tak potoczyły si˛e po policzkach. — Amberle. . . prosz˛e. . . — zaczał ˛ Wil, lecz ona tylko potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ i otarła łzy wierzchem dłoni. — Posłuchaj mnie. Tam, w dole, podj˛ełam decyzj˛e. . . dokonałam wyboru. . . I tylko ja jestem za to odpowiedzialna. Rozumiesz? Tylko ja. Dokonałam wyboru, bo musiałam. . . Powodów jest wiele. Zrobiłam to dla Wybranych, Wil. Dla Wybranych, dla Crispina i Dilpha. . . dla z˙ ołnierzy w Drey Wood. . . dla małego Wispa. . . Oni wszyscy nie z˙ yja,˛ Wil. A ja nie chciałam, by to wszystko. . . było na pró˙zno. Widzisz. . . musimy, ty i ja. . . musimy zapomnie´c, co nas. . . — Nie mogła ju˙z dalej mówi´c. Milczała przez pewien czas, walczac ˛ z targajacym ˛ nia˛ z˙ alem, smutkiem i łzami. — Wil — powiedziała w ko´ncu. — Ja. . . tak bardzo ci˛e potrzebuj˛e. . . tak bardzo. . . A nim targn˛eło znów złe przeczucie, z˙ e ja˛ traci. Czuł to w gł˛ebi duszy. Potrza˛ snał ˛ głowa,˛ by odp˛edzi´c przykre my´sli i senno´sc´ . Wtem zawołała ich Eretria. Odwrócili si˛e i spojrzeli w kierunku, który wskazywała. Daleko na zachodzie, tu˙z nad linia˛ horyzontu, pojawiła si˛e złota plamka. — Perk! — szepnał ˛ Wil. — To jest Perk! Amberle dotkn˛eła jego ramienia i przycisn˛eła go do siebie. Jak przez mgł˛e widział, z˙ e go niosa˛ i słyszał przytłumiony, daleki głos Perka.

377

— Widziałem dym z tej wie˙zy, Wil. Genewen i ja kra˙ ˛zyli´smy cały dzie´n. Wiedziałem, z˙ e jeste´scie na dole, wiedziałem. Dzie´n si˛e ko´nczył, była pora wraca´c do Wing Hove, ale ja wiedziałem, z˙ e panienka Amberle mo˙ze mnie potrzebowa´c. Wi˛ec nie odleciałem. Wil, ona jest taka blada. . . Chłopak z Vale czuł, jak go układaja˛ na grzbiecie roka. Widział katem ˛ oka brazowe ˛ rami˛e Eretrii, jak mocuje wokół niego pasy i spina je metalowa˛ sprzacz˛ ka.˛ — Amberle. . . ! — wyszeptał tylko, a cały s´wiat zawirował mu przed oczami. — Jest tu, uzdrowicielu — powiedziała mi˛ekko dziewczyna i poklepała go po ramieniu. — Wszyscy tu jeste´smy — dodała ciszej. — Elfiku. — Szorstki głos przypłynał ˛ do niego z daleka i chłopak uniósł po˙ wieki. Przed soba˛ miał ogorzała˛ i pomarszczona˛ twarz Hebela. — Zegnaj, elfiku. Dalej z wami nie id˛e. Dziko´sc´ tej doliny jest moim domem. A Drifter b˛edzie zdrów. Ta dziewczyna od w˛edrowców pomogła mi unieruchomi´c mu łap˛e. Z tego psiska to prawdziwy twardziel. — Stary pochylił si˛e jeszcze i szepnał ˛ Wilowi do ucha: — Wszystkiego dobrego dla was. . . Dla ciebie i twojej elfijki. . . Powodzenia. Wil przechylił z trudem głow˛e i spojrzał Hebelowi w oczy. — My. . . du˙zo ci zawdzi˛eczamy, Hebelu. — Mnie? — Hebel za´smiał si˛e gło´sno. — Nie mnie, elfiku. Nic a nic. No, powodzenia. Odchylił si˛e i chłopak nie mógł go ju˙z zobaczy´c. Po chwili pojawiła si˛e Amberle, która˛ usadowiono przed nim. Z tyłu usiadła Eretria. Na koniec wsiadł tak˙ze Perk, który sprawdzał jeszcze mocowanie pasów i linek. Wreszcie mały je´zdziec krzyknał ˛ co´s do roka i wielki ptak d´zwignał ˛ si˛e w powietrze. W chwil˛e pó´zniej rok leciał ju˙z swobodnie, na szeroko rozpostartych skrzydłach. Pod nimi mign˛eło Hollows, potem lasy doliny Wilderun. Daleko przed nimi zacz˛eły wyłania´c si˛e z mroku Góry Skalistych Szczytów, a nad nimi rozpo´scierało si˛e ciemnogranatowe niebo. Wil Ohmsford objał ˛ ramieniem Amberle. Chwil˛e pó´zniej ju˙z spał.

L Nad Arborlon rozpo´scierało si˛e pochmurne nocne niebo. Allanon szedł wolno w kierunku wzniesienia, na którym stała Ellcrys. Owinał ˛ si˛e szczelnie swa˛ czarna˛ toga˛ dla osłony przed nocnym chłodem. W r˛eku miał otrzymana˛ od niej gałazk˛ ˛ e. Przyszedł tu tej nocy, by dzieli´c z nia˛ ostatnie chwile, by jej towarzyszy´c. . . by jej ul˙zy´c w cierpieniu. Ci˛ez˙ ar, którym ja˛ obarczono tyle stuleci temu, miał by´c wkrótce zdj˛ety. Allanonowi przemkn˛eło przez my´sl, z˙ e dla postronnego obserwatora stanowiliby dziwna˛ par˛e; druid i Ellcrys, dwie ciemne i milczace ˛ istoty, stojace ˛ naprzeciw siebie w blasku ksi˛ez˙ yca, na którego tle przesuwały si˛e gnane wiatrem chmury. Ona — nagi siwy szkielet, i on — czarny olbrzym o nieruchomej twarzy, zdałoby si˛e, pozbawiony emocji i uczu´c. Nikogo tu nie było, bo tak z˙ yczył sobie Allanon. Tej nocy chciał by´c z Ellcrys sam. Tylko on miał zobaczy´c jej s´mier´c. Podszedł bli˙zej i wyszeptał w my´slach jej imi˛e. Ona pochyliła wolno swe zbolałe, poskr˛ecane i uschni˛ete gał˛ezie i dotkn˛eła go. Była bardzo słaba, przestraszona i zrozpaczona. Druid starał si˛e ja˛ uspokoi´c i pocieszy´c. Nie rozpaczaj. . . Bo oto tego wieczoru. . . wydarzyło si˛e co´s, co daje nam nadziej˛e. Daleko na południu, w ciemno´sciach dzikich lasów, dokad ˛ udała si˛e twoja Wybrana, jej obro´nca obudził moc drzemiac ˛ a˛ w Kamieniach Elfów. A kiedy to uczynił, zaraz o tym wiedziałem. Dotknałem ˛ jego umysłu na jedna˛ chwil˛e, by nie dowiedział si˛e o tym Dagda Mor. Ale ta jedna chwila wystarczyła. Dobra Pani. . . Krwawy Ogie´n został odnaleziony. Wcia˙ ˛z jeszcze ponowne narodziny sa˛ mo˙zliwe. Allanon czekał przez chwil˛e, ale odpowiedzi nie było. Osłabiona do granic mo˙zliwo´sci Ellcrys nie rozumiała go, a mo˙ze nie słyszała. Była tylko s´wiadoma jego obecno´sci, przera˙zona i co´s jeszcze. Allanon był wzruszony. Stare drzewo było mu wdzi˛eczne; była mu wdzi˛eczna, z˙ e w swych ostatnich chwilach nie b˛edzie sama. To, co teraz mówił do niej druid, nie miało ju˙z wi˛ekszego znaczenia. Tylko dwa jeszcze uczucia wypełniały jej dusz˛e: rozpacz i przemo˙zne pragnienie, aby jak najdłu˙zej utrzyma´c si˛e przy z˙ yciu i resztkami sił chroni´c ojczyzn˛e elfów przed zalewajacym ˛ ja˛ złem. Smutek przepełniał mu serce. . . Przyszedł do niej za pó´zno.

379

Stał wi˛ec tylko cicho, bo nie było ju˙z nic, co mógłby dla niej zrobi´c. Nic poza tym, z˙ e był tu z nia.˛ Czas upływał powoli, a oni byli tu razem, druid i drzewo, od tysiacleci ˛ bliskie sobie istoty. Allanon słuchał jej, wpatrywał si˛e w jej dusz˛e. Dotykała go swymi my´slami, a były one ledwie szeptem, wyblakłym kolorem. Była to mozaika obrazów z przeszło´sci, przeplatana dawnymi snami i marzeniami o tym, co mogłoby jeszcze nadej´sc´ , a czego ju˙z nigdy nie do´swiadczy. A wszystko spowijał mrok, na wszystko kładł si˛e cie´n s´mierci. Upewniał ja,˛ z˙ e ja˛ słyszy i z˙ e jej słucha. Dzielił jej smutek, pocieszał jak umiał najlepiej dusz˛e tego pi˛eknego niegdy´s drzewa. Czuł i rozumiał ten chłód smutku i obawy przed s´miercia,˛ jak ka˙zda s´miertelna istota, która narodziła si˛e i która musi odej´sc´ . Rozumiał jej obawy o tych, którzy pozostana˛ bez jej opieki. I on tak˙ze, druid, ostatni z wielkich luminarzy wiedzy, tradycji i magii, musi kiedy´s odej´sc´ . I chocia˙z uciekał przed s´miercia˛ w krain˛e snu, który pozwalał mu prze˙zy´c całe pokolenia, to przecie˙z kiedy´s nadejdzie ten dzie´n, gdy jego oczy zamkna˛ si˛e po raz ostatni. Ani ona, ani on nie mieli nast˛epców. Lecz je´sli. . . Kiedy on odejdzie, kto przejmie po nim wiedz˛e o s´wiecie, która si˛egała jeszcze czasów Pierwszej Rady Druidów w Paranorze? Kto przejmie i okiełzna magi˛e, która˛ on władał? I kto b˛edzie stra˙znikiem z˙ ycia i s´wiatła. . . ? Podniósł głow˛e i popatrzył na drzewo. Czy był jeszcze czas, by znale´zc´ takiego stra˙znika. . . ? Noc odchodziła powoli, niebo na wschodzie srebrzyło si˛e ju˙z chłodnym blaskiem s´witu. W lasach Westlandii budziło si˛e z˙ ycie. Tymczasem dotyk Ellcrys zmienił si˛e, jeszcze bardziej wyblakły barwy, zamilkł szept. Tracił ja.˛ . . odchodziła, coraz dalej. . . Wpatrywał si˛e w nia,˛ trzymajac ˛ mocno w r˛ekach gałazk˛ ˛ e, jakby mogło to w jaki´s sposób przedłu˙zy´c jej z˙ ycie. Gdy srebro s´witu zaró˙zowiło si˛e pierwszymi promieniami sło´nca, obrazy i wizje Ellcrys traciły barwy, urywały si˛e, a na ich miejsce coraz cz˛es´ciej kładł si˛e bezbrze˙zna˛ pustka˛ lodowaty cie´n s´mierci. Wraz z nim odchodziły ból i rozpacz, a ich miejsce wypełniała oboj˛etno´sc´ i odr˛etwienie. Mi˛edzy druidem a drzewem powstawała przepa´sc´ , czarna pustka. . . pierwszy promie´n sło´nca narodził si˛e nad koronami drzew, przeciał ˛ niebo. . . obrazy Ellcrys znikn˛eły i zamilkły. . . kolejny promie´n sło´nca, za nim nast˛epne, nastał s´wit. . . gałazka, ˛ która˛ trzymał w r˛ece, była ju˙z chłodna, a po chwili zimna, jakby ja˛ podniósł ze s´niegu w zimowy poranek. . . Poło˙zył gałazk˛ ˛ e obok drzewa, odwrócił si˛e i nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e ani razu, opu´scił ˙ Ogrody Zycia. Ander Elessedil stał cicho nad ło˙zem swego ojca i patrzył ze smutkiem na starego króla. Warstwa derek i kocy unosiła si˛e delikatnie i to był jedyny znak, z˙ e król oddycha i jeszcze z˙ yje. Spał, ale ten sen był ciagł ˛ a˛ walka,˛ balansowaniem na kraw˛edzi s´wiatła, tu˙z nad ciemna˛ pustka˛ bez powrotu. Gwałtowne uczucia targały młoda˛ dusza˛ ksi˛ecia elfów i dr˙zały jak li´scie na wietrze. Minione wydarzenia 380

stan˛eły mu przed oczami. To Gael wrócił do pałacu. Nie mógł spa´c, wi˛ec zaczał ˛ my´sle´c o przygotowaniach do nast˛epnego dnia. Ale drzwi były zamkni˛ete, jak powiedział Anderowi — a stra˙ze znikn˛eły. Czy król był bez warty? Ksia˙ ˛ze˛ wstał wtedy natychmiast, wyszedł ze swojej komnaty i zawołał na stra˙ze. Wyłamali czym pr˛edzej drzwi, słyszac ˛ krzyki króla od s´rodka. Tam stali si˛e s´wiadkami ostatniej cz˛es´ci pojedynku mi˛edzy królem a demonem, który wygladał ˛ jak Manx. Kiedy zanosili go do sypialni, odzyskał na chwil˛e s´wiadomo´sc´ i opowiedział o podst˛epie demona i o straszliwej walce. Potem znów stracił s´wiadomo´sc´ . Jak jego ojciec mógł wyj´sc´ z tego cało? Gdzie drzemały te siły, które w sobie odnalazł? Tylko ci, którzy zastali go walczacego ˛ jeszcze, mogli to doceni´c i podziwia´c. Wszyscy inni nadeszli pó´zniej: ministrowie, dowódcy i królewska s´wita. Oni nie widzieli króla le˙zacego ˛ w kału˙zy krwi, poharatanego kłami i szponami. Oczywi´scie spekulowano, chodziły plotki, prowadzono dyskusje. Król nie z˙ yje, szeptano, miasto stracone. . . Ander zaciskał szcz˛eki. Uciszył ich wszystkich szybko. Wi˛ecej by trzeba było demonów, by zabi´c Eventina Elessedila! Ukl˛eknał ˛ przy ło˙zu i wział ˛ dło´n ojca w swoje. Płakałby, gdyby zostały mu jakie´s łzy. Jak˙ze gorzko los do´swiadczał jego ojca! Jego pierworodny syn nie z˙ ył, nie z˙ yli najbli˙zsi przyjaciele. Kraj ginał ˛ w szponach zła, które stało u jego wrót, a on nie mógł temu zapobiec. Na koniec został zdradzony przez ukochanego zwierzaka; za jego sprawa˛ stał si˛e ofiara˛ podst˛epu, którego w por˛e nie odkrył. Kosztowało to z˙ ycie tylu ludzi i przyjaciół! Có˙z jeszcze teraz mogło go trzyma´c przy z˙ yciu. . . ? Po tylu cierpieniach, z takim brzemieniem. . . Z pewno´scia˛ s´mier´c przyniesie ulg˛e i wybawienie. Poklepał delikatnie dło´n ojca. Eventin Elessedil, król elfów, ostatni z wielkich. Takiego jak on ju˙z nie b˛edzie. A co potomno´sc´ zachowa w pami˛eci. . . z˙ e oto za jego panowania zniszczono krain˛e, a naród zginał ˛ lub poszedł na wygnanie. Anderowi tak strasznie było z˙ al starego ojca, który po´swi˛ecił całe z˙ ycie dla tego narodu i dla tej ziemi. A on sam prawdopodobnie nie b˛edzie ju˙z miał si˛e kim opiekowa´c. Kochał ten kraj i ten naród bardziej ni˙z z˙ ycie, które by´c mo˙ze przyjdzie mu za niego odda´c. Mo˙ze te˙z przyjdzie mu by´c s´wiadkiem jego ostatecznego zniszczenia, jego s´mierci. . . To nie było sprawiedliwe. . . Ander pochylił si˛e i pocałował ojca w czoło. A potem wyprostował si˛e i odwrócił. Przez zasłoni˛ete kotary przenikało s´wiatło budzacego ˛ si˛e dnia, nad koronami drzew przebłyskiwał pierwszy promie´n sło´nca. Musi odnale´zc´ Allanona. Druid jeszcze nic nie wie. A potem trzeba dołaczy´ ˛ c do armii na płaskowy˙zu Carolan i walczy´c tak, jak walczyłby ojciec, gdyby tylko mógł. Nie czas ju˙z teraz na gorycz, nie czas na z˙ al. Teraz była potrzebna tym ludziom odwaga, siła i po´swi˛ecenie, jakie wykazywał ojciec, stojac ˛ w szeregach armii. Cokolwiek ma si˛e dzi´s sta´c, musi by´c ze swymi z˙ ołnierzami, musi by´c synem godnym swego ojca. Szedł długimi korytarzami pałacu. Przystanał ˛ na moment przed oknem i wpatrywał si˛e, jak kolejne promienie sło´nca roz´swietlaja˛ niebo i nastaje s´wit. Potem 381

wyszedł na zewnatrz. ˛ W um˛eczona˛ twarz uderzył chłód wczesnego poranka. Przymknał ˛ na chwil˛e podkra˙ ˛zone oczy i chłonał ˛ o˙zywcze powietrze. Okna pałacu odbijały nie´smiały jeszcze blask sło´nca. Stra˙z pałacowa penetrowała uwa˙znie ka˙zdy skrawek terenu. Troch˛e za pó´zno, pomy´slał gorzko. Poszedł w kierunku bram, walczac ˛ z senno´scia.˛ Jak długo spał, zanim przyszedł do niego Gael. . . ? Nie pami˛etał ju˙z. A kiedy potem próbował zasna´ ˛c, przed oczyma jawiła mu si˛e twarz ojca, widział jego straszliwe rany, widział jego oczy, pełne przera˙zenia i bólu. Został zdradzony. . . ! Dał si˛e zwie´sc´ ! Zdrada! Podst˛ep! Jego oczy wykrzykiwały to, cho´c on sam ledwie mógł szepta´c. Minał ˛ bramy, wyszedł na szeroka˛ alej˛e i przeszedł obok przywiazanych ˛ do drewnianych barierek bojowych rumaków. Nie zauwa˙zył ogromnej sylwetki stojacej ˛ w cieniu drzew. — Ksia˙ ˛ze˛ Ander?! Drgnał ˛ na niespodziewany d´zwi˛ek swego imienia, zatrzymał si˛e i odwrócił. Ciemna posta´c oderwała si˛e od cienia i wyszła na s´wiatło poranka. Błysn˛eła pogi˛eta kolczuga. To był dowódca Wolnych Strzelców, Stee Jans. — Kapitanie. . . — Ksia˙ ˛ze˛ odpowiedział na krótki ukłon skinieniem głowy. — Ci˛ez˙ ka noc, jak mi powiedziano. — A wi˛ec słyszałe´s. . . ? Stee Jans spojrzał w kierunku pałacu. — Do pałacu dostał si˛e demon. Stra˙z wybita, sam król ci˛ez˙ ko ranny w walce, demon martwy. Nie mo˙zesz oczekiwa´c, z˙ e takie wypadki pozostana˛ tajemnica,˛ panie. — Nie. . . Nawet nie próbowali´smy. — Ander westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — To był Przemieniec. Wcielił si˛e w owczarka mojego ojca; psa, którego miał od wielu lat. Nikt z nas nie wie, jak długo w nim siedział i odgrywał swoja˛ rol˛e. Ale dzisiejszej nocy postanowił t˛e gr˛e zako´nczy´c. Zabił stra˙zników, zablokował drzwi i zaatakował króla. Potwór, kapitanie, prawdziwe monstrum. Zda˙ ˛zyli´smy w ostatniej chwili. Nie wiem, jak mój ojciec. . . Ander zamilkł na moment. Głos mu si˛e załamał i nie mógł dalej mówi´c. Kapitan patrzył na niego i współczuł mu w duszy. — A wi˛ec król z˙ yje. . . Ander przytaknał ˛ powoli i popatrzył na dowódc˛e. — Ale nie wiem, co go jeszcze trzyma przy z˙ yciu. — Obaj spojrzeli na o´swietlony pałac i spacerujace ˛ stra˙ze. — By´c mo˙ze czeka na reszt˛e z nas — powiedział cicho Stee Jans, patrzac ˛ w kierunku Carolanu. — Co masz na my´sli? — zapytał Ander. Kapitan odwrócił głow˛e i spojrzał ksi˛eciu prosto w oczy. — Czas, panie. Mamy coraz mniej czasu. — Ander zaczerpnał ˛ powietrza. — Jak długo jeszcze. . . ? — zapytał cicho. 382

— Dzi´s, panie. Twarz z˙ ołnierza pozostała bez wyrazu, a powiedział to takim tonem, jakby mówił o pogodzie. — Mówisz o tym, jakby´s był zupełnie pewien, kapitanie. . . jakby´s. . . — Jestem z˙ ołnierzem, panie, i uczciwym człowiekiem. Powiedziałem ci to ju˙z kiedy´s. Czy chciałby´s usłysze´c co´s, co nie jest prawda? ˛ — Nie. — Ander potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Czy nie ma z˙ adnej nadziei, z˙ e utrzymamy si˛e jeszcze troch˛e? — Stee Jans wzruszył ramionami. — Zawsze jest jaka´s szansa. Daj temu miar˛e taka,˛ panie, jaka˛ by´s mierzył szans˛e, z˙ e król prze˙zyje do nast˛epnego dnia. Tak samo wyglada ˛ nasza sytuacja. Ander kiwał głowa˛ w zamy´sleniu. — Mamy szcz˛es´cie, z˙ e ty i twoi Wolni Strzelcy jeste´scie z nami. — Ksia˙ ˛ze˛ wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. — Chciałbym kiedy´s móc ci podzi˛ekowa´c inaczej. . . odwdzi˛eczy´c si˛e. . . ˙ Zelazny Człowiek, kapitan Wolnych Strzelców u´scisnał ˛ dło´n ksi˛ecia i u´smiechnał ˛ si˛e nieznacznie. — Ja za´s chciałbym, panie, da´c ci taka˛ mo˙zliwo´sc´ . Tymczasem jednak. . . niech ci szcz˛es´cie sprzyja, ksia˙ ˛ze˛ . Zasalutował i odszedł. Ander patrzył za nim jeszcze jaki´s czas, a potem poszedł w gór˛e alei. Chwil˛e pó´zniej, gdy był ju˙z prawie gotów do jazdy na Carolan, odnalazł go Allanon. Druid jechał na Artaqu; dwa czarne cienie wynurzały si˛e z porannego mroku lasu. Ander patrzył, jak druid podje˙zd˙za do´n i staje obok. — Wiem, co si˛e stało. — Jego gł˛eboki głos zadudnił w porannej ciszy. — Jest mi przykro, Anderze Elessedilu. — Ander skinał ˛ głowa.˛ — Allanonie, gdzie jest gałazka? ˛ — Ona odeszła, ksia˙ ˛ze˛ . Ellcrys jest martwa. Ander poczuł, jak uginaja˛ mu si˛e nogi, a serce s´ciska chłód. — A wi˛ec to ju˙z koniec, prawda. . . ? Bez jej magii jeste´smy bezbronni. — By´c mo˙ze nie. Ander patrzył na niego z niedowierzaniem, ale druid ju˙z zawracał Artaqa. ˙ — B˛ed˛e na ciebie czekał przy bramie Ogrodów Zycia, ksia˙ ˛ze˛ ! — zawołał na odjezdnym. — Jest jeszcze szansa. A potem spiał ˛ rumaka i pognał przed siebie, znikajac ˛ za najbli˙zszymi drzewami.

LI Godzin˛e po wschodzie sło´nca demony przypu´sciły kolejny atak. Run˛eły wielka˛ masa˛ na skały klifu Carolanu, próbujac ˛ wspia´ ˛c si˛e na´n ze wszystkich stron naraz. Czarna fala potworów atakowała te˙z Elfitch, przedzierajac ˛ si˛e po gruzach zburzonej cz˛es´ci budowli, spi˛etrzajac ˛ si˛e, wchodzac ˛ jedne na drugie, a˙z pod same bramy szóstej rampy. Teraz demony były ju˙z silniejsze i jeszcze bardziej w´sciekłe. Nie były ju˙z ograniczone pot˛ega˛ Ellcrys, nacierały wi˛ec ze zdwojona˛ zaciekło´scia˛ i jeszcze wi˛eksza˛ pogarda˛ dla z˙ ycia i s´mierci. Atakujac ˛ s´ciany klifu, bestie tym razem u˙zyły haków wykutych ze zdobycznej broni oraz lin z plecionych pnaczy. ˛ Niektóre poczwary wdrapywały si˛e na strome s´ciany, mocowały haki, a po linach wspinały si˛e wtedy nast˛epne. Próbowano te˙z rzuca´c haki na szczyt. Kiedy to si˛e udawało, demony ciagn˛ ˛ eły liny, starajac ˛ si˛e s´ciaga´ ˛ c całe kamienne bloki. Były to ci˛ez˙ kie chwile dla obro´nców, ale byli przygotowani. Kerrin i Gwardia Narodowa mieli swe stanowiska ponad brama,˛ na basztach. Stee Jans i Wolni Strzelcy stali na murach z lewej strony, za´s Amantar i górskie trolle z prawej. Obro´ncy dwoili si˛e i troili: odczepiano haki, przecinano liny; demony spadały w przepa´sc´ i gin˛eły przygniecione przez inne potwory. Łucznicy mierzyli w czarna˛ mas˛e, posyłajac ˛ grad strzał. Bestie wszak wcia˙ ˛z parły do przodu, rzucajac ˛ nowe haki, zaczepiajac ˛ nowe liny, zwalajac ˛ kamienne bloki, pnac ˛ si˛e na mury ze wszystkich stron jednocze´snie. Przytargały te˙z ze soba˛ s´wie˙zo s´ci˛ete drzewa, w których zrobione były stopnie. Długie belki opierano o mury i po nich w´sciekłe watahy wbiegały na szczyty. A gdy obro´ncy wychylali si˛e, by spycha´c belki, demony rzu˙ cały w nich zdobycznymi maczugami, mieczami i włóczniami. Zołnierze odpierali atak za atakiem, ale w ko´ncu demony osiagn˛ ˛ eły szczyty murów. Było ich ju˙z za du˙zo, a obro´nców za mało. Teraz w wielu miejscach rozgorzała bezpo´srednia walka. Wcia˙ ˛z jeszcze inne demony wspinały si˛e po s´cianach klifu Carolanu. Na szczycie czekały ju˙z na nich oddziały Gwardii Narodowej z Legionu Granicznego oraz karły i ich oddziałki saperów. Byli tu te˙z elfijscy z˙ ołnierze z rozbitych wczes´niej formacji. Cała˛ ta˛ armia˛ dowodził Ehlron Tay. Gdy tylko jaki´s łeb lub waski ˛ pysk wychylił si˛e znad kraw˛edzi, z˙ ołnierze siekli mieczami lub toporami, strzelali z łuków lub ciskali kamieniami. Jednak˙ze linie obro´nców były poprzedzielane za˙ gajnikami, które rosły na płaskowy˙zu. Zołnierzy było za mało, by obsadzi´c lini˛e 384

klifu na całej długo´sci. Tu i ówdzie demony doszły na sam szczyt i przez nikogo nie zatrzymywane, zbierały si˛e w grupy i atakowały od tyłu. Szeregi obrony zacz˛eły si˛e załamywa´c. Na samym Elfitch za´s demony atakowały ju˙z bramy. Było ich coraz wi˛ecej. W ko´ncu obro´ncy na murach nie mogli ju˙z osłania´c bram. Walac ˛ w nie drewnianymi taranami, wybijajac ˛ z nich bolce i zasuwy, demony wreszcie otworzyły pot˛ez˙ ne wrota, a czarna fala jak lawa wlała si˛e do s´rodka. Amantar wcia˙ ˛z utrzymywał pozycje po prawej stronie rampy, ale Stee Jans i jego zdziesiatkowani ˛ strzelcy byli coraz bardziej spychani. W samym s´rodku walczył Kerrin i jego Gwardia Narodowa. Spróbowali kontratakowa´c, by rozdzieli´c watah˛e poczwar i da´c pozostałym czas na uformowanie szeregów do odwrotu. Nie dali rady. Demony zaatakowały w´sciekle z obu stron, spychajac ˛ obro´nców z obu flanek i odcinajac ˛ czołowym oddziałom Gwardii odwrót. Zawrzała rozpaczliwa walka. Odci˛eta grupa Kerrina została otoczona i wybita do nogi lub zepchni˛eta z murów. On sam spadł w przepa´sc´ i zginał ˛ na miejscu. Kontratak nie powiódł si˛e. Z wolna z˙ ołnierze zacz˛eli si˛e wycofywa´c przez otwarte bramy siódmej i ostatniej rampy. Szeregi elfów były zwarte, z˙ ołnierze na przedzie musieli zatrzymywa´c napierajac ˛ a˛ mas˛e demonów i da´c czas tylnym formacjom, ale nie było to łatwe. Odwrót nie mógł si˛e zamieni´c w ucieczk˛e. Amantar i Stee Jans walczyli teraz w centrum przedniej falangi, siejac ˛ w´sród bestii spustoszenie, ale i oni wycofywali si˛e pod ich naporem. W tym samym momencie, od strony rzeki ruszyła kolejna fala demonów. Trzysta jardów dalej, stojac ˛ na płaskowy˙zu, Ander patrzył, jak rozwiewaja˛ si˛e wszystkie jego nadzieje. Za plecami miał z˙ ołnierzy Czarnej Stra˙zy, którzy otaczali ˙ zwartym kr˛egiem Ogrody Zycia. Ksia˙ ˛ze˛ zerknał ˛ na ogromnego Kobolda, który stał z przodu, a potem na Allanona, siedzacego ˛ na Artaqu. Obaj pochmurnym wzrokiem obserwowali toczac ˛ a˛ si˛e bitw˛e. — Allanonie, musimy co´s zrobi´c — powiedział prawie szeptem ksia˙ ˛ze˛ . — Jeszcze nie. Poczekamy — odparł druid, nie odwracajac ˛ nawet wzroku. Na całej długo´sci klifu demony wspinały si˛e na szczyty. Na cyplu Carolanu bestie ju˙z wdarły si˛e do góry i odparły atak elfijskiej jazdy, która próbowała je zepchna´ ˛c. W północnej cz˛es´ci saperzy jeszcze utrzymywali swe pozycje, nacierajac ˛ natychmiast na pojawiajace ˛ si˛e demony i spychajac ˛ je z powrotem. Natomiast Ehlron Tay poda˙ ˛zył ku południowym kraw˛edziom, by odzyska´c i wesprze´c ni˙zsze partie płaskowy˙zu. Jego jazda uderzyła w zwarta˛ mas˛e potworów, nadziewajac ˛ je na długie kopie. Wpadli w sam s´rodek czarnej masy; kopie p˛ekały w drzazgi na łuskowatych cielskach, gi˛eły si˛e zbroje i miecze. Mia˙zd˙zone demony wyły straszliwie, fruwały odci˛ete łby i łapy. Powstało tak okropne kotłowisko, z˙ e z daleka nie mo˙zna było odró˙zni´c z˙ ołnierzy jazdy od cielsk demonów. Po chwili ta wielka kipiaca ˛ masa zacz˛eła si˛e powoli posuwa´c ku centrum Carolanu; elfy wycofywały si˛e, nie mogac ˛ sprosta´c zajadło´sci i liczbie demonów. Ich szeregi poszły w rozsyp385

k˛e, wycinane w pie´n przez ryczace ˛ bestie, które natychmiast posuwały si˛e w głab ˛ płaskowy˙zu. Jednocze´snie te˙z demony sforsowały bramy siódmej rampy i lawina˛ run˛eły do przodu, rozbijajac ˛ elfijskie szeregi. Raz tylko trollom udało si˛e odepchna´ ˛c poczwary pod bram˛e, przeprowadzajac ˛ s´miały, lecz krwawy kontratak, który wielu z nich przypłaciło z˙ yciem. A demony pchn˛eły teraz do przodu wielkie monstra, którym z˙ ołnierze nie mogli w z˙ aden sposób sprosta´c. Gin˛eli masowo, mia˙zd˙zeni i rozrywani na strz˛epy. Nawet trolle nie mogły powstrzyma´c tego naporu. Zdołali tylko zatrzyma´c koszmarne bestie na tyle długo, z˙ e elfijscy z˙ ołnierze zda˙ ˛zyli si˛e wycofa´c na płaskowy˙z, zabierajac ˛ ze soba˛ rannych. Do tego czasu demony zdołały osiagn ˛ a´ ˛c zarówno pomocny, jak i południowy kraniec Carolanu, spychajac ˛ dzielnych saperów w głab. ˛ Powoli, lecz nieuchronnie, ˙ Ogrody Zycia stawały si˛e jedyna˛ wysepka˛ wzgl˛ednego spokoju po´sród szale´nstwa bezpardonowej bitwy o ka˙zda˛ pi˛ed´z ziemi. W pewnym momencie szczególnie zajadła horda dopadła oddziału Ehlrona Taya. Najbli˙zej stojacy ˛ z˙ ołnierze otoczyli swego dowódc˛e i stawili zaciekły opór, ale gin˛eli jeden po drugim. Sam Tay, ci˛ez˙ ko ranny, został zrzucony ze swego konia. Byłby zginał ˛ na miejscu, straszliwie rozszarpany, gdyby nie kolejna grupa wiernych z˙ ołnierzy. Wielu z nich straciło z˙ ycie, aby inni zda˙ ˛zyli go wynie´sc´ spod pazurów bestii. Umierajacego ˛ kapitana odniesiono w bezpieczne miejsce. Tak˙ze i Browork, który dokonywał wr˛ecz heroicznych wysiłków, w ko´ncu uległ przewadze. Odpierajac ˛ jednocze´snie ataki kilku bestii, poszarpany szponami, obficie krwawiac, ˛ coraz bardziej tracił siły, a˙z wreszcie wycofał si˛e, a wraz z nim resztka saperów. Stara Gwardia, decydujac ˛ si˛e na utrzymanie pozycji za wszelka˛ cen˛e, nie oddała jeszcze ani kawałka terenu, płacac ˛ za to utrata˛ dwóch trzecich liczby swoich z˙ ołnierzy. Nawet dwóch skrzydlatych ˙ je´zd´zców spadło na ziemi˛e, a pozostała trójka poleciała w stron˛e Ogrodów Zycia, by stana´ ˛c u boku Allanona. Wsz˛edzie, na całej długo´sci klifu, elfy i ich sprzymierze´ncy wycofywali si˛e w głab ˛ płaskowy˙zu. Teraz tak˙ze i ostatni obro´ncy Elfitch, walczacy ˛ na skraju płaskowy˙zu, musieli si˛e powoli wycofywa´c. Tutaj walczył jak sam demon pot˛ez˙ ny Stee Jans, chroniony z prawa i lewa przez swoich strzelców. Ale gdy tylko spostrzegli, z˙ e nawet Gwardia Narodowa zaczyna si˛e wycofywa´c, musieli odda´c pozycje i walczac ˛ zaciekle, przygotowywali si˛e do odwrotu. Wiedzieli, z˙ e je´sli nie uczynia˛ tego natychmiast, zostana˛ odci˛eci i wszyscy, cała broniaca ˛ rampy armia zginie natychmiast. Przy ˙ Ogrodach Zycia za´s mogli na nowo uformowa´c szyki. Tam te˙z ze wsparciem czekały oddziały Czarnej Stra˙zy. Ale na to wszystko obro´ncy Elfitch potrzebowali czasu i kogo´s, kto mógłby im ten czas da´c. Rudowłosy kapitan Wolnych Strzelców podjał ˛ decyzj˛e; krzyknał ˛ gło´sno par˛e razy, wydajac ˛ komendy. Jego z˙ ołnierze uformowali falang˛e na samym skraju klifu przy Elfitch. Teraz padł rozkaz do odwrotu. Nikt nie kwestionował rozkazów Stee Jansa. Trolle i elfy zacz˛eły si˛e wycofywa´c. Tylne szeregi weszły ju˙z na płaskowy˙z, 386

˙ idac ˛ w kierunku pier´scienia Czarnej Stra˙zy przy Ogrodach Zycia. W tym momencie powstała bardzo niebezpieczna sytuacja, gdy˙z pozostali obro´ncy Elfitch z przodu mieli demony, a tyły i flanki niezabezpieczone. W ka˙zdej chwili mogli zosta´c zaatakowani przez bestie, które ju˙z znajdowały si˛e na płaskowy˙zu. Stee Jans i Wolni Strzelcy pozostali sami na całej wielkiej przestrzeni. — Co on najlepszego robi?! — krzyknał ˛ Ander do Allanona. — Dlaczego oni. . . Nie doko´nczył ju˙z zdania, gdy˙z w tym wła´snie momencie demony zaatakowały. Pognały przez siódma˛ ramp˛e i wypadły na płaskowy˙z. Obserwujaca ˛ to armia nie mogła uwierzy´c własnym oczom. Wygladało ˛ to, jakby rozszalały bezmiar wód walił prosto na krucha˛ i cieniutka˛ tam˛e. Lecz Wolni Strzelcy wytrzymali pierwsze uderzenie. Ich linie obronne wygi˛eły si˛e do granic mo˙zliwo´sci, ale nie p˛ekły. Dopiero po chwili zacz˛eli si˛e powoli wycofywa´c, cały czas utrzymujac ˛ szyki. Odwrót był konieczny, aby nie dopu´sci´c do okra˙ ˛zenia. Czarna masa ponownie naparła cała˛ siła˛ i po raz drugi została odparta. Lecz teraz zostało ju˙z przy z˙ yciu niewiele ponad dwudziestu Wolnych Strzelców. A Stee Jans wcia˙ ˛z walczył w pierwszym szeregu. Do tego czasu pozostałe oddziały zda˙ ˛zyły ju˙z si˛e wycofa´c i przegrupo˙ wa´c przy Ogrodach Zycia. Patrzyli z niedowierzaniem, jak mała grupka strzelców z Legionu Granicznego sama odpiera w´sciekły atak rozszalałych poczwar. W szeregach zaległa cisza. Wiedzieli, czym to si˛e musi sko´nczy´c. Teraz ju˙z płaskowy˙z Carolan stał przed demonami otworem. Ale na jego klifie wcia˙ ˛z trwało krwawe zako´nczenie spektaklu. Stee Jans, ci˛ez˙ ko ranny, rozpłatał jeszcze mieczem dwa najbli˙zsze demony, odskoczył i podniósł le˙zacy ˛ sztandar ˙ Wolnych Strzelców. Zołnierze otoczyli kapitana szczelnym kordonem i gromkim okrzykiem oddali cze´sc´ swemu sztandarowi. Byli gotowi na s´mier´c, ale wcia˙ ˛z walczyli zaciekle, do upadłego. Została ju˙z ich tylko garstka, a przed soba˛ mieli rozszalałe paszcze, ociekajace ˛ krwia˛ kły i tnace ˛ jak błyskawice szpony. Mimo to ani jeden z˙ ołnierz nie złamał ostatniego szyku, ani jeden si˛e nie wycofał, ani nie próbował ucieka´c. Wycofywali si˛e w równym szeregu, wiedzac, ˛ z˙ e je´sli cho´c jeden z nich go złamie, to reszta krwawo za to zapłaci. Ander wciagn ˛ ał ˛ przez z˛eby powietrze. Nie wierzył własnym oczom. Ale wiedział, z˙ e jest to odwrót beznadziejny. W tej wła´snie chwili stanał ˛ przy nim Browork, ledwo trzymajacy ˛ si˛e na nogach. — Za daleko, człowieku. Nie ma szans. Szkoda — mruczał do siebie dzielny saper. ˙ Wszyscy obro´ncy zgromadzili si˛e ju˙z przy Ogrodach Zycia; demony tymczasem wyłaziły nowymi falami spoza klifu. Formowały si˛e w watahy, od biedy przypominajace ˛ kształtem jako takie oddziały. A strzelcy wcia˙ ˛z odpierali ataki idacych ˛ od strony Elfitch hord. — Uciekaj, wycofuj si˛e. . . ! Uciekaj! — szeptał nerwowo Ander, patrzac ˛ z podziwem na rudowłosego kapitana. — Uciekaj, Stee Jans! 387

˙ Ale czasu na odwrót nie było. Do Ogrodów Zycia doszedł w´sciekły jazgot i wycie. Wszyscy patrzyli, jak rozszalała czarna lawina run˛eła do przodu. Wtedy do działania przystapił ˛ Allanon. Rzucił krótkie słowo do Dayna i lejce roka były ju˙z w jego r˛ekach. Chwil˛e pó´zniej siedział na wielkim ptaku i unosił ˙ si˛e w powietrze. Ander Elessedil i wszyscy zgromadzeni przy Ogrodach Zycia patrzyli, jak druid z wielkiej wysoko´sci leci prosto na szeregi poczwar. Czarne szaty powiewały złowieszczo, r˛ece trzymał wyciagni˛ ˛ ete przed siebie. Demony przystan˛eły na chwil˛e niepewne, co teraz czyni´c. W´sciekło´sc´ i furia pchały je do przodu, lecz strach przed magiem i jego ogniem platał ˛ im nogi i je˙zył sier´sc´ na karkach. W tym momencie przez płaskowy˙z przetoczył si˛e straszliwy grzmot, bł˛ekitna błyskawica rozdarła przestworza i uderzyła w ziemi˛e. Brzegi klifu zamieniły si˛e w kotłowisko, gdy ziemia i czarna masa demonów wybuchły wielka˛ fontanna˛ głazów, piachu i krwawych szczatków. ˛ A zaraz za nia˛ poszła nast˛epna błyskawica i uderzyła w ziemi˛e ju˙z nieco bli˙zej broniacej ˛ si˛e garstki strzelców. Stee Jans natychmiast pojał ˛ intencj˛e Allanona. W dogodnej chwili, korzystajac ˛ z zamieszania, kapitan dał znak swoim z˙ ołnierzom. Wszyscy obrócili si˛e na pi˛ecie i pognali szybko przed siebie, nisko pochyleni, zakrywajac ˛ r˛ekami głowy. Za nimi rozp˛etało si˛e piekło. Wiazka ˛ za wiazk ˛ a,˛ straszliwy ogie´n uderzał w ziemi˛e i potwory, rozrywajac ˛ je na kawałki. Łby poczwar eksplodowały, z cielsk wylatywały wn˛etrzno´sci; krwawe szczatki, ˛ głazy i kamienie, wielkie płaty ziemi, wszystko to leciało wysoko w powietrze i spadało dookoła. Straszna była siła ognia druida. Stee Jans i jego wyczerpani z˙ ołnierze nie musieli ju˙z si˛e obawia´c pogoni. Gdy stojace ˛ daleko, po obu stronach płaskowy˙zu demony chciały ruszy´c za nimi, Allanon pikował ju˙z z wielka˛ szybko´scia,˛ lecac ˛ dokładnie w poprzek nadciagaj ˛ acej ˛ fali demonów. Znów trysnał ˛ bł˛ekitny ogie´n. Długa wiazka ˛ ognia uderzyła w północny kraniec cypla i rozorała ziemi˛e a˙z do jego południowego ko´nca. Przed demonami stan˛eła nagle wysoka s´ciana ognia. Rozległy si˛e w´sciekłe ryki, jazgot i wycie bezsilnych poczwar, które si˛e nie odwa˙zyły przekroczy´c gorejacej ˛ przeszkody. ˙ W tym samym momencie przy Ogrodach Zycia rozległy si˛e okrzyki ulgi i rado´sci z chwilowego zwyci˛estwa nad demonami. — No, biegnijcie teraz, szybko — pokrzykiwał Ander, wypatrujac ˛ nerwowo, czy strzelcom nie grozi jakie´s niebezpiecze´nstwo. Teraz mieli du˙ze szanse. Dystans mi˛edzy Ogrodami a strzelcami zmniejszał si˛e z ka˙zda˛ chwila.˛ I nagle spoza s´ciany ognia co´s mign˛eło, płomienie jakby na sekund˛e przygasły w jednym miejscu. Strzelcy usłyszeli za soba˛ straszny syk i jazgot, jakby goniły ich jednocze´snie tysiace ˛ w˛ez˙ y i kotów. Obejrzeli si˛e w biegu i nawet im podniosły si˛e z przera˙zenia włosy na głowie, a z˙ oładki ˛ s´cisnał ˛ lodowaty chłód. To były furie. I pewnie ich odwrót sko´nczyłby si˛e w tym samym miejscu, w którym ujrzeli owe straszne kobiety-koty, gdyby nie Allanon. Dostrzegł je w momencie, gdy przekraczały s´cian˛e ognia. Furie spi˛eły si˛e do skoku i w tej samej chwili trafiła je szeroka wiazka ˛ o´slepiajacego ˛ ognia, rozrywajac ˛ na strz˛e388

py. Gdy opadł dym, w ziemi ziała wielka dziura, a po furiach pozostały krwawe szczatki ˛ i popiół. Teraz ju˙z Stee Jans i jego z˙ ołnierze doszli bezpiecznie do Ogrodów i dołaczyli ˛ do armii. Powitano ich okrzykami rado´sci, zasypano gratulacjami i podzi˛ekowaniami. I znów na porannym wietrze powiewały sztandary czterech krain. Na cyplu ogie´n druida przygasł nieco, wcia˙ ˛z jednak demony nie o´smieliły si˛e przez niego przedziera´c. Tym bardziej, z˙ e były przera˙zone pot˛ega˛ druida i szybka˛ kl˛eska˛ furii. Tłoczyły si˛e zatem na skraju cypla, wyjac ˛ i zawodzac. ˛ I czekały. A druid nadal kra˙ ˛zył na roku w powietrzu, przepatrujac ˛ bł˛ekitne niebo. Wiedział, co teraz powinno nastapi´ ˛ c. Oto rzucił ostateczne wyzwanie, a tylko jeden ze zgromadzonych tu demonów mógł na nie odpowiedzie´c. Tylko Dagda Mor był na tyle pot˛ez˙ ny, by to zrobi´c. Dlatego te˙z, jak wierzył Allanon, podejmie to wyzwanie. Druid nie dawał mu wielkiego wyboru. Sam Dagda Mor, tak jak i druid, umiał wyczuwa´c magi˛e i sił˛e Kamieni Elfów. Wiedział, z˙ e Wil Ohmsford ich u˙zył, wiedział, z˙ e poszukiwania Krwawego Ognia zako´nczyły si˛e sukcesem. Wiedział te˙z, z˙ e to, czego obawiał si˛e najbardziej — odrodzenie znienawidzonej Ellcrys — moz˙ e wkrótce nastapi´ ˛ c. Wtedy zostanie odbudowany Zakaz, z którego nie b˛edzie si˛e mógł wyrwa´c. Był to bardzo niebezpieczny moment dla władcy demonów. Jego Przemieniec był martwy, Kosiarz zawiódł, a armia poczwar stan˛eła tu, na płaskowy˙zu Carolan, i straciła impet uderzenia. Je´sli teraz zostanie powstrzymany, to straci wszystko. Nie liczyło si˛e w tej chwili to, z˙ e cała reszta Westlandii znajduje si˛e pod jego panowaniem. Kluczem do jego sukcesu była Ellcrys. Drzewo musi umrze´c, a ziemia, w której zapu´sciło korzenie i z której mo˙ze narodzi´c si˛e nowe, musi by´c przeryta i zatruta, aby nic ju˙z na niej nie mogło wyrosna´ ˛c. Potem mo˙zna ju˙z b˛edzie bez po´spiechu odszuka´c nasionko i ostatnia˛ Wybrana.˛ A wtedy demony b˛eda˛ ju˙z pewne, z˙ e nikt nigdy nie wyp˛edzi ich z tej ziemi i nie sp˛eta okowami Zakazu. Ale nic z tych rzeczy nie mo˙zna było zrobi´c, dopóki druid był przy z˙ yciu. Dagda Mor wiedział o tym i teraz musiał przystapi´ ˛ c do działania. . . Nagle wycie demonów ucichło. Allanon natychmiast spojrzał w tym kierunku. Znad klifu Carolanu unosił si˛e wolno ogromny czarny kształt, rzucajac ˛ złowrogi cie´n na płaskowy˙z. Unosił si˛e coraz wy˙zej i wy˙zej, w absolutnej ciszy. Allanon s´ciagn ˛ ał ˛ lejce roka i zawrócił szerokim łukiem. Skrzydlate monstrum było gigantyczne. To był ten sam potwór, który omal nie dopadł Wila i Amberle w dolinie Rhenn, gdy byli w drodze z Havenstead. Druid widział go teraz dokładnie: monstrualny nietoperz o gładkiej, s´wiecacej ˛ skórze i wielkim pysku, z którego sterczały waskie, ˛ długie kły. Łapy potwora były podgi˛ete, a szpony, ostre i pot˛ez˙ ne, szeroko rozstawione. Druid słyszał kiedy´s, z˙ e takie stwory zamieszkuja˛ licznie w wielkich grotach dalekiej Nordlandii. Ale nawet on nigdy z˙ adnego z nich nie widział. A˙z do teraz. Bestia przeleciała cicho nad masa˛ skurczonych poczwar. Nagle powietrze rozdarł wysoki skowyt, który

389

przeszedł w pisk nie do zniesienia dla ludzkich uszu. Nawet demony skuliły si˛e ze strachu i zamilkły. Allanon przygotował si˛e do walki. Teraz zobaczył na grzbiecie monstrum Dagd˛e Mora. A wi˛ec wyzwanie zostało przyj˛ete. Druid poderwał ptaka w gór˛e, a nietoperz przemknał ˛ ni˙zej. Demony a˙z przylgn˛eły do ziemi, gdy wielki cie´n przeleciał tu˙z nad ich łbami. Obaj przeciwnicy zawrócili, zataczajac ˛ szerokie łuki. Dagda Mor pochylił si˛e nisko nad swym wierzchowcem; w r˛ece trzymał Magiczne Berło. Allanon s´ciagn ˛ ał ˛ lejce i rok nieco zwolnił. W tym momencie demon zaatakował. Z Berła Mocy trysn˛eła wiazka ˛ czerwonych płomieni. Dancer uchylił si˛e gwałtownie, pikujac ˛ w dół. Monstrum run˛eło za nim. Berło Mocy strzeliło czerwonym ogniem, który uderzył w ziemi˛e Carolanu. Wielkie szpony chybiły. Allanon wyrównał szybko lot i zawrócił. Wielki nietoperz był do´sc´ oci˛ez˙ ały. Zanim zda˙ ˛zył zareagowa´c, druid odpowiedział ogniem z góry. Bł˛ekit eksplodował na czarnym cielsku, przypalajac ˛ bezwłosa˛ skór˛e. Nietoperz zaskrzeczał ostro. Nie odniósł jednak powa˙zniejszej rany. Po chwili zawrócił, kierowany r˛eka˛ Dagdy Mora, który znów uniósł Magiczne Berło. Allanon był nieco wy˙zej i teraz leciał ku demonowi, gotów do ataku lub obrony. I nagle Berło Mocy o˙zyło, buchnał ˛ czerwony ogie´n i na niebie, dokładnie na drodze roka, rozgorzała s´ciana ognia. Tym razem nie było mo˙zliwo´sci zawrócenia. Ale Dancer nie zawahał si˛e ani chwili. Z gło´snym krzykiem zrobił błyskawiczna˛ p˛etl˛e i pomknał ˛ w dół ku płaskowy˙zowi. A tam grzmiały okrzyki podziwu i rado´sci, tak w´sród elfów, jak i ich sprzymierze´nców. Demon zaatakował ponownie. I znów Dancer był szybszy. Gdy ogie´n z berła gonił roka, ten przeniknał ˛ nad kraw˛edzia˛ klifu i zni˙zył si˛e gwałtownie. Wtedy ogie´n uderzył w kraw˛ed´z, rozsadzajac ˛ wielkie głazy niczym małe kamyczki. Rok wzbił si˛e wy˙zej, przeleciał z powrotem nad płaskowy˙zem, po czym pomknał ˛ z niewiarygodna˛ szybko´scia˛ w gór˛e. Dagda Mor gonił go na swym monstrualnym nietoperzu, ale nie mógł u˙zy´c berła. Rok lawirował bowiem po niebie, zmieniajac ˛ błyskawicznie kierunki lotu. Dancer był o wiele zwinniejszy ni˙z ogromne, oci˛ez˙ ałe monstrum. I znowu ptak zawrócił gwałtownie, skr˛ecajac ˛ prawie w miejscu, i pomknał ˛ w dół. Z dłoni druida trysnał ˛ bł˛ekitny ogie´n i uderzył w mało zwrotna˛ besti˛e. Czarne cielsko zacz˛eło dymi´c. Dagda Mor stracił na chwil˛e równowag˛e, ale zdołał utrzyma´c si˛e w siodle. Przez jaki´s czas walka toczyła si˛e ze zmiennym szcz˛es´ciem i jej wyniki były do´sc´ wyrównane. Walczyli wysoko w powietrzu, czasem pikowali ostro w dół i przelatywali nad Carolanem. Dwie wrogie armie zadzierały wysoko głowy, wpa˙ trujac ˛ si˛e w powietrzny spektakl. Zaden z przeciwników nie mógł uzyska´c nad drugim wyra´znej przewagi. Nietoperz był powolny i oci˛ez˙ ały, ale potwornie silny i wytrzymały. Kilkakrotnie ju˙z Allanon trafił monstrum swym ogniem, a wyda-

390

wało si˛e, z˙ e czarna bestia nie odniosła z˙ adnej powa˙zniejszej rany. Natomiast rok nie został trafiony ani razu, gdy˙z był bardzo zwrotny i szybki. Ale wraz z upływem czasu siły Dancera zacz˛eły wyra´znie słabna´ ˛c. Wielki ptak był ju˙z zm˛eczony lotami patrolowymi, których było wiele w trakcie trzydniowej bitwy. Za ka˙zdym razem ogie´n demona był coraz bli˙zej. W´sród obro´nców zaległa cisza. Wszyscy my´sleli o tym samym. Pr˛edzej czy pó´zniej wielki ptak spó´zni si˛e o jedna˛ sekund˛e bad´ ˛ z druid z´ le odgadnie intencje demona. A wtedy Dagda Mor go dopadnie. Chwil˛e potem ich obawy si˛e sprawdziły. Niespodziewanie s´ciana ognia przeci˛eła drog˛e ptaka, który skr˛ecał wła´snie łukiem, uchylajac ˛ si˛e od poprzedniej wiazki. ˛ Czerwona wst˛ega przeszła przez wielkie skrzydło, rozrywajac ˛ je straszliwie. W jednej sekundzie Dancer zachwiał si˛e, stracił stabilno´sc´ i zaczał ˛ spada´c. W´sród szeregów elfijskiej armii rozległy si˛e krzyki przera˙zenia. A Berło Mocy znów bluzn˛eło czerwienia˛ i trafiło w spadajacego ˛ roka. Nietoperz pop˛edził w dół, pikujac ˛ szybko jak błyskawica. Allanon rozpaczliwie próbował jeszcze odwróci´c si˛e i wyciagn ˛ a´ ˛c w kierunku monstrum swa˛ dło´n. Gdy nietoperz był tu˙z nad nim, palce druida trysn˛eły bł˛ekitem. Głowa czarnej bestii eksplodowała krwawymi szczatkami; ˛ pozostał jedynie sam tułów. Trzydzie´sci pi˛ec´ stóp nad ziemia˛ doszło do potwornego zderzenia; rok i nietoperz wpadli na siebie i run˛eli na płaskowy˙z, pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ swych je´zd´zców. Uderzyli z hukiem o ziemi˛e. Dancer uniósł jeszcze głow˛e, a potem zastygł. Nietoperz za´s nie poruszył si˛e ju˙z. W tym momencie wszystkim wydało si˛e, z˙ e bitwa jest przegrana. Dancer i nietoperz byli martwi, Allanon za´s le˙zał bez ruchu. Tylko Dagda Mor dawał znaki z˙ ycia. Jedna˛ nog˛e miał zmia˙zd˙zona,˛ ale zdołał si˛e jako´s wydosta´c spod nietoperza. Wstał i ruszył w kierunku swego przeciwnika. Allanon drgnał, ˛ a potem uniósł głow˛e. Dagda Mor podszedł wolno i przystanał ˛ niecałe dziesi˛ec´ stóp od druida. Twarz miał wykrzywiona˛ nienawi´scia,˛ a jego Magiczne Berło l´sniło złowrogo. — Allanon! — Ander Elessedil usłyszał swój własny krzyk, który odbił si˛e echem od porannej ciszy. Zdawało si˛e, z˙ e druid go usłyszał. Podniósł si˛e z trudem i rzucił w bok w tym samym momencie, gdy trysnał ˛ czerwony płomie´n. I zanim Dagda Mor zdołał u˙zy´c ponownie swej broni, Allanon był ju˙z przy nim. Demon próbował cofna´ ˛c berło, ale palce druida ju˙z si˛e na nim zacisn˛eły. Allanon poczuł straszny ból wywołany dotykiem obcej magii. Ale w tej samej chwili zacz˛eła go chroni´c jego własna magia i ból zniknał. ˛ Walczyli teraz, starajac ˛ si˛e przeja´ ˛c berło. Czerwie´n i bł˛ekit toczyły ze soba˛ s´miertelny pojedynek, walczyły te˙z ciała i mi˛es´nie. Wydawało si˛e, z˙ e stoja˛ nieruchomo, lecz dwie wielkie pot˛egi zmagały si˛e w niewidocznym dla innych starciu. W pewnej chwili Allanon zebrał cała˛ swa˛ sił˛e i uderzył bł˛ekitnym ogniem. Płomienie trysn˛eły z jego dłoni, dosi˛egły berła, gaszac ˛ jego czerwie´n, i uderzyły w Dagd˛e Mora. Oczy demona rozszerzyły si˛e z przera˙zenia. Potwór krzyknał ˛ 391

gło´sno i przera´zliwie. W tym samym momencie Allanon naparł na zgi˛ete ciało przeciwnika i zmusił go do ukl˛ekni˛ecia, naciskajac ˛ swymi mocarnymi ramionami. Z gardzieli demona ponownie dobył si˛e ryk nienawi´sci i przera˙zenia. Rozpaczliwie usiłował wyzwoli´c si˛e z rak ˛ druida i spod działania jego magii. Ale dłonie Allanona s´ciskały jak dwa straszne imadła ze stali, przygniatajac ˛ mu r˛ece do berła. Dagda Mor zatrzasł ˛ si˛e i wrzasnał ˛ straszliwie. Potem wrzask przeszedł w charkot i rz˛ez˙ enie, a po chwili zamilkł zupełnie i oczy demona zaszły mgła.˛ Teraz ogie´n druida przełamał czerwona˛ obron˛e Magicznego Berła i przeszedł z łatwo´scia˛ przez ciało Dagdy Mora. Ogarniał go powoli całego, nabrzmiewał, a˙z w ko´ncu potwór eksplodował w ogniu i krwawych szczatkach, ˛ które natychmiast spłon˛eły. Z najpot˛ez˙ niejszego demona zła pozostał jedynie popiół. Nad Carolanem zaległa absolutna cisza. Allanon stał samotnie, trzymajac ˛ w r˛ekach Berło Mocy. Patrzył na ten kawałek drewna, kiedy´s tak pot˛ez˙ ny i straszny, a teraz sczerniały, dymiacy ˛ i bezu˙zyteczny. Potem połamał je i odrzucił ze wstr˛etem na traw˛e. ˙ Odwrócił si˛e w kierunku Ogrodów Zycia i zagwizdał na Artaqa. Czarny rumak oderwał si˛e od elfijskich szeregów i podbiegł. Allanon wiedział, z˙ e pozostało mu ju˙z tylko kilka chwil. Jego moc odeszła, a na nogach trzymał si˛e siła˛ swej z˙ elaznej ´ woli. Sciana ognia, która powstrzymywała demony, dogasała ju˙z zupełnie. A one gromadziły si˛e i tłoczyły, patrzac ˛ na niego głodnymi s´mierci s´lepiami. Czekały, co stanie si˛e dalej. Dagda Mor nie z˙ ył, ale to nie mogło ich całkowicie powstrzyma´c. Naprawd˛e liczyła si˛e dla nich tylko s´lepa nienawi´sc´ do elfów. Druid spojrzał w te s´lepia i u´smiechnał ˛ si˛e ponuro. Zatrzymywał je teraz tylko strach przed nim. Gdy strach minie, rozerwa˛ go na strz˛epy i zaatakuja˛ elfijska armi˛e. Artaq tracił ˛ go pyskiem i zar˙zał cicho. Ze wzrokiem utkwionym w czarna,˛ gotowa˛ do ataku mas˛e, Allanon cofnał ˛ si˛e dwa kroki i chwycił rumaka za grzyw˛e. Wspiał ˛ si˛e na siodło, krzyczac ˛ w s´rodku z bólu. Pociemniało mu w oczach, ale zawrócił Artaqa i na pozór spokojnie i pewnie, ruszył w kierunku elfijskich szeregów. Był to okropny powrót. Artaq szedł st˛epa, gdy˙z kłus byłby nie do zniesienia ˙ dla je´zd´zca. Kopyto za kopytem, powoli. Ogrody Zycia zbli˙zały si˛e coraz bardziej. Katem ˛ oka Allanon dostrzegł ruch w szeregach demonów. Kilka przedzierało si˛e ju˙z z wrzaskiem przez słabnac ˛ a˛ lini˛e ognia. Inne ruszały natychmiast za nimi. Mag uchwycił si˛e mocno siodła. Ju˙z zaraz, pomy´slał, jeszcze tylko chwila. I w tym momencie demony rzuciły si˛e z rykiem do przodu. Druid wiedział, z˙ e ˙ w tym tempie nie zda˙ ˛zy dojecha´c do Ogrodów Zycia. Nie miał wi˛ec wyboru. Spiał ˛ konia ostrogami i ruszył galopem. Pi˛ekny rumak p˛edził przez Carolan, Allanon za´s cierpiał katusze, gdy˙z ból przeszywał całe jego ciało. Wytrzymał jednak, a˙z do chwili, gdy Artaq minał ˛ linie elfijskiej obrony i wje˙ chał do Ogrodów Zycia. Powitały go radosne okrzyki i wiwaty elfów, trolli i karłów. 392

Nawet tutaj, cho´c ju˙z bezpieczny, Allanon nie zsiadł z konia. Jego z˙ elazna wola utrzymywała go wcia˙ ˛z w siodle. Twarz miał mokra˛ od potu. Obejrzał si˛e za siebie i ujrzał podchodzace ˛ coraz bli˙zej hordy demonów. Obro´ncy obsadzili mury i przygotowywali si˛e do walki. Mo˙ze teraz maja˛ jaka´ ˛s szans˛e, pomy´slał Allanon. A przynajmniej im ja˛ dałem. Nagle rozległ si˛e gło´sny okrzyk i wszyscy spojrzeli gdzie´s w bł˛ekit nieba. — Genewen! To jest Genewen! — powiedział z u´smiechem Dayn, który stał obok druida. Allanon podniósł oczy. Daleko na południu, słabo jeszcze widoczna na jasnym tle bł˛ekitnego nieba, skrzyła si˛e złoci´scie sylwetka ptaka, który łagodnym lotem obni˙zał si˛e ku Arborlon.

LII Wil Ohmsford patrzył w dół z przera˙zeniem. Jasne s´wiatło sło´nca raziło go w oczy, a w nim samym wcia˙ ˛z płon˛eła goraczka. ˛ Był słaby, pocił si˛e obficie i kr˛eciło mu si˛e w głowie. Ciałem, owiewanym podmuchami lodowatego wiatru, targały dreszcze. Genewen leciał nad zielona˛ Westlandia.˛ Wil był zabezpieczony skórzanymi pasami, a jego rami˛e zostało mocno zabanda˙zowane. Przed nim siedział Perk, który z wielka˛ sprawno´scia˛ prowadził wielkiego roka. Miejsce obok skrzydlatego je´zd´zca zajmowała otulona ciepło Amberle, a za Wilem siedziała Eretria i obejmowała go mocno. Wil odwrócił si˛e i spojrzał w czarne oczy dziewczyny. Pod nimi za´s rozciagał ˛ si˛e Arborlon. Nie był to jednak widok, który radowałby ich serca. Na cyplu płonał ˛ ogie´n, a cała˛ okolic˛e zasnuwały kł˛eby dymu. Wsz˛edzie ˙ le˙zały tysiace ˛ ciał z˙ ołnierzy i cielska demonów. Wida´c te˙z było Ogrody Zycia i otaczajace ˛ je wojska obro´nców. Wokół nich za´s, na całym cyplu Carolan, prawie a˙z po same Ogrody, rozciagała ˛ si˛e czarna masa demonów. Demony, szepnał ˛ bezgło´snie Wil. Demony! Katem ˛ oka chłopak dostrzegł jaki´s ruch. To była Amberle. Poło˙zyła r˛ek˛e na ramieniu Perka i mówiła co´s do niego. Chłopak przytaknał ˛ i Genewen zaczał ˛ zni˙ z˙ a´c si˛e łagodnie ku płaskowy˙zowi i Ogrodom Zycia. Jawiły si˛e one jako zielona wysepka: pi˛ekne, strzy˙zone fantazyjnie z˙ ywopłoty, klomby kwiatów — oaza spokoju po´sród kł˛ebowiska czarnej masy demonów. W dole połyskiwała bro´n z˙ ołnierzy odpierajacych ˛ ataki dzikich hord. Demony były wła´snie w ofensywie i kilka z nich zdołało ju˙z si˛e przedrze´c poza mury. Wil spojrzał nieco w bok. W centrum Ogrodów stała z˙ ałosna i naga pozostało´sc´ po Ellcrys. Genewen krzyknał ˛ przera´zliwie, zagłuszajac ˛ odgłosy bitwy, która wrzała pod nimi, i pomknał ˛ w dół jak promie´n sło´nca. Wtedy wła´snie elfy poznały wielkiego roka, witajac ˛ go radosnymi okrzykami. Genewen wyladował ˛ na zboczu wzniesienia. Zło˙zył wielkie skrzydła i cofnał ˛ głow˛e. Pierwszy zszedł Perk i zaczał ˛ uwalnia´c pozostałych. Najpierw Amberle. Dziewczyna zsun˛eła si˛e z grzbietu ptaka i opadła na kolana. Wil chciał jej pomóc, ale goraczka ˛ bardzo go osłabiła, a i pasy wcia˙ ˛z kr˛epowały jego ruchy.

394

˙ Zza Ogrodów Zycia, znad z˙ ywopłotów i klombów dochodziły coraz bli˙zsze odgłosy bitwy. — Amberle! — zawołał Wil. Dziewczyna podniosła si˛e i zwróciła ku niemu swa˛ dzieci˛eca˛ twarzyczk˛e. Przez jedna˛ chwil˛e popatrzyły na niego jej krwawoczerwone oczy i wydawało si˛e, z˙ e dziewczyna chce co´s powiedzie´c. Lecz po chwili odwróciła si˛e bez słowa i poszła pod gór˛e. — Amberle! — krzyknał ˛ Wil i szarpnał ˛ si˛e w swoich pasach. Genewen poruszył si˛e nerwowo i Perk musiał go uspokoi´c. — Spokojnie, uzdrowicielu! — zawołała Eretria, ale chłopak z Vale nie słuchał. Widział, jak Amberle odchodzi. Czuł, z˙ e ja˛ traci. Genewen szarpał si˛e, zaniepokojony gwałtownymi ruchami Wila, za´s Perk starał si˛e go uspokoi´c. W ko´ncu Eretria wyciagn˛ ˛ eła nó˙z i przeci˛eła kr˛epujace ˛ ich pasy. Upadli w zaro´sla. Ból targnał ˛ poranionym ciałem chłopaka, ale Wil podniósł si˛e zaraz, nie zwracajac ˛ na´n uwagi. Eretria zawołała go, Wil jednak równie˙z i ja˛ zignorował, i poszedł za Amberle. A ona była ju˙z w pół drogi i szła powoli dalej, na sam szczyt wzgórza, gdzie stało umierajace ˛ drzewo. Nagle rozległ si˛e jazgot i warczenie. Zza z˙ ywopłotu wypadło pół tuzina demonów. Perk pobiegł szybko za Wilem. W jednej chwili potwory dopadły chłopaka z Vale, ale on ju˙z je zauwa˙zył. Jego pi˛es´c´ zatoczyła szeroki łuk, a z Kamieni Elfów, które w niej trzymał, buchn˛eło bł˛ekitne s´wiatło i spaliło demony na popiół. — Odejd´z! — krzyknał ˛ Wil. — Odejd´z stad, ˛ skrzydlaty je´zd´zcze. Przy jego boku pojawiła si˛e Eretria; w tym samym momencie zza z˙ ywopłotu wypadła z dzikim wyciem kolejna wataha bestii. Kilku z˙ ołnierzy z Czarnej Straz˙ y próbowało zastapi´ ˛ c im drog˛e, ale potwory przedarły si˛e i pognały prosto na Wila. Chłopak odwrócił si˛e z kamienna˛ twarza˛ i w jego dłoni znów zal´sniły kamienie. Perk dosiadł Genewena, ale zamiast odlecie´c w bezpieczne miejsce, natarł na poczwary. Ale ich było coraz wi˛ecej i wi˛ecej; nadchodziły z ka˙zdego kierunku i nawet ogie´n kamieni nie mógł ich powstrzyma´c. Nagle rozległ si˛e przeszywajacy ˛ krzyk i zawisł w ciepłym powietrzu południa. Wil obrócił si˛e i dojrzał Amberle stojac ˛ a˛ na szczycie wzniesienia i obejmujac ˛ a˛ pie´n Ellcrys. Pod dotykiem rak ˛ dziewczyny drzewo zadr˙zało jak tafla jeziora na letnim wietrze, zaiskrzyło jak woda pod promieniami wieczornego sło´nca i wiatru, a potem zacz˛eło opada´c wokół dziewczyny jak błyszczace ˛ płatki s´niegu. Wreszcie została tam z podniesionymi ramionami, samotna i krucha. I wtedy zacz˛eła si˛e przemiana. — Amberle! — krzyknał ˛ jeszcze raz Wil i upadł na kolana. Ciało dziewczyny traciło powoli swe kształty, bladło, topiło si˛e jak s´niegowy bałwanek na wiosennym sło´ncu. Jej szaty rozpadały si˛e, przybierały płynne formy, nogi za´s dr˙zały i zaczynały zagł˛ebia´c si˛e w ziemi˛e, coraz gł˛ebiej i gł˛ebiej. Uniesione ramiona falowały, złaczały ˛ si˛e i oplatały, a wokół ta´nczyły srebrne płatki, 395

mieniac ˛ si˛e jak rozrzucone po słonecznym niebie diamenty; ramiona dziewczyny splatały si˛e, wydłu˙zały, jak z˙ ywe gał˛ezie. . . Po chwili za´s wybuchły gł˛ebokim szkarłatem delikatne li´scie. . . Zal´sniły w sło´ncu, mieniac ˛ si˛e tysi˛ecznymi odcieniami czerwieni. . . Amberle odeszła, a na jej miejscu stała Ellcrys; pi˛ekna, kształtna, o srebrnej korze i karmazynowych li´sciach, s´wie˙za, barwna, połyskujaca ˛ w sło´ncu purpura,˛ nowo narodzona dla s´wiata i dla elfów. — Och, Wil! — szepn˛eła Eretria, wpatrujac ˛ si˛e z niedowierzaniem w cudowna˛ przemian˛e. I wtedy usłyszeli piekielny jazgot, skowyt i zawodzenie. Hordy demonów wyły z w´sciekłej rozpaczy i bólu, który rozrywał im cielska i łby. Zakaz znów działał; wciagał ˛ je, p˛etał i zamykał. Demony chciały ucieka´c, lecz nie mogły, bo nie było dokad. ˛ Jeden po drugim znikały z tego jasnego s´wiata i pogra˙ ˛zały si˛e si˛e w czarnych i bezdennych czelu´sciach Zakazu. Wycie i jazgot słabły coraz bardziej, a˙z nagle ustały jak uci˛ete no˙zem. Nad płaskowy˙zem Carolan zapadła cisza. Obro´ncy Arborlon rozgladali ˛ si˛e z niedowierzaniem. Cisza, pustka. . . Zupełnie, jakby demony nigdy nie istniały. ˙ A w Ogrodach Zycia Wil kl˛eczał na ziemi i płakał jak dziecko.

LIII Elfy znalazły go par˛e chwil pó´zniej i zaniosły do Arborlon. Zbolały po stracie Amberle, nie protestował i pozwolił si˛e zabra´c spod drzewa. Zaniesiono go do pałacu Elessedilów. Poło˙zono go do łó˙zka, a elfijscy uzdrowiciele zaj˛eli si˛e jego goraczk ˛ a˛ i rannym ramieniem. Dano mu do wypicia gorzki płyn, po którym natychmiast poczuł si˛e senny. Potem wszyscy wyszli, by mógł ze spokojem odpocza´ ˛c. Kiedy spał, zdawało mu si˛e, z˙ e błaka ˛ si˛e sam, w zupełnej ciszy, po´sród nieprzeniknionego mroku. Gdzie´s w tej ciemno´sci była tak˙ze Amberle, lecz nie mógł jej odnale´zc´ . Zawołał ja,˛ ale jego głos był głuchy, bez echa. Amberle odpowiedziała, ale z tak daleka, z˙ e prawie jej nie słyszał. Szedł przed siebie po omacku, z wyciagni˛ ˛ etymi r˛ekoma. . . Amberle. . . gdzie´s bardzo daleko. . . I nagle pojawiło si˛e co´s złego i zimnego. Znał to, ju˙z kiedy´s spotkał. Zaczał ˛ ucieka´c, chciał biec coraz szybciej, ale nie mógł, jakby brnał ˛ przez wod˛e. Ciemno´sc´ biła go w twarz lodowatym wichrem, a to co´s biegło wcia˙ ˛z za nim, sun˛eło bezgło´snie, było tu˙z za plecami, czuł jego oddech. . . Krzyknał, ˛ przera˙zony do granic mo˙zliwo´sci, i wtedy ciemno´sc´ znikn˛eła. Błysn˛eło s´wiatło, pojawił si˛e bł˛ekit i zapach kwiatów. . . Był w pi˛eknym i wonnym ogrodzie, czuł ciepło, s´wiatło, spokój i cisz˛e; nic go ju˙z nie s´cigało. Wiedział, z˙ e zimna ohyda znikn˛eła. Teraz kapał ˛ si˛e w płynnym s´wietle, był bezpieczny. Szedł wask ˛ a˛ s´cie˙zka,˛ patrzył na feeri˛e barw i. . . Nagle poczuł, z˙ e ziemia wybrzusza si˛e, a on sam unosi si˛e wysoko. Widział ogród i jego kres, za którym była tylko zimna ciemno´sc´ . Czer´n połykała ziele´n i barwy, wlewała si˛e do ogrodu, ju˙z była pod nim. Wiedział, z˙ e zaraz spadnie, z˙ e nie utrzyma si˛e u góry; pochłonie go płynny mrok, ciemno´sc´ i wieczny chłód. Rozejrzał si˛e, czy nie zobaczy gdzie´s Amberle. Była tu, ale daleko. Biegła gdzie´s, zlewała si˛e z bł˛ekitem i zielenia.˛ . . i ju˙z jej nie było. Wołał do niej zdziwiony i zły, z˙ e si˛e nie zatrzymała i na niego nie popatrzyła. . . Ale nie było z˙ adnej odpowiedzi. Amberle znikn˛eła, a on był coraz ci˛ez˙ szy. Nie było ju˙z ogrodu; wsz˛edzie jak okiem si˛egna´ ˛c rozlewała si˛e mroczna to´n, a on zaczał ˛ si˛e w niej zanurza´c. . . Amberle. . . !

397

I nagle obudził si˛e, zlany potem. Jego wzrok padł na stojacy ˛ pod s´ciana˛ stół i płonac ˛ a˛ na nim s´wieczk˛e. Pokój tonał ˛ w gł˛ebokich cieniach; za oknem panowała noc. — Wilu Ohmsfordzie! Chłopak z Vale zwrócił głow˛e w kierunku, z którego padło jego imi˛e. Niedaleko łó˙zka stała wysoka posta´c z twarza˛ ukryta˛ w mroku. Wil zmru˙zył oczy i przyjrzał si˛e uwa˙zniej nocnej zjawie. Allanon. Dopiero teraz przypomniał sobie wszystko. Obrazy przesun˛eły si˛e szybko ˙ i smutek s´cisn˛eły mu serce. Kiedy wreszcie si˛e odezwał, przed jego oczami. Zal jego głos nie był gło´sniejszy od szeptu. — Wiedziałe´s, Allanonie. Wiedziałe´s od samego poczatku. ˛ Ale odpowiedzi nie było. Łzy napłyn˛eły chłopakowi do oczu. Wrócił my´slami do tej nocy w Storlock, kiedy spotkał druida po raz pierwszy. Wiedział wtedy, czuł, z˙ e nie b˛edzie mógł mu zaufa´c do ko´nca. Flick ostrzegał go: Allanon to człowiek pełen tajemnic. Umie on te sekrety zachowa´c tylko dla siebie, potrafi dobrze je ukry´c. Ale to?! Jak mógł to ukry´c?! — Dlaczego mi nie powiedziałe´s? — szepnał ˛ chłopak. — Przecie˙z mogłe´s mi powiedzie´c. Cie´n poruszył si˛e, zafalowała czarna szata. — Nic by ci to nie dało. Niczego by nie zmieniło, chłopcze. — Tobie by to nie pomogło, czy nie to masz na my´sli? Posłu˙zyłe´s si˛e mna.˛ Pozwoliłe´s mie´c nadziej˛e. . . my´sle´c, z˙ e je´sli b˛ed˛e ja˛ chronił przed demonami, to wróci do Arborlon cała i zdrowa i wszystko b˛edzie w porzadku. ˛ Wiedziałe´s, z˙ e tak my´slałem. Druid milczał i patrzył w zamy´sleniu na Wila. — Czy nie mogłe´s chocia˙z jej o tym powiedzie´c? — Nie, Wil. Nie uwierzyłaby. Nie pozwoliłaby uwierzy´c w to samej sobie. Nie mogłem jej nawet o to prosi´c. Przypomnij sobie, co si˛e działo, kiedy rozmawiałem z nia˛ w Havenstead. Nie chciała nawet uwierzy´c, z˙ e wcia˙ ˛z jest Wybrana.˛ Była przekonana, z˙ e jej wybór był pomyłka.˛ Nie, nie uwierzyłaby mi. . . Przynajmniej nie wtedy. Potrzebowała czasu, by dowiedzie´c si˛e prawdy o sobie samej i ja˛ zrozumie´c. To nie było co´s, co mogłem jej po prostu powiedzie´c, wytłumaczy´c. Sama musiała to odkry´c i zaakceptowa´c. Wil spojrzał na sufit i po chwili pokr˛ecił głowa.˛ — Słowa, Allanonie. To tylko słowa, a ty jeste´s mistrzem w posługiwaniu si˛e nimi. Ju˙z kiedy´s, dawno temu, te˙z zdołałe´s kogo´s przekona´c, prawda? W ten sam sposób, tymi samymi słowami. Tak łatwo ci to idzie. Mnie te˙z przekonałe´s, sprawiłe´s, z˙ e podjałem ˛ taka˛ decyzj˛e, o jaka˛ ci chodziło. Ale tym razem nie pójdzie ci tak łatwo. Wiem, co zrobiłe´s.

398

— A wi˛ec wiesz zapewne tak˙ze, czego nie zrobiłem — powiedział cicho Allanon i pochylił si˛e lekko nad łó˙zkiem. — Ostateczna decyzja nale˙zała do niej, chłopcze, nie do mnie. Nie podejmowałem decyzji, lecz pilnowałem, aby miała mo˙zliwo´sc´ jej podj˛ecia. To wła´snie zrobiłem i nic wi˛ecej. — Nic wi˛ecej?! Sprawiłe´s, z˙ e podj˛eła taka˛ decyzj˛e, jaka tobie była na r˛ek˛e. Nie powiedziałbym, z˙ e to nic nie znaczy. — Upewniłem si˛e tylko, z˙ e ona rozumie konsekwencje swojego wyboru. A to co innego. . . — Konsekwencje! — Wil uniósł si˛e na poduszkach i u´smiechnał ˛ si˛e ironicznie. — Co ty wiesz o konsekwencjach! — Głos mu si˛e załamał. — Czy wiesz, ile ona dla mnie znaczyła? Czy wiesz?! Łzy popłyn˛eły mu po policzkach. Opadł z powrotem na poduszki, zawstydzony i zły na siebie, z˙ e w tym nagłym wybuchu wyrzucił z siebie cała˛ gorycz i smutek. W s´rodku czuł pustk˛e. Był wyzuty ze wszystkiego, nic si˛e teraz dla niego nie liczyło. ´ Odwrócił si˛e w druga˛ stron˛e i obaj zamilkli. Swieca migotała w ciemnym i cichym pokoju, a za oknem szumiał wiatr. Min˛eło du˙zo czasu, zanim Wil odwrócił głow˛e. — No có˙z i tak ju˙z po wszystkim. Ju˙z jej nie ma. Czy chocia˙z wytłumaczysz mi, dlaczego tak si˛e stało? Przez chwil˛e druid nic nie mówił i patrzył gdzie´s ponad głowa˛ Wila. Kiedy w ko´ncu si˛e odezwał, był to tylko szept. — Posłuchaj wi˛ec, chłopcze. To drzewo jest wspaniała˛ istota.˛ Ellcrys jest. . . z˙ yjac ˛ a˛ forma˛ magii, jej. . . jakby uciele´snieniem, połaczeniem ˛ formy z˙ ycia człowieka i ognia ziemi. Dano jej z˙ ycie jeszcze przed Wielkimi Wojnami Ludów. Elfijscy magowie stworzyli ja˛ po to, by, jak wiesz, chroni´c wszystkie rasy od zła demonów. Były one ju˙z wtedy sp˛etane magia,˛ ale potrzebowano czego´s, co powstrzyma je na zawsze. Wiesz tak˙ze, z˙ e elfy sa˛ narodem spokojnym, a ich główna˛ troska˛ jest ochrona z˙ ycia. Nawet demony, istoty tak prze˙zarte złem, tego zła uciele´snienie, były traktowane jako forma z˙ ycia, którego nie wolno nieodpowiedzialnie zabija´c. Wydawało si˛e wi˛ec, z˙ e najlepszym wyj´sciem b˛edzie wygnanie ich z tego s´wiata. Lecz musiało to by´c takie wygnanie, które uniemo˙zliwi im powrót przez tysiace ˛ lat i ska˙ze na pobyt w miejscu, gdzie nie b˛eda˛ mogły uczyni´c nikomu krzywdy. Wtedy to magowie u˙zyli najwi˛ekszych znanych im sił i stworzyli nowa˛ form˛e z˙ ycia, a tak˙ze otworzyli przej´scie do innego s´wiata. Tak powstał Zakaz, wielka, ciemna przestrze´n, zamkni˛eta jeszcze inna˛ przestrzenia; ˛ zło zamkni˛ete s´wiatłem i poszanowaniem z˙ ycia. — Druid zamilkł na chwil˛e i popatrzył na chłopaka. — Musisz zrozumie´c sposób z˙ ycia elfów — ciagn ˛ ał. ˛ — Musisz zrozumie´c jego natur˛e i prawa. Wtedy inaczej spojrzysz na to wszystko, zrozumiesz, czym i kim jest Ellcrys i dlaczego Amberle zdecydowała połaczy´ ˛ c si˛e z nia; ˛ dwa z˙ ycia, tak ró˙zne, a tak do siebie podobne. Elfy wierza,˛ z˙ e musza˛ spłaci´c ziemi 399

dług, bo ziemia jest stworzycielka˛ wszystkiego, ka˙zdej formy z˙ ycia. Elfy wierza,˛ z˙ e je´sli co´s si˛e od ziemi bierze, to trzeba to tej ziemi zwróci´c lub da´c co´s w zamian. To jest tradycja, rytuał. Ich z˙ ycie jest im dane i ten dar musza˛ kiedy´s odda´c. A oddaja˛ to, chłopcze, słu˙zac ˛ ziemi, chroniac ˛ ja˛ i piel˛egnujac. ˛ . . Ellcrys jest tego najlepszym przykładem, jest przedłu˙zeniem, rozszerzeniem poj˛ecia z˙ ycia i ziemi, wreszcie jest symbolem kultu i tradycji. Ziemia i Ellcrys to jedno, sa˛ od siebie wzajemnie zale˙zne, połaczone. ˛ . . Ellcrys jest jakby przej´sciem, wrotami. . . Łaczy ˛ ten s´wiat i z˙ ycie elfów z ziemia,˛ której słu˙za.˛ I jest obrona˛ przed demonicznym złem, które pragn˛ełoby zniszczy´c to wszystko. Amberle wiedziała, z˙ e tylko jej po´swi˛ecenie, jej pragnienie połaczenia ˛ si˛e z Ellcrys mo˙ze uratowa´c Westlandi˛e i z˙ yjacy ˛ tu naród. I nasionko, i ona sama poprzez integracj˛e i po´swi˛ecenie mogły uratowa´c z˙ ycie i s´wiatło przed złem i ciemno´scia.˛ — Druid pochylił si˛e nad ´ łó˙zkiem. Jego twarz była wcia˙ ˛z zasłoni˛eta szerokim kapturem. Swieczka migotała, rzucajac ˛ na s´cian˛e blaski słabego s´wiatła. — Zdajesz sobie chyba spraw˛e, z˙ e pierwsza Ellcrys równie˙z była kobieta.˛ Zawsze musi nia˛ by´c, gdy˙z tylko kobieta mo˙ze dawa´c z˙ ycie innej istocie. Dawni magowie wiedzieli o tym, rzecz jasna. Nie wiedzieli natomiast, jak cz˛esto b˛edzie to konieczne. Wybrali młoda˛ dziewczyn˛e, która, jak sobie wyobra˙zam, musiała przypomina´c Amberle, i dokonali przemiany. A potem powołali do z˙ ycia grup˛e Wybranych, aby si˛e nia˛ opiekowali, a gdy nadejdzie czas, wybrali jej nast˛epczyni˛e. Ale Wybrani zawsze byli m˛ez˙ czyznami. Ellcrys prawie zawsze wybierała m˛ez˙ czyzn. Przez wiele stuleci tylko kilka kobiet dostapiło ˛ tego zaszczytu. Nast˛epowało to tylko wtedy, gdy istniało podejrzenie, z˙ e Ellcrys mo˙ze umrze´c. By´c mo˙ze ma to zwiazek ˛ z czasami magów, gdy została stworzona. By´c mo˙ze przyrzekli jej, z˙ e b˛eda˛ si˛e nia˛ opiekowa´c młodzi m˛ez˙ czy´zni, a mo˙ze sama o to poprosiła. A by´c mo˙ze te˙z elfom łatwiej było zaakceptowa´c wybór m˛ez˙ czyzn. A mo˙ze wszystko razem. . . nie wiem. W ka˙zdym razie, chłopcze, kiedy Amberle została Wybrana,˛ Ellcrys sadziła, ˛ z˙ e umiera. Nie mogła by´c pewna, rzecz jasna, bo była pierwsza˛ w swoim rodzaju i nikt nie wiedział, kiedy to mo˙ze nastapi´ ˛ c ani jakie b˛eda˛ tego znaki. W rzeczy samej wielu wierzyło, z˙ e to nigdy nie nastapi. ˛ W jej długim z˙ yciu zdarzały si˛e jednak momenty, kiedy Ellcrys my´slała, z˙ e umiera. Wtedy te˙z wybierała swoja˛ ewentualna˛ nast˛epczyni˛e. Za ka˙zdym razem była to kobieta. Ostatnio zdarzyło si˛e to pi˛ec´ set lat temu. Nie wiem, co ja˛ wtedy do tego skłoniło, wi˛ec nie pytaj. Nie jest to teraz wa˙zne. Kiedy zatem Amberle została Wybrana,˛ pierwsza˛ od pi˛eciuset lat, elfy nie dziwiły si˛e zbytnio. Ale było to bardziej znaczace, ˛ ni˙z komukolwiek si˛e wydawało. Ellcrys postrzegała Amberle nie tylko jak swoja˛ nast˛epczyni˛e, lecz tak jak matka postrzega swe nienarodzone dziecko. Nie potrafi˛e tego inaczej wytłumaczy´c, ale postaraj si˛e zrozumie´c wszystkie okoliczno´sci. Drzewo, gdy miało umrze´c, musiało stworzy´c nasionko, a to nasionko i Amberle to jedno i to samo; miały by´c jednym — nowa˛ Ellcrys, zrodzona˛ przynajmniej z cz˛es´ci poprzedniej. Wybór 400

Amberle był s´wiadomy, oparty na tej wła´snie wiedzy i przeczuciu. Kobieta, która˛ była Ellcrys, zmieniła si˛e fizycznie, ale psychicznie pozostała w du˙zym stopniu taka,˛ jaka˛ była kiedy´s. Co´s podobnego, te same cechy Ellcrys dostrzegła u Amberle, elfijskiej dziewczyny podobnej do tej, która niegdy´s zmieniła si˛e w drzewo. Dlatego te˙z na poczatku ˛ były sobie takie bliskie. — Allanon zamy´slił si˛e przez chwil˛e, a potem mówił dalej, patrzac ˛ z napi˛eciem spod swego kaptura. Wil słuchał go teraz nieco uwa˙zniej, wcia˙ ˛z jednak druid widział w jego oczach cie´n wat˛ pliwo´sci. — Niestety, wła´snie ta blisko´sc´ spowodowała problemy, które pó´zniej skomplikowały tyle spraw. Kiedy po raz pierwszy przybyłem do Arborlon, przebudzony słabnacymi ˛ okowami Zakazu i niebezpiecze´nstwami ze strony demonów, ˙ poszedłem zaraz do Ogrodów Zycia, by porozmawia´c z Ellcrys. Powiedziała mi wtedy, z˙ e od czasu, gdy Amberle została Wybrana,˛ próbowała zacie´snia´c wi˛ezy, które zrodziły si˛e mi˛edzy nimi. Zrobiła tak, bo wyczuwała w sobie chorob˛e i zdała sobie spraw˛e, z˙ e jej z˙ ycie dobiega ko´nca. Nadszedł czas na przekazanie nasionka. Mimo zbli˙zajacej ˛ si˛e s´mierci był w Ellcrys silny instynkt; wola przetrwania lub instynkt macierzy´nski, a mo˙ze obie rzeczy naraz. Chciała przygotowa´c Amberle do tego, co miało nastapi´ ˛ c. Pragn˛eła przekaza´c jej poczucie pi˛ekna, bycia pi˛eknem i wdzi˛ekiem; uczucie spokoju i harmonii z˙ ycia. Chciała, by ta młoda elfijska dziewczyna zrozumiała, co znaczy by´c zespolonym z ziemia,˛ z ta˛ sama˛ przez wieki tradycja˛ i kultem, ze spokojnym postrzeganiem przemijania, z˙ ycia, narodzin i s´mierci. Jednym słowem było tak, jakby madra ˛ i kochajaca ˛ matka przekazywała swemu dziecku co´s, czego zrozumie´c nie mo˙ze, ale co wiedzie´c powinno. Wil przytaknał ˛ powoli. Przypomniał sobie sen, który s´nił nad brzegiem Srebrnej Rzeki i który s´niła równie˙z Amberle po tym, gdy uratował ich jej władca. W tym s´nie szukali si˛e wzajemnie; on był w pi˛eknym, zapierajacym ˛ dech ogrodzie, a ona poza nim, gdzie´s w ciemno´sciach. Wołała go, ale on nie odpowiadał. Nie rozumiał wtedy, z˙ e sen był przepowiednia.˛ Nie wiedział, z˙ e król Srebrnej Rzeki ukazał im to, co było im przeznaczone. Wil spojrzał na stojacego ˛ w mroku druida. Allanon te˙z si˛e zamy´slił, ale po chwili podjał ˛ na nowo: — Ellcrys miała dobre zamiary, ale zanadto si˛e spieszyła. Zbyt z˙ arliwie chciała przekaza´c wszystko młodej dziewczynie. Amberle przestraszyła si˛e, zl˛ekła. . . To ja˛ w pewnej chwili przerosło, nie była dostatecznie przygotowana na u´swiadomienie sobie, co dokładnie ma si˛e sta´c. Perspektywa przemiany, która˛ Ellcrys przedstawiła, przestraszyła ja.˛ Amberle rozgniewała si˛e wtedy i opu´sciła Arborlon. Ellcrys nie rozumiała tego; czekała na jej powrót. A kiedy jej choroba była ju˙z nieodwracalna, a nasionko w pełni uformowane, wezwała do siebie Wybranych. — Ale nie Amberle? — zapytał Wil, który słuchał teraz druida z wielka˛ uwaga.˛ — Nie, nie Amberle. My´slała, z˙ e Amberle sama przyjdzie. Widzisz, ona nie chciała jej wzywa´c, bo gdy uczyniła to za pierwszym razem, to tylko jeszcze bar401

dziej ja˛ od siebie oddaliła. Była jednak pewna, z˙ e dziewczyna si˛e dowie, i˙z drzewo umiera, i sama do niego przyjdzie. Niestety, nie miała ju˙z tak du˙zo czasu, jak jej si˛e zdawało. Wtedy te˙z kilka najsilniejszych demonów przedarło si˛e przez Zakaz i wymordowało wszystkich Wybranych z wyjatkiem ˛ Amberle. A kiedy ja si˛e zjawiłem, Ellcrys była ju˙z zrozpaczona. Powiedziała mi, z˙ e trzeba znale´zc´ Amberle. Dlatego te˙z udałem si˛e na poszukiwania. Serce chłopaka znów s´cisn˛eło si˛e z z˙ alu i smutku, a oczy powilgotniały. — A wi˛ec ju˙z w Havenstead wiedziałe´s, z˙ e Ellcrys uwa˙za ja˛ za Wybrana? ˛ — Wiedziałem. — I wiedziałe´s, z˙ e da jej nasionko? — Oszcz˛edz˛e ci dalszych pyta´n. Wiedziałem o wszystkim. Wyczytałem to w ksi˛egach druidów w Paranorze. Tam si˛e dowiedziałem, jak powołano Ellcrys do z˙ ycia oraz w jaki sposób mo˙ze ponownie si˛e narodzi´c. — Allanon zawahał si˛e przez chwil˛e. — Zrozum co´s, chłopcze. Nie miałem najmniejszego zamiaru jej oszukiwa´c, je´sli chciałby´s moje przemilczenia nazwa´c oszustwem. Ale było absolutnie konieczne, aby Amberle sama odkryła cała˛ prawd˛e. Tak samo, jak pi˛ec´ dziesiat ˛ lat temu Shea Ohmsford musiał odkry´c siebie na nowo i zaakceptowa´c to, co było czysta˛ prawda.˛ Jak wtedy, tak i teraz mogłem tym dwojgu wskaza´c drog˛e, ale nie mogłem da´c mapy, która wskazywałaby wszystkie zawiło´sci i prowadziła po sznurku do celu. Takiej mapy po prostu nie ma. Ka˙zdy musi ja˛ narysowa´c sam. Amberle musiała sama podja´ ˛c wszystkie decyzje. Ani ty, ani ja, ani nikt inny nie mógł dokona´c za nia˛ tego wyboru; nikt nie miałby nawet takiego prawa. Chłopak z Vale przymknał ˛ oczy i westchnał. ˛ — By´c mo˙ze — powiedział cicho. — By´c mo˙ze masz racj˛e. By´c mo˙ze te˙z byłoby lepiej, gdyby znała prawd˛e od samego poczatku, ˛ gdyby wiedziała, gdzie ta droga, która˛ jej wskazałe´s, si˛e ko´nczy. . . i jak si˛e ko´nczy. — Wil westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — Dziwne. My´slałem, z˙ e jak dowiem si˛e całej prawdy, to mi jaki´s ul˙zy, z˙ e jako´s. . . no nie wiem, z˙ e poczuj˛e si˛e lepiej. Ale w niczym mi to nie pomogło. Nie czuj˛e si˛e lepiej. — Znów zapadło długie milczenie. W ko´ncu Wil spojrzał na druida i u´smiechnał ˛ si˛e blado. — W ka˙zdym razie nie mam prawa wini´c ci˛e za to, co si˛e stało. Zrobiłe´s to, co musiałe´s, wiem o tym. Wiem te˙z, z˙ e chciałe´s jak najlepiej i z˙ e wybór nale˙zał do Amberle. Wiem, wiem. . . Ale straci´c ja.˛ . . W ten sposób. . . To takie. . . Ci˛ez˙ ko mi po prostu. — Głos Wila si˛e załamał i chłopak odwrócił wzrok. Nie mógł powstrzyma´c łez. Druid pochylił swa˛ zakapturzona˛ głow˛e. — Przykro mi, chłopcze. Naprawd˛e. Chłopakowi wydawało si˛e, z˙ e druid zamierza odej´sc´ . — Dlaczego mnie obudziłe´s, Allanonie? Aby mi o tym powiedzie´c? Wielka czarna posta´c wyprostowała si˛e, wcia˙ ˛z spowita ciemno´scia˛ komnaty. — Tak. Aby ci o tym powiedzie´c i by si˛e z toba˛ po˙zegna´c, Wilu Ohmsfordzie. — Po˙zegna´c? 402

— A˙z do nast˛epnego razu, chłopcze z Vale. — Ale. . . dokad ˛ teraz pójdziesz? Odpowiedzi nie było. Wila ogarn˛eła przemo˙zna ch˛ec´ snu; druid pozwalał mu płyna´ ˛c z powrotem w sen, w mgł˛e dziwadeł i majaków, z których go przebudził. Chłopak chciał z tym walczy´c, gdy˙z były jeszcze sprawy, o które miał zamiar zapyta´c. Allanon nie mo˙ze teraz tak po prostu odej´sc´ , znikna´ ˛c w mroku tak, jak si˛e pojawił; odziany w ciemna˛ szat˛e, w kapturze jak nocny złodziej, przestraszony, z˙ e kto´s mo˙ze go rozpozna´c. . . Nagłe podejrzenie przemkn˛eło mu przez my´sl. Z wielkim wysiłkiem oderwał od łó˙zka r˛ek˛e i dotknał ˛ rabka ˛ szat druida. — Allanonie. — Wcia˙ ˛z cisza, z˙ adnej odpowiedzi. Druid milczał jak zakl˛ety. — Allanonie, poka˙z mi swoja˛ twarz. Przez chwil˛e my´slał, z˙ e druid nie dosłyszał. Allanon stał nieruchomo przy jego łó˙zku i spogladał ˛ w dół. Wil nic nie mówił i czekał. Potem, powoli, druid uniósł r˛ece i odchylił do tyłu kaptur. — Allanonie! — szepnał ˛ Wil, a oczy rozszerzyły mu si˛e ze zdumienia. Allanon był starcem. Jego włosy i broda, kiedy´s czarne, teraz były białe jak s´nieg. — Cena, która˛ si˛e płaci za władanie magia.˛ — Druid u´smiechnał ˛ si˛e smutno. — Tym razem obawiam si˛e, z˙ e u˙zyłem jej zbyt wiele. Straciłem wi˛ecej sił, ni˙z mogłem ofiarowa´c. . . ni˙z poczatkowo ˛ chciałem. — Wzruszył ramionami i u´smiechnał ˛ si˛e. — No có˙z, nam, druidom, jest dana ograniczona moc. Nie mo˙zemy przekracza´c granic. Wszystko ma swoja˛ cen˛e i nic nie jest niesko´nczone, równie˙z siły magiczne. — Tak mi przykro — westchnał ˛ chłopak. — Nie odchod´z jeszcze. — Allanon nało˙zył kaptur, pochylił si˛e nad Wilem i klepnał ˛ go po ramieniu. ´ dobrze, Wilu — Nie martw si˛e. Na mnie ju˙z czas. Obaj musimy odpocza´ ˛c. Spij Ohmsfordzie. Postaraj si˛e nie my´sle´c o mnie z´ le. Wierz˛e, z˙ e tak by zrobiła Amberle. A ty. . . no có˙z, jeste´s uzdrowicielem, ochraniaj z˙ ycie. I tak te˙z ju˙z zrobiłe´s, dla elfów, dla Westlandii. I chocia˙z mo˙ze ci si˛e wydawa´c, z˙ e straciłe´s Amberle, pami˛etaj, z˙ e zawsze mo˙zesz ja˛ odnale´zc´ . . . Po´sród z˙ ycia, ziemi. . . Dotknij jej, a ona b˛edzie toba.˛ — Druid cofnał ˛ si˛e w cie´n i płomie´n s´wiecy zgasł. — Nie odchod´z — zawołał cicho Wil. ˙ — Zegnaj, chłopcze z Vale — dobiegł go jeszcze z ciemno´sci głos Allanona. — Powiedz Flickowi, z˙ e nie mylił si˛e co do mnie. Na pewno spodoba mu si˛e to. — Allanonie — wołał coraz ciszej chłopak; po chwili ju˙z spał. Allanon kroczył przez o´swietlone pochodniami korytarze pałacu Elessedilów niczym wielki, pot˛ez˙ ny i milczacy ˛ cie´n. Zaprawieni w wielu bojach, twardzi z˙ ołnierze Gwardii Narodowej schodzili mu z drogi. W twarzy druida było co´s, co kazało im jak najpr˛edzej usuna´ ˛c si˛e z widoku. 403

Chwil˛e pó´zniej stał ju˙z w sypialni króla elfów. Blask s´wiec o´swietlał s´rodek komnaty, lecz dalej wszystko ton˛eło w mroku. Okna były zamkni˛ete i zasłoni˛ete, a cała komnata pogra˙ ˛zona była w ciszy. Na wielkim ło˙zu spoczywał Eventin owini˛ety banda˙zami i przykryty kocami. Obok niego na krze´sle siedział pochylony Ander. Allanon podszedł do nich bez słowa i stanał ˛ w nogach łó˙zka. Stary król spał; oddech miał płytki i niespokojny, a jego skóra miała kolor s´wie˙zo wyprawionego pergaminu. Koniec zbli˙zał si˛e nieuchronnie. To koniec pewnej epoki, pomy´slał druid. Wszyscy odchodzili, wszyscy ci, którzy walczyli przeciw lordowi Warlockowi, którzy brali udział w poszukiwaniach Miecza Shannary. . . Zostali jeszcze tylko Shea i Flick. Allanon u´smiechnał ˛ si˛e w duszy, lecz był to u´smiech pełen smutku i goryczy. On tak˙ze pozostał. Zawsze pozostawał. Wszyscy odchodzili, tracił ich, był s´wiadkiem ich przemijania. Eventin poruszył si˛e. Teraz, pomy´slał Allanon, teraz to si˛e stanie. Zmarszczył brwi. No có˙z, pr˛edzej czy pó´zniej. . . I tak nie zostało ju˙z wiele czasu. Cofnał ˛ si˛e w cie´n i czekał. Ander Elessedil przebudził si˛e nagle. Otworzył szeroko przera˙zone oczy w poszukiwaniu duchów, których tu nie było. Komnata była pusta i cicha tak jak jego serce. Tak wielu odeszło. . . tak wielu tych, którzy powinni teraz tu by´c wraz z nim: Arion, z którym ju˙z nigdy nie porozmawia, stary przyjaciel ojca Pindanon, Crispin, Ehlron Tay, Kerrin. . . Wyprostował si˛e, potarł zbolały kark i oparł si˛e o krzesło. Wszystko go bolało: mi˛es´nie, stawy, a nade wszystko serce, przepełnione palacym ˛ jak z˙ ywy ogie´n z˙ alem i smutkiem. Nie wiedział, jak długo spał. Wkrótce powinien przyj´sc´ Gael z jedzeniem i piciem. Trzeba te˙z na nowo opatrzy´c rany ojca. Przymknał ˛ oczy i odetchnał ˛ gł˛eboko. Przez głow˛e przelatywały mu wspomnienia, te bliskie i te odległe; te straszne, pełne goryczy i te jasne, miłe, pełne u´smiechów, sło´nca i rado´sci. Wolałby jednak, aby ta mozaika wspomnie´n i uczu´c odeszła, cho´cby tylko na t˛e jedna˛ noc. Nagle stan˛eli mu przed oczyma ojciec i Amberle, uczucie, którym si˛e darzyli, i ich pogmatwane losy. Jak˙ze to wszystko było dziwne; ich wzajemna blisko´sc´ , niegdy´s utracona, potem odzyskana, teraz znów stracona. . . na zawsze. Trudno mu było zaakceptowa´c przemian˛e Amberle. Ciagle ˛ nie mógł uwierzy´c, z˙ e to si˛e stało naprawd˛e, z˙ e ju˙z nigdy nie zobaczy jej takiej, jaka˛ była niegdy´s. I wcia˙ ˛z miał przed oczyma małego skrzydlatego je´zd´zca, Perka, który opowiadał mu, czego był s´wiadkiem. Ander oparł głow˛e o por˛ecz krzesła i przymknał ˛ oczy. Niewielu znało cała˛ prawd˛e, a on jeszcze nie zdecydował, czy powinno to pozosta´c tajemnica,˛ czy te˙z nie. — Ander. . . ? 404

Ksia˙ ˛ze˛ drgnał ˛ i spojrzał na króla. Był tak zaskoczony, z˙ e przez chwil˛e wpatrywał si˛e w ojca bez słowa. — Ander. . . co si˛e stało? Głos starego człowieka był szeptem, tak słabym, z˙ e Ander ledwie go słyszał. Ukl˛eknał ˛ przy łó˙zku i powiedział delikatnie: — Ju˙z po wszystkim. Wygrali´smy. Demony sa˛ znów po tamtej stronie, za ´ Scian a˛ Zakazu. Ellcrys. . . Nie mógł doko´nczy´c. Zabrakło mu słów. R˛eka ojca pow˛edrowała wolno w poszukiwaniu dłoni syna. — Amberle. . . ? Ander zaczerpnał ˛ gł˛eboko powietrza, ale nie potrafił powstrzyma´c napływaja˛ cych do oczu łez. — Jest. . . jest bezpieczna, ojcze — szepnał. ˛ — Była bardzo zm˛eczona. . . Teraz odpoczywa. Zapadła cisza. Przez twarz starego ojca przemknał ˛ słaby u´smiech ulgi. Przymknał ˛ oczy. Chwil˛e pó´zniej król elfów umarł. Allanon stał jeszcze chwil˛e w gł˛ebokim cieniu, a potem wyszedł w krag ˛ s´wiatła. — Ander. . . ! — zawołał cicho. Ksia˙ ˛ze˛ obrócił si˛e ku niemu, potem wstał i poło˙zył delikatnie na łó˙zku dło´n ojca. — On nie z˙ yje, Allanonie. — A ty´s jest teraz królem. Bad´ ˛ z wi˛ec takim królem, jakim on chciałby ci˛e widzie´c. Ander odwrócił si˛e i spojrzał na martwego ojca. — Czy wiedziałe´s, Allanonie? Cz˛esto si˛e nad tym zastanawiałem, jeszcze od czasów Baen Draw. Czy wiedziałe´s, z˙ e to ja b˛ed˛e pewnego dnia królem? I z˙ e ten dzie´n nie był wcale taki odległy. . . ? Allanon milczał przez chwil˛e, patrzac ˛ przenikliwie w oczy ksi˛ecia, po czym odwrócił wzrok i powiedział cicho: — Nie potrafi˛e zapobiega´c tym rzeczom, które musza˛ si˛e sta´c. Mogłem tylko stara´c si˛e przygotowa´c ci˛e do tego, co miało nadej´sc´ . — A wi˛ec wiedziałe´s? — Wiedziałem. Jestem druidem. — Ander westchnał ˛ i pokiwał głowa.˛ — Zrobi˛e, co w mojej mocy, Allanonie. Postaram si˛e. . . — A wi˛ec zrobisz to dobrze, Anderze Elessedilu — rzekł ciche druid, patrzac, ˛ jak ksia˙ ˛ze˛ przykrywa troskliwie ojca, jakby ten tylko spał i potrzebował ciepła. Allanon wyszedł z komnaty, opu´scił pałac, potem miasto i Westlandi˛e. Nikt wszak nie widział, jak odchodzi.

405

Kiedy Wil Ohmsford przebudził si˛e, s´wit wdzierał si˛e ju˙z do komnaty przez zasłoni˛ete okna, rozpraszajac ˛ nocny mrok. Chłopak z Vale otworzył oczy i dopiero po chwili zorientował si˛e, z˙ e patrzy na Perka. — Wil. . . ? — Twarz i głos małego je´zd´zca były niezwykle powa˙zne. — Witaj, Perk. — Jak si˛e czujesz? — Chyba nieco lepiej. Tak mi si˛e wydaje. — To dobrze. — Perk u´smiechnał ˛ si˛e przelotnie. — Martwiłem si˛e o ciebie. — No to martwili´smy si˛e obaj. — Chłopak z Vale równie˙z si˛e u´smiechnał. ˛ Perk przysiadł na łó˙zku i zaczał ˛ skuba´c nerwowo paznokcie. — Nie chciałem ci˛e budzi´c, ale. . . ale nie chciałem te˙z odchodzi´c bez po˙zegnania. — Odchodzisz? Chłopiec przytaknał ˛ szybko, wcia˙ ˛z skubiac ˛ paznokcie. — Ju˙z wczorajszego wieczora powinienem odlecie´c, ale chciałem da´c odpocza´ ˛c Genewenowi. Mocno si˛e zm˛eczył tym długim lotem, wiesz. Teraz musz˛e ju˙z lecie´c. No bo przecie˙z powinienem by´c w Wing Hove dwa dni temu. Pewnie b˛eda˛ mnie szuka´c. Ale chyba zrozumieja,˛ jak im powiem, co si˛e wydarzyło. . . chyba nie b˛eda˛ w´sciekli. . . — Mam nadziej˛e, z˙ e nie. Jestem pewien, z˙ e nie, Perk. — Mój wujek Dayn obiecał, z˙ e te˙z im wszystko wyja´sni. Czy wiedziałe´s, z˙ e wujek był tutaj? Mój dziadek go przysłał. A wujek Dayn powiedział, z˙ e zachowałem si˛e jak prawdziwy skrzydlaty je´zdziec. Powiedział, z˙ e to, co ja i Genewen zrobili´smy, było bardzo wa˙zne. Wil podniósł si˛e ostro˙znie na poduszkach i u´smiechnał ˛ si˛e. — Bo te˙z tak było, Perk. To było bardzo wa˙zne. — Nie mogłem was opu´sci´c. Wiedziałem, z˙ e mo˙zecie mnie potrzebowa´c. — Potrzebowali´smy ci˛e. . . nawet bardzo. — No i pomy´slałem sobie, z˙ e dziadek nie b˛edzie bardzo zły, jak raz zrobi˛e inaczej, ni˙z on kazał. — My´sl˛e, z˙ e nie b˛edzie. — Wil. — Perk spojrzał szybko w okno, potem na chłopaka z Vale, a potem wbił wzrok w podłog˛e i powiedział nerwowo. — Szkoda, z˙ e tak si˛e stało z panienka˛ Amberle. Wiesz. . . naprawd˛e. . . Wil przytaknał ˛ i poklepał go dłonia˛ po ramieniu. — Wiem, Perk. Wiem. — Ona była zaczarowana, prawda? Ona była zaczarowana i czar zamienił ja˛ w drzewo, tak. . . ? Bo chciała si˛e zamieni´c, z˙ eby znikn˛eły demony. . . ? To tak wła´snie miało by´c? Wil uczuł nagle s´ciskanie w gardle, a oczy niebezpiecznie mu powilgotniały. — Tak, Perk. Tak miało. . . by´c. 406

— Bo bardzo si˛e bałem, wiesz. Nie byłem pewien, czy to tak miało by´c, czy nie. To było tak nagle. Panienka Amberle nigdy mi o tym nie mówiła, wi˛ec kiedy to si˛e stało, to si˛e troch˛e. . . przestraszyłem. . . no wiesz. . . — Ona nie chciała ci˛e przestraszy´c, Perk. — Tak, tak, ja wiem, z˙ e nie chciała. . . — Amberle nie miała czasu, z˙ eby ci wszystko wyja´sni´c. Gdyby miała, na pewno by ci powiedziała. — Tak, wiem. To było tak nagle. . . wszystko stało si˛e bardzo szybko. . . Przez chwil˛e z˙ aden z nich nic nie mówił. Wil zamy´slił si˛e, a potem popatrzył na chłopca. Perk wstał i u´smiechnał ˛ si˛e. — Chciałem si˛e po˙zegna´c, Wil. Czy odwiedzisz mnie kiedy´s? Albo ja mógłbym kiedy´s do ciebie przylecie´c. . . Ale dopiero, jak b˛ed˛e troch˛e. . . starszy. Moja rodzina nie pozwoli mi lecie´c poza Westlandi˛e. Vale jest tak daleko. . . — Odwiedz˛e ci˛e — przyrzekł mu Wil. — Wkrótce na pewno si˛e zobaczymy. Perk pomachał r˛eka˛ i podszedł do drzwi. Ju˙z si˛egał do klamki, gdy nagle odwrócił si˛e i popatrzył na Wila. — Bardzo lubiłem panienk˛e Amberle. . . bardzo. . . — Ja te˙z ja˛ bardzo lubiłem, Perk. Mały je´zdziec u´smiechnał ˛ si˛e serdecznie i zniknał ˛ w otwartych drzwiach.

LIV Wszyscy, którzy przyjechali do Arborlon z pomoca˛ dla elfów, rozje˙zd˙zali si˛e ju˙z do domów; wszyscy, oprócz dwojga. Skrzydlaci je´zd´zcy odlecieli pierwsi, o brzasku dnia, w którym rozpoczał ˛ swe władanie Ander Elessedil jako nowy król ladowych ˛ elfów, jak mawiali je´zd´zcy. Zabrali te˙z ze soba˛ małego chłopca imieniem Perk. Po˙zegnali si˛e krótko z młodym królem i odlecieli, goniac ˛ odchodzac ˛ a˛ noc. W południe odjechali z˙ ołnierze z oddziałów trolli, z Amantarem na czele, dumnym i powa˙znym tak jak i pierwszego dnia, gdy stary król witał ich na pałacowym dziedzi´ncu. Na drodze ich przejazdu zgromadziły si˛e tysi˛eczne tłumy. Po raz pierwszy od tysiaca ˛ lat trolle i elfy rozstawały si˛e nie jak wrogowie, lecz jak przyjaciele i towarzysze broni. Karły natomiast pozostały jeszcze par˛e dni, słu˙zac ˛ swymi in˙zynierskimi umiej˛etno´sciami przy odbudowie zniszczonego Elfitch. Browork był w swoim z˙ ywiole i na ile mu starczało sił, brał w nich czynny udział. Obiecał te˙z, z˙ e niebawem zjawi si˛e tu spory oddział in˙zynierów i saperów, którzy b˛eda˛ si˛e niewatpliwie ˛ lepiej ˙ prezentowa´c ni˙z jego przetrzebiona i sponiewierana grupa. Zegnajac ˛ go, Ander u´sciskał mu dło´n i rzekł: — Wiemy ju˙z, z˙ e mo˙zemy na was polega´c. B˛edziemy na was czeka´c. I na ciebie te˙z, dzielny Broworku. Do zobaczenia wi˛ec i niech wam szcz˛es´cie sprzyja. W ko´ncu te˙z przyszła kolej na oddziały z Callahornu. Garstka Wolnych Strzelców i Starej Gwardii Legionu Granicznego była dumna ze swoich czynów, lecz w swych sercach nie´sli do ojczyzny z˙ ołnierski smutek. Pozostało ich zaledwie dwunastu. Reszta oddała swe z˙ ycie w przepastnych górach Breakline i tutaj, pod Arborlon. Dowodził nimi ten, który najbardziej pogardzał s´miercia,˛ rudowłosy olbrzym z blizna˛ na twarzy. Szóstego dnia po zwyci˛estwie nad demonami kapitan strzelców przyszedł si˛e po˙zegna´c z młodym królem. Ander Elessedil pracował w tym czasie z saperami przy Elfitch, lecz gdy tylko zobaczył Stee Jansa, natychmiast do niego podbiegł. — Czy ju˙z si˛e lepiej czujesz, kapitanie? — Król nie tracił czasu na zb˛edne powitania.

408

— Wystarczajaco ˛ dobrze, panie. — Stee Jans u´smiechnał ˛ si˛e kwa´sno. — Przyszedłem podzi˛ekowa´c i po˙zegna´c si˛e. Legion. . . Legion odje˙zd˙za do Callahornu. Ander patrzył przez chwil˛e na niego ze zdumieniem. — Ty. . . ? Ty przychodzisz podzi˛ekowa´c. . . ? Nam. . . ?! Przecie˙z nikt nie zrobił dla nas wi˛ecej ni˙z ty i twoi z˙ ołnierze. Za co chcesz nam dzi˛ekowa´c? Co by´smy bez was zrobili? Olbrzym milczał przez chwil˛e, a potem zadudnił swym tubalnym głosem. — Panie, jeste´smy z˙ ołnierzami. W tych ludziach i w tej ziemi odnale´zli´smy co´s, za co warto było walczy´c. Wszystko, co od siebie dali´smy, dali´smy z własnego wyboru. . . szczerze. . . A ty, panie, nie zmarnowałe´s tego. To si˛e wła´snie dla nas liczy. Ander patrzył na niego przez chwil˛e, a potem skłonił si˛e krótko kapitanowi. Stee Jans równie˙z si˛e odkłonił. — A teraz. . . ? Co zamierzacie teraz? Stee Jans wzruszył ramionami i spojrzał gdzie´s w bok. — Wolnych Strzelców ju˙z nie ma. Mo˙ze powstanie nowy oddział, mo˙ze nie. Je´sli powstanie, to poprosz˛e o dowództwo. Ander poło˙zył mu dło´n na ramieniu i spojrzał prosto w oczy. — Popro´s mnie, Stee Jans. Popro´s mnie, a oddział b˛edzie natychmiast. Pod twoim dowództwem. Byliby´smy zaszczyceni, gdyby´s z nami pozostał, tu. . . w elfijskiej armii. . . W twojej armii. Czy zastanowisz si˛e nad tym kiedy´s? Kapitan u´smiechnał ˛ si˛e szeroko, odwrócił si˛e i dosiadł swego rumaka. — Ju˙z si˛e nad tym zastanawiam, królu elfów, Anderze Elessedilu. — Zasalutował wytwornie, wcia˙ ˛z z u´smiechem na twarzy. — Do nast˛epnego razu, królu. I niech wam szcz˛es´cie sprzyja. Spiał ˛ swego wielkiego rumaka i pogalopował na wschód, przez Carolan. Ander patrzył za nim, machajac ˛ na po˙zegnanie r˛eka.˛ Do nast˛epnego razu, kapitanie, szepnał ˛ do siebie król. I tak wszyscy rozjechali si˛e do domów, do swych krain. Wszyscy, oprócz dwojga. Jednym z nich był Wil, chłopak z Vale. ˙ Kiedy zbli˙zał si˛e do bramy Ogrodów Zycia, sło´nce s´wieciło ju˙z wysoko na czystym bł˛ekicie nieba. Szedł spokojnym, równym krokiem, lecz gdy stanał ˛ przed brama,˛ zawahał si˛e. Wcia˙ ˛z nie był pewien, czy powinien i´sc´ dalej. Minał ˛ tydzie´n, zanim udało mu si˛e zaj´sc´ tak daleko. Teraz stał przed brama,˛ a ludzie mijali go oboj˛etnie. Wszyscy oni przyszli z tego samego co on powodu. ˙ Zołnierze Czarnej Stra˙zy stali po obu stronach bramy. Spojrzeli na niego przelotnie, a potem szybko odwrócili wzrok. Ale on wcia˙ ˛z tak stał, w ciepłym blasku sło´nca, i nie mógł si˛e zdecydowa´c. Wiedział jednak, z˙ e w ko´ncu musi i´sc´ . Przemy´slał to ju˙z dokładnie. Musi ja˛ zobaczy´c, jeszcze ten jeden raz. Jeden jedyny raz. Nie zazna spokoju, dopóki tego nie zrobi. 409

I zanim zda˙ ˛zył pomy´sle´c, Wil Ohmsford przeszedł przez bram˛e i poszedł wa˛ ska˛ s´cie˙zka˛ mi˛edzy klombami kwiatów w kierunku wzniesienia, na którym rosło drzewo. Teraz, kiedy ju˙z był w Ogrodach, szedł szybkim krokiem. Poczuł si˛e znacznie lepiej; wróciła mu ta odrobina pewno´sci siebie i determinacji, która pchała go do przodu przez ostatnie tygodnie, a która˛ stracił po odej´sciu Amberle. Tkwiło w nim przekonanie, z˙ e stracił ja˛ na zawsze. Teraz za´s sadził, ˛ z˙ e łatwiej ju˙z mu wszystko poja´ ˛c. Zrozumiał, co do niego mówiła Amberle. Zrozumiał, z˙ e cho´c obronił ja˛ przed demonami i wszystkimi innymi niebezpiecze´nstwami, to nigdy nie zdołałby zapobiec temu, co si˛e stało. Przemiana była jej wyborem i miała do tego prawo. Tak te˙z przecie˙z powiedział mu Allanon. Ani gniew, ani gorycz nie zmienia˛ tego. Musi si˛e z tym pogodzi´c. A wizyta w Ogrodach miała by´c tego poczatkiem. ˛ Minał ˛ mały zagajnik, wyszedł na otwarta˛ przestrze´n i zobaczył ja.˛ Ellcrys ´ wznosiła si˛e w majestatycznej ciszy ku bł˛ekitnemu niebu. Swiatło południowego sło´nca zdawało si˛e pie´sci´c jej srebrna˛ kor˛e, a szkarłatne li´scie skrzyły si˛e pyszna,˛ gł˛eboka˛ czerwienia˛ i dr˙zały, poruszane delikatnym wietrzykiem. Była taka pi˛ekna, cicha i spokojna. . . Amberle. . . szepnał, ˛ a łzy napłyn˛eły mu do oczu. U podnó˙za stoku gromadziły si˛e elfijskie rodziny. Wszystkie oczy wpatrzone były w drzewo, rozmawiano przyciszonymi głosami, szeptano z powaga.˛ Wil zawahał si˛e, a potem ruszył, by przyłaczy´ ˛ c si˛e do nich. — Widzisz. . . ? Choroba odeszła. — Mówiła matka do małej dziewczynki. — Teraz drzewo jest zdrowe. A jej naród i jej ojczyzna sa˛ bezpieczne, dodał w my´slach chłopak z Vale. Tak, to było to, co chciała zrobi´c i co zrobi´c musiała. I nie dlatego tylko, z˙ e taka była konieczno´sc´ , lecz dlatego, z˙ e zacz˛eła wierzy´c w sens swojego z˙ ycia; jej z˙ ycia, ich z˙ ycia. . . Wła´snie to chciała mu Amberle powiedzie´c, z˙ e zrozumiała wiar˛e w tradycj˛e, z˙ e jaka´s jej czastka ˛ musi powróci´c do ziemi, musi by´c jej po´swi˛econa. Nawet wtedy, gdy skazała si˛e na banicj˛e z Arborlon, to przecie˙z opiekowała si˛e dzie´cmi w Havenstead. Przecie˙z wróciła tu z nimi, by do ko´nca odkry´c prawd˛e swojego przeznaczenia i by przeznaczenie si˛e dopełniło. Jaka´s czastka ˛ musi by´c oddana ziemi. . . Ostatecznie za´s elfijska dziewczyna oddała wszystko. U´smiechnał ˛ si˛e smutno. Ale przecie˙z nie straciła wszystkiego. Stajac ˛ si˛e Ellcrys, zyskała tym samym cały s´wiat. — Czy ona b˛edzie nas broni´c od demonów, mamo? — Dopytywała si˛e mała blondyneczka. — B˛edzie nas broniła, kochanie. — I one ju˙z nigdy nie przyjda? ˛ — Nigdy. 410

Dziewczynka wło˙zyła palec do buzi i przygladała ˛ si˛e drzewu. — Ona jest taka ładna. . . mamo. ˙ Wil spojrzał raz jeszcze. Zegnaj, Amberle. . . ˙ A potem odwrócił si˛e i opu´scił Ogrody Zycia. Tu˙z za brama˛ dostrzegł Eretri˛e. Stała na zalanej sło´ncem ulicy i szukała go. Jej czarne oczy wpatrywały si˛e w tłumy wychodzace ˛ z Ogrodów. Dziewczyna miała na sobie typowe elfijskie odzienie. Ale je´sli chodziło o Eretri˛e, to nic w niej nie było typowego. Była tak samo pi˛ekna jak za pierwszym razem, gdy ja˛ zobaczył. Długie czarne włosy błyszczały w sło´ncu. . . i ten jej cudowny u´smiech na s´niadej twarzy, gdy go zobaczyła; czarujacy, ˛ przyprawiajacy ˛ o zawrót głowy. Podszedł do niej bez słowa i równie˙z si˛e u´smiechnał. ˛ — Wygladasz ˛ na całkiem poskładanego — powiedziała lekko. — Tak. . . tak mi si˛e wydaje. Mo˙zesz sobie przypisa´c t˛e zasług˛e. To ty postawiła´s mnie na nogi. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e, zadowolona z komplementu. Przychodziła do niego codziennie, piel˛egnowała go, dotrzymywała towarzystwa. — Mówiono mi, z˙ e wyszedłe´s. Nietrudno si˛e było domy´sli´c, gdzie. Czy wszystkie duchy znikn˛eły? Wil wiedział, z˙ e ta dziewczyna orientowała si˛e lepiej od innych, co dla niego znaczyła Amberle i jej utrata. Cz˛esto o tym rozmawiali, kiedy jeszcze le˙zał w komnacie. Duchami za´s nazywała wszystkie dr˛eczace ˛ go koszmary i, przede wszystkim, jego poczucie winy. — My´sl˛e, z˙ e wszystkie ju˙z odeszły. Pomogło mi to, z˙ e tu przyszedłem. A z czasem, by´c mo˙ze. . . Zamilkł, wzruszył ramionami i u´smiechnał ˛ si˛e. — Amberle wierzyła, z˙ e była dłu˙zna co´s ziemi, która ja˛ zrodziła. Powiedziała mi kiedy´s, z˙ e ta wiara była cz˛es´cia˛ jej elfijskiego dziedzictwa. . . mojego dziedzictwa tak˙ze. Wiesz, sadz˛ ˛ e, z˙ e ona zawsze my´slała o mnie bardziej jak o uzdrowicielu ni˙z jako o obro´ncy. A wła´snie uzdrowicielem powinienem by´c. . . Kim´s, kto opiekuje si˛e tymi, którzy opiekuja˛ si˛e ziemia.˛ To b˛edzie to, co mog˛e ofiarowa´c, Eretrio. Skin˛eła powa˙znie głowa.˛ — A wi˛ec powrócisz do Storlock. . . ? — Wpierw do domu, do Shady Vale. A potem do Storlock. — Wkrótce. . . ? — Tak my´sl˛e. Sadz˛ ˛ e, z˙ e nadszedł czas. Czy wiesz, z˙ e Allanon pozostawił mi Artaqa? W prezencie. Skin˛eła swa˛ pi˛ekna˛ głowa,˛ okolona˛ czarnymi lokami. — Czy mo˙zemy ju˙z i´sc´ ? I nie czekajac ˛ na odpowied´z, poszła przed siebie zalana˛ sło´ncem ulica.˛ Chłopak zawahał si˛e, po czym po´spieszył za nia.˛ Przez chwil˛e szli w milczeniu. 411

— Czy zdecydowałe´s si˛e zatrzyma´c kamienie? — spytała w ko´ncu. Powiedział jej swego czasu, z˙ e zamierza z nich zrezygnowa´c. Ich magia zmieniła go. Nie potrafił tego opisa´c, ale czuł to. Tak jak i magia Allanona postarzała w ko´ncu druida, tak i on czuł si˛e chwilami podobnie. Taka moc przera˙zała go. Ale na nim spoczywała odpowiedzialno´sc´ za t˛e moc. Nie mógł jej, tak po prostu, odda´c komu´s innemu. — Zatrzymam je. Ale nigdy ju˙z ich nie u˙zyj˛e. . . Nigdy. — Masz racj˛e. Uzdrowiciel nie miałby z nich z˙ adnego po˙zytku. ˙ Szli s´cie˙zka˛ a˙z do ko´nca murów Ogrodów Zycia, a potem skr˛ecili ku miastu. ˙Zadne z nich nic nie mówiło. Wil wiedział, co dziewczyna czuje i o czym my´sli. Była pewna, z˙ e po raz kolejny ja˛ opu´sci. Wiedział, z˙ e chciałaby i´sc´ razem z nim, ale z˙ e go ju˙z wi˛ecej o to nie poprosi. — Gdzie teraz poda˙ ˛zysz? — zapytał po chwili. — Och, nie wiem. Mo˙ze do Callahornu. Dziewczyna-w˛edrowiec mo˙ze i´sc´ , gdzie si˛e jej spodoba. I mo˙ze by´c kim´s, kim zechce by´c. Mo˙ze kiedy´s ci˛e odwiedz˛e. Wyglada ˛ mi na to, z˙ e bardzo potrzebujesz opieki. A wi˛ec jednak, pomy´slał. Zrobiła to delikatnie, prawie z˙ artujac, ˛ ale jednak. Jestem dla ciebie stworzona, Wilu Ohmsfordzie, powiedziała mu wtedy, tamtej nocy w Tirfing. A teraz mówiła mu to samo. Spojrzał na jej ciemna˛ twarz, my´slac ˛ o tym wszystkim, co dla niego zrobiła i co dla niego ryzykowała. A je´sli ja˛ teraz zostawi, ona nie b˛edzie miała nikogo. Nie miała ani domu, ani rodziny, ani nawet swojego kraju. Dawniej, kiedy chciała z nim i´sc´ , odmówił jej, bo były ku temu konkretne powody. A teraz? — Z ta˛ opieka.˛ . . wiesz. . . tak sobie tylko z˙ artowałam. . . Nie przejmuj si˛e tym. . . za bardzo — dodała z u´smiechem. — Ale to był miły z˙ art — powiedział delikatnie. — Troch˛e szkoda, z˙ e tylko z˙ artowała´s. Pomy´slałem sobie wła´snie, z˙ e mo˙ze chciałaby´s wróci´c ze mna.˛ Nastała długa cisza. Szli obok siebie, tak jakby nie padły z˙ adne słowa. — Mo˙ze bym i chciała — rzekła w ko´ncu. — Je´sli, oczywi´scie, mówisz powa˙znie. — Mówi˛e powa˙znie. I wtedy zobaczył jej u´smiech; ten cudowny, pi˛ekny u´smiech. Zatrzymała si˛e i obróciła do niego. — Nareszcie poszedłe´s po rozum do głowy, Wilu Ohmsfordzie. Jej dło´n poszukała jego dłoni i poszli przed siebie, trzymajac ˛ si˛e za r˛ece. Jadac ˛ na swym pi˛eknym rumaku wzdłu˙z Carolanu, z głowa˛ zaprzatni˛ ˛ eta˛ planami odbudowy Elfitch, Ander Elessedil zobaczył w oddali chłopaka z Vale i czarnowłosa˛ dziewczyn˛e. Patrzył na tych dwoje, którzy jeszcze nie wybrali si˛e do domu. Szli słoneczna˛ ulica,˛ trzymajac ˛ si˛e za r˛ece. . . szcz˛es´liwi. Król u´smiechnał ˛ si˛e. Wygladało ˛ jednak na to, z˙ e Wil i tak nie wróci do domu sam.