Sen Zaklety W Krysztale

Panno Farrall - spytał fotograf- czy woli pani ustawić ten biały jadeitowy półmisek obok pereł czy obok rzeźby z ko­ ści słoniowej? Reba Farrall przeskoczyła zwinnie wyschnięte łożysko strumyka. Ostry żwir zachrzęścił pod jej sandałami. Zatrzymała się za p ratu. Z roztargnieniem odgarnęła kosmyki jasnomiodowych włosów, niesfornie wysuwających się z węzła, zawiązanego niedbale na czub­ ku głowy. Wyprostowała się i przebiegła wzrokiem notatki. Starała się zachować fachowy i kompetentny wyraz twarzy, choć pragnęła jedy­ nie wymknąć się stąd, choćby na chwilę, i rozpłakać się. - Grupa ósma? - zapytała głosem wyższym i bardziej szorstkim od swego zwykłego kontraltu. - Tak - odparł fotograf, zaglądając w swoje notatki. Reba spojrzała na kosztowności ułożone na marmurowej półce. Po obu stronach wyschniętego koryta potoku wyrastały blade marmuro­ we ściany, wygładzone przez wodę i czas, pełne pofałdowanych krzy­ wizn i zagłębień. Wstęgi barw - kremowej, bladożółtej, złotoszarej i brązowawej - wiły się wzdłuż ścian, nadając atłasowemu kamienio­ wi wrażenie głębi i podkreślając jego delikatną fakturę. Ponad mar­ murem górowały strome, zniszczone erozją wzniesienia cynobrowych, czarnych i czekoladowych skał wulkanicznych tak młodych, że słońce nie zdążyło jeszcze wypalić ich intensywnych barw. -7-

Kontrasty w budowie Mosaic Canyon były fascynujące. Wypolero­ wane marmurowe ściany, jakich nie powstydziłby się żaden zamek, są­ siadowały z poszarpanym skalnym rumowiskiem, pozostałością eksplo­ zji wulkanicznych z przeszłości. Powyginane, pozałamywane i nachy­ lone ku krawędzi wstęgi kamiennych warstw niemal szokowały swą gładkością. Nieuarzmiony kamień stanowił doskonałe tło dla spokoj­ nych linii białego jadeitowego półmiska. Jednak barokowe perły nie do końca tu pasowały. Podobnie jak misterna rzeźba z kości słoniowej... - Zrób sam półmisek na tle marmuru. Spróbuj ułożyć barokowe perły w jednym z tych zagłębień - zadecydowała Reba, wskazując jedną z wielu nisz, którymi usiany był marmur i które stanowiły naturalne oparcie dla dłoni i stóp na powierzchni dwu i półmetrowej ściany. Wydaje mi się, że kość słoniowa będzie wyglądała lepiej na tle ciem­ nej powierzchni i skał wulkanicznych w korycie strumienia. Asystent fotografa poustawiał jadeit, perły i kość słoniową, popra­ wił oświetlenie i odsunął się. Fotograf zerknął przez obiektyw, popra­ wił białe parasolki i ekrany odbijające światło i zaczął robić zdjęcia. Reba przyglądała się cierpliwie. Wiedziała, że nieustannego wydzierania się na pomocników nic nie uzasadniało. Fotograf była świetnym fachowcem. Strażnicy zachowywali się tak dyskretnie, jak tylko mogli. Dwaj agenci ubezpieczeniowi też nie wchodzili jej w drogę, tak samo jak asystenci i gońcy, którzy bardziej pomagali niż przeszka­ dzali. Z wyjątkiem Todda Sinclaira wszyscy robili dokładnie to, co do nich należało. I, w jakimś sensie, robił to także Todd - taki sam tępy gbur, jak za życia dziadka. Cicho szlochając, Reba odwróciła wzrok od pięknych dzieł sztuki, które Jeremy Bouvier Sinclair zebrał w ciągu całego swojego życia. Miesiąc nie wystarczył jej, aby oswoić się ze śmiercią Jeremy'ego. Nawet w wieku osiemdziesięciu lat trzymał się prosto, a jego czujne oczy zachowały młodzieńcząjasność i bystrość. Mówił wyraźną, ele­ gancką francuszczyzną. Wprowadził Rebę w świat, którego sama ni­ gdy by nie odkryła. Pięćdziesiąt lat różnicy nie stanowiło przeszkody w ich wzajem­ nych stosunkach. Reba, która nigdy nie poznała swego ojca, obdarzyła Jeremy'ego dziecięcą miłością. On odwzajemniał to uczucie i odczu­ wał rodzicielską dumę i satysfakcję, przyglądając się, jak dorastała, stając się z czasem wyrafinowaną kolekcjonerką dzieł sztuki. Hojnie dzielił się z nią rozległą wiedząo szlachetnych kamieniach, ich obróbce

i wytwarzanych z nich dziełach sztuki. Nauczył ją wszystkiego i niczego w zamian nie oczekiwał. Cieszył się jej zachwytem, gdy udawało im się znaleźć jakiś wyjątkowy okaz do jego kolekcji. Gdy nadszedł czas, aby Reba rozpoczęła samodzielne życie w świe­ cie, który przed nią otworzył, Jeremy dał jej swoje błogosławieństwo, Jego przekonanie o jej umiejętnościach, smaku i uczciwości było czymś niezwykłym, jeśli chodzi o handel dziełami sztuki. W środowisku, w któ­ rym zwykła uczciwość stanowiła jedyny atut, poparcie Jeremy'ego było bezcenną wartością... lecz nie tak dla Reby cennąjak jego miłość. A teraz nie żył. - Panno Farrall - powiedział fotograf. - Czy mamy wrócić do wy­ lotu kanionu i tam zrobić Zieloną Suitę? Wydaje mi się, że cienie nie wyjdą dobrze na tle marmuru. Może na tej słonej równinie albo na wydmach? - H e j , kochanie! - zawołał Todd, zanim Reba zdążyła odpo­ wiedzieć. - Obudź się! Prawnicy odjechali. Nie ma tu nikogo, na kim mogłabyś zrobić wrażenie swoim wielkim żalem po śmierci starego kozła. Reba skierowała na Todda spojrzenie złotobrązowych oczu, jasne i twarde jak cynamonowej barwy diament, który Jeremy podarował jej na trzynaste urodziny. Zacisnęła pięść, a pierścionek zamigotał ostro. Dzisiaj po raz ostatni musiała znosić Todda Sinclaira, ale nie po raz pierwszy zastanawiała się, jak taki dżentelmen jak Jeremy mógł wy­ chować taką kreaturę. Reba zignorowała Todda i zwróciła się do fotografa: - Chyba na wydmach będzie najlepiej. - Spojrzała na zegarek. Przerwa dla wszystkich. Spotykamy się na wydmach za pół godziny. Zaczekała, aż ludzie spakują sprzęt, i ruszyła ku wylotowi Mosaic Canyon. Kiedy ostatnia osoba znikła za załomem marmurowej ściany kanionu, Rebeka zamknęła oczy i spróbowała powstrzymać napływa­ jące łzy. Miała jeszcze wiele do zrobienia. Warunki testamentu Jeremy'cgo nakazywały sprzedaż kolekcji. Zrobi to, o co prosił. Przyjmie nawet pięcioprocentową prowizję, a potem przeznaczy pieniądze na wydanie kolorowego albumu z fotografiami okazów z jego kolekcji. Ta książka będzie upamiętnieniem jego smaku, hołdem, jaki Reba chcia­ ła złożyć osobie Jeremy'ego Bouviera Sinclaira. Lecz najpierw musi przeżyć ten dzień, tak jak przeżyła wszyst­ kie poprzednie od śmierci Jeremy'ego, usiłując nie poddawać się -9-

narastającej rozpaczy i pustce. Odwróciła się i oparła policzek o mar­ murową ścianę, ciesząc się jej chłodem. Nawet w kwietniu suche wia­ try w Dolinie Śmierci nie oszczędzały nagich wzgórz, odcinających się czernią na tle kobaltowego nieba. Nie chciała tu przyjeżdżać. Już sama nazwa doliny denerwowała ją. Jednak, kiedy się tu wreszcie znalazła, nie mogła nie zachwycić się tą dziką, jałową krainą. Brakowało tu roślin, które zakryłyby nieskończe­ nie subtelne zróżnicowanie barw i kształtów, wyznaczających przebieg wydarzeń geologicznych i er. Występowała za to ogromna różnorodność minerałów, zarówno pospolitych, jak i szlachetnych, a ich zróżnicowa­ ne kolory i kształty świadczyły o bogatej przeszłości geologicznej doli­ ny. Można tu było spotkać pozostałości po trzęsieniach ziemi, ślady wy­ pływów lawy, zalewów morza i jezior, okresów suszy i powodzi erodujących zbocza oraz wypiętrzeń gór. A wszystko to zostało zapisane na twardej powierzchni ziemi. Ta kraina istniała od tak dawna, a ludzkie życie było krótkie jak okruch złotego kurzu, niesiony przez niespokojny wiatr. Reba usłyszała kroki i odwróciła się, rozgniewana, że ktoś zakłóca jej samotność. Drogą wzdłuż strumienia szedł w jej kierunku Todd Sinc­ lair. Jego miejskie buty i spacerowy krok nie pasowały do pierwotne go krajobrazu. - Czego chcesz? - zapytała ostro. - Tego samego, co dałaś staremu Jeremy'cmu — odpowiedział Todd, starając się jak najszybciej zmniejszyć dystans pomiędzy nimi. Kamyki zachrzęściły pod jego stopami, grożąc potknięciem. Za­ klął i zwolnił nieco. Reba krzyknęła krzywiąc się z obrzydzenia i usi­ łowała go ominąć. Todd zagrodził jej drogę. - No dalej, kochanie - powiedział z uśmiechem i wyciągnął rękę. Wszyscy sobie poszli. Nie ma potrzeby udawać, że tak bardzo tego nie chcesz. Cofnęła się z kocią zwinnością, lecz Todd przyparł jądo marmuro­ wej ściany. Spojrzała na niego i poczuła mdłości. Był wysoki, ciemno­ włosy, przystojny i bogaty. Wyglądał jak prawdziwy książę. A prze­ cież równie dobrze mogłaby pocałować żabę. - Przestanę być uprzejma, Todd. Dosyć mam wysłuchiwania two­ ich dwuznacznych aluzji i „przypadkowego" obłapywania. Chcę, abyś trzymał się ode mnie z daleka. Czy jest to wystarczająco jasne, czy też wolałbyś usłyszeć to od swojego prawnika? -10-

- Nic z tego, maleńka. Chcę wiedzieć, co według tego starego było warte siedem milionów i sześćset tysięcy dolarów. [ nie martw się dodał, chwytając ją za rękę. - Jeśli zechcę, będę to miał. Reba odepchnęła go z całej siły. Todd nie spodziewał się, że będzie stawiała opór. Zatoczył się do tyłu i rozciągnął jak długi na żwirze. Z głośnym przekleństwem dźwignął się na nogi. - Wystarczy, Farrali. Chciałem być miły, ale już czas, aby ktoś cię nauczył, gdzie jest miejsce dziwki! Reba rzuciła się do ucieczki, gdy nieoczekiwanie zderzyła się z ja­ kimś mężczyzną Jego nagłe pojawienie się wprawiło ją w takie osłu­ pienie, że stanęła jak wryta. Nie słyszała, żeby ktoś nadchodził, nie widziała nikogo - a przecież był tam, twardy jak ściany kanionu. Pod­ niósł ją i postawił za sobą, zwracając się twarzą do rozwścieczonego Todda. Nie odzywał się. Po prostu stał w oczekiwaniu, spokojny i niewzruszony. Reba wpatrywała się w plecy mężczyzny, zbyt zaskoczona, aby wy­ krztusić z siebie choć słowo, zafascynowana surowym ciepłem jego dłoni, łatwościąi siłą, z jakąjąpodniósł, blaskiem zielonosrebrzystycti oczu. Nieznajomy nie był równie wysoki ani tak dobrze zbudowany jak Todd, ale poruszał się z wdziękiem, świadczącym o sile i niespoty­ kanej wewnętrznej harmonii. Była w nim także jakaś nieokreślona pew­ ność siebie, coś, z czym Reba nigdy się nie spotkała. Todd postąpił dwa kroki w kierunku Reby i zatrzymał się. Choć rozzłoszczony, nie był przecież głupcem. Spojrzał na nieznajomego. - To nie twój interes - warknął. Mężczyzna nie odpowiedział, nie poruszył się, stał cierpliwie i cze­ kał. Jego stanowczość wydawała się przerażająca. Todd postąpił kolejny krok naprzód, dostrzegł nieznaczną zmianę w postawie nieznajomego i cofnął się szybko. Odwrócił się, rzucając wulgarne przekleństwo. Potykając się, ruszył pospiesznie wzdłuż wy­ schniętego koryta strumienia. Zatrzymał się tylko na chwilę, aby za­ wołać przez ramię: - Ta dziwka nie jest tego warta! Mężczyzna obserwował go, dopóki Todd nie zniknął z pola widze­ nia, a potem zwrócił twarz w stronę Reby. Wpatrywała się w niego, ocza­ rowana kolorem jego oczu, bladym migotliwym odcieniem zieleni, od­ cinającym się od spalonej słońcem twarzy. Kręcone, czarne włosy, wy­ suwały się spod ronda ciemnego kowbojskiego kapelusza. Obfite, czarne -11-

wąsy kontrastowały z doskonale wyrzeźbioną linią warg. Ciemnozielo­ na koszula safari z krótkimi rękawami, wetknięta w wyblakłe dżinsy, nie zdołała ukryć męskiej urody jego ciała. Z pętli przy szerokim skó­ rzanym pasie zwisał geologiczny młotek, zaokrąglony na jednym końcu i spłaszczony jak kilof na drugim. Nieznajomy nie wziął go nawet do ręki, choć mógł posłużyć się nim w obronie przed Toddem. - Dzięki - powiedziała Reba. - Oszczędził mi pan ucieczki przez skały. Uśmiech rozjaśnił ciemną, opaloną twarz. Reba pomyślała, że po­ myliła się co do jego wieku; nie miał więcej niż trzydzieści pięć lat. Nie mogły to być jednak łatwe lata, sądząc po twarzy i zachowaniu mężczyzny. - Następnym razem, gdy zapragnie pani samotności - powiedział radziłbym wybrać się do doliny. Jest tam tak cicho, że można usłyszeć ziarenka piasku, osuwające się z sykiem po powierzchni wydm. - M ó ­ wił z delikatnym zachodnim akcentem, z dodatkiem chropowatych tonów, których pochodzenia nie potrafiła rozpoznać. -1 nie tak łatwo wpaść w pułapkę na otwartej przestrzeni - dodał sucho. - Skąd pan wie, że pragnęłam być sama? - zapytała Reba, odgar­ niając za ucho kosmyk włosów. Cynamonowy diament skrzył się i pło­ nął przy każdym ruchu jej dłoni. - Tak samo jak jestem pewien, że nie kokietowała pani tamtego kochasia, chcąc się z nim zabawić. Język ciała nie kłamie. - A pan tylko stał i czekał, aż Todd się poruszy. Był pan tak pewny siebie, że nie dotknął pan nawet młotka przy pasku. Jego zielone oczy zwęziły się. Otaksował ją jednym wszechogar­ niającym spojrzeniem, któremu nic nie umknęło: brązowawy jedwab jej bluzki, rdzawe szorty, włoskie skórzane sandały, rzucający świetl­ ne błyski pierścionek z cynamonowym diamentem na prawej dłoni, a przede wszystkim krągłości kobiecego ciała, którego kształty były wynikiem długotrwałego uprawiania gimnastyki. - Nie zna pani zbyt dobrze, prawda? - spytał miękko. -Nie. -1 nigdy pani nie pozna - dodał mężczyzna tonem twierdzącym raczej niż pytającym. - Nie, jeśli będę mogła temu przeszkodzić - zgodziła się, czując się w jego towarzystwie tak swobodnie, jak nigdy wobec żadnego męż­ czyzny, prócz Jeremy'ego. 12 -

Uśmiech rozbłysnął nagle pod ciemnymi jak noc wąsami nieznajo­ mego, odbierając ostrym rysom wyraz surowości. - Jeśli jest się ofiarą, można wydostać się z kanionu inną drogą. - Skąd pan wie, że Todd jest typem, który może zaczaić się na mnie przy wyjściu z kanionu? - Tak samo, jak wiedziałem, że nie będę musiał użyć mojego młot­ ka. Instynkt. -1 doświadczenie wyniesione z wielu nieprzyjemnych miejsc? powiedziała Reba lekko, trochę zaskoczona swobodą, z jaką mówił o uderzeniu Todda młotkiem. Jeśli miała jakieś wątpliwości, czy nie­ znajomy był tak twardy, na jakiego wyglądał, teraz się rozwiały. Męż­ czyzna obserwował ją przez chwilę bez uśmiechu, potem gwałtownie skinął głową. - Z kilku. Wciąż chce pani iść ze mną? - Tak - odparła szybko, niespodziewanie dla samej siebie. Zazwy­ czaj chowała się pod warstwami zawodowej rezerwy, broniąc się przed emocjami. Śmierć Jeremy'ego zmieniła to, krusząc pracowicie budo­ waną fasadę, niczym klejnot uderzony przez nieuważnego szlifierza. Spokój i siła nieznajomego pociągały jąnieodparcie, takjak nagie pięk­ no krajobrazu. Mężczyzna obserwował ją przez kolejną minutę, unosząc brwi w niemym pytaniu. Odwrócił się bez słowa, zrobił trzy kroki i zniknął za załomem marmurowej ściany. Podążyła za nim, obserwując z po­ dziwem, kiedy wspinał się po gładkim marmurze jak po schodach, prze­ nosząc ciężar ciała z dłoni na stopy w regularnym rytmie, świadczą­ cym o latach spędzonych w surowych warunkach. Wyjaśniła się jedna mała zagadka - skąd się tak nagle pojawił. Jego zwinność i spokój były imponujące. Reba zdjęła sandały, uświadomiwszy sobie, że ich śliskie skórza­ ne podeszwy nie ułatwiąjej wspinaczki po marmurowej ścianie. Wsu­ nęła paski sandałów na lewy nadgarstek i odczekała, aż nieznajomy dotrze do szerokiej skalnej półki, gdzie marmur ustępował miejsca stromo nachylonym pokładom skały wulkanicznej. Wzięła kilka głę­ bokich oddechów, jakby przygotowywała się do rutynowej gimna­ styki, znalazła oparcie dla stóp i zaczęła się wspinać. Tylko ostatni fragment był trudny; była o piętnaście centymetrów niższa od nie­ znajomego, a na ostatnim odcinku ściany nie było żadnego zagłębie­ nia dla stóp. -13-

- Niech pani wyciągnie ręce - powiedział. Wykonała polecenie. Pochylił się i pochwycił ją. Poczuła dotyk twardych, spracowanych dłoni, a potem silne szarpnięcie. Przeniosłją przez ten ostatni odcinek tak szybko, że nie zdążyła nawet zaprotesto­ wać, postawił na ziemi, wziął sandały i ukląkł, aby włożyć je na jej bose stopy. Reba krzyknęła zaskoczona, gdy palce mężczyzny zacisnęły się wokół jej łydki i na łuku stopy. Straciła równowagę i wsparła się dło­ nią o jego plecy, wyczuwając pod palcami drgające sprężyste mięśnie. Nieznajomy strzepnął z jej stóp kilka ostrych odłamków skały, potem zapiął paski sandałów. Robił to tak szybko i pewnie, że w chwili, gdy zdała sobie sprawę, że powinna opierać się jego dotykowi, było już po wszystkim. W głębokiej ciszy obserwowałajak zapina sprzączkę dru­ giego sandała. - To najgorszy odcinek wspinaczki -- powiedział, podnosząc sięjednym zgrabnym ruchem. Dostrzegł jej zmieszanie, uśmiechnął się lek­ ko i skinął głową. - W tym także kochaś się pomylił. - Słucham? - N i e jesteś dziwką. Dziwki są przyzwyczajone do dotyku obcych łudzi. - Odwrócił się i ruszył wzdłuż krawędzi skały. Reba wpatrywała się w niego przez kilka sekund, a potem podąży­ ła za nim, zastanawiając się, ile nieznajomy usłyszał z tyrady Todda. Zarumieniła się, a potem zbladła, przypomniawszy sobie oskarżenia Todda. Ogarnęło ją uczucie pustki. Bardziej niż kiedykolwiek brako­ wało jej obecności Jeremy'ego, jego przekonania, że jest osobą godną przyjaźni i miłości. Zanim poznała Jeremy'ego, nikt nigdy nie trakto­ wał jej w ten sposób, ani matka, ani mąż. Nikt. Łzy napłynęły jej pod powieki, przesłaniając trudne podejście. Nie­ cierpliwie otarła oczy. Jeszcze nie. Wieczorem, gdy zostanie zrobione ostatnie zdjęcie kolekcji Jeremy'ego i ostatnia osoba wyjedzie do Los Angeles, wtedy dopiero pozwoli sobie na łzy. Uświadomiła sobie, że nieznajomy odwrócił się i czeka na nią. Wie­ działa, że zauważył jej krótki płacz. Wyzywająco wydęła policzki, przy­ bierając pozę, za którą, jak w skorupie, ukryła emocje. Zawahał się na chwilę, jakby chciał coś powiedzieć albo wyciąg­ nąć do niej rękę, ale powstrzymał się. Zamiast tego odwrócił się i bez­ szelestnie ruszył po pokruszonych wulkanicznych skałach. Podążyła -14-

za nim ostrożnie, mając świadomość, że uważa na nią w trudniejszych miejscach i podziwia, gdy udawało jej się pokonać niebezpieczne przej­ ścia ze zwinnością nabytą podczas wielogodzinnych ćwiczeń na rów­ noważni. Nie odezwała się jednak słowem ani nie próbowała napotkać jego wzroku. Nie potrafiła znieść myśli, że ktoś mógł usłyszeć wymy­ sły Todda. Gdy tak szła, cisza i dziewicze piękno kanionu zachwyciły ją, uwal­ niając od uczucia gniewu, poniżenia i pustki. Wzrastała w niej cieka­ wość, gdy obserwowała nieświadomą grację mchów nieznajomego, jego jasne oczy przebiegające wzrokiem klif i skały, jego wyczulenie na najmniejszy odgłos. Był niczym dzikie zwierzę. Poruszał się po tej surowej krainie cicho i z poczuciem siły. Zatrzymał się obok strzelającej w niebo czarnej skały, aby zacze­ kać na Rebę. - Prekambr powiedział, wyciągnął młotek i uderzył w skałę. Roz­ legł się ostry, niemal krystaliczny dźwięk. Młotek nie zostawił śladu. - To jedna z najstarszych skał na ziemi. Nie było wtedy życia, nic oprócz wody i skał, błyskawic i wiatru. Po kilku miliardach lat poja­ wiły się pierwsze jednokomórkowe formy życia. Glony. Niewiele to, jak na nasze pojęcie życia, ale cholernie ważne. Dzięki glonom mamy tlen, który oddawały, tak jak my oddajemy dwutlenek węgla. Dzieliły się i rozmnażały, i w końcu tak bardzo zanieczyściły atmosferę tlenem, że same wyginęły. - Zanieczyściły? - spytała Reba, zaskoczona. Wygiął usta. -Z ich punktu widzenia, tak. Ale zostawiły po sobie niezwykle bogate środowisko dla takich form życia, jakie znamy. Dla istot oddy­ chających tlenem. - Plus ca change, plus c 'est la meme chose - powiedziała miękko. Uśmiechnął się krzywo i przetłumaczył jej słowa: - „Im bardziej coś się zmienia, tym bardziej pozostaje takie samo". Właśnie. Cztery miliony lat i nic tak naprawdę się nie zmieniło. - Po­ nownie zastukał w skałę, wsłuchując się w jednostajny odgłos uderze­ nia metalu o kamień. - Czasem zastanawiam się, co przyjdzie po nas. - Tak jak my pojawiliśmy się po glonach? - spytała powoli, wpatru­ jąc się w tę niewiarygodnie starą skałę. Miliardy lat... życie rozwijające się, ginące, podlegające zmianom, rozpoczynające się wciąż od nowa, życie i śmierć trwające w równowadze, niczym struktura nieskazitelnie -15-

czystego diamentu. Nic nie jest stracone do końca, bezpowrotnie. Zycie i śmierć są częścią tego samego kontinuum, różnymi stanami wyrytymi na twarzy czasu. Nie zdając sobie z tego sprawy, Reba westchnęła głęboko. Lodo­ waty węzeł, który ścisnął jej żołądek w dniu śmierci Jeremy'ego, za­ czął się rozluźniać. Stała i patrzyła na czas zastygły w czarnym kamie­ niu, słuchała tego głębokiego, łagodnego głosu, i to sprawiło, że nie czuła się tak okropnie samotna. - Czy myśl o tym, że gatunki wymierają, nie przeraża pani? - za­ pytał miękko, a jego oczy stały się przejrzy ste jak niebo. -Gatunki podlegają zmianom, ale nie wymierają- powiedziała wolno. - Ptaki na przykład, wyodrębniły się z gadów. Roześmiał się niespodziewanie. - Powinienem się był spodziewać, że spotkam tutaj drugiego geo­ loga. Potrząsnęła głową, a promienie słońca zalśniły w jej bujnych mio­ dowych włosach. - Tylko miłośnika historii naturalnej - odparła. Przypomniała so­ bie lata swojego małżeństwa, gdy jej mąż, profesor, śmiał się z niej, że traci czas na czytanie o „martwej nauce", podczas gdy on odsłaniał przed niążywe światy języków romańskich. Czasem zmuszał siłą, aby zaczynała nimi mówić. Kiedy się rozwiodła, rozumiała i potrafiła czy­ tać po hiszpańsku, portugalsku i włosku i biegle znała francuski. Lecz znajomość języków nie sprawiała jej radości, dopóki nie poznała Jeremy'ego. Jeremy nie chciał nauczyć się języka swego ojca, Anglika, który uwiódł i porzucił jego matkę. Reba po raz pierwszy zobaczyła Jeremy'ego, kiedy stał na stacji serwisowej, próbując wyjaśnić me­ chanikowi, co się zepsuło w jego samochodzie. Mechanik nie znał fran­ cuskiego, więc wyjaśnienia Jeremy'ego polegały na energicznym wy­ machiwaniu rękami. Zaoferowała swoją pomoc i - po raz pierwszy w życiu - poczuła dreszcz satysfakcji z umiejętności posługiwania się kilkoma językami. Kiedy Jeremy odpowiadał jej swoim czystym pary­ skim akcentem, doświadczyła po raz pierwszy piękna języka fran­ cuskiego jako formy porozumiewania się, a nie serii akademickich ćwiczeń. -1 lingwistkę - powiedział nieznajomy. - Słucham? - spytała, zaskoczona zbieżnością swoich myśli ze sło­ wami mężczyzny. -16-

- Miłośniczkę historii naturalnej i lingwistkę, n 'est-ce pas? uśmiechnął się, widząc jej zdziwienie. - Mój akcent nie jest tak do­ skonały jak pani, lecz większość Francuzów, z którymi miałem do czy­ nienia, nie studiowała na Sorbonie. Reba przyglądała mu się, unosząc dłoń, aby pochwycić niesforny kosmyk włosów. Nagle zapragnęła dowiedzieć się, gdzie bywał i czym się zajmował. Zauważyła, że przeniósł wzrok z jej oczu na pierścionek i znów spojrzał na jej twarz. - To on dał pani diament, prawda? - On? - spytała, zdumiona, że nieznajomy bezbłędnie rozpoznał kamień. Złotopomarańczowobrązowy kolor był tak niespotykany, że niewielu ludzi w ogóle zdawało sobie sprawę, iż diamenty mogą mieć taki odcień. - Kto? - Mężczyzna, w którego pościeli tak pragnie się znaleźć ten kochaś. Dłoń Reby opadła. Cofnęła się, rozgniewana i dziwnie zraniona. - To tak nie było z Jeremym. Ocenił zmianę, która w niej nastąpiła, z zimną, bystrą inteligencją. - Ale to on podarował pani ten pierścionek. - Dlaczego jest pan tego taki pewien? — spytała zduszonym gło­ sem, próbując zajrzeć mu w oczy. - Cynamonowe diamenty są zwykle zbyt ciemne albo zbyt blade, brak im wyrazistości. Ten kamień jest bardzo rzadki, bardzo piękny, ma taką samą barwę i blask jak pani oczy. Tylko człowiek bardzo.. .bli­ ski... mógł pani dać taki klejnot. Musiał go bardzo długo szukać. Ścisnęło jej się gardło, gdy przypomniała sobie słowa Jeremy'ego, gdy ofiarowywał jej pierścionek. - Siedem lat - szepnęła. - Szukał go przez siedem lat. Ręka nieznajomego poruszyła się tak szybko, że Reba nie miała nawet czasu się cofnąć. Delikatne palce odgarnęły kosmyki włosów, które suchy wiatr nawiewał na jej twarz. - Każda minuta była tego warta - powiedział, przenosząc wzrok z pierścionka w jasną, cynamonową głębię jej oczu. - To samo powiedział Jeremy. - Głos jej się załamał, a niespodzie­ wane łzy podkreśliły jeszcze piękno jej rysów. Zmrużyła oczy i od­ wróciła wzrok, nie mogąc znieść badawczego spojrzenia nieznajome­ go. Brylantowe łzy zawisły na jej rzęsach, lecz nie spadły. Spojrzała na zegarek. 2 - Sen zaklęty...

— 17 —

- Za piętnaście minut muszę być przy wydmach. Smukłe palce ujęły ją pod brodę. - Jest pani pewna, że czuje się wystarczająco dobrze, aby stanąć oko w oko z kochasiem? Tym razem nie uciekła wzrokiem i napotkała przejrzyste zielone oczy nieznajomego. - Nie jest moim kochasiem w najmniejszym stopniu - powiedzia­ ła. Pomyślała o Jeremym i ogarnęło ją uczucie pustki. - Tak, jestem gotowa. Nie mam wyboru. Wytrzymał jej spojrzenie przez długą chwilę, wreszcie skinął głową. - W porządku. Odwrócił się i ruszył wzdłuż warstw czarnej skały. Podążyła za nim z uwagą podzieloną pomiędzy surową ziemię i człowieka o suro­ wej twarzy, o delikatnym głosie i rękach. Podczas swoi eh podróży w poszukiwaniu dzieł sztuki poznała wielu mężczyzn. Mężczyzn pełnych ogłady i zupełnie nieokrzesanych, męż­ czyzn, którzy ukończyli najlepsze uniwersytety na świecie i takich, któ­ rych wychowała ulica. Nigdy jednak nie spotkała nikogo, kto byłby podobny do tego mężczyzny, który w tej chwili szedł przed nią. Połą­ czenie inteligencji i wytrwałości, jakie w nim odnalazła, były dla niej czymś zupełnie nowym, niepokojącym, podobnie jak siła i delikatność ukryta w jego dotyku. Okrążyła w ślad za nim poszarpany czekoladowy język archaicz­ nego osuwiska i otworzył się przed nią widok na całą dolinę. Niezna­ jomy doprowadził ją do miejsca poniżej małego nędznego parkingu u wylotu szlaku prowadzącego przez Mosaic Canyon. Pozostały tam tylko dwa samochody, mercedes Todda i jej własne BMW kabriolet. Rozejrzała się, lecz nigdzie nie dostrzegła śladu Todda. - Bez wątpienia czeka u wylotu kanionu - odezwał się nagle nie­ znajomy. - Tak - westchnęła Reba, tym razem nawet nie zaskoczona, że jego myśli po raz kolejny zbiegły się z jej myślami. Wierzchem dłoni otarła z czoła kropelki potu. - Mam nadzieję, że się tam upiecze. - Nie w kwietniu. Dopiero w lipcu. - Uśmiechnął się szeroko. W lipcu jest tu tak gorąco, że stopy odparzają się nawet przez zelówki butów i pojawiają się na nich pęcherze. W interiorze Australii czasem tak bywa. - 18-

- Lightning Ridge - powiedziała i poczuła absurdalne zadowole­ nie, gdy rzucił jej zdumione spojrzenie. - Skąd pani wie? - Większość ludzi uznałaby ten kamień za topaz albo cyrkonie odrzekła, spoglądając na diament na swoim palcu. Wzruszył ramionami. - Zbyt dobrze rozszczepia światło, to z całą pewnością diament. - To potwierdza moje przypuszczenia - powiedziała Reba. - Zna się pan na kamieniach szlachetnych. A dla znawców interior może ozna­ czać tylko jedną rzecz: opale. Sprawia pan wrażenie człowieka, który nie traci czasu na rzeczy byle jakie, a to oznacza czarne opale, a to oznacza Lightning Ridge. Do tego dochodzi fakt, że wygląda p a n zawahała się - cóż, na kogoś wystarczająco twardego, aby mógł prze­ trwać w kopalni czarnych opali. - Och, nie jest tam aż tak strasznie - odrzekł i uśmiechnął się. Po­ tem jego usta wygięły się, rysy stwardniały, a oczy nabrały koloru sre­ bra. Jego wspomnienia z pewnością nie były przyjemne. - Kopalnie diamentów w Ameryce Południowej są dużo gorsze. Oczy Reby rozszerzyły się. Chciała zadać mu tysiące pytań, ale nie była pewna, czy zechciałby na nie odpowiedzieć. Kopalnie diamen­ tów w Ameryce Południowej były jak wojna w Wietnamie- ludzie, którzy widzieli najwięcej, najmniej o tym mówili. - Idzie pani prosto na wydmy? — zapytał. -Tak. - Czy ma pani zamiar spędzić na wydmach cały dzień? - Kiedy mówił, jego bladozielone oczy oceniały wysokość słońca nad hory­ zontem. - Prawdopodobnie tak. - Czy ma pani wodę w samochodzie? Pokręciła przecząco głową. - Myślałam, że w kwietniu nie będę jej potrzebować. - Na pustyni woda jest zawsze potrzebna. - Sięgnął do paska i od­ czepił od niego obciągniętą płótnem manierkę. Z kieszeni spodni wy­ ciągnął skórzany rzemień i zawiązał na niej pętlę. - Proszę to wziąć. Reba oblizała spieczone wargi i przeniosła wzrok znad manierki na surową twarz nieznajomego, który ofiarował jej resztkę swojej wody. - A pan? -19-

Wzruszył ramionami. - Jak pani słusznie zauważyła, jest kwiecień. A poza tym -uśmiech­ nął się lekko i dotknął jej wciąż wilgotnych rzęs czubkami palcówpani potrzebuje jej bardziej ode mnie. - Ja... - zaparło jej dech i przez chwilę mogła tylko wpatrywać się w jego oczy o niespotykanym kolorze. Czysta, prawie przezroczysta zieleń z iskierką srebra. - Cieszę się, że nie muszę szukać klejnotu, który pasowałby do koloru pana oczu - powiedziała w zadumie. - Za­ jęłoby mi to całe życie. Gdy dotarło do niej, jak to zabrzmiało, pokręciła głową i roześmiała się bezradnie. - Proszę mi wybaczyć. Zazwyczaj nie jestem taka... taka bezpo­ średnia. Odwróciła wzrok od jego niezwykłych oczu i energicznie potrzą­ snęła manierką. Pełna. Odkręciła zakrętkę, napiła się szybko, zamknę­ ła manierkę i podała mu ją. - To powinno mi wystarczyć. Dzięki. Nie odwracając od niej oczu, nieznajomy odkręcił ponownie na­ krętkę, pociągnął głęboki łyk, zakręcił manierkę i zwrócił ją Rebie. Przez sekundę potrafiła myśleć tylko o tym, że jego wargi dotykały miejsca, gdzie przed chwilą znajdowały się jej usta. Ta myśl sprawiła, że przepełniło jąnieznane uczucie. Próbowała odwrócić wzrok od jego spojrzenia, ale nie mogła. - Mięta - mruknął. - Dobre. - Mięta? - Uświadomiła sobie, że musiała zostawić na brzegu ma­ nierki smak swoich ulubionych cukierków. - Och, mięta - powtórzy­ ła. Roześmiała się i podniosła ręce do pałających policzków. - Mój Boże, co też pan sobie o mnie pomyśli. Zdjął kapelusz i przebiegł palcami po gęstych czarnych włosach. -Myślę, że może pani pić z mojej manierki, ilekroć będzie pani miała na to ochotę - odparł ze śmiechem. Reba przyłapała się na tym, że zastanawia się, czy jego włosy są w dotyku tak jedwabiście miękkie, jak na to wyglądają. Uśmiechnął się do niej nagle, jakby wiedział, o czym myśli i ta myśl sprawiła mu przyjemność. Niepewnie zaczerpnęła powietrza. Wzbudzał w niej taki niepokój, jak żaden inny mężczyzna. - Spóźnię się - powiedziała szybko. Obróciła się na pięcie i jesz­ cze raz się obejrzała. - Dziękuję za pomoc. -20-

W uśmiechu ukazał białe zęby. - Gdyby nie miała pani na sobie tych nieodpowiednich sandałów, pozwoliłbym, aby zrzuciła pani tego kochasia prosto na skały - powie­ dział spoglądając na gładkie linie jej nóg, na ich kobiecą siłę i gra­ cję. - Jest pani w nieporównanie lepszej kondycji od niego. Nic dziw­ nego, że nie mógł się doczekać, aby sprawdzić, czy pani ciało jest w po­ łowie tak jędrne, jak wygląda. - Czy zdarza się, że zatrzymuje pan swoje myśli dla siebie? - spy­ tała cierpko. - Cały czas - mruknął ze swoim chropawym akcentem, patrząc na jej usta, na kształt piersi odcinających się pod przylegającą do ciała jedwabną bluzką, na jej bose nogi i gładkie stopy. - Lepiej niech pani pójdzie, zanim rzeczywiście zacznę myśleć głośno. Przechyliła głowę i spojrzała na niego. - Nie boi się pan, że rzucę go na ziemię? Jego łagodny uśmiech wywołał w niej falę ciepła. - Chce pani spróbować? Przez ułamek sekundy miała ochotę to właśnie zrobić. Powrócił jednak rozsądek. Lecz on dostrzegł w niej ten moment słabości i w je­ go postawie zaszła ledwie dostrzegalna zmiana, jak wtedy, gdy wyda­ wało się, że Todd zamierza go zaatakować. Jego mięśnie były napięte, srebrne oczy spoglądały bacznie, a całe ciało szykowało się do odpar­ cia ataku. Nieznajomy czekał, aż wykona pierwszy ruch. Reba zamknęła oczy i zadrżała, przestała nagle ufać własnym reakcjom. Tygodnie po śmierci Jeremy'ego osłabiły jej samokontrolę, doprowadziły do odsłaniania najgłębszych uczuć. Aten nieokrzesany nieznajomy miał jakąś tajemniczązdotność dotykania tych uczuć. Nie­ ważne, jak delikatny był ten dotyk, przerażał ją. Nie była tak podatna na zranienie od czasu, gdy była dzieckiem. Wcale jej się to nie po­ dobało. Gdy otworzyła oczy, nieznajomy obserwował ją. Rozdrażnienie minęło, ustępując miejsca łagodności. - On nie żyje, prawda? Mężczyzna, którego kochaś chce zastąpić. -Tak. Od miesiąca. Podniósł rękę i pozwolił, by opadła, nie dotknąwszy jej. - Pierwsze tygodnie są najgorsze - powiedział z prostotą. - Mam nadzieję - wyszeptała. - Nie mogę tak żyć, trzymając ner­ wy na wodzy. -21 -

- Wciąż pani z tym walczy. Gdy ta walka ustanie, zacznie pani zdrowieć. -Jeszcze wczoraj odpowiedziałabym: „To niemożliwe!" Ale dzi­ siaj, kiedy pokazał mi pan skałę tak starąjak sam czas... - pod wpływem impulsu Reba musnęła czubkami palców jego policzek. - Dziękuję. Odwróciła się i szybko podeszła do samochodu. Jeszcze raz się odwróciła, uświadomiwszy sobie, że wciąż ma ze sobąjego manierkę. Z tyłu nie było nikogo. Odszedł tak cicho, jak się pojawił. Mogłaby pomyśleć, że jej się przyśnił. Jeśli pozostały jej jakiekolwiek wątpli­ wości co do tego, czy nieznajomy istniał w rzeczywistości, obecność Todda na wydmach od razu je rozwiała. Kręcił się, udając, że jest zaję­ ty, niczym posępna chmura szukająca miejsca, gdzie mogłaby spuścić deszcz. Reba starała się go unikać. Gdy po raz trzeci zrobiła unik przed Toddem, usiłującym znaleźć się z nią sam na sam, przypomniała sobie słowa nieznajomego: „Nie jest łatwo wpaść w pułapkę na otwartej prze­ strzeni". Reba czekała cierpliwie, aż fotograf ustawi ostatnie części Zielo­ nej Suity na brzegu wydmy. Zachodzące słońce rzucało długie ostre cienie, uwypuklając pofałdowane ślady na piasku. Oszlifowane kamie­ nie i szlachetne kryształy, wciąż zatopione w macierzystej skale, iskrzy­ ły się na tle piasku koloru umbry, w półtonach, odcieniach i wszyst­ kich możliwych tonacjach zieleni. Szmaragdy szlifowane i te tkwiące wciąż w kawernach, tsaworyt oszlifowany i surowy, perydot i diopsyd, i korund, topaz i iskrzące się diamenty, oszałamiający blask brazylijskiego turmalinu, nadający nowe znaczenie słowu „zielony". Uśmiech rozchylił usta Reby, gdy patrzyła na turmalin. Był czymś, czego czas nie mógł jej odebrać, jedynym, co pozostało jej z dzieciń­ stwa: połowa udziałów w „Cesarzowej Chin", opuszczonej kopalni tur­ malinu w Pala, prowincji San Diego. Kopalnię tę otrzymała w spadku po swojej praprababce. Jej testa­ ment stanowił, iż kopalnię obejmowała w posiadanie najstarsza córka w każdym pokoleniu w dniu swoich dwudziestych szóstych urodzin. To działało bez przeszkód, dopóki nie urodziła sięjej matka i jej sio­ stra bliźniaczka. Narodziny odbyły się na tylnym siedzeniu samocho­ du. Kiedy babka i nowo narodzone bliźniaczki znalazły się w szpitalu, nikt nie umiał powiedzieć, która z nich pierwsza przyszła na świat. Matka dostała więc jedną połowę kopalni, a ciotka - drugą. Ciotka -22-

poślubiła Australijczyka i znikła gdzieś w interiorze, zabierając przy­ padającą na nią część spadku. W przeszłości Reba marzyła o tym, aby otworzyć „Cesarzową Chin" i znaleźć niezliczone skarby, które przeoczyli górnicy. Czasem zasta­ nawiała się, czy to marzenie nie było tym, co pchnęło ją do handlu szlachetnymi kamieniami: snem o skarbach, który się ziścił. Lecz jeśli chodzi o samą kopalnię... pozostała tylko dziecięcą fantazją. Koszty wydobycia były oszałamiające, a sama kopalnia zaniedbana, po osiem­ dziesięciu latach porzucenia. Reba nie odwiedzała „Cesarzowej Chin" od czasów dzieciństwa. - Panno Farrall? Jeśli jest pani gotowa, możemy jechać. - Przepraszam — mruknęła Reba. - Zielona Suita zawsze mnie roz­ marza. Fotograf skrzywił się. Dopilnował, aby ostatnie cenne okazy zapa­ kowano do właściwych skrzyń. To przyprawia agentów ubezpieczeniowych obol głowy. Nie mogą się doczekać, kiedy wrócą do Los Angeles i zaplombują piwni­ cę. Obecność tego faceta, który kręci się po wydmach, też nie działa na nich uspokajająco. Reba odwróciła się i spostrzegła sylwetkę mężczyzny odcinającą się na tle wieczornego nieba. Nawet w bezruchu emanowała z niego siła i niezłomność. Był to ten sam człowiek, którego manierka podska­ kiwała przyjacielsko na jej biodrze. - Powiedz strażnikom, aby się uspokoili - poleciła. - Ten człowiek widział więcej rzadkich kamieni niż przewodnik turystyczny w Smithsonian Institution. - Niech pani to powie panu Sinclairowi. Próbuje namówić strażni­ ków, żeby przepędzili stąd tego faceta. - Death Valley to narodowy pomnik przyrody, Ten człowiek ma takie samo prawo tu przebywać, jak my. - To właśnie powiedział jeden ze strażników. Kilka razy. - Foto­ graf wzruszył ramionami i odwrócił się. - Zadzwonię do pani, jak tyl­ ko będę miał dzisiejsze odbitki. Z wierzchołka wydmy Reba odprowadziła wzrokiem oddalającą się powoli grupkę ludzi. Spojrzała przez ramię, spodziewając się, że zobaczy nieznajomego. Wzgórze było puste, hulał tam tylko wiatr. Kiedy się odwróciła, ujrzała za to Todda gramolącego się na wydmę z determinacją w każdym ruchu. Odwróciła się i lekko zbiegła z wydmy. - 23 -

Gdy Todd dotarł do miejsca, gdzie się przed chwilą znajdowała, była już kilka wydm dalej. Poruszała się z łatwością, o której on nie mógł nawet marzyć. Dźwięk niósł się na pustyni bardzo daleko, lecz znaczenie słów szybko umykało. Bardzo była z tego zadowolona. Nie chciała słyszeć, epitetów, jakimi obrzucał ją Todd. Chociaż Reba zmierzała w kierun­ ku, gdzie przed chwilą widziała nieznajomego, nigdzie nie było po nim śladu. Wspięła się na kilka kolejnych wydm, aż wreszcie przysta­ nęła i obejrzała się. W purpurowym świetle zachodzącego słońca zo­ baczyła jedynie pokonującego wydmy Todda. Powoli zmierzał w kie­ runku samochodów, które wydawały się nie większe niż jednokaratowe kamienie. Reba odczekała, aż Todd wsiądzie do samochodu i odjedzie. Było teraz niemal chłodno, temperatura spadała wraz z zachodem słońca. Wolno obróciła się dookoła. Nic się nie poruszyło, tylko jej cień i wiatr. W zasięgu wzroku nie było nikogo, tylko miękko pofałdowane wy­ dmy, lśniące we wspaniałym świetle wieczoru. Otaczały ją cisza i pięk­ no. Góry na zachodzie były roziskrzonymi zarysami czarnego kryszta­ łu, zawieszonymi na tle rubinowego nieba. Szczyty gór na wschodzie obleczone przejrzystą różową poświatą, pocięte na kształt iglic i wie­ życzek, jarzyły się w mroku. Każdy kolor odznaczał się przejrzysto­ ścią! blaskiem kryształu. Reba czuła się tak, jakby znajdowała się w ser­ cu czarnego opalu, w ciemnościach otaczających ogniste centrum życia. Sama nie wiedziała, kiedy zaczęła płakać. Na początku łzy płynęły jak łagodny deszcz. Potem zamieniły się w nawałnicę, która wstrząsa­ ła nią bezlitośnie, a w końcu rzuciła na kolana. Próbowała powstrzy­ mać szloch, lecz nie mogła. Opanowanie i dyscyplina, które pomogły jej przetrwać ten miesiąc, ulotniły się gdzieś, pozostało tylko lodowate zimno i rozdzierający smutek. Osunęła się na piasek i płakała bezsil­ nie, wtulając głowę w ramiona jak dziecko. Poczuła ręce nieznajomego. Podniósł ją, otoczył silnymi ramiona­ mi, posadził sobie na kolanach i kołysząc, szeptał słowa otuchy, z ustami wtulonymi w jej włosy. Próbowała mówić, opowiedzieć mu o Jeremym, ale zdołała tylko wyszeptać przez łzy: - Ja... kochałam go, a teraz on nie... nie żyje. - Pauvre petite - powiedział łagodnie. - Biedne maleństwo. Znajomy francuski zwrot pozbawił ją całkowicie zdolności obrony. Z bolesnym westchnieniem przytuliła się do nieznajomego i poddała ... 24 -

smutkowi. Jego palce prześliznęły się po jej włosach, odpinając rzeź­ biony grzebień z kości słoniowej, który podtrzymywał węzeł zawiąza­ ny na czubku głowy. Włosy opadły ciężkimi falami na jej ramiona i na jego ręce. Wolno gładził ją po głowie i po plecach, trzymając mocno w ramionach i próbując uspokoić. Po długiej, długiej chwili mogła oddychać, nie szlochając. Okryłją swoją kurtką i łagodnie obmył jej twarz wodą z manierki. W świetle księżyca jego oczy miały kolor srebra i nieodgadniony wyraz. Zdrowy rozsądek podpowiadał jej, że powinna się bać: była sama na wydmach z dziwnym mężczyzną, którego nie znała nawet z imienia. Jednak, kiedy na niego patrzyła, ogarniał ją jedynie spokój i przenikające ciepło, które od niego biło. Z cichym westchnieniem Reba oparła głowę na piersi nieznajome­ go, zbyt zmęczona, aby się wyprostować. Jego ramiona objęły jąmocniej, podtrzymując bez słowa. Silne palce wolno masowały jej plecy i kark, rozluźniając napięte od tygodni mięśnie. Mruczała coś i wzdy­ chała cicho, odprężając się powoli. Stopniowo wracały jej siły. - Lepiej? - zapytał miękko. Skinęła głową; jej włosy osrebrzyło światło księżyca. Wstał, po­ ciągając ją za sobą i podtrzymywał, dopóki nie upewnił się, że może stanąć na nogach. - Odprowadzę cię do samochodu. - Nie trzeba - odpowiedziała. — Sama sobie poradzę. - Ale głos miała zachrypnięty od płaczu, a twarz bladąjak tarcza księżyca. - Na­ prawdę, poradzę sobie. - Nie wątpię w to - powiedział - ale nie musisz iść sama. Wziął ją za rękę i poprowadził w stronę wschodzącego księżyca. Gdy tak szli przez tę czarnosrebrną krainę, nie towarzyszył im żaden odgłos, jedynie szept piasku osuwającego się ze stromych brzegów wydm. Żadne z nich nie przemówiło, nie chcąc zakłócać uroczystej ciszy. Kiedy dotarli do samochodu, odwrócił się w stronę Reby i przesu­ nął palcami po jej włosach, szukając ciepła pod chłodnym jedwabiem. Przechylił głowę dziewczyny, pozwalając, aby światło księżyca rozla­ ło się po twarzy. Powoli nachylił się, aby musnąć jej usta, wahając się przez długie sekundy, obawiając, że może nie zechcieć pocałunku. Czuła, jak ją delikatnie dotyka, widziała jego szerokie ramiona, które zasłoniły księżyc, usłyszała jego westchnienie, gdy zamknęła oczy, -25-

godząc się na jego pieszczotę. Jego pocałunek był łagodnym ciepłem tańczącym wokół jej ust, wywoływał słodkie napięcie, któremu nie potrafiła się oprzeć. Jej usta nabrały miękkości w geście poddania i za­ proszenia. Mężczyzna całował jądelikatnie, powściągliwie. Reba wes­ tchnęła głęboko. A potem jego ramiona zacisnęły się wokół niej i całował ją z gło­ dem, głębokim jak sama noc. Jego kanciasta sylwetka zmiękła, a ciało doskonale dopasowało się do jej ciała. Z cichym westchnieniem Reba przylgnęła do niego, wstrząśnięta żarem odpowiedziała mu, jak nigdy nie odpowiedziała żadnemu mężczyźnie. Gdy w końcu odsunął usta, z trudem utrzymała się na nogach. Po­ patrzył na niąprzeciągle, oddychając głęboko; ciało miał twarde i bar­ dzo męskie. Głos brzmiał ochryple, niemal ostro. - Jeśli go kochałaś, umarł jako szczęśliwy człowiek. Odwrócił się i powędrował w noc. Zniknął w cieniu wydmy, zo­ stawiając palący głód w jej żyłach.

0

2

bjet d'Art był jednym z wielu małych sklepików, usytuowa­ nych wzdłuż Rodeo Drive, dyskretnie strzeżonym systemem najnowszych elektronicznych zabezpieczeń. Reba zrezygno­ wała z brzydkich czarnych kabli i krat, jakie widuje się w lombardach. Jej własność była chroniona za pomocą pra­ wie niewidocznych włókien optycznych i przewodów grubości włosa, zatopionych w ciężkich szklanych drzwiach i witrynach sklepu. Same witryny miały kształt stożka i iskrzyły się tak jak kamienie, które były w nich wyeksponowane. Tego dnia Reba wyłożyła na wystawie kilka okazów z kolekcji o na­ zwie Zielona Suita: na przezroczystych postumentach poukładała mi­ nerały i wspaniale oszlifowane kamienie, a następnie owinęła je zręcz­ nie fałdami jedwabiu. Niespodziewanie padło na wystawę niezwykle intensywne świa­ tło, rzucając barwne błyski na czarny matowy jedwab. Był to znak firmowy Reby, ona sama ubrana była w strój uszyty z identycznego jedwabiu: prostą bluzkę z długimi rękawami i dopasowane do niej ••26

marynarskie spodnie. Czarne sandały na wysokim obcasie dodawały jej kilka centymetrów wzrostu, podobnie jak masa lśniących miodo­ wych włosów, upiętych nad bladą owalną twarzą. W uszach jaśniały dwa doskonale dobrane czarne opale. Oprócz nich Reba nie nosiła żad­ nej biżuterii, jedynie pierścionek, podarowanyjej przez Jeremy'ego. Nie zdejmowała go z palca od dnia swoich urodzin dwanaście lat temu. Jednak, ilekroć przyglądała się cynamonowemu blaskowi diamen­ tu, jej myśli wypełniał nie Jeremy, lecz tajemniczy nieznajomy. Minę­ ło już dziesięć dni od chwili, gdy trzymał ją w ramionach jak dziecko, a potem całował, jakby była jedyną kobietą na świecie, a wspomnie­ nie to wciąż wywoływało w niej tajemniczy dreszcz. - Mamy tu wszystkie odcienie zieleni - zauważył Tim. - Niezupełnie - odpowiedziała z roztargnieniem asystentowi. - Ist­ nieje pewne połączenie zieleni ze srebrem, które... Westchnęła ze zniecierpliwieniem i powróciła do rzeczywistości. Nie znała nawet imienia tamtego mężczyzny i mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek miała je poznać. Zniknął na zawsze jak wczorajszy zachód słońca. Gdyby jeszcze mógł zniknąć z jej pamięci. Lecz nie znikał. Pomógł jej wypełnić jedną pustkę, aby wjej miejsce pozosta­ wić inną i wypełnić ją tęsknotą równie głęboką, co nieracjonalną. Jak mogła odczuwać brak czegoś, czego nigdy nie miała? - O której mamy pierwsze spotkanie? - spytała zduszonym gło­ sem. Tim przekartkował notatnik. - O jedenastej. - Z kim? - Z Toddem Sinclairem. Reba skrzywiła się. - Czego chce? - Zielonej Suity. - Prędzej piekło zamarznie, niż on dostanie Zieloną Suitę. Tim podniósł na nią bystre, taksujące spojrzenie brązowych oczu. - Czy to oznacza, że już podjęłaś decyzję? Reba z wysiłkiem powstrzymała wybuch zniecierpliwienia. Wy­ dawało się, że połowa ludzkości domaga się od niej deklaracji, którą z dwóch części kolekcji Jeremy'ego zamierza zachować. Od chwili, gdy postanowienia testamentu Jeremy'ego zostały podane do publicznej -27

wiadomości, bez przerwy zadręczali ją prywatni kolekcjonerzy, mu­ zea, gazety, magazyny, prawnicy i Todd Sinclair. Ludzie, którzyjej nie znali i nigdy zapewne nie poznają, spekulowali prywatnie i na łamach prasy na temat natury jej związku ze zmarłym Jeremym Bouvierem Sinclairem. Z pewnością była jego protegowaną, ale może kimś wię­ cej? Może łączył ich bardziej intymny związek? A jaką część kolekcji swego, hm... opiekuna chciałaby zatrzymać? Czy będzie się kierować wartością, czy sentymentem.? Tim podniósł ręce, jakby chciał się osło­ nić przed uderzeniem. - Proszę mnie nie bić, szefowo! Podobnie jak cała reszta świata umieram z ciekawości. Reba posłała młodemu człowiekowi poirytowane spojrzenie. Tim był nieoceniony. Ten wybitny znawca kamieni szlachetnych potrafił instynktownie wyczuwać falsyfikaty. Pod jego swobodnym sposobem bycia kryła się doskonała znajomość rynku kosztowności i natury ludz­ kiej. A co najważniejsze, był bez pamięci zakochany we własnej żo­ nie. Do Reby odnosił się tak samo jak do klejnotów, które przechodzi­ ły przez jego ręce: z podziwem, szacunkiem i całkowitym brakiem żą­ dzy posiadania. W ciągu dwóch lat, kiedy dla niej pracował, zrodziło się między nimi bratersko-siostrzane przywiązanie, które Reba ogrom­ nie ceniła, podobnie jak jego niewyczerpane poczucie humoru. - Zatrzymam Zieloną Suitę - oświadczyła. Tim wydał z siebie okrzyk triumfu, a potem spojrzał na nią po­ dejrzliwie. - Właśnie wygrałem tysiąc dolców - wyjaśnił. - Kto przegrał? - Pewien drań nazwiskiem Sinclair. Usta Reby rozszerzyły się w mimowolnym uśmiechu. - Nie licz pieniędzy, dopóki Todd nie zapłaci. - Och, zapłaci — powiedział Tim - nawet jeśli każdego dolara będę musiał wycisnąć z niego siłą. Był tak cholernie pewny, że weźmiesz Diamentowego Asa. A może i jego wybrałaś? Pokręciła głową. - Jest piękny, ale to tylko duży diament. - „Tylko", szefowo, że jego wartość oszacowano na ostatniej wy­ cenie na milion osiemset pięćdziesiąt tysięcy dolarów, a było to dwa lata temu. Mogłabyś go sprzedać, zainwestować pieniądze i długo od­ cinać kupony - 28 -

- Wolałabym raczej zarobić własne pieniądze. To pewnie staro­ modne. Tim przyjrzał się jej uważnie. - Nie chcesz, aby mówiono, że „przykleiłaś się" do Jeremy'ego dla jego pieniędzy, prawda? - Daj spokój, Tim - odparła sztywno. - Gdyby cię o to pytano, po­ wiedz po prostu, że As był, jak na mój gust, zbyt krzykliwy. Tim dotknął jej dłoni. - Przepraszam, Rebo, wiem, ile Jeremy dla ciebie znaczył. Tylko że był takim skurczy... - zakaszlał. - Był nie do wytrzymania dla wszyst­ kich, oprócz ciebie. - Znam francuski - odpowiedziała i głos jej złagodniał. Przypo­ mniała sobie, ile radości sprawiała Jeremy'emu możliwość posługi­ wania się ojczystym językiem. - Ja też - gderał Tim. - Masz okropny akcent - zauważyła. - To nieistotne szczegóły. - Zamknął z trzaskiem notatnik i scho­ wał go do kieszeni płowej wełnianej marynarki. - Więc co jeszcze wy­ brałaś? - To właśnie w tobie lubię - powiedziała Reba cierpko. - Wyczu­ wasz cienkie aluzje. - Dobra, wal. - Były jeszcze jakieś zakłady? Tim uśmiechnął się. - Tygrysi Bóg - poddała się w końcu. -Co?! - Wybrałam rzeźbę z tygrysiego oka. - Och... - mruknął cicho. - Skąd ona to wiedziała? -Kto? - Giną. Założyła się ze mną, że wybierzesz właśnie tę statuetkę. - Ile przegrałeś? - spytała Reba z satysfakcją. Giną była recepcjo­ nistką;, księgową i sekretarką w Objet d'Art. A także żoną Tima. - O c h , w tego rodzaju zakładach nikt nie przegrywa- odpowie­ dział Tim i uśmiechnął się szelmowsko. Reba odwzajemniła uśmiech. Miała nadzieję, że Tim nie dostrzegł w nim lodowatej pustki. Jakie to uczucie być z kimś tak blisko, że nie ma przegranych, są tylko zwycięzcy? Jakie to uczucie, trzymać kogoś w ramionach, umierać -29-

w nich co noc i odradzać się na nowo każdego ranka? Jakie to uczucie wiedzieć, że komuś strasznie na tobie zależy? W porównaniu z nim najdroższe klejnoty były warte mniej niż garstka piasku, który osuwał się z sykiem z obrzeży wydm. - Wszystko w porządku, Reba? - Doskonale - odparła posępnie. - Boli mnie tylko głowa. Wspomnienia nawiedzały jąbez ustanku: piaszczyste wydmy, świa­ tło księżyca i żar mężczyzny, którego imienia nawet nie znała. - Mam zamiar przejrzeć zdjęcia kolekcji Jeremy'ego. Kiedy poja­ wi się nasz kochaś, przyprowadź go do mojego biura. - Kochaś? - Sinclair - odpowiedziała Reba i zmarszczyła brwi. Tylko jedna osoba nazywała Todda Sinclaira „kochasiem". Tim spojrzał na nią badawczo. - Czy Sinclair bardzo zalazł ci za skórę w Death Valley? - Nie tak bardzo, jak ja j e m u - odparła zwięźle. Tim uśmiechnął się. - Szkoda, że mnie tam nie było. Przydałaby mu się mała lekcja w jakimś ciemnym zakamarku. - Niestety, nie przytrafiło mu się nic tak brutalnego — odrzekła Reba. Ale mogło, gdyby posunął się o krok dalej. Wspomnienie agre­ sywności nieznajomego przerażało Rebę, ale zarazem działało na nią uspokajająco. Świadomość, że jakiś mężczyzna przyszedł jej z pomo­ cą, a nie wykorzystał słabości, takjak Todd, przynosiłajej ulgę. Nawet gdy była całkowicie bezbronna wobec przepełniającego ją żalu, nie­ znajomy ją tylko podtrzymywał, a ona zanosiła się płaczem w jego ra­ mionach. - Chyba zjem dzisiaj lunch trochę później- powiedział Tim obo­ jętnie. Zazwyczaj jadał między jedenastą a dwunastą. O jedenastej miał przyjść Todd. - To nie jest konieczne - powiedziała Reba - Późno dziś jadłem śniadanie. - Zanim zdążyła zaprotestować, ubiegł ją pytaniem: - Czy chcesz, aby Gina napisała artykuł do prasy i poinformowała opinię publiczną, co wybrałaś? - Biedna Gina. Z niczym nie może nadążyć. - Uwielbia tę pracę. Naprawdę. Mogłabyś o niej pomyśleć, gdy­ byś szukała kogoś, kto ułożyłby tekst do twojej książki o kolekcji -30 -

Jeremy'ego. - Tim obserwował Rebę uważnymi, brązowymi oczy­ ma, nie potrafiąc ukryć zainteresowania jej odpowiedzią. Reba przechyliła głowę i z roztargnieniem odgarnęła niesforny ko­ smyk włosów. - Podoba mi się ten pomysł - powiedziała zdecydowanie. - Tak. Jednak będziemy musieli zatrudnić nową księgową. Gina nie powinna zbyt ciężko pracować w takim stanie. Tim wyglądał na zaskoczonego. - Powiedziała ci, że jest w ciąży? Ja się o tym dowiedziałem do­ piero w ubiegłym tygodniu. - Mam oczy, Tim. - Przypomniała sobie czułość, z jaką Tim gła­ dził nieznacznie pogrubioną talię Giny myśląc, że nikt nie patrzy. - Nie bój się, nikomu nie powiem, choć nie rozumiem, dlaczego chcieliście to przede mną ukryć. Gdybym była na miejscu Giny, umie­ ściłabym całostronicowe ogłoszenie w „Los Angeles Times". - Powinnaś wyjść za mąż - powiedział Tim. Zabrzmiało to żarto­ bliwie, lecz zarazem poważnie. - Byłam zamężna. Wyglądał na zaskoczonego. - To było dawno temu — dodała obojętnie. - Co się stało? - Dorosłam. Jemu się to nie podobało. - Przykro mi - odparł Tim niezręcznie. - Mnie nie. Nie sprawdził się jako mąż, lecz był doskonałym nauczy­ cielem francuskiego. Gdyby nie on, nigdy bym nie poznała Jeremy'ego. Zadzwonił telefon. Tim odebrał. - Sinclair - powiedział szorstko, zakrywając dłonią słuchawkę. Chce się z tobą zobaczyć teraz. Reba wzruszyła ramionami. - W porządku. Przynajmniej będziesz mógł zjeść lunch o zwykłej porze. Tim przyłożył słuchawkę do ucha. - Możemy cię wcisnąć, jeśli będziesz tutaj w ciągu dziesięciu mi­ nut. - Rozłączył się, zanim Todd zdążył cokolwiek powiedzieć. - To było wyjątkowo niegrzeczne - zauważyła Reba, powstrzymu­ jąc uśmiech. - Dziękuję. Mam nadzieję, że po drodze pośliznie się na skórce od banana. -31-

- Nie liczyłabym na to. Bóg czuwa nad głupcami i pijakami. - Do której kategorii zalicza się Sinclair? - Do obu. Reba weszła do swojego gabinetu. Pierwszą rzeczą, którą zoba­ czyła po otwarciu drzwi, był półmetrowy kawałek minerału, wydobyty w Cape Province w Afryce Południowej. Niemiecki rzeźbiarz wybrał doskonały okaz tygrysiego oka i przekształcił go w podobiznę męż­ czyzny. Tygrysi Bóg stał nagi, w swobodnej postawie, ze złotym łukiem przewieszonym przez ramię. W dłoni trzymał opartą lekko o udo złotą strzałę, której trójkątny grot kontrastował z muskularną łiniąjego cia­ ła. Zwężone, lekko skośne oczy były z czystego złota. Statuetkę wy­ rzeźbiono w taki sposób, że subtełne barwne pręgi minerału biegły po przekątnej, sprawiając przykuwające uwagę wrażenie równowagi mię­ dzy bezruchem a pulsującą siłą. Światło migotało na powierzchni mę­ skiego ciała Tygrysiego Boga wszystkimi odcieniami barw, od ciem­ nego złota do połyskującego brązu. Reba nie wybrała statuetki jedynie dła jej siły i urzekającego pięk­ na. Wybrała ją, gdyż niezwykła pewność siebie Tygrysiego Boga przy­ pominała jej nieznajomego, ową ciemną noc i pocałunek, który uświa­ domił jej, jaką kobietą mogłaby się stać w ramionach właściwego mężczyzny. Usłyszała charakterystyczny brzęk, który rozlegał się za każdym razem, gdy otwierały się drzwi Objet d'Art. Drzwi biura miały wsta­ wione jednostronne lustro, co umożliwiało Rebie obserwowanie skle­ pu, podczas gdy jej nikt nie widział. Wyjrzała i dostrzegła masywną sylwetkę Todda, idącego w jej stronę. Zmełła w ustach przekleństwo, postawiła Tygrysiego Boga na biurku, usiadła i zwolniła elektroniczny zamek u drzwi do gabinetu. Drzwi automatycznie rozsunęły się o kil­ ka centymetrów, Reba postanowiła dopilnować, aby pozostały półprzymknięte przez cały czas, dopóki Todd pozostanie w jej biurze. - Dosyć mam tych wygłupów, Farrall - powiedział Todd i opadł na fotel naprzeciwko jej biurka. - Zacznij sprzedawać tę przeklętą ko­ lekcję. Reszta majątku tego starego kozła nie wystarczy na opłacenie prawników, załatwiających sprawy spadkowe. Potrzebujępieniędzy i to natychmiast. Reba splotła ręce i rozparła się na krześle, obdarzając Todda zimnym spojrzeniem. Obserwowała go w milczeniu, aż zaczął się niespokojnie -32-

wiercić i szpetnie zaklął. Owiał ją zapach alkoholu i nie przespanych nocy. - Powolne konie i słabe karty? - spytała obojętnie. Todd zarumienił się, co potwierdziło trafność jej przypuszczeń. - Zamknij się - burknął. Reba rzuciła Toddowi spojrzenie twarde jak diament wjej pier­ ścionku. Wiedziała z doświadczenia, że Todd nadużywał alkoholu i gier hazardowych. Za życia Jeremy'ego obowiązywało stałe zarządzenie, aby ochroniarze nie wpuszczali Todda, gdy był pod wpływem alkoho­ lu. Rok temu zaatakował dziadka w ataku pijackiej furii. To wspomnie­ nie nie pozwoliło Rebie złagodzić gniewu, Spojrzała na niego z nie­ smakiem, zapominając o dobrym wychowaniu. - Nie bądź taka dumna i wspaniała - warknął Todd. - Jesteś po prostu tanią dziwką, którą stary dureń wziął z ulicy. Brzęczyk odezwał się ponownie, informując Rebę, że ktoś wszedł przez drzwi frontowe. Nie mogła dostrzec, kto to był. Szerokie ramiona Todda zasłaniały jej widok. Prawdopodobnie Giną wróciła ze spotkania. - Powiedz coś, do cholery. - Zdecyduj się -powiedziała Reba sztywno. -„Zamknij się", „po­ wiedz coś", nie mogę robić obu rzeczy naraz. - Ach, ty zasmarkana, mała dziwko! - krzyknął, zerwał się na nogi i wyciągnął rękę w stronę biurka, próbując Rebę pochwycić. Reba wyśliznęła się zwinnie z rąk Todda, co jeszcze bardziej go roz­ wścieczyło. Silnie popchnął biurko i przygwoździł Rebę do ściany. Tygry­ si Bóg zachybotał się. Reba pochwyciła go w ostatniej chwili. Wiedziała, że w ostateczności statuetka może posłużyć jej jako broń, lecz żałowała tego pięknego przedmiotu dla kogoś tak nędznego, jak Todd Sinclair. Tim wpadł do pokoju z pałką w prawej ręce. - Jeśli ją dotkniesz, skręcę ci kark. - Będziesz musiał poczekać na swoją kolej - rozległ się za jego piecami spokojny, opanowany głos. Tim i pijany Todd zamarli, spara­ liżowani groźbą zawartą w jego brzmieniu. Reba miała ochotę śmiać się i płakać jednocześnie. Chciała coś powiedzieć, zawołać, ale wciąż nie znała imienia tego mężczyzny. Nieznajomy wszedł do pokoju bezszelestnym krokiem drapieżni­ ka. Chwycił Todda, obrócił się zwinnie i cisnął tym większym od sie­ bie mężczyzną o ścianę. Todd zaklął i potrząsnął głową, nagle otrzeź­ wiały i solidnie przestraszony. 3

Sen zaklęty...

- 33 -

- Nie skręcę ci karku od r a z u - syknął nieznajomy złowieszczo. Jego ręce niczym stalowe imadło zaciskały się na gardle Todda. - Naj­ pierw połamię ci palce. Potem kciuki. Potem wszystkie kości od nóg do ramion. Jednąpo drugiej. Kiedy wreszcie dojdę do karku, będziesz mi za to wdzięczny. Słyszysz, kochasiu? Todd wydał zduszony odgłos, który mógłby oznaczać „tak". Nieznajomy odwrócił głowę i spojrzał na Rebę. Ostre linie jego twarzy złagodniały. - Dotknął cię, chaton? Pokręciła głową, niezdolna wypowiedzieć słowa, ciągle pod wra­ żeniem nagłego pojawienia się nieznajomego i dźwięku czułego fran­ cuskiego słowa, które oznaczało „kocię" oraz „klejnot"- rzeczy małe, drogocenne i tętniące życiem. Chaton. Nieznajomy odwrócił się do Todda: - Spróbuj się poruszyć, a tak właśnie skończysz. Palce zanurzyły się głęboko w ciało z okrutną precyzją. Nieznajo­ my pchnął Todda z taką siłą, że ten wypadł, zataczając się, przez otwarte drzwi biura. W milczeniu obserwował, jak Todd gramoli się w sklepie i wychodzi przez frontowe drzwi. Po chwili odezwał się chłodno, wciąż zwrócony plecami do Tima: - Jeśli nie masz zamiaru użyć tej pałki, schowaj ją z powrotem do kieszeni. Tim spojrzał na Rebę. - W porządku, Tim - powiedziała szybko, nie odwracając wzroku od nieznajomego, jakby się bała, że zniknie równie niespodziewanie, jak się pojawił. Mężczyzna zwrócił się w stronę Tima, pozostawiając młodszemu mężczyźnie czas do namysłu. Tim obrzucił nieznajomego długim tak­ sującym spojrzeniem, po czym zręcznie wsunął pałkę do tylnej kiesze­ ni tak, aby w każdej chwili móc ją ponownie wyciągnąć. Gdy pałka znikła, w postawie nieznajomego nastąpiła subtelna zmiana, ustąpiło pełne gotowości napięcie. - Może nas sobie przedstawisz, Tim -powiedział, wskazując na Rebę. Dziwny uśmiech rozchylił mu usta, które nie były już wąskie i twarde. Tim, zaskoczony, spojrzał na nieznajomego. - Hej, powiedziałeś mi, że się znacie. - Z n a m y s i ę - odparł mężczyzna i uśmiechnął się miękko. - Nie znamy tylko swoich imion. -34-

Tim spojrzał na Rebę z niedowierzaniem. - Obawiam się, że to prawda - powiedziała. - To długa historia dodała rozmarzona... Tim westchnął z rozdrażnieniem. - T o jest Reba Farrall. Poznaj Chance'a Walkera, Rebo. A teraz może któreś z was powie mi uprzejmie, o co tu, u diabła, chodzi. Chance zignorował Tima i uśmiechnął się do Reby. -Witam, Rebo Farrall. - Mówił głębokim głosem z intrygującym akcentem. Z łatwością odsunął biurko Reby na właściwe miejsce, a po­ tem wyjął Tygrysiego Boga z jej uścisku. Obracał statuetkę w dłoniach, podziwiając grę światła na jej powierzchni. - Nie żal by ci było rozbijać go o twardą czaszkę tego osła? Reba roześmiała się głośno: - To samo przyszło mi do głowy, gdy wzięłam to do ręki. Chance przyjrzał się jej bacznie. Jego uwagi nie uszły ani lśniące ciemnoblond włosy, ani ukryte pod czarnym jedwabiem zmysłowe krągłości jej ciała... - Jesteś jak noc - powiedział cicho - stworzona do noszenia czar­ nego koloru. Jesteś piękna, chaton. Reba poczuła, że pod wpływem tych słów ogarniają fala gorąca. Nigdy nie uważała się za ładną, a tym bardziej piękną, ale gdy Chance spojrzał na nią, poczuła się najbardziej wytworną kobietą, jaka się kie­ dykolwiek urodziła. Tygrysi Bóg uśmiechnął się do niej, a w jego oczach zapalił się zmysłowy ogień. Tim odchrząknął. Reba uświadomiła sobie, że intensywnie wpa­ truje się w Chance'a. Z wahaniem zwróciła się do Tima: - Chance, to znaczy pan Walker... - Chance - poprawił ją Tygrysi Bóg stanowczo. - Chance - szepnęła, napawając się brzmieniem tego niezwykłego imienia. Tim ponownie odchrząknął. -Kiedyś Chance dał Toddowi nauczkę wDeath Valley- wyjaśniła pospiesznie Reba. - Potem pozwolił mi... - Reba spojrzała bezradnie na Tima. Nie wiedziała, jak ma mu to wyjaśnić, że wypłakała swój żal po stracie Jeremy'ego w ramionach całkiem obcego mężczyzny. - Tęskniłam za Jercmym. Chance... zrozumiał. A niech to - wybuchła, zniecierpliwio­ na własnymi wykrętami. - Przytuliłam się do niego i płakałam jak dziec­ ko! Był bardzo cierpliwy i delikatny, bardziej niż na to zasługiwałam. -35-

Tim spojrzał niepewnie na mężczyznę, który w jednej chwili spra­ wił, że potężny pijak zamienił się w bezwładną galaretę. - Delikatny, mówisz. Cierpliwy. Tak. Pewno. Jestem rad, że nie spotkałem nikogo tak delikatnego i cierpliwego jak Chance, gdy w cza­ sie studiów pracowałem jako barman. - To tam zacząłeś używać pałki? - spytał Chance. -Tak. - Niektórzy barmani wolą pistolety. - Pałka jest bardziej poręczna - odparł Tim sucho. Chance skinął głową z aprobatą. Spojrzał na Rebę. - Czy on jest twój, chatonl Pytanie zostało zadane tak niespodziewanie, że upłynęła spora chwi­ la, zanim Reba zrozumiała jego znaczenie. - Tim, mój? Dobry Boże, nie! On ma wspaniałą żonę. Chance odwrócił się i wyciągnął do Tima rękę. - Miło cię poznać, Tim. I cholernie się cieszę, że jesteś żonaty. Tim roześmiał się. - Jestem żonaty. Nie chciałbym stanąć ci na drodze do kobiety, której mógłbyś zapragnąć. - Tim! - upomniała go Reba, oburzona jego nietaktowną uwagą. - To prawda - odrzekł Chance. - Lubię ludzi, którzy są wystarcza­ jąco bystrzy, aby schodzić mi z drogi. Tim wyszczerzył zęby w uśmiechu i potrząsnął dłonią Chance'a. - Miło cię poznać, Chance. Jesteś pierwszym człowiekiem, jakie­ go znam, który mógłby przekonać moją upartą szefową, aby zatrosz­ czyła się o swoje interesy. Bonne chance - dodał, zniekształcając fran­ cuskie słowa prawie nie do poznania. Na widok konsternacji na twarzy Reby, Tim przetłumaczył szybko. - Powodzenia. Czyżbym właśnie wymyślił dwujęzyczny ka­ lambur? - Nie, to na mojego brata wołali Łuck, Szczęściarz*. Twarz Chance'a spoważniała, jego srebrnozielone oczy zwęzyły się na wspomnienie, które z pewnością nie było dla niego przyjemne. - Wołali? - spytał Tim. Chance nie odpowiedział. Tim nie powtórzył pytania. W Walkerze było coś, co go do tego zniechęciło. * Słowa: „chance" i „łuck" oznaczają w jęz. ang. „szczęście" (przyp. tłum.). - 36 -

Rozległ się brzęczyk. Tim zajrzał do sklepu i zobaczył małą rudo­ włosą kobietkę, czekającą cierpliwie u drzwi frontowych. Pospieszył do niej, roześmiany jak dziecko. - Jego żona? - spytał Chance. - Tak. Giną to skarb - odpowiedziała Reba. - Ma tylko jedną wadę dodała kwaśno. - Sprawia, że każda kobieta wygląda przy niej jak trój­ noga żyrafa. W jednej chwili Chance znalazł się blisko Reby. - Nie każda kobieta - odparł z uśmiechem. Reba spojrzała na niego i przypomniała sobie moment, gdy oto­ czył jąramionami, a ciepło jego ciała sprawiło, że zapragnęła roztopić się niczym złoto w jubilerskim tyglu. Uczucie to nawiedziło ją nie­ oczekiwanie i wywołało doznania, które przyprawiły ją o wewnętrzne drżenie. Nigdy nie czuła się tak w ramionach mężczyzny. Poślubiła czło­ wieka, który miał dość specyficzne zainteresowania: lubił tylko dzie­ wice. Po kilku tygodniach małżeństwa uściski jej męża stały się rzad­ sze i niemal obojętne. Po rozwodzie spotykała się z wieloma mężczy­ znami, ale nic znalazła nikogo, komu zaufałaby na tyle, aby oddać mu się fizycznie. Zaczynała się zastanawiać, czy wszystko było z nią w po­ rządku... aż do chwili, gdy jeden pocałunek nieznajomego nauczył ją więcej niż całe lata małżeństwa. I, na Boga, nie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak silnie zareagowa­ ła właśnie na Chance'a Walkera. Widywała się z wieloma przystoj­ niejszymi, zamożniejszymi mężczyznami, z większym obyciem towa­ rzyskim i pozycją, ale to pocałunek tego impertynenckiego nieznajo­ mego wstrząsnął nią do głębi i poruszył ukrytą głęboko kobiecość. - O czym myślisz? - spytał Chance, obserwując grę uczuć na jej twarzy. Delikatnie zanurzył palce w jej włosach, pieszcząc policzki twardymi dłońmi. Odczuwane doznania przyprawiły ją o dreszcze, tak że nie mogła zła­ pać tchu. Zastanawiała się, czy zbyć jego pytanie wymijającą odpowie­ dzią, czy po prostu milczeć. Potem przyszło jej do głowy, że Chance'a Walkera trudno byłoby zdziwić. Z pewnością widział w życiu niejedno. - Zastanawiam się, dlaczego tak mnie pociągasz - powiedziała z prostotą. Uśmiechnął się, a jego bujne wąsy poruszyły się i zalśniły w zala­ nym światłem biurze. -37-

- A ty mnie, chaton. Spojrzała w zielonosrebrną głębię jego oczu, które po chwili prze­ słoniły czarne rzęsy. Pocałował ją w usta z przejmującą mieszaniną głodu i delikatności. Poczuła, że grzebień, którym upinała włosy, zsu­ wa się, dając jego palcom swobodny dostęp do ich jedwabistego cie­ pła. Czubek języka wędrował po jej wargach, aż westchnęła i rozchy­ liła usta. Chance zanurzył palce w jej rozpuszczonych włosach. Jego dotyk, choć delikatny, był jednak na tyle silny, że Reba nie mogła odchylić głowy. W geście na pół protestu, na pół odpowiedzi położyła mu dło­ nie na ramionach. Ich twardość, siła i napięcie powiedziały jej o gło­ dzie i powściągliwości obejmującego ją mężczyzny. Mógłby zrobić z nią wszystko i zmusić do pocałunku, którego tak bardzo pragnął. Nie zrobił jednak tego. Tulił ją, jakby była nieskończenie kruchą istotą. Namawiał raczej, niż żądał, aby dzieliła jego radość z wzajem­ nej bliskości. Nikt nigdy nie obejmował jej w taki sposób, sprawiając, że czuła się ufna i bezpieczna. Gdy poczuła szorstkość języka, zacisnęła dłonie na jego ramio­ nach. Najpierw dla próby, a potem z większą śmiałością, odwzajemni­ ła pocałunek: wodziła językiem wzdłuż gładkiej linii jego ust i zębów, dotykała słodkiego, ciepłego języka. Chance zacisnął dłoń na jej wło­ sach, a drugą przesunął wzdłuż pleców i Reba poczuła, że ciało męż­ czyzny twardnieje. Z wyczuwalnym wahaniem podniósł głowę. Rozluźnił uścisk. Nie więził jej już, lecz raczej kołysał w ramionach. - Z a bardzo jestem spragniony, abyś mnie kokietowała- powie­ dział ochryple. - Ja nie... - zaczęła bez tchu. -Wiem, to moja wina. Pomyślałem, że pocałuję cię, aby spraw­ dzić, czy całowanie kobiety jest tak przyjemne, jak zapamiętałem. Śledził miękką linię jej warg. -Jest o wiele przyjemniejsze. Chcę jesz­ cze. - Pochylił się szybko i przylgnął do jej ust ognistym pocałunkiem. Reba przywarła do niego całym ciałem, aby nie stracić równowagi. -Ale pragnę czegoś więcej. Chciałbym zedrzeć z ciebie ubranie i po­ szarpać je na malusieńkie kawałeczki, aby nigdy już nie mogły cię okryć. Chcę cię całować i czuć, jak poddajesz się moim wargom, jak brak ci tchu, bo tak bardzo mnie pragniesz. A potem chcę cię całąprzykryć sobą i przeczesywać palcami twoje cudowne, jedwabiste włosy. -38--

Reba zamknęła oczy i zadrżała, jego słowa paliły jak ogień. Ogar­ nęła ją dziwna słabość. Spojrzała na niego oszołomiona, niepewna, niemal z lękiem. - Chance,.. Pocałował ją delikatnie, uspokajająco. - Dość już zszokowałem ciebie i Tima, jak na jeden dzień - po­ wiedział i uśmiechnął się do niej przewrotnie. Reba pospiesznie powróciła do rzeczywistości. Uświadomiła so­ bie, że drzwi biura są otwarte na oścież, a ona całuje się namiętnie z, człowiekiem, którego ledwie zna. Szkarłat zabarwił jej policzki. - Drzwi - powiedziała i spróbowała odsunąć się od Chance'a. -Timje zamknął-odparł Chance, nie wypuszczając jej z objęć. Dyskretny człowiek, ten twój Tim. - Nie mój, Giny. - Też dobrze - powiedział, gryząc jej dolną wargę w delikatnej pieszczocie, która całkowicie obezwładniła Rebę. - Wolałbym unik­ nąć konieczności zabrania tego młodego człowieka na pustynię i po­ zostawienia go tam. Chance uśmiechnął się, ale w jego oczach czaił się chłód. -Tim jest dla mnie jak brat, którego nigdy nie miałam. - Reba pragnęła, by to zrozumiał. - To wszystko. Gdy zdała sobie sprawę, jak to zabrzmiało, poczuła zażenowanie i irytację. Dlaczego miałaby tłumaczyć się ze swoich przyjaźni przed Chance'em Walkerem? Nieważne, jak gwałtowne uczucia w niej wy­ woływał, znała go przecież bardzo krótko. -Mój stosunek do Tima nie powinien cię interesować -dodała gładko. - Nie wierzysz w to, prawda? - spytał spokojnie Chance. Reba patrzyła na niego przeciągle jasnym, twardym wzrokiem. Potem wolno pokręciła głową, a włosy opadły na jej policzki. - Nie, nie wierzę w to. Ale niech mnie diabli, jeśli rozumiem, dla­ czego. Nie znam cię, Chance. A kiedy jestem z tobą, nie poznaję siebie. - Wciąż wyjmujesz mi słowa z ust - mruknął. - Może spróbujemy poznać się lepiej, grając w dwadzieścia pytań podczas lunchu? Reba nie mogła powstrzymać uśmiechu na myśl, że będzie grała w dziecięcą grę z tym mężczyzną. - Dobrze, ja pierwsza — dodała i z wprawą poprawiła uczesanie. - Dlaczego? - spytał rozbawiony. - Jesteś większy i silniejszy ode mnie. Muszę mieć jakąś przewagę. -39-

Położył dłoń na jej policzku i spojrzał na nią badawczo. - Nie bój się mnie, chaton. Wyczuwając w nim napięcie mimo pozornego spokoju, odwróciła się i pocałowała jego twardą dłoń. - N i e boję się twojej siły. To twoje pytania budzą mój niepokój. Dostrzegła jego zaskoczenie i uśmiechnęła się. - Czy są rzeczy, o których wolałbyś nie mówić? - spytała i spojrzała badawczo w jego jasne oczy, Odsunął dłoń od jej policzka, wyraz jego twarzy zmienił się, a rysy stwardniały. Znów był obcy, szorstki i niedostępny. - Czy masz na myśli jakieś konkretne pytanie? ~ spytał obojętnie, ale był spięty. Obrzucił ją badawczym, lustrującym spojrzeniem. Był jak Tygrysi Bóg - niebezpieczny, zmuszający do uległości, twar­ dy jak skała. - Nie - szepnęła. Na długą chwilę w pokoju zaległa cisza, a potem napięcie z wolna opuściło Chance'a. Dotknął policzka Reby. - Tak, są rzeczy, o których wolałbym nie mówić. - A tylko one naprawdę się liczą, prawda? - Masz kurtkę? - spytał spokojnie. - Na dworze wieje chłodny wiatr. Reba chciała powtórzyć pytanie, ale przypomniała sobie, jak ostro Chance potraktował Todda. „Nalegaj, a na pewno oberwiesz". Ona nie będzie nalegać. Jeszcze nie. Próba wywarcia nacisku na człowieka ta­ kiego jak Chance była nie tylko niebezpieczna, lecz także daremna. Równie dobrze mogłaby próbować przesuwać górę. Kiedy jej zaufa, sam zacznie mówić. Oczywiście, jeżeli taki człowiek jak Chance Wal­ ker potrafił komukolwiek zaufać. Ale musi zaufać jej, bo bez tego nic nie jest możliwe, ani radość, ani przyjaźń, ajuż na pewno nie miłość. Z lekkim przestrachem Reba zdała sobie sprawę, że chciałaby dzielić z Chance'em te wszystkie uczucia - i wiele innych, których nazwy nie znała. Znała tylko głębokie pragnienie, które odkryła w sobie, gdy cało­ wał ją na wydmach w tamtą księżycową noc. Już sama myśl o tym była dla niej szokiem, a znaczenie, jakie do tego przywiązywała, przerażało ją. - Chyba zgubiłam grzebień — powiedziała obojętnie, lecz ręka pod­ trzymująca włosy drżała. Chance uśmiechnął się i sięgnął do kieszeni czarnych wełnianych marynarskich spodni. Wyciągnął rękę. Na jego dłoni leżał prosty grze­ bień z gagatu. -40

- Ten? Czy... - sięgnął do kieszeni perłowoszarej irchowej koszu­ li - ...czy ten? Na lewej dłoni leżał polerowany grzebień z kości słoniowej, który miała we włosach w Death Valley. Reba przypomniała sobie tamtą noc na wydmach, kiedy poczuła się na tyle bezpiecznie, aby odrzucić ba­ riery, którymi odgradzała się od całego świata i płakała jak dziecko w jego ramionach. A potem tamten pocałunek, gdy rozpadł się świat, a ona odkryła potrzeby i możliwości, o jakich wcześniej nie miała po­ jęcia. .. - Pewnie chodzi o ten z gagatu - powiedział Chance, gdy Reba mil­ czała. Wsunął grzebień w lśniącą masę włosów. Pogładził ją po gło­ wie. - To wstyd więzić takie piękno. Ale za to mogę cię całować po szyi wzdłuż ucha. Zamknęła oczy i zadrżała pod wpływem wywołanych przez niego doznań, napięcia biegnącego od krtani do pępka i niżej. Czu­ bek jego języka wędrował czule, poznając kontury jej ucha. Reba westchnęła głęboko. Oparła dłonie na jego ramionach, próbując od­ naleźć równowagę w świecie, który nagle zaczął wokół niej wiro­ wać. Czuła ciepło i napięcie jego ciała, i drżenie, które nim wstrząs­ nęło. Zaklął cicho i odsunął Rebę na odległość ramion. - Lunch - powiedział ochryple. - Chyba, że ty jesteś daniem głów­ nym... - Dlaczego mam uczucie, że podkradał się do mnie tygrys? - za­ pytała Reba ze śmiechem, lecz także z odcieniem powagi czającym się w pytaniu. Zachichotał i musnął wargami jej skroń. - Czy są w pobliżu jakieś restauracje, gdzie podają homara a la Maine na żywo? - Umiesz zmieniać temat, co? Chance uśmiechnął się. - Jeśli nie lubisz homarów... - Uwielbiam homara z Maine - przerwała mu z rozdrażnieniem. - J a też, aniejadłemgoodsiedmiulat. -Dostrzegł zaciekawienie w jej spojrzeniu i roześmiał się. - Byłabyś wspaniałym kotem - szep­ nął. - Jesteś śniada, uległa, masz kocią zwinność i ciekawość. - Doigrasz się tymi pochlebstwami. - Czego się doigram? Reba uśmiechnęła się kokieteryjnie i bez słowa wyszła z biura. ... 4i _

o

o

Retauracja „U Jamiego" była mała i niepozorna. Właści­ ciele uważali, że lepiej wydawać pieniądze najedzenie, a nie na urządzenie wnętrza. W rezultacie rzadko tu bywa­ li przyjezdni turyści szukający jedynie znanych, eleganc­ kich knajpek. Atmosfera w restauracji była biesiadna, wy­ bór win ograniczony, lecz zadowalający, a klientów bardziej intere­ sowała rozmowa niż pokazywanie się i narażanie na wytykanie palca­ mi przez nieznajomych. „U Jamiego" była jedną z ulubionych knajp Jeremy'ego. - Co się stało? - spytał Chance cicho, wyczuwając napięcie, które ogarnęło Rebę, gdy rozejrzała się dookoła. - Jeremy uwielbiał tu przychodzić - odpowiedziała spokojnie. - Chcesz pójść do innej restauracji? - spytał Chance i wziął jąza rękę. - Nie - odparła, pokrzepiona ciepłem i siłąjego dłoni. — Od tamtej chwili w Death Valley jest mi... lżej. Mogę patrzeć na jego fotografie. Mogę wspominać to, co razem robiliśmy, i nie płakać. Chyba pogodzi­ łam się z faktem, że jeremy nie żyje - spojrzała na Chance'a. - To dzięki tobie. Zanim znalazłeś mnie wtedy na wydmach, biegłam jak szalona. Mało brakowało, abym się potknęła i skręciła kark. Chance podniósł dłoń Reby do ust. Jego wąsy były w dotyku ni­ czym jedwabny pędzel. - Przetrzymałabyś to. Jesteś silniejsza, niż myślisz. Reba uśmiechnęła się słabo. W jej oczach zalśniły łzy. - Pewnie - odparła szorstko. - Naprawdę jestem jak kot, spadam zawsze na cztery łapy. Tak się złożyło, że spotkałeś mnie, kiedy wła­ śnie straciłam równowagę. Pojawił się kelner i zaprowadził ich do stolika. Chance usiadł koło Reby, gestem ręki podziękował za menu i zamówił homara dla nich obojga. Spojrzał na listę win, a potem na Rebę. - Nie mają australijskich win - powiedział sucho. Jeśli nie za­ proponujesz czegoś lepszego, zaniknę oczy, wskażę palcem któreś z bia­ łych win i zdam się na los. - Mam słabość do chardonnay - przyznała, przebiegając wzrokiem listę. Spojrzała na niego zza gęstych ciemnobrązowych rzęs. - Chyba że wolisz coś słodszego? ... 42..

Jego uśmiech wywołał w niej gorące mrowienie. -To, czego chcę, nie figuruje na żadnej liście w i n - powiedział miękko, z oczyma utkwionymi w jej ustach. - Chardonnay balverne - powiedziała szybko do kelnera, patrząc w twarz mężczyzny, który nie zdołał powstrzymać śmiechu. - Pytanie numer jeden - zaczęła Reba zdecydowanie. - Gdzie się urodziłeś i gdzie mieszkałeś od tego czasu? ~ To dwa pytania - zauważył. - Więc gdzie mieszkałeś po urodzeniu? -ponowiłapytanie, uśmie­ chając się triumfująco, zadowolona, że zdołała zawrzeć dwa pytania w jednym. Chance zasalutował w milczeniu, chwaląc jej szybki refleks. - Urodziłem się na granicy meksykańsko-teksaskiej. Nikt dokład­ nie nie wie, gdzie się znajdowaliśmy, bo moja matka nie miała już siły iść dalej i urodziła mnie obok torów kolejowych. Ojciec wlókł jąz miej­ sca na miejsce w poszukiwaniu jakiegoś cholernego złoża, a jego mapa była poplamioną dwudziestowieczną kopią siedemnastowiecznej opo­ wieści jakiegoś kłamcy. — Chance wzruszył ramionami, ale jego oczy miały blady i lodowaty blask. - W moim paszporcie jako miejsce uro­ dzenia figuruje Nowy Meksyk. Reba słuchała uważnie, obserwując subtelną grę uczuć na twarzy Chance'a. - W końcu pojechaliśmy do Lightning Ridge. Nie pamiętam wiele z tamtego okresu. Ale jeśli miałem dom, to była nim chyba Australia. Ilekroć ojciec odnosił porażkę w jakiejś części świata, wracaliśmy do Lightning Ridge i zostawaliśmy tam dopóty, dopóki nie znaleźliśmy dość opali, aby kupić kolejną mapę, która miała doprowadzić nas do skarbu. - Uśmiechnął się do siebie. - Nie ma nikogo bardziej zwario­ wanego niż Teksańczyk, który uparł się, aby odnaleźć ukryty skarb. Chyba że jest to syn Teksańczyka, który chce udowodnić, że jest mężczyzną. - Ty? - spytała miękko. Chance wzruszył ramionami. - Myślałem o Lucku, ale to określenie pasuje chyba do mnie, kie­ dy miałem czternaście lat. - Ile lat ma Łuck? 43-

Nie odpowiedział. A potem wyszeptał: - Ł u c k nie żyje. Reba położyła ręką na dłoni Chance'a. Uścisnął ją z wdzięczno­ ścią za jej nieme współczucie. - Miałem prawie czternaście lat, kiedy umarł - kontynuował Chan­ ce. W jego głosie nie było już słychać akcentu. - Łuck miał dwadzie­ ścia cztery lata, był starszy, ale nie mądrzejszy. Złamał pierwsze i je­ dyne prawo dżungli w Ameryce Południowej: nigdy nie pij z górni­ kiem z kopalni diamentów. Gdy pewnego wieczoru Łuck nie wrócił do obozu, poszedłem go szukać. Nie spotkałem go, odnalazłem za to górnika, który poderżnął mu gardło. Reba czekała, ale Chance nie powiedział nic więcej. - Potem Gloria, moja starsza siostra, sprzedała diamenty, które po­ darowali jej inni poszukiwacze, i zabrała mnie do Australii. Ojciec nie chciał opuścić Wenezueli. Słyszał, że w Guaniamo, kilkanaście kilo­ metrów dalej, przy jednym z dopływów Orinoko wybuchł strajk w ko­ palni diamentów. Gloria nie spierała się z ojcem. Kupiła naszą uciecz­ kę z dżungli i nigdy nie obejrzała się za siebie. Pojechaliśmy do Lightning Ridge, bo to było jedyne miejsce, które odwiedziliśmy więcej niż raz w życiu. Otworzyła niewielki interes, sprzedawała wodę pitną po­ szukiwaczom opali. - A co ty robiłeś? - Pracowałem z najlepszymi z nich ~ odparł Chance sardonicznie. — Żądza skarbu ogarnia cię bardziej niż malaria. - Podłożył rękę pod podbródek Reby i przechylił jej głowę, tak że kolczyki zaiskrzyły się w przymglonym świetle. — Mógłbym w pocie czoła wydobywać opale z ziemi - powiedział miękko - i spływać krwią w jakiejś ciasnej dziu­ rze, abyś mogła nosić klejnoty, które dorównałyby twojej urodzie. Lecz nic jej nie dorównuje. — Gładził jej ucho miękkimi wąsami i uśmie­ chał się, gdy drżała pod jego dotykiem. Nadszedł kelner z dwoma półmiskami. Na każdym z nich rozpie­ rał się szkarłatny homar, otoczony zrumienionymi warzywami i pola­ ny przejrzystym jak bursztyn masłem. Reba delektowała się dolatują­ cym do jej nozdrzy apetycznym zapachem, a w tym czasie kelner nalał wino do kieliszka Chance*a. Chance skosztował, skinął głową i podał kieliszek Rebie. - W końcu to ty wybrałaś wino - powiedział z uśmiechem. - Po­ winnaś więc sama je zaaprobować. -44-

Upiła łyk i zwróciła się do kelnera: - Tak, weźmiemy je. Zapadła cisza, pośród której Reba i Chance pochłaniali soczyste kawałki mięsa. Słychać było tylko odgłos kruszonych cząstek homara. Reba już dawno doszła do wniosku, że nie istnieje żaden elegancki, cywilizowany sposób najedzenie skorupiaków; podczas posiłku palce okazywały się niezwykle przydatnymi narzędziami. Nie mlaskała, ale od czasu do czasu dyskretnie oblizywała palce. Za którymś razem pod­ niosła wzrok i napotkała spojrzenie Chance'a. - Następnym razem, kiedy zamówimy homara - powiedział - bę­ dziemy sami. - Czy moje maniery są aż tak skandaliczne? - spytała pół żartem, pół serio. - Nie — odparł miękko - tylko chciałbym sam oblizać twoje palce. Reba poczuła nowe, choć dziwnie znajome gorąco wewnątrz ciała. - Chance - westchnęła głęboko. - Jesteś najbardziej nieposkromio­ nym mężczyzną, jakiego znam. Roześmiał się, nie próbując nawet zaprzeczyć. - Skończ homara. Lubią patrzeć, jak je nieposkromiona kobieta. - Nie jestem nieposkromiona - żachnęła się - a ty nie odpowie­ działeś jeszcze na moje pytanie. - Peru, Wenezuela, Alaska, Chile, Madagaskar, Australia, Brazy­ lia, Sri Lanka, Birma, Kolorado, Afryka, Nevada, Montana, Japonia, Afganistan, Kalifornia, Wyspa Świętego Jana, Kolumbia, Finlandia i Kaszmir. W niektórych krajach mieszkałem kilkakrotnie i niekoniecz­ nie w tej kolejności. Spojrzała na niego pytająco. Chance uśmiechnął się i pociągnął łyk bladozłotcgo wina. - Pytałaś, gdzie mieszkałem, odkąd przyszedłem na świat. - Od­ stawił kieliszek z winem. - Przyznaję, że mogłem opuścić jedno czy dwa miejsca. - Wzruszył ramionami: -- Kilka tygodni tu czy tam nie ma znaczenia. - Co się stało, kiedy opuściłeś Lightning Ridge? - Odkąd pamiętam, zawsze opuszczałem Lightning Ridge. - Wtedy, kiedy twoja siostra zabrała cię z dżungli. - Przez jakiś czas poszukiwałem opali. Gloria pracowała i próbowała nauczyć mnie, że w życiu liczy się coś więcej niż walka, picie i dziwki. - Nie miałeś jeszcze piętnastu lat! - wykrzyknęła Reba zgorszona. ... 45 _

- Od dziesiątego roku życia pracowałem jak mężczyzna. Kiedy skończyłem trzynaście lat, miałem wzrost dorosłego człowieka. Ale dojrzałem dużo wcześniej — dodał Chance twardo, lecz spokojnie. W dżungli nie ma dzieci. Są tylko ci, którym udaje się przetrwać. - Gdzie jest teraz twoja rodzina? - Gloria wyszła za mąż. — Uśmiechnął się lekko. - Do Lightning Ridge przyjechał pewien poszukiwacz, który raz tylko spojrzał na moją siostrę i przysiągł, że znalazł kobietę, z którą chce spędzić resztę ży­ cia. Za pierwszym razem, kiedy to powiedział, Gloria śmiała się do rozpuku. Potem poszła razem z nim na pustynię. Kiedy wrócili, była jego kobietą. To nastąpiło tak szybko - strzelił palcami - a było trwałe jak góry. Nigdy nie rozumiałem, co ich spotkało. Pojąłem to dopiero dziesięć dni temu. Reba gwałtownie podniosła wzrok znad homara, lecz twarz Chan ce'a ukryła się w cieniu umieszczonej na stoliku lampki. - Mój ojciec - kontynuował Chance, z wzrokiem wciąż spowitym w cieniu -jest gdzieś w Afryce. Zdaje się, że szuka niebieskich granatów. - Niebieskie granaty nie istnieją- powiedziała Reba, wytarła pal­ ce w serwetkę i odsunęła talerz. Nie pozostał na nim ani kawałeczek homara. - Ty to wiesz i ja to wiem, ale ojciec? O nie! On ma mapę. - Chan­ ce roześmiał się chrapliwie. - Czy twoja matka jest z nim? Chance kiwnął na kelnera. Reba czekała na odpowiedź, aż zrozu­ miała, że Chance nie ma zamiaru jej udzielić. - Czy to jedna z tych rzeczy, o których nie chcesz rozmawiać? spytała cicho. Chance bez słowa zapłacił rachunek. Kiedy znaleźli się przy samo­ chodzie, zapytał tylko: - Czy musisz od razu wracać do biura? Reba pomyślała, co czeka na nią w Objet d'Art: telefony z muzeów, kolekcjonerzy i reporterzy, spragnieni nowych wątków starego skanda­ lu - Jeremy'ego i kobiety o pięćdziesiąt lat młodszej. Ta myśl sprawiła, że twarz Reby spochmurniała. Przez kilka tygodni, które minęły od śmier­ ci Jeremy'ego, pracowała bez wytchnienia, choć Tim i Giną błagali ją, by wzięła parę dni urlopu. Teraz obchodziło ją tylko wydanie książki Jeremy'ego i bliższe poznanie tego niezwykłego, fascynującego męż­ czyzny, który stał właśnie przed nią w oczekiwaniu na odpowiedź. -46-

W tej chwili nie mogła zrobić nie w sprawie książki. Jednak jeśli chodzi o mężczyznę... - Lubisz chodzić na plażę? - spytała Reba. - Czy to jedno z twoich dwudziestu pytań? - zażartował z uśmie­ chem, po czym dodał: - Spędziłem tyle czasu na pustyni, że woda ogromnie mnie pociąga. Nawet kiedy nie mogę się jej napić. - Niedaleko stąd jest prywatna plaża. No, może nie do końca pry­ watna - przyznała. - Żadna plaża w południowej Kalifornii nie jest dla mnie dostatecznie prywatna. Ale można tam posiedzieć i posłu­ chać fal bez tłumu dokoła. - Brzmi nieźle - powiedział Chance i otworzył przed nią drzwi BMW. - Nie przywykłem do tłumów. Chance wpuścił Rebę do samochodu, usadowił się na sąsiednim siedzeniu i obserwował, jak zręcznie prowadzi samochód przez zatło­ czoną ulicę w kierunku autostrady. - Ładnie ~ pochwalił, gdy samochód bezszelestnie wszedł w za­ kręt. - Zapomniałem już, ile przyjemności może dostarczyć równa szosa i dobry samochód. Tam, gdzie mieszkałem, dwudziestoletni land-ro~ ver był lokalnym odpowiednikiem limuzyny. - Chcesz poprowadzić? - Może w drodze powrotnej. Teraz wolę popatrzeć na ciebie. Reba rzuciła Chance'owi ukradkowe spojrzenie i zrozumiała, że powiedział to szczerze. Uśmiechnęła się zadowolona, że nie należy do mężczyzn, którzy bez względu na to, w czyim samochodzie się znaj­ dują, zawsze chcą zajmować miejsce kierowcy. Reba kupiła BMW, bo była to maszyna dla ludzi, którzy lubią jazdę. Na szosie można było spotkać wiele szybszych i droższych aut, z silnikami o większej mocy, ale niewiele było takich, które mogły dorównać BMW, jeśli chodzi o komfort jazdy. Kilka minut później strażnik przepuścił ich przez że­ lazną bramę i Reba okrążyła parking, aby znaleźć wolne miejsce. W końcu wsunęła się między mercedesa 450 SLL i połyskujące czarne ferrari. Chance, który milczał, gdy Reba mijała wolne miejsca bliżej plaży, teraz spojrzał na nią zaintrygowany. - Pierwsza zasada kierowców w południowej Kalifornii - wyjaśniła Reba. - Nigdy nie parkuj obok samochodu, który jest w gorszym sta­ nie od twojego. - Wskazała na drogie samochody po obu stronach. W ten sposób mam pewność, że właściciele tych pojazdów będą tak samo j ak j a uważać, aby nie zarysować I akieru. - 47 -

- Zasady przetrwania w mieście - powiedział z uznaniem. - Ni­ gdy bym o tym nie pomyślał. Reba wysiadła z samochodu, otworzyła bagażnik i wyjęła spłowiały beżowy koc. Chance uniósł brwi. - Kolejna zasada przetrwania w mieście? - zapytał. — Często to ro­ bisz? Chłód w jego głosie sprawił, że skierowała na niego wzrok. - Co często robię? - Przywozisz mężczyznę i koc na pry warną plażę. Przez chwilę Reba była zbyt zaskoczona, by zareagować. Wzbu­ rzenie zarumieniło jej policzki. Wrzuciła koc z powrotem do bagażni­ ka, zatrzasnęła pokrywę i odwróciła się z oczywistym zamiarem po­ wrotu do samochodu. Chance z zaskakującą zwinnością, zagrodziłjej drogę i przyparł do maski BMW. Patrzyła na niego oczyma zwężony­ mi od gniewu. Zignorował próbę odepchnięcia go i nadal więził ją w ramionach z łatwością, która rozwścieczyła Rebę. - Puść mnie - powiedziała szorstko. - Dopiero, kiedy odpowiesz na moje pytanie. - Jakie pytanie, do diabła? - Jeśli nie Tim, to kto? - Kto co? - Kto jest twoim mężczyzną? Reba wpatrywała się w Chance'a zaskoczona. - Kobieta takaj a ty nie bywa samotna. -Wjego głosie niebyło już śladu akcentu. - Ta jest. - Dlaczego? - spytał ostro. To było pytanie, na które nie chciała odpowiadać. Gniew jednak pomaga szczerości. A w niej wrzał gniew. - Ż a d e n mężczyzna nigdy nie pragnął mnie dla mnie samej. Za­ wsze pragnęli innych rzeczy. Mój mąż, na przykład, pragnął widzieć we mnie wiecznie zdziwioną studentkę i dziewicę. Większość męż­ czyzn, których spotykam po rozstaniu z nim, szuka kochanki i kogoś, kto podbudowałby ich własne ego. Nic specjalnego. Każda kobieta by się do tego nadawała. Później, kiedy ciężko pracowałam i uczyłam się od Jeremy'ego, doszedł jeszcze jeden powód. Mężczyznom zaczęło zależeć na moich powiązaniach i pieniądzach. Lecz nie na mnie. Ni­ gdy nie na mnie samej. -48

Nie było łatwo do tego się przyznać. Gniew i upokorzenie Reby poruszyły Chance'a. Jego uścisk złagodniał, wolno przesunął dłonie wzdłuż jej ramion, delektując się ciepłem skóry, ukrytej pod czarnymi jedwabnymi rękawami. - Nie jestem taki jak twój były mąż, chaton - szepnął. - Nigdy nie interesowały mnie dziewice. Reba odwróciła wzrok i czekała, aż Chance uwolni ją z uścisku. - Spójrz na mnie - zażądał Chance szorstko. - Czy myślisz, że je­ stem taki sam jak inni mężczyźni, których spotkałaś? Twardo spojrzała mu prosto w oczy. - Nie - powiedziała chłodno. - Nie myślę. Wydaje mi się, że nie chcesz ode mnie tego, czego zazwyczaj chcą mężczyźni. Wątpię, czy twoje łóżko kiedykolwiek pozostaje puste, chyba że sam tego chcesz. Ale masz zbyt dużo pewności siebie, aby potrzebować mnie do podbu­ dowania swego ego, i sądzę, że niewiele mógłbyś się ode mnie na­ uczyć o szlachetnych kamieniach. Jeśli chodzi o pieniądze... Stał nieruchomo, w napięciu zaglądając jej w oczy. - Jeśli chodzi o pieniądze - odparł ostro - mam ich wystarczająco dużo. Pewnie w to nie wierzysz? - Nie dbam o to - odrzekła z prostotą. - Wtedy, w Death Valley, nie wiedziałeś, kim jestem, a jednak pragnąłeś mnie. Dlatego tak szybko obdarzyłam cię zaufaniem. Nie znałeś mnie, ajednak mi pomogłeś i pocałowałeś mnie. Pragnąłeś mnie dla mnie samej. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Popatrzyła najego twarz, na której malowały się upór i zdecydowanie. Jego czarne kręcone włosy przypominały lśniące, miękkie baranie runo, a srebrzystozielone oczy nie były podobne do żadnego klejnotu, jaki zna­ ła. Usta były stanowcze i tak zmysłowe, że Reba z trudem powstrzymy­ wała chęć wspięcia się na palce i pocałowania go. Odwróciła wzrok. - Odpowiedziałam na twoje pytanie. A teraz puść mnie. - Nie mogę - odparł i pochylił się nad nią, a jego usta znalazły się tak blisko jej warg, że poczuła ciepło oddechu. - W Death Valley czu­ łem się, jakbym wędrował wzdłuż wyschniętego strumienia i znalazł iskrzący się w słońcu stukaratowy diament. Myśl o tym, że mogłabyś dzielić ten żar z kimś innym, rozgniewała mnie. - Chance roześmiał się nagle. - Innymi słowy, myśl, że jakiś mężczyzna mógłby cię doty­ kać, doprowadza mnie do szału. Wiem, że to nierozsądne, niegrzeczne i nie na miejscu. Ale tak właśnie jest. 4

Sen zaklęty...

„49 —

Reba podniosła wzrok na Chance'a. W jego spojrzeniu nie znala­ zła nic, co przyniosłoby jej ukojenie. Był jak Tygrysi Bóg, rozpalony do czerwoności. Gdy wyczuła kipiącą w nim namiętność, obudziło się w niej coś, co było do tej pory bardzo głęboko ukryte. Gdy przemówi­ ła, jej głos brzmiał miękko, lecz niezwykle zdecydowanie. - Nie chcę, aby dotykał mnie inny mężczyzna oprócz ciebie. Napięcie opuściło powoli ciało Chance'a. Mięśnie, które tak wyraź­ nie zaznaczały się pod koszulą, zwiotczały. Pocałował ją delikatnie, wo­ dząc ustami po wargach, aż usta Reby nabrały miękkości. Gdy dotknął językiem jej języka, z jego gardła dobyło sięgłębokie westchnienie. Przy­ ciągnął ją do siebie i mocno przytulił, jak gdyby była wodą sączącą się przez palce, a on mógł się jej napić lub pozostać wiecznie spragniony. Wreszcie oderwał się od jej ust. Przez chwilę stali naprzeciwko siebie, oddychając pospiesznie. - Jeśli zaprowadzisz mnie na swoją prywatną plażą- powiedział ochryple - obiecam, że będę się dobrze zachowywał. - Nie masz wyboru. Ta plaża nie jest tak do końca prywatna. Odwrócił się, aby wyjąć z samochodu koc, lecz powstrzymał go głos Reby: -Chance... Spojrzał na nią przez ramię. - Po raz pierwszy tutaj z kimś przyjechałam. ~ Wiem - uśmiechnął się figlarnie. - Kiedyś wydawało mi się, że to stare porzekadło o zielonych oczach i zazdrości nie sprawdza się. Ale myliłem się. Po prostu nie znalazłem wcześniej niczego, co było­ by warte zazdrości. Chance otworzył bagażnik, zarzucił koc na ramię i ujął Rebę za rękę, splatając jej palce ze swoimi, Łagodna szorstkość jego dłoni i wyczule­ nie na najmniejszy nawet szelest uzmysłowiły Rebie, jak musiało wy­ glądać jego życie. Z pewnościąprzebywał w wielu nieprzyjaznych miej­ scach. Mogła to wyczytać nawet z dotyku jego dłoni. Ajednak nie było w nim nic wulgarnego. Spotkała wielu mężczyzn, którzy zachowywali się wobec niej obcesowo i dla których najbardziej cywilizowanym miej­ scem, jakie odwiedzili, było pole golfowe. Chance był inny. Pod chropa­ wą powierzchownością kryła się czystość i twardość kryształu. Przeszli kilka kroków, gdy nagle Reba coś sobie przypomniała. - Buty - wykrzyknęła szybko i pociągnęła Chance'a z powrotem do samochodu. - 50 -

Chance obserwował z rozbawieniem, jak Reba zsuwa z nóg czar­ ne pantofle na wysokim obcasie. - Chciałem zwrócić ci na to uwagę, ale sprawiałaś wrażenie osoby, która wie, co robi. - Rozpraszasz mnie - odrzekła Reba lekko i wrzuciła buty do ba­ gażnika. Chance z uśmiechem zdjął buty i skarpetki i ponownie wyciągnął rękę. Reba zaplotła palce na jego dłoni, zaskoczona, jak naturalne wy­ daje jej się to, że stoi boso na parkingu i trzyma go za rękę. Minęli hałaśliwą plażę, gdzie kobiety wysmarowane aromatyczny­ mi olejkami, ubrane w najmodniejsze kostiumy kąpielowe, ze staran­ nie wykonanym makijażem, wystawiały twarze ku wiosennemu słoń­ cu, które o tej porze potrafi w południowej Kalifornii nieźle przypie­ kać. Dzieci w wieku przedszkolnym baraszkowały i zanosiły się śmiechem w zapamiętałej pogoni za falami i mewami. Woda była zimna i niezwykle spokojna. Długie, niskie fale poruszały się leniwie, jakby nie miały ochoty uderzyć ze zwykłym hukiem i bryzganiem. Był od­ pływ i na brzegu rysowała się wstęga wilgotnięjszego piasku. Chance podążał za Rebą wzdłuż plaży, obserwując, jak zgrabnie odnajduje drogę pośród kamieni porozrzucanych u podstawy cypla, który wyznaczał jej północny kraniec. Brzegi cypla uległy erozji, przybierając kształt dłoni. Pomiędzy palcami ukrywały się malutkie połacie piasku, nie większe od hotelowego patio. Reba szła, dopóki nie odnalazła minia­ turowej plaży, położonej w najbardziej oddalonym od ludzi zakątku. - Musimy uważać na przypływ - powiedziała, gdy Chance rozło­ żył na ziemi koc - ale mamy około godziny spokoju. - To dlatego tu przychodzisz, prawda? Szukasz spokoju. Reba spojrzała na bezskresne szafirowe morze, szemrzące w pro­ mieniach słońca. - Spędzam dużo czasu wśród ludzi - powiedziała cicho. - Kiedy znużą mnie telefony i hałas, wymykam się, aby pobyć tu przez chwilę w samotności. - A l e n i e dzisiaj. Odwróciła się do niego zaskoczona. - Dzisiaj nie jesteś sama - powiedział. Uśmiechnęła się. - N i e szkodzi, chciałabym zadać ci wiele pytań. Dokładnie dzie­ więtnaście. -51-

- Szesnaście - poprawił ją Chance. - Któż to policzył? - spytała Reba niewinnie. Chance jęknął i osunął się na koc. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami i spojrzał na Rebę. Bujne wąsy nie zdołały ukryć surowości jego opalonej twarzy ani zmysłowej linii warg. Za zagadkowymi srebrzystozielonymi oczyma kryła się od­ wieczna mądrość i rozwaga, od których zależało przetrwanie. Pomimo drogiego ubrania i pewnego siebie uśmiechu, Chance sprawiał wrażenie kogoś, kto przyszedł na świat poza prawami niezmiennie wirującego glo­ bu. Miał jakąś nieodpartą siłę, cechowała go dynamiczna równowaga prze­ ciwieństw: oddalenia i intymności, zagrożenia i bezpieczeństwa, napięcia i odprężenia. Pomachał jej ręką przed oczyma. - Halo - odezwał się. - Czy nagle wyrosły mi rogi lub zaświeciła się nad głową aureola? - Gdyby mogło się to zdarzyć komukolwiek, to na pewno tobie przyznała i usadowiła się obok niego. - Opowiedz mi o swoim ojcu - Na pewno nie ma aureoli. - Nie to miałam na myśli - odparła Reba. - A co miałaś na myśli? - droczył się. - Mów wyraźnie. - W ten sposób wyczerpię wszystkie pytania. Chance pokręcił głową. - Mała, sprytna chaton. - Pogładził ją po policzku. - Ojciec uro­ dził się na skrawku brudnej ziemi w zachodnim Teksasie, gdzie nie rosły nawet kaktusy. Kiedy miał sześć lat, zaczął się zajmować poszu­ kiwaniem skarbów. Mając trzynaście, uciekł z domu. Nigdy nie wró­ cił. Mieszkał w najbardziej zapomnianych przez Boga miejscach i szu­ kał zapomnianych przez Boga skarbów. - Czy kiedykolwiek coś znalazł? Chance roześmiał się ostro i nieprzyjemnie. - Stracił największy skarb, jaki kiedykolwiek posiadał, i nawet tego nie zauważył. Zimny ton jego głosu powiedział Rebie więcej niż słowa. Jakim­ kolwiek uczuciem Chance obdarzał swojego ojca, z pewnością nie była to miłość. Przez dłuższą chwilę Chance spoglądał na morze przymru­ żonymi nieobecnymi oczyma. Potem ujął dłoń Reby, jakby potrzebo­ wał dotknąć czegoś ciepłego i żywego. - Kiedy ojciec nie szukał skarbów, trudnił się wydobywaniem zło­ ta, diamentów, kwarcu i uranu. -- Wzruszył ramionami. - Wszystkie­ go, za co ludzie gotowi są dużo zapłacić. -52-

- To inna forma poszukiwania skarbów - powiedziała Reba mięk­ ko. Przypomniała sobie, jak ona sama przeczesywała kolekcje dzieł sztuki w poszukiwaniu tego jednego przedmiotu, który dla właściwego klienta byłby wart swojej wagi w diamentach. - Adrenalina uzależnia. - Jest gorsza od narkotyku - zgodził się Chance. - A tobie udało się coś znaleźć? Wyraz jego twarzy uległ zmianie. - C o n i e c o - odparł, a w jego głosie rozbrzmiało echo dawnego podniecenia. - Nic nie może się z tym równać. Nic. Nie ma ryzyka zbyt dużego ani pracy zbyt ciężkiej, ani ofiary zbyt wielkiej, jeśli cze­ ka nas nagroda. Reba obserwowała malujące się na jego twarzy emocje i poczuła coś na kształt zazdrości. Nie dlatego, że jej marzeniem było znalezie­ nie złota lub ukrytych głęboko w ziemi diamentów. To jego żarliwość i intensywność przeżywanych uczuć sprawiły, że odczuwała zazdrość. Pragnęła zniewolić go całkowicie, tak aby pragnął jej równie mocno, jak ukrytych w ziemi klejnotów. - Odczuwasz taką samą namiętność do drogich kamieni, jak twój ojciec. Dlaczego go nienawidzisz? - Nawet w jej własnych uszach za­ brzmiało to jak oskarżenie. Chance obrzucił Rebę spojrzeniem, od którego aż się skuliła. - Mój ojciec znał się na drogich kamieniach na tyle, aby odróżnić złoto od pirytu, ale nie potrafił odróżnić błota od diamentu, gdy szło o ludzi. Łuck był taki sam. Kamienie, które udawało im się znaleźć, były rozkradane przez hazardzistów, dziwki i handlarzy diamentów. Zanim wystarczająco dorosłem, aby się temu przeciwstawić, ojciec przegrał nawet pieniądze, które sam zaoszczędziłem. Wierzył w uczciwość w grach hazardowych prawie tak samo, jak wierzył w mapy prowadzące do skarbów i dziwki o złotych sercach. Nigdy nie wydoroślał. -Ale ja dorosłem - kontynuował Chance twardo. - Nauczyłem się odróżniać zasadzkę od przypadkowego spotkania. Nauczyłem się, że mapy prowadzące do skarbów nie istnieją, i że większość handlarzy drogimi kamieniami to oszuści. Nauczyłem się, że karty, których nie kupiłem oso­ biście i osobiście nie potasowałem, są znaczone i z pewnością przegram. Nauczyłem się, że dziwki idą do łóżka dla pieniędzy, a nie dla przyjemno­ ści . Nauczyłem się, że nikomu nie można ufać. Nauczyłem się, że czasem tylko posiadanie właściwych informacji ratuje mnie od nagłej śmierci. Jeśli wiesz coś, co daje ci przewagę, zachowaj to dla siebie. - 53 -

- A przede wszystkim - ciągnął Chancc, patrząc na Rebę -nauczy­ łem się, aby nie być takim jak mój ojciec. Nigdy się nie ożeniłem i nie wlokłem za sobą dobrej kobiety do najbardziej zakazanych miejsc na ziemi. Nigdy nie pozwoliłem na to, aby moja rodzina chodziła głodna i w łachmanach, żebym ja mógł kupić jakąś drogą mapę dla naiwnia­ ków. Nigdy nie odszedłem z domu w poszukiwaniu złota i nie zosta­ wiłem siedmioletniego syna, aby patrzył, jak jego matka umiera na nieznaną tropikalną chorobę. Przez długą chwilę panowała cisza, przerywana tylko natarczywy­ mi pokrzykiwaniami mew, zataczających kręgi nad ich głowami. Reba zdała sobie sprawę, że kręci głową w niemym proteście na myśl, ile kosztowała Chance'a odpowiedź na jej pytanie. Nie spostrzegła, że płacze, dopóki nie poczuła łzy toczącej się po policzku. Spojrzała w dół i dostrzegła lśniącą na dłoni kropelkę. - Nie chciałem cię przestraszyć - powiedział Chance łagodnie i ujął jej dłonie. - Nie płacz, chaton. Już nie odczuwam gniewu. - Nie dlatego płaczę. Ujął jej twarz w dłonie i ich oczy się spotkały. - Więc dlaczego? Reba przycisnęła jego dłoń do policzka, a potem pocałowała jej wnętrze. ~ Nie mogę znieść myśli, że tak cierpiałeś - szepnęła. Chance przyciągnął Rebę do siebie z dziką czułością, która przy­ prawiła ją o drżenie. - Nikt nigdy nie płakał nade mną - powiedział i pocałował jej rzę­ sy, na których lśniły jeszcze łzy. - Niektóre łzy mają słodki smak. Reba otoczyła go ramionami i przylgnęła mocno, po ra/ kolejny zaskoczona kontrastem między twardością jego ciała a delikatnością rąk. Czuła bicie jego serca, a pod miękką irchową koszulą falującą przy każdym oddechu pierś. Stopniowo ogarnęło ją ciepło, niczym pro­ mienie słońca. Odprężyła się w jego ramionach. - Opowiedz mi o sobie - poprosił cicho. - Chcę poznać kobietę, która płakała nade mną. - Historia mojego życia wypadnie przy twojej bardzo nieciekawie. Poczuła, że wyciąga grzebień podtrzymujący jej włosy. - Nic, co cię dotyczy, nie jest nieciekawe -- odparł. Pozwolił, aby jej włosy spłynęły łagodnie z jego dłoni niczym złoty kurz niesiony przez wiatr. Powoli i z namaszczeniem pocałował Rebę w czubek głowy. -54-

- Opowiedz mi - szepnął i ponownie oparł jej głowę na swojej piersi. - Nigdy nie miałam ojca. Właściwie... - Reba zawahała się, a po­ tem wzruszyła ramionami. Cokolwiek powie, z pewnością nie zadziwi takiego człowieka jak Chance. - Chyba jestem nieślubnym dzieckiem. - Dzieckiem miłości - poprawił ją swobodnie, próbując rozłado­ wać narastające w niej napięcie. Roześmiała się krótko. - Było w tym trochę miłości. Matka nigdy nie ujawniła mi jego imienia. Czasami zastanawiam się, czy sama je znała. - Jeśli sprawia ci to ból, nie mów o tym, chaton. Reba otarła policzek o jego koszulę. - Matka chciała, abym była doskonała. Inne dziewczynki mogły się pobrudzić, ja nie. Inne dziewczynki mogły się złościć, ja nic. Inne dziewczynki mogły chodzić na bożonarodzeniowe bale i całować się z chłopcami pod jemiołą. Mogły umawiać się na randki i mieć chłopa­ ków, a nawet obściskiwać się w samochodach. Ale nie ja. Moja matka miała obsesję na tym punkcie, aby nigdy nie dostarczyć sąsiadom po­ wodów do plotek. Bez przerwy mnie strofowała. Stąd czerpała naj­ większą satysfakcję. - Ale wyszłaś za mąż - zauważył Chance. - Moja matka go wybrała. Ja byłam zbyt niedoświadczona, aby wiedzieć, czym to pachnie. Był moim profesorem od francuskiego w college'u. Mógłby być moim ojcem. Zdaje mi się, że tego wtedy pragnęłam. Ojca. A on chciał małej dziewczynki, która będzie zawsze o niego dbać. Ale małe dziewczynki mają okropny zwyczaj dorastać. - Zwłaszcza zdolne małe dziewczynki - mruknął Chance, gładząc j a p o włosach. -- Cieszę się, że dorosłaś, Rebo. - Ja też. Jednak moja matka nie była z tego zadowolona. Nie roz­ mawiała ze mną od dnia rozwodu. Siedem lat. Chance poruszył się, aby zajrzeć Rebie w oczy. - Dlaczego? - Już nie byłam doskonała- powiedziała Reba obojętnie. - Moja matka nigdy mnie naprawdę nie kochała. Kochała swoje wyobrażenie o mnie. A kiedy odkryła, że jestem kimś innym, przestała mnie w ogó­ le kochać. Tak samo było z moim mężem. Kochał dziewczynę, którą nie byłam. Nikt nigdy nic kochał mnie taką, jaka jestem, dopiero Jeremy Sinclair. -55-

Przez ciało Chance'a przebiegł dreszcz napięcia. - Opowiedz mi o nim - poprosił obojętnie. Reba zawahała się, nie wiedząc, od czego zacząć. - Poznałam go przypadkiem. Któregoś dnia kupowałam gaz na sta­ cji paliw, gdy usłyszałam potok francuszczyzny dobiegający z sąsied­ niego samochodu. Odwróciłam się i zobaczyłam siwego mężczyznę, który próbował opisać, na czym polega awaria wozu, oszołomionemu mechanikowi, ze cztery razy młodszemu od siebie. Chance wydał okrzyk zaskoczenia. - Co się stało? - Reba podniosła wzrok. - Ile lat miał Jeremy? - zapytał Chance ostrożnie. - Kiedy go poznałam? Siedemdziesiąt trzy. - Po raz pierwszy, od­ kąd poznała Chance'a, zobaczyła go całkowicie wytrąconego z rów­ nowagi. - Nic uwierzyłeś mi, kiedy ci powiedziałam, że Jeremy i ja nigdy nie byliśmy kochankami, prawda? -Nigdy mi tego nie powiedziałaś. Powiedziałaś tylko, że był to zupełnie inny rodzaj związku, niż podejrzewał Todd. On uważał, że jesteś dziwką. Nie jesteś. Jednak to nie oznaczało, że nie byłaś ko­ chanką Jeremy'ego. Skąd mogłem wiedzieć? Poza tym... spojrzał na jej usta i w jego zielonych oczach odmalowało się pożądanie każ­ dy mężczyzna chciałby się z tobą kochać. - Z Jeremym było zupełnie inaczej - odparła Reba sztywno. - Wierzę ci — powiedział Chance i nagłym ruchem przyciągnął ją do siebie. - Ja pragnąłbym ciebie zawsze. Ręka Chance'a wędrowała wzdłuż ciała Reby. Usiłowała się pod­ nieść; chciała opowiedzieć mu o tym, co zaszło pomiędzy nią a Jeremym. - Nie odpychaj mnie - powiedział Chance i wtulił usta w jej wło­ sy. - Chcę tylko trzymać cię w ramionach, gdy będziesz opowiadała mi o człowieku, którego kochałaś. Reba odprężyła się powoli. - Zostałam tłumaczką, sekretarkąi szoferem Jeremy'ego. Zamiesz­ kałam w jego d o m u - dodała c i c h o - razem z kucharką, pokojówką i szefem służby. - Oparła dłonie na piersi Chance'a i spojrzała m u w o czy. Nie odnalazła w jego twarzy niedowierzania lub wątpliwości, tyl­ ko pożądanie, które sprawiło, że jego oczy stały się bardziej zielone. - Jeremy prowadził dobrze prosperujące przedsiębiorstwo importowo-eksportowe, ale miał mało gotówki. Wszystkie pieniądze wyda­ wał na uzupełnianie swojej kolekcji. Żona opuściła go dawno temu, -56-

a syn umarł. Nie miał żadnej rodziny, prócz tej bezmózgiej kupy mię­ sa, Todda Sinclaira. Reba przerwała, aby zaczerpnąć powietrza. Chance uśmiechał się, odsłaniając białe połyskujące zęby. Masował palcami skórę jej głowy, wywołując przyjemne dreszcze wzdłuż kręgosłupa. - Mów dalej - poprosił. - Nie ma wiele więcej do powiedzenia. Kolekcja Jeremy'ego oczaro­ wała mnie. Zadawałam mu tysiące pytań. Odpowiadał na każde z nich. Po pięciu latach nauczyłam się wystarczająco dużo, aby otworzyć własny in­ teres. Jeremy wprowadzał mnie w świat z taką dumą, jakbym była jego córką; przedstawiał mnie ludziom, którzy cenili rzadkie klejnoty. Czasa­ mi wydawało mi się, że bardziej się cieszył z mojego sukcesu niż ja sama. Reba zamknęła oczy. Przypomniała sobie rozpacz, jąkają ogarnę­ ła, gdy dowiedziała się, jak poważnie chory jest Jeremy. - Sześć tygodni temu miał atak serca. Zostałam z nim w szpitalu. Czułam się taka bezradna. Tyle dla mnie zrobił, uczył mnie, kochał, pomógł mi nabrać szacunku do siebie, za to kim jestem, a nie za to, kim inni ludzie chcieliby mnie widzieć. Zawdzięczam mu tak wiele ...a wszystko, co mogłam dla niego zrobić, to trzymać go za rękę i pa­ trzeć, jak umiera. Czasami - dodała ze ściśniętym gardłem- kiedy o tym myślę, chce mi się krzyczeć. - To minie - powiedział Chance, gładząc ja po włosach. - Minie? - podniosła na niego pociemniałe spojrzenie. - Czy w koń­ cu o nim zapomnę? ~ Nigdy nie zapomina się momentu śmierci ukochanej osoby - po­ wiedział cicho. - Jednak nauczysz się z tym żyć. Nie pozwolisz, aby śmierć kierowała twoim życiem. Ale nigdy nie zapomnisz. - Ale z nas para, co? - powiedziała Reba ochryple. - Tobie nie po­ zostało z dzieciństwa nic, poza złymi wspomnieniami i pragnieniem szukania złota. A ja... — roześmiała się gorzko - ja mam złe wspo­ mnienia i pięćdziesiąt procent udziałów w bezwartościowej kopalni turmalinu. To nie może być przypadek, że się spotkaliśmy. Przez ciało Chance'a przebiegł gwałtowny jak błyskawica dreszcz. - Co masz na myśli? - zapytał. - Nic - odpowiedziała, wpatrując się w niego ze zdziwieniem. Bóg musi mieć poczucie humoru. To wszystko. Nie rozumiała, dlaczego spogląda na nią tak zimno, a jego pałce zacisnęły się na jej ramionach, aż poczuła ból. Powoli uścisk zelżał. -57-

- Co się stało? spytała, zaskoczona bólem, gniewem i innymi emo­ cjami, które wyczuła pod jego pozornym spokojem. - Nic. - Chance zaklął. - Jestem głupcem, że leżę tutaj, zadaję ci pytania, które sprawiająci ból, gdy tyle radości sprawiłoby ci, gdybym wziął cię w ramiona. Pozwól mi się przytulić, chaton - szepnął. — Kie­ dy cię całuję, zaczynam wierzyć, że wszystko jest możliwe. Jego prośba była dla Reby kusząca. Zapomniała, jak dziwnie zare­ agował, gdy wspomniała, że jest właścicielką bezwartościowej kopal* ni. Zapomniała, jaki ból sprawiły palce zaciskające się na jej ciele. Poddała mu się bez chwili wahania, tuliła go i pozwoliła mu się przy­ tulać, aż zapomniała o wszystkim. Liczyło się tylko bicie jego serca i głos, który szeptał jej w ucho słowa z dziwnym, chropawym akcen­ tem. Jego ręce ślizgały się po jedwabnej bluzce; przyciskał dziewczy­ nę mocno do siebie, aż ogarnęła ją fala ciepła. Obrócił się tak, że przykrył ciałem jej ciało w długiej pieszczocie. Dłonie Reby instynktownie przesunęły się z jego barków, wzdłuż ra­ mion do mięśni grzbietu, ze zmysłowością, którą starała się ukryć, ale Chance przytulił ją i przekonywał, ile słodyczy można znaleźć w dzi­ kim zapamiętaniu. Gdy zbliżył usta do jej warg, jego język był gorący i twardy, a pocałunek trwał, dopóki Reba nie wyprężyła się pod nim, tłumiąc krzyk, ogarnięta żądzą tak dziką jak jego żądza. Powoli Chance oderwał usta, lecz za chwilę znów obsypał Rebę pocałunkami. Uniósł głowę i patrzył na jej miękkie wargi i piersi, z których dobyło się długie westchnienie. Gdy pocałował miejsce, gdzie wyczuwał puls bijący na szyi, odchyliła głowę i wyprężyła się nagle. Chance przemawiał do niej miękko, wypowiadając dziwne, obce sylaby, które brzmiały jak pieszczota. Jego usta ześliznęły się po gład­ kiej skórze, widocznej pod odpiętą przy szyi bluzką. Czubkiem języka dotknął nabrzmiałej piersi, a dłonią gładził sutek. Jęknęła i podniosła na niego spojrzenie cynamonowych oczu. - Kiedy mnie dotykasz... nie poznaję samej siebie. Chance...? - Jestem głupcem - szepnął. - Cholernym głupcem. A potem jego usta ponownie przykryły jej wargi, napełniając ją żarem i pragnieniem. Dopiero później, zbyt późno, przypomniała sobie te słowa. Zaśmiała się wówczas gorzko, wiedząc, że tego dnia na plaży był jeszcze ktoś, kto zasługiwał na miano głupca. I nie był to Chance. - 58 -

4 R

e

b

a siedziała przy biurku w Objet d'Art i zamiast przeglądać faktury i koszto Boga. Światło igrało na gładkiej powierzchni rzeźby, nadając jej niezwyk W rzeźbie zawierała się kwintesencja męskiej siły i wdzię­ ku. Pod wygładzoną, wysublimowaną formą kryła się namiętność, która wzywała Rebę odwiecznym zewem miłości. Zamknęła oczy, lecz wciąż czuła promieniującą obecność Tygry­ siego Boga. W jej wyobraźni rzeźba uległa przeobrażeniu; miała teraz zielonosrebrzyste oczy, czarne jak noc włosy i wąsy, elastyczne mię­ śnie, które napinały się pod jej dłonią, delikatne ręce. Dotych tych rąk wywoływał w niej bolesne niemal pragnienie, nad którym nie umiała zapanować. Gdy zamykała oczy, czuła na sobie ciało Chance'a, a świat kurczył się, aż nie pozostawało z niego nic, oprócz tamtej chwili na plaży i odległego krzyku mew. Nigdy przedtem nie rozumiała, co to znaczy pragnąć mężczyzny w taki sposób, pełny czułości i dzikiego żaru, przepełniony potrzebą posiadania go i sprawienia mu przyjemności. Nigdy nie zaznała tylu szarpiących nią emocji. Zapomniała, kim jest, gdzie się znajduje, za­ pomniała o wszystkim, oprócz smaku i dotyku tego mężczyzny. Skończyli się całować i Chance zsunął się z niej. Reba poczuła się oszołomiona i zagubiona, gdy ich ciała przestały się dotykać. Potem przypomniała sobie, gdzie się znajduje i nie wiedziała, czy powinna się śmiać, czy płakać. Ona i Chance pieścili się na publicznej plaży jak para nastolatków. Dłoń Chance'a łagodnie zacisnęła się na dłoni Reby, jakby odczytywał jej myśli. Wyczuwalne drżenie przebiegające przez jego ciało uświadomiło jej, z jakim trudem przyszło mu opamiętanie. Uspokoiło ją to. Nie była sama w tym przyprawiającym o zawrót gło­ wy świecie doznań, który przed nią otworzył. Nie chciało jej się wracać do Objet d'Art. Chance nie zgodził się, żeby poszła z nim. Nie zobaczyła go również tego wieczoru. Przyjmo­ wała klientów, którzy chcieli rzucić okiem na kolekcję Jeremy'ego. Ludzie ci przylecieli na spotkanie z nią aż z Egiptu, nie mogła więc odmówić. Pozostali u niej do drugiej w nocy, zrobiło się więc zbyt późno, aby zadzwonić do Chance'a do hotelu. Ale miała na to ogromną -59-

ochotę. Zazwyczaj otwierała sklep o dziewiątej i natychmiast zapełniał się on kolekcjonerami, ochroniarzami i nerwowymi agentami ubez­ pieczeniowymi. Nie miata więc ani chwili spokoju, aby zadzwonić do Chance'a. O czwartej po południu stało się oczywiste, że Objet d'Art jest zbyt mały, aby pomieścić wszystkich zainteresowanych kolekcją Je­ r e m i e g o . Reba nie miała ani czasu, ani energii, aby nadzorować nie kończący się strumień kolekcjonerów i odpowiadać na wciąż te same pytania. O czwartej odprowadziła do drzwi ostatniego klienta i spędziła na­ stępną godzinę, próbując zawrzeć umowę z hotelem del Coronado w San Diego, gdzie chciała za kilka tygodni wystawić kolekcję Jeremy'ego. W ciągu dnia kolekcjonerzy będą mieli czas na obejrzenie kolekcji, potem zostanie podana kolacja połączona z aukcją, a wie­ czorem zacznie się bal. Jeremy byłby zachwycony. Uwielbiał łączyć wystawne przyjęcia z prezentowaniem okazów polującym na nie ko­ lekcjonerom. Reba uśmiechnęła się lekko i przebiegła palcami po powierzchni Tygrysiego Boga. Nawet z zamkniętymi oczami umiała sobie wyobra­ zić linię rzeźby. Nie była to wyidealizowana postać mężczyzny, Her­ kules wyrzeźbiony z kamienia. Była to po prostu postać niezwykle męska, pewna siebie, o mocnych ramionach, wąskich biodrach i sil­ nych, muskularnych nogach. Twarz raczej zdecydowana niż przystoj­ na, wzbudzająca respekt, ale daleka od doskonałości. Reba zastanawiała się, czy gdyby Tygrysi Bóg umiał mówić, prze­ mówiłby głębokim głosem z charakterystycznym akcentem. - Czy można? - usłyszała nagle głęboki głos. Reba otworzyła szeroko oczy i wydała okrzyk zaskoczenia. Przed nią stał Chance Walker i wyciągał ręce w stronę statuetki. Rcba bez słowa podała mu Tygrysiego Boga. Chance wolno obrócił statuetkę w dłoniach, podziwiając wspaniały okaz tygrysiego oka i artyzm, z jakim została wykonana. Jego opalone palce przesuwały się po gładkiej jak atłas powierzchni kamienia i delikatnie badały kształt figurki. -Niezwykłe - powiedział cicho i zwrócił statuetkę Rebic. Ni­ gdy nie widziałem doskonalszego egzemplarza. Nie ma na jego po­ wierzchni śladu zarysowania, żadnej skazy czy zaburzenia struktury. Minerał godny artysty, który to wyrzeźbił. - 60 -

- Był częścią kolekcji Jeremy'ego - powiedziała Reba i ustawiła figurkę w niszy za biurkiem. Zanim odwróciła się w stronę Chance'a, jeszcze raz pogładziła Tygrysiego Boga. - Cieszę się, że to tylko kamień - powiedział Chance. - Co masz na myśli? - Gdyby był człowiekiem, trudno byłoby wyprowadzić go na pu­ stynię i tam się go pozbyć. — Chance spojrzał na figurkę i uśmiechnął się lekko. - Nie chciałbym być jego wrogiem. Chociaż grałby uczci­ wie. Nie uciekałby się do podstępu. Nie musiałby tego robić. Jest silny i ma tego świadomość. Zapolowałby tym złotym łukiem na samego diabła. - Chance spojrzał na Rebę. - Czy on będzie na sprzedaż? Pokręciła przecząco głową. - Testament daje mi prawo wyboru dwóch przedmiotów z kolekcji Jeremy'ego. Tygrysi Bóg należy do mnie. - Tygrysi Bóg - powtórzył Chance miękko. - To imię do niego pa­ suje. Ty go tak nazwałaś, prawda? - Tak. Chance przesunął delikatnie palcami po twarzy Reby od brwi do podbródka. - Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że mógłbym być zazdrosny o jakiś cholerny kamień - powiedział szorstko. - Nie bądź zazdrosny - odparła miękko, poruszona wyrazem na­ pięcia w jego oczach. - Wybrałam tę figurkę i nadałam mu to imię po naszym spotkaniu w Death Valley. Wyczuła zmianę jego nastroju, kiedy dotarło do niego to, co przed chwilą powiedziała. Zamknął oczy i dotknął palcami jej podbródka. Kiedy znów na nią spojrzał, zabrakło jej tchu. Siła skupionego na niej spojrzenia była niemal namacalna. - Chaton... -powiedział i pochylił się, abyjąpocałować. -Musi­ my porozmawiać. Jest coś, co muszę... Do biura wszedł Tim ze słowami: -Szefowo, stary Mercer mówi... och, przepraszam. Drzwi były otwarte. - Odwrócił się do wyjścia. Chance zamruczał zgryźliwie, uśmiechnął się i cofnął. Reba w my­ ślach zawtórowała Chance'owi i zwróciła się do Tima: - W porządku - powiedziała, choć jej ton przeczył uprzejmym sło­ wom. Reba zdała sobie z tego sprawę i uniosła ramiona. - W porząd­ ku, chociaż nie jest w porządku. -61 -

Tim uśmiechnął się. -Aha. Taak. Rozumiem, co masz na myśli. - Wyciągnął rękę. Na jego dłoni spoczywała malutka, jaskraworóżowa chińska buteleczka na łzy. - Mercer uważa, że nasza cena jest zbyt wysoka. Chance spojrzał najpierw na kryształową buteleczkę, a potem na Rebę. - Co o tym myślisz? - spytała Reba. Upewniwszy się, że zatyczka buteleczki jest solidnie zamocowa­ na, Chance poprawił stojącą na biurku Reby lampę i skierował inten­ sywny strumień światła na kryształowe cacko. Buteleczka zaiskrzyła się ciepłą różową poświatą, charakterystyczną dla minerału, z którego została wykonana, i ich oczom ukazała się doskonała sieć żłobień, od­ bijająca i rozpraszająca światło. - Turmaiin z Pala - powiedział Chance. Wolno obrócił butelkę, po kolei oświetlając każde załamanie. - Piękny okaz. Pojedynczy kawa­ łek minerału ma wystarczającą liczbę żłobień, aby udowodnić swoje pochodzenie, a jednocześnie nie zagrozić spójności buteleczki. Kolor jest doskonały. Nie ma chyba na świecie drugiego kawałka mbelitu, czyli różowego turmalinu, który mógłby się z nim równać. Prawdopo­ dobnie znaleziono go na północy hrabstwa San Diego. Jest absolutnie unikalny. Chance wziął z biurka Reby grube szkło powiększające, nie prze­ stając się zachwycać kryształowym naczynkiem. - N i e znam się dostatecznie na chińskich technikach rzeźbienia, aby dokładnie określić datę. Najprawdopodobniej pochodzi z drugiej połowy dziewiętnastego wieku. Chińska cesarzowa-wdowa miała ob­ sesję na punkcie różowego turmalinu. Cały urobek z kopalni w Pala trafiał w jej ręce. Miała światowy monopol na różowy turmaiin. Kiedy zmarła w 1908 roku, rynek turmalinowy w Pala załamał się. Chance nachylił się i zbadał żłobienia butelki. -Ładnie wykonana- kontynuował. - Oryginalna zatyczka, ostre krawędzie żłobień, symetria i elegancja. Nie jest zniszczona. Ktokol­ wiek był posiadaczem tego przedmiotu, z pewnościąo niego dbał. Inne podobne buteleczki, które widziałem, miały stępione krawędzie, były obtłuczone lub miały inne uszkodzenia. Jest to najczystszy różowy tur­ maiin, jaki kiedykolwiek widziałem. Reba w milczeniu wyjęła opis buteleczki na łzy z różowego tur­ malinu, który sporządziła poprzedniego dnia. - 62-

- Cena jest uczciwa - powiedział Chance. Uśmiechnął się leniwie i zwrócił buteleczkę Timowi. -Jeśli twój klient jej nie zechce, to znam kolekcjonera w Australii, który ma prawie taką samą obsesję na punk­ cie różowego turmalinu jak cesarzowa-wdowa. Red Day nie tylko za­ płaci tyle, ile żądasz, ale jeszcze ci podziękuje. Tim uśmiechnął się szeroko. - Poprawiłeś mi humor. Mercer to bogaty, hałaśliwy dupek. Wyszedł, starannie zamykając za sobą drzwi. - Moja wspaniała kopalnia - powiedziała Reba żartobliwie - leży niedaleko kopalni, z której pochodzi ten okaz. Ten sam region geogra­ ficzny. Takie samo ukształtowanie geologiczne. Anie znajdziesz tam różowego turmalinu nawet tyle, aby wypełnić dłoń małego dziecka. Wszystko, co kobiety z rodu Farrallów miały z Cesarzowej Chin, to ciężka praca, zagrożenie życia ich mężów i zaledwie garstkę kryszta­ łów, aby rozpalić w następnych pokoleniach turmalinową gorączkę. Wyraz twarzy Chance'a zmienił się nieznacznie. Rysy stwardniały, podkreślając męskość twarzy i ostrą linię podbródka. - Czy kiedykolwiek miałaś „turmalinową gorączkę"? - spytał lek­ kim tonem, który przeczył jego napięciu. - Oczywiście, ale nie próbowałam nic z nią zrobić. Nie odwiedza­ łam kopalni od czasu, jak moja matka próbowała ją ponownie otwo­ rzyć, gdy byłam dzieckiem. Zaoszczędziła wystarczającą ilość pienię­ dzy, aby odsłonić wejście do kopalni. Pieniądze się skończyły, zanim udałojej się znaleźć coś bardziej wartościowego niż kilka popękanych kryształków, które rozpadały się w rękach. Śmieci. -A ty? Próbowałaś eksplorować Cesarzową Chin? - Myślałam o tym - przyznała Reba. - Miałam kiedyś taki sen... lśniące stosy turmalinu, sterty nigdy nie topniejących kryształów lodu w odcieniach zieleni i różu. - Roześmiała się do siebie. - Rzeczywistość była trochę mniej efektowna. Gdy tylko pokryłam koszty rozwodu i po­ wróciłam do swojego panieńskiego nazwiska, znalazłam kogoś, kto wy­ liczył koszt przystosowania Cesarzowej Chin do bezpiecznej eksploata­ cji. Wyszło więcej niż sto tysięcy dolarów, i to tylko pod warunkiem, że nic bym me wysadzała w powietrze. Aby zabezpieczyć kopalnię przed skutkami wybuchów, musiałabym zapłacić dwa albo trzy razy tyle. Wzruszyła ramionami. - Nie mogłam znaleźć banku, który udzieliłby mi kredytu w wy­ sokości tysiąca dolarów, a co dopiero sto razy większego. Nie winię -63-

banków. Kto przy zdrowych zmysłach powierzyłby tyle pieniędzy kobiecie mającej połowę udziałów w kopalni turmalinu, która nigdy nie przyniosła dochodu wyższego niż kilkaset dolarów? - Więc sprzedaj j ą - zasugerował Chance. Reba spojrzała na niego, zaintrygowana tonem jego głosu. - T o byłoby jak sprzedaż marzenia. Nieważne, ile pieniędzy bym zarobiła, nigdy nie byłyby one warte tego, co mogłabym stracić. Uśmiechnęła się niepewnie. -Wiem, że to głupie, ale tak właśnie czuję. - Nawet jeśli nie byłaś tam od dzieciństwa? - Tak. - Reba zawahała się. Starannie dobierała słowa, aby Chan­ ce mógł zrozumieć, dlaczego bezwartościowa kopalnia ma dla niej tak ogromne znaczenie. - To wszystko, co pozostało mi z dzieciństwa. Tak naprawdę to nie mam rodziny. Nie znam nawet imienia ojca, Nasze drogi, matki i moja, rozeszły się. Nigdy nie poznałam moich dziad­ ków, którzy wyrzucili matkę, zanim się urodziłam. Siostra bliźniaczka matki zamieszkała w Australii, gdzieś w interiorze. Nigdy jej nie wi­ działam. Ona i matka nie pisują do siebie. Nawet nie wysyłają sobie kartek na Boże Narodzenie. O ile mi wiadomo, ciotka ma córkę w mo­ im wieku. Sylvie. To cała moja rodzina. Uśmiech zniknął z twarzy Rcby. Spojrzała na swoje dłonie. - To i połowa udziałów w opuszczonej kopalni to całe moje dzie­ dzictwo. Może nigdy nie znajdę tam ani jednego różowego turmalinu, ale połowa Cesarzowej Chin należy do mnie. Całkowicie do mnie na­ leży sto akrów, plus prawa wydobywcze do kilkunastu kilometrów kwadratowych. - Odwróciła wzrok od splecionych palców. - To pięk­ ny kraj - powiedziała miękko. - Niejednolity, nieucywilizowany, go­ rący latem, łagodny zimą. Pewnego dnia wybuduję tam dom. Do tego czasu wystarczy mi świadomość, że ta ziemia po prostu istnieje i cze­ ka na mnie. To będzie jak powrót do domu. Reba podniosła wzrok i napotkała baczne spojrzenie Chance'a. Na jego twarzy malowała się mieszanina gniewu, smutku i zawodu, - Nigdy jej nie sprzedasz? - Nie - odparła, a potem dodała szybko: -- To nie jest tak szalone, jak mogłoby się wydawać, Chance. Podatki od kopalń są bardzo ni­ skie. A ja... mogę tam biwakować, ilekroć mam na to ochotę. - Biwakujesz? - zainteresował się Chance. -Nie-przyznała. -Pojechałam tam tylko raz po rozwodzie. Droga dojazdowa wyglądała okropnie. Bałam się jechać nią sama. Chociaż -64-

pewnie wszystko byłoby w porządku. - Zastanawiała się nad tym przez chwilę.-Tak, jestem pewna, że dałoby się niąprzejechać. Wkrótce to zrobię. - Nie sama - zaprotestował ostro. - To niebezpieczne. - Skąd wiesz? Chance zawahał się. - Miałabyś pokusę, aby wejść do kopałni. A poza tym, każde opu­ stoszałe miejsce jest niebezpieczne dla młodej kobiety. Ale z mężczy­ zną, który zna trudne warunki... - Jego twarz zmieniła się nagle pod wpływem uśmiechu. - Chcesz pojechać na biwak? Oczy Reby zajaśniały z podekscytowania. Z Chance^m u boku nie podskakiwałaby ze strachu na każdy dźwięk i na widok każdego cienia, nie bałaby się zamknąć oczu i odpocząć. Myśl o tym, że mo­ głaby dzielić z nim ciszę i pustkę tej dzikiej krainy, była upajająca. Uśmiechnęła się do Tygrysiego Boga jak dziecko w dniu Bożego Na­ rodzenia. - Tak - szepnęła. - Zabierz mnie tam. - Za taki uśmiech, chaton, zabrałbym cię na koniec świata. Jego wargi były ciepłe i delikatne jak promienie słońca. Wyszepta­ ła jego imię, a gdy pieścił językiem kąciki jej ust, przesunęła dłonie wzdłuż jego ramion i szyi. Napawała się miękkością jedwabistych wło­ sów między palcami, zapachem męskiego ciała, wypełniającym jej zmysły. Wyczuła nagłe drżenie, gdy odwzajemniła pocałunek, a jej ję­ zyk oparł się nieśmiało o jego język. Zadzwonił telefon. Zignorowali go. Zadźwięczał intercom. - Cholera! - wypaliła Reba. - Co to jest, konspiracja? Wszystko, czego mi w tej chwili potrzeba... - przerwała nagle. Pragnęła czegoś więcej niż tylko nic przerwanego pocałunku. Czegoś, co było dużo bardziej trwałe niż tylko zaspokojenie pożądania, które budziło się w niej, ilekroć Chance spoglądał na nią, dotykał lub brał w ramiona. Trzasnęła z wściekłością włącznik intercomu. - O co chodzi? - zapytała. - Klientka, z którą byłaś umówiona na piątą, czeka od piętnastu minut - powiedział Tim. - Pani McCarey - przypomniała sobie Reba. - Właśnie. - Daj mi pięć minut - poprosiła i wyłączyła się. 5 - Sen zaklęty...

-

65

Spojrzała na Chance*a. -Pani McCarey przyleciała aż z Tahiti, gdy dowiedziała się, że dokonałam wyboru okazów z kolekcji Jeremy'ego. Ma osiemdziesiąt lat i należy do najstarszych przyjaciół Jeremy'ego. - Długo tu zabawi? - O, długo. Ale to nie jest moje ostatnie spotkanie. Chancc zaklął w nieznanym języku, lecz tym razem Reba była za­ dowolona, że go nie rozumie. Nie brzmiał nawet w połowie tak melo­ dyjnie, kiedy Chance unosił się gniewem. Przyjadę po ciebie jutro w południe. Przygotuj się na biwak. Reba w myślach dokonała zmian w swoim rozkładzie spotkań. - Nie wiem, jak to zrobię, ale będę tu jutro ubrana w złociste dzwony. Same dzwony? - zapytał głębokim głosem. - Chciałbym to zo­ baczyć. Reba zdała sobie nagle sprawę, że Chance mógł opacznie zrozu­ mieć jej zgodę na wyjazd z nim na biwak. - Pojadę z tobą, ale nie obiecuję, że... - głos jej zamarł. - ...że będziesz się ze mną kochać? - dokończył Chance. Zajrzał jej głęboko w oczy i znalazł tam cień zakłopotania. Wyraz jego twarzy uległ zmianie. - Jesteś taka niewinna, na jaką wyglądasz, prawda? — zapytał miękko. - Komu byłaś poślubiona? Jakiejś cholernej kostce lodu? Reba zesztywniała. Nie miała ochoty wspominać swojego małżeń­ stwa. - - Zrozum, proszę — kontynuował Chance miękko, lecz nieustępli­ wie - że ja nie jestem niewinny. Pragnę cię. Zrobię wszystko, co moż­ liwe, abyś ty także zapragnęła mnie w ten sam sposób. Ale nigdy do niczego nie będę cię zmuszał, chaton. - Dotknął jej ust czubkami pal­ ców. Będziesz potrzebowała butów turystycznych i solidnego ubra­ nia. Masz coś takiego? - Nie-przyznała. Zajmę się tym - obiecał i pocałował ją z powściągliwością, któ­ ra podziałała na Rebę uspokajająco. Jednocześnie jednak, od samego jego dotyku, przebiegł ją dreszcz. Był silny, lecz delikatny i niezwykle zmysłowy. Za każdym razem, kiedy pieścił Rebę uczył ją czegoś nowego ojej własnym ciele i jego potrze­ bach, budząc w niej dzikość, ukrytą dotychczas głęboko we wnętrzu. Zadzwonił brzęczyk. Kilka razy. 66-

- Czy Tim jest zawsze tak cholernie punktualny? - oburzył się Chance, gdy wreszcie oderwał usta od warg Reby. Zanim zdążyła od­ powiedzieć, odwrócił się i zwinnie opuścił pokój. - W południe - powiedział, nie odwracając głowy. - Zabiorę cię, czy będziesz gotowa, czy nie. Następnego dnia w południe Reba siedziała za biurkiem, słuchając nie kończących się wspomnień człowieka, który nie potrafił zrozumieć, że inni ludzie nie są tak zafascynowani jego przeszłością, jak on sam. Co chwila spoglądała na zegarek, mając nadzieję, że mężczyzna wy­ czuje aluzję. Było to tak, jakby sugerowała otoczakowi, aby ruszył się z miejsca i zatańczył polkę. Chance wszedł do biura punktualnie o dwunastej. Gotowa? - spytał, ignorując mężczyznę siedzącego naprzeciw biurka Reby. Reba spojrzała na koszulę safari Chance'a, dżinsy, wysokie do ko­ lan buty i kowbojski kapelusz, spod którego wysuwały się niesforne kosmyki gęstych, kręconych włosów. Niczego bardziej nie pragnęła niż tego, aby wstać i wyjść z biura razem z nim. - Niezupełnie - powiedziała i wskazała głową na mężczyznę, któ­ ry czekał z niecierpliwością, aby dokończyć opowieść o swoich pięt­ nastych urodzinach. - Która godzina? — zapytał Chance mężczyznę. Klient Reby spojrzał na gruby srebrny zegarek wysadzany turkusami. - Dwunasta i siedemnaście sekund. -Właśnie powiedział Chance. Okrążył biurko, podniósł Rebęz fo­ tela i powiedział do zaskoczonego klienta: - Obiecałem Rebie, że zabiorę ją stąd o dwunastej, a jestem czło­ wiekiem, który dotrzymuje słowa. I wyniósł śmiejącą się w jego ramionach kobietę z biura. Tim rzu­ cił im zdziwione spojrzenie, podniósł do góry kciuk i otworzył drzwi frontowe. - Bawcie się dobrze - powiedział i zasalutował jak odźwierny w hiszpańskim hotelu. A potem szepnął do Reby: - Zajmę się tym sta­ rym gburem. Nie spieszcie się z powrotem. Reba spodziewała się, że Chance postawi ją na ziemi, gdy tylko znajdą się poza murami Objet d'Art. Ale Chance nie zatrzymał się, 67-

nawet kiedy znaleźli się na chodniku. Mijani ludzie przyglądali się im z uśmiechem, wypatrując kamer i ekipy filmowej. Dla każdego bo­ wiem niezwykłego zachowania na Rodeo Drive istniało tylko jedno racjonalne wytłumaczenie: na pewno ktoś kręci film. - Możesz mnie już postawić na ziemi - powiedziała Reba. W jej głosie wciąż dźwięczał śmiech. Chance szedł dalej. Pod wpływem impulsu Reba zdjęła mu z głowy kapelusz i zmierz­ wiła włosy. - Widziałeś wyraz twarzy pana J.T. Livingstona-Smythe'a? Fanta­ styczne. Boże, od lat miałam ochotę zrobić coś takiego. Zawsze zaj­ muje mi dwa razy więcej czasu, niż dla niego przeznaczam. Za każ­ dym razem, kiedy muszę go słuchać, zastanawiam się, czy nuda nie będzie jedną z tortur przewidzianych w piekle dla potępionych. - Przypomnij mi, abym zapytał o to diabła następnym razem, gdy pojadę do Wenezueli. - Czy on tam mieszka? - Tak, kiedy nie wydobywa diamentów w Brazylii. Reba przez chwilę obserwowała profil Chance*a, podziwiając zde­ cydowaną linię jego podbródka. - Jedno mi tylko przeszkadza, gdy mnie tak niesiesz. - Lęk wysokości? - zasugerował z uśmiechem. - Nie - odpowiedziała i czubkami palców dotknęła jego warg. — Nie mogę ci odpowiednio podziękować za to, że mnie wybawiłeś. Podrzucił ją w ramionach tak szybko, że ledwie zdążyła zaczerp­ nąć powietrza. Przykrył jej wargi pocałunkiem. Reba czuła, ile żaru kryłjego uśmiech. Zaskoczona, odwzajemniła pocałunek z pożądaniem, którego nie mogła się pozbyć od chwili, gdy Chance rozbudził je po­ śród ciszy i cieni Death Valley. - Zatrzymujemy ruch - mruknął Chance i uszczypnął ją w ucho. - Czekają, aż reżyser wrzaśnie „cięcie" i każe powtórzyć ujęcie powiedziała, łapiąc oddech. - Nie chciałbym ich rozczarować - stwierdził Chance i znów przy­ bliżył wargi do jej ust, badając ich wnętrze wolnymi ruchami języka. Po chwili podniósł głowę i uśmiechnął się do niej. - Nigdy nie przy­ puszczałem, że aktorstwo może dostarczać tyle satysfakcji. Reba pokręciła głową i spojrzała na niego z mieszaniną humoru i powagi. -68-

-I co ja mam z tobą zrobić? Z pewnością nie jesteś... - Dobrze wychowany? - zasugerował z zawadiackim uśmiechem. Reba znów pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko. - N i e przejmuj się-uspokoił ją i skierował się w stronę pobliskie­ go parkingu. - Nie będzie ci to tak bardzo przeszkadzać, gdy znajdzie­ my się na odludziu. Chance postawił Rebę na ziemi obok terenowej toyoty. Zakurzony niebieski pojazd był wyposażony w wyciągarkę, dodatkowe pojemni­ ki na wodę i gaz oraz w sprzęt kempingowy, złożony na tylnym sie­ dzeniu. Mocna elastyczna siatka przytrzymywała bagaż, żeby się nie przesuwał. - Jesteś pewien, że nie wolałbyś wziąć mojego samochodu? - za­ pytała Reba, patrząc z powątpiewaniem na spartańskie wnętrze i wy­ sokie zawieszenie pojazdu. - Byłoby dużo wygodniej. - Na autostradzie, owszem - odparł Chance i otworzył drzwi sa­ mochodu. - Ale na drodze dojazdowej do autostrady twój samochód byłby do niczego. Za dużo tam skał, kolein, podmytego gruntu i osu­ wisk. - Skąd wiesz? - spytała poirytowana, że tak łatwo zdyskredytował jej samochód. Chance zamarł na ułamek sekundy, a potem gładko kontynuował: - T o logiczne. Porzucona kopalnia, nie uczęszczana droga. Jed­ nak, jeżeli masz na to ochotę, możesz pojechać za mną swoim BMW. Będę w stanie wyciągnąć cię z każdego kłopotu, w jaki się wpakujesz twoim miejskim samochodem. - N i e , dziękuję- powiedziała Reba, wzdrygając się na myśl, że podwozie jej auta mogłoby zostać uszkodzone przez przydrożne ska­ ły. - Wierzę ci na słowo. To ty jesteś specem od dzikich zakątków. Chance ujął ją pod brodę i wpatrywał się w Rebę przez chwilę. - Pamiętaj o tym. Jeśli każę ci coś zrobić, nie spieraj się ze mną. Po prostu zrób to. Nie zawsze jest czas na wyjaśnienia. Jego bladozielone oczy wpatrywały się w niąz napięciem, badając reakcje na jego słowa. Czekał cierpliwie, gdyż zdawał sobie sprawę, że Reba nie przywykła do słuchania rozkazów. - Wiesz coś, o czym ja nie wiem - powiedziała w końcu. Chance przymrużył oczy, pozostawiając tylko wąskie szparki. Pal­ ce na jej brodzie zacisnął boleśnie, a potem jego ucisk zelżał. - Co masz na myśli? - zapytał chłodno. - 69 -

- Jest coś, o czym nie chcesz mi powiedzieć. Jesteś pewien, że w tej kopalni lub w jej pobliżu może grozić jakieś niebezpieczeństwo. Przez dłuższą chwilę Chance stał nieruchomo. -Opuszczone kopalnie zawsze są niebezpieczne. Reba w milczeniu czekała na wyjaśnienie. Chance zamknął drzwi, okrążył samochód i usadowił się na miejscu kierowcy. -Niczego nie robię na ślepo - powiedział po chwili. - Byłem w Cesarzowej Chin. Droga jest w bardzo kiepskim stanie, ale spo­ dziewałem się tego. Nie sądziłem jednak, że natknę się tam na grup­ ki mężczyzn wałęsających sic, po okolicy. Kilka godzin spędzonych w barze na słuchaniu lokalnych plotek wyjaśniło mi, co to za jedni. W tej okolicy uprawia się i przewozi duże ilości marihuany. Męż­ czyźni, którzy się tym zajmują, woleliby pozostać w ukryciu. Poza tym są tam też nielegalni imigranci z Meksyku. Kiedy jest praca, za­ trudniają się w polu i przy zbiorach awokado. Jeśli nie ma pracy, chowają się w lesie, bo mają mało pieniędzy i nie chcą być przez nikogo zauważeni. Są młodzi i znudzeni życiem. Spędzajądużo cza­ su na piciu, a kiedy zaczynają walczyć, sięgają po noże. Niektórzy mieszkańcy tej okolicy zaczęli nosić broń, kiedy idą na swoje planta­ cje. — Spojrzał na Rebę przeciągle. - Nie wiedziałaś o tym wszyst­ kim, prawda? Reba bez słowa pokręciła głową. -W wielu miejscach na świecie tak się dzieje —ciągnął. —Jeśli zda­ rza się to wmieście, większości ludzi to nie obchodzi. Ale my wy­ jeżdżamy z miasta, Rebo. Jeśli wciąż tego chcesz. - Czy to jest naprawdę tak niebezpieczne? Chance uśmiechnął się lekko. - Nie, po prostu na tyle nieprzewidywalne, że może być interesu­ jące. Nie zabierałbym cię tam, gdybym uważał, że istnieje jakieś real­ ne zagrożenie. Jednak nie będzie tak łatwo i przyjemnie jak podczas spaceru wzdłuż Rodeo Drive. - Damy sobie radę z każdym handlarzem narkotyków, co, panie Walker? Chance roześmiał się. - Przetrwasz w mieście, ale na pustkowiu nic z tego, prawda? - Właśnie. Już dawno przestałam wierzyć wróżkom - dodała po­ ważnie, lecz z uśmiechem. - Ufam twojemu osądowi, Chance. Jeśli uważasz, że to jest bezpieczne, pojadę. -70-

- Nigdzie nie jest się całkowicie bezpiecznym, nawet we własnym domu. - Czy to znaczy, że nie chcesz mnie zabrać? Nie. Mówią, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że zderzysz się z kimś na jednej z tych zwariowanych autostrad, a przecież i tak z nich korzystasz. Reba zmarszczyła czoło. -Oczywiście, robisz wszystko, aby zmniejszyć ryzyko, a potem po prostu jedziesz dalej. A poza tym prawdopodobieństwo, że coś ci się stanie, nie jest wcale takie duże. Tak samo jest na pustkowiu. Jed­ nak potrzeba doświadczenia, aby urnieć ocenić ryzyko. -1 to jest właśnie twoja rola. - Właśnie. - Więc? - Wolałbym obozować na odludziu, niż jechać autostradą w godzi­ nach szczytu - powiedział Chance kwaśno. - Jedźmy więc założyć obóz. Dwupasmowa autostrada wiła się między eleganckimi wiejskimi posiadłościami Fallbrook i przebudowanymi domkami z przełomu wieku. Pola golfowe i zagrody dla koni wkrótce ustąpiły miejsca stro­ mym granitowym wzgórzom pokrytymi wysokimi kolczastymi krze­ wami. Pełna nasion dzika trawa kołysała się w kwietniowym wietrze. Za kilka tygodni ziemia nabierze ciemnobrązowego koloru i napełni się życiem w promieniach gorącego słońca południowej Kalifornii. Potem nadejdzie czas bezruchu, gdy żar będzie się odbijał od granito­ wych zboczy, i tylko cierniste krzewy zachowają żywotność, szepcząc swoje kruche sekrety wypalonym popołudniom. Dzisiejszy dzień był jednak łagodny i ciepły. Niespodziewana o tej porze roku wiosna ogarnęła swoją zielonością krainę Pala. Po obydwu stronach szosy rosły drzewa awokado, wrzynające się gajami w skaliste zbocza, pokryte tarasami tak wąskimi i stromymi, że wydawało się nie­ możliwe, aby cokolwiek oprócz chwastów mogło zapuścić tam korze­ nie. Jednak drzewa awokado uwielbiały skalistość tej krainy. W porze zbiorów ciężar ciemnozielonych owoców przyginał gałęzie do ziemi. Oczy Chance'a bezustannie lustrowały okolicę, nie umknął im naj­ mniejszy szczegół ani poruszający się cień. Chance pokazywał je Rebie. -71-

Jastrzębie nieruchomiały na słupkach przydrożnych lub szybowały wy­ soko w górze, wiewiórki ziemne buszowały po otwartej przestrzeni, a potem nagle zastygały w bezruchu, chcąc ukryć się przed drapieżni­ kami. Wysoko w przestworzach szybowały sępy, czekając na łup, a ła­ nia z dwojgiem młodych obserwowała ich spokojnie z kryjówki obok szosy. Przyjemność, jaką Reba czerpała z podróży, zmniejszyła się, gdy Chance skręcił z autostrady na polną drogę, prowadzącą do kopalni. Wzgórza stały się wyższe i bardziej strome, niepostrzeżenie zmienia­ jąc się w prawdziwe góry. Sama droga przypominała raczej koziądróżkę, wiła się i zawracała, pnąc się po granitowych zboczach i zanurza­ jąc w pełne kamieni i krzewów kaniony. Zapadliska, skały, szczeliny i osuwiska nic były tu rzadkością. Gdyby od czasu do czasu na drodze nie pojawiały się koleiny, Reba byłaby gotowa przysiąc, że żaden sa­ mochód tędy nie przejechał. Chance prowadził po tej przerażającej drodze z taką samą łatwo­ ścią i pewnością siebie, z jaką Reba radziła sobie na autostradzie. Po jakimś czasie Reba rozluźniła zaciśnięte pięści i zaufała jego umiejęt­ nościom, tak jak on zaufał jej. Odkryła, że obserwowanie go sprawia jej przyjemność - podziwiała jego koncentrację, szybki refleks i siłę mięśni, gdy próbował utrzymać na szosie wierzgającą toyotę. - Za zakrętem jest jedno zdradliwe miejsce - powiedział Chance, nie odwracając wzroku od szosy. - Chcesz pokonać je na piechotę? -Ary? Skrzywił się. - Tylko głupiec może tu prowadzić samochód. - Jeśli ty jesteś głupcem, to ja jestem żmiją pręgowaną - odparła zgryźliwie. -Dziękuję, pojadę z tobą. Nie spieszy mi się do wkładania butów, które dla mnie kupiłeś. Spojrzała na buty, które dostała od Chance'a. Na jego prośbę prze­ brała się w strój turystyczny, gdy zatrzymali się na lunch. W skrytości ducha uważała, że buty wyglądają okropnie. Były toporne, po­ zbawione wdzięku, a do tego miały burobrązowy kolor. Za to dżinsy, które Chance dla niej kupił, choć nie markowe, leżały na niej jak ulał, Podobnie jak doskonale dopasowana bluzka, która wyglądała jakby uszyto ją specjalnie dla niej. Wykonana z miękkiej bawełny tego samego ciemnobłękitnego koloru co spodnie, miała bardzo dużo malutkich guziczków z pętelkami, biegnącymi wzdłuż lewej piersi -72-

do talii. Na kołnierzyku widniała dyskretnie naszyta metka drogiego domu towarowego. Kiedy Reba, ubrana w swój nowy strój, podeszła do stolika, Chan­ ce obdarzył ją pełnym aprobaty spojrzeniem. Poczuła się bardzo ko­ bieco. Zwróciła mu uwagę, że jej szykowna bluzka z trudem mogła być zaklasyfikowana jak strój wycieczkowy. Chance uśmiechnął się z prostotą i odparł, że bluzka ma dostatecznie ciemny kolor, aby nie było na niej widać brudu i można ją było wyprać w górskim potoku. - Czego więcej turysta może oczekiwać od ubrania? A poza tym dodał - zawsze można ją ukryć pod wiatrówką, którą dla ciebie kupiłem. Toyota przechyliła się niebezpiecznie. Reba podniosła wzrok, wy­ rwana z rozmyślań. Gdy zorientowała się, w jakim kierunku jedzie Chance, zacisnęła zęby, powstrzymując okrzyk przestrachu. Przed nimi nie było drogi, tylko kurz i skały opadające wzdłuż stromego zbocza, w stronę czarnego parowu głęboko w dole. Podskakując na wybojach, z piskiem opon, wzniecając chmurę pyłu i kamieni, toyota przesuwała się wzdłuż osuwiska. Pojazd zawisał nie­ bezpiecznie nad nierówną powierzchnią. Chwilami przechylał się ostro na jedną stronę; Reba miała wrażenie, że tylko sekundy dzielą go od upadku. Za każdym razem, gdy wydawało się, że toyota przekoziołku­ je w dół, Reba zaciskała ręce i wbijała paznokcie w dłoń. Przy każ­ dym zarzuceniu zaciskała szczęki, aż bolały ją ścięgna szyi. W pewnej chwili zdała sobie sprawę, że choć ruchy toyoty były prze­ rażające i nieprzewidywalne, w najmniejszym stopniu nie zaskakiwały Chance'a. Wiedział, w jakich miejscach koła mogły pośliznąć się na ka­ mieniach. Wiedział, przy jakim nachyleniu samochód mógł jechać i nie przekoziołkować. Umiał kontrolować pracę silnika, wiedział, kiedy zwal­ niać pedał gazu, kiedy być łagodnym, a kiedy stanowczym. Przypomi­ nał Rebie szlifierza diamentów, którego spotkała kiedyś w Holandii działał szybko i pewnie, bez wahania i zbędnych ruchów. Absolutna kon­ centracja połączona z niewiarygodnymi umiejętnościami. Mimo to westchnęła z ulgą, kiedy znaleźli się po drugiej stronie. - Następnym razem chcesz wysiąść? - zapytał Chance. - Ile takich miejsc nas jeszcze czeka? -Jedno lub dwa. Reba skrzywiła się. -Warto było. - Co było warto? 73 -

-Wystraszyć się śmiertelnie, żebym mogła cię docenić. Jest pan cholernie dobrym kierowcą, panie Walker. -A ty jesteś cholernie dobrą pasażerką. Szczerze mówiąc, spodzie­ wałem się, że będziesz krzyczała ze strachu. - Bałam się, że może to rozproszyć twoją uwagę - przyznała Reba. -Jesteś równie piękna jak inteligentna- powiedział Chance z aprobatą. Ujął jej ręce i pocałował czerwone ślady, które zostawiły pa­ znokcie. — Powinienem ci kazać założyć rękawiczki. - Rękawiczki? Przecież nic jest zimno. - Skóra jest twardsza od paznokci - zażartował i ponownie skon­ centrował uwagę na drodze. - Skała też jest twardsza. W Cesarzowej Chin będziesz potrzebowała rękawiczek, jeśli nie chcesz mieć rąk tak okropnych jak moje. - Twoje ręce nic sąokropne - zaprotestowała Reba, przypomniaw­ szy sobie, jak delikatnie potrafił ją dotykać. — Są takie jak ty: silne, wrażliwe i twarde. Ale na pewno nie okropne. Co to, to nic. Toyota zatrzymała się gwałtownie. Chance odpiął pas bezpieczeń­ stwa, pochylił się i pocałował Rebę tak, że zaparło jej dech w pier­ siach. Po chwili ponownie zapiął pas i skupił się na karkołomnej jeź­ dzie. Reba odetchnęła głęboko i przygotowała się na Jedno czy dwa trudne miejsca" przed nimi. Chance pomógł jej odwrócić od nich myśli, snując opowieści o prze­ szłości geologicznej tego terenu. Opowiadał jej o płytach kontynental­ nych, które nasuwały się powoli na siebie i powodowały trzęsienia ziemi w różnych częściach świata. Skorupa ziemska ulegała pofałdowaniu, magma wylewała się z głębi ziemi, zastygając w granitowe masy. Mówił o trzęsieniach ziemi i wypiętrzaniu się gór, o roztopionych skałach prze­ suwających się pod powierzchnią ziemi, niczym poruszający się we śnie smok. Te drobne przemieszczenia skorupy ziemskiej odbywają się także dzisiaj, rejestrowane tylko przez najczulsze urządzenia. Setki drgań poruszają ziemię jak podświadome skurcze rozżarzonego smoka, drze­ miącego głęboko pod jej powierzchnią, i za każdym razem, gdy smok się porusza, potrząsa ziemiąz niezwykłą siłą i niszczycielskimi skutkami. Chance minął fragment crodującego granitu, którego skład che­ miczny uległ zmianie pod wpływem deszczu, słońca i wiatru. Skała miała kolor jasnopomarańczowy, łatwo się kruszyła, co sprawiało, że jechało się po niej jak po błocie. - 74 -

- Mogłabym znienawidzić granit - westchnęła Reba, gdy Chance wyprowadził toyotę z zakrętu kontrolowanym poślizgiem. - A pegmatyt? - A co to takiego? Uśmiechnął się kącikami ust. - To coś podobnego do granitu. Występuje pod postacią dajków, intruzji i żył. I co najważniejsze - dodał — bez pegmatytu nie ma turmalinu. - Zaczynam kochać pegmatyt. - Przypuszczałem, że go pokochasz. - Gdzie można go znaleźć? -Co? - Pegmatyt. - Prawdopodobnie w tej chwili przejeżdżamy nad jego pokładami. Reba spojrzała przez okno na przesuwający się szybko krajobraz. - Wygląda na ił. - Pegmatyt jest pod tym iłem. -Ale gdzie? Chance roześmiał się. - Gdybym to wiedział, natychmiast wykupiłbym tu działkę. Wiem tylko, że rejon Pala, w San Diego — mchem ręki wskazał otaczającą ich krainę-jest usiany pegmatytem, i że w niektórych z tych arcybogatych złóż znajdują się kryształy rubelitu, dla ciebie -turmalinu, o ab­ solutnie unikalnym kolorze. Na całym świecie nie ma nic, co mogłoby się równać z różowym turmalinem z Pala. •- Bardzo dużo wiesz na ten temat - zauważyła Reba, przypomniaw­ szy sobie, jak dokładnie określił pochodzenie chińskiej buteleczki na łzy. - Znasz historię turmalinu, geologię, wartość. Wszystko. Na ułamek sekundy rysy Chance'a stwardniały. Potem powiedział obojętnie: - Turmalin z Pala jest znany na całym świecie. Każdy poszukiwacz drogich kamieni, godny tego miana, słyszał o nim. Zanim Reba zdążyła odpowiedzieć, toyota zaczęła zjeżdżać ze stro­ mej skarpy. Przed nimi znajdowała się niewielka pryzma ziemi, którą ktoś usypał buldożerem na końcu szosy, naprzeciw wejścia do kopal­ ni. Wejście do Cesarzowej Chin stanowiła niewielka, poszarpana dziura, wykopana u podnóża stromego zbocza. Ale to nie kopalnia przykuła uwagę Reby, lecz zaparkowany przed nią poobijany dżip. Ktoś był w środku. -75-

5

C

hancc ustawił toyotą w ten sposób, że przód samochodu skierowany był w stronę, z której nadjechali. Zaciągnął ha­ mulec, lecz nie wyłączył silnika. Jedną ręką odpiął siatkę, która zabezpieczała bagaż. Otworzył ciężką skrzynię na na­ rzędzia i wyciągnął z niej strzelbę. Strzelba miała dość długą lufę, lecz nie nadawała się do polowań. Chance obchodził się z nią rów­ nie swobodnie, co z samochodem. Obejrzał broń i włożył nabój do ko­ mory. Rozległ się metaliczny dźwięk, przyprawiający Rebę o dreszcze.

- Potrafisz się tym posługiwać, prawda? - zapytał spokojnie i po­ dał jej strzelbę. Reba pokręciła przecząco głową i cofnęła się. -Nie. - Cholera. Jesteś przystosowana do życia w mieście, ale na pust­ kowiu stajesz się zupełnie bezradna. - W lusterku wstecznym spraw­ dził wejście do kopalni. W zasięgu wzroku nie było nikogo. - Jeśli nie wrócę za piętnaście minut lub jeśli z kopalni wyjdzie ktoś, kto ci sienie spodoba, odjedź stąd jak najszybciej i pruj do auto­ strady. Półtora kilometra na wschód od zjazdu do kopalni znajduje się małe rancho. Możesz stamtąd zadzwonić do Ti ma. - Nie możemy po prostu wezwać szeryfa? - Szeryf nie jest właścicielem Cesarzowej Chin. Zanim Reba zdążyła zaprotestować, Chance wysiadł z samochodu. Wziął ze sobą strzelbę. Dżip znajdował się tylko o kilka kroków od tylne­ go zderzaka toyoty, a wejście do kopalni było tuż przed dżipem. Chance sięgnął przez otwarte okno porzuconego wozu, wyciągnął pozostawione w stacyjce kluczyki i schował je do kieszeni. Jeżeli Reba będzie musiała stąd odjechać, on będzie mógł podążyć za nią. Reba spojrzała na zegarek. Po chwili zrobiła to znowu. Nic zatrzy­ mał się, tylko jego wskazówki przesuwały się bardzo powoli, podczas gdy jej serce waliło jak młotem. Zerknęła w lusterko wsteczne. Chance zniknął w ciemnym otworze wejścia do Cesarzowej Chin, Pod stopami czuła delikatne wibrowanie toyoty, w każdej chwili gotowej ruszyć. Odpięła pas bezpieczeństwa i przesiadła się na miejsce kierowcy. Znów spojrzała na zegarek. Minuta i trzydzieści siedem sekund. Ze zniecierpliwieniem Reba obserwowała, -76-

jak sekundnik wolno odmierza drugąminutę. Mogłaby przysiąc, że wska­ zówka przesuwa się do tyłu. W takim tempie straci wszystkie zęby i osi­ wieje, zanim minie piętnaście minut. Nie myślała o tym, co mogło się wydarzyć w kopalni. Gdyby zaczęła myśl eć, rozkleiłaby się zupełnie i nic dobrego by z tego nie wynikło. Czuła się jak na równoważni. Jeśli spo­ dziewasz się najgorszego, na pewno tego nie unikniesz. Dlatego należa­ ło pomyśleć, zanim znalazłaś się na niej. Gdyjużnaniąweszłaś, intere­ suje cię tylko chwila obecna. Wybieganie myślą gdzieś dalej jest zapro­ szeniem do katastrofy. Seria długich, głębokich oddechów pomogła jej uspokoić puls, a ciało przybrało postawę spokojnej gotowości, jak zwykle przed treningiem. Choć tym razem nie czekały na nią drążki, koń ani równoważnia, zako­ rzeniona głęboko dyscyplina sportowa podziałała na nią uspokajająco. Pięć minut. Reba obserwowała wejście do kopalni w lusterku wstecznym, zmu­ szając się, aby nie myśleć o niczym poza mijającymi sekundami, dzie­ lącymi czas na małe nieruchome odstępy. Osiem minut. Nic nie poru­ szyło się przy wejściu do Cesarzowej Chin. Otwór odcinał się czernią na tle granitowych głazów, rozrzuconych w nieładzie po stoku strome­ go zbocza. Miałaby ochotę wspiąć się na głazy i przeskakiwać z jed­ nego na drugi, jak dziecko grające w klasy. Gdzie Chance? Czy jest cały i zdrowy? Reba bała się o tym myśleć. Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech i spojrzała na zegarek. Dzie­ sięć minut, pięćdziesiąt trzy sekundy. Jedenaście minut. Gdy podniosła wzrok znad zegarka, zobaczyła zakurzoną cięża­ rówkę, wyłaniającą się zza skarpy i zmierzającą w jej stronę. Cięża­ rówka zahamowała z poślizgiem o niecały metr od przedniego zderza­ ka toyoty, tarasując wąski wyjazd z kopalni. Reba trzy razy energicz­ nie nacisnęła klakson, chcąc dać Chance'owi znak, że zaczęły się kłopoty. Potem wyszarpnęła kluczyk ze stacyjki i pobiegła w kierunku zwaliska kamieni, nie zważając na mężczyzn, którzy wygramolili się z ciężarówki i krzyczeli, aby się zatrzymała. Pierwszy z głazów miał ponad metr wysokości. Reba jednym susem znalazła się na jego wierz­ chołku, zupełnie jakby wskakiwała na równoważnię. Przez chwilę jej bystre oczy oceniały odległości i kąty, po czym znów przymierzyła się do skoku z pewnością i zwinnościąkotki. Zanim ścigający jąmężczyźni -77-

dotarli do podnóża zwaliska, była już o trzydzieści metrów wyżej i z każdym ruchem zwiększała dystans. Po kilku minutach znikła im z oczu w rozpadlinie między dwoma głazami. Nagle usłyszała huk wystrzału, metaliczny odgłos ponowne­ go ładowania broni i głos Chance'a. - To było ostatnie ostrzeżenie - powiedział Chance zdecydowa­ nie. - Wy dwaj, na skałach. Chodźcie tu. Natychmiast. Reba przywarła do skały, która osłaniała ją przed napastnikami. Przez wąską szparę między dwoma kamieniami miała dobry widok na wejście do kopalni. Spodziewała się zobaczyć Chance'a, i dwóch męż­ czyzn, którzy ją gonili. Jednak ujrzała Chance'a i pięciu mężczyzn. Trzej z nich, stojący najbliżej Chance'a, mieli ręce zaplecione na kar­ ku. Jeden z nich krwawił z rozciętej wargi. Drugi wyglądał tak, jakby ktoś przeciągnął go twarzą po żwirze. Trzeci utykał. Ci dwaj, którzy ścigali Rebę, wolno pokonywali dystans, który dzielił ich od towarzy­ szy, co zmuszało Chance'a do dzielenia pomiędzy nich uwagi. Męż­ czyźni z kopalni spojrzeli po sobie i zaczęli niepostrzeżenie zmieniać pozycję, rozciągając szyk. Nagle ten, który utykał, rzucił się na ziemię z wyciągniętymi rękami, próbując zwalić Chance'a z nóg. W tej sa­ mej sekundzie dwaj pozostali rzucili się na Chance'a. Chance z ogromną siłą kopnął jednego z nich, powalił go na zie­ mię i w ciągu sekundy wyeliminował z walki. Lufa strzelby zalśniła w słońcu, gdy zamierzył się na drugiego napastnika. Mężczyzna zwi­ nął się i upadł, tracąc ochotę do dalszej walki. Chance obrócił się i wy­ mierzył trzeciemu prześladowcy potężny cios karate, po którym męż­ czyzna wyleciał w powietrze i stracił przytomność, zanim jeszcze ude­ rzył o ziemię. W tej samej sekundzie Chance odwrócił się do dwóch pozostałych mężczyzn z gotową do strzału bronią. Szybkość i zręczność Chance'a zaszokowały Rebę. Obaj mężczyź­ nie znieruchomieli. Chance obrzucił szybkim spojrzeniem pusty sa­ mochód i ruszył w ich kierunku z przyprawiaj ącym o dreszcze, wdzię­ kiem drapieżnika. - Gdzie ona jest? -- zapytał, mierząc obu mężczyzn uważnym spoj­ rzeniem. - Kto? - odparł jeden z nich. Chance uraczył go ciosem pięści. Gdy mężczyzna upadł na plecy, Chance przyłożył mu lufę do gardła. - Gdzie jest moja kobieta? - zapytał Chance cicho i odbezpieczył broń. - 78 -

- Chryste Panie! - wykrztusił mężczyzna. - Gdy widziałem j a p o raz ostatni, była w połowie drogi do Meksyku. Równie dobrze można próbować schwytać jelenia! Chance cofnął się, aby mieć w zasięgu strzału obu ludzi. - Reba! - zawołał, nie odwracając od nich wzroku. - Słyszysz mnie? - Tak - odpowiedziała ze swego ukrycia między skałami. - Nic ci się nie stało? - N i e - odparła, starając się zachować spokój. Jednak jej głos brzmiał, jakby należał do kogoś innego, był zdławiony i chrapliwy. Wszystko w porządku. Nawet się do mnie nie zbliżyli. Potworne napięcie opuściło Chance'a. - Zostań tam, gdzie jesteś, dopóki nie powiem ci, abyś zeszła na dół. Mężczyzna, którego Chance uderzył strzelbą, jęknął i spróbował się podnieść. Chance spojrzał na niego z góry. - Nie ruszaj się. Mężczyzna przetoczył się na bok i zwinął; widocznie wciąż od­ czuwał ból przepony po ciosie Chance'a. - Połóż się twarzą do ziemi, nogi w rozkroku - rozkazał Chance ostatniemu mężczyźnie, który wciąż jeszcze stał. Podszedł szybko do tych dwóch z ciężarówki i przeszukał ich, sprawdzając, czy mają broń. Znalazł zardzewiały scyzoryk, zwitek banknotów i garść drobniaków. Włożył je im z powrotem do kieszeni. - Nie ruszać się. Dżip znajdował się zaledwie parę metrów dalej. Chance otworzył drzwi kabiny, wśliznął się do środka i przeszukał jego wnętrze, nie spusz­ czając jednocześnie wzroku z rozciągniętych na ziemi pięciu ludzi. Pod przednim siedzeniem znalazł dubeltówkę z odpiłowaną lufą, a w skryt­ ce na rękawiczki -• pistolet. W ciężarówce ukryta była kolejna dubel­ tówka i kluczyki do wozu. Chance złożył całą znalezioną broń do toyoty i podszedł do mężczyzn, którzy gonili Renę. Wstańcie. Mężczyźni z trudem podnieśli się z ziemi. - Wrzućcie to ścierwo do wozu- rozkazał i gestem ręki wskazał leżących na ziemi pozostałych trzech. Kiedy skończyli, Chance rzucił jednemu z nich kluczyki od cięża­ rówki. - Wsiadaj do wozu. -79-

Mężczyzna wykonał polecenie. Chance cisnął kluczyki do dżipa w kierunku drugiego mężczyzny. -Wróćcie, gdy tylko poczujecie, że będziecie mieć więcej szczę­ ścia - powiedział. Mężczyzna próbował spojrzeć Chance'owi w oczy, lecz po chwili dał spokój i wgramolił się do wozu. Chance obserwował, jak ciężarówka cofa się do zakrętu i wspina po drodze wyjazdowej. Drugi samochód ominął toyotę i ruszył za cię­ żarówką. Gdy silniki obu pojazdów ucichły w oddali, Chance zabez­ pieczył broń, podszedł do stóp zwałowiska i zawołał do Reby: - Możesz już zejść! Reba oparła się o głazy, za którymi była ukryta. - Nie mogę - powiedziała drżącym głosem. - Co się stało? - Chance zaklął i jednym susem znalazł się przy kamieniach. - Gdzie jesteś? - Tutaj - zawołała, próbując zachować równowagę na ostrym gra­ nitowym głazie. Chance nie mógł jej dostrzec, dopóki nie stanął na szczycie po­ szarpanego pierścienia głazów, które ją otaczały. Zeskoczył na ziemię obok niej. Na jego twarzy malował się grymas niepokoju. - Powinienem pozabijać tych drani - powiedział ze złością i po­ chwycił Rebę, gdyż kolana odmówiły jej posłuszeństwa - ale powie­ działaś, że nic ci się nie stało... - Wszystko w porządku - roześmiała się słabo. - Jestem tylko śmiertelnie wystraszona! Otoczył ją ramionami w krzepiącym geście. Tulił ją i szeptał sło­ wa otuchy. - Przepraszam - powiedziała załamującym się głosem. - Czuję się jak ostatnia idiotka. - Ostrzegłaś mnie, złapałaś kluczyki i pobiegłaś do najlepszej moż­ liwej kryjówki - powiedział, przesuwając palcami po jej włosach. Nie było w tym nic głupiego. - Ale tak się trzęsę, że nie mogę ustać na nogach! - Taka dawka adrenaliny zawsze przyprawia człowieka o drżenie odparł Chance, ujął jąpod brodę i uśmiechnął się do niej łagodnie. —Nie rozkleiłaś się, dopóki istniało zagrożenie. Tylko to się liczy, chaton. - A ty jesteś tak cholernie spo... spokojny -powiedziała Reba, pró­ bując uregulować oddech. - 80 -

- Mam więcej doświadczenia w podobnych sytuacjach. Reba przypomniała sobie, z jaką łatwością położył trzech mężczyzn, odbezpieczył broń i uporał się z pozostałymi dwoma. Westchnęła głę­ boko, przestała ze sobą walczyć i oparła głowę o jego pierś. Objął ją mocnym wspierającym ramieniem. Nawet gdy poczuł, że ciało Reby przestało drżeć, nie wypuścił jej z objęć, lecz stał obok z zamkniętymi oczyma i twarzą zanurzoną w jej miodowych włosach. - Już mi lepiej - powiedziała w końcu i poruszyła się w jego ra­ mionach. Powoli wracały jej siły. - Na pewno? - spytał szeptem. Zadrżała, lecz nie ze strachu. Jego wąsy łaskotały jąjak jedwabny pędzel. -Tak. -Wciąż drżysz. - Chance spojrzał w jej cynamonowe oczy. Chcesz, abym zabrał cię z powrotem do miasta? - Czy... czy ci ludzie tu wrócą? - To możliwe, choć bardzo mało prawdopodobne. Napędziłem im porządnego stracha. Cesarzowa Chin nie jest dla nich tyle warta. - Czy oni szukali tu turmalinu? - Nie. Używali kopalni jako kryjówki. Reba zamrugała oczami. - Narkotyki? - Złoto Acapulco - odrzekł chłodno. - Wysokiej jakości marihuana. - W Cesarzowej Chin? - Reba podniosła głos. - Więc na pewno tu wrócą! - Wątpię w to. Ktoś polał benzyną ich złoto i wszystko spłonęło. -Kto? Chance zawahał się. - Nie powiedzieli mi. Zanim Reba zdążyła zadać mu kolejne pytanie, Chance pocałował ją w usta, napawając się nimi, jakby były gatunkiem rzadkiego wina. - Chcesz wracać? - zapytał. - Chcę zobaczyć Cesarzową Chin - odpowiedziała Reba, choć była to tylko połowa prawdy. Nie chciała go zostawiać. Chance spojrzał w niebo. Intensywne złote światło zalewało kotlinę. - Dzisiaj nie będzie już zwiedzania Cesarzowej Chin. Gdy poziom adrenaliny opadnie, będziesz słaniała się na nogach ze zmęczenia. Chciałbym, abyśmy mieli już wtedy rozbity obóz. 6 Sen zaklęty...

-81-

Po ostatnim szybkim pocałunku Chance wypuścił ją z objęć. Pod­ niósł strzelbę, wyjął łuskę i zabezpieczył broń. - Proszę - powiedział i wręczył ją Rebie. Reba zaprotestowała. ~~ Wygląda na to, że jednak wrócimy do miasta - powiedział Chan­ ce spokojnie. Reba westchnęła głęboko i z widocznym wahaniem wzięła od nie­ go broń. Strzelba okazała się niespodziewanie ciężka, lecz bardzo do­ brze wyważona. - Trzymaj lufę skierowaną do dołu - pouczył ją Chance, po czym odwrócił się i wskoczył na najbliższy głaz. Uśmiechnął się i spojrzał na nią z góry. Wewnątrz małego nieregularnego kamiennego kręgu wyglądała jak cynamonowy diament między barokowymi perłami. - Chaton - powiedział miękko. - Czy mówiłem ci już, jaka jesteś piękna? Zabrakło jej tchu i uśmiechnęła się do niego ze świadomością, że wcale nie jest piękna, lecz czując dziką radość, że on uważał jąza piękną. - Podaj mi strzelbę - poprosił i uśmiech rozjaśnił mu twarz. Reba wspięła się na palce i podała mu broń, uważając, aby lufa nie była skierowana na żadne z nich. -Zrobiłaś to jak profesjonalista- pochwalił ją Chance. Wsunął broń w skalną szczelinę. - Złap mnie za nadgarstki - powiedział i po­ kazał jej, jak ma to zrobić. - Kiedy cię podniosę, spróbuj wdrapać się po skale. Gotowa? -Tak. Chance podniósł Rebę z zadziwiającą łatwością. Ledwie zdążyła zrobić dwa kroki w powietrzu, a już trzymał ją bezpiecznie w ramio­ nach. Spojrzał na zwały kamieni usianych na całej powierzchni stoku, aż do wylotu kopalni. - Jak, do cholery, udało ci się dotrzeć tak szybko aż tutaj? - zapy­ tał, mierząc wzrokiem odległość od podnóża stoku. - Krok po kroku - odrzekła cierpko. - Chyba po kilka kroków. To sąogromne głazy, chyba to zauważyłaś? - Ależ tak - zapewniła go - ale większość z nich nie jest wyższa od mojej równoważni. - Równoważni? - Gimnastycznej - pospieszyła z wyjaśnieniem. Chance uniósł ciemne brwi. -82-

- Nic dziwnego, że jesteś w takiej świetnej formie powiedział i prze­ biegł palcami po ramionach i plecach Reby. Dotyk był tak zmysłowy i pokrzepiający, że Rebie zaparło dech w piersiach. Chance roześmiał się miękko. - Chciałbym cię zobaczyć któregoś dnia na równoważni. Właściwie chciałbym cię zobaczyć w wielu różnych sytuacjach. - Chyba nie jestem ciekawa, w jakich - odpowiedziała Reba i uśmiechnęła się lekko. - Boisz się, że doznałabyś szoku? - zapytał, pół żartem, pół serio. Zanim zdążyła odpowiedzieć, podniósł strzelbę, przeskoczył na kolej­ ny głaz i odwrócił się, aby na nią poczekać. Nogi Reby wciąż lekko drżały, lecz to był tylko krótki skok. Gdy wylądowała, Chance objął ją wolną ręką. - W porządku? - spytał, wyczuwając jej niepewność. - Wolałabym mieć skrzydła. - Jeden zestaw skrzydeł właśnie nadchodzi. Zaczekaj tu. Chance zbiegł ze skał ze zwinnością, której Reba mu zazdrościła. Oparł strzelbę o kamień i wrócił do miejsca, gdzie na niego czekała. Sprowadził ją na dół, wybierając najłatwiejszą drogę; ani na chwilę nie puszczał jej ręki i ani razu nie wszedł jej w drogę. Reba poczuła, że wraca jej siła w nogach. - Ostatni — powiedział Chance. Opadł miękko na ziemi i wyciągnął ręce, aby pochwycić Rebę. Zdjął ją z wierzchołka wielkiego głazu, a potem powoli przytulił do piersi. Zobaczyła jego roześmiane usta, ramiona odcinające się od jaśniejsze­ go nieba, a potem otoczyło ją ciepło jego ciała i pobudziło zmysły. Reba przesunęła ręce po jego ramionach i zanurzyła palce w gęstych ciemnych włosach. - Nie boisz się już? - zapytał i całował jej policzki, oczy i czoło delikatnymi muśnięciami warg. - Nie — wyszeptała. - Nie, kiedy trzymasz mnie w ramionach. Roześmiał się miękko i wydał cichy pomruk zadowolenia. - Więc powinienem cię tak trzymać cały czas, prawda? Reba zacisnęła mocniej ramiona. Uśmiechnęła się trochę nieśmia­ ło. Pod wpływem strachu znikła jej zwykła pewność siebie, stała się całkowicie bezbronna, gotowa poddać się jego najlżejszemu dotyko­ wi. Poczuła się tak, jakby miała znowu szesnaście lat, serce waliło jej jak w chwili, gdy chłopak, w któiym się wówczas skrycie kochała, wprowadził ją do sali od angielskiego i z uśmiechem podał książkę. - 83 -

- Jeśli będziesz dłużej patrzyła na mnie w ten sposób, skorzystam z okazji, że masz nadwątlone nerwy i zacznę się z tobą kochać. Reba odwróciła wzrok od jego zielonych oczu. - Chance, ja...nie obiecywałam ci, że... Pocałował ją w czoło i wypuścił z objęć. - Wiem. Wzięłaś ze sobą poszukiwacza szlachetnych kamieni, aby zbadał twoją kopalnię, a nie kochanka, aby rozgrzał twoje jedwabiste ciało - uśmiechnął się złośliwie. - Nie martw się. Nie będę gonił za tobą po skałach, nawet gdybyś bardzo chciała, abym cię złapał. Oboj­ gu nam by się to podobało. Spojrzała na niego zafascynowana zmysłową obietnicą zawartą w jego roziskrzonym wzroku. Chciała sprawdzić tę obietnicę, a jedno­ cześnie bała się. To było takie proste, a jednak brakło jej odwagi. Chance był człowiekiem, który pojawiał się i znikał w życiu ludzi, nigdzie nie zagrzewając miejsca na dłużej. Człowiekiem, który sam przemierzał najdziksze miejsca na ziemi. Gdyby mu się oddała, złamałby jej serce. Zdawała sobie z tego sprawę, a jednocześnie wyciągała ku niemu ręce z pragnieniem, które ją samą przerażało. Ona była bezbronna, a on był niczym Tygrysi Bóg, wyrzeźbiony z kamienia, nietykalny. Obserwowała w milczeniu, jak Chance rozładowuje toyotę. Jego ruchy były tak oszczędne, że Reba poczuła się, jakby miała dwie lewe ręce. Była zdziwiona, ile dokonał w tak krótkim czasie. Obóz został rozbity w ciągu kilku minut. Drewno na opał było naniesione, metalo­ wy ruszt kołysał się nad otoczonym kamieniami ogniskiem, a płomień tańczył wesoło pod rusztem. Zapasy zostały wyładowane z toyoty i zło­ żone obok ogniska. Śpiwory, przygotowane do rozłożenia, leżały zwi­ nięte nieopodal. - Nie będzie padało - Chance bezszelestnie znalazł się za plecami Reby, aż podskoczyła. - Mogę jednak rozstawić dla ciebie mały na­ miocik, jeśli chcesz. - A ty będziesz spał pod namiotem? Uśmiechnął się lekko i pokręcił głową. - Więcej z nimi kłopotu niż to warte, chyba że pogoda jest kiepska. - To ja także dziękuję za namiot - orzekła Reba i spojrzała w bez­ chmurne niebo. Słońce schowało się za poszarpane wzgórza. Z ziemi podniosły się cienie, tworząc pozorny zmierzch, aż do chwili, kiedy słońce skryje się całkiem w odległym morzu, zabierając ze sobą światło i kolory. -84

Chance podszedł do Reby ze strzelbą w dłoni. Wyjął magazynek, sprawdził, czy wszystkie komory są puste i wręczył broń Rebie. Po chwili wahania wzięła ją do ręki. Posłuszna jego spokojnym instruk­ cjom, zabezpieczyła i odbezpieczyła broń, sprawdziła działanie me­ chanizmu, który wprowadza naboje do komory, sprawdziła, czy ko­ mory magazynka są puste i nacisnęła spust. - N i e przykładaj strzelby do ramienia, kiedy strzelasz- poradził Chance i pokazał, jak oprzeć strzelbę na biodrze. - Przy takiej krótkiej lufie precyzja i tak jest niemożliwa. Ale możliwa jest samoobrona. Je­ śli będziesz musiała jej użyć, oprzyj broń na biodrze i pociągnij za cyngiel. Dobrze. Kazał jej powtarzać wszystkie te czynności, aż oswoiła się trochę ze strzelbą. Potem ponownie ją naładował, zabezpieczył i oparł o kar­ ton z żywnością. - Jeśli chwycisz za broń i nie będziesz miała pewności, czy w ma­ gazynku są naboje, po prostu ją przeładuj. Lepiej stracić łuskę niż na­ cisnąć spust i odkryć, że masz pusty magazynek. Czasami nie ma się drugiej szansy. Chance odwrócił się i zaczął wyjmować zapasy na kolację. Na lnia­ nym obrusie rozłożył talerze. Obok ustawił masywne filiżanki, widel­ ce i ostre, błyszczące noże. - Czy mogę ci jakoś pomóc? - zapytała w końcu Reba, obserwu­ jąc, jak Chance wybiera miejsce do spania. - Uśmiechnij się do mnie - powiedział i zabrał się do oczyszcza­ nia terenu z kamyków i gałązek, a potem rozłożył na ziemi grubą matę do spania dla Reby. - To niewiele - zaprotestowała z uśmiechem. - Dla mnie tak. Podniósł na nią wzrok, jego zielonosrebrzyste oczy zalśniły w ciemności, bez uśmiechu. Reba zdała sobie sprawę, że zwykły uśmiech miał dla Chance'a ogromne znaczenie. Podeszła do niego, jakby przyciągnięta niewidzialną siłą, uklękła obok i dotknęła jego po­ liczka. - Tak bardzo się od siebie różnimy - szepnęła, - Myślę, że to dla­ tego... boję się. - Westchnęła i odczuła ulgę, że przyznała się do swo­ jego strachu. - Możemy wrócić do Los Angeles przed północą - odrzekł obojętnie. - Nie to miałam na myśli. -85-

Chance podniósł na nią oczy. Błądził tęsknie wzrokiem pojej mio­ dowych włosach, skórze i ustach różowych jak turmalin z Pala. - Co miałaś na myśli? - Nas. Potraktowałeś wydarzenia dzisiejszego popołudnia jak coś zupełnie zwyczajnego, tak jak się traktuje drobną stłuczkę na autostra­ dzie. Może było trochę niebezpiecznie, ale nie ma powodu, aby się tym specjalnie przejmować. Chance milczał, lecz Reba nie powiedziała nic więcej. - Nie tylko to cię niepokoi, prawda? - zapytał cicho. Reba zajrzała mu w oczy. - Nie potrzebowałeś tej strzelby, prawda? Mógłbyś równie dobrze zabić człowieka gołymi rękami. -Tak. Chance podniósł się zwinnie i powrócił do przygotowywania obo­ zowiska. Reba podeszła do ognia i obserwowała go przez płomienie, pełna podziwu dla jego prymitywnego wdzięku, ale też owładnięta lę­ kiem. Różnica między Chance'em Walkerem a innymi mężczyznami, z którymi się do tej pory stykała, była taka, jak między tygrysem w dżun­ gli a tygrysem w ogrodzie zoologicznym w Los Angeles: oba należały do tego samego gatunku, lecz miały zupełnie innego rodzaju doświad­ czenie i refleks. Reba patrzyła w płomienie, starając się uporządkować zagmatwa­ ne myśli. Wokół panowała cisza, słychać było tylko stłumiony trzask ognia i szept wiatru w zaroślach. Nagle uświadomiła sobie, że słońce zaszło, a Chance gdzieś zniknął. -Chance! Z otaczającej ją ciemności nie dobiegał żaden dźwięk. Reba wstała i rozejrzała się dookoła. W zasięgu wzroku nie było ni­ kogo. Podeszła do wylotuCesarzowej Chin. Wejście było zupełnie czarne. - Chance?! - zawołała. Cisza, nawet echo nie odpowiedziało. Reba powróciła do ogniska, przestraszona brakiem towarzystwa i światła. Płomienie tańczyły i skakały w niemym pozdrowieniu. Od­ blaski ognia ślizgały się po lufie strzelby. Reba popatrzyła na niąprzeciągle. Cisza wokół ogniska była niczym ciemne wody przypływu, ogar­ niała ją i groziła zalaniem. Reba przykucnęła przy ogniu ze strzelbą w zasięgu ręki. W myślach powtarzała wszystkie czynności, których - 86

nauczył ją Chancc: odbezpieczanie, przeładowywanie i ładowanie broni. Kiedy znalazła się sama w sercu ciemności, zaczęła traktować strzelbę jak sprzymierzeńca, a nie jak wroga. Nie zawołała ponownie Chance'a. Dźwięk głosu, rozbrzmiewający w tej pustce, był bardziej przerażający niż sama cisza. Wstała zniecierpliwiona. Siedzenie i roz­ myślanie nie było w jej stylu. Zbyt dużo zastanawiała się po rozwo­ dzie. Podeszła do przenośnej lodówki i dzięki pozostawionej przez Chance'a latarce zbadała jej zawartość. Chance naładował lodówkę taką ilością jedzenia, która mogła starczyć na kilka posiłków. Reba wyjęła klopsiki jagnięce, pomidory, grzyby i sałatę. Nie miała zbyt du­ żego doświadczenia w gotowaniu na biwakach, ale w domu miała grill. Ruszt nad ogniskiem nie mógł się specjalnie różnić. W kartonie znalazła ryż i ziemniaki oraz mąkę, sól, cukier i inne sypkie produkty. W innym kartonie znajdowały się: mydło, ręczniki i naczynia. Doszła do wniosku, że jej umiejętności kulinarne mogą się okazać niewystarczające do ugotowania ryżu na ognisku. Jednak ugotowanie ziemniaków to zupełnie inna sprawa. Pogrzebała w kar­ tonie z naczyniami, odnalazła mały rondelek i napełniła go wodą z dwudziestolitrowego kanistra, który Chance zostawił obok przenoś­ nej lodówki. - Nie idzie mi to tak zgrabnie jak jemu - mruknęła do siebie i spoj­ rzała z dezaprobatą na wodę, którą zalała sobie buty i spodnie - ale nie jestem też taka silna jak on. - Roześmiała się krótko. Umyła ręce w zagłębieniu w skale, gdzie była chłodna woda i za­ brała się do przygotowywania obiadu. Wkrótce ziemniaki zaczęły się gotować, sałata była umyta i osuszona, pomidory i grzyby pokrojone na plasterki. Nie dysponowała, oczywiście, niczym tak wyszukanym jak salaterka. Jednak równie dobrze mogła posłużyć się drugim rondelkiem. Między garnkami i rondlami odkryła butelkę cabernet sauvignon. Nie odnalazła jeszcze korkociągu, lecz nie wątpiła, że Chance pomyślał o wszystkim. Była zajęta przeszukiwaniem trzeciego kartonu, gdy wyczuła za plecami czyjąś obecność. Błyskawicznie uskoczyła w bok i chwyciła za strzelbę. W następnej sekundzie rozpoznała Chance'a. - Co ja robię? - Reba spojrzała z konsternacją na trzymaną w rę­ kach broń. - Właśnie to, co powinnaś - odparł Chance spokojnie. - Nie chcia­ łem cię przestraszyć. Następnym razem zrobię więcej hałasu - dodał. -87-

-Więcej hałasu?- prychnęła- Nie zrobiłeś najmniejszego hała­ su. - Odstawiła strzelbę i powróciła do przeszukiwania kartonu, ręce jej się trzęsły. - Byłeś w kopalni? - Nie, tylko się rozglądałem. -I? - Naprzeciwko kopalni jest źródełko ukryte w zagrodzie dla koni. Wokół jest mnóstwo śladów rysi i szopów. Podkradają się tam też kró­ liki. Jelenie wychodzą z ukrycia, aby się najeść. Na graniach pokazują się kojoty. Zbliża się pełnia księżyca. Reba złapała się za głowę i zaczęła śmiać. Chance obserwował ją z uniesionymi brwiami, w niemym pytaniu. - Zostaję tu zupełnie sama, śmiertelnie przerażona, wyobrażam so­ bie wszystkie najstraszniejsze rzeczy, które mogły ci się przytrafić, a ty wracasz i wszystko wyglądatakjak w filmie Disneya. -Potrząsnęła gło­ wą, śmiejąc się z siebie, choć serce kołatało jej w piersi jak szalone. - Powiedziałem ci, że się na chwilę oddalę. - Nie usłyszałam. - Wiem. O czym tak intensywnie myślałaś? Odwróciła się i spojrzała na niego, a w jej oczach zamigotało świa­ tło ognia. - O wielu rzeczach - szepnęła. Chance czekał, lecz Reba powiedziała tylko: - Mam nadzieję, że lubisz gotowane ziemniaki do klopsików. Nie mogłam znaleźć żadnego sosu do sałatek ani korkociągu. Chance wyjął z kieszeni scyzoryk, otworzył korkociąg i wyjął z kar­ tonu butelkę cabernet sauvignon. Kilka szybkich obrotów, pociągnię­ cie i korek odskoczył miękko. - Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci picie wina z kubków - po­ wiedział. - Będę zachwycona, niezależnie od naczynia, z którego przyjdzie mi pić. Nie spodziewałam się, że w menu będzie cabernet. - Nie sądziłaś, że jestem tak cywilizowany. W tonie głosu Chance'a zabrzmiała nuta, która sprawiła, że Reba spojrzała na niego uważnie. - Nie to miałam na myśli. - Czyżby? - zapytał i postawił otwartą butelkę na rozłożonym na ziemi obrusie. Spojrzał jej głęboko w oczy. Wokół jego ust pojawił się wyraz nieokreślonego smutku, który nie złagodził ostrych linii i cieni na -88-

IL

jego twarzy. - To był błąd, że przywiozłem cię tutaj. Myślałem, że gdy poznasz mnie od tej strony, nie będę ci się wydawał takim barbarzyńcą. Myślałem, że będziesz się mniej mnie bała. A potem te cholerne ćpuny zmusiły mnie do pokazania, kim naprawdę jestem. Mężczyzną zupełnie dla ciebie nieodpowiednim. - Chance roześmiał się nagle, a potem za­ klął. Reba chciała zaprotestować. - Nieważne - powiedział i wyciągnął rękę w jej stronę, lecz opuścił ją, zanim jego palce dotknęły jedwabnej skóry kobiety. - Po kolacji odwiozę cię z powrotem do miasta. - Czy przyzwyczaiłeś się do Lightning Ridge w ciągu jednego po­ południa? - Nie - odpowiedział miękko. - Więc dlaczego oczekujesz tego ode mnie? - N i e oczekuję. Chance spojrzał na majaczącąnad ogniskiem nieprzeniknioną ciem­ ność wzgórz. Wzdłuż grzbietów gór migotało srebrne światło, zwia­ stujące wschodzący księżyc. - Nie obchodzi mnie to, że inni ludzie patrzą na mnie jak na dzikie zwierzę. Ale żebyś ty się mnie bała... - popatrzył na nią oczami, które widziały zbyt wiele przemocy, lecz za mało miłości. - Mój Boże, wo­ lałbym obciąć sobie ręce, niż cię skrzywdzić. Reba impulsywnie wstała i wtuliła się w jego ramiona. - Boję się, ale nie ciebie, nie w taki sposób, o jakim myślisz. Ow­ szem, jesteś twardy brutalny i zawzięty. Ale nie jesteś dzikim zwierzę­ ciem. Mogłeś zabić tych ludzi dziś po południu, lecz nie zrobiłeś tego. Jesteś wystarczająco silny, aby nie zabijać. I jesteś taki delikatny w sto­ sunku do mnie. Dlaczego miałabym się ciebie bać? - Uśmiechnęła się niepewnie. - Chance, nigdy nie czuję się tak dobrze, jak wtedy, gdy bierzesz mnie w ramiona. - A ja nigdy nie czuję się tak dobrze, jak wtedy, gdy cię obejmuję wyszeptał i podniósłjąwysoko do góry. Szeptałjej imię, przyciskając usta do jej warg, szyi, oczu. - Jesteś dla mnie cudem, chaton. Dzięki tobie znów zacząłem żyć. Reba przytuliła twarz do jego piersi, pragnąc ukoić jego i siebie, uleczyć nie zabliźnione rany, które czas zostawił w sercu każdego z nich. Tuliła się do niego ze wszystkich sił, rozkoszując objęciem mocnych ramion. Trwali tak przez długą chwilę w milczeniu. Reba westchnęła głęboko. Chance postawił ją ostrożnie na ziemi i wypuścił z ramion z wahaniem, które było bardziej wymowne niż słowa. -89-

- Wkrótce poczujesz zmęczenie — powiedział. Reba chciała zaprotestować, ale zdała sobie sprawę, że Chance ma rację. Wraz z odprężeniem pojawiło się zmęczenie, niepodobne do ni­ czego, czego wcześniej doświadczyła. Czuła się tak, jakby cała siła uleciała z niej niczym dusza z ciała. -Adrenalina pozwala jednym susem wskoczyć na wysoki głaz powiedział z uśmiechem - ale później trzeba za to zapłacić. - Właśnie nadeszło to „później". - Reba powstrzymała ziewnięcie. - Zawsze tak się dzieje. Jakie klopsiki lubisz? Dobrze wysmażone? Reba zamrugała oczami. Nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. - Wolę niedosmażone. Bardzo niedosmażone. Nie jestem taka cy­ wilizowana, jak na to wyglądam. Po prostu brak mi doświadczenia. Chance spojrzał na Rebę kątem oka. Przelotny uśmiech rozjaśnił jego twarz. - Masz zupełną słuszność. Reba usiadła na ziemi ze skrzyżowanymi nogami i przyglądała się, jak Chance kończy przygotowywanie kolacji. Robił to tak, jak wyko­ nywał wszystkie inne czynności: spokojnie, bez zbędnych mchów. Reba była oczarowana jego męskim wdziękiem. Podziwiała łatwość, z jaką podniósł ciężki kanister z wodą, jakby to był rondelek z ziemniakami. -Nie znalazłam żadnego sosu do sałatki - powiedziała Reba. - Powiem ci, gdzie go szukać - odpowiedział Chance -jeśli nale­ jesz mi kubek wina. Gdy napełniła kubki, wokół rozszedł się wspaniały aromat cabernet sauvignon. Reba nabrała ochoty, aby spróbować, czy jego smak dorównuje zapachowi. - Proszę bardzo, nie krępuj się - powiedział Chance, nie podno­ sząc głowy znad klopsików. - Czy naprawdę masz oczy z tyłu głowy? zapytała zaskoczona i poirytowana. - Podejdź tu i przekonaj się sama. Reba podeszła do Chance'a, przykucnęła obok niego i podała mu kubek z winem. Podczas gdy sączył wino, Reba zdjęła mu z głowy ka­ pelusz, rzuciła go na ziemię obok talerzy i przeczesała palcami jego włosy. - Nie ma żadnych dodatkowych oczu? - zapytał cicho, patrząc na nią z uśmiechem. - Ani jednego. Moja teoria upadła. Znów pociągnął łyk z kieliszka i uśmiechnął się. -90-

- Smakuje ci cabernet? - Przyłapałeś mnie, zanim zdążyłam go spróbować - przyznała. Chance szybko dopił wino, odstawił kubek i przyciągnął ją do sie­ bie. Chwycił Rebę delikatnie za kark i przesunął wargi po jej ustach. - Spróbuj - powiedział. Zmysłowy dreszcz przebiegł Rebie po plecach, gdy spojrzała na błyszczącą kroplę wina na jego pięknie zarysowanych wargach. Prze­ biegła po nich końcem języka. Chance rozchylił usta, zapraszając do dalszej penetracji. Położyła dłonie na jego twarzy, gładziła policzki, a gdy pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, zanurzyła palce głęboko w jego włosach. Poczuła, że ciało mężczyzny sztywnieje; z nie­ zwykłą delikatnością gładził ją po karku, aż zalała ją fala pożądania. Jego żądza i powściągliwość oszołomiły Rebę bardziej niż wino, które zlizała z jego warg. Tłuszcz zaskwierczał i ognisko zadymiło, przypominając im o sma­ żących się klopsikach. Reba powoli oderwała usta. Przez ułamek se­ kundy dłoń Chance'a zacisnęła się najej szyi. Potem wypuściłjąz objęć. - No cóż - powiedział cicho - zatrzymamy butelkę, czy każemy kelnerowi ją zabrać? - Zatrzymamy - wyszeptała. — To doskonały cabernet - przesunę­ ła palcem po ustach Chance'a - nie jest przesadnie mocny, ma bogaty aromat i delikatny posmak, rzadki przy tak mocnym winie. Chance miękko wypowiedział jej imię i pocałował jączule. Tłuszcz znów zaskwierczał, płomień widocznie się wzmógł. Chance zaklął i odwrócił wzrok od ust Reby. Zręcznie odwrócił klopsiki. - W przenośnej lodówce jest plastikowa butelka - powiedział. Reba podeszła do lodówki i wyjęła małą żółtą butelkę. -Ta? - Jest tam tylko jedna. Sos do sałatek — odpowiedział, nie odwra­ cając wzroku. - Na wierzchu jest napisane „Musztarda". - To tak jak z diamentami z Wenezueli - odrzekł Chance. - Nie do­ wiesz się, co mają w środku, dopóki nie usuniesz warstwy zewnętrznej. Reba odkręciła zakrętkę, powąchała i powiedziała: - Sos do sałatek. - Spróbowała kropelkę z wnętrza nakrętki. Mmmm... cytrynowo-koperkowy. - Zakręciła butelkę i spojrzała na ognisko i na cienie tańczące po twarzy Chance'a. - Co miałeś na my­ śli, mówiąc o diamentach z Wenezueli? -91-

- Diamenty z Wenezueli różnią się od tych. które znajduje się w Afryce czy Australii. Niektóre z nich są pokryte zielonkawą powło­ ką. Większość takich diamentów jest pośledniejszej próby. Ale niektó­ re z nich... - jego dłoń znieruchomiała nad ogniem, a Chance zapa­ trzył się w płomienie - ... niektóre z nich mają niezwykle jasną, kla­ rowną strukturę, iskrzą się jak sen zaklęty w krysztale. Ogrzał nad ogniskiem metalowe talerze i nałożył na nie klopsiki. - Nic dziwnego, że ludzie są gotowi na wszystko, aby znaleźć i za­ chować taki skarb. Zwłaszcza w Ameryce Południowej. W odkrywko­ wych kopalniach złota i w pobliżu pokładów diamentowych ludzie tło­ czą się jak śledzie w beczce. Ludzkie życie jest tam mniej warte niż kubek wody, a deszcz pada tam codziennie.

6

C

hance podał Rebie talerz z kłopsikicm jagnięcym i ugotowa­ nymi ziemniakami. - Nie masz nic przeciwko temu, abyśmy jedli z jednego na­ czynia? zapytał. Pokręciła głową; bardziej niż jedzenia pragnęła w tej chwili słuchać jego słów. Zdawała sobie sprawę, że niezbyt często mówił o swojej przeszłości. Usiadł obok niej i zaczął jeść. Reba już chciała zadać mu pytanie, gdy Chance cicho podjął przerwaną opowieść. - Znajdowaliśmy wystarczająco dużo diamentów, aby się utrzymać, ale nic ponad to. Ojca i Lucka to nie obchodziło. Glorię obchodziło. Chciała od życia czegoś więcej niż brudnego baraku, w kraju gdzie dia­ beł mówi dobranoc. Byłem za młody, aby wiedzieć, co czuła matka. Jeździła z ojcem, aż ją to zabiło. Chyba tylko to ma teraz znaczenie. Chance w milczeniu sączył wino. - Nie podobała mi się Ameryka Południowa. Ani wtedy, ani teraz. Nie byłem w Wenezueli od czasu śmierci Lucka. Interior Australii jest inny. To dobry kraj. Trudny. Czasem cholernie niewdzięczny, ale czy­ sty, piękny i dziki. Można się zmierzyć z taką krainą. Niektórzy próbu­ ją i przegrywają. Inni odkrywają, że są silniejsi, niż im się wydawało. Reba jadła w milczeniu i przysłuchiwała się jego słowom, obserwu­ jąc rzucane przez ogień cienie na jego twarzy Pragnęła dowiedzieć się, jakie okoliczności ukształtowały człowieka, który siedział obok niej. - 92 -

- Równiny na południu Stanów Zjednoczonych przypominają tro­ chę interior - kontynuował Chance. - Więcej tam ziemi niż ludzi i wię­ cej możliwości niż zasad. - Uśmiechnął się do siebie. - Jednak nie ma tam czarnych opali. Chciałbym cię zabrać do Lightning Ridge. Dzisiaj to łatwiejsze niż dwadzieścia lat temu. Wtedy podróż z Sydney koleją zabierała dwadzieścia sześć godzin. Z okien widziało się tylko nielicz­ ne wioski, stada kangurów, emu i połacie czerwonej pustyni. Tory koń­ czyły sięjakieś dziewięćdziesiąt kilometrów od Lightning Ridge. Da­ lej jechało się albo autostopem, jeśli natrafiło się na samochód poczto­ wy, albo przyłączało do życzliwego ranczera, który wracał ze stadem do domu. Chance zamilkł na chwilę, pogrążony we wspomnieniach. - Gloria miała pełne ręce roboty, kiedy zabierała mnie z tej dżun­ gli. Jednak była zdeterminowana. To dobra kobieta. Robiła to, co do niej należało, i nigdy nie narzekała. W milczeniu wpatrywał się w ogień. Po chwili spojrzał w kierun­ ku Cesarzowej Chin, do której wejście było niewidoczne z powodu ciemności. - Do cesarzowej Chin nie trzeba przynajmniej doprowadzać wody. A ja nie będę się musiał spuszczać na rozchwianej wyciągarce do szy­ bu, który jest niewiele szerszy ode mnie. W Lightning Ridge pełzali­ śmy pod ziemiąjak krety, węsząc ukryte skarby. Krety... tylko że za­ wsze byliśmy uzbrojeni, bo ci, którzy nie mieli broni, ginęli. - Wygląda to równie strasznie jak w dżungli - powiedziała Reba. - Nie. W dżungli każdy, kto jeszcze cię nie zaatakował, był twoim „partnerem". Zdarzało się, że dwaj „partnerzy" poszli do dżungli i zna­ leźli garść diamentów. Wracał tylko jeden z nich i mówił, że jego „part­ ner" utonął, ukąsił go wąż albo został zjedzony przez kanibali lub pira­ nie. - Chance wzruszył ramionami. - Wszystkie te rzeczy mogły się wydarzyć, jednak tylko wtedy, gdy coś znaleziono. W interiorze górni­ cy zabijali tylko „szczury", nigdy „partnerów". - Szczury? - Ludzi, którzy zakradali się w nocy na działki uczciwych górni­ ków. Gdy górnik złapie „szczura", zwykle sprawia mu lanie i wysyła najbliższym pociągiem do Sydney. Lecz czasem górnik po prostu za­ sypuje szyb ze „szczurem" i opalami na jego dnie. Widelec Reby zadźwięczał o talerz. Chance spojrzał na nią, pocią­ gnął łyk wina i odstawił na bok talerz oraz kubek. 93-

- Każdego dnia górnicy ryzykują życiem, spuszczając się pod po­ wierzchnię ziemi wąskimi nie zabezpieczonymi szybami. Na po­ wierzchni nie ma znaków: „Kop tutaj. Opale" Każde miejsce jest tak samo dobre jak inne. Albo masz szczęście, albo nie. Tunel albo cię zasypie, albo nie. Myślenie o tym nic tu nie pomoże, więc wierzysz w górniczy przesąd, że zasypania zdarzają się tylko między północą a pierwszą w nocy i wtedy trzymasz się z daleka od szybów. Przez resztę czasu machasz kilofem na odcinku niewiele więk­ szym niż szerokość twoich ramion, zjadasz ziemię, wstrzymujesz oddech i nasłuchujesz, czy nie rozlega się charakterystyczny zgrzyt. Gdy go usłyszysz, wiesz, że znalazłeś „bułę", która może, lecz nie musi być złożem opali. Paznokciami lub małym nożem zcskrobujesz ziemię z buły. Robisz to bardzo powoli i delikatnie, chociaż ręce drżą ci z podniecenia. Gdy bryłka jest oczyszczona, szczypcami odłupujesz fragment powierzchni. Jeśli światło latarki uchwyci błysk kolo­ ru, zatrzymujesz ją. Nie dowiesz się, czy coś znalazłeś, dopóki nie oczyścisz powierzchni bryłki. Przeważnie okazuje się, że to zwykły kamień. Raz na całe życie zdarza ci się bryła wielkości pięści lśniąca czarnym ogniem. Chance spojrzał na Rebę. -Wtedy pojawiają się pierwsze „szczury". I właśnie wtedy ktoś może stracić życie. Reba wpatrywała się w Chance'a, starając się wyobrazić sobie jego życie, tak różne od jej życia. - To dla mnie takie odległe... - powiedziała w końcu ...niebez­ pieczeństwo i śmierć... - Czyżby? - zapytał spokojnie. - Co masz na myśli? - Weźmy na przykład niebezpieczeństwo. Jakiej odwagi czy raczej głupoty potrzeba, aby gnać sześciopasmową autostradą, gdzie Lony roz­ pędzonego metalu z bakami napełnionymi wybuchowym paliwem mijają się w odległości zaledwie jednego metra, i gdzie twoje życie zależy od umiejętności czy szczęścia innych kierowców. Jeśli o to cho­ dzi, prawdopodobnie widziałaś tyle samo przemocy na drodze, co ja w kopalniach diamentów. Tyle że jesteś do tego przyzwyczajona. Chance podniósł się zwinnie. - Skończ kolację. Pójdęjeszcze raz się trochę rozejrzeć. Zawołam, przed wejściem do obozu. -94-

Zanim Reba zdążyła odpowiedzieć, Chance roztopił się w ciemno­ ściach. Nasłuchiwała, czy nie usłyszy gdzieś jego kroków. Lecz słyszała tylko bicie własnego serca. Odszedł tak cicho jak wiatr. Powoli skoń­ czyła jeść. Prawie nie czuła smaku kolacji, tak bardzo była pogrążona w myślach. Odstawiła talerz i pociągnęła łyk caberneta. Przypomniała sobie, jak słodko smakowało wino, gdy całowała usta Chance'a. Z rondelka, który Chance zostawił na ruszcie po przyrządzeniu klop­ sów, parowała wolno woda. Reba szybko uprzątnęła pozostałości ko­ lacji, pozmywała i odłożyła na miejsce wszystkie naczynia. Gdy skoń­ czyła, dolała sobie wina do kubka i usiadła przy ognisku. Stopniowo uświadamiała sobie, że nie czuje strachu, chociaż zo­ stała w obozie zupełnie sama. Wiedziała, że Chance jest w pobliżu, poza zasięgiem światła; krążył cicho wokoło i sprawdzał, czy nikt nie kręci się po okolicy. Ta myśl dodawała jej odwagi. Jeśli istnieje jakieś niebezpieczeństwo, Chance wykryje je i poradzi sobie z nim. Była tu równie bezpieczna jak za zamkniętymi drzwiami swojego mieszkania. Może nawet bezpieczniejsza. Wyciągnęła się wygodnie i ogarnął ją taki spokój, jakiego nie za­ znała już od dawna. Zastanawiała się, jakie to uczucie poruszać się wśród nocy jak cień, być częścią ciszy, światła księżyca i czarnych, sięgających gwiazd gór. - Reba? Głos brzmiał miękko i dobiegał z bardzo bliska. Odwróciła się w je­ go stronę z uśmiechem. Chance wyłonił się z ciemności i stanął w kręgu złotego ognia. - Czy miałabyś ochotę na krótki spacer? - zapytał. - Właśnie zastanawiałam się, jak tam jest. - Cicho. Ciemno. Spokojnie. - Rozwinął śpiwór i okrył nim ra­ miona. - 1 chłodno. Zrywa się lekki wiatr. Weź kurtkę. Reba włożyła wiatrówkę, którą Chance dla niej kupił. - Jestem gotowa. - Niezupełnie. - Położył jej dłoń na ramieniu i odwrócił twarz od ognia. - Nie patrz przez chwilę w płomienie. Pozwól, aby wzrok przy­ zwyczaił się do światła księżyca. - Czy to dlatego nigdy nie patrzysz prosto w ogień? - zapytał Reba. - Tak. Blask ognia oślepia. -Ale jest taki piękny. - Noc też jest piękna. -95-

Reba zamknęła oczy, napawając się ciepłem dłoni Chance'a na ra­ mieniu, jego obecnością i oddechem poruszającym jej włosy. Odprę­ żyła się i pozwoliła, aby zmysły zespoliły się z nocą. - Widzisz ten głaz na grani przed sobą? - zapytał Chance po dłu­ gim milczeniu. Reba wytężyła wzrok, zaskoczona, ile jest w stanie zobaczyć. -Tak. - Wyobraź sobie, że masz przed oczami zegar. Czy widzisz, co znaj­ duje się na godzinie trzeciej? - Kępa kolczastych krzewów. - Skąd wiesz, że to nie skała? - Ma łagodniejsze kontury. Inny kolor. Wywiera inne wrażenie. Gra­ nie wydają się gęstsze. Chance przyczepił do paska latarkę i wziął do ręki strzelbę. Ob­ chodził się z nią w taki sam zręczny sposób jak z latarką. Obie te rze­ czy były po prostu przydatne nocą w głuszy. Gdy wyciągnął do Reby rękę, ujęła ją bez wahania. Powiódł ją przez polanę u wylotu kopalni i dookoła kępy krzaków. Ku swemu rozgoryczeniu, nie potrafiła stąpać nawet w połowie tak cicho, jak Chance. Ale z drugiej strony, nie zachowywała się też jak słoń w składzie porcelany. Po pierwszych stu metrach dopasowała się do rytmu jego kroków, ostrożnych, lecz pewnych stąpnięć, które bez­ szelestnie badały grunt, zanim powierzył im ciężar swojego ciała. Reba starała się go naśladować, przyjmując taką samą postawę jak na rów­ noważni. Od razu odkryła, że robi znacznie mniej hałasu i szybciej posuwa się naprzód. Chance dostrzegł tę zmianę równie szybko jak ona. Przyłożył usta do jej dłoni i wyszeptał: - Jesteś stworzona nie tylko do życia w mieście. Przeciskając się między głazami, które, zalane światłem księżyca, odcinały się od ciemności niczym perły o dziwnych kształtach, Reba podążyła za nim na niewysokie wzniesienie, którego szczyt był nagi, pozbawiony zarośli. Grunt był tu mniej kamienisty, prawie miękki, a w powietrzu unosił się wiosenny zapach trawy. - Spójrz w lewo - powiedział Chance miękko. Reba odwróciła się i stanęła oniemiała. Przed nią, jak okiem sięgnąć, rozpościerało się nie kończące morze gór - poszatkowane, ciemne kształty odległych wzniesień. Zarysy gór malowały się dumnie na tle miliardów -96-

i

błyszczących gwiazd. Zarośla tworzyły w świetle księżyca koronkowy wzór koloru kości słoniowej. Z dolin podnosiły się niewyraźne pasemka mgły. Wszystko to był oszałamiające: światło księżyca, cienie, trawa o jaśniej­ szym odcieniu czerni, zarośla iskrzące się niczym obsydian, głazy w upiornym odcieniu szarości i sam księżyc w srebrnej poświacie. - Nigdy nie przypuszczałam, że noc może mieć tyle barw - wy­ szeptała Reba. - Gloria zwykła mówić, że tylko kopalnia i serce poszukiwacza szlachetnych kamieni są całkowicie czarne - odparł Chance i pocią­ gnął Rebę na rozłożony na ziemi śpiwór. Reba zadrżała. - Zimno ci? - zapytał Chance. Nie odpowiedziała. - Jesteś poszukiwaczem... czy Gloria tak o tobie myślała? Chance odpiął od paska latarkę i nóż. Położył się na boku i oparł policzek na pięści. Zapatrzył się w dziką krainę. - Nie - odpowiedział w końcu miękko. - A ty? - Nie - odrzekła Reba i uklękła obok, zapatrzona nie w przestrzeń rozpościerającą się przed nimi, lecz w jego twarz. - Jesteś pewna? - Przecież jestem tu z tobą- odpowiedziała z prostotą. - Dlaczego wydaje mi się, że jesteś tak blisko - wyszeptał - a jed­ nocześnie tak bardzo daleko? - Jego ręka przesunęła się po karku Reby. Przyciągnął ją ku sobie. - Tylko jeden pocałunek - zażądał. - Nie bój się mnie, chaton. Nawet cię nie dotknę, jeśli mi na to nie pozwolisz. Gdy zbliżyła usta do jego warg, poczuła dreszcz przebiegający przez ciało Chance'a. Dłoń mężczyzny sięgnęła do jej włosów, wysunęła grzebień. Chance wypuścił Rebę z objęć. Oblał go migocący wodo­ spad włosów. Wyszeptał jakieś słowa w gardłowym języku, którego używał już wcześniej. - Co to znaczy? — spytała, przybliżając usta do jego warg. - Nie da się tego przetłumaczyć -- powiedział i przebiegł palcami po jej włosach. -Szmer wody o świcie... błysk opalu w oczach poszu­ kiwacza... piękno, które sprawia, że chce mi się krzyczeć i śmiać się, i płakać jednocześnie. Ty. - Chance - wyszeptała i nie była w stanie powiedzieć nic więcej. Pocałowała kąciki jego ust, wrażliwymi wargami poczuła mięk­ kość wąsów, wplotła palce we włosy. Z westchnieniem rozchyliła 7

Sen zaklęły...

- 97

wargi, zapraszając go do tego samego. Chance otworzył usta, aby ją przyjąć. Całowała go wolno, napawając się każdą chwilą narastają­ cej bliskości. Dłonie Reby ześlizgnęły się z głowy Chance'a na ramiona i twar­ de mięśnie torsu. Powoli położyła się obok niego, objęła go i pocało­ wała. Im dłużej całowała, tym bardziej pragnęła go dotykać. Chance wydał z siebie zduszone westchnienie i przysunął się bli­ żej. Palce zacisnęły się na jej włosach. Reba wyczuła, jak bardzo pra­ gnął ją tulić, wodzić dłonią po jej ciele i oswoić je, jak oswoił noc. Lecz mimo wrzącego w nim pożądania, gdy tylko podniosła głowę, Chance zaraz rozluźnił uścisk i pozwolił, aby jej włosy wyśliznęły się z jego dłoni. Jego powściągliwość uspokoiła Rebę. Ponownie odchyliła głowę i dotknęła czubkiem języka jego warg. - Obejmij mnie - wyszeptała. Otoczył jąsilnym, ciepłym uściskiem. Przebiegł jąprzyjemy dreszcz. Chance wyczuł to. Przytulił ją mocniej, lecz po chwili rozluźnił uścisk, aby nie czuła się uwięziona. Ale ona i tak nie miała takiego uczucia. Wiedziała, że ktoś jej pragnie, a różnica była tak oczywista, że wręcz zniewalająca. Reba odprężyła się, opierając na piersi Chance'a. - Chaton - wyszeptał Chance. - Czy wiesz, jak na mnie działasz? Reba zadrżała, gdy Chance przesunął dłonią wzdłuż jej kręgosłupa i przytulił ją mocniej do rozpalonego ciała. - Nie bój się - powiedział. - Nie boję się. Ja tylko... - Co tylko? - zapytał i pocałował ją w czoło. - Właśnie zdałam sobie sprawę, że nigdy tak naprawdę nie kocha­ łam się z mężczyzną. To znaczy, byłam zamężna i nie jestem dziewicą, ale mój mąż pozostał jedynym mężczyzną, który mnie dotykał. Aon... zawahała się i skierowała pełen napięcia wzrok na Chance'a- ...nigdy nie pragnął mnie tak, jak ty mnie pragniesz. Nigdy nie sprawił, że ja tak naprawdę zapragnęłam jego. Ale ty... - musnęła wargami jego usta, roz­ radowana natychmiastową reakcją jego ciała- ...ty sprawiasz, że staję się całkowicie bezbronna. -Ale cię to nie przeraża? - zapytał miękko i całował jej powieki, kąciki ust i pulsującą na szyi tętnicę. - Już nie. Tylko nie wiem, co mam robić. Chcę sprawić ci przy­ jemność, ale nie wiem jak. - 98 -

- Pozwól mi się z tobą kochać - poprosił Chance zdecydowanie. Musnął nosem wrażliwą krawędź jej ucha, ugryzł ją lekko w dolną wargę. - Będę bardzo delikatny, tak jakby to był twój pierwszy raz. I w jakimś sensie tak właśnie będzie. Tkwi w tobie kobieta, o której istnieniu nie masz pojęcia. Reba westchnęła przez rozchylone usta, w jej ciele nastąpiła sub­ telna zmiana, która bardziej niż słowa świadczyła o tym, że w myślach już mu się oddała. Poczuła, że Chance'em wstrząsnął dreszcz. W jego głębokim pożądaniu nie znalazła nic, czego mogłaby się obawiać, za to wiele rzeczy, którymi mogła się cieszyć. Z lekkim uśmiechem do­ tknęła jego wąsów, w których połyskiwało światło księżyca. - Kochaj mnie - wyszeptała. Pragnęła czegoś więcej niż tyłko jego dotyku i pożądania. - Dobrze - odparł i przytulił ją mocniej do siebie. — Nic mnie teraz nie powstrzyma... z wyjątkiem ciebie. Ty zawsze będziesz mogła mnie powstrzymać, chaton — szepnął i przybliżył usta do dołeczka na jej szyi. - Wystarczy, że powiesz mi „nie". Zrozumiem cię bez względu na to, jak bardzo będę cię pragnął. Chance powoli zmienił pozycję, odczekał chwilę, aby dać jej czas gdyby chciała zaprotestować, i obrócił się tak, że Reba znalazła się częściowo pod nim. Światło księżyca rozlało się po jej twarzy. Dłonie odnalazły ciepło pod chłodnym materiałem bluzki. Wyszeptał jej imię, a ona rozchyliła usta, aby go przyjąć. Pochwycił ustami jej wargi deli­ katnie, lecz zapamiętale. Reba poczuła nieznany ogień rozlewający się po całym ciele. Rozluźniła się, wołając do niego w odwiecznym języ­ ku miłości. W odpowiedzi pocałował ją jeszcze mocniej, ajego ciało stało się sztywne od powstrzymywanej namiętności. Pogładził ją po roziskrzonych księżycową poświatą włosach. Powoli odpiął zamek wiatrówki i pieścił jej ciało od karku do pasa. Zamknęła oczy i uśmiech­ nęła się; czerpała z jego dotyku przyjemność, jakiej nigdy nie zaznała w objęciach innego mężczyzny. - Kiedy zobaczyłem tę bluzkę- wyszeptał, zbliżając usta do jej ust, szyi i ramion - wiedziałem, że muszę ją dla ciebie kupić. - Odpiął pierw­ szy z licznych guzików, które biegły od wycięcia pod szyją, wzdłuż lewej piersi, aż do pasa. - Małe guziczki podobne do pereł. Nie mogłem się doczekać, kiedy ją włożysz. A kiedy cię w niej zobaczyłem, nie mogłem się doczekać, aby cię z niej rozebrać. A teraz - roześmiał się krótko, nie­ mal szorstko - ręce tak mi się trzęsą że ledwie mogę odpiąć guziki. - 99 -

Myśl, że tak silnie go podniecała, zaparła jej dech w piersiach. Chance pochylił się, a jego oczy nabrały koloru czystego srebra. Reba zobaczyła człowieka, który był surowy, twardy, niebezpieczny... a jed­ nocześnie tak wobec niej delikatny, że nigdy nie czuła siębardziej bez­ pieczna i kochana, nigdy bardziej nie czuła, że żyje. - Dobrze -powiedziała i odwróciła, by pocałować jego dłoń. - Zga­ dzam się na wszystko, czego zapragniesz. Ufam ci, Chance. Naucz mnie miłości. Chance z impetem wypuścił z płuc powietrze. - Mój Boże - powiedział ochryple - ty już w tej chwili potrafisz kochać bardziej niż ja kiedykolwiek będę w stanie. - Przykrył ustami jej ustai pocałowałjąz takim głodem, że zapłonął w niej ogień. -Ale ja nauczę cię wszystkiego o przyjemności, chaton. Obiecuję ci to. Jego zręczne palce już nie drżały, gdy błądziły po guzikach. Ciem­ na bluzka rozchylała się coraz bardziej, odsłaniając ukryte pod nią cia­ ło. W świetle księżyca skóra Reby lśniła niczym perła. Dłonie powie­ działy mu już, że Reba nie nosiła nic pod miękką tkaniną. Nie był przygotowany na jej piękno. Reba wyczuła jego nagłe napięcie. - Co się stało? - zapytała, przyglądając się badawczo jego twarzy. - N i c . - Chance westchnął i musnął wąsami sutki, które natych­ miast nabrzmiały. - Jesteś doskonała, twoje ciało jest jędrne i jedwa­ biście miękkie, poddaje się dotykowi moich dłoni. Tak, moja piękna, poddaj mi się. Chciała mu powiedzieć, jak ogromną przyjemność sprawia jego dotyk, lecz w tej samej chwili usta Chance'a zamknęły się delikatnie na jej piersi. Przez ciało Reby przebiegł dreszcz. Zadrżała, a gdy po­ czuła aksamitną szorstkość języka na brodawce, jęknęła /, rozkoszy i zacisnęła palce na jego włosach. Nie czuła zimna, choć noc ochłodzi­ ła się nagle, a bluzka odsłoniła ją całkowicie. Czuła tylko dotyk Chan­ c e ^ , żar języka pieszczącego delikatnie pierś. Gdy Chance podniósł głowę, Reba wydała okrzyk protestu. Chan­ ce roześmiał się miękko, liznął ją czubkiem języka, a potem znów wziął pierś w usta z taką siłą, że jej ciało wyprężyło siew instynktownej od­ powiedzi na rozlewający się po nim ogień. Dłoń Chancc%a odnalazła drugą pierś. Chance wolno gładził sutek, który wkrótce nabrzmiał pod jego dłonią. Potem ujął brodawkę w dwa palce i ściskał ją lekko, ura­ dowany drżeniem, które przebiegało przez ciało Reby. -100-

t

Wodził ustami po jej piersiach, lizał i gryzł delikatnie sutki, a ciało Reby wyprężało się coraz mocniej. Potem stał się bardziej natarczywy, pieścił jej piersi i namiętnie całował. Ciało Reby znów się wyprężyło, a Chance położył się tak, że znalazł się pomiędzy jej nogami. Poruszył się, aby wyczuła jego podniecenie. Podniósł głowę i spojrzał na nią. Uśmiechała się. - Dzięki Bogu - powiedział i pokrył jej ciało pocałunkami. - Są kobiety, które lubią pieszczoty, lecz nie rozumieją, czego potrzebują mężczyźni. Nie sądziłem, że do nich należysz, choć to wyjaśniałoby, dlaczego nie spałaś z nikim od dnia rozwodu. Na twarzy Reby pojawiło się zaskoczenie. Jej palce prześliznęły się po plecach Chance'a, napawając się jego siłą i sprężystością. - N i c pragnęłam mężczyzn, którzy mnie pragnęli. Ale ty... ciebie pragnę, Chance. Świadomość, że i ty mnie pragniesz, to najwspanial­ sze uczucie, jakiego kiedykolwiek zaznałam. - Naprawdę? - zapytał cicho, patrząc jej w oczy. - Tak — wyszeptała - tak. Odpięła guzik jego koszuli, potem drugi i trzeci, wreszcie pozostałe. Chance obrócił się i miękkim ruchem ściągnął z siebie koszulę. Jego opalona skóra lśniła w świetle księżyca, a na jej powierzchni tworzyły się cienie, które Reba obrysowywała czule palcami. Gdy delikatnie wbi­ ła paznokcie w skórę na jego piersiach, przebiegł go dreszcz pożądania. - Podoba ci się to. - W głosie Reby zabrzmiała radość z odkry­ cia. - Czy to też ci się podoba? Przesunęła językiem po jego ciemnym sutku, chwyciła go delikat­ nie w zęby, szarpnęła i pieściła tak, jak przed chwilą robił to Chance. Narastające w nim podniecenie było dla niej wystarczającą odpowie­ dzią. Roześmiała się miękko i dalej poznawała jego ciało, a Chance znów przycisnął ją swym ciężarem. -Następnym razem będziesz mogła mnie pieścić- powiedział Chance, a jego zęby zabłysły w ciemnościach - ale nie tym razem. Jest zbyt wiele rzeczy, które chcę ci teraz pokazać. Pragnę cię tak bardzo, Rebo - szepnął z wargami przy jej piersiach - tak bardzo, że nie chcę dłużej czekać. Przykrył dłonie Reby swoimi, zdjął jej ubranie, napawając się wi­ dokiem kształtów i jędrności jej ciała. Gdy była już całkiem naga, spoj­ rzał na nią oczami koloru topionego srebra. Przez długą chwilę nie dotykał jej, walcząc z pożądaniem, które płonęło w jego żyłach. -101-

- Chance? - szepnęła. - W porządku - odpowiedział ochryple. — Nie przypuszczałem, że mógłbym pragnąć takiej kobiety. Teraz już wiem. Szybkimi ruchami zdjął z siebie ubranie i położył się obok niej. Dotykał jej najpierw ostrożnie. Dłonie delikatnie pieściły jej ciało od skroni do czubków palców. Jego czułość sprawiła, że Reba zapragnęła więcej. Wyprężyła się pod jego dłonią w cichej prośbie. Odpowiedział jej namiętnym pocałunkiem. Jego dłoń wędrowała wzdłuż jej piersi w dół do puszystych włosów łona. Pieścił aksamitną skórę bioder i ud, aż wyprężyła się, zachęcając do bardziej intymnej pieszczoty. Dłoń Chance'a ześliznęła się w dół, szukając miękkiego ciepła mię­ dzy udami. Gdy wyczuł wilgoć, ponad wszelką wątpliwość wiedział, że go pragnęła. Dotykał ją wolno, gładził, aż jęknęła i spłynęło na niego jej ciepło. Obfity pot zrosił mu skórę, gdy wsłuchiwał się w najgłębszy rytm jej przyjemności. Jego ciało, wyprężone od powstrzymywanej rozko­ szy, lśniło w świetle księżyca niczym wypolerowany klejnot. Reba otworzyła oczy, oszołomiona własnymi doznaniami. -Tygrysi B ó g - szepnęła zdumiona, a jej dłonie prześliznęły się po jego twardej skórze. Jęknął chrapliwie i przykrył ją całą. Włosy Reby prześlizgiwały się między jego palcami niczym jedwab. Tygrysi Bóg rozpalony w jej wnętrzu. Przyjemność rozlewała się po ciele Reby z każdym ruchem Chance'a, aż w końcu krzyknęła z rozkoszy i zapamiętała się w niej całkowicie. Chance uwolnił swą wstrzymywaną rozkosz, dzieląc eks­ tazę z Rebą, a jej uwolnienie wstrząsnęło jego ciałem. Potem trzymał ją w ramionach, aż ich oddechy się uspokoiły. Ca­ łował delikatnie, jakby chciał ustami zapamiętać jej twarz. Reba wes­ tchnęła zaspokojona. Chance obrócił się na bok, wciąż trzymając ją w ramionach. - Gdybym wiedział, co się wydarzy, wziąłbym ze sobą jeden ze śpiworów- rzekł Chance, trącając nosem jej ucho. - Nie chciałbym poranić twego pięknego ciała o kamienie. - Nie zauważyłam - odpowiedziała Reba i przysunęła się bliżej. Uśmiechnął się i polizał jej ucho. - Powiedz mi, gdy poczujesz, że robi ci się chłodno. - Co wtedy zrobisz? - zapytała leniwie, bawiąc się włosami na jego piersi. - Ubiorę cię. -102-

- Chyba wolałabym już, aby było mi zimno - powiedziała z uśmie­ chem, pełna satysfakcji z faktu, że zaspokoiła go tak, jak on zaspokoił ją. To było dla niej zupełnie nowe uczucie, przepełniało ją spokojem i dziwną śmiałością. Chance roześmiał się cicho. - Pozwolę ci, abyś włożyła mi ubranie - zaproponował. Reba spojrzała na niego figlarnie. - Lepiej się czujesz bez ubrania. - Ty także - powiedział i przysunął się do niej. - Nigdy nie doty­ kałem niczego, co byłoby podobne do ciebie, chaton. Poddała się jego uściskowi z nie ukrywaną przyjemnością. Roz­ chyliła usta i napotkała jego język. Naparła na niego swoim, tak jak ją tego nauczył. Gdy przestali się całować, Reba wtuliła się w ramię Chance'a, szukając jego ciepła. Przez chwilę leżeli nieruchomo, w milczeniu. Na stoku wzgórza zerwał się wiatr. Trawa zakołysała się w świetle księżyca. - Zimno ci - powiedział Chance, czując, że jej ciało twardnieje pod wpływem chłodnego wiatru. Reba nie odpowiedziała. Nie chciała wysunąć się z jego ramion, ubierać się i budzić ze snu, który zaspokajał jej zmysły i sprawiał roz­ kosz tak wielką, że miała ochotę krzyczeć. Chance pocałował ją, odsunął się niechętnie i zebrał z ziemi jej ubranie. - Nie - powiedział, kiedy sięgnęła po dżinsy - pozwól mnie. Czerwone jak wino koronkowe majteczki Reby w świetle księżyca wydawały się czarne. Chance wsunął na nią bieliznę, przeciągle poca­ łował ją w pępek, a potem powoli naciągnął i zapiął jej dżinsy. Gdy wziął do ręki bluzkę, małe guziczki zamigotały w ciemnościach. Chance okrył miękkim materiałem ramiona Reby. Zapiął po kolei wszystkie guziki. Gdy miał przysłonić piersi, zatrzymał się. Ustami pieścił każdą pierś po kolei, mrucząc miękko słowa w obcym języku i wreszcie, z wi­ docznym wahaniem, zapiął bluzkę. - Cieplej? - zapytał miękko i pogładził jej policzek wierzchem dłoni. - Tak - odparła, a głos jej lekko drżał - ale to chyba nie z powodu ubrania. Uśmiech rozjaśnił jego ciemną twarz. Odsunął się, aby pozbierać własne rzeczy Reba poderwała się i szybko odebrała mu jego ubranie. -103-

Uklękła i władczym gestem zakryła je sobą. Chance spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Myślałam, że pozwolisz mi się ubrać - powiedziała. - Więcej przyjemności daje rozbieranie — droczył się. - Zapamiętam to - obiecała z udawaną powagą. Ze stosu ubrań wydobyła najpierw koszulę Chance'a. Odłożyła po­ zostałe części garderoby i wstała. Włożyła mu najpierw jeden, a po­ tem drugi rękaw koszuli. Stanęła bardzo blisko, wsunęła ręce pod ma­ teriał i masowała piersi, napawając się siłąjego męskiego ciała. W koń­ cu zapięła koszulę, a przy ostatnim guziku stanęła na palcach i pocałowała go. Ramiona Chance'a zacisnęły się wokół niej. Gdy rozluźnił uścisk, uklękła u jego stóp. Sięgnęła po pozostałe części ubrania, lecz pozwoliła, aby wyśliznęły jej się z rąk. - Jeszcze nie - szepnęła i przesunęła dłonią wzdłuż nogi Chance'a. Jego mięśnie napięły się i zadrgały pod skórą spaloną słońcem na pu­ styniach i w dżunglach całego świata. Reba zacisnęła ręce wokół mu­ skularnej łydki, napawając się jej siłą. Z zagadkowym uśmiechem za­ mknęła oczy i przesunęła dłoń od kostki w górę, aż do mocnych mię­ śni uda. Przyciągnięta jak przez magnes, przyłożyła policzek do wewnętrznej strony uda. Pokryta włosami skóra była twarda i ciepła. Wiatr zerwał się znowu, rozwiał złote sploty Reby i owinął je wo­ kół uda Chance'a w łagodnej pieszczocie. Reba gładziła policzkiem jego udo i wodziła palcami po skórze nogi, niepomna na wszystko, z wyjątkiem Tygrysiego Boga. Chance podniósł ją do góry i zamknął w silnym uścisku. - Co się stało? - zapytała. - Nie lubisz... Pytanie zamarło jej na ustach, gdy ujrzała srebrne oczy Chance'a. Na jego twarzy malowały się siła i pożądanie, które jeszcze godzinę temu przeraziłoby ją, lecz teraz rozlało strumień ognia w jej ciele. Za­ nurzyła ręce w gęstych włosach i całowała go z głodem, którego na­ uczyła się od niego. Jego dłonie przesuwały się po jej ciele, zrywając ubranie, które przed chwilą tak starannie włożył. Reba drżącymi palcami odpięła guziki jego koszuli. Jej piersi do­ tknęły twardych, kręconych włosów na torsie Chance'a. Chance prze­ sunął dłoń wzdłuż pleców Reby, położył jej ręce na biodrach, aż wresz­ cie uniósł ją i położył na sobie. Ten bezpośredni kontakt sprawił, że przebiegła ją fala gorąca. W jęku, który wyrwał się z jej ust, były roz­ kosz, pożądanie i uległość jednocześnie. - 104-

Zalało ich światło księżyca, gdy Chance położył Rebę na ziemi i zanurzył się w jej miękkości. Głęboko w jej wnętrzu odnalazł szaleń­ stwo, wywołał je, a potem spijał okrzyki zaspokojenia i oddał się jej tak całkowicie, jak ona oddała się jemu. Gdy mógł znów oddychać regularnie, ujął twarz Reby w dłonie i trzymał ją nieruchomo, jakby nie widział jej nigdy wcześniej. A po­ tem z niezmierzoną czułością pochylił się nad jej biodrami i całował je delikatnie. Słowa, które szeptał w obcym języku, nie wymagały tłu­ maczenia. Były częścią nocy, podobnie jak ciepło kołyszących ją ra­ mion. Poruszyła się wolno, w jej ciele wciąż szemrały echa ekstazy. - Kocham cię - wyszeptała i ujęła jego twarz w dłonie. Odpowiedzią był kolejny pocałunek i silniejszy uścisk ramion. - Z a mało wiem o miłości, aby użyć tego słowa- powiedział. Wiem tylko, że nigdy nie było w moim życiu takiej kobiety jak ty. Reba przesunęła palcami po zmysłowej linii jego twarzy i spróbo­ wała zwalczyć ból, który ścisnął ją za gardło. Zamknęła oczy w na­ dziei, że Chance nie zobaczy łez, które zawisły na jej rzęsach. Gdy mogła już zaufać swojemu głosowi, powiedziała cicho: - Więc jak dotąd jestem najlepsza. Cóż, to już coś. - Chaton... - Nieważne - powiedziała Reba i przykryła mu dłoniąusta. Chciała uciszyć wszelkie słowa, które Chance mógłby wypowiedzieć zamiast tych, których najbardziej pragnęła. - Jestem dużą dziewczynką, Chan­ ce. Nic potrzebuję od ciebie pustych słów. Sprawiamy sobie wiele sa­ tysfakcji. To wystarczy - dodała i musnęła ustami jego wargi. Zacisnął dłonie na jej włosach, jakby wyczuł, że się od niego odda­ la. Wjego pocałunku zawierało się coś więcej niż tylko namiętność. Reba odsunęła kosmyk włosów z jego czoła, nieświadomie ofiarując mu pocieszenie, jakby to on został zraniony, a nie ona. - Rebo - powiedział głosem ochrypłym z emocji. - Musimy po­ rozmawiać. - Nie przejmuj się - odrzekła spokojnie. - Teraz, kiedy już wszystko wiem, nie będę zawstydzać cię, mówiąc znowu o miłości. - N i e to chciałem... - Zimno mi, Chance. Chyba będzie lepiej, jeżeli już wrócimy do obozu. Na twarzy Chance'a odmalowało się rozgoryczenie. Tulił jąnagą w ramionach, lecz nigdy nie była bardziej od niego oddalona niż w tej -105-

chwili. Przez moment miał pokusę, aby znów się z nią kochać, dopóki nie dozna rozkoszy w jego ramionach. Ta pokusa była widoczna w je­ go oczach i nagłym napięciu ciała. - Jesteś dla mnie kimś wyjątkowym - powiedział, s/.ukajac w jej oczach uczucia, które jeszcze przed chwilą w nich płonęło. 1'ocałował ją delikatnie, lecz usta Reby pozostały nieczułe. - D o diabła, Rebo, jesteś dla mnie o niebo więcej warta niż najlep­ sze złoże. -1 o niebo mniej niż najlepsza miłość — uśmiechnęła się krzywo. — W porządku, Chance. Mam duże doświadczenie, jak być niekochaną. Zadowolę się przyjemnością. Ale nie w tej chwili, okay? Potrzebuję czasu, aby dojść do siebie. Wiedział, że nie musiała dochodzić do siebie po tym, jak się ko­ chali, czuł jednak, że jeżeli to powie, Rebajeszcze bardziej się od nie­ go oddali. Pocałował j a p o raz ostatni i odsunął się. (idy wyciągnęła rękę po ubranie, Chance zawahał się i oświadczył, że bardzo chciałby ją ubrać. Reba jednak sama to zrobiła i niezdarnie zapięła guziki, które do­ starczyły mu tyle przyjemności. Usiadła i zaczęła zawiązywać buty, mocując się z nietypowymi zapięciami. Chance był już ubrany i cze­ kał na nią z latarką w jednej ręce i strzelbą w drugiej. Jego sylwetka odcinała się na tle księżyca. Poniżej na stoku, w zaroślach głośno trzasnęła gałązka. Chance od­ wrócił się w kierunku, z którego dobiegł dźwięk, oparł strzelbę na bio­ drze i załadował nabój do komory. Z latarki błysnął snop białego świa­ tła. W niespodziewanej jasności zastygł młody jeleń z podniesioną do góry nogą. Światło latarki zgasło, uwalniając jelonka, który jednym szybkim susem zniknął w krzakach. Reba słuchała oddalających się odgłosów. Widok Chance'a wrył się jej głęboko w serce. Widziała, jak zręcznie kierował światło latarki na wyłaniające się z ciemności przedmioty. A jednak nie pociągnął za spust. Reba wątpiła, czy ona sama zdołałaby w podobnych okoliczno­ ściach powstrzymać się od strzału. Nagły hałas dobiegający z ciemno­ ści przyprawił jej puls o szaleńcze bicie i natychmiast wyobraziła so­ bie, że to banda przemytników wytropiła ich w poszukiwaniu zemsty. Nawet teraz ręce jej drżały. Chance ukląkł przed Rebą i zawiązał jej buty. Gdy skończył, przycią­ gnął jądo siebie i przytulił. Zawahała się, lecz także objęła go ramionami -106-

i odwzajemniła uścisk. Niezależnie od tego kim był, co powiedział lub czego nie powiedział, traktował ją bardzo delikatnie. To wystarczy. Tak być musi.

7 eba zbudziła się nagle, a serce waliło jej jak młotem. Do­ okoła panowała ciemność, brakowało nawet bladej po­ światy księżyca. Reba zastanawiała się, co ją obudziło. - Śpij dalej, chaton - usłyszała za plecami głęboki głos Chance'a. - Nie ma się czego bać. To tylko smok poru­

szył ogonem. - Co takiego? - zapytała. - Ach, trzęsienie ziemi. Wyczuła, że Chance uśmiechnął się. - Tak. O kilka pęknięć więcej w zakopanym pod nami turmalinie. Reba ziewnęła i położyła się. Chance przyciągnął ją do siebie. Ostatniej nocy, mimo protestów Reby, spiął oba śpiwory. Teraz cie­ szyła się tym intymnym gniazdkiem. Położyła mu głowę na ramie­ niu, oparła rękę na jego piersi i poczuła się naprawdę bezpiecznie. Znów ziewnęła. Roześmiał się miękko i musnął nosem jej włosy. - Co cię tak rozśmieszyło? — zapytała sennie. - Ty. Tylko ktoś z Los Angeles może przestraszyć się jelenia, a zie­ wać, gdy nadchodzi trzęsienie ziemi. - To był tylko malutki wstrząs - wymamrotała sennie. - Jeleń też nie był bardzo duży. Reba zasnęła, zanim zdołała wymyślić właściwą odpowiedź. Pod­ czas kolejnych lekkich wstrząsów poruszała się niespokojnie przez sen, ale nie zbudziła się. Pierwszą rzeczą, którą uświadomiła sobie po prze­ budzeniu, było ciepło dłoni Chance'a, przesuwającej się po jej ciele. Jego dotyk sprawiałjej ogromną przyjemność, Reba niema! rozpływa­ ła się pod jego wpływem. Usta Chance'a całowały ją od skroni do pępka, a ich żar ją oszałamiał. Wciąż częściowo pogrążona we śnie, całkowicie poddała się jego dłoniom. Obróciła się tęsknie, bezradnie, dając się pożreć Tygrysiemu Bogu. Gdy wreszcie w nią wszedł, wykrzyczała jego imię, zawieszona w słodkiej agonii, którą tylko on mógł zakończyć. Poruszał się powoli -107-

i z każdą falą rozkoszy, która wstrząsała jej ciałem, brał ją w posiada­ nie coraz bardziej, a ona poddawała mu się bezgranicznie. Potem, przez długi czas, Chance po prostu trzymał Rebę w ramio­ nach i pieścił delikatnie dłońmi i wargami. Leżała w milczeniu, wtu­ lona w jego ciepło i stopniowo wracało jej poczucie własnej tożsamo­ ści. Wiedziała, że została wzięta bez ostrzeżenia, bez najmniejszej szan­ sy powiedzenia „nie". A jednak po wspólnym przeżyciu tak wielkiej rozkoszy nie mogła się na niego gniewać. - Wybaczmi -wyszeptał i przysunąłusta do jej policzka. -Musiałem wiedzieć, czy poczułaś do mnie niechęć wczorajszego wieczoru. Musiałem to usłyszeć z głębi twego jestestwa, a nie z twoich ust, bo mogłabyś żywić oczekiwania zaszczepione ci przez innych ludzi, którzy nic mają pojęcia o niczym i nic ich nie obchodzi. Teraz już wiem. Nieważne, co zostało, a co nie zostało powiedziane, pragniesz mnie tak mocno, jak ja ciebie. Reba zastanawiała się, czy miłość była jednym z tych oczek iwan, o któ­ rych mówił Chance. Jednak nie zapytała. Obiecała mu, że nie będzie już mówiła o miłości. Będzie starała się dotrzymać tej obietnicy tak długojak to będzie możliwe. Dzień, w którym ją złamie, będzie dniem, w którym odejdzie od niego na zawsze, choćby nie wiem, ile to ją kosztowało. - Rebo? - zapytał. Ujął w dłonie jej twarz i zajrzał w cynamono­ wą głębię jej oczu. - Czy wciąż gniewasz się za to, co stało się wczo­ rajszej nocy, chatonl -- Nie - odparła i pocałowała go, zanim zdążył odkryć smutek, kry­ jący się pod szczerością. - Jak mogłabym się gniewać? Sprawiasz, że czuję się... piękna. Chance westchnął i przycisnął ją do siebie tak mocno, że poczuła ból. Bez protestu odwzajemniła uścisk. Tego ranka odkryła prostą, wstrząsającą prawdę: wolała być pożądana przez Chancc^i Walkera, niż kochana przez jakiegokolwiek innego mężczyznę. - To wystarczy - powiedział i niechętnie rozluźnił ramiona - abyś dostała śniadanie do łóżka. - Nie widzę dzwonka dla służby hotelowej. - Nie ma dzwonka, jest magia. - Wierzę. - Wierzysz? - Oczywiście. — Śmiech czaił się w jej oczach. — Położyłam się spać w ubraniu, a obudziłam się przykryta tobą. Jak można to wytłumaczyć inaczej, jeśli nie magią? -108-

Chance uśmiechnął się. - Wyjaśnię ci to kiedyś ze szczegółami, Bardzo intymnymi szcze­ gółami. Odpiął śpiwór i stanął przed nią, nagi jak skała i równie niewzru­ szony. Złote światło poranka rozlało się po jego ciele niczym miód, podkreślając jego niezwykłą siłę aksamitnymi cieniami. - Pomyliłam się - powiedziała Roba miękko. Odwrócił się do niej z wdziękiem i spojrzał na niązielonymi oczami. - Jesteś piękniejszy niż Tygrysi Bóg. Przez chwilę widać było przepełniające go emocje. Gdy przemó­ wił, jego głos brzmiał matowo. - Zamknij oczy, moja piękna, albo całym twoim śniadaniem będę ja. Powieki wolno opadły na rozjaśnione oczy Reby. Zapadła w półsen i rozbudziła się dopiero, gdy usłyszała odgłosy rąbania drewna. Otworzyła oczy i zobaczyła Chance'a. Stał kilka kroków od niej, ubra­ ny w dżinsy, czarną flanelową koszulę i skórzaną kurtkę, która nosiła ślady długiego używania. Pracował zwrócony do niej plecami. Podzi­ wiała łatwość, z jaką rąbał polana w małe szczapki. Wyczuł jej wzrok i odwrócił głowę. - Kawa będzie za kilka minut-powiedział. •- Masz ochotę na jaj­ ka i steki? - Jestem głodna jak wilk — odpowiedziała. Przeciągnęła sięjak kot, lecz natychmiast pospiesznie schowała ramiona z powrotem do śpi­ wora. - Brrr! Słyszałam, że w hotelach oszczędzają energię, ale to jest po prostu śmieszne. - Z okrzykiem niezadowolenia naciągnęła śpiwór aż na oczy. - Porozmawiam o tym z dyrektorem - obiecał Chance, uśmiecha­ jąc się do siebie. - Zrób to. Ałe przedtem zapytaj praczkę, co się stało z moim ubra­ niem. - Poszukaj po mojej stronie śpiwora. Reba pogrzebała w śpiworze i znalazła. Podniosła je do światła i do­ kładnie obejrzała. -Twoje ubranie jest czyste, a moje n i e - stwierdziła oskarży­ cielko. - Musiałbym pójść do toyoty. Uśmiechnęła się zwycięsko. - Wiedziałam, że mnie zrozumiesz. -109-

Śmiejąc się, Chance podszedł do toyoty i wyjął zmianę odzieży dla Reby. Podał jej ubranie i czekał. Nie rozczarował się. Gdy tylko zimne ubranie dotknęło jej skóry, Reba aż zawyła. - Ogrzej je trochę w śpiworze, a ja się tymczasem ogolę - powie­ dział, dusząc się ze śmiechu. Reba poszła za jego radą, mrucząc pod nosem. Włożyła ubranie dopiero wtedy, gdy się trochę ogrzało. Druga para dżinsów, które dla niej kupił, pasowała na nią równie dobrze jak pierwsza. Koszula była trochę bardziej praktyczna niż bluzka z wieloma guzikami. Miała dłu­ gie rękawy, była uszyta z flaneli w pomarańczowordzawym kolorze. Rebie natychmiast zrobiło się w niej cieplej i milej, kiedy otarła poli­ czek o miękki materiał. Ogień trzaskał i wysyłał w poranne powietrze smużki srebrnego dymu. Chance skończył golenie i odwrócił twarz akurat w momencie, gdy Reba przytulała policzek do koszuli, którą dla niej kupił. Podszedł do niej z uśmiechem. - Jest ci teraz wystarczająco ciepło? Reba skinęła głową. - Jest tylko jeden problem - powiedziała i odgarnęła włosy opada­ jące jej na twarz. -Tak? - Nie wiem, gdzie pokojówka schowała mojąszczotkę do włosów, kiedy sprzątała pokój. - Tę szczotkę? - zapytał Chance i wyciągnął z kieszeni kurtki pięk­ ną szczotkę z kości. - Skąd wiedziałeś? - spytała sucho. - Pasowała do bursztynowej inkrustacji - wyjaśnił i z drugiej kie­ szeni wyjął grzebień wysadzany bursztynem. - Zastanawiałam się, co się z nim stało. Ciekawe, czy zauważyłeś, że moje grzebienie mają zwyczaj przyklejać się do twoich rąk? Chance przyjrzał się swoim dłoniom z uwagą. -Jeśli o tym mowa, mam już całą kolekcję twoich grzebieni. Ukląkł obok niej. - Wynagrodzę ci to. Reba uśmiechnęła się i pogładziła go po włosach. - Śniadanie podano. Chance odsunął jej włosy i złożył długi pocałunek na karku Reby. Jego wąsy łaskotały jej skórę i wywoływały dreszcze wzdłuż kręgosłu­ pa. Pozwolił, aby włosy wyśliznęły mu się z dłoni i zaczął szczotkować -110 -

rniodowozłote fale. Reba westchnęła z czystej zmysłowej rozkoszy i za­ mknęła oczy. Czesał jej włosy tak długo, aż zamieniły się w lśniącą, puszystą masę. Nawet kiedy został ostatni kosmyk, Chance nie zaprze­ stał czesania powolnymi, delikatnymi ruchami, rozkoszując się tym za­ jęciem. - Możesz ukraść wszystkie grzebienie, jakie mam - westchnęła Reba. - Nawet na to nalegam. Usłyszała jego śmiech. Chance zaczął zaplatać jej włosy w długi warkocz. - Dzisiaj żadnej ekstrawaganckiej fryzury, moja panno. W Cesa­ rzowej Chin im fryzura krótsza, tym lepsza. - Skończył zaplatać war­ kocz, zawiązał go skórzanym rzemieniem i popatrzył na swoje dzie­ ło. ~ Minąłem się z powołaniem. Powinienem zostać pokojówką. Reba mało nie udusiła się ze śmiechu, gdy wyobraziła sobie Chan­ c e ^ Walkera jako wykwintnego pokojowego bogatych dam. Przez chwilę pozwolił jej się śmiać, apotem delikatnie pociągnął ją za war­ kocz, tak że oparła się o niego plecami. Całował jątak długo, aż wszelka ochota na śmiech wyleciała jej z głowy. Potem otulił ją szczelnie śpi­ worem i poszedł przygotować śniadanie. Zapach smażonych steków uświadomił Rebie, jak bardzo jest głodna. - Pod jaką postacią chcesz zjeść jajka? - zapytał Chance. -Ugotowane i to jak najszybciej - odpowiedziała, słuchając bur­ czenia w żołądku. - Głodna? - W jego pytaniu czaił się śmiech. - Umieram z głodu - przyznała. - To pewnie przez to nocne po­ wietrze i wszystko. - Zwłaszcza to „wszystko". - Co za skromność - mruknęła zgryźliwie. W oczach Chance'a odbijał się ogień. - Szczerość - powiedział cicho. - Nigdy cię nie okłamię, nawet w żartach. Ty też powiedziałaś mi prawdę. Reba chciała mu wyznać, że nie była z nim całkowicie szczera, odkąd temat miłości został przez niego zamknięty. Ale gdyby się ode­ zwała, oznaczałoby to zerwanie obietnicy, jaką złożyła jemu i sobie. Więc uśmiechnęła się i zaczęła mówić o czymś innym. - Kiedy pójdziemy do Cesarzowej Chin? Oczy Chance'a zwęziły się, a rysy stwardniały. Przyjrzał się uważ­ nie jej twarzy, jakby szukał czegoś ukrytego. Uśmiech Reby zgasł. -111-

Zastanawiała się w milczeniu, dlaczego ilekroć poruszała temat ko­ palni, reagował niemal wrogością. - Co się stało? - zapytała. - Zastanawiałem się, dlaczego łączysz kłamstwa z Cesarzową Chin - powiedział ostro. Reba zawahała się, wytrącona z równowagi. - Nie łączę - odpowiedziała, a w jej głosie słychać było autentyczne zakłopotanie. - A ty łączysz? Chance obrócił steki i zmrużył oczy przed pryskającym z patelni tłuszczem. -Zjesz dwa czy trzy jajka? - zapytał i sięgnął do przenośnej lo­ dówki. - Dwa - odpowiedziała cicho Reba, zdając sobie sprawę, że nie miał zamiaru odpowiedzieć na jej pytanie. Żadnych kłamstw, żadnych wykrętów, po prostu cisza. Po kilka minutach Chance przyniósł Rebie talerz, wrócił po swój i usiadł obok niej. - Pewnego dnia - powiedział beznamiętnie odpowiem na twoje pytanie. Ale nie dzisiaj. Pod niektórymi względami znasz mnie lepiej niż ktokolwiek na świecie, a pod innymi nic znasz mnie wcale. Nie zrozumiałabyś tego, co bym ci teraz powiedział. - Wziął jej rękę i przy­ cisnął namiętnie do ust. - Jak ci smakuje kawa? Chcesz cukru i śmie­ tanki? - Poproszę czarną, jak serce poszukiwacza. Oczy Chance'a zwęziły na sekundę i uśmiechnął się mimowolnie. - Będzie czarna. - Puścił jej rękę i podszedł do ognia. Powrócił z dwoma parującymi kubkami kawy. - Ostrożnie - powiedział mięk­ ko, gdy wyciągnęła rękę po kubek. - Jest gorąca i mocna jak miłość pewnej kobiety. Reba szarpnęła dłoń, lecz uspokoiła się po chwili. - Brzmi to tak, jakby nie nadawała się do picia - powiedziała lekko, wzięła od niego kubek i postawiła na ziemi - niech trochę ostygnie. - Niektóre rzeczy nigdy nie stygną - odpowiedział Chance i obró­ cił jej głowę w taki sposób, że musiała spojrzeć mu w oczy. - Słońce. Wnętrze ziemi. Ty. Ja. Daj nam czas, chaton. Spojrzała w jego zielonosrebrzyste oczy i powiedziała jedyne sło­ wo, na jakie mogła się zdobyć: -Tak. -112-

~^ Skończyli śniadanie i posprzątali obóz w milczeniu, które było czymś tak naturalnym, jak światło słońca rozszczepiane we mgle na zboczach ponad Cesarzową Chin. Gdy ostatnie naczynia zostały uprząt­ nięte, żar ogniska zasypany, a żywność ukryta w samochodzie przed zwierzętami, Chance zwrócił się do Reby: - Jesteś gotowa iść do kopalni? Oczy rozbłysły jej z podniecenia. - Myślałam, że nigdy o to nie zapytasz. Uśmiechnął się i objaśnił, jak korzystać ze sprzętu, który zgroma­ dził, zwłaszcza z lampy górniczej. - Baterią przyczepiasz sobie do pasa. Tutaj jest włącznik. Włącz­ nik ma trzy położenia. Przez większość czasu będziemy używać naj­ słabszego oświetlenia. Gdy zaczniesz korzystać z lampy, nie patrz bez­ pośrednio na mnie podczas mówienia. W ten sposób wzajemnie się nie oślepimy. Obok ochronnych kasków górniczych, Chance ułożył na ziemi strzelbę w skórzanym futerale, dwie latarki, dwa młotki geologiczne, dwie menażki, kilof, łopatę, dwa noże myśliwskie z pochwami i mały skórzany plecak. Jedną z latarek, młotek i nóż wsunął za szeroki skó­ rzany pas ciesielski. Zapiął go wokół bioder Reby, zobaczył, że jest za szeroki i pokręcił głową. - Jesteś zbyt silna na takie szczupłe ciało - powiedział, wycią­ gnął z pochwy myśliwski nóż, dorobił kolejną dziurkę na sprzączkę i ponownie zapiął pasek na biodrach Reby. Tym razem pasował ide­ alnie. - N a początku będziesz się czuła nieswojo, ale szybko się przy­ zwyczaisz. - Czy będziemy musieli się rozdzielić? - zapytała, patrząc z po­ wątpiewaniem na przytroczony do pasa sprzęt. - Czy zapinasz pas bezpieczeństwa, bo spodziewasz się, że będziesz miała wypadek? - odpowiedział pytaniem. - Rozumiem, co masz na myśli. Co tam jest? - zapytała, wskazu­ jąc na plecak. - Jedzenie. - Nie potrzebujemy dwóch plecaków z żywnością? - Można całymi tygodniami obyć się bez jedzenia. Ale woda to zupełnie co innego. Tak samo światło. Ludzie dostawali obłędu w ciem­ nościach, zanim zdążyli umrzeć z pragnienia. Reba poruszyła się niespokojnie. H

Sen zaklęty...

-113-

- Niezbyt przyjemna perspektywa - powiedziała w końcu. - Tak samo jak wypadek samochodowy przy prędkości stu kilome­ trów na godzinę. - Masz słuszność- westchnęła. - Wciąż chcesz iść do kopalni? -Tak. Chance ujął twarz Reby w dłonie. -Jeszcze jedno. Popatrzyła na niego badawczo. - Co takiego? - Gdy znajdziemy się w kopalni, gdy rozkażę ci „stój", to zatrzy­ maj się, jeśli powiem ci „skacz", to skacz. Jeśli powiem „nic kop", to przestań kopać. Jeśli powiem „cicho", umilknij. Zgoda? Wyczułajego napięcie i wiedziała, że nie żądał od niej posłuszeń­ stwa dla kaprysu. - Zgoda - powiedziała cicho. Jego pocałunek był delikatny, lecz namiętny. -Wolałbym, abyś nie wchodziła do Cesarzowej Chin przyznał niechętnie. - Kopalnie mogą być równie nieprzewidywalne jak pijani kierowcy. Nie chciałbym, aby coś ci się stało. - Nie chcę być trzymana pod kloszem w jakimś nudnym, bezpiecz­ nym miejscu- odpowiedziała z prostotą. - Dość miałam tego jako dziecko. Będę ci posłuszna, kiedy wejdziemy do kopalni, ale nie dlate­ go, że jestem dzieckiem, lecz dlatego, że jestem dorosła. - Bardzo dobrze o tym wiem - mruknął. - Jesteś stuprocentową kobietą. Moją kobietą. ~ Jego kciuki wolno masowały kości policzko­ we Reby. Wreszcie westchnął i puścił ją. Przewiesił sobie przez ramię futerał z bronią, jakby to był kołczan ze strzałami, na ramiona narzucił plecak, poprawił pas i powiedział: - Chodźmy, zanim dojdę do wniosku, że są inne rzeczy, które wo­ lałbym badać niż tę kurewską starą kopalnię. - Kurewską? - zdziwiła się Reba i ruszyła w ślad za nim. - To słowo najlepiej określa jej atmosferę - powiedział Chance obo­ jętnie. Spojrzał na Rebę i zobaczył ciekawość w cynamonowych oczach. - Kopalnie są jak statki - wyjaśnił. - Mają osobowości. - I tak jak statki, kopalnie są rodzaju żeńskiego?* * W języku angielskim „statek" i „kopalnia" są rodzaju żeńskiego (przyp. tłum.). -114-

*

- Tak - uśmiechnął się zgryźliwie - bo większość górników jest rodzaju męskiego. -- J ty w ten sposób nazywasz Cesarzową Chin? - To stara dziwka - powiedział tonem stwierdzającym oczywisty fakt. - Bardzo długo ją ignorowano i nie spodobało jej się to. - Zrozumiała reakcja - odrzekła Reba kwaśno. Chance odchrząknął tylko i nic nie powiedział. Poprowadził ją do czarnego wejścia do kopalni, włączył lampę i zaczekał, aż Reba włą­ czy swoją. Snopy światła z ich kasków miały kolor żółtawego bulionu na tle wodospadu białego światła wlewającego się przez wejście do kopalni. - Kiedy wejdziemy do środka — powiedział Chance, z łatwością odnajdując drogę na kamienistym podłożu - możesz odnieść takie wrarżenie, że góra leci prosto na ciebie i chce cię zgnieść. Jeśli to nie mi­ nie, powiedz mi o tym. Nie ma się czego wstydzić. Przebywanie pod powierzchnią ziemi ma na ludzi taki wpływ. - Klaustro fobia? - Możesz to nazywać, jak chcesz. Tylko powiedz mi, jeśli to uczu­ cie się pojawi. Lepiej wycofać się od razu, niż żebym później musiał wynosić cię z kopalni krzyczącą i przerażoną. - Zdarzyło ci się to kiedyś? - Reba poczuła nagłą suchość w gardle. - Dwa czy trzy razy. Jednak nigdy dwa razy z tą samą osobą. Gdy raz stracą zaufanie do ziemi, nigdy nie wracają. - Na poszukiwanie składa się coś więcej niż tylko kilofy i łopaty, prawda? - Jeszcze ile - odparł Chance z przekonaniem. Resztki światła słonecznego znikły za ich plecami. W nieprzenik­ nionych ciemnościach wydawało się, że światła górniczych lamp to stożki białej materii, omiatającej tunel. Światło odbijało się od twarzy Chance'a i uwypuklało twarde linie policzków i szczęk. Jego oczy iskrzyły się bielą i srebrem. Ściany tunelu pochłaniały światło i odbi­ jały tylko nikłą poświatę. Choć Reba nie powiedziała tego głośno, czuła się rozczarowana. Oczekiwała czegoś bardziej widowiskowego, co wskazywałyby na bogactwo i piękno ukryte w głębi ziemi. Tunel rozgałęział się. Prawy korytarz był szerszy od lewego, a jego ściany były zbudowane z jaśniejszej skały. - Żyła pcgmatytu-powiedział Chance i omiótł ściany światłem latar­ ki. Okruchy miki i drobniutkie kryształki kwarcu, połączone z innymi -115 -

połyskującymi minerałami, migotały w ciemnościach, tworząc dywan ścienny, który swym pięknem prześcigał rozgwieżdżoną noc. Och... - westchnęła Reba. - To już bardziej przypomina widok, jakiego się spodziewałaś? — zapytał Chance i wziął ją za rękę. - Tak. Pięknie tu. - Większość kopalń jest brzydka, niewiele różni się od dziur wy­ kopanych w opornym gruncie. Kopalnie turmalinu jako nieliczne do­ rastają do naszych dziecięcych fantazji o mieniących się kamieniach, ukrytych w głębi ziemi. - Albo w kopalni diamentów siedmiu krasnoludków. Chance uśmiechnął się szeroko. - Jeśli istnieje coś straszniejszego od kopalni diamentów w Afryce, to nie znalazłem takiego miejsca. Kopalnie złota sana drugim miejscu. - Za to kopalnie kwarcu są piękne - sprzeciwiła się Reba. - W „złotonośnych" żyłach znajduje się cholernie mało złota - po­ wiedział Chance. - Widziałem gniazdo kryształów kwarcu o wartości jubilerskiej przemieszanych z okruchami złota. To był oszałamiający widok, niemal przytłaczający, a całe gniazdo zmieściłoby się w kuchen­ nym zlewie. Większość złota uzyskuje się przez przesiewanie całych ton czarnej skały. - Lampa Chance'a omiotła lśniące ściany tunelu. Ale tutaj - powiedział miękko - wszystko błyszczy. Lekko musnął ścianę zaostrzonym końcem młotka. Na ziemię po­ sypał się strumień pyłu. - Dobrze, że nie planujemy tu żadnego wysadzania powiedział:. Wibracje rozerwałyby wszystko na kawałki. Reba spojrzała na skałę, lecz nie odpowiedziała, zasłuchana w sze­ lest osypujących się cząsteczek. Wyczuła, że Chance ją obserwuje, badając jej reakcję na fakt, iż znajdują się pod powierzchnią ziemi, która jest bardziej krucha niż się wydaje. - Wszystko w porządku - powiedziała Reba cicho. - Tylko trudno mi uwierzyć, że w tej mieszaninie minerałów można znaleźć coś więk­ szego od paznokcia. - Turmalin z Pala jest niezwykły - zgodził się. - Czy widziałaś kie­ dykolwiek kawałki turmalinu zatopione w macierzystej skale z Kopalni Cesarzowej? - Raz. W muzeum. Różowe kryształy długości ręki zatopione w ma­ towych kryształach kwarcu. Można był dojrzeć setki pęknięć w turmalinie, -116-

jednak struktura kryształu pozostała nietknięta. Od tego czasu nawiedzało mnie pragnienie, aby znaleźć coś równie pięknego w Cesarzowej Chin przyznała i omiotła światłem lampy blade, porowate ściany tunelu. - Wicie kryształów z Kopalni Cesarzowej rozpadło się - powie­ dział Chance. - Dlatego te, które pozostały, są niemal bezcenne. W żad­ nej kopalni na świecie nie ma niczego, co mogłoby się z nimi równać. Reba dostrzegła podniecenie ukryte pod pozornym spokojem i zdała sobie sprawę, że dla takiego człowieka znalezienie się w Chińskiej Ce­ sarzowej oznaczało spełnienie marzeń. Czego by nie zrobił, aby zna­ leźć skarb? Z pewnościąnie odstraszyłoby go ryzyko zasypania w tunelu. - Reba? Zwróciła się w jego stronę i natychmiast odwróciła głowę, bo zda­ ła sobie sprawę, że zaświeciła mu lampą prosto w oczy. - Wszystko w porządku? - zapytał. - Zamyśliłam się - odpowiedziała. - Myślisz o ścianach tunelu? - Nie. O tobie. W pewnym sensie to, że się tutaj znalazłeś, musi być dla ciebie ukoronowaniem życia pełnego marzeń. Chance nieznacznie odwrócił głowę i kątem lampy oświetlił twarz Reby. Przez dłuższą chwilę patrzył na nią bez słowa. Potem odwrócił się i skierował światło na blade ściany tunelu. - Tak, to prawda. Jestem pewien, że tu jest turmalin, Rebo. Czekał na odnalezienie miliony lat. I ja go odnajdę. Spokojna stanowczość jego przysięgi zaskoczyła Rebę. - To zbyt niebezpieczne - powiedziała w końcu. - Nawet dla czło­ wieka z twoim doświadczeniem. Nikt nie pożyczy mi dość pieniędzy, abym mogła zapewnić bezpieczną eksplorację Cesarzowej Chin, jeśli w zamian zaoferuję tylko połowę udziałów w opuszczonej kopalni. Wątpię, czy nawet sto procent udziału by wystarczyło. - Znajdzie się sposób - odparł Chance i ruszył dalej wzdłuż opa­ dającego ostro tunelu. - Zawsze, gdy czegoś bardzo pragniesz, znaj­ duje się sposób. Reba obserwowała, jak światło lampy Chance'aznika wolno w głębi tunelu i powstrzymała okrzyk protestu. Zaczynała rozumieć, co Chan­ ce miał na myśli, gdy mówił, że poszukiwanie drogich kamieni jest bardziej zdradliwe od malarii. Zapomniał chyba w tej chwili o jej obec­ ności. Mogłaby równie dobrze być tutaj zupełnie sama. Powoli omio­ tła światłem lampy część tunelu, którą pozostawili za sobą. Ściany -117-

iskrzyły się, potem tonęły w ciemnościach, a w końcu prowadziły z powrotem do światła słonecznego. Gdy ponownie spojrzała do przodu, Chance był tylko małym odda­ lającym się snopem światła, ginącym w nieprzeniknionych ciemnościach, niepodobnych do niczego, co Reba kiedykolwiek widziała. Zastanawia­ ła się, czy zauważyłby jej nieobecność, gdyby nagle wyszła z kopalni i zostawiła go samego. I może powinna tak właśnie zrobić. Jakie miała prawo przeszkadzać mu w realizacji marzeń, rozpraszając jego uwagę niemądrymi pytaniami, niezdarnością i... zazdrością. Bo Reba była zazdrosna o Cesarzową Chin, o jej wpływ na Chan­ c e ^ , o niezwykłą głębię emocji, które wzywały go z odwiecznej nocy, i ojej zwodnicze obietnice. - Reba? Glos był łagodny, dodający otuchy i ciepły, podobnie jak dotyk dło­ ni, która przesunęła się wzdłuż jej ramienia i uchwyciła palce. - Czas wracać do obozu, chaton. - Chance wziął ją na ręce. Wszystko w porządku- mruknął uspokajająco i ruszył w kierunku, z którego nadeszli. - Zamknij oczy. Gdy je otworzysz, wokoło nie bę­ dzie nic oprócz światła słonecznego. Reba otoczyła ramionami jego szyję. - Nie o to chodzi - powiedziała. - Nie boję się kopalni. Nie w taki sposób, o jakim myślisz. - Więc czego się boisz? - zapytał miękko. - Tylko mi nie mów, że nie byłaś przestraszona. Widziałem to na twojej twarzy. - Obserwowałam cię - zawahała się. - Cieszę się, że nie wiedzia­ łeś, kim jestem, gdy spotkaliśmy się w Death Valley - wyszeptała po­ spiesznie. - Gdybyś wiedział, nigdy nie byłabym pewna, czy chciałeś mnie, czy moją kopalnię. - N i e mów tak. -GłosChancebrzmiałostro,auścisksprawiłjejból. Nigdy nie myśl w ten sposób! - Wpatrywał się w nią gniewnym spojrze­ niem srebrzystych oczu. Światło z jego kasku było niczym cios w twarz, Reba aż się pod nim skuliła. - Czy mnie słyszysz? Czy rozumiesz? - Tak - odparła Reba i zamknęła oczy, niezdolna wytrzymać jego spojrzenia ani białego światła lampy. Usłyszała dwa charakterystyczne kliknięcia i poczuła na wargach jego rozpalone usta. Była zbyt zaskoczona, by odwzajemnić pocałunek. Chance z chrapliwym jękiem przymusił ją językiem do otwarcia ust i wziął je w posiadanie. Na ułamek sekundy Reba zastygła w bezruchu, 118-

przytłoczona pierwotną siłą jego pocałunku, a potem jej usta zmiękły i odpowiedziały mu. Gdy Chance wyczuł jej odpowiedź, westchnął głęboko. Jego usta złagodniały, zaczęły rozkoszować się bardziej niż żądać; dzieliły po­ całunek, a nie dominowały. Nie odrywając ust, pozwolił, by zsunęła się wzdłuż jego ciała i stanęła na własnych nogach. Więził ją w sil­ nych, ciepłych ramionach, przyciskając do siebie przy każdym odde­ chu, każdym drżeniu pożądania, przebiegającym przez jego ciało. Reba odchyliła głowę i oparła ją o ramię Chance'a, a jej ciało przylgnęło do jego ciała. W tym geście zawarta była odpowiedź, której Chance gorą­ co pragnął: że należała do niego. Po długiej, długiej chwili oderwał usta. - Chance ~ powiedziała Reba drżącym głosem nie otwierając oczu janie... - Nie - przerwał i znów pochwycił jej usta dziko i czule zarazem. Nie chcę więcej o tym słyszeć. Nigdy. Reba otworzyła oczy i zobaczyła wokół siebie nieprzeniknione ciemności. Nigdy wcześniej nie doświadczyła tak całkowitego braku światła. Gdyby nie trzymała Chance'a w objęciach, nie wiedziałaby, że w ogóle jest obok. Ciemność przypominała żywą istotę, miała swój ciężar, fakturę, przy­ tłaczała swojąobecnością. Otulała wszystko bezgłośnym płaszczem czer­ ni, który spowijał i roztapiał w sobie świadomość Reby. Nagle zrozu­ miała, dlaczego ludzie dostawali obłędu, zanim umarli z pragnienia. - Chance, co się stało z naszymi lampami? zapytała ostrożnie. - Zamknij oczy - zamruczał i sprawdził stwardniałą dłonią, czy po­ słusznie wykonała polecenie. Usłyszała dwa kliknięcia. Otworzyła oczy. Dwa białe snopy światła znów rozjaśniały mroki kopalni. Reba westchnęła i wsparła się na ramieniu Chance'a. - Przepraszam - powiedział Chance. - Pogładził wąsami policzek Rcby. - Myślałem, że wiesz, że wyłączyłem światło. Nie chciałem cię oślepić. - Wyczuł wargami puls na jej szyi. - Wszystko w porządku? - Tak - powiedziała i poczuła lekkie zakłopotanie. - Nigdy nie wi­ działam czegoś podobnego. Nawet w najciemniejszą noc świecą na niebie jedna czy dwie gwiazdy. - Za pierwszym razem to zawsze szok. - Chance ujął dłoń Reby i po­ prowadził jaku wyjściu z kopalni. ~ W trzy dni po tym, jak umarła moja -119

matka, ojciec wziął mnie do kopalni i zgasił światło. Bez ostrzeżenia znalazłem się nagle w ciemnościach, które wyglądały dla mnie jak ko­ niec świata. Zacząłem krzyczeć wniebogłosy. Łuck chwycił mnie i tulił, dopóki się nie uspokoiłem. Potem tak sklął ojca, że zarumieniły mi się uszy. To był jedyny raz, kiedy widziałem, że Łuck wścieka się na ojca. Po tym wydarzeniu zacząłem uwielbiać Lucka. Nic miało dla mnie znaczenia, że strasznie się ze mną droczył. Kiedy zacząłem dorastać; wydawało mi się, że potrafi chodzić po wodzie. Zawsze chciałem mu się odwdzięczyć. Lecz kiedy nadarzyła się okazja, ja byłem zajęty ko­ paniem, a on pił z poszukiwaczem diamentów. Umarł, zanim zdążył się dowiedzieć, że jego brat spieszy mu z pomocą. Palce Reby zacisnęły się na dłoni Chance'a. Chciała mu powie­ dzieć, jak bardzo jej przykro, ale zabrzmiało to banalnie nawet w jej własnych myślach. A jedyne słowa, które mogła mu ofiarować: „Kocham cię" - nie były pożądane. - Nie bądź taka smutna - szepnął i musnął czubkiem palcajej usta. — To był dwadzieścia lat temu. Dużo czasu upłynęło. - Ale wciąż boli, prawda? - zapytała cicho. -Tak. - Więc jest tak, jakby się to zdarzyło przed chwilą. I tak już pozo­ stanie. - Już nie boli tak bardzo jak kiedyś. Nie tak często. -•- Chance pod­ niósł do ust dłoń Reby i pocałował jej pachnącą skórę. Przypomniał sobie o czymś i zapytał zaskoczony: - Gdzie są twoje rękawiczki? - Zdjęłam je, aby podrapać się w głowę. Kask mnie trochę uwiera i swędzi. Chance zachichotał. - Pamiętaj o nich, gdy zaczniemy kopać. - Cieszę się, że o tym wspominasz. - O rękawiczkach? - O kopaniu. Kiedy i gdzie zaczynamy? - Cierpliwość jest zaletą bogów. - Powiedz to swojemu odbiciu w lustrze - odparowała. - Musimy najpierw zbadać kilka zakrętów i rozgałęzień tuneli. Twoi przodkowie nie mieli szczęścia, gdy określali położenie żył pegmatytu. Było to częściowo spowodowane charakterystyką terenu. Trzęsie­ nia ziemi często unoszą obiecujące żyły i ukrywają je Bóg wie gdzie. -120

- Jakie jeszcze problemy mieli moi przodkowie? - Ignorancja - odparł bez ogródek. - Z wyglądu tuneli widać, że nie kopał tu żaden prawdziwy górnik. No, może jeden. Bardzo dawno temu. - Pradziadek Mitchell - przypomniała sobie Reba. - A może to był prapradziadek. W każdym razie, jak głosi rodzinna legenda, pracował jako górnik w Afryce Południowej. To właśnie on kupił Cesarzową Chin i nabył prawa do otaczającej ją ziemi. Nie miał jednak zbyt dużo czasu, aby zająć się jej eksploatacją. - Zasypało go? - zapytał Chance. Reba zaniemówiła, gdy usłyszała, jak spokojnie Chance mówi, o śmierci w kopalni. - Nie, umarł na cholerę. Chance odchrząknął. - N o cóż, był górnikiem. Zła ziemia, zanieczyszczona woda, źli ludzie i pech. - N i e wiem, jacy byli ludzie, ałe... -Cicho! Reba znieruchomiała bardziej pod wpływem uścisku jego dłoni niż rozkazu. Wstrzymała oddech. Gdzieś z ciemności dobiegały ciche od­ głosy osypującego się żwiru. Po kilku chwilach uścisk Cbance'a zelżał. - Czujesz? - zapytał miękko. -Co? - Smok machnął ogonem - mruknął. - Bardzo delikatnie. To tylko wibracje powietrza. Reba wzdrygnęła się. - Niczego nie poczułam. - W skrytości ducha była z tego zadowo­ lona. Myśl o trzęsieniu ziemi była bardziej niepokojąca wewnątrz ko­ palni niż na powierzchni ziemi, gdzie mogła się ukryć w ramionach Chance'a. - Czy jesteśmy tu bezpieczni? Bardziej wyczuła, niż dostrzegła wzruszenie ramion. - Co to znaczy: „bezpieczni"? - zapytał. - Wstrząs nie był dość silny, aby zawalić kopalnię, jeśli to masz na myśli. Jednak nie wiemy, jaki będzie następny. Chcesz wyjść na zewnątrz? - Chcę, aby wstrząsy ustały - powiedziała Reba stanowczo. - Przykro mi - odparł Chance kwaśno. - Potrafię zapalić światło, ale reszta jest niezależna ode mnie. - Nie wydajesz się zaniepokojony. Zawahał się. -121

-Zawsze kiedy znajduję się w kopalni, której nie znam, jestem zaniepokojony. Kiedy byłem tu poprzednio, dokonałem tylko bardzo powierzchownych oględzin Cesarzowej Chin, aby się upewnić, że nie stanowi jakiejś cholernej pułapki, która nas uwięzi. Jest tu kilka tuneli, do których cię nie zabiorę. Jest też jeden taki, do którego nie pójdę nawet sam. -Gdzie to jest? - Na lewo przy pierwszym rozgałęzieniu, które mijaliśmy. W po­ łowie tunelu jest kamienna płyta zwisająca z sufitu. Była tam od cza­ su, gdy wykopano tunel, ale nie dam złamanego grosza za to, czy bę­ dzie tam jutro. Z drugiej strony, płyta może tam wisieć, nawet kiedy z tunelu pozostanie tylko niewielka dziura w ziemi. Z kopalniami ni­ gdy nic nie wiadomo, Rebo. Po prostu stawiasz pieniądze i grasz kar­ tami, które masz w ręku, najlepiej, jak potrafisz. - Przypomina mi to autostradę podczas pierwszego w sezonie desz­ czu - powiedziała Reba. - Kiedy olej, który wsiąkł w asfalt w czasie suchych miesięcy, jest wynoszony przez wodę na powierzchnię. To okres, kiedy wiele aut w Los Angeles wpada w poślizg. - Czy wtedy trzymasz się z dala od autostrady? - zapytał Chance z ciekawością. - Nie - odparła sucho Reba. - Mam tylko hamulce w pogotowiu. I staram się jechać powoli. Światło błysnęło jaskrawo, gdy Chance pochylił się, aby pocało­ wać Rebę. - Będziesz cholernie dobrym górnikiem. Właśnie w taki sposób należy traktować kopalnię. Powoli, powoli, aż poznasz jej możliwo­ ści. Potem można wcisnąć gaz tak mocno, jak ci się tylko podoba. Blade ściany tunelu stały się nagle zupełnie ciemne. Reba przysta­ nęła i oświetliła je lampą. ~ Co się stało? - Brak ciągłości - odpowiedział Chance i silnym szarpnięciem po­ ciągnął ją za sobą. - Dawno temu tutaj było gładko. Nastąpiła erozja pegmatytu, a potem na powierzchni zaczął się gromadzić naniesiony ił, który z kolei ulegał zgniataniu, w miarę jak na górze osadzało się coraz więcej materiału. Trzęsienia ziemi też miały swój udział w ukształtowaniu terenu; część warstw załamała się, część przesunęła, inne zapadły się pod powierzchnię ziemi. - W ile nie ma nic wartościowego? - zaryzykowała Reba. -122 -

- Nie, chyba że chcesz uprawiać ziemię. - Nie, dziękuję. Wykańczam rośliny szybciej niż przeciętny śro­ dek chwastobójczy. Wszyscy pracownicy szkółek mnie znają. Ostat­ nim razem ogrodnik dał mi rośliny skalne i powiedział, abym więcej nie wracała. Śmiech Chance'a odbił się echem od ścian tunelu. -Z całą pewnościąbędziesz dobrym górnikiem - powiedział i mu­ snął wąsami palce Reby. - Cała moja kobieta - dodał miękko. - Uwa­ żaj na głowę. Twoja rodzina nigdy nie zadała sobie trudu, aby oczyścić sklepienie. Co na jedno wychodzi. Samo sypie się na głowę. Reba zaczekała, aż Chance spenetruje niepozorne, małe odgałęzie­ nie w ścianie tunelu. Gdy wszedł do środka, wydłubał po prawej stronie małego wejścia dwie linie. Podniosła wzrok i zobaczyła dalsze małe od­ gałęzienia, prowadzące w innych kierunkach. Zastanawiała się, dokąd wiodły i dlaczego Chance wybrał właśnie to, w którym teraz zniknął. - Idziesz? - Z wylotu tunelu dobiegł ją głos Chance'a. - Jestem tuż za tobą- westchnęła Reba. Pochyliła się i weszła do tunelu. Wydawało jej się, że idzie bardzo długo, choć w rzeczywistości nie mogło to być więcej niż sto kroków. Podłoże było nierówne, stopy niespodziewanie wpadały w bruzdy, bę­ dące pozostałością po taczkach ciągnionych przez górników. Stopnio­ wo ściany tunelu stawały się jaśniejsze, ił występował na zmianę z mi­ nerałami, jakby żyła pegmatytu eksplodowała i przemieszała się ze zwykłą ziemią. W końcu minerały zaczęły przeważać. - Możesz sięjuż wyprostować. Głos Chance'a dobiegał z pewnej odległości po prawej stronie. Reba wyprostowała się i odwróciła, lecz głowę trzymała pochyloną, aby nie oślepić Chance'a. - Och...! - Reba obróciła się wolno dookoła siebie, próbując osza­ cować wymiary jaskini, w której się tak niespodziewanie znalazła. W końcu poddała się. W złudnym świetle lampy nie potrafiła ocenić odległości. Jednak było tu z pewnością więcej miejsca niż w jej salo­ nie. Dwa razy więcej? Trzy? Pięć razy? Nie sposób było to stwierdzić bez uprzedniego przejścia przez całąjaskinię, gdyż nieliczne podtrzy­ mujące strop filary załamywały światło lampy, tak iż część pomiesz­ czenia tonęła w głębokim cieniu. Dookoła widziała migotanie minerałów, nawet w najbardziej ocie­ nionych zakamarkach. Najdalsza ściana była prawie biała. 123-

- Granit - powiedział Chance, patrząc w kierunku wskazanym przez lampę Reby. - Twarda skała i żadnego kamienia. To najbardziej wysu­ nięte miejsce w Cesarzowej Chin. - A wciąż nie widać turmalinu- westchnęła Reba. - Moi biedni przodkowie przeryli tę górę w poszukiwaniu małych błyszczących okru­ chów, które nigdy nie istniały. -Turmalin może być wszędzie, pod twoimi stopami, nad głową, w filarach, w ścianach. Reba odwróciła się i skierowała lampę tak, aby oświetlić twarz Chance'a. - Mówisz poważnie, prawda? - Oczywiście. Jesteś otoczona pegmatytem - powiedział Chan­ ce, a w jego głosie zabrzmiała pewność i podniecenie. - Nigdy nie będziesz bliżej turmalinu niż teraz, chyba że będziesz trzymała go w dłoniach. Reba odchyliła głowę, aby zbadać sklepienie. Światło lampy odbi­ ło się od plamy bieli nad jej głową. - Nie ruszaj się - powiedział nagle Chance. - Wszystko jest w po­ rządku. Tylko się nie ruszaj - dodał uspokajająco. Reba zamarła. Światło lampy Chancc'a omiotło sklepienie, aż oba stożki jasności spotkały się. - W porządku. Możesz się ruszyć. Nie chciałem, abyś zgubiła to białe gniazdo, które właśnie odkryłaś. - Powtórz to jeszcze raz -powiedziała cierpko Reba. -Ale po ludz­ ku, jeśli można. W świetle lampy rozbłysły w uśmiechu zęby Chance'a. - Widzisz to gniazdo lepidolitu koło kolumny? Całe białe i błysz­ czące? Płatki miki tak duże, jak twój uśmiech? Reba spojrzała w kierunku wskazywanym przez światło. - Widzę. - Jesteś bliżej turmalinu niż kiedykolwiek przedtem. Światło Reby poruszyło się gwałtownie, a potem znieruchomiało. - Co masz na myśli? - Skałę macierzystą-powiedział obojętnie, lecz pod pozornym spo­ kojem kryło się pożądanie. - Ciekawe, dlaczego nie zauważyłem jej, gdy byłem tu poprzednio... Nie ruszaj lampą. Chance omiótł światłem sklepienie i powierzchnię ścian pod gniazdem lepidolitu. Zauważył, że złoże zostało odsłonięte, gdy część - 124-

sklepienia odpadła pod wpływem ostatnich wstrząsów skorupy ziem­ skiej. Roześmiał się miękko. - Dzięki ci, smoku - mruknął i uklęknął przy ścianie. Światło lampy lustrowało małą kupkę miału, który spadł ze skle­ pienia. Chance wprawnie zbadał sypką skałę. Otworzył manierkę, na­ lał na rękę trochę wody i uśmiechnął się. - Chodź tutaj, chaton. Reba podeszła do niego szybko. Chance przykucnął na piętach i wy­ ciągnął do niej zamkniętą dłoń. Światło lampy oświetliło jego potężne ramiona. - C o to jest? Chance rozchylił palce. Na jego dłoni lśniły odłamki różowego krysz­ tału. Pośród nich była jedna drobniutka, ale wspaniała igła turmalinu.

8

G

dy Reba zobaczyła połyskujący na dłoni Chance'a kryształ ko­ loru fuksji, wydała okrzyk niedowierzania. W jej błyszczących oczach Chance dostrzegł radość i ciekawość. Popatrzył na ka­ wałki turmalinu i zobaczył je tak, jak ona je widziała.. .jako okruchy marzeń zaklęte w różowym kamieniu, płomienne obiet­ nice składane przez zimne światło minerału. Uśmiechnął się i wyrwał pokruszone kryształy z białej otoczki skały macierzystej. Małe płatki miki przyklciły się do jego placów. - Wyciągnij rękę - powiedział miękko. Wysypał okruchy kryształu na miękką dłoń Reby, zatrzymał tylko igłę turmalinu. Reba westchnęła i poruszyła dłonią, a światło zamigo­ tało i odbiło się od garści różowych odłamków. Po chwili podniosła głowę i zobaczyła, że Chance ją obserwuje. - Wiem, wiem - powiedziała Reba, śmiejąc się z siebie. - Na aukcji nie byłyby warte nawet dwóch centów, ale dla mnie... - ściszyła głos. - .. .To drogowskazy na drodze do krainy Oz - dokończył Chance i uśmiechnął się lekko. - Tak - westchnęła, obserwując grę światła w okruchach turmali­ nu. - Szkoda, że nie przyszliśmy tutaj wcześniej. - Zanim smok przewrócił się na drugi bok i zgniótł je? Reba wykrzywiła usta. - 125 -

- Skąd wiesz? Chance dotknął palcem jej nosa i zostawił na nim błyszczący pył z miki. - Jeśli poprawi ci to humor, powiem, że nawet gdybyśmy przyszli tu wczoraj, nie na wiele by się to zdało. Jesteśmy tu o kilka milionów lat za późno. Ale to na nas zaczekało - dodał i podniósł do góry wąską, nieskazitelnie czystą igiełkę turmalinu. Kryształ miał długość dwu i pół centymetra, średnicę pięciu milime­ trów i kilka naturalnie ukształtowanych ścian bocznych. Był zbyt mały, aby mieć intensywnie różowe zabarwienie, typowe dla większych krysz­ tałów, lecz na całej jego długości występowała trójkolorowa sekwencja barw, charakterystyczna dla turmalinu z Pala. Wyglądało to tak, jakby kryształ był walcem wytoczonym z arbuza. Dziewięć dziesiątych długo­ ści turmalinu mało bladoróżowy kolor. Potem następował wąski pasek przejrzystej bieli. Końcówka kryształu odznaczała się soczystozieloną barwą, przypominającą ciemną powierzchnię arbuza. Reba z wahaniem dotknęła kryształu, jakby obawiała się, że mine­ rał zniknie jak sen. - Jest prawdziwy - szepnęła. - Och, Chance. On jest prawdziwy. - Bardzo prawdziwy - zgodził się. - Ale nawet w połowie nie tak piękny jak twój uśmiech. Położył kryształ na jej dłoni i wolno pocało­ wał ją w usta. — Witamy w krainie Oz. Roześmiała się lekko i tchnęła ciepły oddech w jego wargi. - Dziękuję-powiedziała. -Czy możemy eszcze trochę pokopać? Nie była w stanie ukryć podniecenia. Chance uśmiechnął się z dezaprobatą. - Mówisz jak prawdziwy poszukiwacz. Tak, możemy jeszcze tro­ chę pokopać. Ale najpierw... Reba, która już pochylała się ku bladej stercie lepidolitu, odwróci­ ła się i spojrzała na Chance'a. - Najpierw? Zamiast odpowiedzi przyciągnął ją i otoczył silnymi, ciepłymi ra­ mionami. Zamknęła oczy i poddała mu się w geście zaproszenia, któ­ ry stał się dla niej równie naturalny jak przyspieszone bicie serca. Słod­ kie, zdecydowane ruchy jego języka sprawiły, że przez jej ciało prze­ biegły dreszcze. Gdy Chance podniósł głowę, Reba zapomniała o małych odłamkach i krysztale, które trzymała w dłoni. - Dziękuję- szepnął Chance, nie odsuwając ust. 126-

- Cała przyjemność po mojej stronie - zapewniła go, a w jej głosie rozbrzmiewała radość i tęsknota zarazem. - Nic za pocałunek - uśmiechnął się Chance - chociaż także wart był podziękowania. - Więc za co? - zapytała i przesunęła ustami po jego wąsach, roz­ koszując się ich jedwabistym dotykiem. - Za ciebie - powiedział z prostotą. - Patrzenie na Cesarzową Chin pozwala mi znów poczuć się młodym, wszystko wydaje się nowe, pełne nadziei i radości. Pocałował ją wolno i przesunął rękami po jej ciele, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół. Reba rozpłynęła się w jego ramionach i po­ nownie odkryli, że ich ciała doskonale się do siebie dopasowują. Po długiej chwili Chance z ociąganiem podniósł głowę. - Jeśli nie przestaniemy - powiedział żartobliwie -jedynąrzeczą, jaką znajdziesz w tej kopalni, będę ja. Reba uśmiechnęła się. Przesunęła ręką po jego piersi i wyczuła mię­ śnie pod czarną flanelową koszulą. Zatrzymała się na wysokości pasa, po czym pozwoliła dłoni przesunąć się niżej. Usłyszała jego przyspie­ szony oddech. Po chwili Chance pochwycił jej wędrującą dłoń ustami. Gryzł skórę u nasady kciuka z taką zajadłością, że Reba zadrżała. - Podłoga Cesarzowej Chin jest zbyt szorstka dla twojej atłasowej skóry - powiedział z żalem Chance. - Nie będziemy się przejmowali czyjąkolwiek obecnością na górze, kiedy będziemy się kochali. Oczy Reby zaiskrzyły się pożądaniem, radością i miłością. - Warto byłoby zaryzykować jedno lub dwa zadrapania. Wyraz oczu Chance' a uległ zmianie. Wyciągnął do niej ręce. Pocałował ją pełnym pożądania pocałunkiem, który wypełnił jego smakiem zmysły Reby. Jego ramiona miażdżyły ją, lecz nie protestowała, pragnęła być jak najbliżej, chciała poczuć go w sobie tak, aby stał się częścią niej samej. Z chrapliwym okrzykiem odsunął ją na odległość ramion. - N i e ufam sobie, czy będę dostatecznie delikatny- powiedział surowo, niemal pożerając ją wzrokiem. - Jeśli już znajdziesz się na ziemi, nie będę chciał, abyś się podnosiła. Raz, dwa albo trzy razy to bez znaczenia. Wystarczyłoby, abym na ciebie spojrzał i chciałbym cię jeszcze i jeszcze. Rozpalasz we mnie ogień, chaton. Gdy Reba dotknęła ust Chance'a, jej palce drżały i poczuła, że całe ciało też płonie pożądaniem. Z wahaniem, którego nie potrafiła ukryć, wysunęła się z jego ramion. -127

- Turmalin -powiedziała zdecydowanym, choć lekko drżącym gło­ sem. - To dla niego się tu znaleźliśmy, prawda? Jego śmiech zabrzmiał niemal ostro. - Nigdy bym nie przypuszczał, że trzeba mi będzie przypominać, po co znalazłem się w Cesarzowej Chin. — Wziął głęboki oddech. - Po turmalin - powiedział twardo, lecz gdy Reba uklękła obok niewielkiej kupki lepidolitu, Chance wciąż wodził wzrokiem za jej krągłymi kształ­ tami. Skała oberwała się tuż obok jednego z grubych filarów, pozosta­ wionych tu po eksploatacji wyrobiska. Reba zaczęła przesiewać pokruszone fragmenty minerałów. Chance ukląkł obok niej. Wspólnie odkryli kilka kolejnych jaskraworóżowych okruchów. Znaleźli też odłamek różowego turmalinu o szerokości nie­ całego centymetra, wciąż zatopiony w bryle lepidolitu. Stanowił zaled­ wie część tego, czym był, zanim smok szarpnął ogonem, ruszył masyw­ nymi łapami i narzucił na nie ziemię niczym płaszcz. Chociaż znalezi­ sko nie zachowało się w najlepszym stanie, kontrast między gorącym różem turmalinu a chłodną bielą lepidolitu był uderzający. - Szkoda, że nie zjawiliśmy się kilka milionów lat wcześniej - wes­ tchnęła Reba, gdy jej palce napotkały dno białej sterty i przesunęły po twardym podłożu kopalni. Chance uśmiechnął się lekko i włożył znalezione fragmenty tur­ malinu do małej kieszonki przy pasku. Najchętniej zostawiłby te bez­ wartościowe świecidełka, ale wiedział, że Reba protestowałaby. Nie był pewien, czy ma jej to za złe. Nawet w jego sceptycznych oczach wyglądały jak coś wyjąukowego, były odbiciem jego radości. Postawił Rebę na nogi i odprowadził ją kawałek. - Zostań tu - powiedział i wyjął z plecaka parę przezroczystych go­ gli. Założył je i podszedł do plamy bieli na suficie. Zaostrzonym koń­ cem młotka zbadał lepidolit. Sklepienie znajdowało się o kilka centy­ metrów od jego głowy. Wkrótce twarz i ramiona miał pokryte drob­ nym połyskującym pyłem i lśniącymi cząsteczkami miki. Reba poruszyła się niespokojnie i oświetliła lampą fragment skały, przy której pracował Chance. - Czy masz drugą parę gogli? — zapytała wreszcie. Zanim odpowiedział, otarł twarz rękawem. Odwrócił się w jej stronę i zobaczyła, że w jego wąsach połyskują fragmenty kryształu i miki. -1 tak, i nie. Nie możesz ich używać. Wszystkie fragmenty, które do tej poru znalazłaś, były niewielkie, ale nie ma gwarancji, że tak 128-

pozostanie. Lepidolit to nic innego jak określenie fragmentów minera­ łów różnej wielkości, które krystalizowały z pewnego rodzaju magmy. Jedyną rzeczą, która trzyma je razem, jest ich bliskość i pokrój. Nie chciałbym, aby kilka kilogramów skały obluzowało się i zasypało cię aż po twoje apetyczne uszka. Reba przełknęła ślinę. - Jeśli to takie niebezpieczne, dlaczego ty to robisz? - Dla mnie to nie jest tak bardzo niebezpieczne - wyjaśnił z uśmie­ chem. - Tylko inaczej obliczam ryzyko, kiedy chodzi o twoją głowę. Zanim Reba zdążyła odpowiedzieć, Chance powrócił do badania podobnych do soczewek gniazd. Od czasu do czasu przerywał, aby spuścić na ziemię garść białego pyłu. Wkrótce odsłonił niewielką po­ wierzchnię sklepienia, ciągnącą się do najbliższej kolumny. Zatrzymał się. Zdjął gogle, otarł pył z twarzy i zwrócił się do Reby: - Czy zamierzasz pomóc mi w poszukiwaniu tumialinu, czy też chcesz zwalić całą robotę na mnie? - zapytał niewinnie. - Chansie Walkerze, jesteś najbardziej denerwującym... - zaczęła Reba, ale reszta jej wypowiedzi zginęła w wybuchu śmiechu. Mamrocząc pod nosem, uklękła i zaczęła przesiewać drobny ma­ teriał, który przygotował Chance. Chance pracował obok, od czasu do czasu chichocząc. Udawała, że go nie widzi, aż do chwili, gdy ich ręce spotkały się w stercie białego pyłu. Spletli palce, Chance podniósł jej dłoń do ust i pocałował. - Na twoich ustach nawet piasek smakuje dobrze - powiedział, a jego oczy zajaśniały srebrem. Reba potrząsnęła głową, a światło jej lampy zatańczyło dziko po ścianach. Szybkim ruchem przyciągnęła do warg twardą dłoń Chance'a. Językiem błądziła po jej powierzchni, smakując ją. Mika zamigotała na chwilę na jej języku, po czym znikła za uśmiechem. - Miałeś rację- powiedziała. - Na tobie też wszystko smakuje dobrze. • Kusisz mnie - odrzekł i pochylił się, aby ją pocałować. Nad gór­ ną wargą Reby, w miejscu, gdzie dotykały jej wąsy Chance'a, iskrzyły się cząsteczki miki. - M o j a kobieta- wyszeptał- mienisz się wszędzie, gdzie cię dotknę. Reba rozchyliła miękkie, błyszczące wargi. Chance zaklął cicho i wrócił do poszukiwania turmalinu. Znaleźli wiele odłamków i kilka 9

Sen zaklęty...

-129-

cylindrycznych segmentów pozostałych z kryształów, które musiały być wielkości palca Chance'a, zanim ziemia zadrżała i naruszyła integral­ ność minerału. - Cóż - westchnęła Reba i podniosła wzrok na plamę bieli poły­ skującą na czubku filaru - trzeba znów zacząć przekopywać sufit. Chance popatrzył w kierunku wskazanym przez snop światła Reby. -Nie. - Dlaczego nie? -Pozwól, że opowiem ci coś o podkopywaniu filarów- powie­ dział - lub „goleniu", jak się na to mówiło w Lightning Ridge. Żaden fragment ziemi nie ma na całej powierzchni dokładnie tej samej struk­ tury. Cesarzowa Chin, na przykład, jest zbudowana chaotycznie, jak ciasto owocowe, przełożone bakaliami różnych rozmiarów. Ciasto trzymajc wszystkie razem, ale w niektórych miejscach warstwa ciasta jest cieńsza niż w innych. Te kolumny mogą okazać się niczym więcej, jak tylko bułami lepidolitu, trzymanymi w kupie przez okleinę z chemicz­ nie związanego lessu. Reba spojrzała niepewnie na filary wyrastające z podłoża podziem­ nej komnaty. - Z drugiej strony - kontynuował Chance z uśmiechem - kolum­ ny mogą się okazać tak twarde jak granit, który znajduje się w najdal­ szym końcu kopalni. Mogęjątrochę „ogolić" i sprawdzić, jeśli chcesz. - O nie, dziękuję - mruknęła i obróciła głowę, tak że najbliższy filar był cały skąpany w świetle. Teraz kiedy wiedziała już, czego szu­ kać, potrafiła dostrzec różnice. Może stali na dajku pegmatytu, ale pegrnatyt to po prostu inna nazwa na wymieszany mineralny budyń. - Mądra kobieta- pochwalił ją Chance. - Arabowie nie byli tacy mądrzy. Odwróciła się. - Co masz na myśli? Przeznaczyli część pieniędzy zarobionych na ropie naftowej na kupno praw górniczych do jedynej na świecie kopalni tsaworytu. To była prawdziwa okazja. Rząd afrykański, który był jej właścicielem, zbankrutował. Reba zmarszczyła brwi. Czytałam coś o tym... - A doczytałaś do końca? -Nie. 130

- To naprawdę proste. Zawsze tak jest, gdy do głosu dochodzi ludzka pazerność. Arabowie zdecydowali, że zamiast płacić za rozbudowę ko­ palni, polecą górnikom, aby „ogolili" wszystkie filary. Poskutkowało. W kolumnach było tyle zielonych granatów, ile nie znaleziono w całej kopatai... dopóki niezawalił się strop. Wtedy byłajuż tylko śmierć. Oczywiście to nie dranie, do których należała kopalnia, zostali pogrzebani żywcem. ~ Wydaje mi się - powiedziała Reba i przełknęła ślinę - że kolum­ ny Cesarzowej Chin wyglądają dobrze. Nie będziemy ich „golić". Ani strzyc. Ani nawet kąpać. - Mądra decyzja. - Lampa Chance'a powoli oświetliła każdy filar po kolei. — Jest ich tutaj tylko pięć. To niewiele, zważywszy nerwo­ wość smoka z Pala, że nie wspomnę pęknięć, załamań i całej chemicz­ nej mieszaniny, charakterystycznej dla otaczających nas skał. - Świa­ tło uwidoczniło zaniepokojenie na twarzy Reby. - Pracowałem już w gorszych kopalniach - powiedział. - Ale teraz, kiedy przyjrzałem się lepiej Ceszarzowej Chin, już tu ze mną nie wejdziesz. - Nie jestem aż tak przerażona. - Nie będziesz tu więcej myszkować, dopóki nie zobaczę raportu geologów o stanie kopalni - powiedział Chance, jakby nie słyszał słów Reby. - Choć może i wtedy tu nie wejdziesz. A w ogóle - światło lam­ py jeszcze raz omiotło pomieszczenie - wydaje mi się, że już najwyż­ szy czas, abym zabrał cię stąd na lunch i małą drzemkę. - Myślałam, że mamy zjeść lunch tutaj. - Nie tym razem. -A ty? Porzucisz myśl o Cesarzowej Chin? Chance uśmiechnął się. - Pokręcę się tu trochę, kiedy będziesz spała. -Jeśli jest wystarczająco bezpiecznie dla ciebie, jest też wystar­ czająco bezpiecznie dla mnie - powiedziała, a na jej twarzy malował się upór. - Już ci to wyjaśniłem - powiedział Chance lekko i postawił Rebę na nogi. - Moje kryteria bezpieczeństwa zmieniły się ze względu na ciebie. - Gdy chciała zaprotestować, uciszył ją pocałunkiem. - Czy nie wolisz wrócić na wzgórze, gdzie trawa jest miękka, a wokół szumi wiatr? - szepnął, przy każdym słowie muskając językiem jej usta. Lecz nic nie jest tak miękkie jak ty, chaton... Mój Boże, jak bardzo cię pragnę. - Przyciągnął ją do siebie i zawładnął jej ustami, tak jak pra­ gnął zawładnąć jej ciałem. -131 -

- Wygrałeś -powiedziała, łapiąc oddech. - Chodźmy odnaleźć to wzgórze. Chance schylił się i podniósł plecak. Szybko omiótł spojrzeniem pomieszczenie, aby upewnić się, że niczego nie pozostawili, wziął w lewą rękę kilof i łopatę, wyciągnął rękę w stronę Reby i uśmiech­ nął się. - Chcę kochać się z tobą w świetle słońca - powiedział miękko. Jesteś taka słodka, gorąca i miękka. Słodki nektar przepłynął przez ciało Reby. Chciała wyciągnąć się i ocierać o ukochanego mężczyznę niczym kot, mrucząc miłosne wy­ znania. - Chance - powiedziała cicho. - Do słońca jest tak daleko... Zanim zdążył odpowiedzieć, podłoże jaskini lekko zadrżało. Z su­ fitu posypał się niewielki prysznic iłu. Powietrze przepełniły wibracje, a warstwy skał zaryczały w oktawach zbyt niskich dla ludzkiego ucha. Strop rozszerzył się i przechylił nieznacznie, a zwisające ze sklepienia skały poruszyły się z jękiem. Chance'a gwałtownie rzuciło na Rebę i oboje potoczyli się w kie­ runku białej, granitowej ściany w drugim końcu kopalni. Za nimi skle­ pienie westchnęło i zadrżało w posadach. Z głośnym pomrukiem po­ sypały się z niego lawiny kamieni, zasypując miejsce, w którym przed chwilą stali Reba i Chance. Chance przykrył Rebę swoim ciałem, chcąc w ten sposób osłonić ją przed przygnieceniem. Wokół wzbiła się chmura pyłu, która pokryła wszystko duszącym płaszczem. Gdy ostatni z kamieni spadł na ziemię i zapadła cisza, Chance poruszył się. Z jego pleców stoczył się kamień wielkości pięści. -- Reba! - zawołał pospiesznie. — Nic ci się nie stało? - Przebiegł dłońmi po jej ciele w poszukiwaniu urazów. ~ Jestem tylko trochę posiniaczona - powiedziała drżącym głosem i okropnie przestraszona. Co się stało? - O jeden wstrząs za dużo. - Jak z tą słomką, która złamała grzbiet wielbłąda? - zapytała, pod­ niosła głowę i obdarzyła go niepewnym uśmiechem. - Właśnie. Mieliśmy tylko to nieszczęście, że siedzieliśmy na jego grzbiecie, kiedy to się stało. - Jesteś ranny! - powiedziała Reba, widząc strumyczek krwi ciek­ nący wzdłuż policzka Chance'a. 132-

- To tylko niewielki odłamek skalny - zbagatelizował zranienie Chance. Omiótł światłem lampy postać Reby w poszukiwaniu zranień. Ubra­ nie i ciało Chance'a ochroniło ją przez poważniejszymi urazami. Mia­ ła podartą koszulę, kilka zadrapań i siniaków, ale nie była ranna, tylko przestraszona. Chance usiadł uspokojony, a po chwili ruszył na poszukiwanie na­ rzędzi, które odrzucił w kierunku granitowej ściany, gdy nastąpił wstrząs. Leżały nieopodal, prawie całkowicie zasypane, tylko z obrze­ ży rumowiska wystawała jasna krawędź stalowego kilofa. Chance wydobył kilof oraz łopatę i położył je koło Reby. - Zostań tu - polecił. - Jeśli strop znowu zacznie się zapadać, przytul się do granitowej ściany. To najbezpieczniejsze miejsce w kopalni. Reba obserwowała, jak Chance ostrożnie przechodzi wzdłuż ru­ mowiska. W pierwszej chwili wydawało jej się, że to unoszący się w po­ wietrzu pył sprawia, iż pomieszczenie wydaje się takie małe. Potem zdała sobie sprawę, że połowa została zasypana. Zimny dreszcz prze­ biegł jej po plecach, gdy pochyliła się i spróbowała odnaleźć wzro­ kiem mały tunel, którym się tu dostali. Tunelu nie było, powstało za to zwalisko iłu i skał, sięgające od sufitu do podłogi. Wejście do tunelu zostało zasypane tonami zie­ mi. Zostali z Chance'em uwięzieni w Cesarzoweej Chin. Pogrzebani żywcem. Rebę ogarnęła panika, a zęby zaczęły jej szczękać ze strachu. Wy­ dała zduszony okrzyk, wbiła zęby w zaciśniętą pięść i zagryzła tak mocno, że z ust nie wydostał się żaden dźwięk. Ból spowodował, że otrzeźwiała nieco i udało jej się wyrwać z objęć panicznego lęku. Z tru­ dem zaczerpnęła powietrze w sparaliżowane strachem płuca, spróbo­ wała równo, głęboko oddychać i zmusiła się do myślenia. Po kilku minutach panika minęła i choć Reba wciąż drżała i pociła się nerwowo, odzyskała nad sobą kontrolę. Pomogło jej obserwowa­ nie Chance'a. Jego siła, niewzruszoność i spokój w obliczu katastrofy uspokoiły ją. Jeśli cokolwiek da się zrobić, Chance to zrobi. Cokol­ wiek się stanic, nie będzie sama. On był tu z nią a jego silna oświetlo­ na lampą postać zbliżała się właśnie w jej kierunku. Chance ukląkł naprzeciwko Reby i przechylił głowę tak, aby zajrzeć jej w oczy, a jednocześnie nie oślepić światłem. Ujął jej rękę, zobaczył -133-

ślady pozostawione przez zęby, niezwykłą bladość skóry i wyczuł drże­ nie ciała, które towarzyszyło każdemu jej oddechowi. Bardzo łagodnie przycisnął usta do jej dłoni. - Mogło być gorzej, chaton — powiedział. — Oboje jesteśmy cali. Tlenu wystarczy nam na tak długo jak wody. Ale wyjście z tunelu jest zasypane. —Gdy nic doczekał się żadnej reakcji, ścisnął Rebę za rękę. — Wiesz już o tym, prawda? - Tak. - Głos jej się załamał. Przełknęła ślinę i spróbowała to po­ wiedzieć jeszcze raz. - Tak, wiem. - Od wejścia do tunelu dzieli nas co najmniej sześć metrów zwalo­ nych skał i iłu i nie wiemy, czy sam tunel nie uległ zniszczeniu. Obryw zaczął się w tej części pomieszczenia. Reba słuchała w milczeniu, nie wypuszczając silnej dłoni Chance'a. • Jeśli będzie trzeba, przekopię się przez to zwalisko - ciągnął da­ lej Chance. - Będzie to jednak bardzo trudne. Nie ma sposobu, aby zabezpieczyć boki. A już teraz ledwie się trzymają. Wszystko rozleci się przy pierwszym kichnięciu. Reba skinęła lekko głową i oświetliła lampą zwalisko. - Myślę, że będziemy mieć większe szanse, jeśli przekopię się z tej strony. - Chance obrócił głowę tak, że jego światło padało na lewo od Reby, na ścianę zwieńczoną bladym pokładem granitu. - Kilka metrów stąd powinien się znajdować jeden z wąskich tu­ neli, które twoi przodkowie wykopali, gdy chcieli ponownie zlokali­ zować złoże pegmatytu. Reba zawahała się i przyjrzała jego pokrytej pyłem twarzy. Na­ potkała jego wzrok, w którym pod pozornym spokojem kryło się coś jeszcze. - Czy jest coś, o czym mi nie mówisz? Chance zmarszczył brwi i przytulił jej dłoń do policzka. - Nie ma gwarancji, że tunel, którego szukam, przebiega na wyso­ kości miejsca, w którym się teraz znajdujemy - przyznał. — Szukanie go to ruletka. - Lecz jest mniej ryzykowne niż kopanie tutaj? — spytała i wskaza­ ła na rumowisko. -Tak. - Rób to, co uważasz za najlepsze - powiedziała z prostotą. - Chaton - szepnął Chance. - Nie powinienem był zabierać cię do tej przeklętej kopalni. - 134 -

- Z tobą czy bez ciebie, i tak w końcu przyjechałabym do Cesar/o­ wej Chin. Jeśli istnieje możliwość wydostania się stąd, jesteś jedynym człowiekiem, który może tego dokonać. Sama byłabym... - Reba na­ głym ruchem zarzuciła Chance'owi ręce na szyję i przytuliła się do niego ze zdumiewającą siłą. - Cieszę się, że jestem z tobą- powie­ działa i dotknęła drżącymi palcami jego warg. - Cokolwiek się stanie, wolę być tu z tobą niż gdziekolwiek indziej. Chance zamknął oczy, niezdolny ukryć uczuć, które nim owładnę­ ły. Gdy je otworzył, były niezwykle jasne i niezwykle srebrne. Bez słowa wstał i zaczął przemierzać odległość między zwaliskiem a miej­ scem, w którym chciał kopać, w nadziei, że odnajdzie tunel prowa­ dzący do słońca. - Kiedy po raz pierwszy przyjechałem do Cesarzowej Chin - po­ wiedział, badając ścianę, łączącą się z granitem — od razu zoriento­ wałem się, że była eksplorowana przez amatorów. Wszystkie koryta­ rze odchodzące od głównego tunelu są mnie więcej równoległe do siebie w trzech płaszczyznach. Prawdziwy poszukiwacz wykopałby tunel idący w górę, w dół i na boki. Wtedy uważałem, że kopanie równoległych tuneli jest śmieszne. Teraz jestem cholernie wdzięcz­ ny losowi, że twoja rodzina nie wiedziała podstawowych rzeczy o po­ szukiwaniu żył. Reba nie odpowiedziała. Wiedziała, że nie oczekiwał od niej od­ powiedzi i mówił tylko po to, aby uspokoić ją dźwiękiem głosu. Skie­ rowała światło lampy tak, aby mu pomóc w ocenie budowy ściany. Kilka razy obejrzał ścianę i krawędzie zwaliska doświadczonym okiem, mierząc kąty i odległości między skałami. Od czasu do czasu przystawał i nieruchomiał z zamkniętymi oczyma, jakby coś kalkulo­ wał lub tworzył w głowie mapę przestrzeni. W końcu wybrał miejsce oddalone zaledwie o kilka stóp od punktu, gdzie ściana złoża łączyła się z granitową płytą. Zanim zaczął kopać, podszedł do Reby i uklęknął. Uśmiechnął się powoli, odsłaniając białe zęby, kontrastujące z posypaną pyłem opa­ lenizną. - Całusa na szczęście. Reba poczuła ciepło i słodycz warg, otoczyły ją si Ine ramiona, usły­ szała piękne, miękkie słowa, których nie potrafiła zrozumieć, i już go nic było. Do jej uszu dobiegł ostry, chrzęszczący dźwięk kilofa, zanu­ rzającego się w mieszaninę skały i ziemi. Oparła się o granitową ścianę -135-

i odnalazła pozycję, w której mogła połączyć światło lampy z jego świa­ tłem i w ten sposób ułatwić mu pracę. Przez długi czas jedynym odgłosem był szczęk stali o skałę. U stóp Chance'a rósł kopczyk ziemi. Nie zwracał na niego uwagi, poruszał kilofem rytmicznie, bez oznak zmęczenia, jak automat. Pokryta pyłem koszula przesiąkła potem i przykleiła się do pleców. Niemal nie prze­ rywając pracy, Chance zrzucił z ramion plecak, futerał od strzelby i zdjął koszulę. Góra gruzu u jego stóp wciąż rosła. Reba wyjęła z tylnej kieszeni rękawiczki, założyła je i wzięła do ręki łopatę. - Jeśli stanępo twojej lewej stronie, mogę usuwać część tego śmie­ cia z twojej drogi. Lampa Chance'a obróciła się nagle i uchwyciła w ciemnościach zarys sylwetki Reby. Determinacja dziewczyny była widoczna w każ­ dym jej ruchu. Chance zawahał się, a potem powiedział tylko: - Odsuń to jak najdalej, w przeciwnym razie będziemy musieli znów to przesuwać. - Jego usta rozchyliły się w lekkim uśmiechu. Zdzi­ wiłabyś się, ile iłu znajduje się w kilku metrach sześciennych. Przez kilka pierwszych minut Reba borykała się z narzędziem, do którego nie była przyzwyczajona. Ostatni używała czegoś zbliżonego do łopaty, kiedy bawiła się w przedszkolnej piaskownicy. Z drugiej stro­ ny gimnastyka wyrobiła koordynację ruchów i wytrzymałość. W krót­ kim czasie Reba opanowała rytm, który pozwolił jej poruszać łopatą przy minimalnej stracie sił. Nie była w jednej czwartej taka umięśnio­ na jak Chance, ale długotrwały trening na równoważni pozwolił jej umiejętnie wykorzystać swoją siłę. Mimo to w niedługim czasie zaczęła odczuwać ból mięśni nienawykłych do tego rodzaju ćwiczeń. Nie zwracała uwagi na ból, pamię­ tając z doświadczenia, że dyskomfort nie oznacza końca świata. Kiedy mięśnie zacznądrżeć i odmówią pracy, wtedy odpocznie. Do tego cza­ su będzie pracowała tak ciężko, jak potrafi. Kiedy spojrzała na zegarek, poczuła w mięśniach barków rwący ból, który musiał w końcu doprowadzić do skurczów. Ze zdziwieniem odkryła, że od momentu zasypania minęła ponad godzina. Oparła się na łopacie i otarła czoło rękawem flanelowej koszuli. Przez chwilę od­ czuwała pokusę, aby zrzucić z siebie koszulę, jak to uczynił Chan­ ce. W końcu zdecydowała się podciągnąć rękawy, odpięła prawie wszystkie guziki i zawiązała poły koszuli w węzeł pod piersiami. -136-

- - Napij się trochę wody. Głos Chance'a zaskoczył Rebę. Podniosła głowę. Chance nie prze­ rywał pracy. Przestawał machać kilofem tylko po to, aby odsunąć cięż­ sze kamienie, których Reba nie mogła poruszyć. -A t y ? - zapytała, obserwując jego drgające mięśnie, gdy wbijał kilof głęboko w ścianę. W jego włosach lśnił pot, który spływał też strużkami wzdłuż cia­ ła, tworząc na jego powierzchni kryształowe krople. Reba podziwiała jego ruchy, postawę, determinację i wdzięk - tak pierwotne i męskie jak u Tygrysiego Boga. - Za chwilę - powiedział Chance. - Znam swoje możliwości. Reba zastanawiała się, czy to kiedykolwiek nastąpi. Nawet kiedy klękał, aby dosięgnąć końca tunelu, który kopał, zdawał się górować nad nią, wypełniał pomieszczenie swoją niewyczerpaną energię. Reba odczepiła manierkę od paska. Piła oszczędnie, pomna na ryzyko wynika­ jące z gwałtownego napełnienie żołądka wodą i powrotu do pracy. Od­ wiesiła manierkę, rozciągnęła palące mięśnie i znów ujęła w ręce łopatę. Po kolejnej godzinie przerwała pracę i spojrzała na zegarek. Czas odmierzały kolejne ruchy łopatą, brzęk stali o kamienie wybijał se­ kundy, chrzęst gruzu wyrzucanego z wąskiego tunelu wyznaczał mi­ nuty, godziny zaznaczały się zmęczeniem rozlewającym się szarą, kłu­ jącą falą po jej ciele. Zamieniła się w automat; widziała tylko gruz, który trzeba było usunąć, słyszała tylko własny oddech, nieświadoma niczego, oprócz stożka światła wydobywającego się z lampy czołowej, Nagle silne ręce chwyciły ramiona Reby i zaczęły rozmasowywać napięte mięśnie i skurcze. Pod rękawiczkami zrobiły się odciski. Od­ dech Chance'a chodził jej rozpalony policzek. - Byłem w niejednej kopalni z wieloma mężczyznami - powiedział cicho i stanął za jej plecami, łagodząc dotykiem ból w napiętych bar­ kach. - I nie mógłbym życzyć sobie lepszego partnera. Gdzie nauczy­ łaś się być taka dzielna? Reba, oddychając nierówno, oparła się o Chance'a. - Wszystko we mnie krzyczy - przyznała. Ręce Chance'a zawahały się. Pocałował ją w ramię, a ich kaski zetknęły się ze sobą. - We mnie też. - Uścisnął ją delikatnie i wypuścił z objęć. - Od­ pocznij. Nie ma już miejsca, abyśmy oboje mogli pracować. Jeśli zro­ bi ci się zimno, włóż moją koszulę. -137-

- Zimno? - spytała z niedowierzaniem. - Oprzyj się na kilka minut o granitową ścianę, a przekonasz się, jaka jesteś rozpalona. - Chance odwrócił się i dodał: - Jeśli nic masz nic przeciwko temu, mogłabyś zgasić światło, kiedy siedzisz. Ale jeśli wolisz, aby pozostało zapalone, niech tak będzie. Reba zawahała się, a potem sięgnęła do baterii przy pasku. Chance nie prosiłby, gdyby nie uważał tego za konieczne. Wyłączyła światło. Wokół zapanowała ciemność. - Nie musisz tego robić, chaton - powiedział miękko. - Wiem. Chance dotknął jej twarzy i wyszeptał coś w nieznanym gardło­ wym języku, którego Reba nie słyszała w niczyich ustach. Chociaż nie rozumiała słów, owładnął nią spokój. Gdy światło Chance'a znikło w wąskim tunelu i do Reby docierał tylko jego znikomy odblask, kobieta oparła głowę o kolana i zamknęła oczy. W ten sposób przynajmniej nie musiała wysilać wzroku, aby coś zobaczyć. Wzięła kilka głębokich oddechów, zmuszając ciało do od­ prężenia, świadoma, że w tej chwili nie może zrobić nic lepszego. Chance potrzebował łopaty, bo przestrzeń, w której pracował, była zbyt mała, aby zamachnąć się kilofem. Po kilku minutach Reba włączyła światło, wstała i ustawiła się tak, aby mieć widok na wnętrze tunelu, w którym pracował Chance. Niemal cała jego postać znikła w tunelu, bo położył się na boku, a w odbłyskach światła widać było tylko dziurki od sznurowadeł jego butów. Reba zgasiła światło, wypatrując Chance'a i myśląc tylko o jego sile i determinacji. Teraz, gdy przerwała pracę, zaczęła cała dygotać ze zmęczenia. Nie zwracała jednak uwagi na te dolegliwości, wiedziała bowiem, że ustąpią. Od czasu do czasu przeciągała się, aby rozruszać obolałe mięśnie. Chance miał rację. Od siedzenia na ziemi w Cesarzowej Chin zrobiło jej się zimno. Chrapliwy okrzyk poderwał Rebę na nogi. Potknęła się przed wej­ ściem do tunelu, po omacku szukała włącznika światła. Opadła na czwo­ raki i wcisnęła się w ciasną przestrzeń obok Chancc'a. - Chance! Nic ci się nie stało? -Wręcz przeciwnie- odpowiedział- przebiłem się do jakiegoś tunelu. Uczucie ulgi ogarnęło Rebę falą słabości i była rada, że znajduje sięwpozycji leżącej. Wstrzymując oddech, czekała, aż Chance posze­ rzy wejście do tunelu. • 138 -

W ciągu kilku minut okazało się, że niewiele brakowało, aby omi­ nęli nowy tunel. Podłoże przekopu Chance'a krzyżowało się ze skle­ pieniem drugiego tunelu pod bardzo ostrym kątem. Gdyby Chance kopał o kilkanaście centymetrów wyżej lub bardziej na prawo, nigdy nie przeciąłby drugiego tunelu. Reba spojrzała na przebite w ścianie przejście. Wyobraziła sobie jego trójwymiarowy model przestrzenny i zadrżała. Do tej pory nie uświadamiała sobie, w jakim stopniu odnalezienie wyjścia było spra­ wą szczęścia. Jeśli kopanie tutaj oznaczało najmniejszy stopień ryzy­ ka, to Chance musiał wiedzieć, że przebicie się przez rumowisko było zupełnie niemożliwe. Cieszyła się, że do tej pory nie zdawała sobie z tego sprawy. Wiara, że jeśli tu się nie powiedzie, istnieje jeszcze jed­ na szansa, dodawała jej otuchy. - Co się stało? - zapytał Chance i oświetlił lampąjej twarz. - Po­ winnaś się cieszyć. - Właśnie zdałam sobie sprawę, jak małe mieliśmy szanse. Uśmiech rozjaśnił twarz Chance'a. - Szansa na cud jest zawsze bardzo mała, a jednak cuda się zdarza­ ją. - Długie palce połaskotały ją pod brodą. - Uśmiechnij się do mnie, moja kobieto. Uśmiechnęła się, a potem roześmiała, nic zważając na łzy, które spływały jej po policzkach na jego dłoń. - Trzeba będzie dobrze wciągnąć brzuch - powiedział Chance, mie­ rząc wzrokiem wydłużoną szparę. Wsunął do niej głowę i omiótł świa­ tłem lampy wnętrze nowego tunelu. Reba wyczuła nagłe napięcie przebiegające przez jego ciało. Już otworzyła usta, aby zapytać, co się stało, ale milczała. Chance wyczoł­ gał się do tyłu i wysunął głowę z przejścia. - Lepiej będzie stopami w d ó ł - powiedział obojętnie. — Pójdę pierwszy. Ty podasz mi cały sprzęt, a potem pójdziesz za mną. Zdejmij swój pas z narzędziami. Będzie ci tylko zawadzał. Reba otępiała wycofała się z tunelu, aby wykonać polecenie. Chance spuścił się stopami w dół do tunelu, a ona zebrała cały sprzęt, który pozostawili na brzegu rumowiska. Wsunęła się i poczołgała w kierun­ ku wąskiego otworu, przesuwając sprzęt przed sobą. Gdy ręce Chance'a pojawiły się znienacka w otworze, Reba prze­ straszyła się. Wkładała mu sprzęt w dłonie i obserwowała, jak sztu­ ka po sztuce znika w szparze. Jej pas był ostatni. Zaczęła obracać się 139-

w tunelu tak, aby znaleźć się pozycji stopami do przodu. Tylko dzię­ ki elastyczności wygimnastykowanego ciała udało jej się wykonać obrót. - Gotowa? - zapytał Chance. Jego światło ukazało się w otworze w chwili, gdy Reba zmieniała pozycję. Chance krzyknął ze zdziwienia. - Mógłbym przysiąc, że nic większego od kota nic obróci się w tym tunelu. Reba bez słowa przetoczyła się na brzuch i zaczęła czołgać w kie­ runku otworu. Poczuła silne dłonie Chance'a na kostkach, potem na łydkach i udach. Gdy połową ciała zawisła w otworze, Chance pod­ niósł ją ostrożnie i postawił na ziemi w odkrytym przez siebie tunelu. Przez chwilę nic wypuszczał jej z objęć. Reba odwróciła się wolno i przyjrzała otoczeniu. Nowy tunel był zaskakująco duży, miał wysokość około dwóch metrów i prawie taką samą szerokość. Robił wrażenie opuszczonego od bardzo długiego czasu. ICażdy ruch wzbijał pod stopami tuman kurzu. - Spodziewałam się czegoś mniejszego - odezwała się w końcu Reba. - Ja też — powiedział obojętnie. Reba odwróciła się, poruszona tonem jego głosu, w którym czaiło się coś, nad czym nie potrafił zapanować. - Powiedz mi - wyszeptała. - To opuszczony tunel. Nie rozumiała. -Tunel jest zablokowany po obu stronach- powiedział Chance spokojnie. - Prowadzi donikąd.

9 eba zajrzała w oczy Chancc'a, które na ciemnym tle jego twarzy wyglądały jak wąskie iskierki srebra. - Gdzie kopiemy? - spytała z prostotą Chance zamknął na chwilę oczy. Reba poczuła dotyk jego palców na swoich ustach, policzkach i powiekach, jakby był ślepcem i posługiwał się dotykiem, aby ją zobaczyć. - Jesteś niezwykle dzielna... — powiedział i pocałował jąz taką de­ likatnością, że poczuła palące łzy pod powiekami. -140-

Nachylił się, podniósł pas z narzędziami i zapiął go na jej biodrach. Sam miał już na sobie koszulę i pas. Przewiesił przez ramię strzelbg i plecak, do lewej ręki wziął kilof i łopatę, a prawą ujął dłoń Reby. E3ez słowa poprowadził ją w głąb tunelu. - Co jest za nami? - zapytała Reba. - Dwa metry tunelu i granitowa ściana. A przed nami? - Rumowisko. Kroki Reby stały się niepewne. - To samo? -Dawniejsze. - Skąd wiesz? - W powietrzu unosi się jedynie kurz, który wzbiliśmy naszymi sto­ pami. Tunel stawał się coraz mniej uporządkowany. Ił i skały leżały w nie­ ładzie, jakby górnicy po prostu poprzewracali swoje taczki i odeszli. Szerokość tunelu wahała się od metra do dwóch. Ściany były ciemne, bez śladów kwarcu czy miki. Żyła pcgmatytu zwabiła przodków Reby do tego tunelu, a wiele lat później odkryto ją znowu kilka metrów bar­ dziej na prawo. - Chyba jest podobny do tunelu, którym dostaliśmy się do tej dużej komory - zauważyła Reba. - Ma te same warstwy geologiczne - zgodził się Chance. - Masz dobre oko. Jeszcze zrobię z ciebie górnika. - Delikatnie ścisnął jej dłoń. - Dlaczego wykopali tunel, który w jednym miejscu jest taki sze­ roki, a w drugim taki wąski? - Kopały go dwie różne osoby - odparł Chance zwięźle. - Ten, kto wykopał ten tunel, był optymistą. Żywił głębokie przekonanie, że coś tu znajdzie, dlatego wykopał tunel tak szeroki, aby można było przeje­ chać tędy wagonikiem. Jednak nie znał się zbytnio na wydobyciu. - Dlaczego? - Im większa dziura, tym większa szansa na osypisko. Rozejrzyj się. Tunel zaczął się zapadać, gdy tylko został wykopany. Reba zdała sobie sprawę, że hałdy iłu i kamieni na dnie tunelu, stanowiły rezultat pomniejszych osypisk. Tunel był powoli wchłania­ ny przez ziemię. - Tutaj nastąpiło zawalenie - powiedział Chance. Reba rozejrzała się dookoła, ale zobaczyła tylko większą ilość iłu. -141 -

- Skąd wiesz? - Spójrz w górę. Reba odchyliła głowę do góry i zobaczyła wielką nieregularną wyrwę w sklepieniu o kształcie zbliżonym do piramidy. Zadrżała i przy­ spieszyła kroku. - Nie spiesz się - powiedział Chance. - To najbezpieczniejsze miej­ sce w całej Cesarzowej Chin. To, co miało odpaść, już odpadło. Tunel zakręcał w prawo i kończył się poszarpaną ścianą gruzu. Chance wypuścił dłoń Reby i podszedł do rumowiska. Badał je przez kilka minut, po czym wspiął sięjak najwyżej i zaczął uderzać w ścianę trzonkiem łopaty. Trzonek wszedł w ścianęnajedną trzecią długości. Chance wyszarpnął go, odwrócił łopatę i zaczął kopać. Reba obserwowała nagły potok iłu, spływający po brzegach hałdy i zastanawiała się, co robi Chance. Po kilku minutach zobaczyła, że Chance stopniowo znika w wykopanym przez siebie tunelu na wierz­ chołku hałdy. Nagle wysunął się z przejścia, które wykopał i skiero­ wał światło na Rebę. - Odsuń się. Reba cofnęła się kilka kroków. Wzdłuż brzegu osuwiska ześliznę­ ły się kilof, plecak, strzelba i pas na narzędzia. Chance wrócił do kopa­ nia. Po kilku minutach jedynym znakiem jego obecności był odbłysk światła i dźwięk iłu osypującego się na dno tunelu. Reba odmierzała minuty, zebrała narzędzia i pas Chance'a i ponownie się wycofała. Wy­ starczyło, że podniosła kilof, a już poczuła igiełki bólu w ramionach i barkach. Nie potrafiła sobie wyobrazić, skąd Chance brał siłę i zapał do dalszego kopania. - Reba, słyszysz mnie? Głos Chance'a był zniekształcony i słaby, jakby dobiegał z bardzo daleka. - Tak. - Przeszedłem na drugą stronę osypiska. Pójdę w górę tunelu. Zo­ stań tam, gdzie jesteś. Reba stłumiła narastające w gardle uczucie protestu i strachu i po­ wiedziała sztywno: - Zaczekam. - A potem, wbrew sobie, dodała: - Trzy minuty. Wydawało jej się, że słyszy jego śmiech, ale nie była pewna. Podwi­ nęła brudny rękaw koszuli i obserwowała, jak długa wskazówka wolno przesuwa się do przodu. Sto jedenaście sekund później usłyszała, że -142-

Chance gramoli się z powrotem przez wąskie przejście. W mile/emu podniosła na niego wzrok. Bała się zapytać, co znalazł po drugiej stroniu. - Jeszcze nie wiem - odpowiedział Chance na pytanie, którego nic zadała. - Osiemdziesiąt metrów dalej jest kolejne rumowisko. W milczeniu Reba zdjęła pas na narzędzia i wspięła się za Chance'cm na rumowisko. Gdy znalazła się na jego szczycie, zdała sobie sprawę, że w przeciwieństwie do poprzedniego wstrząsu tutaj kamie­ nie nie przysypały całkowicie tunelu, tCiedy Chance wyrównał skle­ pienie, było tylko tyle miejsca, aby przeczołgać się na drugą stronę. Reba podała Chance'owi sprzęt przez otwór i sama zsunęła się w jego ramiona. Chance przytrzymał ją przy piersi, otaczając ciepłem i ostrym męskim zapachem swego ciała i dopiero po chwili wypuścił z objęć. Światło jego lampy z wolna prześliznęło się po ścianach tunelu. - Piekielnie trudno było wykopać ten tunel. Światło Chance'a zatrzymało się na kilku drewnianych stemplach umieszczonych tak blisko siebie, że człowiek z trudem mógł się mię­ dzy nimi przecisnąć. Inne belki leżały poziomo za rzędem pionowych pali, tworząc ścianę, która miała zapobiegać osypywaniu brzegów tu­ nelu. Belki były stare, wypaczone i suche. Jednak drewno wciąż był ciemne, bo nigdy nie zaznało światła słonecznego. Tunel obniżał się stopniowo. Kąt nachylenia był na tyle łagodny, aby umożliwić przejście człowiekowi z taczkami. Reba i Chance od­ kryli kolejne drewniane zapory, mające powstrzymać osuwanie się ziemi w Cesarzowej Chin. Niektóre belki nie wytrzymały, gruz spadł więc na dno kopalni. Inne stopniowo ulegały naporowi, przepuszczając małe strumyczki iłu. Wydawało się, że tunel był żywą istotą, zamieszkującą inny wymiar czasowy, gdzie ludzkie życie nie było niczym więcej, jak tylko pojawiającą się na powierzchni ziemi wibracją. Jedno z podpar­ tych stemplami miejsc zdawało się szczególnie interesować Chance'a. Przez chwilę przyglądał się ścianie i belkom, przesuwał światło po kruszących się warstwach skalnych tak wolno, jakby chciał odczytać drobny druk. Reba też się w nie wpatrywała, lecz dostrzegła tylko war­ stwę skalną przypominającą poszarpany ukośny pas, biegnący wzdłuż ściany. Sąsiadujące z nią warstwy były ciemniejsze, grubsze i z pew­ nością bardziej stabilne. W końcu Chance odwrócił się do Reby. Czekała, łecz nie odezwał się słowem. Poszli dalej do miejsca, gdzie tunel skręcał w lewo, wdra­ pali się ostro pod górę i stanęli przed usypaną z kamieni ścianą. -143 -

- Wysadzone dynamitem -powiedział Chance, spoglądając na kan­ ciaste fragmenty skał. - Skąd wiesz? Wzruszył ramionami. - Mam na swoim koncie niejedno wysadzenie. Lecz nie takie jak to. - Jak co? - Aby zamknąć wejście do kopalni. - Co masz na myśli? Chance pochylił się i podniósł kawałek granitu. Nawet po wielu dziesiątkach lat przebywania w ciemnościach, widoczne były na nim ślady porostów. - To pochodzi z powierzchni ziemi - powiedział Chance, wskazu­ jąc na porosty. -1 spójrz na kolor samego granitu. Podlegał wpływom słońca, deszczu i wiatru. - Spojrzał na odłamki skał wymieszane z ciem­ ną ziemią. Gdzieś tam było słońce, tylko z której strony? I jak poru­ szyć te masywne granitowe bryły? - Tak blisko i tak cholernie dale­ ko - powiedział i zaklął cicho, a jego zdenerwowanie sprawiło, że Rebę przebiegł dreszcz. Obrzucił ścianę ostatnim spojrzeniem, odwrócił się i ruszył z powrotem w kierunku, z którego przyszli, zabierając Rebę ze sobą. Reba szła za nim wolno, czując, że z każdym krokiem oddala­ ją się od słońca, które było gdzieś tam, za skalnym rumowiskiem. - Założę się, że porzucił Cesarzową Chin w 1908 roku, gdy umarła cesarzowa-wdowa i rynek na różowy turmalin się załamał— powie­ dział Chance spokojnie, jakby przed chwilą nie wybuchnął złością. Chryste, ależ on musiał nienawidzić tej kopalni. - Kto? - Człowiek, który wysadził wejście do Cesarzowej Chin i odszedł stąd. Żadne z nich nie odezwało sięjuż słowem, aż do chwili, gdy Chan­ ce zatrzymał się naprzeciw miejsca w ścianie tunelu, które wcześniej go tak zafrapowało. Zdjął rękawiczki i przebiegł delikatnie palcami wzdłuż ściany, tuż nad stemplami. Reba czekała spokojnie, zbyt odrę­ twiała, aby zapytać, co robi. Prawie się załamała na myśl o tym, że słońce było tak blisko, więc postanowiła przestać to sobie wyobrażać, lecz skoncentrować się na tym, co robi Chance. - Chcę coś sprawdzić - powiedział w końcu Chance i odsunął się od ściany. - Jeśli to nie poskutkuje, zjemy coś i zdecydujemy, czy kopać przy starym wejściu, czy przy świeżym osuwisku. - Zsunął z ramiema -144-..

plecak i strzelbę i odłożył je na bok. Oparł łopatę o ścianę i zatrzymał w ręce kilof. Potem spojrzał na Rebę i uśmiechnął się. - Jeszcze jeden pocałunek na szczęście? - zapytał i wyciągnął do niej ręce. Reba natychmiast padła w jego ramiona, spragniona ciepła i po­ czucia bezpieczeństwa, które dawały zawsze jego objęcia. Z wes­ tchnieniem przytuliła się do niego i poczuła, że Chance otaczają sil­ nymi ramionami. Czuła słony smak jego potu i słodycz jego warg. Chance pieścił ją z taką delikatnością, że chciała na zawsze pozostać w jego ramionach. - Jeśli ten pocałunek przyniesie nam szczęście -powiedział Chance miękko i przytulił Rebę do siebie tak mocno, że ledwie mogła oddy­ chać -jesteśmy już prawie po drugiej strome. - Uścisk jego ramion ze­ lżał. - Stań trzy metry dalej, w głębi tunelu - powiedział i wskazał palcem na pokruszony granit. - Jeśli stemple nie wytrzymają, nie chciałbym, aby do butów nasypało ci się piasku - dodał i uśmiechnął się szeroko. Reba cofnęła się pięć kroków, odwróciła i zaczęła obserwować Chance'a. Ku jej zdziwieniu, zignorował ustawione w niewielkich od­ ległościach od siebie pionowe belki i zajął się balami ułożonymi w zwartym stosie za nimi. Ujął w ręce kilof i zanurzył jego koniec w jednej z belek, ułożonej poziomo za pionowym rzędem stempli., Drewno, choć stare, okazało się niezwykle twarde. Zamiast ulec ro­ zerwaniu lub pokruszeniu, jak spodziewała się tego Reba, pozostało nienaruszone. Chance szarpnął gwałtownie za trzonek kilofa, próbu­ jąc poruszyć belkę. Gruby kloc drewna zadrżał i przesunął się o parę centymetrów, wznosząc wokół chmurę iłu. Chance szarpnął ponow­ nie. Belka przesunęła się nieznacznie. Mięśnie Chance'a napięły się pod czarną koszulą. Gdy ponownie naparł na trzonek kilofa, koszula pękła mu wzdłuż pleców. Belka znowu przechyliła się do przodu. Chan­ ce poprawił uchwyt na trzonku kilofa i ciągnął raz po raz z całych sił, aż w końcu udało mu się wyrwać ciężki stempel z miejsca, w którym spoczywał od dziesięcioleci. Pozostało jeszcze sześć belek, każda z nich tak samo gruba i cięż­ ka jak pierwsza. W pewnej chwili, gdy wydawało się, że jedna z belek, które usunął Chance, zwali mu się pod nogi, Reba skoczyła i spróbo­ wała usunąć ją z drogi. Ledwie zdołała przesunąć drewno o centymetr. Belka miała długość dwóch metrów, grubość dwudziestu paru centy­ metrów i była ciężka jak kamień. 10- Sen zaklęty...

- 145 -

Najlepszą rzeczą, którą mogła zrobić, było podłożenie pod belkę kamienia, aby w ten sposób zapobiec jej zsunięciu się pod nogi Chan­ c e ^ . On nawet tego nie zauważył, pochłonięty walką z upartymi stem­ plami. Ciszę tunelu zakłócał tylko jego przyspieszony oddech. Pod rozdarciem na koszuli mięśnie lśniły niczym naoliwiony metal. Reba stała i patrzyła, zapominając o upływie czasu, o strachu, za­ pominając o wszystkim oprócz Chance'a. Nie mogła oderwać od nie­ go wzroku, zafascynowana tą pierwotną siłą i wytrzymałością. Gdy Chance zabrał się do przesuwania ostatniej belki, ściana tunelu zaczęła się osuwać. Uskoczył w bok, pociągając Rebę za sobą. Patrzyli oboje, jak ił zasypuje pionowe stemple do połowy wysokości. - Chance -- powiedziała Reba ochryple, czując na ciele jego gorą­ cy pot — cała twoja praca... Chance lekko musnął ją ustami. - Zaoszczędziło mi to sporo kopania. Podszedł do na wpół zniszczonego ostemplowania. Jego światło skupiło się na przerwie między pionowymi stemplami, przez którą przesypała się ziemia. - Zgaś lampę - polecił. Reba wyłączyła lampę, nie pytając o powód. Chance niespiesznie zgasił swoje światło. Ciemność, która zapanowała, była absolutna i nie­ przenikniona. Chance ponownie włączył światło i zaatakował ścianę kilofem. Na jego twarzy malowała się zawziętość. Reba popatrzyła na niego, lecz nie powiedziała nic. Nie włączyła swojego światła. Posypały się kamienie i ił. Chance ponownie podniósł kilofi zanu­ rzył jego czubek w ścianie, jakby to było pierwsze uderzenie tego dnia, a nie tysięczne. Pot lśnił na jego ciele i spływał wzdłuż pleców. To i przerywany oddech były jedynymi oznakami tego, jak ciężko praco­ wał. Tempo i siła uderzeń pozostawały niezmienne. Kilof przebił się przez ił i skały i dotknął drewna. Drewno zadrża­ ło. Niebieskobiałe światło wsączyło się do wnętrza tunelu. - Co to? zapytała Reba, stając za jego plecami. - Światło dzienne - odpowiedział Chance po prostu, a w jego spo­ kojnym tonie perlił się śmiech triumfu. Reba popatrzyła na niego z niedowierzaniem. - Ale jest takie niebieskie. - Zawsze wydaje się niebieskie, kiedy się długo przebywa w ko­ palni ze sztucznym oświetleniem. - Wsunął rękę między pionowe belki 146

i złapał na rękawiczkę promień słońca. - Najpiękniejszy kolor na zie­ mi, tak bogaty jak samo życie. - Roześmiał się miękko i zaczął zdej mować pas na narzędzia. - Potrafisz się przecisnąć między tymi bel­ kami, chatonl Reba odwróciła się do niego, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę uwolnili się z mrocznych objęć Cesarzowej Chin. Dopiero wyraz zielonosrebrzystych oczu Chance'a przekonał ją. Taki kolor miały tylko w świetle słońca. Przerzuciła swój pas między dwiema pionowymi belkami, obróci­ ła się bokiem i prześliznęła między kruchymi stemplami. Chance prze­ rzucił narzędzia, wybrał belki, które były w nieco większej odległości od siebie i przecisnął się między nimi. Reba czekała kilka kroków da­ lej, tuż obok wejścia do Cesarzowej Chin. Wyciągnęła do góry ramio­ na, a słońce oblewało ją strumieniem blasków. Gdy usłyszała kroki Chance'a, odwróciła się w jego stronę. Na jej twarzy malował się za­ chwyt, a uśmiech był piękniejszy niż otaczająca ją światłość. - To niewiarygodne - szepnęła. - Jakbym znalazła się we wnętrzu ogromnego niebieskobiałego kryształu. Wszystko jest doskonałe, ja­ śniejące i pełne życia. - Zsunęła z głowy kask, rozpuściła włosy i ro­ ześmiana wyciągnęła ręce do Chance'a, jakby to on był słońcem. Żyjemy! Chance podniósł Rebę wysoko do góry, obrócił się dookoła wła­ snej osi i śmiał się razem z nią. Spojrzał jej w oczy, mieniące siew słoń­ cu cynamonowym blaskiem, i na usta różowe jak turmalin z Pala. Reba śmiała się. Choć rozczochrana, podrapana i usmarowana ziemią... była najpiękniejszą rzeczą, jaką Chance kiedykolwiek wydobył spod po­ wierzchni ziemi. Nachylił siei pocałował ją; czuł, jak topi siei rozpły­ wa w jego ramionach i wypełnia sobą jego zmysły. - Wyjdź za mnie - powiedział niemal surowo, a jego usta wyraża­ ły jednocześnie błaganie i żądanie. - Wyjdź za mnie, chaton. Reba podniosła na niego oszołomione spojrzenie, a jej usta drżały z podniecenia. Chance był jak rozpalony Tygrysi Bóg w jej ramionach. - Tak - odpowiedziała, bo nie mogła powiedzieć „nie". Nie jemu. Nie mogła odmówić mu niczego, a już na pewno nie samej siebie. Chyba nie potrafiłabym żyć bez ciebie. Chance patrzył na nią długo płonącymi oczyma. Potem pocałował ją z szacunkiem, który sprawił, że na jej rzęsach zawisły łzy. Poczuła się niezwykle krucha, niewiarygodnie piękna, bezgranicznie bezpieczna. -147-

Całkowicie należała do niego. Chciała powiedzieć mu, jak bardzo go kocha, ale nie mogła. Nie było innych słów, aby to wyrazić, niż te, których obiecała nie używać. I czy naprawdę słowa aż tyle znaczyły? Razem spojrzeli śmierci w oczy i to sprawiło, że czas zamienił się w pył, a pył rozwiał się i po­ zostało tylko to, co trwałe i potrafiło się oprzeć czasowi. Wiedziała, że Chance był odważny, bezwzględny, delikatny, zdyscyplinowany, szorst­ ki, namiętny, silny, niebezpieczny i gotów ryzykować własne życie, aby ją chronić. Odnalazł i obudził w niej kobietę, wyzwolił dzikość, której nikt inny nie potrafił wzbudzić. Pragnął jej, a nikt nigdy wcze­ śniej jej nie pragnął. Ona pragnęła go w taki sam sposób. Kochała go, nieważne, czy mu to powie, czy nie. - Chodź ze mną, moja piękna - powiedział Chance, uśmiechnął się łagodnie i musnął ustami jej wargi. Postawił Rebę na ziemi, zebrał po­ rozrzucany sprzęt i złożył go w ciemnym wejściu do Cesarzowej Chin, zatrzymał tylko strzelbę. - Pokażę ci, co robią poszukiwacze, gdy uda im się wydobyć coś pięknego i cennego spod powierzchni ziemi. Reba uśmiechnęła się. - Wszędzie, gdzie zechcesz - powiedziała, a ton jej głosu był rów­ nie ciepły, co uśmiech. Chance zdjął rękawiczki sobie i Rebie, wziął jąza rękę i poprowa­ dził w stronę słońca, ponad Cesarzową Chin. Wczesne popołudnie było gorące i słoneczne, owiane pustynnym wiatrem, który przelewał się niewidzialnymi strumieniami przez gór­ skie przełęcze, niosąc ze sobą przedsmak letnich upałów. Chance po­ prowadził Rebę wokół skalnego występu do wąskiego parowu, cią­ gnącego się w dół poszarpanego stoku wzgórza. Parów był głębszy niż się z pozoru wydawało. W ciągu kilku chwil zasłonił ich całkowicie. Kolczaste krzaki dorastały do wysokości małych drzew, rzucając deli­ katne, migoczące wzory światła i cienia pod pachnącymi gałęziami. ~ Tu jest jedyne zdradliwe miejsce - powiedział Chance i zesko­ czył ze stromego granitowego występu. Odwrócił się, wyciągnął ra­ miona do Reby i z siłą, która niezmiennie ją zaskakiwała, podniósł i po­ stawił na ziemi, w miejscu, gdzie miała pewne oparcie dla stóp. Parów rozszerzał się, zamieniając w delikatnie nachyloną natural­ ną nieckę, a potem znów się raptownie zwężał w głęboki poszarpany kanion. Niecka była zupełnie mała, niewiele większa od salonu Reby. Między głazami szemrało źródełko, które zamieniało się w malutki - 148 -

potoczek, wijący się po jej dnie krętym korytem wyryły ni w skalnym podłożu. Nad brzegami strumienia, dotykając ostrych ścian wjwu/.u, kołysała się w słońcu kwitnąca trawa. - Pięknie tu - westchnęła Reba. - Jak znalazłeś to miejsce? - Po zapachu. Reba spojrzała na niego z niedowierzaniem. - T o sucha ziemia- powiedział Chance z uśmiechem.- Zapach trawy i wody sąjak czerwone chorągiewki wskazujące drogę. Tak zna­ lazłem nasze wzgórze. Jednak tam woda płynie pod powierzchnią. Ledwie się sączy. - Roześmiał się, widząc jej zaskoczenie. - Spędzi­ łem dużo czasu na pustyni, pamiętasz? - Pocałował ją w czubek nosa i popchnął delikatnie, aż usiadła w bujnej trawie. - Odpocznij tu, za­ nim nie przyniosę kilku rzeczy z obozu. - Przebiegł palcami po jej wło­ sach, szukając ciepła skóry. - Zaraz wrócę - szepnął. Opuszczał jąniechętnie, nawet na chwilę. Reba patrzyła, jak Chance znika w ocienionym parowie. Zamknę­ ła oczy i podłożyła ręce pod głowę, zwracając twarz w stronę słońca. Czekała na niego bez zniecierpliwienia, rozkoszując się światłem i cie­ płem wnikającym w jej ciało i odpędzającym resztki ciemności i nie­ pokoju. Po kilku chwilach zdała sobie sprawę, jak bardzo była zmęczona i brudna. Myśl o kąpieli stała się niezwykle kusząca. Najbliższa wan­ na była jednak o całe godziny drogi stąd. Reba z westchnieniem po­ rzuciła myśl o chłodnej, słodkiej wodzie zmywającej ze skóry pozo­ stałości ciężkiej pracy i strachu, które się do niej przykleiły. Słuchała szumu wiatru i maleńkiego strumyka i dźwięki te napełniły ją spoko­ jem i pogodą. Wyczuła, że Chance powrócił, zanim jeszcze usłyszała jego kroki. Gdy poczuła, że jego palce odpinają guziki jej koszuli, otworzyła oczy i uśmiechnęła się leniwie. Klęczał obok niej, nagi do pasa, a pod opa­ loną skórą delikatnie grały silne mięśnie. - Czy właśnie to robią poszukiwacze po ciężkim dniu? - zapytała, a śmiech i pożądanie sprawiły, że słowa te zabrzmiały nieco gardłowo. - To stara i uświęcona tradycja - zapewnił ją z uśmiechem. - Jak ją nazywacie? - Mycie znaleziska. Reba roześmiała się cicho, obserwując jego oczy, gdy odpinał pomaranczowordzawą koszulę, którą jej podarował. ... 149 _

- To prawda- powiedział Chance. - Pierwszą rzeczą, jaką robi każdy poszukiwacz, jest umycie tego, co znalazł. Jeśli to opal - dodał gładko - większość poszukiwaczy po prostu zlizuje brud, aby przeko­ nać się, co jest pod nim. Reba wstrzymała oddech. - Mówi się nawet - kontynuował — że poszukiwacza poznaje się po języku. - Wymyśliłeś to - powiedziała Reba, rozdarta miedzy śmiechem i pożądaniem. Chance uśmiechnął się. Jego dłonie zsunęły z ramion Reby brudną flanelową koszulę. - Każde słowo jest prawdziwe - zamruczał i odpiął jej stanik. A ty jesteś piękna. - Nachylił się i dotknął czubkiem wilgotnego języ­ ka jej różowego sutka. - Jesteś bardzo piękna — powiedział ochryple. A twoje sutki są różowe jak najlepsze turmaliny z Pala. Czarne wąsy muskałyjej piersi, aż Rebie zabrakło tchu. Zęby Chan­ c e ^ zacisnęły się delikatnie na jej sutku. Wciągnął ją do swych gorą­ cych, niecierpliwych ust i pieścił, aż zadrżała i zawołała go po imie­ niu. Niechętnie podniósł głowę. - Obiecałem sobie, że zaczekam - powiedział niemal szorstko. Dotrzymuję obietnic. Zawsze. - Jego dłoń delikatnie przykryła jej pierś, a potem ześliznęła się w dół, aby odpiąć dżinsy. - Co sobie obiecałeś? - zapytała Reba dźwięcznym głosem. - Że najpierw zmyję z nas cały brud tej cholernej kopalni. - Głos Chance'a był twardy, a jego oczy nabrały zielono srebrzystego koloru jak potok, który szemrał w promieniach słońca. - Otrzymaliśmy drugie życie, chaton. Powinniśmy zostać ochrzczeni, zanim rozpoczniemy je razem. Zdjął resztęjej ubrania, sam się rozebrał i poprowadził jądo najni­ żej położonej sadzawki. Woda, szemrząc, przelewała się przez kamie­ nie i tworzyła malutki wodospad, nie wyższy od Chance'a, o szeroko­ ści zaledwie kilku centymetrów. Reba zadrżała od pierwszego szoku spowodowanego dotykiem chłodnej wody na skórze, a potem poddała się delikatnym, twardym dłoniom Chance'a, który mył ją tak długo, aż stała się czysta i odzyskała siły. - Teraz moja kolej - uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę po mydło, które przyniósł z obozu. Podał jej mydło i stanął pod małą kaskadą. Woda spowiła go jak błysk srebrnej jasności. Reba umyła najpierw jego włosy, potem twarz, -150-

zatrzymując siana dłużej przy zmysłowych wargach i wąsach. Mięśnie. jego karku poddawały siędłoniom i przenosiły deszcz do t a m t a d i barków, dość silnych, aby wy rwać Rebę ze śmiertelnej pułapki i wy prowadzić z powrotem do słońca. Delikatnie go obróciła. Gdy zobaczyła długie zadrapania i sińce na jego plecach, bała się go dotknąć. Przypomniała sobie moment, gdy zasłonił ją własnym ciałem przed gradem kamieni. Z niezwykłą deli­ katnością i czułością dotknęła sińca czubkami palców. - Czy to boli? - zapytała. - Nic nie boli, kiedy mnie dotykasz. Drżącymi rękami zmyła brud i osuszyła krew. Poddawał sięjej do­ tykowi z uległością która nie pozwalała myśleć o bólu. - Wszystko w porządku - zamruczał i ujął jej twarz. - Nie bądź taka blada. - Naraziłeś się na niebezpieczeństwo.. .chroniłeś m n i e . . - Oczywiście — powiedział łagodnie i szorstko zarazem. - Jesteś kobietą, zawsze będę cię chronił. Uklękła przed nim i zaczęła myć jego silne nogi od kostek po uda, napawając się jego ciepłem. Gdy jej dłonie przesunęły się wyżej, po­ czuła dreszcz przebiegający przez ciało Chance'a. Obmyła go delikat­ nie, nie czując żadnego skrępowania, jedynie przyjemność. Był jej mężczyzną, mogła go dotykać i cieszyć się nim bez fałszywej skrom­ ności czy zahamowań; byłjak słońce i woda, i jak samo życie. Pochylił się, wziął ją w ramiona i pocałował z tak palącym pra­ gnieniem, że chciała roztopić się i spłynąć na jego skórę niczym miód. Poczuł rosnącą w niej żądzę, poczuł żar i słodycz jej ciała, wspierają­ cego się na nim. Szeptał piękne obce zwroty, które Reba słyszała już wcześniej, nie rozumiejąc ich, i przytulał ją do siebie tak mocno, że oboje zaczęli drżeć. Zaniósł ją na zalane słońcem miejsce, gdzie rozłożył połączone śpiwory, odcinające się kolorową plamą od szarości ziemi. Położył ją delikatnie i wypuścił z uścisku, obejmując tylko spojrzeniem pełnym napięcia. - Jeśli będę cię miał teraz, już nigdy nie pozwolę ci odejść - powie­ dział niemal szorstko. - Nieważne, co się wydarzy, nieważne, co sobie powiedzieliśmy lub czego nic powiedzieliśmy, co robiliśmy lub czego nie zrobiliśmy, będziesz moja w sposób bardziej pierwotny i trwały, niż mogłaby cię uczynić jakakolwiek przysięga małżeńska. Chcesz tego? -151-

- Czy ty będziesz należał do mnie w ten sam sposób? - zapytała Reba, szukając w jego oczach słów, których nie wypowiedział, ponie­ waż myślał, że nie wie nic o miłości. - Nie mam wyboru - szepnął. - Ja też nie - odpowiedziała Reba i wyciągnęła do niego ramio­ na. - I nie chcę mieć wyboru. Pragnę cię, Chance. Tylko ciebie. - Będziesz mnie miała - obiecał i położył się obok niej. - Tylko mnie. Przyciągnął ją do siebie, napawając się jej miękkością, łch usta spotkały się jakby po raz pierwszy, a pocałunek Chance'a był ciepły i nienatarczywy, jak pieszczota słońca na skórze. Lizał kąciki jej ust, łaskotał ją, aż się roześmiała i rozchyliła wargi. Szorstki aksamit jego języka przykrył jej język, zapraszając do odwzajemnienia pieszczoty. Jego smak i dotyk wypełniły zmysły Reby niczym błyskawica. Z we­ stchnieniem poddała się jego naporowi. - T a k - szeptał, gryząc delikatnie jej uszy, szyję, ramiona i pier­ si. - Chodź do mnie. Reba zadrżała pod wpływem jego dotyku i poczuła, że jej ciało wy­ pręża się, aby wyjść naprzeciw miłosnym żądaniom. Piersi nabrzmiały w niemej prośbie, aby przykrył je swoimi ustami. Jego język wyprofilo­ wał każdy twardy sutek z dręczącą dokładnością, a potem ssał je powoli, aż obróciła się z cichym jękiem. Usta Chance'a stwardniały, obdarzając ją pieszczotą kochanka, która jeszcze minutę temu sprawiłaby ból, a teraz rozpaliła w niej ogień. W jej wnętrzu rozlał się żar, który zataczał coraz szersze kręgi pożądania w ciele. Dłonie Reby zaciskały się raz po raz na jego ramionach, oddech stał się przerywany, a ciało drżało. - Chance! - zawołała, a jej nogi poruszyły się niespokojnie w po­ szukiwaniu jego męskości. - Proszę... Chance roześmiał się i zsunął wzdłuż jej ciała, drażniąc językiem pępek. Silne dłonie rozcierały jej łydki i uda i rozsunęły je delikatnie, a zęby zdobywały miękką skórę podbrzusza. Potarł policzkiem o twarde miodowe włosy jej łona i zadrżał w odpowiedzi na falowanie jej ciała. Gładził wąsami wewnętrzną stronę ud, a Reba zadygotała. Gdy jego język zapuścił się w poszukiwaniu najbardziej wrażliwego miejsca, westchnęła głęboko. -Chance... - Ciii, moja piękna- szepnął, trzymając jej biodra w delikatnym, nie znoszącym sprzeciwu uścisku. - Jesteś taka miękka, taka piękna. Pozwól mi poznać cię całą. - 152-

Słowa Reby rozpłynęły się pośród niezwykłych doznań, /ar i /.nic walająca zmysłowość pieszczoty, i rozkosz, którą w tak oc/ywisty spo­ sób czerpał z jej ciała, kompletnie rozbroiły Rcbę. Poddała mu się cał­ kowicie, dała się pochłonąć do samego jądra swojej istoty przez płyn­ ny ogień, który rozpalał się w niej przy każdym ruchu aksamitnie szorstkiego języka Chance'a. Gdy jego zęby zacisnęły się zachłannie na jej ciele, wygięła się w łuk, przywarła do niego drżąca, wołając go pośród westchnień, i całkowicie się zatraciła. Gdy leżała, wciąż jeszcze wstrząśnięta zniewalającą rozkoszą, jakiej nigdy wcześniej nie zaznała, Chance przykrył ją swoim muskularnym ciałem. Wziął ją szybko i przytrzymał, napawając się zasięgiem swojej władzy. Potem poruszył się z mocą tylko raz, ponownie rozpalaj ąc w niej ogień. Reba krzyknęła i bezwiednie wbiła paznokcie w jego ramiona, porwana przez rozkosz tak wielką, że niemal nie do odróżnienia od bólu. Chance roześmiał się i poruszył wolno, z mocą, obserwując, jak Reba oddaje mu się z każdym ruchem. Patrzył jej w oczy, rozświetlające cy­ namonowym blaskiem przeobrażoną przez ekstazę twarz. Zawołał jej imię z głębi swego pożądania. Reba zadrżała i przy­ warła do niego, wbijając paznokcie w jego uda w niemej prośbie, aby spijali razem owoce jej ekstazy. Chance zapomniał o kontrolowaniu się, z chrapliwym jękiem zapadł w otchłań bez dna i oddał sięjej tak całkowicie, jak ona oddała się jemu.

10 eba przeszła trzy kroki po równoważni, wykonała obrót do tyłu, dwa obroty do przodu i młynkiem zeskoczyła na sprężystą matę, pokrywającąpodłogę sali gimnastycznej. Oddychając głęboko, sięgnęła po ręcznik. Na jej skórze lśniły kropelki potu. - Skończyłaś? - dobiegł ją od drzwi głęboki męski głos. Reba odwróciła się gwałtownie, jak zwykle zaskoczona bezsze­ lestnym pojawieniem się Chance'a. -- Jak się tu znalazłeś? - Przyszedłem z Objet d'Art. Zostawiłem na stoliku oświadczenie dla prasy na temat kolekcji Jeremy'ego. Giną chce usłyszeć twoją opinię, zanim je wydrukują. Pieniła się, że nie może wspomniećo ślubie--dodał obojętnie.

R

-153-

- Powiedziałam jej, że ogłosimy nasze zaręczyny w dcl Coronado, gdy wystawimy kolekcję Jeremy'ego na aukcję — powiedziała Reba. Do tego czasu nie chcę się użerać z wszystkimi ciekawskimi typami. Chcę się tobą cieszyć w spokoju. Chance spojrzał przeciągle na Rebę, po czym skinął głową. - Rozumiem. Zacząłem się już zastanawiać, czy aby nie zmieniłaś zdania. Reba podbiegła do niego i zarzuciła mu ręce na ramiona. - Nie wymkniesz się tak łatwo - powiedziała pół żartem, pół serio i spojrzała w jego niezwykłe zielonosrebrzyste oczy. - Nie o siebie się martwię. - Jego twarde dłonie ujęły jej twarz. — Tylko o ciebie, chaton. To, co widzimy bardzo wyraźnie, kiedy spo­ glądamy w oczy śmierci, blaknie, gdy jesteśmy bezpieczni. Im więcej czasu mija od zasypania, im dłużej pozostajesz w mieście, tym bar­ dziej się boję, że zmienisz zdanie i nie wyjdziesz za mnie. Reba zamknęła oczy i przytuliła policzek do ciepłej skóry, widocznej w wycięciu zielonej koszuli Chance'a. Nie minęły jeszcze dwa dni od ich powrotu z Cesarzowej Chin, a Reba miała wrażenie, że kocha Chan­ c e ^ od zawsze. Nie miała żadnych wątpliwości. Nazajutrz się pobiorą. - Jutro są moje urodziny - szepnęła, przyciskając wargi do jego piersi. - Obiecałeś mi jedyny prezent, którego chcę. Siebie. Nie wy­ mkniesz się, choćbym miała cię zamknąć w sejfie Obje! d'Art. Chance roześmiał się cichutko. Jego długie palce chwyciły kościa­ ne szpilki, którymi Reba upięła włosy w ciasny węzeł na czubku gło­ wy. Miodowe włosy z szelestem opadły na jego ramiona, ('zubkiem języka odnalazł tętniący na jej szyi puls. Poczuł, że tętno Reby przy­ spiesza, gdy przesunął dłoń wzdłuż jej ciała, napawając się jego żarem i jędrnością. - Należę do ciebie - powiedział niemal ostro - bez względu na to, czy weźmiemy ślub. Mówiłem poważnie, kiedy kochaliśmy się koło tamtego źródła: jesteś moja, z przysięgą czy bez niej. Ale wolałbym cię poślubić. Chcę, abyś nosiła moją obrączkę i moje nazwisko. Chcę, aby inni mężczyźni wiedzieli, że należysz do mnie. -Aja chcę, aby inne kobiety wiedziały, że ty należysz do m n i e uśmiechnęła się figlarnie. - Chcę, aby wszystkie widziały twoją obrączkę. - C z y masz instynkt posiadaczki? - zapytał miękko, a jego oczy stały się bardzo zielone, jakby chciał zapamiętać kształt jej ust. Do­ tknęła różowym językiem dolnej wargi Chance'a. -154

Spojrzała mu w oczy, poczuła w sobie dzikość i zalała ją gwałtowna fala emocji i pożądania, które tylko Chance mógł wywołać - Nigdy przedtem taka nie byłam. Kiedy mój mąż zaczął uwodzić studentki, czułam raczej odrazę niż złość. Ale gdybyś ty tylko dotknął innej kobiety, zrobiłabym coś strasznego. Uśmiechnął się jak głodny tygrys i całował ją tak długo, aż rozto­ piła się w jego ramionach i przylgnęła do niego całym ciałem. - Nie bój się, moja piękna. Gdy górnik raz dotknął diamentu i zło­ ta, nigdy już nie zadowoli się niczym pośledniejszym. Pocałował ją, lecz tym razem delikatnie. Niechętnie rozluźnił ra­ miona. - Jeśli wkrótce nie przestaniemy, to za chwilę zaproponuję ci wspól­ ny prysznic. Jego dłonie i spojrzenie błądziły po jej ciele, zatrzymując się na twardych sutkach i prowokacyjnym wygięciu bioder. - Zanim byś się obejrzała — powiedział żartobliwie - wgryzałbym się w twoje ciało i rozkoszował smakiem wybornych małych uszek i palców u nóg. Oddech Reby stał się urywany, przysunęła się bliżej. Chance zamknął oczy i położył ręce na jej ramionach. - Ale gdybym to zrobił, nigdy byśmy nie skończyli i nie moglibyśmy jutro wziąć ślubu. Dlaczego twój cholerny rząd wymaga tylu papierków? - To także twój cholerny rząd — zauważyła Reba przytomnie, a w jej oczach zalśniło pożądanie. Chance westchnął i cofnął się. - Racja. Powtarzam to sobie za każdym razem, gdy chcę pochwy­ cić cię w ramiona i powiedzieć: „Do diabła z wszystkimi zasadami". Czubkami palców pogładził jej miodowe brwi, musnął ustami war­ gi. - Bądź tutaj, kiedy wrócę. - Zawsze. Reba patrzyła, jak za Chance'em zamykają się drzwi. Musiała użyć całej siły woli, aby nie zawołać go po imieniu. Fakt, że wieczorem bę­ dzie go tulić w ramionach, nie złagodził bólu, który w tej chwili odczu­ wała. To było coś więcej niż zwykłe pożądanie. Teraz gdy wiedziała, jak może wyglądać życie dzielone z Chance'em, życie bez niego przypomi­ nało pośledni klejnot - było wyblakłe, bezbarwne i nieciekawe. Wzięła szybki prysznic, zjadła niewielką przekąskę i rozsiadła się w salonie z zamiarem przeczytania napisanego przez Ginę oświadczenia -155-

dla prasy. Jak zwykle oświadczenie Giny było niezwykle jasne, bez niepotrzebnych szczegółów. Reba odłożyła papiery, sięgnęła po tele­ fon i wykręciła numer Objet d'Art. - Giną? Oświadczenie jest doskonałe. Możesz je natychmiast wy­ słać do gazet. Były do mniejakieś telefony? Ktoś zauważył, że jestem na wagarach? - Todd Sinclair wpadł na chwilę. W końcu powiedziałam mu, ja­ kie okazy z kolekcji wybrałaś. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe? To był najłatwiejszy sposób, aby się go pozbyć, oczywiście nie licząc metody Tima. - Pałki? - strzeliła Reba. - To cały mój Tim - odparła Giną sucho. - Ale nie winię go. Sama z ochotą walnęłabym Todda pałką w łeb. - Dobrze, że nie było mnie w biurze. - Todd nie był z tego powodu zbytnio zadowolony. Lecz z pewno­ ścią odczuwał ulgę, że ani ciebie, ani Chance'a nie było nigdzie w po­ bliżu. Wydaje mi się, że twój mężczyzna wywołuje w Toddzie Sincla­ irze paniczny strach. - Alleluja. Może wreszcie wyczeszę tę żabę z włosów. - Było jeszcze kilka mniej ważnych telefonów. Wszyscy narzeka­ ją, że nie będą mogli zobaczyć kolekcji przed jej wystawieniem w del Coronado, ale Tim trzyma się dzielnie. Nie będzie żadnych przedpremierowych pokazów, tak jak sobie życzyłaś. - Dobrze. Jeśli wpuścimy jedną osobę, będziemy musieli wpuścić wszystkich. Wolałabym raczej rozkoszować się swoim miesiącem mio­ dowym w spokoju. - Nie wiem dlaczego, ale spokój i Chance Walker jakoś nie pasują do siebie. Telefon nie przeniósł uśmiechu Rcby, ale Giną usłyszała rozma­ rzony ton jej głosu. - Niezupełnie - mruknęła Reba, przypominając sobie, jaki spokój ogarniał ją, gdy zasypiała w silnych ramionach Chance'a. - Potrafi był bardzo łagodnym człowiekiem. Po stronie Giny nastąpiło nagłe zamieszanie; Rebę dobiegł ze słu­ chawki głos obcej kobiety, a potem Tima. - Zaczekaj chwilę- poprosiła Giną. Odłożyła słuchawkę. Reba uznała, że zapewne jakiś klient zwrócił się z czymś do Giny, czekała więc cierpliwie. - 156-

- Reba? - usłyszała głos Tima. - Wciąż tu jestem - westchnęła. - Co tym razem? - Nic. Przyjechała siostra Cbance'a, szuka go. - C o ? Gloria tu jest? - Więc to jej prawdziwe imię? - zapytał Tim, próbując zdusić śmiech. Powiedział coś ściszonym głosem, ale jego słowa doleciały uszu Reby. Przepraszam, pani Day. Pani imię wydało mi się dość, hm, niezwykłe. A kręci się tu wielu pismaków, którzy węszą naokoło, chcąc dowiedzieć się czegoś o kolekcji Jcremy'ego. Reba usłyszała, że słuchawka przechodzi z rąk do rąk. Dobiegł jej uszu kobiecy głos z wyraźnym australijskim akcentem. W przeciwień­ stwie do Chance'a, Gloria zupełnie zatraciła rodzimy akcent i przyswo­ iła sobie wymowę panującą w przybranej ojczyźnie. - Chance? - zapytała Gloria. - Już najwyższy czas, abym cię od­ nalazła. - Niezupełnie. Mówi Reba. - Kobieta Chance'a. -W każdej sylabie słychać było ogromne zadowo­ lenie. - Więc on też musi być gdzieś niedaleko. Szukał cię od bardzo dłu­ giego czasu, Rebo Farrall. Czy mogę z nim przez chwilę porozmawiać? - Załatwia jakieś papierkowe sprawy. - Cholera - mruknęła Gloria. - Cóż, wrócę do hotelu i tam na nie­ go zaczekam. - Chance nie wraca dziś do hotelu. Nie wiem nawet, o której go­ dzinie mam się go spodziewać. Może niech Tim przywiezie panią do mnie. Możemy poczekać na niego razem. - Podoba mi się ten pomysł - zachichotała Gloria, a zgrzytli wy ton jej głosu przywiódł Rebie na myśl głos Chance'a. — Jestem bardzo cie­ bie ciekawa, Rebo. Wiele młodych kobiet szło za Chance'em, ale nie spotkało ich nic dobrego, oprócz ciężkiej pracy i złamanego serca. - Jestem zupełnie zwyczajna - odparła Reba sucho. Gloria roześmiała się i zwróciła słuchawkę Timowi, który zapew­ nił Rebę, że natychmiast przywiezie siostrę Chance'a do jej domu. Reba odwiesiła słuchawkę, wzięła prysznic i ubrała się. Włożyła czar­ ny kaszmirowy sweter, strzepnęła kilka długich złotych włosów z miękkich wełnianych marynarskich spodni i poszła do kuchni, aby zaparzyć kawę. Spędziła wystarczająco dużo czasu na lotniskach, aby wiedzieć, jak wykończona będzie Gloria po długim locie z Australii. -157-

Zrobiło się chłodno, a niebo się zachmurzyło - typowa dla Los An­ geles zmiana pogody; wczoraj było trzydzieści jeden, a dzisiaj trzyna­ ście stopni Celsjusza. Dobrze było ubrać się w kaszmirowy sweter i na­ pić gorącej kawy, zwłaszcza że za oknami szalał wiatr od oceanu. Reba przeszła boso przez dywan koloru wina, rozkoszując się jego miękkością i ciepłem. W pokoju stała długa, niska kanapa pokryta mie­ niącą się jedwabną kapą o stonowanym orientalnym wzorze, w któ­ rym kolor wina przeplatał się z odcieniami kremu i granatu. Barwy te powtarzały się też na wielkich poduszkach rozrzuconych w nieładzie na kanapie. Kremowe brokatowe tapety połyskiwały lekko, nadając pokojowi wrażenie zarówno przestrzeni, jak i intymności. Za sięgającymi podłogi oknami szalał wiatr, gnąc trawę, a nawet potrząsając budynkami. Zachodni wiatr rzadko pojawiał się w połu­ dniowej Kalifornii, ale kiedy nadciągał, potrafił wiać z dziką zawzię­ tością. Z okien położonego na szczycie klifu domu Reba widziała, że morze zagotowało się, a od brzegu po horyzont przewalały się po jego powierzchni stalowe fale, pokryte spienionymi grzywami piany. Na wodzie nie było łodzi. Dzisiaj Pacyfik nie był oceanem dla małych łódek czy dyletantów. Reba siedziała i obserwowała wzburzone morze, dopóki nie za­ dzwonił dzwonek, obwieszczając przybycie Glorii. Reba podeszła szyb­ ko do frontowych drzwi i otworzyła je. Przez chwilę ona i Gloria przy­ glądały się sobie ciekawie. Siostra Chance'a, o jakieś piętnaście lat starsza od Reby, była tego samego wzrostu i bardzo podobnej postury. Miała krótkie czarne wło­ sy zaczesane do tyłu. Jej skronie były lekko przyprószone siwizną, a li­ sta szerokie, skore do uśmiechu. Bladozielone oczy pozbawione były odcienia srebra, jaki występował u Chance'a. Zmarszczki śmiechu, smutku i zdecydowania rozświetlały twarz Glorii, nadając jej wyraz spokoju i piękna. Reba uśmiechnęła się bez zastanowienia i wyciągnęła do niej ręce, instynktownie poczuwszy do Glorii sympatię. Na twarzy kobiety od­ malowała się ulga, radość i prawdziwe szczęście. - Dzięki Bogu - powiedziała Gloria i odwzajemniła uścisk. - Ba­ łam się, że Chance poleci za jakąś dziewczyną z miasta, która ma po­ jęcie o miłości nie większe niż garść kamieni. -A ja bałam się, że jego wyjątkowa siostra może nie polubić ko­ biety, która spodoba sięjej bratu. -158-

- Wyjątkowa? - roześmiała się Gloria i usiadła na wskazanej przez Rebę kanapie. - Słonko, jedyna rzecz, która jest we mnie wyjątkowa, to pasemka siwizny we włosach. - Musi być jednak coś więcej. O ile wiem, jesteś jedną z niewielu istot na ziemi, które Chance kocha. - On ci to powiedział? - spytała Gloria zaskoczona. - N i e wprost. Widzę jednak to w jego oczach i słyszę w głosie,gdy o tobie mówi Gloria westchnęła. - Chance nie używa słowa „kochać". Nigdy. - Wiem. - Głos Reby był cichy i opanowany. Chociaż wiedziała, że zostanie żoną Chance'a, to jednak przykro jej było, że nigdy nie powiedział, że ją kocha. - Ale wyraża to w inny sposób — rzekła z prze­ konaniem. - Byłoby lepiej dla niego i dla świata, gdyby umiał o tym mówić oświadczyła Gloria, a jej wzrok posmutniał i stał się odległy. - To jed­ nak może nigdy nie nastąpić. - Jej blade oczy spoczęły z troską na Rebie. - Czy będziesz umiała z tym żyć? - Nie mam wyboru. Kocham go. Gloria westchnęła, zamknęła oczy i oparła się zmęczona o poduszki na kanapie. -Wiem, że Chance cię kocha. Jesteś jedyną kobietą, którą kiedykol­ wiek chciał poślubić. Tak cholernie mu się spieszy, aby uczynić z ciebie panią Walker, że nie chciał czekać nawet tygodnia, nieważne, jak bardzo nalegałam. Więc poruszyłam niebo, ziemię i mojego męża, i oto jestem ziewnęła. — Jestem na nogach od trzydziestu czterech godzin, od chwili, gdy zadzwonił do mnie Chance. Mam nadzieję, że zrobiłam mu piekiel­ ną niespodziankę - uśmiechnęła się ze zmęczeniem. - To mój jedyny prezent ślubny dla brata, którego kocham. - To jedyny prezent, który się naprawdę liczy - powiedziała Reba. Uśmiechnęła się szeroko. - Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę zaskoczoną minę Chance'a. A jest człowiekiem, którego bardzo trud­ no zaskoczyć. Ziewnięcie Glorii przeszło w chichot. - Nie nastawiaj się na to, słonko. Nikt nie zaskoczył niczym Chan­ c e ^ od czasu, gdy miał czternaście lat. ~ Kiedy umarł Łuck? Oczy Glorii otworzyły się szeroko w zamyśleniu. -159-

-Mówił ci o tym? -Niewiele. Powiedział tylko,jak bardzo go zabolało i wciąż boli, że Łuck został zabity, zanim Chance mógł temu zapobiec. Chociaż nie wiem, co czternastolatek mógłby w takiej chwili zrobić. - Nikt niczego się po nim nie spodziewał. - Gloria spój rżała uważ­ nie na Rebę. - Co Chance opowiedział ci o tym dniu? - Że przybył za późno i że Łuck już nie żył. Że odnalazł górnika, który zabił Łucka. - A potem? Reba pokręciła głową. - Nie powiedział nic więcej. Ale wydaje mi się - dodała, przypo­ mniawszy sobie, jak brutalnie potraktował mężczyzn w kopalni - że gdyby był starszy, tamten górnik już by nie żył. - W połowie masz rację - powiedziała Gloria i spojrzała na Rebę z nagłym lękiem. - Chance miał tylko czternaście lal, a jednak zabił tamtego górnika. Wzrost i waga nigdy nie miały dla niego znaczenia. - Mój Boże... - głos Reby zamarł. - Gdybyś zobaczyła, co zostało z Lucka - powiedziała Gloria po­ n u r o - nie winiłabyś Chance'a. Sama ukradłam rewolwer i poszłam szukać mordercy. Chance znalazł go pierwszy. Górnik miał nóż, nie­ wiele mu to jednak pomogło. Chance zabrał mu nóż i zabił faceta go­ łymi rękami. - Gloria potrząsnęła głową. - Boże, minęło wicie czasu od chwili, gdy po raz ostatni wspominałam to wydarzenie. Zastana­ wiałam się, dlaczego Chance tak szalał po śmierci I ,ueka. - Chyba z powodu tego wydarzenia w kopalni powiedziała wol­ no R e b a - kiedy wasz ojciec zgasił światło i Chance śmiertelnie się wystraszył, a Łuck objął go i krzyczał na ojca, dopóki ten nie włączył znowu światła. Starsza kobieta spojrzała na Rebę uważnie. - Kiedy to się stało? - Krótko po tym, jak umarła wasza matka. Chance zawsze chciał pomóc Luckowi tak bardzo, jak on pomógł jemu. - Chance nigdy mi o tym nie powiedział, nawet po śmierci Łucka. Na twarzy Glorii pojawiła się zaduma. - To wiele wyjaśnia. Ojciec ni­ gdy nie dawał Chance'owi zbyt wiele z siebie, a Chance niczego od nie­ go nie wymagał. Nawet jako dziecko był bardzo niezależny. Jedyną oso­ bą, która go obchodziła, była matka. Z Luckiem było inaczej. Był synem tatusia, i kropka. Ale Łuck kochał też Chance'a. To było coś niezwykłego -160-

obserwować ich razem. Nigdy nie widziałam dwóch braci, którzy byliby tak do siebie przywiązani, ajednocześnie mieli tak niewiele ze sobą wspólnego. Mimo całego jego uroku nigdy tak naprawdę nie lubiłam Lucka. Chance był inny. Mary, uparty człowieczek, którego uśmiech przy­ wodził na myśl wschód słońca. Gloria znów ziewnęła i przeprosiła. - To nie z powodu towarzystwa zachciało mi się spać, tylko zmia­ ny czasu, kochanie. W domu o tej porze już bym spała. - Rozumiem - powiedziała Reba. - Latanie samolotami mnie też wykańcza. Chcesz kawy czy pójdziesz się zdrzemnąć? - Poproszę o kawę - powiedziała Gloria szybko. Reba poszła do kuchni i wróciła z dwoma parującymi kubkami. - Cukier albo śmietankę? - Nie, dzięki - uśmiechnęła się Gloria. - Pod tym względem pozo­ stałam wciąż Amerykanką. - Pociągnęła łyk wonnego napoju i we­ stchnęła. - Boski smak, Rebo, po prostu niebiański. Masz piękne imię. Czy to skrót od czegoś? - Od Rebeki. Gloria spojrzała na nią znad brzegu kubka. - Od Sunnybrook Farm? - Tylko w fantazjach mojej mamy - powiedziała Reba. - Moje prawdziwe ja było dla niej ogromnym rozczarowaniem. - Rodzice potrafią być uparci -powiedziała Gloria bez ogródek. Nie jesteś też Becky, prawda? - Ku rozczarowaniu mojego byłego męża. Gloria zmrużyła powieki i roześmiała się krótko. - Nie miałaś łatwego życia, prawda, kochanie? - Nie wiem, czy ktokolwiek ma łatwe życie. Gloria westchnęła i zamknęła oczy na długą chwilę. Rebie wyda­ wało się, że zasnęła. - Nadajesz się, Rebo Farrall. Jesteś dla niego stworzona. J dzięku­ ję za to Bogu. Jeśli jakiś człowiek zasługiwał na wytchnienie, to jest nim właśnie Chance. Gloria otworzyła oczy, zielone i ciągle przytomne, mimo oczywistego zmęczenia. Spojrzała na Rebę. - Wiesz, że poślubiasz legendę, prawda? Reba wyglądała na zaskoczoną. - E e e . . . nie. ] I

Sen zaklęły...

-161 --

- Chance Walker to człowiek, który wie, gdzie Bóg ukrywa swoje skarby i gdzie diabeł chowa najbardziej ogniste kobiety. Chance zarobił na wyeksploatowanych, opuszczonych kopalniach więcej niż większość poszukiwaczy zobaczyło pieniędzy w ciągu całego życia. Trafił na parę królewskich złóż i wiele całkiem przyzwoitych żył. Mężczyźni ustawiająsię w kolejce, aby go zaangażować, a kobiety ustawiająsię tuż za nimi w nadziei, że i dla nich coś skapnie. Bierze od kobiet to, czego chce. A jeśli chodzi o mężczyzn - wzruszyła ramionami — Chance znalazł dla innych ogromną fortunę za zwykłą dniówkę i niewielki udział w zyskach. Gloria spojrzała przenikliwie na Rebę. - N i c zrozum mnie źle. Mój brat nie jest ani głupcem, ani bieda­ kiem. Jest po prostu do szpiku kości poszukiwaczem. Musi szukać skar­ bów. To, czego nic znalazł, dręczy go jak swędzące miejsce, którego nie może podrapać, doprowadza go do szaleństwa. - Potrząsnęła gło­ wą, - Poszukiwanie wchodzi w krew bardziej niż malaria. - To samo powiedział Chance. A jednak malarię można przeżyć. W odpowiednim klimacie można ją nawet kontrolować. Gloria roześmiała się ciepło. - Podoba mi się, że będę cię miała za siostrę, Rebo. Masz wszyst­ ko, czego potrzeba, aby mężczyzna taki jak Chance chciał do ciebie wracać. Ścieżki Pana są doprawdy dziwne. Kto mógłby przypusz­ czać, że wygrana kopalnia turmalinu zaprowadzi go do kobiety, któ­ rą pokochał. Reba uśmiechnęła się figlarnie. Więc powiedział ci o kopalni? - Nie musiał mi mówić - prychnęła Gloria. - Twoja ciotka była tak wściekła, kiedy Sylvie przegrała swoją połowę Cesarzowej Chin w pokera do Chance'a, że wszyscy w interiorze słyszeli jej wrzaski. A gdyby nie słyszeli twojej ciotki, to z całąpewnościąusłyszeliby twoją kuzynkę. Sylvie darła się jak opętana, zaproponowała Chancc'owi, aby zwrócił kopalnię w zamian za to, że pójdzie z nim do łóżka, a on ode­ słał ją do diabła. - Gloria uśmiechnęła się lekko. - Kiedy Chance do­ rósł, stał się bardzo wybredny, jeśli chodzi o kobiety. ASylvie... cóż, ta dziewczyna nigdy nie przebierała w mężczyznach. Reba prawic jej nie słuchała. Ostrożnie postawiła kubek na stole, rozpaczliwie starając się ukryć swoją reakcję na słowa Glorii. Chance wiedział o Cesarzowej Chin, zanim poznał Rebę! Wymo­ wa tego prostego faktu była tak wstrząsająca jak porażenie prądem. 162 -

Gloria ziewnęła mimo wypitej przed chwilą kawy - Boże, jestem skonana. Robię się za stara na wałęsanie się nic/yiti zwariowana kwoka. Czy miałabyś coś przeciwko temu, abym zadzwoni hi po taksówkę, wróciła do hotelu i przespała się, dopóki Chance nie wróci. - Możesz spać tutaj -powiedziała Reba automatycznie, lecz jej myśli wciąż krążyły wokół strasznej prawdy, którą Gloria wyjawiła tak spo­ kojnie: Chance nie pragnął jej dla niej samej, ale dla Cesarzowej Chin. - Dzięki, ale wszystkie moje rzeczy są w hotelu - powiedziała Glo­ ria, tłumiąc ziewnięcie, - Odwiozę cię. - Wyglądasz tak, że drzemka tobie też by dobrze zrobiła - powie­ działa Gloria. - Chyba nie masz mi za złe, że ci to mówię. - To prawda - powiedziała Reba tonem pozbawionym wyrazu. - Ostat­ nio brakowało mi snu. Wybacz mi. Zadzwonię po taksówkę dla ciebie. Potem Reba nie pamiętała nawet, o czym rozmawiały z Glorią, zanim w końcu przyjechała taksówka. Kiedy za siostrą Chance'a za­ mknęły się drzwi, Reba długo jeszcze stała na środku salonu, wpatru­ jąc się w szalejące zielonosrebrne wody oceanu i starając się nie my­ śleć o niczym. Potem zdała sobie sprawę, że musi myśleć, i to myśleć dużo intensywniej, niż robiła to przez całe swoje życie. Chance był właścicielem połowy Cesarzowej Chin. A ona powie­ działa mu, że nigdy nie sprzeda swojej połowy kopalni. Jedynym spo­ sobem, aby zdobyć drugą połowę, było poślubienie jej. I to właśnie zamierzał uczynić. Chociaż Reba powtarzała sobie, że bezwartościowa, opuszczona kopalnia turmalinu, nie była warta małżeństwa, pamiętała słowa Glo­ rii. Chance był ekspertem, jeśli chodzi o wyeksploatowane kopalnie. Był legendą. Spędził całe życie, szukając skarbów dla innych ludzi. Teraz była kolej na niego. Co to Chance kiedyś powiedział? Nie ma ofiary zbyt wielkiej, jeśli nagrodą jest ogromna żyła. Poza tym - małżeństwo było w końcu związ­ kiem tymczasowym. Mąż Reby nauczył ją tego. Coś w Rebie krzyczało, że to niemożliwe. Chance nie mógł być aż tak wyrachowany. Z drugiej strony, przypomniała sobie jego zachowanie za każdym razem, gdy wspominała o Cesarzowej Chin. Zachowywał sięjak mężczyzna z nieczystym sumieniem. Jak cyniczny, kłamliwy drań. Pomyślmy spokojnie. Czy Chance ją kiedykolwiek okłamał? Czy kie­ dykolwiek powiedział jej, że nie wiedział, kim była, gdy spotkali się •163-

w Death Valley, albo że nigdy nie spotkał jej kuzynki, albo że nigdy me słyszał o Cesarzowej Chin? Nie. Nigdy nie powiedział żadnej z tych rze­ czy, po prostu pozwolił jej w nie wierzyć. Nie były to do końca kłamstwa. Ale jednak odbiegł cholernie daleko od prawdy. Musi być jakieś wytłumaczenie. Musi być coś, co przekonają, że nie była bezdennie głupia, zakochując się w pewnym siebie, pozbawionym skrupułów człowieku, któremu zależało jedynie na jej cholernej kopalni. Musi być coś, co przekonają, że jest godna miłości bez względu na to, czy jest właścicielkąjakiejś przeklętej dziury w ziemi, zwanej Cesarzową Chin. -Chance...! Reba nie zadawała sobie sprawy, że wykrzyknęła jego imię, dopóki udręczony głos nie odbił się echem od ścian pokoju. Zadrżała i zmusiła się do zaczerpnięcia głęboko powietrza, chociaż czuła ból, jakby ktoś ciął ją nożem. Nie powinna się teraz załamywać. Musi istnieć jakieś wyjaśnie­ nie. Nie mogła być przecież aż taka głupia. Była godna miłości mężczyzny. Ale jeśli się myliła, jeśli rzeczywiście była głupia i niegodna, jeśli nie istniało żadne wytłumaczenie...? Odwróciła się od okna i szybkim krokiem podeszła do telefonu. Prawnik Jeremy'ego powie jej to, co powinna wiedzieć. Kiedyś po­ wiedział jej, aby do niego zadzwoniła, jeśli będzie potrzebowała rady. Teraz jej potrzebowała. Gdy zgłosił się na linii, zadała mu jedno krótkie pytanie, wysłu­ chała odpowiedzi, a kiedy adwokat zaczął ją wypytywać, odwiesiła słuchawkę. Usiadła przy biurku i zaczęła pisać. Gdy skończyła, pode­ szła do ukrytego w ścianie sejfu, wyjęła z niego jakiś stary dokument i włożyła go do dużej koperty razem z tym, co napisała. Równym cha­ rakterem pisma wypisała na kopercie imię Chance'a. Potem podeszła do okna i patrzyła na morze, czekając na mężczy­ znę, który nigdy nie powiedział, że ją kocha. Kiedy Chance wrócił, zmierzch zasnuwał już powierzchnię wody, chwytając szkarłatne światło w bezkresny uścisk szarości. Reba czuła się podobna do tego światła, spokojna, chodnai odległa jak wyspa ko­ loru indygo, majacząca na tle cynowego horyzontu. Drzwi frontowe otworzyły się cicho. - Reba? - Głos Chance'a był spokojny i głęboki jak zapadająca noc. - Co robisz przy zgaszonych światłach? - Myślę o szesnastu pytaniach, których ci nigdy nie zadałam. - Co takiego? Ach, dwadzieścia pytań. - 164-

Światła salonu zapłonęły ciepłym, złotym blaskiem, zamieniając sięgające podłogi okna w lustra. Reba patrzyła na odbicie Chance'a zmierzające w jej kierunku. Pod jej pozornym spokojem gotowało się coś pierwotnego, jak stopiona skała wrząca pod zimną powierzchnią skorupy ziemskiej. Zdała sobie sprawę, że jeśli ma przeżyć następne kilka minut i zachować względną godność, nie powinna pozwolić Chance'owi się dotknąć. ~ Tak, dwadzieścia pytań - powiedziała gładko. Spojrzała w prze­ strzeń ponad ramieniem Chance'a, lecz nawet zwykły kontakt wzro­ kowy zburzyłjej spokój. - Kawy? ~ zapytała i ruszyła w stronę kuchni, jak najdalej od niego. Chance stanął na środku pokoju i przyjrzał jej się z nagłym zanie­ pokojeniem. - Czy to jedno z dwudziestu pytań? - zapytał obojętnie, lecz jego oczy zwęziły się i pojawiło się w nich napięcie. - Jasne. - Wolałbym raczej pocałunek. - W życiu każdego człowieka pada czasem deszcz - powiedziała nonszalancko. - Albo, jak w twoim przypadku, kawa. Czarna jak ser­ ce poszukiwacza, czyż nie? - Reba, co się stało? - To nieuczciwe -powiedziała, nalewając kawy dla nich obojga. Ja mam pytania, ty masz odpowiedzi. Tak gra się w tę grę. - Nie gram według tych zasad. - Zauważyłam- powiedziała Reba, starając się, aby jej słowa nie zabrzmiały gorzko, lecz jej się to nie udało. Podała Chance'owi kawę, nie patrząc mu w oczy. Odwróciła się do niego plecami i znów stanęła przy oknie. Potrafiła zbliżyć się tylko do jego odbicia. -Zbiegi okoliczności to taka niezwykła rzecz- powiedziała, nie zwracając uwagi na parującą w jej dłoniach kawę. Znów utkwiła wzrok w bezbarwnym morzu. -Nigdy byśmy sienie spotkali, gdybyśmy przy­ padkiem nie znaleźli się w tym samym miejscu i w tym samym czasie. I dzięki dobremu staremu Toddowi Sinclairowi, oczywiście. Chyba jemu też to zawdzięczam. - Czekała, lecz Chance milczał. - Nie od­ powiesz? - mruknęła. - A czy padło pytanie? - odparował Chance, a jego głos był rów­ nie opanowany jak ciało. 165 -

Reba spojrzała na jego odbicie w szybie i zobaczyła pewnego siebie Tygrysiego Boga, gotowego zapolować na samego diabła. Był o tyle sil­ niejszy od niej. Znał wszystkie odpowiedzi. Ona miała tylko pytania. Od­ dała mu wszystko. On dał jej... półprawdy, wykręty. Jak on to ujął? „Jeśli wiesz coś, co daje ci przewagę, za żadne skarby tego nie wyjawiaj". Nie mogłaby powiedzieć, że jej nie ostrzegał. W jej wnętrzu wrzały gorączkowe emocje, próbując przebić gruby mur, który wzniosła wokół siebie, czekając na powrót Chance'a. - Jest jeszcze jedna rzecz - kontynuowała. Pociągnęła łyk kawy, ledwie zauważając, że parzy sobie wargi. - Jestem w posiadaniu bez­ wartościowej kopalni turmalinu, a ty jesteś znany z tego, że potrafisz odnaleźć złoża tam, gdzie inni dawno się poddali. Chance zdwoił czujność, co pozwoliło Rebie zrozumieć, że wie­ dział, w jakim kierunku zmierzają jej pytania. Czekała, lecz Chance milczał uparcie, niczego nie wyjaśnił, nie zrobił nic, aby poczuła się mniej głupio. Po prostu czekał. Nie odpowiadasz? - spytała. - Wciąż nie usłyszałem pytania - odpowiedział bezbarwnie. - A co powiesz na takie pytanie: znałeś w Australii moją kuzynkę, prawda? -Tak. - Jesteś właścicielem połowy Cesarzowej Chin, prawda? - Tak. - Potrzebujesz drugiej połowy, aby otrzymać pożyczkę na jej eks­ ploatację? Chance zawahał się, a potem wzruszył ramionami. -- Tak. - Tak - powtórzyła tępo, patrząc na pogrążone w mroku wzburzo­ ne morze. Cieszyła się, że otoczyła się lodowatym murem. Tylko to ją teraz podtrzymywało. - Tak, tak i tak. -Rebo... - N i e . Wciąż jest moja kolej na zadawanie pytań, Chance. Tym razem będziesz grał zgodnie z zasadami - powiedziała zimno. Odwró­ ciła się z wdziękiem, odstawiła kubek po kawie i podniosła dużą ko­ pertę. Widok równego pisma uspokoił ją nieco. Podała Chance'owi kopertę. - Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, - To nie są moje urodziny. -166-

Wzruszyła ramionami. -Pewnego dnia będziesz miał urodziny, czyż nie?I dodała-Weź to .

Chance wziął kopertą, otworzył, przeczytał oświadczen ie napisane jej wprawnym c chwili stał się posiadaczem całej Cesarzowej Chin. - Dlaczego to robisz? - zapytał. Jego twarz pozostawała nieruchoma, a oczy w przyćmionym świetle wydawały się bardzo zielone. - Przecież kiedy się pobierzemy, Cesarzowa Chin będzie należała do nas obojga. - Nie pobierzemy się. Oczy Chance'a zwęziły się. - Dlaczego nie? Nic się nie zmieniło. Przecież - dodał brutalnie powiedziałaś, że mnie kochasz. Pamiętasz? Ja pamiętam. - A ty nigdy nie powiedziałeś, że mnie kochasz. Pamiętasz? Ja pa­ miętam. Przynajmniej w tej jednej kwestii byłeś całkowicie szczery. Reba obserwowała go pociemniałymi oczami. Wstrzymała oddech, cze­ kając, aż potwierdzi jej najgorsze obawy. - Powiedziałem ci - rzekł miękko - że zbyt mało wiem o miłości, aby używać tego słowa. - Wierzę ci - wyszeptała Reba, a rozpacz sprawiła, że z jej twarzy od­ płynęła krew. W biła paznokcie w dłonie. - Istnieje stare chińskie życzenie: „Niech twoje najskrytsze pragnienie się spełni". Przez całe życie pragnęłam być zakochana. Naprawdę zakochana. - Uśmiechnęła się dziwnie. - - Pra­ gnęłam niewłaściwej rzeczy, prawda? Powinnam pragnąć być kochaną. -Chaton... - Czy to odpowiednik słowa „głupiec"? — zapytała załamującym się głosem. A potem dodała szybko: - N i e , nie odpowiadaj. Wyjawiłeś mi wszystko, co powinnam wiedzieć. Powodzenia w Cesarzowej Chin, Chance — powiedziała, odwróciła się plecami do jego odbicia i opu­ ściła pokój, pozostawiając Tygrysiego Boga. - I niech twoje najskryt­ sze pragnienie się spełni. Chance podążył za nią, Wyczuła jego obecność i odwróciła się, zanim zdążył jej dotknąć. --- Nie - powiedział szorstko, zanim zdążyła otworzyć usta. - Teraz moja kolej. Nic się nie zmieniło, Reba. Ani twoje uczucia dla mnie, ani właściciel kopalni. Weźmiemy jutro ślub. - Nie ma powodu, dla którego mielibyśmy brać ślub - oznajmiła i po raz pierwszy spojrzała mu w oczy. Trzepnęła dłonią w kopertę, którą trzymał w ręce. - Masz to, czego chciałeś. .167

- C h c ę ciebie. - Czyżby? - zapytała spokojnie, tłumiąc emocje, które się w niej gotowały. - Naprawdę? Więc pozbądź się natychmiast tej przeklętej kopalni. Podaruj ją pierwszej osobie, która przejdzie ulicą. - Co, u diabła, miałoby to zmienić? - zapytał. Jedyną odpowiedzią Reby był smutny, gorzki śmiech. - Jeśli zadajesz takie pytanie, nie ma na nie odpowiedzi w żadnym języku na ziemi. - To nie ma najmniejszego sensu - powiedział Chance gniewnie. Posłuchaj, wiem, że powinienem był powiedzieć ci o tym wcześniej. Bóg wie, że próbowałem to zrobić, ale... - zaklął szpetnie. — Do dia­ bła z tym wszystkim. Stało się i nie można tego odwrócić. Pozbycie się Cesarzowej Chin niczego nie zmieni. - Wyciągnął do niej rękę. Chaton... - Ona już tu nie mieszka - warknęła Reba i odsunęła się. Ale Chance był szybszy. Zawsze był od niej szybszy. Zacisnął dłoń na jej ramieniu i przyciągnął ją do siebie. Pogładził dłonią po policzku. - Daj nam trochę czasu, moja piękna. To, co powiedziałem lub czego nie powiedziałem, nie ma znaczenia. Liczy się tylko to - szep­ nął i nachylił się, aby ją pocałować. - Nie! - krzyknęła ostro i odepchnęła go z całej siły. - Kopalnia należy do ciebie, aleja nie! Chance zachowywał się tak, jakby te słowa nigdy nie zostały wy­ powiedziane. Z uporem uniemożliwił jej próbę ucieczki. Do tej chwili Reba była spokojna, zbyt spokojna, zdeterminowana, aby załatwić wszystko w racjonalny, kulturalny sposób. Lecz kiedy ją pocałował, nie potrafiła dłużej powstrzymywać wściekłości. Kopała, drapała i pró­ bowała wyswobodzić się z jego objęć, równie dzika w swej furii, jak przedtem była czuła w miłości. Po pierwszej chwili zaskoczenia Chance podciął Rebie nogi, tak że znalazła się na podłodze, przytłoczona jego przeważającą siłą i cię­ żarem. Pozwolił jej zmęczyć siew daremnym wysiłku, aby go zrzucić. Czekał, aż przejdzie jej złość. Drżąc na całym ciele, Reba odzyskała wreszcie równowagę. Zamknęła oczy i próbowała oddychać powoli i głęboko, lecz nawet ta prosta czynność przekroczyła jej możliwości. Chance był zbyt ciężki. Leżała unieruchomiona i czuła na skórze jego oddech. Przykrywał ją 168

niczym miękki, żywy koc. Reba zadrżała ponownie, przerażona ogar­ niającą ją falą ciepła, będącą odpowiedzią na jego dotyk. A potem poczuła jego żar i twardość i wiedziała, że pragnął jej tak bardzo, jak ona jego. - Pragnę cię-wyszeptał, przysuwając wargi dojej szyi. Zabrzmiało to jak echo jej własnych myśli. Reba zesztywniała pod jego naciskiem i uparcie milczała. - Mógłbym sprawić, że będziesz mnie pragnęła - powiedział Chance cicho. Jego wąsy przesuwały się po szyi i ustach Reby, wywołując dreszcze podniecenia. Milczała. Jego wargi powędrowały niżej, aż odnalazły pierś i zaczęły ją pie­ ścić. Czarny kaszmir nie zdołał zakryć reakcji, sutki stwardniały szyb­ ko pod jego dotykiem. - To właśnie miałem na myśli, kiedy wydostaliśmy się z tej prze­ klętej Cesarzowej Chin i umyliśmy się w tamtym źródle - powiedział Chance twardym, pewnym głosem. - Należysz do mnie, Rebo, i słowa nic tutaj nie zmienią. Jeszcze tego nie widzisz? - Jego palce zacisnęły się lekko, nieustępliwie na nabrzmiałym sutku. - Mógłbym cię wziąć w tej chwili i krzyczałabyś z rozkoszy — powiedział, patrząc jak wal­ czy z pożerającym jąpożądaniem. - Prawda, chaton? Wciąż uparcie milczała. - Odpowiedz mi - zażądał Chance ostro i wsunął rękę pod jej sweter szybkim, gwałtownym ruchem. - Tak — syknęła, a jej głos był równie dziki, jak spojrzenie. Goto­ wały się w niej wściekłość, poniżenie i pożądanie. Chance przez długą chwilę patrzył w jej dzikie cynamonowe oczy. Pozwolił, aby poczuła jego ciężar i żar jego pożądania, a potem wes­ tchnął i delikatnie dotknął czubkami palców jej ust. - Ale gdybym to zrobił, upłynęłoby bardzo dużo czasu, zanim wy­ baczyłabyś nam obojgu - powiedział. - Nigdy bym ci tego nie wybaczyła. - N i e żenię się z tobą dla kopalni- powiedział, a jego głos był gniewny i smutny. - Rozumiesz, mały głuptasku? Reba roześmiała się gorzko, ogarnięta wstydem i wściekłością. I po­ żądaniem. Jej głos był bezbarwny i zimny, spojrzenie matowe. Patrzy­ ła gdzieś w przestrzeń ponad jego głową, jakby był niczym więcej, jak tylko odbiciem w oknach salonu. -169--

- Należysz do mnie bez względu na to, czy mnie poślubisz, czy nie - powiedział Chance zdecydowanie. - Nie jesteś jednak dzisiaj w nastroju, aby to przyznać. I nie będę cię co do tego przekonywał. Nie ma w tym logiki, nie ma miłości... Myślisz nawet, że mnie niena­ widzisz, prawda? - Jego oczy zwęziły się, ich spojrzenie było twarde jak jego uśmiech. - Przyjdę tu rano, zanim otworzysz oczy, a wtedy przekonamy się, czy czujesz miłość, czy nienawiść. Obudzisz się, uśmie­ chając się do mnie, moja piękna. Obiecuję ci to. - l - dodał, porusza­ jąc się zmysłowo najej ciele -będzie to koniec głupiego gadania o mi­ łości i Cesarzowej Chin! Chance wstał i wyszedł, zanim Reba zdążyła pomyśleć, że jest wolna. Przez długą chwilę leżała na podłodze, wciąż czując jego żar, twardość i siłę na swoim ciele i nie wiedziała, czy ma krzyczeć, śmiać się czy płakać. Więc nie zrobiła nic, pozwalając, aby wstrząsały nią dreszcze mieszanych emocji, aż w końcu uspokoiła się. Wstała powo­ li, przepełniona pewnością co do jednej rzeczy. Kiedy Chance przyj­ dzie tu rano, jej już nie będzie. Nie chciała się dowiedzieć, jak zare­ aguje, gdy obudzi się znów w ramionach Tygrysiego Boga. Wystarczyło, że go kochała. Gdyby go nienawidziła, to by ją zniszczyło. - Gdzie, do cholery, jesteś? - zapytał Tim. Reba odsunęła słuchawkę od ucha i spojrzała na parking przy ma­ łym deptaku w Oregonie. - Poza stanem - powiedziała zwięźle. Nastąpiła długa cisza - Myślałem, że dzisiaj bierzesz ślub - odezwał się w końcu Tim. - Łatwo przyszło, łatwo poszło. -Reba... - N i e - to słowo, wypowiedziane zimnym, pozbawionym wyrazu tonem, było dokładnym odzwierciedleniem stanu umysłu Reby. Dzwonię tylko przez grzeczność. W przeciwnym wypadku nie zrobi­ łabym tego. lim westchnął głęboko. - Przepraszam, szefowo. Chance od rana nie daje mi spokoju. - Właśnie dlatego nie powiedziałam ci, gdzie jestem. I nie powiem. Tim zawahał się. - Wszystko w porządku? -170-

Roześmiała się nagle śmiechem pozbawionym ciepła i humoru. - Czy w Objet d'Art sąjakieś pilne sprawy, które wymagająmojej niezwłocznej interwencji? - Kilka formularzy wysyłkowych i polis wymaga jednak twojego podpisu. - Podrób go. - Kiedy wracasz? - Nie wiem. - A czy w ogóle wracasz? - Kto pyta, ty czy Chance? - Obaj - przyznał Tim. - Chance nie odstępuje mnie ani na krok od chwili, gdy pojawiłem się tutaj dziś rano. Porozmawiasz z nim? - Czy wciąż jest właścicielem Cesarzowej Chin? Nastąpiła krótka pauza, po czym usłyszała głęboki głos: -Chaton... - Czy wciąż jesteś właścicielem Cesarzowej Chin? - przerwała mu chłodno, ignorując ogarniającą ją nagle słabość, która sprawiła, że ręce drżały jej tak bardzo, iż omal nie upuściła słuchawki. Wystarczyło, że usłyszała jego głos a już zapragnęła rzucić mu się w ramiona, tak jak wtedy w Death Valley, i płakać tak długo, aż cały lód i udręka znikną z jej serca. Tyle, że tym razem to on, a nie Todd Sinclair ją. zranił. - Bez kłamstw i wykrętów. Tylko jedno słowo: tak czy nie? Czy wciąż jesteś właścicielem Cesarzowej Chin? - Tak. -Żegnaj, Chance. Bardzo delikatnie Reba położyła słuchawkę na widełki.

II /*"\ I płynęło kilka minut, zanim palce Reby przestały drżeć I I j n a tyle, że mogła sprawdzić numer w skórzanym note­ sy I I sie, który zabrała z Objet d'Art. Wykręciła go z nieI j\ zwykłą starannością, nie ufając własnym dłoniom. y__y V- Jim Nicolas? Tu mówi Rcba Farrall. Wiem, że jest pan zaskoczony, ale przypadkiem znalazłam się w Oregonie i zastanawiam się, czy znalazłby pan czas, aby pokazać mi eskimoskie kikituk, o któ­ rym wspomina pan w swoim ostatnim liście? -171

Reba zapisała wskazówki, jak dotrzeć do domu Nicolasa i podeszła do wynajętego samochodu. Jechała szybko, starając się nie pamiętać o tym, że kiedy ostatnim razem odwiedzała kolekcjonerów z Zachod­ niego Wybrzeża, towarzyszył jej Jeremy. Gdyby o tym myślała, rozkleiłaby się zupełnie. Gdyby na myś! przyszedł jej Chance, rozleciałaby się w kawałki, jak byle gdzie rzucony kamień. Więc zatopiła się w rozmy­ ślaniach, któremu z kolekcjonerów, jakie okazy dzieł sztuki z całego świata by się podobały. Kikituk Jima Nicolasa mogły być właśnie tym, czego poszukiwał pewien zamożny kolekcjoner prymitywnych wyro­ bów z kości słoniowej z Nowej Zelandii. Gdy Rcba zapukała do drzwi, poczuła podniecenie, które ogarniało ją, ilekroć szła obejrzeć skarby in­ nego kolekcjonera. Nie tylko rzeźby z kości słoniowej Nicolasa były in­ trygujące. Jak wielu innych kolekcjonerów, Nicolas spędził mnóstwo czasu, dokonując wymiany dzieł sztuki z ludźmi na całym świecie. Wymianabowiem, nie kupno, były obowiązującą w tej branży zasadą. W re­ zultacie kolekcjonerzy często stawali sięposiadaczarni zdobytych tą drogą pięknych, rzadkich lub dziwacznych przedmiotów. Reba wiedziała, że w domu Nicolasa może znaleźć dosłownie wszystko. - Pan Nicolas? - zapytała Reba i wyciągnęła rękę. - J i m - poprawił ją mężczyzna i potrząsnął jej dłoń w silnym, su­ chym uścisku. Lata spędzone na traperstwie i poszukiwaniu złota na dalekiej północy, we Francuskiej Kanadzie, odcisnęły na nim swoje piętno. Artretyzm, który wygnał go na południe, uwidaczniał się w spuchniętych kłykciach i sztywnych kolanach. - Za życia Jeremy'ego mówiłaś mi po imieniu. - J i m - zgodziła się, starając się ukryć ból, który poczuła, usły­ szawszy, że mówi o śmierci Jeremy'ego tak obojętnym tonem. Mimo to w jej oczach stanęły łzy. - N i e bądź taka przybita, m a ł a - rzekł Jim głosem ochrypłym od papierosowi whisky. -Kiedy człowiek robi się tak stary, jak ja i Jere­ my, śmierć wydaje się czymś przyjaznym. Jim zaproponował Rebie kawę, posadził ją przy odrapanym plasti­ kowym stole i usiadł obok z wyszczerbionym kubkiem w dłoni. Reba zauważyła, że w kubku była szkocka, a nie kawa. - Najlepsze na świecie lekarstwo na artretyzm - oznajmił skrzekliwie. - Dobrze też działa na wspomnienia. Zostawia tylko te dobre. Reba spojrzała na szkocką z nagłym zainteresowaniem. - Naprawdę? - mruknęła. -- Chyba w niej zasmakuję. - 172 -

- Poczekaj kilka lat -doradził jej sucho. Pogładził jej rękę pomarsz­ czoną dłonią. - Posiedź tu chwilę. Jim wyszedł z pokoju i po chwili wrócił, niosąc karton wypełnio­ ny kikituk. Z wprawą człowieka, który przez całe swoje życie miał do czynienie z drogocennymi przedmiotami, Jim wyjął z pudła rzeźby i ustawił je na porysowanym stole. Jednocześnie opisywał zalety i wady każdej z nich. Reba przyglądała się, niezdolna powstrzymać drżenia. Kikitukmiały różne rozmiary, lecz żaden nie był większy od jej dłoni. W ich wy­ trzeszczonych oczach malowała się wrogość. Patrzyły na nią z rozwar­ tymi szeroko paszczami, niczym hipopotamy o wydłużonych ciałach i jadowitych kłach. - Znasz legendę, która się z nimi wiąże, prawda? - zapytał Jim, wyjmując ostatniego kikituk z pudła. - Tak. Dajesz kikituk swojemu wrogowi i on pożera jego duszę. Wizja Cesarzowej Chin z jej ciemną szeroko rozwartą paszczą sta­ nęła Rebic przed oczami — kopalnia przypominała wyrzeźbiony w skale kikituk, który połykał ludzką duszę. - Nie podobają ci się zbytnio, prawda? - zapytał Jim. - Znam kolekcjonera, któremu się spodobają- powiedziała Reba z zaciśniętymi ustami. - Ma w domu kilka afrykańskich demonów wy­ rzeźbionych z kości słoniowej, których widok mrozi mi krew w ży­ łach. Kikituk będą tam doskonale pasowały. Jim zachichotał. - Sam nie lubię tych małych diabłów. Ale są dobrze wyrzeźbione, a kość jest pierwszorzędnej jakości. Ludzie z dużą starannością przy­ gotowują zemstę. Reba jak w odrętwieniu zawarła transakcję. Starała się wyprzeć z umysłu przerażającą wizję Cesarzowej Chin. Czy Chance pójdzie sam do kopalni? Czy ziemia znów się zatrzęsie, grzebiąc go na zawsze w ciemnościach? Drżącymi rękami Reba wypisała czek i wręczyła go Jimowi, przypicczętowując zakup kikituk. - Słyszałem, że chcesz zachować Zieloną Suitę. - Tak - powiedziała cierpko. - Zaczekaj chwilę. Jim wyszedł i za moment powrócił z brązową papierową torbą w dłoniach. -173-

- Zdobyłem to kilka miesięcy temu - powiedział, grzebiąc w tor­ bie. - Miałem zadzwonić w tej sprawie do Jcremy^ego. Położył na otwartej dłoni minerał i pokazał go Rebie. W kawałku skały zanurzony był przejrzysty srebrno zielony kryształ, dokładnie w kolorze oczu Chance'a. Reba zaczęła szybciej oddychać. Przez dłu­ gą chwilę spoglądała na niewiarygodnie ubarwiony ośrniościan, a po­ tem zamknęła oczy i pokręciła głową. To niemożliwe. Diament zanu­ rzony wciąż w skale macierzystej był niezwykłą gratką dla każdego kolekcjonera. Wziąwszy pod uwagę jego niezwykły kolor, stanowił bezcenny okaz. - Znajomy powiedział mi, że to surowy diament - powiedział Jim. Potrafię odróżnić falsyfikat?, kości z dwudziestu metrów. Ale diamenty... Wzmszył ramionami. - Pomyślałem, że Jeremy mógłby mi pomóc. - Można? - zapytała Reba ostrożnie i wyciągnęła rękę. - Jasne - upuścił jej diament na dłoń z zapierającą dech w pier­ siach niedbałością. Reba wyjęła z portfela jubilerską lupę i stanęła w miejscu, gdzie dochodziło najwięcej światła. Uważnie obejrzała okaz. Nie było śladu kleju przytwierdzającego minerał do skały. Naturalne ściany kryształu nie były polerowane, nie ujrzała na nich śladu ręki ludzkiej. Brakowa­ ło też widocznych pęknięć i skaz. Na pierwszy rzut oka diament mógł ważyć niecałe trzy karaty. Podeszła z powrotem do stołu. - Chciałabym przeprowadzić jeszcze kilka testów, aby się upew­ nić - powiedziała- ale według mnie wszystko jest w porządku. Ile chcesz za ten okaz? - Czy to dla któregoś z twoich kolekcjonerów? Palce Reby zacisnęły się chciwie na krysztale, który miał dokład­ nie taki sam kołor jak oczy Chance'a Walkera. - Nie. Ten będzie dla mnie. Jim łagodnie pogładziłjąpo dłoni. - Więc to prezent. - Ależ... panie Nicolas.. Jim...nie mogę, on jest bezcenny! - Więc to uczciwa wymiana - powiedział po prostu. Nie rozumiem - szepnęła. - Jeremy i ja spotykaliśmy się kiedyś i piliśmy razem, kiedy jesz­ cze mieliśmy dość werwy, aby rozerwać na strzępy całe miasto. Pili­ śmy już od kilka dniu, gdy pewnego razu zwrócił się do mnie i zaczął - 174 •

mówić o umieraniu. Powiedział mi, że oddałby wszystko, 10 mini, aby ktoś zapłakał po nim, kiedy umrze. Nigdy nie zapomniałem łych slow Wyblakłe oczy Jima spojrzały na Rebę. - Ty płakałaś po Jeremym, podczas gdy jego własna rodzina cze­ kała, aby zatańczyć nad jego grobem. Taka miłość jest bezcenna. Nie­ ważne, czy to szkło, kwarc czy diament, kamień jest twój.

Reba wyciągnęła się na zbyt miękkim łóżku w motelu i przetarła oczy ze zmęczenia. Wiedziała, że powinna pojechać do następnego miasta, spotkać się z następnym kolekcjonerem i prowadzić dalej nor­ malne życie. Ale nie potrafiła. Dni ciągnęły się w nieskończoność. Noce nie miały końca. Jej umysł i emocje były pogrążone w chaosie. Oscy­ lowała między samotnością i wściekłością, furią i rozpaczą. Cesarzo­ wa Chin nawiedzała ją we śnie, niczym łypiący złośliwie kikituk, po­ żerający czarnymi kłami duszę Chance'a. Od pięciu dni nie telefonowała do Tima. Wiedziała, że martwił się o nią, ale nie ufała sobie na tyle, aby do niego zadzwonić. Gdyby Chance wciąż tam był i gdyby znów usłyszała jego głos, może nie miałaby dość siły, aby powstrzymać się przed powrotem, i to natychmiast, aby zobaczyć jego uśmiech i schronić się w jego opalonych ramionach. Ktoś zapukał cicho do drzwi pokoju. Serce podeszło Rebie do gar­ dła, zanim uświadomiła sobie, że to nie mógł być Chance. Nie było sposobu, aby dowiedział się, gdzie jej szukać. - Kto tam? - zapytała Reba z nagłą ostrożnością. W pokoju i w ba­ gażniku wynajętego samochodu przechowywała popakowane w pudła dzieła sztuki. Zaczęła żałować, że nie poszła za przykładem Jeremy'ego i nie podróżowała z ochroniarzami. -Tu Gloria, Rebo. Reba zeskoczyła z łóżka i zanim zdążyła pomyśleć, już znalazła się przy drzwiach. - Czy Chance jest z tobą? - zapytała bez tchu, otworzyła drzwi na oścież z oczami przepełnionymi nadzieją. Twarz Glorii wydawała się starsza, malowało się na niej zmęczenie. - Chciałam ci zadać to samo pytanie. - Nie rozumiem? - Chance zniknął - powiedziała Gloria bezbarwnie. - Czy mogę wejść? Padam z nóg. -175 -

Reba wciągnęła Glorię do środka i zamknęła drzwi. Automatycz­ nie przelała z termosu resztkę kawy do plastikowego kubka i w mil­ czeniu podała go Glorii. Starsza kobieta kilkoma łykami opróżniła kubek z letniego napoju i oddała go Rebie. - Dzięki - westchnęła i opadła na brzydki plastikowy fotel. - Będę żyła. - Otworzyła szeroko zielone oczy. - Co się, do diabła, stało z to­ bą i Chance'em? - zapytała bez wstępów. - Chciał Cesarzowej Chin - powiedziała Reba słabo, przepełniona głębokim uczuciem rozczarowania. Przez kilka sekund łudziła się, że Chance tęsknił za nią tak bardzo, jak ona tęskniła za nim. Ale nie tęsk­ nił. Nawet jej nie szukał. - Dałam mu ją. - Dlaczego mam uczucie, że nie mówisz mi wszystkiego? - zapytała Gloria. Jej oczy zwęziły się. - Cóż, wobec tego ja ci powiem. Sześć dni temu obudziłam się, ogarnięta radosnym uczuciem, że mój brat wreszcie znalazł szczęście w miłości. Druga rzeczą, którą zapamiętałam, było to, że Chance w drugim pokoju, szalał z wściekłości. Nigdy go takim nie wi­ działam - powiedziała beznamiętnie. - Nigdy. Nawet wtedy, gdy zginął Łuck. - Zamknęła oczy. - Dobry Boże, Reba, co ty mu takiego zrobiłaś? - Dlaczego nie zapytasz, co takiego on zrobił mnie? - Głos Reby był opanowany, szorstki, oczy pałały gniewem i wstydem. - Pytam. - Pragnął Cesarzowej Chin bardziej niż mnie. Więc dałam mu to, czego chciał. Cesarzową Chin. -Wciąż pytam. - Dałam mu wybór - powiedziała Reba - j a albo Cesarzowa Chin. Zgadnij, co wybrał? Gloria znów zamknęła oczy. - Mój Boże.. .co takiego zrobił ci Chance, że tak go nienawidzisz? - Nie nienawidzę go - odpowiedziała Reba z trudem. Gloria roześmiała się dziwnie. - Nie przekonasz mnie. - Spojrzała zwężonymi oczami na stojącą przed nią kobietę. - Cesarzowa Chin uosabia wszystko, czego Chance pragnął od życia. A ty - Gloria wzruszyła ramionami - ty jesteś kobie­ tą, której szukał przez całe życie. A teraz mówisz mu, że może mieć albo jedno, albo drugie. Zachowujesz się tak, jakby kopalnia była inną kobietą. Za kogo, do cholery, się uważasz? - Za nikogo - szepnęła Reba drżącym głosem. - Właśnie tutaj tkwi problem. Jestem nikim. Ale ty tego nie zrozumiesz, prawda? Jesteś -176-

z mężczyzną, który pragnie cię dla samej ciebie, a nie ze względu na to, co posiadasz. Myślałam, że Chance pragnął mnie w taki właśnie sposób, dopóki ty nie przyszłaś i nie powiedziałaś mi, że był właści­ cielem drugiej połowy tej przeklętej kopalni! - Och, nie - szepnęła Gloria, zaczynając w końcu rozumieć. Dziwne, że Chance mnie za to nie zabił. - Wstała i otoczyła Rebę ra­ mionami. - Wciąż go kochasz, prawda? Reba skinęła głową, niezdolna odpowiedzieć. - Więc pomóż mi go znaleźć, zanim zrobi coś, czego nie da się naprawić. Dzwoniłam do wszystkich, którzy przyszli mi do głowy, ale nikt go nie widział. Nie dzwonił do żadnych przyjaciół, nie ma go w żad­ nym hotelu i nic nie wskazuje na to, że opuścił Los Angeles. - Odnalazłaś mnie - zauważyła Reba. - Odnajdziesz też jego. - Słonko, zostawiłaś ślad w postaci czeków i rachunków z moteli tak wyraźny, że nawet ślepiec by cię odnalazł. Chance pojechał gdzieś w głuszę. Przez ciało Reby przebiegł dreszcz. - Cesarzowa Chin. - A potem dodała: - Nie, nie pojechałby tam. To zbyt niebezpieczne. Ostatnio prawie nas tam zasypało. Choć Reba nie przyznawała się przed sobą do swoich obaw, sięg­ nęła po telefon. Już po chwili rozmawiała z Timem. - Gdzie jesteś? - zapytał Tim. - C z y Chance jest z tobą? - Nie. Dzwonił do ciebie? - Żartujesz? Powinnaś go widzieć po tym, jak z nim zerwałaś. Ni­ gdy nie widziałem nikogo tak.. .tak.. .rozszalałego. Giną wciąż dostaje dreszczy na samo wspomnienie. I szczerze mówiąc, ja też. - Nie rozbił niczego, nikogo nie zranił? - zapytała Reba, pamięta­ jąc jego męską brutalność, siłę i gwałtowność. Ajednak to strach o Chance'a, a nie o jakąkolwiek inną osobę sprawiał, że głos jej drżał. - Było zupełnie inaczej. Był tak spokojny, że przeraził mnie śmier­ telnie. Nie odezwał się słowem do nikogo, tylko do Giny. Miała na szyi ten krzyż, który podarowałaś jej na Boże Narodzenie. Chance sta­ nął naprzeciwko niej, dotknął krzyża i powiedział: „Czy masz coś prze­ ciwko temu? Będę go potrzebował tam, dokąd idę". Chwycił za łań­ cuch, tak jakby to była cienka nitka, wziął krzyż i wyszedł. - Pojechał do Cesarzowej Chin - powiedziała Reba głucho. Chance dokonał wyboru, ale nie ją wybrał. Dała mu Cesarzową Chin, a on wziął ją, nie odwróciwszy się nawet za siebie. Klamka zapadła. 12

Son zaklęty..

- 177-

W odrętwieniu Reba powiedziała Timowi, gdzie jest i odłożyła słu­ chawkę. - Więc? - zapytała Gloria. - Twój brat jest bez wątpienia w swojej kopalni - powiedziała Reba. - Czy to jest bezpieczne? - Nie - szepnęła Reba. - To wcale nie jest bezpieczne. -Więc go stamtąd zabierz! Reba roześmiała się, mimo że na jej rzęsach zawisły łzy. - Tylko jak miałabym to zrobić, Glorio? — odwróciła się do star­ szej kobiety z nagłą złością. - N i e rozumiesz? On mnie nie chce. Chce zachować Cesarzową Chin! Gloria nie potrafiła przebić się przez skorupę, którą Reba się oto­ czyła. Poleciały razem do Los Angeles. Reba odezwała się tylko raz, aby wskazać kierunek do Cesarzowej Chin. Odmówiła rozważenia propozycji udania się z Glorią do kopalni. Chance dokonał wyboru i nie było już nic do powiedzenia. Reba siedziała w samolocie zobojętniała, z zamkniętymi oczyma i myślała o mężczyźnie, który pragnął kawał­ ka nieprzyjaznej ziemi bardziej niż jej.

Po kilku dniach wściekłość Reby zmalała, lecz lodowata otoczka pozostała. W ciągu dnia zajmowała umysł przygotowaniami do wysta­ wienia kolekcji Jeremy'cgo w hotelu del Coronado. Nocami przeglą­ dała zdjęcia kolekcji, wspominając Death Valley i dwóch mężczyzn, których kochała w tak różny sposób - i których utraciła. Wspomnie­ nia były bolesne, ale wolała ten ból niż budzenie się w środku nocy z imieniem Chance'a na ustach. Próbowała go ostrzec przed żarłocz­ nymi czarnymi kikituk, o różowych kryształowych oczach. Nie widziała Glorii od chwili, gdy wysiadły razem z samolotu dwa tygodnie temu. Rozmawiała z nią tylko raz i Gloria potwierdziła przy­ puszczenia Reby, że Chance był w Cesarzowej Chin, gdzie przekopy­ wał się przez ciemność w poszukiwaniu niezrównanego różowego turmalinu z Pala. Myśl o tym, że Chance był sam, pogrążony w wiecznej podziemnej nocy, zagrożony przez najmniejszy ruch niespokojnej zie­ mi, sprawiała, że Reba drżała ze strachu o jego życie. Miała nadzieję, że przyjazd do hotelu del Coronado przyniesie jej ulgę, uspokoi emocje, które wrzały tuż pod pozornym spokojem. Sprze­ daż kolekcji Jeremy'ego na aukcji zakończy ten rozdział jej życia, - 178 -

zakończy żal, tęsknotę i rozpamiętywanie, dlaczego tylko jeden dobry, stary człowiek uznał ją za godną miłości. Nie czuła żadnego strachu o Chance'a ani gniewu. Godzinami siedziała nieruchomo, wbijając paznokcie w dłonie i myśląc o Death Valley, Cesarzowej Chin i męż­ czyźnie o imieniu Chance. Poderwało ją pukanie do drzwi. Zdezorientowana, rozejrzała się po pokoju. Zobaczyła przestronny apartament o ścianach pokrytych zieloną brokatową tapetą i przypomniała sobie, gdzie się znajduje. W hotelu del Coronado w San Diego. Przyjechała na aukcję kolekcji Jeremy'ego. Aukcja odniosła spektakularny sukces. Stawki było ogrom­ ne. Wszystko zostało sprzedane. Rozczarowani licytujący przyszli do niej z listami zamówień, które zapewniły jej tyle pracy, że wkrótce Objet d* Art zacznie przynosić taki sam dochód jak kolekcja Jeremy'ego. Znów rozległo się pukanie. - Reba? - zapytał Tim. - Jesteś gotowa? Nie była. Ale nie mogła tego powiedzieć. Musiała wstać, udawać spokojną, opanowanąi zachowywać sięjak zawodowiec. Musiała zejść na dół i tańczyć z nieznajomymi, choć myśl o tym, że mógłby dotykać jej jakiś inny mężczyzna poza Chance'em, przyprawiała Rebę o mdło­ ści. On jednak, nie chciał jej dotykać. Pragnął tylko tej kopalni. Co miał nadzieję znaleźć w zimnej, nieczułej czeluści Cesarzowej Chin, co mogłoby się równać miłości kobiety? Może będzie na dole na nią czekał. Może czas spędzony w zimnym uścisku Cesarzowej Chin, po­ może mu zrozumieć, że Reba go kocha. Wstała, podeszła do drzwi i otworzyła je. Do pokoju wszedł Tim, zatrzymał się i gwizdnął z uznaniem. Reba była ubrana w jedwabną suknię w kolorze złotego piasku, wy­ kończoną przybraniem w kolorze miedzi, które chwytało i zatrzymywało światło. Wyglądała elegancko i zmysłowo, miała odsłonięte prawe ramię, a jedwab spływał wzdłuż lewego ramienia na podłogę, szeleszcząc uwo­ dzicielsko przy każdym ruchu. Suknia miała tylko jedno ramiączko, na które składał się ukośny rządek małych jak łzy diamencików. Podobne diamenty iskrzyły się w jej uszach. Bujne miodowe włosy były ułożone w lśniące fale, podtrzymywane przez niewidzialne złote grzebienie. - Dobrze, że jestem szczęśliwie żonaty -westchnął Tim. - Wyglą­ dasz bardziej pociągająco niż wszystkie dzieła sztuki, które dzisiaj sprzedaliśmy. Usta Reby rozchyliły się w krótkim, smutnym uśmiechu. -179-

- Dziękuję. Zamierzała włożyć suknię z czarnego j edwabiu, który był znakiem firmowym Objet d'Art, ale nie chciała wystąpić na balu Jeremy'ego w kolorze żałoby. Objęła ramieniem Tima. -Załatwmy to. - Hej, idziesz na bal, a nie na pogrzeb. Nie odpowiedziała. Dzisiejszego wieczoru po raz ostatni kolekcja Jeremy'ego znajdowała się w jednym miejscu. Reba wystawiła na sprze­ daż nawet Zieloną Suitę i Tygrysiego Boga oraz nie oszlifowany zielo­ ny diament. Bo ponad wszelką wątpliwość był to diament, tak jak się spodziewała. Mienił się subtelnie między innymi zielonymi klejnota­ mi i przemieniał zwykłe światło w piękne zielonosrebrne błyski, jakie przywodziły Rebie na myśl oczy mężczyzny, którego kochała. Wokół milczącej Reby rozległy się przyciszone rozmowy eleganc­ kiej publiczności, zgromadzonej w wystawnym patio del Coronado. Tim towarzyszył Rebie do sali balowej Jerzego VII, gdzie miały odby­ wać się tańce. Sufit znajdował się tu na wysokości niemal dziesięciu metrów i był pokryty ręcznie rzeźbionymi sosnowymi kasetonami. Uroku sali del Coronado dodawały utrzymane w stylu wiktoriańskim, brokatowe tapety i ciężkie złote draperie. Dawną jadalnię zamieniono na pomieszczenie poświęcone pa­ mięci Jeremy'ego Sinclaira. W szklanych gablotach wyłożonych ak­ samitem wystawiono jego kolekcję. Przed gablotami przesuwały się kobiety w szykownych sukniach, którym towarzyszyli mężczyźni w wieczorowych strojach. Elegancko ubrani ochroniarze krążyli dys­ kretnie wśród tłumu z bronią dobrze ukrytą pod luźnymi czarnymi marynarkami. Reba nie potrafiła oprzeć się przygnębieniu, które ogarnęło ja^ gdy próbowała odnaleźć w tłumie mężczyznę o zielono srebrzystych oczach i nieposkromionym wdzięku tygrysa. Chance musiał wiedzieć, że tu będzie, aby złożyć ostatni hołd Jeremy'emu Bouvierowi Sinclairowi. Jeśli chciał się z nią zobaczyć, powinien się tu dzisiejszego wieczoru pojawić. Ale wśród tych wszystkich mężczyzn nie było nikogo, kto przypo­ minałby Chance'a Walkera. - Co, u diabla! -zawołał Tim, patrząc w stronę kolekcji Jeremy'ego. Reba spojrzała we wskazanym kierunku i zobaczyła postawnego rudego mężczyznę, niosącego pod pachą pustą szklaną stożkowatą - 180-

gablotę z taką łatwością, jakby to była paczka z drugim śniadaniem. Za nim stał drugi mężczyzna o włosach koloru piasku. Jego potężne ramiona i naznaczone bliznami dłonie, świadczyły o tym, że był poszu­ kiwaczem. Trzymał w dłoniach kartonowe pudło. Trzeci lustrował tłum wzrokiem człowieka, który bywał w życiu w rozmaitych tarapatach. Jednak to nie uścisk dłoni Tima na ramieniu Reby zwrócił jej uwa­ gę na trzech mężczyzn. W ich zdecydowaniu i pewności siebie było coś, co przypominało jej Chance'a. Zdała sobie sprawę, że widziała ich już wcześniej. Właściwie, odkąd przyjechała z Timem do del Coronado, widywała ich na każdym kroku. Nie tylko kręcili się wokół niej podczas aukcji, ale ich pokój znajdował się naprzeciwko jej pokoju. — Chcesz, żebym zawołał ochronę? - zapytał Tim. Reba pokręciła głową, poruszona atmosferą napięcia i podniece­ nia, która otaczała trzech ludzi. Rudy mężczyzna otworzył karton szyb­ kim, zręcznym ruchem i zanurzył dłonie w jego wnętrzu. - Zaczekaj — powiedziała Reba cicho. - Zobaczymy, co... Och! Okrzyk Reby utonął pośród okrzyków zachwytu innych ludzi. Męż­ czyzna trzymał w wyciągniętych dłoniach turmałin z Pala, zatopiony w macierzystym podłożu z kryształów kwarcu, które było popękane od nieustannych ruchów skorupy ziemskiej, lecz kryształy pozostawa­ ły nienaruszone, doskonałe w swym zmartwychwstaniu i odrodzeniu. Kryształy turmałinu, długości dłoni Reby, miały ognisty różowy kolor, przetykany jaskrawą zielenią. Cesarzowa Chin powróciła do życia pod twardymi, delikatnymi dłońmi Chance'a. Obraz rozmazał się i zniknął, przesłonięty łzami płynącymi z oczu Reby. Nie mogła nigdy konkurować z tajemniczym, jaśniejącym pięk­ nem turmałinu. Chance dokonał właściwego wyboru. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Reba nie mogła go za to winić. Zobaczyła ten turmałin - tę roziskrzoną doskonałość i w końcu nieodwołalnie zrozu­ miała, dlaczego mężczyźni ryzykowali życiem w ciemnych podziem­ nych tunelach. Dla piękna, nie dla bogactwa. Boskiego piękna. W porównaniu z tym była niczym, absolutnie niczym. Podniosła wzrok i zobaczyła, że rudy mężczyzna jąobserwuje. Pod­ niósł rękę w dziwnym pozdrowieniu, chwycił pusty karton i bez słowa opuścił salę. Nie musiał nic mówić. Sam turmałin stanowił wiado­ mość. Chance wygrał. Ona przegrała. To był koniec. -181-

Aż do tego momentu Reba nie zdawała sobie sprawy, że mimo wściekłości i strachu ciągle wierzy w powrót Chance'a i w to, że ją zabierze. Była tego tak bardzo pewna... i tak bardzo się myliła. - Nie ma na nim imienia właściciela - powiedział Tim, podcho­ dząc do niej. - Nie ma żadnego znaku identyfikacyjnego - zrobił smutną minę — tylko mały karnecik w rogu z napisem „nns". - Nie na sprzedaż - mruknęła Reba. - A jeśli chodzi o właściciela, czy można mieć jakieś wątpliwości? - Chance. A kto inny mógłby to zrobić? - powiedziała cierpko. - Tygrysi Bóg. Nikt, kto usłyszałby ją w tej chwili, nie umiałby powiedzieć, czy słowa te były pieszczotą, czy obelgą. W tej chwili Reba sama nie była pewna. Wzięła głęboki oddech i wolno wypuściła z płuc powietrze. Odda­ łaby wszystkie okazy z Zielonej Suity, oprócz jednego, aby wyjść z tej sali, z tego hotelu. Ale to było niemożliwe. Winna była pamięci Jeremy'ego. Przynajmniej tyle, aby wypić za niego szampana, zatańczyć, śmiać się z życia i boleć nad jego utratą, z takim samym dystansem do świata, jaki zawsze żywił Jeremy. I będzie to robiła tak długo, dopóki wytrzymająjej nerwy. - Otworzymy bal? - zapytała, zwracając się do Tima. Wyprosto­ wała się, podniosła głowę, a w jej cynamonowych oczach zalśniły łzy, których nie chciała uronić. Tim podniósł jej dłoń do ust, skłonił się i poprowadził ją na parkiet. Zwróciła twarz w stronę platformy, na której czekali muzycy, skinie­ niem głowy dała sygnał prowadzącemu i odwróciła się do Tima, który objął ją ramionami. Rozległ się walc. Przez kilka minut parkiet należał tylko do nich, potem pojawiły się kolejne pary, zachęcone dźwiękami muzyki i pełnymi gracji ruchami kobiety w sukni koloru złotego piasku. Gdy taniec się skończył, Reba położyła dłoń na ramieniu Tima i dała się sprowadzić z parkietu, dumna niczym królowa. Tim posadził ją przy jednym ze stojących pod ścianą stolików, przy oknie wychodzą­ cym na frontowy trawnik przed hotelem. - Dziękuję, Tim. Wracaj teraz do Giny. - Reba uśmiechnęła się, chcąc, aby zabrzmiało to jak zachęta, a nie jak rozkaz. Tim zawahał się. - Jesteś pewna, że chcesz zostać sama? - Jestem pewna. Znajdź Ginę i bawcie się dobrze. - A co ty będziesz robić? - 182-

- Pić szampana - odparła i dała znak kelnerowi. -Rebo... - Idź - powiedziała miękko. Tim zawahał się, a potem odszedł, wpadając niemal na wielkiego rudego mężczyznę. Reba spojrzała na niego, zdała sobie sprawę, że ją obserwował, i uniosła miodowe brwi w niemym pytaniu. Mężczyzna zatrzymał się, a potem podszedł do niej. - Red Day, szanowna pani. Mąż Glorii. Czy mogę panią prosić do tańca? - N i e , dziękuję- powiedziała chłodno, popijając szampana. Ze skrywaną ciekawością przyglądała się temu postawnemu mężczyźnie. Choć dobiegał pięćdziesiątki, wyglądał na kogoś, kto potrafiłby wy­ giąć stalową blachę gołymi rękami. - Dzięki Bogu - westchnął Red, sadowiąc się na krześle obok niej. Taki ze mnie tancerz, że pożal się Boże. Reba przyjrzała mu się uważnie, zastanawiając się, gdzie słyszała jego imię. Niejako męża Glorii, ale w związku z turmalinem... Przy­ pomniała sobie dzień, w którym Chance trzymał w dłoni chińską bu­ teleczkę na łzy, przypomniała sobie przeświecające przez nią jasne, różowe światło i opowieść o cesarzowej-wdowie, która miała obsesję na punkcie różowego turmalinu. - Jest pan kolekcjonerem rubelitu, jeśli dobrze pamiętam. - Zgadza się — powiedział Red, a jego niebieskie oczy rozjaśniły się entuzjazmem. - Czy pani... ~ Czy ten turmalin należy do pana? - przerwała mu, nie zważając na pytanie, które chciał jej zadać. - Chciałbym, aby tak było. Diabelnie piękny, prawda? -- Święta prawda - powiedziała Reba sardonicznie i wzniosła kie­ liszek szampana. Wzięła kolejnego drinka i skrzywiła się. Dzisiejsze­ go wieczoru, jak nigdy dotąd, chciała się upić, zagłuszyć w sobie ból, a szampan z dobrego rocznika smakował jak popiół. Ledwie mogła go przełknąć. - Może Chance go panu sprzeda. Red wolno pokręcił głową. - Obiecałem mu niebo i ziemię, a potem straszyłem nawetpiekłem. - Jeśli będzie pan potrzebował pomocy, aby go tam posłać - po­ wiedziała Reba i odsłoniła w uśmiechu równe białe zęby - służę radą. Red roześmiał się tubalnie. - Gdzie Chance cię znalazł, młoda damo? -183-

- W Dcath Valley - powiedziała, a potem dodała chłodno: - Ale kilka tygodni później zamienił mnie na kopalnię, zwaną Cesarzową Chin. Red wyglądał na zaskoczonego. - Ale mówił mi, że kopalnia nie należy do niego. - Kłamał. Jest w tym dobry. - Odstawiła kieliszek szampana z ta­ kim impetem, że pojawiły się w nim bąbelki. - Chance Walker nigdy nie kłamie - powiedział Red, poprawiając się na małym krześle. - Również nie kradnie ani nie oszukuje. Cho­ ciaż - uśmiechnął się szeroko - ma na swoim kącie kilka wykroczeń przeciwko przykazaniom. Reba nie miała nic do dodania poza cichym „amen". Przed długą chwilę siedzieli oboje w milczeniu; słuchali płynącej leniwie muzyki, i obserwowali kobiety, trzymane w ramionach mężczyzn niczym wie­ lobarwne, drogocenne motyle. - Czy miałaby pani ochotę zatańczyć? - usłyszała za plecami. Odwróciła się gwałtownie. Mężczyzna, którego zobaczyła za sobą, był postawniejszy od Reda. Miał przeszło dwa metry wzrostu, był młod­ szy od Chance'a. Figura Herkulesa, uroda młodego boga. Od razu po­ czuła do niego niechęć, nie z powodu tego, kim był, lecz z powodu tego, kim nie był. Nie był Chance'em. - Nie - powiedział Red — pani nie ma ochoty tańczyć. - Ależ wręcz przeciwnie. — Reba poderwała się, decydując w jed­ nej sekundzie. - Zatańczę z przyjemnością. Red przeniósł wzrok z gniewnej twarzy Reby na zapraszający uśmiech mężczyzny. - Ujmę to w ten sposób — powiedział Red gładko. - Pani z tobą zatańczy. Raz. Zrozumiałeś, Melbourne? Melbourne obojętnie wzruszył ramionami i wyciągnął rękę w stronę Reby. Reba podniosła się zwinnie z krzesła. Melbourne poprowadził ją na parkiet. Jak na tak dużego mężczyznę pomszał się z ogromnym wdziękiem, lecz Reba miała uczucie, że zbyt mocno ją do siebie przy­ tula. Naparła delikatnie na jego pierś, grzecznie dając mu do zrozu­ mienia, że wolałaby mieć więcej przestrzeni. Ręka Melbourne'a ześli­ znęła się niżej na jej biodro. Reba odepchnęła go stanowczo, domaga­ jąc się większego dystansu. - To walc, a nie zapasy - powiedziała ostro, patrząc Melbourne'owi w oczy. W jego opalonej twarzy oczy wydawały się bardzo niebieskie. -184

- Więc zaprzestań zapasów - powiedział i uśmiechnął się do niej wyrozumiale. - Trudno jest tańczyć na wyciągnięcie ramion. Reba zagryzła wargi, zdając sobie sprawę, że miał rację. Starała się utrzymać między nimi odległość co najmniej półmetrową. Była zaskoczona swoją instynktowną reakcją. Czyżby oszalała? Tańczyła z jednym z najprzystojniejszy mężczyzn, jakich w życiu widziała, a mu­ siała walczyć z uczuciem mdłości, kiedy kładł jej rękę na biodrze. Ni­ gdy przedtem się tak nie zachowywała. - Przepraszam - powiedziała, starając się opanować nieracjonalny niesmak, wywołany faktem bliskości z innym mężczyzną niż Chance. Melbourne westchnął: -Gdzie on jest? -Kto? - Mężczyzna, do którego należysz. To nie Red. On ma Glorię, a Bóg jeden wie, że mężczyźnie wystarczy jedna kobieta. - Dlaczego myślisz, że w ogóle należę do jakiegoś mężczyzny? — zapytała chłodno. - Mamy dwudziesty wiek, prawda? Melbourne pokręcił głową i uśmiechnął się. - Możliwe, ale niektóre rzeczy się nie zmieniają. W chwili, gdy cię dotknąłem, wiedziałem, że należysz do kogoś innego. Język ciała nie kłamie, pewien człowiek dość wyraźnie mi to wytłumaczył. Reba zesztywniała. Chance powiedział tak do niej w Death Valley. Uświadomiła sobie nagle, kim był człowiek, który dał Melbourne'owi lekcję na temat języka ciała. Z tą pewnością pojawiła się również świa­ domość, że Chance znów miał rację. Język ciała nie kłamie. Należała do niego, ale on jej nie chciał. Z wysiłkiem, który niemal sprawił jej ból, zwalczyła swoje najgłębsze uczucia i zmusiła ciało do odprężenia się w ramionach mężczyzny, którego nazwisko nie brzmiało Chance Walker. Nie do końca jej się to udało, ale przynajmniej nie tańczyli na odleg­ łość ramion. Taniec się skończył i zaczął następny. Melbourne spoj­ rzał jej w oczy i zapytał: - Chcesz sprawdzić, czy temperament Reda odpowiada kolorowi jego włosów? Reba spróbowała się uśmiechnąć. Żałowała, że nie jest wolna, aby swobodnie cieszyć się jego obecnością. Ale nie była wolna. Należała do Tygrysiego Boga, który już jej nie chciał. Pokręciła głowąi uśmiech­ nęła się smutno. -185

- Nie. Po prostu cię wypuszczę, abyś mógł rozjaśnić życie jakiejś innej szczęśliwej kobiety. Przez ułamek sekundy poczuła, że Melbourne miał ochotę odmó­ wić. Przyjrzał jej się badawczo, a potem odprowadził do stolika, gdzie czekał już Red, wyraźnie zniecierpliwiony. - Jesteś bystrzejszy niż na to wyglądasz -powiedział Red z uśmie­ chem. Pomimo drwiny, widać było, że lubił tego młodego człowieka. Nie podobało mu się tylko, że Melbourne tańczył z Rebą. - Dla kogo jej pilnujesz? - zapytał Melbourne bez ogródek. Red spojrzał niepewnie na Rebę. Wiedział, że jej spokój był tylko pozorny, - N i e jestem jej stróżem. Melbourne powiedział coś pod nosem, tak że tylko Red usłyszał. - Posłuchaj, kolego - tłumaczył. - Ona twierdzi, że nie należy do nikogo. Ale ty i Ted, przyklciliście się do niej jak zła reputacja. Wyko­ paliście facetów z przeciwległego pokoju, chodzicie za nią wszędzie z wyjątkiem toalety, a ty śpisz na jej progu jak wierny chart. Próbujesz mi nawet mówić, ile tańców mogę z nią zatańczyć, jakbym nie był niczym lepszym od jakiegoś cholernego czarnucha. -Toniejacitomówię -westchnął Red, patrząc ponuro na Rebę. Mówi ci to Chance Walker. Melbourne wyprostował się i spojrzał na Rebę z nagłym zaintere­ sowaniem, które nic miało nic wspólnego z faktem, iż była kobietą. - Jasna cholera! Nigdy przedtem nie bywał zazdrosny o kobietę. Red wzruszył ramionami: - Teraz jest. - Niech mnie diabli! - Melbourne odwrócił się i uśmiechnął do Reby. Ukłonił się nisko, wyprostował i złożył na jej czole braterski pocałunek. - Dziękuję za taniec. - Przed długą chwilę przyglądał się jej ba­ dawczo, po czym uśmiechnął się lekko. - Gdyby nie chodziło o mowę ciała, powiedziałbym: „Do diabła z Chance'em Walkerem". Red poderwał się nagle. - Melbourne... - N i e bój się-powiedział Melbourne. - Dostałem nauczkę. -Spoj­ rzał na Rebę i uśmiechnął się ponuro. - Nie mogłem uwierzyć, że Chan­ ce rzeczywiście był tak pewny siebie, na jakiego wyglądał, ajuż na pewno nie spodziewałem się, że z gołymi rękami rzuci się na mężczy­ znę mojego wzrostu. -186

- Przeżyłeś — powiedział Red. - Nie masz powodu do nai/ckiiniii, Melbourne roześmiał się i zniknął w tłumie. Reba patrzyła /u jego oddalającą się sylwetką z rosnącym niedowierzaniem. Opadła na krze sło obok Reda. Red patrzył na nią kątem oka i widział jej rosnący gniew. - Spójrz na to od tej strony, Rebo - powiedział cicho. - Chance po­ stępuje rozsądnie. Dzisiejszego wieczoru jest tu kilku ludzi, które nie są tak mili, jak wskazywałyby na to ich czyste jedwabne koszule, a Chance zna ich wszystkich. Tak długo, jak będą cię uważać za kobietę Walkera, zarówno ty, jak i ta cenna kolekcja klejnotów będziecie bezpieczne. Nikt nie wchodzi w drogę Chance'owi. To po prostu byłoby niemądre. Reba zignorowała słowa Reda, czując, jak bardzo jest samotna. Nagle ogarnął ją gniew i zacisnęła pięści. - Dlaczego Chance mi to robi? - spytała z napięciem. - Nie po­ zwoli nikomu zbliżyć się do mnie, ale zamienił mnie na kilka akrów iłu! Ma Cesarzową Chin, ma to, o czym poszukiwacze marzą przez całe życie i umierają, nigdy tego nie odnajdując. Dlaczego nie pozwoli mi odnaleźć własnego szczęścia? Kim on, do cholery, jest? - Jest nieszczęśliwym człowiekiem - dobiegł jązza pleców głos Glorii. Starsza kobieta usiadła koło Reda. Była ubrana w jaskrawą poma­ rańczową suknię, kontrastującą ze stonowanym strojem wieczorowym Reda. Zwróciła na Rebę twarde spojrzenie zielonych oczu. - Gdy podarowałaś Chance'owi tę kopalnię, podarowałaś mu jego grób. Kopie go jak może najszybciej. Reba pobladła. Oparła się o stół, przed oczyma stanęła jej nagle ciemność, zamieniając salę w drapieżną czarną paszczę Cesarzowej Chin i kikituk z krwiożerczymi różowymi kryształowymi oczami. - Nie tego chciałam, nie to miałam na myśli - wyszeptała. - Ta kopalnia to morderca - powiedział Red obojętnie. - Chance nie pozwala nawet mnie tam wejść, a Bóg wie, że wykopaliśmy razem niejedną parszywą dziurę. -Więc dlaczego? - Gloria domagała się od Reby odpowiedzi. Dla pieniędzy? Chance nie sprzeda żadnego z tych cholernych krysz­ tałów. Nie dla miłości. Nie dla pieniędzy. Wynosi stamtąd worki pełne turmalinu, wręcza je nam i wraca z powrotem w dół do tej przeklętej kopalni. Po co, u diabła, Rebo, jeśli nie po to, aby znaleźć tam śmierć? Reba poderwała się na nogi i zatoczyła się lekko. Wydało jej się, że urzeczywistnia się jej największy koszmar. Musi pojechać do Chance'a, odnaleźć go, zanim Cesarzowa Chin zamknie paszczę i pogrzebie, -187 -

tym razem na zawsze, mężczyznę, którego kochała. Przepychała się przez tłum ludzi w ogromnej sali balowej, niepomna na spojrzenia i po­ zdrowienia, a w uszach dźwięczały jej tylko brutalne słowa Glorii. Dotarła do holu biegiem, uniosła rąbek eleganckiej sukni i zbiegła ze schodów, przeskakując po kilka stopni. Nie zwracając uwagi na za­ skoczone spojrzenia innych ludzi, pokonała krętą klatkę schodową i zna­ lazła się na drugim piętrze, przed drzwiami swojego apartamentu. Pod­ ciągnęła suknię nad kolana i zza satynowej podwiązki wyjęła klucz. Ręce jej drżały tak, że trafienie kluczem do dziurki wydawało się n iemożliwe. - Cholera! Kilka razy odetchnęła głęboko, aby się uspokoić, włożyła klucz do zamka i wśliznęła sic do pokoju. Zatrzasnęła za sobą drzwi, przebiegła przez salon, otworzyła drzwi do sypialni... ...i zewsząd otoczyło ją piękno. Na każdym krześle, każdym stole, na łóżku, a nawet na podłodze rozłożony był czarny jedwab. Na jedwabiu spoczywały oświetlone gór­ niczymi lampkami surowe kryształy i przedmioty wykonane z turnia'mu z Pala, Tylko łóżko pozostało puste; pokrywał je lśniący, odbijają­ cy światło jedwab. Przez chwilę Reba czuła się tak, jakby znalazła się we wnętrzu oszałamiająco pięknego klejnotu, pełnego wielowymiarowych zała­ mań. Klucz wypadł z jej ręki, gdy obróciła się wolno, aby odnaleźć mężczyznę, który zamienił jej pokój w fantastyczną wizję Cesarzo­ wej Chin, lecz zobaczyła tylko kryształy turmalinu, powiększone przez spływające po policzkach łzy. Nigdzie nie widziała ukochanego męż­ czyzny. - Chance - szepnęła i wyciągnęła ręce na oślep. - Proszę, bądź tu. Wyczuła jego obecność na sekundę przedtem, zanim zamknęły się y;a nią drzwi sypialni. Twarde, delikatne i ciepłe jak promienie słońca dłonie mężczyzny dotknęły jej ramion. 2 cichym westchnieniem Reba odwróciła się w poszukiwaniu jego ciepła, a Chance przycisnął ją do siebie. Przytulała go mocno, niezdolna mówić ze strachu, że się obu­ dzi i Chance zniknie. Jego usta wędrowały po jej skórze, szepcząc uspo­ kajające, pieszczotliwe słowa. - Przez całe życie miałem obsesję na punkcie poszukiwania klej­ notów - powiedział w końcu drżącym od emocji głosem. - Czułem, że jeśli tylko będę szukał wystarczająco długo, znajdę coś oszałamiająco pięknego i niezwykle rzadkiego. Lecz nic dotychczas nie dorastało do -188-

moich oczekiwań. Bez względu na to, jak bardzo było piękne, cenne, jak rzadkie... Jego usta łagodnie odnalazły jej wargi. Błądził językiem wzdłuż linii jej uśmiechu, smakował łzy, dzielił oddech, wypełniał słodyczą jej usta, gdy przywarła do niego w pocałunku, który mówił więcej o pra­ gnieniu i oczekiwaniu niż słowa. •--... a potem pocałowałem cię w Death Valley i świat; przewrócił się do góry nogami - ciągnął Chancc, a jego palce błądziły delikatnie wzdłuż szyi i ramion Reby. -- Mogłem wziąć Cesarzową Chin od ko­ lejnej Sylvie, ale nigdy od kobiety, która zaufała mi tak bardzo, że płakała w moich ramionach, a potem pocałowała mnie tak, jakby ni­ gdy wcześniej nie było w jej życiu żadnego innego mężczyzny. Palce Chance'a dotknął pojedynczej łzy toczącej się po policzku Reby. - Nigdy nie wierzyłem, że byłaś drugą Sylvie. Ale próbowałem. Pra­ gnąłem Cesarzowej Chin bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że znajdę w tej kopalni to, czego przez całe życie szukałem. A potem wszedłem do twojego biura i zoba­ czyłem tego pijanego drania, napastującego cię. - Chancc zacisnął pię­ ści na to wspomnienie, na chwilę znikła cała jego łagodność. - Dobrze, że Todd cię wtedy nie dotknął, chaton, byłbym go zabił. Reba zadrżała, niezdolna mówić ani oddychać z powodu przepeł­ niających jąemocji. Patrzyła w zielonosrebrzyste oczy Chance'a i słu­ chała go w napięciu. - Próbowałem powiedzieć ci o kopalni następnego dnia- mówii dalej Chance, a jego palce zatrzymały się na trzech diamentowych Izach, spływających po jej ramieniu — .. .ale Tim mi przeszkodził. Potem za­ brałaś mnie na plażę. Stałaś na parkingu i powiedziałaś mi, że żaden mężczyzna nie pragnął cię nigdy dla samej ciebie. Byłaś taka piękna i taka dumna. Wiedziałem, że jeśli powiem ci o Cesarzowej Chin, ic mnie znienawidzisz. Więc powiedziałem sobie: jeśli będziemy micii dla siebie trochę czasu, to pomogę ci zrozumieć, że bez względu na to, po co przyjechałem do Death Valłey, do Los Angeles przyjechałem z innego powodu. Ujął w dłonie jej twarz. Z cichym westchnieniem pochylił się i po­ całował ją w usta. Jego powściągliwość, żar i pragnienie wstrząsnęły Rebątak, jak widok pokoju hotelowego i zgromadzonych tam kryszta­ łów turmalinu. Gdy wziął jąna ręce i zaniósł do pokrytego jedwabiem -189 -

łóżka, próbowała powiedzieć mu, że go kocha, ale potrafiła tylko od­ powiadać na jego namiętne pieszczoty. Chance postawił ją delikatnie na ziemi, pocałował w usta i powieki i mówił dalej, a jego słowa za­ chwycały jąpodobnie, jak jego siła. - Z każdą chwilą, kiedy z tobą przebywałem, pragnąłem cię bar­ dziej - mruczał Chance. Przesunął dłonią wzdłuż jej lewego ramienia i zsunął z niego jedwabne ramiączko. Dreszcz pożądania przebiegł przez jego ciało i Reba zrozumiała, że wciąż jej pragnął, i to bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Przesu­ nęła palcami po białej koszuli i zapragnęła poczuć żar jego ciała na swojej skórze. Przytuliła twarz do piersi Chance'a, a jej suknia ześli­ znęła się na podłogę. Została w satynowych podwiązkach i złotej ko­ ronkowej bieliżnie. Jego usta przesuwały się tuż pod złotym kolczykiem. - Złoty piasek i diamenty - powiedział szorstko i naparł wargami na jej usta, zanim zdążyła odpowiedzieć. Całkowicie posiadł usta Reby, jego język poruszał się wolno, a dło­ nie pieściły piersi ukryte pod jedwabiem bielizny. Gdy poczuł, że Reba rozpływa się pod jego dotykiem, westchnął głęboko, podniósł ją do góry i odszukał głodnymi ustami jej sutki. Reba jęknęła. Fala pożądania przebiegła przez jej ciało. Nie obchodziło jej już, czy Chance kochał ją, czy nie. Pragnął jej, a ona go kochała. Położył ją na łóżku i jednym szybkim ruchem zdarł z siebie koszulę, a Reba za­ pragnęła dotykać go, przytulać się do niego i kochać się z nim. Rozebrał ją do naga, a potem zdjął ubranie i stanął, patrząc na nią rozpalonymi srebrnymi oczyma. - Kiedy wydostaliśmy się z zasypanego tunelu, a ty rozkoszowa­ łaś się promieniami słońca i cieszyłaś tak bardzo z tego, że żyjemy, wiedziałem, że nie mogę powiedzieć ci o kopalni. Nie chciałem ryzy­ kować, że cię utracę. Pomyślałem, że jeśli weźmiemy ślub, wszystko inne nie będzie miało znaczenia. Chwila, kiedy obmyliśmy się nawza­ jem w źródełku, była dla nas początkiem. - A potem przyjechała Gloria i posłała moje marzenie do diabła. Reba podniosła wzrok i zobaczyła ból w napiętych rysach twarzy Chance'a. Próbowała coś powiedzieć, nie mogąc znieść widoku jego cierpienia, lecz on znów zaczął szybko mówić: - Nie wierzyłem, że mogłabyś odejść po tym wszystkim, co razem przeżyliśmy. Wiedziałem, że byłaś wściekła. Wiedziałem, że cię zraniłem. -190

Ale myślałem, że jeśli pozwolisz mi się dotknąć, kochać się z tobą zro­ zumiesz, że nigdy nie chciałem cię oszukać. Chance położył się obok niej, lecz mimo wrzącego w żyłach pożą­ dania nie ośmielił się jej dotknąć. Zamknął na chwilę oczy, a kiedy znów je otworzył, były srebrzystozielone, nieobecne. - A potem uciekłaś i zostawiłaś mnie z niczym. Wiec wróciłem do tej przeklętej kopalni i zacząłem kopać, myśląc, że jeśli będę kopał wystarczająco długo, zdołam w jakiś sposób odzyskać moją kobietę i jej miłość. Ale znajdowałem tylko kryształy, zimne i bezduszne, na­ grodę głupców. A kto chciałby wrócić do głupca? Gorycz w jego głosie sprawiła Rebie ból. - Chance... - powiedziała łamiącym się głosem. - Nie chciałaś ze mną rozmawiać, spotkać się ze mną- kontynu­ ował szorstkim, nieubłaganym głosem. - Lecz wiedziałem, że będziesz tu dziś wieczorem. Więc przyszedłem. Dłoń Chance'a poruszyła się, lecz zamiast dotknąć Reby, jego pal­ ce zacisnęły się na kawałku papieru, który leżał pomiędzy ich ciałami, odcinając się bielą od czarnego jedwabiu. - Nie rozumiałem, dlaczego prosiłaś mnie, abym sprzedał Cesa­ rzową Chin - powiedział cicho. - Teraz to rozumiem. W przeszłości zadowoliłbym się bogactwem zimnych skarbów Cesarzowej Chin. Ale teraz potrzebuję twojego żywego ciepła, twojego śmiechu, dotyku two­ ich dłoni. Jesteś jedyną rzeczą znalezioną przeze mnie, która staje się coraz piękniejsza, bardziej czarowna w świetle słońca niż w ciemno­ ściach. Masz dla mnie większą wartość niż słowa czy zdrowy rozsą­ dek. Nic nie może się z tobą równać. Przez całe życie poszukiwałem tylko ciebie i nawet o tym nie wiedziałem. Reba wyszeptała jego imię i podniosła dłonie do jego twarzy. Chan­ ce ujął je delikatnie i włożył w nie kawałek papieru. - Przeczytaj to - powiedział. Spróbowała to zrobić, ale łzy przesłoniły jej wzrok. - Nie mogę. - To dokument, w którym zrzekam się Cesarzowej Chin. Jest two­ ja, Rebo. W stu procentach twoja. Należała do ciebie od dnia, w któ­ rym mnie zostawiłaś. - Nie chcę Cesarzowej Chin - powiedziała Reba z rozpaczą zgnio­ tła papier i rzuciła go w ciemność pokoju. - Nie rozumiesz?! - krzyk­ nęła. -191

A potem krzyknęła znowu, ale z innego powodu. Dłonie Chance'a przemknęły po jej ciele i rozpaliły w niej ogień tak potężny, że poczu­ ła niemal ból. Zamknęła oczy i wydała nieartykułowany dźwięk, wy­ prężyła się pod jego dotykiem, a jej dłonie poszukały jego ciała. Chance przekręcił się zwinnie i przylgnął do niej swoim nabrzmiałym ciałem. - Jeśli chcesz, oddam Cesarzową Chin pierwszej napotkanej oso­ bie - wyrzucił z siebie. - Pozbędę się jej natychmiast, co do ostatnie­ go kryształu. Oddam wszystko, o co tylko poprosisz. Z wyjątkiem cie­ bie. Nie każ mi cię oddawać. Nie zrobię tego. Nie mogę. W końcu zrozumiałem, co to znaczy miłość. Kocham cię, Rebo. Otworzyła szeroko rozjarzone uczuciem oczy, zadając nieme pyta­ nie. Przez ciało Chance'a przebiegło drżenie. Jego wytrzymałość była wystawiona na próbę. - Odezwij się, chaton. Nie każ mi zgadywać, czy utraciłem twoją miłość. - Zatrzymaj Cesarzową Chin - szepnęła. Wyraz jego twarzy uległ zmianie, odmalował się na niej ból, bez­ radność i rozpacz. Zdała sobie sprawę, że Chance zrozumiał jąopacznie, i dodała szybko: - Dla naszych dzieci. - Śmiała się i płakała jednocześnie. Oparła twarz na jego twardym ramieniu i przytuliła się do niego go tak moc­ no, że odczuła ból. - Nie możesz utracić mojej miłości, Chance. Zawsze będę cię kochać. Chance sięgnął do jej włosów i odszukał złote grzebienie. Miodo­ we zwoje przelały się przez jego palce ze słodkim szelestem. Wciąż na nowo powtarzał te same słowa, jakby zacząwszy raz mówić o miłości, nie potrafił już przestać. W każdym oddechu, w każdej pieszczocie mówił jej, jak nieskończenie cenna jest dla niego. Słowa Reby zmie­ szały się z jego słowami, pieściła udowadniając mu, jak bardzo go kocha. Potem jego rozpalone, lśniące ciało stało się jej częścią. Tygrysi Bóg pozostał w jej ramionach na zawsze