ﺟﺮاﺣﻲ روح ﻣﺤﺴﻦ ﻣﺨﻤﻠﺒﺎف
درﺑﺎره ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﺤﺴﻦ ﻣﺨﻤﻠﺒﺎف را اﻛﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﯿﻠﻤﻨﺎﻣﮫ ﻧﻮﯾﺲ و ﻛﺎرﮔﺮدان ﺳﯿﻨﻤﺎ داﻧﺴﺖ ﺗﺎ ...
123 downloads
366 Views
147KB Size
Report
This content was uploaded by our users and we assume good faith they have the permission to share this book. If you own the copyright to this book and it is wrongfully on our website, we offer a simple DMCA procedure to remove your content from our site. Start by pressing the button below!
Report copyright / DMCA form
ﺟﺮاﺣﻲ روح ﻣﺤﺴﻦ ﻣﺨﻤﻠﺒﺎف
درﺑﺎره ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﺤﺴﻦ ﻣﺨﻤﻠﺒﺎف را اﻛﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﯿﻠﻤﻨﺎﻣﮫ ﻧﻮﯾﺲ و ﻛﺎرﮔﺮدان ﺳﯿﻨﻤﺎ داﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و داﺳﺘﺎن ﻧﻮﯾﺲ ,ﺑﺎ اﯾﻦ ھﻤﮫ در ﻛﺎر ﻧﻮﺷﺘﻦ رﻣﺎن و داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﺑﮫ ﻗﺪر ﻛﺎﻓﻲ ﻗﺮﯾﺤﮫ و ﻣﮭﺎرت از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ .داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه »ﺟﺮاﺣﻲ روح« ذوق و اﺳﺘﻌﺪاد و ﺗﺮدﺳﺘﻲ او را در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﮫ ﺑﮫ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دھﺪ ,ھﻨﺮﻣﻨﺪي ﻧﺎآرام و ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮ و ﻣﺘﺤﻮل اﺳﺖ ﻛﮫ در ﺑﯿﺸﺘﺮ آﺛﺎرش دﯾﺪ و ﺑﯿﻨﺸﻲ ﺳﯿﺎﺳﻲ و اﻧﺘﻘﺎدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ دارد. ﻣﺨﻤﻠﺒﺎف در ﺳﺎل ١٣٣٦در ﺗﮭﺮان ﺑﮫ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ .در ھﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﻲ ,در ﺟﺮﯾﺎن ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﯾﻚ ﭘﻠﯿﺲ ،ﻣﺠﺮوح و دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪه و ﺑﮫ زﻧﺪان اﻓﺘﺎده و ﺷﻜﻨﺠﮫ دﯾﺪه اﺳﺖ و در ﺳﺎل ١٣٥٧ھﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﺮدم از زﻧﺪان آزاد ﺷﺪه اﺳﺖ. رﻣﺎﻧﻲ ﺑﮫ ﻧﺎم »ﺑﻠﻮغ ﺑﻠﻮر« و دو ﻣﺠﻤﻮﻋﮫ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﮫ و دو ﻣﺠﻤﻮﻋﮫ داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻓﯿﻠﻤﻨﺎﻣﮫ از او اﻧﺘﺸﺎر ﯾﺎﻓﺘﮫ اﺳﺖ .ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ھﻨﺮي او اﻛﻨﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻗﻠﻤﺮو ﻓﯿﻠﻤﺴﺎزي اﺳﺖ و از ﻣﯿﺎن ﻓﯿﻠﻤﮭﺎي ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﻲ او ﻣﻲ ﺗﻮان از »دﺳﺘﻔﺮوش«» ,ﻋﺮوﺳﻲ ﺧﻮﺑﺎن«»,ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎه آﻛﺘﻮر ﺳﯿﻨﻤﺎ«» ,ھﻨﺮﭘﯿﺸﮫ«و....را ﻧﺎم ﺑﺮد.
ﺟﺮاﺣﻲ روح ﻣﺤﺴﻦ ﻣﺨﻤﻠﺒﺎف
داﺳﺘﺎن ﺳﯿﺎھﻲ را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﯾﺴﻢ .اﯾﻦ اﺟﺎزه را از ﻧﺎﺷﺮ ﮔﺮﻓﺘﮫام ﺗﺎ ﺑﮫ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﮭﺘﺮ اﺳﺖ آن را ﻧﺨﻮاﻧﻨﺪ .ﺣﺘﻲ ﺧﻮدش ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺖ ـ اﻟﺒﺘﮫ ﻧﮕﻔﺖ ﺣﺘﻤﺎً ـ ﻛﮫ روي ﺟﻠﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ» :ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﺮاي اﻓﺮاد زﯾﺮ ھﺠﺪه ﺳﺎل ,ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ و ھﺮ ﻛﺲ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺒﻲ ﯾﺎ ﺑﯿﻤﺎري ﻋﺼﺒﻲ دارد ,آن را ﻧﺨﻮاﻧﺪ «.ﻧﻤﻲ داﻧﻢ وﻗﺘﻲ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﻛﺘﺎب را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪﯾﺪ ,روي ﺟﻠﺪ ﺑﮫ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺸﺪار دھﻨﺪهاي ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﮫ .ﺣﺘﻲ ﺷﻚ دارم ﻛﮫ اﺟﺎزه داده ﺑﺎﺷﺪ داﺳﺘﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮ ﺷﺮوع ﺷﻮد .ﺑﮫ ھﺮ ﺣﺎل و ﻛﻠﮫام ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﻲھﺎ ﺑﻮي ﻗﺮﻣﮫ ﺳﺒﺰي ﻣﻲ داد .ﻧﺎﺷﺮم اﯾﻦ ﯾﻜﻲ را اﺟﺎزه ﻧﺪاده اﺳﺖ ﻛﮫ ﺑﮕﻮﯾﻢ ,ﺑﮫ درد ﺷﻤﺎ ھﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد ﻛﮫ ﺑﻔﮭﻤﯿﺪ ﻣﻦ ﺟﺰو ﭼﮫ ﮔﺮوه و دﺳﺘﮫ و ﻣﺮاﻣﻲ ﺑﻮدم .اﯾﻨﮭﺎ ﻓﺮوع ﻗﻀﯿﮫ اﺳﺖ .زﻣﺎﻧﻲ ﺣﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﮫ اﮔﺮ ﺟﺰو ﯾﻚ ﮔﺮوه و دﺳﺘﮫ دﯾﮕﺮ ھﻢ ﺑﻮدم و ﯾﺎ ﺑﮫ ﻣﺮاﻣﻲ دﯾﮕﺮ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻢ ,ﺑﺎز ھﻢ وﺿﻊ از ھﻤﯿﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد. ﺑﺤﺚ ,ﻛﻠﻲ اﺳﺖ .ﻣﮭﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﻛﮫ ﻣﻦ ﻛﻠﮫام ﺑﻮي ﻗﺮﻣﮫ ﺳﺒﺰي ﻣﻲ داد و ﺑﮫ اﯾﻦ ﺑﻮ ﺗﻌﺼﺐ داﺷﺘﻢ .ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ »اﻋﺘﻘﺎد« ﺑﺮاي ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ,واژهھﺎ ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﺸﺎن را از دﺳﺖ دادهاﻧﺪ ,ﺣﺘﻲ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﻛﮫ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎي ھﯿﭻ واژهاي ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﺷﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ» :ﭘﺲ ﺑﺮاي ﭼﮫ ھﻤﯿﻦ ﺣﺮﻓﮭﺎ را ھﻢ ﻣﯿﺰﻧﻲ؟« ﺧﯿﻠﻲ روﺷﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاي اﯾﻨﻜﮫ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮫاﻧﺪ .و ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دھﻢ ,و ﺑﮫ ھﻤﺎن دﻟﯿﻞ ﻛﮫ ھﻤﮫ آن ﻛﺎرھﺎي دﯾﮕﺮ را اﻧﺠﺎم دادهام .اول اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻧﻤىﻜﺮدم .ﺣﺘﻲ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻛﮫ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺟﺰ اﯾﻦ ﯾﻜﻲ . ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﺑﮫ ﺧﻮﺑﻲ و ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺬﺷﺖ .ﻣﺮا ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﺎن دﺳﺘﮕﯿﺮ ﻛﺮدﻧﺪ .ﻛﻤﻲ از ھﻤﺎن ﺷﻜﻨﺠﮫھﺎي ﻣﻌﻤﻮل ,ﻣﺜﻞ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﮫ ﺗﺨﺖ و ﺷﻼق زدن ﺑﮫ ﻛﻒ ﭘﺎ و ﺗﺨﺘﮫ ﻛﻤﺮ و ﺑﺎﺳﻦ ,ﯾﺎ ﺷﻮك ﺑﺮﻗﻲ و دﺳﺘﺒﻨﺪ ﻗﭙﺎﻧﻲ و آوﯾﺰان ﻛﺮدن و ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﺎ ﺳﯿﮕﺎر »وﯾﻨﺴﺘﻮن« ﻛﮫ ﺣﺮارﺗﺶ ﺑﺎﻻ اﺳﺖ .ﻣﻦ ھﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ھﻤﮫ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدم و ﻗﺮارھﺎﯾﻢ را ﻛﮫ ﺳﻮزاﻧﺪم ,ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را ﻟﻮ دادم .ﺑﺎز ھﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ,ﺑﺎز ﺟﻮﯾﻢ ﺑﮫ ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻧﺮﺳﯿﺪ ,ﭼﻮن ھﻤﯿﺸﮫ ھﻤﮫ اﻃﻼﻋﺎت ﺳﻮﺧﺘﮫ ﺑﻮد .ﺧﻮدش ھﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ھﻤﺎن ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﮫ ﻣﺮا ﻣﻲ زده ,اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﮫ ﻛﮫ ﻣﻦ ﻇﺮف آن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻢ و ﺗﻨﮭﺎ ﯾﻚ ﻛﺎر اداري را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ داده اﺳﺖ .ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰدم ,وﻗﺘﻲ ھﻢ ﺣﺮف زدم ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﻛﮫ دﯾﮕﺮ دﻟﯿﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﮫ ﻛﺘﻚ ﺑﺨﻮرم .در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﮫ ھﻨﻮز ھﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺎﻋﺘﮭﺎ و ﺷﺎﯾﺪ روزھﺎ ﻛﺘﻚ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ و ﭼﯿﺰي را ﻟﻮ ﻧﺪھﻢ .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﮫ دﻟﯿﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺳﺎزﻣﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﮫ ﻣﺎ ﺣﺴﺎب ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دوﻣﯿﻦ ﻗﺮارم را ﻛﮫ ﺳﻮزاﻧﺪم ﺑﮫ راﺣﺘﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺪون آﻧﻜﮫ ﻛﺴﻲ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﻮد ,ﭼﮫ اﺟﺒﺎري داﺷﺘﻢ ﻛﮫ ﺷﻼق ﺑﺨﻮرم! ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻗﮭﺮﻣﺎﻧﺎﻧﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﮫ رﯾﺶ ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ھﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم .ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي اﯾﻨﻜﮫ دﻟﺶ را ﺑﺴﻮزاﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺧﯿﻠﻲ دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ را ھﻢ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻢ«. و ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﺧﯿﻠﻲ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد» :ﻣﮕﮫ ﻣﻨﻮ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ؟« ﮔﻔﺘﮫ ﺑﻮدم» :آره از رادﯾﻮي اﻧﻘﻼﺑﯿﻮن اﺳﻤﺘﻮ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻛﺎرات آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم .ھﻤﯿﻦ!« و او ﭼﻘﺪر از اﯾﻦ ﺷﮭﺮت ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻚ آدم ﻣﻮﻓﻖ ﻛﮫ از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﮫ ﻧﻔﺴﺶ ﺷﻨﮕﻮل اﺳﺖ ,ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﮔﺎرﺳﻮن »ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد« ﯾﻜﻲ از ھﻤﺎن ورﻗﮫھﺎي ﺷﺒﮫ اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ آرم دار را آورده ﺑﻮد ﻛﮫ» ,اﻇﮭﺎرات ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭼﮫ ﮔﻮاھﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟« و ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺑﻮدم» :ﺑﺎ اﻣﻀﺎ« و او ﮔﻔﺘﮫ ﺑﻮد اﻧﮕﺸﺖ ھﻢ ﺑﺰن . ﺑﻘﯿﮫ ﻛﺎر ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ,ﺣﺘﻲ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺒﻮد اﺗﮭﺎﻣﺎت دادﺳﺘﺎن را ﺑﺸﻨﻮم و آن ﻣﺎده »دﺧﻮل در دﺳﺘﮫ اﺷﺮار ﻣﺴﻠﺢ« را ﻛﮫ ﺣﺪاﻗﻠﺶ اﻋﺪام ﺑﻮد در ﭘﺮوﻧﺪهام ﺑﺒﯿﻨﻢ .اﯾﻦ را ﺣﺘﻲ ﻗﺒﻞ از دﺳﺘﮕﯿﺮي ھﻢ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﮫ ﺣﻜﻢ ﺗﯿﺮ ﻣﻦ درآﻣﺪه اﺳﺖ .ﺑﺮاي ھﻤﯿﻦ وﻗﺘﻲ زﻧﻢ»ﺳﻮﺳﻦ« و »ﻣﻮﻧﺎ« دﺧﺘﺮ و ﻣﺎدرم»ﻧﺮﮔﺲ« ﺑﮫ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ آﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﮭﺎ ﺑﺮاي ھﻤﯿﺸﮫ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدم و ﺑﮭﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﻛﮫ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ,اﯾﻦ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﯾﺪار آﺧﺮ ﺑﺎﺷﺪ . ﻋﻠىﺎﻟﻈﺎھﺮ ھﻢ ﺑﻮد ,ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از دادﮔﺎه اول ,ﻣﺮا ﺑﮫ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺑﺮدﻧﺪ دوﺑﺎره ﭘﺲ از راي دادﮔﺎه دوم ﺑﮫ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي آوردﻧﺪ .و ﻣﻦ ھﻤﮫ آن ﯾﻚ ﻣﺎه ﻇﺎھﺮ ﺳﺎزي ﻓﺮﺟﺎﻣﺨﻮاھﻲ را ﺑﮫ ﺳﺎﯾﮫ ﻧﺤﯿﻒ ﺧﻮدم روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺣﺴﺎب روز و ﺳﺎﻋﺘﺶ را ﻧﮕﮫ داﺷﺘﻢ,ﺗﺎ ﺷﺒﻲ رﺳﯿﺪ ﻛﮫ ﻓﺮدا ﺻﺒﺤﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﯿﺮ ﺑﺎران ﻣﻲ ﺷﺪم .آن ﻗﺪر ﻗﺒﻞ از دﺳﺘﮕﯿﺮﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﮫ زﻧﺪان و ﻣﺮاﺣﻞ ﺷﻜﻨﺠﮫ و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻛﮫ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺧﻮاﻧﺪه و ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﻛﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ از ﻗﺒﻞ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺜﻞ روز روﺷﻦ ﺑﻮد .ﭘﺲ ﻃﺒﯿﻌﻲ ﺑﻮد ﻛﮫ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ,درﺳﺖ ﯾﻚ ﻣﺎه ﭘﺲ از دادﮔﺎه دوم ,ﻣﺮاﺳﻢ اﻋﺪام ﻣﻦ اﺟﺮا ﺷﻮد .از اﯾﻦ رو ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺧﻮم را ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺣﻜﻢ آﻣﺎده ﻛﻨﻢ .ﻻﺑﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﯾﯿﺪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﻲ اﺣﺴﺎس از ﺷﺐ ﻣﺮﮔﻢ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻢ و ﻣﺜﻼً ﻧﻤﻲ ﮔﻮﯾﻢ آﻧﺸﺐ ﭼﮫ ﺣﺎﻟﻲ داﺷﺘﻢ و ﭼﮫ ﻣﻲ ﻛﺮدم .اﯾﻦ ﺧﯿﻠﻲ ﻃﺒﯿﻌﻲ اﺳﺖ .ﻣﻦ اﻻن در ﺷﺮاﯾﻄﻲ ھﺴﺘﻢ ﻛﮫ ﺑﺪون اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﺷﺪن ﺑﮫ آن ﻟﺤﻈﮫھﺎ ﻣﻲ اﻧﺪﯾﺸﻢ و ﺑﺮاي ﻋﻠىﺎﻟﺴﻮﯾﮫ اﺳﺖ ﻛﮫ در آن ﺷﺐ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ ﺷﻮق رﻓﺘﻦ داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﻢ .در واﻗﻊ ھﺮ دو ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺑﺪاﻧﻲ رﻓﺘﻨﺖ ﺣﺘﻤﻲ اﺳﺖ و ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ در اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ ,دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاھﺪ زودﺗﺮ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﺪ .ﻣﺮگ ﻣﺤﺘﻮم راﺣﺖﺗﺮ و ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﻲﺗﺮ از ﻣﺮگ ﻣﺸﻜﻮﻛﻲ اﺳﺖ ﻛﮫ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻲ از راه ﻣﻲ رﺳﺪ .ھﺮ ﭼﮫ ھﺴﺖ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت آﺧﺮ ,اﻧﺘﻈﺎري ﻛﺸﻨﺪه ﯾﻘﮫ آدم را ﻣﻲ ﮔﯿﺮد,
از اﯾﻨﻜﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﺑﮫ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﻲ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد و اﻣﻜﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺶ ﻧﯿﺴﺖ و از اﯾﻨﻜﮫ آدم ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﺑﮫ ﻛﺠﺎ ﺧﻮاھﺪ رﻓﺖ, و اﯾﻦ ﯾﻜﻲ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ . آن ﺷﺐ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺳﺎﻋﺖ ھﺸﺖ ﺑﻮد ﻛﮫ ﺻﺪاي در ﺑﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺻﺪاي ﮔﺎﻣﮭﺎي ﻧﮕﮭﺒﺎن ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﻠﻮﻟﻢ آﻣﺪ و ﺗﻤﻠﯿﻚ در ﺳﻠﻮل ﻛﺸﯿﺪه ﺷﺪ و ﻧﻮر ﺑﺮ ﻣﻦ رﯾﺨﺖ و ﻣﻦ ھﯿﻜﻞ ﺿﺪ ﻧﻮر ﻧﮕﮭﺒﺎن را ﭼﻮن ﯾﻚ ھﯿﻮﻻ روي ﺧﻮدم دﯾﺪم .ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر در ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم .اﻧﮕﺎر ﻗﺪم ﻧﺼﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﻲ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﮫ ﺻﺪاي او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم ,ﺑﺎز ھﻢ ھﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس را داﺷﺘﻢ درﺳﺖ ﻧﺼﻒ ﻗﺪ او را داﺷﺘﻢ و او از ﭘﮭﻨﺎ و درازا ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد .ﺑﮫ ھﺮ ﺟﮭﺖ ,ﻧﮕﮭﺒﺎن ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ را ﺑﮫ ﭼﺸﻤﻢ زد و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و در ﺳﻠﻮل را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﭘﻮﺗﯿﻨﮭﺎﯾﺶ دﻣﭙﺎﯾﻲ ﭘﻼﺳﺘﯿﻜﻲ ﺧﺸﻜﻲ را ﺑﮫ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﻢ ﺳُﺮ داد و ﻣﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪم و راه اﻓﺘﺎدم .از ﭘﻠﮫھﺎ ﻛﮫ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ ,ﻓﮭﻤﯿﺪم ﺑﮫ اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ در ﻃﺒﻘﮫ دوم ﻓﻠﻜﮫ ﻣﻲ روﯾﻢ .اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﺎ ﺑﺎرھﺎي ﻗﺒﻞ ﻛﮫ ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﯾﻲ از اﯾﻦ ﭘﻠﮫھﺎ اﯾﺴﺘﺎده و ﻧﺸﺴﺘﮫ رﻓﺘﮫ ﺑﻮدم ﻓﺮق ﻣﻲ ﻛﺮد. وارد اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﻛﮫ ﺷﺪم ﻧﮕﮭﺒﺎن ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ را ﺑﺮداﺷﺖ و رﻓﺖ ,و ﻣﺜﻞ ھﻤﯿﺸﮫ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﮫ ﻃﻮل ﻛﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ ﺑﺎزﺟﻮ و اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﮫ وﺿﻮح ﺑﺒﯿﻨﺪ .ھﯿﭻ از آن ﻧﻮرھﺎي ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺗﻮي ﻓﯿﻠﻤﮭﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد .دو ﻣﮭﺘﺎﺑﻲ ,اﺗﺎق را روﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدم و زﯾﺮ آن ﻧﻮر ,رﻧﮓ ﺑﺎزﺟﻮي ,ﭘﺮﯾﺪه ﻣﻲ ﻧﻤﻮد ,ﺑﺮاي ﯾﻚ ﻟﺤﻈﮫ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم او ھﻢ از ﻣﺮگ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ .ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد ﻛﮫ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ و ﺣﺘﻲ ﺳﯿﮕﺎري ﺑﺮاﯾﻢ روﺷﻦ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ» ,ﭼﯿﺰي ﻣﯿﻞ داري؟« ﻣﻨﮓﺗﺮ از آن ﺑﻮدم ﻛﮫ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺪھﻢ .اﮔﺮ اﻣﻜﺎﻧﺶ ﺑﻮد ,ﺣﺎﻻ از ﺧﻮدش ﻣﻲ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻛﮫ در آن ﻟﺤﻈﮫ ﭼﮫ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﮫ او دادهام .وﻟﻲ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﮫ زﯾﺎد در ﺑﻨﺪ آن ﻧﺒﻮدم ﻛﮫ ﻗُﺪﮔﺮي ﻛﻨﻢ وﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﮫ .در آن ﻟﺤﻈﺎت آﺧﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺻﻤﯿﻤﻲﺗﺮ از آن ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﮫ ﺑﺎ رد ﺗﻌﺎرف او ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻨﻔﻲ ﺧﻮ را ﺑﮫ رﺧﺶ ﺑﻜﺸﻢ و ﺑﺎز ھﻢ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ .ھﻤﯿﻦ ﻛﮫ ﺑﮫ راﺣﺘﻲ آﻣﺎده ﻣﺮگ ﺑﻮدم و ﭘﻠﮭﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮم را ﺧﻮب ﺧﺮاب ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﮫ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاھﻢ ,ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ,ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد .ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﯿﺪم و اﻣﯿﺪي ﺑﮫ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﭘﺮوﻧﺪهام ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﮫ اﺣﺘﻤﺎل ﻋﻔﻮي وﺟﻮد داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ اﺻﻼً راﺣﺖﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮدم ﻛﮫ »اﺑﺪ« را ﻣﺜﻼً از اﻋﺪام ﺑﮭﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻢ .اﻣﺎ اﮔﺮ ھﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻌﺎرف او ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮاﺳﺘﮫ ﺑﻮدم,ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﻛﮫ ﻻﺑﺪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤىﺨﻮاﺳﺘﻢ .ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺲ آدﻣﻲ را ﻛﮫ از ﻣﺮگ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ .اﯾﻦ ﺣﺲ ,ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﻘﺎل ﻧﯿﺴﺖ .ﺣﺘﻲ ﺷﻨﯿﺪهام ﺧﯿﻠﻲ از ﻣﺤﻜﻮﻣﯿﻦ ﻋﺎدي ,اﯾﻦ را ﺑﺎور ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﮫ رﻓﺘﻨﻲاﻧﺪ و ﺑﺮاي ھﻤﯿﻦ ,آرام و رام ﺗﺎ ﭘﺎي ﭼﻮﺑﮫ دار ﻣىﺮوﻧﺪ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎور ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮫ در ﻣﻮرد آﻧﮭﺎ ھﻢ دروغ ﺑﺎﺷﺪ . ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﮫ ﻧﮕﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد ﻛﮫ دوﺑﺎره ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﺑﮫ ﺣﺮف آﻣﺪ» :ھﯿﭻ دﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮭﺖ ﯾﮫ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺑﺪم «.ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ ﺑﮫ ﻧﻈﺮم ﻣﺴﺨﺮه ﻣىﺂﻣﺪ .ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم آن ﻗﺪر اﺣﻤﻖ اﺳﺖ ﻛﮫ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ اﻋﺪاﻣﻢ را از دادﮔﺎه ﮔﺮﻓﺘﮫام و ﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺳﺎﻋﺖ و دﻗﯿﻘﮫاش را ھﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ .اﻣﺎ او ﻣﺜﻞ اﯾﻨﻜﮫ ﺣﺲ ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺠﺮﺑﮫ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﮫاش را داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﻲ اﯾﻦ ﻧﻘﺶ را ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را ﻣﻲ داﻧﺪ و ﺣﺘﻲ اﻓﻜﺎر ﻣﺮا ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ .ﮔﻔﺖ» :ﻧﮫ ,ﻧﮫ ,اﻋﺪاﻣﺘﻮ ﻧﻤىﮕﻢ ,اوﻧﻮ ﻣﻲ دوﻧﻲ ﯾﻚ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﺗﺮه .ﺑﺮاي ھﻤﯿﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﮫ ﻛﮫ داري ﺑﺮاي ﻣﺮگ آﻣﺎده ﻣﻲ ﺷﻲ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ و ﺑﮭﺖ داده ﺑﺎﺷﻢ .ﺑﯿﺎ ﺧﻮدت ﺑﺒﯿﻦ .ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ رو روزﻧﺎﻣﮫ ﻧﻮﺷﺘﮫ «.و روزﻧﺎﻣﮫاي را ﺟﻠﻮي ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ھﻨﻮز ﻣﻨﮓ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ھﻤﯿﻦ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادم و روزﻧﺎﻣﮫ اﻓﺘﺎد زﻣﯿﻦ .ﺧﻮدش آن را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪھﺪ .ﻻي ورﻗﮭﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد ,اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺎﻓﺖ .دوﺑﺎره ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﺎز ھﻢ اداي آن را درآورد ﻛﮫ ﭼﯿﺰي را ﻛﮫ ﻣﻲ ﺧﻮاھﺪ ,ﻧﻤﻲ ﯾﺎﺑﺪ .روزﻧﺎﻣﮫ را روي ﻣﯿﺰ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ .اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ آن آرﻣﺎﻧﻲ ﻛﮫ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻛﺸﯿﺪه ﺷﺪهام .ﺑﺎﯾﺪ ھﻮﺷﯿﺎرﺗﺮ از آن ﺑﺎﺷﻢ ﻛﮫ ﮔﻮل ﺑﺎزي آﺧﺮ او را ﺑﺨﻮرم .ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﮫ ﺣﻜﻢ ﺳﺎزﻣﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﮫاي ﻛﮫ داﺷﺘﻢ ,اﮔﺮ ھﻢ ﮔﻮل ﻣﻲ ﺧﻮردم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﮫ آن ﺿﺮﺑﮫاي ﺑﺰﻧﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ و ھﻤﯿﻦ ﺑﮫ ﻣﻦ ﯾﻚ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﮫ ﻧﻔﺲ ﺗﺸﻜﯿﻼﺗﻲ ﻣﻲ داد وﻟﻲ ﯾﻚ ﺣﺲ دروﻧﻲ ,ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻣﺮا ﺗﺤﺮﯾﻚ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﮫ ﺧﺒﺮي ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺎﺧﺘﮫ ﺑﺎﺷﻨﺪ ,ﯾﺎ ﭼﮫ ﺧﺒﺮ واﻗﻌﺎً درﺳﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﮫ از ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﯾﻚ ﻧﻔﺮ ھﻢ ﻣﮭﻢﺗﺮ اﺳﺖ . ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﯾﻚ روزﻧﺎﻣﮫ ﻣﭽﺎﻟﮫ ﺷﺪه ﭼﺮب و ﭼﯿﻠﻲ ﺑﮫ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ» :ﺑﯿﺎ,اﯾﻨﺎھﺎش ,ﺑﺎ ﻇﺮف ﻏﺬا ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﯿﺮون .اﯾﻦ ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﺎ ﺧﺮﻧﺪ «.ﻋﻜﺲ ﯾﻚ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ,ﻣﺪﺗﻲ ﺑﮫ او ,اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرهاش و ﻋﻜﺴﻲ ﻛﮫ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻲ داد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﭼﯿﺰي در ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ ,ﺑﻌﺪ روزﻧﺎﻣﮫ را روي دﺳﺘﮫ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ» :ﺑﮫ ھﺮ ﺟﮭﺖ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ,ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣىﺨﻮاﺳﺘﮫ ﻛﮫ ﺗﻮ و ﺧﺎﻧﻮادهات ﯾﮫ ﺟﺎ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﺮﯾﻦ«. در آن ﻟﺤﻈﮫ ,ھﻤﺎن ﺣﺴﻲ را داﺷﺘﻢ ﻛﮫ ﻣﻮﻗﻊ وﺻﻞ ﻛﺮدن ﺑﺎﺗﻮن ﺑﺮﻗﻲ ,ﺑﺎرھﺎ ﺑﮫ ﻣﻦ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ,ﻛﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم, ﺗﻨﻢ ﺳﻮزن ﺳﻮزن ﻣﻲ ﺷﺪ و از ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ اﺑﺮ ﺑﺮﻣىﺨﺎﺳﺖ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﮫ از اﯾﻨﻜﮫ ﻛﺠﺎ ھﺴﺘﻢ درآﻣﺪم. دﻗﯿﻖ ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ﻛﮫ ﭼﻄﻮر روزﻧﺎﻣﮫ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ آن ھﻤﮫ ﺳﺘﺎره ﻛﮫ در ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ ﻣﻨﺒﺴﻂ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻓﺎﺋﻖ آﯾﻢ .درﺳﺖ ﺑﻮد .ﺳﻮﺳﻦ و ﻣﻮﻧﺎ و ﻣﺎدرم ,و ﯾﻚ ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﮫ ﻛﮫ راﻧﻨﺪه ﺑﻮد ,در اﺛﺮ ﺗﺼﺎدف ﺑﺎ ﯾﻚ ﻣﯿﻨﻲ ﺑﻮس ﻛﺸﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﻧﮕﮭﺒﺎن ﻣﺮا ﺑﮫ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ اﺟﺎزه داد ﻛﮫ آن ﻛﺎﻏﺬ ﭼﺮب روزﻧﺎﻣﮫ را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﮫ ﺳﻠﻮل ﺑﺒﺮم.
ﺗﻮي ﺳﻠﻮل ,آن ﺧﺒﺮ را ھﺰار ﺑﺎر ﺧﻮاﻧﺪم و ﺑﺎور ﻧﻜﺮدم ,ﻻﺑﺪ وﻗﺘﻲ از ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﮫاﻧﺪ دﭼﺎر ﺣﺎدﺛﮫ ﺷﺪهاﻧﺪ ,ﻻﺑﺪ راﻧﻨﺪه ﺧﻮاب ﺑﻮده ...و اﺻﻼً ﭼﮫ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﻣﮭﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﻛﮫ آﻧﮭﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﮫ و زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﮫ ھﺰار ﺷﻜﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ,ﺗﺼﺎدف آﻧﮭﺎ را ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻛﺮدم .ﺣﺘﻲ ﯾﺎدم ھﺴﺖ ﻛﮫ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﮫ ﻛﺮدم و ﺳﺮم را ﺑﮫ ﺳﻠﻮل ﻛﻮﺑﯿﺪم . ﻧﺰدﯾﻜﯿﮭﺎي ﺻﺒﺢ ,ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ آﻣﺪ ﺗﻮي ﺳﻠﻮل ﻣﻦ و ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﮕﮭﺒﺎن را ﮔﺬاﺷﺖ و از ﻓﻼﻛﺲ دﺳﺘﻲ ھﻤﺮاھﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﺎﯾﻲ رﯾﺨﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﮫ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮاي ھﻤﮫ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ و ﺑﮭﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮاي اﻋﺪام ﺧﻮدم آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻢ .ﺣﺘﻲ ﭼﺎﯾﻲ ﺧﻮدش را ﻧﺨﻮرد و اﺻﺮار ﻛﺮد ﻛﮫ ﻣﻦ ﺑﺨﻮرم .ﺧﯿﻠﻲ ﺣﺮﻓﮭﺎ زد ﻛﮫ ﻣﻦ ﺑﮫ ھﯿﭻ ﻛﺪام ﮔﻮش ﻧﻜﺮدم ,ﭼﺮا ﻛﮫ در ذھﻨﻢ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻏﺮﯾﺒﻲ ﻋﺒﻮر ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺧﯿﺎل ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑُﺮد :ﺗﺼﺎدف ﺧﺎﻧﻮادهام ,ﻣﺄﻣﻮرﯾﻦ ﺗﯿﺮﺑﺎران ,ﺑﭽﮫھﺎﯾﻲ ﻛﮫ آن ﺑﯿﺮون ﻓﺮدا اﻋﻼﻣﯿﮫ ﺷﮭﺎدت ﻣﺮا ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ...ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺻﺪاي در ﺑﻨﺪ آﻣﺪ و ﺑﺎزﺟﻮ از ﻣﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﻣﺜﻞ آدﻣﮭﺎي ﻣﺮده اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﮫ ﻛﯿﻨﮫام را از دﺳﺖ دادهام .ﺳﺎﯾﮫ ﻣﺮگ ,ﻣﺮا در ﯾﻚ ﺧﻠﺴﮫاي ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﮫ اﺻﻼً ﺑﮫ ﯾﺎد ﻧﻤﻲ آوردم ﻛﮫ او دﺷﻤﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣﺮا ﺑﺮاي اﻋﺪام ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ و اﺑﺪاً ﺑﮭﺎﯾﻲ ﻧﻤﻲ دادم ﺑﮫ ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎﯾﻲ ﻛﮫ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ و آن ﻗﺪر آرام دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﮫ ﮔﻮﯾﻲ ﻣﺮﯾﻀﻲ ﻋﺰﯾﺰ را ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت ﯾﺎ ﻣﺪاوا ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ .ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻜﺒﺎره ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم وﻗﺘﻲ ﺗﯿﺮﺑﺎراﻧﻢ ﻛﻨﻨﺪ ﯾﻜﻀﺮب ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮادهام ﻣﻲ روم و ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮدم آﻧﮭﺎ را ﺑﺎ ھﻤﺎن ﺳﺮو ﻛﻠﮫ ﺷﻜﺴﺘﮫ ﻣﻲ ﺑﯿﻨﻢ و ﭼﺮا ﺧﻮدم را آن ﻃﻮر ﺑﺎﺳﯿﻨﮫ ﺳﻮراخ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدم ,ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻮﻧﺎ ,ﺑﯿﭽﺎره ﺳﻮﺳﻦ ﺧﺪا ﻛﻨﺪ زود ﻣﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﻛﮫ اي ﻛﺎش آﻧﮭﺎ زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻏﺼﮫ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و در آن زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺮ ﻣﺸﻐﻠﮫ ﺑﯿﺮون روزﮔﺎر ﺑﮫ ﺳﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ,ﯾﺎ اﯾﻨﻜﮫ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻣﺮدﻧﺪ .ھﺮ ﭼﮫ ﺑﻮد ﺣﺲ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﺮدهاي را داﺷﺘﻢ ﻛﮫ ﺑﺮاي اﻋﺪام او را ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ و ﺑﯿﻦ ﻣﺎدر ﻣﺮدﮔﻲ و ﺧﻮد ﻣﺮدﮔﻲ ,ﺑﻨﺪ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ از ﺣﺎﻻ ﻣﺮدهاي ﺑﻮدم ﻋﺰادار ﺧﻮﯾﺶ ﻛﮫ ﻏﺼﮫ ﻣﺰار ﺑﻲ ﻋﺰاﯾﺶ را ﻣﻲ ﺧﻮرد . «ﭘﺎدﮔﺎن ﭼﻲ زر« را ﺟﻮر دﯾﮕﺮي ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدم ﭼﺮا ﻣﺮگ دﯾﮕﺮان ﺑﺮاﯾﻢ آن ﻗﺪر رﻣﺎﻧﺘﯿﻚ ﻣﻲ ﻧﻤﻮد ,اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻓﻀﺎ آن ﻗﺪر ﻋﺎدي و ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﮫ اﻧﮕﺎر آدﻣﻲ ﻛﮫ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺗﻮﯾﺶ ﺑﻤﯿﺮد ,ھﯿﭻ ارزش ﺳﯿﺎﺳﻲ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و اﻧﮕﺎر ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺮاي ﺣﻤّﺎم ,ﺑﮫ ﯾﻚ ﻣﺤﻠﮫ ﻏﺮﯾﺐ و آﺷﻨﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ .از آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻛﮫ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﭼﻨﺪ ﻧﮕﮭﺒﺎن دورهام ﻛﺮدﻧﺪ. ﯾﻜﯿﺸﺎن ﻛﮫ از ھﻤﮫ ﮔﻨﺪهﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﻘﯿﮫ را ﻋﻘﺐ زد و دﺳﺖ ﻣﺮا ﻛﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ»:ﺑﺮﯾﻦ ﻋﻘﺐ ﭼﯿﮫ ,ﺑﺎز ﻣﺮده ﺧﻮري راه اﻧﺪاﺧﺘﯿﻦ؟ ﺑﺮﯾﻦ ﻋﻘﺐ ﺧﻮدم ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ «.ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ و او ﻣﺮا ﭼﻨﺪ ﻗﺪم اﯾﻦ ﻃﺮفﺗﺮ ﻛﺸﯿﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﮫ ﺑﺎزرﺳﻲ ﺑﺪﻧﻢ و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ دﺳﺖ ﺑﮫ ﭘﺎھﺎﯾﻢ ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪ ,ﭘﺮﺳﯿﺪ» :ﺗﯿﻎ ھﻤﺮاھﺖ ﻧﺪاري ؟« ﮔﻔﺘﻢ ﺗﯿﻎ؟! ﺑﺮاي ﭼﻲ؟« ﮔﻔﺖ» :ﯾﮫ وﻗﺖ از ﺗﺮس, ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻧﻜﻨﻲ .ﺳﺎﺑﻘﮫ داﺷﺘﮫ «.دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ,وﻟﻲ ﻓﻘﻂ ﺗﻒ ﻛﺮدم ﻛﮫ ﻛﻤﻲ آن ﻃﺮفﺗﺮ اﻓﺘﺎد .دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ» :ﺳﺎﻋﺘﺖ ﻛﻮ؟....از ﻣﺎ زرﻧﮕﺘﺮاش ھﭙﻠﻲ ھﭙﻮ ﻛﺮدﻧﺪ؟« ﯾﻜﻲ از ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ» :ﻛﯿﺴﮫ ﻟﺒﺎﺳﺎش ,ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﮫ ,در آرم؟« ھﻤﺎن ﮔﻨﺪھﮫ ﮔﻔﺖ» :ﻧﮫ ﺑﻌﺪاً .دھﻨﺘﻮ وا ﻛﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ «.و ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زد ﺗﻮي ﻟﭗ ﻣﻦ و ﻟﺒﮭﺎﯾﻢ را از ھﻢ ﻛﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ» :اح ﻛﻦ ,اح ﻛﻦ!« و ﻣﻦ ﯾﻜﺒﺎر اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺗﻮي دﻧﺪاﻧﺴﺎزي ھﺴﺘﻢ و زﻧﺪه دﻧﺪاﻧﮭﺎﯾﻢ را ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ واﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﺎ ﺣﺮص ,ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﻒ ﻛﺮدم .آن وﻗﺖ ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺑﮫ ﺟﺎﻧﻢ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ و ﻣﺸﺖ زدﻧﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ و دھﺎﻧﻢ راﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و ﯾﻜﻲ از ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺪاره ,ھﻤﮫ دﻧﺪوﻧﺎش ﺳﺎﻟﻤﮫ« و ھﻤﺎن ﮔﻨﺪھﮫ ﺗﻒ ﻛﺮد ﺗﻮي دھﺎﻧﻢ و ﺑﻌﺪ ھﻤﮫ ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ ﯾﻜﻲ ﯾﻜﻲ ﺗﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﻮي دھﻨﻢ و ﯾﻜﯿﺸﺎن دھﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﻧﮕﮫ داﺷﺘﮫ ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ادرار ﻛﻨﺪ ﻛﮫ ﺣﻮﺻﻠﮫاش ﻧﯿﺎﻣﺪ و وﻟﻢ ﻛﺮد و دوﺗﺎﺷﺎن ﻣﺮاﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺑﮫ درﺧﺖ ﭘﮭﻦ و ﺳﻮراخ ﺳﻮراﺧﻲ ﻛﮫ ﭘﻮﺳﺘﺶ از ﺧﻮن ﺧﺸﻜﯿﺪه ﺑﻮد و ﺧﺎﻛﺶ رﻧﮓ زﻣﯿﻦ ﺗﻌﻮﯾﺾ روﻏﻨﯿﮭﺎ را داﺷﺖ و دل آدم را ﺑﮫ ھﻢ ﻣﯿﺰد .ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻨﺪ و ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺣﺮف زدﻧﺪ و ﻣﻦ ھﻤﮫ ﺟﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﮫ ﻟﺮزﯾﺪن و ﮔﺰ ﮔﺰ ﻛﺮدن و ھﻲ زاﻧﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺧﻮرد و ﯾﻜﯿﺸﺎن ﺣﻜﻢ دادﮔﺎه را ﺧﻮاﻧﺪ و اﺣﺴﺎس ﻛﺴﻲ را داﺷﺘﻢ ﻛﮫ ھﺰار ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي ﺑﺮف ﻏﻠﺘﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ھﻤﺎن ﻛﮫ ﺣﻜﻢ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ»ﺑﮫ زاﻧﻮ« ﮔﻔﺖ و »آﻣﺎده « ﮔﻔﺖ و »ﺷﻠﯿﻚ« ﮔﻔﺖ و ﺷﻠﯿﻚ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﺪون ھﯿﭻ دردي ,ﺳﺮم آوﯾﺰان ﺷﺪ .اﻣﺎ ھﻨﻮز ﺻﺪاي آﻧﮭﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﯿﺪم .ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﮫ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﯾﻚ ﻣﺎﺷﯿﻦ از دور آﻣﺪ ﻛﮫ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ ﯾﻜﻲ ﺗﯿﺮ ﺧﻼص را ﺗﻮي ﺳﺮم ﺷﻠﯿﻚ ﻛﺮد و ﺑﺎز ھﻢ ﻣﻦ دردي ﺣﺲ ﻧﻜﺮدم ﻓﻘﻂ ھﻤﮫ ﺳﺮم اﺑﺘﺪا ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ اﻧﻘﺒﺎض ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ھﻤﮫ ﻋﻀﻠﮫھﺎﯾﻢ را از دﺳﺖ دادم و راﺣﺖ ﺷﺪم و اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ادرارم ﭘﺎھﺎﯾﻢ را داغ ﻛﺮد .ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ زدﻧﺪ ﺑﮫ ﺧﻨﺪه و ھﻤﺎن ﮔﻨﺪھﮫ آﻣﺪ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻣﻮھﺎﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ و ﮔﻔﺖ »ﯾﮫ دور دﯾﮕﮫ دھﻨﺘﻮ وا ﻛﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﮫ ﻣﻦ ﻛﻠﻚ ﻧﺰده ﺑﺎﺷﻲ «.و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻃﻮرﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ,وﻟﻲ ھﻨﻮز ﺗﻮي دﺳﺖ او اﺳﯿﺮم و ﺣﺎﻻ دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪوم و ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ .ﯾﻜﻲ از ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ آﻣﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ» :ﺑﺎزش ﻛﻨﯿﻢ؟« ﮔﻨﺪھﮫ ﮔﻔﺖ »:آره ﺑﺎﯾﺪ ﺑَﺮِش ﮔﺮدوﻧﯿﻢ«. و ﻣﻦ رﻧﺠﻲ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﮫ دﻟﻢ اﻓﺘﺎد .از اﯾﻨﻜﮫ ﻣﺮده ﺑﻮدم و ھﻨﻮز در دﺳﺖ آﻧﮭﺎ ﺑﻮدم .آﻧﮭﺎ ﻛﮫ ﺑﺎزم ﻛﺮدﻧﺪ ,ھﻨﻮز روي ﭘﺎھﺎي ﺧﻮدم ﺑﻮدم .ﺳﯿﻨﮫام ﺧﻮﻧﻲ ﻧﺒﻮد ,اﻣﺎ ﭘﺎي درﺧﺖ ﺧﻮن ﺗﺎزه رﯾﺨﺘﮫ ﺑﻮد .ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ آﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ و دﺳﺘﺶ را دراز
ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ از ﺳﺎواك ﻣﺮدهھﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ رﺳﻢ ,ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ« و ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮي دﺳﺖ ﺑﺎزﺟﻮ و ﺑﻌﺪ ھُﻠَﻢ دادﻧﺪ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﻛﺮدﻧﺪ . ھﯿﭻ ﺗﻮﺿﯿﺤﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ راﺟﻊ ﺑﮫ ﺣﺲّ آن ﻟﺤﻈﮫ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺑﺪھﻢ .ﺣﻮادث زﯾﺎدي ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﮫ اﺳﺖ ﻛﮫ ﺳﺎﯾﮫ ﯾﻚ اﺑﮭﺎم را روي ﮔﺬﺷﺘﮫ ھﺎي ﻣﻦ ﻛﺸﯿﺪه اﺳﺖ .ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را اﻵن آﺑﻲ رﻧﮓ ﺑﮫ ﯾﺎدم ﻣﻲ آورم و ﺣﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﺑﻨﻔﺶ ,ﻛﮫ ﮔﺎھﻲ ﺑﮫ ﺳﺮﺧﻲ ﻣﻲ زدﻧﺪ و اﻧﮕﺎر ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را ,ﺣﺘﻲ ﺧﻮدم را ,از ﭘﺸﺖ ﯾﻚ ﻃﻠﻖ ﻛﺜﯿﻒ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﯾﺎ از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﻚ ﯾﻚ ﻣﺮده ﻛﮫ از ﺳﺮدﺧﺎﻧﮫ ﺑﮫ ھﻮاي داغ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ,ھﻤﮫ ﺗﺼﺎوﯾﺮ در ﻧﻈﺮم ﭼﺮﻛﻤﺮد ﻣﻲ آﻣﺪ و اﺻﻼً ﻧﻤﻲ ﻓﮭﻤﯿﺪم ﻛﺠﺎﯾﻢ .ﺗﺎ اﯾﻨﻜﮫ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎزﺟﻮ ,ﯾﻚ ﺳﯿﮕﺎر ﺑﺮاﯾﻢ روﺷﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ» :ﺣﻜﻢ دادﮔﺎه در ﻣﻮرد ﺗﻮ اﺟﺮا ﺷﺪ و از اﻵن ﺗﻮ رﺳﻤﺎً ﻣﺮدهاي و ﺧﺒﺮش را ھﻢ روزﻧﺎﻣﮫھﺎ ﭼﺎپ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ,دﯾﮕﮫ ﺑﮫ ﻗﮭﺮﻣﺎﻧﺎن ﻣﻠﻲ ﭘﯿﻮﺳﺘﮫاي «.ﺑﻌﺪ ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﮫ راﻧﻨﺪهاش ﮔﻔﺖ ﺿﺒﻂ را روﺷﻦ ﻛﻨﺪ .ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﻲ ﻛﮫ ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﯿﻎ ﺑﻮد و آژﯾﺮ آﻣﺒﻮﻻﻧﺴﻲ ﻛﮫ در ﯾﻚ ﺗﻮﻧﻞ ﻣﻲ رود ,ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﭘﺮ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم .در ﺳﺮاﺳﺮ راه,از ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﮫ ﻣﺎﺷﯿﻦ,درﺧﺘﺎن ﺑﻲ ﺑﺮگ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ .ﺗﺎ ﺑﮫ ﻓﻠﻜﮫ ﺑﺮﺳﯿﻢ ,ھﯿﭻ ﺣﺮﻓﻲ رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ و ﻣﻮﺳﯿﻘﻲ ,ﺣﯿﺮت ﻣﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻣﺮدهام ﯾﺎ زﻧﺪهام و ﯾﺎ ﺧﻮاب ﻣﺮاﺳﻢ اﻋﺪام ﺧﻮدم را ﻣﻲ ﺑﯿﻨﻢ و ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﺮا دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪھﻢ ﻛﮫ واﻗﻌﺎً اﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﯾﺎ اﯾﻨﻜﮫ در ﺧﻮاب ,ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را دﯾﺪهام و ﮔﻮﯾﻲ ﺣﺎﻻ ھﻢ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪهام .آن وﻗﺖ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﮫ در ﺧﻮاب ,ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را دﯾﺪهام و ﮔﻮﯾﻲ ﺣﺎﻻ ھﻢ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪهام .آن وﻗﺖ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﮫ دﯾﺪم ﻛﮫ از درد ﺣﻔﺮهھﺎي ﺳﯿﻨﮫام دارم ﺑﮫ ﺧﻮد ﻣﻲ ﭘﯿﭽﻢ و ﭘﺎھﺎﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدهام ﺗﻮي ﺷﻜﻤﻢ و زوزه ﻣﻲ ﻛﺸﻢ دوﺑﺎره در ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و دو ﻧﮕﮭﺒﺎن ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ﻛﮫ ﺻﻮرﺗﮭﺎﯾﺸﺎن ﺑﮭﺖِ ﺑﮭﺖ ﺑﻮد و ﺳﺎﯾﮫ دﻣﺎﻏﺸﺎن ﯾﻜﻲ ﯾﻚ ﻣﺜﻠﺚ روي ﻟﺒﺸﺎن اﻧﺪاﺧﺘﮫ ﺑﻮد ,ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮدﻧﺪ وﺣﺘﻲ ﺗﺎ وﺳﻂ ﭘﻠﮫ ھﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ را ﻧﺒﺴﺘﻨﺪ و ﺳﺮ ﭘﯿﭻ ,ﺗﺎزه ﯾﻜﻲ از آﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺒﻨﺪد و ﻣﻦ و دو ﻧﻔﺮ را دﯾﺪم ﻛﮫ از ﺑﺎزﺟﻮﯾﻲ ﺷﺒﺎﻧﮫ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﺗﺎزه ﭘﺎھﺎﯾﺸﺎن ﺧﻮﻧﻲ ﺑﻮد .ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﻛﮫ رﺳﯿﺪم ,ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺎز ﻧﻜﺮدﻧﺪ و ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر در ﺑﺴﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ.ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﮔﺬﺷﺖ ,ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ,اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ آن ﻗﺪر ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﮫ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺳﮫ ﺑﺎر ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﻣﺮور ﻛﺮدهام ﺑﻌﺪ دﻣﺎﻏﻢ ﺧﺎرﯾﺪ و ﻣﻦ ﺑﻲ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ,ﻛﻤﻲ ﭘﺎرﭼﮫ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪم را ﻋﻘﺐ زدم و ﭼﯿﺰي را ﻛﮫ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ دﯾﺪم :دﺧﺘﺮم ﻣﻮﻧﺎ ,ھﻤﺴﺮم ﺳﻮﺳﻦ و ﻣﺎدرم ﻧﺮﮔﺲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎي ﺑﺴﺘﮫ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺟﯿﻎ ﻛﺸﯿﺪم و ﺑﮫ ﻃﺮف آﻧﮭﺎ رﻓﺘﻢ و آﻧﮭﺎ ھﻢ ﺟﯿﻎ ﻛﺸﯿﺪﻧﺪ .ھﻤﺴﺮم ﭼﺸﻤﺒﻨﺪش را ﺑﺮداﺷﺖ دﺧﺘﺮم از ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻓﺘﺎد و ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎي ﺑﺴﺘﮫ از ﺣﺎل رﻓﺖ .ﺻﺪ ﺑﺎر از ﺳﻮﺳﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم »ﺷﻤﺎ زﻧﺪهاﯾﺪ؟ ﻣﻦ زﻧﺪهام؟« و او ﺑﺪون اﯾﻨﻜﮫ از ﺑﺎزﺟﻮ و آن دو ﻧﻔﺮي ﻛﮫ ﺗﻮي اﺗﺎق در ﻛﻨﺎرش ﺑﻮدﻧﺪ و ـ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل آﻧﮭﺎ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ـ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺸﺪ ,ﻣﺮا ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و ﮔﺮﯾﮫ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ . ﭼﮫ ﻣﺪت ﺑﻲ ﺣﺎل ﺑﻮدم؟ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ اﯾﻦ ﻗﺪر ﯾﺎدم ھﺴﺖ ﻛﮫ ﺗﻦ و ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﯿﺲ آب ﺑﻮد و ﻛﺴﻲ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲ زد و ﯾﻚ ﭘﻨﻜﮫ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ روﺑﺮوي ﻣﻦ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻛﮫ ﺑﮫ ھﻮش آﻣﺪم و ﻏﯿﺮ از ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ و آن دوﻧﻔﺮ ﻛﮫ ھﻤﺮاھﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺴﻲ در اﺗﺎق ﻧﺒﻮد .ﯾﻜﻲ از آن دوﻧﻔﺮ ﻛﮫ ﭘﯿﺮﺗﺮ ﺑﻮد و ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ آﺳﺘﯿﻦ ﻛﻮﺗﺎه و ﺷﻠﻮار ﻣﺸﻜﻲ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد از ﻻي ﭘﻮﺷﮫ ﻣﺸﻤﺎي زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﯾﻚ ورﻗﮫ ﺟﻠﻮ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﮫ آن ﯾﻜﻲ ﻛﮫ ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﻮد و ﭘﯿﺮاھﻦ ﻣﺸﻜﻲ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﺷﻠﻮار ﺳﻔﯿﺪ ﺑﮫ ﭘﺎ داﺷﺖ ,ﮔﻔﺖ ﺑﮫ ﻣﻦ ﺧﻮدﻛﺎر ﺑﺪھﺪ و ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﺳﺮم را دوﻻ ﻛﺮد ﻛﺮد ﺗﺎ ورﻗﮫ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ و ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮش ﺧﻂ ,ﺧﻮاﻧﺎ و ﯾﻚ ﺧﻂ در ﻣﯿﺎن ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺟﻠﻮ ﺳﺆاﻟﮭﺎي ﭼﮭﺎر ﺟﻮاﺑﻲ,ﻓﻘﻂ ﯾﻚ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺰن .اول ﺑﮫ اون ﺳﺆال ﺟﻮاب ﺑﺪه :ﺷﻤﺎ ﻣﺮدهاﯾﺪ ﯾﺎ زﻧﺪهاﯾﺪ؟« ﺑﻌﺪ ھﻔﺖ ھﺸﺖ ﺑﺎر ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ زد ﺗﻮي ﺳﺮم و ﻓﺮﯾﺎد ﻛﺸﯿﺪ» :ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ,ﻓﻮري ﺟﻮاب ﺑﺪه ﻣﺮدهاي ﯾﺎ زﻧﺪهاي ,ﻣﺮدهاي ﯾﺎ زﻧﺪهاي ﻣﺮدهاي ﯾﺎ ......و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدﻛﺎر ,ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺗﻮي ﭼﮭﺎرﺧﺎﻧﮫ ﺟﻠﻮ »زﻧﺪهاﯾﺪ« را ﻋﻼﻣﺖ زدم ﭘﯿﺮ ﻣﺮد ﻓﻮراً ﺑﮫ رﻓﯿﻘﺶ ﮔﻔﺖ »:ھﻮﺷﺶ ﺳﺮ ﺟﺎﺷﮫ ,ﻧﻤﻮﻧﮫ ﺧﻮﺑﯿﮫ...اداﻣﮫ ﺑﺪﯾﻦ «.و ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ اون ﯾﻜﻲ ﺳﺆال آﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ زﻧﺪهاﻧﺪ ،ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﺟﻮاب ﺑﺪه :زﻧﺪهاﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﺮدهاﻧﺪ؟ و ﻣﻦ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ ﭘﺲ ﻛﻠﮫام ﺿﺮﺑﮫھﺎي ﻣﺤﻜﻢ او ﻓﺮود ﻣﻲ آﻣﺪ ,ﺧﺎﻧﮫ »زﻧﺪهاﻧﺪ« را ﻋﻼﻣﺖ زدم .ﭘﯿﺮ ﻣﺮد ﻓﻮراً ﮔﻔﺖ »اون ﯾﻜﻲ ,ﺳﺆال ﭘﺎﯾﯿﻨﻲ ,او ﺗﮫ ﺻﻔﺤﮫاي رو ,ﺑﮫ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺟﻮاب ﻧﺪه ﻛﮫ ﺧﻮدﺗﻮ آﻣﺎده ﻛﻨﻲ .ﺳﺆال ھﺸﺘﻢ, ﺳﻮال ھﺸﺘﻢ ,ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﯿﺰي ﺑﮫ ﮔﻮﺷﺘﻮن ﺧﻮرده ﺑﻮد؟« و ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﺑﮫ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﮫ زدن ﺗﻮي ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ھﻲ ﮔﻔﺖ» :ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ,ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ,ﺟﻮاب ﺑﺪه «.و ﻣﻦ ﺧﻮدﻛﺎرم را ول ﻛﺮدم و ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﮫ زدن ﺧﻮدم و ﺟﯿﻎ ﻛﺸﯿﺪم و زار زدم .ھﻨﻮز ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎ ھﺴﺘﻢ و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺮا از ﺑﻼﺗﻜﻠﯿﻔﻲ در ﻧﻤﻲ آورد .وﻗﺘﻲ ﺧﻮدم را ﻣﻲ زدم, ﺑﺎزﺟﻮ و آن دوﻧﻔﺮ آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﺮا ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺧﯿﻠﻲ ﺑﺰﻧﻢ و ﺣﺘﻲ ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﮫ اﺷﺎره ﭘﯿﺮ ﻣﺮد ﺷﺮوع ﻛﺮد ﻣﻮھﺎي ﻣﺮا ﻧﻮازش ﻛﺮدن و ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﻨﺪآب ﺑﯿﺎورد .و ﺟﻮان ﭘﯿﺮاھﻦ ﻣﺸﻜﻲ ﮔﻔﺖ»:ﻛﻤﻜﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﮭﺘﺮ ﺟﻮاب ﺑﺪي .ھﯿﭻ ﺑﮫ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻛﮫ ﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ از اوﻧﺎﯾﻲ رو ﻛﮫ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﮫ اﻋﺪام ﻣﻲ ﺷﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﯿﻢ؟« ﭘﯿﺮﻣﺮده ﮔﻔﺖ» :اﻏﻠﺒﺸﻮﻧﻮ؟« دوﺑﺎره ﺟﻮوﻧﮫ ﮔﻔﺖ» ,و ﻓﻘﻂ ﺑﮫ ﻇﺎھﺮ ﻣﺮاﺳﻢ اﻋﺪاﻣﻮ اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﻨﯿﻢ و ﻣﯿﺂرﯾﻤﺸﻮن ﺑﺮاي ﯾﻚ ﺳﺮي آزﻣﺎﯾﺸﮭﺎي رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ؟ ھﯿﭻ ﺑﮫ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮد؟ »
ـ ھﯿﭻ ﺑﮫ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮد؟ ـ ھﯿﭻ ﺑﮫ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮد؟ دوﺑﺎره ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲ زد ﺗﻮي ﺳﺮم ,درﺳﺖ ﭘﺲ ﻛﻠﮫام ,و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» ,ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺰن ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ «.و ﻣﻦ ﻋﻼﻣﺖ زدم»ﻧﮫ« ﭘﯿﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ» :ﻋﻀﺪي ,دﻛﺘﺮ رواﻧﺸﻨﺎس .ﺟﻮاﻧﺘﺮه ﮔﻔﺖ :ﻣﻨﻮﭼﮭﺮي دﻛﺘﺮ رواﻧﺸﻨﺎس «.ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻧﮫ ﺧﻮدت ﻣﺮدي ﻧﮫ ﺧﺎﻧﻮادهات ,ھﻤﮫ ﺗﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ھﺴﺘﯿﻦ .اﻟﺒﺘﮫ از ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺮوﻧﯿﮭﺎ ﻣﺮدﯾﻦ و دﯾﮕﮫ وﺟﻮد ﺧﺎرﺟﻲ ﻧﺪارﯾﻦ .ﭘﯿﺮ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﺟﻮن ,ﻣﺎ ﺧﯿﻠﻲ ﺑﺎ ھﻢ ﻛﺎر دارﯾﻢ ـ ﺑﺮات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﻲ دم ﻛﮫ زودﺗﺮ ﺑﮫ ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﺮﺳﯿﻢ ,ﺗﻮ آدم ﺗﯿﺰ ھﻮﺷﻲ ھﺴﺘﻲ ,ﺧﻮب ﻣىﺘﻮﻧﻲ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮدﺗﻮ درك ﻛﻨﻲ ﺳﺎﺑﻘﮫات ھﻢ ﻧﺸﻮن ﻣىﺪه ﻛﮫ آدم ﻣﻘﺎوي ﺑﻮدي ﻣﺎ ﻣﺄﻣﻮر ھﺴﺘﯿﻢ ﻛﮫ ﻣﻨﺤﻨﻲ اراده ﺗﻮ را ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﯾﻚ ﻧﻤﻮﻧﮫ آﻣﺎري ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ و ﺟﺎھﺎي دﯾﮕﮫ اﻧﺪازه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭼﻘﺪر آﻣﺎدﮔﻲ داري؟« و ﯾﻚ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺰرگ ﺷﻄﺮﻧﺠﻲ را ﺑﮫ دﯾﻮار زد ﻛﮫ روﯾﺶ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﺤﻨﻲ ,ﻧﻘﻄﮫ ﭼﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد . ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎھﺸﺎن ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﮫ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺬرد .ﻓﻘﻂ دوﺑﺎره زدم ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ و آﻧﮭﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻣﺜﻞ ﻛﻮدﻛﯿﮭﺎﯾﻢ ﻛﮫ ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎي اﺷﻜﺒﺎر ,ﺑﮫ ﭼﺸﻤﮭﺎي ﭘﺪرم ﻛﮫ ﺷﻼق ﺑﮫ دﺳﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم .و اﻧﮕﺎر ھﻤﯿﻦ دﯾﺮوز ﺑﻮد ,اﻧﮕﺎر ھﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﻮد ,و ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﭼﮫ وﻗﺘﻲ اﺳﺖ و از اﯾﻦ ﺑﺎزي ,ھﯿﭻ ﺳﺮ در ﻧﻤﻲ آوردم و ھﻨﻮز اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﮫ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮدهام و ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮاﺑﻢ .ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺟﯿﻎ زدم و ﺻﺪاﯾﻢ ﺑﮫ راﺣﺘﻲ درآﻣﺪ ,ھﯿﭻ ﺑﮫ ﺟﯿﻎ زدن در ﺧﻮاب ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺴﺖ ﻛﮫ ھﻤﯿﺸﮫ ﺻﺪاﯾﻢ ﮔﺮه ﻣﻲ ﺧﻮرد و در ﻧﻤﻲ آﻣﺪ و ﺑﮫ ﺧﻔﮕﻲ ﺷﺒﯿﮫ ﺑﻮد . ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ» :ﭼﯿﺰي ھﺴﺖ ﻛﮫ ﻟﻮ ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﻲ؟« ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ» :ﻧﮫ ,اﯾﻨﻮ ﻣﻦ ﺑﮫ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﻣىﺪم ,اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﺷﮫ ﺑﮫ درد ﻧﺨﻮره ,ﺳﺎزﻣﺎن اوﻧﺎ ﻋﻠﻤﻲﺗﺮ از اﯾﻨﮫ ﻛﮫ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺬاره ,اون ﺗﺎ ﺳﺮ ﻗﺮارش ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ھﻤﮫ اﻃﻼﻋﺎت ﺳﻮﺧﺘﮫ رو ﺗﺨﻠﯿﮫ ﻛﺮد ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻟﯿﮫ ﺧﺎﻟﯿﮫ «،ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺑﮭﺘﺮه ﺑﺪوﻧﻲ ﻛﮫ ﻣﺎ ازت ھﯿﭻ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاھﯿﻢ و ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاھﯿﻢ ﻣﻨﺤﻨﻲ اراده ﯾﻚ ﻧﻤﻮﻧﮫ آﻣﺎري رو ﺑﮫ دﺳﺖ ﺑﯿﺎرﯾﻢ ». ﺧﯿﻠﻲ ﺧﺐ ,ﺑﮫ اون ﺳﺆال ﺟﻮاب ﺑﺪه» :دوﺳﺖ داري زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻲ؟« دﯾﮕﺮ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑﺎ آن ﻣﻨﮕﯿﻲ ﻛﮫ داﺷﺘﻢ ,ﺑﺮاي ﻓﺮار از اﯾﻦ ﻣﺨﻤﺼﮫ ,ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ھﻮش و ﺣﻮاﺳﻢ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ . ﻋﻀﺪي دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ» :دوﺳﺖ داري زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ؟« ﺟﻠﻮي ﺳﺆال ﭼﮭﺎر ﺟﻮاب ﺧﺎﻧﮫ دار ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ»:آري« »ﺧﯿﺮ« »اي,ﯾﮫ ﻛﻤﻲ« و »ﻧﻤﻲ داﻧﻢ« و ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﮫ آﻧﮭﺎ ﻣﺮا زﻧﺪه ﻧﺨﻮاھﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ,دﻟﻢ ھﻢ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺮ ﻋﺬاب را ﻧﻤىﺨﻮاﺳﺖ .ھﻤﯿﺸﮫ زﯾﺮ ﺷﻜﻨﺠﮫ و ﻓﺸﺎر رواﻧﻲ ,آدم دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻤﯿﺮد اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم اﮔﺮ ﺑﮫ آﻧﮭﺎ راﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ زودﺗﺮ ﺑﮫ ﻣﻘﺼﻮدﺷﺎن ﻣﻲ رﺳﻨﺪ. اﯾﻦ ﺑﻮد ﻛﮫ ﮔﻔﺘﻢ »آره دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاد زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ« ﺧﻮد ﻋﻀﺪي ﺧﻮدﻛﺎر را از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﮫ ﻣﺜﺒﺖ را ﻋﻼﻣﺖ زد ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ» :در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ زﯾﺮ ﭼﮫ ﻣﻘﺪار ﺷﻜﻨﺠﮫ از اﯾﻦ آرزو ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدي؟ ﻣﺜﻼً دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاد ھﺰار ﺗﺎ ﺷﻼق ﺑﺨﻮري و زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ ﯾﺎ ﺑﻤﯿﺮي و ھﺰار ﺗﺎ ﺷﻼق ﻧﺨﻮري؟« ﺑﻲ ﻣﻌﻄﻠﻲ و ﺑﻲ ﻓﻜﺮ ﮔﻔﺘﻢ »دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاد زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ« دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ »دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاد دوھﺰارﺗﺎ ﺷﻼق ﺑﺨﻮري و ﺑﮭﺖ ﺷﻮك وﺻﻞ وﺻﻞ ﻛﻨﻨﺪ و زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ ﯾﺎ دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﻤﯿﺮي و اذﯾﺖ ﻧﺸﻲ؟« ﺑﺮاي اﯾﻨﻜﮫ ﮔﯿﺠﺸﺎن ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ» :دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﻤﯿﺮم «.و ﻋﻀﺪي ﺧﻮدش ﻋﻼﻣﺖ زد وﮔﻔﺖ »ﺗﺎ اﯾﺠﺎ درﺳﺘﮫ ,ﻏﯿﺮ از ﯾﻚ ﻣﻮرد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ھﻤﮫ ھﻤﯿﻦ ﺟﻮاﺑﻮ دادن ﺑﺎﻻﺗﺮ از ھﺰار ﺿﺮﺑﮫ ﺷﻼق ﺑﺎ ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎﺗﻮﻧﻲ ,ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻠﮫ و ھﻤﮫ دﻟﺸﻮن ﻣﻲ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻤﯿﺮن و اﮔﮫ ﻧﺘﻮﻧﻦ ﺑﻤﯿﺮن ,ھﺮ ﻛﺎري ﻛﮫ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاھﯿﻢ اﻧﺠﺎم ﻣىﺪن ,اﯾﻨﻮ ﺗﻮ ھﻢ ﻗﺒﻮل داري «،ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﮫ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺪھﻢ .ﺑﺎزﺟﻮ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﮫ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻛﻮﺑﯿﺪ و ﮔﻔﺖ» :ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ, ﺟﻮاب ﺑﺪه ,ﺟﻮاب ﺑﺪه ,ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ« ﮔﻔﺘﻢ»ﺑﻠﮫ« ﭘﯿﺮ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ؛ »ﺧﯿﻠﻲ ﺧﺐ ,اوﻧﺎ رو ﺑﯿﺎرﯾﻦ »! در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺳﮫ ﺗﺨﺘﮫ ﺑﺎرﯾﻚ ﭼﺮﺧﺪار را ﺑﮫ داﺧﻞ اﺗﺎق ھﻞ دادﻧﺪ .ﺧﺎﻧﻮادهام را ﺑﮫ ﺗﺨﺘﮭﺎ ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ,ﭼﺸﻢ ھﺮ ﺳﮫ ﺑﺎز ﺑﻮد .ﺑﻲ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﻮدم را روي ﺗﺨﺖ ﻣﻮﻧﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دﺧﺘﺮم ﻣﺮا ﺑﮫ اﺳﻢ ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻣﺎھﮭﺎي ﭘﯿﺶ ﻛﮫ ﺑﺮاي آﻣﭙﻮل زدن ,او را ﺑﺮده ﺑﻮدم و ﺟﯿﻎ ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﮫ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻟﯿﺪ و از ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﯾﺨﺖ و ﺣﺎﻻ ھﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﮫ ﺑﻼﯾﻲ ﺑﺮ ﺳﺮش آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﮫ از ﻣﻦ ھﻢ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﯿﺪ او ھﻢ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد .ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮫ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ اﻣﺎ ﻋﻀﺪي ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﺻﻮرت دﺧﺘﺮم را ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﻧﺮﮔﺲ و زﻧﻢ ﺳﻮﺳﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ھﯿﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺑﺮاي آﻧﮭﺎ ﺑﻜﻨﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎي ھﺮ ﺳﮫ را ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﻒ ﭘﺎھﺎﯾﺸﺎن از ﻻي ﻣﯿﻠﮫ ﺗﺨﺘﮭﺎ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد .ﺑﺎزﺟﻮ ﺷﻼﻗﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و اﻧﺪاﺧﺖ روي دﺳﺖ ﻣﻦ . ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﺟﻮن ,دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده اﻣﺎ دﻗﯿﻖ ﺑﮫ ﻣﻦ ﺑﮕﻲ ﻛﺪوﻣﺸﻮﻧﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داري ﻣﺎدرت ,ھﻤﺴﺮت ,ﯾﺎ دﺧﺘﺮت «،ﺑﻲ ﻣﻌﻄﻠﻲ ﮔﻔﺘﻢ »ھﻤﮫ ﺷﻮﻧﻮ« ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ؛ »اﮔﮫ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﮫ ﺗﻮ ﯾﺎ ﯾﻜﻲ از اوﻧﺎ ﻛﺘﻚ ﺑﺨﻮرﯾﻦ؟ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﻲ دي ﻛﺪوﻣﺎﺗﻮن ﺑﺨﻮرﯾﻦ؟« ﮔﻔﺘﻢ»ھﯿﭽﻜﺪام« ﮔﻔﺖ »اﮔﮫ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ھﺰار ﺗﺎ ﺷﻼق ﺑﺰﻧﻲ ,ﻛﺪوﻣﺎرو ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﻲ دي؟« ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﺧﻮك وﺣﺸﻲ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﺷﻼق ﺗﻮي ﺻﻮرت ﻋﻀﺪي ﻛﻮﺑﯿﺪم .از درد ﺑﮫ ﺧﻮش ﺗﺎ ﺷﺪ ﻧﮕﮭﺒﺎﻧﮭﺎ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ و روي ﺳﺮم رﯾﺨﺘﻨﺪ ﺷﻼق را از دﺳﺘﻢ در آوردﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﮫ آﭘﻮﻟﻮ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﭘﺎھﺎﯾﻢ را ﺳﻔﺖ ﻛﺮدﻧﺪ,
اﻧﮕﺸﺘﮭﺎﯾﻢ را از ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و زﯾﺮ ﺗﺴﻤﮫ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻛﻼه ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻮارھﺎ را ﺑﮫ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺣﺎﻻ ﺻﺪاي ﻋﻀﺪي ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲ ﭘﯿﭽﯿﺪ و روﺑﺮوﯾﻢ ﯾﻚ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ و زرد ,روﺷﻦ و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﻢ را ﻣﻲ زد ﺻﺪاي دﺳﺘﯿﺎر ﻋﻀﺪي ﻣﺜﻞ ﭘﭽﯿﺪن ﺻﺪاي آواز ﺑﭽﮕﯿﮭﺎي ﻣﻦ ﺗﻮي ﺣﻤﺎم در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲ ﭘﯿﭽﯿﺪ‹» :ﺗﻮ درﺳﺖ رﻓﺘﺎر ﯾﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﺎھﻮش رو داري .رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﻣىﮕﮫ ﺣﺘﻲ ﺣﯿﻮﻧﺎ وﻗﺘﻲ ھﯿﭻ راه ﻓﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺣﻤﻠﮫ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺗﻮ ھﻢ ﺣﻤﻠﮫ ﻛﺮدي .ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﮫ در ﺧﻄﺮ ,ﺗﻮي ﯾﻚ اﺗﺎق در ﺑﺴﺘﮫ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﮫ در ﺗﻈﺎھﺮات ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﺸﻦ و راه ﻓﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﻦ .ﺑﺮاي ھﻤﯿﻦ ﭘﻠﯿﺲ ﯾﮫ راه ﻓﺮار ﻛﻮﭼﯿﻚ ﻣىﺬاره و ﺑﻌﺪ ﺑﮫ اوﻧﺎ ﺣﻤﻠﮫ ﻣﻲ ﻛﻨﮫ .اﯾﻦ ﻃﻮري اوﻧﺎ ﺑﮫ اﻣﯿﺪ ھﻤﻮن راه ﻛﻮﭼﯿﻚ دﺳﺖ ﺑﮫ ﺣﻤﻠﮫ ﻧﻤﻲ زﻧﻨﺪ ...ﺧﺐ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎش ﺑﺮاي رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﻣﻌﻠﻮﻣﮫ .ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﯾﮫ آدم آرﻣﺎﻧﮕﺮا ,ﻛﮫ ﻧﻤﻮﻧﮫ ﺧﺎﺻﮫ و از ﻋﻮاﻃﻒ ﺑﺎﻻﯾﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ ھﻤﻨﻮﻋﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرداره ,وﻗﺘﻲ زﯾﺰ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻓﺸﺎرھﺎ ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﯿﺮه و ﻣﺮگ ﺑﺮاش ﻣﻤﻜﻦ ﻧﯿﺴﺖ و ھﯿﭻ راه ﻓﺮار ﻧﺪاره ,ﭼﮫ واﻛﻨﺸﻲ اﻧﺠﺎم ﻣىﺪه .ﯾﮫ ﻓﺮﺿﯿﮫ ھﺴﺖ ﻛﮫ ﻣﻲ ﮔﮫ اون ,ھﻤﮫ ﻧﯿﺮوي ﻣﻌﻨﻮﯾﺸﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﮫ ﺗﺎ ﺑﻤﯿﺮه ,و ﻣىﻤﯿﺮه ﻣﺜﻞ اون دروﯾﺶ ﻛﮫ ﺟﻠﻮي »ﻋﻄﺎر« ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮد .ﯾﮫ ﻓﺮﺿﯿﮫ دﯾﮕﮫ ﻣىﮕﮫ اون ,رﻓﺘﺎري رو ﻣىﻜﻨﮫ ﻛﮫ ﻋﺎﻃﻔىﺘﺮﯾﻦ ﺣﯿﻮون در ﺧﻄﺮ ﺑﺎ ﺑﭽﮫاش ﻣىﻜﻨﮫ ﻣﺎﺟﺮاي اون ﻣﯿﻤﻮﻧﻮ ﺷﻨﯿﺪي ﻛﮫ ﺗﻮي ﺣﻤﺎم داغ ,ﺑﺮاي ﻓﺮار از ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺑﭽﮫﺷﻮ ﮔﺬاﺷﺖ زﯾﺮ ﭘﺎش ﺗﺎ ﺧﻮدش ﻧﺴﻮزه؟ اون ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﻨﯿﺪي؟ اون ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﻨﯿﺪي؟ دردي از ﻛﻒ ﭘﺎﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﺳﺮم دوﯾﺪ .ﺟﺎي ﺷﻼق ﮔﻮﯾﻲ درﺧﺘﻲ را ﺑﮫ ﻛﻒ ﭘﺎﯾﻢ ﻛﻮﺑﯿﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺧﻮدم را زﯾﺮ ﺿﺮﺑﺎت ﭘﯿﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲ دادم و اﻧﮕﺸﺘﻢ زﯾﺮ ﺗﺴﻤﮫھﺎ داﺷﺖ ﺧﺮد ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻧﻮرھﺎي زرد و ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎت ھﻤﺎھﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻲ ﺷﺪ ,ﺿﺮﺑﮫ ﺷﻼق ﻣىﺂﻣﺪ .ھﻤﮫ ﺟﺎﯾﻢ درد ﻣىﮕﺮﻓﺖ و ﭼﺮاغ زرد ﻣىﺸﺪ و آﻧﮭﺎ ﻧﻤﯿﺰدﻧﺪ و دوﺑﺎره ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺷﻼق ﻣىﺂﻣﺪ و ﻣﻦ در ﭼﺮاغ زرد دﻟﮭﺮه ﻗﺮﻣﺰ را داﺷﺘﻢ و در ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ,درد زرد را دﻟﮭﺮه و درد زرد و ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻨﻈﻢ و روي ﺣﺴﺎب ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻦ از درد ,اﺣﺴﺎس ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي را داﺷﺘﻢ ﻛﮫ اﺧﺘﮫ ﻣىﺸﻮد ﺻﺪاي ﭘﺰﺷﻜﯿﺎري ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﮫ ﭘﺎھﺎﯾﻢ را ﺑﻌﺪ از ﺷﻜﻨﺠﮫ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد .دﺳﺘﮭﺎﯾﺶ را روي ﻛﻠﯿﮫھﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد و آﻧﮭﺎ را ﻣﺎﺳﺎژ ﻣىﺪاد و ﺑﮫ رواﻧﺸﻨﺎس ﻣﻲ ﮔﻔﺖ »ﺷﻼق ﻛﮫ ﻛﻒ ﭘﺎ ﻣىﺨﻮره ,ﺧﻮن زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺖ دﻟﻤﮫ ﻣىﺒﻨﺪه اوره ﺧﻮن ﺑﺎﻻ ﻣىﺮه و ﻛﻠﯿﮫھﺎ از ﻛﺎر ﻣىﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺳﺎژﺷﻮن داد ﺧﻮاھﺶ ﻣىﻜﻨﻢ آھﺴﺘﮫ ﺑﮫ ﻣﻦ ﻛﺎراﺗﻮﻧﻮ ﺑﮕﯿﻦ ﻛﮫ ﺟﺮاﺣﻲ روح ﺑﺎ ھﻤﺎھﻨﮕﻲ ﭘﯿﺶ ﺑﺮه .ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ازﺗﻮن ﻋﻘﺐ ﺑﻤﻮﻧﻢ «.و ﺑﻌﺪ ﻓﺸﺎر ﺧﻮن ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ آﻧﮭﺎ ﻣﺮا ﺷﻼق ﻣىﺰدﻧﺪ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻲ ,ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ را ﻣىﺸﻨﯿﺪ و ﮔﺎه ﮔﺎه ﺑﮫ رگ دﺳﺘﻢ ,آﻣﭙﻮﻟﻲ ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد . ﺣﺎﻻ ﺷﻜﻞ ﻛﺘﻚ زدن را ﻛﻤﻲ ﺗﻐﯿﯿﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ ,واﯾﻦ روح ﻣﺮا ﻣىﺴﻮزاﻧﺪ .ﺑﺎرھﺎ ﺑﺎ روﺷﻦ ﺷﺪن ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ و ﺑﺎ ھﻤﺎن رﯾﺘﻢ ,ﺷﻼق ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺑﻠﮫ ,ﺑﮫ ﻣﺤﺾ روﺷﻦ ﺷﺪن ﭼﺮاغ ,دﻧﺪاﻧﮭﺎﯾﻢ را ﺑﮫ ھﻢ ﻓﺸﺎر ﻣىﺪادم و از ﺷﺪت درد ﻣﻲ ﻛﺎﺳﺘﻢ و ﯾﺎ ھﻤﺎھﻨﮓ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪم ,ﻛﮫ ﭼﺮا ﺿﺮﺑﮫ ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﻲ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﮔﺎھﻲ آﻧﮭﺎ ﺑﺎ روﺷﻦ ﺷﺪن ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ,وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ھﻤﮫ ﻋﻀﻼﺗﻢ را ﺑﺮاي ﻣﻘﺎوﻣﺖ ,ﻣﻨﻘﺒﺾ ﻣىﻜﺮدم ,ﺷﻼق را ﻓﺮود ﻧﻤﻲ آوردﻧﺪ و ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﺮاغ ,زرد ﺷﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺳﺴﺖ ﻛﻨﻢ و آن وﻗﺖ ﺿﺮﺑﮫ را ﻓﺮود ,ﻣﻲ آوردﻧﺪ و در ﯾﻚ ﺑﻲ ﺧﺒﺮي ﺣﺴﻲ ,در ﯾﻚ ﻋﺪم آﻣﺎدﮔﻲ روﺣﻲ ,و ﻣﻦ روﺣﻢ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ و ﻣﻐﺰم ﺳﻮت ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪ و ﭼﺮاغ زرد و ﻗﺮﻣﺰ را ﮔﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﯾﻚ رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﻣﺴﺘﻤﺮي را ﻣىﺪﯾﺪم ﻛﮫ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﮭﻢ ﻧﺒﻮد ,ﻗﺎﺑﻞ دﻓﺎع ﻧﺒﻮد و ﻓﻘﻂ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﮫ روﺣﻢ را ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﺪ .ﺷﻮﻛﮭﺎ و ﺳﯿﮕﺎرھﺎي وﯾﻨﺴﺘﻮﻧﻲ ﻛﮫ ﭘﺸﺖ ﮔﻮش ,روي ﺳﯿﻨﮫ ,زﯾﺮ ﺑﻐﻞ و ﺟﺎھﺎي دﯾﮕﺮ را ﻛﮫ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ و از اﯾﻦ ﺳﻮﺧﺘﻦ ,روﺣﻢ ﻛﻢ ﻣﻲ آورد ﺑﺎرھﺎ از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ و ﺑﮫ ھﻮﺷﻢ آوردﻧﺪ .ﺑﺎرھﺎ ﭘﺎھﺎﯾﻢ ﺑﻲ ﺣﺲ ﺷﺪ و ﻣﺮا دور ﻓﻠﻜﮫ ﭘﺎ ﺑﺮھﻨﮫ دواﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺴﺸﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدد و ﻣﺪام اﻧﺪازه ﺷﻼﻗﮭﺎ را از ﻛﻠﻔﺖ ﺑﮫ ﻧﺎزك و از ﻧﺎزك ﺑﮫ ﻛﻠﻔﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ دادﻧﺪ ﻛﮫ ﻧﺎزﻛﮭﺎ ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ و ﻛﻠﻔﺘﮭﺎ ﻛﺮخ ﻛﻨﺪ .ﺑﺎزي ﺣﺲ و ﺑﻲ ﺣﺴﻲ ,درد و ﺑﻲ دردي .ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ,زﻣﺎن ﺷﻜﻨﺠﮫ آن ﻗﺪر ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﮫ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﻗﺮار را ﺳﻮزاﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻌﺪھﺎ ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﺑﮫ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﮫ ﻣﺮﺗﺒﮫ اول ,دو روز ﺑﻌﺪش ﻣﺮا از آﭘﻮﻟﻮ ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻣﺜﻞ زﻧﻲ ﺑﻮدم ﻛﮫ ﺻﺮ ﺑﺎر ﺑﭽﮫاي ھﻢ ﻗﺪ ﺧﻮدش زاﯾﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ .زﺟﺮ ﻛﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و در ھﻤﮫ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﮫھﺎ ,ﻣﺎدرم ﻧﺮﮔﺲ ,ھﻤﺴﺮم ﺳﻮﺳﻦ و دﺧﺘﺮم ﻣﻮﻧﺎ ﺷﺎھﺪ اﯾﻦ ﺷﻜﻨﺠﮫ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺑﻮدهاﻧﺪ . ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ»:ﻣﻘﺪﻣﮫ ﻛﺎر ﺑﺴﮫ ,ﺣﺎﻻ ﺣﺴﻲﺗﺮ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﯿﻢ .در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﮫ ,ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺗﻮ از ﺷﻜﻨﺠﮫ ,ﯾﻚ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻀﻮري اﺳﺖ .دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﻤﯿﺮي ﯾﺎ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ؟« دھﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم ,اﻣﺎ ﭼﯿﺰي از آن ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ و ﻓﻘﻂ ﺳﺮم را ﺗﻜﺎن دادم .ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ »:ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ ,ادا ﻧﯿﺴﺖ ,واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ ,ھﻤﮫ ﻧﻤﻮﻧﮫھﺎي آﻣﺎري ,ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺷﺪهاﻧﺪ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻛﻠﮫات ﺗﺼﺪﯾﻖ ﯾﺎ رد ﻛﻦ .دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﻤﯿﺮي؟« ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻛﺮدم .دﺳﺘﯿﺎرش داﺷﺖ روي ﻛﺎﻏﺬ ﺷﻄﺮﻧﺠﻲ دﯾﻮار ,ﻣﻨﺤﻨﻲ ﻧﻘﻄﮫ ﭼﯿﻦ را ﭘﺮ رﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻋﻀﺪي دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ» :ﺣﺎﺿﺮي ﺑﺮاي اﯾﻨﻜﮫ ﺗﻮ را ﺑﻜﺸﯿﻢ ,ﺑﮫ زﻧﺖ ,دﺧﺘﺮت ﯾﺎ ﻣﺎدرت ﺻﺪ ﺿﺮﺑﮫ ﺷﻼق ﺑﺰﻧﻲ؟« ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪادم ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺒﻨﺪﯾﻨﺶ ﺑﮫ
آﭘﻮﻟﻮ« ,و آن رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﻣﺜﻞ ﺑﺨﺘﻚ اﻓﺘﺎد روي ﻣﻦ و ھﺮﭼﮫ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ از زﯾﺮ آن ﻛﻼه ﭘﺮواز ,اﻟﺘﻤﺎس ﻛﻨﻢ و ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﻛﺎر ﺷﻮم , ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ .اﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﺎز ﭘﯿﻚ ﻧﯿﻜﻲ را ھﻢ در ﯾﻚ ارﺗﻔﺎع ﻧﺰدﯾﻚ ,ﺑﮫ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ھﻤﺎن رﯾﺘﻢ درھﻢ ,اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺷﻼق را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﺮﻏﻲ را داﺷﺘﻢ ﻛﮫ زﻧﺪه ﭘﺨﺘﮫ ﻣﻲ ﺷﻮد ،زﻧﺪه زﻧﺪه ﭘﺮم را ﻣﻲ ﻛﻨﺪﻧﺪ و اﻧﮕﺎر زﻧﻲ ﺑﻮد,ﻛﮫ ھﻤﮫ دﻧﯿﺎ را از رﺣﻤﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪﻧﺪ .ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ»:ھﺮ وﻗﺖ راﺿﻲ ﺷﺪي ﺷﻼق ﺑﺰﻧﻲ, ﺧﻮدﺗﻮ ﺗﻜﻮن ﺑﺪه «.و ﻣﻦ زﯾﺰ ﺿﺮﺑﮫ ,ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﭘﯿﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲ ﺧﻮردم و آﻧﮭﺎ ﻣﺮا ﺑﺎز ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪو ھﯿﭻ راھﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ,ھﺰار ﺑﺎر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻤﯿﺮم و ﻧﻤﺮدم ,آدم ﺟﺎن ﺳﮓ دارد. ﺳﮫ روز ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ روي ﻣﯿﺰ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮدم ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﺎزﺟﻮ آﺋﯿﻨﮫ را آورد ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ. ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ ﺗﻮي ﺻﻮرت ﭘﻒ ﻛﺮدهام ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد .ﭘﺎھﺎﯾﻢ ﺑﮫ ﻣﺘﻜﺎﯾﻲ ﭼﺮﻣﻲ و ﺳﯿﺎه ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺴﺖ و ﭘﺰﺷﻜﯿﺎر ھﻢ ﺑﺎزو ﺑﻨﺪ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺶ را ﺑﺎ ﺗﻘﻼ ﯾﻚ دور و ﻧﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ دور ﺑﺎزوﯾﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ. ﺗﺎزه ﻓﮭﻤﯿﺪم ھﻤﮫ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﮫ ﻣﻦ ﺳِﺮُم وﺻﻞ ﺑﻮده و ﺑﺎ دارو ﺟﺴﻤﻢ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ .ﭘﺰﺷﻜﯿﺎر ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﮫ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﮫ و ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﯿﻦ از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻛﻨﯿﻦ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﮫ ﻛﻤﻚ دارو ﻣﻨﻈﻢ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﮫ در ﺻﺪ اوره ,ﻃﺒﯿﻌﯿﮫ و ﭘﻨﻲ ﺳﯿﻠﯿﻨﮭﺎي ﺗﻮي ﺳﺮم ﻧﻤﻲ ذاره ﺟﺮاﺣﺘﺶ ﭼﺮك ﻛﻨﮫ« .و ﺑﻌﺪ ﺑﮫ ھﻤﮫ ﺑﺪﻧﻢ ﭘﻤﺎد ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم از ﯾﻚ ﻣﺘﺮي ﻣﻦ ,دﺳﺘﮭﺎﯾﺶ را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ دھﺪ ,و ﮔﻮﯾﻲ ﺑﮫ ﺑﺪن ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮرد .دﺳﺘﯿﺎر ﻋﻀﺪي ھﻨﻮز ﻣﻨﺤﻨﯿﮭﺎي ﻧﻘﻄﮫ ﭼﯿﻦ را ﭘﺮ رﻧﮓﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد .دھﺎن ﻣﺎدرم ,زﻧﻢ و دﺧﺘﺮم ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎي ﺑﺎز ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .اﻣﺎ ﻣﺜﻞ دﻓﻌﮫ ﻗﺒﻞ ﻛﮫ ﻣﺮا ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻲ ﻗﺮاري ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ.ﻣﺜﻞ اﯾﻨﻜﮫ ﺑﮫ آﻧﮭﺎ ھﻢ آﻣﭙﻮﻟﻲ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﮫ ﻓﻘﻂ ﻣﺮا ﻣﺎت ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ و ھﯿﭻ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎن ﻧﺪھﻨﺪ .دوﺑﺎره وھﻢ ﺑﺮم داﺷﺖ ﻛﮫ ﻣﺮدهام ﯾﺎ ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﯿﻨﻢ و دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﻨﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﻮم زﻧﺪه ﺷﻮم و ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺬاﺑﻲ در ﻛﺎر ﻧﯿﺴﺖ ,ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻛﮫ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﮫ آراﻣﻲ ﺟﺎري اﺳﺖ, ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻛﮫ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻲ ﮔﺴﺘﺮده اﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻛﮫ دﺳﺘﻲ ﻣﺮا ﻧﻮازش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ,ﺗﺎ از ﻛﺎﺑﻮس ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ و ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻛﮫ دﺧﺘﺮم ﻣﻮﻧﺎ از ﺻﺪاي ﺿﺠﮫھﺎﯾﻲ ﻛﮫ در ﻛﺎﺑﻮس ﻛﺸﯿﺪهام ﺑﯿﺪار ﺷﺪه و ﺑﮫ ﻣﻦ ﭘﻨﺎه آورده اﺳﺖ :آه ﻣﻮﻧﺎ! اﻛﻨﻮن ﺑﮫ ﺗﻮ ﻣﺤﺘﺎجﺗﺮم ,ﻛﮫ اﻛﻨﻮن اﯾﻦ ﺗﻮﯾﻲ ﻛﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮا از ﻋﺬاب ﺑﺮھﺎﻧﻲ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ وﻗﺖ آن اﺳﺖ ﻛﮫ ﺗﻮ ﻣﺮا ﭘﻨﺎه دھﻲ ﺗﻮ ﭘﯿﺶ ﻋﺬاب ﻣﻦ ﺷﻮي. ﻣﻦ ﻣﻨﺤﻨﻲ ارادهام ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ .ﻣﻦ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺧﻂ رﺳﯿﺪﻣﮫام .آن ارّه آھﻦ ﺑُﺮ را در دﺳﺖ ﺑﺎزﺟﻮ ﻧﻤﻲ ﺑﯿﻨﻲ؟ آن ﻣﺘﮫ ﺑﺮﻗﻲ را در دﺳﺖ ﻣﻨﻮﭼﮭﺮي ﻧﻤﻲ ﺑﯿﻨﻲ؟ ﻣﺮا از ﻛﻮه ﻧﺴﺎﺧﺘﮫاﻧﺪ آھﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ .آدﻣﻢ اﯾﻦ ﺣﻤﺎم ,ﺑﯿﺶ ﺣﻤﺎم آن ﻣﯿﻤﻮن ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﺪ. اﻣﺎ ﭼﮫ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻦ آن ﻣﯿﻤﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﺗﻮ را ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺰم .ﺳﻮﺳﻦ را ﺷﺎﯾﺪ ,ﻧﺮﮔﺲ را ﺷﺎﯾﺪ .وﻟﻲ ﺗﻮ را ھﺮﮔﺰ . ﺑﺎزﺟﻮ اره را روي ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﯾﻚ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ آن را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﻗﯿﺮ از زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮون زد ﻣﻨﻮﭼﮭﺮي دو ﺷﺎﺧﮫ ﻣﺘﮫ را ﺑﮫ ﺑﺮق زد .ﺻﺪاﯾﺶ اﺗﺎق را ﺳﻮراخ ﻛﺮد .ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ«:ﻛﺎر ﻣﺎ از ﺣﺎﻻ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﮫ. ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ را ﺟﺮاﺣﻲ ﻛﻨﯿﻢ و ﺑﺮاي اﯾﻨﻜﮫ ﺑﮫ روﺣﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ .اول ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﺴﻤﺖ ﺑﮕﺬرﯾﻢ .اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻛﮫ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺑﮫ ﻛﻤﻚ رواﻧﭙﺰﺷﻜﻲ اوﻣﺪه ﺗﺎ ﻧﺬاره روﺣﺖ از ﻗﻔﺲ ﺟﺴﻤﺖ ﺧﺎرج ﺷﮫ .او روح ﺗﻮرو ﺗﻮي اﯾﻦ ﺟﺴﻢ ﻧﮕﮫ ﻣﻲ داره و ﻣﺎ از ﻧﻮ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﯿﻢ .ﭘﺲ ﻟﻄﻔﺎً ».... و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻋﻀﻼﺗﻢ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺮك و ﺧﻮن و ادرارم ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ«:دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاد از ﻧﻮك ﭘﺎت ﺗﺎ ﻓﺮق ﺳﺮت ,ﺑﮫ ﻓﺎﺻﻠﮫ ﯾﻚ ﺳﺎﻧﺖ ,ﺑﺎ ﻣﺘﮫ ﺳﻮراخ ﺑﺸﮫ؟ ﯾﺎ ﻣﺎﯾﻠﻲ اﺳﻔﺮاﻏﺘﻮ ﺑﺨﻮري؟« ﻣﻨﻮﭼﮭﺮي ﻧﻮك ﻣﺘﮫ را روي ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و آن را ﺑﮫ ﻛﺎر اﻧﺪاﺧﺖ.... ھﻤﮫ اﺳﺘﻔﺮاﻏﮭﺎي ﺧﻮﻧﯿﻢ را ﺧﻮرده ﺑﻮدم و روح ﺧﺴﺘﮫام ,ﻛﺜﯿﻒ ﺑﻮد .ﺑﺎﻻ آوردم و آﻧﮭﺎ ﻣﺠﺒﻮرم ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ دوﺑﺎره آن را ﺑﺨﻮرم .اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎزﺟﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﮭﻮع ﺑﮭﺶ دﺳﺖ داد و ﺗﻒ ﻛﺮد ﺑﮫ ﺻﻮرت ﻣﻦ و ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ . ﺧﻮك ﺑﻮدن ﭼﮫ ﺣﺴﻲ اﺳﺖ؟ ﻛﻔﺘﺎر ﺑﻮدن ﭼﮫ ﺣﺎﻟﻲ داره؟ ﺧﻮد ﺧﻮري ﯾﻚ ﻛﺮم ,ﯾﻚ زاﻟﻮ ﭼﮫ ﻣﺰهاي دارد؟ اﯾﻦ ﻣﺮگ، ﭘﺲ ﭼﯿﺴﺖ؟ در ﻛﺠﺎي ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻦ آدﻣﻲ ﻗﺮار دارد؟ اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﮫ را داﺷﺘﻢ ﻛﮫ وﻗﺘﻲ دﺳﺘﻢ ﯾﺎ ﭘﺎﯾﻢ ﻛﺜﯿﻒ ﺑﻮد ,از درون, روﺣﻢ ﺑﮫ ﻋﺬاب ﻣﻲ آﻣﺪ ﺗﺎ آن ﻧﻘﻄﮫ را ﺗﻄﮭﯿﺮ ﻛﻨﻢ .اﻟﺒﺘﮫ ھﻤﮫ ﺟﺴﻤﻢ از ﺑﯿﺮون و دل.اﻧﺪرون روﺣﻢ ﻛﺜﯿﻒ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ ﺑﮫ ھﺰار زور ,ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﻛﺮم ﻟﮫ ﺷﺪه و ﺑﮫ دو ﻧﯿﻤﮫ ﺷﺪهاي ﻛﮫ ﺧﻮدش را روي زﻣﯿﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ دﺳﺘﻢ را ﺑﮫ دو ﺷﺎﺧﮫ ﺗﺨﺖ رﺳﺎﻧﺪم و آن را ﺗﻮي ﭘﺮﯾﺰ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻜﺸﻢ ﺑﺮق ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﻛﺸﻮي ﻣﯿﺰ ﺑﺎزﺟﻮ را ﻛﺸﯿﺪم ﻛُﻠﺘﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ,ﺑﮫ ﮔﻤﺎﻧﻢ دو ھﺰار ﻛﯿﻠﻮ وزن داﺷﺖ ﻟﻮﻟﮫاش را روي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺎﺷﮫ اھﺮﻣﯿﺶ را ﺑﮫ ﺷﻘﯿﻘﮫام ﭼﻜﺎﻧﺪم ,ﮔﻠﻮﻟﮫاي ﻧﺪاﺷﺖ .در و دﯾﻮار اﺗﺎق ,در و دﯾﻮار ﺟﮭﻨﻢ ﺑﻮد .اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز را ﺑﮫ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻧﺒﻮدم ﭼﮫ وﻗﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد؟ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم وارد ﯾﻚ زﻣﺎن رواﻧﻲ ﺷﺪهام ﻛﮫ ﻃﻨﯿﻦ ھﻤﮫ ﺛﺎﻧﯿﮫھﺎﯾﺶ,دردِ درد ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺎد دﻗﺎﯾﻘﺶ ,ﻣﺮگِ ﻣﺮگ ,ﻣﺮﮔﻲ ﻛﮫ ﻧﺒﻮد و دردي ﻛﮫ از ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد ,دردي ﻛﮫ
در ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ,ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﺘﺮﻛﺎﻧﺪ و ھﻤﮫ اﺗﺎق را ﺑﮕﯿﺮد و ﺣﺘﻲ از اﺗﺎق ھﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺰﻧﺪ .اﻧﮕﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺮا در اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ ﻓﺮو ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﻤﻲ ﺷﺪ . دوﺑﺎره ﺑﮫ اﺗﺎق آﻣﺪﻧﺪ .ﻣﺮا ﺑﮫ آﭘﻮﻟﻮ ﺑﺴﺘﻨﺪ .ﻛﻼه ﭘﺮوازم را ﺑﮫ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ .ﭼﺸﻤﻢ ﭼﯿﺰي را ﻧﻤﻲ دﯾﺪ ﺟﺰ آن زرد و ﻗﺮﻣﺰ ,آن ﻧﺎرﻧﺠﻲ ھﯿﻮﻻ ﻛﮫ ﻣﺮا ذوب ﻣﻲ ﻛﺮد .ﺣﺎﻻ ھﺮ ﭼﮫ ﻣﻲ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﻧﻤﻲ ﻓﮭﻤﯿﺪم ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﮫ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﮔﻮﯾﻲ ﺷﻼق و ﺳﻮزاﻧﺪن و ﺷﻮك و ﺑﺮﯾﺪن و ﺳﻮراخ ﻛﺮدن ﻧﺒﻮد .ھﺮ ﭼﮫ ﻣﻲ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﺑﮫ وﺿﻊ ﺧﻮدم واﻗﻒ ﻧﺒﻮدم .ﺣﺲ ﻛﺴﻲ را داﺷﺘﻢ ﻛﮫ ﺧﻮدش را ﻣﻲ زاﯾﺪ ﺣﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﮫ دوﺑﺎره ﺧﻮدش را ﻣﻲ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺰاﯾﺪ .ﺣﺲ ﻣﺎري ﻛﮫ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲ اﻧﺪازد ﺣﺲ ﻣﺮﻏﻲ ﻛﮫ زﻧﺪه زﻧﺪه او را ﺑﭙﺰﻧﺪ .ﺣﺲ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي ﻛﮫ زﻧﺪه زﻧﺪه ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه ﺷﻮد .ﺣﺲ زﺧﻤﻲ ﻛﮫ در ﻧﻤﻚ ﻓﺮو ﻛﻨﻨﺪ .ﺣﺲ زﺧﻢ ﮔﺮدن ﺑﻲ ﺳﺮِ ﻣﺮﻏﻲ ﻛﮫ در ﺣﯿﺎط ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﻲ زﻧﺪ ﺣﺲ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﮫ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻧﻮك ﭼﺎﻗﻮ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺲ ﻛﻮدك زﻧﺪهاي ﻛﮫ ﺷﯿﺮي ,ﭘﻠﻨﮕﻲ ,ﮔﺮﮔﻲ ﺑﮫ راﺣﺘﻲ از ﭘﺎﯾﺶ ﺷﺮوع ﺑﮫ ﺧﻮردن او ﻛﺮده اﺳﺖ ﺣﺲ ﺗﺸﻨﮫاي ﻛﮫ ﺑﮫ او آب ﺟﻮش ﻧﻤﻚ ﺑﺪھﻨﺪ .ﺣﺲ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﮫاي ﻛﮫ ﺑﺎ ﻗﯿﺮ ﻣﺬاب ,او را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﮫ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﯿﺴﺖ و ﺣﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﮫ ﺣﺲ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻟﺤﻈﮫ ﻣﺎﻛﺰﯾﻤﻢ ﻣﻨﺤﻨﻲ رﺳﯿﺪ .ﻟﺤﻈﮫاي رﺳﯿﺪ ﻛﮫ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺮ رھﺎﯾﻲ از وﺿﻌﻲ ﻛﮫ ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻒ ﻧﺒﻮد در ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻤﻲ ﭼﺮﺧﯿﺪ .ﺣﺎﻻ ﺷﻼق در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد .اﯾﻦ ھﻤﺎن ﻟﺤﻈﮫ ﺑﻮد ﻛﮫ ﻣﺎدران ﺑﺎردار وﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ھﻤﺎن ﻟﺤﻈﮫاي ﻛﮫ زﻧﺪهھﺎ ﻣﻲ ﻣﯿﺮﻧﺪ و ﻣﺮدهھﺎ زﻧﺪه ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ,ھﻤﺎن ﻟﺤﻈﮫاي ﻛﮫ زﺑﺎن ﺗﺎوان دﺳﺖ را ﻧﻤﻲ دھﺪ ,دل ,ﻃﺎﻗﺖ ھﻤﺮاھﻲ ﻣﻐﺰ را ﻧﺪارد و ﻣﻦ ﻣﺎدرم را ﻣﻲ زﻧﻢ اﻣﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﮫ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ﺷﻼﻗﮭﺎ درﺳﺖ ﻓﺮود ﻧﻤﻲ آﻣﺪﻧﺪ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﺎدرم ﻛﮫ ﺑﮫ ﺗﺨﺖ ﺑﺴﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد ,ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﻮدش را ﺑﮫ زﯾﺮ ﺷﻼق ﻣﻦ ﺑﺪھﺪ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﮫ ﺷﻼﻗﻢ را درﺳﺖ ﺑﮫ ﺳﯿﻨﮫاش ﺑﺰﻧﻢ ,ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﺶ .دﺧﺘﺮم ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﮫ ﻣﺮده ﺑﻮد و ھﻤﺴﺮم ﺳﻮﺳﻦ در ﺑﺴﺘﺮي از ﺧﻮن ﻏﺮق ﺑﻮد .دﯾﮕﺮ ھﯿﭻ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﺑﮫ آﻧﮭﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺳﺮاﻏﺸﺎن را ﺣﺘﻲ در ﭘﺲ دورﺗﺮﯾﻦ اﺣﺴﺎﺳﮭﺎ ھﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮم .ﻣﺎدرم ﺑﯿﮭﻮده ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛﺮد ﺷﻼق ﺑﮫ او ﺑﺨﻮرد ﻣﻦ ﺧﻮدم اﯾﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﻣﻌﻨﻲ ﻛﺎر او ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد .ﻋﻀﺪي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :درﺳﺖ اﺳﺖ ,ﻋﻘﺪهھﺎي ﺳﺮﻛﻮﻓﺘﮫ ﭘﺴﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ ﻣﺎدر .اﯾﻦ ﺷﻼق ,ﭘﺎﺳﺦ آن ﻋﻘﺪهھﺎي ﻓﺮو ﻛﻮﻓﺘﮫ اﺳﺖ «.و ﻣﻦ از ﺑﻲ ﺣﺴﻲ از زدن ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪم و دﺳﺘﯿﺎرش آﭘﻮﻟﻮ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد و ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ھﻤﺴﺮم ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﯿﺪم و ﻋﻀﺪي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :اﯾﻦ ھﻤﺎن ﺑﺎزﺗﺎب ﺷﺮﻃﻲ اﺳﺖ ,ﺑﮫ ھﺮ ﺷﮭﺮوﻧﺪ ﻧﻤﻮﻧﮫ آﻣﺎري ﻛﮫ ﺷﻼق ﻧﺸﺎن ﺑﺪھﻲ ,ﺑﺮاي ﺣﻜﻮﻣﺘﺖ ھﺮ ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﮫ«. و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺎ را زدم ﺑﮫ ﯾﻚ ﺿﺮﺑﺖ ﺷﻼق اﻓﺘﺎد از ﭘﯿﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد ,اﻣﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﻮدم را زدم دوﺑﺎره ﻣﻮﻧﺎ را و دوﺑﺎره ﻣﺎدرم را و دوﺑﺎره ﺧﻮدم را و دوﺑﺎره ﻣﻮﻧﺎ را ,و ﻋﻀﺪي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ؛ »اﯾﻦ ھﻤﺎن ﺗﺪاﻋﻲ اﺳﺖ .ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه «.و ﻣﻦ ھﻤﺴﺮم را ﻣﻲ زدم ﻛﮫ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮي از ﺧﻮن ﺑﻮد ,در ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﺸﻜﯿﺶ .ﻛﺎﻧﻮن ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ او را ,ﺳﯿﻨﮫاش را و او را ﺑﺎ ﻧﮕﺎھﺶ دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﺗﮫ ﺧﻂ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و از ﻣﻦ ﻃﻼق ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و»ﻧﺎﻣﺤﺮم روح« ﻣﻲ ﺷﺪﯾﻢ و از ﺷﻼق ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﯾﺨﺖ و ﻋﻀﺪي و دﺳﺘﯿﺎرش آﭘﻮﻟﻮ را ﺑﮫ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ و ﻣﻦ ھﻤﺴﺮم را ﻣﻲ زدم و دﺳﺘﯿﺎرش ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :اﺳﺘﺎد! ھﻨﺮ ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪن ھﻢ؟« و ﻋﻀﺪي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ »ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪن ﺑﺮاي او وﺟﻮد ﻧﺪاره .زﯾﺮ آﭘﻮﻟﻮ ﻣﺮد .ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪن ﺑﺮاي آﻧﮭﺎ ﻛﮫ ھﻨﻮز ﻧﻤﻲ داﻧﻨﺪ ﯾﻚ ﻣﻦ ﻣﺎﺳﺖ ﭼﮫ ﻗﺪر ﻛﺮه داره ﻣﻌﻨﻲ داره« و آﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﻣﻦ آﭘﻮﻟﻮ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ و ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﺎي زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻣﺎدرم ھﻨﻮز ﺧﻮدش را زﯾﺮ ﺷﻼق ﻣﻦ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ »ﺑﻲ ﺷﺮف ,زﻧﯿﻜﮫ ﺧﺮه «.و ﻋﻀﺪي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ»:اﯾﻦ ھﻤﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﮫ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﺴﺖ اون ﺑﮫ ﻧﻤﻮﻧﮫھﺎي آﻣﺎري اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ «.و ﺑﻌﺪ ﺷﻼق را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ,در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﮫ ﺧﻮن ﻣﺎدرم و ھﻤﺴﺮم ﻛﮫ ﺣﺎﻻ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﮫ ﺑﻮدﻧﺪ در ھﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ» :ﺟﻨﺎب دﻛﺘﺮ!ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ,ﻣﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﻋﻠﻤﻲ ﺷﻤﺎ رو ﻧﺪارم ,اﻣﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪم ....ﯾﮫ ﻣﺜﻠﻲ ﻣﺎ دھﺎﺗﯿﮭﺎ دارﯾﻢ....ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ اﯾﻨﮫ ﻣﺎل رواﻧﺸﻨﺎﺳﯿﮫ ﯾﺎ از اﯾﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﺨﻤﯿﮭﺎﺳﺖ؟ «.....ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ»:ﻟﻄﻔﺎً ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ادب رو رﻋﺎﯾﺖ ﻛﻨﯿﻦ «.ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ» :ﺑﮫ ﯾﮫ ﯾﺎرو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﺪﺗﺮه ﯾﺎ ﮔﺸﻨﮕﻲ ,ﮔﻔﺖ ﺗﻨﮕﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﮫ ھﺮ ﺟﻔﺘﺶ ﯾﺎدت ﺑﺮه. اﯾﻨﻢ ﻣﺎل ھﻤﻮن ھﻨﺮ ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪﻧﮫ؟ ﻣﺎل رواﻧﺸﺎﺳﯿﮫ دﻛﺘﺮ؟« ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ» :ﯾﮫ ﻛﻤﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ». اﻛﻨﻮن ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ در آن ﻟﺤﻈﮫ ﭼﮫ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ .ﻣﺎدرم ھﻨﻮز ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﺶ ﻣﺮا ﻧﻮازش ﻣﻲ داد و ر زﺧﻤﮭﺎﯾﻢ ﻣﺮھﻢ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ .اﻣﺎ در و دﯾﻮار اﺗﺎق ,ﻣﺮا زﻧﺪه زﻧﺪه ﺧﺎك ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ,ﻣﺮا زﻧﺪه زﻧﺪه ﺷﻤﻊ آﺟﯿﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ,ﻣﺮا زﻧﺪه زﻧﺪه ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ ,وﻧﻤﻲ ﻣﺮدم .ھﺰار ﺑﺎر ﻓﺮﯾﺎد ﻛﺸﯿﺪم» :اي ﻣﺮﮔﮭﺎي ﺣﻘﯿﺮ و ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺠﺎﯾﯿﺪ؟ اي اﻋﺪام ,ﺗﻮ را آرزو ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،اي ذﺑﺢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ,ﺗﻮ را ﻣﻲ ﺧﻮاھﻢ ,اي ﻣﺮگ ﺧﻮب ,ﻣﺮگ ﻋﺰﯾﺰ ,اي ﻣﺮگ ﺑﺰرگ ,اي ﻣﺮگ ﻧﺠﺎﺗﺒﺨﺶ ,دﺳﺘﮭﺎي ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻣىﺠﻮﯾﺪ« ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﻣﻲ ﻓﺸﺮدم ,اﻣﺎ ﻧﻔﺴﻢ از راه دﯾﮕﺮي ﺑﺮﻣﻲ آﻣﺪ .دوﺑﺎره ﻣﻲ ﻓﺸﺮدم ,ﻧﻔﺴﻢ ﻛﮫ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻲ ﺣﺲ ﻣﻲ ﺷﺪم ,دﺳﺘﮭﺎﯾﻢ ﺷﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﻲ اﻓﺘﺎد و ﻧﻔﺲ ,دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺷﻤﺎره ﻣﻲ آﻣﺪ. ﺑﺮاي ھﻤﯿﻦ ﻋﻀﺪي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ھﯿﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻜﺸﺪ .ھﺮ ﻛﺲ ﺗﻨﮭﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮫ ﻣﺮگ ﻣﻲ ﮔﯿﺮد .ﺑﺮاي ﺗﻮﻓﯿﻖ در آن ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎﻣﺶ را ﺑﮫ ﻋﮭﺪه دﯾﮕﺮي ﺑﮕﺬارد؛ ﺑﮫ ﻋﮭﺪه ﯾﻚ ﺷﻲء ,ﺑﮫ ﻋﮭﺪه ﯾﻚ ﺷﯿﺸﮫ ﻗﺮص ,ﺑﮫ ﻋﮭﺪه ﯾﻚ ﻃﻨﺎب ﻛﮫ اﮔﺮ ھﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ,ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻧﺸﻮد ,ﻛﮫ اﮔﺮ ھﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ او ﺑﺘﻮاﻧﺪ .ﺣﺘﻲ ﻣﺮگ ھﻢ ﺑﮫ ﯾﺎر و ﯾﺎور اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ و
ﻣﻦ ھﻤﮫ ﯾﺎراﻧﻢ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم .ﻣﺎدرم آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﻜﺸﺪ؟ آﯾﺎ ھﻨﻮز ﻣﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺖ؟ ھﻤﺴﺮم ھﻨﻮز ﺑﮫ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ورزﯾﺪ؟ ﻣﻮﻧﺎ...؟ واي ﭼﮫ ﻟﺤﻈﮫھﺎﯾﻲ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮدي ﻛﮫ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اﯾﻦ ﺣﻜﺎﯾﺖ را آن ﭼﻨﺎن ﻛﮫ ﺑﻮده ,ﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﺑﯿﺎن ﻛﻨﻢ و ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﺟﺮاح ,ﺧﺸﻦ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﻣﺤﻘﻖ ﺑﻲ ﻃﺮﻓﻲ ﭘﯿﺸﮫ ﮔﯿﺮم ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ از ﻧﺎﺷﺮم ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺘﮭﺎ را در وﯾﺮاﯾﺶ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﻛﻨﺪو ھﻤﺎھﻨﮕﻲ روح ﻋﻠﻤﻲ را در آن ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ. ﻣﺎدرم دﺳﺘﮭﺎﯾﺶ ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد ,اﻣﺎ ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﺶ ﻣﺮا ﻣﻲ ﻛﺸﺖ و ﻧﻤﻲ ﻣﺮدم . ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم را از آن ﺑﺎﻻ ﺑﮫ ﻛﻒ ﺣﯿﺎط ﭘﺮت ﻛﻨﻢ .ﻣﯿﻠﮫھﺎي ﺣﺼﺎر ﻃﺒﻘﺎت ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ» .زﻣﯿﻦ ,دھﺎن ﻧﻤﻲ ﮔﺸﻮد و آﺳﻤﺎن آﻏﻮش ﺑﺎز ﻧﻤﻲ ﻛﺮد «.و ﻣﻦ ﺑﮫ اﺟﺒﺎر زﻧﺪه ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪم .ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه, ﺳﻮﺧﺘﮫ ،آش و ﻻش و درد از ﺷﺮﻓﻢ ﻋﺒﻮر ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻏﯿﺮﺗﻢ را ﻣﻲ ﺗﺮﻛﺎﻧﺪ. آﻧﮭﺎ ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺪ .ﺧﻮدم راآﻣﺎده ﻛﺮدم ﻛﮫ ھﺮ ﻛﺎري ﻣﻲ ﺧﻮاھﻨﺪ ,اﻧﺠﺎم ﺑﺪھﻢ .اﻣﺎ ﻋﻀﺪي ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ و رو ﺑﮫ روﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و ﺑﮫ ﻣﻦ ﺗﺒﺮﯾﻚ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ»:ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ .ﺟﺴﻢ ﺗﻮ رﺳﻤﺎً ﻣﺮده«. روزﻧﺎﻣﮫرا ﺑﮫ دﺳﺘﻢ داد ،اﯾﻦ را در ﺻﻔﺤﮫ دوم اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .و اداﻣﮫ داد »روح ﺗﻮ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﻮد .ﺗﻌﻮﯾﺾ ﺷﺪه اﺳﺖ« ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ »ﺗﻮ را ﺷﺴﺘﺸﻮي ﻗﻠﺒﻲ دادهاﯾﻢ .ﺣﺎﻻ ﺑﮫ ھﺮﻛﮫ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاھﯿﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ورزي و ﺑﮫ ھﺮﻛﮫ ﻧﺨﻮاھﯿﻢ ﻛﯿﻨﮫ ﻣﻲ ورزي «.ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺎ ھﻤﯿﻦ را ﻣﻲ ﺧﻮاھﯿﻢ ,و اﻻ ﻣﺮدم آزار ﻛﮫ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ «.ﻋﻀﺪي ﮔﻔﺖ: »ﺳﺎزﻣﺎن ﻋﻠﻤﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﮫ رﺳﯿﺪه ﻛﮫ ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﻧﺴﺎن ﻣﺤﺪوده و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﺷﻜﻨﺠﮫ ھﺮ ﻛﺴﻲ را ﻟﻮ ﻣﻲ ده. ﺑﺮاي ھﻤﯿﻦ اﻃﻼﻋﺎﺗﻮ ﻃﺒﻘﮫ ﺑﻨﺪي ﻛﺮد ,ﻣﻘﺎوﻣﺘﻮ زﻣﺎن ﺑﻨﺪي ﻛﺮد .ﺣﺎﻻ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﮭﺎﻧﻲ ﻣﺎ از ﯾﻚ ﺟﺎي دﯾﮕﮫ ﺷﺮوع ﻛﺮده .اﻃﻼﻋﺎت ﺳﻮﺧﺘﮫ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاد ,ﻗﺮار و ﺧﺎﻧﮫ اﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاد ،اﻃﻼﻋﺎت ﻋﻠﻤﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاد «.ﻣﻨﻮ ﭼﮭﺮي ﮔﻔﺖ» :دوح در ﺗﺴﺨﯿﺮ ﻋﻠﻢ .ﻣﺎ اﻻن ﺑﮫ ﺟﺎﯾﻲ رﺳﯿﺪهاﯾﻢ ﻛﮫ اﻧﯿﺸﺘﻦ ﺑﺎ ﻛﺸﻒ اﺗﻢ ﺑﮫ او ﻧﺮﺳﯿﺪ. او ھﺴﺘﮫ اﺗﻢ را ﺷﻜﺎﻓﺖ ,ﻣﺎ ھﺴﺘﮫ اﻧﺴﺎن را ,اﺳﺘﺎد ﺗﺒﺮﯾﻚ!« و ھﻤﺪﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ و اﻧﮕﺸﺘﮭﺎﯾﺸﺎن ﭘﮭﻠﻮي ﭼﺎق ھﻤﺪﯾﮕﺮ را ﭼﻨﮓ زد و دﯾﮕﺮ ﺣﺘﻲ ﺑﮫ ﺑﺎزﺟﻮ ھﻢ ﻣﺤﻞ ﺳﮓ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ .ﻛﺎﻏﺬ ﺷﻄﺮﻧﺠﻲ را از در دﯾﻮار ﻛﻨﺪﻧﺪ و ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻻي ﭘﻮﺷﮫ و ﭘﺮوﻧﺪهھﺎﯾﺸﺎن را زدﻧﺪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺸﺎن و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎزﺟﻮي ﻣﻦ ھﺮﭼﮫ ﻓﺤﺶ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺣﻮالﺷﺎن ﻛﺮد و ﻧﺸﺴﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ زار زار ﮔﺮﯾﮫ ﻛﺮد و اﻟﺘﻤﺎس ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﮫ آن ﺷﺮﻓﻲ ﻛﮫ در ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ,دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺴﻮزد و ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺳﻮﺧﺖ .آن وﻗﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ .ﺷﻼﻗﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ ,اﻧﺪاﺧﺖ روي دوﺷﺶ و ﯾﻚ ﻛﺎﻏﺬ ﺷﻄﺮﻧﺠﻲ زد ﺑﮫ دﯾﻮار و ﺑﺎ ﺧﻮدﻛﺎر ,ﯾﻚ ﻣﻨﺤﻨﻲ روي آن ﻛﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ» :ﻓﻼن ﺷﺪه ,اﮔﮫ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮔﺮﯾﮫ ﻧﻜﻨﻲ ,ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺗﻮ را ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺑﺮم «.و ﻣﻦ ﺑﺮاي او زار زدم و ﺧﻮدم را زدم و ﮔﺮﯾﮫ ﻛﺮدم ,ﺑﻲ آﻧﻜﮫ دﻟﻢ ﺑﺴﻮزد و او دﻟﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﻮﺧﺖ .ﻣﺮا ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﮭﺎﯾﺶ ﭘﮭﻠﻮي ﭼﺎﻗﻢ را ﻓﺸﺎر داد و ﮔﻔﺖ» :از اﻧﺘﺸﺎرات ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ,ﺑﺮات ﭘﯿﺸﻨﮭﺎدي دارم, ﻣﺎوﻗﻊ را ﺑﻨﻮﯾﺲ ﻛﮫ ھﻤﮫ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺑﮫ اﺳﻢ اﯾﻦ ﻓﻼن ﻓﻼن ﺷﺪهھﺎي رواﻧﺸﻨﺎس در ﻧﺮه و ﯾﻚ وﻗﺖ وھﻢ ورﺷﻮن ﻧﺪاره ﻛﮫ ﺑﻲ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﻣﺎ ,اوﻧﺎ ﭘُﺨﻲ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻏﻠﻄﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ». ﻣﻦ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ و از ﯾﻚ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻛﮫ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﺷﺪ ,ﺷﺮوع ﺑﮫ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﺮدم و او ﮔﻔﺖ» :اﯾﻦ ﻛﺘﺎب ,اﯾﻦ ﺣﺴﻦ را دارد ﻛﮫ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ روي ﺳﻲ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺟﻤﻌﯿﺖ ﯾﻜﻲ ﯾﻜﻲ آزﻣﺎﯾﺶ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﮭﺮوﻧﺪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺸﻮﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﺗﻮ اﮔﺮ وﻟﺶ ﻛﻨﯿﻢ ھﯿﭻ دﺳﺘﻲ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﻧﻜﻨﺪ .ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻛﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ھﻤﮫ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﺮﺳﻨﺪ .ﺑﻨﻮﯾﺲ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را واﻗﻌﻲ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﻛﮫ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻛﻨﺪ «.و ﺑﻌﺪھﺎ ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ ﻣﺮا ﺑﺎور ﻛﺮده ﺑﻮد ,اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد ﻛﮫ اﯾﻦ ﻛﺎر را ھﻢ ﺑﮫ درﺧﻮاﺳﺖ رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ .و ﺑﺮاي ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﭼﮫ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﮫ ھﺮ ﻛﺎري ﺑﻮدم . ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ از اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ,ﯾﻚ ﭘﯿﺎم ﻋﺒﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﮕﯿﺮم و اﻋﻼم ﻛﻨﻢ ﻛﮫ دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﭘﺪﯾﺪهاي ﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺷﺪهام ﻛﮫ ﻋﻠﻢ رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ زﯾﺮ و ﺑﻢ ﻣﺮا ﻣﻲ داﻧﺪ و ﺷﮭﺮوﻧﺪي ﺷﺪهام آرام ﻛﮫ ﺑﮫ ﻛﺎر ھﺮ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﻣﻲ آﯾﻢ و ﺑﺎ ﻧﻮع ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ھﺰاران ﺗﻤﺪن ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻲ ﺑﯿﻢ آﻧﻜﮫ ﺧﻄﺮ ﻓﺮو رﯾﺨﺘﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ .و ﺣﺎﻻ ھﻤﮫ ﻛﺲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮫ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ ﻛﮫ ﺑﮫ ﯾﻤﻦ ﺷﻜﻨﺠﮫ ﻋﻠﻤﻲ از ﺣﺪود و ﺛﻐﻮر ھﯿﭻ ﻋﻠﻤﻲ ﭘﺎي ﺑﯿﺮون ﻧﻤىﮕﺬارم و ﺣﺘﻲ ﻧﺎﺷﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ ﻛﮫ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را در ھﺮ ﺷﻜﻠﻲ دﯾﮕﺮ ,ﺑﺪون آﻧﻜﮫ ﯾﻚ ﺟﻤﻠﮫاش او را ﺑﮫ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﻨﺪازد دوﺑﺎره ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ و ﺑﮫ ھﺰاران ﻋﻨﻮان ﺟﺪﯾﺪ ,ﺑﺎ اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﺷﮭﺮوﻧﺪان دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﭼﺎپ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ .ﻧﺎﺷﺮم ﺑﮫ ﻣﻦ ﻗﻮل داده اﺳﺖ ﻛﮫ ﺑﮫ ﺟﺎي ﺣﻖاﻟﺘﺄﻟﯿﻒ, آزادي را ﺑﮫ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ و ﻣﺮا ﻣﺨﺘﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﮫ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهام ,دﺧﺘﺮ ﻣﺮدهام ﻣﻮﻧﺎ ,ھﻤﺴﺮ ﻣﺠﺮوﺣﻢ ﺳﻮﺳﻦ و ﻣﺎدرم ﻧﺮﮔﺲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ و ﻣﻦ ھﺮﭼﮫ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﻲﺑﯿﻨﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﮫ ﺑﺎ ﻛﺪام ﺧﺎﻧﻮاده زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ .ﻣﻦ ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﯾﻚ ﺷﮭﺮوﻧﺪ ﺧﻮب ﺑﺮاي وﻃﻨﻢ ,و ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﯾﻚ ﭘﺪﯾﺪه ﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﺮاي رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺳﯿﺎﺳﻲ ,دﯾﮕﺮ ھﯿﭻ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ھﯿﭻ ﻛﺲ ﻧﺪارم و ﺣﺎﺿﺮم ﺧﻮدم و ﺧﺎﻧﻮادهام و ﻣﻠﺘﻢ را ھﻤﮫ ﺟﮭﺎن را از ﻃﺮف ﺧﻮدم وﻗﻒ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻋﻠﻤﻲ ﻛﻨﻢ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ و ﯾﻘﯿﻦ دارم ﻛﮫ رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن ﻣﺸﺎور ﻧﺎﺷﺮ ﻛﺘﺎﺑﻢ ,ﯾﻚ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﮫ را
ھﺮ ﺷﺐ ﺑﮫ راﺣﺘﻲ ﺧﻮاﺑﯿﺪهاﻧﺪ و اﺿﻄﺮاب و دﻏﺪﻏﮫ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﮫ ھﯿﭻ ﻣﺠﮭﻮﻟﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﮫاﻧﺪ .ﭼﮫ ﺷﺒﮭﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺬرد . ﭘﺎﯾﺎن .ﻧﯿﻤﮫ ﺷﺐ از روز ﭼﮭﻠﻢ از زﻣﺎن رواﻧﻲ . ﻣﺆﺧﺮه ﭼﺎپ اول :ﺣﻖاﻟﺘﺄﻟﯿﻒ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ,ﺗﻤﺎﻣﺎً ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ و اﯾﺸﺎن در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﯾﻚ ﺷﮭﺮوﻧﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ,در اﺟﺘﻤﺎع زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺑﻲ دارﻧﺪ . ﻣﺆﺧﺮه ﭼﺎپ دوم :ﻧﺎﺷﺮ ﺿﻤﻦ ﻋﺮض ﺗﺴﻠﯿﺖ ﻣﺮگ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﺰﺑﻮر و ﺧﺎﻧﻮادهاش ,ھﺮ ﻧﻮع ﺷﺎﯾﻌﮫاي دال ﺑﺮ ﻛﺸﺘﮫ ﺷﺪن در ﺗﻈﺎھﺮات ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻲ را ﺗﻜﺬﯾﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و اﻋﻼم ﻣﻲ دارد ﻛﮫ ھﯿﭻ ﺳﻮءﻗﺼﺪي در ﻛﺎر ﻧﺒﻮده و ﻣﺮگ اﯾﺸﺎن در اﺛﺮ ﺗﺼﺎدف ﺑﺎ ﯾﻚ ﻣﯿﻨﻲ ﺑﻮس ,ﺗﺼﺎدﻓﺎً اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ .ﺑﺮاي ﺷﺎدي روح اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ,ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب را ﺑﮫ ھﻤﮫ ﺷﮭﺮوﻧﺪان و ﭘﯿﺮوان راھﺶ ﺗﻮﺻﯿﮫ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﺗﮭﺮان ـ ٦٦